όλο αυτό έγινε έτσι ξαφνικά και μου έδωσε την ευκαιρία να μιλήσω και με τον συνέταιρο μου για την εταιρεία μας και τι αποφασίσαμε.

Transcript

1 Τι είναι η αγάπη αλήθεια; Τι νόημα έχει αυτή η λέξη, που την λέμε πολλές φορές, αλλά δεν την εννοούμε γιατί δεν ξέρουμε την έννοια της. Η αγάπη πρέπει να είναι της αγάπης κι η αγάπη είναι μία και μοναδική, όταν την καταλάβεις και την νιώσεις σαν άνθρωπος, τότε γίνεσαι μικρός Θεός! Γίνεσαι ο κόσμος όλος, γίνεσαι η πλάση, γίνεσαι ατελείωτος, γιατί η αγάπη είναι ατελείωτη. Βγαίνει από τα βάθη της ψυχής σου και χύνεται από τα άκρα σου και όσο την δίνεις, άλλο τόσο βγαίνει, ξεπηδά, γίνεται ποτάμι. Βρίσκει την θάλασσα, γίνεται ατμός, φεύγει πετάει, πάει ψηλά και ξαναγυρίζει πάλι σε σένα, μετά πετάς μαζί της και πας κοντά στο Θεό! Είναι παντού, η αγάπη δεν χάνεται κι όταν εσύ είσαι με την αγάπη σου, είσαι ''ΕΣΥ'', και όπου να πας θα είσαι μοναδικός! Η ζωή μας είναι ένας αγώνας στην αρένα της βιοπάλης και θυσιάζουμε στο βωμό της καθημερινότητας μας, πολλά από τα όνειρα μας και ξεχνάμε να αγαπάμε. Ξεχνάμε ότι υπάρχει η αγάπη, πρέπει να την ψάξουμε και να την ξαναβρούμε... Δυστυχώς κομμάτια κάνουμε την ζωή μας και την σκορπάμε παντού, σαν τα φύλλα από τα δέντρα, σαν τα χιόνια στα βουνά που λιώνουν και γίνονται ποτάμια και περιμένουμε να πάρουν μαζί τους τις πίκρες, τις θύελλες της ζωής και της ψυχής μας... Mona Perises 1

2 -Οι γυναίκες μας σήμερα θα μας ψάχνουν και θα έχουν πάθει πλάκα, είναι τέσσερις η ώρα και εμείς δεν είμαστε στο σπίτι... -Σιγά μη μας ψάχνουν, είμαι σίγουρος ότι έχουν φάει και λένε διάφορα για την εγκυμοσύνη και για τα μωρά. Η Σαχνάς τι γυναίκα είναι, θέλει γάμους και τέτοια; -Μπα, μου είπε ότι δεν θέλει ακόμα γάμο, είναι εικοσιοκτώ και θέλει να ζήσει. Το γάμο τον σκέφτεται αλλά όχι για τώρα για πιο μετά κι όχι με Ιρανό... -Έχει γονείς, αδέρφια, είναι εδώ στην Τεχεράνη; -Οι γονείς της πότε εδώ και πότε κάπου σε κάποιο νησί Κρις στον Περσικό κόλπο, έχουν ξενοδοχεία εκεί και μπανγκαλόου, έχει έναν αδερφό διπλωμάτη στην Αίγυπτο. Η μάνα της είναι Ελληνίδα και γνώρισε τον πατέρας της στην Ελβετία όταν σπούδαζαν. -Δε μου λες, αν είναι καλή θα την πάρεις, θα την παντρευτείς; -Στάσου ρε φίλε μόνο μια μέρα την ξέρω, ας δω τι είναι, κάηκα μια φορά μη καώ και πάλι, δεν τα πάω καλά με τους γάμους το ξέρεις. -Καλά φίλε ήσουν παντρεμένος και χώρισες; -Ναι ήμουν μέχρι που την έπιασα με άλλον και γλίτωσα κι από τότε δεν θέλω να ακούσω ξανά για γάμο. Λέει στον Amir την εμπειρία του, λέω τι έπαθα εγώ και τι έκανα χωρίς να το ξέρω, μέχρι που με είδε και μετά μου αποκάλυψε το γάμο του κι εγώ δεν το ήξερα καν πως είχαν παντρευτεί. Ο φίλος μας κοιτάζει σαστισμένος και πως μιλάμε ακόμα και του λέμε πως ναι μιλάμε, γιατί δεν αφήσαμε μια γυναίκα με τέτοιο χαρακτήρα να μας χωρίσει. Εγώ δεν το ήξερα, αυτή δεν μου είπε τίποτα κι αυτός το ίδιο κι εγώ έφταιξα γιατί πήγα με την πρώην του φίλου μου, αλλά ότι ήταν και παντρεμένη μαζί του, ούτε στο όνειρο μου το φανταζόμουν. Έγινε τόσο γρήγορα που δεν κατάλαβα καν τι έγινε, ήταν μια φορά κι η τελευταία, δεν υπήρξε άλλη, από τότε έχουν περάσει περίπου επτά χρόνια και δεν την ξαναείδε κανείς μας. Ο Σίμος λέει ότι την είδε στο αεροδρόμιο πριν ένα μήνα, ήταν με έναν που μάλλον ήταν ο άντρας της κι έκανε πως δεν την είδε. Πίνουμε το τσάι μας κι έχει πάρει να βραδιάζει σκέφτομαι την νεράιδα μου πως να πέρασε σήμερα και χαμογελάω, θα της έχω λείψει πολύ. Είμαστε περίπου δύο μήνες συνέχεια μαζί και το ξύλο κι αυτό μαζί το φάγαμε, στην πρεσβεία πάλι μαζί, μου έχει λείψει την θέλω, θα τους πω να πάμε, φτάνουν οι αμαρτίες για σήμερα, θα πάω στο σπίτι, θέλω να την δω και να την αγκαλιάσω. Το λέω στα παιδιά και συμφωνούν, τέλος για σήμερα οι τρέλες, πάμε στα πάθη μας. Πληρώνουμε και φεύγουμε και στο δρόμο τις παίρνουμε τηλέφωνο κι είναι μες την αγωνία, τι πάθαμε; Λέμε ότι θα είμαστε στο σπίτι σύντομα και πατάνε από τη χαρά τους, πως να μη πετάνε, θα κάνουν 2

