ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

Transcript

1 ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ Ζ Α Π Π Ε Ι Ο Μ Ε ΓΑ Ρ Ο / Δ Ε Υ Τ Ε ΡΑ 2 5 Ο Κ Τ Ω Β Ρ Ι Ο Υ

2

3

4

5 ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΚΑΙ ΞΕΝΩΝ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ ΖΑΠΠΕΙΟ ΜΕΓΑΡΟ Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010, ώρα 19:30 ΩΡΕΣ ΕΚΘΕΣΗΣ: Παρασκευή 22 Οκτωβρίου, 19:30-22:00 Σάββατο 23 & Κυριακή 24 Οκτωβρίου, 10:30-22:00 Δευτέρα 25 Οκτωβρίου, 10:30-15:00 ΓΡΑΠΤΕΣ / ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΕΣ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ: Τηλ: , Fax: info@kapopoulosauctions.gr

6 Δημοπράτης: Ευάγγελος Καπόπουλος Σύνταξη - Ευθύνη καταλόγου: Γρηγόριος Καπόπουλος, Μαρίνα Καπετανάκη Πληροφορίες - Διεκπεραίωση: Τζώρτζια Ξυθάλη, Σταύρος Σαρρής Φωτογραφία: Oscar Cernuda Δημιουργικό: Δήμητρα Σιβρή Eπιμέλεια - Παραγωγή καταλόγου: Press Systems Ε.Π.Ε., Τηλ.: Αρχιτεκτονική μελέτη - Κατασκευή έκθεσης: Architectonofilia Κείμενα καταλόγου: Ίρις Κρητικού Ασφάλεια έργων τέχνης: Karavias & associates - Lloyd s coverholder, Τηλ.:

7 Η G. E. Kapopoulos Auction House ευχαριστεί θερμά την Ίριδα Κρητικού για την πολύτιμη βοήθεια της στη συγγραφή των κειμένων που συνοδεύουν τον κατάλογο της δημοπρασίας.

8

9 1 ΠΑΥΛΟΣ (ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΣ) (1930) Γραβάτα 1970 Κατασκευή από χαρτί αφίσας και plexi-glass 25/ Χ 33 cm. Υπογεγραμμένο στο κάτω δεξί μέρος του έργου

10 2 ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΙΓΚΟΣ ( ) En fibre de boit Ελαιογραφία σε ξύλο 26 Χ 22 cm. Υπογεγραμμένο στο κάτω δεξί τμήμα Ο Θανάσης Τσίγκος γεννήθηκε στην Ελευσίνα το 1914 και πέθανε στην Αθήνα το Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο της Αθήνας από όπου αποφοίτησε το Εργάστηκε ως βοηθός κοντά στον Π. Τζελέπη και στη συνέχεια στον Κ. Κωτάκη, στην Κρήτη και την Αθήνα, ενώ με την κήρυξη του πολέμου κατατάχθηκε στον ελληνικό στρατό και υπηρέτησε στη Μακεδονία, συμμετέχοντας επίσης στις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Συρίας, της Υπεριορδανίας και της Λιβύης και πολεμώντας στη μάχη του Ελ Αλαμέιν ως ανθυπολοχαγός της Πρώτης Ελληνικής Ταξιαρχίας. Πρωτοστάτησε στα ελληνικά αντιβασιλικά κινήματα, ενώ, μετά την αποτυχία του τελευταίου τον Απρίλιο του 1944 καταδικάστηκε σε θάνατο και μεταφέρθηκε στις φυλακές της Αμπασσίας στο Κάιρο. Με την υπογραφή της συνθήκης του Λιβάνου η καταδίκη του μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη και μεταφέρθηκε στο Σουδάν, στη φυλακή Κεμπέιτ από όπου απελευθερώθηκε το Με τις συστάσεις του Le Corbusier συνήψε συμβόλαιο με τους αρχιτέκτονες Niemeyer, Palumbo και Costa για να εργαστεί στον σχεδιασμό της νέας πρωτεύουσας Μπραζίλια. Έπειτα από σύντομη διαμονή στο Παρίσι, όπου γνώρισε τη μέλλουσα σύζυγό του Χριστίνα Μαυροείδη, ταξιδεύει στη Βραζιλία. Εγκατεστημένος από το 1948 στο Παρίσι, αγοράζει το θέατρο Gaite Montparnasse αναλαμβάνοντας τη σκηνογραφία, τα κοστούμια και τη διαχείριση της επιχείρησης, ενώ η Χριστίνα Τσίγκου σκηνοθετεί τις παραστάσεις και ερμηνεύει τους πρωταγωνιστικούς ρόλους σε ένα θέατρο που έμελλε να εξελιχθεί σε ένα από τα πιο πρωτοποριακά του Παρισιού. Στο πλαίσιο αυτό, πραγματοποιήθηκε η γνωριμία του με σημαντικούς καλλιτέχνες και διανοούμενους όπως ο Sartre, ο Chagall και ο Picasso. Η παράλληλη ενασχόλησή του ωστόσο με τη ζωγραφική ( ), έμελλε να εξελιχθεί στην κύρια ασχολία του: ο ζωγράφος των παλλόμενων λουλουδιών εκθέτει για πρώτη φορά έργα του στην Gallerie du Siecle το 1950, ενώ το 1953 αποσύρεται από το θέατρο και ο γάμος του διαλύεται. Την ίδια χρονιά πραγματοποιεί την πρώτη ατομική του έκθεση στο Studio Paul Facchetti στο Παρίσι, λαμβάνοντας εγκωμιαστικές κριτικές στο περιοδικό Les Temps Modernes υπό τη διεύθυνση του Sartre, ενώ ορισμένοι συγκρίνουν τη γραφή του με εκείνη του Pollock. Από το 1954 έως το 1961 εκθέτει το έργο του στο Παρίσι, σε γκαλερί, στα Salon des Realites Nouvelles και αλλού, συνυπάρχοντας με καλλιτέχνες όπως ο Fautrier και ο Max Ernst. Το 1961 επιστρέφει στην Αθήνα, ενώ εκθέσεις έργων του πραγματοποιούνται στην Αθήνα, το Παρίσι και το Μιλάνο. Μετά το θάνατό του από κίρρωση ήπατος το 1965 συστήνεται στο Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο επταμελής Επιτροπή Έκθεσης Θάνου Τσίγκου. Το 1980 πραγματοποιείται αναδρομική έκθεση Τσίγκου στην Εθνική Πινακοθήκη-Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτζου, καθώς και αναδρομική έκθεση στο Centre Georges Pompidou στο Παρίσι. Εκδίδεται κατάλογος στα γαλλικά. Το 2004 πραγματοποιείται η έκθεση «Γιάννης Γαΐτης-Θανάσης Τσίγκος» στην Πινακοθήκη Κυκλάδων στην Ερμούπολη της Σύρου και το 2005 διοργανώνεται αναδρομική έκθεση Θανάση Τσίγκου στο Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Ελευσίνας Λεωνίδας Κανελλόπουλος. Ι. Κ.

