MAPTYPIEΣ ΕΤΟΣ 31 -ΤΕΥΧΟΣ 2 ΑΠΡΙΛΙΟΣ-ΜΑΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2013 TPIMHNIAIA EKΔOΣH THΣ EΛΛHNIKHΣ EΠITPOΠHΣ THΣ ΔIEΘNOYΣ AMNHΣTIAΣ

Transcript

1 ΕΚΘΕΣΗ 2013 ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΛΕΙΟΣ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ Η ΒΙΑΙΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΔΙΑΔΗΛΩΤΩΝ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΕΤΟΣ 31 -ΤΕΥΧΟΣ 2 ΑΠΡΙΛΙΟΣ-ΜΑΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2013 TPIMHNIAIA EKΔOΣH THΣ EΛΛHNIKHΣ EΠITPOΠHΣ THΣ ΔIEΘNOYΣ AMNHΣTIAΣ 122

2 Επιμέλεια: ΚΛΕΛΙΑ ΑΒΑΤΑΓΓΕΛΟΥ ΙΣΠΑΝΙΑ - ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν ή εξαφανίστηκαν κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου και της δικτατορίας του στρατηγού Φράνκο, την περίοδο Οι ισπανικές αρχές αρνούνται να εξετάσουν τα εγκλήματα αυτά και να συνεργαστούν, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, με άλλες χώρες, όπως με την Αργεντινή, που διεξάγει ήδη έρευνες για τα εγκλήματα της περιόδου. Ως αποτέλεσμα, υπάρχει ατιμωρησία και δεν δικαιώνονται οι συγγενείς των δεκάδων χιλιάδων νεκρών και εξαφανισμένων. ΙΡΑΝ - ΝΕΑ ΗΓΕΣΙΑ Η νίκη του μετριοπαθούς κληρικού, Χασάν Ρουχανί, στις ιρανικές προεδρικές εκλογές, αποτελεί ευκαιρία να σταματήσουν οι παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη χώρα. Προεκλογικά, ο Ρουχανί δεσμεύτηκε να θεσπίσει έναν «χάρτη για τα πολιτικά δικαιώματα» που θα εγγυάται ισότητα, μεγαλύτερη ελευθερία για τα κόμματα και τις μειονότητες, καθώς και το δικαίωμα σε δίκαιη δίκη. Επίσης, τάχθηκε υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης και των δικαιωμάτων των γυναικών. Οι υποσχέσεις του πρέπει να γίνουν πράξεις. ΜΑΛΙ - ΕΠΕΜΒΑΣΗ Αρκετούς μήνες μετά τη γαλλική στρατιωτική επέμβαση στο Μάλι, οι αρχές ασφαλείας συνεχίζουν να παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, χωρίς να τιμωρούνται. Δεκάδες άνθρωποι έχουν συλληφθεί, βασανιστεί και δολοφονηθεί, για φερόμενες σχέσεις με ένοπλες ομάδες. Παιδιά-στρατιώτες, ακόμη και 13 ετών, βρίσκονται σε κέντρα κράτησης. Επιπλέον, ο γαλλικός στρατός και τα αφρικανικά στρατεύματα που πολέμησαν μαζί, ενδέχεται να παρέδωσαν αιχμαλώτους στις αρχές του Μάλι, παρότι γνώριζαν ότι μπορεί να κακοποιηθούν. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ: iran-new-president-must-deliver-humanrights-promises περισσοτερεσ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:

3 ΠEPIEXOMENA 04. Έκθεση 2013 Ένας όλο και πιο επικίνδυνος κόσμος για τους πρόσφυγες 08. Γιώργος Πλειός Η δημόσια ραδιοτηλεόραση προστατεύει δικαιώματα που βρίσκονται στον πυρήνα της Δημοκρατίας 10. Tουρκία Η βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων πρέπει να λάβει τέλος 12. Δικαίωμα στην απεργία Μη αναγκαία η επείγουσα ενέργεια για τη ματαίωση της απεργίας των εκπαιδευτικών 13. Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων H ελληνική περίπτωση 15. Γιατί να κάνεις δωρεά στη Διεθνή Αμνηστία 15. Παγκόσμιες εκκλήσεις Tριμηνιαία έκδοση της Eλληνικής Eπιτροπής της Διεθνoύς Aμνηστίας Σίνα 30, Aθήνα, T: F: Ε: athens@amnesty.org.gr IΔIOKTHΣIA Eλληνική Eπιτροπή της Διεθνούς Aμνηστίας ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ EKΔOΣΗΣ Μιχάλης Χατζηκωνσταντίνου ΣYNTAKTIKH EΠITPOΠH Κλέλια Αβαταγγέλου Ηλίας Αναγνωστόπουλος Ράνια Ελ Αμπάσυ Δήμητρα Πασχαλίδου Μάρω Σαββοπούλου Κώστας Φόλλας ΓΕΝΙΚΗ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Μάρω Σαββοπούλου KAΛΛITEXNIKH EΠIMEΛEIA busybuilding / ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ Graham Seely EKTYΠΩΣH Media Group Διανέμεται δωρεάν στα μέλη και τους υποστηρικτές του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Aμνηστίας. Τα δικαιώματα ως «παράπλευρες απώλειες» της κρίσης Στις 11 Ιουνίου 2013 η Ελλάδα επέστρεψε στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Αυτή τη φορά, όχι με αφορμή τα δημοσιονομικά προβλήματά της, αλλά εξαιτίας της παραβίασης θεμελιωδών δημοκρατικών δικαιωμάτων. Η λειτουργία της ΕΡΤ είχε διακοπεί βίαια και μονομερώς και για πρώτη φορά εδώ και πολλές δεκαετίες, μια δημοκρατική χώρα έμενε χωρίς δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα. Η συγκεκριμένη ενέργεια αιφνιδίασε τόσο τη διεθνή κοινότητα, όσο και την ελληνική κοινή γνώμη, καθώς ήρθε σε ευθεία σύγκρουση με την υποχρέωση που έχουν οι κυβερνήσεις, σύμφωνα με την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών, να διασφαλίζουν την πολυφωνία και την πολυμορφία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης (Άρθρο 19, Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα). Να προασπίζουν, με άλλα λόγια, την ελευθερία της έκφρασης, η οποία περιλαμβάνει τόσο τη διαθεσιμότητα εναλλακτικών πηγών πληροφόρησης, όσο και την απρόσκοπτη πρόσβαση σε αυτές. Στην παραβίαση αυτού του δικαιώματος ήρθε να προστεθεί λίγες ήμερες αργότερα η ιδιαιτέρως ανησυχητική άρνηση της ελληνικής Πολιτείας να συμμορφωθεί με την διατακτική απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για την επαναλειτουργία της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Ένα άλλο ζήτημα παραβίασης δικαιωμάτων το οποίο αναδείχθηκε το περασμένο τρίμηνο ήταν η επείγουσα ενέργεια των αρχών για τη ματαίωση της απεργίας των εκπαιδευτικών, που είχε προκηρύξει η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΟΛΜΕ). Η κυβέρνηση επιχείρησε να θεμελιώσει την πρωτόγνωρη προληπτική επιστράτευση εργαζομένων εν καιρώ ειρήνης, στην επίκληση της ειδικής νομοθεσίας για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών του πληθυσμού. Ένας ισχυρισμός που παραγνωρίζει, όμως, ότι η συγκεκριμένη νομοθεσία δεν καλύπτει το πεδίο της εκπαίδευσης, όπως έχουν επισημάνει άλλωστε εμπειρογνώμονες της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας. Κατά συνέπεια, η συγκεκριμένη απόφαση ήταν μη αναγκαία και παραβίασε το δικαίωμα στην απεργία. Το πιο πρόσφατο κρούσμα περιστολής συνταγματικά κατοχυρωμένων ελευθερίων ήταν, όμως, η περίπτωση Κώστα Σακκά, ο οποίος παρέμενε προφυλακισμένος επί 32 μήνες. Δίχως δίκη, κατά παράβαση της νομοθεσίας που ορίζει διάστημα προσωρινής κράτησης όχι μεγαλύτερο των 18 μηνών και σε εξαιρετικές περιπτώσεις 30 μήνες. Με το διαφορετικό ειδικό βάρος τους, οι τρεις αυτές υποθέσεις συνθέτουν μια απολύτως ενδεικτική εικόνα της κατάστασης των δικαιωμάτων σήμερα στην Ελλάδα. Μια εικόνα που είναι άκρως ανησυχητική για δύο αιτίες. Πρώτον, λόγω του διευρυμένου πεδίου των δικαιωμάτων που πλήττονται και, δεύτερον, λόγω της επικίνδυνης δυναμικής που αναπτύσσεται σε ένα κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον το οποίο δείχνει να εθίζεται στην ιδέα ότι τα δικαιώματα μπορεί να αποτελούν τις «παράπλευρες απώλειες» της κρίσης. Σε αυτή τη συγκυρία η ευρεία, παγκόσμια οικογένεια των πολιτών που συνθέτουμε τη Διεθνή Αμνηστία καλούμαστε να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια όσων πλήττονται περισσότερο και να ενισχύσουμε κάθε προσπάθεια προς την κατεύθυνση της προστασίας του κράτους δικαίου. Να προειδοποιήσουμε, δηλαδή, ότι, αν συμβιβαστούμε σήμερα με την υποβάθμιση των δικαιωμάτων από προτεραιότητα σε «παράπλευρη απώλεια», τότε συναινούμε, ουσιαστικά, στην υπονόμευσή τους. EDITORIAL 3 κείμενο: ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΤΖΗΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Υπεύθυνος έκδοσης περιοδικού «ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ»