3 πάλι αυτά που θέλουν κι η Hoda περιμένει τον Amir για δεύτερο γύρο. Τι τραβάμε εδώ στο Ιράν, έχουμε μπλέξει με τις φωτιές, μα οι φωτιές δεν σβήνουν, αυτό είναι, δεν σβήνουν. Αφήνουμε πρώτα το Σίμο και του ευχόμαστε καλό ξημέρωμα, ήρεμα και με μέτρο και πάμε για το σπίτι, περνάμε πρώτα από κάποιο ζαχαροπλαστείο να πάρουμε γλυκά, αλλιώς θα είναι με γλυκά, δεν θα μας μαλώσουν πολύ. Φτάνουμε και μόλις ακούν το τζιπ βγαίνουν στην εξώπορτα και μας περιμένουν και οι δυο μαζί, δεν είναι θυμωμένες, είναι με χαμόγελα, μόλις ανεβαίνουμε τη σκάλα ορμάνε πάνω μας με όλα τα σιρόπια που μάζευαν όλη μέρα και μας αρχίζουν στα φιλιά. Μας κοιτάζει η γειτονιά, δεν μας κοιτάζει, ούτε που τις νοιάζει, αυτές μας πεθύμησαν πολύ. Μπαίνουμε μέσα κι είναι και οι δυο γραπωμένες πάνω μας σαν γάτες και ''γιατί μας το κάνατε αυτό, που πήγατε, να μη το ξανακάνετε, εμείς δεν μπορούμε χωρίς εσάς''. Ρωτάω αν πέρασε ο πατέρας μου και λένε πως πέρασε πριν μια ώρα, αλλά έφυγε αμέσως, ήταν πολύ κουρασμένος και νύσταζε πολύ και ήθελε να πάει να κοιμηθεί. Και εμείς είμαστε πολύ κουρασμένοι είμαστε πτώματα, αφήνω τα γλυκά στο ψυγείο και λέμε γεια στα παιδιά που είναι ήδη στη σκάλα με αγκαλιές και χάδια σε λίγο ακούω τον Amir να φωνάζει, έλα Θεέ και Κύριε, τι έχει πάθει πάλι. Βγαίνω έξω και τον βρίσκω να γελάει και να κάνει σαν τρελός, ρωτάω τι έγινε πάλι και μου λέει αναβάλετε η εγκυμοσύνη, κάτι έγινε και δεν θα κάνει σήμερα, λέει και άλλες πολλές ασυναρτησίες, που δεν τις καταλαβαίνω κι η γυναίκα μου λέει, ότι η Hoda σήμερα της πονάει πολύ η μέση της κι είναι σχεδόν ξάπλα όλη μέρα και πάει το μωρό, άλλη φορά θα το κάνουν, η Hoda στα σκαλιά τον βλέπει που χαίρεται πολύ και μας λέει... -Τον βλέπετε πως κάνει; Μιλάντ τον βλέπεις τον φίλο σου, πέταξε από την χαρά του που δεν θα κάνουμε τίποτα, τον βλέπεις; -Ναι φίλη μου έχει δίκιο τώρα, τη μια τον λες να το κάνει και την άλλη δεν γίνεται, τον τρέλανες τον άνθρωπο, πάρτον με το καλό, θα στο κάνει το ξέρω, αλλά όχι τόσο απότομα, θα πάθει και τίποτα, δεν κάνει, ακόμα είναι μικρός και εσύ τον σκλαβώνεις με τις ιδέες σου πάρτον με το καλό, θα σου κάνει σαράντα παιδιά, το ξέρω μου το είπε, αλλά όχι έτσι... -Αλήθεια Μιλάντ; Έτσι σου είπε, ότι θέλει παιδιά; Συγνώμη μωρό μου χίλια συγνώμη... Τον πήρε και πηγαίνουν επάνω, τι ήταν κι αυτό σήμερα, φύγαμε και ήρθαμε να τον ίδιο πόνο για το μωρό, επιτέλους θα τον αφήσει ήσυχο, έχω ξαπλώσει και γελάω με την τρέλα της φίλης μας, τώρα όμως έχω να αντιμετωπίσω και την δικιά μου γυναίκα που με ρωτάει που πήγαμε όλη μέρα και γιατί δεν της είπα ότι είχα ανάγκη να μείνω μόνος με τους φίλους μου. Της λέω την αλήθεια, τι κάναμε και που πήγαμε μετά κι ότι 3

4 όλο αυτό έγινε έτσι ξαφνικά και μου έδωσε την ευκαιρία να μιλήσω και με τον συνέταιρο μου για την εταιρεία μας και τι αποφασίσαμε. -Και μπαμπάς σε χαμάμ ήταν με το Shahab, μου το είπε και μετά το φαγητό νύσταζε πολύ κι έφυγαν, πήγαν να κοιμηθούν -Το ξέρω μίλησα μαζί του. Ρωτάω αν στεναχωρήθηκε και μου λέει λίγο επειδή αργήσαμε, αλλά ήξερε ότι ήμασταν όλοι μαζί, άρα ήμασταν καλά. Αν ζήλεψε και τι πίστευε ότι θα της έλεγα όταν ερχόμουν και λέει ότι δεν ζήλεψε, γιατί δεν ήξερε ότι πήγαμε σε χαμάμ, αν το ήξερε μπορεί και να ζήλευε, αλλά ξέρει ότι θα της έλεγα την αλήθεια και πως δεν θα τις έκρυβα κάτι. Της