DE SIMIA RHODIO. DISSERTATIO INAVGVRALIS QVAM AMPLISSIMI PHILOSOPHORVM ORDINIS CONSENSV ET AVCTORITATE IN ACADEMIA GEORGIA AVGVSTA

Transcript

1 DE SIMIA RHODIO. DISSERTATIO INAVGVRALIS QVAM AMPLISSIMI PHILOSOPHORVM ORDINIS CONSENSV ET AVCTORITATE IN ACADEMIA GEORGIA AVGVSTA AD SVMMOS IN PHILOSOPHIA HONORES RITE CAPESSENDOS SCRIPSIT HERMANN FRAENKEL BEROLJNENSIS. GOTTINGAE OFFIGINA ACADEMICA DIETEEICHIANA TYPIS EXPRESSIT MCMXV

2 De dissertatione probanda ad ordinem philosophoram rettulerunt M. Pohlenz et R. Heitzenstein. Examen rigorosum habitum est die XVI. mens. Dec. anni MCMXIV.

3 . S2S3-.Yf PATRIS ΕΤ FRIDERICI LEO MANIBVS SACRVM.

4

5 De Simia Ehodio egerunt: Hartung, Die griech. Elegiker II p Susemihl, Gesch. der griech. Literatur in der Alexandrinerzeit I p Sternbach, Meletemata Graeca I p Ohrist-Schniid, Gesch. der grieck. Lit. 5 II 1 p. 92. Praeterea cf. ad fragmenta poetica: Jacobs, Aniniadv. in epigramm. AntlioL Gr. I (= Anthol. Gr. ed. Brunck et Jacobs VII 1) pars post. p (de frgg a. 28 c). Meineke, Delectus poet. anthol. Gr. 100 sq. (de frgg a. 28 c). ad hexametros: Duntzer, Die Fragm. der ep. Poesie der Griechen II (von Alexander dem GroBen bis zum Ende d. δ. Jahrh. n. 0.) p Knaack, Hermes XXV ad frg. 1: Bergk, Opusc. II 282 (G. Kaibel, Hermes XXV 645). ad frg. 2: Oder, De Antonino Liberali p ad fragm. variormn metroruni: Bergk, Anthol. lyr. 2 p et LXXX sq. Leo, Die plautin. Cantica u. d. bellenist. Lyrik. (Abli. d. Gott. Ges. d. Wiss. Phil.-hist. Kl. N. F. I. Nr. 7) p. 66 sq. ad technopaegnia: Salmasius, Duarum inscriptionum veterum... explicatio. Eiusdem ad Dosiadae Aras, Simmiae Rbodii Ovum Alas Securim, Theocriti Fistulam notae.

6 6 Bergk, Anthol. lyr, 2 p et LXXIII LXXX. Diibner, ed. Anfhol. Pal. II Haberlin, Carmina figurata Graeca 2. PJiilol. 49 (1890), de Wilamowitz-Mollendorff, ed. Bucol. Graec. 2 p (BG). Archaol. Jabrb. XIV (1399) 51 (Jb). Textgesch. der Bukoliker (Tg). Wendel, Byz. Zeitscbr. XVI cum tab. III. Leo, Hermes 49, ad scholia technopaegniorum: Bergk, Opusc. II Scholia in Theocritum ed. Wendel p ad epigranmiata: Diibner, ed. Anthol. Pal. Stadtmuller, ed. Anthol. Gr. (cf etiam II 1 p. XXVI). Eeitzenstein, Epigramm und Skolion 129 sq. Real-Encyclop. VI 86. de "Wilamowitz-Mollendorff, Sappho und Simonides (SuS). Geffcken, Leonidas von Tarent (Fleckeisens Jabrbb. XXIII Supplem.-Band 1 164). ad fragmenta grammatica: Haberlin, Carmina figurata Graeca ).

7 PRAEFATIO. Simiae Rhodii fragmenta quae nobis nota sunt omnia*) proponere et explicare constituimus. Paucula quidem sunt et parvula; tamen haud inutile fore speramus, quod ea dedita opera quam acerrime interpretari conati sumus, ut quantum fieri posset viva et viridis poetae imago integra e disparatis carminum frustulis resurgeret et evocaretur. Nam Simias unus ex illis est, qui in nimm quemque versum tantam artem totque artificia congerant conferciantque, ut nihil nullius momenti sit. Cuius viri carmina iam aequalibus haud facilia erant intellectu; quanto difficiliora esse huic saeculo fragmenta necesse est! Itaque id quoqne officii; nostri esse putavimus, ut quae nobis obscura essent non silentio praeteriremus, sed in dicaremus, quo magis scitiores sagacioresque viri ad ea illuminanda incitarentur. Ordinem eum fragmentorum poeticorum instituinms, ut quae ad artem Simiae propriam cognoscendam maximo usui esse nobis viderentur, primum tenerent locum, fragmenta dicimus heroi metri, sequerentur quae cum iis potissimum cohaererent fragmenta ex Hephaestione et Par- 1) Ea praebemus fragmenta quae Sternbach collegit, uno addito duodevicesimo, a Bergkio Anthol. lyr. p. LXXXI commemorato.

8 8 praefatio thenio sumpta; quibus annexa simt duo minoris momenti fragmenta. Deinde tractantur technopaegnia ; extremo loco epigrammata. In apparatu critico, ubicumque quid rectum sit constat, supersedebimus commemorare, quid in uno vel altero libro peccaturn sit; Simiae enim verba, non scribarum errores nobis cordi sunt.

9 DE SIMIAE VITA SCEIPTIS NOMINE. TESTIMONIA., a. SUIDAS S. ν: Σιμμίας 'Ρόδιος, γραμματικός. 'Έγραφε γλώσσας, βιβλία γ' ποιήματα διάφορα, βιβλία δ'. om. omnia in textu A, qui in margine exhibet: Σιμμίας 'Ρόδιος γραμματικός, ος έγραψε ποιήματα διάφορα. b. STRABO XIV 655 (illustres Rhodios enumerat)... και Πείσανδρος δ' ό την Ήράκλειαν γράψας ποιητής 'Ρόδιος, και Σιμμίας 6 γραμματικός, και 'Αριστοκλής ό καθ' ή μας... C. ΗΕΡΗ. ρ. 30,21 Consbr. (de choriambis) x ): Φίλικος δέ ν Κερκυραίος, εις ων της Πλειάδος, έςαμέτρω συνέθηκεν δ'λον ποίημα... * τούτο δέ και άλαζονεύεται ευρηκέναι Φίλικος λέγων Καινογράφου συνθέσεως της Φιλικού, γραμματικοί, δώρα φέρω προς υμάς, ψεύδεται δέ * προ γαρ αύτοΰ Σιμμίας ό 'Ρόδιος έχρήσατο εν τε τφ Πελέκει (frg. 19, 1)' Άνδρο&έα δώρον ό Φωκευς κρατεράς μηδοσύναςήρα τίνων Άθάνα κάν τάΐς Πτέρυξιν (frg. 20,1) * Λευσσέ με τον γ ας τε βαι>υστέρνου άνακτ Άκμονίδαν τ' άλλυδις έδράσαντα, 1) De hoc Hephaestionis loco cf. Leo, Die plaut. Cantica (Abh. d. Gott. Ges. d. Wiss. Phil.-liist. Kl. N. F. I Nr. 7) 66.

10 10 de S. πλην ει μη άρα ό φιλικός ούχ ώς πρώτος ευρηκώς το μέτρον vita λέγει, αλλ' ώς πρώτος τούτω τφ μέτρω [τα] ολα ποιήματα γράψας. d. MELEAG-ER ΑΡ IV 1: 25 (Meleager coronae suae)' Ηγησίππου ένέπλεκε μαινάδα βότρυν, Πέρσου τ ευώδη αγοίνον άμησάμενος, συν δ' αμα και γλυκύ μήλον απ' άκρεμο'νων Διοτίμου, και ροιής άνΐ>η πρώτα Μενεκράτεος, σμυρναίους τε κλάδους Νικαινέτου, ήδέ Φαέννου 30 τέρμιν&ον, βρωτήν τ άχράδα Σιμιεω. Hecker pro βρωτήν (ν. 30) scripsit βλωθρήν; quae coniectura ab omnibus recepta nobis inutilis esse videtur *). Βρωτή quid significet optime explicatur hoc Arcliestrati loco (apud Athen. VII 321 e): ΰάλπην δε %a%bv μεν εγωγε ιχ&νν εις άεϊ -κρίνω * βρωτή δε μ,ώλΐΰτα εβτϊ &εριζομ,ένον ΰίτον. Λαβε δ' εν Μυτιλήνη αυτήν. Duram igitur et acerbam et ab urbanitate alienissimam Meleager Simiae artem epigrammaticam aestimat, quae tamen ferri possit 2 ). En omnia quae de Simiae vita et scriptis traduntur. Ad eins aetatem definiendam maximi momenti testimonium c est, ex quo, cum Hephaestio omnia quae Simias scripserit antiquiora existimet omnibus Philici scriptis? Simiam mortuum esse antequam Philicus scribere coeperit, aut certe Simiam aliquanto maiorem natu fuisse quam Philicum, apparet 3 ). Eloruit autem Philicus 4 ) Ptole- 1) Pira silvatica comesa esse comicorum testimonia docent (Ana~ xandr. frg. 41, 55; Alex. frg. 162,13 alii). 2) Etiam Wilamowitz (Sappho und Simonides 226) a Meleagro Simiam parvi aestimatum esse ex his verbis concludit. 3) Msi forte quod fieri potuisse Poblenz monet Hephaestia (aut eius auctor) sciebat quibus annis et Simiae technopaegma et Pbilici carmen κκινογράφον %τλ. composita essent. Cf. etiam similem Hephaestionis disputationem p. 25, ) De quo cf. de Wilamowitz, Berl. Sitz.-Ber. 1912, 547.

