ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ ΣΧΕΔΙΟ Α. προβλήματα και τα μελετάμε

Transcript

1 Η ΙΔΙΩΤΕΥΣΗ ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ 03 ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2013 ΔΙΑΝΕΜΕΤΑΙ ΔΩΡΕΑΝ Διάβρωση Χάνουμε τις παραλίες μας ΣΤΟΠ! (σελ. 8-9) του Δημήτρη Ζαρρή Ρεπορτάζ Νέος άνεργος, κάτοικος Ξυλοκάστρου (σελ. 3) του Κώστα Τσούγκου Ρεπορτάζ Οι δίδυμοι πύργοι της Ευρωστίνης (σελ. 7) του Ηλία Μπαρμπίκα Οδοιπορικό Τα χίλια φυτά της Ζήρειας (σελ. 5) του Σπύρου Αποστολόπουλου Ενέργεια ΑΠ(Ε) όπου φυσάει ο άνεμος (σελ. 4) του Τάσου Κεφαλά Συνέντευξη Νίκος Σπυρόπουλος 35 χρόνια «Σπυριδούλα» (σελ. 16), στον Ηλία Μπαρμπίκα Μουσική Το ελεύθερο φεστιβάλ της Ζήρειας (σελ. 13) του Κώστα Αρβανιτάκη Are you Zirius? (σελ. 13) του Γιώργου Γκουρβέλου Απόψεις Ανάπλαση παραλιακής vol 2 (σελ. 2) του Στάθη Ντάγκα Με αφορμή την ΕΡΤ (σελ. 10) του Βλάση Αδρακτά Παιδεία εκτός παιδιάς (σελ. 10) του Μήτσου Γκενέ Τοπικές κοινότητες Ξανθοχώρι: Καλοκαιρινή υπόθεση (σελ. 11) του Λουκά Ψαράκη Λέμε και ξαναλέμε ότι ο Δήμος μας είναι τόπος πλούσιος, με δυναμικά χαρακτηριστικά, προϋποθέσεις ικανές για ποιοτική και άνετη ζωή. Αλλά δυστυχώς η εξίσωση δεν βγαίνει. Ανεργία, επιχειρήσεις στο κόκκινο, ερημιές, τσιμέντο, κιτς, ένας κόμπος στο λαιμό για ένα παρελθόν που δεν μπορεί να επαναληφθεί, για ένα μέλλον που δεν λάμπει. Τι έχουν όμως τα έρμα και ψοφάνε; Φταίει μόνο η κρίση, η τρόικα και το υδροκέφαλο κράτος; Δηλαδή αν αύριο τελειώσει η κρίση, είμαστε εντάξει; Σαφώς όχι! Το πρόβλημα είναι πιο δύσκολο, με δύο κατηγορίες αγνώστων: τους Χ και τους Ψ. Η Συμπολιτεία πιστεύει βαθιά ότι η τοπική αυτοδιοίκηση μπορεί να λύσει την εξίσωση. Γι αυτό, σε χρόνο ανύποπτο, όχι παραμονές των εκλογών, προτείνουμε τη λύση. Πρώτα πρώτα, πρέπει να καταλάβουμε κάτι για τους Χ. Όχι, φίλε, ο Χ δεν είναι ένα πρόσωπο, ένας σωτήρας - όσο ικανός ή έντιμος κι αν είναι. Οι Χ είναι πολλοί. Ένας άγνωστος Χ είσαι κι εσύ! Κι ένας άλλος, ο διπλανός σου! Όχι ατομικά, αλλά συλλογικά, δηλαδή εμείς όλοι. Αν λοιπόν μαζευτούμε και συζητήσουμε, ακούσουμε, σχεδιάσουμε και αποφασίσουμε να υλοποιήσουμε, τότε θα έχουμε και τα αποτελέσματα, δηλαδή τους Ψ. Η Συμπολιτεία ξεκινάει τη δημόσια επεξεργασία ενός σχεδίου τοπικής ανασυγκρότησης. Το ονομάσαμε Σχέδιο Α γιατί είναι πρώτης προτεραιότητας, ο δικός μας τοπικός μονόδρομος απέναντι στους ψεύτικους μονόδρομους των μνημονίων. Τι είναι το Σχέδιο Α; Βάζουμε κάτω τα τοπικά ΣΧΕΔΙΟ Α προβλήματα και τα μελετάμε συλλογικά. Τι ανάπτυξη θέλουμε; Τι τοπική παραγωγή επιθυμούμε; Τι τουρισμό χρειαζόμαστε; Τι κάνουμε, σε τοπική κλίμακα, με το νερό, με την ενέργεια, το περιβάλλον, τα σκουπίδια, τους δρόμους, τη δόμηση, την αρχιτεκτονική, την αισθητική, την κυκλοφορία, το παρκάρισμα, τις μαρίνες; Αναζητούμε λύσεις βιώσιμες, ποιοτικές, αειφόρες, γιατί αν δεν ασχοληθούμε εμείς, σύντομα θα έρθουν κάποιοι άλλοι Χ «επενδυτές» και θα τα αξιοποιήσουν - αλλά όχι για το καλό μας. Ψάχνουμε και δρομολογούμε λύσεις όχι μόνο στο επίπεδο του Δήμου, αλλά και της κοινότητας. Σχέδιο για το Ξυλόκαστρο, σχέδιο για το Δερβένι, 4 διαφορετικά σχέδια για τα χωριά, που τα ομαδοποιήσαμε με κριτήρια γεωγραφικά και αναπτυξιακά: παραλιακά, παραγωγικά, με τουριστικές υποδομές, «καλοκαιρινά». Εξειδικευμένο πρόγραμμα για κάθε κοινότητα και εξειδικευμένο για κάθε θεματική ενότητα. Κάθε πολίτης που δυσανασχετεί με τη σημερινή κατάσταση και κάθε τοπικός φορέας μπορεί να συμμετάσχει στη διαμόρφωση του Σχεδίου Α, που θα γίνεται και ηλεκτρονικά, μέσα από τη σελίδα Έλα να επεξεργαστούμε μαζί λύσεις για τα προβλήματα του τόπου μας. Μια μεγάλη τοπική καμπάνια με πρωτοβουλία της Συμπολιτείας Ειδικά οι νέοι οφείλουν να δραστηριοποιηθούν, να διεκδικήσουν και να καταλάβουν το χώρο που τους ανήκει. Η Συμπολιτεία ανοίγει την προγραμματική ατζέντα και καλεί όλους τους πολίτες να γίνουν συμμέτοχοι, υπερβαίνοντας στερεότυπα του παρελθόντος, χωρίς φοβίες και λογικές συσχετισμών. Χωρίς προαπαιτούμενα, ηγεμονισμούς και εμμονές σε πρόσωπα. Σχέδιο Α, λοιπόν, όλοι μαζί. Δεν φταίνε για όλα οι άλλοι. Κι η απουσία σου τα φταίει

2 2 ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ Μαρτυρίες Ώρα Τρικάλων Θυμάμαι τη μάνα μου να περιγράφει τον πανικό της καθώς βίωνε τις φωτιές του Να βλέπει από μακριά τις φλόγες στα διάσελα να κυκλώνουν τα Τρίκαλα, κι εκείνη εγκλωβισμένη -έστω και στη φαντασία της-, χωρίς αυτοκίνητο και με δυο μικρά εγγόνια. Σήμερα στα Τρίκαλα τέτοια θρίλερ δεν υπάρχουν. Κάτι με τον «Κυλλήνιο Άδωνι», κάτι με τις υποδομές του αθλητικού κέντρου και των ιδιωτών, έχουν να καυχιούνται ότι όταν ανάψει φωτιά, η πυροσβεστική φτάνει τελευταία. Ας μη θεωρηθεί πάντως ότι μιλάμε για κάτι πρωτοφανές. Πρόκειται απλώς για επανασύνδεση με την παράδοση, που σε μεγάλα τμήματα της υπαίθρου μοιάζει να έχει ξεχαστεί. Στα περισσότερα μέρη, μόλις εμφανιστεί φωτιά όλη η προσπάθεια εξαντλείται στο πώς θα κληθεί η πυροσβεστική, η πυροσβεστική και η πυροσβεστική. Μια παρέκκλιση της τελευταίας 25ετίας. Είχα βρεθεί σε μια πυρκαγιά στα Τρίκαλα, το Ήταν αλλιώς τότε, Αύγουστο μήνα, με όλους τους ντόπιους εδώ, ενεργούς, να ασχολούνται κυρίως με Ανάπλαση παραλιακής vol. 2 Ένας 29χρονος παρακολουθεί τη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου για την παραλιακή και βγάζει τα δικά του συμπεράσματα. του Στάθη Ντάγκα Διχασμός και σκέψεις. Ανοιχτές συγκεντρώσεις για «ενημέρωση» από τη δημοτική αρχή του τόπου και μουσική την ώρα των ερωτήσεων. Απειλές για τους «διαφωνούντες» κι ένα δημοτικό συμβούλιο για γερά στομάχια. Ή, μάλλον, για τους πρωτοεμφανιζόμενους σ αυτό και για τους μη συνηθισμένους στον προαιώνιο αλλά και ανούσιο προσωπικό «πόλεμο» μεταξύ αυτών που εκπροσωπούν τους δημότες. Το Ξυλόκαστρο, για έναν 29χρονο σαν εμένα, ακούει στο τρίπτυχο: βουνό κάμπος θάλασσα. Έπειτα έρχεται το «Αθήνα και Πάτρα, ένα τσιγάρο δρόμος». Θαυμάσιο μέρος. Το σπίτι μας. Για να συνεχίσεις να ανασαίνεις καθαρό αέρα, όμως, χρειάζονται - καλώς ή καταστήματος εκείνη την εποχή. Τη γεύονται καταστήματα και εργαζόμενοι σήμερα. Αγωνιούν. Μαζί μ αυτούς κι εγώ. Δεν γνωρίζω πώς θα έρθουν τα γεγονότα. Γι αυτό όμως που είμαι σίγουρος είναι ότι πολίτης της μιας ψήφου ανά τετραετία παύει να είναι πολίτης. Εμπορικός Σύλλογος χωρίς σύμπνοια και αλληλεγγύη μεταξύ των μελών του δεν έχει λόγο ύπαρξης. Νέος χωρίς να σκέφτεται και να δρα, χωρίς να παλεύει ν αλλάξει το μυαλό της μάνας του ή του παππού του -όλου του κόσμου- είναι ξενέρωτος και αδιάφορος. Αυτοκριτική λοιπόν χρειάζεται, με λίγα λόγια και με μικρές καθημερινές προσωπικές επαναστάσεις. Μήπως έτσι καταφέρουμε περιβόλια και χτήματα και όχι με σαλέ, ξενοδοχεία και ψησταριές. Οι παραθεριστές αποτελούσαν απλώς το αρμονικό συμπλήρωμα - ένα μπόνους για τους ντόπιους- και όχι τον αυτοσκοπό. Μια μικρή φωτιά ήταν, και όμως -κοίτα να δεις τι περίεργο!-, οι χωρικοί δεν περίμεναν αραχτοί στο καφενείο την πυροσβεστική, δεν έσπαγαν τα τηλέφωνα των καναλιών για να ρθουν αεροπλάνα, δεν μεμψιμοιρούσαν για την ανυπαρξία του κράτους. Ένα κύμα τηλεειδοποίησης ενεργοποιήθηκε χάρη σε πανάρχαιους αυτοματισμούς και όλοι προσέτρεξαν με ό,τι εργαλείο διέθεταν. Ήταν εκεί ο κοινοτάρχης, ο υλοτόμος, ο νερουλάς, ο δασοφύλακας, ο αγροφύλακας. Ήταν ο βοσκός και ο γεωργός. Ο καφετζής, ο μαγαζάτορας κι ο εστιάτορας. Ήξεραν πού βρισκόταν το νερό και πώς να το γυρίσουν προς την εστία της φωτιάς, ήξεραν τα μονοπάτια, τους ανέμους και τη μορφολογία του εδάφους τι να τους έλεγε ο πυροσβέστης από την πόλη Η πυροσβεστική είναι θεσμός αστικός. Δεν έχει καμία σχέση με την ύπαιθρο. Παίρνει φωτιά το διαμέρισμά σου κι εσύ απλώς τηλεφωνάς και περιμένεις να έρθει. Κλείνεσαι στο ασανσέρ ή πλημμυρίζει το υπόγειό σου και περιμένεις να επέμβει. Αν καθυστερήσει, αγανακτείς. Την πυροσβεστική την κουβάλησε μαζί του ο αστικός τρόπος ζωής. Μαζί με το μπετόν, με το γκαζόν, με πισίνες, με όγκους μη ανακυκλώσιμων απορριμμάτων, πλαστικές σακούλες, χαρτιά περιτυλίγματος, σερβιέτες, προφυλακτικά, διαφημιστικά φυλλάδια, σομιέδες, λάστιχα αυτοκινήτων και παλιά ανταλλακτικά. Η πυροσβεστική είναι το πάγιο άλλοθι σε ένα τέλειο έγκλημα που επαναλαμβάνεται. Χριστόφορος Κάσδαγλης kasdaglis.wordpress.com κακώς- και λεφτά. Kαι για να έρθουν αυτά, μια και δεν διαθέτουμε μηχανή που να τα κόβει, χρειάζεται σύνεση και πλάνο. Αυτό που μένει και αποτελεί βασικό πυλώνα ανάπτυξης, εκτός από τη γεωργία, είναι η παροχή τουριστικών υπηρεσιών. Όταν λοιπόν μιλάμε για ανάπλαση του παραλιακού δρόμου, πρώτος στόχος είναι να φτιάξουμε μια πόλη θελκτική για τον ντόπιο και ξένο τουρισμό, σεβόμενοι πάντα το περιβάλλον που μας φιλοξενεί. Τεχνικά επί του θέματος δεν θα σημειώσω κάτι, παρά μόνο την ουσιαστική αποτυχία της «πρώτης μισής ανάπλασης». Τη γεύτηκα στο πετσί μου όντας υπάλληλος παραλιακού ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΑ ΕΚΔΟΣΗ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ «ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ ΕΥΡΩΣΤΙΝΗΣ» ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΕΚΔΟΣΗΣ: Ανδρέας Απ. Ζάρρος ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ: Ανδρέας Ζάρρος Χριστόφορος Κάσδαγλης Ηλίας Μπαρμπίκας Έμυ Μπέτζελου Παναγιώτης Παπανικολάου Λουκάς Ψαράκης ΣΧΕΔΙΑΣΗ ΕΝΤΥΠΟΥ: Espresso Studio τελικά να δούμε την «ανάπλαση» να γίνεται «ανάσταση» στον τόπο μας. Μήπως φανεί επιτέλους κι εκείνη η θάλασσα στον ορίζοντα. Εδώ γεννήθηκα, μεγάλωσα, ερωτεύτηκα, μέθυσα, έτρεξα, χτύπησα. Εδώ είναι όλη μου η ζωή. Την πατρίδα μου τη λατρεύω. Τον Πευκιά και κάθε βότσαλο στην παραλία. Το αύριο όμως δεν μπορώ να το φανταστώ χωρίς τον Κώστα, το Λευτέρη, το Χρήστο, τη Μαρία, τον Ανδρέα, εμένα. Θα ήθελα η ανάπλαση και τα κονδύλιά της να μας κρατήσουν εδώ για πάντα. Ας το αφουγκραστούν, παρακαλώ, οι έχοντες τα ηνία, προτού σφυρίξουν αδιάφορα ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: mail: sympolitia@gmail.com url: Facebook: EfimeridaSympoliteia Φωτογραφίες φύλλου: Βλάσης Μεντζελόπουλος, Ηλίας Σιώκος, Φώτης Ντόντος, Κώστας Κορκάρης Επιτρέπεται η αναδημοσίευση των κειμένων, αρκεί να αναφέρεται η πηγή.

