Την Κυριακή 1 Μαΐου 2011 στις

Transcript

1 RETURN ADDRESS: 6616 N. Kenton ave., Lincolnwood, IL USA HELLENIC VOICE The Hellenic Newspaper of Chicago Μα λένε πρέπει... ΣΕΛ. 3 Μηνιαία Εφημερίδα Έτος Ιδρύσεως 2005 Αριθμός Φύλλου 75 Μάïος 2011 Πανομογενειακή Παρέλαση Μεγαλειώδης και λαμπρή η Παρέλαση της Ομογένειας ΣΕΛ Xωρίς προΰπαρξη έθνους, επανάσταση δεν γίνεται Συνέντευξη με τον φιλόλογο, συγγραφέα Γιάννη Τζανή ΣΕΛ. 15 Την Κυριακή 1 Μαΐου 2011 στις 2:30 μ.μ. στην Ελληνική Γειτονιά της οδού της Χάλστεντ, που γέμισε από ελληνικές σημαίες, πραγματοποιήθηκε με εξαιρετική επιτυχία. η Πανομογενειακή Παρέλαση και ήταν η μεγαλύτερη σε διάρκεια (δύο περίπου ώρες), και συμμετοχή τμημάτων από κάθε άλλη χρονιά και εξαιρετικά οργανωμένη με τάξη και ευπρέπεια, στην οποία συμμετείχαν 117 τμήματα, 32 άρματα, 10 αυτοκίνητα 78 πεζά τμήματα και 3 φιλαρμονικές, τμήμα 14 Ευζώνων από τη Βοστώνη, 6 οπλίτες-σπαρτιάτες από το Γουϊσκάνσιν και 42 μοτοσυκλετιστές, που έκλεισαν την Παρέλαση, Με παλμό και με τις καλές καιρικές συνθήκες οι μικροί μαθητές και μαθήτριες από το Νηπιαγωγείο μέχρι τις μεγαλύτερες τάξεις, ιερείς, εκπαιδευτικοί, σπουδαστές, πρόεδροι, αξιωματούχοι και μέλη συλλόγων, κάθε ηλικίας, γονείς, απλοί άνθρωποι, γελαστοί και ζωντανοί, έδωσαν το παρόν και τίμησαν τις ηρωΐδες και τους ήρωες προγόνους μας. Ιδιαίτερη αίσθηση έκανε η παρουσία τμήματος 14 Ευζώνων από τη Βοστώνη οι οποίοι καταχειροκροτήθηκαν από τους συμπαροίκους μας, που όχι μόνον ενθουσιάστηκαν αλλά και συγκινήθηκαν από την λεβεντιά και την κορμοστασιά των ελληνόπουλων της Βοστώνης, τους οποίους συνόδευαν οι υπεύθυνοι ο κ. Δημ. Παπασλής και ο κ. Δημ. Μπίτσικας. Ο Ελληνισμός της περιοχής μας, έδωσε το παρών και έκανε το Χρέος του, όπως κάθε χρονιά, παρόλες τις αντιξοότητες και την πολεμική, που ασκήθηκε από ορισμένους «κύκλους της ανωμαλίας», η Ομογένεια καμάρωσε και χειροκρότησε τους παρελαύνοντες, οι οποίοι δεν πτοήθηκαν από τις «Κασσάνδρες» Στην Παρέλαση συμμετείχαν όλοι, όσοι είχαν δηλώσει συμμετοχή, από την περιοχή του Σικάγου, το μακρινό Ιντιάνα και το Γουισκάνσιν, και κανένα τμήμα δεν ακύρωσε την συμμετοχή του. Σε όλους αυτούς, αξίζουν πολλά «Εύγε» και «Θερμά Συγχαρητήρια». Θα δανειστούμε τα λόγια που είπε πέρυσι, θαρραλέα και με συμβολισμό, γνωστός καθηγητής, (Γ.Π.) ότι: «Μόνο οι Ερντογκάνηδες δεν συμμετείχαν, όλοι οι Έλληνες έδωσαν το παρόν στο εθνικό προσκλητήριο της Πανομογενειακής Παρέλασης. Η Ομογένεια δεν συμμερίζεται και δεν συμφωνεί με τα «παιχνίδια και τα αψυχολόγητα τερτίπια» των «εκλεκτών» της παροικία μας! Η Παρέλαση ξεκίνησε με τις Σημαίες και την Γαλανόλευκη που την κρατούσαν ελληνόπουλα ντυμένα με εθνικές ενδυμασίες και ακολουθούσαν οι Εύζωνες της Βοστώνης, οι Τελετάρχες της Παρέλασης, οι υπόλοιποι Επίσημοι, η Φιλαρμονική του Γυμνασίου Κλεμέντε και μετά όλα τα άρματα και τα τμήματα σύμφωνα με την κλήρωση που έγινε. Οι Επίσημοι Έλληνες και Αμερικα- Συνέχεια στη σελίδα 23 Συνέντευξη με τον συγγραφέα Βαγγέλη Μπάκα ΣΕΛ. 18 ΣΕΛ. 19 Με εξαιρετική επιτυχία η εκδήλωση του κυβερνείου της Παναρκαδικής Σε μια κατάμεστη αίθουσα του πολυτελούς EMPRESS δόθηκε με μεγάλη επιτυχία την Παρασκευή 27 Μαρτίου το βράδυ, η εκδήλωση του Κυβερνείου Μεσοδυτικών Πολιτειών της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας, στην οποία παραβρέθηκαν πάνω από 500 άτομα, μέλη των Αρκαδικών συλλόγων της περιοχής μας καθώς και πλήθος συμπαροίκων οι οποίοι παρακολούθησαν το πρόγραμμα το οποίο επιμελήθηκε επάξια η δ. Ευαγγελία Σουρούνη, κόρη του π. Προέδρου της Παναρκαδικής κ. Γεωργίου Σουρούνη. Η εκδήλωση άρχισε με τους Εθνικούς Ύμνους, Αμερικής και Ελλάδας, τους οποίους έψαλλε μελωδικότατα η ιατρός κ. Ευαγγελία Χαρισιάδου. Κύριος ομιλητής ήταν ο Πρόεδρος της Παναρκαδικής Ομοσπονδίας κ. Ευάγγελος Ποτάκης, ο οποίος με έναν ξεχωριστό πηγαίο και δικό του τρόπο, με γλωσσική απλότητα και δεξιοτεχνία, ανέπτυξε το θέμα του, το οποίο αναφερόταν στον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε!. Η παραστατικότητα των γεγονότων, η χροιά και η ένταση της φωνής του ομιλητή, κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον των παρεβρισκομένων, οι οποίοι πληροφορήθηκαν άγνωστα γεγονότα από τη ζωή του Γρηγορίου, αλλά και γέμισαν την καρδιά και την ψυχή τους από πατριωτικό συναίσθημα και καταχειροκρότησαν τον εξαίρετο ομιλητή. Ο ομιλητής αναφέρθηκε στην Δημητσανίτικη καταγωγή του, και στις σπουδές του από το δημοτικό μέχρι που έγινε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, καθώς και στο τραγικό του θάνατο από τους Τούρκους, και τους Εβραίους οι οποίοι έσυραν το πτώμα του και στο τέλος το έριξαν στον Βόσπορο. Ο κ. Ποτάκης εκτός από τα ιστορικά γεγονότα που μας εξιστόρισε, μας έδωσε και ένα μήνυμα, γι αυτούς που θέ- «Χρόνια ασθένεια, η αγνωμοσύνη. Ελπίζω σύντομα να κυκλοφορήσει το χάπι που λέγεται αυτογνωσία» Χρήστος Δόκαλης Συνέχεια στη σελίδα 5

2 2 Ελληνική Φωνή, Μάϊος 2011 PEQIEVOLEMA Πανομογενειακή Παρέλαση Εκδήλωση Παναρκαδικής Ο Χριστός παραγγέλλει Πνίγει η λιτότητα Μα λένε πρέπει Νoμικές συμβουλές Θρίαμβος Το τραγούδι του Πανός Η Γενοκτονία των Ελλήνων Θα μιλήσει ο Δήμαρχος Να μην ξημερώσει Οι Έλληνες της Μ. Ασίας Η ενοχή Βορειοηπειρώτες Τάφος Μ. Αλέξανδρου Πανομογενειακή Παρέλαση Οι σταυροφόροι/ Προΰπαρξη Έθνους Θεόδ. Κολοκοτρώνης Ευαγόρας Παλληκαρίδης Συνέντευξη με τον Γιάννη Τζανή Κράτος... άχθος αρούρης Συνέντευξη με τον Βαγγέλη Μπάκα. 22 Εκδηλώσεις της Ομογένειας Χειμάρρα ολόρθη HELLENIC VOICE * ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΩΝΗ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΤΟ ΣΙΚΑΓΟ ΕΤΟΣ ΙΔΡΥΣΕΩΣ 2005 OWNER-PUBLISHER *ΙΔΙΟΚΤΗΤΗΣ-ΕΚΔΟΤΗΣ DIMITRIOS N. GEORGAKOPOULOS ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ν. ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΜΟΝΙΜΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ Νικόλαος Αηδόνης, Σπύρος Αρβανίτης, Δήμητρα Γιαννοπούλου-Γαϊτάνου, Σπύρος Δαρσινός, Πέτρος Μάστορης, Βασίλης Πορτοκάλης, Ξανθίπη Σαλονικίδου-Πούλου, Ιωάννης Ρομπάκης, Αιδ. π. Δημήτριος Τριανταφύλλης Ειδικοί Συνεργάτες Δρ. Φάνης Μαλκίδης, Βάσω Β. Παππά ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ Ηλίας Ηλιόπουλος *Εμμανουήλ Φουστερής Χρήστος Κουκοβίνης *Κώστας Καρατσαλής * Φωτεινή Σκανδαλή U.S.A. ADRESS 6616 N. Kenton Ave. Lincolnwood IL Tel: (1847) *Fax: (1847) athenaschools@hotmail.com ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΕΛΛΑΔΑΣ Χρήστος Κουκοβίνης Πύλου 9, Δάσος Χαϊδαρίου, Αθήνα Τ.Κ Τηλ: Φαξ: HEIOR KOCOR Ο Χριστός παραγγέλλει Ένας αφοσιωμένος στην ιερά του αποστολή κληρικός μίλησε για την ανθρώπινη γλώσσα στηριζόμενος στα λόγια του αποστόλου Παύλου προς την Εκκλησία των Εφεσίων. Στα γράμμα αυτό ο απόστολος Παύλος υπενθυμίζει στους χριαστιανούς να είναι προσεκτικοί όταν ομιλούν, γιατί η γλώσσα πολλές φορές δημιουργεί προβλήματα και πόνο στην κοινωνία και ανοίγει μεγάλες πληγές, όταν από το ανθρώπινο στόμα βγαίνει λόγος σάπιος και βρώμικος. Τους λέγει: «Προσέξετε κάθε λόγος που είναι δυσώδης και ακάθαρτος, άσκοπος και ανωφελής, να μη βγαίνει από το στόμα σας, αλλά μόνον καλός και ωφέλιμος για να δώσει κάτι το θετικό στην παρουσιαζομένη ανάγκη και να κάνει καλό σε εκείνους που τους ακούνε». Εφεσ. 4, 29. Ασφαλώς και άλλοι δεν θα ενθουσιάστηκαν από το φλογερό και σύγχρονο κήρυγμα του ταπεινού και ακάματου αυτού ιερέως, γιατί η αμαρτία της συκοφαντίας, της επιθυμίας να «κουτσομπολεύουμε» εναντίον του πλησίον μας, μας έχει δέσει με χονδρές αλυσίδες και δεν μας επιτρέπει να χρησιμοποιούμε τη γλώσσα μας σύμφωνα με την εντολή του Χριστού μας δια του στόματος του αποστόλου Ιακώβου. Ας ακούσουμε λοιπόν, τι μας παραγγέλει ο Κύριος και ας προσπαθήσουμε να εφαρμόσουμε τα λόγια του στη ζωή μας: «Η γλώσσα είναι μικρό μέλος του ανθρωπίνου σώματος και υπερηφανεύεται αλαζονικά για τα μεγάλα πράγματα που Συχνά τα Μέσα Ενημέρωσης καταγράφουν την οικονομική στενότητα των νοικοκυριών και τη συρρίκνωση των εισοδημάτων από την ακρίβεια και τις πενιχρές αυξήσεις. Στο σύνολο των τελευταίων δημοσκοπήσεων έχει αποτυπωθεί η δυσαρέσκεια των πολιτών για την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης που πλήττει επίμονα τους μισθωτούς και συνταξιούχους, διευρύνοντας βίαια τις κοινωνικές ανισότητες. Η έρευνα σοκ του ευρωβαρόμετρου, που αποκαλύπτει ότι το 58% τω Ελλήνων αδυνατεί να πληρώσει τους μηνιαίους λογαριασμούς του και να ανταπεξέλθει στις στοιχειώδεις υποχρεώσεις του, υποδηλώνει τις επιπτώσεις της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής στην κοινωνία. Ταυτόχρονα, προοιωνίζεται ζοφερό το μέλλον για τους πολίτες εφόσον η κυβέρνηση εξακολουθήσει να εφαρμόζει την ίδια πολιτική των μισθολογικών και εργασιακών ανατροπών. Οι βασικές κυβερνητικές επιλογές που κεντήθηκαν πάνω σε ένα νεοφιλελεύθερο καμβά έχουν αποφέρει συγκεκριμένα Tου πρεσβ. Δημητρίου Ν. Τριανταφύλλη κάνει. Είναι λίγη φωτιά που καίει δάση ολόκληρα. Η γλώσσα έχει μέσα της ένα κόσμο γεμάτο αδικίες και κακίες. Σαν τη λίγη φωτιά που ανάβει μεγάλες πυρκαγιές, έτσι και η γλώσσα, το μικρό αυτό μέλος του σώματος, μολύνει ηθικά όλο το σώμα, ανάβει φωτιά μεγάλη στην ανθρώπινη ζωή και τελικά καίγεται και αυτή η φωτιά της κολάσεως για τις αμαρτίες και τις παρεκτροπές της». «Τα θηρία, τα πτηνά και τα θαλάσσια ζώα δαμάζονται από τη δύναμη του ανθρώπου, τη γλώσσα όμως κανείς από τους ανθρώπους δεν μπορεί να δαμάσει. Είναι κακό ασυγκράτητο, γεμάτο από δηλητήριο θανατηφόρο. Με αυτή δοξολογούμε τον Θεό και Πατέρα και με αυτή καταργιόμαστε τους ανθρώπους που έχουν πλασθεί καθ ομοίωση του Θεού. Από το ίδιο στόμα βγαίνει ευλογία και κατάρα. Αλλά αδελφοί μου, δεν πρέπει να γίνονται αυτά έτσι.» Ιακώβου Μάλιστα, δεν πρέπει να γίνονται έτσι, πρέπει το μικρό αυτό μέλος να παύσει να γίνεται όργανο του διαβόλου, της αμαρτίας, και να είναι όργανο της λατρείας, της προσευχής, της δοξολογίας του ονόματος του Κυρίου και Θεού μας και να λαλεί λόγους αγνούς, δίκαιους, σεμνούς και λόγους αγάπης προς χριστιανική οικοδομή του εαυτού μας και του πλησίον μας, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Τριωδίου: «Την του Ασώτου φωνήν προσφέρω σοι Κύριε. Ήμαρτον ενώπιόν σου Αγαθέ. Δέξουμε μετανοούντα και ελέησόν με... Συνέλθωμεν Χριστώ μετά των φρονίμων Παρθένων, την φωνήν του ληστού προς Αυτόν κραυγάζοντες, Μνήσθητι ημών Κύριε, όταν έλθεις εν τη Βασιλεία σου». και ευδιάκριτα αποτελέσματα: Τα κέρδη των επιχειρήσεων και κυρίως των τραπεζών εκτοξεύθηκαν σε πρωτόγνωρα για τα ελληνικά δεδομένα επίπεδα, ενώ την ίδια στιγμή το πραγματικό διαθέσιμο εισόδημα των εργαζομένων έχει υποστεί δραματική συμπίεση. Παρά το γεγονός ότι τα κυβερνητικά στελέχη επιχειρούν να πείσουν ότι έχουν καταληφθεί από «μεταρρυθμιστικό οίστρο» που θα δώσει ώθηση στην οικονομία και θα μετατρέψει τη χώρα σε επενδυτικό παράδεισο, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Οι εργαζόμενοι είναι πιο ανασφαλείς και αβέβαιοι για το μέλλον τους, αισθάνονται συνεχώς διογκούμενη την απειλή της ανεργίας, διαπιστώνουν καθημερινά ότι ο πλούτος αναδιανέμεται υπέρ των ολίγων και δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει με την ασφάλιση και τη σύνταξή τους. Ας προσέχουμε, αδελφοί μου, μήπως γλυστρίσει η γλώσσα μας και τα λόγια που βγαίνουν από το στόμα, μας καταδικάσουν όταν αύριο μας καλέσει ο Θεός στο Ουράνιο Δικαστήριο να δώσουμε λόγο και απολογία «των έργων και των πράξεών μας». «Ω, ποία ώρα τότε και ημέρα φοβερά, όταν καθίσει ο κριτής επί θρόνου φοβερού! Βίβλοι ανοίγονται και πράξεις ελέγχονται και τα κρυπτά του σκότους δημοσιεύονται... Ο αναστάς εκ των νεκρών, ακατακρίτους σε τον μόνον αναμάρτητον». -Τριώδιον- Πνίγει η λιτότητα Του Παντελή Πάνου Την ίδια ώρα οι πολίτες είναι έρμαια των διαθέσεων των κερδοσκόπων με την κυβέρνηση απλώς να θεάται τις εξελίξεις και να διακηρύττει ότι η ακρίβεια θα παταχθεί με τη λειτουργία ενός κάποιου μεταφυσικού ανταγωνισμού. Η όψιμη προσπάθεια του αρμόδιου υπουργού Οικονομίας να φιλοτεχνήσει φιλολαϊκό προφίλ, υποσχόμενος καλύτερες μέρες το 2011, απλώς υποκρύπτει ψηφοθηρικές σκοπιμότητες εν όψει εκλογών.

