SYROS INTERNATIONAL FILM FESTIVAL 2015

Transcript

1 1 SYROS INTERNATIONAL FILM FESTIVAL 2015

2 3 SYROS INTERNATIONAL FILM FESTIVAL 2015

3 Intro SIFF 2015 Awards Maki: Opening Event Εισαγωγή Βραβεία SIFF 2015 Maki: Εναρκτήρια Εκδήλωση Films Where: Cinemas of Place Interior / Exterior: Room Films Lands and Locality Film-Space / Film-Place The Nowhere Place: Road Films Φιλμ Πού: Κινηματογράφοι του τόπου Εσωτερικό / Εξωτερικό: Ταινίες δωματίου Γη και γηγενείς Χώρος του φιλμ / Τόπος του φιλμ Ο τόπος του πουθενά: Ταινίες δρόμου Coastal Shorts (In competition) Debuts (In competition) Μικρά και παραθαλάσσια (Διαγωνιστικό) Ντεμπούτα (Διαγωνιστικό) Here, Now Incoming! One-Off: Outsiders in American Cinema Rounding the Corner: A Corneliu Porumboiu Retrospective Εδώ, Τώρα Εισερχόμενα! Μια κι έξω: Αουτσάιντερ στο αμερικάνικο σινεμά Στρογγυλεύοντας τις γωνίες: Μια ρετροσπεκτίβα στο έργο του Κορνέλιου Πορουμπόιου Collaborations SIFF + MFI Present September L Europe autour de l Europe Presents C.P. Cavafy Shorts Συνεργασίες Το SIFF + το ΜΙΚ παρουσιάζουν το Σεπτέμβρη Το φεστιβάλ L Europe autour de l Europe παρουσιάζει Μικρού μήκους για τον Κ.Π. Καβάφη Parallel Events Film to Digital: Lecture Series Chris and Demetra: Live Scoring Event Khôra Residency Cinemascope: A Filmmaking Lab Designing Syros Παράλληλες δράσεις Από το φιλμ στο ψηφιακό: Σειρά συζητήσεων Χρήστος και Δημήτρα: Προβολή με συνοδεία ζωντανής μουσικής Χώρα: Πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών Σινεμασκόπ: Κινηματογραφικό εργαστήριο Σχεδιάζοντας τη Σύρο

4 7

5 Intro 9 Enter the third festival edition... Looking back over this myriad and ever-developing experiment, patterns emerge: competitions that privilege films from the surrounding region and the works of debutant filmmakers largely outsider forces looking for an entrance into the globalized film world and a will to explore the island of Syros with cinema in mind. We search for new experiments and experiences with the films that enter the port of Hermoupolis; we invite films and directors to challenge our understanding of cinema, while seeking to create a relationship between these films and the places we screen them. saw the chance for a performance of cinema; we saw a wealth of incredible locations all over the island, from Apano Meria to Posidonia, to Hermoupolis, to Ano Syros and we began to think about the more expansive place that cinema may come to inhabit. So the program began to form around the theme of place, organically stemming from our immersion in the island. We imagine that here, far removed from the dictates of film culture, films might come to experience a new playing field one empty of the regular hierarchies and divisions of experimental, narrative, documentary, short, feature, and all that renders films mutually incompatible. But these are questions without an answer, merely suggestions. What questions can we answer? Well, our festival is on Syros. Where are we in our development? We are a young festival, still discovering what we can be. We care about interesting programs, excellent screenings, and brilliant filmmakers all together for a short while, sharing the opportunity to call this place home. We sincerely thank all our supporters and partners who have made this festival a possibility, especially our main sponsor, the Onassis Cultural Centre. Welcome, friends. SIFF Team The stories of people and places that s what cinema is. When the place is Syros and the people who gather are important artists and creators from all around the world, in conversation with the island itself, then these stories find their ideal home. Our partnership and collaboration with the Syros International Film Festival team is an excellent opportunity to support that which we all need. Cultural production that speaks directly to the heart and mind. Afroditi Panagiotakou Onassis Cultural Centre This festival began, as it always has, from the island. In late summer 2014, rambling around various paths and towns, appreciating the island s beauty, uncovering locations that, while in plain view, had previously slipped by our notice. We were still looking through the lens of our festival and imagining possibilities: we saw an empty lot and imagined a drive-in; we found a beautiful field and The programs we have created all betray a strong topographical inclination, positing questions: how can cinema accurately represent a locality? Where is cinema today? Where has the film industry today, both in terms of production and distribution, come from? What is the locus of a film screening? Where, precisely is the event of an act of cinema?

6 Εισαγωγή 11 Ιχνηλατώντας την τρίτη διοργάνωση Μια αναδρομική ματιά σε αυτό το πολύμορφο πείραμα που βρίσκεται πάντα σε εξέλιξη αποκαλύπτει κάποιους βασικούς άξονες: τα διαγωνιστικά τμήματα που περιλαμβάνουν κατά προτίμηση ταινίες από την ευρύτερη περιοχή και τις δουλειές πρωτοεμφανιζόμενων σκηνοθετών κυρίως αουτσάιντερ που προσπαθούν να μπουν στο χάρτη της παγκοσμιοποιημένης κινηματογραφικής παραγωγής, αλλά και την επιθυμία για εξερεύνηση του νησιού της Σύρου με το σινεμά κατά νου. Αναζητούμε νέα πειράματα και εμπειρίες με τις ταινίες που φτάνουν στο λιμάνι της Ερμούπολης. Προσκαλούμε ταινίες και σκηνοθέτες να προκαλέσουν την αντίληψή μας περί κινηματογράφου, αποζητώντας ταυτόχρονα τη δημιουργία μιας στενής σχέσης ανάμεσα στις ταινίες και στα σημεία όπου τις προβάλλουμε. Αυτό το φεστιβάλ, όπως και όλα τα προηγούμενα, ξεκίνησε ασφαλώς από το νησί. Γεννήθηκε στο τέλος του καλοκαιριού του 2014, ανάμεσα σε διάφορα μονοπάτια και χωριά, μέσα από τη βαθιά εκτίμηση της ομορφιάς του νησιού και την ανακάλυψη περιοχών που, αν και βρίσκονταν μπροστά στα μάτια μας, είχαν διαφύγει της προσοχής μας. Τότε κοιτάζαμε ακόμη μέσα από το φακό του φεστιβάλ και φανταζόμασταν διάφορα ενδεχόμενα: στη θέα ενός άδειου πάρκινγκ οραματιστήκαμε ένα ντράιβ ιν βρήκαμε ένα όμορφο χωράφι και διείδαμε την προοπτική μιας κινηματογραφικής περφόρμανς συναντήσαμε μια πληθώρα απίθανων τοποθεσιών σε όλο το νησί, από την Απάνω Μεριά έως την Ποσειδωνία, από την Ερμούπολη έως την Άνω Σύρο κι έτσι ξεκινήσαμε να σκεφτόμαστε ένα διευρυμένο χώρο για να «κατοικήσει» το σινεμά. Αυτή η κατάδυσή μας στο νησί ήταν που έδωσε σχήμα και μορφή στη θεματική του τόπου, γύρω από την οποία αναπτύσσεται το πρόγραμμά μας. Φανταζόμαστε πως εδώ, μακριά από τις επιταγές της κινηματογραφικής κουλτούρας, οι ταινίες μπορεί να περάσουν επιτέλους σε ένα νέο πεδίο δράσης, πέρα από τις συνηθισμένες ιεραρχίες και τις διακρίσεις περί πειραματικού ή αφηγηματικού σινεμά, περί ντοκιμαντέρ, μικρού ή μεγάλου μήκους ταινίες, που παρουσιάζονται ως υποτιθέμενα ασύμβατες. Τα προγράμματα που συγκροτήσαμε ενέχουν ένα ισχυρό τοπογραφικό στίγμα και θέτουν διάφορα ερωτήματα: Πώς αναπαρίσταται με ακρίβεια το τοπικό στοιχείο στον κινηματογράφο; Τι είναι σήμερα το σινεμά; Ποιος είναι ο τόπος μιας ταινίας; Πού ακριβώς εκτυλίσσεται το «γεγονός» της κινηματογραφικής πράξης; Ωστόσο, αυτές οι ερωτήσεις παραμένουν αναπάντητες είναι περισσότερο υπαινιγμοί. Τότε σε τι μπορούμε να απαντήσουμε; Καταρχάς, το φεστιβάλ μας γίνεται στη Σύρο. Σε ποιο στάδιο ανάπτυξης βρισκόμαστε; Είμαστε ένα νέο φεστιβάλ, άρα ακόμη ανακαλύπτουμε την ταυτότητά μας. Μας ενδιαφέρει να φέρουμε κοντά έστω για λίγο ενδιαφέροντα προγράμματα, προβολές εξαιρετικής ποιότητας και υπέροχους σκηνοθέτες, με την επιθυμία να μοιραστούμε την ευκαιρία να αποκαλέσουμε αυτόν τον τόπο σπίτι μας. Ευχαριστούμε ολόψυχα όλους τους υποστηρικτές και συνεργάτες μας που έκαναν αυτό το φεστιβάλ πραγματικότητα, και ειδικότερα το βασικό μας χορηγό, τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Φίλοι μας, καλώς ορίσατε. Η ομάδα του SIFF Ιστορίες ανθρώπων και τόποι αυτό είναι το σινεμά. Όταν ο τόπος είναι η Σύρος και οι άνθρωποι που συγκεντρώνονται είναι σπουδαίοι δημιουργοί από όλο τον κόσμο που συνομιλούν με το ίδιο το νησί, τότε οι ιστορίες βρίσκουν το ιδανικό τους σπίτι. Η σύμπραξη και η συνεργασία με την ομάδα του Syros International Film Festival, είναι για εμάς μία εξαιρετική ευκαιρία να υποστηρίξουμε εκείνο που όλοι χρειαζόμαστε. Έναν πολιτισμό που μιλά απευθείας στην καρδιά και τον νου. Αφροδίτη Παναγιωτάκου Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Ίδρυμα Ωνάση

