Στέλιος Μοίρας ΤΟ ΠΑΓΟΠΟΙΕΙΟ

Transcript

1

2

3 Στέλιος Μοίρας ΤΟ ΠΑΓΟΠΟΙΕΙΟ Στους Τάκη Ταξάκη και Γιάννη Ανδριώτη

4 Τίτλος του Πρωτοτύπου: Το Παγοποιείο Συγγραφέας: Στέλιος Μοίρας Φωτογραφία εξωφύλλου: Μαρία Παπαρδάκη, 2012 ISBN: Επίλεκτες Ψηφιακές Εκδόσεις: 24grammata.com τηλ , fax: Υπεύθυνοι σειράς: Γιώργος Πρίμπας, Χαριτίνη Ξύδη Σειρά: εν καινώ, Αριθμός σειράς: 26 Επιμέλεια και διόρθωση κειμένου: Γιώργος Πρίμπας Τόπος και Χρονολογία πρώτης έκδοσης: Αθήνα, 2012 Μέγεθος Αρχείου: 1,63 Μb Σελίδες: 152 Μορφή αρχείου: Flipping book, pdf Γραμματοσειρά: calibri, 14 Απαγορεύεται η αναδημοσίευση δίχως την έγγραφή άδεια του δημιουργού, του μεταφραστή ή του εκδότη

5 O Στέλιος Μοίρας γεννήθηκε το 1984 και μεγάλωσε στο Κερατσίνι. Εργάζεται ως κοινωνικός λειτουργός ενώ είναι τακτικός αρθρογράφος στο κινηματογραφικό blog pamecinema iraklio. Το μυθιστόρημα «Το Παγοποιείο» είναι το πρώτο του έργο που εκδίδεται.

6

7 Δεν έχουμε χρόνο να είμαστε ο εαυτός μας Έχουμε χρόνο μόνο για να είμαστε ευτυχισμένοι Albert Camus Τώρα λοιπόν αυτούς, είπε, θα τους κόψω τον καθένα στη μέση, κι έτσι και ασθενέστεροι θα είναι και χρησιμότεροι σε εμάς γιατί θα είναι πολυπληθέστεροι Πλάτωνος Συμπόσιο στίχος 190d Πολλά είχε αγαπήσει ο Σίσυφος. Στο τέλος αγαπούσε μόνο την πέτρα του Επιτύμβιο Νίκος Δήμου Στέλιος Μοίρας Το Παγοποιείο 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 26 1

8 M E Ρ Ο Σ Π Ρ Ω Τ Ο Η Μίμηση της Χελώνας Massive Attack: Angel Porcupine Tree: Heart Attack by a lay by Gotan Project: Paris, Texas UNKLE: The piano echoes Στέλιος Μοίρας Το Παγοποιείο 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 26 2

9 1 ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΕΞΩ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ. Ήδη έχει πάει οχτώ και ο ήλιος ακόμη ξετρυπώνει μέσα από τα στενά στόρια του γραφείου. Συγκεκριμένα, ερυθρόχρωμες λωρίδες τέμνουν πλαγίως το πουκάμισο του, που τσαλακωμένο από ώρα, αρχίζει και αυτό όπως το πρόσωπο του να εμφανίζει κηλίδες ιδρώτα. Υποτίθεται, σκέφτεται από μέσα του, πως η όλη διαδικασία έπρεπε να έχει ήδη τελειώσει. Φάκελος, παρουσίαση στοιχείων, σοκ, αμφισβήτηση, απειλές, παραίτηση, διπλωματικό ύφος, ξανά απειλές, τέλος. Όχι όμως εδώ και σίγουρα όχι απόψε. Εξάλλου, σκέφτηκε, πότε τελείωσε κάτι εδώ μέσα στην ώρα του; Η μόνη στιγμή που ήρθε στο μυαλό του ξεκάθαρα ήταν η ημέρα που ο Διευθυντής της Σχολής τους ανακοίνωσε πως εγκρίθηκε το κονδύλιο για τους καινούργιους χώρους στάθμευσης των καθηγητών και του διοικητικού προσωπικού. Όλοι ήταν αλαφρωμένοι εκείνη την ημέρα κι ας αναγκάζονταν να κάθονται επί πέντε ώρες αποκλεισμένοι στα γραφεία επειδή κάτι φοιτητές είχαν κλείσει την έξοδο διαμαρτυρόμενοι για τα χαμένα κονδύλια του εξαμήνου. Ο ίδιος άνθρωπος τώρα, ο διευθυντής της σχολής, με ένα ταλαιπωρημένο κοντομάνικο πουκάμισο κι αυτός, καταϊδρωμένο στις περιοχές της μασχάλης, κάθεται μπροστά του όρθιος, κοιτάζοντας πότε τα χαρτιά και πότε τον Χρήστο Στεργίου, ανώτερο διοικητικό υπάλληλο του ΤΕΙ και δεξί του χέρι, ο οποίος κι αυτός με τη σειρά του κοιτάζει με έκδηλα αγανακτισμένο τρόπο και λίγη αγωνία εκείνον, τον άνδρα που κάθεται στην δερμάτινη πολυθρόνα μπροστά του ακριβώς, χαζεύοντας τις φωτεινές λωρίδες του ήλιου πάνω στα ρούχα του. Ο Αντώνης χαζεύει τα ρούχα του γιατί δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει από τη στιγμή που είπε και έκανε ό,τι σκεφτόταν. Μήνες μάζευε χαρτιά και ονόματα, αναφορές και συνομιλίες με καθηγητές, φοιτητές, με αναπληρωτές και επίκουρους, με πρυτάνεις και διευθυντές από άλλες σχολές. Ταξίδεψε στην Πάτρα και στο Ηράκλειο, περίμενε ώρες σε σκοτεινούς και σιωπηλούς διαδρόμους έξω από μια πόρτα για μια συνάντηση, όπως περίμενε και ώρες έξω από τα γραφεία επιτροπών της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ή έξω από τα γραφεία του 6 ου ορόφου του Υπουργείου Παιδείας, πριν αυτά αλλάξουν με την νέα κυβέρνηση, για μια συνάντηση, να πει, να μιλήσει για αυτά που είχε Στέλιος Μοίρας Το Παγοποιείο 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 26 3