4 4 Έκθεση 2013 _ Ένας όλο και πιο επικίνδυνος κόσμος για τους πρόσφυγες Ένας ακόμη χρόνος χάθηκε για τους Σύρους, αφού λίγα άλλαξαν για τον ολοένα αυξανόμενο αριθμό των ανθρώπων των οποίων οι ζωές χάθηκαν ή καταστράφηκαν, λόγω του εκτοπισμού εκατομμυρίων εξαιτίας των συγκρούσεεπιμέλεια: Μάρω Σαββοπούλου ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΤΥΠΟΥ Η παγκόσμια αδράνεια για τα ανθρώπινα δικαιώματα έχει καταστήσει τον κόσμο ολοένα και πιο επικίνδυνο για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Έχουν παραβιαστεί τα δικαιώματα εκατομμυρίων ανθρώπων που έχουν ξεφύγει από συρράξεις και διώξεις ή έχουν μεταναστεύσει αναζητώντας εργασία και μια καλύτερη ζωή. Κυβερνήσεις ανά τον κόσμο κατηγορούνται ότι δείχνουν περισσότερο ενδιαφέρον για την προστασία των εθνικών συνόρων τους απ ό,τι για τα δικαιώματα των πολιτών τους ή εκείνων που αναζητούν άσυλο ή ευκαιρίες μέσα σε αυτά τα σύνορα. Η αποτυχία να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά οι συρράξεις δημιουργεί μια παγκόσμια κατώτερη τάξη. Τα δικαιώματα εκείνων που διαφεύγουν από συγκρούσεις μένουν απροστάτευτα. Υπερβολικά μεγάλος αριθμός κυβερνήσεων καταπατεί τα ανθρώπινα δικαιώματα στο όνομα του ελέγχου της μετανάστευσης, υπερβαίνοντας κατά πολύ τα νόμιμα μέτρα ελέγχου των συνόρων. Τα μέτρα αυτά δεν πλήττουν μόνο τους ανθρώπους που προσπαθούν να ξεφύγουν από συγκρούσεις. Εκατομμύρια μετανάστες οδηγούνται σε βίαιες καταστάσεις, περιλαμβανομένης της καταναγκαστικής εργασίας και της σεξουαλικής κακοποίησης, εξαιτίας αντι-μεταναστευτικών πολιτικών. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να υφίστανται εκμετάλλευση, η οποία μένει ατιμώρητη. Μεγάλο μέρος αυτής της κατάστασης τροφοδοτείται από δημαγωγικές ρητορικές, οι οποίες στοχοποιούν πρόσφυγες και μετανάστες για όλες τις εγχώριες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι κυβερνήσεις. Το 2012 η παγκόσμια κοινότητα έγινε μάρτυρας κρίσιμων καταστάσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, που ανάγκασαν έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων να αναζητήσουν ασφάλεια εντός των χωρών τους ή εκτός συνόρων. Από τη Βόρεια Κορέα ως το Μάλι, το Σουδάν και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, άνθρωποι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους με την ελπίδα να βρουν ένα ασφαλές καταφύγιο. ων. Ο κόσμος δεν έκανε τίποτα, ενώ οι συριακές στρατιωτικές δυνάμεις και οι δυνάμεις ασφαλείας συνέχισαν να πραγματοποιούν αδιάκριτες και στοχευμένες επιθέσεις εναντίον αμάχων, και να υποβάλουν σε εξαναγκαστικές εξαφανίσεις, αυθαίρετες κρατήσεις, βασανιστήρια και εξωδικαστικές εκτελέσεις, όσους θεωρούσαν ότι εναντιώνονταν στην κυβέρνηση, ενώ ένοπλες ομάδες συνέχισαν να κρατούν ομήρους και να πραγματοποιούν συνοπτικές εκτελέσεις και βασανιστήρια σε μικρότερο βαθμό. Η δικαιολογία ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι «εσωτερικά ζητήματα» έχει χρησιμοποιηθεί για να εμποδίσει τη διεθνή δράση σε περιπτώσεις κρίσιμων καταστάσεων, όπως συμβαίνει στη Συρία. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ -στο οποίο έχει ανατεθεί η παγκόσμια ασφάλεια και ηγεσία- συνεχίζει να αποτυγχάνει να διασφαλίσει τη συντονισμένη και ενιαία πολιτική δράση. Ο σεβασμός της κρατικής κυριαρχίας δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για αδράνεια. Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ πρέπει με συνέπεια να αντιμετωπίσει τις παραβιάσεις που καταστρέφουν ζωές και αναγκάζουν τους ανθρώπους να εγκαταλείπουν τα σπίτια τους. Οι άνθρωποι που προσπάθησαν να διαφύγουν από τις συγκρούσεις και τις διώξεις συχνά αντιμετώπισαν σοβαρά εμπόδια στην προσπάθειά τους να διασχίσουν τα διεθνή σύνορα. Οι πρόσφυγες και οι εκτοπισμένοι άνθρωποι δεν μπορεί να παραμένουν αθέατοι και ξεχασμένοι. Η προστασία τους είναι θέμα όλων μας. Ο κόσμος δίχως σύνορα των σύγχρονων επικοινωνιών καθιστά ολοένα δυσκολότερο να αποκρύβονται οι καταπατήσεις πίσω από τα εθνικά σύνορα -και προσφέρει πρωτοφανείς ευκαιρίες σε όλους να υπερασπιστούν τα δικαιώματα των εκατομμυρίων ανθρώπων που ξεριζώνονται από τα σπίτια τους. Οι πρόσφυγες που κατόρθωσαν να φτάσουν σε άλλες χώρες αναζητώντας άσυλο συχνά βρέθηκαν στην ίδια βάρκα -κυριολεκτικά και μεταφορικά- με μετανάστες οι οποίοι άφησαν τις χώρες τους αναζητώντας μια καλύτερη ζωή για τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους. Πολλοί είναι αναγκασμένοι να ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας, προδομένοι από αναποτελεσματικούς νόμους και πολι-

