FROM HERE TO THERE ΥΓ.

Transcript

1 FROM HERE TO THERE ΥΓ. 09/09

2

3 σκέψου ελεύθερα

4 O Πόλυς Πεσλίκας φωτογραφίζει και κρατά σημειώσεις μιας καλοκαιρινής διαδρομής 21 Ιουλίου. My birthday κλήση από τη Β. Χάρηκα πολύ. Το πρωί, πρώτη ευχή από το γραφείο του Γ. Μιλήσαμε σύ- ντομα, τυπικές ευχές με μια ιδιαίτερη χαρά. Όλα πήγαν καλά, πολλά τηλεφωνήματα στο μέσο της ημέρας. Ζωγράφισα πολύ και καλά. Ευχαριστημένος. Καλύτερα από την προηγούμενη. Σημείωσα ποιοι με έχουν ξεχάσει, πρώτη φορά μπαίνω σ αυτή τη διαδικασία. Η Λ, ο Χ και η γιαγιά μου. Τους πήρα τηλέφωνο και τους το είπα (αρρωστημένο και κουφό). Η γιαγιά μου δεν θυμόταν τίποτε, καμένη από τα χάπια. Στεναχωρέθηκε και μετάνιωσα. Το κρατώ για φέτος. Εγώ 36, η γιαγιά μου καμένη και ακόμα πιο μεγάλη. Το βράδυ κάποιος με έστησε και κά- ποιος με θυμήθηκε. Βότκες με το Ν. Love u ρε. Η διαδρομή Λεμεσός, Πάφος, Ακάμας, Πωμός, Πόλη, Λουτρά, Αγία Μαρίνα, δάσος Πάφου, κοιλάδα των Κέδρων, Τρό- οδος, Λεμεσός. Πολύ κουραστική μέρα. Η ώρα μόνοι στην παραλία της Αγίας Μαρίνας να κρατούμε από μια βότ- κα. Η θάλασσα σίγουρα διαφορετική από τον νότο. Ο Γ. μου ζητά να μιλάμε περισσότερο. Νιώθω τη δυσκολία του να το πει και την ανάγκη, μερικά πράγματα εύκολα για μερικούς, βουνά για άλλους. Η διαδρομή πιο ελαφριά από κείνη τη στιγμή, με μερικές στάσεις για κατούρημα ή για κανένα δρο- σιστικό. Έκπληξη ο τράγος και το αγρινό. ΥΓ. 04

5 ΦΩΤΟ: ΠΟΛΥΣ ΠΕΣΛΙΚΑΣ Μια παραλία τεράστια και άγνωστη. Ολοκαίνουρια. Μόνο για μας. Η κατάβαση δύσκολη, η ανάβαση ακόμα πιο δύσκολη. Περίεργη ενέργεια, αρχαία. Περίερ- γα νερά, ζεστά και ρηχά. Περίπου σαν λίμνη. Μερικές βάρκες και ο τεράστιος βράχος, αρχαίος κι αυτός, από πάνω μας. Την επισκεφθήκαμε τέσσερις φορές. 05 ΥΓ.

6 Ο Γ στην επιστροφή έβαλε τα κλάματα. Κάτι μάλ- λον τον διέλυσε, αναγκάστηκα να συγκροτηθώ μέσα στις δικές μου ηλίθιες σκέψεις και να πω από κείνες τις μαλακίες που λέμε σε τέτοιες περιπτώ- σεις. Σίγουρα δεν λειτουργούν, αλλά αναγκάζουν τον άλλο να σταματήσει και να σε ακούσει. ΥΓ. 06

7 Ώρα Τον άφησα στην παραλία να κοιμάται και βούτηξα. Το νερό πιο ζεστό από το πρωί. Στο πρώτο σπλας, οι τέσσερις μήνες που τον γνωρίζω (πες κα- λύτερα τρεις). Καλός, ανασφαλής, ευαίσθητος. Αυτά μου κάνουν προς το παρόν. 07 ΥΓ.

