ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΠΙΚΟ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΕΝΤΥΠΟ-PRESS NTEΛΑΛΗΣ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ Iδρυτής-Εκδότης-Υπεύθυνος Έκδοσης: Κωνσταντίνος Γ.

Transcript

1 ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΠΙΚΟ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΕΝΤΥΠΟ-PRESS NTEΛΑΛΗΣ ΣΑΡΩΝΙΚΟΥ & ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ Iδρυτής-Εκδότης-Υπεύθυνος Έκδοσης: Κωνσταντίνος Γ. Μωϋσίδης τηλ , κιν , ΜΑΗΣ-ΙΟΥΝΗΣ 2015/3, διανέμεται δωρεάν

2 Μάξιμος: Όχι στη γενοκτονία της μνήμης! Η Τουρκία να συμφιλιωθεί με τις «μελανές σελίδες» του παρελθόντος της Με αφορμή την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου ο βουλευτής Λαρίσης της Νέας Δημοκρατίας κ. Μάξιμος Χαρακόπουλος σε δήλωσή του επισημαίνει ότι αυτή εντάσσονταν σε ευρύτερο σχέδιο εξόντωσης των Χριστιανών της Ανατολής, ενώ καλεί την Τουρκία να συμφιλιωθεί με τις «μελανές σελίδες» της ιστορίας της και να εγκαταλείψει την πολιτική της «γενοκτονίας της μνήμης», με τη μετατροπή βυζαντινών εκκλησιών σε τζαμιά. Στη δήλωσή του ο, μικρασιάτης στην καταγωγή, βουλευτής σημειώνει τα εξής: «Την 19η Μαΐου, ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού, η σκέψη μας αφιερώνεται πρωτίστως στους εκατοντάδες χιλιάδες αδελφούς μας Ποντίους που βρήκαν τραγικό τέλος, εξαιτίας ενός οργανωμένου σχεδίου εξόντωσής τους. Ο ποντιακός ελληνισμός, με την αδιάλειπτη τρισχιλιετή λαμπρή παρουσία του στις ακτές του Ευξείνου Πόντου, υπέστη από το 1916 έως το 1923 την ανήκουστη βαρβαρότητα των Νεότουρκων. Η εξάλειψη του χριστιανικού στοιχείου από τα εδάφη όλης της Μικράς Ασίας ήταν ο τελικός σκοπός των εμπνευστών και των εκτελεστών αυτής της θηριωδίας. Και για τούτο θύματα των στυγερών διώξεων δεν ήταν μόνο ο Μικρασιατικός Ελληνισμός, αλλά και οι Αρμένιοι και οι Ασσύριοι. Αυτή είναι η αναμφισβήτητη ιστορική αλήθεια, την οποία δεν μπορεί να την αλλάξει κανένα καινοφανές «ψευδοιστορικό» ιδεολόγημα, τύπου «συνωστισμού». Και αυτή την ιστορική αλήθεια οφείλει να αποδεχθεί η σημερινή Τουρκία. Να συμφιλιωθεί επιτέλους ειλικρινά με τις μελανές σελίδες του παρελθόντος της. Να αναγνωρίσει ευθαρσώς τη γενοκτονία των Χριστιανών της Ανατολής. Γιατί αυτό απαιτεί ο σεβασμός στα εκατομμύρια των νεκρών. Και γιατί μόνον έτσι μπορούν να οικοδομηθούν σταθερές σχέσεις συνεργασίας και εμπιστοσύνης μεταξύ των χωρών μας. Επιπλέον, το τουρκικό κράτος πρέπει να εγκαταλείψει την πολιτική της «γενοκτονίας της μνήμης», που εφαρμόζει συστηματικά τα τελευταία χρόνια. Να πάψει να σκανδαλίζει το χριστιανικό κόσμο, αλλά και κάθε πολιτισμένο άνθρωπο, ασελγώντας σε βυζαντινούς ναούς που μετατρέπει σε μουσουλμανικά τεμένη, όπως έκανε στους ναούς της Αγίας Σοφίας στη Τραπεζούντα, στην Νίκαια της Βιθυνίας και τώρα στην Αδριανούπολη. Και να εγκαταλείψει τα ανίερα σχέδια για μετατροπή και αυτής ακόμη της Αγιασοφιάς στη Πόλη σε τζαμί. Αν η Τουρκία επομένως, θέλει να ονομάζεται κράτος δικαίου και να διεκδικεί την είσοδό της στην Ε.Ε. πρέπει να αποδείξει εμπράκτως ότι σέβεται τις ευρωπαϊκές -που είναι και πανανθρώπινεςαξίες και αρχές». Πηγή: mikrasiatis.gr Ψήφισμα των Προσφύγων στην Αθήνα του 1923 για την ανταλλαγή των πληθυσμών Ψήφισμα που εγκρίθηκε από τους πρόσφυγες της Αθήνας στην Ομόνοια, στο πάνδημο συλλαλητήριο της που οργανώθηκε για να εκφραστεί η αντίθεσή τους στην υποχρεωτική ανταλλαγή. «Οι πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, της Ανατολικής Θράκης και του Εύξεινου Πόντου θεωρούν ότι η Ανταλλαγή των ελληνικών πληθυσμών της Τουρκίας που ανέρχονται σε ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες απέναντι σε τριακόσιες χιλιάδες μουσουλμάνους της Ελλάδας πλήττει καίρια την παγκόσμια συνείδηση και την παγκόσμια ηθική ότι είναι αντίθετη προς τα ιερότερα δικαιώματα του ανθρώπου, της ελευθερίας και ιδιοκτησίας ότι το σύστημα της Ανταλλαγής αποτελεί νέα και κεκαλυμμένη μορφή αναγκαστικού εκπατρισμού και αναγκαστικής απαλλοτρίωσης που κανένα κράτος δεν έχει το δικαίωμα να θέσει σε εφαρμογή παρά τη θέληση των πληθυσμών. Ότι οι ελληνικοί πληθυσμοί της Μικρασίας, αυτόχθονες από πανάρχαιους χρόνους στη γη που κατοικούσαν και πάνω στην οποία τα δικαιώματά τους είναι αναπαλλοτρίωτα και απαράγραπτα, δεν μετανάστευσαν με τη θέλησή τους αλλά εκδιώχθηκαν από τις εστίες τους αντιμετωπίζοντας το φάσμα της σφαγής. Οι αλύτρωτοι Έλληνες συναγμένοι εδώ και σε άλλες πόλεις και νησιά της Ελλάδας αποφασίζουν και ψηφίζουν ομόφωνα να αξιώσουν τη δυνατότητα να παλιννοστήσουν στις πατρίδες τους κάτω από ουσιαστικές συνθήκες εγγύησης που θα καταστήσουν αυτήν την παλιννόστηση πραγματοποιήσιμη Σε αντίθετη περίπτωση καταγγέλλουν την αδικία που τους γίνεται, σαν μία προσβολή δίχως προηγούμενο κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού...» Πηγή: mikrasiatis. gr

