Spiritus asper* του Άκη Παπαντώνη. * Spiritus asper (λατιν.) = κοφτή αναπνοή, δασεία

Transcript

1 Spiritus asper* του Άκη Παπαντώνη Περνάμε ωραία εδώ πέρα. Όμως ελπίζουμε πως όλα σύντομα θα αποκαλυφθούν. Ρέιμοντ Κάρβερ * Spiritus asper (λατιν.) = κοφτή αναπνοή, δασεία 1

2 Spiritus asper Η τηλεόραση μουγγή στο τραπεζάκι της. Εκπέμπει έντονο φως. Εσύ ξαπλωμένη στο ντιβάνι, μάτια καρφωμένα στην οθόνη. Μουρμουρίζεις την ίδια αλληλουχία λέξεων. «Ἑσπέρα, ἑορτή, ἕνα, ἕξι καὶ ἑπτά, ἑκατὸ, ἑρπετά, ἕδρα, ἕτοιμος, ἕλος, ἕνωσις, ἑξῆς καὶ ἕως, ἕλιξ, ἕλκος, ἑταιρεία, ἕλκυθρον, εὑρίσκω, ἑστίαν, ἑκὼν, ἕξις, ἑρμηνεία, εἵλως, ἕπομαι, ἕρκος, εἱμαρμένη, ἑκάς, Ἑλλάς, Ἑλικών, Ἕλλη, Ἑλένη, Ἑκάβη, Ἑκάλη, Ἑρμῆς, Ἑωσφόρος, Ἕκτωρ καὶ Ἕβρος». Ξανά και ξανά. Όλες οι λέξεις από έψιλον που δασύνονται. Σαν νανούρισμα και σαν προσευχή. Υπνωτίζεσαι από το φως και το μονότονο ήχο της φωνής σου. Στην οθόνη δύο ηθοποιοί συνομιλούν. Δυναμώνεις ασυναίσθητα τη φωνή. Στο δωμάτιο αντηχεί η άτσαλη μεταγλώττιση: Δεν θα βγεις; Δεν έχω λεφτά. Καθόλου; Καθόλου. Να σου δώσω εγώ. Δε θέλω. Γιατί δε θες; Για να μη νιώθω πως σου χρωστάω. Δε θα μου χρωστάς. Αυτό το λες εσύ. Και τι θα κάνεις; Δεν θα κάνω τίποτα. Τίποτα; Δε με πιστεύεις; Δεν το λες με σιγουριά. Σίγουρη είμαι. Συνέρχεσαι. Τα μάτια σου προσπαθούν να εστιάσουν στα αντικείμενα γύρω σου. Κοιτάς την ώρα στο κινητό σου. Στην τηλεόραση περνούν τίτλοι ειδήσεων: το περσινό τσουνάμι κρατά την Ιαπωνία τυλιγμένη σε ραδιενεργή ομίχλη οι Ισπανοί κοιμούνται σε σκηνές στις πλατείες πυρκαγιές σαρώνουν τις μεσοδυτικές πολιτείες των Η.Π.Α. ένας άντρας μαχαιρώνεται σε ποδοσφαιρικό αγώνα στο Χαϊδάρι. Ποτέ σου δεν προσέχεις τίτλους ειδήσεων. Αναρωτιέσαι αν 2

3 ΑΚΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΗΣ θα χει κι αύριο απεργία το μετρό. Το κινητό σου δονείται. Κοιτάς την οθόνη, μα δεν απαντάς. «Τίποτα δε μπορεί να σταματήσει το αύριο», λες. Αμέσως αναρωτιέσαι αν η λέξη αύριο δασύνεται ή οξύνεται. Και, χωρίς να κοιτάξεις αν έξω έχει κρύο ή όχι, τυλίγεσαι με μπουφάν και κασκόλ και βγαίνεις. Βαδίζεις γρήγορα. Χωρίς να σκέφτεσαι. Έχεις ιδρώσει. Στην είσοδο της Στοάς του Βιβλίου κοιμάται ένας ζητιάνος. Βγάζεις τα γυαλιά ηλίου από την τσέπη σου και τα φοράς. Το χαρτόνι στα πόδια του γράφει: Είμαι άνεργος, έχω τρία παιδιά κι είναι Άνοιξη. Ανάμεσα στα γόνατά του έχει στερεώσει ένα πλαστικό κυπελλάκι. Μέσα: κέρματα των δύο και των πέντε λεπτών. Το μυαλό σου προβάλλει στην Πανεπιστημίου το πανηγύρι της Αγίας Σοφίας στο χωριό. Τότε που η γιαγιά σου συνήθιζε να ασημώνει τις προτεταμένες παλάμες στα σκαλιά του ναού. Αντανακλαστικά πας να κάνεις το σταυρό σου. Μπερδεύεσαι. Με το δεξί σου αντίχειρα ψηλαφείς το δαχτυλίδι στο δεξί σου παράμεσο. Στο ενεχυροδανειστήριο σου είπαν «δεν πιάνει πολλά» το δέχτηκες με ανακούφιση. Εν τω μεταξύ ένας παππούς σκουντάει το ζητιάνο. Του προτείνει ένα περιοδικό με βυζαντινοπρεπή γραμματοσειρά στο εξώφυλλο. Ο ζητιάνος ξαφνιάζεται. Ο παππούς φωνάζει: Φοβάσαι; Μη φοβάσαι. Που ξέρεις εσύ τί φοβάμαι; Φοβάσαι. Δε φοβάμαι. Παραδέξου το. Φοβάμαι. Να σε πιστέψω; Το εννοείς; Κάνε ό,τι θες, μόνο δώσε κάτι. Επιστρέφεις σπίτι με τα πόδια. Μπαίνοντας, η τηλεόραση παίζει μια εκπομπή για τον αστεροειδή 33 Πολύμνια. Στο ψυγείο έχεις φυλάξει μακαρόνια από χθες. Η οθόνη γυρνά προς το κουζινάκι. «Ο αστεροειδής πρωτοεντοπίστηκε το Η μέση θερμοκρασία της επιφάνειάς του είναι 109 βαθμοί Κελσίου υπό το μηδέν». Δοκιμάζεις μια πηρουνιά. Γυρνάς την οθόνη προς το ντιβάνι. Και αρχίζεις να τα τρως κρύα. 3

