...δεν θα καίγεται ο κόσμος

Transcript

1

2 Πώς ορίζεται εκείνη η -σχεδόν μαγική- στιγμή που ένα σύνολο ατόμων καταφέρνει να υλοποιήσει το όραμα που έχει για ένα κοινό σκοπό; Και πως αυτός ο ορισμός όταν παίρνει σάρκα και οστά σε επίπεδο δημιουργίας και προσωπικής έκφρασης, τελικά πραγματώνεται; Μία τέτοια «δυσκολία» αντιμετωπίζουν όσοι και όσες ασχολήθηκαν, ασχολούνται και θα ασχολούνται με το εγχείρημα που λέγεται Freequency. Ένα εγχείρημα που ξεκίνησε ως διαδικτυακός ραδιοφωνικός σταθμός (αποκλειστικά) και μετεξελίσσεται σε ένα δίαυλο επικοινωνίας μέσω του γραπτού λόγου και της ραδιοφωνικής έκφρασης. Η ανάγκη για αδιαμεσολάβητη και μη χειραγωγούμενη ενημέρωση που βασίζεται και ανοίγει στο πεδίο της Τέχνης (με όποια μορφή και αν εκφράζεται αυτή) και της πολιτικής αντίληψης των πραγμάτων, είναι η κινητήρια δύναμη των ανθρώπων που απαρτίζουν το εγχείρημα. Μία προσπάθεια για ένα πολυσυλλεκτικό Μέσο που δεν αντιλαμβάνεται την δημιουργία με όρους αγοραίους. Κριτήριο μας είναι το ενδιαφέρον που βρίσκουμε στην επικοινωνία, στη μουσική, στις παραστατικές τέχνες, στη πολιτική και στους ανθρώπους που είναι «κοινωνοί» αυτών των εννοιών. Η συνεργασία (μέσω της δικτύωσης) και η παρουσίαση ανάλογων εγχειρημάτων είτε στο κοινωνικό είτε στο καλλιτεχνικό πεδίο είναι για μας ζητούμενο και μία από τις συλλογικές απαντήσεις μας στις επιθέσεις που δεχόμαστε και θα δεχθούμε....δεν θα καίγεται ο κόσμος γύρω μας, και εμείς θα ακούμε μουσική. ας καίμε τον κόσμο γύρω μας, μετά μουσικής συντοντισμός ύλης Άννα Στερεοπούλου συντακτική ομάδα κωστας γ δωρα ιντζ. καραρτε. Ελβίρα Κρίθαρη Δημήτρης Μπ. Άρης Παναγόπουλος Αθηνά Παπαναγιώτου Ορέστης Σεφέρογλου Άννα Στερεοπούλου Βασίλης Τσίγκας Γαβριήλ Φιλιππόπουλος Don Cook εξωφύλλο/οπισθόφυλλο Άρης Παναγόπουλος damp δημιουργικό Άρης Παναγόπουλος damp Ευχαριστούμε για τις ιδέες και την έμπρακτη βοήθεια στην υλοποίηση του τεύχους, τους Γαβριήλ, Αθηνά & Άννα editorial Το χειρότερο κλουβί είναι η ψευδαίσθηση της ελευθερίας......με είχε διαφωτίσει κάποια χρόνια πριν ο πατέρας ενός φίλου μου. Και ακόμη περισσότερα χρόνια πριν, λυκειοκόριτσο ακόμα, κατάλαβα το παραμύθι της κλίκας. Οι σκέψεις πολλές από τότε... Γεννιούνται, πλάθονται, εξελίσσονται... Και γίνονται λόγος, και γίνονται ήχος... Πώς λοιπόν η ετυμολογία μιας λέξης μπορεί σταδιακά να εξελιχθεί; Πρόκειται άραγε για Αναμόρφωση (εξέλιξη) αυτής ή για Παραμόρφωση, αγγίζοντας τα όρια της Διαστρέβλωσης; Πώς οι έννοιες και τα σύμβολα μετουσιώνονται -ανούσια πλέον- σε κούφια σχήματα, ήχους και μανδύες που μάς τυλίγουν μεθυστικά και εθιστικά τα μάτια, ανίκανοι πλέον να διακρίνουμε την ουσία και το προφανές; Και καταλήγουμε πάλι εκεί. Στην Αρχή. Στη Γέννηση. Στην Τέχνη*. Και καταλήγουμε πάλι εκεί. Μέσα στο ίδιο μας το χέρι. Αυτό το ίδιο που κρύβει την σπίθα της άνθησης. Αυτή η άνθηση που μάς απελευθερώνει από τον ίδιο μας τον (παλιό) εαυτό. Είναι στο χέρι μας, λοιπόν. Να κάνουμε Τέχνη. Από το 0 Έως το Άπειρο Άννα Στερεοπούλου...είδα την κυκλοφορία του σκοτεινού μου αίματος, είδα το πλέγμα του έρωτα και τη μεταμόρφωση του θανάτου, είδα το Άλεφ απ' όλα τα πρίσματα, είδα την Γη μέσα στο Άλεφ και ξανά μέσα στην Γη το Άλεφ και μέσα στο Άλεφ τη Γη, είδα το πρόσωπό μου και τα σωθικά μου, είδα το πρόσωπό σου και ζαλίστηκα και έκλαψα, γιατί τα μάτια μου είχαν δει αυτό το μυστικό και επαγωγικό πράγμα που οι άνθρωποι έχουν καπηλευθεί, τ' όνομά του, μα που κανένας από αυτούς δεν το 'χει δει ποτέ: - το ασύλληπτο σύμπαν. Jorge Luis Borges [The Aleph, 1945] *Εκ του τίκτω (αρχ. Ελλ.): γεννώ, παράγω, δημιουργώ

3 περιεχόμενα φασίστας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι 6 το οικογενειακό δέντρο του πρίγκηπα 11 αλήθεια, αναπληρώνονται τα κενά μικρό μου; 16 συνέντευξη sahara surfers 20 πόσο λίγος είσαι europa 25 συνέντευξη space blanket 27 the wall los angeles coliseum ανταπόκριση 30 συνέντευξη liberteer 38 mind the ΓκΑΠ between you and yourself 42 αφιέρωμα στον φωτογραφικό τομέα ΠΟΦΠΑ 44 άντρες, που ψηφίζουν άντρες, που μισούν τις γυναίκες 48 αντι-τέχνη ναι, μη τέχνη όχι & συνέντευξη kaliptikal 50 tail s tales [ένθετο] η τεχνική της αναμόρφωσης

4 Φασίστας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι των Ελβίρας Κρίθαρη, Αθηνάς Παπαναγιώτου και Γαβριήλ Φιλιππόπουλου Μίντια και νεοναζί: Μία σχέση βαθειάς στοργής «Δολοφονικές επιθέσεις σε σπίτια μεταναστών», «άγριος ξυλοδαρμός μετανάστη στον τάδε σταθμό του ηλεκτρικού», «αυξάνονται ανησυχητικά τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής στις δημοσκοπήσεις», «Χτυπάει 4αδα η Χρυσή Αυγή στις επερχόμενες εκλογές», «το προφίλ των βουλευτών της ΧΑ». Γνώριμες εκφράσεις. Φρασεολογία που καταλαμβάνει τηλεοπτικό χρόνο και αρκετά ιντερνετικά παράθυρα. Τουλάχιστον για το τελευταίο 4μηνο. Όταν και τεχνηέντως τα ποσοστά της νεοναζιστικής συμμορίας έκαναν την εμφάνιση τους στις προεκλογικές δημοσκοπήσεις. Όταν και αναγκαστικά η νεοναζιστική συμμορία πήρε μερίδιο στην τηλεοπτική πίτα. Όσοι/ες ασχολούμαστε με το ζήτημα του εκφασισμού της κοινωνίας αντιμετωπίζαμε καθημερινά όλα αυτά που τώρα φαίνονται ανήκουστα. Μέχρι πρόσφατα η μόνη επαφή του κοινού με την δράση αυτών των ομάδων ήταν μέσα από τις έρευνες του Ιού (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία) και κάποια ντοκιμαντέρ που ακουμπούσαν επιδερμικά το ζήτημα. Για την ξεκάθαρη επιλογή του συστήματος προς μία ακροδεξιά και ρατσιστική ρητορική δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Αρκεί να θυμηθεί κανείς το κύριο πολιτικό πρόταγμα πριν τις εκλογές της 6ης Μαΐου. Στρατόπεδα συγκέντρωσης (κέντρα φιλοξενίας για τους politically correct ελληναράδες πολιτικούς και τους ψηφοφόρους τους), εγκληματικότητα αλλοδαπών στο κέντρο της Αθήνας, ασφάλεια για τους λιγοστούς ηρωϊκούς έλληνες κατοίκους και πολλά άλλα εμπνευσμένα. Φυσικά όλα αυτά για να γίνουν κοινό κτήμα (άρα και συλλογική συνείδηση) χρειάζονται τον μεσάζοντα. Ποιός άλλος θα μπορούσε να παίξει αυτό το ρόλο καλύτερα από τα Media; Τα οποία φυσικά έχουν αναλάβει αυτή τη «βρώμικη δουλειά» της πειθάρχησης στα φοβικά καθεστώτα που πλασάρονται εδώ και 3 χρόνια (στη μετά μνημονίων εποχή) ως οι σωτήρες της χώρας, πολύ μεθοδικά αρχικά, εξαιρετικά χοντροκομμένα στη συνέχεια. Οι προσεκτικοί σέρφερς του διαδικτύου θα ανακάλυψαν πως στην ιστοσελίδα του Σκάι υπάρχει η εξής υποσελίδα όπου μέσω ενός διαδραστικού χάρτη (συνδεδεμένο με την ΓΑΔΑ) βρίσκει κανείς τα είδη εγκληματικότητας που έχει κάθε περιοχή της Ελλάδας. Μην κατηγορηθούμε για μεροληψία όμως. Δεν κατέχει μόνο ο Αλαφούζος και ο εκάστοτε αστυνομικός συντάκτης του Σκάι την πρωτοπορία στον συντηρητικό, τρομολαγνικό και ακροδεξιό λόγο. Ενημερωτικές εκπομπές και άρθρα σε ειδησεογραφικά site στήριζαν τα ρεπορτάζ τους σε αναρτήσεις διαφόρων ιστοσελίδων και blog ακροδεξιού περιεχομένου (Mega, ANT1, Star, newsit.gr, newsbeast.gr, newsbomb. gr είναι μόνο μερικά από αυτά). Απίστευτες φιγούρες «πολιτοφυλάκων» που εκπαιδεύονταν στα βουνά για να αντιμετωπίσουν το «πρόβλημα της εγκληματικότητας» στις γειτονιές τους, ξαφνικά θρονιάστηκαν στον τηλεοπτικό δέκτη και στην οθόνη των διψασμένων για ενημέρωση πολιτών, αυριανών ψηφοφόρων. Η λέξη «λαθρομετανάστης» χρησιμοποιείται πιο πολύ και από τη λέξη «και». Ο τονισμός της εθνικότητας κάποιου που διαπράττει οποιοδήποτε αδίκημα είναι απαραίτητος. Αλλιώς δεν γίνεται ξεκάθαρος ο διαχωρισμός. Ο χοντροκομμένος φασιστικός λόγος μπορεί να μην διαπότισε ποτέ εμφανώς τα δελτία των 8. Έφτασε όμως στα σαλόνια μας με τρόπο υπόγειο, μέχρι που μπήκε από την αυλόπορτα. Δεν πάει πολύς καιρός που στις κεντρικές εισόδους των πολυκατοικιών του κέντρου αφισοκολλούνταν τα «μανιφέστα» μιας κάποιας πρωτοβουλίας κατοίκων που απαιτούσε την άμεση απομάκρυνση των μεταναστών από τις γειτονιές ή την επανοικειοποίηση των παιδικών χαρών που μολύνονταν από τα απαίσια γέλια των ξένων παιδιών. Δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα του λαϊκισμού: οι ίδιοι άνθρωποι που αποτελούσαν τον σκληρό πυρήνα των συλλογικοτήτων αυτών, διέδιδαν επίσης κάτι απίθανες ιστορίες οργίων στα διαμερίσματα, όπου διέμεναν κατά δεκάδες οι μετανάστες. Αυτοί οι αστικοί μύθοι της φρίκης ήταν βούτυρο στο ψωμί για όλους όσους δίψαγαν για ο,τιδήποτε μπορεί να κατανικήσει τη μιζέρια της ρουτίνας και να συνεχιστεί και μετά την λήξη των σίριαλ της τιβι. Ή και για τους ηθικολόγους του φιλήσυχου δόγματος της πατρίδος, της θρησκείας και της οικογένειας. Πάντως όχι απαραίτητα για φασίστες. Αν μπορούσαμε να καταδείξουμε με σιγουριά ένα από τα αίτια που οδήγησε στην εδραίωση του φασιστικού λόγου στις γειτονιές με έντονη παρουσία μεταναστών, είναι η ελλιπής προπαγάνδιση των αντιρατσιστικών και αντιφασιστικών ιδεών. Δεν την βρήκαμε τη λύση. Ή αυτοί που την ήξεραν ήταν λίγοι. Είναι σπουδαίο ο φορέας του αντιφασιστικού λόγου να είναι ανοικτός και ουσιαστικά προσβάσιμος σε κάθε κοινωνική ομάδα, ανεξάρτητα από ηλικία, κοινωνική θέση, πολιτικές πεποιθήσεις. Θα πρέπει να είναι ένας φορέας που θα είναι και θα φαίνεται -αισθητικάανοιχτός. Η αισθητική είναι κρίσιμη. Η φασιστική προπαγάνδα χρησιμοποίησε κάθε δυνατό μέσο προς προσηλυτισμό. Τα social network ήταν, όπως είναι φυσικό, μια ακόμα καλοστημένη φάκα, ωστόσο ας ρίξουμε μια ματιά πρώτα στο τυράκι. Η αντισυστημικότητα, την οποία προτάσσει ως επιχείρημα η πλειονότητα των φασιστικών συσπειρώσεων, βρήκε τρόπο έκφρασης δανειζόμενη τη συνθηματολογία της αριστεράς και του αναρχικού χώρου. Η αισθητική των φασιστικών blog παραπέμπει στην άγρια επαναστατικότητα του οργισμένου εφήβου με κάτι από -αρχαιοελληνικό- ηρωϊκό ιδεώδες. Κυρίως όμως αυτό που προσφέρουν τα φασιστοσάϊτ είναι η δικτύωση. Περιθωριακά στοιχεία, μοναχικοί εθνικιστές, απολιτικοί χούλιγκαν, όλοι χωράνε στην ψηφιακή οικογένεια όπου κανείς δεν θα κριθεί για το μορφωτικό επίπεδο ή την ικανότητα κατασκευής επιχειρημάτων σε έναν, αγελαίων χαρακτηριστικών, δημόσιο διάλογο. Ο κοινός εχθρός (συνηθέστερα εδώ: ο Αλβανός) είναι ο συνεκτικός δεσμός της ομάδας. Ωστόσο, δεν είναι μόνο η αποτελεσματική από πλευράς φασιστών χρήση των κοινωνικών δικτύων που διαδίδει τον φασιστικό λόγο. Είναι και η ίδια η φύση των social network που του επιτρέπει να ευδοκιμεί. Τα νέα μέσα δεν είναι επί της ουσίας πλατφόρμες διαλόγου και ανταλλαγής επιχειρημάτων. Εδώ η πληροφορία διαχέεται γοργά χωρίς επιχειρήματα. Ειδικά η οπτική πληροφορία. Παρέχεται λοιπόν στην φασιστική σοφιστεία ένα ασφαλές περιβάλλον για να αναπτυχθεί και να διαδοθεί χωρίς να πιαστεί στη μέγγενη της ρητορικής αντιπαράθεσης. Όλοι θα συμφωνούσαμε πως τα φασιστικά επιχειρήματα είναι, εξάλλου, σαθρά. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και οι νέες μορφές media του διαδικτύου είναι προσαρμοσμένα στην απλή αναπαραγωγή που τόσο βολεύει το φασιστικό επιχείρημα. Η πλευρά αυτή κατασκευάζει τα οχυρά της ακόμα και με τα ευτελέστερα μέσα που διαθέτει. Αξιοποιεί κάθε εθνικιστική κορώνα που σε καιρό κρίσης ηχεί δυνατότερη και στήνει ελεύθερα ιντερνετικές δομές που αποκλείεται να διαφύγουν της προσοχής του χρήστη. Σε λόγο που καταλαβαίνει ο καθένας. Στην αργκό του διαδικτύου, ακόμα και σε γκρίκλις. 6 7