3 Ρεπορτάζ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ Νέοι άνεργοι στο βασίλειο του Κλαδούχου «Είμαι 25 χρονών και νιώθω σαν να χω βγει στη σύνταξη! Να τα βράσω αυτά που μου προσφέρει το Ξυλόκαστρο. Μπούχτισα από ποιότητα ζωής, ησυχία και ηρεμία. Δεν είμαι συνταξιούχος, δουλειά ψάχνω». του Κώστα Τσούγκου Αυτά μου είπε η Χριστίνα ένα βράδυ. Απόφοιτος πανεπιστημιακής σχολής, μόνιμη κάτοικος Ξυλοκάστρου και άνεργη. Είναι η πιο χαρακτηριστική περιγραφή της πραγματικότητας ενός νέου που ζει μόνιμα στο Δήμο μας και δεν έχει δουλειά. Ο αριθμός των ανέργων στο Δήμο Ξυλοκάστρου Ευρωστίνης έχει αγγίξει το εξωφρενικό νούμερο των 991 ατόμων! «Και να ταν μόνο αυτοί», λέει η Κωνσταντίνα από το Δερβένι. «Ξέρεις πόσους γνωστούς έχω χωρίς κάρτα ανεργίας; Είναι απελπισμένοι και το θεωρούν ανώφελο να πάνε μέχρι το Κιάτο για να δηλώσουν ότι είναι άνεργοι». Θα ήμασταν παράλογοι αν υποστηρίζαμε ότι το πρόβλημα δύναται να το λύσει εξ ολοκλήρου η τοπική αυτοδιοίκηση. Επικρατεί όμως η αίσθηση πως οι τοπικοί άρχοντες κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια και παρατηρούν τα νούμερα της ανεργίας να γιγαντώνονται. Θεωρούν ως μοναδική λύση την υλοποίηση των εκάστοτε κυβερνητικών προγραμμάτων, τα οποία ρίχνουν τους δείκτες παροδικά - τα γνωστά πεντάμηνα... «Και τι άλλαξε;», μου εξομολογήθηκε ένας φίλος. «Διορίστηκα για πέντε μήνες στο Δήμο μαζί με τους υπόλοιπους άνεργους, σε μια περίοδο που, όπως παραδέχτηκε ο ίδιος ο δήμαρχος, δεν ήμασταν αναγκαίοι. Πήραμε τα λεφτά, τρέξαμε κάποια έξοδα και τώρα πάλι ψάχνουμε δουλειά». Ο πιο πεσμένος δήμος του νομού Εκτός από τα νούμερα της ανεργίας, υπάρχει άλλο ένα στοιχείο που αντικατοπτρίζει τη ζοφερή πραγματικότητα. Ο Δήμος μας παρουσίασε τη μεγαλύτερη απώλεια πληθυσμού στο Νομό Κορινθίας, έπειτα από την τελευταία απογραφή του 2011 (3.836 άτομα). «Κρίση έχει και το Κιάτο, το Βραχάτι, η Κόρινθος, όλοι... Αυτό όμως που συμβαίνει στο Ξυλόκαστρο δεν έχει προηγούμενο!», μας αναφέρει προμηθευτής προϊόντων χώρων εστίασης. «Ήσασταν η πιο δυνατή πόλη του νομού εξαιτίας του τουρισμού και τώρα είστε η πιο πεσμένη. Πλέον, ούτε οι ίδιοι δεν αντέχετε τον τόπο σας. Τα μαγαζιά του Κιάτου είναι γεμάτα Ξυλοκαστρίτες». Οι τουριστικές επιχειρήσεις πάνε από το κακό στο χειρότερο, απασχολώντας ολοένα και λιγότερο κόσμο. Αντιθέτως, στο διπλανό Κιάτο, παρά την κρίση, τα μαγαζιά ακμάζουν. Ζήτησα από έναν επιχειρηματία του Ξυλοκάστρου να μου σχολιάσει το φαινόμενο. «Σε ό,τι κι αν έχουμε κάνει, σε ό,τι κι αν σχεδιάζουμε βρίσκουμε το Δήμο απέναντί μας». «Σε καμία περίπτωση δεν φταίει ο Δήμος γι αυτό που συμβαίνει», αντιπαρέρχεται ο αντιδήμαρχος Διονύσης Λογοθέτης, σε τηλεφωνική μας συνομιλία. «Οι επιχειρήσεις του Ξυλοκάστρου κρατάνε πολύ ψηλά τις τιμές, εν συγκρίσει μ εκείνες του Κιάτου, γι αυτό και έχουν χάσει την πελατεία τους». «Δεν είναι θέμα τιμών», αντιγυρίζει επιχειρηματίας του Κιάτου. «Το Ξυλόκαστρο αντιμετωπίζει το ίδιο πρόβλημα μ αυτό που είχαμε κι εμείς. Ο Δήμος δεν συνεργαζόταν μαζί μας, δεν μας άφηνε να δουλέψουμε, ώσπου ανέλαβε ο Σταματόπουλος (σημερινός δήμαρχος Κιάτου). Αυτός είχε το όραμα, εξάλειψε τις οποιεσδήποτε κόντρες μεταξύ μας και, πλέον, μέσα από τη συνεργασία της δημοτικής αρχής, της αστυνομίας και των επιχειρηματιών, έχουμε φτάσει στο επιθυμητό επίπεδο». Η καλλιέργεια της γης Ας υποθέσουμε λοιπόν πως η διασκέδαση κι ο τουρισμός είναι κομμάτι που δεν απασχολεί το δήμαρχο και το επιτελείο του, οι οποίοι στοχεύουν σε άλλους τομείς όπως, ας πούμε, η αγροτική ανάπτυξη. Ρωτάμε λοιπόν τον αντιδήμαρχο αν ο Δήμος προσπαθεί να ενισχύσει τις προσπάθειες των νέων ανέργων που αποφάσισαν να επαναπατριστούν και ν ασχοληθούν με τη γη. Μας αναφέρει μια έκθεση προϊόντων του δήμου μας στην αδελφοποιημένη γερμανική πόλη Φιρτ. Το μπαλάκι των ευθυνών πετάγεται πάλι στο κοινό. «Δεν συνεργάστηκαν σωστά οι αγρότες μεταξύ τους και δεν βγήκε τίποτα από τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία». Ήταν όμως αυτός ο πραγματικός λόγος που η έκθεση στη Γερμανία κατέληξε σε φιάσκο; «Το ουσιαστικότερο πρόβλημα ήταν ότι οι Γερμανοί δεν αγόραζαν προϊόντα που δεν είχαν τυποποιηθεί», μου εκμυστηρεύτηκε ο Ανδρέας. Θα πρέπει να είσαι τουλάχιστον αφελής για να πιστεύεις ότι στην εποχή μας θα εξαγάγεις λάδι σε τενεκέδες και κρασί σε βαρέλια. Άλλο ένα παράδειγμα γειτονικού δήμου που μας έχει βάλει τα γυαλιά είναι η Νεμέα. Έχοντας μόλις 206 εγγεγραμμένους άνεργους (το χαμηλότερο νούμερο στην Κορινθία), τα προϊόντα της έχουν ταξιδέψει παντού, ενώ έχει επενδύσει και στον αγροτουρισμό. Πώς θα γινόταν ο δικός μας Δήμος να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση; Θα μπορούσε κάλλιστα να οργανώσει σεμινάρια επιμόρφωσης των νέων αγροτών για το πώς θα φτάσουν στο ποθητό αποτέλεσμα της τυποποίησης των προϊόντων τους, μέσα από τη συλλογικότητα και τη συνεργασία. Όχι άλλη κατανόηση Οι νέοι άνεργοι δεν έχουν ανάγκη από κατανόηση. Τους φτάνουν και τους περισσεύουν τα χτυπήματα παρηγοριάς στην πλάτη και η αφοπλιστική ατάκα «Μην αγχώνεσαι, δεν είσαι κι ο μόνος που το περνάς». Δεν αναζητούν συμπόνια. Δεν θέλουν από τους αρμόδιους φορείς να πιάσουν το ξινάρι και να σκάψουν το χωράφι τους. Κάποιον που θα δημιουργήσει το κατάλληλο περιβάλλον για να δράσουν ψάχνουν.

4 4 ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ Έρευνα ΑΠ(Ε) όπου φυσάει ο άνεμος Ένα «δαχτυλίδι» επαχθών βιομηχανικών εγκαταστάσεων κυκλώνει το Δήμο μας. Το όραμα των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας τείνει να γίνει εφιάλτης, όσο το μοντέλο ανάπτυξης παραμένει κερδοσκοπικό Την ώρα που οι πολίτες των δύο πλευρών του Κορινθιακού είχαμε στραμμένη την προσοχή μας στα νέα μεγάλα εργοστάσια φυσικού αερίου στην Αντίκυρα και τη Θίσβη, ένα παράλληλο κύμα ενεργειακών έργων ισοπέδωνε τις βουνοκορφές της περιοχής. Την πίεση αυτή αρχίζει να τη νιώθει και ο Δήμος Ξυλοκάστρου - Ευρωστίνης, με μεγάλες αιολικές εγκαταστάσεις στον κεντρικό ορεινό όγκο της Ζήρειας (21 Α/Γ - 48,3 MW), στο Μαύρο Όρος (27,5 MW), στο Ψήλωμα (30 MW), στη Σωτήρα (30 MW, ανάκληση) και άλλες στα όρια με τους Δήμους Αιγιάλειας και Σικυωνίων. Μαζί με τις συστοιχίες των ανεμογεννητριών, τέσσερις τεράστιες εγκαταστάσεις φωτοβολταϊκών (24,7 MW), καθώς και υδροηλεκτρικά στον Τρικαλίτικο (0,95 MW) και στο ρέμα Σκουπαίικο (3,58 MW). Λίγοι πλέον σήμερα αντιμετωπίζουν αυτές τις εγκαταστάσεις με την αφέλεια των αρχών της περασμένης δεκαετίας. Τότε που και μόνο ο χαρακτηρισμός τους ως «ανανεώσιμων πηγών ενέργειας» έφτανε για να τις νομιμοποιήσει στη συνείδηση των οικολογικά ευαίσθητων πολιτών. Η αντίληψη για τα αίτια της κλιματικής αλλαγής δεν έχει αλλάξει σημαντικά από τότε. Αυτό που έχει αλλάξει είναι ότι υπάρχουν πλέον οι αρνητικές εμπειρίες από τον συγκεκριμένο τρόπο ανάπτυξης των ΑΠΕ: του Τάσου Κεφαλά Στρεβλό μοντέλο Το γεγονός ότι η συμμετοχή των ΑΠΕ στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας δεν έχει περιορίσει σημαντικά τη χρήση των ορυκτών καυσίμων. Παράλληλα με τις ΑΠΕ, κατασκευάζονται νέες μονάδες με καύσιμο φυσικό αέριο και λιγνίτη. Η εγκατάσταση των ΑΠΕ δεν γίνεται στη βάση ενός ενεργειακού και χωροταξικού σχεδιασμού, καθώς η πρωτοβουλία της χωροθέτησης επαφίεται στους επενδυτές, οι οποίοι για λόγους οικονομικούς προτιμούν τις μεγάλες ανεμογεννήτριες και επιλέγουν κυρίως (δημόσιες) δασικές εκτάσεις και ορεινούς όγκους, που τους παραχωρούνται με ευτελές τίμημα. Η πολιτεία αναθεωρεί προς το χειρότερο την περιβαλλοντική νομοθεσία, με αποτέλεσμα να θίγονται προστατευόμενες περιοχές, γεωργική γη, ακόμη και γη υψηλής παραγωγικότητας. Οι υποτιθέμενες νέες θέσεις απασχόλησης αποδείχτηκαν μηδαμινές. Οι μεγάλες επιδοτήσεις στα έργα ΑΠΕ δεσμεύουν τεράστιους δημόσιους πόρους, πρακτική που αρχίζει να αναθεωρείται σε όλο τον ευρωπαϊκό νότο. Οι -επίσης επιδοτούμενες- υψηλές τιμές της ηλεκτρικής ενέργειας από ΑΠΕ ανεβάζουν το κόστος για τους καταναλωτές και έχουν προκαλέσει οικονομική ασφυξία στον Λειτουργό της Αγοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (ΛΑΓΗΕ). Η διαπίστωση ότι οι οικονομικοί όμιλοι που επενδύουν στις ΑΠΕ είναι οι ίδιοι που επενδύουν στα «βρώμικα» καύσιμα (λιγνίτη, λιθάνθρακα και φυσικό αέριο) ενισχύει την άποψη ότι το επιχείρημα της κλιματικής αλλαγής χρησιμοποιείται μονάχα ως πρόσχημα. Ο οικολογικός δρόμος Αν αυτός, όμως, είναι ο «λάθος τρόπος» για την απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, τότε ποια είναι η ενδεδειγμένη κατεύθυνση; Προτεραιότητα σε δραστηριότητες λιγότερο ενεργοβόρες και εξάντληση των μεγάλων δυνατοτήτων για εξοικονόμηση ενέργειας. Διαφοροποίηση του ενεργειακού μείγματος, με σταδιακή υποχώρηση των μονάδων ορυκτών καυσίμων. Απόρριψη του συγκεντρωτικού μοντέλου ανάπτυξης ΑΠΕ βιομηχανικής κλίμακας (το οποίο έχει επιλεγεί με βασικό κριτήριο τη γρήγορη οικονομική απόδοση), που απαιτούν νέα μεγάλα δίκτυα, δημιουργούν προβλήματα ευστάθειας στο σύστημα, αδυνατούν να αποθηκεύσουν την παραγόμενη ενέργεια και απαιτούν την παράλληλη λειτουργία θερμικών μονάδων βάσης (η απόλυτη αντίφαση!). Βάρος στις μικρής κλίμακας εγκαταστάσεις, με άμεση τοπική απορρόφηση της ενέργειας χωρίς πολλές νέες υποδομές. Διασφάλιση σχεδιασμού και χωροθέτησης εγκαταστάσεων, με κριτήρια δημόσιου - κοινωνικού οφέλους και προστασίας του περιβάλλοντος. Όλ αυτά είναι απολύτως ρεαλιστικά, με την προϋπόθεση ότι ξεχνάμε τις κατεστημένες πρακτικές για την ανάπτυξη των ΑΠΕ, ότι αντιστεκόμαστε στην πρεμούρα της τρικομματικής κυβέρνησης να παρουσιάσει ως ένδειξη ανάκαμψης οποιαδήποτε δραστηριότητα, όσο επιβλαβής κι αν είναι, ότι συνεχίζουμε να δίνουμε μάχες για τις αναγκαίες ριζικές αλλαγές τοπικά και στον κόσμο ολόκληρο. Στο μεταξύ, κρατάμε μικρό καλάθι Η καρυώτικη πόρτα Είναι καταπληκτικό αυτό που συμβαίνει με τη δημοτική αρχή. Καταφέρνει και διαιωνίζει απλά θέματα ασήμαντου κόστους και αναστατώνει ολόκληρα χωριά αλλά και το Δ.Σ. μ αυτά. Είναι απορίας άξιον πώς εκείνη η περιβόητη πόρτα στην παιδική χαρά στα Καρυώτικα, που μπήκε και βγήκε από το Δήμο ως επικίνδυνη (!), δεν έχει ξαναμπεί ακόμα, ενώ περνάν οι μήνες και τα χρόνια. Όσες φορές το είπε η πρόεδρος στο Δ.Σ. άλλες τόσες τη διαβεβαίωσαν ότι θα γίνει - αλλά δυστυχώς ακόμα περιμένουν. Τον προηγούμενο μήνα πολλοί κάτοικοι αναγκάστηκαν να έρθουν στο Δ.Σ. για να ζητήσουν το λόγο προ ημερησίας διατάξεως και να το ξαναθέσουν!!! Ένα θέμα ασφάλειας για τα μικρά παιδιά που παίζουν εκεί, που έπρεπε να έχει λυθεί προτού καν δημιουργηθεί, ακόμα περιμένει. Ποιον και τι, κανείς δεν ξέρει. Πάλι καλά που γίνονται εκλογές κάθε 4 χρόνια και τότε όλο και κάτι θυμούνται να πραγματοποιήσουν

