περιοδικο2_layout 1 07/02/2014 3:10 μ.μ. Page 1

Transcript

1 περιοδικο2_layout 1 07/02/2014 3:10 μ.μ. Page 1

2 περιοδικο2_layout 1 07/02/2014 3:10 μ.μ. Page 2 Μαθητικό λογοτεχνικό περιοδικό ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 5-9: Ο τόπος µου, η ζωή µου Λίγα λόγια για το Γερακαριό, της Εύας Κιζιρίδου Το περίπτερό µας στην πλατεία της Ευκαρπίας, της Νένας Ανδρεάδου Τα παιδιά δίνουν ζωή στην Ευκαρπία, της Παρασκευής Τσιµπούκα Η ζωή µου στην Ευκαρπία, της Χρύσας Μαυροπούλου Ζώντας στο Χειµαδιό, της Ανικέντας Ζόγκου Το γραφικό Χειµαδιό, του Νέµπι Ελέζι Η ιστορία της Επταλόφου, του ηµήτρη Ανανιάδη Το χωριό µου, η Επτάλοφος, του Γιώργου Μιχαηλίδη Μια χειµωνιάτικη µέρα στο χωριό µου, της Ζωής Πουλτουρτζίδου Καλοκαίρι στο Ελληνικό, της Στεφανίας Παπαδοπούλου Το µαντρί µου, του Νίκου Ανανιάδη Μια µέρα του καλοκαιριού στη Βάθη, του Σίµου Ανανιάδη Η εικοσάλεπτη διαδροµή στα Κάτω Θεοδωράκια, του Γιάννη Λαζαρίδη Η ιστορία της Κοκκινιάς, της Στεφανίας Τιτοπούλου Κίτρινα φύλλα, της Καλλιόπης Ισαακίδου Στο Μυλοχώρι, της Ανατολής Θεολόγου Αγαπηµένες γωνιές στο Μυλοχώρι, της Μαρίας Θεολόγου 10-11: Ζώντας µέσα στην οικογένεια Οι γονείς µου κι εγώ, του Νίκου Τατίδη Νιώθω υπέροχα, της Ανδριάννας Μιχαηλίδου Η δουλειά του µπαµπά µου, της Αργυρώς Μιχαηλίδου Ο µικρός µου αδερφός, του Γιάννη Παπαµιχαηλίδη Οικογενειακή έξοδος, της Μαρίας Θεολόγου Πώς περνάει τη µέρα της η µητέρα µου, του Στέφανου Παπαδόπουλου Έχοντας πατέρα ιερέα, του Κώστα Κυριαζίδη Τακτικοί συνεργάτες: Ανδρεάδου Παρθένα, Θεολόγου Ανατολή, Θεολόγου Μαρία, Μαυροπούλου Χρύσα, Μιχαηλίδου Κωνσταντίνα, Πουλτουρτζίδου Ζωή Συντακτική οµάδα: Καλαϊτζίδου Έφη, Παπαµιχαηλίδης Γιάννης, Τατίδης Νίκος Επιµέλεια: Ζυγουράκη Ειρήνη Εξώφυλλο-φωτογραφία: Ασκονίδου Γιώτα Ζωγραφιές: Ελευθεριάδου Βούλα, Θεολόγου Ανατολή, Θεολόγου Μαρία, Κωνσταντινίδης Λευτέρης, Κωνσταντινίδης Χρήστος, Παπαδοπούλου Στεφανία Υπεύθυνη παρόντος τεύχους: Ιντζέλη Νατάσα Εκδότης: Εφηµερίδα Πρώτη Σελίδα & Τονικίδης Παύλος (πρόεδρος Εµπορικού Επιµελητηρίου Κιλκίς) 12-13: Για την αγάπη και τη φιλία Με τον καλύτερό µου φίλο, του Σταύρου Σιδηρόπουλου Στη ζεστή αγκαλιά των φίλων µου, της Ζωής Πουλτουρτζίδου Με τους φίλους µου στο Χειµαδιό, του ηµήτρη Καλαϊτζίδη Πώς διαλέγω τους φίλους µου, της Μαρίας Θεολόγου ύο παιδικές φίλες συναντιούνται, των: Έφης Καλαϊτζίδου & Ελένης Ιωαννίδου 14-15: Τα ενδιαφέροντα µου συνθέτουν τα όνειρά µου Οι καλλιτεχνικές µου ασχολίες στο Γερακαριό, της Βούλα Ελευθεριάδου Το πάθος µου για το ποδόσφαιρο, του Γιώργου Αµανατίδη Το µπαλέτο, η ζωή µου, της Νικολέτας Πιλιτσίδου Το αγαπηµένο µου άθληµα, του Νίκου Ζλάτκωβ Γεµίζοντας τον ελεύθερο χρόνο µου, του Γιώργου Μιχαηλίδη Οι άνθρωποι και οι επιθυµίες τους, της Νένας Ανδρεάδου ικαίωµα στο όνειρο, του Γιάννη Παπαµιχαηλίδη 16-17: Ρωτώ και µαθαίνω για το έπος του 40 Βάσανα χωρίς τελειωµό, της Κωνσταντίνας Μιχαηλίδου Ιστορία από την Κατοχή, της Ζωής Πουλτουρτζίδου Η 28η Οκτωβρίου µέσα από τα µάτια µου, των: Νίκου Τατίδη, Βαγγέλη Λιάπη, Καλλιόπης Ισαακίδου, Στεφανίας Τιτοπούλου, Αλέξανδρου Ζελέκου, Ανικέντας Ζόγκου 18-19: Τιµώντας την παράδοση Έθιµα των Σερρών, του Σωτήρη Γκικόπουλου Ο ποντιακός παραδοσιακός γάµος, της Στεφανίας Παπαδοπούλου Ποντιακά τραγούδια, των: Παρθένας Ανδρεάδου, Έλενας Παναγιωτίδου & Άρτας Ελέζη 2 Μαθητικό λογοτεχνικό περιοδικό Γυµνασίου Ευκαρπίας / Φεβρουάριος 2014

3 περιοδικο2_layout 1 07/02/2014 3:10 μ.μ. Page 3 Γυµνασίου Ευκαρπίας/Φεβρουάριος : Φαντάζοµαι και γράφω Ένα καλοκαιρινό τραγούδι, του Σωτήρη Γκικόπουλου Πολύχρωµη αγάπη, της Χρύσα Μαυροπούλου Σβησµένο φεγγάρι, της Ανικέντας Ζόγκου Το τραγούδι της οµορφιάς, του Νίκου Τατίδη Στίχοι καρδιάς, των Γιάννη Παπαµιχαηλίδη & Νίκου Ζλάτκωβ Πάνω στους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη-Εµπνέοµαι και δηµιουργώ το δικό µου ποίηµα των: Παρθένας Ανδρεάδου & Ανατολής Θεολόγου Όταν οι ευχές δεν εκπληρώνονται, της Μαρίας Θεολόγου Μια µαγική ζωγραφιά, του Νίκου Τατίδη Φανταστική ιστορία, της Ανατολής Θεολόγου Ναυαγός σε ένα ερηµονήσι, της Άρτας Ελέζη 23-24: Ταξιδιωτικές ιστορίες Σε ένα νησί του Αιγαίου Πελάγους, της Χρύσας Μαυροπούλου Με το σχολείο στη ράµα, του Σπύρου Σταµατίου Εκδροµή στο Άγκιστρο, της Ανατολής Θεολόγου Στη Γλυφάδα της Κέρκυρας, της Στεφανίας Παπαδοπούλου Μια µέρα στα Φλογητά, του Γιώργου Νικολαΐδη Στο Παρίσι, της Άρτας Ελέζη Στη λίµνη Πλαστήρα, της Νικολέτας Πιλιτσίδου Ταξίδι στη Χαλκιδική, του Γιώργου Σαββίδη 25: Θέατρο Σκιών... οι γνώριµοι ήρωες των: Ανατολή Θεολόγου & Ανικέντας Ζόγκου 26-27: Αρχαία ελληνική σοφία Σχολιάζοντας τα γνωµικά που βρήκαµε των: Έφης Καλαϊτζίδου, Ελένης Ιωαννίδου, Ανατολής Θεολόγου, Νικολέτας Πιλιτσίδου, Χρύσας Μαυροπούλου, Κωνσταντίνας Μιχαηλίδου, Παρασκευής Τσιµπούκα, Έυας Κιζιρίδου & Ζωής Πουλτουρτζίδου 28-29: Χριστού... Γέννα Χριστουγεννιάτικα κάλαντα, της Έφης Καλαϊτζίδου Πονεµένα Χριστούγεννα, της Στεφανίας Τιτοπούλου ύο αφυπνιστικά γράµµατα προς τους Σκρουτζ όλου του κόσµου, των: Ανατολής Θεολόγου & Έλενας Παναγιωτίδου Ο καλύτερος τρόπος να γιορτάζεις τα Χριστούγεννα, του Βαγγέλη Λιάπη Το αληθινό νόηµα των Χριστουγέννων, του Κωνσταντίνου Παρπουτζή Τι σηµαίνουν για µένα τα Χριστούγεννα, του Γιάννη Λαζαρίδη Χριστούγεννα στο χωριό, της Έφης Καλαϊτζίδου 30-31: Όλος ο κόσµος µια κοινότητα Η αγαπηµένη µου Λάρνακα, του Γιάννη Απατζίδη Προσαρµογή στην Ελλάδα, της Ανικέντας Ζόγκου Οι αναµνήσεις µου από τη Σουηδία, της Στεφανίας Παπαδοπούλου Συγκρίνοντας δύο αλβανικές πόλεις, τη Μπουλσίζα και τη Καβάγια, των: Άρτας Ελέζη & Γκένας Πάτα, Καλοκαίρι στη Βουλγαρία, του Στέφανου Παπαδόπουλου 32-35: Από τη σχολική µας ζωή Η τιµωρία, του ηµήτρη Καλαϊτζίδη Ο αγώνας της ζωής µου, του Κλόντι Κέτα Ο δάσκαλος των ονείρων µου, του Κωνσταντίνου Παρπουτζή Αποτιµώντας τα τρία χρόνια στο Γυµνάσιο Ευκαρπίας, των: Γιώργου Αµανατίδη, Έυας Κιζιρίδου, Ζωής Πουλτουρτζίδου, Ελένης Ιωαννίδου, Παρασκευής Τσιµπούκα, Γιώτας Ασκονίδου, Κωνσταντίνας Μιχαηλίδου, Μαρίας Θεολόγου, Έφης Καλαϊτζίδου Μαθητικό λογοτεχνικό περιοδικό Γυµνασίου Ευκαρπίας / Φεβρουάριος

4 περιοδικο2_layout 1 07/02/2014 3:10 μ.μ. Page 4 Ευχαριστήρια Επιστολή προς τους συντελεστές του παρόντος τεύχους Σε µια εποχή, κατά την οποία η παιδεία και η πολιτιστική κίνηση παρουσιάζονται ως οι µόνες φωτεινές νησίδες δηµιουργικότητας, το Σχολείο δέχεται την πρόκληση να µετατρέψει την οικονοµική κρίση σε µια ευκαιρία αναζήτησης της ταυτότητάς µας. Τα βιώµατα των παιδιών, οι ασχολίες και τα ενδιαφέροντά τους συνθέτουν έναν κόσµο καλύτερο κι ελπιδοφόρο, στον αντίποδα των απαισιόδοξων προβλέψεων που µας κατακλύζουν καθηµερινά. Την εφηβική ανησυχία και ειλικρίνεια ακολουθώντας, οδηγηθήκαµε στην ιδέα της έκδοσης ενός µαθητικού λογοτεχνικού περιοδικού. Σε αυτή µας την προσπάθεια, η θερµή ανταπόκριση τόσο του ιευθυντή όσο και των µαθητών του Σχολείου µας λειτούργησε ως πυξίδα και ως κινητήρια δύναµη. Όλως ιδιαιτέρως, ο κ. Αθανασόπουλος Κωνσταντίνος ενθαρρύνει την ανάπτυξη πρωτοβουλιών εκ µέρους των διδασκόντων, όταν πρόκειται να ωφεληθεί γνωστικά και πνευµατικά µεγάλος αριθµός παιδιών του Σχολείου µας. Η συγκέντρωση του υλικού δε µας δυσκόλεψε ιδιαίτερα, γιατί στηρίχτηκε στην αστείρευτη φαντασία των παιδιών και στη δυνατότητα που προσφέρει η σχολική µας κοινότητα για την ανάπτυξη αληθινών σχέσεων µεταξύ των µελών της. Κατά την υλοποίηση του πολιτιστικού αυτού προγράµµατος, µε ιδιαίτερη χαρά διαπιστώσαµε ότι οι µαθητές µας κινητοποιήθηκαν να γράψουν και να µάθουν περισσότερα για τον τόπο τους και για τον εαυτό τους. Παράλληλα, βελτιώθηκε η επίδοσή τους στα φιλολογικά µαθήµατα εν γένει και ενισχύθηκε η αυτοεικόνα τους. Η άριστη συνεργασία µας µαζί τους αποτέλεσε για µας ισχυρότατη ανατροφοδότηση και την ουσιαστικότερη ανταµοιβή των παιδαγωγικών προσπαθειών µας. Ωστόσο, τα όνειρά µας θα έµεναν απραγµατοποίητα, χωρίς την αµέριστη συµπαράσταση του κ. Παύλου Τονικίδη, προέδρου του Εµπορικού Επιµελητηρίου Κιλκίς. Από την πρώτη στιγµή, επέδειξε ιδιαίτερο ζήλο να γίνει αρωγός στην εκδοτική µας προσπάθεια. Τότε µόνο στάθηκε δυνατό να υπερβούµε το βασικότατο εµπόδιο της κάλυψης των απαιτούµενων δαπανών για την έκδοση του λογοτεχνικού µας περιοδικού. Πράγµατι, ο κ. Τονικίδης χαιρέτισε την πρότασή µας να αναδείξουµε τη λογοτεχνική διάσταση των κειµένων που οι ίδιοι οι µαθητές µας συνέθεσαν. Με τον τρόπο αυτόν, υποστήριξε ευγενικά το παιδαγωγικό µας έργο, σε µια εποχή ιδιαίτερα κρίσιµη για τη χώρα µας. Τον ευχαριστούµε θερµά για την πολύτιµη βοήθειά του κι ευχόµαστε στο µέλλον να συνεχίσει να αγκαλιάζει κάθε πολιτιστική κίνηση του τόπου µας. Τις ευχαριστίες µας θα θέλαµε να εκφράσουµε και προς τους αγαπητούς συναδέρφους µας για τον ενθαρρυντικό τους ρόλο κατά την πραγµατοποίηση του παρόντος προγράµµατος. Ελπίζουµε ότι οι αναγνώστες του περιοδικού µας θα δείξουν κατανόηση και επιείκεια για τις όποιες αβλεψίες µας και θα εκτι- µήσουν πραγµατικά την πηγαία έκφραση κι εµπνευσµένη γραφή των µαθητών µας. Η υπεύθυνη του παρόντος τεύχους Ιντζέλη Αναστασία Επιµέλεια Ζυγουράκη Ειρήνη Εκ µέρους του ιοικητικού Συµβουλίου και των συναδέλφων µελών του Επιµελητηρίου Κιλκίς, καταθέτω δηµοσίως τα συγχαρητήρια για την πρωτοβουλία αυτή και την εκδοτική απόπειρα του Γυµνασίου Ευκαρπίας. Τα εύσηµα ανήκουν σε όλη την Εκπαιδευτική Κοινότητα αλλά πρωτίστως στου µαθητές. Η έµπνευση και ο κόπος τους δικαιούνται να γίνουν αντικείµενο µετοχής από όλους τους πολίτες. Η δηµιουργία των αυριανών πολιτών µε την καθοδήγηση των λαµπρών δασκάλων τους πρέπει να τεθεί υπό την κρίση των σηµερινών πολιτών. Να τύχει σίγουρα της επιδοκιµασίας, αλλά και να δεχθεί τυχόν παρατηρήσεις και βελτιωτικές προτάσεις. Στην προσπάθεια αυτή το Επιµελητήριο Κιλκίς έρχεται ως πρόθυµος αρωγός σε ό, τι χρειασθεί να περιλαµβάνεται στο πλαίσιο των δυνατοτήτων του. Η σύνδεση της εκπαίδευσης µε την παραγωγή, το επιχειρείν και κυρίως, την κοινωνία είναι από καιρού ένα από τα βασικά µας αιτήµατα. Εκφράζοντας και πάλι τα θερµά µας συγχαρητήρια προς όλους τους συντελεστές της πρωτοβουλίας, ευχόµαστε στο ΖΩΓΡΑΦΙΖΩ ένα όµορφο ταξίδι µε όλα τα χρώ- µατα της ελπίδας και της αισιοδοξίας. Εύγε σε όλους Από το Επιµελητήριο Κιλκίς 4 Μαθητικό λογοτεχνικό περιοδικό Γυµνασίου Ευκαρπίας / Φεβρουάριος 2014