4 Spiritus asper Πρωτομετακομίζεις στην Αθήνα Σεπτέμβρη. Δάφνης 17-19, 2 ος όροφος, στου Ζωγράφου. Πρώτο βράδυ μόνη, ένας δυνατός αέρας ανοίγει το παράθυρο της κουζίνας. Δεκάδες πλαστικά στρατιωτάκια σκαρφαλώνουν στο περβάζι και μπαίνουν στο σπίτι. Τρομάζεις τόσο που παγώνεις. Όλο το βράδυ μιλάς στον εαυτό σου. Σκεπασμένη με το σεντόνι ως το μέτωπο. «Ἥβη, ἥλιος καὶ ἧλος, ἥκιστα, ἡμέρα, ἥρως, ἡγεμών καὶ ἡδονή, ἥμερος, ἡνίκα, ἡνί, ἧττα, ἧμαι, ἡλικία, ἥμισυς καὶ ἡσυχία, Ἥρα, Ἡρακλῆς, Ἡρόδοτος, Ἡσίοδος, Ἥφαιστος, Ἡσαίας». Ξανά και ξανά. Κι αφήνεις την τηλεόραση ανοικτή, να σου κάνει συντροφιά. Το ίδιο και τα επόμενα τρία στη σειρά. Το τέταρτο παίρνεις στο skype την κολλητή σου, η οποία έχει μετακομίσει Γερμανία δευτεροετής στο Μαθηματικό. Μιλάτε μέχρι που σας παίρνει ο ύπνος μπροστά στον υπολογιστή. Με την κάμερα ανοικτή. Από τότε κάθε βράδυ στήνετε το ίδιο τελετουργικό. Εσύ πλένεις πιάτα όσο εκείνη λύνει εξισώσεις κάνεις μπάνιο όσο μιλάει στο τηλέφωνο με τους γονείς της κόβεις τα νύχια σου όσο άλλαζει θέση στα έπιπλά της. Μέσα από φλουταρισμένες βιντεοκλήσεις μιλάτε για τα πάντα. Και για τίποτα. Για λίγο καιρό δουλεύεις σερβιτόρα σ ένα καφέ στην Καισαριανή. Δεν έχεις ανάγκη τα χρήματα. Προφασίζεσαι όμως πως τα μαζεύεις για ν αγοράσεις πιάνο. Το μαγαζί είναι γεμάτο κόσμο τα πρωινά. Κάθονται σιωπηλοί, ο καθένας μόνος του, διαβάζοντας προγνωστικά για το Στοίχημα ή τις μικρές αγγελίες σε εφημερίδες που δε γνώριζες πως υπάρχουν. Αυτή η σιωπή σε αποσυντονίζει. Γρήγορα τα παρατάς. Αγοράζεις το πιάνο με την πιστωτική της μητέρας σου. Ο ξεθωριασμένος κύριος στο κατάστημα στην Ακαδημίας σου λέει: Καλύτερα ηλεκτρικό πιάνο δεσποινίς. Μα γιατί; Τα κλασσικά πιάνουν πολύ χώρο. Στο σπίτι και το μυαλό μας. Οκέι τότε. Ένα απόγευμα μετά τη δουλειά, κι ύστερα από προτροπές συμφοιτητών σου, κατεβαίνεις Σύνταγμα. Στριμώχνεις στην τσάντα σου ένα σπρέι κόκκινου 4

5 ΑΚΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΗΣ χρώματος, Μαλόξ, μια χειρουργική μάσκα, το Αερολίν για το άσθμα σου όπως σε συμβούλευσαν. Σταματάς ένα ταξί. Ο ταξιτζής ακούει Τρίτο πρόγραμμα. Κι έχει μεγάλη διάθεση για κουβέντα. Σε μια διαδρομή δέκα λεπτών μπλέκει σε μια ιστορία τις σονάτες του Σκαρλάτι και τον Τσάβες τον Ανδρέα Παπανδρέου και την υψηλή τιμή της βενζίνης τη Ρωσία του Πούτιν και τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια. Χασμουριέσαι. Κοιτάς έξω απ το παράθυρο. Στη διαδήλωση γνωρίζεις καινούριο κόσμο. Συζητάτε για τη σχολή, για σεξ, για μουσική, για το μέλλον που και που συμμετέχετε στα συνθήματα. Ξεχνιέσαι. Κάποια στιγμή τα πράγματα ζορίζουν. Τρομάζεις. «Φύγε, τρέχα», σου λένε. Eσύ πετάς τη μάσκα σ ένα κάδο σκουπιδιών, παίρνεις δυο δόσεις Αερολίν κι αρχίζεις να τρέχεις. Σταματάς όταν αντιλαμβάνεσαι πως έχεις βρεθεί σε δρόμους που δε γνωρίζεις. Μυρίζεις ολόκληρη θειάφι. Περπατάς αργά, διερευνητικά. Κρυώνεις. Διπλώνεις τα χέρια στο στήθος σαν ν αγκαλιάζεις τον εαυτό σου. «...ἵππος, ἵμερος, ἱδρώς, ἱέραξ, ἱκανός, ἱμάτιον, ἱερός, ἱκεσία, ἱλαρός, ἵστημι, ἵημι, ἵλεως, ἱκνοῦμαι, ἱπταμαι καὶ ἱστοροῦμαι, Ἱερεμίας, Ἱμέρα». Ξανά και ξανά. Από ένα περίπτερο αγοράζεις δυο μπουκαλάκια νερό. Τ αδειάζεις στο πρόσωπό σου αυτό κάνει τα μάτια σου να τσούζουν ακόμα περισσότερο. Ο Αφρικανός που δουλεύει στο περίπτερο σε ρωτάει: «πάλι χαμός στο Σύνταγμα;». Δεν έχεις απάντηση στο «πάλι». Έτσι κάνεις πως δεν άκουσες. Κάθεσαι στα σκαλιά της απέναντι εκκλησίας. Μόλις συνέρχεσαι κάπως, κάνεις το γύρο του ναού κρυφοκοιτώντας απ τα παράθυρα. Παρατηρείς την καντηλανάφτισσα, μαυροντυμένη απ την κορφή ως τα νύχια, να κοιμάται σ ένα στασίδι. Κάτω από την τρικυμμιώδη αγιογραφία του Αγίου Νικολάου. Εκείνη τη στιγμή το νερό της εικόνας χύνεται πάνω στη γυναίκα, γεμίζει την εκκλησία εκείνη δεν ξυπνά. Τη φωτογραφίζεις πίσω από το τζάμι με το κινητό σου. Ανεβάζεις τη φωτογραφία στο facebook. Κι απαντάς όλα οκέι στο sms που σου χουν στείλει. Σε ξαφνιάζει ένας συναγερμός που ουρλιάζει. Ένα νεράτζι έχει σημαδέψει ένα γυαλιστερό, παρκαρισμένο τζιπ. Δυο μικρά παιδιά τρέχουν αγκαλιασμένα να κρυφτούν. Απομακρύνεσαι κι εσύ με γρήγορο βήμα. Λες και μοιράζεστε την ενοχή. Στο ύψος της Ιπποκράτους δυο νεαροί με πλήρη εξάρτηση των Μ.Α.Τ. σου πιάνουν 5

