ΕΝΩΣΙΣ. T ζ ι α ς γ ι ν ε ί τ ο γ α ί μ α ν μ α ς α υ λ ά τ ζ ι ι ν

Transcript

1 Η εφημερίδα έκλεισε όταν μάθαμε για τον θάνατο του Τ. Μητσόπουλου. Συλλυπητήρια στους συγγενείς του. ΕΝΩΣΙΣ T ζ ι α ς γ ι ν ε ί τ ο γ α ί μ α ν μ α ς α υ λ ά τ ζ ι ι ν Απεβίωσε και ο δοκιμιογράφος Κωστής Παπαγιώργης. Αιωνία του η μνήμη. 2 9 Μ Α Ρ Τ Ι Ο Υ n T E Y X O Σ 3 n Ε Τ Ο Σ 1 ο n Γ Π Ε Ρ Ι Ο Δ Ο Σ n Τ Ι Μ Η Ε Υ Ρ Ω КИПР ГРЕЧЕСКИЙ ДА ЗДРАВСТВУЕТ ОБЪЕДИНЕНИЕ КИПРА С ГРЕЦИЕЙ ЖЕРТВА НАШИХ ГЕРОЕВ БЫЛИ НЕ ЗРЯ!!! ХОРОШИЙ ТУРОК МЕРТВЫЙ ТУРОК. АНАСТАСИАДИ УМРЁШЬ

2 2 ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ vasosftohopoullos.wordpress.com 29 Μαρτίου 2014 ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ ΝΕΑ ΒΙΒΛΙΑ ΡΑΔΙΟ ΟΝΗΣΙΛΟΣ Iδιο κτη σία ΩΣIH ΠI ΣΩ ΛTΔ T.K NO MOΣ ΛEY KΩ ΣIAΣ - EΛ ΛAΣ TH ΛE O MOIO TY ΠON: yialousa@cytanet.com.cy Διε υ θυ ντής - Eκδότης Bάσος Φτωχόπουλλος Aρ χι συ ντά κτης Eλενίτσα Ευτυχίου Προσωρινή συντακτική επιτροπή Ιόλη Μιχαηλίδου, Αλέκος Μιχαηλίδης, Χρίστος Πέτρου Σελιδοποίηση Σοφία Γεωργίου Διορθώσεις Ιόλη Μιχαηλίδου Νεολαία Αυτομόλησε Μασκόττα Αλέξανδρος, άλλως Πατάτας Συνεργάτες τεύχους Νίκος Ταμάσιος, Πυξ-Λαξ, Χριστόδουλος Ε., Χ.Α.Α., Έφη Δούση, Γ.Κ., Κούλλης Χ., Μ. Κοντός, Α.Χ., Τίτος Χριστοδούλου, Μ. Σταυρή, Ι. Μιχαηλίδου, Α. Μιχαηλίδης, Κουλαφέτη Ιλιάνα, Νικολέττα Παναγιώτου, Χάρη Σπανού, Σκρόφα, Χρίστος Πέτρου Συνεργάτες που σπάζουν τα νεύρα του Β.Φ. Αυγή Δ., Ελένη Π. και Κούλλης Χατζηπολυκάρπου Oικονομικοί Σύμ βου λοι Έχουν χρεωκοπήσει Μυστικοί χορηγοί Λαϊκή Τράπεζα και καμιά δεκαριά άλλοι οι οποίοι είναι μυστικοί και δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε τα ονόματά τους. Nομικοί Σύμ βου λοι Μας έχουν παρατήσει όλοι. Το επόμενο τεύχος θα κυκλοφορήσει στις 26 Απριλίου, μέρα Σάββατο όπως πάντα. Παρακαλούνται οι συνεργάτες μας να παραδώσουν τα κείμενά τους πριν από τη σταύρωση του Ιησού, στις 18 Απριλίου, για να αποφύγουμε κι εμείς τη δική μας σταύρωση. Καλή Λαμπρή σε όλους μας. ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ Το ένθετο βιβλίο αυτόν τον μήνα είναι το ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ του Αχιλλέα Αιμιλιανίδη. Το βιβλίο αυτό μαζί με την εφημερίδα μπορείτε να το προμηθευτείτε σε επιλεγμένα περίπτερα στην τιμή των 10 ευρώ μόνο. ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΕΠΟΜΕΝΟΥ ΜΗΝΟΣ Το βιβλίο που θα σας προσφέρουμε με το επόμενο φύλλο της εφημερίδας είναι του Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗ, «Το κυπριακό ζήτημα» και «Τα ελγίνεια μάρμαρα». Δύο σπουδαία ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ του μεγάλου μας ποιητή. Μαζί με την εφημερίδα μόνο 5 ευρώ. ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ, ΕΚΛΟΓΗ ΠΟΙΗΜΑΤΩΝ Στη σειρά Κείμενα-Κειμήλια κυκλοφορεί ΔΩΡΕΑΝ το πολύ ωραίο βιβλίο με ποιήματα του Κώστα Μοντη. Μη χάσετε αυτόν τον θησαυρό της ελληνικής ποίησης. Ζητήστε το από το βιβλιοπωλείο Γιαλούσα. Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗ ΤΩΝ ΚΥΠΡΙΩΝ Μόλις κυκλοφόρησε το νέο βιβλίο του Άθου Ερωτοκρίτου για την οικονομική εξαθλίωση των Κυπρίων και τις ψυχολογικές της επιπτώσεις στον κυπριακό Ελληνισμό. Τιμή: 6 ευρώ. ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΗ ΓΙΑ ΤΗ 16ΣΕΛΙΔΗ ΕΝΩΣΗ Παρακαλώ ξανά τους συνεργάτες να γράφουν πιο συμπυκνωμένα, για να είναι δυνατόν να εκφραστούν όλοι οι συνεργάτες. Σε αυτό το τεύχος πάλι αναγκαστήκαμε να αφήσουμε πίσω κάποια κείμενα, για να δημοσιευτούν πιο επίκαιρα άρθρα. Να μας συγχωρείτε. Η 16σέλιδη ΕΝΩΣΙΣ μάς δυσκολεύει πολύ, πρέπει να επιστρέψουμε στην 24σέλιδη, αλλά αυτό απαιτεί χρήματα και χρόνο. Σκεφτείτε κι εσείς τρόπους για να αυξήσουμε τις σελίδες μας, θα τους ακούσουμε με προσοχή. ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ Το ΡΑΔΙΟ ΟΝΗΣΙΛΟΣ άρχισε τη λειτουργία του στο ή στο Facebook στη σελίδα «Ονήσιλος» και σύντομα θα εκπέμπουμε κανονικά με μουσικές, προγράμματα και εκπομπές λόγου. Να έχετε ανοιχτά τα αυτιά σας και να κάνετε κουράγιο. Αναλάβαμε ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα και ευελπιστούμε να το φέρουμε εις πέρας με τη δική σας βοήθεια. ΞΑΝΑ ΓΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ Παρακαλώ θερμά τους συνεργάτες μας να πειθαρχούν και να μη γράφουν κείμενα πάνω από 500 λέξεις ή κείμενα που δεν χωρούν στις μόνιμες στήλες τους. Τα κείμενα χωρίς εικονογράφηση είναι προβληματικά, μιας και δυσκολεύουν τον αναγνώστη, πέραν του ότι οι σελίδες καταντούν αντιαισθητικές χωρίς την κατάλληλη εικονογράφηση. Οι μόνοι συνεργάτες που πειθαρχούν στις υποδείξεις είναι ο ΒΦ και η ΧΝΣ. Οι υπόλοιποι τα λεγόμενα ρεμάλια μου δυσκολεύετε τη ζωή. Στο επόμενο φύλλο θα σας κανονίσω. ΠΑΖΑΡΑΚΙ Μην ξεχνάτε το παζαράκι της 6ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ στο βιβλιοπωλείο ΓΙΑΛΟΥΣΑ. Θα υπάρχει δωρεάν φαγητό και ποτά συν πολύ καλές προσφορές στα βιβλία. Ελάτε με τις οικογένειές σας, ελάτε να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Σας έχουμε και μια έκπληξη. ΣΣΙΥΛΛΑ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ Δικαστές στην πούγκαν μας Δεν μπορούμε να δημοσιεύσουμε τα ονόματά τους για να μην τους κάψουμε. Ελιωτές: Δωρεά Σάββα Παύλου Συνεργάτης που παίρνει τηλέφωνο στις πιο ακατάλληλες ώρες Ν.Κ. Άτομα που θα θέλαμε να γιαουρτώσουμε Μιχάλης Πιερής, Xρήστος Στυλιανίδης, Νίκος Ρολάνδης και Μίχος Παπαπέτρου Άτομα που θα θέλαμε να μελώσουμε για να κάτσουν πάνω τους οι μούγιες τζιαι οι σφήκουες Νίκος Τορναρίτης, Μ. Μαυρίδης, Χάρης Γεωργιάδης GO BACK DOG PUBLICATIONS: ΗΕCΤOROS 39A, LEFKOSIA, KYPROS. TEL.: All rights reserved. Nothing appearing in Union (and may your blood become avladjin) newspaper may be reprinted, reproduced by sex or transmitted through viri, either holy or in sin, by any electronic or mechanical means without prior written permission from the dog. Warning to lawyers: Writs for libels, slander or wrongdoings will not be accepted from anyone. Αυτό είναι το μενού του «SLOW FOOD CYPRUS», ειδικά περιποιημένο για τις νηστείες. Καταλαβαίνετε, φυσικά, γιατί ο Θεός εν να μας κάψει. Όσοι δεν καταλαβαίνετε, πάρτε με ένα τηλέφωνο να σας εξηγήσω. Το βραβείο απονέμεται στον πρώην «ππούννιον» που άκουγε μόνο αντάρτικα και τώρα Aναστασιαδικό μέχρι τα μπούνια κύριο Κασκάνη του ελληνόφωνου YENI ΠOΛITH. Το βραβείο απονέμεται στην κυρία Χατζηκυριάκου του PIK, επειδή ακριβώς ξέρει πότε να δακκάσει τζιαι πώς να δακκάσει. Με τη λέξη «σσιύλλα» δεν υπονοούμε ότι είναι πουτάνα μία εκδοχή της λέξης αλλά πως είναι Τουρκάλα η άλλη εκδοχή της λέξης. Σσιύλλος = Τούρκος Σσιύλλα = Τουρκάλα Δυστυχώς, ο Γιαγκουλλής στο λεξικό του, ΘHΣAYPOΣ THΣ KYΠPIAKHΣ ΔIAΛEKTOY, δεν έχει αυτήν την καταχώρηση. Ούτε στο «Παίζουμεν Κυπριακά» του PIK ο Γεώργιος Γεωργίου δεν επέλεξε ποτέ αυτήν τη λέξη ή τα παράγωγά της. Του Κόκου Στασή BEWARE OF THE DOG Σαββάκης Παλαιολόγος ο Tρίτος, επίσημος σκύλος της Ένωσις. Προσοχή, δαγκώνει! ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΑΣ Η ΕΦ. ΕΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ vasosftohopoullos.wordpress.com

3 29 Μαρτίου 2014 Έλιωσέν τους η μίλλα μου τους υπουργούς του ΔΗΚΟ. Εμείναν τζιαι χωρίς κόμμαν τζιαι χωρίς υπουργείον. Βέβαια, κάτι εν να κανονίσει ο Πρόεδρος. 3 Αποκάλυψη τώρα ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΑΞΙΩΝ, ΛΑΟΥ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΨYXIKH KATOXH Διάβασα την παρακάτω είδηση στον ΠOΛITH (6/3/2014) και νομίζω πως αξίζει μιας αναφοράς. Γράφει, λοιπόν, ο ΠOΛITHΣ πως ένας 26χρονος Σκαλιώτης πήγε με το τρακτέρ του απέναντι από το τουρκικό φυλάκιο στην περιοχή Αυγόρου μέσα στην περιοχή των αγγλικών βάσεων και άρχισε να βρίζει και να ρίχνει πέτρες στους τούρκους στρατιώτες, οι οποίοι πήραν θέση μάχης. Eνας συγγενής του νεαρού Σκαλιώτη τηλεφώνησε στην αστυνομία των βάσεων και αυτή με τη σειρά της ειδοποίησε την τουρκική αστυνομία και τον στρατό, ο οποίος έδειξε, όπως μας πληροφορεί η εφημερίδα, τη ΔEOYΣA KATANOHΣH και η αστυνομία των βάσεων απομάκρυνε τον νεαρό ταραχοποιό χωρίς το θέμα να πάρει άλλην τροπή. Ξέχασα να σας αναφέρω πως ο νεαρός πάσχει από ψυχολογικές διαταραχές, γι αυτό άλλωστε και οι συγγενείς του, μετά το επεισόδιο, όταν τον παρέλαβαν, τον έβαλαν μέσα σε ψυχιατρική κλινική για να τον σάσουν οι γιατροί. Tώρα έφτασε η ώρα να προβληματιστούμε από αυτό το επεισόδιο και για το γιατί ο ΠOΛITHΣ τού έδωσε τόση σημασία. Μήπως υπονοεί πως μόνο οι πελλοί και οι άρρωστοι βάλλουν εναντίον των Τούρκων; Μήπως θέλουν να μας πουν πως όποιος τα βάζει με την κατοχή είναι πελλός και καταλήγει στα ψυχιατρεία ή μήπως υπονοεί ο Πολίτης πως πρέπει να δεχτούμε τη λύση Αναστασιάδη διότι πια MONO οι πελλοί νομίζουν πως υφίσταται κατοχή στην Κύπρο; Προσωπικά, νομίζω πως το επεισόδιο Τέτοιον βομβαρδισμό από ασυναρτησίες, ψευτιές και παραπλανητικές δηλώσεις δεν είχαμε ποτέ από καμία κυβέρνηση. Όταν μιλούν οι κυβερνητικοί ιθύνοντες και τα παπαγαλάκια τους δημοσιογράφοι, τραπεζίτες και πολιτικοί νομίζει κανείς πως ζούμε σε μιαν εύρωστη, παραδεισένια πολιτεία που είναι έτοιμη σε λίγους μήνες να προβάλει ως πρότυπο ανάπτυξης και ευημερίας σε ολόκληρο τον κόσμο. Φυσικά, η πραγματικότητα στα νοικοκυριά της νήσου είναι εντελώς διαφορετική και αυτό το γνωρίζουν όλοι και οι κλέφτες και οι ψεύτες της κυβέρνησης και ο ίδιος ο λαός, ο οποίος προς το παρόν ανέχεται τα πάντα χωρίς καμία ουσιαστική και μεθοδευμένη αντίσταση. Φτάνουμε σιγά σιγά στο τέλμα. Η φτώχεια είναι πια στο κατώφλι μας. Δεν είναι η φτώχεια της δεκαετίας του 30, του 40 ή του 50, αλλά μια μοντέρνα φτώχεια που μας θέλει σκλάβους ενός συστήματος που θα καθορίζει τη ζωή μας ως μιαν πορεία μέσα στον χρόνο όπου το πρώτο ιδανικό είναι η εξόφληση των χρεών και των δόσεών μας. Τίποτε άλλο. Να δουλεύουμε μια ζωή για να πληρώνουμε χρέη και δόσεις, αλλά ταυτοχρόνως να τρώμε κουτόχορτο για να μπορεί το κάθε προεδρικό ψευταρίν και κλεφταρίν να μας κοροϊδεύει κι από πάνω. Δεν φτάσαμε στον Αναστασιάδη τυχαία. Περάσαμε από την πιο αισχρή διακυβέρνηση της χώρας τα πέντε χρόνια του Δημήτρη Χριστόφια και του ΑΚΕΛ. Παρά τις καταστροφές που υπέστη η Κύπρος από αυτήν τη διακυβέρνηση, το ΑΚΕΛ βγήκε σχεδόν αλώβητο. Ελαχιστοποίησε τις ζημιές του με τη γνωστή μέθοδο του ΦΕΡΝΩ την ΤΡΟΪΚΑ αλλά είμαι και εναντίον της, ΦΕΡΝΩ το ΜΝΗΜΟΝΙΟ αλλά κάνω και διαδηλώσεις εναντίον του και πάει λέγοντας. Ελαχιστοποιεί τις ζημιές του και για έναν άλλον λόγο. Οι άλλοι, οι νέοι σωτήρες, είναι εξίσου άθλιοι μάλιστα, σε μερικά ζητήματα έχουν ξεπεράσει και τον ίδιο τον Χριστόφια. Ο Χριστόφιας τώρα νιώθει δικαιωμένος, κατάφερε και προλεταριοποίησε την Κύπρο και την έχει τώρα έτοιμη για τη μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση, μόνο που οι σύγχρονοι προλετάριοι ασχολούνται περισσότερο με τη Γιουροβίζιον και τα πρωινάδικα παρά με την επανάσταση. Δεν έχουμε δει τα χειρότερα. Τώρα μετράμε τις απώλειες και αναμένουμε. Ο καθένας ψάχνει για ατομικές λύσεις και ζει με αυτά που φύλαξε αν φύλαξε σε καλύτερες χρονιές. Είναι, όμως, ολοφάνερο ότι η οικονομία θα καταρρεύσει κι άλλο. Η πρόσφατη συναλλαγή με την παραίτηση του διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας είναι ενδεικτική του πόσο βλάκες και ακίνδυνους μας θεωρεί η κυβέρνηση. Οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια να φτάσουμε στα χάλια της Ελλάδας που, ως γνωστόν, ούτε μετά από εκατό χρόνια δεν θα μπορέσει να εξοφλήσει τα δάνειά της, όσο και αν καθημερινά ληστεύουν οι εκεί εξουσιαστές τον λαό μας. Κι ενώ στην Ελλάδα τα μεγαλύτερα στρώματα έχουν ουσιαστικά προλεταριοποιηθεί κι ενώ ο κόσμος άρχισε να ζει με ψίχουλα κι ενώ πιέζεται αφόρητα καθημερινά για να βγάλει ένα κομμάτι ψωμί, βλέπουμε πως κι εκεί έπεσε έξω το ΑΚΕΛ, δηλαδή η ελληνική αριστερά. Οι προλετάριοι όχι μόνο δεν κάνουν την επανάσταση, αλλά συνεχίζουν τη ζωή τους χωρίς καμία ελπίδα, χωρίς έστω και αυτήν τη λίγη παρηγοριά που μας έφερνε απλόχερα ο ελληνικός μας πολιτισμός με τα τραγούδια του και τον τρόπο ζωής του. Τώρα, χωρίς Καζαντζίδη και Μπιθικώτση, χωρίς τα ταβερνάκια και τις παρέες, καλούμαστε να οδεύσουμε προς τις τράπεζες να πληρώσουμε τα οφειλόμενα. Τώρα έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τα σπαθιά που κρέμονται πάνω από τα κεφάλια μας. Ο αρχιψεύτης του Προεδρικού τρέχει σαν μουρλός να λύσει και το Κυπριακό, δηλαδή να καταφέρει το ακατόρθωτο. Το Κυπριακό δεν λύνεται έτσι εύκολα λύνεται μόνο με το ξεπούλημά του στους κατακτητές και τους ξένους ή με τον αγώνα του λαού για απελευθέρωση και την ΕΝΩΣΗ του με την Ελλάδα. Δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι. Ή ξεπούλημα ή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και ΕΝΩΣΗ, αυτό είναι το δίλημμα, όλα τα αλλά είναι εκ του πονηρού. Με το ξεπούλημα λογαριάζουν πως θα ρθει και η πολυπόθητη ανάπτυξη και ας παραδώσουμε όλο τον πλούτο μας στους Τούρκους, τους Εγγλέζους, τους Αμερικανούς και τους Ισραηλίτες. Φτάνει να υπάρχει κάποιο κουρέλι για σημαία που θα επιτρέπει στους Χριστόφιες και στους Αναστασιάδηδες εναλλάξ να μας κοροϊδεύουν. Τι, λοιπόν, μπορούμε να κάνουμε με αυτά τα δεδομένα; Οι λαοί δεν φτάνουν στην επανάσταση μέσα σε μια μέρα ούτε γίνονται συνειδητοποιημένοι εχθροί του συστήματος όταν δεν αρνούνται το ίδιο το σύστημα που τους φέρνει στην απόγνωση. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, και ας προσευχηθούμε να βρούμε τη δύναμη να κηρύξουμε την ανυπακοή στα άνομα και αισχρά τους σχέδια. Αντιτάξωμεν λοιπόν ανυπακοήν προς τας αδίκους και αυθαιρέτους θελήσεις τους και καταβάλωμεν κάθε προσπάθειαν διά να λείψη από τον τόπο μας, προς εξαγνισμόν του, το άγος και όνειδος του ανθρωπίνου πολιτισμού, που λέγεται αγγλική κατοχή και διοίκησις της Κύπρου. Ας επιστρέψουμε στο 1931 και με τις σημαίες του έθνους μας ας κάψουμε ξανά τα κυβερνεία των ντόπιων αποικιοκρατών. Ας συνδέσουμε το ταξικό με το εθνικό και ας προχωρήσουμε στον μόνο αξιοπρεπή δρόμο. Τον δρόμο της εξέγερσης. Ας το πούμε σε όλους ξεκάθαρα: Ναι, κύριοι, εγώ ΔΕΝ δέχομαι να δουλεύω πενήντα χρόνια και να μου κλέβετε ακόμη και τη σύνταξή μου. Ναι, κύριοι, εγώ ΔΕΝ θέλω να με πτωχεύετε σταδιακώς και να ζω για να πληρώνω τόκους, δόσεις και γραμμάτια. Ναι, κύριοι, εγώ δεν ζω γονατιστός. Άλλωστε, όπως είπαν οι αρχαίοι ημών προγόνοι στην ταινία «300: Η άνοδος της αυτοκρατορίας» και ο Εμιλιάνο Ζαπάτα: «Προτιμούμε να πεθάνουμε όρθιοι παρά να ζούμε γονατιστοί». Τζι ας γίνει το γαίμαν σας αυλάτζιιν. B.Φ. έχει μεγάλη συμβολική αξία. Επειδή δεν θέλω να καταλήξω σε κανένα νοσοκομείο, πόσο μάλλον σε ψυχιατρικό, δεν πρόκειται ούτε να βρίσω κανέναν πια στη ζωή μου ούτε να του ρίξω πέτρες. Ούτε καν στον ΠOΛITH. Mόνο οι πελλοί βρίζουν και ρίχνουν πέτρες στους εχθρούς τους, γι αυτό ρίξτε τους ροδοπέταλα να ευφρανθεί η ψυχή τους. Θα δείξουν τη «δέουσα κατανόηση» και όλοι θα ζήσουμε αδελφωμένοι, θα το δείτε σύντομα αυτό, θα το δείτε, θα το δείτε, θα το δείτε, θα το δείτε Αποκαλύπτει ο B.Φ. ΚΡIMAIA ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ Το ΕΝΩΤΙΚΟ δημοψήφισμα της Κριμαίας δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από το δικό μας του Το 97% του λαού της Κριμαίας αξίωσε ΕΝΩΣΗ και την κέρδισε. Όπως και σε μας, μόνο ελάχιστοι, πιόνια του αποικιοκρατικού συστήματος, δεν ψήφισαν υπέρ. Υπέρ ψήφισαν και πολλοί Τάταροι, όπως ακριβώς και σε μας ψήφισαν ακόμη και κάποιοι Τουρκοκύπριοι. Πέραν της συμβολικής αξίας των δρωμένων στην Κριμαία, συγκινηθήκαμε και για έναν άλλον λόγο, ο οποίος μας δίνει θάρρος για να αντιμετωπίσουμε τις ορδές των δικών μας «ΟΥΚΡΑΝΩΝ». Φαίνεται ότι οι λαοί δεν επιθυμούν την αυτοκτονία τους, κάτι ξυπνά μέσα τους και, όσα χρόνια και αν περάσουν, καταφέρνουν να εκφράσουν με την καρδιά τους μα και με τον νου τους τις πραγματικές τους επιθυμίες, που δεν είναι άλλες από το να βρεθούν στη ζεστή αγκαλιά της ΜΑΝΑΣ τους. Είναι γνωστό πως η ΜΑΝΑ μπορεί να είναι και πουτάνα, μπορεί να είναι και μικρόψυχη, μπορεί ακόμη να είναι σκληρή, μια σκύλα-δολοφόνος, όμως δεν παύει να είναι μάνα και σε αυτή να προσδοκά ο κόσμος ένα καλύτερο μέλλον. Κάλλιο η μάνα παρά η κακιά μητριά ή η ξένη «προστάτιδα». Στην Κριμαία είδαμε τον παλιό μας εαυτό. Χιλιάδες κόσμου, με τις σημαίες της Ρωσίας και τα λάβαρα της ορθόδοξης εκκλησίας, να ζητούν την εθνική τους αποκατάσταση. Τα ίδια κάναμε κι εμείς, μόνο που η δική μας Μ Α Ν Α ήταν στα χάλια της και αλλού κουνούσε την ουρά της. Οι κάτοικοι της Κριμαίας δεν πτοήθηκαν, όπως ακριβώς κι εμείς. Προχώρησαν στη δική τους ΕΟΚΑ και τα κατάφεραν, χωρίς κάποια ΖΥΡΙΧΗ, χωρίς το ΛΟΝΔΙΝΟ. Μη νομίζετε πως οι Κριμαίοι είναι σαν τους υπόλοιπους Ρώσους. Κυπραίοι είναι, με βαριά προφορά και με τις ιδιομορφίες τους έχουν κι αυτοί τις δικές τους σιεφταλιές. Αυτό, όμως, δεν άλλαξε τις δικές τους καρδιές. Εμείς, απεμπολώντας το αίτημα της ΕΝΩΣΗΣ, φτάσαμε στο σημείο να επιζητούμε στάτους μειονότητας, και μάλιστα μειονότητας όχι ελληνικής, αλλά ΣΥΠΡΙΩΤΙΚΗΣ, κάτι δηλαδή ανάμεσα σε φραγκολεβαντίνους Εγγλέζους, αμερικανάκια και μεσογειακούς τουρκαλάδες. Εμείς, επειδή λέμε ένα «ΤΣΙΕ» κι ένα «ΤΖΙΑΙ», πειστήκαμε πως δεν είμαστε Έλληνες, πως δεν έχουμε το δικαίωμα να εκπληρώσουμε το πεπρωμένο μας. Οι Κριμαίοι έχουν τα δικά τους «ΤΖΙΑΙ», έχουν και τους δικούς τους «Τουρκοκριμαίους» και τους δικούς τους ευρωλιγούρηδες, όμως αυτό δεν τους εμπόδισε από το να επιδιώξουν το αυτονόητο. Γι αυτό και μας συγκίνησαν. Λέγεται πως την Κριμαία την έδωσε στην Ουκρανία ο Χρουτσώφ μια νύχτα μεθυσμένος. Ένας άλλος μεθυσμένος προσπαθεί τώρα να δώσει την Κύπρο στους Τούρκους. Ως Κριμαίοι, οφείλουμε ν αντισταθούμε, διότι το επόμενο βήμα, αν του περάσει του κύριου Αναστασιάδη, είναι να γίνουμε Τάταροι για να μας διεκδικεί ο Ερντογάν. Διαλέξτε, σκατοκυπραίοι.