10 βρει και που τον ανάγκαζαν να τριγυρνά και να συμπεριφέρεται διχασμένος ανάμεσα στο ρόλο και την ευθύνη, κολλημένος ανάμεσα στις φιλίες με τους περισσότερους ανθρώπους που βρίσκονταν τώρα εκεί στο γραφείο και στην ανάγκη όμως να τελειώσουν κάποια πράγματα που ήταν πέρα από φιλίες. Όλα αυτά τα επαναλαμβάνει στο μυαλό του σαν μια παπαγαλία, σα μια προσπάθεια να συγκροτήσει τις αιτιολογίες του. Από δω και πέρα θα ναι μόνος του. Οφείλει τουλάχιστον να μη τους αφήσει ούτε μια αμυδρή εντύπωση ματαίωσης και φόβου. Εργάζεται χρόνια σε αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα, σε αυτή τη χώρα και γνωρίζει πως χρησιμοποιούν τα όργανα του την εντύπωση της εξουσίας. Πως χρησιμοποιούν αλλά και πως εκφέρονται λέξεις όπως ψέματα ή συκοφαντίες, κοινή πλεύση και άλλα. Τα γνώριζε καλά αυτά τα λεκτικά παιχνίδια και τις επικοινωνιακές κόνξες των υπαλλήλων. Ο τρόπος που φέρνουν τα πράγματα στα μέτρα τους μοιάζει με τα κτίρια που δουλεύουν. Πολυδαίδαλοι διάδρομοι και κλειστά γραφεία. Σκάλες και γκισέδες που σε στέλνουν αλλού, ανελκυστήρες που ανεβοκατεβαίνουν ζαλίζοντας το κουράγιο σου, μακριές ώρες με ολιγοπληθή συμβούλια. Νεύματα και ραντεβού για ποτό μετά στο Μεγάλη Βρετάνια. Ήξερε τον τρόπο που σε πιάνει κάποιος από αυτούς στον ώμο και σε σφίγγει. Τον τρόπο που σου λέει πως θα λάβει υπόψη ο,τι του είπες. Σα μαφιόζοι που σημειώνουν τη συμπεριφορά σου και μεταφέρουν το μήνυμα για τη επόμενη ημέρα αφού πάνε πρώτα όμως σπίτι τους, στην ήσυχη και ηθική οικογένεια τους. Όλα αυτά λοιπόν στο μυαλό του εκείνη τη στιγμή σχηματίζουν μια οργήλη, πνιχτή φωνή που περιμένει να βγει. Του είναι όμως αδύνατον κι αυτό γιατί δε τον απασχολεί πια να γίνει σταυροφόρος. Χέστηκε για το τι θα γίνει. Εξάλλου αυτή η συνάντηση είναι μόνο η αρχή ενός συνόλου αντιδράσεων που έχει σχεδιάσει. Τα έδωσε, τα είπε, ας πάνε όλα στο διάολο από δω και πέρα σκέφτηκε και κύλησε το βλέμμα του από το πουκάμισο προς τον τοίχο που εκθειάζει δεκάδες φωτογραφίες του διευθυντή με υπουργούς παιδείας, με αρχιεπισκόπους και ξένους πρυτάνεις. Μπροστά από τον ίδιο τοίχο κάθεται ο Τύπος. Ο Τύπος είναι ένας άνδρας γύρω στα 50 που βρίσκεται πάντα κοντά στο διευθυντή όποτε τυχαίνει κάτι ξαφνικό και περίεργο. Επικίνδυνο του είχε πει ο Χρήστος μια μέρα. Ήταν μαζί τους όταν πήραν τηλέφωνο για βόμβα στο ΤΕΙ, όταν χωρίς εξουσιοδότηση διαλύθηκε με βία μια φοιτητική ομιλία από μέλη κομματικής νεολαίας, όταν ο διευθυντής ανακοίνωσε πως θα χαθούν 3 εξάμηνα λόγω υποχρηματοδότησης. Να 'τος λοιπόν απέναντι στον Αντώνη να εξετάζει κι αυτός πίσω από το διευθυντή τους φακέλους και μία να εξετάζει Στέλιος Μοίρας Το Παγοποιείο 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 26 4

11 τον ίδιο. Στη ζώνη του ένα κινητό στο αθόρυβο, αναβοσβήνει συνεχώς την οθόνη του, σημάδι ότι πέφτουν πολλά τηλέφωνα. Ο Αντώνης κοιτάζει το ρολόι του άλλη μια φόρα ενώ ο Χρήστος του γραπώνει τον ώμο. Η αίσθηση που δημιουργείται στο μυαλό του Αντώνη είναι ότι αρχίζει η μάχη. Ο διευθυντής μαζί με τον τύπο κάθονται κι αυτοί. Ο Χρήστος όμως παραμένει όρθιος πίσω από την πολυθρόνα και ανάβει ένα τσιγάρο προσφέροντας το πακέτο στο Αντώνη. Ανάβουν ταυτόχρονα γύρω στα 6 τσιγάρα σε όλα τα μήκη του γραφείου. Οι καύτρες σηματοδοτούν και τις παρουσίες μέσα στο χώρο. Υπάρχει έντονη σιωπή και ξηρότητα στους λαιμούς. Το τσιγάρο στα δάχτυλα του Αντώνη έχει ανάψει μισό. «Κάποιος σε σκέφτεται». Η φράση έρχεται από πίσω με το Χρήστο τώρα να έρχεται δίπλα στην πολυθρόνα. «Ορίστε;» «Έτσι λένε ντε! Όταν κάποιος σε σκέφτεται λένε πως το τσιγάρο ανάβει μισό». Ήταν απίστευτα γελοίο και κοινότυπα αγχωτικό, σκέφτηκε ο Αντώνης, να αρχίζει έτσι μια συζήτηση. Τι στο καλό; Που του ήρθε αυτό. Ταυτόχρονα ψάχνει να βρει κι αυτός κάτι έξυπνο χωρίς να φανεί αμήχανος. Παράλληλα το βλέμμα του πέφτει πάνω στα χείλη του διευθυντή και στο μειδίαμα που μόλις αρχίζει να γίνεται λέξεις. «Να σου πω την αλήθεια, δε το περίμενα. Και εννοώ από έναν δικό μας». Βήμα πρώτο λοιπόν: σταματούν τα πρώτα ονόματα που προϋποθέτουν σχέση. Αντ αυτού χρησιμοποιείται μια φράση που επιδεικνύει ομάδα, αφοσίωση. Με αυτό τον τρόπο οι θέσεις έχουν ήδη παρθεί. «Το είχαμε στο μυαλό μας με το Χρήστο και με τον φίλο μου από δω, αλλά από κάποιο κομματόσκυλο του ΠΚΣ ή έστω από κανέναν βαλτό της ΠΑΣΠ μιας και τώρα το κόμμα τους ήρθε πάλι στην εξουσία». Βήμα δεύτερο: περιγραφή ομάδων ως κατηγορίες πολιτών με σκοπό τον διαχωρισμό στο ήθος και στην ενότητα από την δική τους ομάδα. Το προβλέψιμο των ατόμων που περίμεναν να έχουν κάνει το κακό και η τελική τους απόκλιση κάνουν τη θέση του ενός ακόμη χειρότερη, γιατί είναι μια κατηγορία από μόνος του. Κάτι καινούργιο και αδάμαστο και για τον ίδιο λόγο πιο επικίνδυνο. Ο Αντώνης νιώθει κι αυτός τώρα τις μασχάλες του να παγώνουν. Αναθεματισμένη φάρα σκέφτεται. Τον περιμένει ό,τι και τους υπόλοιπους. Παρ όλα αυτά δε θα μιλήσει ακόμη. «Αντώνη. Ρε Αντώνη μου». Η φωνή τώρα είναι του Χρήστου που κοιτάζει τη στάχτη. «μίλησες με τόσους ανθρώπους, γύρισες τόσα μέρη, ξενύχτισες τόσο Στέλιος Μοίρας Το Παγοποιείο 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 26 5