11 3 ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΑΪΤΗΣ ( ) 1951 Υδατογραφία σε χαρτί 24 Χ 32 cm. Υπογεγραμμένο στο κάτω κεντρικό τμήμα Δημοσίευση Κατάλογος έκθεσης Θάνος Τσίγκος- Γιάννης Γαϊτης στα Ερμουπόλεια Σύρου το 2004, σελίδα 86 αριθμ. 7

12 4 ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΣΤΑΜΟΣ ( ) Infinity field, Jerusalem series 1984 Ακρυλικό σε χαρτί 77 Χ 57 cm. Υπογεγραμμένο στη πίσω όψη

13

14 5 ΑΛΕΚΟΣ ΦΑΣΙΑΝΟΣ (1935) Ελαιογραφία σε hardboard 36 Χ 27 cm. Υπογεγραμμένο στο άνω αριστερό τμήμα

15 6 ΝΙΚΟΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ (1933) Χώρα Ελαιογραφία σε ξύλο 42 Χ 56 cm. Υπογεγραμμένο στο κάτω δεξί τμήμα

16 7 ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΠΕΡΑΝΤΖΑΣ (1938) 1993 Λαδοπαστέλ σε χαρτί 50 Χ 70 cm. Υπογεγραμμένο στο κάτω αριστερό τμήμα

17 8 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΤΑΡΑΣ (1934) Ακρυλικό σε hardboard 70 Χ 50 cm. Υπογεγραμμένο στο κάτω κεντρικό τμήμα

18 9 ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΠΠΑΣ (1950) 1996 Κατασκευή από μεταλλικά στοιχεία, συνθετικό ύφασμα και λαμπτήρες Neon 60 Χ 50 cm. Υπογεγραμμένο στη βάση του έργου

19 10 VLADIMIR VELICKOVIC (1935) 1986 Ελαιογραφία σε χαρτί 40 Χ 30 cm. Υπογεγραμμένο στο κάτω δεξί τμήμα

20 11 ΜΑΡΙΟΣ ΠΡΑΣΙΝΟΣ ( ) Μολύβι σε χαρτί 23 Χ 22 cm. Υπογεγραμμένο με ανάγλυφη υπογραφή στο κάτω δεξί τμήμα

21 12 ΠΑΡΙΣ ΠΡΕΚΑΣ ( ) Υδατογραφία σε χαρτί 49 Χ 71 cm. Υπογεγραμμένο στο κάτω αριστερό τμήμα

22 «...Πρέπει, κατά κάποιο τρόπο το ιδεατό και η πραγματικότητα να ταυτίζονται στο έργο, συνθέτοντας, όμως, μια άλλη εικόνα, που δεν είναι ούτε ιδεατό ούτε πραγματικότητα, αλλά όπως έπρεπε να είναι η πραγματικότητα - σα να «διορθώνεις» την πραγματικότητα με τη ζωγραφική...προσπαθώ να αποδώσω τα χαρακτηριστικά ανθρώπων που έχω συναντήσει, που είναι γλυκύτατοι, που είναι λίγο θυμωμένοι, που είναι ευχαριστημένοι... προσπαθώ να εκφράσω μια ψυχική κατάσταση...δε μου αρέσει να κατατάσσομαι σε κάποιο ρεύμα. Είναι κακό αυτό, δείχνει μίμηση Δημιουργώ δικά μου πράγματα, δεν ανήκω σε κανένα ρεύμα - είμαι ανεξήγητος! Άλλες φορές με είπαν «ναΐφ», άλλες «αρχαϊκό», αλλά κανείς δεν έχει καταλάβει ότι... είμαι αυτό που είμαι...». Α. Φ.* * από συνέντευξη του Α.Φ. στην Έλλη Κοντονάσιου, εφημερίδα «Ναυτεμπορική». 13 ΑΛΕΚΟΣ ΦΑΣΙΑΝΟΣ (1935) Στην εξοχική ταβέρνα Ελαιογραφία σε καμβά 102 Χ 54 cm. Υπογεγραμμένο στο άνω δεξί τμήμα Ο Αλέκος Φασιανός γεννήθηκε το 1935 στην Αθήνα. Σπούδασε βιολί στο Ωδείο Αθηνών και ζωγραφική στην ΑΣΚΤ της Αθήνας από το με δάσκαλο το Γιάννη Μόραλη. Μελέτησε την αρχαία ελληνική αγγειογραφία και τη Βυζαντινή εικονογραφία και με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης συνέχισε τις σπουδές του στην Ecole des Beaux Arts στο Παρίσι, μελετώντας λιθογραφία με καθηγητές τους Clairin και Dayez. Το 1966 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, ενώ από το 1974 ζει και εργάζεται στο Παρίσι και την Αθήνα, πραγματοποιώντας ατομικές εκθέσεις σε όλο τον κόσμο (Παρίσι, Μόναχο, Τόκυο, Αμβούργο, Ζυρίχη, Μιλάνο, Στοκχόλμη, Λονδίνο κ.ά.) και συμμετέχοντας σε σημαντικές διεθνείς διοργανώσεις. Η σπουδή του ελληνικού πολιτισμού και η ενασχόληση με τις γραφικές τέχνες και τη χαρακτική επηρέασαν και το ζωγραφικό του έργο. Η αμεσότητα του έργου του οφείλει πολλά και στη μελέτη της αρχαίας ζωγραφικής και στη μαθητεία κοντά στους δασκάλους της Γενιάς του 30 και στη σχέση του με το Θέατρο Σκιών. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές εκθέσεις και έχει πάρει μέρος σε ομαδικές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Παράλληλα, από τα μέσα της δεκαετίας του 70, ασχολήθηκε με τη σκηνογραφία και την ενδυματολογία. Το πρώτο έργο που σκηνογράφησε ήταν η Αμερική του F. Kafka στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού, με τον οποίο στη συνέχεια συνεργάστηκε στενά, ενώ συνεργάστηκε με πολλούς ακόμη σκηνοθέτες όπως ο Κάρολος Κουν, φιλοτεχνώντας σκηνικά και κοστούμια για κλασικά και σύγχρονα έργα σε κρατικές σκηνές (Εθνικό Θέατρο, ΕΛΣ ) αλλά και στο ελεύθερο θέατρο. Ασχολήθηκε επίσης με τη χαρακτική και σχεδίασε αφίσες, μετάλλια και κοσμήματα. Έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στην Πινακοθήκη Αβέρωφ, στις Πινακοθήκες των Δήμων Αθηναίων και Ρόδου, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στη Συλλογή του ΜΙΕΤ, στο Musée d Art Moderne στο Παρίσι και αλλού, καθώς και σε σημαντικές ιδιωτικές συλλογές. Τιμήθηκε από το γαλλικό κράτος με το Ανώτατο Παράσημο του Ιππότη των Γραμμάτων και των Τεχνών, και βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Δημοσίευσε άρθρα, εξέδωσε πεζά και ποιητικά του κείμενα και εικονογράφησε βιβλία όπως των Γ. Ρίτσου, Ο. Ελύτη, Μ. Σαχτούρη, Ν. Καρούζου, Τ. Σινόπουλου, Α. Εμπειρίκου κ.ά., ενώ για το σύνολο της δουλειάς του πραγματοποιήθηκαν ταινίες από την ελληνική και τη γαλλική τηλεόραση. Ζωγράφος του χρώματος, αλλά και της γραμμής, ο Αλέκος Φασιανός αποτυπώνει τον κόσμο με τη δική του ματιά, συνδυάζοντας το μύθο με την πραγματικότητα, «διορθώνοντας» την πραγματικότητα με όχημα τη ζωγραφική. Ι. Κ.