8 ΥΓ. 08

9 editorial ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΞΕΝΟΥ «Γιατί δεν έρχεσαι να με βρεις;». Ήταν ένα τηλεφώνημα. Έτσι, μέσα στο μέσο της νύχτας. εν το περίμενα. Όπως ποτέ δεν περιμένεις κάτι που θα σου ανατρέψει τα πλάνα, έστω κι αν κάποτε το εύχεσαι κι άλλες το φοβάσαι. Τις είχα τακτοποιημένες τις μέρες μου. Σήμερα αυτό, την επο- μένη εκείνο, χωρίς πολλά πολλά. Να προλάβω να φτιάξω και τη βεράντα μου πριν πήξω στη δουλειά. Να δω και όσους φίλους αμέλησα, να πάρω το σκυλί μου στο κτηνίατρο για το εμβόλιο, να ψάξω και κάποιον να μου φτιάξει το ρημαδοπλυντήριο (πάλι χάλασε γμτ) και βέβαια να τελειώσω με τις οικογενειακές ιστορίες του Σεντάρη (φοβερός ο τύπος) όπου μου είχαν μείνει δύο-τρία κεφάλαια. Είχα ήδη γυρίσει από τις διακοπές μου μέρες πριν. Πάει αυτό τέλειωσε. Περάσαμε σούπερ, το γλεντήσαμε, γελάσαμε πολύ και επιστρέψαμε με την ενέργεια εκείνου του παράξενου νησιού να μας ανακατεύει, σαν μί- ξερ, τις σκέψεις. Το ένιωσα πως κάτι αλλιώτικο είχε συμβεί μα δεν ήξερα να το εξηγήσω και δεν νοιαζόμουν κιόλας να βρω την ερμηνεία, γιατί η αλήθεια είναι πως τις ερμηνείες δεν τις εμπιστεύομαι πια, γουστάρω πιο πολύ να αφήνομαι χύμα στα ανεξήγητα, λες και είμαι άγραφη πλάκα, χωρίς προηγούμενα, όλα διαγραμμένα, σαν τζάμι που το καθάρισα με φαμόζο και φάνηκε καθαρή η θέα. Κάπως έτσι λοιπόν. Τα βράδια της ζέστης και της υγρασίας, εκείνα τα βράδια του Αυγούστου που φύλλο δεν κουνιέται, άπλωνα στο ντιβάνι που αγόρασα για τη βεράντα και βούλιαζα στα χρωματιστά μαξιλάρια από το Ικέα, έβαζα τη Μόνικα να τραγουδά για όλα όσα δεν μπορεί να περιγράψει και κοιτούσα τον ουρανό λες και βρισκόμουν στο πιο ψηλό κτίριο του κόσμου, όπου τίποτα δεν με χώριζε από τα άστρα, ένα έτσι και τα έπιανα την ώρα που πέφτανε μέσα στην ευχή μου. Και μ άρεσε. Να νιώθω μια απροσδόκητη καψούρα μέσα μου και να μη με νοιάζει να την αποδώσω, δεν ήθελα σώνει και καλά να αποδοθεί, σημασία είχε που την ένιωθα και ό,τι κι αν μου την ξύπνησε, την ξύπνησε, πάει έγινε, που σημαίνει στο χέρι μου ήταν αν θα την άφηνα να με παρασύρει ή αν θα την έδιωχνα γιατί φοβήθηκα την προσδοκία. εν γουστάρω με τίποτα άλλους φόβους, τους καταριέμαι πια, σαν μάγισσα που θέλει να κάνει ξόρκια, έτσι θέλω, να ανάβω κεριά και να τους διώχνω, φτου κακά πνεύ- ματα, να τα διαολοστέλνω, γιατί από κει έρχονται, από ένα διάολο που κατσικώθηκε, με το έτσι θέλω, μέσα στο μυαλό μας. Και αγαπημένο του παιχνίδι είναι να μας παιδεύει με ψεύτικα ζόρια, σαν εκείνες τις απομιμήσεις που δεν ξεχωρίζουν από το αυθεντικό και σου χαρίζουν το τέ- λειο άλλοθι να περιφέρεις ό,τι δεν είσαι και κυρίως ό,τι φοβάσαι πως δεν θα καταφέρεις να είσαι. Μα εγώ εκείνο το βράδυ του τηλεφωνήματος τον τύλιξα με το σύρμα της συσκευής το διάολό μου και το έπνιξα πριν προλάβει να απαντήσει αυτός στη φωνή που έλεγε «γιατί δεν έρχεσαι να με βρεις». Γιατί αυτή δεν ήτανε μια φράση, ήτανε μια πρόσκληση να περπατήσω σε άλλο χάρτη. εν είχα ιδέα πού πήγαινα, ούτε και το γιατί, μα αυτό ήτανε βρε αδελφέ που με τραβούσε σαν μαγνήτης, το κάτι που να ξεπερνά τις ιδέες μου (ποιος είπε ότι δεν υπάρχει κάτι περισσότερο από εκείνα που μπορώ να σκεφτώ;) και να προσπερνά τις προβλέψεις μου (ποιος είπε ότι δεν υπάρχει κάτι περισσότερο από όσα μπορώ να φανταστώ; ), αφήνοντάς με έτσι εντελώς εκτεθειμένη στο καινούριο. εν γίνεται ποτέ αλλιώς. Όσες φορές ταξίδευα, στο τέλος κάθε ταξιδιού μου, ανακάλυπτα, πως πλάι στη διαδρομή που είχα σημειωμένη στο χάρτη με σαφείς οδηγίες, υπήρχε πάντα η άλλη, η πιο ενδιαφέρουσα, που σε απο- γείωνε ή σε προσγείωνε απότομα, σου χάριζε όμως ένταση, σου μιλούσε με χρώματα και όχι με ονόματα, εκείνη η άλλη διαδρομή λοιπόν, την οποία ο μόνος τρόπος να την ανακάλυπτες ήταν να είχες ήδη αποκλίνει από τις σημειώσεις, που προετοίμασες. Έτσι έκλεισα θέση, τύπωσα το εισιτήριο από το ιαδίκτυο, πήρα μια μικρή βαλίτσα και έχωσα μέσα τα πιο αγαπημένα μου ρούχα, αγόρασα μυ- ρωδικές κρέμες και έκανα μάσκα προσώπου, έβαψα νύχια και μάτια και είπα «αν είναι να συναντήσεις το απρόσμενο κορίτσι μου τουλάχιστον να του δώσεις να καταλάβει με τη μία, πως τον νοιάζεσαι τον εαυτό σου». Έκλεισα τηλέφωνα, πήρα αεροπλάνα και πλοία, μα εκείνο που μετρούσε ήταν πως ένιωθα ότι αν δεν υπήρχε τίποτα από τα δυο, εγώ θα έβγαζα φτερά και θα πετούσα, ήμουν σίγουρη πως είχα αυτή την κρυμμένη ικα- νότητα, άσο στο μανίκι μου. Και ήταν μόνο ένα τηλεφώνημα. Έτσι, στο μέσο της νύχτας. Όπου μια φωνή, μου είπε γιατί δεν έρχεσαι να με βρεις και με έβγαλε από το δρόμο μου. Για να συνειδητοποιήσω πως δεν υπάρχει τίποτα πιο απελευθερω- τικό από του να μην έχεις προκαθορισμένο δρόμο. Για να μπορείς να διαλέξεις εκείνη τη διαδρομή που σου αποδεικνύει πως η ζωή μόνο όταν την καψουρεύεσαι μοιάζει με ταξίδι υγ 09 ΥΓ.