11 11 maeo Philadelpho regente ( ). Ante hunc igitur de S. vit& regem vixit Simias; sed idem iam inspexit primos Timaei scriptis de rebus Sicilicis libros, quippe quibus ad Securim carmen nomine faciendum commotus sit 1 ). Itaque Simiam exeunte quarto, ineunte tertio saeculo floruisse rati haud nimmm a vero aberrare videamur. Scripsit Simias, teste Snida, Grlossarum libros tres, et Variorum carminum libros quattuor. Ε Simiae glossis unus Athenaeus quattuor tradit, apud ceteros altum de illo silentium. Ε carminibus variis tria integra, technopaegnia quae dicuntur, servata sunt; fragmenta extant hymnorum non minus VI (in Apollinem frg. 1. 2, in Solem frg. 7, in maris numina frg. 9, in Liberum frg. 11, in Vestam frg. 13, in Herculem frg. 14); carminis didactici unius (Mensium. frg. 4); earmiimm narrativornm dnorum (Grorgus frg. 3, et frg. 12); unius fautori ipsius dedicati (frg. 10). Septem reliqua sunt fragmenta, quorum genus incertum est, reliqua etiam epigrammata in Anthologiam ex Meleagri corolla recepta. Restat ut de Simiae nomine verba faciamus 2 ). Libros manu scriptos in quorum immero unus venerandae aetatis est, Philodemi papyrus Herculanensis 3 ) si sequeris, geminata nasali scribes Σιμμίας 4 ), sin titulos lapidibus incisos, Σιμίας. Nam Σιμίας legitur non solum in titulis Rhodiis (sexies), sedetiamper totam Graeciam, exceptis tamen iis regionibus in quibus Aeolicus vigebat sermo 5 ): 1) Cf. infra p ) Cf. Sternbach p. 117, Haberlin p ) Frg. 18. In voll. Herc. μ et μ,μ numquam fere errore confundi docet Cronert, Memoria Gr. Herculan ) Hephaestionis tamen libri semper fere Σιμίας habent. 5) Quantum quiclem ex Inscriptionum Gr. indicibus patet (cf. etiam Fick-Bechtel, Griech. Personenn , Bechtel, Abh. d. Gott. Ges. d. Wiss. Phil.-hist. Kl. N. F. II Nr. 5 p. 25). Extra regiones Aeolicas unum inveni Σίμμιχον in Hyampoleos, Phocidis urbis, titulo IG IX 1, Sed

12 12 de S. nam in Boeotia et Thessalia persaepe *), in Lesbo bis 2 ) nomine geminata μ in huius stirpis nominibus invenitur. Quae cum ita sint, nobis quidem vir ille audit Simias; sed in testimoniis contra codices nihil mutare ausi sumus, praesertim cum eorum qui Simiam commemorarent maior pars post Christum natum scripserit: a quo termino iam, ut ex frg. 18 patet, Σίμμί^ scribere consueverant. Hyampolis non solum a Boeotiae finibus haud amplius IY fere milibus passuum distat, sed etiam a Boeotis patria expulsis liabitari dicebatur. 1) Cf. IG YII et IX 2 indd.; Sadee. De Boeotiae titul. dial Thessalis adde Simmias Dittenberger Syll. inscr. Gr. 2 I et Bull. de Corr. bell. 27, 50 v. 4 nominatos. Consonas hypocorysticorum maxime apud Boeotos (et Thessalos) geminatas esse clocent Fick-Bechtel Griech. Personenn. 30, Sadee ) IGXII2 511 a 17 Σψμ[, IGXI a 10 [Σ]ίμμιδ[ο]ς(?)

13 SIMIAE QUAE SUPERSOTT. A. POETICA. 1. HEXAMETRI. Απόλλων. ι. Τηλυγέτων δ' άφνειον c Υπέρj3oρέων ανά δήμον, τοΐς δη και ποτ' άνας ηρως παρεδαίσατο Περσεύς * έ'νθα τε Μασσαγέται θούρων έπιβήτορες Γ ίππων ναίουσιν τοςοισι πεποιθο'τες ώκυβο'λοισι* 5 θεσπέσιο'ν τε περί ρο'ον ήλυι)ον άενάοιο Καμπάσου, εις άλα δίαν ος άιΐάνατον φέρει ύδωρ. Έκ δ' ικομην έλάταισι περιχλώρησιν έρυρ,νάς νήσους, ύψικο'μοισιν έπηρεφέας δονάκεσσιν.? Ημικύνο>ν τ 5 ένό'ησα γένος περιώσιον ανδρών, 10 τοΐς ώμων καθύπερθεν έυστρεφέων κύνεος κράς τέτραφε γαμφηλησι περικρατέεσσιν έρυμνο'ς. Των μέν ί)' ώστε κυνών υλακή πέλει. ουδέ τι τοίγε άλλων άγνώσσουσι βροτών όνομάκλυτον αύδήν. 1 8 ΟΙΪΙ. S(teph. Byz.) δτεβοηρβί: δε T(zetza) θούρων Knaack: θοών Τ 6 Plin. nat. hist. VI 51 nobilia apud eos (Scythas! flumina Mandragaeum et Caspasum. εις α. δ. δς άθάνατον Bergk: δς α. δ. ές άθανατην Τ 7 έλάταισι Jacobs : έλαίαισι Τ 9 γένος om. S 10 τοις ώμων Salmasius: τοΐς ώμοις S: των ώμων Τ έφύπερθεν Τ έυστεφέων S κυνεος Meineke: κύνεον Τ : κύνιος S 11 έ ρυμνο'ς Salmasius: έρυμνόν Τ: έρυμνώς S 12 θ' om. Τ τοίγε S: τείγη Τ

14 frg STEPH. BYZ.: c Ημίκυνες ε&νος ού πόρρω Μασσαγετών -/αϊ Ύπερβορέων. Έν Άπόλλωνι' * * * (ν. 9 13). Και Ησίοδος (frg. 62). ΤΖΕΤΖΑΕ Chil. VII 693 (ed. Kiessling, codicem Paris inspexit Jo. Schmitt, cf/herm. XXV 460): Περί των Ήμικύνων δε, των και Κυνοκεφα'λων, Σιμμίας έν Άπόλλωνι κατ' έπος ούτω γράφει * * -χ- -χ- ΠερΙ των Ήμικύνων μεν Σιμμίας ταΰτα λέγει * ϋπερβορείοις τόποις δε και τοις ψυχροΐς ό Τζέτζης μεγάλως ισχυρίζεται μη γίνεσ^αι τοιαύτα κτλ. Stepkanus cum comprobare studeret Semicanes liaud procul a Massagetis et Hyperboreis habitare (erant enim qui id negarent), versus 1 8 omittere non debebat. Itaqu@ verisimile est in Stephani libro integro fuisse versus 1 13, sed epitomatorem iis quae de ipsis Semicanibus dicta essent contentum cetera reliquisse; ipso autem Stepliani libro, non epitoma, usum esse Tzetzam Quater binis versibus quattuor regiones describuntur, ut in Theocriti Heraclisco tiibus distichis tres artes enumerantur, quas puer didicerit x ): 105 γράμματα μεν τον ιίαίδα γέρων Αίνος έξεδίδαζεν, νιος 'Απόλλωνος μελεδωνενς άγρυπνος ηρως* τό%ον δ' ένταννβαι καΐ επί ύκοτών είναι όοΰτόν Ενρντος εκ πατέρων μεγάλαις άφνεώς άρονραις' αντάρ άοιδον ε&ηκε καΐ αμφω χείρας επλαΰόεν 110 πνζίνα εν φόρμιγγι Φιλαμμονίδας Ενμολπος. Quae distichorum series ne in singula membra dilaberetur, Simias id verbum de quo primum secundum tertrum disticha omnia pendent, ήλυ&ον, tertio loco posuit, quo facto tria illa disticha sic colligantur continenturque, ut eius qui recitat vox in versibus secundo et quarto extremis non remittatar sed intendatur. Talia autem fieri non possunt nisi in mediis enarrationibus, cum de qua re agatur iam dudum notum sit. Cuius rei 1) De Bucolicorum carminibus in strophas digerendis egit de 'Wilamowitz Textg. der Bukol. 137.