7 SIFF 2015 Awards SIFF is proud to have three remarkable filmmakers preside over its jury this year. Constantine Giannaris is an acclaimed Greek director who has been active since the 1980s. His consideration for diverse characters queer, immigrant, impoverished has established him as the director who most acutely captures marginalization in Greek society. Luis Miñarro is an active producer hailing from Spain. He has worked with a wide range of directors, from Apichatpong Weerasethakul to Lisandro Alonso. He is also a director, and his Falling Star screened in SIFF s Debuts competition section last year. Lynne Ramsay is one of the great independent European filmmakers today. She started directing in her native Scotland in the 1990s, and her three feature films, Ratcatcher, Morven Callar and We Need to Talk about Kevin have all been highly praised as deeply humanistic works of art, hailing from a unique and personal perspective. The Pink and White Marble Saita, conceived for this year s festival, are awarded to the winners of the Debuts feature competition and the Coastal Shorts competition respectively. These awards are made of marble, a material closely linked with Greece and a central element of the landscape of Hermoupolis. The goal was to create an award-object that reflects the present and contains the past. The paper plane playfully triggers childhood memories, while simultaneously suggesting our adult desire to soar. The transformation of the paper plane into a marble sculpture focuses on the thin balance between lightness and weight evident in our surroundings. Paky Vlassopoulou Το SIFF φιλοξενεί τρεις σημαντικούς σκηνοθέτες στην κριτική επιτροπή του για το O Κωνσταντίνος Γιάνναρης είναι ένας Έλληνας σκηνοθέτης διεθνούς αναγνώρισης, που δραστηριοποιείται κινηματογραφικά από τη δεκαετία του 80. Η ευαισθησία του στην αναπαράσταση διάφορων αποσυνάγωγων χαρακτήρων που μπορεί να είναι queer, μετανάστες ή/και εξαθλιωμένοι τον καθιέρωσαν ως τον σκηνοθέτη που αποτυπώνει με τον πιο ακριβή τρόπο το περιθώριο στη σημερινή ελληνική κοινωνία. Ο Λούις Μινιάρο είναι ένας δραστήριος παραγωγός με έδρα την Ισπανία. Συνεργάζεται με μια μεγάλη γκάμα σκηνοθετών, από τον Απιτσατπόνγκ Βιρασετάκουν έως τον Λισάντρο Αλόνσο. Είναι επίσης και σκηνοθέτης η διακεκριμένη ταινία του Πεφταστέρι διαγωνίστηκε στο τμήμα «Ντεμπούτα» του SIFF στην περσινή διοργάνωση. Η Λιν Ράμσεϊ είναι σήμερα μία από τις σημαντικότερες σκηνοθέτιδες στην Ευρώπη. Ξεκίνησε να κάνει ταινίες στην πατρίδα της, τη Σκωτία, στη δεκαετία του 90, και οι τρεις μεγάλου μήκους ταινίες της Ratcatcher, Morven Callar και Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν έχουν αναγνωριστεί ως μοναδικά καλλιτεχνικά έργα, χαρακτηριστικά για τον ανθρωπισμό και την προσωπική οπτική τους. Η Ροζ και η Λευκή Μαρμάρινη Σαΐτα, βραβεία που σχεδιάστηκαν για τη φετινή διοργάνωση, απονέμονται στους νικητές των διαγωνιστικών τμημάτων «Ντεμπούτα» και «Μικρά και παραθαλάσσια» αντιστοίχως. «Ξεκινώντας από το μάρμαρο, ένα υλικό που συνδέεται στενά με την Ελλάδα, αλλά και με το τοπίο της Ερμούπολης συγκεκριμένα, η επιθυμία ήταν να παραχθεί ένα αντικείμενο-βραβείο, του οποίου ο συμβολισμός να αντανακλά τόσο το παρόν όσο και το παρελθόν. Η σαΐτα προέκυψε ως μια παιγνιώδης πρόταση που περιλαμβάνει την καλοκαιρινή αίσθηση ελευθερίας, την παιδική ανάμνηση, αλλά και την ενήλικη προσδοκία του πετάγματος. Η μετατροπή της χάρτινης σαΐτας σε μαρμάρινο γλυπτό εστιάζει στη λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην ελαφρότητα και στο βάρος που τα πράγματα γύρω μας φέρουν.» Πάκυ Βλασσοπούλου Η Πάκυ Βλασσοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το Σπούδασε γλυπτική στο Τμήμα Πλαστικών Τεχνών και Eπιστημών της Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και στη συνέχεια στο Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών στη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Το Φεβρουάριο του 2012 ίδρυσε μαζί με τους καλλιτέχνες Χρυσάνθη Κουμιανάκη και Κοσμά Νικολάου τον ανεξάρτητο εκθεσιακό χώρο 3 137, στο εργαστήριό τους στα Εξάρχεια. Έχει συμμετάσχει σε εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Paky Vlassopoulou was born in Athens in She studied sculpture, with an MFA at the Athens School of Fine Arts (2014) and a BA in Sculpture, Plastic Arts and Art Sciences in Ioannina, Greece. Along with her colleagues Chrysanthi Koumianaki and Kosmas Nikolaou, she runs the independent project space in Exarcheia, Athens. She has exhibited in several group shows in Greece and abroad. The award was constructed by the marbler George Palamaris. Το βραβείο κατασκευάστηκε από τον μαρμαρογλύπτη Γιώργο Παλαμάρη. Βραβεία SIFF

