Gastroenterology. of ANNALS OF GASTROENTEROLOGY VOLUME 19 SUPPLEMENT NOVEMBER 2006 p ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ

Transcript

1 QUARTERLY PUBLICATION OF THE HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY Annals of of ANNALS OF GASTROENTEROLOGY VOLUME 9 SUPPLEMENT NOVEMBER 2006 p. -04 Gastroenterology (Former Hellenic Journal of Gastroenterology) 27ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 4-7 Οκτωβρίου 2007 Λιμάνι Θεσσαλονίκης Τόμος Περιλήψεων 26th HELLENIC CONGRESS OF GASTROENTEROLOGY October 4-7, 2007 Port of Thessaloniki Abstract Book The Journal is indexed in Excerpta Medica EMBASE (CD-ROM) Volume 9 Supplement November 2006 ISSN

2

3 JANSSEN

4 ELPEN

5 QUARTERLY PUBLICATION OF THE HELLENIC SOCIETY OF GASTROENTEROLOGY Award of the Academy of Ατηενs (200) Annals of Gastroenterology (Former Hellenic Journal of Gastroenterology) EDITORIAL BOARD Advisory Board Chairman E.V. Tsianos Editor J.K. Triantafillidis Former Editors I. Daniilides I. Karagiannis Assistant Editors Katerina Kotzampassi G. Papatheodoridis D. Soutos Members of the Editorial Board G. Antsaklis E. Archavlis D. Arvanitidis V. Balatsos K. Barbati D. Christodoulou Ch. Dervenis D. Dimitroulopoulos S. Dourakis E. Eleftheriadis Ch. Feretis S. Georgopoulos I. Katsinelos G. Kokozidis V. Komborozos J. Kountouras J. Koutroubakis S. Manolakopoulos A. Mantides G. Mantzaris Ch. Mavrogiannis E. Merikas S. Michopoulos J. Mouzas M. Mylonaki E. Paraskevas Th. Peppas Th. Rokkas Ch. Spiliadi-Stefanopoulou N. Tassopoulos N. Tsavaris M. Tzouvala M. Vaslamatzis Statistical Advisor E. Delicha International F. Bazzoli (Italy) M. Blaser (USA) G. Costamagna (Italy) J. Deviere (Belgium) A. Di-Bisceglie (USA) M.J.G. Farthing (UK) D.P. Jewell (UK) D. Koutsοmanis (France) A.J. Morris (UK) C. O Morain (Ireland) Ch. Pothoulakis (USA) D. Rampton (UK) L. Seeff (USA) C. Stanciu (Romania) R. Stockbrόgger (The Netherlands) P. Swain (UK) N. Tozun (Turkey) A. Tzakis (USA) Governing Board of the Hellenic Society of Gastroenterology (2006) President: J.K. Triantafillidis A Vice President: E. Giannoulis B Vice President: Th. Rokkas Secretary-General: S. Georgopoulos Secretary: A. Elias Treasurer: D. Tabakopoulos Members: Ch. Dervenis Ch. Barbatzas J. Kountouras HELLENIC SOClETY OF GASTROENTEROLOGY 67, Demokratias Ave., GR 54 5 Athens, Greece Tel.: Fax: hsg@hol.gr & annals@in.gr Publisher-Director J.K. Triantafillidis Printing supervision TECHNOGRAMMA 2 M. Avgeri Str Ag. Paraskevi Athens, Greece Tel.: Fax: techn@hol.gr Indexed in Excerpta Medica EMBASE (CD-ROM) Annual Subscriptions (VAT 4% included): Inland 23,50 EURO Students 4,70 EURO Organizations 29,40 EURO Abroad: Flat rate U.S. $60

6 ABBOTT

7 NYKOMED

8 ANACHEM

9 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ 26 o ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΜΟΣ ΠΕΡΙΛΗΨΕΩΝ 9-2 Νοεμβρίου 2006 ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΑΘΗΝΩΝ

10 ROCHE

11 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Πρόεδρος: Αντιπρόεδροι: Γενική Γραμματέας: Ταμίες: Ειδικοί Γραμματείς: Μέλη: Ι.Α. Καραγιάννης Χ. Δερβένης Δ.Γ. Καραμανώλης Κ.Δ. Παρασκευά Ν. Μάθου Δ. Ταμπακόπουλος Γ. Μάντζαρης Σ. Μιχόπουλος Χ. Τζάθας Ε. Παπαβασιλείου Δ. Τζουρμακλιώτης ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ Πρόεδρος: Ι.Α. Καραγιάννης Μέλη: Κ. Αρβανιτάκης Σ. Λαδάς Α. Αρχιμανδρίτης Χ. Μαυρογιάννης Ε. Βαφειάδη Β. Ντελής Σ. Δελακίδης Ε. Παρασκευάς Ν. Καλαντζής Ν. Σκανδάλης Ι. Καραϊτιανός Ε. Τσιάνος Η. Κουρούμαλης Γ. Ψάνης ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ 2006 Πρόεδρος: Α Αντιπρόεδρος: Β Αντιπρόεδρος: Γενικός Γραμματέας: Ειδικός Γραμματέας: Ταμίας: Μέλη: Ι. Τριανταφυλλίδης Ε. Γιαννούλης Θ. Ροκκάς Σ. Γεωργόπουλος Α. Ηλίας Δ. Ταμπακόπουλος Χ. Δερβένης Ι. Κουντουράς Χ. Μπαρμπατζάς

12 26ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ ΤΡΙΜΕΛΕΙΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΤΜΗΜΑΤΩΝ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος: Αντιπρόεδρος: Γραμματέας: Β. Ντελής Γ. Πασπάτης Γ. Κουκλάκης ΠΑΓΚΡΕΑΤΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος: Αντιπρόεδρος: Γραμματέας: Σ. Δελακίδης Κ. Τσαλής Π. Κασαπίδης ΠΡΩΚΤΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος: Αντιπρόεδρος: Γραμματέας: Ι. Καραϊτιανός Π. Τάσσιος Κ. Τσαμακίδης ΟΓΚΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Προσωρινή Διοικούσα Επιτροπή Πρόεδρος: Αντιπρόεδρος: Γραμματέας: Γ. Κητής Σ. Λαδάς Α. Ταρπάγκος ΤΜΗΜΑ ΒΟΡ. ΕΛΛΑΔΟΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Πρόεδρος: Αντιπρόεδρος: Γραμματέας: Α. Ηλίας Δ. Χατζόπουλος Δ. Τζιλβές ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ Πρόεδρος: Γραμματέας: Μέλη: Ε. Ζουμπούλη-Βαφειάδη Ν. Βιάζης Α. Ηλίας Β. Ντελής Χ. Τζάθας ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΡΕΥΝΑΣ Πρόεδρος: Αντιπρόεδρος: Γραμματέας: Μέλη: Χ. Μαυρογιάννης Σ. Ντουράκης Χ. Λιάτσος Ε. Παπαβασιλείου Κ. Μπαρμπάτη ΤΜΗΜΑ ΔΟΚΙΜΩΝ ΜΕΛΩΝ Πρόεδρος: Αντιπρόεδρος: Γραμματέας: Γ. Τασσιάς Β. Κούσουλας Γ. Ψάνης ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΟ ΤΜΗΜΑ Πρόεδρος: Αντιπρόεδρος: Γραμματέας: Α. Καραδήμα Δ. Κολοβού Κ. Μοσχοτά ΜΕΤΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ Επιτροπή Εκπαίδευσης Ε.Γ.Ε. ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΟ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ Τμήμα Βοηθών Γαστρεντερολογικών Τμημάτων Ε.Γ.Ε. Επιστημονική Γραμματεία Ιωάννης Α. Καραγιάννης, Διευθυντής Γαστρεντερολογικού Τμήματος, Νοσοκομείο Αγία Όλγα, Αγ. Όλγας 3-5, Ν. Ιωνία, Τηλ.: , Fax: Γραμματεία Συνεδρίου ΔΙΑΣΤΑΣΗ Travel, Κων. Καραμανλή 24, Θεσσαλονίκη Τηλ.: , Fax: , Web-site: diastasi@diastasitravel.gr

