Τα κάλαντα του Κορινθιακού

Transcript

1 Η ΙΔΙΩΤΕΥΣΗ ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ 01 ΧΕΙΜΩΝΑΣ ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ Ρεπορτάζ Δερβένι: Ένας νέος κύκλος ανοίγει (σελ. 8-9) του Ηλία Μπαρμπίκα Τοπική παραγωγή SOS για τα φυτώρια της Κορινθίας (σελ. 5) του Παναγ. Παπανικολάου Τοπική αυτοδιοίκηση Ξυλόκαστρο - Ευρωστίνη: Υποβρύχιο που γέρνει ο Δήμος (σελ. 7) του Ανδρέα Ζάρρου Περιφέρεια Πελοποννήσου Τα «αναπτυξιακά» όνειρα του Τατούλη (σελ. 11) του Γρηγόρη Δημόπουλου Πολιτισμός Mental Waves: Οι μαθητές ροκάρουν (σελ. 13) του Κώστα Αρβανιτάκη Αναζητώντας τη χαμένη ταυτότητα Οι τοπικοί θησαυροί - τα προϊόντα, το τοπίο, η ιστορία, οι άνθρωποι - για πολλά χρόνια θάφτηκαν από την ανυπαρξία πολιτικής και ανοιχτών οριζόντων. Χάθηκε η ταυτότητά του τόπου και η Ευρωστία του, το τσιμέντο κάλυψε τα Ξύλινα Κάστρα. Τα στοιχεία για την επανέκδοση της ταυτότητάς μας υπάρχουν. Αυτή την ανακεφαλαιοποίηση πρέπει να κάνουμε. Του τοπικού κεφαλαίου και όχι των τραπεζών Αγροτική Τράπεζα Παρενέργειες από το ξεπούλημα της ΑΤΕ (σελ. 3) του Κώστα Χατούπη Βιώσιμη ανάπτυξη Νερό: Το «καύσιμο» της ανάπτυξης (σελ. 4) του Δημήτρη Ζαρρή Οι σπόροι της αντίστασης (σελ. 10) του Λουκά Ψαράκη Συνέντευξη Κωνσταντίνος Τριανταφυλλόπουλος, ετών 19 (σελ. 16) Ξυλόκαστρο Μικρό οδοιπορικό με αναπηρικό καροτσάκι (σελ. 15) του Γιώργου Ψύλλα Ασυδοσία μέχρι... κεραίας (σελ. 15) της Έμυς Μπέτζελου και του Αποστόλη Θεοδωρόπουλου Τα κάλαντα του Κορινθιακού Καλήν ημέραν άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας η νέα εφημερίδα μας να μπει στο σπιτικό σας. Ήρθε να κάνει ταραχή και μπήκε από το τζάκι να σας ταράξει τη βολή, σαν καλικαντζαράκι. Βρε σεις, μας κοροϊδεύουνε, μας βάλανε στο χέρι, με φόβους και διλήμματα μέσω του Πρετεντέρη. Όλο μας περιπαίζουνε, την ψήφο να μας πάρουν, πόσο θα τους αφήνουμε εμάς να κογιονάρουν; Μας τάξαν γάμους και γιορτές μ αυτόν τον Καλλικράτη μα εμείς χαροπαλεύουμε στο νεκρικό κρεβάτι. Τόσον καιρό κοιμόμασταν, δε βλέπαμε το χάλι και γίναν τα Χριστούγεννα, Παρασκευή Μεγάλη. Δημάρχους και Τατούληδες, μα και τους βουλευτάδες, πρέπει να τους προγκήξουμε, φτάνουν οι τεμενάδες. Καλή σας νύχτα άρχοντες, πρέπει να τους ειπούμε, δικός μας να ναι ο ορισμός κι εμείς να κυβερνούμε. Ακούστε συμπολίτες μας, Ξυλόκαστρο Δερβένι, τώρα πρέπει να δράσουμε, χρόνος πολύς δε μένει. Αν τώρα δεν τους κάνουμε, όλους αυτούς στη μπάντα, ταχιά θα λειτουργήσουμε του τόπου τα σαράντα. Έχει ο τόπος ομορφιές και βγάζει η γη χρυσάφι κι αν δεν το καταλάβουμε θα πάνε όλα στράφι. Με τα μνημόνια αυτά, την κρίση και τα μέτρα, δεν θα απομείνει τελικά δικιά μας ούτε πέτρα. Αυτοί το λεν ανάπτυξη, εμείς τοποφαγία ενώ κι αυτή η «πράσινη», της φύσης είν ληστεία. Άντε λοιπόν να σώσουμε τον έρμο μας τον τόπο εμείς να τον ορίζουμε με το σωστό τον τρόπο. Μιας κι ο Άη Βασίλης δεν θα ρθεί, τα δώρα να μας φέρει εμείς σας φέραμ έντυπο, που πάει χέρι με χέρι. Είν δωρεάν και τοπικό, όχι απ την Καισαρεία και είναι σ όλους ανοικτό, το λεν Συμπολιτεία. Το νου σας και εις έτη πολλά

2 2 ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ Editorial Ώρα Τρικάλων Είμαι Τρικαλίτης από επιλογή. Οι βιορυθμοί μου βρίσκονται σε μόνιμο συντονισμό με τους βιορυθμούς του τόπου ο μεταβολισμός, οι ανάσες, το κέφι. Εκεί καταφέρνω να συγκεντρώνομαι, να συλλαμβάνω σύμπαντα φανταστικά, να γράφω τα βιβλία μου. Όπου κι αν βρίσκομαι, όμως, το ρολόι μου δείχνει «ώρα Τρικάλων». Είμαι Τρικαλίτης, και κατ επέκταση Ξυλοκαστρίτης, από επιλογή και όχι από καταγωγή. Αλλά αυτή είναι μονάχα η μισή αλήθεια, αφού η μάνα μου γεννήθηκε στην Κόρινθο. Ο παππούς μου, Ηλίας Βλάχος, εξ Αρκαδίας ορμώμενος, μετατέθηκε εκεί στις αρχές της δεκαετίας του 20 ως επιθεωρητής των δημοτικών σχολείων. Δεν βρέθηκε τυχαία. Τον είχαν σουτάρει με δυσμενή μετάθεση λόγω βενιζελικών φρονημάτων τον έστειλαν στου λύκου το στόμα. Γυρνούσε λοιπόν ο παππούς πάνω σε μουλάρια την ορεινή Κορινθία, σε πολυήμερες περιοδείες σε χωριά που τότε έσφυζαν από παιδιά και σχολεία. Κάπως έτσι, ανακάλυψε τα Τρίκαλα. Και παρά το γεγονός ότι σύντομα πήρε μετάθεση, στη δεκαετία του 30 επέστρεφαν και ξαναεπέστρεφαν οικογενειακώς, για διακοπές πλέον, καθώς η μοναχοκόρη τους ήταν -ή τέλος πάντων τη θεωρούσαν- φιλάσθενη. Έτσι επιβίωσε εκείνη και μπόρεσα κι εγώ να γεννηθώ, και με τη σειρά μου, από μικρός, δεκαετία του 60 πλέον, να παραθερίζω στα Τρίκαλα - αν και διόλου φιλάσθενος ο ίδιος. Η μάνα μου διέμενε μερικές φορές στο ξενοδοχείο «Πηγή Ταρλαμπά», στου Κίσσα, στα Άνω Τρίκαλα, αλλά συνήθως στο ξενοδοχείο του Πάγκαλου στα Μεσαία. Εκεί κατέλυσαν και το καλοκαίρι του 1945, όταν ανέβηκαν για τελευταία φορά μαζί με τους γονείς της. Μπορεί μάλιστα να είχε υποπέσει στην αντίληψη κάποιου παρατηρητικού παραθεριστή η παράλληλη διακριτική παρουσία ενός νέου, ο οποίος φαινομενικά δεν είχε γνωριμία με το ηλικιωμένο ζεύγος - το ίδιο όμως δεν συνέβαινε και με την κόρη τους, την οποία συναναστρεφόταν κρυφά εκδηλώνοντας ερωτικό πάθος. Αυτός ήταν ο μετέπειτα πατέρας μου - να λοιπόν και πάλι το τρικαλίτικο DNA. Κάπως έτσι έγινα Τρικαλίτης, παρ ότι εκεί γύρω στα οχτώ μου η μάνα μου ορκίστηκε να μη με ξαναφέρει, γιατί επέμενα να σκαρφαλώνω σε θεόρατα δέντρα -πλατάνια και πεύκα- παρά τις προειδοποιήσεις της. Μιαν άλλη φορά θα σας διηγηθώ πώς η οικογένειά μου ξαναβρέθηκε από καραμπόλα στην περιοχή. Όχι πως η μάνα μου δεν τήρησε τον όρκο της. Ήμουν πια αρκετά μεγάλος και δεν με φέρνανε - ανέβαινα μόνος μου, με τον τρόπο που το μουλάρι μυρίζεται το παχνί του κι αρχίζει να τρέχει. Χριστόφορος Κάσδαγλης neverest1@gmail.com Μια εφημερίδα γεννιέται Δύσκολοι καιροί -όχι μόνο για πρίγκιπες- αυτοί που περνάμε. Το πόσο δύσκολοι είναι, πιστεύουμε ότι δεν χρειάζεται μεγάλη ανάλυση. Το βιώνουμε καθημερινά, πολύ έντονα και βαθιά μέσα μας. Από την άλλη, όμως, τα αδιέξοδα αυτά ήταν λίγο πολύ αναμενόμενα. Η καθολική επικράτηση της αγοράς παγκοσμίως, η διαμόρφωση του ανθρωπότυπου Homo Economicus και η πλάνα ευημερία δεν θα μπορούσαν να κρατήσουν για πολύ, μιας και ο κανιβαλισμός και η αυτοκαταστροφή είναι βασικά συστατικά αυτού του μορφώματος. Όμως, η πολύπλευρη κρίση που διαδραματίζεται γύρω μας δεν έχει μόνο αρνητικά χαρακτηριστικά. Παρόλες τις ακραίες αλλαγές που έχει επιφέρει στη ζωή όλων μας, αποτελεί μια λαμπρή ευκαιρία για μια νέα αρχή. Κάτι πολύ δυνατό θα χρειαζόταν άλλωστε για να μας συνεφέρει από το βαθύ λήθαργο όπου είχαμε πέσει για δεκαετίες, ακολουθώντας ένα μοντέλο ζωής ρηχό, ψεύτικο κι ανούσιο. Μέσα σ αυτή τη συγκυρία ξεκινάει το ταξίδι της η εφημερίδα «Συμπολιτεία». Μια προσπάθεια να αποτυπωθούν στο χαρτί γεγονότα, καταστάσεις, όνειρα, αγωνίες, προτάσεις και λύσεις, που οργανώνεται από την Αγωνιστική Αυτοδιοικητική Πρόταση «Συμπολιτεία Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης». Μαζί με την ιστοσελίδα που θα ανέβει στις αρχές του 2013, είναι ένα πολύσπορο σκάρωμα που φιλοδοξούμε ότι θα συμβάλλει καθοριστικά όχι μόνο στην ενημέρωση αλλά και στο μεγάλο μας στόχο, που είναι η ανατροπή της ιδιώτευσης και της αποστασιοποίησης των δημοτών από τα κοινά. Όλοι όσοι ψάχνουμε ανατροπές (όχι εκτροπές), όποιο πολιτικό και κοινωνικό πρότυπο κι αν ονειρευόμαστε, δεν πρέπει να παραβλέπουμε ότι το κύτταρο και ο πρωταγωνιστής είναι ο Πολίτης. Από την ίαση αυτού του τραυματισμένου κυττάρου θα ξεκινήσουν όλα. Οι Πολίτες που θα συμμετέχουν, θα δημιουργούν, θα αμύνονται, θα επιτίθενται, θα συνδιαμορφώνουν και θα καθορίζουν το μέλλον τους μπορούν να φέρουν τις ζητούμενες ανατροπές και όχι κάποιες άνωθεν επεμβάσεις. Σ αυτή την προσπάθεια θα μας βοηθήσουν οι αξίες που πρεσβεύουμε και αναζητούμε όλ αυτά τα χρόνια της εμπλοκής μας με τα κοινά. Η αναζήτηση της άμεσης δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της αισθητικής, η ανάδειξη της τοπικής ιστορίας και της τοπικής παραγωγής, το πρόταγμα του πολιτισμού και της καλλιτεχνικής δημιουργίας, η αλληλεγγύη και η κοινωνική συνοχή ως αντίβαρο στη βαρβαρότητα, την εξαθλίωση και το ρατσισμό, η προστασία του περιβάλλοντος από τον Homo Economicus και τις μπίζνες (μαύρες και πράσινες), ο σχεδιασμός αντί της προχειρότητας και πολλά ακόμα που θάφτηκαν όλ αυτά τα χρόνια από το στρεβλό μοντέλο «ανάπτυξης», που είχε ως κορωνίδα το κέρδος και μόνο το κέρδος. Η έκδοση αυτή στηρίζεται στη συμμετοχικότητα. Γεννιέται από μεράκι, αγάπη και εσωτερική φωτιά. Και για να πάει μακριά χρειάζεται δότες αυτών των ουσιών, που είναι πάντα καλοδεχούμενοι. Θα κυκλοφορεί ένα φύλλο κάθε εποχή του χρόνου, εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων οπότε μπορεί να χρειαστεί κάποια έκτακτη έκδοση. Αν και τη σκαρώναμε από τα μέσα του 2011, η έκδοση καθυστέρησε λίγο. Κάτι τα μνημόνια, κάτι οι εκλογές μάς έφεραν πίσω. Αλλά ουδέν κακόν αμιγές καλού, και στη συγκεκριμένη περίπτωση το καλό ήταν μεγάλο. Το καλοκαίρι γνωριστήκαμε με τον Χριστόφορο Κάσδαγλη (δημοσιογράφος συγγραφέας και Τρικαλίτης), ο οποίος μέσα από μια «άμεση χημική αντίδραση» έσπευσε να βοηθήσει εθελοντικά στο στήσιμο της εφημερίδας, μυώντας μας στην τέχνη του «εκδίδειν» και ανεβάζοντάς μας σε άλλο επίπεδο. Σ αυτό βοηθούν καθοριστικά και εθελοντικά οι φίλοι του Χριστόφορου, Δημήτρης Αρβανίτης (γραφίστας) και Ηλίας Μπαρμπίκας (δημοσιογράφος - συγγραφέας). Ιδιαίτερες ευχαριστίες και στους τρεις, καθώς και στον συντοπίτη σκηνοθέτη Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη για τα βίντεο παρουσίασης της εφημερίδας. Καλοτάξιδη λοιπόν Συμπολιτεία Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης ΥΓ: Αφιερώνουμε το πρώτο φύλλο της εφημερίδας στους τέσσερις αγαπημένους μας φίλους και συνοδοιπόρους της Συμπολιτείας που δεν είναι πια μαζί μας. Στον Γιάννη Ζάρρο, τον Αργύρη Χιόνη, τη Γιώτα Χαραλαμποπούλου (Πελληναία) και τον Γιώργο Μαντζώρο. ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ «ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ» ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΕΚΔΟΣΗΣ: Ανδρέας Απ. Ζάρρος ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ: Ανδρέας Ζάρρος Χριστόφορος Κάσδαγλης Ηλίας Μπαρμπίκας Έμυ Μπέτζελου Παναγιώτης Παπανικολάου Λουκάς Ψαράκης ΣΧΕΔΙΑΣΗ ΕΝΤΥΠΟΥ: Δημ. Αρβανίτης / Espresso Studio ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: mail: sympolitia@gmail.com url: Facebook: EfimeridaSympoliteia Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των κειμένων, αρκεί να αναφέρεται η πηγή.