23 14 ΠΑΥΛΟΣ (ΔΙΟΝΥΣΟΠΟΥΛΟΣ) (1930) Still life with mushrooms 1997 Κατασκευή από χαρτί αφίσας και ξύλο 46,2 Χ 40 Χ 40 cm. Υπογεγραμμένο και χρονολογημένο στο δεξί τμήμα «Είμαι καλλιτέχνης πλήρους απασχόλησης...» Π. Δ. Ο Παύλος (Διονυσόπουλος) γεννήθηκε το 1930 στα Φιλιατρά της Μεσσηνίας και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στις Καλές Τέχνες στην Αθήνα και το Παρίσι. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα το 1955, εργάστηκε για το θέατρο και τη διαφήμιση, ενώ επέστρεψε στο Παρίσι έχοντας λάβει ελληνική κρατική υποτροφία για τρία χρόνια. Εκεί ήρθε σε επαφή με το έργο και συνδέθηκε φιλικά με μέλη της ομάδας των Nouveaux Realistes, που είχε μόλις δημιουργήσει ο Pierre Restany, ενώ, πέρα από την ατομική του παρουσία στα διεθνή εικαστικά δρώμενα, συνεργάστηκε επίσης με σημαντικές προσωπικότητες του διεθνούς καλλιτεχνικού χώρου όπως οι Arman, César, Christo, Otto Hahn, Leo Castelli, Sonnabend, Iolas, Tinguely, Rauschenberg, Oldenburg κ.ά. Έχοντας ήδη πειραματιστεί με τις δυνατότητες του χαρτιού των περιοδικών, κομμένου σε λωρίδες, ανακάλυψε τις αφίσες στο παρισινό μετρό, τρέποντας τις στη συνέχεια σε κύριο και μαγικό υλικό της καλλιτεχνικής του έκφρασης. Από το 1963 που εξέθεσε ένα πρώιμο έργο του με affiches massicotees (αφίσες κομμένες στη μηχανή σε λωρίδες) στο Σαλόνι των Realites Nouvelles (ακολούθησε η πρώτη ατομική έκθεση αφισών του Παύλου στην Galerie J τον Οκτώβριο του 1964) έως σήμερα, έχοντας αναπτύξει πλούσια καλλιτεχνική δραστηριότητα στην Ευρώπη και την Αμερική, παρουσίασε τα έργα του σε σημαντικά Μουσεία και διεθνείς γκαλερί, προτείνοντας το χαρακτηριστικό πολύχρωμο κόσμο του, και προσδίδοντας στο χαρτί και τις κακέκτυπες αφίσες, κομμένες στο massicot, και συσσωρευμένες σε επιδέξια κατασκευασμένους όγκους ή ανάγλυφες επιφάνειες -σύμφωνα με τον Claude Riviere- «μια εξαιρετική αξία ύλης και χρώματος». Από το 1966, οι κομμένες λωρίδες του χαρτιού της αφίσας, διπλώνονται, παίρνοντας την όψη καθημερινών αντικειμένων, λουλουδιών, εδεσμάτων, ή ενδυμάτων και αξεσουάρ ένδυσης, δίνοντας τη δυνατότητα στον Otto Hahn, με την ευκαιρία άρθρου του για τη Mec Art και την Παρισινή καλλιτεχνική κίνηση να αναφερθεί στον Παύλο, χαρακτηρίζοντάς τον ως ένα «από τα πιο ποιητικά και πρωτοπόρα πνεύματα» της εποχής του. Το 1968 ο Παύλος εξέθεσε τέσσερις κολώνες φτιαγμένες από χαρτί massicot στην γκαλερί Ileana Sonnabend, το 1972 παρουσιάστηκε η πρώτη αναδρομική του έκθεση στο Kunstverein, στο Αννόβερο, ενώ, το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς, προσκεκλημένος με τους James Rosenquist, Soto, P.O. Hultvedt και άλλους καλλιτέχνες, παρουσίασε το «Δάσος» του, στο Φεστιβάλ του Παρισιού στο Grand Palais. Ακολούθησε η συνεργασία με τη γκαλερί του Αλέξανδρου Ιόλα και τη γκαλερί Marzona στο Bielefeld, με νεκρές φύσεις, ενώ πραγματοποίησε ιστορικά χάπενινγκ σε Μουσεία, όπου χρησιμοποίησε χαρτοπόλεμο ως σύμβολο γιορτής, σχεδιάζοντας στους τοίχους σκηνές αόρατες, προορισμένες να αποκαλυφθούν όταν θα κολλούσε επάνω τους ο χαρτοπόλεμος, σκορπισμένος από το κοινό (ένα αντίστοιχο χάπενινγκ πραγματοποιήθηκε και στην Αθήνα το 2000, όταν ο Παύλος παρουσίασε το έργο του για το σταθμό του μετρό στην Ομόνοια) ή υπαίθριους χώρους, όπως τον Αύγουστο του 1974 στο λιμάνι της Ύδρας, όπου ντυμένος με φράκο και κρατώντας ένα κασελάκι λούστρου, πρότεινε το γυάλισμα των παπουτσιών των περαστικών. Το 1980 εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Μπιενάλε της Βενετίας, το 1985, εγκαινιάζοντας το θεσμό των πολιτιστικών πρωτευουσών της Ευρώπης στην Αθήνα, παρουσίασε έκθεση των Σημαιών της Κοινότητας στο Μουσείο Πιερίδη, το 1991 η γκαλερί Guy Pieters παρουσίασε ατομική έκθεση των έργων του στα πλαίσια της FIAC, αποσπώντας εγκωμιαστικές κριτικές, ενώ το 1992, η πόλη του Παρισιού οργάνωσε μια αναδρομική έκθεσή του στο παρεκκλήσι της Σορβόννης με τίτλο «30 χρόνια χαρτιού». Το 1996 πραγματοποιήθηκε η ατομική του έκθεση «Σε μια Άλλη Πραγματικότητα», στο πλαίσιο του θεσμού «Πλόες» στο Ίδρυμα Π. και Μ. Κυδωνιέως, στην Άνδρο, ενώ το 1997, το Ίδρυμα Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου διοργάνωσε την πρώτη αναδρομική του έκθεση στην Ελλάδα, στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης και στο Εργοστάσιο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Έκτοτε, το δημιουργικό και ευφάνταστο πνεύμα του Παύλου, δεν σταματά να μας γοητεύει, ενώ έργα του ανήκουν σε διεθνή Μουσεία και σημαντικές συλλογές. Το έργο «Still Life with Mushrooms» του 1997, κατασκευασμένo με χαρτί αφίσας και ξύλο, αποτελεί χαρακτηριστικό έργο του. Ι. Κ.

