ΟΜΙΛΙΑ Θ. ΠΑΦΙΛΗ ΓΙΑ 65ΧΡΟΝΑ ΠΣΕ. Φίλες και φίλοι, συναγωνιστές, συναγωνίστριες, συντρόφισσες και σύντροφοι,

Transcript

1 1 ΟΜΙΛΙΑ Θ. ΠΑΦΙΛΗ ΓΙΑ 65ΧΡΟΝΑ ΠΣΕ Φίλες και φίλοι, συναγωνιστές, συναγωνίστριες, συντρόφισσες και σύντροφοι, Συμπληρώνονται φέτος 65 χρόνια από την ίδρυση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης που αποτέλεσε την πρωτοπόρα παγκόσμια φιλειρηνική αντιιμπεριαλιστική οργάνωση. Ιδρύθηκε μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, ως απάντηση στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, στις συνθήκες του ψυχρού πολέμου. Το φρικαλέο έγκλημα του Αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι που έγινε για να τρομοκρατήσει την ανθρωπότητα και να επιβάλει τους δικούς του όρους στο μεταπολεμικό σκηνικό, καθώς και η διακήρυξη του ψυχρού πολέμου από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, διέλυσαν αντικειμενικά όσες αυταπάτες υπήρχαν για το τέλος του πολέμου και τον χαρακτήρα του ιμπεριαλισμού. Επιβεβαίωσαν πως ο πόλεμος, όπως και ο φασισμός ήταν και είναι γέννημα του ίδιου του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Στις 6 Αυγούστου 1948 στο κατεστραμμένο Βρόσλαβ της Πολωνίας συνήλθε το πρώτο παγκόσμιο Συνέδριο Διανοουμένων για την ειρήνη όπου υιοθετήθηκε έκκληση συσπείρωσης των φιλειρηνικών δυνάμεων κατά των πυρηνικών όπλων και της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας. Στις 20 Απρίλη του 1949 συνήλθε ταυτόχρονα στην Πράγα και στο Παρίσι το πρώτο συνέδριο του ΠΣΕ που αποφασίστηκε η ίδρυσή του. Τα ψυχροπολεμικά μέτρα που πάρθηκαν από τους ιμπεριαλιστές δεν επέτρεπαν να γίνει ενιαίο συνέδριο στο Παρίσι. Ένα χρόνο αργότερα στη Βαρσοβία και στο Σέφιλντ, συγκροτήθηκε το ΠΣΕ με πρώτο πρόεδρο για 9 χρόνια το Γάλλο Νομπελίστα φυσικό και χημικό Ζολιό Κιουρί. Συμμετείχαν σε αυτό επιφανείς προσωπικότητες από όλο τον κόσμο και τη χώρα μας όπως η Ελλη Αλεξίου, ο Γιάννης Ρίτσος και πολλοί άλλοι. Στις 18 Μάρτη του 1950 δημοσιεύτηκε η έκκληση της Στοκχόλμης κατά των πυρηνικών, διακινήθηκε σε όλο τον κόσμο με τη συλλογή 350 εκατομμυρίων υπογραφών. Η αντίδραση του ιμπεριαλισμού σε αυτή ήταν λυσσαλέα. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αντιμετώπισής της ήταν στη χώρα μας. Στις 5 Μαρτίου 1951 εκτελέστηκε ο νεολαίος κομμουνιστής, 23 χρόνων, Νίκος Νικηφορίδης με την πρωτοφανή πράγματι απόφαση του στρατοδικείου ότι «διακινούσε υπογραφές για την ειρήνη». Η ίδρυση του ΠΣΕ έδωσε τεράστια ώθηση στη δημιουργία πολλών κινημάτων μελών του σχεδόν σε όλες τις χώρες του κόσμου. Στις γραμμές του συσπειρώθηκαν τα μάχιμα τμήματα του αντιιμπεριαλιστικού φιλειρηνικού κινήματος. Δεκάδες χιλιάδες προσωπικότητες της διανόησης, της τέχνης, του πολιτισμού συσπειρώθηκαν στις Επιτροπές Ειρήνης του ΠΣΕ.