15 15 exemplo est idem Theocriti locus; sic enim poeta pergit: de frg. 1,1 8 o66a <? aith όκελέων έδροότρόφοι Άργό&εν άνδρες άλλάλονς όφάλλοντι ηαλαίμαϋιν^ οόόα τε ιίνκχαι δεινοί εν ίμάντεόΰιν^ α τ ες γαϊαν -χροΐίεβόντες πάμμαχοι έζενροντο όοφίόματα όνμφορα τέχνα, 11δ ΐίάντ εμα$ Ήρμείαο διδασκόμενος ΐίαρά παιδί *Αρ%αλνκφ Φανοτ\\ κτλ. et in Iliadis 5, postquam sescenti duces cum suis populis commemorati sunt, pergitnr: οϊ δ' έχον Όρμένιον, ο? τε κρήνην ζ Τιίέρειαν^ 735 οϊ τ έχον ΪΑΰτέριον Τιτάνοιό τε λενκά κάρηνα, των η ρ χ Ενρντινλος κτλ. Itaque e verbi ήλυ&ον positione elucet eis versibus, qui olim ante hos fuerunt qui nobis servati sunt, iam plura loca descripta esse quae is qui loquitiir perlustravisset. Quae cum non perspexisset, Knaack initium fragmenti mutilum esse credidit, quod in eo nullum verbum finitum inveniebat et quod εν β α δε (ν. 3) non haberet quo referretur. Dummodo vero lenissima coniectura facta scribas εν&α τε, optime decurret oratio: ad Hyperboreos et (illuc) ubi Massagetae habitant et ad Campasum fluvium migravi". Quartum autem distichum, quod huic seriei fmem facit, verbo εκ δ' ίκόμ,ην 1 ) perveni" adiungitur. TJt ad res quae narrantur transeamus: varietatis et ubertatis studio commotus Simias oppositionis figura prorsus usus est. Placidi enim Hyperborei opponuntnr bellicosis Scythis, deinde fluvii et mare terris 2 ), tum insulae aquis. Sic explicari potest, cur v. 6 additum 1) Pro quo de Wilamowitz (apud Knaackium) έν δ' ίδο'μην proposuit; quocl nobis opus esse non videtur, cf. μ, 166 τόφρα δε καρπαλίμως εξίηετο νηνς ενεργής νήσον Σειρήνοιιν. 2) Dem lande stellt der Hellene nicht einfach das meer entgegen, sondern meer und strome" de "Wilamowitz Her. 2 II 266.

16 ,. 16 defrg. 1,1-8 sit εις αλα δΐαν ος ά&άνατον φέρει ύδωρ, scilicet ne maris et 1,1.2 mentio deesset. v. 1. τηλυγέτων] hoc verbum ut Knaack monuit glossa homerica est. Nam apud Homerum solum legitur et eos qui liomerice loqui studebant *). Grrammatici veteres varias temptaverunt interpretationes, ut sero natus" vel amatus" vel debilior" vel ignavus" vel unicus" vel aetate provectus". Quid Simias senserit, nobis quidem non constat. NamKnaack, Buttmannum 2 ) secutus, collata Hesychi glossa hac: τηλνγέτων αποικιών των μακράν άπεχονόών Hyperboreos procul habitantes appellari dicit 3 ); veriloquio igitur suo periculo Simias indulsisset. Attamen verbo illo Simias ita nsus esse potest ut, quantum videtur, Homerus ipse, et teneros dixisse Hyperboreos; sin autem animo eius obversabatur IL Ν 470 (άλχ ονκ Ίδομενήα φόβος λάβε τηλνγετον ώς) 7 imbelles potius. Memor enim erat in his versibus conscribendis Pindarici carminis Pyth. X 4 ), ubi de Hyperboreis eanitur (v. 42): πόνων δε καΐ μαχάν άτερ οΐκέοιΰι. Vel divites eos esse maluit, fretus Iliadis locis I 143 (ος μοι τηλνγετος τρέφεται ϋαλίτ} ενϊ πολλφ et Ι 481 [και μ εφίληο'? ώς εϊ τε πατήρ ον παΐδα φιλήΰϊΐ μοννον τηλνγετον πολλοϊύιν επί κτεάτεόόί, καί μ! άφνειον ε&ηκε..., quo loco? ut in boc versu, τηλνγετος et άφνειός simul inveniuntur). Fortasse huic loco imbellis" vel teneri" notio optime convenit, quod, ut iam diximus, bellicosi Massagetae Hyperboreis oppositi sunt. ανά] cf. ad v. 5. V. 2. Cum οίναξ ηρως... ΙΙερσεύς cf. Ν 582 Έλένω ηρωι ανακτι. Reliqua verba et res ipsa (nam ceteri omnes 1) Eur. Iph. Taur. 828 pendet ex Π. Ι ) Lexil. II 200 ann. 3) lta etiam Euripidis locum (cf. 1)) explicat Bodenlieimer De homericae interpretationis antiquissimae vestigiis nonnullis, s. v. 4) cf. versus secundi interpretationem.

17 17 de hoc Persei itinere tacent) e Pindaro sumpta sunt a ) de frg. l, 2 talia canente (Pyth.. X): vavul (f οντε πεζός Ιών (%εν) ενροις 30 ες *Τπερβορέων αγώνα &ανματάν όδόν. παρ' οί ς ποτέ Περόενς εδ αίύατο λαγέτας δώματ εύελ%ών, κλειτας όνων εκατό μβας έπιτόβύαις &εω ρέξοντας' ών &αλίαις εμπεδον 35 ενφαμίαις τε μάλιύτ Α%6λλων χαίρει, γέλα #' ορών νβριν ορ^ιαν κνωδάλων. Pro λαγέτας Simias metri causa posuit αναξ ήρως, cetera verba omnia transtulit. More igitur vere lielleiiistico imitationem non latere sed apparere voluit. Quis loquatur, ex hoc versu facile intellegitur. Certe non, quem Knaack Jacobsium secutus voluit, Apollo. Nam verbum ένοησα (ν. 9) eius est, qui nova tunc primum cognoverit, non eius qni iam antiquitus Hyperboreos freqnentet. Et qnomodo Phoebus Apollo Perseo se comparet? Hominis verba sunt, dicentis: non ego primus mortalium illas reconditas terras vidi, sed ante me olim heros Perseus". Quid? Cum eo ipso Pindari loco, quem Simias liic imitatus est, Persens apud Hyperboreos asinorum sacrificia inspexisse dicatur, cum in hoc Simiae carmine, teste Antonino Liberali (frg. 2), narratum sit Clinim Babylonium apud Hyperboreos asinornm sacrificia inspexisse, qnis dubitat qnin nemo nisi Clinis dicat: ego secimdus homo Hyperboreos vidi"? Pindarus antem cum disertis verbis affirmet adhyperboreorum sedes ;,neque pedibus neque navibus" perveniri posse, sed alis tantum qualibus Perseus usus sit, etiam Simiae Clinim, sicut Abarim et Aristeam 2 ), Apolline iuvante per aera vectum esse quis neget? 1) Hoc Bergk (in eclitione Pindari) perspexit. 2) (Jf. infra p. 35. Frankel. 2

