Will Adams, Ðñþôç Ýêäïóç: Απρίλιος 2008, áíôßôõðá ÉSBN

Transcript

1

2 TIÔËÏÓ ÐÑÙÔÏÔÕÐÏÕ: ΤΗΕ ALEXANDER CIPHER Aðü ôéò Åêäüóåéò HarperCollinsPublishers, Ëïíäßíï 2007 TÉÔËÏÓ ÂÉÂËÉÏÕ: O τάφος του Αλεξάνδρου ÓÕÃÃÑÁÖÅÁÓ: Will Adams ÌÅÔÁÖÑÁÓÇ ÊÅÉÌÅÍÏÕ: Εύη Παπαγεωργίου ÅÐÉÌÅËÅÉÁ ÄÉÏÑÈÙÓÇ ÊÅÉÌÅÍÏÕ: Άννα Καζούρη ΣΥΝΘΕΣΗ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ: Ηλίας Μασούρης ÇËÅÊÔÑÏÍÉÊÇ ÓÅËÉÄÏÐÏÉÇÓÇ: Ñáëëïý Ñïõ ùôü EÊÔÕÐÙÓÇ: Σταµάτιος Κοτσάτος & ΣΙΑ Ο.Ε. ÂÉÂËÉÏÄÅÓÉÁ: Κωνσταντίνα Παναγιώτου & ΣΙΑ Ο.Ε. Will Adams, 2007 EÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ ÏÃÉÏÓ Á.Å., ÁèÞíá 2008 Ðñþôç Ýêäïóç: Απρίλιος 2008, áíôßôõðá ÉSBN Ôõðþèçêå óå áñôß åëåýèåñï çìéêþí ïõóéþí ëùñßïõ êáé öéëéêü ðñïò ôï ðåñéâüëëïí. To ðáñüí Ýñãï ðíåõìáôéêþò éäéïêôçóßáò ðñïóôáôåýåôáé êáôü ôéò äéáôüîåéò ôïõ Åëëçíéêïý Íüìïõ (Í. 2121/1993 üðùò Ý åé ôñïðïðïéçèåß êáé éó ýåé óþìåñá) êáé ôéò äéåèíåßò óõìâüóåéò ðåñß ðíåõìáôéêþò éäéïêôçóßáò. Áðáãïñåýåôáé áðïëýôùò ç Üíåõ ãñáðôþò Üäåéáò ôïõ åêäüôç êáôü ïðïéïäþðïôå ôñüðï Þ ìýóï áíôéãñáöþ, öùôïáíáôýðùóç êáé åí ãýíåé áíáðáñáãùãþ, åêìßóèùóç Þ äáíåéóìüò, ìåôüöñáóç, äéáóêåõþ, áíáìåôüäïóç óôï êïéíü óå ïðïéáäþðïôå ìïñöþ (çëåêôñïíéêþ, ìç áíéêþ Þ Üëëç) êáé ç åí ãýíåé åêìåôüëëåõóç ôïõ óõíüëïõ Þ ìýñïõò ôïõ Ýñãïõ. ÅÊÄÏÓÅÉÓ ØÕ ÏÃÉÏÓ Á.Å. PSICHOGIOS PUBLICATIONS S.A. äñá: ÔáôïÀïõ 121 Head office: 121, Tatoiou Str Ìåôáìüñöùóç Metamorfossi, Greece Âéâëéïðùëåßï: Ìáõñïìé Üëç 1 Bookstore: 1, Mavromichali Str ÁèÞíá Áthens, Greece Ôçë.: Tel.: Telefax: Telefax: info@psichogios.gr info@psichogios.gr

3 ÌåôÜöñáóç: Εύη Παπαγεωργίου

4 Στους γονείς µου

5 Μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στη Βαβυλώνα, το 323 π.χ., το σώµα του µεταφέρθηκε µε µία µεγαλοπρεπή ποµπή στην Αίγυπτο προκειµένου να ταφεί στην Αλεξάνδρεια, όπου παρέµεινε σε κοινή θέα για περίπου εξακόσια χρόνια. Το µαυσωλείο του Αλεξάνδρου θεωρείτο ένα από τα θαύµατα του κόσµου. Ρωµαίοι αυτοκράτορες, συµπεριλαµβανοµένων του Ιουλίου Καίσαρα, του Αυγούστου και του Καρακάλλα, πραγ- µατοποίησαν εκεί προσκυνήµατα. Ωστόσο, έπειτα από µία αλληλουχία σεισµών, πυρκαγιών και πολέµων, η Αλεξάνδρεια περιήλθε σε παρακµή και ο τάφος χάθηκε. Παρά τις πολυάριθµες ανασκαφές, δε βρέθηκε ποτέ.

6 ΠΡΟΛΟΓΟΣ Λιβυκή Έρηµος, 318 π.χ. Υπήρχε µία πηγή µε γλυκό νερό στο χαµηλότερο σηµείο της σπηλιάς, σαν το µοναδικό µαύρο νύχι στην άκρη ενός στριφτού, καρβουνιασµένου και ακρωτηριασµένου ποδιού. Ένα πυκνό στρώµα λειχήνων και λογής ακαθαρσιών κάλυπταν την επιφάνειά της, που σπάνια ταρασσόταν στο πέρασµα των αιώνων µόνο για να κυµατίσει και να ριγήσει στο άγγιγµα κάποιου εντόµου που ζούσε εκεί απάνω ή στο σχηµατισµό οµόκεντρων κύκλων από φυσαλίδες αερίων, οι οποίες έβγαιναν από µεγάλο βάθος κάτω από το έδαφος της ερήµου που την περιέβαλλε. Το στρώµα αυτό έσπασε ξαφνικά, και µέσ από το νερό ξεπρόβαλαν το κεφάλι και οι ώµοι ενός άνδρα. Το πρόσωπό του ήταν στραµµένο προς τα επάνω, κι αµέσως ο άνδρας αγωνίστηκε να εισπνεύσει τεράστια κύµατα ζωογόνου αέρα µέσα από τα τεντω- µένα του ρουθούνια και το ορθάνοιχτο στόµα του, σαν να είχε µείνει κάτω από το νερό πάνω από τα όρια της αντοχής του. Καθώς περνούσαν τα λεπτά, η ανάσα του όχι µόνο δεν επανερχόταν στον φυσιολογικό ρυθµό της, αλλά αντιθέτως, γινόταν όλο και πιο γρήγορη, λες και η καρδιά του ήταν έτοιµη να εκραγεί µες στο στήθος του. Τελικά τα κατάφερε, και το χειρότερο πέρασε.

7 10 ÃÏÕÉË ΑΝΤΑΜΣ εν υπήρχε καθόλου φως στη σπηλιά, ούτε καν φωσφορισµός νερού. Και η ανακούφιση του άνδρα που επιβίωσε από την υποβρύχια φυγή του µετατράπηκε γρήγορα σε απόγνωση ότι απλώς είχε ανταλλάξει έναν τρόπο θανάτου µε άλλον τρόπο. Ψηλάφησε την άκρη της λιµνούλας µέχρι που βρήκε µία χα- µηλή προεξοχή. Έδωσε ώθηση στο σώµα του προς τα πάνω για να βγει έξω, και περιστράφηκε για να καθίσει εκεί. Σχεδόν ασυναίσθητα άπλωσε το χέρι κάτω από τον µουσκεµένο του χιτώνα για να πιάσει το στιλέτο του. Στην πραγµατικότητα, δεν υπήρχε µεγάλος κίνδυνος καταδίωξης. Είχε παλέψει µε νύχια και µε δόντια για να κερδίσει κάθε εκατοστό αυτής της υγρής διεξόδου. Θα ήθελε πολύ να έβλεπε εκείνο τον χοντρό Λίβυο που είχε σκοπό να τον καρφώσει µε το σπαθί του, να επιχειρεί να τον ακολουθήσει: σίγουρα εκείνος θα σφηνωνόταν στο πέρασµα από όπου δε θα πετιόταν έξω αν δεν έχανε ένα µέρος της σάρκας του. Κάτι βούιξε δίπλα στο µάγουλό του. Έβγαλε µια φωνή τρό- µου και τίναξε τα χέρια του στον αέρα. Η ηχώ ακούστηκε παράξενα αργή και βαθιά για µια σπηλιά που την είχε φανταστεί µικρή. Κάτι άλλο φτερούγισε δίπλα του. Έµοιαζε µε πουλί, αλλά κανένα πουλί δε θα µπορούσε να βρει το δρόµο του µέσα σε τέτοιο σκοτάδι. Ίσως µια νυχτερίδα. Είχε σίγουρα δει το σούρουπο σµήνη νυχτερίδων να κατακλύζουν τους µακρινούς οπωρώνες σαν να ήταν σκνίπες. Οι ελπίδες του πολλαπλασιάστηκαν. Εάν αυτές ήταν οι ίδιες νυχτερίδες, θα πρέπει να υπήρχε διέξοδος. Ερεύνησε τα πέτρινα τοιχώµατα µε τα χέρια του και άρχισε να σκαρφαλώνει στο πιο προσβάσιµο τοίχωµα. εν επρόκειτο για αθλητικό τύπο, και η αναρρίχηση του φαινόταν εφιάλτης µέσα στο σκοτάδι, αλλά τουλάχιστον τα τοιχώµατα ήταν γυ- µνά και υπήρχαν σηµεία από τα οποία µπορούσε να κρατηθεί. Μόλις έφτανε σε ένα µέρος όπου δεν υπήρχε δυνατότητα να προχωρήσει άλλο, οπισθοχωρούσε και ανακάλυπτε κάποια άλλη διαδροµή. Ύστερα, άλλη. Οι ώρες περνούσαν. Κι άλλες ώρες. Άρχισε να πεινάει και να κουράζεται. Σε µια προσπάθειά του

