επιχειρήσεων σε μια χώρα με τον τρίτο μεγαλύτερο μουσουλμανικό

Transcript

1 ο κατασκοποσ 39 ΠΡΟΛΟΓΟΣ Ο Μπομπ Γκρενιέ ήταν ενθουσιασμένος, πράγμα παράξενο, γιατί συνήθως ήταν από τους πλέον ψύχραιμους ανθρώπους. «Τζον, έλα από εδώ όσο γρηγορότερα μπορείς», είπε. «Προέκυψε κάτι πολύ σημαντικό». Ήταν τέλη Φεβρουαρίου του 2002 και είχα φτάσει στο Πακιστάν λίγες μόλις μέρες νωρίτερα, σταλμένος από τα κεντρικά της CIA για να αναλάβω χρέη ως ο νέος επικεφαλής των αντιτρομοκρατικών επιχειρήσεων σε μια χώρα με τον τρίτο μεγαλύτερο μουσουλμανικό πληθυσμό στον πλανήτη. Όταν έφτασα στα γραφεία μας, ο Γκρενιέ, ανώτερο στέλεχος της CIA στο Πακιστάν, είχε ήδη συγκεντρώσει μια μικρή ομάδα στελεχών του FBI και της CIA προκειμένου να ενημερωθούν για τις εξελίξεις. Το προηγούμενο βράδυ είχαμε λάβει πληροφορίες από τα κεντρικά ότι ο Αμπού Ζουμπάιντα βρισκόταν στο Πακιστάν. Για την ακρίβεια, βρισκόταν στο Φαϊσαλαμπάντ ή σε μία άλλη πακιστανική πόλη. «Πρέπει να τον πιάσουμε», είπε ο προϊστάμενός μου, κοιτάζοντάς με, «και τον θέλουμε ζωντανό». Δε χρειάστηκε να το επαναλάβει. Μετά τις μαζικές δολοφονίες της 11ης Σεπτεμβρίου του 2001, είχαμε μεταφέρει το μέτωπο του αγώνα απέναντι στην Αλ Κάιντα στο Αφγανιστάν, με τη CIA να έχει τον πρώτο ρόλο. Είχαμε ανατρέψει τους Ταλιμπάν και είχαμε υποχρεώσει τον Οσάμα Μπιν Λάντεν και τους τραμπούκους

2 40 τζον κυριακου του να εγκαταλείψουν το κρησφύγετό τους στις σπηλιές του ορεινού όγκου της Τόρα Μπόρα. Όμως δεν είχαμε κατορθώσει να συλλάβουμε ή να σκοτώσουμε τον Μπιν Λάντεν ή πολλούς από τους κορυφαίους συνεργούς του, οι οποίοι διέφυγαν σε ορεινά χωριά κατά μήκος των συνόρων Αφγανιστάν-Πακιστάν. Ο Αμπού Ζουμπάιντα αποτελούσε μέλος του στενού κύκλου του Μπιν Λάντεν και, σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, ήταν τρίτος στην ιεραρχία της Αλ Κάιντα μετά το θάνατο του Μοχάμεντ Άτεφ στο Αφγανιστάν το Νοέμβριο του Είχε τα χέρια του βαμμένα με αμερικανικό αίμα και μπορούσε να μας αποκαλύψει πολλά. Ναι, σκέφτηκα, έπρεπε να εντοπίσω αυτό τον τύπο, ο οποίος μετακινούνταν μεταξύ δύο πόλεων με συνολικό πληθυσμό είκοσι ένα εκατομμύρια ανθρώπους που μιλούσαν παντζάμπι και διάφορες άλλες γλώσσες τις οποίες δεν καταλαβαίναμε. Είχαμε στα χέρια μας αποσπασματικές αναφορές που υποδείκνυαν πολλές τοποθεσίες τις οποίες ο Αμπού Ζουμπάιντα ή οι σύμμαχοί του είχαν ενδεχομένως χρησιμοποιήσει στο Φαϊσαλαμπάντ ή στη δεύτερη πακιστανική πόλη. Όμως ο στόχος