ράδιο µελωδία/παράσταση ηµέρα θεάτρου2009

Transcript

1 ράδιο µελωδία/παράσταση ηµέρα θεάτρου2009 Εκδόσεις σε συνεργασία µε το Εθνικό Θέατρο: Aλεξάντρ N. Οστρόφσκι Το ηµερολόγιο ενός απατεώνα Μετάφραση: Λεωνίδας Καρατζάς Σειρά: Παράσταση ISBN: Σελ.: 216 Τιµή: 12,50 Φεβρουάριος 2009 ΓΚΛΟΥΜΟΦ εν καταλάβατε καλά. Σκοπεύω να µετακοµίσω σε µεγαλύτερο διαµέρισµα. ΜΑΜΑΕΦ Μεγαλύτερο! εν έχετε τα µέσα να διατηρήσετε αυτό και θα πάρετε µεγαλύτερο! Ναι! ΓΚΛΟΥΜΟΦ ΜΑΜΑΕΦ Έχετε καθόλου µυαλό στο κεφάλι σας; Με ποια λογική ; ΓΚΛΟΥΜΟΦ εν υπάρχει λογική Μόνο βλακεία. Βλακεία; Μην λέτε βλακείες! ΜΑΜΑΕΦ ΓΚΛΟΥΜΟΦ υστυχώς, κύριέ µου, η πραγµατικότητα είναι ότι είµαι βλάκας µε πατέντα. ΜΑΜΑΕΦ Βλάκας; Πολύ αστείο. ηλαδή πώς βλάκας; Βλάκας Πώς το λένε Βλάκας! ΓΚΛΟΥΜΟΦ [25/3/2009]

2 Ο Αλεξάντρ Νικολάγεβιτς Οστρόφσκι ( ) είναι ο µεγάλος Ρώσος δραµατουργός των κεντρικών δεκαετιών του 19ου αιώνα, την περίοδο του ρεαλιστικού ρεύµατος στη ρωσική λογοτεχνία, την εποχή που ο Τουργκένιεφ, ο Ντοστογιέφσκι και ο Τολστόι δηµιούργησαν έργα σταθµούς στην παγκόσµια φιλολογία. Ο Οστρόφσκι γεννήθηκε το 1823 στη Μόσχα, ο πατέρας του ήταν δικηγόρος που συνεργαζόταν µε Μοσχοβίτες εµπόρους. Μετά την αποφοίτησή του από το γυµνάσιο, σπούδασε τρία χρόνια νοµική στο Πανεπιστήµιο της Μόσχας και στη συνέχεια εργάστηκε ώς το 1851 στο δικαστήριο της Μόσχας. Είναι ο µόνος Ρώσος συγγραφέας της εποχής που αφιερώθηκε αποκλειστικά στο θέατρο, µε το οποίο είχε πραγµατικό πάθος. Έγραψε πάνω από σαράντα έργα, τα οποία αποτέλεσαν τον κορµό του ρωσικού ρεπερτορίου για πολλά χρόνια, αλλά ασχολήθηκε και µε πρακτικά ζητήµατα, όπως την ίδρυση µιας σχολής θεάτρου και της Ένωσης Ρώσων Θεατρικών Συγγραφέων, η οποία, µεταξύ άλλων, φρόντιζε για την είσπραξη των συγγραφικών δικαιωµάτων, πράγµα εξαιρετικά σηµαντικό εκείνη την εποχή. Για πολλά χρόνια, εντελώς εσφαλµένα, θεωρούσαν τα έργα του Οστρόφσκι ηθογραφίες ή, στην καλύτερη περίπτωση, κωµωδίες χαρακτήρων, που περιέγραφαν το διεφθαρµένο γραφειοκρατικό καθεστώς της εποχής εκείνης και τη χυδαιότητα και αρπακτικότητα της κυρίαρχης τάξης. Οι καταστάσεις αυτές δεν θύµιζαν σε κανέναν τις κοµπίνες των χρηµατιστηρίων, τη χυδαία απληστία των funds, την κραυγαλέα διαφθορά της εξουσίας στην εκλεπτυσµένη ύση. Το Ηµερολόγιο ενός απατεώνα («Και ο εξυπνότερος των ανθρώπων θα κάνει κάποια στιγµή το λαθάκι του» είναι σε ελεύθερη µετάφραση ο ρωσικός τίτλος) έκανε πρεµιέρα το 1886 στο Θέατρο Μάλι. Ο βασικός ήρωας του έργου, ο Γκλούµοφ, είναι ένα χαρακτηριστικό προϊόν της εποχής του, ένας τυχάρπαστος αριβίστας απόλυτα αναγνωρίσιµος σε όλες τις εποχές και σε όλα τα µήκη και πλάτη της γης που αποτελεί αναπόσπαστο τµήµα της κοινωνίας που τον γέννησε, όπως µε απόλυτη ωµότητα γίνεται φανερό στην τελευταία σκηνή. Η τελική µη λύση είναι χαρακτηριστική για τη δραµατουργία του Οστρόφσκι. εν στρογγυλεύει τα πράγµατα, δεν δίνει αισιόδοξες προοπτικές, δεν προσπαθεί να ωραιοποιήσει. Ο κόσµος είναι ένα µέρος όπου βασιλεύει η κυνικότητα, και ο απατεώνας, σε σύγκριση µε τους υπόλοιπους, φαντάζει αθώα περιστερά. Παρ όλο που τα έργα του γνώρισαν σταθερή επιτυχία, ο Οστρόφσκι είχε ελάχιστο οικονοµικό όφελος. Η κούραση και η απογοήτευση υπονόµευσαν την υγεία του και αναµφίβολα ευθύνονται για τον σκυθρωπό τόνο µιας σειράς έργων που ακολούθησαν µετά το Μόνο προς το τέλος της ζωής του ο Οστρόφσκι απέκτησε την υλική ευµάρεια που του άξιζε. εν υπήρχε πλέον θέατρο στη Μόσχα όπου δεν παίζονταν τα έργα του. Από το 1874 ώς τον θάνατό του ήταν πρόεδρος της Ένωσης Ρώσων Θεατρικών Συγγραφέων. Το 1885 διορίστηκε καλλιτεχνικός διευθυντής των κυβερνητικών θεάτρων της Μόσχας. Οι εξοντωτικές υποχρεώσεις της θέσης του επιδείνωσαν την κατάσταση της υγείας του και τον επόµενο χρόνο πέθανε. Σηµείωµα του µεταφραστή Το ηµερολόγιο ενός απατεώνα έχει πίσω του µεγάλη ιστορία διασκευών, κυρίως προσαρµογών στα πολιτικά δεδοµένα της εκάστοτε εποχής. Περίφηµες ανάµεσά τους είναι οι διασκευές του Νταντσένκο (1910), µε πρωταγωνιστή τον ίδιο τον Στανισλάβσκι, όπου όλοι οι αντιήρωες του έργου δεν είναι παρά οι ετοιµόρροπες κολώνες που στηρίζουν το διεφθαρµένο παλιό καθεστώς, και του Σεργκέι Αϊζενστάιν, ο οποίος το 1923 ανέβασε µια µνηµειώδη παράσταση για τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του συγγραφέα. Το κείµενο ακολουθούσε σε γενικές γραµµές το κείµενο του Οστρόφσκι, µε πολλές προσθήκες στο πνεύµα της πολιτικής σάτιρας της εποχής, αλλά και πολλά σκηνικά ευρήµατα παρµένα από το τσίρκο, µε κλόουν και ακροβάτες να ισορροπούν σε σχοινιά πάνω απ το κοινό και να κατεβαίνουν από ψηλά µε αλεξίπτωτα. Η διασκευή αυτή είχε και µια παγκόσµια πρώτη: τη χρήση του κινηµατογράφου σε µια θεατρική παράσταση. [σελ. 2]