5 Ψηφίζω, άρα υπάρχω: Μεταπολίτευση-Κράτος-Παρακράτος Εν μία νυκτί τα «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών» έγιναν «επιθέσεις σε βάρος μεταναστών. Τα αίτια διερευνώνται». Μέχρι που το αυγό έσπασε, το φίδι κούνησε την ουρά του επιδεικτικά και δάγκωσε αυτούς που το εξέθρεψαν. Και ξαφνικά απέκτησαν όνομα: Λεβεντόπαιδα. Που θα καθαρίσουν για «εμάς». Και είμαστε πολλοί οι «εμείς», περίπου (στις εκλογές της 16ης Ιουνίου μειωθήκαμε κατά αλλά και πάλι πολλοί είμαστε). Ο κόσμος που υϊοθέτησε την ρατσιστική «επιχειρηματολογία» δεν ήταν κατά βάση ιδεολόγος της ακροδεξιάς. Η δουλειά πόρτα πόρτα των φασιστοειδών ανέδειξε τα φοβικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας, παρέχοντάς της μια ψευδαίσθηση προστασίας από εκείνα τα δεινά που πλήττουν τους φτωχούς. Για την ακρίβεια, όχι και τόσο ψευδαίσθηση: την επομένη των εκλογών της 6ης Μαΐου ξεπετάχτηκαν οι κοντοκουρεμένοι ράμπο που ξυλοφορτώνουν σήμερα με την άνεση του 6,9% της Χρυσής Αυγής στη βουλή, όχι μόνο τους μετανάστες που τολμούν να κυκλοφορήσουν ανενόχλητοι στους ελληνικούς μας δρόμους, αλλά και τους ανυποψίαστους που κοιμούνται στα σπίτια τους. Καθόλου καινούργια δεν είναι όλα αυτά. Εκείνο που άλλαξε είναι η ελαστικοποίηση της ανοχής της κοινής γνώμης και η εξωτερίκευση των φασιστικών ενστίκτων που οδηγεί σε μια άτυπη νομιμοποίηση των μισάνθρωπων πρακτικών. Πλέον, οι φασιστικές ομάδες, από «πρωτοβουλίες κατοίκων», δρουν ανοιχτά ως δομές οργανωμένου εγκλήματος. Στις τάξεις τους συσπειρώνονται στοιχεία λούμπεν αλλά ακόμα και μετανάστες: άνθρωποι που αμοίβονται για τις υπηρεσίες τους με χρήματα ή όπλα, χωρίς καμία ιδεολογική συνάφεια. Αρχικά, θα πρέπει να μας προβληματίσει ότι στην ίδια κοινωνία που πριν από χρόνια θεωρούταν ρετσινιά το να χαρακτηρίζεσαι εθνικιστής (εννοείται πως σπανίως θα τολμούσε κάποιος να αυτοχαρακτηριστεί έτσι). Το πραγματικό γεγονός της εισροής οικονομικών και πολιτικών προσφύγων και η καλλιεργούμενη ξενοφοβία που ποτέ δεν απασχόλησε τους θεσμούς, δημιούργησαν μια άλλη τάση. Τα μυαλά ξέχασαν την ιστορία και αφέθηκαν σε προβληματικές στην αρχή και τελικά αρρωστημένες ιδέες. Μήπως τελικά αυτά τα μετεχουντικά αντανακλαστικά της κοινωνίας που περιθωριοποιούσαν ακροδεξιές πολιτικές δεν ήταν και τόσο ενήλικα; Αρκεί κάποιος να ρίξει μια προσεχτική ματιά στη σύνθεση της μεταπολιτευτικής βουλής επί Κ. Καραμανλή. Μήπως εμμέσως βοήθησαν στο να αναπτυχθούν εν κρυπτώ ομάδες, οι οποίες συστήθηκαν στη συνέχεια στην κοινωνία με ένα μετριοπαθέστερο πρόσωπο; Είναι αναμφισβήτητο πως αν κανείς ξεδιπλώσει την ιστορία των «ηγετικών» μορφών της Χρυσής Αυγής θα φτάσει (που αλλού;) στην χούντα των συνταγματαρχών. Έτσι φτάνουμε με τεράστια άλματα στο λόγο του σήμερα. Δεν είναι τυχαίο που ο Κασιδιάρης δηλώνει εθνικιστής αλλά όχι ναζιστής. Φυσικά υπάρχει μία (κρυφή) ελπίδα πως δηλώνοντας νεοναζιστής θα καθιστούσε το κόμμα του και τον εαυτό του έκνομο (ποτέ δεν ξέρεις βέβαια). Επιπλέον, οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής (ναι οι βουλευτές. Να το λέμε μέχρι να το εμπεδώσουμε και να πάψουμε να αντιδρούμε σαν σοκαρισμένοι θεατρίνοι.) πρέπει να ισορροπήσουν μεταξύ του σκληροπυρηνικού ψηφοφόρου τους, οπαδού του Χίτλερ και του νέου βλάκα υποστηρικτή τους, που θέλει να τους βάλει στη βουλή για να εκδικηθεί το πολιτικό κατεστημένο. Είναι βέβαιο πως με τη πάροδο του χρόνου και διαπιστώνοντας και οι ίδιοι (πιστεύουμε με έκπληξη) ότι η κοινωνία δεν εμφανίζει τελικά καμία αδράνεια στον διαφαινόμενο εκφασιμό της, ο λόγος θα σκληραίνει. Οι ψηφοφόροι τους αποφάσισαν πως δεν πειράζει καθόλου που ο Άντρας επιτέθηκε μπροστά στα μάτια τους σε δύο γυναίκες (πολλά μέλη της Χρυσής Αυγής είναι υπόδικα για πολύ σοβαρότερα εγκλήματα, απλά αυτό ήταν live -on camera-, το είδαν όλοι). Πιστεύει κανείς πως θα έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα αν δηλώσουν ανοιχτά θαυμαστές του υπαρκτού εθνικοσοσιαλισμού; Μάτσο άντρακλες που δεν σηκώνουν δεύτερη κουβέντα, άρειοι (ηλιοκαμένοι πάντως) που αναλαμβάνουν να καθαρίσουν τις πόλεις, αρνητές του ολοκαυτώματος, γραφικοί παγανιστές, θρησκόληπτοι, φαλλοκράτες που φαντασιώνονται τις γυναίκες ως Σπαρτιάτισσες μάνες, εγκληματίες. Όλα τα παραπάνω θα γίνουν λόγος, όχι απλά πράξη. Θα γίνουν θεωρία, θα γίνουν η ιδεολογία που θα ανδρώνει το νέο αίμα χρυσαυγητών. Οι Νεοναζί με τις ερωτικές σχέσεις με τους μαφιόζους της νύχτας, τους νταβατζήδες, τους «προστάτες», τους πρεζέμπορους και πόσους άλλους, νομιμοποιήθηκαν και τυπικά στην συνείδηση της κοινής γνώμης. Πλέον μπορείς να καγχάζεις πως ο Χίτλερ είναι ένα πρόσωπο που δεν έχει κριθεί ακόμα από την ιστορία. Όπως και το να τραμπουκίζεις αδιάκοπα δεν είναι κατακριτέο. Το μακρύ χέρι του Κράτους έγινε το μακρύ χέρι του ελληνόψυχου, ρατσιστή, σεξιστή, ομοφοβικού ψηφοφόρου. Και αυτό το χέρι σπάνια κρατά κάτι άλλο από μαχαίρι. Ο Γκι Ντεμπόρ θα ένιωθε δικαιωμένος μετά το τρυφερό ενσταντανέ με τα χαστούκια του Κασιδιάρη προς την Κανέλλη. Το σύστημα αναπαράγει τις ακροδεξιές πρακτικές μέσα από τους ίδιους τους μηχανισμούς επιβολής του. Με προεξέχουσα την αστυνομία. Το αβαντάρισμα των οργάνων της τάξης στους νεοναζί πλέον έφτασε στην πιο ξεκάθαρη μορφή του: Στα εκλογικά τμήματα όπου ψήφιζαν οι αστυνομικοί η ΧΑ είχε ποσοστά πάνω από 50%! Το πιο απογοητευτικό και το πιο απελπιστικό είναι να βλέπεις δεκάχρονα έτοιμα να στρατολογηθούν από τη νεοναζιστική οργάνωση. Τα παιδιά είναι σκληρά: η παιδική αθωότητα είναι υπερεκτιμημένη. Και πρέπει κάποιος να τους μάθει πως η διαφορετικότητα δεν είναι πεδίο για να εκφράζουμε την επιθετικότητα μας. Πως εμείς ως ανθρώπινο γένος, μετά και από σκληρά μαθήματα, αποφασίσαμε να μην συμπεριφερόμαστε σαν αγέλη. Η ανάμιξη των πολιτισμών από δημιουργίας του -μάταιου- τούτου κόσμου είναι πανανθρώπινο κεκτημένο. Χωρίς δεύτερες ή τρίτες σκέψεις. Η φυσιολογική μετακίνηση των πληθυσμών απ άκρη σ άκρη του πλανήτη συμβαίνει, γιατί πολύ 8 9

6 απλά ο κόσμος έχει την περιέργεια να βλέπει και άλλες εικόνες. Όχι να περιχαρακώνεται μέσα σε χωρικά ύδατα και σύνορα. Υπάρχουν βέβαια και οι πραγματιστικοί λόγοι των μετακινήσεων. Κάτι που ο δυτικός κόσμος πολύ εύκολα ξεχνά. Φυσικά γιατί δεν συμφέρει κανένα «πολιτισμένο δυτικό» να σκεφτεί τί επιπτώσεις έχουν τα «ναι σε όλα» και η σιωπηρή αποδοχή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Περιβαλλοντικές και κλιματικές αλλαγές, μη βιώσιμες συνθήκες ζωής, αλλά και πολιτικές διαμάχες, καθιστούν απαγορευτικό για μεγάλη μερίδα πληθυσμού να κατοικήσει στο τόπο που έτυχε να γεννηθεί. Και είναι εξαιρετικά αναγκαίο να αντιληφθούμε τί γίνεται πέρα από τη μύτη μας και τον μικρόκοσμο μας. Οι διάλογοι και οι φωνές από το επεισόδιο, κατά το οποίο ο Κασιδιάρης επιτίθεται στις υποψήφιες, έχει γίνει remix και παίζει ως ringtone σε κινητά. Ένα διεστραμμένο σενάριο: Γίνονται ήχος κλήσης οι κραυγές ενός πακιστανού που μαχαιρώνεται στη Βικτώρια ή μιας γυναίκας που τόλμησε να απαξιώσει τις «αντράρες» με το βλέμμα της. Αυτό το ringtone θα κυκλοφορεί στα κινητά δωδεκάχρονων που ξελιγώνονται στα γέλια στο άκουσμα του, στο προαύλιο ενός σχολείου, σε κάποιο νησί της επικράτειας. Η εντονότερη (ή απλά πιο εμφανής) παρουσία φασιστικών ομάδων δεν μπορεί να καμφθεί αλλιώς. Και φυσικά αν απλά μείνουμε θεατές στις ολοένα και αυξανόμενες επιθέσεις εναντίον μεταναστών και στις εξόφθαλμες προκλήσεις της Χρυσής Αυγής, ας αποδεχτούμε πως είμαστε συνυπεύθυνοι. Ας συμβιβαστούμε με την ιδέα πως οι χρυσαυγήτες μπήκαν στη βουλή, όπως κάποτε μπήκε το ΛΑΟΣ. Μέχρι η ιστορική συγκυρία να φέρει νέες φρικαλεότητες. Παλινδρομήσαμε φίλοι. Και εις άλλα με υγεία Για να τελειώνουμε με την άρνηση του Ολοκαυτώματος, το ρεβιζιονισμό και τα άλλα ψέματα. photo by Stcyr74 on When the night is cold Είναι η ώρα που ξυπνάνε τα φαντάσματα κι εγώ γυρνάω μόνος Some get by and some get old και δεν υπάρχει πια στο δρόμο μου ψυχή να μου μιλήσει ζωντανή Just to show life's not made of gold λίγη χαρά, παιδιά γεννιούνται, πόλη άκου πως κρυώνουν, When the night is cold. Και οι αγώνες μου αντάλλαγμα μου δίνουνε μια τόση δα ζωή. When the day is done Nick Drake Το μπλουζ του εργατόπαιδου Παύλος Σιδηρόπουλος Το οικογενειακό δέντρο του πρίγκηπα του κωστα γ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ... Δύο πρίγκιπες, γεννιούνται με διαφορά είκοσι οχτώ ημερών σε διαφορετικές ηπείρους, με διαφορετικές καταγωγές, και σαν ήρωες του ίδιου (καταραμένου) παραμυθιού, κυνηγούν την καρδιά της πριγκίπισσας μουσικής μέχρι που τρώνε οι ίδιοι το δηλητηριασμένο μήλο. (το καλοκαίρι του 1948) σε απόσταση περίπου χιλιομέτρων μεταξύ τους, γεννιούνται ο αγγλικής καταγωγής Nicholas Rodney Drake και ο ελληνικής καταγωγής Παύλος Σιδηρόπουλος. Λίγα χρόνια μετά, οι οικογένειες τους μετακομίζουν από τη Burma (Myanmar) στην Αγγλία και από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, αντίστοιχα. Μεγαλώνουν σε ήρεμο περιβάλλον, έχοντας κι οι δύο από μία αδερφή που αποτελεί το στήριγμά τους, μια πολύ δυνατή σύνδεση με τη μητέρα τους, έναν αρκετά αυστηρό πατέρα και τόσες εξωτερικές ομοιότητες ώστε ο μαγικός καθρέφτης του παραμυθιού να αδυνατεί να απαντήσει στο ποιός είναι ποιός. Ξεκινούν σπουδές, μάλλον απρόθυμα, παρασυρμένοι από την περιέργεια και τη φιλομάθεια και χωρίς συγκεκριμένους επαγγελματικούς στόχους, τις οποίες τελικά εγκαταλείπουν για να παραδοθούν σε μια σχέση εξάρτησης με τη μουσική. Οπλισμένοι και οι δύο με την κιθάρα ως βασικό όργανο (στην οποία είναι και οι δυο αυτοδίδακτοι) γράφουν τραγούδια, άλλοτε βυθισμένοι στη μελαγχολική μελωδικότητα της παλιάς μουσικής και άλλοτε επαγρυπνισμένοι από την οργισμένη επαναστατικότητα της ροκ

