Oι Περιπέτειες του Πέτρου

Transcript

1 Oι Περιπέτειες του Πέτρου και H Δοκιμασία της Aλήθειας

2 Oι Περιπέτειες του Πέτρου και H Δοκιμασία της Aλήθειας Pόμπερτ Hλίας Nατζέμυ

3 Eκδόσεις Oλιστική Aρμονία T.Θ. 93 Mαρκόπουλο Pομπέρτ Hλίας Nατζέμυ Eικόνα (Mάνταλα) εξωφύλλου - Λουϊτγκαρτ Xούντρα Mακέτα εξωφύλλου - Λίτσα Xειρουβείμ Mετάφραση - Σοφία Eυλογημένου & Mατίνα Πάσχου Διόρθωση & Eπιμέλεια - Mατίνα Πάσχου & Bασιλική Bαϊτση.

4 Aφιερώνω το βιβλίο αυτό σε όλους τους αναζητητές της αλήθειας.

5 Περιεχομενα Σελίδα ΠΡΟΛΟΓΟΣ 9 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Να Πεθάνει Κανείς ή να μην Πεθάνει; Ιδού η Απορία 13 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Ζωή Ξανά Μετά το Θάνατο 27 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 Συγκρούσεις Αναγκών 41 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 Το Δείπνο 57 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5 Με τα Γλυκά και τον Καφέ 81 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6 Για Ύπνο 93 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7 Εσωτερικές Συγκρούσεις στη Δουλειά 105 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8 Στο Αυτοκίνητο με το Στέφανο 111 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9 Ο Ετοιμοθάνατος 125 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10 Κι Άλλες Συγκρούσεις στη Δουλειά 137 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11 Η Μαρία Θέλει Παιδί 147 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12 Ψηλά στη Φύση 159 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13 Αλήθεια ή Θάνατος 173 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14 Ο Πέτρος και η Μαρία Αντιμέτωποι με την Αλήθεια 181 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15 Ο Μανόλης και η Σοφία Αντιμέτωποι με την Αλήθεια 197 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16 Ο Στέφανος και η Ρούλα Ομολογούν την Αλήθεια 213 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17 Ο Κώστας και η Ελένη Αντιμέτωποι με την Αλήθεια 223 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18 Μαθαίνοντας 229 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 19 Πίσω στην Καθημερινότητά μας 233 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20 Με την Ετικέτα του Αιρετικού 235 ΕΠΙΛΟΓΟΣ 261

6 8 Oι Περιπέτιες του Πέτρου

7 ΠΡΟΛΟΓΟΣ Μια ματιά στο μέλλον. **************** Είμαστε τέσσερα ζευγάρια, στο εξοχικό του Στέφανου στο βουνό, καθισμένοι μπροστά από τρεις κλέφτες, που μας σημαδεύουν με τα όπλα τους. Ο Aρχηγός της συμμορίας το διασκεδάζει πραγματικά. «Εντάξει, φίλοι μου, είναι ώρα για το παιχνίδι της ζωής σας. Ή θα απελευθερωθείτε τώρα από το φόβο σας για την αλήθεια ή θα πεθάνετε εδώ απόψε. Και εξηγούμαι. Ο καθένας από σας, με τη σειρά του, θα πει για τον εαυτό του αλήθειες που οι άλλοι δεν γνωρίζουν. Οι αλήθειες, που θα πείτε, πρέπει να είναι εκείνες που φοβόσασταν να ομολογήσετε μέχρι τώρα. Ακόμη, επειδή είστε όλοι υποκριτές, υπάρχει και μια άλλη προϋπόθεση. Ο καθένας σας πρέπει να αποδεχτεί τους άλλους, αφού ακούσει τα βαθύτερα και πιο βρώμικα μυστικά τους. Και επειδή το πρόσωπο που θα ταραχθεί περισσότερο από τα μυστικά σας είναι ο σύντροφός σας, θέλω να αλλάξετε θέσεις και να καθίσετε σε ζευγάρια. Μ αυτόν τον τρόπο, θα το διασκεδάσω περισσότερο, παρατηρώντας τις εκφράσεις στα πρόσωπά σας, καθώς θα ακούτε τα βαθύτερα μυστικά των συντρόφων σας. Και να θυμάστε ότι, για να περάσετε αυτή τη δοκιμασία, πρέπει να μπορέσετε να αποδεχτείτε τον άλλον, οτιδήποτε κι αν λέει. Θα χρειαστεί να πείτε την αλήθεια για τα συναισθήματα, που θα δημιουργηθούν μέσα σας όταν θα ακούσετε τα μυστικά που σας έκρυψαν ο σύντροφος και οι φίλοι σας. Για την περίπτωση που σχεδιάζετε να κρύψετε κάποια μυστικά, νομίζω ότι σας έδειξα ήδη ότι γνωρίζω ό,τι κρύβετε.» Κοιτάζει προς τη μεριά μου. «Έτσι δεν είναι, κύριε Νεκραναστημένε Πνευματικέ Αναζητητή;» Πρόλογος

8 Αυτό είναι τρομακτικό και παρηγορητικό, ταυτόχρονα. Είναι τρομακτικό, γιατί κρατάνε όπλα, που έχουν ήδη χρησιμοποιήσει και φαίνονται πραγματικά ικανοί να μας σκοτώσουν. Παρηγορητικό, επειδή προφανώς έχουμε μπροστά μας ένα εξαιρετικό πλάσμα. Γνέφω με το κεφάλι. «Ναι, αλλά πώς τα γνωρίζεις όλα αυτά;» Τώρα, που είναι φανερό ότι ο Aρχηγόςέχει τον έλεγχο, μιλάει με λιγότερο θυμό. «Τα βιβλία μπορούν να σε διδάξουν μέχρις ένα σημείο. Η ζωή και ο πόνος είναι πολύ ανώτεροι δάσκαλοι. Ψάχνεις να γνωρίσεις τον εαυτό σου μέσα από βιβλία, σεμινάρια και τεχνικές. Χάνεις το χρόνο σου. Μπορείς να γνωρίσεις τον εαυτό σου, μόνο μέσα από την απόλυτη αλήθεια και αποδοχή όλων αυτών, που υπάρχουν μέσα σε σένα και τους άλλους.» Αυτό είναι μια πολύ περίεργη εκδοχή των πνευματικών διδασκαλιών, αλλά παρόλα αυτά φαίνεται λογική. Αν δεν είχε το όπλο στο χέρι, θα θεωρούσα ότι βρίσκομαι μπροστά σε έναν πνευματικό δάσκαλο. «Καταλαβαίνω όσα λες. Αλλά προς τι τα όπλα;» Συνεχίζει. «Χρειάζεστε το φόβο του θανάτου για να ξεπεράσετε το φόβο της αλήθειας και την αντίστασή σας στην αποδοχή. Χρειάζεστε ενέργεια για να ξεπεράσετε αυτές τις μορφές αδράνειας μέσα σας. Ο φόβος σας γι αυτά τα όπλα θα σας δώσει την ενέργεια για να κάνετε αυτήν την αλλαγή.» Συνεχίζω με τις ερωτήσεις μου. «Κι αν δεν ξεπεράσουμε το φόβο της αλήθειας και δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ο ένας τον άλλον όπως πραγματικά είμαστε; Θα μας σκοτώσετε, στ αλήθεια;» Κοιτάζει διαπεραστικά μέσα στα μάτια μου με μια παράξενη αυτοπεποίθηση. «Ναι, θα σας σκοτώσουμε. Γιατί; Επειδή, αν σ αυτήν την κατάσταση δεν έχετε τα κότσια να πείτε την αλήθεια και να αποδεχτείτε τους εαυτούς σας και τους άλλους όπως είστε, τότε δεν θα το καταφέρετε ποτέ και η ζωή σας δεν αξίζει να τη ζείτε. Είναι καλύτερα να πεθάνετε και να ξεκινήσετε από την αρχή. Σας δίνετε μια ευκαιρία να απελευθερωθείτε από το φόβο της αλήθειας. Κι είναι ακόμη ευκαιρία να απαλλαγείτε από το φόβο για το τι πιστεύουν οι άλλοι για σας και για το τι θα έλεγαν και θα έκαναν 10 Oι Περιπέτιες του

9 αν ήξεραν την αλήθεια για σας. Αν αρνείστε αυτό το μάθημα, δεν αξίζει να ζείτε. Η ζωή σας δεν έχει νόημα, όσο ζείτε μέσα στο φόβο για τους άλλους. Αυτός ο φόβος σάς εμποδίζει να είστε ο εαυτός σας. Αν δεν είστε ο εαυτός σας, στην πραγματικότητα δεν υπάρχετε. Αν δεν υπάρχετε, ο θάνατος σας δεν αφαιρεί τίποτα από τον κόσμο.» Αυτή η τρομερά κτηνώδης θεωρία για τη ζωή κατά έναν αλλόκοτο τρόπο μού φαίνεται λογική. Όλα όσα είπε, εκτός από το ότι δεν έχουμε δικαίωμα να υπάρχουμε, φαίνεται λογικό. Πραγματικά δεν υπάρχουμε, όταν δεν μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας. Έχει δίκιο. Ζούμε με ψεύτικες μάσκες, που κρύβουν το αληθινό μας πρόσωπο - κι όλα αυτά επειδή φοβόμαστε ότι οι άνθρωποι θα μας απορρίψουν, αν μας γνωρίσουν πραγματικά. Αυτή είναι, πράγματι, μια παράξενη κατάσταση. Μαθαίνουμε αυθεντικές αλήθειες από έναν κλέφτη και πιθανό δολοφόνο. Στρέφει το όπλο εναντίον μου. «Ξεκίνα!» Το όπλο του μετατρέπεται τώρα σε δύναμη για εξέλιξη, που με σπρώχνει στα βάθη των φόβων και -ελπίζω- πέρα απ αυτούς. Είναι πραγματικά μια παράξενη ακολουθία γεγονότων. Συνεχίζω να καθυστερώ. «Αν μιλήσω τώρα, δεν θα είναι επειδή ξεπέρασα τους φόβους μου, αλλά μάλλον θα μιλήσω γεμάτος φόβο ότι θα χάσω την αγάπη της γυναίκας μου και το σεβασμό των φίλων μου. Έτσι δεν θα είμαι απαλλαγμένος από φόβο όσο θα μιλάω.» Ο Aρχηγός κουνάει και πάλι το όπλο του. «Είσαι πιο ανόητος απ όσο νόμιζα. Κανείς δεν είναι απαλλαγμένος από φόβο, μέχρι να κάνει αυτό που φοβάται. Φυσικά και θα φοβάσαι την ώρα που θα μιλάς, εφόσον θα φοβάσαι το θάνατο πολύ περισσότερο από το να χάσεις την αγάπη της γυναίκας σου και το σεβασμό των φίλων σου. Μ αυτόν τον τρόπο θα ξεπεράσεις το φόβο. Ενεργείς παράλληλα με το φόβο σου. Φοβάσαι κι όμως κάνεις αυτό που φοβάσαι. Ξεκίνα, λοιπόν! Χάνω την υπομονή μου.» **************** Αλλά ας ξεκινήσουμε από την αρχή. Πρόλογος

