Θα φάω την Αθήνα! γιατί η πολη φετοσ είναι πιο νόστιμη από ποτέ

Transcript

1 Θα φάω την Αθήνα! γιατί η πολη φετοσ είναι πιο νόστιμη από ποτέ GET A LÉFO! FREE PRESS ÄÙÑÅÁÍ ÏÄÇÃÏÓ ÔÇÓ ÁÈÇÍÁÓ ÊÕÊËÏÖÏÑÅI ÊÁÈÅ ÐÅÌÐÔÇ No

2 Free Press Eβδομαδιαίος οδηγός της Αθήνας Κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη éíâï Στήλες Ό,τι φάμε και ό,τι πιούμε Ποτέ άλλοτε η Αθήνα δεν ήταν τόσο νόστιμη. σελ. 20 Ο ΗΡΙΔΑΝΟΣ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙ ΤΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ Οι λινάτσες στην πλατεία Μοναστηρακίου δεν κρύβουν μόνο τα έργα στον υπό ανάπλαση ιστορικό χώρο. Κρύβουν και ένα ζωογόνο στοιχείο της Αθήνας, που αφού λαβώσαμε, το θάψαμε βάρβαρα κάτω από χιλιάδες κυβικά μπετόν και το λησμονήσαμε. Πρόκειται για ένα κομμάτι του ποταμού Ηριδανού που ανακαλύφθηκε τυχαία κατά την εκτέλεση των έργων της ανάπλασης. Έρχεται λοιπόν ένα μικρότατο σημείο του αγνοημένου ποταμού να διεκδικήσει χώρο στη συνείδηση της πόλης και να σκαλίσει τη μνήμη μας, άσχετα αν δεν έχουμε γνωρίσει το ποτάμι και δεν περπατήσαμε στις όχθες του. Οι αρμόδιοι αρχαιολόγοι έχουν αποφασίσει να σκεπάσουν αυτό το μικρό υδάτινο σύμβολο με γυάλινο σκέπαστρο. Ίσως είναι κατανοητές οι ανησυχίες τους. Έτσι όμως θα στερηθεί η Αθήνα, για τελευταία ίσως φορά, την υπόμνηση έστω της ροής ενός ποταμού που τον ξέρει μόνο μέσα από γκραβούρες. ÓôÝëéïò ÊõñéáæÞò ΚΑΙ ΟΙ ΜΕΝΙΔΙΑΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΨΥΧΗ Αγαπητέ κ. Δήμου, ονομάζομαι Δημήτρης Σπυρόπουλος και κατοικώ στη Νέα Κηφισιά. Διάβασα με προσοχή τη δημοσίευσή σας στη LifO της 9ης Οκτωβρίου 2008 και θα ήθελα να τοποθετηθώ. Κατοικώντας στη Νέα Κηφισιά μετακινούμαι αρκετά συχνά, τόσο στις Αχαρνές (και εγώ για αγορές - αφού οι τιμές των ίδιων προϊόντων στην Κηφισιά είναι εξωφρενικά υψηλές) όσο και στο Μαρούσι αλλά και στον πρώτο διδάξαντα δήμο της «μοναδικής-ιδανικής-διαδρομής-που-εάνδεν-την ακολουθήσεις-επειδή-δεν-την-γνωρίζεις-χάθηκες» του Παλαιού Ψυχικού. Έτσι λοιπόν αντιλαμβάνεστε πώς νιώθουν όλοι όσοι καλούνται να αντιμετωπίσουν τις μονοδρομήσεις, τους εμπορικούς πεζόδρομους, τα λιθόστρωτα με τους κυβόλιθους του Αμαρουσίου αλλά και τους σπειροειδείς μονόδρομους του Παλαιού Ψυχικού που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια είτε στη λεωφόρο Κηφισίας, είτε μόνο στον περιφερειακό προς Γαλάτσι-Άνω Κυψέλη. Εάν λοιπόν επιθυμούμε «ισονομία και ισοπολιτεία», είτε θα δεχθούμε και τις «επιμελώς παραμελημένες» σημάνσεις του Δήμου Αχαρνών, που σκοπό έχουν να αποκλείσουν το εμπορικό τους κέντρο από την υπέρμετρη υπερτοπική κυκλοφορία, είτε θα πρέπει να κατακεραυνώνουμε και τους πρώτους διδάξαντες δήμους στην «τοπική-κοινωνική» απομόνωση. Με εξαιρετικά καλή διάθεση... ÄçµÞôñçò Óðõñüðïõëïò Pitsirikos 6 Editorial 1ο Αθηναίοι 32 Mεικτή Ζώνη 34 Spin Doctor 36 X-press 38 Greek Erotica 76 Starfax 77 Naked City 78 ÌÉËÁ ÊÉ ÅÓÕ (ÁËËÁ ÐÅÓ ÊÁÔÉ!) It takes two to tango. Στείλε τις απόψεις σου στη LifΟ (μέχρι 200 λέξεις) στο letters@lifo.gr με ονοματεπώνυμο και ένα τηλέφωνο επικοινωνίας. Με ταχυδρομείο: LifΟ, Βουλής 22, , Αθήνα.

3 Comment is free Σχολιάστε τα «λόγια» της εβδομάδας στο best of Verbatim ÅðéµÝëåéá: Èåüöéëïò ÄïõµÜíçò «Η άρνησή σου να αναγνωρίσεις την ευθύνη του ανθρώπου στην αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρα- σίας, η παραχωρητική σου στάση στην κατοχή όπλων και οι ανησυχητικά βλακώδεις δηλώσεις σου σε κάνουν να είσαι από μόνος σου μια τρομερή απειλή. Μια αληθινή περιβαλλοντική καταστροφή Σε βαιώνω ότι κανένα πίτμπουλ, κανένας σκύλος ή άλλο ζώο δεν είναι τόσο επικίνδυνο όσο είσαι διαβε- εσύ». Οταν θα λάβεις αυτό το γράμμα Στα βήματα της æáíôüêïõ και η µðñéæßô µðáñíôü - αυτή τα έχει με µðå- την óüñá ðýúëéí. «Ο Καραμανλής μου μοιάζει λίγο, είναι κι αυτός Ευτύχης. Όταν ήμασταν παιδιά, αυτόν που ήταν χαρούμενος διαρκώς, χωρίς λόγο, τον λέγαμε Ευτύχη». Ο στοχαστικός äçµþôñçò êáµðïõñüêçò για το «ραφηνάτο» πρωθυπουργό. «Το νόημα της πόλης ήταν να φέρει τους ανθρώπους πιο κοντά. Οι σημερινές πόλεις το καταστρέφουν αυτό. Όλα είναι μαζικά και απρόσωπα πλέον... δεν μπορείς να συναναστραφείς κανέναν. Αυτό, ευτυχώς, δεν συμβαίνει ακόμα στην Αθήνα. Άλλωστε είναι δύσκολο να κάνεις έναν Έλληνα να σταματήσει να μιλάει. Στην Αθήνα μου άρεσαν οι ταβέρνες. Πάντα ήμουν περίεργος για το πώς οι Έλληνες καταφέρνουν να μιλάνε τόσο πολλές ώρες τρώγοντας». Η σιωπή των μεγαλουπόλεων από το συγγραφέα ôæïí öñßëé. «Υπάρχει μια μαζική προπαγάνδα που ωθεί τον καθένα στην κατανάλωση, η οποία με τη σειρά της είναι καλή για τα κέρδη αλλά και για το πολιτικό κατεστημένο. Η κατανάλωση αποπροσανατολίζει τους ανθρώπους. Η δική μας κοινωνία μπορεί να μην ελέγχεται με το στρατό, αλλά αποπροσανατολίζεται με την κατανάλωση». Ο διανοητής íüáµ ôóüµóêé για τις «χούντες» της αμερικανικής αγοράς. «Ζω στα Εξάρχεια, το πρωί δουλεύω σερβιτόρος, το βράδυ παίζω στο θέατρο. Πληρώνω φόρους, τα παιδιά μου πάνε σε ελληνικό σχολείο και νομίζω ότι είναι άδικο να μην μπορώ να διεκδικήσω ένα βραβείο επειδή δεν έχω ελληνική υπηκοότητα». Το αόρατο τείχος.ο Αλβανός ηθοποιός êáñáößë óýíá, πρωταγωνιστής στην ταινία Το βουνό μπροστά, είναι 15 χρόνια στην Αθήνα και δεν έχει δικαίωμα να διεκδικήσει το βραβείο ερμηνείας στα êñáôéêü âñáâåßá ðïéüôçôáò êéíçµáôïãñüöïõ. «Η εταιρεία σας έχει πτωχεύσει και η οικονομία μας βρίσκεται σε κρίση. Ωστόσο, εσείς προσωπικά θα καταφέρετε να κρατήσετε 480 εκατομμύρια δολάρια. Έχω μια πολύ βασική ερώτηση: Είναι δίκαιο αυτό; Έχετε μια κατοικία 14 εκατομμυρίων δολαρίων μπροστά στον ωκεανό, στη Φλόριντα.Έχετε μια κατοικία θερινών διακοπών στο Σαν Βάλεϊ, στο Άινταχο... Ο πρώην πρόεδρός σας πήγαινε στη δουλειά με το δικό του ιδιωτικό ελικόπτερο...». Με τα λεφτά των άλλων.o Δημοκρατικός τής της Καλιφόρνια Ýíñé ïõüîµáí θυμίζει στον βουλευñßôóáñíô öáëíô,, διευθύνοντα σύμβουλο της πτωχευμένης Lehman Βrothers, τα αμαρτωλά πλούτη του. «Οι ερωτικές σχέσεις πρέπει να είναι μεγά- λος μπελάς κι εγώ ήμουν πάντοτε πολύ απασχολημένη με άλλα πράγματα... Ο κόσμος ρωτάει αν είμαι ομοφυλόφιλη και η απάντηση είναι όχι. Ποτέ δεν φέρθηκα ή θέλησα να κάνω ενδια- σεξ». Η êëüñá µßíôµïñ από τη Γλασκώβη, παρθένα στα 105 της, εξηγεί την υπεραιωνόβια αποχή. «Ο Ομπάμα είναι σπάνιο είδος πολιτικού κι αν χάσουμε την ευκαιρία που μας δίνεται σήμερα να αλλάξουμε τα πράγματα, θα χτυπάμε το κεφάλι μας». Υπέρ του Ομπάμα και ο µüúêë óôüúð των rem.

4 Comment is free Σχολιάστε τα «λόγια» της εβδομάδας στο Aðü ôïí Pitsiriko Talk of the Town μενο ό π ε ο στ : τεύχος THE BOOK ISSUE Ôï åôþóéï åéäéêü áöéýñùµá ôçò Lifo óôï âéâëßï Για κράτηση διαφημιστικού χώρου τηλεφωνήστε στο Κι άλλα μυστικά στη φόρα Όσα δεν είπε ως τώρα ο Παπαμιχαήλ Απογοητευμένοι είναι οι υπεύθυνοι προγράμματος του Alpha μετά από τη χλιαρή υποδοχή που επεφύλαξε το τηλεοπτικό κοινό στο σίριαλ «Έχω ένα μυστικό». Το σίριαλ βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του ÃéÜííç Ðáðáµé áþë, ο οποίος τους τελευταίους μήνες δεν άφησε κανένα μυστικό χωρίς να μας το πει από δεκαπέντε φορές το καθένα, και αυτό είχε ως αποτέλεσμα όλα όσα συμβαίνουν στο σίριαλ να είναι γνωστά στους πάντες και να μην απογειωθούν οι δείκτες της AGB. Στον Alpha ελπίζουν πως οι σκηνές που ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ κάνει τόπι στο ξύλο το γιο του θα βοηθήσουν στο να «τσιμπήσει» κάπως η τηλεθέαση, αλλά αυτό θα συμβεί γύρω στο Πάσχα, οπότε ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι. Ο åèíéêüò µáò ãéïò έχει θορυβηθεί από τις μέτριες επιδόσεις της σειράς «Έχω ένα μυστικό» και ήδη ετοιμάζει το δεύτερο βιβλίο του που έχει τον τίτλο Έχω κι ένα μεγάλο μυστικό, αλλά δεν σας το είπα γιατί, αν σας τα έλεγα όλα μαζεμένα, θα με ξεχνούσατε μετά. Στο δεύτερο βιβλίο του ο Γιάννης Παπαμιχαήλ αποκαλύπτει πως είναι γιος του ôýùò âáóéëéü Êùíóôáíôßíïõ και άρα τσάμπα τον έδερνε ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ, αλλά δεν αποκλείει την πιθανότητα να του έχωνε μερικούς φούσκους πού και πού, για να είναι πειστικός στο ρόλο του πατέρα και να μην του δημιουργήσει παιδικά τραύματα. Σύμφωνα με τον Γιάννη Παπαμιχαήλ, ο Κωνσταντίνος δεν σήκωσε ποτέ χέρι πάνω του, αλλά αυτό δεν είναι περίεργο γιατί δεν συναντήθηκαν ποτέ. Τώρα, μετά από αυτήν τη συγκλονιστική αποκάλυψη, ο Γιάννης Παπαμιχαήλ θέλει να συναντήσει τον Κωνσταντίνο και περιμένει με αγωνία να δει αν ο πραγματικός του πατέρας θα τον πάρει στην αγκαλιά του ή θα βγάλει τη ζώνη και θα τον σαπίσει στο ξύλο. Οι íýåò áðïêáëýøåéò του Γιάννη Παπαμιχαήλ θα συμπεριληφθούν στο σίριαλ και οι υπεύθυνοι της σειράς πιστεύουν πως η τηλεθέαση θα χτυπήσει κόκκινο, μιας και ο αγνός λαός γουστάρει τους βασιλιάδες, τα ρομάντζα και τα βατράχια. Το ρόλο του Κωνσταντίνου θα υποδυθεί ο ÓôÜèçò ØÜëôçò και το ρόλο της βασίλισσας Φρειδερίκης η Ôáóóþ Êáââáäßá. βούλεψε τους Έλληνες πολίτες να αφήσουν τα χρήματά τους στις τράπεζες γιατί αν τα έχουν στο σπίτι, θα τους τα πάρουν οι κομμουνιστές. Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να ψηφίσει νόμο που θα επιτρέπει την ïðëïêáôï Þ και την ïðëï ñçóßá, ώστε να μπορούν οι πολίτες να προστατεύουν τα χρήματά τους. Οι Έλληνες θα ταμπουρωθούν πίσω από τους καναπέδες και θα περιμένουν τους διαρρήκτες δίπλα στο σκρίνιο. Στην αγορά υπάρχουν όπλα για όλους για τα πιο χοντρά πορτοφόλια υπάρχουν αμερικανικά πολυβόλα και μπαζούκας, ενώ για τα μικρότερα βαλάντια υπάρχουν ούζι και καλάσνικοφ σε πολύ λογικές τιμές. Κυνηγώντας το ελληνικό όνειρο Χρυσός στα σούπερ μάρκετ Ενοχλημένη παρουσιάζεται η ελληνική κυβέρνηση από την απόφαση του Αμερικανικού Συμβουλίου Ασφαλείας να μην καταργήσει τη βίζα για τους ëëçíåò ðïëßôåò που ταξιδεύουν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, η αμερικανική κυβέρνηση áñíåßôáé íá êáôáñãþóåé ôç âßæá επειδή πολλοί Αμερικανοί μεταναστεύουν μαζικά στην Ελλάδα για να εξασφαλίσουν μια καλύτερη ζωή - ήδη οι δρόμοι της Αθήνας έχουν γεμίσει από Αμερικανούς που πουλάνε τσάντες, γυαλιά ηλίου και DVD. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ φοβάται πως σύντομα η ελληνική κυβέρνηση θα απαγορεύσει την είσοδο των Αμερικανών μεταναστών στην Ελλάδα και δεν προχωράει στην κατάργηση της βίζας για να έχει στα χέρια της ένα éó õñü äéáðñáãµáôåõôéêü áñôß, αν και το πιθανότερο είναι πως θα της φανεί εντελώς άχρηστο γιατί κανείς δεν θα θέλει να επισκεφτεί τις Ηνωμένες Πολιτείες, στην περίπτωση που η αμερικανική οικονομία βαρέσει κανόνι. Πεσμένος παρουσιάζεται ο τζίρος στα σούπερ μάρκετ εξαιτίας της μεγάλης οικονομικής κρίσης. Για να αντιμετωπιστεί η κρίση, ο πρόεδρος των ιδιοκτητών σούπερ μάρκετ κ. Πλαστικοσακούλας ζητάει από την κυβέρνηση να επιτρέψει στα σούπερ μάρκετ να πουλάνε χρυσό. Ο ê. Ðëáóôéêïóáêïýëáò πιστεύει πως οι πωλήσεις χρυσού θα βοηθήσουν το δοκιμαζόμενο κλάδο των ιδιοκτητών σούπερ μάρκετ να αντισταθμίσει τη áóïýñá που έχει από τις μειωμένες πωλήσεις τυριών και αλλαντικών. Για να μην υπάρξουν έξοδα για τη δημιουργία ειδικού χώρου για την πώληση χρυσού μέσα στα σούπερ μάρκετ, ο κ. Πλαστικοσακούλας προτείνει ο χρυσός να πωλείται στο ôµþµá µáíáâéêþò. Στην ίδια ζυγαριά που θα ζυγίζει ο υπάλληλος τα αγγούρια, θα σου ζυγίζει Κύμα μεταναστών στη χώρα μας Νέα προϊόντα για να τονωθεί η ζήτηση και δυόμισι κιλά χρυσό. «Κυρία, ο χρυσός μου βγήκε γραμμάρια. Να τ αφήσω;». Το κραχ δεν πτοεί το ποδόσφαιρο Μεγάλα ονόματα έρχονται στα γήπεδα Η μεγάλη οικονομική κρίση που μαστίζει ολόκληρο τον πλανήτη δεν άφησε ανεπηρέαστο και το ποδόσφαιρο. Ακόμα και μεγάλες ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές ομάδες βρίσκονται στο χείλος της χρεωκοπίας καθώς µåéþèçêáí ôá Ýóïäá από τις διαφημίσεις στις φανέλες όσο και τα έσοδα από τις πωλήσεις εισιτηρίων. Σε αντίθεση με τις άλλες ευρωπαϊκές ομάδες, οι ελληνικές ομάδες δεν έχουν επηρεαστεί από την παγκόσμια οικονομική κρίση, αφού το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα είναι το καλύτερο στον κόσμο και η χώρα μας δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο. Οι πρόεδροι των ελληνικών ομάδων προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τη διεθνή οικονομική συγκυρία και να αγοράσουν μεγάλα ονόματα για τις ομάδες τους. Ήδη ο Ðáíáèçíáúêüò έχει συμφωνήσει με τη Ìßëáí για την απόκτηση του Ñïíáëíôßíéï και του ÊáêÜ, ενώ διαπραγματεύεται με την ÔóÝëóé την αγορά του ÍôéíôéÝ ÍôñïãêµðÜ. Ο Ïëõµðéáêüò έχει αποκτήσει τον ÊñéóôéÜíï ÑïíÜëíôï, τον Ñïýïõíô Öáí Íßóôåëñïú, τον Ôéåñß Áíñß και τον ÍôÝêï, ενώ προσπαθεί να αποκτήσει και τον ÆëÜôáí ɵðñáÀµïâéôò, αλλά αυτό μοιάζει αρκετά δύσκολο, αφού ο Σουηδός παίκτης μοιάζει αποφασισμένος να υπογράψει στον ÁóôÝñá Ôñßðïëçò. Κομμουνιστικός κίνδυνος Μη σηκώνετε τα λεφτά από τις τράπεζες Ιδιαίτερα ανήσυχοι παρουσιάζονται οι ëëçíåò êáôáèýôåò και δεν είναι λίγοι αυτοί που σήκωσαν τις καταθέσεις τους από τις τράπεζες και τις έκρυψαν κάτω από το στρώμα. Ο Êþóôáò ÊáñáµáíëÞò συμ- Ροναλντίνιο

5 Η λύση του προηγούμενου Μια βδομάδα πήραν Εφραίμ και Αρσένιος για να καταθέσουν στον εισαγγελέα. ΠΡΟΘΕΣΜΙΑ mindgame Scrabble No 66 Σχέδιο... για τόνωση του τραπεζικού συστήματος που έχει επεξεργαστεί η κυβέρνηση, κατά τον πρωθυπουργό. Γ ο Σ ε Σ δ ι Γ α ο υ Φτιάξτε τη μεγαλύτερη λέξη που μπορείτε χρησιμοποιώντας τα 11 γράμματα που βλέπετε. Κάθε γράμμα χρησιμοποιείται μόνο μια φορά. Κερδίζει αυτός που τα χρησιμοποιεί όλα. Η λύση στο επόμενο τεύχος. προσεχωσ με προσμονη Graham, Phusion, Γομόρρα The LifO company Περιμένω να σκάσει μια μπόμπα πάνω στην εναλλακτική δηθενιά που χαρακτηρίζει τους αλτέρνατιβ γιάπηδες - ξέρεις, αυτούς που επειδή φοράνε τρέντι κουρελάκια νομίζουν ότι ο δικός τους αμοραλισμός είναι λιγότερο κτηνώδης. Στο διάολο να πάνε τα μαλακισμένα - χίλιες φορές Τσιτσάνης από CD του «Βήματος» και ρετσίνα Μαλαματίνα στο καπηλειό της κουζίνας μου. Πωλίν Κόκλα Περιμένω με να χορέψω τρελά, σε ρυθμούς breakbeat και cosmic disco, στα Phusion events στο K44 bar την Κυριακή 19 Οκτωβρίου. Τα events θα παρουσιάσει η ομάδα Zoltan Tribe με καλεσμένο το μοναδικό, θρυλικό DJ Harris aka Weedfreak (Funxion)! Οι μεγαλύτεροι θα τον θυμούνται ως resident DJ στα jungle events ( ) και στα «Sunrise Zone» στο Άλσος και στο θρυλικό +SODA όταν ήταν στην Ερμού. Οι νεότεροι τον ξέρουν ως μέλος του Funxion Crew που διοργανώνει τα καλύτερα underground D n B events της πόλης. Την Κυριακή θα τον απολαύσουμε σε ένα ιδιαίτερο freestyle DJ set, σε rare grooves! Η είσοδος είναι δωρεάν. Mαρκέλλα Ανδρικάκη Περιμένω την παγκόσμια πρώτη της αναβίωσης της ιστορικής παράστασης της Κλυταιμνήστρας που ανέβασε το 1958 η Μάρθα Γκράχαμ. Το έργο, το μεγαλύτερο σε διάρκεια που χορογράφησε η θρυλική μορφή του σύγχρονου χορού, θα παρουσιαστεί από την Ομάδα Χορού «Μάρθα Γκράχαμ» στις 23,24 και 25 Οκτωβρίου στην Αίθουσα Φίλων της Μουσικής, δύο μήνες πριν την αμερικανική πρεμιέρα στο Κένεντι Σέντερ στην Ουάσινγκτον. Στην παράσταση του 1958 η Γκράχαμ, σε ηλικία 64 χρόνων, κράτησε τον κεντρικό ρόλο για τον εαυτό της και βεβαίως τον ερμήνευσε μοναδικά. Κλέβω τα λόγια της για τον τρόπο που χορογράφησε το συγκεκριμένο αριστούργημα: «Δεν με ενδιέφεραν οι χαρακτήρες ή οι ιδέες αλλά μόνο η κίνηση Ήθελα η κίνηση να είναι σημαντική, δεν ήθελα να είναι όμορφη ή ρευστή. Ήθελα να είναι φορτωμένη με εσωτερική ουσία, με ένταση και εκρηκτική δύναμη». Μιχάλης Μιχαήλ Μετά το «εδώ πέρα γίνονται Σόδομα και Γόμορρα» της Σαπφούς Νοταρά στο Αχ, Αυτή η Γυναίκα μου το 1967, το Γομόρρα του Το μπεστ-σέλερ του Ρομπέρτο Σαβιάνο για τη ναπολιτάνικη μαφία (Καμόρα) γίνεται ταινία. Ο Σαβιάνο από τότε ζει υπό στρατιωτική προστασία. Από την άλλη, ο σκηνοθέτης Ματέο Γκαρόνε ζει αυτήν τη Κλυταιμνήστρα στιγμή το μεγάλο θρίαμβό του. Μεγάλο Βραβείο Κριτικής Επιτροπής στις Κάννες, παρουσία σε όλα τα φεστιβάλ και πιθανότατα το επόμενο Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας. Το οργανωμένο έγκλημα στην Ιταλία μέσα από πέντε διαφορετικές ιστορίες. Ο τόπος είναι φανταστικός, αλλά στην ουσία πραγματικός, η νότια Ιταλία. Στη Νάπολη και στην Καζέρτα είναι πολύ λίγοι που αψηφούν την εξουσία της Καμόρα και ζουν μια κανονική ζωή. Ρεαλισμός, απαλλαγμένος από τα ιδανικά και τις αξίες άλλων γκανγκστερικών ταινιών. Στο Γομόρρα το έγκλημα δεν συνδυάζεται με την οικογενειακή τιμή αλλά με το χρήμα. Όσοι λοιπόν δεν το είδαμε στις Νύχτες Πρεμιέρας, το περιμένουμε 30 Οκτωβρίου στους κινηματογράφους. Σταύρος Διοσκουρίδης Εκτός από τις πολύ καλές συναυλίες που περιμένουμε το Νοέμβριο (Fuck Buttons 3/11, An Club, Roisin Murphy, 8/11, Gagarin, Teenagers 14/11, Gagarin, Tricky, 28/11, Fuzz και Public Enemy, 29-30/11, Gagarin), περιμένω να δω πού θα κατακαθίσει το τοπίο στο φετινό αθηναϊκό clubbing και συναυλιακό χώρο. Περιμένω να δω το νέο λαϊβάδικο που ανοίγουν οι ιδιοκτήτες του Hoxton στο Γκάζι (με φήμες για ανακλήσεις hype ονομάτων), αν τελικά το γήπεδο του Beach Volley θα γίνει το εναλλακτικό Badminton (δια χειρός Άνωσης) και αν θα καταφέρουν να μπουν στην εβδομαδιαία μας ατζέντα τα νέα club Second Skin (ακούω ήδη τα καλύτερα) και το Plastik, που θα προσπαθήσει να πιάσει το σφυγμό της παριζιάνικης electro. Φώτης Βαλλάτος