3 Ρεπορτάζ ΧΕΙΜΩΝΑΣ Αγροτική Τροϊκανική Επιτροπεία του Κώστα Χατούπη Οι παρενέργειες του ξεπουλήματος της τράπεζας Ήταν καλοκαίρι του 1929, όταν ιδρύθηκε η Αγροτική Τράπεζα, επί κυβερνήσεως Ελευθερίου Βενιζέλου. Κύριος σκοπός της ήταν η «άσκηση αγροτικής πίστεως» σε όλες τις μορφές της, η ενίσχυση της συνεταιριστικής οργάνωσης και η βελτίωση των όρων διεξαγωγής των αγροτικών συναλλαγών. Ένα όραμα του αείμνηστου Αλέξανδρου Παπαναστασίου έγινε πραγματικότητα και άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο για την ελληνική γεωργία (μια αγροτική κοινότητα που θα αναγνώριζε την καταγωγή της, ίσως και να είχε «αγιοποιήσει» οραματιστές σαν τον Παπαναστασίου ή τον Μπαλτατζή). Να θυμηθούμε εδώ και το μεγάλο αγροτικό κίνημα της περιόδου, όπως επίσης τις σχέσεις αλληλεγγύης σταφιδοπαραγωγών και σταφιδεργατών, καπνοπαραγωγών και καπνεργατών. Να θυμηθούμε και την ύπαρξη ενός σύνθετου αγροδιατροφικού μοντέλου (παραγωγή ζάχαρης, δημητριακών, τοπικής αυτάρκειας, γαστρονομικής ποιότητας). Από τότε, η «Τράπεζα όλων των Ελλήνων» στήριξε πολλές φορές τη χώρα και τους αγρότες. Μπορεί να έγιναν μικρά και μεγάλα σκάνδαλα πάνω στο κορμί της, αλλά το πρόσημο στη συμβολή της είναι καθαρά θετικό. Τρομπάρισμα της μετοχής Αξίζει να θυμηθούμε επίσης τις μέρες του Τότε που τα ντόπια τραπεζοστελέχη έπαιρναν σβάρνα τα καφενεία των χωριών και έδιναν δάνεια με τον εξής όρο: το 70% του δανείου θα πήγαινε υποχρεωτικά σε αγορά προμετοχών της ΑΤΕ! Το έκαναν πολλά υποκαταστήματα, ανάμεσά τους και του Ξυλοκάστρου. Ήταν λίγο μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 2000 και έδειχναν υπερβάλλοντα ζήλο, ενώ οι αποζημιώσεις καθυστερούσαν να εγκριθούν. Τόσο ανήθικοι! Το κόστος για την εξάλειψη ή μείωση υποθήκης, εκεί που ήταν προηγουμένως μερικά ευρώ, φτάνει τώρα με τη συμβολαιογραφική πράξη στο 4,3% της αξίας της υποθήκης. Για αξία υποθήκης , το κόστος από 15 εκτοξεύεται στα 4.300! Τώρα, άντε πιάστε τους Πρόλαβαν μερικοί και βγήκαν στη σύνταξη, μια μέρα πριν την αγοραπωλησία της ΑΤΕ από την Πειραιώς! Για να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα, δεν αναφερόμαστε στους σημερινούς υπαλλήλους του υποκαταστήματος Ξυλοκάστρου, που κι εκείνοι όπως κι εμείς είμαστε «επί Πειραιώς κρεμάμενοι». Ερχόμαστε τώρα στην Ελλάδα των μνημονίων. Μέσα σε μία νύχτα, η ΑΤΕ χωρίστηκε σε «καλή» και «κακή». Η «καλή» χαρίστηκε στο ιδιωτικό τραπεζικό κεφάλαιο και η «κακή» τέθηκε σε διαδικασία εκκαθάρισης. Η «καλή» ΑΤΕ είναι τα ενήμερα δάνεια και η ακίνητη περιουσία, που αξίζουν πολύ περισσότερο από το αντίτιμο που «πλήρωσε» η Πειραιώς. Η «κακή», που είναι τα υπερήμερα δάνεια, θα επιβαρύνει τον Έλληνα φορολογούμενο. Παστρικές δουλειές. 83 χρόνια μετά την ίδρυσή της, η τράπεζα που στήριζε την ελληνική παραγωγή έβαλε λουκέτο. Αυτό είναι κάτι που έχει άμεσες και οδυνηρές επιπτώσεις στους δανειολήπτες της. Επιβάρυνση του αγρότη Μία απ αυτές, την οποία δεν ξέρουν ακόμα οι αγρότες, είναι η εξής: καταργήθηκαν τα προνόμια της ΑΤΕ στην εξάλειψη της υποθήκης που αναφέρονται στο άρθρο 12 του νόμου 4332/1929 (ο ιδρυτικός της ΑΤΕ). Κι ενώ χρειαζόταν ένα απλό ιδιωτικό έγγραφο με μηδαμινό κόστος για τον αγρότη, με το οποίο συναινούσε η ΑΤΕ, τώρα για δάνεια που έχουν εξοφληθεί μετά τις 27/7/2012 η διαδικασία έχει ως ακολούθως: ο πελάτης, μετά την εξόφληση των δανείων του, κι αφού πάρει από την τράπεζα βεβαίωση εξόφλησης, μπορεί να απευθυνθεί σε συμβολαιογράφο ή δικηγόρο. Το κόστος, εκεί που ήταν προηγουμένως μερικά ευρώ, φτάνει τώρα με τη συμβολαιογραφική πράξη στο 4,3% της αξίας της υποθήκης (για αξία υποθήκης , το κόστος από 15 εκτοξεύεται στα 4.300!). Δηλαδή, συμπολίτες, θα θέλουμε να εξαλείψουμε ή να μειώσουμε μια υποθήκη και δεν θα μπορούμε! Μπήκαμε σε νέα εποχή. Εισπρακτικές της Πειραιώς θα μας τηλεφωνούν καθημερινώς, πλειστηριασμοί των χωραφιών μας θα ξεκινήσουν οσονούπω και θα ψάχνουμε κατάστημα της Αγροτικής να πάμε, μιας και η Πειραιώς προγραμματίζει να κλείσει περισσότερα από 150 (συμπολίτες Ευρωστίνιοι, πάει κι αυτό το «ολίγον κατάστημα» που έχει μείνει στο Δερβένι). Καλά να πάθουμε; Θα μπορούσε να το πει κάποιος και αυτό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι σας τα λέγαμε χρόνια. Όμως, τώρα χρειάζεται αλλαγή ρότας. Αγώνας και όχι γκρίνια! Να διαγραφούν τα χρέη Το κτίριο της ΑΤΕ στο Ξυλόκαστρο είναι σπίτι μας και το χάρισαν στον Σάλα, όπως και 500 ακόμα ιδιόκτητα κτίρια σε όλη τη χώρα (95 εκ. έδωσε ο Σάλας, 70 εκ. αξίζει μόνο το κτίριο στο Καστρί. Της Πανεπιστημίου;). Συνάδελφοι αγρότες, πρέπει να πάμε να εγκατασταθούμε στο σπίτι μας! Στο υποκατάστημα της ΑΤΕ Ξυλοκάστρου. Είναι ώρα να διεκδικήσουμε τη διαγραφή των χρεών μας, όταν ήδη έχουμε πληρώσει το αρχικό κεφάλαιο και με το παραπάνω! Τα εμπορικά καταστήματα της πόλης μας κλείνουν! Ορίστε μια νέα δημοτική συμμαχία έμπορωναγροτών. Εμείς οι απλοί αγρότες θα το κάνουμε. Θ ακολουθήσουν πολλοί. Δεν είμαστε δα και μόνοι μας! Μαζί μας είναι η Ζήρεια, ο Ερμής, η Παναγία η κορυφή και η Καταφυγιώτισσα, ο Σύθας, ο Κορινθιακός, τα μήλα, οι σταφίδες, τα λεμόνια κι οι ελιές μας. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Δεν θέλουμε καμία μα καμία επιτροπεία πάνω από τα ληξιπρόθεσμα χρέη μας. Αυτό έχουν αποφασίσει να κάνουν! Αμέσως μετά την ανακεφαλαιοποίηση, έχουν έτοιμο το πλάνο: τα φυσικά πρόσωπα που επιβαρύνονται με ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις (επισφαλή τα βάφτισαν) θα ρίχνονται στον Καιάδα! ΥΓ: Υποκατάστημα Ξυλοκάστρου: Περισσότεροι από δανειολήπτες. Ανεκπλήρωτες υποχρεώσεις πάνω από δάνεια μεσαίων ή μεγάλων ποσών!

4 4 ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ Ανάλυση Νερό: Το «καύσιμο» της ανάπτυξης Η ορθολογική διαχείριση των υδατικών πόρων Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης, ακρογωνιαίος λίθος ενός στρατηγικού σχεδιασμού Γράφει ο Δημήτρης Ζαρρής Πολιτικός Μηχανικός Υδρολόγος Ο Δήμος Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης (Ξ-Ε) αποτελεί γεωγραφική ενότητα με σημαντική επιφάνεια, στην οποία περιέχονται σημαντικά υδατικά συστήματα - επιφανειακά και υπόγεια. Με έκταση 41.3 km 2 και υψομετρικές ζώνες που περιλαμβάνουν έως και το υψόμετρο των +2000m, ο Δήμος Ξ-Ε διαθέτει ποικιλομορφία τοπίων και περιβαλλοντικών συνθηκών που ευνοούν δραστηριότητες με αποδοτικό οικονομικό αποτέλεσμα. Βασικό εργαλείο γι αυτές είναι η επάρκεια των υδατικών πόρων, τόσο σε ποσότητα όσο και στην απαιτούμενη ποιότητα. Έλλειμμα στρατηγικής Το κείμενο του στρατηγικού σχεδιασμού «Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Δήμου Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης», που εκπονήθηκε το 2011, θέτει σημαντικά ζητήματα σε σχέση με το νερό. Εντούτοις, φαίνεται ότι λείπει όχι μόνο το όραμα (παρόλο που το κείμενο όλο σ αυτό αναφέρεται), αλλά κυρίως η στρατηγική για τον προσδιορισμό των στόχων, αλλά και των πρακτικών που θα ακολουθηθούν για την επίτευξή τους. Αν, για παράδειγμα, επιλεγεί η ανάπτυξη της εντατικής γεωργίας, γιατί οι τοπικές ποικιλίες διαθέτουν συγκριτικό πλεονέκτημα, τότε θα πρέπει να εκτιμηθούν με ακρίβεια οι απαιτούμενες υδατικές παροχές για την υποστήριξή της. Το διάστημα αυτό βρίσκονται σε διαδικασία διαβούλευσης τα σχέδια διαχείρισης των υδατικών πόρων των υδατικών διαμερισμάτων της χώρας, σε εφαρμογή των διατάξεων της Οδηγίας 2000/60 της ΕΕ. Με βάση την Οδηγία (που έχει ενταχθεί στο ελληνικό δίκαιο με τον Ν. 3199/2003), θα πρέπει έως το 2015 να εξασφαλιστεί η καλή οικολογική κατάσταση όλων των υδατικών σωμάτων της χώρας (επιφανειακών, υπόγειων, μεταβατικών και παράκτιων). Η οδηγία θέτει την προστασία των υδατικών πόρων (ποσοτική αλλά κυρίως ποιοτική) σε πρώτη προτεραιότητα και οποιαδήποτε σχέδια εκμετάλλευσής τους θα πρέπει να μην αναστρέφουν την οικολογική κατάστασή τους, αν είναι ήδη καλή, ή να λαμβάνουν τα απαραίτητα μέτρα ώστε να μετριαστούν οι επιπτώσεις. Ως γνωστόν, η περιοχή του Δήμου Ξ-Ε ανήκει στο υδατικό διαμέρισμα της Βόρειας Πελοποννήσου (ΥΔ 02) με έδρα την Πάτρα, καθώς και στη λεκάνη απορροής των ακτών της Βόρειας Πελοποννήσου (κωδικός GR27). Στην περιοχή του Δήμου Ξ-Ε έχουν χαρακτηριστεί ως ποτάμια υδατικά σώματα ο π. Σύθας, το ρ. Φόνισσα, το ρ. Σκουπαίικο και το ρ. Δερβένι. Λιμναία υδατικά σώματα δεν υπάρχουν, ενώ οι υπόγειοι υδροφορείς που περιλαμβάνουν τον Δήμο Ξ-Ε είναι το προσχωματικό σύστημα Βόρειας Κορινθίας και τα καρστικά συστήματα Βάλτου Εβρωστίνας και Κορφιώτισσας. Όσον αφορά τον προσχωματικό πεδινό υδροφορέα, διαπιστώνεται ότι ενώ η ποσοτική του κατάσταση είναι καλή, η χημική του κατάσταση πάσχει, κυρίως λόγω των νιτρικών και φωσφορικών που χρησιμοποιούνται στη γεωργία. Οι αδύνατοι κρίκοι Μεγάλη εντύπωση δημιουργεί η διαπίστωση ότι το έλλειμμα στην ύδρευση για τη ΔΕ Ευρωστίνης είναι σημαντικό, αν και το αντίστοιχο έλλειμμα στην άρδευση χαρακτηρίζεται μόνο περιστασιακό, παρόλο που οι απαιτούμενες ποσότητες για άρδευση είναι 5 φορές μεγαλύτερες. Επομένως, η αδυναμία κάλυψης των υδρευτικών αναγκών οφείλεται είτε σε έλλειμμα υποδομών στην ύδρευση είτε σε σοβαρή υποβάθμιση των υδατικών πόρων, που τους καθιστά ακατάλληλους για πόση. Δεδομένου ότι το έλλειμμα στην ύδρευση εμφανίζεται σχεδόν πάντα κατά τους θερινούς μήνες, διαπιστώνεται ότι οι δυνατότητες ανάπτυξης τουρισμού στη ΔΕ Ευρωστίνης είναι εξ ορισμού ελάχιστες. Για την ΔΕ Ξυλοκάστρου Ακράτα Αιγείρα Λίμνη Φενεού Κριός ποταμός ερβένιο Ρ. Τρικαλίτικος ποταμός Λίμνη Στυμφαλία Χάρτης των επιφανειακών υδατικών της ευρύτερης περιοχής της Δυτικής Κορινθίας. Με κίτρινο φαίνεται ο Τόπος Κοινοτικής Σημασίας (ΤΚΣ) του δικτύου NATURA στην περιοχή της Ζήρειας Σύμφωνα με τα στοιχεία των σχεδίων διαχείρισης, οι μέσες ετήσιες ανάγκες σε νερό (σε m 3 ) του Δήμου Ξ-Ε αναλύονται ανά τομέα στον παρακάτω πίνακα: ΔΕ Ξυλοκάστρου ΔΕ Ευρωστίνης ΣΥΝΟΛΟ Ύδρευση 1,639, ,000 2,314,000 Άρδευση αντιστοίχως, ενώ δεν αναφέρεται έλλειμμα στην ύδρευση, εντούτοις αναφέρεται σημαντικό έλλειμμα στην άρδευση, που μάλλον οφείλεται σε ελλείψεις υποδομών στα αρδευτικά δίκτυα. Εκτός από την ασάφεια του «οράματος», το επιχειρησιακό πρόγραμμα δεν προσδιορίζει με επάρκεια τα κριτήρια που πρέπει να εκπληρωθούν ώστε να τεθούν και να υλοποιηθούν οι στρατηγικοί στόχοι της ανάπτυξης. Κριτήρια ποσοτικά και ποιοτικά σε σχέση α) με τις υδατικές ανάγκες και τη διαθεσιμότητα των υδατικών πόρων στις διάφορες εποχές του χρόνου αλλά και τη διατήρηση των οικοσυστημάτων, β) Λυκοποριά Σκουπαίικο Ρ. Καμάρι Φόνισσα Ρ. Βιομηχανία 6,253,000 29,000 3,308,000 15,000 9,561,000 44,000 Ξυλόκαστρο Τεχνητή Λίμνη Ασωπού Ασωπός ποταμός Κτηνοτροφία 32,100 11,800 43,900 Μελίσσι Μούλκι ΣΥΝΟΛΟ 7,953,000 4,009,800 11,962,000 για την πολιτική τιμολόγησης στην ύδρευση και κυρίως στην άρδευση, ώστε να πριμοδοτείται η οικονομία υδάτινων πόρων και να χρηματοδοτείται η ανανέωση των υποδομών, γ) για τον προσδιορισμό των έργων που απαιτούνται και δ) για την ενεργειακή πολιτική σε σχέση με τα μικρά υδροηλεκτρικά έργα (ΜΥΗΕ) και γενικά της ΑΠΕ. Δύσκολες οι ερωτήσεις, αλλά ακόμα δυσκολότερες οι απαντήσεις. Αν το «όραμα» της δημοτικής αρχής μπορεί να απαντήσει έστω και στο περίπου, τότε τους αξίζουν συγχαρητήρια. Γιατί όμως νιώθουμε ότι δεν είναι αυτή η απάντηση;