6 Spiritus asper κουβέντα. Ο ένας είναι πολύ όμορφος. Ζητάει το τηλέφωνό σου. Του δίνεις το σου. Μετά από μερικά βράδια αδύνατο πια να πεις πότε ακριβώς σε στριμώχνουν δυο μεθυσμένοι ρώσοι στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Τη γλιτώνεις με μια κομμένη τιράντα. Και με μια ταχυπαλμία που δε μπορείς να διαχειριστείς. Τους κυνηγάνε κάτι πιτσιρικάδες. Ένας απ όλους σου συστήνεται ως Νικηφόρος. Και σου προσφέρει νερό. Το ίδιο βράδυ ο Νίκος σε χωρίζει μ ένα σκέτο sms. Το επόμενο πρωί, καθισμένη στο σύνορο σαλονιού-μπαλκονιού, σου μοιάζει να χει σταματήσει ο χρόνος. Στρίβεις τσιγάρα, το ένα τσιγάρο μετά το άλλο. Κάποιες στιγμές ανησυχείς μήπως από την τριβή με το τσιγαρόχαρτο σβήσουν τα δακτυλικά σου αποτυπώματα και πάψεις να υπάρχεις άλλες το εύχεσαι. Η αδερφή σου έρχεται με το Κ.Τ.Ε.Λ. απ την Κυλλήνη. Να σε δει, τάχα επειδή της έλειψες. Ο Νικοφόρος είναι δεκαεπτά ετών. Μένει στο διπλανό διαμέρισμα. Τραυλίζει ελαφρά. Και κυκλοφορεί διαρκώς με το ίδιο μαύρο μπλουζάκι με το δαφνο-στεφανωμένο μαίανδρο στο στήθος. Όμως, κάθε φορά που σε βλέπει, χάνει εντελώς τα λόγια του. Και χαμογελά διαρκώς. Δίπλα σου, πάνω σε μια καρέκλα: ο καπνός, τα φιλτράκια κι ο ροζ αναπτήρας σου το κινητό σου, που δε λέει να χτυπήσει τα γυαλιά ηλίου σου, που διαρκώς βάζεις και βγάζεις καθώς ο ήλιος κρύβεται κι εμφανίζεται ανάμεσα από τις απέναντι πολυκατοικίες ένα μολύβι κι ένα πεντάγραμμο το συμβόλαιο του ενοικιοστασίου στ όνομά σου η μητέρα σου είχε επιμείνει σε αυτό: «Αθήνα θα πει ανάληψη ευθυνών». Απέναντί σου, δίπλα στο πιάνο, η τηλεόραση στο τραπεζάκι της. Προβάλλει αποσπάσματα από τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Η αδερφή σου δεν παρακολουθεί. Χοροπηδάει στο ντιβάνι. Εσύ κοιτάς στο πουθενά. «Και τη γιαγιά την είχαν βιάσει. Στον Εμφύλιο», λες φυσώντας τον καπνό σου. Η αδερφή σου κάνει πως δεν ακούει. Συνεχίζει να παριστάνει το βεγγαλικό ή την εκτόξευση πυραύλου. Γυρνάς προς το μέρος της. Σταματάει. «Φεύγουμε απ το κωλόσπιτο», λες, «να 6

7 ΑΚΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΗΣ ξεκολλήσει το χταπόδι του ποτέ απ το στήθος μας». Και σβήνεις το τσιγάρο σου στο μάρμαρο. Εν τω μεταξύ μαθαίνεις πως ο Νικηφόρος έχει βαφτιστεί Νίκος έτσι τον φωνάζει η μάνα του. Τη μέρα που φεύγεις τον παρακολουθείς απ το ματάκι της πόρτας να ουρλιάζει στο Φιλιππινέζο του 1 ου : «εσύ φταις, την έδιωξες!». Και να τον σπρώχνει από τις σκάλες. Τελευταία στιγμή πριν προσγειωθεί με τα μούτρα στο μωσαϊκό γίνεται ελαστικό μπαλάκι. Και αναπηδάει στο κλιμακοστάσιο. Η γιαγιά σου μένει σ ένα διαμέρισμα στην Κυψέλη. Δεν ακούει από το ένα αυτί. Και έχει προχωρημένο Αλτσχάιμερς. Την επισκέπτεσαι τις Κυριακές. Ο πατέρας σου πληρώνει μια Βουλγάρα να την προσέχει γύρω στα σαράντα, ψηλή και δεμένη σαν άντρας. Όπως κάθε φορά, μόλις σε βλέπει σου υπενθυμίζει πως έχει πτυχίο χημικού, σερβίρει το φαγητό και κάθεται στον καναπέ. Εσύ προσπαθείς ν ανοίξεις κουβέντα με το άδειο σώμα που κάθεται στην κεφαλή του τραπεζιού. Σ αρεσει το φαΐ γιαγιά; Πώς σε λένε; Η εγγονή σου είμαι. Το φαΐ, σ αρέσει; Εσύ δεν είσαι εγώ. Δεν είμαι γιαγιά. Η τηλεόραση στο άλλο άκρο του δωματίου, δίπλα στο πιάνο, φωτίζει το πρόσωπο της Βουλγάρας. Παρακολουθεί ειδήσεις. Στο τραπεζάκι μπροστά της μια στοίβα κιτρινισμένα φύλλα της Ακρόπολης. Την προσοχή σου τραβάει η αυτοσχέδια παρέλαση απόστρατων στην οθόνη. Βαδίζουν μισοσυγχρονισμένα τραγουδώντας εμβατήρια. Ένα γυφτάκι παρατάει το πόστο και το ακορντεόν του και κάνει πως παρελαύνει μαζί τους. Ζούνε οι γονείς μου; Δε ζούνε οι γονείς σου γιαγιά. Γιατί τρώμε σούπα; Γιατί σ αρέσει. 7