7 ο παύλος με την μητέρα του Η ενασχόληση του Nick Drake με τη μουσική ξεκινά από την παιδική ηλικία, αφού στο σπίτι που μεγαλώνει ακούει συχνά και τους δυο του γονείς να παίζουν, να συνθέτουν, να ηχογραφούν. Έτσι, μετά από παρότρυνση της μητέρας του, αρχίζει μαθήματα πιάνου, με αποτέλεσμα σε πολύ νεαρή ηλικία να έχει ήδη ηχογραφήσει, στο οικογενειακό τετρακάναλο μαγνητόφωνο που διακοσμούσε το σαλόνι του σπιτιού του, μια σειρά τραγουδιών, δικής του σύνθεσης. Στο σχολείο ανακατεύεται σε βραχύβιες μπάντες παίζοντας κυρίως σαξόφωνο, αλλά και πιάνο και κλαρινέτο. Το 1965, σα φοιτητής πια, ξοδεύει 13 αγγλικές λίρες για να αγοράσει την πρώτη του κιθάρα. Αρχίζει να πειραματίζεται με τον ήχο του και στρέφει το ενδιαφέρον του στη folk μουσική της Αγγλίας και της Αμερικής και στα blues. Την άνοιξη του 1968, κλείνει συμβόλαιο με την Island Records, όπου και μένει μέχρι το θάνατό του, κυκλοφορώντας 3 δίσκους (και κάποιες συλλογές). Αντίστοιχα, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, σαν παιδί, ακούει συχνά την μητέρα του να παίζει πιάνο στο σπίτι, αλλά ο ίδιος αρκείται στο να μουρμουρίζει μελωδίες κουνώντας ρυθμικά το κουνιστό αλογάκι του, μιας κι ο πατέρας του ήταν ενάντια στο να πάρει μαθήματα μουσικής. Στα σχολικά του χρόνια ανακαλύπτει τo rock 'n' roll και αποφασίζει ότι αυτή είναι η μουσική του. Ακούσματα από τη folk και τα blues, αλλά και το ρεμπέτικο (το ελληνικό μπλουζ, όπως έλεγε ο ίδιος) και την ελληνική λαϊκή μουσική, έρχονται να προστεθούν στο ρεπερτόριο του με το πέρασμα των χρόνων. Έτσι, το 1967, περνώντας στο Μαθηματικό της Θεσσαλονίκης, αρχίζει να ασχολείται πιο σοβαρά με την τραγουδοποιεία. Δημιουργεί με τον Παντελή Δεληγιαννίδη το ακουστικό μουσικό σχήμα Δάμων και Φιντίας και στη συνέχεια τα ηλεκτρικά σχήματα Μπουρμπούλια (μετά Σαββόπουλου εποχή), Σπυριδούλα, Απροσάρμοστοι. Σημαντικές είναι και οι συνεργασίες του με μερικούς από τους πιο γνωστούς συνθέτες και ερμηνευτές εκείνης της εποχής. Αξιοσημείωτος είναι κι ο αριθμός των άλμπουμ που κυκλοφόρησε που φτάνει τις 7 δισκογραφικές δουλείες πριν το θάνατό του, και άλλες 6 μετά, χωρίς να λαμβάνονται υπ' όψη συλλογές και συμμετοχές σε δίσκους άλλων δημιουργών. Τελικά, έχοντας αφήσει ένα αναμφίβολης σημαντικότητας έργο, που ακόμα και σήμερα διαμορφώνει και επηρεάζει, φεύγουν κι οι δύο από υπερβολική δόση ουσιών (αντικαταθλιπτικά και ηρωΐνη, αντίστοιχα) ο πρώτος το 1974, ο δεύτερος το Παρ όλες αυτές τις συμπτώσεις -αν αναλογιστεί κανείς την άγνοια, επί της ουσίας, του κοινού για τον Nick Drake, σε αντιδιαστολή με την αναγνώριση σε επίπεδο λατρείας που χαίρει ακόμα και σήμερα ο Παύλος Σιδηρόπουλος, τον αριθμό των δισκογραφικών δουλειών του ενός και του άλλου, την κλασσική μουσική παιδεία του πρώτου σε σχέση με το ακατέργαστο ταλέντο του δεύτερου και, κυρίως, το λυρικό ακουστικό ήχο του Nick Drake σε σύγκριση με τον σκληρό ηλεκτρικό του Παύλου Σιδηρόπουλου- οι δύο τραγουδοποιοί είναι δημιουργικά ξένοι μεταξύ τους... ή μήπως όχι; Από το 1965 μέχρι τις αρχές του 1968, ο Nick Drake, με την καινούργια του κιθάρα, δοκιμάζει διάφορες τεχνικές και ηχογραφεί τραγούδια στο σπίτι του στην Αγγλία αλλά και στο δωμάτιο του, στο University of Aix στη Γαλλία. Πειραματίζεται, συνθετικά, να συνδυάσει τη ροκ με τα folk ακούσματά του. Την παραδοσιακή μουσική της Αγγλίας και της Αμερικής με το νέο ρεύμα της εποχής, το rock n roll. Τα blues, η country, η folk ανακατεύονται με τη μελωδική θλίψη και το ο drake στο πιάνο ο drake με την αδερφή του 13

8 προσωπικό του ύφος. Διασκευάζει παραδοσιακά τραγούδια αλλά και κομμάτια των Jackson C. Frank, Bob Dylan, Robin Frederick κ.ά. Η ποιότητα των ηχογραφήσεων είναι στο επίπεδο πρόχειρης οικιακής και το υλικό αυτό μένει στα συρτάρια της δισκογραφικής του (όπου έχει δοθεί από τον ίδιο ως demo) και στο σπίτι του μέχρι το 2007, 33 χρόνια μετά το θάνατό του, οπότε και κυκλοφορεί κάτω από τον τίτλο Family Tree. Από το 1979 μέχρι το 1981, ο Παύλος Σιδηρόπουλος, δουλεύει πάνω σε μια ιδέα του. Στόχος του να γράψει τραγούδια που θα συνδυάζουν το μπλουζ με το ρεμπέτικο, το folk με το ροκ και προφανώς το προσωπικό του ύφος. Το αποτέλεσμα αυτού είναι η σύνθεση 2 τραγουδιών μέσα στο 1979 (Το μπλουζ του Ρομπόλα, Το μπλουζ του Άι-Ονούφρη) και άλλων 10 μέσα στη διετία Το υλικό αυτό, ηχογραφημένο πρόχειρα σε δωμάτια σπιτιών στα Νέα Στύρα Ευβοίας, τη Σαντορίνη και την Αθήνα, το δίνει, σε κασέττα, χέρι με χέρι στον Γιάννη Εμμανουηλίδη και τον Άγγελο Σφακιανάκη της Οπισθοδρομικής Κομπανίας, με στόχο να συνεργαστούν στην ηχογράφηση του δίσκου. Η συνεργασία δεν πραγματοποιείται ποτέ και η κασέττα δεν κυκλοφορεί, μέχρι το 1992, οπότε και το άλμπουμ Τα Μπλουζ του Πρίγκιπα φτάνει στα ράφια των δισκοπωλείων. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο έγκειται η μεγαλύτερη σύνδεση των δύο αυτών δημιουργών. Τα τραγούδια των δύο αυτών δίσκων έχουν το ίδιο ύφος, συνθετικά, ερμηνευτικά και στιχουργικά. Οι μουσικές επιρροές και των δύο είναι ολοφάνερες και σε μεγάλο βαθμό κοινές. Η προσπάθεια και των δυο να εκφραστούν μέσα από το πάντρεμα της παραδοσιακής λαϊκής μουσικής με το μπλουζ και το ροκ διαποτίζει κάθε δευτερόλεπτο της μουσικής τους. Η θεματολογία των στίχων είναι αντλημένη από κοινούς προβληματισμούς και μεταφυσικά παρόμοια βιώματα. Και το πιο εντυπωσιακό είναι το πόσο πανομοιότυπη είναι η αίσθηση που σου αφήνει η ακρόαση των δύο άλμπουμ. Όλη η απογοήτευση μιας γενιάς που πέρασε κάποιες από τις μεγαλύτερες εξεγέρσεις του 20ου αιώνα, αλλά και των εκφυλισμό τους, που βουτήχτηκε στα ναρκωτικά και την βαρβαρότητα του παγκόσμιου πολιτικού στερεώματος, που γέννησε το ροκ και την αυτοκαταστροφή, στριμωγμένη ανάμεσα σε γυάλινα μπουκάλια που τσουγκρίζουν την ώρα της ηχογράφησης, πόδια που χτυπούν ρυθμικά το πάτωμα, εξωτερικούς θορύβους και λάθη των δημιουργών. Όλα αυτά κάνουν την ηχητική τους εμφάνιση σε ηχογραφήσεις έτσι κι αλλιώς κακής ποιότητας, την στιγμή που ακούς έναν άντρα με μια κιθάρα να μιλάει για τις μαύρες του, για τις ουσίες που τον ζορίζουν, για τα βάσανά του, μέσα απ τα παραδοσιακά τραγούδια του έρωτα και της ξενιτιάς, τα ρεμπέτικα των παρανόμων, τα blues της εργατιάς ή της απογοήτευσης, και τα υπαρξιακά blues, αυτά που όπου κι αν πας σε ακολουθούν (...wherever I have been and gone, the blues run the game..., Jackson C. Frank, διασκευή Nick Drake). Οι δύο δίσκοι εκφράζουν την απαισιοδοξία που φυτεύτηκε στον πυρήνα μιας κοινωνίας με στόχο να γίνει πιο ακίνδυνη, αλλά τελικά μετατράπηκε σε οργή. Ακόμα κι αν κάποιες φορές είναι βαθιά εσωτερική, σχεδόν καταθλιπτική και απαισιόδοξη, ακόμα κι αν της λείπει η ικανότητα να βρίσκει διεξόδους ή αν απουσιάζει η ελπίδα, αυτή η οργή ντυμένη με λέξεις και νότες, διαπερνά όλα τα τραγούδια τους, για να σου θυμίσει τα διαχρονικά πανανθρώπινα δεινά, να σε κάνει κομμάτια και να αφήσει σε εσένα την επιλογή της διαχείρισης αυτών σου των κομματιών από δω και πέρα... Τελικά, οι δύο αυτοί δίσκοι είναι, κατά πολύ, η ταυτόχρονη έμπνευση δύο ξένων για να φτιάξουν, από κοινού, την ίδια συλλογή τραγουδιών!...και ΖΟΥΝ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΛΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ... κινηματικός παύλος 14 15