5 Ρεπορτάζ ΧΕΙΜΩΝΑΣ SOS για τα φυτώρια της Κορινθίας Ένας από τους πιο δυναμικούς τομείς αγροτικής παραγωγής κινδυνεύει λόγω της κυβερνητικής ολιγωρίας. του Παναγιώτη Παπανικολάου Μια δυναμική ομάδα νέων ανθρώπων εργάζονται στην παραγωγή και διάθεση δενδρυλλίων ελαιόδεντρων, εσπεριδοειδών και καρποφόρων. Έχουν συστήσει το Σύλλογο Φυτωριούχων Νομού Κορινθίας -μοναδικός στην Ελλάδα-, με 227 μέλη και αξιόλογη ετήσια παραγωγή (πίνακας). Ετήσια παραγωγή συλλόγου Ελαιόδεντρα Εσπεριδοειδή Καρποφόρα Ποσοστό διάθεσης Οι ποσότητες αυτές αποτελούν το 70% της πανελλήνιας παραγωγής φυτωρίων ελιάς και εσπεριδοειδών. Η διάθεση των δενδρυλλίων γίνεται στο εσωτερικό αλλά και στο εξωτερικό. Σε χώρες όπως η Αίγυπτος, η Λιβύη, το Ιράκ, το Ιράν, το Κουρδιστάν, η Γεωργία και η Κίνα διατίθενται ως φυτά παραγωγής (κυρίως η ελιά). Σε χώρες της ΕΕ διατίθενται ως καλλωπιστικά φυτά. Ο ετήσιος τζίρος της παραγωγικής αυτής δραστηριότητας ανέρχεται σε 4,5-5 εκατομμύρια ευρώ και ανήκει στις πρώτες τρεις αγροτικές παραγωγικές δραστηριότητες της περιοχής. Στην Κορινθία απασχολούνται 250 φυτωριούχοι, υποβοηθούμενοι από 100 μόνιμους εργάτες, ενώ εποχιακά εργάζονται επιπλέον περί τα 400 άτομα, όλοι αλλοδαποί. Η φυτωριακή δραστηριότητα, ιδίως όσον αφορά την παραγωγή ελαιόδεντρων, αποτελεί μια δυναμική οικονομική δραστηριότητα που ευνοείται στην περιοχή της Δυτικής Κορινθίας τόσο λόγω του μικροκλίματος όσο και του μικρού διαθέσιμου κλήρου. Αν λάβουμε υπόψη ότι την τελευταία 10ετία υπάρχει από αρκετές χώρες ενδιαφέρον για την ελιά, προκειμένου να αποκτήσουν αυτάρκεια σε λάδι, καταλαβαίνουμε ότι το προϊόν έχει τεράστια δυναμική και μπορεί να προσφέρει πολλαπλά οφέλη στους παραγωγούς αλλά και στην οικονομία της χώρας. 80% 80% 100% Χωρίς ταυτότητα! Ο ανταγωνισμός στην παγκόσμια αγορά δημιουργεί αυξημένες απαιτήσεις από τους παραγωγούς. Το παγκόσμιο νομικό πλαίσιο επιβάλλει την εφαρμογή μέτρων φυτοϋγειονομικής προστασίας στα παραγόμενα και διακινούμενα φυτικά προϊόντα, καθώς απαιτείται να διαθέτουν ταυτότητα και πιστοποιητικά υγείας (φυτοϋγειονομικό διαβατήριο - πιστοποιητικό φυτοϋγείας). Το ελληνικό κράτος, δυστυχώς, δεν έχει ιδρύσει ακόμα τις αναγκαίες δομές φυτοϋγειονομικού ελέγχου και ένα εθνικό σύστημα «μητρικής φυτείας». Εγκληματική αμέλεια, καθώς επικρέμαται από την ΕΕ η απαγόρευση διάθεσης φυτών χωρίς πιστοποιητικά υγείας μετά το Πρέπει άμεσα να ενεργοποιηθούν όλοι, με στόχο τη δημιουργία «μητρικών φυτειών», απ όπου οι φυτωριούχοι-παραγωγοί θα μπορούν να προμηθεύονται πιστοποιημένα εμβόλια, ώστε να τηρούνται οι προβλεπόμενες υποχρεώσεις φυτοϋγείας στο παραγόμενο τελικό προϊόν. Αν οι ενέργειες αυτές δεν γίνουν εγκαίρως, οι παραγωγοί κινδυνεύουν να καταδικαστούν σε καταστροφή. Μια δυναμική αγροτική παραγωγική δραστηριότητα θα αφεθεί στα χέρια των υπόλοιπων κρατών-μελών. Φαίνεται ότι τα παθήματα (το παράδειγμα της κορωνέϊκης i38, που πιστοποιήθηκε από την Ισπανία!) δεν έχουν γίνει μαθήματα. Το ενδεχόμενο να μην μπορέσει το ελληνικό κράτος να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του γεμίζει θλίψη, οργή και απελπισία τους αγρότες παραγωγούς. Πολλοί απ αυτούς ξεκίνησαν να εργάζονται από μικρή ηλικία, έμαθαν απ τους γονείς τους τα μυστικά της δουλειάς και με πολλή υπομονή και μεράκι αγωνίζονται να πετύχουν φυτά ποιότητας. Όπως ο Δημήτρης Δημόπουλος από τα Πιτσά, ο οποίος έχει μάθει την τέχνη και στο παιδί του, που θέλει να σπουδάσει σε γεωπονική σχολή ώστε να συνεχίσει σε ανώτερο επίπεδο την οικογενειακή δραστηριότητα. Με καμάρι αλλά και αγανάκτηση, μάς δείχνει τα εξαιρετικής ποιότητας φυτώρια που καλλιεργεί και μας αναλύει το πρόβλημα της πιστοποίησης, που μπορεί να αποδειχτεί μοιραίο για το μέλλον όλων των φυτωριούχων. «Είναι κρίμα αυτά τα φυτώρια, που βγάζουν δέντρα εξαιρετικής ποιότητας και αντοχής και παράγουν καρπό άμεσα, να μην έχουν μέλλον». Φωνή βοώντος Ο σύλλογος έχει επισημάνει στους αρμοδίους εγκαίρως, από το 2002, την ανάγκη δημιουργίας ενός εθνικού συστήματος πιστοποίησης των ελληνικών ποικιλιών, χωρίς να λάβει καμία απάντηση. Το 2004 είχε επανέλθει με προτάσεις που αφορούσαν το πολλαπλασιαστικό υλικό δενδρωδών. Τελευταία, στις 5/6/2012, με έγγραφό του στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, ζήτησε να πληροφορηθεί από ποια πηγή θα προμηθευτεί «μητρικό υλικό» (είναι το αρχικό πιστοποιημένο φυτικό πολλαπλασιαστικό υλικό, που ένας φορέας του Δημοσίου μπορεί να διαθέτει στους φυτωριούχους). Στόχος του είναι να προχωρήσει στη δημιουργία «μητρικής φυτείας» στην περιοχή της Κορινθίας, από την οποία τα μέλη του συλλόγου θα προμηθεύονται εμβόλια (για το 2012 υπάρχει ανάγκη για τον εμβολιασμό υποκειμένων εσπεριδοειδών). Το υπουργείο, για μια ακόμη φορά, σιωπά, επειδή δεν διαθέτει την απαραίτητη υποδομή για την κάλυψη των αναγκών των παραγωγών. Ο πρόεδρος του συλλόγου κ. Σωτήρης Σαλλής δήλωσε στην εφημερίδα μας: «Οι ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση στην αγροτική πραγματικότητα είναι: 1.Των παραγωγών, που παγιδεύτηκαν στην πολιτική των επιδοτήσεων χωρίς να επενδύουν, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, στην αναβάθμιση των καλλιεργειών τους και 2.Των υπηρεσιών του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, λόγω της μόνιμης ολιγωρίας του στο να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που επιβάλλονται διεθνώς (στην παραγωγή και διακίνηση του πολλαπλασιαστικού υλικού, για την περίπτωση των φυτωριούχων). Αντί να χαράσσονται με σοβαρότητα εθνικές αγροτικές πολιτικές, στην πραγματικότητα το υπουργείο οδηγεί την ελληνική παραγωγή στην καταστροφή.»

6 6 ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ Απόψεις Να μη γίνουμε ΜΚΟ Η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που άφησε το κίνημα των «αγανακτισμένων» είναι η κεντρική στόχευσή του στο υπάρχον πολιτικό σύστημα και η απαίτησή του αυτό να αλλάξει εκ βάθρων. Αφορμή για το παρόν άρθρο στάθηκε μια συνάντηση της Συμπολιτείας τον περασμένο μήνα. Σε αυτή την συνάντηση τέθηκε το θέμα: Τι κάνουμε; Πώς προχωράμε; Ακούστηκαν διάφορα και πάνω σε αυτά θα ήθελα να πω μια άποψη. Ποιες είναι οι απόψεις; Θα ήθελα να τις κατατάξω στις ακόλουθες κατηγορίες: Απόψεις που λένε ότι ο πολιτικός αγώνας δεν είναι αναγκαίος, δεν χρειάζεται, αυτό που χρειάζεται είναι η αλληλεγγύη είτε άλλου είδους σχήματα και δραστηριότητες. Παρόμοιες με αυτές είναι οι απόψεις ότι οι εκλογές τελικά έκαναν κακό, καλλιέργησαν αυταπάτες και στην τελική δεν αλλάζουν τον κόσμο, όπως λέει και το γνωστό ρητό. Απόψεις που σε γενικές γραμμές κατηγορούν τον κόσμο. Ότι είναι μίζερος και λειψός, ότι αυτός φταίει για το κατάντημα της Ελλάδας, αυτός ψήφιζε, ήταν βολεμένος, διορισμένος, παθητικός δέκτης, ψηφοφόρος του καναπέ κ.λπ. Είναι σωστό να υποστηρίζονται μορφές οργάνωσης και αλληλεγγύης και είναι λάθος το ότι τέτοια πράγματα δεν χρειάζονται. Χρειαζόμαστε οικονομικά δίκτυα σαν το «κίνημα της πατάτας», καθώς και του Αποστόλη Θεοδωρόπουλου νέους αγροτικούς συνεταιρισμούς. Χρειαζόμαστε επίσης παιδεία, δημόσια υγεία, πρόνοια, πολιτισμό και όλα αυτά τα οποία το κράτος εγκαταλείπει στον ιδιωτικό τομέα και σε λίγα χρόνια η πρόσβαση σ αυτά θα απαιτεί χρήματα. Όλα αυτά όμως δεν θα πρέπει να είναι «σκέτα». Αν είναι σκέτα, τότε δεν θα διαφέρουμε από τις ΜΚΟ ή, για την περίπτωση μιας αυτοδιοικητικής παράταξης, από την παράταξη του δημάρχου που σε όλα αυτά λέει ναι. ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ της 11χρονης Κωνσταντίνας Κυριάκου Η δουλειά σου δεν είναι να σκοτώνεις τους άλλους. Η δουλειά σου είναι να είσαι με το καλό. ΜΟΝΟ αν χρειαστεί θα σκοτώσεις. Να το θυμάσαι... Έχεις μεγάλη ευθύνη με το να είσαι αστυνομικός. Ο ληστής, ο δολοφόνος, ο τρελός, μπορεί να σκοτώσουν ακόμα κι εσένα. Χρησιμοποίησε το ακουστικό σου, το βλέμμα σου και πάρε δύναμη από το σήμα που έχεις καρφιτσωμένο στην μπλούζα σου. Και ΜΟΝΟ αν χρειαστεί να χρησιμοποιήσεις το πιστόλι σου. Τι μπορεί να μας διαφοροποιήσει; Ακριβώς η πολιτική στόχευση, το πάλεμα δηλαδή για την αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών τόσο τοπικά όσο και συνολικά. Χωρίς την αλλαγή αυτή όλα τα άλλα είναι λειψά και λίγα. Η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που άφησε το κίνημα των «αγανακτισμένων» είναι η κεντρική στόχευσή του στο υπάρχον πολιτικό σύστημα και η απαίτηση του αυτό να αλλάξει εκ βάθρων. Από την άλλη, το να κατηγορείς τις εκλογές για το ότι η κατάσταση «έκατσε» είναι λάθος, αν και είναι γενικά σωστό ότι «αν οι εκλογές άλλαζαν τον κόσμο, θα ήταν παράνομες». Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, για να βγουν στην κυβέρνηση, κορόιδεψαν αισχρά τον κόσμο. Και τελικά δεν έχει κριθεί ακόμη τίποτα, ενώ οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι τα πράγματα για την κυβέρνηση θα είναι πολύ δύσκολα. Όλες οι απόψεις που κατηγορούν τον κόσμο ότι «δεν τραβάει» θυμίζουν παλιότερες απόψεις που είχε μεγάλο μέρος της πολιτικής Αριστεράς, καθώς και θεωρίες της αναρχίας για «μικροαστούς». Είναι η εύκολη λύση και ο ενδεδειγμένος στόχος, μιας και έτσι μπορεί να μεταθέσει ένας πολιτικός φορέας τις ευθύνες του και να ξελασπώσει από την κριτική εύκολα και ανώδυνα. Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο τα πολιτικά κόμματα, αλλά και ότι κόσμος του κινήματος λειτουργεί με τέτοια σχήματα στο μυαλό του. Και τα σχήματα αυτά δεν βοηθούν να αλλάξουμε τον άλλο. Γιατί σε τελική ανάλυση ο στόχος είναι αυτός. Να κάνουμε τον πολίτη να εμπιστευθεί ξανά το κίνημα. Και προπάντων να πιστέψει ότι η συλλογική πάλη είναι η μόνη που μπορεί να έχει αποτελέσματα. Και αυτό παρότι ως τώρα είχε μόνο ήττες. Καθώς επίσης ότι μπορεί να υπάρξει κόντρα στους μονόδρομους που ορίζουν οι μεγάλοι. Και όλα αυτά σε έναν λαό που είχε γαλουχηθεί για δεκαετίες στη λογική του βολέματος και της θεσούλας. Αυτόν το λαό πρέπει να αλλάξουμε και ν αλλάξουμε και εμείς μαζί του. Γιατί κι εμείς είχαμε και έχουμε τα στραβά μας. Εμείς τον εγκαταλείψαμε στην τύχη του και έρμαιο στην πολιτική επιρροή του αντιπάλου. Εμείς θεωρήσαμε ότι τρώει κουτόχορτο, ότι είναι πολιτικά βλάκας και στην τελική τον κοιτάζαμε αφ υψηλού και με δασκαλίστικο ύφος του λέγαμε «στα λεγα εγώ», λες και το θέμα είναι το πότε θα αυτόεπιβεβαιωθούμε. Και θα γυρίσουμε αυτάρεσκα μέσα στον εαυτό μας και στην αλήθεια μας. Και αυτά δεν είναι υπερβολές. Στην τελική η όποια πολιτική αλλαγή, το βάθος και η έκταση της, θα εξαρτηθούν από τη συμμετοχή του κόσμου σε αυτή. Όλου του κόσμου ή τουλάχιστον της τεράστιας πλειοψηφίας του. Άλλωστε, αυτός είναι ο λαός μας και δεν μπορούμε να φέρουμε άλλον. Μόνο να παλέψουμε για να τον αλλάξουμε μπορούμε.