5 5 τικές, και γίνονται στόχοι της λαϊκιστικής, εθνικιστικής ρητορικής που τροφοδοτεί την ξενοφοβία και αυξάνει τον κίνδυνο της βίας εναντίον τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση εφαρμόζει μέτρα ελέγχου των συνόρων που θέτουν τις ζωές των μεταναστών και των αιτούντων άσυλο σε κίνδυνο και αδυνατεί να εγγυηθεί την ασφάλεια όσων έχουν διαφύγει από συγκρούσεις και διώξεις. Σε όλο τον κόσμο, μετανάστες και αιτούντες άσυλο συχνά βρίσκονται κλειδωμένοι σε κρατητήρια και στις χειρότερες περιπτώσεις κρατούνται σε μεταλλικά κιβώτια ή ακόμα και σε κοντέινερ για εμπορεύματα. Τα δικαιώματα τεράστιων αριθμών από τα 214 εκατομμύρια μεταναστών του κόσμου δεν προστατεύτηκαν ούτε στις πατρίδες τους, ούτε στις χώρες υποδοχής. Εκατομμύρια μετανάστες εργάστηκαν κάτω από συνθήκες που ισοδυναμούν με καταναγκαστική εργασία -ή που σε κάποιες ομοιάζουν με δουλεία- επειδή οι κυβερνήσεις τούς αντιμετώπισαν σαν εγκληματίες και επειδή οι επιχειρήσεις ενδιαφέρονταν περισσότερο για τα κέρδη απ ό,τι για τα δικαιώματα των εργαζομένων τους. Οι μετανάστες χωρίς χαρτιά αντιμετώπισαν ιδιαίτερο κίνδυνο εκμετάλλευσης και καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Οι άνθρωποι που ζουν εκτός των χωρών τους, χωρίς πλούτο ή κοινωνική θέση, είναι οι πιο ευάλωτοι στον κόσμο, αλλά είναι συχνά καταδικασμένοι σε απελπιστική ζωή στο περιθώριο. Ένα πιο δίκαιο μέλλον είναι δυνατό μόνο εάν οι κυβερνήσεις σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Ο κόσμος δεν μπορεί να δεχθεί απαγορευμένες ζώνες στην παγκόσμια έκκληση για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρέπει να εφαρμόζεται για όλα τα ανθρώπινα όντα -όπου κι αν βρίσκονται. Άλλες εξελίξεις στα ανθρώπινα δικαιώματα που επισημαίνονται στην Έκθεση 2013 της Διεθνούς Αμνηστίας Η Διεθνής Αμνηστία κατέγραψε συγκεκριμένους περιορισμούς στην ελευθερία του λόγου σε τουλάχιστον 101 χώρες και βασανιστήρια και κακομεταχείριση σε τουλάχιστον 112 χώρες. Η μισή ανθρωπότητα συνέχισε να αποτελεί πολίτες δεύτερης κατηγορίας ως προς την εκπλήρωση των δικαιωμάτων της, καθώς πολλά έθνη απέτυχαν να αποτρέψουν την κακοποίηση με βάση το φύλο. Στρατιώτες και ένοπλες ομάδες διέπραξαν βιασμούς στο Μάλι, το Τσαντ, το Σουδάν και τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό γυναίκες και κορίτσια δολοφονήθηκαν υπό μορφή εκτέλεσης από Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν σε χώρες όπως η Χιλή, το Ελ Σαλβαδόρ, η Νικαράγουα και η Δομινικανή Δημοκρατία, γυναίκες και κορίτσια που καταστήθηκαν έγκυοι από βιασμούς ή που απειλούνταν η ζωή ή υγεία τους λόγω εγκυμοσύνης, στερήθηκαν την πρόσβαση σε ασφαλείς αμβλώσεις Σε όλη την Αφρική, οι συγκρούσεις, η φτώχεια και οι καταπατήσεις από δυνάμεις ασφαλείας και ένοπλες ομάδες κατέδειξαν την αδυναμία των τοπικών και διεθνών μηχανισμών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων -ακόμα και τη στιγμή που η αφρικανική ήπειρος ετοιμαζόταν να γιορτάσει την 50ή επέτειο της Αφρικανικής Ένωσης (Α.Ε), η οποία σηματοδοτήθηκε από τη σημαντική σύνοδο κορυφής της Α.Ε στην Αιθιοπία (19-27 Μαΐου 2013). Στην Αμερική, οι διώξεις στην Αργεντινή, τη Βραζιλία, τη Γουατεμάλα και την Ουρουγουάη, σηματοδότησαν σημαντικά βήματα προς τη δικαιοσύνη σε σχέση με παραβιάσεις του παρελθόντος. Το παναμερικανικό σύστημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων δέχθηκε κριτική από πολλές κυβερνήσεις. Η ελευθερία της έκφρασης βρέθηκε στο στόχαστρο σε όλη την ασιατική μεριά του Ειρηνικού, με κρατική καταπίεση στην Καμπότζη, την Ινδία, τη Σρι Λάνκα και τις Μαλδίβες, ενώ οι ένοπλες συγκρούσεις κατέστρεψαν τις ζωές δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στο Αφγανιστάν, τη Μυανμάρ, το Πακιστάν και την Ταϊλάνδη. Η Μυανμάρ απελευθέρωσε εκατοντάδες πολιτικούς κρατούμενους, όμως, εκατοντάδες ακόμη παρέμειναν υπό κράτηση. Στην Ευρώπη και την Κεντρική Ασία, η λογοδοσία για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του καθοδηγούμενου από τις ΗΠΑ προγράμ-

6 6 Στιγμιότυπο από τη συμβολική συνέντευξη Τύπου της Διεθνούς Αμνηστίας ματος έκνομων μεταγωγών δεν ήταν ουσιαστική στα Βαλκάνια, μειώθηκε η πιθανότητα απόδοσης δικαιοσύνης σε κάποια από τα θύματα των εγκλημάτων πολέμου του 1990 στη Γεωργία οι εκλογές αποτέλεσαν ένα σπάνιο παράδειγμα δημοκρατικής μετάβασης της εξουσίας στην πρώην Σοβιετική Ένωση, ενόσω τα αυταρχικά καθεστώτα διατήρησαν τον έλεγχό τους στην εξουσία. Στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, οι χώρες από όπου εκδιώχθηκαν αυταρχικοί ηγέτες γνώρισαν μεγαλύτερη ελευθερία των ΜΜΕ καθώς και διευρυμένες ευκαιρίες για την κοινωνία των πολιτών αλλά και οπισθοδρομήσεις, με προβλήματα στην ελευθερία της έκφρασης για θρησκευτικούς και ηθικούς λόγους. Σε ολόκληρη την περιοχή, οι ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων και πολιτικοί ακτιβιστές συνέχισαν να αντιμετωπίζουν καταστολές, συμπεριλαμβανομένων φυλακίσεων και βασανιστηρίων των κρατουμένων. Τον Νοέμβριο σημειώθηκε νέα κλιμάκωση στη σύγκρουση στο Ισραήλ και τη Γάζα. Σε παγκόσμιο επίπεδο, η θανατική ποινή συνέχισε να υποχωρεί -παρά τις οπισθοδρομήσεις όπως, για παράδειγμα, τις πρώτες εκτελέσεις που έγιναν στη Γκάμπια μετά από 30 χρόνια, και την εκτέλεση μιας γυναίκας στην Ιαπωνία, η πρώτη εδώ και 15 χρόνια. «Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν έχουν σύνορα» Με την ευκαιρία της δημοσίευσης της Έκθεσης, το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας πραγματοποίησε συμβολική Συνέντευξη Τύπου έξω από τη Διεύθυνση Αλλοδαπών Αττικής. Με σύνθημα «Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν έχουν σύνορα!», τα μέλη του βγήκαν στο δρόμο, πήγαν σε έναν από τους χώρους παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στάθηκαν δίπλα στα θύματα για να τα καταστήσουν από αόρατα ορατά, να τους δώσουν λόγο και να δυναμώσουν τη φωνή τους για το σεβασμό των δικαιωμάτων τους. Την Έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας παρουσίασε η Πρόεδρος του ελληνικού τμήματος, Κατερίνα Καλογερά, δίνοντας έμφαση στις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της περσινής χρονιάς. Η υπερβολική χρήση βίας από την αστυνομία, τα βασανιστήρια και άλλες μορφές κακομεταχείρισης, οι κατάφωρες παραβιάσεις των δικαιωμάτων των προσφύγων, των αιτούντων άσυλο και των μεταναστών, συμπεριλαμβανομένων των ασυνόδευτων ανηλίκων, οι απαράδεκτες συνθήκες κράτησης σε φυλακές, αστυνομικά κρατητήρια και κέντρα κράτησης, οι απειλές κατά της ελευθερίας της έκφρασης, οι επανειλημμένες διώξεις των αντιρρησιών συνείδησης από στρατοδικεία, οι διακρίσεις σε βάρος Ρομά και ατόμων με ΗΙV, η ομοφοβική βία και οι ρατσιστικές επιθέσεις, αποτέλεσαν το ευρύ τοπίο των παραβιάσεων τη χρονιά που πέρασε. Εκπρόσωποι οργανώσεων και συλλογικοτήτων, καθώς και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, έκαναν καίριες παρεμβάσεις αναφερόμενοι στα προβλήματα και στις παραβιάσεις στο πεδίο δράσης τους (Οικουμενικό Πρόγραμμα Προσφύγων, ΑΙΤΗΜΑ, Φεμινιστική Πρωτοβουλία για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, Πρωτοβουλία για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων, Σύλλογος Αποδήμων Ελεύθερων Σύρων Ελλάδας, Ομάδα Δικηγόρων για τα Δικαιώματα των Προσφύγων και Μεταναστών, Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα). Στη συνέχεια το λόγο πήραν αιτούντες άσυλο, άντρες και γυναίκες, από διάφορες χώρες και μίλησαν για την απαράδεκτη αντιμετώπιση που έχουν στην Ελλάδα και τις ανυπέρβλητες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν ακόμα και για την ανανέωση του προσωρινού δελτίου τους, αναδεικνύοντας με τον δικό τους άμεσο τρόπο τις σημερινές δυσλειτουργίες του συστήματος ασύλου.

