ΕΠΕΤΕΙΟΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ «Εἴμαστε ἐλεύθεροι καὶ θὰ μείνουμε ἐλεύθεροι». Τιμήθηκαν οἱ πεσόντες τῆς μάχης τῆς Κονίτσης.

Transcript

1 ΠΕΡΙΟΔΟΣ Δ - Ἀρ. φύλ. 24 (104), ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ-ΜΑΡΤΙΟΣ 2012 ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ Π έρασαν κιόλας εἴκοσι χρόνια ἀπὸ τότε, ποὺ γκρεμίστηκαν τὰ ἠλεκτροφόρα συρματοπλέγματα στὴν Βόρειο Ἤπειρο καί, γενικώτερα, στὴν Ἀλβανία. Τὸ παρανοϊκὸ κομμουνιστικὸ καθεστὼς τοῦ ἀλήστου μνήμης Ἐνβὲρ Χότζα, εἶχε ἀποκλείσει τὴν γειτονικὴ Χώρα ἀπὸ τὸν ἔξω κόσμο, ἀσκῶντας ἀνήκουστη καὶ πρωτοφανῆ βία καὶ τρομοκρατία. Οἱ ἀπάνθρωπες φυλακὲς ἀσφυκτιοῦσαν ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν φυλακισμένων, πού, τοὺς χαρακτήριζαν «ἐχθροὺς τοῦ λαοῦ». Ἀκόμη καὶ πλῆθος ἀπὸ πολεμίστρες, οἰ ὁποῖες στοίχιζαν ἀμέτρητα ποσὰ χρημάτων ἀπὸ τὸν ἱδρῶτα τοῦ σκληρὰ ἐργαζόμενου λαοῦ, εἶχαν στηθῆ κυρίως κατὰ μῆκος τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία - ἔλεγαν οἰ ἰνστρούχτορες - ζοῦσε χάρη στὸ καλαμπόκι, ποὺ τῆς ἔδινε μεγαλόψυχα ἡ Ἀλβανία. Ἀπὸ τὴ μεριὰ τῆς Ἑλλάδος καμμιὰ οὐσιαστικὴ κίνηση, καμμιὰ διαμαρτυρία γιὰ τοὺς χειμαζόμενους Βορειοηπειρῶτες, τοὺς ὁποίους ὁ Χότζα τοὺς πίεζε καὶ τοὺς βασάνιζε νὰ ξεχάσουν τὴν ἐθνική τους συνείδηση καὶ τὴν ὀρθόδοξη πίστη τους, ἀφοῦ οἱ ἐκκλησίες τους καὶ ὅλα τὰ ἱερά τους σεβάσματα εἶχαν βάναυσα βεβηλωθῆ ἀπὸ τοὺς ἄθεους κομμουνστές. Ἔτσι οἱ Ἕλληνες τῆς Βορείου Ἠπείρου ζοῦσαν καὶ πέθαιναν ἀβάπτιστοι, ἀλειτούργητοι, ἀστεφάνωτοι καὶ ἀκήδευτοι. Τὸ φάσμα τοῦ θανάτου σκέπαζε ἀπ ἄκρη σ ἄκρη τὴν δύστυχη Χώρα. Ὅμως, ἄν οἱ Ἕλληνες ἰθύνοντες ἀδιαφοροῦσαν ἤ δείλιαζαν ἤ καιροσκοποῦσαν, ἀγρυπνοῦσε ὁ Θεός. Καὶ κεῖ ποὺ φαινόταν ὅτι ὅλα εἶχαν χαθῆ, παρουσιάστηκε μιὰ μορφὴ κι ἀκούστηκε ἕνα ὄνομα, ποὺ ἔμελλε νὰ συνταράξῃ τὸν ὅπου γῆς Ἑλληνισμὸ καὶ νὰ κλονίσῃ συθέμελα τὸ ἄθεο καὶ φρικαλέο καθεστὼς τοῦ Ἐνβὲρ Χότζα : ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ. Ἀπὸ τὴν φτωχὴ καὶ ἀκριτικὴ Μητρόπολη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης ξεκίνησε ἕνα τιτάνιο ἀγῶνα γιὰ τὰ δίκαια καὶ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα τῶν Βορειοηπειρωτῶν. Ἕναν ἀγῶνα μὲ τεράστιες δυσκολίες, ποὺ προέρχονταν κυρίως ἀπὸ τοὺς ἐν Ἑλλάδι φιλοαλβανούς! Μὰ ὁ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ, δὲν σταματοῦσε. Περιώδευσε ὅλη σχεδὸν τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ ἐξωτερικό, μεταφέροντας τὸ δρᾶμα καὶ τὸ κλάμα τῶν πονεμένων ἀδελφῶν τῆς Βορείου Ἠπείρου. Κι ὅταν, σὺν Θεῷ, ἔπεσαν τὰ ἠλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀφύπνησε τὴν συνείδηση τῶν νεοελλήνων ἔγινε κυριολεκτικὰ «λάστιχο» ἐπισκεπτόμενος τοὺς καταυλισμοὺς τῶν Βορειοηπειρωτῶν καὶ προσφέροντας πλούσια τὰ δῶρα τῆς ἀγάπης του, ἀλλὰ καὶ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἡμέρευε τὶς τυραννισμένες καρδιές. Γι αὐτό, δίκαια χαρακτηρίστηκε ὡς «ὁ Ἱεράρχης τοῦ χρέους καὶ τῆς θυσίας». Ἔπειτα ἐκεῖνος «ἐκοιμήθη ἐν Κυρίω» καὶ ἔφυγε γιὰ τὴν αἰωνιότητα, ἐνῷ στὴν Βόρειο Ἤπειρο μεθοδεύτηκε ἀπὸ τοὺς Ἀλβανοὺς ἡ περιβόητη δίκη τῶν «πέντε», ξέσπασε τὸ σκάνδαλο τῶν «πυραμίδων», ἐνῷ πάμπολλοι Βορειοηπειρῶτες ἐγκαταστάθηκαν στὴν Ἑλλάδα γιὰ νὰ ἐργασθοῦν, νὰ ζήσουν ἀνθρώπινα καὶ νὰ σπουδάσουν τὰ παιδιά τους. Καὶ τώρα; Τώρα, μετὰ τὴν πρωτοφανῆ οἰκονομικὴ κρίση στὴν Ἑλλάδα, ἕνας ἀριθμὸς Βορειοηπειρωτῶν ἀκούγεται ὅτι ἐπιστρέφει μέσα. Εὐχῆς ἔργο θὰ ἦταν νὰ «ξαναχτίσουν» τὸν τόπο τους, νὰ καλλιεργήσουν τὴν γῆ τους, νὰ ζήσουν ἐθνικὰ ὑπερήφανοι στὸν τόπο τους, στὸν τόπο τῶν πατέρων τους, κάτω ἀπὸ τὴν σκέπη τῶν ἱερῶν τους Ναῶν, τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας καὶ τῶν Ἁγίων τους. Νὰ μνημονεύουν δὲ «ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ Ἀρχιερέως». Γιατὶ «οἱ καιροὶ ἔχουν γυρίσματα». Καὶ ἴσως ὁ θρύλος τοῦ μεγάλου καὶ ὄντως ἁγίου Ἱεράρχου θὰ χρειασθῇ γιὰ ἕνα νέο ξεκίνημα. Ἐμεῖς, ὁ ΠΑ.ΣΥ.Β.Α. καὶ ἡ Σ.Φ.Ε.Β.Α. δηλαδή, θὰ παρακολουθοῦμε μὲ ἀνύστακτη ἀγάπη τὴν πορεία τους. Καὶ ἡ προσευχή μας, θερμὴ καὶ ἀπὸ καρδιᾶς, θὰ τοὺς συνοδεύῃ. «ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ ΒΗΜΑ» ΕΠΕΤΕΙΟΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ «Εἴμαστε ἐλεύθεροι καὶ θὰ μείνουμε ἐλεύθεροι». Τιμήθηκαν οἱ πεσόντες τῆς μάχης τῆς Κονίτσης. Σελ.: 6-7 Παρουσίαση τοῦ βιβλίου «Στή Ζούγκλα τοῦ Ἐνβέρη» τοῦ Κώστα Κυριακοῦ. Σελ.: 2 Σελ.: 8-9 Ε Υ Χ Ε Σ Σελίδες Ἱστορίας Σελ.: 10 Ἡ μεγάλη εὐκαιρία γιὰ τὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα καί Παιδεία στή Βόρειο Ἤπειρο. Σελ.: 5 ΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΤΣΑ Σελ.: 13 ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ Σελ.: 3 Τὸ «ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ ΒΗΜΑ» εὔχεται στοὺς ἀγαπητοὺς ἀναγνῶστες του, ἡ νέα χρονιὰ νὰ εἶναι χαρούμενη, δημιουργικὴ καὶ εὐλογημένη ἀπὸ τὸν Θεό. Στέλνει, ἀκόμη, τὶς εὐχὲς καὶ τὴν ἀγάπη του στοὺς Βορειοηπειρῶτες καὶ στοὺς Κυπρίους ἀδελφούς. Εἴθε τὸ ἔτος 2012 νὰ φέρῃ τὴν ἐθνική τους ἀποκατάσταση, νὰ τερματίσῃ δὲ αἰσίως τὴν μεγάλη οἰκονομικὴ καί, κυρίως ἠθικὴ κρίση στὴν Ἑλλάδα μας. «Β.Β.»

2 2σελ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΜΑΡΤΙΟΣ 2012 Θυ μᾶ μαι Πρίν λί γους μῆνες κυ κλο φό ρη σε τό νέ ο βι βλί ο τοῦ φί λου καί συ να γωνι στή Κώ στα Κυ ριακοῦ (Φω τό 1), ἕνα βι βλί ο πού μᾶς γύ ρι σε πί σω στά χρό νια της σκλα βιᾶς, πε ρι γρά φοντας μέ τά με λανό τε ρα χρώ μα τα τό δρᾶμα καὶ τὸ κλᾶμα τῶν Βο ρειοη πει ρωτῶν «στή ζού γκλα τοῦ Ἐνβέ ρη». Ἐκεῖ διά βα σα τήν ἱστορί α μέ τά «πακέ τα» τσι γά ρα τοῦ Κώστα καί ἦρθε στή μνή μη μου, αὐτό πού ζή σα με τό κα λο καί ρι τοῦ 1986 στό σε μινά ριο συ να γω νι στῶν τῆς ΣΦΕ ΒΑ, ὅταν ὁ ἀεί μνη στος Ἀρχη γός μας Σεβαστιανός μᾶς ἀνα κοί νω σε στό τραπέ ζι ὅτι ἡ ἀπο γευ ματι νή συ νε δρί α θά εἶναι ἄκρως ἐνδια φέ ρου σα, γιά τό λό γο ὅτι θά μᾶς πα ρου σί α ζε κά τι τό ση μα ντι κό.. Ἐννο εῖται ὅτι ἡ ἀγω νί α ὅλων καί ἡ πε ριέρ γεια ἔφθασε στό κα τα κό ρυ φο Ὥσπου τό ἀπό γευ μα ὁ μη τροπο λί της ἐν μέ σω συ γκί νη σης ἔβγα λε ἀπό τό χαρ τοφύλα κά του γιά νά μᾶς δια βά σει, ἕνα κι τρι νι σμένο χαρ τί, γράμ μα ἀπό κά ποιον ἕλλη να Βο ρειοη πει ρώ τη πού εἶχε μπο ρέ σει νά «πασ σά ρει» κρυ φά μέσα σέ ἕνα πα κέ το τσι γά ρα σέ κά ποιον ἕλλη να του ρί στα πού συ νό δευε τήν πο δο σφαι ρι κή ὁμά δα τῆς Κό νι τσας «Πίνδος», προ κει μέ νου νά παίξει μέ τήν ἀντίστοιχη τοῦ Ἀργυ ροκά στρου. (Φω τό 2) (βλ. ἀφή γη ση στό βι βλί ο σελ. 75) Ἡ συ γκί νη ση ὅλων δέν πε ρι γρά φε ται Τό γράμμα αὐτό, πε ριέγρα φε τό δρά μα πού περ νοῦσαν «μέ σα» τά ἀδέρ φια μας, πού κλει σμέ νοι ἀπό πα ντοῦ, ἔψα χναν τρόπο, οἱ πιὸ τολ μη ροί τουλά χι στον, νά ἐπι κοινω νή σουν μέ τόν ἔξω κόσμο. Ἕνα τέ τοιο τολ μη ρό πα λι κά ρι ἦταν καί ὁ Παρουσίαση τοῦ βιβλίου Γρά φει ὁ Χρ. Σι χλι μοί ρης «Στή ζούγκλα τοῦ Ἐνβέρη τό 1986.» Φω τό 1 Φω τό 2 «Στή Ζούγκλα τοῦ Ἐνβέρη» sixry@yahoo.com Κώ στας Κυ ρια κοῦ πού μέ πρό φα ση νά πα ρα κολου θή σει ἐκεῖνον τό ἀγώ να ἔψα χνε τήν εὐκαιρί α νά «χώ σει» στήν τσέ πη ἑνός του ρίστα τά «πα κέ τα» μέ τά τσι γά ρα, γιά νά βγά λει πρός τά ἔξω αὐτό πού ἔκρυ βαν οἱ νο σταλ γοί τοῦ Στά λιν στήν Ἑλλά δα. Κα τόρ θω σε λοι πόν νά ξε φύ γει ἀπό τά ἄγρυ πνα βλέ μα τα τῆς Sigurimi, καί ἔτσι νά φθά σει στό Σε βα στια νό ἡ κραυ γή ἀγω νί ας του Πού νά φα ντα ζό ταν ὁ κα η μέ νος, ὅτι θά ἔφθανε στά χέ ρια τοῦ ἀνθρώ που πού εἶχε κά νει τή ζω ή του ἕνα διαρ κῆ ἀγώ να γιά τή Βό ρειο Ἤπει ρο, καί πού με τά τό 1990, θά ἀνα πτυσ σό ταν μί α ἰδιαί τε ρα ἀγω νιστι κή φι λί α μα ζί του ἀλλά καί μέ ὅλη τή ΣΦΕ ΒΑ συστρα τευό με νος κι αὐτός σ αὐτόν τόν α γώ να. Μπο ρεῖ ἡ «Πίν δος» σέ κεῖνο τό παι χνί δι νά ἡττήθηκε μέ 6-3 ἀπό τήν «Λου φτε τά ρι», ἔγι νε ὅμως καί μέ ἕνα ἀκό μα τρό πο γνωστό, αὐτό πού φώ να ζε τό σο και ρό ὁ Δε σπό της, ότι οἱ ἕλλη νες «μέ σα», ἀγω νίζο νται καί πε ρι μέ νουν ἀπό τή μά να Ἑλλά δα τή συ μπα ρά στα σή της. Υ.