10 info ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΣΚΟΡ Η Αυτοσχεδιασμοί ΥΓ. 10 Είναι τέλη Αυγούστου κι ο Αλκίνοος ταξιδεύει για Βόλο. Τον ακούω στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου κεφάτο, αν και το καλοκαίρι αυτό υποθέτω πως τον έχει παιδέψει αρκετά. Βρίσκεται σε περιοδεία, τα ταξίδια έχουν γίνει κομμάτι της ζωής του, αλλά «αντέχουμε ακόμα, το διασκεδάζουμε, όλα καλά», με διαβεβαιώνει. εν είναι μόνο η επιτυχία της περιοδείας, είναι κι οι συνεργάτες του που κάνουν τη διά- θεσή του ακόμα καλύτερη. Συνεργάτες σταθεροί - σπάνιο φαινόμενο - εδώ και πολλά χρόνια. Μουσικοί και τεχνικοί που αποτελούν ουσιαστικά την επαγγελματική οικογένειά του. Η φετινή περιοδεία του θα τον οδηγήσει σε λίγες μέρες στην Κύπρο. Το περιμένει με αγωνία. Γιατί, όπως μου εξηγεί, θα τραγου- δήσει σε χώρους αγαπημένους. Στο Σκαλί, πάνω ακριβώς απ το σπίτι του στο Πλατύ Αγλαντζιάς, εκεί που πριν γίνει το αμφιθέατρο, έπαιζε με τους συνομήλικους του όταν ήταν μικρός, αλλά και στο Αρχαίο Θέατρο του Κουρίου, όπου μια περίοδο δούλεψε ως εργάτης σε ανασκαφές. Η χρονιά αυτή δεν σηματοδότησε μόνο την περιοδεία του, ύστερα από αρκετό καιρό αποχής, αλλά και έναν καινούριο δίσκο με τίτλο «Νεροποντή». Στις συναυλίες λοιπόν θα ερμηνεύσει τραγούδια απ τη νέα του δουλειά αλλά και άλλα από τη μέχρι σήμερα πορεία του, σφραγίζοντάς τα με ιδιαίτερες ενορχη- στρώσεις. Για τον ίδιο αυτές οι ενορχηστρώσεις είναι σαν ένα πρόσωπο που το φωτίζεις αλλιώς για να σου πει με άλλα λόγια την ίδια ιστορία. Έτσι χαρακτήρισε σε πρόσφατη συνέντευξή του τις μελωδικές διαφοροποιήσεις που επιτρέπει ο αυτοσχεδιασμός. Στις συναυλίες λοιπόν λίγα κομμάτια πλησιάζουν την πρώτη εκτέλεση των τραγουδιών του. Τα περισσότερα τα διαφοροποιεί πολύ, με αποτέλεσμα το κοινό να απολαμβάνει μια μοναδική μουσική εμπειρία. «Κάθε εμφάνιση έχει κάτι ξεχωριστό», μου επι- βεβαιώνει. «Καμία δεν είναι ίδια με τις άλλες. Υπάρχουν πολλά ελεύθερα μέρη στο πρόγραμμα, έτσι ώστε να κινούμαστε μουσικά με διαφορετικό κάθε φορά τρόπο». Μαζί του στις συναυλίες αυτές ο Σταύρος Λάντσιας στα πλήκτρα και το πιάνο, ο Γιώργος Καλούδης στο βιολοντσέλο και την κρητική λύρα και ο Μιχάλης Καπηλίδης στα τύμπανα. Ιnfo: 10/9, στις 21.00, Αμφιθέατρο Σκαλί Αγλαντζιάς, Λευκωσία. 12/9, στις 21.00, Αρχαίο Θέατρο Κουρίου, Λεμεσός. Εισιτήρια: Λευκωσία: Musical Paradise ( ). Λεμεσός: Musical Paradise ( ), Ορφανίδης Shopping Mall, τηλ Λάρνακα: D.A. Kattos ( ). Πάφος Kalypso ( ).

11 Party Animals Με αφορμή ένα πάρτι, η Λία Χαράκη χρησιμοποίησε ξανά την ιδέα του pop culture για να εξετάσει την αλληλεπίδραση και τον τρόπο επικοινωνίας χωρίς λόγο μέσα από τη χειρονομία, την έκ- φραση, τον ήχο και την κίνηση. Το Party Animals, που παρουσιάστηκε με επιτυχία στο Φεστιβάλ Αθηνών τον περασμένο Ιούλιο κι ανεβαίνει στο πλαίσιο του Φε- στιβάλ Κύπρια, είναι το δεύτερο από μια σειρά νέων έργων της ομάδας.pelma.lia haraki, στα οποία η χαρισματική χορογράφος διερευνά τον τρόπο που η ταυτότητά μας επηρεάζεται ασύνει- δα και θεμελιώνεται πάνω σε συμβατικές εικόνες και αναφορές που μοιραζόμαστε όλοι. Στο έργο αντιμετωπίζει το ανθρώπινο πλάσμα ως κοινωνικό ζώο το οποίο χρησιμοποιεί τη γλώσσα του σώματος για να επικοινωνήσει. Η παράσταση είναι μια συμπαραγωγή της Στέγης Σύγχρονου Χο- ρού Λεμεσού. Μαζί με τη Λία Χαράκη στη σκηνή είναι οι Αριάνα Μαρκουλίδου και Αλέξανδρος Μιχαήλ. Την εικαστική επιμέλεια υπογράφει ο Πόλυς Πεσλίκας. Ιnfo: Σάββατο 26/9 ημοτικό Θέατρο Λάρνακας ( ), Τρίτη 29 & Τε- τάρτη 30/9 Θέατρο Ριάλτο, Λεμεσός ( ), Σάββατο 3 & Κυριακή 4/10 ημοτικό Θέατρο Στροβόλου ( ). Ώρα Έναρξης Πληροφορίες , Πληροφορίες παραστάσεων Η Aida χορεύει Carmen Carmen θα χεις σίγουρα ξαναδεί. Την Aida Gomez όμως να χορεύει Carmen όχι. Αυτός είναι άλλωστε κι ο βασικός λόγος που θα παρακολουθήσεις ξανά την ιστορία της ασυμβί- βαστης και παθιασμένης διάσημης ηρωίδας που ζωντάνεψε αμέτρητες φορές στη σκηνή. Ο στόχος σ αυτή την παρά- σταση δεν είναι εξάλλου η παρουσίαση μιας ιστορίας που είναι λίγο ως πολύ γνωστή σε όλους, αλλά η ερμηνεία μέσα από τη γλώσσα του σώματος, της κίνησης και του προσώ- που σαν μοναδικού καθρέφτη της ψυχής. Η Aida Gomez είναι εντυπωσιακή στο ρόλο της Carmen συνδυάζοντας με μαεστρία τη χορευτική της δεινότητα στο φλαμένκο και τις γνώσεις της στον κλασικό χορό. Γι αυτή της την ερμηνεία την έχουν χειροκροτήσει πέρα απ τους Ισπανούς, σε Ιαπωνία και Ταϊβάν, ενώ αναμένεται να τη δουν σε Αμερική, Μεξικό και Ευρώπη. Τους βασικούς ρόλους ερμηνεύουν, εκτός απ την Gomez, σολίστ του Εθνικού Μπαλέτου της Ισπανίας και συνοδεύει το 20μελές συγκρότημά της, Compania De Danza Espanola. Τη σκηνοθε- σία υπογράφει ο Emilio Sagi, καλλιτεχνικός διευθυντής του Theatro Zarzuela και Theatro Real της Μαδρίτης. Ιnfo: Η παράσταση δίνεται στο πλαίσιο του ιεθνούς Φεστιβάλ Κύπρια. Τρίτη 8/9, Θέατρο Ριάλτο, Λεμεσός ( ), Πέμπτη 10/9, Θέα- τρο Στροβόλου ( ). Ώρα έναρξης Γενικές πληροφορίες τηλ ΥΓ.