8 Maki: Opening Event Maki: Εναρκτήρια Εκδήλωση 15 For the opening event of SIFF 2015, the Grenoble-based performance collective Maki (Xavier Quérel, Julien Lobbedez, Céline Perroud, Sébastien Perroud, and Anne-Julie Rollet) mounts an incredible experience in an impossible location. Bringing together 16mm film projection, shadow play, music and dance, it is an event envisioned specifically for a remote field on the island. The performance will be a unique event, a primitive cinema where the basic processes of the medium of film the initial play between light and dark, recorded image and live motion, and celluloid projection become the cinematic event itself. This performance draws upon the primary sensations and emotions that film effects in the mind of a viewer, and further, it attempts to expand cinema so as to fully encapsulate its context: a windswept chunk of rock in the Aegean. The main screen will be placed in a flat clearing that faces Hermoupolis, rendering Syros the backdrop of the performance. A footpath guides spectators down the hillside to the projection space itself. Using light, shadow, music, movement and film projections, the performers thematize the basic processes of the cinema to create a remarkable and engaging spectacle. The event is a coproduction with the Onassis Cultural Centre. Maki, the voyaging spirit, has for the past ten years been exploring unlikely places, spaces and contexts, from the Gambia River to the Vercors Mountains. Initially a shadow and light performance act, Maki naturally mutated into a creative collective that brings together cinema, improvisational music, dance, graphics, exhibitions, publications and radio shows all without delineation. Site-specific residencies the back-and-forth from one world to another enrich their performances and creative process, propelled by improvisation. From an ephemeral installation emerges an abundance of ideas: a rush of images and sounds from the villages of the African bush to our own angular sidewalks. This journey places in question the trajectory of our world, the notion of equality, the different legacies of history, free movement, the freedom to think... Like a wildfire in the night, Maki seeks to address these questions through poetry, exchange and the richness of interactions. Made up of projectionists, musicians and a dancer, Maki leads viewers through a maze of shadows, lights, images and manipulated sounds all mixed in real time on a large screen to a voyage through the traces of History, the mélange of cultures, the poetry of travel... It is a manual and improvisational cinema for all types of audiences. This collaboration began in 2005 amongst five French artists at a residency in Dakar, and continues under the auspices of the organization Culture Ailleurs in Grenoble, France. The organization was started in 1995 by Sébastien Perroud, Julien Lobbedez and D. Follet to bring together artists of all nationalities, and create a space for expositions, performances and cultural exchange. Culture Ailleurs is supported by AFAA (Association Française d Action Artistique), the City of Grenoble, the General Consulate of Isère and the Foundation of France. Le Fil, Maki Premiere Spectateur, Maki A co-production with: Demob, Maki Ra 2, Maki Στην εκδήλωση που ανοίγει τη φετινή διοργάνωση, οι Maki, μια κολεκτίβα από περφόρμερ (Xavier Quérel, Julien Lobbedez, Céline Perroud, Sébastien Perroud και Anne-Julie Rollet) με έδρα την Γκρενόμπλ της Γαλλίας, θα μας προσφέρουν μια μοναδική εμπειρία σε μια ασύλληπτη τοποθεσία. Η περφόρμανς τους είναι ειδικά σχεδιασμένη για ένα απομακρυσμένο χωράφι στο νησί και συνδυάζει την προβολή φιλμ 16 χιλιοστών, το θέατρο σκιών, τη μουσική και το χορό, συνθέτοντας έτσι ένα μοναδικό κινηματογραφικό γεγονός. Ένα «σινεμά-πριμιτίφ» που αποκαλύπτει την ίδια τη γενεαλογία του, όπου οι βασικές διαδικασίες που σχετίζονται με το κινηματογραφικό μέσο το πρώτο παιχνίδισμα του φωτός με το σκοτάδι και της καταγεγραμμένης εικόνας με τη «ζωντανή» κίνηση, και η προβολή από σελιλόιντ καθορίζουν την ίδια τη φύση του μέσου. Η περφόρμανς βασίζεται στις πρωταρχικές αισθήσεις και τα συναισθήματα που ξυπνά μια ταινία στο μυαλό του θεατή. Επιπλέον, επιχειρεί να αποτελέσει ένα παράδειγμα κινηματογράφου τόσο «διευρυμένου» (expanded) που περιλαμβάνει ολοκληρωτικά το πεδίο αναφοράς του αυτόν τον ανεμοδαρμένο βράχο στο Αιγαίο. Η κεντρική οθόνη θα στηθεί σε ένα ξέφωτο απέναντι από την Ερμούπολη, έτσι ώστε η πρωτεύουσα της Σύρου να γίνει το φόντο. Οι θεατές θα οδηγηθούν στο χώρο προβολής από ένα μονοπάτι, που κατεβαίνει το λόφο. Με τη χρήση του φωτός, της σκιάς, της μουσικής, της κίνησης και της προβολής από φιλμ, η ομάδα αντλεί από τις βασικές πρακτικές του κινηματογράφου για να δημιουργήσει ένα συναρπαστικό, καθηλωτικό θέαμα. Η εκδήλωση είναι μια συμπαραγωγή με τη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση. Ως γνήσια ταξιδιάρικα πνεύματα, οι Maki εξερευνούν εδώ και δέκα χρόνια ασυνήθιστα μέρη και περιβάλλοντα με ποικίλα συμφραζόμενα, από τον ποταμό Γκάμπια μέχρι τα βουνά του Βερκόρ. Η ομάδα ξεκίνησε από πειραματισμούς με το φως και τη σκιά, αλλά εξελίχθηκε φυσικά σε μία δημιουργική κολεκτίβα που συνδυάζει τον κινηματογράφο, την αυτοσχεδιαστική μουσική, το χορό, τις γραφικές τέχνες, τις εκθέσεις, τις εκδόσεις και το ραδιόφωνο χωρίς κάποιο συγκεκριμένο πλάνο. Site-specific εργαστήρια/residencies που τους μεταφέρουν από τον έναν κόσμο στον άλλο εμπλουτίζουν τη δουλειά τους και τη μέθοδό τους για δημιουργία, που έχει ως κινητήρια δύναμη τον αυτοσχεδιασμό. Μια εφήμερη εγκατάσταση γεννά ένα πλήθος ιδεών: ένας καταιγισμός εικόνων και ήχων, από την αφρικανική σαβάνα στις γωνίες των πεζοδρομίων μας. Αυτό το ταξίδι θέτει στο στόχαστρο την πορεία του κόσμου μας, την έννοια της ισότητας, την πολυσχιδή κληρονομιά της Ιστορίας, την ελευθερία κινήσεων, την ελευθερία της σκέψης... Με την ορμή μιας πυρκαγιάς που ξεσπά μέσα στη νύχτα, οι Maki ψάχνουν τρόπο να απευθύνουν όλα αυτά τα ερωτήματα, μέσα από την ποίηση, την ανταλλαγή και τον πλούτο της επικοινωνίας. Η ομάδα Maki, που απαρτίζεται από μηχανικούς προβολής, μουσικούς και μία χορεύτρια, οδηγεί τους θεατές μέσα από ένα λαβύρινθο σκιών, φώτων, εικόνων και αλλοιωμένων ήχων όλα στοιχεία που μιξάρονται σε πραγματικό χρόνο στη μεγάλη οθόνη σε ένα ταξίδι μέσα από τα ίχνη της Ιστορίας, το χαρμάνι των πολιτισμών, την ποίηση του ταξιδιού: ένα σινεμά χειροποίητο και αυτοσχεδιαστικό, που απευθύνεται σε όλους. Η συνεργασία τους ξεκίνησε το 2005, κατά τη διάρκεια ενός προγράμματος φιλοξενίας καλλιτεχνών στο Ντακάρ όπου συμμετείχαν οι πέντε Γάλλοι καλλιτέχνες, και συνεχίζεται υπό την αιγίδα της οργάνωσης Culture Ailleurs που εδρεύει στην Γκρενόμπλ της Γαλλίας. Η οργάνωση Culture Ailleurs δημιουργήθηκε το 1995 από τους Sébastien Perroud, Julien Lobbedez και D. Follet ως μια πρωτοβουλία για τη συνάντηση καλλιτεχνών κάθε εθνικότητας και με στόχο τη δημιουργία ενός χώρου εκθέσεων, περφόρμανς και πολιτισμικής ανταλλαγής. Η Culture Ailleurs λειτουργεί με την υποστήριξη της AFAA (Association Française d Action Artistique), του Δήμου της Γκρενόμπλ, του Γενικού Προξενείου της Ιζέρ και του οργανισμού Fondation de France.

9 17

10 Where: Cinemas of Place Πού: Κινηματογράφοι του τόπου 19 What does it mean to find cinema, product of immense industry and economy, assembled and located on Syros? What particular effect does location have on that which is made for the darkness? Hermoupolis named for the messenger god, and once the principal port of the Aegean has long been a location of transmission, of arrival and dissemination, but what trace does the host leave on what it has received? In parallel theme with the Khora Residency, SIFF takes the opportunity this year to present a panorama program investigating the notion of place in cinema, in both creation and presentation. Since the earliest motion picture experiments, filmmakers have explored the presentation of place in ways proper to the medium space forcibly subjected to the optical and temporal properties of the movie camera. Two dimensions, optical compression and expansion, the ability to leap through time and space with editing: the mechanics of movie making turn every representation into an act of construction, in an expression that has evolved alongside forms of technology and narrative. From the earliest world-touring travelogues to the unknown plains of movie westerns, to the avant-garde interest in the physical film itself, varying articulations of place remain enduringly central to the question of what cinema is: a split-vision in which the world and the cinema converge, mutually inextricable. With Where: Cinemas of Place, basic categories serve as a leaping-off point in parsing articulations of place in film: Interior/Exterior: Room Films begins with confines, crucible and boundary; Lands and Locality looks at the many figurations of specific locale; The Nowhere Place: Road Films searches for a floating place of transience with no real location; while Film-Space / Film-Place turns away from the world and privileges a place somewhere in the interior of the film. But place is not infinitely controllable, and exploring the cinema s myriad manipulations brings this into relief: everything is possible within the frame, yet the film is often powerless over its place of projection. The darkness needed for screening conveniently dominates the space in favor of the movie, but what remains of this place that resists the manipulations of the camera and lens? Is it the immutable opposite of cinematic space, or does this place also dialogue with the film that enters, fills, transforms or transports it? The opening event initiates a broad vision of cinema that interacts and intertwines with the place of projection. The placement of Where: Cinemas of Place in different sites of transmission, from church to amphitheater to naval yard, invites us to extend this vision to other realms of cinema. What is the place of film? Τι σημαίνει μια συνάντηση με τον κινηματογράφο, με αυτή την τέχνη που συνδέεται με μια βαριά βιομηχανία και μια ισχυρή οικονομία, στη μορφή που παρουσιάζεται στη Σύρο; Τι είδους επίδραση έχει η τοποθεσία σ αυτόν τον κόσμο που μοιάζει να είναι γεννημένος για το σκοτάδι; Η Ερμούπολη που πήρε το όνομά της από το θεό-αγγελιοφόρο και ήταν κάποτε το βασικό λιμάνι του Αιγαίου αποτελεί εδώ και καιρό ένα σημείο που ενθαρρύνει τη μετάδοση, τη λήψη και τη διασπορά μηνυμάτων. Αλλά τι είδους ίχνη αφήνει ένας ξενιστής στο υλικό που παραλαμβάνει; Εστιάζοντας σε μια θεματική που συνομιλεί με το φετινό πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών Khôra/Χώρα, το φεστιβάλ δράττεται της ευκαιρίας για να παρουσιάσει ένα πανόραμα ταινιών που εξετάζουν την έννοια του τόπου στον κινηματογράφο, τόσο στο στάδιο της δημιουργίας, όσο και στο στάδιο της προβολής μιας ταινίας. Από τους πρώτους πειραματισμούς στην κινούμενη εικόνα, οι κινηματογραφιστές εξερεύνησαν την παρουσίαση του τόπου με τρόπους αρμοστούς στη φυσιογνωμία του ίδιου του μέσου εμμένοντας δηλαδή στην αντίληψη ενός χώρου που υπόκειται αναγκαστικά στις οπτικές και χρονικές προδιαγραφές της κάμερας. Οι δύο διαστάσεις, η συμπίεση και επέκταση του οπτικού πεδίου της κάμερας, η δυνατότητα της απότομης μετάβασης στο χρόνο και στο χώρο μέσω του μοντάζ: οι μηχανισμοί μιας ταινίας μεταμορφώνουν κάθε αναπαράσταση σε μια πράξη κατασκευής, σε μία έκφραση που έχει εξελιχθεί παράλληλα με διαφορετικές τεχνολογίες και αφηγηματικά μοντέλα. Από τα πρώτα κινηματογραφικά ταξιδιωτικά ημερολόγια και τις ανεξερεύνητες εκτάσεις των ουέστερν μέχρι το ενδιαφέρον της αβάν-γκαρντ στις υλικές ποιότητες του φιλμ, ποικίλες διατυπώσεις περί τόπου εξακολουθούν να παραμένουν καίριες για το ερώτημα του τι είναι το σινεμά: ένα καλειδοσκοπικό βλέμμα στο οποίο οι κόσμοι εντός κι εκτός κάδρου είναι ενιαίοι κι αδιαίρετοι. Στο πρόγραμμα «Πού: Κινηματογράφοι του τόπου», η κατηγοριοποίηση σε κάποια βασικά είδη λειτουργεί ως εργαλείο ανάλυσης αυτών των διατυπώσεων περί τόπου στο σινεμά. Οι «Ταινίες δωματίου» ξεκινούν από το σύνορο, τη δοκιμασία, τον περιορισμό. Το πρόγραμμα «Γη και γηγενείς» ανιχνεύει τις παραλλαγές του στοιχείου της εντοπιότητας. Οι «Ταινίες δρόμου» περιηγούνται σ έναν ρευστό, υπερβατικό τόπο χωρίς πραγματικές διαστάσεις. Τέλος το «Χώρος του φιλμ / Τόπος του Φιλμ» αποσύρεται από τον έξω κόσμο και διεκδικεί μια θέση έναν «τόπο» στο εσωτερικό του φιλμ. Ωστόσο, ένας «τόπος» είναι κάθε άλλο παρά ελέγξιμος. Επομένως η διερεύνηση των τόσων προσπαθειών χειραγώγησής του στον κινηματογράφο προξενεί μια κάποια ανακούφιση: όλα είναι πιθανά μέσα στο πλαίσιο ενός κάδρου, αν και συχνά το φιλμ δεν έχει καμία ισχύ πέρα από τον τόπο προβολής του. Το σκοτάδι που απαιτείται για την προβολή κυριαρχεί στο χώρο για να αναδείξει την ταινία, αλλά τι απομένει τελικά από αυτόν τον τόπο που διατηρεί την αυτονομία του από την κάμερα ή το φακό; Πρόκειται άραγε για την αδιαπραγμάτευτα αντίθετη εκδοχή του «κινηματογραφικού» χώρου; Ή ίσως καταφέρνει να συνδιαλλαγεί με την ταινία που εισβάλλει σε αυτόν, που τον μεταμορφώνει ή τον μεταφέρει; Η εκδήλωση που ανοίγει τη διοργάνωση προτείνει μια ευρύτερη αντίληψη για το σινεμά, που αλληλεπιδρά με τον τόπο της προβολής. Η διεξαγωγή του προγράμματος «Πού: Κινηματογράφοι του τόπου» σε διαφορετικά σημεία, μεταξύ άλλων σε μια εκκλησία, ένα αμφιθέατρο κι ένα ναυπηγείο, μας προσκαλεί να επεκτείνουμε αυτήν την αντίληψη και σε άλλα κινηματογραφικά σύμπαντα. Ποιος είναι ο «τόπος» μιας ταινίας;