4 4 ΣΥΝΑΓΕΡΜΙΚΟΙ, ΤΗΝ ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ ΚΑΤΣΕΤΕ ΣΠΙΤΙ ΑΓΚΑΛΙΑ ΜΕ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ, ΤΟΝ ΔΡΟΥΣΙΩΤΗΝ ΤΖΙΑΙ ΤΗΝ ΧΟΠΛΑΡΟΥ 29 Μαρτίου 2014 KAΠOTE ΣTHN AΓPIA ANATOΛH Επαιτιακήγραφίδα Η τετραετία της ένοπλης δράσης της ΕΟΚΑ χάρισε στην κυπριακή ιστορία μιαν από τις πιο ένδοξες σελίδες της. Κατέστησε τον επικό αγώνα των Ελλήνων της Κύπρου πρότυπο των όπου γης σκλάβων. Η αυταπάρνηση των αγωνιστών της ΕΟΚΑ, ο διακαής πόθος για τα πανανθρώπινα ιδεώδη της ελευθερίας και της δικαιοσύνης, το προοδευτικό αίτημα για αυτοδιάθεση και Ένωση κόντρα στο κατεστημένο της αποικιοκρατίας και της καταπίεσης τοποθετούν την περίοδο επαξίως ψηλά στη συλλογική συνείδηση των Ελλήνων και των όπου γης Ανθρώπων. Δυστυχώς, όμως, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια συστηματική προσπάθεια κατασυκοφάντησης του ένοπλου αγώνα της ΕΟΚΑ. Οι συζητήσεις ποικίλουν από «κουβέντες του καφενέ» μέχρι βιβλιάρια που πωλούνται «με το κιλό» στα περίπτερα. Όσοι προβαίνουν στη σπίλωση του Αγώνα επικαλούνται τη διευκρίνιση «αδιευκρίνιστων πτυχών», τη διαφώτιση περί των «σκοτεινών όψεων» και την «ψυχρή αποτίμηση» των δεδομένων. Δυστυχώς, για δεύτερη φορά, η πηγή των συκοφαντών δεν είναι μόνο τα γραφεία του ΑΚΕΛ που έχει κάθε λόγο να σπιλώνει τη μνήμη του Αγώνα και κατ επέκταση και των ηρώων του. Οι συκοφάντες εντοπίζονται και στα δώματα του ΔΗΣΥ, του κατά τ άλλα εθνικόφρονος κόμματος. Εσχάτως, πέρα από τις θέσεις στην ιεραρχία και στο ψηφοδέλτιο του κόμματος για τις ευρωεκλογές, απέκτησαν θέση και «παρά τω προέδρω», με τις απόψεις τους ένεκα αυτού να δικαιώνονται και να αποκτούν βαρύτητα. Το ΑΚΕΛ είναι λογικό να επιχειρεί να αποδείξει με κάθε τρόπο ότι ο ένοπλος αγώνας ήταν λανθασμένη επιλογή και να τεκμηριώνει την απουσία του από αυτόν. Όχι γιατί διαφωνούσε με την καθ αυτό επιλογή. Άλλωστε και το ίδιο το κόμμα και όπλα διέθετε και σχέδια για ένοπλο αγώνα κατά των Βρετανών είχε καταστρώσει, καθ ομολογία του ίδιου του τότε Γενικού του Η ΣΚΡΟΦΑ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ Έχω αντιληφθεί πως σε αυτόν τον τόπο η κριτική κάνει κακό σε πολλές περιπτώσεις, καθώς δίνει υπόσταση σε καταστάσεις και ανθρώπους που θα έπρεπε απλώς να αγνοούνται. Μιλώντας τελευταία με ένα πολύ υψηλά ιστάμενο πρόσωπο στον χώρο του πολιτισμού για την αλαζονεία και την κατάπτυστη συμπεριφορά των ανθρώπων της διοίκησης του ΘΟΚ, απάντησε με μιαν αφοπλιστικής σοφίας φράση: «Χέσ τους!» Αυτός θα είναι και ο άξονας των σημερινών μας σχολιασμών. «Θα ήθελα να μακαρίσω όλες τις πεταλούδες και τις ψυχές που τις κατοικούν», αναφωνεί σπαρακτικά η Μαρίκα Κοτοπούλη-Σαντοριναίου στο τρέιλερ της παράστασης (sic) του ΘΟΚ «Θα πετάξω την τέφρα σου» αντιγραφή έργων του Άκη Δήμου. Σχολιασμός: Χέσ τους! Ξεπατώθηκε η Μαρίνα Μαλένη στο να τραπεζώνει άτομα που θα μπορούσαν να επηρεάσουν μέλη του διοικητικού συμβουλίου του ΘΟΚ υπέρ του άντρα της. Έτσι δίνονται σ αυτόν τον τόπο οι διευθυντικές θέσεις: με τραπεζώματα. Χέσ την! Ο άλλος αντίπαλος, αναίσχυντος και επαίσχυντος, χωρίς να έχει τσίπα πάνω του, χτυπά όποιαν πόρτα βρίσκει, ζητώντας να τον επαναφέρουν στη θέση του διευθυντή, παρ ότι η απόφαση του ανωτάτου τον έχει αδειάσει. Γιώργος Παπαγεωργίου Μουσιαμμάς. Χέσ τον! Ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης, αντί να ασχολείται με την εμβάθυνση της ποίησής του, τρώγεται με τα ρούχα του που δεν πήρε ακόμη Νόμπελ Λογοτεχνίας. Χέσ τον! Η Ανδρεανή Ηλιοφώτου παρουσιάζεται πλέον και ως θεατρική συγγραφέας. Κατά τα άλλα, όπου κάτσει και όπου σταθεί, κατηγορεί τον Μακάριο ότι ήταν αλαζόνας και θεωρούσε ότι τα ήξερε όλα. Όταν εξαπλώνεται κανείς σε όλα τα είδη της πνευματικής δημιουργίας τι είναι; Χέσ την! Η Μαριάννα Παπαστεφάνου, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Κύπρου, χαρακτήρισε σε κριτική της στο Άνευ την παράσταση του ΘΟΚ «Η όπερα της πεντάρας» αξιοπρεπέστατη. Δεν μου κάνει εντύπωση. Η αξιοπρέπεια για το συγκεκριμένο άτομο έχει ένα εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο απ αυτό που ορίζεται στα έγκριτα λεξικά. Χέσ την! Οι σεναριογράφοι της σειράς «Πέτρινο ποτάμι» έγραψαν την εξής ατάκα, η οποία ακούστηκε από τα χείλη της Άλκηστης Παυλίδου: «Εσύ παρά να μιλάς, καλύτερα να κλάνεις». Δραματική σειρά για κλά(σ)ματα. Χέσ τους! Τι του λείπει του ψωριάρη; Φούντα με μαργαριτάρι! Σε όλους τους τομείς του πολιτισμού μεσουρανούμε. Αυτό που μας έλειπε είναι η βιομηχανία κινηματογράφου. Επειδή ο Πάντζης και Επιμέλεια και γραφή: X.A.Α. Γραμματέα Εζεκία Παπαϊωάννου σε επιστολή του προς το Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ με ημερομηνία 16 Ιουλίου Το μένος του ΑΚΕΛ κατά του ένοπλου αγώνα επικεντρώνεται στο γεγονός ότι αυτού ηγούνταν δύο άτομα τους οποίους το κόμμα θεωρούσε κόκκινο πανί. Ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ και ο Γεώργιος Γρίβας Διγενής. Η αντιπαράθεση με τον πρώτο εντασσόταν στην ευρύτερη διαμάχη Εκκλησίας-ΑΚΕΛ για τα πρωτεία του εθνικού αγώνα που σοβούσε ήδη από ιδρύσεως του κόμματος το Όπως ήταν λογικό, κάθε πολιτική πρωτοβουλία που αναλάμβανε ή στην οποίαν εμπλεκόταν ο Αρχιεπίσκοπος ενείχε για το ΑΚΕΛ «προδοσία», «ξεπούλημα» και «αποτυχία». Έτσι και ο ένοπλος αγώνας. Για τον Γεώργιο Γρίβα τα πράγματα είναι ακόμα πιο απλά. Δηλωμένος αντικομουνιστής που ανέτρεψε στο Θησείο τα σχέδια του ΕΛΑΣ για κατάληψη της Αθήνας το Αυτή ήταν η «αμαρτία» που τον βάραινε. Υπάρχει, όμως, ένα κενό στην ιστορία που προβάλλει το κόμμα. Το ΑΚΕΛ, ήδη από την 1η Απριλίου, χωρίς να γνωρίζει ότι πίσω από τις εκρήξεις και τα σαμποτάζ κρυβόταν ο Γρίβας, καταδίκασε με έντονη φρασεολογία τον αγώνα. Καταδίκαζε ως προβοκάτορες και τρομοκράτες αυτούς που είχαν διενεργήσει τις εκρήξεις. Άρα οι κατηγορίες εναντίον του Γρίβα που διατυπώθηκαν εκ των υστέρων έγιναν εκ του πονηρού, για να τεκμηριωθεί η απουσία του ΑΚΕΛ από τον δυναμικό αγώνα. Ταυτόχρονα, ως στάχτη στα μάτια, οι «ιστορικοί των κατασκηνώσεων» και των κλειστών κομματικών αρχείων του ΑΚΕΛ διατείνονται ότι το κόμμα δεν ήταν αντεπαναστατικό, αλλά ο ίδιος ο Γρίβας είχε αποκλείσει τους κομμουνιστές από τον αγώνα. Όπως μπορεί να καταστεί σαφές από την πρώτη και άρα εξόχως σημαντική προκήρυξη της Οργάνωσης (Μιχάλης Σταυρή και Αλέκος Μιχαηλίδης [πρόλογος και σχόλια], Προκηρύξεις του Αγώνα της ΕΟΚΑ, Εκδόσεις Αιγαίον, Λευκωσία 2011), κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Αντιθέτως, ο Διγενής καλούσε τους «αδελφούς Κυπρίους» να γίνουν «πολλώ κάρρονες» των προγόνων τους οι οποίοι τους ατένιζαν «από τα βάθη των αιώνων». Καλούσε όλους τους Έλληνες να αγωνιστούν «μαζί για την Λευτεριά της Κύπρου μας». Από τη στιγμή, λοιπόν, που το ίδιο το κόμμα, αγνοώντας τη φύση και τους στόχους του αγώνα, από την πρώτη κιόλας μέρα των εκρήξεων χαρακτήριζε τον αγώνα προβοκάτσια και τρομοκρατία, πώς ήθελε να γίνει δεκτό σε αυτόν; Αφού το ίδιο έπαιρνε θέση εναντίον του όταν η ΕΟΚΑ καλούσε σε ενότητα. Εσκεμμένα ψεύδη από το ΑΚΕΛ για να καλύψει το σύμπλεγμα που το διακατέχει που αρνήθηκε να συμβάλει στον μόνο εθνικοαπελευθερωτικό και αντιαποικιακό αγώνα της κυπριακής Ιστορίας. Το περίεργο, όμως, είναι ότι τελευταίως οι σειρήνες της συκοφαντίας ακούγονται και μέσα από το κόμμα που υποτίθεται ότι τιμά τον αγώνα. Στις συστάσεις περί «συνετορεαλισμού» και στη λογική της «επανένωσης» δεν ταιριάζουν παράτολμοι ιδεολογικοί αγώνες. Δεν ταιριάζουν αγώνες που διεξήχθησαν ενάντια στη λογική του «ρεαλισμού». Της λογικής που υπαγόρευε την υποταγή και την αποδοχή του βρετανικού «ουδέποτε» με όλα τα «τετελεσμένα» που αυτό δημιουργούσε. Πώς να ταιριάξουν στη λογική των παντοίων συμβιβασμών ένας διάτρητος από σφαίρες Μάρκος και ένας απαγχονισμένος Μιχαλάκης; Πώς να ταιριάξουν οι λεκτικοί ακροβατισμοί των «κοινών ανακοινωθέντων» και τα κούφια «δεσμεύομαι» με τις γεμάτες ουσία, αίμα και ζωοποιό θάνατο τελευταίες λέξεις του Πετράκη; Το «ου περί χρημάτων» του Κυριάκου δεν ταιριάζει με το τροϊκανό «πιστόλι στον κρόταφο». Η διαφύλαξη της ιστορικής μνήμης των αγώνων και των ηρώων μας είναι η ύψιστη πράξη αντίστασης προς τους κόκκινους και μπλε «ανόητους». ορισμένοι άλλοι βραβεύτηκαν στο Φεστιβάλ Κολοπετινίτσας, την είδαν κύπριοι Σπίλμπεργκ και έχουν απαιτήσεις από το κράτος για επιχορηγήσεις εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ για τις ταινίες (sic) τους. Χέσ τους! Μου κάνει εντύπωση η έπαρση των κύπριων εικαστικών. Ο Θεόδουλος βλέπει τους πάντες αφ υψηλού, η Λία Λαπίθη θεωρεί τον εαυτό της εικαστικό φαινόμενο, η Μαρία Λοϊζίδου κοστολογεί τα έργα της σε αστρονομικές τιμές. Χέσ τους! Φοβερό το πάθος για αυτοπροβολή κάποιων. Περιφέρονται από βήμα σε βήμα και έχουν τόσο μεγάλη ανάγκη το χειροκρότημα. Χέσ τους! Όσο περνούν τα χρόνια, διαπιστώνω ότι ο Τάσσος Παπαδόπουλος δεν πήρε την ορθή απόφαση σε σχέση με τη δημιουργία ιδιωτικών πανεπιστημίωνγηροκομείων. Οι ιδιοκτήτες διορίζουν κάτι ραμολιμέντα της Ελλάδας, κάτι πρώην υπουργούς-πίτερα και νομίζουν πως έχουν ακαδημαϊκό προσωπικό. Και δεν τους φτάνει η αξιοθρήνητη ημιμάθειά τους, παρουσιάζονται ως ξερόλες. Η Μαρία Παναγιωτίδη, ομότιμη πια καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών, έλεγε στους φοιτητές της: «Να ξέρετε εκατό και να κάνετε ότι ξέρετε δέκα, όχι να ξέρετε δέκα και να κάνετε ότι ξέρετε εκατό». Οι διδάσκοντες στα ιδιωτικά και όχι μόνο πανεπιστήμια της Κύπρου αποτελούν φάρσες. Ξέρουν ένα και κάνουν ότι ξέρουν χίλια. Χέσ τους! Εξουσία και δύναμη σε ανίκανα πλάσματα. Ξέρει άραγε η κοινωνία τι γίνεται στα σχολεία; Τι είδους διαταραγμένοι άνθρωποι διδάσκουν τα παιδιά τους; Πνίξ τους! Η σκρόφα Η ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ Κάθε πρωί, πριν ξεκινήσει το δράμα της επαγγελματικής μου καθημερινότητας, συνηθίζω να παίρνω δυνάμεις αλλά και τον καφέ μου από μίαν καφετέρια που φτιάχνει εξαιρετικούς καφέδες. Στα λιγοστά τραπέζια βρίσκεται αφημένος ο Πολίτης, η εφημερίδα-ρυπαρογράφημα που δεν ενημερώνει αλλά προπαγανδίζει. Δυστυχώς, μπαίνω κάθε πρωί στον πειρασμό να τη διατρέξω, εξαιτίας της ιδέας και μόνο ότι μπορεί να έχει συμβεί κάτι σοβαρό, το οποίο να μην έχω πάρει είδηση. Κάθε πρωί, μετά απ αυτό το μονόλεπτο ξεφύλλισμα, καταλήγω να εκνευρίζομαι, να αηδιάζω, αλλά και να θλίβομαι. Μοναδική εξαίρεση τα άρθρα της φίλης μου Δένας Τουμαζή που, ούτως ή άλλως, δεν έχουν καμμιά ουσιαστική σχέση με το γκεμπελικό αυτό έντυπο. Σε συστηματική βάση, επίκεντρο του Πολίτη είναι το ΔΗΚΟ. Το ΔΗΚΟ έτσι, το ΔΗΚΟ αλλιώς. Τυχοδιωκτικό, διεφθαρμένο, φαύλο. Ωσάν σε αυτόν τον τόπο τα υπόλοιπα κόμματα να πορεύονται με βάση τις αρχές της Πολιτείας του Πλάτωνα, ενώ το ΔΗΚΟ διαστρέφει και αλλοιώνει μιαν ιδεώδη πολιτική κατάσταση. Αυτή είναι και η ουσιαστική διαφωνία μου με τον Πολίτη: ανά πάσα στιγμή επισημαίνει, υπογραμμίζει, μεγεθύνει, αναδεικνύει και τονίζει εμφατικά τα ανομήματα του ΔΗΚΟ, ενώ δικαιολογεί, παραβλέπει και αντιπαρέρχεται τα τέρατα πολιτικού αμοραλισμού και φαυλότητας που πράττουν το ΔΗΣΥ, το AKEΛ και οι υπόλοιποι. Αυτό, βέβαια, δεν είναι μονόπλευρη δημοσιογραφία, αυτό είναι καθοδηγούμενη-στρατευμένη δημοσιογραφία. Δεν αντιλέγω πως το ΔΗΚΟ ολισθαίνει όλο και περισσότερο στην παρακμή, όμως λυπάμαι, κύριοι του ΠΟΛΙΤΗ, θεωρώ απείρως πιο επικίνδυνη για τον τόπο τη διαχείριση της οικονομίας και του Κυπριακού από τον πολιτικό υπόνομο των δύο μεγάλων κομμάτων, συγκριτικά με τη μωροφιλοδοξία του κακομαθημένου πλουσιόπαιδου ή του πολιτικού τραγέλαφου που ακούει στο όνομα Μάριος Κάρογιαν. Σε δημοκρατίες-ασυδοσίες όπως η δική μας είναι σαφές ότι ο καθένας μπορεί να δημαγωγεί και να χειραγωγεί τον λαό. Ωστόσο, η κάθε Ελίτα, η κάθε Ζορπά, ο κάθε Καρεκλάς θα πρέπει να γνωρίζει πως η ηθική ακεραιότητα του καθενός βρίσκεται στην αδέκαστη κρησάρα της συνείδησης της κοινωνίας και ελέγχεται κάθε λεπτό. Γι αυτό ας μην επενδύουν στην αφέλεια του κόσμου. Ακόμη και μη προηγμένες κοινωνίες, όπως η κυπριακή, εμέσουν το ψέμα και όσους επιχειρούν να τις ποδηγετήσουν με σαθρά και έωλα τεχνάσματα και σοφιστείες. Ανθούλλης Δημοσθένους