5 περιοδικο2_layout 1 07/02/2014 3:10 μ.μ. Page 5 Ο τόπος µου, η ζωή µου ξέρω τι καπνίζει. Ύστερα, είναι και τα παιδιά του χωριού, που έρχονται και παίρνουν τα αγαπηµένα τους γλυκίσµατα. Στο περίπτερο δε βαριέµαι ποτέ. ιαβάζω κάποιο βιβλίο, βλέπω ταινίες ή φωνάζω µια φίλη µου. Νένα Ανδρεάδου Λίγα λόγια για το Γερακαριό Ζω σε ένα µικρό χωριό του Νοµού Κιλκίς που έχει περίπου εκατό κατοίκους. Οι περισσότεροι είναι µεγάλης ηλικίας και γι αυτό δεν υπάρχουν χώροι µε δραστηριότητες για εµάς τα παιδιά, που είµαστε περίπου δεκαπέντε. Ο µοναδικός χώρος στον οποίο συναντιόµαστε και περνάµε λίγες από τις ελεύθερες ώρες µας, τώρα το χειµώνα, είναι ο χώρος του Πολιτιστικού Συλλόγου και, το καλοκαίρι, το πάρκο µας. Στον Πολιτιστικό Σύλλογο είχα τη χαρά να διδάσκω ποντιακούς χορούς σε µικρότερα παιδιά. Ο χορός µου αρέσει πολύ και µακάρι να είχαµε τη δυνατότητα να διδαχτούµε και άλλα είδη, όπως για παράδειγµα µοντέρνο χορό. Θα ήθελα πολύ να λειτουργήσει στο χωριό µου η δανειστική βιβλιοθήκη, που έκλεισε πριν τρία χρόνια. Ήταν ένας χώρος όπου µαζευόµασταν όλα τα παιδιά και διαβάζαµε βιβλία, ειδικά την περίοδο των διακοπών και των γιορτών. Επίσης, θα ήθελα πολύ να είχαµε ένα αναψυκτήριο ή ένα µικρό καφέ, όπου θα διασκεδάζαµε. Έτσι, δε θα χρειαζόταν να αναζητούµε ανάλογους χώρους στην πόλη του Κιλκίς ή στα διπλανά χωριά. Εύα Κιζιρίδου Το περίπτερο στην πλατεία της Ευκαρπίας Με λένε Νένα και είµαι δεκατριών ετών, µένω στην Ευκαρπία του Νοµού Κιλκίς και πηγαίνω στο Γυµνάσιο της Ευκαρπίας. Η οικογένειά µου είναι εξαµελής. Ζούµε µε τα έσοδα του έχουµε από το περίπτερό µας στο κέντρο του χωριού. Μπορώ να πω πως η ζωή µου είναι γεµάτη και ευχάριστη. Πολύ σπάνια θα νιώσω ότι βαριέµαι. Γενικά περνώ την ώρα µου µε τους αληθινούς µου φίλους ή βοηθώντας την οικογένειά µου σε ό,τι χρειάζεται. Τα πρωινά, ξυπνώ νωρίς, ετοιµάζοµαι γρήγορα και φεύγω για το σχολείο, όπου περνάω σχεδόν εφτά ώρες. Γυρνώντας στο σπίτι, τρώω µεσηµεριανό, όταν µου αρέσει το φαγητό, και ξεκουράζοµαι για καµιά ώρα. Μετά ξεκινώ το διάβασµα µέχρι τις πέντε ή έξι η ώρα το απόγευµα ανάλογα µε τα µαθήµατα που έχω. Κάποιες φορές, κάθοµαι στο περίπτερο, για να ξεκουράσω τη µαµά ή µένω στο σπίτι και κάνω δουλειές. Τα Σαββατοκύριακα, όµως, πηγαίνω πάντοτε στο περίπτερο από το µεσηµέρι µέχρι το απόγευµα ύστερα φεύγω για µια βόλτα µε τους φίλους µου. Γενικά το περίπτερο όχι µόνο δε µε επιβαρύνει, αλλά µου αρέσει κιόλας. Ξέρω, άλλωστε, πόσο µας βοηθάει στα οικονοµικά µας. Τις τρεις µε τέσσερις ώρες που περνώ στο περίπτερο, βλέπω πολύ κόσµο. Οι περισσότεροι πελάτες µας, είναι οι γνωστοί σε µας κάτοικοι του χωριού. Σχεδόν για τον καθένα Τα παιδιά δίνουν ζωή στην Ευκαρπία. Στο χωριό µου, την Ευκαρπία, δεν υπάρχουν παιδιά στην ηλικία µου. Άλλα είναι µεγαλύτερα και άλλα µικρότερα από εµένα. Όλοι µου οι φίλοι από το Γυµνάσιο της Ευκαρπίας µένουν σε άλλα χωριά. Αυτό µε κάνει να νιώθω µοναξιά, γιατί δεν έχω κοντά µου τις φίλες µου, για να συζητήσουµε τα θέµατα του σχολείου ή για να κάνω µια ερώτηση για ένα µάθηµα που δεν κατάλαβα Αυτό, βέβαια, µπορεί να γίνει από τηλεφώνου, αλλά δεν είναι το ίδιο. Ευτυχώς που στο χωριό µου µένουν παιδιά στην ηλικία της αδερφής µου, που πηγαίνει Α Λυκείου. Κάνω παρέα µαζί τους και µιλάµε συχνά, αλλά αυτές συζητούν µεταξύ τους για το δικό τους σχολείο, οπότε εγώ δεν µπορώ πάντα να συµµετέχω στη συζήτηση και βαριέµαι. Τα Σαββατοκύριακα, όµως, όλα είναι αλλιώς έρχονται πολλά παιδιά στη γιαγιά τους και µαζευόµαστε. Έτσι, έχω παρέα. Πολλά µάλιστα κορίτσια στην ηλικία µου, που µένουν στο Κιλκίς, έρχονται στην Ευκαρπία όχι µόνο κάθε Σαββατοκύριακο αλλά και το καλοκαίρι. Γενικά, στο χωριό µου τα περνάω πολύ ωραία µαζί µε τα παιδιά. Γελάµε και διασκεδάζουµε όλοι µαζί. Με λίγα λόγια, είµαστε εµείς που γεµίζουµε το χωριό, είτε µε τη συµ- µετοχή µας σε διάφορες εκδηλώσεις είτε µε το «γέλιο» και την χαρά µας! Παρασκευή Τσιµπούκα Η ζωή µου στην Ευκαρπία Ονοµάζοµαι Χρύσα Μαυροπούλου, είµαι δεκατεσσάρων ετών και µένω σε ένα χωριό του Κιλκίς, την Ευκαρπία. Η ζωή στο χωριό είναι δύσκολη αλλά συγχρόνως ευχάριστη. Για εµένα, το σπίτι µου είναι όλο το χωριό. Η συντήρηση του σπιτιού µου γίνεται από έναν σηµαντικό παράγοντα, την καφετέριά µας. Τη µόνιµη πελατεία αποτελούν οι φίλοι χωριανοί και, κυρίως, οι συγγενείς µας. Η καφετέριά µας είναι, µάλιστα, το πρώτο µαγαζί που άνοιξε στο χωριό πριν από τριάντα - τριάντα πέντε χρόνια. Γι αυτό, µετά τους παππούδες µου, την ανέλαβε ο µπαµπάς µου. Μερικοί στο χωριό λένε ότι κάνουµε τον καλύτερο καφέ. Άλλοι, πάλι, λένε ότι εάν δεν πιούν τον καφέ µας η εβδοµάδα τους δεν πάει καλά. Τα τελευταία χρόνια, πραγµατοποιήσαµε κάποιες αλλαγές οι οποίες συνέβαλαν θετικά στην αύξηση της πελατείας. ώσαµε µάχη για την στήριξη της οικογενειακής µας επιχείρησης. Έχουµε, βέβαια, αρκετό κόσµο, αλλά όχι όσο θα θέλαµε. Γι αυτό, εγώ και ο αδελφός µου, αν και είναι ακόµη νωρίς γι αυτό σκεφτόµαστε πώς να στηρίξουµε την καφετέριά µας έτσι, ώστε και τα επόµενα χρόνια να έχει κίνηση. Όπως έγραψα πιο πάνω, η ζωή στο χωριό, είναι δύσκολη. Όλοι προσπαθούµε να τα βγάλουµε πέρα µε τις καλλιέργειές µας και µε την βοήθεια των συγχωριανών µας. Για µένα προσωπικά το χωριό είναι φύση, καθαρός αέρας, ζώα, λουλούδια και, πάνω απ όλα, ελευθερία και ξεγνοιασιά. Εµείς µεγαλώνουµε µ όλα αυτά και κανείς δεν µπορεί και να κάνει να τα ξεχάσουµε. Οι ρυθµοί της πόλης είναι πολύ διαφορετικοί αλλά η ζωή στην επαρχία πάντα νικάει µε την απλότητα και τις αξίες της. Χρύσα Μαυροπούλου Μαθητικό λογοτεχνικό περιοδικό Γυµνασίου Ευκαρπίας / Φεβρουάριος

6 περιοδικο2_layout 1 07/02/2014 3:10 μ.μ. Page 6 Ζώντας στο Χειµαδιό Το Χειµαδιό έχει πολλά ωραία µέρη ένα από αυτά είναι η λίµνη του. Στο Χειµαδιό, οι περισσότεροι άνθρωποι ασχολούνται µε την κτηνοτροφία και την γεωργία, γιατί αυτά µόνο µπορούν να κάνουν στο χωριό. Οι κάτοικοι είναι λίγοι. Το 90% είναι µεσήλικες, και µόνο το 10% είναι νέοι, όπως η δική µου οικογένεια. Στο χωριό υπάρχουν περίπου δέκα παιδιά, ενώ πολύ περισσότερα έρχονται κυρίως το καλοκαίρι στους παππούδες και τις γιαγιάδες τους. Τότε ζωντανεύει το χωριό τόσο πολύ! Στους περισσότερους µεσήλικες αρέσει να περπατάνε καθηµερινά πρωί-πρωί, κατά τις 7:00 π.µ., από το Χειµαδιό µέχρι την Ευκαρπία, δείχνοντας έτσι ότι έχουν θέληση για ζωή. Το Χειµαδιό διοργανώνει και πολλές γιορτές, όπως είναι η «γιορτή του δέντρου». Πρόκειται για ένα δέντρο ηλικίας ενενήντα - εκατό χρόνων, κάτω από το οποίο υπάρχει χρυσάφι, αλλά εγώ δεν το πιστεύω. Τέλος, το χωριό µου έχει τη δική του ποδοσφαιρική οµάδα κι έχουν γίνει τα εγκαίνιά της στην πλατεία του χωριού. Αυτά για το δικό µου χωριό. Ελπίζω µια µέρα να το επισκεφτείτε! Ανικέντα Ζόγκου Το γραφικό Χειµαδιό Το χωριό στο οποίο κατοικώ τα τελευταία χρόνια ονοµάζεται Χειµαδιό. Βρίσκεται στα βόρεια της Ελλάδας στο Νοµό Κιλκίς. Είναι ένα ορεινό χωριό µε λίγους κατοίκους. Το κλίµα το χειµώνα είναι ψυχρό και το καλοκαίρι θερµό. Τα σπίτια είναι χτισµένα το ένα κοντά στο άλλο, αφού οι σχέσεις των κατοίκων είναι πάρα πολύ καλές. Χαρακτηριστικό των σπιτιών είναι ότι όλα σχεδόν έχουν από έναν κήπο, στον οποίο είναι φυτεµένα πολύχρωµα λουλούδια. Ανεβαίνοντας την ανηφόρα που συναντάς στην αρχή του χωριού, θα βρεθείς σε ένα µικρό δασάκι δίπλα στην εκκλησία. Εκεί υπάρχει µεγάλη ποικιλία δέντρων, και λουλουδιών. Χαίρεσαι να βλέπεις πλατάνια, θάµνους και µαργαρίτες. Την άνοιξη, όλες αυτές οι µυρωδιές σε τραβάνε από τη µύτη, για να επισκεφθείς αυτό το εκπληκτικό µέρος και να περάσεις εκεί όµορφες στιγµές µε τα αγαπηµένα σου πρόσωπα. ίπλα βρίσκεται η εκκλησία του χωριού, η οποία είναι αφιερωµένη στην Ύψωση του Τιµίου Σταυρού. Έπειτα, όταν κατεβαίνεις την κατηφόρα, φτάνεις στην πλατεία του χωριού. Εκεί είναι το καφενείο, στο οποίο οι κάτοικοι βλέπουν κάθε Σαββατοκύριακο ποδοσφαιρικούς αγώνες, και το Ο τόπος µου, η ζωή µου πάρκο, όπου κάθε απόγευµα παίζουν τα παιδιά. Στους δρό- µους, πολλά παιδιά κάνουν βόλτες µε τα πόδια ή το ποδήλατο. Το καλοκαίρι, µου αρέσει πάρα πολύ να κάνω βόλτες, όταν έρχονται οι φίλοι µου από τις πόλεις και παίζουµε µαζί. Ακόµα, απολαµβάνουµε να βγάζουµε φωτογραφίες τους πελεκάνους που έχουν φτιάξει τη φωλιά τους πάνω σε µια κολώνα της ΕΗ. Το χωριό του κατοικώ µου αρέσει πάρα πολύ. εν θα το εγκατέλειπα, για να ζήσω σε µια πόλη ούτε θα ήθελα να χάσω τους φίλους µου, γιατί έχω δεθεί πολύ µαζί τους, Ελέζι Νέµπι Η ιστορία της Επταλόφου Το χωριό όπου κατοικώ ονοµάζεται (Νέα) Επτάλοφος. Προήλθε από την ένωση οκτώ µικρών χωριών και πήρε το όνοµά του από το µεγαλύτερο αυτών, δηλαδή την (Παλαιά) Επτάλοφο. Αυτά τα χωριά ήταν τουρκικά µέχρι το 1922, που ήρθαν οι Πόντιοι από την Μικρά Ασία. Τα ονό- µατα αυτών των χωριών στα Τούρκικα και στα Ελληνικά (όσα ξέρω) είναι τα εξής: Σεβεντικλή (Παλαιά) Επτάλοφος, Χατσιλάρ Ποντολίβαδο, Πέρνοβα Αγία Αικατερίνη, Ραχµαλή Αµπελοχώρι, Τάουτλη όπου το 1922 χτίστηκε ένα υπέροχο εκκλησάκι αφιερωµένο στη Ζωοδόχο Πηγή, Σίβρι, Κιόµερλη και Τρούγουτλη. Η µετονοµασία των χωριών έγινε το 1922 από τους Πόντιους. Στον εµφύλιο πόλεµο, αυτά τα χωριά καταστράφηκαν και οι κάτοικοί τους έφυγαν. Όταν τελείωσε ο εµφύλιος πόλε- µος, µερικοί από αυτούς γύρισαν πίσω. Επειδή, όµως, ήταν δύσκολο να ξανακτίσουν τα χωριά τους, ζήτησαν από το κράτος να τους δώσει ένα µέρος, για να χτίσουν ένα χωριό όλοι µαζί. Το κράτος τους έδωσε µέρος, για να χτίσουν, κι έτσι δηµιουργήθηκε το χωριό που υπάρχει σήµερα, η (Νέα) Επτάλοφος. Στο διάστηµα χτιζόταν η Εκκλησία που ονοµάστηκε στην αρχή Ιερός Ναός Αγίου Βασιλείου. Έπειτα, όµως, η ονοµασία της άλλαξε και έγινε Ιερός Ναός Κοιµήσεως της Θεοτόκου. Σήµερα, είναι ένας ωραιότατος Ναός, που έχει χωρητικότητα διακοσίων ατόµων περίπου. Το χωριό σήµερα αριθµεί περί τους 350 κατοίκους και είναι πολύ όµορφο. Ανανιάδης ηµήτριος Το χωριό µου η Επτάλοφος Το χωριό µου είναι η Επτάλοφος και βρίσκεται στα ορεινά της Μακεδονίας, στο Νοµό Κιλκίς. Γεννήθηκε από τα επτά παλαιότερα χωριά τα οποία µε την πάροδο των χρόνων ενώθηκαν, για να δηµιουργηθεί η Επτάλοφος. Αποτελείται από µεγάλα και µικρά σπιτάκια αραδιαστά το ένα δίπλα στο άλλο, µε ωραία χρώµατα να στολίζουν τις αυλές τους. Στο χωριό µου από το 1958 µέχρι σήµερα λειτουργεί 3/θέσιο ηµοτικό σχολείο. Υπάρχουν αρκετές καφετέριες και καταστήµατα, που µας παρέχουν αυτά που χρειαζόµαστε καθη- µερινά. Τέλος, εξακολουθεί να υπάρχει ο Πολιτιστικός µας Σύλλογος, που ονοµάζεται «Ακρίτες Επταλόφου» και τιµήθηκε µε πολλές διακρίσεις. Γιώργος Μιχαηλίδης 6 Μαθητικό λογοτεχνικό περιοδικό Γυµνασίου Ευκαρπίας / Φεβρουάριος 2014