11 Εσωτερικό / Εξωτερικό: Ταινίες δωματίου Interior / Exterior: Room Films Εσωτερικό / Εξωτερικό: Ταινίες δωματίου 21 Windows 1975 (UK), 4, HD File Directed by Peter Greenaway Παράθυρα 1975 (Μεγάλη Βρετανία), 4, HD αρχεία Σκηνοθεσία: Πίτερ Γκρίναγουεϊ A short piece about people known to have fallen out of windows at a certain period in a certain geographical location. Ένα σύντομο έργο για ανθρώπους που, σύμφωνα με όσα ξέρουμε, έπεσαν από παράθυρα σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή στο χάρτη. As a basic delineation of space, the room would seem like the simplest of places. Yet somewhere between the inside and the outside, we see that it s occasionally anything but. Ως στοιχειώδης σχεδιασμός ενός χώρου, το δωμάτιο μοιάζει να είναι ο απλούστερος όλων των τόπων. Μόνο που, κάπου ανάμεσα στο εσωτερικό και το εξωτερικό, διαπιστώνουμε ακριβώς το αντίθετο. Interior N.Y. Subway, 14th St. to 42nd St (USA), 6, 16mm Directed by American Mutoscope & Biograph Company A camera, fixed to the back of a subway car and following through the measureless distance of the subway tunnels, still plays to what Tom Gunning defined as a cinema of attractions. The title gives sense, familiarity and scale to the unknown perspective of a commonplace journey down 28 New York blocks. But the image doesn t falter as it clatters down the tracks, and the flickering columns and train car ahead remain somehow fixed, demarcating an odd space. Εσωτερικό μετρό της Νέας Υόρκης, από την 14η στη 42η Λεωφόρο 1905 (ΗΠΑ), 6, φιλμ 16 χιλ. Σκηνοθεσία: American Mutoscope & Biograph Company Μια κάμερα, στημένη στο πίσω βαγόνι του μετρό που ακολουθεί την ατελείωτη απόσταση των τούνελ, αποδίδει αυτό που ο θεωρητικός του κινηματογράφου Τομ Γκάνινγκ περιέγραψε πρώτος ως «σινεμά των θελγήτρων». Ο τίτλος δίνει την αίσθηση νοήματος, οικειότητας και κλίμακας στην άγνωστη όψη μιας κοινής διαδρομής κατά μήκος 28 τετραγώνων στη Νέα Υόρκη. Ωστόσο, η εικόνα δεν καταρρέει από το τράνταγμα στις γραμμές, ενώ οι στήλες που τρεμοπαίζουν και το μπροστινό βαγόνι μοιάζουν παραδόξως σταθερά, οριοθετώντας έναν παράξενο χώρο. Exhibition Talks 2014 (Austria), 9, HD File Directed by Sasha Pirker & Lotte Schreiber Κουβέντες μιας έκθεσης 2014 (Αυστρία), 9, HD αρχεία Σκηνοθεσία: Σάσα Πίρκερ & Λότε Σράιμπερ A visual and audio exhibition of a building. The camera records details of the façade and interior rather than telling about the sizes of the spaces and their built arrangement, for example, through a tour of the building. The clearly drawn lines and diverse opportunities to look in, out, and through, provide evidence of classical modernism s formal language, and also subject this formal language to a visual play of light and shadow, gray tones and blackand-white, dissolving the structure s three dimensions. Μια οπτικοακουστική έκθεση ενός κτιρίου. Η κάμερα περισσότερο καταγράφει λεπτομέρειες της πρόσοψης και του εσωτερικού χώρου, παρά «περιγράφει» το μέγεθος των χώρων και της διαρρύθμισή τους, όπως θα γινόταν για παράδειγμα σε μια ξενάγηση. Οι καθαρές γραμμές και οι ποικίλες δυνατότητες να δεις μέσα, έξω και διαμέσου αυτών, φανερώνουν την επίσημη γλώσσα του κλασικού μοντερνισμού και την υποβάλλουν σε ένα οπτικό παιχνίδι ανάμεσα στο φως και τη σκιά, τους γκρίζους τόνους και το ασπρόμαυρο, διαλύοντας τη δομή των τριών διαστάσεων.

12 Interior / Exterior: Room Films Εσωτερικό / Εξωτερικό: Ταινίες δωματίου 23 Pull My Daisy 1959 (USA), 30, 16mm Directed by Robert Frank, Alfred Leslie Pull My Daisy 1959 (ΗΠΑ), 30, φιλμ 16 χιλ. Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Φρανκ, Άλφρεντ Λέσλι Leo is Brown 1976 (Spain), 10, HD File Directed by Ivan Zulueta Η Λέο είναι καστανή 1976 (Ισπανία), 10, HD αρχεία Σκηνοθεσία: Ιβάν Θουλουέτα A collaboration, early in the Beat canon, between photographer Robert Frank and author Jack Kerouac, who wrote the film and provides the voice-over. Allen Ginsberg, Gregory Corso and Peter Orlovsky show up at the train conductor s house and won t leave. The conductor comes home from work to the wife and kid. The bishop shows up with his mother and gets given all hell. Μια συνεργασία ανάμεσα στον φωτογράφο Ρόμπερτ Φρανκ και τον συγγραφέα Τζακ Κέρουακ, ο οποίος έγραψε την ταινία και μιλά σε voice-over, όταν ακόμη ο κανόνας της Μπητ λογοτεχνίας βρισκόταν σε πρώιμο στάδιο. Ο Άλλεν Γκίνσμπεργκ, ο Γκρέγκορι Κόρσο και ο Πίτερ Ορλόφσκι εμφανίζονται στο σπίτι του ελεγκτή των τρένων και δεν λένε να φύγουν. Ο ελεγκτής γυρνά μετά τη δουλειά στο σπίτι και στην οικογένειά του. Ο επίσκοπος, που εμφανίζεται μαζί με τη μητέρα του, γνωρίζει την ίδια την κόλαση. Leopardo, Leo pardo, Leo es pardo, Leo is Brown. Terrified of the world, hiding in her room, we watch her split in two, consuming and being consumed by herself. Λεοπάρδαλη, λεο-παρδαλή, η Λέο είναι παρδαλή, η Λέο είναι καστανή. Τη βλέπουμε να χωρίζεται στα δύο, να καταβροχθίζει και να καταβροχθίζεται από τον εαυτό της. Spare Bedroom 1970 (France), 15, HD File Directed by Frans Zwartjes Επιπλέον κρεβατοκάμαρα 1970 (Γαλλία), 15, HD αρχεία Σκηνοθεσία: Φρανς Ζβάρτσες From the Window of My Room 2001 (Brazil), 6, HD File Directed by Cao Guimarães Από το παράθυρο του δωματίου μου 2001 (Βραζιλία), 6, HD αρχεία Σκηνοθεσία: Κάου Γκιμαράουνς Tension! between genders, light and dark, skin and depth, inside and out. Zwartjes is a magician of high contrast celluloid and his works seem to be a part of a larger whole, a revolutionary way of capturing desire and beauty. Ένταση! Ανάμεσα στα φύλα, στο φως και το σκοτάδι, στο δέρμα και το βάθος, στο μέσα και το έξω. Ο σκηνοθέτης είναι ένας μάγος του σελιλόιντ με υψηλό κοντράστ, ενώ η δουλειά του μοιάζει να είναι μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου, ένας επαναστατικός τρόπος για να αποτυπώσει κανείς την επιθυμία και την ομορφιά. From the window of his room, the artist shoots two teenagers playing. It s raining, the teenagers fall in the mud. From this fight between this boy and that girl, poetry arises. One hears only the sound of the rain falling and the kids are so involved with their game that they forget the world around. Από το παράθυρο του δωματίου του, ο καλλιτέχνης τραβά δύο εφήβους να παίζουν. Έξω βρέχει κι οι έφηβοι πέφτουν στη λάσπη. Η μάχη ανάμεσα στο αγόρι και στο κορίτσι αναδύει μια ποιητικότητα. Καθώς ακούμε μόνο τον ήχο της βροχής, παρακολουθούμε τα παιδιά που είναι τόσο απορροφημένα από το παιχνίδι τους που έχουν αποκοπεί από το γύρω κόσμο. Hall of Mirrors 1966 (USA), 7, 16mm Directed by Warren Sonbert Αίθουσα με καθρέφτες 1966 (ΗΠΑ), 7, φιλμ 16 χιλ. Σκηνοθεσία: Ουώρεν Σόμπερτ Begun as an editing exercise from clips of an old Hollywood movie, Sonbert elaborated with casual footage of Warhol superstars Gerard Malanga and Rene Ricard in moments out of the spotlight. The result is a spiraling play of reflection: characters run from space, from themselves; characters touch the edges of space and try to find themselves. Κάτι που ξεκίνησε ως άσκηση στο μοντάζ με σκηνές από μια παλιά ταινία του Χόλιγουντ, εξελίχθηκε από τον σκηνοθέτη σε μείξη πρόχειρων λήψεων του Άντι Ουόρχωλ από τους σούπερσταρ Τζέραρντ Μαλάνγκα και Ρενέ Ρίτσαρντ σε στιγμές που βρίσκονταν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Το αποτέλεσμα είναι ένα στροβίλισμα αντικατοπτρισμών: οι χαρακτήρες αποδρούν από το χώρο, από τους εαυτούς τους οι χαρακτήρες αγγίζουν τα όρια του χώρου και προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους.

