Σε Αυτό το Τεύχος: Το ημερολόγιο του σχολείου:

Transcript

1 Το περιοδικό εφημερίδα του 2 ου Λυκείου Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης Έτος 3-Αριθ.φύλλου 2 (Νοέμβριοσ 2008) τιμή: 0 Σε Αυτό το Τεύχος: Το ημερολόγιο του σχολείου: σελ.2 Μνήμες Ρίζες : σελ. 5 Ξένη Λογοτεχνία: σελ. 49 Political Blues: σελ. 51 Κόμικς: Corey: σελ. 53 Βιβλιοπόντικας: σελ. 59 Cinema: σελ. 61 Forum: σελ. 63 Αθλητικά: σελ. 64 Eco World: σελ. 65 Funny Pages: σελ. 66 Μαγειρική: σελ. 68 Αφιέρωμα: Χρώματα κι Αρώματα σελ

2 27 Οκτώβρη 2008 Η γιορτή του σχολείου για την εθνική επέτειο άλλαξε στέκι κι έγινε φέτος σε νέα αίθουσα που μας παραχώρησε ο Δήμος Ελληνικού. Ο χώρος μας ενέπνευσε, καθώς φαίνεται, γιατί η γιορτή είχε Σπιούνο (του Μπρεχτ), κουκουλοφόρους καταδότες και, φυσικά, κείμενα που έγραψαν οι μαθητές σχετικά με την ελευθερία. Μπράβο σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν και έδωσαν το δικό τους χρώμα στην επέτειο! Για την ιστορία, στη γιορτή συμμετείχαν οι: Ντιρέν Γιλντίζ, Σαμπρίνα Θεοδοσιάδη, Τζούλιαν Μπερμπέρι, Γιώτα Νικολαράκου, Οάνα Πάσκου, Αλμπίνα Τεμερκό, Όλεγκ Τριχομπιούκ, Βερόνικα Τσελμπαράχ, Μιχάλης Τσιμπρικόβ, Γκολάμ Χασσανπούρ. 28 Οκτώβρη 2008 ΟΧΙ! Ελληνική γιορτή, και μάλιστα πολύ σημαντική. Είχαμε παρέλαση Όλοι ωραία ντυμένοι ήρθαμε με τα άλλα σχολεία. Λίγο πριν την αρχή της παρέλασης, ένα αυτοκίνητο ήθελε να περάσει από το δρόμο όπου ήταν μαζεμένα όλα τα σχολεία. Επέμενε τόσο, ώστε η κ.λουκά αποφάσισε να τηλεφωνήσει στην αστυνομία. Αλλά τελικά όλα τελείωσαν καλά. Όλοι παρελάσαμε καλά, χωρίς λάθη. Μετά την παρέλαση βγάλαμε φωτογραφίες, μαζευτήκαμε όλοι μαζί και περάσαμε πολύ ωραία. Σύλβια Καρντάς -2-

3 17 Νοέμβρη 2008 Στις 17 Νοέμβρη είχα γιορτή για την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Τα παιδιά από το σχολείο μας ετοίμασαν μια θεατρική παράσταση, την οποία παρακολούθησα με μεγάλη ευχαρίστηση. Όλα τα έργα ήταν καταπληκτικά και πολύ έντονα. Υπήρχε ωραία έκφραση της κίνησης, ιδιαίτερα στο απόσπασμα του ημήτρη ημητριάδη Πεθαίνω σα χώρα. Ωραία ήταν και η Έβδομη σφραγίδα, που μου άρεσε πάρα πολύ. Γιώργο και Μιχάλη, ήταν super!!! Μεγάλο μπράβο σε όλα τα παιδιά και καλή συνέχεια!!! P.S. Θα ήθελα, όμως, να κάνω μια παρατήρηση. Αν διαβάστε το κομμάτι σας και τελειώσατε, αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να ενοχλείτε τους θεατές που παρακολουθούν τα υπόλοιπα Κατερίνα Ουκραΐντσεβα -3-

4 Τη Δευτέρα 17/11 είχαμε την τιμή να δούμε μια θεατρική παράσταση που παρουσιάζανε τα παιδιά του σχολείου μας. Πρέπει να παραδεχτώ ότι θαύμασα τη βαθύτητα σκέψης και το ταλέντο τους. Αυτά τα παιδιά αξίζουν το εγκώμιό μας γι αυτή τη δουλειά που έκαναν, γιατί η παράσταση αυτή βγήκε πραγματικά καταπληκτική. Βέβαια το αξίζουν όχι μόνο τα παιδιά, αλλά και οι καθηγητές που οργάνωσαν αυτή την παράσταση. Νομίζω πως δεν ξόδεψαν τζάμπα το χρόνο τους, γιατί η δουλειά τους είχε σπουδαίο αποτέλεσμα, η παράσταση αυτή τους ενθουσίασε όλους. Το μόνο που δε μου άρεσε, ήταν ότι μερικοί μαθητές έκαναν φασαρία και συνέχεια μιλούσαν στη διάρκεια της παράστασης, ενώ οι άνθρωποι που ήταν πάνω στη σκηνή, προσπαθούσαν να αναδείξουν το νόημα της παράστασης. Μερικοί δεν καταλαβαίνουν πόσο δύσκολο είναι να μιλάς με αξιοπρέπεια όταν δεν σε ακούνε! Ρε παιδιά! Πρέπει να έχουμε λιγάκι σεβασμό! Βέβαια, λίγο πιο ύστερα, όλοι ήταν τόσο ενθουσιασμένοι και εντυπωσιασμένοι με την παράσταση, που είχανε ξεχάσει τις βλακείες τους! Δε θέλω να προσβάλλω κανέναν, αλλά νομίζω ότι όλοι θα συμφωνήσουν μαζί μου αν πω ότι το παίξιμο της Μάγδας ήταν εκτός συναγωνισμού. Τι μπορώ να της πω? Μπράβο! Το ίδιο ισχύει και για το ποίημα που διάβασαν η Ίρις Ζαχαριάδη και ο Νίκος Σκληρός. Αυτά που είπαν ήταν τόσο ρεαλιστικά και ζωντανά, που η καρδιά έτρεμε τρελά και όλη η ζωή πέρασε μπροστά από τα μάταια μας σε μία στιγμή. Το να παίζεις με το θάνατο ακούγεται τόσο επικίνδυνο, όσο και όμορφο Βερόνικα Τσελμπαράχ Για την ιστορία, στη γιορτή συμμετείχαν οι: Λυσιστράτη Αϊνατζή, Σάλβα Βαραντασβίλι, Ντιρέν Γιλντίζ, Ίρις Ζαχαριάδη, Μάγκντα Ζέχοζεκ, Πάβελ Ιμιόλεκ, Γιώργος Λούνγκου, Τζοάννα Μήτσου, Γιώτα Νικολαράκου, Καταλίν Νικουλέσκου, Άμπνερ Ντα Σίλβα, Πάτρικ Ντέβλιν, Ράρες Ντουμίτρου, Στεφανία Ομίγκιε, Οάνα Πάσκου, Αρμάν Πετογιάν, Νίκος Σκληρός, Κορίνα Σκοτίδα, Μάγκντα Σοπσύνσκα, Αλμπίνα Τεμερκό, Ιωάννα Τοντίρας, Μιχάλης Τσιμπρικόβ, Γκολάμ Χασσανπούρ, Ανί Χοβσεπιάν. -4-

5 La Revolución της Λυσιστράτης Αϊνατζή Κάθε χώρα έχει στην ιστορία της τουλάχιστον μια ιστορία αιματηρής φοιτητικής εξέγερσης. Αυτό είναι γιατί είναι κάτι σχεδόν αυτονόητο η νεολαία να επαναστατεί. Όταν είμαστε παιδιά, είναι όλα πολύ εύκολα, είναι δύσκολο να μεγαλώνεις και να αποκτάς συνείδηση, όταν λοιπόν ως νέοι βλέπουμε όσα συμβαίνουνε στην κοινωνία από τα φανερά της θεμέλια ώς και τα πιο απόκρυφα και υπόγεια σημεία της, αναρωτιόμαστε, αν έτσι είναι, πώς θα έπρεπε να λειτουργούν τα πράγματα. Από κει αρχίζει να φυτρώνει η αντίδραση. Είναι ένας μικρός και όμως έντονος ψυχοσωματικός πόνος. Σου διαστέλλει τις κόρες των ματιών και σου κάνει να βράζει το αίμα. Η καρδιά σου χτυπά όταν φωνάζεις μαζί με τις άλλες καρδιές που χτυπάνε, πως δεν θα περάσει. εν θα ξεχαστεί αυτή η αδικία έτσι εύκολα. Τις δεκαετίες του 60 και του 70, στο Μεξικό και στην Ελλάδα, οι φοιτητές εξεγέρθηκαν ενάντια στο σύστημα. Στο Μεξικό ενάντια μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης, που, προβλέποντας τον ερχομό των Ολυμπιακών Αγώνων, θέλησε να κρύψει πολύ καλά για τα μάτια των ξένων δημοσιογράφων, επισκεπτών και επιτρόπων την τεράστια μιζέρια και την κοινωνική ανισότητα. Από την άλλη, στην Ελλάδα, οι φοιτητές κατεδάφισαν μια ολόκληρη στρατιωτική χούντα. Και στις δύο περιπτώσεις, οι δρόμοι στην πόλη βάφτηκαν κόκκινοι. Πρέπει λοιπόν να ξεπλυθούν με αίμα οι κοινωνικές κρίσεις; Η ιστορία δυστυχώς κάπως έτσι απαντάει. Με πλατείες που κάθε ύο Οκτωβρίου ή κάθε εκαεπτά Νοεμβρίου πλημμυρίζουν με μια απόλυτη αίσθηση πνιγμένων κραυγών. Μια βαριά σιωπή σε κατατρέχει στο αίμα. Θα μπορούσες να είχες βάψει και εσύ με το αίμα σου τα τακτοποιημένα δρομάκια που αύριο θα καθαριστούν ή θα αφεθούν βρώμικα. Τι πειράζει στο τέλος; Κάθε μέρα που περνάει υπάρχει μια άλλη ευκαιρία. -5-