2 Παρά την αντίδραση, την υπονόμευση, τη συκοφαντία από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με τη δράση του ΠΣΕ, τη στήριξη από τη Σοβιετική Ενωση και τις σοσιαλιστικές χώρες, τις κομμουνιστικές και αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι φιλειρηνικοί αντιιμπεριαλιστικοί αγώνες των λαών άρχισαν να φουντώνουν, να αγκαλιάζουν ολόκληρο τον πλανήτη. Τα συνθήματα του ΠΣΕ για πυρηνικό αφοπλισμό, κατά των επεμβάσεων και των ιμπεριαλιστικών πολέμων, κατά των ξένων βάσεων, για ανεξαρτησία στους λαούς, αγκάλιαζαν και κινητοποιούσαν εκατομμύρια ανθρώπων. Στάθηκε σταθερά στο πλευρό των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων σε όλες τις ηπείρους. Οργανώθηκαν εκατοντάδες Διεθνείς και Παγκόσμιες διασκέψεις με πρωτοβουλία του. Στάθηκε στο πλευρό της Σοβιετικής Ένωσης και άλλων σοσιαλιστικών χωρών, στήριξε τις μεγάλες φιλειρηνικές πρωτοβουλίες τους για τη μείωση των εξοπλισμών, τον πυρηνικό αφοπλισμό, την αλληλεγγύη τους στους λαούς που αγωνίζονταν ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Δεν υπήρξε λαϊκός, εργατικός απελευθερωτικός αγώνας που το ΠΣΕ δεν βρέθηκε δίπλα του. Συμπαρατάχθηκε επίσης στους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων για τη βελτίωση της ζωής τους και την κοινωνική απελευθέρωση. Θα μπορούσαμε αναμφισβήτητα να πούμε πως η πορεία του ΠΣΕ αποτελεί σημαντικό παράγοντα στη νεότερη ιστορία της ανθρωπότητας μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, είχε μεγάλη προσφορά στους αγώνες των λαών. Οι αντεπαναστατικές ανατροπές της δεκαετίας του 90 με τη διάλυση της ΣΕ και την ανατροπή του σοσιαλισμού στη Σοβιετική Ενωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες έφεραν ένα μεγάλο πισωγύρισμα με την προσωρινή ιμπεριαλιστική κυριαρχία. Είχε σοβαρές επιπτώσεις στο παγκόσμιο κίνημα και στο ΠΣΕ. Παρά τις τεράστιες δυσκολίες, τα ιδεολογικά προβλήματα, το ΠΣΕ ανασυγκροτήθηκε πραγματοποιώντας το 1996 το Συνέδριό του στο Μεξικό όπου αποφασίσθηκε η μεταφορά της έδρας του στο Παρίσι. Σε αυτή την περίοδο εκδηλώθηκαν με οξύ τρόπο οι ιδεολογικές διαφορές με βασικό ερώτημα αν το ΠΣΕ θα παραμείνει στη γραμμή του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα ή θα μετατραπεί σε πασιφιστική οργάνωση. Στο Συνέδριο της Αθήνας το 2000 επιβεβαιώθηκε ο αντιιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του και μεταφέρθηκε η έδρα του στην Αθήνα. Τα επόμενα συνέδριά του πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα το 2004, στο Καράκας της Βενεζουέλας το 2008 και στο Κατμαντού του Νεπάλ το Όλα αυτά τα χρόνια παρά τις δυσκολίες στις νέες συνθήκες το ΠΣΕ οργάνωσε κινητοποιήσεις, διασκέψεις σε ολόκληρο τον κόσμο κατά του πολέμου κατά της Γιουγκοσλαβίας, Αφγανιστάν, Ιράκ κλπ. Στάθηκε αλληλέγγυο με πρωτοβουλίες και εκδηλώσεις στους δοκιμαζόμενους λαούς. Παράλληλα και μέσα από ιδεολογικές διαφωνίες και αντιπαραθέσεις προσάρμοσε την πολιτική του στις 2