10 12 Oι Περιπέτιες του

11 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Να Πεθάνει Κανείς ή να μην Πεθάνει; Ιδού η Απορία Θάνατος του Eγώ = Γέννηση στην αγάπη Ονομάζομαι Πέτρος και θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια εμπειρία μου, που άλλαξε τη βάση της ζωής μου, ανέτρεψε το σύστημα αξιών μου και άνοιξε την καρδιά μου στην αγάπη. Θα σας ιστορήσω τα γεγονότα στον ενεστώτα, με την ελπίδα ότι ίσως έτσι θα μπορέσει η περιγραφή μου να μοιάζει, έστω και κατά ένα ποσοστό, στην πραγματική εμπειρία, που είναι βέβαια απερίγραπτη, πέρα από λόγια, χώρο και χρόνο. Ακούω ένα στρίγκλισμα φρένων και μια κόρνα ουρλιάζει μανιασμένα. Κοιτάζω. Πολύ αργά. Ένα φορτηγό απ το απέναντι ρεύμα λοξοδρομεί ανεξέλεγκτα προς το μέρος μου. Θα με αφανίσει. Καθώς συγκρούεται στο πλευρό του αυτοκινήτου μου, η πόρτα συνθλίβεται πάνω στο σώμα μου και το αυτοκίνητό μου ανατρέπεται έξω απ το δρόμο. Είμαι πολύ σοκαρισμένος. Τότε ακούω ένα τρομερό βουητό. Ένα δυνατό, οδυνηρό θόρυβο, που με τρομάζει. Κάτι με τραβά έξω από τα συντρίμμια. Με απορροφά μέσα σε μια σκοτεινή σήραγγα. Δεν έχω κανέναν έλεγχο πάνω στα γεγονότα. Κινούμαι προς ένα εκτυφλωτικό φως, χίλιες φορές πιο λευκό και πιο λαμπερό από τον ήλιο. Καθώς πλησιάζω στο φως, τα συναισθήματά μου αλλάζουν. Νιώθω γαλήνη. Τα λόγια αδυνατούν να περιγράψουν τα χρώματα και τη γαλήνη που γεμίζει το είναι μου. Να Πεθάνει Κανείς ή να μην Πεθάνει; 13

12 Το νέο μου σώμα Εξακολουθώ να έχω σώμα. Νιώθω πολύ καλά, όμως το σώμα μου είναι διαφορετικό. Πετάει. Κινείται απλά και μόνο επειδή το θέλω. Το σώμα μου μετακινείται εκεί όπου συγκεντρώνεται ο νους μου. Παρόλο που πριν από τη σύγκρουση το σώμα μου δεν ήταν σε πολύ καλή κατάσταση και είχα διάφορους πόνους, τώρα δεν πονάω πουθενά και νιώθω ισχυρά ενεργοποιημένος. Στην πραγματικότητα, το σώμα μου είναι ενέργεια. Καθώς συγκεντρώνω την προσοχή μου στον κόσμο, από τον οποίο απορροφήθηκα, θυμάμαι τη σύγκρουση και κοιτάζω κάτω. Αυτοκίνητα σταματημένα και κόσμος που προσπαθεί ν ανασύρει το σώμα μου από τα συντρίμμια. Φωνάζουν και διαφωνούν για το πώς να το κάνουν. Παρόλο που συνειδητοποιώ ότι αυτό είναι το σώμα μου, το αποτέλεσμα των προσπαθειών τους μου είναι μάλλον αδιάφορο. Αναρωτιέμαι, μάλιστα, γιατί είναι τόσο ταραγμένοι και τόσο ανήσυχοι για το αν θα με σώσουν. Εγώ είμαι μια χαρά. Καλύτερα απ ό,τι ήμουν ποτέ στη ζωή μου. Ή μήπως αυτή εδώ είναι η ζωή; Τι είναι ζωή; Μοιάζω να είμαι ζωντανός κι όμως δεν είμαι μέσα στο σώμα που προσπαθούν να σώσουν. Τους πλησιάζω σε μια προσπάθεια να τους εξηγήσω ότι είμαι μια χαρά, αλλά αυτοί κοιτάζουν μπροστά, λες και δεν υπάρχω. Περνούν από μέσα μου. Γι αυτούς είμαι αόρατος, εγώ όμως τους βλέπω. Εγώ τους ακούω, αυτοί όχι. Περνώ μέσα από την ύλη και η ύλη περνά μέσα από μένα. Αυτό το καινούργιο μου σώμα μ αρέσει πολύ. Μόνο που θα ήθελα να μπορώ να επικοινωνήσω μαζί τους, να τους εξηγήσω ότι είμαι μια χαρά, ότι ο θάνατος - αν είναι θάνατος αυτό που βιώνω - είναι απλά υπέροχος. Νιώθω απελευθερωμένος από όλα μου τα προβλήματα και τους περιορισμούς του σώματος. H γυναίκα μου H γυναίκα μου η Μαρία! Με το που τη σκέφτομαι, μεταφέρομαι στο υπνοδωμάτιό μας. H σκέψη μου με μετέφερε. Αυτός είναι ο πιο όμορφος τρόπος να ταξιδεύεις. Τώρα που τη βλέπω, τα συναισθήματά μου αλλάζουν. Εκείνη βουρτσίζει τα μαλλιά της. Ακόμη δεν έμαθε τα νέα, αλλά αισθάνεται πως κάτι έγινε. Έχει βαθιά μέσα της 14 Oι Περιπέτιες του

13 μια συναίσθηση κινδύνου και τώρα, που είμαι εδώ, με διαισθάνεται. Συντονίζεται με την ενέργειά μου και νιώθει την παρουσία μου. Αρχίζει να πανικοβάλλεται και δεν ξέρει γιατί. Έχει επίγνωση πως έγινε κάτι τρομερό, αλλά δεν ξέρει τι. Απλώνω το χέρι μου να την αγγίξω. Το νιώθει. Όχι με το δέρμα της, αλλά με την καρδιά της. Την αγαπώ πολύ. Πονάω όταν σκέφτομαι ότι θα τη χάσω. Κι ακόμη περισσότερο, δεν μπορώ να αντέξω το δικό της πόνο για το χαμό μου. Βιώνω τη γαλήνη της απελευθέρωσης από το σώμα μου, αλλά συγχρόνως νοιάζομαι για την αγαπημένη μου γυναίκα, για το πώς θα τα βγάλει πέρα με την κατάσταση. Εγώ είμαι καλά. Εκείνη δεν είναι. Τώρα συνειδητοποιώ πως, όταν εμείς οι «ζωντανοί» χάνουμε τους αγαπημένους μας, θρηνούμε για τον εαυτό μας, όχι για τους νεκρούς. Εμείς οι «νεκροί» είμαστε μια χαρά, τώρα που βιώνουμε την πραγματική ασώματη φύση μας. Οι «ζωντανοί» συνεχίζουν να βιώνουν φόβο και πόνο, γιατί είναι ταυτισμένοι με το σώμα τους και υποφέρουν που έχασαν το σώμα αυτού που έφυγε. Τώρα ξέρω πολύ καλά ότι η δομή της ζωής μας βασίζεται στην ψευδαίσθηση ότι είμαστε αυτά τα σώματα. Βασίζουμε την αξία μας στη σωματική μας εμφάνιση. Η ασφάλειά μας εξαρτάται από το τι συμβαίνει στο σώμα μας - αν είναι καλά ή όχι. Αντιμετωπίζουμε τους άλλους σαν σώματα και όχι σαν ψυχές, που υπάρχουν έξω και πέρα από τα σώματα. Τι κρίμα! Τι σπατάλη ζωής! Δεν είμαι αυτό το σώμα που κείτεται στα συντρίμμια. Είμαι εδώ και κοιτάζω την αγαπημένη μου γυναίκα. Αξίζω την αγάπη Καθώς αυτές οι συνειδητοποιήσεις εμφανίζονται στο νοητικό μου πεδίο, ένα φως αρχίζει να σχηματίζεται στα δεξιά της γυναίκας μου. Αυτό το άμορφο φως αρχίζει σιγά-σιγά να παίρνει μορφή. Γίνεται ένα φωτεινό ον, παρόμοιο με τις αγγελικές μορφές, που βλέπουμε σε εικονίσματα. Είναι περισσότερο μια πνευματική ενέργεια - φως - ουσία. Χαμογελά με κατανόηση. Ξέρει όλα όσα σκέπτομαι και έχω την αίσθηση ότι με γνωρίζει βαθιά. Ξέρει όλα όσα σκέφτηκα, είπα και έκανα στη ζωή μου. Παρόλο που μέχρι τώρα πραγματικά ντρεπόμουν για πολλές σκέ- Να Πεθάνει Κανείς ή να μην Πεθάνει; 15