6 Βικτώρια της Ανί Χοβσεπιάν Αναρωτιέμαι γιατί για πολλούς νέους χτυπάει τόσο νωρίς η πόρτα του θανάτου. Ήμουν μόλις δέκα χρονών όταν για πρώτη φορά ένιωσα την απώλεια ενός τόσο σημαντικού ανθρώπου στη ζωή μου. Ορισμένες φιλίες ίσως να κράταγαν για περισσότερα χρόνια, αν δεν τελείωνε τόσο σύντομα η πορεία της ζωής μας. Σήμερα παρακολούθησα μετά από αρκετό καιρό μια ταινία με τίτ λο Ο χορός της ζωής και κατά τη διάρκεια της ταινίας ήρθαν μπροστά στα μάτια μου εικόνες και αναμνήσεις που για πολλά χρόνια είχα καταφέρει να τις κλείσω σε ένα κουτάκι, αποθηκεύοντάς τις κάπου βαθιά στο μυαλό και στην καρδιά μου. Θυμήθηκα την καλύτερή μου φίλη να ετοιμάζεται για την παράστασή της κι εγώ να κάθομαι σε μια γωνιά εμψυχώνω, όπως πριν αυτού του μεγάλου δωματίου, να την καμαρώνω και να την από την κάθε της παράσταση. Κάποια στιγμή άρχισε με αργά βήματα να με πλησιάζε ι, μυστήριο και ελπίδα γέμιζαν τα καταπράσινα μάτια της σε κάθε βήμα. Άκουσα να μου λέει τα τελευταία της λόγια: - Το όνειρό μου ήταν να βρεθούμε σε μια παράσταση μαζί. Να μας νιώθω να κινούμαστε μαζί στο ρυθμό της μο υσικής. Όμως τώρα θέλω να σου ζητήσω μια χάρη. Αν δεν καταφέρω να το δω αυτό, θέλω να σε βλέπω από μακριά να χορεύεις, λες κι εσύ είσαι εγώ. Μου το υπόσχεσαι; Αυτά ήταν τα λόγια της πριν βγει στη σκηνή και κάτω από το ρυθμό της απαλής μουσικής, απομακρυνθεί από τη ζωή όλων αυτών που τη λάτρευαν και τη θαύμαζαν. Όσο για μένα, συνεχίζω αυτό που λάτρευε εκείνη να κάνει, έτσι όπως θα το έκανε εκείνη, όμως ποτέ δε θα φτάσω υπήρξε μόνο εκείνη! να είμαι η Βικτώρια με τα καταπράσινα μάτια, επειδή σαν αυτή Edgar Degas ( ), La Stella,

7 λογοτεχνία Αφιέρωμα: Χρώματα και Αρώματα -7-

8 Άχρωμος Κόσμος της Οάνα Πάσκου και της Λυσιστράτης Αϊνατζή Ένας κόσμος χωρίς χρώμα Ένα χάος Μέσα σ αυτόν τον κόσμο δεν υπάρχει διαφορετικότητα! Όλα είναι ίδια. Φανταστείτε έναν κόσμο όπου δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, δεν υπάρχει κάτι που να διαφέρει, που να είναι πιο όμορφο ή πιο άσχημο. Τα πάντα μέσα σ αυτό τον κόσμο ήταν ουδέτερα. Δεν υπάρχει ελπίδα για τους ανθρώπους, ή όνειρα. Στην καθημερινότητά τους δεν υπάρχει κάποια αλλαγή που να σε κάνει να νιώθεις καλύτερα ή χειρότερα! Οι άνθρωποι δεν ελπίζουν σε κάτι, είναι ικανοποιημένοι απ αυτά που βλέπουν γύρω τους, δεν επιθυμούν τίποτα. Εκτός από μια κοπέλα που θέλει να αλλάξει τη ζωή της. Να φέρει κάτι καινούργιο, μια αλλαγή. Το επιθυμούσε πάρα πολύ, το έψαχνε από πολύ καιρό αυτό το κάτι που θα της τραβήξει την προσοχή και θα ήταν μια αλλαγή στη ζωή της. Θα έδινε άλλη μορφή στη ζωή της αυτό το κάτι που έψαχνε. Στο δρόμο της είδε κάτι που έλαμπε ΚΟΚΚΙΝΟ ένα λουλούδι χρώμα αλλαγή διαφορετικότητα ελπίδα. Αυτό το κόκκινο λουλούδι έφερε αλλαγή μέσα στη ζωή της, χαρά Έφερε αυτά που επιθυμούσε εκείνη και με αυτό το κόκκινο λουλούδι η ζωή της είχε αλλάξει. Και μετά το κορίτσι ανακάλυψε ότι μαζί με το ηλιοβασίλεμα τριγύρω του γινόντουσαν κομμάτια. Και τα μάτια της έλαμψαν με κόκκινα δάκρυα γιατί είχε καταλάβει πως η αρχή των χρωμάτων στις σκιές είναι η επιθυμία που φυτρώνει στην καρδιά σου. -8-

9 Ο Φαντάρος και η Λευκή Οπτασία της Παναγιώτας Νικολαράκου Στο κέντρο της Νίκαιας, και σε πολύ κεντρικό σημείο βρίσκεται το Γ Νεκροταφείο. Ένας φαντάρος που έμενε εκεί κοντά περνά στις εξόδους του ξημερώματα, δίπλα από το νεκροταφείο για να γυρίσει στη μονάδα του. Ένα χειμωνιάτικο, σκοτεινό πρωινό απαντά στο δρόμο του μία όμορφη κοπέλα ντυμένη στα λευκά να πλανάται σαν χαμένη. Μοιάζει τόσο εύθραυστη, που το μόνο που θέλει είναι να την προστατεύσει. Κι έτσι την πλησιάζει και της μιλά. Εκείνη ανταποκρίνεται και δέχεται την βοήθειά του να την συνοδεύσει στο σπίτι της. Το ίδιο επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά στις επόμενες εξόδους του, μέχρι που ένας έρωτας γεννιέται. Ένα πρωινό, ακολουθώντας την ίδια διαδρομή ο φαντάρος δεν την συναντά και απογοητεύεται. Την επομένη γίνεται το ίδιο. Στο τέλος αποφασίζει να πάει να χτυπήσει την πόρτα του σπιτιού της μήπως και της έχει συμβεί κάτι κακό. Χτυπά την πόρτα και ανοίγει μια μεσόκοπη γυναίκα. Αυτός τότε ζητά την κοπέλα που γνώρισε ας την πούμε Μαρία και τότε η μάνα τον κοιτάει άναυδη και λέει: ποια κοπέλα; Βλέποντάς την σε μια φωτογραφία απέναντι λέει, «Αυτή την κοπέλα στη φωτογραφία» και τότε η χαροκαμένη μάνα απαντά: «Μα, η κόρη μου πέθανε πριν από πέντε χρόνια!» Το χρώμα των ματιών σου της Βερόνικα Τσελμπαράχ Είναι τέσσερις τα χαράματα. Κάνει πολύ ψύχρα. Όλα γύρω είναι σκεπασμένα από πάχνη. Κρυώνω. Ποτέ δεν είχε κάνει τόσο κρύο, όσο τη στιγμή που γνώρισα εσένα. Όλα ήταν όπως πάντα: ζωηρά, αλλά και άψυχα ταυτόχρονα. Ο γκρίζος κόσμος ζούσε με τα δικά του προβλήματα, στο δικό του ρυθμό και με δικούς του κανόνες. Τίποτα δεν ενοχλούσε την ησυχία αυτού του κόσμου. Ήταν φανερό ότι κανείς δε μπορούσε να διαταράξει αυτόν τον γκρίζο κόσμο. Κι όμως, έπρεπε να υπάρχει κάποιος που θα μπορούσε να το κάνει, αλλά γιατί αυτός ο κάποιος έπρεπε να είσαι εσύ; Πώς το έκανες; Δεν ξέρω. Όχι, τίποτα δε έκανες, απλά κοιτούσες και ήταν αρκετό. Ήταν προφανές ότι δε έμοιαζες με τους άλλους, τί όμως ήταν αυτό που σε έκανε να ξεχωρίζεις; Προφανώς, ήταν το επίμονο βλέμμα σου. Αισθανόμουνα πως δεν μπορώ να αποφύγω τα γοητευτικά σου μάτια, κοιτούσαν στο βάθος της ψυχής μου Τα μαγικά σου πράσινα μάτια είχαν την ικανότητα να λιώσουν οποιοδήποτε πάγο, σαν αυτόν που ήταν η καρδιά μου. Νομίζω πως η ψύχρα άρχισε να υποχωρεί, πως ερχόταν η ζέστη την οποία σκορπίζανε τα μαγικά σου μάτια. Αλλά έκανα λάθος. Έτσι είναι η φύση του ανθρώπου, να κάνει λάθη, και να τα συναισθάνεται αυτά τα λάθη μόνο μετά από καιρό. Δεν παρέμεινες για πολύ το σημαντικότερο φως στη ζωή μου. Αλλά σ ευχαριστώ γι αυτό, ακόμα κι αν δεν ήταν για καιρό, έδωσες στη ζωή μου χρώμα. -9-