18 18 cle frg. l, 3-5 ν. 3. θουρων έπφήτορες Γππων] Cf. hymn. hom. XVII 5,= XXXIII 18: χαίρετε Τννδαρίδαι, ταχέων επιβήτορες ίππων et ήμεν άκοντίότάζ ήδε ρντήρας οιΰτων (cf. ν. 4) ίππων τ 1 ώκνπόδων επίβήτορας. Ea orationis figura, qua adiectivum a substantivo uno verbo interposito dirimitur, in Simiae fragmentis quamvis paucis saepissime invenitur. Sic in Apolline legitur: τοξοισι πεποιθοτες ώκυβολοισι, ϋψικομοισιν έπηρεφέας δονάκεσσιν, ώμων καθύπερθεν έυστρεφέων, άλλων άγνώσσουσι βροτών, sic inveniuntnr versus tales: Ζηνος εδος Κρονίδαο μάκαιρ υπεδέξατο Δωδώ (frg. 6) et χρυσω τοι φαέ&οντι πολύλλιστος φλέγεται χράς (frg. 7), in quibus et ante ct post caesuram trina verba hanc figuram efficientia posita snnt (aba/cdc). v. 4. τοςοισι πεποι&ότες ώκυβόλοισι] Cf. Ν 716 άλλ 1 αρα τ ό ξ ο ι 6 ι ν και ένότρεφεί (cf. 10) ouog αώττω "Ιλιον εις αμ εποντο πεποι& 6 τ ε g et νηνόΐ ftofi&lv τοί γε π εποι&ότες ώκείτιύι et Soph. Phil. 710 ίτλήν εξ ώκνβόλων εϊ ποτέ τόξων πτανοΐξ ίοϊς άννύειε γαότρϊ φορβών. De Massagetis Simias id dicit quod de omnibus Scythis notum erat: equites esse et sagittarios. Herodotiis de Massagetis scribit (I 215) [ππόταυ δε ειύι καϊ ανιπποι {αμφοτέρων γαρ μετέχονόι) καί τοξόται τε καϊ αίχμοφόροί. ν. ο. περί ροον ήλυβον] Cf. Callim. V77: ποτΐ ρόον ήλν&ε. περί] magis regionem adumbrat quam certum locum indicat 1 ). Cum Wilamowitzio (apud Knaackium) autem παρά scribere nobis quidem opus esse non videtur, immo περί optime dici ab illo qui non pedibus solum tangat, sed procul a terris et aquis per auras labatur. Nonne etiam άνά (ν. 1) et εν&α τε (ν. 3) simili modo explicantur? 1) Herod. I ώς εί'η τε σώς περί Ίταλί-ην %αί μιν εν πρήσϋοντα λίποιεν εν Τάραντι 1ι. e. dixerunt eum integrum in aliqua parte Italiae versari, Tarenti enim a se bene valentem relictum esse.

19 19 ν Bergk adiectivum χλωρός" ait etsi optime de frg. 1, 7. 8 convenit oleastro, non tamen ita comparatum est, ut a pinus natura prorsus abhorreat. Sed possis etiam μελίησιν scribere". At χλωραϊ dicuntur ελάται a Pindaro (frg. 167). Quicumque cum Jacobsio scribit έρεμνάς, totius distichi sensum destruit. Nam insulae έρυμναί esse dicuntur, quod ut castella e fluvio eminent; pro vallo est litus declive, calamis obsitum (έπηρεφέας δονάκεσσιν), pro palorum muro viride abietum nemus in cacumine positum. Simili enim modo munita fuisse castra Aehivorum narrat Homerus, cuius verba, nisi fallimur, Simiae obversata sunt (M 54): κρημνοί γαρ ετΰηρεφέες περί Λαβαν (fossam) ftfratfco; άμφοτέρω&εν, ντίερ&εν δε <5κολόιίε<5 61 ν όζέβίν ηρηρει κτλ. Haec clara et amoena insularum imago paucis verbis nitide efficta Callimacb.0 taiitopere placuit, ut eam, commutatam sane et auctam, in Deli insulae laudibus imitattis sit: ΚεΙναι μεν (insulae) ΐίνργοιβι τίεριόκετίέεόΰιν έρνμναί, Αηλοζ δ' Άπόλλωνι' τί δε ύτιβαρώτερον ερκος; 25 τείχεα μεν καΐ λάες vital ριπής κε τύέΰοιεν Στρνμονίον βορέαο' &εος δ" 1 αεί άύτνφέλικτος' *) Αηλε φίλη, τοΐός 6ε /3o^#Oog άμψίβέβηκεν. Conici potest Callimacbo Strymonii boreae in mentem venisse, quod Simiae verba ita interpretatus esset, ut 1) Haec sententia sumpta est ex Aeschyli Suppl. 190: κρεΐββον δε πύργον βωμός, αρρη-ατον αάκος. Praeterea Callimacho obversabatur Pindari frg : (Delus insula erat) το πάροι&ε φορητά %υμάτεββιν Ίΐαντοδατιων άνεμων ριπαΐβιν (Call. : vitcu ριπής... βορέαο), nunc autem est χ&ονος ενρείας άκίνητον (Call.: άστνφέλίητος) τέρας (de hoc fragmento cf. cle Wilamowitz Sapj)ho u. Simon. 130). 2*

20 20 defrg. 1,7-9 insulae contra boream in illis regionibus habitantem arborum muris defenderentur. Sed cum hoc comprobari non possit, in ea re certe merus deprebenditur grammaticus, quod verbis έλάταισι ττεριχλώρ-βσι 1 ) respondere fecit verba τίνργοιύι %ερι<5κεπέε66ΐν, eadem usus figura. Nam quamquam una quoque abies dici potest circumviridis", tamen Simias, cum non arborum sed insularum aspectnm describeret, illud περιχλώρ-βσι ηοη ad unamquamque abietem sed ad universi nemoris marginem viridem, nrari instar insulae circumdatum 2 ) referri voluit. Eodem modo Callimacbo Λνργοί περιβκεπέες sunt muri circulus turribus munitus, quo insula midique tegeretur, neque vero τΐεριόκετνής verbum ad singalas turres referendum est. Sunt igitur πνργοί περίΰκεπέες defensorius, ut ita dicam? murorum circulus (πύργων ΐΐεριακετιής βτέφανος) et έλάτοα περίχλωραι abietum nemoris ambitus vel margo viridis (ελατών αερίχλωρος ΰτέψανος). Sic in frg, 5 Simiae άμ,φιδάσειαι κορσαι sunt comosum temporam par". ύψικο'μοισιν] Cum Bergkio ύψικόμοισι τ' scribere nolumus. Nam structura eadem est quae in vv. 3. 4: singulis verbis interpositis (νήσους et ναιουαιν) dirimuntur bina attributa eidem substantivo addita. Iani apparet qnam aequaliter atqne uno modo omnia Simias proferat. v. 9. Cur Simias Semicanum gentem περιώσιον dicit? Certi nihil erui potest, quamquam vel potius: quod ad hunc singularem verbi usum explicandum quantumvis variae coniecturae proferri possunt. Ex quibus una haec 1) Simias num id quod scripserat pronimtiaverit έλάταισι τιεριχλώρησιν έρυμνάς, num έλ. πέρι χλωρ^σιν έρ. (ελάτησι -πέριξ χλωρησιν έρυμνάς proposnit de "Wilamowitz), num accentum addiderit, incertum est. Nos Callimachi auctoritate, qui quomodo ipse legerit iam non dubium est, et άμφιδασειών κορσών, quae statim commemorabuntur, analogia nisi sumus. Ad sensum quidem haec quaestio nihil attinet. 2) Prop. I, 17, 17 ignotis circumdata litora silvis confert Reitzenstein.

21 21 est, ut Eustathi ad II. z/ 359 *) et ad Od. % ) commen- de frg. 1,9.10 tariis evolutis ille populus a Simia περιβόητος dietus esse credatur. Memorabile autem est, quod Apollonii Rhodii Phineus, cum Argonautis de itinere faciendo vaticinetur, inter Scj^tharum gentes nominat τΰεριώΰια φύλα Βεχειρων Β )' } itaque verisimile est Simiae carmen ab Apollonio expressum esse, praesertim cum de similibus rebus agatur. v. 10. τοΐς ώμων κα&υπερϋ-εν] cf. Φ 269 ιίλαζ ώμους κα&νπερ&εν. έυστρεφέων] ;,haud vulgaris usus vocis έυστρεφέων: expectaveris ένότρόφων" ηοη recte Knaack. Homericam enim vocem quae est ένβτρεφής iniuria omnes vertunt bene contortus"; nam ένότρεφής idem significat quod ενότροφος: flexibilis" 4 ). Caninae naturae iam umeri aliquam habent partem. Cui enini usui sunt ingentes malae et rapaces dentes, nisi 1) Tb δε περιωβιον... %a& ομοιότητα γίνεται τον Φωνμάΰίον. c lg γαρ εκείνο Ίωνι%ώς ε% τον &ανμάζω Φανμάΰω κεκίνηται, Όντω %αϊ τοϋτο ε% τον περιανω περιανσω το φωνώ, ί'να Ύ\ περιωνβιον το εξάκονστον τή εκφωνηθεί, ν.αϊ άτΐελεναει τον ν περιώβιον. 2) Το δε περιώβιο?/ ijroi μέγα, ώς ε% τον περιανειν γίνεται, Ινα δήλοι πως το περιβόητον, εν τοις εις την Ίλιάδα δηλονται. 3) Β 396 [394], Apollonii quidem sententiam scholiasta recte intellexisse videtur, cum scribat: τΐεριώαια- πολλά. Φησι δε τοϋτο δια το εις Λολλην χώραν διεΰτΐάρ&αι αντονς. Nam et Β 1245 (1242) eorundem Bechirorum terra appellatur άτΐειρεαίη (cf. Od. τ 174; num latet veriloquium aliquod, quo περιώσιος et άπειρέσιος comungebantur?) et Β 436 (434) commemoratur περιώσιον άντρον quid hoc est nisi jjspatiosum"? 4) Concedimus quidem locis ξ 346 (οπλω ενστρεφει), Ο 463 (εν ϋτρεφέα νενρην), φ 408 (ένβτρεφες εντερον οίος) illam voeem verti posse bene contortus"; tamen haud minus aptam esse alteram interpretationem quae est flexilis" patet. Sed ι 427 (nam quis est qui virgas, sicut funem, contorqueat?) et % 167; (nam ipse Ulixes dicit.quid fecerit) ενατρεφής iam non esset bene contortus" sed bene nexus" et bene plexus". Porro ea funda e lana facta, quae Ν 599 (unde pendet Ν 716) ενΰτρεφής (sic Aristarchus, sed legebatur etiam