3 Ο βασιλιάς της καρδιάς μας... ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΩ ΣΙΔΕΡΗ Στην φιλοσοφία του Έλληνα δεν ταιριάζει η Βασιλεία. Η ιδέα ενός γαλαζοαίματου ηγέτη που δεν εκλέγεται στην εξουσία αλλά την κληρονομεί, είναι στη βάση της αντίθετη με την ελληνική επαναστατικότητα. Η έννοια του «ελέω Θεώ Μονάρχη» κοντράρει στην ανάγκη μας να υβρίζουμε στο μυαλό μας αυτόν που μας κυβερνά: εκτός από τους προσκολλημένους σε ένα πολιτικό πρόσωπο (τους κολαούζους, τους χειροκροτητές, ή απλά τους φανατισμένους), οι υπόλοιποι, από τους πρώτους πρώτους αιώνες της ιστορικής μας πορείας, αγαπούμε να κρίνουμε και να απογυμνώνουμε όποιον ασκεί την εξουσία... πολλώ μάλλον όταν αυτός θεωρεί οτι η Εξουσία του πηγάζει θεόθεν. Όχι... ο Έλληνας δεν έχει τη βασιλεία στο αίμα του...στη σύγχρονη ιστορία του μάλιστα η βασιλεία είναι κάτι ξένο, μια εξουσία «ελληνική με το στανιό», διορισμένη από εξωτερικές δυνάμεις, άρα μακριά από την καρδιά του... Αυτός ο ατίθασος λαός που δεν προσκυνά βασιλείς ακόμα κι όταν τους προσκυνάει, αγάπησε με πάθος εκείνο τον έναν εστεμμένο που συμβόλισε το τέλος μιας Αυτοκρατορίας. 562 χρόνια μετά την τελευταία του ανάσα ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος κάνει ακόμα την ελληνική καρδιά να χτυπά πιο δυνατά όταν τον θυμάται. Κάνει τα ελληνικά μάτια να δακρύζουν και το ελληνικό κεφάλι να σκύβει από σεβασμό. Πολύ περισσότερο, 562 χρόνια μετά το «Εάλω η Πόλις», ο ατίθασος αυτός λαός που αγαπά να βρίσκει τρωτά στους ηγέτες του, δεν μπορεί ούτε θέλει να βρει τρωτό στον Κωνσταντίνο. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος για τους Έλληνες δεν ήταν Ηγεμόνας: ήταν φίλος, πατέρας, αδερφός, αγαπημένος. Αιώνια ερωτευμένος τούτος ο λαός με εκείνον το συγκλονιστικό άνθρωπο, παραμένει δεμένος στη γοητεία της προσωπικότητάς του, στη δύναμη του ήθους του, στην ορμή της γενναιοδωρίας του, στο δράμα της θυσίας του. Ο Έλληνας που δύσκολα αγάπησε βασιλείς και πολιτικούς, αγάπησε και αγαπά πάντα τον τελευταίο Αυτοκράτορα της Βασιλεύουσας, ως τον μοναδικό Έλληνα βασιλιά στη μεταχριστιανική της ιστορία, τον τελευταίο αληθινά Έλληνα εστεμμένο. Όχι άδικα: ο Κωνσταντίνος Δραγάτσης Παλαιολόγος ήταν από τους πραγματικά Μεγάλους της Ιστορίας, όχι επειδή έσωσε ως Υπεράνθρωπος την Πόλη του, αλλά επειδή πέθανε ως άνθρωπος μαζί της. Αυτούς τους ηγέτες άλλωστε αναγνωρίζει ως Μεγάλους η Ελληνική συνείδηση: εκείνους που είναι υπερήφανοι στην ταπείνωση τους και ταπεινοί στη Μεγαλοσύνη τους. Εκείνους που εμπνέουν με λόγια και ιδανικά πρώτα τον εαυτό τους και θέτουν τη ζωή τους στην υπηρεσία των υπηκόων τους. Τέτοιος ηγέτης ήταν και ο τελευταίος Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, και ως τέτοιος ανέβηκε στον αγκαθωτό θρόνο. Δεν ανέβηκε με τιμές και ζητωκραυγές, το στέμμα του δεν ήταν στολισμένο με πολύτιμα πετράδια και η μοίρα του ήταν προδιαγεγραμμένη... ίσως στο σημείο της στέψης του φαίνεται πιότερο από όλη τη βιωτή του η γενναιότητα και το ήθος αυτού του άνδρα: στ αλήθεια θέλει μεγάλη γενναιότητα, ασύλληπτη τόλμη, τρανή δύναμη για να δεχθεί ο ηγέτης (φύσει και θέσει φιλόδοξος) να κυβερνήσει μια πόλη σακατεμένη, όχι για να τη σώσει αλλά για να μην την αφήσει μόνη στο θάνατό της. Ο Παλαιολόγος δεν ήταν ανόητος: γνώριζε πολύ καλά ίσως καλύτερα από κάθε άλλον- ότι τα βήματα της Βασιλεύουσας την οδηγούσαν στο τέλος της Βυζαντινής ζωής της. Γνώριζε πολύ καλά- καλύτερα από κάθε άλλον- ότι τούτη την Πόλη των ονείρων την είχαν εγκαταλείψει όλοι- από τη μια οι κάτοικοί της πάντα διχασμένοι, τσακωμένοι, εχθροί ο ένας του άλλου, προτιμούσαν να χάσουν την ελευθερία τους παρά να μονιάσουν. Από την άλλη οι σύμμαχοί της, πάντα συμφεροντολόγοι, εκβιαστές, περίμεναν νωχελικά το τέλος της, ένα τέλος που και οι ίδιοι, ως κατακτητές της, είχαν προκαλέσει. Ένας συνηθισμένος ηγεμόνας θα διέθετε το χρόνο που του είχε απομείνει για να διασώσει το κύρος του Οίκου του...θα συνθηκολογούσε όπως όπως και όσο όσο προκειμένου να διατηρήσει όπως όπως και όση- όση από τη δύναμη του τίτλου του. Ένας συνηθισμένος ηγέτης... όχι όμως ο Παλαιολόγος. Εκείνος έμεινε μολονότι ήξερε... ή μάλλον έμεινε επειδή ήξερε, και επειδή αγάπησε την Πόλη του και το καθήκον του κόντρα στη λογική. Δεν υπάρχει πουθενά πηγή Βυζαντινή, Οθωμανική, Ευρωπαϊκή- που να αμαυρώνει τη φήμη αυτού του Ανθρώπου. Ακόμα και τα λάθη του είναι ανθρώπινα, γήινα, εκπορευόμενα από την φύση όλων μας και όχι από την αλαζονεία των ολίγων. Στη δύναμή του αδύναμος, δεν το μπορεί να αφήσει την Πόλη του ακέφαλη. Στην αδυναμία του δυνατός, τολμά να υψώσει το ανάστημά του στον νέο παντοδύναμο Ηγεμόνα και να αρνηθεί την υποταγή. Στην Μεγαλοπρέπειά του ταπεινός, κλαίει με λυγμούς για την Αγαπημένη του και για τις ψυχές που δε θα μπορέσει να σώσει. Στην ταπείνωσή του Μεγαλόπρεπος, ζητά πρώτος συγγνώμη εκείνο το τελευταίο πρωινό της Βυζαντινής Κωνσταντινούπολης και παρασύρει στο μεγαλείο της ψυχής του ένα λαό. Στον ρομαντισμό του ρεαλιστής, ζητά άμεσες λύσεις, παίρνει ορμητικές αποφάσεις, συχνά κόντρα στη συνείδησή του. Στο ρεαλισμό του ρομαντικός, καλπάζει στο δειλινό πάνω στα τείχη για να αποχαιρετήσει το Βυζαντινό ήλιο και τη δική του ζωή. Στην ζωή του θνητός, δειλιάζει όταν βλέπει τον Ιουστινιάνη πληγωμένο... στο θάνατό του Αθάνατος, ζει στην παράδοση μαρμαρωμένος, έτοιμος να ξυπνήσει πάλι με χρόνια με καιρούς... Ο Έλληνας δεν αγαπά τους εστεμμένους ηγέτες, ούτε τους τέλειους... αγαπά όμως ως το πάθος τους θνητούς ηγέτες που γίνονται ήρωες επειδή έτσι τους προστάζει η συνείδησή τους: ούτε βολέματα, ούτε συμφέροντα, ούτε τίτλοι, ούτε οίκοι: την ψυχή του Ηγέτη αναζητά ο Έλληνας, αυτήν ερωτεύεται, αυτήν ακολουθεί.γι αυτό και ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος θα παραμένει όσο υπάρχουν Έλληνες, ο τελευταίος Έλληνας βασιλιάς... ο βασιλιάς της καρδιάς μας... Υ.Γ. η δύναμη και η φωνή του είναι πάντα παρούσες. Τα δικά του λόγια εμπνέουν και τους δικούς μας αγωνιστές, η δική του απάντηση έγινε σύμβολο πολλών αγώνων τούτης της πατρίδας: κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών.