10 I NY της Τερέζας Γιακουμάτου Δεν θυμάμαι πότε είχα την πρώτη μου ανάμνηση. Θυμάμαι όμως πολύ καλά πότε μού πρωτοήρθε μια πελώρια όρεξη να πάω στη Νέα Υόρκη. Πρόκειται για τον Νοέμβριο του 1982, όταν δηλαδή διένυα ανακουφισμένη και απελπισμένη την τρίτη τάξη του Λυκείου. Ανακουφισμένη, γιατί επιτέλους θα εγκατέλειπα τα θρανία, και απελπισμένη γιατί δεν ήξερα τι να βάλω στη θέση τους. Σε όσους από εσάς αναρωτιούνται γιατί δεν κατέφυγα σε κάποια υπηρεσία επαγγελματικού προσανατολισμού, αρκεί να υπενθυμίσω πως στα 1982 ο θεσμός του επαγγελματικού προσανατολισμού ήταν στα σπάργανα. Στις αρχές των 80 s η Νέα Υόρκη είχε όλα τα προσόντα για να μαγέψει μία δεκαεφτάχρονη μιας βαλκάνιας χώρας, και δεν σκόπευα να χάσω την ευκαιρία να μαγευτώ κι εγώ. Μέσα από τις εικόνες του σινεμά η Νέα Υόρκη είχε δρόμους όπου οι άνθρωποι ξεφαντώνουν, γοητεύονται, ζευγαρώνουν, και ζουν στα όριά τους, χωρίς να τους νοιάζει αν το πουκάμισό τους είναι τσαλακωμένο ή εάν η ψυχή τους είναι ορατή και περίοπτη για τους περαστικούς. Μέσα από τις σελίδες των βιβλίων είχε σπίτια όπου οι άνθρωποι κοιμούνται στο πάτωμα, πίνουν και καπνίζουν, και συζητούν ασταμάτητα για την ύπαρξη, για την τέχνη και για τη ζωή δηλαδή, καμία σχέση με το οικογενειακό κοτόπουλο της Κυριακής και το διαγώνισμα της Δευτέρας. Μέσα από τη μουσική της είχε κάτι τζαζ κλαμπ όπου καθόσουν στον πάγκο, ο μπάρμπαν σου σερβίριζε ένα μπέρμπον μ εκείνη τη θρυλική χαρτοπετσέτα για σουβέρ κι εσύ, μετά τη δεύτερη γουλιά άφηνες να σου πάρει τα μυαλά ένα σαξόφωνο επί σκηνής, το οποίο σκέπαζε για τα καλά μέσα σου, ωσάν ιαματικό ηχητικό τσουνάμι, όλα τα τραγούδια του Τέρι Χρυσού και της Κλειώς Δενάρδου. Τα χρόνια πέρασαν. Όχι ένα, δύο ή τρία, αλλά δέκα. Μέσα σε αυτά τα χρόνια στη ζωή μου μπαινοβγαίναν άνθρωποι, σπίτια, βιβλία, και απόρρητοι προσωπικοί τρόμοι, καθώς και δύο νέες φαντασιώσεις πόλεων: η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και η Λισσαβόνα, με αυτήν ακριβώς τη σειρά προτεραιότητας. Επρόκειτο για δύο πόλεις τις οποίες επιθύμησα όχι να τις επισκεφτώ ως τουρίστρια, αλλά να τις ζήσω ως κάτοικός τους. Στον πάτο από τα ψυχικά μου μπαγκάζια τα οποία εκόμισα πίσω επιστρέφοντας από αυτές τις δύο πόλεις των ονείρων μου, βρισκόταν και κάτι άλλο, ιδιαίτερα πολύτιμο: η βεβαιότητα πως οι πόλεις των επιθυμιών μας υπάρχουν και μας περιμένουν να τις κατοικήσουμε με τις αισθήσεις μας, να τις οσμιστούμε και να τις γευτούμε. Να κατοικήσουμε τόσο τις πόλεις μας όσο και τις επιθυμίες μας. Έτσι, επιστρέφοντας κι από τη δεύτερη πόλη, καταλάβαινα πια πως πλησίαζε, επιτέλους, και η ώρα της Νέας Υόρκης. Ώσπου, μια ασθένεια μιας φίλης με οδήγησε μπροστά στην πόρτα του μονόχωρου διαμερίσματος 4D στον τέταρτο όροφο μιας παραδοσιακής μανχατανής οικοδομής στο νούμερο 231 Ανατολικά, πάνω στον 24 ο Δρόμο, ανάμεσα στην Δεύτερη και στην Τρίτη Λεωφόρο. Κατεβαίνοντας από το ταξί που με είχε φέρει από το αεροδρόμιο Κέννεντι μέχρι εκεί, μόνη και μοναχή, εκείνο το γεναριάτικο βράδυ του 1992, η όψη της οικοδομής παρέπεμπε, προς μεγάλη μου χαρά, στην κλασική νεοϋρκέζικη φαντασίωσή -10-

11 μου: κόκκινα τούβλα, εξωτερική σιδερένια σκάλα κινδύνου, φθαρμένα περβάζια, μισοφωτισμένα εσωτερικά δωματίων. Από το επόμενο πρωί ξαμολήθηκα στους δρόμους. Υπολογίζω μετριοπαθώς πως στη διάρκεια της παραμονής μου περπάτησα για περισσότερα από 600 χιλιόμετρα μέσα στο Μανχάταν, αλώνοντας, με βάση επιτελικά σχέδια που είχα καταστρώσει επί χάρτου στην Ελλάδα, όλες εκείνες τις γωνιές που είχαν σημαδευτεί μέσα μου επί μία δεκαετία: τοποθεσίες όπου γυρίστηκαν αγαπημένες μου ταινίες ένα παγκάκι εδώ, μια γέφυρα εκεί, ένα συγκεκριμένο πεζοδρόμιο πιο πέρα, μυθικά μπαρ, βιβλιοπωλεία, εστιατόρια, μεγαλομπακάλικα με ντελικατέσεν, κακόφημες συνοικίες, αίθουσες πειραματικού κινηματογράφου, και λοιπές παρόμοιες παρακαταθήκες και ρετάλια του παρελθόντος. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των αναζητήσεων εκφράζεται άριστα από τη ρήση του Ευαγγελιστή: 'Καιρός του φυτεύειν, καιρός του εκτίλαι το πεφυτευμένον'. Πράγματι, όσο οι μέρες περνούσαν καταλάβαινα πως με τα ίδια μου τα χεράκια ξερίζωνα από το Μανχάταν αυτό που είχα φυτέψει μέσα του τόσα χρόνια: τις φανταστικές ιδιότητες που του είχα προσάψει. Διαπίστωνα σιγά-σιγά πως κινιόμουν μέσα σε μια από τις πιο τετελεσμένες πόλεις που έχω επισκεφτεί. Αυτό που με περιείχε ήταν μια πόλη ληγμένη. Ολόκληρο το Μανχάταν απέπνεε την αίσθηση μιας γιορτής που έληξε για όλους, εκτός από τους τουρίστες. Σήμερα, έχω πια ξεμείνει από πόλεις, και δεν υπάρχει κανένα νέο άστυ που η προσδοκία της επίσκεψής του να με κάνει να παραμιλώ τα ξημερώματα. Μου «τελείωσαν οι πόλεις». Καλό ακούγεται για τίτλος. Ίσως το κάνω βιβλίο μια μέρα. Balthus ( ), La rue,

12 Τρεις Εποχές της Γκβάντσα Σισάουρι Για σένα θα έδινα και τη ζωή μου, επειδή εσύ είσαι αυτός που αγαπάω, είσαι το φως μέσα στη ζωή μου είσαι ο αέρας που αναπνέω, είσαι η χαρά μου όταν πονάω, είσαι η ελπίδα μου όταν θα χρειαστώ είσαι το νόημα της ζωής μου. * * * Πέρασαν μέρες, αλλά δεν φάνηκες πονάω στην καρδιά μου και προσπαθώ να θυμηθώ τις στιγμές τις στιγμές εκείνες που ήμασταν μαζί, πονάω, υποφέρω και δακρύζω επειδή ακόμα σ αγαπάω. * * * Είμαστε εδώ εσύ κι εγώ σε βλέπω, με βλέπεις. Δεν μιλάει κανείς. Η σιωπή με σκοτώνει και την αγάπη σου η καρδιά μου ακόμα περιμένει. Βροχή της Γιάνα Πανόβα Να ξεδιψάσει η θλίψη με τις κρύες σταγόνες βροχή Να καθαρίσουν τα μάτια μου από τα δάκρυα Περιμένω απάντηση την οποία καιρό έψαχνα Να εξηγήσω γιατί, γιατί δε με προσέχει ε βλέπει τα ερωτευμένα μάτια που ονειρεύονται εν ακούει τις ομολογίες Μπορεί κάποτε να μπορέσω να του μιλήσω Θα του πω πως είναι δύσκολο να ερωτευτώ Πρώτη φορά να πω τη λέξη σ αγαπώ Αλλά τώρα σιωπώ Και τα μάτια μου πιάνουν τις βροχές Να μη φαίνονται τα δάκρυά μου Μπορεί να χιονίζει, μπορεί να βρέχει παντού Αλλά είναι πάντα στη σκέψη μου Πάλι βρέχει, πάλι κλαίω Αλλά τώρα δεν είμαι πια αυτή Κλαίω αλλιώτικα, για άλλα διλήμματα Τώρα τον κοιτάζω κάπως αλλιώς Το κατάφερα, του είπα Αυτό που κράταγα μέσα μου καιρό Μόνο λυπήθηκα καταλαβαίνοντας Ότι δεν μπορούμε να είμαστε μαζί Η καρδιά μου έχει γίνει κουρέλι Κι εγώ δεν ξέρω τί με περιμένει στο μέλλον Πώς θα μπορέσω να ζω χωρίς αυτόν Όταν θα είναι δίπλα, αλλά όχι μαζί μου Και τα αισθήματά μου έγιναν βροχή Τρέχουν στο τζάμι και με κάνουν να τρέμω Φουντώνει η θλίψη, στάζει σταγόνα σταγόνα Στο παράθυρο, στο τζάμι στάζει το αίμα. -12-