12 info ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΣΚΟΡ Η Umoja «Χορεύουν σαν τους δαίμονες, τραγουδούν σαν τους αγγέλους και κτυπούν τα τύμπανά τους σαν μανιακοί μάγοι», έγραψε η Daily Telegraph όταν οι Umoja εμφανίστηκαν στη Μεγάλη Βρε- τανία. Το σίγουρο είναι πως το πρώτο πέρασμά τους απ τη Λευκωσία πριν λίγα χρόνια, ξεσήκωσε το δύσκολο να εκφραστεί κοινό που δεν μπορούσε παρά να σηκωθεί επιτέλους - απ τη θέση του και να χορέψει στους ρυθμούς τους. Η μουσική τους είναι σαν μέθη που σε παρασύρει σε χορό. Το ίδιο και ο ρυθ- μός τους τον οποίο δεν μπορείς παρά μόνο να ακολουθήσεις. Η ομάδα των χορευτών απ τη Νότιο Αφρική περιγράφει μέσα απ το χορό και τα τραγούδια της, την ιστορία του λαού και του πολιτισμού της. Ιnfo: Τετάρτη 9/9, Αμφιθέατρο Μακαρίου Γ Σχολή Τυφλών, Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου ημοτικό Κηποθέατρο Λεμεσού και Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου πλατεία Κάστρου, Πάφος. Ώρα έναρξης Η παράσταση δίνεται στο πλαίσιο του ιεθνούς Φεστιβάλ Κύπρια Γενικές πληροφορίες τηλ Τραγούδια και θάλασσες Τραγούδια από τη Βραζιλία, Αργεντινή, Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιταλία και Κύπρο, ένα εμπνευσμένο ρεπερτόριο που παρουσιάστηκε ήδη στο παριζιάνικο και λονδρέζι- κο κοινό (Theatre de L Isle St Louis, Theatre de la Vieille Grille Paris, The Hellenic Centre -London ), ξεχωρίζει στην ατζέντα των παραστάσεων του μήνα. Η Βάκια Σταύρου, αξιόλογη Κύπρια τραγουδίστρια/τραγουδοποιός, με τη συνοδεία πολύ καλών μουσικών μας ταξιδεύει στους ήχους και τις εκπληκτικές μελωδίες αρ- γεντίνικου τανγκό των Carlos Gardel και Astor Piazzola, στα πορτογαλικά φάδος, στις εύθυμες ταραντέλες της Ιταλίας, στο κλασικό ρεμπέτικο της Ελλάδας, στην αισθαντική μπόσα νόβα της Βραζιλίας και στο κυπριακό παραδοσιακό τραγούδι. Ιnfo: Tρίτη 15/9 Θέατρο Παλλάς, Λευκωσία. Τετάρτη 16/9 Θέατρο Ριάλτο, Λεμεσός. Ώρα Γενικές πληροφορίες τηλ Να σε βλέπω να γελάς Άλκηστις Πρωτοψάλτη και Στέφανος Κορκολής επιστρέφουν ξανά για δυο καλοκαιρινές συναυλίες με το πρό- γραμμα που παρουσίασαν τον περασμένο χειμώνα σε Αθήνα και Κύπρο. Ερμηνεύουν κομμάτια απ το άλμπουμ στο οποίο συνεργάστηκαν με τίτλο «Να σε βλέπω να γε- λάς» αλλά και τις μεγάλες επιτυχίες της Άλκηστης. Ιnfo: 14/9, Αμφιθέατρο Σχολής Τυφλών, Λευκωσία (σε συνεργασία με τον Κυπριακό Ερυθρό Σταυρό), τηλ /9, Αρχαίο Θέατρο Κουρίου, τηλ ΥΓ. 12

13 ον Κιχώτης Τον παντοτινά ονειροπόλο ον Κιχότε Ντε Λα Μάντσα, τον ήρωα του αριστουρ- γηματικού έργου του Θερβάντες, ανεβάζει το ημοτικό Περιφερειακό Θέατρο Κοζάνης, με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Κιμούλη. Πρόκειται για έργο μεστό, με- γαλειώδες, που ισορροπεί ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό, στη συγκίνηση και το γέλιο, αποτυπώνοντας με τρόπο γλαφυρό την πραγματική εικόνα του ήρωά του. Ενός ανθρώπου που κινείται έξω από την κοινή λογική, έτοιμος να πάει εκεί όπου οι γενναίοι δεν τόλμησαν ποτέ. Η διασκευή που θα παρουσιαστεί, στηρίζεται σε ένα αληθινό βίωμα του συγ- γραφέα: τη φυλάκισή του στο Αλγέρι. Ο Θερβάντες μαζί με τον Σάντσο και δέκα ακόμη συγκρατούμενους δραπετεύουν από τη φυλακή όπου είχαν αιχμαλωτι- στεί από Βερβερίνους πειρατές. Βρίσκονται σε ένα εγκαταλειμμένο παραλιακό χωριό περιμένοντας κάποιο καράβι που θα τους πάει πίσω στην πατρίδα τους, την Ισπανία. Τις ώρες της αναμονής, ο Θερβάντες και ο φίλος του Σάντσο, με τη βοήθεια των συγκρατούμενων τους, αφηγούνται την ιστορία του ον Κιχώτη. Οι περιπλανήσεις του ιππότη και υπερασπιστή των καταφρονεμένων ξετυλίγονται στη διάρκεια μιας νύχτας και επηρεάζουν βαθιά όλους όσοι άκουσαν και συμμε- τείχαν. Τη διασκευή και σκηνοθεσία υπογράφει ο Γιάννης Καραχισαρίδης και ο ημήτρης Πιατάς ερμηνεύει τον Σάντσο. Ιnfo: Η παράσταση δίνεται στο πλαίσιο του ιεθνές Φεστιβάλ Κύπρια. 17/9 Αμφιθέατρο Μακαρίου Γ, Λευκωσία και 18/9 Παττίχειο Αμφιθέατρο Λάρνακας. Γενικές πληροφορίες τηλ Φεστιβάλ Ακουστικής Μουσικής Κύπριοι καλλιτέχνες και αρκετοί απ το εξωτερικό, κινούμενοι όλοι στο προκαθορι- σμένο πλαίσιο της ακουστικής μουσικής - της μουσικής δηλαδή που εκτελείται με ακουστικά όργανα, τα οποία δεν χρειάζονται ηλεκτρισμό για να ακουστούν - συμμετέχουν στο 1ο Φεστιβάλ Ακουστικής Μουσικής Λουβάνα. Το Φεστιβάλ είναι μια πα- ραγωγή της ανεξάρτητης ομάδας «Λουβάνα» (πίσω από την οποία είναι κρυμμένοι κάποιοι από τους διοργανωτές του Dogstock Festival) σε συνεργασία με την «Παρα- πλεύρως Παραγωγές», η οποία διοργάνωσε πρόσφατα το φεστιβάλ χορού ΙndiePlat, στη Λευκωσία και συντονίζεται απ τον ταλαντούχο μουσικό Λευτέρη Μουμτζή. Στο φεστιβάλ εμφανίζονται συγκεκριμένα το Τρίο Τεκκέ, η Ylva Ceder από τη Σουηδία, ο Adam Beattie από τη Σκοτία, οι School of Imagination από την Αγγλία, o ημήτρης Κωνσταντόπουλος, η Χαριτίνη, η Στέλλα Φυρογένη, o DJ Tony Cusack και άλλοι. Παράλληλα δρώμενα θα διεξάγονται σε διάφορες γωνιές του χωριού είτε από μουσικούς είτε από εικαστικούς καλλιτέχνες κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ. Επίσης θα λει- τουργούν παζαράκια και θα υπάρχει παιχνιδότοπος για παιδιά. Στο χώρο του φεστιβάλ θα πωλείται φαγητό και ποτό. Αξίζει να αναφερθεί πως η ομάδα «Λουβάνα» τα τελευταία χρόνια διοργανώνει ποιοτι- κά μουσικά δρώμενα, κυρίως στο Λονδίνο αλλά και στη Λευκωσία. Μοναδικός σκοπός της η προβολή και ανάδειξη νέων ή αφανών μουσικών/δημιουργών που έχουν κάτι να πουν είτε με τα λόγια τους είτε με τη μουσική τους. Ιnfo: 25-26/9, μουσική σκηνή ΙΡΙΣ, Πεντάκωμο, Λεμεσός. Πληροφορίες/εισιτήρια: , con- tact@paraplevros.org. Ιστοσελίδα: 13 ΥΓ.