3 Ελληνική Φωνή, Μάϊος RUGMAJIA Μας λένε πρέπει να.. Της Αλεξάνδρας Ηλιοπούλου Καθώς όλο και περισσ ό τ ε ρ ο ι νέοι, κυρίως επιστήμονες, τεχνικοί και τεχνοκράτες, προσπαθούν να φύγουν από την Ελλάδα, αποζητώντας μια καλύτερη τύχη σε μια άλλη χώρα, η Ευρώπη είναι εκείνη που αποτελεί τον πιο συχνό προορισμό. Έχοντας την ευχέρεια της επαφής ως απεσταλμένη του Ομογενειακού Πρακτορείου Ειδήσεων Ελλάδος και συνομιλώντας με τα νέα αυτά παιδιά, πληροφορούμαι ποια είναι η βαθύτερη και οδυνηρή αιτία της νέας φυγής από την Πατρίδα: Η απογοήτευση. Η απογοήτευση που μετατρέπεται σε απόγνωση. Η απόγνωση που καταλήγει σε ένα αεροπορικό εισιτήριο για μια ελπιδοφόρο δύσκολη αναζήτηση. Είναι ο φόβος της απαξίωσης του να μείνεις στην Ελλάδα. Όλα αυτά συμβαίνουν διότι δεν γίνεται σχεδόν τίποτα το ουσιαστικό που να εμπνευσθεί, να εμπιστευθεί και να αφοσιωθεί ένα νέος άνθρωπος σε ένα επαγγελματικό στόχο, που θα προσφέρει ούτε σε μια κοινωνία, που δεν τον κρατάει κοντά της, ούτε στον εαυτό του, που του αφαιρούν την αυτοπεποίθηση και του σβήνουν τα όνειρα. Όνειρα, με οσηδήποτε εντονότητα χρωμάτων και αν είναι ζωγραφισμένα στην ψυχή του. Παρότι φαίνεται καθαρά πως είναι αποφασισμένος να ξεπατρισθεί, καθένας με αυτούς που συνομιλώ, σε μια περιδιάβασή μου στη Γερμανία, διακρίνω στην έμφυτη και βαθιά θεμελιωμένη ισχυρή πατριωτική συνείδησή του, την τόσο δυνατή που δεν υστερεί καθόλου από εκείνη των Επαναστατών του 1821 και των υπερασπιστών του 1940, φαίνεται επίσης καθαρά ότι κανείς δεν θα ήθελε να αφήσει το πατρικό του. Όλοι τους «αναθεματίζουν» κάποιους που τους διώχνουν μακριά από τον Τόπο τους. Και όλοι τους καταλήγουν στην ίδια θλιβερή επωδό: «Το μόνο που ακούμε στην Ελλάδα είναι ομόφωνες μεγαλόστομες ψεύτικες υποσχέσεις και ανόητες σκέψεις κάποιων επαγγελματιών, που ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ: Καταπολεμηθεί η διαφθορά, η πολυνομία, η απάτη, η φοροδιαφυγή, η γραφειοκρατία, η πελατειακή σχέση πολίτη-πολιτικού, η κλεψιά, η αδικία, η συνδιαλλαγή, η κακοδιαχείριση, η τεμπελιά, η διαπλοκή, η ανοργανωσιά χίλιες απερίγραπτες αισχρότητες και εγκληματικές παρανομίες. ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ εξυγιανθεί η δημόσια ζωή, να λειτουργήσει η αξιοκρατία, η Δημοκρατία. Μας τα λένε αυτά ποιοί; Αυτοί που είναι οι «καθ ύλην», αρμόδιοι, υπεύθυνοι, εκλεγμένοι ή διορισμένοι, αυτοί που έχουν τη δύναμη, αν ήθελαν, αυτοί που είναι υποχρεωμένοι να κάμουν αυτά που αόριστα δεκαετίες πολλές επαναλαμβάνουν. Μα τα λένε αλλά δεν τα κάνουν. Μια αέναη συντεταγμένη φρασεολογική κοροϊδολογία, αοριστολογία και ψευδολογία σε έναν ολόκληρο λαό που τον υποτιμούν, τον καταδυναστεύουν και τον λεηλατούν από γενιά σε γενιά. Αυτή είναι η αιτία που η Ελλάδα αντικαθίσταται σιωπηρώς σε πληθυσμό, σε κατοίκους, σε πολίτες. Ηθελημένα, εσκεμμένα, μελετημένα ή τυχαία;». iliop@otenet.gr ΝΟΜΙΚΗ ΑΠΟΨΗ Ελληνικό διαβατήριο σημαίνει ευρωπαϊκή υπηκοότητα Του Χρήστου Ηλιόπουλου* Αμείωτο ενδιαφέρον δ ε ί χ ν ο υ ν τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες ομογενείς, που έχουν γεννηθεί εκτός Ελλάδος, για απόκτηση ελληνικού διαβατηρίου, όχι μόνο γιατί αγαπούν την χώρα των προγόνων τους, αλλά και διότι η ελληνική ιθαγένεια τους ανοίγει την πόρτα ολόκληρης της Ευρώπης. Άνθρωποι γεννηθέντες σε ΗΠΑ, Καναδά, Αυστραλία και σε όλες τις χώρες του κόσμου, που πολλές φορές δεν γνωρίζουν ελληνικά, ούτε καν έχουν επισκεφθεί την Ελλάδα, εκφράζουν όψιμη επιθυμία για κτήση ελληνικής ιθαγενείας, βάσει κάποιου προγόνου τους (γονέα, παππού, γιαγιάς, προπαππού ή προγιαγιάς), επειδή τα ελληνικά τους χαρτιά θα τους επιτρέψουν να σπουδάσουν, να εργασθούν, να δημιουργήσουν επιχειρήσεις και γενικώς να διαμείνουν απεριορίστως σε οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα, άνευ θεωρήσεως (βίζας), αδείας παραμονής ή άλλων περιορισμών, ακριβώς με τα ίδια δικαιώματα όπως οι πολίτες της ευρωπαϊκής χώρας στην οποία θα επιλέξουν να ζήσουν. Πράγματι, σύμφωνα με την σημερινή μορφή της Συνθήκης της Ευρωπαίκής Ενώσεως (Ρώμη 1958, Μάαστριχτ 1993, Λισαβώνα 2009), στο Κεφάλαιο περί Μη Διακρίσεων και Υπηκοότητος της Ενώσεως, ορίζεται ότι δημιουργείται με την Συνθήκη υπηκοότης της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Κάθε πρόσωπο που φέρει την εθνικότητα ενός Κράτους Μέλους [όπως η Ελλάς] θα είναι πολίτης της Ενώσεως. Οι πολίτες της Ενώσεως θα απολαύουν τα δικαιώματα και θα υπόκεινται στα καθήκοντα που προβλέπονται από της Συνθήκες, όπως μεταξύ άλλων: - Το δικαίωμα να μετακινούνται και να κατοικούν ελευθέρως εντός της επικρατείας των Κρατών Μελών. Δηλαδή ο έχων ελληνικό διαβατήριο μπορεί να διαμείνει, να εργασθεί, να σπουδάσει και να αναλάβει οποιαδήποτε νόμιμη δραστηριότητα για όσο χρόνο θέλει ή και μονίμως σε κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. - Το δικαίωμα να ψηφίζουν και να θέτουν υποφηφιότητα στις εκλογές για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στις δημοτικές εκλογές στα Κράτη Μέλη διαμονής τους, υπό τις ίδιες προϋποθέσεις όπως οι πολίτες εκείνων των κρατών. Δηλαδή ο Έλλην μπορεί να κατοικεί στην Βαρκελώνη, να ψηφίζει εκεί στις ευρωπαϊκές εκλογές, αλλά και στις εκλογές για Δήμαρχο Βαρκελώνης, όπως και να θέτει υποψηφιότητα ο ίδιος. - Το δικαίωμα να απολαύει στην επικράτεια μίας τρίτης χώρας, στην οποία