Mona Perises ISBN:

Transcript

1 1

2 Mona Perises ISBN:

3 O Ερμής Γουίλσον είναι Ελληνοβρετανός, μεγαλωμένος από πατέρα Άγγλο και λάτρη της αρχαίας Ελληνικής ιστορίας κι από μητέρα Ελληνίδα. Τους γονείς του τους έχασε πολύ νωρίς και μετά από λίγο καιρό έφυγε στην Αφρική σαν μισθοφόρος του Βρετανικού στρατού. Εκεί κάποια στιγμή άφησε τον στρατό κι έγινε φωτορεπόρτερ. Tα τελευταία οχτώ χρόνια ζει κι εργάζεται στη Μουμπάι που είναι στην Ινδία και στο περιοδικό ''Times Of Maharashtra''. Έχει κάνει μεγάλες επιτυχίες κι αποκλειστικότητες και κάνοντας ρεπορτάζ έχει ζήσει για πολύ καιρό ανάμεσα σε ομάδες Ισλαμιστών ανταρτών που δρουν στη Νότια Ασία. Ο Ερμής αυτά τα χρόνια που ζει στη Μουμπάι με τη Σόνια που είναι μισή Ινδή και μισή Βρετανίδα, έζησε τον έρωτα της ζωής του. ''Έτσι ήθελε να πιστεύει''. Αυτή ήταν οπαδός της Τάντρα κι είχε μυηθεί σε ερωτικές στάσεις και τρόπους διέγερσης. Τον μύησε και του έμαθε να κάνει έρωτα για πολλές ώρες και μια στο τόσο όπως ο ίδιος, ''ισχυρίζεται''. Η Σόνια υμνώντας πολλές φορές το ''Lingam'', του έκανε έρωτα σαν τη Χεμάτη Κατσί. Κάποια στιγμή τον παράτησε κι έμεινε για πολλά χρόνια μόνος αναζητώντας τον έρωτα σε τρώγλες και πόρνες. Ήταν καλός, τρυφερός κι έκανε έρωτα με σεβασμό, ανυμνούσε κι υμνούσε τον έρωτα μαζί τους, του οποίου η δύναμη τον ανύψωνε σαν άντρα στο απόλυτο, αποδεικνύοντας την κυριαρχία του στην ανθρώπινη ζωή. Σε κάποιο έκτακτο ρεπορτάζ που πήγε σε μια πόλη της Ινδίας κι εκεί συνάντησε μια συμπατριώτισσα του την Έλλεν Μπάξτερ. Στην αρχή της φέρθηκε με τον χειρότερο τρόπο, την πήρε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, έκανε έρωτα μαζί της σαν κτήνος και την έδιωξε. Τις επόμενες ημέρες έγινε λίγο πιο καλός μαζί της, μέχρι που βρήκε τον έρωτα και την αγάπη στην Έλλεν και γίνεται η γυναίκα της ζωής του. Θέλει να της μάθει Τάντρα και για να αποφασίσουν ότι μπορούν να ζήσουν για πάντα μαζί πηγαίνουν στο κόκκινο μοναστήρι της ''Durga Mandir'', ή ''Durga Kund'', του Μπανάρας. Εκεί ο Ερμής απογυμνώνεται και βρίσκει τον εαυτό του, η στοργή κι η αγάπη της Έλλεν τον αλλάζουν και καταλαβαίνει ότι πριν έκανε έρωτα, αλλά ποτέ του δεν τον ζούσε. Θα γυρίσουν από το μοναστήρι και μετά από μέρες θα πάει σαν ανταποκριτής σε κάποιο αντάρτικο. Θα μείνει αρκετό καιρό μακριά της θα την σκέφτεται, θα υποφέρει ανδρικά και θα της γράφει ερωτικά γράμματα. Εκεί βλέποντας τα παράλογα του κόσμου θα κάνει μια μεγάλη αποκρυπτογράφηση του εαυτού του και μια αποσαφήνιση όλων των αισθημάτων και συναισθημάτων του. Θα ξαναγεννηθεί, θα καταλάβει και θα νιώσει τον πλούτο του, που είναι η γυναίκα της ζωής του. Η Αφροδίτη του, ή αλλιώς η μεταξένια του Θεά, όπως θέλει ο ίδιος να την αποκαλεί! 7