7 Γιώργος Πλειός _ Η δημόσια ραδιοτηλεόραση προστατεύει δικαιώματα που βρίσκονται στον πυρήνα της Δημοκρατίας 7 Καθηγητής, Πρόεδρος του τμήματος Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι απαραίτητη η δημόσια ραδιοτηλεόραση στη Δημοκρατία; Ναι, είναι απαραίτητη. Και αυτή είναι μια παραδοχή που δεν την κάνουμε μόνο εμείς, εδώ στην Ελλάδα. Γίνεται διεθνώς, ιδίως στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και έχει αποτυπωθεί μάλιστα στη Συνθήκη του Άμστερνταμ και, συγκεκριμένα, στο Πρωτόκολλο 29. Με αυτό, η Ε.Ε. υποχρεώνει τα μέλη της να συντηρούν και να χρηματοδοτούν τη δημόσια ραδιοτηλεόραση, ακριβώς διότι την αντιλαμβάνεται ως έναν παράγοντα Δημοκρατίας. Αυτή η σχέση δημόσιας τηλεόρασης και Δημοκρατίας έχει πολλά σκέλη. Δύο είναι, όμως, κατά την άποψή μου τα κυριότερα. Κατά πρώτον, η δημόσια τηλεόραση εξασφαλίζει την ισότητα όλων. Είναι, δηλαδή, ένα ζήτημα δικαιωμάτων τα οποία βρίσκονται στον πυρήνα της Δημοκρατίας. Όλοι οφείλουν να έχουν ίσα δικαιώματα στον οπτικοακουστικό, στο ραδιοτηλεοπτικό τομέα, και η δημόσια ραδιοτηλεόραση είναι αυτή που τα διασφαλίζει. Η δεύτερη πτυχή στη σχέση Δημοκρατίας και δημόσιας ραδιοτηλεόρασης αφορά στο διάλογο εντός του ραδιοτηλεοπτικού χώρου και στο ρόλο που διαδραματίζει αυτός για τη Δημοκρατία. Όπως γνωρίζουμε, οι σύγχρονες κοινωνίες είναι «κοινωνίες των Μέσων», ή αλλιώς «τηλεοπτικές Δημοκρατίες», ακριβώς διότι τα Μέσα διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, όπως και στη λειτουργία της Οικονομίας, της Εκπαίδευσης και άλλων πεδίων. Εδώ η δημόσια ραδιοτηλεόραση είναι απαραίτητη διότι είναι αυτή που μπορεί να εξασφαλίσει την ίση συμμετοχή όλων των απόψεων στο διάλογο, ανεξάρτητα από τη δύναμη της φωνής του καθενός. Ένα διάλογο, ο οποίος γίνεται -και οφείλει να γίνεται- με στόχο τη λήψη αποφάσεων που αφορούν τις κοινές υποθέσεις μας. Γιατί δεν μπορεί η ιδιωτική ραδιοτηλεόραση να επιτελέσει αυτό το ρόλο; Η ιδιωτική ραδιοτηλεόραση δεν είναι υποχρεωμένη να σέβεται, κατά τον ίδιο τρόπο, όλους τους πολίτες, όλες τις πολιτικές απόψεις και όλες τις πολιτιστικές προτιμήσεις. Και αυτό, διότι εξαρτάται από την ιδιωτική χρηματοδότηση και, κυρίως, από τη διαφήμιση. Επομένως, είναι υποχρεωμένη να αναζητεί εκείνα τα προγράμματα που της εξασφαλίζουν ευρύτερο κοινό και περισσότερα διαφημιστικά έσοδα. Από τη στιγμή, όμως, που δεν εκπροσωπούνται όλοι, η Δημοκρατία με μια έννοια «καταργείται». Μάλιστα, ο Ροβήρος Μανθούλης στο βιβλίο του «Το Κράτος της Τηλεόρασης» χαρακτήρισε αυτό το φαινόμενο «δικτατορία της πλειοψηφίας». Το πρόγραμμα που προτιμούν οι περισσότεροι γίνεται και το μοναδικό που βλέπουν όλοι. Η Διεθνής Αμνηστία ανησυχεί ότι το κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης πλήττει δυσανάλογα τα δικαιώματα συγκεκριμένων ομάδων του πληθυσμού, όπως οι κάτοικοι απομακρυσμένων περιοχών ή οι Ομογενείς Συμφωνώ, αυτές οι κατηγορίες του πληθυσμού πλήττονται περισσότερο, αφού η ιδιωτική τηλεόραση δεν είναι υποχρεωμένη να προσεγγίζει όλες τις περιοχές, να φτάνει το σήμα της και στην πιο απομακρυσμένη περιοχή της χώρας. Αντίθετα, η δημόσια ραδιοτηλεόραση οφείλει να το κάνει και το κάνει. Συνεπώς, το κλείσιμο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης αποκλείει όλους εκείνους, στους οποίους δεν φτάνει το ραδιοτηλεοπτικό σήμα, σε περιοχές ακριτικές ή δυσπρόσιτες. Πέραν των κατηγοριών που προαναφέρατε υπάρχουν και άλλες ομάδες του πληθυσμού οι οποίες πλήττονται. Κατηγορίες που εκπροσωπούνταν ισχνά ακόμα και στη δημόσια ραδιοτηλεόραση. Για παράδειγμα, αναφέρω τους μετανάστες. Σε άλλες χώρες, οι μετανάστες είτε έχουν δικές τους «ζώνες», είτε προσκαλούνται περισσότερο να συμμετάσχουν στον τηλεοπτικό διάλογο και έτσι τους δίνεται η δυνατότητα να απευθύνονται στα μέλη τους και να ενσωματώνονται καλύτερα στην εθνική ζωή. Μια άλλη κατηγορία που πλήττεται είναι τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Σας υπενθυμίζω ότι αυτή τη στιγμή στην ελληνική τηλεόραση δεν υπάρχει ούτε μία εκπομπή ή «ζώνη» για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Ούτε για τους τοξικοεξαρτημένους υπάρχουν, όμως, ειδικές «ζώνες». Μια ειδική κατηγορία που θα έπρεπε να έχει δικό της πρόγραμμα για πολλούς και διαφορετικούς λόγους. Ούτε οι μαθητές εκπροσωπούνται. Τα ιδιωτικά κανάλια Συνέντευξη: Μιχάλης Χατζηκωνσταντίνου

8 8 Εσάς σας αιφνιδίασε το κλείσιμο της ΕΡΤ; Το υπουργείο Επικρατείας πριν διακόψει το πρόγραμμα είχε ζητήσει τη γνώμη των πανεπιστημιακών τμημάτων Επικοινωνίας και ΜΜΕ; Καταρχήν, να ξεκαθαρίσω ότι το αρμόδιο υπουργείο δεν μας συμβουλεύτηκε ποτέ. Δεν νομίζω ότι η κυβέρνηση ρωτά κανέναν άλλο πέρα από τα στελέχη της. Δυστυχώς, στην Ελλάδα οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί ρωτούν συνήθως μόνο τους συμβούλους τους Όσο για το αν αιφνιδιάστηκα θα έλεγα και «ναι» και «όχι». Αυτό που με αιφνιδίασε ήταν ο τρόπος: το πλήρες και απόλυτο κλείσιμο. Και αυτό, διότι η ΕΡΤ ελεγχόταν πολιτικά, ήταν δηλαδή ελεγχόμενη σε μεγάλο βαθμό, παρά τις νησίδες αυτονομίας που υπήρχαν και παρά το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι μπορούσαν να διεκδικήσουν κάποια αιτήματα για μια καλύτερη κρατική τηλεόραση, αφού στην Ελλάδα η τηλεόραση δεν ήταν ποτέ ακριβώς δημόσια, όπως στις άλλες χώρες. Ακόμη και έτσι, όμως, δεν ελεγχόταν πλήρως. Με μια άλλη έννοια, όμως, δεν με εξέπληξε διότι δυοτρεις εβδομάδες πριν ανακοινωθεί το κλείσιμο είχα ειδοποιηθεί από δημοσιογράφους σχετικά με την ύπαρξη αυτού του σχεδίου και μάλιστα με είχαν προσκαλέσει σε μια σχετική εκπομπή που προγραμματιζόταν. Αυτή η εκπομπή τελικά δεν έγινε ποτέ και πληροφορήθηκα, εκ των υστέρων, ότι την ματαίωσε ο ίδιος ο Γενικός Διευθυντής της ΕΡΤ προφανώς για να μη δημιουργηθεί κάποιο κίνημα υπεράσπισης της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Η κυβέρνηση, πάντως, αντιτείνει ότι δεν ήταν δυνατόν να γίνει αναδιάρθρωση της ΕΡΤ εν λειτουργία Το μόνο που αναγνωρίζω σε αυτό τον ισχυρισμό είναι η παραδοχή ότι η ίδια η κυβέρνηση δεν μπορούσε να το κάνει. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι δεν γινόταν. δεν προβάλλουν ούτε μία ώρα το μήνα εκπαιδευτική τηλεόραση. Να σημειωθεί, όμως, ότι ακόμη και στη δημόσια τηλεόραση το εκπαιδευτικό πρόγραμμα είχε συρρικνωθεί τον τελευταίο καιρό στο ελάχιστο και έτεινε να εκλείψει. Πως κρίνετε τον έτερο ισχυρισμό, ότι δηλαδή η ΕΡΤ έκλεισε επειδή οι εργαζόμενοι απεργούσαν επί πολλές ημέρες; Πρώτα από όλα αυτή η θέση είναι σαφώς προβληματική από νομική σκοπιά: να απολύονται δηλαδή κάποιοι επειδή απεργούσαν. Θυμίζω ότι οι απεργίες των εργαζομένων της ΕΡΤ έγιναν σύμφωνα με τους νόμους του ελληνικού κράτους. Αν η κυβέρνηση ομολογεί ότι απέλυσε για αυτό τους εργαζόμενους, τότε παραδέχεται πως παραβίασε την ισχύουσα νομοθεσία. Πέραν τούτου, όμως, το σημαντικότερο πρόβλημα με την επίκληση αυτής της επιχειρηματολογίας είναι πως αποδεικνύει ότι η κυβέρνηση δεν έκλεισε την ΕΡΤ για οικονομικούς λόγους, αλλά διότι ήθελε να την ελέγξει περαιτέρω σε πολιτικό επίπεδο. Πώς θα μπορούσε λοιπόν η ΕΡΤ να αποτινάξει τον ασφυκτικό -διαχρονικό- κρατικό εναγκαλισμό; Η δημόσια ραδιοτηλεόραση οφείλει να προστατεύεται τόσο από την παρέμβαση της κυβέρνησης όσο και από τα ιδιωτικά συμφέροντα κάθε είδους. Θα διευκρινίσω πως εκτιμώ ότι μπορεί να επιτευχθεί αυτό. Ουσιαστικά οι δυνητικές πηγές στελέχωσης και διοίκησης ενός δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα είναι τρεις. Η πρώτη είναι το κράτος. Αυτό, όμως, δεν το θέλουμε, διότι ακριβώς η εξάρτηση από το κράτος είναι, και παραμένει, η πηγή των περισσότερων προβλημάτων της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Η δεύτερη πηγή είναι ο ιδιωτικός τομέας. Ούτε αυτό θέλουμε, ωστόσο, διότι ο ιδιωτικός τομέας εξυπηρετεί τα δικά του συμφέροντα. Εξάλλου,