8 Spiritus asper Εσύ δεν είσαι εγώ. Είμαι. Γι αυτό μου έδωσαν τ όνομά σου. Η γιαγιά σου αδειάζει το πιάτο της στο πάτωμα. Κι απαγγέλει μονότονα: «Ἅδης, ἅγιος, ἁγνός, ἅμα, ἅμαξα, ἁβρός, ἁρπαγὴ καὶ ἁλιεία, ἅλς, ἁδρὸς καὶ ἁρμονία, ἅλμα, αἵρεσις, ἁπλός, ἅμιλλα καὶ ἁπαλός, ἅρμα, ἅλωσις, ἁψίδα, ἁφὴ, ἅπαξ, ἁλυσίδα». Ξανά και ξανά. Φέρνεις μια πετσέτα από την κουζίνα. Σκύβεις δίπλα της. Παρατηρείς τις ανάγλυφες φλέβες στις γάμπες της. Σου θυμίζουν γεωφυσικούς χάρτες. Σαν εκείνους που πάνω τους ο πατέρας σου παρέτασσε πλαστικά στρατιωτάκια. Για λίγα δευτερόλεπτα γίνεσαι μικροσκοπική και περιπλανιέσαι ανάμεσα στους κιρσούς και τις μελανιές. Η Βουλγάρα κάνει ζάπινγκ μαγνητισμένη. Το κεφάλι της είναι διάφανο και μέσα αναμιγνύονται πολύχρωμα χημικά. Επανέρχεσαι στο φυσιολογικό σου μέγεθος. Χαιρετάς και φεύγεις. Πας να συναντήσεις τον τύπο απ τα Μ.Α.Τ. με τον οποίο μιλάτε καιρό τώρα ονλάιν. Κατεβαίνοντας για το μετρό παίρνεις μια εφημερίδα free press. Έχει πρωτοσέλιδη φωτογραφία ενός άντρα που σκοπεύει να βουτήξει στο κενό από ύψος 39 χιλιομέτρων δίπλα ένα μονόστηλο με τις δηλώσεις του γερμανού υπουργού οικονομικών. Πριν αποβιβαστείς στο Μεταξουργείο την αφήνεις στη διπλανή θέση. Μη έχοντας διαβάσει λέξη. Το ραντεβού είναι σ ένα ξενοδοχείο ημιδιαμονής. Το βρίσκεις δύσκολα. Στέκεσαι κάτω από τη σβησμένη επιγραφή της εισόδου. Σου χει στείλει sms: ανέβα στο δεύτερο, στο δωμάτιο Αφροδίτη. Έχεις ανεβάσει διακόσιους σφυγμούς. Μπαίνεις. Στη ρεσεψιόν σε σταματά ένας μικροκαμωμένος άντρας. Φορά χοντρά γυαλιά μυωπίας. Θα ορκιζόσουν πως κοιμόταν αιωρούμενος όταν μπήκες. Σου ζητά ταυτότητα. Και να υπογράψεις στο βιβλίο επισκεπτών. Αντί για τ όνομά σου γράφεις αυθόρμητα Μούσα Π. Ο άντρας προσφέρεται να σου δείξει που είναι το δωμάτιο. Αρνείσαι. Κάνει πως δεν σ ακούει και ξεκινά ν ανεβαίνει τις σκάλες. Βαδίζει μπροστά πίσω του εσύ. Παρατηρείς τη μοκέτα στα σκαλοπάτια και τη βελούδινη ταπετσαρία στους τοίχους. Τα πάντα στην κοιλιά του κήτους αποσιωπούνται, σκέφτεσαι. Έξω από την πόρτα του δωματίου ο άντρας σου λέει: Εδώ. Ορίστε. Οκέι. 8

9 ΑΚΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΗΣ Ο χρόνος κυλάει. Και για μένα και για σένα. Οκέι. Άντε ντε. Οκέι. Ανοίγεις την πόρτα χωρίς να χτυπήσεις. Είναι σκοτεινά. Το μοναδικό παράθυρο μπλοκάρει ένα δυσανάλογο άγαλμα της θεάς Αφροδίτης. Βλέπεις το περίγραμμά του να σε πλησιάζει. Να σε πιάνει. Να σε ρίχνει στο κρεβάτι. Για λίγα λεπτά ο χώρος σου συρρικνώνεται στα τετραγωνικά του κρεβατιού με το στρώμα νερού. Ύστερα, χωρίς ν ανάψει φως, σε ρωτάει: Εχείς δει ποτέ σου κάποιον να πεθαίνει; Δεν θα θελα. Είναι άσχημο. Οκέι. Εν τω μεταξύ, όσο στρίβεις τσιγάρο, φαντάζεσαι πως κάνεις βουτιά από το κεφάλι του αγάλματος της Αφροδίτης στη μοκέτα όπως βυθίζεσαι στο πέλος στην επιφάνειά της σχηματίζονται ομόκεντροι κύκλοι. Στεγνώνεις τα βρεγμένα μαλλιά σου. Ντύνεσαι, φεύγεις. Θα τον συναντήσεις ακόμα τρεις φορές. Στο ίδιο ξενοδοχείο, στο ίδιο δωμάτιο. Και τις τρεις θα σου κάνει στο τέλος την ίδια ερώτηση: «έχεις δει ποτέ σου κάποιον να πεθαίνει;». Λες και ψάχνει να μοιραστεί το βάρος. Ή να σου αφηγηθεί μια ηρωική ιστορία. Δεν έχεις ανάγκη δανεικά παραμύθια. Ο πατέρας σου αλλάζει κλειδαριά. Εσύ τραβάς φωτογραφίες με το κινητό. Η μητέρα σου σκαλίζει τα συρτάρια της πεθεράς της. «Παράξενο να μην είναι εδώ. Μου φαίνεται σαν να λείπει ταξίδι», μονολογεί. Ο πατέρας σου την ακούει που μονολογεί, γι αυτό συνεχίζει να πολεμάει με την κλειδαριά. Κι εσύ την ακούς, γι αυτό επιμένεις να τραβάς φωτογραφίες με το κινητό. Φεύγοντας για το παλιό σου διαμέρισμα στου Ζωγράφου, να μεταφέρετε τα τελευταία πράγματα, ο πατέρας σου πετάει το παλιό κλειδί στα σκουπίδια. Η μητέρα σου χώνει στην 9