το Κράτος Μέλος του οποίου έχει την ιθαγένεια δεν εκπροσωπείται, της προστασίας των διπλωματικών και προξενικών αρχών κάθε άλλου Κράτους Μέλους υπό τις αυτές προϋποθέσεις όπως οι πολίτες αυτού του Κράτους Μέλους. Δηλαδή, ο έχων βρετανικό διαβατήριο στην Λιβύη, εφόσον δεν μπορεί να προστατευθεί από την βρετανική Πρεσβεία ή Προξενείο στην χώρα, επειδή μπορεί να έχουν κλείσει λόγω του πολέμου, δικαιούται προστασίας και από την ελληνική Πρεσβεία στην Λιβύη, η οποία πρέπει να παράσχει στον Βρετανό πολίτη την προστασία που παρέχει και στον Έλληνα πολίτη. - Το δικαίωμα να υποβάλλει αιτήσεις στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στον Ευρωπαίο Διαμεσολαβητή και να απευθύνεται στις διοικητικές υπηρεσίες της Ενώσεως σε οποιαδήποτε γλώσσα Κράτους Μέλους [δηλ. και στα ελληνικά] και να λάβει απάντηση στην ίδια γλώσσα. Για να αποκτήσει ελληνικό διαβατήριο κάποιος γεννηθείς εκτός Ελλάδος από Έλληνες, πρέπει να εγγραφεί στο Δημοτολόγιο ενός Δήμου στην Ελλάδα. Για να γίνει αυτό πρέπει να ευρεθεί η αρχική εγγραφή του Έλληνα προγόνου του σε Δημοτολόγιο ή Μητρώο Αρρένων στην Ελλάδα και μετά να εγγραφούν όλες οι πραξεις γάμου και γεννήσεως μέχρι τον σημερινό αιτούντα. Τα ονόματα στα πιστοποιητικά πρέπει να είναι ίδια και να μην υπάρχουν αντιφάσεις ή διαφορές από το ένα έγγραφο στο άλλο. Δεν απαιτείται κατ αρχάς ο αιτών σήμερα να ομιλεί την ελληνική. Επίσης, δεν ενδιαφέρει εάν ο γάμος των γονέων του είναι πολτικός ή θρησκευτικός. Έχει όμως σημασία ο γάμος του παππού και της γιαγιάς. Περιληπτικώς, ο παππούς που έχει νυμφευθεί αλλοδαπή γιαγιά πρέπει να έχει τελέσει γάμο θρησκευτικό ορθόδοξο. Αντιθέτως, η γιαγιά που έχει παντρευθεί αλλοδαπό παππού, πρέπει να έχει τελέσει γάμο πολιτικό και όχι ορθόδοξο, ώστε το εγγόνι που είναι πάνω από 18 ετών να πάρει την ελληνική ιθαγένεια. Εάν δεν συντρέχουν οι ανωτέρω προϋποθέσεις, ή εάν λείπει κάποιο από τα πιστοποιητικά γάμου και γεννήσεως, ή εάν ο πρόγονος ήταν μεν Έλλην, αλλά γεννηθείς όχι στην Ελλάδα, αλλά σε άλλη χώρα (π.χ. Τουρκία, Αίγυπτο κλπ.), ο αιτών δύναται να λάβει την ιθαγένεια, αφού όμως περάσει από συνέντευξη με τον Πρόξενο της Ελλάδος, για να διαπιστωθεί πόσο γνωρίζει την Ελλάδα, πόσο Έλλην νιώθει και αν μιλάει έστω κάποια ελληνικά. *Ο Χρήστος Ηλιόπουλος είναι Δικηγόρος παρ Αρείω Πάγω, Master of Laws. bmbioxoi@otenet.gr *ktimatologiolaw@yahoo.gr INSURANCE BROKERS INC. AUTO-BOND-BUSINESS-HOME-LIFE-SPECIAL EVENTS LICENSED IN ILLINOIS*GEORGIA*INDIANA*PENNSYLVANIA H ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΠΟΥ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ * ΤΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΙΣΕΩΝ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΑΣΦΑΛΕΙΩΝΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗΑΣΦΑΛΕΙΕΣ ΖΩΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΕΙΔΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΗΛΕΦΩΝΕΙΣΤΕ ή ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ ΜΑΣ 7547 N. Rogers Ave. Chicago IL Toll Free Tel: (773) hw@insurancebrokersinc.com HERBERT S. WITTER

4 4 Ελληνική Φωνή, Μάϊος 2011 ROBAQO RASIQIJA Γράφει ο Πέτρος Μάστορης Θρίαμβος Θρίαμβος στη Παρέλαση πολλά τα παλαμάκια μεγάλη και η μυρωδιά από τα σαγανάκια. Πολλοί και οι παπάδες μας χωρίς αμφιβολία μαζί και οι Δεσποτάδες μας και όλα τα σχολεία. Πάμπολα και τα άρματα σημαιοστολισμένα που με Κολοκοτρώνηδες όλα τους φορτωμένα. Εκεί με τα κουμπούρια τους και οι Έλληνες Πολιτσμάνοι παρελάσαν περήφανα κρατώντας και στεφάνι. Εκεί κι οι καβαλάρηδες μοτοσυκλετιστές μας και τόσοι που δεν ήξερα Έλληνες Δικαστές μας. Μα όμως την παράσταση την κλέψανε οι άλλοι οι λεβεντοτσολιάδες μας πούρθαν με το τσουβάλι. Ούτε ένας, ούτε δυο και τρεις ή πέντε μετρημένοι ήτανε δεκατέσσερις κι απ τη Βοστώνη όλοι τους φερμένοι. Πρώτης και δεύτερης γενιάς παιδιά εδώ δικά μας μαζί με τη παράσταση κλέψαν και την καρδιά μας. Μεγάλη η συγκίνηση μεγάλη και η χαρά μας πολλά συγχαρητήρια στα λεβεντο-παιδιά μας. ΑΕΤΟΣ ΧΩΡΙΣ ΦΤΕΡΑ Η Τρόϊκα έγινε ΤΡΙΑΙΝΑ γαντζωτή τα πέταξε όλα στο γκρεμό και εκτός από τα άλλα τα δεινά γάντζωσε και το ΣΑΕ απ το λαιμό. Μπράβο και στους υπεύθυνους θα έλεγα με τόνο άλλοι στη πρώτη τη γραμμή και κάτω από το θρόνο. Πρώτα στον Γεωργακόπουλο πούχε το χαλινάρι κι είχε βδομάδες για να βρει που είν το μαξιλάρι. Μπράβο και στο Σωτήρα μας Σωτήρη το Βεργάκη που δούλεψε σαν είλωτας με όλο του το μεράκι. Επίσης και στη Βάσια μας με τα ξανθιά μαλλιά της που απ τις πολλές αναφορές έχασε τη μιλιά της. Στο Γιάννη Αγγελόπουλο μπράβο με τη σειρά του στον ίδιονε ως και καθώς στην αλογο-ουρά του. Μπράβο και στην Αγγελική με αντίρρηση μαμιά πού ψαχνε για καλό καιρό μέσα στον Καζαμία. Ο Γιώργος Τόγκας και αυτός πού χε μεγάλη φόρα στην ΕΝΩΣΗ για πρόεδρο προτείνω από τώρα. Για τον Μαρκάκο, Άξιος! Θα έδειχνα με βέλος που ήταν πάντα εύκαιρος απ την αρχή ως το τέλος. Και σ όλους τους συνυπεύθυνους χωρίς κουβέντα άλλη του χρόνου με ένα μπράβο τους στην ΠΑΡΕΛΑΣΗ και πάλι. Φιλέλληνας είναι ο κάθε ξένος που υποστήριξε την Ελληνική Επανάσταση και ενδεχομένως αγωνίστηκε στο πλευρό των επαναστατών. Ο Άγγλος Λόρδος Μπάυρον είναι ο γνωστότερος φιλέλληνας. Το ιδεολογικό και πολιτικό κίνημα αναπτύχθηκε στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες που αποσκοπούσε στην ηθική και