4 Είναι αρχές του Ινδικού Χειμώνα κι έχω έρθει στην πόλη Sangli του κρατιδίου της Μαχαράστρας. Εδώ θα κάνω ένα ρεπορτάζ για τρεις αδερφές που πάσχουν από το σύνδρομο του λυκανθρώπου, ή σύνδρομο ''Ambras'', που είναι το σύνδρομο της υπερτρίχωσις. Μόλις έχω κατέβει από το λεωφορείο φορτωμένος με τον φωτογραφικό μου εξοπλισμό και ψάχνω να βρω το ξενοδοχείο που θα μείνω. Η ατμόσφαιρα είναι πνιγηρή κι η υγρασία μου τρυπάει το κορμί. Νιώθω τα ρούχα μου μουσκεμένα και θέλω όσο πιο γρήγορα γίνεται να πάω στο ξενοδοχείο για να αλλάξω. Τα πάντα γύρω μου αχνίζουν από την πολύ υγρασία, Ο κόσμος είναι στον δρόμο κι οι πιο πολλοί είναι με ποδήλατα, τα Ινδικά τοκ τοκ είναι παρκαρισμένα και στις δύο πλευρές του κεντρικού δρόμου. Είναι Δευτέρα κι η κίνηση είναι αρκετή για μια πόλη των 300,000 χιλιάδων. Εδώ είναι η Ινδία κι είναι μια χώρα με ένα δισεκατομμύριο και κάτι εκατομμύρια κατοίκους και μαζί με την Κίνα έχουν περίπου το 37% του παγκόσμιου πληθυσμού. Ταξιδεύοντας με το λεωφορείο από την Μουμπάι μέχρι εδώ, είχα την ευκαιρία να δω και πάλι το κάλλος αυτής της τεράστιας χώρας, που κάθε άλλο παρά πτωχή δεν είναι, είναι μια πολύ πλούσια χώρα. Η Sangli είναι μια πόλη στη νοτιοδυτική Ινδία, είναι 390 χιλιόμετρα μακριά από την Μουμπάι και 700 χλμ. από την ''Bangalore''. Είναι γνωστή για την κιτρινόριζα της κουρκούμης, ή αλλιώς κουρκουμάς (Turmeric) και για τα πολλά εργοστάσια ζάχαρης που έχει. Είναι μια πολύ σύγχρονη πόλη κι ένα σημαντικό κέντρο εκπαίδευσης υγειονομικής περίθαλψης, έχει πολύ καλή δημόσια εκπαίδευση και μεγάλα κέντρα τηλεπικοινωνιών και ψυχαγωγίας. Γενικά είναι μια πόλη που έχει μεγάλη ανάπτυξη, ένα ένα προτότυπο πάρκο τεχνολογίας και λογισμικού για τον κυβερνοχώρο, με πολλές καφετέριες, ξενοδοχεία, μεγάλους και φαρδείς δρόμους κι ένα πολύ μεγάλο σιδηροδρομικό σταθμό. Κάθομαι στο κεντρικό πάρκο και προσπαθώ να συνέλθω από τη ζέστη πίνοντας μια χειροποίητη λεμονάδα από κάποιον πλανόδιο πωλητή. Έχω ρωτήσει στ αγγλικά κι έχω εντοπίσει το ξενοδοχείο κι είναι ακριβώς απέναντι από το σημείο που κάθομαι. Εδώ πρέπει να περιμένω έναν Ινδό γιατί στη Sangli η γλώσσα είναι η ''Marathi'', που είναι κι η επίσημη γλώσσα σε όλη τη Μαχαράστρα, εγώ όμως δεν την μιλάω πολύ καλά και γι αυτό πρέπει να τον περιμένω. Είναι ο γιος ενός φίλου του εργοδότη μου κι αύριο θα με πάει το σπίτι των τριών αδερφών. Σχεδόν όλοι οι Ινδοί είναι γνώστες της Αγγλικής, μόνο που έχουν ένα πολύ δικό τους τρόπο προφοράς, τα μιλάνε όπως τη δική 8