3 3 σημερινές συνθήκες και παρά τις πιέσεις διατήρησε τον αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του. Φίλες και φίλοι, συναγωνιστές, σύντροφοι, συντρόφισσες, Με τις ανατροπές στις αρχές της δεκαετίας του 1990 και τη δραματική για τους λαούς αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων σε όφελος του ιμπεριαλισμού, οξύνθηκε ακόμα περισσότερο η επιθετικότητά του, οξύνθηκαν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα των αγορών και σφαιρών επιρροής, για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών. Οι ίδιες οι εξελίξεις, η άγρια και βάρβαρη πραγματικότητα που διαμορφώνεται για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα σε παγκόσμιο και εθνικό επίπεδο αποδεικνύει με κραυγαλέο τρόπο πως ο καπιταλισμός στο ανώτατο, τελευταίο στάδιό του, τον ιμπεριαλισμό, γίνεται συνεχώς πιο επικίνδυνος. Σε αυτό το σημείο θέλουμε να σημειώσουμε πως κάτω από την ιδεολογική πλύση εγκεφάλου που επιχειρείται από τις δυνάμεις του καπιταλιστικού συστήματος, από την πλαστογράφηση της ιστορίας και τη διαστρέβλωσή της που επιχειρείται σήμερα με πρωταγωνιστή την ΕΕ και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι λαοί μαζί και ο λαός μας και ιδιαίτερα η νεολαία δεν μπορεί να ξεχάσουν ότι η ιστορία του καπιταλιστικού συστήματος, του ιμπεριαλισμού είναι σημαδεμένη από εκατοντάδες επεμβάσεις, από τον Α και Β Παγκόσμιο Πόλεμο, από τοπικούς και περιφερειακούς πολέμους, από σφαγές λαών ολόκληρων, από τη στήριξη και ανάδειξη φασιστικών καθεστώτων και δικτατοριών. Ο πόλεμος, οι πόλεμοι που εξαπολύθηκαν δεν αποτελούν «αμάρτημα» ή εξαίρεση, αλλά είναι στην ίδια τη φύση του καπιταλιστικού συστήματος, είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Ακόμα και μετά ή και κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου οι ιμπεριαλιστές έκαναν πάνω από 100 επεμβάσεις για να προωθήσουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Ο ελληνικός λαός ήταν αυτός που δέχθηκε την πρώτη αιματηρή επέμβαση των Αγγλων ιμπεριαλιστών το Δεκέμβρη του 1944 πριν ακόμα τελειώσει ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος. Σε όλες σχεδόν τις ηπείρους, παρά τις θεωρητικές διακηρύξεις των ιμπεριαλιστών, παρά την υποτιθέμενη συμφωνία τους με τις καταστατικές αρχές του ΟΗΕ για μη επέμβαση στα εσωτερικά των χωρών, για ειρηνική διευθέτηση των όποιων διαφορών, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν την ευθύνη για δεκάδες εκατομμύρια νεκρούς, τεράστιες καταστροφές σε πάρα πολλές χώρες που αναζητούσαν άλλη πορεία και δρόμο ανάπτυξης. Παρά το γεγονός ότι σήμερα εμφανίζονται υποτίθεται κατά του φασισμού και των φασιστικών κομμάτων και οργανώσεων είναι το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που γέννησε και στήριξε το φασισμό στη Γερμανία και άλλες χώρες. Παρά το γεγονός που σήμερα εμφανίζονται σαν εχθροί των ακραίων ισλαμιστικών και άλλων τρομοκρατικών όπως λένε οργανώσεων είναι οι ίδιες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις των ΗΠΑ και της ΕΕ που τις δημιούργησαν πχ. Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, οι ίδιοι που τις