24 15 JEAN-JACQUES DELEVAL (1945) Μεικτή τεχνική σε καμβά 73 Χ 54 cm. Υπογεγραμμένο στο κάτω δεξί τμήμα «Η Betty Boop και η Μίνι Μάους δεν είναι μόνο οι εμβληματικές φιγούρες ορισμένου μοντέλου του πολιτισμού όπου ο ερωτισμός και η χλιδή αλλά και η ανεκδοτολογική πλευρά ενός προσώπου του κινηματογράφου ή των κόμικς εκφράζουν ένα είδος αισθησιασμού περισσότερο σεμνότυφου, ζουν έτσι μια καινούρια ύπαρξη δια μέσου του οράματος και της πλαστικής ερμηνείας του Deleval. Ενσαρκώνουν μια νέα μορφή της εικονικής γλώσσας όπου η τεχνική βοηθάει τη φαντασία χωρίς να ζημιώνεται η αυθεντικότητα ή ο χαρακτήρας του καλλιτέχνη». Hugo Brutin Ο Jean-Jacques Deleval παρακολούθησε μαθήματα στη Ανώτατη Σχολή Διακοσμητικών Τεχνών και στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Παρίσι κατά τη δεκαετία του 60, ενώ, ακολουθώντας την προτροπή του Σαλβαντόρ Νταλί, μαθήτευσε στο Ινστιτούτο Συντήρησης Έργων Τέχνης της Ρώμης για να αφομοιώσει την τεχνική των μεγάλων δασκάλων. Από το 1969 μέχρι το 1972 εργάστηκε ως συντηρητής πινάκων για την γκαλερί Daniel Wildenstein και στη συνέχεια για το Μουσείο του Λούβρου. Ζει και εργάζεται ανάμεσα στο νησί Φορμαντέρα, στις Βαλεαρίδες και τις Βρυξέλλες. Τις δεκαετίες του 80 και 90 παρουσίασε το έργο του στη Γερμανία, την Ισπανία, το Βέλγιο και τις Η.Π.Α. (Σαν Φρανσίσκο και Νέα Υόρκη), ενώ στο Παρίσι έδειξε τη δουλειά του μόλις το 2006 στη Γκαλερί Rive Gauche του Marcel Strouk, με τίτλο «Pin-ups». Χρησιμοποιώντας ως βάση της σύνθεσης φωτογραφίες pin up, χρησιμοποιεί στη συνέχεια τη σύγχρονη ψηφιακή τεχνολογία και «ως σύγχρονος μάγος δημιουργεί στον υπολογιστή υπέροχες σέξυ Betty Boop, ξαναϊδωμένες με μεγαλύτερη λάμψη, προκλητικές Minnie και θελκτικές pin-ups, σκανταλιάρες και αισθησιακές, που επιφανειακά μόνο θυμίζουν το γνήσιo ύφος των αμερικανίδων pin-up». Έτσι γεννιέται «ένα άλλο είδος της ποπ αρ που δημιουργεί μια νέα εικόνα του κόσμου στη βάση αναγνωρίσιμων συμβόλων, που μπορούν να προσαρμοσθούν άνετα. Ο υπερρεαλισμός ορίζεται με μια ξεκάθαρη εικόνα, η μαγεία της εικόνας και των μεταμορφώσεων της είναι το έργο ενός υπολογιστή, ενώ το splash, (ρίψη χρώματος), δημιουργεί μια ατμόσφαιρα όπου κυριαρχεί η φαντασία του καλλιτέχνη. Ο καλλιτέχνης θυμίζει τη δική του καταναλωτική κοινωνία και τη δική μας. Ξαναδημιουργώντας τον κόσμου όπου ζούμε, ο Deleval μας παρουσιάζει τον καθρέφτη αυτής της κοινωνίας», καταλήγει ο Hugo Brutin, μιλώντας για το έργο του Deleval, παθιασμένου εκπρόσωπου ενός σύγχρονου εικονογραφημένου οράματος, που θρέφεται από τη φανατσιακή συνύπαρξη του παλαιού και του σύγχρονου. Ι. Κ.

