ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ... 9 ΝΕΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΠΡΟΛΟΓΟΣ... 21

Transcript

1 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ ΝΕΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΑ ΟΡΓΑΝΑ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ ΤΟΥ ΧΙΤΛΕΡ ΚΑΚΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΩΝ ΑΙΧΜΑΛΩΤΩΝ ΠΟΛΕΜΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΧΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΚΑΚΗ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΣΕ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΕΣ ΠΕΡΙΟΧΕΣ ΕΙΛΩΤΕΙΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ Η «ΤΕΛΙΚΗ ΛΥΣΗ» ΤΟΥ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΕΠΙΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ

2 LORD RUSSELL OF LIVERPOOL ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΚΥΡΙΩΝ ΟΝΟΜΑΤΩΝ, ΤΟΠΩΝΥΜΙΩΝ ΚΑΙ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΟΡΩΝ ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ

3 ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΩΝ 1. Καμένα σώματα που βρέθηκαν στην εκκλησία τού Οραντούρ [σελ. 209, επάνω]. 2. Η σφαγή της Ωτέν [σελ. 209, κάτω αριστερά]. 3. Το χωριό Λίντιτσε [σελ. 210, επάνω]. 4. Μετά τη σφαγή στο Λίντιτσε [σελ. 210, κάτω]. 5. Φωτογραφία από μια μαζική εκτέλεση [σελ. 211, επάνω]. 6. Στο Μπίρκεναου τα σώματα καίγονταν σε λάκκους [σελ. 211, κάτω αριστερά]. 7. Απαγχονισμένοι πατριώτες στην Τιλ [σελ. 212]. 8. Η κύρια πύλη του στρατοπέδου συγκέντρωσης του Άουσβιτς [σελ. 213, επάνω]. 9. Ένας απ τους φούρνους στο κρεματόριο του στρατοπέδου του Μπούχενβαλντ [σελ. 213, κάτω]. 10 & 11. Άουσβιτς: Πόδια γυναικών απ την Πολωνία παραμορφωμένα από επεμβάσεις [σελ. 214, επάνω δεξιά & αριστερά]. 12. Άουσβιτς: Τεχνητά μέλη που έχουν αφαιρεθεί από θύματα των θαλάμων αερίων [σελ. 214, κάτω]. 13. Ζαρωμένα κεφάλια που βρέθηκαν στο στρατόπεδο του Μπούχενβαλντ [σελ. 215, επάνω]. 14. Ίλζε Κοχ, σύζυγος του διοικητή του στρατοπέδου του Μπούχενβαλντ [σελ. 215, κάτω]. 15. Η άδεια οδήγησης του Γιόζεφ Κράμερ [σελ. 216, επάνω]. 16. Κοχλίας σύνθλιψης δακτύλων που χρησιμοποιούσε η Γκεστάπο [σελ. 216, κάτω]. --

4 LORD RUSSELL OF LIVERPOOL 17. Ομαδικός τάφος στο Μπέλσεν [σελ. 217]. 18. «Θέαμα» που όμοιό του θα μπορούσε να δει κανείς σε οποιοδήποτε τμήμα του στρατοπέδου Μπέλσεν [σελ. 218, επάνω]. 19. Βρετανικά στρατεύματα καθαρίζουν το στρατόπεδο Μπέλσεν με εκσκαφείς [σελ. 218, κάτω]. 20. Η μοίρα του απλού ανθρώπου στα χέρια των ναζί. Φορτηγό γεμάτο πτώματα στο Μπούχενβαλντ [σελ. 219]. 21. Νέες αφίξεις γυναικών κρατουμένων που παρελαύνουν σ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης [σελ. 220]. 22. Σκίτσο της Βιολέτ Λεκόκ με τίτλο: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι». Το ζωγράφισε όταν ήταν κρατούμενη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης γυναικών στο Ράφενσμπρικ [σελ. 221, επάνω]. 23. Σκίτσο της ίδιας με τίτλο: «Επιλέγοντας θύματα» [σελ. 221, κάτω]. 24. Σκίτσο της Βιολέτ Λεκόκ με τίτλο: «Ήταν » [σελ. 222, επάνω]. 25. Σκίτσο της ίδιας με τίτλο: «Ήταν γυναικόπαιδα» [σελ. 222, κάτω]. 26. Ο υποστράτηγος Στρόοπ στο γκέτο της Βαρσοβίας [σελ. 223, επάνω]. 27. Εβραίοι που οδηγούνται έξω από ένα καταφύγιο του γκέτου της Βαρσοβίας [σελ. 223, κάτω]. 28. Η πορεία προς το σταθμό διαλογής [σελ. 224, επάνω]. 29. Τα θύματα στοιχίζονται πριν υποστούν σωματικό έλεγχο [σελ. 224, κάτω]. -10-