7 Ημερολόγιο Πλοίου ΧΕΙΜΩΝΑΣ Υποβρύχιο που γέρνει ο Δήμος Δύο χρόνια πέρασαν από την επιβίβαση Ξυλοκάστρου και Ευρωστίνης στο πλοίο του Καλλικράτη και μπορούμε πλέον να αποτιμήσουμε το ταξίδι και τον προορισμό του Ανδρέα Ζάρρου Φαντάζομαι να θυμάστε ποιοι μας μιλούσαν και τι μας έλεγαν πριν ανέβουμε! Ότι το ταξίδι με τον Καλλικράτη θα είναι μια κρουαζιέρα προς την «ανάπτυξη», ότι θα πετύχουμε οικονομίες κλίμακας, θα έχουμε πολυδύναμα και παντοδύναμα σκαριά που θα μπορούν να ξεφύγουν από τις θύελλες των μνημονίων και πολλά ακόμα βαρύγδουπα, που αποδείχτηκαν όμως χάντρες και καθρεφτάκια Τι κι αν δικαιωνόμαστε που από την πρώτη στιγμή βαφτίσαμε τον Καλλικράτη «μνημόνιο για την τοπική αυτοδιοίκηση»; Το θέμα τώρα είναι ότι βρισκόμαστε όλοι πάνω σ ένα σκάφος που κινείται κάτω από το νερό πια, που γέρνει επικίνδυνα και οι κυβερνήτες δεν έχουν ούτε μπούσουλα ούτε πυξίδα! (Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ποτέ δεν είχαν. Ούτε στις μπουνάτσες ακόμα. «Λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ αγόρι μου» ήταν το σχέδιο και στο Λούζι βρέχει!). Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιο του πλοίου, από την πρώτη μέρα που ξεκίνησε το καλλικρατικό ταξίδι, βλέπουμε ότι η πορεία που πήραμε ούτε η καλύτερη ήταν ούτε η μοναδική. Μπορεί να μη θέλαμε και να αναγκαστήκαμε ν ανέβουμε στο σαπιοκάραβο, αλλά και πάλι μπορούσαμε όλον αυτό τον καιρό να κάνουμε το ταξίδι ομαλότερο και παράλληλα να προετοιμάζουμε πλήρωμα και επιβάτες για ανατροπή του δρομολογίου και αλλαγή σκάφους. Νόμος 3852/2010 λοιπόν, ο γνωστός ως «Καλλικράτης» (θα τρίζουνε τα κόκαλα του προγόνου). Ένας κάκιστος μνημονιακός νόμος, που γίνεται ακόμα χειρότερος όταν εφαρμόζεται με στενή λογική. Αντί λοιπόν να ξεχειλώνουμε τα λίγα καλά που έχει και να προσπαθούμε να ακυρώνουμε στην πράξη τα άδικα, το δημοτικό συμβούλιο κάνει ακριβώς το αντίθετο. Ας δούμε μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα: Δημοτική Επιτροπή Διαβούλευσης (Άρθρο 76 παρ. 3) Αποτελείται από 50 μέλη, εκπροσώπους συλλόγων και φορέων του Δήμου. Αντί να συγκαλείται συχνά και να συζητά τα προβλήματα του τόπου, σε μας ούτε το τυπικό τού πράγματος δεν τηρείται. Δεν συγκαλείται κάθε 3 μήνες όπως προβλέπεται (συμπληρώνονται 3 τρίμηνα χωρίς κιχ) και όταν συνεδριάσει γίνεται με τόσο πρόχειρο και διαδικαστικό τρόπο, που ακυρώνεται στην πράξη. Το ίδιο γίνεται και με τις άλλες επιτροπές που δημιουργήθηκαν (Τουριστικής Ανάπτυξης, Μεταναστών κ.ά.), που έχουν μόνο μία συνεδρίαση στο ενεργητικό τους: την ιδρυτική! Πάγια προκαταβολή στις κοινότητες (Άρθρο 266 παρ. 8) Η πρόταση της Συμπολιτείας για απόδοση μιας πάγιας προκαταβολής στις τοπικές κοινότητες για την άμεση κάλυψη αναγκών, αν και έτυχε της αποδοχής των περισσοτέρων από τους προέδρους, δεν στηρίχτηκε από την πλειοψηφία. Έτσι, όλα τα οικονομικά αιτήματα των χωριών συγκεντρώνονται -για ευνόητους λόγουςστη δημοτική αρχή και προωθούνται κατά το δοκούν! Συνέλευση κατοίκων κοινότητας (Άρθρο 85) Στις αρχές του 2011, μετά από πιέσεις μας, πραγματοποιήθηκαν πολλές συνελεύσεις σε χωριά. Αν και θα έπρεπε, ειδικά αυτούς τους δύσκολους καιρούς, να ενθαρρύνεται και να αποτελεί εργαλείο ενεργοποίησης και οργάνωσης των δημοτών, αντιμετωπίστηκε ως διαδικαστική αγγαρεία και δεν υλοποιείται πια. Ίδρυση Γραφείου Γεωργικής Ανάπτυξης (Άρθρο 94). Αν ο δήμος Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης δεν έχει Γραφείο Γεωργικής Ανάπτυξης και δεν παράγει αγροτική πολιτική, ποιος δήμος πρέπει να το κάνει; (βλ. χάρτη σελ. 1) Πανταζοπούλειο Πολιτιστικό Κέντρο Δερβενίου Σύμφωνα με το άρθρο 103 παρ. 3, μπορούσαμε να ζητήσουμε να διατηρηθεί αυτόνομο το ΠΑΠΟΚΕΔΕ, όπως άλλωστε είχαν υποσχεθεί όλες οι παρατάξεις προεκλογικά. Όταν ήρθε ή ώρα, όμως, η πλειοψηφία έστριψε απότομα και πήρε πίσω τη δέσμευσή της, προβάλλοντας ως δικαιολογία ότι, σύμφωνα με πληροφορίες της, δεν θα εγκριθεί καμία τέτοια απόφαση (για την ιστορία, εγκρίθηκαν 70 αιτήματα από τα 70 που υποβλήθηκαν!). Η απόφαση αυτή αποτελεί στρατηγικό λάθος. Αν είχε υλοποιηθεί και στηριχτεί επαρκώς η αυτονομία του Κέντρου, θα είχε βοηθήσει ουσιαστικά αλλά και ψυχολογικά τη σκληρά δοκιμαζόμενη Ευρωστίνη. Μπορώ να παραθέσω πολλά παραδείγματα που φανερώνουν την αντι-αυτοδιοικητική διακυβέρνηση του τόπου. Το δημοτικό συμβούλιο και ο δήμαρχος είναι κατώτεροι των περιστάσεων και δεν παράγουν πολιτική ούτε έργο. Δυστυχώς δεν έχουν καν στην ατζέντα τους τα μεγάλα προβλήματα του τόπου, ώστε να ψάξουν και να προτείνουν λύσεις. Και αν ποτέ υπάρχει κάποιο σοβαρό θέμα, η αντιμετώπισή του είναι αστεία. (Η αδράνεια και η αποστασιοποίηση του Δήμου από τη γενικότερη πολιτική κατάσταση είναι μια μεγάλη συζήτηση που θα την κάνουμε άλλη φορά). Συμπολίτες και συμπολίτισσες, η διέξοδος απ όλα αυτά είναι μία: Η δική σας ενεργοποίηση και η συμμετοχή σας στην άσκηση της εξουσίας! Δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο αυτή η πολιτική παρωδία. Πρέπει οι κοινότητες και οι πολίτες να αναλάβουν τον ιστορικό τους ρόλο και από θεατές (ούτε καν κομπάρσοι δεν είναι) να γίνουν πρωταγωνιστές. Κατ οίκον delivery «λύσεις προβλημάτων» δεν δίνουν προοπτική. Χαράτσια και ιδιωτικοποιήσεις έχει μονάχα το μενού και όσο μένουμε σπίτι τέτοια θα τρώμε

8 8 ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ ΔΕΡΒΕΝΙ ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΗΛΙΑΣ ΜΠΑΡΜΠΙΚΑΣ Ένας κύκλος έκλεισε, ένας νέος κύκλος πρέπει ν ανοίξει Μα εσύ χωριό κοιμήθηκες στο κράσπεδο του λόφου σαν υψωτό στους θρύλους μας κι άτρομο στο σεισμό και στα στενά που σύρθηκες σ ένα αιώνα ζόφου μήτε γαλήνη προμηνάς μηδέ το χαλασμό. (από το ποίημα «Δερβένι», του Ρώμου Φιλύρα) Το 1874, ένας «μανιακός» περιηγητής γύρναγε με το κότερό του τη Μεσόγειο, καταγράφοντας με λεπτομέρειες ό,τι έβλεπε - από αρχαία ερείπια μέχρι σύγχρονα σπίτια. Ο αρχιδούκας της αυστριακής αυλής Λουδοβίκος Σαλβατόρ, στον «Περίπλου του Κορινθιακού κόλπου», περιγράφει και το Δερβένι: «Το φιλικό και πλούσιο, καθώς φαίνεται, από περίπου 55 οικογένειες κατοικούμενο χωριό έχει ένα μαλακό χωμάτινο δρόμο, ο οποίος προς τα νοτιοδυτικά γίνεται στενότερος. Τα σπίτια είναι πέτρινα και παρουσιάζουν συχνά πόρτες και παράθυρα με ξύλινα υπέρθυρα, ενώ οι πέτρες τους είναι συνδεδεμένες μεταξύ τους με σιδερένιες κλάπες. Όλα γενικά είναι καταστήματα με μοντέρνα πράγματα, εκτός ενός απομονωμένου με κλάπες, το οποίο αποτελεί τουρκική ανάμνηση. Προς τα κάτω απλώνονται κήποι με λεμονιές και πορτοκαλιές, καθώς επίσης και πολλές ροδιές, συκιές και μουριές. Στην περιοχή παράγεται καλό άσπρο κρασί». Ο δρόμος είναι πλέον άσφαλτος, με μαγαζιά που έχουν όχι και τόσο μοντέρνα πράγματα, αλλά που αποπνέουν παλιά αίγλη. Το εμπορικό με τα υφάσματα, το μανάβικο, το ψαράδικο, τα μπακάλικα... Τα σπίτια όχι όλα πέτρινα με κλάπες, αλλά πολλά διώροφα νεοκλασικά, σταφιδαποθήκες, πολυκατοικίες το πολύ μπετόν έχει διοχετευτεί στις γειτονιές πίσω από τον κεντρικό δρόμο. Στην πλατεία, ένα χαρακτηριστικό κτίριο με κολώνες και αετώματα. Το Ειρηνοδικείο. Αυτό, μας είπαν, συμβολίζει το Δερβένι. Είναι μεγαλοπρεπές και πάει για κλείσιμο. Ακμή και παρακμή... Η κάθοδος των Ζαχουλιτών Πριν από το 1860 το Δερβένι δεν υπήρχε ως οικισμός. Μόνο κτήματα με οπωροφόρα και αμπέλια υπήρχαν. Το κέντρο ήταν τότε η Ζάχολη. Σιγά σιγά, οι Ζαχουλίτες άρχισαν να εγκαθίστανται μόνιμα στα παράλια, για να είναι κοντά στα κτήματά τους. «Τον χειμώνα οι κάτοικοι καταλείπουσι τα δυσχείμερα ταύτα χωρία της Ζάχολης ένεκα του ψύχους και της χιόνος και κατέρχονται εις πεδινά μέρη, εν οις το Δερβένιον. Το χωρίον τούτο είναι εντελώς νέον, αυξηθέν κυρίως μετά την επανάστασιν, κείται δ εν τη αριστερά όχθη των εκβολών του Ζαχολίτικου ποταμού, επί γλώττης αλιτενούς», κατέγραφε το 1886 ο ιστορικός και γεωγράφος Αντώνιος Μηλιαράκης στη «Γεωγραφία πολιτική νέα και αρχαία του νομού Αργολιδοκορινθίας». Μια λεπτομερή αναφορά της ίδρυσης του Δερβενίου, με ονόματα και διευθύνσεις, δίνουν οι Π. Δορμπαράκης και Κ. Πανουσοπούλου, στο βιβλίο τους «Η περιοχή της Ευρωστίνης Κορινθίας»: «Μετά το Η παραλία του Δερβενίου, γεμάτη ζωή και δράση, το 1925 (αρχείο Ν. Κανελλόπουλου) 1860 άρχισε η διασπορά των Ζαχουλιτών και η ομαδική κάθοδος στην παραλία. Οι πρώτοι που έφυγαν ήταν οι οικογένειες Ντάλα, Τερέζη, Λαζανά, Αδαμόπουλου, Ροδόπουλου, Γεωργαντόπουλου, Σιετή, Δημακόπουλου, Κυριακόπουλου κ.ά. Μαζί μ αυτούς και ο καπετάν Γεραρής Παναγιωτάκης. Αυτοί κατέβηκαν στην παραλιακή ζώνη και ίδρυσαν την κοινότητα Δερβενίου. Ήσαν από τους Κουνιάνους. Το πρώτο σπίτι που παραδίδεται ότι χτίστηκε στο Δερβένι ήταν η οικία Ντάλα, 1865». Ο χρυσούς αιών της σταφίδας Εργοστάσιον Σταφίδας Λαζανάς, στην παραλία. Κλειστόν από τα μέσα της δεκαετίας του 60 - ο Λαζανάς, λέει, ήταν αλογάκιας... Αυτό κι αν είναι χαρακτηριστικό κτίριο! Η σταφίδα υπήρξε η αιχμή του δόρατος στο εμπόριο του Δερβενίου. «Στο Δερβένι υπήρχαν τρία εργοστάσια επεξεργασίας της σταφίδας. Το μεγαλύτερο ήταν του Λαζανά, πού ήλεγχε περί το 80% της παραγωγής, του Παπαδόπουλου και του Κουσουλού. Τη σταφίδα τη φέρνανε από τα χωριά με τα μουλάρια και αυτοί τη συσκευάζανε. Στου Λαζανά δούλευαν 30 γυναίκες. Την καθαρίζανε, την περνάγανε από τη μάκενη, που την έκανε να χοροπηδάει, και τη συσκευάζανε σε ξύλινα κιβώτια, που φεύγανε για Αγγλία. Προπολεμικά ερχόταν μεγάλο πλοίο και έφευγε κατευθείαν για Αγγλία. Μετά, την παίρνανε καΐκια και τη μετέφεραν στην Πάτρα». Ο κύριος Νίκος Κανελλόπουλος, Δερβενιώτης, γνώρισε τη σταφίδα από κοντά. «Εγώ δούλεψα το Ήμουν πιτσιρικάς τότε, με είχαν εκεί και σκούπιζα, αλλά έβαζα και καμιά πρόκα, έδενα κανένα πακέτο. Σκούπιζα τη σταφίδα και με κάτι μεγάλα φτιάρια γεμίζαν κάδους, τους βάζανε στην πλάτη και τους έριχναν στη μάκενη». Τη μαύρη σταφίδα την έφεραν στην