9 Αλήθεια, αναπληρώνονται τα κενά μικρό μου; ένα κείμενο για τις βρωμιάρες τις πανελλήνιες της δωρας ιντζ. Από καταβολής τυπικά ή ουσιαστικά πολιτισμένων κοινωνιών -από την εποχή του Νώε δηλαδή- ο ρόλος της παιδείας είναι ζωτικής σημασίας για τη δομή τόσο μιας ανθρώπινης προσωπικότητας όσο κι ενός συνόλου πολλών, κυρίως διαφορετικών, προσωπικοτήτων. Με λίγα λόγια, η παιδεία βρίσκεται στα πάντα! Η έλλειψη της, σε πολλές περιπτώσεις, μπορεί να οδηγήσει στην πτώση ενός τεράστιου ντόμινο από ασπρόμαυρες επιλογές, οι οποίες αργά ή γρήγορα θα πέφτουν με σειρά προτεραιότητας στα αθώα μας κεφάλια. Έτσι, λοιπόν, η σημασία της παιδείας σε αρκετά κράτη τούτου του γήϊνου κόσμου, διακοσμεί σαν χαριτωμένο καδράκι την συλλογή με τα κλισέ. Ένα από τα κομμάτια της παιδείας, η εκπαίδευση -κατά βάση με τη σχολική μορφή της- άπλωσε τα πλοκάμια της, κατέκτησε όλα τα «υπουργεία» της γνώσης και τυφλωμένη από εξουσιομανία άρχισε να κυνηγάει την άγουρη παιδική φαντασία κι ανεμελιά. Στα προαναφερθέντα κράτη ανήκει φυσικά και το ελληνικότατο, όπου τα σχολιαρόπαιδα -στις πλειοψηφίες πάντα αναφερόμεθα- φλερτάρουν με τις κρίσεις άγχους, ήδη, από νηπιακή ηλικία. Ίσως υπερβολή, όμως το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα διακατέχεται από αυτήν, κι όσοι πέρασαν απ αυτό (ουδείς αλώβητος) έχουν σίγουρα να αραδιάσουν πολλές ιστορίες παράλογης φύσης. Το ελληνικό, λοιπόν, εκ-παιδευτικό καπιταλιστικό σύστημα προσπαθεί να κινηθεί ανενόχλητο και με βήματα σιγανά μέσα από τις αντιφάσεις του. Οι αντιφάσεις, ενώ συνήθως εξελίσσουν όσους δε μπορούν να τις αποφύγουν, το σύστημα το κρατούν στάσιμο, έρμαιο συνεχώς λανθασμένων χειρισμών. Πέρα από την κατεξοχήν τραγελαφική αντίφαση με το ελάχιστο ποσοστό του ΑΕΠ για την εκπαίδευση, και τις φετινές τρομερές συνέπειες με τις ελλείψεις βιβλίων, τα κύματα «μετανάστευσης» φωτοτυπιών και σιντί, τους απεγνωσμένους εκπαιδευτικούς και μαθητές, άλλα και την ταυτόχρονη προσδοκία το σύστημα μέσα στις αίθουσες να κινείται ωσάν ρολόϊ, μπορούμε να διακρίνουμε κι άλλες πολλές που ούτε δέκα πάπυροι δεν θα έφταναν για την καταγραφή τους. Μία από τις πιο αστείες αντιφάσεις είναι η ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, που ζητείται σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες κι όμως σε καμία δεν υπάρχει εύφορο έδαφος προς καλλιέργεια της. Η κριτική σκέψη μαζί με άλλες βαρύγδουπες και δήθεν προοδευτικές εκφράσεις δέσποζαν στα σχεδιαγράμματα για το μάθημα της Έκφρασης - Έκθεσης της τρίτης λυκείου. Ακριβώς αυτός ήταν ο ρόλος τους, να υπάρχουν ως προκαθορισμένες εκφράσεις σε εντελώς θεωρητικό επίπεδο και να σερβίρονται σαν προτηγανισμένες πατάτες στα πιάτα των διορθωτών της τελικής μας έκθεσης. Ένα υπέροχο θεωρητικό τίποτα, το οποίο προσπαθεί μέσα στον πολτοποιημένο φοιτητικό -αργότεραεγκέφαλό σου να συνθέσει αιτιολογίες για την αδύναμη κρίση σου και να τις εναποθέσει πάνω στα ξύλινα έδρανα. Κι αυτά ξύλινα μας βγήκαν. Στον 17άρη κόσμο μας, δεν έχουμε ψυχικά αποθέματα και χρονικά περιθώρια να αναλύσουμε και να αξιολογήσουμε την πραγματική θέση των πανελληνίων εξετάσεων στην σχολική μας καριέρα. Οι πανελλήνιες εξετάσεις δεσπόζουν στην βασιλική αυλή κι έχουν ως υπηκόους όλες τις εξετάσεις και τις δοκιμασίες που θα μας θέσει το σύστημα, σχέδιο: Τάσος Παπαϊωάννου ώστε να διαπιστώσει αν είμαστε ικανοί να το υπηρετούμε. Έτσι κι αλλιώς δεν το πολυνοιάζει, είμαστε δεν είμαστε ικανοί για όλους μας υπάρχει μια θέση στις υπηρεσίες του. Οι εξετάσεις, επομένως, για την εισαγωγή στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα δεν είναι παρά ένα καρκίνωμα στο σάπιο σημείο της χρόνια ετοιμοθάνατης ελληνικής κοινωνίας. Θέλει μεγάλο κουράγιο -κι εδώ δεν χωρούν περιθώρια για δίκαιες εξαιρέσεις, μέσα στην έξαρση οργής μόνο η γενίκευση υπάρχει- να αποδεχτείς τα δυσαναπλήρωτα κενά σου κι ότι 12 χρόνια στα θρανία ισοδυναμούν με ένα μάτσο γραπτές κόλλες, βρίσκοντας λόγο ύπαρξης στα ερωτήματα τους. Το πιο ξεδιάντροπο γεγονός είναι ότι πλασάρονται με το ιλουστρασιόν χαρτί της «απόφασης ζωής» στα χαωμένα μούτρα του κάθε διαγωνιζόμενου. Τόσο τα σχολεία όσο και τα φροντιστήρια κατέχουν τέτοια ιλουστρασιόν χαρτιά και μάλιστα φροντίζουν να τα αλληλοπροωθούν. Κι η τρομολαγνεία σε σχέση με το αβέβαιο εργασιακό μέλλον σε αυτήν την αχόρταγη για νταβατζιλίκια χώρα καλά κρατεί. Στρατιωτική πειθαρχία και διαρκής ανταγωνισμός. Ειδικά στις μικρότερες ηλικίες ο ανταγωνισμός είναι πιο παιχνιδιάρικα άγριος. Ο ανταγωνισμός ζευγαρώνει με το παζλ των διαφορετικών εννοιών του καλού-κακού, άξιουανάξιου, ικανού-ανίκανου, άριστου-μέτριου, επιμελή-αδιάφορου, 13-20άρι, δημόσιοιδιωτικό, εσύ-απόφοιτος ξάδελφος υποψήφιος δημοσίου κ. ο. κ. και γεννά τον διαχωρισμό σε όλα τα επίπεδα. Η ελληνική εκπαιδευτική διαδικασία σε βάζει στην ουσία στη θέση σου. Από τις κλασσικές και διαχρονικές αξιολογήσεις μέσω διαγωνισμάτων και λοιπών συνεργατικών δραστηριοτήτων στον σχολικό μικρόκοσμο μέχρι την επιλογή δασκάλων για ιδιαίτερα και φροντιστήρια, την άνθηση της ιδιωτικής παραπαιδείας και την επέκταση στον οικονομικό διαχωρισμό πλέον, μιας και το ζήτημα επιχειρηματοποιείται με καλπάζοντες ρυθμούς

10 Ταξικός είναι ο διαχωρισμός που δίνει ζωντάνια σε όλες τις διακρίσεις. Όλοι όσοι ανήκαμε στην αγχωμένη πλειονότητα που ένιωθε την πιο παραγωγική της περίοδο να γλιστράει έξω από τις σχολικές διαδρομές, κατά βάθος ζηλεύαμε φρικτά όσους μπορούσαν να πάρουν την διαδικασία των πανελλαδικών με μια απίστευτη χαλαρότητα. Δεν είχε σημασία αν οι συγκεκριμένοι συμμαθητές είχαν μικρούς ή μεγάλους βαθμούς ή αν είχαν αυτές τις περιβόητες πιθανότητες εισαγωγής στο πανεπιστήμιο, είχε σημασία ότι είχαν κερδίσει μια μάχη απέναντι στη μιζέρια. Στο απειλητικό δίλημμα «τα λεφτά σου και την ωραιοποιημένη μελλοντική ζωή σου» ή «το μέτριο παρόν σου» είχαν επιλέξει το παρόν. Γι αυτό και μόνο στα μάτια μας ήταν ήρωες. Όμως αδυνατούσαμε να ακολουθήσουμε το παράδειγμα τους. Εξακολουθούσαμε να «βυζαίνουμε» από τις Σωστές συμβουλές και να πιστεύουμε ότι όλα γίνονται για καλό. Ποιανού τελικά το καλό δεν είχαμε ιδέα. Είχαμε τόσο παραλύσει από την ψυχολογική πίεση σαν άλογα ιπποδρόμου που όταν τελικά μπήκαμε στη ρημάδα τη σχολή το μπάμ της φούσκας που έσκασε δε μας προκάλεσε καμμία αντίδραση. Στόχος επετεύχθη. Το σχολείο συνεχίζεται και μετά. Η σιχασιά απέναντι στην αληθινή κι ανεξερεύνητη γνώση είναι εκεί και σε περιμένει να την οικειοποιηθείς. Τα κενά μπορούν να επιβιώσουν για πάντα μέσα μας. Το χάος μας είναι η τροφή τους. Και φτάνουμε να ρωτάμε τους παιδικούς εαυτούς μας αν αναπληρώνονται αυτά τα σταδιακά διογκούμενα κενά. Ζούμε προς ανεύρεση της απαντήσεως. Ένα είναι σίγουρο: ο θεσμός των πανελλαδικών εξετάσεων για εισαγωγή στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα, από τις πιο βάναυσες παρεμβάσεις στην εφηβική δημιουργικότητα κι ανεύρεση εαυτού, πρέπει να καταργηθεί. Η απαίτηση της κατάργησης ηχεί σαν ανεδαφικό κλισέ, αποκύημα της ρομαντικής οργής μας. Αν καταργηθούν οι πανελλήνιες θα τραβήξουν στο βούρκο και κάθε μορφή εξετάσεων όλων των εκπαιδευτικών βαθμίδων στην ανήλικη κι ενήλικη ελληνική ζωή μας. Κι ο καπιταλισμός βασίζεται στις μεθόδους εξέτασης και τις δοκιμασίες για να μπορεί να ξεσκαρτάρει τους παραγωγικούς από τους μη παραγωγικούς, τους χρήσιμους και τους επικερδείς για τα σχέδια του. Οπότε ένα τέτοιο σχέδιο σε ένα σύστημα που όχι μόνο ακόμα δεν έχουμε διαλύσει, αλλά από μωρά έχουμε τραφεί με μικροσκοπικά κομματάκια των δομών του μολύνοντας τα κύτταρα μας, είναι εξαιρετικά δύσκολο, αν όχι ανέφικτο να γίνει πράξη. Σε ένα διαφορετικό σύστημα, λοιπόν, όπου η προσωπικότητα του κάθε ατόμου θα ήταν σεβαστή κι άξια ειδικής παρατήρησης θα ήταν πιο ανθρώπινο οι εξετάσεις να καταργούνταν. Τα μαθητούδια όλων των τάξεων θα είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο επωφελείς δημιουργικές δραστηριότητες και πολλές συζητήσεις με τους δασκάλους, ώστε να ξεκαθαρίσουν με πόσα και με ποια πράγματα θέλουν διαρκώς να ασχολούνται. Ενδιαφέρον και κατανόηση χρειάζονται. Άλλωστε κανείς άνθρωπος δεν θέλει και δε μπορεί από τη φύση του να ασχολείται με ένα μόνο αντικείμενο. Μέσα μας κρύβουμε άπειρες προσωπικότητες και δυνατότητες. Πιο συγκεκριμένα, λοιπόν, στις τελευταίες τάξεις του λυκείου θα ήταν καλό να δίνονται περισσότερες ώρες στα μαθήματα επαγγελματικού προσανατολισμού, από ειδικούς καθηγητές κι όχι για παράδειγμα από τους γυμναστές. Έπειτα οι μαθητές θα εισάγονταν σε όποια σχολή έκριναν την παρούσα φάση ότι ήθελαν πραγματικά, όχι για λόγους επαγγελματικής αποκατάστασης. Μέσα στη σχολή θα τους δινόταν ένα διάστημα ενός ή δύο χρόνων (ή ίσως και παραπάνω- δεν έχουμε όλοι τους ίδιους χρόνους) να καταλάβουν, μέσα από εργασίες, ατομική και ομαδική έρευνα, αν θέλουν πραγματικά να βρίσκονται εκεί. Όλα αυτά χωρίς ίχνος εξέτασης. Άλλωστε ποιός είναι ειδήμων να κρίνει την οπτική σου ματιά και τις δυνατότητες σου; Βρισκόμαστε όμως στο παρόν καπιταλιστικό σύστημα. Εφόσον μέχρι στιγμής δεν έχουμε φέρει την επανάσταση, μπορούμε να φέρουμε ρηξικέλευθες νότες μέσα στις συντηρητικές δομές του και να αγωνιστούμε ασταμάτητα γι αυτές. Ό, τι κι αν γίνει, ανταποκρίνεται ή όχι στην ιδεολογική μας καθαρότητα, είναι πέρα ως πέρα αναγκαίο και άμεσο. Αφού είμαστε μέσα σε αυτόν τον «ξεχειλωμένο» χορό πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τις κινήσεις του, να τις μεταμορφώσουμε ως προς τις δικές μας επιθυμίες. Με λίγα λόγια, να ρουφήξουμε τις γνώσεις απ όπου κι αν προέρχονται και σε συνδυασμό με την προσωπική ευθύνη και πρωτοβουλία (να κάτι που μας έδωσε αβασάνιστα το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο) να τους τις πετάξουμε στη μούρη και να φτιάξουμε δικούς μας μηχανισμούς. Ίσως κάπως έτσι τα κενά μας να αναπληρωθούν για να μην τολμήσουν ποτέ να μας κάνουν να νιώσουμε απόκληροι της κοινωνίας που, χάρη σε μας δυστυχώς ή ευτυχώς, υπάρχει. Προσωπικός απολογισμός ζημιών από τις πανελλήνιες εξετάσεις του 2008 που αποτέλεσε την αιτία συγγραφής αυτού του κειμένου: Υπερκατανάλωση σοκολατοειδών που οδήγησε σε πρησμένο στην κυριολεξία συκώτι, ψυχοσωματικοί πόνοι, πυρετός που δεν έπεφτε για δύο εβδομάδες, καθημερινό κλάμα, 8 κιλά παραπάνω στο βάρος, κάτι μισές σκέψεις-ποιηματάκια που βρέθηκαν καιρό μετά να περιμένουν στο πρόχειρο της χημείας κι ένας μήνας ψυχολογικής κατάπτωσης κι εγκλεισμού στο σπίτι, μετά το πέρας των εξετάσεων. Για ένα υπέροχο θεωρητικό τίποτα