5 29 Μαρτίου 2014 ΚΥΡΙΑ ΣΟΥΛΛΑ, ΜΑ ΕΚΑΜΕΝ ΤΖΙΑΙ Η ΤΜΤ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΝ ΕΙΡΗΝΗΣ; 5 ΧΡΥΣΟΠΡΑΣΙΝΟΣ ΦΙΛΛΟΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΛΗΡΙΔΗΣ l Λοιπόν, τον πάω πολύ τον Βλαδίμηρο! Πάρα πολύ! (Μιλάμε για τον Πούτιν και όχι για τον Λένιν). Όπως είπε κι ένας φίλος, δηλώνω πουτινικός! l Τα γεγονότα στην Κριμαία ήταν η μοναδική πολιτική είδηση των τελευταίων μηνών που με έκανε να χαμογελάσω. Δεν λέω ότι είναι άγιος, αλλά κοντά στο σύστημα της Νέας Τάξης των δυτικών, στα δικά μου μάτια φαντάζει σαν αγγελούδι. Άλλωστε, δεν είναι καιρός για αγίους τώρα. l Προσωπικά καραγουστάρω την κίνηση του Βλαντιμίρ Πούτιν για πολλούς λόγους. Πρώτον, γιατί έσπασε τον τσαμπουκά των Αμερικανών και των Ευρωπαίων και έδειξε ότι η «Νέα Τάξη» τους δεν είναι τόσο παγιωμένη όσο νομίζαμε. l Δεύτερον, γιατί ξευτίλισε μια «πορτοκαλί» ή «ροζ» (τι μας φταίνε τα χρώματα τώρα) επανάσταση και ξεσκέπασε τον ρόλο των πρόστυχων όπλων της Νέας Τάξης, δηλαδή των διαβόητων Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και των ελεγχόμενων πορνοκάναλων. l Παρένθεση: Μια και μιλάμε για ΜΜΕ, θυμήθηκα ότι ο Τσουρούλης είπε ότι τα γεγονότα στην Κριμαία τού θυμίζουν την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο, με αποτέλεσμα να θυμηθώ εκείνην τη στιγμή ότι ο Τσουρούλης μού θυμίζει τον Καρεκλά. l Παρένθεση νούμερο δύο: Και μια και μιλάμε για τον Καρεκλά, οφείλω να ομολογήσω ότι με συγκλόνισε πατόκορφα η είδηση ότι φεύγει από το ΜΠΑΪΡΙΚ. Δεν πειράζει. Το Προεδρικό έχει χώρο να βολέψει πολλούς ακόμα. l Τρίτον, ο Πούτιν απέδειξε ότι με την άνοδο της ισχύος της Ρωσίας οδεύουμε σε έναν πολυπολικό κόσμο, κάτι που με προϋποθέσεις μπορεί να αναδειχτεί πολύ καλύτερο από τον διπολισμό του παρελθόντος και σίγουρα από τη μονοκρατορία των δυτικών. l Τέταρτον, έφερε την Κριμαία στην ιστορική της κοιτίδα, τη Μητέρα της, ρίχνοντας στον κάλαθο των αχρήστων της τουαλέτας τις ευρωλιγούρικες παρλαπίπες. l Πέμπτον, εφάρμοσε στην πράξη το δικαίωμα της Αυτοδιάθεσης, εφόσον οι Ρώσοι στην κριμαϊκή χερσόνησο είναι άνω του 70% του πληθυσμού. (Δυστυχώς, οι Έλληνες στην Κύπρο είναι μόνο 82%...). l Ένας άλλος λόγος που συμπαθώ τον Βλαδίμηρο, κι αν θέλετε πείτε με ανώριμο, είναι γιατί έκανε τους ευρωλιγούρηδες, ναινέκους αναλυτές του κώλου στην Κύπρο να ξεροκαταπίνουν αμήχανα. l Όμως, παρ όλη τη συμπάθειά μου προς τον Πούτιν, ζήλεψα. Ζήλεψα όταν είδα το διάγγελμά του για την ανακήρυξη της Ένωσης της Κριμαίας με τη Ρωσία, γιατί αυτόματα σκέφτηκα ότι θα μπορούσε το 1964 να ήταν ο Γεώργιος Παπανδρέου στη θέση του l Το πιο ευτράπελο της υπόθεσης είναι να βλέπω AKELικούς να υποστηρίζουν τις εξελίξεις στην Κριμαία. Είτε γιατί ελαύνονται από τον κλασικό τους αντιαμερικανισμό είτε γιατί δεν κατάλαβαν ακόμα ότι η Σοβιετική Ένωση είναι τόσο παρελθόν όσο και η αυτοκρατορία του Τζένγκις Χαν. Δεν πειράζει όμως. Ίσως έτσι καταλάβουν ότι η Αυτοδιάθεση-Ένωση είναι η μόνη καθαρή, η μόνη λύση! l Και επειδή έρχονται οι εθνικές επέτειοι της 25ης Μαρτίου και της 1ης Απριλίου, ψηλά τις ελληνικές σημαίες στα μπαλκόνια μας! Η διαρκής επαναστατική δραστηριότητα του Ελληνισμού που ξεκίνησε το 1821 και συνεχίστηκε το 1912, το 1919, το 1955 δεν τελείωσε ακόμα. Μέχρι να βρεθεί ο δικός μας Πούτιν και να αναγκάσει αυτόν τον προβατολαό να εκπληρώσει την αποστολή του προς το Έθνος. l Χρυσοπράσινος Φίλλος ριγμένος στο πέλαγο Μάριος Ρέπουσος Σημείωση: Λόγω έλλειψης χώρου, οι ΠΕΝΗΝΤΑ ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΝΙΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ θα δημοσιευθούν στο επόμενο τεύχος. Θα θυμάστε την πιο πάνω φωτογραφία, τη δημοσιεύσαμε άπειρες φορές για να κατακρίνουμε όλα αυτά τα σαΐνια του Νίκου Αναστασιάδη και κυρίως τον Χρίστο Κληρίδη, ο οποίος υποτίθεται ανήκε σε άλλη σχολή σκέψεως. Η κριτική μας προς τον Χρίστο Κληρίδη ήταν πεντακάθαρη. Με την είσοδό του στη «συμβουλευτική ομάδα» του Αναστασιάδη, κάθε άλλο παρά βοηθούσε στην προώθηση των αντικατοχικών αντιομοσπονδιακών θέσεων που είχε, όταν ζήτησε την ψήφο μας ως μέλος των Νέων Οριζόντων και του ΕΥΡΩΚΟ. Μάλιστα υποστηρίζαμε ότι η συμμετοχή του έδινε στον Αναστασιάδη το άλλοθι μιας δημοκρατικότητας και μιας πολυφωνικής συλλογικότητας για την προώθηση των θέσεών μας στο διεθνές προσκήνιο. Τώρα ο Χρίστος Κληρίδης αναγκάστηκε να παραιτηθεί, λόγω του γνωστού κοινού ανακοινωθέντος. Εμείς λέμε κάλλιο αργά παρά ποτέ και του δίνουμε τα συγχαρητήριά μας, όμως αυτό δεν τον απαλλάσσει από τις ευθύνες του για το πώς φτάσαμε ως εδώ. Όφειλε να ζητήσει συγγνώμη για τη λανθασμένη εκτίμησή του. Όφειλε πολύ πιο νωρίς να έφευγε από το συγκεκριμένο πόστο, διότι ήταν ολοφάνερο πού βάδιζε ο ΔΗΣΥ και ο Νίκος Αναστασιάδης. Αυτά έχει, όμως, ο πολιτικός καιροσκοπισμός. Τη μια βολεύεσαι, την άλλη σου πιάνουν τον κώλο αν δεν σε προωθήσουν για τα «εις ανώτερα». Μπορεί ο Κληρίδης να έκανε τη σωστή πράξη και να έφυγε, ακόμη όμως παραμένει αναξιόπιστος. Για να δούμε ποιαν πόρτα αύριο θα χτυπά! BΑΘΙΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΘΑ ΠΕΣΩ Γράφει η Ιόλη Μιχαηλίδου Η ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΗ ΤΟΥΡΚΟΦΙΛΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΝΕΟΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟΥ «Εάν είχε κάνει ένα καλό η προηγούμενη κυβέρνηση, ήταν η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που ξεκίνησε ο Ανδρέας Δημητρίου ως Υπουργός Παιδείας, παρά τα προβλήματα και την ατολμία της στα θέματα που με ενδιέφεραν προσωπικά (βλ. ιστορική εκπαίδευση). Η κριτική που του άσκησα εγώ τότε [ ] ήταν προς την πλευρά της απαίτησης για μεγαλύτερο βάθος και ριζοσπαστικότερες αλλαγές», Ρένα Χόπλαρου, Υποψήφια Ευρωβουλευτής ΔΗΣΥ, «Εμπρός για τον αυριανό πολίτη του 1974! (Ράβε, ξήλωνε)», άρθρο που δημοσιεύτηκε στο site της «Πρωτοβουλίας για την παραμονή της Κύπρου στην Ε.Ε.», 12 Ιουλίου Η μεγάλη «πατριωτική» παράταξη του τόπου μας ενέταξε στο ψηφοδέλτιό του για την Ευρωβουλή ακόμα μία μεγάλη μορφή της πολιτικής μας σκηνής. Τη Ρένα Χόπλαρου. Μετά τον Μακάριο Δρουσιώτη στο Προεδρικό, έρχεται να αγκαλιάσει ακόμα μία φωνή, απ αυτές που θεωρούν το κρυφό σχολειό έναν μύθο, πιθανότατα την καταστροφή της Σμύρνης συνωστισμό και την τουρκική εισβολή του 1974 ειρηνευτική επέμβαση της Τουρκίας για να σώσει το σύνοικο στοιχείο από τους εθνικιστές, κακούς, αιμοδιψείς Έλληνες γιατί, ως γνωστόν, «εκάμαμεν τζι εμείς (ή μόνον εμείς;) πολλά». Ένα μαργαριτάρι που πριν από δύο χρόνια, στην εφημερίδα Πολίτης, όπου αρθρογραφεί, σχολίαζε τη Λαμπαδηφορία που διοργάνωνε τότε η ΝΕΔΗΣΥ και η ΜΑΚΙ με αφορμή την επέτειο της 1ης Απριλίου υπό τον τίτλο «Ναι, γεννηθήκαμε και θα πεθάνουμε Έλληνες», ως εξής: «Με όλο τον σεβασμό στη νεολαία του ΔΗΣΥ: Μην πεθάνετε ακόμα! Η πατρίδα σας χρειάζεται! Από τη μια μεριά λοιπόν αριστερός πουριτανισμός και από την άλλη η νεκροφιλία της νεολαίας της δεξιάς». Και πριν από λίγες μέρες (19 Φεβρουαρίου 2014), στην εκδήλωση που πραγματοποίησε το Πανεπιστήμιο Νεάπολις Πάφου με ομιλητή τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, απηύθυνε την εξής ερώτηση στον υψηλό προσκεκλημένο: «Επειδή νιώθω πάρα πολύ έντονα για ζητήματα παιδείας, θα έλεγα ότι περιγράψατε πάρα πολύ ωραία το μπλοκάρισμα της κοινωνίας μας και στην οικονομία αλλά και όσον αφορά τις αξίες που παράγει αυτή η κοινωνία. Είμαι σαράντα ετών, έχω δύο κόρες και οι κόρες μου συμπλήρωναν τις προάλλες ακριβώς το ίδιο φυλλάδιο που συμπλήρωνα εγώ έξι χρόνων στο δημοτικό για το Δεν Ξεχνώ. Αναρωτιέμαι πού μπορεί να πάει αυτή η μπλοκαρισμένη κοινωνία» Και εις ανώτερα, Συναγερμικοί και εσείς, κύριε Συλλούρη! Υπάρχουν άραγε σ αυτό το κόμμα ακόμα άνθρωποι που πιστεύουν ότι η παράταξη του Συναγερμού εκπροσωπεί ό,τι πατριωτικό έχει να επιδείξει αυτός ο τόπος; Αν ναι, ζήτω που καήκαμε! Ex Libris Pierre Bourdie, Contre-feux, Éditions Raisons d agir. Αγγλική μτφ.: Acts of Resistance. Ελληνική έκδοση: Πιέρ Μπουρντιέ, Aντεπίθεση πυρών. Λόγοι για την ενίσχυση της αντίστασης ενάντια στη νεοφιλελεύθερη εισβολή, Eκδ. Πατάκης, μτφ. Καίτη Διαμαντάκου, Κείμενα του γάλλου κοινωνιολόγου στοχαστή για τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, στα οποία ο γάλλος Ιακωβίνος διανοούμενος καταφέρεται κατά της αναδίπλωσης του κράτους από σημαντικά πεδία της κοινωνικής ζωής. Μια ανελέητη κριτική επίθεση κατά της κατεδάφισης του κράτους προνοίας στο όνομα της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας και της παγκόσμιας ανταγωνιστικότητας σε βάρος της εργασίας, κι όσα παπαγαλίζουν ο δικός μας Χάρης κι ο Φούλης, από τηλεοράσεως. Σε μιαν εποχή θριαμβολογούντος φιλελευθερισμού της αγοράς, ο Μπουρντιέ επιχειρηματολογεί υπέρ των συμφερόντων ζωής των ατόμων, των ομάδων και κοινωνικών κινημάτων. Καίριο στις πικρές, προφητικές αλήθειες του, το κεφάλαιο για το τέλος της εργασίας και την απορρύθμιση, ψυχολογική και κοινωνική, που επιφέρει η χρόνια ανεργία, καταστρέφοντας τα ψυχικά και κοινωνικά αποθέματα για αντίσταση, καθώς αποδιοργανώνει τα θεμέλια της ανθρώπινης ζωής κι αξιοπρέπειας. Το είδωλό σου στον καθρέφτη, Χάρη. Ζακλίν ντε Ρομιλύ, Το ανθρώπινο μεγαλείο στην εποχή του Περικλή, μτφ. Ανθής Ξανθάκη, Εκδ. Ωκεανίδα, Αθήνα Μπροστά στην παραμέληση των ελληνικών γραμμάτων, σε μιαν ταραγμένη εποχή, μαρτυρική, οικονομικής κρίσης και κατά συνέπεια ηθικής κρίσης, η μεγάλη ελληνίστρια, τυφλή πια και προ του θανάτου, στα 95 της, δίνει μιαν τελευταία μαρτυρία για «τη δύναμη και το φως, για την πίστη και την ελπίδα» που της έδωσαν οι αρχαίοι έλληνες συγγραφείς. Κρίνει επείγον να μη φύγει πριν δώσει το μήνυμα πως «καμμία άλλη εποχή δεν είχε μεγαλύτερη ανάγκη από την αρχαία ελληνική γραμματεία και το ταλέντο που έχουν οι έλληνες συγγραφείς να εκφράζουν εκείνες τις ιδέες ώστε να μας συγκινούν με ποικίλους τρόπους με όλα τα θαυμαστά που αντιπροσωπεύει η ανθρώπινη ύπαρξη, σε πείσμα των δυσχερειών και των συμφορών». Και κατορθώνει να κλείσει τη γραφή της, και τη ζωή της, με ένα οφειλόμενο μεγάλο «ευχαριστώ» στην ελληνική παιδεία. Θεόδ. Π. Λιανός, Η πολιτική οικονομία του Αριστοτέλη, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα Ευδαιμονία των Πολιτών ή Ευημερία των Αριθμών, το πρόταγμα των αγαθών της Αρετής ή των αγαθών της Αποτελεσματικότητας; Στο τόσο επίκαιρα αναγκαίο βιβλίο ο ομότιμος καθηγητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου των Αθηνών ανασύρει και αναλύει οικονομικές θεωρίες και ιδέες του Αριστοτέλη που παραμένουν πάντα επίκαιρες και σημαντικές, παρά την παρέλευση είκοσι τεσσάρων από τότε αιώνων. Ο άριστος βίος, η οριακή χρησιμότητα, το μέγεθος του πληθυσμού κι η σχέση του με την εδαφική έκταση του κράτους, η σχέση αυτάρκειας και πολιτικής ενότητας, όπως και οι φυσικές αλήθειες που ορίζουν τη σχέση αυτήν, ιδωμένες στα πλαίσια μιας πολιτικής θεωρίας, της πλέον αρχιτεκτονικής των επιστημών που ο Φιλόσοφος θεωρούσε την κορύφωση της ηθικής θεωρίας με στόχο το ανώτατο ανθρώπινο αγαθό της ευδαιμονίας.

6 Εν ξαναθωρώ ΡΙΚ ποττέ στην ζωήν μου. Εν να πάθω τζιαι τίποτε σε τούντην ηλικίαν. Τζι εσείς, ρε μιτσιοί, αννοίξετε κανέναν βιβλίον για να μεν μας περιπαίζει ο Τάκης ο Χατζηδημητρίου. 6 vasosftohopoullos.wordpress.com 29 Μαρτίου 2014 EK TΩN ANTIΘETΩN H APMONIA Γράφει ο A.X. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ Μια προσέγγιση Γ Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία. ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ Η ανώτερη εξουσία βρίσκεται αναγκαστικά στα χέρια ενός ή μερικών ή πολλών. Όταν όλοι αυτοί κατευθύνουν όλες τους τις προσπάθειες προς το γενικό καλό, τότε το κράτος διοικείται καλά, αλλά όταν ο ένας, οι λίγοι ή οι πολλοί αποβλέπουν μόνον προς το δικό τους συμφέρον, πρέπει να περιμένουμε μια εξέλιξη προς το χειρότερο. ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ Γίνεσαι άξιος να υψωθείς ως τη δημοκρατική ιδέα όταν έχεις διανύσει κάποια στάδια εσωτερικού εκπολιτισμού. Έλεγχος της δημοκρατικής ιδέας AΓΓΕΛΟΣ ΤΕΡΖΑΚΗΣ Κινούμενοι σε σταθερή τροχιά αμνησίας και εγκατάλειψης των κοινοτικών, πολιτειακών και πνευματικών μας θεμελίων, βρεθήκαμε να εκτελούμε τα τελευταία πενήντα χρόνια ασκήσεις μετεωρισμού μεταξύ της εσωτερικής ελληνικότητάς μας και μιας ελληνικότητας πλαστής, διανοητικά αδύναμης και χωρίς υπαρξιακές ρίζες. Η ιστορική μνήμη, οι μεταφυσικοί εθισμοί, η γλώσσα, η διά μέσου των αιώνων οργάνωση της κοινωνίας, ο ίδιος ο τρόπος που ζούμε την καθημερινότητά μας στον αντίποδα του ανθρώπου για τον οποίον δημιουργήθηκε η αφηρημένη έννοια της κοινοβουλευτικής αντιπροσώπευσης θέτουν επί τάπητος την ανάγκη αναζήτησης μιας νέας πολιτικής κοινότητας. Με μιαν κεντρική παράδοση κοινοτισμού, που ερμηνεύει την πρόσληψη και διαχείριση της ελευθερίας του, ο Έλληνας της Κύπρου παρουσιάζεται αδύναμος να προσαρμοστεί στην επίφαση της Δημοκρατίας των ημερών μας και του κράτους που την εκπροσωπεί. Η για αιώνες συσπείρωσή του γύρω από την ορθόδοξη παράδοση συνέθλιβε εξ ορισμού την ατομοκεντρική εκδοχή του βίου, προσδιορίζοντας το πνευματικό και θεσμικό πλαίσιο της κοινωνίας μέσα στην οποίαν ζούσε. Το διαχωρισμένο και αποκομμένο σήμερα από την κοινωνία κράτος, που τοποθετείται απέναντί της και την κυβερνά, εμφανίζει την προσωπική ελευθερία και την προσωπική ιδιοτυπία έξω από το πλαίσιο της κοινής ζωής και της κοινωνικής ενότητας. Το έλλειμμα πολιτικής συνείδησης που διαποτίζει διαχρονικά τις επιλογές και τους προσανατολισμούς της πνευματικής και πολιτικής ελίτ του τόπου, όπως και ο χώρος μες στον οποίον εκφράζεται πλέον το ιστορικό του πεπρωμένο, δεν είναι άλλο παρά η προσαρμογή στις διάφορες εκδοχές του δεσποτισμού και, κατ επέκταση, η υιοθέτηση τρόπων και μοντέλων διακυβέρνησης τα οποία γεννήθηκαν και εξελίχθηκαν μέσα από άλλες κοινωνίες, με διαμετρικά αντίθετες αξίες, προτεραιότητες, ανάγκες και εμπειρίες. όλα τα διοικητικά μας συστήματα, οι κοινωνικοί μας θεσμοί, τα εκπαιδευτικά μας προγράμματα πάρθηκαν με προχειρότατο τρόπο απ έξω και κόπηκαν και ράφτηκαν όπως όπως πάνω σ ένα σώμα με άλλες διαστάσεις και άλλους όρους αναπνοής. Ο. ΕΛΥΤΗΣ (σε μία συνέντευξη το 1958) Τα αποτελέσματα απτά: καθήλωση της πολιτικής ανάπτυξης, στεγανοποίηση της ψυχικής ζωής της κοινωνίας, μείωση του πνευματικού της ορίζοντα. Η έμμεση ή άμεση επιβολή της αντικατάστασης της ομαδικής συνείδησης από την ατομική και, συνεπώς, η υποστασιακή μετατόπισή της από την προσωποκεντρική οντολογία, που με ιδιαίτερη φροντίδα και ιερότητα ανέπτυξε και διέσωσε, του στερούν τη θέαση του κόσμου, ενώ τα ακατάληπτα σήματα του απολιθωμένου πολιτικού λόγου, καθόλου γνώριμα και εξαιρετικά δυσχερή στη σύλληψή τους, επιφέρουν μιαν άνευ προηγουμένου αμφισβήτηση, αποστροφή και περιφρόνηση για τους θεσμούς. Οι ολοκληρωτικά ξένες σε μας έννοιες του Συνταγματικού και Ποινικού Δικαίου, που προκρίνουν την ιδέα του ατόμου ως υποκειμένου σε ένα μαζικής δημοκρατίας κράτος, βρίσκονται ακριβώς στον αντίποδα της εμπειρίας μας, η οποία προδιαγράφει έντονα το αίσθημα του ανήκειν σε μιαν κοινότητα, η οποία δίνει πραγματικό ορίζοντα, μορφή και τάξη στη ζωή μας. Κι εδώ ακριβώς εμφανίζεται και ο ανυπόφορος παραλογισμός, αφού ο εσωτερικός μας κόσμος βρίσκεται σε διαρκή σύγκρουση με την κοινωνική εξωτερική εκδήλωσή του. Η πνευματική, πολιτική και οικονομική παρακμή δεν είναι άσχετη με την οιονεί αποτυχημένη απόπειρα εμφύτευσης του δυτικού συστήματος αξιών πάνω στο ελληνικό σώμα της Κύπρου. Τα δυτικά συμφραζόμενα περιγράφουν έναν άνθρωπο που, για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις ζωτικές προϋποθέσεις και στις ανάγκες της ζωής, έρχεται εκ των υστέρων να συνάψει κοινωνικές σχέσεις και να συγκροτήσει κοινωνικούς και πολιτικούς θεσμούς. Από τον Ρουσσώ και εντεύθεν, η συγκρότηση του κράτους νοείται στη βάση ενός «κοινωνικού συμβολαίου». Στο πλαίσιο αυτής της αντίληψης, τόσο το άτομο όσο και το σύνολο αποτελούν έννοιες απρόσωπες (γενικές και αφηρημένες), που αποκτούν το συγκεκριμένο κάθε φορά περιεχόμενό τους μέσα από διάφορους συνδυασμούς δικαιωμάτων, υποχρεώσεων, σχέσεων, λειτουργιών και ρόλων. Συνεπώς, η σύγχρονη κοινωνία εμφανίζεται σαν ένα γεγονός κατ αρχήν εξωτερικό προς τον άνθρωπο. Αντίθετα, στην ελληνική αντίληψη αναπτύχθηκε και κυριάρχησε η έννοια του «προσώπου εν κοινωνία», που υπήρξε ο κεντρικός πνευματικός και πολιτειακός άξονας του Ελληνισμού σε όλη τη διαχρονική του πορεία. Μια προσέγγιση θεμελιωμένη επί της αρχαιοελληνικής πρόσληψης του ανθρώπου ως πολιτικό κατ αρχήν ον, δηλαδή ως όντος, που η ίδια η ανθρώπινή του φύσις συνδέεται εξ αρχής με το κοινωνικό γεγονός. Και είναι ακριβώς αυτή η διάσταση στην ερμηνεία και νοηματοδότηση της ζωής που καθιστά στην πράξη αδύνατη την πειθάρχηση της καθημερινότητάς μας στις απαιτήσεις του σύγχρονου κράτους και εξαιρετικά δυσχερή τη διαχείρισή μας μέσω της νομικής ή μηχανικής αντίληψης της κοινωνίας, προς την οποίαν καλούμαστε να προσαρμοστούμε ή θεωρείται πως είμαστε de facto προσαρμοσμένοι. (Συνεχίζεται )