μας ήταν έξυπνος και βρισκόταν διαρκώς σε κίνηση. Μετά από δύο εβδομάδες γεμάτες δυσκολίες, ζήτησα βοήθεια, την οποία και έλαβα όταν τα κεντρικά έστειλαν στο Πακιστάν το καλύτερο στέλεχος στόχευσης και ανάλυσης που διέθετε η υπηρεσία. Δύο μέρες αργότερα, στις τέσσερις το πρωί, ο Ρικ Ρομάνσκι προσγειώθηκε σε μεγάλο πακιστανικό αεροδρόμιο, πρόλαβε να κοιμηθεί δύο ώρες σε κάποιο ξενοδοχείο και στη συνέχεια εμφανίστηκε στο γραφείο την ίδια περίπου ώρα που ερχόταν το κανονικό προσωπικό για να πιάσει δουλειά. Του εξήγησα το πρόβλημα: γνωρίζαμε ότι ο Αμπού Ζουμπάιντα βρισκόταν στη χώρα, ενώ καθημερινά λαμβάναμε αναφορές με μακροσκελείς καταλόγους τοποθεσιών και συνεργατών. Όμως δεν μπορούσαμε να εντοπίσουμε καμία τοποθεσία με πραγματική βεβαιότητα. Ο Ρικ εξασφάλισε ένα πελώριο κομμάτι στρατσόχαρτο, περί

3 ο κατασκοποσ 41 που στο μέγεθος γιγαντοαφίσας, το κόλλησε σε ένα μακρύ τοίχο του γραφείου και έγραψε το όνομα του Αμπού Ζουμπάιντα στο κέντρο. Κάθε φορά που λαμβάναμε νέα αναφορά τραβούσε γραμμές στο χαρτί, ξεκινώντας από το όνομα του Ζουμπάιντα και καταλήγοντας στα ονόματα και στις διευθύνσεις γνωστών συνεργατών του στο Πακιστάν. Μία εβδομάδα μετά, το χαρτί είχε μετατραπεί σε ένα εντυπωσιακό μωσαϊκό, έναν ιστό από γραμμές που αποτύπωναν έντονη δραστηριότητα σε δεκατέσσερις τοποθεσίες. «Αυτές οι διευθύνσεις είναι τόσο ενεργές, ώστε δεν μπορώ να αποκλείσω καμία», μου είπε ο Ρικ. «Δεν μπορώ να περιορίσω τη λίστα σε λιγότερα από δεκατέσσερα σημεία» το καθένα από τα οποία ήταν ένα σπίτι στο Φαϊσαλαμπάντ ή ενδεχομένως στη δεύτερη πακιστανική πόλη. Στη διάρκεια του πρώτου μου μήνα στο Πακιστάν, ξεκινήσαμε με δοκιμαστικές εφόδους σε μία τοποθεσία κάθε βράδυ σταδιακά, περάσαμε στις δύο τοποθεσίες κάθε βράδυ, και σε όλες τις περιπτώσεις στόχοι ήταν χαμηλόβαθμοι συνεργάτες της Αλ Κάιντα. Τώρα ο Ρικ μού έλεγε ότι έπρεπε να οργανώσουμε μια επιχείρηση με σκοπό να εφορμήσουμε σε δεκατέσσερις τοποθεσίες μέσα σε ένα βράδυ, με όλες τις κινήσεις να είναι συντονισμένες στο κλάσμα δευτερολέπτου. Θα χρειαζόμουν πολύ μεγαλύτερη ομάδα. Καλώς, είπε ο Γκρενιέ όταν του υπέβαλα το αίτημα. «Δώσε μου τις λεπτομέρειες και έναν προϋπολογισμό και θα προωθήσω το πακέτο στον Κόφερ με εισήγηση να το εγκρίνει». Ο άνθρωπος στον οποίο αναφέρθηκε ήταν ο Κόφερ Μπλακ, επικεφαλής του Κέντρου Αντιτρομοκρατίας (CTC) της CIA στο Λάνγκλεϊ και ένας από τους πραγματικούς ήρωες της υπηρεσίας. Ανταποκρίθηκε με εντυπωσιακό τρόπο, αν και οι λεπτομέρειες του πακέτου που ενέκρινε παραμένουν απόρρητες. Ο Ρικ κι εγώ μεταβήκαμε αεροπορικώς στο κεντρικό Πακιστάν, νοικιάσαμε μια σουίτα σε ξενοδοχείο και εγκαταστήσαμε