13 Interior / Exterior: Room Films Γη και γηγενείς Lands and 25 Locality Rear Window 1954 (USA), 115, 35mm Directed by Alfred Hitchcock Σιωπηλός μάρτυρας 1954 (ΗΠΑ), 115, φιλμ 35 χιλ. Σκηνοθεσία: Άλφρεντ Χίτσκοκ Confined to a wheelchair for several weeks following an accident, photo-journalist L.B. Jefferies is confined to his small New York apartment, pining for the adventure of capturing images. Naturally, he spies on his cornucopia of neighbors, whose apartments (and entire existences!) become his only source of entertainment. What began as a quiet pastime, Jefferies voyeurism leads him to suspect one of his neighbors of... Well, let s just say: glued to the wheelchair seat of his window, Jefferies manages to catch his biggest lead yet. Καθηλωμένος για αρκετές εβδομάδες σε αναπηρικό καροτσάκι έπειτα από ένα δυστύχημα, ο φωτορεπόρτερ Ελ Μπι Τζέφεριζ είναι σε κατ οίκον περιορισμό στο μικρό διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη, λαχταρώντας να ξαναμπεί στην περιπέτεια των εικόνων. Όπως είναι φυσικό, αρχίζει να κατασκοπεύει το πλήθος των γειτόνων του, των οποίων τα διαμερίσματα αλλά και όλη τους η ύπαρξη αποτελούν γι αυτόν τη μόνη πηγή διασκέδασης. Ο Τζέφεριζ, αν και έγινε ηδονοβλεψίας για να περάσει την ώρα του, ξεκινά να υποψιάζεται έναν από τους γείτονές του για... Χμ, ας πούμε απλώς το εξής: χωρίς να κουνηθεί από το καροτσάκι του στο παράθυρο, κατορθώνει να βγάλει το μεγαλύτερο δημοσιογραφικό του θέμα μέχρι στιγμής. Representing a specific locale has been a long and ongoing project of cinema: capturing what makes it here as opposed to there or elsewhere. The portrait can be fixed or transient, sketched in intimacy or in contrast to the vast beyond. The question, however, always seems to emerge: how can real place be accurately transcribed to film? Η αναπαράσταση ενός συγκεκριμένου στοιχείου εντοπιότητας, η σύλληψη του τι συνιστά το «εδώ» σε σχέση με το «εκεί» ή το «αλλού», αποτελεί ένα διαρκές στοίχημα για την τέχνη του κινηματογράφου. Ένα τέτοιο πορτρέτο μπορεί να είναι στιβαρό ή φευγαλέο, δοσμένο με τρυφερότητα ή ως αντίβαρο στο αόριστο επέκεινα. Ωστόσο, πάντα φαίνεται πως προκύπτει το ίδιο ερώτημα: Πώς «μεταφράζεται» ένας πραγματικός τόπος στον κινηματογράφο;

14 Block 1 Ενότητα 1 Lands and Locality Γη και γηγενείς Block 2 Ενότητα 2 27 Portrait of Greece 1927 (France/Greece), 30, HD File Directed by André Sauvage Πορτρέτο της Ελλάδας 1927 (Γαλλία/Ελλάδα), 30, HD αρχεία Σκηνοθεσία: Αντρέ Σωβάζ Buffalo Common 2001 (USA), 23, 16mm Directed by Bill Brown Το Μπάφαλο των πολλών 2001 (ΗΠΑ), 23, φιλμ 16 χιλ. Σκηνοθεσία: Μπιλ Μπράουν In the 1920s, André Sauvage toured Greece, documenting both well-known sites and random locales he passed along the way (including Hermoupolis!), creating an ethnographic portrait of the country. As fate would have it, all of the original negatives comprising the final cut of the film were lost, leaving only the footage that had not originally made the cut. The present film is a posthumous recreation of his original film using the excess footage; while unintentional, the film affords a singular view of a lost Greece, and a window into the very process of making the film. Musician Mike Cooper will perform a live accompaniment to the film. Special thanks to Carlotta Films, who have created an amazing DVD that includes the present film and other works of André Sauvage. Το 1920, ο Αντρέ Σωβάζ ταξίδεψε στην Ελλάδα καταγράφοντας γνωστά αξιοθέατα και τυχαίες τοποθεσίες που βρέθηκαν στον δρόμο του (συμπεριλαμβανομένης και της Ερμούπολης!), φτιάχνοντας ένα εθνογραφικό πορτρέτο της χώρας. Η ειρωνεία της τύχης είναι πως όλα τα πρωτότυπα αρνητικά της ταινίας χάθηκαν, εκτός από ένα κομμάτι που δεν συμπεριλήφθηκε στο τελικό μοντάζ. Η συγκεκριμένη ταινία είναι μια ανακατασκευή της πρωτότυπης ταινίας, με βάση το υλικό που περίσσεψε. Χωρίς να είναι στις προθέσεις του δημιουργού της, η ταινία προσφέρει μια μοναδική ματιά σε μια Ελλάδα που χάθηκε για πάντα, όπως και στην ίδια τη διαδικασία της παραγωγής της. Το φιλμ θα προβληθεί με συνοδεία ζωντανής μουσικής από τον μουσικό Mike Cooper. Ευχαριστούμε ιδιαίτερα την Carlotta Films που έφτιαξε ένα μοναδικό DVD με το «Πορτρέτο της Ελλάδας» και άλλες ταινίες του Αντρέ Σωβάζ. A hauntingly beautiful chronicle of the American Midwest as a no-man s land of dying towns and hobbling industry. Ένα χρονικό του τοπίου στα μεσοδυτικά των ΗΠΑ, μιας έρημης γης με πόλεις που αργοπεθαίνουν και βιομηχανία που καταρρέει, τόσο όμορφο που σε στοιχειώνει. Acropolis 2001 (Greece), 23, HD File Directed by Eva Stefani Ακρόπολη 2001 (Ελλάδα), 23, HD αρχεία Σκηνοθεσία: Εύα Στεφανή Last Words 1967 (Germany/Greee), 13, HD File Directed by Werner Herzog Τελευταία λόγια 1967 (Γερμανία/Ελλάδα), 13, HD αρχεία Σκηνοθεσία: Βέρνερ Χέρτζογκ The film explores the significance of Greece s national symbol, the Acropolis, in the creation of national identity and collective memory. Likening the sacred rock to the female body the film makes a comment on the timeless exploitation of the monument while exploring its representation in relation to the history of pornography. Η ταινία εξερευνά τη σημασία του εθνικού συμβόλου της Ελλάδας, της Ακρόπολης, στη συγκρότηση της εθνικής ταυτότητας και της συλλογικής μνήμης. Συγκρίνοντας τον Ιερό Βράχο με το γυναικείο σώμα, η ταινία κάνει ένα σχόλιο για τη διαχρονική εκμετάλλευση του μνημείου σε παραλληλισμό με την εξερεύνηση της σχέσης με την ιστορία της πορνογραφίας. The story of the last man to leave the abandoned island of Spinalonga a tiny strip off the mainland that was previously a leper colony. After being forced from the island, he became one of Crete s most famous lyre players. The man refuses to speak, so the movie fills in his words for him. Η ιστορία του τελευταίου άνδρα που άφησε το εγκαταλελειμμένο νησί Σπιναλόγκα μια λωρίδα γης που αποσχίστηκε από την ξηρά και παλιότερα ήταν αποικία λεπρών. Αφότου εξαναγκάστηκε σε φυγή από το νησί, έγινε ένας από τους πιο διάσημους λυράρηδες της Κρήτης. Ο άνδρας αρνήθηκε να μιλήσει στην κάμερα, κι έτσι η ταινία συμπληρώνει τα δικά του λόγια για τη ζωή του. Atlantis 2014 (USA/Malta), 24, HD File Directed by Ben Russell Ατλαντίς 2014 (ΗΠΑ/Μάλτα), 24, HD αρχεία Σκηνοθεσία: Μπεν Ράσελ Return to Aeolou Street 2013 (Greece), 14, 16mm Directed by Maria Kourkouta Επιστροφή στην οδό Αιόλου 2013 (Ελλάδα), 14, φιλμ 16 χιλ. Σκηνοθεσία: Μαρία Κουρκούτα We Utopians are happy / this will last forever. Loosely framed by Plato s invocation of the lost continent of Atlantis in 360 BC and its re-re-resurrection via a 1970s science fiction pulp novel, Atlantis is a documentary portrait of Utopia an island that has never / forever existed beneath our too-mortal feet. Herein is folk song and pagan rite, religious march and reflected temple, the sea that surrounds us all. Even as we are slowly sinking, we are all happy and content. «Εμείς οι κάτοικοι της Ουτοπίας είμαστε χαρούμενοι / κι αυτό θα κρατήσει για πάντα.» Ελεύθερη απόδοση της αναφοράς του Πλάτωνα στη χαμένη ήπειρο της Ατλαντίδας το 360 π.χ. και της ανακύκλωσής της σε μία δημοφιλή νουβέλα επιστημονικής φαντασίας της δεκαετίας του 70, το Ατλαντίς είναι ένα ντοκιμαντέρ-πορτρέτο της Ουτοπίας, ενός νησιού που δεν υπήρξε ποτέ ή υπήρχε πάντα κάτω από τα θνητά πόδια μας. Εδώ μέσα φωλιάζει το παραδοσιακό τραγούδι και οι παγανιστικές τελετές, οι θρησκευτικές παραδόσεις και η αντανάκλαση του ναού, η θάλασσα που μας περιβάλλει όλους. Ακόμα και καθώς βουλιάζουμε, είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Insignificant fragments, reworked, reassembled, slowed down, put in loops, of Greek popular movies of the 50s and 60s. These fragments are accompanied by short extracts of texts by Greek authors and by Manos Hadjidakis music. Comprised of found footage, this collage-film evokes a return journey to contemporary Greece, in the center of Athens. Ασήμαντα θραύσματα από ταινίες του ελληνικού δημοφιλούς κινηματογράφου των δεκαετιών του 50 και του 60, επεξεργασμένα, επανασυναρμολογημένα, σε αργή κίνηση και λούπες, που συνοδεύονται από σύντομα αποσπάσματα λογοτεχνικών κειμένων Ελλήνων συγγραφέων και τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Μια ταινία με υλικό αρχείου, ένα κολάζ που ενθαρρύνει ένα ταξίδι επιστροφής στη σύγχρονη Ελλάδα, στο κέντρο της Αθήνας.