14

15 ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΣΚΟΡ Η Την ακούς κι αυτή σου χαρίζει ένα κομμάτι απ τον κόσμο της... Έχει για μουντό φόντο τη θάλασσα. Είναι γυμνή με το σώμα λασπωμένο. Η πόζα της μοιάζει με χορευτική φιγούρα. Έχει μια απαλή κίνηση στα χέρια έτσι όπως στήνεται στο φακό, σαν έναν άνθρωπο ήρεμο που χει ήδη κατασταλάξει ή πάλι σαν έναν άλλον έτοιμο να ανοίξει τα φτερά του και να πε- τάξει Αυτή ήταν η πρώτη γνωριμία για τον περισσότερο κόσμο με την Dulce Pontes, το 1999, όταν ένα άλλο φιλόδο- ξο άλμπουμ της κυκλοφορούσε. Είχε για τίτλο «Ο Primeiro Canto», το πρώτο δηλαδή τραγούδι της Κι επέλεξε να φωτογραφηθεί μ αυτόν τον τρόπο στο εξώφυλλό του. Τότε ήταν που το cd έπεσε τυχαία στα χέρια μου, σ ένα δισκά- δικο στην Έβορα, νότια της Πορτογαλίας, ψάχνοντας όπως όλοι οι τουρίστες για Αμάλια Ροντρίκες. Οι ήχοι ήταν στην ελάσσονα. Μελαγχολικοί, νοσταλγικοί οι περισσότεροι. Οι μελωδίες μαγευτικές κι η φωνή της υπέροχη. Τα τραγούδια που ερμήνευε, πατούσαν γερά στα fados, τις μελωδίες της πατρίδας της, σ αυτή τη μουσική που πηγάζει απ τη βαθιά νοσταλγία και τον πόθο που γεννήθηκε απ το μοιρολόι των ναυτικών. Οι ήχοι όμως ξέφευγαν μαεστρικά από το φολ- κλόρ, έχοντας νέα στοιχεία που πρόσδιδαν στα τραγούδια της μια νότα σύγχρονη. Ήταν όμως κι η φωνή της. Αυτή η συγκλονιστική φωνή που σαγηνεύει. Που δίνει χαρακτήρα στα τραγούδια της, απεγκλωβίζοντάς τα από τα όρια της παραδοσιακής πορτογαλικής κι οποιασδήποτε άλλης μου- σικής. Αυθεντική, σ ό,τι κι αν ερμηνεύει Εκείνο το πρωινό, λοιπόν, σ αυτό το μικρό δισκάδικο κρυμ- μένο σ ένα απ τα στενά σοκάκια της Έβορα, θα άκουγα τελικά πολλά δείγματα της δουλειάς της, εντυπωσιασμένη απ τη δύναμη και το λυρισμό της φωνής της. Ο πωλητής μου έδειξε με το χέρι τα ράφια αριστερά, είπε κάτι στα Πορ- τογαλικά και κατάλαβα μέσες άκρες πως καλά θα έκανα να έριχνα μια ματιά στο βάθος του μαγαζιού. εν χρειάστηκε να ψάξω πολύ για να βρω τη δουλειά της. Η Dulce Pontes ήταν ήδη για τους Πορτογάλους μια πιθανή διάδοχος της Ροντρίκες. Στο βιογραφικό της υπήρχαν πέντε συνολικά άλμπουμ. Αρ- γότερα θα διάβαζα πως είχε αρχίσει την καριέρα της το 1991 όταν εκπροσώπησε τη χώρα της στο ιαγωνισμό της Γιουροβίζιον. ισκογραφικά έκανε ντεμπούτο το 1992 με το άλ- μπουμ «Lusitana» κι ύστερα με το «Lagrimas», το οποίο ήταν κι η αφορμή να συζητηθεί τ όνομά της έξω απ τη χώρα της. υο χρόνια μετά, η Dulce Pontes κυκλοφορεί το άλμπουμ «Α Brisa Do Coracao» και ένα χρόνο αργότερα, το 1996, το διπλό live «Caminhos». Ύστερα άρχισαν οι σπουδαίες συνερ- γασίες με τον Andrea Bocelli, αλλά και τους Βραζιλιάνους Simone και Caetano Veloso που υπέγραψαν μαζί της το «Ο Primeiro Canto». Παρακολουθώντας την πορεία της από τότε, θα λεγα πως η πιο σημαντική συνεργασία της, ήταν λίγα χρόνια αργότερα, αυτή με τον Ennio Morricone. Η πρώτη φορά που άκουσα το όνομά της στην Ελλάδα, ήταν σε μια συνέντευξη του Στέφανου Κορκολή, ο οποίος αποκλεισμένος από την ελληνική δισκογραφία λόγω του γνω- στού σκανδάλου στο οποίο είχε εμπλακεί δούλεψε μαζί της συνοδεύοντάς την στο πιάνο σε συναυλίες της στην Ευρώπη. Ύστερα ήρθε ο Νταλάρας κι η Αρβανιτάκη, συνεργα- σίες που έκαναν την Pontes αγαπητή στο ελληνικό κοινό. Αν είναι απόλαυση να ακούς τους δίσκους της, το να τη δεις σε συναυλία είναι μια από τις ωραιότερες εμπειρίες που μπορεί να έχεις. Εκφραστική με θεατρική παρουσία, έχει μια μοναδική λάμψη στη σκηνή. Ο τρόπος που ερμηνεύει το κάθε κομμάτι και το χαμόγελό της όταν τα φώτα πέσουν στο πρόσωπό της, σε απογειώνουν. Φεύγεις, χάνεσαι κι ύστερα, όταν τα φώτα σβήσουν, όταν το παρατεταμένο χειροκρότη- μα τελειώσει, σου χαρίζει ένα κομμάτι απ τον κόσμο της. Κομμάτι μαγικό, που χει πάθος, ένταση και λυρισμό. Είναι ο κόσμος που η Pontes ξέρει πολύ καλά να ζωντανεύει. Info: Η Dulce Pontes τραγουδά στο πλαίσιο του ιεθνούς Φεστιβάλ Κύπρια, την Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου Τάφρος Ντ Αβίλα, Λευκωσία και την Παρασκευή, 25 Σεπτεμβρίου πλατεία Κάστρου, Πάφος. Τίτλος της συναυλίας της «Moments», όπως ακριβώς κι ο τίτλος του τελευταίου της άλμπουμ. 15 ΥΓ.