4 42 τζον κυριακου εκεί την αρχική βάση των επιχειρήσεών μας. Το ξενοδοχείο ήταν από τα καλύτερα της πόλης, όμως έζεχνε σαπίλα και μούχλα, παρά τις καθημερινές προσπάθειες που κατέβαλλαν οι καθαρίστριες να τρίψουν τα πάντα ίσως έφταιγε το ότι έτριβαν και τα χαλιά. Η μυρωδιά κυριολεκτικά σου έκοβε την ανάσα. Υπό μία έννοια, το ξενοδοχείο αντανακλούσε το περιβάλλον του. Η πόλη υπέφερε από απελπιστική φτώχεια, δεδομένου ότι δώδεκα εκατομμύρια άνθρωποι ζούσαν ο ένας πάνω στον άλλο, κατά μήκος των δρόμων εκτείνονταν ανοιχτοί αγωγοί λυμάτων, ο αέρας ήταν βρόμικος και παντού υπήρχαν σκουπίδια. Όμως ο καιρός ήταν καλός και η πόλη κατακλυσμένη από λουλούδια, εντυπωσιακά τζαμιά και οχυρά που χρονολογούνταν από αιώνες. Ως αποτέλεσμα όλων αυτών η πόλη διέθετε μια αρκετά δραστήρια τουριστική βιομηχανία. «Α, ναι, μια χώρα γεμάτη αντιθέσεις» κάπως έτσι πάει μία από τις φράσεις-κλισέ που χρησιμοποιούν οι κοσμογυρισμένοι ταξιδιώτες για να περιγράψουν αυτού του είδους τις αναπτυσσόμενες χώρες. Ωστόσο, τούτη η τεράστια πόλη πράγματι ήταν ένας τόπος γεμάτος αντιθέσεις, ειδικά σε σύγκριση με το Ισλαμαμπάντ, μια άψογα σχεδιασμένη πόλη που είχε χτιστεί πριν από μισό μόλις αιώνα. Ο Ρικ ταξίδεψε σε μια άλλη πακιστανική πόλη την οποία η CIA δε μου επιτρέπει να κατονομάσω για να βρίσκεται εκεί κατά την άφιξη ενός στελέχους της υπηρεσίας, αραβικής καταγωγής, με το όνομα Αμίρ. Ήταν καιρός να γνωριστούμε με τις πακιστανικές Αρχές ασφαλείας, και συγκεκριμένα με έναν άντρα ονόματι Χαλίντ, ο οποίος αποδείχτηκε καλός και συνεργάσιμος τύπος. Περίμενε να έρθουμε σε επικοινωνία μαζί του, γιατί τα κεντρικά της υπηρεσίας του στο Ισλαμαμπάντ τού είχαν ήδη στείλει σήμα να συνεργαστεί με τους Αμερικανούς. «Ειδοποίησαν πως είστε εντάξει, παιδιά», μας είπε ο Χαλίντ. «Θα κάνω ό,τι μου ζητήσετε». Ουσιαστικά, ο Χαλίντ δεν ήταν φτιαγμένος γι αυτή τη δου

5 ο κατασκοποσ 43 λειά. Ήταν φανερό πως είχε άλλα επαγγελματικά, ακόμη και καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα. Παρ όλα αυτά, ο ίδιος και οι άντρες του ήταν καταπληκτικοί έξυπνοι, συνεργάσιμοι και ατρόμητοι. Δε θα μπορούσαμε να είχαμε ζητήσει κάτι περισσότερο. Αυτό που πραγματικά χρειαζόμασταν αρχικά, εξηγήσαμε στον Χαλίντ, ήταν ένας μεσίτης, γιατί