λέω τι μου συνέβη στο χαμάμ και τι με σταμάτησε κι ότι ήμουν έτοιμος να το κάνω με την σειρήνα, με κοιτάζει με τα μάτια επίμονα τώρα, ζηλεύει λίγο, έως πολύ, αλλά προσπαθεί να καταλάβει αν της λέω και την αλήθεια και με ρωτάει αν το έκανα; Αν το έκανα θέλει να το ξέρει και με κοιτάζει λίγο άγρια, αλλά όχι θυμωμένα, την ρωτάω αν θέλει να της δείξω τι έκανα και τώρα τα έχει χαμένα είναι σαστισμένη, δεν ξέρει τι θέλω να πω και τι εννοώ. Την παίρνω αγκαλιά και τη γεμίζω με φιλιά, της λέω ότι είναι μια χαζούλα κι ότι εγώ δεν έκανα τίποτα, γιατί έβλεπα τα μάτια της στο νερό να με κοιτάζουν συνέχεια. Το ήθελα, είχα ορμές, αλλά κρατήθηκα έμεινα πιστός, γιατί ξέρω ότι κι αυτή μου είναι πιστή, πήγαμε εκεί για μια περιπέτεια, όχι για να κάνουμε έρωτα αν και οι συνθήκες εκεί, είναι έτσι που σε κάνουν με χίλιους τρόπους να πέσεις. Αν και κάποιος από μας το έκανε, αλλά δεν είναι ο Amir, ήταν κάποιος που δεν έχει υποχρεώσεις όπως εμείς κι ούτε είναι παντρεμένος με την φωτιά. Τώρα πλέει σε πελάγη ευτυχίας, με αγκαλιάζει και μου λέει είναι σίγουρη ότι εγώ δεν θα κάνω ποτέ κάτι και θα της είμαι πιστός κι ότι την αγαπώ πολύ κι ότι κι αυτή μ' αγαπά πολύ. Αν δεν ήταν αυτή που είναι και ήταν κάποια άλλη, θα το έκανα, θα έκανα έρωτα εκεί με την σειρήνα και μετά δεν θα της έλεγα τίποτα, δεν θα το μάθαινε ποτέ, όμως δεν το έκανα, γιατί είναι αυτή που είναι κι έτσι και εγώ, πρέπει να είμαι σαν αυτήν. Το μασάζ πήρε και τους τελευταίους πόνους από το κορμί μου και είμαι καλά, η νεράιδα μου είναι κι αυτή καλά κι είναι ερωτική κι ας μη είναι η σειρήνα. Μου κάνει χάδια, μου δίνει φιλιά, αγάπη και ζεστασιά, θα μου κάνει και μωράκι και το θέλω πολύ, δεν κάνω σαν τον φίλο μου, από την πρώτη στιγμή το αποδέχτηκα κι έκανα σαν τρελός από χαρά και ήμουν σε μέρος άγνωστο και κρύο. Τα ξέχασα όλα δεν τα έβαλα στην ψυχή μου, είμαι στην αγάπη κι η αγάπη δεν έχει μίση και κακίες, τα άφησα μακριά μας, τώρα με νοιάζουν, αυτή το παιδί μας κι η ζωή μας. Είναι πολύ τρυφερή σήμερα, είναι αλλιώτικη, η σημερινή απουσία μου ίσως την έκανε να σκεφτεί ότι ίσως με κούρασε κι εγώ έφυγα έστω και για μια μέρα, έτσι είναι πιο τρυφερή και πιο μελένια, με ρωτάει αν την αγαπώ πολύ και της 4

5 λέω ναι, πολύ πάρα πολύ, μου κάνει αγκαλιές και λέει ότι είμαι η ζωή της κι ότι μ' αγαπάει πολύ, πολύ και μου ζητάει συγνώμη. -Συγνώμη γιατί; -Ναι γιατί σε κούρασα, είμαι συνέχεια γαντζωμένη επάνω σου. -Ναι κι εγώ γαντζωμένος επάνω σου, μη μου ζητάς συγνώμη για αυτό, έχουμε όλη την νύχτα μπροστά μας, θέλεις να μιλήσουμε; Πες μου τι θέλεις να κάνουμε για να αλλάξουμε να είμαστε μαζί, αλλά όχι ο ένας γαντζωμένος πάνω στον άλλον, πες μου κι εγώ θα σε ακούσω. Θέλεις να πηγαίνουμε βόλτες στο πάρκο, να πηγαίνουμε στο γυμναστήριο, τι θέλεις, εγώ θα κάνω ότι θες εσύ. Έχεις απόλυτο δίκιο, είμαστε δυο μήνες μαζί κάθε μέρα, αλλά περάσαμε τόσα πολλά για να είμαστε μαζί, Έχεις το λόγο μου μόλις μάθω τι θα γίνει με την βίζα μου, μετά θα ξέρω αν είμαι εδώ μαζί σου, ή αν πρέπει να φύγω, ακόμα δεν έχουμε τελειώσει, έχουμε ακόμα λίγο τρέξιμο, μετά θα ηρεμήσουμε θέλεις να σου πω που θα πάμε μετά να μείνουμε όταν φύγουμε από δω; -Που θα πάμε να μείνουμε, δεν θα πάμε στην Ελλάδα να μείνουμε; -Θα πάμε αλλά όχι για πολύ, σήμερα μίλησα με το Σίμο θα πάμε στη Μάλτα, εκεί θα μείνουμε, στην Ελλάδα η οικονομία είναι χάλια κι η ανάπτυξη είναι ακόμα πιο χάλια, έτσι κι η εταιρεία μας δεν έχει μέλλον θα την πάρουμε από την Αθήνα κι αφού έχουμε δουλειές στη Μάλτα θα πάμε εκεί. Θέλεις να δεις που είναι η Μάλτα; Φέρε τον υπολογιστή να σου δείξω. Έχουμε ανοίξει και κάνουμε αναζήτηση να δούμε που είναι η Μάλτα