22 22 defrg.l, cervix et umeri ad praedam corripiendam facile in omnes partes eontorqueantur? v Eadem Ctesias (Phot. JBibl. p. 47 b 21) de Semicanibns profert: φωνην δε διαλέγονται ονδεμίαν, αλλ 9 ώρύονται ωΰπερ κύνες και όντως ύννιαβιν αντών την φωνήν... καϊ όννίάόί μεν τα παρ εκείνων (Indorum) λεγόμενα, αυτοί δε ον δύνανται διαλέγεό&αι^ αλλά vr\ ωρνγ\\ καϊ ταις χερόι καϊ δακτνλοις ΰημαίνονόιν. ν. 13. όνομάκλυτον] insolenter dictnm esse Knaack moirait. Nam cum istnd verbum semper*) significet talem cuius nomen clarum sit, quid sibi vult homiimm δνομάκλυτος αυδή? Ex Homero sumpta est illa glossa, ex Homeri interpretatione antiqua quid Simias senserit repetendum est. Fuerunt enim qui eis locis, ubi Ulixes Cyclopi dicit: Κύκλωψ, είρωτάς μ' όνομα κλντόν (ι 364) et ubi idem apud uxorem fabulatnr: έμοι δ 1 όνομα κλντόν Αϊ&ων (τ 183), ne Ulixem immodestiae arguere cogerentur, excogitarent κλντόν non esse clarutn", sed εξ ον καλούμαι 2 ) vel ω έκλνόμ,ύΐν και έκαλούμην 3 ) vel όπερ ακούει τις έ% απάντων 4 ). Itaqne Simiae sententia, siquidern recte eam assecuti sumus, baec erat: Semicanes soiras caninos edunt, in hoενβτροφος, cf. schol. A) dicitur, neque contorta neque plexa erat, sed potius texta aut quod nos dicimus,,gestrickt" vel gehakelt tt ; recte autem Leaf (ad Ε 113) de verbo βτρεπτός woven" ait a sense which cannot be got out of the word or its use". Et si lioc mittimus, quis credat idem verbum significare bene contortum" hoc loco, illo bene plexum", tertio bene textum"? Etiam ενβτρεπτος (β 426 = ο 291) potius flexibilis" vertimus quam bene plexus". 1) II. Χ51, hymn. Merc. 59, hynm. Ven ; ceterum a Pindaro usurpata esse fertur forma όνομ,ακλντα (frg. 312). 2) Schol. Q acl ι 364 disertis verbis dicit: κλντόν ονκ ενδοξον, άλλα %τλ. 3) Schol. BY ad τ ) Eust. ad τ 183.

23 23 minum autem sermone nomina rerum (ονόματα) audiuntur de frg. 1,13 et αυδήν] cf. Gral. in Hipp. Epid. III p. 757 Ktihn: μό~ arte metr. νην... την άν&ρώπου φωνήν, κα& ην διαλεγόμε&α τΰρος αλλήλους, αυδήν ονομάζουΰιν (οί παλαιοί), et schoka Hom. in verbum αύδήεις (e. gr. schol. Β ad Τ 407:... ουκ ε6τι φωνήν έχοντα, αλλ" άν&οίοτίεία φ&εγγόμενον 6%ϊ cog oi άνθρωποι). Iam quale in boc fragmento dicendi genus, quaeque versuum formandorum ars appareat, paucis verbis comprehendamus, ascitis tamen minoribus quoque heroi metri fragmentis. Maxime autem memoria digna est ea lex, quam sibi omnino in hexametris conscribendis Simias statuisse videtur, scilicet ut nullum substantivum nudum poneretur, sed omnia aut adiectivis aut attribntis quae dicuntur additis condecorarentur: τηλυγέτων Ύπερβορέων, άφνειέν δήμον, Περσεύς ηρως αναξ, Ήμικύνων ανδρών etc. Sic etiam in eis quos ad versum 3 laudavimus hexametris fit: Ζηνος εδος Κρονίδαο μάκαιρ' υπεδέξατο Δωδώ (frg. 6) et χρυσψ τοι φαέ&οντι ττολύλλιστος φλέγεται κράς (frg. '7), idem in eis quos Schneidewin optimo iure Simiae vindicavit versibus (frg. 5) luculentissime apparet: χρυσψ δ' αιγλήεντι συνήρμοσεν άμφιδασείας κόρσας, και στόμα λάβρον δπισι^οδέτοισιν ίμασιν. In Apollinis fragmento semel eam legem Simias migravit, cum scriberet ώστε κυνών υλακή (ν. 12), quod sic excusari potest, nt idem dicatur esse qnod κύνεός τις υλακή] praeterea in fragmentis 3 et 8 ea lex neglecta esse videtur; sed illi loci mutili iidemque incertiores sunt, quam ut legem refiitare possint. Yerba summa cum diligentia collocata sunt (cf. ad v. 3.8). Omnino oratio mollis est et lenis, adiectivis et attributis ubique additis lenta dulcisque fit, disticborum divisione perspicua et gracilis, nitet figuris et glossis modice immixtis, variata oppositionibus, imitationibus culta 1 ). 1) Quid sibi velit mirus ille parallelismus v. 7 et 11: έλαταισι περιχλώρτ)σιν έρυμνας γαμφηλησι περικρατέεσσιν έρυμνός non video.

24 24 de hexam. Nunc ad numeros 1 ). Caesurarum IV sunt semiquiar e me 1. n a rj a e 2^ Xjpj κατά τρίτον τροχαΐον, unus versus in tertio pede non inciditur, sed tritliemimere et liepkfchemimere liabet solas ('Ιγνήτων j και Τελχίνων εφ υ ή αλυκή ζάψ frg. 8) quod nomine proprio excusatur, unus (Β-εαπέσιόν τε περί ροον ήλυθον άενάοιο 1, 5) praeter bucolicam caesuram nullam fere habet: nam semiquinaria περί ρρόον, si modo est, debilissima est, et illa μετά δεύτερον τροχαΐον vix digna est, quae commemoretur. Consimilis versus Α 53 (εννήμαρ μεν άνά ότρατον ψχετο κηλα &εοιο) me admonuit Leo. Leges quas Meyer 3 ) detexit Simiae ignotae erant; contra primam peccat 1, 5 (9-εσπεσιόν τε ), contra alteram (των yiv θ' ώστε κυνών ). Tamen quam formam Meyer ρ. 987 describit:.. Wortschlufi in der 5. Hebung nur dann gestattet, wenn im 3. Fufie weibliche Caesur steht und dieser ein langeres Wort folgt, welches die 4. und 5. Hebung in sich. schliefit", ea a Simia (qui omnino longa verba amat) persaepe (quinquies) usurpatur: 1. 1 τηλυγέτων ο άφνειον 'Υπερβορέων άνά δήμον, 1? 6 ος άί)άνατον 4 ), 1, 8 έπηρεφέας, 1, 10 έυστρεφεων, 7 πολύλλιστος. Monosyilabo concluduntur versus duo (κράς frg. 7 et ζάψ frg. 8). Hiatus memorabilis est unus: ή αλυκή ζάψ (frg. 8). 1) Fragmentum 4 propter numerorum incertitudinem negleximus. Ceterum consentaneum est e versibus non amplius XIX fortasse conclucli posse, quae leges violatae sint, minime autem, quae observatae sint. 2) Semiquinaria semper coniuncta est cum semiseptenaria aut cum bucolica caesuris. 3) Wilbelm Meyer a. Sp, Zur Gesch. des griech. und lat. Hexameters (Miinch. Sitz.-Ber. Phil.-liist. Kl. 1884) ) Nisi huic ος metricam proclisin concedis, versus post tertium metrum caeditur