13 ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ

14 2 ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΣΠΑΣΕΩΝ ΤΟΥ ΟΙΣΟΦΑΓΟΥ, ΤΗΣ ΔΙΑΒΑΣΗΣ ΤΟΥ ΒΛΩΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ ΤΗΣ ΔΥΣΦΑΓΙΑΣ ΣΕ ΥΓΙΕΙΣ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΓΟΠΝ Γ. Π. Καραμανώλης, T. Lerut, J. Silny, J. Tack, D. Sifrim Center for Gastoenterological Research, University Hospital Gasthuisberg, Leuven, femu-research Center for Bioelectromagnetic Interaction, Αachen Η εκτίμηση των ασθενών με οισοφαγικά συμπτώματα γίνεται συνήθως με την μανομετρία (Μ). Πρόσφατα, η διάβαση του βλωμού εκτιμάται με την αντιστασιομετρία (impedance, MII) και ο συνδυασμός Μ-ΜΙΙ θεωρείται η κατάλληλη μέθοδος για την εκτίμηση της οισοφαγικής λειτουργίας. Σκοπός: Η ταυτόχρονη εκτίμηση της αντίληψης διάβασης του βλωμού, των οισοφαγικών συσπάσεων και της φυσιολογίας της διάβασης σε υγιείς εθελοντές (Ε) και σε ασθενείς με γαστροοισοφαγική νόσο (ΓΟΠΝ). Μέθοδος: Ταυτόχρονη Μ-ΜΙΙ έγινε σε 0 Ε (7 άνδρες, μέση ηλικία: 27 έτη) και σε 0 ασθενείς με ΓΟΠΝ (6 άνδρες, μέση ηλικία: 48 έτη). Η αντίληψη διάβασης του βλωμού εκτιμήθηκε με σύστημα βαθμολόγησης από έως 5 (=απρόσκοπτη διάβαση, 5=στάση βλωμού). Παθολογική θεωρήθηκε η Μ αν το ύψος των συσπάσεων στον κατώτερο οισοφάγο ήταν <30mmHg, η ΜΙΙ αν δεν υπήρχε έξοδος του βλωμού σε ή περισσότερες θέσεις καταγραφής και η αντίληψη της διάβασης του βλωμού αν ήταν >. Αποτελέσματα: Η ανάλυση των 200 καταπόσεων έδειξε 32 με φυσιολογική οισοφαγική λειτουργία και φυσιολογική αντίληψη διάβασης βλωμού, 2 με παθολογική λειτουργία και παθολογική αντίληψη ( στους Ε vs. σε ΓΟΠΝ, ρ=0.003), 45 με φυσιολογική λειτουργία και παθολογική αντίληψη (3 στους Ε vs. 32 σε ΓΟΠΝ, ρ<0.00) και 0 με παθολογική λειτουργία και φυσιολογική αντίληψη (5 στους Ε και 5 σε ΓΟΠΝ). Η κατά άτομο ανάλυση των καταπόσεων έδειξε συμφωνία μεταξύ Μ και ΜΙΙ στο 87±7% των Ε και στο 88±7% των ασθενών με ΓΟΠΝ, ενώ η συμφωνία μεταξύ της διάβασης του βλωμού όπως αυτή μετρήθηκε με την ΜΙΙ και της αντίληψης της διάβασης ήταν 83±7% στους Ε και 60±2% στους ασθενείς με ΓΟΠΝ. Συμπεράσματα: Η συσχέτιση ανάμεσα στον αντικειμενικό προσδιορισμό της οισοφαγικής λειτουργίας και στην αντίληψη της διάβασης του βλωμού είναι καλή αλλά όχι πλήρης, ειδικά στους ασθενείς με ΓΟΠΝ. 26 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 0 02 ΕΙΝΑΙ ΠΙΘΑΝΟ Ο ΔΙΑΛΥΤΟΣ ΥΠΟΔΟΧΕΑΣ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΩΝ ΜΥΕΛΟΚΥΤΤΑΡΩΝ (STREM-) ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΕΙ ΑΝΤΙ - ΦΛΕΓΜΟ- ΝΩΔΗΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΘΟΓΕΝΕΙΑ ΤΟΥ ΠΕΠΤΙΚΟΥ ΕΛ- ΚΟΥΣ? Β. Κούσουλας, Μ. Δαιμονάκου 2, Σ. Βασιλείου, Α. Σπυριδάκη 3, Γ. Τασσιάς, Η. Τζέπη 3, Ε.Ι. Γιαμαρέλλος, A. Μπουρμπούλης 3, Χ. Μπαρμπατζάς Γαστρεντερολογικό Τμήμα, 2 Παθολογοανατομικό Τμήμα, ΓΠΝΑ «Σισμανόγλειο» και 3 Δ Παθολογική κλινική, Ιατρική Σχολή, Πανεπιστήμιο Αθηνών Σκοπός: Ο διαλυτός υποδοχέας ενεργοποίησης των μυελοκυττάρων (strem-) είναι ο νέος μεσολαβητής που εμπλέκεται στην παθογένεια του πεπτικού έλκους. Με σκοπό τη διερεύνηση του πιθανού ρόλου του strem- στην αντι- φλεγμονώδη αντίδραση στη χρόνια γαστρίτιδα, ο strem- συσχετίστηκε με άλλες κυτταροκίνες. Ασθενείς - Μέθοδοι: Σαράντα ασθενείς με δυσπεψία εντάχθηκαν στη μελέτη. Οι 20 με πεπτικό έλκος και οι 20 χωρίς μακροσκοπικά ευρήματα, ως μάρτυρες. Όλοι οι ασθενείς υπεβλήθησαν σε γαστροσκόπηση, έγινε αναρρόφηση γαστρικού υγρού και ελήφθησαν βιοψίες από το άντρο και το σώμα του στομάχου. Έγινε υπολογισμός του strem-, της ιντερλευκίνης -8 (IL-8) και της IL-0 με ανοσοενζυματική μέθοδο. Αποτελέσματα: Η διάμεση τιμή του strem- στους μάρτυρες και στους ασθενείς με έλκος ήταν 3.9 και pg/ml αντίστοιχα (P: 0.006). Οι αντίστοιχες τιμές της IL-8 ήταν και pg/ml (P: 0.023); ενώ αυτές της IL-0 ήταν 6.92 και 8.43 pg/ml (PNS). Ο σχετικός παράγοντας κινδύνου (Odds ratio, OR) για την παρουσία του πεπτικού έλκους εφόσον η συγκέντρωση του strem- είναι μεγαλύτερη από 5 pg/ml ήταν (95%CI: , P: 0.002). Βρέθηκε θετική συσχέτιση μεταξύ των λόγων IL-8/ strem- και IL-8/IL-0 (rs: , P: 0.02). Συμπέρασμα: Ο strem- είναι ένας ανεξέρτητος παράγοντας για την εξέλιξη του πεπτικού έλκους και είναι πιθανό να εμφανίζει αντι φλεγμονώδη δράση στη χρόνια γαστρίτιδα. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):2 ΑΝΟΣΟΙΣΤΟΧΗΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΕΙΝΗΣ BAX ΣΤΟΝ ΓΑΣΤΡΙΚΟ ΚΑΡΚΙΝΟ. ΣΥΣΧΕΤΙΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΚΑΙ ΚΛΙΝΙΚΟΕΡΓΑΣΤΗΡΙΑΚΕΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΥΣ Γ.Κ. Αναγνωστόπουλος, Δ. Στεφάνου, Ε. Αρκουμάνη, Ι. Καραγιάννης, Κ. Παρασκευά, Ε. Τσιάνος, Ν. Αγνάντη Παθολογοανατομικό Εργαστήριο και Γαστρεντερολογική Κλινική, Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Εισαγωγή: H πρωτείνη bax παίζει σημαντικό ρόλο στην απόπτωση, επιταχύνοντας τον θάνατο των κυττάρων μετά από αποπτωτικά ερεθίσματα. Ελαττωμένη έκφρασή της είναι κακός προγνωστικός παράγοντας και σχετίζεται με μειωμένη επιβίωση σε ασθενείς με καρκίνο μαστού, ωοθηκών, παχέος εντέρου, οισοφάγου και παγκρέατος. Η καταστολή της εξάλλου είναι πρώιμο γεγονός κατά την πορεία της γαστρικής καρκινογένεσης πριν εμφανισθούν δυσπλαστικές αλλοιώσεις. Σκοπός της μελέτης μας ήταν να μελετηθεί με ανοσοιστοχημικό τρόπο η έκφραση της bax στον γαστρικό καρκίνο και να συσχετισθεί με κλινικοεργαστηριακές παραμέτρους και με την πρόγνωση. Μέθοδοι: Μελετήθηκε ανοσοιστοχημικά με την χρήση μονοκλωνικού αντισώματος η έκφραση της bax πρωτείνης σε block παραφίνης από 47 ασθενείς που χειρουργήθηκαν λόγω αδενοκαρκινώματος στομάχου. Αποτελέσματα: Θετική έκφραση της bax παρατηρήθηκε σε 20 (42.4%) από τις 47 περιπτώσεις. Η αρνητική έκφραση της bax στα καρκινικά κύτταρα σχετίστηκε θετικά με το βαθμό της διαφοροποίησης (P<0.05), και την ύπαρξη λεμφαδενικών μεταστάσεων (p<0.05). Η Univariate analysis έδειξε πως οι παράγοντες που έχουν αρνητική συσχέτιση με την επιβίωση ήταν: βάθος διήθησης στο γαστικό τοίχωμα, το ΤΝΜ στάδιο, η ύπαρξη λεμφαδενικής συμμετοχής και η έκφραση της bax. H Multivariate analysis έδειξε πως ο μόνος παράγοντας που σχετίζεται με την επιβίωση άταν η έκφραση της Bax (p<0.05, σχετικός κίνδυνος: 3.34). Oι Kaplan-Meier καμπύλες επιβίωσης έδειξαν πως η 5 ετής επιβίωση ήταν 36.8% στις περιπτώσεις με θετική και 6 % σε αυτές με αρνητική έκφραση της bax πρωτείνης (p=0.0427) ενώ η μέση επιβίωση στα 2 group ήταν 48 και 24 μήνες αντίστοιχα. Συμπεράσματα: H αρνητική έκφραση της bax πρωτείνης στον γαστρικό καρκίνο σχετίζεται με κακή διαφοροποίηση, λεμφαδενικές μεταστάσεις και κακή πρόγνωση. Κατά συνέπεια η πρωτείνη αυτή ίσως παίζει ρόλο στην ανάπτυξη και φαινοτυπική διαφοροποίηση του γαστρικού καρκίνου. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl): ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΓΑΣΤΡΙΚΟΥ ΒΛΕΝΝΟΓΟΝΟΥ, ΤΗΣ ΕΛΙΚΟΒΑΚΤΗΡΙΔΙΑΚΗΣ ΛΟΙΜΩΞΗΣ ΚΑΙ ΓΑΣΤΡΙΚΗΣ ΑΤΡΟΦΙΑΣ ΜΕ ΥΨΗΛΗΣ ΕΥΚΡΙΝΕΙΑΣ ΜΕΓΕΝΘΥΝΤΙΚΗ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ Γ.Κ. Αναγνωστόπουλος, Kenshi Yao, Philip Kaye, John J. Atherton, Christopher Hawkey, Krish Ragunath Wolfson Digestive Diseases Centre and Histopathology Department, University Hospital, Queen s Medical Centre, Nottingham, UK Εισαγωγή: Η ενδοσκοπική αναγνώριση του φυσιολογικού γαστρικού βλεννογόνου, της ελικοβακτηριδιακής λοίμωξης και της γαστρικής ατροφίας δεν είναι πάντα δυνατή με την κλασσική ενδοσκόπηση. Κατά συνέπεια η ιστολογική διάγνωση θεωρείται το gold standard. Σκοπός της μελέτης μας ήταν να περιγραφούν τα ενδοσκοπικά ευρήματα με την χρήση υψηλής ευκρίνειας μεγενεθυντικής ενδοσκόπησης (ΥΕΜΕ) στο γαστρικό σώμα, να συσχετισθούν με τα ιστολογικά ευρήματα και να εκτιμηθεί η αναπαραγωγιμότητα στην εκτίμηση των περιγραφόμενων μικροδομών. Ασθενείς-Μέθοδοι: 00 διαδοχικοί δυσπεπτικοί ασθενείς υπεβλήθησαν σε γαστροσκόπηση με υψηλής ευκρίνειας μεγενθυντικό ενδοσκόπιο (Olympus, GIF Q240Z, X5). Περιφράφησαν οι παρατηρηθείσες μικροδομές και συσχετίστηκαν με την ιστολογία. 200 εικόνες επιλέγχθησαν και παρουσιάστηκαν σε 5 έμπειρους ενδοσκόπους για να μελετηθεί η συμφωνία μεταξύ ενός και περισσότερων παρατηρητών. Αποτελέσματα: Τα μεγενθυντικά ενδοσκοπικά ευρήματα στο σώμα του στομάχου ταξινομήθηκαν σε 4 τύπους. () Υποεπιθηλιακό τριχοειδικό δίκτυο (ΥΕΤΔ) με ομαλή διάταξη των συγκεντρωτικών φλεβιδίων, (2) Υποεπιθηλιακό τριχοειδικό δίκτυο (ΥΕΤΔ) με απώλεια των συγκεντρωτικών φλεβιδίων, (3) απώλεια του ΥΕΤΔ και των συγκεντρωτικών φλεβιδίων, σε συνδυασμό με λευκές διευρυσμένες οπές που περιβάλλονται από ερύθημα, (4) απώλεια του ΥΕΤΔ με ανώμαλη διάταξη των φλεβιδίων. Η ευαισθησία, ειδικότητα, θετική και αρνητική προγνωστική αξία του: α) τύπου για την διάγνωση του φυσιολογικού γαστρικού βλεννογόνου ήταν 92.7%, 00%, 00%, 83.8%, β) τύπων 2-3 για την διάγνωση της ελικοβακτηριδιακής λοίμωξης ήταν 00%, 92.7%, 83.8%, 00% και γ) του τύπου 4 για την διάγνωση της γαστρικής ατροφίας ήταν 90%, 96%, 85.7%, and 97.3%. Οι τιμές κ για την συμφωνία μεταξύ ενός και των 5 παρατηρητών ως προς την διάγνωση του φυσιολογικού γαστρικού βλεννογόνου της ελικοβακτηριδιακής λοίμωξης και της γαστρικής ατροφίας ήταν 0.864, και 0.93 αντίστοιχα. Συμπεράσματα: Η ΥΕΜΕ μπορεί με μεγάλη αξιοπιστία να διαγνώσει την ελικοβακτηριδιακή λοίμωξη και την γαστρική ατροφία σε έναν Δυτικό πληθυσμό. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):2 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):2

