ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ ΔΕΛΒΙΝΑΚΙ Σελ.: 8-9

Transcript

1 PRESS POST Κ. Ιωαννίνων κωδ.: 6210 Χ + 7 P R E S S P O S T ΠΕΡΙΟΔΟΣ Δ - Ἀρ. φύλ. 25 (105), ΑΠΡΙΛΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2012 ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΡΕΣ Στὴν μακραίωνη Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, μέχρι καὶ στὶς μέρες μας, ἔχουμε πλῆθος ἀναρίθμητο Ἐθνομαρτύρων. Ἀπὸ αὐτοὺς μνημονεύουμε λίγα ὀνόματα ἀπ τὴν Κύπρο καὶ τὴν Βόρειο Ἤπειρο - ἀκρῖτες τοῦ Νότου καὶ τοῦ Βορρᾶ τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὁ Μάρτιος, γιὰ παράδειγμα, μᾶς θυμίζει δυὸ νέους, δυὸ λεβεντονιοὺς τῆς Κύπρου μας: τὸν Γρηγόρη Αὐξεντίου καὶ τὸν Εὐαγόρα Παλληκαρίδη. Ὁ Γρηγόρης, στὶς 3 Μαρτίου 1957, ἔγινε ὁλοκαύτωμα στὸ κρησφύγετό του, κοντὰ στὴν Μονὴ Μαχαιρᾶ, ἔπειτα ἀπὸ προδοσία. Ὧρες πολεμοῦσε ἐναντίον τῶν Ἄγγλων. Κι ὅταν ἐκεῖνοι, σκληροὶ καὶ ἀνάλγητοι, ἔρριξαν μέσα στὴ σπηλιὰ βενζίνη γιὰ νὰ τὸν κάψουν, ἐκεῖνος διέταξε τοὺς συντρόφους του - παρὰ τὶς ἀντιρρήσεις τους - νὰ βγοῦν. Μόλις βγῆκαν, ὁ ἥρωας ἔγινε ὁλοκαύτωμα. Μετὰ τὸ τέλος τῆς μάχης, τὸ σῶμα τοῦ Αὐξεντίου ἦταν μιὰ καρβουνιασμένη μᾶζα. Οἱ Ἄγγλοι τὸν ἔθαψαν κρυφὰ στὰ «φυλακισμένα μνήματα» τῆς Λευκωσίας, γιὰ τὸν φόβο ἀντιαποικιακῶν ἐκδηλώσεων τῶν Κυπρίων καὶ μάλιστα τῶν νέων τῆς Μεγαλονήσου. Ὁ Εὐαγόρας Παλληκαρίδης, ἦταν μόλις 18 ἐτῶν, μαθητὴς τῆς 8ης Γυμνασίου (σημερινῆς 3ης Λυκείου), ὅταν ἀνέβηκε στὴν ἀγχόνη, στὶς 14 Μαρτίου Πρὶν ἀπὸ τὴν ἐκτέλεσή του εἰδοποίησε τὴν μητέρα του νὰ τοῦ φέρῃ τὸν ἐπιστήθιο σταυρό του, ποὺ τὸν εἶχαν ἀφαιρέσει οἱ Ἄγγλοι ὅταν τὸν ἔκλεισαν στὴν φυλακή, τονίζοντας, ὅτι «χωρὶς σταυρὸ δὲν βγαίνω ἀπὸ δῶ μέσα». Καὶ τὴν παραμονὴ τῆς ἐκτελέσεώς του εἶπε αὐτὸν τὸν συγκλονιστικὸ λόγο: «Τώρα ποὺ θὰ πάω στὸν Θεό, θὰ τὸν παρακαλέσω νὰ εἶμαι ὁ τελευταῖος, τὸν ὁποῖον ἐκτελοῦν οἱ Ἄγγλοι». Καὶ πραγματικά, ἐνῷ ἦσαν ἄλλοι μελλοθάνατοι, δὲν ἐκτελέστηκαν, γιατί, γιὰ ἄγνωστους λόγους, τοὺς δόθηκε χάρη. Τέλος, ὁ Μάϊος μᾶς θυμίζει τοὺς δυὸ πρώτους μάρτυρες τῆς ἀγχόνης: Τὸν Μιχαλάκη Καραολῆ καὶ τὸν Ἀνδρέα Δημητρίου, ποὺ περήφανοι καὶ ἀγέρωχοι ἄφησαν τοὺς δημίους τους νὰ τοὺς ἐκτελέσουν μὲ ἀπαγχονισμό, στὶς 10 Μαΐου 1956, ἐνῷ βροντοφώναζαν: «Ζήτω ἡ Ἕνωσις τῆς Κύπρου μὲ τὴν Ἑλλάδα». Ὅμως, καὶ ἡ Βόρειος Ἤπειρος ἔχει καὶ αὐτὴ τοὺς σύγχρονους ἐθνομάρτυρές της: Στὶς 12 Δεκεμβρίου 1990 ὁ Εὐθύμιος Μάσιος, ὁ Ἀηδόνης Ράφτης, ὁ Ἀθανάσιος Κώτσης καὶ ὁ Εὐάγγελος Μήτρου, ἀπὸ τὸ ἡρωϊκὸ Ἀλύκο καὶ ἀπὸ τὴν Γέρμα, βρῆκαν φρικτὸ θάνατο στὰ ἠλεκτροφόρα συρματοπλέγματα, προσπαθῶντας νὰ περάσουν στὴν Ἑλλάδα καὶ στὴν ἐλευθερία. Οἱ Ἀλβανοί, ψυχροὶ καὶ ἀνάλγητοι, τοὺς ἐκτέλεσαν καὶ μετὰ περιέφεραν τὰ νεκρὰ σώματά τους γιὰ διαπόμπευση. Καὶ θὰ συνέχιζε ἡ βεβήλωση καὶ ἡ βαρειὰ προσβολὴ πρὸς τοὺς νεκρούς, ἄν δὲν ξεσηκώνονταν τὰ νειᾶτα στὸ Ἀλύκο, γεγονὸς ποὺ ἀνάγκασε τοὺς Ἀλβανοὺς νὰ κάνουν πίσω, ἀπὸ τὸ φόβο τῆς ἐξεγέρσεως τοῦ λαοῦ. Τότε καὶ ὁ ἀοίδιμος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κυρὸς ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ ἐζήτησε ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ Πολιτεία «νὰ καταγγελθοῦν διεθνῶς οἱ διωγμοὶ καὶ τὰ συνεχιζόμενα ἐγκλήματα γενοκτονίας τοῦ ἀλβανικοῦ καθεστῶτος εἰς βάρος τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Βορείου Ἠπείρου». Αὐτοὶ οἱ σύγχρονοι ἐθνομάρτυρες ἦλθαν νὰ προστεθοῦν στὴ μακρὰ σειρὰ τῶν ἡρώων - ἐθνομαρτύρων της Κύπρου καὶ τῆς Βορείου Ἠπείρου. Γιὰ νὰ μὴ ξεχνᾶμε οἱ Ἕλληνες ποτέ, μὰ ποτέ, πὼς ἡ Ἐλευθερία -κατὰ τὸν λόγο τοῦ Ἐθνικοῦ μας ποιητῆ Διονυσίου Σολωμοῦ - εἶναι βγαλμένη ἀπὸ τὰ ἱερὰ κόκκαλα ὅλων, ὅσοι στὸ διάβα τῶν αἰώνων ἀγωνίστηκαν καὶ ἔδωσαν τὴν ζωή τους γιὰ τὴν ἐθνικὴ ἀποκατάσταση τοῦ Ἑλληνισμοῦ. ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ ΔΕΛΒΙΝΑΚΙ Σελ.: 8-9 ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΑΣΟ ΙΣΑΑΚ ΚΑΙ ΣΟΛΩΜΟ ΣΟΛΩΜΟΥ Σελ.: 12 Νὰ σφυρηλατήσουμε τὴν ἐθνικὴ ἑνότητα Σελίδες Ἱστορίας Σελ.: 6-7 Δὲν ξεχνῶ τὴν ΜΑΧΗ τῆς ΚΡΗΤΗΣ (20-31 Μαΐου1941) Σελ.: Σελ.: 3 ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ, ΕΝΑ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΝΗΜΗ! Σελ.: 4 Ὁ Σύλλογος «Ἕνωση γιά τήν Ἀνάδειξη καί Διάδοση τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσας» ἀπό τίς Σέρρες στην Πολένα καὶ τὸ Πόγραδετς Σελ.: 13 «ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΝ ΒΗΜΑ»

2 2σελ ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2012 Θυ μᾶ μαι Γρά φει ὁ Χρ. Σι χλι μοί ρης sixry@yahoo.com Ε.Ν.Β.Η. Ἄμμες δὲ γ ἐσόμεθα πολλῶ κάρρονες Πηγαίνοντας πρὸς τὴν Ζωσιμαία Ἀκαδημία γιὰ νὰ λάβουν μέρος στὴν παρέλαση 25 Μαρτίου 1945 Θὰ θυμηθοῦμε ἄλλες ἐποχὲς στὸ τεῦχος αὐτό.ἐποχὲς ποὺ ἡ νεολαία ἀγαποῦσε τὴν πατρίδα, καὶ εἶχε κλείσει μέσ τὴν ψυχὴ της τὴν Ἑλλάδα.Γιατί, πράγματι, γιὰ τὴν νεολαία τῆς ἐποχῆς μετὰ τὸν πόλεμο, Ἑλλάδα ἦταν κι ἡ Βόρειος Ἤπειρος. Ἔτσι, ὅταν ἔκλεισαν τὰ σύνορα καὶ ἡ δόλια ἀδελφή, «ἡ κουκλίτσα ἀληθινή», (τραγούδι ποὺ «ἐθνικόφρονες» φρόντισαν νὰ μὴν τραγουδιέται ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ στρατό), βρέθηκε σκλάβα στὴν Ἀλβανία, νέοι ποὺ εἷλκαν τὴν καταγωγή τους ἀπὸ τὴ Βόρειο Ἤπειρο δὲν ἔμειναν ἀδρανεῖς.βλέποντας τὴν ἀδικία τῶν Μεγάλων Δυνάμεων, στάθηκαν ἀπέναντι σ αὐτὴ καὶ ἔκαναν σκοπὸ τῆς ζωὴς τους τὴ Λευτεριὰ στὴ δύστυχη πατρίδα τους. Ἵδρυσαν καὶ ὀργανώθηκαν στὴν Ἐθνικὴ Νεολαία Βορείου Ἠπείρου (Ε.Ν.Β.Η.) καὶ ἄρχισαν τὸν ἀγώνα τους.ἕνας πολύπλευρος ἀγώνας δράσης, πληροφόρησης καὶ ἐνημέρωσης, τόσο τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὅσο καὶ τῶν Ξένων.Ἕνας ὡραῖος ἀγώνας ποὺ κράτησε μέχρι τὰ τελευταῖα χρόνια, Ἀπὸ δημοσίευση στὸν Ἠπειρωτικὸ Ἀγώνα στὶς 27 Μαρτίου 1946 γιὰ τὴν καλλλιτεχνικὴ παράσταση ποὺ ἔδωσε ἡ Νεολαία μὲ τίτλο «οἱ Ἀθάνατοι» ὅταν σὰν ἄλλον Μωυσῆ, τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ ἐξέλεξε τὸν Δεσπότη Σεβαστιανὸ γιὰ νὰ ὁδηγήσει τὸν λαὸ τῆς Βορείου Ἠπείρου εἰς ἀναψυχή.καὶ κεῖνος ποὺ πάντα θαύμαζε τοὺς παλαίμαχούς της ΕΝΒΗ, προσέβλεπε στὰ νειάτα καὶ προσδοκοῦσε ἀπὸ αὐτὰ τὴν Νίκη. Γι αὐτὸ ἔδωσε τὴ σκυτάλη στοὺς ἴδιους τους Βορειοηπειρῶτες νὰ τρέξουν καὶ κεῖνοι μετὰ τὸ ἄνοιγμα τῶν συνόρων τὸν προκείμενο ἀγώνα γιὰ τὴν πατρίδα τους. Κάποιοι ἔτρεξαν μαζί του, κάποιοι σταμάτησαν, ἄλλοι ὀπισθοδρόμησαν, ἡ Νίκη ὅμως δὲν ἦρθε Βλέποντας τὶς φωτογραφίες αὐτές, ποὺ Βορειοηπειρωτομάχος τῆς παλιᾶς ΕΝΒΗ μοῦ ἐνεχείρησε, ἴσως κάποιοι ἀπὸ τοὺς νεολαίους νὰ αἰσθανθοῦν τὸ καθῆκον τους, νὰ παραμερίσουν τὰ συνέδρια καὶ τὰ πολιτιστικὰ, τὶς γιορτὲς καὶ τὰ πανηγύρια, τούς πολιτικαντισμούς, τὶς διχόνοιες καὶ τὰ μίση καὶ νὰ ἀναφωνήσουν ὅλοι μαζὶ, αὐτὸ ποὺ ἔλεγαν οἱ νέοι γιά τούς μεγάλους στήν ἀρχαία Ἑλλάδα: «Ἄμμες δὲ γ ἐσόμεθα πολλῶ κάρρονες» Τὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο τῆς ΕΝΒΗ τὸ 1945 (ἐξ ἀριστερῶν πρὸς τὰ δεξιά) Θ. Βασιλειάδης, Κῶν. Μπελλᾶς, Ἀθαν. Κοντούρης, Δήμ. Μπάρκας, Μίχ. Κουλούρας (Πρόεδρος), Στέφ. Λάζος, Δούκας, Ἄγνωστος, Ζῶτος(;) Στὸν ἑορτασμὸ τῆς ἀπελευθέρωσης τῶν Ἰωαννίνων 21 Φεβρουαρίου 1946 Θὰ συνεχίσουμε τὸν ἀγῶνα μέχρις ὅτου, ἡ Ἑλληνικὴ Σημαία καὶ ὁ Σταυρὸς θὰ ὑψωθοῦν στὸ Ἀργυρόκαστρο, στὴν Κορυτσά, στὴν Χειμάρρα, στοὺς Ἁγίους Σαράντα, στὸ Τεπελένι, σ αὐτὰ τὰ ἡρωϊκὰ καί αἱματοβαμμένα χώματα. + Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ Ιστοσελίδα της ΣΦΕΒΑ site:

3 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2012 Νὰ σφυρηλατήσουμε τὴν ἐθνικὴ ἑνότητα Γράφω χωρὶς ἀκόμη νὰ ξέρω τὸ ἀποτέλεσμα τῆς κάλπης τῆς 17ης Ἰουνίου. Ἀλλὰ ξέρω πολὺ καλὰ ὅτι ἔφθασε πλέον ἡ ὥρα γιὰ νὰ ἐπιδείξουν ὅλοι οἱ πολιτικοί μας ὑψίστη ὑπευθυνότητα ὥστε νὰ ἔχουμε κυβέρνηση τὸ συντομότερο. Ἡ οἰκονομία δὲν περιμένει, ὁ λαός μας δὲν ἀντέχει ἄλλο τὴν ἐγκληματικότητα, οἱ Εὐρωπαῖοι ἑταῖροι καὶ οἱ ἄλλοι δανειστές μας ἀναμένουν ἀξιόπιστο συνομιλητὴ γιὰ νὰ βροῦμε πιθανὰ σημεῖα ἀναδιαπραγμάτευσης. Ὅμως τὸ σημαντικότερο ἀπ ὅλα εἶναι νὰ ἀνακτήσουμε τὴν ἐθνική μας ἑνότητα, τὴν κοινωνικὴ συνοχὴ καὶ νὰ καλλιεργήσουμε σὲ ὅλους τους Ἕλληνες ἀνεξαρτήτως κομμάτων τὴ χαμένη ὁμοψυχία.. Δὲν ἔχουμε τὴν πολυτέλεια ἄλλων διχασμῶν καὶ ἄλλων διαχωριστικῶν γραμμῶν. Μνημονιακοὶ καὶ ἀντιμνημονιακοὶ δὲν ὑπάρχουν. Ὑπάρχουν ἁπλοὶ Ἕλληνες ποὺ ἐργάζονται, φορολογοῦνται σκληρὰ καὶ ἀπαιτοῦν ἀπὸ τὸ Κράτος νὰ τοὺς παρέχει ἀσφάλεια, περίθαλψη, παιδεία καὶ δουλειὰ γιὰ τὰ παιδιά τους. Ὑπάρχει ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν Ἑλλήνων νοικοκυραίων ποὺ βαρέθηκαν νὰ δουλεύουν καὶ νὰ φορολογοῦνται ἐνῶ βλέπουν τὴν ἀνεργία τῶν νέων νὰ αὐξάνεται καὶ τὴν ἀσυδοσία τῶν ἀλλοδαπῶν ἐγκληματιῶν νὰ ἐκμεταλλεύεται τὴν πλημμελῆ ἀστυνόμευση. Ὑπάρχει ἡ μαγιὰ τοῦ Μακρυγιάννη ποὺ πιστεύει στὸν Θεό, στὴν πατρίδα καὶ στὴν τίμια ἐργασία, ἀλλὰ βλέπει ἀπὸ τὸ 1981 καὶ μετὰ μία μεγάλη ἀπαξίωση τῶν παραδοσιακῶν ἀρχῶν τοῦ Ἔθνους καὶ μία κατρακύλα πρὸς τὸ συνεχῶς χειρότερο. Μποροῦμε καὶ ξέρουμε τὸν τρόπο νὰ ἀποκτήσουμε τὴν ἑνότητα, τὴν ποιότητα, τὴν ὑπευθυνότητα. Ὅποιος κι ἂν σχηματίσει κυβέρνηση ἂς θυμᾶται ὅτι αὐτὸς ὁ λαὸς μεγαλούργησε κατὰ καιροὺς ὅταν εἶχε ὁμοψυχία καὶ ὁμόνοια. Ἡ διχόνοια ποὺ βαστάει ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερή, κατὰ τὸν Διονύσιο Σολωμό, εἶναι ὑπεύθυνη γιὰ μεγάλα δεινὰ ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς ἀρχαιότητος μέχρι τὴ Μικρασιατικὴ τραγωδία τοῦ 1922 καὶ τὸ αἱματοκύλισμα τῆς δεκαετίας τοῦ Οἱ ὀπαδοὶ τοῦ ἀθεϊσμοῦ, τοῦ διεθνισμοῦ, τῆς κολλεκτιβοποίησης τῶν πάντων καὶ οἱ ἐχθροί της ἐθνικῆς συνείδησης καὶ τῆς ἐλεύθερης οἰκονομίας ὅπου κυβέρνησαν ἀπέτυχαν. Διέλυσαν πολλὲς χῶρες τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης καὶ τώρα καραδοκοῦν νὰ κάνουν παρόμοια πειράματα στὴ χώρα μας. Ἡ Ἑλλάδα ὅμως χρειάζεται ἐπάνοδο στὶς πατροπαράδοτες ἀξίες της. Ἂς τὶς ἀξιοποιήσουμε γιὰ νὰ μὴν διαλυθεῖ περαιτέρω ἡ κοινωνία, ἡ οἰκονομία, ἡ παιδεία, ἡ ἄμυνα. Πρώτιστο στοιχεῖο ἐθνικῆς ἑνότητας καὶ ὁμοψυχίας εἶναι ἡ πίστη μας στὸ Θεὸ καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Μόνο μέσα στὴν Ἑλληνορθόδοξη παράδοση συνδυάζεται ἡ ἐθνικὴ ταυτότητα μὲ τὴν οἰκουμενικότητα, τὸ τοπικὸ μὲ τὸ πανανθρώπινο, ἡ κοινωνικὴ δικαιοσύνη μὲ τὸν σεβασμὸ στὸν ἱδρώτα τοῦ Ἡ ἑλληνορθόδοξη παράδοσή μας καὶ ἡ γνώση τῆς ἱστορίας μας ἀποτελοῦν βασικοὺς παράγοντες σφυρηλάτησης καὶ δημιουργίας ἐθνικῆς ἑνότητας καὶ ὁμοψυχίας. τιμίως ἐργαζομένου, ἡ πολιτιστική μας κληρονομιὰ μὲ τὴν ἀξιοποίηση τῶν θετικῶν στοιχείων ποὺ ἔχουν οἱ ἄλλοι πολιτισμοί. Ἡ οἰκουμενικότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ ἡ παγκοσμιότητα τῆς Χριστιανικῆς διδασκαλίας ἔδωσαν μία καρποφόρα σύνθεση, ἡ ὁποία κράτησε ὄρθιο καὶ ἑνωμένο τὸ Ἔθνος μας σὲ πολὺ δύσκολες καὶ κρίσιμες στιγμές. Ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας, ὁ πρῶτος Κυβερνήτης μετὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821, ἀνόρθωσε τὸ νεοσύστατο κρατίδιο βασισμένος στὴν βαθιὰ πίστη του στὸν Θεό, στὴν ἐμμονὴ στὴν Ἑλληνορθόδοξη Παιδεία καὶ στὴν ἐπίγνωση τῆς διαχρονικῆς συνέχειας τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Παράδειγμα πρὸς μίμησιν. Κωνσταντῖνος Χολέβας Πολιτικός Ἐπιστήμων Δεύτερη ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ νὰ ξαναβροῦμε τὴν ὁμοψυχία μας εἶναι ἡ καλύτερη γνώση καὶ διδασκαλία τῆς Ἱστορίας μας. Μόνον ὅταν ξέρεις ἀπὸ ποὺ ἔρχεσαι γνωρίζεις καλύτερα ποὺ πηγαίνεις. Ἱστορία σημαίνει παροχὴ προτύπων γιὰ τὴ νεολαία μας, Ἁγίων, ἡρώων ἐθνομαρτύρων, ἀγωνιστῶν τῆς εἰρήνης καὶ τοῦ πολέμου. Ἱστορικὴ γνώση σημαίνει συνειδητοποίηση τῶν δυνατοτήτων μας, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀντιπάλων μας καὶ τῶν κινδύνων γιὰ τὸν Ἑλληνισμό. Ὀρθὴ κατανόηση τῆς Ἱστορίας συνεπάγεται ἀξιοπρεπέστερη πολιτικὴ στὸ Αἰγαῖο, στὴ Θράκη, στὴν Κύπρο, στὸ Μακεδονικό, στὸ Βορειοηπειρωτικό. Διότι δὲν μποροῦμε νὰ μιλοῦμε γιὰ ἑνότητα χωρὶς νὰ ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τὸν Ἑλληνισμὸ ἐκτὸς συνόρων. Τρίτο στοιχεῖο ποὺ θὰ μᾶς βοηθήσει εἶναι ἡ μεγαλύτερη φροντίδα γιὰ τὴ νεολαία μας. Καλύτερη παιδεία, μεγαλύτερο ἐνδιαφέρον γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς ἀνεργίας τῶν νέων, περισσότερα κίνητρα γιὰ νὰ μείνουν στὴ χώρα μας οἱ ἐγκέφαλοι καὶ οἱ διάνοιες ποὺ διαρρέουν στὸ ἐξωτερικό, αὐστηρὴ τήρηση τῆς διατάξεως ποὺ καταργεῖ τὸ «πανεπιστημιακὸ ἄσυλο», δημιουργία λίγων ἰδιωτικῶν Πανεπιστημίων μὲ πολὺ ὑψηλὲς προδιαγραφές, ἀναβάθμιση τοῦ γλωσσικοῦ αἰσθητηρίου τῶν νέων μας, προστασία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, ἡ ὁποία εἶναι μία ἀπὸ τὶς σπουδαιότερες κληρονομιὲς ποὺ θὰ ἀφήσουμε στὶς νεώτερες γενιές. Τέταρτο ἀπαραίτητο στοιχεῖο θεωρῶ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν λαθρομεταναστῶν, τὸν ἀποτελεσματικὸ ἔλεγχο τῶν συνόρων μας, τὴν ἐνεργότερη ἀστυνόμευση τῆς γειτονιᾶς, τὴν κατάργηση τοῦ Νόμου Ραγκούση περὶ ἀπονομῆς ἰθαγενείας καὶ τὴν διάλυση τῶν πολυπολιτισμικῶν μύθων. Ἐπιτέλους ὁ Ἕλληνας δὲν ἔχυσε τὸ αἷμα του καὶ τὸν ἱδρώτα τοῦ ἐπὶ 180 χρόνια γιὰ νὰ φτιάξει ἕνα κράτος, τὸ ὁποῖο θὰ μετατρέψουν σὲ κόλαση οἱ λαθραῖοι ὄλου τοῦ κόσμου. Ἂν δὲν λυθεῖ τὸ συντομότερο αὐτὸ τὸ πρόβλημα μὲ τὴ δυναμικότερη συμμετοχὴ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης ἡ ἐθνικὴ ὁμοψυχία θὰ στηρίζεται σὲ γυάλινα πόδια. Διότι κοινωνικὴ συνοχὴ χωρὶς ἐθνικὴ ὁμοιογένεια δὲν ὑπάρχει. Εἴχαμε μία ζηλευτῆ ἐθνικὴ ὁμοιογένεια καὶ οἱ ὀπαδοὶ τῆς ἀποτυχημένης πολυπολιτισμικότητας ἐπιχειροῦν νὰ μᾶς τὴν στερήσουν. Φτάνει πιά! Τὸ μέλλον μας βρίσκεται ἀποκλειστικὰ στὰ χέρια μας. Οἱ ξένοι ἁπλῶς κοιτάζουν τὸ συμφέρον τους. Ζητοῦμε ἀπὸ τὴν πολιτικὴ ἡγεσία νὰ δείξει ὡριμότητα καὶ καλούμαστε καὶ οἱ ἁπλοὶ πολίτες νὰ ἀγωνισθοῦμε μὲ κάθε τρόπο γιὰ ὁμοψυχία καὶ ἑνότητα. 3σελ Ποίημα γιά τήν Ἑλλάδα Τὸ ποίημα ποὺ ἀκολουθεῖ γράφτηκε ἀπὸ ἕναν ὀρθόδοξο Κορυτσαῖο, τὸν κ Μπαμπούλα Σωτήριο καὶ δηλώνει τὸ φρόνημα καὶ τὴν ἀγάπη του γιὰ τὴν μητέρα Ἑλλάδα. Μέσα ἀπὸ τοὺς στίχους του μπορεῖ νὰ διακρίνει κανεὶς τοὺς ἀγῶνες καὶ τὶς θυσίες ποὺ ἔκαναν οἱ Ἕλληνες Κορυτσαῖοι στὰ πέτρινα χρόνια τῆς κουμμουνιστικῆς διακτατορίας καὶ τὸν πόθο τους γιὰ τὴν ἕνωσή τους μὲ τὸν ἐθνικὸ κορμό. Ταυτόχρονα ὅμως σὲ κάποιο σημεῖο ἐκφράζει καὶ τὸ παράπονό του πρὸς τὴν Ἑλλάδα λέγοντας ὅτι ἡ ὀπτική της εἶναι λανθασμένη θεωρώντας τοὺς Ἕλληνες τῆς Βορείου Ἠπείρου ὡς Ἀλβανούς. Τὸ ποίημα γράφτηκε στὰ ἀλβανικὰ καὶ ἔχει ὁμοιοκαταληξία. Ἡ ἀπόδοσή του στὰ ἑλληνικά, τὴ γλώσσα τῆς καρδιᾶς τοῦ ποιητῆ, καὶ ἡ ἀπώλεια τῆς ὁμοιοκαταληξίας εἶναι φυσικὸ νὰ μὴν ἀποδίδει ἐξ ὁλοκλήρου τὸ ὑπέροχο στίχο. Μητέρα Ἑλλάδα μή μᾶς ἐγκαταλείπεις. Μητέρα Ἑλλάδα πού εἶσαι δίπλα στό Θεό, Τά παιδιά σου ἄν καί μακριά σου ζοῦν, Τήν μητέρα τους ποτέ δέν τήν ξεχνοῦν. Μητέρα Ἑλλάδα μή μᾶς ἐγκαταλείπεις, Διότι ἐμεῖς στεκόμαστε στά σύνορα ὡς δρῦς Στήν Βόρειο Ἤπειρο εἴμαστε λιθάρι, Μή μᾶς βλέπετε ὡς Ἀλβανούς Γιά τήν Ἑλλάδα ἔχουμε πολεμήσει καί θά κάνουμε πολέμους, Τήν ζωή μας στήν Μητέρα Ἑλλάδα θά ἀφιερώσουμε. Ὁ κομμουνισμός καταγεγραμμένους μᾶς εἶχε Γιατί στήν κοιλιά μας εὐζώνους εἶδε, Μέ ραδιόφωνα τήν Ἑλλάδα ἀκούγαμε Ὑψώναμε κεραῖες, τηλεόραση γιά νά δοῦμε Ἴσα μέ τό βουνό ψηλά Ἀρκεῖ ἡ φωνή τῆς μητέρας μας νά ἔρθει στά αὐτιά. Ἀκόμη, κι ἄν δέν μᾶς καταλαβαίνετε, Ἀπό τήν μητέρα μας, μή μᾶς ἀπομακρύνετε, Στούς κινδύνους γιά τήν μητέρα Ἑλλάδα ἐμεῖς πάλι θά πολεμήσουμε. Μπαμπούλας Σωτήριος Ἐκ Μπομποστίτσας Κορυτσᾶς. Ἀπό την ἱστοσελίδα ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΟΡΥΤΣΑ Τό πρωτότυπο στήν Ἀλβανική. vor.vima@imdpk.gr