14 ψεις και πράξεις μου, αυτή η ντροπή τώρα εξαφανίζεται, καθώς νιώθω ότι αυτό το Ον με αγαπά και με αποδέχεται ακριβώς όπως είμαι, χωρίς όρους. Και είναι η πρώτη φορά που με αγαπούν όπως είμαι. Αυτό το Ον με κάνει να νιώθω ότι είμαι εντάξει έτσι όπως είμαι, ότι είμαι αγαπητός, ότι αξίζω την αγάπη και το σεβασμό. Αυτή είναι μια εντελώς καινούρια εμπειρία για μένα. Η αίσθηση ότι είμαι απόλυτα αγαπητός ανοίγει την καρδιά μου. Νιώθω την εσώτερη επιθυμία να γίνω ένα καλύτερο άτομο απ αυτό που ήμουν μέχρι τώρα. Αισθάνομαι την επιθυμία να βελτιώσω τον εαυτό μου, να γίνω ένα άτομο με περισσότερη αγάπη. Μέχρι τώρα, ο φόβος με εμπόδιζε να νιώθω και να εκφράζω την αγάπη μου, ιδίως στη γυναίκα μου. Τώρα βλέπω πως υπάρχει ένα μεγαλείο μέσα μου, που ποτέ δεν είχα αναγνωρίσει και ποτέ δεν είχα εκφράσει. Νιώθω ότι είμαι καλός κι αυτό με κάνει να επιθυμώ να γίνω ακόμη καλύτερος. Είναι παράξενο πώς αυτή η χωρίς όρους αγάπη και αποδοχή πέτυχε ό,τι προσπαθούσαν να πετύχουν όλοι όσοι με επέκριναν και με απέρριπταν σ όλη μου τη ζωή - την προθυμία μου να δω τον εαυτό μου αντικειμενικά. Ήθελαν να με κάνουν να δω πού δεν φερόμουν με ευαισθησία, δικαιοσύνη και αγάπη. Ήθελαν να με κάνουν να αλλάξω, αλλά εξαιτίας των δικών τους αναγκών. Αυτό το Ον δεν χρειαζόταν τίποτα από μένα. Απλώς μ αγαπούσε. Συνειδητοποίησα ότι επιδιώκουμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας και τους άλλους, κυρίως επικρίνοντας και απορρίπτοντας. Όμως μ αυτόν τον τρόπο, τελικά εμποδίζουμε την πραγματική αλλαγή. Η εσώτερη επιθυμία μας να βελτιώσουμε τον εαυτό μας ξυπνάει φυσικά, όταν νιώθουμε αρκετά ασφαλείς ώστε να δούμε τον εαυτό μας αντικειμενικά. Κι αυτό συμβαίνει, όταν κάποιος μας αγαπά χωρίς όρους, έτσι ακριβώς όπως είμαστε. Τώρα αρχίζω να συνειδητοποιώ πόσο μπερδεμένοι είμαστε, όταν είμαστε φυλακισμένοι στα σώματά μας. Επιστροφή στο παρελθόν Καθώς σβήνουν αυτές οι σκέψεις, ταξιδεύω πίσω στο χρόνο. Με βλέπω έμβρυο στη μήτρα της μητέρας μου. Βρίσκομαι πριν από τη γέννησή μου και παρακολουθώ τη μητέρα μου έγκυο σ αυτό που θα γίνει το σώμα μου. Δεν μ ενθουσιάζει ιδιαίτερα η ιδέα να γεννη- 16 Oι Περιπέτιες του

15 θώ, γιατί αυτό θα σήμαινε να εγκαταλείψω την ελεύθερη, ασώματη κατάστασή μου, για να μπω σ αυτό το μικρό, περιορισμένο έμβρυο, που θα είναι στο έλεος των γονιών, των συγγενών και των δασκάλων. Ξέρω ότι θα με προγραμματίσουν να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου, να φοβάμαι, να είμαι εγωιστικά προσανατολισμένος και να χάσω όλες τις φυσικές πνευματικές μου ιδιότητες. Από την άλλη, υπάρχει μια δύναμη που με σπρώχνει στην υλική ύπαρξη. Υπάρχουν γύρω μου αόρατες δυνάμεις, που μου υποδεικνύουν ότι πρέπει να ενσαρκωθώ για να μάθω. Δεν μ αρέσει η ιδέα, αλλά καταλαβαίνω πόσο σημαντική είναι. Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε μια διαδικασία εξέλιξης και ότι η γέννησή μου έχει σχέση μ αυτή τη διαδικασία. Καθώς κοιτάζω τη μητέρα μου, αρχίζω να τη θυμάμαι από προηγούμενες ζωές. Τώρα αντιλαμβάνομαι ότι αυτή δεν είναι η πρώτη μου γέννηση και ότι έχω ενσαρκωθεί πολλές φορές πριν απ αυτήν. Κι ακόμη συνειδητοποιώ ότι η μητέρα μου είναι και αυτή μια ψυχή, συνοδοιπόρος σ αυτή την εξελικτική διαδικασία. Σαν ψυχή έπαιξε διάφορους ρόλους μαζί μου. Υπήρξε παιδί μου, άνδρας μου, γυναίκα μου, φίλη, εργοδότης και μητέρα μου σε προηγούμενες ζωές. Τώρα είναι φανερό πως έχουμε την τάση να ενσαρκωνόμαστε ξανά με τις ίδιες ψυχές, για να δημιουργήσουμε διάφορες καταστάσεις, μέσα από τις οποίες μαθαίνουμε. Σκοπός ζωής H σκέψη αυτή μου φέρνει ένα όραμα. Βλέπω το σκοπό της ζωής μου. Ενσαρκώθηκα για να μάθω να βιώνω την αξία μου και την εσωτερική μου ασφάλεια, ώστε να μπορώ να συγχωρώ και να αγαπώ τους άλλους χωρίς όρους και κυρίως να εκφράζω αυτήν την αγάπη, ιδιαίτερα στη γυναίκα μου. Παρακολουθώ τη ζωή μου να ξεδιπλώνεται μπροστά μου. Βλέπω το αυτοκίνητο να συγκρούεται. Συγκλονίζομαι. Φαίνεται ότι αποφάσισα αυτό το γεγονός, πριν ακόμη γεννηθώ. Τώρα καταλαβαίνω ότι επέλεξα τη μητέρα μου, τον πατέρα μου και τη σύγκρουση του αυτοκινήτου. Καθώς αναρωτιέμαι τι άλλο έχω επιλέξει πριν από τη γέννησή μου, βλέπω τη ζωή μου σαν ποτάμι να κυλά σε μια κοίτη, που απλώνεται και μαζεύεται και αλλάζει συνεχώς κατεύθυνση. Καταλαβαίνω ότι, παρόλο που διάλεξα να εκπληρώσω το συγκεκρι- Να Πεθάνει Κανείς ή να μην Πεθάνει; 17

16 μένο σκοπό της ζωής μου, αυτό θα είναι μια ρευστή διαδικασία, στην οποία κάθε μου επιλογή και αντίδραση θα επηρεάζουν, κατά κάποιο τρόπο, την πορεία της ζωής μου. Επέλεξα ορισμένα σημαντικά γεγονότα, όπως τους γονείς μου και το δυστύχημα, αλλά τα περισσότερα περιστατικά της ζωής μου είναι αποτέλεσμα των επιλογών και των αντιδράσεων της κάθε στιγμής. Εκτίμηση της ζωής Τώρα κινούμαι μέσα στο χρόνο και προχωρώ προς το «παρόν». Δύσκολο να εξηγήσεις τι συμβαίνει. Είμαι ελεύθερος να είμαι οπουδήποτε στο χρόνο, κατά την επιθυμία μου. Είναι σαν η ύπαρξή μου να καλύπτει όλο το χρόνο. Ακριβώς όπως ένας χάρτης παρουσιάζει συγχρόνως πολλούς τόπους, έτσι και η ύπαρξή μου επεκτείνεται και αγγίζει όλο το χρόνο. Μπορώ να βρίσκομαι σε όποια «συντεταγμένη χρόνου» διαλέξει ο νους μου. Ακριβώς όπως κινήθηκα νωρίτερα προς τη γυναίκα μου με το που τη σκέφθηκα, τώρα κινούμαι αστραπιαία μέσα στο χρόνο. Βρίσκομαι πέρα από χρόνο και χώρο. Τα περικλείω όλα. Κι όμως έχω αυτό το ενεργειακό σώμα. Επανεξετάζω τη ζωή μου, παρατηρώντας ιδιαίτερα τα γεγονότα που έχουν σχέση με το σκοπό της εσώτερης αξίας μου, της εσώτερης ασφάλειάς μου, της συγχώρεσης, της χωρίς όρους αγάπης. Αξιολογώ κάθε μου εμπειρία για να βρω πότε οι αντιδράσεις μου βασίζονταν στην αγάπη και πότε όχι. Μπορώ να δω πότε ήμουν περισσότερο εγωιστής. Τα κίνητρά μου είναι ολοφάνερα. Αναγνωρίζω το φόβο μου, το θυμό, τη ζήλια και τις ιδιοτελείς μου επιθυμίες. Καθώς παρατηρώ αυτές τις αδυναμίες του χαρακτήρα μου, δεν νιώθω ούτε ενοχή ούτε ντροπή. Τις κοιτάζω με τον ίδιο τρόπο που συνήθιζα να εξετάζω το αυτοκίνητό μου, όταν δεν λειτουργούσε σωστά. Έψαχνα να βρω το πρόβλημα για να το λύσω και δεν είχα αρνητικά συναισθήματα για τον εαυτό μου που το αυτοκίνητό μου δεν λειτουργούσε σωστά. Έτσι και τώρα δεν έχω αρνητικά συναισθήματα που το σώμα και η προσωπικότητά μου δεν λειτουργούν τέλεια. Παρατηρώ τα λάθη που έκανα και ανακαλύπτω τις αιτίες, για να μπορέσω να τα διορθώσω. Δεν υπάρχει ούτε ενοχή ούτε υπερηφάνεια. Είμαι αποταυτισμένος από την προσωπικότητα που εξετάζω. 18 Oι Περιπέτιες του

17 Τώρα συνειδητοποιώ πως κάθε φορά που ενεργούσα χωρίς αγάπη, το έκανα από φόβο. Ναι, πίσω από κάθε αρνητικό μου συναίσθημα και αντίδραση βρίσκεται ο φόβος. Θυμώνω, επειδή φοβάμαι. Λέω ψέματα, γιατί φοβάμαι να πω την αλήθεια. Γίνομαι ιδιοτελής και εγωιστής, γιατί φοβάμαι για την αξία και την ασφάλειά μου. Καταλαβαίνω ότι όσο είμαι ταυτισμένος μ αυτό το σώμα κι αυτήν την προσωπικότητα, οι σκέψεις, τα λόγια και οι πράξεις μου θα βασίζονται στο φόβο. Φοβάμαι τι θα σκεφτούν οι άλλοι για μένα. Φοβάμαι την αποτυχία και τα λάθη. Φοβάμαι ότι θα με κοροϊδέψουν, θα με κατακρίνουν, θα με απορρίψουν. Κατανοώ ότι πούλησα την ψυχή μου στους άλλους. Εκείνοι υπαγορεύουν τη ζωή μου. Δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου. Χρειάζομαι την αποδοχή και την έγκρισή τους. Χρειάζομαι την παρουσία τους στη ζωή μου για να νιώθω σίγουρος και ασφαλής. Η συνειδητοποίηση αυτή με συγκλονίζει. Καταλαβαίνω πως ποτέ δεν υπήρξα ο εαυτός μου. Κι ακόμα βλέπω πως κανείς άλλος δεν είναι πραγματικά ο φυσικός εαυτός του. Όλοι φοράμε μάσκες, που καλύπτουν τα αληθινά μας συναισθήματα, τις ανάγκες, τις αδυναμίες, τους φόβους και τις πεποιθήσεις μας. Ντρεπόμαστε να μοιραστούμε ή να εξωτερικεύσουμε τους φόβους, τις ανάγκες, ακόμα και την αγάπη ή το θαυμασμό μας. H συνειδητοποίηση αυτή κλονίζει τα θεμέλια της ύπαρξής μου. Τι οδυνηρή ύπαρξη! Δεν είναι ν' απορεί κανείς που απομονώνουμε τον εαυτό μας με ένα συνεχές φράγμα από εξωτερικά ερεθίσματα, τηλεόραση, περιοδικά, εργασίες, συχνά άσκοπες συζητήσεις, τσιγάρα, οινόπνευμα, φαγητό και οτιδήποτε άλλο μπορεί να ναρκώσει τον πόνο μας, που δεν είμαστε σε πραγματική επαφή με τον εαυτό μας, με τους άλλους, με τη φύση, με το Θεό. Τώρα καταλαβαίνω γιατί είχα επικεντρωθεί στην ικανοποίηση των αισθήσεων. Εκείνες ήταν οι μόνες στιγμές που μπορούσα να βιώσω το παρόν. Όλον τον άλλο καιρό ζούσα μέσα στο μυαλό μου, φοβισμένος για το παρελθόν και το μέλλον. Εκείνο που με απασχολούσε πιο πολύ ήταν το πώς θα μπορούσα να ελέγξω τους πάντες και τα πάντα γύρω μου, για να δημιουργήσω την ψευδαίσθηση μιας αξίας, μιας ασφάλειας και μιας ελευθερίας, βασισμένων σε εξωτερικούς παράγοντες. Καθώς «κινούμαι» ανάμεσα σ αυτές τις αναμνήσεις, αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι οι άλλοι παίζουν έναν πολύ σημαντικό ρόλο Να Πεθάνει Κανείς ή να μην Πεθάνει; 19