8 ΠΡΟΛΟΓΟΣ 11 έπεσε µε ορµή στον πάτο, κραυγάζοντας τροµαγµένος. Ένα σπασµένο πόδι θα σήµαινε το τέλος του, όπως θα συνέβαινε και µε ένα µουλάρι^ αντί γι αυτό, χτύπησε το κεφάλι του πάνω στο βράχο, και τον τύλιξε το σκοτάδι. Όταν συνήλθε, για µία ευλογηµένη στιγµή δεν ήξερε πού βρισκόταν και γιατί. Μόλις επανέκτησε τη µνήµη του, ένιωσε τόση απελπισία, που σκέφτηκε να επιστρέψει όπως είχε έρθει. Όµως δεν µπορούσε να αντιµετωπίσει για άλλη µια φορά τις δυσκολίες εκείνου του περάσµατος. Όχι. Καλύτερα να συνέχιζε. οκίµασε πάλι να αναρριχηθεί στο πέτρινο τοίχωµα^ άλλη µια προσπάθεια. Τελικά, στην επόµενη προσπάθειά του έφτασε σε µια επικίνδυνη προεξοχή που βρισκόταν πολύ ψηλά από τον πυθµένα της σπηλιάς^ ίσα που χωρούσε να γονατίσει. Μπουσούλησε προς τα εµπρός και προς τα πάνω, µε την επιφάνεια του βράχου στα αριστερά του και το απόλυτο κενό στα δεξιά του, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι ένα λάθος ίσως τον οδηγούσε στο θάνατο. Αυτό δεν τον εµπόδισε^ αντίθετα, επέτεινε την αυτοσυγκέντρωσή του. Η προεξοχή στένευε γύρω του και έµοιαζε σαν να σερνόταν µέσα στην κοιλιά ενός πέτρινου φιδιού. Σύντοµα το σκοτάδι άρχισε να αραιώνει. Σχεδόν αµέσως έλαµψε το φως, κι εκείνος αναδύθηκε κατάπληκτος µες στον ήλιο που έδυε και που του φάνηκε τόσο εκτυφλωτικός µετά την παρατεταµένη του παρα- µονή στο σκοτάδι, ώστε χρειάστηκε να βάλει απότοµα το χέρι του αντήλιο για να προστατέψει τα µάτια του. Ο ήλιος στη δύση του! Είχε περάσει τουλάχιστον µία ηµέρα από την ενέδρα του Πτολεµαίου. Κινήθηκε αργά προς το χείλος, κοίταξε κάτω. Τίποτε^ µόνο απόκρηµνοι βράχοι και βέβαιος θάνατος. Έστρεψε το βλέµµα του προς τα πάνω. Ήταν απότο- µα, αλλά µάλλον θα µπορούσε να τα καταφέρει. Ο ήλιος σύντο- µα θα χανόταν. Ξεκίνησε να σκαρφαλώνει χωρίς να κοιτάζει ούτε πάνω ούτε κάτω^ τον απασχολούσε περισσότερο η πρόοδος της πορείας του παρά η ταχύτητα. Η καρτερικότητά του τον

9 12 ÃÏÕÉË ΑΝΤΑΜΣ βοηθούσε. Πολλές φορές ο ψαµµίτης διαλυόταν µέσα στα χέρια του ή κάτω από τα πόδια του. Η τελευταία λάµψη του φωτός της ηµέρας αχνόσβησε καθώς ο άνδρας έφτανε σε µία άκρη που προεξείχε αποπάνω του. Τώρα πια δεν µπορούσε να γυρίσει πίσω^ έσφιξε τα δόντια και επικεντρώθηκε στο σκοπό του, καθώς σερνόταν µε τα νύχια, τις παλάµες και τους αγκώνες του, σκάβοντας σαν τρελός µε τα γόνατα και τα πόδια του, γδέρνοντας το δέρµα του πάνω στον σκληρό βράχο ώσπου τελικά κατάφερε να σκαρφαλώσει απάνω. Τότε γύρισε ανάσκελα και κάρφωσε το βλέµµα µε ευγνωµοσύνη στον νυχτερινό ουρανό. Ο Κελώνυµος δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι διέθετε γενναιότητα. Ήταν άνθρωπος της ίασης και της γνώσης, όχι του πολέµου. Παρ όλα αυτά, αισθανόταν ακόµα τη σιωπηρή κατηγορία των συντρόφων του. Μαζί στη ζωή, µαζί στο θάνατο. Αυτός ήταν ο όρκος τους. Όταν ο Πτολεµαίος κατάφερε τελικά να τους παγιδέψει, οι υπόλοιποι ήπιαν χωρίς δισταγµό το απόσταγµα από φύλλα δαφνοκέρασου το οποίο είχε παρασκευάσει ο Κελώνυµος γι αυτούς, ώστε να µη λυθεί η γλώσσα τους από τα βασανιστήρια. Μα ο ίδιος δείλιασε. Είχε νιώσει ένα φοβερό ξέσπασµα φόβου στη σκέψη ότι θα τα έχανε όλα αυτά πριν την ώρα του αυτό το θαυµάσιο δώρο της ζωής, τα θεάµατα, τις µυρωδιές, τις επαφές, τις γεύσεις, τη θαυµαστή ικανότητα της σκέψης. ε θα έβλεπε ποτέ ξανά τους ψηλούς λόφους της πατρίδας του, την οργιώδη βλάστηση στις όχθες των ποταµών της, τα δάση µε τα πεύκα και τα ασηµένια έλατα! ε θα άκουγε ποτέ ξανά τα βή- µατα των σοφών στην αγορά. ε θα αισθανόταν ποτέ τα χέρια της µητέρας του να τον αγκαλιάζουν, δε θα έκανε αστεία µε την αδελφή του, δε θα έπαιζε µε τα δύο του ανίψια! Έτσι, προσποιήθηκε ότι πήρε το δηλητήριο. Κατόπιν, κι ενώ οι υπόλοιποι γύρω του είχαν πεθάνει, αναζήτησε καταφύγιο στις σπηλιές. Το φεγγάρι φώτιζε την κάθοδό του αποκαλύπτοντάς του την έρηµο που τον περιέβαλλε, κάνοντάς τον να συνειδητοποιήσει πόσο µόνος ήταν. Οι πρώην σύντροφοί του ήταν ασπιδοφόροι

10 ΠΡΟΛΟΓΟΣ 13 στο στρατό του Αλεξάνδρου, ατρόµητοι κυρίαρχοι της γης. Πουθενά δεν ένιωθε πιο ασφαλής απ όσο ανάµεσά τους. Χωρίς αυτούς αισθανόταν αδύναµος και εύθραυστος, έρµαιο σε µία χώρα παράξενων θεών και ακατανόητων γλωσσών. Κατέβηκε µε αργό βήµα την πλαγιά^ προχωρούσε όλο και πιο γρήγορα, µε το φόβο του Πάνα να ξεχειλίζει µέσα του, ώσπου ξαφνικά άρχισε να τρέχει, µέχρι που σκόνταψε σε ένα αυλάκι και έπεσε µε φόρα στη συµπαγή άµµο. Μία αυξανόµενη αίσθηση τρόµου τον κατέλαβε καθώς σηκωνόταν, αν και στην αρχή δεν µπορούσε να αντιληφθεί την αιτία. Τότε άρχισαν να σχηµατίζονται παράξενες µορφές µες στο σκοτάδι. Μόλις οι µορφές πήραν συγκεκριµένο σχήµα, άρχισε να κλαίει και να οδύρεται. Πλησίασε το πρώτο ζευγάρι: ο Φίλιππος, που τον είχε µεταφέρει έξω από την Αρέγκ όταν οι δυνάµεις του τον εγκατέλειψαν, και ο Ιατροκλής, ο οποίος του είχε διηγηθεί θαυµάσιες ιστορίες για µακρινούς τόπους. Ο Κλεο- µένης και ο Ηρακλής ήταν το επόµενο ζευγάρι. Αν και ήταν ήδη νεκροί, η σταύρωση αποτελούσε τη µακεδονική τιµωρία για τους κακοποιούς και τους προδότες ακόµη και µετά θάνατον, και ο Πτολεµαίος επιθυµούσε να γίνει γνωστό ότι απέδιδε τους χαρακτηρισµούς του κακοποιού και του προδότη σ εκείνους. Ωστόσο, δεν πρόδωσαν οι συγκεκριµένοι άνδρες την τελευταία επιθυµία του Αλεξάνδρου σχετικά µε τον τόπο στον οποίο ήθελε να ταφεί. εν ήταν οι συγκεκριµένοι άνδρες αυτοί που έβαλαν την προσωπική τους φιλοδοξία πάνω από τις επιθυµίες του βασιλιά τους. Όχι. Αυτοί οι άνδρες προσπάθησαν απλώς να κάνουν ό,τι ο ίδιος ο Πτολεµαίος έπρεπε να είχε κάνει: να χτίσουν έναν τάφο για τον Αλέξανδρο κοντά στον τόπο του πατέρα του. Κάτι στη συµµετρία των σταυρών τράβηξε την προσοχή του Κελώνυµου. Ήταν κατά ζεύγη. Σε όλο το µήκος της διαδροµής. Όµως την οµάδα τους την αποτελούσαν τριάντα τέσσερις. Αυτός και άλλοι τριάντα τρεις. Μονός αριθµός. Πώς µπορούσαν να είναι όλοι κατά ζεύγη; Η ελπίδα µέσα του φτερούγισε αδύ-