5 ΝΕΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΑΥΤΗ, ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ που έλαβα για να προσφέρω μια εισαγωγή σ ένα βιβλίο του οποίου ο συγγραφέας με μήνυσε κάποτε (επιτυχώς) για συκοφαντία (η πρώτη και ευτυχώς η τελευταία τέτοια περίπτωση), συνεπώς οφείλω αρχικά κάποιες εξηγήσεις. Τον Αύγουστο του 1954, όταν ήμουν ένας νεαρός ανταποκριτής Ξένου Τύπου, ο οποίος εργαζόταν στη Γερμανία για την Daily Telegraph, ο Λόρδος Ράσελ του Λίβερπουλ (τότε Βοηθός Γενικός Εισαγγελέας) έριξε έναν «κεραυνό εν αιθρία», με τη δημοσίευση του βιβλίου του «Η Μάστιγα του Ναζισμού», το οποίο υποστήριξε σθεναρά η Daily Express, του αντι-γερμανού Λόρδου Μπίβερμπρουκ. Αποτελώντας μια ωμή έκθεση των εγκλημάτων των Γερμανών κατά της ανθρωπότητας, το βιβλίο κυκλοφόρησε την περίοδο που η Δύση, η οποία απειλούνταν έντονα απ την επεκτατική Σοβιετική Ένωση, είχε αποφασίσει συνετά να επαναφέρει την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας του Δρ. Κόνραντ Αντενάουερ στο συνασπισμό των χωρών για την προώθηση κοινών συμφερόντων. Αυτό, σήμαινε την αναδημιουργία ενός Γερμανικού Στρατού μέσα στο ασφαλές πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Η πρόταση αυτή, που εκφράστηκε λίγο πριν παρέλθει μια δεκαετία απ την ήττα του Ναζισμού, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις στη Βρετανία, στην ίδια τη Γερμανία, και κυρίως στη Γαλλία, που είχε λεηλατηθεί πρόσφατα απ τους Γερμανούς για τρίτη φορά στην Ιστορία της. Την κρίσιμη στιγμή, η -11-

6 LORD RUSSELL OF LIVERPOOL γαλλική κυβέρνηση τηρούσε ουδέτερη στάση, ενώ οι γερμανικές συμφωνίες πλησίαζαν να έλθουν προς ψήφιση ενώπιον της Συνόδου του ΝΑΤΟ. Στο Λονδίνο, ο πρωθυπουργός Άντονι Ήντεν αντέδρασε βίαια και η Daily Telegraph απήχησε αυτή του την αντίδραση. Την επόμενη χρονιά το 1955 δημοσίευσα το πρώτο μου βιβλίο, «Back into Power», στο οποίο ερευνούσα σε βάθος την περίπλοκη συμπεριφορά των σύγχρονων Γερμανών απέναντι στα εγκλήματα πολέμου. Μου φάνηκε πως η Γερμανία του Αντενάουερ έκανε αρκετά καλή δουλειά, σε συνθήκες που δεν ήταν διόλου εύκολες. Μέσα σ αυτό το πλαίσιο, καταδίκασα το βιβλίο του Ράσελ ως: «κάτι που σίγουρα δεν πρόκειται να επανορθώσει την άποψη των Γερμανών για τα εγκλήματα πολέμου Για το νοήμονα Γερμανό (πρόσθετα), το βιβλίο αυτό, που κυκλοφόρησε πολλά χρόνια μετά τα γεγονότα, φάνηκε πως είναι απλώς ένα κακόβουλο σχέδιο ενός προκατειλημμένου ανθρώπου, το οποίο επιδίωκε να γείρει την πλάστιγγα σε βάρος του επανεξοπλισμού της Γερμανίας». Αναμφισβήτητα, ήταν απερίσκεπτο και αναιδές εκ μέρους ενός νεαρού δημοσιογραφίσκου να επιτεθεί τόσο λυσσαλέα σ ένα διακεκριμένο νομικό και πολεμικό ήρωα του οποίου ο γιος μάλιστα, Τζοκ Ράσελ (παρασημοφορημένος με το Στρατιωτικό Σταυρό: Military Cross ή MC) τύχαινε να είναι στενός μου φίλος. Ο Λόρδος Ράσελ με μήνυσε για συκοφαντία εξαιτίας μιας πρότασης την οποία θεώρησα απόλυτα αβλαβή μες στην αφέλεια της νιότης μου, όπου αναφερόμενος στο όνομά του σε μια υποσημείωση, έγραψα ότι: «Ο υπουργός Δικαιοσύνης τον ανάγκασε να παραιτηθεί». Είχε βέβαια τη δυνατότητα να πει πως δε συνέβη κάτι τέτοιο, εφόσον στον ίδιο είχε γίνει η προσφορά να επιλέξει. (Στις επόμενες εκδόσεις του βιβλίου μου, έπρεπε να αλλάξω το προσβλητικό απόσπασμα: «Ο υπουργός Δικαιοσύνης κάλεσε το Λόρδο Ράσελ ν αποκρύψει το βιβλίο -12-