6 editorial Από τον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο Åêäüôçò-ÄéåõèõíôÞò Στάθης Τσαγκαρουσιάνος Ãåíéêüò ÄéåõèõíôÞò ÄéåõèõíôÞò ŵðïñéêÞò ÁíÜðôõîçò Νεόφυτος Οικονόμου Äéåýèõíóç êäïóçò Κατερίνα Ι. Ανέστη ÄéåõèõíôÞò Ëåéôïõñãéþí Γιώργος Σιμάτος Óýµâïõëïò êäïóçò Μιχάλης Μιχαήλ Juergen Teller, Björk, Spahetti Nero, Venice, 2007, Editions Steidl Art Director Στάθης Μητρόπουλος Assistant Art Director Em Kei, Rinétta Κοσκινίδου ÖùôïãñÜöïé Σπύρος Στάβερης, Αναστασία Βουτυροπούλου, Μαριάννα Βεριγάκη, Μάρω Θωμά, Γιάννης Μπουρνιάς, Παντελής Ζερβός, Freddie F., Σπύρος Σιμωτάς, Γεράσιμος Δομένικος, Charlie Makkos, Γιάννης Κωσταρής, Ειρήνη Μιχoπούλου, Σκεύη Ερωτοκρίτου, Ινώ Μέη, Ασπασία Κουλύρα Η LifO πληρώνει τα μάτια που αγαπάει... Óôá LifÏ Nights είδα και επανεκτίμησα ένα πρόσωπο από το σκληρό πυρήνα της LifΟ: τον Μ.Hulot. O χαμός που έγινε πέριξ και μέσα στο Bios για δυο νύχτες ήταν ο θρίαμβος μιας εντελώς προσωπικής του μονομανίας, που χάρη στη LifΟ βγήκε στους δρόμους και έγινε δημόσια. Στις μέρες μας τα big bang γίνονται μέσα σε δωμάτια και αφορούν παρέες μερικών δεκάδων ατόμων - το θέμα είναι ποιος θα τα σύρει από τα μαλλιά (διότι όλοι κάνουν και τους σνομπ!) στην πλατεία του χωριού. take 1 τ0 1 λαθoσ τoy τευχoyσ Η νέα ταινία της Μαργαρίτας Μαντά θα ονομάζεται Χρυσόσκονη (και όχι Χρυσόμυγα). Βρίσκετε λάθη ή παραλείψεις στη LifO; Στείλτε γράμμα, ή στο lathi@lifo.gr. Ôç íý ôá ðïõ Ýðáéæå ï (êáôáðëçêôéêüò) John Maus είχα κάτσει στα σκοτεινά και τον παρατηρούσα. Δούλεψε σχεδόν μόνος (μαζί με τη Μαρία Παππά και τον Gizmo) για να φτιάξει αυτές τις δυο νύχτες. Καθόταν νευρικός και επέβλεπε μη κάτι δεν κάτσει καλά. Αλλά δεν υπήρχε λόγος. Ο κόσμος το χαιρόταν αληθινά, μερικά από τα πιο φρέσκα ονόματα της μουσικής έπαιζαν στα δυο επίπεδα δωρεάν για όλους - ακόμα κι εγώ που ήμουν ο πιο μεγάλος εκεί μέσα ένιωθα ότι αυτή είναι μια από τις πιο δημιουργικές στιγμές της LifΟ. Αν εγώ του είχα δώσει μια ευκαιρία, αυτός μου επέστρεφε δέκα. Äéá åßñéóç Web Site Aγγελική Βαξάλη, Σπύρος Γκατζούνας Ïéêïíïµéêüò ÄéåõèõíôÞò Παναγιώτης Καπερνάρος Õðåýèõíïò ëïãéóôçñßïõ Στεφανος Τσιρωνάς ËïãéóôÞñéï Γιώργος Κολυβάς, Μαρία Κοκκινίδου Õðåýèõíïò ÄéáíïµÞò Μάριος Πηλαβάκης Åêôýðùóç - Âéâëéïäåóßá ΧΑΪΔΕΜΕΝΟΣ ΑΕΒΕ Éäéïêôçóßá ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Boυλής 22, Σύνταγμα, Αθήνα τηλ , fax info@lifo.gr ΑΥ ΣΤΕ ΤΟ ΤΟ ΛΩ ΕΝ Τ ΥΠ Ο Το εξώφυλλο είναι βασισμένο σε εικαστικό έργο των Methane Studios από το βιβλίο New Masters of Posters Design, εκδόσεις Rockport. ΥΚ Σε περίπτωση που δεν βρίσκετε τη LifO στα σημεία διανομής, μπορείτε να καλείτε τον υπεύθυνο διανομής Μάριο Πηλαβάκη, , dianomi@lifo.gr Εβδομαδιαία εφημερίδα, διανέμεται δωρεάν ΚΩΔΙΚΟΣ ΕΝΤΥΠΟΥ 7639 Ôïõ ñüíïõ, ôá LifÏ Nights θα είναι είναι κάτι ακόμα πιο μεγάλο και σημαντικό. Τώρα που μάθαμε τη δουλειά, δεν χρειαζόμαστε ούτε μεσάζοντες, ούτε χάρες. Θα τα κάνουμε μόνοι μας (ακόμα κι αν χρειαστεί να βάλουμε από την τσέπη μας, όπως βάλαμε φέτος), φροντίζοντας να παραμείνουμε σταθεροί σε αυτό που έγινε σύνθημά μας: Free Press, Free Music, Free Cinema. Tάσο, σε ευχαριστώ. Senior Direct Market Manager Έφη Κουτσονικολή Direct Market Manager Πάρης Σαμπάνης Advertising Manager Ισμήνη Βoυρδαχά Ηρώ Σίμου ÐáñáãùãÞ ÄéáöÞµéóçò Φωτεινή Δαλαμάγκα, Βαγγέλης Γραμμένος, Κατερίνα Λυγιρού, Μπάμπης Γιαννικάκης Õðïäï Þ ÄéáöÞµéóçò Σύλβια Ηλίδη ΑΝΑ Κ ÁõôÜ ðïõ Ýãñáöå µïý Þôáí Üãíùóôá - όπως στους περισσότερους. Αλλά προτίμησα να γράφουμε για το ακατέργαστο υλικό μιας νέας κατάστασης, παρά για τα ληγμένα του εμπορίου. Υπήρξε εντελώς ελεύθερος. Και ουσιαστικά «δημιούργησε» μια σκηνή, αφού ήταν ο πρώτος που την έβαλε να κοιταχτεί στον καθρέφτη. Αυτό, στην εποχή του Ίντερνετ, είναι κατόρθωμα. Θυμάμαι ακόμα που επέμεινε να κάνουμε «Αθηναία» τη Μόνικα. Κανείς δεν την ήξερε. Δεν είχε γραφτεί πουθενά, ποτέ το όνομά της. «Ποια είναι αυτή ρε Τάσο;». «Άκουσα το ντέμο της -είναι καταπληκτικό- σε τρία χρόνια όλοι θα μιλάνε γι αυτή». «Μήπως είναι λίγο νωρίς να παρουσιάζουμε ανθρώπους τρία χρόνια πριν γίνουν γνωστοί;». Το ίδιο έγινε με τους Drog_A_Tek, τον Lary Gus, τους Φανταστικούς Ήχους, τον Ekelon και ένα σωρό άλλους. Ο Τάσος αργά και μεθοδικά σκιαγράφησε μια νέα σκηνή. Óõíôïíéóµüò ¾ëçò Μαρκέλλα Ανδρικάκη Äéüñèùóç ÊåéµÝíùí Μαρία Δρουκοπούλου Ãñáµµáôåßá Óýíôáîçò Ελένη Τσατσαλμά Õðåýèõíç Ëßóôáò Μαρία Παππά ÓõíåñãÜôåò Φώτης Βαλλάτος, Μιχάλης Δέλτα, Θεόφιλος Δουμάνης, Λαμπρινή Θωμά, Σταύρος Θεοδωράκης, Νίκος Βλαντής, Τάσος Θεοδωρόπουλος, Σίσσυ Καραβία, Κλεάνθης Κλεάνθους, Γιώργος Λυκουρόπουλος, Ευθύμης Φιλίππου, Σοφία Ιγνατίδου, Ντόγια Καρολίνη, Σάκης Δημητρακόπουλος, Δημήτρης Φίλιος, Ελένη Ψυχούλη Όταν βλέπεις ταβερνιάρη... ¹ôáí ôï ðñþôï ðñüóùðï ðïõ êüëåóá óôç LifÏ, επειδή διάβαζα το μπλογκ του και μου άρεσε η σχεδόν αποστολική του προσήλωση στην πρωτοπορία (η οποία, εννοείται, συχνά εμπεριέχει χασμουρητά και δηθενιές). Ήρθε να με βρει με επιφυλακτικότητα, αλλά δέχτηκε να παίξει. Έφυγε από το χωριό του στη Φθιώτιδα, παράτησε τη δουλειά του (ήταν καθηγητής αγγλικών), νοίκιασε ένα σπίτι στα Εξάρχεια και άλλαξε ζωή. Δεν θα τον φώναζαν πια Τάσο αλλά M.Hulot. Áñ éóõíôüêôçò M.Hulot ÓõíôáêôéêÞ ÏµÜäá Δέσποινα Τριβόλη, Μερόπη Κοκκίνη, Σωκράτης Σωκράτους, Μαρίνα Φωκίδη, Δημήτρης Πολιτάκης, Pitsirikos, Δημήτρης Ρηγόπουλος, Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος, Σταύρος Διοσκουρίδης, Ματίνα Καλτάκη, Γιώργος Καρουζάκης, Κωστής Παπαγιώργης, Χρήστος Μιχαηλίδης, Νίκος Δήμου, Στέλιος Κούλογλου, Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, Νίκη Μηταρέα, Χρήστος Παρίδης, Γιώργος Σαλαμάς, Έλενα Σκουλά, Μενέλαος Τζαφάλιας, Νίκος Τσεπέτης, Ειρήνη Χειρδάρη, Τίνα Δασκαλαντωνάκη, Σπύρος Vj

7 çµýñåò êïõëôïýñáò & åêôüíùóçò MOÕÓÉÊÇ Elliott Smith Πέντε χρόνια μετά το θάνατο του ταλαντούχου Εliott Smith 12 ελληνικά συγκροτήματα αποτίουν φόρο τιμής στον τραγουδοποιό. Η σκοτεινή, εσωτερική μουσική του απέκτησε γρήγορα πιστούς οπαδούς, ενώ γνώρισε την επιτυχία όταν ένα από τα κομμάτια του («Miss Misery» από το soundtrack του Good Will Ηunting) προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερου original κομματιού. Συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, οι The Boy, My Wet Calvin και η Μόνικα. Stop the press! Mη χάσετε το Martha Graham Dance Company στο ÌÝãáñï ÌïõóéêÞò. Bottle up and go, 21/10, Bios, Πειραιώς 84, είσοδος 3 ευρώ. Tρία πράγματα που πρέπει να ξέρετε για τη συναυλία των Kronos Quartet στο ÐáëëÜò 1Οι Kronos Quartet óõíåñãüæïíôáé µå óýã- ñïíïõò óõíèýôåò που γράφουν έργα αποκλειστικά γι αυτούς αλλά και με μουσικούς από άλλες πολιτιστικές παραδόσεις ãéá ðåñéóóüôåñï áðü 30 ñüíéá. 2Συνθέτες από Ýîé äéáöïñåôéêýò çðåßñïõò και ôýóóåñéò ôïõëü éóôïí ãåíéýò έχουν γράψει γι αυτούς 450 íýá Ýñãá για κουαρτέτο εγχόρδων. 3Στο Παλλάς θα παίξουν το έργο του Ãéþñãï ÊïõµåíôÜêç «Point of no return». Το έργο είναι εμπνευσμένο από τα σμυρναίικα, τα ρεμπέτικα και τη φωνή της μεγάλης ρεμπέτισσας της Αμερικής Ìáñßêáò Ðáðáãêßêá. ÅÉÊÁÓÔÉÊÁ Under thread Η κλωστή είναι το κυρίαρχο σημείο της έκθεσης της Εοζέν Αγκοπιάν «Under thread» που παρουσιάζεται στην γκαλερί Κaplanon 5 - οι κλωστές αποτυπώνονται ζωγραφικά, «δουλεύονται» στη φυσική τους μορφή, πλάθονται, ράβονται, υφαίνονται ή απλώς αιωρούνται στην επιφάνεια του έργου. Το πλέγμα χρωμάτων και νημάτων που προκύπτει από αυτή την αλληλεπίδραση συνδέει τα αιωρούμενα στοιχεία, συνθέτοντας έτσι ένα συμπαγές σύνολο. «Under thread», έως τις 14/10, γκαλερί Κaplanon 5, οδός Καπλανών 5 και Μασσαλίας, Κronos Quartet, 20/10, Παλλάς, Βουκουρεστίου 5 Αθήνα, , εισ. 40, 45, 50, 60, 70, 80, 90 ευρώ. EΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΤΡΙΒΟΛΗ despina@lifo.gr ÅÉÊÁÓÔÉÊÁ ERRO MEETS DELEVAL Ο Ισλανδός Εrro και ο Βέλγος Jean-Jacques Deleval παρουσιάζουν για πρώτη φορά στην Ελλάδα τη δουλειά τους στην έκθεση που εγκαινιάζεται στην γκαλερί Fine Arts Καπόπουλος. Η δουλειά του Εrro, του ακάματου αρχειοθέτη του χάους, έχει ως βάση του τον κόσμο των κόμικς και κατοικείται από μορφές αλλόκοτες αλλά κι ερωτικές, ενώ η δουλειά του Deleval βασίζεται στα pin up αλλά και στους Μίκι και Μίνι Μάους, ενώ η μεγαλύτερή του αδυναμία είναι η sexy Betty Boop. Fine Arts Kαπόπουλος, έως τις 2/11, λεωφ. Ποσειδώνος 62, Άλιμος, Γιώργος Κουμεντάκης ÅÉÊÁÓÔÉÊÁ Λεωνίδας Παπαδόπουλος Η πρώτη ατομική έκθεση του Λεωνίδα Παπαδόπουλου παρουσιάζεται στην γκαλερί Μπαταγιάννη έως τις 20 Νοεμβρίου. Με σύγχρονα υλικά όπως ο πολυεστέρας, το λάστιχο και το μέταλλο ο Παπαδόπουλος παρουσιάζει μια σειρά από έργα που προκύπτουν μέσα από ένα μοντάζ στοιχείων - παιχνίδια αλλαγής της κλίμακας, μεγέθυνσης και σμίκρυνσης. Λεωνίδας Παπαδόπουλος, έως τις 20/11, γκαλερί Μπαταγιάννη, Αγίων Αναργύρων 20-22, Ψυρρή, ÈÅÁÔÑÏ Γυναίκες «Ένα εγχειρίδιο χρήσης των αντρών» ανεβαίνει σήμερα στο θέατρο Coronet. Στην παράσταση 5gynaikes. com παρουσιάζονται πέντε μονόλογοι από πέντε γυναίκες για το πώς πρέπει οι γυναίκες να χειρίζονται τους άντρες. Η παράσταση έρχεται από την Ισπανία οπού γνώρισε μεγάλη επιτυχία - στη Μαδρίτη μόνο την είδαν πάνω από θεατές. Μένει να δούμε αν το ισπανικό ταμπεραμέντο θα κερδίσει τους Αθηναίους. «5gynaikes.com», από τις 16/10, θέατρο Coronet, Φρύνης 11, Παγκράτι, ÏÑÏÓ Blink «Οn the Βlink» σημαίνει «πάνω στο κλείσιμο του ματιού» ή «με χαμένη ορατότητα». Έτσι ονόμασε την παράστασή της «χορογραφικών στιγμιοτύπων και θεατρικών καταστάσεων» η Default Company και την παρουσιάζει στις Χοροροές, στο Γκάζι. Η σκηνοθεσία είναι της Καλλιρόης Παπαδόπουλου. Eρμηνεύουν οι Ξένια Θέμελη, Αλεξία Μπεζίκη, Αλέξης Τσιάμογλου, Χρύσανθος Χριστοδούλου. «Οn the Blink», 16-19/10, Xοροροές, Ιάκχου 14, Γκάζι, , εισ. 10 ευρώ. MÇ ÁÓÅÔÅ: Το Electric Girl της Áðïóôïëßáò ÐáðáäáµÜêç στο èýáôñï Èçóåßï (20-31/10) την έκθεση του Óßµïõ ÂÝç στην Áßèïõóá ÔÝ íçò Áèçíþí (έως 1/11) το Athens Digital Week στην Ôå íüðïëç και στο Óýíôáãµá (έως τις 19/10), φεστιβάλ-πάρτι αφιερωμένο στις νέες τεχνολογίες και στη Èåóóáëïíßêç ο ËÜêçò Ðáðáäüðïõëïò για δύο μόνο παραστάσεις στο Stage του Ìýëïõ (17-18/10).

8 Ðïéêéëßá áðü Þ ïõò, ðñüóùðá, äéáèýóåéò Όλες οι φυλές της πόλης σε στιγμές που ορίζουν μια άλλη, διαφορετική Αθήνα. 15 Best of the best! Η στιγμή που ακούστηκε το «Çeadstrung» του Distance λίγο πριν το ξημέρωμα. CAST-A-BLAST JOHN MAUS Öùôü: Áóðáóßá Êïõëýñá Öùôü: Áóðáóßá Êïõëýñá OI ΣΥΝΤΑΚΤΕΣ ΤΗΣ LIFO KYKΛΟΦΟΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ Öùôü: ííá Êåóµßñç Öùôü: ÌÜíïò Ëéãíüò Öùôü: Áóðáóßá Êïõëýñá CHILL-OUT ΣΤΟΝ ΠΕΖΟΔΡΟΜΟ Öùôü: ÌÜíïò Ëéãíüò ΜΑΤΤ ΕLLIOTT DUB STEP ΣΤΟ ΥΠΟΓΕΙΟ Πέντε ώρες, με το μπάσο να προκαλεί χορευτικό παραλήρημα στο ιδανικό περιβάλλον: Στο υπόγειο, που ενθουσίασε τους ξένους dubsteppers και το κοινό. LifO Nights 1o-11 Οκτωβρίου, Bios Καταρχάς, δύσκολα αλλάζεις τις συνήθειες των Αθηναίων. Παρόλες τις ανακοινώσεις ότι το πρόγραμμα θα άρχιζε ακριβώς στις 9, μέχρι τις 9.30 είχαν εμφανιστεί ελάχιστοι. Κατά έναν παράξενο τρόπο, όταν ο Taki Tsan ανέβηκε στη σκηνή στις με τον Φάνη Αφανή, ο χώρος είχε γεμίσει! Η βραδιά ξεκίνησε δυναμικά και συνεχίστηκε εκρηκτικά με τους Cast-a-Blast να κάνουν μια εξαιρετική εμφάνιση. Η νύχτα είχε urban sound με αντιπροσωπευτικά δείγματα από κάθε «αστικό» αθηναϊκό ήχο: από old school hip hop, space soul, funk, rhythm & blues μέχρι dubstep. Στο υπόγειο, το αδιαχώρητο. Η ατμόσφαιρα θερμή, κι όχι μόνο από την αποπνικτική ζέστη και τον ιδρώτα. Ο Ekelon δημιουργεί κοφτά beat, ζωντανά, και ξεσηκώνει. Ο Appleblim που τον διαδέχεται αποδεικνύει γιατί είναι από τα πιο «πολύτιμα» ονόματα που διαθέτει αυτήν τη στιγμή η σκηνή παγκοσμίως. Μπορεί να μην υπήρχαν πολλά περιθώρια για χορό λόγω στενότητας χώρου, όσοι παρακολούθησαν το σετ του όμως έχουν να πουν μόνο τα καλύτερα. Ο κόσμος μπαινοβγαίνει, γεμίζει τον πεζόδρομο, κάνει chill-out στην ταράτσα. Κι επιστροφή στο υπόγειο. Ο Pinch ήταν εντελώς διαφορετικός από την προηγούμενη εμφάνισή του, λιγότερο χορευτικός, αλλά το ίδιο «μπροστά», με κομμάτια συναρπαστικά που θα κυκλοφορήσουν μετά από μήνες. Η έκπληξη της βραδιάς ήταν το σετ του Distance, μιάμιση ώρα με το μπάσο να σε μαστιγώνει αλύπητα και δείγματα από το επερχόμενο άλμπουμ του. Το «Headstrung» με το ριφ της κιθάρας απογειώνει το set του και αναγκάζει άπαντες να χορεύουν μέχρι τις 5 το πρωί. Απλά απίστευτος. Σάββατο βράδυ. Η Monika βγαίνει ακριβώς στις 9.30 σε ένα Bios ασφυκτικά γεμάτο, ξεδιπλώνοντας τις εύθραυστες μελωδίες της. Η σκηνική της παρουσία έχει βελτιωθεί αισθητά, έχει δικό της κοινό που τραγουδάει τα κομμάτια της. Η εμφάνισή της ήταν μια από τις καλύτερες που έχει κάνει ποτέ. Ο Matt Elliott έχει ενθουσιαστεί από το πλήθος (ένα από τα μεγαλύτερα που έχει παίξει ποτέ) και βγαίνει στη σκηνή με αμηχανία. Φοβάται μην τον προδώσουν τα χέρια του, η φωνή του. Παρ όλα αυτά, καταφέρνει να μαγέψει. Δεν τον ενοχλούν ούτε η οχλοβοή, ούτε ο κόσμος που μπαινοβγαίνει, θυμάται τις εποχές των Third Eye Foundation, παίζει ακόμα και drum n bass. Κάτω ο Miho Cod κάνει την πρώτη του εμφάνιση με σαμπλαρισμένους ήχους από soundtrack. Λίγοι πήραν είδηση τι ακριβώς κάνει, αλλά το μέλλον του ανήκει. Ο απίθανος Larry Gus έκανε άλλη μια μοναδική (κυριολεκτικά) εμφάνιση, θυμίζοντας κάτι μεταξύ Jamie Lidell και Prince με κραυγές και σκληρά beat, ενώ η βραδιά έκλεισε ιδανικά, με τον John Maus να αφήνει άφωνους όλους όσοι άντεξαν μέχρι πρωίας. Ίσως η πιο συναρπαστική εμφάνιση του διημέρου. Και του χρόνου καλύτερα! Μαρκέλλα Ανδρικάκη