15 ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ 5-HT3 ΥΠΟΔΟΧΕΩΝ ΣΤΟ ΠΡΟΚΑΛΟΥΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΠΣΑΪΣΙΝΗ ΔΩΔΕΚΑΔΑΚΤΥΛΟ-ΓΑΣΤΡΙΚΟ ΑΝΑΣΤΑΛ- ΤΙΚΟ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΤΙΚΟ Γ.Π. Καραμανώλης, R.Vos, J.Tack Center for Gastroenterological Research-University Hospital Gasthuisberg- Leuven-Belgium Πρόσφατα έχουμε δείξει ότι η έγχυση καπσαϊσίνης στο 2δάκτυλο επηρεάζει τον εγγύς στόμαχο, μειώνοντας τον τόνο και αυξάνοντας την σπλαγχνική αντίληψη. Έτσι, η καπσαϊσίνη ενεργοποιεί το ανασταλτικό 2δακτυλο-γαστρικό αντανακλαστικό με τρόπο ανάλογο αυτού της έγχυσης οξέος στο 2δάκτυλο, δράση που εν μέρει ελέγχεται από τους 5-HT3 υποδοχείς (Karamanolis, et al, DDW2005). Σκοπός: Να εκτιμήσουμε την συμμετοχή των υποδοχέων 5-HT3 στο προκαλούμενο από την καπσαϊσίνη 2δακτυλο-γαστρικό αντανακλαστικό. Μέθοδος: 8 υγιείς εθελοντές (3 άνδρες, μέση ηλικία:27 έτη) μελετήθηκαν 2 φορές (διπλή, τυφλή, τυχαιοποιημένη, διασταυρούμενη μελέτη). Το μπαλόνι του βαροστάτη τοποθετήθηκε στον θόλο του στομάχου και ο καθετήρας έγχυσης στον 2δάκτυλο. Μελετήσαμε τον τόνο και την σπλαγχνική αντίληψη του εγγύς στομάχου πριν και μετά την έγχυση.25ml διαλύματος κόκκινου πιπεριού στο 2δάκτυλο, μετά από iv χορήγηση 4ml ondansetron ή 0.9% NaCl. Επίσης, αξιολογήσαμε την σοβαρότητα 9 επιγαστρικών συμπτωμάτων με την βοήθεια βαθμολογούμενης κλίμακας (0-00). Τα αποτελέσματα δίνονται σε mean±sem και η στατιστική ανάλυση έγινε με ANOVA. Αποτελέσματα: Μετά από την έγχυση της καπσαϊσίνης, παρατηρήθηκε σημαντική χάλαση του εγγύς στομάχου (αύξηση του όγκου: 33±26 ml), φαινόμενο το οποίο ανεστάλη μετά από την χορήγηση ondansetron (αύξηση του όγκου: 57±4 ml, p=0.005). Η γαστρική ευενδοτότητα αυξήθηκε μετά από την έγχυση καπσαϊσίνης (34±5 vs. 45±7 ml/mmhg, p<0.00), επίδραση που επίσης ανεστάλη μετά από την χορήγηση ondansetron (23±3 vs. 47± ml/mmhg, p=ns). Αντίθετα, η χορήγηση ondansetron δεν επηρέασε ούτε την σοβαρότητα των επιγαστρικών συμπτωμάτων μετά την έγχυση της καπσαϊσίνης, ούτε την σπλαγχνική αισθητικότητα όπως αυτή μετρήθηκε με την ουδό αντίληψης και δυσφορίας. Συμπεράσματα: Οι υποδοχείς 5-HT3 φαίνεται να έχουν ρόλο στο προκαλούμενο από την καπσαϊσίνη ανασταλτικό κινητικό 2δακτυλο-γαστρικό αντανακλαστικό. ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΥΠΕΡΗΧΟΓΡΑΦΗΜΑΤΟΣ (EUS) ΜΕ ΤΡΙΣΔΙΑΣΤΑΤΗ ΑΝΑΚΑΤΑΣΚΕΥΗ ΤΩΝ ΥΠΕΡΗΧΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΕΙ- ΚΟΝΩΝ ΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΥΠΟΒΛΕΝΝΟΓΟΝΙΩΝ ΟΓΚΩΝ ΤΟΥ ΑΝΩΤΕΡΟΥ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ Ι. Τυρμπάς, S. Inglis, I.Ν. Πλεύρης Endoscopy Unit, Centre for Liver & Digestive Disorders, The Royal Infirmary, University of Edinburgh Εισαγωγή: Το EUS θεωρείται η απεικονιστική μέθοδος με τη μεγαλύτερη ακρίβεια για τη διάγνωση των υποβλεννογονίων βλαβών του πεπτικού σωλήνα. Σκοπός: Η αξιολόγηση του ρόλου του τρισδιάστατου ΕUS (3D-EUS) στη μελέτη και διαφορική διάγνωση των υποβλεννογονίων μορφωμάτων του ανώτερου γαστρεντερικού συστήματος. Μέθοδοι: Σύνολο 7 ασθενών στούς οποίους η ενδοσκόπηση ανέδειξε υποβλεννογόνια βλάβη και υποβλήθηκαν σε συμβατικό (2D) και 3D EUS με τρισδιάστατη ανακατασκευή των ενδοηχογραφικών εικόνων την τελευταία τετραετία μελετήθηκαν αναδρομικά. Η διάγνωση βασίστηκε στην καταγραφή υπερηχογραφικών χαρακτηριστικών των μορφωμάτων και την ιστολογική και ανοσοιστοχημική εξέταση των όγκων που αφαιρέθηκαν. Αποτελέσματα: Η τελική διάγνωση στο σύνολο των ασθενών (0 Α, 7Γ) ήταν: Λειωμυώματα 8 (47%), Στρωματικοί όγκοι του πεπτικού (GIST) 4 (23,5%), Κύστεις 2 (,7%), Λιπώματα 2 (,7%) και Καρκινοειδές (5,9%). Τα 2D και 3D EUS παρείχαν πληροφορίες για τη στιβάδα προέλευσης, το μέγεθος, την ηχογένεια, την ομοιογένεια, την κυστική διαμόρφωση και τα ομαλά ή όχι όρια των μορφωμάτων αυτών καθώς και την παρουσία λεμφαδενοπάθειας.. Επιπλέον με τη χρήση του 3D EUS ήταν δυνατός ο ακριβής υπολογισμός των διαστάσεων και της θέσης των βλαβών και λεμφαδένων καθώς και της σχέσης τους με ανατομικές δομές (όπως το αορτικό τόξο κλπ), στοιχεία που συνέβαλαν στην απόφαση για χειρουργική αντιμετώπιση. Συμπεράσματα: Το 3D EUS παρείχε επιπρόσθετες και λεπτομερείς πληροφορίες για τα μορφολογικά χαρακτηριστικά, τις διαστάσεις και την ακριβή θέση των υποβλεννογονίων μορφωμάτων του ανώτερου πεπτικού σωλήνα. Οι πληροφορίες αυτές ήταν βοηθητικές για την επιλογή της χειρουργικής αφαίρεσης καθώς και την παρακολούθηση των υποβλεννογονίων όγκων στους οποίους δεν υπήρχε ένδειξη χειρουργικής αφαίρεσης. 3 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):3 07 ΠροσδιορισμOς ΓλιαδIνης στα τρoφιμα: ΚριτHριο για τη δημιουργiα BAσης ΔεδομEνων με τρoφιμα χωρiς γλουτeνη Θ. Καραγκιόζογλου-Λαμπούδη, Μ. Καλαϊτσίδου, Θ. Παπαδόπουλος, Δ. Τριανταφύλλου Εργαστήριο Κλινικής Διατροφής, Εργαστήριο Βιοχημείας, Τμήμα Διατροφής, Σχολή Τεχνολογίας Τροφίμων και Διατροφής. ΑΤΕΙ Θεσσαλονίκης Η τήρηση δίαιτας χωρίς γλουτένη δια βίου αποτελεί τον μοναδικό τρόπο αντιμετώπισης της κοιλιοκάκης. Η εξασφάλιση καταλλήλων τροφίμων αποτελεί κοινό στόχο της επιστημονικής κοινότητας της βιομηχανίας και της πολιτείας. Σκοπός της μελέτης είναι να εκτιμηθεί η παρουσία γλιαδίνης σε επεξεργασμένα τρόφιμα που προορίζονται για κατανάλωση από άτομα με κοιλιοκάκη. Υλικό-Μέθοδοι: Προσδιορίστηκε ποσοτικά γλιαδίνη με ELISA σε 45 προϊόντα ελεύθερα γλουτένης. Ομάδα A: 26 επεξεργασμένα προϊόντα τα οποία περιλαμβάνονται στην Εθνική Τράπεζα Δεδομένων με Τρόφιμα για Άτομα με Τροφικές Δυσανεξίες (ΕFID). Ομάδα B:5 επεξεργασμένα προϊόντα που χαρακτηρίζονται «ασφαλή» από τις παρασκευάστριες εταιρείες και γλύκισμα οικιακής παρασκευής για άτομο με κοιλιοκάκη. Ως δείγμα ελέγχου χρησιμοποιήθηκαν τρία προϊόντα για κοινή χρήση. Η τιμή για κάθε δείγμα αναγόταν σε ppm γλουτένης ώστε να γίνεται σύγκριση με τις Συστάσεις του Κώδικα Τροφίμων και Ποτών (<200 ppm γλουτένης). Αποτελέσματα: Γλιαδίνη ανιχνεύτηκε στα 4/4 τρόφιμα των ομάδων Α και Β καθώς επίσης και στα 3 προϊόντα ελέγχου (4-224 ppm γλουτένης). Με τον ποσοτικό προσδιορισμό προέκυψε γλιαδίνη <200 ppm στα τρόφιμα των ομάδων Α και Β ενώ διαπιστώθηκαν υψηλότερες τιμές στα προϊόντα ελέγχου ( ppm). Στο γλύκισμα δεν ανιχνεύτηκε γλιαδίνη. Συμπεράσματα: Η μέθοδος ELISA είναι κατάλληλη και αξιόπιστη για την ανίχνευση γλιαδίνης στα τρόφιμα. Παρόλο που τα αποτελέσματα αυτά αντιπροσωπεύουν ένα τυχαίο δείγμα, δηλώνουν ότι τα επεξεργασμένα τρόφιμα «χωρίς γλουτένη» που καταναλώνονται στην Ελλάδα είναι γενικώς ασφαλή. Ο προσδιορισμός της γλιαδίνης με τη μέθοδο ELISA αποτελεί ένα επιστημονικό κριτήριο για τη δημιουργία μιας βάσης δεδομένων με επεξεργασμένα τρόφιμα χωρίς γλουτένη. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):3 08 Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΨΟΥΛΑΣ ΒΑΤΟΤΗΤΑΣ (PATENCY CAPSULE) ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ ΥΠΟΨΙΑ ΑΠΟΦΡΑΞΗΣ ΤΟΥ ΛΕΠΤΟΥ ΕΝΤΕΡΟΥ Χ. Λιάτσος, Π. Αποστολόπουλος, Χ. Καλαντζής, Π. Μαυρογιάννη, Γ. Αλεξανδράκης, Π. Τσιμπούρης, Π. Γαβριήλ, Ν. Καλαντζής Γαστρεντερολογική Κλινική ΝΙΜΤΣ Σκοπός της μελέτης είναι να διερευνηθεί εάν η κάψουλα βατότητας (patency capsule) μπορεί να αποτρέψει με ασφάλεια τον εγκλωβισμό της ενδοσκοπικής κάψουλας (ΕΚ) σε ασθενείς με υποψία στένωσης του ΛΕ. Ασθενείς-Μέθοδοι: Την περίοδο Ιανουάριος 2005-Μάιος 2006, 03 ασθενείς με υποψία νόσου του ΛΕ, μέσης ηλικίας 54+5 έτη, υποβλήθηκαν σε ΕΚ (Pillcam SB). Σε 26 (25.2%) από τους ασθενείς αυτούς προηγήθηκε χορήγηση κάψουλας βατότητας, λόγω υποψίας αποφρακτικής βλάβης του ΛΕ (ν.crohn:, επεμβάσεις κοιλιακής χώρας:9, ειλεός αδιευκρίνιστης αιτιολογίας:2, και χρόνια λήψη NSAID s:4). Όλοι οι ασθενείς υπέγραψαν δήλωση συγκατάθεσης πριν την διενέργεια της εξέτασης. Αποτελέσματα: Η κάψουλα βατότητας αποβλήθηκε ακέραιη σε 24/26 (92.3%) ασθενείς [μέσος χρόνος αποβολής ώρες (-48 ώρες)], ενώ σε δύο ασθενείς η κάψουλα εγκλωβίστηκε σε έλικες ΛΕ. Και οι δύο ασθενείς είχαν πρόσφατο ιστορικό ειλεού αδιευκρίνιστης αιτιολογίας και η προηγηθείσα εντερόκλυση ήταν μη διαγνωστική. Ο πρώτος ασθενής είχε ιστορικό χειρουργικών επεμβάσεων στην νεογνική ηλικία λόγω συγγενούς ατρησίας του ΛΕ και υποβλήθηκε σε ΕΚ λόγω επεισοδίων αιμορραγίας πεπτικού αδιευκρίνιστης αιτιολογίας. Η αποδόμησή της παρατηρήθηκε την 6 η ημέρα και η χειρουργική επέμβαση που ακολούθησε ανέδειξε αναστομωτικό έλκος με συνοδό στένωση. Η δεύτερη ασθενής είχε ιστορικό ολικής υστερεκτομής και ακτινοθεραπείας λόγω γυναικολογικού καρκίνου. Χειρουργήθηκε την 4 η ημέρα λόγω ειλεού, όπου αναδείχθηκε η παρουσία μετακτινικής στένωσης. Συμπεράσματα: α)η κάψουλα βατότητας μπορεί να προλάβει με μεγαλύτερη ασφάλεια από την εντερόκλυση, τον εγκλωβισμό της ΕΚ σε ασθενείς με κλινική υποψία στένωσης του ΛΕ. β)σε ασθενείς με ιστορικό ειλεού, η χορήγηση της κάψουλας βατότητας, πριν την χορήγηση της ΕΚ, θεωρείται απαραίτητη. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):3 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):3