7 29 Μαρτίου 2014 Μα είντα μπου ν να ψηφίσουν οι Τουρκοκύπριοι άραγε; Την Χόπλαρου ή τον Στυλιανίδην; 7 ΕΑΝ ΣΕ ΕΝΑ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΘΑ ΕΙΧΑΤΕ ΝΑ ΕΠΙΛΕΞΕΤΕ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΚΤΡΩΜΑ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ, ΤΙ ΘΑ ΔΙΑΛΕΓΑΤΕ; Επιτέλους σταματάτε τους εθνικισμούς. Στο νέο μας σύνταγμα οι ΚΥΠΡΟΙ μας τρεις στο σύνολο δεν θα δικαιούνται να ενωθούν με κανένα κράτος. Το δημοψήφισμα πρέπει να διεξαχθεί με δίλημμα την Ένωση με την Ελλάδα ή με τους Τουρκοκύπριους, κι εμάς η θέση μας είναι με τους Τουρκοκύπριους. Δεν θα επιτρέψω ποτέ να γίνουμε Κριμαία. Έλεος πια με αυτούς τους φασίστες και να σας παρακαλέσω να μην ξαναονομάσετε τη λύση του Αναστασιάδη έκτρωμα. Μπράβο, μάστρε Αναστασιάδη. Εκατατρόπωσες τους εθνικιστές. Άκου Ένωση με την Ελλάδα! Συμφωνώ απολύτως, παρά ταύτα, όμως, ο Νικόλας πρέπει να παραιτηθεί από το ΔΗΚΟ. Έκτρωμαν είσαι και φαίνεσαι και που την μούττην κρέμμεσαι και την Κριμαίαν μεν την ξαναβάλεις μες στο στόμαν σου, ρε ξημαρισμένε. Ρε Πρόδρομε, το σωστό δίλημμα είναι Ένωση με Ελλάδα ή Τουρκία, τζιαι εμάς συμφέρει μας η Τουρκία. Αυτός είναι ο αγωνιστικός ρεαλισμός. Εγώ εν τζιαι Είμαι πρέσβης στην Ελλάδαν και κάμνω ό,τι μου πει η κυβέρνηση. Πάντως τα πράματα εν χάλια στην Ελλάδαν. Όι, ρε, εν πολλά καλός τούτος ο Πούτιν! Σ Χ Ο Λ Ι Α l Σ Χ Ο Λ Ι Α l Πρωί 12 Μαρτίου. Ανοίγω τον υπολογιστή για να διαβάσω τις ειδήσεις. Πρώτη είδηση, σε όλες τις διαδικτυακές εφημερίδες, η επιλογή του ελληνικού τραγουδιού που θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στον διαγωνισμό Γιουροβίζιον. Κατάλαβα αμέσως γιατί τίποτα δεν μας σώζει! l Την ίδια ημέρα στα πρωινάδικα, κυπριακά και ελλαδικά, κατίνες, γκέυ και λαϊφσταϊλίστες έδωσαν ρεσιτάλ υψηλής δημοσιογραφίας, βγάζοντας στη φόρα όλα τα παραλειπόμενα του μεγάλου σόου. Σχολίασαν τα βρακιά της Βανδή, σχολίασαν και την κυπριακή διάλεκτο του Καπουτζίδη, ο οποίος κάλεσε τη μικρή μας Κύπρο να μην απουσιάσει ξανά από τη Γιουροβίζιον, για να μη μένει η Ελλάδα χωρίς τα σίγουρα δωδεκάρια της. Εύχομαι το τραγούδι της Ελλάδας να πατώσει, για το καλό της Ελλάδας μας φυσικά. l Σκέφτομαι να παραιτηθώ κι εγώ από τη δουλειά μου. Χρειάζομαι κι εγώ ο καημένος ευρώ σε τράπεζα του εξωτερικού. l Είδα τον Μάρκο Κυπριανού να δίνει συνέντευξη σε κάποιο κανάλι και έκανα εμετό από την ικανότητά του να μην απαντά στις ερωτήσεις. Πρώτα φυσικά έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Σαν σκιάχτρο έμοιαζε, σαν φάντασμα από το παρελθόν μιλούσε. Ύστερα έκανα εμετό. l Είδα και την Αθηνά Κυριακίδου του ΔΗΚΟ να ικετεύει τον Νικόλα Παπαδόπουλο να μη διαλύσει το ΔΗΚΟ. Νικόλα, σε παρακαλώ, μην της κάνεις το χατήρι, η γυναίκα με τρομάζει. Δεν υπάρχει κάτι χειρότερο στην κυπριακή πολιτική ζωή. Ε, μην είμαι απόλυτος, ίσως ο Μαυρίδης του ΔΗΣΥ και ο Λαμάρης του ΑΚΕΛ και οι τρεις υπουργοί του ΔΗΚΟ που εκάτσαν πάνω και και και η λίστα ατελείωτη. l Πρέπει να παραδεχτούμε πως το ΔΗΚΟ κάνει σκληρές απόπειρες για να περάσει ως ρεύμα πολιτικό στον τόπο μας ο ΣΟΥΡΕΑΛΙΣΜΟΣ. l Είδα και τον γέρο Μαρκίδη και τον πολύ Πόλυ Πολυβίου να μπαίνουν στο Προεδρικό και ανατρίχιασα. Κάτι κακό θα βγει απ αυτήν την είσοδο. l Ο Τσαλακός του ΡΙΚ έχει όραμα. Να μας αποδομήσει, γεμίζοντας και τις δύο πούγκες του. l Α, ξέχασα, είδα και το «Που σου νέφκω» (sic) με την Ποταμίτου και τον άλλον τον μιτσήν και τον βρακά και νομίζω έφτασε η ώρα κάποιος να τους κινήσει αγωγή για προσβολή της παράδοσής μας. Δεν υπάρχει πιο κακόγουστο πρόγραμμα στην τηλεόρασή μας. Έπρεπε τουλάχιστον η Ποταμίτου να ντρέπεται. ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ Κάτι ήξερε ο μακαρίτης ο Αϊνστάιν. ΓIATI ΔEN ΠPEΠEI NA ΨHΦIΣTEI TO NOMOΣXEΔIO ΠOY ΘA ΔINEI ΣTOYΣ TOYPKOKYΠPIOYΣ TO ΔIKAIΩMA NA ΨHΦIΣOYN ΣTIΣ EYPΩEKΛOΓEΣ Μόνο και μόνο το γεγονός ότι η Bουλή θα συζητήσει αυτό το νομοσχέδιο είναι ένα μεγάλο ατόπημα. Oι Τουρκοκύπριοι με κυπριακά διαβατήρια θα είχαν δικαίωμα να ψηφίζουν μαζί μας τους αντιπροσώπους τους στην Ευρωβουλή, εάν ήταν όντως ισότιμα μέλη της οικονομίας μας και όχι οι προνομιούχοι άρχοντες. Θα είχαν δικαίωμα, εάν αναγνώριζαν επισήμως, γραπτώς και προφορικώς, την Κυπριακή Δημοκρατία και εάν τηρούσαν τους νόμους και τις αρχές και αξίες αυτής. Θα είχαν δικαίωμα, εάν έκαναν τη στρατιωτική τους θητεία (δεν είμαστε ηλίθιοι να τους δώσουμε όπλα. Θα έκαναν εναλλακτικές θητείες). Και εάν πλήρωναν τους φόρους τους στη Δημοκρατία. Θα είχαν δικαίωμα, εάν αρνιούνταν την κατοχή των σπιτιών και των περιουσιών μας και παρέδιδαν τα κλειδιά των οικιών που κατέχουν, όσοι κατέχουν, στους νόμιμους κατοίκους και εάν έφευγαν από τα κατεχόμενα καταγγέλλοντας την κατοχή και επέστρεφαν στα δικά τους σπίτια που εμείς θα πρέπει να είμαστε όχι μόνο έτοιμοι να τους τα παραδώσουμε, αλλά να βοηθήσουμε ποικιλοτρόπως να τα ξαναφτιάξουν για να είναι κατοικήσιμα. Θα είχαν δικαίωμα να συμμετέχουν και μάλιστα ν αναδείξουν τους δικούς τους δημοκρατικούς υποψηφίους, εάν αναγνώριζαν το δικαίωμα όλων των υπηκόων να έχουν μίαν ψήφο ο κάθε πολίτης οπουδήποτε και αν κατοικεί και οποιασδήποτε εθνοτικής ή θρησκευτικής ομάδας και αν είναι. Εάν η Bουλή αποφασίσει να δώσει δικαίωμα στους Τουρκοκύπριους να συμμετέχουν στις εκλογές χωρίς τις πιο πάνω προϋποθέσεις, τότε σκάβει τον λάκκο της Κύπρου και κάνει ακόμη ένα βήμα προς την τουρκοποίηση της νήσου. H ίδια η Bουλή θα βάλει ακόμη μιαν πέτρα στο οικοδόμημα που σιγά σιγά μετατρέπει την πλειοψηφία του λαού σε μειονότητα και τη μειονότητα σε κυρίαρχο λαό OΛΩN των Κυπρίων.

8 Μα δηλαδή τωρά με την μείωσην της θητείας, εν να πηαίννουν οι μιτσιοί 8 στρατόν; Καλλύττερα να τον κλείσουμεν vasosftohopoullos.wordpress.com να τελειώνουμεν, ρε πελλέ μου. 29 Μαρτίου 2014 ΠΑΡΑΒΑΣΗ Γράφει ο Αλέκος Μιχαηλίδης Μάνα, σε ξεκληρίσανε άπονες εξουσίες, ψυχή δεν σου αφήσανε, μόνο φωτογραφίες... Η Κύπρος κείται μακράν Τουριστικά γραφεία και πρακτορεία μεταναστεύσεως εμείς μεταναστεύουμε, εσείς μεταναστεύετε, αυτοί μεταναστεύουν Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει, έλεγε κι ο Ποιητής Η Ελλάδα με τα ωραία νησιά, τα ωραία γραφεία, τις ωραίες Eκκλησιές Η Ελλάς των Ελλήνων. ΜΑΝΩΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ (Θεσσαλονίκη, Μέρες του 1969 μ.χ.) Πιτσιρικάδες βιώναμε πάντα την Ελλάδα ως θεότητα. Περιμέναμε πώς και πώς να μας πάρουν οι γονείς μας στην Αθήνα για να δούμε την Ακρόπολη. Τη φωτογραφίζαμε από όλες τις πλευρές. Απ το Σύνταγμα, απ το Μοναστηράκι, απ την Πλάκα, από παντού. Μας αρκούσε που βλέπαμε την Ακρόπολη. Ταξιδεύαμε στην Ελλάδα κι ήταν λες κι ήμασταν στον Παράδεισο. Θαυμάζαμε τους ανθρώπους που μιλούσαν στη νέα ελληνική, στη δημοτική. Λατρεύαμε την Κρήτη, τις Κυκλάδες, το Καστελόριζο, λες και δεν ζούσαμε κι εμείς σε νησί. Μεγαλώνοντας μάθαμε πολλά, όχι αρκετά. Μάθαμε, ας πούμε, ότι η κυπριακή διάλεκτος πλησιάζει περισσότερο την αρχαία ελληνική παρά η νέα ελληνική, η δημοτική που λέμε. Μάθαμε, ας πούμε, ότι η Ελλάδα δεν είναι θεότητα, η μάνα μας είναι με πολλές αδυναμίες. Μάθαμε ότι ουκ ολίγες φορές οι ελλαδικές ηγεσίες μάς γύρισαν την πλάτη κι ακόμα συνεχίζουν. Μάθαμε το «Μάνα μου Ελλάς» του Γκάτσου και κλάψαμε. Μεγαλώσαμε, όμως συνεχίζουμε να αγαπάμε αυτήν την Ελλάδα με τα τόσα ελαττώματα. Εξακολουθούμε να θέλουμε να είμαστε κοντά της, στις αγκάλες της. Αυτοί όμως που έχει στις αγκάλες της ξέρουν τι θα πει Κύπρος; Τους είπε ποτέ κανένας τι στον διάολο κάνει ένα νησί μόνο του ανάμεσα στη Δύση και στην Ανατολή; Αναρωτήθηκαν ποτέ γιατί μιλάμε ελληνικά; Ρώτησαν τους γονείς τους τι στο καλό έγινε το 74 ή έχουν την εντύπωση ότι απλώς έγινε ένας διαχωρισμός; Περάσαμε στο Αριστοτέλειο πού αλλού; και ήμασταν τρισευτυχισμένοι, γιατί θα ζούσαμε για λίγο πλάι στη μάνα μας. Ανακαλύψαμε κι άλλα ελαττώματα. Κι όμως, στα πανεπιστήμια υπάρχουν και λαμπροί καθηγητές. Όλως παραδόξως καθηγητές νεοελληνικής ιστορίας που διδάσκουν και για την Κύπρο. Που θέλουν οι φοιτητές τους να συμπεριλαμβάνουν και το μεγαλύτερο ελληνικό νησί στις ιστορικές τους μελέτες. Ανήκουν κι αυτοί στις εξαιρέσεις της ελλαδικής κοινωνίας. Περίεργο διότι άλλοι κάνουν πώς και πώς για να «τελειώνουν» με το Κυπριακό. Μια έρευνα που μας ανέθεσε ένας τέτοιος καθηγητής μάς ανάγκασε να ψάξουμε εγχειρίδια για την Κύπρο σε διάφορες βιβλιοθήκες. Στην Κεντρική Βιβλιοθήκη του Αριστοτελείου τα βιβλία που αφορούν την Κύπρο συμπεριλαμβάνονται στην Ιστορία της Ασίας, κάτω κάτω, να μη φαίνονται. Μπορεί να έγινε κατά λάθος αλλά τέλος πάντων. Το ζήτημα είναι πως φοιτητές Ιστορίας δεν έχουν ιδέα τι θα πει Κύπρος, κυπριακό ζήτημα, ενωτικό ζήτημα, δεν ξέρουν καν τι έχει κάνει ο κυπριακός Ελληνισμός για τη μάνα του. Πώς θα αγαπήσουν το νησί όπως αγαπήσαμε εμείς τη μητρόπολη; Πώς θα παλέψουν; Δεν είναι μακριά η Κύπρος. Δεν έχουν την ευχέρεια να γυρνούν την πλάτη στο σημαντικότερο νησί της Μεσογείου. Δεν είναι μία εργασία λέξεων το Κυπριακό. Δεν θα έχουν πάντα σωστούς καθηγητές Ιστορίας για να τους πιέσουν να ανοίξουν δυο βιβλία για την Κύπρο. Δεν φταίνε φυσικά οι εικοσάρηδες καλαμαράδες. Αυτή είναι η παιδεία της μεταπολίτευσης. Δεν κατόρθωσε ποτέ το ελλαδικό κράτος να ασχοληθεί σοβαρά με την Κύπρο. Αλλιώς δεν θα αναγκαζόταν η αγχωμένη φοιτήτρια να μας κόψει τα πόδια, ρωτώντας γλυκύτατα «τι είναι ΕΟΚΑ;» MATHN EΠΟΣ ΕΡΡΙΠΤΑΙ Την στιγμή Ο Παύλος είχε ήδη εγκαταλείψει ασπλάγχνως τις ταπεινές του αποσκευές στον αδηφάγο ιμάντα του αεροδρομίου την ώρα που διάβαζε το μήνυμα του συγκατοίκου του. «Μαλάκα, αν μπορείς, κοιμήσου αλλού απόψε. Τα λέμε αύριο». Δεν ήταν τόσο το ότι ο νεαρός φοιτητής του Αριστοτελείου είχε κακή σχέση με τα μηνύματα. Ήταν κυρίως το ότι μισούσε παθολογικώς το να τον φέρνουν προ τετελεσμένων μ αυτόν τον τρόπο. «Δυο μήνες κάθομαι στην Λευκωσία. Γιατί δεν το σκέφτηκε νωρίτερα; Τώρα με περιμένει η εξεταστική. Δεν γαμιέται ο μαλάκας» Το διαμέρισμα βρισκόταν κοντά στο κέντρο. Με το που έμπαινες, στα δεξιά ήταν το υπνοδωμάτιό του κι ένας σκοτεινός διάδρομος οδηγούσε στο ομολογουμένως στενάχωρο δωματιάκι του Στράτου, ο οποίος δούλευε σε μιαν εταιρεία μεταφορών. Ο Παύλος τον είχε ψαρέψει προ δύο ετών από μιαν απεγνωσμένη αγγελία, διότι είχε ξεμείνει και νοιαζόταν για το νοίκι. Γυρίζοντας το κλειδί, τον ξύπνησε. Ο Στράτος πετάχτηκε μισοκοιμισμένος, μισοτσαντισμένος και μισοντυμένος. Ρε μαλάκα, το μήνυμα δεν το είδες; Ο Στράτος είχε μετακομίσει στην Σαλονίκη για τα μάτια μιας Μυτιληνιάς. Ήταν ένα από κείνα τα αδυσώπητα τσουλιά που έκαναν μπαμ με το καλημέρα, όχι όμως σε τύπους όπως ο Στράτος, ο οποίος δεν είχε εντρυφήσει στον υπαρξισμό ή στην μεταφυσική, αλλά στο πήδημα και στα τρίφυλλα. Ο Παύλος την είχε γραδάρει με την πρώτη, αλλά με τον άλλον δεν υπήρχε δίαυλος επικοινωνίας πέραν του ενοικίου και των λογαριασμών. Η νησιωτοπούλα γλέντησε στα γεμάτα τον ανυποψίαστο χειρώνακτα, μέχρι που ο μάγκας μας ανακάλυψε αιφνιδίως πως τα βραδινά μαθήματα, τα οποία ενίοτε απορροφούσαν την πιτσιρίκα με τις ώρες, δεν γινόντουσαν ντε και καλά στο πανεπιστήμιο (η αθρόα προσέλευσις διψαλέων διά γνώσιν φοιτητών, εν πάση περιπτώσει, θα αποτελούσε, ειρήσθω εν παρόδω, ένα κάποιο κοινό). Επί πλέον η κόπωσις, για την οποία του παραπονιόταν ναζιάρικα στα τελευταία στάδια του θυελλώδους ειδυλλίου, δεν σχετιζόταν αποκλειστικώς με το πνεύμα της. Ο λόγος που κατόρθωσε να αγχώσει τον κατά τα λοιπά ψύχραιμο μέχρι αναισθησίας Στράτο, έσκασε μύτη εντός ολίγου μπροστά τους. Μια βορειοελλαδίτισσα τριαντάρα. Την είχε σπιτώσει λίγες μέρες πριν. Ο ασυμμάζευτος μεροκαματιάρης είχε πάθει την πλάκα της ζωής του με ένα θηλυκό απ αυτά που θα κόλαζαν και τον φανατικότερο στυλίτη. Μάτια αρπακτικού με μιαν ισχυρή δόση ειλικρινούς υποσχέσεως για ισόβια αφοσίωση, η απαραίτητη δόση του έκφυλου, γοφοί που στρόφαραν όπως ο αχαλίνωτος κυβισμός στην πίστα του Μονακό, στήθη συσκευασμένα σε καμπύλες προορισμένες μόνο γι αμαρτία. Ο Στράτος αναγκάστηκε να τους συστήσει. Ο Παύλος έφτυσε αίμα να δαμάσει τις επόμενες μέρες και να τις ζέψει στο διάβασμα. Ματαίως. Ο καλλίπυγος Βεελζεβούλ δεν είχε κάνει κατάληψη μόνο στο συνεσταλμένο του ενδιαίτημα. Το ζήτημα, εν προκειμένω, ήταν το μυαλό του. Ο ερωτοχτυπημένος συγκάτοικος έλειπε στην δουλειά κι αυτός πάσκιζε να συμμαζέψει ό,τι του είχε απομείνει για να περάσει έστω ένα μάθημα. Η Σμαράγδα τούς μαγείρευε, τους καθάριζε κι έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να υπενθυμίζει διακαώς στον φοιτητάκο πως η χαρά της ζωής δεν ελλοχεύει μόνο στο περιπόθητο πτυχίο. Την στιγμή που γλίστρησε απαθώς στο κρεβάτι του ένα ξημέρωμα, φορώντας μόνο το άρωμα και το σταυρουδάκι της με το που λάκισε ο Στράτος για το φορτηγό, θα την πάρει μαζί του στον τάφο. Βελούχης Αρειώτης

9 29 Μαρτίου 2014 vasosftohopoullos.wordpress.com ΘΕΩΡΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ H «οργανωμένη υποκρισία» που λέγεται «κυριαρχία» Νέα αποικιοκρατία έχει αποκληθεί το διεθνές, εξωτερικό χρέος. Κι όσοι επαχθείς όροι των πιστωτών συνδέονται με αυτό, στα πρεζόνια πλέον, ευτελισμένα έθνη που δέχονται εν τάχει κι εν λάχει, λαχανιασμένα να κάνουν οτιδήποτε για τη δόση τους. Και που οι πρόθυμοι ηγέτες τους έχουν συμφωνήσει να παραδώσουν στις ορέξεις των ξένων κυνηγών κεφαλών ουπς, κεφαλαίων. Kι εξηγεί ο John Perkins στο Εξομολογήσεις ενός Οικονομικού Δολοφόνου του (Confessions of an Economic Hit Man), το 2004, πώς τύλιγε τους τριτοκοσμικούς ηγέτες να του παραδώσουν τους λαούς των στις επιταγές, με κάθε έννοια του όρου, των ξένων κεφαλαίων. Αλλά, σε μας, ήταν έτοιμοι ήδη επί της τραπέζης, στα τραπεζικά τραπεζώματα (ή να πώ «τραπρεζώματα»), τραπεζίτες, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, δεν χρειάστηκε κάτι ηρωικό για να πρεζωθεί η κοινωνία μας στην ηρωίνη. Προγράμματα Δομικής Προσαρμογής, Structural Adjustment Programmes, ονομάζονται οι όροι των πιστωτών που εξαναγκάζουν τα έθνη του Τρίτου Κόσμου να παραδώσουν τον εθνικό τους πλούτο στις ορέξεις των ξένων πιστωτών. Όροι του Μνημονίου, έχουν επονομασθεί σε μας. Plus ca change. Και μένει το ερώτημα, πόση κυριαρχία απομένει στην παράδοση του εθνικού πλούτου «ακονιτί», χωρίς αντίσταση, καν συζήτηση, στην ξένη πια κυριότητα; Και πόση κυριαρχία, σε κείνο το «μία κυριαρχία» που πανηγυρίζει ο ηγέτης μας, καθώς βιάζεται (πάλι αυτά τα διπλά νοήματα!) να τη μοιραστεί με τους Τούρκους, δηλαδή με την Τουρκία, άρα να την παραδώσει στην ξένη επικυριαρχία. «Οργανωμένη Υποκρισία», «Organised Hypocrisy», ονομάζει την κυριαρχία πια ο διεθνολόγος Stephen Krasner στο ομώνυμο βιβλίο του, εξηγώντας ότι ουδέποτε τα κράτη έχαιραν της κυριαρχίας αυτής που αναγνωρίζει η διεθνής σκηνή ότι εξασφάλισε στα κράτη ελεύθερους και κυρίαρχους δράστες των διεθνών σχέσεων η Ειρήνη της Βεστφαλίας, το Όλο και περισσότερο, με την αποδοχή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σαν ατομικών δικαιωμάτων που υπερβαίνουν τα σύνορα και τη θέληση των ηγεμόνων, τον σιδηρού ρόλο των διεθνών πιστωτικών ιδρυμάτων και τη διατρητική των συνόρων και της εθνικής κυριαρχίας ισχύ της παγκοσμιοποίησης, η εθνική κυριαρχία χρειάζεται να βλέπεται με πιο στοχαστικό, συμβιβασμένο όπως οι τρόποι της, μάτι. Δεν είναι τυχαίο που στο βιβλίο του, σαν καίριο παράδειγμα, ο Krasner φέρνει τα πρώτα δάνεια που έσπευσαν να συνάψουν οι αυτόκλητοι ηγέτες του όχι απελευθερωμένου ακόμη ελληνικού έθνους, από το 1822 ήδη στους τραπεζίτες του Λονδίνου (α, ρε Ράλλη, πόσα έφαγες τότε!), περιφέροντας το πτωχό κι αγωνιζόμενο έθνος από Διεθνή Έλεγχο σε Διεθνή Έλεγχο και συμβιβάζοντας την κυριαρχία του στα «cοnditionalities», όρους των πιστωτών. Στο άρθρο του «Sharing Sovereignty» (στο περιοδικό International Security, vol. 29, Fall 2004), o ονομαστός διεθνολόγος του Stanford University κρίνει, παραπέρα, ότι στο μέλλον, υπερβαίνοντας τα κρατούντα θέσμια, αποτυχημένες πολιτείες θα εξαναγκάζονται σε κάποιας μορφής μοιρασμένη κυριαρχία ή κηδεμονία (trustership) σε ειδικές περιοχές της διακυβέρνησης, σχεδόν σίγουρα Θέλω να βουρήσω κάττες ομοσπονδιακές τζιαι να τις πιάω που τον λαιμόν. Τωρά. Μάμμα, άννοιξε την μπαλκονόπορταν! «Ουκ έστιν πειθούς ιερόν άλλον πλην λόγος», Αισχύλος de facto παρά de jure. Η απόδοση ενισχυμένων μειονοτικών δικαιωμάτων στη διαλυόμενη κάτω από εξωτερική βία Γιουγκοσλαβία κι η επιβολή τους με όρους του δανεισμού του ΔΝΤ σε οφειλέτιδες χώρες είναι παράδειγμα περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας. Ήδη, στο βιβλίο που προαναφέραμε, o Stephen Krasner ρεαλιστικά βρίσκει ότι οι ηγέτες προκρίνουν την πολιτική τους επιβίωση και κυριαρχία, παρά την αυστηρή προσήλωση σε αφηρημένους κανόνες. Τι είναι έτοιμοι να πωλήσουν, για την εξαγορά πολιτικού χρόνου; Μαύρα μαντάτα προλέγουν ότι «μεθοδεύεται ραγδαία κι η υπαγωγή μας στη νέα Τουρκοκρατία: Το μη αυτοκυβερνώμενο πλέον και δανείου υποτελές κράτος σύρεται κατεπειγόντως να υπαχθεί, ως Συνιστών Κρατίδιο, στον ήδη τεχνουργούμενο, από , Διζωνικό Συνεταιρισμό με τους Τούρκους επί παντός Συν-Αφέντες. Επειδή ραγδαία και κατεπείγουσα έχει καταστεί κι η ανάγκη αξιοποίησης των Κοιτασμάτων από εκείνους που ξέρουν και μπορούν να είναι πραγματικοί Αφέντες της περιοχής. Γι αυτό όντως;» Το μέλλον που διαβλέπει ο Stephen Krasner είναι ήδη εδώ. Η Αγωνιστική Αλήθεια της Δημοσιογραφίας 9 Ηρωικά, μοναχικά, επιμένουν οι θέσεις για το λάβαρο της καθαρής, αγωνιστικής αλήθειας στο έργο του δημοσιογράφου. Έρχονται σε μιαν εποχή ύστατων προκλήσεων για ένα επάγγελμα που υπερασπιζόμαστε με το ίδιο πάθος που μας σμίλεψε η προσήλωση στο πρόταγμα της φιλοσοφικής αλήθειας. Γιατί «αλήθεια και δίκαιο είναι το ίδιο πράγμα» Γνωρίζουμε ότι το επιχειρηματικής λογικής «δίνουμε στο κοινό αυτό που θέλει», αυτή η υποκατάσταση του δημοσίου συμφέροντος, «public interest», με το γαργαλιστικό κι εύκολο «what interests the public» είναι κωδικό σύνθημα του «το κοινό δεν έχει επιλογή». Όπως δεν δίνεται επιλογή στους δημοσιογράφους που βλέπουν τον ρόλο τους να υποβαθμίζεται σε ψυχαγωγούς του αναγνώστη, μακριά από τα καυτά θέματα προβληματισμού και προσωπικής, συνειδησιακής όχλησης κι εξέγερσης. Αν θα ήθελαν ποτέ, αν το τολμούσαν ενάντια στα ρεύματα και τη βία των καιρών, να βρουν την αυταπάρνηση και το ηρωικό πείσμα να αντιτάξουν ένα «Όχι» στα κελεύσματα που αρνούνται την ηθική του επαγγέλματός τους. Κι όπως δεν το τολμούν, ούτε καν το διανοούνται ή καν βλέπουν, σήμερα, σαν θέμα επιλογής οι φοιτητές στις σχολές δημοσιογραφίας, που φεύγουν με «σπουδή» μακριά από την ερευνητική δημοσιογραφία προς τις εύκολες και πιο χρυσοφόρους ατραπούς των επικοινωνιολόγων και συμβούλων εικόνας, «image consultants», και στο PR, όπου βρίσκονται οι δουλειές και τα λεφτά κι όπου χάθηκαν οι ελευθερίες μας. Τίτος Χριστοδούλου ΟΙ ΖΩΓΡΑΦΟΙ ΑΠΑΝΤΟΥΝ Έτοιμοι από καιρό Σε κάθε κρίση, σε κάθε πρόβλημα βρίσκονται οι πολίτες απέναντι σε διλήμματα. Έτσι και τώρα, αδιαφορώντας οι κυβερνώντες για τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις, χρησιμοποιώντας ωραιοποιημένες διπλωματικές κουβέντες, καλούν όλους εμάς να απαντήσουμε στο δίλημμα: Συνομοσπονδία ή Διχοτόμηση. Για απελευθέρωση ούτε λόγος. Οι καιροί επιτάσσουν, λένε, να είμαστε πραγματιστές, σύγχρονοι και να κάνουμε τη δήθεν υπέρβασή μας. Βάφτισαν αυτήν τη λεγόμενη υπέρβαση εθνικό καθήκον. Οτιδήποτε άλλο είναι, κατά τα λεγόμενά τους, επικίνδυνο για τον στόχο της «επανένωσης του νησιού». Σημαντική προϋπόθεση είναι να είμαστε ενωμένοι, να συσπειρωθούμε για να τα καταφέρουμε. Τόσα χρόνια αυτή η συσπείρωση για το εθνικό καθήκον απέναντι στην πατρίδα μας και το έθνος βρισκόταν μόνο στις προεκλογικές καμπάνιες αλλά και στα τηλεοπτικά πάνελ. «Εσείς καταστρέψατε τον τόπο κι εμείς ήρθαμε να τον σώσουμε». Ποιοι εμείς και ποιοι εσείς; Βεβαίως, αυτήν τη φορά έχουμε και τα αέρια στη μέση. Τα βρήκαμε. Ζήτω μας. Τώρα το θέατρο του παραλόγου παίζεται τηλεπικοινωνιακά και εκβιαστικά με εκατέρωθεν δηλώσεις και αποφάσεις. Τελευταία ευκαιρία δεν υπάρχει άλλη. Αυτό θυμίζει κάτι από το Μόνο που τα αέρια (κάθε λογής) έχουν από καιρό ανέβει στην επιφάνεια, μαζεύονται και αιωρούνται απειλητικά σαν ένα μαύρο σύννεφο που μας σκεπάζει, καταβροχθίζοντας αγώνες, μνήμες και ψυχές. Σταύρος Κίκας