18 στην εξελικτική μου διαδικασία. Μαθαίνω μέσα απ' αυτούς, μέσα από καταστάσεις που μου δημιουργεί η συμπεριφορά τους. Τώρα βλέπω γιατί οι άνθρωποι μού συμπεριφέρθηκαν με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο. Χωρίς να το ξέρουν, μου έδιναν τα κίνητρα εκείνα που χρειαζόμουν για να βιώσω συναισθήματα, από τα οποία ένιωθα ύστερα την ανάγκη να απελευθερωθώ. Στην προσπάθειά μου να απελευθερωθώ απ αυτά τα συναισθήματα, τη ζήλια, την αυτοαπόρριψη, το φόβο, το θυμό, το μίσος κλπ., μου δινόταν η ευκαιρία (την οποία σπάνια εκμεταλλεύτηκα) να δω τους ανθρώπους και τα γεγονότα από μια άλλη σκοπιά. Τις ελάχιστες φορές που πέτυχα να απελευθερωθώ ήταν όταν μπόρεσα να βάλω τον εαυτό μου στη θέση των άλλων και να νιώσω το φόβο, τον πόνο και την αίσθηση της αδικίας, που τους έκανε να μου συμπεριφέρονται με αυτό τον τρόπο. Καταλαβαίνοντάς τους, λυτρωνόμουν από την αρνητικότητά μου. Καθώς εξετάζω αυτά τα γεγονότα, ανακαλύπτω μια άλλη σκέψη που μου επιτρέπει να λυτρωθώ από τα αρνητικά μου συναισθήματα. Είναι η πίστη στο Θεό, στη σοφία και τη δικαιοσύνη Του. Όταν σκέπτομαι: «Αφού ο Θεός που μ αγαπά, επιτρέπει σ αυτούς τους ανθρώπους να μου συμπεριφέρονται έτσι, τότε αυτό πρέπει να γίνεται για κάποιο σκοπό και πρέπει να υπάρχει μια ανώτερη δικαιοσύνη, που εγώ δεν μπορώ να αντιληφθώ». Πότε-πότε, καθώς κινούμαι μέσα από τη διαδικασία επανεκτίμησης, το Ον του φωτός εμφανίζεται και με βοηθά να καταλάβω καλύτερα. Ύστερα υποχωρεί σιγά-σιγά στο βάθος, αλλά είναι πάντα εκεί. Βιώνω διάφορα συναισθήματα. Έχω επίγνωση όχι μόνο του τι ένιωσα τότε, σε κάθε περίπτωση, αλλά και του τι αισθάνομαι τώρα, που βλέπω τον εαυτό μου πιο αντικειμενικά. Κι ακόμη συνειδητοποιώ τι ένιωθαν οι άλλοι, όταν αντιμετώπιζαν τη συμπεριφορά και τις αντιδράσεις μου. Είναι κάτι σαν στιγμιαία «καρμική αντίδραση». Στη στιγμή αισθάνομαι αυτό που αισθάνονται οι άλλοι με τη συμπεριφορά μου. Αυτό είναι αφάνταστα αποτελεσματικό σαν διαδικασία μάθησης. Είναι κρίμα που δεν λειτουργεί έτσι όταν είμαστε ενσαρκωμένοι. Αν αυτό συνέβαινε, θα διορθώναμε τις πράξεις μας πολύ πιο γρήγορα. 20 Oι Περιπέτιες του

19 Τώρα καταλαβαίνω ότι οι αντιδράσεις μου δημιουργούνται από τα συναισθήματά μου και ότι τα συναισθήματά μου είναι αποτέλεσμα των πεποιθήσεών μου, που κι αυτές, με τη σειρά τους, είναι αποτέλεσμα των παιδικών μου βιωμάτων. Τώρα κατανοώ, ακόμη, ότι έχω επιλέξει τα παιδικά μου βιώματα, ακριβώς όπως διάλεξα τους γονείς μου. Βλέπω ότι δεν είμαι θύμα των λαθών των γονιών μου. Τους επέλεξα για να δημιουργήσω τις συγκεκριμένες εμπειρίες κι έτσι να αποκτήσω τις πεποιθήσεις, τις οποίες ήθελα να δουλέψω και να μεταμορφώσω σ αυτή τη ζωή. Διάλεξα κι αυτούς και τις πράξεις τους, ώστε να μπορέσω αργότερα στη ζωή μου να αλλάξω το σύστημα πεποιθήσεών μου και να προχωρήσω στην εξελικτική μου πορεία. H δύναμη της συνειδητής επιλογής Τώρα καταλαβαίνω ότι η μοναδική μου ελευθερία να αλλάξω τον τρόπο που αισθάνομαι και αντιδρώ είναι στο παρόν. Έχω επιλογές, έχω ελεύθερη βούληση. Μπορώ ν αλλάξω τη μοίρα μου. Όμως αυτό απαιτεί ν αλλάξω τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου, τους άλλους, το Θεό και τη φύση. Μέχρι τώρα τα έβλεπα όλα ξεχωριστά και μάλιστα συγκρουόμενα και ανταγωνιστικά. Για μένα ο Θεός ήταν ένας απόμακρος κριτής, που θα με τιμωρούσε για τις αμαρτίες μου. Ποτέ δεν ένιωσα άνετα μ αυτήν την ιδέα. Πόσο άδικο μου φαινόταν πάντα! Γιατί να τιμωρηθώ επειδή είμαι όπως με έπλασε; Ναι, η ελευθερία μου είναι στο παρόν. Μπορώ να επιλέξω να βλέπω τους άλλους σαν αυτούς που πρέπει να ανταγωνιστώ για την ασφάλεια και την αξία μου ή σαν επικριτές στους οποίους πρέπει να αποδείξω την αξία μου. Έχω, όμως, και την επιλογή να τους βλέπω σαν αδελφές ψυχές σε διαδικασία εξέλιξης, όπου όλοι μαζί συμφωνήσαμε να παίξουμε διάφορους ρόλους. Προσφέρουμε ο ένας στον άλλο ευκαιρίες, ευχάριστες ή δυσάρεστες, για εξελικτική ανάπτυξη. Μπορώ να επιλέξω φόβο, πίκρα, πόνο, ζήλια και θυμό. Ή μπορώ να μεταμορφώσω τις πεποιθήσεις μου και να συνειδητοποιήσω ότι είμαι ασφαλής και σίγουρος σε κάθε περίπτωση. Αυτό το βλέπω ξεκάθαρα τώρα, από τότε που υποτίθεται ότι είμαι «νεκρός», ενώ ποτέ δεν ένιωσα καλύτερα, πιο γαλήνια και με μεγαλύτερη διαύγεια. Ο Ετοιμοθάνατος 21

20 Καταλαβαίνω τώρα ότι τη μοίρα μου δεν τη διάλεξε κάποιος Θεός. Είναι απλά μια φυσική συνέπεια του τρόπου που σκέπτομαι, νιώθω και αντιδρώ. Καταλαβαίνω ακόμη ότι πάντα αξίζω την αγάπη και το σεβασμό, όπως και όλες οι άλλες ψυχές σ αυτή τη διαδικασία εξέλιξης. Το φως Και τότε αναρωτιέμαι: «Θεός; Πού είναι ο Θεός; Τι είναι ο Θεός;» Καθώς αυτές οι ερωτήσεις σχηματίζονται στο νοητικό μου επίπεδο, εμφανίζεται πάλι το φωτεινό Ον. Τώρα «ταξιδεύουμε» πάλι, μα όχι μέσα από το χώρο ή το χρόνο, αλλά μάλλον μέσα από τις διαστάσεις. Είναι σαν να κινείσαι μέσα και έξω απ τα όνειρα. Δεν πηγαίνω πουθενά, απλά αλλάζω την εστίασή μου απ τη μια πραγματικότητα στην άλλη, ενώ βρίσκομαι στο ίδιο μέρος, σαν να αλλάζω σταθμούς στην τηλεόραση. «Πλησιάζω» ένα φως ακόμη μεγαλύτερο από κείνο που ήταν στο τέλος της σήραγγας. Αυτό το φως είναι κυριολεκτικά παντού. Δεν υπάρχει ούτε κέντρο ούτε περιφέρεια. Δεν υπάρχουν όρια. Και τι παράξενο! Είμαι κι εγώ αυτό το φως! Είμαι ένα φως μέσα στη θάλασσα του φωτός. Βρίσκομαι μέσα σ αυτό το φως, αλλά δεν περιορίζομαι σε κάποια περιοχή. Είμαι παντού μέσα στο άπειρο φως. Το εγώ μου δεν είναι πια ξέχωρο απ το περιβάλλον μου. Είμαστε ένα. Αλλά δεν είμαι ένα με όλα τα άλλα, γιατί δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Όλα περιλαμβάνονται μέσα σ αυτό το άπειρο φως. Είμαι αυτό το φως. Όλοι κι όλα είναι αυτό το φως. Υπάρχει μόνο φως και κάθε ον ή αντικείμενο είναι συγχρόνως μια έκφρασή του. Εγώ είμαι όλοι κι όλα. Όλοι κι όλα είναι εγώ. Παρόλο όμως που είμαι μέσα σ όλα και είμαι απεριόριστος, δεν έχω κάποια ιδιαίτερη αξία ή θέση στο σύμπαν, γιατί όλα είναι ό,τι είμαι κι εγώ. Δεν υπάρχει θέμα ανώτερης και κατώτερης, μεγαλύτερης ή μικρότερης αξίας. Δεν υπάρχει διαφοροποίηση. Δεν υπάρχει λόγος να επιδιώκεις να είσαι σημαντικός. Δεν υπάρχει θέμα σημασίας, όταν όλοι είναι ίσοι, όλοι από την ίδια ουσία. Είμαι συγχρόνως απόλυτα σημαντικός και τελείως ασήμαντος. Είμαι τα πάντα, αλλά δεν υπάρχει «εγώ» για να ξεχωρίσει τον εαυτό του από το σύνολο και να συγκρίνει τον εαυτό του με οτιδήποτε ή οποιονδήποτε άλλο. 22 Oι Περιπέτιες του