9 9 στην Ελλάδα ο ιδιωτικός τομέας είναι προβληματικός, διότι σε μεγάλο βαθμό δεν ζει χωρίς το κράτος. Η τρίτη δυνατή πηγή για την οργάνωση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης είναι η λεγόμενη Κοινωνία των Πολιτών. Για παράδειγμα ενώσεις των δημοσιογράφων, όπως η ΠΟΕΣΥ ή άλλοι φορείς. Η Ένωση Ελλήνων Σκηνοθετών, η Εταιρεία Ελλήνων Λογοτεχνών, ενώσεις των τεχνικών ή των μουσικών. Στην τρίτη πηγή βασίζεται η προτιμότερη λύση. Είναι άλλωστε μια πρακτική που λειτουργεί εδώ και δεκαετίες στη Γερμανία. Εκεί οι κατά τόπους τηλεοπτικοί οργανισμοί που συνθέτουν τη Γερμανική Δημόσια Ραδιοτηλεόραση (ARD) εποπτεύονται από Συμβούλια, τα οποία στελεχώνουν εκπρόσωποι της Κοινωνίας των Πολιτών. Συμμετέχουν, επίσης, πολιτικοί, όπως θα μπορούσε να συμβεί και στην Ελλάδα. Να μετέχουν δηλαδή στο Εποπτικό Συμβούλιο της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και εκπρόσωποι της Συμπολίτευσης και της Αντιπολίτευσης. Όχι κατ ανάγκην πολιτικά πρόσωπα, αλλά τεχνοκράτες που θα προτείνονται και θα τοποθετούνται με αυξημένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Θα πρέπει να συμμετέχουν επίσης και εργαζόμενοι της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, καθώς και τεχνικοί. Με λίγα λόγια, στην Ελλάδα θα πρέπει να επινοήσουμε ένα μοντέλο το οποίο δεν θα είναι αντιγραφή του BBC, ούτε κανενός άλλου, αλλά ένα δικό μας σχέδιο που θα ενσωματώνει στοιχεία από διάφορα μοντέλα και θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες και στις ιδιαιτερότητες της ελληνικής δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Και η βασική ανάγκη της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης είναι να αποκοπεί η σύνδεσή της από το κράτος και, συγκεκριμένα, από την εκάστοτε κυβέρνηση. Ανησυχίες από το ξαφνικό κλείσιμο της ΕΡΤ Η Διεθνής Αμνηστία εξέφρασε την ανησυχία της για το ξαφνικό κλείσιμο της δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης στην Ελλάδα και για τις επιπτώσεις του μέτρου αυτού στην άσκηση του δικαιώματος της ελευθερίας της έκφρασης, το οποίο περιλαμβάνει το δικαίωμα αναζήτησης και λήψης πληροφοριών, ιδίως, σε περιόδους σοβαρής οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Οι αρχές είχαν ανακοινώσει σχέδια για τη δημιουργία νέας Ραδιοτηλεόρασης τον Αύγουστο, αλλά για την ώρα, πολλοί άνθρωποι στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, οι οποίοι βασίζονταν στην ΕΡΤ για ένα ευρύ φάσμα πληροφοριών σχετικών με τις πολιτικές εξελίξεις, καθώς και για άλλου είδους περιεχόμενο στην ελληνική γλώσσα, τη στιγμή αυτή τα στερούνται. Από το ξαφνικό κλείσιμο πλήττονται συγκεκριμένες ομάδες, περιλαμβανομένων ανθρώπων που ζουν σε απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδας, για τους οποίους η ΕΡΤ ήταν πρακτικά ο μόνος διαθέσιμος τηλεοπτικός σταθμός. Πλήττονται επίσης άνθρωποι ελληνικής καταγωγής που ζουν στο εξωτερικό και αισθάνονται την ΕΡΤ ως ένα σημαντικό σύνδεσμο με τη χώρα και την πολιτιστική και γλωσσική κληρονομιά τους. Στο ρόλο της ως δημόσιας μη κερδοσκοπικής ραδιοτηλεόρασης, η ΕΡΤ έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πολυφωνία και της πολυμορφία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στην Ελλάδα. Όπως έχει επισημάνει η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών, οι κυβερνήσεις πρέπει να διασφαλίζουν και να προωθούν την πολυφωνία και την πολυμορφία των ΜΜΕ, ως μέρος της υποχρέωσής τους να διασφαλίζουν το δικαίωμα στην ελευθερία της έκφρασης (Άρθρο 19, Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα), το οποίο περιλαμβάνει το δικαίωμα στην αναζήτηση και λήψη πληροφοριών και ιδεών κάθε είδους. Αντί για αυτό, τουλάχιστον για την ώρα, η απόφαση της κυβέρνησης να κλείσει την ΕΡΤ έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση της ποικιλίας και της πολυφωνίας των διαθέσιμων πληροφοριών και ιδεών. Η Διεθνής Αμνηστία επισημαίνει ότι, παρά τις επιπτώσεις του κλεισίματος στην ελευθερία της έκφρασης και της πληροφόρησης, η απόφαση να κλείσει η ΕΡΤ ελήφθη από την κυβέρνηση με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, προφανώς χωρίς προηγούμενη διαβούλευση με τη Βουλή ή με τα μειοψηφούντα κόμματα στον κυβερνητικό συνασπισμό.

10 10 Τουρκία _ Η βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων πρέπει να λάβει τέλος κείμενο: ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΑΣΧΑΛΙΔΟΥ ΥΠΕΥΘΥΝΗ AΚΤΙΒΙΣΜΟΥ Στο τέλος Μαΐου 2013 η προσοχή της κοινής γνώμης στράφηκε ξαφνικά στην Τουρκία, κυρίως στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης, όπου οι διαμαρτυρίες άρχισαν να παίρνουν μεγάλες διαστάσεις και η καταστολή τους εκ μέρους των δυνάμεων ασφαλείας να γίνεται ολοένα και πιο βίαιη. Αυτό που ξεκίνησε ως μια διαμαρτυρία για τη διάσωση ενός πάρκου στην Κωνσταντινούπολη, μετατράπηκε σε ένα βίαιο κύμα καταπίεσης των διαδηλωτών σε ολόκληρη την Τουρκία. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι παρευρέθησαν στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις και βρέθηκαν απέναντι σε περιστατικά υπερβολικής χρήσης βίας της αστυνομίας που προσπαθούσε να καταστείλει ειρηνικούς διαδηλωτές. Ερασιτεχνικά βίντεο δείχνουν μέλη των σωμάτων ασφαλείας να χτυπούν διαδηλωτές, να ρίχνουν δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης και να χρησιμοποιούν τις αντλίες νερού εναντίον ειρηνικών ομάδων. Υπήρξαν επίσης αναφορές για πλαστικές σφαίρες που χρησιμοποιήθηκαν από την αστυνομία, καθώς και για παράνομη κράτηση γιατρών που εργάζονταν στις αυτοσχέδιες ιατρικές εγκαταστάσεις που λειτουργούσαν εκεί. Η Διεθνής Αμνηστία έχει δεχτεί στοιχειοθετημένες και αξιόπιστες μαρτυρίες διαδηλωτών, σύμφωνα με τις οποίες οι άνθρωποι ξυλοκοπήθηκαν από την αστυνομία κατά τη σύλληψη και μεταφορά τους στα κρατητήρια, και τους απαγορεύθηκε η πρόσβαση σε τροφή, νερό και εγκαταστάσεις υγιεινής έως και για 12 ώρες κατά τη διάρκεια των συνεχιζόμενων διαμαρτυριών στην Κωνσταντινούπολη. Παρόλα αυτά, είναι ακόμη πολύ δύσκολο να μιλήσουμε με ασφάλεια για συγκεκριμένους αριθμούς τραυματιών και νεκρών. Παρά τις προσπάθειες της οργάνωσης να επικοινωνήσει με τις επίσημες αρχές και να λάβει εκ μέρους τους περιεκτικά και ακριβή στοιχεία αναφορικά με τον αριθμό και την έκταση των τραυματισμών κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στην Τουρκία, αυτό δεν κατέστη δυνατό. Οι μαρτυρίες και τα στοιχεία που κατάφερε τελικά να συλλέξει η οργάνωση οφείλονται στις προσπάθειες οργανώσεων της Κοινωνίας των Πολιτών. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποίησε η Τουρκική Ιατρική Ένωση (ΤΒΒ), οι τραυματίες από τις διαδηλώσεις που έλαβαν χώρα όλη αυτή την περίοδο στις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, ανέρχονται σε περίπου 8.000, ενώ NarPhotos