25 25 * frg. 2 ANTONINI LIBERALIS fab. XX (p. 95 Martini). Κλεΐνις. (Schol. marginale: c Ιστορεί Βοίος β' και Σιμμίας ό c Ρόδιος ^Απόλλωνι). Της λεγομένης Μεσοποταμίας περί Βαβυλώνα πόλιν ωκησεν άνήρ θεοφιλής και πλούσιος όνομα Κλεΐνις, έχων πολλούς βούς και όνους και πρόβατα. Τούτον έκτόπως έφίλησαν 'Απόλλων και ^Άρτεμις, και πλειστάκις, 6μου τοΐς θεοΐς τού- 5 τοις άφίκετο προς τον ναον /ΓΟΟ Απόλλωνος τον εν ς Υπερβορέοις και είδεν ίερουργουμένας αυτφ τάς θυσίας τών όνων. Παραγενόμενος δε εις Βαβυλώνα και αυτός ε^οόλζτο εν 'Υπερβορεοις ΐερεύειν τω θεω. καθάπερ Και την έκατόμβην τών όνων έστησε παρά τον βωμόν, 'Απόλλων δε παραγενόμενος 10 ήπείλησεν άποκτενείν αυτόν, ει μη παύσαιτο της 'θυσίας ταύτης, και κατά το σύνηθες αίγας βους αύτω και πρόβατα και ίερεύσει' την γαρ τών όνων θυσίαν εν 'Τπερβορέοις (μόνοις) άγομένην αύτω καθ' ηδονή ν είναι. Και ό Κλεΐνις δείσας τήν άπειλήν άπήγεν από του βωμού τους ονοος. Και 15 τον λόγον ον ήκουσεν εξέφερε προς τους παΐδας ήσαν δε αυτοί παίδες εκ μητρός Γ Αρπης Λύκιος και Όρτύγιος και Αρπασος και θυγάτηρ Άρτεμίχη. Αύκιος μεν ούν και Αρπασος άκούσαντες έκέλευον ίερεύειν τους όνους και τέρπεσθαι τη εορτή, Όρτύγιος δε και Άρτεμίχη πείί)εσθαι 20 τω 'Απόλλων ι προσέτασσον. Κάπει τούτοις 6 Κλεϊνις έπείθετο μάλλον. τών δεσμών "Αρπασός τε και Λύκιος κατά βίαν έκλύσαντες τους όνους άπήλαυνον παρά τον βωμόν. Και ό θεός ένέβαλε τοΐς ονοις λύσσαν' οί δε τους τε παΐδας και τους θέραπας αυτών και τον Κλεΐνιν κατήσίΐιον * οί δε 25 άπολλύμενοι τους θεούς έπεβοώντο. Και "Αρπην μεν και 3 έφίλησαν Martini : έφίλησεν Ρ 5 τον iv scripsi : του εν Ρ 13 suppl. Ocler 16 sq. παίδες Λύκιος και... Λρτεμίχη παίδες εκ μητρός Λρπης Ρ : restituit Pasquali (cum plagulas corrigeret) collata Brinkmarmi disputatione Rhein. Mus. 57, κάπει Oder : και' πί Ρ 21 τε Biicheler (apud Oderum) : δέ Ρ.

26 26 frg. 2 "Αρπασον ώκτειρε Ποσειδών και έποίησεν αυτούς όρνιθας τφ αύτω λεγόμενους ονόματι, Λητώ δε και ^Άρτεμις έγνωσαν άνασώσαι τον Κλεΐνιν και την Άρτεμίχην και τον 'Ορτύγιον, ότι ουκ αίτιοι των άσεβημάτων ήσαν. Απόλλων δε Αητοΐ 30 και Άρτέμιδι δίδωσι την χάριν, και πρόσθεν ή άποθανεΐν μεταβαλών έποίησε πάντας όρνιθας. Και έγένετο Κλεΐνις μεν υπαίετος ουτός έστι δεύτερος ορνίθων μετά τον αιετόν, διαγνώναι δε ου χαλεπός ό μεν γαρ έστι νεβροφόνος έρεμνος μέγας τε και άλκιμος, ό δε <^υπ)αίετος μελάντερος και 35 έλάσσων εκείνου ', Λύκιος δε μεταβαλών έγένετο κόραξ το χρώμα λευκός αυτις δε [Βουλή 'Απόλλωνος έγένετο κυάνεος, οτι πρώτος ήγγειλε Κορωνίδα την Φλεγύου θυγατέρα γαμη&εϊσαν Άλκυονεΐ, Άρτεμίχη δ' έγένετο πίφιγξ, θεοΐς τε και άνθρώποις προσφιλής όρνις, Όρτύγιος δε αιγί- 40 θαλλος, οτι τον πατέρα Κλεΐνιν άνέπειθεν αίγας αντί τών όνων ιερεύειν Άπόλλωνι. 32 υπαίετος uterque laterculus et Arist. hist. anim. 618 b 34: υψιαίετος Ρ 34 suppleyi. Scholiastae annotatio sic intellegenda est, ut Antoniiras Liberalis Boei ornitliogoniae librum secundum secutus esse dieatur, Simias autem in Apolline similia rettulisse. Nam quae apud Antoninum leguntur, ea Boeum maxime olent. Nobis igitur Simiae vestigia scrutantibus primum quid Boeus narraverit qnaerendum est, deinde quae ratio intercedat inter illum et Simiam. 4. πλειστάκις] talia in fabulis non saepe sed semel accidere solent. Apud Simiam certe umim iter fuit. Multiplicatio autem Antonini epitomatoris neglegentiae potius quam Boeo poetae tribuenda esse videtur, cum ipse Antoniims pergat: παραγενόμενος δε εις Βαβυλώνα, quasi Clinis- ex uno itinere revertatur. 20. Α qua parte mater steterit, ab Antonino tacetur, sed facile colligitur. Boeus enim in commutandis hominibus iustitiae poeticae quae dicitur satisfacere

27 27 studuit, cum Clinim verteret in avem nobilissimam, Ly-defrg. 2,20-32 cium in corvum Apollini sacrnm, Ortygram et Arter micham in aves placidas et gratas (cf. v. 39 θεοΐς τε και, άνθρώποις προσφιλής όρνις), contra impios filios in aves rapaces 1 ). Idem autem cnm Harpae accidisse narretur, apparet ab ea quoque nefastum sacrificium approbatum esse. 21. κατά βίαν] Itaque ceteri impios retinebant vel impediebaiit, sed matris auctoritas vicit filiae verecundiam? patris et Ortygii religionem audacia et superbia filiorum; qui postqnam cum suis commiims pugnaverunt vel stabuli claustra vi fregerunt, asinos vinculis liberatos deduxerunt. 31. πάντας] Nullam in hoc verbo, ut Oder (p. 20), difficultatem inesse censemns, sed consuetam Antonini levitatem, qui talia dictnrus erat: ελοίηΰε xovg λοιπούς jtavrag (non solnm eos, pro quibus Latona deprecata erat, sed etiam Lycium) oqviftag, ώότε itavtag όρνι&ω&ύΐναι Praeterea formula έποίησε πάντας όρνιθας Antonino iam t consueta erat. Nam in. fabula septima scripserat: itavxag avxovg έποιηύαν δρνι&ας, in imdecima έποίηόε itavxag oovi&ag, in undevicesima itavxag avxovg έαουηόεν oqvi&ag. Immo liuiusmodi plura huic narrationi insunt. Nam quomodo asini, *quos filii άπήλαυνον παρά τον βωμάν, Clinim et Lycium et Artemicliam comedere poterant? Estne Clinis cum suis impiam turbam usque ad aram secutus? An asini lymphati domum reverterunt? 32. υπαίετος] sic Martini quoque ab Antonino scriptum esse censet (p. LXXXVl), tamen libram secutns ύψιαίετος expressit. Nobis ne dubitandum quidem videtur esse. Unde uterque laterculornm auctor νπάεχος sumpsit, nisi id olim in ipsa narratione legebatur? Et accedit tertius 1) οφπασος avis ceteroquin ignota est, sed nomen sufficit ad genus cognoscendum.

28 28 de frg. 2,32-35 testis Aristoteles, qui (hist. anim. 618 b, 34) eandem formam praebet. Deinde υψιαίετος ignota vox, υπαίετος idoneum nomen est ad δεύτερον όρνί&ων μετά τόν αιετο'ν (ν. 32) designandum Oder cum (ρ. 19) verba ούτος έστι... usque ad έλάσσων εκείνου illuc unde negent redire quemquam" (nam ita ille loquitur) detrudat, ea quae magis quam cetera adhuc vivunt ad mortuos expellit. Nonne verba sublimia νεβροφόνος et έρεμνο'ς * ) ipsius Boei sunt? Nonne μέγας τε και άλκιμος hexametri Boeani frustulum? Neque nobis, ut Odero, videtur ineptum esse, quod alter αιετός vocatur έρεμνο'ς, alter μελάντερος εκείνου, cum έρεμνο'ς caliginosas terribilesve res potius quam certo colore, sive nigro sive quo alio, praeditas signiiicet. Hoc solum offendit, subaquilam dici magnam cervicidam validam, ipsam aquilam minorem illa. Quod facile sanatur, si legis: ό δε (υπ)αίετος μελάντερος κτλ. 2 ). Verba υπαίετος et νεβροφο'νος etiam in Aristotelis hist. anim. 3 ) [inveniuntur: 618 b 34 et b 20. In quo capite Aristoteles de aquilarnm generibus loquitur; neque vero de subaquilis idem quod Boeus profert, neque verbo νεβροφόνος eodem modo quo ille utitur: quod apud Boeum adiectivum est, ab Aristotele dicitnr nomen proprium esse generis τίνγάργον^). Similis ratio inter Boeum et Aristotelem etiam in eis disputationibus quae sunt de 1) Cf. Oder p ). 2) Confirmantur haec Plinii testimonio infra (p. 30 sq.) exscripto. Nonne Plinii aquilarum nigerrimam optime congruit cum Antonini μελάντερος εκείνου? Nonne Plinius eandem aquilam dicit et secunda magnihidine et vi et aquilarum nigerrimam, Antoninus autem, dummodo nostram coniecturam accipias, eandem aquilam et δεύτερον ορνίθων μετά τόν αΐετόν et nigriorem quam summam aquilam? 3) Boeum cum Aristot. hist. anim. IX saepe consentire dicit Knaack apud Pauly-Wiss. s. v. Boio. Cf. etiam infra p. 29*). 4) "EVLOL ds καλονΰΐν νξβροφόνον αυτόν.