4 Η... αγελάδα, ο δημόσιος τομέας και το... γκαζόν του Λουκά Γεωργιάδη Χθες ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ Βασίλης Κορκίδης ανέφερε ότι κάθε μέρα χάνονται 22,3 εκατ. ευρώ από το ΑΕΠ, κλείνουν 59 επιχειρήσεις και χάνονται 613 θέσεις πλήρους απασχόλησης. Παίρνουμε μολύβι και χαρτί. Έχουμε και λέμε λοιπόν: 5 ημέρες Χ 613 άνεργοι=3065 άνεργοι σε μια εβδομάδα στον ιδιωτικό τομέα. Από την άλλη, προσελήφθησαν στην ΕΡΤ συν 596 καθαρίστριες, ήτοι σύνολο Μιλάμε για νέες προσλήψεις στο Δημόσιο (εν στενή και ευρεία έννοια), σχεδόν ίσες δηλαδή με τις θέσεις εργασίας που χάνονται στον ιδιωτικό τομέα σε μία εβδομάδα. Η απώλεια θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα είναι σαν το χωράφι όπου το χορτάρι ξεραίνεται. Έτσι η αγελάδα πρέπει να φάει λιγότερο χορτάρι, άρα θα κατεβάσει λιγότερο γάλα. Και όταν τελειώσει το χορτάρι, δεν υπάρχει γάλα... Αυτός είναι ο ιδιωτικός τομέας. Από την άλλη πλευρά, ο δημόσιος τομέας είναι το... γκαζόν, η βιτρίνα. Όμως, το γκαζόν δεν το τρώει η αγελάδα και αν μείνει μόνο το γκαζόν, τότε η αγελάδα δεν θα φάει και συνεπώς δεν θα έχει γάλα. Και στο τέλος θα ψοφήσει... Υ.Γ.: Ανοικτοί σε κάθε ερμηνεία οι συμβολισμοί και το αλληγορικόν της αναρτήσεως... Έχουμε ένα από τα πιο ισχυρά και ασφαλή νομίσματα παγκοσμίως, το ευρώ. Μερικοί μιλάνε για επιστροφή στη δραχμή έχοντας την ψευδαίσθηση της... ευημερίας προ της εντάξεως στο ευρώ, αγνοώντας προφανώς ότι μια νέα δραχμή μετά από έξοδο θα ισοδυναμούσε με νόμισμα... αφρικανικού τύπου. Κάποιοι άλλοι μιλάνε για δάνεια σε γουάν, ρούβλια ή ρουπίες, όταν τα επιτόκια σε Κίνα, Ρωσία και Ινδία είναι στο 5,5%, 11% και 6% αντίστοιχα! Εμείς δανειζόμαστε κυρίως από τους εταίρους (ναι, από αυτούς τους αθεόφοβους που επί 30 χρόνια μας έστελναν τα πακέτα Ντελόρ, Σαντέρ, αγροτικές επιδοτήσεις κλπ...) μόλις με 0,8%! Και τα 200 δισ. ευρώ του δημοσίου χρέους που οφείλουμε στις χώρες της Ευρωζώνης, θα αρχίσουμε να τα αποπληρώνουμε από το 2022 και μετά!. Δεν ξέρω εάν τα παραπάνω είναι συμπτώματα που χρήζουν εγκλεισμού σε ψυχιατρείο. Θα ήτο ιδιαιτέρως ενδιαφέρον να συνέλθουν οι σχετικοί περί το συγκεκριμένο γνωστικό αντικείμενο. Το σίγουρο είναι ότι αυτή η χώρα δεν είναι κανονική, καθώς από το πολύ... ψέκασμα οι νευροδιαβιβαστές στέλνουν στον εγκέφαλο λανθασμένα μηνύματα που με τη σειρά τους διαμορφώνουν καταστάσεις και συμπεριφορές που ακόμη και έναν λογικό και νουνεχή άνθρωπο θα τον έστελναν στο Δαφνί ή το Δρομοκαίτειο! Άλλα πίστεψαν οι άνθρωποι, άλλα λάλησαν οι προφήτες. Όπως άλλος ήταν ο Σοσιαλισμός». Λεωνίδας Κύρκος

5 Πολλές φορές έχω ντραπεί στη ζωή μου, γιατί έπιασα την ψυχή μου να μην τολμάει να κάνει ό,τι η ανώτατη παραφροσύνη - η ουσία της ζωής - μου φώναζε να κάμω. Μα ποτέ δεν ντράπηκα για την ψυχή μου όσο μπροστά στον Ζορμπά. Ενα πρωί, ξημερώματα, χωρίσαμε. Εγώ τράβηξα πάλι για την ξενιτιά, αγιάτρευτα χτυπημένος από την φαουστικήν αρρώστια της μάθησης. Αυτός πήρε κατά βορρά και καταστάλαξε στην Σερβία, σ ένα βουνό κοντά στα Σκόπια, όπου ξετόπωσε, λέει, πλούσια φλέβα λευκόλιθο, τύλιξε μερικούς παραλήδες, αγόρασε σύνεργα, στρατολόγησε εργάτες κι άρχισε πάλι ν ανοίγει μέσα στη γης γαλαρίες. Τίναξε βράχους, έφτιασε δρόμους, έφερε νερό, έχτισε σπίτι, παντρεύτηκε, γέρος κοτσονάτος, μιαν όμορφη γλεντοχήρα, τη Λιούμπα, κι έκαμε παιδί μαζί της. Μια μέρα, στο Βερολίνο, έλαβα ένα τηλεγράφημα: Εύρον πρασίνην πέτραν ωραιοτάτην, ελθέ αμέσως. Ζορμπάς. Ηταν η εποχή της μεγάλης πείνας στη Γερμανία. Τόσο είχε κατρακυλήσει το μάρκο, που για να κάνεις μια μικρή πλερωμή κουβαλούσες με το τσουβάλι τα εκατομμύρια. Κι όταν πήγαινες στο ρεστοράν κι έτρωγες, άνοιγες την παραφουσκωμένη χαρτονομίσματα σερβιέτα σου και την άδειαζες πάνω στο τραπέζι για να πλερώσεις. Κι ήρθαν μέρες που χρειαζόσουν δισεκατομμύρια μάρκα για ένα γραμματόσημο. Πείνα, κρύο, τριμμένα σακάκια, ξεπατωμένα παπούτσια, τα κόκκινα γερμανικά μάγουλα είχαν κιτρινίσει. Αγέρας χινοπωριάτικος, κι έπεφταν σα φύλλα οι άνθρωποι στους δρόμους. Στα μωρά έδιναν ένα κομμάτι λάστιχο να το μασουλίζουν, να ξεγελιούνται, να μην κλαίνε. Η αστυνομία περιπολούσε τα γιοφύρια του ποταμού, για να μην πέφτουν τη νύχτα οι μανάδες με τα μωρά τους να πνιγούν να γλιτώσουν. Χειμώνας, χιόνιζε. Στη