21 Τώρα EIMAI... Δεν υπάρχει διαδικασία. Δεν υπάρχει επιδίωξη, προσπάθεια, σχέση, σκέψη. Σιωπή... Ύπαρξη... Το δίλημμα Τώρα έχω μια σκέψη (δεν ξέρω πόσο χρόνο ήμουν σ αυτήν την κατάσταση, πριν την διακόψει η πρώτη μου σκέψ): «Τώρα που έχω βιώσει την πραγματική μου φύση, μπορώ εύκολα να βιώσω την εσωτερική πραγμάτωση, που μου χρειάζεται για να συγχωρήσω και να εκφράσω την αγάπη μου και να εκπληρώσω έτσι το σκοπό της ζωής μου. Τι κρίμα που χρειάστηκε να τελειώσει η ζωή μου για να μπορέσω να το μάθω!». Το φωτεινό Ον ξαναπαρουσιάζεται. Νιώθω την παρουσία του σαν ανταπόκριση στη σκέψη μου. Αισθάνομαι ότι μπορεί και να ξαναγυρίσω στο σώμα μου. Δεν μ αρέσει η ιδέα. Σίγουρα θα είναι μια πολύ λιγότερο ευχάριστη πραγματικότητα απ αυτήν, στην οποία ζω τώρα. Δεν είναι δα και μεγάλο κίνητρο το να ζεις μια περιορισμένη ζωή, μέσα στον πόνο, το φόβο και την άγνοια. Έχω δημιουργήσει αυτή την επιλογή με τη σκέψη που έκανα για το ότι θα ήμουν ένα καλύτερο άτομο, αν ζούσα ξανά σ ένα σώμα αλλά με τη γνώση που απέκτησα σ αυτήν την εμπειρία. Αν ξαναγυρίσω τώρα, θα γυρίσω σαν ενήλικας, με επίγνωση αυτής της εμπειρίας της πραγματικής μου φύσης. Θα είμαι «ζωντανός» όπως λένε, αλλά με πλήρη επίγνωση ότι δεν είμαι το σώμα. Αν, όμως, συνεχίσω και «πεθάνω» κι ύστερα ξαναγεννηθώ μωρό, δεν θα θυμάμαι τίποτα απ όλα αυτά. Καθώς βιώνω αυτή τη σύγχυση, ένα όραμα εμφανίζεται μπροστά μου και βλέπω τη γυναίκα μου καθισμένη δίπλα στο σώμα μου στο νοσοκομείο. Την πληροφόρησαν για το δυστύχημα κι έτρεξε στο νοσοκομείο, όπου μεταφέρθηκε το σώμα μου. Αυτή είναι η πιο οδυνηρή στιγμή της ζωής της. Καθώς εστιάζομαι σ εκείνη, βιώνω Να Πεθάνει Κανείς ή να μην Πεθάνει;

22 τον πόνο της μ έναν τρόπο που δεν είχα βιώσει ποτέ πριν. Ποτέ δεν υπήρξα καλός στο να επιτρέπω στον εαυτό μου να νιώθει ό,τι νιώθει εκείνη. Δεν εξυπηρετούσε τις ανάγκες του «εγώ» μου. Πάντα προστάτευα τον εαυτό μου και δεν ανταποκρινόμουν στις ανάγκες της, γιατί δεν ένιωθα ό,τι ένιωθε εκείνη. Είναι ένα τόσο συναισθηματικό πλάσμα κι εγώ τόσο εγκεφαλικός! Χρησιμοποιούσα τις νοητικές μου λειτουργίες για να κρυφτώ απ τα ίδια μου τα συναισθήματα, τους φόβους και τις ανάγκες. Την αγαπούσα τόσο πολύ κι όμως σπάνια της εξέφραζα αυτή μου την αγάπη. Την θαύμαζα, αλλά ποτέ δεν της το είπα. Δεν με άφηνε ο ανδρικός μου εγωισμός. Ήθελα να πραγματοποιήσει τα όνειρά της και να εκδηλώσει το εσωτερικό δυναμικό της, αλλά πάντα φοβόμουν ότι η επιτυχία της θα με μείωνε. Τώρα καταλαβαίνω ότι εκείνη είναι η δοκιμασία μου. Είναι ο δάσκαλός μου. Είναι εκεί για να την αγαπώ χωρίς όρους. Πρώτα πρέπει να μάθω ν' αγαπώ σωστά εκείνη και ύστερα ν αγαπήσω και άλλους. Παρόλο που δεν με ακούει, της μιλώ: «Αγαπημένη μου Μαρία, σ αγαπώ, σε νοιάζομαι. Θέλω να είσαι ευτυχισμένη. Θέλω να μπορέσω να σου εκφράσω την αγάπη μου, να σε βοηθήσω να βρεις τον πραγματικό εαυτό σου και να εκδηλώσεις την εσωτερική σου ομορφιά. Θέλω να βιώσω μια τέλεια ενότητα μαζί σου, έτσι ώστε να διαλυθούμε ο ένας μέσα στον άλλον. Θέλω να είμαι απόλυτα ειλικρινής, απόλυτα ανοικτός, απόλυτα ευάλωτος. Θέλω ν απελευθερωθώ από κάθε μηχανισμό άμυνας, κάθε τάση να κλειστώ στον εαυτό μου ή να σου επιτεθώ. Θέλω να δημιουργήσουμε μια συνειδητή σχέση αγάπης, βασισμένη στην εμπιστοσύνη και την ειλικρίνεια. Θέλω να χρησιμοποιήσουμε κάθε μας διαφορά, κάθε σύγκρουση αναγκών, σαν ευκαιρία για να αναπτυχθούμε και να αποκτήσουμε μεγαλύτερη κατανόηση ο ένας για τον άλλον και τον εαυτό μας. Μαζί μπορούμε να εκδηλώσουμε ό,τι ωραίο και μεγάλο υπάρχει στον καθένα μας σαν άτομα και σαν ενωμένο ζευγάρι.» Τώρα βλέπω ότι, παρόλο που εκείνη δεν το ξέρει, είχε συμφωνήσει, πριν ακόμα γεννηθεί, να παντρευτούμε και να «πεθάνω» μ αυτό τον τρόπο. Το είχαμε προγραμματίσει έτσι. 24 Oι Περιπέτιες του

23 Αλλά έχω ακόμα δικαίωμα επιλογής. Μπορώ ν αφήσω το φυσικό επίπεδο και να λυτρωθώ από τον πόνο της υλικής ύπαρξης ή μπορώ να γυρίσω. Ό,τι κι αν γίνει, η γυναίκα μου θα πάρει το μάθημά της. Αν «πεθάνω» για το δικό της κόσμο και συνεχίσω στο δικό μου, θα εξελιχθεί, επειδή θα αναγκαστεί να βρει εσωτερική δύναμη. Θα αναγκαστεί να ψάξει το σκοπό της ζωής. Θα μάθει μέσα από τον πόνο της απώλειας. Αν γυρίσω, μπορούμε να μάθουμε μέσα από ένα ακόμη μεγαλύτερο θάνατο, το θάνατο του «εγώ» μας, ζώντας μέσα στην αγάπη. Αγνή αγάπη σημαίνει θάνατος του εγωκεντρισμού και του φόβου. Μπορώ να πεθάνω σωματικά ή μπορώ να λυτρωθώ από τον πραγματικό θάνατο της ψυχής, ο οποίος είναι η φυλάκισή της μέσα στην προσωπικότητα. Μπορώ να επιλέξω να επιτρέψω στον παλιό ανίδεο, φοβισμένο εαυτό μου να πεθάνει και να ζήσω μέσα στην αγάπη. Η επιλογή Όπως βλέπετε, απ το γεγονός ότι μοιράζομαι αυτή μου την εμπειρία μαζί σας, επέλεξα να μην πεθάνω σωματικά και να αναπτυχθώ μέσα από το θάνατο του «εγώ» μου, ζώντας μέσα στην αγάπη, όσο οδυνηρό και τρομακτικό κι αν είναι αυτό, μερικές φορές. Να Πεθάνει Κανείς ή να μην Πεθάνει; 25

24 26 Oι Περιπέτιες του

25 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Ζωή Ξανά Μετά το Θάνατο Έχουν περάσει πέντε μέρες ευδαιμονίας από τότε που το φορτηγό διέλυσε το αυτοκίνητο μου, προκαλώντας μου την εμπειρία ν αφήσω το σώμα μου και να δω ολόκληρη τη ζωή μου να περνάει μπροστά στα μάτια μου. Παρόλο που το σώμα μου ποτέ δεν είχε ξανανιώσει τόσο πόνο, δεν υπήρξα ποτέ στη ζωή μου πιο ευτυχισμένος και πιο ήρεμος. Η εμπειρία του αποχωρισμού από το σώμα μου μού επέτρεψε να αποστασιοποιηθώ από αυτό. Είμαι αισιόδοξος και ανυπομονώ ν αρχίσω να ζω μια ζωή με περισσότερη αγάπη, δημιουργικότητα και νόημα. Νιώθω ευγνωμοσύνη για απλά πράγματα, όπως για το νερό που μου δροσίζει το λαρύγγι, τη γεύση του φαγητού και το φως που παιγνιδίζει στα φύλλα των δέντρων έξω από το παράθυρο μου. Μια μέλισσα μπήκε και αναπαύεται στο σεντόνι του κρεβατιού μου, που είναι διπλωμένο πάνω από τις κουβέρτες. Ίσως να είναι το πιο όμορφο πλάσμα που έχω δει ποτέ. Σίγουρα έχω δει πολλά πιο όμορφα πράγματα στη ζωή μου, όμως οι αισθήσεις μου δεν ήταν ποτέ πριν σε τέτοια εγρήγορση που να συλλαμβάνουν την ομορφιά τους. Απολαμβάνω το απαλό αεράκι που χαϊδεύει το μέτωπο μου. Μου φέρνει τις μυρωδιές απ το διπλανό φούρνο. Οι υπέροχες μυρωδιές του ψημένου ψωμιού και του φρεσκοαλεσμένου καφέ μού είναι πολύ ευχάριστες. Χαίρομαι που είμαι ζωντανός και βιώνω την αφθονία και την ομορφιά αυτής της ενσαρκωμένης ζωής. Τώρα που έχω εμπειρία του ότι δεν περιορίζομαι σ αυτό το σώμα και ότι εξακολουθώ να υπάρχω και μετά το θάνατο, είμαι πολύ πιο ήρεμος για όλα εκείνα τα θέματα που πριν με ανησυχούσαν. Ζωή Ξανά Μετά το Θάνατο 27