11 Sahara Surfers συνέντευξη στους Γαβριήλ Φιλιππόπουλο & Άρη Παναγόπουλο Ακούς τώρα και εσύ stoner rock από την Αυστρία και λες «πλάκα κάνουμε»; Η αλήθεια είναι πως όχι μόνο πλάκα δεν κάνουμε αλλά τα πράγματα κάπου εκεί στο Tyrol είναι πολύ σοβαρά. Όπως και να χει εμείς εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως οι Sahara Surfers αποτελούν ένα από τα καλύτερα παραδείγματα rock μουσικής με συναίσθημα, που σε συνεπαίρνει με κάθε riff και κάθε φωνητική μελωδία. Σε ένα ταξίδι που εκμηδενίζει την απόσταση μεταξύ Άλπεων και Σαχάρας. Καταρχήν θα ήταν χρήσιμη μία μίνι παρουσίαση των Sahara Surfers μιας και (δυστυχώς) στην Ελλάδα ακόμα δεν είναι γνωστό το όνομα σας, πέρα από τους λίγους και «εκλεκτούς» που ενημερώνονται από τα εξειδικευμένα blogs του εξωτερικού. Julia: Γεια χαρά είμαι η τραγουδίστρια των Sahara Surfers από το Tyrol της Αυστρίας. Michael: Γεια χαρά και από μένα. Είμαι ο drummer του συγκροτήματος. Μαζί λοιπόν με την Julia, τον κιθαρίστα Andreas και τον μπασίστα Hans-Peter αποτελούμε την stoner rock μπάντα, Sahara Surfers. Ξεκινήσαμε με τον Andreas το Η Julia και εγώ είμαστε φίλοι αρκετά χρόνια, οπότε την ρωτήσαμε αν ήθελε να εμπλακεί καθώς η ιδέα μιας stoner rock μπάντας με γυναικεία φωνητικά, μας φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα. Με τον Hans- Peter «γνωριστήκαμε» μέσω internet. Τελικά το όλο concept δούλεψε πολύ καλά από την αρχή και αποφασίσαμε να το δούμε πιο ζεστά. Αυτή την στιγμή -σχεδόν 5 χρόνια μετά- έχουμε ήδη στις αποσκευές μας πολλά εξαιρετικά lives και 2 δίσκους, τα Spacetrip on a Paper Plane (2010) και Sonar Pilot (2011). Παντού στο διαδίκτυο (και στο site σας) χαρακτηρίζεστε ως stoner μπάντα. Εμείς, αν και ακούμε πολλά πράγματα από Kyuss μέσα στα τραγούδια σας, πιο πολλά στοιχεία παίρνουμε από μπάντες όπως οι Tool. Πώς και εμμένετε να αυτοαποκαλείστε stoner μπάντα; M: Δεν έχετε άδικο. Είμαστε επηρεασμένοι από ένα μεγάλο εύρος μουσικών ειδών. Στην ουσία δεν επιμένουμε και πάρα πολύ στην ταμπέλα stoner. Και οι 4 μεγαλώσαμε στα 90s και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είμαστε αρκετά επηρεασμένοι από τα διαφορετικά είδη του rock εκείνης της εποχής. Μπάντες όπως οι Tool, οι Pantera και οι Soundgarden είναι μερικές από τις αγαπημένες μας οπότε είναι δύσκολο να μην φαίνονται οι επιρροές τους στην μουσική μας. Εξάλλου, ξέρουμε ότι δεν είμαστε η κλασσική stoner rock μπάντα. Τον καλύτερο «ορισμό» τον έχει δώσει ο παραγωγός μας, Matias: Stoner Pop. Προφανώς και δεν κάνουμε 15λεπτα τζαμαρίσματα, καθώς τα τραγούδια μας είναι πιο μελωδικά. Γράφουμε μουσική που μας αρέσει και είμαστε τυχεροί που έχουμε βρει ανθρώπους που τα γούστα μας ταιριάζουν. J: (διακόπτοντας) Έλα Michael, μην υπεκφεύγεις! Είμαστε όλοι τεράστιοι fans των Tool. M: Υπάρχει ένα σχόλιο σε ένα video μας στο YouTube το οποίο γράφει «είναι σαν οι Placebo να βρέθηκαν με ένα μέλος των Kyuss και 2 μέλη των Tool. Ο τύπος έχει πέσει μέσα. Για να το πάμε πιο μακριά: Η βάση σας είναι στη Αυστρία. Μια χώρα που μουσικά (όσον αφορά σε εμάς περισσότερο) κινείται σε χώρους όπως το post metal/ hardcore, κ.α., και όχι τόσο στα stoner ακούσματα. Πώς προέκυψε λοιπόν η συγκεκριμένη επιλογή ως προς την μουσική κατεύθυνση; J: Όντως υπάρχουν πολλές metal και hardcore μπάντες στην Αυστρία, με τις οποίες έχουμε μεγαλώσει μαζί. Ειδικά στο Tyrol, δεν είναι εύκολο να βρεις μέρη να παίξεις την μουσική σου και τα περισσότερα clubs φιλοξενούν συνεχώς τις ίδιες μπάντες. Κάτι το οποίο είναι κάπως βαρετό. Αυτός μπορεί να είναι ένας λόγος. Θέλαμε να ακούσουμε κάτι διαφορετικό και εννοείται τα χρήματα!!! (γέλια) M: Σωστά, έχουμε γίνει πάμπλουτοι! Σοβαρά τώρα, όλοι μας παίζαμε σε άλλες μπάντες πριν και νιώσαμε ότι έπρεπε να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Όταν ανακαλύπτατε την μουσική, τί ήταν αυτό που σας τραβούσε την προσοχή; Και τί από όλα αυτά τελικά ακούμε στους Sahara Surfers; J: Όπως σημείωσε προηγουμένως ο Michael, μπάντες όπως οι Tool, οι Soundgarden, οι Pearl Jam και οι Kyuss αποτελούν για εμάς έμπνευση. Από εκεί και πέρα, εσείς πρέπει να μας πείτε τί ακούτε στους Sahara Surfers. Ρίχνοντας μια ματιά στους στίχους (που σποραδικά πετάτε στη σελίδα σας στο facebook), διακρίναμε μία πολύ προσωπική και αφαιρετική οπτική. Συγκεκριμένα μας έκανε «click» ο στίχος «let them betray you. Behind the scenes» από το Propeller, όπως και το crystallized.no complaints.shifting lives πέρασμα στο 3:50 περίιπου του Sonar Pilot. Το ξέρουμε ότι είμαστε ιδιαίτερα περίεργοι, αλλά θέλουμε να μάθουμε τί κρύβεται πίσω από αυτούς τους στίχους. J: Έχετε απόλυτο δίκιο σε αυτό που λέτε. Είναι αφαιρετικοί και προσπαθώ πάντα να τους κάνω και πιο εσωτερικούς. Διαφορετικά, θα παίζαμε pop. Είναι δύσκολο να αναλύσω μια φράση από ένα συγκεκριμένο κομμάτι, αλλά θα προσπαθήσω. Το Propeller στην πραγματικότητα μιλάει για την κοινωνία που ζούμε και για το πώς τα media επηρεάζουν τις σκέψεις και τις πράξεις μας. Τίποτα δεν είναι σταθερό όλα στροβιλίζονται. Σαν μια προπέλα. Όλα γίνονται υπογείως ή καλυμμένα και το ότι δεν μπορείς να δεις τι υπάρχει από πίσω είναι πραγματικά εκνευριστικό. Όσον αφορά το Sonar Pilot είναι δομημένο πάνω σε εικόνες και πράξεις «ακραίες». Όπως ένα όνειρο κατά την διάρκεια της μέρας. Δεν έχεις ενοχές για το τί έκανες εκεί γιατί όλα είναι μέσα στο κεφάλι σου. Δεν θα ήταν όμορφο να μπορείς να γίνεις κάποιος άλλος, έστω και για λίγο; (Άρης) Και εδώ θέλω να τοποθετηθώ: Ακούω και ξανακούω την Julia και πέρα από το ότι μου αρέσει η φωνή της, πολλές φορές μου μοιάζει με την Anneke van Giersbergen από τους The Gathering. Αυτό ακούω τουλάχιστον εγώ. Συμφωνείτε ή διαφωνείτε; J: Ωωω, σ ευχαριστώ πάρα πολύ! Θα ήταν τέλειο να τραγουδάω σαν την Anneke. Αλλά ξέρεις είναι λίγο δύσκολο να σου απαντήσω εγώ για τον εαυτό μου. Ίσως τα αγόρια να πρέπει να απαντήσουν σε αυτή την ερώτηση

12 Πέραν της ιδιαιτερότητας των στίχων, κάτι παρόμοιο διακρίνουμε και στα εξώφυλλα των 2 δίσκων σας αλλά και στο ίδιο σας το όνομα. «Sahara Surfers από την Αυστρία»; J: Η Αυστρία δεν έχει ερήμους έτσι ώστε να μπορούμε να επηρεαστούμε από την desert αισθητική και ατμόσφαιρα. Εδώ έχουμε βουνά και χιόνια οπότε σκεφτήκαμε ότι θα κάνει καλή αντίθεση. M: Το artwork του πρώτου δίσκου μας δημιουργήθηκε από τον Ιρλανδό καλλιτέχνη Bernard McCabe, ο οποίος το εμπνεύστηκε αφού άκουσε πρώτα το άλμπουμ. Στο Sonar Pilot το artwork επιμελήθηκε η φίλη μας Julia Stubenb ck. Μας φάνηκε λογικό από την spacey αισθητική του Spacetrip on a Paper Plane να «προσγειωθούμε» στο Sonar Pilot. Κεφάλαιο Sound Zero. Ακολουθήσατε τον δρόμο πολλών underground συγκροτημάτων (που για μας είναι και ο πιο τίμιος) δημιουργώντας την δική σας εταιρεία ώστε να κυκλοφορείτε τις δουλειές σας αποκλειστικά από εκεί. M: Σίγουρα δεν είμαστε οι μόνοι που το κάνουν αυτό. Συμφωνώ όμως με την άποψή σας και πιστεύω ότι είναι η πιο τίμια λύση. Θέλαμε να επικεντρωθούμε στην μουσική και κυρίως στην ευχαρίστηση που έχεις όταν παίζεις live. Οπότε αποφάσισα να φτιάξω την Sound Zero με τον Matias και τον Amadeus (σ.σ.: Ο Matias και ο Amadeus παίζουν στην sludge μπάντα Home). An important part of Sound Zero s philosophy is that you will always be able to download our music for free. Δεν θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε περισσότερο με τη στάση σας αυτή. Θεωρούμε ότι η μουσική πρέπει να ακούγεται και όχι να σκονίζεται στα ράφια των δισκάδικων. M: Ακριβώς αυτό πιστεύουμε και εμείς!! Δεν αποσκοπούμε στο κέρδος μέσω της μουσικής μας. Ξεκινήσαμε για ευχαρίστηση και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Από την στιγμή που μπορούμε να καλύπτουμε τα έξοδα των περιοδειών μας αλλά και της παραγωγής των δίσκων είμαστε απόλυτα ικανοποιημένοι. Για να είμαι ειλικρινής, προσφέροντας δωρεάν τη μουσική μας, ενδεχομένως να φτάσαμε και σε αυτιά που δεν θα φτάναμε ποτέ. Προσωπικά, πρώτα ακούω κάτι και αν μου αρέσει αγοράζω το cd. Ξεψαχνίζοντας το site της Sound Zero παρατηρήσαμε ότι «στηρίζετε» την προβολή που έχετε από Μέσα όχι και τόσο ευρέως γνωστά. Μιλάμε για διαδικτυακά κυρίως Μέσα, τα οποία απευθύνονται σε πιο στοχευμένο κοινό. Ποιά η σχέση σας με αυτοοργανωμένα εγχειρήματα όπως το δικό μας; M: Sites και περιοδικά όπως το δικό σας, ήταν αυτά που μας βοήθησαν να αποκτήσουμε (την όποια) αναγνώριση έχουμε τα τελευταία 2 χρόνια. Οι άνθρωποι που ασχολούνται ενεργά με κάποιο είδος μουσικής, ψάχνουν συνεχώς για καινούργια ακούσματα. Χωρίς όλους εσάς και την προσπάθεια που καταβάλετε, θα παίζαμε ακόμα για τους εαυτούς μας στο προβάδικό μας. Για αυτό και εμείς με την σειρά μας, στηρίζουμε όλους εσάς. Επειδή τα κλισέ μάς αρέσουν: Τελευταίες λέξεις δικές σας (ελπίζουμε να σας δούμε live στα μέρη μας). J: Θα θέλαμε να παίξουμε στην Ελλάδα το συντομότερο δυνατό! Εξάλλου έχω φίλους και συγγενείς στην χώρα σας, οπότε το θέλγητρο είναι ακόμα μεγαλύτερο! M: Το backpack μου είναι έτοιμο. Πότε φεύγουμε;! Πόσο λίγος είσαι... του Βασίλη Τσίγκα Οι άνθρωποι τείνουν να φοβούνται όσα δεν καταλαβαίνουν. Κάποτε, δεν τα καταλάβαιναν γιατί πολύ απλά δεν είχαν την απαιτούμενη γνώση. Αποδεκτό αυτό δεν μπορείς να ζητήσεις ευθύνες από κάποιον που δεν έχει τα απαραίτητα εργαλεία να συνειδητοποιήσει π.χ. ένα φυσικό φαινόμενο. Στην περίπτωση, όμως, των δύο εκλογικών μαχών τις τελευταίες εβδομάδες στην Ελλάδα, οι ευθύνες είναι πολλές. Και ναι, πρέπει να αποδοθούν Γιατί ξεκίνησα το κείμενο με τη λέξη φόβο; Μα, επειδή αυτός ήταν ο απόλυτος πρωταγωνιστής στις εκλογές, που είναι πολύ πιθανό να σφράγισαν μια και καλή την υποδούλωση της χώρας για τα επόμενα χρόνια. Συγχωρέστε με, αν δεν θυμάμαι καλά, αλλά η τρομοκρατία των ΜΜΕ πριν τις κάλπες της 6ης Μαΐου και της 17ης Ιουνίου δεν πρέπει να είχε προηγούμενο στην ιστορία της Ελλάδας. Οι «πιο κρίσιμες εκλογικές μάχες της Μεταπολίτευσης» έγιναν η αφορμή για την πιο άγρια μιντιακή παραπληροφόρηση. Ο ετσιθελισμός των καναλαρχών και των εκδοτών, που έστω και για το ελάχιστο δυνατό χρονικό διάστημα, ένιωσαν μία σταγόνα κρύου ιδρώτα να κυλάει από το μέτωπό τους, οδήγησε σε έναν άνευ προηγουμένου κανιβαλισμό των απαίδευτων τηλεθεατών, ακροατών, αναγνωστών. Τα αποτελέσματα γνωστά Τα διλήμματα «ευρώ ή δραχμή», «Ευρώπη ή απομόνωση» γέμισαν τίτλους εφημερίδων και sites, ώρες ατελείωτες τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού χρόνου. Οι πολιτικοί, σε ρόλο κομπάρσου, άφησαν τους εκλεκτούς τους δημοσιογράφους και opinion makers, να πάρουν τη σκυτάλη, ούτως ώστε να μετουσιώσουν τον τρόμο σε ψήφους. Και τα κατάφεραν! Νέα δίπολα δημιουργήθηκαν, νέοι οχθροί παρουσιάστηκαν και ο ανενημέρωτος λαός έκανε αυτό που τον διέταξαν. Ώρες-ώρες με εντυπωσιάζει το πόσο λίγος είναι ο ελληνικός λαός. Αυτός, που σύμφωνα με τα όσα μάς μαθαίνουν στα σχολεία, αντιστάθηκε, αιώνες τώρα, σε κάθε μορφή δουλείας και επιβολής. Ο ίδιος, στα 26 χρόνια που ζω, τον έχω απολαύσει μόνο να ανοίγει τα πόδια του. Καμμία αντίσταση, καμμία μάχη, καμμία προσπάθεια. Τάξε του κάτι (ό, τι και αν είναι αυτό) και πάρε του την ψυχή. Και τα σώβρακα Γι αυτό, λοιπόν, ανέφερα ότι πρέπει να αποδοθούν ευθύνες. Και αυτές ανήκουν αποκλειστικά στο λαό. Κανένας άλλος δεν φταίει. Ούτε καν οι αηδιαστικοί, σιχαμεροί απατεώνες που «φροντίζουν» για την ενημέρωσή μας. Το τηλεκοντρόλ και το ποντίκι είναι στα δικά μας χέρια εμείς αποφασίζουμε τί θα διαβάσουμε, τί θα ακούσουμε, τί θα πιστέψουμε Εμείς αποφασίζουμε πότε θα αντισταθούμε. Και (ιδιαίτερα) οι εκλογές της 17ης Ιουνίου, απέδειξαν ότι οι έλληνες δεν είναι διατεθειμένοι να αφήσουν τη βόλεψή τους. Το λέω μετά λύπης, αλλά ανήκω σε μια γενιά νέων ανθρώπων, που πολύ απλά don t give a fuck. Η αποχή έφτασε το 40% του πληθυσμού. Οι μισοί σχεδόν, δηλαδή άνθρωποι σε αυτή τη χώρα (νεαρής ηλικίας, στην πλειοψηφία τους), αποφάσισαν να γράψουν ανάμεσα στα πόδια τους το ίδιο τους το μέλλον. Είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι, είτε τους ενδιαφέρει είτε όχι, το «όχι» στις εκλογές σημαίνει ότι και επίσημα αφήνουν στα χέρια των υπολοίπων το μέλλον τους. Και μπορεί «οι αποφάσεις να έχουν παρθεί από πριν για εμάς, ανεξαρτήτου το ποιός είναι στην κυβέρνηση», όμως ακόμα και ο «συγκαταβατισμός» σε αυτή την άποψη, φωνάζει παραίτηση