3 Κατά παράδοξο τρόπο, το έργο του Οστρόφσκι επικοινωνεί άριστα και άµεσα µε την εποχή µας, χωρίς στην ουσία να χρειάζεται δραστικές αλλαγές του τύπου που προαναφέραµε. Όλοι σήµερα γνωρίζουµε την ανατοµία της διαφθοράς, τους µηχανισµούς της κοινωνικής και πολιτικής αναρρίχησης, την ψυχολογία των «χρυσών παιδιών». Αρκεί να διαβάζουµε εφηµερίδες. Γι αυτό και οι προσαρµογές που έγιναν ήταν αυτές που κρίθηκαν απαραίτητες, όχι για ιδεολογικούς ή διδακτικούς λόγους, αλλά για να εξυπηρετήσουν µια σύγχρονη παράσταση µε νεύρο, γρήγορο ρυθµό και εναλλαγές, και µε ένα επιτελείο εξαίρετων και πεπειραµένων ηθοποιών, που είναι σε θέση να δώσουν την ψυχολογική διάσταση του ρόλου τους. Λεωνίδας Καρατζάς Έντεν φον Χόρβατ (Ödön von Horváth) Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης Μετάφραση: Γιώργος επάστας Σειρά: Παράσταση ISBN: Ιούλιος 2008 Για γουρούνα πρόκειται, αλλά όχι για τη συγκεκριµένη. Κύριε Όσκαρ, να χαρείτε, µην το παίρνετε τόσο κατάκαρδα, αυτό µε την πρώην σας δεσποινίς αρραβωνιαστικιά, γυναίκες υπάρχουν να φάνε κι οι σκύλοι! Κάθε σακάτης, ακόµα και συφιλιδικός, βρίσκει µια γυναίκα. Και στο βασικό σηµείο όλες οι γυναίκες είναι ίδιες, πιστέψτε µε, σας το λέω ειλικρινά! Οι γυναίκες δεν έχουν ψυχή, είναι µόνο εξωτερικό κρέας! Κάτι τέτοιες δεν πρέπει να τις µεταχειρίζεσαι µε το γάντι, είναι λάθος. Αυτές πρέπει να τις γδέρνεις αµέσως ζωντανές, έτσι λέω εγώ! Ο Έντεν φον Χόρβατ γεννήθηκε στις 9 Απριλίου 1901 στο Φιούµε. Τα παιδικά χρόνια και την εφηβεία του τα πέρασε µε πολλές µετακινήσεις Βελιγράδι, Βουδαπέστη, Μόναχο, Πρέσµπουργκ λόγω του διπλωµάτη πατέρα του. Τελείωσε το γυµνάσιο στη Βιέννη και φοίτησε για ένα διάστηµα στο Πανεπιστήµιο του Μονάχου. Το 1924 εγκαταστάθηκε στο Βερολίνο όπου έγραψε τα περισσότερα έργα του: Μπελβεντέρε, Ορεινός σιδηρόδροµος, Ιταλική νύχτα, Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης, Καζιµίρ και Καρολίνε, Πίστη αγάπη ελπίδα, Η άγνωστη του Σηκουάνα. Το 1931 ήρθε σε ρήξη µε τους εθνοσοσιαλιστές και το 1935 εγκατέλειψε οριστικά το Βερολίνο. Το 1936 τον χαρακτήρισαν ανεπιθύµητο στη Γερµανία και εγκαταστάθηκε στη Βιέννη. Το 1938, µε την προσάρτηση της Αυστρίας στο Τρίτο Ράιχ, εγκατέλειψε τη Βιέννη και έκανε ταξίδια στην Ιταλία, στο Βέλγιο και στην Ουγγαρία. Στις 28 Μαΐου πήγε στο Παρίσι για να συνεννοηθεί σχετικά µε την κινηµατογραφική διασκευή του µυθιστορήµατος Νιάτα χωρίς Θεό. Το βράδυ της 1ης Ιουνίου, στη διάρκεια µιας καταιγίδας, σκοτώθηκε από το κλαδί ενός δέντρου που κόπηκε ξαφνικά. Κηδεύτηκε στις 7 Ιουνίου 1938 στο νεκροταφείο του Σαιντ Ουέν. [σελ. 3]

4 Γιάννης Μαυριτσάκης WOLFGANG ΣΕΙΡΑ: Η Γλώσσα του Θεάτρου ΙΕΥΘΥΝΣΗ: ήµητρα Κονδυλάκη ISBN: Σελ.: 176 Τιµή: 11,50 Νοέµβριος 2008 «Σε διάλεξα. Ανάµεσα σε όλους τους ανθρώπους διάλεξα εσένα. Θα µείνεις εκεί κρυµµένη. Τώρα δεν κινδυνεύεις. Είσαι προστατευµένη και ασφαλής. Κανείς δεν µπορεί να σ αγγίξει. Θα µείνεις καθαρή. Όσα χρόνια και να περάσουν. εν θα γεράσεις ποτέ. Ακόµα κι όταν θα χεις γίνει γυναίκα, θα είσαι πάντα κορίτσι. Μέχρι να γίνεις κοµµάτι από µένα. Μέχρι τίποτα να µην µπορεί να µας χωρίσει.» Ο Γιάννης Μαυριτσάκης γεννήθηκε στο Μόντρεαλ του Καναδά. Είναι απόφοιτος της ραµατικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και έχει συνεργαστεί ως ηθοποιός, εκτός από το Εθνικό Θέατρο, µε σηµαντικούς επιχορηγούµενους θιάσους. Από το 2004 στράφηκε στη θεατρική γραφή. Το πρώτο του έργο, το Τυφλό σηµείο («Η γλώσσα του θεάτρου», εκδ. Νεφέλη), µεταφρασµένο σε τέσσερις γλώσσες (γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά και ρουµάνικα) µε τη συµβολή του Ευρωπαϊκού Eργαστηρίου Mετάφρασης, εκπροσώπησε τη χώρα µας στην κορυφαία γαλλική διοργάνωση «Traits d union 27 κείµενα ευρωπαίων δραµατουργών του 21ου αιώνα». Σε αυτό το πλαίσιο, το Τυφλό σηµείο παρουσιάστηκε τον Νοέµβριο του 2008 σε θεατρικό αναλόγιο στο Odéon Théâtre de l Europe, στο Παρίσι, σε σκηνοθετική επιµέλεια Olivier Py. Στην Ελλάδα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά επί σκηνής από την Εταιρία Θεάτρου όλιχος (Θέατρο Πορεία, Ιανουάριος 2008) σε σκηνοθεσία Μάρθας Φριντζήλα. Ο Wolfgang (2006) είναι το δεύτερο έργο του που παρουσιάζεται στην ελληνική σκηνή. Έχει ολοκληρώσει τη συγγραφή ενός ακόµα θεατρικού κειµένου (Κωλοδουλειά, 2007). Μετά το Τυφλό σηµείο, που είχε ως θέµα την απώλεια του αγαπηµένου προσώπου και την αποσταθεροποίση που προκαλεί, στο Wolfgang ο Γιάννης Μαυριτσάκης εξερευνά το φόβο της απώλειας ως φόβο προδοσίας. Αυτήν τη φορά, η ερωτική σχέση δεν εξιδανικεύεται, αλλά αποδοµείται, εκτίθεται στην πλέον σκληρή της πλευρά, ως άρρωστη ένωση, όπου αναπαράγονται τα συµπλέγµατα µιας κοινωνίας που εξακολουθεί να προσδιορίζεται από το ζητούµενο της αντρικής υπεροχής. Μπορεί η, διαµεσολαβούµενη από τα µίντια, αστική ηθική, µε όχηµα την επικαλούµενη «ευαισθησία» της στο θέµα των ανθρωπίνων διακιωµάτων ειδικά, µάλιστα, των δικαιωµάτων της γυναίκας, να καταδικάζει πράξεις σαν αυτήν που ενέπνευσε τη γραφή του Wolfgang, εντοπίζοντας µονοµερώς τα αίτιά της είτε σ έναν διαταραγµένο ψυχισµό, είτε σε κάποιες µεµονωµένες κοινωνικές συνθήκες, αλλά αυτό ακριβώς είναι που διαφοροποιεί το συγκεκριµένο έργο, ως κείµενο που µετουσιώνει τη σύγχρονη πραγµατικότητα, χωρίς να την δραµατοποιεί ηθογραφικά. Το ότι φέρνει στην επιφάνεια την υποκρισία του µέσου όρου στο εσωτερικό ενός παγκοσµιοποιηµένου συστήµατος που παραµένει αθεράπευτα πατριαρχικό. (Απόσπασµα από την εισαγωγή: Η τυραννία της αγνότητας) [σελ. 4]

5 Φρανκ Βέντεκιντ (Frank Wedekind) Το ξύπνηµα της άνοιξης Μετάφραση: Γιώργος επάστας Σειρά: Παράσταση ISBN: Σελ.: 168 Τιµή: 11,50 Νοέµβριος 2008 Το µεταξωτό της φόρεµα είχε βαθύ άνοιγµα µπρος και πίσω. Πίσω ώς κάτω στη µέση και µπροστά µέχρι αναισθησίας. Κοµπιναιζόν αποκλείεται να φορούσε Αυτό είναι κάτι που ίσως θα µπορούσε να µε κρατήσει εδώ. Περισσότερο από περιέργεια. Πρέπει να είναι µια αλλόκοτη αίσθηση σαν να σε παρασύρουν αφρισµένα ρεύµατα εν θα πω σε κανέναν πως επιστρέφω στην ανυπαρξία άπρακτος. Θα κάνω σαν να έχω δοκιµάσει τα πάντα Είναι εξευτελιστικό να είσαι άνθρωπος, και να µην έχεις δοκιµάσει το πιο ανθρώπινο πράγµα. Έρχεστε από την Αίγυπτο, αξιότιµε κύριε, και δεν έχετε δει τις πυραµίδες;! Σήµερα δεν θέλω να κλάψω πάλι. εν θέλω να σκεφτώ πάλι την κηδεία µου Ο Φρανκ Βέντεκιντ γεννήθηκε το 1864 στο Ανόβερο. Οι γονείς του τον ανάγκασαν να σπουδάσει Νοµικά, αν και το φυσικό του ταλέντο ήταν το γράψιµο, στο οποίο αφοσιώθηκε από πολύ νεαρή ηλικία. Στη Ζυρίχη, όπου αργότερα συνέχισε τις σπουδές του, ήρθε σε επαφή µε τους «Μοντέρνους», µεταξύ άλλων µε τον Γκέρχαρντ Χάουπτµαν και τον Αύγουστο Στρίντµπεργκ. Το 1888, µετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Βέντεκιντ πήγε στο Μόναχο και στη συνέχεια επισκέφθηκε το Λονδίνο, το Παρίσι και όλα τα κέντρα του ευρωπαϊκού πολιτισµού, αλλά και της διαφθοράς και της παρακµής, όπου σπατάλησε όλα του τα χρήµατα. Επέστρεψε στο Μόναχο, όπου έζησε µέχρι τον θάνατό του, το Εργάστηκε ως δηµοσιογράφος, ως αρτίστας του βαριετέ και ως ηθοποιός στα ίδια του τα έργα. Ήταν ένας από τους ιδρυτές του σατυρικού περιοδικού Simplicissimus. Τα έργα του προκαλούσαν πάντα σκάνδαλο και ανέβαιναν µόνο µετά τη δραστική επέµβαση της λογοκρισίας, που τα θεωρούσε καθαρή πορνογραφία. Τα δράµατά του όµως κατέρριψαν όλα τα κλισέ του θεάτρου της εποχής και σήµερα ο Βέντεκιντ θεωρείται πρόδροµος του εξπρεσιονισµού και ένας από τους ιδρυτές του σύγχρονου δράµατος. Θεατρικά έργα (επιλογή): Το ξύπνηµα της άνοιξης, 1891 Το πνεύµα της γης, 1895 Ο µαρκήσιος του Κάιτ, 1901 Το κουτί της Πανδώρας, 1904 Λογοκρισία, 1908 Μουσική, 1908 Φραντσίσκα, 1912 [σελ. 5]