10 Spiritus asper τσάντα της ένα παλιοκαιρισμένο σεμέν. Και σκεπάζει το πιάνο με ένα τριμμένο σεντόνι. Εσύ διαγράφεις τις φωτογραφίες. Και περνάς τη βέρα της γιαγιάς σου στον παράμεσο του δεξιού σου χεριού. Καταλαβαίνετε κι οι τρεις πως για να ξεχάσεις κάτι πρέπει ή να το ξεφορτωθείς αμέσως, ή να το κουβαλάς πάνω σου. Πριν πεθάνει η γιαγιά σου κι αδειάσει το διαμέρισμα στην Κυψέλη, περνάς μερικές νύχτες στο σπίτι μιας μακρινής ξαδέρφης. Την οποία δε θες να ξανασυναντήσεις είχε κάτι μπαγιάτικο το βλέμμα της κι η γκρίνια της για τα λεφτά. Μένεις ξάγρυπνη, παρακολουθώντας τηλεόραση: τηλεμάρκετινγκ, επαναλήψεις από σήριαλ της δεκαετίας του 90 βιντεοκλίπ διαφημίσεις για ροζ τηλέφωνα ένα αμερικάνικο ριάλιτι. Κι όσα σπίτια δεν ήταν πολύ ακριβά, σύμφωνα με τη μητέρα σου, είχαν κάτι μπαγιάτικο, σύμφωνα μ εσένα. «Εγώ Κυλλήνη πάντως δε γυρνάω», της λες στο τηλέφωνο. Το πρώτο σου βράδυ στο καινούριο σπίτι, Ιθάκης 7, 1 ος όροφος, κοιμάσαι και ξυπνάς διαρκώς. Φταίει το φως της κολώνας έξω από το παράθυρό σου που μια ανάβει, μια σβήνει. Στο πόδι του κρεβατιού η νεκρή γιαγιά σου. Φορμάρει τα μαλλιά της στον καθρέφτη. Και σκαλίζει τη μπιζουτιέρα της. Παραμιλάς. «Ὅμοιος, ὁμίχλη, ὅπλον, ὁδηγὸς, ὁρμή καὶ ὅλον, ὁλκή, ὅλμος, ὁμαλός, ὁμιλία, ὁρατός, ὅρκος, ὅρος, ὁσιότης, ὅμιλος καὶ ὁρατότης, Ὅμηρος, ὅρμος καὶ ὅμως». Ξανά και ξανά. Είναι νέα. Έχει ένα μεγάλο κότσο και τον ψεκάζει με λακ. Λες και προσπαθεί να σκοτώσει ένα τεράστιο έντομο. Ύστερα την ακούς που σηκώνει το σεντόνι και κάθεται στο πιάνο. Τη βάφτισαν Πολύμνια τη φώναζαν Μίτσα. Ανακάθεσαι στο κρεβάτι. Κι ανάβεις την τηλεόραση. Έχεις, δέκα μέρες τώρα, ξεκινήσει συνεδρίες. Μ έναν ψυχολόγο που σου σύστησε μια ιντερνετική σου φίλη κι έχει λογικές τιμές. Πόση ώρα έχει περάσει; Μήπως τελείωσε ο χρόνος μας; Έχεις συνεχώς αυτή την αγωνία. Νιώθω πως δε θα μου φτάσει ο χρόνος να πω όσα θέλω. Μήπως φοβάσαι πως αν υπάρχει αρκετός χρόνος θα υποχρεωθείς να πείς όσα δε θες; Μα γι αυτό έρχομαι σε σας Ορίστε λοιπόν. Ο χρόνος είναι δικός σου. 10

11 ΑΚΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΗΣ Δικός σας είναι. Εγώ μόνο τον νοικιάζω. Έτσι με βλέπεις; Όχι. Οκέι. Πώς με βλέπεις; Σαν έναν καινούριο φίλο που του λέω τα μυστικά μου. Σε ποιόν εκμυστηρευόσουν ως τώρα; Στη γιαγιά. Που δεν καταλάβαινε. Και τώρα; Και τώρα τί; Και τώρα σε ποιόν εκμυστηρεύεσαι; Μα... σε σας. Και για μένα σε ποιόν μιλάς; Η τηλεόραση στο δωμάτιο είναι ακόμα αναμμένη. Ο Σαρλό κουνά βουβός ασπρόμαυρα χέρια και πόδια. Κοιτάς το ταβάνι το διασχίζει ένας αστεροειδής. Δίπλα σου ο Γιώργος κοιμάται βαριά. Νιώθεις τον όγκο του να σε σπρώχνει έξω από τα σκεπάσματα. Έξω απ το δωμάτιο κι απ το σπίτι. Μετακομίσατε από το ιατρείο του σπίτι σου. Οι συνεδρίες συνεχίζονται κανονικά ίσως με λιγότερα λόγια. Σίγουρα πάντως χωρίς χρήματα. Σε βάζει να κολλήσεις στην πόρτα του ψυγείου ένα ημερολόγιο. Εκεί σημειώνεις με κόκκινο μαρκαδόρο αν πήρες τα χάπια σου, με μπλε πόσα λεφτά χάλασες, με μαύρο την πρώτη λέξη που σου ρχεται στο μυαλό όταν ξυπνάς το πρωί αυτή τη βδομάδα: Δευτέρα: ναυτία Τρίτη: σεξ Τετάρτη: βέρα Πέμπτη: σι ύφεση Παρασκευή: στρατιωτάκια Σάββατο: τίποτα Κυριακή: τίποτα. Επίσης, με μολύβι, πόσες μέρες καθυστέρηση έχεις αυτό το μήνα έντεκα. Είσαι αναστατωμένη; Ναι. Τι σε αναστάτωσε; Τα πάντα. Πες μου το πρώτο πράγμα που σου ρχεται στο μυαλό. Η γυναίκα σου. Όλο το ίδιο. 11

12 Spiritus asper Θες να μάθεις τι συνέβη; Θέλω. Ήμουν στο μετρό, σχεδόν μόνη μου στο βαγόνι. Κι ήταν και μια γιαγιά μ ένα κοριτσάκι. Ίσως κι ένας Πακιστανός. Δε θυμάμαι. Ξαφνικά ένιωσα να μην ανασαίνω. Ένιωθα το δέρμα μου σαν μονωτική ταινία. Τι σκεφτόσουν όταν άρχισες να νιώθεις έτσι; Το ίδιο που σκέφτομαι πάντα. Ότι; Ότι ακονίζω τα νύχια μου στο δέρμα μου. Τι σ έπιασε τώρα; Έκανα έκτρωση, οκέι; Η όλη διαδικασία κρατάει λιγότερο από δυο ώρες. Σε ρωτάνε αν νιώθεις εντάξει για να φύγεις. Λες ναι, κι ας μην είναι αλήθεια. Ακουμπάς τακτικά το σάκο σου στο κρεβάτι. Τραβάς την κουρτίνα, αλλάζεις, φοράς τα παπούτσια σου. Ζαλίζεσαι. Στηρίζεσαι στην άκρη του κρεβατιού. Δίπλα στο σάκο σου. Η τηλεόραση στο θάλαμο παίζει διαφημίσεις: ένα χάπι που σε κρατά χαρούμενο χωρίς παρενέργειες ένα δάνειο με χαμηλό επιτόκιο ένα αστραφτερό χαμόγελο από το πρώτο βούρτσισμα μια μπύρα χωρίς θερμίδες. Βάζεις το κεφάλι σου ανάμεσα στα πόδια. Βγάζεις χολή στο πάτωμα. Ξαπλώνεις στο πλάι. Μαζεύεις τα πόδια σου στο στήθος και σκουπίζεις την άκρη του στόματός σου στο μαξιλάρι. Το κοιτάς. Σου μοιάζει με μεγάλο τηλέφωνο. Τηλεφωνείς στο Γιώργο. Σε κάθε νούμερο που πληκτρολογείς τον ακούς να σου τραγουδάει κι ένα διαφορετικό παιδικό τραγουδάκι. Με τη φωνή του πατέρα σου. Το κλείνεις πριν μπει, όπως πάντα, ο τηλεφωνητής του. Όταν συνέρχεσαι τα χέρια σου είναι παγωμένα. Στη γλώσσα σου παραμένει η μεταλλική γεύση απ τη νάρκωση. Στην τηλεόραση το απογευματινό δελτίο ειδήσεων μιλάει για την Άραβική Άνοιξη στα πλάνα χορεύουν λεπίδες. Ύστερα αναφέρουν σεισμική δόνηση έξι ρίχτερ ανατολικά της Ρόδου. Εσύ ψάχνεις το κινητό σου. Κι αναρωτιέσαι αν οι τευκτονικές πλάκες που κουβαλάνε τις ηπείρους έχουν τρόπο να αποφασίζουν αν θέλουν να σμίξουν ή να αποχωριστούν η μία την άλλη. 12