5 Οδοιπορικό ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ Τα χίλια φυτά της Ζήρειας Ολόκληρη η περιπέτεια της καταγραφής του φυτικού βασιλείου απάνω στο βουνό, από τα χαμηλά ως το υψόμετρο των μέτρων ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΕΙ ο Σπύρος Αποστολόπουλος Ανέβηκα πρώτη φορά στη Ζήρεια πριν από 40 ακριβώς χρόνια, τότε που δεν υπήρχαν δρόμοι και το οροπέδιο απείχε από τα Τρίκαλα δυόμιση ώρες με τα πόδια. Από τότε ανέβηκα σε αρκετά βουνά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό για πεζοπορία, αναρρίχηση και σκι. Πάντα φωτογράφιζα τους φίλους και τα όμορφα βουνά. Η πρώτη μου φωτογραφική μηχανή, που ήταν ήδη παλιά από την αρχή, είναι πια συλλεκτική. To 2001 άρχισα να καταγράφω συστηματικά τα μονοπάτια της Ζήρειας. Περπάτησα εκατοντάδες χιλιόμετρα, κάθε κορφή, κάθε πλαγιά, κάθε ρέμα, κάθε βράχο. Εκεί άρχισα να παρατηρώ με προσοχή την άγρια ζωή του βουνού. Πουλιά μικρά που φώλιαζαν στα δέντρα και μεγάλα αρπακτικά που γυρόφερναν στα απόκρημνα βράχια. Θηλαστικά και ερπετά, σε μια συμβίωση γεμάτη μύθους και αίμα. Και φυτά, από αιωνόβια δέντρα μέχρι μικροσκοπικά λουλούδια στις σχισμές των βράχων, κι από αγκαθωτούς θάμνους μέχρι πολύχρωμα λιβάδια. Κι όλ αυτά σε μια αρμονία που μόνο η φύση μπορεί να επιτύχει. Άρχισα να φωτογραφίζω λουλούδια χωρίς να ξέρω τίποτα γι αυτά, αλλά και χωρίς καμία εμπειρία σχετικά με τη «φωτογράφιση από κοντά». Έπρεπε λοιπόν να λύσω τα τεχνικά προβλήματα της φωτογράφισης. Αγόρασα καινούρια μηχανή και ειδικούς φακούς, φλας και τρίποδο για λήψεις στο επίπεδο του εδάφους. Έκανα πολλές δοκιμές χρησιμοποιώντας ανακλαστήρες, διαχύτες και άλλες πατέντες για να χαλιναγωγήσω το φως και να έχω ρεαλιστικό αποτέλεσμα. Τράβηξα περισσότερα από 200 φιλμ slides, τα οποία έπρεπε μετά την εμφάνιση να σκανάρω για να αξιολογήσω τις φωτογραφίες. Αρκετές φορές δεν πετύχαινα αυτό που ήθελα κι έπρεπε να πάω πάλι την επόμενη χρονιά, κι ας χρειαζόταν να ξαναπερπατήσω μεγάλες αποστάσεις. Τα πράγματα έγιναν αρκετά πιο εύκολα μετά το 2006, όταν άρχισα να χρησιμοποιώ ψηφιακές μηχανές. Η πραγματική δυσκολία όμως ήταν στην επιστημονική προσέγγιση της χλωρίδας. Ξεκίνησα με φωτογραφικούς οδηγούς, προσπαθώντας έτσι να ταυτοποιήσω ό,τι φωτογράφιζα αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Καταλυτική ήταν για μένα η γνωριμία με τον Παναγιώτη Δημόπουλο, καθηγητή Βοτανικής και Οικολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων και σπουδαίο επιστήμονα, που εκπόνησε τη διδακτορική διατριβή του πάνω στη χλωρίδα της Ζήρειας. Μελέτησα όσο μπορούσα την εργασία του κι άρχισα να προσεγγίζω το θέμα της χλωρίδας με άλλη ματιά. Έχουν καταγραφεί περίπου χίλια φυτά και περισσότεροι από είκοσι διαφορετικοί τύποι οικοτόπων. Το υψόμετρο, το γεωλογικό υπόστρωμα, η κλίση και ο προσανατολισμός του εδάφους, το νερό και ο άνεμος είναι οι κύριοι παράγοντες που καθορίζουν το είδος της βλάστησης. Ξεκινούσα στα μέσα του Μάρτη από τα χαμηλότερα υψόμετρα και σιγά-σιγά ανέβαινα στα ψηλά του βουνού, μέχρι το τέλος της ανθοφορίας των φθινοπωρινών λουλουδιών τον Οκτώβριο. Χρειάστηκε να περάσω από την κάθε περιοχή αρκετές φορές, καθώς δεν ανθίζουν όλα τα φυτά μαζί. Φωτογράφιζα μέχρι αργά το απόγευμα κι όταν το φως λιγόστευε κατέγραφα και μελετούσα τις πληροφορίες της μέρας, προσπαθώντας να τις κατανοήσω καλύτερα. Ωστόσο,η χλωρίδα, όπως κάθε βιολογικός παράγοντας, βρίσκεται σε διαρκή εξέλιξη και αυτή είναι μια καλή αφορμή για να συνεχίσω να ψάχνω αλλά και να Adonis Cylleneum βελτιώνω τις εικόνες μου. Τουρτούρισα κάτι παγωμένα πρωινά, ψήθηκα στον καλοκαιρινό ήλιο, δροσίστηκα στη σκιά της χαράδρας, λούστηκα το νερό της ξαφνικής μπόρας. Όμως ένιωσα βαθιά μέσα μου αυτή τη σπουδαία φύση και κατάλαβα καλά ότι έχουμε ανάγκη να τη γνωρίσουμε, να την προστατέψουμε, να την αναδείξουμε. Η Ζήρεια είναι το σπίτι μας! 4+4 σπάνια και ενδημικά Μεγάλο μέρος αυτής της έρευνας επικεντρώθηκε στην ενδημική και στη σπάνια χλωρίδα.πρόκειται για φυτά με περιορισμένη γεωγραφική εξάπλωση και μικρό πληθυσμό, που έχουν όμως μεγάλο επιστημονικό ενδιαφέρον και ιδιαίτερη οικολογική αξία. Κάποια απ αυτά, όπως ο Άδωνης της Κυλλήνης, καταγράφηκαν πρώτη φορά τον 19ο αιώνα αλλά εξαφανίστηκαν στη συνέχεια για πολλές δεκαετίες. Είχα την τύχη να καταγράψω τη νέα εξάπλωση του Άδωνη και να εντοπίσω Campanula Asperuloides Verbascum Cylleneum άλλα τρία «εξαφανισμένα» είδη (Biebersteinia orphanidis, Campanula asperuloides, Astragalus drupaceus). Κι ακόμα, τα τέσσερα ενδημικά φυτά του βουνού (Taraxacum cylleneum, Hieracium cylleneum, Astragalus drupaceus Verbascum cylleneum, Centaurea amplifolia), που φυτρώνουν μονάχα εκεί και πουθενά αλλού.

6 6 ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ Ημερολόγιο πλοίου Ο Καματερός σταμάτησε στο Ξυλόκαστρο Τα δημοτικά πεπραγμένα του τελευταίου τριμήνου μάς θύμισαν μια παλιά ιστορία ντροπής του Ανδρέα Ζάρρου Οι παραστάσεις που δόθηκαν το τελευταίο τρίμηνο στο δημοτικό συμβούλιο πήγαν καλά. Ρεκόρ προσέλευσης θεατών κάναμε, καθώς τα έργα που ανέβηκαν ήταν πολύ εμπορικά: η γνωμοδότηση για το λατομείο που θέλει να κάνει η ΟΛΥΜΠΙΑ ΟΔΟΣ στο Άνω Πιτσά, ένα αίτημα πολιτών για κάποιες παρεμβάσεις στο ποτάμι του Δερβενίου και, βέβαια, η ανάπλαση του υπόλοιπου παραλιακού δρόμου στο Ξυλόκαστρο. Οι νεοφερμένοι θεατές εξεπλάγησαν από τη χαμηλή ποιότητα της παραγωγής, της σκηνοθεσίας και των ηθοποιών. Ενοχλήθηκαν από την έντονη οσμή παρελθόντος που επικρατούσε στην αίθουσα, από την πολιτική μούχλα που έχουν πιάσει εκεί μέσα οι καρέκλες. Η αλήθεια είναι πως αν δεν τα δεις δεν μπορείς να τα πιστέψεις. Νομίζεις ότι είναι αδύνατον ο πρωταγωνιστής και δήμαρχός μας, από τη μία να ωρύεται στο πάλκο εναντίον της κατασκευής του λατομείου και να διατυμπανίζει ότι θα σύρει στα δικαστήρια την ΟΛΥΜΠΙΑ ΟΔΟΣ ΑΕ, από την άλλη στα καμαρίνια να λέει ότι πρέπει να πάρουμε ανταλλάγματα, ενώ στα παρασκήνια να υπόσχεται διορισμούς στην εταιρεία. Νομίζεις ότι είναι αδύνατον το πρωί ο πρόεδρος της ΔΕΥ- ΑΞΕ Φάνης Μπρακούλιας να διαπραγματεύεται με αρμόδιους του υπουργείου και να συμφωνεί στην κατασκευή του λατομείου και την ώρα της συζήτησης του θέματος να το σκάει από το δημοτικό συμβούλιο. Εκεί βέβαια που όλοι έμειναν παγωτό ήταν στο έργο «Ανάπλαση του παραλιακού δρόμου. The sequel». Το έργο παίχτηκε σε δύο πράξεις: η πρώτη στην πλατεία της πόλης και η δεύτερη Ξυλόκαστρο Ουρές, με αστυνομική διευθέτηση, για ένα μπιτόνι «νερό του Καματερού». Φωτογραφία του Βασίλη Μεντζέλου (αρχείο Νίκου Κουμπέτσου) στην αίθουσα του Δ.Σ. Εκεί όλοι παρακολούθησαν τον πρωταγωνιστή να μιλά από καθέδρας, απομακρυσμένος απ την πραγματικότητα, δείχνοντας ότι δεν έχει ιδέα για τη μεγάλη παρακμή της πόλης. Δεν εννοώ ότι η παρακμή οφείλεται στην ανάπλαση του παραλιακού, αλλά δεν μπορεί να εξωραΐσει κανείς την πτωτική πορεία που έχουμε πάρει εδώ και χρόνια αισθητικά, τουριστικά, εμπορικά, πολιτιστικά, κυκλοφοριακά κ.λπ. Καταφέρνει να μη βλέπει τις αποθήκες Φραντζή, την ερημιά του Πάρκου Κυκλοφοριακής Αγωγής, τις παραλίες που χάνονται, το κιτς που κυριαρχεί όλο και πιο πολύ. Μία και μόνη συγκέντρωση του εμπορικού κόσμου, που έγινε πριν από το δημοτικό συμβούλιο, μπορεί να άλλαξε λίγο το σενάριο, δεν φτάνει όμως για ν αλλάξει και το φινάλε. Το είπα και στη συγκέντρωση, το είπα και μέσα στο Δ.Σ, το λέει η Συμπολιτεία σε όλους τους τόνους: δεν γίνεται ν αλλάξει το θέαμα όσο παραμένουμε θεατές και παραμυθιαζόμαστε ότι κάποιοι άλλοι θα μας σώσουν. Όχι στις ουρές πίσω από σωτήρες. Νισάφι πια. Να μαζευτούμε πρέπει στις πλατείες, όχι όμως σε ουρές για χάρη κάποιων νέων Καματερών. Παραδημοτικά ΔΣ - 27/3/2013. Στο βήμα ο κ. Ψαράκης, ο επί σειρά ετών δεξί χέρι του δημάρχου. Παραπονιέται γιατί δεν έχει βοήθεια από το Δήμο στις νομικές εμπλοκές που αντιμετωπίζει για θέματα που χειρίστηκε όταν ήταν αντιδήμαρχος. Ο δήμαρχος τον αντικρούει λέγοντας ότι κι ο ίδιος καλύπτει τα έξοδα αυτά από την τσέπη του. Ψαράκης: Αυτά μην τα λες σε μένα. Εγώ ξέρω από πού τα βάζεις. Πες τα σε κανέναν άλλον. Σε μένα μην τα λες! Τι υπαινίσσεται ο δάσκαλος; Ξέρει κάτι που δεν ξέρουμε; Αγαπητέ Τάκη, η θητεία και η προσφορά σου τόσα χρόνια δεν σου δίδαξε ότι η αχαριστία είναι μέγα έγκλημα; Δεν σε θορύβησε η τύχη του Μπάμπη, του ακούραστου εργάτη του Δήμου; Τι κι αν έχεις δίκιο; Άλλωστε, αυτά τα μπλεξίματα δεν τα κουβαλάς απ το σπίτι σου. Θυμήσου τα λόγια του Βολταίρου: «Είναι επικίνδυνο να έχεις δίκιο όταν η εξουσία έχει άδικο». Το λάθος σου, δάσκαλε, είναι ότι «ψήλωνες» επικίνδυνα ΔΣ 22/5/2013. Για το θέμα του λατομείου στα Πιτσά. Δημήτρης Σκούρας: Καταγγέλλω τη δημοτική αρχή ότι διευκολύνει τη δημιουργία του νταμαριού. Ανδρέας Ζάρρος: Τα αδρανή υλικά που ψάχνουν στα Πιτσά τα έχουν βρει και στην πολιτική σκηνή. Σημείωση: Μέγα λάθος, αρμονιστή. Αυτά τα μπάζα είναι παντελώς άχρηστα διά πάσαν χρήσιν. ΔΣ 12/6/2013. Το θέμα είναι από τα πλέον σοβαρά για το Δήμο και αφορά την αποδοχή της χρηματοδότησης για την ανάπλαση του υπόλοιπου παραλιακού δρόμου. Προ ημερησίας διατάξεως, ο πρόεδρος του Δ.Σ. διαβάζει ανακοίνωση του τοπικού ΣΥ- ΡΙΖΑ για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Έλεος, Περικλή! Την ίδια σπουδή θα δείξεις αν σου στείλουν μανιφέστα και άλλα κόμματα (όνομα και μη χωριό), πλην αυτού στο οποίο ανήκεις; Κι αν ασκούσε κριτική στο δήμαρχο, πάλι θα το διάβαζες, Περικλή; Στη συνεδρίαση παρευρέθηκαν 4 επαγγελματικοί φορείς της πόλης και πλήθος συμπολιτών, εκφράζοντας την αντίθεσή τους στο σχεδιασμό -κυρίως- της ανάπλασης. Ύστερα από μακρά διαβούλευση, αντεγκλίσεις, διαξιφισμούς, φραστικές επιθέσεις, καρφιά στο φέρετρο του ξυλοκαστρίτικου τουρισμού, μπετόν αρμέ Β48, Β53 και Β65, το εν λόγω θέμα ψηφίστηκε από την πλειοψηφία ως ετέθη και ως είθισται. ΤΙ ΑΚΟΜΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ; Θαν. Τσου.