διπλανή μου κάμαρα, ένας Γερμανός καθηγητής κινεζολόγος, για να ζεσταθεί έπαιρνε το μακρύ πινέλο και με τον άβολο τρόπο της Μακρινής Ανατολής προσπαθούσε ν αντιγράψει κάποιο παλιό κινέζικο τραγούδι ή κανένα ρητό του Κουμφούκιου. Η μύτη του πινέλου, ο ανασηκωμένος ανάερα αγκώνας κι η καρδιά του σοφού έπρεπε να σχηματίζουν τρίγωνο. - Υστερα από λίγα λεφτά, μού λεγε ευχαριστημένος, ο ιδρώτας τρέχει από τις αμασχάλες μου κι έτσι ζεσταίνουμε. Μέσα σε τέτοιες φαρμακερές μέρες έλαβα το τηλεγράφημα του Ζορμπά. Στην αρχή θύμωσα. Εκατομμύρια άνθρωποι εξευτελίζονται και γονατίζουν, γιατί δεν έχουν ένα κομμάτι ψωμί να στυλώσουν την ψυχή τους και τα κόκκαλά τους. Κι ορίστε τώρα ένα τηλεγράφημα, να κινήσεις να κάμεις χίλια μίλια για να δεις μιαν όμορφη πράσινη πέτρα! Ανάθεμα, είπα, στην ομορφιά, γιατί είναι άκαρδη και δεν νοιάζεται για τον πόνο του ανθρώπου. Μα ξαφνικά τρόμαξα. Ο θυμός είχε κιόλας ξεθυμάνει κι ένιωθα με φρίκη πως η απάνθρωπη αυτή κραυγή του Ζορμπά αποκρίνουνταν σε άλλη απάνθρωπη μέσα μου κραυγή. Ενα άγριο όρνιο μέσα μου τίναξε τα φτερά του να φύγει. Ομως δεν έφυγα. Δεν τόλμησα πάλι. Δεν μπήκα στο τρένο, δεν ακολούθησα τη θεϊκιά θηριώδη μέσα μου κραυγή, δεν έκαμα μια γενναία παράλογη πράξη. Ακολούθησα τη μετρημένη, κρύα, ανθρώπινη φωνή του λογικού, Και πήραν την πένα κι έγραψα του Ζορμπά και του ξηγούσα... Κι αυτός μου αποκρίθηκε: Είσαι, και να με συμπαθάς, αφεντικό, καλαμαράς. Μπορούσες και συ, κακομοίρη, μια φορά στη ζωή σου να δεις μιαν όμορφη πράσινη πέτρα και δεν την είδες, Μα το Θεό, καθόμουν κάποτε, όταν δεν είχα δουλειά, κι έλεγα με το νου μου: Υπάρχει, δεν υπάρχει Κόλαση; Μα χθες που έλαβα το γράμμα σου, είπα: Σίγουρα πρέπει να υπάρχει Κόλαση για μερικούς καλαμαράδες! από το Βίο και την Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, Η Ψαραγορά του Λαυρείου Κατασκευάστηκε από την Ελληνική Εταιρεία το 1885, η οποία νοίκιαζε τους χώρους σε εμπορευόμενους. Ο εσωτερικός της χώρος, στο μέσο του οποίου σώζεται το συντριβάνι με το φανοστάτη, είναι λιθόστρωτος και με σύστημα αποχεύτευσης. Η αγορά χαρακτηρίζεται από αρμονία στη μορφολογική και στη λειτουργική της φύση που ήταν μια από τις χαρακτηριστικές μέριμνες του νεοκλασικισμού από τις πρώτες εμφανίσεις του ύφους. Εθιμικά έδωσε το όνομά της σε όλο το κέντρο της πόλης, όχι μόνο ως τόπος εμπορικών συναλλαγών αλλά και ως χώρος συνάντησης και διαλόγου των πολιτών, ανταλλαγής αισθημάτων και ιδεών απαράλλαχτη με τη λειτουργία της αγοράς των πόλεων της αρχαιότητας. Πηγή: Τοπίο και Μνημεία της Λαυρεωτικής, Γιώργος Δερμάτης, Έκδοση Δήμου Λαυρεωτικής, 1994

6 Γράφει ο Γιώργος Γιατράκος ΝΕΡΑΚΙ Όπως όλη η Αττική έτσι και το Λαύριο ποτέ δεν είχε άφθονα νερά Ακόμα και από την αρχαιότητα το νερό για τα πλυντήρια των μεταλλείων ήταν βρόχινο και το μάζευαν σε μεγάλες στέρνες, για να αξιοποιηθεί αργότερα Με την έναρξη των νέων εργασιών εκμετάλλευσης, δηλαδή, μετά το 1865 η σύγχρονη τότε τεχνολογία ζητούσε νερό. Σύμφωνα με αυτά που θυμάμαι από τις αφηγήσεις του πατέρα μου, το βρήκαν να ρέει άφθονο σ ένα υπόγειο ποτάμι στα 70 μέτρα βάθος. Τότε έσκαψαν ένα πηγάδι και πότιζαν απ εκεί όλο το Λαύριο... Έκτισαν το κτήριο που βλέπουμε, έβαλαν μέσα αντλίες που ανέβαζαν το νερό στην επιφάνεια, για να γεμίζει την σχετικά μικρή δεξαμενή δίπλα του, αλλά και ακόμα δυο δεξαμενές στο Λαύριο, ή μία στον Αγ. Ανδρέα και αργότερα στον Κούκο, το πιο ψηλό σημείο του λόφου της Νεάπολης Το νερό το μοίραζαν με λίγες κοινόχρηστες βρύσες στις γειτονιές μέχρι και την δεκαετία του 1950, ενώ, έπειτα, το 1960 το έβαλαν μέσα στα σπίτια και το χρησιμοποίησαν για όλες τις δουλειές, από βιομηχανική έως οικιακή χρήση ακόμα και πόσιμο, παρόλο που δεν ήταν ιδιαίτερα εύγευστο και υγιεινό, μια και ήταν πλούσιο σε διάφορα μέταλλα, τα οποία χρωμάτιζαν άσχημα τα δόντια των κατοίκων, σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που το έκαναν μάθημα στις οδοντιατρικές σχολές Έτσι, οι πιο εύποροι Λαυριώτες αγόραζαν νερό από τον νερουλά, τον κύριο Τσοπάνη ο οποίος το έφερνε μέσα σ ένα μεγάλο βαρέλι πάνω σ ένα κάρο που το έσερνε ένα μουλάρι Το νερό αυτό διαλαλούσε ότι το έφερνε από την Πλάκα και έτρεχαν οι νοικοκυρές να γεμίσουν την στάμνα τους, με αντίτιμο ένα πενηνταράκι τη στάμνα Αυτή την εποχή, λοιπόν, το 1956 ο πατέρας μου προσλαμβάνεται ηλεκτρολόγος στο Δήμο, υπεύθυνος γι αυτό το αντλιοστάσιο, που είναι γνωστό σε όλους μας με την ονομασία Νεράκι, οπότε αρχίζω και εγώ να γνωρίζω αυτή την εξοχική περιοχή καλύτερα Εκεί στο Νεράκι είναι η πιο συνηθισμένη και αγαπημένη μας εκδρομή με το σχολείο!!! Εκεί εκτός από το παιχνίδι, το κυνηγητό, το κρυφτό, το κουτσό κ.