13 ΑΚΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΗΣ Βάφεις τα νύχια των ποδιών σου ροζ. Τα βλέφαρά σου σμαραγδί. Τα μαλλιά σου άλλο χρώμα κάθε μήνα. Απ όταν έκοψες το τσιγάρο τρως τα νύχια των χεριών σου. Απ όταν οι γονείς σου σού έκοψαν το μισό μηνιάτικο παράτησες, στα κρυφά, τη σχολή. Χθες έδωσες και το πιάνο. Το σπίτι της γιαγιάς πάντως έπιασε «καλή τιμή» πληρώθηκαν το δάνειο και η πιστωτικής της μητέρας σου. Σου έμειναν κληροδότημα ο καθρέφτης κι η μπιζουτιέρα της. Βρήκες δουλειά στον Ο.Τ.Ε.. Νοίκιασες μια ημιυπόγεια γκαρσονιέρα στα Εξάρχεια, Ασημάκη Φωτήλα 6. Φοδραρισμένη ολόκληρη με ταπετσαρία που χάσκει σε δεκάδες σημεία. Την κοιτάς και βλέπεις συγχορδίες από διψασμένες γλώσσες. Είναι λες και ζεις στον πάτο ενός πηγαδιού. Ακριβώς από πάνω έχουν κομμωτήριο ένας καραφλός Αιγύπτιος με τη γυναίκα του. Τ απογεύματα που τους ακούς να σκουπίζουν, φτιάχνεις μια σκάλα με τουβλάκια LEGO για να βγεις απ το πηγάδι. Κάθε φορά που η σκάλα διαλύεται και σκορπίζουν τα τουβλάκια, κάποιος σου ψαλιδίζει μια τούφα απ τα μαλλιά. Τα μυρίζεις και τα ψηλαφείς. Και τα χτενίζεις όπως στα χτένιζε η γιαγιά σου όταν ήσουν μικρή. Την πρώτη βδομάδα που είσαι απογευματινή στον Ο.Τ.Ε., στο τελευταίο τηλεφώνημα πριν σχολάσεις, μπλέκεσαι σε μια παράξενη στιχομυθία. Την αποστηθίζεις και την αφηγείσαι ξανά και ξανά στον καθρέφτη σου σαν ανεπίδοτη ερωτική επιστολή: Καλημέρα. Ο κύριος Ζεπίδης; Ο ίδιος. Καλημέρα κύριε Ζεπίδη, Αντωνοπούλου, θέση σαράντα έξι. Σας τηλεφωνώ από το τμήμα εξυπηρέτησης πελατών του Ο.Τ.Ε. Μάλιστα Θα ήθελα κύριε Ζεπίδη, πρώτα απ όλα, να σας ενημερώσω ότι το τηλεφώνημα αυτό ενδεχομένως να καταγράφεται, για την ασφάλειά σας και τη βελτίωση των υπηρεσιών μας. Ακούστε 13

14 Spiritus asper Έχω μπροστά μου το αίτημά σας για διακοπή της συνεργασίας μας. Θα ήθελα να δούμε μαζί τι οδήγησε σε αυτή σας την απόφαση. Με ακούτε δεσποινίς; Μετακομίζω. Μπορείτε κάλλιστα να μεταφέρετε το πακέτο συνεργασίας μας στη νέα σας διεύθυνση κύριε Ζεπίδη. Φεύγω. Έβγαλα και τ όνομά μου απ το κουδούνι. Οι υπηρεσίες μας μπορούν να σας ακολουθήσουν παντού. Ολλανδία, Λέιντεν. Με συγχωρείτε; Τα πράγματά μου είναι ήδη στην πόρτα. Τρία χαρτόκουτα, ένα σακβουαγιάζ και δύο μαύρες σακούλες. Άρα δεν θα σας ενδιέφερε Βαδίζω σε ευθεία γραμμή ελπίζοντας ότι βαδίζω σε κύκλο. Εσείς; Εγώ..; Σας υπενθυμίζω, κύριε Ζεπίδη, πως η συνομιλία μας ενδεχομένως καταγράφεται. Εσείς βάρδια στ ακουστικό, ε; Φοιτήτρια; Ναι. Πάντειο; Γαλλική φιλολογία. Ποιό έτος; Τρίτο. Αλλά τα παράτησα. Για; Για κάτι άλλο. Δεν ξέρω τί. Παρτ-τάιμ; Τετράωρη. Τριακόσια μεικτά; Δύο ογδόντα. Εγώ μετακομίζω. Ολλανδία. Φεύγω. Λέιντεν. 14