16 ΦΩΤΟ: ΠΟΛΥΣ ΠΕΣΛΙΚΑΣ ΥΓ. 16

17 sense of place Επιβλητικά έργα που προβάλλουν το σύγχρονο εικαστικό πρόσωπο της Κύπρου έχουν τη δική τους θέση στο νέο αεροδρόμιο Λάρνακας Μια πλειάδα έργων σημαντικών Κυπρίων καλλιτεχνών πρόκειται να κοσμήσουν το και- νούριο αεροδρόμιο της Λάρνακας. Με πρωτοβουλία της κοινοπραξίας Hermes, που έχει την ευθύνη της λειτουργίας του αεροδρομίου και της εταιρίας Bouygues, που έχει την ευ- θύνη του σχεδιασμού και της κατασκευής του, δημιουργήθηκε η έννοια του Sense of Place (Αίσθηση του Τόπου). Κύριος στόχος του Sense of Place είναι όπως τα καινούρια αεροδρόμια της Λάρνακας και της Πάφου να εκφράζουν και να αναδεικνύουν το πλούσιο πολιτιστικό πρόσωπο της Κύ- πρου και έχοντας σαν αφετηρία το ιστορικό παρελθόν να προβάλλουν το σύγχρονο και δυναμικό παρόν του τόπου. Στην Πάφο οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες (Σωκράτης Σωκράτους, Χέλεν Μπλακ και Μαριάννα Κωνσταντή) είχαν σαν αφετηρία τη λατρεία της Αφρο- δίτης στην Κύπρο. Στη Λάρνακα οι ιστορικές αναφορές ξεκινούν από τη Χαλκολιθική εποχή, η οποία χα- ρακτηρίζεται από σημαντικές, κοινωνικές, πολιτισμικές και οικονομικές καινοτομίες οι οποίες προαναγγέλλουν την Εποχή του Χαλκού. Έχοντας σαν βάση αυτές τις αναφορές και με έμπνευσή τους το πλούσιο ιστορικό παρελθόν της Κύπρου, οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν δημιούργησαν έργα σύγχρονα και δυναμικά σε ειδικά επιλεγμένους χώρους του καινούριου κτιρίου. Η έννοια του Sense of Place αποτελεί μια διεθνή καινοτομία και αξίζει να σημειωθεί πως τα αεροδρόμια Λάρνακας και Πάφου είναι από τα λίγα αεροδρό- μια στον κόσμο για τα οποία έχει προβλεφθεί η δημιουργία τόσων πολλών έργων τέχνης. Η Λάρνακα αποτελεί την κυριότερη πύλη υποδοχής επισκεπτών στην Κύπρο. Οι Κύπρι- οι καλλιτέχνες δημιούργησαν επιβλητικά έργα τα οποία αναδεικνύουν και προβάλλουν το σύγχρονο εικαστικό πρόσωπο της Κύπρου τόσο στους ντόπιους όσο και στους ξένους επισκέπτες. Τα έργα βρίσκονται και στον εξωτερικό χώρο και στο εσωτερικό του κτιρίου. Οι χώροι μάλιστα που επελέγησαν, στις αναχωρήσεις και στις αφίξεις, είναι εμβληματικοί και αναδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο τα έργα των καλλιτεχνών που καλύπτουν όλο σχεδόν το φάσμα της εικαστικής δημιουργίας (Γλυπτική, Ζωγραφική, Κατασκευές). Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στη Λάρνακα είναι οι Αγγελος Μακρίδης, Νίκος Κου- ρούσιης, Θεόδουλος Γρηγορίου, Μικέλλα Ψαρά, Παναγιώτης Μιχαήλ, Αθηνά Αντωνιάδου, Λευτέρης Τάπας και 242 (Κώστας Μάντζαλος και Κωνσταντίνος Κουννής). Info: Τα εγκαίνια του νέου αεροδρομίου θα γίνουν στις 7 Νοεμβρίου. 17 ΥΓ.