16 4 Τροποποιηση της διατροφικhσ συμπεριφορaσ μετa την τοποθeτηση ενδογαστρικοy μπαλονιοy (EΓM) σε παχυσaρκους: ο ρoλος του πεπτιδiου ghrelin Θ. Καραγκιόζογλου, Α. Αποστόλου, Σ. Λαμπούδη 2, Χ. Κοτσάνη, Α. Σαββίδου, Κ. Κοτζάμπαση Τμήμα Διατροφής Διαιτολογίας, Σχ. Τεχνολογίας Τροφίμων και Διατροφής,ΑΤΕΙ Θεσσαλονίκης, A Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική, ΑΠΘ Θεσσαλονίκη, 2 Engineering Dept,UCSB Εισαγωγή: Τα οφέλη από την τοποθέτηση EΓM αναμένονται από την τροποποίηση της διατροφικής συμπεριφοράς των παχυσάρκων. Υπό φυσιολογικές συνθήκες η GHRELIN αποτελεί ρυθμιστή της διατροφικής συμπεριφοράς. Σκοπός: Μελέτη της διατροφικής συμπεριφοράς παχυσάρκων που αντιμετωπίζονται με ΕΜ και των επιπέδων της ghrelin. Υλικό: Προοπτική μελέτη 42 παχυσάρκων(α/θ=0/32) με BMI=43±7 που αντμετωπίστηκαν με ΕΓΜ. Μέθοδος: Τα κάτωθι δεδομένα και οι σχετικές μεταβολές τους(δ) μετρήθηκαν και καταγράφηκαν 6 φορές ανά ασθενή (μία προ και ανά μήνα μετά τοποθέτηση ΕΓΜ): σωματομετρικά στοιχεία(β,υ,βμι), ημερήσιες ανάγκες(εε), ανάλυση 24ωρης πρόσληψης(food Processor), κάλυψη ενεργειακών αναγκών(κεα%), απώλεια υπερβάλλοντος βάρους(ewl%). Οι αισθήσεις οι σχετιζόμενες με την διατροφική συμπεριφορά (πείνα, κορεσμός, όρεξη, επιθυμία για φαγητό) καταγράφηκαν με ειδικό λογισμικό(οκμο) και προσδιορίστηκε ghrelin(total ELISA) σε κάθε επίσκεψη. Πραγματοποιήθηκε καταγραφή διατροφικών συνηθειών. Αποτελέσματα: Kατά τη φάση απομάκρυνσης του ΕΓΜ:ΒΜΙ=36±7,2, ΕWL%=3±23. Διαπιστώθηκε αρνητική συσχέτιση μεταξύ ΚΕΑ% και EWL% (r 2 =0,339,r=-0,3659, p=0,072) και μεταξύ EWL%και δghrelin (r 2 = 0,60,r=- 0,3406,p=0,027). Στο σύνολο των ασθενών παρατηρήθηκε πτώση της ΚΕΑ% και των επιπέδων ghrelin(p<0,00). Η μέτρηση της παραμέτρου πείνα παρουσίασε μείωση(p<0,05). Στατιστικά σημαντική διαφορά ως προς την «πείνα»(p<0,05) παρατηρήθηκε μεταξύ ατόμων με ΒΜΙ>50 και <50, μεταξύ συμμορφούμενων σε διαιτολόγιο ~000kcals και μη και μεταξύ ασθενών με (EWL%)>20% και (EWL%)<20%. Στους ασθενείς με προτίμηση κρέατος η όρεξη μειώθηκε σημαντικά (p<0,0). Συμπεράσματα: Μετά την τοποθέτηση ΕΜ παρατηρείται πτώση των επιπέδων ghrelin και τροποποίηση της διατροφικής συμπεριφοράς των ασθενών που σχετίζεται με τις διατροφικές τους συνήθειες, επηρεάζει τη συμμόρφωση και το τελικό αποτέλεσμα τους. Οι μετρήσεις αυτές αποτελούν χρήσιμο εργαλείο στην αξιολόγηση της πορείας των παχυσάρκων με ΕΜ. 26 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 09 0 ΠΡOΑΠΟΠΤΩΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΥΠΕΡΕΚΛΕΚΤΙΚΟΥ COX-2 ΑΝΑΣΤΟΛΕΑ, CAY 0404, ΣΕ ΚΑΡΚΙΝΙ- ΚΕΣ ΣΕΙΡΕΣ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ. ΣΥΝΕΡΓΙΚΗ ΑΝΤΙΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙ- ΑΣΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΜΕ ΤΗΝ 5-FU Λ. Μπουρίκας, Γ. Νότας, Π. Μανούσου, Ι. Δρυγιαννάκης, Μ. Γεωργιάδου, Γ. Κολιός, Η. Κουρούμαλης Ερευνητικό Εργαστήριο Γαστρεντερολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης Εισαγωγή: Οι αναστολείς της κυκλοοξυγενάσης-2 επάγουν την απόπτωση και αναστέλλουν την αγγειογένεση στον καρκίνο. Ο υπερεκλεκτικός αναστολέας της κυκλοοξυγενάσης-2, CAY0404, δρά προαποπτωτικά σε σειρές ανθρώπινου νευροβλαστώματος. Η 5-Φθοριουρακίλη (5-FU) χρησιμοποιείται στη χημειοθεραπεία του καρκίνου του παχέος εντέρου. Σκοποί και Μέθοδοι: Μελετήσαμε την επίδραση του διαφόρων συγκεντρώσεων CAY 0404 μόνου ή σε συνδυασμό με 5-FU (mm) στις καρκινικές σειρές παχέος εντέρου ΗΤ29 και Caco2. Η κυτταρική επιβίωση μετρήθηκε με ΜΤΤ. Η απόπτωση-νέκρωση μετρήθηκε με ανοσοενζυματική μέθοδο μετά 24 ώρες επίδραση με CAY Αποτελέσματα: Επίδραση για 72 ώρες και 6 ημέρες με συγκεντρώσεις CAY0404 μεγαλύτερες από 5 μm οδήγησε σε σημαντική μείωση της επιβίωσης και στις δύο σειρές. Επίδραση με 00 μm μείωσε την επιβίωση κατά 75% και 90% στα ΗΤ29 και κατά 60% και 80% στα Caco2 συγκριτικά με αδιέγερτα κύτταρα. Επαγωγή απόπτωσης παρατηρήθηκε με συγκεντρώσεις 5 και 50 μm (200% και 500% αντίστοιχα) στα ΗΤ29. Ανάλογο αποτέλεσμα παρατηρήθηκε στα Caco2. Επαγωγή της νέκρωσης μετά επίδραση με CAY0404 βρέθηκε μόνο στα ΗΤ29. Επίδραση για 6 ημέρες με 5-FU μείωσε την επιβίωση τόσο στα ΗΤ29 όσο και στα Caco2 (30% και 25%), ενώ ο συνδυασμός με CAY 0404 (5μM) μείωσε τον κυτταρική επιβίωση κατά 60% και 35% αντίστοιχα, σε σύγκριση με αδιέγερτα κύτταρα. Συμπεράσματα: Στα κύτταρα ΗΤ29 και Caco2 ο CAY 0404 αναστέλλει τον κυτταρικό πολλαπλασιασμό και επάγει την απόπτωση κατά δόσο- και χρονο-εξαρτώμενο τρόπο, ενώ ενισχύει την δράση της 5-FU. Τα δεδομένα αυτά αναδεικνύουν μια πιθανή αντινεοπλασματική δράση των αναστολέων της κυκλοοξυγενάσης 2 στον καρκίνο του παχέος εντέρου. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):4 ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΟΛΟΚΥΣΤΕΚΤΟΜΗ ΑΠΟ ΦΥΣΙΚΕΣ ΟΠΕΣ: ΔΙΑΓΑΣΤΡΙΚΑ - ΔΙΑΟΡΘΙΚΑ ΔΙΑΚΟΛΠΙΚΑ E. Eλευθεριάδης, Κ. Κοτζάμπαση, Β. Γροσομανίδης, Κ. Καπουτζής, Β. Ντούρος Α Προπαιδευτική Χειρουργική Κλινική Ιατρικό Τμήμα Α.Π.Θ. Δεδομένα: Η διαγαστρική χολοκυστεκτομή γίνεται με το ενδοσκόπιο σε θέση ανάκαμψης, με συνέπεια αντεστραμμένη εικόνα και δυσχερείς εγχειρητικούς χειρισμούς. Σκοπός: Να ερευνηθεί αν οι δυσχέρειες βελτιώνονται όταν προσεγγισθεί το εγχειρητικό πεδίο από την ελάσσονα πύελο [διαορθικά ή διακολπικά]. Είδος Μελέτης: Οξύ πείραμα, χωρίς επιβίωση. Μέθοδος: Σε 2 χοίρους [3 ομάδες], υπό γενική αναισθησία, έγινε πνευμοπεριτόναιο 5mmHg και είσοδος λαπαροσκοπίου στην περιτοναϊκή κοιλότητα [ΠΚ]. Υπό ενδοσκοπική όραση, με δικάναλο εύκαμπτο ενδοσκόπιο, έγινε με διαθερμικό βελονοτόμο και υδροστατικό μπαλόνι διαστολής, 2cm-διάνοιξη στο πρόσθιο γαστρικό τοίχωμα ή στην ορθοσιγμοειδική καμπή. Όμοια διάνοιξη, υπό άμεση όραση, στον οπίσθιο κολπικό θόλο. Από τις οπές εισήλθε στην ΠΚ το εύκαμπτο ενδοσκόπιο και έγινε χολοκυστεκτομή. Η λαπαροσκοπική όραση χρησίμευσε επικουρικά για παρακολούθηση και καταγραφή της εγχείρησης από διαφορετική οπτική γωνία. Χρησιμοποιήθηκαν κλασσικά εύκαμπτα εργαλεία: λαβίδες σύλληψης, διαθερμικοί βελονοτόμοι, μεταλλικά κλιπς, αποσπώμενοι βρόχοι. Η χ.κύστη αφαιρέθηκε δια μέσου της οπής του αντίστοιχου κοίλου σπλάγχνου. Οι τομές στα κοίλα σπλάγχνα δε συγκλείσθηκαν-ακολούθησε ευθανασία. Αποτελέσματα: Η διαγαστρική χολοκυστεκτομή ήταν δυσχερής, εργώδης, και απαίτησε μεγάλη χρονική διάρκεια. Η έλξη και απώθηση των ιστών παρουσίαζε εμφανή μηχανικά μειονεκτήματα. Ο ίδιος χειρισμός έπρεπε να επαναλαμβάνεται και η κακοποίηση των ιστών ήταν σημαντική. Η αντεστραμμένη ενδοσκοπική εικόνα ήταν σημαντικό πρόβλημα στη συνεργασία ματιού χεριού. Κατά τη διαορθική και διακολπική χολοκυστεκτομή όλες οι παραπάνω δυσχέρειες αμβλύνθηκαν σημαντικά και η χρονική διάρκεια εκτέλεσης ήταν μικρότερη. Συμπέρασμα: Με την παρούσα τεχνολογία των εύκαμπτων ενδοσκοπίων και εργαλείων φαίνεται ότι η ενδοσκοπική χολοκυστεκτομή από φυσικές οπές γίνεται ευκολότερα με το ενδοσκόπιο εισερχόμενο από την ελάσσονα πύελο. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):4 2 ΔΙΑΓΑΣΤΡΙΚΗ ΕΝΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ (NOTES). ΑΠΟΤΕΛΕ- ΣΜΑΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΝΕΑΣ ΜΕΘΟ- ΔΟΥ ΣΥΓΚΛΕΙΣΗΣ ΓΑΣΤΡΟΤΟΜΗΣ Α. Πολυδώρου, Δ. Κατσαρέλιας, Γ. Δεδεμάδη, Α. Τσαρουχά, Ε. Παυλάκης, Ν. Καρακώστας, Λ. Πιστιόλη, Η. Μαλλάς Β Χειρουργική Κλινική, Αρεταίειο Νοσοκομείο Σκοπός: Η διερεύνηση της δυνατότητας διενέργειας διαγαστρικών χειρουργικών επεμβάσεων με τη χρήση ενδοσκοπικών τεχνικών σε πειραματόζωα και η περιγραφή νέας μεθόδου σύγκλεισης της γαστροτομής με endoloop. Μεθοδολογία: Η μελέτη πραγματοποιήθηκε επί 8 οικόσιτων χοίρων κιλών, του γένους Suis Scrofis domesticus. Στο πρώτο μέρος η μέθοδος εφαρμόστηκε σε 5 πειραματόζωα που θανατώθηκαν μετά το πέρας του πειράματος για την άμεση εκτίμηση των τεχνικών που εφαρμόστηκαν. Στο δεύτερο μέρος συμπεριλήφθηκαν 3 πειραματόζωα που διατηρήθηκαν στη ζωή μετά τις επεμβάσεις και υποβλήθηκαν σε ερευνητική λαπαροτομία 5-20 ημέρες αργότερα. Υπό γενική αναισθησία, γίνεται γαστροσκόπηση με ενδοσκόπιο πρόσθιας οράσεως διπλού αυλού. Ακολουθεί γαστροτομή στο πρόσθιο τοίχωμα του άντρου, με βελονοτόμο, επεκτεινόμενη με σφικτηροτόμο. Προωθείται το ενδοσκόπιο στη περιτοναϊκή κοιλότητα, εγκαθίσταται πνευμοπεριτόναιο και γίνεται οπτικός έλεγχος. Ακολουθούν βιοψίες ήπατος, περίδεση σαλπίγγων άμφω, χολοκυστεκτομή και σύγκλειση της γαστροτομής με αγκτήρες ή endoloop. Αποτελέσματα: Σε όλα τα πειραματόζωα κατέστη δυνατή η διαγαστρική είσοδος στην κοιλιά χωρίς τραυματισμό των παρακείμενων οργάνων, η λήψη ηπατικών βιοψιών και η περίδεση των σαλπίγγων. Σε 3 πειραματόζωα πραγματοποιήθηκε χολοκυστεκτομή. Η σύγκλειση της γαστροτομής στο πρώτο μέρος πραγματοποιήθηκε σε 4 πειραματόζωα με clips και σε με endoloop. Σε 2 πειραματόζωα, που διατηρήθηκαν, έγινε σύγκλειση της γαστροτομής με endoloop και σε ένα με clips. Τα πειραματόζωα αυτά παρουσίασαν ταχεία ανάρρωση και σιτίστηκαν την δεύτερη μετεγχειρητική ημέρα. Δεν εμφάνισαν σηπτικές επιπλοκές και κατά την λαπαροτομία δεν υπήρχαν συλλογές. Η γαστροτομία εμφάνισε πλήρη επούλωση. Συμπεράσματα: Η διαγαστρική ενδοσκοπική χειρουργική είναι τεχνικά εφικτή και αποτελεσματική μέθοδος πειραματικά. Η σύγκλειση της γαστροτομής με endoloop είναι εύκολη, ταχεία και αποτελεσματική. Η μέθοδος αποτελεί πρόκληση για την ανάπτυξη νέων χειρουργικών τεχνικών που ενδεχομένως θα επιφέρουν ραγδαίες αλλαγές στη χειρουργική παρόμοιες με αυτές της λαπαροσκοπικής. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):4 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):4