11 14 ÃÏÕÉË ΑΝΤΑΜΣ ναµα. Ίσως κάποιος άλλος είχε καταφέρει να γλιτώσει. Άρχισε να διασχίζει µε γοργό βήµα τη µακάβρια λεωφόρο του θανάτου. Παλιοί φίλοι σε κάθε πλευρά, ναι^ όχι όµως ο αδελφός του. Είκοσι τέσσερις σταυροί και σε κανέναν ο αδελφός του. Είκοσι έξι. Προσευχήθηκε σιωπηρά στους θεούς, ενώ οι ελπίδες του αυξάνονταν καθώς περνούσε η ώρα. Είκοσι οκτώ Τριάντα Τριάντα δύο Σε κανέναν ο αδελφός του. Κι ούτε υπήρχαν άλλοι σταυροί. Για µια στιγµή ένιωσε µία εξαίσια ευφορία. Μα δεν κράτησε πολύ. Μόλις κατάλαβε τι είχε κάνει ο Πτολεµαίος, ήταν σαν να του έµπηξαν ένα µαχαίρι ανάµεσα στα πλευρά. Έβγαλε µια κραυγή απόγνωσης και οργής και γονάτισε πάνω στην άµµο. Όταν τελικά κατάφερε να κατευνάσει την οργή του, ο Κελώνυµος ήταν ένας διαφορετικός άνθρωπος ένας άνθρωπος µε παγιωµένο και συγκεκριµένο σκοπό. Είχε ήδη µια φορά προδώσει τον όρκο του απέναντι σ αυτούς τους ανθρώπους. εν µπορούσε να τους προδώσει ξανά. Μαζί στη ζωή, µαζί στο θάνατο. Ναι. Τους το χρωστούσε αυτό. Με οποιοδήποτε τίµηµα.

12 ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΑ Ύφαλοι Ρας Μοχάµεντ^ Σινά, Αίγυπτος Ι Ο Ντάνιελ Νοξ λαγοκοιµόταν µακάρια στην πλώρη όταν το κορίτσι στάθηκε µπροστά του κόβοντάς του τον απογευµατινό ήλιο, προκαλώντας τον σκόπιµα. Άνοιξε τα µάτια του και σήκωσε το βλέµµα κάπως επιφυλακτικά όταν πρόσεξε ποια ήταν, γιατί ο Μαξ του το είχε ξεκαθαρίσει: για εκείνη τη µέρα το κορίτσι ανήκε στον Χασάν αλ-ασιούτι, και τον Χασάν τον συνόδευε µία αλαζονική και απολύτως δικαιολογηµένη φήµη ότι είχε βίαια ξεσπάσµατα, ειδικά απέναντι σε όποιον τολµούσε να πατήσει στα χωράφια του. «Παρακαλώ;» ρώτησε. «Λοιπόν, είσαι στ αλήθεια Βεδουίνος;» ρώτησε εκείνη µε ενθουσιασµό. «Θέλω να πω, εκείνος ο τύπος, ο Μαξ, είπε ότι είσαι Βεδουίνος, αλλά θέλω να πω ότι δε µοιάζεις. Θέλω να πω µη µε παρεξηγείς, κατά κάποιον τρόπο µοιάζεις, θέλω να πω, η επιδερµίδα σου, τα µαλλιά σου και τα φρύδια, αλλά» εν είναι παράξενο που είχε τραβήξει την προσοχή του Χασάν, σκέφτηκε ο Νοξ, καθώς εκείνη συνέχισε να πολυλογεί.

13 16 ÃÏÕÉË ΑΝΤΑΜΣ Ήταν κοινό µυστικό ότι νεαρές ξανθές υπάρξεις τον έκαναν ό,τι ήθελαν^ κι αυτή εδώ διέθετε γοητευτικό χαµόγελο και εντυπωσιακά τιρκουάζ µάτια, ελκυστική επιδερµίδα διάσπαρτη µε απαλές φακίδες και ροδαλά ίχνη ακµής, καθώς και λεπτοκαµω- µένη σιλουέτα την οποία αναδείκνυε τέλεια το µπικίνι της στο πράσινο χρώµα του µοσχολέµονου και στο κίτρινο του λεµονιού. «Η µητέρα του πατέρα µου ήταν Βεδουίνα», είπε, για να τη βοηθήσει να βγει από το αδιέξοδο. «Αυτό είναι όλο». «Ουάου! Μια γιαγιά Βεδουίνα!» Το εξέλαβε ως πρόσκληση για να καθίσει. «Πώς ήταν;» Ο Νοξ στηρίχτηκε στον έναν αγκώνα για να ανασηκωθεί, µισοκλείνοντας τα µάτια του στο φως του ήλιου. «Πέθανε πριν γεννηθώ». «Λυπάµαι». Μια βρεγµένη ξανθή µπούκλα γλίστρησε πάνω στο µάγουλό της. Χτένισε τα µαλλιά της προς τα πίσω και µε τα δύο χέρια, δένοντάς τα σε πρόχειρη αλογοουρά, έτσι ώστε το στήθος της να προβάλλει προς το µέρος του. «Λοιπόν; Μεγάλωσες εδώ; Στην έρηµο;» Κοίταξε γύρω του. Βρίσκονταν στο κατάστρωµα του καταδυτικού σκάφους του Μαξ Στράτι που ήταν δεµένο σ ένα σταθερό αγκυροβόλιο στα ανοιχτά της Ερυθράς Θάλασσας. «Στην έρηµο;» «Τσ!» Τον χτύπησε παιχνιδιάρικα στο στήθος. «Ξέρεις τι εννοώ!» «Είµαι Άγγλος». «Μου αρέσει το τατουάζ σου». ιέγραψε µε την άκρη του δαχτύλου της το γαλαζόχρυσο δεκαεξάκτινο αστέρι στον δεξιό του δικέφαλο µυ. «Τι είναι;» «Το Αστέρι της Βεργίνας. Ένα σύµβολο των Αργεαδών». «Των ποιων;» «Του αρχαίου βασιλικού οίκου της Μακεδονίας». «Τι; ηλαδή σαν να λέµε του Μεγάλου Αλεξάνδρου;» «Πολύ σωστά».

14 Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝ ΡΟΥ 17 Ζάρωσε τη µύτη της. «Είσαι θαυµαστής του λοιπόν; Έχω ακούσει να λένε ότι επρόκειτο απλώς για ένα µεθυσµένο κτήνος». «Ε, τότε δεν τα άκουσες σωστά». Χαµογέλασε, ευχαριστηµένη που την είχε αντικρούσει. «Συνέχισε, λοιπόν. Μίλα µου». Ο Νοξ συνοφρυώθηκε. Από πού να ξεκινήσει κανείς να µιλάει για έναν άνδρα σαν τον Αλέξανδρο; «Πολιορκούσε µία πόλη που ονοµαζόταν Μουλτάν», της είπε. «Αυτό συνέβη προς το τέλος των εκστρατειών του. Οι άνδρες του είχαν κουραστεί να µάχονται. Επιθυµούσαν µόνο να γυρίσουν σπίτι. Αλλά ο Αλέξανδρος δεν µπορούσε να το ανεχτεί αυτό. Ανέβηκε πρώτος στις επάλξεις. Οι αµυνόµενοι είχαν σπρώξει µακριά όλες τις άλλες πολιορκητικές κλίµακες, και έτσι είχε ξεµείνει µόνος του εκεί απάνω. Οποιοσδήποτε φυσιολογικός άνθρωπος θα είχε πηδήσει προς το µέρος που θα του παρείχε ασφάλεια, έτσι δεν είναι; Ξέρεις τι έκανε ο Αλέξανδρος;» «Τι;» «Πήδησε µέσα^ στην εσωτερική πλευρά των τειχών. Ολοµόναχος. Ήταν ο µόνος σίγουρος τρόπος για να αναγκάσει τους άνδρες του να τον ακολουθήσουν. Και το έκαναν. ιέλυσαν την οχυρωµένη πόλη για να τον σώσουν, και ίσα που πρόλαβαν να βγουν εγκαίρως. Τα τραύµατα που προκλήθηκαν στο σώµα του εκείνη την ηµέρα, ίσως συνέβαλαν στον αναπόφευκτο θάνατό του, αλλά ενίσχυσαν επίσης το θρύλο που περιβάλλει το όνοµά του. Συνήθιζε να υπερηφανεύεται ότι είχε σηµάδια σε κάθε µέρος του σώµατός του, εκτός από την πλάτη του». Η κοπέλα γέλασε. «Ακούγεται σαν να ήταν ψυχοπαθής». «Άλλοι καιροί», απάντησε ο Νοξ. «Ξέρεις, όταν αιχµαλώτισε τη µητέρα του αυτοκράτορα της Περσίας, την έθεσε υπό την προσωπική του προστασία. Μετά το θάνατό του, αυτή είχε ταραχτεί τόσο πολύ, που πέθανε από ασιτία. Σκέψου: όχι όταν πέθανε το δικό της παιδί^ όταν πέθανε ο Αλέξανδρος. εν το κάνεις αυτό για έναν ψυχοπαθή».