Γ. Ἐρα σι τε χνι κό βί ντε ο ἀπό τήν ἐκδρο μή τῶν Κονι τσιωτῶν στό Ἀργυ ροκά στρο γιά κεῖνον τόν ἀγώ να μπο ρεῖτε νά δεῖτε : w a t c h? f e a t u r e = p l a y e r _ detailpage&v=pkrnboze3ua τοῦ Κώστα Κυριακοῦ Γράφει ὁ Φιλοθεος Κεμετσεντζίδης Μέ ἐπι τυ χί α πραγ ματο ποι ή θη κε στίς 31 Μαρ τί ου στή Θεσσα λο νί κη ἡ πα ρου σί α ση τοῦ βι βλί ου τοῦ Βο ρειο η- πει ρώ τη ἀγω νι στῆ Κώ στα Κυ ρια κοῦ, «Στή Ζού γκλα τοῦ Ἐνβέ ρη» (ἐκδό σεις «Νέ α Θέ σις»), μέ ὁμι λητές τό συγ γρα φέ α καί τον βου λευ τή κ. Κ. Γκιου λέ κα. Τό βι βλί ο ἀνα φέ ρε ται στά δει νά πού ὑπέ στη ὁ συγγρα φέ ας γιά τό ἑλλη νικό του φρό νη μα ἀπό το κα θε στώς τοῦ Χό τζα καὶ ἰδιαί τε ρα στόν ἐγκλει σμό του στή φυ λα κή τοῦ Σπάτ ς στή Β. Ἀλβα νί α. Ὁ φι λό ξε νος χῶρος τοῦ βι βλιο πωλεί ου «Ἀρι στο τέ λειο» γέ μι σε ἀπό συ μπο λί τες μας πού ἦλθαν νά δοῦν ἀπό κο ντά τόν ἀγω νι στή πού δέν ἔσκυ ψε τό κε φά λι στό κα θε στώς τοῦ Χό τζα καί τοῦ Μπε ρί σα καί πλή ρω σε τή στά ση του μέ διώ ξεις καί πο λύ χρο νη φυ λά κι ση. Γιά μᾶς, τά μέ λη τῆς ΣΦΕ ΒΑ καί τοῦ ΠΑ ΣΥ ΒΑ ἦταν ἰδιαί τε ρη ἡ τι μή νά συν διορ γα νώ σου με τήν παρου σία ση αὐτή, κα θώς ὁ ἀγώ νας καί ἡ ἀγω νί α τῶν ἀδελ φῶν μας πού ὑπέ φε ραν τά πάνδει να κά τω ἀπό τό κα θεστώς τοῦ Χό τζα, ὅπως μᾶς τά με τέ φε ρε ὁ ἱδρυ τής καί ἀρχη γός τῆς ΣΦΕ ΒΑ, ἀοί δι μος ἱε ράρ χης καί ἐθνάρ χης τοῦ βο ρειο η πει ρω τι κοῦ ἑλλη νι σμοῦ κυ ρός ΣΕ ΒΑ ΣΤΙΑ- ΝΟΣ, ὑπῆρξε ἡ θε με λιώ δης αἰτί α γιά νά ἀσχολη θοῦμε μέ τό Βο ρειο η πει ρω τι κό ζήτη μα καί νά ἀγα πή σου με μέ ὅλη τή θέρ μη τῆς νε α νικῆς μας τό τε καρ διᾶς τή σκλα βω μέ νη ἀδελ φή, τήν κου κλί τσα τήν ἀλη θι νή, τή Βό ρειο Ἤπει ρό μας. Καί πράγ μα τι ἡ ἱστο ρί α ἔχει κατα γρά ψει τήν προ σφο ρά τοῦ κομ μα τιοῦ αὐτοῦ τοῦ ἑλλη νι σμοῦ. Ἕνας λα ός Μαρ τύ ρων, Ἡρώ ων καί Εὐεργετῶν τοῦ Ἔθνους, πού ἔδω σε στήν πα τρί δα πο λύ περισ σό τε ρα ἀπό ὅσα μπο ροῦσε, ὄντας γιά 650 χρό νια στή σκλα βιά, παίρ νο ντας δυ στυχῶς ὡς ἀντάλ λαγ μα ἀντί γιά ἀγά πη καί συ μπα ρά στα ση, λί γα ψί χου λα ἀπό τήν μά να-τό ἑλλα δι κό κρά τος- πού φέρ θη κε μᾶλλον ὡς μη τριά! Οἱ πιό πολ λοί ἀπό τούς ἥρω ες τῆς ἀντίστα σης κα τά τοῦ καθε στῶτος τοῦ Χό τζα, φεύ γουν σι γά- σι γά ἀπό κο ντά μας. Ὡστόσο εἴχα με μα ζί μας στήν πα ρου σί α ση τοῦ βι βλί ου του, τόν κ. Κώ στα Κυ ριακοῦ, ἕναν ἀπό τούς γνη σιότε ρους ἐκπρο σώ πους τῆς ἀντίστα σης τῶν ἀδελ φῶν μας στόν και ρό τῆς λαίλα πας τοῦ Χό τζα, παρό ντα σέ ὅλους τούς ἀγῶνες τῆς πα τρί δας του ἀπό τό 1970 καί ἑξῆς. Ἕναν ἄνθρω πο ὁ ὁποῖος μέ τή σε μνό τη τα καί τό ἦθος πού χα ρα κτη ρί ζει τούς ἀλη θι νά με γά λους, δέν δέ χτη κε νά ἀνταλ λά ξει(ὅπως ἔπρα ξαν ἄλλοι) τά ἀλη θι νά του παρά ση μα, τίς ἀξί ες, τίς ἀρχές καί ἰδιαί τε ρα τίς πληγές του γιά τήν πα τρίδα, μέ κάλ πι κες πο λι τι κές χά ρες, ἐκδου λεύ σεις καί ἀξιώ μα τα. Στό πρό σω πο τοῦ Κώ στα Κυ ρια κοῦ τι μή σα με μέ τήν πα ρου σί α μας, ὅλους τους ἀγω νι στές τῆς Βορεί ου Ἠπεί ρου πού ἔφυ γαν μέ τό χα μό γε λο στά χείλη καί τή λα χτά ρα τῆς Ἑλλά δος στήν καρ διά. Κο ντά τους παίρ να με καί παίρ νου με δύ να μη, ἰδιαί τε ρα τώ ρα, Ὁ βουλευτής τῆς Ν.Δ. καί δημοσιογράφος Κ. Γκιουλέκας (δεξιά) καί ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου, Κ. Κυριακοῦ κατά τήν παρουσίαση τοῦ βιβλίου. γιά νά ἀντι με τω πί σου με τίς δυ σκο λί ες πού περ νά ει ἡ πα τρί δα μας. Για τί ἡ δι κή τους στά ση καί ὁ τρό πος πού φύ λα ξαν Χρι στό καί Ἑλλά δα στίς καρ διές τους ἀπο τε λεῖ φω τει νό πα ράδειγ μα γιά ὅλους μας στούς «πε ρί ερ γους» και ρούς πού δια νύ ου με. Ἀπο τε λεῖ ἰδιαί τε ρη τι μή γιά τά μέ λη τῆς ΣΦΕ ΒΑ καί τοῦ ΠΑ ΣΥ ΒΑ, τό γε γο νός ὅτι λί γους μῆνες πρίν, ὑπήρ ξα με οἱ πρῶτοι ἑλλα δί τες πού κά ναμε πρά ξη ἕναν πό θο 20 καί πλέ ον ἐτῶν, μί α ἐπίσκε ψη προ σκύ νη μα στό κο λα στή ριο του Σπάτ ς στή Βό ρειο Ἀλβα νί α. Ἕνα μέ ρος βαμ μέ νο μέ τό αἷμα καί τά δά κρυα πολ λῶν ἀδελ φῶν μας, ἕνα μέ ρος ὅπου θυ σί α σε τά νε α νι κά του χρό νια ὁ Κώ στας ὁ Κυρια κοῦ, ἕνα μέ ρος πού πε ρι γρά φει μέ ζω ντά νια, καί ἐνάρ γεια στό βι βλί ο πού παρου σιά στη κε, ἕνα βι βλί ο ΠΑ ΡΑ ΚΑ ΤΑ ΘΗ ΚΗ γιά τίς ἐρχό με νες γε νιές, ἕνα βι βλί ο Ο ΔΟ ΔΕΙ ΚΤΗ τοῦ πῶς ἀντι στέκο νται οἱ ΕΛ ΛΗ ΝΕΣ! site:

3 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΜΑΡΤΙΟΣ 2012 ΟΧΙ ΣΤΗΝ Γύ ρω μας βλέ που με πρό σω πα σκυ θρω πά. Τό ἄγχος κα τα λαμ βά νει τούς Ἕλλη νες καί εἶναι ἔκδη λη ἡ ἀγω νί α γιά τό μέλ λον. Οἱ δημο σκο πή σεις καί οἱ ἔρευ νες τῶν εἰδικῶν Ἰνστι τού των κα τα γρά φουν μί α ἐντει νό με νη καί διευ ρυ νό με νη τά ση ἐθνικῆς κα τά θλιψης. Στό με τρό ἀκού ω συ νεχῶς καί πε ρισ σό τε ρους ἀνθρώ πους νά πα ρα μι λοῦν. Στούς δρό μους βλέ που με ἑκα τοντά δες ἀνθρώ πους νά ψά χνουν φα γη τό στούς κάδους ἀπορ ριμ μά των. Ὁ κα θέ νας μας ἐρωτᾶ τόν ἄλλο τί ξέ ρει, τί ἀκού ει, τί προ βλέ πει γιά τά οἰκο νο μι κά προ βλήμα τα. Σύγ χυ ση ἐπι κρα τεῖ σέ ὅσους ἀκοῦν καί δια βά ζουν τά ΜΜΕ. Κά θε ἀναλυτής ἔχει τή δι κή του γραμ μή καί ἄπο ψη πού δια φω νεῖ μέ τίς ἀπό ψεις καί προ βλέ ψεις τῶν ἄλλων. Εἰκό νες καί κα τα στά σεις ἀσυ νή θι στες εἰδι κά γιά ὅσους γεννή θη καν με τά τό 1950 καί ἔζησαν σέ πε ριόδους σχε τικῆς ἀνά πτυ ξης καί εὐμά ρειας. Πι στεύ ω ἀκρά δα ντα ὅτι τό στοί χη μα τοῦ τό που καί τοῦ λα οῦ μας θά κερ δη θεῖ πρῶτα στόν ψυχο λο γι κό το μέ α. Ἄν ἀφή σου με τήν ἀπαι σιο δο ξί α νά μᾶς κα τα λά βει δέν θά μπο ρέ σου με νά δοῦμε ψύ χραι μα τό μέλ λον. Ἡ ἀρχή πρέ πει νά γί νει ἀπό τούς πο λι τι κούς. Νά ἐξη γή σουν ξεκά θα ρα στό λα ό τί συμ φω νί ες ὑπο γρά φου με, τί ὑπο χρε ώ σεις ἀνα λαμ βά νου με, για τί εἶναι ἀπα ραί τη το νά γίνουν ὅλα αὐτά. Νά ἀπα ντη θοῦν τά ἐρω τή μα τα τῶν πο λιτῶν πού ἀγωνιοῦν ἄν θά ἐπι στρέ ψου με στή δραχ μή καί ἄν θά χα θοῦν Ἡ μάχη κρατοῦσε μέρες τώρα χωρίς διακοπή. Ἀπέναντί τους οἱ Μελανοχίτωνες, ἡ ἐπίλεκτη σωματοφυλακή τοῦ Μουσολίνι. Κάτω ἡ κοιλάδα τοῦ Ἀώου γεμάτη ἀπό ἅρματα μάχης τῶν Ἰταλῶν, ἕτοιμα νά ὀρμήξουν κατά πάνω τους, ἐνισχυμένα ἀπό τό ἰταλικό πυροβολικό, πού ἔβαλε συνεχῶς. Ὅμως ὄχι, δέν ὑπῆρχε περιθώριο γιά δεύτερη σκέψη. Ἡ προσοχή στραμμένη στό διοικητή. Ὅλοι περίμεναν τό σύνθημα γιά τή γενική ἐπίθεση. Ὁ Γιῶργος ἦταν κουρασμένος, κρύωνε καί πεινοῦσε, ἀλλά δέν μποροῦσε νά τό σκεφτεῖ τώρα. Πρέπει νά πάρουμε τήν Πρεμετή, νά ἐξασφαλίσουμε τήν ἐπικοινωνία τοῦ μετώπου ἀπό βορρᾶ σέ νότο. Μόνον ἔτσι θ ἀποκόψουμε τούς Ἰταλούς. Ἀλλιῶς ἡ Κορυτσά δέν ἦταν ἐξασφαλισμένη. Τό χιόνι τοῦ πάγωνε τά πόδια. Ξημέρωνε τῆς Ἁγίας Βαρβάρας. Ἁγία μου! Κάνε το θαῦμα σου! Τό σύνθημα δόθηκε. Ὁ Γιῶργος σήκωσε τό ἀριστερό του χέρι, αὐτό πού κρατοῦσε τ ὅπλο του, καί