μια κουκκίδα στη Μεσόγειο θάλασσα, της αρέσει πολύ, είναι όμορφο νησάκι και με πολλά αρχαία. Ψάχνουμε να βρούμε φωτογραφίες από την πρωτεύουσα της, τη Βαλέτα, είναι πολύ όμορφη με στοιχεία ενετικά και κάστρα, μια ανάσα από την Ελλάδα με το αεροπλάνο, Αθήνα - Βαλέτα είναι μια ώρα και τα καλοκαίρια θα πηγαίνουμε όπου θέλουμε, πολύ θα ήθελα να είμαι στην πατρίδα, ίσως όταν στρώσουν τα πράγματα κι αν στρώσουν. Τώρα θέλω να ζήσω και δεν είμαι μόνος πια, έχω γυναίκα κι ένα παιδί στο δρόμο, πολύ λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να μείνω στην πατρίδα, στη Μάλτα έχει τη μικρότερη φορολογική επιβάρυνση περίπου στο 30% του ΑΕΠ έχει ησυχία και οι πολιτικοί της δεν είναι διεφθαρμένοι, τουλάχιστον μέχρι στιγμής δεν είναι, είναι μια χώρα μόλις κατοίκων. μαζί και θα είναι ελεύθερη, ούτε τσαντόρ, ούτε καταπίεση, θέλω να είναι ελεύθερη, θα κάνουμε αίτηση για παραμονή και μετά θα πάμε στη Μάλτα, μέχρι τότε θα έχει έρθει και το μωρό μας, θα δούμε είμαι αισιόδοξος, έχω αυτοπεποίθηση, θα τα καταφέρω για μια ακόμη φορά. Είναι χαρούμενη βλέπει τις φωτογραφίες και γελάει, είναι πολύ όμορφη η πόλη, έχει θάλασσα και καράβια και όμορφα σπίτια, την βλέπω που έχει ενθουσιαστεί, ξέρω ότι θέλει να φύγει από δω, δεν μπορεί να 5

6 ζήσει εδώ, από την πρώτη στιγμή το κατάλαβα. Δεν μπορεί να συμβαδίσει με το εδώ σύστημα, είναι γεννημένη για να είναι ελεύθερη, μετά τι θα κάνουμε με την γιαγιά; Αυτό είναι ένα θέμα, τι θα κάνουμε με την γιαγιά μας; Ούτε που ρώτησα τι κάνει, ούτε που είναι, είμαι χαμένος, την ρωτάω τώρα και μου λέει ότι είναι μαζί με τη θεία, δεν έχει φύγει περιμένει να πάμε να τις δούμε, της δίνω το λόγο μου, πως θα πάμε αύριο μετά το δημαρχείο να τις δούμε και δέχεται, θα πάμε και το μεσημέρι θα φάμε μαζί τους, θα τις πάρουμε τηλέφωνο πριν φύγουμε από το σπίτι. -Μωράκι μου, άσε τον υπολογιστή σε παρακαλώ κι έλα στην αγκαλιά μου, σε θέλω πολύ. -Ναι τον κλείνω κι έρχομαι κι εγώ σε θέλω πολύ. Το κάνει κι έρχεται, μου κάνει αγκαλιές, μου δίνει φιλιά γιατί είναι χαρούμενη με αυτά που είδε. Είναι ένα χαρούμενο πλάσμα, σπάνια την έχω δει μέχρι τώρα χωρίς χαμόγελο, είναι πάντα πολύ χαρούμενη. Είναι ένα μεγάλο παιδί, μου κάνει νάζια με τα γαλάζια μεγάλα μάτια, αυτά τα μάτια που εγώ όταν τα είδα χάθηκα για πάντα μέσα στα νερά τους, της λέω ότι την θέλω πολύ και θέλω να της κάνω έρωτα και λέει ότι αυτή, θέλει πολύ να κάνουμε έρωτα. Θα είμαι τρυφερός απόψε, σήμερα έκανα τον αντάρτη, αλλά τώρα είμαι πιο ήρεμος και την πεθύμησα πιο πολύ. Με αγκαλιάζει και με φιλά απαλά, είναι κι αυτή πολύ τρυφερή και γλυκιά, είναι το πλάσμα το δικό μου, εμείς απόψε είμαστε αλλιώς, ο έρωτας είναι μαζί μας, έχει τυλίξει τα κορμιά μας, η τρυφερότητα μας χαϊδεύει και θα φτάσουμε με τον πόθο μας και το πάθος μας εκεί που πάμε πάντα, η αγάπη μας, θα μας κρατήσει για πάντα μαζί στα σύννεφα, στα λιβάδια, χέρι, χέρι, είναι πάντα πολύ διαφορετικά και θέλω να μείνω έτσι για πάντα, την παίρνω αγκαλιά τη φιλώ και νιώθω ολοκληρωμένος, με γεμίζει πολύ. Έκανα πολύ δρόμο για να είμαι μαζί της και σήμερα κατάλαβα ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν, θέλησα να γίνω μια μέρα αλήτης και στα μισά της μέρας πάλι έγινα σκλάβος της, γύρισα πίσω για να την βρω. Της είπα και τι έκανα σήμερα κι αντί να μου θυμώσει μου είπε συγνώμη. -Είσαι η ζωή μου, σ ευχαριστώ για όλα, μωρό μου. -Και εσύ είσαι η ζωή μου, σ' ευχαριστώ. -Μ' αγαπάς πολύ; -Ναι πολύ. -Πόσο πολύ; -Μέχρι το φεγγάρι, εσύ, πόσο πολύ; -Και εγώ, μέχρι το φεγγάρι! Έχουμε ξυπνήσει χωρίς φωνές και μουσικές, κάνουμε μαζί το μπάνιο μας και όλα αυτά που κάνουμε κάθε πρωί και μετά την προσευχή μας 6