7 περιοδικο2_layout 1 07/02/2014 3:10 μ.μ. Page 7 Μια χειµωνιάτικη µέρα στο χωριό µου Ήταν χειµώνας, όταν η ξαδέρφη µου Στεφανία κι εγώ αποφασίσαµε να πάµε µια βόλτα έξω από το χωριό. Αρχικά, έπρεπε να σκεφτούµε πού θα πηγαίναµε. Θυµά- µαι ότι είχα προτείνει να πάµε σε ένα µέρος όπου πριν από εµάς πήγαιναν οι γιαγιάδες και οι παππούδες µας. Η τοποθεσία αυτή ονοµάζεται «τα τρία δέντρα». Αφού συµφώνησε και η Στεφανία, ξεκινήσαµε για τον προορισµό µας. Στο δρόµο βλέπαµε και από τις δύο πλευρές πανέµορφα δέντρα, να καλύπτουν τον ουρανό, δηµιουργώντας σε µας την αίσθηση ότι βρισκόµαστε στον παράδεισο. Αφού βαδίσαµε για αρκετή ώρα, φτάσαµε στο στόχο µας. Ήταν ένα µεγάλο δέντρο στην άκρη του χωραφιού, γυρισµένο προς την πλευρά του χωµατόδροµου. Καθίσαµε κάτω από το δέντρο, κοιτάζοντας το χωριό από µακριά. Έπειτα, η Στεφανία κι εγώ, σκαρφαλώσαµε πάνω στα κλαδιά του δέντρου. Καθό- µασταν εκεί πάνω ρεµβάζοντας, ώσπου ήρθε η ώρα να φύγουµε. ΦΩΤΟ: Ζωή Πουλτουρτζίδου Ο τόπος µου, η ζωή µου ΦΩΤΟ: Ζωή Πουλτουρτζίδου Ο χειµώνας στο χωριό ήταν υπέροχος, γεµάτος µε εκδρο- µές και ανακαλύψεις! Και το καλοκαίρι, όµως, είχε την δική του γλύκα! Μπορεί να µην επισκεπτόµασταν λίµνες και ποτάµια ούτε να κάναµε µια τροµερή εκδροµή, αλλά ήταν ένα δροσερό και ξεκούραστο καλοκαίρι. Είχα παρέα τα ξαδέρφια και τον ανιψιό µου. Μια συνηθισµένη µέρα σήµαινε πολλές επισκέψεις στο σπίτι το δικό µου και της Ζωής. Περιλάµβανε επίσης, µια βόλτα στο χωριό, και το πάρκο, ή έναν περίπατο έξω από το χωριό. Λίγο πριν βραδιάσει, επιστρέφαµε στο σπίτι το δικό µου ή της Ζωής, για να ακούσουµε µουσική. Από το καλοκαίρι δεν έλειψαν οι πλάκες µεταξύ µας, οι χοροί, τα γλέντια και οι γάµοι. Κάθε µέρα ήταν καλύτερη από την προηγούµενη. Ζούσαµε έντονα κάθε στιγµή που µου άφηνε υπέροχες αναµνήσεις. Προς το τέλος των διακοπών, η Ζωή κι εγώ αναρωτιόµασταν πώς πέρασαν τόσο γρήγορα και ακόµη αναρωτιόµαστε µέχρι και σήµερα. Με τόσα που ζήσαµε, ήταν το πιο γε- µάτο και συναρπαστικό καλοκαίρι της ζωής µας. Στεφανία Παπαδοπούλου Επιστρέφοντας στο χωριό, στη µέση περίπου της διαδρο- µής, συναντήσαµε ένα µονοπάτι. Θέλαµε να δούµε πού θα πηγαίναµε, αν το ακολουθούσαµε. Έτσι, ο επόµενος στόχος µας δεν ήταν να φτάσουµε στο χωριό, αλλά να δούµε πού οδηγούσε το µονοπάτι. Προχωρήσαµε για µισή ώρα περίπου, ώσπου, τελικά, βεβαιωθήκαµε πως το µονοπάτι µας έβγαζε σε ένα τόπο «µαγικό». Ήταν ένα ποταµάκι µε πεντακάθαρα παγωµένα νερά, που έφτανε µέχρι το ύψος του γόνατου. εξιά και αριστερά υπήρχαν πολλά δέντρα, το ένα δίπλα στο άλλο, σαν να ήταν περίφραξη. Παντού υπήρχαν µικρά λουλουδάκια διαφόρων χρωµάτων. Ήταν ένα από τα οµορφότερα µέρη του χωριού µας. Η Στεφανία χοροπήδηξε µέσα, παρασύροντας κι εµένα. εν αντέξαµε για πολύ ώρα, γιατί το νερό ήταν παγωµένο. Ηµασταν σίγουρες πως κανένας δε θα µας πίστευε γι αυτό, βγάλαµε όσες φωτογραφίες µπορούσαµε. Ήταν µία από τις ωραιότερες µέρες της ζωής µου και ελπίζω πως η ξαδέρφη µου κι εγώ θα ξαναβρεθούµε κάποτε στο υπέροχο αυτό µέρος! Ζωή Πουλτουρτζίδου Καλοκαίρι στο Ελληνικό Το χωριό µου ονοµάζεται Ελληνικό. Παλιά, λεγόταν Μύροβα και είναι ένα χωριό µε πλούσια ιστορία. Βρίσκεται σε µια πανέµορφη ορεινή περιοχή, µε πολλά δέντρα, «µυστικές» λίµνες και ποταµάκια. Ακόµη, έχει εντυπωσιακά δρο- µάκια που µπορείς να εξερευνήσεις. Το µαντρί µου Στο χωριό µου υπάρχουν πολλοί κτηνοτρόφοι και πολλά µαντριά, αλλά εγώ θα σας περιγράψω το δικό µας. Το µαντρί µας, λοιπόν, βρίσκεται περίπου ένα χιλιόµετρο έξω από το χωριό. Είναι ένας δηµόσιος χώρος, όπου παλιά υπήρχαν κτίρια του στρατού, που µείναν στην περιοχή µας από τον πόλεµο του 40. Έτσι κι εµείς πήραµε ένα µέρος από αυτά τα κτίρια και το περιφράξαµε µε πλέγµα, για να βάλουµε µέσα γουρούνια. Έχει τρία δωµάτια πέτρινα και ένα µεγάλο εξωτερικό χώρο, που γύρω-γύρω έχει µερικά δέντρα. Στα δωµάτια βάζουµε τις γουρούνες, όταν κοντεύει ο καιρός να γεννήσουν, για να µην µπερδεύουν τα µωρά τους και για να έχουν ζεστασιά. Στον εξωτερικό χώρο, βρίσκονται οι ποτίστρες και οι ταΐστρες, από όπου τρώνε τα γουρούνια µας. Στη µέση, υπάρχει κάτω στο χώµα και ένας λάκκος αρκετά µεγάλος, όπου ρίχνουµε νερό, για να κυλιούνται τα γουρούνια. Αυτή τη στιγµή έχουµε πέντε µάνες, ένα αρσενικό και δέκα γουρουνάκια σε διάφορα χρώµατα, παρδαλά και άσπρα. Νίκος Ανανιάδης Μαθητικό λογοτεχνικό περιοδικό Γυµνασίου Ευκαρπίας / Φεβρουάριος

8 περιοδικο2_layout 1 07/02/2014 3:10 μ.μ. Page 8 Μια µέρα του καλοκαιριού στη Βάθη ΦΩΤΟ: Ζωή Πουλτουρτζίδου Ο τόπος µου, η ζωή µου σει στην πρώτη γέφυρα, δηλαδή στα µισά της διαδροµής, όταν τα παιδιά είπαν να κάνουµε µια στάση. Καθίσαµε να ξεκουραστούµε. Κοιτούσαµε τα ψάρια στο ποτάµι που ήταν κάτω από την γέφυρα και βγάζαµε φωτογραφίες. Αφού ξεκουραστήκαµε ανεβήκαµε στα ποδήλατά µας και ξεκινήσαµε για τα Θεοδωράκια. Περάσαµε από το παλιό γήπεδο της Βάθης, που τώρα είναι ένα µέρος όπου βοσκάνε τα πρόβατα. Τελικά, φτάσαµε στη δεύτερη γέφυρα, βρισκόµασταν ένα µόνο βήµα, πριν φτάσουµε στα Θεοδωράκια. Το µόνο που µας έµενε ήταν να ανεβούµε την τεράστια ανηφόρα. Οι µισοί κατέβηκαν από τα ποδήλατα, ενώ οι άλλοι όχι. Κάναµε δέκα λεπτά να την ανέβουµε. Φτάνοντας στα Θεοδωράκια, πήγαµε κατευθείαν στο καφενείο να φάµε και να πιούµε. Εκείνη η µέρα ήταν η καλύτερη! Κανένας δεν είχε παράπονο κι ελπίζω να ξανακάνουµε µια τόσο τέλεια βόλτα! Γιάννης Λαζαρίδης Το καλοκαίρι, ξυπνάω η ώρα έντεκα, παίρνω το Σταύρο και κάνουµε διάφορα πράγµατα. Πάµε να σκάψουµε το µαντρί, κάνουµε αναρρίχηση και parkour. Μετά, ξαναβρισκόµαστε στις πέντε και πάµε στα ποτάµια για µπάνιο. Έπειτα πάµε για προπόνηση. Γυρνάµε στα σπίτια µας, πλενόµαστε και κατεβαίνουµε στην πλατεία. Εκεί παραγγέλνουµε σάντουιτς και παίζουµε µπάλα στο πάρκο. Με τα παιδιά κάνουµε βόλτες ή αγώνες και παίζουµε οµαδικά παιγνίδια στο ύπαιθρο. Κατά τις δώδεκα η ώρα γυρνάµε στα σπίτια µας, µε την προσδοκία να ξαναβρεθούµε την άλλη µέρα. Σίµος Ανανιάδης Η ιστορία της Κοκκινιάς Μέχρι το 1913 στην Κοκκινιά κατοικούσαν Βούλγαροι που και την ονόµαζαν «Κούσοβα». Όταν πέρασε στα χέρια των Ελλήνων µε την απελευθέρωση του Κιλκίς και µε τον ορισµό συνόρων, οι Βούλγαροι επέστρεψαν στην πατρίδα τους. Το 1922, µετά τον επαναπατρισµό τους, οι Πόντιοι εγκαταστάθηκαν στην Κούσοβα. Με τα χρόνια, όµως το όνοµα του χωριού άλλαξε. Ονοµάστηκε Κοκκινιά, επειδή γύρω από τα βουνά το χώµα είναι κόκκινο. Στεφανία Τιτοπούλου Η εικοσάλεπτη διαδροµή στα Κάτω Θεοδωράκια Βρισκόµασταν στην πλατεία της Βάθης, έτοιµοι να ξεκινήσουµε τη βόλτα µας. Είχαµε µαζευτεί πάνω από δεκαπέντε παιδιά διαφόρων ηλικιών, αγόρια και κορίτσια. Στη συνέχεια, συζητούσαµε για το πού θα πάµε εκείνη την ηµέρα. Είχαµε πολλές προτάσεις, µα τελικά, καταλήξαµε να πάµε στα Κάτω Θεοδωράκια. Ξεκινήσαµε, λοιπόν, τη βόλτα µας. Μπήκαµε στη σειρά ο ένας πίσω απ τον άλλο, κοιτώντας προσεκτικά στο δρόµο. Στη διάρκεια της διαδροµής, θαυµάζαµε τα µαγευτικά µέρη του χωριού: χωράφια γεµάτα ηλιόσπορους, σιτάρια και καπνά. Βλέπαµε στο δρόµο ποδηλάτες, χαιρετήσαµε δύο-τρεις ξυλοκόπους που συναντήσαµε και πολλούς συγχωριανούς που περνούσαν. Είχαµε φθά- ΦΩΤΟ: Ζωή Πουλτουρτζίδου Κίτρινα φύλλα Συνήθως, το φθινόπωρο, τα δέντρα ρίχνουν τα φύλλα τους και τα πιο πολλά είναι κίτρινα, πολύ κίτρινα Άραγε γιατί; Αυτό δεν το γνωρίζω. Πάντως, λατρεύω αυτά τα κίτρινα φύλλα που πέφτουν και απλώνονται εκεί. Μου αρέσει πολύ να τα κοιτάω, ειδικά όταν τα παρασύρει ο άνεµος. Νοµίζω ότι δηµιουργούνται µε το πέρασµα του χρόνου, και σιγά σιγά αρχίζουν να πέφτουν. υστυχώς, µπορώ να απολαµβάνω το φαινόµενο µε τα κίτρινα φύλλα µόνο το φθινόπωρο. Θα ήταν ωραία να γινόταν αυτό και τον χειµώνα! Στο χωριό µου, το Σπουργίτι, δεν υπάρχουν πολλά δέντρα µε κίτρινα φύλλα. Έχουµε, όµως, πολλά πεύκα, όπως στο πάρκο του χωριού µου, που είναι περικυκλωµένο από αυτά. Όµως τα κίτρινα φύλλα που πέφτουν, είναι ένα πραγ- µατικά πολύ όµορφο θέαµα που το βλέπω σχεδόν καθηµερινά από το παράθυρό µου. Ευτυχώς, έχουµε εµείς ένα δέντρο που ρίχνει τα κίτρινα φύλλα του στην αυλή µας. Επίσης, µου αρέσει να τα κοιτάω και στην αυλή του σχολείου µου. Καλλιόπη Ισαακίδου 8 Μαθητικό λογοτεχνικό περιοδικό Γυµνασίου Ευκαρπίας / Φεβρουάριος 2014

9 περιοδικο2_layout 1 07/02/2014 3:10 μ.μ. Page 9 Στο Μυλοχώρι Στα παλιότερα χρόνια, το χωριό µου, το Μυλοχώρι, ονο- µαζόταν Αλέξοβα. Είναι ένα χωριό, το οποίο θα σου µείνει αξέχαστο αν το επισκεφτείς. Βρίσκεται κοντά σε ένα άλλο χωριό την Ευκαρπία. Μπαίνοντας στο Μυλοχώρι, αντικρίζεις εντυπωσιακά σπιτάκια που έχουν µεγάλες αυλές και κήπους µε διάφορα λαχανικά και φρούτα. Σε ένα από αυτά τα σπίτια, κατοικώ κι εγώ, µένω δηλαδή στην αρχή του Μυλοχωρίου. Όσο πλησιάζεις προς το κέντρο του χωριού, βλέπεις κι άλλα πράγµατα. Εκεί βρίσκεται η Εκκλησία µε τα µνήµατα. Απέναντι, είναι το παλιό σχολείο που πήγαιναν οι παππούδες µας. Εκεί τώρα στεγάζεται ο σύλλογός µας. Ο τόπος µου, η ζωή µου του χωριού. Οι γιαγιάδες, όταν δεν έχουν τι να κάνουν, µαζεύονται σε κάποιο σπίτι και συζητάνε διάφορα θέµατα που συνοδεύονται από ελληνικό καφέ. Αντιθέτως, οι παππούδες µαζεύονται σε ένα από τα δύο καφενεία του χωριού. Το ένα είναι πιο παλιό και το άλλο πιο σύγχρονο. Εκεί τρώνε µεζεδάκια, πίνουν ούζο και παίζουν τάβλι. Εµείς τα παιδιά µαζευόµαστε, κάθε Σάββατο, στο παλιό σχολείο του Μυλοχωρίου και κάνουµε µαθήµατα ζωγραφικής. Η πρόγιαγιά µου µας έλεγε πως τα πολύ παλιά χρόνια, πέρασε από το Μυλοχώρι ο Μέγας Αλέξανδρος, µε τα άλογά του, ενώ πήγαινε να πολεµήσει µε τους εχθρούς του. Γι αυτό το Μυλοχώρι έχει ονοµαστεί «Αλέξοβα». Επίσης, όταν τραυµατιζόταν κάποιο άλογο, του έδιναν να φάει ιπποφαές, που φυτρώνει κοντά στο ποταµάκι µας. Μετά από λίγο καιρό γιατρεύονταν οι πληγές του και το τρίχωµά του γίνονταν γυαλιστερό και µαλακό. Τότε κατάλαβαν πως αυτά που έµοιαζαν µε βατόµουρα είναι πολύ υγιεινά. Ανατολή Θεολόγου Αγαπηµένες γωνιές στο Μυλοχώρι Το χωριό µου είναι ένα πανέµορφο µέρος που αξίζει να το επισκεφθείς για πολλούς λόγους. Οι άνθρωποι που ζουν εκεί είναι ευγενικοί και καλοί, έτοιµοι να βοηθήσουν σε ό,τι χρειαστείς. Το καφενείο στη µέση του χωριού είναι ένα ωραίο και παραδοσιακό µέρος, όπου πηγαίνουν οι άνδρες του χωριού. Εκεί περνάνε τα απογεύµατά τους, παίζοντας τάβλι. Πιο κάτω, υπάρχει ένας χωµατόδροµος, που οδηγεί στο µαγευτικό µας ποταµάκι. Αυτό καταλήγει στο Θερµαϊκό κόλπο της Θεσσαλονίκης. Όποιος έχει επισκεφτεί το ποτα- µάκι, µένει εντυπωσιασµένος και έρχεται εδώ συχνά, µόνο και µόνο για να το ξαναδεί. Εκεί µπορείς να πας, µε την οικογένειά σου, για να κάνεις ένα πικ-νικ στο δάσος. Μπορείς να δεις σπάνια πουλιά και µυρίσεις τα αγριολούλουδα. Εκεί κοντά, υπάρχει µια λιµνούλα, όπου όταν ήµουν µικρή πετούσα πετρούλες και έκανα ευχές. Αργότερα, άµα βαρεθείς, µπορείς να γυρίσεις στο κέντρο Το καλύτερο, όµως, το κράτησα για το τέλος. Πίσω από το σπίτι µου υπάρχει ένα δροµάκι που, αν το ακολουθήσεις, θα µαγευτείς. Στο δρόµο συναντάς θεραπευτικά και µυρωδικά φυτά που είναι σπάνιο να τα βρεις σε µαγαζιά ή οπουδήποτε αλλού, αν ζεις στην πόλη. έντρα τεράστια, µικρά, χοντρά ή λεπτά, είναι εκεί για πολλά χρόνια, όπως και το ποταµάκι µας, όπου έπλεναν τα ρούχα τους στα παλιά χρόνια οι γυναίκες. Αν ακολουθήσεις το ποταµάκι, θα βγεις σε ένα δέντρο που το φάρδος του είναι ίσο µε έξι ανθρώπους, αν το αγκαλιάσουν. Λίγο πιο πέρα είναι ο µικρός καταρράκτης. Όταν ήµουν µικρή, πήγαινα εκεί και πετούσα πετρούλες, κάνοντας µια ευχή. Μετά, καθόµουν δίπλα του και άκουγα τον ήχο του νερού. Ήταν υπέροχα. Εγώ σε εκείνο το ποταµάκι µεγάλωσα και το αγαπάω πιο πολύ κι από το σπίτι µου. Ελπίζω να βρεθείτε κάποτε κι εσείς σε αυτό το µέρος για να νιώσετε και να δείτε αυτά που ένιωσα κι είδα εγώ. Μαρία Θεολόγου Μαθητικό λογοτεχνικό περιοδικό Γυµνασίου Ευκαρπίας / Φεβρουάριος