υλική ενίσχυση των Ελλήνων πριν και κατά την διάρκεια τής Επαναστάσεως τού Στην εποχή μας το φιλελληνικό Κίνημα έχει πάρει υφηλιακές διαστάσεις καθώς συγκαταλέγονται σ αυτό οι λάτρεις των Ολυμπιακών Αγώνων, γνωστοί ως Ολυμπιστές και τους οποίους εγώ αποκαλώ, Ελλαδαπόστολους!. Ένας φιλέλληνας είναι και ο ποιητής Αρχιβάλδος Λάμπμαν με το πόιημα που θα διαβάσετε. Χαρείτε το! THE SONG OF PAN BY ARCHIBALD LAMPMAN Translated in Greek by Spiros J. Arvanitis <Chicago-Samikon> ALL RIGHTS RESERVED Mad with love, and laden With immortal pain, Pan pursued a maiden-- Pan, the god, in vain. For when Pan had nearly Touched her, wild to plead. She was gone--clearly In her place a reed! Long the god, unwitting, Through the valley strayed, Then at last, submitting, Cut the reed and made. Deftly fashioned, seven Pipes, and poured his pain Unto earth and heaven In a piercing strain. So with god and poet: Beauty lures them on. Flies and ere they know it Like a wraith is gone. Then they seek to borrow Pleasure still from wrong, And with smiling sorrow Turn it to a song. ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΡΑΖΕΙ Ο ΣΠΥΡΟΣ ΑΡΒΑΝΙΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΣΜΟΣ- ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ Του Σπύρου Αρβανίτη Προέδρου Ελληνορριζο- Αμερικανικού Ολυμπιακού Συμβουλίου ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ Τού Αρχιβάλδου Λάμπμαν Μεταφράζει στην Ελληνική ο Σπύρος Ι. Αρβανίτης <Σικάγο-έφαλον Σαμικόν> ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΜΟΥ ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ Από έρωτα τρελός, πονόδαρτος, [αδιάκοπα πονάει, Μια δεσποσύνη λιμπίζεται ο Παν, [Παν ο θεός, αλυσιτελώς, την κυνηγάει Όταν με πόθο φλογερό κι αβάσταχτο [ο Παν την άγγιξ ελαφρώς, Αχνός εκείνη έγινε: Στημένο ένα καλάμι [τού βρέθηκε, εμπρός! Σε μάκρος χρόνου, ο θεός ασκόπως, [εν συνεχεία στην κοιλάδα, όπως κλωθογύριζε, έκυψε τον αυχένα, [τεμάχισε το καλάμι εμπνευσμένα. Με αξιοσύνη, εφτ απ το καλάμι [έφτιαξε σύριγγες Πανός Οπού μιαν οιμωγή μέσ από κείνες αύλισε, [και κατακλύσθηκαν, γη και ουρανός. Έτσι, τον ποιητή και τον θεό: [η ομορφιά τους σαγηνεύει, Και πριν το πάρουν είδηση, σαν αερικό [εκείνη από μπροστά τους, διέβη. Απόλαυση επιμένουν έπειτα, ν αντλήσουν, Κάνουν λάθος, που θέλουν να την τρυγήσουν. Το χαμόγελο που με χαρμολύπη μοιάζει, Ένα τραγούδι γίνεται που καλοταιριάζει. Αυτό το περιμέναμε από πριν άργησε όμως να φανεί και τώρα η ΕΛΙΤΑ του ΣΑΕ μένει στον ξένο κόσμο ορφανή. Τότε που δανειζότανε η Ελλάδα και έστελνε στα έξω επιταγές το μόνο που παίρναμε από το ΣΑΕ ήτανε μόνο συνταγές. Τότε που ήταν στη μεγάλη της ακμή τόχα δηλώσει καθαρά ότι όπου ακμή και παρακμή όμως κουφά τ αυτιά του Τομαρά. Μετά του Θόδωρου η σειρά πάντα με όλη του τη γνώση που μου λεγε με σιγουριά ότι όλους μας, θα μας ενώσει! Και αφού η ΤΡΟΪΚΑ αστεία δεν σηκώνει τόπε κοφτά και φανερά ότι το ΣΑΕ από δω και τώρα είναι αετός χωρίς φτερά.

5 Ελληνική Φωνή, Μάϊος ΜΑΪΟΥ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ Η Γενοκτονία των Ελλήνων από τη σιωπή και την άρνηση στη διεκδίκηση και την αναγνώριση Του Φάνη Μαλκίδη «Η γενοκτονία των Ελλήνων. Από τη σιωπή και την άρνηση στη διεκδίκηση και την αναγνώριση» ήταν ο τίτλος του 2ου Συμποσίου που πραγματοποίησε ο Σύλλογος Μικρασιατών Πτολεμαΐδας, σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, στο χώρο της Μικρασιατικής Στέγης. Συνδιοργανωτές του Συμποσίου ήταν ο Δήμος Εορδαίας, η Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας και η Πανελλήνια Ομοσπονδία Μικρασιατικών Συλλόγων, με τη στήριξη της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θρακικών Σωματείων, της Παμποντιακής Ομοσπονδίας Ελλάδας, της Θρακικής Εστίας Εορδαίας και του Ποντιακού Συλλόγου Πτολεμαΐδας, ενώ η Δ.Ε.Η. στήριξε οικονομικά το Συμπόσιο. Το Συμπόσιο αποτέλεσε μια πολύ σπουδαία διοργάνωση που έγινε για δεύτερη φορά από το Σύλλογο των Μικρασιατών τα πρακτικά του πρώτου ήδη κυκλοφορούν- και συμμετείχαν πολλοί εκπρόσωποι προσφυγικών σωματείων απ όλη τη χώρα, οι οποίοι άκουσαν, ρώτησαν και συζήτησαν τους εισηγητές, που έχουν ασχοληθεί με το θέμα της γενοκτονίας των Ελλήνων. Ο πρόεδρος του Συλλόγου κ. Παναγιώτης Στεργιούλης, αφού ευχαρίστησε όλους τους εισηγητές και συνέδρους για τη συμμετοχή τους, τόνισε τα εξής: «Η Γενοκτονία που επιτελέστηκε από το Τουρκικό κράτος στους Έλληνες της Ανατολής είναι μια και αδιαίρετη κι έτσι πρέπει να διεκδικηθεί και να αναγνωρισθεί από τη διεθνή κοινότητα και από αυτούς που τη διέπραξαν. Παρά τις προσπάθειες που έγιναν από το κράτος και τους πολυποίκιλους μηχανισμούς του για να αποσιωπηθούν εδώ και δεκάδες χρόνια τα αίτια και το μέγεθος του διωγμού των Ελλήνων της Μικράς Ασίας, Θράκης και Πόντου, καθήκον των συλλόγων αυτών των κιβωτών - που έχουν σαν κύριο μέλημα τη διάσωση της μνήμης, είναι η δραστική απάντηση σ` αυτό τον πόλεμο της λήθης. Πρέπει επιτέλους να έρθουν στην επιφάνεια όλα εκείνα που έχουν αποσιωπηθεί και να δείξουμε στις νέες γενιές ότι η Δημοκρατία στηρίζεται στην αλήθεια και όχι στο ψεύδος και στην άρνηση της διάπραξης του μαζικού εγκλήματος». Το συνέδριο άνοιξε με τις τιμητικές διακρίσεις στους πρώην βουλευτές και υπουργούς Γιάννη Καψή, Γιάννη Χαραλάμπους και Γιάννη Διαμαντίδη. Στη συνέχεια αναπτύχθηκαν