7 Ρεπορτάζ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ Οι «δίδυμοι πύργοι» της Ευρωστίνης ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΗΛΙΑΣ ΜΠΑΡΜΠΙΚΑΣ Ενσαρκώνοντας τη μεσαιωνική Ζάχολη, o πύργος του Πύργου και ο πύργος του Κούτου, αν και δίδυμοι σαν τους twins του Μανχάταν, δεν είχαν κοινή τύχη. Ο πρώτος ανακαινίστηκε -αν και δεν έχει αξιοποιηθεί επαρκώς- ενώ ο δεύτερος αφέθηκε στην τύχη του και κατέρρευσε. Πύργος Κορδή Εγκαταλείποντας τις εστίες τους στη Μονεμβασιά, οι άρχοντες Μαμωνάδες φόρτωσαν τα υπάρχοντά τους σε γκαμήλες ψάχνοντας καινούρια πατρίδα. Ακολουθούσαν έναν «χρησμό»: θα εγκατασταθούν και θα χτίσουν τον πύργο τους στο σημείο όπου θα γονατίσει αποκαμωμένη η πιο γερή τους γκαμήλα. Ήταν ο πύργος του Κούτου. Αργότερα, άλλος κλάδος της ίδιας οικογένειας εγκαταστάθηκε στην ίδια περιοχή και έχτισαν τον δικό τους πύργο, από τον οποίο πήρε το όνομά του το χωριό. Ήταν ο πύργος του Κορδή, στον Πύργο. Από τους «δίδυμους πύργους» της Ευρωστίνης, σήμερα μόνο του Πύργου είναι όρθιος. Ανακαινισμένος και επιβλητικός, αποτελεί το στολίδι του χωριού. Ο πύργος του Κούτου έχει σχεδόν ολοκληρωτικά καταρρεύσει. Πίσω στο Μεσαίωνα Οι φεουδάρχες επί Φραγκοκρατίας συνήθως έμεναν σε πύργους, ώστε να εκμεταλλεύονται με μεγαλύτερη άνεση και ασφάλεια τους πόρους της περιοχής. Οι Μαμωνάδες ήταν μια από τις οικογένειες που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην Πελοπόννησο. Κατά τον Αντώνιο Μηλιαράκη, συγγραφέα της μονογραφίας «Οικογένεια Μαμωνά», «το όνομα της αρχαίας οικογένειας Μαμουνά ή Μαμωνά εμφανίζεται το πρώτον εν ταις ιστορικαίς πηγαίς του 1248, ως οικογενείας ελληνικής, ιθαγενούς και ευγενούς της πόλεως Μονεμβασίας». Κατά τον Π. Χ. Δορμπαράκη («Η περιοχή της Ευρωστίνης Κορινθίας»), η πρώτη αναφορά στην οικογένεια γίνεται στο «Χρονικόν του Μορέως» (14ος αιώνας). Το 1640, όταν οι Φράγκοι κατέλαβαν τη Μονεμβασιά, οι περισσότεροι κάτοικοί της έφυγαν. Ανάμεσα σ αυτούς και οι Μαμωνάδες, που διασκορπίστηκαν σε Κόρινθο, Άργος, Ναύπλιο, Τρίπολη, Ζάκυνθο, Κρήτη, Μήλο, Κέρκυρα, Κωνσταντινούπολη και Αθήνα. Ήσαν αφοσιωμένοι στους Ενετούς και πήραν μέρος σε πολέμους κατά των Τούρκων. Ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες τους έλαβαν μεγάλες εκτάσεις γης. Επί Τουρκοκρατίας οι Μαμωνάδες ανέπτυξαν σχέσεις και με τους Τούρκους, οπότε δεν τους πείραξε κανείς. Ο πύργος του Πύργου Στον Πύργο εγκαταστάθηκε ο Γιωργάκης Μαμωνάς, από τους πλουσιότερους φεουδάρχες της Κορινθίας, ο οποίος αργότερα δολοφονήθηκε από τον μπέη της Κορίνθου κατά τη διάρκεια του γάμου της κόρης του μπέη. Ο πύργος χτίστηκε τον 17ο αιώνα, το αρχικό κτήριο είναι όμως παλιότερο - στην πόρτα, από την εσωτερική πλευρά, είναι σκαλισμένη πάνω στην πέτρα μια δυσανάγνωστη χρονολογία (μάλλον 1580). Επιβλητικό τρίπατο κτίσμα με λοξές πολεμίστρες και τρύπα πάνω από την πόρτα για να χύνουν καυτό λάδι στους πολιορκητές. Στο θολωτό ισόγειο φύλαγαν τα τρόφιμα, τα λάδια και τα κρασιά. Στον μεσαίο όροφο υπάρχουν τρία υπνοδωμάτια και στον επάνω η σάλα, όπου ο φεουδάρχης δεχόταν τους προσκεκλημένους του. Οι παλιότεροι λένε ότι υπήρχε και στοά που οδηγούσε στα πίσω χωράφια. Είναι γνωστός ως πύργος του Κορδή, από το όνομα μιας Πύργος Κούτου οικογένειας που ήρθε σε επιγαμία με τους Μαμωνάδες. Στην Επανάσταση αρκετές φορές στεγάστηκε εκεί το αρχηγείο του Κολοκοτρώνη, ενώ στο σεισμό του 1865 έπαθε μεγάλες ζημιές. Στον Εμφύλιο χρησίμευσε ως αρχηγείο πότε των ανταρτών και πότε του στρατού. Την περίοδο αυτή χάθηκαν τα έπιπλα, τα σκεύη και το αρχείο της οικογένειας. Η οικογένεια Κανελλάκη, τελευταίοι κληρονόμοι του πύργου, τον είχαν επισκευάσει αρκετές φορές, αλλά όταν περιήλθε στην κοινότητα, στη δεκαετία του 1990, ήταν σε πολύ κακή κατάσταση. Ο πρώην κοινοτάρχης του Πύργου Γιάννης Κασκούτας θυμάται: «Ο Λευτέρης Κανελλάκης ήταν δικηγόρος, και μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς έγινε πρόεδρος του αεροδικείου. Είχε ένα γιο καθηγητή στα κομπιούτερ, στην Αμερική, ο οποίος παντρεύτηκε μια Αμερικανίδα κι έκαναν δύο παιδιά. Μια φορά πήγαιναν στα πεθερικά του, έπεσε το αεροπλάνο και ξεκληρίστηκε η οικογένεια. Έτσι, ο Κανελλάκης πούλησε τον πύργο στην κοινότητα». Σήμερα ο πύργος έχει ανακαινιστεί με κοινοτικά κονδύλια και παραχωρήθηκε στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Πάτρας, αλλά η λειτουργία του έχει φτάσει σε αδιέξοδο. «Στην αίθουσα του επάνω ορόφου γίνονταν από το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο ενημερώσεις, φώναζαν κάποιον και μίλαγε για τις ελιές, ας πούμε... Τώρα το έχουν σταματήσει - δεν είχαν κόψει κονδύλια. Στο πρώτο πάτωμα υπάρχουν ένα γιαταγάνι, τα φυσερά που είχαν στα καμίνια, παλιά δικηγορικά βιβλία... Έχουμε μαζέψει πολλά λαογραφικά αντικείμενα στο Δήμο και θέλαμε να τα φέρουμε εδώ, αλλά δεν υπάρχει πρόοδος, δεν γίνεται τίποτα. Δεν μας δίνει άδεια η Πυροσβεστική γιατί δεν υπάρχει δεύτερη πόρτα, έξοδος κινδύνου. Και η αρχαιολογική υπηρεσία δεν αφήνει να βάλεις ούτε καρφί!», μας είπε ο πρόεδρος του πολιτιστικού συλλόγου Πύργου, Κώστας Ευθυμίου. Ο πύργος του Κούτου Προγενέστερος του πύργου του Κορδή, βρίσκεται στην Κάτω Γειτονιά του χωριού Κούτος. Είναι εντελώς ερειπωμένος από τους σεισμούς και τις κακοκαιρίες. Τον αποτελείωσε ο δρόμος που πέρασε από κεί στη δεκαετία του 60. Πιθανολογείται ότι τον έχτισε ο Βενιζέλος Μαμωνάς. Ουσιαστικά οι πύργοι ήσαν δύο, ο αρχικός και ένας κατά 50 χρόνια μεταγενέστερος. Διακρίνονται οι βάσεις των τοίχων και ελάχιστα σωζόμενα τμήματα. Η κατάρρευση, σύμφωνα με μαρτυρίες των ντόπιων, ξεκίνησε από τις αρχές του 20ου αιώνα, όταν εξέλιπαν οι τελευταίοι απόγονοι της οικογένειας. Σύγχρονος με τον δεύτερο πύργο είναι ο παρακείμενος ναός του Αγίου Νικολάου, που χτίστηκε επίσης από τους Μαμωνάδες.

8 8 ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ Ανάλυση Χάνουμε τις παραλίες μας. ΣΤΟΠ! του Δημήτρη Ζαρρή * Τουριστικό Περίπτερο Ξυλοκάστρου 1981 και σήμερα. Δύο εικόνες, χιλιάδες λέξεις Εμβρόντητοι παρακολουθούμε, χρόνο με το χρόνο, την αλλαγή του τοπίου με την υποχώρηση της ακτογραμμής και τις εξαιρετικά δυσμενείς επιδράσεις στις υποδομές σε όλη την παραλιακή ζώνη. Ποιος να το πιστέψει σήμερα, ότι κατά τη διάρκεια της Κατοχής οι Ιταλοί χρησιμοποιούσαν την παραλία μπροστά από τον «Αρίωνα» για αυτοσχέδιο αεροδρόμιο μικρών αεροσκαφών κι ότι αργότερα έπαιζαν εκεί ποδόσφαιρο και φιλοξενούνταν τσίρκο και λούνα παρκ; Σε δηλώσεις του (12/1/2013), ο περιφερειάρχης Πελοποννήσου κ. Π. Τατούλης ανέφερε ότι απαιτείται η εκπόνηση μιας καθολικής μελέτης για την αντιμετώπιση της διάβρωσης της ακτογραμμής σε όλο το παραλιακό μέτωπο της Βόρειας Πελοποννήσου. Ουδείς πρόκειται να διαφωνήσει με τη διαπίστωση, με τη διαφορά ότι ρόλος του δεν είναι να κάνει κοινότοπες επισημάνσεις, αλλά να δίνει λύσεις. Στο μεταξύ, μια ολόκληρη δεκαετία (τουλάχιστον) έχει χαθεί. Μαζί τα μπαζώσαμε Η παραλία του Ξυλοκάστρου, βάσει διάφορων επιστημονικών εργασιών (π.χ. Βαλαούρης, 2011), οπισθοχώρησε μέχρι και 21 μέτρα κατά την περίοδο Εξαίρεση αποτελεί η δυτική πλευρά του λιμενοβραχίονα της μαρίνας, όπου έχει αναπτυχθεί παραλία πλάτους μεγαλύτερου από 25 μ. λόγω της απόθεσης των ιζημάτων, που κινούνται προς τα ανατολικά. Στο νοτιοανατολικό τμήμα δεν παρατηρήθηκε σημαντική μεταβολή της ακτογραμμής και η παράκτια στερεομεταφορά είναι συγκριτικά μικρότερη, χάρη στην απουσία ανθρωπογενών παρεμβάσεων. Ο Πευκιάς διέσωσε την παραλία! Αντίθετα, η παραλία απουσιάζει πια εντελώς από το μεγαλύτερο μέρος του παραλιακού μετώπου μπροστά από την πόλη (κεντρικό τμήμα), όπου η οικιστική ανάπτυξη είναι εντονότατη. Η ακτογραμμή υποχώρησε μέχρι και 37 μ. μετά το 1970, ώσπου πραγματοποιήθηκαν τα έργα του παραλιακού δρόμου και σταθεροποιήθηκε. Στην περιοχή μετάβασης από το κεντρικό προς το νοτιοανατολικό τμήμα μετρήθηκαν οι μεγαλύτερες τιμές διάβρωσης για όλη την περιοχή, που φθάνουν ως και τα 53 μέτρα. Η κατασκευή του κυματοθραύστη (ειρωνικά «Σκουρονήσι») απέναντι από τον πλατεία του Αγίου Βλασίου, οδήγησε μεν στη δημιουργία μικρής παραλίας, δεν αποκλείεται όμως να επέφερε αρνητικές μεταβολές σε γειτονικές περιοχές της ακτογραμμής. Σε κάθε περίπτωση, δεν δικαιολογήθηκε το κόστος της αμφιλεγόμενης κατασκευής. Οι εγκάρσιοι πρόβολοι από ογκόλιθους που κατά καιρούς στήνονται συγκαταλέγονται μάλλον στις κινήσεις πανικού, χωρίς μετρήσιμα θετικά αποτελέσματα. Η αντιμετώπιση του προβλήματος γίνεται ακόμα πιο δύσκολη με δεδομένο ότι όλο το παραλιακό μέτωπο είναι κατειλημμένο από κατασκευές, είτε ιδιωτικές (κατοικίες και καταστήματα) είτε δημόσιες (δρόμοι, πεζοδρόμια αναψυχής, κλπ). Η ισορροπία της φύσης Η μελλοντική αύξηση της στάθμης της θάλασσας λόγω της κλιματικής αλλαγής θα προκαλέσει νέα υποχώρηση της ακτογραμμής, που σε συνθήκες έντονου κυματισμού μπορεί να φτάσει έως και τα 16 μέτρα επιπλέον! Η εξέλιξη της ακτογραμμής αποτελεί δυναμικό ισοζύγιο μεταξύ δύο αντίρροπων μηχανισμών: (α) της διάβρωσης από τη δράση των κυματισμών και (β) της απόθεσης των φερτών υλικών που μετακινούνται από την ξηρά προς τη θάλασσα μέσω των υδατορευμάτων. Οποιαδήποτε ανατροπή σε μία από τις δύο συνιστώσες επιφέρει διατάραξη του ισοζυγίου στην κατεύθυνση είτε της πρόσχωσης είτε της διάβρωσης. Άστοχες παρεμβάσεις τεχνικών έργων στην ακτή επηρεάζουν επίσης το ισοζύγιο. Στη δική μας περίπτωση, σημαντικότερο αίτιο του προβλήματος είναι η μείωση της στερεοπαροχής φερτών υλικών από την ενδοχώρα προς τη θάλασσα, λόγω των εκτεταμένων, και πολλές φορές παράνομων, αμμοληψιών. Η γεωμορφολογία του βυθού του Κορινθιακού επιτείνει το πρόβλημα. Η υφαλοκρηπίδα του παρουσιάζει σημαντική κλίση (δηλαδή ο βυθός βαθαίνει απότομα), με αποτέλεσμα τα φερτά υλικά να διαφεύγουν προς τα βαθύτερα επίπεδα και να μη μεταφέρονται παράκτια από τη δράση των κυματισμών. Άλλη σημαντική αιτία είναι οι διευθετήσεις και οι εγκιβωτισμοί των υδατορευμάτων