10 Εγιώ είπα του Κενεβέζου: «Παραίτα να ασχολείσαι με την πολιτικήν, κουμπάρε μου, 10 άννοιξε σουβλιτζιίδικον». Αλόπως άκουσέν με. 29 Μαρτίου 2014 ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ Καλωσόρισες πουλί μου Ο Ευάγγελος Καραμίχος διακόπτει τη μακρόχρονη σιωπή του και επανακάμπτει εκτάκτως και άπαξ, ευελπιστεί. Ο λόγος; Η ινκόγκνιτο επίσκεψη του σούπερ-σταρ της παγκόσμιας λογοτεχνίας, του βαρέων βαρών κ. Τζόναθαν Φράνζεν στην Κύπρο τον Απρίλιο του 2010 για επιτόπιο ρεπορτάζ περί της παγίδευσης και βρώσης των αμπελοπουλιών και η μετέπειτα καταγραφή της εμπειρίας σ ένα πολυσέλιδο δοκίμιο. Σε τρία μέρη (η διακοπή της μακρόχρονης σιωπής του Ευάγγελου Καραμίχου σε τρία μέρη, όχι το δοκίμιο του βαρέων βαρών κ. Τζόναθαν Φράνζεν). ΜΕΡΟΣ 3B Guess who s coming to dinner Μερικές μέρες πριν πεθάνει από καρκίνο του προστάτη και ελάχιστες μέρες προτού σταματήσει να λαμβάνει τροφή, λίγο μετά τα Χριστούγεννα του 1995, ο 79χρονος, επί 14ετία πρόεδρος της Γαλλίας, Φρανσουά Μιτεράν, ζήτησε να λάβει το αποχαιρετιστήριό του γεύμα με τα αγαπημένα του πρόσωπα στη γενέτειρά του, μία πολίχνη λίγο έξω απ το Μπορντώ. Στρώθηκε ένα τεράστιο επίσημο τραπέζι, κλήθηκαν σεφ, συγκεντρώθηκαν οι οικείοι του ιστορικού ηγέτη. Οι συνδαιτυμόνες, ντυμένοι στην τρίχα, αμήχανοι και συγκινημένοι, μαζεύτηκαν έγκαιρα στον προκαθορισμένο χώρο και περίμεναν τον αμφιτρύωνα ρίχνοντας κλεφτές ματιές στο μενού που περιελάμβανε τα αγαπημένα εδέσματα του Μιτεράν (στρείδια Marennes, φουά-γκρα με σκληρό ψωμί, κόκορα με δενδρολίβανο). Ο ετοιμοθάνατος τέως πρόεδρος (είχε παραιτηθεί επτά μήνες προηγουμένως) μπήκε στη μεγάλη σάλα πάνω σε τροχοκάθισμα. Τυλιγμένος σε μίαν κουβέρτα, κάθισε μόνος σε ξεχωριστό τραπέζι. Όσοι είχαν καιρό να τον αντικρύσουν, σοκαρίστηκαν στη θέα: Ο πάλαι ποτέ ραφινάτος Μιτεράν, αποστεωμένος τώρα, με την επιδερμίδα του να έχει πάρει ένα κέρινο χρώμα και τα μάτια του να εστιάζουν στο πουθενά, έμοιαζε ήδη νεκρός. Όταν όμως άρχισαν να καταφθάνουν τα εδέσματα, ο ψυχορραγών πολιτικός φάνηκε να συνέρχεται λιγάκι. Μέχρι το τέλος του δείπνου, που διήρκησε τέσσερις ώρες, ο πρώτος σοσιαλιστής Πρόεδρος της 5ης Ρεπουμπλίκ είχε καταναλώσει πάνω από είκοσι στρείδια, μεγάλες ποσότητες φουά-γκρα και μισό κόκορα. Επίσης τα ευκόλως εννοούμενα κάποτε δεν παραλείπονται, είχε πιεί κάμποσο και εκλεκτό κόκκινο κρασί. Λίγο πριν το επιδόρπιο και αφού όλοι πίστευαν πως το γεύμα είχε ολοκληρωθεί, ο σεφ πήρε τον προσωπικό βοηθό του γηραιού αρχηγού στην άκρη και του ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Ο aide-de-camp του Μιτεράν κούνησε με επιδοκιμασία το κεφάλι. Μετά από μερικά λεπτά, τρία αχνιστά ortolan σε ασημένια πιατέλα κατέφθασαν στο προεδρικό τραπέζι. Οι παρευρισκόμενοι έχουν να θυμούνται πως για πρώτη φορά εκείνην την ημέρα είδαν στο πρόσωπο του μελλοθανάτου να σχηματίζεται κάτι που έμοιαζε με χαμόγελο. Στην πανελλήνια δημοτική λέγεται βλαχοτσίχλονο. Στην κυπριακή διάλεκτο θα το ακούσετε ως τσακροπιτίλλα. Στα γαλλικά ortolan και στα αγγλικά ortolan bunting. Η επιστημονική ονομασία του είναι Emberiza hortulana (ανακηρύσσω, με συνοπτικές διαδικασίες, την κυπριακή ονομασία ως μακράν την κορυφαία και αποδέχομαι, επίσης με συνοπτικές διαδικασίες, την πρόταση του Πτηνολογικού Συνδέσμου Κύπρου να με καταστήσει ισόβιο αντεπιστέλλον μέλος του για την ανιδιοτελή προσφορά μου στην ορνιθολογική επιμόρφωση του αναγνωστικού κοινού). Η τσακροπιτίλλα (δεν χορταίνω να το λέω) είναι αποδημητικό ωδικό πτηνό, λίγο μεγαλύτερο σε μέγεθος από το αμπελοπούλι, έχει κίτρινο λαιμό και σταχτί σώμα. Η παγίδευση, εμπορία και βρώση του είναι πολύ διαδεδομένη στη Νότια Γαλλία (του αρέσουν οι αμπελώνες και τα σταφύλια του ορτολάνου) καθώς επίσης και πολύ πολύ παράνομη. Εξαιτίας της απαγόρευσης μάλλον, θεωρείται ως ένας δυσεύρετος, πανάκριβος (οι φήμες κάνουν λόγο περί κόστους που ανέρχεται στα 100 ευρώ chacun) και σπάνιας απόλαυσης μεζές το άκρον άωτον της γκουρμεδιάς. Η πορεία κατάληξής του στο πιάτο, την οποίαν θα περιγράψω αμέσως, περιέχει σκηνές που μπορεί να ενοχλήσουν, οπότε παρακαλώ όπως απομακρύνετε παιδιά και χορτοφάγους από τη σελίδα και όπως τους τοποθετήσετε μπροστά στην οθόνη (την οποίαν να έχετε, κατά προτίμηση, σβηστή ή βάλτε τη να δείχνει το Επωνύμως το οποίο δεν ενοχλεί κανέναν). Τα ortolan, που λέτε, πιάνονται με δίχτυα, μεταφέρονται σε κλουβιά τα οποία είναι σκεπασμένα ώστε να μην ξέρουν τα ζωντανά αν είναι μέρα ή νύχτα και έτσι να τρώνε συνέχεια μέχρι να γίνουν τετράπαχα. Όταν φθάσουν στο επιθυμητό βάρος, θανατώνονται διά πνιγμού μέσα σε δοχεία με κονιάκ. Ο ωραίος αυτός θάνατος επέρχεται διά εισρόφησης γενναιόδωρων ποσοτήτων φίνου γαλλικού μπράντι χωρίς, φευ, τη μεσολάβηση μιας κάποιας εισπνοής και μαρινάρουμε και εξολοθρεύουμε ταυτόχρονα, αγαπητέ μου αναγνώστη. Ακολούθως, το πτωματάκι το οποίο πρέπει να έχει φτάσει σε παγκάλεια επίπεδα τυμπανισμού μετά από όλο αυτό το φαγοπότι απαλλάσσεται του φτερώματός του κι έτσι γυμνούλικο και λιμπιστικό όπως είναι οδηγείται στον μάγειρα διά τα περαιτέρω. Το μόνο που απομένει να κάνει ο τελευταίος είναι να το καρατομήσει και να το χώσει στον φούρνο (νέτο-σκέτο) για δέκα περίπου λεπτά et voila. Στο τραπέζι πια (φέρτε πίσω τα παιδιά τους χορτοφάγους αφήστε τους μπροστά στην Κενεβέζου, έχουν συνηθίσει στα άνοστα πράματα) ακολουθείται η εξής ιεροτελεστία από τους εστέτ μεζεκλήδες: Ρίχνουν στο κεφάλι τους μία μεγάλη άσπρη πετσέτα ώστε να μη φαίνεται τι τρώνε. Αυτό γίνεται για δύο λόγους, έναν μεταφυσικής τάξης και έναν γαστριμαργικής πρακτικής. Ο πρώτος έλκει τις ρίζες του στις δοξασίες του μεσαίωνα και αποσκοπεί στην αποφυγή εντοπισμού του αμαρτωλού φαγάνα από τον τιμωρό Θεό. Ο δεύτερος λέει πολύ απλά πως αφενός έτσι δεν διαχέονται οι θεσπέσιες ευωδίες του εδέσματος στην ατμόσφαιρα και αφετέρου επειδή το στόμα είναι γεμάτο και η μάσηση κάπως ζόρικη, ε, δεν υπάρχει λόγος να βλέπουν όλοι το πρόσωπό μας καθώς συσπάται σε δυσοίωνους μορφασμούς. Το ortolan εισάγεται στο στόμα άπαξ και ολόκληρο, μια χαψιά και πάπαλα ό,τι μπαίνει, μένει και δεν εξέρχεται το παραμικρό (μάλλον το «πικραλλίδιν» αποτελεί αποκλειστικό σκουπιδάκι του αμπελοπουλιού). Καθώς γίνεται εύκολα αντιληπτό, σάρκες, κόκκαλα, εντόσθια, ζωτικά όργανα (πρώην ζωτικά, θα έλεγα, επειδή μου αρέσει να είμαι ακριβολόγος και πεισιθάνατος ταυτόχρονα) αλέθονται στις σιαγόνες διά μακρών και η διαδικασία κατάποσης μπορεί να πάρει κάμποσα λεπτά. Λέγεται, δε, πως πολλές φορές τα κόκκαλα δεν έχουν προλάβει να μαλακώσουν (μούφα λιπαντικό το μπράντι, mon cherie) με αποτέλεσμα να σχίζουν τον ουρανίσκο και τη γλώσσα, οπόταν ο μπουκωμένος μαζί με τα ζουμιά και τα κρέατα του πουλιού είναι αναγκασμένος να καταπίνει και δικό του αίμα ενδεχομένως, δε, και λίγη απ τη δική του σάρκα (σας το χα πει πως θα αρέσει στα παιδιά). Όταν η κατανυκτική περφόρμανς λάβει τέλος, οι ακριβοφαγάδες απεκδύονται της πετσέτας και συνεχίζουν κανονικά την κουβέντα τους (για τις γυναίκες του Ολάντ, για την απώλεια της χρυσής μπάλας από τον Ριμπερί) σαν να μη συνέβη τίποτε. Όλο αυτό το πρωτόγονο μακελειό μασονιστικής τελετουργίας, όχι μόνο δεν πτοεί κανέναν, αλλά μάλιστα ναι, σωστά μαντέψατε οι γαλάτες ειδήμονες επιμένουν ότι συμβάλλει τα μάλα στην απόλαυση της μάσησης. Tres chic, n est pas? Όμοια με το αποχαιρετιστήριο γεύμα του Μιτεράν στη Νότια Γαλλία, το αποχαιρετιστήριο γεύμα του Φράνζεν στην (πήγα από κεκτημένη ταχύτητα να πω «Νότια», αλλά αμέσως συνειδητοποίησα ότι δεν γράφω στον Πολίτη) Κύπρο περιελάμβανε νυν παράνομες/πρώην πετούμενες λιχουδιές. Αντίθετα με ό,τι διαδραματίστηκε στο αποχαιρετιστήριο γεύμα του Μιτεράν, η απόλαυση που απεκόμισε το τιμώμενο πρόσωπο στο αποχαιρετιστήριο γεύμα του Φράνζεν δεν ήταν επουράνια, αλλά από την άλλη δεν ήταν, ευτυχώς, ούτε ακροτελεύτια. Πρέπει να υπήρξε, όμως, μοναδική ως εμπειρία για τον φιλοπερίεργο και κάπως μουρτζούφλη Αμερικάνο. Εξ ου και ο συγγραφέας μας αποφασίζει να κλείσει το μακρινάρι δοκίμιό του με αυτό το περιστατικό ενώ στη γραμμική αφήγηση που ακολουθείτο μέχρι τούδε είχε εγκαταλείψει την Κύπρο πολλές σελίδες προηγουμένως και είχε πάει πρώτα στη Μάλτα και μετά στην Ιταλία (δεν έπρεπε να είχε κάνει το αντίστροφο; Duh!), μ ένα flashback, δηλαδή. Μια αναδρομή (έτσι δεν λέγεται το flashback στα ελληνικά;), ένα πισωγύρισμα (έτσι δεν λέγεται το flashback στα ελληνικά;) στo τελευταίο κυπριακό, όχι καζαντζίδειο βράδυ του. Από άποψης σασπένς, κλιμάκωσης, διάρθρωσης και αρχιτεκτονικής του κειμένου, πράττει εξαίρετα, αφού το να βρεθεί επιτέλους πρόσωπο με πρόσωπο ο ηθικός βράχος που ακούει στο όνομα Τζόναθαν Ερλ Φράνζεν μ ένα μαγειρεμένο αμπελοπούλι είναι το πιο προσωπικό, το πιο αναπάντεχο (ή μήπως όχι;) και το πιο αβανταδόρικο κλείσιμο στο οποίο θα μπορούσε να ελπίζει οποιοσδήποτε αναγνώστης. Με τούτα και με κείνα, φτάνουμε στο σημείο όπου ο επισκέπτης μας πάει να φάει αμπελοπούλια συνοδευόμενος από τον ελεεινό Δημήτριο και τον ασπόνδυλο Τάκη. Η τηλεόραση στην ταβέρνα παίζει βραζιλιάνικα (μα καλά, απόγευμα πήγαν να φάνε;), οι τρεις φίλοι οδηγούνται σε μία μικρή, πριβέ αίθουσα, ο εστιάτορας επιβλέπει προσωπικά και με ζήλο τις συνθήκες εστίασης του διάσημου μουσαφίρη και ευλογεί την βρώσιν και την πόσιν των πελατών του. Στο τραπέζι καταφθάνουν οι παραδοσιακοί κυπριακοί μεζέδες (λούντζες, χαλλούμια, αγρέλλια με τ αυγά) και τρία πουλιά τα οποία δεν είχαν παραγγελθεί. Ο ταβερνιάρης ξεκαθαρίζει μ ένα κλείσιμο του ματιού, «που λλόου μου». Όχι, δεν είναι τα τρία ortolan του Μιτεράν ούτε τα τρία πουλάκια που κάθονταν. Πρόκειται για song thrush, στα αγγλικά του Φράνζεν. Κίχλη, στα ελληνικά του Σεφέρη, τσίχλα στα ελληνικά του Βάρναλη, τζίκλα στα ελληνικά του Λιπέρτη. Ο καχύποπτος Αμερικάνος δοκιμάζει με δισταγμό και βρίσκει τις τηγανητές τσίχλες «bloody tasty» σε ελεύθερη μετάφραση, «μπουκιά και συχώριο». Ακολούθως, και μέχρι να φτάσουν τα αμπελοπούλια, οι ομοτράπεζοι πιάνουν ψιλή κουβεντούλα κατά τη διάρκεια της οποίας, όχι ακριβώς μεταξύ τυρού και αχλαδίου, ο πάνσοφος Δημήτριος ξεστομίζει τις ανοησίες που έχουμε ήδη αναφέρει πιο πάνω. Όταν έρχονται τα αμπελοπούλια (μία ντουζίνα ένας πολυσήμαντος και συμβολικός αριθμός. Δώδεκα, όπως οι απόστολοι, τα ζώδια, οι μήνες που απομένουν μέχρι το επόμενο τρελό λεμεσιανό Καρναβάλι, οι μέρες που περνά ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο με την ίδια γκόμενα), ο Λόλεκ (Δημήτριος, όχι Γιάννης Αναγνωστάτος) και ο Μπόλεκ (Τάκης) υποδύονται τις μυξοπαρθένες πετώντας δηλώσεις του τύπου «εγώ το πολύ να φάω ένα, έτσι για το καλό», «εμένα δεν μου αρέσουν καν» και κάτι τέτοια ευρωπαϊκά, σαλονάτα και πολιτισμένα. The lady doth protest too much, πρέπει να σκέφτεται ο παμπόνηρος Ιωνάθαν, ο οποίος προτείνει να πάρει ο ίδιος δύο και έκαστος εκ των μη-μου-άπτου συνδαιτυμόνων του από πέντε. Όμως Τάκης και Δημήτριος πατούν πόδι, γίνονται μια γροθιά, μουλαρώνουν και αρνούνται το ιταμό νταβατζηλίκι του αμερικανικού παράγοντα. Το αποτέλεσμα της συμβιβαστικής κατάληξης είναι απρόσμενο, λαμβανομένου υπ όψιν ότι φονιάς-τωνλαών παρακάθεται στην τράπεζα των διαπραγματεύσεων, αλλά πανηγυρικά δίκαιο για τη μαρτυρική Κύπρο μας. Η ιστορία θα γράψει πως τα εμπλεκόμενα μέρη έλαβαν από τέσσερα πουλάκια έκαστο. Δεν είναι εμφανώς καταγεγραμμένη η αντίδραση των γευστικών καλύκων του μυγιάγγιχτου Φράνζεν στην επαφή τους με το λιπαρό έδεσμα. Ενώ οι Δημήτριος και Τάκης παρουσιάζονται να απολαμ- Συνέχεια στη σελ. 15