πετάχτηκε μπροστά φωνάζοντας «ἀέρα». Ἡ λάμψη μίας ὁμοβροντίας ἔκανε τό χιόνι πορφυρό. Ἐκεῖνος δέν κατάλαβε τίποτε. Κείτονταν πάνω στό ματωμένο χιόνι. Καί τό χέρι του, αὐτό πού κρατοῦσε τ ὅπλο, πεταμένο μέτρα μακριά, μέ τήν παλάμη ἀνοικτή στόν οὐρανό νά μεταγγίζει τήν τελευταία παράκληση. Τά νερά τοῦ Ἀώου συνέχισαν ἀμέριμνα τό δρόμο τους γιά τήν Ἀδριατική. Ἡ προέλαση ἔπρεπε νά συνεχιστεῖ πάραυτα. Τήν ἴδια μέρα ὁ στρατός μας μπῆκε τροπαιοφόρος στήν Πρεμετή κι ὕστερα στό Τεπελένι. Τό μέτωπο ἐξασφαλίστηκε. Ὅταν βγῆκαν τ ἀστέρια, ὁ Γιῶργος δέν μποροῦσε νά τά δεῖ. Δέν ξέρω ἄν σᾶς εἶπα μία ἀλήθεια μέ πολλά παραμύθια ἤ ἕνα παραμύθι μέ πολλές ἀλήθειες. Διηγήθηκα μία ἱστορία, πού ἐκπροσωπεῖ ἀρκετούς ἕλληνες στρατιῶτες πού πῆραν μέρος στό νικηφόρο ἔπος τοῦ 40. Ἴσως ὅμως νά μήν εἶναι ἡ πραγματική ἱστορία τοῦ Γιώργου. Γι αὐτόν δέν ξέρουμε πολλά. Δέν ξέρουμε τί δουλειά ἔκανε, ἄν εἶχε οἰκογένεια, μάνα ἤ ἀδέλφια νά τόν περιμένουν πίσω. Δέν ξέρουμε καν ἄν τό ὄνομά του εἶναι Γιῶργος. Αὐτό ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ οἱ οἰκο νο μί ες τους, τίς ὁποῖες μέ κό πο μά ζε ψαν. Λα ός πού πι στεύ ει ὅτι εἶναι πα ρα πλη ρο φο ρη μέ νος, ἀνε νη μέρω τος καί ὅτι σκο πί μως τόν κρα τοῦν στό σκο τά δι δέν ἔχει τή διά θε ση γιά θυ σί ες καί γιά ἐπί δει ξη κα τα νό η σης. Θά εἶναι χρή σι μο νά πιε σθοῦν μέ κά θε τρό πο οἱ Δη μόσιες Ὑπη ρεσί ες, οἱ ΔΕΚΟ καί οἱ Τρά πε ζες νά ἐλα φρύ νουν τή σκλη ρή πο λι τι κή πού ἀκο λου θοῦν καί νά ἄρουν ἤ νά ἀπο σύ ρουν προ σω ρι νά τά ἄδι κα μέ τρα καί τά ἀφό ρη τα βά ρη. Η ΔΕ Η πρέ πει νά παύ σει νά κό βει τό ρεῦμα σέ ὅσους δέν πλη ρώ νουν τό χα ρά τσι τῶν ἀκι νή των μα ζί μέ τόν λο γα ρια σμό τοῦ ρεύ μα τος καί τά Ἀνώ τα τα Δι καστή ριά μας πρέ πει νά ἐπι τα χύ νουν τή σχε τι κή ἀπό φασή τους με τά ἀπό τίς προ σφυ γές πού ἔχουν ὑπο βλη θεῖ. Οἱ Τρά πε ζες πρέ πει νά τό κα τα λά βουν μό νες τους ἤ ἄν δέν τό κα τα λάβουν νά πιε σθοῦν γιά νά τό κά νουν καί νά δώ σουν μεγα λύ τε ρη πε ρί ο δο χά ρι τος ἤ ἄν δε χθοῦν ἀπο μεί ω ση τῶν ποσῶν τά ὁποί α τούς χρω στοῦν οἱ δανει στές. Εἶναι πά ρα πολ λά τά νοι κο κυ ριά πού ἀδυνα τοῦν νά ξε πλη ρώ σουν τά δά νεια πού πῆραν γιά συ γκε κρι μένες ὑπαρ κτές ἀνάγκες. Ἄς μήν στεί λουν οἱ Τρα πε ζί τες αὐτούς τούς ἀνθρώ πους στήν ἀπό γνω ση καί σέ πι θα νές αὐτο κτο νί ες. Ἡ ἐπί δει ξη ἀνθρω πιᾶς καί ἐπιει κεί ας θά κάνει κα λό στήν κοι νω νι κή συ νο χή ἀλλά θά βελ τιώ σει τήν κοι νω νι κή εἰκό να τῶν Τρα πεζῶν. Ἄν δέν κά νουν μό νες τους οἱ Τράπε ζες τέ τοιες φι λάν θρω πες ρυθ μί σεις κιν δυνεύ ουν νά ὑπο χρε ω θοῦν ἀπό κά ποια δι κα στι κή ἀπό φαση ἤ ἀπό σχε τι κή νο μο θε σί α. Κα λύ τε ρα νά λά βουν ἀπό μό νες τους τήν πρω τοβου λί α. Τά ΜΜΕ ἄς εἶναι πιό προ σε κτι κά στόν τρό πο με τα δόσε ως πλη ρο φο ριῶν καί προ βλέ ψε ων. Ἡ τρο μο λα γνεί α καί ἡ συ νε χής ρο ή ἀπαι σιο δό ξων μη νυ μά των μπο ρεῖ προσω ρινά νά φέ ρει τη λε θέ α ση, ἀλλά τε λι κά βλά πτει τό κοινω νι κό σύ νο λο καί τό μέλ λον τῆς χώ ρας. Μέ ἀνθρώ πους χωρίς ἐλπί δα καί προ ο πτι κή ἤ μέ ἀνθρώ πους εὐρι σκομέ νους σέ πλή ρη σύγ χυ ση κα μί α οἰκο νομική ἀνά πτυ ξη καί ἀνά καμ ψη δέν εἶναι ἐφι κτή. Οἱ ἰδιο κτῆτες τῶν ΜΜΕ ἔχουν συμ φέ ρον νά καλ λιερ γη θεῖ ἡ κα τάλλη λη ψυ χο λογί α γιά κα λύ τε ρες ἡμέ ρες στό οἰκο νο μι κό καί κοι νω νι κό Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΩΛΕΝΗΣ ὅμως, πού ξέρουμε μέ βεβαιότητα εἶναι, ὅτι θυσίασε τή ζωή τοῦ ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος. Εἶναι ἕνας ἀπό τούς ἕλληνες ἥρωες πού ἔπεσαν στό πεδίο τῆς μάχης, ὑπερασπιζόμενοι τό δίκιο τῆς πατρίδας, ἐνάντια σέ κάθε λογική. Ὁ «Γιῶργος», βλέπετε, δέν εἶναι παρά ἕνα ἀνθρώπινο ὀστό. Μία ὠλένη ἀριστεροῦ χεριοῦ, πού βρέθηκε σπαρμένη στά ὑψώματα τῆς Πρεμετῆς, ἀφοῦ περίμενε ἐκεῖ γιά 70 χρόνια. Παραδόθηκε ἀπό ντόπιους σάν κειμήλιο τοῦ 40. Ὅμως τo λείψανο ἑνός ἥρωα δέν ἀξίζει νά γίνεται ἔκθεμα μουσείου. Τοῦ πρέπουν οἱ προσευχές τῆς ἐκκλησίας. Ἔτσι, ἡ ΣΦΕΒΑ τό παρέδωσε στόν πατέρα Ρωμανό, τόν ἱερέα τῆς Κλεισούρας. Ἐκεῖ, στήν ἐκκλησία τοῦ χωριοῦ, τήν ἀφιερωμένη στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου, φυλάσσονται τά ὀστᾶ τῶν ἑλλήνων στρατιωτῶν πού περισυλλέγονται, μέχρι νά ταυτοποιηθοῦν καί νά ἐπιτραπεῖ ἡ κανονική ταφή τους στό νέο στρατιωτικό κοιμητήριο. Ἐκεῖ ἀναπαύεται προσωρινά καί ἡ ὠλένη τοῦ «Γιώργου», πού μᾶλλον δέν τόν ἔλεγαν Γιῶργο, ἀλλά ἔτσι τόν ὀνόμασε ἡ ΣΦΕΒΑ γιατί κάπως ἔπρεπε νά τόν μνημονεύουμε. Στή Βόρειο Ἤπειρο σήμερα γίνεται μία ἀγωνιώδης προσπάθεια γιά τήν περισυλλογή τῶν ὀστῶν τῶν ἡρώων μας, πού ἄλλα βρίσκονται θαμμένα πρόχειρα στά πεδία τῶν μαχῶν κι ἄλλα ἄταφα, πεταμένα στίς ἀπόκρημνες χαράδρες. Ἕνας ἀγώνας δρόμου μέ δύο ἀμείλικτους ἀντίπαλους: τόν ἀνελέητο χρόνο -γιά συλλογή πληροφοριῶν ὅσο ζοῦν κάποιοι ἡλικιωμένοι πού θυμοῦνται- καί τίς -ἐχθρικές στό ἐγχείρημα- ἀλβανικές ἀρχές πού δέν κρύβουν τή δυσαρέσκειά τους 3σελ Κωνσταντῖνος Χολέβας Πολιτικός Ἐπιστήμων πε δί ο. Διό τι ἄν ἀρχί σει νά λει τουρ γεῖ ἡ ἀγο ρά τό τε θά ὑπάρ ξουν καί πε ρισ σό τε ρες δια φη μίσεις, ἀπό τίς ὁποῖες συ ντηροῦνται τά Μέ σα Μα ζικῆς Ἐνημε ρώ σε ως. Ἡ Παι δεί α ἑτοι μά ζει τά παι διά μας ὄχι μό νο γιά νά βροῦν ἕνα ἐπάγ γελ μα, ἀλλά καί γιά νά ἔχουν πλού σιο ψυ χι κό κό σμο καί νά γί νουν χρή σι μοι ἄνδρες καί γυναῖκες στήν κοι νω νί α. Τά βι βλί α, τά προγράμ μα τα, τά μη νύ μα τα πρέ πει νά γί νουν πε ρισ σό τερο ἐλπι δο φό ρα καί νά καλ λιερ γοῦν στούς νέ ους τήν ἐλπί δα γιά ἕνα κα λύ τερο αὔριο. Ἡ Νε ο ελ λη νι κή Λογο τε χνί α νά γί νει τό μά θη μα ἀπ ὅπου θά ἐφο δια σθοῦν τά Ἑλλη νό που λα μέ ὄμορ φες εἰκό νες στό μυα λό τους γιά νά κα ταπο λε μή σουν τή γενι κευ μέ νη μιζέ ρια. Γί αὐτό χρειά ζε ται νά ἀπο βλη θοῦν τά με λαγ χο λι κά κεί με να τά ὁποῖα δυ στυχῶς εἶναι πολ λά σέ ὅλες τίς βαθ μί δες. Δῶστε στά παι διά μας τούς με γά λους λο γο τέ χνες πού ὕμνη σαν τό φῶς τῆς Ἑλλά δος, τήν χριστια νι κή μας πί στη, τήν λε βεντιά καί τό φι λό τι μο πού ἐπι δει κνύ ουν οἱ Ἕλλη νες στά δύ σκο λα καί τήν πα ρα δοσια κή ἀλλη λεγ γύ η πρός τόν συ νάν θρω πο. Ἡ Ἱστο ρί α νά ἀξιο ποι η θεῖ γιά νά νιώ σουμε ὑπε ρή φα νοι γιά τή συ νέχεια τοῦ Ἑλλη νι σμοῦ. Γιὰ νὰ διδαχθοῦν τά Ἑλλη νό που λα ὅτι πε ρά σα με καί ἀπό δυσκολότερες πε ριό δους καί πα ρά ταῦτα ἐπι βιώ σα με. Τά Θρη σκευ τι κά νά ἀνα βα πτι σθοῦν στήν Ὀρθό δο ξη Χρι στια νι κή κλη ρο νο μιά, ἡ ὁποί α μᾶς θυ μίζει ὅτι πά ντα με τά τή Σταύ ρω ση ἀκο λου θεῖ ἡ Ἀνάστα ση. Ὅλα τά μα θή μα τα νά γί νουν ἀφορ μή γιά ἠθι κή καί πνευ μα τι κή ἀνά τα ση. Γιά νά μπο ρέ σει ἡ νέ α γε νιά νά διορ θώ σει τά λά θη τῆς δικῆς μας γε νιᾶς, αὐτά πού ὁδή γη σαν στήν κρί ση. Ἄς προ σπα θήσει ὁ κα θέ νας μας νά φα νεῖ πιό δυ να τός καί νά με τα δώ σει μί α στα γό να ἐλπί δας στούς δι πλα νούς του. Εἴμα στε Ἕλλη νες. Δι καιού μα στε νά παίρ νου με δύνα μη ἀπό τό πα ρελ θόν μας καί νά σχε διά ζου με ἕνα καλύ τε ρο μέλ λον. Διό τι μᾶς ἀξί ζει. Εἴμα στε Ἕλλη νες καί ἔχου με μί α τε ράστια πνευ μα τι κή κληρονομιά καί τόν θη σαυ ρό τῆς Ὀρθό δο ξης Πί στης, ὥστε νά μήν γα ντζωνό μα στε μό νο στά ὑλι κά. Ἔχου με στά γο νί διά μας τήν ὑπο μο νή καί τήν ἐπι μο νή. Καί θά τά κα τα φέ ρου με! γιά τήν προσπάθεια καί δέν χάνουν εὐκαιρία νά βάζουν ἐμπόδια. Σίγουρα ἀπορεῖτε γιατί