5 τους γλώσσα, συρτά και γρήγορα, τα ''the'' είναι ''de'' και τα ''this'' είναι ''dis'' ή ''dat''. Αν κι έχει αρκετή ώρα που τον έχω καλέσει στο κινητό, ακόμα δεν έχει σκάσει μύτη. Μου είπαν ότι είναι γύρω στα εικοσιτρία και σπουδάζει προγραμματιστής υπολογιστών στο πανεπιστήμιο της πόλης. Κολλάνε τα πάντα επάνω μου κι έχω αρχίσει να δυσφορώ, η ζέστη κι η υγρασία έχουν αρχίσει να γίνονται ανυπόφορες, όμως πρέπει να τον περιμένω και προσπαθώ να είμαι ήρεμος. Πριν τελειώσω τις σκέψεις μου ήρθε και με ρωτάει αν είμαι ο φωτορεπόρτερ από το περιοδικό ''Times Of Maharashtra'', του λέω πως είμαι και δίνουμε τα χέρια. Εγώ είμαι ο Ερμής Γουίλσον Ελληνοβρετανός κι αυτός είναι ο Pushpaj Lata, γέννημα θρέμα της Sangli, είναι ψηλός, αρκετά μελαψός κι έχει κάτασπρα δόντια, σπαστά μαλλιά και για Ινδός είναι όμορφος και πάνω απ όλα είναι κλασσικά πολύ ευγενικός. Οι Ινδοί είναι σε θέση να σε πνίξουν με την πολύ ευγένεια τους, αυτά τα χρόνια που εργάζομαι εδώ ουκ ολίγες φορές έχω αναρωτηθεί πως μπορούν κι είναι τόσο πολύ ευγενικοί. Είναι στιγμές που εγώ σαν Ευρωπαίος θέλω να ουρλιάξω, αλλά ο Ινδός θα είναι πάντα πολύ ''cool''. Τον ρωτάω αν έχει φάει κάτι και μου απαντάει πως όχι γιατί μόλις τώρα έφυγε από το πανεπιστήμιο. Του προτείνω να γευματίσουμε μαζί και δέχεται, πρέπει όμως να με περιμένει λίγο μέχρι να αφήσω τον εξοπλισμό μου στο ξενοδοχείο, να κάνω γρήγορα ένα ντους και μετά θα πάμε σε κάποιο στέκι για φαγητό. Με βοηθάει με τα πράγματα μου και μπαίνουμε στο ξενοδοχείο, τον αφήνω στο φουαγιέ και πάω στη ρεσεψιόν, τους λέω ποιος είμαι, παίρνω το κλειδί του δωματίου μου κι ανεβαίνω επάνω. Μπαίνω στο δωμάτιο κι είναι αρκετά καλό, έχει θέα στο πάρκο και στην κεντρική λεωφόρο. Αυτή τη στιγμή η ζέστη κι η υγρασία είναι το κάτι άλλο, αφήνω τα πράγματα μου και το πρώτο που κάνω είναι να τρέξω στο μπάνιο. Είμαι περίπου οχτώ χρόνια στην Ινδία κι ακόμα δεν έχω συνηθίσει το ημιτροπικό κλίμα της με τους μουσώνες και τις εποχές των ασταμάτητων βροχών. Η απόφαση να έρθω εδώ για δουλειά ήταν δική μου και δεν με παίρνει να διαμαρτύρομαι. Η περιπέτεια και τα ταξίδια ήταν πάντα μέσα στο καθημερινό μου πρόγραμμα, ταξιδεύω από μικρός και ζω με περιπέτειες κι αυτή η δουλειά μου δίνει τη δυνατότητα να ζω και τα δυο μαζί. Είμαι τριανταπέντε χρονών, παλιά ζούσα στην Κένυα και δούλευα σαν φωτορεπόρτερ ενός μεγάλου ευρωπαϊκού περιοδικού κι έχω στο ενεργητικό μου εννέα χρόνια σαν φωτορεπόρτερ. Έχω κάνει και στη Ρουάντα, αλλά με άλλη ιδιότητα. Αυτή η δουλειά στην Ινδία και στους ''Times Of Maharashtra'', μου δόθηκε μετά από μια 9