λ.π. νιώθαμε την επαφή με την φύση σκαρφαλώναμε στα δένδρα και ειδικά στην μεγάλη συκιά, που μας γέμιζε φαγούρα από το γάλα της τρώγαμε μούρα από την μουριά δέκα μέτρα δίπλα της και χαρούπια στην κατηφοριά πίναμε δροσερό νερό από την βρύση στη γούρνα που ήταν μέσα στην πρωινή σκιά, ανάμεσα αντλιοστάσιο και δεξαμενής, ή τσαλαβουτούσαμε στα νερά που έτρεχαν στο ξεχείλισμα της δεξαμενής!!! Βλέπαμε και απολαμβάναμε το κελάιδισμα, που χάιδευε τα παιδικά αυτιά μας, από τις καρδερίνες, τα φλώρια, τις ασπροκώλες, τις σιταρήθρες, μαζεύαμε χρυσόμυγες, τις δέναμε με μια μαύρη κλωστή και τις βάζαμε μέσα στα σπιρτόκουτα με την ζάχαρη. Έτσι, λοιπόν, το 2005 με αυτές και πολλές ακόμα ευχάριστες παιδικές αναμνήσεις (αφού έζησα εκεί δυο χρόνια λόγω της δουλειάς του πατέρα μου) πήγα να φωτογραφίσω το Νεράκι δυστυχώς, όμως, απογοητεύθηκα. Όλη η περιοχή ήταν ένας τεράστιος σκουπιδότοπος ένα υπαίθριο γκαράζ άχρηστων αυτοκινήτων και μηχανημάτων του Δήμου Καμιά σχέση με το τοπίο που είχα καταγεγραμμένο στην παιδική μου μνήμη Το ίδιο το πανέμορφο κτήριο του αντλιοστασίου είχε άθλιες παρεμβάσεις από την οροφή του, μέχρι δυο παράγκες να ακουμπούν στα πλευρά του τα βοηθητικά κτήρια χωρίς στέγες και κουφώματα, ενώ οι παλιές αποθήκες κατέρρεαν

7 Εκδήλωση του Συμβουλευτικού Κέντρου ΚΕΘΕΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ στην Ραφήνα, με αφορμή την Διεθνή Ημέρα της οικογένειας Με αφορμή τη διεθνή ημέρα οικογένειας το Συμβουλευτικό Κέντρο Ραφήνας ΚΕΘΕΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ πραγματοποίησε εκδήλωση ανοιχτή στο ευρύ κοινό, η οποία έλαβε χώρα την Τετάρτη 20 Μαΐου 2015 στον χώρο του κέντρου (ξύλινος οικίσκος, 25ο χλμ Λεωφόρος Μαραθώνος). Μεταξύ 18:30-21:00 το Συμβουλευτικό Κέντρο υποδέχτηκε κατοίκους όλων των δήμων της Ανατολικής Αττικής, με στόχο την ενημέρωση τους για τις δράσεις πρόληψης και συμβουλευτικής του Κέντρου στον τομέα των εξαρτήσεων. Με την παρουσία του μας τίμησε και ο δήμαρχος Ραφήνας-Πικερμίου κ. Βασίλης Πιστικίδης. Για ακόμη μια φορά σας ευχαριστούμε όλους για το ενδιαφέρον και τη στήριξη σας. * Το ΚΕΘΕΑ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ είναι ένα από τα θεραπευτικά προγράμματα του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ), του μεγαλύτερου φορέα απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης στην Ελλάδα και σύμβουλου οργανισμού του ΟΗΕ σε θέματα ναρκωτικών. Έχει την έδρα του στην Αττική και απευθύνεται σε χρήστες εξαρτησιογόνων ουσιών άνω των 21 ετών και τις οικογένειες τους. Στοχεύει στην απεξάρτηση, στην εκπαίδευση και την κοινωνική επανένταξη. Η συμμετοχή στο πρόγραμμα είναι εθελοντική, χωρίς οικονομική επιβάρυνση και δεν χορηγούνται υποκατάστατα ή άλλες ουσίες. * * Εάν αντιμετωπίζετε κάποιο πρόβλημα εξάρτησης ή εσείς ή κάποιο άτομο από το περιβάλλον σας μπορείτε να απευθυνθείτε για την περιοχή της Ανατολική Αττικής στο Συμβουλευτικό Κέντρο Ραφήνας (διασταύρωση Ραφήνας, ) ή εάν κατοικείτε στην Αθήνα στο Συμβουλευτικό Κέντρο Αθήνας (Βαλτετσίου,37, Εξάρχεια ). Το Συμβουλευτικό Κέντρο Ραφήνας υλοποιεί παράλληλα και δράσεις πρόληψης και ενημέρωσης (συμβουλευτική γονέων, ενημέρωση σχολικής κοινότητας, ενημέρωση φορέων υγείας και ομάδων εργαζομένων). mail to: ssr@kethea-paremvasi.gr