15 18 ÃÏÕÉË ΑΝΤΑΜΣ «Χµ» Ήταν φανερό ότι δεν είχε διάθεση ν ακούσει άλλο για τον Αλέξανδρο. Σηκώθηκε στα γόνατα, έβαλε την αριστερή παλάµη της πάνω στο κατάστρωµα, όσο πιο µακριά γινόταν από τον Νοξ, και άπλωσε το δεξιό χέρι της αποπάνω του για να φτάσει το ερυθρόλευκο ψυγείο πάγου. Έβγαλε το καπάκι, έπιασε όλα τα µπουκάλια και τα τενεκεδάκια που υπήρχαν µέσα για να βρει κάποιο κρύο, χωρίς να βιάζεται, ενώ το στήθος της ταλαντευόταν ελεύθερο µέσα στο χαλαρό σουτιέν του µπικίνι της, τονίζοντας την ύπαρξή του, µε ρώγες ροζ σαν πέταλα. Ο Νοξ ένιωσε ξαφνικά το στόµα του να ξεραίνεται^ το να γνωρίζεις ότι σε δουλεύουν, δε σηµαίνει ότι το πείραγµα δεν είναι επιτυχηµένο. Όµως του θύµιζε αναγκαστικά και τον Χασάν^ έτσι, συνοφρυώθηκε και κοίταξε αλλού. Η κοπέλα κάθισε πάλι στη θέση της απότοµα, µε ένα ανοιχτό µπουκάλι στο χέρι της κι ένα πονηρό χαµόγελο στα χείλη. «Θέλεις λίγο;» ρώτησε. «Όχι, ευχαριστώ». Σήκωσε τους ώµους της και ήπιε µια γουλιά. «Γνωρίζεις τον Χασάν καιρό;» «Όχι». «Αλλά είσαι φίλος του, σωστά;» «Είµαι στην κατάσταση µισθοδοσίας του, γλυκιά µου. Αυτό είναι όλο». «Όµως είναι ιππότης, σωστά;» «εν είναι και ο πιο επιτυχηµένος χαρακτηρισµός για ένα µουσουλµάνο». «Ξέρεις τι εννοώ». Ο Νοξ σήκωσε τους ώµους. Ήταν αργά για εκείνη να δειλιάσει. Ο Χασάν τη γνώρισε τυχαία σε ένα νυχτερινό κέντρο και όχι στο κατηχητικό. Αν δεν της άρεσε, ας είχε αρνηθεί τόσο απλό ήταν. Άλλο το να είσαι αφελής και άλλο το να είσαι ανόητος. Ήξερε καλά τι προκαλούσε µε το κορµί της.

16 Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝ ΡΟΥ 19 Ο Μαξ Στράτι εµφανίστηκε πίσω από τις καµπίνες εκείνη τη στιγµή. Τους πλησίασε µε γρήγορο βήµα. «Τι συµβαίνει λοιπόν εδώ;» ρώτησε παγερά. Είχε έρθει για διακοπές στο Σαρµ ελ-σε χ πριν από είκοσι χρόνια, και δεν επέστρεψε ποτέ σπίτι του. Η Αίγυπτος είχε αποδειχτεί πολύ φιλόξενη για κείνον. ε θα το διακινδύνευε, γράφοντας τον Χασάν στα παλιά του τα παπούτσια. «Απλώς µιλούσαµε», τον ενηµέρωσε ο Νοξ. «Κάν το ροκανίζοντας τον δικό σου χρόνο, σε παρακαλώ, όχι τον δικό µου», είπε ο Μαξ. «Ο κύριος αλ-ασιούτι επιθυµεί να κάνουν οι καλεσµένοι του µία τελευταία κατάδυση». Ο Νοξ πίεσε τον εαυτό του για να σηκωθεί. «Θα ετοιµάσω τα πράγµατα». Το κορίτσι σηκώθηκε κι αυτό µε ένα πήδηµα και χειροκρότησε µε ψεύτικο ενθουσιασµό. «Περίφηµα! Νόµιζα ότι δε θα ξαναπηγαίναµε εκεί κάτω». «Νοµίζω ότι δε θα έρθεις µαζί µας, Φιόνα», της είπε κοφτά ο Μαξ. «εν έχουµε αρκετές µπουκάλες. Θα µείνεις εδώ, µαζί µε τον κύριο αλ-ασιούτι». «Α» Φάνηκε ξαφνικά φοβισµένη, σαν παιδί. Πέρασε το χέρι της διστακτικά στον πήχη του Νοξ. Αυτός την απώθησε και κατευθύνθηκε θυµωµένος προς την πρύµνη όπου φύλαγαν τις στολές κατάδυσης, τα βατραχοπέδιλα, τους αναπνευστήρες και τις µάσκες σε πλαστικά κιβώτια, δίπλα στην ατσάλινη σκάρα µε τις µπουκάλες αέρα. Μία γρήγορη µατιά τού επιβεβαίωσε αυτό που ήδη ήξερε: υπήρχαν πολλές γεµάτες µπουκάλες. Ξάφνου ένιωσε ένα ρίγος. Αισθανόταν το διεισδυτικό βλέµµα του Μαξ πίσω του, κι έτσι πίεσε τον εαυτό του να µη γυρίσει να κοιτάξει. Η κοπέλα δεν ήταν δικό του πρόβληµα. Ήταν αρκετά µεγάλη, µπορούσε να φροντίζει τον εαυτό της. εν τον συνέδεε τίποτα µαζί της^ δεν είχε καµία υποχρέωση απέναντί της. Είχε φτύσει αίµα για να εδραιωθεί σ αυτή την πόλη. ε θα τα τίναζε όλα στον αέρα επειδή µια κακοµαθηµένη έφηβη είχε εκτιµήσει λανθασµένα το κόστος ενός γεύµατος Οι δικαιολογίες του δεν τον

17 20 ÃÏÕÉË ΑΝΤΑΜΣ βοήθησαν και πολύ. Του ερχόταν ζαλάδα καθώς λύγισε τα πόδια του δίπλα στα κιβώτια και βάλθηκε να ελέγχει τον εξοπλισµό. Ανασκαφή του Αρχαιολογικού Ιδρύµατος στο έλτα του Νείλου^ Βόρεια Αίγυπτος ΙΙ «Γεια σας!» φώναξε η Γκέιλ Μπονάρ. «Είναι κανείς εδώ;» Περίµενε υποµονετικά για µια απάντηση, αλλά δεν έλαβε καµία. Περίεργο. Ο Χρήστος το ξεκαθάρισε ότι η Έλενα ήθελε βοήθεια στη µετάφραση ενός όστρακου, ωστόσο δεν υπήρχε κανένα ίχνος δικό της ούτε και του φορτηγού της. Και η αποθήκη στην οποία συνήθως δούλευε ήταν κλειστή. Ένιωσε στιγµιαία ενόχληση. εν την πείραξε που περπάτησε δεκαπέντε λεπτά για να έρθει από τον άλλο αρχαιολογικό χώρο^ την ενοχλούσε να χάνει το χρόνο της. Εκείνη τη στιγµή, όµως, πρόσεξε ότι η πόρτα της καλύβας κρεµόταν µισάνοιχτη, ενώ ποτέ πριν δεν την είχε έτσι, τουλάχιστον όταν η Γκέιλ βρισκόταν εκεί. Χτύπησε την πόρτα, την έσπρωξε για ν ανοίξει, κοίταξε µέσα, αφήνοντας να µπει λίγο φως. Στους εσωτερικούς τοίχους διακρίνονταν σειρές από ράφια γεµάτα µε λάµπες µπαταρίας, σφυριά, αξίνες, καλάθια, σκοινιά και άλλο αρχαιολογικό εξοπλισµό. Υπήρχε επίσης µία σκοτεινή τετράγωνη τρύπα στο δάπεδο, από την οποία προεξείχε η κορφή µιας ξύλινης σκάλας. Λύγισε τα γόνατά της, σχηµάτισε µε τα χέρια της χωνί µπροστά στο στόµα της και φώναξε προς τα κάτω, αλλά δεν πήρε απάντηση. Περίµενε µερικά δευτερόλεπτα, και ξαναφώναξε^ τίποτα πάλι. Σηκώθηκε, έβαλε τα χέρια στη µέση κι άρχισε να κάνει απαισιόδοξες σκέψεις. Η Έλενα Σαράφογλου, η επικεφαλής της αρχαιολογικής ανασκαφής, ήταν από εκείνους τους αρχηγούς που πίστευαν ότι όλα τα µέλη της οµάδας τους ήταν ανί-