26 Περιμένω πώς και πώς να αναρρώσω τόσο ώστε να μπορέσω να πραγματοποιήσω το σκοπό, για τον οποίο αποφάσισα να ξαναγυρίσω στο σώμα μου και να συνεχίσω τη ζωή μου. Θέλω να μάθω να αγαπώ. Αυτός είναι ο λόγος που επέλεξα να ξαναγυρίσω στο σώμα μου, αντί να περάσω σε άλλες διαστάσεις. Αυτό σημαίνει να απαλλαγώ από το εγώ μου και να μάθω να αγαπώ τη γυναίκα μου, τη Μαρία, με αγνότητα και ανιδιοτέλεια. Δεν της έχω μιλήσει ακόμη για την εμπειρία μου, για το ότι κατάλαβα πόσο την αγαπώ και πόσο απόμακρος και κλειστός ήμουν όλα αυτά τα χρόνια. Είναι δύσκολο να εκφράσω τέτοια συναισθήματα εδώ στο νοσοκομείο, αλλά, μόλις βγω, θα καθίσω μαζί της και θα της πω τα καλά νέα. Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει η Μαρία. Πόσο απίστευτα όμορφη είναι! Όχι ότι άλλαξε, αλλά τώρα μπορώ να δω την ομορφιά της, όχι μόνο την εξωτερική, αλλά και την εσωτερική. Μα εκείνη δεν φαίνεται και πολύ ευδιάθετη σήμερα. Τις προηγούμενες μέρες ήταν πιο χαρούμενη. «Καλημέρα, Πέτρο» μου λέει με μισή καρδιά. «Συμβαίνει κάτι, Μαρία;» «Έχω κάτι να σου πω, Πέτρο, μα δεν ξέρω πώς. Καταλαβαίνω ότι αυτή είναι η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής σου και δεν θέλω να σου προσθέσω κι άλλο πόνο, αλλά δεν μπορώ να καταπιέζομαι άλλο πια. Δεν ξέρω τι να κάνω.» «Τι εννοείς να μου προσθέσεις κι άλλο πόνο; Πώς θα μπορούσες να κάνεις κάτι τέτοιο; Γιατί να το κάνεις; Μα τι εννοείς;» «Πέτρο, δεν θέλω να σε πληγώσω, σ αγαπώ κι έχουμε περάσει πολλά μαζί, αλλά κάτι δεν πάει καλά, κάτι λείπει από τη σχέση μας. Δεν είμαι ευτυχισμένη μαζί σου. Δεν πιστεύω ότι με καταλαβαίνεις πραγματικά ή ότι νοιάζεσαι για μένα. Το νιώθω ότι μ αγαπάς, αλλά μου φαίνεται πως δεν μπορείς να μου εκφράσεις την αγάπη σου. Νομίζω ότι μια κι είσαι στο νοσοκομείο τώρα, ίσως είναι μια ευκαιρία και για τους δυο μας να προσπαθήσουμε να ζήσουμε για λίγο 28 Oι Περιπέτιες του

27 χώρια, για να δούμε τι πραγματικά θέλουμε. Είναι καιρός για σένα να δεις αν πραγματικά θέλεις να είσαι μαζί μου και για μένα αν θέλω να είμαι με κάποιον που δεν μου εκφράζει την αγάπη του.» Το κεφάλι μου γυρίζει. Χιλιάδες ανεξέλεγκτες σκέψεις στριφογυρίζουν μέσα στο νου μου. Μήπως ονειρεύομαι; Μήπως είναι εφιάλτης; Πώς μπόρεσε να το κάνει αυτό; Τι θα κάνω; Δεν μ αγαπάει. Αυτό είναι πολύ ταπεινωτικό για τον ανδρισμό μου. Η γυναίκα μου δεν είναι πολύ σίγουρη αν θέλει να είναι μαζί μου. Πρέπει να προστατεύσω την αυτοεκτίμηση μου. Φοβάμαι. Πώς είναι τόσο άκαρδη να μ αφήνει τώρα που τη χρειάζομαι; Γύρισα στη ζωή για να της δείξω την αγάπη μου κι αυτή τώρα θέλει να μ αφήσει. Νιώθω πόνο και θυμό εναλλάξ ή και συγχρόνως. «Μα τι μου λες τώρα, Μαρία; Αυτή είναι η εκδίκησή σου; Πώς μπορείς να το κάνεις αυτό; Πώς μπορείς να είσαι τόσο άκαρδη; Κι ύστερα αναρωτιέσαι γιατί δεν σου δείχνω την αγάπη μου! Και γιατί να σ αγαπάω; Είσαι τόσο εγωίστρια. Σκέφτεσαι μόνο τις δικές σου ανάγκες και το αν ικανοποιούνται ή όχι. Ποιος θα μπορούσε να σ αγαπήσει;» Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι αυτό είναι που θέλω να πω, αλλά οι αντιδράσεις μου είναι αυτόματες και ανεξέλεγκτες. «Πέτρο, αν έτσι με βλέπεις, τότε είναι καλύτερα να χωρίσουμε.» «Πολύ ωραία, φύγε τώρα. Δεν θέλω ούτε να σε βλέπω πια.» «Πέτρο, δεν λέω ότι θέλω να πάρουμε διαζύγιο, θέλω μόνο να μπορέσουμε κι οι δυο να δούμε τι θέλουμε. Αν στ αλήθεια θέλεις να είσαι μαζί μου κι αν μπορείς να μου δώσεις την αγάπη που χρειάζομαι και πιστεύω ότι αξίζω.» «Παράξενος τρόπος, μα την αλήθεια, να πάρεις την αγάπη μου, να μ αφήνεις ενώ βρίσκομαι εδώ, στο κρεβάτι, σχεδόν πεθαμένος.» «Δεν έχω την πρόθεση να σ αφήσω. Θα έρχομαι και θα σε βοηθώ όσο μπορώ, αλλά θα ήθελα να μείνεις κάπου αλλού, όταν θα βγεις από το νοσοκομείο. Σου το λέω τώρα για να μπορέσουμε να βρούμε ένα μέρος να μείνεις.» Ζωή Ξανά Μετά το Θάνατο 29

28 Τώρα νιώθω πραγματικά φοβισμένος και θυμωμένος. «Ξέχασες ότι το σπίτι είναι δικό μου. Μπορείς να φύγεις, αν θέλεις. Εγώ δεν φεύγω από το σπίτι μου. Φύγε από μπροστά μου. Όχι δεν σ αγαπώ και δεν θέλω να σε ξαναδώ.» Για άλλη μια φορά, δεν φαίνεται να λέω αυτό που πραγματικά θέλω. Τα συναισθήματά μου και η συνήθεια στον τρόπο επικοινωνίας είναι ισχυρότερα από την πρόθεσή μου να αγαπώ και να εκφράζω τις πραγματικές μου ανάγκες. Η πραγματική μου ανάγκη είναι να της ζητήσω συγγνώμη και να της εξηγήσω πόσο πολύ την αγαπώ και πόσο πολύ τη χρειάζομαι, ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο της ζωής μου. Θέλω να της πω για τη συνειδητή μου απόφαση να απελευθερωθώ από ό,τι με εμποδίζει να της εκφράζω την αγάπη μου. Γιατί γίνεται αυτό; Πώς μπορεί ο Θεός να είναι τόσο σκληρός, να μ αφήσει να επιστρέψω στη ζωή και μετά να μην μου δίνει την ευκαιρία να εκπληρώσω το σκοπό για τον οποίο επέστρεψα; Για στάσου! Μου έρχεται μια ανάμνηση από την εμπειρία μου. Θυμάμαι τη συνειδητοποίησή μου όταν ήμουν έξω από το σώμα μου, ότι η ζωή μού δίνει κάθε στιγμή ακριβώς αυτό που χρειάζομαι για να μάθω το επόμενο μάθημα στη διαδικασία εξέλιξής μου. Ίσως αυτή είναι η ευκαιρία. Είναι λογικό να μου παρουσιάζονται διάφορα εμπόδια στο να αγαπήσω, ώστε να συνδεθώ με τις αλήθειες που θα με απελευθερώσουν από το φόβο και θα μου επιτρέψουν να αγαπώ τους άλλους, ανεξάρτητα από το τι κάνουν ή λένε. Δεν μπορώ να μάθω να αγαπώ χωρίς όρους, αν οι άλλοι είναι ευχάριστοι και τρυφεροί προς εμένα. Μου δίνεται η ευκαιρία να αγαπώ τη Μαρία, ακόμη κι όταν δεν θέλει να είναι μαζί μου. Αλλά πώς μπορώ να την αγαπώ, αν δεν είμαστε μαζί ή, ακόμη χειρότερα, αν είναι με κάποιον άλλον; Περίμενε, ίσως να βλέπει κάποιον άλλον. Αυτό είναι τρομερό. Πώς θα μπορούσε να το κάνει; «Μαρία, βλέπεις κάποιον άλλον; Πες μου την αλήθεια.» «Πέτρο, δεν έχω δεσμό, αν αυτό εννοείς. Συναντώ, όμως, έναν άλλον άνδρα. Μιλάμε, κουβεντιάζουμε πράγματα που μας ενδιαφέ- 30 Oι Περιπέτιες του