6 Γουίλλιαµ Σαίξπηρ (William Shakespeare) Η τρικυµία Μετάφραση: Νίκος Χατζόπουλος ISBN: Σελ.: 152 Τιµή: 11,00 Φεβρουάριος 2008 Η Τρικυµία, ένα από τα τέσσερα «προβληµατικά» έργα του Σαίξπηρ, περιβλήθηκε τον µύθο της «αποχαιρετιστήριας υποθήκης» του συγγραφέα της, ως το τελευταίο πλήρες έργο του. Πρωτοπαρουσιάστηκε µάλλον στη βασιλική αυλή, και σηµατοδοτεί την εποχή µετάβασης από τα ανοιχτά στα κλειστά θέατρα. Αργότερα αγαπήθηκε πολύ ως µουσικοχορευτικό υπερθέαµα, µε εξωφρενικές επεµβάσεις και προσθήκες µόλις στα τέλη του 19ου αιώνα επανεµφανίστηκε «καθαρό» το κείµενο του έργου. Θεωρούµενο ως αλληγορία, περισσότερο από τα άλλα σαιξπηρικά έργα, είχε ποικίλες σκηνικές αναγνώσεις: ως ονειρική φαντασία, ως πολιτική αναφορά στη νεοεµφανιζόµενη αποικιοκρατία, ως σχόλιο στην αντίθεση φύσης-πολιτισµού, ως χώρος της ουτοπικής κοινωνίας, κ.λπ. Βασικά θέµατα του έργου παραµένουν, ωστόσο, οι σχέσεις εξουσίας σε όλα τα επίπεδα, οι ιδέες της συµφιλίωσης και της αναγέννησης, και η διαρκής αναφορά στη θεατρική ψευδαίσθηση και στην τέχνη του θεάτρου. Νίκος Χατζόπουλος Γουίλλιαµ Σαίξπηρ (William Shakespeare) Το ηµέρωµα της στρίγγλας Μετάφραση: Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης ISBN: Σελ.: 192 Τιµή: 12,50 Νοέµβριος 2008 Ένα άλογο! Το καλύτερό µου άλογο δίνω σ αυτόν που θ αναλάβει να τη διπλαρώσει, να τη στεφανώσει, να την κρεβατώσει, να την κουτουπώσει, µια και καλή από δαύτη εµάς να µας γλυτώσει! Η Κατερίνα αρνείται να παίξει µε τους κανόνες του παιχνιδιού, όπως αυτοί ορίζονται από µια ανδροκρατούµενη κοινωνία. Οι άνδρες τροµάζουν µπροστά στην ευφυΐα της και την αποφεύγουν. Τη βαφτίζουν «διάβολο», «κόλαση», «στρίγγλα». Μέχρι που εµφανίζεται ο Πετρούκιο ο µόνος ικανός να διακρίνει το χάρισµα πίσω από την επιθετική της συµπεριφορά. Και την ερωτεύεται βαθιά. Η χηµεία τους είναι εκρηκτική και το «ηµέρωµα» ξεκαρδιστικό, αφού εκείνος επιλέγει να την αφοπλίσει µε τα ίδια της τα όπλα. Μια απόλυτη ερωτική ιστορία, που καταλήγει σε έναν τρελό, αντισυµβατικό γάµο Μια σύγχρονη απόδοση του σαιξπηρικού έργου, που εστιάζει στο παιχνίδι των δύο φύλων, στους φόβους που εγκλωβίζουν και στον έρωτα που απελευθερώνει. [σελ. 6]

7 William Shakespeare (Γουίλλιαµ Σαίξπηρ) Πρώτες παραστάσεις (;) των έργων του Σαίξπηρ Κωµωδίες Η κωµωδία των παρεξηγήσεων, 1593 Το ηµέρωµα της στρίγγλας, 1593 ύο άρχοντες από τη Βερόνα, 1593 Αγάπης αγώνας άγονος, 1593 Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, 1595 Ο έµπορος της Βενετίας, 1596 Πολύ κακό για το τίποτα, 1598 Όπως σας αρέσει, 1599 Οι εύθυµες κυράδες του Γουίνδσορ, 1600 ωδέκατη νύχτα, 1602 Τέλος καλό, όλα καλά, 1604 Με το ίδιο µέτρο, 1604 Περικλής, 1608 Κυµβελίνος, 1610 Το χειµωνιάτικο παραµύθι, 1611 Η τρικυµία, 1611 Τραγωδίες Τίτος Ανδρόνικος, 1592 Ρωµαίος και Ιουλιέττα, 1594 Ιούλιος Καίσαρας, 1599 Τρωίλος και Χρυσηίδα, 1600 Άµλετ, 1601 Οθέλλος, 1604 Βασιλιάς Ληρ, 1606 Μάκβεθ, 1606 Αντώνιος και Κλεοπάτρα, 1607 Τίµων ο Αθηναίος, 1607 Κοριολανός, 1607 Ιστορικά δράµατα Ερρίκος ΣΤ (1ο-2ο-3ο µέρος), 1592 Ριχάρδος Γ, 1592 Ριχάρδος Β, 1595 Βασιλιάς Ιωάννης, 1596 Ερρίκος (1ο-2ο µέρος), 1597 Ερρίκος Ε, 1599 Ερρίκος Η, 1613 [σελ. 7]

8 Νικολάι Γκόγκολ Οι παίκτες Μετάφραση: Ευγενία Κριτσέφσκαγια ISBN: Σελ.: 112 Τιµή: 11,00 Φεβρουάριος το µυαλό είναι σπουδαία επένδυση! Να είσαι έξυπνος! Μόνο έτσι µπορώ να καταλάβω τη ζωή. Μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου σαν βλάκας... δεν είναι δύσκολο. Το θέµα είναι να ζήσεις µε κοµψότητα, µε τέχνη, να εξαπατήσεις τους πάντες και να µην εξαπατηθείς! Αξίζει τον κόπο να ζεις έτσι τη ζωή σου! Σ ένα φτηνό ξενοδοχείο µιας µικρής επαρχιακής πόλης, εµφανίζεται ένας έµπειρος χαρτοπαίχτης, ο οποίος έχει αναγάγει τη χαρτοπαιξία σε υψηλή τέχνη απάτης. Η άφιξη και η συνάντησή του µε τρεις επίσης σεσηµασµένους χαρτοκλέφτες, σηµατοδοτεί την έναρξη ενός παιχνιδιού, γεµάτου ανταγωνισµούς, συµµαχίες, εκπλήξεις και ανατροπές. Σε ένα περιβάλλον διαφθοράς, για τίποτα δεν µπορεί να είναι κανείς σίγουρος. Ο Νικολάι Γκόγκολ γεννήθηκε το 1809 στην Ουκρανία, από οικογένεια φτωχών ευγενών. Από τα παιδικά του χρόνια µυήθηκε στον κόσµο της λογοτεχνίας και σε ηλικία δεκαέξι χρόνων δηµοσίευσε τα πρώτα του έργα. Το 1828 πήγε στην Πετρούπολη, όπου το λογοτεχνικό του έργο δεν βρήκε την παραµικρή ανταπόκριση, ενώ και η προσπάθειά του να γίνει ηθοποιός, απέτυχε. Το 1836, γράφει ένα από τα γνωστότερα έργα του, τον Επιθεωρητή, το οποίο µεταφέρεται στο θέατρο προκαλώντας την αντίδραση των συντηρητικών της Πετρούπολης. Πέντε χρόνια αργότερα, το έργο του Νεκρές Ψυχές τον καθιερώνει ως σηµαντικό συγγραφέα και τον τοποθετεί στην κορυφή της ρώσικης λογοτεχνίας. Ο Νικολάι Γκόγκολ πέθανε το 1852, σε ηλικία 43 χρονών, καταπονηµένος από τις νευρικές κρίσεις και τον πυρετό που τον ταλαιπωρούσαν τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Στο λογοτεχνικό του έργο, η κριτική διάθεση συνυπάρχει µε το χιούµορ, τον λυρισµό και την απογοήτευση. Η διεισδυτική και οξεία µατιά του στα ανθρώπινα ελαττώµατα, τον καθιέρωσαν ως πατέρα του ρώσικου κριτικού ρεαλισµού. Ενδεικτική εργογραφία Το παλτό Παντρολογήµατα Το πορτρέτο Η µύτη Λεωφόρος Νιέφσκι Το ηµερολόγιο ενός τρελού Τάρας Μπούλµπα Επιθεωρητής Νεκρές Ψυχές Οι παίκτες [σελ. 8]