11 11 Στιγμιότυπα από τις διαμαρτυρίες και τις συγκρούσεις μεταξύ των αστυνομικών αρχών και των διαδηλωτών στην πλατεία Ταξίμ και στο πάρκο Γκεζί Serra Akcan / NarPhotos δημοσιογραφικές πηγές αναφέρουν ότι οι νεκροί ανέρχονται σε πέντε. Ο Ιατρικός Σύλλογος Κωνσταντινούπολης τόνισε στους εκπροσώπους της Διεθνούς Αμνηστίας πως πολλοί τραυματισμοί έχουν προκληθεί από τη χρήση αντλιών νερού και ως αποτέλεσμα της ρίψης βλημάτων διασποράς δακρυγόνων κατευθείαν εναντίον διαδηλωτών. Ο Σύλλογος ανησυχεί ότι πολλοί άνθρωποι έχουν χάσει την όρασή τους, ως αποτέλεσμα τέτοιων τακτικών της αστυνομίας. Αντλίες νερού και δακρυγόνα δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται εναντίον ειρηνικών διαδηλωτών. Ιδίως η χρήση δακρυγόνων σε περιορισμένους χώρους είναι ιδιαίτερα ανησυχητική, διότι αποτελούν σοβαρό κίνδυνο για την υγεία. Η Διεθνής Αμνηστία ήταν παρούσα και παρακολουθούσε την κατάσταση από την αρχή, ενώ συνεχίζει να ανησυχεί για τη χρήση από την αστυνομία βλημάτων διασποράς δακρυγόνων, όπλα δηλαδή τα οποία εκτοξεύονται εσκεμμένα κατευθείαν εναντίον των διαδηλωτών. Η Διεθνής Αμνηστία καλεί τις αρχές να ξεκινήσουν ανεξάρτητες και αμερόληπτες έρευνες για την αστυνόμευση των διαδηλώσεων. Τα αποτελέσματα των ερευνών πρέπει να βγουν στη δημοσιότητα. Τα διεθνή πρότυπα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, κυρίως οι Βασικές Αρχές των Ηνωμένων Εθνών για τη Χρήση Βίας και Πυροβόλων Όπλων από Αξιωματούχους για την Επιβολή του Νόμου, πρέπει να αποτελούν σημείο αναφοράς ως προς τη διερεύνηση της αστυνόμευσης διαδηλώσεων. Η καταχρηστική χρήση βίας εναντίον διαδηλωτών και η επακόλουθη κατακραυγή από μέλη της κοινωνίας πρέπει να λειτουργήσει ως δίδαγμα για την αστυνόμευση νέων διαδηλώσεων, σύμφωνα και με την υποχρέωση της Τουρκίας να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα, περιλαμβανομένου του δικαιώματος στην ειρηνική συνάθροιση. Μπορείς και ΕΣΥ να υψώσεις τη φωνή σου μαζί με τη φωνή της Διεθνούς Αμνηστίας και να ζητήσεις από τις αρχές της Τουρκίας να βάλουν ένα τέλος στη βίαιη καταστολή των διαδηλωτών στην Τουρκία! Μπες στο διεθνές site μας: και ΑΝΑΛΑΒΕ ΔΡΑΣΗ τώρα, υπογράφοντας την έκκλησή μας προς τις τουρκικές αρχές. Βοήθησέ μας ακόμη περισσότερο προωθώντας το link της έκκλησης στους φίλους και την οικογένειά σου. Η Διεθνής Αμνηστία θα συνεχίσει να παρακολουθεί από κοντά την κατάσταση. Μείνε και εσύ ενήμερος/η παρακολουθώντας το site μας:

12 12 Δικαίωμα στην απεργία _ Μη αναγκαία η επείγουσα ενέργεια για τη ματαίωση της απεργίας των εκπαιδευτικών επιμέλεια: Μάρω Σαββοπούλου ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΤΥΠΟΥ Η χρήση ειδικών κυβερνητικών μέτρων για τη ματαίωση προτεινόμενης απεργίας των εκπαιδευτικών στην Ελλάδα τον περασμένο Μάιο παραβιάζει τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης είχε προτείνει απεργιακές κινητοποιήσεις έξι ημερών κατά τη διάρκεια των εισαγωγικών εξετάσεων στα πανεπιστήμια, η διεξαγωγή των οποίων ήταν προγραμματισμένη στο τέλος του ακαδημαϊκού έτους και άρχιζαν την Παρασκευή, 17 Μαΐου. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις -οι οποίες σύμφωνα με αναφορές είχαν εγκριθεί από τις τοπικές ενώσεις εκπαιδευτικών- αποτελούν ένδειξη διαμαρτυρίας για την απόφαση που ελήφθη στα τέλη Απριλίου να αυξηθεί το ωράριο των εκπαιδευτικών. Συνδικαλιστικές οργανώσεις εκπαιδευτικών ισχυρίζονται ότι η αλλαγή θα οδηγήσει ουσιαστικά σε σημαντικό αριθμό απολύσεων και την υποβάθμιση της συνολικής ποιότητας της εκπαίδευσης στη χώρα. Σε μια προσπάθεια να ακυρωθεί η απεργία, οι ελληνικές αρχές επικαλέστηκαν, σύμφωνα με αναφορές, ειδική νομοθεσία προκειμένου να αναγκάσουν τους εκπαιδευτικούς να συνεχίσουν να δουλεύουν. Οι εκπαιδευτικοί ενδεχομένως να αντιμετώπιζαν ποινικές διώξεις και φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών, σε περίπτωση που δεν συμμορφώνονταν -θα αντιμετώπιζαν ποινική δίωξη, με κίνδυνο να τεθούν σε άμεση διαθεσιμότητα και προοπτική να χάσουν τη δουλειά τους. Μια καθολική απαγόρευση του δικαιώματος των εκπαιδευτικών στην απεργία, που επιβάλλεται με την ποινική δίωξη και την απειλή της ποινής φυλάκισης, είναι σαφώς μη αναγκαία και δυσανάλογη, και θα παραβίαζε τις διεθνείς υποχρεώσεις της Ελλάδας στα ανθρώπινα δικαιώματα. Εποχές οικονομικής κρίσης δεν απαλλάσσουν κυβερνήσεις από τις υποχρεώσεις τους να υπερασπίζονται όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα, και ειδικά τα δικαιώματα των εργαζομένων δεν πρέπει να γίνονται τα θύματα της κρίσης. Βάσει του ελληνικού δικαίου η κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα να επιστρατεύει εργαζομένους εν καιρώ ειρήνης μόνο σε περίπτωσεις που απαιτείται η υιοθέτηση επειγόντων μέτρων για να αντιμετωπιστούν αμυντικές ανάγκες της χώρας ή επείγουσα κοινωνική ανάγκη -για παράδειγμα, μια φυσική καταστροφή ή κίνδυνος για τη δημόσια υγεία. Όταν ανακοινώθηκε η χρήση αυτής της νομικής διάταξης εναντίον της απεργίας των εκπαιδευτικών, η κυβέρνηση υποστήριξε ότι το μέτρο ήταν αναγκαίο «για να αποτραπεί η σοβαρή διαταραχή στην κοινωνική και οικονομική ζωή της χώρας και για τη διαφύλαξη της δημόσιας τάξης και την υγεία των υποψήφιων φοιτητών». Βάσει του διεθνούς δικαίου, η Ελλάδα έχει δεσμευτική υποχρέωση να σέβεται και να προστατεύει το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι, το οποίο περιλαμβάνει το δικαίωμα να οργανώνει -να συστήνει και να συμμετέχει σε συνδικαλιστικές οργανώσεις- και το δικαίωμα της απεργίας. Οι υποχρεώσεις αυτές καθορίζονται στις διεθνείς συνθήκες ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στις οποίες η Ελλάδα είναι συμβαλλόμενο μέρος. Αυτές περιλαμβάνουν το Διεθνές Σύμφωνο για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα -το Διεθνές Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Μορφωτικά Δικαιώματα -την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα- και τη σύμβαση Νο. 87 του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας σχετικά με την Ελευθερία του Συνεταιρίζεσθαι και την Προστασία του Δικαιώματος της Σύστασης. Τα δικαιώματα αυτά μπορεί να περιοριστούν μόνο υπό πολύ συγκεκριμένες συνθήκες εάν ο περιορισμός αυτός είναι καταφανώς αναγκαίος και αναλογικός, και σκοπεύει να προστατεύσει την εθνική ασφάλεια, δημόσια ασφάλεια, δημόσια υγεία ή ήθη, ή τα δικαιώματα και ελευθερίες των άλλων. Στη βάση αυτή, πολύ στενοί περιορισμοί του δικαιώματος της απεργίας, μπορεί να είναι επιτρεπτοί. Αυτό θα μπορούσε να ισχύει για τις ένοπλες δυνάμεις, την αστυνομία και άλλους δημόσιους λειτουργούς που ασκούν κρατική εξουσία. Επίσης, θα μπορούσε να ισχύει και για τους εργαζόμενους σε βασικές υπηρεσίες -οι οποίες, εάν διακοπούν, θα έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή, την προσωπική ασφάλεια ή την υγεία του πληθυσμού. Εμπειρογνώμονες του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας έχουν επισημάνει ότι ο τομέας της εκπαίδευσης δεν αποτελεί βασική υπηρεσία με την αυστηρή έννοια του όρου αυτού και, γενικότερα, οποιοιδήποτε περιορισμοί που αφορούν απεργίες οφείλουν να είναι εύλογοι και δεν πρέπει να περιορίζουν σημαντικά συνδικαλιστικές οργανώσεις. Από το 2010 οι έλληνες εργαζόμενοι έχουν πραγματοποιήσει αρκετές απεργίες κατά των μέτρων λιτότητας διαμαρτυρόμενοι για τις σοβαρές περικοπές σε μισθούς και δημόσιες παροχές.