10 περιοδικο2_layout 1 07/02/2014 3:10 μ.μ. Page 10 Ζώντας µέσα στην οικογένεια που συνεχώς λείπει ο µπαµπάς µου από το σπίτι. Αν µπορούσα να διαλέξω, δε θα ήθελα ο µπαµπάς µου να κάνει αυτή τη δουλειά, γιατί είναι πολύ δύσκολη. Ακόµη κι εµείς πηγαίνουµε και τον βοηθάµε. Θα ήθελα να κάνει µια άλλη δουλειά, ώστε να τον βλέπω περισσότερες ώρες στο σπίτι. Αργυρώ Μιχαηλίδου Οι γονείς µου κι εγώ Οι γονείς µου είναι πολύ καλοί µαζί µου. Όταν έχουµε ελεύθερο χρόνο, συνήθως βλέπουµε τηλεόραση και παίζουµε επιτραπέζια παιγνίδια. Συχνά τους βοηθάω σε διάφορες δουλειές. Μου αρέσει, κυρίως, να βοηθάω τον µπαµπά µου, όταν φτιάχνει κάτι έξω από το σπίτι - ας πούµε, ένα υπόστεγο - ή όταν διαµορφώνει ένα µέρος στον κήπο, για να φυτέψουµε φυτά. Τον βοηθάω ακόµη και σε ηλεκτρολογικές δουλειές, όταν θέλει, για παράδειγµα, να περάσει ένα πολύφωτο. Είµαι πολύ χαρούµενος, που έχω τους γονείς µου, αν και µερικές φορές νιώθω ότι αδικούµαι από αυτούς. Όταν δεν κάνουν αυτό που θέλω, θυµώνω µαζί τους. Παρ όλα αυτά, τους αγαπάω πολύ, γιατί εκείνοι δε µου κρατούν κακία και µε αγαπάνε πάντα. Νίκος Τατίδης Νιώθω υπέροχα! Κατά τη γνώµη µου, το να έχει κανείς αδέρφια είναι πολύ ξεχωριστό. Εγώ έχω την τύχη να είµαι αδερφή δύο αξιολάτρευτων διδύµων διαφορετικού φύλου. Ονοµάζονται Γιώργος και Αργυρώ και είναι µικρότεροί µου. υστυχώς, πολλές φορές διαφωνούµε κι ερχόµαστε σε σύγκρουση. Συχνά, τα δίδυµα αδέρφια µου καβγαδίζουν και προσπαθώ, µε τη βοήθεια της µητέρας µου, να τους χωρίσω. Αυτό µε φέρνει, φυσικά, σε πολύ δύσκολη θέση, γιατί δε θέλω να µαλώνουν για ασήµαντους λόγους. Αργότερα, µετανιώνουν και ζητούν συγνώµη. Μαζί τους περνώ τις περισσότερες ώρες της ηµέρας µου, ιδιαίτερα µε την Αργυρώ. Γνωρίζω πως πάντα θα υπάρχουν διαφωνίες ανάµεσα στα αδέρφια. Παρά τις δυσκολίες, όµως, χαίροµαι πραγµατικά, που υπάρχουν στη ζωή µου. Είµαι περήφανη γι αυτούς και τους αγαπώ πολύ. Έχω δύο λατρεµένα αδερφάκια που, αν και διαφέρουν στην εµφάνιση, µοιάζουν σε όλα τα υπόλοιπα! Είναι για µένα ξεχωριστοί. Ανδριάννα Μιχαηλίδου Η δουλειά του µπαµπά µου Ο µπαµπάς µου περνάει άσχηµα, γιατί κουράζεται πάρα πολύ. Όλη µέρα είναι στο µαντρί µας, από το πρωί µέχρι το βράδυ. Καµιά φορά στενοχωριέται, όταν τα πράγµατα δεν πάνε καλά, γιατί το επάγγελµα περνάει κρίση. Είναι δύσκολη η ζωή του κτηνοτρόφου, γιατί ούτε µια µέρα δεν µπορεί να ξεκουραστεί ή να πάει κάπου. Τον βλέπω λίγες ώρες το πρωί και το βράδυ, γιατί είναι στο βουνό, δηλαδή στο µαντρί. Είναι η δουλειά µας τέτοια, Ο µικρός µου αδερφός Είναι, ξέρετε, πολύ περίεργο πλάσµα ο µικρός µας Άγγελος. Μόλις έξι ετών, κοντός, παχουλός, είναι ο «καπετάν φασαρίας» του σπιτιού. Τα πυκνά του µαλλιά, κατάξανθα και σγουρά, κουρεµένα σαν σκούπα στο µέτωπό του, τον κάνουν πολύ όµορφο, ενώ τα µάτια του, γαλανά και µεγάλα, µοιάζουν µε ωκεανό. Όλο ιδέα και φαντασία είναι. Θέλει, λέει, να γίνει αεροπόρος! Έχει, λοιπόν, ένα αεροπλανάκι µε µπαταρία και είναι όλη µέρα σε κίνηση. Αναστατώνει όλο το σπίτι. Κανείς δεν τολµάει να τον ενοχλήσει, γιατί είναι οξύθυµος και πεισµατάρης. Με το παραµικρό θυµώνει, κοκκινίζει σαν παπαρούνα και χτυπάει τα πόδια. Είναι, µάλιστα, και φοβερά εγωιστής. ύσκολα του περνάει ο θυµός. Του αρέσει να λέει τις φαντασίες του. «Θα γίνω αεροπόρος, θα πετάω ψηλά», λέει ολοένα καµαρωτός. Στους καυγάδες είναι πρώτος και πάντα βγαίνει νικητής. Είναι, όµως, και πολύ ευαίσθητος. ε δέχεται παρατηρήσεις, εύκολα ξεσπάει σε γερά κλάµατα και άφθονα δάκρυα βρέχουν τα µάγουλά του. Τα γράµµατα δεν του αρέσουν καθόλου. Προτιµά τα παιγνίδια µε τους φίλους του. Όλοι στο σπίτι του έχουµε αδυναµία και κυρίως εγώ, που περνώ πολλές ώρες µαζί του. Του αρέσουν πολύ τα παρα- µύθια και οι περιπετειώδεις ιστορίες. Έτσι, καθηλώνεται ώρες ολόκληρες και ακούει τις δικές µου πλαστές διηγήσεις ή της γιαγιάς τα παραµύθια. Τα εντυπώνει όλα στο µυαλό του και, την άλλη µέρα, σαν µεγάλος, τα διηγείται στους φίλους του. Είναι, όπως βλέπετε, ένα πλάσµα µε ιδιαίτερο χαρακτήρα, που το αγαπάµε όλοι στην οικογένεια και στη γειτονιά. Γιάννης Παπαµιχαηλίδης Οικογενειακή έξοδος Μια κρύα µέρα του εκέµβρη, αποφασίσαµε η οικογένειά µου κι εγώ να πάµε για πατινάζ σε µια τεράστια παγωµένη πίστα. Η µαµά µου µας είπε να ντυθούµε καλά, γιατί είχε ξαναπάει και ισχυριζόταν ότι κάνει πολύ κρύο. Έτσι ντυθήκαµε και ξεκινήσαµε. Μόλις φτάσαµε στο παγοδρόµιο, µπήκαµε στον προθάλαµο, όπου βάλαµε τα παγοπέδιλα. Στη συνέχεια, κατευθυνθήκαµε προς την πίστα. Ο µπαµπάς µου ήταν λίγο επιφυλακτικός και, επειδή ήξερε ότι, µόλις πατήσει το πόδι του, θα πέσει, δεν µπήκε µαζί µας για πατινάζ. Πάντως, εγώ το έβλεπα εύκολο. Όµως, µόλις έβαλα το πόδι µου στον πάγο, γλίστρησα και κράτησα τη µαµά µου. Αυτή έπεσε και τράβηξε την Ανατολή. Στη συνέχεια, η Ανατολή έπεσε, τράβηξε την Αιµιλία, η οποία εννοείται ότι γλίστρησε και έπεσε. Τελικά, όλοι εµείς πέσαµε πάνω σε ένα φτωχό και άτυχο γέρο, που τύχαινε να περνάει από δίπλα µας εκείνη την ώρα. Τον λυπήθηκα τον καηµένο! Ακόµα στο νοσοκοµείο για κάταγµα µέσης και όλων των οστών πρέπει να είναι. Αυτή ήταν µια διασκεδαστική µέρα για µένα και την οικογένειά µου. Μαρία Θεολόγου 10 Μαθητικό λογοτεχνικό περιοδικό Γυµνασίου Ευκαρπίας / Φεβρουάριος 2014

11 περιοδικο2_layout 1 07/02/2014 3:10 μ.μ. Page 11 Πώς περνάει τη µέρα της η µητέρα µου Ζώντας µέσα στην οικογένεια Η µαµά µου λέγεται Μαρινέλα. Είναι σαράντα δύο χρονών και είναι από τη Βουλγαρία. Η µαµά µου είναι ένας άνθρωπος γεµάτος ενέργεια και ζωντάνια, έχει πολύ χιού- µορ και συχνά µας κάνει να γελάµε. Είναι καλόκαρδη, αλλά, όποτε χρειάζεται, γίνεται και αυστηρή. Η µέρα της είναι παραφορτωµένη µε δουλειές κι ευθύνες. Έχει αναλάβει σχεδόν όλα τα προβλήµατα του σπιτιού και της δουλειάς κι απορώ καµιά φορά πώς αντέχει. Κάθε πρωί, ξυπνάει στις έξι η ώρα κι ετοιµάζει πρωινό για εµένα και καφέ για τον µπαµπά µου. Μετά, φεύγει για το στάβλο µαζί µε τον µπαµπά µου και τον βοηθάει στις κτηνοτροφικές εργασίες, παρόλο που είναι δύσκολες. Ύστερα, επιστρέφει στο σπίτι και ξεκινάει τις οικιακές δουλειές: µαγείρεµα, σκούπισµα, συγύρισµα και πλύσιµο. Της αρέσει πολύ να ασχολείται µε την κουζίνα, να µαγειρεύει, να φτιάχνει γλυκά και αλµυρά. Σχεδόν κάθε µέρα, όταν γυρίζω από το σχολείο, το σπίτι είναι ποτισµένο µε διάφορα αρώµατα από την κουζίνα της µαµάς βανίλια, κανέλα, ρίγανη, θυ- µάρι και διάφορα άλλα. Τις περισσότερες ώρες τις περνάει στην κουζίνα. Το µεσηµέρι ξαπλώνει για µία ώρα και, όταν σηκωθεί, είναι έτοιµη για δράση. Με βοηθάει στα µαθήµατά µου, ετοι- µάζει το βραδινό και, µετά, ασχολείται µε το εργόχειρό της. Η µαµά µου ξαπλώνει τελευταία, όταν έχει σιγουρευτεί πως εγώ κι ο µπαµπάς µου είµαστε τακτοποιηµένοι, οι δουλειές που έχει προγραµµατίσει έχουν τελειώσει και µπορεί πλέον να κοιµηθεί. Αυτή είναι η µαµά µου και την αγαπώ πάρα πολύ. Τη θαυ- µάζω για το κουράγιο και τη δύναµή της να είναι πάντα χα- µογελαστή και πρόθυµη να βοηθήσει. Στέφανος Παπαδόπουλος Έχοντας πατέρα ιερέα Σε εµένα προσωπικά φαίνεται πολύ καλό να είναι ο πατέρας µου παπάς, γιατί είναι σαν να είµαι στην Εκκλησία συνέχεια. Με βοηθά να µαθαίνω περισσότερα πράγµατα για το Χριστιανισµό και για το Θεό. Με ωφελεί κιόλας στα µαθήµατα, ειδικά στα Θρησκευτικά, και µε βοηθάει να τα καταλαβαίνω καλύτερα και πιο εύκολα. Η ιδιότητά του επηρεάζει τόσο το καθηµερινό µου πρόγραµµα όσο και τη ζωή όλης της οικογένειας, γιατί πρέπει να τηρούµε τους νόµους της Εκκλησίας λίγο περισσότερο από τον καθένα. Κάνουµε δηλαδή νηστεία, όποτε πρέπει, και πηγαίνουµε στην Εκκλησία κάθε Κυριακή. Πρέπει, ακόµη, να βοηθάω τον πατέρα µου στο Ιερόν. Έτσι, κάθε Κυριακή ξυπνάω περίπου στις 6.00 πµ και αυτό µε κουράζει. Μερικές φορές, κάνω τον άρρωστο. Κατά τ άλλα, µου αρέσει που ο πατέρας µου είναι παπάς, γιατί αισθάνοµαι να βρίσκοµαι πιο κοντά στο Θεό. Εξάλλου, το να είναι κάποιος ιερέας είναι µοναδικό! Είναι πολύ λίγοι οι ιερείς σε όλον τον κόσµο. Γι αυτό, χαίροµαι πολύ, που έχω πατέρα ιερέα. Κώστας Κυριαζίδης Οι αναµνήσεις µου από τον παππού Όταν ήµουν µικρός, µε τον παππού µου περνούσα υπέροχα. Ήµουν πολύ χαρούµενος κοντά του. Ήταν και είναι για µένα ένας άνθρωπος που µου έχει µάθει πολλά πράγ- µατα για τη ζωή και την κοινωνία. Πολλές φορές, έπαιζε µαζί µου και µε πήγαινε βόλτα. Ακόµη κι όταν είχε δουλειά, εγώ ήµουν ο βοηθός του. Μαζί, λοιπόν, κάναµε τα πάντα. ε µε αποχωριζόταν ποτέ. Στα παιχνίδια, στη βόλτα και στις δουλειές µε έπαιρνε µαζί του. Το µόνο που ήθελε ήταν να είµαι καλά και να χαµογελάω. Γι αυτό, δεν µπορώ να ξεχωρίσω καµιά από τις συναντήσεις µου µε τον παππού, γιατί όλα όσα κάναµε µαζί ήταν για µένα σηµαντικά και το καθένα έχει την ιδιαίτερη αξία του. Αντώνης Βούτσκογλου Μαθητικό λογοτεχνικό περιοδικό Γυµνασίου Ευκαρπίας / Φεβρουάριος