έπρεπε να εντοπίσουμε ένα κατάλληλο μέρος για βάση. Βρήκε έναν τύπο που μας έδειξε διάφορα σπίτια, τα οποία ήταν είτε πολύ μικρά είτε πολύ κοντά σε άλλα σπίτια. Χρειαζόμασταν χώρο και ασφάλεια. Τελικά, μας οδήγησε σε μια περιοχή της πόλης όπου υπήρχαν πολλά μεγάλα σπίτια, τα οποία, σύμφωνα με όσα μάθαμε, ανήκαν σε απόστρατους στρατιωτικούς. Μεγάλα σπίτια; Επαύλεις, πιο σωστά. Οι Πακιστανοί στρατηγοί ή απολαμβάνουν εξαιρετικούς μισθούς και συντάξεις, σκέφτηκα, ή είναι διεφθαρμένοι μέχρι το κόκαλο. Στοιχημάτιζα στο δεύτερο. Τελικά, ο μεσίτης μάς έδειξε ένα σπίτι με πολλά υπνοδωμάτια και μπάνια, με υπεραρκετό χώρο για τις ανάγκες μας. «Πόσο κάνει;» Ο μεσίτης φάνηκε ελαφρώς αμήχανος: μας ανέφερε μια τιμή η οποία ήταν μάλλον λογική για τα αμερικανικά δεδομένα, αλλά πιθανότατα εξωφρενική στην τοπική αγορά ακινήτων. «Θα το πάρουμε», είπα. Ήταν τέτοια η κατάπληξή του, ώστε δεν απάντησε αμέσως. Αργότερα μάθαμε ότι οι άνθρωποι γενικά δε δίνουν τέτοια ποσά σε μετρητά για ένα σπίτι χωρίς να κάνουν κανένα απολύτως παζάρι. Λίγο μετά συνήλθε. «Θα μπορούσα να σας ρωτήσω κάτι, κύριε;» «Βεβαίως». «Τι δουλειά κάνετε;» Αιφνιδιάστηκα και κόμπιασα, καθώς ήμασταν τόσο απασχολημένοι, ώστε δεν είχαμε επινοήσει μια ταυτότητα, όμως ο Αμίρ

6 44 τζον κυριακου αντέδρασε άμεσα. «Είμαστε επιχειρηματίες, κλωστοϋφαντουργοί», είπε, χωρίς να διστάσει στιγμή. «Έχουμε ένα μεγάλο εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας έξω από την πόλη». «Α, μάλιστα», είπε ο μεσίτης, ευχαριστημένος. «Η υφαντουργία είναι πολύ σημαντική για τη χώρα μας, δίνει δουλειά σε πολλούς ανθρώπους». Ύστερα, φέρνοντας την παλάμη του πάνω στην καρδιά του, μας καλωσόρισε στο Πακιστάν. Εξασφαλίσαμε και δεύτερο σπίτι για βάση επιχειρήσεων στο Φαϊσαλαμπάντ, καθώς υπήρχε περίπτωση και οι δεκατέσσερις τοποθεσίες να βρίσκονταν εκεί. Το μυστήριο, μόλις αρχίσαμε να συγκεκριμενοποιούμε τα μέρη αυτά, ήταν η τοποθεσία Χ. Τα περισσότερα σπίτια ήταν καλύβια των δύο δωματίων, φτιαγμένα από λάσπη, με αχυρένιες ή τσίγκινες, σκουριασμένες σκεπές. Ένα άλλο σπίτι, η τοποθεσία Y, είχε τα παντζούρια κλειστά, παρά την αφόρητη ζέστη είχαμε λάβει αναφορές ότι πολυάριθμη ομάδα Αράβων ζούσε εκεί. Θα χρειαστούμε μεγάλη ομάδα γι αυτό, σκέφτηκα. Η τοποθεσία Χ βρισκόταν στη λίστα μας γιατί οι συνεργάτες του Αμπού Ζουμπάιντα είχαν αναφερθεί σε αυτή πολλές φορές. Όμως η τοποθεσία Χ ήταν ένα τίποτε ή, ακριβέστερα, μια απλή αλάνα. «Μήπως έγινε