οι εισηγήσεις, σε ένα συμπόσιο που ο τίτλος του, αποτελεί την κεντρική ιδέα μιας πράξης, που κοντά 90 χρόνια πριν, γράφτηκε με αίμα, άφησε τα αποτυπώματα της στην ιστορία της ανθρωπότητας και μέχρι σήμερα, βροντοφωνάζει και μας κατηγορεί, για μια ακόμη «εθνική ανοχή μας, που μας καθιστά σαν χώρα ένοχους, από την μια, απέναντι στην ηθική δικαίωση εκείνων που αδικοχάθηκαν και από την άλλη, έναντι της ιστορίας της υφηλίου κι όχι μόνο της ελληνικής. Γιατί μια γενοκτονία, δεν αμαυρώνει μόνο τις σελίδες της ιστορίας του γενοκτόνου, εν προκειμένω της Τουρκίας, αλλά και εκείνες της ανθρωπότητας. Κι ευτυχώς, στο συμπόσιο, την ανοχή, τόλμησαν κάποιοι από τους εισηγητές, χωρίς δισταγμούς και ενδοιασμούς και να την αναδείξουν και να την χρεώσουν. Ακούστηκαν προτάσεις, για καθιέρωση στην Ελλάδα, ημέρα προσφυγικής (ιστορικής) μνήμης και να ορθωθούν, με μέριμνα της πολιτείας, ανάλογα «εθνικά μνημεία προσφυγικού ελληνισμού». Η εισήγηση της Χ. Γαλανού σχημάτισε το ψηφιδωτό του εγκλήματος της γενοκτονίας Ελληνισμού, ενώ ο Ν. Λυγερός, με υπερβατικότητα, ανέδειξε τεχνικές «ελιγμού της λογικής» και εφαρμοσμένες πρακτικές της «λογικής των ελιγμών» στην διεκδίκηση της αναγνώρισης της γενοκτονίας. Ο Ε. Τσίρκας, απαρίθμησε τα λάθη στην Μικρά Ασία, ενώ ο Κ. Φωτιάδης, με παράπονο, πόνο και πικρία, έκαμε αναφορά στις διαχρονικές ολιγωρίες και αδυναμίες του ελληνικού πολιτικού συστήματος, αλλά και αυτών των ίδιων των πολιτικών της χώρας μας, πάνω στο θέμα της γενοκτονίας των Ελλήνων. Και σαν ιστορικός ερευνητής και συγγραφέας, προς επίρρωση του λόγου του, παρουσίασε έγγραφα ντοκουμέντα, λαλίστατους μάρτυρες μιας «χρόνιας ελληνικής ένοχης ανοχής». Εγκατέλειψε το βήμα, με την φράση, «σήμερα δεν σας μίλησα για Ελλαδική ιστορία, μα για Ελληνική», υπονοώντας σαφέστατα, ότι στην ιστορία που διδάσκεται στην Ελλάδα, λείπουν σελίδες και αλήθειες από την ιστορία των Ελλήνων του Πόντου, της Θράκης και της Μικράς Ασίας, που με προσχηματικά προσχώματα, αποφεύγουμε έντεχνα και ενοχικά, να κάνουμε αναφορά σε αυτήν, με πρώτη βεβαίως, την γενοκτονία. Η Β. Τσακόγλου, με λόγο μεστό, αναφέρθηκε στην γενοκτονία των Ελλήνων της Θράκης, θυμίζοντας ότι οι Νεότουρκοι, μετά την επικράτηση τους, καθ υπόδειξη των Γερμανών, επεδίωξαν από το 1915, τον διωγμό των Χριστιανών, ιδιαίτερα από την Ανατολική Θράκη, προκειμένου να ορθώσουν πέριξ της Κωνσταντινούπολης, ένα αμιγώς θρησκευτικό (ισλαμικό) και εθνικό (τουρκικό) ανάχωμα προστασίας. Η Ε. Μπουμπουγιατσή, έφερε στο προσκήνιο, την οικονομική γενοκτονία, που προηγήθηκε εκείνης της εθνολογικής. Ο Α. Παυλίδης, αναζήτησε τις ρίζες της Γενοκτονίας, κάμνοντας ιστορική αναδρομή στο 1850, δίνοντας χρονικό βάθος στην υπόθεση, αναδεικνύοντας έτσι την επιβεβαίωση ενός από χρόνια προμελετημένου εγκλήματος, ενώ ο Θ. Μαλκίδης δεν δίστασε να χρωματίσει τον λόγο του με το ανάλογο ύφος, τόνο και χροιά, μιλώντας χωρίς αλλοιώσεις, για αλήθειες που πονάνε, όταν και όποτε ακούγονται. Κάθε Έλληνας προσφυγικής καταγωγής νιώθει πραγματικά υπερήφανος που υπάρχουν σύλλογοι όπως αυτός των Μικρασιατών της Πτολεμαίδας, που υπερβαίνουν τα γνωστά και τα τυπικά και πράττουν τα καίρια, τα μείζονα. Η ιερή υπόθεση της Γενοκτονίας, όταν οι πολιτειακοί θεσμοί αδιαφορούν, ολιγωρούν και πολεμούν ανήκει στους πολίτες, στο λαό. Γιατί η ιστορική γνώση και απαίτηση που απορρέει από τη βασική υποχρέωση της πολιτείας που είναι απούσα είναι το στοιχειώδες καθήκον του καθενός μας. Για την ανάκτηση της ταυτότητάς μας και της αλήθειας. Με εξαιρετική επιτυχία η εκδήλωση του κυβερνείου της Παναρκαδικής Συνέχεια από τη σελίδα 1 λουν να διαστρεβλώνουν την αλήθεια και την πραγματικότητα, παίζοντας ένα αντεθνικό παιχνίδι, που στο τέλος βλάπτει την πατρίδα μας, αλλά και την ιστορική αλήθεια και το πρόσωπο του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε!. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης ο ιατρός κ. Γεώρ. Σιάνης απήγγειλε με στόμφο ένα επίκαιρο ποίημα, ενώ ο χορευτικός όμιλος «ΕΛΛΑΣ» χόρεψε παραδοσιακούς χορούς. Επίσης δόθηκαν χαιρετισμοί από τον Κυβερνήτη των Μεσοδυτικών Πολιτειών κ. Δημ. Τσιώλη, τον κ. Ιωάννη Σμυρνιώτη Αντιπρόσωπο του Δημάρχου Τρίπολης, και τον Γεν. Πρόξενο κ. Αναστ. Πέτροβα, ο οποίος τιμήθηκε με ειδική Πλακέτα, ενώ στο τέλος ο καλλίφωνος Αρκάς κ. Ταξιάρχης Σταματόπουλος με την αδελφή του τραγούδησαν επιτραπέζια δημοτικά τραγούδια με τη συνοδεία κλαρίνου. Ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης Σικάγου κ. Ιάκωβος, ο οποίος τέλεσε στο τέλος την προσευχή συνεχάρει τόσο τους οργανωτές, όσο και τον κ. Ευάγ. Ποτάκη για την γλαφυρή ομιλία του και τον παρώτρυνε να την δημοσιεύσει στον τύπο, γιατί όπως χαρακτηριστκά ανέφερε, «η ομιλία του κ. Ποτάκη είναι ένα φως που φωτίζει το σκοτάδι της παραπληροφόρησης για τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε!». Μετά το πέρας της πετυχημένης αυτής εκδήλωσης των Αρκάδων, οι παρεβρεθέντες παρακάθησαν σε ένα πλούσιο τραπέζι προσφορά του Κυβερνείου και του συλλόγου Γορτυνίας, τμήμα της ΠΟΑ #19. Συγχαρητήρια στην οργανωτική Επιτροπή, στην δ. Ευαγγελία Σουρούνη, στην δ. Βικτώρια Θανούκου και στον συντονιστή της εκδήλωσης κ. Γεώρ. Σουρούνη για την άψογη παρουσίαση του προγράμματος καθώς και στον ομιλητή κ. Ευάγ. Ποτάκη για την εξαίρετη παρουσίαση του θέματος και την από μνήμης εξιστόριση των ιστορικών γεγονότων. Δημήτρης Ν. Γεωργακόπουλος