13 Πήγαινε και ρίξε άκυρο. Πήγαινε και κάψε μια κάλπη. Πήγαινε και κάνε, τέλος πάντων, κάτι. Κάτι, που να υποδηλώνει πολιτική άποψη. Σωστή ή λάθος, είναι άλλου είδους συζήτηση. Όταν, όμως, πηγαίνεις και αράζεις στην παραλία για να κάψεις την κορμάρα και να μπανίσεις γκομενάκια, τότε, φίλε μου, είσαι λίγος. Πολύ λίγος, για την ακρίβεια. Πολύ «κοντός». Ειδικά, όταν έπειτα από κανένα δίμηνο και αφού έχεις πάει στην Μύκονο με τα λεφτά της μαμάς και του μπαμπά, μού βγεις στο Σύνταγμα και μου παίξεις τον αγανακτισμένο. Είχες την ευκαιρία σου, φίλε, και την έκαψες. Από την μία, λοιπόν, ο ωχαδερφισμός των νέων, από την άλλη η τρομοκρατία των ηλικιωμένων και τα αποτελέσματα των εκλογών ήταν αυτά που ήταν. Κανένας, όμως, δεν μπορεί να φέρει ως επιχείρημα την άγνοια. Ή την παραπληροφόρηση. Ακόμα και τα ζώα, με την 50ή επανάληψη μαθαίνουν. Οι έλληνες επέλεξαν συνειδητοποιημένα, όχι μόνο να παραμείνουν στην ίδια πορεία παρακμής και υποδούλωσης, αλλά και να έχουν ως οδηγό κάτι φουσκωμένους τύπους με μαύρες μπλούζες. Αυτό θα γράψει η ιστορία Europa κείμενο της Αθηνάς Παπαναγιώτου my voice will help you and guide you still deeper into Europa with every word and every number you will enter into a still deeper layer, open relaxed and receptive One, Ένα ταξίδι βαθειά στην Ευρώπη, στη μεταπολεμική Γερμανία Στη μετα-αποκαλυπτική Γερμανία 2, Ένας ουδέτερος ταξιδεύει με τραίνο σε μια ταινία σκοτεινή. three, Ασπρόμαυρες λήψεις και αισθητική Noir. Έγχρωμες λήψεις. Ηθοποιοί συνομιλούν με προβολές ηθοποιών σε διαφορετικό χρωματικό τόνο. Το cinema ενσωματώνει το cinema. four, Στο τέσσερα ένας φίλος μου λέει για τον Trier: Πολύς χαμός για το τίποτα. Μια τεράστια πρόκληση και υπερβολή. Αγνοείστε τον. 5, Ο Trier ασχολείται πολύ με τη φόρμα του. Πάρα πολύ. Η αισθητική τον ενδιαφέρει προφανώς. Αλλά δεν γαντζώνεται από αυτή. Αλλάζει εξ ολοκλήρου τρόπο ανά περιόδους. Για μένα αυτό λέγεται καλλιτεχνικό θάρρος και όταν έχει άρτιο αποτέλεσμα καλλιτεχνική ευφυΐα

14 On six I want you to go deeper Ένα ταξίδι βαθειά στο Ναζισμό. Όχι μια μανιχαϊστική περιγραφή του χιτλερικού ανθρωπόμορφου τέρατος. Γιατί η πραγματικότητα δεν είναι καθαρή. Νύξεις. I say 6, Το Europa αποφεύγει κάτι πολύ δύσκολο: την πολιτική ορθότητα, την απλοϊκή περιγραφή του ναζισμού με τα πιο μελανά χρώματα, σ ένα κλίμα συναισθηματικής φόρτισης για τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν. Νομίζω, πως η επιτυχία του Trier είναι πως, αν και χρησιμοποιεί μια εντυπωσιακή φόρμα που υποβάλλει συναισθηματικά το θεατή και τον καθηλώνει, δεν παραμελεί το θέμα του. Αντίθετα τέμνει κάθετα αυτό για το οποίο αποφάσισε να μιλήσει: Ο Αμερικανός του θα συσχετιστεί με ένα δίκτυο ανθρώπων που δεν τοποθετούνται με ευκολία στους καλούς ή στους κακούς. Είναι και τα δύο. Ταυτόχρονα. seven, Ο εθνικοσοσιαλισμός στηρίχθηκε από μια πλειοψηφία Γερμανών που δεν είχαν δύο κεφάλια και ουρά. Γιατί ήταν συμφέρον. Έγινε ανεκτός από άλλους τόσους έτσι απλά. Γιατί το αντίθετο ήταν επικίνδυνο. Γιατί έτσι. Επειδή ποιός ασχολείται τώρα με αυτά όταν κάθε μέρα έχει να πάει στη δουλειά; Γιατί είναι οικείο, διαδεδομένο, αποδεκτό. Γιατί κάποιος είπε, πως στα πίσω βαγόνια κουβαλάνε Εβραίους αλλά εντάξει τώρα. 8, Το Zentropa ταξιδεύει σε μια Ευρώπη αμήχανη που πρέπει να αναγεννηθεί με τη συμμετοχή πρώην (;) ναζιστών. Γιατί ήταν πολλοί. Και δεν μπορείς να τους εξοντώσεις όλους παρά μόνο αν ανοίξεις ξανά το Άουσβιτς, το οποίο βέβαια αποτελεί λογικό παράδοξο (τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά). 9, Ξέρετε αλήθεια πολλούς ιδεολόγους του φασισμού που ψήφισαν χρυσή αυγή; Εγώ ξέρω μια ξενοφοβική γριά, που μάλλον είναι και τρυφερή γιαγιά, ένα 18άρη που δεν βρίσκει γκόμενα και λέει πως όλοι οι πολιτικοί είναι κλέφτες, μια αγροτική ιατρό που αμφιταλαντευόταν μεταξύ σύριζα και χρυσής αυγής. Η Σίσσυ Χρηστίδου είπε το Γιώργο Γερμενή γλυκούλη και έπεσε το πολιτικά ορθό κατεστημένο να τη φάει. Όσο αριστεροί είναι οι νέο-συριζαίοι, τόσο φασίστες είναι οι νέο-χρυσαυγίτες. Οι μετατοπίσεις αυτές είναι σπουδαίες αλλά δεν είναι καθαρές. Το κακό είναι αφάνταστα ελαφρύ. Γι αυτό απίστευτα επικίνδυνο. on the mental count of ten you will be in Europa, be there at ten. Το Europa (Zentropa όπως προωθήθηκε στην Αμερική) είναι η τρίτη ταινία της τριλογίας Europa (The Element of Crime (1984) και Epidemic (1987) οι άλλες δύο) και θα πάρει τρία βραβεία στις Κάννες το 1991, όχι όμως τον Χρυσό Φοίνικα. Κατά τη γνώμη μου μια ταινία απολαυστική από κάθε άποψη. Βέβαια, όπως θα έλεγε και αυτός ο φίλος μου, το να γράφει η υποφαινόμενη άρθρο για ταινία του Lars Von Trier είναι σικέ παιχνίδι. Αλλά τί τα θες ρε φίλε, ουδείς τέλειος. I say 10. Europa Directed by Lars von Trier Starring Barbara Sukowa, Jean-Marc Barr, Udo Kier Released 1991 Space Blanket συνέντεθξη στην Άννα Στερεοπούλου Έπιασα την βελόνα. Την τοποθέτησα με προσοχή πάνω στις γραμμές του λευκού βινυλίου και η παραμόρφωση του ήχου -παρά την προσοχή μου- ήταν αναπόφευκτη! Η διαδρομή που βίωνα μέσω των ηχείων, μύριζε εικόνες από μια σουρρεαλιστικά φιλτραρισμένη ηλεκτρική αρένα, με πρωταγωνιστές μονομάχους τους Space Blanket και τον Χρόνο ως μόνο αντίπαλό τους. Έναν αγώνα, στον οποίο η νίκη φαίνεται να τούς ανήκει, αφού στη διαστημική τους κουβέρτα, συλλέγουν εύσημα επιρροών από post rock, stoner, ακόμα και techno, ενώ συνεχίζουν να διαμορφώνουν μεθοδικά τον ηδονικά βρώμικο και φουτουριστικό τους ήχο (cosmic disco punk, όπως τον αποκαλούν οι ίδιοι), ντύνοντάς τον κάθε φορά με τη νέα -για τα ελληνικά δεδομένα- τεχνική του Projection Mapping. Πώς γεννήθηκαν οι Space Blanket και τί τους κάνει ίδιους, αλλά και διαφορετικούς μεταξύ τους, αλλά και με άλλους; Οι Space Blanket γεννήθηκαν τυχαία σε ένα studio, όταν συναντήθηκαν ο abdul και ο biscuit και αντάλλαξαν μουσικές και μη απόψεις. Ξεκινήσαμε τη συνεργασία μας πολύ παλιότερα το 2004 ως Dj / Vj ντουέτο τα καλοκαίρια στη Σέριφο, ενώ παράλληλα γράφαμε κομμάτια ψάχνοντας τον ήχο και το ύφος μας. Όλο αυτό το πράγμα κατέληξε να ονομαστεί Space Blanket, με άξονα τη δυνατή ηλεκτρονική μουσική σε συνδυασμό με visuals. Ποιές είναι οι μουσικές και καλλιτεχνικές σας επιρροές, ξεχωριστά [abdul & biscuit], αλλά και ως ντουέτο; Ο abdul έχει περισσότερο ροκ καταβολές (post rock, classic, stoner κλπ), ενώ ο biscuiit προέρχεται από ένα πιο ηλεκτρονικό techno υπόβαθρο. Και οι δύο συγκλίνουμε σε ένα album το Darkdancer των Les Rythmes Digitales, από το οποίο παίζουμε και ένα κομμάτι στα live μας, το Soft Machine. Η εξέλιξη της τεχνολογίας έχει επηρεάσει τόσο τον τρόπο ζωής μας, όσο και τις ίδιες τις τέχνες. Η ηλεκτρονική σας κατεύθυνση είναι κάτι που μαρτυρά και τον δικό σας θαυμασμό σε αυτό. Παρ όλ αυτά, η χρήση της ηλεκτρικής κιθάρας, των μελωδιών, αλλά και η προσφορά του Cosmic EP σας σε βινύλιο κρύβουν και έναν παράλληλο ρομαντισμό. Σε τί βαθμό, λοιπόν, προσπαθείτε να συνδυάζετε το παρελθόν με το μέλλον; Εξαιτίας του διαφορετικού μας μουσικού background η χρήση κιθάρας, φωνών και άλλων οργάνων μάλλον φυσιολογική φαίνεται. Όσον αφορά στην προσφορά του Cosmic EP σε βινύλιο, πιστεύουμε ότι είναι το μόνο φυσικό μέσο που έχει απήχηση και αξίζει κάποιος να κυκλοφορήσει, εξαιτίας του ήχου και του ύφους του. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν προωθούμε το Ep ηλεκτρονικά, καθώς κυκλοφορεί σε όλα τα γνωστά digital distribution sites (beatport, amazon, i-tunes,juno etc). Ο συνδυασμός λοιπόν του παρελθόντος και του μέλλοντος είναι κάτι που μας βγαίνει αβίαστα και όχι επιτηδευμένα