9 Μαξίµ Γκόρκι Στον βυθό Μετάφραση: Λεωνίδας Καρατζάς ISBN: Σελ.: 208 Τιµή: 12,50 Φεβρουάριος 2008 ΛΟΥΚΑΣ (Σκεφτικός, στον Μπουµπνόφ.) Μας λες για την αλήθεια... Μα η αλήθεια δεν είναι πάντα καλή για τον άνθρωπο... δεν θεραπεύει πάντα την ψυχή η αλήθεια... Να σου πω ένα παράδειγµα: Είχα κάποτε έναν γνωστό που πίστευε στη χώρα της δικαιοσύνης... Σε τι πράγµα; ΜΠΟΥΜΠΝΟΦ ΛΟΥΚΑΣ Στη χώρα της δικαιοσύνης. Πρέπει να υπάρχει, έλεγε, κάπου στη γη η χώρα της δικαιοσύνης... Και σ αυτή τη χώρα, έλεγε, πρέπει να κατοικούν ξεχωριστοί άνθρωποι, καλοί άνθρωποι! Που σέβονται ο ένας τον άλλον, που βοηθάνε ο ένας τον άλλον και όλα στη ζωή τους είναι µέλι γάλα! Και ο άνθρωπος αυτός όλο έλεγε να φύγει, να ψάξει να βρει αυτή τη χώρα της δικαιοσύνης. Ήταν φτωχός και τα φερνε βόλτα δύσκολα... κι όταν καµιά φορά τα πράγµατα πηγαίνανε από το κακό στο χειρότερο κι έλεγες τώρα θα πέσει να πεθάνει ακόµα και τότε, δεν το έβαζε κάτω, χαµογελούσε κι έλεγε: «εν είναι τίποτα! Θα αντέξω! Λίγο ακόµα θα περιµένω και µετά θα αφήσω αυτή τη ζωή και θα πάω στη χώρα της δικαιοσύνης...». Μοναδική του χαρά ήταν αυτή η χώρα... Στο άθλιο υπόγειο που νοικιάζει ο Καστιλιόφ, έχουν βρει κατάλυµα άνθρωποι πάµφτωχοι και περιθωριακοί: ο κλειδαράς Κλιες µε την ετοιµοθάνατη γυναίκα του, ένας µέθυσος αποτυχηµένος ηθοποιός, ένας ξεπεσµένος βαρόνος, ένας µυστηριώδης προσκυνητής... Ανάµεσά τους η Βασιλίσα, η γυναίκα του ηλικιωµένου ιδιοκτήτη, που προσπαθεί να πείσει τον εραστή της, τον νεαρό Βάσκα, να τη βοηθήσει να ξεφύγει από το κολαστήριο, σκοτώνοντας τον άντρα της. Όµως ο Βάσκα, έχει το βλέµµα του στραµµένο αλλού... Το µέλλον των ηρώων µοιάζει προδικασµένο... Πόσο εφικτό είναι να υπάρξει άλλη διαφυγή πέραν απ αυτή του θανάτου; Ο Μαξίµ Γκόρκι το πραγµατικό του όνοµα είναι Αλεξέι Μαξίµοβιτς Πέτσκοφ γεννήθηκε στο χωριό Νίζνι Νόβγκοροντ το Ορφανός από 11 χρονών, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο και να εργαστεί σκληρά σε διάφορα επαγγέλµατα, γνωρίζοντας από κοντά την αθλιότητα, την ανέχεια και τον κατατρεγµό. Από την περιπλάνησή του στη ρωσική γη άντλησε εµπειρίες τις οποίες αργότερα χρησιµοποίησε στα πρώτα του κείµενα. Παρά τις αντιξοότητες, ο κατεξοχήν αυτοδίδακτος Γκόρκι, θαυµαστής του Γκόγκολ, του Τολστόι, του Μπαλζάκ και του Φλωµπέρ, άρχισε από νωρίς να εκδηλώνει το ενδιαφέρον του για τη λογοτεχνία. Από το 1892, που δηµοσίευσε το πρώτο του διήγηµα σε εφηµερίδα της Τυφλίδας, η συγγραφή απoτέλεσε την κύρια εργασία του. Η επιτυχία των διηγηµάτων του, τον έκανε γνωστό σε όλη την Ευρώπη και η διεθνής απήχηση ενισχύθηκε από τα θεατρικά έργα που ακολούθησαν. Το 1900 ξεκίνησε τη συνεργασία του µε το Θέατρο Τέχνης της Μόσχας και το 1902 εξελέγη επίτιµος ακαδηµαϊκός. Λόγω της επαναστατικής ιδεολογίας του, η εκλογή του, σύµφωνα µε διαταγή του τσάρου Νικολάου Β, ακυρώθηκε. Οι µεγάλες κοινωνικο-πολιτικές αλλαγές, βρήκαν τον Γκόρκι στο πλευρό του καταπιεσµένου Ρώσου και η συµµετοχή του στην επανάσταση του 1905 έγινε αιτία για τη σύλληψη και τη φυλάκισή του. Συγκρούστηκε τόσο µε την άρχουσα τάξη όσο και µε την τάξη των µικροαστών, καθιερώθηκε ως πρωτεργάτης του ρεύµατος του σοσιαλιστικού ρεαλισµού και της νέας σοβιετικής λογοτεχνίας, κτίζοντας µε το έργο του µια γέφυρα ανά- µεσα στην παλιά και νέα Ρωσία. Πέθανε αιφνίδια στη Ρωσία, το 1936, κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. [σελ. 9]

10 Βασίλι Σίγκαρεφ Πλαστελίνη Μετάφραση: Αθηνά Παραπονιάρη Επεξεργασία: Κατερίνα Ευαγγελάτου ISBN: Σελ.: 160 Τιµή: 12,00 Νοέµβριος 2007 «Άνθρωποι τρέχουν σαν τα µυρµήγκια. [...] Φυσάνε τη µύτη τους στο έδαφος και µετά πατάνε οι ίδιοι επάνω στη µύξα τους. Βρίσκουν κέρµατα και χάνουν χαρτονοµίσµατα. Τρέχουν να προλάβουν λεωφορεία που έχουν ήδη αποµακρυνθεί. Συναντιούνται και χωρίζουν. Χαίρονται και λυπούνται. Αγαπούν και µισούν. Κανένας τους, όµως, δεν κοιτάζει ψηλά. Ψηλά, εκεί που τα περιστέρια χορεύουν στον ουρανό. Εκεί που γεννιέται η βροχή. Εκεί στην άκρη, όπου στέκεται ο Μαξίµ.» Ο νεαρός Μαξίµ ζει σ έναν κόσµο που έχει την όψη της επίγειας κόλασης, και η καθηµερινότητά του δεν είναι παρά µια κατάδυση στα βάθη της απόγνωσης. Ορφανός και µόνος παλεύει να επιβιώσει µέσα στην αδικία, τη διαφθορά και τη σκληρότητα, να ξεφύγει από τη φυλακή του και να ανακαλύψει την αλληλεγγύη και την αγάπη, που, ίσως, δεν έχουν ολότελα εκλείψει. Ο κόσµος του, αντιφατικός, σχεδόν τραγελαφικός. Στην περιπλάνησή του µέσα στη ζοφερή πραγµατικότητα, κάθε βήµα είναι και µια εµπειρία ζωής. Άλλες φορές τρυφερή κι άλλες απίστευτα επώδυνη. Θα κατορθώσει να αποδράσει προς την ελευθερία; Και µέσα από ποια διαδροµή; Ο Βασίλι Σίγκαρεφ γεννήθηκε το 1977 σε µια βιοµηχανική περιοχή της δυτικής Σιβηρίας. Προερχόµενος από οικογένεια εργατών ο πατέρας και ο αδελφός του ήταν εργάτες σε εργοστάσιο παραγωγής τιτανίου, ο Σίγκαρεφ µεταφέρει έντονα στη γραφή του τον αντίκτυπο των εµπειριών του από τον τόπο που µεγάλωσε. Τα έργα του είναι µια σκληρή και βίαιη µατιά στην πραγµατικότητα που διαµορφώθηκε µετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Οι νεαροί ήρωές του πορεύονται στην αδυσώπητη οδύσσεια της µετα-κοµµουνιστικής Ρωσίας. Το πρώτο του θεατρικό έργο, Πλαστελίνη, έχει χαρακτηριστεί ως «το πορτρέτο ενός απεγνωσµένου τηνέιτζερ σε µία άσχηµη, χαοτική πόλη». Είναι η µεγαλύτερη επιτυχία του και παίχτηκε σε περισσότερες από είκοσι χώρες. Το 2002 ανέβηκε στο Royal Court Theatre, δίνοντας στον συγγραφέα διεθνή αναγνώριση. Το έργο απέσπασε στη Ρωσία τα βραβεία Debut και Antibooker, ενώ στην Αγγλία, ο Σίγκαρεφ απέσπασε το βραβείο Charles Wintour της εφηµερίδας Evening Standard ως ο «πλέον υποσχόµενος συγγραφέας της χρονιάς». Παρά τη διεθνή επιτυχία και αναγνώριση, ο Σίγκαρεφ παραµένει ένας αουτσάιντερ στον χώρο της σύγχρονης ρώσικης δραµατουργίας. Στα έργα του, η βία, ο σκληρός ρεαλισµός, η ωµότητα και η εγκληµατικότητα της σύγχρονης αστικής ρώσικης ζωής συνυπάρχουν µε την ευαισθησία, τη λεπτή ποίηση και ένα ευγενικό, πικρό χιούµορ. Έχει γράψει, µέχρι στιγµής, δεκαπέντε έργα. Ενδεικτική εργογραφία (µεταφρασµένη στα αγγλικά): The Vampire s Family, The Lie Detector, The Russian Lottery, Plasticine, Black milk, Ladybird [σελ. 10]