4 4σελ ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2012 ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΚΟΠΕΣ, ΕΝΑ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΝΗΜΗ! Τὸ παρὸν ἄρθρο δὲν φιλοδοξεῖ νὰ ἀναλύσει τὶς αἰτίες πού μᾶς ὁδήγησαν στὸ ἐθνοκτόνο Μνημόνιο ἀλλὰ νὰ ἀναφερθεῖ σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς πολλὲς συνέπειές του στὴν ἑλληνικὴ κοινωνία. Πέρα ἀπὸ τὴν ἀπώλεια τῆς ἀγοραστικῆς δύναμης τοῦ ἑλληνικοῦ νοικοκυριοῦ τὴ φτώχεια, τὴν ἐξαθλίωση, τὴν ἀνεργία, τὶς αὐτοκτονίες - εἶναι μερικὰ μόνο ἀπὸ τὰ θλιβερὰ γεγονότα πού μᾶς ἔφερε τὸ μνημόνιο καὶ οἱ «σωτῆρες» πατέρες τοῦ ἔθνους πού μᾶς τὸ ἐπέβαλαν - θὰ τονίσουμε ἀκόμη ἕνα ποὺ δὲν ἔχει ἑστιάσει πολὺς κόσμος. Γυρίζουμε λοιπὸν πίσω στὸ χρόνο καὶ συγκεκριμένα στὸ 2010 ὅταν ὁ τότε ὑπουργὸς Ἐθνικῆς Ἄμυνας Εὐάγγελος Βενιζέλος ἀποφάσισε τὴν κατάργηση τῆς συμμετοχῆς τῶν τεθωρακισμένων, ἁρμάτων στὶς παρελάσεις, ἐνῶ δήλωσε πώς: «τὰ μηχανοκίνητα μέσα τῶν ἐνόπλων δυνάμεων καὶ τὸ ἔργο τῶν σχετικῶν μονάδων θὰ ἐπιδεικνύονται κατὰ τὴ διάρκεια ἐπιθεωρήσεων στοὺς τόπους ὅπου ἑδρεύουν οἱ μονάδες αὐτές». Εἰδικότερα πηγὴ ἀπὸ τὸ ΓΕΣ ἀναφέρει ὅτι ἡ παρέλαση τῆς 25ης Μαρτίου κοστίζει εὐρὼ καὶ αὐτὴ τῆς 28ης Ὀκτωβρίου εὐρὼ (λόγω τοῦ γεγονότος ὅτι ὑπάρχουν στρατιωτικὲς μονάδες πλησιέστερα στὴ Θεσσαλονίκη). Γιὰ τὸ ΓΕΝ τὸ κόστος εἶναι εὐρὼ γιὰ τὴν 25η Μαρτίου καὶ εὐρὼ γιὰ τὴν 28η Ὀκτωβρίου. Γιὰ τὸ ΓΕΑ τὸ κόστος εἶναι εὐρὼ γιὰ τὴν 25η Μαρτίου καὶ εὐρὼ γιὰ τὴν 28η Ὀκτωβρίου. Ἔτσι λοιπὸν οἱ «φωστῆρες» τῶν οἰκονομικῶν θεώρησαν πρέπον νὰ καταργηθοῦν τὰ τεθωρακισμένα ἀπὸ τὶς δυὸ ἐθνικὲς παρελάσεις ὥστε νὰ ἐξοικονομηθοῦν χρήματα γιὰ τὴ σωτηρία τῆς αἱμορραγούσας οἰκονομίας τῆς χώρας μας. Σχεδὸν δυὸ χρόνια μέσα στὸ Δ.Ν.Τ. καὶ τὸ περίφημο Μνημόνιο καὶ τὶς ἄπειρες θυσίες τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἡ Οἰκονομία τῆς πατρίδας μας συνεχίζει νὰ παραπαίει καὶ νὰ πάει ἀκόμη χειρότερα. Εἶναι κοινὸς τόπος ἡ διαπίστωση ὅτι δὲν λύνονται τὰ οἰκονομικὰ προβλήματα τοῦ ἑλληνικοῦ Κράτους μὲ περικοπὲς δαπανῶν εὐρὼ τὸ χρόνο (κόστος παρελάσεων). Ὁ στόχος ἦταν ἄλλος. Μεθοδικὰ ἀλλὰ σταθερὰ καὶ μὲ τὸ πρόσχημα τὸ ὑπερβολικὸ κόστος τῶν τεθωρακισμένων θέλουν ὁρισμένοι «προοδευτικοί» κύκλοι νὰ νεκρώσουν τὴν ἐθνικὴ μνήμη στοὺς Ἕλληνες. Ἡ προπαγάνδα τῆς Ἀναρχοαριστερᾶς γιὰ τὴν πλήρη κατάργηση τῶν Παρελάσεων ἐν μέρῃ πετυχαίνει, μὲ τὴν σημερινὴ ὑποβάθμισή τους ὅπως προαναφέραμε. Διότι λίγο ἀργότερα κάποιοι γραικύλοι θὰ προβάλουν τὸ ἐπιχείρημα γιὰ τὴν κατάργηση ἀκόμη καὶ τῶν πεζοπόρων τμημάτων τοῦ Στρατοῦ καθὼς καὶ τὴ μὴ συμμετοχὴ τῶν μαθητῶν σὲ αὐτές. Ἔτσι διαρρηγνύεται καὶ ὁ δεσμὸς τοῦ λαοῦ μας μὲ τὸ Στρατό, ποὺ ἀποτελεῖ βασικὸ πυλώνα τοῦ ἔθνους. Στρατιωτικοὶ συντάκτες τονίζουν ὅτι ὁ τότε ὑπουργὸς Ἐθνικῆς Ἀμύνης πῆρε μία πρόχειρη ἀπόφαση χωρὶς νὰ ξέρει κὰν τὸ ἀκριβὲς κόστος τῶν παρελάσεων. Καὶ ἀναρωτιέται κανεὶς ἂν ὑπῆρξε στὸ παρελθὸν τέτοια σήψη καὶ τέτοια παρακμὴ ὅπως σήμερα. Μὲ τὸν πολιτικὸ κόσμο, δυστυχῶς, κατώτερο τῶν περιστάσεων ἡ πατρίδα μας κινδυνεύει νὰ ἀφανιστεῖ πλέον καὶ βιολογικῶς. Σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ νομίζουν ὅτι θὰ ὑποτάξουν τὸν Ἕλληνα πριονίζοντας τὴν ἐθνική του μνήμη ἀπαντᾶμε ὅπως ὁ γενναῖος Βασιλιὰς τῆς Σπάρτης ΛΕΩΝΙΔΑΣ: «ΜΟ- ΛΩΝ ΛΑΒΕ»! ΑΡΤΕΜΙΟΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ΚΑΙ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΙ ΑΥΤΗ Η ΓΗ ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΝΗΚΕΙ Γράφει ὁ Γεώργιος Ζάβαλης Μελετώντας κανεὶς τὴν ἱστορία τοῦ ἔθνους μας, θὰ παρατηρήσει πὼς αὐτό, ἀπ τὴν ἀρχαιότητα ἕως σήμερα, ἐνεπλάκη σὲ πολλοὺς πολέμους μὲ σκοπὸ τὴν προάσπιση ἢ τὴν ἀνάκτηση τῆς ἐλευθερίας του. Ἕναν τέτοιο πόλεμο λοιπὸν διεξήγαγε καὶ τὴν δεκαετία τοῦ 40 ἐνάντια στοὺς κομμουνιστὲς (ντόπιους καὶ ξένους) ποὺ μὲ τὶς ὀργανώσεις τους (ΚΚΕ, ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΟΠΛΑ, ΔΣΕ, ΝΟΦ κ.π.ἅ.) θέλησαν νὰ ὑποτάξουν καὶ νὰ διαμελίσουν τὴ χώρα μας πρὸς ὄφελος τῶν βορείων γειτόνων μας. Ἡ ἔνοπλη προσπάθειά τους ἀπέτυχε καὶ ἡ Ἑλλάδα τὸ 1949 βγῆκε νικήτρια ἀπ τὸν πόλεμο. Ἐνῶ ὅμως στὸ πεδίο τῆς μάχης ὁ κομμουνισμὸς ἡττήθηκε κατὰ κράτος, σταδιακὰ καὶ εἰδικὰ μετὰ τὸ 1974 ἄρχισε νὰ κερδίζει ἔδαφος ὥσπου κυριάρχησε ὁλοκληρωτικὰ σὲ πολλοὺς τομεῖς τοῦ κράτους, παρόλο ποὺ τὴ δεκαετία τοῦ 90 κατέρρευσαν στὴν Εὐρώπη τὰ κομμουνιστικὰ καθεστῶτα. Αὐτὴ ἡ ἀλλαγὴ βέβαια δὲν ἔγινε φυσικὰ ἀλλὰ βίαια. Βασικοὶ ὑπεύθυνοι γι αὐτὴ τὴν κατάσταση εἶναι οἱ ἱδρυτὲς τῆς ΝΔ καὶ τοῦ ΠΑΣΟΚ καθὼς κι ὅσοι κυβέρνησαν τὴν Ἑλλάδα. Διότι αὐτοὶ εἶναι ποὺ νομιμοποίησαν τὸ ΚΚΕ, αὐτοὶ εἶναι ποὺ μεταμόρφωσαν τοὺς θύτες σὲ θύματα, αὐτοὶ εἶναι ποὺ ἄφησαν ἀνενόχλητούς τους κομμουνιστὲς νὰ διαφημίζουν τὴν ἰδεολογία τους. Τέλος αὐτοὶ εἶναι ποὺ προσπαθοῦν νὰ πνίξουν κάθε φωνή, ποὺ ἀγωνιᾶ γιὰ τὸ ἔθνος καὶ τὴν πατρίδα,χαρακτηρίζοντας τὴν ὡς ἀκραία καὶ φασιστική. Ἑπομένως δὲν εἶναι καθόλου περίεργο τὸ γεγονὸς ὅτι πλέον κυριαρχοῦν σὲ πολιτικό, κομματικό, καὶ δημοσιογραφικὸ πεδίο ἄτομα ὅπως ἡ Ρεπούση, ὁ Τατσόπουλος καὶ ὁ Βερέμης. Ἀπ τὴ στιγμὴ ποὺ ἀντίχριστοι καὶ ἀνθέλληνες κυβερνοῦν τὴν πατρίδα μας, οἱ ἀναρχικοὶ κι οἱ μπολσεβίκοι θὰ προβάλλονται καὶ θὰ διαδίδουν ἀνενόχλητα τὶς σάπιες ἰδέες τους. Ἡ προσπάθειά τους ὅμως θὰ πέσει στὸ κενό. Ὅπως τὸ 1949 ὑπῆρχαν πατριῶτες καὶ ἐθνικόφρονες ποὺ ἔδωσαν τέλος στὰ ἄνομα σχέδια τῶν κομμουνιστοσυμμοριτῶν ἔτσι καὶ σήμερα ὑπάρχουν ἐκεῖνα τὰ ἄτομα ποὺ ἀντιστέκονται καὶ τελικὰ θὰ νικήσουν καθένα ποὺ ἐπιβουλεύεται τὴν ἐλευθερία, τὴν ἀνεξαρτησία καὶ τὴν ἀκεραιότητα τῆς πατρίδος μας. Εἶναι οἱ ἴδιοι ἄνθρωποι ποὺ κάθε χρόνο, τὴν τελευταία Κυριακὴ τοῦ Αὐγούστου, ἔστω καὶ νοερά, λαμβάνουν μέρος στὶς ἐκδηλώσεις ποὺ πραγματοποιοῦνται στὸ Γράμμο καὶ στὸ Βίτσι. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ κι ἐφέτος θὰ κάνουν τὰ ἀδύνατα δυνατὰ καὶ θ ἀνέβουν στὸ Γράμμο καὶ στὸ Βίτσι γιὰ νὰ τιμήσουν τοὺς ἥρωες ποὺ ἀψήφισαν τὴν ἴδια τους τὴ ζωὴ κι ἔπεσαν μαχόμενοι ὑπὲρ βωμῶν καὶ ἑστιῶν, ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος. Ἡ γαλανόλευκη καὶ τὸ σύνθημα «ΜΟΛΩΝ ΛΑΒΕ» εἶναι γραμμένο στοὺς πρόποδες τοῦ Γράμμου ὑπενθυμίζοντας τὴν ἔνδοξη ἱστορία μας καὶ τὶς θυσίες τῶν Ἑλλήνων στρατιωτῶν. site:

5 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ σελ «Ἀπ τὸ χιόνι»: 20 χρόνια μετά Γράφει ὁ Δημήτρης Πέτκος Οἱ νέοι μας, στὴν προσπάθειά τους νὰ μάθουν τὰ γεγονότα τῆς μεγάλης φυγῆς τῶν Βορειοηπειρωτῶν ἀπὸ τὶς πατρογονικές τους ἑστίες στὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 90, ἀνατρέχουν πέρα ἀπὸ τὶς προφορικὲς μαρτυρίες καὶ τὰ γραπτὰ κείμενα καὶ σὲ μία κινηματογραφικὴ ταινία: Πρόκειται γιὰ τὴν πολυβραβευμένη «Ἀπ τὸ χιόνι» τοῦ Σωτήρη Γκορίτσα, μίας περιγραφῆς τῆς πορείας δυὸ φίλων Βορειοηπειρωτῶν ἀπὸ τὰ σύνορα πρὸς τὴν Ἀθήνα. Ἀξιοσημείωτες εἶναι οἱ πρῶτες σκηνὲς τοῦ ἔργου ὅπου προβάλλεται ἡ θυσία τῶν τεσσάρων παλληκαριῶν τοῦ Ἀλίκου, μία κορυφαία στιγμὴ τοῦ ἀγώνα τῶν Βορειοηπειρωτῶν κατὰ τῆς τυρρανίας. Ἐπειδὴ ἡ ταινία προτείνεται καὶ ἀπὸ τὸ σχολικὸ ἐγχειρίδιο Ἱστορίας τῆς Γ Γυμνασίου, θὰ πρέπει παράλληλα νὰ δίνεται ἰδιαίτερη βαρύτητα στὴ μελέτη καὶ παρουσίαση τοῦ Ἐπιγραφὴ στὸ μνῆμα ἑνὸς τῶν τεσσάρων παλληκαριῶν τοῦ Ἀλίκου. σύγχρονου βορειοηπειρωτικοῦ ζητήματος καὶ ὄχι νὰ ἐκφυλίζουμε τὴν ἱστορία σὲ ἁπλὴ περιπέτεια κάποιων «μεταναστῶν». Μία ἀπάντηση γιὰ ἐκείνη τὴν περίοδο παίρνουμε ἀναπάντεχα ἀπὸ ἕνα ἄλλο κομμάτι τοῦ Ἑλληνισμοῦ καὶ ἀπὸ ἕνα σπουδαῖο Ἕλληνα, τὸν πρῶτο ἐκλεγμένο Δήμαρχο Μόσχας (1990) μετὰ τὴν κατάρρευση τῆς Σοβιετικῆς Ἕνωσης, καθηγητὴ Γαβριὴλ Ποπώφ. Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ ὑπὸ ἔκδοση βιβλίο του, προδημοσίευσε ἡ ἐφημερίδα «Ἀθηναϊκὸς Κούριερ» τὸν Ἀπρίλιο. Ἀναφέρονται λοιπὸν καὶ τὰ παρακάτω γιὰ τοὺς Ἕλληνες τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἕνωσηςκαὶ ὄχι μόνο: «Γιατί ἐμφανίστηκε ἡ ἰδέα τῆς φυγῆς; Πρῶτα ἀπ ὅλα χιλιάδες Ἕλληνες ἦταν θύματα τῶν δομῶν τοῦ κρατικοῦγραφειοκρατικοῦ σοσιαλισμοῦ καὶ ἰδίως τῆς κολεκτιβοποίησης καὶ τοῦ μεγάλου τρόμου. Χιλιάδες Ἕλληνες ἔπεσαν θύματα καὶ τῆς σταλινικῆς πολιτικῆς ἀπέναντι στὶς ἐθνότητες καὶ τοὺς ἐκτόπισαν ἀπὸ τὰ μέρη τους στὴ Σιβηρία, στὸ Καζαχστᾶν κλπ. Ἀκόμη στὰ νεοσυσταθέντα κράτη τῆς πρώην ΕΣΣΔ ξέσπασαν ἐθνοτικὲς διαμάχες. Στὴν Ἀμπχαζία, στὴν Τσετσενία καὶ σὲ ἄλλες περιοχές Ἐξαιρετικὰ σημαντικὸς παράγοντας ἦταν ἡ πολὺ ἄσχημη κατάσταση ὅσον ἀφορᾶ τὸ ἐπίπεδο διαβίωσης στὶς χῶρες ποὺ ἔβγαιναν ἀπὸ τὸ σοσιαλισμό Ἡ γραφειοκρατία τῆς νομενκλατούρας καὶ οἱ ὀλιγάρχες ποὺ πῆραν τὴν ἐξουσία στὰ μετασοβιετικὰ κράτη, πρακτικὰ ἀπέτρεψαν καὶ δίχως ἄλλο ἀποδυνάμωσαν τὶς προσπάθειες τῶν Ἑλλήνων-πολιτῶν τῶν κρατῶν αὐτῶννὰ καταλάβουν τέτοιες θέσεις στὶς πολιτικές, οἰκονομικὲς καὶ κοινωνικὲς δομὲς τῶν χωρῶν ποὺ θὰ τοὺς ἐπέτρεπαν νὰ συμμετάσχουν στὸ στήσιμο τῶν νέων κοινωνιῶν καὶ νὰ λύσουν τὰ ἐθνικὰ τοὺς προβλήματα. Οἱ σοβιετικὲς ἀπαγορεύσεις ἄλλαξαν, ἀλλὰ καμιὰ ἐπίσημη ἀπόφαση, καμιὰ ἐπίσημη ὁδηγία γιὰ τοὺς Ἕλληνες (ὅπως καὶ γιὰ ἐκπροσώπους ἄλλων ἐθνοτήτων «χωρὶς ἐδαφικὴ αὐτονομία»-ἑβραίων, Πολωνῶν, Κορεατῶν, Γερμανῶν, Πολωνῶν κλπ Στὴν Ἀμπχαζία, στὴν Τσετσενία ἢ στὴ Γεωργία δημιουργήθηκε ἄμεσος κίνδυνος γιὰ τὶς ζωὲς τῶν Ἑλλήνων. Θυμᾶμαι πόση δύναμη καταβλήθηκε, ὥστε ἡ Ἑλλάδα νὰ ἀποστείλει στὴν κυριευμένη ἀπὸ τὴ φλόγα τοῦ πολέμου Ἀμπχαζία μερικὰ πλοῖα γιὰ τὴ σωτηρία τῶν Ἑλλήνων καὶ τὴν ἀπομάκρυνσή τους ἀπὸ τὴ γῆ ποὺ ἔζησαν χιλιετίες, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς ἀρχαίας Διοσκουρίας Εἶναι βασικὸ νὰ σημειωθεῖ ὅτι ὑπὲρ τῆς ἰδέας τῆς «παλιννόστησης» πρακτικὰ συνηγόρησε καὶ ἡ Ἑλλάδα. Ἀφοῦ μόνο μερικὰ χρόνια πρὶν δέχτηκε τὴν ἰδέα νὰ δώσει ὑπηκοότητα στοὺς Ἕλληνες τῆς πρώην Σοβιετικῆς Ἕνωσης. Ἀλλὰ πάνω σὲ αὐτό, τίποτα δὲν ἔκανε γιὰ πραγματικὴ διπλὴ ὑπηκοότητα. Γιὰ παράδειγμα, τὸ κείμενο τοῦ ὅρκου τῆς πολιτογράφησης ἔχει λογικὴ μόνο γιὰ κάποιον Ἕλληνα ποὺ ἔχει ἀποφασίσει νὰ ἐπιστρέψει στὴν Ἑλλάδα. Ἡ Ἑλλάδα-ἀπευθείας καὶ μέσω τῶν ἐλεγχόμενων ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ κράτος διεθνῶν ὀργανώσεων τῶν Ἑλλήνωνπρακτικὰ ἐπέβαλε τὴν ἰδέα στοὺς Ἕλληνες ἀπὸ τὴν πρώην ΕΣΣΔ, ὅτι γιὰ αὐτοὺς ὑπάρχει μόνο μία πατρίδα καὶ αὐτὴ εἶναι τὸ ἑλλαδικὸ κράτος Μέχρι ἐκείνη τὴ στιγμὴ εἶχαν ἀγνοηθεῖ οἱ πιὸ προφανεῖς παράγοντες: Ἡ ἀνεπάρκεια στὴν Ἑλλάδα θέσεων ἐργασίας καὶ κομματιῶν καλῆς γῆς, γραφειοκρατία καὶ δωροληψία, ταπεινωτικὲς διαδικασίες μὲ τὸν ἐρχομὸ στὴν Ἑλλάδα, δύσκολη ὑλοποίηση τῶν διατάξεων ἀναγνώρισης τῶν πτυχίων, ἀπουσία συμφωνιῶν τῶν κυβερνήσεων Ἑλλάδας καὶ χωρῶν τῆς πρώην ΕΣΣΔ γιὰ συνυπολογισμὸ τῶν συντάξεων καὶ ἀποζημιώσεων γιὰ τὴν ἀπώλεια σπιτιῶν, γῆς κλπ Νὰ μή μας διαφεύγει ὅτι ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς ποὺ πῆραν ἄδειες γιὰ νὰ ἔρθουν στὴν Ἑλλάδα βρέθηκαν καὶ αὐτοὶ ποὺ ποτὲ δὲν ἦταν Ἕλληνες- Ἀρμένιοι, Γεωργιανοί, Μολδαβοί, Οὐκρανοί. Καί-ἀκόμα πιὸ λυπηρό-ἐκπρόσωποι τῆς μαφίας: ρωσικῆς, οὐκρανικῆς κλπ Ἀναφερόμενος στὸ σήμερα ὁ Ποπὼφ συνεχίζει: «Πρῶτα ἀπ ὅλα, πρέπει νὰ προσέξουμε τὴν κυρίαρχη στὸν πλανήτη μας διαδικασία παγκοσμιοποίησης. Ἑκατομμύρια ἄνθρωποι μεταναστεύουν σὲ νέες χῶρες. Συντελεῖται γιγαντιαία χωρικὴ ἀνάμιξη τῶν ἐθνῶν. Σὲ αὐτὴν τὴν κατάσταση ἀκόμα καὶ τὸ Ἰσραὴλ ποὺ εἶχε ὡς σημαία τὸ «Ὅλοι οἱ Ἑβραῖοι στὸ σπίτι, στὴ μοναδικὴ πατρίδα- Ἰσραήλ», ἐμφανῶς χαμήλωσε τοὺς τόνους καὶ ὅλο καὶ πιὸ σπάνια θυμίζει στὴν ἑβραϊκὴ διασπορὰ τὴν ἀνάγκη ἐπιστροφῆς στὴν πατρίδα. Ἡ μεγαλειώδης κινεζικὴ διασπορά, ἰσχυροποίησε τοὺς δεσμούς της μὲ τὸ Πεκίνο ποὺ δρᾶ ἐνισχύοντας τοὺς Κινέζους ἐκεῖ ποὺ ζοῦν. Πρόσφατα ἔμαθα ὅτι στὴν Καλιφόρνια οἱ Κινέζοι ἄρχισαν νὰ ἀγοράζουν ὄχι μόνο καταστήματα καὶ ἐργοστάσια ἀλλὰ καὶ ὁλόκληρα πανεπιστήμια. Σχεδὸν ἔτσι κάνουν καὶ οἱ Ἰνδοί. Γιὰ τὴ μαζικὴ ἐξάπλωση τῶν μουσουλμάνων στὴ Δυτικὴ Εὐρώπη γνωρίζουν ὅλοι.» Καὶ καταλήγει ὁ πολύπειρος συμπατριώτης μας: «Σκοπὸς καὶ καθῆκον τῆς Ἑλλάδας δὲν εἶναι νὰ συγκεντρώσει τοὺς Ἕλληνες, ἀλλὰ νὰ τοὺς βοηθήσει νὰ διευρύνουν τὴν ἐπιρροὴ τοὺς ἐκεῖ ποὺ ἤδη ζοῦν» Οἱ Βορειοηπειρῶτες εἶχαν τὴν εὐλογία νὰ ἀγωνίζεται γιὰ αὐτοὺς ὁ Σεβαστιανὸς ποὺ μὲ τὸν ἀγώνα του κατέστησε τὴ λέξη «Βορειοηπειρώτης» συνώνυμό του πατριωτισμοῦ καὶ τῆς γενναιότητας στὴν πλειονότητα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Ταυτόχρονα μὲ τὴ διορατικότητά του ἀντελήφθη ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ τὸν κίνδυνο τῆς ἐγκατάλειψης, καλώντας τοὺς Βορειοηπειρῶτες νὰ μὴν ξεχάσουν τὸν τόπο τους καὶ προσπαθώντας νὰ ξυπνήσει τὴν Πολιτεία καὶ τοὺς ἰθύνοντες. Καὶ ὅλα αὐτὰ μὲ τὴ φυσική του παρουσία στὰ βουνὰ τῶν συνόρων προσφέροντας κάθε εἴδους ὑλικὴ καὶ πνευματικὴ βοήθεια «στὰ ἀδέρφια μας τῆς Βορείου Ἠπείρου» ὅπως τοὺς ἀποκαλοῦσε μὲ πόνο καὶ ἀγάπη. Ὁ Γαβριὴλ Ποπὼφ μὲ τὸ Μιχαὴλ Γκορμπατσώφ. vor.vima@imdpk.gr

6 6σελ ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2012 Σελίδες Ἱστορίας ΕΠΕΤΕΙΟΙ ΤΟΥ ΙΟΥΝΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΤΡΕΙΣ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΟΣ : Γεώργιος Διον. Κουρκούτας Καθηγητὴς Φιλόλογος Μέγας Ἀλέξανδρος. Ὁ Μακεδόνας στρατηλάτης τῶν Ἑλλήνων Τὸν μήνα Ἰούνιο ἔφυγαν ἀπὸ τὴν ζωὴ τρεῖς σπουδαῖοι Ἕλληνες καὶ κατέκτησαν τὴν δική τους θέση στὴν Ἀθανασία. Τρεῖς προσωπικότητες ποὺ μὲ τὸ ἔργο καὶ τὴν παρουσία τους προσέθεσαν πολλὰ στοιχεῖα στὴν μακραίωνη Ἑλληνικὴ Ἱστορία. Πρόκειται γιὰ τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο, τὸν θρυλικὸ Βασιλέα τῶν Ἑλλήνων καὶ Κατακτητὴ ὅλης της Ἀσίας. 10 Ἰουνίου 323 π. Χ. Ὁ θάνατος τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου μετὰ ἀπὸ μία ἔνδοξη πορεία site: Στὶς 10 Ἰουνίου τοῦ 323 π.χ. πεθαίνει σὲ ἡλικία 33 ἐτῶν ὁ Ἀλέξανδρος ὁ Μέγας. Ὁ Ἀλέξανδρος ὁ Μέγας ἢ Ἀλέξανδρος Γ ὁ Μακεδὼν ὑπῆρξε Βασιλεὺς Μακεδόνων, Ἡγεμὼν (Στρατηγὸς Αὐτοκράτωρ) τῆς Πανελλήνιας Συμμαχίας κατὰ τῆς Περσικῆς αὐτοκρατορίας, διάδοχος τῶν Φαραὼ τῆς Αἰγύπτου, Κύριος της Ἀσίας καὶ βορειοδυτικῆς Ἰνδίας, οἱ κατακτήσεις τοῦ ὁποίου ἀποτέλεσαν τὸν θεμέλιο λίθο τῶν βασιλείων τῶν Διαδόχων του. Οἱ Ἀλεξανδρινοὶ χρόνοι ἀποτελοῦν τὸ τέλος τῆς κλασσικῆς ἀρχαιότητας καὶ τὴν ἀπαρχὴ τῆς περιόδου τῆς παγκόσμιας ἱστορίας γνωστῆς ὡς Ἑλληνιστικῆς. Ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς σπουδαιότερους Ἕλληνες στρατηγοὺς στὴν ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, καταφέρνοντας σὲ ἡλικία μόλις 33 ἐτῶν νὰ κατακτήσει τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ τότε γνωστοῦ κόσμου (4ος αἰώνας π.