15 ΑΚΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΗΣ (Σιωπή.) Με ακούτε; Μιλήστε μου λίγο ακόμα. Είστε κεί; Για την ώρα ναι. Αύριο όμως Θα με πάρετε μαζί σας; Η συνομιλία μας ενδεχομένως καταγράφεται δεσποινίς Αντωνοπούλου. Θέλω να έρθω μαζί σας. Θα με πάρετε μαζί σας; Το μέρος που πηγαίνω είναι κάτω απ τη στάθμη της θάλασσας. Κι εδώ που είμαι πάλι πνίγομαι. Πάρτε με μαζί σας. Οι αναχωρήσεις είναι μοναχικά εγχειρήματα. Να βάλω αυτό ως αιτιολογία διακοπής της συνεργασίας μας; Βάλτε λόγω της στάθμης της θάλασσας. Η συνομιλία μας ίσως καταγράφεται κύριε Ζεπίδη. Δεν θα ήθελα να χάσω τη δουλειά μου. Καλό σας απόγευμα δεσποινίς. Καλό σας απόγευμα. Το ίδιο βράδυ η κολλητή σου σού τηλεφωνεί από το Μούνστερ. Να σου θυμίσει το παραμύθι με το κυπαρίσσι και την αγριάδα που σας έλεγε η γιαγιά σου όταν ήσασταν μικρές. Σου λέει: «δεν είναι τελικά αλήθεια πως οι μακρινές αποστάσεις καλύπτονται γρήγορα δια του οριζόντιου ύψους». Σου λέει ακόμα πως χτύπησε τατουάζ στον αριστερό της πηχη πως δε μπορεί να ερωτευτεί πως σκέφτεται να ρθει να ψηφίσει στις εκλογές. Την ακούς χωρίς να μιλάς. Στο τέλος σου λέει πως, «τελικά», κανένα παραμύθι που σας έλεγε η γιαγιά σου δεν ήταν αλήθεια. Στο δωμάτιο η ανοικτή τηλεόραση μεταδίδει ένα ντοκυμαντέρ για τους πάγους του Αρκτικού κύκλου που υποχωρούν. Στο δωμάτιο η στάθμη του νερού ανεβαίνει. Οι τοίχοι του δωματίου φωτίζονται μ ένα χρώμα που δεν έχει όνομα. Της απαντάς: «το ξέρω, αλλά δεν το πιστεύω». Και κλείνετε χωρίς άλλες κουβέντες. Τα έπιπλά σου επιπλέουν σαν βαρκάκια. Την Κυριακή των εκλογών μένεις Αθήνα. Κοιτάς επίμονα το κάδρο που κρέμεται στραβά στον τοίχο. Υπνωτίζεσαι. Σε παίρνει ο ύπνος και δεν αντιλαμβάνεσαι τη διακοπή ρεύματος. Κάποια στιγμή ξυπνάς. Απότομα. Σαν από κακό όνειρο. Η τηλεόραση σβηστή. Το ταβάνι πάλλεται στο ρυθμό που 15

16 Spiritus asper αναπνέεις. Μουρμουρίζεις: «...ὥρα, ὥριμος, ὡραῖος» οι μοναδικές λέξεις από ωμέγα που δασύνονται. Ψάχνεις στα τυφλά για το κινητό σου. Ψηλαφείς ένα πλαστικό πιάτο ένα άδειο ποτήρι, που ρίχνεις κατά λάθος στο πάτωμα ένα άλμπουμ με φωτογραφίες, που δε μπορείς να ξεφυλλίσεις με φως ή χωρίς το τηλεκοντρόλ «...ὥρα, ὥριμος, ὡραῖος». Το χαμηλό ταβάνι στάζει. Σε φαντάζεσαι ντυμένη κλόουν τις απόκριες. Οι σταγόνες ξεβάφουν το μέτωπό σου. Το μέηκ-απ τρέχει. Τα μάτια σου τσούζουν και δε βλέπεις. Το σκοτάδι επιμένει «...ὥρα, ὥριμος, ὡραῖος». Ακούς ομιλίες. Από το δρόμο και τα γύρω διαμερίσματα. Σε φαντάζεσαι να σηκώνεσαι από ένα χειρουργικό τραπέζι. Έχεις μπαμπάκια στα μάτια μια νοσοκόμα που φορά χειρουργική μάσκα στα βγάζει. Σου βάζει ένα κολλύριο που σε τσούζει. Τ ανοίγεις μα δε βλέπεις. Από το χαμηλό ταβάνι μια σταγόνα νερό στάζει στην άκρη της μύτης σου. Ύστερα κυλά απ το πάνω στο κάτω χείλος σου «...ὥρα, ὥριμος, ὡραῖος». Προτού τη σκουπίσεις με την ανάστροφη της παλάμης σου και γδάρεις το χείλος σου με το δαχτυλίδι μοιάζεις σαν να κλαις. Τα δάκτυλά σου βρίσκουν το κινητό σου. Σου έχει όμως τελειώσει η κάρτα. Ανοίγεις την πόρτα και βγαίνεις έξω χωρίς μπουφάν. Περπατάς για ώρα. Γρήγορα, νευρικά. Ξέρεις που πηγαίνεις. Προσπαθείς όμως να μην αφήσεις τον εαυτό σου να φτάσει εκεί. Περνάς έξω από ένα κινέζικο εστιατόριο. Ο σερβιτόρος που σκουπίζει την είσοδο σού λέει να περιμένεις. Μπαίνει μέσα. Επιστρέφοντας σου φέρνει ένα fortune cookie. Και μια κάρτα με το τηλέφωνό του. Τα παίρνεις. Περιμένεις να απομακρυνθείς πριν πετάξεις την κάρτα κι ανοίξεις το μπισκότο να το φας. Το χαρτάκι που έκρυβε γράφει: «το μόνο που κρατάει για πάντα είναι η ανάμνηση του εαυτού μας». Το φυλάς στον κόρφο σου. Καταλήγεις στον καναπέ ενός φίλου. Αγκαλιά με το γατί του και τις αλλεργίες σου. Πίνεις μπύρα. Τελικά, σε παίρνει ο ύπνος στα μισά της ταινίας Μέρες του 36, δώρο κυριακάτικης εφημερίδας, που επέμεινε ο φίλος σου να δείτε. Εν τω μεταξύ, η αδερφή σου ετοιμάζει την αίτησή της για το επίδομα του Ο.Α.Ε.Δ. η κολλητή σου παρατάει το Μαθηματικό στο Μούνστερ για να παντρευτεί έναν τύπο με κατάστημα οπτικών στο Άργος οι εκλογές δε βγάζουν νικητή θα σου πάρει μέρες πριν μάθεις οτιδήποτε από τα τρία. 16