9 ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ Η διάβρωση της νότιας ακτογραμμής του Κορινθιακού δεν αποτελεί μόνο φυσικό φαινόμενο. Αν δεν αντισταθούμε στις παράνομες αμμοληψίες και στον εγκιβωτισμό των ποταμών, οι ακτές θα χαθούν οριστικά κι ίσως χρειαστεί ακόμα και να γκρεμιστούν σπίτια! στα τμήματά τους πριν τις εκβολές, που εμποδίζουν τη μετακίνηση των φερτών υλικών ως τη θάλασσα. Ας σημειωθεί πάντως ότι σε μερικές περιπτώσεις συνέβαλαν και υποθαλάσσια κατολισθητικά φαινόμενα (π.χ. πρόσφατα στην περιοχή του Δερβενίου), τα οποία προκαλούνται λόγω της ανύψωσης της επιφάνειας της Πελοποννήσου κατά περίπου 1,5 mm ανά έτος, λόγω τεκτονικών δυνάμεων. Κάννες του Κορινθιακού Σε όλ αυτά αθροίζονται και οι άστοχες τεχνικές παρεμβάσεις, με πιο χαρακτηριστική την κατασκευή της μαρίνας Ξυλοκάστρου ακριβώς μπροστά στην εκβολή του ποταμού Σύθα. Τα ματαιόδοξα σχέδια προηγούμενης δημοτικής αρχής για μετατροπή του Ξυλοκάστρου σε Κάννες του Κορινθιακού απέτυχαν παταγωδώς. Κι αν η αμμουδιά στις Κάννες έχει μεταφερθεί από αλλού, δυστυχώς στο Ξυλόκαστρο χάσαμε κι αυτήν που είχαμε. Η κατασκευή της μαρίνας μπροστά από την εκβολή του Σύθα εμποδίζει τους κυματισμούς να διανείμουν τα φερτά υλικά του ποταμού σε όλη την παραλία του Ξυλοκάστρου, όπως κατά το παρελθόν. Εντύπωση προκαλεί η πρόσχωση της θαλάσσιας εισόδου της μαρίνας όταν οι πλημμυρικές απορροές του Σύθα είναι σημαντικές, καθώς επίσης και της παραλίας δυτικά της μαρίνας, που προσχώνεται διαρκώς. Οι εκσκαφές με μηχανικά μέσα, πέραν του ότι επιβαρύνουν τον δημοτικό προϋπολογισμό, δεν βοηθούν ιδιαιτέρως στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Τεχνικές παρεμβάσεις λαμβανόμενες υπό το καθεστώς πανικού για την αντιμετώπιση τοπικού προβλήματος, συνήθως ενισχύουν τη διάβρωση σε γειτονικό τμήμα. Πού είναι το masterplan; Για την αντιμετώπιση του προβλήματος σε μακροπρόθεσμη βάση, δυστυχώς δεν υπάρχει η δυνατότητα πολλών επιλογών. Πολλοί επιστήμονες ισχυρίζονται ότι ενδέχεται στο μέλλον να προτιμηθεί η μετεγκατάσταση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων σε εσωτερικές περιοχές, αφού το κόστος της θα ήταν σημαντικά μικρότερο από οποιοδήποτε πρόγραμμα αντιμετώπισης της διάβρωσης. Σε μια έσχατη προσπάθεια αποτροπής ενός τέτοιου εφιαλτικού σεναρίου, θα πρέπει να απαγορευτούν πλήρως και διά ροπάλου οι αμμοληψίες από τις κοίτες των υδατορευμάτων. Να επανέλθουν τα υδατορεύματα στη φυσική τους μορφή. Να διερευνηθεί η δυνατότητα κατασκευής ύφαλων κυματοθραυστών στη ζώνη θραύσης των κυματισμών. Να προσπαθήσουμε να πιάσουμε την καυτή πατάτα που λέγεται μεταφορά της μαρίνας Ξυλοκάστρου Πάνω απ όλα, θα πρέπει να εκπονηθεί άμεσα ένα γενικότερο masterplan για όλο τον Κορινθιακό, το οποίο θα εξειδικευτεί ανά δημοτική ενότητα. Όσο καθυστερεί η εκπόνηση αυτής της συνολικής μελέτης τόσο περισσότερο θα περιορίζονται οι επιλογές. Προϋπόθεση για ένα έγκυρο masterplan είναι η εκτέλεση προγράμματος συστηματικών μετρήσεων των φυσικών παραμέτρων (άνεμοι, κυματισμοί, κ.λπ), που θα παρέχει στους επιστήμονες σημαντικές πληροφορίες για την κατανόηση του φυσικού φαινομένου και των μεταβολών του. Αυτή είναι η πρώτη προτεραιότητα που θα πρεπε να έχει ήδη εφαρμόσει ο κ. περιφερειάρχης. Αλλά διαβάζοντας τον σαιξπηρικό Κάιο να λέει «Το σφάλμα, Βρούτε, δεν είναι στα άστρα μας αλλά στους εαυτούς μας, που είμαστε κατώτεροι των περιστάσεων» και συσχετίζοντάς το με τις περιφερειακές και δημοτικές αρχές, δεν έχουμε πολλά περιθώρια να είμαστε αισιόδοξοι... * Πολιτικός Μηχανικός - M.Sc. Διαχείρισης Υδατικών Πόρων Δερβένι Λυκοποριά Καμάρι Ξυλόκαστρο Μελίσσι Η «Ολυμπία Οδός Α.Ε.» ζητά για την κατασκευή του δρόμου Κορίνθου- Πατρών να κάνει αμμοληψίες από τις κοίτες των τοπικών ποταμών! Η Ομοσπονδία Οικολογικών Οργανώσεων Κορινθιακού Κόλπου, η «Αλκυών», ζήτησε από το ΕΛΚΕΘΕ γνωμάτευση για τις περιβαλλοντικές συνέπειες από την αμμοληψία. Ο Δρ. Χρήστος Αναγνώστου, γεωλόγος ιζηματολόγος και διευθυντής Ερευνών στο Ινστιτούτο Ωκεανογραφίας του ΕΛΚΕΘΕ, στη γνωμάτευσή του είναι κατηγορηματικός για τις δυσμενείς συνέπειες των αμμοληψιών. Σε επικοινωνία που είχε με τη «Συμπολιτεία», πρόσθεσε: «Είναι τεράστιο λάθος να Το νέο έγκλημα πειράζεις τη φύση. Η αμμοληψία από τα ποτάμια θα εντείνει δραματικά τη διάβρωση στον Κορινθιακό. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αποκαταστήσουμε τη λειτουργία της φύσης. Επίσης, να κάνουμε αιμοδοσίες όπου αφαιρέσαμε αίμα. Άμμο πήραμε από κάπου, άμμο να μεταφέρουμε στις ακτές για να διορθώσουμε το λάθος. Τα μεγάλα έργα δεν είναι η λύση. Γίνονται κυρίως για να κινείται το κύκλωμα. Μόνο σε έκτακτες περιπτώσεις θα μπορούσαν να δικαιολογηθούν».ήδη, πολίτες και συλλογικότητες από την Κορινθία και την Αχαΐα κινητοποιούνται, μετά από πρόταση της Συμπολιτείας, και οργανώνουν ενημερωτικές συνελεύσεις και δράσεις για την αποτροπή αυτού του περιβαλλοντικού εγκλήματος. Δεν θα επιτρέψουμε η μεγιστοποίηση των κερδών κάποιων να καταστρέψει την περιοχή μας! Παναγιώτης Παπανικολάου

10 10 ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ Απόψεις Με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ Καμπανάκι για τον Πευκιά, για τα βουνά και τις παραλίες μας η ξεπουληματική υστερία του κ. Σαμαρά Παιδεία εκτός παιδιάς Τα προβλήματα της εκπαίδευσης δεν είναι μόνο προβλήματα υποδομών και χρημάτων και μάλλον δεν είναι πρωτίστως αυτά του Μήτσου Γκενέ ότι είναι το μακρύ χέρι του συστήματος. Κανένας δε λέει ναι στα σκάνδαλα και στο ρουσφέτι. Όλοι θέλουμε μια τηλεόραση δημόσια, πλουραλιστική και αντικειμενική. Ποιοι όμως κυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία σαρά- Ζούμε τον τρίτο χρόνο της κρίσης, με ψηφισμένα ήδη τρία μνημόνια, και με μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα εργασιακά και στα δημοκρατικά δικαιώματά μας. Σαν να μην έφταναν όλ αυτά, στις 11 Ιουνίου, με τη μέθοδο του ξαφνικού θανάτου και ύστερα από απόφαση του πρωθυπουργού, έβαλαν λουκέτο στη Δημόσια Τηλεόραση, δηλαδή κατάργησαν το δικαίωμα του ελληνικού λαού στην υπεύθυνη πληροφόρηση. Με την ενέργεια αυτή συμφώνησε μόνο η δήθεν αντισυστημική και αντιμνημονιακή Χρυσή Αυγή. Να θυμίσουμε ότι το κόμμα αυτό έχει ψηφίσει την εκχώρηση της ΑΤΕ στον κ. Σάλλα, τα προνόμια και τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, τον κ. Σταυρίδη ως πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ και άλλα «αντιμνημονιακά». Αυτό καλό είναι να το ξαναδούν οι ψηφοφόροι της, όσοι τουλάχιστον την ψήφισαν θεωρώντας την αντισυστημική και αντιμνημονιακή, ενώ αποδεικνύεται ντα χρόνια και έκαναν την ΕΡΤ κέντρο διαφθοράς και αδιαφάνειας; Θα μας πει κάτι ο κ. Σίμος Κεδίκογλου, κυβερνητικός εκπρόσωπος και γιος του Βασίλη Κεδίκογλου, υπουργού του ΠΑΣΟΚ, για τα τέσσερα χρόνια της μετεκπαίδευσής του στη δημοσιογραφία στο CNN, στις ΗΠΑ, ενώ πληρωνόταν κανονικά το μισθό του από τη ΝΕΤ; Λοιπόν, η δημόσια τηλεόραση σβήνει ή μαυρίζει σε δύο μόνο περιπτώσεις: όταν εισβάλλουν στη χώρα ξένα στρατεύματα ή όταν γίνεται αναστολή της δημοκρατίας. Αυτοί λοιπόν που δεν σεβάστηκαν την ΕΡΤ και ετοιμάζονται να πουλήσουν ό,τι έχει απομείνει στο Δημόσιο, ακόμα και το πόσιμο νερό, μήπως νομίζετε, αγαπητοί συμπολίτες και συμπολίτισσες, ότι θα λυπηθούν τον Πευκιά, τις παραλίες ή τα βουνά της περιοχής μας; Αν θέλετε να μην πληρώνουμε εισιτήριο για να κάνουμε μπάνιο κάτω απ το σπίτι μας, καιρός να ξεσηκωθούμε επιτέλους. Βλάσης Αδρακτάς απαξίωση της παιδείας και του πολιτισμού έχει ξεκινήσει πολλά χρόνια Η τώρα, όταν όλα άρχισαν να μετριούνται με το χρηματικό κέρδος. Το σχολείο, χρόνια τώρα, υποβιβάστηκε σε μια απλώς επίπονη διαδικασία για να αποκτήσει το παιδί μας ένα «χαρτί». Το ίδιο το περιεχόμενο συνεχώς περιστέλλεται ως απόκτηση δεξιοτήτων και ικανοτήτων χειρισμού καταστάσεων ανταλλάξιμων με εφόδια βιοπορισμού (ή και με υλική επίπλαστη ευμάρεια). Το εκπαιδευτικό σύστημα, καιρό τώρα, έχασε τον προσανατολισμό τής θεμελίωσης μιας πολύπλευρης μόρφωσης, αναγκαίας για την ισορροπία στην ανάπτυξη του νέου ανθρώπου αλλά και ικανής για να ερμηνεύσει τη φύση και την κοινωνία και να απελευθερώσει τον δημιουργό άνθρωπο. Τα δέκα τελευταία χρόνια έχουν σταματήσει όλες οι διαδικασίες επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών και τα αντίστοιχα κονδύλια μεταφέρονται συστηματικά σε μεγάλες εταιρείες εκπόνησης μελετών και προγραμμάτων που αποθηκεύονται σε συρτάρια ή χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν. Σήμερα, καθώς η κρίση βαθαίνει, δεν απαξιώνεται μόνο ο δάσκαλος με το μισθό των 560 ευρώ. Απαξιώνονται οι ζωές και εθιζόμαστε στις στατιστικές των υποσιτιζόμενων μαθητών, των οικονομικά εξαθλιωμένων οικογενειών και του σύγχρονου ανταγωνιστικού περιβάλλοντος του σκλαβοπάζαρου εκπαιδευτικών (αξιολόγηση το λένε τώρα), που αποτελεί τη βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της εκπαίδευσης. Υπάρχουν σήμερα εκπαιδευτικοί που τρέχουν να καλύψουν κενά σε Ξυλόκαστρο, Παναρίτι και Δερβένι, απασχολούμενοι κάθε μέρα λίγες ώρες εδώ και λίγες εκεί. Κι ενώ κάποιοι εκπαιδευτικοί θυσιάζουν και τον ελεύθερο χρόνο τους για να προσφέρουν δωρεάν μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας (40 μαθητές με 6 καθηγητές στο Δήμο μας), σε μαθητές που δεν έχουν τη δυνατότητα για φροντιστήρια, το υπουργείο Παιδείας χλευαστικά ανακοινώνει το Μάρτιο πως θα ξεκινήσουν (πότε;) μαθήματα ενισχυτικής διδασκαλίας και ταυτόχρονα δηλώνει πως δεν μπορεί να καλύψει τα κενά των καθηγητών (π.χ. στο 2ο Γυμνάσιο Ξυλοκάστρου, όπου οι μαθητές ακολουθούν προγράμματα με περικοπή του ωρολόγιου προγράμματος). Το χειρότερο όμως είναι ότι η πίεση που δέχεται η κοινωνία μεταφέρεται πολλαπλασιασμένη στους έφηβους και επιτείνει την απαξίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Κυρίως σε μαθητές που αναγκάζονται να μεταφέρονται από τα χαράματα, κουβαλώντας στην πόλη, εκτός από τα βιβλία τους, και την αίσθηση ότι το χωριό τους εγκαταλείπεται απ όλους... Καληνύχτα ραγιά εργαζόμενοι θα προστεθούν στις λίστες του ΟΑΕΔ. Μαζί με το 1,5 εκατομμύριο ανέργους, θα περιμένουν το τρένο που ποτέ δεν θα ρθει. Τα αεροδρόμια στους Άραβες, τα λιμάνια στους Κινέζους, τα νησιά στους Ρώσους, η οικονομία στους Γερμανούς, η νεολαία στην ανεργία και την απόγνωση κι από την άλλη ο Πάγκαλος του «μαζί τα φάγαμε», των Ιμίων και του Οτσαλάν, πρώτη μούρη στον Πρετεντέρη. Ο χρησμός του ΣτΕ στα επιτελεία της τρικολόρε α-κυβέρνησης ερμηνεύεται κατά το δοκούν, κι ενώ οι Τούρκοι Ταξίμ, οι Έλληνες Ταξύν! Πανάθεμά σε, τι δεν καταλαβαίνεις; Καληνύχτα ραγιά. Θαν. Τσου. Υ.Γ.: Όπως λέει κι ο Ίων Δραγούμης, «Ραγιάς είναι εκείνος που τρέμει τους μπάτσους τού Τούρκου, που είναι σκλάβος του φόβου του. Ο ραγιάς είναι μισός άνθρωπος. Τη ραγιαδοσύνη του την ονομάζει αναγκαία φρονιμάδα. Τον κυνηγάς και κρύβεται. Τον δέρνεις και ακόμα σκύβει. Τον σκοτώνεις και σωπαίνει».