ἀπ ὅλες τίς ἔνδοξες ἱστορίες ἡρωισμοῦ αὐτοῦ τοῦ ἔπους διάλεξα τήν ἱστορία μίας ὠλένης. Μίας ὠλένης ἀπό ἕνα χέρι ἀριστερό, πού βρέθηκε κάπου στήν Πρεμετή. Στὶς μέρες μας δίνεται ἡ ἐντύπωση πώς, γιά τούς σύγχρονους ἕλληνες τό ἔπος αὐτό ἔχει πάρει τίς διαστάσεις μύθου, δηλαδή ἐξωπραγματικοῦ, ἐνῶ στήν καλύτερη περίπτωση θεωρεῖται μία ἱστορία ἔνδοξη μέν, πού ὡστόσο, ἔχει τελειώσει πρό πολλοῦ. Ὅμως ὄχι. Τό ἔπος τοῦ 40 δέν εἶναι ἕνα παραμύθι μέ ἥρωες καί δράκους. Εἶναι ἀληθινό καί σύγχρονο, ὅσο καί μεῖς. Οὔτε εἶναι μία ἱστορία αὐτοτελής. Εἶναι ἕνα φωτεινό ἀπόσπασμα μίας ἱστορίας πού ἄρχισε πολύ πιό πρίν καί παραμένει ἀτέλειωτη, σάν τόν ἀτέλειωτο σκελετό τοῦ Γιώργου. Πρόκειται γιά τήν τρίτη καί πιό πρόσφατη ἀπελευθέρωση τῆς Βορείου Ἠπείρου, πού, παρ ὄλ αὐτά, ἐξακολουθεῖ νά μένει σκλαβωμένη. Γιά τά ὑπόλοιπα ὀστᾶ τοῦ Γιώργου δέν ξέρουμε τίποτε κι ἴσως νά μήν μπορέσουμε ποτέ νά κάνουμε κάτι. Ὁ Θεός ξέρει ποῦ βρίσκονται καί περιμένουν τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Ἀλλά τήν ἀτέλειωτη καί θλιβερή ἱστορία τῆς Βορείου Ἠπείρου, ὁ ἴδιος Θεός τήν ἔχει ἐναποθέσει στά δικά μας χέρια, ἡμῶν τῶν ἀτελῶν, ἀκόμα κι ἄν κρατᾶ τό τέλος γιά τόν ἑαυτό Του. Ἴσως στήν προσπάθεια νά κεντρίσω τό ἐνδιαφέρον μέ μία παραδοξότητα, σᾶς ἔκανα νά χάσετε τό νόημα. Γιά ὀστᾶ ἡρώων πού εἶναι ἀκόμα πεταμένα καί γιά Βόρειο Ἤπειρο, πού παραμένει ἀλύτρωτη, ἤθελα νά σᾶς πῶ. Π.Γ.Π vor.vima@imdpk.gr

4 4σελ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΜΑΡΤΙΟΣ 2012 Ἀποθρασύνθηκαν οἱ «Τσάμηδες» καί τώρα χτίζουν μνημεῖο γενοκτονίας! Τά σχέδιά τους ἐνισχύουν καί τά ἀλβανικά κόμματα Οἱ αὐτοαποκαλούμενοι «Τσάμηδες» μᾶλλον ἔχουν ξεπεράσει κάθε ὅριο πρόκλησης σέ βάρος τῆς Ἑλλάδας. Ἀνεξάρτητα ἀπό τό ἄν οἱ διεκδικήσεις τους εἶναι ἱστορικά ἀνεδαφικές, ὡστόσο στόν διεθνῆ παράγοντα δημιουργοῦνται ἐσφαλμένες ἐντυπώσεις. Ξεκινοῦν τή διαδικασία γιά νά στήσουν μνημεῖο τῆς «γενοκτονίας» τους ἀπό τούς Ἕλληνες στό χωριό Κλογκέρι τῶν Ἁγίων Σαράντα. Χρειάζονται 1 ἐκ. εὐρώ, ἀφοῦ τό μνημεῖο, ὅπως τονίζουν, θά εἶναι μεγαλοπρεπές, καί ἄρχισαν νά μαζεύουν λεφτά. Μάλιστα τέτοιο εἶναι τό θράσος τους - γιατί περί θράσους πρόκειται - πού ζητᾶνε χρήματα καί ἀπό κατοίκους τῆς Θεσπρωτίας, τῆς «Τσαμουριᾶς», ὅπως αὐτοί τήν ἀποκαλοῦν! Ἔρανος παντοῦ Ἐκτός ἀπό τήν ἀλβανική κυβέρνηση, πού θά χρηματοδοτήσει τήν ἀνέγερση τοῦ μνημείου, οἱ «Τσάμηδες» ἀναζητοῦν οἰκονομική ἐνίσχυση στήν Ἑλλάδα, στό Κόσοβο καί στά Σκόπια. Πολιτικοί κύκλοι στήν Ἀλβανία, τόσο ἀπό τό δεξιό κυβερνητικό κόμμα τοῦ Σαλί Μπερίσα, ὅσο καί ἀπό τό σοσιαλιστικό τοῦ Ἔντι Ράμα, σχολιάζουν ὅτι εἶναι δικαίωμά τους! Σαφῶς καί εἶναι... Ὅμως ὅταν ἕνα μνημεῖο κατασκευάζεται πάνω σέ ψέματα, δέν μπορεῖ νά δημιουργήσει ἱστορικό τετελεσμένο. Πότε, ποῦ καί ἀπό ποιόν σφαγιάστηκαν «Τσάμηδες»; Ἀντίθετα τά ἐγκλήματα τῶν ἴδιων στή Θεσπρωτία κατά τήν περίοδο τῆς Κατοχῆς, ἀλλά καί νωρίτερα, ἀποτελοῦν ἀκόμη ἀνοιχτές πληγές. Καί οἱ ἡγέτες τους στήν Ἀλβανία πρέπει νά καταλάβουν ὅτι μέ ἀπροκάλυπτα ἐξτρεμιστικές ἐνέργειες δέν κερδίζουν τίποτε ἐπί τῆς οὐσίας, πέρα ἀπό κάποιες ψήφους. Τό μόνο, δηλαδή, πού καταφέρνουν εἶναι νά ἐνισχύονται στό ἐσωτερικό κομματικό παιχνίδι τῆς Ἀλβανίας... Κάτι πού φαίνεται ὅτι τούς ἐνδιαφέρει... Ἡ ἀλήθεια Οἱ «Τσάμηδες» συνεργάσθηκαν μέ τούς Ἰταλούς καί τούς Γερμανούς κατακτητές. Τόν Ἰούλιο τοῦ 1942, ὑπό τήν καθοδήγηση τοῦ J. Dino, γαμπροῦ τοῦ τότε Ἀλβανοῦ πρωθυπουργοῦ S. Verlatsi, οἱ Τσάμηδες συγκρότησαν τήν K.S.I.L.I.A. («Ἀλβανικό Σύστημα Πολιτικῆς Διοικήσεως») μέ 14 τάγματα, ἔχοντας ὡς κύριο στόχο τους τήν ἐξολόθρευση τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ στήν περιοχή τῆς Θεσπρωτίας, Μετά τή συνθηκολόγηση τῶν Ἰταλῶν τό 1943, οἱ «Τσάμηδες» πέρασαν στό στρατόπεδο τῶν Γερμανῶν. Ὀργανώθηκε ἕνα εἰδικό στρατιωτικό τμῆμα τῶν «Τσάμηδων» μέ γερμανικές στολές. Στήν ἐφημερίδα τῶν Τιράνων Bashkimi i Kombit ( ) δημοσιεύθηκαν οἱ κοινές ἐνέργειες τῶν «Τσάμηδων» μέ τούς Ναζί τό Φεβρουάριο τοῦ 1944, πού εἶχαν ὡς τραγικό ἀποτέλεσμα τήν πυρπόληση σπιτιῶν καί τή δημιουργία προσφύγων. Μετά τήν ἀποχώρηση τῶν Γερμανῶν, οἱ «Τσάμηδες» συναισθανόμενοι τίς συνέπειες ἀπό τήν συμπεριφορά τους στή διάρκεια τῆς Κατοχῆς, ἀναζήτησαν προστασία στήν Ἀλβανία ἄτομα ἐγκατέλειψαν τήν Ἑλλάδα, ἐνῶ μέ βάση τά στοιχεῖα τῆς ἀπογραφῆς τῆς 7/4/1951, εἶχαν παραμείνει στήν Ἑλλάδα 123 «Τσάμηδες». Μετά τήν ἀποχώρησή τους κατηγορήθηκαν γιά ἀξιόποινες πράξεις καί γιά συνεργασία μέ τίς κατοχικές δυνάμεις. Τό Εἰδικό Δικαστήριο Δοσίλογων τῶν Ἰωαννίνων, ἐξέδωσε μέχρι τό 1948, χίλιες ἑπτακόσιες καί πλέον καταδικαστικές ἀποφάσεις εἰς βάρος τῶν «Τσάμηδων», μέ ποινή γιά πολλούς ἐξ αὐτῶν τό θάνατο. Στή συνέχεια πραγματοποιήθηκε ἡ ἀπαλλοτρίωση καί διανομή τῶν περιουσιῶν τῶν «Τσάμηδων», ἡ ὁποία ἐπεβλήθη ἀπό τήν ἀνάγκη ἐποικισμοῦ τῶν περιοχῶν, ἐνῶ ὑλοποιήθηκε καί ἡ διαδικασία γιά τήν ἀφαίρεση τῆς ἰθαγένειας. Κατά τή διάρκεια τῆς διακυβέρνησης τῆς Ἀλβανίας ἀπό τούς Χότζα καί Ἀλία τό ζήτημα τῶν «Τσάμηδων» πέρασε οὐσιαστικά στό περιθώριο. Εἶναι μάλιστα χαρακτηριστικό ὅτι ὁ Χότζα τούς ἀ ν τ ι μ ε τ ώ π ι σ ε στήν ἀρχή πού κατέφυγαν στήν Ἀλβανία μέ δυσπιστία, ἀφοῦ θ ε ω ρ ή θ η κ α ν συνεργάτες τῶν Ἰταλῶν καί γι αὐτό ἕνα μέρος τους μετακινήθηκε πρὸς τὰ βόρεια τῆς χώρας, στό Δυρράχιο, στό Φίερι καί τήν Αὐλώνα. Μετά ἀπό ὅλο αὐτό τό διάστημα τῆς σιωπῆς γύρω ἀπό τούς «Τσάμηδες», μέ τήν πτώση τοῦ κομμουνισμοῦ στήν Ἀλβανία τό 1991, τό ζήτημά τους ἐπανῆλθε στήν ἐπικαιρότητα καί παραμένει ἕνα πρόβλημα, πού ἀνακύπτει συχνά. Συνθήματα ὑπέρ τῆς Τσαμουριᾶς σέ ἐγκαταλελειμμένο κτήριο στήν περιοχή τῆς Μουζίνας στή Βόρειο Ἤπειρο. Γιατί συνεχίζονται οἱ ἀλβανικές προκλήσεις; Κωνσταντῖνος Χολέβας - Πολιτικός Ἐπιστήμων Μπο ρεῖ ἡ προ σο χή μας νά εἶναι στραμ μέ νη κυ ρί ως στά οἰκο νομι κά καί πο λι τι κά θέ μα τα τῆς ἐσω τε ρικῆς ἐπι και ρό τη τος, κα λό εἶναι ὅμως νά προ σέ χου με τί γί νε ται στόν βαλ κα νι κό πε ρί γυ ρό μας. Κά ποιοι γεί το νες δεί χνουν δια θέ σεις κά θε ἄλλο πα ρά φι λι κές καί ἀξί ζει νά ἀνα ρωτη θοῦμε ποῦ τό πά νε. Ὁ ἀλβα νι κός ἐθνι κι σμός πρέ πει νά προ σε χθεῖ διό τι ἐμφα νί ζει ἐξάρ σεις καί ἐπι κίν δυ να ἀνθελ λη νι κές τάσεις. Ἡ ἑλλη νι κή ἐξω τε ρι κή πο λι τι κή ἐπι χει ρεῖ διαρ κῶς νά κα τευ νά σει αὐτά τά φαι νό με να δεί χνο ντας διαλ λα κτι κό τη τα, ὅμως ἀπό θρα σεῖς γεί το νες αὐτή ἡ στά ση μας ἑρμη νεύ ε ται ὡς ἀδυ να μί α καί ἔτσι ἀποθρασύ νο νται πε ρισ σό τε ρο. Τρί α γε γο νό τα κα τα γρά φει ἡ πρό σφα τη ἐπι και ρό τη τα: Στήν ἀλβα νική κυ βέρ νη ση εἰσῆλθαν ὡς Ὑπουρ γοί δύ ο στε λέ χη Τσά μι κων ὀργα νώσε ων μέ ἔντο νο ἀνθελ λη νι κό ὕφος. Οἱ Μου σουλ μά νοι Τσά μη δες ἔδρασαν κα τά τήν ἰτα λο γερ μα νι κή κα το χή ὡς συ νερ γά τες τῶν κα τα κτητῶν στή Θε σπρω τί α καί κα τα δι κά σθη καν ἀπό τό Δικα στή ριο Δοσιλόγων Ἰω αν νί νων μέ δή μευ ση τῶν πε ριουσιῶν τους. Σή με ρα οἱ ἀπό γο νοί τους ζοῦν στήν Ἀλβα νί α καί διεκ δι κοῦν τά πά ντα ἀπό τήν Ἑλλά δα. Ξε κι νοῦν ἀπό τήν ἐπι στρο φή τῶν πε ριου σιῶν καί φθά νουν μέ χρι τήν ἀπαί τη ση νά πα ρα χω ρη θεῖ ἡ Ἤπει ρος στήν Ἀλβα νί α. Τσα μου ριά ὀνομά ζουν τή Θε σπρω τί α, ἡ δέ προ πα γάν δα τους δια χέ ε ται σέ ὅλα τά ἀλβα νι κά κόμ ματα. Δεύ τε ρον. Σέ πο δο σφαι ρικό ἀγώνα με τα ξύ τῆς ὁμάδας τῶν Ἁγί ων Σα ρά ντα