11 29 Μαρτίου 2014 vasosftohopoullos.wordpress.com Να γιορτάσουμε ΟΛΟΙ την 1η Απριλίου. Φέτος το χρειαζόμαστε περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά. Με ή χωρίς τους Συνδέσμους Αγωνιστών. 11 Από πελλόν, μιτσήν τζιαι ομοϊδεάτην μαθαίνεις την αλήθκειαν. ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ Καθ ην στιγμήν εμείς συζητάμε ακόμα η αμυγδαλιά άναψε ήδη ντόμπρα τα κεράκια της κι ανήρτησε σε κοινή θέα τις προθέσεις της. Ω ναι, τουλάχιστο οι ποιητές ας μην τη λέμε «τρελλή» που πήρε την απόφαση, τουλάχιστο οι ποιητές ας μην την λέμε «τρελλή» που επωμίσθηκε τις ευθύνες της, που διακινδύνευσε τη νοημοσύνη της στα όμματα των δειλών, που διακινδύνευσε τη νοημοσύνη της στα όμματα των ανιδέων, στα όμματα των θερμοκηπίων. ΔΩΡΕΑΝ Διαβολιάδα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ στο BIOSMainStage «Τον καιρό εκείνον που όλους τους ανθρώπους τους μετακινούσαν απ τη μια δουλειά στην άλλη, ο σύντροφος Κοροτκόφ είχε βολευτεί ακλόνητος στη θεσούλα του και είχε παντελώς διαγράψει απ το μυαλό του ακόμη και την πιθανότητα ν αλλάξει το πεπρωμένο του. Αλλά, φευ, δεν ήτανε γραφτό Κατά την 20ή Σεπτεμβρίου του έτους 1921 ο Κεντρικός Ταμίας μπήκε μέσα, τίναξε τα νερά απ το καπέλο του, το ακούμπησε πάνω στο γραφείο, τοποθέτησε επ αυτού τον χαρτοφύλακα και ανακοίνωσε: Λεφτά δεν υπάρχουν», Διαβολιάδα, Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ. Το διήγημα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, που λογοκρίθηκε και απαγορεύτηκε από το σταλινικό καθεστώς μόλις δύο μήνες μετά την κυκλοφορία του το 1925, παρουσιάζεται διασκευασμένο από τη θεατρική ομάδα Ubuntu στο BIOSMainStage. Πρόκειται για ένα έπος (εξ ου και -ιάδα), αλλά όχι για κάποιον ήρωα. Η Διαβολιάδα είναι το έπος του μικρού, απλού ανθρώπου, αν λάβουμε και υπ όψιν ότι Κοροτκόφ το όνομα του πρωταγωνιστή στα ρώσικα σημαίνει ακριβώς μικρούλης. Ο σύντροφος Κοροτκόφ απολύεται χάριν ενός ασήμαντου και γελοίου λάθους. Στην προσπάθειά του να ανατρέψει τη δυσμενή του θέση, μπλέκεται σε ένα κυνηγητό στο οποίο μπερδεύονται φαντασία και πραγματικότητα. Διάφορες συμπτώσεις και μπερδέματα, τα οποία ο Κοροτκόφ ονομάζει «πράγματα του διαβόλου», τον οδηγούν στην απώλεια κάθε αντιληπτικής ικανότητας και τελικά στην αυτοκτονία. Οχτώ ξεχωριστοί ηθοποιοί, σε μία μεγάλη εξιστόρηση αυτής της ιστορίας, καταφέρνουν σε ενενήντα λεπτά να συναρπάσουν τον θεατή. Χρησιμοποιώντας την αφήγηση με τρόπο ευφυή και συνδυάζοντάς τη με τη δράση και την τρομερή ομαδικότητα των ηθοποιών, η ομάδα Ubuntu έχτισε μιαν παράσταση που πραγματικά αξίζει να τη δείτε. Είναι άξια αναφοράς η τρομακτική αναλογία της Διαβολιάδας με τη σύγχρονη Ελλάδα, κάτι που γίνεται ξεκάθαρο με την «παράβαση» που προστέθηκε στην παράσταση. Η ζωντανή ορχήστρα που μπαίνει στη σκηνή και οι διάφορες εικόνες που παρουσιάζονται από τους ηθοποιούς συνδέουν την ελληνική κοινωνία με την τραγελαφική κοινωνία που σατιρίζει ο Μπουλγκάκοφ στο διήγημά του. Οι γκροτέσκ σοβιετικοί ήρωες γίνονται οι σύγχρονοι Έλληνες που πίστεψαν στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα». Το εμβόλιμο απόσπασμα του Περικλή Γιαννόπουλου που ακούστηκε στη σκηνή αυτή δημιουργεί μιαν ανατριχιαστική ατμόσφαιρα. Τα σκηνικά της παράστασης ήταν καταπληκτικά και χρησιμοποιήθηκαν πολύ έξυπνα. Ήταν λειτουργικά αλλά και αστεία. Καλοί ήταν επίσης οι φωτισμοί και η μουσική, η οποία συχνά συμπλήρωνε με χιούμορ τη σκηνική δράση. Συνολικά, η Διαβολιάδα είναι μια πολύ δυνατή παράσταση, με πολύ καλές ερμηνείες και από τους οχτώ ηθοποιούς, και στέλνει μηνύματα που αξίζει και πρέπει να ακούσει ο κάθε Έλληνας. Η ομάδα Ubuntu, προικισμένη με καλούς ηθοποιούς και συντελεστές, και έχοντας κάτι να μας πει, αποδεικνύει ότι το θέατρο στην Ελλάδα έχει να επιδείξει συναρπαστικά παραδείγματα θεατρικής παραγωγής, κυρίως από μικρούς θιάσους που αγαπούν αυτό που κάνουν. Η Διαβολιάδα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ παίζεται μέχρι 1/4/2014 στο BIOSMainStage (Πειραιώς 84, Γκάζι), κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00. Νικολέττα Παναγιώτου Ο ΠΑΓΚΟΣ ΤΟΥ ΧΑΣΑΠΗ Οι εκρήξεις Σφάγγει ο Μιχάλης Σταυρή Για τον Απρίλη στη στήλη παρατίθεται ένα κείμενο που φιλοξενήθηκε παλαιότερα στην ιστοσελίδα της Ανεξάρτητης Φοιτητικής ΈΠΑΛξης: Ξημερώματα 1ης Απριλίου Εκρήξεις σε όλη την Κύπρο. Οι εκρήξεις αυτές σήμαναν ένα άλλο ξημέρωμα. Το ξημέρωμα μιας νέας εποχής για τον Κύπριο. Ήταν το ξημέρωμα που θα έφερνε έναν νέο ήλιο, έναν ήλιο που θα μεσουρανούσε πάνω από την Κύπρο για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Για τα επόμενα τέσσερα χρόνια στην Κύπρο δεν θα βράδιαζε. Τόσο δυνατές ήταν οι εκρήξεις που το ωστικό τους κύμα κράτησε τέσσερα χρόνια (ή κρατεί ακόμα;). Με την πρώτη έκρηξη (με τη βοήθεια του Θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας ) ξύπνησες, σκλάβε, και είπες «του Έλληνος ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει». Και ήταν τούτη έκρηξη αιώνων. Γενιές γενιών παππούδων και γιαγιάδων άναψαν το φιτίλι που έσεισε συθέμελα την αποικιοκρατία. Με τη δεύτερη έκρηξη (λαός υπερυψούται εις πάντας τους αιώνας) άφησες τα θρανία σου. Οι οδομαχίες στάθηκαν για τη γενιά σου το μεγαλύτερο σχολείο. Με τον συμμαθητή και τη συμμαθήτριά σου, με μία σημαία, να χτυπάς τον πάνοπλο απέναντι μέχρι ο ιστός σου να σπάσει στο κράνος του (πού να σπάσει το αγγλικό ρόπαλο;). Μετά σκαρφάλωνες στα σχολεία, κατέβαζες τη σημαία της χερ μάτζεστυ και ύψωνες τη γαλανόλευκη (πολλές φορές λιλά με άσπρο, μόνο λιλά είχε στο σπίτι η μάνα σου, αλλά στο σχολείο έπρεπε να μπει ελληνική ). Με την τρίτη έκρηξη (τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι) χτύπησες το χέρι σου δυνατά στο τραπέζι του κρατητηρίου μπροστά από τον Χάρντινγκ και του πέταξες κατάμουτρα «Εξοχότατε, ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής. Λυπούμαι, διότι με έχετε προσβάλει με την πρότασή σας» και βγήκες από την αίθουσα ανακρίσεων. Και μετά έγινες ολοκαύτωμα στον Μαχαιρά και στον Πενταδάκτυλο. Και σπαρτάρησες στην αγχόνη, αφού πρώτα μέτρησες τα βήματα από το κελί σου για να βεβαιωθείς ότι προλαβαίνεις να ψάλεις τον Εθνικό Ύμνο (τζιαι αφού εν επαραδόθηκεν, ας έσιει την ευχή μου) Οι επόμενες εκρήξεις σε βρήκαν ξανά στους δρόμους. Παρελάσεις μπροστά από το προξενείο της Ελλάδας και δάκρυα στα μάτια. Περήφανος να προπορεύεσαι με τη σημαία ψηλά (Ζήτω η Ελλάδα και κάθε τι μοναχικό στον κόσμο αυτόν ). Ώσπου η σφαίρα σε βρίσκει κατάστηθα, επειδή τόλμησες, εσύ, ένας μικρός (Το αληθινό μπόι του Ανθρώπου μετριέται με το μέτρο της Λευτεριάς), να κοιτάξεις πιο ψηλά από το κεφάλι του κατακτητή σου. Και ενώ έπεφτες στον δρόμο αιμόφυρτος, φώναζες από το δίπλα βουνό την ίδια ώρα «Μάστρε μου, πεθαίνω, ζήτω η Ελλάς». Και σε βρήκαν πάλι μπροστά τους στα κρατητήρια. Να σε χτυπούν με μπουκάλια, να σου βγάζουν τα δόντια και τα νύχια, ημιλιπόθυμο από το ξύλο να φωνάζεις «Θεέ μου, ζιω, κάμε να μεν μιλήσω Θεέ μου, ζιω» (του κόσμου η πιο σωστή στιγμή σημαίνει Ελευθερία ). Και το πείσμα σου τούτο έφερε την τελευταία (τελευταία;) έκρηξη και έδιωξε (έδιωξε;) τον κατακτητή. Κατέβηκες από το βουνό (εμείς οι μαύροι κλέφτες ). Αλλά την ώρα που ήρθε ο λαός να σε προϋπαντήσει, να σου σφίξει το χέρι, εσύ ήσουν σκυφτός. Έδιωξαν τον αρχηγό σου (Η Κύπρος, ο Ελληνισμός και εγώ, ο Αρχηγός σου, σε καμαρώνουμε. Σε λίγο με πόνον θα σε αποχωρισθώ ), ενώ το αίμα των αδελφών σου έμεινε αδικαίωτο. Πώς να μην είσαι σκυφτός; Αχ, η τελευταία έκρηξη Πήγες μετά στην πλατεία. Πλήθος λαού να γιορτάζει. Εσύ ακόμα σκυφτός Βγαίνουν στον εξώστη και σου φωνάζουν «ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ!» και σκέφτηκες «λες να νικήσαμε τελικά;». Μα κοίταξες στα βόρεια και είδες τον Πενταδάκτυλο ματωμένο. Έσφιξες τα χείλη σου και ξανάσκυψες το κεφάλι. Μα η φωνή του Παπάσταυρου αντηχούσε εκείνην τη μέρα στην πλατεία: «Ξύπνα, καημένε μου ραγιά. Την υπέγραψε ο Θεός, θα γίνει!». Και τότε σε ένα κομμάτι χαρτί έκατσες και έγραψες: Και τότες κατάμονος μέσα στην απέραντη ερημιά γονάτισα στη γη μου και της ορκίστηκα ακόμη μια φορά: «Εγώ θα πιστεύω». Σήκωσα τα μάτια ψηλά κι είδα τον Μαχαιρά να στέκει ακόμη γερά στα πόδια του και ν ανεμίζει μια πυροκαμένη κορυφή.

12 Ρε Σπύρο, λαλείς να συμφιλιωθούμεν 12 τωρά που ξεκινούν νέοι αγώνες για έναν νέον ΟΧΙ; 29 Μαρτίου 2014 Η άλλη Ένωσις BOPTOΣ YΠEΞ Πολύ ευαίσθητος ο υπουργός Εξωτερικών της μητριάς πατρίδας Ευάγγελος Βενιζέλος. Πήγε στην Ουκρανία και κατήγγειλε τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου της χώρας από τους Ρώσους. Δεν θα μιλήσουμε για την Κύπρο, είναι γνωστό εξάλλου πως είναι άλλο κράτος, ανεξάρτητο και όχι ελληνικό, αλλά θα πούμε πως ο βόρτος YΠEΞ τσιμουδιά δεν βγάζει όταν οι αδελφοί Τούρκοι παραβιάζουν τον εναέριό μας χώρο και τα πλοία τους φτάνουν μέχρι την Εύβοια. ΠΠOYNIOI ΓAAPOI Ο Κασκάνης και ο Διονυσίου του ΠOΛITH, της μόνης ελληνόφωνης τουρκικής εφημερίδας του νησιού, δεν υπήρξαν πάντα παπαγαλάκια του Ανασ τασιάδη. Παλιά ήσαν ΕΔΕΚίτες, απ αυτούς που έκλαναν πόρτους για ένοπλους αγώνες και αντάρτικα εναντίον των Τούρκων. Σταδιακώς έγιναν σοβαροί δεξιοί αναλυτές του κώλου αυτό τους έμεινε από τους πόρτους και μετέπειτα μεταλλάχτηκαν σε χανουμάκια της εξουσίας. Τώρα αγαλλιάζουν με το νέο PIK και την σσιύλλαν την Χατζηκυριάκου. Για να είμαι ειλικρινής, κι εγώ χαίρομαι για τον νέο αέρα (πόρτον) που φυσά στο PIK. Χαίρομαι διότι άλλα τρία τέσσερα ντοκιμαντέρ σαν αυτό που μας έδειξαν πριν από λίγες μέρες και θα κάνουν ακόμη και τους μεγαλύτερους οπαδούς του ΝΑΙ να αυτομολήσουν. Ναι ναι, θέλουμε κι εμείς τον αέρα του Tσαλακού, του αλλού EΔEKίτη, με τα όπλα υπό μάλης, που κατάφερε από ΠAΣOKας να τα παίρνει από τη δεξιά και μάλιστα την άκρα δεξιά. ΠAPΔAΛA KATΣIKIA Τελευταίως, όπου κοιτάξεις, βλέπεις κατσίκια να χασκογελούν σαν τις μαϊμούδες. Γελούν με την κατάντια των μαϊμούδων του Προεδρικού (Αναστασιάδη, Δρουσιώτη, Στυλιανίδη, Βίκτωρα Παπαδόπουλου κτλ.), οι οποίες έκαναν πολύ κόσμο να πιστέψει πως έως το Πάσχα θα είχαν λύσει το Κυπριακό. Πού να ξεραν όμως οι γελοίοι πως η ιστορία παίζει πολλά παιχνίδια. Τώρα ξανά μπορούμε να τους πιάνουμε τον κώλο χωρίς να διαμαρτύρονται. Κοινώς τα έχουν κάνει θάλασσα και ας επιστράτευσαν το βαρύ τους πυροβολικό (Μαρκίδη, Παπαπέτρου, Ρολάνδη κτλ.). Αλήθεια, όσο βγάζουν στο αέρα (τον ακάθαρτο) τους κυρίους αυτούς, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. ΠAΠAΓAΛAKIA MAΛΘAKA Ήθελα να κανα ένα τοπ τεν των παπαγαλακίων του Αναστασιάδη, αλλά βρήκα δυσκολίες στο ποιους θα έπρεπε να αφήσω απ έξω. Είναι τόσα πολλά και αξιόλογα τα παπαγαλάκια, που θα ήταν ανέντιμο να αφήσουμε τόσα πολλά απ έξω. ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ «ΚΑΡΒΑΣ ΑΝΕΜΟΣ» Ο Νίκος Νικολάου Χατζημιχαήλ, λογοτέχνης και ζωγράφος, αξίζει μιας ιδιαίτερης μνείας και ως εκδότης. Τώρα η Καρπασία μπορεί να καυχιέται δύο εκδοτικούς οίκους, τις εκδόσεις Αιγαίον της Γιαλούσας και τις εκδόσεις Καρβάς Άνεμος από το Βασίλι. Οφείλω κιόλας να παραδεχτώ πως, αισθητικά τουλάχιστον, τα βιβλία του κυρίου Χατζημιχαήλ με συγκινούν περισσότερο από τα δικά μου. Στο τελευταίο του βιβλίο, 20 Διηγήματα, ο Χατζημιχαήλ μάς δίνει άλλη μίαν άψογη έκδοση. Δεν θα σταθώ στην αισθητική του βιβλίου, θα πω όμως λίγα λόγια για το περιεχόμενό του. Tα είκοσι μικρά διηγήματα είναι μικρές μαχαιριές στα βάθη της μνήμης μας. O Νίκος Νικολάου Χατζημιχαήλ, με το καρπασίτικο «τσιακκούιν» του, σκαλίζει τις πέτρες της ψυχής μας, ανατρέποντας όλες τις οπτικές μας αυταπάτες. Όποιον δρόμο και αν πάρει, αλλού θα μας βγάλει. Ταξίδι στο άγνωστο τα διηγήματά του, μόνο που θα έπρεπε να ξέρουμε πού μας παίρνει ο Καρβάς Άνεμος. Στην Καρπασία φυσά αυτός ο άνεμος, τα αγαπησιάρικα βιβλία μάς κρατούν συντροφιά στις δύσκολες νύχτες της προσφυγιάς. Κατηγορηθήκαμε, όχι πάντα άδικα, για εκκοσμίκευση, η οποία συνιστά νοθεία της αυθεντικότητας. Οι του Ιερού Κλήρου όλων των βαθμίδων δεν ζήσαμε τον ασκητικό τρόπο ζωής, καθώς διδάσκει το Ευαγγέλιο, δεν δώσαμε πάντα το καλό παράδειγμα, όχι ευσεβιστικά και υποκριτικά, αλλά σαν ελεύθερη και συνειδητή επιλογή ενός τρόπου ζωής. Δεν θελήσαμε να είμαστε «οι άλλοι», οι μη συσχηματιζόμενοι με τον παρόντα κόσμο. Προκαλέσαμε με την οικονομική μας άνεση, με την προσχώρησή μας στην εκκοσμίκευση, με την απουσία της λιτότητας στις εκδηλώσεις μας και ενίοτε και στην αμφίεσή μας. Με την επιδίωξη της άνεσης ακόμη και στη μοναστική μας ζωή, με τη δυσκολία που δημιουργήσαμε στους απλούς ανθρώπους να μας προσεγγίσουν, κάποτε και με την ποιότητα της φιλανθρωπίας μας. Μιλήσαμε πολλές φορές για τα κανονικά μας δικαιώματα, σπάνια όμως για τις κανονικές μας ευθύνες. Συνερχόμεθα σε Συνόδους, αλλά θεωρούμε ότι οι συνοδικές αποφάσεις σταματούν στα όρια των Μητροπόλεών μας. Αλλά τότε γιατί συνερχόμεθα; Αφήσαμε μια χαλαρότητα να μουδιάσει την πνευματική μας ζωή και θεωρήσαμε την ασκητικότητα ως άκρο και όχι ως το αυθεντικό εκκλησιαστικό ήθος. Ανεχθήκαμε συμπεριφορές Μονών, μοναχών και κληρικών που λίγο απέχουν από το να είναι αντιεκκλησιαστικές, γιατί όχι και αντίχριστες. Γίναμε κάποιες φορές πομπώδεις, αλλά πολύ λίγο ουσιαστικοί και αυθεντικοί. Ο κηρυκτικός μας λόγος έχασε το πνευματικό του νεύρο. Εγκατέλειψε εν πολλοίς τη Θεολογία και την Κατήχηση, έχασε την επαφή με την πραγματικότητα και τον διάλογο με τις πνευματικές αναζητήσεις του σύγχρονου ανθρώπου. Το πλέον οδυνηρό εξ όλων είναι ότι γίναμε στη συνείδηση του λαού, και όχι πάντοτε άδικα, μέρος του πολιτικού συστήματος που καταρρέει και κινδυνεύουμε να μας συμπαρασύρει. Ο ευσεβής λαός μάς κατηγορεί γι αυτό και μας καταλογίζει ευθύνη, μας θεωρεί συνενόχους για την κατάσταση στην οποία ευρίσκεται η χώρα. Η ευθύνη μας δεν είναι ότι δεν αναχαιτίσαμε εμείς την κρίση, αλλά ότι δεν αντιδράσαμε, δεν αντισταθήκαμε, δεν ομολογήσαμε. Δεν σταθήκαμε δυστυχώς κριτικά, δηλαδή πνευματικά και όχι αντιπολιτευτικά, απέναντι στην εξουσία. Προσπαθήσαμε να την πείσουμε ότι είμαστε δικοί της, στηριχθήκαμε στα δεκανίκια της και τώρα εισπράττουμε οργή. Οι αντιτιθέμενοι στην Εκκλησία ευρίσκουν ευκαιρία να επιτεθούν με δριμύτητα εναντίον της, να απαιτούν τον χωρισμό Εκκλησίας και Πολιτείας, να προσπαθούν να εμφανίσουν την Εκκλησία ως εμπλεκόμενη με την πολιτική εξουσία και καταφέρνουν να πείθουν πολλούς. Ασφαλώς και δεν έχουν δίκαιο, αλλά και εμείς δεν προσέξαμε πάντα και όσο χρειαζόταν. Διεκδικούμε ως εξουσία, προσπαθούμε να πείσουμε την εξουσία ότι μας χρειάζεται και δίνουμε όπλα στα χέρια τους. Επιτρέψαμε τα πραγματικά ή κατασκευασμένα σκάνδαλα να γίνουν εργαλείο στα χέρια των έμπορων της κατεδάφισης και δεν αντιδράσαμε άμεσα και δραστικά προς όλες τις κατευθύνσεις. Δείξαμε περίεργη ανοχή σε ηθικά σκάνδαλα. Δείξαμε ανοχή σε σημείο που άγγιξε την ΕΝΟΧΗ. Ταλαιπωρήθηκε πολύ και επί πολύ χρόνο η Εκκλησία μας με την υπόθεση του πρ. Αττικής. Έχουμε τεράστια ευθύνη για τον πολυκαιρισμό της θλιβεράς και δυσωνύμου καταστάσεως. Κάναμε άτολμες κινήσεις, πήραμε περίεργες αποφάσεις, οχυρωθήκαμε πίσω από δικονομικούς όρους, δημιουργήσαμε περίεργα δικαστικά τετελεσμένα και εκτεθήκαμε, αρνηθήκαμε ένα γενναίο ξεκαθάρισμα, αφήσαμε επί μήνες οχετούς βρωμιάς διά της τηλοψίας να μολύνουν την ακοή και τη συνείδηση του πληρώματος, προκαλέσαμε με αποφάσεις που γέμισαν οργή τον πιστό λαό μας και χλεύη τους εναντίους, για να φθάσουμε στα γνωστά αδιέξοδα. Δεν είχαμε καθαρό λόγο. Προκρίναμε, με αποφάσεις των οργάνων μας, το «φιλάδελφον» εις βάρος του φιλόθεου και του φιλάνθρωπου. Είναι σκληρά τα λόγια, αλλά αυτά μας καταμαρτυρούν οι δικοί μας άνθρωποι. Αφήσαμε απροστάτευτη την Εκκλησία του Χριστού να κατηγορείται από τους εναντίους. Δεν προσέξαμε τις χειροτονίες των κληρικών μας. Κυκλοφορούν δυστυχώς θαρρετά και προκλητικά, όχι μόνο στους δρόμους αλλά και στον κυβερνοχώρο, κληρικοί που αδιάντροπα προσβάλλουν το τίμιο ράσο και τύπτουν τη συνείδηση του λαού. Δείχνουμε ανοχή σε ποικίλες εκτροπές κληρικών μας και με τον τρόπο αυτόν αποθαρρύνουμε σοβαρούς ανθρώπους που θέλουν να διακονήσουν την Εκκλησία. Χρονίζουν οι δικαστικοί φάκελοι στο αρμόδιο γραφείο και κληρικοί που κατεσκανδάλισαν το πανελλήνιο δεν έχουν ακόμη αντιμετωπιστεί από τα συνοδικά δικαστήρια τα οποία, με τη δική μας ευθύνη, κινούνται με βραδύτατους ρυθμούς. Διδάσκουμε ότι η Εκκλησία είναι κλήρος και λαός. Το λαϊκό στοιχείο όμως δεν συμμετέχει πολύ ενεργά, δεν του αναθέσαμε ευθύνες και διακονίες οι οποίες του ανήκουν. Δεν σταθήκαμε όσο έπρεπε κοντά στη νεολαία μας. Οι περισσότεροι από τους ενοριακούς μας ναούς δεν είναι φιλόξενοι χώροι για τα παιδιά και τους νέους μας. Δημιουργούμε χώρους για να προσφέρουμε καφέ στα μνημόσυνα, αλλά όχι χώρους για τα παιδιά μας. Μας ενοχλεί η παρουσία τους. Φοβόμαστε μήπως μας λερώσουν τον χώρο και δεν σκεπτόμαστε την ταλαιπωρία των ψυχών τους. Οι Κατηχητές μας πολλές φορές περνούν δύσκολα με τα στελέχη των ναών μας. Δεν είναι άραγε ενδεικτικό ότι στη Σύνοδο των Εφήβων συμμετείχαν παιδιά μόνο από είκοσι Μητροπόλεις της Εκκλησίας μας, τη στιγμή κατά την οποίαν η απόφαση για τη συγκρότησή της ήταν απόφαση της Ιεράς Συνόδου; Από την άλλην πλευρά, συμμετείχαν νέοι που πληροφορήθηκαν για την προσπάθεια αυτήν της Εκκλησίας από το διαδίκτυο και δήλωσαν συμμετοχή και μας εξέπληξαν με τον ανεπιτήδευτο λόγο τους και τις ευχαριστίες τους, γιατί τους δώσαμε βήμα για να μιλήσουν. Δίνουμε την εντύπωση ότι έχουμε κουραστεί με τους νέους μας ή ότι είμεθα κλεισμένοι στην αυτάρκειά μας. Ζούμε σε ένα κράτος που αποδυναμώνεται η πολιτισμική του ταυτότητα. Ακούμε θεωρίες και κινήματα περί ενότητος, όπως ο οικουμενισμός, ο συγκρητισμός και η σχετικοποίηση των πάντων. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, η γλώσσα, η ιστορία, η ορθόδοξη πίστη, αυτή η βασική συνεκτική δύναμη της κοινωνίας, πλήττονται συστηματικά και συνειδητά από οργανωμένες ορατές και αόρατες δυνάμεις. Η Παιδεία στον τόπο μας όχι μόνο έχει τελειώσει, αλλά γίνεται και επικίνδυνη για τους τροφίμους της. Τα παιδιά μας στο διαδίκτυο γράφουν με λατινικούς χαρακτήρες, γιατί δεν γνωρίζουν τη γλώσσα μας. Η εθνική μας συνείδηση πλήττεται, αλλά και υπονομεύεται. Η Εκκλησία μας πολεμείται ανοιχτά πολλές φορές, αλλά και δόλια τις περισσότερες, ενώ φθείρεται μέσα από τη σχέση της με την εξουσία. Είναι πολύ σημαντικό να μη φοβηθούμε, αλλά να ετοιμαστούμε για το καινούργιο που έρχεται και που ήδη είναι παρόν. Ο Θεός δεν μας έδωσε «πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού». Ευθύνη της Εκκλησίας είναι να καταθέτει την εμπειρία της και την αλήθειά της. Πανεπιστημιακός καθηγητής λέγει σε ένα κείμενό του ότι η λέξη «κρίση» στα κινέζικα αποτελείται από δύο χαρακτήρες. Ο πρώτος σημαίνει κίνδυνος, ενώ ο δεύτερος δυνατότητα, ευκαιρία. Ο κίνδυνος είναι μπροστά μας, τον ζούμε. Ας τον κάνουμε ευκαιρία για έξοδο, για άλλην ποιότητα ζωής. Σε αυτήν την πορεία η παρουσία της Εκκλησίας είναι κρίσιμη. Είναι η μόνη δυνατότητα και ο μόνος δρόμος για την έξοδο.