18 Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝ ΡΟΥ 21 κανα^ κατά συνέπεια, προσπαθούσε να τα κάνει όλα µόνη της. ιαρκώς άφηνε στη µέση µια εργασία για να ασχοληθεί µε κάποια άλλη. Ίσως αυτό να είχε συµβεί και στην προκειµένη περίπτωση^ ή µπορεί να υπήρξε κάποιο µπέρδεµα στο µήνυµα. Το πρόβληµα ήταν ότι µε την Έλενα δεν µπορούσες να συνεννοηθείς. Εάν την αναζητούσες, θα έπρεπε να είχες µείνει στο ση- µείο όπου ήσουν. Εάν έµενες, θύµωνε, επειδή δεν την είχες αναζητήσει. Λύγισε πάλι τα γόνατά της, ενώ οι γάµπες της την πονούσαν φρικτά από το φόρτο εργασίας εκείνης της ηµέρας, και φώναξε προς τα κάτω για τρίτη φορά, αρχίζοντας κάπως να ανησυχεί. Αν η Έλενα είχε γλιστρήσει; Άναψε µία λάµπα µπαταρίας, αλλά το φρεάτιο ήταν βαθύ και τις ακτίνες τις ρουφούσε το σκοτάδι. ε θα έβλαπτε να κάνει έναν έλεγχο. εν τα πήγαινε καλά µε τα ύψη^ πήρε βαθιά ανάσα καθώς ακουµπούσε το χέρι της στη σκάλα, άπλωσε το ένα πόδι διστακτικά στο πάνω σκαλοπάτι και κατόπιν έφερε το άλλο. Μόλις αισθάνθηκε ασφαλής άρχισε να κατεβαίνει προσεκτικά. Η σκάλα έτριξε, όπως και τα σκοινιά που την κρατούσαν στον τοίχο. Το φρεάτιο ήταν πιο βαθύ από όσο υπολόγιζε, ίσως έξι µέτρα. Συνήθως δεν µπορούσες να κατεβείς τόσο κάτω στο έλτα χωρίς να φτάσεις στον υδροφόρο ορίζοντα, αλλά ο χώρος βρισκόταν στην κορφή ενός λόφου, προστατευµένος από την ετήσια υπερχείλιση του Νείλου. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που είχε κατοικηθεί στους αρχαίους χρόνους. Φώναξε ξανά. Και πάλι σιωπή^ µόνο η ανάσα της ακουγόταν, πολλαπλασιασµένη από τη στενότητα του χώρου. ίπλα της κυλούσε το χώµα που µετατοπιζόταν. Η περιέργεια άρχισε να υπερισχύει του φόβου. Κάποιες φήµες γι αυτό το µέρος είχαν φτάσει στ αυτιά της, αν και κανείς από τους συναδέλφους της δεν τολµούσε να µιλήσει ανοιχτά γι αυτό. Τελικά έφτασε στον πάτο, ενώ κάτω από τα πόδια της έτριζαν θραύσµατα βασάλτη, γρανίτη και χαλαζία, σαν να είχαν

19 22 ÃÏÕÉË ΑΝΤΑΜΣ σπάσει παλιά µνηµεία και αγάλµατα σε χίλια κοµµάτια και να είχαν σωριαστεί καταγής. Ένα στενό πέρασµα οδηγούσε προς τα αριστερά. Ξαναφώναξε, αλλά πιο σιγά τούτη τη φορά, ελπίζοντας ότι δε θα έπαιρνε απάντηση. Το φως της λάµπας της άρχισε να τρεµοπαίζει και να αχνοσβήνει, κατόπιν έσβησε εντελώς. Τη χτύπησε ελαφρά πάνω στον τοίχο και ξαφνικά µια δέσµη φωτός απλώθηκε τριγύρω. Καθώς η κοπέλα προχωρούσε, τα πετραδάκια έτριζαν κάτω από τα πέλµατά της. Υπήρχε ένα ζωγραφικό έργο στον αριστερό τοίχο µε εκπληκτικά φωτεινά χρώµατα. Ήταν προφανές ότι είχε καθαριστεί, ίσως και να είχε ρετουσαριστεί. Μία ανθρωπόµορφη φιγούρα γυρισµένη στο πλάι, ντυµένη σαν στρατιώτης αλλά µε κεφάλι και χαίτη γκρίζου λύκου, κρατούσε ένα σκήπτρο στο αριστερό χέρι και στο δεξί ένα στρατιωτικό λάβαρο, µε τη βάση του µπηγµένη ανάµεσα στα πόδια της, µε µία άλικη σηµαία να ξετυλίγεται δίπλα στον δεξιό της ώµο, µπροστά από τον γαλάζιο ουρανό. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι θεοί δεν ήταν η ειδικότητα της Γκέιλ, αλλά ήξερε αρκετά ώστε να αναγνωρίσει τον Ουεπουαουέτ, ένα θεό-λύκο που τελικά συγχωνεύτηκε µαζί µε άλλους στο θεό Άνουβι µε τη µορφή τσακαλιού. Αρχικά θεωρείτο στρατιωτικός ανιχνευτής και συχνά απεικονιζόταν σε σεντσέντ στο αιγυπτιακό στρατιωτικό λάβαρο που κρατούσε εδώ. Το όνοµά του σήµαινε: «Εκείνος που Ανοίγει ρόµους», γι αυτό και το µικροσκοπικών διαστάσεων ροµπότ που σχεδιάστηκε για να εξερευνά τα µυστηριώδη ορύγµατα αερισµού των Μεγάλων Πυρα- µίδων είχε ονοµαστεί Ουπουαούτ, από µία εκδοχή του ονόµατός του. Απ όσο µπορούσε να θυµηθεί η Γκέιλ, την εποχή του Μέσου Βασιλείου, περίπου το 1600 π.x., η λατρεία του είχε ξεπεραστεί. Κατά συνέπεια, αυτή η ζωγραφιά πρέπει να υπήρχε πάνω από τρεισήµισι χιλιάδες χρόνια. Ωστόσο το σεντσέντ που κρατούσε ο Ουεπουαουέτ «αφηγείτο» µία διαφορετική ιστορία, αφού απεικόνιζε το κεφάλι και τους ώµους ενός όµορφου νεα-

20 Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝ ΡΟΥ 23 ρού άνδρα, µε θε κό βλέµµα στο πρόσωπό του, να κοιτά προς τα πάνω, σαν Μαντόνα της Αναγέννησης. Ήταν δύσκολο να πει κανείς µε σιγουριά πότε είχε απέναντί του ένα πορτρέτο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Η επίδρασή του στην εικονογραφία ήταν τόσο βαθιά, που αιώνες µετά, οι άνθρωποι φιλοδοξούσαν να του µοιάσουν. Όµως, κι αν δεν επρόκειτο για τον ίδιο τον Αλέξανδρο, η ζωγραφιά ήταν χωρίς αµφιβολία επηρεασµένη από αυτόν, πράγ- µα το οποίο σήµαινε ότι ήταν αδύνατον να χρονολογείται πριν από το 332 π.χ. Κι αυτό οδηγούσε στο προφανές ερώτηµα: πώς η µορφή του Αλεξάνδρου απεικονιζόταν πάνω σε ένα λάβαρο που κρατούσε ο Ουεπουαουέτ, χίλια χρόνια µετά την εποχή που ο θεόςλύκος είχε εξαφανιστεί από το αιγυπτιακό λατρευτικό πάνθεο; Η Γκέιλ έπαψε ν ασχολείται µ αυτόν το γρίφο και συνέχισε το δρόµο της, µουρµουρίζοντας ακόµη το όνοµα της Έλενας, µόνο σαν δικαιολογία, όµως, σε περίπτωση που συναντούσε κάποιον. Η λάµπα µπαταρίας έσβησε ξανά, βυθίζοντας το χώρο στο απόλυτο σκοτάδι. Χτύπησε πάλι ελαφρά τη λάµπα της, η οποία άναψε για µία ακόµα φορά. Συνάντησε άλλη µία ζωγραφιά: απ όσο µπορούσε να διακρίνει, ήταν πανοµοιότυπη µε την πρώτη, αλλά δεν είχε καθαριστεί πλήρως. Οι τοίχοι άρχισαν να εµφανίζουν σηµάδια αποτέφρωσης, λες και µια µεγάλη πυρκαγιά είχε ξεσπάσει κάποτε εκεί. Με µια φευγαλέα µατιά διέκρινε τη λάµψη ενός λευκού µάρµαρου πιο µπροστά, και δύο πέτρινους λύκους ξαπλωµένους χάµω, αλλά σε εγρήγορση. Κι άλλοι λύκοι. Συνοφρυώθηκε. Όταν οι Μακεδόνες κατέλαβαν την Αίγυπτο, είχαν δώσει σε πολλές πόλεις ελληνικά ονόµατα για διοικητικούς λόγους, βασισµένοι στη λατρεία των τοπικών θεών. Εάν ο Ουεπουαουέτ ήταν ο θεός που λατρευόταν σ αυτό το µέρος, τότε έπρεπε να είναι «Γκέιλ! Γκέιλ!» Η Έλενα ακουγόταν µακριά πίσω της. «Είσαι κάτω; Γκέιλ!» Η κοπέλα γύρισε βιαστικά πίσω στο πέρασµα. «Κυρία Έλενα;» φώναξε. «Εσείς είστε;»

21 24 ÃÏÕÉË ΑΝΤΑΜΣ «Τι στην ευχή νοµίζεις ότι κάνεις εδώ κάτω;» «Νόµιζα ότι είχατε πέσει. Νόµιζα ότι ίσως είχατε πρόβληµα». «Βγες έξω», τη διέταξε η Έλενα οργισµένη. «Βγες έξω τώρα!» H Γκέιλ άρχισε να ανεβαίνει τη σκάλα. εν είπε λέξη µέχρι να ανεβεί επάνω. Τότε µίλησε βιαστικά: «Ο Χρήστος µου είπε ότι θέλατε να» Η γυναίκα έφερε το πρόσωπό της πολύ κοντά στης Γκέιλ. «Πόσες φορές σου έχω πει ότι αυτή είναι απαγορευµένη περιοχή;» φώναξε. «Πόσες φορές;» «Ζητώ συγγνώµη, κυρία Σαράφογλου, αλλά» «Ποια νοµίζεις ότι είσαι;» Το πρόσωπο της Έλενας ήταν κόκκινο και οι φλέβες ξεχώριζαν στο λαιµό της όπως σε ένα καταπονηµένο άλογο κούρσας. «Πώς τόλµησες να κατέβεις εκεί; Πώς τόλµησες;» «Νόµιζα ότι είχατε πέσει», επανέλαβε η κοπέλα απελπισµένη. «Νόµιζα ότι µπορεί να χρειαζόσαστε βοήθεια». «Μην τολµήσεις να µε διακόψεις όταν µιλάω». «εν» «Μην τολµήσεις! Μην τολµήσεις!» H Γκέιλ κοκάλωσε. Για µια στιγµή σκέφτηκε να υποχωρήσει. Στο κάτω κάτω, µόλις πριν από τρεις εβδοµάδες η Έλενα την είχε καλέσει εντελώς ξαφνικά και την παρακάλεσε την παρακάλεσε να πάρει άδεια ένα µήνα από την εργασία της στη σύνταξη του Λεξικού ηµοτικής της Σορβόνης για να αντικαταστήσει ένα βοηθό σε θέµατα γλωσσών, ο οποίος είχε αρρωστήσει. Ωστόσο, κατάλαβε ενστικτωδώς από την πρώτη στιγ- µή που συναντήθηκαν, ότι δεν υπήρχε περίπτωση να ταιριάξουν. Την πρώτη φορά που είχε εκραγεί η αρχαιολόγος, η κοπέλα υπέστη νευρικό κλονισµό. Οι νέοι της συνάδελφοι το αντιπαρήλθαν λέγοντάς της ότι η Έλενα φερόταν µ αυτό τον τρόπο από τότε που πέθανε ο άνδρας της. Έβραζε σαν καζάνι, µε ξεσπάσµατα ενδόµυχης οργής, µε αναπάντεχες, χωρίς διάκριση εκρήξεις ωµής και, µερικές φορές, επιδεικτικής βίας. Είχε πλέον