29 29 ερωδιών generibus intercedit. isam apud Boeum (Anton, defrg.2,32-35 Lib. fab. VII) 1 ) Erodius commntatur in έρωδών τίελλόν 2 ). Autonous, Erodii pater, in oxvov qui aitb τον οκνείν appellatns sit, servus in ερωδιάν minorem. ApudAristotelem quoque 3 ) tria sunt genera ερωδιών: primum έρωδώς αελλός, alterum ερωδώς λευκός, tertium άβτερίας vocatur vel οκνος et μν&ολογεϊό&αι γενέβ&αί εκ δούλων το άρχαίον narratur et a verbo δκνεΐν nomen accepisse 4 ). En habes exemplum alterum, in quo easdem res eademque nomina aliter distribuit Boeus, aliter Aristoteles; eadem igitnr copia doctrinae diversis modis nsi sunt. Cuius doctrinae maximam partem e poetarum, priscorum no vorumque, carminibus haustam esse statim apparet. Scilicet ea quae multi poetae multis locis de quibusdam aquilis ut aquilarum exemplo utamur dixerant, a grammaticis congesta, deinde, ne repugnantiae offenderent, in diversa aquilarum genera ab aliis aliter 1) Haec fabula tam similis est ei quae est de Clinide et tam inepta, ut ad illius exemplar ficta esse videatur. 2) Hoc ex illis quae de Anthi servo narrantur apparet: τον cf δτΐηδδν τον "Av&ov κατά ταντά τω άδελφω τον παιδος εποίησαν ερωδιόν, άλχ ονχ ομοιον ησσων γάρ εστίν ίκανώς τον πελλον (ρ. 78, 6). 3) 609 b 21, 616 b 33; quem sequitur Callimachus περί όρνέων II 296 Schneider (= schol. Β ad II. Κ 274). 4) "Εστί δε %ατ επωννμίαν ταύτην άργότατος. Ιη eadem fabula, ut quantopere inter se interdum consentiant Boeus et Aristoteles ex uno saltem exemplo appareat, conferas haec: Boeus Aristofeles (609 b 14) επεϊ δε "Αν&ος έ'ξήλασε τάς ΐππονς i&v&og δ 1 ΐππω πολέμιος' εξελαύνει ε% τον λειμώνος, ανται είργόμεναι γάρ δ ίππος ε% της νομής πόαν τροφής έξε&ύμηβαν %αϊ τον "Αν&ον γαρ νέμεται δ αν&ος, επάργεμος επίβτ&βαι %ατεβίβρωΰ%ον (ρ. 77, 9). δ 9 εστί %αι ονκ όξνωπός' μιμείται ον γίνεται σύνεδρος.. δ αν&ος γαρ τον ϊππον την φωνην, %α\ τω ΐππω.. ν.αϊ ετι ννν όταν φοβεί επιπετόμενος' δ δ 1 έ'%ελαννει 7 άκονστ] φωνονντος ϊππον φεύγει όταν δε λάβτ], %τείνει αντόν. μιμούμενος αμα την φωνην (ρ.78,9).

30 30 ctefrg. 2,32-35 digesta sunt; quo fit, ut ex illis generibus multa a grammaticis potius quam a natura procreata esse videantur. Nomina generum ex adiectivis a poetis additis facile conformabantur *). Sic apud Boeum νεβροφόνος poeticum verbum adiectivum est, apud Aristotelem nomen proprium; utrique igitur carmen obversabatur (vel potius uterque librum de animalibus grammaticum evolvit), in quo αίετος νεβροφόνος commemorabatur. Quod expediendum erat, antequam ad Plinii locum nat. hist. X 7 2 ) accederemus, quem velim cum Antonino et Aristotele compares: Antoniiras Aristot. 618 b 23 Plinius tertii (aquilarum generis) morphnos, quam Homerus et έτερον δε γένος percnum vocat, aliqui άετον έ<5τιν ο %λάγγος et plangum et υπαιετος ούτος καλείται, δεύ anatariam, secunda έστι δεύτερος ορνίθων τερος μ,εγέ&ει magnitudine et μετά τον και ρώμη' οικεί vi; huic vita circa α ι ε τ 6 ν, διαγνώναι δε βήόϋας καΐ αγκη lacus. Phemonoe 3 ), 1) Cf. Aristot. hist. anim. 618 b 25 επικαλείται δε νηττοφόνος %α\ μορφνός' ου %al "Ομηρος μέμνητάι εν τη του Πριάμου εξόδω cum αυτί%α #',αίετον ηπε, τελειότατον πετεηνών, μορφνόν &7\ρΎ\τηρ\ ον %αϊ τιερκνον καλέουβιν. 2) Quem locum bene tractavit Knaack, Analecta alexandrino-romana p. 2 et 10; secl huc eum facere non perspexit. 3) Extitit igitur carmen Phemonoae, antiquissimae Apollinis Delphici sacerdoti, suppositum, quo simillima narrabantur atque in eo carmine, quod sub Boeus, alterius antiquae Apollinis Delphici sacerdotis, nomine ferebatur (Knaack 1.1. et Real-Encyclop. III 634); aut fortasse idem carmen nunc boc nunc illo nomine nobilitabatur. Cf. etiam haec:

31 31 δέ OD χαλεπός* ό καϊ λιμνας, επικά- Apollinis dicta filia, defrg.2,32-35 μεν γαρ έστι νεβρο- λεϊται δε νηττοφό- dentes esse ei prodi^ φόνος έρεμνές μέγας vog και μορφνός' dit^ mutae alias caτε και άλκιμος, ό δε ου καγόμηοος με- rentique lingua; ean- {υπ)αίετος μελά ν- μνηται εν ττ[ %ον dem aquilarum niτερος και έλα α- Πριάμου εζόδω g errimam, promiσ ω ν εκείνου. ( 1 315). nentiore cauda. Consensit et Έ ο e u s. Huius*) ingenium est et testudines raptas frangere e sublimi iaciendo, cjuae fors interemit poetam Aes-' chylnm, praedictam fatis, at ferant, eius diei ruinam secura caeli fide caveniem. Quibus perlectis clarissime apparet nullum alium Boei locum a Plinio respici nisi Clinidis fabulam. Vagamurne extra concessos coniecturis limites, si suspicamur Boei subaquilam mutam factam esse, ut Clinis intempestivae loquacitatis, qua Apollinis verba filiis et uxori prodiderat, poenam mstam solveret? Plin. nat. hist. X 21: Arist. hist. anim. 616 b, 9: Accipitrum genera sedecim invenimus, ex liis aegithum claudum altero pede, prosperrimi augurii 6 S 1 αί'γι&ος ενβέοτος %αϊ πολνnu%)tialihus negotiis etpecua- τεπνος, τον δε πόδα. χωλός εοτιν. riae rei, triorcliem a numero Τριόρχης commemoratur in Antestium, cui principatum in augu- ton. Lib. fabula XIV, quae Boei riis Phemonoe dedit... colorem clarissime prae se fert. 1) Boeus. Hnius Detlefsen: Boethukts, poeta huius sim. libri. In indice auctorum libri X enumeratur Boe[th]as qui όρνι&ογονίαν.