κάποιο λάθος;» ρώτησα τον Πακιστανό ασφαλίτη που μας είχε παραχωρήσει ως συνοδό ο Χαλίντ. «Όχι, όχι, είναι συνηθισμένο αυτό», μας είπε. Στις μεγάλες πακιστανικές πόλεις, όπως μας εξήγησε, σε κάθε οικόπεδο ορίζεται ένας τηλεφωνικός αριθμός και ο πλησιέστερος τηλεφωνικός στύλος προετοιμάζεται ώστε να δεχτεί τη νέα γραμμή. Όμως είναι σχετικά εύκολο να σκαρφαλώσει κάποιος στο στύλο, να σκίσει το καλώδιο και να τραβήξει γραμμή σε κάποιο γειτονικό σπίτι οι χρεώσεις από αυτή τη γραμμή θα πάνε στον ιδιοκτήτη του άδειου οικοπέδου, όχι σ εκείνον που κάνει χρήση της γραμμής. Ο Πακιστανός ασφαλίτης έφερε έναν από τους νεαρούς τεχνι

7 ο κατασκοποσ 45 κούς του στην τοποθεσία όσο το δυνατό γρηγορότερα ο μικρός σκαρφάλωσε στο στύλο, άρχισε να ξεμπλέκει εκείνο το απίστευτο κουβάρι από καλώδια και τελικά εντόπισε το συγκεκριμένο που μας ενδιέφερε. Στο έδαφος, έπιασε το καλώδιο στα χέρια του και, ακολουθώντας το, προχώρησε προς μια αλέα. Λίγο μετά σταμάτησε και μας έδειξε ένα ουδέτερο, μεσοαστικό σπίτι. «Αυτό εκεί είναι», είπε. Ο Αμίρ κι εγώ χαμογελάσαμε. Τούτη τη φορά αντέδρασα πρώτος εγώ: «Τον κρατάμε». Ήμασταν έτοιμοι να δράσουμε. Αργότερα, φύγαμε από το ξενοδοχείο για να συναντήσουμε τον Χαλίντ και να βρεθούμε με την ομάδα μας στο σπίτι που είχαμε νοικιάσει για μια τελευταία σύσκεψη. Και οι δύο είχαμε χάλια στομάχια, έχοντας πέσει θύματα του ληγμένου γάλακτος που είχε χρησιμοποιήσει κατά λάθος ο νεαρός υπάλληλος του ξενοδοχείου που μας είχε φτιάξει καφέδες νωρίτερα εκείνο το βράδυ. Καθώς πηγαίναμε προς το αυτοκίνητο, ο Αμίρ αναρωτήθηκε μεγαλόφωνα: «Λοιπόν, τι λες να γίνει απόψε;» Δεν μπορούσα να απαντήσω στην ερώτηση ρητά, μια και δεν ήμουν μάντης. Αφού το σκέφτηκα όμως λίγο, απάντησα όσο πιο ειλικρινά μπορούσα. «Τέτοια ώρα αύριο ή θα είμαστε ήρωες ή οι καριέρες μας θα έχουν τελειώσει». Σε κάποια άκρη του μυαλού μου άκουγα το σχόλιο ενός ξεναγού της υπηρεσίας, την πρώτη μου εβδομάδα στη CIA. Στο Κέντρο Επιχειρήσεων του παλιού κτιρίου των κεντρικών, με τις οθόνες στη σειρά και τα ρολόγια που έδειχναν την ώρα σε διάφορα σημεία του πλανήτη, εντόπισε έναν κυρτωμένο άντρα κάποιας ηλικίας που έβγαινε από ένα δωμάτιο και μας τον έδειξε. «Τον βλέπετε αυτόν; Προέβλεψε ότι οι Ισραηλινοί δε θα επιτίθονταν το Η καριέρα του δεν κατάφερε ποτέ να ανακάμψει». Ίσως η ιστορία να μην ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, το σχόλιο όμως αυτό με συνόδευε εκείνη τη νύχτα στο Πακιστάν.