4 στήριξαν και τις εξόπλισαν πχ. Συρία για να επιβάλλουν τη δική τους κυριαρχία, να υπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα, να ανατρέψουν κυβερνήσεις που έμπαιναν εμπόδιο σε ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Πάντα οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις χρησιμοποιούσαν διάφορα προσχήματα για τους πολέμους και τις επεμβάσεις. Μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο τέτοια ήταν η ελευθερία, η δημοκρατία, ο κομμουνιστικός κίνδυνος, η αποφυγή εμφυλίων. Μετά το αντικαταστάθηκαν τα παλιά με νέα προσχήματα. Η γενοκτονία στη Γιουγκοσλαβία, η τρομοκρατία στο Αφγανιστάν, τα χημικά και βιολογικά όπλα στο Ιράκ που δε βρέθηκαν ποτέ, τα αυταρχικά καθεστώτα στη Λιβύη και στο Ιράκ, τα πυρηνικά όπλα στο Ιράν και τη Β. Κορέα, οι εμφύλιοι στην Αφρική. Πίσω όμως από όλα αυτά κρύβονται τα συμφέροντα του κεφαλαίου και των μονοπωλίων, οι ανταγωνισμοί για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των δρόμων μεταφοράς του πετρελαίου, η διασφάλιση δηλαδή των κερδών και της κυριαρχίας εκείνων που εκμεταλλεύονται την παγκόσμια εργατική τάξη και τους λαούς, εκείνων που τις τεράστιες δυνατότητες που έχει η ανθρωπότητα από την επιστημονική και τεχνολογική εξέλιξη, τις μετατρέπουν σε κατάρα για τους εργαζόμενους που καταδικάζονται στη φτώχεια, ανεργία, δυστυχία για να διασφαλίζεται αμύθητος πλούτος σε αυτούς που κατέχουν τα μέσα παραγωγής και την πολιτική εξουσία. Οι ανατροπές στις αρχές τις δεκαετίας του όχι μόνο δε δικαίωσαν τις αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις που πανηγυρίζουν για τη δήθεν λήξη του ψυχρού πολέμου, για έναν νέο κόσμο της ειρήνης και συνεργασίας, αλλά απελευθέρωσαν την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα, φανέρωσαν το φρικαλέο πρόσωπο του ιμπεριαλισμού. Ο πόλεμος όχι μόνο δεν σταμάτησε αλλά πολλαπλασιάστηκε σε πολλές χώρες και περιοχές. Οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί εξελίχθηκαν σε όλα τα πεδία, οικονομικό, στρατιωτικό, πολιτικό και εκδηλώνονται σε όλες τις ηπείρους μέχρι και την Αρκτική. Το Διεθνές δίκαιο, όπως το γνώρισαν οι λαοί στην περίοδο της ενεργής παρουσίας και δράσης της ενεργής παρουσίας και δράσης του σοσιαλιστικού συστήματος στις διεθνείς υποθέσεις, υποκαταστάθηκε από το ιμπεριαλιστικό δόγμα του προληπτικού χτυπήματος, της εκστρατείας κατά της τρομοκρατίας. Ο ΟΗΕ μετατράπηκε σε εργαλείο νομιμοποίησης της ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Η