29 ρουν και τους δυο. Είναι κι αυτός παντρεμένος και δεν θέλει να αφήσει την οικογένειά του. Η αλήθεια είναι ότι αρχίζουμε να νιώθουμε πιο κοντά. Νιώθω ότι με καταλαβαίνει. Συζητάμε για τα συναισθήματά μας και τις σχέσεις με τους συντρόφους μας. Όταν είμαι μαζί του, αισθάνομαι ότι με νοιάζονται. Νιώθω ότι αξίζω, επιβεβαιώνομαι σαν γυναίκα. Λυπάμαι που σου το λέω, Πέτρο, αλλά δεν μπορώ πια να καταπιέζομαι. Χρειάζομαι από έναν άνδρα περισσότερα από όσα μου δίνεις εσύ. Αξίζω περισσότερα από όσα μου δίνεις εσύ.» Την κοιτάζω χωρίς καμιά έκφραση. Η καρδιά μου πονάει βαθιά και κλείνομαι. Μπαίνω μέσα σε μια ψυχρή και οργισμένη κατάσταση. Πώς μπορεί να μου το κάνει αυτό; Τι συμβαίνει εδώ; Η ζωή μου διαλύεται. Πώς μπορώ να αγαπώ τη γυναίκα μου, όταν μου λέει ότι αγαπάει κάποιον άλλον και ότι εκείνος της δίνει περισσότερα από μένα; «Μαρία, άφησέ με, σε παρακαλώ. Δεν θέλω πια να σου μιλάω. Είμαι πολύ θυμωμένος και δεν μπορώ να ελέγξω τα συναισθήματά μου. Σε παρακαλώ, φύγε. Τώρα! Χάσου από δω!» Καθώς τη βλέπω να βγαίνει από την πόρτα, η καρδιά μου βουλιάζει ακόμα πιο βαθιά. Περίμενα τουλάχιστον να αντιδράσει, να προσπαθήσει να μείνει. Αυτή είναι η χειρότερη στιγμή για το εγώ μου. Εχω εξευτελιστεί τελείως σαν άντρας. Δεν έχω καμιά αυτοεκτίμηση. Για κάπου δυο ώρες οι σκέψεις μου επανέρχονται και με πονάνε. Υποφέρω. Νιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι, ένα πλάκωμα στο στήθος, έναν κόμπο στο λαιμό. Τελικά, όταν μένω μόνος στο δωμάτιο, ξεσπάω σε κλάματα. Δεν έχω κλάψει πότε μου έτσι από τότε που ήμουν πέντε χρονών. Ήμουν πάντα δυνατός. Τώρα κλαίω σαν μωρό. Σπαράζω. Πονάω γιατί αισθάνομαι απόρριψη. Αισθάνομαι ανασφάλεια. Κι ακόμη κλαίω γιατί νιώθω ότι εγώ φταίω κι ότι τα έχω κάνει θάλασσα στη ζωή μου. Επέτρεψα στον εαυτό μου να πέσει στην παγίδα του «δυνατού άντρα». Ταύτισα την αγάπη και την τρυφερότητα με την αδυναμία. Η αξία μου εξαρτιόταν από τη δύναμή μου, την αδιαφορία μου και, βέβαια, δεν έπρεπε ποτέ να έχω ανάγκη από κανέναν ή να είμαι Ζωή Ξανά Μετά το Θάνατο 31

30 ευάλωτος. Και να το αποτέλεσμα. Δεν έχω κανένα ν αγαπάω, κανένα να μ αγαπάει. Τι μπορώ να κάνω; Μου ξανάρχεται στο νου η εμπειρία θανάτου μου. Συνειδητοποιώ ότι οι αντιδράσεις και η συμπεριφορά μου είναι αποτέλεσμα των συναισθημάτων μου. Τα συναισθήματα αυτά γεννιούνται από τις πεποιθήσεις μου, που κι αυτές με τη σειρά τους είναι συμπεράσματα που έβγαλα σαν παιδί από τις παιδικές μου εμπειρίες. Μήπως αυτή είναι η λύση; Αν αλλάξω τις πεποιθήσεις μου, μήπως θα μπορέσω να νιώσω διαφορετικά κι ύστερα να συμπεριφέρομαι όπως πραγματικά θα ήθελα; Αξίζει να δοκιμάσω. Μα πως ν αρχίσω; Τα έχω τελείως χαμένα. Για άλλη μια φορά η απάντηση φαίνεται να βρίσκεται στην εμπειρία θανάτου μου. Παρατηρούσα εκεί το σύνολο των περασμένων επιλογών και συμπεριφορών μου χωρίς ενοχές ή ντροπή, εξετάζοντας σε κάθε περίπτωση τις πεποιθήσεις που με έκαναν να ενεργώ μ αυτόν τον τρόπο. Νομίζω πως μπορώ να το κάνω και τώρα. Ας δοκιμάσω. Ας αρχίσω με όσα έγιναν σήμερα. Τι ένιωθα και μ έκανε να ενεργήσω έτσι; Νομίζω, λοιπόν, πως ένιωσα πόνο, απόρριψη, μοναξιά, φόβο για το μέλλον, ότι δεν αξίζω σαν άντρας. Με έπνιξε η αδικία του να μην μπορώ να πραγματοποιήσω το σκοπό μου. Και τώρα, ποιες είναι οι πεποιθήσεις που μ έκαναν να νιώσω έτσι και ν αντιδράσω με τον τρόπο που αντέδρασα; Στην αρχή δεν μου έρχεται τίποτα στο νου. Δεν ξέρω τι πιστεύω. Ύστερα από λίγο αρχίζω να έχω πρόσβαση σε κάποιες πεποιθήσεις μου. Μάλλον πιστεύω πως, για να είμαι ευτυχισμένος και να νιώθω ότι αξίζω σαν άντρας, έχω ανάγκη από το σεβασμό και την αγάπη της γυναίκας μου. Φαίνεται πως η αίσθηση αξίας και ασφάλειάς μου εξαρτάται από την αποκλειστική αγάπη και το σεβασμό της γυναίκας μου. 32 Oι Περιπέτιες του

31 Εντάξει, αυτό, λοιπόν, εξηγεί τον πόνο, το φόβο και το συναίσθημα της αδικίας. Μα γιατί θύμωσα τόσο πολύ; Ίσως να τη θεωρώ υπεύθυνη για την πραγματικότητα μου, για το πώς νιώθω. Πιστεύω ότι εκείνη φταίει που πονάω. Πιστεύω ότι είναι δικό της λάθος που δεν παίρνω απ τη ζωή αυτό που θέλω. Αλλά θυμάμαι από την εμπειρία θανάτου μου ότι κανένας άλλος εκτός από μένα δεν δημιουργεί τη δική μου πραγματικότητα κι ότι έλκουμε από τους άλλους αυτό ακριβώς που χρειαζόμαστε για να μάθουμε το επόμενο μάθημα. Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε μήπως είμαι εγώ αυτός που δημιουργεί την αντίδραση της γυναίκας μου αυτή τη στιγμή; Και βέβαια εγώ τη δημιούργησα! Την έδιωξα από κοντά μου με το να μην της δίνω την αγάπη και τη στοργή που χρειάζεται και τώρα θυμώνω γιατί ψάχνει από άλλους αυτά που εγώ δεν της έδωσα. Όμως, σ ένα άλλο επίπεδο, έλκω αυτό το γεγονός και σαν μια ευκαιρία να δω τον εαυτό μου και να απελευθερωθώ από τα εσωτερικά εμπόδια που με δυσκολεύουν να αγαπάω όπως θα ήθελα. Αυτό ακριβώς χρειάζομαι για να υποχρεωθώ να καταλάβω τον εαυτό μου και να τον μεταμορφώσω. Θυμάμαι, επίσης, από την εμπειρία μου ότι δεν είμαι αυτό το σώμα, πράγμα που σημαίνει ότι είμαι μια ψυχή κι ότι η αξία μου με κανένα τρόπο δεν εξαρτάται από το αν η Μαρία με προτιμάει ή όχι. Η Μαρία είναι μια αδελφή ψυχή σε διαδικασία εξέλιξης και δεν ανήκει σε μένα. Δεν είναι ιδιοκτησία μου για τη δική μου ευχαρίστηση. Δεν υπάρχει για να ικανοποιεί τις δικές μου ανάγκες και δεν είναι υπεύθυνη για την ευτυχία μου. Είμαι ασφαλής και σίγουρος χωρίς εκείνη. Αξίζω την αγάπη και το σεβασμό όπως ακριβώς είμαι. Θέλω να είμαι μαζί της, επειδή τη χρειάζομαι για να νιώθω ασφαλής και άξιος ή γιατί την αγαπώ πραγματικά; Θέλω να είναι μαζί μου μόνο και μόνο επειδή είμαστε παντρεμένοι ή επειδή μ αγαπάει και θέλει να είναι μαζί μου; Τι είναι πιο σημαντικό για μένα - να είναι μαζί μου για να ικανοποιεί τις ανάγκες μου ή να είναι εκείνη ευτυχισμένη; Ζωή Ξανά Μετά το Θάνατο 33

32 Εδώ είναι η μεγάλη δοκιμασία. Αν πραγματικά την αγαπώ, θα θέλω να είναι ευτυχισμένη, άσχετα με το αν την ευτυχία της τη βρίσκει με μένα ή με κάποιον άλλον. Αυτό είναι πολύ δύσκολο. Μου είναι δύσκολο να την αγαπώ, αν είναι με κάποιον άλλο. Τότε τι είναι αυτό που νιώθω; Την αγαπάω ή τη χρειάζομαι; Αυτό είναι και παράξενο και τρομακτικό. Την αγάπησα ποτέ; Νοιάστηκα ποτέ μόνο για το τι χρειάζεται εκείνη ώστε να είναι ευτυχισμένη κι όχι για το τι χρειάζομαι εγώ από εκείνη; Όχι! Ποτέ! Δεν είμαι καν σίγουρος αν ξέρω ποιες είναι οι ανάγκες της. Ίσως να μπορέσω να τις καταλάβω αν μπω στη θέση της, όπως έκανα στην εμπειρία θανάτου μου. Ποιες είναι, λοιπόν, οι ανάγκες της; Τώρα είμαι η Μαρία. Είμαι γυναίκα. Είμαι ευαίσθητη. Βιώνω τα συναισθήματά μου πιο έντονα. Ρέουν μέσα μου χωρίς να τα εμποδίζουν οι νοητικές ασκήσεις, που χρησιμοποιούν οι άντρες για να μη νιώθουν τα συναισθήματα τους. Σαν γυναίκα τίποτα δεν με προστατεύει από τα συναισθήματα μου. Δεν μπορώ να τα καταπιέσω. Πρέπει να τα νιώσω. Είμαι, όμως, πιο ζωντανή, πιο αληθινή, πιο παρούσα. Αλλά χρειάζομαι φροντίδα και. προσοχή. Χρειάζομαι αγάπη και τρυφερότητα. Χρειάζομαι κάποιον να με παίρνει αγκαλιά, να με χαϊδεύει. Χρειάζομαι επιβεβαίωση της αξίας μου και του ότι είμαι ελκυστική και επιθυμητή. Έχω ανάγκη να ξέρω ότι με σέβονται και μ αγαπούν. Κι ακόμη χρειάζομαι να επικοινωνώ, να μοιράζομαι τα συναισθήματα και τις ανάγκες μου. Χρειάζομαι να ξέρω τι σκέπτεται και τι αισθάνεται ο σύντροφός μου. Μα, για στάσου! Εκτός από την ανάγκη της να επικοινωνεί και να ξέρει τι σκέπτεται και τι αισθάνεται ο άλλος, όλες οι άλλες ανάγκες της είναι ίδιες με τις δικές μου. Κι εγώ χρειάζομαι αγάπη, τρυφερότητα, επιβεβαίωση και σεβασμό. Τα χρειάζομαι όλα αυτά, μόνο που ποτέ δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να νιώσει ή να εκφράσει αυτές τις ανάγκες, γιατί δεν είναι «ανδροπρεπές». Με το να μην δέχομαι τις ίδιες μου τις ανάγκες και να αποστασιοποιούμαι απ αυτές, κατάντησα να αδιαφορήσω για τις ανάγκες της Μαρίας. 34 Oι Περιπέτιες του