18 οι πρώτες συστάσεις Ο Λαμπράκης ανήκει σε εκείνη την κατηγορία νέων ανθρώπων που δεν έχει κοινωνικά κολλήματα. Και να μην σε ξέρει, θα εμ- φανιστεί μπροστά σου και θα πετάξει μια κουβέντα-έκπληξη, απ αυτές που δεν ακούς συχνά στην καθημερινότητα. Κάπως έτσι τον γνώρισα και έμαθα πως σπούδασε Καλές Τέχνες, δημιουργική γραφή και ποίηση. Πώς έζησε για οκτώ χρόνια στην Αμερική. Πώς προγραμμάτιζε για καιρό ένα πρότζεκτ που το βάφτισε Όρκο στη Σιωπή. «Θα ζεις στη Νέα Υόρκη και δεν θα μιλάς για ένα μήνα;», «Αυτό θα προσπαθήσω να κάνω». Το Φεβρουάριο που μας πέ- ρασε, όταν μπήκε σε λειτουργία το πρότζεκτ αυτό, ανταλλάζαμε συχνά μηνύματα και τον ρωτούσα για τα συναισθήματά του. Κάπου στα μέσα του μήνα μου γράφει: «Βρίσκομαι σε μια φάση απε- ρίγραπτης ευφορίας». Επιστρέφοντας στην Κύπρο, παρουσιάζει ένα άλλο πρότζεκτ, την πρώτη του ατομική έκθεση με τίτλο «Den 3exnο». Κι αυτό δίνει την αφορμή για τις πρώτες συστάσεις Γιατί την τέχνη και όχι οτιδήποτε άλλο; εν νομίζω ότι θα μπορούσα να είμαι καλός σε κάτι άλλο Ακολούθησα αυτή την πορεία και θέλω να επενδύσω σ αυτή. Η τέ- χνη, νομίζω, λειτουργεί ως μια μορφή αυτοθεραπείας. Είναι ο ψυχολόγος σου, ο ψυχίατρός σου, ο μασέρ σου. Τις ανασφάλειες, τα προβλήματα, τα ερωτήματα και τα παράπονά του, ο καθένας οφείλει να βρει έναν τρόπο να τα δουλέψει. Αν αυτό μπορώ να το κάνω μόνος μου, μέσα από τη δημιουργία, τότε γιατί όχι. Ξέρεις, νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι είναι ποιητές. Και ετυμολογικά να το δεις, έτσι είναι. Απλά ο καλλιτέχνης έχει την τεχνική να κατα- γράφει για να μπορεί να μοιράζεται με τους άλλους. Ο «Όρκος στη Σιωπή» πώς προέκυψε; Είχα να ετοιμάσω για το μεταπτυχιακό μου μια μελέτη και ένα φόλιο από σαράντα ποιήματα. Το αναμενόμενο θα ήταν να τα μαζέ- ψω σε μια συλλογή και να τα παραδώσω. Το πρόβλημα μαζί μου, είναι πως άμα νιώθω βολικά, αρχίζω να ανησυχώ. Θέλω να συμ- βαίνει κάτι που να με σπρώχνει εκτός ορίων. Κάπως έτσι άρχισε το πρότζεκτ στη Νέα Υόρκη με τον τίτλο «Vow to Silence». Απο- φάσισα να μείνω σιωπηλός για ένα μήνα και να επικοινωνώ με τη γραφή. Πολλοί μου είπαν πως θα «ξέφευγα». Ξέρεις η Νέα Υόρκη είναι ένα τόσο ζωντανό περιβάλλον που δεν σε αφήνει, ούτε σε βοηθά να απομονωθείς. Η απόφαση πάρθηκε και την 1η Φεβρου- αρίου άρχισα το πρότζεκτ. Παράλληλα έφτιαξα ένα μπλογκ, το Κυκλοφορούσα εκτός, πήγα διήμερα με φίλους, παρακολούθησα ποδόσφαιρο με παρέα, πα- ράγγελνα φαγητό, επικοινωνώντας πάντα με το σημειωματάριό μου. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ρέμιξ όλων των σημειώσεων και η δημιουργία των σαράντα ποιημάτων που απαιτούνταν. Εκ πρώτης όψεως θα τα έλεγες αφηρημένα αλλά το στόρι που κρύβουν κατα- φέρνει να με στέλνει πίσω σε περιστατικά εκείνου του μήνα. Πώς είναι - να αποφασίζεις συνειδητά - να μη μιλάς; Αυτό που κατάλαβα είναι πως στον πολύ καιρό που μένεις σιω- πηλός, γίνεται τόσο έντονη η εσωτερική σου σκέψη, που αρχίζει να μοιάζει με ομιλία. Στο διαμέρισμα όπου έμενα είχα έναν ξύλι- νο νάνο. Μπήκα στη διαδικασία να του μιλήσω με τη σκέψη μου και να του ζητήσω να με βοηθήσει να αντέξω και να ολοκληρώσω αυτό το πρότζεκτ. Του έταξα μάλιστα πως αν τα κατάφερνα θα τον έπαιρνα μαζί μου στην υποστήριξη. Ήταν μια τεχνική για να κρατηθώ στο στόχο μου. Κι όταν τα κατάφερα τον πήρα. Στάθη- κα εκεί, έμεινα για δυο λεπτά σιωπηλός και ύστερα εξήγησα στον κόσμο τι ακριβώς έκανα. Η ανταπόκριση ήταν καλή. Μια ατζέντης εκδοτικών οίκων που ήταν στο κοινό, ήρθε και με βρήκε μετά για να μου προσφέρει ένα συμβόλαιο, να ετοιμάσω ένα βιβλίο, ένα μεμουάρ των συναισθημάτων μου, μέσα από τις σημειώσεις που είχα. Το παραδίδω τέλη αυτού του μήνα. Παράλληλα παρουσιάζεις και την πρώτη σου ατομική έκθεση στη Λευκωσία, με τίτλο «Den 3exno» Είναι κάποια πράγματα που με ενοχλούν όσον αφορά την πρόσφατη ιστορία της Κύπρου. Νομίζω πως ξεχάσαμε από πού ερχόμα- στε και αν δεν ταπεινωθούμε μέσα μας θα ξεχαστούμε γενικότερα. Βάλαμε τις προτεραιότητές μας λάθος. Η έκθεση μέσω μιας μετα- μοντέρνας κονσεπτικής παρουσίασης λειτουργεί ως υπενθύμιση ενός προβλήματος που μας ενώνει όλους. Πώς σκέφτεσαι να προχωρήσεις παρακάτω; Σίγουρα με ενδιαφέρει πολύ η ποίηση και είναι κάτι που και να θέλω να το αφήσω, δεν με αφήνει αυτό. Θα ασχοληθώ με το βιβλίο μου που θα εκδοθεί στην Αμερική και υπάρχει κάποια σκέψη για ένα performance που να χει να κάνει με το μήνα της σιωπής. Το πρότζεκτ «Vow of Silence» σκέφτομαι να το επαναλάβω και στην Κύπρο, αλλά φαντάζομαι θα είναι πιο δύσκολο. Είναι η τέχνη επένδυση ζωής; Αρνούμαι να πιστέψω πως υπάρχει άνθρωπος που δεν του αρέσει η μουσική, η ποίηση Κι αν υπάρχει αυτό έχει να κάνει με την άγνοια. Είναι επειδή δεν γνώρισε το αντικείμενο. Η τέχνη είναι μια μακροχρόνια επένδυση. Κοινωνική. Στις μέρες μας φαίνεται να μας απασχολεί περισσότερο το άμεσο αποτέλεσμα, οπόταν μπορεί να μην το λαμβάνουμε αυτό σοβαρά υπόψη. Ξέρεις, στην Κύπρο ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας είναι αποξενωμένο από τα εικαστικά. Είναι θέμα προτεραιοτήτων, τίποτα άλλο. Είναι όπως πάει κάποιος ταξίδι στο Λονδίνο και επιλέγει να περάσει απ την Oxford Street αλλά όχι απ την Tate για παράδειγμα. Η νέα γενιά νομίζω πως αντιλαμβάνεται πως μπορεί να συνδυάσει και τα δύο. Είναι ένα απόφθεγμα που μ αρέσει πολύ: «Ο καλλιτέχνης είναι αντικείμενο της κοινωνίας» και είναι πολύ σωστό αυτό. Η κοινωνία σε φτιάχνει. εν πιστεύω στην παλιά σχολή της περιθωριοποί- ησης των καλλιτεχνών. Η τέχνη είναι ένα παιχνίδι συνομιλίας. σταύρος λαμπράκης ΥΓ. 18

19 TΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ ΧΡΙΣΤΟ ΟΥΛΟΥ / ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΗΝΑ 19 ΥΓ.