11 Ρεπορτάζ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ Ξανθοχώρι: Καλοκαιρινή υπόθεση Σκαρφαλωμένο στο βουνό πάνω από το Ρέθι, σε υψόμετρο 960 μέτρα, το Ξανθοχώρι ή Μάζι είναι ένα από τα πιο όμορφα, ανέγγιχτα αλλά και ξεχασμένα χωριά του Δήμου του Λουκά Ψαράκη Οι πρώτοι κάτοικοι ήλθαν από τα Μαζέικα των Καλαβρύτων πριν το 1800 και ασχολούνταν κυρίως με τη γεωργία. Το χωριό έχει γνωρίσει μεγάλες δόξες στο παρελθόν, με τρία καφενεία, γλέντια και χορούς και μεγάλη παραγωγή μαύρης κορινθιακής σταφίδας. Με το πέρασμα του χρόνου, όμως, ακολούθησε την τύχη των υπολοίπων χωριών της περιοχής και κατά τους χειμερινούς μήνες δεν κατοικείται πλέον οι κάτοικοι κατεβαίνουν στα Μερτικέικα και στο Ξυλόκαστρο. Τώρα έχει απομείνει μόνο ένα καφενείο, που σερβίρει πρόχειρο φαγητό και είναι ανοιχτό από τον Ιούνιο έως τα τέλη Οκτωβρίου. Η θέα από το Ξανθοχώρι είναι πανοραμική. Φαίνονται η κοιλάδα της Ζήρειας έως το Ξυλόκαστρο, ο Κορινθιακός και βέβαια τα απέναντι χωριά Στύλια, Παναρίτι, Μάρκασι, Βελίνα, μέχρι και το αστεροσκοπείο του Κρυονερίου. Συκιές, καρυδιές, αμυγδαλιές, μηλιές, δαμασκηνιές, αμπέλια, ευδοκιμούν στα γύρω. Τα περισσότερα σπίτια του χωριού είναι πέτρινα. Η μεγάλη εκκλησία στο κέντρο του χωριού, η Παναγία, χτίστηκε από τους ίδιους μαστόρους που κατασκεύασαν τον Άγιο Βλάση στο Ξυλόκαστρο. Μια καθίζηση όμως δημιούργησε προβλήματα που δεν έχουν ακόμα αντιμετωπιστεί. Στο Ξανθοχώρι έχουν γίνει δύο μεγάλα λάθη. - Το ένα ήταν το γκρέμισμα του δημοτικού σχολείου το , επειδή είχε υποστεί ζημιές από σεισμό. Ήταν ισάξιο με το σχολείο στο Γελήνι, μεγάλο, πετρόχτιστο και, όπως λένε οι κάτοικοι, η μπουλντόζα που πήγε να το γκρεμίσει δεν μπόρεσε κι έφεραν μεγαλύτερη. Στη θέση του χτίστηκε από το ιταλικό κράτος ένα αντιαισθητικό προκατασκευασμένο σχολείο, στο πλαίσιο των πολεμικών αποζημιώσεων. - Το άλλο, πιο πρόσφατο, λάθος ήταν το γκρέμισμα της αψιδωτής πέτρινης βρύσης του χωριού, ώστε να δημιουργηθεί χώρος για παρκάρισμα των αυτοκινήτων. Στην παλιά βρύση είχαν προστεθεί μεταγενέστερα λιμπιά (κολυμπήθρες) για το πλύσιμο. Ο χώρος έχει μεγάλα πλατάνια, το νερό τρέχει ακόμα και η βρύση θα μπορούσε να ξαναφτιαχτεί. Μπροστά από το σχολείο υπάρχει έκταση που αγοράστηκε επί δημαρχίας Σκούρα για την κατασκευή πλατείας, αλλά δεν έγινε τίποτα. Ούτε το χορτάρι δεν κόβουν τα συνεργεία του Δήμου τη θερινή περίοδο. Αν όμως δίνονταν τα ευρώ στους κοινοτάρχες να τα διαχειρίζονται τοπικά, όπως προβλέπεται στον Καλλικράτη, τέτοια θέματα θα λύνονταν πολύ απλά Ο δρόμος για το Ξανθοχώρι ανοίχτηκε μετά τον Εμφύλιο από τους ίδιους τους κατοίκους. Όταν εμφανίστηκε το πρώτο αυτοκίνητο, μαζεύτηκε όλο το χωριό - κάποιοι ηλικιωμένοι δάκρυσαν, όπως λέγεται. Το νερό ήρθε επίσης με εθελοντική εργασία των κατοίκων, στα τέλη της δεκαετίας του 50. Είχαν ζητήσει μάλιστα από τον τοπικό βουλευτή και υπουργό Κ. Παπακωνσταντίνου να τους δώσει δραχμές για τους σωλήνες, κι εκείνος αρνήθηκε. Ως επακόλουθο, όταν ο βουλευτής πήγε στο χωριό για προεκλογική ομιλία βρήκε τα καφενεία κλειστά και αναγκάστηκε να βγάλει το λόγο του στο δρόμο. Και όμως, οι Ξανθοχωρίτες είναι πάντα φιλικοί και φιλόξενοι, μονιασμένοι μεταξύ τους. Με ιδιαίτερη υπερηφάνεια αναφέρουν ότι το χωριό τους είναι το μοναδικό της περιοχής όπου κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου δεν σημειώθηκε κανένα παρατράγουδο. Δυο παιδικές χαρές στα 250 μέτρα Στο προηγούμενο φύλλο αναφέραμε αναλυτικά τις διαδικασίες «παιδικής χαράς» που ακολούθησε ο δήμος, υλοποιώντας ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα προϋπολογισμού , με το λαμπρό αποτέλεσμα ανάπλασης 6 (αντί 16) παιδικών χαρών. Να συμπληρώσουμε το απίστευτο -και όμως αληθινό- στοιχείο ότι οι δύο από τις έξι απέχουν μεταξύ τους μόλις 250μ.! Η μία είναι λίγα εκατοστά πριν αρχίσει η Λυκοποριά, στα όρια με τα Πιτσά, κι η άλλη μερικά μέτρα πιο κάτω. Αν μένεις εκεί πρέπει να ρίχνεις κορώνα γράμματα για το ποια θα προτιμήσεις κάθε φορά. Τη λύση -απ ότι φαίνεται- θα τη δώσει η διάβρωση, καθώς έχει αρχίσει και τρώει ήδη τη μία παιδική χαρά - της Λυκοποριάς. Ελπίζουμε προτού χτυπήσει κάποιο παιδί στις τρύπες που έχουν ανοίξει Ρεκόρ μικροπολιτικής! Δυστυχώς όμως καμαρώνουν κι από πάνω για το έργο αυτό, συμπεριλαμβάνοντάς το ξανά και ξανά στις ομιλίες τους στον κατάλογο που απαριθμούν (κυρίως με έργα της Περιφέρειας Πελοποννήσου, που γίνονται στο Δήμο μας). ενώ στο Θαλερό ούτε κούνια! Στο πανέμορφο Θαλερό, εκεί όπου, σύμφωνα με το ποίημα του Σικελιανού, «φλογάτη, γελαστή, ζεστή, από τ αμπέλια απάνωθεν εκοίταγε η σελήνη», μοιράσαμε την εφημερίδα μας και συζητήσαμε με τους κατοίκους και τον πρόεδρο Γιώργο Γεωργακίλα. Ανάμεσα σε όσα θίξαμε για την αυτοδιοίκηση, τον Καλλικράτη και τα προβλήματα που έχουν προκύψει αυτή την τετραετία στο χωριό, πρώτο θέμα ήταν το πρόγραμμα ανάπλασης των παιδικών χαρών. Πρόβλημα που πονάει ιδιαιτέρως το Θαλερό, καθώς δεν έχουν ούτε κούνια. Όταν τους αναφέραμε τον προϋπολογισμό του έργου και το γεγονός ότι αναπλάστηκαν μόλις 6 παιδικές χαρές, απόρησαν. Μόλις τους εξηγήσαμε ότι δύο απ αυτές απέχουν μεταξύ τους μόλις 250μ. έκαναν το σταυρό τους. Ελπίζουμε να φτιαχτεί άμεσα ένας μικρός παιδότοπος κι εκεί, καθώς δεν υπάρχει η παραμικρή πειστική δικαιολογία. Θα το παλέψουμε κι εμείς, μαζί με τον πρόεδρο και την τοπική κοινωνία. Ανδρέας Ζάρρος

12 12 ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ Τέχνες Αντίο Σταύρο Ο ζωγράφος Γαλανόπουλος, Βλαντουσαίος από επιλογή, έφυγε φέτος αφήνοντας πίσω του το χωριό ακόμα πιο φτωχό του Δήμου Φελέκου Μια μέρα στα τέλη της δεκαετίας του 70, ο ζωγράφος Σταύρος Γαλανόπουλος ξεκίνησε για μια εκδρομή στη Στυμφαλία. Φτάνοντας στη διασταύρωση πριν το Καίσαρι, άλλαξε γνώμη κι έστριψε δεξιά. Διέσχισε τη Χούνη, πέρασε μέσα απ το δάσος κι έφτασε στο χωριό μας, τα Στύλια (Βλαντούσα). Πάνω απ το χωριό μια θάλασσα από πεύκα κι από κάτω ο ελαιώνας. Απέναντι, χωριά βουτηγμένα στο πράσινο. Τότε πήρε ένα σπίτι εδώ, και μαζί με τη σύντροφό του μοίρασαν τη ζωή τους ανάμεσα στο χωριό και τη Σαντορίνη. Στην Οία άνοιξε το 1986 την γκαλερί του, κι από κεί τα έργα του ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο. Η τεχνική του, σπάνια κι εντυπωσιακή. Μίξη ζωγραφικής και γλυπτικής. Όπως έλεγε ο ίδιος, «η τεχνική του ανάγλυφου υπάρχει από την αρχαιότητα. Χαίρομαι που τα έργα μου είναι καθαρά ελληνοπρεπή. Μιλώντας με παλιούς μαστόρους έμαθα τον τρόπο κατασκευής και τα υλικά των σαντορινιών σπιτιών και άρχισα να επεξεργάζομαι το χώμα, τη λάσπη και τις πέτρες». Στο χωριό στην αρχή τον φώναζαν «ο ζωγράφος». Μετά έγινε «ο Γαλανόπουλος» και στο τέλος «ο Σταύρος». Έγινε ένας από μας - ο πιο φανατικός Βλαντουσαίος. Βρεθήκαμε πολύ κοντά, ειδικά μετά τις φωτιές του Θεωρούσε θείο δώρο το ότι βρεθήκαμε εδώ και μεγάλη ασέβεια να μην το εκτιμούμε. Μόνιμο παράπονό του, η αισθητική υποβάθμιση του τοπίου, η άναρχη δόμηση, το τσιμέντο και τα σκουπίδια. Ο Σταύρος έφυγε πριν λίγους μήνες, κάνοντας το χωριό μας ακόμα πιο φτωχό. Του οφείλουμε πολλά για τους ορίζοντες που άνοιγε με το έργο, τα λόγια και τη ζωή του. Δυστυχώς, ο Δήμος δεν έκανε ποτέ μια έκθεση με τα έργα του (είχε κάνει παλιότερα μία ο τέως Δήμος Ευρωστίνης), αλλά ελπίζω κάποια στιγμή να μας δοθεί η χαρά να γνωρίσουν όλοι οι συμπολίτες το μοναδικό του έργο. Το «Αναλόγιο» προτείνει 3 βιβλία Ο Θανάσης Κοντονάτσης από το βιβλιοπωλείο «Αναλόγιο», στο Ξυλόκαστρο, κάνει τις δικές του προτάσεις. 1. «Το χειρόγραφο της Άκρα», του Πάολο Κοέλιο, Εκδόσεις Λιβάνη 14 Ιουλίου Ενώ η Ιερουσαλήμ προετοιμάζεται για την εισβολή των σταυροφόρων, ένας Έλληνας, γνωστός ως Κόπτης, συγκαλεί σε συγκέντρωση τους κατοίκους της πόλης. Το πλήθος πιστεύει ότι θ ακούσει μια ομιλία για το πώς να προετοιμαστεί για τη μάχη, αλλά ο Κόπτης τους παρακινεί να αναζητήσουν τη σοφία που υπάρχει στην καθημερινότητά τους. 2. «Ο τελευταίος χορός. Ιστορίες εμπνευσμένες από την Ελλάδα», της Βικτόρια Χίσλοπ, Εκδόσεις Διόπτρα Μέσα από δέκα πολύ δυνατά διηγήματα, η Victoria Hislop μας βγάζει σεργιάνι στους αθηναϊκούς δρόμους και στις πλατείες των ελληνικών χωριών. Σκιαγραφώντας την ξεχωριστή ατμόσφαιρα κάθε τόπου, ζωντανεύει μια σειρά από αλησμόνητους ήρωες: ένα μοναχικό παπά, δύο αδερφούς σε διαμάχη, έναν ανεπιθύμητο ξένο, ένα γαμπρό που βασανίζεται από μια μουσική και μια ανάμνηση. 3. «S.E.C.R.E.T.», της Μαρί Αντελίν, Εκδόσεις Πατάκη Μετά το θάνατο του συζύγου της, η ζωή της Κέισι είναι γεμάτη τύψεις και μοναξιά. Ο κόσμος της θ αλλάξει άρδην όταν θα ανακαλύψει το ημερολόγιο που άφησε πίσω της μια μυστηριώδης γυναίκα. Οι συγκλονιστικές, ωμές εξομολογήσεις που περιέχει τη σοκάρουν και ταυτοχρόνως τη συναρπάζουν και εντέλει της δείχνουν ένα δρόμο, απελευθερώνοντας την, ξαναδίνοντάς της το θάρρος να ζήσει πραγματικά. Γέλιο χωρίς ζόρι Το τοπικό θέατρο θύλακας αντίστασης στη μιζέρια των καιρών του Λουκά Ψαράκη θεατρική ομάδα του Ξυλοκάστρου πρωτοεμφανίστηκε το Η 2006 με το έργο «Ένας ήρωας με παντούφλες». Έκτοτε έχει κάνει πολλές και πετυχημένες εμφανίσεις, παρουσιάζοντας έργα όπως: «Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια», «Πινακοθήκη των ηλιθίων», «Η θαυμαστή μπαλωματού», «Μάνα, μητέρα, μαμά» κ.α. Βάση όλης αυτής της προσπάθειας είναι ο συμπολίτης μας Κώστας Αγγελίδης, που σκηνοθετεί, συμμετέχει ως ηθοποιός, σκηνογράφος, τεχνικός και ό,τι άλλο χρειαστεί, και με το μεράκι και το ταλέντο του εμπνέει και πολλούς ακόμα που συμμετέχουν στην ομάδα. Το Σαββατοκύριακο 13 και 14 Απριλίου, οι Γιάννης Καββέτσος, Κώστας Καββέτσος, Νατάσσα Καραχρήστου, Ξενοφών Κοκιόπουλος, Μαρίνα Κουτσαγγέλη, Λένα Μαγγούτου, Τζένη Μπαλαούρα, Θανάσης Πάγκαλος, Άννα Ρουσινού και Αλέξανδρος Σφακιανός, μαζί με τον Κώστα Αγγελίδη, παρουσίασαν στο κατάμεστο θέατρο «Άγγελος Σικελιανός» το έργο του Μολιέρου «Γιατρός με το ζόρι». Οι θεατές απόλαυσαν εξαιρετικές ερμηνείες από τους ερασιτέχνες ηθοποιούς της ομάδας, που χάρισαν γέλιο και στιγμές ξενοιασιάς στις πολύ δύσκολες μέρες που περνάει η χώρα μας. Ευχόμαστε ολόψυχα καλή συνέχεια και πάντα επιτυχίες, που όλος ο Δήμος μας έχει ανάγκη, μήπως και αντιστρέψουμε την πορεία προς τα κάτω, βάζοντας στο κέντρο τον πολιτισμό, μαζί με την παραγωγή και το περιβάλλον. Τρεις τομείς, που από την αρχή βροντοφωνάξαμε -σε ώτα μη ακουόντων- πως πρέπει να είναι η κύρια επιδίωξη του δήμου μας.