13 Τα χρώματα της ζωής μου της Κατερίνας Ουκραΐντσεβα Αν κάποιος με ρωτήσει ποιο είναι το χρώμα της ζωής μου, θα είναι δύσκολο να απαντήσω. Πριν από λίγο καιρό κυριαρχούσε το μαύρο. Δεν είχα κανένα σκοπό, καμία επιθυμία. Δεν είχα ελπίδες. Ήθελα να παρατήσω το σχολείο, να φύγω από το σπίτι. Είχα τα χάλια μου. Από μουσική άκουγα μόνο hard rock και metal. Και αν κάποιος έβλεπε το δωμάτιό μου, πάθαινε πολύ μεγάλο σοκ. Αλλά εγώ δε νοιαζόμουν για τίποτα. Μια μέρα κανόνισα να βγω με την παρέα μου με τους ανθρώπους σαν εμένα. Και τότε στη ζωή μου μπήκες εσύ και άλλαξαν τα πάντα. Ήσουν απλά ένας φίλος, αλλά κάθε βήμα και κάθε βλέμμα μου ήταν για σένα. Έκανα τα πάντα για να με προσέχεις. Δεν ξέρω γιατί, αλλά δε μου έδινες μεγάλη σημασία. Τότε αποφάσισα να πετύχω κάτι στη ζωή μου, να κερδίσω τη θέση κάτω από τον ήλιο. Και η αιτία δεν ήσουν μόνο εσύ. Απλά σκέφτηκα ότι δε γίνεται άλλο να κάτσω στο σπίτι, ότι πρέπει να δείξω στους ανθρώπους πως αξίζω πολλά. Άλλαξα το στυλ και τον τρόπο της ζωής μου. Έγινα ο παλιός μου εαυτός, το γλυκό κορίτσι που ήμουνα κάποτε. Άρχισα να διαβάζω πολύ, να μαθαίνω καινούργια πράγματα. Δεν έβγαινα πια με την παλιά παρέα μου, δεν είχα κανένα κοινό μαζί τους. Τους άφησα πίσω και βρήκα καινούργιους φίλους. Με βοήθησαν οι γονείς μου, με τους οποίους είχα πάλι καλή σχέση. Έτσι σε ένα χρόνο πέτυχα πολλά. Ήμουν μια από τους καλύτερους μαθητές του σχολείου και καλή φίλη για πολλά παιδιά. Μια μέρα βγήκα με την παρέα μου για καφέ. Πριν γυρίσω στο σπίτι πήγα στην παραλία. Πήγαινα εκεί μερικές φορές για να μείνω μόνη και να σκεφτώ. Βρίσκω την ησυχία μου όταν κοιτάζω τα κύματα. Πρόσεξα μια κίνηση στην άλλη άκρη της παραλίας και ξαφνιάστηκα πολύ. Συνήθως κανένας δεν έρχεται εδώ αυτή την ώρα. Σιγάσιγά κάποιος πλησίαζε προς το μέρος μου. Ήταν ένα αγόρι. Όταν είδα το πρόσωπό του βρέθηκα σε αμηχανία. Ονειρευόμουν αυτή τη στιγμή πολλές φορές, αλλά όταν σε είδα δεν ήξερα τι να κάνω. Δε μπορούσα να βγάλω ούτε μια λέξη. Εσύ με κοιτούσες και χαμογελούσες. - Δε θα πεις ούτε ένα γεια στον παλιό σου φίλο; Με αυτή τη φράση άρχισαν οι πιο ωραίες μέρες της ζωής μου. Όλα ήταν τόσο διαφορετικά, ακόμα και τα χρώματα. Όλα είχαν λάμψη και φως. Τα λουλούδια, ο ουρανός, τα σπίτια και οι άνθρωποι ήταν τόσο ζωντανοί. Είμαστε ακόμα μαζί και η ζωή έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Και τα χρώματα είναι μοναδικά και πολύ έντονα. -13-

14 A Tale of Love and Madness by Samantha Obrok People say that once upon a time all emotions and human qualities gathered together here on earth as follows: As Boredom was yawning for the third time, Madnesws, paranoically wild as usual recommended: - Let s play hide-and-seek! Intrigue, extremely intrigued, hardly raise an eyebrow, whereas Curiosity,being unable to rastrain herself, asked with her typical interest: - Hide-and-seek? What s that? - It s a game, explained Madness vividly in which I am expected to cover my eyes and slowly start counting up to one million. In the meantime, all of you go and hide well and, as soon as I finish counting, I must go and search for you. Enthusiasm began dancing excitedly together with Euphoria, while Joy leapt so joyfully that even she would succeed in winning the game. Doubt and Apathy seemed to be interested in nothing at all. However, not everybody liked to join in. Truth managed to avoid hiding and, in the end, she was always tracked. Pride claimed that the game was silly, yet she was deeply hurt, realizing that the game was someone else s idea. Next, Cowardice didn t want to take risks: once, twice, three times, started to count. What a madness! Laziness hurriedly slumped to any comfortable rock she found to take a rest. Faith flew up in the sky, while Envy hid behind Triumph. Triumph, in turn, climbed on his own up to the top of the highest tree. Generosity was unable to spot a suitable place for a long time, since all hideouts seemed to be ideal for his fellow-competitors: the crystal clear lake looked like a fascinating place for Beauty; the hollow was a real paradise for Shyness; the butterfly wings were perfectly suitable for Sensuality; the breeze, on the other hand, proved to be excellent for Freedom. Finally, Generosity hid behind a ray of the sun. Afterwards Selfishness found for herself, as she thought, a fabulous place: cozy, as well as airy and, most importantly, specially designed for her. Regarding Lie, it hid at the bottom of the ocean and probably lied by telling that it hid behind a rainbow. Passion and Desire in a fit of impulse, jumped down into a volcano crater. Unfortunately, it slipped my memory where Oblivion hid out, yet this is nothing to worry about. After Madness counted up to 999,999, Love still hadn t managed to find a suitable hide-out for herself. At the last minute, she found out a wild rose and hid within its bush. - One million! called out Madness and briskly started to look for the others. -14-

15 It s no wonder that she found Laziness immediately a few steps away. Shortly afterwards, she heard Faith talking with God in the heavens. At hearing the volcano roar, she felt the presence of Passion and Lust. Then, by accident, she ran into Envy, which helped her track down Triumph. Concerning Selfishness, there was no need for searching for her, since she bolted out of her hiding place, as it turned out to be a wasp s nest. A little tired after searching around, Madness sat on the pond where she came across Beauty. It turned out to be a little easier with Doubt, because she finally didn t manage to decide on which side of the fence to hide. In effect, all were found: Talent among the green plants; Sadness in a huge cave; whereas Oblivion well long ago she forgot all about that game. Only Love hadn t been spotted yet. Madness kept looking out for her in every bush and stream, even on the top of the mountains. When she was about to give up, she noticed a small rose grove. With a stick, she began brushing the twigs aside All of a sudden, everybody heard a shriek of pain. How sad! Love s eyes got seriously injured by thorns. Madness felt very sorry for her and started apologizing till she promised to be her blind friend s guide. Therefore, from the moment people started to play hide-and-seek on earth, Love is blind and always followed by Madness. Annie Louisa Swynnerton ( ), The Sense of Sight,

16 Απλά της Γιάνα Πανόβα Απλά να ξυπνήσω δίπλα σου Απλά να ακουμπήσω τα απαλά χέρια Να συναντηθώ με το βλέμμα σου Να απελπιστώ όταν είμαστε μακριά Απλά να μιλάμε μέχρι το ξημέρωμα Απλά να γελάμε, απλά να λυπάμαι Απλά να θυμάμαι ευτυχισμένα καλοκαίρια Απλά να θυμώνω, απλά να συγχωρώ Απλά να φαντάζομαι ξαπλώνοντας δίπλα σου Απλά μαζί να περιμένουμε αλλαγές Απλά να σ αγαπάω με όλη μου την ψυχή Και ίδια αισθήματα από σένα να παίρνω Απλά να γίνουμε ένα Πόσο εύκολα μπορείς να χάσεις τα πάντα Να γίνουν μαύρα όλα τα άσπρα Απλώς από μία παρεξήγηση Το μόνο που ζητάω εγώ από τον Θεό Να μας δώσει δύναμη να φυλάξουμε την αγάπη Η ζωή μας είναι απλά ένας δρόμος Έλα απλά να ζήσουμε και να αγαπήσουμε Arthur Rackham ( ), illustration for Bros. Grimm s The Old Woman In The Wood, 1920 If there is by Fervie Athina Bundoc If there s one face I want to see So beautiful, so true One smile that makes a difference To everything I do If there s one touch I long to feel One voice I long to hear Whenever I am happy Or just needing someone near If there s one joy, one love From which I never want to part It s you, my special love My world, my life, my heart -16-

17 ώ ώ ς ό ά ί ώ ά έ ό ό ύς ς έ ς ώ ώ ώ ώ ά έ ί ά ά ά ές ύ ή ς ό ίς ά ί έ ά ά ύ ί ό ά ά ά ύ ς ύ ς ύ ύ ς ί ς ί ύ ς ά ς ά ώ ά ί ή έ ς έ ό ώ Ή ή έ ς ί ό ά έ ά ώ ί ώ ς ό ά Ό ς ώ ά ί ό έ ί έ ς ό ά ό ό ύ ά ό ί ς ό ό ά ό έ ό ό ί ίς ά ί ή ά ύ ή ό ά ή έ ώ ί ς έ ύς ή έ ό ά ί ά ύ ί ό ί ή ί ί ά ό ύ ς ό ς ί ά ώ ώ -17-

18 Όνειρα χαμένα της Ντανιέλλα Μιλκάνοβα Τα φτερά μου ανοίγω και κάνω βόλτες με τον άνεμο, σπίτι πλέον ο ουρανός και το μυαλό μου άστεγο. Κρίμα που η πτήση είναι μόνο μια σκέψη αφού ο κόσμος κάνει σίδερο την κάθε μου λέξη. Ποιος να πιστέψει πια, οι προσευχές δεν πιάνουν τόπο, μένω παγιδευμένος παγώνοντας απ' τον κόπο. Δεν θέλω κόλπα, πραγματικά ό,τι σώζει μόνο, έπαψα να τρέχω γιατί ξέχασα το δρόμο. Πόνο, πόνο, κρύβομαι σαν τις στάχτες, μόνο με την χαρά σπρώχνουν φτερά οι ωμοπλάτες. Οξύ να κάνω, δάκρυα να λιώσω με τους τοίχους, αντί να βλέπω βρόμα θέλω πράσινους κήπους. Εικόνες τέτοιου είδους ζωγραφίζω με τους στίχους, εξοντώνοντας τους λύκους ενός πεινασμένου πλήθους. Θέλω να αγγίξω, να σμίξω όλα τα αστέρια, θέλω να πετάξω με φτερά αντί για χέρια. Είναι κάποιες μέρες που απλά είναι δύσκολες, δε φαίνεται να περνούν απλά είναι αντίξοες. Καλές μέρες για να περιμένεις τις επόμενες, κακές μέρες για να εκτιμάς και τις όμορφες. Όνειρα στους δρόμους χαμένα στον αέρα, νόημα τους δίνει κάθε στίχος μου τη μέρα. Ήθελα να μεγαλώσω, να γίνω για κάτι άξια και όλα τα όνειρά μου να αμείβονται αντάξια. Από μικρό παιδί κοίταζα τον ουρανό, έβλεπα, χάζευα το μπλε το μαγικό. Εικόνες φανταστικές μου πλημμύριζαν το χθες, πραγματικότητα έγιναν πλέον ή ονειρικές? Ειρήνη, υγεία και ευτυχία θέλω για τους γύρω μου, όνειρα απλά αντιπροσωπεύουν το είναι μου. Αυτά θέλω μόνο να βγουν αληθινά και σε κάθε μας στιγμή να επικρατεί χαρά. Κάποιες φορές τα πράγματα πάνε καλά, άλλες μπορώ να πω ότι μου πάνε σκατά. Είναι φορές που κρύβονται και όλα μοιάζουν θολά, όμως εγώ έχω τον τρόπο και ξεφεύγω μακριά. Με δύο μαγικά φτερά και αέρα στο κεφάλι, έχοντας κλειστά τα μάτια ταξιδεύω πάλι, μακριά απ' αυτά που με ρίχνουν χαμηλά παίρνω δύναμη και φωνάζω δυνατά-μ' ένα "Χααα!" νιώθω και πάλι καλά, το γκρίζο παίρνει χρώματα και σχέδια τρελά. Και για άλλη μια φορά με χαμόγελο στο στόμα βρίσκω τη δύναμη να κρατηθώ ακόμα, να βγω από το κώμα και να λύσω τη σιωπή μου, δώσε μου το χέρι σου και πέταξε μαζί μου. Να πάμε σε άλλους τόπους, σε άλλες χώρες, σ'άλλα μέρη, τόπους του μυαλού μου που κανένας δεν τους ξέρει. Πάντα μένω ξύπνιος μα ψάχνω να βρω όνειρα που βρίσκονται χαμένα στην ομίχλη. Υπάρχουνε μα δε μπορώ να τα δω γιατί πάντα κάτι υπάρχει μπροστά και μου τα κρύβει. -18-