9 ΧΕΙΜΩΝΑΣ Το Ειρηνοδικείο είναι πλέον υπ ατμόν, αλλά το Δερβένι θα επιβιώσει Πελοπόννησο οι Φράγκοι από τη Γαλλία και από τον 14ο αιώνα εξαγόταν στη Δυτική Ευρώπη με το όνομα «κορινθιακή» - ίσως γιατί αρχικά έφευγε για έξω από το λιμάνι της Κορίνθου. Το δυναμικό στοιχείο του εμπορίου της σταφίδας ήταν ο εξαγωγικός του προσανατολισμός. Η εγχώρια αγορά δεν κατανάλωνε παρά μικρές ποσότητες, το προϊόν έφευγε για την Ευρώπη, κυρίως για την Αγγλία. Οι Άγγλοι εξακολουθούν μέχρι σήμερα να αγοράζουν την κορινθιακή σταφίδα, που τη χρησιμοποιούν στα κέικ τους και στις παραδοσιακές πουτίγκες τους. Από το 1880 έγινε μεγάλος πελάτης και η Γαλλία, που τα αμπέλια της καταστράφηκαν από φυλλοξήρα και εισήγε σταφίδα για την παρασκευή φτηνών λευκών κρασιών. Οι τιμές ανέβηκαν στα ύψη και όλοι γύρευαν γη να καλλιεργήσουν σταφίδα. Στην περιοχή του Δερβενίου, στη δεκαετία παρατηρήθηκε πραγματικός οργασμός στην καλλιέργεια. Δόθηκαν προς καλλιέργεια χέρσες εκτάσεις που ανήκαν είτε σε μεγαλογαιοκτήμονες είτε στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία Ζάχολης. Αυτά ήταν τα λεγόμενα νοβελιάρικα κτήματα (από το ιταλικό νόβο=νέο), των οποίων την ψιλή κυριότητα διατηρούσε ο ιδιοκτήτης και την επικαρπία αναλάμβανε ο καλλιεργητής έναντι ετησίου τιμήματος. Οι «υψηλοί κύριοι», όπως τους έλεγαν, έστελναν κατά τη διάρκεια της συγκομιδής ανθρώπους τους, ενίοτε μαγκουροφόρους, οι οποίοι έπαιρναν επιτόπου το ποσοστό της παραγωγής που είχε συμφωνηθεί (το καθεστώς αυτό καταργήθηκε με την αγροτική μεταρρύθμιση που ξεκίνησε το 1923 και οδήγησε στη διανομή γης στους ακτήμονες). Όλοι οι εμπλεκόμενοι με το εμπόριο της σταφίδας έγιναν πάμπλουτοι. Έμποροι, μεταπράτες, αγρότες απέκτησαν ωραία σπίτια, ακόμα και νεοκλασικά μέγαρα, με έπιπλα φερμένα από το εξωτερικό... Ο οργασμός στην αγορά της σταφίδας κράτησε λίγα μόνο χρόνια. Η Γαλλία ξανάφτιαξε τους αμπελώνες της με αμερικάνικα φυτά ανθεκτικά στη φυλλοξήρα και όχι μόνο έπαψε να εισάγει, αλλά άρχισε και να εξάγει. Έτσι η αγορά έκλεισε απότομα, όσο απότομα είχε ανοίξει. Ενώ το 1890 η τιμή ήταν 300 γαλλικά φράγκα ανά λίτρα, το 1893 κατέρρευσε στα 42 φράγκα. Οι οικονομικές συνέπειες ήταν καταστροφικές για την Ελλάδα. Η σταφίδα ήταν το «βαρύ όπλο» του ελληνικού εξαγωγικού εμπορίου, καλύπτοντας πάνω από το 50% των εξαγωγών. Πλέον υπήρχε ένα μόνιμο ετήσιο πλεόνασμα στην παραγωγή της κορινθιακής σταφίδας, το οποίο ήταν αδύνατο να πουληθεί. Οι αγρότες εξεγέρθηκαν, με συλλαλητήρια, μαύρες σημαίες και βίαιο εκδιωγμό των χωροφυλάκων από τα χωριά, ο δε Τύπος της εποχής έκανε λόγο για «Πελοποννησιακό Πόλεμο». Είναι η λεγόμενη σταφιδική κρίση... Η ώρα της παγκαλιέργειας Στο Δερβένι έγινε στροφή στη δενδροκαλλιέργεια. Τα αμπέλια «αποσύρθηκαν» στα άνυδρα κτήματα και τα αρδευόμενα φυτεύτηκαν με λεμονιές, πορτοκαλιές, βερικοκιές, κερασιές, αχλαδιές... Το κλειδί στην εμπορία των φρούτων και των λαχανικών είναι η πρόσβαση στα αστικά κέντρα. Και το Δερβένι είναι κοντά και στην Πάτρα και στο Αίγιο και στην Κόρινθο, διέθετε δε σιδηροδρομική συγκοινωνία. Επιπλέον, βρισκόταν στην απόληξη του δρόμου της Γκούρας και εξυπηρετούσε την παραγωγή της κοιλάδας του Φενεού. Από το 1925 μέχρι το 1940 το Δερβένι, παρά τη γενικότερη ύφεση, γνώρισε ακμή. «Η παγκαλλιέργεια στην περιοχή της Ευρωστίνης κατά την εποχή του Μεσοπολέμου (εσπεριδοειδή, ελιές, οπωροφόρα δένδρα, επιτραπέζια σταφύλια, δημητριακά, όσπρια, σταφίδα μαύρη και ξανθιά) έσωσε κατά κάποιον τρόπο τους αγρότες κατά τη μεγάλη οικονομική κρίση Ανάμεσα στους παραγωγούς υπήρξαν ανήσυχοι και προοδευτικοί, που έψαχναν για νέα είδη καλλιεργειών και για τρόπους βελτιώσεως των παλιών. Οι παλαιότεροι θυμούνται το δάσκαλο της Λυκοποριάς Γκολφινόπουλο, ο οποίος με την άοκνη προσπάθειά του επέτυχε να καλλιεργήσει μια εκλεκτή ποικιλία αχλαδιάς, την ονομαστή κοντούλα, που για πολλά χρόνια εξασφάλισε σημαντικό εισόδημα σε όλα τα γύρω χωριά. Θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς ότι η αναδιάρθρωση των καλλιεργειών και η προσαρμογή των παραγωγών στις εκάστοτε διαμορφούμενες συνθήκες ήταν έργο δύο ή τριών εμπνευσμένων τέκνων της Ευρωστίνης, τους οποίους έσπευδαν να μιμηθούν οι άλλοι» (Π. Δορμπαράκη - Κ. Πανουσοπούλου, «Η περιοχή της Ευρωστίνης Κορινθίας»). Στο Μεσοπόλεμο λειτούργησε στα Μαύρα Λιθάρια λιγνιτωρυχείο που απασχολούσε αρκετούς εργάτες από τα γύρω χωριά, καθώς και κεραμοποιείο. Το Δερβένι είχε καθιερωθεί πλέον ως το κέντρο της περιοχής. «Όλο το εμπόριο εκινείτο από το Δερβένι, ένα σουπερμάρκετ ήτανε τότε. Δεν υπήρχε στο Κιάτο λιμάνι ούτε στο Αίγιο. Είχαν ό,τι ήθελες. Σε πρόκες, σε θειάφια, σε ξυλεία... Φτιάχναν αλέτρια, ξινάρια, σαμάρια, είχαν μεταξοσκώληκες, που πηγαίναν απέναντι, στη Φωκίδα, εκεί είχε επεξεργασία. Κατεβαίνανε από τα χωριά με τα μουλάρια και έφερναν τα προϊόντα τους για να τα πουλήσουν. Στην παραλία υπήρχαν μέχρι και παλούκια για να δένουν τα μουλάρια», λέει ο σύντροφος στην περιήγησή μας, Νίκος Κανελλόπουλος. Στο χώρο του Γυμνασίου γινόταν η μεγαλύτερη εμποροπανήγυρη της περιοχής. Κρατούσε έναν ολόκληρο μήνα και στις ταβέρνες που στήνονταν εκεί υπήρχαν μουσικά συγκροτήματα και χορεύτριες. Στο ρυθμό της ντουντούκας Οι δυσκολίες για το Δερβένι ξεκίνησαν όταν άνοιξε ο νέος δρόμος Γκούρας-Κιάτου, οπότε το Κιάτο απορρόφησε την εμπορική δραστηριότητα των χωριών του Φενεού, πού μέχρι τότε εξυπηρετούνταν από το Δερβένι. Σήμερα είναι μια κωμόπολη σε απόγνωση. Δεν είναι η κρίση μόνο, είναι και ότι βλέπουν την πόλη τους να ξεγυμνώνεται με ρυθμούς καταιγιστικούς. Έφυγαν υπηρεσίες, τράπεζες, τρένα, το ειρηνοδικείο... Έξω από τη γεμάτη καφετέρια περνάει αυτοκίνητο με ντουντούκα, που καλεί τους κατοίκους να συμμετάσχουν στο κλείσιμο της εθνικής οδού. Τώρα σχεδιάζουν να τους πάρουν και το κλιμάκιο της Πυροσβεστικής...

10 10 ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ Διατροφή Αντισταθείτε σπορομαζεύοντας! Η συμμετοχή σε δίκτυα ανταλλαγής σπόρων είναι η καλύτερη απάντηση στις πολυεθνικές Του Λουκά Ψαράκη Πώς θα σας φαινόταν αν σας απαγόρευαν να σπέρνετε τους σπόρους που έχετε φυλαγμένους, που μπορεί και να τους έχετε απ τους γονείς σας κι εκείνοι απ τους δικούς τους; Είστε επαγγελματίες αγρότες, έχετε σπόρο περσινό και θέλετε να τον βάλετε στην γη για να καρπίσει; Λυπάμαι χάσατε! Ο σπόρος πρέπει να είναι πιστοποιημένος και πατενταρισμένος, αλλιώς δεν Εδώ και πολλά χρόνια, οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες παραγωγής σπόρων προσπαθούν, με πιέσεις διαφόρων ειδών, να απαγορεύσουν σε κάθε αγρότη να χρησιμοποιεί παλαιούς σπόρους. Επίσης να μην μπορεί να φυλάξει και να σπείρει σπόρους την επόμενη χρονιά (αν και αυτή η δυνατότητα εκλείπει σιγά -σιγά, καθώς φροντίζουν να κυκλοφορούν υβρίδια που δεν σπέρνονται πάλι). Αυτό το πετυχαίνουν μέσα από την υποχρεωτική εφαρμογή του «διατροφικού κώδικα (codex alimentarius) ή και τη σύνδεση με επιδοτήσεις, δάνεια και δυνατότητες εμπορίας της παραγωγής, με σπόρους πιστοποιημένους και διατιθέμενους αποκλειστικά από πολυεθνικές εταιρείες. Επιχειρούν να ελέγξουν τη διατροφή ολόκληρου του πλανήτη, μέσα από διάφορα λόμπι που πιέζουν τους πολιτικούς σε Ευρώπη και Αμερική. Κάτι αντίστοιχο προσπαθούν και με το νερό. Δεν μπορούμε και δεν πρέπει να τους αφήσουμε να ελέγξουν την παραγωγή τροφής. Στη χώρα μας διοργανώνονται γιορτές ανταλλαγής, όπου μπορούν οι πολίτες να βρίσκουν παραδοσιακούς σπόρους, ώστε να διατηρηθούν οι ποικιλίες, και να μην είναι εξαρτημένοι από τις πολυεθνικές. Γιορτές σπόρων διοργανώνονται στο Λέχαιο Κορινθίας εδώ και χρόνια, ενώ πέρσι ο δήμος Σικυωνίων έκανε γιορτή στα Μποζικά. Ανάλογες εκδηλώσεις γίνονται στον Αλμυρό από την εναλλακτική κοινότητα «Πελίτι», στην Ακαδημία Πλάτωνος και αλλού. Η εφημερίδα Συμπολιτεία, σε συνδυασμό με την ιστοσελίδα net που θα βγει στον αέρα στις αρχές του 2013, ξεκινά τη δημιουργία βάσης δεδομένων με καλλιεργητές που θέλουν να δώσουν σπόρους, ώστε να απλωθεί η ανταλλαγή και να διασωθούν οι παραδοσιακές ποικιλίες. Όσοι έχουν στην κατοχή τους σπόρους και θέλουν να μπουν στο δίκτυο ανταλλαγής ας έλθουν σε επικοινωνία μαζί μας. Τηλ , Χρήσιμες ιστοσελίδες: biotechwatch.gr,peliti.gr, talogiatispenas.gr στο άρθρο «Aπαγόρευση της ελεύθερης διακίνησηςσπόρων» και βέβαια google και ψάξιμο. Συνταγές μαγειρικής σε εφημερίδα πολιτικοπολιτιστικού περιεχομένου; Γιατί όχι; Καιρός να (ξανα)ανακαλύψουμε γεύσεις ξεχασμένες, πνιγμένες μέσα σε τόνους fast-food και πιάτων υψηλής αισθητικής και αμφιβόλου γεύσεως. Στην προσπάθεια αυτή θα μας βοηθήσουν ερασιτέχνες και επαγγελματίες του είδους, απ όλο το Δήμο μας. Εγκαινιάζουμε τη στήλη όχι με ένα κυριακάτικο φαγητό (που θα λεγε κι η γιαγιά μου) αλλά με ένα «ταπεινό» και αγαπημένο φαγητό. Μαρουλοντολμαδες, κυρίες και κύριοι. Ένα φαγητό που συνδυάζει το χορταρικό με το κρέας και το ρύζι, λουσμένο στο λεμόνι. Ευχαριστούμε το μεζεδοπωλείο «Το Καντόνι» (Πιτσά Κορινθίας) για την παραχώρηση της πρώτης μας συνταγής! Μαρουλοντολμάδες απ το «Καντόνι» Υλικά 700 γρ. μοσχαρίσιος κιμάς 300 γρ. χοιρινός κιμάς 2 αυγά. ½ κούπα ρύζι 1 μέτριο κρεμμύδι Μαϊντανός - δυόσμος 25 φύλλα μαρούλι (3 μαρούλια περίπου). Αλάτι - πιπέρι. Χυμός 4-5 λεμονιών 2 κουταλιές σούπας αλεύρι Εκτέλεση Παίρνουμε τα μεγάλα φύλλα από τα μαρούλια και τα ζεματίζουμε με τα κοτσάνια προς τα κάτω για περίπου μισό λεπτό. Βάζουμε στην κατσαρόλα λάδι. Κατόπιν, απλώνουμε το φύλλο του μαρουλιού έτσι ώστε να βλέπουμε την απ έξω πλευρά και βάζουμε 2 κουταλιές της σούπας γέμιση, διπλώνουμε και τα βάζουμε στην κατσαρόλα. Τοποθετούμε ένα βαρύ πιάτο από πάνω και γεμίζουμε με νερό μέχρι να σκεπαστεί το φαγητό. Βράζουμε για μία ώρα σε σιγανή φωτιά. Στη συνέχεια χτυπάμε το χυμό των λεμονιών με 2 κουταλιές αλεύρι και περιχύνουμε τους μαρουλοντολμάδες. Αφήνουμε να πάρουν μια βράση ώστε να δέσει η σάλτσα τους. Καλή επιτυχία και καλή σας όρεξη!!! Μαρία Ζαχαράτου