13 29 Μαρτίου 2014 Η άλλη Ένωσις Άφησ με να το σκεφτώ, ρε Σαββάκη. Έννεν εύκολον. Έχω αλλεργίαν στους σσιύλλους. 13 AΡΙΣΤΟΦΑΝΗ ΟΡΝΙΘΕΣ Οι ΘΟΚ-ΟΙ είναι ΘΩΚΟΙ, δηλαδή ΚΩΛΟΙ και τίποτε άλλο: Οι ίδιοι που παρήγγειλαν στον Κ. Βασιλείου την μετάφραση των Ορνίθων στην κυπριακή διάλεκτο, τον Οκτώβριο του 2013, οι ίδιοι και την απέρριψαν τον Γενάρη του Όπως την απέρριψαν και οι Σάτυροι του Σατιρικού, όταν τους στάληκε δείγμα. Απολαύστε τους! Μεταφράζοντες και Μεταφραζομένους. Μέσα από μια Επιστολή και ένα Δείγμα. Σημείωση: Η μετάφραση, όπως θα δείτε και μόνοι σας, δεν είναι απλή μετάφραση, αλλά ΜΕΤΑΦΟΡΑ στα καθ ημάς (αφού οι ήρωες μιλούν κυπριακά, άρα είναι Κυπραίοι). Β.Φ. ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ Πρόεδρο 30 Ιαν Διοικητικού Συμβουλίου ΘΟΚ κ. Γ. Τουμαζή Αγαπητέ Γιάννη, Όπως βλέπεις, απευθύνομαι σε σένα, ζεστά και ανθρώπινα, out of the record, επειδή στη μοναδική συνάντηση που είχαμε μιλήσαμε με ειλικρίνεια όσην τουλάχιστον επέτρεπαν τα δεδομένα. Εξ ου και το χειρόγραφο και το πρόχειρο χαρτί της επιστολής μου. Ελπίζω να μη σ ενοχλεί χόρτασες ήδη τα σιερο-γραμμένα μου. Πήρα την, διά χειρός Σ. Χαραλάμπους, επιστολή σου ημερ. 24 Ιανουαρίου 2014 και δεν γίνεται, όσο κι αν το θέμα είναι ήδη κλειστό, να μη σχολιάσω δυο τρία πραγματάκια. Έτσι για το χάζι δηλαδή: 1. Η τελική σας απόφαση, του ΘΟΚ εννοώ, να απορρίψετε το έργο, δεν βασίζεται μόνο, όπως λέτε, «σε δείγμα μετάφρασης» που σας έστειλα, αλλά στο ΣΥΝΟΛΟ του έργου, που το είχατε στη διάθεσή σας για έναν μήνα σχεδόν. Άρα δεν μπορείτε να μιλάτε για μη «ανάθεση της μετάφρασης του έργου στο σύνολό του». Πήρατε το σύνολο. Και το είδατε, όσοι το είδατε. Μα κι ένα δεύτερο άρα: Αφού η απόφασή σας βασίζεται μόνο στο «δείγμα», το 1/20 ας πούμε του συνόλου, η κοστολόγηση σε (αμοιβή συγγραφέα) είναι μόνο για το δείγμα! Επομένως, το σύνολο 1.200Χ20; Αστεία πράματα! 2. Τα είπαμε, να τα ξανά συνοψίσουμε: Διαφωνώ κάθετα ότι ήμουν εκτός όρων εντολής. Κανείς δεν μου είπε «Θέλουμε μετάφραση αλά Κ. Μόντη» (1981), δηλ. Αθηναίους του π.χ. που να μιλούν κυπριακά του 1981 μ.χ. Μου είπαν απλώς μετάφραση στα (σημερινά) κυπριακά. Και κατά κοινή λογική (και σ όποιο δικαστήριο κι αν θέλετε πηγαίνετε), αφού θα μιλούν (στους Όρνιθες του 414 π.χ.) Κυπραίοι του 2014, για την Κύπρο του 2014 θα μιλούν, κι όχι για την Αθήνα του 414 π.χ. Απόδειξη: Όταν είδε το δείγμα η προηγούμενη Διοίκηση του ΘΟΚ, είπε okay, συνεχίστε. Πέραν τούτου. Αν ο Μόντης, καλή του ώρα, το 1981 (πριν από 34 χρόνια) έκανε ένα γενναίο πρώτο βήμα τότε, πρέπει να κολλήσουμε εκεί; Δεν θα πρεπε, νέοι άνθρωποι, να κάμουμε κι άλλα γενναία βήματα μπροστά; Άρα η «μεταφορά» είναι πρόσχημα μόνο, για να εξοβελιστούν τα κυπριακά από τον ΘΟΚ, εσείς ξέρετε γιατί, μόνο και μόνο (αφού δεν προλαβαίνουμε γι άλλον «φρόνιμο» μεταφραστή) για να παιχτούν οι Όρνιθες το 2014 σε ελληνική μετάφραση! Να τη χαίρεστε. Κι εσείς κι αυτοί που σας πληρώνουν. (Με όλη την αγάπη μου). 3. Επομένως, πώς να σας πιστέψω όταν μιλάτε: α) για «προτεραιότητα της κυπριακής διαλέκτου» και β) «για εκτίμησή σας προς το έργο μου και προσδοκία για μελλοντική συνεργασία μου μαζί σας»; Τη μοναδική ευκαιρία που, ως ΘΟΚ, εσείς δημιουργήσατε, εσείς οι ίδιοι την κλωτσάτε. Πού βλέπετε μέλλον; Με φιλικούς χαιρετισμούς, Κ. Βασιλείου ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ ΟΡΝΙΘΕΣ, ΣΚΗΝΗ Η ΤΑ ΠΡΟΓΑΜΙΑΙΑ («Ο Σκορταλλός») [Μιλά ο Πισθάντερος (=Πισθέταιρος) στον κορυφαίο του Χορού των Πουλιών, άρα σε όλα τα πουλιά και τους θεατές, τους Κυπραίους]: Γιατί εκτός που το παθός μαθός πώς θα σπουδάσεις αν μεν δκιεβάσεις τόνους που βιβλία, αρκινώντας με παραμύθκια, όπως τα μωρά τους μύθους του Αισώπου; [Σβήνουν τα φώτα. Μουσική. Φωτίζεται μόνο ο Πισθάντερος από τη μέση και πάνω, μπροστά σε αναλόγιο, με ανοιχτό βιβλίο. Διαβάζει λίγο στην αρχή, ύστερα «ελευθερώνεται». Σε ΟΘΟΝΗ δυο τρία σχέδια γνωστών αισώπειων μύθων.] Τάδε λέγει ο Αίσωπος σ έναν Μύθο: Μιαν φοράν τζι έναν τζιαιρόν, τότε που καλά καλά δεν υπήρχεν με φορά με τζιαιρός, όταν ακόμα η Γη, η Θάλασσα τζι ο Ουρανός ήταν μισοπλασμένα, μισαόρατα, μισοακατασκεύαστα εγεννήθηκεν αναμεσόν γης, ουρανού και θαλάσσης μέσα στο Κενόν το Πρώτον Όντον η σιταρήθρα, ο κορυδαλλός ο σκορταλλός. Ονομαστικά αρσενικός, στην φύσην του όμως θηλυκάντζα αλλά πώς; Ο τζιύρης της Σκορταλλίνας, ο άσιλας Σκορταλλός, κοντά στον νουν αφού ήταν τα μοναδικά πλάσματα του κόσμου, εστάθηκεν τζι άντρας της. Μόνον για μιαν νύχταν. Ξημερώννοντας η Σκορταλλίνα ήβρεν τον Σκορταλλόν πεθαμμένον μες στες αλάτες της. Έκλαψεν, εσκοτώθηκεν, εφύρτην, εποφύρτηκεν, ετάβραν τα φτερά της. Γιατί εκτός που έχασεν τον Άντραν της, εν έβρισκεν, τάχαμου, τόπον να τον θάψει. Πελλάρας το ανάγνωσμαν, λαλεί ο Αίσωπος, η ίδια εν έθελεν να τον θάψει αλλού εξώ που πάνω της. Για τούτον εσκαρφίστηκεν έναν τρόπον ή τόπον να τον θάψει ασκάρφιστον. Άννοιξεν με τα νύσια της μιαν τρύπαν στην τζιεφαλήν της τζι έθαψέν τον. Πάνω που το αρφάλιν της, μεσοτζιέφαλα, ο άντρας της τζιαι κάτω που τ αρφάλιν μέσα στην τζιοιλιάν της ακόμα, ο σπόρος τ αντρός της, το παιδίον της, ο Έρωτας, όπως ενομάτισεν το πουλλίν εν τη γενέσει του τ αγκαττελλούιν το σγαρτιλλούιν. Η ίδια εμετονομάστηκεν που Σκορταλλίνα σε Σκορταλλόν τελεσίδικα, προς τιμήν του, επειδή τον είσιεν θαμμένον μέσα της τέλειον μυθικόν! Χρειάζεται, αγαπητοί μου, να σας εξηγήσω ότι η ρίζα (του κλημάτου σας), το DNA σας, το κοκκαλούιν του πουπούξιου σας, εν μια θεότη, η πρώτη θεότη, αρσενιτζιή τζιαι θηλυτζιή, ο Σκορταλλός, η Σκορταλλίνα τζι ότι ο καρπός τους ο Έρωτας, τ αγκαττελούιν, εν το ελευθέριον; Εσείς αποφασίζετε! Χρειάζεται να σας πως ότι τούτα τα τρία πουλιά η Σκορταλλίνα εν η Αφροδίτη η αφρογέννητη, η ουρανία τζιαι η πάνδημη, ότι ο Σκορταλλός εν ο τζιύρης της ο ουρανός, η μάνα της η θάλασσα, ο άντρας της ο Άδωνης τζι Αγκαττελλούιν ή Σγαρτιλούιν ο γιος τους ο Έρωτας με τα αγκάθκια του τζιαι τα σγαρτίλια του; Μια αγία τριάδα, έναν δαιμόνιον Όντον, εν τι θεϊκόν, ήγουν ελευθέριον; Εσείς αποφασίζετε! Ό,τι θέλετε. Χρειάζεται να σας πω, τέλος, ότι τούτη η Σκορταλλίνα, ο Σκορταλλός δηλαδή, τούτη η Αφροδίτη εν η ίδια η Κύπρος, η πατρίδα μας, που πρώτη πρώτη ή που τες πρώτες εγεννήθηκεν δαμαί που εγεννήθηκεν, μεσόρανα, μεταξύ γης, ουρανού τζιαι θαλάσσης είτε γιατί έππεσεν που τον ουρανόν, όπως ππέφτει ένας μετεωρίτης, είτε γιατί αναδύθηκεν που τα βάθη της θάλασσας, ως μια πλάκα, που τον πλακούνταν της; Έναν ένι το γενονότον. Τζι επιστημονικά, αν προτιμάτε, αποδειγμένον με στοιχεία μετρήσιμα. Η Κύπρος επιπλέει στα ύδατα της Μεσογείου, λικνίζεται όπως έναν καράβιν, μεσοπέλαγα, με τες βουνοκορφές της να μετεωρίζονται π αν τες υψό ή βυθο-μετρήσουμεν χρόνον που χρόνον μετατοπίζονται πότε προς τα πάνω πότε προς τα κάτω. Ε, χρειάζεται σκέψη στο τι αποφασίζετε; Όπως τζιαι να χουν τα πράματα, η Κύπρος, τουλάχιστον για λλόου μας, εν έναν που τα θαύματα του κόσμου τούτου: Το πρώτον πλάσμαν, το πρώτον ποίημαν, αν όι τ ωραιόττερον του Πλάστη, του Ποιητή μας έννεν για τούτον που ελυσσιάσαν ούλλοι πάνω της; άρα έννεν μόνον για λλόου μας η Αρίστη εν τζιαι για τους Άλλους. Ε, ο κόπος εν να τους μείνει. Η Κύπρος, άρα, ως δαιμονίη ήγουν παιδί Θεών και δη πρωτότοκον, έχει εκ φύσεως το ελευθέριον. Εσείς αποφασίζετε αν θα έχει ή όχι το ελευθέριον; Εγελάσαν σας. Η ίδια αποφασίζει! Επειδή εν ξεροτζιέφαλη. Τζι έσιει τζιαι τον Θεόν που πανωθκιόν της να την ι-γλέπει τζιαι να την ι-σσιέπει που τ άψη του. Άρα, εκτός που ξεροτζιέφαλη εν τζιαι θεοτζιέφαλη τζιαι θεοσσιέπαστη θεούσα. Μα μεν τζιοιμάστε! Μεν τα θέλετε ούλλα χαζίρικα. Συν Αθηνά τζιαι χείρα κίνει! «Άη Γιώκη, βοήθα μου!» «Τζι εσού τον πόδα ή το σιέριν σου τάραξε». Την χείραν τζιαι το σιέριν. Δκυο λέξεις μια ελληνική τζιαι μια κυπριακή. Να μου επιτρέψετε τζιαι δύο άλλες που μας εδώκαν την αιτίαν τζιαι την αφορμήν: Τον σκορταλλόν απέναντι στο ελληνικόν η σιταρήθρα ή κορυδαλλός τζιαι τ αγκαττελλούιν ή σγαρτιλούιν απέναντι στο ελληνικόν η καρδερίνα. Συγκρίνετέ τες, τες κυπριακές με τες ελληνικές, τζιαι με το σιέριν στην καρκιάν ψηφίστε ποιες εν οι ομορφόττερες οι κυπριακές ή οι ελληνικές; Μα τζιαι άνισες να νουν εις βάρος μας δηλαδή τζιαι καλλύττερες να ν οι ελληνικές, εμείς προτιμούμεν τα κυπριακά «προϊόντα» όπως τα μήλα, τα ρόβκια, τα σύκα τες λέξεις μας.

14 Κύριε Σπύρο, μένω άφωνη. 14 Θα με αναγκάσεις να ζητήσω vasosftohopoullos.wordpress.com 29 Μαρτίου 2014 την βοήθειαν του υπεύθυνου συμφιλίωσης του Προεδρικού, του κύριου Δρουσιώτη. Η άλλη Ένωσις ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑ ΑΠ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ Για το αγόρι μου... Εμείς οι Έλληνες (Ι) Εμείς οι Ελληνες Με τις εληές και τα πεύκα Με τα μάρμαρα με τη θάλασσα Φυλάξαμε και άλλες αρετές Δεν εξοφλήσαμε την ευφυΐα μας Σ' έναν καιρό πιο ήρεμο Και πιο γενναίο Δε θα διστάσουμε Δε θα δειλιάσουμε Από τις κρύπτες θα βγάλουμε τα όργανα Στην ορχήστρα και στο χορό Οι φωνές μας θα προσφέρουν Κάτι σαν το επιούσιον Το δικό μας πάθος. Εμείς οι Έλληνες (ΙΙ) Εμείς οι Έλληνες Που σε χαρούμενα νησιά έχουμε τόπο Σε άμοιρη στεγνή γη Που την υγραίνει ευλάβεια στον αιώνα Γράφει η Έφη Δούση Ανασυνθέτοντας την ελληνικότητα το παράδειγμα του ποιητή Γιώργου Σαραντάρη Κάθε στιγμή στην ιστορική διαδρομή αυτού του τόπου καλούμαστε σαν λαός να βρούμε, αν όχι μαγικά αλλά πάντως με τρόπο ενστικτώδη, εκείνον τον ποιητή που θα σηκώσει την αλήθεια μας και θα τη βηματίσει όλο και πιο πέρα, μακριά από μια στείρα απεικόνιση του αισθητικά ωραίου και πλείστους άλλους ηδονικούς αλλά αδιέξοδους λυρισμούς. Από τον Ρήγα Φεραίο στο ξεκίνημα της Επανάστασης του 21, τον Διονύσιο Σολωμό κατά τη διάρκεια της μάχης του Μεσολογγίου, τον Άγγελο Σικελιανό στη μέση της γερμανικής κατοχής το 1943, τον μελοποιημένο Τάσο Λειβαδίτη των μεταπολεμικών χ ρόνων, τον Κώστα Μόντη κατά τη μακρόχρονη πορεία των αγώνων για απελευθέρωση της Κύπρου και την Ένωσή της με την Ελλάδα, τον Γιώργο Σεφέρη και τον Οδυσσέα Ελύτη που έδωσαν τον εσώτερο ρυθμό στις αντιχουντικές μουσικές του Θεοδωράκη και τόσους άλλους ποιητές, και όχι πολιτικούς, που οικείωσαν τον τρόπο του λαού μας και «πλάι του ανάσαιναν βαθειά και με σιγουριά την οικουμένη». Αμήχανοι μπροστά στο επιτακτικό κάλεσμα της δικής μας εποχής αλλά και στην εκκωφαντική απουσία συγκαιρινών ποιητών ανάλογου πνευματικού βάθους και ποιητικού εύρους, αναζητούμε εκείνην την ποιητική φωνή που δεν μένει έγκλειστη στο παρόν, αλλά δύναται να εκφράσει την ελληνική ιδιαιτερότητα, να ανασυνθέσει και να αποκαταστήσει την ταυτότητα αυτού του λαού πέρα από τη μονομέρεια του δυτικού πολιτισμού. Μια φωνή που κρίνουμε ότι μπορεί να αποδώσει κάτι από το υπαρξιακό πάθος του λαού μας, μεθερμηνεύοντας ακέραιο το μήνυμά του στο πλαίσιο της δικής μας εποχής, είναι αυτή του ποιητή Γιώργου Σαραντάρη. Στα δύο ποιήματά του με τίτλο «Εμείς οι Έλληνες» ο ποιητής επιχειρεί κατ αρχήν να προσδιορίσει τις αξιακές συνιστώσες της υπόστασής μας μέσα από την ευλάβεια της ορθόδοξης παράδοσής μας, την πλούσια ανάμνηση της ιστορικής μας πορείας, την πολιτισμική μας συγκρότηση μέσα από τα δημιουργήματα (μάρμαρα), αλλά και από τη φυσική μας σχέση με αυτόν τον τόπο (εληές, πεύκα, θάλασσα, άφθονος ήλιος, νησιά). Σε ένα δεύτερο επίπεδο, ο υποστασιακός Σαραντάρης, βαθιά πολιτικός, ασκεί κριτική στην εξάρτηση του τόπου από τις ξένες, ξεμωραμένες αλλά σίγουρα γερασμένες εξουσίες που με παράξενο και παράφρονα εγωισμό κρατούν τον λαό ακόμα στην αγκαλιά τους. Ωστόσο, ο ποιητής δεν περιορίζεται στη διαπίστωση της τραγικής μοίρας αυτού του τόπου, αλλά επιχειρεί εν είδει χριστιανικής δοξολογίας να υμνήσει τη διαχρονική προσπάθεια του λαού να επιμένει να χτίζει τη φωλιά του σε αυτόν τον τόπο, σηκώνοντας Η πλούσια ανάμνηση Ο άφθονος ήλιος Εμείς ίσαμε τώρα δουλοπάροικοι Ξένων ξεμωραμένων εξουσιών Που γέρασαν σαν δέντρα Μελαγχολικά αγνάντια στον τάφο Και με παράξενο με παράφρονα εγωισμό Ακόμα μας κρατάν στην αγκαλιά τους Πουλιά που κρυώνουμε Και δεν νοιαζόμαστε να στήσουμε Σε πιο πράσινο χώρο Τη φωλιά μας Εμείς πότε θα διαβάσουμε Στην τύχη μας μια ώρα που δεν σβήνει Στα χέρια μας στα νιάτα μας Μια φούχτα δύναμη και θάρρος Που τήνε χρειάζεται και χαιρετάει Ο ζωντανός κόσμος Η Δύση πού θα βρει καινούριο δρόμο Για τις ανθρώπινες ψυχές; Γ. Σαραντάρης, 1936 το βάρος της ιστορικής του αλήθειας στην «άμοιρη στεγνή γη». Έναν λαό που σε καιρούς πιο ήρεμους και πιο γενναίους θα βγάλει από τις κρύπτες τα όργανα και θα στήσει χορούς συγχρονίζοντας τη φωνή του με το επιούσιο πάθος του αγώνα. Ο ποιητής επιλέγει συνειδητά, σε αντίθεση με άλλους ποιητές σύγχρονούς του αλλά και κατοπινούς, να αυτοκαθοριστεί ιδεολογικά μέσα από την ελληνικότητα και την παράδοση, αντιλαμβανόμενος την ανεπάρκεια του δυτικού πολιτισμού να «βρει καινούργιο δρόμο για τις ανθρώπινες ψυχές». Ο Σαραντάρης, μέσα από έναν «αγίνωτο ελληνικό λόγο», που ξενίζει όταν συγκρίνεται με άλλα γλωσσικώς και μετρικώς άρτια ποιήματα, αναδεικνύει τη σημασία που έχει η δύναμη μιας και μόνο «φούχτας», αναζωπυρώνοντας τη φλόγα του θάρρους που κρατά τουτόν τον λαό, σε πείσμα αλλά και εξαιτίας των λαθών του, ακόμα ζωντανό. Τέλος, δεν είναι μόνο το παράδειγμα της ποίησης του Σαραντάρη αλλά και ο ίδιος ο βίος του που καταμαρτυρά το ήθος του ποιητή που χρειαζόμαστε. Ο Σαραντάρης, έχοντας συνείδηση της ασθενικής του κράσης, δηλώνει ψεύτικη ημερομηνία γέννησης προκειμένου να στρατευτεί στην πρώτη γραμμή του μετώπου με το ξέσπασμα του ελληνοϊταλικού πολέμου. Προσβεβλημένος από τύφο, θα αφήσει την τελευταία του πνοή σε ηλικία 33 χρόνων, στις 25 Φεβρουαρίου του 1941, πραγματώνοντας το νόημα της φράσης που είχε γράψει λίγους μήνες πριν από τον θάνατό του: «Όταν όμως νιώσεις την αναγκαιότητα της θυσίας σαν μόνο τρόπο επιτυχίας της ύπαρξης του Ανθρώπου, τότε ο ηρωισμός θα σου φανεί, όπως είναι, ο λογικός και αναπότρεπτος βίος του συνειδητού ατόμου τού ηθικού εγώ». Ωραία που είναι την αυγή, όταν γλυκοχαράζει Γράφει ο Χρίστος Πέτρου Ακούστε αυτόν τον δίσκο! Από εκεί που δεν το περιμέναμε, μία δισκογραφική δουλειά, «διαμαντάκι» σωστό. Μιλάμε για τον δίσκο «Απηλιώτης» του Λεωνίδα Μπαλάφα. Ο τίτλος του διπλού δίσκου, «Απηλιώτης», είναι μια άλλη ονομασία του ανατολικού ανέμου, του Λεβάντε. Τα είκοσι πέντε τραγούδια είναι σχεδόν όλα του Μπαλάφα, στίχοι και μουσική, και η παραγωγή του Νίκου Μέρμηγκα, μουσικού καταπληκτικού, νεαρού μα όχι νέου. Σαντούρια, βιολιά, κλαρίνα, μπουζούκια (αλλά μπουζούκια) και άλλα ωραία «μουσειακά ή φολκλορικά» όργανα ξαφνικά σου κλείνουν το μάτι και με νόημα σου λένε ότι «ακόμα ζούμε, ακόμα έχουμε πολλά να πούμε». Στιχάκια ταπεινά, άμεσα και θαυμαστά. Ο δίσκος δεν μου ακούστηκε, σε καμία περίπτωση, σαν άλλη μια προσπάθεια, απ τις πολλές ομολογουμένως, παντρέματος της παραδοσιακής, ρεμπέτικης, λαϊκής και δεν συμμαζεύετε μουσικής με σύγχρονους ήχους και στίχους. Ούτε είναι μια αντίστοιχη δουλειά με αυτές τις αριστουργηματικές των Ρασούλη, Παπάζογλου, Ξυδάκη κτλ. Είναι ένας δίσκος ολοκαίνουργιος, σύγχρονος απόλυτα, αλλά χωρίς κανένα στοιχείο που να μπορούμε να πούμε ότι είναι καθαρά στοιχείο της εποχής μας, ότι είναι κάτι καινούργιο. Οι στίχοι του σαν από σμυρναίικα και ρεμπέτικα, αλλά για κάποιον λόγο και με κάποιον τρόπο καθόλου επιτηδευμένοι. Σε πείθουν ότι αυτή είναι η αλήθεια του δημιουργού τους και τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο. «Μ έβγαλες από το λούκι μου, μπουμπούκι μου» ή «τινάζω το σακάκι μου να φύγει το σαράκι μου» και άλλα πολλά και ωραία. Για τη μουσική δεν έχω να πω πολλά. Οι τύποι κεντάνε κανονικά. Άσσοι όλοι οι οργανοπαίχτες, ενορχηστρώσεις ονειρεμένες και μελωδίες που χτυπάνε κατευθείαν στο κέντρο της καρδιάς. Έντονη επίδραση μικρασιάτικη και πειραιώτικη. Μουσική της αστικής λαϊκής μας παράδοσης. Τέλος, νομίζω πως καλό θα ήταν αν γινόταν μια πιο αυστηρή διαλογή για το ποια και πόσα τραγούδια θα συμπεριλαμβάνονταν στον δίσκο. Υ.Γ. ή 2ο κείμενο: Με αφορμή το τραγούδι «Καπιτάλας» από τον νέο δίσκο του Μπαλάφα. Το να παίζει και πολύ περισσότερο να γράφει κανείς τραγούδια σήμερα λαϊκά, αλλά αληθινά λαϊκά, είτε ερωτικά είναι είτε μιλούν για τη «Γωγώ που μαγειρεύει λαχανοντολμάδες», είναι πράξη ουσιαστικότατης αντίστασης στην πολιτισμική, άρα και πολιτική, παρακμή που κυριαρχεί. Επειδή αυτά τα τραγούδια μιλούν για έναν τρόπο κοσμοαντίληψης και συνιστούν υιοθέτηση εκφραστικών μέσων που είναι φύσει αντίθετα προς τη δηθενιά της εποχής μας. Είναι απλώς αληθινά και, όταν είναι αληθινά, είναι αντιστασιακά και κατ επέκταση απελευθερωτικά. Το να γράφει κανείς σε ύφος και ήχο λαϊκό ένα τραγούδι που την πέφτει στον «καπιτάλα», δεν είναι τίποτα. Δεν κάνει δηλαδή καμία απολύτως ζημιά στο σύστημα, αν κανείς νομίζει κάτι τέτοιο. Μόνο κάτι νεολαίοι αριστεροδεξιοαναρχοναζιστικοτέτοιων οργανώσεων χαριεντίζονται μ αυτά. Ζημιά στο σύστημα κάνει μόνο ο έρωτας και η αλήθεια, όπως λέει και ένας μεγάλος ποιητής των Εσκιμώων.