25 16 ERRO (Gudmundur) (1932) Picasso Ajuno Mano Μεικτή τεχνική σε καμβά 38 Χ 55 cm. Υπογεγραμμένο στο πίσω μέρος του έργου

26 17 ΜΑΚΗΣ ΘΕΟΦΥΛΑΚΤΟΠΟΥΛΟΣ (1939) Μεικτή τεχνική σε χαρτί 50 Χ 60 cm. Υπογεγραμμένο στη πίσω όψη «Για μένα αξία έχει αυτό που κάνω κάπως να αντέχει τις εισβολές του καινούργιου... Η έμπνευση για μένα υπάρχει μόνο με την έννοια μια ορμής αόριστης που δίνει προτεραιότητα στο να φτιάχνεις κάτι. Σταθερά και ακούραστα... Σημασία έχει στο τέλος, ανεξάρτητα απ ό,τι έκανε ο καθένας στη ζωή του και πώς το έκανε, το αποτέλεσμα. Και πόσο αυτό το αποτέλεσμα, αντέχει. Για μένα αυτό έχει αξία: αυτό που κάνω κάπως να αντέχει στις εισβολές του καινούργιου. Ο Μπουζιάνης, για παράδειγμα, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα μπροστά στις ορμές του νέου αίματος. Ενας Τζιακομέτι, επίσης. Ενα έργο που θα πεθάνει μετά τον δικό σου θάνατο, να ένα καλό έργο. Αν το δεις να σβήνει όσο ζεις, αυτό είναι κάτι άλλο...». M. Θ. Σημαντικός εκπρόσωπος της ελληνικής γενιάς του 70, ο Μάκης Θεοφυλακτόπουλος μαθήτευσε κοντά στον Γιάννη Μόραλη, ενώ εξέθεσε από κοινού με τους Ακριθάκη, Μπότσογλου, Ψυχοπαίδη, Παύλο, περιφρουρώντας ταυτόχρονα έναν καθαρά προσωπικό κόσμο που εξακολουθεί να μην κατατάσσεται σε σχολές. Με αναγνωρίσιμη, ανεξάρτητη και αντισυμβατική γραφή, ο Θεοφυλακτόπουλος εισάγει νωρίς την ανθρώπινη φιγούρα στο έργο του: από το 1965 και για είκοσι περίπου χρόνια, δημιουργεί και εκθέτει τους στιβαρούς μοτοσυκλετιστές του, που ταυτίζονται με την πολιτική εξουσία του τόπου, για να τραπούν στη συνέχεια σε ελεύθερους αφαιρετικούς και μονοχρωματικούς όγκους μοναχικών ανθρώπων που εξαϋλώνονται στον προσδιορισμό και στην τροχιά της ίδιας τους της κίνησης, καθώς ο εσώτατος πυρήνας της φόρμας, της ύλης και του χρώματος τρέπονται σε πειρπετειώδη προορισμό που ακολουθεί την εμμονή στην αυθυπαρξία της πλαστικότητας, στην εντατικότητα του περιγράμματος και στην παλλόμενη συσσώρευση της ύλης. Έργα του ανήκουν σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές. Η πιο πρόσφατη ατομική του έκθεση παρουσιάστηκε στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα ενώ αναδρομική έκθεση του έργου του πραγματοποιείται στο Μουσείο Μπενάκη το Φθινόπωρο του Ι. Κ.

27 18 ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ (1952) Aκρυλικό σε καμβά 85 Χ 95 cm. Υπογεγραμμένο στη πίσω όψη

28 19 ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΑΪΤΗΣ ( ) Ελαιογραφία σε καμβά 92 Χ 72 cm. Υπογεγραμμένο στο κάτω δεξί τμήμα Δημοσίευση Κατάλογος έκθεσης Θάνος Τσίγκος- Γιάννης Γαϊτης στα Ερμουπόλεια Σύρου το 2004, σελίδα 86 αριθμ. 7

29

30 20 ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΟΚΛΗΣ (1930) Ελαιογραφία και κολλάζ σε καμβά 97 Χ 129 cm. Υπογεγραμμένο στη πίσω όψη

31 21 ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΕΡΟΣ (1948) 1994 Ελαιογραφία σε καμβά 30 Χ 50 cm. Υπογεγραμμένο στο κάτω δεξί τμήμα «Υπάρχουν μόνο δύο μεγάλοι ζωγράφοι που υπήρξαν και μεγάλοι φωτογράφοι - ο Man Ray και ο Δημήτρης Γέρος, δύο καλλιτέχνες με πολλά κοινά. Ο Γέρος, ακριβώς όπως και ο Man Ray, προσεγγίζει τη διπλή υπόσταση της τέχνης του από εντελώς διαφορετικές θέσεις, έτσι ώστε η ζωγραφική του να μην μοιάζει διόλου με τις φωτογραφίες του. Στη φωτογραφία ο Γέρος είναι ένας αναγνωρισμένος μάστορας του γυμνού και οι φωτογραφίες του, όπως και του Man Ray, εκπορεύονται πρώτιστα από την ομορφιά. Αλλά οι καμβάδες του, όπως εξάλλου και του Man Ray, είναι σουρεαλιστικοί και αναζητούν κάτι πέρα από την πραγματικότητα, πέρα από τον κόσμο των αιθήσεων και της σάρκας. Αν και η εντύπωση που προκαλούν είναι άμεση, είναι μια εντύπωση που αφορά κυρίως στο πνεύμα του θεατή. Κι όμως, η αίσθησή τους έγγειται εντέλει στην αντιπαράθεση της εντατικής εικονογραφίας και της χρήσης του χρώματος, τόσο λαμπερού και ταυτόχρονα τόσο απαλού όσο του Rothko» John Wood Ο Δημήτρης Γέρος γεννήθηκε το 1948 στη Λειβαδιά και ήταν ένας από τους πρώτους καλλιτέχνες που παρουσίασαν Performances, Body Art, Video Art, and Mail Art στην Ελλάδα. Έχει πραγματοποιήσει περισσότερες από 53 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Oxford University, Πινακοθήκη του Ball State της Ιντιάνα, Μουσείο του Μπόχουμ στη Γερμανία, Μουσείο Kelsey στο Μίσιγκαν των Η.Π.Α., Ίδρυμα Κυδωνιέως, Άνδρος κ.ά.), ενώ συμμετείχε σε πολλές Μπιενάλε, Τριενάλε και άλλες διεθνείς διοργανώσεις. Συνεργάζεται με τις Γκαλερί John Stevenson και Throckmorton Fine Arts στη Νέα Υόρκη, τη Γκαλερί Holden Luntz στο Palm Beach, τη Vance Martin Fine Arts στο San Francisco και την Kapopoulos Fine Art στην Αθήνα. Πολλά από τα έργα του ανήκουν σε σημαντικές ιδιωτικές συλλογές, Ιδρύματα και Μουσεία σε όλο τον κόσμο: την Tate Britain, το Gety-LA, το International Center of Photography της Νέας Υόρκης, τη National Portrait Gallery στο Λονδίνο, το Βρετανικό Μουσείο στο Λονδίνο, το Μουσείο Bochum στη Γερμανία, το Μουσείο Καλών Τεχνών του Μοντρεάλ και αλλού. Έχει ακόμη πραγματοποιήσει εκτεταμένες διεθνείς εκδόσεις με αντικείμενο το έργο του («Theory of the Nude», Planodion 1998, «Periorasis» με πρόλογο του Michel Deon και εισαγωγή του P. Devin, Phyllo 1999, «For a Definition of the Nude» με εισαγωγή του Peter Weiermair, Διεθυυντή του Rupertinum, Phyllo 2000, «The Exuberant Flowering of Dimitris Yeros» με άρθρο του John Wood, Δήμος Σύρου 2001), ενώ σημαντική είναι και η ενασχόλησή του με αντικείμενο φωτογραφίες εμπνευσμένες από τα ποιήματα του Κ. Π. Καβάφη («D. Yeros on C.P.Cavafy s poems», Kelsey Museum, Ann Arbor, Michigan, κείμενο Lauren E. Talalay, 2002). Ι. Κ.