17 ΑΚΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΗΣ Σάββατο πρωί επισκέπτεσαι το πατρικό σου. Πρώτη φορά εδώ και καιρό. Φτάνεις με το Κ.Τ.Ε.Λ. Χωρίς να ειδοποιήσεις τους δικούς σου. Το κλειδί το φυλάς έτσι κι αλλιώς πάντοτε στο πορτοφόλι σου. Μαζί με κέρματα εισιτήρια του μετρό μια φωτογραφία διαβατηρίου ένα κομματάκι κλωστή. Σπίτι δεν είναι κανείς. Τραβάς τις κουρτίνες λες και θέλεις να επισημοποιηθεί η παρουσία σου. Επιστρέφεις στην κουζίνα. Κάθεσαι στην άκρη του καναπέ. Εκεί που η μητέρα σου συνηθίζει να πλέκει όσο περιμένει το φαγητό να γίνει. Στο τραπέζι μια στοίβα λογαριασμοί, πιασμένοι με κλωστή. Στην τηλεόραση ένα πρωινάδικο. Η ξανθιά κυρία πηδάει από την οθόνη. Ανάβει το φούρνο σας και σιγοψήνει σε τρία λεπτά ένα λαχταριστό κομμάτι κρέας. Βγαίνεις στη βεράντα. Ακουμπάς με τους αγκώνες στα κάγκελα. Όπως έκανες μικρή όταν περίμενες τον πατέρα σου να επιστρέψει απ τη βάση στην Ανδραβίδα. Στρίβεις τσιγάρο. Πας στο μπάνιο. Πλένεις σχολαστικά τα χέρια και το στόμα σου να μη μυρίζουν καπνό. Μετά στο σαλόνι κάθεσαι οκλαδόν στο χαλί. Όπως κάνατε με την αδερφή σου μπροστά στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αόρατα λαμπιόνια αναβοσβήνουν. Πριν φύγεις, περνάς μια βόλτα από τη σερβάντα με τις οικογενειακές φωτογραφίες. Πίσω τους, παραστάτες, οι τόμοι των αρχείων του Γ.Ε.Σ. του πατέρα σου και τα Άρλεκιν της γιαγιάς Μίτσας. Τη θυμάσαι να λέει πως Απρίλιο, στην επέτειο της «Επαναστάσεως», στάθηκες πρώτη φορά όρθια μόνη σου στην κούνια. Δείχνεις ένα-ένα τα πρόσωπα στις κορνίζες με το δείκτη του δεξιού χεριού. Και προφέρεις τα ονόματά τους. Σαν σε στρατιωτικό προσκλητήριο. Ύστερα φεύγεις. Δε λες σε κανένα για την επίσκεψή σου αυτή. Το βράδυ ξανασυναντάς το Γιώργο. Μέρες σου προτείνει εδώ να πάτε να δείτε την Έκλειψη του Αντονιόνι σε θερινό, μετά κάπου για φαΐ. Τελικά δέχεσαι. Έρχεται και σε παίρνει με το αυτοκίνητο. Φοράει μπλε σκούρο σακάκι κι εσύ μακρύ φόρεμα με λουλούδια. Στη διαδρομή σταματάει δυο φορές. Τη μία σ ένα περίπτερο. Την άλλη για να μιλήσει με τη γυναίκα του στο κινητό η μια του κόρη είναι με πυρετό. Φτου κι απ την αρχή: «ἑσπέρα, ἑορτή, ἕνα, ἕξι καὶ ἑπτά, 17

18 Spiritus asper ἑκατὸ, ἑρπετά, ἕδρα, ἕτοιμος, ἕλος, ἕνωσις, ἑξῆς καὶ ἕως, ἕλιξ, ἕλκος, ἑταιρεία, ἕλκυθρον, εὑρίσκω, ἑστίαν, ἑκὼν, ἕξις, ἑρμηνεία, εἵλως, ἕπομαι, ἕρκος, εἱμαρμένη, ἑκάς, Ἑλλάς, Ἑλικών, Ἕλλη, Ἑλένη, Ἑκάβη, Ἑκάλη, Ἑρμῆς, Ἑωσφόρος, Ἕκτωρ καὶ Ἕβρος». Τελικά δε βλέπετε την Έκλειψη του Αντονιόνι. Ούτε πάτε για φαΐ. Καταλήγετε στο ιατρείο του στην Ηλιούπολη. Γυμνός σου γκρινιάζει για το πόσο δύσκολα τα φέρνει βόλτα. Τον παίρνει ο ύπνος στο χαλί. Τον σκεπάζεις με το μπλε σακάκι του. Του κλέβεις μερικά τσιγάρα. Ντύνεσαι, ανάβεις τη μικρή τηλεόραση και βγαίνεις στο μπαλκόνι να καπνίσεις. Στη θέση του ακάλυπτου βλέπεις ένα τεράστιο τασάκι αντί για τη γόπα του τσιγάρου σου, πετάς απ το μπαλκόνι το κινητό σου. Επιστρέφεις μέσα και μαζεύεις τα πράγματά σου. Μια κυρία στην τηλεόραση αναλύει τα σχέδια μιας κινέζικης εταιρίας να συνδέσει με τρένο τη Μέκκα με τη Μεδίνα, ως το 2020 αναφέρει το θάνατο δύο βρετανών στρατιωτών στο Αφγανιστάν την απελευθέρωση της Αούνγκ Σαν Σούου Κίι στη Μιανμάρ προσπαθείς, χωρίς επιτυχία, να τα τοποθετήσεις σε ένα νοερό χάρτη. Πάνω στο γραφείο είναι κάτι κέρματα. Στη μολυβοθήκη με το λογότυπο φαρμακευτικής εταιρίας. Τα παίρνεις για το μετρό. Φεύγεις χωρίς να τον ξυπνήσεις. Στο σπίτι η τηλεόραση περιμένει αναμμένη. Προβάλλει ένα ντοκυμαντέρ για τον Τζούλιαν Ασάνζ «είναι τόσο χλωμός που δείχνει ένοχος». Αμέσως μετά μια ταινία για τις ταραχές στο Μπρίξτον το 81 «δεν είχα γεννηθεί το 81». Στον πάτο της μπιζουτιέρας βρίσκεις μερικά γράμματα, δεμένα με κλωστή. Ο γυναικείος γραφικός χαρακτήρας εξομολογείται τον έρωτά του. Ο ανδρικός απολογείται πως τους χωρίζει ο Εμφύλιος και τα παιδιά του. Και την αποκαλεί «Μούσα» του. Αποφασίζεις αυτοστιγμεί ν αλλάξεις αριθμό κινητού. Και κολλάς, αντί για ξόρκι, στην πόρτα σου το τελευταίο σου post-it που γράφει: Δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. Δεν τις πιστεύω. Δεν τις πιστεύω. Δεν τις πιστεύω. Δεν τις πιστεύω. Δεν τις πιστεύω. Δεν τις πιστεύω. Δεν τις πιστεύω. Δεν πιστεύω. Δεν πιστεύω. Δεν πιστεύω. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. Δεν. 18

19 ΑΚΗΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΗΣ * Ο Άκης Παπαντώνης (Αθήνα, 1978) σπούδασε Βιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Από το 2008 εργάζεται και διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Κείμενά του έχουν δημοσιευθεί στα λογοτεχνικά περιοδικά (δέ)κατα, Εντευκτήριο, Πλανόδιον, Poetix, ΝΤΟΥέΝΤΕ, Λύκοs, και Νέα Εστία, και στο συλλογικό τόμο Είμαστε όλοι μετανάστες (Πατάκης, 2007). 19