19 Μωβ-φούξια, λεβάντα-τριαντάφυλλο της Βιβής Βούλτσου Τη μέρα που θα πήγαινε να γνωρίσει τους γονείς του, δεν άδειασε τη ντουλάπα της προσπαθώντας να αποφασίσει τι θα φορέσει. Δεν έψαξε κάτι σοβαρό, ούτε ήθελε να δώσει επισημότητα στην περίσταση. Είχε καταλάβει ότι οι γονείς του ήταν μάλλον συντηρητικοί και δεν ήταν, φυσικά, ότι ήθελε να κάνει κακή εντύπωση. Αλλά οι τυπικότητες δεν την ενδιέφεραν ποτέ και δεν επρόκειτο να αρχίσει τώρα. Φόρεσε απλώς το μωβ της φόρεμα, όχι πολύ σοβαρό, αλλά ούτε και έξαλλο, άλλωστε ταίριαζε τόσο με τις φούξια τούφες στα μαλλιά της, ακόμα και μια συντηρητική μαμά μπορούσε να το εκτιμήσει αυτό. Έβαλε τις μπότες της, στάθηκε λίγο μπροστά στα μπουκαλάκια με τα αρώματα, μωβ-φούξια, λεβάντα-τριαντάφυλλο, διάλεξε το πιο λουλουδάτο μπουκαλάκι και ψέκασε δύο φορές στο λαιμό της. Χαμογέλασε στον καθρέφτη. Έτοιμη. Όταν χτύπησε το κουδούνι, την πόρτα της άνοιξε εκείνος. Την κοίταξε στωικά και είπε μόνο: «Έλπιζα ότι θα φορέσεις κάτι πιο. σκούρο», αλλά τα μάτια του της είπαν «Χαίρομαι που είσαι εδώ». Αυτό της έφτανε, προς το παρόν. Τα μάτια του με τους κίτρινους ύφαλους την έφεραν ως εκεί. Διαφορετικά, δεν είχε καμία όρεξη να γνωρίσει τους δικούς του. Ας είναι. Όταν μπήκε στο σαλόνι σηκώθηκαν και οι δύο για να της σφίξουν το χέρι και θα το έκαναν στα σίγουρα, αν δεν είχαν παγώσει. Για λίγο, το πιο χρωματιστό πράγμα στο χώρο, μετά από εκείνη, φυσικά, ήταν τα πρόσωπά τους, που σάρωσαν όλες τις αποχρώσεις από το βυσσινί κόκκινο μέχρι το νεκρικό άσπρο μέσα σε δευτερόλεπτα, πριν η καλή ανατροφή τους νικήσει και της απλώσουν τελικά το χέρι, σε ένα μάλλον χλιαρό χαιρετισμό. «Χαιρόμαστε πολύ που σε γνωρίζουμε, καλωσήρθες, κάθισε». Τους παρακολουθούσε να κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να πιάσουν συζήτηση, «Σπουδάζεις?» «Εγώ; Όχι, με το ζόρι τελείωσα το σχολείο», είπε καλόκαρδα. Τα φρύδια της μαμάς σηκώθηκαν, όχι χωρίς κάποια έκπληξη. Θυμήθηκε τους καθηγητές της που πάντα την υποτιμούσαν, ίσως έφταιγε που τότε οι τούφες στα μαλλιά της ήταν πένθιμο μελιτζανί, όπως και τα νύχια της, το μελιτζανί κάνει τους ανθρώπους ευερέθιστους και σκέφτηκε, εκ των υστέρων, ότι ίσως ήταν κακή επιλογή για μαθήτρια. Η ίδια ποτέ δεν υποτίμησε την ιστορία, ούτε τη φυσική, ούτε και τη λογοτεχνία. Μερικά μαθήματα θα είχε καταφέρει ακόμα και να τα αγαπήσει, αν τα είχαν αγαπήσει πρώτοι οι άνθρωποι που τα δίδασκαν. Όμως οι ακαδημαϊκές σπουδές δεν της ταίριαζαν. Πάντα της άρεσε περισσότερο να ανακατεύει βαφές και να τις δοκιμάζει στα μαλλιά της, να ανακατεύει νερομπογιές και να ζωγραφίζει χρωματιστά τοπία, να ανακατεύει αρώματα και να δοκιμάζει ποιος θα τα αναγνώριζε, να ανακατεύει γεύσεις και να τις καταβροχθίζει. «Και με τι ασχολείσαι, είπαμε?...», «Αρωματοπωλείο», «Α, πολύ ενδιαφέρον, έχεις δική σου επιχείρηση;», «Όχι, υπάλληλος», γέλασε, «Υπάλληλος έκτακτα», συννέφιασαν. -19-

20 Τους αναγνώρισε την προσπάθεια να είναι ευγενείς, αλλά ήταν φανερό ότι αυτό που είδαν δεν ήταν αυτό που έλπιζαν για το παιδί τους. Μετά από τόσες σπουδές, ιδιωτικά σχολεία, πτυχία και σχέδια για το λαμπρό του μέλλον, πώς μπορούσε αυτό το κορίτσι να είναι κατάλληλο για αυτόν; Κι όμως, ήταν. Τώρα καταλάβαινε πόσο πολύ. Όλα εκεί μέσα ήταν τόσο άχρωμα και σκούρα, που αν είχε φορέσει τη σκούρα παραγγελιά του, μετά βίας θα ξεχώριζε μέσα στο μαύρο δερμάτινο καναπέ, τις κυριλέ ταπετσαρίες, τις βαριές κουρτίνες και τα σκούρα χαλιά. Όλα ήταν τέλεια τακτοποιημένα, καθαρά, αλλά με έναν τρόπο δυσάρεστο, αποστειρωμένο, χωρίς ζωή και μυρωδιά, δε φανταζόταν πως μπορούσε να υπάρχει σπίτι που δε μύριζε απολύτως τίποτα, πώς στο καλό μαγείρεψαν το γεύμα, αναρωτιόταν. Μέσα σε αυτό το άχρωμο σκηνικό, καταλάβαινε καλύτερα τι βρήκε εκείνος στο πρόσωπό της. Ήταν ο μόνος που αναγνώριζε κάθε αλλαγή στην κολώνια της και διασκέδαζε με τις αλλαγές στα μαλλιά της. Και παρακολουθούσε στην αρχή με αηδία, πριν τελικά ενθουσιαστεί με τα δικής της έμπνευσης σάντουϊτς που περιείχαν καπνιστό, μέλι, αυγό και μαρμελάδα δαμάσκηνο σε τυχαίες στρώσεις, ό,τι έβρισκε στο ντουλάπι της κάθε φορά, έβαζε στοίχημα ότι στο καθωσπρέπει σπίτι τους το κρέας συνδυάζεται μόνο με πατάτες και η μαρμελάδα με φρυγανιά. «Χαρήκαμε ιδιαιτέρως. Ελπίζουμε να σε ξαναδούμε». «Οπωσδήποτε, ευχαριστώ». Κλείνοντας την πόρτα πίσω της, ήξερε με βεβαιότητα πως η δύσκολη μέρα για εκείνην τελείωνε, αλλά για εκείνον μόλις άρχιζε. Όταν ξαναβρέθηκε στο σπίτι της, πήγε κατευθείαν στον καθρέφτη. Τι πρόβλημα έχουν μερικοί άνθρωποι και δεν μπορούν να δουν πέρα από την εικόνα; Κρίμα που μένουν εκεί και χάνουν αυτό που υπάρχει στ αλήθεια από μέσα. Μέσα από το πολύχρωμο παρουσιαστικό υπάρχει ένας άνθρωπος καλόκαρδος, γελαστός, λίγο φευγάτος, που αγαπάει τη ζωή και τους ανθρώπους και χαίρεται κάθε στιγμή. Τι άλλο έχει αξία; Ξάπλωσε δίπλα στο τηλέφωνο και περίμενε. Σκέφτηκε τα ωραία του μάτια να σκοτεινιάζουν από τη συζήτηση που σίγουρα μαινόταν αυτή τη στιγμή στο οξυζενέ σπίτι. Προσπαθούσε να θυμηθεί το ύφος του στη διάρκεια της επίσκεψης, κάποιες στιγμές της είχε φανεί ότι το διασκέδαζε, αλλά τώρα πια δεν ήταν τόσο σίγουρη Ίσως τελικά τον πείσουν ότι κάνει λάθος. Ίσως και να σκεφτόταν, για πρώτη φορά στα σοβαρά, τι θα έχανε μένοντας με κάποια που δεν εγκρίνουν οι γονείς του. Την ίδια δεν την ενδιέφερε καθόλου, τα λεφτά του ήταν το μόνο πράγμα πάνω του που δεν της άρεσε ποτέ. Το τηλέφωνο δε χτύπησε ποτέ χτύπησε όμως το κουδούνι. «Το στομάχι μου ήταν κόμπος και δεν έφαγα μπουκιά. Τι περιέχει το σάντουϊτς σήμερα;». Το γέλιο της συνέχισε να αντηχεί στο διάδρομο μέχρι την κουζίνα. Άνοιξε το ντουλάπι και κοίταξε ερευνητικά τα περιεχόμενα, καθώς οι αισθήσεις της σάρωναν τους πιθανούς συνδυασμούς. «Ζαμπόν, έμμενταλ και ξερά σύκα», του ανακοίνωσε με επισημότητα. -20-