15 29 Μαρτίου 2014 ΟΧΙ ΞΑΝΑ, ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ. ΝΕΟΛΑΙΟΙ, ΞΥΠΝΑΤΕ. ΣΤΑΘΕΙΤΕ ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΣΑΣ. 15 Η άλλη Ένωσις Καλωσόρισες πουλί μου Συνέχεια από τη σελ. 10 βάνουν μέχρι μυελού οστέων τον απαγορευμένο καρπό (κάνοντας συχνές παύσεις από το μασούλημα για να μονολογήσουν πως τα αμπελοπούλια είναι καλύτερα απ όσο τα θυμούνταν, πως είναι διάολε νόστιμα τα άτιμα), ο νεοφώτιστος σαρκοφάγος μας, απ ό,τι δείχνουν όλα τα στοιχεία, τεμάχισε το αμπελοπούλι λες κι ήταν βάτραχος σε εργαστήριο, έφερε στο στόμα του το ελάχιστο κρέας από το στήθος του πτηνού, το πιπίλισε για λίγο, του φάνηκε πικρό κι όσο για το υπόλοιπο, ούτε που το άγγιξε. Έκανε το ίδιο και με το δεύτερο, αλλά δεν ολοκλήρωσε τη μαστεκτομή αφού άρχισε να νιώθει δυσφορία. Μετά, πήρε τα ανέγγιχτα δύο αμπελοπούλια που του έλαχαν, τα τύλιξε σε μια χαρτοπετσέτα και τα έβαλε στην τσέπη του για να τα ξεφορτωθεί στην έξοδο (κατ ακρίβειαν όπως μαθαίνουμε παρακάτω δεν τα ξεφορτώνεται ακριβώς, αλλά ο ψυχοπονιάρης Φράνζεν σκάβει με τα χέρια του ένα μικρό λάκκο έξω από το μαγαζί, τα απιθώνει μέσα και ρίχνει χώμα από πάνω τους. Απίστευτα πράγματα. Πάντως, δεν γνωρίζουμε αν αγγάρεψε τον Δημήτριο ή τον Τάκη να περάσουν στα σαρανταήμερα για ένα μικρό μνημόσυνο). Όλο αυτό το διάστημα, Δημήτριος και Τάκης ρουφούσαν με απόλαυση τα τεμάχια που τους αναλογούσαν, ενώ ο ταβερνιάρης πηγαινοερχόταν και αποδεικνυόταν λαλίστατος προσφέροντας μίνι διαλέξεις στον υπερευαίσθητο πεζογράφο και την όχι-και-τόσο-εκλεκτή παρέα του: «Οι πιτσιρικάδες σήμερα δεν τα πολυτρώνε τα αμπελοπούλια. Τον καιρό μου, ξεκινούσες να τα τρως από μικρός ώστε να συνηθίσεις στη γεύση τους. Ο τρίχρονος γιος μου τρώει δέκα στην καθισιά του». Ναι, το ξέρω. Δύο τινά παίζει να συνετελέσθησαν. Είτε ο χωρατατζής ταβερνιάρης δουλεύει χοντρό γαζί την αφελή πελατεία του είτε ο μυθιστοριογράφος Φράνζεν έχει εδώ και ώρα πάρει τα ηνία από τον αυτόπτη μάρτυρα Φράνζεν. Με το που φεύγουν από την ταβέρνα και μετά που η αυτοσχέδια ταφή έχει περατωθεί σε κλίμα άφατου πένθους και σπαραξικάρδιας συγκίνησης, ο Τάκης οδηγεί τον φίλο μας σε μια γειτονική ταβέρνα για να πιουν μιαν μπύρα δεν γνωρίζουμε αν τους ακολούθησε ο λόρδος Τζιμ. Στο πίσω μέρος της γειτονικής ταβέρνας ψήνονται (για φαντάσου, αγαπητέ μου αναγνώστη, για φαντάσου) όχι αμπελοπούλια στη σχάρα αλλά «μετρίου μεγέθους πουλιά», οπόταν ο νους μας πάει σε τζίκλες, φάσσες, πεζουνούθκια ή σε κάτι πολιτισμένο και νόμιμο τέλος πάντων επειδή δεν είναι και κάθε μέρα του Άη Γιαννιού. Όπως και να χει, ο κυπροαμερικανικός σύνδεσμός μας κάθεται στο μπαρ και με το που παραγγέλνει την ΚΕΟ του τι νομίζεις πως συμβαίνει, αναγνώστη μου; Έλα, δεν χρειάζεται και καμιά καλπάζουσα φαντασία σκέψου με όρους χολιγουντιανής ταινίας. Το σκέφτηκες; Έλα, για να σε βοηθήσω, πήγαινε λίγο παραπάνω και ξαναδιάβασε τις ατάκες του αλησμόνητου Δημήτριου. Το μάντεψες; Έλα τώρα, αγαπητέ μου αναγνώστη, δεν είναι και τόσο δύσκολο. Εντάξει, θα στο πω: μία βαρυκόκκαλη, ξανθιά και κρύα σαν μπίρα Μολδαβή που αποτελούσε μέχρι εκείνην τη στιγμή μέρος του προσωπικού της ταβέρνας και του ντεκόρ του οικήματος, τραβά ένα σκαμπό και στριμώχνεται δίπλα τους. Έτσι, για να τελειώνουν τα πράγματα όπως στα μυθιστορήματα της πεντάρας και όχι σαν τις διαφημίσεις του ΚΟΤ. Μέση λύση, απ ό,τι φαίνεται, είναι αδύνατον να υπάρξει, πράγμα που τείνει να αποδείξει πως η ζωή έχει πάψει εδώ και καιρό να μιμείται την τέχνη και η τέχνη έχει πάψει εδώ και καιρό να αντιγράφει τη ζωή. Τώρα πια, ζωή είναι ό,τι δείχνει η τέχνη πως είναι η ζωή. Αν δεν πιστεύετε τον Καραμίχο σας, πιστέψτε τον Φράνζεν σας. Αν δεν πιστεύετε ούτε τον Φράνζεν σας, τότε απλώς ανοίχτε τις τηλεοράσεις, τα βιβλία και τα κομπιούτερ σας. Αυτά είχα να σου πω, αγαπητέ μου αναγνώστη. Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ τον Θεό να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω. Βιβλίο Παρών! Μια αληθινή ιστορία. Ὅπου καὶ νὰ ταξιδέψω ἡ Ἑλλάδα μὲ πληγώνει, ἔλεγε κι ὁ Ποιητὴς Ἡ Ἑλλάδα μὲ τὰ ὡραῖα νησιά, τὰ ὡραῖα γραφεῖα, τὶς ὡραῖες ἐκκλησιὲς Ἡ Ἑλλὰς τῶν Ἑλλήνων. Για αυτήν την «Ελλάδα των Ελλήνων», τέσσερις δεκαετίες μετά την πτώση της, η Εύη Μακρίδου έρχεται να συμπληρώσει το μεγάλο φάσμα ντοκουμέντων που περιγράφουν τη μελανή αυτήν περίοδο της ελληνικής ιστορίας με μιαν πραγματική μαρτυρία. Μιαν ιστορία που αφορά τα γεγονότα γύρω από τη σύλληψη του Μίκη Θεοδωράκη τον Αύγουστο του 1967 στην Αθήνα, μία σύλληψη που αποτέλεσε ένα από τα μεγαλύτερα χτυπήματα της Ασφάλειας. Η συγγραφέας περιγράφει με λεπτομέρεια το χρονικό της σύλληψης: πώς από την αρχή τής ζητήθηκε να βοηθήσει μαζί με τον σύζυγό της, πώς η ίδια θυμάται τα βράδια της αγωνίας μαζί με τον Θεοδωράκη και πώς εν τέλει κατέληξε στις φυλακές, μαζί με μιαν πλειάδα άλλων δημοκρατικών συντρόφων της. Μεταξύ αυτών η Κίτυ Αρσένη, η Τόνια Μαρκετάκη, η Ντόρα Λελούδα, ο Ανδρέας Λεντάκης, ο Διονύσης Σαββόπουλος και πολλοί άλλοι, οι οποίοι πήραν μέρος σε αυτήν την «αποστολή». Στις σελίδες του βιβλίου ο καθένας μπορεί να βρει πληροφορίες για τα πρώτα βήματα του Πατριωτικού Αντιδικτατορικού Αγώνα ήδη από τα πρώτα χρόνια της δικτατορίας, όταν κάποιοι πρώην Λαμπράκηδες δημιούργησαν το Πατριωτικό Μέτωπο, με μόνο σκοπό την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα. Χωρίς δραματικούς τόνους και χωρίς ιδιαίτερη λογοτεχνική γλώσσα, η Εύη Μακρίδου μάς παραδίδει μια ζωντανή μαρτυρία, όπως ακριβώς θα την ακούγαμε από όσους έζησαν τα γεγονότα. Η ίδια δεν σκοπεύει στη δημιουργία μυθιστορήματος και μέσα από τα γραφόμενά της μπορούμε να δούμε τις εικόνες της σύλληψης, της φυλάκισης και της δίκης λεπτό προς λεπτό, καθώς η προαναφερόμενη περιγράφει τα πορτρέτα των εμπλεκομένων και τις συνθήκες της κράτησής τους με όση λεπτομέρεια μπορούν αυτά να αποδοθούν. Πρόκειται για μιαν πραγματική ιστορία αλληλεγγύης και αντίστασης, πλημμυρισμένη από τα πραγματικά πατριωτικά συναισθήματα του λαού και την αγάπη για την Ελλάδα όπως τη βίωσε ο λαός σαν έναν έρωτα που πλούτισε τη ζωή τους. Έναν έρωτα και ένα συναίσθημα πατριωτισμού πολύ διαφορετικό από αυτόν που προσπάθησαν οι σφετεριστές της χώρας να παρουσιάσουν. Η δική της ιστορία ας αποτελέσει για εμάς έναν από τους πολλούς λόγους για τους οποίους οφείλουμε να προστατεύουμε την ελευθερία μας, την ελευθερία του λόγου, την ελευθερία της σκέψης, την ελευθερία της έκφρασης και την ελευθερία του ατόμου, σε οποιανδήποτε εποχή, αποτρέποντας έτσι οποιανδήποτε κίνηση που χαρακτηρίζεται από σκοταδισμό να μας εξουσιάσει. Ιλιάνα Κουλαφέτη ΜΝΗΜΗ ΛΟΥΗ ΚΑΡΙΟΛΟΥ Τον Λούη Καριόλου τον γνώρισα το Έκτοτε και για δεκατέσσερα χρόνια (με διάλειμμα κάθε Αύγουστο και λιγοστές αργίες), τον συναντούσα κάθε Πέμπτη στις εφτά οχτώ το βράδυ. Τότε, γνώριζα λίγα πράγματα γι αυτόν: ήταν Κερυνειώτης, από το μυθικό σόι του Ματθαίου Καριόλου (του ναυαγίου), σπούδασε στη Θεσσαλονίκη, δούλεψε στη Βόρεια Ελλάδα, όπου άφησε ιστορία με την εργασία και την παρουσία του, και ήταν νυμφευμένος με την Ελένη Θεοχάρους. Η πρώτη εντύπωση που σχημάτισα γι αυτόν διαμορφώθηκε από το επιβλητικό του ανάστημα, τη χαμηλή φωνή, το μελαμψό του χρώμα, τη γαλήνια αυστηρότητα την οποία διαπερνούσε κάποιες στιγμές ένα λεπτό χιούμορ. Στην πορεία, η θεραπευτική σχέση με τον Λούη Καριόλου έζησε μύριες περιπέτειες: την αναζήτηση στα σκοτεινά, την καθήλωση μπροστά στον φόβο, την απώλεια, τη συντριβή της εγκατάλειψης, τον συναισθηματικό πόνο, τη βαθιά σύγκρουση ανάμεσα στην ανάγκη για ελευθερία και την ανάγκη για οικεία σχέση αγάπης. Το κουβάρι με τους πολλαπλούς κόμπους σε κάποια σημεία λύθηκε το νήμα μπορούσα να το υφάνω και να ζω σε άλλα σημεία θα παραμένει μπερδεμένο. Αποδέχτηκα ότι η ζωή δεν σκηνοθετείται έχει τη δική της ορμή, δικά μου λάθη, έχει παγίδες που μπορούν να σε συνθλίψουν: αν δύναται να είναι πραγματική, δεν μπορεί να είναι επινοημένη ή κομμένη σαν ρούχο από σχέδιο παιδικών επιθυμιών. Μου πήρε χρόνια. Όλα τα μείζονα τα κουβεντιάσαμε ξανά και ξανά. Ο Λούης Καριόλου ήταν πάντα παρών αναλυτικός, αυστηρός, αληθινός, γλυκύς, με ηρεμία και καθαρότητα. Ήταν παρών: ένας άνθρωπος μεγάλος. Για ό,τι δεν μπορεί να επουλωθεί, στάθηκε μάρτυρας στον πόνο. Ήταν ένας άντρας σαν «Mother Bear»: στιβαρός άντρας με γυναικεία γλυκύτητα. Κρατήστε αυτήν την εικόνα. Με τα χρόνια, αλλά κυρίως στις ύστερες σποραδικές μας συνεδρίες, η ατμόσφαιρα άλλαξε. Δεν υπήρχε πια αυστηρό πλαίσιο. Εκφραζόταν περισσότερο. Στην αρχή αιφνιδιάστηκα, έπειτα συνέπλευσα. Κουβεντιάσαμε πολύ, ως είθισται, το συμβατικό τέλος της ψυχοθεραπείας. Έλεγε ότι αυτή η διαδικασία δεν τελειώνει ποτέ. Κάποια πράγματα αλλάζουν κάποια δεν αλλάζουν Στις τελευταίες μας συναντήσεις, επικρατούσε μια κατάσταση διττή: ένα μέρος παλαιό και ένα μέρος νέο. Γελούσαμε πολύ. Τις παραμονές του θανάτου του, είπα ότι θα πήγαινα να τον δω, αλλά περίμενα να ησυχάσει λίγο από τη σκατοϋπηρεσία. Δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να χανόταν τόσο νωρίς. Η απώλεια του Λούη Καριόλου για μένα, μα και για τόσους άλλους, όσο και αν δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτήν που βιώνουν οι οικείοι του, είναι τεράστια. Με προβλημάτισε πολύ αν θα έπρεπε να αναφερθώ στο κείμενο αυτό στις αιτίες που οδήγησαν στον θάνατό σου. Θα διαφωνούσες, άραγε, με αυτήν τη δημοσιοποίηση, λέγοντας ότι τον πόνο τον βιώνουμε προσωπικά ότι ο δημόσιος λόγος είναι καταδικασμένος στην ευτέλεια της κοινωνίας; Μα εδώ βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα Έγκλημα: η Εξουσία, η οποία άκουσε να δηλώνεις δημοσίως τον Ιανουάριο ότι «Εγώ είμαι εκεί, βράχος, δεν πουλιέμαι, δεν είμαι ρουφιάνος του συστήματος και κάνω θεραπεία. Αυτό σημαίνει ότι παρέχω ένα άσυλο στον κατάδικο, ώστε να μπορεί να ανακουφιστεί και να εκφραστεί», ήταν αδίστακτη, είχε την αισχρότητα να σε χειριστεί με τρόπο απρεπή. Δεν ήταν πολύ του χαρακτήρα σου οι έντονες δημόσιες δηλώσεις. Ένιωθα πως είσαι ένας βράχος και δεν μπορούν να σε βλάψουν. Αλλά, βλέπεις, οι άνθρωποι δεν είναι βράχοι Στο καλό, Λούη. σαν το απαλό το σύννεφο σε συναντώ στη γαλανή την άκρη, θαλασσινή η μυρωδιά από μακριά Χ.Ν.Σ.

16 Ρε Σαββάκη μου, εν μου είπες ότι ο κλέφτης τζιαι ο ψεύτης τον πρώτο χρόνον σιέρονται; Γιατί συνεχίζει να χασκογελά ο Αναστασιάδης; ENΩΣIΣ T ζ ι α ς γ ι ν ε ί τ ο γ α ί μ α ν μ α ς α υ λ ά τ ζ ι ι ν Κόρη Έλλη, γιατί μου βάλλεις πάλε δύσκολα; ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΜΗΝΟΣ ΤΑΒΕΡΝΑ ΤΟΑΙΓΑΙΟΝ Έκτορος 40, Λευκωσία - Τηλ: , , Ευτυχώς που η ανθρωπότητα έχει κάνει τεράστια βήματα προς τα μπρος και κανένας πια δεν τραβά τη γυναίκα του στις παραλίες από τα πόδια. Εμπήκαμεν στην Ευρώπη. Ευτυχώς. Ανασυράμεναι τους χιτωνίσκους ή πούττος, των ριαλιών ο λούκκος ή το μουνί σέρνει καράβι Τον μύθο μάς παραδίδει ο Πλούταρχος, στο Περί Γυναικείων Αρετών, 248a. Για να τιμωρήσει τον Ιοβάτη, τον άπιστο βασιληά των Λυκίων, ο ήρως Βελλερεφόντης ορμαίνεται από τη θάλασσα προς τα μεσόγεια, σέρνοντας πίσω του ένα τσουνάμι, ένα πελώριο κύμα της θαλάσσης που κατακλύζει τον κάμπο ολόκληρο κι αφανίζει τα έργα των ανθρώπων: «και θέαμα δεινόν ή επομένης μετεώρου της θαλάττης και αποκρυβούσης το πεδίον». Ανίσχυροι οι άνδρες και τραγικώς «λίγα» τα όπλα των μπροστά στον ακαταμάχητο τούτον της φύσεως εχθρό. Παρεμβαίνουν, όμως, τότε οι γυναίκες και «ανασυράμεναι τους χιτωνίσκους απήντησαν αυτώ», σήκωσαν τα φουστανάκια τους (πείτε τους χιτωνίσκους μίνι φούστες ή εσώβρακα) και, δείχνοντας αναιδώς τα κρύφια των, τον κατέπληξαν, εφόβησαν, πάντως εσταμάτησαν. «Υπ αισχύνης», από ντροπή, ισχυρίζεται πιο αστικά και επιφανειακά ο Πλούταρχος, αλλά μάλλον επειδή η δύναμη των στοιχείων της φύσης δαμάζεται από τη μεγαλύτερη και πιο πρωταρχική μαγική δύναμη της αποτροπιαστικής γύμνωσης των γυναικών. Μαζί με τον εκφοβισμένο από τη μαγική δύναμη του ξέρετε ποίου, υποχωρεί και το κύμα της θ α λ ά σ σ η ς. Πυρ, γυνή και θάλασσα. Τα τρία μαγικά στοιχεία. Όπως και στην Ιλιάδα, σε μίαν από τις πιο γλαφυρές ραψωδίες, το κύμα του φουρτουνιασμένου από οργή ποταμού Σκαμάνδρου (Φ, Μάχη παραποτάμιος) κυνηγά τον, Βελλερεφόντη και Μελέγρο της Ιλιάδος, ήρωα Αχιλλέα που τον στόμωσε με τα πτώματα των Τρώων που στη μάνητά του ασταμάτητα αφανίζει, σταματά η φωτιά που καλεί η Ήρα τον Ήφαιστο να στείλει. Πυρ, γυνή και θάλασσα. Κι η δραστική πράξη των γυναικών, με την ακαταμάχητη μαγική δύναμη της δικής της αναίδειας που αφοπλίζει θάλασσα και ήρωα. Το χθόνιο στόμιο της γυναίκας, βάραθρο φόβητρο ανδρών και κυμάτων, η πιο μαγική από όλες της δυνάμεις, η γυναίκα του στομίου των αιμάτων στις τρεις πιο γυναικείες της ώρες, όπως παρατηρεί (και μας εκφοβίζει) σ το Blood Rites της η εθνολόγος Barbara Echenreich. The Vagina Monologues, πιο ανοιχτά σήμερα μονολογούν τη δύναμή τους οι εν Λονδίνω Φεμινίστριες. Φόβητρο, υποκλιθείτε, στοιχεία εσείς υπόλοιπα της φύσεως. EAN... EAN θέλετε τζατζίκι κατασκευασμένο σε εργοστάσιο με γιαούρτι και χημικές ουσίες... EAN θέλετε ταχίνι κατασκευασμένη σε εργοστάσιο με χημικές ουσίες... EAN θέλετε χαλούμι κατασκευασμένο με σκόνη γάλακτος EAN θέλετε σουβλάκι από χοιρινό Βουλγαρίας μαριναρισμένο με τέντεραϊζερ EAN θέλετε σιεφταλιά με κιμά από ίνες, λίπη και τα κομμάτια κρέατος που απομένουν στα κόκαλα EAN θέλετε κοτόπουλο κατεψυγμένο από την Αργεντινή EAN θέλετε μελιτζανοσαλάτα από ψίχα κονσέρβας με άφθονη μαγιονέζα EAN θέλετε τυροκαυτερή κατασκευασμένη στο εργοστάσιο με άσπρο τυρί και διάφορα συντηρητικά EAN θέλετε ραβιόλες εργοστασίου κατεψυγμένες EAN θέλετε πατάτες τηγανιτές Ολλανδίας με τα γνωστά φάρμακα, απ αυτές που τηγανίζονται κατεψυγμένες EAN θέλετε οφτόν κλέφτικον από αρνάκι Νέας Ζηλανδίας EAN θέλετε τουρσιά αντί ξυδάτα για τα ορεκτικά σας EAN θέλετε άσπρο τυρί Βουλγαρίας ή Δανίας και όχι φέτα στη σαλάτα σας TOTE MHN EPΘETE ΣTO AIΓAION ΓIA NA ΦATE. Πηγαίνετε αλλού, διότι στο AIΓAION μαγειρεύουμε όλα τα φαγητά μας με αγνά κυπριακά προϊόντα και δεν αγοράζουμε κανένα έδεσμα απ έξω. Επίσης, όλα τα γλυκά μας εμείς τα φτιάχνουμε. ΖΩΝΤΑΝΗ ΜΟΥΣΙΚΗ κάθε Πέμπτη και Παρασκευή ΑΓΟΡΑ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ «ΓΙΑΛΟΥΣΑ» ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΑΠΡΙΛΙΟΥ Από τις 10:00 το πρωί μέχρι τις 2:30 το απόγευμα Δωρεάν φαγητό και ποτά Κοπιάστε και φέρτε και τους φίλους σας ΦΩΤΟ ΠΟΡΝΟ Ό,τι και να πει κανείς για τους Ιταλούς, θα πέσει έξω. Είναι οι μόνοι Ευρωπαίοι που έχουν χάζι, οι μόνοι στην Ευρώπη που έχουν κάποια συγγένεια μαζί μας και ας μας χωρίζει άβυσσος.