καί ἐκεί νης τῆς Χειμάρρας, οἱ Χει μαρ ριῶτες, πού ἀνή κουν στήν ἑλλη νι κή ἐθνι κή κοινό τη τα, δέ χθη καν ὕβρεις, προ πη λα κι σμούς καί ἔντο να ἀνθελ λη νι κά συνθή ματα. Στήν κερ κί δα κυ ριαρ χοῦσε μί α με γά λη ἀλβα νι κή ση μαί α καί ἀφί σες τοῦ Ἀπε λευ θε ρω τι κοῦ Στρατοῦ τοῦ Κοσ σό βου, τοῦ γνω στοῦ UCK. Ἡ ἀνα φο ρά σέ αὐτά τά ἀρχι κά ἴσως ἔγι νε ἐπί τη δες γιά νά λει τουρ γή σει ὡς ἀπειλή. Ὅτι δη λα δή τό ἑπό με νο βῆμα τοῦ ἀνθελ λη νι σμοῦ θά εἶναι ἡ ἵδρυ ση τοῦ UCC, τοῦ Ἀπε λευθε ρω τι κοῦ Στρα τοῦ τῆς Τσα μου ριᾶς. Συν θή ματα μέ αὐτά τά ἀρχι κά ἔχουν ἀνα γρα φεῖ κα τά και ρούς στήν Κό νι τσα καί σέ ἄλλες ἑλλη νι κές πό λεις. Τό τρί το γε γο νός δέν ἀφορᾶ τίς ἑλλη νο αλ βα νι κές σχέ σεις, ἀλλά τόν εὐρύ τε ρο ἀλβα νι κό ἀλυ τρω τι σμό. Ἡ ἐθνι κι στι κή ὀργά νω ση «κόκ κι νο καί μαῦρο» πού ἐμπνέ ε ται ἀπό τά χρώ μα τα τῆς ἀλβα νικῆς ση μαί ας σέ συ νερ γα σί α μέ ἄλλα σω μα τεῖα ἑτοι μά ζο νται νά διορ γα νώ σουν διαδή λω ση στά Τί ρα να μέ αἴτη μα νά ἑνω θοῦν μέ τήν Ἀλβα νί α οἱ ἀλβανι κοί πλη θυ σμοί τῶν Σκο πίων καί τά ἀντί στοι χα ἐδά φη. Ὁ ἀλβα νι κός ἀλυ τρω τι σμός μέ βά ση τό Ἐθνι κό Δόγ μα ὅπου ἐξέ δω σε τό 1997 ἡ Ἀκα δη μί α Ἐπι στημῶν διεκ δι κεῖ ἐδά φη ἀπό τά Σκό πια, τό Μαυ ρο βού νιο καί τή Σερ βί α, ἐνῶ ἀπό τήν Ἑλλά δα διεκ δι κεῖ τά «δι καιώ μα τα» τῶν Τσά μη δων καί τήν ἀνα γνώ ρι ση τῶν με τα να στῶν ὡς νό μι μης μειο νότη τας στή χώ ρα μας. Ἡ ἀπα ρά δε κτη πο λι τι κή τῶν δῆθεν προ ο δευ τικῶν στόν τομέ α τῆς με τα νά στευ σης καί ὁ ὑπό κα τάρ γη ση Νό μος Ρα γκούση πε ρί ἰθα γε νεί ας ἀνοί γουν πα ρά θυ ρο γιά τήν προ ώ θη ση τῶν ἐπι κιν δύνων ἀλβα νικῶν σχε δί ων στήν πα τρίδα μας. Δέν πρέ πει σέ κα μί α πε ρί πτω ση νά ἀνε χθοῦμε τή δη μιουρ γί α μειονο τι κοῦ ζη τή μα τος εἰς βά ρος τῆς ἐσω τε ρικῆς μας ἠρε μί ας καί τῆς ἐδα φικῆς μας ἀκε ραιό τη τας. Φυ σι κά οἱ Ἀλβα νοί ἐργα ζό με νοι δέν εἶναι ὅλοι ὕπο πτοι ἤ πα ρα βα τι κοί, ἀλλά κα λύ τε ρα νά φυλᾶμε τά ροῦχα μας. Νά μήν δο θεῖ ἡ ἑλλη νι κή ἰθα γέ νεια οὔτε τό δι καί ω μα ψήφου σέ Ἀλβα νούς πού ζοῦν στή χώ ρα μας. Φτά νει πιά μέ τίς ὑπο χω ρήσεις στό ὄνο μα τῆς πολυ πο λι τι σμι κό τη τας. Ὅλα τά εὐρω πα ϊ κά κρά τη κα ταρ γοῦν τήν πο λυ πο λι τι σμι κή αὐτα πά τη καί προ στα τεύ ουν τή ἐθνική τους ἀσφά λεια. Ἐμεῖς θά εἴμα στε ἡ μό νη εὐρω πα ϊ κή χώ ρα πού θά μέ νει πα ρα δο μέ νη στίς ἐγκλη μα τι κές ἀφέ λειες κά ποιων ἀπρο σγεί ω των κουλ του ριά ρη δων πού ρί χνουν νε ρό στόν μύ λο τοῦ ἀλυ τρω τι σμοῦ τῶν γει το νικῶν λαῶν; Οἱ Ἀμε ρι κα νοί ἄνοι ξαν τόν ἀσκό τοῦ Αἰό λου ἐνθαρ ρύνο ντας τήν ἀπό σχι ση τῶν Ἀλβανῶν τοῦ Κοσ σό βου ἀπό τή Σερ βί α. Ἄς μήν εἴμα στε ἐμεῖς τό ἑπό με νο θύ μα. Ἀπαι τεῖται πυγ μή καί ἀπο φα σι στι κό τη τα. site:

5 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΜΑΡΤΙΟΣ σελ ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ, ΚΑΤΩ Η Ε.Ε. Γράφει ὁ Γεώργιος Ζάβαλης Τὸ ὅτι ἡ Χώρα μας τελεῖ ὑπό κα το χή εἶναι γε γονός πα σί δη λο. Αὐτό βέ βαια δέν συμ βαί νει γιά πρώτη φο ρά. Ἀπ τήν ἀρχαιό τη τα ἕως σή με ρα πολ λοί λα οί ἔχουν κα τα κτή σει τήν πα τρί δα μας. Ὅλοι τους, ὅμως, ἀργὰ ἤ γρήγορα, ἡττή θη καν καί ἀπο χώ ρη σαν ἀπ αὐτήν μέ σκυμ μέ νο τό κε φά λι. Ὁ τω ρι νός κα τα κτη τής τῆς Ἑλλά δος ὀνο μά ζε ται Εὐρω πα ϊ κή Ἕνω ση. Τί εἶναι ὅμως ἡ Ε.Ε.; Η Ε.Ε. εἶναι ἕνα κρά τος πού ἡ δύ να μή του ξε περ νᾶ τήν δύ να μη τῶν κρατῶν μελῶν του. Ἕνα κράτος ἀντε θνι κό, πού οἱ δη μιουρ γοί καί οἱ ἡγέ τες του ἔχουν ὡς στό χο τήν διά λυ ση τῶν ἐθνικῶν κρατῶν στήν Εὐρώ πη. Ἕνα κρά τος ἀντιχρι στια νι κό, πρό δρο μος τῆς κυβέρ νη σης τοῦ Ἀντι χρί στου. Ἐν τέ λει ἕνα κρά τος στό ἅρμα τοῦ ὁποί ου δέ θη κε ἡ χώ ρα μας χω ρίς τήν ἔγκρι ση τῶν πο λιτῶν της. Ποιοί ὅμως εὐθύ νο νται γιά τό ἔγκλη μα τῆς ἔντα ξης καί πα ρα μονῆς μας σ αὐτό τό κρά τος ; Ἀρχι κά ὅσοι ὑπέ γρα ψαν τήν εἴσο δό μας στήν Ε.Ο.Κ. καί ὅσοι κυ βέρ νησαν τόν τό πο μας ἀπ τό 1981 ἕως σή με ρα. Ἀκό μα ὅσοι θέ λουν νά αἰσθα νόμα στε πε ρισσό τε ρο Εὐρω παῖοι πα ρά Ἕλλη νες. Ἐπί σης ὅσοι δια μόρφωσαν τό ἐκπαι δευ τι κό μας σύ στη μα μέ τέ τοιο τρόπο, ὥστε τά ἑλλη νό πουλα νά δι δά σκο νται πιό πο λύ τίς γλῶσσες, τά ἤθη, τά ἔθι μα καί τήν ἱστορί α τῶν ξέ νων πα ρά τῶν προ γό νων τους. Τέ λος ὅσοι ὑπο στη ρί ζουν ἀκόμα καί σή με ρα πώς μᾶς συμ φέ ρει ν ἀνή κου με στήν Ε.Ε.. Ἰσχύ ει ὅμως αὐτή ἡ ἄπο ψη; Εἶναι συμ φέ ρον γιά μας, τό νά εἶναι ἡ Ἑλλά δα μέ λος τῆς Ε.Ε.; Σί γου ρα ὄχι, κι αὐτό μπο ρεῖ ν ἀπο δει χθεῖ πο λύ εὔκολα. Ἄς ἀνα ρω τη θοῦμε. Μή πως μέ τήν ἔντα ξή μας σ αὐτό τό κρά τος ἀνα χαι τί στη κε ἡ ἐπι θε τι κό τη τα τῶν Τούρ κων, τῶν Ἀλβανῶν καί τῶν Σκο πιανῶν ἐνα ντί ον μας; Μή πως ἐπι λύ θηκαν ἐκκρεμῆ ζη τή μα τα ὅπως τό Βορειο η πει ρω τι κό καί τό Κυ πριακό; Μή πως ὡς χώ ρα κι ὡς ἔθνος κά να με βή ματα προ ό δου; Ἡ ἀνεργί α, τά συσ σί τια, ἡ με τα νά στευση, τά κλει στά σχο λεῖα, νο σο κομεῖα καί στρα τό πε δα δη λώ νουν πώς ὄχι μό νο δέν προ ο δεύ σα με ἀλλά ὅτι ὀπι σθο δρο μή σα με. Ἰδού λοι πόν ποῦ μᾶς ἔφερε ἡ «Ἑνω μέ νη Εὐρώ πη». Στό χεῖλος τοῦ γκρε μοῦ! Τό σχέ διο ὅμως τῶν ἀνθελ λή νων τῆς Ε.Ε. δέν στα ματᾶ ἐδῶ. Ἀφοῦ ὁδη γή σουν τήν Ἑλλά δα καί τούς Ἕλλη νες σέ πλή ρη οἰκο νο μι κή ἐξα θλί ω ση, τό τε εἶναι πού θά μᾶς χτυ πή σουν στά ἐθνι κά μας θέ μα τα. 1ον) Ἀνα γνω ρί ζο ντας ὡς τουρ κι κή τήν μου σουλ μα νι κή μειο νό τη τα τῆς Δυ τικῆς Θρά κης. 2ον) Ἀνα γνω ρί ζο ντας τά Σκό πια ὡς «Δημο κρατί α τῆς Μα κε δο νί ας» καί τούς ἐλα χί στους σλαβό φω νους κα τοί κους τοῦ νο μοῦ Φλω ρί νης ὡς μα κε δο νι κή μειο νό τη τα. 3ον) Ἐπα να φέ ρο ντας στό προ σκή νιο τό «σχέ διο Ἀνᾶν», ἤ κά τι πα ρόμοιο, γιά τήν Κύ προ καί 4ον) Ὑπο στη ρί ζο ντας, εἰς βά ρος τῆς Ἑλλά δος φυ σι κά, τά ἄδι κα αἰτή ματα τῶν Τσά μη δων. Ἄν τε λι κά φθά σουν τά πράγ μα τα μέ χρι ἐκεῖ, ὅλοι ἀνε ξαι ρέ τως θά πρέ πει νά συ σπει ρω θοῦμε, νά ὀργα νωθοῦμε καί ν ἀντι δρά σου με. Κά ποιοι βέ βαια θά φέ ρουν ἀντιρ ρή σεις καί θά ποῦν. «Ἐμεῖς θά σώ σου με τήν κα τάστα ση; Ἀκό μα κι ἄν δια δη λώ σου με, ποιός θά μᾶς ἀκούσει;». Ἡ ἀπά ντη ση εἶναι ἁπλή. ΘΑ ΜΑΣ Α ΚΟΥ ΣΕΙ Ο ΘΕ- ΟΣ! Ὅπως ἄκουσε τά ἑκα τομ μύ ρια τῶν Ἑλλή νων στίς ἀρχές τῆς δε κα ε τί ας τοῦ 90 πού βρο ντο φώ να ξαν πώς ἡ Μα κε δο νί α εἶναι ἑλλη νι κή, ὅπως ἄκου σε τίς χι λιά δες τῶν Ἑλλή νων πού ἀντέ δρα σαν στά σχέ δια τῆς κυ βέρνη σης γιά τήν ἐπι βο λή τῆς «Κάρ τας τοῦ Πο λί τη», ἔτσι θά μᾶς ἀκού σει καί πά λι, ἀκό μα κι ἄν εἴμα στε λί γοι. Ὁπό τε δέν χρειά ζε ται κα τή φεια καί ἀπαι σιο δο ξί α. Αὐτό πού χρειά ζε ται αὐτή τήν στιγ μή εἶναι ἀγά πη πρός τήν πα τρί δα, ἀγω νι στι κό πνεῦμα καί κυ ρί ως πί στη στόν Θε ό, ὁ Ὁποῖος ὄχι μό νο θά βγά λει τήν χώ ρα μας ἀπ τό τέλμα, ἀλλά καί θ ἀνα δεί ξει πα γκο σμί ως τήν ἀξί α της. Ὅσο γιά τήν Εὐρω πα ϊ κή Ἕνω ση, αὐτή θά ἔχει τήν τύ χη ὅλων τῶν ἀντι χρι στια νικῶν αὐτο κρα το ριῶν. Δη λα δή θά κα ταρ ρεύ σει καί θά δια λυ θεῖ. Ἀμήν. Ἡ μεγάλη εὐκαιρία γιά τήν Ἑλληνική Γλῶσσα καί Παιδεία στή Βόρειο Ἤπειρο. Τό 2014 ἡ Σκω τί α θά ἀπο φα σί σει σέ δη μο ψή φισμα τήν ἀνεξαρ τη το ποί η σή της ἀπό τό Ἡνωμέ νο Βα σί λειο. Με τά ἀπό τρια κό σια καί πλέ ον χρό νια θά ζή σει τήν αὐτο διά θε ση, ὄνει ρο καί ὑπέρ τατο δι καί ω μα τοῦ κά θε λα οῦ. Ὁ ἀντί πα λός της ἰδιαί τερα σκλη ρός, ἡ ἀγγλι κή διπλω μα τί α