9 συνεντευξη Ο πατέρας μας Άκης Πάνου Οι Διόσκουροι, οι δίδυμοι γιοι του μεγάλου συνθέτη Άκη Πάνου, μιλούν για πρώτη φορά για τη ζωή τους και τον πατέρα τους. Ο ποιητής Γιώργος Χρονάς τους συνάντησε και τους άκουσε, «σε σχήμα σφίγγας που ομιλεί», δίπλα στο Θέατρο του Διονύσου. Σήμερα θα ταν 75 χρονών. Θα ταν το ίδιο αυστηρός. Θα μιλούσαμε στον πληθυντικό. Ισχνός. Ψηλός. Με σταθερές θέσεις. Σιωπή. «Στο σπιτι ηταν πατερασ» Τα δίδυμα σε ηλικία δύο χρονών στην αγκαλιά του Άκη Πάνου. Αναζητήσαμε, μέσα στη νύχτα, έναν ήσυχο τόπο για να μιλήσουμε. Οι καφετέριες, μπροστά μας, παίζανε μουσική στη διαπασών, από κομπιούτερ, αυτόματα και δεν επιδέχονταν μείωση έντασης ή σιωπή. Τους είδα να έρχονται από μακριά. Δεν τους ήξερα. Πρώτη φορά τους αντάμωνα. Στη φωτογραφία του βιβλίου, με τα τραγούδια του πατέρα τους, είναι δύο χρονών. Θα άλλαζαν. Και άλλαξαν. Μοιάζαν και οι δύο σε εκείνον. Φτυστοί. Μου μιλούσαν στον πληθυντικό, όπως σε εκείνον. Και ήμουν τόσο αλλοπαρμένος με το νου αλλού, που νόμισα πως τον συναντούσα όταν ήταν έφηβος. Σε αθλητικούς αγώνες εποχής. Σε κάποια από τις δουλειές που έκανε ξεκινώντας. Στη βιομηχανία χρωμάτων «Τιμόρ». Στο τυπογραφείο «Φοίνιξ». Στην Καλλιθέα. Είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο. Είχαμε ορίσει τα πάντα. Η αυστηρότητά τους με τοποθέτησε στα πράγματα που θέλανε. Αρχίσαμε δίπλα στο Θέατρο του Διονύσου, ανάμεσα σε αδέσποτα σκυλιά και γάτες, που μες στο σκότος διακρίνονταν κοντά μας. Σε σχήμα σφίγγας που ομιλεί. Και ορίζει μοίρα. Ευάγγελος, ο ένας. Κι ο άλλος, ο Δημήτριος-Αθανάσιος, το πλήρες όνομα του πατέρα τους. Οι δίδυμοι γιοι του Άκη Πάνου. Λένε. eυάγγελος: Είμαστε δεκατριών χρονών όταν έγινε το κακό στην Ξάνθη. Φύγαμε για την Κρήτη. Η Κρήτη έγινε για όλους μας η νέα πατρίδα. Μια Γαλλίδα, γειτόνισσα στο σπίτι που νοικιάσαμε, μας συμπαραστάθηκε, δεν την γνωρίζαμε καν, και μετά ο κόσμος. δημήτριος-αθανάσιος: Σαν δίδυμος αδελφός του Ευάγγελου είδα και έζησα τα ίδια στην Κρήτη. Έφυγα και πήγα στο σχολείο, τις άλλες τάξεις, στο νησί που φτάσαμε. eυάγγελος: Είναι οκτώ χρόνια που πάει ο πατέρας μας κι είναι βαρύς ο χρόνος. δημήτριος-αθανάσιος: Με τον πατέρα μας ζούσαμε όπως όλος ο κόσμος. Ήταν δύσκολος άνθρωπος. Το ξέραμε. Όμως, ταυτόχρονα, ήταν οικεία προσωπικότητα, αγαπητός πολύ. Ευχάριστος στο σπίτι. Στο σπίτι ήταν πατέρας. Όχι αυτό που λένε ασυμβίβαστος και τα λοιπά. Είχε κάποιες αρχές. Κάποιες αξίες. Αυστηρός, ναι. eυάγγελος: Ο πατέρας μας έλεγε: μέσα εδώ που ζούμε είναι Αθήνα. Έξω από την πόρτα, είναι Ξάνθη. δημήτριος-αθανάσιος: Είχε πάρει από την οικογένειά του όλο αυτόν το χαρακτήρα, τις αξίες και μας τις μάθαινε και μας. Φυσικά περνάγαμε και δύσκολες καταστάσεις για καλλιτεχνικούς ή οικονομικούς λόγους. Το βιώναμε μαζί όλοι. Γιατί είμαστε μια οικογένεια. eυάγγελος: Ο αδελφός μας ο Στέφανος γεννήθηκε το 82. Η αδελφή μας Ελευθερία το 78. Εμείς τα δίδυμα ήμασταν η νέα άφιξη. Γυρίζανε ο Στέφανος, η Ελευθερία και ο πατέρας γύρω απ το τραπέζι και έλεγαν ήρθαν τα στρουμφάκια μας. δημήτριος-αθανάσιος: Είμαστε ακόμα μικροί όταν μια μέρα ο πατέρας μας πήρε ένα ξύλο και μας είπε: Αυτό το ξύλο σπάει εύκολα σε δύο κομμάτια. Τα δύο κομμάτια είναι δύσκολο να σπάσουν σε τέσσερα. Και τα τέσσερα ακόμα πιο δύσκολο να σπάσουν. Συμβόλιζε έτσι το ότι είμαστε τέσσερα αδέρφια ενωμένα. eυάγγελος: Ξάνθη-Κρήτη είναι σε μια ευθεία. Έντεκα χρόνια ζούμε εκεί. Γίναμε Κρητικοί. Η προσαρμογή ήτανε πολύ δύσκολη, γιατί αλλάξαμε απότομα περιβάλλον. Όπως ξέρετε το κλίμα είναι εντελώς διαφορετικό. Βόρεια. Νότια. δημήτριος-αθανάσιος: Οικονομικά ήμασταν στο μηδέν. Στην κυριολεξία. Σήμερα εργαζόμαστε και ζούμε. Η Κρήτη ανοίγει την αγκαλιά της σε όλους. Δεν αφήνει κανέναν. Και δεν νιώθουμε πλέον ότι είμαστε ξένο σώμα. Δηλαδή νιώθουμε κι εμείς Κρητικοί. eυάγγελος: Είναι παράξενο, ο πατέρας μια μέρα στην Ξάνθη, παλιά, μας είπε να με κάψετε και να σκορπίσετε τις στάχτες μου στις τρεις κορυφές της Κρήτης. Τη γνώρισε νεότερος κάνοντας τις υδρομετρήσεις στο νησί. Μετά από χρόνια έγινε η κουμπαριά με τον Τζίμη, τον πατέρα της Αγγελικής, στο

10 óõíåíôåõîç Σκαλάνι. Σήμερα είναι 19 χρονών. äçµþôñéïò-áèáíüóéïò: Εγώ σπούδασα ηχολήπτης. eõüããåëïò: Τελείωσα σχολή προπονητικής για καλαθοσφαίριση. Έδωσα ξανά εξετάσεις και πέρασα στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία και παίρνω το πτυχίο μου φέτος. Θέλω να συνεχίσω τις σπουδές μου στη μουσική. Δεν πιστεύω ότι θα φτάσω ποτέ τον πατέρα μου. Θεωρώ θτον πατέρα μου το μεγαλύτερο μουσικό που έχω γνωρίσει. Και θα γνωρίσω. äçµþôñéïò-áèáíüóéïò: Μου λείπει πολλές φορές ο πατέρας. Συνήθως όμως τον νιώθω δίπλα μου όταν τον σκέφτομαι. eõüããåëïò: Θελήσαμε να μιλήσουμε κι εμείς για τον πατέρα μας για πρώτη φορά, γιατί βλέπουμε και ακούμε όλους να μιλούν για αυτόν. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Οι τελευταίοι είναι περισσότεροι. Ακόμα κι αυτοί που τον συνάντησαν μια φορά. Ή καθόλου. Λένε ότι είναι φίλοι του άνθρωποι που δεν θα τους ήθελε. Άνθρωποι που παίρνουν τηλέφωνο και λένε -είμαι φίλος- να κάνω μια κασετίνα; Να πω ένα τραγούδι; Να κάνω μερικές συναυλίες; äçµþôñéïò-áèáíüóéïò: Τελευταία σ ένα περιοδικό δημοσιεύτηκε μια συνέντευξη του πατέρα μας, του Καταλαβαίνετε, μετά από 15 χρόνια; Γιατί δεν τη δημοσίευαν πριν; Εννοείται πως δημοσιογράφοι κατασπάραξαν τον πατέρα μου τότε. Επίσης το ίδιο περιοδικό αναφέρει ότι ζητήσαμε, σε δελτίο ειδήσεων, από τον Νταλάρα να πει νέα τραγούδια του. Κάτι το οποίο είναι ψέμα, διότι ούτε στα κανάλια εμφανιζόμαστε αλλά και μετά το «Με λένε Πόπη», δεν θα θέλαμε να στιγματίσουμε αρνητικά την καριέρα του. Επίσης είχε κι ένα σκίτσο του πατέρα μας με κάτι στίχους δίπλα παρμένους από τραγούδια του τοποθετημένους «δώδεχνα» (έντεχνα) που τα υπογράφει κάποιος που αυτοαποκαλείται «λαϊκός». Παραπλανώντας έτσι κάποιον που αγνοεί το πρόσωπο του σκίτσου και το έργο του. eõüããåëïò: Ναι, κατά τη γνώμη μου εξάντλησαν, ίσως, τα ονόματα, ας πούμε, της κλίκας, της πιάτσας, των τελευταίων ετών και κατέληξαν στον Άκη Πάνου που μέχρι στιγμής δεν τον είχε ακουμπήσει κανείς. Τον είχαν αφήσει, ευτυχώς για μας, στην άκρη και ξαφνικά όταν δεν είχαν με ποιον άλλον να ασχοληθούν, είπαν να μιλήσουν γι αυτόν. Ξαφνικά. Τόσα χρόνια ίδιος ήταν ο Άκης Πάνου. Το ίδιο έργο είχε προσφέρει. Αλλά όλα αυτά γίνονται προς όφελος. Δικό τους. äçµþôñéïò-áèáíüóéïò: Ο πατέρας μου δεν επέτρεπε να γίνονται τα τραγούδια του ποτ-πουρί. Πίστευε ότι το τραγούδι θέλει κάτι να σου πει. Έχει αρχή και τέλος. Και πρέπει να ερμηνεύεται ολόκληρο. Ήταν μια αρχή του που δεν ήθελε να παραβιάζεται από κανένα. Και τίποτα. Εμείς προσπαθούμε να το διαφυλάξουμε με νύχια και με δόντια. Σαν κληρονομιά. eõüããåëïò: Ακόμη, μετά από δυο μήνες που τηλεφώνησα στην ΑΕΠΙ, δεν μας λένε γιατί άφησαν να γίνει ποτ-πουρί το τραγούδι «Η ζωή μου όλη» σ ένα DVD του Νταλάρα σε μια εφημερίδα. Η ΑΕΠΙ είναι απλά μόνο εισπρακτικός φορέας και δεν προσφέρει καμιά άλλη προστασία. äçµþôñéïò-áèáíüóéïò: Αν υπάρχει κάποιος που μπορεί να μιλήσει για τον πατέρα μας, και το δικαιούται, είναι η μητέρα μας. Τον έζησε τριάντα χρόνια από κοντά. Τον ξέρει με τις καλές του και τις κακές του. Ο πατέρας μου όταν θύμωνε τιμωρούσε πρώτα τον εαυτό του. Όχι εμάς. Σήμερα θα ταν 75 χρονών. Θα ταν το ίδιο αυστηρός. Θα μιλούσαμε στον πληθυντικό. Ισχνός. Ψηλός. Με σταθερές θέσεις. Σιωπή. Ο πατέρας μας ήταν αυστηρός όχι μόνο λόγω ονόματος αλλά και λόγω εποχής. Οποιοσδήποτε παλαιός είναι αυστηρός. eõüããåëïò: Μόνο για τη φωνή του Καζαντζίδη έλεγε τα καλύτερα ο πατέρας μου. Νομίζω κι ο Καζαντζίδης για τον πατέρα μου. Μοιάζανε. äçµþôñéïò-áèáíüóéïò: Αυτό που μας καίει είναι το θέμα του αρχείου του πατέρα μας. Προσέξτε πώς ξεκινάει όλη η κατάσταση. Νιώθουμε οργισμένοι. Και ήθελα να ξεκινήσω να πω ότι η αδικία που νιώθουμε αρχίζει από πολύ νωρίς. Όταν ήμασταν μικρά παιδιά, που στερηθήκαμε εμείς για να έχουν οι άλλοι. Ο πατέρας μου είχε και μια πρώτη γυναίκα, τη Δήμητρα, στην οποία πρόσφερε το 33,3% των πνευματικών δικαιωμάτων, για να έχει ιατρική περίθαλψη και ασφάλεια. Τελευταίος από δεξιά (1951) Διότι ήταν άρρωστη. Το άλλο 33,3 στη μητέρα μου, με τη συμφωνία ότι κάποια στιγμή αυτά θα έρθουν πάλι σ αυτόν. Γιατί το πνευματικό έργο του δημιουργού δεν μεταβιβάζεται. Κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα για να έχει ασφάλεια. Και έμενε στο σπίτι μας, στην Αθήνα. Πρόσεχε τα αρχεία του πατέρα μας. Τα οποία στηκαν εξαφανίμετά. eõüããåëïò: Αφού έφυγε ο πατέρας μας, μετά από λίγο καιρό έφυγε και η Δήμητρα από τη ζωή, στη διαθήκη που έκανε άφηνε το ποσοστό το δικό της και οτιδήποτε ήταν στο σπίτι αυτό στην αδελφή του πατέρα μας. Οτιδήποτε, λοιπόν, το έχει πάρει η αδελφή του. Ο πατέρας, για παράδειγμα, όταν έπαιρνε ένα εκατομμύριο έδινε πεντακόσιες χιλιάδες στη Δήμητρα και πεντακόσιες χιλιάδες τις κρατούσε αυτός για 6 άτομα. Και μεις στερηθήκαμε αρκετά πράγματα, αλλά δεν είπαμε ποτέ τίποτα. Με την προϋπόθεση ότι όλα αυτά θα έρθουν πάλι στον πατέρα. Περνούσαν τα χρόνια, ο πατέρας αρρώστησε. Μετά τη φυλακή μπήκε στο νοσοκομείο. Στο νοσοκομείο τον επισκεφτήκαμε όλοι, όσο είχαμε τη δυνατότητα. Γιατί μέναμε Κρήτη και ήταν οι καταστάσεις περίεργες. Οικονομικά ήμασταν πολύ χάλια. Η μητέρα μας δούλευε για όλους και από τον πατέρα μας δεν ζητήσαμε μία όσο ήταν άρρωστος. Φτάνουμε σε σημείο να τον πλησιάζουν στο νοσοκομείο άτομα και να προσπαθούν να πάρουν ό,τι μπορούν από το αρχείο. Η αδελφή του, η οποία τους τελευταίους τρεις τέσσερις μήνες αφού αποφυλακίστηκε, λόγω της ασθένειάς του τον πήρε στο σπίτι της, εκμεταλλευόμενη την όλη κατάσταση κράτησε μετά και το αρχείο που είχε μαζί του. Δηλαδή ό,τι έγραψε στη φυλακή και πάνω από τραγούδια από πριν. Λες και ήταν δικό της. Χωρίς να ειδοποιηθούμε για τίποτα. Το 2000 φεύγει ο πατέρας. Όπου μετά από τρεις μέρες αφού έφυγε, η Δήμητρα κάνει διαθήκη με δικαιούχο την αδερφή του που στην τελική αν ήθελε να της αφήσει κάτι ο πατέρας μου θα της άφηνε το «δικό του» ποσοστό. Δηλαδή αν αφήσω κληρονομιά την Ακρόπολη στους Κινέζους θα πρέπει να αποδείξετε ποιος την έχτισε και πότε; Το 2001 φεύγει η Δήμητρα. Δημοσιογράφοι και λοιπά έχουν κάνει βουτιά στο αρχείο και παίρνουν ό,τι θέλουν από κει. Έγινε δικαστήριο για τους λόγους που αφορούν τα ποσοστά και στο δικαστήριο η ίδια ήρθε και υποστήριξε ότι ο αδελφός της, ο Άκης Πάνου, δεν έγραφε τα τραγούδια μόνος του, αλλά τα έγραφε με την πρώτη του σύζυγο, τη Δήμητρα! Για να Κυποστηρίξει τη διαθήκη, έτσι; Βγήκε κι ο Τσάμπρας, με τα CD, στην κασετίνα του πατέρα μας κι έγραψε το ίδιο. Με αυτή τη λογική θα βγει η μητέρα μου και θα πει ότι έγραψε το «Η ζωή μου όλη», έχοντας κι αυτή το 1/3... θα γελάσει κι η κουτσή Μαρία. äçµþôñéïò-áèáíüóéïò: Κοιτάξτε να δείτε, εμείς ήμασταν παιδιά τότε που έφυγε ο πατέρας μας και δεν πήγαμε άμεσα όπως θα έπρεπε, απ ό,τι φαίνεται τελικά, να πάρουμε τα πράγματά του από σεβασμό στη Δήμητρα. Δεν σκεφτήκαμε ότι θα λεηλατήσουν τα πάντα, νομίζαμε ότι τα πράγματα θα τα πάρουμε όταν έρθει η ώρα, και όπως ορίζει ο νόμος νομίζοντας ότι η Δήμητρα αντιλαμβάνεται ότι αυτά ανήκουν πλέον στα παιδιά του. Όσοι μαζεύτηκαν γύρω από τον πατέρα, μάζεψαν και το υλικό. Ειδικά η αδελφή του. Οι πίνακές του δεν είναι για να στολίζουν το σπίτι κάποιου, αλλά είναι για μπουν σε ένα μουσείο. Τα μπουζούκια του πατέρα δεν είναι για να στολίζουν ένα δωμάτιο. Και όσα έχει - τραγούδια, φωτογραφίες, τα πάντα. Είναι για να στολίζουν ένα μουσείο. Κι αυτό προσπαθούμε να κάνουμε. Σαν κληρονόμοι αυτά να έρθουν σε μας. Αυτονόητα, αυτά που μας ανήκουν. Και μεις να τα διαχειριστούμε με τον κατάλληλο τρόπο. Όχι με αυτό τον τρόπο που τα διαχειρίζονται τώρα. Το τραγι- κό ήταν το 2000 όταν έφυγε ο πατέρας, όπου οι άνθρωποι που ήταν μαζί του στο νοσοκομείο, και μιλάω πάλι για την αδελφή του, δεν μας πήραν ένα τηλέφωνο να μας πούνε ο πατέρας δεν είναι καλά, θα φύγει. Από την τηλεόραση ενημερωθήκαμε ότι έφυγε! Στην κηδεία του μας φώναζε η αδερφή του: η συμμορία των πέντε! eõüããåëïò: Μας μισεί; Δεν γνωρίζω. Αυτό είναι δικό της θέμα. Εμείς οφείλουμε απέναντι στον πατέρα μας να διαφυλάξουμε το έργο του. Και αυτό θα κάνουμε. Ο πατέρας μας είπε ότι το όνειρό του ήταν να κάνει οικογένεια. Έκανε οικογένεια. Μάλλον δεν είχε το ίδιο όνειρο με την αδελφή του. Είτε το θέλει είτε όχι ο καθένας στην Ελλάδα, είμαστε η οικογένεια του Άκη Πάνου. Είμαστε κληρονόμοι. Και θέλουμε να πούμε στον κόσμο ότι ο Άκης Πάνου δεν ήταν αυτό που νομίζουν οι περισσότεροι και προσπαθούν να προβάλλουν. Ήταν κάτι παραπάνω από αυτό. Πρέπει να πάψουμε να ασχολούμαστε μόνο με τι έκανε μια συγκεκριμένη στιγμή της ζωής του. Γιατί εμείς τα παιδιά του μπορούμε να καταδικάσουμε την πράξη, αλλά δεν μπορούμε να καταδικάσουμε τον άνθρωπο. Γι αυτό προσπαθούμε Με την Πόλυ Πάνου να προβάλουμε και την άλλη πλευρά. Ο πατέρας μας δεν επέτρεπε να γίνονται τα τραγούδια του ποτ-πουρί. Πίστευε ότι το τραγούδι θέλει κάτι να σου πει. Έχει αρχή και τέλος. äçµþôñéïò-áèáíüóéïò: Την κηδεία του ο κύριος Στέλιος Ελληνιάδης την ανέλαβε. Και για αυτό το λόγο του επιτρέψαμε, φέτος, να κάνει κάποιες συναυλίες που ζήτησε. Ελπίζουμε να πάτσισε το χρέος. Αν χρωστάμε κάτι ακόμα να του το δώσουμε. Δεν υπάρχει πρόβλημα. Αλλά θέλω να σας πω, μέσα στο πλαίσιο αυτών των γεγονότων έχουμε αναλάβει τα πάντα. Δεν θελήσαμε να αναλάβουμε έναν τομέα και για όλα τα άλλα δεν τρέχει τίποτα. Αυτοί που πλησίασαν τον πατέρα μου πήραν αρχεία, Νπήραν οτιδήποτε άλλο, δεν ανέλαβαν κάτι άλλο, κάποια χρέη. Νοσοκομεία, κ.λπ. Εμείς τα έχουμε αναλάβει. Και σωστά και δίκαια εμείς θα τα αναλάβουμε. eõüããåëïò: Να τονίσω ότι στη ζωή έμαθα πως δεν υπάρχουν φίλοι, υπάρχει αδελφοσύνη. Δηλαδή όταν γνωρίσω κάποιον τόσο πολύ που θα τον πω αδελφό μου, τον θεωρώ και φίλο μου και αδελφό μου. Οι φίλοι έρχονται και παρέρχονται. Νιώθω ότι έχουν περάσει από τη ζωή μας πάρα πολλοί φίλοι, δηλαδή κοινοί γνωστοί. Αλλά αδέλφια είναι πολύ λίγα. Μόνο στην Κρήτη έχω αδέλφια. Γιατί είμαι και γω περίεργος και ιδιότροπος άνθρωπος. Ναι, έχω τέτοια αδέλφια στην Κρήτη. Νιώθω ότι έχω. Μετρημένα στα δάχτυλα, βέβαια. Φιλίες από την Ξάνθη; Δεν θα σου πω ψέματα, δεν έχω. Από τη στιγμή που φύγαμε από την Ξάνθη κόψαμε επικοινωνία και με συγγενείς και με φίλους. äçµþôñéïò-áèáíüóéïò: Εγώ έχω αρκετούς φίλους στην Ξάνθη. Τους εκτιμώ και τους θυμάμαι πάντα με το τότε μου μυαλό. Αν με ψάχνουνε, βρισκόμαστε τουλάχιστον μία φορά το χρόνο μ αυτούς που θέλω να βρεθώ. eõüããåëïò: Δεν θέλουμε φωτογραφίες μας να μπουν στη συνομιλία μας. Μόνο ο πατέρας μας. äçµþôñéïò-áèáíüóéïò: Με το δίδυμο αδελφό μου δεν έχω άλλη φωτογραφία στο πορτοφόλι μου από αυτή που είμαστε δύο χρονών στα χέρια του πατέρα. eõüããåëïò: Μετακομίσαμε στην Ξάνθη το 86. Και μέχρι το 97, που έγινε ό,τι έγινε, ήμασταν εκεί. Πρώτος από την κοιλιά της μάνας μας βγήκε ο Δημήτριος-Αθανάσιος. Ο αδελφός μου. Ήταν πιο μικρόσωμος. Εγώ βγήκα δεύτερος. Γεννηθήκαμε στην Αθήνα. Σε δύο χρόνια φύγαμε για την Ξάνθη. äçµþôñéïò-áèáíüóéïò: Στάθηκε από πάνω μας, ο πατέρας μας, και είπε στον αδελφό μου: Εσένα σε ονομάζω Ευάγγελο. Το όνομα του αδελφού του που σκοτώθηκε από τραμ 18 χρονών. Στάθηκε μετά από πάνω μου και είπε: Εσένα σε ονομάζω Δημήτριο-Αθανάσιο. Το πλήρες όνομά του. Με φώναζε χαϊδευτικά: Γούι. Από τις εκδόσεις Οδός Πανός κυκλοφορεί, σε δεύτερη έκδοση, το βιβλίο του Άκη Πάνου «Στίχοι τραγουδιών». Και στα τεύχη του ίδιου περιοδικού 43, 51, κείμενα του ίδιου.

11 Οι πιο όμορφες νύχτες στην πόλη είναι αυτές που έρχονται, με υποσχέσεις για αυθεντικές γεύσεις και γλυκά ξενύχτια στα πιο ενδιαφέροντα εστιατόρια, μπαρ και κλαμπ της Αθήνας. Η LifOteam τα επισκέφτηκε όλα και έμαθε τα πάντα για τις σταθερές αξίες που επιμένουν αλλά και τα νέα ονόματα που έρχονται δυναμικά. Θα φάω την Αθήνα!