χ.). Ὁ Ἀλέξανδρος ὁ Μέγας γεννήθηκε στὴν Πέλλα τῆς Μακεδονίας τὸν Ἰούλιο τοῦ ἔτους 356 π.χ.. Γονεῖς τοῦ ἦταν ὁ βασιλιὰς Φίλιππος Β τῆς Μακεδονίας καὶ ἡ πριγκίπισσα Ὀλυμπιάδα τῆς Ἠπείρου. Πέθανε στὴν Βαβυλώνα, στὸ παλάτι τοῦ Ναβουχοδονόσορα Β στίς 10 Ἰουνίου τοῦ 323 π.χ., σὲ ἡλικία ἀκριβῶς 32 ἐτῶν καὶ 11 μηνῶν. Βασιλιὰς τῆς Μακεδονίας, συνέχισε τὸ ἔργο τοῦ πατέρα του, τοῦ Φιλίππου Β. Ὁ Φίλιππος Β ἦταν ἰδιαίτερα ἱκανὸς στρατηγός, πολιτικὸς καὶ διπλωμάτης, ἀναμορφωτὴς τοῦ μακεδονικοῦ στρατοῦ καὶ τοῦ μακεδονικοῦ κράτους. Ὁ Ἀλέξανδρος, ὁλοκλήρωσε τὴν ἐνοποίηση τῶν αὐτόνομων ἑλληνικῶν πόλεων - κρατῶν τῆς ἐποχῆς, καὶ κατέκτησε σχεδὸν ὅλο τὸν γνωστὸ τότε κόσμο (Μικρὰ Ἀσία, Περσία, Αἴγυπτο κλπ), φτάνοντας στὶς παρυφὲς τῆς Ἰνδίας. Νίκησε τὸν Βασιλιὰ τῆς Περσίας Δαρεῖο Γ σὲ τρεῖς καθοριστικὲς μάχες σὲ Γρανικὸ Ποταμὸ (334 π.χ. ),σὲ Ἰσσὸ (333 π. Χ. ) καὶ Γαυγάμηλα (331 π.χ.). Κατέλυσε τὸ ἀπέραντο Περσικὸ Κράτος καὶ ἔγινε κύριος τῆς Ἀσίας. Σὲ μία ἐποχὴ ποὺ ἡ περσικὴ ἀπειλή ἦταν διαρκὴς ἐναντίον τῶν Ἑλλήνων σὲ Μητροπολιτικὴ Ἑλλάδα καὶ Μικρὰ Ἀσία (ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῶν Περσικῶν Πολέμων τὸ π. Χ.), ἡ στάση τοῦ Ἀλεξάνδρου ἦταν καθοριστικὴ γιὰ τὴν ἐπιβίωση τῆς Ἑλλάδος. Βοήθησε νὰ μετατραπεῖ ἡ Ἑλλὰς σὲ Μείζονα Ἑλληνισμό. Ἡ ἐπίδραση τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση Ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος ἔριξε τὸν φράχτη ποὺ χώριζε τὴν Εὐρώπη ἀπὸ τὴν Ἀσία, ἔκανε τὴν Ἑλλάδα νὰ ταυτιστεῖ μὲ τὴν τότε Οἰκουμένη καὶ μεταλαμπάδευσε τὸν Ἑλληνικὸ Πολιτισμὸ στὴν Ἀνατολή. Ἀμέσως μετὰ τὸ θάνατό του ἔγινε μυθικὸ πρόσωπο, ἀπὸ τὴν Ἰνδία μέχρι τὸν Ἀτλαντικό, ἀκολουθώντας διαφορετικὰ πρότυπα σὲ κάθε λαό. Οἱ Πέρσες φαντάστηκαν ὅτι ἦταν γιὸς τοῦ Δαρείου, ἐνῶ στὴν Αἴγυπτο ὅτι ἦταν γιὸς τοῦ Νεκτανεβώτου τελευταίου βασιλιᾶ τῆς Αἰγύπτου. Στὴν Ἀραβοπερσικὴ παράδοση ὁ Ἀλέξανδρος ὀνομάζεται Σικαντὲρ στὰ περσικὰ καὶ Ἰσκαντὰρ στὰ ἀραβικὰ καὶ ἔχει τὴν προσωνυμία «Δίκερως» (Dhul-Qarnayn), λόγω τῆς ἐμφάνισής του σὲ νομίσματα μὲ κέρατα κριοῦ, κατὰ τὸ αἰγυπτιακὸ πρότυπο ἀφοῦ θεωροῦνταν γιὸς τοῦ Ἄμμωνα. Ὑπάρχουν ἀρκετὲς φυλὲς στὰ μέρη ποὺ πέρασε ὁ Ἀλέξανδρος ποὺ περηφανεύονται ὅτι εἶναι ἀπόγονοι στρατιωτῶν τοῦ Ἀλέξανδρου. Παράδειγμα εἶναι οἱ Κάλας στὴν περιοχὴ Πακιστὰν - Ἀφγανιστάν. Ὁ Ἀλέξανδρος ἀναφέρεται, σύμφωνα μὲ ἐρευνητές, μὲ τὸ ὄνομα Δίκερως καὶ στὸ Κοράνι στὴν σούρα al-kahf (Ἡ Σπηλιά) (ΧVΙΙΙ, ) ὡς μεγάλος βασιλιὰς ποὺ κατασκεύασε πύλες (ἴσως τὶς Κασπίες Πύλες) γιὰ νὰ προστατέψει τοὺς ἀθώους ἀνθρώπους ἀπὸ τοὺς βάρβαρους Γὼγ καὶ Μαγὼγ καὶ ἐπίσης ἀναφέρεται ὅτι ταξίδεψε ὡς τὸ μέρος ὅπου δύει ὁ Ἥλιος. Στοιχεῖα ἀπὸ τὴν ἱστορία σχετικὰ μὲ τὸ σφράγισμα τῶν πυλῶν ποὺ ἀφηγεῖται τὸ Κοράνι ὑπάρχουν καὶ στὰ προγενέστερα ἔργα τοῦ Ψευδοκαλλισθένη, τοῦ Ἰώσηπου, καὶ τοῦ Ἱερώνυμου. Ἐπίσης στοὺς στίχους 18:95 καὶ 18:98 παρουσιάζεται ὡς μονοθεϊστὴς καὶ ὁρισμένες φορὲς θεωρεῖται προφήτης τοῦ Ἰσλὰμ, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν εἶναι γενικὰ ἀποδεκτό. Στοὺς Βυζαντινοὺς ἦταν δημοφιλεῖς οἱ ἱστορίες γιὰ τὸν Ἀλέξανδρο, καὶ μάλιστα τὸν εἶχαν φανταστεῖ καὶ ὡς ἅγιο καὶ ἀσκητὴ καὶ νὰ ἔχει ἱδρύσει μοναστήρια στὴν ἔρημο. Πολλὲς παραδόσεις στὴν Ἑλλάδα δημιουργήθηκαν γύρω ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο, καὶ σὲ πολλὲς περιοχὲς διάφορα σημάδια τοῦ τόπου καὶ ἐρείπια, ἐπιδεικνύονταν σὰν νὰ «ἦταν τοῦ Ἀλέξανδρου». Σὲ κρητικὸ τραγούδι ὁ Ἀλέξανδρος παρουσιάζεται νὰ ἔχει ἑνώσει τὴν Μαύρη Θάλασσα μὲ τὴν Μεσόγειο ἀνοίγοντας τὸν Βόσπορο. Πολὺ διαδεδομένη ἐπίσης εἶναι ἡ παράδοση ποὺ παρουσιάζει τὴν γοργόνα ὡς ἀδερφὴ τοῦ Ἀλέξανδρου νὰ ρωτᾶ τοὺς ναυτικοὺς ἂν «ζεῖ ὁ βασιλιὰς Ἀλέξανδρος» καὶ νὰ δέχεται σὰν ἀπάντηση μόνο τὸ «ζῆ καὶ βασιλεύει». Κατὰ τὴν Τουρκοκρατία τὸν 18ο αἰώνα ἕνα δημοφιλὲς ἀνάγνωσμα ἦταν ἡ «Φυλλάδα τοῦ Μεγαλέξαντρου». Στὴν Δύση ὁ Ἀλέξανδρος ἔγινε γνωστὸς ἀπὸ τὴν μετάφραση τοῦ ἔργου τοῦ Ψευδοκαλλισθένη, τὸν 3ο αἰώνα μὲ τὸ «Μυθιστόρημα τοῦ Ἀλεξάνδρου» δημιουργώντας ἕνα ἐπικὸ κύκλο γύρω ἀπὸ τὸ ὄνομά του. Ἀπὸ τὴν λατινικὴ μετάφραση αὐτοῦ προέκυψαν πολλὲς παραλλαγὲς σὲ ὅλη τὴν Εὐρώπη καὶ γενικὰ τὸν χριστιανικὸ καὶ ἰσλαμικὸ κόσμο τοῦ Μεσαίωνα. Τὸν 12ο αἰώνα ὁ Ἀλβέριχος ντὲ Μπεζανσὸν ἔγραψε ἐπικὰ ποιήματα μὲ κεντρικὸ πρόσωπο τὸν Ἀλέξανδρο καὶ ὁ ἱερέας Λάμπρεχτ ἕνα γερμανικὸ τραγούδι. Μέχρι σήμερα τὸ ὄνομα τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου εἶναι θρυλικὸ σὲ ὄλον τὸν Κόσμο καὶ ἀποτελεῖ σημεῖο διεκδίκησης γιὰ πολλοὺς,μὲ χαρακτηριστικὸ παράδειγμα τοὺς παραχαράκτες τῆς Ἱστορίας καὶ γείτονές μας Σκοπιανοὺς 11 Ἰουνίου 1835: Πεθαίνει σὲ ἡλικία 66 ἐτῶν ὁ Ναύαρχος Ἀνδρέας Μιαούλης Ὁ Ἀνδρέας Μιαούλης - Βῶκος (Ὕδρα 20 Μαΐου Ἰουνίου 1835 Πειραιᾶς) ἦταν Ἕλληνας καραβοκύρης, δηλαδὴ πλοιοκτήτης, ὁ ὁποῖος διαδραμάτισε πρωταγωνιστικὸ ρόλο στὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821, ὡς διοικητὴς Ναύαρχος τοῦ ἑλληνικοῦ στόλου, ἀλλὰ καὶ στὴν μετέπειτα πολιτικὴ ζωὴ τοῦ τόπου μὲ ἀποκορύφωμα τὴν ἀνταρσία τῆς Ὕδρας κατὰ τοῦ Καποδίστρια, ποὺ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα τὴν πυρπόληση τοῦ ἐθνικοῦ στόλου στὸν Πόρο. Τὰ τελευταία χρόνια τῆς ζωῆς του τιμήθηκε πλεῖστες φορὲς ἀπὸ τὴν Βασιλεία τοῦ Ὄθωνος, ἐνῶ συμπεριλήφθηκε καὶ στὴν τριμελῆ ἐπιτροπὴ ποὺ προσέφερε τὸ στέμμα στὸν νεαρὸ τότε Ὄθωνα. Ὑπῆρξε ὁ γενάρχης τῆς οἰκογένειας τῶν Μιαούληδων καὶ γιὸς του ἦταν ὁ μετέπειτα πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδας, Ἀθανάσιος Μιαούλης. Ἀνδρέας Μιαούλης. Ναύαρχος τοῦ 1821 Τὸ πραγματικό του ἐπίθετο ἦταν Βῶκος ἢ Μπῶκος. Γιὰ τὸ παρωνύμιο Μιαούλης ὑπάρχουν δυὸ ἐκδοχές: Ἡ μία ὅτι τοῦ τὸ κόλλησαν οἱ ναῦτες του, ὅταν τοὺς ἔδινε τὴ διαταγὴ «Μία οὖλοι!» γιὰ νὰ κωπηλατοῦν συγχρόνως. Ἡ δεύτερη, ἀπὸ ἕνα τουρκικὸ μπρίκι ποὺ ἀγόρασε, μὲ τὴν ὀνομασία «Μιαούλ». Ὁ Μιαούλης ἦταν σχεδὸν ἀγράμματος, σύμφωνα μὲ τὸν ἱστορικὸ Κὰρλ Μέντελσον - Μπαρτόλντι, ἐν τούτοις ὑπερεῖχε σὲ εὐφυΐα καὶ ναυτικὴ τέχνη. Εἶχε ἀνεπτυγμένη τὴν αἴσθηση τοῦ καθήκοντος μέχρι ὑπερβολῆς, ποὺ πολλὲς φορὲς ἔφθανε στὰ ὅρια τῆς σκληρότητας γιὰ

7 ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ σελ τοὺς ὑφισταμένους του. Ἡ δράση τοῦ Ἀνδρέα Μιαούλη στὸν Ἀγώνα τῆς Ἐλευθερίας Ἀπὸ τὰ ἐφηβικὰ τοῦ χρόνια, ὁ Ἀνδρέας Μιαούλης ἀσχολήθηκε μὲ τὶς ναυτιλιακὲς ἐπιχειρήσεις. Γιὰ τὴν ἀκρίβεια, ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ ὀνομαστοὺς κουρσάρους τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου. Ἔκανε σεβαστὴ περιουσία κατὰ τὴ διάρκεια τῶν Ναπολεόντειων Πολέμων, ὅταν ἔσπαγε τὸν ναυτικὸ ἀποκλεισμὸ τῶν Ἄγγλων ὑπὸ τὸν ναύαρχο Νέλσον καὶ ἀνεφοδίαζε τὶς ἱσπανικὲς πόλεις. Τὸ 1816 ὁ Ἀνδρέας Μιαούλης παρέδωσε τὶς ναυτιλιακὲς ἐπιχειρήσεις στὸ γιὸ του Δημήτριο καὶ ὁ ἴδιος ἀσχολήθηκε μὲ τὸ ἐμπόριο. Κατὰ τὴν κήρυξη τῆς Ἐπανάστασης στὴν Ὕδρα, στὶς 28 Ἀπριλίου 1821, ὁ Μιαούλης ὑπέγραψε μαζὶ μὲ ἄλλους πλοιοκτῆτες ἔγγραφο, μὲ τὸ ὁποῖο διέθεταν τὰ πλοῖα τους, ἀλλὰ καὶ θὰ ἀναλάμβαναν τὶς δαπάνες γιὰ τὶς ναυτικὲς ἐπιχειρήσεις τοῦ Ἀγώνα. Τὸ φθινόπωρο τοῦ ἴδιου χρόνου ἀναλαμβάνει ναύαρχος τοῦ ὑδραίικου στόλου καὶ στὶς 28 Σεπτεμβρίου ἔρχεται ἀντιμέτωπος γιὰ πρώτη φορά μὲ τουρκικὴ ναυτικὴ μοίρα στὴν Πύλο. Τὸ Φεβρουάριο τοῦ 1822 καταστρέφει μία τουρκικὴ φρεγάτα καὶ προξενεῖ ζημιὲς σὲ ἄλλα πλοῖα στὸ λιμάνι τῆς Πάτρας. Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1823 ὁ Μιαούλης, ἐπικεφαλῆς τοῦ ἑλληνικοῦ στόλου, νικᾶ τοὺς Τούρκους στὸ Ἀρτεμίσιο καὶ τούς Ὠρεούς. Μετὰ τὴν καταστροφὴ τῶν Ψαρῶν (20-22 Ἰουνίου 1824), σημαντικὴ ὑπῆρξε ἡ συμβολή του στὴν ἐξουδετέρωση τῆς τουρκικῆς δύναμης, ποὺ εἶχε παραμείνει στὸ νησὶ καὶ στὴν ἀνακατάληψή του, στὶς 3 Ἰουλίου. Στὶς 29 Αὐγούστου 1824, ὁ Μιαούλης, ἐπικεφαλῆς τοῦ ἑνωμένου ἑλληνικοῦ στόλου, καταναυμαχεῖ τὸν τουρκοαιγυπτιακὸ στὸν Γέροντα. Οἱ ἀπώλειες τοῦ ἐχθροῦ ἀνέρχονται σὲ 27 πλοῖα, ἀνάμεσά τους καὶ ἡ ἐπιβλητικὴ φρεγάτα «Ἀσία». Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς δεύτερης πολιορκίας τοῦ Μεσολογγίου τὸ 1826 τὰ ἑλληνικὰ πλοῖα ὑπὸ τὶς διαταγὲς του βοηθοῦν μὲ τὴν παροχὴ ἐφοδίων τοὺς πολιορκουμένους. Τὶς παραμονὲς τῆς Ἐξόδου, ὁ Μιαούλης ἀποτυγχάνει νὰ διασπάσει ἐπανειλημμένως τὸν ἀποκλεισμὸ τῆς πόλης καὶ διαμηνύει στοὺς κατοίκους ὅτι δὲν εἶναι δυνατὴ καμιὰ βοήθεια ἀπὸ τὴ θάλασσα. Τὸ 1827, μὲ ἀπόφαση τῆς Γ Ἐθνοσυνέλευσης, ἡ ἀρχηγία τοῦ στόλου ἀνατίθεται στὸν Λόρδο Κόχραν καὶ ὁ Μιαούλης ὑποβιβάζεται σὲ πλοίαρχο. Ὅταν ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας ἀναλαμβάνει Κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδας, ἀναθέτει στὸ Ἀνδρέα Μιαούλη τὴν ἀρχηγία τοῦ Στόλου τοῦ Αἰγαίου. Ἡ συνεργασία Μιαούλη - Καποδίστρια κράτησε ὡς τὸν Αὔγουστο τοῦ 1829, ὅταν οἱ δυὸ ἄνδρες ἦλθαν σὲ σύγκρουση γιὰ τὴν πολιτικὴ τοῦ Καποδίστρια ἀπέναντι στοὺς Ὑδραίους πλοιοκτῆτες, ποὺ ζητοῦσαν προνομιακὴ μεταχείριση σὲ ἀντάλλαγμα τῆς συμβολῆς τους στὸν Ἀγώνα. Ὁ Μιαούλης, ἡγέτης πλέον τῆς ἀντικαποδιστριακῆς παράταξης, ὀξύνει τὴν κατάσταση καὶ ὁ Καποδίστριας διατάσσει τὸν ἀποκλεισμὸ τῆς Ὕδρας ἀπὸ τὰ πλοῖα τοῦ ἐθνικοῦ στόλου ποὺ ναυλοχοῦν στὸν Πόρο. Ὁ Μιαούλης μαθαίνει τὸ σχέδιο καὶ καταλαμβάνει τὴ φρεγάτα «Ἑλλάς». Τὴν 1η Αὐγούστου 1831 ὁ Ρῶσος ναύαρχος Ρίκορτ ἐπιχειρεῖ νὰ καταστείλει τὴν ἐξέγερση καὶ ὁ Μιαούλης διατάσσει τὴν πυρπόληση τῶν πλοίων τοῦ στόλου. Ἡ ἀνατίναξη τῆς φρεγάτας «Ἑλλάς» καὶ τῆς κορβέτας «Ὕδρα» προκαλοῦν τὴν πανελλήνια κατακραυγή. Ἦταν μία, μαύρη στιγμὴ γιὰ τὸν Μεγάλο αὐτὸν Ἥρωα. Μετὰ τὴν ἐκλογὴ τοῦ Ὄθωνα, ὁ Μιαούλης μὲ τὸν Κίτσο Τζαβέλα καὶ τὸν Δημήτριο Πλαπούτα ὁρίστηκαν μέλη τῆς ἐπιτροπῆς, ποὺ πῆγε στὸ Μόναχο γιὰ νὰ προσφέρει τὸ στέμμα στὸν πρῶτο βασιλιὰ τῆς Ἑλλάδας. Ἐπὶ Ὄθωνος, ὁ Μιαούλης ἀναλαμβάνει ἀρχηγὸς τοῦ Ναυτικοῦ Διευθυντηρίου μὲ τὸν βαθμὸ τοῦ ναυάρχου, ἐνῶ τὸ 1834 διορίζεται Σύμβουλος Ἐπικρατείας καὶ γενικὸς ἐπιθεωρητὴς τοῦ Στόλου. Ὁ Ἀνδρέας Μιαούλης πέθανε στὴν Ἀθήνα στὶς 11 Ἰουνίου Ἐτάφη στὸν Πειραιά, στὴ δεξιὰ ἀκτὴ τοῦ λιμανιοῦ, ποὺ ὀνομάστηκε Ἀκτὴ Μιαούλη. Ἀργότερα, ἔγινε ἀνακομιδὴ τῶν ὀστῶν του σὲ τάφο στὴν εἴσοδο τῆς Σχολῆς Ναυτικῶν Δοκίμων. 24 Ἰουνίου 1798 πεθαίνει μαρτυρικὰ ὁ Ρήγας Φεραῖος καὶ οἱ ἀγωνιστὲς σύντροφοί του Ὁ Ἀντώνιος Κυριαζής, γνωστὸς ὡς Ρήγας Φεραῖος Ὁ πύργος Νεμπόισα στὸ Βελιγράδι, δίπλα στὸ ποταμὸ Δούναβη. Ἐδῶ φυλακίστηκαν καὶ δολοφονήθηκαν ὁ Ρήγας καὶ οἱ σύντροφοί του ἀπὸ τοὺς Αὐστριακούς, συμμάχους τῶν Τούρκων. Ὁ Ρήγας συνελήφθη στὴν Τεργέστη ἀπὸ τοὺς Αὐστριακοὺς τὴν 1η Δεκεμβρίου τοῦ 1797 μαζὶ μὲ τὸν Περραιβό. Κατόπιν ὁδηγήθηκε στὴ Βιέννη, στὶς 14 Φεβρουαρίου 1798, ὅπου ἀνακρίθηκε μαζὶ μὲ τοὺς ὑπόλοιπους συντρόφους του. Κατάληξη τῶν ἀνακρίσεων, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὶς συνεννοήσεις μὲ τὸν Σουλτάνο, ἦταν νὰ ἐκτοπισθοῦν ἀπὸ τοὺς συλληφθέντες οἱ Αὐστριακοὶ καὶ ἄλλων ἐθνοτήτων ὑπήκοοι γιὰ νὰ δικαστοῦν ἀπὸ τὶς Αὐστριακὲς ἀρχές, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς Ὀθωμανούς, ποὺ ἀπελάθηκαν καὶ ὁδηγήθηκαν στὴν Ὀθωμανικὴ ἐπικράτεια γιὰ νὰ ὑποστοῦν τὶς κυρώσεις τοῦ Σουλτάνου. Ὁ Ρήγας (41 χρονῶν) καὶ οἱ ἑπτὰ σύντροφοί του ποὺ ἀνῆκαν στὴν ἴδια κατηγορία, ὁ Εὐστράτιος Ἀργέντης (31 χρονῶν, ἔμπορος ἀπὸ τὴ Χίο), ὁ Δημήτριος Νικολίδης (32 χρονῶν, γιατρὸς ἀπὸ τὰ Ἰωάννινα), ὁ Ἀντώνιος Κορωνιὸς (27 χρονῶν, ἔμπορος καὶ λόγιος ἀπὸ τὴ Χίο), ὁ Ἰωάννης Καρατζᾶς (31 χρονῶν, λόγιος ἀπὸ τὴ Λευκωσία τῆς Κύπρου), ὁ Θεοχάρης Γεωργίου Τουρούντζιας (22 χρονῶν, ἔμπορος ἀπὸ τὴν Σιάτιστα), ὁ Ἰωάννης Ἐμμανουὴλ (24 χρονῶν, φοιτητὴς τῆς ἰατρικῆς ἀπὸ τὴ Καστοριά) καὶ ὁ Παναγιώτης Ἐμμανουὴλ (22 χρονῶν, ἀδερφὸς τοῦ προηγούμενου καὶ ὑπάλληλός του Ἀργέντη), μὲ συνοδεία τῶν αὐστριακῶν ἀρχῶν παραδόθηκαν στὶς 10 Μαΐου 1798 στοὺς Τούρκους τοῦ Βελιγραδίου καὶ φυλακίστηκαν στὸν πύργο Nebojsa (Νεμπόισα), παραποτάμιο φρούριο τοῦ Βελιγραδίου. Ἐκεῖ, ὕστερα ἀπὸ συνεχῆ βασανιστήρια, στὶς 24 Ἰουνίου τοῦ 1798, στραγγαλίστηκαν καὶ τὰ σώματά τους ρίχτηκαν στὸν Δούναβη. Ἐδῶ πρέπει νὰ σημειωθεῖ ὅτι μόλις μαθεύτηκε ἡ σύλληψη τοῦ Ρήγα πολλοὶ ἔκανα ἔκκληση, στὸ σουλτάνο Σελὶμ Γ, γιὰ τὴν ἀπελευθέρωσή του. Ἀνάμεσα σὲ αὐτοὺς ὁ φίλος του Ρήγα, Ὀσμᾶν Πασβανόγλου, ἡγεμόνας τοῦ Βιδινίου καὶ ὁ Ἀλὴ Πασὰς ἀλλὰ μάταια. Ποιὸς ἦταν ὁ Ρήγας Φεραῖος Ὁ Ρήγας Φεραῖος, ὁ ἐπονομαζόμενος Βελεστινλής, θεωρεῖται ἐθνομάρτυρας καὶ πρόδρομός της Ἑλληνικῆς Ἐπανάστασης τοῦ Τὸ πραγματικό του ὄνομα ἦταν Ἀντώνιος Κυριαζής, ὁ ἴδιος ὑπέγραφε ὡς Ρήγας Βελεστινλὴς ἢ Ρήγας ὁ Θεσσαλὸς Γεννήθηκε στὸ Βελεστίνο, τὶς ἀρχαῖες Φερές, τὸ 1757, ἀπὸ εὔπορη οἰκογένεια. Ἀπὸ τὴν νεανική του ζωὴ τὰ μόνα γνωστὰ εἶναι ὅτι ἡ μητέρα του ὀνομαζόταν Μαρία καὶ φέρεται πὼς εἶχε μία ἀδελφὴ τὴν Ἀσήμω. Ἀναφέρεται πὼς εἶχε καὶ ἕνα ἀδελφό, ὁ ὁποῖος μάλιστα συμμετεῖχε στὴν ἐπανάσταση τοῦ 1821, ὅμως ἡ παράδοση δὲν διέσωσε τὸ ὄνομά του. Στὰ νεανικὰ χρόνια τοῦ Ρήγα Φεραίου εἶναι δύσκολο νὰ ἀνιχνευθοῦν τὰ πραγματικὰ γεγονότα. Τὰ πρῶτα του γράμματα λέγεται ὅτι τὰ διδάχθηκε ἀπὸ ἱερέα τοῦ Βελεστίνου καὶ κατόπιν στὴ Ζαγορά. Καθὼς διψοῦσε γιὰ μάθηση, ὁ πατέρας του τὸν ἔστειλε στὰ Ἀμπελάκια γιὰ περαιτέρω μόρφωση. Ὅταν ἐπέστρεψε, ἔγινε δάσκαλος στὴν κοινότητα Κισσοῦ Πηλίου. Στὴν ἡλικία τῶν εἴκοσι ἐτῶν σκότωσε στὸ Βελεστίνο ἕναν Τοῦρκο πρόκριτο, ἐπειδὴ τοῦ εἶχε συμπεριφερθεῖ δεσποτικά, καὶ κατέφυγε στὸ Λιτόχωρο τοῦ Ὀλύμπου, ὅπου κατατάχθηκε στὸ σῶμα τῶν ἁρματολοῦ θείου του Σπύρου Ζήρα. Ἀργότερα βρίσκεται στὸ Ἅγιον Ὅρος, φιλοξενούμενος τοῦ ἡγουμένου τῆς μονῆς Βατοπεδίου, Κοσμᾶ μὲ τὸν ὁποῖο καὶ ἀνέπτυξε στενὴ φιλία. Στὸ Ἅγιον Ὅρος ἔμεινε πολὺ λίγο. Ταξίδεψε στὴν Κωνσταντινούπολη, μετὰ ἀπὸ πρόσκληση τοῦ Πρέσβη τῆς Ρωσίας γιὰ σπουδές, στὴν οἰκία τοῦ ὁποίου γνώρισε τὸν Πρίγκιπα Ἀλέξανδρο Ὑψηλάντη. Στὴν Πόλη διεύρυνε τὶς σπουδές του στὴ Γαλλικὴ καὶ τὴ Γερμανικὴ γλώσσα. Ὅταν ὁ Ὑψηλάντης ἔφυγε γιὰ τὸ Ἰάσιο, προκειμένου νὰ γίνει ἡγεμόνας τῆς Μολδαβίας, ὁ Ρήγας τὸν ἀκολούθησε. Διαφωνώντας μὲ τὸν Ὑψηλάντη ἔγινε γραμματέας τοῦ ἡγεμόνα τῆς Βλαχίας Νικόλαου Μαυρογένη καὶ ταξίδεψε γιὰ τὸ Βουκουρέστι, ὄντας πλέον στὴν ἡλικία τῶν 30 χρόνων. Μετὰ τὸν Ρωσοτουρκικὸ πόλεμο καὶ τὴν ἥττα τῆς Τουρκίας ὁ Μαυρογένης ἀποκεφαλίστηκε ὡς ὑπαίτιος τῆς ἥττας καὶ ὁ Ρήγας κατέφυγε στὴ Βιέννη, τὴν ὁποία ἔκανε ἕδρα τῆς ἐπαναστατικῆς δράσης του. Στὴ Βιέννη συνεργάτες του ἦσαν κυρίως Ἕλληνες ἔμποροι ἢ σπουδαστές, ἀλλὰ οἱ σημαντικότεροι ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν οἱ ἀδελφοὶ Πούλιου, ἀπὸ τὴ Σιάτιστα τῆς Μακεδονίας, τυπογράφοι. Στὸ τυπογραφεῖο τους τύπωσε τὴν ἐπαναστατική του προκήρυξη σὲ χιλιάδες ἀντίτυπα, προκειμένου νὰ μοιραστοῦν στοὺς Ἕλληνες τῶν ὑπόλοιπων φιλελεύθερων περιοχῶν τῶν Βαλκανίων. Ὁ Ρήγας ἀπέβλεπε στὴν ἀπελευθέρωση καὶ ἐνοποίηση ὅλων τῶν Βαλκανικῶν λαῶν καὶ φυσικὰ ὅλου του ἑλληνικοῦ στοιχείου ποὺ ἦταν διασκορπισμένο στὴν Ἀνατολὴ καὶ τὰ εὐρωπαϊκὰ κέντρα. Ἐπηρεασμένος ἀπὸ τὸν εὐρωπαϊκὸ Διαφωτισμό, πίστεψε βαθιὰ στὴν ἀνάγκη τῆς ἐπαφῆς τῶν Ἑλλήνων μὲ τὶς νέες ἰδέες ποὺ σάρωναν τὴν Εὐρώπη καὶ αὐτὸ τὸν ὤθησε στὴ συγγραφὴ ἢ μετάφραση βιβλίων σὲ δημώδη γλώσσα καὶ τὴ σύνταξη τῆς Χάρτας, ἑνὸς μνημειώδους γιὰ τὴν ἐποχὴ του χάρτη, διαστάσεων 2,07 x 2,07 μ, ποὺ ἀποτελεῖτο ἀπὸ ἐπὶ μέρους τμήματα. Παράλληλα μὲ τὶς ἐκδοτικές του δραστηριότητες, ὁ Ρήγας προετοίμαζε καὶ τὴν ἀναχώρησή του ἀπὸ τὴν Αὐστρία, κυρίως ἐξαιτίας τοῦ ἐπαναστατικοῦ κλίματος ποὺ εἶχε καλλιεργήσει ἡ Γαλλικὴ Ἐπανάσταση καὶ τῆς διάθεσής του νὰ ἐνισχύσει τὶς προσπάθειες τοῦ Ναπολέοντα. Ἡ ὅλη προσπάθεια τελείωσε μὲ τὴν σύλληψη τοῦ Ρήγα καὶ τῶν συνεργατῶν του καὶ τὴν τραγική τους ἐξόντωση. Ὅμως δικαίως κέρδισε μία θέση αὐτὸς καὶ οἱ σύντροφοί του στὸ Πάνθεον τῶν Ἡρώων τῆς Ἑλλάδος. Τὸ ὄνομα τοῦ Ρήγα Φεραίου συνδέθηκε μὲ τὴν Μεγάλη Ἐπανάσταση τοῦ 1821,ποὺ ξέσπασε 23 χρόνια μετὰ. Σήμερα τὸ ὄνομα του τιμᾶται μὲ ὀνοματοθεσίες ὁδῶν καὶ ἀνδριάντες ὡς ἐλάχιστη τιμὴ στὴν Ἐθνική του Δράση. vor.vima@imdpk.gr