πού ὀνο μά ζει τόν κυ νι σμό, φλέγμα, καί τή δο λιό τη τα, ἐπι δε ξιότη τα. Πι κρή πεῖρα ἔχει καί ὁ Ἑλλη νι σμός καί ἰδιαί τε ρα αὐτός τῆς Κύ πρου καί τῆς Βο ρεί ου Ἠπεί ρου. Ἐνῶ ἡ Βρε τα νι κή κυ βέρ νηση δια βε βαί ωνε ὅτι καί οἱ δύ ο μαρ τυ ρι κές περιο χές θά γνώ ρι ζαν μέ τή λή ξη τοῦ Δευτέ ρου Πα γκο σμί ου Πο λέ μου τήν Ἐλευ θε ρί α καί τήν Ἕνω ση μέ τήν Ἑλλά δα, πα ρα σκη νια κά τίς κα ταδί κα ζαν στήν ὑπο δού λωση καί στή βαρ βα ρό τητα. Μά λιστα τό ἔγκλη μα ἦταν κα λά προ σχε διασμέ νο καί δέν προ έ κυψε με τά τά τραγι κά γεγο νό τα τοῦ Ἤδη τό δί μη νο Νο εμβρί ου-δε κεμ βρί ου 1941 Δίγλωσση πινακίδα στή Σκωτία. οἱ ἑλληνο βρε τα νι κές σχέ σεις ἐντά θη καν μέ ἀφορ μή τή λο γο κρι σί α μί ας ἐκπο μπῆς τοῦ ὑφυ πουρ γοῦ Τύπου Ἀνδρέ α Μι χα λό που λου στό B.B.C. (!) στίς , γιά τήν πρώ τη ἐπέ τειο ἀπε λευ θέ ρω σης τῆς Κο ρυ τσᾶς, ἀπό τήν ὁποί α διε γρά φη ἡ πα ρά γρα φος ὅπου ἡ Βό ρειος Ἤπει ρος ἀνα φε ρό ταν ὡς «ἑλλη νι κή πε ριο χή»! (Βλ. Πε ριο δι κό «Ἱστο ρί α-πά πυ ρος», τ.519, Σε πτ.2011). Καί ὅμως σή με ρα οἱ Βο ρειο η πειρῶτες ὑπερ τεροῦν σέ σχέ ση μέ τούς Σκώ τους σέ κά τι πο λύ βασι κό: Οἱ λα οί τῶν πε ριοχῶν πού κα τα κτή θη καν ἀπό τούς Ἄγγλους (Σκω τί α, Οὐα λί α, Ἰρλαν δί α) ἔχα σαν τή γλώσ σα τους, τή Γαελική, καί υἱο θέ τη σαν σχε δόν ἐξο λο κλή ρου τήν Ἀγγλική. Βέ βαια γί νο νται προ σπά θειες γιά τή διδα σκα λί α τῆς γλώσ σας στή νέ α γε νιά. Ἔτσι ἀπό τούς 24(!) μα θη τές πού σπού δα ζαν Γα ε λι κά στά σχο λεῖα πρίν δύ ο Γράφει ὁ Δήμ. Πέτκος δε κα ετί ες, ξε περ νοῦν τώ ρα τίς δύ ο χι λιά δες ἀλλά καί πά λι ἀπο τελοῦν μό νο τό 0,4% τοῦ μα θη τι κοῦ πλη θυ σμοῦ τῆς Σκω τί ας. Ἀντι θέ τως στή Βόρειο Ἤπει ρο ἡ ἑλλη νι κή γλώσ σα κυ ριαρ χεῖ καί κατα νο εῖται ἀπό τήν πλειο ψη φί α τῶν νέ ων. Βέ βαια στό ἐπίπεδο τῆς ἐπίσημης δι δα σκα λί ας της βρι σκό μα στε ἀκό μα στήν ἐπο χή τοῦ Χό τζα. Ὅμως τά Φρο ντι στή ρια καί τά με τέ πει τα ἐξαι ρε τι κά σχο λεῖα πού δη μιουρ γή θη καν καί λει τουργοῦν χά ρη στόν ἀγώ να κά ποιων ἡρω ικῶν μορ φῶν, ἡ πα ρα μο νή καί φοί τη ση σέ σχο λεῖα στήν ἐλεύ θε ρη Ἑλλά δα καί κυ ρί ως ἡ ἀγά πη γιά τήν ἑλλη νι κή γλώσ σα ὁδή γη σαν στό θαυ μα στό αὐτό ἀποτέ λε σμα πού κά νει τήν εὐθύ νη γιά τήν ἀπου σί α τῆς Ἑλλη νικῆς στά δημό σια σχο λεῖα ἐκτός μειο νο τικῶν ζωνῶν, σκαν δα λώδη. Τή στιγ μή μάλι στα πού ἀκό μα καί οἱ με τα νά στες στήν Ἑλλά δα ἔχουν κα τα φέ ρει μέ εὐρω πα ϊ κά χρή ματα καί «δια πο λι τι σμι κά» προ γράμ μα τα νά δι δά σκονται οἱ γλῶσσες τους καί με τα ξύ αὐτῶν καί ἡ Ἀλβα νική, σέ ἑλλη νι κά δημό σια δη μο τι κά καί γυ μνά σια ἀπό τή Θεσ σα λο νί κη ἕως τήν Κρή τη. Σή με ρα πού γιά πρώ τη φο ρά με τά ἀπό δεκα ε τί ες οἱ νέ οι μας ἐπι στρέ φουν στή Βό ρειο Ἤπει ρο, πού ὑπάρ χει πλειά δα ἀποφοί των ἀπό ἑλλη νι κά πα νε πι στή μια καί πού ἡ ἑλλη νο φωνί α ἔχει φτάσει στά ὑψη λό τε ρα πο σο στά της, ἀπο τε λεῖ ἱστο ρι κή εὐκαι ρί α γιά τήν Ἑλλη νι κή Παι δεί α. Ὑπο χρέ ω ση τοῦ κά θε συλ λό γου, τοῦ κά θε φο ρέ α ἐκπαί δευ σης καί τοῦ κά θε ἐκπαιδευ τι κοῦ νά συμ βά λει στό ἄνοιγ μα περισ σο τέρων σχο λεί ων ὅπου θά δι δά σκε ται ἡ ἑλλη νι κή γλώσ σα καί ἱστο ρί α. Οἱ κυ βερ νή σεις σέ Ἑλλά δα καί Κύ προ, ἡ ὁμο γένεια τοῦ ἐξω τε ρι κοῦ καί κυ ρί ως οἱ ἴδιοι οἱ Βο ρειο η πειρῶτες νά κα τα δεί ξουν στούς Ἀλβα νούς ἰθύ νο ντες ὅτι ὁ σε βα σμός τῆς γλώσ σας καί τῆς παιδεί ας τῆς Ἐθνικῆς Ἑλλη νικῆς Μειο νό τη τας ἀπο τελεῖ βα σι κή ὑπο χρέ ω ση. Θέ το ντας ὡς τε λι κό στό χο τήν κα θιέ ρω ση καί τῆς Ἑλλη νικῆς ὡς ἐπί ση μης γλώσ σας, του λά χι στον νό τια τοῦ Γενούσου πο τα μοῦ. vor.vima@imdpk.gr

6 6σελ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΜΑΡΤΙΟΣ 2012 Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΟ ΖΗΤΟΥΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ Γράφει ὁ Δημήτρης Περδίκης - Πρόεδρος τῆς Κίνησης γιά τήν Ἀναγέννηση τῆς Βορείου Ἠπείρου Ὁ Βο ρειο η πει ρω τικός Ἑλλη νι σμός ἐμφα νί ζε ται διαιρεμέ νος καί αὐτή ἡ διαί ρε σή του δέν προ οιω νίζει τί πο τα κα λό γιά τόν μαρ τυ ρι κό αὐτό τό πο. Ἡ Ὁμό νοια/κεαδ πα ρά τό ὅτι εἶναι μέ συ ντρι πτι κή δια φο ρά ἡ πρώ τη πο λι τι κή δύ να μη τοῦ Ἑλλη νι σμοῦ τῆς Ἀλβα νίας, δέν ἔχει κα τορ θώ σει νά συ σπει ρώ σει τήν πλειο ψηφί α τῶν Βο ρειο η πει ρωτῶν. Βέ βαια δέν ἐννοῶ μό νο τούς Δρο πολί τες καί τούς Βουρ κά ρη δες (πε ριο χή τοῦ Βούρ κου, Ἁγί ων Σα ρά ντα) πού γιά κά ποιους, καί ἰδιαί τε ρα γιά τούς Ἀλβα νούς, ἐκεῖ τε λειώ νει ἡ Βό ρειος Ἤπει ρος, ἐννοῶ τό σύ νο λο τῶν ἑλλη νικῆς κα τα γωγῆς ὀρθο δό ξων πλη θυσμῶν μέ ἀφυ πνισμέ νη ἤ λαν θά νου σα ἑλλη νι κή ἐθνι κή συ νεί δη ση. Ἑλλη νό φω νους, Βλα χό φω νους ἤ Ἀλβα νό φω νους πού κα τοι κοῦν κυ ρί ως στίς ση με ρι νές ἀλβα νι κές πε ρι φέ ρειες Ἀργυ ρο κά στρου, Αὐλῶνος καί Κο ρυτσᾶς. Πολ λοί Βο ρειο η πειρῶτες ἐξα κο λου θοῦν νά ψηφί ζουν ἀλβα νι κά κόμ μα τα καί ἰδιαί τε ρα τά δύ ο με γά λα (Δη μο κρα τι κό καί Σο σια λι στι κό) γιά δια φόρους λό γους. Ἀπό ρα για δι σμό πρός τήν ἐξου σί α, για ρου σφέ τια, γιά λό γους ἰδε ο λο γί ας, για τί ἡ ἀλβα νι κή χει ραγώ γη ση εἶναι ἰσχυ ρή καί κά νει κα λά τήν δου λειά της. Ὁ ἀλβα νι κός ἐκλο γικός νό μος εὐνο εῖ ἰδιαί τε ρα τά δύ ο με γά λα κόμ μα τα, καί τά μι κρό τε ρα κόμ μα τα δεν ἔχουν ἐλπί δα εἰσό δου στό κοι νο βού λιο ἄν δέν ἐντα χθοῦν στίς συμ μα χίες πού ἔχουν δη μιουρ γή σει τά δύ ο κόμ μα τα ἐξου σί ας. Στήν πραγ μα τι κό τη τα αὐτοί πού ὠφε λοῦνται ἀπό τίς συμμα χί ες αὐτές εἶναι πά λι τά δύο με γά λα ἀλβανι κά κόμ μα τα, ὑπα γο ρεύ ουν τούς ὅρους τους ἀπό θέση ἰσχύ ος, ἀπο δέ χο νται μό νο τά αὐτο νό η τα καί κά νουν συ γκο μι δή ἄξιων ἀλλά φι λό δο ξων στε λεχῶν ποί μέ την μέ θο δο τῆς ἀπο στα σί ας τούς με τα γρά φουν στά κόμ μα τά τους. Ἀρκε τοί Βο ρειο η πειρῶτες ὑπη ρε τοῦν τά ἀλβα νι κά κόμ μα τα καί ἔχουν μί α σί γου ρη πο λι τι κή κα ριέ ρα. Ὅμως ἡ προ ϋ πό θε ση τῶν Ἀλβανῶν εἶναι τό ἄλε σμα τῆς ὅποιας ἑλλη νικῆς ἐθνικῆς συ νεί δη σης, ὡς ἄλευ ρο στίς μυ λό πετρες τῆς ἀλβανικῆς ἐξου σί ας. Τό δεύ τε ρο ἑλλη νι κό κόμ μα Μega συ γκε ντρώ νει μικρά πο σο στά καί τό μό νο πού κα τορ θώ νει εἶναι να συντη ρεῖ τήν διά σπα ση, νά ἐλατ τώ νει τά πο σο στά τῆς Ὁμόνοιας/ΚΕ ΑΔ καί νά στε ρεῖ γιά λί γους ψή φους την ἐκλο γή ἑνός Ἕλλη να δη μάρχου, πα ρα δί δο ντας ἔτσι τον δῆμο στόν ἐκλε κτό ἑνός ἀλβα νι κοῦ κόμ μα τος, ὅπως στήν περί πτω ση τῆς Χι μά ρας. Στήν Ἑλλά δα ὅπου κα τοι κοῦν πλέ ον οἱ πε ρισ σό τε ροι Βο ρειο η πειρῶτες, πολ λοί τῶν ὁποί ων ἔχουν ἀπο κτή σει καί τήν ἑλλη νι κή ὑπη κο ό τη τα, ἔχουν γί νει ψη φο θη ρι κός στό χος τῶν ἐν Ἑλλά δει κομ μά των. Ἡ ἑλλη νι κή πο λι τι κή ὡς πρός τό ἐθνι κό θέ μα τῆς Βο ρεί ου Ἠπεί ρου ὑπῆρξε οὐσια στι κά ἀνύ παρ κτη ἤ ἄτολ μη καί ἀπο σπα σμα τι κή χω ρίς κα μί α διεκ δί κη ση καί συ γκε κρι μέ νη στρα τη γική. Σέ ὅλη τήν Εὐρώ πη οἱ μειο νό τη τες ἀπο λαμ βά νουν ἤδη θε σμι κά κα το χυ ρω μέ νες αὐτο νο μί ες μέ δι καιώμα τα πού ἀπορ ρέ ουν ἀπό τίς διεθνεῖς καί τίς εὐρωπα ϊ κές συμ βά σεις πε ρί ἀνθρω πί νων καί μειο νο τικῶν δι καιω μά των, καί μό νο ἡ Ἑλλη νι κή Ἐθνι κή Μειο νότη τα στήν Ἀλβα νί α, ἀνα γνω ρι σμέ νη ἀπό τό Πρωτό κολ λο τῆς Κέρ κυ ρας, τήν Κοι νω νί α τῶν Ἐθνῶν, τό Διε θνές Δι κα στή ριο τῆς Χάγης, τό Συ νέ δριο τῶν Πα ρι σί ων (1946) κ.