12 πολύ να υποθέσω κιόλας, γράφοντας όλα αυτά τα πράγματα για τη σχολή, για τους εργαζόμενους εδώ, κι όμως δεν ήρθες ούτε για μια στιγμή σε εμένα να πεις να πεις ρε Χρήστο. το και το εγώ τώρα τι να πω; Να σου πω πως ό,τι μάζεψες είναι σε σημεία μόνο σωστό; Να σου πω ότι δε γνωρίζαμε κάτι ούτε για τον Αποστολόπουλο, πως μόνος άρχισε το ψάξιμο για τα στημένα μεταπτυχιακά και έφαγε το κεφάλι του τελικά. Την καρδιά του καλύτερα. Να σου πω πως τα στοιχεία σου για καθηγητές που κόβουν φοιτητές, και κόβουν μπόλικους όπως λες, για να φτιάχνουν καινούργια τμήματα είναι τουλάχιστον αστείο; Όπως και ότι κυνηγούν τις εξεταστικές για να πληρώνονται υπερωρίες! Όσο για τους καθηγητές που εκβιάζουν βαθμολογικά φοιτητές αν δε μεταφράσουν εργασίες και δεν παραχωρήσουν τα δικαιώματα στους ίδιους, αυτό είναι προσωπική ευθύνη του καθενός. Δε θα τρέχω ούτε εγώ τώρα ούτε ο κύριος διευθυντής πίσω από κάθε βαρεμένο». Βήμα τρίτο: την πρώτη επίθεση κάνει ένα φιλικό πρόσωπο δημιουργώντας έτσι μια αίσθηση εσχάτης προδοσίας αλλά και μια πρώτη γεύση πανικού, αφού και οι φίλοι τέτοιες ώρες δεν είναι με το μέρος σου. Στόχος είναι η προσωπική αμφισβήτηση που δεν εμπιστεύτηκες ούτε φίλο αλλά και η αίσθηση απομόνωσης από αυτό το σημείο και πέρα. Βήμα τέταρτο που γίνεται ταυτόχρονα: Η παρουσίαση των στοιχείων ως πρόχειρα ή ανεδαφικά. Ο τόνος της φωνής που προϊδεάζει ότι ήταν γνωστή αυτή η κίνηση και πως ήδη έχει ετοιμαστεί αντεπίθεση. Στόχος η επανεξέταση των ευρημάτων, η μετακίνηση της σιγουριάς για την απόφαση σου, η ψυχολογική προετοιμασία για μια επικείμενη συμφωνία. Την ίδια στιγμή βέβαια ο Χρήστος κοιτάζει ίσα μέσα στα μάτια του Αντώνη. Εκείνος καταλαβαίνει. Μέσα στα λόγια του Χρήστου βρίσκεται η υποχρέωση να υποστηρίξει τους συμπαίκτες του, να λάβει τα εύσημα για σωστά αντανακλαστικά, όμως μέσα στο βλέμμα του ταυτόχρονα φαίνεται η απελπισία, ο φόβος ότι βρίσκεται και ο ίδιος από την πλευρά των χαμένων, ότι υποτίμησε τον συνάδελφο του αλλά και τα γεγονότα. Οι ανώτεροι ελάχιστα ξέρουν τι γίνεται. Κυρίως ασχολούνται με τη νομιμοποίηση της παρανομίας ή της παρατυπίας. Άτομα όμως όπως ο Χρήστος είναι μέσα στα πράγματα, στους διαδρόμους και τα εστιατόρια. Είναι οι πρωτεργάτες του δαιδάλου και κυρίως ασχολούνται με την ανοχή και τη συντήρηση αυτού που οι ανώτεροι νομιμοποιούν. Είναι η πρώτη γραμμή αλλά και η τελευταία. Αυτό το ξέρει ο Χρήστος. Ότι δε θα φτάσουν τελικά τα πράγματα ως το διευθυντή μόνο αλλά θα καταλήξουν πίσω σε εκείνον. Αυτά που έχει βρει ο Αντώνης είναι λίγα, είναι μόνο η αρχή. Όταν θα αρχίσει η ιστορία να ρέει και θα μπουν Στέλιος Μοίρας Το Παγοποιείο 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 26 6