13 Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων _ H ελληνική περίπτωση 13 Σ τις 4 Δεκεμβρίου 2000 η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών με το ψήφισμα 55/76, αποφάσισε ότι η Παγκόσμια ημέρα των Προσφύγων θα εορτάζεται σε ετήσια βάση, αρχής γενομένης από τις 20 Ιουνίου Στο ψήφισμα αυτό η Γενική Συνέλευση σημείωσε ότι το 2001 σηματοδοτούσε την 50ή επέτειο της Συμβάσησ των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με το Καθεστώς των Προσφύγων. Η καθιέρωση του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας Προσφύγων είναι προφανώς ένα ιδιαίτερα σημαντικό γεγονός. Δεν πρόκειται, όμως, για κάτι χαρμόσυνο. Το καταδεικνύει η εμπειρία εκατομμυρίων ανθρώπων οι οποίοι εγκαταλείπουν την εστία τους λόγω εμφυλίων συρράξεων, πολιτικών διώξεων ή φυσικών καταστροφών, ξεκινώντας ένα αβέβαιο ταξίδι γεμάτο εμπόδια και κινδύνους. Η Διεθνής Αμνηστία έχει κατ επανάληψη εκφράσει τις ανησυχίες της για όλα τα προβλήματα που ταλανίζουν τον προσφυγικό πληθυσμό ανά τον κόσμο. Προβλήματα που σε πολλές περιπτώσεις εντείνονται από κρατικές αποφάσεις Η ελληνική περίπτωση είναι ενδεικτική. Το Δεκέμβριο του 2012 ολοκληρώθηκε ο φράκτης 10,5 χιλιομέτρων κατά μήκος των χερσαίων συνόρων με την Τουρκία στην περιοχή του Έβρου. Εντάθηκαν, έτσι, οι ανησυχίες ότι ο φράκτης θα εμπόδιζε την ασφαλή είσοδο στα άτομα που αναζητούν διεθνή προστασία καθώς και ότι θα τα ανάγκαζε να επιχειρήσουν να ακολουθήσουν επικίνδυνα περάσματα. Χαρακτηριστικό είναι, μάλιστα, ότι υπήρξαν περιπτώσεις ανθρώπων οι οποίοι προσπάθησαν να εισέλθουν στην Ελλάδα από την Τουρκία μέσω του ποταμού Έβρου και κατήγγειλαν ότι είχαν απωθηθεί από τις ελληνικές αρχές πίσω στην Τουρκία. Παράλληλα, αιτούντες άσυλο και παράτυποι μετανάστες, περιλαμβανομένων ασυνόδευτων παιδιών, συνέχισαν να κρατούνται συστηματικά επί μεγάλα χρονικά διαστήματα. Τον Απρίλιο του 2012 θεσπίστηκε νέα νομοθετική διάταξη η οποία επέτρεψε την κράτηση των παράτυπων μεταναστών και των αιτούντων άσυλο με το αιτιολογικό ότι ενδέχεται να μεταφέρουν μολυσματικές ασθένειες όπως ο ΗΙV. Η επίμαχη διάταξη αποσύρθηκε, αλλά επανήλθε σε ισχύ τον Ιούνιο του Επίσης, η καταστολή των μεταναστών από την αστυνομία, που ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2012, προκάλεσε νέες ανησυχίες σχετικά με τις διακρίσεις εις βάρος ατόμων λόγω της υποτιθέμενης εθνικότητάς τους, και σχετικά με την ενδεχόμενη πυροδότηση της ξενοφοβίας. Επιπρόσθετα, τον περασμένο Οκτώβριο η τροποποίηση της νομοθεσίας για τις διαδικασίες χορήγησης ασύλου επέτρεψε στις αρχές να επεκτείνουν τη μέγιστη τρίμηνη ή εξάμηνη περίοδο κράτησης ενός αιτούντα άσυλο κατά 12 μήνες επιπλέον. Συνεχίστηκαν, μάλιστα, οι κρατήσεις σε υποτυπώδεις χώρους κράτησης σε ορισμένες περιστάσεις μάλιστα υπό απάνθρωπες συνθήκες: τόσο σε διάφορα κέντρα κράτησης μεταναστών, όσο και σε αστυνομικά τμήματα όπου κρατούνταν αιτούντες άσυλο και παράτυποι μετανάστες. Ενδιαμέσως, τέθηκε σε λειτουργία η νέα υπηρεσία ασύλου, αλλά υπάρχουν ακόμη αρκετές ανησυχίες για ορισμένα θέματα, όπως είναι η λειτουργία των υπολοίπων γραφείων της υπηρεσίας, η πρόσβαση στην πράξη από αιτούντες άσυλο που είναι κρατούμενοι, καθώς και ο μεγάλος όγκος των εκκρεμών υποθέσεων που παραμένουν στη δικαιοδοσία της αστυνομίας. Η Διεθνής Αμνηστία έχει επισημάνει τις ανησυχίες της για τη συστηματική κράτηση αιτούντων άσυλο και έχει εστιάσει στους κινδύνους της κράτησης ανήλικων και ασυνόδευτων παιδιών. Η Ελλάδα οφείλει να εντείνει τις προσπάθειές της για να εναρμονίσει την μεταχείριση των αιτούντων άσυλο με τα διεθνή πρότυπα και να διασφαλίσει ότι άτομα που έχουν ανάγκη διεθνούς προστασίας έχουν ασφαλή πρόσβαση στην υπηρεσία ασύλου. Την ημέρα του εορτασμού της Παγκόσμιας Ημέρας των Προσφύγων, το δίκτυο για τα δικαιώματα των προσφύγων και παράτυπων μεταναστών του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας πραγματοποίησε δρώμενο μπροστά από το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων με στόχο την ευαισθητοποίηση του κοινού στο θέμα της κράτησης ανηλίκων. Στο δρώμενο συμμετείχαν μέλη του δικτύου, καθώς και ακτιβιστές και εθελοντές της Διεθνούς Αμνηστίας. Επίσης, το ελληνικό τμήμα συμμετείχε σε διοργανώσεις του Ελληνικού Φόρουμ Προσφύγων και του Συλλόγου Ενωμένων Αφγανών Ελλάδος τονίζοντας τα θέματα πρόσβασης στο άσυλο και την κατάσταση των προσφύγων ανά τον κόσμο. κείμενο: Ηλίας Αναγνωστόπουλος Διευθυντής ελληνικού τμήματος Διεθνούς Αμνηστίας