ἄ. πα ρα μέ νει χω ρίς διεκ δι κή σεις, εἶδος προς ἀλβα νο ποί η ση, χει ρα γω γού μενη νά χορεύ ει στους ρυθ μούς πού παί ζουν οἱ ἀλβα νι κές ὑπηρε σί ες. Πρέ πει ἄμε σα ὅλοι οἱ ἐμπλε κό με νοι στό ἐθνι κό θέ μα τῆς Βο ρεί ου Ἠπείρου, νά κα θί σουν σέ ἕνα τρα πέ ζι καί ἀφή νο ντας ὅλες τίς ρή ξεις καί τίς δια φω νί ες τοῦ παρελθό ντος κα θώς καί ὅλες τίς προ σω πι κές φι λο δο ξί ες νά συμ φω νή σουν καί νά χα ρα χθεῖ μί α πο ρεία, ὥστε ἐπιτέ λους ὁ βο ρειο η πει ρω τι κός Ἑλλη νι σμός, ἑνω μέ νος σαν μί α γρο θιά νά διεκ δι κή σει τήν δι καί ω ση του. ΤΙΜΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΣ ΤΗΣ ΚΟΝΙΤΣΗΣ,ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΤΟΥ 1947 Τήν Κυ ρια κή 08 Ἰα νουα ρί ου 2012, τε λέ σθη κε μέ ἰδιαί τε ρη λα μπρό τη τα τό ἐτή σιο κα θιερω μέ νο ἱε ρό μνη μό συ νο στή μνή μη τῶν Πε σόντων ὑπέρ πατρί δος Στρα τιω τικῶν, Χω ρο φυ λά κων, Μ.Α.Υ. καί πο λιτῶν γιά τήν Ἐπέτειο τῆς Μά χης τῆς Κο νί τσης, πού δι ήρ κη σε ἀπό τά Χρι στού γεν να τοῦ 1947 ἕως τίς 03 Ἰα νουα ρί ου Τήν ἐθνι κο θρη σκευ τι κή ἐκδή λω ση διορ γά νω σε ἡ Ἕνωση Ἀπο στρά των Ἀξιω μα τικῶν Στρα τοῦ (Ε.Α.Α.Σ.) Ἰω αν νί νων. Τό ἱε ρό μνη μό συ νο ἔγινε στόν Ἅγ. Νι κό λα ο Κο νί τσης ἱε ρουρ γοῦντος τοῦ Σε βα σμιώ τα του Μη τρο πο λίτη Δρυ ϊ νου πόλε ως, Πω γω νιανῆς καί Κο νί τσης κ.κ. Ἀνδρέ α, τόν ὁποῖο συ νό δευαν πλειά δα κλη ρικῶν. Στήν ἐκδή λωση πα ρευ ρέ θη κε ἀρκε τός κό σμος ἀπό ὅλη την Ἤπει ρο καί κά ποιοι ὑπε ρή λι κοι μα χη τές τῶν ἐτῶν τοῦ πο λέ μου Στόν Ἱ. Ν. Ἁγ. Νικολάου Κονίτσης τελέστηκε τό μνημόσυνο τῶν ἡρώων πού ἔπεσαν κατά τήν ἱστορική μάχη τοῦ Με τά τή Θεί α Λει τουρ γία ἐτε λέ σθη τό ἱε ρό μνη μό συ νο στή μνή μη τῶν Πεσό ντων ὑπε ρα σπι στῶν τῆς Κο νί τσης καί ἀκο λού θη σε ὁμι λί α ἀρχι κά ἀπό τόν Ὑποστρά τη γο ἐ.ἀ. κ. Γκο ρέ ζη Γε ώρ γιο. Ὁ κ. Γκο ρέ ζης μέ γλαφυ ρό τη τα καί Ἱστορι κή ἀκρί βεια ἀνα φέρ θη κε στή μά χη τῆς Κο νί τσης ἡ ὁποί α ἔγι νε κα τό πιν ἐπί θε σης τῶν ἀνταρ τῶν τοῦ Μάρ κου Βα φειά δη ξε κί νη σε ἀνή με ρα τῶν Χρι στου γέν νων τοῦ καί πού στό χο εἶχε τήν κα τά λη ψη τῆς Κό νι τσας καί τή δη μιουρ γί α ξε χωρι στῆς Κομ μου νι στικῆς κυ βέρ νη σης. Ἐξῆρε τή θυ σί α τῶν πε σό ντων στρα τιωτῶν ὑπε ρα σπι στῶν τῆς Κο νί τσης πού πρό βα λαν γεν ναί α ἀντί στα ση καί ἦταν ἄνδρες τοῦ 582 Τ.Π. καί 584 Τ.Π. κα θώς καί τόν ἀγῶνα τῶν κα τοί κων πού ἐνί σχυ σαν τό Στρα τό. Ἀνα φέρ θη κε στίς μά χες πού ἔγι ναν σῶμα μέ σῶμα στή Κά τω Κό νι τσα καί τήν ἡρω ική ἀντί στα ση τοῦ Στρα τοῦ στό ὕψω μα τοῦ προ φή τη Ἠλί α. Τό νι σε ὅτι ἡ ἀπό κρου ση τῆς κομ μου νι στικῆς ἐπί θε σης τῶν ἀνταρ τῶν ἦταν σω τή ρια γιά τήν Κό νι τσα, καί ὅλη τήν Ἑλλά δα κάτ ἐπέ κτα ση. Πα ράλ λη λα στη λί τευ σε τή στά ση τῆς Πο λι τεί ας πού ἔχει κά νει ὑπο χω ρή σεις στά ἐθνικά θέ μα τα, ὅπως αὐτό τῆς Μα κε δονί ας καί τῆς Κύ πρου, ἀλλά καί τήν εὐθύ νη τῶν πο λι τικῶν γιά τή ση με ρι νή κρί ση μέ τά δυ σβά στακτα φο ρο λο γι κά μέ τρα πού ἔχει πά ρει. Τέ λος, κά λε σε σέ ἀνα σύ ντα ξη τον ἑλλη νι κό λα ό ἀπέ να ντι σέ αὐτή τήν πα ρακ μή πού τοῦ ἐπέ βα λε ἡ «ἐλίτ τῶν πο λι τικῶν» ὅπως χα ρα κτη ρι στι κά εἶπε. Στή συ νέ χεια στό λό γο του ὁ Μη τρο πο λί της Κο νί τσης κ.κ. Ἀνδρέ ας, ἀφοῦ ἐξῆρε τή θυ σί α τῶν πε σό ντων, ἀνα φέρ θη κε στή λυσ σώ δη πο λε μι κή πού γί νε ται ἐνα ντί ον τοῦ μα θήμα τος τῶν Θρη σκευ τικῶν στά σχο λεῖα σέ πολ λά ἀπό τά ὁποί α ἔχει ἐκλεί ψει ἀκό μη καί ἡ προ σευ χή. Ὑπο γράμ μι σε ὅτι πα ρό λο τό κοι νω νι κό και φι λαν θρω πι κό ἔργο τῆς Ἐκκλη σί ας κά ποιοι τήν πο λε μοῦν ὅπως τότε οἱ ἀντάρ τες πού ἐπι τέ θη καν στήν Κό νι τσα. Ἐπί σης ἔκα νε λό γο γιά τό συμ βάν στή Στρα τιω τι κή Σχο λή τῶν Εὐελ πί δων καί ἐξέ φρα σε τόν προ βλη μα τι σμό του γιά τήν ἐπί θε ση πού δέ χθη καν ὁ Ἀρχη γός τῆς Σχολῆς καί οἱ Εὐέλ πι δες, τήν ὁποί α χει ρο κρό τη σε μο νάχα ἡ Ἀρι στε ρά. Ἐνῶ τό νι σε ὅτι ἡ Δη μο κρα τί α δεν κιν δυ νεύ ει ἀπό τούς γεν ναί ους Εὐέλ πι δες, ἀλλά ἀπό τή θλι βε ρή «γε νιά τοῦ Πο λυ τε χνεί ου». Σχολί α σε ἀκό μα τήν προ κλη τι κή ἀπου σί α τῆς πολι τεί ας ἀπό τά Ἐθνι κά μνη μόσυνα (Γράμ μου & Μά χη Κο νί τσης), πού ἀπα ξιώ νει μέ τόν τρό πο αὐτό τούς ἥρω ες μα χη τές, πού ἔπε σαν ὑπέρ πί στε ως καί πα τρί δος γιά νά σώ σουν τήν Ἑλλά δα ἀπό τό «σι δη ροῦν πα ρα πέ τα σμα». Τέλος κα τήγ γει λε τήν ὑπο δού λω ση τῆς χώ ρας μας στούς Εὐρω παί ους πο λι τικούς καί το κο γλύ φους, καί ἔκλει σε μέ τό αἰσιό δο ξο μή νυ μα τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευ τικῆς ἀφύ πνι σης σέ πεῖσμα τῆς πα ρακ μῆς πού ἐπι κρα τεῖ. Στη συνέ χεια κλῆρος καί λα ός ἐν πο μπῇ πῆγαν στό Μνη μεῖο Πε σό ντων ὅπου ἔγι νε τρι σά γιο καί κα τά θεση στε φά νων ἀπό: Μη τρο πο λί τη Κο νί τσης κ.κ. Ἀνδρέ α, Ἀπο στρά τους Ἀξιω μα τι κούς τοῦ Στρα τοῦ (Ε.Α.Α.Σ) Ἰω αν νί νων, Ε.Α.Α.Σ Πρε βέ ζης, Ἀπό στρα τους τῆς Χω ρο φυ λακῆς καί Ἀστυ νο μί ας Ἰω αν νί νων, τήν ἐθνι κή ἀντί σταση τοῦ Ν. ΖΕΡ ΒΑ Ε Ο Ε Α Ε ΔΕΣ Ἰω αν νί νων καί Πρε βέ ζης, τά πα ραρτή μα τα τῆς Βα σι λικῆς Ἑνώ σε ως Ἰω αν νί νων & Κο νί τσης,τούς Ἐφέ δρους Ἀξιω μα τι κούς Ἰω αννί νων, ἕνα ἀντάρ τη τοῦ Ν. Ζέρ βα καί στρα τιώτη τῆς ἐποχῆς καί τέ λος τό κόμ μα «Χρυ σή Αὐγή». Ἡ σε μνή ἐκδή λω ση ἔκλει σε μέ τόν Ἐθνι κό μας Ὕμνο. ΑΡ ΤΕ ΜΙΟΣ site:

7 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ - ΜΑΡΤΙΟΣ σελ ΟΜΙΛΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΟΝΙΤΣΗΣ Κ. Κ. ΑΝΔΡΕΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΟΝΙΤΣΗΣ. Ι. ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΟΝΙΤΣΗΣ ( ) Ὁ Στρα τη γός καί Πρό ε δρος τῆς Ἑνώ σε ως Ἀποστρά των Ἀξιω μα τικῶν Στρα τοῦ τοῦ νο μοῦ Ἰωαν νί νων κ. Γε ώρ γιος Γκο ρέ ζης μί λη σε με παλμό καί θά ἔλε γα νε α νι κό ἐνθου σια σμό γιά τή μά χη τῆς Κο νί τσης, ἡ ὁποί α πρίν ἀπό ἑξή ντα τέσ σε ρα (64) χρό νια συ ντά ρα ξε τήν Ἑλλά δα. Μέ τόν ἴδιο παλ μό εἶχε ἐξι στο ρή σει τόν πε ρα σμέ νο Αὔγου στο στη Βούρμπια νη τό Ἱστο ρι κό τῶν μαχῶν τοῦ Γράμ μου. Για τί οἱ Στρα τιω τι κοί καί Κλη ρι κοί καί ὅταν ἀκό μα βγοῦν στή Τρισάγιο ἀπό τόν μητροπολίτη Κονίτσης κ. Ἀνδρέα στό ἡρῶο πού βρίσκεται δίπλα στούς τάφους τῶν ἡρώων. σύ ντα ξη ἐξα κο λου θοῦν νά εἶναι μάχι μοι, ἀπό ἄλλες ἐνδε χο μένως σκο πιές πού θά τούς τά ξει ἡ Πα τρί δα καί ἡ συ νεί δη σή τους. Ὅμως μέ χρι θα νά του θά εἶναι μά χι μοι. Αὐτό μας ἀπέ δει ξε σή με ρα ὁ ἀγα πη τός κ. Γκο ρέ ζης. Ἀλή θεια πό τε πέ ρα σαν τό σα χρό νια; Ἑξή ντα τέσσερα καί πλέ ον χρό νια ἀπὸ τὴν Μά χη τῆς Κο νί τσης, τό τε πού ἡ Κό νι τσα δέ χθη κε τήν ἐπί θε ση τῶν ὀρδῶν τοῦ Μάρ κου Βα φειά δη. Κοιτᾶξτε ὅμως, ἐνῶ τό τε οἱ συμ μο ρί τες νι κή θη καν κα τά κρά τος ἀπό τις Ἐθνι κές Δυ νά μεις καί ἡ νί κη ὁλο κλη ρώ θη κε τό 1949 στό Βί τσι καί στό Γράμ μο, σή με ρα ἔχουν ση κώ σει θρα σύ τό κεφά λι τους καί πο λε μοῦν ἤ ὑπο νο μεύ ουν τά ὅσια καί τά ἱε ρά τοῦ ἔθνους. Γί νε ται λυσ σώ δης πο λε μι κή κα τά τοῦ μαθή μα τος τῶν Θρη σκευ τικῶν στά σχο λεῖα, σέ πολ λά ἀπό τά ὁποί α οὔτε πρω ι νή προ σευ χή γίνε ται, οὔτε ἔπαρ ση τῆς ση μαί ας, οὔτε ἐκκλησια σμός τῶν μα θητῶν. Ἐξάλ λου ἕνας Ἕλλη νας βου λευτής τῆς Ἀρι στερᾶς με ἐρώ τη σή του ζητά ει νά πλη ρο φο ρηθεῖ προ σέξ τε τι ζητά ει νά πλη ρο φο ρη θεῖ - «για τί γί νε ται ρω τά ει - ἀκόμη Ἁγια σμός στά σχο λεῖα ἐπί τή