7 βγαίνουμε αγκαλιά στο σαλόνι. Τα παιδιά έχουν ετοιμάσει το πρωινό και μας περιμένουν στο τραπέζι να φάμε και να φύγουμε. Είναι ήρεμα και πολύ αγαπημένα και φαίνεται έχουν ξεπεράσει το πρόβλημα με το μωρό κι έχουν ξαναβρεί τον ρυθμό τους, ο φίλος μου είναι ο Amir που ξέρω κι η Hoda είναι πάλι αυτή που γνώρισα, μια ήρεμη και γλυκιά κοπέλα. Είναι μια γιατρός που θα τα πάει καλά γιατί έχει διάθεση κι αγάπη γι' αυτό που σπουδάζει. Είναι ευκαιρία τώρα στο πρωινό να τους πω και τους δυο για το σκεπτικό μου αν θέλουν να φύγουν, ή αν θέλουν να μείνουν εδώ αφού η προσπάθεια για το μωρό έλαβε τέλος. Τους το λέω και με κοιτάζουν και οι δυο κατάματα δεν ξέρουν τι να μου πουν, ξέρω ότι έχουν τις οικογένειες τους εδώ, αλλά στους δυο μήνες που είμαι μαζί τους δεν τους έχω δει να λένε ποτέ για αυτούς και ζουν ελεύθεροι κι αποδεσμευμένοι. Τους κάνω μια πρόταση για το μέλλον και για ελευθερία να ζήσουν κανονικά και χωρίς καταπίεση, θέλουν χρόνο να το σκεφτούν, άλλωστε η Hoda θέλει ακόμα ένα έτος στην ιατρική, μετά δεν ξέρω τι ακολουθούν εδώ και πως συνεχίζουν για την ειδικότητα, θα το σκεφτούν και θα μου πουν, βλέπω ότι τους αρέσει η ιδέα μου και ξέρω πόσο ελεύθεροι είναι και οι δυο, αν θέλουν θα τα καταφέρουν, θα βρούμε τρόπο να αποδράσουν και να είναι νόμιμα, ώστε έτσι θα μπορούν να έρχονται στην πατρίδα τους να βλέπουν τους δικούς τους. Θα μιλήσουμε και με τον Shahab, αυτός έχει ταξιδέψει πολύ θα ξέρει να μας πει την νόμιμη οδό. Τους λέω ότι αυτό που τους είπα είναι για το εγγύς μέλλον, όχι για αύριο, εκτός αν αλλάξει κάτι εδώ και γίνει η χώρα τους μια δημοκρατία, όποτε έτσι δεν θα χρειαστεί να φύγουν και τους εξηγώ τους δικούς μου λόγους που τελικά εγώ δεν θέλω να ζήσω στην Ελλάδα, αν και το θέλω πολύ, αλλά δεν θα το κάνω, θα πάω να ζήσω αλλού κι εγώ φυσικά προς το παρών, αν αλλάξει κάτι στη χώρα μου θα επιστρέψω την άλλη μέρα. Είμαστε έτοιμοι και οι τέσσερις και ο Amir μου προτείνει να οδηγήσω εγώ, γιατί θα τα καταφέρνω με την κίνηση πιο καλά από τον ίδιο, το έκανα χθες ας το κάνω και σήμερα, θα μου λέει από που να πηγαίνω, έτσι θα τα καταφέρω. Αφήνουμε στη στάση την Hoda, θα πάει με το λεωφορείο στην πανεπιστημιούπολη και συνεχίζουμε μέσα στη μεγάλη κίνηση να πάμε στο δημαρχείο. Ένας χαμός επικρατεί και όλοι θέλουν να περάσουν και τα κορναρίσματα δίνουν και παίρνουν, άλλοι με νεύρα κι άλλοι πιο χαλαροί και κάποιοι άλλοι ακόμα και με χειρονομίες, προσπαθούν να καταφέρουν να κάνουν έστω ένα μέτρο ανάμεσα στα πολλά αυτοκίνητα. Ο Amir είναι στο πρόθυρα της κρίσης κι η γυναίκα μου μέσα στην ηρεμία ακούει μουσική με τα ακουστικά και με κοιτάζει μέσα από τον καθρέπτη. Είναι εννέα κι έχουμε κολλήσει εδώ και δεκαπέντε λεπτά στο ίδιο σημείο, ο φίλος μου λέει τι κάνω ακόμα, δεν θα φύγω; Και του λέω ότι σε λίγο θα το κάνω. Βάζω δυνατά τη μουσική, αν και το καυσαέριο είναι πολύ ανοίγω τα παράθυρα, όμως βλέπω μπροστά μας ότι έχει κάποιο κενό, δεν είναι μεγάλο, αλλά με παίρνει, κάποια μαντάμ βάζει 7

8 κραγιόν κι έχει ξεχαστεί τόσο πολύ που τρομάζει από τη μουσική, της χαμογελάω και μου το ανταποδίδει, έτσι χάνει την ευκαιρία να πάει μπροστά και μένει με το χαμόγελο, μπαίνω μπροστά της και είμαι σίγουρος ότι τώρα δεν είναι καθόλου χαρούμενη. Έχουμε ξεκολλήσει κι αιτία για το κόλλημα ήταν το κραγιόν μια κυρίας, οι γυναίκες απανταχού της γης είναι με το αιώνιο πρόβλημα, πρώτα το μακιγιάζ και μετά όλα τα άλλα, ευτυχώς βρήκα γυναίκα που δεν το χρειάζεται. Αλήθεια σήμερα ούτε κραγιόν έβαλε, αλλά τα χείλη της είναι κόκκινα. Ο Amir χτυπιέται κι εγώ γελάω, του λέω να ηρεμήσει κι αναρωτιέται πως μπορώ και είμαι έτσι χαλαρός, αυτός