32 22 ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΠΑΝΤΑΛΕΩΝ (1945) Ελαιογραφία σε hardboard 52 Χ 40 cm. Υπογεγραμμένο στο κάτω αριστερό τμήμα

33 23 ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΜΑΝΩΛΙΔΗΣ (1940) Ελαιογραφία σε ξύλο 35 Χ 45 cm. Υπογεγραμμένο στο κάτω δεξί τμήμα

34 24 ΜΑΡΙΟΣ ΠΡΑΣΙΝΟΣ ( ) 1945 Ελαιογραφία σε ξύλο 38 Χ 52 cm. Υπογεγραμμένο στο κάτω αριστερό τμήμα

35 25 FERNANDO BOTERO (1932) Juan de Calabazas (After Velasquez) 1975 Μολύβι και κάρβουνο σε χαρτί 76 Χ 57 cm. Υπογεγραμμένο στο κάτω δεξί τμήμα «Περιγράφω με ρεαλιστική φόρμα μια μη ρεαλιστική αλήθεια: Ένα ζωγραφισμένο τοπίο είναι πάντοτε ομορφότερο από ένα αληθινό, γιατί εμπεριέχει περισσότερα πράγματα. Όλα είναι πιο αισθησιακά, τα πάντα καταφεύγουν στην ομορφιά. Και ο άνθρωπος χρειάζεται πνευματική έκφραση και τροφή. Για το λόγο αυτό στην προϊστοπρική εποχή οι άνθρωποι χάρασσαν εικόνες βισώνων στα τοιχώματα των σπηλαίων. Ο άνθρωπος χριεάζεται τη μουσική, τη λογοτεχνία και τη ζωγραφική - όλες ετούτες τις οάσεις της τελειότητας που επιτρέπουν στην τέχνη να λειτουργεί ως αντίδοτο στην τραχύτητα και την υλικότητα της ζωής». F. B. Ο Φερνάντο Μποτέρο (Fernando Botero), γεννημένος στις 19 Απριλίου 1932 στην πόλη Μεντεγίν της Κολομβίας, θεωρείται ένας από τους πιο γνωστούς διεθνώς καλλιτέχνες. Χαρακτηριστικότερο γνώρισμα του ζωγραφικού και του γλυπτικού έργου του, η παραμορφωτική διάσταση του υποκειμένου και οι υπερβολικά ογκώδεις, υπερτροφικές ανθρώπινες μορφές του που από κοινού με την καθαρότητα στην απόδοση των μορφών παραπέμπουν στην τέχνη της Αναγέννησης. Η πρώτη επαφή του Μποτέρο με τη ζωγραφική προήλθε από βιβλία και αντίγραφα, ενώ σε ηλικία δώδεκα ετών άρχισε να εκπαιδεύεται ως ταυρομάχος, απεικονίζοντας αντίστοιχες σκηνές στα πρώιμα έργα του, παράλληλα με τις τοπιογραφίες που ζωγράφιζε εκ του φυσικού. Πρόσθετη πηγή έμπνευσης ήταν ακόμη τα βιβλία του πατέρα του με θέμα τη γαλλική επανάσταση. Η πρώτη του ατομική έκθεση πραγματοποιήθηκε με ιδιαίτερη επιτυχία το 1952 στη γκαλερί του Leo Matiz, στην Μπογκοτά, ενώ την ίδια χρονιά απέσπασε το δεύτερο βραβείο στο 9ο Σαλόνι Κολομβιανών Καλλιτεχνών, ταξιδεύοντας στη συνέχεια με τα χρήματα του βραβείου στην Ευρώπη. Από το 1952 παρακολούθησε ζωγραφική στην Ακαδημία του Σαν Φερνάντο στη Μαδρίτη μελετώντας παράλληλα τα εκθέματα του Πράδο, επισκέφθηκε το Παρίσι και μετακόμισε στη Φλωρεντία όπου γράφτηκε στην Ακαδημία του Αγίου Μάρκου με αντικείμενο σπουδών τις θεωρητικές βάσεις της ζωγραφικής παράλληλα με τις τεχνικές πλευρές της, παρακολουθώντας διαλέξεις διακεκριμένων ιστορικών τέχνης (Roberto Longhi και Bernard Berenson) και μελετώντας έργα κλασικών ζωγράφων της Αναγέννησης όπως του Πιέρο ντέλα Φραντσέσκα, του Τιτσιάνο και του Τζορτζόνε. Tον Μάρτιο του 1955 επέστρεψε στην Μπογκοτά όπου χρειάστηκε να εργαστεί ως πωλητής ελαστικών αυτοκινήτων, καθώς τα έργα του δεν είχαν απήχηση. Λίγο αργότερα, ταξίδεψε στο Μεξικό, όπου ήρθε σε επαφή με καλλιτέχνες διεθνούς ακτινοβολίας όπως η Φρίντα Κάλο και ο Ντιέγο Ριβέρα. Την ίδια περίπου περίοδο, ξεκινά η χαρακτηριστική παραμορφωτική τάση και η πρόσδοση υπερβάλλοντος όγκου στις φιγούρες του, ενώ η επαφή του με τον Αφηρημένο Εξπρεσιονισμό και καλλιτέχνες όπως ο Πόλοκ και ο Ντε Κούνινγκ επηρέασε επίσης το έργο του. Επιστρέφοντας στη Μπογκοτά σε ηλικία 26 ετών, δίδαξε ζωγρφαφική στη Σχολή Καλών Τεχνών, έχοντας ήδη αναγνωριστεί ως ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της γενιάς του, ενώ την ίδια περίοδο εγκαινίασε τις «παραφράσεις» γνωστών πινάκων σημαντικών ζωγράφων όπως ο Λεονάρντο, ο Γκόγια και ο Βελάσκεθ. Από το 1960 εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη τελειοποιώντας σε διάστημα 5 ετών τη χαρακτηριστική γραφή του και βλέποντας ήδη τα έργα του να κοσμούν τις συλλογές του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης, του Μητροπολιτικού Μουσείου και του Μουσείου Γκούγκενχαϊμ.Το 1973 εγκαταστάθηκε στο Παρίσι πειραματιζόμενος εκ νέου με τη γλυπτική, ενώ στις αρχές του 1980 εγκαταστάθηκε στην Τοσκάνη. Αναδρομικές εκθέσεις έργων του έχουν πραγματοποιηθεί στην Μπογκοτά, το Καράκας, το Τόκυο και την Οσάκα (1980), το Μαρτινύ (1990), το Μεξικό (1997), τη Στοκχόλμη και την Κοπεγχάγη (2001) και την Αθήνα (2006). Υπερμεγέθη μπρούτζινα γλυπτά του εκτέθηκαν δημόσια στο Μόντε Κάρλο και τα Ηλύσια Πεδία στο Παρίσι, γλυπτά του παρουσιάστηκαν το 1993 στην Παρκ Άβενιου της Νέας Υόρκης, ενώ το 1999 τριάντα γλυπτά του εκτέθηκαν στην Πιάτσα ντελα Σινιορία της Φλωρεντίας, ανάμεσα σε έργα του Μιχαήλ Αγγέλου και του Τσελίνι. Ι. Κ.