22 Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝ ΡΟΥ 25 καταντήσει ρουτίνα, κάτι που έπρεπε να γίνει αντικείµενο φόβου και εξευµενισµού, όπως η οργή των αρχαίων θεών. Έτσι, η Γκέιλ δέχτηκε στωικά όλα τα καυστικά και σκληρά σχόλια της προ σταµένης της για την ανεπάρκεια των ικανοτήτων της, για την αχαριστία της, για τη ζηµιά που αυτό το περιστατικό αναµφίβολα µπορούσε να προκαλέσει στην καριέρα της όταν θα µαθευόταν, αν και εκείνη, φυσικά, θα έβαζε τα δυνατά της για να την προστατέψει. «Ζητώ συγγνώµη, κυρία Σαράφογλου», είπε η Γκέιλ, όταν τελικώς ο «εξάψαλµος» άρχισε να κοπάζει. «Ο Χρήστος µε ειδοποίησε ότι θέλατε να µε δείτε». «Του είπα να σου πει ότι ερχόµουν να σε συναντήσω». «ε µου είπε αυτό. Ήθελα µόνο να βεβαιωθώ ότι δεν είχατε πέσει». «Πού πήγες;» «Πουθενά. Απλώς έλεγξα τον πυθµένα». «Πολύ καλά», είπε η Έλενα µε µισή καρδιά. «Τότε δε θα αναφερθούµε άλλο σ αυτό το θέµα. Όµως µην το αναφέρεις στον Κασίµ, γιατί αλλιώς δε θα µπορώ να σε προστατέψω». «Όχι, κυρία Σαράφογλου», τη διαβεβαίωσε η Γκέιλ. Ο Κασίµ, o επιβλέπων εκπρόσωπος του Ανώτατου Συµβουλίου Αρχαιοτήτων, κρατούσε εξίσου µυστικοπαθή στάση µε την Έλενα ως προς αυτό το µέρος. Χωρίς αµφιβολία θα ήταν δυσάρεστο για κείνη να παραδεχτεί ενώπιόν του ότι είχε αφήσει την πόρτα ξεκλείδωτη και αφύλαχτη. «Έλα µαζί µου», είπε η Έλενα, κλειδώνοντας την ατσάλινη πόρτα και οδηγώντας την Γκέιλ απέναντι, στην αποθήκη. «Υπάρχει ένα όστρακο για το οποίο θα ήθελα τη γνώµη σου. Είµαι ενενήντα εννέα κόµµα ενενήντα εννέα τοις εκατό σίγουρη για τη µετάφρασή του. Ίσως µπορείς να µε βοηθήσεις µε το υπόλοιπο µηδέν κόµµα µηδέν ένα τοις εκατό». «Μάλιστα, κυρία Σαράφογλου», είπε πειθήνια η νεαρή γλωσσολόγος. «Ευχαριστώ».

23 26 ÃÏÕÉË ΑΝΤΑΜΣ ΙΙΙ «Είσαι ηλίθιος;» είπε µε άγριο βλέµµα ο Μαξ, που είχε ακολουθήσει τον Νοξ στην πρύµνη του καταδυτικού σκάφους. «Αποφάσισες να εγκαταλείψεις τα εγκόσµια; ε σου είπα να µην πειράξεις τη γυναίκα του Χασάν;» «Αυτή ήρθε να µου µιλήσει», απάντησε ο Νοξ. «Θα προτιµούσες να φανώ αγενής;» «Τη φλέρταρες». «Αυτή µε φλέρταρε». «Αυτό είναι ακόµα χειρότερο. Χριστέ µου!» Κοίταξε τριγύρω, µε το πρόσωπο πληµµυρισµένο από φόβο. Όσοι εργάζονταν για τον Χασάν το πάθαιναν αυτό. «Συγγνώµη», είπε ο Νοξ. «Θα µείνω µακριά της». «Το καλό που σου θέλω. Πίστεψέ µε, αν προκαλέσεις την αντιπάθεια του Χασάν, εσύ και ο φίλος σου ο Ρικ θα πρέπει να ξεχάσετε τη µικρή σας επιχείρηση, όποια κι αν είναι αυτή». «Μίλα πιο σιγά». «Απλώς σε προειδοποιώ». Κούνησε το δάχτυλο, σαν να είχε κι άλλα να πει, ωστόσο έκανε µεταβολή και εξαφανίστηκε. Ο Νοξ τον παρακολουθούσε καθώς αποµακρυνόταν. εν του άρεσε ο Μαξ^ ούτε αυτός άρεσε στον Μαξ. Όµως είχαν µια σχέση αµοιβαίων συµφερόντων. Ο Μαξ διηύθυνε µία σχολή καταδύσεων και ο Νοξ ήταν ένας καλός, αξιόπιστος εκπαιδευτής καταδύσεων που ήξερε πώς να γοητεύει τους τουρίστες ώστε να τον προτείνουν και σε άλλους που συναντούσαν στα ταξίδια τους. Επιπλέον, εργαζόταν για ψίχουλα. Σε αντάλλαγ- µα, ο Μαξ του επέτρεπε να χρησιµοποιεί το σκάφος του και τον ανιχνευτή πλευρικής σάρωσης γι αυτό που υποτιµητικά αποκαλούσε «µικρή επιχείρηση». Ο Νοξ χαµογέλασε ειρωνικά. Εάν ο Μαξ ανακάλυπτε ποτέ τι αναζητούσαν ο Ρικ κι αυτός, δε θα το αποκαλούσε έτσι, τόσο αβασάνιστα. Ο Νοξ είχε έρθει στο Σαρµ πριν από τρία σχεδόν χρόνια.

24 Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝ ΡΟΥ 27 Έπειτα από τέσσερις εβδοµάδες συνέβη κάτι εκπληκτικό κάτι που το είχε προκαλέσει το ίδιο τατουάζ το οποίο είχε κινήσει και την περιέργεια της Φιόνας. Ενώ καθόταν ένα βράδυ στην προκυµαία απολαµβάνοντας την µπίρα του, τον πλησίασε ένας γεροδεµένος Αυστραλός. «Σε πειράζει να καθίσω µαζί σου;» είχε ρωτήσει. «Ελεύθερα». «Είµαι ο Ρικ». «Ντάνιελ. Αλλά όλοι µε φωνάζουν Νοξ». «Ναι, µου το έχουν πει». Ο Νοξ του έριξε ένα πλάγιο βλέµµα. «Ρωτούσες για µένα;» «Λένε ότι είσαι αρχαιολόγος». «Ήµουν». «Τα παράτησες για να γίνεις εκπαιδευτής καταδύσεων;» ρώτησε επιφυλακτικά ο Αυστραλός. «Αυτά µε παράτησαν», του εξήγησε ο Νοξ. «Τα χάλασα µε το κατεστηµένο». «Α» Έγειρε προς τα εµπρός. «Ενδιαφέρον τατουάζ». «Βρίσκεις;» Ο Ρικ ένευσε καταφατικά. «Αν σου δείξω κάτι, θα µείνει µεταξύ µας, εντάξει;» «Εντάξει», απάντησε ο Νοξ σηκώνοντας τους ώµους. Ο Ρικ έβαλε το χέρι στην τσέπη του και ανέσυρε ένα σπιρτόκουτο. Στο εσωτερικό του, χωµένο µέσα σε φαρµακευτικό βαµβάκι, υπήρχε ένα χοντρό χρυσό δάκρυ περίπου δυόµισι εκατοστών µε ένα µικρό κρίκο στη στενή άκρη του, για να περνιέται σε καρφίτσα ή αλυσίδα. Ροζ κηλίδες είχαν ενσωµατωθεί σ αυτό, στο σηµείο όπου είχε λαξευτεί από κάποιο κοράλλι. Και, στη βάση του διακρινόταν αµυδρά χαραγµένο ένα δεκαεξάκτινο αστέρι. «Το βρήκα πριν από δύο χρόνια», εξήγησε ο Ρικ. «Πίστευα ότι θα µπορούσες να µου δώσεις κάποιες πληροφορίες γι αυτό. Είναι ένα σύµβολο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, σωστά;»