11 Γιούακιµ Πίρινεν (Joakim Pirinen) Η καλή οικογένεια Μετάφραση: Μαργαρίτα Μέλµπεργκ ISBN: Σελ.: 56 Τιµή: 8,50 εκέµβριος 2008 Ο Γιούακιµ Πίρινεν, χαρισµατικός εκπρόσωπος της γενιάς των νέων Σουηδών συγγραφέων, έγραψε την Καλή οικογένεια ως αντίδραση στο σκοτεινό κλίµα που επικράτησε για πολλές δεκαετίες στα γράµµατα του Βορρά. Αντιδρώντας στα διδάγµατα του Ίψεν, του Στρίντµπεργκ και του σύγχρονού του Νορέν, δηµιούργησε ένα ιδανικό σκηνικό για τους ήρωές του. Τον Λάσε, την Εύα και τα δυο παιδιά τους, τον Γιάνε και τη Λένα. Η καλή οικογένεια εµφανίζεται σ ένα διάλειµµα φωτός. Είναι µεσοκαλόκαιρο, ο ήλιος λάµπει, οι πασχαλιές είναι ανθισµένες, ο κότσυφας τραγουδάει. Και τα τέσσερα πρόσωπα βιώνουν τη χαρά της ζωής και του έρωτα! Κανένα σύννεφο δεν φαίνεται στον ουρανό. Το χιόνι, το σκοτάδι και το κρύο είναι µακρινή ανάµνηση. Όλοι είναι ευτυχείς. Για τον τέλειο καιρό; Για το όνειρο που δεν θα τελειώσει ποτέ; Εικονογράφος, συγγραφέας, δηµιουργός κόµικς και περφόµερ, γεννήθηκε στη Στοκχόλµη το 1961, όπου και µένει µέχρι σήµερα. Το πρώτο του βιβλίο µε κόµικς, το Välkommen Till Sandla dan (Καλώς ορίσατε στην παιδική χαρά), εκδόθηκε το Η µεγάλη επιτυχία όµως για τον Πίρινεν ήρθε δύο χρόνια αργότερα µε το Socker-Conny. Ο ήρωάς του είναι ένας αναρχικός που φλερτάρει µε το περιθώριο. Εκείνη την εποχή το Socker-Connyεγκαινιάζει στη Σουηδία µια νέα περίοδο για τα κόµικς που απευθύνονται σε ενήλικο κοινό. Σ αυτό συνέβαλε και το Galago, ένα από τα πιο δηµοφιλή περιοδικά κόµικς της χώρας, µε το οποίο συνεργάστηκαν πολλοί σηµαντικοί καλλιτέχνες. ο Πίρινεν ανήκει στη συντακτική οµάδα του περιοδικού τα τελευταία τριάντα χρόνια. Την ίδια χρονιά, γράφει για το θέατρο την Καλή οικογένεια. Πρόκειται για το πρώτο µέρος µιας τριλογίας που περιλαµβάνει το Hawai Battery, το οποίο γράφτηκε το 1989 για τη Φινλανδική Τηλεόραση, και ολοκληρώνεται µ ένα έργο που γράφτηκε το 1996 για το Σουηδικό Ραδιόφωνο. Κύρια πηγή έµπνευσης για τον Πίρινεν αποτελούν τα έργα του Λαρς Νορέν, ενός από τους πιο σηµαντικούς σύγχρονους δραµατουργούς της Σουηδίας. Η συγγραφική δραστηριότητά του περιλαµβάνει και την έκδοση µικρών ιστοριών (πεζά ποιήµατα που αφηγούνται µια ιστορία), όπως το Den svenska apan (Η σουηδική µαϊµού), που εκδόθηκε το Η αγάπη του για τη σκηνή όµως δεν περιορίζεται στη συγγραφή θεατρικών έργων. ίνει µουσικές παραστάσεις µε το ντουέτο Kräldjur i Rumänien (Ερπετά στη Ρουµανία), που έχει φτιάξει µαζί µε τον µουσικό Mikael Strömberg. Έχουν κυκλοφορήσει τρεις δίσκους και ο τελευταίος έχει τίτλο Skönhetsmord (Σκοτώνοντας την οµορφιά). Επίσης, έχουν κάνει τρία θεατρικά έργα για το ραδιόφωνο. O Πίρινεν συµµετέχει επίσης σε εικαστικές εκθέσεις παρουσιάζοντας έργα του. [σελ. 11]

12 Μάριους φον Μάγιενµπουργκ (Marius von Mayenburg) Ο άσχηµος Μετάφραση: Γιώργος επάστας ISBN: Σελ.: 144 Τιµή: 11,00 Μάιος 2008 ΣΕΦΛΕΡ Κοιτάξτε, εγώ είµαι κάτι σαν γλύπτης: που κοιτάζει µια πέτρα και διακρίνει το δυναµικό που κρύβεται στην πέτρα. Και ύστερα απελευθερώνει την ιδανική µορφή µε τη σµίλη του. Αυτό ακριβώς κάνω κι εγώ µε τα πρόσωπα. Αλλά στην περίπτωσή σας Στην περίπτωσή µου; ΛΕΤΤΕ ΣΕΦΛΕΡ Στην περίπτωσή σας δεν διακρίνω κανένα δυναµικό. εν µπορώ να πω, καλά, τα µάγουλα είναι εντάξει, θα διορθώσω την αποτυχηµένη µύτη, για να ταιριάζει µε τα µάγουλα και να επαναφέρω την ισορροπία στο εκτροχιασµένο πρόσωπο. Ή η µύτη είναι υποφερτή, και χαράζω πάλι τα χείλη σύµφωνα µ αυτήν και εξαφανίζω έτσι µια ανωµαλία. Όλα αυτά δεν γίνονται στην περίπτωσή σας. Στην περίπτωσή σας θα πρεπε να χτίσω ολόκληρο το πρόσωπο από το µηδέν. Ο Μάριους φον Μάγιενµπουργκ γεννήθηκε στο Μόναχο το Σπούδασε µεσαιωνική φιλολογία στο Μόναχο και το Βερολίνο ( ). Κατόπιν σπούδασε δηµιουργική γραφή στο Πανεπιστήµιο των Τεχνών στο Βερολίνο ( ). Το 1998 συνεργάστηκε µε το Baracke des deutschen Theaters στο Βερολίνο και από το 1999 (απαρχές της θητείας του Τόµας Όστερµαϊερ) είναι µόνιµος συγγραφέας και δραµατουργός στη Schaubühne του Βερολίνου. Έχει τιµηθεί µε το βραβείο «Κλάιστ, για νέο θεατρικό συγγραφέα» (1997), το βραβείο της Εταιρείας Συγγραφέων της Φραγκφούρτης (1998), καθώς και µε το βραβείο του νεοεµφανιζόµενου θεατρικού συγγραφέα της χρονιάς (1999) από το περιοδικό Theater Heute. Τα έργα του που έχουν ανέβει σε πρώτη παράσταση είναι: Feuergesicht (Φωτιά στο πρόσωπο), Münchner Kammerspiele, Οκτώβριος 1999, σκηνοθεσία Jan Bosse. Parasiten (Παράσιτα), Deutsches Schauspielhaus Hamburg, Μάιος 2000, συµπαραγωγή µε την Schau-bühne am Lehniner Platz, σκηνοθεσία Thomas Ostermeier. Haarmann, Schauspiel Hannover, Φεβρουάριος 2001, σκηνοθεσία Michael Talke. Das kalte Kind (Το κρύο παιδί), Schaubühne am Lehniner Platz, εκέµβριος 2002, σκηνοθεσία Luk Perceval. Eldorado, Schaubühne am Lehniner Platz, εκέµβριος 2004, σκηνοθεσία Thomas Ostermeier. Τurista. Schaubühne am Lehniner Platz, στο φεστιβάλ Wiener Fest-wochen, συµπαραγωγή µε τη Schaubühne am Lehniner Platz, 26 Μαΐου 2005 και την Toneelhuis Antwerpen, 11 Ιουνίου 2005, σκηνοθεσία Luk Perceval. Augenlicht (Όραση), Schaubühne am Lehniner Platz, Μάρτιος 2006, σκηνοθεσία Ingo Berk. Der Hässliche (Ο άσχηµος), Schau-bühne am Lehniner Platz, Ιανουάριος 2007, σκηνοθεσία Benedict Andrews. Freie Sicht (Κινούµενος στόχος), σκηνοθεσία Benedict Andrews. Der Hund, die Nacht und das Mes-ser (Ο σκύλος, η νύχτα και το µαχαίρι), 2008, σκηνοθεσία Benedict Andrews. [σελ. 12]