6 συζήτηση που είχα με κάποιο φίλο που εργαζόταν εδώ κι είχε καλύτερες αποδοχές. Έτσι αποφάσισα να αφήσω την Κένυα και να ρθω κι εγώ στην Ινδία, αυτή η χώρα μου δίνει τη δυνατότητα για αστείρευτα φωτογραφικά ρεπορτάζ κι όχι μόνο. Τα χρώματα, οι αντιθέσεις της, οι γεωγραφικές της περιοχές πολλές φορές κι οι πολύ αντίξοες καιρικές συνθήκες της είναι ένα ατελείωτο ταξίδι στην περιπέτεια. Οι κάτοικοι της αν κι είναι πολλά εκατομμύρια, είναι φιλήσυχοι και φιλόξενοι, οι Ινδοί ίσως είναι ο πιο φιλήσυχος λαός του πλανήτη, έχουν μόνιμα την ευγένεια στην καθημερινή ζωή τους, αλλά και την φιλοξενία. Είμαι έτοιμος και κατεβαίνω κάτω, με παίρνει με τη βέσπα του και πάμε μαζί για φαγητό. Λέει πως θα με πάει κάπου που έχει πολύ καλό φαγητό κι είναι σε ένα πρόχειρο εστιατόριο του δρόμου. Στην Ινδία πολλές φορές τρως το καλύτερο και το πιο υγιεινό φαγητό σε πρόχειρα μικρά εστιατόρια του δρόμου, όσο παράξενο και να ακούγεται αυτό αλλά έτσι είναι. Σε αυτά τα μικρά εστιατόρια έχουν πάντα φρέσκο φαγητό, τσάι και κάθε μέρα έχουν και κάτι άλλο. Ξεπουλάνε τα πάντα και δεν μένει τίποτα μπαγιάτικο για την άλλη μέρα. Φτάνουμε και δεν έχει άλλο τραπέζι κι αναγκαστικά καθόμαστε σχεδόν πάνω στο δρόμο, ένας τρελός Ινδός να βρεθεί θα μας πάρει μαζί του. Εγώ σαν Ευρωπαίος είμαι λίγο και κάπως με τους δρόμους, εδώ δεν έχουν αυτό το πρόβλημα, είπαμε είναι Ινδοί κι είναι πολύ ''cool''. Κάποια στιγμή ο εστιάτορας καταλαβαίνει ότι εγώ δεν νιώθω πολύ καλά, σηκώνει κάποιους νεαρούς και μας βάζει να καθίσουμε σε ένα πιο ασφαλές μέρος. Αρχίζουμε να τρώμε το φαγητό μας που είναι ''Baked Aloo Chaat Tikkis'' (πατάτες με τριμμένο τυρί και μέντα) και ''Gujarati Dal'' που είναι μια σούπα και πρέπει να βουτάς μέσα τις ''Spicy Cutlets'', (πικάντικες κοτολέτες από κοτόπουλο κι αρνί). Είναι τόσο πολύ πικάντικες και καυτερές που μόλις καταπιείς τη μπουκιά σου θες να πιεις ένα κουβά νερό. Η Ινδία είναι η χώρα του καφτερού και του πικάντικου φαγητού, αν δεν το ξέρεις και φας απότομα θα πας από καρδιά, ή θα τρέχεις μέχρι να βρεις κάποιο συντριβάνι για να σβήσεις τη φωτιά σου. Εδώ όλοι τρώνε με τα χέρια, τα πιρούνια και τα κουτάλια είναι κάτι πολύ σπάνιο, ειδικά σε τέτοια εστιατόρια σαν αυτό, δεν ξέρουν καν τι είναι. Εγώ έχω πιει αρκετές φορές νερό, ενώ απεναντίας ο Pushpaj είναι άνετος και γελάει πολύ όταν εγώ βογκάω από το καυτερό. Το επιδόρπιο είναι ''Semiya payasam'' που είναι μια γευστική τρούφα πουτίγκα, με γεμάτη υφή κι αρωματισμένη με κάρδαμο και σαφράν. Έχουμε τελειώσει το φαγητό μας και πίνουμε ένα τοπικό τσάι με γάλα, το τσάι είναι η αγγλική συνήθεια των Ινδών, τους 10

7 Mona Perises Γεννήθηκα και μεγάλωσα μέχρι τα έντεκα σε χωριό του Ν. Σερρών, μετά στη Γερμανία, στην περιοχή της Ρηνανίας Παλατινάτου, μέχρι και τα είκοσι μου. Εκεί τελείωσα το σχολείο μου και μια τεχνική σχολή πάνω στη μόδα και ταυτόχρονα δούλευα. Ζω στην πόλη των Σερρών και εργαζόμουν για πολλά χρόνια σε βιοτεχνίες μέχρι που έγινα μητέρα κι όταν το απαιτούσαν οι ανάγκες της οικογένειας ξαναδούλευα. Έμαθα υπολογιστή σε διάφορα νομαρχιακά σεμινάρια, εργάστηκα σε διάφορες δουλειές και μέχρι το 2011 σαν ψηφιακή σχεδιάστρια. Τώρα ασχολούμαι μόνο με την συγγραφή βιβλίων, το βιβλίο μου ''Όμ Άλι, το γλυκό της ζωής'', το έγραφα δέκα ολόκληρα χρόνια! Από το 2005 είμαι παντρεμένη με τον Ahmed, που είναι από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Έχω δύο γιους, τον Άγγελο που είναι 25 και τον Δημήτρη που είναι 23 χρόνων. Ο Έρωτας στην Κασπία θάλασσα, είναι το πρώτο μυθιστόρημα μου. Όμ Άλι, το γλυκό της ζωής, είναι σε δύο μέρη κι είναι η μυθιστορηματική μου βιογραφία, πήρα δύναμη, κουράγιο και την έγραψα εγώ η ίδια. Το όνομά μου είναι, Χουσεΐν, είναι το τέταρτο βιβλίο μου κι είναι μια μυθιστορηματική βιογραφία, ενός Πέρση/Ιρανού ονειρευτή. Ο έρωτας ήρθε από την στέπα, είναι το πέμπτο μυθιστόρημα μου κι είναι μια διπλή ιστορία με έρωτα, αγάπη και πολύ μυστήριο. Το έκτο μυθιστόρημα μου είναι Φυλακίζοντας τον αέρα, Canyoning περιπέτεια, που είναι με αληθινές περιγραφές αθλητών του Canyoning, από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Ο Ρωμαίος κι η Διωναία είναι το έβδομο μυθιστόρημα μου κι η Έλευση ενός αγνώστου, είναι το πρώτο μου διήγημα. 469