14 14 Στήριξε το ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας Είμαστε ένα κίνημα ανθρώπων από όλο τον κόσμο που αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εδώ και 38 χρόνια, στο ελληνικό τμήμα της Διεθνούς Αμνηστίας, ενώνουμε τις φωνές μας και αναλαμβάνουμε δράση για να τερματιστούν οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλα τα κράτη της Γης. Η δράση μας έχει τεράστιο αντίκτυπο στις ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Κρατούμενοι συνείδησης απελευθερώνονται, θανατικές καταδίκες μετατρέπονται, βασανιστές οδηγούνται στη δικαιοσύνη, κυβερνήσεις πείθονται να τροποποιήσουν καταπιεστικούς νόμους και παράνομες πρακτικές. Αυτό, όμως,δεν είναι αρκετό. Οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που επικρατούν σήμερα, στις περισσότερες περιοχές του πλανήτη, καθιστούν την ισχυρή παρουσία της Διεθνούς Αμνηστίας πιο σημαντική από ποτέ. Στόχος μας είναι να δώσουμε φωνή σε όσους την στερούνται, να προστατεύσουμε τα δικαιώματα των μεταναστών, των προσφύγων και των αιτούντων άσυλο στα σύνορα της Ευρώπης, να παλέψουμε για να εναρμονιστούν οι συνθήκες στα κέντρα κράτησης με τα διεθνή πρότυπα και να σταματήσει η κράτηση παιδιών, να τερματιστεί η αστυνομική βία και η ατιμωρησία, να επιτύχουμε την εξάλειψη της βίας με ρατσιστικά κίνητρα, να αγωνιστούμε για τη δημοκρατική αλλαγή στη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική, να ενισχύσουμε τα δικαιώματα των αντιρρησιών συνείδησης, να προασπίσουμε τα αναπαραγωγικά και σεξουαλικά δικαιώματα των γυναικών. Ωστόσο, η οικονομική συγκυρία στην Ελλάδα μειώνει τους πόρους μας και απειλεί να περιορίσει τις δυνατότητες δράσης. Πόρους που προέρχονται κυρίως από τους υποστηρικτές και τα μέλη μας, διότι δεν δεχόμαστε χρήματα από κυβερνήσεις ή διακυβερνητικούς οργανισμούς. Είμαστε, εξάλλου, ανεξάρτητοι από οποιαδήποτε πολιτική ιδεολογία, οικονομικό συμφέρον ή θρησκεία. Η φωνή σου είναι, λοιπόν, σημαντικό να ενωθεί με τη δική μας. Η υποστήριξη σου θα μας κάνει πιο ισχυρούς απέναντι σε όσους επιβουλεύονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Μαζί σου μπορούμε να συνεχίσουμε Στήριξε τη Διεθνή Αμνηστία και πείσε τους φίλους σου να συνεισφέρουν στη δράση μας Γίνε μέλος: Γίνε εθελοντής/τρια ακτιβιστής/τρια: Γίνε υποστηρικτής με 4 ευρώ το μήνα. Κάλεσε στο ή στείλτε στο join@amnesty.org.gr για αποστολή Πάγιας Εντολής (τραπεζικής / πιστωτικής) στη διεύθυνση σου Δήλωσε συμμετοχή στα θεματικά δίκτυα: Άλλοι τρόποι υποστήριξης:

15 ΗΠΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 41 ΧΡΟΝΙΑ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ Ο Herman Wallace και ο συγκρατούμενός του στις φυλακές της Λουιζιάνα, Albert Woodfox, έχουν τεθεί σε απομόνωση από το Οι δύο άνδρες καταδικάστηκαν για το θάνατο φρουρού των φυλακών, παρότι καμία απόδειξη δεν τους συνδέει με το έγκλημα. Πιθανά απαλλακτικά στοιχεία DNA χάθηκαν, ενώ η μαρτυρία αυτόπτη μάρτυρα δεν θεωρείται αξιόπιστη. Τα κελιά, στα οποία περνούν 23 ώρες ημερησίως, είναι εξαιρετικά μικρά και τους επιτρέπεται μόνο να γυμνάζονται σε υπαίθριο κελί, να κάνουν μπάνιο και να περπατούν στο διάδρομο. Ο 71χρονος Wallace είναι σοβαρά ασθενής καθώς έχει διαγνωστεί με καρκίνο του ήπατος σε τελικό στάδιο. Η Διεθνής Αμνηστία καλεί τις αρχές της Λουιζιάνα να δώσουν τέλος στον εφιάλτη του απελευθερώνοντάς τον. ΓΡΑΨΤΕ ΠΡΟΣ: Bobby Jindal, Governor of Louisiana PO Box 94004, Baton Rouge, LA , USA EKKΛHΣEIΣ 15 Dear Governor, 71 year old Herman Wallace is being held in isolation in the infirmary in Hunt Correctional Center. After spending more than four decades held in cruel and unusual solitary confinement, he has been diagnosed with terminal liver cancer. I ask you to release Herman to his family on humanitarian grounds. Herman Wallace and fellow Angola 3 prisoner Albert Woodfox have spent most of the past 41 years of their lives alone in a tiny cell for 23 hours a day. Such conditions are cruel, inhuman and degrading. Prior to Wallace s cancer diagnosis, these conditions had already negatively impacted both men s physical and psychological health. Contrary to requirements under both international human rights law and the US Constitution, Herman has had no meaningful review of his continued isolation. Furthermore, there are substantial concerns about the fairness of the legal process that resulted in Herman s conviction; a conviction that is still being challenged before the courts today. Wallace and Woodfox are believed to have spent more time in solitary confinement than virtually any other US prisoner in recent history. Now Herman doesn t have much time left. Please release him to his family today, so that they can care for him during his last months on earth. Sincerely, ΚΑΜΕΡΟΥΝ ΦΟΙΤΗΤΗΣ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ Ο καμερουνέζος φοιτητής, Jean-Claude Roger Mbede, είχε καταδικαστεί τον Απρίλιο του 2011 σε τριετή φυλάκιση για ομοφυλοφιλία, η οποία θεωρείται έγκλημα. Με την υπόθεσή του είχαμε ασχοληθεί στο τεύχος 115, οπότε και ζητούσαμε να αφεθεί ελεύθερος. Τον Ιούλιο του 2012 του χορηγήθηκε προσωρινή αποφυλάκιση. Όμως τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου δέχθηκε επίθεση από τέσσερις αγνώστους, και παράλληλα το εφετείο, στο οποίο είχε προσφύγει, επικύρωσε την πρωτόδικη απόφαση. Μετά από αυτήν την εξέλιξη, ο φοιτητής φοβάται ότι θα εκτίσει το υπόλοιπο της ποινής και κρύβεται, ενώ παράλληλα περιμένει να κινηθεί νομικά κατά της απόρριψης της έφεσής του. ΓΡΑΨΤΕ ΠΡΟΣ: His Excellency Paul Biya, President of the Republic Office of the President, P.O. Box 100, Yaoundé, CAMEROON Your Excellency, I am writing to express my grave concern over the case of Jean-Claude Roger Mbede who was sentenced to 3 years in prison on April 28, 2011 for homosexuality and being granted a provisional release on 16 July On 15 December 2012 he was assaulted by four unidentified men outside Yaounde University campus and two days later, the Yaounde Court of Appeal upheld his sentence. I respectfully urge you to quash Jean-Claude Roger Mbede s sentence. He was imprisoned solely because of his perceived sexual orientation. I further call on you to ensure that he is protected from physical or psychological attacks by government security officials or members of the public. Sincerely, επιμέλεια: ΚΩΣΤΑΣ ΦΟΛΛΑΣ ΤΑΤΖΙΚΙΣΤΑΝ ΝΑ ΜΠΕΙ ΤΕΛΟΣ ΣΤΑ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ Στο Τατζικιστάν οι δυνάμεις ασφαλείας καταφεύγουν συχνά σε βασανιστήρια και κακομεταχείριση κρατουμένων στις φυλακές προκειμένου να αποσπάσουν ομολογίες ενοχής. Ορισμένα θύματα βασανισμού στην περίοδο της προφυλάκισης πεθαίνουν, ενώ άλλα αποκτούν σωματικά και ψυχολογικά τραύματα. Κάποιοι καταδικάζονται έπειτα από άδικες δίκες. Ο Πρόεδρος του Τατζικιστάν Emomali Rahmon έχει διακηρύξει ότι τα βασανιστήρια δεν θα γίνονται ανεκτά και η Διεθνής Αμνηστία ζητεί να τηρήσει την υπόσχεσή του ενόψει και των εκλογών του Νοεμβρίου. ΓΡΑΨΤΕ ΠΡΟΣ: President Emomali Rahmon, Presidentu respubliki Tajikistan 80 rudaki street, Dushanbe, TAJIKISTAN Dear President, Your November 2012 address to the police, declaring that torture would not be tolerated, was a welcome announcement and showed that the authorities in Tajikistan can talk openly about the existence of torture in detention facilities. But it is not enough. In Tajikistan, the Ministry of Internal Affairs and the General Prosecutor s Office repeatedly fail to investigate torture allegations and perpetrators enjoy impunity. Many of the victims and lawyers have put faith in the local criminal justice system but they are failed by the state. If they speak out they often face harassment. Ι call on you to take a lead in combating torture and other ill-treatment in Tajikistan and ensure that: Places of detention are monitored by independent experts; All individual cases of torture and other ill-treatment are thoroughly investigated promptly and impartially; Torture victims and their families have access to redress and compensation, as well as protection for speaking out. Sincerely,

16 Διεθνησ αμνηστια ελληνικο τμημα