13 Εκδόσεις σε συνεργασία µε το Θέατρο Αµόρε: Γουίλλιαµ Σαίξπηρ (William Shakespeare) Βασιλιάς Ιωάννης Μετάφραση: Νίκος Χατζόπουλος ISBN: Σελ.: 160 Τιµή: 11,06 Μάρτιος 2005 Ο Βασιλιάς Ιωάννης δίχασε µελετητές και κριτικούς, ανά τους αιώνες, κυρίως εξαιτίας του αµφίρροπου, αντι-ηρωικού χαρακτήρα του κεντρικού ήρωά του, και του φαινοµενικά «αλλοπρόσαλλου καταιγισµού από ασύνδετα γεγονότα» στις δύο τελευταίες πράξεις του έργου. Ωστόσο, ήταν το έργο του Σαίξπηρ που αντιγράφηκε περισσότερο από όλα, ενώ αποσπάσµατά του βρίσκονταν στα χείλη πολιτικών και δηµοσίων ανδρών σε κάθε περίοδο πολιτικής κρίσης. Σήµερα, αυτό που αναδύεται σαφέστατα από το υλικό του έργου είναι ο αιώνιος µηχανισµός της εξουσίας, βασιλικής ή θρησκευτικής της οποίας κινητήριος µοχλός αναδεικνύεται, κυνικά και απροκάλυπτα, το συµφέρον, η σπουδή µιας ανθρώπινης συµπεριφοράς κάτω από συνθήκες πίεσης καθώς και µια σχεδόν καθοριστική συµβολή της Τύχης στη διαµόρφωση της Ιστορίας. (Από την εισαγωγή του Νίκου Χατζόπουλου) Γουίλλιαµ Σαίξπηρ (William Shakespeare) Χειµωνιάτικο παραµύθι Μετάφραση: Νίκος Χατζόπουλος ISBN: Σελ.: 192 Τιµή: 9,93 Νοέµβριος 2004 «Μαζί µε τον Περικλή, τον Κυµβελίνο, την Τρικυµία και τον Ερρίκο Η, το Χειµωνιάτικο παραµύθι ανήκει στα έργα της τελευταίας συγγραφικής περιόδου του Σαίξπηρ, έργα που έχουν πολλές γλωσσικές, στιχουργικές, υφολογικές και θεµατικές οµοιότητες. Ως θέµα τους έχουν ερωτικές ιστορίες ατόµων σε υψηλά αξιώµατα, γεγονότα στα οποία καθοριστικό ρόλο παίζουν οι υπερφυσικές δυνάµεις και η τύχη, και ηρωικές περιπέτειες τόσο σε αυλικό όσο και σε βουκολικό περιβάλλον. Μιλούν για την αρετή, την οµορφιά, την ευτυχία, αλλά και το κακό, την ασχήµια, τη δυστυχία. Συχνά φτάνουν στο όριο της τραγωδίας, ωστόσο όλα έχουν αίσιο τέλος. Θεωρήθηκαν ως εξέλιξη των Τραγωδιών, επειδή δεν παρουσιάζουν µόνο την πτώση και την καταστροφή που προξενούν η ζήλια, το µίσος και η προδοσία, αλλά και την αναγέννηση, το ξανακέρδισµα του χαµένου παραδείσου, µε όπλα την αρετή, την ακεραιότητα, τη µετάνοια και τη θαρραλέα αγάπη, πάντα µε τη βοήθεια του χρόνου και της τύχης» [σελ. 13]

14 Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε (J. W. von Goethe) CLAVIGO (Κλαβίγκο) Μετάφραση: Γιώργος επάστας ISBN: Σελ.: 112 Τιµή: 8,36 Μάρτιος 2005 Για να επιτύχει τους στόχους του στην ισπανική αυλή, ο φιλόδοξος και ταλαντούχος Κλαβίγκο εγκαταλείπει την αγαπηµένη του Μαρί Μπωµαρσαί. Η Μαρί αρρωσταίνει από θλίψη, ο αδελφός της το µαθαίνει και έρχεται να πάρει εκδίκηση. Ζητάει το λόγο και φέρνει σε αδιέξοδο τον Κλαβίγκο που, βασανισµένος από τύψεις, µετανοεί και ζητάει πάλι σε γάµο τη Μαρί. Όλα προµηνύουν αίσια εξέλιξη, αλλά µε την παρέµβαση του αδίστακτου φίλου του, Κάρλος, που τον πείθει ότι ο γάµος αυτός θα οδηγήσει σε ναυάγιο την καριέρα του, ο Κλαβίγκο κλονίζεται και προδίδει τη Μαρί για δεύτερη φορά. Η Μαρί πεθαίνει, ο Κλαβίγκο παρευρίσκεται τυχαία στην κηδεία της και, τρελός από τύψεις, µονοµαχεί µε τον αδελφό της και σκοτώνεται... Johann Wolfgang von Goethe (Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε) Φρανκφούρτη Βαϊµάρη 1832 Επιλογή από το έργο του Οι συνένοχοι, κωµωδία (1768/69) Γκετς φον Μπέρλιχινγκεν, δράµα (1771/73) Κλαβίγκο, αστικό δράµα (1774) Πρώτος Φάουστ, τραγωδία (1775) Στέλλα, τραγωδία (1775) Έγκµοντ, τραγωδία (1774/1787) Ιφιγένεια εν Ταύροις, δράµα - πεζή εκδοχή (1779) Τορκουάτο Τάσσο, δράµα (1789/1807) Τα χρόνια της µάθησης του Βίλχελµ Μάιστερ, µυθιστόρηµα (1794/96) Χέρµαν και ωροθέα, λυρικό έπος (1796/97) Φάουστ Ι, τραγωδία (1790/1808) Ποίηση και αλήθεια ( /1831) Θεωρία των χρωµάτων (1810) Εκλεκτικές συγγένειες, µυθιστόρηµα (1807/09) υτικό-ανατολικό ντιβάνι, ποιητικός κύκλος (1814/19) Τα χρόνια της περιπλάνησης του Βίλχελµ Μάιστερ, µυθιστόρηµα ( /1829) Φάουστ ΙΙ, τραγωδία ( ) [σελ. 14]

15 Χάινριχ φον Κλάιστ (Heinrich von Kleist) Αµφιτρύων Μετάφραση: Γιώργος επάστας ISBN: Σελ.: 184 Τιµή: 12,80 Νοέµβριος 2005 Σας δίνω όρκο, πως εγώ, που έφυγα µονός απ το στρατόπεδο, βρέθηκα ξαφνικά διπλός στη Θήβα, πως µε αντίκρισα εδώ µε γουρλωµένα µάτια, πως ο Εγώ που τώρα στέκεται µπροστά σας, πτώµα απ την κούραση κι από την πείνα, βρήκε τον άλλο Εγώ, που βγήκε απ το σπίτι φρέσκος-φρέσκος κι ήταν θηρίο ανήµερο πως και οι δύο αυτοί Εγώ, γεµάτοι ζήλο να εκτελέσουν ο καθένας χωριστά τη διαταγή σας, αµέσως έστησαν καυγά, ώσπου ο Eγώ εγώ αναγκάστηκε να καταφύγει πάλι στο στρατόπεδο, γιατί φέρθηκε ανόητα, σα γάιδαρος. Αναγνωρισµένος σήµερα ως ο πιο «σύγχρονος» και πιο πολυδιάστατος Γερµανός κλασικός δραµατουργός και ως ο συγγραφέας οκτώ αριστουργηµατικών διηγηµάτων, ο Heinrich von Kleist (Χάινριχ φον Κλάιστ) δεν είδε παρά µόνο ένα από τα έργα του στη σκηνή και η κακή φήµη τον κυνηγούσε σχεδόν µέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα, κυρίως λόγω της σκανδαλώδους αυτοκτονίας του. Από το θριαµβευτικό ανέβασµα του Πρίγκιπα του Χόµπουργκ από τον Ζαν Βιλάρ το 1951, τα έργα του Κλάιστ έπαιρναν όλο και περισσότερο τα πρωτεία στη σκηνική παρουσίαση των κλασικών γερµανικών έργων. Ο Χάινριχ φον Κλάιστ γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1777 στη Φρανκφούρτη επί Όντερ. Οι γονείς του πέθαναν όταν ο Κλάιστ ήταν ακόµη µικρός και µια θεία του ανέλαβε την ανατροφή του. Το 1788 ο Κλάιστ στάλθηκε σε οικοτροφείο και σε ηλικία 14 ετών κατατάχτηκε στη Φρουρά του Πότσνταµ. Έµεινε στο στρατό µέχρι το Το 1801 ο Κλάιστ πήγε στο νησί Ντελοζέα στην ελβετική λίµνη Τουν. Εκεί γνώρισε µια σύντοµη περίοδο ευτυχίας, αρκετή για να ολοκληρώσει το πρώτο του θεατρικό έργο, Οικογένεια Γκόνορετς, που στη συνέχεια το έβαλε να διαδραµατίζεται στη Γερµανία και του έδωσε τον τίτλο Οικογένεια Σρόφενσταϊν (1803). Με τη συγγραφή θεατρικών έργων ασχολήθηκε από το 1803 µέχρι το 1811: Η οικογένεια Σρόφενσταϊν (1803), Η σπασµένη στάµνα (1806), Αµφιτρύων (1807), Πενθεσίλεια (1807), Το Κατερινάκι του Χάιλµπρον (1807), H µάχη του Χέρµαν (1808) και Πρίγκιπας Φρειδερίκος του Χόµπουργκ (1811). Εγραψε διηγήµατα και νουβέλες από το 1806 έως το 1811: Ο σεισµός στη Χιλή (1807), H Μαρκησία του O... (1808), Μίχαελ Κολχάας, H ζητιάνα του Λοκάρνο (1810), O έκθετος, Αρραβωνιάσµατα στον Άγιο οµίνικο, H Αγία Καικιλία ή ύναµη της µουσικής και Η µονοµαχία (1811). Το 1807 ο Κλάιστ ξεκίνησε ένα µηνιαίο λογοτεχνικό περιοδικό, το Φοίβο. Ήταν το όχη- µα για τη δηµοσίευση αποσπασµάτων των έργων του, αλλά µια σειρά από αντιξοότητες ακολούθησε την περίοδο της καλοτυχίας. Παρόλο που ο Γκαίτε συµφώνησε ν ανεβάσει τη Σπασµένη στάµνα, απέρριψε την Πενθεσίλεια. Επιπλέον, η Σπασµένη στάµνα απέτυχε στη σκηνή της Βαϊµάρης, οι σχέσεις µεταξύ Γκαίτε και Κλάιστ έγιναν τεταµένες και ο Φοίβος έκλεισε τo εκέµβριο του [σελ. 15]