11 Περιφερειακή Ανάπτυξη ΧΕΙΜΩΝΑΣ Ο περί «πωλών» Τατούλης Το μενού του ονειροπόλου Πέτρου περιέχει πολλές «εκπλήξεις» για τις τοπικές κοινωνίες, υπό το πρόσχημα της ανάπτυξης. Του Γρηγόρη Δημόπουλου Ήδη διανύουμε το δεύτερο μισό του πρώτου κύκλου της περιφερειακής διοίκησης. Ο χρόνος είναι ικανός για να αποτιμήσουμε καταστάσεις χωρίς να μας χρεώσει κάποιος δίκες προθέσεων, ότι δηλαδή ο τάδε ή ο δείνα έχει πάρει «επικίνδυνη κλίση» προς Γερμανία μεριά... Η τότε κυβέρνηση του ΠΑ- ΣΟΚ, όταν «κατέβαζε» το νομοσχέδιο για τον «Καλλικράτη», ήταν σαφής ως προς τους στόχους της. Το κείμενο του σχεδίου ανέφερε ανάμεσα σε άλλα: «... ήταν απόφασή μας, η νέα διοικητική διάρθρωση της χώρας να αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του Προγράμματος Σταθερότητας που έχουμε καταθέσει και στην ΕΕ». Αυτά έγραφε τότε το σχέδιο, και αβίαστα βγαίνει το συμπέρασμα ότι βρήκε δεκανίκια στο πρόσωπο των σημερινών περιφερειαρχών. Αυτών που, με πρωτοπόρο τον Πέτρο Τατούλη, στηρίζουν τη δημοσιονομική προσαρμογή με μείωση μισθών, κατάργηση συντάξεων, αύξηση άμεσων και έμμεσων φόρων κ.λπ., γιατί καλοβλέπουν ως ευκαιρία το «σπάσιμο» του ενιαίου της χώρας, ώστε να δημιουργηθούν προϋποθέσεις που θα τους διευκολύνουν στην εμπορευματοποίηση των τομέων της υγείας, της παιδείας, της πρόνοιας, της όποιας δημόσιας γης έχει απομείνει, των ακτών κ.λπ. Αναφανδόν η Ένωση Περιφερειών λέει ναι στις περικοπές! Ο πρόεδρος της Ένωσης Περιφερειών Ελλάδας (ΕΝΠΕ) Γ. Σγουρός, στις 6 Νοεμβρίου 2012 δήλωνε με επιστολή του προς τον πρωθυπουργό, εκφράζοντας το σύνολο των συναδέλφων του: «Οι Περιφέρειες έχουν αποδείξει έμπρακτα τη μέχρι σήμερα συμβολή τους στη δημοσιονομική εξυγίανση». Συμπερασματικά, το επιζητούμενο για το τωρινό σύστημα διαχείρισης της εξουσίας είναι: να παράξουν οι περιφέρειες πολιτικό αποτέλεσμα στην παραπάνω κατεύθυνση, χωρίς όμως το πολιτικό κόστος να χρεωθεί στην κεντρική εξουσία. Αντίθετα, να πιστωθούν την αναγνώριση και επιδοκιμασία των πολιτών για το ρητορικό εφεύρημα της «ανάπτυξης», ώστε το αλισβερίσι του ξεπουλήματος με μνημόνια ομοσπονδοποίησης (ΕΟΖ) να έρθει με τιμές και δόξες! Όταν η κεντρική διοίκηση σε καταδυναστεύει, ο απελπισμένος απ την «ανάπτυξη» πιάνεται. Το παιχνίδι το ξέρει καλά ο Πέτρος ο Α, περιφερειάρχης Τατούλης. «Απελευθερώστε τις Περιφέρειες από τον σφιχτό εναγκαλισμό του κράτους!». Προς Ράιχενμπαχ επιστολή, όπου μπλέκει την επιθυμία και τη φαντασίωση με την «έξυπνη εξειδίκευση»! Σπρώχνει τα ρέστα του στην επικοινωνιακή σπέκουλα. Πιστεύει αφελώς πως με επιμελημένη διάθλαση το καταστροφικό μπορεί να φαντάζει ως ιδανικό! Στο μενού του ονειροπόλου Πέτρου και η «ολέθρια φαντασίωση», όπου ο μετρ των υπεραξιών Στασινόπουλος, μετά το μπουρλότο του θανάτου με έξι εργάτες, γεμίζει τον ουρανό φωτοβολίδες στα εγκαίνια του Mall και με ακριβή σκόπευση «σκοτώνει» τους εμπόρους αυτή τη φορά, Ε. Ξένου πάλι για την επί πλέον κονόμα. Ετοιμάζεται να κόψει κορδέλες στο σπουδαίο αναπτυξιακό έργο,αποδεικνύοντας στην πράξη τη μέγιστη δυνατή σύμφυση της Περιφέρειας με τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Η αγοραία «αξιοποίηση», στην περίπτωση του Mall δεν μπορεί να εκληφθεί ως μεμονωμένο γεγονός, ξεκομμένο από τον τρόπο που η Περιφέρεια αντιλαμβάνεται τα πράγματα. Συνειδητά, σε διατεταγμένη υπηρεσία, έχει επιλέξει ερήμην των πολιτών αυτή την «αναπτυξιακή» πολιτική, εκμεταλλευόμενη ασύστολα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Πελοποννήσου. Αυτή είναι η πραγματικότητα, πέρα από τις πιασάρικες λέξεις-κλειδιά, όπως «ενωμένη», «ισχυρή», «λαϊκή», «Νέα Πελοπόννησος» μιας δήθεν δικής μας ευημερίας.για τους πολίτες, ο όρος ανάπτυξη δεν έχει αντίκρισμα αν δεν συμπυκνώνει ως αυτονόητο προαπαιτούμενο τον κοινωνικό της χαρακτήρα: ποιον κατά κύριο και ουσιαστικό λόγο εξυπηρετεί, τι προάγει, αν είναι συμβατή με την ιστορία και την κουλτούρα του τόπου. Αν δεν τα έχει όλ αυτά, τότε «φοβού τους Γερμανούς και δώρα φέροντας» Ο περί «πωλών» Τατούλης από τον Φεβρουάριο έχει ήδη ξεκαθαρίσει στην εφημερίδα «Le Figaro» ότι η οικονομία ορίζει πλέον τους πολιτικούς κανόνες. Με μπούσουλα την παραπάνω δήλωση και τη διαδικασία εκμίσθωσης δικαιώματος για έρευνα και διαχείριση του εθνικού μας πλούτου, ανοίγει δρόμο σε πολυεθνικές συμπράξεις για υψηλή κερδοφορία: * Σε ρόλο «γκαουλάιτερ», συντονίζει τα «συνέδρια της μπιραρίας», αγνοώντας επιδεικτικά το δημόσιο συμφέρον και τα δικαιώματα των πολιτών. * Βάζει τον θεμέλιο λίθο στη «βαριά βιομηχανία» των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, με την ίδρυση του πρώτου Μεσογειακού Ινστιτούτου Έρευνας. * Υπογράφει, χωρίς να έχει συζητηθεί και εγκριθεί από το Περιφερειακό Συμβούλιο, προγραμματική σύμβαση που παραχωρεί τη διαχείριση των υδάτων στην ΕΥΔΑΠ ΑΕ, την οποία προτίθεται ήδη να αγοράσει η Suez Lyonnaise des Eaux. Μια εταιρεία που, απ όπου έχει περάσει, έχει αφήσει συντρίμμια... * Επιχειρεί τη μετάλλαξη του δημόσιου χαρακτήρα του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, συνδέοντάς το με το αγοραίο επιχειρείν! * Απαιτεί καθ υπόδειξιν να αλώσει τις δημόσιες δομές υγείας που φτιάχτηκαν με λεφτά του Έλληνα φορολογούμενου, προσβλέποντας σε επιχειρηματικές συμπράξεις. * Το δούλεμα πάει σύννεφο με τα δήθεν «πελοποννησιακά προϊόντα», με τις περισσότερες περιοχές ΠΓΕ και προϊόντα ΠΟΠ απ όπου αλλού! * Υποχρεωτικό «brand name Πελοπόννησος», με πρόσχημα την «απώλεια προσώπου». (Ο Περιφερειάρχης σημείωσε ιδιαίτερα την ανάγκη πιστοποίησης όχι μόνο των παραγωγών φορέων αλλά και των προϊόντων, «διαφορετικά δεν θα δύνανται να έχουν εξαγώγιμο χαρακτήρα»!) * Τα επενδυτικά εγχειρήματα στο Τατουλιστάν θα συνοδεύονται από ισάριθμα προγράμματα συμβολαιακής γεωργίας, γιατί διαφορετικά ο κίνδυνος για face loss ελλοχεύει! * Νερό δεν περισσεύει για εκτός στρατηγικού σχεδίου καλλιέργειες... Για όλ αυτά, για μας και για τα παιδιά μας, έχει φροντίσει ο περί «πωλών» Πέτρος. Εκτός αν οι πολίτες της περιφέρειας αρθρώσουν ικανή πολιτική έκφραση, διαμηνύοντάς του: τα νέα που μας έφερες μας χάιδεψαν τ αυτιά, μ απέχουνε πολύ απ την αλήθεια... Αφήστε ήσυχους αυτούς που γεννιούνται! Μεριάστε να μεγαλώσουν. Μην τα χετε σκεφτεί όλα γι αυτούς... kavosnews.gr

12 12 ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ Λόγος Αργύρης Χιόνης ο Θροφαρεύς Ο Θεόδωρος Αδαλάκης προτείνει 3 βιβλία Του Αργύρη δεν του ταιριάζουν λυπημένα μνημόσυνα, μελαγχολικά λογύδρια και ψαλμωδίες του χαμού. Αυτή την περίοδο μάζευε τις ελιές του, κοιτούσε τον Κορινθιακό να αφρίζει, τον Παρνασσό να χιονοφορτώνεται, έξυνε τα μολύβια του για να παλέψει με τις λέξεις και γιόμιζε το ποτήρι του. Ένα χρόνο πριν, στο μικρό Θροφαρί, ετοιμαζόταν να γευτεί το νέο του ελαιόλαδο, από τα δένδρα που με αγάπη καλλιεργούσε. Ο Αργύρης του χώματος και του πνεύματος, από τα περασμένα Χριστούγεννα βλέπει από την ουράνια αυλή των ποιητών την Ελλάδα να στροβιλίζεται στο γύρο του θανάτου. Ανεκτίμητη κληρονομιά τα γραπτά του. Θα μας δείχνουν πάντα το δρόμο της αγάπης για τη γη και τον πολιτισμό. Στην εφημερίδα μας, όπως και στην ψυχή μας, πάντα θα έχει μια θέση ο λόγος του. Σ αυτό το φύλλο μάς μιλά για το βιβλίο. Κρασί και λάδι από τις νέες σοδειές, στη μνήμη του Λουκάς Ψαράκης Πρωτότυπο απόσπασμα από μια συνέντευξη στο Χρήστο Χατούπη που δεν δημοσιεύτηκε ποτέ και γράφτηκε από τον Αργύρη, στην αγαπημένη του «γριά Remington» Σε κάθε φύλλο, ένα από τα βιβλιοπωλεία του Δήμου θα μας προτείνει μερικά βιβλία. Σήμερα ξεκινάμε με το Βιβλιοπωλείο του Θεόδωρου Αδαλάκη στο Ξυλόκαστρο 1. «Όλα σου τα μαθα μα ξέχασα μια λέξη» του Δημήτρη Μπουραντά, από τις Εκδόσεις Πατάκη Ο Δ. Μ., συνειδητοποιώντας ότι η ζωή είναι μόνο μία και αγωνιώντας για τη γνώση που σαν κληρονομιά αφήνει ο καθένας πίσω του, έγραψε αυτό το μυθιστόρημα. Χαρακτηριστικά αναφέρει: «Η ζωή μας είναι μόνο μία, και μάλιστα μικρής διάρκειας. Αυτό το θέατρο μπορούμε να το παίξουμε μόνο μια φορά. Χωρίς πρόβα, χωρίς δοκιμή. Γι αυτό πρέπει να το παίξουμε όσο γίνεται καλύτερα, και για μας τους ίδιους και για όσους αγαπάμε». 2. «Ληξιπρόθεσμα δάνεια» του Πέτρου Μάρκαρη, από τις Εκδόσεις Γαβριηλίδη Το βιβλίο είναι το πρώτο μιας τριλογίας, της τριλογίας της κρίσεως. Και τα τρία μυθιστορήματα έχουν θέμα την κρίση που ταλανίζει σήμερα τους Έλληνες. Ένας γάμος, που ακολουθείται από δολοφονίες ανθρώπων του χρήματος, κάνει τον αστυνόμο Χαρίτο να τρέχει. 3. «Αηδονόπιτα» του Ισίδωρου Ζούργου, από τις Εκδόσεις Πατάκη Η περιήγηση ενός Αμερικανού φιλέλληνα στον κόσμο της ελληνικής επανάστασης του Η προσήλωση του Ι. Ζ. στον αγώνα των λαών ενάντια στην απολυταρχία δίνει την αφορμή να ξεδιπλωθούν πέντε χρόνια πολέμου και ονείρων. Στο βιβλίο συναντάμε γνωστά ονόματα της ελληνικής επανάστασης αλλά και άγνωστους αγωνιστές. Η αρραβωνιαστικιά του αυτοκράτορα Της Λίτσας Βαρβιτσιώτη Ήταν η τελευταία μεγάλη δούκισσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, κόρη του μεγάλου δούκα Λουκά Νοταρά, ο οποίος είχε παντρευτεί την αδελφή του αυτοκράτορα, εξ ου και η Άννα στην Ιταλία υπέγραφε ως Άννα Παλαιολογίνα Νοταρά. Σύμφωνα με τον Ιταλό χρονικογράφο Marin Sanudo, Η Άννα διασώθηκε μετά την Άλωση και κατέφυγε στην Ιταλία. Ο θείος της, Αγγελής, κατέφυγε στην Κορινθία και θεμελίωσε το Αρχοντικό Νοταρά στα Τρίκαλα ανάμεσα στον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και την Άννα είχε αναπτυχθεί παράφορος -πλην όμως ανεκπλήρωτος- έρωτας. Ο Μανώλης Καλομοίρης, στην όπερά του -βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Νίκου Καζαντζάκη «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος»- θέλει τον αυτοκράτορα και την Άννα να συναντώνται στις επάλξεις της Πόλης λίγο πριν από την Άλωση. «Από παιδούλα μ έμαθαν να σ αγαπάω και να προσμένω πως ταίριαζα μαζί σου τη ζωή μου» του λέει, κι εκείνος της απαντά: «Ω κόρη εσύ πανέμορφη, που κάποτε ζούσα με την ελπίδα ταίρι μου πιστό εκεί στο Μυστρά μαζί σου τη ζωή μου να τελειώσω. Άλλα μας έταξε η μοίρα». Η Άννα επέζησε και κατέφυγε στην Ιταλία, όπου ο καρδινάλιος Βησσαρίων την πήρε υπό την προστασία του. Ο επιφανής βυζαντινός Φραγκούλης Σερβόπουλος σε γράμμα του αποκαλεί την Άννα «sponsa imperialis», που σημαίνει «μνηστή του αυτοκράτορα». Το 1475 η Άννα εγκαταστάθηκε στη Βενετία. Εκεί ασχολείται με τη διάσωση της ελληνικής γλώσσας, αγοράζει ελληνικά χειρόγραφα και στήνει τυπογραφείο, που εξελίχθηκε σε ένα από τα πιο σπουδαία της Ιταλίας. Η επιχείρηση είχε καθαρά ελληνικό χρώμα. Το πιο σπουδαίο επίτευγμά της ήταν η έκδοση του λεξικού «Ετυμολογικόν Μέγα κατά αλφάβητον το παν ωφέλιμον» (1499), που προετοιμαζόταν επί έξι ολόκληρα χρόνια. Το τυπογραφείο έκλεισε το Η Άννα πέθανε το Η ελληνική κοινότητα μετά τον θάνατό της, εκπληρώνοντας επιθυμία της, ενέκρινε την οικοδόμηση ναού «στο όνομα του Αγίου Γεωργίου» και τη δημιουργία ορθόδοξου κοιμητηρίου. Ο θείος της Άννας, Αγγελής ή Άγγελος Νοταράς, μετά την Άλωση ήρθε στα Τρίκαλα Κορινθίας και έχτισε το Αρχοντικό Νοταρά, στη θέση όπου βρίσκεται σήμερα. Είναι σχεδόν ερειπωμένο από τη φθορά του χρόνου και τη δική μας αδιαφορία. Ποιος θα μιλήσει άραγε γι αυτό; Ποιος θα ενδιαφερθεί;;; (πηγή: Στ. Κουτίβας - Παν. Ωπτοχοεύς)