στρατιωτικοποίηση όχι μόνο δε μειώθηκε, αλλά αυξήθηκε με τη στρατιωτική παρουσία και πολιτική επιρροή διάφορων ιμπεριαλιστικών κέντρων σε όλες σχεδόν τις ηπείρους. Αυξήθηκαν οι στρατιωτικές δαπάνες, οι εξαγωγές όπλων, ο σχεδιασμός παραγωγής και εγκατάστασης νέων πυρηνικών όπλων. Το ΝΑΤΟ, το οπλισμένο χέρι του ιμπεριαλισμού όχι μόνο δε διαλύθηκε αλλά διευρύνθηκε, διατύπωσε νέο επιθετικό δόγμα, κατάργησε τα όρια δράσης του επεκτείνοντας σε χιλιάδες μίλια, 4

5 5 έδωσε δικαίωμα στον εαυτό του να παρεμβαίνει σε όλα τα σημεία του πλανήτη, αλλά και στο εσωτερικό των χωρών κατά των λαϊκών κινημάτων. Η επιθετικότητα του καπιταλιστικού συστήματος μεγάλωσε στον κοινωνικό τομέα με γενικευμένη επίθεση στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, με ένταση της εκμετάλλευσης, με αφαίρεση των όποιων στοιχειωδών κατακτήσεων υπήρχαν. Αυτή η επιθετικότητα εκδηλώθηκε με ιδιαίτερη αγριότητα μετά το 2008 με τη μεγάλη καπιταλιστική οικονομική κρίση, η οποία οξύνει ακόμη περισσότερο την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού, τις αντιπαραθέσεις και τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα των αγορών και των σφαιρών επιρροής. Χαρακτηριστικό και κραυγαλέο παράδειγμα είναι η κατάσταση που διαμορφώνεται στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, Μέσης Ανατολής, Βόρειας Αφρικής, Περσικού Κόλπου, Βαλκανίων και Κασπίας, όπου εκδηλώνονται οι ανταγωνισμοί παλιών και νέων δυνάμεων και που μπορεί στην πορεία ο πόλεμος να αγκαλιάσει ολόκληρη αυτή την περιοχή. Η ιστορική εμπειρία αποδεικνύει πως τόσο ο Α όσο και ο Β Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για το ξαναμοίρασμα του κόσμου οι οποίες οξύνθηκαν ακόμα περισσότερο στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο από την οικονομική κρίση και την ύπαρξη της Σοβιετικής Ενωσης. Φίλες και φίλοι, συναγωνιστές συναγωνίστριες, συντρόφισσες, σύντροφοι, Η σημερινή μας εκδήλωση για τα 65 χρόνια του ΠΣΕ έχει βεβαίως το χαρακτήρα της αποτίμησης της δράσης του και της περιληπτικής αναφοράς στην ιστορία του και την απόδοση τιμής στα εκατομμύρια των αγωνιστών που συσπειρώθηκαν στις γραμμές του. Κυρίως όμως έχει ιδιαίτερη και καθοριστική αξία η διεξαγωγή συμπερασμάτων από τον πολύχρονο αγώνα που μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν οδηγό και καθοδηγητή στον αγώνα των λαών. Ο σύγχρονος κόσμος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας έχει κυριολεκτικά συντρίψει τους μύθους που καλλιέργησαν οι υποστηρικτές του. Εχει παράλληλα διαψεύσει όλους όσους στο όνομα του ρεαλισμού καλλιέργησαν και καλλιεργούν αυταπάτες ακόμη και σήμερα πως μπορεί να υπάρξει ένας ειρηνικός και «διεθνώς δίκαιος και δημιουργικός κόσμος» χωρίς να ανατραπεί η αιτία που γεννά τους πολέμους και δεν είναι άλλη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός.