33 Γιατί, όμως, εγώ δεν αισθάνομαι την ανάγκη να επικοινωνώ τόσο όσο εκείνη; Μάλλον γιατί εκείνη θέλει να μιλάει για αισθήματα και συναισθήματα κι εγώ δεν νιώθω καθόλου άνετα μ αυτά. Ή δεν ξέρω τι αισθάνομαι ή ντρέπομαι να παραδεχθώ αυτά που αισθάνομαι. Έπειτα, η Μαρία έχει την τάση να με κριτικάρει κι αυτό δεν μ αρέσει καθόλου. Μα γιατί εμείς οι άντρες δίνουμε τόση σημασία στην κριτική των γυναικών μας; Γιατί της επιτρέπω να έχει τόση δύναμη πάνω μου; Θα πρέπει να αμφιβάλλω για τον εαυτό μου για να χρειάζομαι την έγκρισή της. Αλλά πάντα βρίσκει λόγους να λέει ότι αυτό που έκανα ή δεν έκανα ήταν λάθος ή δεν ήταν τόσο καλό όσο θα μπορούσε να γίνει. Φαίνεται να μην είναι ποτέ ικανοποιημένη. Κι εγώ, αντί να συντονίζομαι με τις ανάγκες της, κολλάω στην κριτική της και είναι φορές που τη φαντάζομαι πριν ακόμη εκδηλωθεί ή και χωρίς να εκδηλωθεί. Συχνά καταπιέζομαι και δεν κάνω κάτι, γιατί δεν θέλω να ακούσω τα παράπονα και τις επικρίσεις της. Τώρα καταλαβαίνω γιατί την κρατάω σε απόσταση. Είναι γιατί αισθάνομαι περιορισμένος και καταπιεσμένος. Τη βλέπω σαν εμπόδιο στην ελευθερία μου να είμαι αυτός που είμαι και να κάνω ό,τι μ αρέσει. Στο μυαλό μου έχει γίνει ο εχθρός της ελευθερίας μου. Έτσι ζούμε σ ένα φαύλο κύκλο. Εγώ απομακρύνομαι κι έτσι δεν της δίνω την αγάπη και την τρυφερότητα που χρειάζεται. Τότε εκείνη είναι δυστυχισμένη κι αρχίζει την κριτική και τη γκρίνια. Μετά εγώ νιώθω μεγαλύτερη απόρριψη και περιορισμό, οπότε απομακρύνομαι ακόμη περισσότερο, αδιαφορώντας τελείως για τις ανάγκες της. Κι εκείνη τότε γίνεται ακόμη πιο δυστυχισμένη, ακόμη πιο επικριτική, ακόμη πιο αρνητική. Έχουμε γίνει ξένοι, ακόμη και εχθροί κατά καιρούς. Δεν είναι να απορεί κανείς που ψάχνει να βρει την επιβεβαίωση από άλλους άντρες. Εγώ παίρνω επιβεβαίωση από τη δουλειά μου, εκείνη, όμως, δεν την έχει από πουθενά. Τώρα, λοιπόν, τι κάνω; Δεν μπορώ να λύσω το πρόβλημα μόνος μου. Η μόνη λύση είναι η επικοινωνία. Να, λοιπόν, που η ζωή με αναγκάζει να κάνω αυτό ακριβώς που μου είναι τόσο δύσκολο - να παραδεχθώ την αλήθεια για το ποιος είμαι, πώς νιώθω και τι χρειάζομαι. Ζωή Ξανά Μετά το Θάνατο 35

34 Δεν βλέπω άλλη λύση. Πρέπει να της πως τι διαπίστωσα και τι γίνεται μέσα στο νου μου. Είμαι τόσο κουρασμένος. Θέλω να κοιμηθώ. Είναι πρωί. Κοιμήθηκα βαθιά. Νιώθω καλύτερα, πιο δυνατός και πιο ήρεμος παρόλα αυτά που συμβαίνουν. Θα επικοινωνήσω μαζί της όσο γίνεται πιο ειλικρινά και θα αφήσω τα αποτελέσματα στα χέρια του Θεού. Πριν γνωρίσω τη Μαρία και ζούσα και ήμουν ευτυχισμένος. Θα μπορέσω να το ξανακάνω. Θέλω να είμαι μαζί της, αν αυτό την κάνει κι εκείνη ευτυχισμένη κι όχι μόνο επειδή κάνει εμένα ευτυχισμένο. Θέλω να είμαι μαζί της επειδή την αγαπάω κι όχι επειδή τη χρειάζομαι. Θέλω να είμαι ειλικρινής, ανοιχτός, ακόμη και ευάλωτος, αν χρειαστεί. Να τη που έρχεται. Θεέ μου, καθοδήγησε τα λόγια μου και βοήθησέ με να της μιλήσω καθαρά και με αγάπη. «Καλημέρα, Πέτρο. Πώς κοιμήθηκες; Πώς νιώθεις σήμερα;» «Καλημέρα, Μαρία. Είμαι καλά. Εσύ πώς είσαι;» «Πέτρο, θέλω να σου ζητήσω να με συγχωρέσεις για χθες. Ήμουν λίγο ψυχρή κι απότομη. Δεν ήθελα να σε πληγώσω, μα νομίζω πως καταπίεζα τα συναισθήματά μου για πολύ καιρό.» «Μαρία, σε παρακαλώ, κάθισε και μη με διακόψεις. Έχω πολλά να σου πω κι αν με διακόψεις θα χάσω τον ειρμό της σκέψης μου. Όπως ξέρεις, δεν τα πάω πολύ καλά με την επικοινωνία. Λοιπόν, κάθισε.» Η Μαρία παραξενεύεται και κάθεται κάπως διστακτικά. Δεν είναι σίγουρη για το τι πρόκειται να συμβεί. «Μαρία, από την ημέρα του δυστυχήματος και της εμπειρίας θανάτου μου έχω σκεφθεί πάρα πολύ. Όπως ξέρεις οι γιατροί με δήλωσαν νεκρό. Η καρδιά μου και ο εγκέφαλός μου δεν λειτουργούσαν καθόλου. Κι όμως, ήμουν ζωντανός, Μαρία. Ήμουν πάρα πολύ ζωντανός. 36 Oι Περιπέτιες του Πέτρου

35 Είδα ολόκληρη τη ζωή μου κι όλες μου τις ενέργειες. Ένα φωτεινό Ον με καθοδηγούσε με απέραντη αγάπη και, παρόλο που ήξερε πόσο εγωιστής ήμουν, μ αγαπούσε και με δεχόταν όπως ήμουν. Ποτέ πριν δεν είχα νιώσει κάτι τέτοιο. Ποτέ κανείς δεν μ αγάπησε όπως είμαι. Ούτε καν εσύ, Μαρία. Πάντα είχα την αίσθηση ότι θα ήθελες να είμαι διαφορετικός. Πάντα ένιωθα ότι με δικάζεις. Αλλά θα γυρίσουμε σ αυτό αργότερα. Αυτή, λοιπόν, η χωρίς όρους αγάπη με βοήθησε να χαλαρώσω αρκετά, ώστε να θέλω να δω την αλήθεια για τον εαυτό μου. Μαρία, η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρξα πολύ στοργικός άνθρωπος κι ότι δεν σου έχω εκφράσει την αγάπη και το σεβασμό, που τρέφω για σένα. Εσύ, Μαρία, είσαι ο λόγος που ξαναγύρισα στη ζωή. Μπορούσα να συνεχίσω και να φύγω απ αυτή τη ζωή. Μα, όταν σε είδα να κάθεσαι δίπλα στο άψυχο σώμα μου, ένιωσα πόνο, επειδή δεν σου είχα εκφράσει την αγάπη που σου είχα. Κατάλαβα πως θα μπορούσα να πεθάνω σαν σώμα ή να ξαναγυρίσω στη ζωή και να πεθάνω σαν εγώ. Τώρα εσύ με βοηθάς σ αυτόν το θάνατο. Μην έχεις λοιπόν ενοχές, Μαρία, γι αυτά που μου είπες χθες. Μου δίνεις αυτό ακριβώς που χρειάζομαι για να ωριμάσω περισσότερο συναισθηματικά.» Η Μαρία με κοιτάζει με δυσπιστία. Ποτέ δεν της είχα μιλήσει έτσι. Ποτέ δεν είχα παραδεχθεί ότι μπορούσα να είχα κάνει λάθος. Πότε δεν της είχα πει με λόγια ότι την αγαπώ. «Ναι, Μαρία, είσαι πολύ σημαντική για μένα. Ναι, σ αγαπώ πάρα πολύ. Ελπίζω να μπορέσεις να με συγχωρέσεις που ήμουν τόσο εγωιστής, εγωκεντρικός και τόσο αδιάφορος για τις ανάγκες σου. Από την άλλη, θέλω να σε συγχωρέσω που ήσουν τόσο επικριτική και που πάντα ήθελες να είμαι κάποιος άλλος. Μπορώ να καταλάβω τώρα ότι, επειδή ποτέ δεν ήμουν πρόθυμος να σε ακούσω, η κριτική ήταν η μόνη δύναμη που είχες. Μα δεν νομίζω ότι κατάλαβες ποτέ πόσο πολύ με επηρέαζε η κριτική σου. Σε φοβάμαι. Χρειάζομαι την επιβεβαίωσή σου, την έγκρισή σου. Όσο κι αν παίρνω αναγνώριση από τη δουλειά μου, αισθάνομαι ανάξιος αν δεν έχω τη δική σου επιδοκιμασία και αποδοχή. Σου έχω δώσει πάρα πολλή δύναμη πάνω στα συναισθήματα μου.» Ζωή Ξανά Μετά το Θάνατο 37