13 στο παιχνίδι τα κόμματα και οι επιτροπές, οι εφημερίδες και τα κανάλια, τότε όλα θα βρουν το μίτο τους και θα οδηγήσουν σε άτομα όπως αυτός. Καθώς ο Αντώνης προσπαθεί να αγγίξει ένα βαθμό ενσυναίσθησης για τον συνεργάτη του, νιώθει το μυαλό του να αδειάζει και να αφήνει το σώμα του μόνο σε μια παθητική λειτουργία, μια προσπάθεια να αντέξει τη βία που μαζεύεται γύρω του, αυτά τα θερμά σημεία που με τόσο άνεση δημιουργεί ο άνθρωπος με σκοπό την καταστροφή. Έχει ήδη αδρανοποιηθεί όταν ακούει τον τύπο να ψιθυρίζει στο διευθυντή και αμέσως να λέει κάτι επιτέλους. «Δε σας γνωρίζω αν και ξέρω το έργο σας. 9 χρόνια σε αυτή τη εκπαιδευτική κωλότρυπα δεν είναι λίγα και τα υπηρετήσατε με σθένος και αφοσίωση. Τα καλύτερα λοιπόν σας εύχομαι από δω και πέρα, δεδομένου και αυτού που σας συμβαίνει δύο χρόνια τώρα». Βήμα πέμπτο-όπλιση: το λόγο παίρνει ένας αινιγματικός χαρακτήρας και άρα πέραν πρόβλεψης. Αναφέρεται στο άτομο σου σε χρόνο παρελθόντα δίνοντας και το στίγμα της θέσης σου από τώρα. Ότι όλα θα προχωρήσουν και μετά από εσένα άρα μικρή η ζημιά. Στόχος είναι η υποσυνείδητη παραδοχή της αδυναμίας σου. Βήμα έκτο-εξαπόλυση: Αναφορά σε κάτι προσωπικό, σε κάποιο ανέγγιχτο έως τώρα δικό σου θέμα που ξέρουν λίγοι και που δεν έχει καμία σχέση με το κεντρικό θέμα συζήτησης. Στόχος η παράλυση, ο αιφνιδιασμός, η δημιουργία εντυπώσεων, το χάσιμο του ελέγχου. «Ξέρετε πως είναι να σας κατηγορούν για κάτι. Εγώ ο ίδιος προσωπικά, γνωρίζω πολύ καλά, πώς είναι αυτό το ψυχολογικό ντόμινο. Η οργή που έχουμε για κάτι να μετατίθεται αλλού, να προβάλλεται σε κάτι άλλο με σκοπό την αποφυγή του αληθινού πόνου και του αληθινού προβλήματος. Ομολογώ ότι κάνατε πολύ κόπο και συγκεντρώσατε αρκετά στοιχεία τα οποία εγώ ο ίδιος θα μελετήσω και θα δράσω για αυτά. Έχετε μπλέξει κάμποσο κόσμο σε αυτό και ενδέχεται να πέσουν πολλά κεφάλια. Μη σκάτε όμως. Παραιτηθήκατε να υποθέσω τώρα πια. ε; Κάντε την αρχή σας. Ασχοληθείτε ξανά με τη Ζωή Σας και την κατεστραμμένη σας οικογένεια. Τα υπόλοιπά είναι θέμα του ΤΕΙ.» Ο Αντώνης έχει μείνει στη ίδια στάση, όπως κάθεται στην πολυθρόνα με τη διαφορά πως το σώμα του τώρα είναι σφιγμένο, το σβέρκο του λούτσα στον ιδρώτα και το στήθος του πάλλεται μάταια να ανακτήσει κάποιο ευνοϊκό ρυθμό. Χρόνια είχε να νιώσει τόση αδικία, τόση που φέρνει κρύα δάκρυα και ξηραίνει τη γλώσσα. Αυτή η αίσθηση μοναξιάς και μηδενικότητας του κόσμου Στέλιος Μοίρας Το Παγοποιείο 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 26 7

14 που έχουμε έρθει. Η αίσθηση ότι θέλει να βάλει τώρα φωτιά στα πάντα αρχίζοντας με τον εαυτό του. Κοιτάζει γύρω του. Μετρά 4 τσιγάρα που αναβοσβήνουν σαν φωτάκια σε υπόγειο. Η μέρα πια έχει φύγει. Τα στόρια φαίνονται σα να είναι τελείως κλειστά. Λωρίδες από σκοτάδι έχουν φράξει τα κενά. Όλοι είναι ακίνητοι. Περιμένουν. Επανεκκίνηση: Όρθια στάση του σώματος. Ίσιωμα ρούχων και χαρτιών. Σταθερά βλέμματα σε όλους γύρω και σταθερές αναπνοές. Ανάκτηση οργής και θυμού. Μέσα του κυλάει πάλι αυτός ο βρασμός που του γνωστοποιεί το βάθος που πρόκειται να πέσει. Ο Αντώνης χαμογελά στον Τύπο και του ζητάει ένα τσιγάρο. Ο Χρήστος κοιτάζει την κίνηση του Τύπου που δίνει το τσιγάρο και που μοιάζει σα να παραδίδει τις σφαίρες του στον Αντώνη που δείχνει ήρεμος, στητός και ελάχιστα θυμωμένος μετά από αυτό το χτύπημα κάτω από τη ζώνη. Ο Αντώνης στερεώνει το τσιγάρο στο πλάι των χειλιών και παίρνει τη τσάντα ώμου του δίνοντας ταυτόχρονα το δεξί χέρι στον διευθυντή. «Τα αντίγραφα βρίσκονται επίσης στον εισαγγελέα που διερευνά το θάνατο του Αποστολόπουλου αλλά και στον δικηγόρο του, όπως επίσης και στην επιτροπή της τριτοβάθμιας για τις υποθέσεις του Πανεπιστήμιου. Κύριοι, καλό βράδυ. Κύριε διευθυντή, Χρήστο». Με αυτά τα λόγια ο Αντώνης αφήνει το χέρι του διευθυντή και πιάνει λίγο το μπράτσο του Χρήστου. Η πόρτα του γραφείου έχει ήδη ανοίξει από κάποιον άλλο στο δωμάτιο. Ο μπροστινός διάδρομος είναι ημιφωτισμένος. Από τον κάτω όροφο ακούγονται οι φωνές των φοιτητών που έδιναν τέτοια ώρα μαθήματα. Ο Αντώνης περπατάει λίγο νευρικά μέχρι να ακούσει την πόρτα να κλείνει. Νιώθει τα βλέμματα πίσω αλλά και μια αίσθηση ριπής τσεκουριού στο σβέρκο του. Είναι το ρίσκο. Η πόρτα κλείνει και ακούγεται ένα φλιτζάνι που εκσφενδονίζεται. Ο ήχος της πρόσκρουσης είναι πνιχτός. Θα το έριξαν πάνω στη μοκέτα σκέφτεται. Στο κυλικείο ακόμη φοιτητές και καθηγητές πίνουν, τρώνε, άλλοι κολλούν αφίσες για εκδρομές. Άλλοι τσακώνονται. Ένα ραδιόφωνο με κακό σήμα εκπέμπει κακόγουστα τραγούδια. Δεν ενδιαφέρεται κανείς και κυρίως κανείς δε θα μάθει ποιος είναι αυτός ο τύπος που βγήκε από το γραφείο του διευθυντή και τι έγινε εκεί μέσα. Το εκπαιδευτικό ίδρυμα συνεχίζει τη μίζερη καθημερινότητα του παράγοντας μια λερή εικόνα, ένα καρναβάλι με τσιτάτες ατάκες πάνω σε τοίχους, θρανία στολισμένα με αφίσες, σαν σκληρές κουρτίνες ενός νεκρού οικήματος. Τα άδεια αμφιθέατρα αλλά και τα γραφεία Στέλιος Μοίρας Το Παγοποιείο 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 26 8