12 Food+Drink Για καλο πολιτικο κεμπαπ Στο Politi.co στην πλατεία Συντάγματος για πεντανόστιμα κεμπάπ στα γρήγορα και στο Pandeli στο Κεφαλάρι για χουνκιάρ μπεγιεντί της πόλης Οδός Απόλλωνος Ο δρόμος που ενώνει την Ελλάδα με την Άπω Ανατολή Τα Σουβλάκια του Χασάπη ήταν κάτι ωραία, μεγάλα, ακανόνιστα, χοιρινά καλαμάκια που ο κύριος Φώτης τα έψηνε με πολύ μεράκι και τα σέρβιρε με μια φραντζόλα ψωμί ανά καλαμάκι. Αυτή ήταν όλη κι όλη η γαστρονομική επιλογή στην οδό Απόλλωνος, στο Σύνταγμα, πριν από δέκα χρόνια. Σήμερα, τα ίδια σουβλάκια παραμένουν, τα ψήνει μια κοπέλα, αλλά δεν αποτελούν το μοναδικό προορισμό για βρώση και πόση στο δρόμο αυτό. Το 1999 ανοίγει το ιαπωνικό Furin Kazan. Sushi ταβέρνα από την κυρία Eyko, κόρη της ιδιοκτήτριας του θρυλικού για το ντεκόρ του Michiko στην Κυδαθηναίων. To Furin θεωρείται με τη μία ένα καλό ιαπωνικό εστιατόριο, με μια πιο σύγχρονη αισθητική και σε πιο προσιτές τιμές. Στην αρχή κερδίζει τους τουρίστες και τους Έλληνες μεγαλοδημοσιογράφους και επιχειρηματίες. Σήμερα, ανακαινισμένο και διπλό, στηρίζεται περισσότερο σε ελληνικά σαγόνια που εμπιστεύονται όλο και περισσότερο το φρέσκο ωμό τόννο και το ξυδάτο ρύζι. Aκριβώς δίπλα βρίσκεται το Golden Chopsticks. Άνοιξε πρόσφατα και σερβίρει νόστιμη και γρήγορη κουζίνα της Μέσης Ανατολής. Από τα αγαπημένα delivery όσων ζουν στο κέντρο. Στη θέση ενός γαλακτοπωλείου (τα γαλακτοπωλεία έκαναν θραύση στη γειτονιά, τώρα ζήτημα αν υπάρχει ένα) ανοίγει αργότερα το Noodle Bar. Κινεζική κουζίνα, ιδωμένη με μοντέρνο τρόπο. Γρήγορα κερδίζει θαυμαστές αφού έχει καλό φαγητό, καλές τιμές και το σέρβις γίνεται στο fast forward. Η επιτυχία το βοηθά ν αναπτυχθεί και, εκτός από το κατάστημα της οδού Απόλλωνος, έχει απλώσει τα «πλοκάμια» του και σε άλλες γειτονιές, δημιουργώντας ένα franchise στο χώρο της κινεζικής κουζίνας. Η ανατολίτικη «επιδημία» δεν τελειώνει εδώ. To Doshirak, γωνία Απόλλωνος και Βουλής, έρχεται να προσθέσει ό,τι λείπει από κορεατική κουζίνα. Πολλοί λένε πως είναι το αδικημένο της περιοχής και πως το φαγητό του είναι καλύτερο από των άλλων δύο. Τσιμπημένες λίγο οι τιμές, αλλά οι λάτρεις του συγκεκριμένου είδους θα φύγουν σίγουρα ικανοποιημένοι. Το αγαπημένο μας Mono (είσοδος από Απόλλωνος και από Παλαιολόγου Μπενιζέλου) είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα νεοταβέρνας που έδωσε το κάτι παραπάνω στην Απόλλωνος. Εξαιρετικό περιβάλλον, διαχρονικό ντεκόρ με τρέντι αλλά και βιομηχανικές πινελιές στην αυλή του. Φαγητά μιας newage «μαμάς». Δοκιμάστε το φρέσκο ψάρι, την υπερμεγέθη σταβλίσια μπριζόλα και το τρυφερό φιλέτο. Από ελληνική κουζίνα, το Δίον έχει καταφέρει να σταθεροποιηθεί ως ένα σύγχρονο μαγειρείο που εξυπηρετεί τα γύρω γραφεία και ιδιωτικά πανεπιστήμια. Η έκπληξη της χρονιάς, όμως, είναι το νέο παράρτημα του Παραδοσιακού Καφενείου της οδού Βουλής. Μαγειρευτά, φρέσκο ψάρι και κρέας από μια οικογένεια που έχει δημιουργήσει το μαγαζί-σύγχρονο αστικό θρύλο με έμβλημα ένα κόκκινο γαρύφαλλο και βαθιά φροντίδα στις πρώτες ύλες. Το καινούργιο είναι πιο μεγάλο, θυμίζει περισσότερο ταβέρνα παρά κουτούκι και λέγεται πως θα βάλει και σούβλα μέσα στο χειμώνα. Σταύρος Διοσκουρίδης Αλλόκοτα πιάτα Λουκάνικο από καραβίδα και στάρι του Λευτέρη Λαζάρου στο Βαρούλκο. Σαλάμι με κουνέλι και φιστίκια Αιγίνης από τον Φαμπρίτσιο Μπουλιάνι στο Modi. Παντσέτα ψημένη 12 ώρες με passion fruit και πουρέ σελινόριζας. Συνοδεύεται με τσιπς πράσου. Από τον Άρη Τσανακλίδη στο Βar.B.Q. Φουαγκρά με μαρμελάδα μήλου, σταφύλι, σος μήλου και τζίντζερ από τον Γιάννη Σολάκη στο Lalu. Για τανγκο και κρεας απο την ΑργεντινΗ Στο El Bandoneon, με τη σπουδαία διακόσμηση στην Εμ. Μπενάκη. Μια Ιαπωνίδα στην Αθήνα Η Ms Eyko ζει στην Πλάκα και από το 1999 είναι ιδιοκτήτρια του Furin Kazan. Φωτό: Νατάσσα Παπαδοπούλου Η μητέρα μου χώρισε με το σύζυγό της και φύγαμε από την Ιαπωνία. Πήγαμε πρώτα τρία χρόνια στην πρεσβεία στο Λίβανο και μετά ήρθαμε στην Αθήνα. Είμαι από το 1976 εδώ. Τριάντα δύο χρόνια. Στην αρχή σπούδασα Ελληνικά και ήθελα να γίνω δικηγόρος. Μετά, μαζί με τη μητέρα μου κάναμε το πρώτο ιαπωνικό εστιατόριο στην Πλάκα, το Michiko. Εκείνα τα χρόνια οι Έλληνες δεν εμπιστεύονταν το sushi. Δεν είχαμε σχεδόν κανέναν Έλληνα πελάτη. Δεν το ήξεραν και δεν ενδιαφέρονταν να το μάθουν. Όταν πήγαν είτε ως τουρίστες είτε ως φοιτητές να σπουδάσουν στο εξωτερικό, στο Λονδίνο, στην Αμερική, το δοκίμασαν εκεί και τους άρεσε. Μετά, όταν επέστρεψαν, ήρθαν πιο εξοικειωμένοι. Το 1999 άνοιξα το μαγαζί στην Απόλλωνος. Ήμασταν οι πρώτοι και μετά ήρθαν οι υπόλοιποι. Βοήθησε πολύ η περιοχή. Είναι τα ξενοδοχεία, η Πλάκα και ο δρόμος, που είναι πέρασμα. Φέτος το ανακαινίσαμε και σχεδόν το διπλασιάσαμε γιατί έχουμε πιο πολλούς πελάτες. Οι περισσότεροι πια είναι Έλληνες. Δεν ξέρω τι γίνεται με τα άλλα εστιατόρια. Δεν έχω πάει ποτέ να φάω. Ακούγονται BIG IN JAPAN H Ms Eyko και η οικογένειά της, από το Michiko ως το Furin Kazan, έμαθαν τον Έλληνα να τρώει sushi. διάφορα, αλλά εγώ δεν τα έχω δει με τα μάτια μου. Πολλά πράγματα τα έχουμε φέρει από Ιαπωνία και Ευρώπη. Τα κουζινικά σκεύη και τα σερβίτσια είναι από το εξωτερικό. Τα μαχαίρια είναι φυσικά από την Ιαπωνία. Το παν είναι το φρέσκο ψάρι. Αυτό το βρίσκουμε από εδώ. Είναι καλά τα ελληνικά ψάρια. Το πιο σημαντικό είναι ο τόννος. Τον προτιμάει και ο κόσμος. Εξαιτίας και του κόκκινου χρώματος ίσως. Μετά έρχεται ο σολομός, που και αυτός έχει περίεργο πορτοκαλί χρώμα. Για να φτιάξεις μόνος σου sushi χρειάζεσαι καλό ρύζι, ξύδι, ζάχαρη και αλάτι. Τα πλάθεις και φτιάχνεις τη βάση. Μετά θες το ψάρι. Πρέπει να το «ξεφλουδίσεις» και μετά να ξέρεις να το κόψεις με το ειδικό μαχαίρι. Εκεί είναι το δύσκολο. Εγώ σπίτι μου το φτιάχνω για τον άντρα μου. Πολλοί λένε πως είναι ακριβό. Η τιμή του εξαρτάται πρώτα από το ότι τα ψάρια που θέλουμε είναι ακριβά στην Ελλάδα. Μετά ο μάγειρας είναι αυτός που στοιχίζει πολλά. Το sushi, όμως, είναι καλό για την υγεία. Πολύ φρέσκο. Aπό τις πιο θρεπτικές τροφές που υπάρχουν σε ολόκληρο τον κόσμο. Σταύρος Διοσκουρίδης Βιολογικά υλικά στο τραπέζι Η τάση των εστιατορίων να θέλουν να ανεβάσουν την ποιότητα των μενού τους έχει ωθήσει τους σεφ να μην ψάχνουν για πρώτες ύλες στους μεγαλοπαραγωγούς, αλλά να στρέψουν το βλέμμα προς μικρότερες μονάδες γεωργών και κτηνοτρόφων, οι οποίοι μπορούν να τους προμηθεύσουν προϊόντα καλύτερης ποιότητας με ονομασία προέλευσης. Σε παλαιότερη έρευνά μας διαπιστώσαμε πως όταν κάποιος παραγωγός διαθέτει προϊόντα βιολογικής καλλιέργειας, τότε τα προϊόντα αυτά είναι πιστοποιημένα και η πιστοποίηση θα πρέπει να είναι διαθέσιμη σε κάθε καταναλωτή που επιθυμεί να εξακριβώσει τη γνησιότητα την κρητικής ντομάτας που τρώει. Πιστεύουμε όμως πως αυτό δεν είναι το θέμα. Πιο μεγάλη σημασία έχει να αισθανθεί ο καταναλωτής πως όντως τα υλικά στο πιάτο του είναι υψηλής ποιότητας και ιδιαίτερης γεύσης. Ας είναι αυτό το μοναδικό κριτήριο όσον αφορά την ποιότητα των υλικών που μπαίνει στο πιάτο σας. Η λίστα είναι αχανής όσον αφορά τα εστιατόρια στα οποία χρησιμοποιούνται προϊόντα βιολογικής καλλιέργειας και είναι πρακτικά αδύνατον να καταγραφούν. Σημειώνουμε απλώς κάποια μέρη που εμείς δοκιμάσαμε και βρήκαμε την ποιότητα των υλικών πραγματικά άψογη: Για κρητική κουζίνα στο Αλάτσι (Βρασίδα 13, Χίλτον) και στον Κατσούρμπο (Αμύντα 2, πλ. Προσκόπων). Για ελληνική κουζίνα Αθήρι (Πλαταιών 15), Γιάντες (Βαλτετσίου 44, Εξάρχεια), Μπουκιά-Μπουκιά (Τυρταίου 39, Παλαιό Φάληρο). Για ψάρι το Βαρούλκο (Πειραιώς 80), ο Παπαδάκης (Φωκυλίδου και Βουκουρεστίου). Αυτά είναι μόνο λίγα ενδεικτικά μέρη όπου τα υλικά είναι πολύ καλά, ο κατάλογος είναι τεράστιος. Για delivery στο κέντρο τα σκήπτρα της μαγειρικής με βιολογικά προϊόντα τα έχει το Lenas Bio Market στη Νίκης. Μιχάλης Μιχαήλ Strange Desserts r Tα κόλλυβα του Δημήτρη Σκαρμούτσου στο Αλάτσι. r Μπακλαβάς χωρίς σιρόπι, με μήλο και ανανά, φτιαγμένος με χειροποίητο φύλλο που θυμίζει μιλφέιγ. Από τον Γιάννη Μπαξεβάνη στη Γιορτή (αλλά και στην Ελιά στο Ντουμπάι). r Μαρέγκες φραμπουάζ σουφλέ με μοσχολέμονο και γάλα καρύδας από τον Εric Frechon της Σπονδής. Το δοκιμάσαμε στο Precieux του ξενοδοχείου Καψής στη Ρόδο. r Βελουτέ από βουβαλίσιο αριάνι με φρέσκα κουμκουάτ, σορμπέ τεντούρα και κρουτόν από ασιρόπιαστο μπακλαβά από τον Βασίλη Καλλίδη (ποιον άλλον;) στο Άνετον.

13 Food+Drink 25 Βασίλης Φιλίππου, 25 ετών, υπεύθυνος του Hoxton στο Γκάζι «Δουλεύω από τα 17 μου. Άρχισα να δουλεύω στο Hoxton πριν από 2 χρόνια - τότε άρχισε να πλακώνει ο πολύς ο κόσμος. Κάνω τα πάντα: λογιστικά, κάβες, αντικαθιστώ βάρδιες. Θα έλεγα πως υπάρχουν κατηγορίες πελατών ανάλογα με την ώρα: Όταν ανοίγουμε έχουμε τους λεγόμενους «ανιχνευτές», 12-2 είναι το φουλ του μαγαζιού, 3-4 είναι οι «γίνομαι κομμάτια, πίνω τα πάντα, δεν με νοιάζει καν τι μου δίνουν να πιω». Τελευταία είναι τα λεγόμενα «καΐδια». Καμιά φορά νομίζω πως οι πελάτες έχουν μια συμπεριφορά του τύπου «άντρα θέλω, τώρα τον θέλω». Όποιος δεν έχει δουλέψει νύχτα δεν καταλαβαίνει πως έχεις δέκα παραγγελίες από σέρβις, ας πούμε, κι έχεις και τριάντα ανθρώπους μπροστά σου. Δουλεύουμε δέκα άτομα, πόσο πιο γρήγορα να σερβίρεις; Πέρσι το καλοκαίρι, που δεν υπήρχε τίποτα ακόμα στο Γκάζι εκτός από μας και το Γκαζάκι, δουλεύαμε πέντε άτομα σέρβις και τέσσερα στο μπαρ. Αρχίζαμε 8 το βράδυ και φεύγαμε 7 το πρωί. Σκέψου ότι ένα τυπικό Σάββατο βράδυ φεύγουν 18 μπουκάλια Stolichnaya, άλλα 7 Αbsolut, 2 Standard, 2 Ζubrowka. 18 μπουκάλια Beefeater, 8 μπουκάλια Tanqueray. Σε εμάς φεύγουν και 2 κιβώτια Ηavana λευκό ρούμι γιατί φτιάχνουμε πολλά Μοχίτο. Πέρσι, Μεγάλη Πέμπτη ήταν όλα κλειστά στο Γκάζι, και ανοίξαμε το μαγαζί δυο άτομα - εγώ στο σέρβις κι ένας μπάρμαν. Ήτανε σαν να ναι καλοκαίρι. Πρέπει να σέρβιρα πάνω από άτομα. Στην ουσία είχα πάνω μου 5 ταμεία σέρβις. Ο κόσμος το διασκέδαζε πάντως, είχαμε περάσει πολύ ωραία. Δεν θα μου άρεσε να είναι τυποποιημένο το μαγαζί που δουλεύω. Το κέφι που υπάρχει εδώ δεν υπάρχει πουθενά και δεν υπάρχει και καλύτερο μαγαζί από άποψη απολαβών στην Αθήνα σε σχέση με το Hoxton. Το αφεντικό μου με έχει βοηθήσει τρομερά κι αυτό είναι πολύ σημαντικό. Ακόμα κι αν κάνω κάτι άλλο, θα συνεχίσω να δουλεύω εδώ γιατί μου αρέσει η επαφή με τον κόσμο. Σε αυτήν τη δουλειά δεν μπορείς να είσαι τη μια μέρα καλά και την άλλη χάλια. Πρέπει κάθε μέρα να δίνεις μια παράσταση. Έτσι πρέπει να είναι, δεν τον ενδιαφέρει τον άλλον τι έχεις εσύ.» Σύμφωνα με τη (μάλλον αμφίβολη) λαϊκή σοφία, το να δουλεύεις σε οποιαδήποτε δουλειά σέρβις είναι ένα ιδιότυπο «σχολείο» για την ανθρώπινη φύση, πόσω μάλλον αν είσαι σε μια δουλειά που ζεις και παρατηρείς τους Αθηναίους στις πιο χαλαρές και διασκεδαστικές στιγμές τους: Την ώρα που πίνουν, διασκεδάζουν, τρώνε και χαλαρώνουν. Το σέρβις δεν είναι εύκολη δουλειά, ούτε μπορεί να την κάνει ο οποιοσδήποτε : Καλό είναι να είσαι επικοινωνιακός, γρήγορος, ενώ για τις κοπέλες, τουλάχιστον σε μπαρ και καφέ, υπάρχει ο άτυπος κανόνας να είναι εμφανίσιμες και καλοντυμένες. Το μεροκάματο κινείται από τα 25 έως τα 60 ευρώ, τα φιλοδωρήματα από 15 έως 150 ευρώ. Άλλα τα λεφτά σε μια οικογενειακή ταβέρνα, άλλα σε μια καφετέρια στο Θησείο και άλλα στα μπουζούκια της παραλιακής.τα περισσότερα λεφτά σε αυτήν τη δουλειά μπορεί να τα βγάλει κανείς στα μπουζούκια, αλλά θεωρείται και πιο σκληρό το νυχτοκάματο. Τέσσερις σερβιτόροι μας λένε τι σημαίνει δουλειά σέρβις αυτήν τη στιγμή στην Αθήνα. Το μεγαλύτερο ντιβάνι ψυχανάλυσης της πόλης δεν είναι άλλο από τα εστιατόρια και τα μπαρ όπου οι Αθηναίοι χαλαρώνουν και διασκεδάζουν. Tέσσερις σερβιτόροι μιλούν στη Δέσποινα Τριβόλη για τα στραβά και τα τυχερά της δουλειάς τους και κάνουν το ψυχογράφημα του «πελάτη». Φωτο: Μαριάννα Βεριγάκη. Σερβιτόρος στην Αθήνα ΚΕΡΑΣΜΕΝΑ «Σε αυτήν τη δουλειά δεν μπορείς να είσαι τη μια μέρα καλά και την άλλη χάλια. Πρέπει κάθε μέρα να δίνεις μια παράσταση.» Mαργαρίτα Καλαντζοπούλου, 30 ετών, μπαργούμαν στο Poquito Grande στο Παγκράτι. «Δουλεύω σέρβις και μπαρ 13 ολόκληρα χρόνια. Τώρα δουλεύω σ ένα ροκάδικο στο Παγκράτι, το Poquito Grande, ως μπαργούμαν. Οι πελάτες μιλάνε καλά συνήθως, με εξαίρεση τις γιορτές που είναι εκνευρισμένοι που είναι εδώ και δεν έχουν φύγει. Όχι ότι δεν συμβαίνουν και τα περίεργα. Moυ χουν τύχει διάφορα: παραδείγματος χάριν πελάτες τύφλα, να χουνε πιει τέσσερα άτομα δυο μπουκάλια. Πάω στο τραπέζι και τους λέω «σε λίγο τελειώνει το πρόγραμμα και σερβίρουμε και μισό μπουκάλι, αν θέλετε». «Άντε και γ και φέρε μου το ουίσκι» μου απάντησε ο ένας «που θα μου φέρεις και μισό». Έφυγα και δεν είπα τίποτα. Τα τελευταία τρία χρόνια έχω παρατηρήσει πως ο κόσμος θα πάει στο καφέ το συνοικιακό και θα πιει ένα ποτό εκεί, επειδή είναι πιο φτηνό. Πριν από δέκα χρόνια, θυμάμαι ένα μαγαζί που δούλευα, με παρέες που έρχονταν τρεις τέσσερις φορές την εβδομάδα και κερνάγαμε μπουκάλια. Τώρα σφηνάκι και με το ζόρι. Πάντως, ο κόσμος ντρέπεται να χορέψει πια: Βλέπεις ξέχωρα παρέες γυναίκες και άντρες και οι άντρες δεν κάνουνε μια κίνηση να πάνε να μιλήσουν, ειδικά τα πιτσιρίκια - ακόμα κι αν μιλήσουν, ανταλλάσσουν διευθύνσεις myspace και msn για να τα πούνε μέσω υπολογιστή! Παλιότερα υπήρχε περισσότερο παιχνίδι τη νύχτα. Στο μπαρ, σε φιλοδωρήματα βγάζω σε μια καλή μέρα γύρω στα 15 ευρώ, στα καφέ βέβαια, που ανακυκλώνουν πολύ τον κόσμο, και 50 λεπτάκια να σου αφήσει ο καθένας βγάζεις και 30 ευρώ. Πριν δέκα χρόνια τα φιλοδωρήματα ήταν τα τριπλάσια. Βασίλης Μπλέκος, 50 ετών, σερβιτόρος στην ταβέρνα Ροζαλία στα Εξάρχεια «Ξεκίνησα το 80 να δουλεύω σερβιτόρος, σταμάτησα για 15 χρόνια, άνοιξα περίπτερο και μετά ξαναγύρισα. Εδώ έρχονται ντόπιοι Eξαρχειώτες, φοιτητές και το μεσημέρι γραφεία. Βλέπω διαφορά σε όσα ξοδεύει ο κόσμος, ειδικά οι καθημερινοί πελάτες του μαγαζιού το μεσημέρι - κρατιούνται και δεν ανοίγονται πολύ σε ορεκτικά και σαλάτες. Νομίζω ότι έχει αλλάξει και η διατροφή, ο κόσμος προσέχει πολύ περισσότερο. Παλιά έτρωγαν κρέατα συνέχεια, τώρα βγαίνουν έξω και τρώνε λαδερό. Τον καταλαβαίνεις τον άλλον πάντως εάν έχει χοληστερίνη από την παραγγελία. Το μαγαζί έχει πολύ καλό κόσμο: Το 70% είναι τακτικοί πελάτες. Αλλού θα σε φωνάξουνε «ε, ψιτ έλα εδώ». Στα Εξάρχεια ο κόσμος είναι αλλιώς, είναι και η νεολαία Η νεολαία βέβαια είναι πάντα πιο ευγενική από τους ηλικιωμένους. Οι τουρίστες τρώνε αλλιώς πάντως. Οι Άγγλοι, οι Αμερικάνοι θα πάρουν ένα πιάτο, οι Μεσογειακοί είναι όπως εμείς: Παίρνουν απ όλα, αλλά τα τρώνε. Ο Έλληνας αν έρθει βράδυ, θα πάρει πάρα πολλά και θα φάει τα μισά. Με το ευρώ έχουν ανέβει τα φιλοδωρήματα. Παλιά, για να σου αφήσει ο άλλος πεντακοσάρικο, έπρεπε να ναι πολύ καλός πελάτης. Τώρα πια ένα δυο ευρώ αφήνουν όλοι. Το χειρότερο στη δουλειά είναι καμιά φορά που νευριάζει ο πελάτης και δεν μπορείς να του αντιμιλήσεις. Εάν φύγουνε οι υποχρεώσεις οι μεγάλες, ίσως να ανοίξω ένα κουτούκι. Κάτι αστείο που να μου έχει συμβεί; Μια φορά υπήρχε πελάτης μεγάλος σε ηλικία που ρώτησε «Πού είναι ο καμπινές;». Ο σερβιτόρος ήταν αλλοδαπός, δεν ήξερε τι σημαίνει καμπινές. «Μισό λεπτό να δω εάν έχουμε» του απάντησε. «Μα δεν ξέρεις αν έχετε τουαλέτα;». «Όχι να ρωτήσω.» Μαρία Κρικέα, 21 ετών, υπεύθυνη πόστου στη μουσική σκηνή Μετρό. «Δουλεύω από τα 15 μου. Ξεκίνησα σε ένα beach bar στη Μάνη απ όπου κατάγομαι - μπουφές, ποτά, κοκτέιλ. Πάντα ήθελα να δουλέψω σε μπαρ. Έχω δουλέψει σε κλαμπ, (το πιο εύκολο απ όλα είναι, δεν κοιτάς τον τρόπο που πρέπει να σερβίρεις. Στο Μετρό δουλεύω τρία χρόνια. Είναι δύσκολη η δουλειά του σέρβις - στο δικό μου το πόστο, που το δουλεύω μαζί με ένα βοηθό, έχω από 28 έως 31 τραπέζια να σερβίρω. Σε μια μουσική σκηνή σου μιλάνε πολύ. Οι περισσότεροι πελάτες είναι εντάξει πάντως. Προκύπτουν και προβλήματα, βέβαια. Εάν σου την «πέφτουν», το μόνο που χρειάζεται είναι το κατάλληλο ύφος, λίγο αγριεμένο. Πολλοί παραπονιούνται για τα τραπέζια, θέλουν όλοι να κάθονται μπροστά ή προσπαθούν να μου δώσουν λεφτά για να τους βάλω πιο μπροστά, αλλά δεν είναι στο χέρι μου. Έχει ήδη στηθεί πλάνο του μαγαζιού και είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει τραπέζι. Είναι μεθυσμένοι και σου λένε «όχι δεν πήρα δεύτερο μπουκάλι ουίσκι» ας πούμε. Επίσης μεγάλο πρόβλημα έχει γίνει το «δεν πίνουμε γιατί οδηγούμε», ενώ το μαγαζί έχει ελάχιστη κατανάλωση μια φιάλη ουίσκι ανά 4 άτομα. Μου ζητάνε καφέδες και φυσικούς χυμούς, αν είναι δυνατόν! Επίσης, συμβαίνει, όπως σε όλα τα μαγαζιά, να φύγουν και να μην πληρώσουν - περιέργως αυτό το κάνουν συνήθως οι ηλικίες 30 με 40. Οι μεγάλοι είναι πιο απαιτητικοί. Μου χει τύχει να έχει αρχίσει πελάτης να με τραβάει ή να με σπρώχνει και να μην μπορώ να κάνω τίποτα Τα πιτσιρίκια είναι πιο εντάξει, μια χαρά. Τα φιλοδωρήματα είναι καλά, μέσα σε ένα βράδυ μπορείς να βγάλεις από 50 μέχρι 150 ευρώ, αλλά δεν είναι και κάθε μέρα ανοιχτά.»