15 Block 2 Ενότητα 2 Lands and Locality Γη και γηγενείς Block 3 Ενότητα 3 29 NY., NY (USA), 15, 16mm Directed by Francis Thompson NY., NY (ΗΠΑ), 15, φιλμ 16 χιλ. Σκηνοθεσία: Φράνσις Τόμσον Theraic Dawn 1967 (Greece), 20, 35mm Directed by Stavros Tornes and Kostas Sfikas Θηραϊκός όρθρος 1967 (Ελλάδα), 20, φιλμ 35 χιλ. Σκηνοθεσία: Σταύρος Τορνές και Κώστας Σφήκας In this very strange and beautiful picture we see the city of New York as it appears when photographed through multiplying prisms, or reflected in the backs of spoons, polished hub caps, spherical and parabolic mirrors. We still recognize houses, people, shop fronts, taxicabs, but recognize them as elements in one of those living geometries which are so characteristic of the visionary experience. (Aldous Huxley, Heaven and Hell) Σε αυτή την πολύ παράξενη και όμορφη ταινία, βλέπουμε την πόλη της Νέας Υόρκης όπως εμφανίζεται σε φωτογραφίες μέσα από πολλαπλά κάτοπτρα ή όπως αντικατοπτρίζεται στην πίσω μεριά του κουταλιού, σε καλογυαλισμένα καπό αυτοκινήτων, σε σφαιρικούς και παραβολικούς καθρέφτες. Εξακολουθούμε να αναγνωρίζουμε σπίτια, ανθρώπους, προσόψεις μαγαζιών, ταξί, αλλά τα αναγνωρίζουμε ως στοιχεία σε αυτές τις ζωντανές γεωμετρίες που είναι τόσο χαρακτηριστικές της εμπειρίας του ορατού. (Άλντους Χάξλεϋ, Παράδεισος και Κόλαση) A radically different take on Santorini, far from the images adorning our postcards of the island Without the usual splashes of color offered by sea and sky, we are offered a naturalistic representation of the place, populated by people, and struggle. The film s depiction of the island is perhaps more beautiful than the aesthetics that are classically employed to capture this Cycladic island. Μια εντελώς διαφορετική ματιά στη Σαντορίνη, μακριά από τις εικόνες που κοσμούν τις καρτ ποστάλ του νησιού. Χωρίς τις συνηθισμένες εκρήξεις από χρώμα στη θάλασσα και στον ουρανό, η ταινία προσφέρει μια νατουραλιστική αναπαράσταση του τόπου που κατοικείται από ανθρώπους και παλεύει. Η εικόνα της ταινίας από το νησί είναι ίσως πιο όμορφη από την αισθητική που ακολουθείται στην απαθανάτιση αυτού του κυκλαδίτικου νησιού. Christ Church Saint James 2011 (Canada), 7, 16mm Directed by Stephen Broomer Η εκκλησία του Χριστού Σεν Τζέιμς 2011 (Καναδάς), 7, φιλμ 16 χιλ. Σκηνοθεσία: Στίβεν Μπρούμερ Μontparnasse 1929 (France), 10, 35mm Directed by Eugêne Deslaw Μονπαρνάς 1929 (Γαλλία), 10, φιλμ 35 χιλ. Σκηνοθεσία: Εουζέν Ντεσλώ In the spring of 1998, Christ Church Saint James, a historic black church in Toronto s Little Italy, was destroyed by arson. All that remained were walls and a pit, and over subsequent years the site was overtaken with graffiti. This film has taken on the layered form of the site itself: the space and its surfaces becoming tangled and multiple, the grid of a stone-filled window giving geometric form to simultaneously occurring images of concrete, nature, waste, paint and sky. Την άνοιξη του 1998, η εκκλησία του Χριστού Σεν Τζέιμς, μια ιστορική για τη μαύρη κοινότητα εκκλησία στην περιοχή Λιτλ Ίταλι του Τορόντο, καταστράφηκε από εμπρησμό. Ό,τι απέμεινε είναι τοίχοι και μια μεγάλη λακκούβα, ενώ με τα χρόνια το σημείο καλύφθηκε από γκράφιτι. Η ταινία μιλά για την διαστρωμάτωση αυτού του σημείου: οι μπερδεμένοι και πολυδιάστατοι χώροι και οι επιφάνειες, το πλέγμα από ένα παράθυρο γεμάτο με πέτρες που προσδίδει γεωμετρική φόρμα στις εικόνες του τσιμέντου, της φύσης, της μπογιάς και του ουρανού που αναδεικνύονται ταυτόχρονα. A euphoric ode to Paris of the 20s, where images and shadows glide and give chase. Μια ευφορική ωδή στο Παρίσι της δεκαετίας του 20, όπου οι εικόνες και οι σκιές ξεγλιστρούν και κυνηγιούνται. Park Film 1972 (UK), 8, 16mm Directed by Chris Welsby Ταινία στο πάρκο 1972 (Μεγάλη Βρετανία), 8, φιλμ 16 χιλ. Σκηνοθεσία: Κρις Ουέλσμπι Jaime 1974 (Portugal), 34, 16mm Directed by António Reis Ζάιμε 1974 (Πορτογαλία), 34, φιλμ 16 χιλ. Σκηνοθεσία: Αντόνιου Ρέις The camera was pointed at right angles across a busy park pathway. Many people move through the picture both on and off the pathway. One frame was taken each time a person on the pathway passed into the picture and again as they passed out. This procedure was carried out over a period of three days. Η κάμερα τοποθετήθηκε στις κατάλληλες γωνίες, κατά μήκος ενός περάσματος σ ένα πολυσύχναστο πάρκο. Πολλοί άνθρωποι εμφανίστηκαν στην εικόνα, μέσα κι έξω από αυτό το πέρασμα. Στο φαινομενικά σταθερό κάδρο μπαινοβγαίνουν φιγούρες των διαβατών που βρέθηκαν σε αυτό το πέρασμα, συμμετέχοντας άθελά τους σε ένα πείραμα που διήρκησε τρεις ημέρες. An exploration of the intertwined myth of genius/madness, of being touched in two senses, all the while anchored in the landscape that gives birth to such an enigma. A portrait of Jaime Fernandes, a recently deceased patient at an insane asylum, whose stirring art gives voice to the deep mystery of his place in the world. The play of the asylum in the landscape points to the sense of constraint and oppression of artists in the 70s in Portugal, under the auspices of a dictatorial regime. Μια εξερεύνηση του μύθου περί του διπόλου ιδιοφυΐας/τρέλας, περί του τι μας «αγγίζει» υπό κάθε έννοια, που είναι βαθιά ριζωμένη στο τοπίο που γεννά ένα τέτοιο αίνιγμα. Ένα πορτρέτο του Ζάιμε Φερνάντες, ενός ασθενή που ξεψύχησε μέσα σε ένα ψυχιατρείο και έκανε τέχνη που έδωσε φωνή στο βαθύ μυστήριο της θέσης του σε αυτόν τον κόσμο. Το παιχνίδι του ασύλου με το τοπίο υποβάλλει την αίσθηση του εγκλεισμού και της καταπίεσης των καλλιτεχνών τη δεκαετία του 70 στην Πορτογαλία, υπό το καθεστώς της δικτατορίας.