8 46 τζον κυριακου Το σχέδιό μας απαιτούσε συντονισμό, αλλά δεν ήταν περίπλοκο. Ακριβώς στις δύο προ μεσημβρίας, οι ομάδες μας, αποτελούμενες από στελέχη των υπηρεσιών ασφαλείας των ΗΠΑ και του Πακιστάν, θα χρησιμοποιούσαν πολιορκητικούς κριούς για να σπάσουν τις πόρτες των κτιρίων και στις δεκατέσσερις τοποθεσίες, θα χώριζαν και θα συλλάμβαναν όλους τους άντρες, ενώ θα έπαιρναν τα πάντα: υπολογιστές, τηλέφωνα, όπλα, έγγραφα, οτιδήποτε υπήρχε εκεί, ακόμη κι αν ήταν χτισμένο. Τα γυναικόπαιδα θα μεταφέρονταν σε ένα χώρο κράτησης και θα απελευθερώνονταν την επομένη. Στις δύο ακριβώς, ο Αμίρ κι εγώ βρισκόμασταν στην ταράτσα του σπιτιού που είχαμε νοικιάσει στο Φαϊσαλαμπάντ. Δευτερόλεπτα αργότερα, ακούσαμε έναν ήχο από σχετικά μικρή απόσταση. Μπανγκ, μπανγκ, μπανγκ ο ήχος μετάλλου που χτυπά πάνω σε μέταλλο. «Ακούγεται από το σημείο Χ», είπα, κι αμέσως έπιασα τον ασύρματο. «Βάση προς σημείο Χ, απαντήστε». Τίποτε. Καμία απάντηση και με τη δεύτερη απόπειρα. Μάθημα: το πρώτο πράγμα που στραβώνει σε μια επιχείρηση είναι η επικοινωνία. Έπιασα ένα κινητό και κάλεσα τον επικεφαλής της ομάδας που είχε σταλεί στην τοποθεσία Χ. Αποδείχτηκε πως η πόρτα ήταν θωρακισμένη με ατσάλι και δεν μπορούσαν να την γκρεμίσουν. Λίγο μετά, ακούσαμε πυροβολισμούς. «Πρέπει να πάμε», φώναξα στον Αμίρ. Η τοποθεσία Χ βρισκόταν κοντά στη βάση μας, οπότε μέσα σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε εκεί. Στο χώρο επικρατούσε χάος, άνθρωποι ωρύονταν, ενώ στελέχη των πακιστανικών υπηρεσιών ασφαλείας έτρεχαν παντού. Έξω από το σπίτι, ένας άντρας κειτόταν στο έδαφος, εμφανώς νεκρός ένας δεύτερος έμοιαζε να έχει αν δεν είχε ήδη την ίδια μοίρα. Ένας τρίτος ήταν αιμόφυρτος και ούρλιαζε υστερικά. Άρπαξα τον επικεφαλής των Πακιστανών. «Πού είναι ο Αμπού Ζουμπάιντα;»

9 ο κατασκοποσ 47 «Αυτός είναι ο Αμπού Ζουμπάιντα», είπε, δείχνοντας τον άντρα που βρισκόταν στο χείλος του θανάτου. Ο άντρας είχε χτυπηθεί στο μηρό, στη βουβωνική χώρα και στο στομάχι από τις σφαίρες ενός ΑΚ-47. Ο Αμίρ ήταν ενθουσιασμένος. «Θεέ μου, τον πιάσαμε, τον πιάσαμε!» Εγώ δεν ήμουν και τόσο σίγουρος. «Αυτός εδώ δε μοιάζει καθόλου με τη φωτογραφία του. Μα το Θεό, ο τύπος είναι είκοσι κιλά βαρύτερος κι έχει άλλα μαλλιά. Δε νομίζω πως είναι ο άνθρωπός μας». Επικοινώνησα με τον Ρικ και τον ρώτησα τι να κάνω. «Στείλε μου μια φωτογραφία της ίριδάς του», είπε. «Άνοιξε τα μάτια σου», φώναξα στον άντρα στα αραβικά, όμως τα μάτια του είχαν γυρίσει προς τα πάνω. «Καλά, τότε τράβηξε μια κοντινή φωτογραφία του αφτιού του». Αυτό πρώτη φορά το άκουγα δεν ήξερα πως το αφτί του ανθρώπου είναι σαν δακτυλικό αποτύπωμα και επιτρέπει την ταυτοποίησή του με σχεδόν απόλυτη