21 Ανθολόγηση από τα Ποιήματα του Γ. Σεφέρη επιλογή κειμένων: Τερέζα Γιακουμάτου Περάσαμε κάβους πολλούς πολλά νησιά τη θάλασσα που φέρνει την άλλη θάλασσα, γλάρους και φώκιες. Δυστυχισμένες γυναίκες κάποτε με ολολυγμούς κλαίγανε τα χαμένα τους παιδιά κι άλλες αγριεμένες γύρευαν το Μεγαλέξαντρο και δόξες βυθισμένες στα βάθη της Ασίας. Αράξαμε σ' ακρογιαλιές γεμάτες αρώματα νυχτερινά με κελαηδίσματα πουλιών, νερά που αφήνανε στα χέρια τη μνήμη μιας μεγάλης ευτυχίας. Μα δεν τελειώναν τα ταξίδια. Δ' Αργοναύτες Την άνοιξη του '23 στο λουτρό της πέθανε η Λίβια Ρίμινι, τ' αστέρι τη βρήκανε μέσα στ' αρώματα νεκρή και το νερό δεν είχε ακόμη κρυώσει. Ωστόσο χτες στον κινηματογράφο με κοίταζε με τ' άχρηστά της μάτια. Τρίτη I went down to St James Infirmary (BLUES) Δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια, θυμάμαι τη χαρά τους και τη λύπη τους καμιά φορά, σα σταματήσω ακόμη καμιά φορά, κοντά στη θάλασσα, σε κάμαρες γυμνές μ' ένα κρεβάτι σιδερένιο χωρίς τίποτε δικό μου κοιτάζοντας τη βραδινήν αράχνη συλλογιέμαι πως κάποιος ετοιμάζεται να 'ρθει, πως τον στολίζουν μ' άσπρα και μαύρα ρούχα με πολύχρωμα κοσμήματα και γύρω του μιλούν σιγά σεβάσμιες δέσποινες γκρίζα μαλλιά και σκοτεινές δαντέλες, πως ετοιμάζεται να 'ρθει να μ' αποχαιρετήσει ή, μια γυναίκα ελικοβλέφαρη βαθύζωνη γυρίζοντας από λιμάνια μεσημβρινά, Σμύρνη Ρόδο Συρακούσες Αλεξάντρεια, από κλειστές πολιτείες σαν τα ζεστά παραθυρόφυλλα, με αρώματα χρυσών καρπών και βότανα, πως ανεβαίνει τα σκαλιά χωρίς να βλέπει εκείνους που κοιμήθηκαν κάτω απ' τη σκάλα. Ξέρεις τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα, σαν τα γυμνώσεις. Α' Το σπίτι κοντά στη θάλασσα -21-

22 Τώρα η κοιλιά της έλαμπε σαν το φεγγάρι και πίστευα πως ο ουρανός ήταν η μήτρα που την εγέννησε και την ξανάπαιρνε, μάνα και βρέφος. Τα πόδια της μείναν ακόμη μαρμαρένια και χάθηκαν μια ανάληψη. Ο κόσμος ξαναγινόταν όπως ήταν, ο δικός μας με τον καιρό και με το χώμα. Αρώματα από σκίνο πήραν να ξεκινήσουν στις παλιές πλαγιές της μνήμης κόρφοι μέσα στα φύλλα, χείλια υγρά κι όλα στεγνώσαν μονομιάς στην πλατωσιά του κάμπου στης πέτρας την απόγνωση στη δύναμη τη φαγωμένη στον άδειο τόπο με το λιγοστό χορτάρι και τ' αγκάθια όπου γλιστρούσε ξέγνοιαστο ένα φίδι, όπου ξοδεύουνε πολύ καιρό για να πεθάνουν. Έγκωμη Δελφίνια φλάμπουρα και κανονιές. Το πέλαγο τόσο πικρό για την ψυχή σου κάποτε, σήκωνε τα πολύχρωμα κι αστραφτερά καράβια λύγιζε, τα κλυδώνιζε κι όλο μαβί μ' άσπρα φτερά, τόσο πικρό για την ψυχή σου κάποτε τώρα γεμάτο χρώματα στον ήλιο. ΙΓ' Ύδρα Ένα λοφίο μια λόγχη ένα δέντρο στην άλλην όχθη το άλογο. Ανάμεσα κυλάνε σάρκες και αρώματα γυναικών άντρες μαζί με τις σάρκες, μήτε πρόσχαροι μήτε κατηφείς αποφασισμένοι όχι αποφασιστικοί, αποφασισμένοι από τους άλλους από τους δυο βασιλιάδες ίσως - τον έναν που κατοικεί το μπρούντζινο αποτύπωμά του τον άλλον που κατοικεί το σάρκινο αποτύπωμά του - από τους δυο βασιλιάδες ίσως ή το άλογο με το βάραθρο της κοιλιάς τόσο ανάλαφρα υψωμένο πάνω στα τέσσερα πόδια που μας εξαπατούν νυχοπατώντας. Το άλογο της Μολδοβλαχίας (Σχεδίασμα του Μαθιού Πασκάλη) Τρία κόκκινα περιστέρια μέσα στο φως χαράζοντας τη μοίρα μας μέσα στο φως με χρώματα και χειρονομίες ανθρώπων που αγαπήσαμε. ΙΔ' -22-

23 Το Κόκκινο της Οάνα Πάσκου Ήταν αυτό το κοριτσάκι. εκαεφτάχρονο, είχε έναν πολύ δύσκολο χαρακτήρα. Ήταν κάπως περίεργη, έλεγαν άλλοι. Λάτρευε το κόκκινο χρώμα. Ήταν ερωτευμένη με έναν φίλο της και αυτός δεν το είχε καταλάβει. Ήταν ζευγάρι και στη σχολή χορού. Η κοπέλα ήταν κάπως αθώο άτομο. Είχε πολλή καλοσύνη και πίστευε σαν χαζή σε όλο τον κόσμο. Αλλά η ζωή την έκανε να γίνει πιο σκληρή δεν πίστευε πια κανένα, μόνο τον εαυτό της. Το κορίτσι αγαπούσε το αγόρι σιωπηλά, χωρίς εκείνο να το μάθει. Έδειχνε την αγάπη της με τη βοήθεια του χορού (τάνγκο). Η κοπέλα ήταν γεμάτη πάθος και αγάπη, δεν είχε άλλο χρόνο για να το δείξει. Η κοπέλα πάντα φόραγε κάτι κόκκινο, ή φόρεμα, ή τα σκουλαρίκια της πολύ μεγάλα στρογγυλά, ή κασκόλ. Πάντα η κοπέλα είχε άγχος όταν άρχιζε το μάθημα χορού ένιωθε το κορμί του δίπλα της, του έσφιγγε τα χέρια, ήθελε να δείξει σκληρή, αλλά η καρδιά της έτρεμε από άγχος και τη θέληση να τον φιλήσει. Πάντα όταν πήγαινε σπίτι έπαιρνε λουλούδια κόκκινα. Είχε κάτι με το κόκκινο, σαν να της δίνει δύναμη αυτό το χρώμα. -23-

24 Δεν το φοβάμαι, αλλά καλύτερα μακριά από μένα της Λαβίνια Μαρία Σέλα Δεν μπορούσα να καταλάβω πώς και γιατί γινόταν. Είχα ένα πανέμορφο όνειρο που μου έδινε την εντύπωση ότι τίποτε κακό δεν θα συμβεί. Ένας μαλακός χειμώνας, περίεργος όμως, με το άσπρο το χιόνι και με πολύχρωμα λουλούδια. Η αντανάκλαση του λαμπερού ήλιου με ξυπνά ξαφνικά. Δεν σκέφτομαι τίποτε άλλο παρά εκείνο το όνειρο. «Σιγά, ωραίο ήταν, αποκλείεται να κάτι», αν και είχα την αίσθηση ότι κάτι δεν πάει καλά. γίνει Μαθαίνω σύντομα ότι πέθανε όμως γιατί και πώς; Καμία απάντηση. Σκέφτηκα τις επόμενες μέρες και εβδομάδες τις τελευταίες του δύο λέξεις: «Να διαβάζεις». Και τότε, το μυαλό μου άρχισε να πετάει. Μου έλεγε συνέχεια: «Μην αφήνεις την μοίρα σου στην τύχη» και: «Να παλεύεις γι αυτό που θέλεις με όλες τις δυνάμεις και να μην αφήνεις κανένα να σε ποδοπατήσει». Αυτό έμεινε γραμμένο στο μυαλό μου και στην καρδιά μου για πάντα. Είχα ακούσει από κάποια άτομα ότι υπάρχουν οι ψυχές των αγαπημένων μας ανθρώπων τριγύρω μας, σε μορφή πεταλούδων, ζώων κτλ. Δεν το πίστευα όμως ένα βράδυ πριν κοιμηθώ, αισθανόμουν πολύ μοναξιά μου ήρθαν στο νου τα λόγια του και είπα από μέσα μου: Έλα και κοιμήσου μαζί μου. Δεν μπορώ ούτε τώρα να καταλάβω πώς, αλλά όλο το σώμα μου ζεστάθηκε και ένιωσα αγκαλιές του και τις παρηγοριές του και Κοιμήθηκα. τις Την επόμενη μέρα θυμήθηκα ό,τι είχε γίνει και τρόμαξα. Ήξερα ότι δεν θα μου έκανε κακό, αλλά ό,τι και να ήταν, φάντασμα ή όχι, δεν ήθελα να το ξαναπάθω. -24-