14 Food+Drink Hotel bars Είναι ακριβό βίτσιο τα μπαρ των ξενοδοχείων, αλλά αξίζει τον κόπο να καλομαθαίνουμε που και που τον εαυτό μας. Επίσης, μας κάνουν να νιώθουμε λιγάκι φιλοξενούμενοι μέσα στην ίδια μας τη πόλη. Imperia ice club Fresh hotel Athens Σοφοκλέους 26, Enzo de Cuba Αγ. Παρασκευής 72, Μπουρνάζι, Μπαρ φτιαγμένο από πάγο στην πιο θερμόαιμη πρωτεύουσα της Ευρώπης. Στην πραγματικότητα αποτελείται από δύο διαφορετικούς χώρους, το παγωμένο Ice Club όπου η θερμοκρασία φτάνει τους -10 C και το Lounge Bar, όπου σερβίρονται zakuskis - ρωσικά finger food.to concept ανήκει στον οίκο Russian Standard που λανσάρει την premium βότκα Imperia. Galaxy Hilton hotel Βας. Σοφίας 46, Περιττό να αναφερθεί ότι προσφέρει την καλύτερη άποψη της πόλης από ψηλά. Στον τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου μπορείτε να απολαύσετε malt ουίσκι σε κρυστάλλινο ποτήρι. Αν είστε τυχεροί, μπορεί και να πετύχετε κάποιον από τους διάσημους πελάτες Κάθε Τρίτη ό,τι πάρεις 5 από 9 το βράδυ μέχρι το κλείσιμο του μαγαζιού! Το Enzo De Cuba, το πιο εξωτικό σημείο της Αθήνας, βρίσκεται στην καρδιά της δυτικής Αττικής. Αν αποζητάτε Αβάνα, τότε πρέπει οπωσδήποτε να ξημεροβραδιαστείτε στο Enzo De Cuba στο Μπουρνάζι. Ο χώρος χωρίζεται σε τρία επίπεδα με διαφορετικό ύφος, μουσική και πρόγραμμα: Enzo Club, Enzo de Cuba και Enzo Upstairs. Baires Σίνα & Σκουφά 21, Kολωνάκι, Καθημερινά από Δευτέρα έως Κυριακή 5 το ποτό και του ξενοδοχείου. Εμείς τελευταία φορά πέσαμε πάνω στον Willem Dafoe. Bar Bar Hotel Pentelikon Δηληγιάννη 66, Κηφισιά, Αν δεν επιλέξετε να καθίσετε στη σκουρόχρωμη μπάρα, προτιμήστε να βουλιάξετε στους μοναδικούς καναπέδες, χαζεύοντας τα έργα τέχνης που κοσμούν το χώρο. Ένα vintage cognac θα ολοκληρώσει την εικόνα. Ηappy Ηours Χαρούμενες ώρες, όνομα και πράγμα. Στο εξωτερικό εφαρμόζονται κατά κόρον, στην Αθήνα τις πετυχαίνουμε σε περιορισμένο αριθμό μαγαζιών. Οι επιχειρηματίες θα πρέπει να αναθεωρήσουν, λαμβάνοντας υπόψη και την οικονομική κρίση. 7 το κοκτέιλ. Προλάβετε να καταναλώσετε έως τις 8 το βράδυ! Έχει vintage έως (επιτηδευμένα) κιτς ατμόσφαιρα, αφού ολόγυρα θα δείτε αντικείμενατραπεζάκια, πολυθρόνες και η κουβέντα θα κυλήσει γύρω από αυτά. Circus Nαυαρίνου 11, Aθήνα, Καθημερινά από Δευτέρα έως Κυριακή 6 το κοκτέιλ. Προλάβετε να καταναλώσετε 6-8 το βράδυ! Το Circus βρίσκεται εκεί που T-palace King George hotel Βασιλέως Γεωργίου, πλ. Συντάγματος, Στο ισόγειο του ξενοδοχείου βρίσκεται το σουρεαλιστικό T-Palace. Lounge bar restaurant «σκηνοθετημένο» από τον Αντώνη Καλογρίδη μας μεταφέρει σε νεοϋορκέζικες εικόνες. Ένας χώρος γεμάτος με art και design objects. Το καλύτερο μέρος για ραντεβού στο κέντρο. τα Εξάρχεια συναντούν το Κολωνάκι. Είναι ένα χαρούμενο και παιχνιδιάρικο διώροφο café-bar, με θεματολογία από το τσίρκο. Τα κοκτέιλ είναι η ειδικότητά του -προτιμήστε τα Zombie και Red Circus με βότκα και βατόμουρο. Λώρας Δημ. Σούτσου 7, πλ. Μαβίλη, Καθημερινά από Δευτέρα έως Παρασκευή ότι πάρεις συν ένα το ίδιο. Προλάβετε να καταναλώσετε 6-9 το βράδυ! Το εμβληματικό Foodball court barrestaurant 2, fashion house hotel Πειραιώς 2, Τοποθετημένος στον πρώτο όροφο του ξενοδοχείου, ο χώρος είναι αφιερωμένος στο αθλητικό πνεύμα. Απίστευτο μέρος για κολλημένους ποδοσφαιρόφιλους που είναι και fashionistas. Mερόπη Κοκκίνη μπαρ της πλατείας Μαβίλη ανέκαθεν φημιζόταν για τα φθηνά και ανόθευτα ποτά. Salero Bαλτετσίου 51, Εξάρχεια, Καθημερινά από Δευτέρα έως Κυριακή 5 το ποτό. Προλάβετε να καταναλώσετε 6-10 το βράδυ! Το Salero είναι ένα tapas bar στα Εξάρχεια, με έντονα τα αλμοδοβαρικά στοιχεία. Στον πεζόδρομο της Βαλτετσίου στεγάζεται σε ένα υπέροχο κτίριο του 30. Μερόπη Κοκκίνη Tρία Irish pubs Μike s Irish bar Σινώπης 6, Πύργος Αθηνών, Αμπελόκηποι, Στο Μike s παραδοσιακά γίνεται χαμός -εκτός από τα στάνταρ χαρακτηριστικά μιας ιρλανδικής παμπ, μπίρα guiness, ξύλινοι τοίχοι, οθόνες για ποδόσφαιρο- εδώ υπάρχει και πολύ κέφι, μιας και φημίζεται για τις βραδιές karaoke και για τα live του. James Joyce Aστιγγος 12, Θησείο, Ανάμεσα στις παραδοσιακές ταβέρνες και τα μεζεδοπωλεία του Θησείου βρίσκεται η νεότερη άφιξη του είδους στην Αθήνα (μετράει μόνο ένα χρόνο).πρόκειται για τυπική παμπ ειδικά στο εσωτερικό, με δερμάτινες πολυθρόνες, ξύλινη μπάρα και χαρακτηριστική μυρωδιά μπίρας. Molly Malone s Γιαννιτσοπούλου 8, Γλυφάδα, Η πιο ιρλανδέζικη απ όλες (εδώ δουλεύουν μόνο Ιρλανδοί). Σας συνιστούμε ένθερμα τις θέσεις στα ξύλινα τραπέζια έξω και το full Irish breakfast. Δέσποινα Τριβόλη Για τον καλytερο αστακo Στο Θαλαsea, στην πλατεία Φιλομούσου στην Πλάκα, 8 διαφορετικές συνταγές με αστακό από το Μέιν! Η επιστροφή του συνοικιακού μπαρ Την αρχή (τουλάχιστον στα τελευταία χρόνια) πρέπει να την έκανε το πρώτο Μπρίκι στο Παγκράτι, είκοσι τετραγωνικά μαγαζί, άτομα χωρητικότητα και φήμη που ξεπέρασε τα σύνορα της περιοχής και έγινε talk of the town σε όλα τα κουρασμένα παλικάρια, που πίσω στα 90s είχαν ξεσαλώσει στα τρελά πάρτι στο Εργοστάσιο και στα Οινόφυτα και ήθελαν να κάνουν χαλαρό socializing με malt whisky και soul/ funk μουσική. Στη συνέχεια το κορδόνι τράβηξε η πλατεία Μαβίλη, που μετά την ολοκλήρωση των έργων του μετρό έγινε ξανά η πιο off-beat πλατεία του κέντρου με τον περισσότερο κόσμο, ο Λώρας πέρασε δεύτερη εφηβεία και τα Μπρίκι και Flower δεν είχαν πού να χωρέσουν τις ορδές των φρικιών και των nu-γιάπηδων που είτε την έβγαζαν με μπίρες από το περίπτερο είτε ανακάλυπταν την επερχόμενη κυριαρχία των cocktails. Η πλάκα ήταν ότι για όσους έμεναν στην περιοχή (όπως ο υπογράφων), τα local τους δεν ήταν πια τα μαγαζιά που θα πήγαινες με τις πιτζάμες -που λέει ο λόγος- να πιεις ένα καφέ το μεσημέρι, αλλά το trendy μαγαζί του κουλτουροεναλλακτικού ή απλά το after-work-drinking του υπαλλήλου της διαφημιστικής της Κηφισίας. Και ύστερα ήρθε η ολική «κατάρρευση» των αθηναϊκών clubs, η εξωφρενική άνοδος του Γκαζιού (που κι αυτό βασίστηκε όμως σε αρκετές περιπτώσεις στο concept του συνοικιακού μπαρ) και ο σύντομος εκφυλισμός του. Eτσι τα ωραία μπαρ επέστρεψαν στις γειτονιές της πόλης από την Αγία Παρασκευή μέχρι τα Ιλίσια και από το Παγκράτι μέχρι την Ηλιούπολη. Από το Boarding Pass στο Χαλάνδρι (που σε κάποια φάση έπαιζε DJ και ο Μιχάλης Δέλτα) και το Play στην Αγία Παρασκευή μέχρι τις φασόν καφετέριες της Υμηττού και τα (πάντα «αυτόφωτα») μπαρ του Πειραιά, μια μεγάλη μερίδα του κόσμου μετατοπίστηκε στις περιοχές στο range της κατοικίας τους και η μεταμοντέρνα εκδοχή του παραδοσιακού καφενείου απέκτησε πάλι νόημα στα 00s. Και το σημαντικότερο είναι ότι στα περισσότερα από αυτά τα bar μπορείς να πας μόνος σου ανά πάσα στιγμή, το πιθανότερο είναι ότι στις 2-3 φορές θα έχεις μάθει τον barman και στις επόμενες θα χαιρετάς το μισό μαγαζί κραδαίνοντας την τρίτη βότκα που έχεις παραγγείλει. Δηλαδή, ό,τι στο εξωτερικό είναι αυτονόητο, που ο κόσμος είναι πιο cool όσον αφορά τη νυχτερινή του έξοδο και δεν έχει μπει στο τριπάκι του show off, εδώ μας πήρε κάποια χρόνια να το καταλάβουμε. Και αυτό είναι μεγάλη κατάκτηση. Φώτης Βαλλάτος Breakfast at Syntagma! Το πρωινό δεν είναι το δυνατό σημείο των Αθηναίων. Όλοι είναι με ένα καφέ στο χέρι και βεβαίως η διατροφική πυραμίδα είναι ανάποδη στην Ελλάδα. Δηλαδή, μικρότατο πρωινό, μεσαίο γεύμα και γιγαντιαίο δείπνο με οινοποσίες και κραιπάλες μέχρι το πρωί. Ίσως και γι αυτό το λόγο η Αθήνα υστερεί στο θέμα «πρωινά». Υπάρχουν όπως λαμπερές εξαιρέσεις: από τα ξενοδοχεία, το Βυζαντινό του Χίλτον είναι ιδανικό. Σε μικρότερες μονάδες: ο Χατζής στην πλατεία Συντάγματος (φανταστικά πεϊνιρλί), το Pure Bliss στη Ρόμβης (υγιεινή λύση), το Chocolat στη Γλυφάδα (ίσως τα καλύτερα muffins στην Αθήνα). Η LifO περιμένει πάντως να δει περισσότερα μέρη που θα σερβίρουν αληθινό brunch. Να μια ιδέα για όποιον επιχειρηματία επιθυμεί να ζωντανέψει (οικονομικά) τις «πεσμένες» Κυριακές του. Mιχάλης Μιχαήλ Ορεξη για κρέας Ελληνικό εστιατόριο χωρίς κρέας στο μενού δεν νοείται. Η τελευταία εντυπωσιακή άφιξη είναι το BAR.B.Q της Νέας Σμύρνης που σε κερδίζει άνετα με τις διεθνείς καρνιβορικές συνταγές του που τις βλέπουμε να ετοιμάζονται μπροστά στα μάτια μας στην ανοιχτή του κουζίνα. Φυσικά, σταθερές αξίες για το κέντρο παραμένουν πάντα το Χασάπικο, κατά κόσμο Butcher Shop, στο Γκάζι που έχει κλέψει καρδιές εκεί με την υψηλή αισθητική του και τα πιάτα του, όλα ένα και ένα, αλλά και το Meat Me στην Κοτζιά, που τώρα «κυκλοφορεί» και στο Κεφαλάρι. Στο Κολωνάκι δεσπόζει μια πολύ ωραία άφιξη από Θεσσαλονίκη. Η Νέα Διαγώνιος σερβίρει πεντανόστιμα εδέσματα με βάση το κρέας. Το Πεδίον του Άρεως (προς Κυψέλη) έχει τα κλασικά Μπριζολάκια.gr με πιο παραδοσιακά ονομαστά ψητά αλλά σε barbeque style. Προς τα βόρεια συναντάμε το Block House στην Κηφισιά, ένα γερμανικής προέλευσης steak house. Στο Ψυχικό το Prime Grill πήρε τη θέση του Meat Street. H Αργεντινή βρίσκεται στα φόρτε της με το Oro Toro, που από τη Βάρη πάει και στα Βριλήσσια και έχει εντρυφήσει στην απόλαυση της ζουμερής κρεατοφαγίας, ενώ το El Bandoneon στην πλατεία Μεταξουργείου είναι ο επίσημος «ναός» μιας εθνικής κουζίνας με θεό το κρέας. Στις αργεντίνικες γεύσεις και στο τανγκό επενδύει και το νεοαφιχθέν Che Buenos Aires. Με βιολογικά και υγιεινά κρέατα ψημένα στα κάρβουνα και λαχταριστά υπέρ-burger εμφανίστηκε την άνοιξη το Ping Pong της Γλυφάδας. Τελευταίο, αλλά διόλου ευκαταφρόνητο, το καθιερωμένο πια Meat Square της Δροσιάς, του Χαλανδρίου και του Κολωνακίου. Mαρία Παππά RESERVE Για να κάνετε κρατήσεις με την ησυχία σας τα καλύτερα τραπέζια στα καλύτερα μαγαζιά, χωρίς να σηκώσετε το τηλέφωνο.

15 Food+Drink Για καλo thai Δύο είναι τα σπουδαία και είναι γειτονικά. Στο Soul στην Ευριπίδου και στο Bar Guru Bar στην πλατεία Θεάτρου στα μαγειριά του κέντρου Greek taverna Μετά την αναζήτηση και τις «συστάσεις» με το φουαγκρά και την τρούφα, επιστροφή στο οικείο και φτηνό. Η γοητεία της φακής, του τραχανά μαζί με την ανάγκη για πιο οικονομικές εξόδους κάνουν και πάλι πρωταγωνίστρια την ταβέρνα. Από τη Νίκη Μηταρέα. Φωτό: Ασπασία Κουλύρα Οι οικείες ελληνικές γεύσεις που συνοδεύονται και από «φιλικές» τιμές ανθίζουν στις παραδοσιακές ταβέρνες, στα οινομαγειρεία και στις νεοταβέρνες. Η νέα οικονομική τάξη πραγμάτων διαμορφώνει και ένα καινούργιο γαστρονομικό τοπίο, ανανεώνοντας τις σχέσεις του Έλληνα με την ταβέρνα. Χορταίνεις και περνάς χαλαρά, χωρίς «να αφήσεις το κορμί σου για το λογαριασμό». To σκηνικό που διαμορφώνεται περιλαμβάνει κατρούτσα που γεμίζουν με κρασί από τα βαρέλια, πιατάκια με μεζέδες, φάβα, γίγαντες μπιφτεκάκια, σαλάτα χωριάτικη και χρυσαφιά ρετσίνα να ρέει άφθονη. Τίποτα δεν έχει αλλάξει στον Καραβίτη στο Παγκράτι. Ταξίδι πίσω στο χρόνο. Απλά και ανεπιτήδευτα, όπως άλλωστε και οι τιμές του. Ανάλογο είναι και το κλίμα που θα συναντήσεις στα Μπακαλιαράκια στην Πλάκα, εκεί που σύχναζαν οι γονείς σου. Μπακαλιάρος τηγανητός και σκορδαλιά που δένουν απόλυτα με τη ρετσίνα. Η παράδοση επιμένει και στη Λεύκα στα Εξάρχεια (αγαπημένο στέκι του Τσαρούχη), με τη γραφική αυλή και ολόγυρα τα βαρέλια του κρασιού. Την σπιτική κουζίνα της τιμούν οι φοιτητές και όχι μόνο. Ο Τέλης στην Κουμουνδούρου είναι από τις σταθερές και διαχρονικές αξίες. Τα κοψίδια στην πυρά και η τσίκνα τους να σπάει τα ρουθούνια σε επώνυμους και μη. Αν ανηφορήσεις προς τα βόρεια προάστια, θα συναντήσεις την Κατσαρίνα που βρίσκεται εκεί από τότε που η Κηφισιά ήταν χωριό. Ευμεγέθεις νόστιμες μπριζόλες, αληθινές πατάτες τηγανητές, χόρτα και πληθωρική χωριάτικη γεύονται χαλαρά οικογένειες και ζευγάρια. Όσα από τα παραδοσιακά στέκια φαγητού με την απλή τίμια κουζίνα και τις προσιτές τιμές έχουν γλυτώσει από τη λαίλαπα της μόδας και της εξέλιξης κρατούν πάντα μια σταθερή θέση στις επιλογές μας. Πολλές δεκαετίες ζωής μετρούν ο Βυρίνης στο Παγκράτι με έμφαση στο μαγειρευτό κρέας και τα Βαρέλια στο Μεταξουργείο. Οι νεοταβέρνες Την ανανεωμένη παράδοση σε μοντέρνο περιτύλιγμα προσφέρουν οι νεοταβέρνες που ξεφύτρωσαν σε κάθε γωνιά της πόλης. Από τους πρώτους διδάξαντες, τόσο σε στυλ όσο και στη φιλοσοφία της κουζίνας, ήταν το Μαμάκας στο Γκάζι. Έκανε μόδα το φαγητό της μαμάς αλλά και την άποψη της λευκής αισθητικής. Στα χρόνια που ακολούθησαν η «συνταγή» της μοντέρνας ταβέρνας βρήκε πολλούς οπαδούς. Οι τοπικές κουζίνες που αξιοποιούν στη μαγειρική τους και τα παραδοσιακά προϊόντα, ανανεώνοντας την παράδοση, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος. Δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις μέχρι τη Μάνη για να γευθείς κόκορα με χυλοπίτες. Το Μάνη Μάνη στο Κουκάκι φροντίζει για σένα. Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Κρίθαμος στο Νέο Ψυχικό, με πιάτα από την Κάρπαθο όπως οι χειροποίητες μακαρούνες. Στις γραμμές του τρένου στην Κωνσταντινουπόλεως το Mini Size προσφέρει ζωντανό ντεκόρ τα τρένα και από τη νόστιμη κουζίνα του θα γευθείς τηγανητά αυγά με παστουρμά. Από την άλλη πλευρά της Κωνσταντινουπόλεως, το Τιρμπουσόν σου φτιάχνει το κέφι με τα σπιτικά ντολμαδάκια, τους πραγματικούς κολοκυθοκεφτέδες και τις «γλυκές» τιμές. Στο Γκαζοχώρι οι Σαρδέλες τιμούν τα μικρά ταπεινά ψαράκια και τα συνοδεύουν με πληθωρική χωριάτικη σαλάτα. Την επιτυχημένη διακόσμηση με άρωμα παλαιού μπακάλικου επέλεξε το Δράμι στην Αγία Βαρβάρα και η μικρασιάτικη φλέβα των ιδιοκτητών περνάει όμορφα και στα εδέσματα του μενού. Σουτζουκάκια, παστουρμαδοπιτάκια και μποχτσαδάκι έχουν εδώ τον πρώτο λόγο. Εικόνα παλαιού παντοπωλείου και καλούς μεζέδες σερβίρει ο Τζίτζικας και Μέρμηγκας στην καρδιά της Αθήνας, στη Μητροπόλεως. Η συνταγή του οινομαγειρείου Σε κοινή θέα παραταγμένα τα πιάτα της κουζίνας μέσα σε ταψιά και κατσαρόλες. Η κλασική συνταγή του οινομαγειρείου -βλέπω, ορέγομαι και παραγγέλνω- έδωσε ευκαιρία για νέες ιδέες. Κλασικό στέκι που ανανεώθηκε, ο Οικονόμου στα Πετράλωνα γνωρίζει νέες δόξες, ενώ η Κανέλα στο Γκάζι είναι από τους πρώτους της νέας γενιάς του είδους και η σχεδόν πάντα γεμάτη σάλα της επιβεβαιώνει την ολική επαναφορά του οινομαγειρείου με φαγητό σπιτικό και οικονομικό. Στο ίδιο μήκος κύματος τα Αντίπεινα στη Συγγρού, με πελατεία από την παρακείμενη Πάντειο και όχι μόνο. Σε φοιτητόκοσμο αλλά και σε όσους ζουν και εργάζονται στα Εξάρχεια απευθύνεται το Ριφιφί. Είναι τα κρυμμένα μυστικά της πόλης. Από την προσωπική μου αγαπημένη Μινιατούρα (Ρόμβης 21, ), με την «υψηλής ραπτικής» κουζίνα όπου η υπέροχη κυρία Λουκία ανατρέπει το κλισέ του παραδοσιακού μαγειριού και το μετατρέπει σε ένα nouvelle greek cuisine εστιατόριο μέχρι τα χειροποίητα φαλάφελ σε πίτα ολικής αλέσεως και φρεσκοκομμένα υλικά του Ελληνικόν, τα καλύτερα σουβλάκια της Αθήνας με την καυτερή (μυστική) σάλτσα του Κώστα στην πλατεία Αγίας Ειρήνης, τα μαγειρευτά της Ελένης (Περικλέους 30-32, ) με τα μπιφτέκιακόλαση, το κορυφαίο συκώτι στο μεζεδοπωλείο της Κατερίνας (πλατεία Καρύτση 3, ) με συνοδεία τα uber σπιτικά λαχανικά, τις φακές και το μπακαλιάρο πλακί (με μπόνους τους λουκουμάδες) στο Δωρίς (Πραξιτέλους 30, ), τα σνίτσελ και τα φοβερά γεμιστά στον Όλυμπο-Νάουσα (Περικλέους 30-32, ), ακόμα και τα λιγοστά αλλά σε φάσεις υπέροχα φαγητά του Sammy s (Σταδίου 10, εντός στοάς, ), το κέντρο είναι η καρδιά της γαστριμαργικής απλότητας. Φώτης Βαλλάτος