17 ΓΕΝΕΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΥΜΕ- ΝΟΥ ΚΑΡΚΙΝΟΥ ΤΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ (*) Φ. Φωστήρα, Α. Απέσσου, Μ. Μιχαλάτος, Ι.Κ. Τριανταφυλλίδης 2,3, Α. Παπαλόης 2, Π. Χαιρακάκης 3, Γ. Μαλγαρινός 3, Ε. Γιαννακουλοπούλου 3, Π. Κοσμίδης 4, Γ. Νασιούλας,2,4 Τμήμα Μοριακής Βιολογίας ΔΘΚΑ, ΥΓΕΙΑ, 2 Γαστρεντερολογικό Τμήμα Γενικού Νοσοκομείου Νίκαιας «Άγιος Παντελεήμων», 2 Ομάδα μελέτης του κληρονομούμενου καρκίνου του παχέος εντέρου της Ελληνικής Εταιρείας Ογκολογίας Πεπτικού, 3 Ελληνική Συνεργαζόμενη Ογκολογική Ομάδα (HeCOG) Εισαγωγή: Η οικογενής αδενωματώδης πολυποδίαση (FAP) χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση εκατοντάδων έως και χιλιάδων πολυπόδων στο παχύ έντερο του ασθενούς. Το 30-90% των ασθενών με FAP έχουν κληρονομούμενες μεταλλαγές στο ογκοκατασταλτικό γονίδιο Adenomatous Polyposis Coli APC. Ο κληρονομούμενος μη πολυποδιακός καρκίνος του παχέος εντέρου (Hereditary Nonpolyposis Colorectal Cancer - HNPCC) αποτελεί την πιο κοινή μορφή κληρονομούμενου καρκίνου του παχέος εντέρου. Το σύνδρομο σχετίζεται με κληρονομούμενες μεταλλάξεις σε τουλάχιστον πέντε διαφορετικά γονίδια (hmsh2, hmlh, hmsh6, hpms, hpms2) που κωδικοποιούν ένζυμα επιδιόρθωσης κακώς ζευγαρωμένων βάσεων του DNA (Mismatch Repair Genes - MMR). Σκοπός: της συνεχιζόμενης αυτής εργασίας είναι η καθιέρωση και στην Ελλάδα μιας γρήγορης και αξιόπιστης μοριακής μεθόδου προκειμένου να ανιχνεύονται οι γενετικές μεταλλάξεις που οδηγούν σε απενεργοποίηση των γονιδίων hmlh και MSH2 και να καταγραφούν οι πάσχουσες οικογένειες. Υλικό και Μέθοδος: Tο DNA των ατόμων απομονώνεται από το αίμα και από μονιμοποιημένο ιστό (παραφίνες). Η ανίχνευση μεταλλαγών πραγματοποιείται με dhplc (denaturing High Performance Liquid Chromatography dhplc) στον αναλυτή WAVE DNA Fragment Analysis System (Transgenomic, Inc., USA) και προσδιορισμός της αλληλουχίας του DNA με τον αυτόματο αναλυτή ABI Prism 30 και επεξεργασία της για την ταυτοποίηση μεταλλαγών, με λογισμικό Η/Υ. Ακολουθεί έλεγχος για την ανίχνευση γενωμικών αναδιατάξεων στα γονίδια hmlh και hmsh2 με τη μέθοδο MLPA. Στην περίπτωση που με την MLPA ανιχνευθεί αναδιάταξη σε ένα από τα γονίδια ακολουθεί Long PCR για τον χαρακτηρισμό της. Τέλος, χρησιμοποιείται FISH (Fluorescent In Situ Hybridization) για τον προσδιορισμό μεγάλων χρωμοσωμικών ελλειμμάτων. Αποτελέσματα-Συμπεράσματα: Στο FAP, παθογόνες μεταλλάξεις έχουν βρεθεί στο 86,5% των εξετασθεισών οικογενειών. Σε αυτές υπάρχουν μεταλλαγές που δεν έχουν αναφερθεί στο παρελθόν, και συγκεκριμένα: 260delGA, A2767T και 577insT, καθώς και μια οικογένεια με μεγάλο γενωμικό έλλειμμα (εξώνια 6-5), αλλά και οικογένειες με de-novo μεταλλάξεις. Αντίστοιχα, στο HNPCC το 37% των εξετασθεισών οικογενειών έχει παρουσιάσει μεταλλάξεις. Ανάμεσα σε αυτές, έχουν χαρακτηριστεί μεταλλαγές για πρώτη φορά, όπως: 669G>T, 472C>T, 704>705del AG και 076G>T. (*) Acknowledgements: Η εργασία αυτή πραγματοποιείται με οικονομική επιχορήγηση του Υπουργείου Υγείας. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):5 ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, ΤΥΧΑΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ, ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΕΓ- ΧΥΣΗΣ ΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗΣ ΣΕ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕ ΑΥΤΟΑΦΑΙΡΟΥΜΕ- ΝΟ ΒΡΟΓΧΟ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΕΓΧΥΣΗ ΑΔΡΕΝΑΛΙΝΗΣ ΜΟΝΟ, ΣΤΗΝ ΠΡΟΛΗΨΗ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΑΣ ΜΕΤΑ ΠΟΛΥΠΕΚΤΟΜΗ ΜΕΓΑΛΩΝ ΠΟ- ΛΥΠΟΔΩΝ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ Γ. Πασπάτης, Κ. Παρασκευά 2, Α. Θεοδωροπούλου, Ν. Μάθου 2, Ε. Βάρδας, Π. Ουσταμανωλάκης, Γ. Χλουβεράκης 3, Ι. Καραγιάννης 2 Γαστρεντερολογικά Τμήματα, Βενιζέλειο-Πανάκειο Γ.Ν. Ηρακλείου, 2 Κωνσταντοπούλειο-Αγία Όλγα Γ.Ν. Αθηνών, 3 Πανεπιστήμιο Κρήτης, Ηράκλειο Εισαγωγή - Σκοπός: Η μελέτη μας στοχεύει στη σύγκριση της αποτελεσματικότητας της έγχυσης αδρεναλίνης σε συνδυασμό με την τοποθέτηση αυτοαφαιρούμενου βρόγχου έναντι μόνο της έγχυσης αδρεναλίνης όσον αφορά την πρόληψη της αιμορραγίας μετά από πολυπεκτομή μεγάλων πολυπόδων του παχέος εντέρου. Από όσο είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, αυτή είναι η μόνη προοπτική, τυχαιοποιημένη, συγκριτική μελέτη στο ζήτημα αυτό. Υλικό & Μέθοδοι: Κατά τη διάρκεια κολονοσκόπησης, ασθενείς με τουλάχιστον έναν πολύποδα παχέος εντέρου >2 εκ., τυχαιοποιήθηκαν για να λάβουν θεραπεία είτε με έγχυση διαλύματος αδρεναλίνης :0000 και τοποθέτηση αυτοαφαιρούμενου βρόγχου, ακολουθούμενη από συμβατική πολυπεκτομή με βρόγχο (Ομάδα Α), είτε με έγχυση αδρεναλίνης ακολουθούμενη από συμβατική πολυπεκτομή (Ομάδα Β). 59 διαδοχικοί ασθενείς τυχαιοποιήθηκαν συνολικά στις δύο παραπάνω ομάδες. 84 ασθενείς (47 άντρες, 37 γυναίκες, μέση ηλικία: 6 έτη) εντάχθηκαν στην ομάδα Α και 75 (37 άντρες, 38 γυναίκες, μέση ηλικία: 64 έτη) στην ομάδα Β. Αξιολογήθηκαν οι πρώιμες (<24 ώρες) και οι όψιμες (>24 ώρες- 30 ημ.) επιπλοκές με αιμορραγία. Αποτελέσματα: Επιπλοκές με αιμορραγία εμφανίσθηκαν συνολικά σε 0/59 (6,2%) ασθενείς. Υπήρξαν 2 περιπτώσεις αιμορραγίας στην ομάδα Α (2,3%) και 8 στην ομάδα Β (0,6%) (p=0.04). Ο αριθμός των επεισοδίων πρώιμης αιμορραγίας ήταν σημαντικά ελαττωμένος στην ομάδα Α ( περίπτωση) σε σύγκριση με την ομάδα Β (7 περιπτώσεις) (p=0.02). Αντιθέτως, όσον αφορά την όψιμη αιμορραγία, δεν υπήρξε σημαντική διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες ασθενών. Συμπεράσματα: Τα αποτελέσματά μας υποδεικνύουν ότι ο συνδυασμός της έγχυσης αδρεναλίνης με τοποθέτηση αυτοαφαιρούμενου βρόγχου μπορεί να μειώσει σημαντικά των αριθμό των επεισοδίων πρώιμης αιμορραγίας μετά από πολυπεκτομή σε ασθενείς με μεγάλους πολύποδες παχέος εντέρου. ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ 3 4 ΣΥΓΚΡΙΣΗ NARROW BAND IMAGING-ΚΟΛΟΣΚΟΠΗΣΗΣ (NBI-Κ) ΚΑΙ ΚΟΛΟΣΚΟΠΗΣΗΣ ΜΕ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΕΝΟΣ ΣΥΜΒΑΤΙΚΟΥ ΕΥΡΥ- ΓΩΝΙΟΥ ΚΟΛΟΣΚΟΠΙΟΥ (Σ-Κ) ΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΑΔΕΝΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ (ΑΠΕ): ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ, ΤΥΧΑΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΜΕ- ΛΕΤΗ Α. Adler, Ι.Σ. Παπανικολάου, E. Setka, Κ. Wegener, Thomas Rösch Central Interdisciplinary Endoscopy Unit, Department of Gastroenterology, Campus Virchow, Charite University Hospitals, Berlin, Germany, Η εργασία υποστηρίχθηκε με Υποτροφία της Ελληνικής Γαστρεντερολογικής Εταιρείας προς τον I.Σ.Π. Εισαγωγή: Παρά την υψηλή ευαισθησία της κολοσκόπησης στη διάγνωση ΑΠΕ, διάφορες μελέτες καταδεικνύουν ότι έως και 5-20% κυρίως μικρών ή επιπέδων αδενωμάτων μπορεί να διαλάθουν της διάγνωσης. Η νέα τεχνική της NBI-Κ φέρεται να βοηθά στην καλύτερη ανίχνευσή τους, ενώ είναι πολύ πιο εύκολα εφαρμόσιμη από τη χρωμοενδοσκόπηση που αποτελεί μια άλλη προτεινόμενη εναλλακτική λύση στο πρόβλημα. Σκοπός: Η σύγκριση της διαγνωστικής ικανότητας της NBI-Κ με την Σ-Κ στη διάγνωση ΑΠΕ. Υλικό - Μέθοδοι: Μελετήθηκαν 303 ασθενείς (Μ.Ο. ηλικίας 62) με προγραμματισμένη κολοσκόπηση για τη διερεύνηση (+)αιμοσφαιρίνης κοπράνων, πόνου, διαρροιών, ασυμπτωματικό έλεγχο, ή έλεγχο μετά πολυποδεκτομή. 56 εξετάσθηκαν με NBI-Κ και 47 με Σ-Κ κολοσκόπιο (XCF-H60AY2I και CF-Q80AI αντιστοίχως, Olympus Corp. Hamburg, Germany). Το κολοσκόπιο προωθούνταν στο τυφλό και κατά την απόσυρσή του, στην ομάδα NBI-Κ εφαρμόζονταν η ΝΒΙ-λειτουργία με δυνατότητα επιστροφής στη συμβατική εικόνα εάν υπήρχε διαγνωστική αμφιβολία. Η ομάδα Σ-Κ εξετάσθηκε με το συμβατικό τρόπο. Αποτελέσματα: Πολύποδες ανιχνεύθηκαν στο 34,6%(05/303) της ομάδος NBI-Κ και 4,8%(45/303) της Σ-Κ (p< 0.05, Wilcoxon rank test). Από αυτούς, επίπεδα αδενώματα ήταν το 7,4%(75/05) στην NBI-Κ και το 42,2%(9/45) στη Σ-Κ (p<0,5). Ιστολογικά οι πολύποδες ήταν αδενώματα στο 47,6%(50/05) στην NBI-Κ (46 χαμηλόβαθμη, 4 υψηλόβαθμη δυσπλασία) και 44,4%(20/45) στη Σ-Κ ομάδα (όλα χαμηλόβαθμη δυσπλασία). Επίσης σε 6/303(5,3%) ασθενείς βρέθηκαν αδενοκαρκινώματα (NBI-Κ:9 Σ-Κ:7). Επιστροφή στη συμβατική εικόνα στην ΝΒΙ-Κ έγινε κατά Μ.Ο.,8 φορές/εξέταση (κυρίως για διενέργεια πολυποδεκτομής). Οι χρόνοι προώθησης/απόσυρσης δε διέφεραν στις δυο ομάδες. Συμπεράσματα: Η τεχνική της NBI-Κ βελτιώνει αισθητά τη δυνατότητα ανίχνευσης πολυπόδων και ιδίως επιπέδων αδενωμάτων(>50%) στο παχύ έντερο. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):5 5 6 ΑΝΟΣΟΪΣΤΟΧΗΜΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΠΡΟΘΥΜΟΣΙΝΗΣ - α (Pro Ta) ΣΤΟ ΑΔΕΝΟΚΑΡΚΙΝΩΜΑ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ Π. Κλημέντζου 2, Α. Δρούγου, Μ. Παραβατού-Πετσωτά 2, Λ. Αμπού-Ασαμπε, Ε. Λιβανίου 2, Κ. Μπαρμπάτη Τμήμα Παθολογικής Ανατομικής ΝΕΕΣ Κοργιαλένειο-Μπενάκειο Αθήνα, 2 ΕΚΕΦΕ Δημόκριτος, Ινστιτούτο ΡΡΠ, Αθήνα Εισαγωγή: Η προθυμοσίνη α (ProTα) είναι όξινο πυρηνικό πολυπεπτίδιο χαμηλής ανοσοαντιγονικότητας, με ανοσορρυθμιστικό ρόλο και συμμετοχή στον κυτταρικό πολλαπλασιασμό και στην αναστολή της απόπτωσης. Προτείνεται ως δείκτης κυτταρικού πολλαπλασιασμού και ως προγνωστικός δείκτης βιολογικής συμπεριφοράς καρκινωμάτων. Ελάχιστες μελέτες στη διεθνή βιβλιογραφία αναφέρονται στην αυξημένη έκφραση της ProTα στα κακοήθη κύτταρα αδενοκαρκινώματος παχέος εντέρου. Σκοπός: Η ανοσοϊστοχημική ανίχνευση και κατανομή της ProTα στο αδενοκαρκίνωμα του παχέος εντέρου και η πιθανή σχέση με το βαθμό κακοήθειας και το στάδιο νόσου. Υλικό και Μέθοδος: Μελετήθηκαν 30 συνήθους τύπου αδενοκαρκινώματα παχέος εντέρου βαθμού κακοήθειας I(8), IΙ(8), ΙΙI(4), και 7 βλεννώδη, σταδίων κατά Duke A(2), Β(4), και C(2). Η ανοσοϊστοχημική ανίχνευση της ProTα έγινε με έμμεση μέθοδο ενίσχυσης σήματος σε τομές παραφίνης, με χρήση πολυκλωνικού αντισώματος κονίκλου (αραίωση :300) το οποίο παρήχθη στο ΕΚΕΦΕ Δημόκριτος. Η έκφραση του μορίου αξιολογήθηκε στα φυσιολογικά και κακοήθη κύτταρα και με μορφομετρική μέθοδο ανάλυσης εικόνας μετρήθηκε το ποσοστό θετικότητας των καρκινικών κυττάρων. Αποτελέσματα: Η ProTα εντοπίζεται στους πυρήνες όλων των κυττάρων των φυσιολογικών κρυπτών του εντερικού επιθηλίου, με ελάχιστα θετικά κύτταρα στο επιφανειακό επιθήλιο, αυξανόμενα πλησίον της περιοχής των αδενοκαρκινωμάτων. Τα καρκινικά κύτταρα εκφράζουν έντονα ProTα σε ποσοστό 5-00%(ΜΟ:46,5%). Δεν παρατηρήθηκε συσχέτιση με τον ιστολογικό βαθμό κακοήθειας ή το στάδιο της νόσου. Το αντίσωμα έδωσε απόλυτα ικανοποιητικό αποτέλεσμα ως προς την ευαισθησία και ειδικότητα. Συμπεράσματα: Το αδενοκαρκίνωμα παχέος εντέρου εμφανίζει έντονη πυρηνική έκφραση της ProTα, με σημαντικές διαφορές στο ποσοστό θετικότητας. Τα ευρήματα χρήζουν συσχέτισης με τον κυτταρικό πολλαπλασιασμό, την απόπτωση, αλλά και την τοπική ανοσολογική αντίδραση. 5 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):5 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):5