25 ΗΛΙΘΙΟ ΚΟΥΤΙ της Λυσιστράτης Αϊνατζή και του Γιώργου Σαραφιανού Ξημέρωσε με ένα μικρό χαμογελαστό φεγγάρι. Άρχιζε η ψύχρα του χειμώνα και ένα μικρό νήμα αίματος διέσχιζε το μέτωπό του χλευαστικά. Το αίμα ζεστό και στερεωμένο πάνω στο κατεψυγμένο του μέτωπο. Έξω από το ηλίθιο κουτί, ακούγονταν οι καμπάνες τις εκκλησίας, υπενθυμίζοντας στους ζωντανούς πως ο θάνατος είχε πλημμυρίσει εχτές βράδυ την πόλη. Σήμερα, όλα συνέχιζαν όπως παλιά. Όλοι οι δρόμοι ήταν γεμάτοι πτώματα, αυτή είναι η μόνη διαφορά. Κατά τα άλλα, τα φώτα όλα έσβησαν στις εφτά. Τα λεωφορεία περάσανε όλα και το μετρό δούλευε κανονικά. Οι ζωντανοί νεκροί μετέφεραν όσα συγγενικά πτώματα βρήκανε. Τα μετέφεραν έξω απ την αδικολερωμένη πόλη. Όσο πιο μακριά μπορούσαν. Αυτός όμως, παρέμενε πεταμένος στο κουτί του με το παγωμένο αίμα καρφωμένο στο παγωμένο του βλέμμα. Αυτό το βλέμμα. Πριν το χθεσινό βράδυ, η τυραννία επικρατούσε στην πόλη. Αυτή είναι μια μακρινή, ανύπαρκτη πόλη. Όμως η τυραννία που επικρατούσε εκεί, είναι η ίδια που επικρατούσε τότε και στην πόλη που ζούμε τώρα εμείς. Και είναι παρόμοια και μ αυτήν που επικρατεί σε μακρινές, υπαρκτές πόλεις του σήμερα. Η εξέγερση είχε ξεκινήσει από το μυαλό του. Πολύ πριν το πλήθος αρχίσει να ξεχύνεται στους δρόμους, πολύ πριν εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, τις τάξεις όπου έκαναν μάθημα, τα τυπογραφεία και τις αίθουσες των βαριετέ όπου εργάζονταν. Μια αόρατη φωνή τούς καλούσε: «Βγείτε επιτέλους!» κι εκείνοι έβγαιναν πώς άντεχαν όλον αυτό τον καιρό να μην βγαίνουν, ήταν κάτι που ούτε οι ίδιοι το καταλάβαιναν πώς άντεχαν να πηγαίνουν στις δουλειές τους, να βαθμολογούνται στις τάξεις τους, να παίζουν προ-πο και στοιχήματα, να συνωστίζονται στα μπιλιαρδάδικα και τα γήπεδα ποδοσφαίρου, φτάνει πια! Είπαν και βγήκαν, όχι άλλη τυραννία, όχι στην τυραννία που τυραννά το μυαλό μας! Αψήφησαν τις υποχρεώσεις τους και τους αστυνομικούς που τους κοίταζαν καχύποπτα πρώτα, φοβισμένα μετά. -25-

26 Εκείνος όμως δεν τους ακολούθησε. Καθόταν καρφωμένος μπροστά στο ηλίθιο κουτί και έβλεπε, χωρίς να κοιτάζει, τα προγράμματα να διαδέχονται το ένα το άλλο. Έξω, το πλήθος ξήλωνε τις πινακίδες από τα τρόλεϊ και έγραφε συνθήματα με σπρέι, ανέβαινε στις κορυφές των λεωφορείων και άνοιγε τα στόματα να ξεφύγουν τα ουρλιαχτά που έκρυβε μέσα του, αλλά εκείνος παρέμενε ακίνητος. Ένιωθε τις κραυγές να σκαρφαλώνουν μέσα στη νύχτα τους τοίχους των πολυκατοικιών και να έρπουν ανάμεσα στις μεσοτοιχίες, να τις διαπερνούν, να πασχίζουν να φτάσουν ώς τ αφτιά του, να σκεπάσουν τους ακατανόητους ήχους που το κουτί παρήγαγε ακατάσχετα, αλλά έμενε ακίνητος. Η εξέγερση είχε ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό. Η εξέγερση είχε ξεκινήσει εδώ και πολύ καιρό, και είχε τελειώσει εδώ και πολύ καιρό. «Είμαι ένας μικρός θεός», έλεγε τότε, για να δείξει ότι τα ελέγχει όλα, και τώρα πραγματικά τα έλεγχε βρισκόταν πια μέσα στο κουτί, σε λίγο όλοι θα τον θαύμαζαν, θα του ζητούσαν να τους κάνει πολιτικές αναλύσεις, να τους προτείνει σε ποιο θέατρο να πάνε, να τους πει τον αυριανό καιρό ένα παιδικό παιχνίδι ήταν, ένας μικρός θεός πραγματικά, ένας φασουλής a jack in the box. Όμως δεν μπορούσε, γιατί ήτανε νεκρός. Κατά λάθος είχε μπει από μια μικρή τρύπα στο ηλίθιο κουτί. Κατά λάθος αναρωτήθηκε πώς θα ήταν αυτό το αίμα που ένοιωθε να κυλάει αδιάφορο και παγωμένο, μέσω της κρυστάλλινης οθόνης που του πάγωνε το βλέμμα. Κατά λάθος και κατ επέκταση μετατράπηκε σε ένα βουβό χαρακτήρα που δεν δρα, αλλά παρατηρείται. Έξω, οι κραυγές των νεκρών που ήτανε κάποτε ζωντανοί μπλέκονταν αξεδιάλυτα με τις φωνές των ζωντανών που ήταν κάποτε νεκροί. εν μπορούσες πια να ξέρεις ποιος ήταν ποιος, μόνο εκείνους που παρίσταναν τους νεκρούς, και νόμιζαν πως είναι ζωντανοί, ενώ δεν ήταν, μπορούσες να ξεχωρίσεις. Ένας από αυτούς, αστυφύλακας το επάγγελμα, φανατικός κινηματογραφόφιλος δεν είχε χάσει ταινία για ταινία με ζόμπι στη μικρή ζωή του κοιτούσε με ματωμένα μάτια τα ματωμένα χέρια του και το πλήθος που χανόταν ανάμεσα στα δάχτυλά του κι έδειχνε ενθουσιασμένος, ναι, θα σου απαντούσε έτσι και τόλμαγες να τον ρωτήσεις τούτο εδώ ήταν τέλειο, το καλύτερο από όλα, απ όσα θεάματα είχε δει ποτέ μέχρι τώρα!... (εικονογράφηση ιστορίας: Odilon Redon, Lorenzo Petrantoni). -26-

27 Κατάλαβα Κατάλαβα ότι για ένα δευτερόλεπτο μπορεί να γυρίσει ανάποδα μια ολόκληρη ζωή. Κατάλαβα ότι με μια λέξη μόνο είμαστε ικανοί να κάνουμε φριχτά λάθη. Κατάλαβα ότι όχι μόνο μερικές φορές, αλλά πάντα οι άνθρωποι δεν είναι αυτό που δείχνουν. Κατάλαβα ότι τα συναισθήματα είναι κάτι σπάνιο και τα συμφέροντα κάτι το οποίο απαραίτητα πρέπει να συνηθίσουμε. Κατάλαβα ότι η ζωή είναι ένα θέατρο με σενάριο που δεν ξέρω και συνέχεια πρέπει να αυτοσχεδιάζω. Κατάλαβα και δεν φοβάμαι να πω ότι όλοι μας παριστάνουμε ακόμα και κάτι που μισούμε για διάφορους λόγους, τους οποίους δεν θα πω ας μείνει ένα κοινωνικό μυστικό. Μόνο ένα χρώμα βλέπω εγώ στη ζωή, το μαύρο το χω καλωσορίσει, το χω συνηθίσει. της Γκαμπριέλα Τοντόροβα Κατάλαβα ότι δεν χρειάζεται να το πολεμάς, γιατί έτσι κι αλλιώς θα το συναντήσεις πολλές φορές ακόμα στο δρόμο σου. Σίγουρα θα σου πάρει πολλά, σίγουρα θα σε πονέσει πολύ, αλλά αυτό είναι κάτι για το οποίο δεν θα σε ρωτήσει και θα σε υποχρεώσει να το περάσεις, να προσπαθήσεις να το καταλάβεις και βέβαια να περιμένεις την επόμενη συνάντησή σας. Εγώ το συνάντησα ήδη, και μου πήρε πολλά, με πόνεσε πολύ και δεν κατάλαβα ποτέ το ΓΙΑΤΙ, αλλά τώρα είμαι απολύτως προετοιμασμένη για την επόμενη συνάντησή μας. Δεν φοβάμαι πια. -27-

28 Το Άρωμα της Ήττας του Άμπνερ ντα Σίλβα Εδώ είμαι πάλι άλλη μια φορά το μυαλό μου δεν χρησιμοποιήθηκε ΣΩΣΤΑ και είμαι στα ίδια. Τώρα από μέσα μου νιώθω την ήττα πιο πολύ γιατί άφησα να φύγει αυτό που θα μπορούσα να καταφέρω. Τώρα δείχνω απ έξω καλά από μέσα είμαι ΚΟΜΜΑΤΙΑ Γύρω όλοι τους βλέπω είναι χαρούμενοι νικητές Νομίζω πως τέλειωσαν οι δυνάμεις μου εναντίον της ντροπής... δείχνω πως είμαι. ΚΑΛΑ εν έχω τη δύναμη να μιλήσω με κάποιον Μιλάω μέσα απ αυτές τις λέξεις Γράφοντας αυτά για τον εαυτό ΝΙΩΘΩ πως μου φεύγει λίγο βάρος λίγες στιγμές όμως βλέπω στο πρόσωπο των γύρω μου χαρά και ευχαρίστηση κατάφεραν τους στόχους τους Η ζωή τους κυλάει κανονικά, η δικιά μου πάντα ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙ Έχω κουραστεί απ αυτά Νιώθω πως πρέπει να ΑΛΛΑΞΩ κάτι στη ζωή μου Νιώθω αδιέξοδο Ξέρω πως κάτι πρέπει να κά αλλά χρειάζομαι ΒΟΗΘΕΙΑ Πού να τη βρω δεν ξέρω Τι θα γίνει στη ζωή μου; Θα καταφέρω κάτι για το θα είμαι περήφανος; Αλλά τι αξία έχουν όλα αυτά μου φυσικά νω οποίο ; Τι θα αλλάξει; Μάλλον (;) γεννήθηκα για την ήττα Τίποτα να μην καταφέρω για τον εαυτό μου; Οι μικρότεροι είναι γεμάτοι ελπίδες κι εγώ πριν λίγο είχα. Πού πήγανε; -28-