15 των καθηγητών θα συνεχίζουν την ακίνητη λήθη τους μέσα στη καλοκαιρινή θέρμη. Ένα βαρύ κτίριο γεμάτο φαντάσματα και καπνισμένα ντουβάρια. Ένας χώρος που πια ανήκει στα κόμματα και στη ρουτίνα των εξεταστικών. Κάποιες φοιτήτριες βγαίνουν από τις τουαλέτες και χασκογελάνε λέγοντας πόσο καλά δεν έγραψαν και πως θα πάνε να πιάσουν την καθηγήτρια να της μιλήσουν διότι και άλλοι το έκαναν και έπιασε το κόλπο. Έτσι κι αλλιώς ακούγεται πως η καθηγήτρια βγαίνει στη σύνταξη. Βγαίνει στο δρόμο και νιώθει σα να παίρνει αέρα μετά από πολύ ώρα. Η ζέστη αν και βράδυ είναι πηχτή. Τώρα πια το μυαλό του βρίσκεται στο μικρό συρτάρι της κουζίνας, στη βενζίνη που έχει απομείνει στο αμάξι και στη δουλειά που πρέπει να κάνει. Στέλιος Μοίρας Το Παγοποιείο 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ. 26 9

16 2 Η ΓΑΛΗΝΙΑ ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΑΘΕΡΟΤΗΤΑΣ. Η αίσθηση πως υπάρχουν εκατοντάδες πράγματα που τον κρατούν σε ένα σημείο από το οποίο επιβλέπει όλα τα πρόσωπα και τα θέματα που τον απασχολούν συγκροτώντας το άτομο που είναι. Μπορεί να είναι το μαύρο τασάκι από τα IKEA που αφήνει τα κλειδιά του μόλις μπει σπίτι ή η κρεμασμένη εσάρπα της Κλειώς που έχει να φορέσει χρόνια κι όμως μένει εκεί στη κρεμάστρα της εισόδου. Αυτή η ασφαλής φούσκα που κυκλοφορεί ανεπηρέαστος μέσα της. Στεγνός από τη βρωμιά και τη σκληρότητα των ωρών που βρίσκεται σε ανήλιαγα γραφεία και στο εξεζητημένο αμάξι του. Είναι αλήθεια πως δώδεκα χρόνια μπαίνει με την ίδια ζέση και χαρά μέσα σε αυτό το δικό του δενδρόσπιτο, με τις βαριές μυρωδιές από παιδικά σώματα και μαλακτικά, με τους ήχους από τον αποροφητήρα και το ραδιόφωνο της κουζίνας σε μια ανεκτή ένταση έτσι ώστε να γίνεται αντιληπτός όταν μπαίνει. Η πόρτα πάντα σφαλίζει με μια επιδεικτική κίνηση μεταδίδοντας την άφιξη σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού. Τα δευτερόλεπτα που αρκούν συνήθως μέχρι να ακουμπήσει ο Χρήστος τη τσάντα του στο τραπεζάκι του διαδρόμου είναι αρκετά για να συγκεντρωθούν γύρω του άλλα τρία πρόσωπα που με ατσούμπαλες κινήσεις και καταιγισμό ερωτήσεων κάνουν τον ίδιο να νιώθει σα έναν ταχυδακτυλουργό, σα έναν ξένο που περνάει από τις γειτονιές και φέρνει καλούδια και ευτυχισμένες μελωδίες. Ο Αλέξανδρος θα τον επεξεργαστεί ταχύτατα ρωτώντας συνήθως αν άκουσε από τη μαμά τα νέα για το σχολείο, ενώ ο Μιχάλης μέσα στην ακόμη πιο παιδική έκσταση του θα τραβάει το πουκάμισο του και άρα τον ίδιο πιο χαμηλά μέχρι να βγει το πουκάμισο έξω από το παντελόνι. Σκοπός αυτής της επιμονής είναι ένα συνηθισμένο φιλί στο μάγουλο του Χρήστου πριν εξαφανιστεί πάλι ο μικρότερος σε δευτερόλεπτα, παίρνοντας θέση πρώτος στην κουζίνα για το μεσημεριανό. Αφού τελειώσει αυτή η πρώτη γύρα βλεμμάτων και παραδοχών, ο ίδιος θα κοιτάξει την Κλειώ μέσα στα μάτια, όπως πάντα, παίρνοντας για πολλοστή φορά την επιβεβαίωση ότι τον περιμένουν πάντα για να αρχίσει η ζωή τους. Είναι αυτή η αίσθηση που του λείπει απόψε καθώς αφήνει πολύ προσεχτικά, σχεδόν άυλα τα κλειδιά στο τασάκι και τη τσάντα του στο πάτωμα. Σα να μη θέλει να τον πάρει κανείς είδηση. Σα να είναι στ αλήθεια ξένος. Στέκεται για λίγο ακόμη στο διάδρομο εντοπίζοντας την αυστηρή σιωπή του σπιτιού και νιώθει την υγρασία στα Στέλιος Μοίρας Το Παγοποιείο 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ

17 μάτια του. Ξάφνου νιώθει τα ρούχα του φαρδιά, πλαδαρά και τις δυνάμεις του ακόμη πιο ευμετάβλητες. Ισιώνει το κορμί του και πάει προς το εσωτερικό του σπιτιού. Μέσα στο παιδικό δωμάτιο θα ακούσει στις σόλες του θα θρυμματίζονται κόκκοι άμμου, ενώ μια διακριτική μυρωδιά αντηλιακού έρχεται από τα χρωματιστά σεντόνια και τα ρούχα που είναι πάνω στα καρεκλάκια. Και τα δύο τους κοιμούνται μπρούμυτα. Το σώμα τους έχει πάρει ένα ελαφρύ χρώμα ενώ τα μαλλιά τους γυαλίζουν κάτω από τα πορτατίφ. Κοιτάζοντας τα μέσα του γλιστράει ένας φόβος. Μια αίσθηση αναξιότητας για ό,τι έχει καταφέρει. Μια ιδέα ότι η αγάπη μόνο δε φτάνει. Προσπαθεί να κάτσει οκλαδόν στο πάτωμα, μια προσπάθεια να κοιμηθεί κι αυτός σαν παιδί, περιτριγυρισμένος από μαγικά αεροπλάνα και ελεύθερες ζωγραφιές. Ποτέ δεν είχε τέτοιο δωμάτιο. «Δε μπορούσαν να περιμένουν. Με ξεπάτωσαν στη θάλασσα. Έλιωσαν και οι ίδιοι. Με το που φτάσαμε ούτε φάγανε, ούτε μπάνιο. Έπεσαν σαν πέτρες. Συγνώμη». Ο Χρήστος σηκώθηκε ακούγοντας την Κλειώ πίσω από την πλάτη του. Είναι ακόμη με το τούνικ της παραλίας. Μυρίζει κι αυτή αντηλιακό και διακρίνει κόκκους άμμου πάνω στους ώμους της. «Άργησα κι εγώ σήμερα. Πάντα τέτοια εποχή πλακώνουν παραπάνω συζητήσεις. Είναι η υπερένταση από όλο το χειμώνα που ψάχνει να τρυπώσει και στις διακοπές μας!». Η Κλειώ τον βοηθάει να βγάλει το σακάκι και παράλληλα τον σέρνει προς το υπνοδωμάτιο. Ο Χρήστος κάθεται πρώτος στο κρεβάτι ενώ εκείνη μαζεύει ένα ένα τα ρούχα που αφαιρούνται. Παρατηρώντας για άλλη μια φορά την οργάνωση τη ντουλάπας, του χώρου σκέφτεται τί καλή καθηγήτρια θα ήταν. Πόσο υπομονετική με τους εφήβους και τους συναδέλφους. Άραγε είναι τόσο οργανωτική γιατί έτσι κρατάει μια επαφή με ό,τι δεν έκανε; Βάζει όλο της το ταλέντο στο μεγάλωμα των παιδιών ως αντίβαρο μιας τάξης που δεν έχει; Εκείνη του πετά ένα κοντομάνικο και μια φόρμα χαμογελώντας και κάθεται δίπλα του. Την ρωτάει αν έκανε μπάνιο ενώ κρυφοκοιτάζει τα μικρά στήθη της που διαγράφονται. Αυτό είναι μια προσπάθεια να νιώσει απόψε φυσιολογικά. Να ερεθιστεί και να ασχοληθεί με το εαυτό του. Φέρνει τα χέρια του στο δικό της. «Θέλω να ξαπλώσουμε. Μη μου πεις να φάμε. Δε πεινάω». Η Κλειώ τον κοιτάζει και συμφωνεί. Βγάζει και εκείνη τα ρούχα της. Τον χτυπάει αμέσως η μυρωδιά από το σώμα της. Ένα άρωμα πολυκαιρισμένης καραμέλας και παραλίας. Αμέσως ενώνει τα μάγουλα της με τα δικά του, άγρια σαν ένα Στέλιος Μοίρας Το Παγοποιείο 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ

18 θηλυκό που διαλέγει το ταίρι της. Ένα βαθύ φιλί επιστεγάζει αυτή την ένωση από τη αρχή. Δε τον έχει απογοητεύσει ποτέ. Ο Χρήστος πλησιάζει τα χείλη του στο αυτί της. «Θέλεις να ανοίξουμε τη μπαλκονόπορτα; Να πάω να βάλω και δύο ποτά; ε; Θέλω να κάτσουμε απόψε ήσυχα. Αύριο θα πάω πιο αργά στη σχολή». Η Κλειώ σκέφτεται πως αυτή η επιθυμία απέχει από την ρουτίνα του Χρήστου σημάδι πως απόψε είναι σκεπτικός, πως δεν βρίσκεται πραγματικά μαζί της, όμως δε τον ρωτάει. Αντ αυτού σηκώνεται και κατευθύνεται προς την μπαλκονόπορτα του υπνοδωματίου. Ο ίδιος δε ξέρει ότι τον είχε δει πριν στην είσοδο όταν κοντοστάθηκε αμήχανος, απρόσωπος, περιμένοντας στο σκοτάδι. Νιώθει λίγο θυμωμένη μαζί του αυτή τη στιγμή. Θυμωμένη με αυτό που υπάρχει μέσα στο μυαλό του. Τον ξέρει καλά. «Σε είδα πριν. Στην πόρτα εννοώ. Θα πάω να βάλω εγώ κάτι να πιούμε. Ξέστρωσε εσύ λίγο και έρχομαι. Θα μπω και για ένα ντους». Καθώς περνάει από μπροστά του, του χαϊδεύει την πλάτη. Καταβάθος ο Χρήστος σιχαίνεται αυτή τη κίνηση. Του φέρνει στο μυαλό συγκατάνευση, λύπηση. Θυμώνει αμέσως που έδειξε στη γυναίκα του ένα σημάδι αδυναμίας, ή που κι εκείνη του αποκάλυψε την παρατήρηση της. Θα μπορούσε να μη του το πει καθόλου. Γιατί του το πε; Αυτή η γύμνια τον πήγε πολύ πίσω, σε μια ηλικία που πάλευε να δείχνει ανεπηρέαστος. Μαγκώνει τα σεντόνια για να μη νευριάσει κι άλλο με την Κλειώ. Από έξω έρχεται μια δροσιά, με την κουρτίνα να χώνεται σα στοιχειό μέσα στο δωμάτιο αγγίζοντας τη ράχη του. Η νύχτα φέρνει ήχους υπόκωφους και αυθαίρετους. Ο ίδιος βιώνει μια νεκρή στιγμή. Ένα κενό αέρος όπου τίποτα δε τον γεμίζει. Γέρνει πίσω και ξαπλώνει. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έχει χαθεί η οργή του. Είναι κι αυτό ένα δικό του ταλέντο, να αδρανοποιείται όποτε πονάει. Να γίνεται απρόσιτος σε όλους και στον ίδιο. Η Κλειώ τον βρίσκει ακίνητο καθώς μπαίνει, κρατώντας τα δύο ποτήρια. Σιγοπατά στις μύτες και βγαίνει στη βεράντα. Περίεργη νύχτα απόψε σκέφτεται ενώ παράλληλα κοιτάει αυτόν τον άνδρα που ανασαίνει σαν παιδί απέναντι της. Για κάποιο λόγο νιώθει και αυτή φοβισμένη μα πιο πολύ για εκείνον. ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ ΚΑΘΟΛΟΥ. Κάθε λίγη ώρα άνοιγε τα μάτια του για να καταλάβει αν παραμιλούσε, αν του ξέφευγε κάτι μέσα στο ενύπνιο που η Κλειώ θα άκουγε. Πως γίνεται άραγε να έχει ξεκινήσει η όλη ιστορία από τον Στέλιος Μοίρας Το Παγοποιείο 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ

19 Αντώνη. Προσπαθούσε να φέρει στο μυαλό του την αρχή της συνεργασίας τους, τις πρώτες χειραψίες, τις πρώτες ανταλλαγές απόψεων, να βρει ένα πρώτο δείγμα αυτής της προδοτικής συμπεριφοράς. Δεν ήταν τόσο μικρός ο Αντώνης για να έχει αυτήν τη συμπεριφορά ποπολάρου, ούτε έδειχνε να πέφτει γενικώς από τα σύννεφα με ο,τι συνέβαινε στο χώρο της παιδείας. Στο κάτω κάτω έχουν μόνο εννέα χρόνια διαφορά, δεν ανήκουν και σε άλλη γενιά. Η Κλειώ ελαφριά κοιμισμένη κι αυτή δίπλα του αφουγκραζόταν τους βαρύς αναστεναγμούς του συζύγου της. Ένιωθε τις ισχυρές εκπνοές που έπαιρνε το στομάχι του. Ο Χρήστος δεν ήταν καλά και δεν της είχε πει και κάτι από την ώρα που γύρισε. Πάντα ήταν μυστικοπαθής αλλά με μια πιο μποέμικη τάση να θέλει να τον προσεγγίσεις και να σου πει ο ίδιος τελικά τι συμβαίνει. Ο Χρήστος πάντα ήθελε να δείχνεται. Ότι κάτι έχει, πως κάτι ξέρει παραπάνω, πως η προσοχή σου του ανήκει. Από τα πρώτα χρόνια που ήταν μαζί πάντα κυνηγούσε να ξεχωρίσει, να πιαστεί από τα μάτια των άλλων. Πληθωρικός και ταυτόχρονα εύθρυπτος τις στιγμές που καταλάβαινε ότι υστερούσε κάπου. Μπροστά στους γονείς της πάντα αντιτιθόταν στις απόψεις τους, μιλώντας για το νέο θεσμό της οικογένειας, πως τώρα πια έχουν αλλάξει τα πράγματα και ένα ζευγάρι μπορεί μόνο του να τα καταφέρει φτάνει να υπάρχει αφοσίωση και μια κοινή πλεύση. Τι αστείος που της φαινόταν εκείνες τις στιγμές, παλεύοντας να ξεπεράσει θεούς και δαίμονες. Θυμάται πως δε τα πήγαινε καθόλου καλά με τον πατέρα της. Τον θεωρούσε κακομοίρη που έμεινε μια ζωή μεροκαματιάρης και σεμνός. Ο πατέρας της πάλι δε μιλούσε. Ήταν κάτι σαν ήρεμη δύναμη που άφηνε τους άλλους να πέσουν μόνοι τους. Εξάλλου την αγαπούσε την Κλειώ σαν μοναχοκόρη του. Και ήξερε πως την αγαπούσε και ο Χρήστος. Πολλές φορές ευχόταν ο Χρήστος να έμοιαζε του πατέρα της. Έκλεισε τα μάτια της κάποια στιγμή και άφησε να τη νανουρίσει ο παλμός του Χρήστου. Εκείνος πάλι ένιωθε τη πίεση στα μηλίγγια του. Την πίεση ενός ανθρώπου που προσπαθεί εδώ και ώρες να ηρεμήσει καθώς παράλληλες σκέψεις ρέουν σαν πλέγματα κωδικών μέσα στο μυαλό του. Της γύρισε πλάτη και προσπάθησε να συγκρατήσει πάλι το λυγμό του. Τις τύψεις του. ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΠΡΩΙΝΕΣ ΩΡΕΣ ακούει πατήματα πάνω στο δρύινο σαλόνι, ντουλάπια στη κουζίνα, τρεχούμενο νερό και το καπάκι του Zippo που ανοιγοκλείνει τακτικά. Η υγρασία έχει κολλήσει στο σώμα της ένα πνιχτό πέπλο. Θέλει να μείνει κι άλλο στο κρεβάτι. Είναι σίγουρη πως ο Χρήστος θα της πει πιο μετά τι τρέχει. Στέλιος Μοίρας Το Παγοποιείο 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ

20 Στο σαλόνι ο Χρήστος παρατηρεί τους λεκέδες του νερού πάνω στο τραπεζάκι. Ξέχασε να βάλει σουβέρ σκέφτεται και την αντίδραση της Κλειώς. Περιμένει πως και πώς να πάει οχτώ. Να ρίξει ένα ξύρισμα και να αρχίσει να ντύνεται. Την ίδια ώρα σίγουρα το ίδιο θα κάνουν και οι υπόλοιποι. Ή όχι; Αυτός ο πούστης, το κωλοπαίδι ο Αντώνης ίσως να κοιμάται. Ας κοιμάται κι αυτός με μια Δαμόκλειο Σπάθη από πάνω του. Οι άλλοι πάντως σίγουρα θα έχουν ξυπνήσει και θα υπολογίζουν και αυτοί την ώρα που θα πέσουν τα πρώτα τηλεφωνήματα. Αυτή τη στιγμή πάντως δεν ωφελεί η πρεμούρα. Ανάβει άλλο ένα τσιγάρο και στερεώνει το κεφάλι στη κορυφή της πολυθρόνας. Απέναντι στην τηλεόραση οι πρώτες πρωινές εκπομπές σκορπούν ένα γαλάζιο φόντο στο χώρο. Είναι σα μια γυάλα. Ο ίδιος ένα αστείο, χοντρό ψάρι που περιμένει να εκτεθεί σε αυτό το γυαλί. Παρατηρεί τους εύμορφους παρουσιαστές με τις διαλεκτές τους ξανθιές κομπάρσες στα πλαϊνά του πλατό. Η τηλεόραση είναι στο mute. Αυτό του δίνει την ευκαιρία να χαζεύει σα βουβή ταινία τις κινήσεις όλου αυτού του τσίρκου. Σοβαρό ύφος και μια ελάχιστα χαλαρωμένη γραβάτα ή ένα ροζ κυριλάτο πουκάμισο. Στυλό waterman και μια στοίβα με τις πρωινές εφημερίδες. Προσπαθεί να διαβάσει τα χείλη. Κατηγορητήρια, εξάψεις δικαιοσύνης, τεχνητή ευγένεια, ευάρεστοι και κοιλαράδες καλεσμένοι. Μονίμως ένα ηλεκτρονικό ρολόι κυλά στο αριστερό κάτω μέρος της οθόνης σαν ωρολογιακή βόμβα. Η ώρα δεν περνά όμως εύκολα κι αυτό είναι κάτι που σιχαίνεται από μικρός, ούτε μπορεί να πάει να κοιτάξει τα μικρά πάλι. Μπορεί να τα ξυπνήσει. Ο μικρός ειδικά του δίνει την αίσθηση πως πάντα λαγοκοιμάται έχοντας μοιάσει στη μάνα του. Δε της φέρθηκε καλά απόψε της Κλειώς. Την άφησε με ερωτηματικά και μια άδεια αγκαλιά. Τι σκύλος που είναι μερικές φορές. Μια πλευρά του εαυτού του που δε χωνεύει καθόλου. Τουλάχιστον την άφησε να κοιμηθεί. Ξανακοιτάζει τώρα την τηλεόραση. Ένας εργατοπατέρας απολογείται για τον ξυλοδαρμό συναδέλφων στο λιμάνι του Περάματος από μέλη του συνδικάτου. Μπορεί να πει ότι του μοιάζει λίγο κι αυτός. Ριγέ πουκάμισο, σίγουρα Bostonians, γυαλιά μυωπίας με χρυσό σκελετό και πολύ καλοχτενισμένο γκρίζο μαλλί. Επίσης μοιάζει και σε έναν από τους παρουσιαστές, στις κινήσεις του όμως. Χοντρά χέρια που πηγαινοέρχονται με έμφαση, λαιμός στητός και ίσια πλάτη με σκοπό να αποδοθεί κύρος στη δήλωση. Κερατάδες σκέφτεται. Όλοι ίδιοι είμαστε σε αυτή τη χώρα! Ήξερε πολλούς από δαύτους από τον καιρό που κυκλοφορούσε ακόμη μέσα στα γραφεία του κόμματος και στις κοπές της πίτας. Νεολαίος ανάμεσα στα στιβαρά στελέχη που γέμιζαν πρώτοι τα πιάτα στους Στέλιος Μοίρας Το Παγοποιείο 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ

21 μπουφέδες. Οι λαθράνθρωποι του. Ένας λόγος που νιώθει ευγνωμοσύνη στην Κλειώ είναι που τον αποτράβηξε από όλο αυτό το συρφετό. Εξάλλου είχε κάνει γρήγορα τις γνωριμίες του. Αρκετές ταβέρνες και πληρωμένα συνέδρια στην Κύμη και στο Πόρτο Χέλι. Άκουσε το στρώμα που έτριξε. Έξι και είκοσι ακόμη. Με μια δυνατή εισπνοή από το CANE του άφησε για λίγο ένα γλάρωμα να κάτσει στα βλέφαρα του. Η ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΚΑΙΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΧΑΡΑΜΑΤΑ. Τώρα και η μικρή που έχει στο γραφείο του ο Χρήστος. Την έχει δυνατά για να μην τον ακούει. Από τις οχτώ μιλάει χαμηλόφωνα στο κινητό του σαρώνοντας όλα τα ελεύθερα δωμάτια. Κάποια στιγμή συναντήθηκαν έξω από το μπάνιο αλλά της έκανε μόνο ένα νεύμα αντί για καλημέρα, κι αυτό με το κινητό στο αυτί. Τον ακούει όλο το πρωί που ψάχνει συρτάρια, ανάβει τσιγάρα και επανατοποθετεί τη γυάλα της καφετιέρας. Στο τραπεζάκι του σαλονιού βρήκε ένα ποτήρι και ένα κάλυμμα γιαουρτιού. Τα μικρά είχαν ήδη σηκωθεί. Ο Αλέξανδρος τελείωνε τα δημητριακά του ενώ ο Μιχάλης προσπαθούσε να χωρέσει παιχνίδια σε μια μικρή τσάντα ώμου. Ούτε φωνή ακόμη από το Χρήστο. Κλεισμένος στο γραφείο μουρμούριζε κάνοντας ζάπινγκ ενώ που και που σίγουρα φώναζε σε κάποιον από το τηλέφωνο. Τα παιδιά δεν πλησίασαν καθόλου τη συρόμενη του γραφείου. Ο Μιχάλης μόνο της έκανε νόημα αστειευόμενος, με το δάχτυλο στο στόμα προκαλώντας τα σχόλια του Αλέξανδρου. «Τι σςςςς μωρέ;». Στις έντεκα θα έρθει η αδελφή της να πάρει τα παιδιά για την Αρτέμιδα. Πρώτη φορά ένιωσε πως δε θέλει να μείνει μόνη της χωρίς τα παιδιά. Από την άλλη όμως θα είχε την ευκαιρία να μιλήσει με το Χρήστο, ο οποίος παρ όλο που είχε πει το βράδυ πως θα πάει πιο αργά στη σχολή, είχε αργήσει υπερβολικά να φύγει, για τα δεδομένα του. Η πόρτα του ακούστηκε διακριτικά και άνοιξε το ένα φύλλο προς τα αριστερά. Παρακάλεσε τον συνομιλητή του να πάρει σε ένα λεπτό και έστρεψε το βλέμμα του στην Κλειώ. «Ήρθε η Γιώτα να τα πάρει. Θα τα γυρίσει με τον Μάνο αύριο το μεσημεράκι. Θα τους πεις μια καλημέρα; Ο μικρός έχει στηθεί απέξω. Άντε.» και του χαμογέλασε σέρνοντας τελείως την πόρτα. Ο Χρήστος έχωσε το κινητό στη τσέπη και βγήκε. Οι κινήσεις του είχαν κάτι το νευρικό. Σα να έχει καμπουριάσει και να βιάζεται σκέφτηκε η Κλειώ καθώς τον έβλεπε να ψηλαφίζει τον Αλέξανδρο. Ο Χρήστος σίγουρα βιαζόταν και περίμενε να φύγουν επιτέλους τα παιδιά. Ήθελε το σπίτι ήσυχο. Αν μπορούσε να διώξει Στέλιος Μοίρας Το Παγοποιείο 24grammata.com, σειρά: εν καινώ αρ