7 Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ του, με την αιτιολογία πως θα επηρέαζε τη σύγχρονη αμφιλεγόμενη πολιτική ή να παραιτηθεί. Ο Λόρδος Ράσελ προτίμησε να δημοσιεύσει το βιβλίο και να παραιτηθεί»). Νευριασμένος, συμβουλεύτηκα μια νομική αυθεντία, τον περίφημο Έλενο Μίλμο (τον «Νταή»), ο οποίος με παρακίνησε ν αγωνιστώ. Εγώ συμφώνησα. Για κακή μου τύχη όμως, ο τότε εκδότης μου (που πλέον είναι μακαρίτης) επέλεξε να συνθηκολογήσει. Αναγκάστηκα να ικετεύσω. Ο Ράσελ ωστόσο ήταν αρκετά γενναιόδωρος, ώστε να μη ζητήσει αποζημίωση. Τα όσα περιλαμβάνονταν στο δικόγραφο της αγωγής που θα κατέθετε για λογαριασμό μου ο Μίλμο ήταν σίγουρα ανεπαρκή, για τα σημερινά δεδομένα. Αντίθετα τα τελευταία του λόγια, «στο εξής, αγαπητέ μου νεαρέ, να προσπαθήσεις σκληρά να μην ξανασυκοφαντήσεις ένα νομικό, διότι αυτοί ξέρουν πάντα καλύτερα!», ήταν μια πολύτιμη συμβουλή που άξιζε την αμοιβή που του έδωσα. Τώρα πια, εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Ήντεν, η Daily Telegraph και εγώ, είχαμε δίκιο να επικρίνουμε το βιβλίο του Ράσελ, δεδομένων των συνθηκών που επικρατούσαν τότε. Αν μη τι άλλο, έκτοτε, τα 50 χρόνια υποδειγματικής Γερμανίας με το εκπληκτικό ιστορικό δημοκρατίας και σεβασμού ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υποδειγματικής ακόμη και μεταξύ των Δυτικών της Συμμάχων, το έχουν ως τώρα αποδείξει. Αλλά η κολακευτική πρόσκληση εκ μέρους της οικογένειας του Ράσελ, να γράψω μια εισαγωγή για αυτή την επανέκδοση του βιβλίου «Η Μάστιγα του Ναζισμού», με έκανε να σκεφτώ σε βάθος το ειδεχθές ζήτημα των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, με το οποίο θα συνδέεται για πάντα με τα μελανότερα χρώματα ο προηγούμενος αιώνας. Καθώς βρισκόμαστε στην αυγή του 21ου αιώνα, ο στόχος αυτού του βιβλίου δε συνδέεται πλέον με τη Γερμανία, όπου μεγάλωσαν ήδη δυο ολόκληρες νέες γενιές, που δε λέρωσαν ποτέ τα χέρια τους με εγκλήματα πολέμου από την εποχή του Χίτλερ. Οι πραγματικοί στόχοι, είναι άλλοι. Από το 1945, το έγκλημα της γενοκτονίας και δεν πρέ- -13-