6 6 Ελληνική Φωνή, Μάϊος 2011 ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ -Η ΣΤΗΛΗ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ Θα μιλήσει ο Δήμαρχος Γκλομπαλομαντρί Δεν θυμότανε καλά πότε είχε ακούσει τη λέξη «Globalization» (Παγκοσμιοποίηση) ο Μερτσίνας. Έσπαζε το μυαλό του να θυμηθεί. Ήταν πρόεδρος ακόμα ο Ρήγκαν. Παζάρευε. Κάπου εκεί γύρω ήταν η εποχή. Θυμότανε τα λόγια του μεγάλου Ρήγκαν όταν γρομπάρισε το κουμουνιστικό μπλοκ και τους πανηγυρισμούς του κόσμου. «Τώρα ο λαός θα χαρεί τα καλά, όλα τα καλά της ειρήνης», είχε διακηρύξει με κείνο το ζαβό χαμόγελο στα χείλη του και τα φρεσκομπογιατισμένα μαλλιά. Φυσικά από ύφος και τόνο στη φωνή του ήταν άφθαστος. Ηθοποιός ήταν όλη τη ζωή του. Περίμενε ο Μερτσίνας να δει τους καρπούς της ειρήνης κι αντίς για καρπούς είδε μπαρούτι και πιστολέρο. Πάντα ένιωθε άσχημα όταν άκουγε υποσχέσεις πολλές και απλόχερες κι ας ήταν και από την κυβέρνηση και τον πρόεδρο της χώρας. Τώρα σιγάσιγά μπήκε και κουβεντιάζεται μια καινούρια λέξη, το globalization. Δεν την παρουσίασαν φανερά στο κόσμο αλλά πρόβαλε με το σιγανό που λένε. Στην αρχή διάβασε αυτή τη λέξη στις εφημερίδες. Αργότερα στο καφενείο που άνοιγε κάθε Κυριακή πρωί στο χαζοκούτι που μαζευόντανε βαρύγδουποι ρεπόρτερ και διάνοιες της χώρας. Εκεί στο χαζοκούτι κόλλαγε ο Μερτσίνας κάθε Κυριακή για ν ακούσει, να μάθει και να καταλάβει τι θα πει αυτή η λέξη που λέγεται «globalization». Βέβαια, είχε βγάλει συμπέρασμα από άλλες κρίσιμες υποθέσεις όπου συζητιόταν σ αυτό το καφενείο από τους βαρύγδουπους ρεπόρτερ και τις προσωπικότητες της χώρας και ήξερε τι τάβλι παίζανε. Αλλά ετούτη η λέξη του είχε γίνει άγχος για να την καταλάβει. Η λέξη ήταν «globalization» - παγκοσμιοποίηση. Αυτό έκαιγε το Μερτσίνα. Αλλά να, που μια μέρα, κοιτάζοντας το χαζοκούτι είδε τον πρόεδρο, τον Μπιλ, να λέει χαμογελαστός: «Όλα ελεύθερα, αγαθά, χρήμα και κόσμος να κυκλοφορούν. Αυτό θα πει παγκοσμιοποίηση. Αυτό θα φέρει ευημερία στην ανθρωπότητα». Πού, πώς και πότε παρουσιάστηκε αυτή η ιδέα, Γράφει ο Ευάγγελος Δάγλας αυτό το δόγμα, καμιά κουβέντα. Δεν μπορεί έτσι στα καλά καθούμενα να είπε κάποιος «τώρα που γρόμπαρε ο κουμμουνισμός θα πρέπει να τον αναπληρώσουμε με τη παγκοσμιοποίηση ώστε να έχει ο κόσμος επιλογή. Έχουμε τη μοναρχία με τον καπιταλισμό, έχουμε την καταφρονεμένη δικτατορία και την δημοκρατία, να έχουμε και την παγκοσμιοποίηση. Έρχεται από δρόμο. Βαρέθηκε να κοιτάζει τους σχολιαστές ύστερα από του Μπιλ το βαρύγδουπο λόγο και άρχισε να τα καβουρδίζει όλα σιγά-σιγά στο νου του ο Μερτσίνας. Όλα ελεύθερα Χτύπαγε αυτή η λέξη στο μυαλό του. Πολύ δόλωμα κρύβει αυτή η λέξη. Δόλωμα που μάγεψε, τύφλωσε λαούς και άρπαξαν τα χατζάρια. «Τώρα τι κρύβεται, τι κρύβουν, πίσω από αυτή τη λέξη Μερτσίνα», αναρωτήθηκε. «Να μείνει ο κόσμος ελεύθερος, ή να δράσουν παγκόσμια αυτοί, ελεύθεροι, ανεξέλεγκτοι Μάλλον το δεύτερο. Ναι, το δεύτερο. Τώρα δεν φοβούνται μήπως ο κόσμος πάει αριστερά. Διάλεξε και πάρε κόσμε από τα δυο κόμματα που κυβερνούν σε κάθε χώρα. Ο καπιταλισμός είναι αδελφός του παλιού πλούτου και η Δημοκρατικοί πρωτοξάδελφα του πλούτου. Πήγαινε όπου θέλεις, ψήφισε όποιον θέλεις. Ναι, έτσι είναι», είπε βγαίνοντας στην αυλή συλλογισμένος και ο Μπόκυ δίπλα του. Κάθισε σε μια καρέκλα βαθειά, πολύ βαθειά συλλογισμένος. Ένιωθε αηδία μέσα του. είχα το σχέδιο έτοιμο στα ράφια και περιμένανε να έρθει η ώρα. Κρίμα στο κόσμο που χάθηκε γι αυτό το σκοπό Πήραν βάρβαροι άσχετοι στα χέρια τους μια ιδέα ανθρώπινη και την κάνανε τυραννία, σωστή κόλαση. Αλλά και κόλαση που ήταν, τους φόβιζε να σφίξουν τα λουριά του κόσμου, του «ελεύθερου κόσμου», μη στρίψουνε αριστερά. Τρίτη ιδέα, το συντομότερο κόσμε, αλλιώς θα σφίξει πολύ, θα γίνει μέγγενη το «γκλομπομαντρί». «Γκλομπομαντρί», ψέλλισε και σηκώθηκε. - Πάμε μέσα Μπόκυ, γύρισαν οι άλλοι από την εκκλησία. Έλα «Γαβ, γαβ» έκανε ο Μπόκυ. ZORBAS PASTRY SHOP Το ελληνικό ζαχαροπλαστείοτο οποίο σας προσφέρει την πιο γλυκιά απόλαυση ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΦΡΕΣΚΑΔΑ ΝΟΣΤΙΜΙΑ ΤΥΡΟΠΙΤΕΣ ΣΠΑΝΑΚΟΠΙΤΕΣ ΦΥΛΛΟ ΓΛΥΚΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ 3111 N. CENTRAL AVE. CHICAGO Tel: (773) ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ Να μην ξημερώσει Γράφει ο Σπύρος Δαρσινός Κοντεύει να ξημερώσει και πρέπει να σηκωθώ γιά να ετοιμασθώ να φύγω, της είπε με δισταγμό και συγκρατημένη ταραχή στη φωνή του -χαϊδεύοντάς της συγχρόνως τα όμορφα καστανά μαλλιά της που έπεφταν άτακτα στο πρόσωπό της μετά από μιά νύχτα γεμάτη έρωτα, πόθο και πάθος. Εκείνη ανασκίρτησε στο άκουσμα ότι θα φύγει. Δεν ήθελε ν ακούσει μιά πραγματικότητα που ως τόσο ήξερε πως θάρθει. -Όχι, όχι δεν θέλω να φύγεις, του είπε, με ένα αναπάντεχο ξέσπασμα και κόλησε με αγωνία και λαχτάρα το γυμνό κορμί της στο στο γυμνό δικό του, δεν θέλω να φύγεις, δεν θέλω θα ξημερώσει απόψε. Χιλιάδες ξημερώματα σε περίμενα και δεν ερχόσουν. Μισώ τα ξημερώματα. Δώδεκα χρόνια πέρασαν από εκείνο το ξημέρωμα που έφυγες. Θυμάσαι; «θα ξανάρθω» μου είπες και μ έσφιγγες στην αγγαλιά σου με βουρκωμένα μάτια «θα ξανάρθω ένα ξημέρωμα και δεν θα φύγω ποτέ πάλι από κοντά σου». - Έτσι μου είπες κ έφυγες και σε περίμενα χιλιάδες ξημερώματα. Χιλιάδες νύχτες δεν κοιμήθηκα