36

37 26 ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΡΗΝΑΣ (1966) Ελαιογραφία σε καμβά 90 Χ 120 cm. Υπογεγραμμένο στη πίσω όψη

38 27 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ (1952) 1988 Ελαιογραφία σε καμβά 200 Χ 90 cm. Υπογεγραμμένο στο κάτω δεξί τμήμα

39 28 ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ ( ) Γραφές Νο Ελαιογραφία σε χαρτί 22 Χ 33 cm. Υπογεγραμμένο στο κάτω αριστερό τμήμα Καταχωρημένο στον καταλόγο του ιδρύματος Γιάννη και Ζωής Σπυροπούλου υπ αριθμόν 1196α

40 29 ΣΠΥΡΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ( ) 1980 Ελαιογραφία σε καμβά 50 Χ 65 cm. Υπογεγραμμένο στο μέσο αριστερό τμήμα

41 30 ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΙΓΚΟΣ ( ) Καράβι 1955 Ελαιογραφία σε καμβά 97 Χ 130 cm. Υπογεγραμμένο στο κάτω αριστερό τμήμα Το παρόν έργο πρόκειται να δημοσιευθεί σε αναδρομικό κατάλογο του Θάνου Τσίγκου.

42

43 31 JOHN CHRISTOFOROU (1921) 1988 Ελαιογραφία σε καμβά 100 Χ 80 cm. Υπογεγραμμένο στο κάτω δεξί τμήμα

44 32 ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΟΤΣΙΚΑΣ (1951) Μεικτή τεχνική σε αλουμίνιο 33 Χ 33 cm. Υπογεγραμμένο στη πίσω όψη