16 Γαστρονομική τσάρκα Η Μαρία Παππά κάνει το γύρο της Αθήνας ακολουθώντας το χάρτη με μερικά από τα ωραιότερα σημεία για να φας στην Αθήνα. Food+ Από τα υπερβόρεια προάστια στο πολυμορφικό και προσεγμένο στις γεύσεις Vertigo της Δροσιάς και από εκεί στο ξακουστο Pandeli στο Κεφαλάρι με την ιστορική κουζίνα του και τα κωνσταντινουπολίτικα πιάτα του και το εντυπωσιακό και πολυτελές Grand Restaurant Vardis στο Ξενοδοχείο Pentelikon της Κηφισιάς, έχουμε μια πληθώρα προτάσεων για να ακολουθήσουμε. Στο Χαλάνδρι πηγαίνουμε στο Robin s Hood με την ποπ αισθητική και το μοντέρνο φαγητό ή στην κλασική και ατμοσφαιρική Ερατώ που επιμένει στη διεθνή κουζίνα, και φυσικά στο παιχνιδιάρικο και τελείως σέξυ Κουκλάκι. Κατεβαίνοντας στα Άνω Πατήσια συναντάμε το Culto που ξεχωρίζει με τη hip διακόσμησή του και τις μεσογειακές του γεύσεις. Στους Αμπελόκηπους σταθερή αξία Το Αρχοντικό με τα σπιτικά μαγειρευτά του, όπως αυτά της μαμάς σας, και το εξόχως γνήσιο ιταλικό Pecora Nera. Tα γευστικά ελληνικά πιάτα του Oilresto Drink έχουν κάνει γαστρονομικό πόλο έλξης το Ίλιον. Στα Εξάρχεια έχουμε το Salero στη Βαλτετσίου με τα έξοχα tapas του και τη χαρούμενη διάθεσή του. Λίγο πιο κάτω βρίσκεται και η παραδοσιακή Ροζαλία με το διάσημο δίσκο της με τα 16 ορεκτικά και την παραδοσιακή αυλή. Κατεβαίνουμε στο Κολωνάκι και κάνουμε στάση στη Σκουφά στο Entryfish για ψάρι και λοιπά θαλασσινά, μια δοκιμασμένη και πετυχημένη συνταγή που ήρθε από τη Θεσσαλονίκη, και για κρεατολιχουδιές στάση στη Νέα Διαγώνιο στη Λυκαβηττού. Στη Μηλιώνη το Jackson s είναι ακόμα ο βασιλιάς του πιο busy δρόμου της περιοχής. Στου Ψυρρή το Avalon με 13 σπεσιαλιτέ από φρέσκα μύδια (και για τους Βόρειους άνοιξε και στο Κεφαλάρι) είναι ίσως και το μοναδικό σημείο στην πόλη που σερβίρει τόσο ωραία μύδια. Στην απέναντι ακριβώς πλευρά, στον Κεραμεικό, δοκιμάζουμε και άλλους μοντέρνους ψαρομεζέδες με ολίγα κρεατικά στα Λόγια της Πλώρης. Στην ίδια περιοχή το Meson El Mirador μας μεταφέρει για λίγο στο Μεξικό της γεύσης και των αυθεντικών κοκτέιλ μαργαρίτα, η κομψή Χρύσα σ ένα γευστικό ταξίδι στη Μεσόγειο με μια αγάπη στη γαλλική πλευρά της, ενώ στο Αθήρι δοκιμάζουμε ελληνικές νοστιμιές φτιαγμένες από τον ταλαντούχο σεφ Αλέξανδρο Καρδάση. Στην Για ωραια απλη ιταλικη κουζινα Στο Il Postino στο Κολωνάκι. Κωνσταντινουπόλεως, πριν μπούμε στην καρδιά του Γκαζιού, επισκεπτόμαστε το Tirbouson που κλέβει τις γευστικές εντυπώσεις με το ευφάνταστο ελληνομεσογειακό μενού του. Στο Almaz γνωρίστε τι σημαίνει εναλλακτικό street food με άποψη! Για πιο παραδοσιακές και μεσογειακές καταστάσεις υπάρχουν οι Θελήσεις με ανοιχτή κουζίνα και τέλος ο Μυροβόλος που συνδυάζει εξαιρετικά και νυχτερινή διασκέδαση με το φαγητό. Από το Γκάζι παίρνουμε το μετρό μέχρι Μοναστηράκι και μετά με τα πόδια στην Πλάκα στο Θαλαsea για τους καλύτερους αστακούς ανοιχτής θαλάσσης, ζωντανούς και πανέτοιμους να προσγειωθούν στα πιάτα μας, μαγειρεμένοι μοναδικά. Στο κέντρο τώρα, τη Μινιατούρα στο μικρό πεζόδρομο της Ρόμβης δεν την βαριόμαστε ποτέ, μιας και ο κατάλογός της αλλάζει καθημερινά. Στο ίδιο μοτίβο και το Κεντρικόν του Συντάγματος, με μεγάλη ποικιλία από όσπρια και μαγειρευτά κρέατα και λαδερά κάθε μέρα (πέστε αστέρια στον πουρέ πατάτας). Το ιταλικό Paper Moon των διασημοτήτων έχει κάνει κατάληψη στον έκτο όροφο του City Link και μας περιμένει με μερικά από τα ωραιότερα ιταλικά πιάτα της Αθήνας. Στη Συγγρού και το ΦΙΞ δύο είναι οι κύριοι προορισμοί, το Σεράλια με νησιώτικες νοστιμιές μιας οικογένειας από τη Σίφνο και η Παλιά Γειτονιά με τηγανίτες, σπιτικό φαγητό και για πιο βράδυ με κέφι και πολλά κοκτέιλ. Βάζουμε πλώρη για τα εστιατόρια κοντά στην παραλιακή με τον Barbalazaro πρώτο και καλύτερο για την ποιότητά του και την αυθεντική ελληνική κουζίνα του. Στη Γλυφάδα ανακαλύπτουμε μεξικανικό γευστικό θησαυρό με το εκρηκτικό ταμπεραμέντο του Amigos που έχει παράρτημα στο Ρέντη και στη Νέα Σμύρνη. Και μιας που το φερε η κουβέντα, οι Πειραιώτες και όχι μόνο χαίρονται το Καρσί στη Φρεαττύδα για την παρεΐστικη φιλοσοφία του, τη θέα στο λιμάνι και τους υπέροχους μεζέδες. Παραμένουμε στον Πειραιά και στο Μικρολίμανο, ό,τι πρέπει για ψάρι στον Ιστιοπλοϊκό και στη Μαρίνα Ζέας στην Πισίνα, με το τρομερό ντεκόρ της και τους μεζέδες υψηλής αισθητικής. Και στα Δυτικά σημειώνουμε στο ημερολόγιο να πάμε άμεσα στην Γκαλερί του Μεζέ στο Περιστέρι, που μοιάζει με αρχοντικό από τα παλιά με προκλητικούς για τον ουρανίσκο τσιπουρομεζέδες και κρασομεζέδες και στην Πετρούπολη στον πολυχώρο Apolis για ανοιχτή μεσογειακή κουζίνα και πάρτι μέχρι το πρωί. Για να μην παραπονιούνται οι λάτρεις της εξωτικής κουζίνας ότι τους ξεχάσαμε, το China Town της Βουλιαγμένης συνίσταται ανεπιφύλακτα για προσεγμένη μείξη ασιατικών και κινεζικών γεύσεων, ενώ το αυτοκρατορικού χαρακτήρα Golden Phoenix ζει και βασιλεύει ανά την Αθήνα. Όσον αφορά το κεμπάπ για τους μοντέρνους Ανατολίτες, η νέα εκλεκτική αλυσίδα Politi.co έχει βαλθεί να κατακτήσει όλη την πόλη. Συμβουλευτείτε τον οδηγό μας για περισσότερες πληροφορίες όσον αφορά της διευθύνσεις και τα τηλέφωνα των εστιατορίων. Nights Out Τα καλά νέα έρχονται στο «εναλλακτικό» στρατόπεδο της πόλης με την άφιξη του Second Skin στο Γκάζι, ενός «σκοτεινού» υπέρ-club με την υπογραφή του Γιώργου Φακίνου και με πολλές συναυλιακές εκπλήξεις. Το ανανεωμένο Underworld μετακομίζει στη θέση του Texas στην Ιπποκράτους, αλλά δεν αλλάζει τις numetal και dark διαθέσεις του. Στον ίδιο δρόμο βρίσκεται και τo Closer, που βάζει τα φθινοπωρινά του και επιμένει στο garage rock. Έρχεται και το Obi Uptown που ενώνεται και γίνεται πολυχώρος για όλη την ημέρα, εκεί που ήταν το πρώην Χοροστάσιο, με αλλαγή μουσικής κατεύθυνσης σε jazz-funk-lounge. Στις soul, funk και world μουσικές τώρα, το Barrio στον Κεραμεικό έχει για φέτος το πιο εκλεκτό δυναμικό από εναλλασσόμενους DJs, με βαθιά γνώση του αντικει- μένου. Όπως και το Guru στην πλατεία Θεάτρου, που εκτός από την ταϋλανδέζικη κουζίνα του, αποτελεί μουσική όαση για τους λάτρεις της jazz. Ο πολυχώρος του Jackson Hall αγαπάει και αυτό τα blues και την jazz μαζί με τις αμερικανικές και ιταλικές γεύσεις. Στον Πειραιά αυτό το είδος μουσικής παίζει στο Okio στη μαρίνα Ζέας, με έμφαση στη funky, nu-jazz και world beat. To Νηπιαγωγείο στο Γκάζι κινείται σταθερά σε «μαύρους» και ορισμένες φορές latin ρυθμούς, με μερικά από τα καλύτερα κοκτέιλ της πόλης. Λίγο πιο κάτω, δίπλα στις ράγες του τρένου, το Micraasia ξεφαντώνει σε ανατολίτικους και αραβικούς τόνους και στη μουσική και στο φαγητό, ενώ το χαρούμενα ποπ Fantaseed προτιμά την electronica. Στο Εν Αιθρία στη Ν. Φιλαδέλφεια, παρέα με την μπίρα και τα φροντισμένα πιάτα, οι ethnic, dub, reggae ρυθμοί μας κάνουν να νιώθουμε σαν να μην πέρασε μια μέρα από το καλοκαίρι. Οι Αμπελόκηποι έχουν να καμαρώνουν το Santa Botella με τα πρωτότυπα συνοδευτικά για τα ποτά και με freestyle μουσικές, κατάλληλες για κάθε ART ATTACK! Για φαγητό που φτάνει τα όρια της τέχνης Στη Σπονδή, στο Πιλ Πουλ, στο Milos στην Εδωδή. περίσταση, και το Ποτοπωλείον, αγαπημένο πια στέκι, που κυμαίνεται στις ίδιες μουσικές. Freestyle μουσικό χαρακτήρα έχει και το διάσημο Μαγκαζέ στην καρδιά του κέντρου, με ελαφριά πανέμορφα πιάτα. To Capu στη Στοά Λέκκα κάνει μουσικά μαγικά από afrobeat, reggae, swing και rock. Στα Εξάρχεια, πέρα από την ιστορική εναλλακτική και ροκ Ίντριγκα στην πλατεία που δίνει ακόμη το στίγμα, υπάρχει το Gingerale σε ρετρό στυλ και world μουσικές. Κλασικά επιμένουμε και στους Χάρτες για άραγμα και καλές και διαφορετικές μουσικές με βάση την ψυχεδέλεια σε όλες τις μορφές της και στους Κόκκους, που είναι ανοιχτοί μέχρι αργά με ροκ, ποπ και διάφορα άλλα. Στην Ασκληπιού βρίσκεται το καλλιτεχνικής φύσης Tρα λα λα με έντονo electro και indie χαρακτήρα. Την 80s pop λατρεύουν και συγκεκριμένα τη Madonna στο Group Therapy στου Ψυρρή. Με αέρα Αβάνας και πολύ λάτιν χορό το Enzzo de Cuba.Τέλος, για ελληνικό τραγούδι, ρακόμελα και μεζέδες το Μπαλκονάτο Καφενείο στου Ζωγράφου είναι ό,τι πρέπει.

17 Νίκος Λούβρος Ιδιοκτήτης του Booze Co-operativa. Μεγάλωσε στο Παλιό Φάληρο, ζει στα Εξάρχεια. Είναι ο Μπουκόφσκι της αθηναϊκής νύχτας. ΑπΟ τη μεροπη κοκκινη ΦωτΟ: σπυροσ σταβερησ Το γράμμα του νόμου «Όσο και να ακούγεται απίστευτο δεν έχω κάνει ποτέ ναρκωτικά. Μόνο τα νόμιμα: γυναίκες, τσιγάρα και αλκοόλ». > ÃåííÞèçêá óôç Èåóóáëïíßêç, áëëü Ýæçóá µüíï ðýíôå µýñåò åêåß. Ο πατέρας μου ήταν εφοριακός και ήμασταν εκεί λόγω μετάθεσής του. Η συνοικία που μεγάλωσα ήταν το Παλιό Φάληρο. Μπήκα στο γυμνάσιο όταν ξεκίνησε η δικτατορία και έφυγα όταν σχεδόν τέλειωνε. Ο πατέρας μου ήταν κατά της χούντας. Ήταν ο μοναδικός εφοριακός που παραιτήθηκε επί δικτατορίας. Τρομάξαμε στο σπίτι να τον πείσουμε να μην το κάνει, αλλά αυτός τελικά παραιτήθηκε. Και μετά πέθανε το 71, όταν ήμουν περίπου δεκαπέντε χρόνων. > ¹µïõí ðïëý êáëüò µáèçôþò êáé åß á ôåñüóôéï øþíéï µå ôç ãåùµåôñßá. Ό,τι αταξίες έκανα, τις έκανα χωρίς να με παίρνουν χαμπάρι. Ήμουν υπεράνω πάσης υποψίας. Τώρα που το σκέφτομαι, ήμουνα σκουλήκι. > Ôï üíåéñü µïõ Þôáí íá áó ïëçèþ µå ôç æùãñáöéêþ. Ήμουν πολύ καλός στο σκίτσο, ακόμα είμαι. Πήγαινα για την Καλών Τεχνών, αλλά είχα τη μάνα μου που μου έλεγε «άμα γίνεις ζωγράφος θα γίνεις αδελφή». Δεν μ άφηνε. Επίσης μου άρεσαν οι εφευρέσεις, οι πατέντες δηλαδή. Πώς να κάνεις πράγματα να δουλεύουν. Τελικά μπήκα στο Πολυτεχνείο και τελείωσα πολιτικός μηχανικός. > ÌåôÜ ðþãá óôï Íáõôéêü êáé êüèéóá åêåß óáí âëüêáò ãéá 28 µþíåò. Το Μάιο του 80 τελειώνω τη θητεία μου και κατεβαίνω στον Άγιο Νικόλαο, στην Κρήτη, και έτσι, χωρίς κανένα λόγο, κόλλησα εκεί για δύο χρόνια κάνοντας εμπόριo αντικών. Τρέχα γύρευε. Παρέα με ένα φίλο μου που έκανε αυτήν τη δουλειά γυρίσαμε όλη την Τουρκία με το αυτοκίνητο και φτάσαμε μέχρι το Αφγανιστάν και στην Περσία. Είχαμε πολύ μεγάλη επιτυχία, αλλά επειδή δεν πρόσεχα στο εμπόριο, τα έχασα όλα. Και μετά, φτου κι απ την αρχή. > Áðü ôï 82 Ýùò ôï 87 äåí Ýêáíá ôßðïôá, óôçí êõñéïëåîßá. Έπαιρνα κάποιους τόκους από τις καταθέσεις του πατέρα μου στην τράπεζα και την έβγαζα έτσι. Άλλωστε δεν είχα και έξοδα. Μόνο τα τσιγάρα μου. Είχα πλούσιους φίλους και ήμουν μια χαρά. Το γεγονός ότι είχα μια σχετική οικονομική άνεση με έχει στιγματίσει έως σήμερα. Δεν έχω ποτέ το άγχος να κυνηγήσω τα χρήματα. Τα ξοδεύω όλα. > Ôï 85 ãíþñéóá ôç óçµåñéíþ µïõ óõíýôáéñï, ôç Ëßá Óôáµïðïýëïõ, ðïõ åßíáé æùãñüöïò. Η Λία είχε αυτό το ακίνητο στην οδό Κολοκοτρώνη, κληρονομιά από τον πατέρα της, και ήταν χωρισμένο σε πολλά μικρά μαγαζάκια. Σίγα σιγά διώχναμε τους μικροεμπόρους που υπήρχαν και γκρεμίζαμε τα ντουβάρια, μέχρι που έφυγε κι ο τελευταίος. Το είδαμε έτσι άδειο και είπαμε, δεν το κάνουμε μπαρ! > Óôçí áñ Þ µå åß áí ðåñüóåé ãéá ôñåëü γιατί δεν υπήρχε τίποτα στο κέντρο, κανένα μαγαζί. Τα δύο πρώτα χρόνια δεν είχαμε βάλει καν πινακίδα απ έξω. Άρεσε πολύ στον κόσμο όμως, γέμιζε με μαυροφορεμένους κάθε βράδυ. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο κι έτσι έγινε ένα «μπαμ» στην αθηναϊκή νύχτα! > ÓõíÝâáéíáí ôñåëü ðñüãµáôá óôï µáãáæß êüèå âñüäõ. Θυμάμαι το 89, εκεί που κλείναμε το μαγαζί, περασμένες τέσσερις, μπαίνουν πέντε κοπέλες, χορεύτριες. Τους λέω κλείσαμε και μου απαντούν δεν θα κλείσεις. Γιατί δεν θα κλείσω; λέω εγώ, και μου λένε θα δεις, και αρχίζουν και γδύνονται. Λέω έχετε δίκιο, δεν θα κλείσουμε. Δεν έκανα τίποτα μαζί τους, αλλά έκαναν αυτές. > Ïé ó Ýóåéò µïõ üëåò Þôáí µå bisexual ãõíáßêåò. Γενικά μου αρέσει το άλλο φύλο, δεν το κρύβω. Κι εγώ αρέσω στις γυναίκες και εφόσον και μένα μου αρέσουν, δεν υπάρχει γκρίνια. Στο Booze γνώρισα τις δύο μαμάδες των παιδιών μου. Έχω τρία παιδιά, τρεις γιους και μία σκύλα, τη Ζουζούκα. > Ôï 91 ðþñá ôïí Rock FM. Ήταν τότε που είχαν πλακωθεί στο ΚΚΕ και χωρίστηκαν στα δύο και μπήκα εγώ στη μέση και τον πήρα. Μετά έρχονταν από το ΚΚΕ και μου κλαίγονταν, τι δουλειά έχεις εσύ με το σταθμό μας και τέτοια. Τώρα τον έχει πάρει ο Μπερλουσκόνι. > ÌåôÜ, ôï 96 öôéüîáµå ôï îåíïäï åßï äßðëá áðü ôï Booze, ôï Hotel Carolina, και καλέσαμε 30 καλλιτέχνες από την Καλών Τεχνών να φιλοτεχνήσουν από ένα δωμάτιο. Αυτό το παρουσίασε πέρσι ο Καππάτος ως δική του ιδέα. > ÌåôÜ åß á Ýíá íôñüâáëï µå ôçí åöïñßá µå äéêáóôþñéá êáé ôýôïéá. Αναγκάστηκα και έκλεισα για δύο χρόνια. Το Booze ξανάνοιξε το Το 2002 δημιουργήθηκε το Gazon Rouge και το καλοκαίρι του 2004 ξεκίνησε το Co-operativa, έτσι όπως είναι σήμερα. Μονίμως με εκθέσεις. Μας επέλεξαν από το γαλλικό οργανισμό ArtFactories. Έχουν μια επιτροπή που επιλέγει ένα δύο χώρους από κάθε χώρα. Την Ελλάδα την εκπροσωπούμε εμείς. Το επόμενό μου πρότζεκτ είναι να φέρω καλλιτέχνες από τον απόδημο Ελληνισμό. Έχω πάρει έγκριση από το υπουργείο Πολιτισμού και θα πραγματοποιηθεί υπό την αιγίδα του. > Áðü ôï Booze Ý ïõí ðåñüóåé üëïé. Από ακαδημαϊκούς έως πολιτικούς. Ο Βέλτσος, που τον ξέρω 25 χρόνια τώρα, μου έχει φέρει στο μαγαζί όλο τον κόσμο. Ένα βράδυ μου έφερε το Γάλλο φιλόσοφο Jacques Derrida. Κουρούμπελο έγινε, έφυγε στα τέσσερα. Είχαν έρθει κι ο Γιώργος Χειμωνάς με τη Λούλα Αναγνωστάκη. Με το μαύρο γυαλί η Λούλα, πώς δεν σκοτώθηκε εδώ στις σκάλες! Ο Βέλτσος κάνει και το μάθημά του στο χώρο του Booze. Μου φέρνει τους φοιτητές του τμήματος Επικοινωνίας του Παντείου. Τις προάλλες έσκασε και ο Αλογοσκούφης που έκανε το ραντεβού του με ένα δημοσιογράφο. > Ç íý ôá åßíáé ðéï êáèáñþ áðü ôçí çµýñá. Λέει αλήθειες. Ίσως γιατί ο άλλος είναι μεθυσμένος και σου ανοίγεται πιο εύκολα, τη μέρα θα τον δεις πιο κλειστό. Ε, και οι γυναίκες έχουν καλύτερη συμπεριφορά το βράδυ, χαλαρώνουν οι αντιστάσεις. > Óôï Booze ðáßæáµå ðüíôá ðïëý êáëþ µïõóéêþ. Όταν είχα τα τραβήγματα με την εφορία, μου έκλεψαν γύρω στους δίσκους. Ήταν κομμάτια που τα διάλεγα ένα ένα και τώρα πια δεν υπάρχουν. Κλάπηκαν όλα, μαζί με μηχανήματα, ένα βράδυ. > ÊïéµÜµáé åëü éóôá, 2-3 þñåò ôçí çµýñá μου αρκούν, και καπνίζω πολύ, 5-6 πακέτα την ημέρα. Έχω ήδη καταστρώσει σχέδιο για την εποχή της απαγόρευσης του τσιγάρου που έρχεται. Στο μαγαζί μου θα υπάρχουν μόνο καπνιστές. Διάβαζα τελευταία μια καινούργια έρευνα που έδειξε ότι το κάπνισμα σκοτώνει τα μικρόβια. Απελευθερώνεται λέει μια ουσία, η οποία σκοτώνει τα καρκινικά κύτταρα. Τρελό έτσι; > Íéþèù üôé óõíäýïµáé µå ôïõò ÃÜëëïõò, µüëëïí ëüãù ïíüµáôïò. Μια φορά που είχα πάει στο Παρίσι πήγα στο άλλο μου μαγαζί, το Λούβρο, αλλά ήταν κλειστό. Έδειχνα το διαβατήριό μου στους αστυνομικούς και αυτοί γελάγανε. To Booze Co-operativa είναι ένας μεταμοντέρνος πολυχώρος με εκθέσεις, προβολές, σκάκι και πανέμορφο soundtrack και βρίσκεται στην οδό Κολοκοτρώνη 57.