16 Την περίοδο κατάθλιψης τη διαδέχθηκε ένας ανανεωµένος ενθουσιασµός. Το 1810 εξέδωσε την πρώτη ηµερήσια πρωσική εφηµερίδα Berliner Abendblätter, η οποία όµως έκλεισε το Μάρτιο του Στην Berliner Abendblätter δηµοσιεύτηκαν µερικά από τα διηγήµατά του, όπως το Η Αγία Καικιλία ή Η δύναµη της µουσικής και σηµαντικά δοκίµια, µε κυριότερο το Σχετικά µε το θέατρο των µαριονετών (1810). Το κλείσιµο της εφηµερίδας τού έδωσε το τελειωτικό χτύπηµα. Στράφηκε πάλι στο θέατρο, αλλά κανείς δεν ήταν πρόθυµος ν ανεβάσει έργο του. Τότε έτυχε να συναντήσει τη Χενριέτε Φόγκελ, µια παντρεµένη γυναίκα που έπασχε από ανίατο καρκίνο. Προδίδοντας τη σύζυγό του, Μαρί φον Κλάιστ, που αρνήθηκε µια συµφωνία αυτοκτονίας, ο Κλάιστ στράφηκε στη Φόγκελ που µε ενθουσιασµό ασπάστηκε την ιδέα ενός διπλού θανάτου. Ετοίµασαν επιµελώς τις τελικές λεπτοµέρειες. Ο Κλάιστ έκαψε τα υπολείµµατα των έργων του (µαζί και την αυτοβιογραφική «νουβέλα» του Η ιστορία της ψυχής µου, που υποτίθεται ότι είχε καταπλήξει τους ελάχιστους που τη διάβασαν). Στις 21 Νοεµβρίου του 1811, βγήκαν στην εξοχή και ήπιαν τσάι. Εκεί ο Κλάιστ πρώτα πυροβόλησε τη Φόγκελ κι έπειτα τον εαυτό του. εξώφυλλο: Anne Niederstadt [σελ. 16]

17 Ρακίνας (Jean Racine) Βερενίκη Μετάφραση: Στρατής Πασχάλης ISBN: Σελ.: 120 Τιµή: 11,00 Φεβρουάριος 2006 Ο Jean Racine, ο µεγαλύτερος γάλλος δραµατουργός, ισορροπώντας επικίνδυνα ανά- µεσα στις αυλικές σκευωρίες και τον ακαδηµαϊκό συντηρητισµό του 17ου αιώνα, υποβάλλει πίσω από την περίτεχνη έκφρασή του σκοτεινά και άρρωστα πάθη, προαναγγέλλοντας µε τρόπο µοναδικό τα εσωτερικά αδιέξοδα της σύγχρονης δραµατουργίας. Η Βερενίκη είναι ένα έργο απλό, σχεδόν χωρίς δράση. Τρεις άνθρωποι, παγιδευµένοι σε µια σχέση ερωτικού τριγώνου, βρίσκονται στα πρόθυρα µιας αλλαγής που απαιτεί να παραµερίσουν τα αισθήµατά τους, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, και να χωριστούν. Αυτή η απαίτηση προκαλεί οδυνηρές και περίπλοκες συγκρούσεις, και εγκλωβίζει τους ήρωες σε µια κατάσταση αδιεξόδου. Τελικά, και τα τρία πρόσωπα υποκύπτουν στις επιταγές της ανάγκης. Το έργο µένει µετέωρο και ανοιχτό, χωρίς τραγική ολοκλήρωση. Η Βερενίκη, ο Τίτος και ο Αντίοχος είναι πρόσωπα υπαρκτά. Ο έρωτας του ρωµαίου αυτοκράτορα Τίτου και της ιουδαίας βασίλισσας Βερενίκης (70-80 µ.χ.) αναφέρεται σε ιστορικά κείµενα. Ο Racine, όµως, χειρίστηκε τα περιστατικά µε µεγάλη ελευθερία και έγραψε το µοναδικό έργο στην παγκόσµια λογοτεχνία που παρουσιάζει στη σκηνή δύο τραγικά πρόσωπα. Jean Racine (Ρακίνας), Θεατρικός συγγραφέας, ποιητής, ο σηµαντικότερος εκπρόσωπος της γαλλικής κλασσικής τραγωδίας την εποχή του Μολιέρου. Ο Racine αντλούσε τα θέµατά του από την αρχαιότητα ή τη µυθολογία. Έγινε ιδιαίτερα δηµοφιλής χάρη στα έργα του που πραγµατεύονταν τον τυφλό, παθιασµένο έρωτα. Τα θεατρικά του κείµενα ακολουθούν τη µορφή της νεοκλασικής τραγωδίας: έχουν πέντε πράξεις, ενότητα του χρόνου (η δράση δεν υπερβαίνει τη µία µέρα), ενώ συνήθως η δράση περιορίζεται επίσης σε έναν τόπο. Ο Jean Racine γεννήθηκε το 1639 στην πόλη Λα Φερτέ-Μιλόν. Η οικογένειά του ήταν µεγαλοαστική. Οι γονείς του πέθαναν όταν ήταν ακόµα πολύ µικρός και την κηδεµονία του ανέλαβαν οι παππούδες του, που ήταν ιανσενιστές. Απέκτησε τη βασική µόρφωση στο Καθολικό Σχολείο του Port-Royal des Champs. Στη συνέχεια σπούδασε ρητορική. Σε ηλικία 19 ετών άρχισε σπουδές φιλοσοφίας στο κολέγιο του Harcourt, στο Παρίσι. Εκεί συνήψε φιλία µε τον Μολιέρο, τον Λα Φοντέν και τον Μπουαλώ. Το πρώτο του έργο, µε τον τίτλο Αµάσια (1660), έχει χαθεί. Επειδή το θέατρο εκείνη την εποχή εθεωρείτο ανήθικο, ο συγγραφέας ήρθε σε ρήξη µε την οικογένειά του. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Παρίσι, ενώ συγχρόνως δεχόταν πιέσεις να αναλάβει εκκλησιαστικό αξίωµα. Τελικά, κατάφερε να επιστρέψει στο Παρίσι και να αφιερωθεί στο θέατρο. [σελ. 17]

18 Το 1664 το έργο του Θηβαΐς ανέβηκε από το θίασο του Μολιέρου. Ο Racine συµπεριελήφθη στον κατάλογο των βασιλικών επιχορηγήσεων. Το επόµενο έργο του, ο Αλέξανδρος (1665), ανέβηκε την επόµενη χρονιά πάλι από τον Μολιέρο και στη συνέχεια από τον αντίπαλο θίασο στο Hôtel de Bourgogne. Το 1666 o Racine ήρθε σε ρήξη µε τους ιανσενιστές. Ακολούθησαν τα έργα του Ανδροµάχη (1667), ικοµανείς (1668), Βρεταννικός (1669), Βερενίκη (1670), Βαγιαζήτ (1672), Μιθριδάτης (1673), Ιφιγένεια (1674). Τον εκέµβριο του 1676 πραγµατοποιήθηκε η συνολική έκδοση των Έργων του, µε σηµαντικές τροποποιήσεις. Το 1677 ανέβηκε η Φαίδρα, το τελευταίο έργο που έγραψε για το επαγγελµατικό θέατρο. Ο Racine έπαιρνε συχνά βασιλική επιχορήγηση, τα έργα του παίζονταν παρουσία του βασιλιά, ελάµβανε µέρος µε έργα του στους βασιλικούς εορτασµούς, αποκτούσε αξιώ- µατα. Στις 12 Ιανουαρίου του 1673 έγινε µέλος της Γαλλικής Ακαδηµίας, ενώ στις 27 Οκτωβρίου του 1674 απέκτησε το αξίωµα του Θησαυροφύλακα της Γαλλίας στην οικονοµική περιφέρεια της πόλης Mουλέν. Το 1677 απέκτησε το αξίωµα του «ιστοριογράφου του βασιλιά» και την επόµενη χρονιά συνόδευσε τον βασιλιά στην εκστρατεία της Γάνδης. Το 1696 απέκτησε το αξίωµα του γραµµατέα συµβούλου του βασιλιά. Τα τελευταία του έργα, Εσθήρ (1689) και Αθαλία (1691), επιχορηγήθηκαν από τη βασίλισσα. Στις 21 Απριλίου του 1699 ο Racine πέθανε από καρκίνο του ήπατος. Σύµφωνα µε την επιθυµία του ετάφη στο Port-Royal δίπλα στο δάσκαλό του Ζαν Αµόν. Αργότερα µεταφέρθηκε στο Saint-Étienne-du-Mont στο Παρίσι και ετάφη δίπλα στον Πασκάλ. εξώφυλλο: Anne Niederstadt [σελ. 18]