8 Μικρασιάτικες Ιστορίες... Αναβυσσιώτικα Πορτραίτα... του Μάκη Αγκούτογλου, τηλ Πες τα Χρυσόστομε! Αξέχαστα Αναβυσσιώτικα Καλοκαίρια Όσοι ευτύχησαν να ζήσουν από κοντά τα απίθανα Αναβυσσιώτικα καλοκαίρια έχουν χαραγμένα με ανεξίτηλα χρώματα βαθιά μέσα στη μνήμη τους την ανεπανάληπτη εκείνη εποχή, την εποχή Μια εποχή γεμάτη ρομαντισμό και αγνότητα, μια εποχή πιο γνήσια και πιο αληθινή. Τις όμορφες καλοκαιρινές ημέρες ένας μαγευτικός και υπέρλαμπρος ήλιος που οι ακτίνες του δεν ήταν βλαβερές ούτε τόσο πολύ επικίνδυνες όπως σήμερα. Οι πεντακάθαρες θάλασσες της Αναβύσσου από το Λιμεναρχείο και μέχρι σχεδόν το Λαγονήσι δέχονταν καθημερινά αυτούς τους λίγους αλλά φανατικούς λάτρεις του Αναβυσσιώτικου τοπίου. Όλοι γνώριζαν ότι την εποχή του η εξοχή και ο παραθερισμός ήταν προνόμιο κάποιων ολίγων. Μήτσος Ρουμπεϊδης, Λάζαρος Χατζημιχαηλίδης Όμως όλοι γνωρίζουμε ότι ο πρώτος παραθεριστής ήταν αυτός που διέθετε σπίτι στο χωριό ή κάποιος συγγενής που τον φιλοξενούσε. Έτσι λοιπόν άρχισε στην όμορφη Ανάβυσσο ο τουρισμός που η μόνιμη πελατεία ήταν αυτή των συγγενών μας. Τα ηλιοβασιλέματα δεν χόρταινες να τα απολαμβάνεις. Τις γλυκές νύχτες το φεγγάρι ήταν για καθημερινή ρομάντζα. Η δε πλανεύτρα θάλασσα σε ταξίδευε σε τόπους μακρινούς και σ άγνωστα εξωτικά νησιά. Τις θαυμάσιες ξάστερες βραδιές μετρούσες τ αστέρια στο πεντακάθαρο ουρανό χωρίς να μπερδεύεσαι. Εμ εκείνο το θέαμα της πανσελήνου ήταν μοναδικό... ήταν πράγματι θεϊκό!!! Το θέαμα που αντίκριζε ο επισκέπτης ερχόμενος στην Παραλία Αναβύσσου ήταν μοναδικό. Δεκάδες μικρές καλύβες φτιαγμένες από κλαριά δέντρων και βούρλα, ήταν τοποθετημένες στη σειρά περίπου στο ύψος που βρίσκεται σήμερα το Ξενοδοχείο Απόλλων. Μέσα στις καλύβες διέμεναν καθ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού οικογένειες που είχαν προέλευση τα Καλύβια. Μέχρι να αρχίσει ο Τρυγητός και η Μουστιά τον Σεπτέμβρη, απολάμβαναν οικογενειακά τη Γαλήνη και την ησυχία του τόπου γεμίζοντας τις μπαταρίες τους. Επίσης, θα πρέπει να σημειώσουμε την ύπαρξη δεκάδων επαγγελματιών ψαράδων που έδεναν αρόδο τις βάρκες τους και οι οποίοι είχαν προέλευση την Κούλουρη, Μέθανα, Νεάπολη, Βάτικα κλπ. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν καλοκάθαγοι και έντιμοι επαγγελματίες οι οποίοι ψάρευαν στις γύρω θάλασσες του Σαρωνικού και ερχόντουσαν στον κόλπο της Αναβύσσου για ύπνο και ξεκούραση ξεφορτώνοντας Β. Χατζηκυριάκος, Σ. Πασαλίδης, Ν. Ασλάνογλου ταυτόχρονα τις ψαριές τους. Τα καλοκαιρινά πρωινά η πλαζ στου Παπαθανάση και μέχρι τα Κόκκινα ήταν γεμάτη από κολυμβητές. Σούστες, κάρα, ποδήλατα, γαϊδουράκια... και κάπου-κάπου κάποιο φορτηγό ξεφόρτωνε μερικούς επίδοξους κολυμβητές. Χιλιάδες παιχνίδια στην παχιά άμμο και στην γαληνεμένη θάλασσα... άκουγες φωνές, γέλια και χαχανητά που μαρτυρούσαν την ατμόσφαιρα που επικρατούσε. Τα μεγάλα παιδιά πήγαιναν στο ΜΑΥΡΑ, οι πιτσιρικάδες τους ακολουθούσαν και, όταν κουραζόντουσαν, γύριζαν πίσω στα ρηχά. Οι όμορφες συντροφιές των πιτσιρικάδων αναχωρούσαν για το σπίτι αργά το απόγευμα χωρίς να ξεχάσουν να πάρουν το ΝΤΟΥΖ στην Στέρνα του Τσιφλικά Δημητριάδη. Αξέχαστα χρόνια γεμάτα από αισθήματα. Γεμάτα αγάπη και ξεγνοιασιά και προπάντων ΔΙΨΑ για τη ζωή που ερχόταν και που δεν μπορούσαμε να συλλάβουμε ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ... Πληροφορίες που αντλήσαμε από την Κιβωτό των Αναμνήσεων. Από το Βιβλίο του Μάξιμου Χαρακόπουλου, Ρωμιοί της Καππαδοκίας Σύνοψη του 1905 στην καναμανλίδικη γραφή που έφεραν μαζί τους οι Σουλουτζοβαλήδες από την Καππαδοκία Τα Καραμανλίδικα ήταν η γλώσσα πολλών Ελληνορθόδοξων κατοίκων της Μ. Ασίας. Ουσιαστικά ήταν Τούρκικα, τα οποία γράφονταν με ελληνικούς χαρακτήρες. Η παράδοξη γραφή συναντάται στα τελετουργικά βιβλία της Εκκλησίας, την Καινή και την Παλαιά Διαθήκη, όπως επίσης σε διάφορα επιστημονικά συγγράμματα, εφημερίδες ή άλλα έγγραφα. Η πρώτη αναφορά για τουρκόφωνους Έλληνες γίνεται στην σύνοδο της Βασιλείας το Σε μια Λατινική έκθεση που αναφέρει ότι υπάρχουν Χριστιανοί Ιερείς των οποίων το κήρυγμα γίνεται στα Τουρκικά (για να είναι προφανώς κατανοητό από το εκκλησίασμα) ενώ η Λειτουργία στα Ελληνικά. Έπειτα ο Μωάμεθ ο Πορθητής ζήτησε από τον Γεννάδιο Σχολάριο να συντάξει μια ομολογία πίστεως στα Τουρκικά, αλλά με Ελληνικούς χαρακτήρες. Ένας περιηγητής τον 16ο αιώνα, που επισκέφθηκε την Οθωμανική Αυτοκρατορία συνάντησε ορθόδοξους που μιλούσαν Τούρκικα. Ονομάστηκαν Καραμανλήδες επειδή πιθανότατα πολλοί από τους Τουρκόφωνους Έλληνες που βρίσκονταν στην πόλη προέρχονταν από τις περιοχές που είχε καταλάβει το Εμιράτο των Καραμανίδων. Οι κυριότερες εστίες ήταν οι πόλεις Καισάρεια, Ικόνιο, Σεβάστεια. Ο κυριότερος λόγος που οδήγησε το Ελληνικό στοιχείο στο να υιοθετήσει την Τουρκική γλώσσα ήταν η διευκόλυνσή του στην καθημερινή ζωή. Καθώς η επίσημη γλώσσα του κράτους και αυτή