θα της είχε σούρει τα κομπλιμέντα. Ναι το πιστεύω, μπορεί να της έκανε και άλλα, να την τρόμαζε και να άφηνε το αμάξι της και να έτρεχε να γλυτώσει, μετά θα κολλούσαμε για τα καλά και θα θέλαμε και τον γερανό για να τραβήξει εμάς αλλά και το αμάξι της. Τώρα γελάω πολύ εγώ και με ρωτάει γιατί γελάω, αν είδα κανένα καλό κομμάτι να περνάει, ή έτσι γελάω. -Ηρέμησε δικέ μου, τι κομμάτι τώρα, που να το δω, εδώ μέσα στο τρελάδικο; Απλά θυμήθηκα αυτό που έκανες στον πλούσιο που άφησε τη λιμουζίνα κι έτρεχε για να γλυτώσει από τα χέρια σου, εσύ μου το είπες, θυμάσαι; -Α, ναι τον μαλάκα, τον είδα τις προάλλες όταν πήγαινα με τον πατέρα σου στο ταξίδι, με το που με είδε, έγινε καπνός, ακόμα θα τρέχει ο αργόστροφος, θα ασπρίσουν τα μαλλιά μου με αυτούς εδώ, ακόμα δεν έχουν μάθει πως να οδηγούν κι έχουν και λιμουζίνες, αχ... -Ρε φίλε, εσύ δεν έχεις μάθει, ότι όταν είναι γυναίκα το κόλλημα, της χαμογελάς γλυκά, άσε τα νεύρα, εσύ δεν είσαι που λες, πως η ίδια μάνα τις γέννησε όλες και στο χαμόγελο που τις σκας, αυτές πάλι από την ίδια μάνα είναι. Πιστεύουν ότι τις έχεις ερωτευτεί και μένουν κάγκελο, μετά εσύ κάνεις αυτό που έκανα εγώ πριν, ξεκολλάς και την αφήνεις με το χαμόγελο, είσαι και ωραίο παιδί και θα σε βλέπει καμιά βδομάδα στον ύπνο της. Ακόμα δεν έχεις μάθει και μου κάνεις και τον δάσκαλο, ξύπνα αδερφέ... -Σαν να έχεις δίκιο, αυτό θα κάνω από δω και πέρα, θα κάνω μόνο κατακτήσεις και με χαμόγελο, να μη βρεθώ μόνο μέσα σε κανένα αμάξι τους, αυτό πολύ φοβάμαι, γιατί όπως λες, είμαι και ωραίο παιδί και θα κολλήσω μετά στις γλύκες... Βρε δεν πάνε να κάνουν καμιά άλλη δουλειά. Κάνε δεξιά φτάσαμε, εδώ έχει μεγάλο πάρκινγκ, πάρκαρε για να βγω να πάρω αέρα, με κραγιόν και χαμόγελα, άλλο τι θέλουν... Πριν μπούμε στο δημαρχείο της λέω ότι ξεχάσαμε να πάρουμε τηλέφωνο τη γιαγιά και τη θεία για να μας περιμένουν για φαγητό, ας τις πάρει τώρα έχουμε ακόμα χρόνο, τις παίρνει κι η γιαγιά κάνει παράπονα που δεν πήγαμε καθόλου έχει δίκιο, αλλά θα πάμε σήμερα και θα μας δει. Θα μας 8

9 περιμένουν στις τρεις, μπαίνουμε στο δημαρχείο και ρωτάμε που είναι το γραφείο να δηλώσουμε ένα γάμο με αλλοδαπό και μας δείχνουν να πάμε στο βάθος. Εκεί μας υποδέχεται μια πολύ θρησκευτική κυρία, με τσαντόρ και με γάντια, έχει καλυμμένα και τα χέρια της και μόλις φαίνονται τα μάτια της κάτω από το μαύρο κάλυμμα, πρέπει να δηλώσω και το θρήσκευμα μου, έτσι βγάζω το χαρτί από τον ιμάμη που λέει ότι είμαι πια ένας μουσουλμάνος, το στεφανοχάρτι και την άδεια της χώρας που πήρα τελευταία και όλα όσα έχω. Με κοιτάζει πολύ περίεργα, φωνάζει και άλλες τρεις που είναι σε διπλανά γραφεία και τώρα με κοιτάζουν όλες περίεργα, λες και είμαι η ατραξιόν της ημέρας. Ο Amir τις ρωτάει τι πρόβλημα υπάρχει; Και λένε κανένα, απλά προσπαθούν να καταλάβουν πως κι εγώ έχω ασπαστεί το Ισλάμ; Τότε τις λέει αυτός ότι είμαστε φίλοι και πως είναι αυτός με κατήχησε και μετά βρήκα και μια γυναίκα και την παντρεύτηκα, που είναι το κακό; Δεν υπάρχει τίποτα κακό, αλλά είναι σπάνιο, αυτό είναι όλο και τις παραξένεψε, του λέω να τις πει, μήπως θέλουν να με δουν να προσεύχομαι, αν το θέλουν είμαι έτοιμος να το κάνω. Όχι εντάξει, θα μου δηλώσουν το γάμο και λένε ότι θα χρειαστεί μετά μια μετάφραση για να πάω το χαρτί στην χώρα μου, πράγμα που το ξέρω. Περιμένουμε να μας κάνουν όλα τα απαραίτητα και βλέπω πως την γυναίκα μου και μένα, μας κοιτάζουν πολύ επίμονα, κάνω πως δεν καταλαβαίνω και χαμογελάω στην νεράιδα μου και της πιάνω το χέρι. Η μία μου βάζει τις φωνές, αυτό απαγορεύεται, είμαστε σε δημόσιο χώρο και πρέπει να σέβομαι πολύ τους γύρω μου, μα είναι παντρεμένοι λέει