18 6 26 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ 7 ΤΑ ΜΟΝΟΚΥΤΤΑΡΑ ΣΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗΣ ΦΛΕΓΜΟ- ΝΩΔΟΥΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗΣ (SIRS): ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΜΕΤΑΞΥ ΣΗΨΗΣ ΚΑΙ ΟΞΕΙΑΣ ΠΑΓΚΡΕΑΤΙΤΙΔΑΣ Β. Κούσουλας, Μ. Τζιβράς 2, Θ. Τσαγανός 3, Β. Μυλωνά, Σ. Βασιλείου, Ε.Ι. Γιαμαρέλλος, Α. Μπουρμπούλης 3, Χ. Μπαρμπατζάς, Ε. Γιαμαρέλλου 3 Γαστρεντερολογικό Τμήμα, ΓΠΝΑ «Σισμανόγλειο», 2 Κλινική Παθολογικής Φυσιολογίας, και 3 Δ Παθολογική κλινική, Ιατρική Σχολή, Πανεπιστήμιο Αθηνών Σκοπός: Τα μονοκύτταρα απελευθερώνουν προφλεγμονώδεις κυτταροκίνες που οδηγούν στο SIRS. Η μελέτη διερεύνησε τις διαφορές στα μονοκύτταρα στο SIRS μεταξύ ασθενών με σήψη και με οξεία παγκρεατίτιδα. Μέθοδοι: Μονοκύτταρα απομονώθηκαν από 25 ασθενείς, μετά από φυγοκέντρηση του αίματος και επώαση με RPMI. Δώδεκα ασθενείς είχαν σήψη και 3 οξεία παγκρεατίτιδα. Στους ασθενείς τα συμπτώματα παρουσιάστηκαν 2 ώρες πριν την ένταξη στη μελέτη. Μετά τη διάγνωση ελήφθησαν 20ml αίματος. Στο ήμισυ απομονώθηκαν τα μονοκύτταρα και 0ml φυγοκεντρήθηκαν για τη μέτρηση στον ορό TNFα και της IL-6. Το ήμισυ των μονοκυττάρων επωάστηκε παρουσία του ορού των ασθενών και τα υπερκείμενα συλλέχθηκαν. Το άλλο ήμισυ υπέστη λύση και μετρήθηκε η κασπάση - 3 με μια ενζυματική χρωμογόνο μέθοδο. Ο TNFα και η IL-6 μετρήθηκαν στον ορό και στα υπερκείμενα με ELISA. Αποτελέσματα: Η διάμεση τιμή (+/- SE) του TNFα στους σηπτικούς ασθενείς και στους ασθενείς με οξεία παγκρεατίτιδα βρέθηκε.6+/-7.57 και 7.0 +/-8.64 pg/ml, αντίστοιχα. Οι αντίστοιχες τιμές για την IL-6 ήταν / και / pg/ml (p= 0.00).Οι αντίστοιχες τιμές για την κασπάση 3 ήταν /- 0.7 και / pmol/min.04 κύτταρα, (p=0.049). Η IL-6 των υπερκειμένων των μονοκυττάρων βρέθηκε αυξημένη στους σηπτικούς ασθενείς με την προσθήκη ορού σε σχέση με αυτούς με οξεία παγκρεατίτιδα. Συμπέρασμα: Αναδεικνύεται η ύπαρξη διαφορών στη λειτουργία των μονοκυττάρων μεταξύ των σηπτικών ασθενών και αυτών με οξεία παγκρεατίτιδα. Οι διαφορές στην έκκριση της IL-6 μπορεί να υποτεθεί ότι οφείλονται σε ένα αντιφλεγμονώδη μηχανισμό που ενεργοποιείται μόνο στην οξεία παγκρεατίτιδα. 8 ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ MRCP ΜΕ ΕΓΧΥΣΗ ΣΕΚΡΕΤΙΝΗΣ (s-mrcp) ΚΑΙ ΜΑΝΟΜΕΤΡΙΑΣ ΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΔΥΣΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΣΦΙΓΚΤΗΡΑ ΤΟΥ ODDI ΤΥΠΟΥ ΙΙ ΚΑΙ ΙΙΙ (ΔΣΟ) Σ. Σγούρος, A. Gillams 2, ΑRW Hatfield, GJM Webster, SP Pereira Department of Gastroenterology, and 2 Radiology UCH, University College London Hospitals NHS Trust, London, UK Εισαγωγή: H μανομετρία του σφιγκτήρα του Oddi (ΣΟΜ) είναι η μέθοδος εκλογής για τη διάγνωση ΔΣΟ όμως προκαλούνται επιπλοκές στο 4-30% των περιπτώσεων. Σκοπός: Να εκτιμηθεί η διαγνωστική ακρίβεια της s-mrcp στη διάγνωση ΔΣΟ σε σχέση με τη ΣΟΜ. Ασθενείς και Μέθοδοι: Συμπεριελήφθησαν οι ασθενείς που παραπέμπονταν για διενέργεια ΣΟΜ λόγω υποψίας ΔΣΟ. Η ΣΟΜ εκτελούνταν με καθετήρα έγχυσης ύδατος στο χοληδόχο και παγκρεατικό τμήμα του σφιγκτήρα και η διάγνωση γίνονταν όταν η μέση βασική πίεση ηρεμίας ήταν >40mmHg και διατηρούνταν >30sec. MRCP γίνονταν αρχικά και μετά,3, 5 και 7 min από την έναρξη έγχυσης σεκρετίνης ( IU/kg) και μετρώνταν η διάμετρος του χοληδόχου και παγκρεατικού πόρου. Αύξηση >mm της διαμέτρου του πόρου στα 3min ή/και διάταση που διατηρούνταν >7min μετά την έγχυση θεωρήθηκαν διαγνωστικά ΔΣΟ. Αποτελέσματα: Από τους 47 ασθενείς που παραπέμφθηκαν για ΣΟΜ οι 27 είχαν μανομετρική διάγνωση ΔΣΟ. 7 ασθενείς παρουσίαζαν αλλοιώσεις χρόνιας παγκρεατίτιδας στην ERCP και τη s-mrcp. Η s-mrcp ήταν παθολογική στους 0/6 (63%) με τύπου ΙΙ και στους 0/ με τύπου ΙΙΙ ΔΣΟ. Η ευαισθησία, ειδικότητα, PPV, NPV και διαγνωστική ακρίβεια της s-mrcp ήταν 37%, 85%, 83%, 39%, και 52.5%, αντίστοιχα. Η ευαισθησία, ειδικότητα, PPV, NPV και διαγνωστική ακρίβεια της s-mrcp στη διάγνωση ΔΣΟ τύπου ΙΙ ήταν 62.5%, 85%, 83%, 65% και 73%, αντίστοιχα. Συμπέρασμα: Η s-mrcp είναι σχετικά ακριβής στη διάγνωση ΔΣΟ τύπου ΙΙ, όχι όμως στη ΔΣΟ τύπου ΙΙΙ. Ωστόσο, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον αποκλεισμό οργανικών διαταραχών που ευθύνονται για τα συμπτώματα σε ασθενείς που παραπέμπονται για ΣΟΜ. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):6 AΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΕ ΕΝΤΕΡΙΚΗΣ ΜΕΤΑΠΛΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΥΨΗΛΟΒΑΘ- ΜΗΣ ΔΥΣΠΛΑΣΙΑΣ ΣΕ ΟΙΣΟΦΑΓΟ ΒΑRRETT S ΜΕ ΥΨΗΛΗΣ ΕΥΚΡΙ- ΝΕΙΑΣ ΜΕΓΕΝΘΥΝΤΙΚΗ ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ ΜΕ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΣΤΕΝΗΣ ΔΕΣΜΗΣ ΦΩΤΟΣ (ΝΑRROW BAND IMAGING) Γ.Κ. Αναγνωστόπουλος, K. Yao, Ch. J Hawkey, K. Ragunath Wolfson Digestive Diseases Centre, Queen s Medical Centre, University Hospital, Nottingham, UK Εισαγωγή: Oι υπάρχουσες μέθοδοι παρακολούθησης των ασθενών με οισοφάγο Barrett s (ΟΒ) έχουν μεγάλο ποσοστό δειγματοληπτικού λάθους. Η τεχνική της Υψηλής ευκρίνειας Μεγενθυντικής ενδοσκόπησης (ΥΕΜΕ) με απεικόνιση στενής δέσμης φωτός (Νarrow Band Imaging-ΝΒΙ) μπορεί να βελτιώσει την δυνατότητα αναγνώρισης της εντερικής μεταπλασίας και δυσπλασίας σε ασθενείς με ΟΒ. Σκοπός της μελέτης μας ήταν να περιγραφούν τα ενδοσκοπικά ευρήματα με την τεχνική της ΥΕΜΕ με ΝΒΙ σε ασθενείς με ΟΒ και να εξετάσουμε την συμφωνία μεταξύ ενός και περισσότερων παρατηρητών στην αναγνώριση των περιγραφόμενων μικροαγγειακών και μικροδομικών ευρημάτων. Μέθοδοι: 50 ασθενείς με ΟΒ υπεβλήθησαν σε ΥΕΜΕ με ΝΒΙ. Στοχευμένες βιοψίες ελήφθησαν από περιοχές με συγκεκριμένη μικροδομική και μικροαγγειακή μορφολογία. Υπολογίσθηκαν η ευαισθησία, ειδικότητα, και προγνωστική αξία της μεθόδου για την αναγνώριση της ΕΜ και δυσπλασίας. 4 ανεξάρτητοι ενδοσκόποι εκλήθησαν να ερμηνεύσουν 200 φωτογραφίες που επιλέγχθησαν από τους περιγραφέντες τύπους ώστε να μελετηθεί και η συμφωνία μεταξύ ενός και περισσότερων παρατηρητών στην ανεύρεση της ΕΜ και δυσπλασίας. Αποτελέσματα: Μελετήθησαν 337 περιοχές από 50 ασθενείς (34 άρρενες, μέση ηλικία 62. έτη, μέσο μήκος του OB: 3.82 εκ). Τα ευρήματα σε ΟΒ με ΥΕΜΕ με ΝΒΙ χωρίζονται σε μικροαγγειακά και μικροδομικά. Η διαγνωστική δυνατότητα ανεύρεσης της ΕΜ για τους διάφορους τύπους ήταν. Α) Ομαλή μικροδομική μορφή με λαχνωτό/επιμήκη/ σωληνώδη τύπο, 65/82 (90.6%) και κυκλικό τύπο 0/50 (0%), Β) Ομαλή μικροαγγειακή μορφή με απούσα μικροδομή 94/95 (98.9%). Ο συνδυασμός των Α και Β για την ανεύρεση της ΕΜ είχε ευαισθησία, ειδικότητα, θετική και αρνητική προγνωστική αξία 00%, 78.8%, 93.5% και 00% αντίστοιχα. Η ευαισθησία, ειδικότητα, θετική και αρνητική προγνωστική αξία της ανώμαλης μικροαγγειακής ή μικροδομικής μορφής για την ανεύρεση της υψηλόβαθμης δυσπλασίας ήταν 90%, 00%, 99% και 00% αντίστοιχα. Οι τιμές κ για την συμφωνία μεταξύ ενός ενδοσκόπου ήταν για την ανεύρεση ΕΜ και για την ανεύρεση της ΥΔ και μεταξύ των 4 ενδοσκόπων 0.88 για την ανεύρεση ΕΜ και 0.92 για την ανεύρεση! ΥΔ. Συμπεράσματα: Η ΥΕΜΕ με ΝΒΙ επιτρέπει μέσω στοχευμένων βιοψιών της ανεύρεση της ΕΜ και υψηλόβαθμης δυσπλασίας σε ΟΒ. Η συμφωνία για την αναγνώριση των μικροδομών μεταξύ ενός και περισσότερων παρατηρητών είναι άριστη. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl): ΔΥΣΚΟΙΛΙΟΤΗΤΑ: ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΕΛ- ΛΗΝΙΚΟ ΓΕΝΙΚΟ ΠΛΗΘΥΣΜΟ Γ.Β. Παπαθεοδωρίδης, Ι. Καραϊτιανός, Δ.Γ. Καραμανώλης Ελληνικό Ίδρυμα Γαστρεντερολογίας και Διατροφής Εισαγωγή - Σκοπός: Ο επιπολασμός δυσκοιλιότητας είναι 5-9% σε Ευρωπαϊκές χώρες και 8% στις ΗΠΑ. Στοιχεία για την Ελλάδα δεν υπάρχουν. Σε Ελληνικό γενικό πληθυσμό μελετήθηκαν α) ο επιπολασμός δυσκοιλιότητας και β) οι συσχετίσεις της με ατομικά χαρακτηριστικά. Υλικό - Μέθοδοι: Το δείγμα απετέλεσαν 000 άτομα, 5-64 ετών, κάτοικοι Αθηνών/Θεσσαλονίκης/ αστικών κέντρων. Η επιλογή έγινε με χρήση στρωματοποιημένης, πολυσταδιακής, τυχαίας δειγματοληψίας με βάση την απογραφή 200 και τη χαρτογράφηση νοικοκυριών της Ε.Σ.Υ.Ε. Δομημένα ερωτηματολόγια συμπληρώθηκαν με κατ οίκον επισκέψεις στα πλαίσια έρευνας πολλαπλής συμμετοχής. Αποτελέσματα: Ο επιπολασμός δυσκοιλιότητας το τελευταίο έτος ήταν 6%. Δυσκοιλιότητα ήταν συχνότερη σε γυναίκες (2%) από άνδρες (%) (Ρ<0,00), σε άτομα μεγαλύτερης ηλικίας (5-29 ετών:2%, ετών:6%- 8%, ετών:25%, Ρ=0,007) και σε δημοσίους υπαλλήλους (9%) από ελεύθερους επαγγελματίες (%) (Ρ=0,05), ενώ ήταν σχετικά συχνότερη σε λιπόβαρους (BMI<20Κg/m2) (8%) ή παχύσαρκους (BMI 30Κg/m2) (20%) από άτομα φυσιολογικού ΒΜΙ=20-25Κg/m2 (4%) (Ρ=0,4). Η δυσκοιλιότητα αποδόθηκε κυρίως σε κακή διατροφή (5%), στρες/άγχος (30%) και έλλειψη σωματικής άσκησης/καθιστική ζωή (9%). Η μέση διάρκεια δυσκοιλιότητας ήταν 6.3 (γυναίκες=6.9/άνδρες=5.) έτη. Οι ασθενείς με δυσκοιλιότητα κυρίως χρησιμοποιούσαν αλλαγή διατροφικών συνηθειών (5%) και/ή παραδοσιακά προϊόντα (40%) και/ή υπακτικά φάρμακα (43%), ενώ 2% δεν έκανε προσπάθεια αντιμετώπισης. Συμπεράσματα: Δυσκοιλιότητα παρατηρείται σε 6% του ελληνικού γενικού πληθυσμού και είναι συχνότερη σε γυναίκες και μεγαλύτερες ηλικιακές ομάδες. Οι σύγχρονες διατροφικές συνήθειες, το άγχος και ο τρόπος διαβίωσης φαίνεται να αποτελούν τους κύριους εμπλεκόμενους παράγοντες. Παρότι η δυσκοιλιότητα συνήθως χρονολογείται από μακρόν, σημαντικό ποσοστό των πασχόντων δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα ή απλώς καταφεύγει σε διατροφικές αλλαγές και/ή χρήση παραδοσιακών προϊόντων χωρίς ικανοποιητικό αποτέλεσμα. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):6 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):6