45 33 ARMAN (FERNADEZ) ( ) Tσέλο Γλυπτό από μπρούτζο και ξύλο 3/8 115 Χ 60 cm. Υπογεγραμμένο στη βάση «Όταν ήμουν τεσσάρων δεν ζωγράφιζα σαν παιδί, σχεδίαζα σαν παιδί. Σχεδίαζα και χρησιμοποιούσα την προοπτική...» «Ήμουν πάντοτε ιδιαίτερα αναμεμειγμένος στον ψευδο-βιολογικό κύκλο παραγωγής, κατανάλωσης και καταστροφής. Και για ένα μεγάλο διάστημα, μου προξενούσε αγωνία το γεγονός ότι έν από τα πιο εμφανή αποτελέσματα αυτού του κύκλου ήταν η υπερχείλιση του κόσμου μας με σκουπίδια και πεταμένα άχρηστα και ετερόκλητα πράγματα... Μέσω της ιστορίας της τέχνης παρακολουθούμε τις αλλαγές στη συναισθηματική ζωή και ορισμένες φορές στην οικονομική ασφάλεια κάποιων καλλιτεχνών. Και ειλικρινά πιστεύω ότι είμαστε λίγο λιγότερο ανεξάρτητοι από ότι θα θέλαμε να πιστεύουμε ή μαντεύουμε ότι είμαστε». Arman Ο Γάλλος καλλιτέχνης Arman (αληθινό όνομα Armand Pierre Fernandez) γεννήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1928 στη Νίκαια και πέθανε στις 22 Οκτωβρίου 2005 στη Νέα Υόρκη. Πρόκειται για έναν απρόβλεπτο ζωγράφο, γλύπτη, τυπογράφο και θαυματοποιό που κατά τη διάρκεια της διαδρομής του χρησιμοποίησε αρχικά τα ετερόκλητα αντικείμενα σαν πινέλα («allures d objet»), καταλήγοντας να τα χρησιμοποιεί ως το ίδιο το αντικείμενο της ζωγραφικής. Ο αντικέρ πατέρας του Antonio Fernandez, ήταν ακόμη ερασιτέχνης ζωγράφος, φωτογράφος και τσελίστας. Από εκείνον ο Arman διδάχθηκε αρχικά ζωγραφική και φωτογραφία, ενώ, αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στη φιλοσοφία και τα μαθηματικά το 1946, σπούδασε στην Ecole Nationale d Art Decoratif στη Νίκαια. Κατά τη διάρκεια μαθημάτων τζούντο γνώρισε τους καλλιτέχνες Yves Klein και Claude Pascal, με τους οποίους πραγματοποίησε πολλά ταξίδια στην Ευρώπη. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές του το 1949, γράφτηκε στη Σχολή του Λούβρου στο Παρίσι. Έκτοτε έγινε εμφανές ότι η ιδέα της απόκτησης και χρήσης ικανού αριθμού πανομοιότυπων αντικειμένων τμε σκοπό την αποδόμηση και την επαναδόμηση της χρήσης τους, θα παρέμενε ένα ενδεικτικό χαρακτηριστικό της τέχνης του. Παρόλο που αρχικά είχε στραφεί στην αφαιρετική ζωγραφική, ερχόμενος αντιμέτωπος με τις ενθουσιώδεις αντιδράσεις των θεατών μπροστά στην πρώτη του συσσώρευση (accumulation) αντικειμένων το 1959, αντιλήφθηκε τη δύναμη και τις ανεξάντλητες δυνατότητες αυτής της τέχνης. Το 1962 άρχισε να συνθέτει σύνολα πανομοιότυπων μεταλλικών αντικειμένων. Στην τρίτη ατομική του έκθεση το 1958 στη Γκαλερί Iris Clert στο Παρίσι, παρουσίασε ορισμένα από τα πρώτα του δισδιάστατα «cachets», σφραγίδες σε χαρτί και ύφασμα που συνάντησαν μεγάλη επιτυχία και συντέλεσαν στην αλλαγή πορείας του νεαρού καλλιτέχνη. Ήδη υπέγραφε με το μικρό του όνομα, ως τιμητική αναφορά στον Van Gogh που υπέγραφε μόνο με το μικρό «Vincent». Ο Vincent van Gogh εξάλλου, μαζί με τον Karl Schwitters, τον Serge Poliakoff, τον Nicolas de Stael καθώς και τα κινήματα του σουρεαλισμού και του ντανταϊσμού, υπήρξαν ορισμένες από τις ισχυρότερες πηγές έμπνευσής του. Το 1957, μετέτρεψε το Armand σε Arman, ενώ τον Ιανουάριο του 1973, με αφορμή την αμερικανική υπηκοότητα, πήρε το όνομα Armand Pierre Arman, εξακολουθώντας να υπογράφει με το χαρακτηριστικό «Arman». Από το ο Arman λειοποίησε τις αναγνωρίσιμες «Accumulation» και τα «Poubelles» (καλάθια αχρήστων). Οι Accumulations ήταν συνθέσεις συνηθισμένων και πανομοιότυπων αντικειμένων που τοποθετούσε ο ίδιος σε φόρμες πολυεστέρα ή σε κουτιά από πλεξιγκλάς.τα «Poubelles» ήταν συλλογές από άχρηστα υλικά. Το 1960, γέμισε τη Γκαλερί Iris Clert στο Παρίσι με σκουπίδια δημιουργώντας την εγκατάσταση «Le Plein» (Το Γεμάτο) ως κεντρικό σημείο αναφοράς στην έκθεση του φίλου του Yves Klein στην ίδια γκαλερί δύο χρόνια πριν, που είχε τίτλο «Le Vide» (Το Άδειο). Τα έργα αυτά είχαν ήδη προσελκύσει την προσοχή της ευρωπαϊκής κοινότητας της τέχνης και των συλλεκτών. Τον Οκτώβριο του 1960, με τους Arman, Yves Klein, Francois Dufrene, Raymond Hains, Martial Raysse, Daniel Spoerri, Jean Tinguely και Jacques Villegle, ο κριτικός τέχνης και φιλόσοφος Pierre Restany ίδρυσε την Ομάδα Nouveau Realisme, όπου προστέθηκαν αργότερα οι Cesar, Mimmo Rotella, Niki de Saint Phalle και Christo, με σκοπό να διερευνήσουν «τις νέες διαδοχικές προσεγγίσεις της πραγματικότητας», θέτοντας ωστόσο παράλληλα την έννοια και τη δυνητική αντίσταση του καλλιτέχνη και της τέχνης στο πλαίσιο της καταναλωτικής κοινωνίας του 20ου αιώνα. Το 1961 ξεκίνησε η μακρόχρονη σχέση του με τις ΗΠΑ, ενώ ο ίδιος εξερευνούσε τη δημιουργία μέσω της καταστροφής. Οι «Coupes» και οι «Colères» (Θυμοί) παρουσίαζαν κομματιασμένα, καμμένα ή στραπατσαρισμένα αντικείμενα τοποθετημένα στον καμβά, ενώ συχνή ήταν η παρουσία αντικειμένων με ισχυρή ταυτότητα όπως μπρούτζινα αγάλματα και μουσικά όργανα (κυρίως τα έγχορδα έμελλε να γίνουν σημαντικό συστατικό της δουλειάς του). Προβεβλημένος εν ζωή όσο λίγοι καλλιτέχνες, παρουσίασε το έργο του σε εκατοντάδες εκθέσεις, Ιδρύματα, Μουσεία και Διεθνείς Διοργανώσεις Τέχνης στην Ευρώπη, την Αμερική, τη Μέση και την Άπω Ανατολή, ενώ έργα του ανήκουν στις σημαντικότερες δημόσιες και ιδιωτικές διεθνείς συλλογές. Ανάμεσά τους: Fine Arts Museums of San Francisco, CA, Hirshhorn Museum and Sculpture Garden, Washington, DC, Harvard Art Museum, Walker Art Center, Minneapolis, MN, Mildred Lane Kemper Art Museum, Saint Louis, MO, Museum of Modern Art, New York City, NY, Allen Art Museum, Oberlin College, OH, Bellevue Art Museum, Bellevue, WA, Boca Raton Museum of Art, FL κ.ά. Ι. Κ.