ο φίλος μου, αυτή επιμένει κι ότι αν είναι αυτός ο δικηγόρος μας, να βγει αμέσως έξω. Τον έβγαλε έξω και τώρα την βλέπω που νιώθει καλά, έχουμε πέσει σε φανατική παρέα και σε στερημένες ερωτικά, τα μάτια τους είναι μαχαίρια πάνω μας, θέλω να βρίσω, αλλά κρατιέμαι, μέχρι να φύγουμε θα κάνουμε υπομονή. Έχουν συμπληρώσει πάνω από δέκα έντυπα και όλα χειρογράφως κι έχουν κουραστεί, σε λίγο μας αφήνουν και οι τέσσερις και πηγαίνουν για διάλειμμα, σε μισή ώρα περίπου ξανάρχονται κι αρχίζουν πάλι την σκληρή δουλειά. Βάζουν άλλον έναν στα γρανάζια του καθεστώτος, αυτός φυσικά είμαι εγώ, αλλά δεν είμαι Ιρανός υπήκοος, είμαι ένας Έλληνας, αυτό τις ξενίζει, αυτές είναι άγιες κι έχουν καλυμμένα τα χέρια, ώστε να μην τις αγγίζει κανείς δερματικά και κολαστούν και μαγαριστούν. Έλεος πια, δεν έχει τόση αμαρτία ένα άγγιγμα, στο σπίτι κάνουν τις κούκλες, αλλά τώρα εδώ, είναι οι πανούκλες. Αρχίζω να τις φαντάζομαι πως είναι κάτω από το ράσο, ίσως να φοράνε καυτά εσώρουχα, ή να είναι εντελώς γυμνές, ή να είναι μαύρες από τις δαγκωνιές, γιατί είμαι σίγουρος, ότι αυτές για να καταλάβουν τον έρωτα μετά από τόση αγιοσύνη, πρέπει να θέλουν πολύ ξύλο. Είναι πολύ μαζόχες, κάνουν μπαμ, τις φαντάζομαι να εκλιπαρούν κάποιον νεαρό που τον τσαλάκωσαν από το δρόμο, για να τις κάνει έρωτα κι αυτός να σφυρίζει πέρα βρέχει, μέχρι να του δώσουν λεφτά και μετά να 9

10 ουρλιάζουν μόνο που θα τις αγγίζει. Έχω βάλει τον εαυτό μου στη θέση του κάθε νορμάλ Ιρανού πως νιώθει όταν βλέπει ένα τέτοιο πράγμα σαν αυτό, αυτό το πράγμα δεν είναι παρουσία, αλλά είναι μια σκιά και προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να του αποτρέψει τις σκέψεις του, σαν άντρα. Ότι βλέποντας αυτό το μαύρο πράγμα που περνάει από μπροστά του, θα πάψει να σκέφτεται και σαν άντρας, λοιπόν δεν το καταφέρνει, εγώ τώρα τις έχω κάνει άνω, κάτω. Τις κάνω ότι δεν θα κάνω ποτέ στην γυναίκα μου, τις βρίζω και τις κάνω άγριο σεξ, αυτό έχουν καταφέρει να κάνουν με το ράσο που φοράνε και με τα χέρια τους που τα έχουν καλύψει, μη τυχόν και τα αγγίξω κατά λάθος. Αυτό καταφέρνει αυτό το σύστημα, με τον τρόπο αυτό η φαντασία οργιάζει κι όταν βλέπεις τα μάτια, μετά τα ράσο εξαφανίζεται και βλέπεις τα πάντα, από τα στήθια τους που κουνιούνται, μέχρι και τα απόκρυφα τους και εσύ είσαι εκεί και τις κάνεις άγριο σεξ, μα πως αυτή φοράει το ράσο, πως γίνεται αυτό; Εγώ μόλις το έκανα και με τις τέσσερις και είμαι με την γυναίκα μου. Με αυτήν την υποκρισία και την τύφλα σας από μέσα, όταν το καταλάβετε, τότε θα πάτε όλοι σας να πνιγεί ε. Μας δίνουν τα χαρτιά και φεύγοντας τις ρίχνω στα Ελληνικά ένα πολύ χορταστικό μπινελίκι. Κακαρίζοντας ρωτάνε τι τις είπα και τις λέω πως στην γλώσσα μου σημαίνει, ότι είναι καλές και το ευχαριστήθηκαν, έμειναν με το χαμόγελο, να το δείξουν; Ή να μείνουν στην φανατίλα τους. Πάμε, θα περάσουμε από την πρεσβεία να τα αφήσουμε και μετά θα πάμε κάπου για καφέ, δεν μπορώ με κατακούρασαν οι ρασοφόρες, μόλις έκανα άγριο σεξ και με τέσσερις και κουράστηκα πολύ. Φτάνουμε στο αυτοκίνητο και φωνάζω δυνατά, αχ, Ιράν, μα το Θεό που πας; Μπαίνουμε μέσα και λέω στον Amir τις σκέψεις μου, γελάει πολύ και μου λέει, ότι αυτός ήταν ακόμα πιο κακός, μόνο τις μαστίγωνε, δεν τις έκανε άγριο σεξ, ήταν πολύ σιχαμερές κι από σώματα, ήταν σκέτα μπάζα. Ποτέ να μην κρίνουμε τους ανθρώπους μιας χώρας από την κυβέρνηση τους, αλλά σήμερα εγώ γεύτηκα ακόμα ένα γρανάζι αυτής της κυβέρνησης, ευτυχώς το πήδηξα και τώρα φεύγω. Με τη μουσική στην διαπασών, σε μια πανέμορφη Τεχεράνη, έκανα και άγριο σεξ σήμερα σε τέσσερις, είναι ένα μεγάλο άλμα αυτό για μένα, που εδώ και δύο μήνες