8 LORD RUSSELL OF LIVERPOOL πει να ξεχνά ποτέ κανείς ότι στις εκατόμβες του ναζιστικού ολοκαυτώματος, δε δολοφονήθηκαν μόνο Εβραίοι, αλλά και Ρώσοι, Πολωνοί, Γιουγκοσλάβοι, Ολλανδοί και Γάλλοι, ακόμη και Γερμανοί εφαρμόστηκε και σε άλλες χώρες του κόσμου πλην της Γερμανίας. Υπήρξαν οι γενοκτονίες της Κεντρικής Αφρικής. Τα φρικτά «χωράφια θανάτου» των φιλήσυχων Καμποτζιανών όπου υπολογίζεται πως ο Πολ Ποτ εξόντωσε το ένα τρίτο του πληθυσμού 1, τα εκατομμύρια Θιβετιανών και Κινέζων που σκοτώθηκαν κατά την Πολιτιστική Επανάσταση και τα σοβιετικά στρατόπεδα θανάτου, που συνέχισαν να λειτουργούν ακόμη και μετά το θάνατο του αρχιδολοφόνου Στάλιν. Απ όλους αυτούς, ο Μάο και ο «Πατερούλης Ιωσήφ» σκότωσαν πολύ περισσότερους αθώους πολίτες απ όσους ο Χίτλερ. Αποτρόπαιους βασανισμούς διέπραξαν οι πολιτισμένοι Γάλλοι, κατά τη διάρκεια του πολέμου στην Αλγερία και οι Χιλιανοί υπό την ηγεσία του Πινοσέτ. Και ύστερα από αυτά, πολύ πιο κοντά στην πατρίδα μας δυστυχώς, η φρικτή λέξη «εθνοκάθαρση», χρησιμοποιήθηκε ευρέως απ το Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και τους οπαδούς του. Κομπιάζει κανείς όταν αναφέρει τη ρατσιστική διάθεση που προκάλεσε το ισλαμικό τρομοκρατικό μακελειό της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, που μαρτυρά πως τα χειρότερα έπονται. Αυτοί λοιπόν οι λαοί και οι ηγέτες τους, θα έπρεπε να διαθέτουν σήμερα στη βιβλιοθήκη τους τη «Μάστιγα του Ναζισμού», ένα πολύτιμο βιβλίο που άντεξε στο διάβα του χρόνου. Τι συμβαίνει, όμως, με όλους εμάς που πιστεύουμε αυτάρεσκα ότι «αυτό, απλώς δεν μπορεί να συμβεί εδώ». Μήπως μπορεί; Προσπαθώντας για χρόνια ν απαντήσουμε στο αίνιγμα πώς ένα πολιτισμένο έθνος, όπως οι Γερμανοί, μπόρεσε να επηρεαστεί απ το σατανικό δαίμονα Αδόλφο Χίτλερ, αντικρίζουμε τα παραμορφωμένα πρόσωπα των οπαδών, 1. Το αιμοσταγές εκείνο καθεστώς είχε τον έλεγχο της Καμπότζης κατά το διάστημα , προτού ανατραπεί από την εισβολή των βιετναμικών στρατευμάτων [Σ.τ.Σ.Ε.]. -14-

9 Η ΜΑΣΤΙΓΑ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ στις βρετανικές ποδοσφαιρικές κερκίδες σε μια κοινωνία με πλήρη επαγγελματική αποκατάσταση, ευμάρεια και άνεση και αναρωτιόμαστε Μαθαίνουμε από την τηλεόραση για το βασανισμό και τη δολοφονία παιδιών και απλώς αναρωτιόμαστε. Στο πιο ενοχλητικό του μυθιστόρημα, «Η Πανούκλα» («La Peste»), o μεγάλος Γάλλος συγγραφέας και ανθρωπιστής, Αλμπέρ Καμύ, περιγράφει απελπιστικά εύστοχα, πώς μια πανούκλα που σπέρνουν ποντικοί, εξοντώνει μια σύγχρονη πόλη. Η πανούκλα είναι στη πραγματικότητα μια παραβολή για τα συνολικά δεινά του χειρότερου εαυτού της ανθρωπότητας, του ολοκληρωτισμού και του δεσποτισμού. Στο τέλος του έργου παρότι φαίνεται πως έχει νικηθεί προσωρινά ο Καμύ μας προειδοποιεί πως «ο βάκιλος της πανούκλας δεν πεθαίνει και δεν εξαφανίζεται ποτέ εντελώς. Κοιμάται για πολλά χρόνια», ώσπου τα ποντίκια ξυπνούν και πηγαίνουν να «πεθάνουν σε μια ευτυχισμένη πόλη». Ναι, η πανούκλα είναι πάντοτε παρούσα, περιμένοντας τη στιγμή που θ αποδράσει, αναζητώντας το κατάλληλο έδαφος όπου θ αναπαραχθεί. Γι αυτό και αποτελεί μια καλή περίπτωση η επανέκδοση της «Μάστιγας του Ναζισμού» το 2002 μ.χ. Άλιστερ Χορν,