18 Μεικτή Ζώνη KùóôÞò Ðáðáãéþñãçò Yπερκείμενα νίκος δήμου ÁÐÏØÅÉÓ ÊÁÉ Ó ÏËÉÁ ññùóôåò ëýîåéò, êëïýâéá çèïðïéßá. Κατά κανόνα το ήθος κάθε ανδρός φαίνεται στο κατά πόσο μπορεί να τα βάζει με τον εαυτό του τέτοιες ηθικές πολυτέλειες, όμως, ας τις ξεχάσουμε στην περίπτωση των ρητόρων της Νέας Δημοκρατίας. ÏÔÉ Ç ÙÑÁ βρίσκεται σε κρίση δεν είναι νέο τα τελευταία εκατόν ογδόντα χρόνια αυτό είναι το τροπάρι. Ωστόσο τα «τοξικά» ομόλογα μαζί με το επαπειλούμενο τραπεζικό ντόμινο περιέργως πως συνέπεσαν με τις ανταρσίες μέσα στη ÍÝá Äçµïêñáôßá και την ύστατη προσπάθεια του πρωθυπουργού να επαναφέρει την τάξη κατεβάζοντας και πάλι τους «κάτω» κάτω. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς φυσιογνωμιστής για να συναγάγει άσχημα συμπεράσματα παρακολουθώντας τους ρήτορες της νεοδημοκρατίας - όσους ακόμη έχουν κουράγιο να παρουσιαστούν στο γυαλί. Θλιβερά ή èëéµµýíá åðáñ éùôüðïõëá, πτωχαλαζόνες μεγαλοαστίζοντες, ξενοσπουδασμένοι σε αναζήτηση σοβαρού ρόλου, γυναικάρια συμπαθή και αμήχανα. ÔÉ ÊÁÍÅÉ Ï ÑÇÔÙÑ; Αγοράζει μισοτιμής και πουλάει νοήματα, λέξεις και φρασίδια. Εθιστήκαμε να ακούμε κλισέ όπως «διαρθρωτικές αλλαγές», «ενίσχυση των μικρομεσαίων», «η Δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα», «μηδενική ανοχή στη διαφθορά», όπως και τα αντίστοιχα ρήματα της αντιπολίτευσης. Μόνο που οι βασικές λέξεις με το μεγάλο γκελ και τη ζηλευτή πολιτική αντοχή, περιέργως πως, δεν ανταποκρίνονται πλέον. Οι μέντορες μιλούν για «δημοκρατία», για «οικονομία», για «κοινωνική αρωγή» και äåí óáëåýåé öýëëï. Ουσιαστικά τα αντανακλαστικά του πολίτη ατόνησαν, το αρχικό ενδιαφέρον με την ανάλογη δόση φανατισμού εξανεμίστηκε, με ένα λόγο το πολιτικό ακροατήριο βάρεσε «διάλα». Οι λέξεις ακούγονται, πομπωδώς ενίοτε, συνοδευμένες με την παλαιά νευματολογία, αλλά η áêïõóôéêþ åéêüíá παραμένει μηδαμινή. Ç ÌÏÍÇ ÖÙÍÇ ÐÏÕ ÁÐÅÌÅÉÍÅ με κάποια αποθέματα κύρους ειναι -ή ήταν τέλος πάντων- η πρωθυπουργική, η οποία, ελλείψει υποκατάστατου, επιστρατεύτηκε προσφάτως με όλα τα γνωστά συμπαρομαρτούντα. Έχει ιδιαίτερη σημασία να αναλύσουμε το στυλ αυτών των εμφανίσεων διότι προβάλλεται με αξιώσεις εσωτερικού δράματος και ðïëéôéêþò áëçèïëïãßáò. «Μονάζει» ο πρωθυπουργός αναλογιζόμενος τα προβλήματα της χώρας. Αίφνης κάτι συμβαίνει, οπότε η πρώτη κεφαλή θα πρέπει να κοιτάξει τα πόδια της. Εκεί διακρίνονται και οι μύχιες καραμανλικές αποχρώσεις. Ç ÓÊÇÍÏÈÅÔÉÊÇ ÔÅ ÍÏÔÑÏÐÉÁ ÔÙÍ ÅÌÖÁÍÉÓÅÙÍ του πρώτου τη τάξει υπακούει στο κριτήριο των έκτακτων παρεμβάσεων. Ο πρωθυπουργός δεν είναι διαρκώς παρών, δεν φαίνεται «μονάζει» αναλογιζόμενος τα προβλήματα της χώρας, óðáæïêåöáëéüæåé óôï åñçµçôþñéü ôïõ για να βρει διεξόδους. Αίφνης κάτι αδόκητο συμβαίνει -κάποιος μοναχός για παράδειγμα αγάπησε το χρήμα- οπότε η πρώτη κεφαλή θα πρέπει να κοιτάξει τα πόδια της. Εκεί διακρίνονται και οι μύχιες καραμανλικές αποχρώσεις. Δεν πρόκειται για εναν άνδρα που διαθέτει το χάρισμα του λόγου. Μπορεί όμως να βγάλει πέρα ένα äéáêçñõêôéêü ëïãýäñéï. Τίνι τρόπω; Με φωνή εξομολογούμενου; Με χροιά συγκαταβατικότητας που πλουτίζεται από τόνο απολογιτισμού; Με επιδεικτική παρρησία; Ο πρωθυπουργός, διόλου τυχαία, έχει εκλέξει τη στάση του θυμωμένου, δηλαδή του οργισμένου πατέρα που έπιασε τα παιδιά του να κλέβουν (και εξανίσταται), του καπετάνιου που διαπίστωσε ότι πάνω στο πλοίο -όπως έλεγε το παλιό κλασικό του Δόκιμου Ήζυ- «οι άνδρες το ρίξανε στο φαγοπότι και μηδέν δουλειά». ÊÁÔÁ ÊÁÍÏÍÁ ÔÏ ÇÈÏÓ κάθε ανδρός φαίνεται στο κατά πόσο μπορεί να τα βάζει με τον εαυτό του τέτοιες ηθικές πολυτέλειες όμως ας τις ξεχάσουμε. Δεν πρόκειται για άνθρωπο που υπόσχεται, αλλά για κυβερνητικό «ογκόλιθο» που τόλμησαν να διαταράξουν τους στοχασμούς του και το κλίμα της απόλυτης πολιτικής εντιμότητας μέσα στο οποίο συνηθίζει να ζει. Άρα καλείται να παίξει τη φάρσα του μεγάλου κηδεμόνα που έγινε έξω φρενών (έστω κι αν κρύβει το φόβο πίσω από το θυμό), του βοσκού που σαλαγάει κάποια ανυπάκουα πρόβατα. Η υποψία ότι και ο ίδιος μπορεί να είναι óôñáâïäßâïõëïò, ανεπαρκής για τόσο απαιτητικό αξίωμα, σφετεριστής κύρους ελλείψει αντιπάλου ούτε καν αναφέρεται. Ο πρωθυπουργός διαθέτει την åîáäüêôõëç éäéüôçôá ôïõ áëüèçôïõ και ηθικώς αλώβητου, άρα δικαιούται να καταφέρεται κατά ανάξιων κατωτέρων. ÅÐ ÁÕÔÏÕ Ç ÃÑÁÌÌÁÔÉÊÇ ÔÏÕ ÅÐÉÄÁØÉËÅÕÅÉ υπηρεσίες τετραπέρατης μεσίτριας. Πρώτος κανόνας: Απαγορεύεται να λεκιάσει το εγώ του. Δεν θα πει «έσφαλα», «τα θαλάσσωσα» ή τίποτα χειρότερο. Αντίθετα θα φροντίσει η αναφορά των σφαλμάτων να μεταλλαγεί τεχνηέντως σε ευκαιρία για πολιτική ανάταση. Κάποιος υπουργός φέρεται ως εν Ελλάδι áíôéðñüóùðïò åîù þñéáò åôáéñåßáò; Το αμάρτημα θεωρείται με μικροσκόπιο, ενώ η υπόσχεση ότι όλα θα έλθουν στο φως θεωρείται με μεγεθυντικό φακό. Κάνουμε και λάθη επειδή όλα θέλουμε να τα κάνουμε τέλεια Ï ÄÅÕÔÅÑÏÓ ÊÁÍÏÍÁÓ αφορά την πρωτοπρόσωπη αποδοχή των σφαλμάτων ή των εγκληματικών παραβάσεων. «Αναγνωρίζω ότι κάναμε λάθη» δεν σημαίνει ότι «έσφαλα», αλλά ότι μέσα στην πολυκέφαλη γαλέρα κάποιοι δεν κατάφεραν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Φορτώνεται δηλαδή ξένες αμαρτίες, αλλά ο τόνος της φωνής του και μόνο δηλώνει ότι τόσος θυμός και τόσο «ορθοτομική» φωνή δεν μπορεί να έχουν καμιά σχέση με βρωμιές και παλιοδουλειές. Δηλαδή κάθε στραβοτιμονιά αποτελεί αφορμή για να εκτιμήσουμε τις πρωθυπουργικές αρετές, οπότε τι άλλο πρέπει να ευχόμαστε από υπουργικά ταπεινά ανδράρια που με τα αίσχη τους αναδεικνύουν το μεγάλο άνδρα; ÔÏ ÁÚÄÅÕÔÉÊÏ ÐÏÕ ÁÐÏÄÉÄÅÔÁÉ στον «Κωστάκη» και στον «Γιωργάκη» έχει κι αυτό τη σημασία του. Είναι λαϊκό χάδι που κρατάει από παλιά, έστω κι αν η ανταπόκριση που βρίσκει είναι χάδι με σαλαχοουρά ÅÍÁ ÂÉÂËÉÏ ÔÇÍ ÅÂÄÏÌÁÄÁ: Íßêïò ÊáëïðáèÜêïò, Από το κομπολόι στο ρολόι. Eêäüóåéò Áñµüò, óåë Η ρεμπετολογία είναι γνωστή, έχει γράψει χιλιόμετρα στις συνειδήσεις των σχετικών επί του θέματος, οπότε δεν υπάρχει λόγος να την υπενθυμίζουμε. Η εξαίρεση όμως είναι σεβαστή. Αυτό το βιβλίο δεν ανανεώνει απλώς το ζήτημα αλλά ανοίγει μια έξοχη θέα, με ένα είδος πνευματικής αντοχής και επινοητικότητας που είναι εκτός σειράς. Ταξίδι στην άκρη της μικροψυχίας Πριν από 33 χρόνια, στους αφορισμούς του βιβλίου μου Η Δυστυχία του να είσαι Έλληνας (που εξακολουθεί να ανατυπώνεται) είχα κάνει ένα ειρωνικό σχόλιο για τις επιτροπές κρατικών και λογοτεχνικών βραβείων. r Έγραφα τότε για τη «γλοιώδη κολακεία, τη χαμέρπεια και το φαβοριτισμό που χαρακτηρίζουν την πνευματική μας ζωή». rτίποτα πιο επίκαιρο! rκυκλοφόρησε πέρυσι μία μετάφραση που δεν θα χαρακτήριζα απλώς ως την καλύτερη της χρονιάς Παρατηρητής Ε πισκέφθηκα την Κυριακή την έκθεση για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Κάρολου Κουν στο Μουσείο Μπενάκη. Εκεί υπάρχει στον τοίχο ένα κείμενο γραμμένο από τον ίδιο. Λέει: «Η δεύτερη περίοδος στο Θέατρο Τέχνης αρχίζει με την Αγριόπαπια του Ίψεν. Από το 38 ως το 41 ασχολήθηκα με το επαγγελματικό θέατρο, αλλά είχα αρχίσει την προετοιμασία μιας σχολής απ όπου πήρα το βασικό υλικό. Ξεκινήσαμε στην κατοχή (το 1942). Εποχή πολύ δύσκολη, αλλά υπήρχε ομοψυχία. Ετσι δημιουργήθηκε ένας σύνδεσμος άρρηκτος μεταξύ μας. Πιστεύαμε ότι φτιάχναμε κάτι για το μέλλον, αν κατορθώναμε να ξεπεράσουμε εκείνο τον καιρό και να επιζήσουμε. Αυτό μας έδινε μεγάλη δύναμη κι αλληλεγγύη. Πήραμε το Θέατρο Αλίκη, όπου κάναμε πέντε παραστάσεις την εβδομάδα. Πεινούσαμε αγρίως, ήμασταν σε μια κατάσταση τρομακτική. Αλλά υπήρχε πίστη, που σήμερα δεν τη βρίσκεις εύκολα. Ήταν μία από τις πιο φωτεινές εποχές, γιατί όλοι ελπίζαμε για ένα καλύτερο αύριο, μ όλη τη βία, τα πτώματα γύρω μας, την αβεβαιότητα για τη ζωή μας. Αυτή η περίοδος στάθηκε έντονα δημιουργική». Το ιδιο βραδυ άκουγα από το CNN τον αναλυτή Φαρίντ Ζακαρία, αναφερόμενο στην παγκόσμια οικονομική κρίση, να λέει ότι σε περιόδους τέτοιες, δύσκολες, αναδύεται πάντα και το κακό μα και το καλύτερο πρόσωπο των ανθρώπων. «Στο τελευταίο εναποθέτουμε πολλές ελπίδες μας για να βγούμε από αυτή την κρίση καλύτεροι ως άνθρωποι, πιο πλούσιοι σε ηθικές αξίες που η εύκολη ευμάρεια σχεδόν εξαφάνισε». ισωσ Και να μασ χρειαζεται «μια μεγάλη καταστροφή» -εύχομαι όχι με ανθρώπινα θύματα- για να ξεμυτίσουν εκείνοι οι πραγματικά φωτισμένοι άνθρωποι που είχαν σπρωχτεί στο περιθώριο ή που σκόπιμα, από μόνοι τους, αποτραβήχτηκαν «από το θόρυβο και το γλέντι της αγοράς», ανήμποροι μέσα σ ένα τέτοιο κλίμα να δημιουργήσουν, και η δημιουργία τους να βγει προς τα έξω και να παρασύρει μαζί της και άλλους ανθρώπους. μαθαινουμε Και απο Τα ρεπορταζ που κατά καιρούς μας έρχονται από το ιράκ ότι και εκεί, μέσα σε όλη τη τρέλα των βομβιστικών επιθέσεων που πριν λίγο καιρό ήταν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο με τεράστιο αριθμό θυμάτων, ανθίζουν σιγά σιγά μικρές εστίες πολιτικής ανάτασης, αλλά και απλής, ανθρώπινης μεγαλοσύνης. μια Φιλη Που ειναι απο Τη βαγδατη και που ζει χρόνια τώρα στην Ελλάδα μου μεταφέρει συχνά, μαζί με ιστορίες ανείπωτου ανθρώπινου πόνου καθώς και βαθιάς, αλλά την καλύτερη της δεκαετίας - και βάλε. Ένα πανδύσκολο έργο, από τα κορυφαία του 20ού αιώνα, το Ταξίδι στην Άκρη της Νύχτας του Λουί Φεντινάν Σελίν, ένα βιβλίο με το οποίο έζησα έφηβος, που δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μπορεί να αποδοθεί στα ελληνικά - μεταφράστηκε. Δεν ήταν απλώς μετάφραση (η γλώσσα και οι ρυθμοί του Σελίν δεν μεταφράζονται), ήταν αναδημιουργία, «επαναποίηση», αυτό που οι Γερμανοί αποκαλούν «Nachdichtung». Έμεινα άναυδος. rαυτή η κορυφαία δουλειά τιμήθηκε ανάλογα από την κριτική και τους αναγνώστες. Αλλά όταν ήρθε η ώρα του Κρατικού Βραβείου Μετάφρασης, κόλλησε. Γιατί όπως σωστά γράφει ο Γιώργος Βέλτσος (που έχει χρηματίσει πρόεδρος επιτροπής κρατικών βραβείων): «αποκλείεται να βραβευθεί το καλύτερο λογοτέχνημα ή μετάφρασμα, διότι περισσότερο από το έργο κρίνεται το πρόσωπο, οι επιρροές και οι συμμαχίες του». («Βήμα», ) rτο πρόσωπο λοιπόν δεν ήταν «του χώρου», δεν είχε διασυνδέσεις και διαπλοκές. Είχε μοχθήσει βέβαια επί πολλά χρόνια (τεράστιο το βιβλίο), είχε πετύχει άριστο αποτέλεσμα, αλλά δεν ήταν «δική μας» η κυρία Σεσίλ Ιγγλέση-Μαργέλου. Το βραβείο δόθηκε σε μία καλή μετάφραση, καθιερωμένης όμως πανεπιστημιακού και κριτικού. rαπό όλα τα φάλτσα των κρατικών επιτροπών μας (και είναι δεκάδες) τούτο είναι το πιο κραυγαλέο. Θυμίζει την ιστορική γκάφα του Ζιντ να απορρίψει τον Προυστ για τις εκδόσεις Γκαλιμάρ. rαναρωτιέμαι πάντα: Γιατί οι άνθρωποι, όταν μπαίνουν σε επιτροπές, γίνονται ανθρωπάκια; χρήστος μιχαηλίδης Κερδισμένοι χαμένοι. To πάρτι της ευμάρειας τελείωσε μαζί με το προσκύνημα στο εύκολο και κυνικό χρήμα. Καιρός να μάθουμε να ζούμε πραγματικά, όπως μας διδάσκει η περίπτωση του Κάρολου Κουν. Υπάρχει ελπίδα, από την οικονομική κρίση, να προκύψει κάτι καλό. Σίγουρα πολύ καλύτερο από αυτό το «άπληστο πράγμα» που ζούσαμε και το λέγαμε «ευημερία». ακόμα, οργής «για το έγκλημα που διέπραξαν οι αμερικανοί στον τόπο μας» (και σημειώστε ότι εδώ, τώρα, μιλάει μια γυναίκα που η οικογένειά της κυνηγήθηκε από τον σαντάμ), και ιστορίες της καθημερινότητας μέσα από τις οποίες «ανθίζουν ξανά οι ωραιότερες ιδιότητες του ανθρώπου». Η αλληλεγγύη για την οποία μίλησε και ο Κουν, η ομοψυχία επίσης, η πίστη ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες, η ευγνωμοσύνη για το λίγο και όχι η απληστία για το πολύ, η ανάπτυξη πιο στενών σχέσεων. υπαρχει ΠραγμαΤι, πιστεύω, ελπίδα, από αυτή την οικονομική κρίση που απλώνεται τώρα σε όλο τον κόσμο, να προκύψει κάτι καλό. Σίγουρα πολύ καλύτερο από αυτό το «πληθωρικό, άπληστο πράγμα» που ζούσαμε ως τα τώρα και το λέγαμε «ευημερία». Ίσως, όταν περάσει η πρώτη μπόρα και μαζί της ο έντονος πανικός, μαζευτούν λιγάκι οι άνθρωποι (όχι μόνο οι τραπεζίτες, οι χρηματιστές και οι θεσμικοί επενδυτές που ως τώρα λογίζονταν «κάτι άλλο», όχι τόσο ανθρώπινο) και ανακαλύψουν ότι μπορούμε να περάσουμε ωραία και χωρίς όλα εκείνα που αισθανόμαστε ότι τώρα χάνουμε. ελεγε ο ΖαΚαρια: «Κτίσαμε σπίτια μεγαλύτερα απ ό,τι χρειαζόμαστε. Αγοράσαμε θηριώδη αυτοκίνητα που δεν τα άντεχε η τσέπη μας, ουτε που ταίριαζαν με τις ανάγκες μας. Καιρός να ξαναγυρίσουμε στα βασικά». ΔιΚιο εχει. Κάναμε πλούσιους εστιάτορες που ακόμα και απλή χορτόσουπα μας σερβίριζαν ως κουζίνα γκουρμέ και εμείς την καταπίναμε, χρυσοπληρώνοντάς τη. Γεμίσαμε τόσο πολύ τα νυχτερινά κέντρα και τα διάφορα κλάμπς, που ως και οι παρκαδόροι θυσαυρίσανε από την αμετροέπειά μας. Ακόμα και την Τέχνη την είδαμε να εξευτελίζεται στα χέρια άσχετων με αυτήν. Και ποιος θα ξεχάσει τις ορδές των λιγούρηδων που πλημμύρισαν τη ζωή μας τον αλησμόνητο εκείνο καιρό του Χρηματιστηρίου που, ό,τι κι αν πετούσες στους λυσσασμένους, πληροφορίες από παπαγαλάκια, ψίχουλα από ψεύτικες ελπίδες, όλα αυτά σε παράλογες τιμές, βουτούσαν σαν τους γύπες και τα άρπαζαν. ολα αυτα δεν ειναι Παρα μικρεσ αλλά σημαντικές πινελιές στην εικόνα που κτίστηκε όλ αυτά τα χρόνια γύρω από το νέο πρότυπο ζωής που όλοι ακολουθήσαμε, προσκυνώντας το. Τώρα, πράγματι, το πάρτι τελείωσε. Κι ίσως είναι ευκαιρία να αρχίσουμε να ζούμε πια πραγματικά. σκίτσο: Denis Lhomme