12 περιοδικο2_layout 1 07/02/2014 3:10 μ.μ. Page 12 Με τον καλύτερό µου φίλο Όταν πρωτοπήγα στο ηµοτικό Σχολείο της Ευκαρπίας, ήταν το Θα πήγαινα στην Ε τάξη. Τότε γνώρισα τον καλύτερό µου φίλο, το Νίκο Τατίδη. Από εκείνη την ηµέρα παίζαµε και κάναµε parkour. Συχνά σκαρφαλώναµε στους τοίχους του σχολείου. Στην αρχή, του µάθαινα εγώ και τα πήγαινε καλούτσικα. Μετά, όµως, έµαθε να κάνει πολύ καλά και τώρα µε περνάει σε ένα κόλπο, το monkey. Όταν τελείωσε η χρονιά, αποχωρίστηκε ο ένας τον άλλον. Το καλοκαίρι, ο Νίκος ήρθε µια φορά στο χωριό µου, τη Βάθη. Πήγαµε αµέσως στο βουνό, για να κάνουµε ορειβασία. Σκαρφαλώναµε πάνω στα βράχια και πηδούσαµε από τον ένα βράχο στον άλλο. Πέρασε το καλοκαίρι και άνοιξαν πάλι τα σχολεία. Κάναµε τον Αγιασµό και πήραµε τα βιβλία της Στ τάξης. Την άλλη µέρα, πήγαµε κανονικά στο σχολείο µε τα λεωφορεία. Με το που κατέβηκα από το λεωφορείο, είδα το Νίκο και του είπα ότι θα πήγαινα να αφήσω την τσάντα µου, για να κάνουµε parkour. Χτύπησε το κουδούνι για µέσα, κάναµε προσευχή, µπήκαµε µέσα για µάθηµα. Εγώ έκατσα δίπλα στο Νίκο, στο ίδιο θρανίο. Από τότε είµαστε οι πιο κολλητοί φίλοι κι εύχοµαι να µείνουµε για πάντα έτσι! Σταύρος Σιδηρόπουλος Στη ζεστή αγκαλιά των φίλων µου Πιστεύω πως η παρέα κάθε ανθρώπου συµπληρώνει την προσωπικότητά του και προσδιορίζει τη συµπεριφορά του. Έτσι κι εγώ, όταν βρίσκοµαι µε τους φίλους µου, νιώθω ζωντανή, χαρούµενη, γεµάτη ευτυχία κι αισιοδοξία, επειδή είµαι δίπλα σε ανθρώπους που µε αγαπούν και τους αγαπώ. Κάθε µέρα που περνώ µε την παρέα µου γίνεται και µια καινούρια, όµορφη ανάµνηση. Κοντά τους ζω τις πιο ωραίες µου στιγµές. Γελάµε, συζητάµε, µοιραζόµαστε τα µυστικά µας και κάνουµε πλάκες. Οι φίλοι µου µε στηρίζουν σε κάθε δύσκολη στιγµή, όπως κι εγώ. Με αγαπούν και τους αγαπώ. εν µπορώ να φανταστώ τη ζωή µου χωρίς αυτούς, αφού για µένα οι φίλοι είναι η ίδια η ζωή. Νοµίζω πως αυτοί µε ξέρουν τόσο καλά όσο κανένας άλλος. Φυσικά, µερικές φορές τσακωνόµαστε, µα γρήγορα συµφιλιωνόµαστε. Οι φίλοι µου µε συµβουλεύουν και µε βοηθούν να γίνοµαι καλύτερη. Είναι αυτοί που θα µε αγαπούν και θα µε θυµούνται για πάντα. Αισθάνοµαι, λοιπόν, πως χρωστάω ένα τεράστιο «Ευχαριστώ» στους φίλους µου για όσα έχουν κάνει για µένα! Ζωή Πουλτουρτζίδου Για την αγάπη και τη φιλία ΖΩΓΡΑΦΙΑ: Μαρία Θεολόγου) Με τους φίλους µου στο Χειµαδιό Όταν συναντιέµαι µε τους φίλους µου, συνήθως πηγαίνουµε στο καφενείο του χωριού. Εκεί ακούµε από τους µεγαλύτερους παράξενες ιστορίες - όπως για έναν παλαίµαχο ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ, που σήκωσε την πίσω ρόδα ενός τρακτέρ. Πρέπει να ζυγίζει µισό τόνο περίπου Όταν πέφτει ο ήλιος, παίζουµε ποδόσφαιρο και διασκεδάζουµε. Όλοι σχεδόν το προτιµάµε από το µπάσκετ, που είναι, επίσης, ένα καλό άθληµα. Καµιά φορά, βλέπουµε και ταινίες. Όταν κάνουµε ποδήλατο, πηγαίνουµε συνήθως σε χωµατόδροµους κοντά στα αλωνισµένα χωράφια, που είναι πολύ µακριά από το χωριό. Αυτές οι βόλτες διαρκούν πολλές ώρες, διότι φτάνουµε στη λίµνη ενός µακρινού χωριού. Πολλές φορές, όµως, πάµε και στο Κοιλάδι. Τα πιο πολλά παιδιά είναι της ηλικίας µου. Έχουµε µάθει να σεβόµαστε και να βοηθάµε ο ένας τον άλλον. Μεταξύ µας υπάρχει εµπιστοσύνη κι οµαδικότητα. ηµήτρης Καλαϊτζίδης Πώς διαλέγω τους φίλους µου Πιστεύω πως οι φίλοι είναι ό,τι πιο σηµαντικό µπορεί να έχει κάποιος στη ζωή του. Είναι ό,τι πιο πολύτιµο. Οι φίλοι µάς βοηθάνε στα προβλήµατά µας και µας συµβουλεύουν. Μαζί τους περνάµε στιγµές ξεχωριστές και δεν χωρίζουµε ποτέ όταν πρόκειται για αληθινούς φίλους. Αν αυτός που θεωρούσαµε φίλο µας κάποια στιγµή µας πληγώσει, µας προδώσει ή µας µαχαιρώσει πισώπλατα, τότε δεν είναι πραγµατικός φίλος. Στη ζωή µας θα περάσουµε πολλές δυσκολίες και κάποιες από αυτές θα µας συντρίψουν. Εκείνη τη στιγµή, όµως, ο φίλος θα µας συµπαρασταθεί και θα µας βοηθήσει να σηκωθούµε. Εγώ από ένα φίλο ζητώ ειλικρίνεια, αγάπη και στοργή. Θέλω να µη µε ταπεινώνει, γιατί δέχοµαι να έχουµε διαφορετικές απόψεις πάνω σε µερικά θέµατα, όµως θα στενοχωριόµουν πραγµατικά, αν µε ρεζίλευε µπροστά σε άλλους για τις απόψεις µου. Επίσης, από ένα φίλο ζητώ να µην προσποιείται και πάνω από όλα να έχει µέσα του µια δόση τρέλας και διαφορετικότητας. ε θα µπορούσα µε τίποτε να ταιριάξω µε ανθρώπους που φοβούνται τις αλλαγές και τα ταξίδια. Όταν µεγαλώσω, έχω ένα όνειρο. Θέλω να βρω ένα φίλο ή µια φίλη που να είναι καλός ή καλή σε τοµείς στους οποίους εγώ δεν είµαι, για να µε συµπληρώνει. Όταν εγώ δεν κινούµαι σωστά, θα ήθελα να µε διορθώνει και να µε προστατεύει. Για την ακρίβεια, θα ήθελα πολύ να είχα ένα φίλο και όχι µια φίλη, γιατί πιστεύω πως θα ταίριαζα πιο πολύ µαζί του. Τα αγόρια «κουβαλάνε» συνήθως περισσότερη τρέλα και αυθορµητισµό από ό,τι τα κορίτσια κι αυτό ακριβώς είναι που θα µου άρεσε πολύ! Μαρία Θεολόγου υο παιδικές φίλες συναντιούνται Όταν βρίσκοµαι µε την Ελένη, νιώθω πολύ ωραία. Συζητάµε για διάφορα θέµατα και περνάµε πολύ ευχάριστα. ιασκεδάζουµε, πειράζοντας η µια την άλλη. Καµιά φορά, µαλώνουµε κιόλας, αλλά δεν κρατάµε κακία και θυµό µεταξύ µας. Επίσης, όταν µας πειράζει κάτι που κάνει η άλλη, το λέµε και δε σχολιάζουµε πίσω από την πλάτη της. Αυτό συµβαίνει τις περισσότερες φορές Γενικά, µε τη φίλη µου περνάω όµορφα, κάνοντας πράγµατα που µας ενδιαφέρουν και µας διασκεδάζουν και τις δύο! Έφη Καλαϊτζίδου Με την Έφη νιώθω χαρά κι ευτυχία. Όταν είµαι µαζί της, είναι πολύ όµορφα, γιατί περνάµε πολύ ωραία και διασκεδάζουµε. Ένας ακόµη λόγος που την αγαπώ είναι ότι έχει πολύ χιούµορ και µε κάνει να νιώθω πολύ καλά. Έτσι, κάθε φορά που συναντιόµαστε είναι ξεχωριστή. Ελένη Ιωαννίδου 12 Μαθητικό λογοτεχνικό περιοδικό Γυµνασίου Ευκαρπίας / Φεβρουάριος 2014

13 περιοδικο2_layout 1 07/02/2014 3:10 μ.μ. Page 13 Η δύναµη της αγάπης Η αγάπη είναι ένα συναίσθηµα που σε βοηθά να ζεις. Χωρίς αγάπη νιώθουµε µισοί, ενώ, αγαπώντας, αφοσιωνόµαστε στο πρόσωπο που διαλέγουµε. Υπάρχουν πολλές µορφές αγάπης, όπως η µητρική αγάπη, η αγάπη των παιδιών προς τους γονείς, η αγάπη προς το Θεό, η αδελφική αγάπη, η ερωτική αγάπη, η αγάπη προς την πατρίδα και την Παράδοση. Η αγάπη δεν κάνει διακρίσεις ανάµεσα στους ανθρώπους, όπως λένε κάποιοι σοφοί. Η αγάπη είναι τυφλή. Σε µια αληθινή αγάπη, υπάρχει αµοιβαία εµπιστοσύνη, κατανόηση και ταπείνωση. Πρέπει, αν αγαπάµε, να κάνουµε πίσω και να πατήσουµε πάνω στον εγωισµό µας, ιδίως όταν έχουµε άδικο. Πρέπει να σεβόµαστε τον άλλον, όπως ακριβώς σεβόµαστε τον εαυτό µας, αν θέλουµε, φυσικά, να µας σέβεται κι ο αγαπηµένος µας άνθρωπος. Το συναίσθηµα της αγάπης επηρεάζει την ψυχολογική µας κατάσταση. Νιώθουµε ότι φεύγει ένα µεγάλο βάρος από πάνω µας, όταν µοιραζόµαστε τα προβλήµατά µας µε τον άνθρωπο που θεωρούµε δικό µας. Εξάλλου, η αγάπη µάς κάνει κάποιες φορές να αλλάζουµε τον τρόπο σκέψης ή την όλη στάση µας απέναντι στα θέµατα που µας αφορούν. Η αγάπη δίνει νόηµα στη ζωή µας. Μπορεί, βέβαια, η τύχη να σου τα φέρει έτσι που να αγαπήσεις ή να αγαπηθείς περισσότερο από τον άλλον, και να πληγώσεις ή να πληγωθείς, αντίστοιχα. Ολοκληρώνοντας τις σκέψεις µου, θα ήθελα να πω ότι η αγάπη ανάµεσα σε ανθρώπους ανεξαρτήτως χρώµατος, εθνικότητας και φυλής δείχνει ότι η ειρηνική συνύπαρξη των λαών δεν είναι αδύνατη. Κωνσταντίνα Μιχαηλίδου Η ζήλια δεν χωράει στην καρδιά µου Από όταν ήµουν µικρή, δε ζήλευα τα άλλα παιδιά για τα υλικά αγαθά που είχαν. Και σήµερα, ενώ µου αρέσουν πολύ τα µηχανάκια και κάποιοι φίλοι µου κατάφεραν να έχουν ένα, δεν τους ζηλεύω, κι ας είναι αυτά η µεγάλη µου αγάπη. Σκέφτοµαι ότι κάποια στιγµή ίσως αποκτήσω κι εγώ ένα µηχανάκι, οπότε δε µε ενοχλεί. Επίσης, κάποιοι φίλοι µου είναι πολύ ικανοί σε ορισµένα µαθήµατα, στα οποία εγώ δεν είµαι τόσο καλή. Για παράδειγµα, στο µάθηµα της Πληροφορικής δεν είµαι τόσο καλή όσο µια φίλη µου. εν τη ζηλεύω, όµως, γιατί δε µε ενδιαφέρει τόσο το µάθηµα αυτό. Άλλωστε, κι εγώ είµαι καλύτερη σε ένα άλλο µάθηµα. Έβλεπα άλλα παιδιά να ζηλεύουν κι ένιωθα αποστροφή. Σιγά σιγά, δηµιουργήθηκε µέσα µου η αίσθηση ότι η ζήλια βλάπτει τους ανθρώπους. Τώρα πια στα δεκατέσσερα, γνωρίζοντας περισσότερα πράγµατα, είµαι πλέον σίγουρη ότι η ζήλια δεν ταιριάζει σε εµένα. Πιστεύω ότι καταστρέφει τις φιλίες και τις οικογένειες, και διώχνει µακριά τους ανθρώπους που θέλουµε να έχουµε δίπλα µας. Μερικοί πιστεύουν ότι, όταν δε ζηλεύεις καθόλου, είναι σαν να αδιαφορείς, αλλά δεν είναι έτσι. Ίσα ίσα, όταν θες να ενδιαφερθείς για κάποιον, δεν το δείχνεις µε αυτόν τον τρόπο. Αυτά τα λίγα που κατάφερα να γράψω είναι και η αληθινή µου γνώµη για το συναίσθηµα αυτό. Γιώτα Ασκονίδου Ο αληθινός φίλος Ο αληθινός φίλος θα πρέπει να συµπεριφέρεται µε σεβασµό στον άλλο. Θα πρέπει να µοιράζεται µαζί του τα πάντα, Για την αγάπη και τη φιλία από το σπουδαιότερο µέχρι το πιο ασήµαντο πράγµα. Για να το κάνει, όµως, αυτό κάποιος, θα πρέπει να έχει απόλυτη εµπιστοσύνη στο φίλο του και να ξέρει πως, ό,τι κι αν συµβεί, δε θα τον προδώσει ποτέ. Ο αληθινός φίλος θαυµάζει τον άλλον για ό,τι σπουδαίο κάνει και δεν τον ζηλεύει. Στις δύσκολες στιγµές, θέλει να είναι κοντά του. ε σηκώνεται να φύγει µε την πρώτη δυσκολία. Ποτέ δε µιλάει άσχηµα πίσω από την πλάτη του φίλου του. Αντίθετα, µιλάει γι αυτόν µε σεβασµό, γιατί βάζει τον αληθινό του φίλο πάνω από όλα. Στη σηµερινή εποχή, το να αποκτήσεις έναν τέτοιο φίλο είναι το δυσκολότερο πράγµα, αφού όλοι οι άνθρωποι νοιάζονται µόνο για το συµφέρον τους. Άρτα Ελέζη Η αξία της φιλίας Η αξία της φιλίας είναι µεγάλη. Από τον καθένα µας εξαρτάται αν θα το τραβήξει µέχρι τα άκρα. Να σας πω ένα παράδειγµα; Πάµε πίσω, πριν από δεκαπέντε χρόνια. Ο Θάνος, ο φίλος του ξαδέρφου µου, ήταν µπλεγµένος µε αυτά τα αναθεµατισµένα ναρκωτικά. Ήταν δεκαέξι χρονών, ενώ ο ξάδερφός µου, ο Αλέξης, ήταν δεκαπέντε. Ο Θάνος είχε κάποιους φίλους που έπαιρναν ναρκωτικά κι επέµεναν να του δώσουν να δοκιµάσει. Ο Θάνος δεν ήθελε να πάρει ναρκωτικά κι ο ξάδερφός µου συµφώνησε. Έτσι, φύγανε από εκείνη την παρέα, αν και αυτοί επέµεναν να τους κρατήσουν. Ο Θάνος πήγε σε άλλη παρέα, γιατί είχε πολλούς και, µάλιστα, καλούς φίλους που νοιάζονταν γι αυτόν. Μα τον Αλέξη δεν τον θέλανε. Έτσι, ο ξάδερφός µου πήγε πίσω στην παρέα των ναρκοµανών. Ο ίδιος δεν έπαιρνε ναρκωτικά. Το έµαθε ο Θάνος κι έφυγε από την παρέα του. Πήγε στον Αλέξη και του φώναζε, µα εκείνος δεν τον άκουγε. Οι ναρκοµανείς θα πήγαιναν σε ένα µπαρ στη Θεσσαλονίκη. Πήγε κι ο Αλέξης µαζί τους. Τους ακολούθησε κι ο Θάνος. Μόλις µπήκε στο µπαρ, οι ναρκοµανείς τον είδανε κι έτρεξαν καταπάνω του, να τον χτυπήσουν. Πλακώθηκαν στο ξύλο. Ο Αλέξης, που έβλεπε το Θάνο να τρώει κλοτσιές, θυµήθηκε ότι κι αυτόν τον είχαν χτυπήσει. Έτσι, µε την επέµβασή του ισορρόπησαν τα πράγµατα. Τελικά, τους χώρισε ο σεκιουριτάς. Οι δύο φίλοι έκατσαν στο µπαρ και ζητήσανε ένα ποτό. Ο µπάρµαν ήταν, όµως, από την παρέα των ναρκοµανών. Για να πάρει εκδίκηση για τους φίλους του, έβαλε στο ποτό του Θάνου υπερβολική δόση ναρκωτικού. Όταν το ήπιε ο Θάνος, έπαθε κρίση. Κάλεσαν ασθενοφόρο, µα δεν πρόλαβαν να κάνουν τίποτα. Πέθανε στα χέρια του ξαδέρφου µου και σαν σήµερα είναι τα γενέθλιά του. Γεννήθηκε Πέµπτη, 28 Νοεµβρίου Χαράλαµπος Μασµανίδης Μαθητικό λογοτεχνικό περιοδικό Γυµνασίου Ευκαρπίας / Φεβρουάριος