8 8σελ ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2012 ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ ΔΕΛΒΙΝΑΚΙ Πλῆθος κόσμου, νέοι ἀλλὰ καὶ μεγαλύτεροι μὲ προεξάρχουσα τὴν τοπικὴ ἐκκλησία τίμησαν τὴν ἐπέτειο τῆς αὐτονομίας τῆς Βορείου Ἠπείρου τοῦ «Τὸ Βορειοηπειρωτικὸ ζῇ». Αὐτὸ εἶναι τὸ συμπέρασμα ποὺ προέκυψε ἀπὸ τὴν πολυπληθῆ συγκέντρωση, ἡ ὁποία πραγματοποιήθηκε στὶς 13 Μαΐου 2012 στὸ ἡρωϊκὸ Δελβινάκι γιὰ νὰ τιμηθῇ ὁ Αὐτονομιακὸς Ἀγώνας τῆς Βορείου Ἠπείρου καὶ τὸ «Πρωτόκολλο τῆς Κερκύρας» τὸ Ἡ κατανυκτικὴ ἀρχιερατικὴ Θεία Λειτουργία, τὸ ἱερὸ μνημόσυνο ὑπὲρ τῶν πεσόντων καὶ τῶν ἀγωνισθέντων σ ἐκεῖνο τὸν ἀγώνα, ἡ ἐμπεριστατωμένη ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως κ. ΑΝΔΡΕ- ΟΥ, ἡ εἰρηνικὴ πορεία μέχρι τὸ Ἡρῷον τῆς κωμοπόλεως, τὸ τρισάγιο καὶ ὁ Ἐθνικὸς Ὕμνος, ἀνέβασαν στὰ ὕψη τὸ ἐθνικὸ φρόνημα τοῦ λαοῦ. Στὸ τέλος, ἐγκρίθηκε, διὰ βοῆς, τὸ ἀκόλουθο Ψ Η Φ Ι Σ Μ Α «Ζητᾶμε: 1) Νὰ σταματήσῃ ἀμέσως ἡ καταπίεση τῶν κατοίκων τῆς ἡρωϊκῆς Χειμάρρας καὶ νὰ διακηρυχθῇ ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα ἡ Ἑλληνικότητά της. 2) Νὰ παρέμβῃ ἡ Ἑλλάδα στὸ θέμα τῆς διδασκαλίας τῆς Ἱστορίας, ὥστε νὰ παύσουν τὰ Βορειοηπειρωτόπουλα νὰ διδάσκωνται ψεύδη καὶ ἀνακρίβειες, ὅπως, γιὰ παράδειγμα, ὅτι καὶ ἡ ἐλεύθερη Ἤπειρος ἀνήκει στὴν Ἀλβανία. 3) Νὰ σταματήσῃ ὁ διχασμὸς τῆς Βορειοηπειρωτικῆς Ἡγεσίας, ποὺ τόσο ἀρνητικὰ ἐπιδρᾷ στὸ ἐθνικὸ αὐτὸ θέμα. Ὅσες φορὲς ὁ Ἑλληνισμὸς βρέθηκε διχασμένος, ἔχασε τὰ ἐθνικά του ζητήματα. 4) Νὰ ἀπαιτήσῃ ἡ Ἑλληνικὴ Πολιτεία ἀπὸ τὴν Ἀλβανία νὰ τῆς δοθοῦν ἀκριβῆ στοιχεῖα γιὰ τὴν διενεργηθεῖσα ἀπογραφή, ἡ ὁποία ἀνεβάζει τοὺς Βορειοηπειρῶτες μόλις σὲ Παράλληλα, νὰ κινητοποιήσῃ τὴν «ΟΜΟΝΟΙΑ» γιὰ νὰ πραγματοποιήσῃ τὴν δική της ἀπογραφή, ὅπως ἔχει ὑποσχεθῆ, ὥστε νὰ φανῇ ἀκριβῶς ὁ ἀριθμὸς τῶν Ἑλλήνων τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ἐπίσης νὰ παρακινήσῃ καὶ τοὺς ἐν Ἑλλάδι Βορειοηπειρῶτες, τῶν ὁποίων ἡ εὐθύνη στὸ προκείμενο θέμα εἶναι μεγάλη. 5) Νὰ γίνῃ, χωρὶς ἀναβολή, ἡ περισυλλογὴ τῶν ὀστῶν τῶν πεσόντων ἡρώων, κατὰ τὸ Ἔπος , καὶ νὰ δημιουργηθῇ ὁπωσδήποτε στρατιωτικὸ μαυσωλεῖο καὶ στὴν Ἑλληνικὴ πόλη τῆς Κορυτσᾶς. Τέλος, 6) Δηλώνουμε, ὅτι, πιστοὶ στὶς ὑποθῆκες τοῦ ἀειμνήστου Μητροπολίτου ΣΕΒΑΣΤΙ- ΑΝΟΥ, θὰ συνεχίσουμε τὸν ἀγῶνα, μέχρις ὅτου ἐπιτευχθῇ ἡ ἕνωση τῆς Βορείου Ἠπείρου μὲ τὴν Μητέρα Ἑλλάδα». Ἡ ὁμιλία τοῦ Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κ.κ. ΑΝΔΡΕΟΥ στὸ Δελβινάκι Ἰωαννίνων, Κυριακή, 13 Μαΐου 2012 ἐπὶ τῇ ἐπετείῳ τοῦ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟΥ τῆς ΚΕΡΚΥΡΑΣ καὶ τοῦ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ τῆς ΒΟΡΕΙΟΥ ΗΠΕΙΡΟΥ (1914)...Ὅλοι γνωρίζουμε, ὅτι στοὺς καιρούς μας ἐπικρατεῖ ἡ σύγχυση καὶ ἡ κοινωνικὴ ἀναστάτωση. Ὅλα ἔχουν γίνει ἄνω - κάτω. Ὅλα βρίσκονται σὲ μιὰ συνεχῆ δίνη, ἀκόμη κι αὐτὰ τὰ ἐθνικὰ θέματα, ὥστε πολλοὶ νὰ πιστεύουν -χωρὶς νὰ πέφτουν ἔξω - ὅτι πηγαίνουν ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο. Ἀφήνουμε τὸ Κυπριακό, τὴν Θράκη, τὸ Σκοπιανὸ καὶ τὸ Αἰγαῖο, κι ἐρχόμαστε στὸ ζήτημα τῆς Βορείου Ἠπείρου, γιὰ τὸ ὁποῖο καὶ πραγματοποιεῖται ἡ σημερινὴ μας ἐκδήλωση... Ἡ πολεοδομικὴ Ὑπηρεσία τοῦ Δήμου Χειμάρρας εἶχε ἀποστείλει ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ περασμένου Ἀπριλίου εἰδοποιητήρια σὲ περίπου 170 ἰδιοκτῆτες αὐθαιρέτων κτισμάτων, εἰδοποιῶντας ὅτι ἐντὸς δεκαημέρου θὰ ἄρχιζε ἡ κατεδάφισή τους. Ὅμως, ὅταν ἦλθε ἡ ἐν λόγῳ Ὑπηρεσία, συνοδευόμενη ἀπὸ ἐνόπλους ἀστυνομικοὺς τῶν εἰδικῶν δυνάμεων, ἄρχισε νὰ κατεδαφίζῃ κτίσματα ποὺ ἀνῆκαν μόνο σὲ Βορειοηπειρῶτες, τὰ περισσότερα ἀπὸ τὰ ὁποῖα εἶχαν ἐγκρίσεις ἀπὸ τὶς ἁρμόδιες ἀρχές. Ἀξίζει νὰ σημειωθῇ, ὅτι κατὰ τὴν τελικὴ φάση τῶν κατεδαφίσεων, ἀστυνομικοὶ μὲ πολιτικὰ ἐπιτέθηκαν καὶ μὲ τὴν ἀπειλὴ ὅπλων ξυλοκόπησαν τέσσερις Χειμαρριῶτες, τοὺς ὁποίους ἐτραυμάτισαν σοβαρά. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ κατήγγειλαν ὁ πρόεδρος τῆς «ΟΜΟΝΟΙΑΣ», ὁ πρόεδρος τοῦ ΚΕΑΔ καὶ ἡ Ἕνωση Χειμαρριωτῶν. Ἄλλο δεῖγμα τῆς ἀλβανικῆς δολιότητος εἶναι, ὅτι στὴν Ἱστορία ποὺ διδάσκεται στὰ Λύκεια τῆς Ἀλβανία, οἱ μαθητές - καὶ μάλιστα οἱ Ἕλληνες Βορειοηπειρῶτες μαθητές - διαβάζουν καὶ ἀκοῦνε τὰ ἀνιστόρητα ἐκεῖνα, ὅτι τάχα τὰ Ἰωάννινα καὶ ὁλόκληρη ἡ ἐλεύθερη Ἤπειρος (μαζὶ μὲ τὴν Φλώρινα καὶ τὴν Καστοριά) εἶναι... ἀλβανικὲς περιοχές, ποὺ κάποτε θὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴν σημερινὴ Ἀλβανία καὶ θ ἀποτελέσουν τὴν... «Μεγάλη Ἀλβανία»! Αὐτή, ἀκριβῶς, εἶναι ἡ «μεγάλη ἰδέα» τῶν Ἀλβανῶν, τὴν ὁποία δὲν χάνουν εὐκαιρία νὰ τὴν προβάλλουν μὲ κάθε τρόπο καὶ μὲ κάθε μέσον. Ὅμως, τὸ ἐξοργιστικὸ δὲν εἶναι τὸ τὶ ὑποστηρίζουν οἱ Ἀλβανοί, ἀλλὰ τὸ τὶ κάνουν οἱ ἰθύνοντες στὴν Ἑλλάδα. Γιατί, ἐπὶ τέλους, οἱ γείτονες «γράφουν» τὴν Ἱστορία στὰ μέτρα τους κι ὅπως τοὺς ἀρέσει. Τὸ ἐξοργιστικὸ εἶναι, ὅτι οἱ ἡμέτεροι ὅταν τοὺς θέτουν τὸ ζήτημα αὐτό, ἀπαντοῦν ὅτι τὸ... μελετᾶνε! Θαυμάσια δικαιολογία, γιὰ νὰ καλύπτουν τὴν ἀδράνεια καὶ τὴν ἀδυναμία τους γιὰ μιὰ δυναμικὴ ἐθνικὴ ἐξωτερικὴ πολιτική. Θυμίζει τὴν στρουθοκάμηλο, ποὺ ὅταν τὴν σημαδεύουν οἱ κυνηγοί, κρύβει τὸ κεφάλι της στὴν ἄμμο, νομίζοντας ὅτι ἔτσι θὰ γλυτώσῃ ἀπὸ τὸν κίνδυνο... -Γ- Εἶπαν ὡρισμένοι, ὅτι ἡ Κυβέρνηση τῶν τελευταίων μηνῶν δὲν εἶχε ἁρμοδιότητα γιὰ τὰ ἐθνικὰ θέματα. Ἀλλὰ τότε, πῶς πέρασε ἀπὸ τὴν Βουλὴ πολλὰ καὶ διάφορα νομοσχέδια κι ἔφερε τὴν κοινωνία σὲ ἀπόγνωση μὲ τὶς ἐξωφρενικὲς ἀποφάσεις της; Ὅπως ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ζήσῃ μόνο μὲ ψωμί, ἀλλὰ χρειάζεται καὶ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ - κατὰ τὴν βεβαίωση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ - ἔτσι καὶ τὸ Ἑλληνικὸ Ἔθνος μὲ τὴν κατάφορτη ἀπὸ δόξα Ἱστορία του δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιβιώσῃ, ἄν ἀπεμπολήσῃ ἤ ἀδιαφορήσῃ γιὰ τὶς ἐθνικές του διεκδικήσεις καὶ τὰ θέματα ποὺ ἀφοροῦν στὴν ἱστορική του πορεία. -Δ- Ἕνα ἄλλο θέμα, μείζονος σημασίας, εἶναι ἡ διάσπαση τῆς Βορειοηπειρωτικῆς Ἡγεσίας. Στὴν περυσινὴ ἐκδήλωση, ποὺ εἶχε γίνει, ὅπως πάντοτε, στὸ Δελβινάκι, ἐμεῖς τὴν εἴχαμε ἐπισημάνει... Δυστυχῶς, ἡ Ἡγεσία, μέσα, ἔδειξε νὰ κωφεύῃ στὴν δραματική μας ἔκκληση. Καὶ ἤδη, μετὰ ἀπὸ ἕνα χρόνο, τὸ κακὸ συνεχίζεται, ἐπὶ μεγίστῃ ζημίᾳ τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Πολὺ εὔστοχα, ἡ Βορ/κὴ Ἐφημερίδα «Τὸ ΟΡΑΜΑ τοῦ νέου αἰώνα», στὸ φύλλο τοῦ Ἀπριλίου 2012 σημειώνει, μεταξὺ τῶν ἄλλων, καὶ αὐτά: «Ὁ Ἑλληνισμός μας, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ ἕνα ἀπὸ τὰ καλύτερα κομμάτια τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους, δὲν ἀντέχει ἄλλο τὸν διαμελισμό τῶν δυνάμεών του, τὴν διάσπαση καὶ τὴν ἐσωστρέφεια... Οἱ κατ ἐξοχὴν Ἑλληνικὲς δυνάμεις, ἡ «ΟΜΟ- ΝΟΙΑ» (ὡς ὀργάνωση) τὸ Κόμμα «Ἐθνικὴ Ἑλληνικὴ Μειονότητα γιὰ τὸ μέλλον - ΕΕΜΜ», ὡς ἐθνικὸς ἑλληνικὸς φορέας, καὶ τὸ ΚΕΑΔ, μποροῦν νὰ καθίσουν κάτω μαζί, site:

9 σὰν ἀδέλφια ποὺ εἶναι, παραμερίζοντας τὰ ὅποια μικροσυμφέροντα, καὶ νὰ φτιάξουν ἀπὸ κοινοῦ, ἕναν ἑνιαῖο συμμαχικὸ φορέα..., γιὰ ἀπὸ κοινοῦ ἀντιμετώπιση, εἰδικά, τῶν ἐθνικῶν μας προβλημάτων, ποὺ τόσο πολὺ μᾶς ταλαιπωροῦνε... Τὸ νὰ καταναλώνουμε δυνάμεις, γιὰ νὰ σπιλώσομε, νὰ κατηγορήσομε τὸν ἄλλον Ἕλληνα, τὸ ἄλλο Ἑλληνικὸ Κόμμα, βρίσκοντας ἤ δημιουργῶντας χίλια δυὸ κοσμητικὰ ἐπίθετα, παρουσιάζοντας τὸν ἑαυτό μας καλύτερο, αὐτὸ... (δὲν δίνει) καμμιὰ λύση στὰ ζωτικά μας ἐθνικὰ προβλήματα... Ὅσον ἀφορᾷ τὶς συμμαχίες μὲ τ ἀλβανικὰ κόμματα, τονίζομε πώς, μιὰ ποὺ ὁ σκοπός μας εἶναι νὰ ξαναφτιάξει ὁ Ἑλληνισμός μας μιὰ δική του δύναμη, τὶς συμμαχίες θὰ τὶς κάνουμε ἀνάμεσά μας, ἀνάμεσα ὅλων τῶν ἑλληνικῶν φορέων, μικρῶν ἤ μεγάλων καὶ ἡ δύναμη, μὲ ἑνωμένο τὸν Ἑλληνισμό μας, ἤδη εἶναι μεγάλη». -Ε- Ἄς ἔλθουμε, τώρα, καὶ στὸ πολυσυζητημένο θέμα τῆς ἀπογραφῆς τοῦ πληθυσμοῦ στὴν Ἀλβανία, τὸ ὁποῖο ἐμεῖς νὰ τὸ δοῦμε ἀπὸ τὴν σκοπιὰ τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ἡ ἀπογραφή, ὕστερα ἀπὸ ἀλλεπάλληλες ἀναβολές, ἔγινε, τελικά, τὸ περασμένο φθινόπωρο. Πέρασαν, ὅμως, ἀρκετοὶ μῆνες γιὰ νὰ μάθουμε τὸ ἀποτέλεσμα γιὰ τὸν ἑλληνικὸ πληθυσμό. Ἔπειτα, λοιπόν, ἀπὸ τὰ σχετικὰ «μαγειρέματα», ἡ Ἀλβανία, στὶς ἀρχὲς τοῦ Ἀπριλίου ποὺ μᾶς πέρασε, ἀνακοίνωσε ὅτι οἱ Βορειοηπειρῶτες εἶναι μόλις Δηλαδή, κάτι λιγώτερο ἀπὸ τὸ μισὸ - τῶν ποὺ ὑποστήριζε ὁ ἀλήστου μνήμης Ἐνβὲρ Χότζα. Βέβαια, ἡ «ΟΜΟΝΟΙΑ» κατήγγειλε ὡς νόθα τὴν ἀπογραφὴ καὶ τὸ ἀποτέλεσμά της. Ἐδήλωσε δὲ ὅτι θὰ διενεργήσῃ ἡ ἴδια ἀπογραφή. Μέχρι τώρα, ὅμως, δὲν εἴδαμε νὰ ἔγινε κάτι σχετικό. Καιρός, λοιπόν, νὰ δραστηριοποιηθῇ ἡ «ΟΜΟΝΟΙΑ», γιὰ νὰ δοῦμε τὶ ἀκριβῶς συμβαίνει μέσα, σχετικὰ μὲ τὸν πληθυσμό. Ἀλλά, πέρα ἀπὸ αὐτά, ὁ ἀριθμὸς , εἶναι - οὕτως ἤ ἄλλως - ἕνα δυνατὸ καμπανάκι καὶ γιὰ τοὺς ἐν Ἑλλάδι Βορειοηπειρῶτες. Εἴπαμε, βέβαια, νὰ ἐργασθοῦν ἐδῶ, νὰ σπουδάσουν τὰ παιδιά τους, νὰ ζήσουν ἀνθρωπινότερα, ναί. Ὅταν, ὅμως, τὸ κινδυνευόμενο εἶναι ἡ σωτηρία τῆς Πατρίδος, τότε ὅλα τὰ ἄλλα πρέπει νὰ παραμερίζωνται. Γιατὶ ἄν ἡ Πατρίδα χαθῇ, δὲν ἔχει νόημα νὰ περνᾶμε ἐμεῖς καλά, ὅταν θὰ ἔχουμε χάσει τὴν γῆ τῶν πατέρων μας, τοὺς ναούς μας, τοὺς τάφους τῶν προγόνων μας, τὸν τόπο ποὺ εἶναι ποτισμένος μὲ πλῆθος αἷμα Ἑλληνικὸ καὶ κατάφορτος ΑΠΡΙΛΙΟΣ - ΙΟΥΝΙΟΣ 2012 ἀπὸ μεγαλεῖα καὶ νικηφόρες δάφνες καὶ ἀπαράμιλλες σελίδες δόξας. Περιμένοντας δὲ τὶς ἐνέργειες τῆς «ΟΜΟ- ΝΟΙΑΣ» γιὰ τὴν πραγματικὴ ἀπογραφὴ τῶν Βορειοηπειρωτῶν, ὑπενθυμίζουμε ὅτι πρέπει νὰ ἀπογραφοῦν καὶ οἱ Ἑλληνοβλάχοι, γιὰ νὰ μὴ τοὺς «χαρίσουμε» στὴν Ἀλβανία, ὅπως ἐπίσης οἱ ἐν Ἑλλάδι Βορειοηπειρῶτες καὶ ὅσοι ἄλλοι διαμένουν στὴν Ἀμερικὴ ἤ σὲ χῶρες τῆς Εὐρώπης. Πάντως, λέμε στὴν «ΟΜΟΝΟΙΑ»: «ὅ ποιεῖς, ποίησον τάχιον», ὅ,τι, δηλαδή, εἶναι νὰ κάνῃς, μὴ χασομερᾶς, ἀλλὰ κάντο τὸ συντομώτερο δυνατόν. -ΣΤ- Θὰ κλείσουμε τὴν παροῦσα ὁμιλία μὲ τὸ ζήτημα τῆς συλλογῆς τῶν ὀστῶν τῶν πεσόντων ἀξιωματικῶν, ὑπαξιωματικῶν καὶ ὁπλιτῶν κατὰ τὸ θρυλικὸ Ἔπος Τὸ θέμα χρονίζει. Ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος ἡ ἀντίδραση τῶν Ἀλβανῶν, ἀπὸ τὸ ἄλλο ἡ ἀδράνεια τῆς Ἑλλάδος, δὲν ἀφήνει τὸ θέμα νὰ προχωρήσῃ καὶ νὰ ὁλοκληρωθῇ. Καὶ εἶναι, τὸ λιγώτερο, ἀσέβεια γιὰ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἔπεσαν καὶ πρόσφεραν τὰ νειᾶτα τους καὶ τὴν ζωή τους θυσία «ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος». Δυστυχῶς δὲν ἔχει προωθηθῆ ἡ κατασκευὴ στρατιωτικοῦ μαυσωλείου καὶ στὴν Κορυτσᾶ, ἐπειδὴ οἱ Ἀλβανοὶ δὲν τὴν περιλαμβάνουν στὴν «μειονοτικὴ ζώνη». Τελευταῖα, μάλιστα, παρατηρήθηκε καὶ τὸ ἑξῆς. Ὁ Ἑλληνοβλάχος Ναοὺμ Ντίσο, ἀπὸ τὴν Κορυτσᾶ, καταδικάστηκε ἀπὸ ἀλβανικὸ δικαστήριο σὲ ἑνὸς ἔτους φυλάκιση, μὲ τὴν κατηγορία, ὅτι κατέστρεψε ἀλβανικοὺς τάφους γιὰ νὰ εὐπρεπίσῃ δύο τάφους ἑλλήνων στρατιωτικῶν, ποὺ ἔπεσαν ἐκεῖ τὸ Στὶς διαμαρτυρίες τοῦ Ναοὺμ Ντίσο ἀπάντησε Ἕλληνας ὑπουργὸς στὴν Κυβέρνηση Μπερίσα, ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι ὁ νόμος εἶναι νόμος καί, ἑπομένως, πρέπει νὰ ἐφαρμοσθῇ καὶ στὸν Ναοὺμ Ντίσο. Θεωρητικά, μπορεῖ νὰ ἔχῃ δίκηο ὁ ὑπουργός. Ὅμως ἐδῶ, πρόκειται γιὰ θέμα ἐθνικό. Καὶ γι αὐτὸ ἔπρεπε νὰ μὴ μιλήσῃ ὁ ὑπουργός. Ἄλλωστε, εἶναι τόσοι νόμοι, ἀκόμη κι αὐτὸ τὸ «Πρωτόκολλο τῆς Κερκύρας», ποὺ ὄχι ἁπλῶς περιφρονοῦν ἀλλά, κυριολεκτικά, ποδοπατοῦν οἱ Ἀλβανοί, ὥστε περίσσευε Τότε μόνο θὰ σταματήσουμε τὸν ἀγῶνα, ὅταν - μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς πρεσβεῖες, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου - οἱ καμπάνες θὰ σημάνουν πανηγυρικὰ τὴν ΕΝΩΣΗ τῆς Βορείου Ἠπείρου μὲ τὴν Μητέρα Ἑλλάδα. αὐτὸς ὁ νόμος, ποὺ ἔσπευσε νὰ τὸν ὑπερασπισθῇ ὁ Βορειοηπειρώτης ὑπουργός, προσφέροντας κακίστη ὑπηρεσία στὴν ἱερὴ ὑπόθεση τῆς Βορείου Ἠπείρου. -Ζ- Καὶ τώρα, τί; θὰ μποροῦσε κάποιος νὰ πῇ. Μήπως εἶναι καιρὸς νὰ παύσουμε νὰ ἀσχολούμεθα μὲ τὸ Βορειοηπειρωτικό; Σ αὐτὴν τὴν ἔνσταση ἀπαντῶ κατηγορηματικῶς ΟΧΙ. α) Διότι τὰ Ἑλληνόπουλα τῆς Βορείου Ἠπείρου μὲ τὶς λαμπρὲς γιορτές, ποὺ τελοῦν κυρίως στὶς ἐθνικὲς ἐπετείους (28ης Ὀκτωβρίου καὶ 25ης Μαρτίου), μὲ τοὺς λεβέντικους χοροὺς καὶ τὰ ὡραῖα ποιήματά τους, μᾶς παροτρύνουν νὰ μὴν ἀρνηθοῦμε τὸ ἐθνικὸ αὐτὸ θέμα. Αὐτὸ μᾶς βεβαιώνει καὶ ἡ ΣΦΕΒΑ, ποὺ συχνά - πυκνά πηγαίνει μέσα, καὶ μάλιστα στὶς ἐθνικὲς γιορτές, ἀφοῦ ἄλλωστε χρηματοδοτεῖ καὶ τὰ σχετικὰ φροντιστήρια, ποὺ γίνονται ἐκεῖ. β) Διότι τὸ ἀπαιτοῦν οἱ ἥρωες τοῦ , ποὺ τὰ ὀστᾶ πολλῶν ἀπὸ αὐτοὺς ἀσπρίζουν ἀκόμη στὶς πλαγιὲς τῶν βουνῶν καὶ δὲν ἔχουν βρῆ ἕναν τάφο. γ) Διότι μᾶς τὸ ζητᾶνε ὅσοι ἐπιμένουν νὰ ζοῦν στὴν γῆ τῶν πατέρων τους, παρὰ τὰ μύρια ὅσα ἐμπόδια προβάλλουν οἱ Ἀλβανοί. δ) Διότι εἶναι χρέος μας πρὸς τοὺς γενναίους ἀγωνιστὲς τοῦ 1914, ποὺ ἔγραψαν τὶς 9σελ χρυσὲς σελίδες τοῦ Αὐτονομιακοῦ Ἀγῶνος καὶ τοῦ «Πρωτοκόλλου τῆς Κερκύρας», καὶ τῶν ὁποίων ὁ ἀγώνας δὲν ἔχει ἀκόμα δικαιωθῆ. Καί, τέλος, ε) Διότι μᾶς τὸ ζητάει ὁ ἀνυποχώρητος ἀγωνιστὴς τοῦ Βορειοηπειρωτικοῦ, ἀοίδιμος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης κυρὸς ΣΕΒΑΣΤΙΑ- ΝΟΣ, ὁ ὁποῖος, συχνά - πυκνά, ἐτόνιζε στὶς ὁμιλίες του: «Ἀδελφοί μας, Βορειοηπειρῶτες, Σᾶς διαβεβαιώνουμε, ὅτι δὲν θὰ σᾶς προδώσουμε. Εἴμαστε κοντά σας. Καὶ θὰ συνεχίσουμε τὸν ἀγῶνα μὲ ἀμείωτη ἔνταση. Καὶ τότε μόνο θὰ σταματήσουμε, ὅταν θὰ σημάνουν χαρμόσυνα οἱ καμπάνες τοῦ λυτρωμοῦ στὸ Ἀργυρόκαστρο, στὴν Κορυτσᾶ, στὴν Χειμάρρα, στὸ Δέλβινο, στοὺς Ἁγίους Σαράντα, στὸ Τεπελένι, σὲ ὅλη τὴν Βόρειο Ἤπειρο. Καὶ ὅλοι μαζὶ θὰ ψάλλουμε τὸν νικητήριο παιᾶνα: Χριστὸς Ἀνέστη! Καὶ ἡ Βόρειος Ἤπειρος Ἀνέστη!». Αὐτὰ ἔλεγε πρὶν ἀπὸ χρόνια ὁ ἀοίδιμος Ἱεράρχης καὶ σθεναρὸς ἀγωνιστὴς ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ. Καὶ μεῖς, ποὺ ζοῦμε στὸ ἔτος 2012, ἐμεῖς ποὺ βλέπουμε γύρω μας νὰ γίνωνται τόσες ἀνακατατάξεις καὶ ἀνατροπές, ἀλλὰ χωρὶς νὰ ἔχῃ δικαιωθῆ ὁ ἐπικὸς ἀγῶνας τοῦ 1914, ἐμεῖς λοιπόν, τὸ λέμε καὶ τὸ τονίζουμε: Τότε μόνο θὰ σταματήσουμε τὸν ἀγῶνα, ὅταν - μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς πρεσβεῖες, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου - οἱ καμπάνες θὰ σημάνουν πανηγυρικὰ τὴν ΕΝΩΣΗ τῆς Βορείου Ἠπείρου μὲ τὴν Μητέρα Ἑλλάδα. ΑΜΗΝ. vor.vima@imdpk.gr