6 Ο πόλεμος είναι προέκταση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, γέννημα της οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας του κεφαλαίου. Η καπιταλιστική εκμετάλλευση, ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται, είναι από τη φύση του απάνθρωπος. Οι εξελίξεις επίσης διέλυσαν τους μύθους που καλλιεργήθηκαν και στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο πως η ΕΕ μπορεί να αποτελέσει το αντίβαρο στον Αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Η ΕΕ ήταν και παραμένει ιμπεριαλιστική ένωση, επιθετική κατά των λαών, γεννήθηκε για να υπηρετήσει τα συμφέροντα του Ευρωπαϊκού κεφαλαίου, δεν αλλάζει, δεν μπορεί να μετατραπεί σε Ευρώπη των λαών, αλλά θα γίνεται πιο επιθετική. Κι αυτό ακριβώς υπηρετεί η πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας της ΕΕ. Οι εξελίξεις επίσης ιδιαίτερα των τελευταίων χρόνων αποδεικνύουν πως οι θεωρίες του «πολύ-πολικού κόσμου» που θα φέρει διεθνή ισορροπία, θα αναμορφώσει τον ΟΗΕ και άλλους διεθνείς οργανισμούς και θα διασφαλιστεί η ειρήνη, είναι εκτός πραγματικότητας. Ο υποτιθέμενος πολύ-πολικός κόσμος με τις νέες ανερχόμενες καπιταλιστικές δυνάμεις οξύνει ακόμη περισσότερο τους ανταγωνισμούς σε παγκόσμιο επίπεδο γιατί σε αυτόν συμμετέχουν και νέα μονοπώλια αυτών των κρατών και τα ίδια τα κράτη διαμορφώνοντας ένα εκρηκτικό παγκόσμιο τοπίο. Οι λαοί δεν πρέπει να πέσουν στην παγίδα να επιλέξουν τον ένα ή τον άλλο ιμπεριαλιστική. Η κατάσταση στην Ουκρανία και οι εξελίξεις στην περιοχή επιβεβαιώνουν αυτή τη θέση. Οι χιλιάδες νεκροί και τραυματίες, οι πρόσφυγες, η δραματική κατάσταση που διαμορφώνεται σε αυτή τη χώρα είναι αποτέλεσμα της απροκάλυπτης επέμβασης των ΗΠΑ και της ΕΕ στο πλαίσιο του σφοδρού ανταγωνισμού με τη Ρωσία για τα μερίδια των αγορών, τα δίκτυα μεταφοράς ενέργειας και τις άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές, για την ένταξη της Ουκρανίας στη μία ή στην άλλη καπιταλιστική διακρατική ένωση. Η επιχειρούμενη ανάπτυξη του εθνικισμού που προκαλεί διχασμό του λαού της Ουκρανίας σε εθνικιστική βάση, τον οδηγεί σε ένα τεράστιο μακελειό με τραγικές συνέπειες για το λαό που ζούσε αδελφωμένος στο σοσιαλιστικό σύστημα. Η στήριξη των ιμπεριαλιστών στην κυβέρνηση του Κιέβου μαζί με τις φασιστικές δυνάμεις αποδεικνύει πως ΗΠΑ και ΕΕ δεν έχουν κανένα δισταγμό όταν πρόκειται να υπηρετηθούν τα συμφέροντά τους. Η επιδίωξή τους να τροφοδοτηθούν οι πυρηνικοί σταθμοί της Ουκρανίας με αμερικάνικα πυρηνικά καύσιμα που μπορεί να είναι ακατάλληλα γι αυτούς κρύβει τεράστιους κινδύνους για όλη την Ευρώπη. Στο σημείο αυτό θέλουμε να εκφράσουμε την καταδίκη του ΠΣΕ στις ξένες επεμβάσεις, την αλληλεγγύη μας στο λαό της Ουκρανίας, στους κομμουνιστές και αντιφασίστες που διώκονται, να εκφράσουμε τη θέση μας πως ο λαός της Ουκρανίας πρέπει να απεμπλακεί από τους σχεδιασμούς και την αντιπαράθεση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και των αστικών τάξεων και να επιλέξει 6