20 reality σου λέω ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΧΡΙΣΤΟ ΟΥΛΟΥ Ζει το ελληνικό τραγούδι; Το παλεύει πάντως, αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Εκεί που είσαι πεισμένος πως η ευθεία γραμμή στο εγκεφαλογράφημα δεν είναι τυχαίο σύμπτω- μα, τσουπ, κάτι μυστήριο γίνεται και ο ασθενής γουρλώνει τα μάτια. Ακούς μια πιτσιρίκα που τη λένε Μόνικα, κάτι σου κάνει, κάτι σου λέει, μια φευγαλέα συγκίνηση, ένα απροσδιόριστο κάτι, αλλά μετά πάλι το ξεχνάς και (ξανα) κυλάς στα γνωστά και δοκιμασμένα: Στα ενδοσκοπικά του Κραουνάκη, στις αξεπέραστες αλήθειες της Λίνας, στη βελούδινη φωνή της Γαλάνη, στην ασφάλεια των μεγάλων φωνών και των τραγουδιών που τοκίστηκαν με συναίσθη- μα. Και φυσικά, πάντα η Χαρούλα. Γιατί εκεί πια δεν είναι θέμα φωνής και τραγουδιού. Είναι κυτταρικό το ζήτημα, DNA, σαν να μην κόπηκε ποτέ ο ομφάλιος λώρος με όλα αυτά που στα βάθη της ψυχής μας θέλουμε να σημαίνει η Ελλάδα. Εδώ λοιπόν, στο κρίσιμο σημείο του πονήματος που ολισθαίνει προς το μελό, προκύπτει το ακανθώδες ερώτημα: Να πάει η Βίσση στο Ηρώδειο; Και δεν εννοούμε να πάει μια βόλτα, εννοούμε να βγει από τη μεγάλη πύλη και να τραγουδήσει στη ρίζα του ιερού βράχου. Μη μου τσιτώνεις μάτια μου! Αφενός γιατί δεν βρέθηκε χορηγός για να γίνει το απονενοημένο και αφετέρου γιατί η πρόθε- ση δεν αφορούσε το «ερωτευμενάκι» αλλά (φυσικά) τους «μεγάλους Έλληνες συνθέτες». Εδώ ακριβώς ξέσπασε και το σκανδαλάκι. Οι μπουζουξούδες μετά το συγκλονισμό από το comeback της Αγγελικής Ηλιάδη αισθάνθηκαν ότι είχαν θέμα να τοποθετηθούν. Εκ παραλλήλου η διανόηση ή ό,τι απέμεινε τέλος πάντων από τον κύκλο των χαμέ- νων ποιητών, πήρε τα κουμπούρια για να προστατεύσει τα συντεχνιακά της. Πολλοί πόντοι έφυγαν από τα καλσόν σοβαρών τραγουδοποιών και άλλοι τόσοι μανταρίστηκαν από θεοσεβούμενες τραγουδιάρες. Ναι οι μεν, όχι οι δε Μη μου τσιτώνεις μάτια μου και στη μέση ο άγκας. Όλα αυτά προτού σκάσει το νέο ότι «χορηγός γιοκ», οπότε τζάμπα και ο ολοφυρμός. Πλην όμως ο προβληματισμός έμεινε τοποθετημένος στο τρα- πέζι (sic): ικαιούται η Βίσση να κρυφτεί στην κοιλιά του δούρειου ίππου της φιλανθρωπίας και να εισβάλει στο ναό του έντεχνου; εν έχω πιο πληκτικό δίλημμα. Για να μην υπεκφεύγω όμως, λέω πως «δικαιούται» με την έννοια του ότι όλα πια χύμα, όλοι οι καλοί χωράνε, όλα τα τραγούδια είναι του Θεού (άσχετο) και γενικώς δεν θα γίνει κα- μία μεγάλη ζημιά, όχι πάντως μεγαλύτερη από αυτήν που ήδη έγινε. Γιατί - και sorry αν δεν το διευκρίνισα επαρκώς - το ελληνικό τραγούδι ψυχομαχεί στα μαρμαρένια αλώ- νια εδώ και πολλά χρόνια. Γερνάει ξεχασμένο στη γωνία και ελπίζει μόνο στην καλοσύνη των δικών του ξένων. Οι εταιρίες το στραγγάλισαν, οι μπουζουξούδες το ευνούχη- σαν και οι τηλεοράσεις το αποτέλειωσαν. Πώς ζει; Από τις στιγμές της έμπνευσης κάποιων (λίγων) δημιουργών και από μερικά γκρουπάκια ή μονάδες που σκάνε μύτη έτσι στο άσχετο σαν πυροτεχνήματα. Ο ασθενής δεν απειλεί- ται από τη χυδαιότητα του mainstream. Από τη μούχλα κινδυνεύει και αυτή βγαίνει και σε έντεχνο, πιστέψτε με. Αν κάτι πάντως με στενοχωρεί, είναι που οι σημερινοί πι- τσιρικάδες μοιάζουν καταδικασμένοι ή να κολυμπάνε στα σκατά ή να ανατρέχουν μονίμως στο παρελθόν. Εμείς του- λάχιστον είχαμε την τύχη να αποκτήσουμε το συνθέτη και τη στιχουργό «της γενιάς μας». Ο Σταμάτης και η Λίνα μας έδωσαν φωνή και ταυτότητα. Και μετά σιωπή. Ή μάλλον σποραδικά τραγούδια, κάποια καλά, αλλά πάντα σκόρπια. Σιωπή λοιπόν και ενοχικοί ψίθυροι γιατί ο ασθενής είναι σε κώμα και η κατάσταση απαιτεί σεβασμό το Ηρώδειό μου μέσα. Να πάει η Βίσση; Αν τον βρει το ρημαδοχορηγό, να πάει. Καμιά άλλη απορία έχουμε; ΥΓ. 20