25 28 ÃÏÕÉË ΑΝΤΑΜΣ «Ναι. Πού το βρήκες;» «Ναι, καλά!» ξεφύσηξε ο Ρικ, ενώ το έπαιρνε ξανά και το τοποθετούσε µε καχύποπτο ύφος στο πρόχειρο σπίτι του και κατόπιν στην τσέπη του. «Σιγά µη σου πω! Λοιπόν; Καµιά ιδέα;» «Θα µπορούσε να είναι οτιδήποτε», είπε ο Νοξ. «Μια φούντα για κάποιο φόρεµα, για µια κούπα, κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Ένα σκουλαρίκι». «Τι;» έκανε κατσουφιάζοντας ο Ρικ. «Ο Αλέξανδρος φορούσε σκουλαρίκια;» «Το αστέρι δε σηµαίνει ότι ανήκε σ εκείνον προσωπικά. Απλώς στον οίκο του». «Α» Ο Αυστραλός φαινόταν απογοητευµένος. Ο Νοξ συνοφρυώθηκε. «Και το βρήκες σ αυτούς τους ύφαλους, έτσι δεν είναι;» «Ναι. Γιατί;» «Είναι παράξενο. Ο Αλέξανδρος ποτέ δεν πλησίασε εδώ κοντά. Ούτε και οι άνδρες του». «Και νόµιζα πως είπες ότι ήσουν αρχαιολόγος! Ακόµα κι εγώ γνωρίζω ότι ήρθε στην Αίγυπτο. Πήγε να επισκεφθεί εκείνο το µέρος µέσα στην έρηµο». «Το Μαντείο του Άµµωνα στην Όαση Σίουα. Όµως δεν ταξίδεψε µέσω του Σαρµ, πίστεψέ µε. ιέσχισε τη βόρεια ακτή του Σινά». «Α! Και αυτή ήταν η µοναδική του επίσκεψη, έτσι;» «Ναι. Εκτός από» Η καρδιά του άρχισε ξαφνικά να χτυπά σαν τρελή µέσα στο στήθος του, καθώς µία παράλογη ιδέα πέρασε από το µυαλό του. «Θεέ µου!» µουρµούρισε. «Τι;» έκανε ο Ρικ αναστατωµένος, διαβάζοντας το πρόσωπό του. «Όχι. Όχι ε θα µπορούσε». «Τι; Πες µου». Ο Νοξ κούνησε αρνητικά το κεφάλι του. «Όχι. Είµαι σίγουρος ότι δεν είναι τίποτα».

26 Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝ ΡΟΥ 29 «Έλα τώρα, φίλε. Πρέπει να µου πεις». «Μόνο αν µου αποκαλύψεις πού το βρήκες». Ο Αυστραλός του έριξε ένα πονηρό λοξό βλέµµα. «Θεωρείς ότι υπάρχουν κι άλλα; Αυτό δε σκέφτεσαι;» «Όχι ακριβώς. Αλλά είναι πιθανό». «Και είσαι δύτης, ε;» «Ναι». «Θα µου χρειαζόταν ένα φιλαράκι. Το µέρος δεν είναι τόσο εύκολο ώστε να κυκλοφορώ µόνος µου. Αν σου πω, θα πάµε να κοιτάξουµε µαζί, έτσι;» «Εντάξει». «Οκέι. Τότε λέγε». «Καλώς. Αλλά θα πρέπει να θυµάσαι ότι πρόκειται για απλή εικασία. Οι πιθανότητες να ισχύει αυτό που νοµίζω» «Το έπιασα το νόηµα. Και τώρα ξέρασέ τα όλα». «Τα θέλεις µε λεπτοµέρειες ή συνοπτικά;» Ο Ρικ ανασήκωσε τους ώµους. «εν έχω πουθενά να πάω». «Πρέπει πρώτα να αναφερθώ στο ιστορικό. Ο Αλέξανδρος ήρθε στην Αίγυπτο µόνο µία φορά στη ζωή του, όπως είπα, και µόνο για λίγους µήνες, κατά µήκος του βόρειου Σινά στο έλτα του Νείλου, κατόπιν νότια, στη Μέµφιδα, την παλιά πρωτεύουσα, λίγο πιο νότια από το Κάιρο, όπου έγινε η στέψη του. Συνέχισε ξανά βόρεια όπου ίδρυσε την Αλεξάνδρεια, έπειτα προς τα δυτικά, κατά µήκος της ακτής στο Παραιτόνιον, τη σηµερινή Μάρσα Ματρούχ, και στη συνέχεια πήγε ακριβώς νότια, µέσα από την έρηµο στη Σίουα. Προφανώς αυτός και το απόσπασµά του χάθηκαν. Σύµφωνα µε µία αφήγηση θα είχαν πεθάνει από τη δίψα, αν δύο οµιλούντες όφεις δεν τους είχαν οδηγήσει στην Όαση Σίουα». «Βρε, αυτοί οι οµιλούντες όφεις Είναι πάντα εκεί όταν τους χρειάζεσαι». «Ο Αριστόβουλος µας διηγείται µία πιο αληθοφανή ιστορία: ότι ακολουθούσαν ένα ζευγάρι κουρούνες. Αν περάσεις έστω

27 30 ÃÏÕÉË ΑΝΤΑΜΣ και λίγο χρόνο στην έρηµο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα δεις µερικά κοράκια µε καφετή λαιµό. Είναι τα µόνα πουλιά που θα συναντήσεις σε πολλά µέρη. Συχνά ταξιδεύουν ανά ζεύγη. Είναι και αυθάδη, τα κακοµοίρικα^ εάν δεν µπορούν να βρουν φίδια ή ακρίδες για τροφή, θα αναζητήσουν ευχαρίστως αποφάγια στην κατασκήνωσή σου, προτού κατευθυνθούν προς την κοντινότερη όαση. Έτσι, αν τα ακολουθήσεις» Ο Ρικ κούνησε καταφατικά το κεφάλι. «Σαν δελφίνια στη Θάλασσα της Άµµου». «Μπορείς να το πεις κι έτσι», συµφώνησε ο Νοξ. «Τέλος πάντων, οδήγησαν τον Αλέξανδρο στη Σίουα όπου συµβουλεύτηκε το µαντείο και έπειτα γύρισε πίσω, ξανά στην έρηµο. Όµως αυτή τη φορά κατευθύνθηκε προς τα ανατολικά κατά µήκος των µονοπατιών των καραβανιών στην Όαση Μπαχαρίγια, όπου υπάρχει ένας περίφηµος ναός αφιερωµένος σ αυτόν^ κατόπιν, πάλι πίσω, στη Μέµφιδα. Αυτό είναι όλο κι όλο. Στη συνέχεια έφυγε για να πάει να πολεµήσει ξανά τους Πέρσες. Όµως, µετά το θάνατό του τον µετέφεραν στην Αίγυπτο για να ταφεί». «Α! Και νοµίζεις ότι αυτό υπάρχει από τότε;» «Νοµίζω ότι είναι πιθανό. Πρέπει να έχεις κάτι στο µυαλό σου. Μιλάµε για τον Μέγα Αλέξανδρο, ο οποίος οδήγησε τριάντα χιλιάδες Μακεδόνες µέσα από τον Ελλήσποντο για να εκδικηθεί την εισβολή του Ξέρξη στην Ελλάδα, γνωρίζοντας ότι θα αντιµετώπιζε στρατούς δέκα φορές µεγαλύτερους. Σφυροκόπησε τους Πέρσες όχι µία, όχι δύο, αλλά τρεις φορές, και έπειτα συνέχισε την πορεία του. Έδωσε αµέτρητες µάχες και τις κέρδισε όλες, για να αναδειχτεί έτσι στον πιο ισχυρό άνδρα που γνώρισε ποτέ ο κόσµος. Όταν πέθανε ο καλύτερός του φίλος, ο Ηφαιστίων, τον κατευόδωσε πάνω σε µία όµορφα λαξευ- µένη ξύλινη πυρά ύψους ογδόντα µέτρων: σαν να χτίζεις την Όπερα του Σίδνε και έπειτα να της βάζεις φωτιά µε ένα σπίρτο, µόνο και µόνο για να απολαύσεις τη φλόγα. Έτσι, µπορείς

28 Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝ ΡΟΥ 31 να φανταστείς ότι οι άνδρες του θα είχαν επιµείνει σε κάτι ιδιαίτερο όταν πέθανε ο ίδιος ο Αλέξανδρος». «Καταλαβαίνω». «Ούτε συζήτηση για πυρά. Το σώµα του Αλεξάνδρου ήταν ιδιαίτερα πολύτιµο για να παραδοθεί στις φλόγες. Εκτός από όλα τα άλλα, ένα από τα καθήκοντα του νέου βασιλιά της Μακεδονίας ήταν η ταφή του προκατόχου του. Έτσι, όποιος είχε στην κατοχή του το σώµα του Αλεξάνδρου πρόβαλλε σοβαρές αξιώσεις για τον βασιλικό θώκο, ειδικά αφού ο Αλέξανδρος δεν είχε ορίσει διάδοχο, και όλοι κονταροχτυπιόνταν για το αξίωµα». Ο Ρικ έδειξε µε ένα νεύµα του κεφαλιού του το άδειο ποτήρι του Νοξ. «Θέλεις ακόµα µία;» «Βεβαίως. Ευχαριστώ». «ύο µπίρες», φώναξε ο Ρικ στον µπάρµαν. «Συγγνώµη. Μιλούσες. Κάποιοι κονταροχτυπιόνταν για το αξίωµα». «Ναι. Ο θρόνος ήταν ουσιαστικά ακέφαλος. Ο Αλέξανδρος είχε έναν αδελφό, αλλά ήταν αµβλύνους. Και η γυναίκα του, η Ρωξάνη, ήταν έγκυος, αλλά κανείς δεν ήταν σίγουρος ότι θα αποκτούσε γιο. Ούτως ή άλλως η Ρωξάνη ήταν βάρβαρη, και οι Μακεδόνες δεν είχαν κατακτήσει τον γνωστό κόσµο για να κυβερνηθούν από ένα µιγάδα. Έτσι, πραγµατοποιήθηκε µια συγκέντρωση του στρατού στη Βαβυλώνα και έφτασαν σε συµβιβασµό. Ο χαζός αδελφός και το αγέννητο παιδί, εάν ήταν αγόρι, που ήταν, ο Αλέξανδρος, θα συγκυβερνούσαν. Αλλά οι διάφορες περιοχές της αυτοκρατορίας θα διοικούνταν αντί αυτών από κάποιους σατράπες που θα έδιναν αναφορά σε µία τριανδρία. Με προσέχεις;» «Ναι». «Ένας από τους στρατηγούς του Αλεξάνδρου ήταν κάποιος ονόµατι Πτολεµαίος. Μάλιστα, αυτός ήταν που πρόβαλε και τον ισχυρισµό για τους οµιλούντες όφεις. Αλλά µη σε ξεγελά αυτό. Ήταν ένας πανέξυπνος, πολύ ικανός άνδρας. Συνειδητο-