15 Ποιός είναι ο abdul και σε ποιο αστικό ή φυσικό τοπίο τού αρέσει να βλέπει την ανατολή; Ο abdul είναι το ½ των Blanket. Ανατολή καθημερινά στη Σέριφο σε στιγμή αράγματος, μετά το Μεταλλείο, με παρέα τα υπόλοιπα ρεμάλια. Ποιός είναι ο biscuit και ποιόν πίνακα ζωγραφικής κρατά ως ανάμνηση εδώ και χρόνια; Ο biscuit είναι το δεύτερο μισό των Blanket και ο πίνακας που τον εχει επηρεάσει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο ειναι ο Cosmic Athlete του Salvador Dali. Οταν σπούδαζα στην Αγγλία, ο πίνακας αυτός αποτέλεσε την κύρια πηγη έμπνευσης για την μπάντα που είχα τότε και με εκφράζει απόλυτα. Το live Projection Mapping έχει ξεκινήσει εδώ και κάποια χρόνια στο εξωτερικό και είναι ήδη αρκετά διαδεδομένο. Αντίθετα, στην Ελλάδα είναι ακόμη πολύ νέο -έως άγνωστο- στο ευρύ κοινό. Πώς αρχικά σάς έγινε γνωστό και τί σας ώθησε να το εντάξετε στις live εμφανίσεις σας; Η ιδέα της εικαστικής συμβολής στα μουσικά live γεννήθηκε στην Αγγλία λίγο πρίν το 2000 και αφορμή αποτέλεσαν τα live των Chemical Brothers, Orbital και Underworld που εκείνη την εποχή εμπεριείχαν τέτοιου είδους κινούμενα γραφικά και video. Έτσι από νωρίς, την εποχή που δεν υπήρχαν καν οι Space Blanket (2004) δοκιμάζαμε κάθε χρόνο στο Μεταλλείο club στη Σέριφο, visuals (δισδιάστατα) στα καθημερινά dj / vj set μας. Στη συνέχεια προσθέσαμε την καινοτομία της διαδραστικότητας ως πρός το μουσικό performance. Το projection mapping που είδατε στα τελευταία live μας είναι η φυσική εξέλιξη των προβολών αυτών. Έχοντας την απαραίτητη τεχνογνωσία, κατασκευάσαμε ένα μοντέλο αποτελούμενο από κύβους και προβάλαμε πάνω σε αυτή τη φόρμα υλικό - 3D visuals που έχουμε παράγει εξολοκλήρου για την συγκεκριμένη επιφάνεια με τέτοιο τρόπο, ώστε οι προβολές να ειναι interactive (διαδραστικές) με το μουσικό μας performance. Θεωρούμε ότι οι Space Blanket δεν είναι ένα μουσικό μόνο σχήμα, αλλά ένα οπτικοακουστικό show. Σάς έχουμε δει κατά καιρούς να φιλοξενείτε στις συναυλίες σας μουσικούς και από άλλα είδη. Υπάρχει, έστω και ως τρελή σκέψη, κάποια "διαφορετική" συνεργασία που θα σάς ενδιάφερε, όπως και η επίσκεψη του Γιώργου Μάγκα στη συναυλία των Tuxedomoon στο Synch Festival το 2005; Η συνεργασία με άλλα άτομα στη μουσική είναι πάντα κάτι πολύ παραγωγικό και δημιουργικά διαδραστικό για εμάς. Εάν κατά τη διάρκεια της παραγωγής του κομματιού ακούμε στα αυτιά μας κάποιο άτομο που θα του ταίριαζε περισσότερο να συμβάλει, φωνητικά ή με κάποιο όργανο, του το προτείνουμε και προχωράμε έτσι, εντάσσοντας τον στη διαστημική μας κουβέρτα. Κάποια τόσο ''διαφορετική'' συνεργασία δεν έχουμε στο νου μας, καθώς αυτό προκύπτει κατά τη διάρκεια παραγωγής των κομματιών. Μπορεί κάποια στιγμή να ακούσετε κάτι από Space Blanket & Spyros Pan όμως (no further details)!!! Ποιά τα μελλοντικά σας σχέδια και στόχοι και πού θα σάς δούμε και πάλι live προσεχώς; Τα μελλοντικά μας σχέδια περιλαμβάνουν προώθηση του Cosmic Ep στο εξωτερικό, σε εταιρίες, agents, festivals κλπ, καθώς και την παραγωγή του επόμενου Ep μας που βρίσκεται στα σκαριά. Θα τους βρείτε δείτε ακούσετε: λεπτομέρεια από live των space blanket με την τεχνική του projection mapping 28 29

16 The Wall Los Angeles Coliseum 19/02/12 reviewed by Don Cook Sometimes an artist's vision will need technology to catch up to them before their vision can be fully realized and presented as imagined. This is truly the case with Roger Waters, who now has at his disposal the tools necessary to elevate his brain child, The Wall, to levels not seen in any concert setting. The master of the concept album, Mr. Waters brought his outdoor and updated version of The Wall to the Los Angeles Coliseum on May 19, The LA Coliseum, built in 1923 with seating of over 100,000, is home to the University of Southern California Trojans football team (American football that is) and has hosted the X and XXIII Olympic Games. Due to the massive size of the stage and wall, seating was limited to 50,000, and I had one of those 50,000 seats... Section 5, Row 17, Seat 10! My journey to that seat starts in the summer of 2008 with a trip to Cleveland, Ohio to visit friends and family. I had lived in Cleveland for 17 years and had now been living in the Los Angeles area for 7 years. On this Cleveland another brick in the wall, pt 2 In the old days, pre-dark Side of the Moon, Pink Floyd played to audiences which, by virtue of their size allowed an intimacy of connection that was magical. However, success overtook us and by 1977 we were playing in football stadiums. The magic crushed beneath the weight of numbers, we were becoming addicted to the trappings of popularity. I found myself increasingly alienated in that atmosphere of avarice and ego until one night in the Olympic Stadium, Montreal. Some crazed teenage fan was clawing his way up the storm netting that separated us from the human cattle pen in front of the stage, screaming his devotion to the "demi-gods" beyond his reach. in the flesh? trip I decided to do some tourist type activities, which I hadn't done much of when I lived there. One day the family and I made our way to the Rock and Roll Hall of Fame & Museum to finally act like tourists. The museum is a monument to and a collection of memorabilia for the explosive period of 20th Century popular music. Walking through the museum I took in everything from stage outfits worn by Bruce Springsteen on his Born In The USA tour, to guitars from The Edge's collection, to a chronological display of recording equipment. It was inspiring. As we made our way to the upper levels I found myself drawn to this one area. As I approached the area it became apparent to me that this was a display based on Pink Floyd's performances of The Wall in the 1980's. There was a replica of the wall with the school teacher peering over the top. But what really pulled me into the display was a note written by Roger Waters. He wrote: Incensed by his misunderstanding and my own connivance, I spat my frustration in his face. Later that night, back at the hotel, shocked by my behavior, I was faced with a choice. To deny my addiction and embrace that "comfortably numb" but "magicless" existence or accept the burden of insight, take the road less traveled and embark on the often painful journey to discover who I was and where I fit. The Wall was the picture I drew for myself to help me make that choice. Roger Waters Summer 1995 victims of global conflicts 30 31

17 I was immediately transported back to July 6, 1977 when I attended my first concert. It was Pink Floyd at the Olympic Stadium in Montreal, Quebec on their Animals Tour. I clearly remember the spitting incident at the show as I was about 30 meters away from the crazed teenage fan that Mr. Waters refers to in his note. At the time I didn't think too much about the incident as I was mesmerized by my first concert experience and the band's performance. As I was reading Roger's note I now realized that I had witnessed the catalyst to an artist's inspiration and motivation to create... and create he did! So here I was, 35 years later, contemplating whether to go and see another show. In a way it would be a full-circle event for me, from witnessing the creative spark in 1977 to the modern day implementation of that fully realized spark. A friend of mine had seen a 2010 performance of the The Wall in an arena and said it was one of the best concerts he had ever attended. Of course, he said it was the best ever for a lot of things he would go and see. Another friend of mine mentioned that The Wall's stadium show was even more spectacular than the arena presentation and should not be missed. It was early May and I had a decision to make. Do I buy the ipad I had been saving for or do I take that money and buy a good seat for The Wall? I chose the latter, which in hindsight, was a wise choice. I had not listened to The Wall in a number of years and decided to dust off my mp3 copy and give it a re-listen as a refresher before the May 19 show. What struck me as I listened to it was how personal of a story it was. One of isolation, loneliness, building a wall to protect one's emotions, and allowing others to help build that wall. It also seemed more of a Roger Waters piece than a Pink Floyd one. Yes, it had the Gilmour touch of vocals, melodies, and soaring solos. The etherial and atmospheric sounds of Wright and the steady Mason rhythms. But there was a theatrical element that spoke more to Waters as a solo artist, than Pink Floyd as the band. It now made sense to me why Waters retained the rights to perform The Wall live when he split with the band. I was now primed for the show! The ticket indicated the show would start at 8p Prompt so I made sure to be at my seat in plenty of time. Well, 8p prompt must have been a typo as the show did not start until 9p! It was either a case of wishful thinking by the promoters or they delayed the start due to a major traffic jam outside the Coliseum (typical in Los Angeles), which prevented people from getting to the show on-time. The stadium lights finally dimmed and the opening chords of In The Flesh? rang out... the show had begun. In a live setting, In The Flesh? is presented in full rock concert mode. Explosions, rockets, fire, sound effects, crashing planes, what else would one want from a show's beginning. Mr. Waters made his way to the front of the stage, enthusiastically greeted by the crowd, and looking very fit for a 68 year old. Wearing his trademark black t-shirt, black pants, and white tennis shoes he put on a full-length black leather jacket and sunglasses and belted out the words to In The Flesh?. The crowd is completely energized by this opening number and I experience the first of many emotionally charged moments that will occur throughout the show. With any endeavor involving cutting-edge technology one always runs the risk of things not quite working out as planned. We would experience the frailty of technology in the next song, The Thin Ice. This was also the first song where I would hear the vocals of Robbie Wyckoff, who sings the David Gilmour parts. Mr. Wyckoff did not disappoint as he has the same range and timbre of Mr. Gilmour. It was becoming clear to me that tonight's performance was about capturing the musical essence of the original The Wall recording. This was not to be an interpretation of the record, but a replication. Mr. Waters had now made his way towards the back of the stage to play bass with the band and sing his part in The Thin Ice. His part came but there was no audible vocals... a glitch had occurred! It s moments like these that an artist wakes up in the middle of the night with a cold sweat worrying about. The consummate professional, performer, and perfectionist, Mr. Waters took one of many possible paths and stopped the show so as to correct the problem. Apologizing to the audience, Mr. Waters made it clear that he wanted to correct the microphone and monitor problems so he could give his best performance. No one in the crowd disagreed with him. After about a 10 minute delay the microphone and monitor mix were now working and the show could now resume. Mr. Waters asked the sound crew to start from the top, which initially they interpreted to mean from the top of the show. He corrected them as he meant from the top of the song The Thin Ice. A somewhat amusing moment to a rather somber event for the crew. The Thin Ice was started from the top and this time with Mr. Waters vocals intact. As the song unfolded, pictures of civilians and military personnel who had lost their lives in various global conflicts of the 21st Century were projected on the circular center screen and the 130 meter long wall. Seeing the sheer number of lost lives displayed on the wall one could not feel some level of remorse for these people and their families. Clearly, Mr. Waters was taking a story, primarily about his experiences, and opening up the story s interpretation to a more global one. It wasn t just about him, it was about all of us! Throughout the evening s performance the mammoth wall acted as a canvas to display various images, logos, and slogans used by governments and corporations to keep people in a perpetual state of conflict, fear, and consumerism, and ultimately to ensure we are walled off from each other s humanity. Not only was modern technology being used to re-tool how the show was presented but modern day events were now a part of the message. As the band played Another Brick In The Wall, Part 1 I was again taken back by how well they were reproducing the sounds from the original recording. The classic Gilmour processed guitar parts and Wright synth pads were accurately captured and played by Dave Kilminster (Guitar), Snowy White (Guitar) and Jon Carin (Keyboards) making one almost believe that the original band was up on stage. Another Brick In Clearly, Mr. Waters was taking a story, primarily about his experiences, and opening up the story s interpretation to a more global one. It wasn t just about him, it was about all of us! The Wall, Part 2 did not disappoint as the wall was now starting to be filled in brick-by-brick by the stage crew. A group of local Los Angeles school children were added on-stage to sing along with the well known chorus, dance with Mr. Waters (yes, he dances on stage ever so slightly), and to express their displeasure with the inflatable school teacher that had appeared over the wall. At this point in the show the true multi-media nature of the performance had been revealed. Live performers, video imagery, and a theatrical setting had been put in front of you as a complete and holistic work. Mr. Waters briefly addressed the crowd for the first time since the glitch during The Thin Ice, which was now a distant memory. Introducing the next song, Mother, he explained that it was going to be a rather narcissistic 32 33