7 7 το δικό του δρόμο σε αντίθεση με τα συγκρουόμενα συμφέροντα τμημάτων της Ουκρανικής πλουτοκρατίας. Φίλες και φίλοι, συναγωνιστές, συναγωνίστριες, σύντροφοι, συντρόφισσες, Εχουμε συναίσθηση των δυσκολιών, του αρνητικού συσχετισμού των δυνάμεων. Ταυτόχρονα όμως έχουμε εμπιστοσύνη στις λαϊκές δυνάμεις. Η ίδια η ιστορία και η εξέλιξη της ανθρωπότητας αποδεικνύει ότι όσο βαθύ κι αν είναι το σκοτάδι πάντα ακολουθεί το φως. Ποια όμως είναι η βασική προϋπόθεση γι αυτό; Ποιο είναι το κεντρικό ζήτημα που θέτουν οι εξελίξεις; Ποιο είναι το δίλημμα της εποχής, αντικειμενικά και ανεξάρτητα από δυσκολίες; Το δίλημμα είναι υποταγή στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ή αντίσταση και δημιουργία προϋποθέσεων ανατροπής; Συμβιβασμός και ενσωμάτωση ή ασυμβίβαστη και ηρωική πάλη για την αφύπνιση και τη λαϊκή αντεπίθεση; Τι κίνημα απαιτείται; Η απάντησή μας είναι ότι χρειάζεται ένα ισχυρό εργατικό λαϊκό κίνημα, αντιιμπεριαλιστικό αντικαπιταλιστικό αντιμονοπωλιακό, μαζικό που θα συσπειρώνει το λαό παλεύοντας καθημερινά και έχοντας στο στόχαστρό του την εξάλειψη των αιτιών που γεννούν την εκμετάλλευση, το φασισμό, τους πολέμους. Η ίδια η σύγχρονη εμπειρία του ΠΣΕ και συνολικά των λαϊκών κινημάτων αποδεικνύει πως όσοι εγκατέλειψαν αυτό το σκοπό στο όνομα του ρεαλισμού ενσωματώθηκαν στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Απευθυνόμαστε στην εργατική τάξη και στα λαϊκά στρώματα, στους λαούς όλης της γης και τους καλούμε να συμπορευθούν σε έναν κοινό αντικαπιταλιστικό αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, να αγωνιστούν για την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Θέλουμε σε αυτό το σημείο να σημειώσουμε με αφορμή την καμπάνια του ΠΣΕ κατά του ΝΑΤΟ πως η θέση για διάλυση του ΝΑΤΟ μπορεί και πρέπει να συνοδεύεται με την πάλη κάθε κινήματος στη χώρα του για έξοδο από το ΝΑΤΟ γιατί γνωρίζουμε πως οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί δεν διαλύονται από μόνοι τους, παρά μόνο όταν ηττηθούν. Να αγωνιστούν για την απομάκρυνση των ξένων στρατιωτικών βάσεων και των πυρηνικών. Κατά των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων. Για την απεμπλοκή κάθε χώρας από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και πολέμους. Να σταθούν αλληλέγγυοι σε κάθε δοκιμαζόμενο λαό. Θα ήθελα τελειώνοντας αυτή την παρέμβαση να εκφράσω εκ μέρους του ΠΣΕ τη δεδομένη αλληλεγγύη μας στον Παλαιστινιακό λαό που δεκαετίες τώρα κυριολεκτικά δολοφονείται από τον ιμπεριαλισμό. Να εκφράσουμε και πάλι την αυτονόητη θέση πως οι Παλαιστίνιοι πρέπει να έχουν τη δική τους ανεξάρτητη πατρίδα.

8 Να εκφράσουμε επίσης και σήμερα την αλληλεγγύη στον Κυπριακό λαό που ζει δύσκολες στιγμές, να τονίσουμε και πάλι τη θέση του ΠΣΕ για Κύπρο ενιαία, κυρίαρχη, ανεξάρτητη, χωρίς ξένους στρατούς και βάσεις. Γνωρίζουμε πως είναι δύσκολος ο δρόμος μας. Η υπόσχεσή μας στα 65 χρόνια δράσης του ΠΣΕ είναι να τον συνεχίσουμε. Δεν αποτελεί υποχρέωση. Είναι αντικειμενική ανάγκη. Ο κόσμος πρέπει και μπορεί να αλλάξει. 8