ἐνάρ ξει τῶν μα θη μά των;» Δη λα δή γιά αὐτὸν τό βου λευ τή καί γιά τούς ὁμοίους του, ὅλα τά προ βλή μα τα ἐλύ θη σαν καί ἔμει νε μόνο το ζή τη μα τοῦ ἁγια σμοῦ μέ τήν ἔναρξη τῶν μα θη μά των στά σχο λεῖα. Καί ἐνῶ ἀπα σχολοῦνται μέ αὐτό το δευ τε ρεῦον καί τριτεῦον, ὅπως θέ λε τε πέ στε το, θέ μα, δέν τούς ἐνδια φέ ρει κα θό λου τό ὅτι ὑπάρ χουν πολ λές δια λυ μέ νες οἰκο γέ νειες. Δέν τούς ἐνδια φέ ρει ὅτι ὑπάρ χουν γε ρα σμέ να νιά τα σήμε ρα. Ὅτι πολ λοί νέ οι δου λεύ ουν στά πά θη τά σαρκι κά καί στά ναρ κω τι κά. Κά θε μέ ρα ἄν δια βάσε τε μί α ἐφη με ρί δα ἀθη να ϊ κή, θά δεῖτε ἔχου με θύ μα τα ἀπὸ ναρ κω τι κά. Δέν ἀνη συ χοῦν ἀπό τήν ποι κί λη ἀνη θικότη τα, τά κρού σμα τα τῆς παι δε ρα στί ας, πού ἔχουν καὶ αὐτὰ αὐξη θεῖ τόν τε λευ ταῖο και ρό, τίς κλο πές, καὶ τὶς λη στεῖες, τούς φό νους καί τά ἐγκλή μα τα πού τους τε λευ ταί ους καιρούς ἔχουν πά ρει σο βα ρό τα τες διαστά σεις, τούς πει ρά ζει βλέ πε τε - ἡ φι λαν θρω πι κή ἐργα σί α καί δρα στη ριό τη τα τῆς Ἐκκλη σί ας, τό κή ρυγμα, ἡ κα τή χη ση. Ἡ ὁποί α μέ σα σέ αὐτή τή θύ ελ λα ἡ Ἐκκλη σί α προ σπα θεῖ νά ἐπι συ νά ξει, ὅπως λέ ει καί το Εὐαγ γέ λιο «ὑπό τάς πτέ ρυ γας» τούς Χρι στια νούς οἱ ὁποῖοι ἔχουν κα τα πτο η θεῖ ἀπό αὐτά τά λη στρι κά μέσα τῆς Κυ βερ νή σε ως, τῆς Πο λι τεί ας νά τὸ πῶ κα λύτερα. Ἀλλά καί τού τη ἡ κυ βέρ νη ση ἡ τω ρι νή, δέν πά ει πί σω, μᾶλλον χει ρό τε ρη εἶναι ἀπό τίς προ η γού με νες. Ἡ Ἐκκλη σί α, λοι πόν, προ σπα θεῖ νά ἐμπνεύ σει κου ράγιο καί θάρ ρος στούς χρι στια νούς. Νά τούς πεῖ - και τούς τό λέ ει - ὅτι θά ἔρθουν κα λύ τε ροι και ροί. Δέν θα εἶναι τά πράγ μα τα συ νεχῶς ἔτσι. Ἀφοῦ λοι πόν ἡ Ἐκκλη σί α κά νει αὐτό τό ἔργο καί ἀφοῦ ἀπό τά συσ σί τια πού ὀργα νώνει ἀκοῦστε συσ σί τια τό 2012, ποιός θά τό πί στευε - καὶ ὅμως ἡ Ἐκκλησί α ὀργα νώ νει καὶ τὰ συσ σί τια ἀπὸ τὰ ὁποῖα τρῶνε χι λιά δες ἄνθρω ποι, καί ὅμως δέν τούς εὐχα ρι στεῖ αὐτό. Δέν τή θέ λουν τήν Ἐκκλη σί α. Καί ξέ ρε τε; Αὐτοί εἶναι ἀπό γο νοι ἐκεί νων πού ἔκα ναν την ἐπί θε ση ἐνα ντί ον τῆς Κο νί τσης. Οἱ ἴδιοι εἶναι, δέν ἔχουν ἀλλά ξει. Καί τό τε λέ γα νε δέν θέ λου με πα πά δες, δέν θέλου με ἐκκλη σιές. Αὐτό λένε καί σή με ρα. Καί ἡ Μη τρό πο λίς μας, ἀγα πη τοί ἀδελ φοί, δέ θά ἤθε λα νά σᾶς τὸ πῶ, καὶ προ τιμῶ τη σιω πή, κά νει με γά λο ἔργο, δυ σα νά λο γο με τίς δυ νά μεις της, ὄχι μό νο τώ ρα τήν πε ρί ο- δο τῶν ἑορ τῶν πού βο ή θη σε πά ρα πολ λές οἰκο γέ νειες ἐμπε ρί στα τες, ἀλλά καί καθ ὅλη τή διάρ κεια τοῦ χρό νου, ἐφαρ μό ζει αὐτόν τόν λό γο τοῦ Κυ ρί ου «μή γνώ τω ἡ ἀρι στε ρά σου τί ποιεῖ ἡ δε ξιά σου». Ὅμως, ἔχω ἕνα πα ρά πο νο: ὅτι κα νέ νας, κα μί α φορά δέν μέ ρώ τη σε, δεν μοῦ τη λε φώ νη σε, δέν εἶπε: «Δέ σπο τά μου πῶς τά βγά ζεις πέ ρα; Πῶς συ ντηροῦνται αὐτά τά ἱδρύ μα τα»; Ἀλλὰ μό νο φό ρους καί πά λι φό ρους και ξα νά φόρους. Αὐτό εἶναι τό κα τά ντη μά μας. Γί αὐτό θε ωρῶ ἀγα πη τοί ἀδελ φοί, ὅτι καί ὁ τρό πος ἐγκλει σμοῦ τοῦ Ἡγού με νου τῆς μονῆς Βα το παι δί ου τίς πα ρα μονές τῶν ἑορ τῶν στίς φυ λα κές τοῦ Κο ρυ δαλ λοῦ, δεί χνει ἀκριβῶς τό μένος, τὴ λύσ σα, ἐνα ντί ον τῆς Ἐκκλησί ας καί ἐνα ντί ον τοῦ ἁγιο ρεί τι κου μο να χι σμοῦ. Δέν εἶναι ἴδιοι με αὐτούς πού κά να νε τήν ἐπί θε ση ἐνα ντί ον τῆς Κο νί τσης; Οἱ ἴδιοι εἶναι καί τώ ρα βε βαίως κά πως ἁβρό τε ροι, κά πως πιό πο λι τισμέ νοι. Ἀλλά κά τω ἀπό αὐτό τό ἐπί χρισμα τοῦ ψευ το πο λι τι σμοῦ ὑπάρ χουν τά ἴδια αἰσθή μα τα ἐχθρό τη τος ἐνα ντί ον τοῦ Χρι στια νι σμοῦ, τῆς Ἐκκλη σί ας καί τοῦ μονα χι σμοῦ. Τώ ρα θά σᾶς πῶ ἕνα θέ μα το ὁποῖο μέ ἔχει ἀνα στα τώ σει τόν τε λευ ταῖο καιρό. Τόν τε λευ ταῖο και ρό εἴχα με καὶ τά γε γο νό τα στή Σχο λή τῶν Εὐελ πί δων. Αὐτά τά γε γο νό τα ἔγι ναν ἐξ ἀφορ μῆς τοῦ «ἑορ τα σμοῦ» - μαῦρος ἑορ τα σμός δη λα δή - τῆς ἐπε τεί ου τοῦ Πολυ τεχνεί ου, τῆς ἐξε γέρ σε ως ἐκεί νης πού ἔγι νε τόν Νο έμ βριο τοῦ Καί οἱ ἐκδη λώ σεις, ἀνά με σα σὲ ἄλλα σχο λεῖα, ἔγι ναν καί στή Σχο λή τῶν Εὐελ πί δων. Τί ἔγι νε ὅμως ἐκεῖ; Ὁ εὔελ πις ἀρχη γός τῆς Σχολῆς πα ρε πέμ φθη στό πει θαρ χι κό συμ βού λιο τῆς Σχολῆς διό τι με τά τό πέ ρας τῆς ἑορ τῆς πού ἔγι νε στὴ Σχο λή, εἶπε κά τι ἀντί θε το μέ τά γε γο νό τα. Μὰ ὅλοι δέν τό λέ με; Ὅλοι τό λέ με. Καί πρῶτος ἐγώ. Ὅτι ὅλα πού μᾶς λέ νε εἶναι πα ρα μύ θια. Αὐτή ὅμως τήν δί ω ξη τοῦ Εὐέλ πι δος ποιοί τή χειρο κρό τη σαν; Οἱ ἀρι στε ροί τή χει ρο κρό τη σαν, διό τι ἐνό μι ζαν ὅτι ἔπαιρ ναν τή «ρεβάν ς» ἔνα ντι τοῦ Ἐθνι κοῦ Στρα τοῦ, ὁ ὁποῖος αὔριο με θαύ ριο αὐτούς τούς Εὐέλ πι δες θά τούς ἔχει στούς κόλ πους του ὡς Ἀξιω μα τι κούς. Ἐνό μι ζαν ὅτι ἐθριάμβευ σαν, ἀλλά τί ἔκα ναν οἱ Εὐέλ πι δες; Μή πως κά ψα νε; Μή πως κα τέ στρε ψαν πε ριου σί ες; Μή πως ξή λω σαν τά μάρ μα ρα ἀπό τήν πλα τεί α Συ ντάγ μα τος καί τά πέ ταξαν στούς Ἀστυ νο μι κούς; Μή πως ἔχτι σαν μέ σα στά γρα φεῖα τους τούς Πρυ τά νεις, ὅπως τά χα ϊ δε μέ να παιδιά τῆς ἀρι στερᾶς ἀλλά και δυ στυχῶς καί τῶν ἄλλων κομ μά των; Νά τά λέ με ξε κά θα ρα τά πράγ μα τα. Τί ποτα ἀπό αὐτά δέν ἔκα ναν. Ξέ ρε τε τί ἔκα ναν; Ἔστει λαν ἕνα μή νυ μα ἤ ἔκα ναν μί α κα ταγ γε λί α ἄν θέ λε τε πρός τή γε νιά τοῦ Πο λυ τε χνεί ου καί σέ ὅσους τό τε εἶχαν πρω τα γω νι στή σει στά γε γο νό τα, οἱ ὁποῖοι ἐκτός ἐλαχι στο τά των ἐξαι ρέ σε ων, μέ χρι σή με ρα διοι κώ ντας τὸν ἄμοι ρο αὐτόν τό πο, βο λε μέ νοι ὅμως ἤδη, τόν ἔφε ραν στο χεῖλος τῆς ἀβύσ σου ἀπὸ κά θε πλευ ρά. Αὐτοί μας ἔφε ραν στό χεῖλος τῆς ἀβύσ σου. Ἡ γε νιά τοῦ Πο λυτε χνεί ου μᾶς ἔφε ρε στό χεῖλος τῆς ἀβύσ σου, διό τι αὐτοί κυ βερ νᾶνε σή με ρα τόν τό πο. Πά ντως ἄς γνω ρίζουν ὅλοι καί ἄς το ξέ ρου με καί ἐμεῖς: ὅτι ἡ Δη μο κρατί α δέν κιν δυ νεύ ει ἀπό τίς Ἔνο πλες Δυ νά μεις, οὔτε ἀπό τούς Εὐέλ πι δες. Τό τε θά μοῦ πεῖτε ἀπό ποιούς κιν δυ νεύ ει; Κιν δυ νεύ ει ἀπό τούς λυ μεῶνες τοῦ δημοσί ου χρή μα τος, ἀπό τούς κλέ φτες, τούς ἀπα τεῶνες καί τούς πα λιαν θρώ πους πού ἔχουν πλη θυν θεῖ ὅσο πο τέ ἄλλο τε σή με ρα. Ἀπό αὐτούς κιν δυ νεύ ει ἡ Δημο κρα τί α. Κι ὅμως ἡ Πο λι τεί α ἐπι δει κτι κά ἀρνεῖται νά με τά σχει σέ αὐτά τά μνη μό συ να. Διό τι ἄν δέν εἶχαν πέ σει αὐτοί οἱ γεν ναῖοι προ α σπι στές, τη λε γραφό ξυ λα θά πο τί ζα νε σή με ρα αὐτοί πού μᾶς κυ βερ νᾶνε, καί ἐγώ μα ζί, καὶ σεῖς μα ζί. Αὐτό θά γι νό ταν. Γί αὐτό, ἀδελ φοί μου, πρέ πει νά ποῦμε ὅτι ἡ Δη μοκρα τί α δέν κιν δυ νεύ ει ἀπό τούς Εὐέλ πι δες. Ἀλλά θά ρω τή σε τε «Ἀλή θεια, ἔχου με δη μο κρα τί α σή με ρα»; Αὐτό πού ζοῦμε εἶναι δη μο κρα τί α; Μά δέν εἶναι δημο κρα τί α αὐτό. Ἔχου με γί νει προ τε κτο ρά το καί μᾶς κυ βερ νοῦνε οἱ ἀπα τεῶνες τῆς Εὐρώ πης πού ἔχουν θε ο ποι ή σει τό χρῆμα & ἐκβιά ζουν τίς μι κρές κά πως χῶρες, με τα ξύ τῶν ὁποί ων καί τήν Ἑλλά δα μας. Γι αὐτό ἀδελ φοί συ νέλ λη νες κρατᾶτε γε ρά τήν Ὀρθό δο ξη πί στη καί τήν Ἑλλά δα. Νά δώσει δε ὁ Θε ός νά ἀνα νή ψει ἡ Ἡγε σία μας καί να ὁδη γή σει τή χώ ρα μας στούς κα τα ξιω μέ νους δρό μους τοῦ ἱστο ρι κοῦ της χρέ ους, τοῦ κα θήκο ντος καί τῆς τιμῆς. Κι ὁ κα θέ νας μας ἀπό το δι κό του «μετε ρί ζι» ἄς κά νει τό χρέ ος του. Ψηλά οἱ καρ διές. Ψη λά οἱ ση μαῖες. Ὁ Χρι στός Θά νι κή σει. Ἡ Ἑλλά δα θά ζή σει καί θά με γα λουργή σει. Ὅλοι στίς ἐπάλ ξεις τοῦ χρέ ους. Γι αὐτό, νο μί ζω, εἶναι δί καιον καί πρέ πον ὅλοι μαζί νά ἀνα φω νή σου με: ΖΗ ΤΩ Η ΕΛ ΛΑ ΔΑ ΜΑΣ! - ΖΗ ΤΩ! vor.vima@imdpk.gr