14 περιοδικο2_layout 1 07/02/2014 3:10 μ.μ. Page 14 Οι καλλιτεχνικές ασχολίες µου στο Γερακαριό Κατοικώ στο Γερακαριό, που είναι ένα µικρό αλλά πολύ όµορφο χωριό. Εκεί έχω πολλές ασχολίες. Τη ευτέρα παρακολουθώ µαθήµατα Γλυπτικής. Είναι υπέροχα, γιατί µαθαίνουµε να κάνουµε πολλών ειδών σχέδια. Κάθε Τρίτη, Τετάρτη και Παρασκευή, κάνουµε πρόβα στη θεατρική µας οµάδα. Το έργο που θα ανεβάσουµε είναι πολύ ωραίο και ο δικός µου ρόλος είναι καταπληκτικός! Κάθε Σάββατο κάνουµε πρόβα στο χορευτικό και, παρόλο που εί- µαστε ένα µικρό χωριό, έχουµε αρκετά παιδιά. Όλες αυτές οι ασχολίες µου είναι πολύ δηµιουργικές. Αν και απλώνονται σχεδόν σε όλη την Τα ενδιαφέροντα µου συνθέτουν τα όνειρά µου ΖΩΓΡΑΦΙΑ: Βούλα Ελευθεριάδου εβδοµάδα, δεν κουράζοµαι καθόλου ούτε µε αυτές ούτε µε τα µαθήµατά µου. Πολλοί κοροϊδεύουν το χωριό και λένε ότι εµείς εδώ δεν έχουµε καµιά σπουδαία ασχολία. Κι όµως κάθε µέρα έχουµε να κάνουµε και κάτι διαφορετικό. ε θα άλλαζα µε τίποτε τη ζωή µου στο Γερακαριό, όσο µικρό κι αν είναι. Ειδικά, στο θεατρικό µας είναι τέλεια! εν ντρέποµαι, γιατί γνωρίζω όλα τα παιδιά από την οµάδα. Ο ρόλος µου είναι αστείος. Πρέπει να γίνω εντελώς αλλιώτικη από ό,τι είµαι πραγµατικά. Υποδύοµαι τη Φρόσω, που είναι µια γυναίκα χοντρή και κοντή, µε τα µαλλιά µες στα µούτρα! Χαίροµαι πολύ, που συµµετέχω σε αυτήν τη θεατρική οµάδα. Όποιος δει την παράστασή µας σίγουρα θα γελάσει πάρα πολύ, γιατί είναι ξεκαρδιστική. Σύντοµα, θα ανέβει στο χωριό µας, χάρη σε όλους εκείνους που µας βοήθησαν να µάθουµε τους ρόλους µας σε τόσο µικρό χρονικό διάστηµα. Βούλα Ελευθεριάδου Το πάθος µου για το ποδόσφαιρο Το ποδόσφαιρο είναι ένα άθληµα που το αγαπώ από µικρός και γι αυτό αφιερώνω πολλές ώρες στην προπόνηση, περίπου τρεις µε τέσσερις ώρες την ηµέρα. Αυτό µπορεί να µε κουράζει, αλλά µε βοηθάει στην υγεία µου. Επέλεξα το ποδόσφαιρο, γιατί όλοι µου οι συγγενείς παίζουν µπάλα, όπως τα δύο αδέρφια µου, ο Κώστας και ο Μάκης, αλλά και ο ξάδερφός µου ο Αχιλλέας. Έτσι, έπρεπε κι εγώ να συνεχίσω την παράδοση. Το ποδόσφαιρο µε βοηθάει πολύ στη φυσική µου κατάσταση. Μαθαίνω περισσότερα για το άθληµα που αγαπώ, καταλαβαίνω τα λάθη µου και τα διορθώνω. Με την προσπάθεια που κάνω στις προπονήσεις, βοηθάω τον εαυτό µου αλλά και την οµάδα, η οποία µε σπρώχνει να γίνοµαι ακόµη καλύτερος. Φαντάζοµαι το µέλλον µου Ως ποδοσφαιριστής, θα ήθελα να παίξω σε µια µεγάλη οµάδα και να δείξω την προσπάθεια που έχω κάνει ως τώρα. Θέλω να γίνω ένας επαγγελµατίας ποδοσφαιριστής και να παίξω τόσο καλά, όσο θέλω να παίξω, και να πληρώνοµαι καλά, ώστε να βοηθάω και την οικογένειά µου. Αυτό όµως που θέλω περισσότερο να κάνω στη ζωή µου είναι να πάω στο εξωτερικό και να παίξω µπάλα σε µια ξένη οµάδα. Ελπίζω µια µέρα να βγει το ταλέντο που κρύβω µέσα µου! Γιώργος Αµανατίδης Το µπαλέτο, η ζωή µου Μαλλιά µαζεµένα σε σφιχτό κότσο, σιδερωµένα κορµάκια και ροζ φουστίτσες. Τα κορίτσια είχαν ήδη µπει στην αίθουσα και παρατάχτηκαν σε σειρές. Άκουγαν τις συµβουλές της δασκάλας τους για τη στάση που έπρεπε να δώσουν στο σώµα τους για την άσκηση. Η πιανίστρια έκανε πρόβες το κοµµάτι που θα έπαιζε σε µερικά λεπτά. Όταν όλα µπήκαν στη θέση τους, η µουσική άρχισε και ο χορός ξεκίνησε! Πιστεύω πως αυτή ήταν η εικόνα που µε παρακίνησε να γραφτώ κι εγώ στο µπαλέτο. Πρέπει να ήταν πριν από εννιά χρόνια περίπου. Η µαµά µου δούλευε ως µοδίστρα κι έραβε τις στολές των κοριτσιών για τις παραστάσεις τους στο Λόφο. Με είχε πάρει µαζί της στη σχολή µια µέρα, όταν έπρεπε να πάρει τα µέτρα από κάποια κορίτσια. Εκεί, στη σχολή της κυρίας Μιράντας Φροστ, τα κορίτσια µε παρακινούσαν να παίξω και να χορέψω µαζί τους. Μου άρεσε πολύ να τις βλέπω να κάνουν διάφορες πιρουέτες και ζετέ στον αέρα. Η µαµά µου, βλέποντας πόσο διασκέδαζα µε τον χορό, µε ρώτησε αν ήθελα να γίνω κι εγώ µια µπαλαρίνα σαν τα κορίτσια. Η απάντηση, φυσικά, ήταν «Ναι». Η ιδέα να γίνω µπαλαρίνα µε είχε συνεπάρει. Κάπως έτσι ξεκίνησα κι εγώ να χορεύω Στο πρώτο µου µάθηµα, όταν ήµουν περίπου τεσσάρων ετών, φορούσα πια ένα ροζ κορµάκι µε ένα φιογκάκι στο πλάι και φουστίτσα. Είχε κι άλλα κορίτσια στην ηλικία µου εκεί. Από ό,τι θυµάµαι, οι περισσότερες ήµασταν ντροπαλές. Πρέπει να πήγαινα Pre-Primary, µια τάξη πριν από τα κανονικά µαθήµατα. Στο ξεκίνηµα, παίζαµε χορεύοντας και κάναµε παιχνίδια, όπως είναι η παντοµίµα και τα αγαλµατάκια. Όσο τα χρόνια περνούσαν, οι τάξεις άλλαζαν και οι ασκήσεις άρχιζαν! Κάθε χρόνο, οι δασκάλες µάς µάθαιναν τις απαραίτητες κινήσεις, στάσεις και ασκήσεις, ώστε στο τέλος του χρόνου να δώσουµε εξετάσεις και να πάρουµε ένα πτυχίο. «Στο µπαλέτο πρέπει να υπάρχει πνεύµα», µας έλεγαν. Έπρεπε να το νιώθουµε µέσα µας. Να µην ξεχνάµε να τεντώσουµε την πλάτη µας. Τα χέρια µε τα πόδια έπρεπε να βρίσκονται στη σωστή θέση. Και, φυσικά, να έχουµε το κεφάλι ψηλά και να χαµογελάµε! Αργότερα, µπήκε στο πρόγραµµα η µπάρα, το κάρακτερ κι, έπειτα, το σύγχρονο. Αυτό είναι το αγαπηµένο µου κοµ- µάτι! Στο σύγχρονο χορεύουµε ξυπόλητες και ο χορός είναι τόσο αεράτος και ανεξάρτητος, που µε κάνει πάντοτε να νιώθω ελεύθερη. Εκτός από τον κλασικό χορό, στη σχολή χορού ADAGIO έχουµε και δασκάλους για το µοντέρνο και το σύγχρονο χορό. Επίσης, ερχόταν κάποτε ένας δάσκαλος ενόργανης γυµναστικής. Καλά, το τι γινόταν εκεί δε λέγεται! Αρχικά, αυτόν το δάσκαλο δεν τον πολυσυµπαθούσαµε. Αυτό, όµως, µόνο και µόνο, γιατί µας πατούσε σπαγκάτο µέχρι δακρύων. Φυσικά, δεν άργησε να έρθει η ώρα, που ο δάσκαλος αυτός έγινε ο αγαπηµένος µας και κάθε φορά ανυπο- µονούσαµε να αρχίσει το µάθηµά του, για να µας µάθει κι άλλα ακροβατικά. 14 Μαθητικό λογοτεχνικό περιοδικό Γυµνασίου Ευκαρπίας / Φεβρουάριος 2014

15 περιοδικο2_layout 1 07/02/2014 3:10 μ.μ. Page 15 Τα ενδιαφέροντα µου συνθέτουν τα όνειρά µου Όταν έφτασε η κατάλληλη ώρα, αφήσαµε τα κλασικά παπουτσάκια µπαλέτου και µπήκαµε επιτέλους στα point! Πάντα θαύµαζα και ζήλευα τις µπαλαρίνες που σηκώνοντας στις µύτες των ποδιών τους. Ξεκινήσαµε µε απλές ασκήσεις στην µπάρα, για να «σπάσουµε» τα πόδια µας µέσα στα point, κι αργότερα ήµασταν σε θέση να ανεβαίνουµε. Στα point πρέπει να πάρεις την κατάλληλη θέση και να βρεις το κέντρο βάρους σου, ώστε να µείνεις όρθια επάνω τους. Για να πω την αλήθεια, εγώ δεν τα πολυκατάφερα στην αρχή µε αυτά. Υπήρχαν κάποια προβλήµατα στην ισορροπία µου, µε αποτέλεσµα τα πόδια µου να τρέµουν και να µην µπορώ να µείνω σταθερή. Σήµερα, όµως, είµαι πιο εξασκηµένη και προσπαθώ να φτάσω στο επίπεδο των άλλων κοριτσιών. Ένα άλλο πράγµα που µε ξετρελαίνει στη σχολή χορού είναι ότι πηγαίνουµε κάθε χρόνο σε διαγωνισµούς κι εκδηλώσεις. Πέρσι και πρόπερσι, συµµετείχαµε σε ένα Βαλκανικό ιαγωνισµό στις Σέρρες. Το µέρος ήταν απίθανο! Στο διαγωνισµό συµπεριλαµβάνονταν οι εξής χοροί: Σύγχρονο, Μοντέρνο, Hip Hop και Street Dance. Ήταν µια υπέροχη εµπειρία. Ακόµη, το περασµένο καλοκαίρι συµµετείχαµε και σε ένα διαγωνισµό στην Αθήνα! Εκεί υπήρχαν χορευτές από διάφορες χώρες. Με την οµάδα µου καταφέραµε να κερδίσουµε την τρίτη θέση στην κατηγορία των «12-16» στο Σύγχρονο. Ο χορός ήταν και θα είναι για µένα πάντα κάτι ξεχωριστό. εν είναι µόνο το αγαπηµένο µου άθληµα όταν χορεύω, νιώθω ελεύθερη και ξεχνιέµαι. Στα χρόνια που πηγαίνω µπαλέτο, έχω µάθει τι σηµαίνει οµαδικότητα κι έχω, επίσης, αναπτύξει πολύ καλή σχέση µε τα υπόλοιπα κορίτσια. Εύχοµαι να συνεχίσω να χορεύω για πάντα! Μακάρι µια µέρα να γίνω κι εγώ δασκάλα κλασικού και σύγχρονου χορού, όπως ονειρεύοµαι! Νικολέτα Πιλιτσίδου Το αγαπηµένο µου άθληµα Για πρώτη φορά ακούµπησα µπάλα στη ηµοτικού. Τότε έκανα τα πρώτα µου βήµατα σε αυτό το άθληµα. Μετά από ένα χρονικό διάστηµα, ασχολήθηκα πιο σοβαρά, παίζοντας στη «Νίκη Ευκαρπίας». Στην οµάδα αυτή, έµαθα πολλά πράγµατα που µε οδήγησαν στο να γίνω καλύτερος. Στα δύο χρόνια που ήµουν εκεί, εξελίχθηκα. Τον πρώτο χρόνο σπάνια έβαζα γκολ, αλλά το δεύτερο χρόνο κατάφερα να βάλω δέκα τα πιο πολλά από όλους τους παίκτες της οµάδας! Κάπως έτσι έκλεισα δύο χρόνια εκεί. Φέτος, παίζω στην τοπική οµάδα «όξα Γερακαριού». Άρχισα πολύ δυναµικά, αφού στο ντεµπούτο µου έβαλα ένα γκολ. Η αλήθεια είναι ότι φοβάµαι λίγο, γιατί παίζω µε πολύ µεγαλύτερους από µένα παίκτες. Πιστεύω, όµως, ότι αυτό θα περάσει µε τον καιρό. Το ποδόσφαιρο είναι και θα είναι το αγαπηµένο µου άθληµα. Όταν, µάλιστα, µεγαλώσω, έχω βάλει στόχο να παίξω στην αγαπηµένη µου οµάδα, τον ΠΑΟΚ! Νίκος Ζλάτκωβ Γεµίζοντας τον ελεύθερο χρόνο µου Ο ελεύθερος χρόνος µου είναι καθηµερινά τρεις ώρες. Μέσα σε αυτές, συνήθως παίζω µε τους φίλους µου διάφορα παιχνίδια ή Play Station. Άλλοτε, διαβάζω κόµικς και τραγουδώ. Επίσης, µου αρέσει να παίζω φλογέρα και λύρα. Λύρα άρχισα να µαθαίνω φέτος. Πέρσι άρχισα µαθήµατα Βυζαντινής Μουσικής. Φέτος είναι ο δεύτερος χρόνος και, όσο πάει, προοδεύω. Έτσι, στον ελεύθερο χρόνο µου κάνω εξάσκηση στα βυζαντινά τροπάρια που ψέλνω και στην Εκκλησία. Μερικές φορές, µαζί µε το ηµήτρη τον Ανανιάδη, που είναι συµµαθητής µου στο Ωδείο, κάνουµε πρόβες, παίζουµε λύρα, ψέλνουµε και µιλάµε. Εγώ ζητώ µέσα από την καρδιά µου να µε φωτίζει ο Θεός παντού. Επίσης, µου αρέσουν και οι αγροτικές εργασίες. Αγαπώ τα τρακτέρ και θέλω να πηγαίνω µε τον ξάδερφο και το θείο µου, να οργώσουµε και να σπείρουµε στα χωράφια. Μερικές φορές, όταν προλαβαίνω, βοηθάω και τον µπαµπά µου, που είναι κτηνοτρόφος, επειδή δυσκολεύεται κι εκείνος µόνος του. Πάντως, όταν µεγαλώσω, θέλω πολύ να γίνω ψάλτης. Θα µου άρεσε να είµαι και τραγουδιστής, για να τραγουδώ ποντιακά τραγούδια και να παίζω λύρα. Έτσι φαντάζοµαι το µέλλον µου. Γιώργος Μιχαηλίδης Ο άνθρωπος και οι επιθυµίες του Κατά τη γνώµη µου, είναι πολύ δύσκολο για έναν άνθρωπο να απαρνηθεί τον εαυτό του και τις επιθυµίες του. ιότι θα πρέπει να καταπιεστεί πολύ, µε αποτέλεσµα να κουραστεί πολύ ψυχικά και να µην είναι ο εαυτός του. Τότε όµως θα υπάρχει µηχανικά, δηλαδή ό,τι κάνει θα το κάνει από ανάγκη, χωρίς πραγµατικά να το θέλει και να του αρέσει. Εποµένως, θα είναι «ψεύτικος». Γενικά, θα ζει µια πολύ δύσκολη κατάσταση, γιατί θα προσπαθεί να κάνει κάτι που θέλουν οι άλλοι και όχι αυτό που θέλει ο ίδιος. Παρθένα Ανδρεάδου ικαίωµα στο όνειρο Πολλές φορές, η εκπλήρωση των ονείρων µας απαιτεί τη ριζική αλλαγή του τρόπου µε τον οποίο σκεφτόµαστε και βλέπουµε τον κόσµο. Συµβαίνει καµιά φορά, όταν κάποιος αφοσιωθεί τόσο πολύ σε µια επιθυµία του, να ξεχάσει για λίγο το ποιος είναι. Ακόµα και τότε, όµως, θα υπακούει σε αυτό που επιθυµεί. ιότι, για έναν άνθρωπο, είναι σχεδόν αδύνατο να απαρνηθεί τον εαυτό του και τις επιθυµίες του. Όσο ταπεινός κι αν είναι κανείς, ακόµη κι αν υπακούει στις πιο σκληρές διαταγές, κάποτε θα ξεσπάσει. Καθένας έχει όνειρα που δεν µπορεί να διαγράψει µονοµιάς. Αν ένας άνθρωπος προσπαθήσει να απαρνηθεί τα πάντα, ακόµη και τις πιο βαθιές επιθυµίες του, κινδυνεύει να χάσει το µυαλό του. Όλοι έχουν δικαίωµα να επιθυµούν πράγ- µατα και να πιστεύουν ότι κάποτε θα τα πραγµατοποιήσουν. Όποιος προσπαθήσει να ξεχάσει ολοκληρωτικά τον εαυτό του, για να ευχαριστήσει τους άλλους, οδηγείται αργά ή γρήγορα στην καταστροφή. Έχουµε ανάγκη να επιθυµούµε και να ονειρευόµαστε, ακόµη και πράγµατα που είναι ακατόρθωτα. Ίσως µπορεί κανείς να αντέξει, έστω και δύσκολα, να διαγράψει από το µυαλό του µια επιθυµία του Παρ όλα αυτά, το να ξεπεράσει κανείς τον εαυτό του ακόµα κι αν το κάνει, για να ευχαριστήσει κάποιο αγαπηµένο του πρόσωπο είναι αδύνατο. Όλοι έχουν το δικαίωµα να ονειρεύονται, να επιθυµούν και να ζουν. Γιάννης Παπαµιχαηλίδης Μαθητικό λογοτεχνικό περιοδικό Γυµνασίου Ευκαρπίας / Φεβρουάριος