29 Μόδες και Εμφάνιση Από τη Γκαρνταρόμπα μιας Γυναίκας της Βερόνικα Σαφράνοβα Οι γυναίκες σ όλο τον κόσμο πάντα επιδίωκαν να παρουσιάσουν μια ευχάριστη εμφάνιση με την ενδυμασία τους. Μερικά από τα έθιμα και τους τρόπους με τους οποίους επιτελείται αυτό, είναι τόσο διαφορετικοί όσο και οι ίδιοι οι άνθρωποι, και εμφανίζονται με μια υπέροχη σειρά από χρώματα και στυλ τα γυναικεία κιμονό της Ιαπωνίας, τα όμορφα σαρί της Ινδίας, οι πιτσιλιές με χρώματα στο Αφρικάνικο ντύσιμο, οι λαμπρές Ινδιάνικες κουβέρτες και τα ενδιαφέροντα καπέλλα μπόουλερ της Βολιβίας, για να ονομάσουμε λίγα μόνο. Ωστόσο, σε μερικά μέρη του κόσμου, απλά το να έχει κανείς ρούχα για να φοράει είναι το κυριότερο ενδιαφέρον των γυναικών ανεξάρτητα από το πώς φαίνονται. Σε άλλα μέρη της υδρογείου, ο ρουχισμός είναι πιο άφθονος, αλλά το ίδιο άφθονα είναι και τα στυλ που πρέπει κανείς να διαλέξει, πράγμα που προκαλεί σύγχυση σε πολλούς και πιθανόν δείχνει υλιστικό πνεύμα. Το ακόλουθο άρθρο προσφέρει μερικές υποδείξεις που ίσως θα ταιριάξουν περισσότερο στις γυναίκες των Δυτικών χωρών, ενώ οι αρχές που δίνονται για το σεμνό ντύσιμο εφαρμόζονται από τα πιο απομακρυσμένα χωριά της Αφρικής και τις κωμοπόλεις της Χιλής, μέχρι τις μεγάλες πόλεις των αναπτυγμένων εθνών. Ενώ οι κώδικες ντυσίματος διαφέρουν ανάλογα με το κλίμα και/ή τα τοπικά έθιμα, όποια ρούχα κι αν διαλέξετε θα πρέπει να είναι κατάλληλα και να φοριούνται με την αξιοπρέπεια που οφείλεται στην τιμημένη θέση της γυναίκας. ΜΗΝ κρίνετε ένα βιβλίο από το εξώφυλλο του μια γνωστή δήλωση, προειδοποίηση ενάντια στον κίνδυνο να κρίνουμε με βάση την εξωτερική εμφάνιση. Το γεγονός είναι, όμως, ότι οι άνθρωποι πράγματι σχηματίζουν τη γνώμη τους βασισμένοι πάνω στην πρώτη εντύπωση. Και το αν ποτέ θα διαβαστεί ένα βιβλίο ή όχι εξαρτάται πάρα πολύ από το πόσο ελκυστικό είναι το εξώφυλλο του. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Οι πρώτες εντυπώσεις μπορεί να μην είναι σωστές, ή ακόμη και αντικειμενικές, αλλά συχνά είναι ο παράγοντας που καθορίζει την επιτυχία ή την αποτυχία, την αξιοπιστία ή την αναξιοπιστία. Όπως είπε ένας ερευνητής πάνω στις εντυπώσεις που προξενεί ο ρουχισμός: «Αυτό που βλέπουν οι άνθρωποι και όχι αυτό που ακούνε είναι εκείνο που έχει μεγαλύτερη επίδραση». Αλλά αν μια τέτοια κρίση δεν είναι πάντοτε αντικειμενική, πειράζει τι φοράει μια γυναίκα; Πώς μπορεί αυτή να καθορίσει αν ένα ορισμένο είδος ρουχισμού είναι σεμνό ή κατάλληλο για μια ορισμένη περίπτωση; Πώς μπορεί να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στις ακρότητες της μόδας και στα στυλ που αληθινά την κάνουν ελκυστική; Ας εξετάσουμε τα ερωτήματα αυτά και κατόπιν τις ντουλάπες μας! -29-

30 Σώματα της Λυσιστράτης Αϊνατζή -30-

31 Αχρωματοψία του Γιώργου Σαραφιανού «Πάσχεις από αχρωματοψία», μου είπες. «Όλοι οι άντρες το έχουν αυτό». Ήταν κάπως σαν να έλεγες, ναι, τι να κάνουμε; είμαι λίγο ενοχλημένη μαζί σου, μην ανησυχείς όμως, δεν είναι τίποτα τραγικό. Μια απλή αλλοίωση της όρασης, μόνο που σ εμποδίζει να δεις τα πράγματα όπως τα βλέπω εγώ. Η σιλουέτα σου αλλάζει θέση μπροστά στο παράθυρο. Έτσι όπως κινήθηκες, το μουντό ανοιχτό γαλάζιο του ουρανού άλλαξε θέση κι αυτό. Από κάτω, η δεύτερη μουντή γαλάζια ζώνη, της θάλασσας, φάνηκε λίγο περισσότερο. Φάνταζε στα μάτια μου πιο σκούρα, πιο σκοτωμένη από ποτέ. Τώρα που έχεις διαγνώσει την πάθησή μου, ήξερα ότι αυτό που έβλεπα, και αποκαλούσα μ αυτό το όνομα, γαλάζιο, ίσως δεν ήταν καθόλου κάτι τέτοιο, τουλάχιστον όχι ίδιο μ αυτό που αποκαλούσες εσύ γαλάζιο, ήταν κάτι τι; γκρι; Τι θα πει γκρι ; Τι χρώμα βλέπει όταν λέει αυτή τη λέξη γκρι ή γαλάζιο κάποιος που έχει αχρωματοψία; Κάθε μέρα που ξυπνούσα στο πλάι του άδειου κρεβατιού σου, πάσχιζα πρώτα να κοιτάξω από αυτό το παράθυρο, στο φως του πρωινού να καταλάβω τα λόγια που μου ψιθύριζες όλες εκείνες τις ώρες πριν, συνήθως δεν μπορούσα, το φως δεν μ άφηνε να θυμηθώ, έφταιγε και η πάθησή μου, σίγουρα, τα σκότωνε όλα γύρω μου, τόσο χρωματιστά φαίνεται ήταν τα λόγια που μου έλεγες, όλα σου τα λόγια, δεν έβγαινε κανένα νόημα πια. Λόγια. Έπρεπε να περιμένω να περάσουν κι άλλες ώρες για ν αρχίσω να καταλαβαίνω, να φτάσει το βράδυ, τι βλέπει κανείς το βράδυ όταν πάσχει από αχρωματοψία, τότε αν μπορούσα να θυμηθώ τα λόγια σου ίσως και να τα καταλάβαινα όμως, δεν άντεχα δεν είχα το κουράγιο να σκεφτώ το βράδυ, τη στιγμή που το ένα κορμί θα έψαχνε για το άλλο, που το ένα κορμί θα σκέπαζε το άλλο, που το ένα κορμί θα τυλιγόταν μέσα στο άλλο, σφιχτά, σα να ήθελαν να αφανιστούν έτσι όπως σφίγγονταν μεταξύ τους. Τότε όμως ναι, αν τα κορμιά δεν ήταν τόσο διερευνητικά την ώρα εκείνη, αν δεν υπήρχε τόση απόγνωση και τόση επιθυμία, ποιος ξέρει, τότε ίσως μπορούσα να τα φανταστώ όλα, να τα καταλάβω όλα όσα γίνονταν μεταξύ μας κάτι τέτοιες στιγμές, όταν το σκοτάδι που σε τυλίγει γίνεται πιο βαθύ, όταν το σκοτάδι που τυλίγει τον ένα προστίθεται στο σκοτάδι του άλλου, όταν βυθίζεσαι μέσα στο σκοτάδι, στα όνειρα, δεν βλέπετε πια άλλο χρώμα ο καθένας χωριστά, μπορείς να καταλάβεις τότε πολλά πράγματα, πράγματα που δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα πια την ώρα που ξυπνάς, μονάχος, και πασχίζεις να ξεμπλέξεις από τα σεντόνια που σε παγίδευαν όλη νύχτα. Κάθε βράδυ, τα βήματά σου με οδηγούσαν στο ίδιο πάντα ξενοδοχείο. Χαιρετούσα μ ένα ακαθόριστο νεύμα του κεφαλιού τον ηλικιωμένο κύριο που καθόταν στη ρεσεψιόν ξεφυλλίζοντας τις λιγδιασμένες σελίδες της εφημερίδας του, ανέβαινα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα τη σκάλα, άνοιγα την ξεκλείδωτη πόρτα, το βλέμμα μου απέφευγε τον καθρέφτη με τον νιπτήρα και την πετσέτα στο πλάι και προπαντός το κρεβάτι, κοιτούσα μπροστά από το παράθυρο τη λυγερή κορμοστασιά σου, στην ίδια πάντα θέση, να με παρατηρείς. Εγώ δεν μπορούσα να σε δω καλά, η αιτία ήταν κάτι σχετικά με τη θέση σου και τη θέση της πηγής του φωτός και το δωμάτιο, contre lumière, που λέγανε παλιά οι φωτογράφοι, και όχι η αρρώστια μου. («εν είναι αρρώστια, πάθηση είναι», είπες). εν ήξερα λοιπόν τι έδειχνε το πρόσωπό σου, αν ήσουν θλιμμένη που δεν έβλεπα τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο μ εσένα, ή αν μπορούσες να διαβάζεις τις σκέψεις μου όπως είχες πει κάποτε, δεν ήξερα καν άμα αυτό ήταν αλήθεια, κι όχι απλά μια προσποίηση. Οι θόρυβοι που συνόδευαν τη σιωπή μας έκαναν κάθε βράδυ απέξω παρέλαση, κάθε βράδυ διαφορετικοί, δεν ξέρω πώς γινόταν αυτό, κάποιες φορές -31-