16 Block 3 Ενότητα 3 Lands and Locality Γη και γηγενείς 31 Castro Street 1966 (USA), 10, 16mm Directed by Bruce Baillie Οδός Κάστρο 1966 (ΗΠΑ), 10, φιλμ 16 χιλ. Σκηνοθεσία: Μπρους Μπέιλι Moana with Sound 1980, restored 2014 (USA), 98, DCP Directed by Robert J. Flaherty & Frances Hubbard Flaherty, and Monica Flaherty Μοάνα με ήχο 1980, restored 2014 (ΗΠΑ), 98, DCP Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Φλάερτι & Φράνσις Χάμπαρντ Φλάερτι, και Μόνικα Φλάερτι Coming of consciousness. Ανακτώντας τις αισθήσεις. Sound of a Million Insects, Light of a Thousand Stars 2014 (Japan), 2, 35mm Directed by Tomonari Nishikawa I buried a 100-foot (about 30 meters) 35mm negative film under fallen leaves alongside a country road, which was about 25 km away from the Fukushima Daiichi Nuclear Power Station, for about 6 hours, from the sunset of June 24, 2014, to the sunrise of the following day. The night was beautiful with a starry sky and numerous summer insects were singing loud. The area was once an evacuation zone, but now people live there after the removal of the contaminated soil. This film was exposed to the possible remaining of the radioactive materials. (Director s statement) Ήχος από χίλια έντομα, φως από χίλια αστέρια 2014 (Ιαπωνία), 2, φιλμ 35 χιλ. Σκηνοθεσία: Τομονάρι Νισικάουα «Έθαψα σχεδόν 30 μέτρα αρνητικού φιλμ 35 χιλιοστών κάτω από πεσμένα φύλλα, δίπλα σ έναν επαρχιακό δρόμο 25 περίπου χιλιόμετρα από τον πυρηνικό σταθμό της Φουκουσίμα Νταΐτσι, για έξι ώρες, από τη δύση του ηλίου στις 24 Ιουνίου του 2014 μέχρι την ανατολή της επόμενης ημέρας. Η νύχτα ήταν πανέμορφη με τον έναστρο ουρανό και πολλά καλοκαιρινά έντομα τραγουδούσαν δυνατά. Η περιοχή ήταν κάποτε ζώνη εκκένωσης, αλλά σήμερα ζουν εκεί άνθρωποι μετά την απομάκρυνση του μολυσμένου εδάφους. Αυτό το φιλμ βρέθηκε εκτεθειμένο στα πιθανά απομεινάρια ραδιενεργών υλικών.» (Σημείωμα του σκηνοθέτη) Set in the village of Safune on Savai i Island, Western Samoa, during the period May 1923 December 1924, the film records in documentary fashion the fictionalized daily life of the protagonist, Moana. Film curator Bruce Posner and filmmaker Sami van Ingen, great-grandson of filmmakers Robert J. Flaherty and Frances Hubbard Flaherty (Nanook of the North, Man of Aran, Louisiana Story) collaborated with the world s most prestigious film archives and film labs to digitally restore a unique 35mm nitrate print of the classic Moana (1926), as part of the larger preservation venture to complete Monica Flaherty s forty-year effort to realize an authentic synchronized sound version known since 1980 as Moana with Sound. Γυρισμένη στο χωριό Σαφούνε του νησιού Σαβάι της Δυτικής Σαμόα από τον Μάιο του 1923 μέχρι το Δεκέμβριο του 1924, η ταινία καταγράφει με ντοκιμαντερίστικο ύφος την επινοημένη καθημερινότητα της πρωταγωνίστριας Μοάνα. Ο επιμελητής Μπρους Πόσνερ και ο σκηνοθέτης Σάμι φαν Ίνγκεν, δισέγγονος των κινηματογραφιστών Ρόμπερτ Φλάερτι και Φράνσις Χάμπαρντ Φλάερτι (Ο Νανούκ του Βορρά, Man of Aran, Louisiana Story) συνεργάστηκαν με τα πιο επιφανή κινηματογραφικά αρχεία και εργαστήρια για να αποκαταστήσουν ψηφιακά ένα μοναδικό αντίτυπο φιλμ 35 χιλιοστών με νιτρική βάση της κλασικής ταινίας Μοάνα (1926). Αυτή η πράξη αποκατάστασης αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου εγχειρήματος συντήρησης που μπορεί να ολοκληρώσει τη σαραντάχρονη προσπάθεια της Μόνικα Φλάερτι να κάνει μια αυθεντική βερσιόν της ταινίας με συγχρονισμένο ήχο, που από τη δεκαετία του 80 είναι γνωστή ως Μοάνα με ήχο.

17 Χώρος του φιλμ / Τόπος του φιλμ Film-Space / Film-Place Χώρος του φιλμ / Τόπος του φιλμ 33 Wolkenschatten 2014 (Germany), 17, 16mm Directed by Anja Dornieden & Juan David González Monroy (OJOBOCA) Σκιά από σύννεφα 2014 (Γερμανία), 17, φιλμ 16 χιλ. Σκηνοθεσία: Άνια Ντόρνιντεν & Χουάν Δαβίδ Γκονσάλες Μονρόι (OJOBOCA) A narrated slide work presenting a curious archive of objects, including lenses onto which images are etched directly, recently discovered in a remote cave following the disappearance of an entire town s population soon after a mysterious cloud had enveloped it in Μέσα από μια σειρά σλάιντς η ταινία μάς αφηγείται την ιστορία ενός αρχείου από παράξενα αντικείμενα, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων και φακούς όπου αποτυπώνονται απευθείας οι εικόνες. Το αρχείο ανακαλύφθηκε σε μια απομακρυσμένη σπηλιά, μετά την εξαφάνιση του πληθυσμού μιας ολόκληρης κωμόπολης, που το 1984 χάθηκε μέσα σε ένα μυστηριώδες σύννεφο. Moving pictures may be uniquely suited to capturing an impression of surroundings, but are not beholden to it. When the represented world takes a back seat, film shows that it has its very own space as well. Focus shifts from what s in front of the lens to what s behind it. Place appears to be something also constituted on the surface of the medium itself. Οι κινούμενες εικόνες είναι ιδανικές στην αποτύπωση του περιβάλλοντος, αλλά δεν μένουν σε αυτό. Όταν ο αναπαριστώμενος κόσμος υπαναχωρεί, το φιλμ μάς αποκαλύπτει ότι καταλαμβάνει τον δικό του ιδιαίτερο χώρο, ώσπου μπαίνει σε πρώτο πλάνο αυτό που βρίσκεται πίσω από το φακό, κι όχι αυτό που βρίσκεται μπροστά από αυτόν. Ο τόπος μπορεί να διαμορφωθεί και στην επιφάνεια του ίδιου του μέσου. Removed 1999 (USA), 7, 16mm Directed by Naomi Uman Made up of segments of a 70 s porn film. The naked woman, an object of desire, is removed from the image with bleach and nail varnish. Αφαίρεση 1999 (ΗΠΑ), 7, φιλμ 16 χιλ. Σκηνοθεσία: Ναόμι Ούμαν Μια συναρμολόγηση σκηνών από μια πορνογραφική ταινία του 70, όπου η γυμνή γυναίκα το αντικείμενο του πόθου αφαιρείται από την εικόνα με χλωρίνη και βερνίκι νυχιών. Frack 2015 (Australia), 9, HD File Directed by Grayson Cooke Frack 2015 (Αυστραλία), 9, HD αρχεία Σκηνοθεσία: Γκρέισον Κουκ This project involves a kind of virtual fracking, where chemicals used in hydraulic fracturing are used to destroy photographs of sedimentary rock. Αυτό το έργο περιγράφει ένα είδος εικονικού fracking (σ.σ. θραύσης), όπου τα χημικά που χρησιμοποιούνται στα συστήματα υδραυλικής θραύσης πετρωμάτων χρησιμοποιούνται για να αλλοιώσουν την επιφάνεια φωτογραφιών ενός ιζηματογενούς βράχου.

18 Film-Space / Film-Place Χώρος του φιλμ / Τόπος του φιλμ 35 Ville Marie (Canada), 13, 16mm Directed by Alexandre LaRose This film is inspired by a dream the director had during which he falls from the top of a high-rise building facing the sky. Βιγ Μαρί (Καναδάς), 13, φιλμ 16 χιλ. Σκηνοθεσία: Αλεξάντρ Λαρόουζ Αυτή η ταινία είναι εμπνευσμένη από ένα όνειρο του σκηνοθέτη, στο οποίο πέφτει από την οροφή ενός ουρανοξύστη, με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό. Look Inside the Ghost Machine 2012 (Hungary), 5, HD File Directed by Péter Lichter The early avant-garde filmmakers believed that the cinema had the function of a machine, made to generate pure feelings. (Director s statement) Κοίτα στα μάτια το φάντασμα της μηχανής 2012 (Ουγγαρία), 5, HD αρχεία Σκηνοθεσία: Πίτερ Λίχτερ «Οι πρώτοι σκηνοθέτες της αβάν-γκαρντ πίστευαν πως το σινεμά λειτουργούσε σαν μηχανή που κατασκευάστηκε για να γεννά γνήσια, καθαρά αισθήματα.» (Σημείωμα του σκηνοθέτη) Corridor 1970 (USA), 22, 16mm Directed by Standish Lawder Διάδρομος 1970 (ΗΠΑ), 22, φιλμ 16 χιλ. Σκηνοθεσία: Στάντις Λώντερ Decasia 2002 (USA), 67, DCP Directed by Bill Morrison Decasia 2002 (ΗΠΑ), 67, DCP Σκηνοθεσία: Μπιλ Μόρισον A long narrow corridor that has overhead lights spaced evenly along the ceiling and a short flight of steps at the end leading to an utterly black doorway form the basis of this film. The images pulsate and vibrate as though the corridor has come to life and is breathing only as a corridor could. Ένας μακρύς, στενός διάδρομος με φώτα όμοια κατανεμημένα στην οροφή, που καταλήγει σε μερικά σκαλοπάτια που οδηγούν σε μια ολοσκότεινη είσοδο, είναι η βάση αυτής της ταινίας. Οι εικόνες πάλλονται και δονούνται: ο διάδρομος μοιάζει να ζωντανεύει και να αναπνέει όπως μόνο ένας διάδρομος θα μπορούσε να κάνει. Simultaneously fiction and nonfiction; enrapturing, like some alien transmission; experimental, yet close to something in your memory you can t quite put your finger on... Decasia reminds us of a fact that is being forgotten in the digital era: that works of visual art, like human existences, are bound by a timeline they degrade and fall apart, and this decay is an essential characteristic of their beauty. The meaning conveyed by celluloid isn t fixed; it has a life of its own. Αποκύημα μυθοπλασίας και τεκμηρίωσης, έργο βαθιά απολαυστικό, πρωτόγνωρο σαν σήμα από άλλο πλανήτη, πειραματικό και συγγενικό με μια σκιά που περνά απ το μυαλό σου αλλά αδυνατείς να γραπώσεις... Η ταινία Decasia μάς θυμίζει ότι στην ψηφιακή εποχή ξεχνάμε συχνά πως τα έργα τέχνης, όπως και οι άνθρωποι ως θνητοί δεσμεύονται από το χρονικό πλαίσιο, ξεθωριάζουν κι αποσυντίθενται, αλλά αυτό είναι το κατεξοχήν στοιχείο της γοητείας τους. Το νόημα που σελιλόιντ δεν είναι προκαθορισμένο: έχει τη δική του ζωή. Outer Space 1999 (Austria), 10, 16mm Directed by Peter Tscherkassky Διάστημα 1999 (Αυστρία), 10, φιλμ 16 χιλ. Σκηνοθεσία: Πίτερ Τσερκάσκι A young woman, night, an American feature film. She enters a house, a dark corridor, a thriller. While she forces her way into an unknown space together with the viewer, the cinematographic imageproducing processes go off the rails. The rooms telescope into each other, become blurred, while the crackling of the cuts and the background noise the sound of the film material itself becomes louder and more penetrating. Μια νεαρή γυναίκα, μια νύχτα, μια μεγάλου μήκους ταινία από την Αμερική. Μπαίνει σε ένα σπίτι, σε έναν σκοτεινό διάδρομο, στον κόσμο ενός θρίλερ. Καθώς μπαίνει σιγά-σιγά σε έναν άγνωστο χώρο μαζί με τον θεατή, η κινηματογραφική εικόνα και η μέθοδος παραγωγής εκτροχιάζονται. Τα δωμάτια συμπιέζονται το ένα μέσα στο άλλο, θολώνουν, ενώ το κροτάλισμα στο μοντάζ και στους θορύβους από το βάθος ο ήχος του ίδιου του υλικού του φιλμ γίνεται ολοένα πιο δυνατός και διαπεραστικός.