16 περιοδικο2_layout 1 07/02/2014 3:10 μ.μ. Page 16 Ρωτώ και µαθαίνω για το έπος του 40 σιγά, η γενιά που έζησε τον πόλεµο προσπαθούσε να φτιάξει το µέλλον της. Η επόµενη γενιά δεν αντιµετώπισε τις ίδιες δυσκολίες µε την προηγούµενη. Παρ όλα αυτά, και αυτής της γενιάς τα παιδιά έπρεπε από νωρίς να δουλέψουν, για να βοηθήσουν την οικογένειά τους. Και πάλι, όµως, πολλά παιδιά καταφέρανε να µπουν στα πανεπιστήµια και να µορφωθούν, για να κερδίσουν ένα µέλλον καλύτερο από αυτό των γονιών τους. Μιχαηλίδου Κωνσταντίνα ΒΑΣΑΝΑ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΕΙΩΜΟ Η ζωή στη διάρκεια της Γερµανικής Κατοχής ήταν πολύ δύσκολη στην Ελλάδα για όλους τους ανθρώπους. Το ίδιο ισχύει και για κάποιους κατοίκους του χωριού µου, που ζούνε ακόµα. Αυτοί έζησαν τα βάσανα αυτής της περιόδου της ελληνικής ιστορίας. Όταν ήρθαν οι Γερµανοί στη χώρα µας, πολλοί, φοβισµένοι, έφυγαν στα βουνά, µακριά από τα χωριά τους, για να γλιτώσουν από τους εχθρούς. Η ζωή ήταν πολύ φτωχική και οι άνθρωποι πραγµατικά πεινούσαν. Για να επιβιώσουν οι άνθρωποι τότε, έκαναν πολλές δουλειές. Ήταν κυρίως τεχνίτες. Πολλές οικογένειες είχαν ξεκληριστεί, ήδη από τον Αλβανικό Πόλεµο, αφού οι άντρες των οικογενειών, οι πατεράδες και τα αδέρφια, πήγαν στον πόλεµο. Πολλοί από αυτούς δεν επέστρεψαν ποτέ. Έτσι, συχνά ακόµα και τα παιδιά έπρεπε να δουλέψουν, για να βοηθήσουν την οικογένειά τους. Οι Έλληνες φύγανε στα βουνά, για να αντισταθούνε ενάντια στον κατακτητή. Εκεί η ζωή ήταν δύσκολη, αλλά τα καταφέρνανε, γιατί αγωνιζόταν για έναν ιερό σκοπό. Τελικά, όπως όλοι ξέρουµε, οι κατακτητές, φύγανε από τη χώρα µας και µπορούσαµε να είµαστε και πάλι ελεύθεροι. υστυχώς, όµως, ακολούθησε ο Εµφύλιος Πόλεµος, µία από τις χειρότερες σελίδες στην ιστορία της Ελλάδας. Οι Έλληνες, χωρισµένοι σε δύο παρατάξεις, οι µεν αντάρτες στα βουνά, ο δε στρατός στις πόλεις, πολεµούσαν µεταξύ τους. Σκοτωµοί, διχόνοια, εξορίες και φυλακίσεις ήταν κάποια µόνο από όσα υπέφεραν οι άνθρωποι, τυφλωµένοι από το µίσος τους. Το Σεπτέµβριο του 47, πολλοί κάτοικοι των χωριών της ευρύτερης περιοχής των Κρουσσίων υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να πάνε στο Κιλκίς. Εκεί φιλοξενήθηκαν από άλλες οικογένειες, αφού στα χωριά κινδύνευε η ζωή τους λόγω του εµφυλίου πολέµου. Οι δυσκολίες τους συνεχίστηκαν, αφού ήταν µακριά από τα σπίτια τους και δεν είχαν τα απαραίτητα για να ζήσουν. Αυτό κράτησε τρία ολόκληρα χρόνια. Όταν οι κάτοικοι επέστρεψαν στα χωριά τους, ήταν, βέβαια, χαρούµενοι, που γύρισαν, αλλά η ζωή τους εξακολουθούσε να είναι σκληρή. Οι περιουσίες, τα σπίτια και τα χωράφια πολλών είχαν καεί και καταστραφεί ολοσχερώς. Τα παιδιά είχαν σταµατήσει το σχολείο πολύ νωρίς, και λόγω του πολέµου, αλλά και γιατί έπρεπε να δουλέψουν. Το 1952 στο Κεντρικό, ήρθε η βασιλική Πρόνοια, η οποία ανέλαβε να µάθει στα παιδιά διάφορες τέχνες, όπως ξυλουργική και υφαντική. Συγχρόνως, ετοιµαζόταν και το «Σπίτι του παιδιού», το οποίο θα λειτουργούσε ως παιδικός σταθµός αλλά και ως πνευµατικό και πολιτιστικό κέντρο. Έτσι, σιγά - ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ Ήταν Οκτώβριος του 1941, όταν ο φόνος δύο Γερµανών κατακτητών από Έλληνες αποδείχτηκε µοιραίος. Κάποια παιδιά από τα χωριά Κότσουλαρ και Μούσγαλι σκότωσαν δύο Γερµανούς που ζούσανε στην Ευαγγελίστρια. Οι συµπατριώτες των δύο Γερµανών διψούσαν για εκδίκηση. Έτσι, εµφανίστηκαν ως Ρώσοι και πήγαν στο Ελληνικό, για να µπορέσουν να µάθουν ποιοι ήταν οι φονιάδες των Γερµανών. Εκεί, συναντήθηκαν µε τον τότε πρόεδρο του χωριού, τον Αµάντιο Πουλτουρτζίδη, και το δάσκαλο του χωριού, ούκα Γεώργιο. Σκοπός τους ήταν να γίνουν σύµµαχοι των Ελλήνων, χωρίς, φυσικά, να αποκαλύψουν την ταυτότητά τους. Ευτυχώς, εκείνοι αρνήθηκαν. Ο επόµενος στόχος των Γερµανών ήταν τα γειτονικά χωριά Μούρσαλι, Κότσουλαρ και Μούσγαλι. υστυχώς, οι κάτοικοι των χωριών αυτών πίστεψαν τους Γερµανούς. Θεώρησαν ότι ήταν σύµµαχοι. Έτσι, για να γιορτάσουν τη συνεργασία τους, έκαναν ένα µικρό γλέντι στο σπίτι του δασκάλου. Πάνω στο γλέντι και στην εύθυµη ατµόσφαιρα που επικρατούσε, κάποιος είπε ότι γνώριζε τους φονιάδες των Γερµανών. Την επόµενη µέρα, οι Γερµανοί επιτέθηκαν στα χωριά αυτά για αντίποινα. Στο Κότσουλαρ και στο Μούσγαλι, σκότωσαν όλους τους κατοίκους και τα χωριά ερηµώθηκαν. εν αρκέστηκαν, όµως, σε αυτή τη σφαγή. Έτσι, πήγαν και στο Μούρσαλι. Οι Γερµανοί έκλεισαν τους κατοίκους του χωριού στην Εκκλησία και τους έκαψαν ζωντανούς. Χαρακτηριστικά ήταν τα λόγια του νεαρού Βίκτωρα, λίγο πριν καεί. Αργότερα, τα λόγια αυτού του χωρικού έγιναν και τραγούδι: «Το Μούρσαλι, το Κότσουλαρ, το Μούσγαλι, τα τρία τα κάψανε οι Γερµανοί, του Χίτλερ τα θηρία. Τους Μουσγαλιώτες τους εβάλανε µεσα στην Εκκλησιά τους και τους εδώσανε φωτιά µαζί µε τα παιδιά τους. Ένα πρωτοπαλίκαρο το φόβο του αψηφώντας, µη µας ξεχνάτε, Έλληνες, είπε χαµογελώντας». Ζωή Πουλτουρτζίδου ΦΩΤΟ: Ζωή Πουλτουρτζίδου 16 Μαθητικό λογοτεχνικό περιοδικό Γυµνασίου Ευκαρπίας / Φεβρουάριος 2014

17 περιοδικο2_layout 1 07/02/2014 3:10 μ.μ. Page 17 Ρωτώ και µαθαίνω για το έπος του 40 Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ Γράφει ο Νίκος Τατίδης: Την ηµέρα αυτή κάθε χρόνο, σκέφτοµαι διάφορες πολεµικές σκηνές: τανκς, µάχες σώµα µε σώµα στα χιόνια, πολλούς στρατιώτες Έλληνες, Ιταλούς και Γερµανούς, τους ανθρώπους να κρυώνουν και να πεθαίνουν από το κρύο, προσπαθώντας να φορτώσουν τα µουλάρια µε τρόφιµα και άλλα εφόδια. Ακόµη, σκέφτοµαι αποθήκες µε Γερµανούς να βασανίζουν Έλληνες πολίτες, για να προδώσουν την πατρίδα τους και να δώσουν στους κατακτητές τις πληροφορίες που επιθυµούν. Σκέφτοµαι, επιπλέον, Έλληνες πιτσιρίκους να πηγαίνουν τα βράδια, για να κάνουν «σαµποτάζ» στα γερµανικά αυτοκίνητα και να κλέβουν τρόφιµα και ρούχα από τους Γερµανούς στη διάρκεια της Κατοχής. που πολέµησαν ενάντια σε τόσους πολλούς, χωρίς να φοβηθούν. Αν εγώ ζούσα εκείνα τα χρόνια, πραγµατικά δε θα ήξερα τι να κάνω. Μπορεί να βοηθούσα, µπορεί να κρυβό- µουνα, δεν ξέρω. Σκέφτοµαι, ακόµα, τους Γερµανούς που ήρθαν στην Ελλάδα και θέλανε να καταστρέψουν και να αφανίσουν τον ελληνικό λαό. Βέβαια, δεν τα καταφέρανε, γιατί οι Έλληνες υπερασπίστηκαν τη χώρα τους. Επίσης, βλέπω ότι και σήµερα οι Γερµανοί θέλουν να καταλάβουν την Ελλάδα, µε άλλο τρόπο, όχι µε τα όπλα. Και τώρα θα µπορέσουµε να τους αντιµετωπίσουµε, αν θυµηθούµε ότι οι πρόγονοί µας ενωµένοι κατάφεραν να τους διώξουν. Έτσι κι εµείς, µένοντας ενωµένοι, µπορούµε να ξεπεράσουµε τις δυσκολίες µας, ακόµα κι αν χρειαστεί να πεινάσουµε. Γράφει ο Βαγγέλης Λιάπης: Όταν σκέφτοµαι αυτήν την ιστορική επέτειο, αισθάνοµαι ότι είναι τιµή για εµένα να παρελάσω και να γιορτάσω το ηρωικό «ΟΧΙ» των Ελλήνων προς τους Ιταλούς. Οι ήρωές µας είχαν θάρρος, πυγµή, τόλµη και ανδρεία. Πολέµησαν και έχασαν τη ζωή τους, για να είµαστε εµείς σήµερα ελεύθεροι, για να µη φοβόµαστε να βγούµε τα βράδια από το σπίτι µας και να εκφράσουµε ελεύθερα την άποψή µας. εν πρέπει να τους ξεχάσουµε ποτέ, πάντα να τους τιµάµε και να τους ευχαριστούµε, που πολέµησαν για το ελληνικό έθνος, δηλαδή για όλους εµάς. Γράφει η Καλλιόπη Ισαακίδου: Συνήθως η 28η Οκτωβρίου 1940 µε κάνει να σκέφτοµαι τον αποφασιστικό τρόπο, µε τον οποίο οι Έλληνες πολέµησαν τους Ιταλούς, για να κερδίσουν την ελευθερία τη δική τους αλλά και τη δική µας. Επίσης, σκέφτοµαι όλα τα παιδιά της χώρας µας, από το Νηπιαγωγείο µέχρι και το Λύκειο, τα οποία, την ηµέρα αυτή, τιµούν µε ποιήµατα, τραγούδια και παρελάσεις τους ήρωες του 40. Ακόµα, σκέφτοµαι ότι θα ταραζόµουνα πάρα πολύ, αν ξεσπούσε και τώρα ένας µεγάλος πόλεµος και ήµασταν σκλαβωµένοι. Ειλικρινά, δε θα ήξερα τι να κάνω. Θα έπρεπε όλοι να πάνε στον πόλεµο και να βοηθήσουν την πατρίδα µε όποιο τρόπο µπορούσαν. Με φοβίζει αυτή η σκέψη, γιατί πολλοί άνθρωποι σίγουρα θα πέθαιναν και όλοι θα ήµασταν δυστυχισµένοι. Νοµίζω ότι ο πόλεµος είναι το χειρότερο πράγµα που υπάρχει στον κόσµο. Γράφει η Στεφανία- Γεωργία Τιτοπούλου: Την ηµέρα αυτή, θυµάµαι πάντα εκείνους που θυσιάστηκαν για την ελευθερία της Ελλάδας. Σκέφτοµαι ότι όλοι πρέπει να θυµόµαστε αυτούς τους γενναίους ανθρώπους Γράφει ο Αλέξανδρος Ζελέκου: Αυτή την ηµέρα θυµάµαι τα λόγια ενός γείτονά µου, ο οποίος µου είπε ότι τα χρόνια της Κατοχής οι Γερµανοί, όταν πιάνανε αιχµαλώτους τους Έλληνες, τους δίνανε φτυάρια, τους βάζανε να σκάβουνε µεγάλους λάκκους και µετά τους σκοτώνανε και τους θάβανε εκεί µέσα. Σκέφτο- µαι, ακόµα, όλα τα µικρά παιδιά που πεινούσαν και πεθάνανε στο δρόµο από την πείνα. Σκέφτοµαι όλες τις δυσκολίες που περνούσανε οι άνθρωποι εκείνη την εποχή. Αν εγώ ζούσα τότε, θα πήγαινα στον πόλεµο και θα βοηθούσα όσο µπορούσα την Ελλάδα. Γράφει η Ανικέντα Ζόγκου: Την ηµέρα αυτή σκέφτοµαι όλους τους Έλληνες που αγωνίστηκαν για την πατρίδα και την ελευθερία τους. Συγκινούµαι, όταν σκέφτοµαι τις θυσίες που κάνανε τότε οι Έλληνες. Όταν κάνω παρέλαση, χαίρο- µαι, γιατί αισθάνο- µαι ότι τιµώ εκείνους τους ανθρώπους που πολέµησαν είτε µε τα ποιήµατα και τα τραγούδια που λέµε στο σχολείο είτε µε τους λόγους που εκφωνούν οι δάσκαλοί µας. Οι Έλληνες αγωνίστηκαν, για να ζήσουν οι οικογένειές τους και οι επόµενες γενιές σε έναν ελεύθερο και ειρηνικό κόσµο. Οι πράξεις τους αυτές δηλώνουν θάρρος και γενναιότητα. Μαθητικό λογοτεχνικό περιοδικό Γυµνασίου Ευκαρπίας / Φεβρουάριος