13 Rock n Rocks ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ Το ελεύθερο φεστιβάλ της Ζήρειας Πώς μπορείς να στήσεις μια μεγάλη γιορτή συμμετοχικά, με πολύ λίγα χρήματα του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη Αφίσα του Δημήτρη Θ. Αρβανίτη Η περιπέτεια του φεστιβάλ ξεκίνησε το 2009 ως πρωτοβουλία μιας μικρής παρέας. Πολύ γρήγορα όμως υποστηρίχθηκε από πολλούς και συνεχίζει να δυναμώνει σε συμμετοχή αλλά και συνεκτικότητα. Μ αυτόν τον συνεργατικό τρόπο πραγματοποιείται κάθε χρόνο, θέτοντας κάθε φορά υψηλότερους στόχους και καταφέρνοντας μέσα σε 4 χρόνια να πραγματοποιείται με ελάχιστα χρήματα μια διοργάνωση που κανονικά θα είχε μπάτζετ πολλών δεκάδων χιλιάδων ευρώ. Φτιάξαμε μια μεγάλη γιορτή και κρατήσαμε έξω απ αυτήν το κέρδος, γιατί θέλουμε να έχουμε πάντα είσοδο και κατασκήνωση ελεύθερη! Αυτό το καταφέρνουμε χάρη σε μια αλληλουχία πραγμάτων. Οι μουσικοί δεν πληρώνονται. Συμμετέχουν και παίζουν για τη γιορτή και για τη μνήμη του Νίκου Δόικα. Χωρίς αυτήν την παράμετρο το εγχείρημα θα ήταν αδύνατον. Οι ξενοδόχοι της περιοχής φιλοξενούν δωρεάν μουσικούς και τεχνικούς.η κινηματογράφηση του φεστιβάλ γίνεται επίσης δωρεάν, όπως και το στήσιμο της σκηνής και πάρα πολλά ακόμα που συνήθως σε μια διοργάνωση στοιχίζουν και μάλιστα πολύ! Και η αφισοκόλληση παρεΐστικα γίνεται κι όπως λέει ο Ανδρέας, «όσο κολλάνε αφίσες οι ίδιοι οι διοργανωτές, η φάση πάει καλά!». Κάθε χρόνο προστίθενται νέες δράσεις, πάντα εθελοντικά, όπως οι σπηλαιολόγοι που ξεναγούν τους επισκέπτες στο σπήλαιο του Ερμή, ο «Κυλλήνιος Άδωνις» με τις εξορμήσεις στο βουνό, η παρουσίαση της εξαιρετικής φωτογραφικής έρευνας του Σπύρου Αποστολόπουλου για τη χλωρίδα της Ζήρειας. Όλ αυτά, λοιπόν, σε συνδυασμό με την καταπληκτική ομάδα του Αθλητικού Κέντρου (Λαγός team), που στήνουν κάθε χρόνο και καλύτερα τις υποδομές για να υποδέχονται τους αυξανόμενους με γεωμετρική πρόοδο κατασκηνωτές και επισκέπτες, δημιουργούν αυτή τη γλύκα που γεύεται ο καθένας όταν ανηφορίζει το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου στη Ζήρεια. Διαψεύσαμε όλες τις επιφυλάξεις που ακούγονταν αρχικά. «Αν πάει καλά θα προσπαθήσουν να σας το πάρουν» ή «Θ αναγκαστήτε να βάλετε εισιτήριο» και «Δεν θα μπορέσετε να το κρατήσετε ελεύθερο». Τίποτα απ όλα αυτά δεν έγινε και ούτε θα γίνει ποτέ, γιατί το φεστιβάλ ανήκει σε όλους κι αν γίνει «εμπορικού σκοπού» τότε δεν θα είναι το Φεστιβάλ Ζήρειας Νίκος Δόικας! Θα είναι κάτι άλλο, που θα το κάνουν κάποιοι άλλοι. Ανήκει στους δεκάδες φίλους Ξυλοκαστρίτες και Αθηναίους που εργάζονται γι αυτό, στους χιλιάδες επισκέπτες που μετέχουν στη γιορτή, στους Τρικαλίτες και Ξυλοκαστρίτες επαγγελματίες που το υποστηρίζουν. Πάνω από όλους, ανήκει στους δεκάδες μουσικούς που στήνουν το πάρτι, που αφιλοκερδώς καταθέτουν την ψυχή τους τιμώντας τον Νίκο Δόικα και μαζί μ αυτόν όλους τους «ανώνυμους» μουσικούς και τελικά την ίδια τη μουσική. Τώρα δουλεύουμε πυρετωδώς για το 5ο Φεστιβάλ. Με το ίδιο πάθος και με τον πήχυ ολοένα ψηλότερα. Όλοι μαζί θα γιορτάσουμε με ευθύνη και έγνοια για τη φύση, προσθέτοντας φέτος και τον αγώνα για να κρατηθεί κι αυτή ελεύθερη. Οι παραλίες, οι «Πευκιάδες», τα βουνά και τα αγαθά τους (νερό, χρυσάφια κ.λπ.) πρέπει να τα κρατήσουμε δημόσια και ανέγγιχτα από το κέρδος. Το πιο χάι πάρτυ του καλοκαιριού θα γίνει και πάλι στο ίδιο μέρος στις 30 & 31 Αυγούστου, με κίνητρο την ανάταση των ψυχών και όχι των πορτοφολιών.τα πιο όμορφα πράγματα στη ζωή δε θέλουν λεφτά κι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ! * Στο θα βρίσκετε όλες τις πληροφορίες για τη γιορτή. «Πότε θα γίνουν φέτος τα Ζήρεια»; Για κάποιο λόγο, οι μουσικοί που παίζουν στο φεστιβάλ το αποκαλούν «Tα Ζήρεια». Συμβαίνει με όλους, από την πρώτη χρονιά! Γινόταν τόσο συχνά, που σιγά σιγά σταματήσαμε να τους διορθώνουμε. Δεν είχε νόημα. Μόνοι τους έκαναν τα βαφτίσια, ίσως γιατί υποσυνείδητα ένιωθαν ότι αυτό που γίνεται είναι κάτι διαφορετικό. Ίσως συνειρμικά να το συνδύαζαν με τις αρχαίες γιορτές. Κάποια στιγμή, πέρσι το καλοκαίρι, εμφανίζει η Πέγκυ Ζάρρου μια πανέμορφη δουλειά της -ζωγραφική σε πέτρες-, με τον τίτλο «Are you Zirious?». Πανέξυπνο το λογοπαίγνιο, αλλά ασφαλώς κάτι πολύ περισσότερο από μια εξυπνάδα. Ακριβώς μέσα στο πνεύμα του φεστιβάλ! Όσοι σχετίζονται, είτε ως μουσικοί είτε ως υποστηρικτές είτε ως επισκέπτες, γίνονται μέτοχοι της γιορτής. Όλοι γινόμαστε Zirious τον Αύγουστο στη Ζήρεια. Ανεβαίνουμε στο βουνό για μια μουσική γιορτή συναδέλφωσης και αλληλεγγύης. Κάθε χρόνο, λοιπόν, από το 2009, όλοι μαζί στήνουμε «Τα Ζήρεια» και γινόμαστε για λίγες μέρες «Zirious»! Πήγαιναν τότε δέκα χρόνια απ όταν έφυγε απ τη ζωή ο εξαιρετικός Ξυλοκαστρίτης μουσικός και φίλος, ο Νίκος Δόικας. Η ιδέα ήταν να τον τιμήσουμε με μια μεγάλη μουσική γιορτή στο βουνό και θέλαμε να το κάνουμε συμμετοχικά. Θα μπορούσαμε να έχουμε βρει ένα χώρο στα παραλιακά. Πιο εύκολη πρόσβαση, πολύ μεγαλύτερη προσέλευση. Εμείς όμως έπρεπε να πάμε εκεί που δείχνει ο ποιητής Τάκης Μιχόπουλος: «Προς τα ελάτια, τις κορφές και τον ήλιο». Έπρεπε να βγούμε στα βουνά - με τον παρτιζάνικο τρόπο. Και πήγαμε πολύ ψηλά, στα 1600 μέτρα, στο οροπέδιο της Ζήρειας. Εκεί που όποιος έρχεται, έρχεται γιατί θέλει πραγματικά να συμμετάσχει στη γιορτή. Γιώργος Γκουρβέλος

14 14 ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ Ύπαιθρος Συνταγές μαγειρικής Πατατοφάγοι του 1831 Προδημοσίευση από το μυθιστόρημα της Τέτης Παγκάλου «Να τρώνε και να κλαίνε» Κάπαρη στη Ζάχολη Λίγα χιλιόμετρα πάνω από τα Ροζενά, πηγαίνοντας για Σαραντάπηχο ή Γκούρα ή Καρυά (πάει παντού αυτός ο δρόμος), βρίσκουμε ένα από τα πιο όμορφα χωριά του δήμου μας, τη Ζάχολη ή Εβροστίνη. Αφού κάναμε τη βόλτα μας στο ειδυλλιακό ρέμα των Μύλων, πήγαμε στο μαγαζί με τα παραδοσιακά προϊόντα του Τάκη Νικολατσόπουλου και πήραμε τη συνταγή του για να φτιάξουμε την κάπαρη που μαζέψαμε φέτος. Ο Τάκης μάς είπε τα εξής: «Αφού μαζέψουμε τα τρυφερά βλαστάρια της κάπαρης, τ αφήνουμε μια μέρα στον ήλιο να μαραθούν. Μετά τα βάζουμε σ ένα δοχείο με νερό μέχρι ν αλλάξουν χρώμα, να ξανθύνουν λίγο. Αυτό μπορεί να πάρει δύο και τρεις βδομάδες. Μετά τα ξεπλένουμε και τα βάζουμε μέσα σ ένα μίγμα που αποτελείται από 2 μέρη νερό, 1 μέρος ξύδι και αλάτι... κατά βούληση. Το πότε είναι έτοιμα θα το καταλάβεις με την αλάνθαστη μέθοδο της δοκιμής. Είναι έτοιμα όταν αρέσει του καθενός». Μ αυτή τη συνταγή φτιάχνει ο Τάκης την κάπαρη που στολίζει τα ράφια του. Αφού ήπιαμε κι ένα σφηνάκι ρακή, βγήκαμε από το μαγαζί του και βρεθήκαμε μπροστά στο βασανιστικό δίλημμα: Σε ποια από τις δύο πολύ καλές ταβέρνες του χωριού να πάμε; «Σε ποια ταβέρνα πήγαμε την προηγούμενη φορά; Α, ωραία! Σήμερα θα πάμε στην άλλη!». Μαρία Ζαχαράτου Δημοτικό σχολείο Σοφιανών Φτάσαμε στο καφενείο την ώρα που έπεφτε ο ήλιος και συναντήσαμε φίλους που τέλειωναν τις δουλειές της ημέρας. Πάνω στην κουβέντα μάς μίλησαν για το παλιό σχολείο τους. Όπως πολλά τέτοια κτήρια, είναι παρατημένο, με προβλήματα στη σκεπή, που αν δεν φτιαχτεί σύντομα θα καταρρεύσει. «Έχουμε μαζέψει κάποια λεφτά σαν σύλλογος αλλά δεν φτάνουν», είπε ο Κώστας. «Θα μπορούσε να γίνει ένα αμπελουργικό μουσείο», είπε ο Αντώνης και μας άφησε άφωνους. Συνήθως για ξενώνες ακούμε και για ταβέρνες. Αν ο δήμος έδινε πόρους στις τοπικές κοινότητες να τους διαχειριστούν όπως αυτές κρίνουν (θα μπορούσε αν ήθελε), ασφαλώς θα το είχαν ήδη φτιάξει. Όμως, δεν Το 1828 το γεώμηλο γίνεται γνωστό στο νέο ελληνικό κράτος ως καλλιέργεια και τροφή, χάρη στο τεράστιο ενδιαφέρον του Ιωάννη Καποδίστρια. Ακουγόσανε χουχουλητά και αγκομαχητά μέσα στην άγρια νύχτα και ξυναριές σαν όπως ανοίγεται τάφος. Λουφάξανε στη γωνιά τους ο Αστέριος και το παιδί. Θείε, τ ακούς το λάβωμα; Σσσ σσς... του έλεγε μέσα από τα δόντια ο Αστέριος και από το φόβο ορθάνοιγε τα μάτια και κοντανάσανε, έγινε το κορμί του κούτσουρο. Θείε, τ ακούς το ξωτικό; Το χάραμα ήλθε σα βάλσαμο στην ψυχή του ξαγρυπνισμένου άνδρα, που σαν έφυγε ο νυχτερινός τρόμος και ξελαμπiκάρισε ο νους του άνοιξε την εξώπορτα να πάρει λίγο αέρα κι εκεί έμεινε ο τάλας, του κόπηκε η ανάσα μόλις είδε την άλωση στο γεωμηλόκηπό του. Οι πατάτες, τα καμάρια του, είχανε κάνει φτερά. Αφήσανε μια τροφαντή πατάτα οι κλέφτες, ψυχροί εκτελεστές οι αφιλότιμοι, έτσι για δείγμα, να τσαντίσουνε τον παραγωγό όταν δει τι έχασε. Τους κερατάδες! Αν ξαναφυτέψω εγώ πατάτα, να μου κοπεί το χέρι! Ήτανε η τρίτη του απόπειρα με την πατάτα, την πρώτη φορά το 1829 δεν μάλλιασε καν το φυτό, δεν του κανε την τιμή να παρουσιαστεί πάνω απ το χώμα, τη δεύτερη χρονιά κάτι φύτρωσε αλλά πήγανε τα σαλιγκάρια και κάνανε τα φύλλα δαντέλα, οι δε καρποί γίνανε μικροί σα χάντρες. Όμως, αυτό το Φεβρουάριο αγόρασε από τον Κάμπο καθαρούς κονδύλους, ακολούθησε ακριβώς τις οδηγίες, έκανε ένα μεγάλο τετράγωνο σκάμμα, έβαλε κοπριά, σκινόχωμα και στάχτη, απομάκρυνε τους σάλιαγκες κι έτσι τα κατάφερε να φυτρώσουνε καμιά εικοσαριά λαμπερές και βαρβάτες πατατιές. Τις καμάρωνε και σχεδίαζε στο μυαλό του ο Αστέριος τη θριαμβευτική συγκομιδή στα τέλη του Μάη αλλά, φευ, άλλαι αι βουλαί του Κυρίου, δεν πρόλαβε ο κουρούνης. Είμαι άτυχος με την καντιποτένια, δεν μου κάθεται, αν ξαναβάλω εγώ πατάτα να πεθάνω, είπε και φίλησε τους σταυρωμένους δείκτες του δίνοντας τον όρκο.αμέσως βάλθηκε να σκεφτεί ποιοι ήσανε οι δράστες, απέκλεισε τους Τρικρηνίτες, αυτοί είναι μεν ικανοί να συλλάβουν την ιδέα των ξωτικών και τα τοιαύτα, υστερούν όμως στην υλοποίησή της, η σκέψη και μόνο κοπιώδους και ολοκληρωμένης δουλειάς τούς κάνει λιώμα. Τέλος πάντων, πήρε τη μοναδική πατάτα ο καλλιεργητής κι έφτασε στο φουρναριό μαζί με το παιδί να ρωτήσει τη φουρνάρισσα την Ασήμω για το πώς έπρεπε να τη φτιάξει - ο ίδιος πού να ήξερε τάχατες; Την πήρε αυτή στα χέρια, πρώτη φορά έβλεπε ετούτον τον καρπό, την εξέτασε προσεκτικά, την πασπάτεψε ανάλογα, έξυσε σε μιαν άκρη της με το νύχι, τη μύρισε. Στη χόβολη σαν όπως το κρεμμύδι, είπε αποφασιστικά. Έγινε η πατάτα, αφαίρεσε η Ασήμω την πέτσα και τη μοίρασε στα τρία, μια μπουκιά για τον καθένα, ίσα για δοκιμή. Ήτανε λουκούμι. Σαν απόφαγε ο Αρτέμιος το μερίδιό του, ψιθύρισε: Τσαγαλιώτης μου την έστησε τη δουλειά, δεν πιανόνται αυτοί σε τούτα, τσακάλια οι άτιμοι. Μετά, τράβηξε μια στενοχωρημένη γουλιά κρασί και συμπλήρωσε: Παλιοζωή.