που μιλούσε το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού ήταν η Τούρκικη. Δεν θα μπορούσαν να επιζήσουν, να εμπορευτούν, να επικοινωνήσουν αν δεν αφομοίωναν την κυρίαρχη γλώσσα. Η επιρροή της Τούρκικης ήταν εντονότερη στις μεγάλες πόλεις και στις γύρω περιοχές, όπου η οικονομική εξάρτηση ήταν μεγαλύτερη. Άλλοι παράγοντες που οδήγησαν στο γλωσσικό εκτουρκισμό ήταν η επιστροφή των Ελλήνων Εμπόρων από τις μεγάλες πόλεις στα χωριά τους και η εγκατάσταση Τούρκων στους Ελληνικούς οικισμούς. Στην αρχή οι Ελληνικοί πληθυσμοί αναγκάζονταν να γίνουν δίγλωσσοι παίρνοντας γλωσσικά δάνεια από την τουρκική, αλλά με την πάροδο γενεών οι νεότεροι έφτασαν να μιλάνε αποκλειστικά την τουρκική γλώσσα. Κατά τον 19ον αιώνα τα Καραμανλίδικα χρησιμοποιήθηκαν ευρύτατα και το 1877 άνοιξε το πρώτο τυπογραφείο στην Κωνσταντινούπολη που τύπωνε σ αυτή τη διάλεκτο, ενώ μετέπειτα λειτούργησαν και αρκετές εφημερίδες. Η Καραμανλίδικη βιβλιογραφία μάλιστα έφτασε να αριθμεί 634 τίτλους βιβλίων και άλλων συγγραμμάτων. Το νεοσύστατο Τουρκικό κράτος είχε επιχειρήσει ανεπιτυχώς να αποδείξει ότι οι Καραμανλίδες ήταν απόγονοι τούρκων Μισθοφόρων στο Βυζαντινό στρατό, που σταδιακά εκχριστιανίστηκαν διατηρώντας τη γλώσσα τους. Για να υποστηρίξουν τη θέση τους, τόνιζαν ότι τα Καραμανλίδικα ήταν μια από τις καθαρότερες Τουρκικές διαλέκτους. Το κυριότερο όμως επιχείρημα των Τούρκων καταρρίπτεται διότι οι μισθοφόροι αυτοί, οι επονομαζόμενοι Τουρκόπολοι δεν είχαν ποτέ εγκατασταθεί στις περιοχές της Καππαδοκίας αλλά και της ευρύτερης Ανατολίας, αλλά στις όχθες του ποταμού Αξιού στη Μακεδονία και βορειότερα ακόμα στα Βαλκάνια.

9 ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΙΟΥΣΗΣ ΤΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ Γεννημένος στα Καλύβια Θορικού το Οι σχέσεις μου μαζί του ήταν συνηθισμένες και τυπικές. Γνώριζα ότι με συμπαθούσε και προσπαθούσα να το εκμεταλλευτώ ρωτώντας για θέματα που αφορούσαν την Ανάβυσσο των πρώτων χρόνων. Έστηνα πολλές φορές καρτέρι στο γνωστό στέκι (καφενείο Σουγιάννη), για να πάρω κάποιες πληροφορίες υπό μορφή συνέντευξης. Η αλήθεια είναι ότι του άρεσε να τον ερωτώ και να τον συμβουλεύομαι παρουσία συντροφιάς και άλλων συνομήλικών του, για να γίνεται τυχόν σύγκριση. Τα στοιχεία και οι πληροφορίες αφορούσαν την Ανάβυσσο, τους ανθρώπους και ό,τι τέλος πάντων ήταν σχετικό με την ευρύτερη περιοχή. Ο Αλέξανδρος Κιούσης απεχθανόταν την υποκρισία, την αχαριστία, την τεμπελιά και το ψέμα. Ήταν άνθρωπος σεμνός, καταδεκτικός, αξιοπρεπής και καλοσυνάτος, ο οποίος ανέβηκε σκαλί-σκαλί στη συνείδηση των συμπατριωτών του, χάρη στην καλή εικόνα που εξέπεμπε. Ο κυρ Αλέκος ευφημίζετο για τις ειδικές γνώσεις που είχε στην αμπελοκαλλιέργεια, καθώς και σ ό,τι αφορούσε τις δεντροκαλλιέργειες (φυστικιές-ελιές-αμυγδαλιές-ξινά). Ήταν επιστήμονας και εξπέρ στη δουλειά του. Εξαιρετικά περιζήτητος απ όλους τους κτηματίες της περιοχής. Μάλιστα, λέγεται ότι η φήμη του ως ειδικού κλαδευτή δέντρων είχε ξεπεράσει τα Αναβυσσιώτικα σύνορα. Εκείνο που πρέπει να προσθέσουμε στο ενεργητικό του είναι ότι δεν υπήρχε δουλειά που να μην την γνώριζε θεωρητικά και πρακτικά. Για κάποιο διάστημα εργάσθηκε εποχιακά στις Αλυκές Αναβύσσου. Επίσης, κατά τη διάνυξη της παραλιακής Λ. Σουνίου εργάστηκε για μεγάλο διάστημα ανελλιπώς. Ο κυρ Αλέκος δημιούργησε μια θαυμάσια οικογένεια, η οποία μεγάλωσε και γαλουχήθηκε με πανανθρώπινες αξίες. Άφησε στα παιδιά του καλό όνομα, όπως και αυτός το παρέλαβε από τον πατέρα του, συνεχίζοντας έτσι το αντάξιο σε φήμη όνομά τους. Η αναφορά μας για τον άνθρωπο, τον χαρακτήρα αλλά και την προσωπικότητα του Αλέξανδρου Κιούση έρχεται να θυμήσει και να επιβεβαιώσει ότι όλα αυτά τα χρόνια διακρίθηκε και ξεχώρισε, γιατί ήταν απλός ως άνθρωπος και ξεχωριστός στην κλειστή Αναβυσσιώτικη κοινότητα. Μια ιστορία ενδιαφέρουσα Έτσι κτίσαμε την Ανάβυσσο Ο πληροφορητής του κέντρου Μικρασιατικών Σπουδών Κων/νος Προδρόμου Χατζηπαρασκευάς (ΤΣΑΓΓΑΡΗΣ). Ονομάζομαι Κων/νος Χατζηπαρασκευάς. Γεννήθηκα το 1900 στο Ενεχίλ της Καππαδοκίας. Όπως όλοι οι συμπατριώτες μου, έτσι και εγώ ακολούθησα το άσχημο παιχνίδι της Μοίρας. Ξεριζωμένους, ξεσπιτωμένους μάς έδιωξαν από τις πανάρχαιες πατρίδες μας, δίκην συμφωνίας (Λωζάννης), που