18 moment as he would be performing a duet with himself from a 1980 performance of the song at Earls Court... technology would play a significant role again. Perfectly synchronized, the two Roger Waters, separated by three decades, took us through the melodic and melancholy song. As they sang should I trust the Government, the wall conveniently displayed the words no fucking way, which was met by a solidarity of cheers from the crowd. In Mr. Waters updated vision, Mother now equals Government. It all made sense as he and his much younger self sang as one. Goodbye Blue Sky featured the amazing vocal work and harmonies of Jon Joyce and the Lennon Cousins (Mark, Michael, and Kipp) as well as Mr. Wyckoff. Still visible to the audience the band was slowly sinking below the rising wall, which was providing a larger canvas for the high definition projections. The soothing Goodbye Blue Sky was now being replaced by the pulsating sounds of Empty Spaces complete with the original Gerald Scarfe animations looking as modern and relevant this night as they did 30 years ago. Segueing into the What Shall We Do Now?, which was not included on the original release, Mr. Waters spews out a litany of rock star excesses, with my favorite line being keeping people as pets, as he and the band bring the energy level up for the next song, Young Lust. Ah, Young Lust, a classic guitar riff song with the obligatory cow bell to give it that extra spice. Pounding out the song the band is locked into a groove that would make the most stodgy individual move their body. Another faithfully reproduced Gilmour solo by Mr. Kilminster and an extended jam featuring the B3 Organ work of Harry Waters (yes, that was Roger s son up there) rounded out this crowd favorite. Sitting on a lower portion of the wall, which now obscured the band except for three openings, Mr. Waters sang One Of My Turns. Moving about the stage during the song he was the ever confident performer taking it in from the crowd and pouring it back out. His vocals were crisp and strong making me think that he must have a vocal coach or must have had amazingly good luck with his vocal chords in his older age. Back to sitting on the wall Mr. Waters now sang the dark and somber Don t Leave Me Now. Sounding as pained and saddened now as he must have felt when he originally wrote the lyrics, Mr. Waters wove his words among the rhythmic breathing and time-synced piano that were enveloping the crowd. If one had been lulled into a feeling of listlessness at this point in time, it would have been quickly shaken as the power of Another Brick In The Wall, Part 3 kicked in. The wall was now complete except for one lone opening! In what I considered to be an amazing feat of visual artistry the projections on the wall during The Last Few Bricks made it appear as if the wall had numerous holes in it, culminating with what looked like a complete collapse of the wall. This was not the case as the wall was still intact. A spotlight hit the lone opening and from there appeared Mr. Waters to sing Goodbye Cruel World. The last brick was put in place as he sang the final Goodbye. It was intermission time and a chance to finally sit down and rest my feet, yeah! The show resumed and with much coaxing from myself and the people around me we were able to convince the people in front of us to sit down during the mellow Hey You. It was more like being at a movie theatre now than at a concert. Hey You was presented without a single visible band member while the image displayed on the wall was that of an actual wall; rather ironic in my opinion. Wide eyes peered out from the wall as Is There Anybody Out There? began. Search lights scanned the crowd as the words The perfect-pitch singing and harmonies of Mr. Wyckoff, Mr. Joyce, and the Lennon cousrun like hell Is There Anybody Out There? were repeated. We were all still here and let the band know it! The eerie processed slide guitar from Echoes pierced the air, a homage to an earlier time when Pink Floyd was finding its concept voice. To this day that guitar sound will send shivers up my spine. A section of the wall was opened up to allow us to view G.E. Smith as he tastefully played the acoustic guitar. Another section of the wall opened up on the left side of the stage revealing Mr. Waters comfortably sitting in a chair watching television. Holding a microphone he sang Nobody Home to a very relaxed audience. I chuckled to myself as I found some humor in the thought of 50,000 people staring at a single person who was watching the tele. I was brought back to the moment as Mr. Waters sang of his past, the material trappings of his success, and the loss of love and fading roots. Vera continued the emotional swell as video of children greeting their fathers as they returned from military service were projected on the wall. Mr. Waters had now made his way to center stage to sing Bring The Boys Back Home, an anti-war song, now reinforced by a quote from U.S. President Dwight D. Eisenhower that was displayed on the wall warning of the perils of building up military power at the expense of the underserved. This was Mr. Waters at his most powerful moment in the show. And once again we were asked, Is There Anybody Out There? Mr. Waters remained center stage to sing the opening lines of Comfortably Numb. A song about being injected with tranquilizers to combat a stomach virus so he could perform a show in the 70 s, Comfortably Numb is considered one of Pink Floyd s best songs and certainly most popular. Featuring great back and forth vocals between Mr. Waters and Mr. Wyckoff, who was perched on top of the 11 meters high wall, the song is structured around two guitar solos. As had been the case throughout the evening s performance, Mr. Kilminster, also atop the wall, captured the emotion, tone, and overall essence of the original Gilmour solos. The outro solo, which ranks as my Number Two Gilmour solo of all time (the solo in Time from Dark Side being my Number One), built to a level that had Mr. Kilminster almost out of breath by the solo s ending. The audience responded in kind with roaring approval as the song ended

19 ins were on display again for The Show Must Go On. Now in front of the wall, the singers and musicians along with Mr. Waters, a flying pig, and prominently displayed crossedhammers revved up the audience for In The Flesh and the approaching rock anthem, Run Like Hell. Back to rock concert mode, there was not a single person sitting down as Mr. Waters asked if there were any paranoid people in the house or anyone who worries... this song was for them. The all familiar delayed guitar kicked-off Run Like Hell followed by the driving drums and bass. As Mr. Waters and Mr. Wyckoff traded off vocal lines various islogans (e.g. ilead, ifollow, iresist, iprotect, iprofit, ilose) were projected on the wall along with images of Mao and Hitler wearing earbuds. It definitely was up to each person in the audience to draw their own conclusions from these slogans and images. Original Scarfe animation was used again during Waiting For The Worms. As the band pushed the song forward, row upon row of hammers marched across the wall. A chorus of voices chanting hammer, hammer, hammer built to a deafening roar, ending with an abrupt Stop. The Trial was about to begin. For those familiar with the theatrical release of the movie The Wall The Trial, as presented at this performance, would have looked quite familiar. Gerald Scarfe s work is kept intact for this song as Mr. Waters, alone again in front of the stage, sings all of the parts for each character (the school teacher, the wife, the mother) who had been called upon to weigh in on Pink s crimes. The judge sentences Pink to be exposed before his peers and to teardown his wall. A chorus of tear down the wall filled the stadium as a montage of previously projected images were rapidly shown on the wall. The Wall then collapsed to the approval of 50,000 individuals. The band re-emerged in front of the collapsed wall and guided us through Outside The Wall, which included Mr. Waters playing the trumpet! While the song wound down Mr. Waters introduced each band member as they left the stage leaving himself alone once more to say his goodbyes. Thanking the crowd multiple times, Mr. Waters finally left the stage to an ecstatic and thoroughly entertained crowd. The show had ended and my circle was complete! I left The Coliseum that night with a new found appreciation for Mr. Waters masterpiece, The Wall. As an audio release only, The Wall can cause the listener to lose focus at times, but as a live multi-media spectacle (with the updated messages) it is an amazing, thoughtful, and gripping piece of performance art. One can only hope that Mr. Waters has been capturing these performances and will release one of them on DVD in the near-future. If he does, go out and buy it, or rent it, or stream it, just be sure to see it! Band Members Roger Waters Lead Vocals, Bass Guitar, Acoustic Guitar Robbie Wyckoff Lead Vocals (Gilmour Parts) Grahm Broad Drums Dave Kilminster Guitar, Vocals G.E. Smith Guitar, Bass Guitar Snowy White Guitar Jon Carin Keyboards, Guitar, Vocals Harry Waters Organ Jon Joyce Backing Vocals Mark Lennon Backing Vocals Michael Lennon Backing Vocals Kipp Lennon Backing Vocals waiting for the worms Setlist 01 In The Flesh? 02 The Thin Ice 03 Another Brick In The Wall Part 1 04 The Happiest Days of Our Lives 05 Another Brick In The Wall Part 2 06 Mother 07 Goodbye Blue Sky 08 Empty Spaces 09 What Shall We Do Now? 10 Young Lust 11 One Of My Turns 12 Don t Leave Me Now 13 Another Brick In The Wall Part 3 14 The Last Few Bricks 15 Goodbye Cruel World 16 Hey You 17 Is There Anybody Out There? 18 Nobody Home 19 Vera 20 Bring The Boys Back Home 21 Comfortably Numb 22 The Show Must Go On 23 In The Flesh 24 Run Like Hell 25 Waiting For The Worms 26 Stop 27 The Trial 28 Outside The Wall Specifications The Wall 130 meters wide, 11 meters high A Wall Brick 1.5 meters wide, 0.76 meters high x1080 High Definition Projectors Noteworthy Links Coliseum History The the Rock & Roll Hall of Fame Museum The spitting incident Projections for The Wall The Wall World Tour Band Bio s the wall is torn dow 36 37

20 Liberteer συνέντευξη στους Γαβριήλ Φιλιππόπουλο & Άρη Παναγόπουλο Είναι πραγματικά πολύ σπάνιο να βρίσκεις καλλιτέχνες που σε εκφράζουν με το έργο τους αλλά και με την πολιτική τους στάση απέναντι στα σκατά που υπάρχουν γύρω σου είτε σε μορφή δίποδων όντων είτε σε μορφή αντικειμένων. Και μάλιστα να συνδυάζουν αυτά τα δύο (έκφραση-ιδεολογία) τόσο αρμονικά ώστε να βγαίνει ένα θετικό πρόσημο και από τον δημιουργό και από το δημιούργημα. Κυρίες και κύριοι ο Matt Widener, τραγουδιστής και πολύ-οργανίστας στους Liberteer, μας τιμά με τον λόγο του. Ας ξεκινήσουμε λίγο ανάποδα. Παρόλο που οι Liberteer ήταν ο λόγος που επικοινωνήσαμε μαζί σου, ξέρουμε ότι είσαι ενεργός και με άλλες μπάντες. Σε τί φάση βρίσκεσαι με αυτές; Έχουμε επαναδραστηριοποιήσει τους Cretin και μάλιστα γράφουμε τον καινούργιο δίσκο. Έχουμε έτοιμα 10 τραγούδια. Οι The County Medical Examiners είναι στον πάγο, αν και δεν αποκλείεται να έχουμε και καινούργιο δίσκο κάποια στιγμή. Συνήθως όταν ακούω Carcass, εμπνέομαι και γράφω για τους The County Medical Examiners. Απλά έχω καιρό να ακούσω Carcass και μάλλον συνειδητά, γιατί όταν το κάνω ξέρω τί θα συμβεί. Επίσης, δουλεύω πάνω και σε ένα νέο project, για το οποίο δεν μπορώ να πω περισσότερα από το ότι θα είναι αρκετά evil. Ποιά ανάγκη οδήγησε στην δημιουργία των Liberteer και ειδικά στο να γράψεις τα πάντα μόνος σου; Πιστεύω ότι έχω δύο «αρετές» όσον αφορά στην μουσική. Η μία είναι ότι μπορώ εύκολα να καταλάβω αν κάτι που ακούω είναι καλό, όσον αφορά στην σωστή αρμονία, και τη φόρμα του τραγουδιού. Η δεύτερη είναι ότι δεν έχω αυτή την φωνή μέσα στο κεφάλι μου που λέει «δεν μπορείς να δημιουργήσεις», σε αντίθεση με πολλούς ανθρώπους. Θεωρώ ότι όλοι μπορούν να εμπλακούν με την μουσική, απλά οι περισσότεροι πιστεύουν ότι είναι κάτι πολύ δύσκολο. Αντίθετα, στην δική μου περίπτωση, ποτέ δεν σκέφτηκα κάτι τέτοιο, δοκιμάζω πράγματα και βλέπω τί θα βγεί. Στην μουσική έχω μάθει να μην αμφιβάλλω ποτέ. Για άλλα πράγματα, δεν μπορώ να πω το ίδιο. Σαν παλιό μέλος της grind σκηνής, έχεις το ίδιο ενδιαφέρον (και σαν ακροατής) για νέα ακούσματα; Δεν θα το έλεγα. Στις αρχές του 90 ήμουν και εγώ στην φάση του tape trading και άκουγα τα πάντα. Το παράξενο είναι ότι πλέον, ενώ έχουμε την ευκολία του internet, δεν αφιερώνω το ίδιο χρόνο για να ακούσω άλλα συγκροτήματα. Για να είμαι ειλικρινής, συνήθως θα ακούσω ένα τραγούδι μέχρι την μέση και θα βγάλω συμπέρασμα, πράγμα που είναι άσχημο. Σήμερα, δεν δίνω σημασία αν οι δίσκοι που αγόρασα θα γίνουν οι αγαπημένοι μου, όπως έκανα στα 90s (σ.σ. πιο ειλικρινής, πεθαίνεις ). Είναι τραγικό. Πιστεύω ότι οι ευκολίες του internet έχουν και τα αρνητικά τους. Όπως και νά 'χει πάντως, ακούω νέα πράγματα, αλλά όχι με τον ίδιο ζήλο που το κάνει ένας νεότερος (ηλικιακά) ακροατής. Παρότι οι Liberteer είναι μια αμιγώς grindcore μπάντα, ακούμε στον δίσκο, σε περίοπτη θέση, πολλά «ξένα» στοιχεία, όπως υμνητικά εφαλτήρια, εμβατηριακά τύμπανα, πνευστά, τα οποία τελικά δεν είναι καθόλου «ξένα». Χαίρομαι που τελικά αυτά τα «ξένα» στοιχεία βρήκαν τον στόχο τους. Η χρήση τους ήταν ο μόνος τρόπος για να συμπεριλάβω μελωδικά σημεία. Όλα τα παραπάνω προσδίδουν τελικά ένα θετικό πρόσημο στον δίσκο. Εμείς τα ερμηνεύουμε ως την ενεργητική διαδικασία προς την κοινωνική επανάσταση. Δεν μένει μόνο στο στείρο καταγγελτικό ύφος της πλειοψηφίας των στρατευμένων συγκροτημάτων. Προσωπική μου άποψη είναι ότι υπάρχουν διαφορετικά στάδια στην επανάσταση, ή ίσως διαφορετικές μέθοδοι. Η μια είναι να αναγνωρίσεις και να προβάλεις τα προβλήματα της κοινωνίας και η άλλη, να εστιάσεις σε μία καλύτερη εναλλακτική. Και οι δύο αυτές μέθοδοι είναι συμπληρωματικές και χρειάζονται και οι δύο για να είναι αποτελεσματικές. Τα περισσότερα πολιτικοποιημένα grind συγκροτήματα ακολουθούν την πρώτη μέθοδο, κάνοντας εξαιρετική δουλειά στην παρουσίαση των προβλημάτων και της σαπίλας της κοινωνίας μας, χωρίς να προτείνουν όμως, καμμία λύση, πράγμα που είναι απελπιστικό έως και μηδενιστικό. Με τους Liberteer λοιπόν, ήθελα να δώσω το μήνυμα της ελπίδας και να προτείνω μια εναλλακτική λύση. Αν δεν υπήρχαν όλες αυτές οι grind μπάντες που «ξυπνούν», και μόνο, τον κόσμο δεν θα υπήρχε λόγος ύπαρξης για τους Liberteer. Συνοψίζοντας, ναι, ο δίσκος έχει μια θετική ματιά, αφού χρησιμοποιεί τον θυμό με δημιουργικό/ ενεργητικό τρόπο. Οι στίχοι σου και οι τίτλοι των τραγουδιών, είναι όσο πιο «προφανείς» γίνεται όσον αφορά στο μήνυμά τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Class war was never meant more than it does now.συμφωνούμε απόλυτα. Κοιτάξτε, όλα έχουν ειπωθεί πολύ καλύτερα από ανθρώπους εξυπνότερους από εμένα. Οπότε χρησιμοποίησα πολλές «διάσημες» αναρχικές ατάκες γνωστών προσώπων στους στίχους και στους τίτλους. Αυτό δίνει μια γενικότερη αίσθηση της αναρχίας και έχει έναν πιο περιεκτικό, παρά δηλωτικό χαρακτήρα. Ίσως ο επόμενος δίσκος να αναλύει μια συγκεκριμένη ιδέα