18 περιοδικο2_layout 1 07/02/2014 3:10 μ.μ. Page 18 ΕΘΙΜΑ ΤΩΝ ΣΕΡΡΩΝ Το ένα χωριό της καταγωγής µου, από την πλευρά της µητέρας µου, είναι ο Χείµαρρος Σερρών. Ένα από τα έθιµα του χωριού µου είναι αυτό του γάµου και, συγκεκριµένα, του ποντιακού γάµου. Οι Πόντιοι στους γάµους τους, µία µέρα πριν από τη γαµήλια τελετή, κάνουν γλέντι στα σπίτια, τόσο του γαµπρού, όσο και της νύφης, παρουσία όλων των συγγενών και των δύο πλευρών, συνοδεία ποντιακών τραγουδιών και εδεσµάτων. Γύρω στις δώδεκα η ώρα, ο γαµπρός µαζί µε τα όργανα, µε συγγενείς και φίλους, φέρνουν στο σπίτι της νύφης το νυφικό και τα παπούτσια της. Το ίδιο κάνουν και οι συγγενείς και οι φίλες της νύφης, που πηγαίνουν προς το σπίτι του γαµπρού, για να αφήσουν εκεί το κοστούµι και τα παπούτσια του. Αυτή είναι µια συνήθεια που έχω δει σε αρκετούς γάµους στο χωριό µου και µου αρέσει πολύ. Σωτήρης Γκικόπουλος Ο ΠΟΝΤΙΑΚΟΣ ΠΑΡΑ ΟΣΙΑΚΟΣ ΓΑΜΟΣ Στον ποντιακό γάµο η νύφη κι ο γαµπρός έκαναν χωριστά γλέντι το βράδυ πριν από το γάµο. Τα φαγητά που περιλαµβάνονταν στο γλέντι του γαµπρού, το οποίο γινόταν στο σπίτι του, ήταν οι σπιτικές πίτες, οι λουκουµάδες και τα ποντιακά ωτία. Επίσης, τα διάφορα τουρσιά, η ντοµατοσαλάτα και κρεατικά, που συνήθως ήταν χοιρινά. Όλα αυτά συνοδεύονταν µε ούζο. Όλο το βράδυ τρώγανε, πίνανε Τιµώντας την παράδοση και χορεύανε µέχρι το πρωί. Παρό- µοια πράγµατα συνέβαιναν και στο γλέντι της νύφης. Την ηµέρα του γάµου, ο γαµπρός µε ένα µεζέτερο (συγγενή που κουβαλάει τα ούζα), τους φίλους του και τα όργανα, πήγαινε στο σπίτι του κουµπάρου, για να τον πάρει. Από εκεί γυρνούσαν όλοι µαζί στο σπίτι του γαµπρού, χορεύοντας και πίνοντας στο δρόµο. Στη συνέχεια, από το σπίτι του γαµπρού, συγγενείς και φίλοι, µε τον ίδιο τρόπο και κρατώντας το νυφικό, κατευθύνονταν προς το σπίτι της νύφης. Όταν έφταναν στο σπίτι της νύφης, όπου υπήρχαν στρωµένα τραπέζια, διασκέδαζαν όλοι µαζί, µέχρι να ετοι- µαστεί η νύφη. Έπειτα, η νύφη, ο γαµπρός, ο κουµπάρος και η κουµπάρα, και µπροστά τους οι καλεσµένοι, οι οποίοι χορεύανε στο ρυθµό των οργάνων, πίνανε και ρίχνανε τουφεκιές στον αέρα, προχωρούσανε στην Εκκλησία, όπου και γινόταν η καθιερωµένη τελετή. Μετά το µυστήριο, πηγαίνανε να γλεντήσουν όλοι µαζί στο σπίτι του γαµπρού, µέχρι το πρωί. Επίσης, µερικές φορές, συνηθιζόταν οι καλεσµένοι να κλέβουν κότες από τα κοτέτσια. Αυτό δε θεωρούνταν κακό. Από όλα τα παραπάνω, συµπεραίνουµε ότι υπάρχουν ση- µαντικές διαφορές ανάµεσα στους παραδοσιακούς ποντιακούς και στους περισσότερους σύγχρονους γάµους. Στεφανία Παπαδοπούλου ΠΟΝΤΙΑΚΑ ΤΡΑΓΟΥ ΙΑ Αήτεν τς επαραπέτανεν Αήτεν τα επαραπέτανεν ψηλά στα επουράνια Και τα τζαγκία ατ κόκκινα και το τσαρκούλν ατ µαύρον Εκράτνεν και σοι κάρτζια του παλληκάρι βραχιόνας Αητέ µ για δος µε ασό κρατείς, για πε µε όθεν κείται Ασό κρατώ κι δήγω σε οιρ όθεν κείται λέγω. Για ποίσον σιδερέν ραβδίν και χάλκινα τσιαρούχια κι επάρ σο χέρι στη στράταν κι άλει το µονοπάτι Ακεί σο πέραν το ραχίν, σ αλάτ επ εκεί µέρος, µαυρα πουλιά, τρώγν ατόν και άσπρα τρυγιλίσκουν. Φατέστε πουλίαµ, φατέστε, φατέστε τον καπόπην, στην θάλασσαν κολυµπετής, σ οµάλια πεχλιβάνος, σον πόλεµον τραντέλλεκας, ρωµαίϊκα παλληκάρι. Αετός πετούσε ψηλά Αετός πετούσε ψηλά, ψηλά στα επουράνια Τα πόδια του ήτανε κόκκινα κι είχε το ράµφος µαύρο, Στα νύχια του παλληκαριού σφιχτά κρατούσε χέρια. Αετέ, µου δίνεις τι κρατάς, µου λες που είναι το σώµα; εν δίνω κείνο που κρατώ, το σώµα πέρα κείται. Για κάνε σίδερο ραβδί και χάλκινα τσαρούχια. ΖΩΓΡΑΦΙΑ: Στεφανία Παπαδοπούλου Και πάρε στράτα στρατί - στρατί το µονοπάτι. Εκεί στο πέρα το βουνό απ το ελάτι πέρα, τα µαύρα τα πουλιά τον τρών τον τριγυρίζουν τα άσπρα. Φάτε πουλιά, φάτε τον ήρωα τον έρµο γενναίο θαλασσο- µάχο κι ακρίτα τιµηµένο, στον πόλεµο τραντέλλεκα στη µάχη σαν λιοντάρι. 18 Μαθητικό λογοτεχνικό περιοδικό Γυµνασίου Ευκαρπίας / Φεβρουάριος 2014

19 περιοδικο2_layout 1 07/02/2014 3:10 μ.μ. Page 19 Τιµώντας την παράδοση Υποµονήν Βάσταξον καρδιάν, βάσταξον κάµπσα χρόνια κι άλλο, Όπως βαστούνε τα ραχιά την βαρυχειµωνίαν, όπως βαστάζ η θάλασσα τη κόσµι τα καράβια, όπως βαστάζ το χάλκωµαν στη καζαντή τα χέρια, όπως βαστάζ το σίδερον στην βαρυτσακουτσεαν. Βάσταξον καρδιά, αν θέλεις κι αν κι θέλεις. Υποµονή Βάστα καρδιά µου, βάσταξε κάµποσα χρόνια ακόµα, Όπως αντέχουν τα βουνά το βαρύ χειµώνα, Όπως τα δέντρα στέκουνε στ άγριο ξεροβόρι, Όπως κρατάει η θάλασσα των καραβιών το βάρος, Όπως βαστάει κι ο χαλκός στου καζαντζή τα χέρια και βάστα σαν το σίδερο που το σφυροκοπάνε. Βάστα καρδιά µου, βάσταξε κι αν θέλεις κι αν δε θέλεις. Τα τραγούδια βρήκε η Παρθένα Ανδρεάδου Πορπατεί και πάει τύκια Η τρυγώνα η κορώνα Τα ορταρόπα τα εν τεφτίκια Η τρυγώνα η κορώνα Τα σερε ατ σ αµόν τσατσία Η τρυγώνα η κορώνα Όλο στούδε και πετσία Η τρυγώνα η κορώνα Ρασόπουλον Ρασόπουλο θα ίνουµαι σα ράσα θα γυρίζω σα κλάδοπα θα κάθοµαι και θα χελιδονίζω. Ρασόπα σκίζω κι έρχοµαι τα γόνατα µ κι τσίζω Τα στράτα σ ις πολλά µακρά το κάρδοπο σ θα χτίζω Ιδίς αφέ και τα ρασα εκάτσαν σα καµµένα Αχ τρυγώνα µ αφ ς τα κήρουκα σ, αρ έλα µε τα εµένα. Tα τραγούδια βρήκε η Έλενα Παναγιωτίδου Σεράντα µήλα κόκκινα Σεράντα µήλα κόκκινα πουλί µ Σεράντα µήλα κόκκινα γιαβρί µ Σ ένα µαντήλ δεµένα Σεράντα σεβντάς κι αν εφτάς πουλί µ Σεράντα σεβντάς κι αν εφτάς γιαβρί µ Κ ευρίκεις άµον εµένα Για έλε έλα πουλί µ µε τα εµέν έλα γιαβρί µ Ατό τα εσόν το τέρεµαν πουλί µ, θα συρ και Παιρ τα αχούλι µ Σεράντα µήλα κόκκινα πουλί µ Σεράντα µήλα κόκκινα γιαβρί µ Σην σειράν τιζεµένα Κιλκίς πατρίδα έχω σε Άσην εγκαλίας έφυγα σε άλλον πολιτείαν Κιλκίς πατρίδα έχω σε στην ψυµ και στη καρδία µ. Αχ εφτάγω για τα εσένα τα βαϊεν για τα εµένα και για τεσεν πουλόπο µ πονάει το τσικαρο µ πονάει το τσικάρο µ και για τα εσεν πουλόπο µ εκάεν το καρδόπο µ Όσο µακράς κι αν κάθουµαι εσύ πάντα νοµίζω Κιλκίς πατρίδα έχω σε θυµούµαι και δακρύζω. Το τραγούδι βρήκε η Άρτα Έλέζη Επάρ αρνί µ και τη στράταν γιαβρί µ Επάρ αρνί µ και τη στράταν γιαβρί µ Ντο θα φέρ τσε σ εµένα Για έλα έλα πουλι µ µε τα εµεν έλα γιαβρί µ Ατό τα εσόν το τέρεµαν πουλι µ θα συρ και παίρ τα αχούλι µ. Τρυγώνα Ακεί πέρα σ ορµανόπον Η τρυγώνα η κορώνα Έστεκεν και εποίνεν ξύλα Η τρυγώνα ηκορώνα Μαθητικό λογοτεχνικό περιοδικό Γυµνασίου Ευκαρπίας / Φεβρουάριος

20 περιοδικο2_layout 1 07/02/2014 3:10 μ.μ. Page 20 ΖΩΓΡΑΦΙΑ: Ανατολή Θεολόγου ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΤΡΑΓΟΥ Ι Τα τζιτζίκια στην ερηµιά δεν ξέρουν τι να κάνουν κάθονται στα δέντρα τα ψηλά και σιγοτραγουδάνε. Μια πεταλούδα πολύχρωµη, όµορφη, τσαχπίνα κάτω από τον ήχο των τζιτζικιών χορεύει σαν µπαλαρίνα. Τα παιδιά στην αλάνα παίζουν και γελάνε βλέπουν όλης της φύσης το χορό και γλυκοτραγουδάνε. Σωτήρης Γκικόπουλος ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ ΑΓΑΠΗ Η πολύχρωµη αγάπη Μια ζεστή αγκαλιά στα χωριά. Κίτρινο, πράσινο και κοκκκινάκι, τα ταιριάζω και φτιάχνω σπιτάκι και το µπλε που κοιτάζει πιο πέρα ουρανό θα το κάνω µια µέρα. Χρυσοκίτρινο βάζω στο αστέρι που παίζει κρυφτό το µεσηµέρι. Καφετί τα βουνά θα τα ντύσω κι άσπρο χιόνι ψηλά θα κολλήσω. Πιτσιλιές µαύρες θε να πετάξω, χελιδόνια πολλά για να φτιάξω. Ποταµούς κι ό,τι άλλο µου αρέσει κι έναν ήλιο µεγάλο στη µέση. Κι όταν όλα στη φύση θα ναι εντάξει και τα πάντα έχουν µπει σε τάξη, ζεστασιά και αγάπη ας απλώσουµε, τους ανθρώπους µαζί να ενώσουµε. Χρύσα Μαυροπούλου ΣΒΗΣΜΕΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ Όλα τα άστρα αστράψανε κι έσβησε το φεγγάρι. Όλα γύρω µου φύγανε, εκτός απ την αγάπη. Φαντάζοµαι και γράφω Σε είδα στην ακρογιαλιά στη χρυσαφένια τη στεριά. Όλα γύρω µου γυρίσανε, σβήσανε και χαθήκανε. Ήσουν ένα όνειρο, που έφυγε σε µια στιγµή, ένα όνειρο γλυκό, θα το κρατώ για µια ζωή. Ανικέντα Ζόγκου ΤΟ ΠΑΙΧΝΙ Ι ΤΗΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ Γύρω - γύρω παίζουν τα παιδιά. Τα τζιτζίκια φωνάζουν δυνατά. ωσε µου την µπάλα Γιωργάκη, να κάνω κι εγώ ένα σουτάκι. Μια πεταλούδα πετούσε πιο πέρα. Για κάνε πέρα, πατέρα! Είδα µια φυλλάδα µε ζωγραφιές, πεταµένη, τη σήκωσα και την έδωσα στη Μένη κι είναι πολύ ενθουσιασµένη, µε της φυλλάδας τις ζωγραφιές και µ όλου του κόσµου τις οµορφιές. Νίκος Τατίδης ΣΤΙΧΟΙ ΚΑΡ ΙΑΣ Στίχοι ζωής, στίχοι καρδιάς, στίχοι ψυχής και µιας αγκαλιάς. Στίχοι χωρίς νόηµα, στίχοι λανθασµένοι, που για εσένα είναι γραµµένοι. Στίχοι για σένα, στίχοι αγαπηµένοι και για την καρδιά σου προορισµένοι. Ίσως σου φαίνονται περίεργοι ίσως δεν τους πιστεύεις, µα έτσι εκφράζοµαι εγώ κι άλλον µη γυρεύεις. Είµαι έτοιµος να πραγµατοποιήσω οποιαδήποτε σου χάρη, ακόµα κι αν χρειαστεί να πάω στο φεγγάρι. Σ έχω ερωτευτεί, τι άλλο να σου πω; Είσαι αυτή που περίµενα να ρθει απ τον ουρανό. Αυτό που θα σου πω ίσως να είναι άκυρο, αλλά θα σε αγαπώ για πάντα ως το άπειρο. Εσένα σκέφτοµαι κάθε φορά που χα- µογελώ και πάντα χαίροµαι όταν σε κοιτώ. Αγάπη είναι ό,τι αισθάνοµαι κι είναι πολύ µεγάλη, κάθε φορά που σε κοιτώ µε πιάνει παραζάλη. ε θα σταµατήσω να σ αναζητώ. Είσαι απέναντί µου κι όλα τα έχω εδώ. Ίσως να ναι έρωτας, δεν είναι µόνο πάθη κι εγώ θα ψάξω να σε βρω στα πιο µεγάλα βάθη. Γιάννης Παπαµιχαηλίδης Νίκος Ζλάτκοβ ΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ... Όλα τα πήρε το καλοκαίρι (Από τη Συλλογή Τα ρω του έρωτα) Όλα τα πήρε το καλοκαίρι Τ άγριο µαλλί σου στην τρικυµία Το ραντεβού µας η ώρα µία Όλα τα πήρε το καλοκαίρι Τα µαύρα µάτια σου το µαντήλι Την εκκλησούλα µε το καντήλι Όλα τα πήρε το καλοκαίρι κι εµάς τους δυο χέρι µε χέρι. Όλα τα πήρε το καλοκαίρι Με τα µισόλογα τα σβησµένα Τα καραβόπανα τα σχισµένα Μες στις αφρόσκονες και τα φύκια Όλα τα πήρε τα πήγε πέρα Τους όρκους που έτρεµαν στον αέρα Όλα τα πήρε το καλοκαίρι Κι εµάς τους δυο χέρι µε χέρι. ΕΜΠΝΕΟΜΑΙ ΚΑΙ ΗΜΙΟΥΡΓΩ ΤΟ ΙΚΟ ΜΟΥ ΠΟΙΗΜΑ Όλα τα πήρε το καλοκαίρι τη θάλασσά µας την απαλή την αµµουδιά µας τη χρυσή. Όλα τα πήρε το καλοκαίρι τις βόλτες µας στη θάλασσα τα ονόµατά µας στην άµµο χάραξα. Όλα τα πήρε το καλοκαίρι µέσα στου ήλιου το ληµέρι κι εµάς τους δυο χέρι µε χέρι. Εκεί που όλα αλλάζουν αγάπες και σκέψεις µας τροµάζουν τρέχοντας τα φιλιά που παρελθόν µας µοιάζουν. Όλα τα πήρε το καλοκαίρι µα εσύ µου κάρφωσες µαχαίρι. Παρθένα Ανδρεάδου Ανατολή Θεολόγου 20 Μαθητικό λογοτεχνικό περιοδικό Γυµνασίου Ευκαρπίας / Φεβρουάριος 2014