αναγκάστηκαν οι Έλληνες Κυβερνώντες να την υπογράψουν. Οι δήθεν σύμμαχοί μας, όχι μόνο υποστήριξαν τους Τούρκους, αλλά τους βοήθησαν ποικιλλοτρόπως με έμψυχο και άψυχο υλικό. Έτσι, λοιπόν, ακολουθώντας και εγώ μαζί με τα εκατομμύρια των Ελλήνων βρεθήκαμε στη Μάνα Πατρίδα και μετά από περιπλάνηση σε διάφορα σημεία της Ελλάδας μας, ψάχνοντας για τη Νέα Πατρίδα μας, βρεθήκαμε μάλλον τυχαία στην Ανάβυσσο. Τα πρώτα χρόνια στην Ανάβυσσο ήταν πολύ δύσκολα. Φτώχεια, μιζέρια, δυστυχία, ένα τρίπτυχο που δείχνει το μέγεθος της κατάντιας όλων αυτών των ανθρώπων. Δεν είχαμε ψωμί να φάμε, το νερό λίγο και αυτό υφάλμυρο. Στεγαστήκαμε στην αρχή σε σκηνές και αργότερα σε δύο δωμάτια που μας έδωσε το Κράτος. Το μεροκάματο σπάνιο, δουλέψαμε στα μεταλλεία και εποχιακά στις Αλυκές, παράλληλα, είχαμε κάποια κτήματα που μας έδωσαν και μ αυτά προσπαθούσαμε να συμπληρώσουμε τα προς το ζην. Ήμασταν υποχρεωμένοι να ζήσουμε, γι αυτό έπρεπε όλοι μαζί οι πρόσφυγες ανεξαρτήτου Ιδιαίτερης Πατρίδας να είμαστε μονιασμένοι και αγαπημένοι. Η αλληλοβοήθεια μεταξύ μας, αλλά και προς τρίτους ήταν περισσότερο από υποδειγματική. Όλοι μαζί συμπαραστεκόμασταν στη χαρά, αλλά και στη λύπη στους συντοπίτες μας. Προσπαθήσαμε να διατηρήσουμε τα έθιμα από τις κλεμμένες πατρίδες μας και αυτό μας έδινε ιδιαίτερη χαρά και αισιοδοξία. Στις γιορτές, μικρές ή μεγάλες, μαζευόμασταν στα σπίτια φίλων ή συγγενών και διασκεδάζαμε χορεύοντας παραδοσιακούς χορούς της Καππαδοκίας (Μικράς Ασίας). Εγώ ήμουν αυτοδίδακτος οργανοπαίκτης, έπαιζα με μεγάλη δεξιοτεχνία το μονάκριβό μου ΟΥΤΙ. Ε, αυτό, λοιπόν, τραγουδούσαμε και χορεύαμε ξεχνώντας τη φτώχεια μας, καθώς, επίσης, αισιοδοξώντας ότι η ζωή είναι όμορφη αρκεί να την έβλεπες λίγο διαφορετικά. Όταν η διασκέδασή μας ήταν δημόσια, μάς έβλεπαν οι ντόπιοι Καλυβιώτες ή Κερατιώτες και έλεγαν: Για κοιτάχτε τους, εδώ δεν έχουνε να φάνε και διασκεδάζουν λες και έχουνε λύσει όλα τους τα προβλήματα. Ναι, μπορεί να μην είχαμε λύσει τα προβλήματά μας, όμως, διψούσαμε για ζωή. Όλα αυτά τα χρόνια γευθήκαμε πόνο, δυστυχία, ταλαιπωρίες. Έτσι έπρεπε να κάνουμε, για να αντλήσουμε δύναμη και αισιοδοξία, για να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας. Όπως κάθε αρχή είναι δύσκολη, έτσι, αφού πέρασαν αρκετά δύσκολα χρόνια, ήρθαν και οι καλύτερες ημέρες. Οι πρόσφυγες αρχίζουν να δημιουργούν από το μηδέν. Τώρα οι προϋποθέσεις και γενικά οι συνθήκες είναι καλύτερες. Η αναβάθμιση της τοπικής οικονομίας μας είναι γεγονός. Γεωργία, εμπόριο ζουν στιγμές ανόδου. Η εθνική ομοψυχία ίσως είναι η καλύτερη των τελευταίων 100 χρόνων. Αυτός ο λαός των προσφύγων, που τόσο σκληρά δοκιμάστηκε, θα μπορούσε κι αυτός σιγά-σιγά να γευθεί τις χαρές της ευημερίας και να απολαύσει τους καρπούς του τίμιου ιδρώτα του. Στα μέσα του 1935 και πριν τον πόλεμο του 40 αρχίσαμε όλοι στην Ανάβυσσο να ορθοποδούμε και με βήματα μικρά αλλά σταθερά προσπαθούμε να δούμε την ζωή πιο αισιόδοξα. Ο πόλεμος όμως του 40 και αργότερα ο αλληλοσπαραγμός θα μας κάνουν να χάσουμε πολλά χρόνια. Όμως, οι πεισματάρηδες για διάκριση Μικρασιάτες, αλλά και για προκοπή δεν το βάζουν κάτω. Τώρα, τα αμπέλια, οι ελιές και τα σπαρσίματά μας έχουν ενισχύσει τα ταμεία μας. Μετά το 1955 η παραλιακή Λεωφόρος Σουνίου δίνει μεγάλη αξία στα χωράφια μας. Ο πλούτος από τις πωλήσεις είναι μεγάλος. Τώρα κάθε σπίτι έχει και τους δικούς του επαγγελματίες. Δεκάδες καταστήματα ανοίγουν σε ετήσια βάση. Σιγά σιγά κτίζονται καινούργια σπίτια και ο αμιγής Μικρασιατικός πληθυσμός αρχίζει να ανακατεύεται με ντόπιους Μεσογίτες και άλλους μη Μικρασιάτες. Το πάντρεμα αυτό των διαφόρων σε προέλευση ανθρώπων αρχίζει να δίνει αλλά και να παίρνει ήθη, έθιμα από τις δύο πλευρές σφυρηλατώντας μια νέα συνείδηση και συμπεριφορά πολιτών. Με αυτές τις καλύτερες συνθήκες και με οράματα διαφορετικά από τα δικά μας βλέπω τις νέες γενιές των ανθρώπων, που κατοικούν σήμερα στην Ανάβυσσο, να πετυχαίνουν πολλά και σπουδαιότερα πράγματα απ ότι εμείς οι παλαιότεροι. Εμείς οι Σκαπανείς και πρωτεργάτες της Αναβύσσου, που αγαπήσαμε αυτή τη γη, σας δίνουμε την ευχή μας ολόψυχα να συνεχίσετε με την ίδια αγάπη και πάθος δουλεύοντας για την καλύτερη προκοπή αυτού του τόπου. Και να είστε βέβαιοι ότι ο τόπος αυτός είναι ευλογημένος!