15 Σπορ & Φύση ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ Σκάκι & πινγκ πονγκ Η παράδοση συνεχίζεται Το σκάκι ανθεί στο Μελίσσι από τον τοπικό Προοδευτικό Σύλλογο και το πινγκ πονγκ ξανάνθισε φέτος από τον ΑΟΞ Η σχέση του Ξυλοκάστρου με το σκάκι και το πινγκ πονγκ είναι παλιά. Το σημερινό κουφάρι (!;) του Κέντρου Νεότητας έσφυζε κάποτε από παιδιά που έπαιζαν με ρακέτες και πιόνια. Αν και «ξενόφερτος», πρόλαβα για λίγο και ένιωσα τη μεγάλη αγάπη και συμμετοχή των Ξυλοκαστριτών στα δύο αυτά αθλήματα. Πινγκ πονγκ Με το κλείσιμο του Κέντρου Νεότητας, το πινγκ πονγκ έχασε τις υποδομές του. Η αγάπη των ντόπιων αντισφαιριστών δεν έσβησε όμως κι αυτό φάνηκε από τον ενθουσιασμό με τον οποίο υποδέχτηκαν όλοι, πριν από λίγους μήνες, τη δημιουργία τμήματος πινγκ πονγκ από τον ΑΟΞ. Εκτός από τα μεγάλα (έως πολύ μεγάλα!!!) παιδιά που επανέκαμψαν, είναι πολλά και τα μικρά παιδιά που γράφτηκαν στο τμήμα και μαθαίνουν το άθλημα σωστά, κάτω από την καθοδήγηση του Άρη Κατσαβριά. Το πρόβλημα στέγασης του τμήματος έλυσε προσωρινά ο Σπύρος Σιάμπος, με τη γενναιόδωρη παραχώρηση ενός χώρου στην οδό Νοταρά στο Ξυλόκαστρο, λίγα μέτρα μετά τα σχολεία. Δύο τραπέζια, πολλές ρακέτες και μπαλάκια περιμένουν μικρούς και μεγάλους φίλους του αθλήματος να ανταλλάξουν μπαλιές. Αυτό το καλοκαίρι διοργανώνονται και τα πρώτα τουρνουά. Σκάκι Οι βασιλιάδες κι οι βασίλισσες δεν είχαν την ίδια ατυχία με το πινγκ πονγκ. Από το 1983 που ιδρύθηκε το τμήμα σκακιού του Προοδευτικού Συλλόγου Μελισσίου μέχρι σήμερα, χάρη στη μεγάλη αγάπη του Λευτέρη Στολάκη, προπονητή και μέλους του ΔΣ του συλλόγου, ζουν και βασιλεύουν! Ο σύλλογος ανήκει στην Ελληνική Σκακιστική Ομοσπονδία, έχει στη δύναμή του 50 ενεργούς σκακιστές και έχει διοργανώσει 12 σχολικά πρωταθλήματα και 26 εσωτερικά σκακιστικά πρωταθλήματα Μελισσιού. Έλαβε μέρος με αρκετούς σκακιστές του σε αρκετά καλοκαιρινά διεθνή όπεν τουρνουά, καθώς και σε πελοποννησιακά σχολικά πρωταθλήματα, πανελλήνια τουρνουά κ.λπ. Αγωνίστηκε ανελλιπώς από το 1983 στα διασυλλογικά πρωταθλήματα Δ και Γ Εθνικής Κατηγορίας, ενώ από το 2006 ανέβηκε στη Β Εθνική Κατηγορία (Περιφέρεια Πελοποννήσου) και παρέμεινε σ αυτήν μέχρι το Από το 2011 μέχρι σήμερα, εξαιτίας μείωσης των ομάδων, αγωνίζεται στη Γ Εθνική Κατηγορία. Στις διεξήχθη στο Λέχαιο Κορινθίας το Πελοποννησιακό Σχολικό Πρωτάθλημα σε ατομικό αλλά και ομαδικό επίπεδο. Στο ομαδικό, η ομάδα του 1ου Γυμνασίου Ξυλοκάστρου, με 8 βαθμούς σε 5 αγώνες, τερμάτισε στην πρώτη θέση και ανεδείχθη πρωταθλήτρια Πελοποννήσου. Η σειρά κατάταξης των αθλητών του συλλόγου ήταν η εξής: 1) Δαμηλάκου Μαριέττα, από τη Β τάξη του Λυκείου Ξυλοκάστρου 2) Μπρίτσα Αλεξάνδρα, από τη Γ τάξη Γυμνασίου Ξυλοκάστρου 3) Κατσούλας Δημήτριος, από την Α τάξη Γυμνασίου Ξυλοκάστρου Σπύρος Ζαφειρόπουλος Παμπελοννησιακοί Σκακιστικοί Αγώνες Από πάνω αριστερά: Αλεξάνδρα Μπρίτσα, Δόμνα Δαμηλάκου, Δημήτριος Κατσούλας, Μπάμπης Κριτσιλίγκος, Πόπη Κριτσιλίγκου, Βασιλική Κολινιάτη, Λευτέρης Στολάκης (προπονητής), Μαριέττα Δαμηλάκου, Θέμης Αθανασούλης, Βλασία Σακελλαρίου, Αθανάσιος Ρίζος, Ειρηναίος Ανδρικόπουλος Ο Κυλλήνιος Άδωνις αγρυπνά εθελοντικά όλο το καλοκαίρι στα υψώματα της Ζήρειας Το καλοκαίρι του 2007, ένα μήνα πριν από τις καταστροφικές φωτιές της Ηλείας, αρχίσαμε την πυροφύλαξη των δασών στο βουνό μας, την Κυλλήνη (Ζήρεια). Ξεκινήσαμε λίγοι, αλλά σύντομα αυξηθήκαμε και συστήσαμε το σύλλογο «Κυλλήνιος Άδωνις»*. Έκτοτε έχουμε οργανωθεί σημαντικά, ενώ παράλληλα έχουμε διευρύνει τις δραστηριότητές μας. Ασύρματοι, μικρά πυροσβεστικά αυτοκίνητα, επιδιόρθωση πυροφυλάκιου Γέρου, κατασκευή πυροφυλάκιου στο Βαρνεβό, πεζοπορίες στο βουνό κάθε άνοιξη, δενδροφυτεύσεις και πολλά ακόμη. Σε συνεργασία με την Πυροσβεστική και το Δήμο (ο Λαγός κι η ομάδα του), με πολλές καίριες παρεμβάσεις, έχουμε καταφέρει επί έξι καλοκαίρια να μην έχουμε ζημιές στην περιοχή. Παράλληλα, ο «Κυλλήνιος Άδωνις» πρωτοστατεί σε κάθε υπόθεση που αφορά τα δάση και το βουνό. Αντιτεθήκαμε στο παρελθόν όταν προέκυψαν ιδέες για «αξιοποίηση» της Ζήρειας και θα μας βρουν πάλι απέναντί τους όποιοι επιχειρήσουν να διεκδικήσουν το βουνό και τα δάση για δήθεν «αναπτυξιακούς» λόγους ή ιδιωτικοποιήσεις. Δεν θα σταματήσουμε ποτέ να διεκδικούμε από την Πολιτεία να κάνει αυτά που πρέπει για τα δάση, αλλά στο μεταξύ, δεν πρόκειται ούτε στιγμή να τ αφήσουμε αφύλαχτα. Είμαστε επίσης πολύ περήφανοι για τις πεζοπορίες που διοργανώνουμε κάθε άνοιξη, καθώς μεταλαμπαδεύουμε την αγάπη μας για το βουνό και τα δάση σε όλους όσοι συμμετέχουν. Το βουνό δεν πρόκειται να διατηρηθεί αν οι άνθρωποι δεν το γνωρίζουν, δεν το περπατάνε, δεν το χαίρονται. Μονάχα έτσι θα κρατήσουμε μακριά τους αναπτυξιολάγνους και τους τοποφάγους. Γνωρίζοντάς το και αγαπώντας το! Αυτό το καλοκαίρι (που είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο λόγω της φετινής ανομβρίας) ξεκινήσαμε ήδη τις πυροφυλάξεις και περιμένουμε όλους και όλες σας να συμβάλλετε. Ενημέρωση για το σύλλογο και τις δράσεις του θα βρείτε στην ιστοσελίδα www. kylliniosadonis.gr, ενώ μπορείτε να επικοινωνείτε μαζί μας στα τηλέφωνα και , για πληροφορίες ή για δηλώσεις εθελοντικής συμμετοχής. * Κυλλήνιος Αδωνις: ενδημικό φυτό της Κυλλήνης (βλ. σελ. 5) Άννα Ζαχαρή

16 16 ΝΙΚΟΣ ΣΠΥΡΟΠΟΥΛΟΣ: «Στη Ζήρεια επινοήθηκε η μουσική» Συνέντευξη στον Ηλία Μπαρμπίκα Σπυριδούλα παίζει στο φεστιβάλ Ζήρειας από το 2009 Η και δεν έχει λείψει από κανένα. Στο συγκρότημα έπαιζε μπάσο ο αξέχαστος Νίκος Δόικας, ο Ξυλοκαστρίτης μουσικός στη μνήμη του οποίου είναι αφιερωμένο το φεστιβάλ. Ο Νίκος Σπυρόπουλος, κιθαρίστας της Σπυριδούλας, κάνει μια αναδρομή στα προηγούμενα φεστιβάλ και... προβλέπει το μέλλον. Ήταν καλό παιδί ο Νίκος Δόικας; Ρωτάς τον πιο ακατάλληλο άνθρωπο... Η μάνα μου τον θεωρούσε το τρίτο της παιδί! Από πιτσιρικάδες μαζί, από το Καλοκαίρια στο Ξυλόκαστρο... Αυτός έμενε εκεί μόνιμα. Μετά ήρθε Αθήνα, στο Πανεπιστήμιο, και συνεχίσαμε». Εκείνη την εποχή στο Ξυλόκαστρο υπήρχε ένα πολύ δυνατό ροκ ρεύμα. Πώς το εξηγείς αυτό; Για να καταλάβεις λίγο το τοπίο, το Ξυλόκαστρο στη δεκαετία του 70 είχε δύο κλαμπ με λάιβ μπάντες κάθε βράδυ. Η Μασκώτ από τ αριστερά, κι απέναντι η κατασκήνωση του Τυπάλδου, όπου είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου τον «Εξαδάκτυλο». Παίζατε κι εσείς σ αυτά τα κλαμπ; Εμείς ήμασταν πιτσιρικάδες, άντε να μας αφήνανε να πιάσουμε κανένα όργανο. Βασικά ήμασταν μια παρέα, Ξυλοκαστρίτες και παραθεριστές ανάμεικτοι. Εγώ ήμουν ο πιο μικρός. Ο Παύλος Βακατάτσης είχε ήδη συγκρότημα, και μάλιστα με μουσικούς που εδώ και δεκαετίες θεωρούνται τοπ. Ήταν ο Βασίλης, ο αδερφός μου, ο Δόικας, ο Κώστας Καράγιωργας, ο Νικολόπουλος, ο Λεβί, καμιά δεκαριά άτομα. Κυκλοφορεί μια θεωρία ότι η Ζήρεια είναι ενεργειακό κέντρο. Λέγεται ότι το ορθόκεντρο του τριγώνου που σχηματίζεται αν ενώσεις Δελφούς - Σούνιο - Ολυμπία πέφτει πάνω στα Τρίκαλα. Έχεις πάρει τίποτα χαμπάρι; Η Ζήρεια είναι το μέρος όπου επινοήθηκε η μουσική. Το μέρος όπου Σπυριδούλα (20 χρόνια πριν): Σ. Θεοχάρης, Ν. Δόικας, Ν. Σπυρόπουλος, Β. Σπυρόπουλος, Δ. Στεφανόπουλος. ο Ερμής έφτιαξε τη λύρα, από ένα καύκαλο χελώνας και τα έντερα των βοδιών που είχε κλέψει από τον Απόλλωνα. Το μέρος έχει καλό τσι, καλή ενέργεια. Γιατί σου κάνει εντύπωση; Εγώ το έχω νιώσει αυτό σε πάρα πολλά μέρη στην Ελλάδα, όπως στη Σαμοθράκη. Δηλαδή όταν ανεβαίνεις να παίξεις στη Ζήρεια νιώθεις ότι το μέρος είναι ενεργειακά θετικό; Ναι, βέβαια. Το βλέπω στη διάθεσή μου. Το βλέπεις και στον κόσμο; Κοίταξε τώρα, θα ήταν λίγο βλακώδες να πούμε ότι όλο αυτό συμβαίνει επειδή απλώς το μέρος έχει θετική ενέργεια. Τη στιγμή που ξέρουμε ότι θα βρεθούμε τόσοι άνθρωποι για ν ακούσουμε μουσική, να τα πιούμε και να περάσουμε ωραία, εννοείται ότι φέρνουμε και θετική ενέργεια από το σπίτι. Οι άνθρωποι που ασχολούνται με το φεστιβάλ έχουν ξεκινήσει ήδη με πολύ καλή ενέργεια, για κάτι που θα γίνει στο τέλος του Αυγούστου. Αυτό είναι που εισπράττει κανείς, δεν είναι το βουνό. Πάντως και μόνος σου αν κάνεις μια βόλτα εκεί, πιστεύω ότι θα σου φτιάξει τη διάθεση. Εντάξει, είναι ελληνικό Γούντστοκ αυτό, καμία σχέση. Βλέπω φίλους, συνομήλικούς μου, από το Ξυλόκαστρο ή το Διμηνιό, άσχετους με το ροκ. Τι κάνουν εκεί; Ε, ακολουθούν τα παιδιά τους. Μέχρι και τη γιαγιά παίρνουν μαζί. Ίσως η καλή διάθεση να επαληθεύεται και από το γεγονός ότι στα τέσσερα φεστιβάλ που έχουν γίνει μέχρι τώρα δεν έχει συμβεί το παραμικρό. Δεν έχει γίνει ποτέ φασαρία για τίποτα. Αλλά θ αρχίσουνε, μην ανησυχείς. Θ αρχίσει να έρχεται και «άλλος» κόσμος. Όπως έγινε στη Σαμοθράκη, στην Ανάφη... Για κάποια χρόνια, ό,τι και να άφηνες δεν υπήρχε περίπτωση να το χάσεις. Από κάποια χρονιά και μετά γινόντουσαν οργανωμένες κλοπές, όχι απλώς έχανες πράματα. Υπάρχει κι ένας κίνδυνος που δεν έχει εμφανιστεί ακόμα, αλλά φέτος, που το φεστιβάλ είναι αρκετά γνωστό, μπορεί να επιβεβαιωθεί: η πολυκοσμία. Δεν είναι εύκολο να έχεις τόση πολυκοσμία στη Ζήρεια. Το 1995, που πήγε όλη η Ελλάδα στο Νεστόριο, υπήρχε φοβερή οργάνωση και ήταν άλλη εποχή. Τώρα ο άλλος δεν κατεβαίνει ούτε στο εξοχικό του. Χίλιοι παραπάνω θα ήσαν πολλοί. Όχι. Έχω μεγάλη εμπειρία από συναυλίες και σου λέω, μετά λόγου γνώσεως, ότι χίλια άτομα παραπάνω θα δυσκολευτείς να το καταλάβεις ότι υπάρχουν. Είναι τεράστιος ο χώρος! Εκεί άτομα κυκλοφορούμε άνετα, κάνουμε ότι θέλουμε, για πλάκα. Δεν νομίζω ότι για φέτος υπάρχει τέτοιος κίνδυνος. Κοίταξε, το έχω πει και στα παιδιά, όταν εμφανιστούν τέτοιοι «κίνδυνοι», θα προσπαθήσουν να τους το πάρουν το φεστιβάλ. Όχι για τον κίνδυνο, για τα λεφτά. Τους έχω πει ακριβώς τι θα γίνει, και μέχρι στιγμής έχω επαληθευτεί 100%. Την πρώτη χρονιά κανείς δεν θα ασχοληθεί μαζί σας. Τη δεύτερη, αν καταφέρετε να τους τσιμπήσετε τίποτα, θα είστε τυχεροί. Την τρίτη μπορεί και να δείτε κανέναν εκπρόσωπο - ήρθε ο δήμαρχος. Την τέταρτη, πέμπτη, όταν αρχίσει να έχει ενδιαφέρον, θα προσπαθήσουν να το οικειοποιηθούν. Ποια θεωρείς ότι ήταν η καλύτερη χρονιά του φεστιβάλ; Καλύτερη χρονιά νομίζω ήταν η τελευταία. Φυσιολογικό το βρίσκω και αναμενόμενο, γιατί τώρα διαμορφώνεται αυτό το πράγμα, ταυτοποιείται χρόνο με το χρόνο. Η πρώτη χρονιά ήταν εντελώς ερασιτεχνική. Μέχρι στιγμής, αυτό που έχει καταφέρει το φεστιβάλ είναι ότι η ατμόσφαιρα είναι οικογενειακή. Ένα μικρό Γούντστοκ, ίσως; Εντάξει, είναι ελληνικό Γούντστοκ αυτό - καμία σχέση. Βλέπω φίλους, συνομήλικούς μου, από το Ξυλόκαστρο ή το Διμηνιό, άσχετους με το ροκ. Τι κάνουν εκεί; Ε, ακολουθούν τα παιδιά τους. Μέχρι και τη γιαγιά παίρνουν μαζί. Θα μπορούσε να λέγεται και πανήγυρις. Είναι από τα ωραία του μορφώματος που ονομάζεται νεοελληνική κοινωνία, το οποίο θα εξαφανιστεί κι αυτό. Τώρα βλέπουμε τις τελευταίες μέρες του. Κάτσε, κι εμείς τι θα γίνουμε; Εμείς είμαστε μια δυστυχισμένη γενιά που βλέπουμε τον κόσμο μας να εξαφανίζεται. Οι νεότεροι δεν το ξέρουν, οπότε δεν θα τους πειράξει... Ακυρώθηκαν όλα και ξεκινάμε ξανά τη μοιρασιά της τράπουλας.