19 Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΜΕ ΓΛΥΚΟΝΙΚΟ ΣΙΔΗΡΟ ΣΤΗΝ ΕΡΥ- ΘΡΟΠΟΙΗΤΙΝΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΑΛΥΤΟΥΣ ΥΠΟΔΟΧΕΙΣ ΤΗΣ ΤΡΑΝ- ΣΦΕΡΡΙΝΗΣ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΝΟΣΟ ΤΟΥ CROHN ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΛΑΜ- ΒΑΝΟΥΝ INFLIXIMAB Κ.Χ. Κατσάνος, E. Cavallier, M. Ferrante, L. Henckaerts, M. Joossens, F. Schnitzler, I. Arijs, N. Vermeulen, S. Joossens, Μ. Noman, S. Vermeire, P. Rutgeerts, J.P. Chapelle, G. Van Assche, Ε.Β. Τσιάνος 2 Department of Gastroenterology, University of Leuven Hospitals, Leuven, Belgium, Department of Clinical Chemistry, University Hospital Liege, Belgium, 2 η Παθολογική Κλινική & Ηπατο-Γαστρεντερολογική Μονάδα Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ιωαννίνων Σκοπός: Τα επίπεδα της ερυθροποιητίνης (EPO) και των διαλυτών υποδοχέων της τρανσφερρίνης (stfr) αποτελούν καθοριστικούς παράγοντες στην αναιμία της χρόνιας νόσου. Στην νόσο του Crohn (ΝΚ) η ενδοφλέβια χορήγηση γλυκονικού σιδήρου (FeS) έχει δειχθεί ότι αποτελεί ασφαλής και αποτελεσματική θεραπεία. Ασθενείς - Μέθοδοι: Ο σκοπός της μελέτης ήταν η διερεύνηση της επίδρασης της θεραπείας με FeS στα επίπεδα EPO και stfr ασθενών με ΝΚ οι οποίοι λαμβάνουν Infliximab (IFX).Πραγματοποιήθηκε αναδρομική μελέτη 30 ασθενών (9 γυναίκες) ηλικίας 33.8±9.5 ετών οι οποίοι ελάμβαναν θεραπεία συντήρησης με ΙFX. Oι ασθενείς έλαβαν FeS (Venofer, Vifor) σε προκαθορισμένη δόση. Δεν χορηγήθηκε εξωγενώς EPO ή από του στόματος σίδηρος. Για κάθε ασθενή υπήρχαν δείγματα ορού πριν την έναρξη της θεραπείας με IFX, (βασικό δείγμα, εβδομάδα 0), την ημέρα έναρξης θεραπείας με FeS (δείγμα 2) και κατά τις εβδομάδες 4 (εβδομάδα 3) και 2 (δείγμα 4) της θεραπείας με FeS. Εκτός από τον συνήθη εργαστηριακό έλεγχο μετρήθηκαν τα επίπεδα ορού EPO και stfr. Οι τιμές αναφοράς για την EPO ήταν mu/ml και για τους stfr 8.4 ( )nmol/l. Οι αναμενόμενες τιμές EPO υπολογίστηκαν με βάση τα επίπεδα της αναιμίας. Αποτελέσματα: Τα επίπεδα EPO (mu/ml) για κάθε δεδομένη χρονική στιγμή λήψης των δειγμάτων (,2,3,4) ήταν (διάμεσος, εύρος) 30.8 (0-75), 53(-25), 32.(8-87), 32.3(8-95) και τα αντίστοιχα επίπεδα (nmol/l) για τους stfr ήταν 27( ), 34.4( ), 30.2( ), 22.2(0-54.2). Τα βασικά επίπεδα EPO ήταν σημαντικά υψηλότερα σε σχέση με τα αναμενόμενα για τον δεδομένο βαθμό αναιμίας των ασθενών (p=0.029). Η θεραπεία με IFX είχε ως αποτέλεσμα την σημαντική αύξηση των EPO(2) και stfr(2) σε σύγκριση με τα βασικά EPO() και stfr() επίπεδα. Συγκεκριμένα διαπιστώθηκε μια μέση αύξηση (25 και 75 εκατοστιαίες θέσεις) των επιπέδων EPO και stfr κατά 4.5(-39 ως 7) mu/ml και 5.(-34 ως 5.2) nmol/l [p=0.028 και p=0.002 αντίστοιχα]. Μετά 2 εβδομάδες συνδυασμένη θεραπεία με FeS και IFX τα επίπεδα EPO και stfr μειώθηκαν σημαντικά. Η μέση [εύρος] μεταβολή των επιπέδων EPO ήταν 0.5 mu/ml [-54 to 33] (p=0.002) και των επιπέδων των stfr ήταν 7. nmol/l [-38.6 ως 3.2] (p=0.0004). Δεν διαπιστώθηκαν διαφορές στα επίπεδα EPO και stfr μεταξύ ανταποκριθέντων και μη ανταποκριθέντων στο IFX. Συμπεράσματα: Οι ασθενείς με ΝΚ και αναιμία έχουν υψηλότερα σε σχέση με τα αναμενόμενα επίπεδα EPO. Η θεραπεία με IFX αυξάνει σημαντικά τα επίπεδα EPO και stfr με αποτέλεσμα την αύξηση του λειτουργικού ελλείμματος σιδήρου. Η θεραπεία με FeS αποκαθιστά το έλλειμμα αυτό όπως αυτό αντανακλάται από τη μείωση των επιπέδων EPO και stfr στις 2 εβδομάδες. ΠΕΡΙΛΗΨΕΙΣ ΠΡΟΦΟΡΙΚΩΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΩΝ 2 22 ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΞΙΟΠΙΣΤΟ ΟΡΙΟ ΕΠΙΠΕΔΩΝ HBV-DNA ΟΡΟΥ ΓΙΑ ΘΕΡΑ- ΠΕΥΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΕ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΜΕ HBeAg-ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΧΡΟ- ΝΙΑ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑ B (ΧHBe-) Γ.Β. Παπαθεοδωρίδης, E.K. Mάνεσης, Σ. Mανωλακόπουλος 2, Ι. Γουλής 3, N. Χρύσανθος, A. Μπιλάλης 2, Σ. Σαββίδου 3, Γ. Καφίρη 4, I. Δελλαδέτσιμα 5, Κ. Πατσιαούρα 6, Π. Χυτίρογλου 7, Δ. Tζουρμακλιώτης 2, A.Ι. Aρχιμανδρίτης Β Παν/κή Παθολογική Κλινική, Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών, 2 Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Πολυκλινική Αθηνών, 3 Δ Παν/κή Παθολογική Κλινική, Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, 4 Παθολογοανατομικό Τμήμα, Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών, 5 Παθολογοανατομικό Τμήμα, Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών, 6 Παθολογοανατομικό Τμήμα, Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, 7 Εργαστήριο Παθολογικής Ανατομικής, Αριστοτέλειο Παν/μιο Θεσσαλονίκης Εισαγωγή/Σκοπός: ΧHBe- διαγιγνώσκεται με βάση αυθαίρετα όρια HBV-DNA (0,000-00,000cp/mL). Διερευνήσαμε την παρουσία ιστολογικής ένδειξης θεραπείας σε σχέση με τα επίπεδα HBV-DNA σε ΧHBe-. Μέθοδοι: Συμπεριλήφθηκαν 335 ασθενείς με ΧHBe- και βιοψία ήπατος σε 3 Ηπατολογικά κέντρα μεταξύ Η διάγνωση ΧHBe- (κοινή στα 3 κέντρα) απαιτούσε HBV-DNA(+) (ποσοτική PCR-Monitor,Roche-ευαισθησία 400cp/mL). Ιστολογική ένδειξη θεραπείας θεωρήθηκε η παρουσία μέτριας φλεγμονής και/ή μέτριας ίνωσης (grade 8, stage 2-Ishak). Αποτελέσματα: HBV-DNA ήταν,000,000cp/ml σε 53% (Ομάδα A), 00,000-,000,000cp/mL σε 2% (Ομάδα B), 0,000-00,000cp/mL σε 5% (Ομάδα Γ) και <0,000cp/mL σε % (Ομάδα Δ) των ασθενών. Δεν υπήρχαν σημαντικές διαφορές μεταξύ Ομάδων Α και Β ή μεταξύ Ομάδων Γ και Δ. Αντίθετα, οι ασθενείς των Ομάδων A+B έναντι των Γ+Δ είχαν μεγαλύτερη ηλικία (P=0.008), ALT/AST (P<0.00), φλεγμονή (P<0.00) και ίνωση (P<0.00). Ιστολογική ένδειξη θεραπείας υπήρχε σε 62%, 64%, 83% και 86% ασθενών των Ομάδων A, B, Γ και Δ αντίστοιχα (P<0.00). Την ημέρα της βιοψίας, 2% ασθενείς είχαν φυσιολογικές ALT/AST. Οι ασθενείς με φυσιολογικές έναντι εκείνων με αυξημένες ALT/AST είχαν χαμηλότερα BMI (P=0.002), φλεγμονή (P=0.009), ίνωση (P=0.05) και επίπεδα HBV-DNA (P<0.00). Ιστολογική ένδειξη θεραπείας υπήρχε σε 27(66%) ασθενείς με φυσιολογικές και 239(8%) ασθενείς με αυξημένες ALT/AST (P=0.037). Συμπεράσματα: Σε ΧΗΒe-: α) Δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ ασθενών με HBV-DNA 0,000-00,000cp/mL ή <0,000cp/mL, αλλά μόνο μεταξύ ασθενών με HBV- DNA < και >00,000cp/mL, β) Βιοψία ήπατος πρέπει να γίνεται σε όλους τους ασθενείς με ανιχνεύσιμο HBV-DNA ή προσωρινά φυσιολογικές ALT/AST, αφού ιστολογική ένδειξη θεραπείας υπάρχει σε 60-65% αυτών. Η διάγνωση της ΧHBe- σαφέστατα υποεκτιμάται αν απαιτεί επίπεδα HBV-DNA >0,000-00,000cp/mL. 7 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):7 Η ΑΝΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ FISCHER ΣΕ ΕΝΑ ΧΟΙΡΕΙΟ ΜΟ- ΝΤΕΛΟ ΟΞΕΙΑΣ ΗΠΑΤΙΚΗΣ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑΣ Ε. Πυλέρης, Η. Whalen 2, P. Newsome 2, I. Sadler 3, P. Hayes 2, I. Πλεύρης 2, Κ. Ντάμπος,2 Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Σκυλίτσειο Γενικό Νοσοκομείο Χίου, 2 Liver Unit, Royal Infirmary Edinburgh, Edinburgh, UK, 3 Department of Chemistry, University of Edinburgh, Edinburgh, UK Εισαγωγή: Η ομάδα μας ανέπτυξε ένα χοίρειο μοντέλο οξείας ηπατικής ανεπάρκειας που χαρακτηρίζεται από μεταβολική οξέωση, υπογλυκαιμία, διαταραχές πηκτικότητας και ηπατική νέκρωση. Δεν παρουσιάζει όμως στοιχεία εγκεφαλοπάθειας ιστολογικά ή αύξηση της ενδοκράνιας πίεσης. Σκοπός της εργασίας ήταν η διερεύνηση της αναστροφής του λόγου του Fischer σε αυτό το μοντέλο και έμμεσα η ανάπτυξη εγκεφαλοπάθειας. Υλικό και μέθοδοι: Χρησιμοποιήσαμε λευκούς χοίρους βάρους περίπου 35 κιλών, υπό γενική αναισθησία. Τρεις χοίροι δεν έλαβαν καθόλου παρακεταμόλη ενώ πέντε άλλοι έλαβαν παρακεταμόλη ενδοφλέβια για δώδεκα ώρες, με στόχο, επίπεδα παρακεταμόλης στο αίμα μεταξύ 200 και 300mg/L. Μετρήθηκαν οι συγκεντρώσεις στο πλάσμα των αρωματικών αμινοξέων (τυροσίνη και φαινυλαλανίνη) και των αμινοξέων με πλευρική άλυσο (λευκίνη, ισολευκίνη, βαλίνη) καθώς και ο λόγος τους (λόγος του Fischer) στην αρχή και στο τέλος των πειραμάτων. Οι μετρήσεις πραγματοποιήθηκαν με φασματοσκοπία πυρηνικού μαγνητικού συντονισμού με ραδιενεργό υδρογόνο Η. Αποτελέσματα: Οι χοίροι που έλαβαν παρακεταμόλη έδειξαν σημαντική αύξηση της συγκέντρωσης τυροσίνης (0.03 ± vs 0.4 ± 0.02 mg/l) (p<0.008) και φαινυλαλανίνης (0.05 ± vs 0.7 ± 0.08 mg/l) (p<0.00). Δεν παρουσιάστηκε σημαντική διαφορά στην συγκέντρωση λευκίνης (0.7 ± 0.02 vs 0.8 ± 0.02 mg/l). Παρουσιάστηκε σημαντική αύξηση της συγκέντρωσης ισολευκίνης (0.08 ± 0.0 vs 0.2 ± 0.02 mg/l) (p<0.05). Επίσης παρουσιάστηκε σημαντική μείωση της συγκέντρωσης βαλίνης (0.22 ±0.02 vs 0.3 ± 0.0) (p<0.0). Ο λόγος του Fischer ήταν 5.6 ±. στην αρχή και 0.45 ± 0.06 στο τέλος των πειραμάτων. Συμπέρασμα: Η αναστροφή του λόγου του Fischer στα πειραματόζωα είναι συμβατή με την παρουσία ηπατικής εγκεφαλοπάθειας. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl): Η ΣΙΠΡΟΦΛΟΞΑΣΙΝΗ ΜΕΙΩΝΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΚΑΙ ΕΠΑΓΕΙ ΤΟΝ TGF-β ΣΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΕΙΟ ΚΑΡΚΙΝΙΚΗ ΣΕΙΡΑ ΠΑΧΕΟΣ ΕΝΤΕΡΟΥ HT-29 Λ. Μπουρίκας, Γ. Κολιός, Ι. Δρυγιαννάκης, Γ. Νότας, Π. Μανούσου, Ι. Μουζάς, Η. Κουρούμαλης Ερευνητικό Εργαστήριο Γαστρεντερολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης Εισαγωγή:Το μονοπάτι του TGF-β αναστέλλει όσο και επάγει την εξέλιξη του καρκίνου. H σιπροφλοξασίνη και άλλες φθοριοκινολόνες εμφανίζουν τόσο ανοσορυθμιστική όσο και προαποπτωτική δράση σε διάφορες ανθρώπινες καρκινικές κυτταρικές σειρές. Σκοποί και μέθοδοι: Μελετήσαμε την επίδραση διαφόρων συγκεντρώσεων σιπροφλοξασίνης (0-00μg/ml) ή TGF-β (0-00 ng/ml) στις καρκινικές σειρές παχέος εντέρου HT29 και Caco2 σε καλλιέργεια. Η μέθοδος ΜΤΤ χρησιμοποιήθηκε για μέτρηση της κυτταρικής επιβίωσης μετά από 72 ώρες και 6 μέρες επίδρασης με σιπροφλοξασίνη και 2 μέρες μετά την απομάκρυνση της ουσίας (συνολικά 8ημέρες) καθώς και 72 ώρες κατόπιν επίδρασης με TGF-β. Η απόπτωση, η νέκρωση και η παραγωγής TGF-β στα HT29 μετά από 24 και 48 ώρες επίδρασης με σιπροφλοξασίνη μετρήθηκαν με ανοσοενζυματική μέθοδο (ELISA). Με ημιποσοτική multiplex RT- PCR εκτιμήθηκε η TGF-β mrna έκφραση στα HT29 μετά από επίδραση με σιπροφλοξασίνη (00 μg/ml). Αποτελέσματα: Η σιπροφλοξασίνη μείωσε την κυτταρική επιβίωση στα HT-29, αλλά όχι στα Caco2, κατά 30-40% σε συγκεντρώσεις μεγαλύτερες από 5 μg/ml. Αξιοσημείωτο είναι ότι τα ΗΤ29 διατήρησαν την ικανότητα πολλαπλασιασμού μετά την απομάκρυνση της ουσίας. Ο TGF-β μείωσε τον κυτταρικό πολλαπλασιασμό των ΗΤ29 ανάλογα της συγκέντρωσης και του χρόνου επίδρασής του, αλλά δεν είχε επίδραση στα Caco2. Η επίδραση της σιπροφλοξασίνης στα ΗΤ29 είχε οδήγησε σε στατιστικά σημαντική αύξηση της παραγωγής TGF-β μέσω της επαγωγής της mrna έκφρασης του γονιδίου του TGF-β. Κατόπιν 24 ωρών επίδρασης με σιπροφλοξασίνη στα ΗΤ29 δεν παρατηρήθηκε σημαντική επαγωγή της απόπτωσης. Συμπέρασμα: Η σιπροφλοξασίνη μειώνει τον κυτταρικό πολλαπλασιασμό στα κύτταρα ΗΤ29 πιθανά μέσω επαγωγής του TGF-β. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):7 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):7