περίπου με πηδάνε και δεν με αφήνουν να κάνω αυτό που θέλω. Όχι να τους προσβάλω, αλλά να μη με έχουν κλεισμένο, αυτό θέλω, να μπορώ να βγαίνω έξω χωρίς να με σταματάνε. Τι το ήθελα τώρα, μας σταματάει η θρησκευτική αστυνομία, μας βγάζει όλους έξω και μας κάνει έλεγχο τα χαρτιά και άλλη μια ρασοφόρα πασπατεύει την γυναίκα μου παντού, νευριάζω με το πασπάτεμα, αλλά βλέπω το φίλο μου να μου κάνει νόημα να είμαι ήρεμος. Μας κοιτάζουν λες και είμαστε Αριανοί, ενώ αυτοί είναι οι Αριανοί το λέει και το όνομα της χώρας τους, Ιράν, Γη των Αρίων. Μετά από είκοσι λεπτά μας αφήνουν να φύγουμε, τόσο κράτησε ο έλεγχος. Από τη μια καλά κάνουν κι από την άλλη το πέπλο είναι κάτω από το πέπλο κι όταν θα πέσει το πέπλο, θα φανεί το πρόσωπο της 10

11 αλήθειας και θα είναι οι ζωές των Ιρανών που ζουν τη ζωή τους, κάτω από το πέπλο. Μια ζωή μέσα σε μια άλλη ζωή και πως γίνεται αυτό; Γίνεται όταν σου κάνει καθημερινά εικοσάλεπτο έλεγχο η θρησκευτική αστυνομία και εσύ δεν το θες, σε ενοχλεί είναι δικαίωμα σου να φοράς ότι ρούχο θες. Ακόμα και κάτω από το τσαντόρ όταν δεν είσαι ενδεδυμένη ευπρεπώς τρως ξύλο, αν η μαντίλα να είναι κάπως χαλαρή, θα φας χαστούκι στα μούτρα και άμα αντιμιλήσεις, θα πας και για πιο καλό ξετίναγμα, έπιασες το χέρι του αγοριού σου; Θα φας τόσο ξύλο, που θα ξεχάσεις πως σε λένε, οι άντρες τώρα άρχισαν να φοράνε κοντά μανίκια και οι κοπέλες δεν φοράνε ποτέ, μόλις πριν από τρία χρόνια, άρχισαν να φοράνε πέδιλα. Μου τα έχει πει η γυναίκα μου, να γιατί η μια ζωή είναι μέσα σε μια άλλη ζωή, έλλειψη δημοκρατίας και κατάχρηση εξουσίας κι έλλειψη ανθρώπινων δικαιωμάτων, και μια από τα ίδια παντού. Χτίζεις τη ζωή σου όσο μπορείς και ζεις στο σπίτι σου αυτά που θες, εδώ τα καταφέρνουν γιατί έχουν μάθει, στην Ελλάδα ούτε αυτό θα μπορούμε να κάνουμε, σε λίγο θα γεμίσει με άστεγους, αφού θα τους παίρνουν τα σπίτια οι τράπεζες, που είναι καλύτερα; Μάλλον εδώ γιατί στην πατρίδα μου είναι υποκριτές οι πολιτικοί και πουλημένοι, εδώ είναι μόνο υποκριτές, για την πατρίδα τους κάνουν πολλά, δεν μπορώ να τους φάω το δίκιο, ακόμα κι αυτό που κάνουν, το κάνουν γιατί πιστεύουν, ότι έτσι θα σώζουν την κοινωνία. Δεξιά υπάρχει ένα μεγάλο εργοτάξιο και ρωτάω τι κάνουν εκεί; Κάνουν ένα υπόγειο τούνελ κάτω από την Τεχεράνη, που θα είναι το δεύτερο σε όλο τον κόσμο, θα είναι με διπλή οδική αρτηρία και θα αποσυμφορήσει την πρωτεύουσα από αυτοκίνητα ημερησίως και θα αποφύγει το μεγάλο νέφος, η σήραγγα Νιαγιαγιές (Niyayesh) θα είναι πάνω από δέκα χιλιόμετρα μήκος. Ο Amir λέει του χρόνου θα δοθεί στην κυκλοφορία, τώρα είναι αρχές του 2012, το 2013, θα είναι έτοιμη, αυτά κάνουν εδώ, πέρα από τα άλλα, φτάνουμε στην πρεσβεία και πάω να δώσω για μετάφραση τα χαρτιά μας και βλέπω την Sahinaz να μου χαμογελά από το γραφείο της, τα δίνω στην κυρία Μαυροπούλου και μου λέει πως θα είναι έτοιμα μεθαύριο, την χαιρετώ και πάω να πω ένα γεια στην Sahinaz. -Γεια χαρά τι κάνεις, τι κάνει ο φίλος μου; -Γεια χαρά, καλά είμαι ευχαριστώ και ο φίλος σου μια χαρά είναι. Τι κάνει η γυναίκα σου; -Καλά είναι έξω με περιμένει θα πάμε κάπου για καφέ. Μήπως μπορείς να 'ρθεις να τον πάρουμε να έρθει κι αυτός με κάποιο ταξί; -Μπα δεν μπορώ να πάρω άδεια, πρέπει να το ξέρω από την προηγούμενη για να λείψω σήμερα και ο φίλος σου τον πήρα πριν από πέντε λεπτά ακόμα κοιμάται. -Εντάξει το αφήνουμε για σήμερα αύριο την ίδια ώρα πάρε άδεια από σήμερα. Εκτός να δεν θες; 11

12 -Όχι θέλω αλλά στις δώδεκα και μισή για να μη ξανάρθω εδώ σχολάω στις μία και μισή έτσι θα φύγω πιο νωρίς. -Εντάξει έγινε, αύριο λοιπόν θα τα πούμε, δώσε χαιρετίσματα, γεια χαρά. ISBN: Mona Perises 12