βεβαιότητα. Φωτογράφισα το αφτί του, πέρασα την εικόνα στο κινητό και την έστειλα στον Ρικ. Μεσολάβησε ένα λεπτό. «Αυτός είναι», αποφάνθηκε εκείνος. Προωθήσαμε την ευχάριστη είδηση στον Γκρενιέ όσο το δυνατό γρηγορότερα. Ο Τζορτζ Τένετ, διευθυντής της υπηρεσίας, είχε δώσει εντολή στον Μπομπ να τον ενημερώσει κατά πόσο είχαμε επιτύχει στην αποστολή μας ή όχι και ήθελε να το γνωρίζει άμεσα. Γύρω στις 3:45 το πρωί, ή 5:45 το απόγευμα στο Λάνγκλεϊ της Βιρτζίνια, ο Γκρενιέ χρησιμοποίησε μια ασφαλή γραμμή για να καλέσει τον Τένετ, ο οποίος είχε συγκεντρώσει τους κορυφαίους αξιωματούχους της υπηρεσίας για την ημερήσια σύσκεψη με θέμα την αντιτρομοκρατική πολιτική. Ο Μπομπ μού είπε ότι στην αίθουσα ακούστηκαν ενθουσιώδεις επευφημίες και χειροκροτήματα μόλις ο Τένετ ανακοίνωσε το αποτέλεσμα. Λίγα λεπτά αρ

10 48 τζον κυριακου γότερα, το μεγάλο αφεντικό μου, ο διευθυντής της CIA, προώθησε την είδηση στο δικό του μεγάλο αφεντικό, τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών. Κάναμε πολλούς ανθρώπους ευτυχισμένους εκείνη τη νύχτα της 28ης Μαρτίου του Η επιχείρηση στο Πακιστάν υπήρξε μία από τις λαμπρότερες στιγμές της επαγγελματικής μου ζωής. Είχα ενταχθεί στη CIA σε διάστημα μικρότερο των δύο ετών από τη στιγμή που αποφοίτησα. Δεν ήμουν ακριβώς άγιος, αλλά ένας μάλλον επαρχιώτης νεαρός μεγαλωμένος σε μια μικρή πόλη της Πενσιλβανίας, και συγκέντρωνα ελάχιστα από τα χαρακτηριστικά που αναζητά η υπηρεσία, ειδικά για τα στελέχη της που δρουν ως μυστικοί πράκτορες. Δε διέθετα την παραμικρή στρατιωτική εμπειρία και ποτέ μου δεν είχα αγγίξει, πόσω μάλλον χρησιμοποιήσει, όπλο. Οι γνώσεις επιβίωσης και μάχης σώμα με σώμα ανήκαν στις σελίδες των κατασκοπικών μυθιστορημάτων και γενικά ξέφευγαν από τα όρια της φαντασίας μου. Οι δε γνώσεις μου σε ξένες γλώσσες ήταν ελάχιστες. Στην Αμερική, όταν κάτι ακούγεται ακαταλαβίστικο, λένε πως μοιάζει με ελληνικά. Στην περίπτωσή μου, τα ελληνικά ήταν η γλώσσα των προγόνων μου και κατάφερα να τη μάθω ως δεύτερη γλώσσα μελετώντας συστηματικά στο κολέγιο. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι Ελληνοαμερικανών, με γονείς μετανάστες πρώτης γενιάς, που ήταν δάσκαλοι και με πίεζαν να αριστεύω στο σχολείο και στις εξωσχολικές δραστηριότητες, και αυτές, με εξαίρεση την εμμονή μου με το μπέιζμπολ, αφορούσαν τη διεύρυνση της μόρφωσής μου. Η αγάπη για την πατρίδα αποτελούσε μια ολοζώντανη, καθημερινή πραγματικότητα στην οικογένειά μας, με τους μετανάστες δικούς μου να ψηφίζουν Δημοκρατικούς και να έχουν ως ίνδαλμα τον Ρούζβελτ. Στη CIA αρχικά προσλήφθηκα ως αναλυτής στη Διεύθυνση Πληροφοριών, με κριτήριο το ότι θα μπορούσα να αξιοποιήσω τη μόρφωσή μου, η οποία στη