13 Rock n Rocks ΧΕΙΜΩΝΑΣ Βότσαλα για τις παγερές νύχτες Ιδέες για την αξιοποίηση των φυσικών μας πόρων Mental Waves Ο ροκ μαΐστρος του Ξυλοκάστρου Το περασμένο καλοκαίρι είδαμε, δύο φορές μάλιστα, τέσσερις πιτσιρικάδες να ροκάρουν στο Ξυλόκαστρο. Την πρώτη στο φεστιβάλ νέων που έγινε στην πλατεία και τη δεύτερη στο ροκ πάρτυ που διοργάνωσε ο Προοδευτικός Σύλλογος Συκιάς «Άγγελος Σικελιανός», στο πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής. Τους βρήκαμε στο στούντιο όπου μαζεύονται, για να τους γνωρίσουμε καλύτερα. Είναι οι Mental Waves, και τους αποτελούν οι: Άλεξ Κοβέσνικοβ (19χρ. κιθάρα), Χρήστος Μιχόπουλος (17χρ. μπάσο), Μιχάλης Ρουσσινός (17χρ. κιθάρα) και Γιάννης Τσεμπετζής (17χρ. ντραμς). Πώς προέκυψε το συγκρότημα και πότε; Μιχάλης: Μάθαινα από τη Β δημοτικού κλασική κιθάρα. Στην αρχή μου άρεσε, αλλά στη Β γυμνασίου σταμάτησα. Σ ένα πάρτυ όμως που έκανα, πέρσι τα Χριστούγεννα, μου είπε ο Άλεξ ότι θέλει να παίξει κιθάρα κι έβγαλα την κλασική και γρατζουνήσαμε. Έτσι ξεκίνησε η φάση. Πήγαμε και στο Γιάννη, παίξαμε και πωρώθηκε κι αυτός, πήρε ντραμς και στη συνέχεια πήρε κι ο Χρήστος το μπάσο και ξεκινήσαμε. Γιάννης: Μας βοήθησαν πολύ κάποιοι άνθρωποι που γνωρίζουν μουσική, όπως ο Αντώνης Λυμπερίδης που του Κώστα Αρβανιτάκη έπαιζε στους Moles και τον ευχαριστούμε πολύ Μιχάλης: Ο Ανδρέας Χασάπης, που μου έμαθε κιθάρα Γιάννης: Και ο Τάσος Γεωργόπουλος, που με μαθαίνει ντραμς. Τι σημαίνει για σας το να παίζετε μουσική; Γιάννης: Είναι ένας τρόπος καλλιέργειας της ψυχής, ένας τρόπος ψυχαγωγίας, και μάλιστα ο πιο ποιοτικός από τους σημερινούς τρόπους διασκέδασης. Χρήστος: Είναι μια διέξοδος. Αν και φέτος, λόγω του διαβάσματος, δεν παίζουμε πολύ συχνά, περίπου μία φορά την εβδομάδα, μας βοηθάει να ξεφεύγουμε. Πώς είναι η ζωή για τους νέους σαν κι εσάς στο Ξυλόκαστρο; Γιάννης: Το Ξυλόκαστρο είναι όμορφη πόλη και συνδυάζει πολλά πράγματα. Έχει τις προδιαγραφές να γίνει ακόμα ωραιότερη, αλλά πλέον για τη ζωή των νέων είναι ουσιαστικά νεκρή πόλη. Άλεξ: Είναι πεθαμένη πόλη. Γιάννης: Η μόνη διασκέδαση είναι κάθε Σαββατοκύριακο στα κλαμπ, δεν έχει κάτι άλλο να ξεφύγεις. Σίγουρα στο μυαλό κάθε νέου στην ηλικία μας είναι να φύγει, να πάει να σπουδάσει σε μια μεγαλύτερη πόλη που θα του προσφέρει πολλές εμπειρίες ζωής. Μετά θ αποφασίσει αν θα γυρίσει πίσω. Τι θα προτείνατε ν αλλάξουν σ αυτούς που κυβερνούν τον τόπο; Μιχάλης: Θα ήθελα πιο οργανωμένους αθλητικούς χώρους, γιατί αυτοί που έχουμε είναι ψιλοδιαλυμένοι. Πριν από 4 χρόνια ζητούσαμε συνέχεια από το Δήμο να φτιάξει ένα skate park. Μετά από 3 χρόνια σταματήσαμε να περιμένουμε απ το Δήμο και ζητήσαμε να μας παραχωρήσουν ένα μέρος να το φτιάξουμε μόνοι μας. Έτσι φτιάξαμε με δικά μας έξοδα ένα χώρο στο πάρκο κυκλοφοριακής αγωγής, αλλά τελικά μας τα κλέψανε και τα παρατήσαμε. Άλεξ: Εγώ θα ήθελα ο Δήμος να κάνει περισσότερες εκδηλώσεις που θα βοηθήσουν τον κόσμο να δει και την άλλη πλευρά της ζωής απ αυτήν που ζει καθημερινά. Να κάνουν συναυλίες και να δώσουν λίγη ένταση και κάτι διαφορετικό στη ζωή μας. Δεν δίνουν βήμα στη νεολαία να κάνει τέτοια πράγματα. Χρήστος: Εκτός από οργανωμένες αθλητικές υποδομές, χρειάζονται και υποδομές για τον πολιτισμό. Όπως ένας χειμερινός κινηματογράφος, που θα δινε την ευκαιρία στα παιδιά να ξεφεύγουν λίγο. Κι ένας χώρος για συναυλίες χρειάζεται πολύ στον τόπο. Άλεξ: Ναι, ένας χώρος για συναυλίες θα βοηθούσε πολύ. Καλή συνέχεια παίδες. Keep rocking Γράφει η Πέγκυ Ζάρρου εναλλακτική θεραπεύτρια/μουσικός peggyzarrou@gmail.com Όπου κι αν βρεθώ, ακούω να μιλάνε για εναλλακτικές λύσεις θέρμανσης. Εκτός από το τζάκι και τις στόφες -που θα παίξουν πολύ φέτος- προτείνω ένα ζεστό, χαλαρωτικό μασάζ με πέτρες (τεχνική hot stones)! Βήμα 1ο: Βόλτα στην παραλία, όπου διαλέγω λείες και στρογγυλεμένες πέτρες με 2-10 εκ. διάμετρο, όσο γίνεται πιο πλακουτσωτές. Βήμα 2ο: Επιστροφή στο σπίτι για καλό πλύσιμο με σαπούνι (στο τέλος τις περνάω και με οινόπνευμα). Βήμα 3ο: Τις ζεσταίνω σε μπεν μαρί. Βάζω νερό στην κάτω κατσαρόλα, ενώ στην πάνω κατσαρόλα στρώνω μια πετσέτα. Τοποθετώ τις πέτρες χωρίς να ακουμπά η μία την άλλη και περιμένω να ζεσταθούν. Ιδανική θερμοκρασία είναι οι 50ο C. Τις αφαιρώ με μια κουτάλα και τις ακουμπάω στο τραπεζάκι, δίπλα από το χώρο όπου θα κάνω το μασάζ. Βήμα 4ο: Ένας τυχερός παρτενέρ, βιολογικό ηλιέλαιο και αγνό αιθέριο έλαιο λεβάντας. Αν δουλέψουμε σε γυμνό σώμα, θα φτιάξουμε πρώτα το λαδάκι μας (15-20 ml λάδι βάσης, με 5 σταγόνες αιθέριο έλαιο λεβάντας) και θα αλείψουμε την πλάτη του δέκτη. Με τα λαδωμένα χέρια μας πιάνουμε τις πέτρες -προσοχή να μην καίνε- και τις γλιστράμε απαλά, κάνοντας κυκλικές κινήσεις πάνω στο δέρμα. Αφήστε τη διαίσθησή σας να σας οδηγήσει. Αν δουλέψουμε πάνω από τα ρούχα δεν λαδώνουμε τις πέτρες. Tις τοποθετούμε αμφοτερόπλευρα της σπονδυλικής στήλης και κάνουμε απαλό μασάζ. Δέκα λεπτά είναι αρκετά για να ζεσταθεί και να ανακουφιστεί το σώμα από το κρύο αλλά και από την ένταση της ημέρας. Η μάλαξη με ζεστές πέτρες μπορεί να είναι τώρα της μόδας, αποτελεί όμως τεχνική γνωστή από την αρχαιότητα. Πόσο σοφή ήταν κι η γιαγιούλα μου Τη θυμάμαι να ζεσταίνει ένα κομμάτι μάρμαρο στο μάτι της κουζίνας, να το τυλίγει με πανιά και να το βάζει στη μέση της για να ανακουφιστεί. ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η τεχνική hot stones δεν απευθύνεται σε όλους. Σε περιπτώσεις που υπάρχουν σοβαρά προβλήματα υγείας, ρωτήστε τον οικογενειακό σας γιατρό ή έναν εξειδικευμένο πρακτικό πριν δοκιμάσετε.

14 14 ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ Όψεις «Αρσενάλι» νέα μουσική ενότητα Η των Active Member κατόπιν ωρίμου σκέψεως των δημιουργών δεν θα κυκλοφορήσει ως συλλεκτική έκδοση. «Η απόφαση αυτή πάρθηκε με γνώμονα την οικονομική κατάσταση όλων μας. Θεωρήσαμε ότι μια τέτοια κίνηση είναι πια ελιτίστικη και, έχοντας γνώση των καιρών, αποφεύγουμε να σας βάλουμε στο «τριπ» να χαλάσετε κι άλλα για μας από το υστέρημά σας. Μετά τις τελευταίες αυτές λεύτερες μέρες, γεμίζουμε το αρσενάλι μας με στίχους και ήχους, ζητώντας από το χτες και το σήμερα εκδίκηση κι από το αύριο χώρο για τα όνειρα και τη φαντασία μας. Σταθείτε δυνατοί και ψύχραιμοι. Πάψτε να ελπίζετε στο χτες. Απέχετε όσοι αντέχετε απ το παιχνίδι τους και να παραμείνετε άνθρωποι με το άλφα κυκλωμένο. Καλή αντάμωση στα όμορφα που μας χρωστάει η ζωή». Tα τραγούδια θα μοιραστούν δωρεάν από το activememberchannel (youtube.com). Ο θυμός και η οχλοκρατία Αριστοτέλης έχει γράψει: «Το να θυμώνεις Ο είναι εύκολο. Όμως, το να θυμώνεις για το σωστό λόγο, με το σωστό άνθρωπο, τη σωστή στιγμή, με το σωστό τρόπο, αυτό είναι το δύσκολο». Όταν, λοιπόν, ο θυμός μετατρέπεται σε οργή ανεξέλεγκτη, τότε ολισθαίνουμε προς την οχλοκρατία. Αυτό εξυπηρετεί εκείνους που έχουν τα μέσα να επιβάλλονται στο οργισμένο πλήθος. Το πλήθος μεταλλάσσεται σε όχλο, όταν ορμά να ξεσκίσει το πρώτο κομμάτι κρέας που του ρίχνουν. Έτσι, εκτονώνεται ο θυμός, αλλά τα προβλήματα του οργισμένου όχλου δε λύνονται. Οι αυτοκράτορες της Ρώμης αναδεικνύονταν δια βοής και ασκούσαν την εξουσία ελέω του πεινασμένου πλήθους. Αυτό το πετύχαιναν διότι στις μονομαχίες οι στρατιώτες τού αυτοκράτορα πετούσαν καρβέλια ψωμί στο λαό, που παραληρούσε και επευφημούσε τον άρχοντα. Την άλλη μέρα, ωστόσο, η πείνα ήταν παρούσα, η αρρώστια θέριζε το χειμαζόμενο λαό, οι φοροεισπράκτορες ξεζούμιζαν τους πληβείους. Γι αυτό ο θυμός πρέπει να στραφεί ενάντια στους αυτοκράτορες του σημερινού κόσμου. Αυτοί είναι οι αίτιοι, μαζί με τους μεγάλους τραπεζομεγαλοβιομήχανους του σημερινού κόσμου. Οι μετανάστες είναι το κρέας το πεταμένο στα λιοντάρια της αρένας. Αγρυπνείτε γιατί το τέρας είναι αδηφάγο και, αφού κατασπαράξει όλα όσα βρει γύρω του, στο τέλος αποτελειώνει τα παιδιά του. Γιούλα Δήμου Κοινωνία Προσοχή! Αφού δεν πιάσαν τόπο τα γραπτά, απόψε θα σ τα πω τραγουδιστά: Έλληνα συμπατριώτη είσαι κότα πρώτη, μη μου γκρινιάζεις ότι φταίει ο σφαγέας, αλλά ο εαυτός σου ο εκτροφέας Κι εσύ κορδωμένο μου κοκόρι που φωνάζεις ότι τα δικά σου αυγά είναι τα χρυσά τυλιγμένα στο μίσος, στα σύμβολα και στα σκατά, κλούβια είναι κι αυτά. Ένα χαρτί υγείας είσαι κι εσύ, μόλις το σύστημα ενεργηθεί θα πάρεις τη θέση σου τη φυσική στης τουαλέτας την οπή. Κοινωνία, προσοχή! Πέσε και παίρνε ελληναρά, προσκύνα μπλε, πράσινους, κόκκινους, πορτοκαλί, αγκυλωτούς και ξύλινους σταυρούς, έχουνε μπόλικους απ αυτούς. Κι εσύ που τώρα την είδες επαναστάτης, τόσα χρόνια πώς ήσουν νεκροθάφτης; Η ψήφος σου μπορεί να είχε κάποια αξία αν δινόταν έτσι πριν μια εικοσαετία. Κοινωνία, προσοχή! Απόψε κάνω νέα αρχή, το δικαίωμα μου το δίνει η δική σου ανοχή. Σε φιλώ λοιπόν στο στόμα και σου αφήνω μια μπουκιά χώμα, με δυο σπόρους φτυστούς σαν δίδυμους αδελφούς μα λίγο διαφορετικούς, τους ψεύτικους και τους αληθινούς. Από εσένα εξαρτάται ποιον θα «φας» για να χωνέψεις, ποιον με αγάπη θ αναθρέψεις, ποιον θα φτύσεις στη φωτιά, ποιον θα σπείρεις για τη νέα τη σοδειά. Θα σου μιλήσω για μια βίαιη επανάσταση ενάντια στην απανθρωπιά του ανθρώπου, στην ίδια του τη διάσταση. Όταν δέχτηκες το χρήμα ως ισοδύναμο της ζωής, αυτόματα η κοινωνία έγινε πόρνη περιωπής. Έπαρση, αλαζονεία, εγωισμός, ίσον πατριωτισμός. Δεν σου αρέσει αυτή η πρόσθεση, γι αυτό κάνω την παρακάτω πρόποση: Στην υγειά σου πατριώτη στο κορόιδο των πολιτικών και το εργαλείο των αφεντικών. Κοίτα πέρα των ηπείρων τα απέραντα τοπία για να νιώσεις τι θα πει ελευθερία. Δεν στο παίζω δάσκαλος ούτε προφήτης, είμαι απλά ένας συντοπίτης, μπουχτισμένος από γκρίνια και μιζέρια, είπα να ξεσκονίσω λίγο τα αστέρια. Μπορεί να είμαι ο κόμπος στη γραβάτα σου ή τα ανέμελα χαμένα νιάτα σου. Μπορεί να είμαι μια σφαίρα που έχει χαθεί ψάχνοντας τη θαλάμη της για να χωθεί. Μπορεί να είμαι ένα σπασμένο σύνορο στης ενοχής σου τον περίβολο. Μπορεί να είμαι η καύτρα του μυαλού σου που έκαψε τα θέλω, τα πρέπει και τα μη του εαυτού σου. Μπορεί και να μαι αντίδωρο στο στόμα εγκληματία, η τελευταία του μπουκιά, η τελευταία του αμαρτία. Θα μπορούσα να ήμουν μια σφραγίδα στης υδρόγειου την οβίδα, οι συντεταγμένες είναι ακριβείς, ο στόχος προφανής. Η απόφαση έχει ήδη ληφθεί, το παρόν έχει κατασχεθεί. Είμαι όμως σίγουρα ο καθρέφτης που διαρκώς έχω μπροστά μου. Τον κοιτάζω κι αυτός γελάει με τα χάλια τα δικά μου. Χρήστος ο Κουρέας