19 Spin Doctor Áíï ýñùôç þñá. Αν αναρωτιέστε ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας εν μέσω της παγκόσμιας κρίσης, δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν κατάλαβε τίποτα απ' όσα έγιναν τις τελευταίες ημέρες. ÆÇÔÇÓÁ ÐÁÑÁÔÁÓÇ ÑÏÍÏÕ για την παράδοση αυτού του άρθρου. Ολόκληρη την προηγούμενη εβδομάδα η παγκόσμια οικονομία φλέρταρε με την ιδέα της ðëþñïõò êáôüññåõóçò. Σε μια τέτοια περίπτωση θα χρειαζόταν περισσότερο ένα μανιφέστο για το τέλος του êáðéôáëéóµïý-êáæßíï που κυριάρχησε τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Όταν τελικώς Δευτέρα βράδυ γράφονται αυτές οι γραμμές, ο κίνδυνος δείχνει να απομακρύνεται. Ίσως τις επόμενες μέρες να ταρακουνηθούμε μόνο από τις µåôáóåéóµéêýò äïíþóåéò του σεισμού που ήδη ζήσαμε και προκάλεσε πολύ μεγαλύτερες καταστροφές απ' αυτές που έχουν συνειδητοποιήσει οι περισσότεροι Έλληνες. ÓÔÇÍ ÊÁËÕÔÅÑÇ ÐÅÑÉÐÔÙÓÇ μπαίνουμε σε μια μακρά περίοδο ύφεσης της διεθνούς και της ελληνικής οικονομίας. Το θηριώδες ποσό των 500 äéó. åõñþ, το οποίο μόνο η γερμανική κυβέρνηση έριξε στην αγορά για να τη συγκρατήσει, θα αντληθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αλλά μέχρι τώρα ήταν τα γερμανικά χρήματα που κυρίως στήριζαν τα διάφορα ευρωπαϊκά πακέτα σύγκλισης και τα οικονομικά της Ε.Ε. Σε δύο εβδομάδες χάθηκαν τερατώδη ποσά, πολλά απ' αυτά ανήκαν στους õðïøþöéïõò ôïõñßóôåò, Αμερικανούς, Ρώσους ή Γερμανούς, που θα επισκέπτονταν του χρόνου τα åëëçíéêü íçóéü. Και μπορεί οι ελληνικές τράπεζες ή τα ασφαλιστικά ταμεία να μην είχαν στα χέρια τους πολλά απ αυτά τα «τοξικά» προϊόντα που προκάλεσαν την κρίση, αυτό όμως οφείλεται αποκλειστικά στο γεγονός ότι το ëçóµïíçµýíï óêüíäáëï µå ôá ïµüëïãá αποκαλύφθηκε σχετικά νωρίς. Κατά τα άλλα όμως το κλίμα ήταν ήδη στραβό και το διεθνές «τσουνάμι» το αποτελείωσε. ÃÉÁÔÉ ÐÅÑÁ ÁÐÏ ÔÏ ÃÅÃÏÍÏÓ ότι η χώρα παράγει ελάχιστα πράγματα εκτός από ήλιο και γαλάζια Ðùëßí Êüêëá ËÜêçò-ÌéµÞ Αντ' αυτού, ξέρετε τι σκέπτονται; Ότι η διεθνής κρίση δίνει μια πολύ καλή δικαιολογία για την παταγώδη αποτυχία της οικονομικής πολιτικής τους. Η κότα έκανε το αυγό ή ôï áõãü ôçí êüôá; ÓôÝëéïò Êïýëïãëïõ θάλασσα, το εγχώριο πρόβλημα είναι ότι η κυβέρνηση δεν κατάλαβε τίποτα απ αυτά που έγιναν τις τελευταίες μέρες. Η εικόνα ήταν κωμικοτραγική. Ο μεν Áëïãïóêïýöçò χαμογελούσε ηλιθίως στην πρώτη κάμερα που έβρισκε μπροστά του, ο δε πρωθυπουργός ταξίδεψε στη... ÌÜëôá, την ίδια ώρα που το ÌÝãáñï Ìáîßµïõ διέρρεε ότι λόγω των έκτακτων περιστάσεων σκεπτόταν να αναβάλει το ταξίδι του στην Êßíá, μια από τις μεγαλύτερες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη. Είτε ο «αντ αυτού» Ñïõóüðïõëïò έχει χάσει τελείως την μπάλα ή ο κ. Καραμανλής âáñéýôáé èáíüóéµá να ταξιδέψει στο Πεκίνο, πράγμα εξίσου πιθανό. ÔÏ ÂÅÂÁÉÏ ÅÉÍÁÉ ότι οι τελευταίες εξελίξεις ακυρώνουν τη μέχρι τώρα πολιτική της κυβέρνησης. Τι σημαίνουν οι áðïêñáôéêïðïéþóåéò ή το ðïýëç- µá ôïõ ÏÔÅ για φραγκοδίφραγκα, όταν το κράτος παρεμβαίνει ακόμη και στην ÏõÜóéíãêôïí, ενώ στο Ëïíäßíï η κυβέρνηση αγοράζει τραπεζικές μετοχές; Με τι χρήματα οι Έλληνες θα καταναλώσουν ή θα πάνε διακοπές, αναπληρώνοντας τις απώλειες των ξένων τουριστών, όταν για το 2009 το υπουργείο Οικονομικών σχεδιάζει φοροεπιδρομή 7,5 δισ. ευρώ; Ç ÌÏÍÇ ÔÉÌÉÁ και σωστή πολιτική για την ελληνική κυβέρνηση θα ήταν να αναθεωρήσει το πρόγραμμά της, μετριάζοντας την επερχόμενη ύφεση. Αλλά αυτό δεν γίνεται γιατί έτσι κι αλλιώς ο προϋπολογισμός έχει πέσει έξω. Αντ' αυτού, ξέρετε τι σκέπτονται; Ότι η διεθνής κρίση δίνει μια πολύ καλή δικαιολογία για την παταγώδη αποτυχία της οικονομικής πολιτικής τους. Και ακόμη περισσότερο ότι σε περιόδους όπως αυτή που έρχεται -κοινωνικής ανασφάλειας, φτώχιας, ανεργίας- οι ψηφοφόροι επιλέγουν συντηρητικές λύσεις. Και άρα μπορεί να κερδίσουν τις προσεχείς εκλογές! football factory Ç åíï ëçôéêþ μοναξιά του ÄçµÞôñçò Èåïäùñüðïõëïò Δεν είχε και τόσο κρύο το Σάββατο το βράδυ. Τα μπουζούκια ακόμα κλειστά ήταν. Τουλάχιστον τα καλά. Η τηλεόραση δεν έπαιζε τα δυνατά της χαρτιά, όπως την εκπομπή που μπαίνεις άσχημος και βγαίνεις ξεφτιλισμένος. Ήταν αργά για καφέ και νωρίς για ποτό. Ο μικρόκοσμος έμοιαζε καλά τακτοποιημένος, με την παραμικρή λεπτομέρεια. Κάποιοι 30χρονοι με κοντά παντελονάκια έπαιζαν για τη φανέλα της καλής μας της Ελλάδας και έψαχναν για χειροκροτητές. Αλλά δεν τους έβρισκαν. Το γήπεδο ήταν μισοάδειο. Γιατί; Στο μυαλό του μέσου ποδοσφαιριστή μοιάζει με τον ορισμό της ιεροσυλίας. Παίζει η Εθνική και ο κόσμος δεν πάει; Έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου τούτου. Και τα στερεότυπα περί αγάπης, πατρίδας, μπάλας και υποχρέωσης έκαψαν τα μυαλά των εμπλεκομένων που έψαχναν εξηγήσεις για το αναμενόμενο σνομπάρισμα. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ πιο απλή. Και λίγο πιο ενοχλητική. Το καλοκαίρι, όταν η Εθνική έπαιζε στο Euro, ο μέσος διαφημιστής ξυπνούσε με οφσάιντ και κοιμόταν με μια μπάλα αγκαλιά. Το ιδανικό αγοραστικό κοινό έβλεπε μπάλα. Είχε έρθει η ώρα «ασυδοσία». Ας πουλήσουμε ακόμα και σερβιέτες με τη μυρωδιά του χόρτου του γηπέδου. Αρκεί να πουλήσουμε. Μέχρι να μπουχτίσουμε. Τα πάρτι όμως πάντα τελειώνουν. Και μένουν μόνο οι φίλοι, να μαζέψουν τα σπασμένα. Η Εθνική αγωνιστικά θα πάει καλά και λογικά θα πάει στο Μουντιάλ. Οι παίκτες θα πάρουν λίγη ακόμα δόξα, ακόμα περισσότερα χρήματα και οι διαφημιστές θα καταφέρουν να συνδέσουν και το θάνατο (μόνο αυτός έμεινε) με την Εθνική. Μέχρι τότε, υπομονή. Η μοναξιά είναι πάντα ενοχλητική, φέρνει όμως και λίγη αυτοκριτική. Σε λογικές ποσότητες δεν έκανε ποτέ κακό σε κανέναν. ΥΓ.: Ο κλασικός αθλητισμός ψυχορράγησε και πέθανε οριστικά σε ένα γραφείο εισαγγελέα με το απολογητικό υπόμνημα της Φανής Χαλκιά. Αυτό, στο οποίο η επίμαχη ουσία μεθυλτριενολόνη μπλέχτηκε υπέροχα με το ελληνικό DNA και τις στρεψόδικες ελληνοποιήσεις αντιπάλων της αθλητών. Θυμίζει την ασπιρίνη στην καταπολέμηση του καρκίνου. Θυμίζει την απαξίωση μιας καριέρας, γραμμένη με νομικούς όρους. Popaganda Beat ãéá Beat. Φαντάσματα της ελευθερίας: με τον Γκίνσμπεργκ, τον Κέρουακ και τον Έλιοτ Σμιθ στο Γκάζι. ÁÆÅÕÁ ÊÁÔÁ ÔÉÓ ÅÍÔÅÊÁ ÔÏ βράδυ στο μετρό προς Κεραμεικό τη νεολαία να αναζητά την καρδιά του Σαββατόβραδου - ή απλά κάπου να ψιλοκαψουρευτεί και να ψιλογίνει λιώμα. Έξω όλοι στο ÃêÜæé σφηνώνουν μεταξύ τους: Όταν είσαι πιτσιρικάς θες να είσαι ανάμεσα στο πλήθος συνομηλίκων σου, μεγαλώνοντας αρχίζεις να φρικάρεις με τους περιορισμούς και την αγοραφοβία της μαζικής διασκέδασης. Το περίεργο (είναι περίεργο ή μου φαινόταν έτσι εμένα;) ήταν ότι έμοιαζαν τόσο ήσυχα και πολιτισμένα (τα καημένα;), απαλλαγμένα από τσίτα και έντονες προσδοκίες. Ή απλά ήταν ακόμα νωρίς. Κάποια απ αυτά τραβούσαν προς το Bios για τα live της LifÏ, τόσο σε unisex όσο και μπακούρικους σχηματισμούς, διατηρώντας πάντως αλάνθαστη τη hipster/εναλλακτική/αρτιστίκ σημειολογία «Ï ÔÕÐÏÓ ÊÏÉÍÙÍÉÊÇÓ ÏÑÃÁÍÙÓÇÓ ÐÏÕ ÐËÇÓÉÁÆÅÉ περισσότερο την ιδιοσυγκρασία του νεαρού καλλιτέχνη είναι αυτός της αγορίστικης συμμορίας» είχε πει πιτσιρικάς ο οδυνηρά ντροπαλός ëåí Ãêßíóµðåñãê το 1950 («πίπες μπλε» θα απαντούσαν πολλά από τα κορίτσια του τότε και του τώρα ), εποχή που έγραφε και μίνι αυτοσαρκαστικά memoirs: «Στα 14 ήμουν εσωστρεφής, άθεος, κομμουνιστής, εβραίος και ήθελα ακόμα να γίνω Πρόεδρος των ΗΠΑ. Στα 19, όχι πια παρθένος, έπαιρνα πίπες και πίστευα σε μια ανώτατη πραγματικότητα, ήμουν áíáñ éêüò êáé hipster, κι αυτό που ήθελα ήταν να γίνω σπουδαίος ποιητής. Στα 22 ήμουν μυστικιστής με παραισθήσεις, πίστευα στην Πόλη του Θεού και ήθελα να γίνω άγιος. Στα 23, ένα χρόνο μετά μόλις, ήμουν ήδη εγκληματίας, απελπισμένος αμαρτωλός, ναρκομανής, και ήθελα να φτάσω στην πραγματικότητα. Στα 24, φυλακόβιος, σχιζοφρενής, πήδηξα κορίτσια, μου έκαναν ψυχανάλυση. Στα 26, είμαι ντροπαλός, βγαίνω με κορίτσια, γράφω ποίηση, είμαι freelance ατζέντης λογοτεχνίας, Äçµïêñáôéêüò, θέλω να βρω μια σταθερή δουλειά. Ποιος νοιάζεται;». Á ÁÑÇ ÊÁÉ ÌÁÔÁÉÁ ÅÍ ÔÅËÅÉ ÊÁÈÅ ÁÐÏÐÅÉÑÁ να σταμπάρεις μια γενιά - όλες άλλωστε είναι καταδικασμένες κάποια στιγμή εκ των υστέρων να δεχτούν τον ίδιο προσδιορισμό: «χαμένη». Ο ÊÝñïõáê μισούσε την ιδέα της «ξεχωριστής γενιάς», μισούσε τους μπίτνικς, μισούσε τους χίπις και θα μισούσε σίγουρα και τους πανκς, αν τους είχε προλάβει. Δεν απέφυγε φυσικά κι ο ίδιος να γίνει καρτούν - υπάρχει ακόμα κι ένα τεύχος του ιταλικού και καθόλου κουλτουριάρικου κόμικ «Μίστερ Νο» όπου ο ομώνυμος ήρωας συναντά τον «πρίγκιπα των μπιτ» στη Νέα Υόρκη και μπλέκουν μαζί σε íïõüñ ðåñéðýôåéåò.. Τις προάλλες κοίταζα ξανά το «εγχειρίδιο γραφής» που είχε γράψει ακριβώς πριν πενήντα χρόνια, μια «λίστα απαραίτητων συστατικών» με τίτλο Πίστη και Τεχνική για Σύγχρονη Πρόζα και σκέφτηκα να αποπειραθώ μια μετάφραση. Ελλειπτικοί και αφηρημένοι, οι περισσότεροι από τους 30 κανόνες βγάζουν το ίδιο Urban Lab ÄçµÞôñçò Ñçãüðïõëïò Δύο ηλικιωμένοι στο λεωφορείο / κι οι δύο κάπως ανήσυχοι / κοιτάνε με αγωνία έξω από το παράθυρο / σαν να μην ξέρουν πού βρίσκονται / στο ύψος του Πολεμικού Μουσείου ο άντρας σηκώνεται και πάει να ρωτήσει τον οδηγό / «θέλουμε να πάμε στο Νοσοκομείο Αλεξάνδρα» / «όχι ακόμα, σε τέσσερις στάσεις» απαντάει ο οδηγός / ο παππούς κοντοστέκεται, κάπως ντροπαλά «θα μας πείτε όταν φτάσουμε;» / «όχι, δεν λέμε τις στάσεις» η ανταπάντηση / δεν επιμένει ο γεράκος, επιστρέφει στη γυναίκα του / θα της πιάσει το χέρι, θα της το κρατήσει σφιχτά, όσο πιο σφιχτά γίνεται / οι άνθρωποι έξω στο δρόμο θα περπατάνε κανονικά, λες και δεν συμβαίνει τίποτα / κι αυτοί σ ένα λεωφορείο που δεν θα έπαιρναν ποτέ αν δεν ήταν πραγματική ανάγκη μετράνε τις στάσεις μια-μια / θα μετρήσουν καλά, θα κατέβουν στη σωστή στάση / κι όταν με το καλό επιστρέψουν σπίτι τους, όποτε κι Άχαρη και μάταια εν τέλει κάθε απόπειρα να σταμπάρεις μια γενιά - όλες άλλωστε είναι καταδικασμένες κάποια στιγμή εκ των υστέρων να δεχτούν τον ίδιο προσδιορισμό: «χαμένη». αν γίνει αυτό, οι βιαστικοί άνθρωποι, ο απότομος οδηγός θα είναι κακές αναμνήσεις από μια μέρα που πέρασε κι έφυγε / δεν θα κλαψουρίσω για τους κακούς μας τρόπους γιατί έχω πέσει πάνω και σε υπέροχους ανθρώπους που βοήθησαν, έτρεξαν, έκαναν το σωστό / και δεν θα ξεχάσω πως σ αυτή την πόλη έχασα τέσσερις φορές το πορτοφόλι μου και τέσσερις φορές με βρήκαν και μου το επέστρεψαν / η τελευταία ήταν προ αμνημονεύτων χρόνων σ ένα καρτοτηλέφωνο της πλατείας Συντάγματος / κι ενώ αυτός ο Οκτώβριος περνάει ηλιόλουστα και νωχελικά κι οι μισοί παραπονιούνται για κρυώματα και ιώσεις, εγώ κόβω δρόμο από τον Εθνικό Κήπο / και πάντα εκπλήσσομαι γιατί σχεδόν πάντα βρίσκω ελάχιστο κόσμο / σαν κάποιος να μας έχει προειδοποιήσει ότι εκεί μέσα κρύβονται τα κακά πνεύματα και καλό είναι να τον αποφεύγουμε / ξέμπαρκοι τουρίστες, νταντάδες με παιδάκια ÄçµÞôñçò ÐïëéôÜêçò νόημα και στα ελληνικά και στα αγγλικά, δηλαδή πολύ ή καθόλου Μουντζουρωμένα μυστικά σημειωματάρια και άγρια δακτυλογραφημένες σελίδες για την πλάκα σου. 2. ÕðïôáãµÝíïò óôá ðüíôá, ανοιχτός, άκουγε. 3. Προσπάθησε να μη γίνεσαι λιώμα εκτός σπιτιού. 4. Μείνε ερωτευμένος με τη ζωή σου. 5. Αν το νιώθεις, κάποια στιγμή θα πάρει μορφή. 6. Γίνε τρελός, άναυδος άγγελος του μυαλού. 7. Φύσα όσο βαθιά θες να φυσήξεις. 8. Γράφε αυτό που θέλεις από τα άβαθα του μυαλού. 9. Τα ανείπωτα οράματα του καθενός. 10. Καθόλου χρόνος για ποίηση, αλλά ακριβώς αυτό είναι. 11. ÄéïñáôéêÜ ôéê τρέμουν στο στήθος. 12. Ονειρική καθήλωση στο αντικείμενο μπροστά σου. 13. Παραμέρισε όλες τις λογοτεχνικές, γραμματικές και συντακτικές αναστολές. 14. Γίνε μια παλιά τσαγιέρα του χρόνου όπως ο Ðñïõóô. 15. Αφηγήσου την αληθινή ιστορία του κόσμου σε εσωτερικό μονόλογο. 16. Το πολύτιμο κέντρο του ενδιαφέροντος είναι το μάτι μέσα στο μάτι. 17. Γράφε αναπολώντας και με κατάπληξη για τον εαυτό σου. 18. Κολυμπώντας στη θάλασσα της γλώσσας. 19. Αποδέξου την απώλεια για πάντα. 20. Πίστεψε στο éåñü ðåñßãñáµµá της ζωής. 21. Πάλεψε να σχεδιάσεις τη ροή που υπάρχει ήδη ακέραια στο μυαλό. 22. Μη σκέφτεσαι τις λέξεις όταν σταματάς, παρά μόνο για να δεις καλύτερα την εικόνα. 23. Κράτα ημερολόγιο κάθε μέρας με την ημερομηνία χαραγμένη στο πρωινό σου. 24. Κανένας φόβος, καμιά ντροπή στην áîéïðñýðåéá ôçò åµðåéñßáò, της γλώσσας και της γνώσης σου. 25. Γράψε για να διαβάσει και να δει ο κόσμος την ακριβή εικόνα που έχεις γι αυτόν. 26. Βιβλιοταινία είναι η ταινία σε λέξεις, η εικαστική αμερικανική φόρ- μα. 27. Τιμώντας το Χαρακτήρα στην εποχή της Μουντής Απάνθρωπης Μοναξιάς. 28. Άγριες, απείθαρχες, αγνές, υπόγειες συνθέσεις, όσο πιο τρελά τόσο καλύτερα. 29. Είσαι Ιδιοφυΐα όλη την ώρα. 30. Συγγραφέας-Σκηνοθέτης Γήινων ταινιών με ïñçãïýò áããýëïõò στον Παράδεισο. ÔÇÍ ÅÑ ¼ÌÅÍÇ ÔÑÉÔÇ, 21 ÏÊÔÙÂÑÉÏÕ, συμπληρώνονται 39 χρό- νια από το θάνατο του Κέρουακ (παρντόν που δεν είναι «στρογγυλή» επέτειος). Το ίδιο βράδυ στο Bios ελληνικά συγκροτήματα αποτίουν φόρο τιμής στα τραγούδια του σπουδαίου αυτόχειρα συνθέτη-τραγουδοποιού ëéïô Óµéè. Ευγενής και αξιέπαινη ιδέα, απόδειξη ότι οι ευαίσθητοι νέοι δεν ξεχνούν. Πάντα υπάρχει άλλωστε η δυνατότητα να κρατά τα μάτια του ανοιχτά χωρίς να γίνεται κυνικός. Θυμάμαι σε μια συνέντευξή του τον Elliott Smith (σε καλό mood) να αναπολεί: «Όταν ήμουν τεσσάρων είχα ερωτευτεί ένα συνομήλικο κορίτσι που έμενε στο διπλανό σπίτι και κάθε απόγευμα παντρευόμαστε στο πεζούλι». Από την άλλη, σκέφτομαι κι εκείνο το στίχο από το «Either/Or» (με τόσο ευθεία αναφορά στον Êßñêåãêïñ η μαύρη μαυρίλα ήταν περίπου εξασφαλισμένη) που έλεγε «όταν καθαρίσουν τους δρόμους, θα είμαι το μοναδικό σκατό που θ αφήσουν πίσω» «Μίστερ Νο» στις πάπιες, κάποια ζευγαράκια / να το ξανασκεφτεί αυτό η Νομαρχία Αθηνών που ετοιμάζεται να ρίξει επτά εκατομμύρια ευρώ για έργα εκσυγχρονισμού του Κήπου / χιούμορ φυσικά / μόνο που θα αντικατασταθεί αυτός ο απαίσιος ζωολογικός κήπος αξίζει τον κόπο / εν τω μεταξύ την Κυριακή άνοιξε το πάρκινγκ του Μεγάρου Μουσικής, χωρητικότητας 750 αυτοκινήτων / Ο σταθμός θα λειτουργεί από τις 6 το πρωί έως τις 2 μετά τα μεσάνυχτα με γενική χρέωση χρήσης 7 ευρώ για τις τρεις πρώτες ώρες στάθμευσης και 1 για κάθε πρόσθετη ώρα / ειδικά για τους κατόχους εισιτηρίων εκδηλώσεων του Μεγάρου, η χρέωση είναι συνολικά 7 ευρώ για όλη τη διάρκεια της παράστασης (από 1 ώρα πριν την έναρξη έως 1 ώρα μετά τη λήξη) / άντε να τελειώνουμε και με το πήξιμο στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας όποτε είχαμε παραστάσεις στο Μέγαρο. (

20 x-press Μετά το αρχικό μούδιασμα κάποια δειλά χαμόγελα στη διαφημιστική αγορά. Ίσως η κρίση δεν είναι τόσο σαρωτική όσο ενόμιζαν Ελεεινής εμφάνισης η νέα free press του κ. ÔñÜãêá, η οποία είναι εξαιρετικά δημοφιλής στη Λαχώρη και τη Βομβάη. Γι αυτό και έχει αρκετές διαφημίσεις Τραπεζών Η Τιτανομαχία των ËÜêçäùí, τις Τρίτες. Δείξε μου τον αντίπαλό σου να σου πω ποιος είσαι Τέλος κύκλου για την ÁäñéáíÞ ÆïõíáëÞ. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το «Faq» του κ. Λάλα οικουρεί σχεδιάζοντας μεγάλα πράγματα, ως συνήθως Αναισθήτως εξεδιώχθη από τους Γερμανούς του Αlpha και ο αγνός κωμωδός του πολιτικού κόσμου Íßêïò ÊáêáïõíÜêçò. Βλέπει συνωμοσίες - θα έχει και κάποια πρεσβυωπία μάλλον Νέα αναβολή έλαβε η μέλλουσα εφημερίδα του Νίκου áôæçíéêïëüïõ (ο οποίος ξεκίνησε από δανδής για να καταλήξει Ξανθόπουλος, ομιλώντας για μεροκάματα κ.λπ.) Εκκωφαντική είναι η επισκεψιμότητα του μπλογκ Troktiko, σε βαθμό να αρχίζει να το καλοπιάνει ακόμα και ο Èݵïò ÁíáóôáóéÜäçò. Συνειδήσεις του ζελέ Πτοημένα και ολίγον γεροντοκορίστικα πλέον όλα τα κυριακάτικα εβδομαδιαία ένθετα. Το «Ê» της «Καθημερινής» είναι η χαρά του γεροντόφιλου - θέματα τρίτης ηλικίας με το κιλό, άθλιο photo editing, σεμνοπρέπεια και σκόρπια μερικά καταπληκτικά κείμενα. Το «Âçµágazino», αν και δεν είναι εντελώς αδιάφορο, βρίσκεται στο χειρότερο σημείο που ήταν ποτέ (επί Λάλα ήταν σαφώς καλύτερο) -διατρέχεται από έναν αέρα διεκπεραιωτισμού. Το «Âig Fish» oυδέποτε είχε στίγμα, τώρα όμως είναι για να το κλαίν κι οι ρέγγες. Κακιούλες πλύστρας, μια στο καρφί και μια στο πέταλο, αισθητική λουτροκαμπινέ, η Μπεζαντάκου των ενθέτων. Το «Å» έχει τα πιο καλά ρεπορτάζ, αλλά κι αυτό έχει γίνει ρουτινιάρικο σε βαθμό βαθέος χασμουρητού. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, την οποία δεν λέει κανείς. Και η αιτία που έχουν ρημάξει όλα τα ένθετα αναφανδόν είναι η υπαλληλική συμπεριφορά που αποκτούν, αργά Έχω ένα µõóôéêü ñþµá, ãýñíá óðßôé Ëõóáíßáò Love Company ή γρήγορα, όλοι οι δημοσιογράφοι των μεγάλων εφημερίδων - κακοπληρωμένοι με μπλοκάκια συνήθως. Εννοείται υπάρχουν παντού, διάσπαρτα, μερικά καλά κείμενα και μερικές καλές στήλες. Αλλά αποτελούν την καραμπινάτη εξαίρεση Αντιθέτως, όλο και σοβαρεύουν, όλο και γίνονται πιο αξιόπιστα τα μπλογκ και τα sites περί τα ελληνικά media. Η LifO ήταν η πρώτη που τα είχε επισημάνει: το enimerosi24, το sport24, το mediablog, το καταπληκτικό Anti Weblog, το kurdistoportokali, το αραιό αλλά ακριβές apomesa και μερικά άλλα. Το μυστικό βγήκε στις τηλεοπτικές στράτες κι άντε να το μαζέψεις. Το τραπεζικό ντόμινο που ξεκίνησε από τη Ãïõüë Óôñçô και πέρασε απνευστί τον Aτλαντικό απειλεί όχι μόνο τη Βρετανία, την Ìðåíåëïýî και τη Γερμανία αλλά και τις πρώτες σε δανειοκερδοφορία ελληνικές τράπεζες. Σκοτούρες οι δανειολήπτες; Μεγαλύτερες σκοτούρες έχουν κυκλώσει τους καταθέτες που ούτε καθ υποψία είχαν σκεφθεί ότι θα έρθει στιγμή που οι λατρευτές τους καταθέσεις θα κινδύνευαν. Δηλαδή τι, έχουν δικαίωμα να κατάσχουν τα λεφτά μας; Μπορεί η κυβέρνηση διά χειλέων Áëïãïóêïýöç να διαβεβαιοί ότι η ÅèíéêÞ ÔñÜðåæá εγγυάται ως κατώτερο ποσό τα ευρώ, αλλά ο πολίτης που έχει εθιστεί να πιστεύει ότι πάντα το αντίθετο ισχύει στα λεγόμενα των πολιτικών φυσιολογικότατα έχει χάσει τον ύπνο του. Ρε, λες να κάνουν μπραφ και να μας τα φάνε; Το πιο νόστιμο είναι ότι αν «σηκώσεις» τα λεφτά και τα φέρεις σπίτι -το χαρτί δηλαδή- δεν σημαίνει ότι τα εξασφαλίζεις. Αν η κρίση φτάσει στο πικ, τα λεφτά θα πάνε καλιά τους. Óõíôáñáêôéêüò µåôåùñéóµüò! Δανείζεσαι; Σε γδέρνουν οι τράπεζες. Καταθέτεις; Σε απειλούν με χρεωκοπία λόγω ανωτέρας βίας. κορίτσι στην πόλη Night Boutique ÄÝóðïéíá Ôñéâüëç ÐáñáóêåõÞ âñüäõ, 8ç ÅëëçíéêÞ ÅâäïµÜäá Ìüäáò óôçí Ôå íüðïëç Αυτό που καταλαβαίνει κανείς πολύ γρήγορα είναι πως κάθε επίδειξη και κάθε σχεδιαστής έχει και τον κόσμο του - από στυλίστες με σορτσάκια δερματίνης, λαϊκές τραγουδίστριες και ηλικιωμένες κυρίες που βλέπουν μοντέλα με λαμέ φουστάνια και λένε ψιθυριστά η μία στην άλλη: «Δεν το χεις κι εσύ αυτό;» μέχρι άψογα ντυμένες στυλίστριες (τρομακτικές μες στην τελειότητά τους), παιδιά με καρό παντελόνια και απορημένους ξένους δημοσιογράφους με τα σημειωματάρια στο χέρι. Πριν φύγουμε περνάμε από τη night boutique των σχεδιαστών - ένα μέρος όπου οι σχεδιαστές πουλάνε τα ρούχα τους σε χαμηλές τιμές. Περιεργαζόμαστε ένα φανταστικό μπλουζάκι ενθουσιασμένες. «Σας παρακαλώ» μας λέει ο σεκιουριτάς, «μην αγγίζετε τα ρούχα!». Σωστά, υπάρχει πάντα και η τηλεπάθεια. ÓÜââáôï áðüãåõµá Συνωστίζομαι με τον κόσμο που περιμένει για να μπω σε μια επίδειξη, όταν μια κυρία γύρω στα 35 εξανίσταται: «Ορίστε, περάστε! Σας δίνω την άδεια να περάσετε μπροστά μου! Τόση ώρα με σπρώχνετε, οπότε ορίστε» μου λέει με την παραιτημένη ανωτερότητα μεγαλόψυχης νεόπλουτης που μόλις επέτρεψε στην οικιακή της βοηθό να πάρει άλλο ένα ρεπό. Ούτε καν την έχω αγγίξει, πόσω μάλλον σπρώξει. «Πάτε καλά;» της απαντάω, ενώ αισθάνομαι το κεφάλι μου να καίει απ την ντροπή. «Είστε απλώς ανάγωγη» μου απαντάει. «Νομίζετε ότι θα με κάνετε να αισθανθώ άσχημα επειδή μου μιλάτε στον πληθυντικό;» της απαντάω ηλιθιωδώς. Όταν πια σβήνουν τα φώτα, αντί να κοιτάω τα ρούχα, προσπαθώ να διακρίνω το πρόσωπό της στο σκοτάδι. ÓÜââáôï âñüäõ, ðåñéµýíïõµå íá áñ ßóåé ç åðßäåéîç Γίνεται χαμός, έχει σειρές ορθίων πατικωμένες σαν σαρδέλες στον τοίχο. Ένας νευρώδης μαυροντυμένος τύπος πάει να κάτσει στην πρώτη σειρά, αλλά επεμβαίνει η κυρία των δημοσίων σχέσεων που του λέει πως οι μπροστινές θέσεις «είναι ειδικές» και εξορίζεται δίπλα μας, στη δεύτερη σειρά όπου χτυπά το πόδι του με νεύρο. Σε λίγο κάθεται ακριβώς μπροστά του μια κυρία. Της χτυπάει τον ώμο και της λέει κοφτά: «Συγγνώμη, εδώ κάθονται μόνο διευθύντριες περιοδικών. Είστε διευθύντρια περιοδικού;». «Σκάσε!» του απαντά αυτή και γυρίζει ατάραχη προς τους προβολείς σαν μηχανική κούκλα με την τέλεια κουπ της. Στο δρόμο, καθώς περπατάω προς το Bios για τα LifO Nights, ακόμα βρίζω από μέσα μου την κυρία που με έκανε ρεζίλι στην ουρά. Μετά γελάω δυνατά γιατί σκέφτομαι πως οι επιδείξεις, οι πρεμιέρες και τα πάρτι μου ξυπνάνε σχεδόν πάντα έναν ανεξέλεγκτο κομπλεξισμό. Το μόνο παρήγορο πάντως είναι πως δεν είμαι καθόλου μόνη. despina@lifo.gr The Βοοk Lovers ôï âéâëéïöéëéêï ðáñáñôçµá ôçó lifo. eπιμελεια: κατερινα ι. ανεστη Άντριου Ντέιβιντσον Τα «Δαιμόνια» από τις εκδόσεις Τόπος και οι υποδόριες αναφορές στην «Κόλαση» του Δάντη Είναι τα Δαιμόνια το νέο Όνομα του Ρόδου; Ο Ηλίας Μαγκλίνης γράφει για το έναυσμα που τον οδήγησε στη συγγραφή της Ανάκρισης. Ο Γιάννης Ν. Μπασκόζος προτείνει πέντε βιβλία.