32 - 32 defrg. 2, cf. Hes. frg. 123: Hesiodus narrasse dicitur et de Apolline g rt τ^ν "j^vo g μΐξ ίν δήλω<3εν αντω (Apollini) ό κόραζ' TtaQo καϊ δνόχεράναντα έτά rfj αγγελία τον 'Απόλλωνα αντί λενκον μέλανα αντον ιίοιη<5αί κτλ. Boios... borgt von Hesiod die rabengesckiclite 7 setzt fur Ischys einen Halkyoneus, behalt aber die ehe" de Wilamowitz, Isyllos v. Epid. 82 δ6). Suspicamur a Boeo ideo Halcyoneum insertum esse, ut ludus verborum eveniret: έγένετο κυάνεος γαμηβεΐσαν Άλκυονεΐ. Similiter Aristoteles (hist. an. 593 b 13, 615 b 29, 616 a 15) την αλκυόνα dicit esse κνανονν. Sed iam ad ipsum Simiam accedamus, relicta insulsa Boei de avibus doctrina. Quae tanto minus a Simia tractata esse potest, quanto plures meri Boeani ingenii notas in ea deprehendimus. Commutatio autem num a Simia narrata sit, ignoratur; in reliqua fabula Simiam haud multum dissensisse a Boeo ex priore fragmento discimus. Ex quo haec colligi possunt: vir quidam (de nomine nihil constat, sed nos brevitatis studio eum Glinim nominavimus) Apollinis favore dignatus (nam Apollini sacrum erat carmen, neque quis sine deorum auxilio talia perficere potest) per auras ad Hyperboreos Scythas Semicanes alias illarum regionum genies labitur. Ubi cum multa mirabilia videt tum asinos ab Hyperboreis Apollini sacrificatos (quis enim credat apud Pindarum et Boeum x ) fuisse asinorum sacrificium, non fuisse apud Simiam Pindari imitationem professum?); domum reversus suis de itinere refert (ut quondam Ulixes Phaeacibus). Hucusque 1) Praeter hos solus Callimachus (frg ) de asinis ab Hyperboreis Apollini sacrificatis loquitur. Qui de Pindaro pendere videtur: Pind.: ων &αλlcc ι,ς εμπεδον ενφαμιαις τε μ,άλιβτ Απόλλων χαίρει, γελά, Ό 1 ' ορών νβριν όρ&ίαν %νωδάλων. Callim.: Φοίβος *Τπερβορέθί6ίν όνων έπ ι,τ έ<ρπ>ετ CCL ΐροΐς et Τ έρτίον 6 ιν λιτιαραϊ Φοΐβον δνοΰφαγίαι. At fortasse hoc quoque e Simiae carmine (cf. 2, 13) haustum est.

33 33 - Simiae fragmentum optime congruit cum Antonini ex- de Apolline cerptis; qui consensus non in rebus solis quae narrantur, rf carn! m px sed etiam in narrandi ratione apparet. Nam ut apud Antoninum omnia quae ante Clinidis reditum acciderrait, obiter tantum et paucis verbis tacta sunt, ita a Simia Clinis domum reversus et suis(?) quae viderit breviter enumerans inductus est. Neque dubitamus, quin etiam asinorum sacrificandorum consilium, Apollinis interdictum, nefastum filiorum facinus, asmoram furor in Simiae carmine fuerint. Nam nisi is fabulae cardo inerat, scholiasta vix habebat cur ascriberet: narrat Simias quoque in Apolline". Deinde cum qui poeta de itinere tantum dicturus erat, Clinim ipsum narrantem fingere vix possit, Simiae fabulam sola Clinidis relatione non absolutam esse necesse est. Accedit qnod ea fabula non solum praeter Simiam Boeamque a nullo traditur, sed etiam, ut modo vidimus, ab utroque eundem in modum narratnr, unde facile suspiceris necessitudinem aliquam inter Simiae et Boei carmina intercessisse *). Cui carminum generi Simiae Apollo aimumerandus est? Narrantur poenae a deo irato inflictae, ut in Callimacbi hymnis V et VI. Quorum posteriorem cum aretalogoram fabulis de Wilamowitz coniunxit (Reden und Vortrage 3 287): Man mufi hinzunehmen, dab in seinem Gedichte zu Ehren der Grottin, nach antiker Terminologie einem Hymnus, eine Erzahliing unbedingt verlangt ward, in der sich. die Macbt und Majestat, die αρετή, der Gottin oifenbarte. Und weiter mufi man hinzunehmen, dafi in der Tat an den Festen Erzahler auftraten, die sich sogar danach nannten,, da6 sie die Wunderwirkungen der gott- 1) Knaack apud Susemihl 379 u : Hatte Simias die docb wohl altere Ornithogonie bereits benutzt?" Frankel, 3

34 34 De Apolline lichen Majestat vortrugen, Aretalogen". Hoc de Calli- (ΐγ ] Ά %) maclio docuit Wilamowitz; idem vel magis valet de Simiae carmine, cum non solum dei magna facinora in eo praedicentur, sed etiam remotae regiones mirique populi describantur. Nam hoc quoque aretalogorum proprium est: Wer von abenteuerlichen Fahrten in fremden Landern, von Menschenfressern und Fabelwesen vor einer kritiklosen Horerscliaft erzahlt, ist fiir Juvenal άρεταλόγος" Keitzenstein (Hellenist. Wundererz. 11). Aretalogorum igitur rudes narrationes Simias ad summam artis perfectionem eduxisse videtur. Praeiisse tamen Simiae in describendis illius plagae miris gentibus Aristeam, qui et ipse in narrando prima persona utatur. Pohlenz me ammonet. Ex cuius, ; Arimaspeis" carmine Tzetza (Chil. VII 686) tales versus servavit (frg. 2 4" Kinkel): 'Ιόβηδοι y^airrjuiv άγαλλόμενοι ταναϊβι' και φαβ' άν&ρώπονς είναι κα&ντιερ&εν όμοι;ρου^ %Qog βορεω, πολλούς τε καΐ έΰ&λονς κάρτα μαχητάς, άφνειονς ιπποιβι, τίολνρρηνας, πολνβοντας' 5 όφ&αλμον <Γ εν* εκαύτος έχει χαρίεντι μετώπω, %αί%ύ[6ιν λάΰιοί) πάντων Στιβαρότατοι ανδρών χ ). 1) Ιη versu secundo pro tradito βφ&ς scripsimus φαβ. Nam ϋφας in narrationis exordio positum manifeste corruptum est, contra cpari non solum cum reliquis optime concinit, sed etiam cum Herodoti verbis. Qui hos versus respiciens scribit (IV 16): ονδε ^Αρίΰτέτις... προβωτέρω Ίΰαηδόνων αντος εν τοϊβι επεβι τίοίέων έφηβε άπιιιέβ&άι, άλλα τα κατνίΐερ&ε έλεγε aytoy, φας 3 Ιβ6Ύ\δόνας είναι τονς ταντα λέγοντας (adde eiusdem verba IV 13 infra exscripta). Initium mutilum est; cetera, si nostram coniecturam acceperis, facile decurrent. Nam quod oratio inde a versu quinto obliqua q. v. esse desinit, et quod, prout res postulat, pluralis numerus in quinto versu loco cedere cogitur singulari, in sexto iam in suam sedem restituitur (nam parenthesis statui nequit, cum ea quae in quinto versu narrentur maioris momenti sint quam cetera), in hac re non lacunarum vestigia, sed archaicae minusque politae dictionis testimonia agnoscimus.

35 35 Qui versus quam similes sint Simieorum, cum ver- De Apolline borum copia et dictione (ΊΰόηδοΙ χαίτηβιν αγαλλόμενοι carmme (frg. 1. 2) ravafjui cf. eum Simiae Μασσαγέται... τοξοιαι πεποιθοτές ώκυβόλοισι), tum universo narrandi modo (nonne utrumque subridere sentis, cum dicit όφΰαλμον δ* εν' εχαύτος έχει χα ρ c εν τ t μετώτίω sive τοΐς ώμων καβυπερ&εν έυστρεφέων κύνεος κράς τέτραφε? Addei etiam frg. 1 Aristeae), primo obtntu apparet. Et cum iam Aristeae mentionem fecerimus: restat ut qimntopere inter se consentiant Clinidis et Aristeae et, qui Aristeae geminus est, Abaridis fabulae 1 ), ostendamus: Clinis a,d Hyperboreos\ et alias illarum regioiram gentes proficiscitur 1) Cf. Schwartz, 2) Hanc formam Abaris Aristeas Hyperboreus esse έφη δε Αριύτεης... dicitur et totum %οιεων επεα, άτακέόorbem terrarum % αι ες Ίόόηδόνας permigrasse (Herod. IV 36) μενος. Ίόόηδόνων δε φοιβόλαμπτος γενό όννεγράψατο... ντίεροικέειν Άριμαό- et de itinere suo Άτίόλλωνος αφιί,ιν πονς άνδρας μοννοείς 'Τπερβορέονς φ&άλμονς, νπερ δε narrat έμμέτρως (Suidas) τούτων τους χρνβοφύλακας γρύπας, τούτων δε τονς 'Τπερ- /3ορεοι^ κτλ. (Herod. IV 13, cf. versus modo exscriptos) per aera labitur "Λβαριν,ον ειςδρό in corvi figuram verμονήεροφοίτηνίτΐ- sus Apollinem coταμένω πόμτίενεν mitatur (Herod. IV άλήμονί Φοίβος 15) όι6τω (Nonnus XI 132, similiaalii 2 )) Der griech. Roman p fabulae vetustiorem esse illa quae apucl Hero- 3*