15 Ρεπορτάζ ΧΕΙΜΩΝΑΣ Ασυδοσία μέχρι κεραίας Υπάρχει πολλή συζήτηση τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό γύρω από τις κεραίες, ειδικά της κινητής τηλεφωνίας. Για μεγάλη μερίδα του κόσμου δεν τρέχει και τίποτα. Για άλλους είναι αναγκαίο κακό, αφού θέλουμε κινητό τηλέφωνο και μοντέρνα ζωή. Υπάρχει ωστόσο και μια μερίδα, ολοένα διευρυνόμενη, που έχει πειστεί ότι οι κεραίες της κινητής τηλεφωνίας δημιουργούν σοβαρούς κινδύνους. Οι κεραίες της κινητής τηλεφωνίας δεν είναι αθώες. Έρευνες έχουν υποδείξει τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία ως ενόχους για μια σειρά σοβαρές ασθένειες και ειδικότερα για καταστροφή του DNA, όγκους και καρκινογενέσεις. Πολλές οργανώσεις και κινήματα παγκοσμίως ζητούν από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) να επανακαθορίσει τα όρια έκθεσης του ανθρώπου στην ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία. Μαζί τους έχει συνταχθεί και το Ευρωκοινοβούλιο, που με ψήφισμά του το 2009 ζήτησε τον επανακαθορισμό προς τα κάτω των ορίων ασφαλούς έκθεσης στην ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία. Αλλά η υγεία των ανθρώπων έχει προφανώς δευτερεύουσα σημασία, σε σχέση με τα κέρδη των διαφόρων πολυεθνικών, Vodafone, Motorola, Nokia κ.λπ. Και όμως, είναι σχετικά εύκολο να βρεθούν λύσεις: Με αύξηση του ύψους των κεραιών, ώστε να μη βρίσκονται στο ίδιο ύψος με τα απέναντι κτίρια (στα σημεία αυτά έχει μετρηθεί αυξημένη επικινδυνότητα). Με βελτίωση της τεχνολογίας των κινητών, ώστε να λειτουργούν σε χαμηλότερη ένταση (και άρα με μικρότερη επικινδυνότητα). Με τη μεταφορά των κεραιών από τις πόλεις και τη μετακίνησή τους σε μέρη όπου ενοχλούν λιγότερο. Με την εγκατάσταση περισσότερων, αλλά μικρότερης ισχύος κεραιών. Και, κυρίως, με τη χρησιμοποίηση των ίδιων κεραιών από όλους τους παρόχους, ώστε να μην έχει ο καθένας τη δική του κεραία. Αλλά όλ αυτά (εκτός του τελευταίου, το οποίο αντίκειται στους κακώς εννοούμενους όρους του ανταγωνισμού) συναντούν το τείχος που λέγεται αύξηση του κόστους, πράγμα που είναι κόκκινο πανί για τις εταιρείες Καμουφλαρισμένη κεραία Μέσα στην πόλη του Ξυλοκάστρου, και συγκεκριμένα δίπλα στα ΚΤΕΛ, υπάρχει κεραία που λειτουργεί χωρίς άδεια. Είναι μάλιστα πονηρά καμουφλαρισμένη και μοιάζει με θερμοσίφωνα! Πριν από χρόνια, συμπολίτες μας είχαν αντιληφθεί ότι η κεραία αυτή λειτουργούσε χωρίς άδεια και την είχαν αδρανοποιήσει, κόβοντας το ρεύμα. Αλλά άγνωστο πώς, τώρα έχει τεθεί και πάλι σε λειτουργία! Παράνομα, φυσικά. Το γνωρίζει ο Δήμαρχος; Έχει κάνει κάτι γι αυτό; Άλλη κεραία βρίσκεται στο κτίριο του ΟΤΕ Ξυλοκάστρου, η οποία έχει μεν άδεια, βρίσκεται όμως σε μικρή απόσταση (περίπου 100 μέτρα) από το 3ο δημοτικό σχολείο και το 3ο νηπιαγωγείο. Επειδή οι οργανισμοί των παιδιών είναι πιο ευαίσθητοι στην ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία, και φυσικά είναι εξαιρετικά σημαντική, η κεραία αυτή πρέπει να απομακρυνθεί. ΥΓ: Το παρόν άρθρο αφιερώνεται στον Γιώργο Μαντζώρο, φίλο και συναγωνιστή κι έναν απ αυτούς που ενεργοποιήθηκαν για το θέμα, πάλεψαν και κατάφεραν να κερδίσουν νίκες. Καλό ταξίδι, Γιώργο Έμυ Μπέτζελου Αποστόλης Θεοδωρόπουλος «Δεν μπορώ να κινηθώ στο Ξυλόκαστρο» του Γιώργου Ψύλλα 1 Γιώργος Ψύλλας είναι Ο ένας συμπολίτης μας, κάτοικος Κάτω Λουτρού, που μετά από ένα ατύχημα με το μηχανάκι του, καθηλώθηκε σε αναπηρικό αμαξίδιο. Η μεγάλη αυτή αλλαγή στη ζωή του, όμως, δεν τον οδήγησε σε «απόσυρση». Είναι ενεργός και το παλεύει, όπως όλοι μας. Μαζί με τη γυναίκα του, Αγγέλικα, προσπαθούν να ζήσουν σ ένα περιβάλλον εχθρικό για τους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Πέρα από τη δαιδαλώδη ελληνική γραφειοκρατία, που είναι ακόμα μεγαλύτερος βραχνάς για τους ΑΜΕΑ που αναγκάζονται να έχουν πολύ συχνότερη επαφή μαζί της, οι υποδομές και οι συνήθειες όλων μας κάνουν την καθημερινότητά τους ακόμα δυσκολότερη. Το ρεπορτάζ της εφημερίδας μας έχει σκοπό να μας βοηθήσει να βάλουμε όλοι στο μυαλό μας ότι υπάρχουν κι αυτοί οι άνθρωποι. Γιατί δυστυχώς δεν το έχουμε. Σχεδιάζουμε έργα χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη τις ανάγκες τους και η καθημερινή μας συμπεριφορά δείχνει ότι τις αγνοούμε κιόλας. Είναι συγκλονιστικά τα λόγια του Γιώργου όταν λέει ότι «δεν έρχομαι στο Ξυλόκαστρο ούτε για καφέ πια, γιατί δεν μπορώ να κυκλοφορήσω». Φωτ. 1: «Το Ξυλόκαστρο είναι αφιλόξενο για μένα και για κάθε άνθρωπο που είναι 2 3 σε καροτσάκι. Δεν έρχομαι συχνά, γιατί απλώς δεν μπορώ να κυκλοφορήσω. Σε πάρα πολλά σημεία, ακόμα κι όταν στην άκρη των πεζοδρομίων υπάρχει ράμπα για ν ανέβουμε, έχουν «φυτρώσει» κολώνες, κάνοντας την πρόσβαση αδύνατη. Και αν δεν υπάρχει κολώνα, κάποιο αυτοκίνητο θα έχει παρκάρει μπροστά». Φωτ. 2: «Στη συντριπτική πλειοψηφία των υπηρεσιών και των τραπεζών δεν έχω πρόσβαση. Στο δημαρχείο, πρέπει να ειδοποιήσουμε την υπάλληλο να βγει έξω για να με εξυπηρετήσει. ΙΚΑ, Πολεοδομία, τράπεζες -εκτός από την Αγροτική- είναι επίσης απρόσιτες. Εδώ μέχρι και στο ΙΚΑ Κιάτου, όπου πρέπει να πηγαίνουμε για να εξεταστούμε από επιτροπές, έφτιαξαν καινούριο κτίριο και δεν προέβλεψαν ράμπα! Την πρόσθεσαν μετά! Η ειρωνεία είναι ότι σε πολλές υπηρεσίες υπάρχει ανακοίνωση που λέει ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχουν προτεραιότητα!». Φωτ. 3: «Ακόμα και για καφέ είναι δύσκολο να έρθω. Λίγα μαγαζιά προβλέπουν την είσοδο ενός ΑΜΕΑ με καροτσάκι στο χώρο τους. Σε μερικά μαγαζιά για να πάω πρέπει να σταματήσουμε την κυκλοφορία και να προσπαθήσουν περισσότερα από ένα άτομα για να ολοκληρωθεί η αποστολή! Δεν έρχομαι στο 4 Ξυλόκαστρο ούτε για καφέ πια, γιατί δεν μπορώ να κυκλοφορήσω». Φωτ. 4: «Η μετακίνηση στα περισσότερα πεζοδρόμια του Ξυλοκάστρου είναι ανέφικτη. Λίγα απ αυτά, στον εμπορικό δρόμο, είναι προσβάσιμα για μένα. Κι αυτό με τη βασική προϋπόθεση ότι δεν θα έχει παρκάρει κάποιο όχημα μπροστά από τη ράμπα. Τα περισσότερα είναι πολύ μικρά, οπότε οι κολώνες και τα δέντρα δεν αφήνουν χώρο ούτε για καροτσάκι μικρού παιδιού. Πόσο μάλλον για το αμαξίδιο ενός ΑΜΕΑ!».

16 16 Κωνσταντίνος Τριανταφυλλόπουλος «Αν γινόταν ένα φιλικό Δερβένι-Ξυλόκαστρο, με χαρά θα συμμετείχα!» ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΡΡΟ Κωνσταντίνε, μίλησέ μας για τα συναισθήματά σου μόλις περνάς τον Ισθμό και πας στην Παιανία. Όταν έρχομαι στο Δερβένι, στις διακοπές, τα συναισθήματα είναι έντονα. Φεύγω από το πατρικό μου, την οικογένειά μου και τους φίλους μου και στενοχωριέμαι γι αυτό, αλλά πάω στο δεύτερο σπίτι μου, την Παιανία, και το ξεπερνάω γρήγορα. Προσηλώνομαι σ αυτό που κάνω και μου αρέσει πολύ. Η νοσταλγία πάντα υπάρχει, αλλά οι στόχοι μου και οι προσπάθειές μου τώρα είναι εκεί, στην Παιανία και στον Παναθηναϊκό. Τι είναι για σένα η Παιανία; Όλη μου η ζωή. Αν σκεφτείτε ότι είμαι 19 χρονών και τα τελευταία 7 χρόνια είμαι εδώ, καταλαβαίνετε ότι είναι η ζωή μου. Εδώ μεγάλωσα ουσιαστικά. Εδώ έφτιαξα την προσωπικότητά μου. Χριστούγεννα, Πάσχα, χαρές, απογοητεύσεις, όλα τα έζησα και τα ζω εδώ. Είναι το σπίτι μου. Ο Αστέρας Δερβενίου δίνει μεγάλη σημασία στα παιδικά του τμήματα. Τι θα έλεγες στα παιδιά; Θα τους έλεγα ότι το πιο σημαντικό κομμάτι στο ποδόσφαιρο είναι η προπόνηση. Μπορεί με τους αγώνες να αποκτάς εμπειρίες, αλλά οι προπονήσεις είναι η ουσία. Να προπονούνται. Ποιος είναι ο κολλητός σου στον Παναθηναϊκό; Ο κολλητός μου είναι ο Διαμαντής Χουχούμης. Είμαστε μαζί από την αρχή που έμεινα εδώ. Έχουμε κάνει όλα τα βήματα μαζί και συνεχίζουμε. Επίσης ο Κοτσόλης, ο Βύντρα και ο Σπυρόπουλος είναι πολύ καλοί μου φίλοι. Γενικά με όλους τους παίκτες έχω καλές σχέσεις και το κλίμα στην ομάδα είναι πολύ καλό. Με τον Καραγκούνη ή με τον Κατσουράνη: Ο Κάρα ήταν πολύ ζεστός και κοντά σε όλα τα παιδιά. Παθιασμένος με την μπάλα και την ομάδα. Μέσα στο γήπεδο, ακόμα κι όταν φώναζε, ήξερες ότι το κάνει από το πάθος του για την ομάδα και για να σε Κωνσταντίνος Τριανταφυλλόπουλος, ετών 19. Ένας νεαρός συμπολίτης μας απ το Δερβένι, που ασχολείται πλέον επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο ως παίκτης του Παναθηναϊκού και μέλος της Εθνικής Ελπίδων. Μια διαδρομή από τα παιδικά τμήματα του Αστέρα Δερβενίου στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο που φαντάζει τεράστια. Αλλά μιλώντας μαζί του, είδαμε ότι ο «Τριάντα» ούτε ανώριμος είναι (απεναντίας), ούτε το μυαλό του είναι πάνω απ το κεφάλι και γνωρίζει ότι έχει ακόμα δρόμο μπροστά του. πωρώσει. Ο Κατσουράνης ήταν με τις ώρες του. Σπουδαίος ποδοσφαιριστής κι αυτός, έχει την ποιότητα μέσα στο παιχνίδι να σε τραβήξει και να σε ανεβάσει. Όταν όμως φώναζε για κάτι, καλό θα ήταν να μην του πας κόντρα, γιατί τα πράγματα μπορεί να ξέφευγαν. Ρίξαμε μια ματιά στις λίστες του FIFA Σε έχουν κατατάξει στο Level 58 (με άριστα το 99) και η τιμή σου είναι ευρώ. Πώς κρίνεις την αξιολόγηση και πώς την τιμή; Καταρχάς να σου πω ότι δεν γνωρίζω με ποια κριτήρια βγαίνουν αυτές οι λίστες. Πάντως,τα νούμερα και οι κατατάξεις από μόνα τους δεν σημαίνουν κάτι για μένα. Ξέρω ότι πρέπει να δουλέψω σκληρά, να καθιερωθώ στον Παναθηναϊκό και να βοηθήσω την ομάδα. Σε τι ομάδα πιστεύεις ότι θα παίζεις σε πέντε χρόνια; Το συμβόλαιό μου με τον Παναθηναϊκό λήγει το Εύχομαι η ομάδα να ξεπεράσει τα προβλήματά της κι εγώ να είμαι εδώ. Το όνειρό μου είναι ο Παναθηναϊκός και θέλω να πάω ψηλά με την ομάδα. Facebook ή Twitter; Όλοι οι φίλοι μου από το Δερβένι προφίλ στο Facebook έχουν, και όλοι μας από κει επικοινωνούμε. Πολιτικά; Σκούρα τα μαύρα! Τα πράγματα θ αλλάξουν μόνο αν ξυπνήσουμε. Πρέπει να πάρει ο κόσμος την κατάσταση στα χέρια του. Δεν πρέπει να περιμένουμε να αλλάξουν τα πράγματα οι πολιτικοί. Όλος ο λαός πρέπει να ενεργοποιηθεί. Κάτι πρέπει να κάνουμε όλοι. Πώς κρίνεις το γεγονός ότι η πατρίδα σου έχει ενταχθεί στον ευρύτερο Δήμο Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης; Τα τελευταία δύο χρόνια πιστεύω ότι τα πράγματα χειροτέρεψαν για το Δερβένι. Το Ξυλόκαστρο ευνοείται περισσότερο από την ένωση, σαν μεγαλύτερη κωμόπολη και έδρα του νέου δήμου. Στο Δερβένι έκλεισαν όλες οι υπηρεσίες, τώρα ακούω ότι φεύγει και η τελευταία, το Ειρηνοδικείο, κι αυτό είναι πολύ κακό για τον τόπο μου και την τοπική αγορά. Πιστεύω ότι η ένωσή μας με το Ξυλόκαστρο δεν μας ευνόησε. Μίλησέ μας λίγο για την οικογένειά σου. Τι να πρωτοπώ για τους γονείς μου και τον αδελφό μου; Αν δεν ήσαν αυτοί, δεν θα κατάφερνα τίποτα. Οι θυσίες τους και η συμπαράστασή τους, οι αρχές που μου έχουν μεταδώσει είναι οι βάσεις όπου στηρίζομαι για να συνεχίσω. Με την προσπάθειά μου θέλω να δικαιώσω πρώτα αυτούς. Μπορούμε να ελπίσουμε ότι θα σε δούμε σε κάποιο αγώνα επίδειξης στα μέρη μας; Αν η εφημερίδα μας οργάνωνε κάτι τέτοιο θα δεχόσουν να έρθεις; Με μεγάλη μου χαρά! Αυτό βέβαια μπορεί να συμβεί μόνο το καλοκαίρι στις διακοπές. Αν γινόταν ένας φιλικός αγώνας Δερβένι Ξυλόκαστρο, θα έπαιρνα άδεια και με πολύ μεγάλη χαρά θα συμμετείχα. Θα ήθελες να μας υπογράψεις ένα αυτόγραφο; Με πολλή αγάπη!