19 Αύγουστος Στρίντµπεργκ (August Strindberg) Ο πελεκάνος Μετάφραση: Μαργαρίτα Μέλµπεργκ ISBN: Σελ.: 128 Τιµή: 11,00 εκέµβριος 2006 Ο Στρίντµπεργκ έγραψε τον Πελεκάνο το 1907 ως εκδικητική σονάτα εναντίον της αγαπηµένης του αδελφής Άννας, που τον βασάνισε µε την αποτρόπαια συµπεριφορά της στο διάστηµα που έµεινε στο σπίτι του για να τον φροντίσει. Εδώ, ο συγγραφέας, αποδίδοντας στη µητέρα τού έργου χαρακτηριστικά της αδελφής του, την υποχρεώνει να αποκαλύψει το πραγµατικό της πρόσωπο και να ταπεινωθεί µπροστά στα παιδιά της. Στην τελευταία σκηνή, η µητέρα και τα παιδιά θα υποστούν µια ανελέητη δοκιµασία. Τελικά, η αλήθεια θα λάµψει και οι ήρωες θα ξυπνήσουν από το λήθαργό τους. Μέσα από διαλόγους που ολοένα κλιµακώνονται, θα φτάσουν στον επιθυµητό εξαγνισµό. Το σπίτι θα παραδοθεί στις φλόγες, και τα πρόσωπα του δράµατος θα νιώσουν να τα περιβάλλει η ζεστασιά των καλοκαιρινών διακοπών August Strindberg ( ) Σουηδός δραµατουργός και πεζογράφος. Γεννήθηκε στη Στοκχόλ- µη. Τα παιδικά του χρόνια, όπως περιγράφει και στο έργο Ο γιος της δούλας, τα έζησε µέσα σε µεγάλη δυστυχία και φτώχεια, συνθήκες που επηρέασαν τη ζωή και το έργο του. Γράφτηκε στο Πανεπιστήµιο της Ουψάλα, αλλά σταµάτησε τις σπουδές του. Εργάστηκε ως δάσκαλος, δηµοσιογράφος και ηθοποιός. Τα πρώτα του συγγραφικά βήµατα τα έκανε το 1869 µε το έργο Ελεύθερος στοχαστής και ακολούθησε το 1872 ο Κύριος Όλοφ. Η ζωή του Στρίντµπεργκ ήταν πολυτάραχη και η πνευµατική του αναζήτηση πολυκύµαντη. Παντρεύτηκε πρώτα την ηθοποιό Σίρι φον Έσσεν µε την οποία γνώρισε διαστήµατα ευτυχίας, αλλά η αφόρητη οικογενειακή κατάσταση που ακολούθησε τον οδήγησε µέχρι την παραφροσύνη (Η απολογία ενός τρελού). Παντρεύτηκε επίσης την Φρίντα Ουλ και τέλος την Εριέτα Μπος µε την οποία χώρισε το Ο προβληµατισµός του στράφηκε στην αρχή προς ένα είδος σοσιαλισµού που ήταν σύµφωνο µε τις αρχές του Ρουσσώ και απορρίπτει την ύπαρξη του Θεού. Αργότερα η σκέψη του δείχνει Νιτσεϊκή επίδραση και τέλος αφοσιώθηκε στο µυστικισµό. Το έργο του είναι πολύ µεγάλο σε έκταση και µπορεί να θεωρηθεί ως µια αναλυτική αυτοβιογραφία. Η προσφορά του στη σουηδική λογοτεχνία, αλλά και γενικότερα στο θέατρο, είναι σηµαντική. Αναφέρουµε µερικά από τα έργα του: Νέο βασίλειο (σάτιρα της κοινωνικής υποκρισίας), Οι παντρεµένοι, Πεπρωµένα και περιπέτειες της Σουηδίας τα θεατρικά έργα: εσποινίς Τζούλια, Η καταιγίδα, Οι δανειστές, Ο πατέρας, Οι σύντροφοι τα µυθιστορήµατα: Μαύρες σηµαίες, Το γαλάζιο βιβλίο και πολλά άλλα. [σελ. 19]

20 Aλεξάντρ N. Οστρόφσκι Σε στενό οικογενειακό κύκλο Μετάφραση: Γιώργος επάστας Σειρά: Παράσταση ISBN: Σελ.: 88 Τιµή: 10,00 Μάρτιος 2008 ΟΥΣΤΙΝΙΑ Μήπως είναι εκείνη αριστοκράτισσα; Σιγά να µην είναι, διαµάντι µου! Αλλά έτσι γίνεται στις µέρες µας: κάθε χωριάτα θέλει να γίνει αριστοκράτισσα. Τώρα, παρ όλο που αυτή η Ολιµπιάντα Σαµσόνοβνα ο Θεός να την έχει γερή κάνει δώρα σαν πριγκίπισσα, η καταγωγή της δεν είναι καλύτερη από τη δική µας. Ο πατέρας της πουλούσε δερµάτινα γάντια στο Μπαλτσούγκ. Οι καθωσπρέπει άνθρωποι τον φώναζαν Σάµι και τον φόρτωναν καρπαζιές. Και η µάνα της δεν ήταν καλύτερη. Την πήρε αυτός, µάζεψαν µαζί κάποιο κεφάλαιο και αναρριχήθηκαν στην εµπορική τάξη και τώρα η κόρη θέλει να γίνει πριγκίπισσα. Κι όλα αυτά χάρη στο χρήµα. Τι παραπάνω έχει αυτή από µένα; Κι όµως πρέπει να τρέχω από πίσω της. Ο Θεός ξέρει τι ανατροφή της έδωσαν: περπατάει σαν ελέφαντας που σέρνεται. Όσο για τα γαλλικά ή το πιάνο, λίγο από το ένα, λίγο από το άλλο, και αποτέλεσµα µηδέν. Κι όταν αρχίζει να χορεύει αναγκάζοµαι να βουλώνω το στόµα µου µ ένα µαντίλι. Ο Αλεξάντρ Νικολάγεβιτς Οστρόφσκι ( ) είναι ο µεγάλος ρώσος δραµατουργός των κεντρικών δεκαετιών του 19ου αιώνα, την περίοδο του ρεαλιστικού ρεύµατος στη ρωσική λογοτεχνία, την εποχή που ο Τουργκένιεφ, ο Ντοστογιέφσκι και ο Τολστόι δηµιούργησαν έργα σταθµούς στην παγκόσµια φιλολογία. Ο Οστρόφσκι γεννήθηκε το 1823 στη Μόσχα, ο πατέρας του ήταν δικηγόρος που συνεργαζόταν µε µοσχοβίτες εµπόρους. Μετά την αποφοίτησή του από το γυµνάσιο σπούδασε τρία χρόνια νοµική στο Πανεπιστήµιο της Μόσχας και στη συνέχεια εργάστηκε ώς το 1851 στο δικαστήριο της Μόσχας. Από την οικογενειακή του ζωή και από τη δουλειά του είχε έρθει σε επαφή µε ανθρώπους σαν τον Μπαλσόφ και τον Ρισπολσένσκι, τους χαρακτήρες από τον Στενό οικογενειακό κύκλο. Από τα δεκαεπτά του είχε ήδη πάθος µε το θέατρο. Η καριέρα του ως δραµατουργού άρχισε το Το 1850 είχε ήδη ολοκληρώσει το εν λόγω έργο που τον καθιέρωσε ως δραµατικό συγγραφέα. υστυχώς η σκληρή αλλά αληθινή εικόνα της ηθικής των εµπορικών κύκλων προκάλεσε έντονη κριτική εναντίον του. Το έργο απαγορεύτηκε και επανακυκλοφόρησε το 1859 µε αλλαγµένη µορφή, στην οποία ο απατεώνας Λάζαρ Ελιζάριτς συλλαµβάνεται την τελευταία στιγµή και εξορίζεται στη Σιβηρία. Αυτό το έργο ήταν και η αιτία της απόλυσής του από το δικαστήριο το Παρ όλο που τα έργα του γνώρισαν σταθερή επιτυχία, ο Οστρόφσκι είχε ελάχιστο οικονοµικό όφελος. Η κούραση και η απογοήτευση υπονόµευσαν την υγεία του και αναµφίβολα ευθύνονται για τον σκυθρωπό τόνο µιας σειράς έργων που ακολούθησαν µετά το Μόνο προς το τέλος της ζωής του απέκτησε ο Οστρόφσκι την υλική ευµάρεια που του άξιζε. εν υπήρχε πλέον θέατρο στη Μόσχα όπου δεν παίζονταν τα έργα του. Από το 1874 ώς τον θάνατό του ήταν πρόεδρος της Ένωσης Ρώσων Θεατρικών Συγγραφέων. Το 1885 διορίστηκε καλλιτεχνικός διευθυντής των κυβερνητικών θεάτρων της Μόσχας. Οι εξοντωτικές υποχρεώσεις της θέσης του επιδείνωσαν την κατάσταση της υγείας του και τον επόµενο χρόνο πέθανε. [σελ. 20]