20 8 ΕΥΝΟΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΑΥΞΗΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑ- ΓΟΝΤΩΝ ΣΕ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΑΙΜΟΡΡΑΓΙΚΗΣ ΧΗΜΙΚΗΣ ΚΟΛΙΤΙΔΟΣ ΣΕ ΑΡΟΥΡΑΙΟΥΣ Α. Παπαλόης,4, Ι.Κ. Τριανταφυλλίδης 2,4, Κ. Μπαρμπάτη 3, Β. Γκοβόσδης 2,4, Α. Νομικός 3, Λ. Αμπού-Ασάμπε 3, Ε. Τριανταφυλλίδη 2,4, Α. Χαιρακάκη 2,4, Μ. Κοντογιώργη,4 Ερευνητικό Πειραματικό Τμήμα ELPEN Φαρμακευτικής Βιομηχανίας, 2 Γαστρεντερολογικό Τμήμα Γενικού Νοσοκομείου Νίκαιας «Άγιος Παντελεήμων», 3 Τμήμα Παθολογικής Ανατομικής, Νοσοκομείου Ε.Ε.Σ, 4 Ερευνητικό - Πειραματικό Τμήμα Ελληνικής Εταιρείας Ογκολογίας Πεπτικού Εισαγωγή: Τα πειραματικά πρότυπα κολίτιδος σε ζώα μελετώνται εντατικά τα τελευταία χρόνια και έχουν προσφέρει πολλά τόσο στην μελέτη της παθοφυσιολογίας της νόσου όσο και σε πιθανές μελλοντικές θεραπευτικές παρεμβάσεις. Σκοπός: Ο έλεγχος της αποτελεσματικότητος δύο αυξητικών παραγόντων ως θεραπευτικών σχημάτων σε πειραματικό πρότυπο χημικής κολίτιδος το οποίο έχει αναπτύξει η ερευνητική μας ομάδα. Μελετήθηκε ο παράγοντας Colony Stimulating Factor (CSF Granulocyte) και ο παράγοντας δημιουργίας αποικιών κοκκιοκυττάρων μακροφάγων (GM-CSF Mielogen). Υλικό & Μέθοδοι: Για την ανάπτυξη χημικής αιμορραγικής κολίτιδος (ΧΚ) χρησιμοποιήθηκε το 2,4,6 - trinitrobenzesulfonic acid. Συνολικά χρησιμοποιήθηκαν 62 αρσενικοί αρουραίοι Wistar (ΕΚΕΦΕ «Δημόκριτος») οι οποίοι ταξινομήθηκαν στις ακόλουθες ομάδες (6 ζώα σε κάθε ομάδα και από 0 στις ομάδες ελέγχου): Ομάδα : Ανάπτυξη ΧΚ και διατήρηση των ζώων για 5 ημέρες χωρίς καμία θεραπεία. Ομάδα 2: Ανάπτυξη ΧΚ και διατήρηση των ζώων για 30 ημέρες χωρίς καμία θεραπεία. Ομάδα 3: Ανάπτυξη ΧΚ και έναρξη θεραπείας με CSF άμεσα και για 9 ημέρες. Ομάδα 4: Ανάπτυξη ΧΚ και έναρξη θεραπείας με CSF μία εβδομάδα αργότερα και για 9 ημέρες. Ομάδα 5: Ανάπτυξη ΧΚ και έναρξη θεραπείας με CSF μετά από 2 εβδομάδες και διατήρηση των ζώων για 22 ημέρες. Ομάδα 6: ομοίως με ομάδα 3 αλλά με χρήση GM-CSF. Ομάδα 7: ομοίως με ομάδα 4 αλλά με χρήση GM-CSF. Ομάδα 8: ομοίως με ομάδα 5 αλλά με χρήση GM-CSF. Ομάδα 9: Ανάπτυξη ΧΚ, άμεση έναρξη θεραπείας με πρεδνιζολόνη και παρακολούθηση των ζώων για 5 ημέρες. Τα θεραπευτικά σχήματα χορηγούνταν ανά δύο ημέρες. Η αποτελεσματικότητα της θεραπείας ελέγχθηκε παθολογοανατομικά με υπολογισμό ποικίλλων ιστολογικών παραμέτρων και δημιουργία σχετικού ιστολογικού score. Αποτελέσματα: Η χρήση του παράγοντα CSF βελτίωσε θεαματικά την παθολογοανατομική εικόνα και το ιστολογικό score σχεδόν μέχρι πλήρους αποκατάστασης του βλεννογόνου. Τα αποτελέσματα στην ομάδα 5 υπολείπονταν σε σχέση με τις ομάδες 3 και 4 αν και οι διαφορές εξακολουθούσαν να είναι στατιστικώς σημαντικές. Ο παράγοντας GM-CSF έδρασε ευνοϊκότατα και με εξαιρετικά αποτελέσματα κατά την άμεση χορήγησή του μετά την ανάπτυξη ΧΚ (ομάδα 6). Ο GM-CSF είχε επίσης θετική δράση όταν χορηγήθηκε και μια εβδομάδα αργότερα αν και υστερούσε συγκριτικώς με τον CSF. Και οι δύο αυξητικοί παράγοντες υπερτερούσαν σε αποτελεσματικότητα την πρεδνιζολόνη ξεπέρασαν η δε σύγκριση με τις ομάδες ελέγχου επιβεβαιώνει την ορθότητα του πειραματικού προτύπου. Συμπέρασμα: Τόσο ο παράγοντας CSF όσο και ο παράγοντας GM-CSF αποτελούν ιδιαίτερα ευνοϊκές θεραπευτικές παρεμβάσεις στο περιγραφόμενο πειραματικό πρότυπο. Η άμεση χορήγησή τους έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση της μέγιστης αποτελεσματικότητος. 26 Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΑΣ ΥΠΕΡΙΝΣΟΥΛΙΝΑΙΜΙΑ ΚΑΙ ΝΕΥΡΟΠΑΘΕΙΑ ΤΟΥ ΑΥΤΟΝΟΜΟΥ ΝΕΥ- ΡΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΚΙΡΡΩΣΗ Η. Τσιομπανίδης, Ν. Τεντολούρης, Γ. Χατζής 2, Σ. Μανωλακόπουλος 3, Δ. Τζουρμακλιώτης 3, Α. Τσατάλη, Ε. Βαφειάδη-Ζουμπούλη, Ν. Κατσιλάμπρος Α Προπαιδευτική Παθολογική Κλινική, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Νοσοκομείο «ΛΑΪΚΟ», 2 Παθολογική φυσιολογία, Πανεπιστήμιο Αθηνών, Νοσοκομείο «ΛΑΪΚΟ», 3 Γαστρεντερολογικό Τμήμα, Πολυκλινική Αθηνών Εισαγωγή: Οι ασθενείς με κίρρωση (ΚΑ) εμφανίζουν συχνά υπερινσουλιναιμία και νευροπάθεια του καρδιακού αυτόνομου νευρικού συστήματος (ΝΚΑΝΣ). Η υπερινσουλιναιμία έχει συσχετισθεί με τη ΝΚΑΝΣ σε ασθενείς με σακχαρώδη διαβήτη αλλά δεν υπάρχουν βιβλιογραφικά δεδομένα για τους ΚΑ. Σκοπός: Η μελέτη της υπερινσουλιναιμίας σε ΚΑ και η συσχέτιση της με τη ΝΚΑΝΣ. Υλικό - Μέθοδοι: Μελετήθηκαν 5 ΚΑ και συγκρίθηκαν με 5 μάρτυρες αναλόγου φύλου και ηλικίας. Όλα τα άτομα της μελέτης υποβλήθηκαν στις κλασικές δοκιμασίες της λειτουργίας του αυτόνομου νευρικού συστήματος κατά Ewing ενώ υπολογίστηκε και η ινσουλίνη νηστείας ορού. Αποτελέσματα: Η ενδιάμεση τιμή ινσουλίνης στους ΚΑ ήταν 3,3 (0,6 24,4) μu/ml, ενώ στους μάρτυρες ήταν 0,6 (7,7 2,4) μu/ml (p <0,00). ΟΙ ΚΑ με ΝΚΑΝΣ είχαν ενδιάμεση τιμή ινσουλίνης 7,45 (2,45-37) μu/ml έναντι 2,05 (9,90-3,57) των ΚΑ χωρίς ΝΚΑΝΣ (p=0,006). Τιμές της ινσουλίνης μεγαλύτερες από 4, μu/ml είχαν ευαισθησία 69% και ειδικότητα 82% για την διάγνωση της ΝΚΑΝΣ. Η διαγνωστική αξία της υπερινσουλιναιμίας ήταν μεγαλύτερη από αυτή του CHILD και του MELD score όσον αφορά τη διάγνωση της ΝΚΑΝΣ. Η διαφορά στην ενδιάμεση τιμή της ινσουλίνης σε ΚΑ με και χωρίς ΝΚΑΝΣ στα αρχικά στάδια της κίρρωσης (στάδιο Α κατά CHILD) δεν ήταν στατιστικά σημαντική (p=0,47). Στους ασθενείς με προχωρημένη κίρρωση (στάδιο B και C κατά CHILD) βρέθηκαν σημαντικά υψηλότερες τιμές ινσουλίνης στα άτομα με ΝΚΑΝΣ σε σύγκριση με τα άτομα χωρίς ΝΚΑΝΣ (p=0,03). Συμπεράσματα: Με την πρόοδο της κίρρωσης η υπερινσουλιναιμία ενδέχεται να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην επιδείνωση της νευροπάθειας του καρδιακού αυτόνομου νευρικού συστήματος. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):8 ΤΟ ΚΑΠΝΙΣΜΑ ΔΕΝ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΚΟ ΣΤΑΔΙΟ ΧΡΟΝΙ- ΑΣ ΙΟΓΕΝΟΥΣ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑΣ (ΧΗ) Ε. Τσόχατζης, Γ.Β. Παπαθεοδωρίδης, Ν. Χρύσανθος, Γ. Καφίρη 2, Ε.Κ. Μάνεσης, Α.Ι. Αρχιμανδρίτης Β Παν/κή Παθ/κή Κλινική, 2 Παθ/νατομικό Τμήμα, Ιπποκράτειο Γ.Ν. Αθηνών Εισαγωγή: Πρόσφατα δεδομένα υποστηρίζουν την πιθανή συσχέτιση του καπνίσματος με πιο σοβαρή νεκροφλεγμονώδη δραστηριότητα και ίσως ίνωση σε ασθενείς με ΧΗC, ενώ δεν έχουν γίνει μελέτες σε ΧΗΒ. Στην παρούσα μελέτη εκτιμήθηκε η πιθανή συσχέτιση του καπνίσματος με το ιστολογικό στάδιο σε ασθενείς με ΧΗ. Mέθοδοι: Αναλύθηκαν 335 ασθενείς (προοπτικά:, αναδρομικά: 224). Από αυτούς, 227 είχαν ΧΗC και 08 HBeAg(-)ΧΗΒ. Καταγράφηκαν επιδημιολογικά, ανθρωπομετρικά και εργαστηριακά δεδομένα. Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε πρώην, ενεργούς και μη καπνιστές. Οι ιστολογικές αλλοιώσεις αξιολογήθηκαν κατά Ishak. Αποτελέσματα: Καπνιστές ήταν 9/335 (35.5%) χωρίς διαφορά μεταξύ ΧΗC και ΧΗΒ (37% vs 33%, P=0.62). Οι συνήθειες καπνίσματος και ο αριθμός σε πακέτα-έτη δεν συσχετίστηκε με φλεγμονή/ίνωση συνολικά, ή χωριστά σε ΧΗΒ ή XHC. Νεκροφλεμονώδης δραστηριότητα (βαθμός=5-8) σχετίστηκε με σοβαρότερη ίνωση (P<0.00) και υψηλότερα AST (P<0.00), ALT (P=0.006), ALP (P=0.024) και γgt (P=0.003). Σοβαρή ίνωση (σκορ=4-6) σχετίστηκε με μεγαλύτερη ηλικία (P<0.00), σοβαρότερη φλεγμονή (P<0.00), χαμηλότερα αιμοπετάλια (P<0.00), υψηλότερο BMI (P=0.037), και υψηλότερα AST (P<0.00), ALT (P=0.025), ALP (P=0.03) και γgt (P<0.00) και σχετικά με κατάχρηση αλκοόλ (P=0.06). Στην πολυπαραγοντική ανάλυση, η παρουσία νεκροφλεμονώδους δραστηριότητας συσχετίστηκε με σοβαρότερη ίνωση (OR:2.3, 95% CI:.7-3.5, P<0.00) και υψηλότερη AST (OR:.02, 95% CI: , P=0.0), ενώ η σοβαρή ίνωση με μεγαλύτερη ηλικία (OR:.07, 95% CI:.05-.0, P<0.00), σοβαρότερη νεκροφλεμονώδη δραστηριότητα (OR:.32, 95% CI:.5-.52, P<0.00), χαμηλότερα αιμοπετάλια (OR:0.924, 95% CI: , P=0.027) και κατάχρηση αλκοόλ (OR:2.74, 95% CI: , P=0.04). Συμπέρασμα: Στους Έλληνες ασθενείς με ΧΗC ή HΒeAg(-)ΧΗΒ το κάπνισμα δεν φαίνεται να σχετίζεται με τη βαρύτητα των ιστολογικών αλλοιώσεων ήπατος. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl): ΠΟΣΟΤΙΚΗ ΜΕΤΡΗΣΗ HΒsAg ΚΑΙ HDV RNA ΟΡΟΥ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑ- ΚΟΛΟΥΘΗΣΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΑΣΘΕΝΩΝ ΜΕ ΧΡΟ- ΝΙΑ ΗΠΑΤΙΤΙΔΑ ΔΕΛΤΑ (CHD) Μ. Σχινά, Ε. Μάνεσης, E. Gault 2, Ο. Αγγελοπούλου, Χ. Παπαιωάννου, Κ. Καλλίγερος 3, Β. Αρσενίου 3, Σ. Μανωλακόπουλος 4, Α. Χατζηγιάννη, F. LeGal 2, Ι. Κοσκίνας, Γ. Παπαθεοδωρίδης, Α. Αρχιμανδρίτης Β Παν/κή Παθολογική Κλινική, Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Αθηνών, 2 Laboratoire de Virologie, Hôpital Avicenne, Bobigny Cedex, France, 3 Κέντρο Ηπατίτιδας, ΙΚΑ Αθηνών, 4 Γαστρεντερολογικό Τμήμα, «Πολυκλινική» Αθηνών Η θεραπεία της CHD με ιντερφερόνη ή λαμιβουδίνη είναι μακρόχρονη και ασαφής. Ποσοτική μέτρηση HΒsAg και HDV RNA ορού αποτελεί ορθολογικότερη προσέγγιση παρακολούθησης. ΥΛΙΚΟ-ΜΕΘΟΔΟΙ: Μελετήθηκαν αναδρομικά 53 HBeAg-αρνητικοί ασθενείς με CΗD (CHDe-). 2 έλαβαν 28 κύκλους θεραπείας 3-5 MU ιντερφερόνης-a2b, τρις εβδομαδιαίως για 2,6 μήνες (7,3-3,6), 5 έλαβαν 8 κύκλους θεραπείας με λαμιβουδίνη, 00 mg ημερησίως για 23,6 μήνες (8,4-6,5) και 27 άνευ θεραπείας. Μάρτυρες ήσαν 54 μη-θεραπευόμενοι ασθενείς με HBeAg αρνητική χρονία ηπατίτιδα Β (CHBe-). Το HΒsAg μετρήθηκε ποσοτικά με ADVIA Centaur (Bayer) και το HBV-DNA και HDV-RNA με RT-PCR. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Το HΒsAg ήταν σημαντικά υψηλότερο στη CHDe- έναντι CHΒe- (5.873 vs 3.50 IU/ ml, P=0.045) και το ΗBV-DNA σημαντικά χαμηλότερο (2.467 vs logcopies/ml, P<0.00) Προ θεραπείας, τo HDV-RNA ήταν παρόμοιο και στις 0 τρεις ομάδες (6.447 log 0 copies/ml). Η ιντερφερόνη, αλλά όχι η λαμιβουδίνη μείωσε σημαντικά HDV-RNA (4.64 vs log 0 copies/ml, P=0.009) και HΒsAg (6.02 vs IU/mL, P=0.06). Σε 5 ασθενείς το HDV-RNA έγινε μη ανιχνεύσιμο εντός 30 μηνών θεραπείας ιντερφερόνης. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η λαμιβουδίνη δεν επηρεάζει επίπεδα HΒsAg και HDV-RNA ορού, αλλά η ιντερφερόνη μειώνει σταθερά και τα δύο. Στη θεραπεία CHDe-, απαιτείται μακρόχρονη χορήγηση ιντερφερόνης για καταστολή HDV-RNA και ακόμα μακρύτερη για απώλεια HΒsAg. ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):8 ANNALS OF GASTROENTEROLOGY 2006;9(Suppl):8