19 Ο τόπος του πουθενά: Ταινίες δρόμου Ντράιβ ιν στην Ντελαγκράτσια The road film is born from a detachment from place the freedom of transience and the film s will to unhinge from location and go along for the ride. There may be a destination, but whether we ll get there is anybody s guess. Time goes by, blurred land goes by. Somewhere between the road below and the sky above, is it possible we get a sense of place amidst no location at all? Located on the south-west side of the island, a large field generously sponsored by the Catholic Archdiocese hosts two nights of doublefeatures in a drive-in cinema. Μια ταινία δρόμου γεννιέται μέσα από τον αποχωρισμό ενός τόπου από την ελευθερία του παροδικού και τη θέληση ενός κινηματογραφικού έργου να απαγκιστρωθεί από μια τοποθεσία και να ταξιδέψει. Μπορεί να υπάρχει κάποιος προορισμός, αλλά κανείς δεν μπορεί να μαντέψει το αν θα καταλήξουμε σε αυτόν. Είναι εφικτό να αποκτήσουμε την αίσθηση του τόπου, κάπου ανάμεσα στο επίπεδο του δρόμου και στο ύψος του ουρανού; Ένα μεγάλο κτήμα που εκτείνεται στη νοτιοδυτική πλευρά του νησιού, το οποίο παραχωρεί ευγενικά η Καθολική Εκκλησία, μετατρέπεται για δύο βράδια σε ντράιβ ιν κινηματογράφο που θα προβάλλει σύμφωνα με την παράδοση δύο ταινίες με ένα εισιτήριο! The Nowhere Place: Road Films De La Grazia Drive-In Ο τόπος του πουθενά: Ταινίες δρόμου The Hitch-Hiker 1953 (USA), 71, HD File Directed by Ida Lupino Driving down to Mexico for a weekend fishing trip, two unsuspecting friends pick up a hitch-hiker who turns out to be a serial killer on the run. Held at gunpoint, the friends drive through whatever dangerous terrain the killer leads them through on his path towards escape. Regarded as the first and only American noir directed by a woman, The Hitch-Ηiker is void of central figures of the genre (including the femme fatale!), instead using the vast and open landscape as a host of pure fear. Stagecoach 1939 (USA), 96, HD File Directed by John Ford Regarded by many as the film that elevated Westerns from the status of B-movie for kids to a serious genre, Stagecoach takes us to the Wild West of the 1880s, when telegraph poles were just appearing and the frontier still loomed. Six passengers motivated by different reasons board the daily stagecoach that must pass through dangerous territory. In the space where life and death hold each other close your social status cannot save you the landscape, less and less human as they hurtle deeper into no-man s land, simply doesn t care. Ωτοστόπ 1953 (ΗΠΑ), 71, HD αρχεία Σκηνοθεσία: Άιντα Λουπίνο Η ταχυδρομική άμαξα 1939 (ΗΠΑ), 96, HD αρχεία Σκηνοθεσία: Τζων Φορντ 37 Στο δρόμο για το Μεξικό, δύο ανυποψίαστοι φίλοι που πάνε εκδρομή το Σαββατοκύριακο για να ψαρέψουν, παίρνουν με ωτοστόπ έναν διαβάτη που αποδεικνύεται ένας κατά συρροή δολοφόνος που καταδιώκεται. Υπό την απειλή του όπλου, οι δύο φίλοι οδηγούν το αμάξι σε κάθε επικίνδυνη ζώνη που τους υποδεικνύει ο δολοφόνος που ψάχνει τρόπο να αποδράσει. Το Ωτοστόπ, που θεωρείται το πρώτο και μοναδικό φιλμ νουάρ που σκηνοθέτησε γυναίκα, δεν επιστρατεύει τις αρχετυπικές φιγούρες του είδους (ούτε καν τη φαμ φατάλ!), αλλά χρησιμοποιεί το αχανές, απέραντο τοπίο ως ξενιστή του αγνού φόβου. Η Ταχυδρομική άμαξα, η ταινία που για πολλούς αναβάθμισε το oυέστερν, ανάγοντάς το από b-movies για παιδιά σε σοβαρό είδος, μας οδηγεί στην Άγρια Δύση του 1880, όταν πρωτοεμφανίστηκαν τα τηλεγραφόξυλα και τα σύνορα βρίσκονταν υπό απειλή. Έξι επιβάτες με διαφορετικά κίνητρα επιβιβάζονται στην ταχυδρομική άμαξα που ταξιδεύει καθημερινά μέσα από επικίνδυνες περιοχές. Στο χώρο όπου η ζωή και ο θάνατος βρίσκονται δίπλα-δίπλα, το κοινωνικό σου στάτους δεν μπορεί να σε σώσει. Kαι το τοπίο, που γίνεται ολοένα και πιο απάνθρωπο καθώς αυτοί μπαίνουν βαθύτερα στη νεκρή γη, απλώς δεν τους δίνει σημασία.

20 Ghost Trip 2000 (USA), 23, HD File Directed by Bill Morrison Ταξίδι φαντασμάτων 2000 (ΗΠΑ), 23, HD αρχεία Σκηνοθεσία: Μπιλ Μόρισον The Nowhere Place: Road Films Μικρά και παραθαλάσσια (Διαγωνιστικό) Coastal Shorts 39 (In competition) A man is shown his car, which he drives until it can be driven no more. Ένας άνδρας αποφασίζει να οδηγήσει ένα αμάξι, ώσπου αυτό το αμάξι δεν οδηγείται άλλο. Aguirre, the Wrath of God 1972 (Germany), 96, DCP Directed by Werner Herzog Don Lope de Aguirre has a plan: to ruthlessly lead a pack of wayward colonists through an unreal and alien landscape, into El Dorado. Instead of discovering paradise beyond the twists and turns of the jungle river, the journey unearths Aguirre s endless insanity. I am the Wrath of God. The earth I pass will see me and tremble. But whoever follows me and the river, will win untold riches. But whoever deserts... Αγκίρε, η μάστιγα του Θεού 1972 (Γερμανία), 96, DCP Σκηνοθεσία: Βέρνερ Χέρτσογκ Ο Δον Λόπε δε Αγκίρε έχει ένα σχέδιο: να οδηγήσει ανελέητα μια ομάδα αλλοπρόσαλλων αποίκων στο Ελντοράντο, μέσα από ένα εξωπραγματικό και ξένο τοπίο. Μόνο που το ταξίδι, αντί να καταλήξει στην αποκάλυψη του θησαυρού πέρα από τις στροφές του ποταμού της ζούγκλας, εκδηλώνει την αστείρευτη παράνοια του Αγκίρε: «Είμαι η μάστιγα του Θεού. Η γη που θα διασχίσω θα με δει και θ αρχίσει να τρέμει. Όποιος ακολουθήσει εμένα και τον ποταμό, θ ανταμειφθεί με αμύθητα πλούτη. Όποιος όμως εγκαταλείψει...» Short films produced in countries touching the Mediterranean, offering a kaleidoscopic perspective emerging from a singular place. The competition is presided over by the 2015 three-member jury, which awards the White Marble Saita. Μικρού μήκους ταινίες από χώρες που βρέχονται από τη Μεσόγειο, που συνθέτουν ένα καλειδοσκοπικό φάσμα ενός και μόνο τόπου. Στο διαγωνιστικό τμήμα προεδρεύει η τριμελής κριτική επιτροπή, που θα απονείμει στην καλύτερη ταινία τη Λευκή Μαρμάρινη Σαΐτα.