29 32 ÃÏÕÉË ΑΝΤΑΜΣ ποίησε ότι η αυτοκρατορία, χωρίς τον Αλέξανδρο να την κρατάει ενωµένη, θα διαιρείτο σε τµήµατα, και ήθελε την Αίγυπτο για τον εαυτό του. ιέθετε πλούτο όσο δε φαντάζεσαι, γι αυτό ήταν απίθανο να αναµειχθεί σε πολέµους άλλων λαών. Κατόρθωσε λοιπόν ο Πτολεµαίος να αναλάβει τη σατραπεία^ στρογγυλοκάθισε εκεί και τελικά έγινε φαραώ, ιδρύοντας τη δυναστεία των Πτολεµαίων, η οποία έκλεισε µε την Κλεοπάτρα. Εντάξει;» Οι µπίρες έφτασαν. Οι δυο άνδρες τσούγκρισαν σαν να έκαναν πρόποση. «Συνέχισε», είπε ο Ρικ. «εν ήταν εύκολο για τον Πτολεµαίο να χρήσει τον εαυτό του φαραώ», είπε ο Νοξ. «Οι Αιγύπτιοι δε θα αναγνώριζαν τον οποιονδήποτε. Η νοµιµότητα ήταν πολύ σηµαντική γι αυτούς. Ο Αλέξανδρος ήταν διαφορετικός: ένας ζωντανός θεός µε αναµφισβήτητα βασιλικό αίµα, που είχε απωθήσει τους µισητούς Πέρσες: δεν ήταν ντροπή να σε κυβερνά ένας τέτοιος άνδρας. Αλλά ο Πτολεµαίος δεν ήταν κάποιος ασήµαντος άνθρωπος στα µάτια των Αιγυπτίων. Έτσι, ένα από τα πράγµατα που χρειαζόταν ήταν κάποιο σύµβολο βασιλικού αξιώµατος». «Α» έκανε ο Ρικ, σκουπίζοντας τον αφρό από το πάνω χείλος του. «Το σώµα του Αλεξάνδρου». «Έπεσες διάνα», είπε χαµογελώντας πλατιά ο Νοξ. «Ο Πτολεµαίος ήθελε το σώµα του Αλεξάνδρου. Αλλά δεν ήταν ο µόνος. Ο επικεφαλής της µακεδονικής τριανδρίας ονοµαζόταν Περδίκκας. Αυτός έτρεφε τις δικές του φιλοδοξίες. Ήθελε να επιστρέψει το σώµα του Αλεξάνδρου στη Μακεδονία για να ταφεί δίπλα στον πατέρα του, τον Φίλιππο, στους βασιλικούς τάφους στις Αιγές της Βόρειας Ελλάδας. Όµως η µεταφορά από τη Βαβυλώνα µέχρι τη Μακεδονία δεν ήταν εύκολη. εν µπορούσες έτσι απλά να τον φορτώσεις στο πρώτο πλοίο. Έπρεπε να ταξιδέψει µε την αρµόζουσα µεγαλοπρέπεια». Ο Ρικ κούνησε καταφατικά το κεφάλι. «Έτσι είµαι κι εγώ». «Ένας ιστορικός που ονοµαζόταν ιόδωρος Σικελιώτης

30 Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝ ΡΟΥ 33 έδωσε λεπτοµερή περιγραφή όλων αυτών. Το σώµα του Αλεξάνδρου ταριχεύτηκε και τοποθετήθηκε σε µία σαρκοφάγο από σφυρήλατο χρυσό, καλυµµένη µε ακριβά, ευωδιαστά καρυκεύ- µατα. ιατάχτηκε η κατασκευή µιας επίσηµης άµαξας για να τοποθετηθεί η σορός. Ήταν τόσο εντυπωσιακή, που χρειάστηκε πάνω από ένα χρόνο για να ετοιµαστεί. Επρόκειτο για ένα χρυσό ναό σε ρόδες, µε µήκος έξι µέτρα και πλάτος τέσσερα. Χρυσοί ιωνικοί κίονες οι οποίοι ενώνονταν µε ακάνθους υποστήριζαν µία ψηλή θολωτή σκεπή µε χρυσές φολίδες δεµένες µε πολύτιµους λίθους. Ένας χρυσός ιστός υψωνόταν από την κορυφή, λάµποντας σαν αστραπή στον ήλιο. Σε καθεµία από τις γωνίες του υπήρχε ένα χρυσό άγαλµα της Νίκης, της αρχαίας θεότητας της νίκης, η οποία κρατούσε ένα τρόπαιο. Η χρυσή κορωνίδα ήταν διακοσµηµένη µε ανάγλυφες κεφαλές ιβήκων, από τις οποίες κρέµονταν χρυσοί δακτύλιοι που στήριζαν µία φωτεινή, πολύχρωµη γιρλάντα. Ένα χρυσό δίχτυ που προστάτευε τη σαρκοφάγο από τον καυτό ήλιο και την περιστασιακή βροχόπτωση γέµιζε τα κενά µεταξύ των κιόνων. Η µπροστινή είσοδος φυλασσόταν από χρυσά λιοντάρια». «Πολύς χρυσός», είπε ο Ρικ σκεπτικός. «Ο Αλέξανδρος ήταν πάµπλουτος», απάντησε ο Νοξ. «ιατηρούσε πάνω από επτά χιλιάδες τόνους χρυσού και ασηµιού µόνο στα περσικά θησαυροφυλάκιά του. Χρειάζονταν είκοσι χιλιάδες µουλάρια και πέντε χιλιάδες καµήλες απλώς και µόνο για να µετακινήσουν όλο αυτόν το θησαυρό. Ξέρεις πώς συνήθιζαν να τον αποθηκεύουν;» «Πώς;» «Τον έλιωναν και τον έχυναν σε πιθάρια^ κατόπιν έσπαζαν απλώς το πήλινο περίβληµα». «Μη χειρότερα!» γέλασε ο Ρικ. «Θα µου αρκούσε να βρω ένα από αυτά». «Ακριβώς! Και οι στρατηγοί δεν τολµούσαν να µετρούν µε το σταγονόµετρο όλα αυτά. Ο Αλέξανδρος ήταν θεός για τα µα-

31 34 ÃÏÕÉË ΑΝΤΑΜΣ κεδονικά στρατεύµατα. Η φιλαργυρία θα ήταν το πιο ασφαλές µέσο για να απολέσουν την αφοσίωση µε την οποία τους περιέβαλλαν. Εν πάση περιπτώσει, κάποια στιγµή η νεκρική άµαξα ολοκληρώθηκε. Όµως ήταν τόσο βαριά, ώστε οι κατασκευαστές έπρεπε να επινοήσουν τροχούς και άξονες που να απορροφούν τους κραδασµούς^ ακόµα και τότε η διαδροµή θα έπρεπε να προετοιµάζεται ειδικά από µία οµάδα οδοποιών, ενώ απαιτείτο η χρησιµοποίηση εξήντα τεσσάρων µουλαριών για να τη σύρουν». Έκανε παύση για να πιει µια γουλιά από την µπίρα του. «Εξήντα τέσσερα µουλάρια», είπε κουνώντας καταφατικά το κεφάλι του. «Το κάθε µουλάρι φορούσε ένα επιχρυσωµένο στέµ- µα και περιλαίµιο µε ένθετους πολύτιµους λίθους. Το καθένα από αυτά έφερε µία χρυσή καµπάνα που κρεµόταν και στις δύο παρειές. Και καθεµιά από αυτές τις καµπάνες είχε στο εσωτερικό της ένα χρυσό κρεµαστό δάκρυ, ίδιο ακριβώς µ αυτό που έχεις µες στο σπιρτόκουτό σου». «Μου κάνεις πλάκα», είπε ο Ρικ, µε ολοφάνερη την έκπληξη στο πρόσωπό του. «Και το πιο ουσιώδες είναι», κατέληξε ο Νοξ µε ένα πλατύ χαµόγελο, «ότι αυτή η νεκρική άµαξα, όλος αυτός ο χρυσός, όλος αυτός ο πλούτος, εξαφανίστηκε ως διά µαγείας χωρίς το παραµικρό ίχνος».

32