παρακαλώντας το ξημέρωμα να σε φέρει κοντά μου. Μάταια όμως περίμενα, μάταια. -Και τώρα που ήρθες θες πάλι να φύγεις, πώς μπορείς; Του είπε και τον κεραυνοβόλησε με τα πυρετωμένα μάτια της. Εκείνος,έμεινε άναυδος δεν ήξερε τι να πει, τον αιφνηδίασε το ξέσπασμα της. Όλες τις προηγούμενες μέρες που βγαίναν μαζί έξω δεν έδειχνε ότι κράταγε μέσα της τέτοιο πάθος. Τον κοιτούσε με αγωνία και περίμενε να ακούσει κάτι από το στόμα του, κάτι που να της δίνει ελπίδα. -«Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει μακάρι να είχαν γίνει αλλιώς τα πράγματα» της είπε σχεδόν ψυθιριστά Αλλιώς; Πώς αλλιώς; Να μην με είχες αγαπήσει; Να μην είχαμε γνωρισθεί ποτέ; Που δεν θάπρεπε να φύγεις; Τι απ όλα; Εγώ να μου γράφεις ήθελα, να κρατήσουμε την αγάπη μας ζεστή. -Στην αρχή, ναι, μου έγραφες, καθημερινά, μετά άργεψαν τα γράμματά σου, μέχρι που σταμάτησαν εντελώς. Δεν ήξερα τι να υποθέσω. Και μετά από έξη χρόνια σιωπής μου έγραψες ό,τι παντρεύτηκες και μου ζητούσες χίλιες συγνώμες. Γιατί; -Η Αγάπη δεν θυμώνει, δεν δεσμεύει, ελευθερώνει. Σε αγαπούσα και σε αγαπώ ότι και να κάνεις, όπου και νά σαι, με όποιον και νάσαι. Απόψε όμως είσαι κοντά μου, δεν μπορώ να το πιστέψω ότι σ έχω στην αγκαλιά μου. Δεν θα αφήσω τούτη νύχτα να ξημερώσει, θα την παρακαλέσω να μείνει αξημέρωτη, γεμάτη αγάπη και έρωτα, να κάνω πάλι δικά μου με τα χείλη μου τα ίχνη του κορμιού σου, να μεθύσω από έρωτα, να σβήσω πάλι και πάλι από ηδονή στην αγκαλιά σου. -Εσύ είσαι το ξημέρωμά μου, εσύ ο ηλιος μου. Τα δάχτυλά σου οι πιό τρυφερές αχτίδες στο κορμί μου. Η ανάσα σου πιό γλυκειά κι απ της αυγής. Σε ποθώ, σε θέλω σ αγαπώ. -Δεν δικαιούμαι μιά αξημέρωτη νύχτα για μια αγάπη που δέκα ζωές δεν την χωράνε; Σταμάτησε απότομα να μιλάει, ήταν εξουθωνωμένη, έτρεμε ολόκληρη σαν παγωμένο σπουργίτη. Εκείνος έμενε εμβρόντητος, δεν περίενε τέτοιο ξέσπασμα. Στις δυό φορές που είχανε βγει έξω έδειχνε πως είχε συνειδητοποιήσει την κατάσταση. Είχε γίνει χλωμός, πελιδνός. Πέρασαν σαν αστραπή από μπροστά του τα πέντε χρόνια που είχανε σχέση πριν φύγει γιά έξω. Στερημένα χρόνια, δύσκολα, δικά τους όμως χρόνια, νεανικά, γεμάτα όνειρα, πόθο και αληθινή αγάπη. Πώς μπόρεσε να κάνει κομμάτια την ψυχή της; Είχε έρθει στην Ελλάδα πριν δύο εβδομάδες από την Αμερική γιά την άρρωστη Μάνα του. Την τρίτη μέρα του ερχομού του κατέβαινε με το αυτόκινητό του την Μεσογείων, την είδε να περιμένει ταξί στο ύψος του Πεναταγώνου. Με κίνδυνο να τον χτυπήσουν τα αυτοκίνητα που κατέβαιναν με ταχύτητα στο κέντρο έστριψε απότομα δεξιά. Πλησίασε το πεζοδρόμιο. Ναι ήταν εκείνη, όμορφη όσο ποτέ. Παρ όλο που τα μαλλιά του είχαν γίνει γκρίζα και μερικές ρυτίδες είχαν αυλακώσει το μέτωπό του τον αναγνώρισε και εκείνη αμέσως. Χλώμιασε, κοκκάλιασε ολόκληρη, δεν μπορούσε να μιλήσει.δεν μπορούσε να κινηθεί. Εκείνος προσπάθησε να είναι ψύχραιμος, φυσικός, σαν να συναντούσε μιά παλιά καλή του φίλη. Τα χέρια του όμως έτρεμαν, η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Βγήκε από το αυτοκίνητο, έκανε τον κύκλο και πήγε κοντά της, εκείνη τον κοιτούσε χωρίς να παίζουν τα βλέφαρά της. Της έπιασε το χέρι που του τό δωσε αμήχανα. Ούτε που κατάλαβε πως μπήκε στο αυτοκίνητο. Πήγαν στην Φιλοπάππου. Κάθησαν σε μιά καφετέρια απέναντι από την Ακρόπολη. Δεν μιλούσαν, κοιταζόντουσαν πεταχτά και κατέβαζαν γρήγορα τα μάτια τους στην κούπα του καφέ. Μετά από αρκετή ώρα -που μπορεί να ήταν και αιώνας -εκείνος άρχισε να μιλάει. Τίποτα συγκεκριμένο, μιλούσε, γρήγορα,νευρικά, έλεγε κάποια πράγματα γιά την Αμερική. Εκείνη άκουγε χωρίς να δίνει σημασία σ αυτά που έλεγε, κοιτούσε τα χέρια του που στριφογύριζαν νευρικά το τασάκι, πρόσεχε το ιδρωμένο μέτωπό του, τα κουρασμένα μάτια του, τα άσπρα του μαλλιά, σαν να ήθελε να διαβάσει τη ζωή του στα χρόνια που της είχε φύγει Η διαίσθησή της της έλεγε πως ο άνδρας που αγαπούσε δεν είχε ρόδινα χρόνια στην ξενιτιά. Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ

7 Ελληνική Φωνή, Μάϊος Η ελληνική συνείδηση των Μικρασιατών Ρωμηών ως βασικός λόγος συμμετοχής Η Σχολιασμός των γεγονότων Οι Έλληνες της Μικρά Ασίας στην Επανάσταση του 1821 Γράφει η Μαρία Παπαδοπούλου Επιμέλεια: ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΟΡΤΟΚΑΛΗΣ συμβολή των Ελλήνων της Μικράς Ασίας στην επανάσταση του 1821 χαρακτηρίζεται από μεταγενέστερους συγγραφείς ως «αποσιωπημένο» κομμάτι της νεότερης ιστορίας μας, παρότι αποδείχθηκε σημαντική σε αυτοθυσία. Ίσως είναι υπερβολικό να μιλούμε για αποσιώπηση, διότι η συμβολή των Ελλήνων Μικρασιατών στην Εθνοαπελευθέρωση έχει καταγραφεί σε αρκετά βιβλία[*]. Μάλλον παρατηρείται απουσία αναλυτών που θα καταγράψουν την αιτιοκρατική δυναμική της συμβολής, εστιάζοντας: στους λόγους συμμετοχής. Διότι, ιστορική συνέπεια και ιδεολογικό υπόβαθρο της συμμετοχής ήταν, για πολλαπλή φορά στην Ιστορία, το γεγονός ότι οι Μικρασιάτες Ρωμηοί διατηρούσαν ελληνική συνείδηση και συναισθάνονταν αδελφικά και ομοεθνικά τις προσπάθειες του απανταχού Ελληνισμού περισσότερο δε των Ελληνορθόδοξων σε σχέση με τους άλλους ομόγλωσσους ή ομόθρησκους πληθυσμούς. Πληροφορίες για μελέτη δίνουν τα κινήματα που εμφανίσθηκαν εντός κι εκτός του ελλαδικού εδάφους, προσφέροντας επαναστατικές σπίθες ξεσηκωμού αλλά και έμψυχο υλικό στους αγώνες που ακολούθησαν. Αποτελεσματικότερα έδρασαν όσα κινήματα συνάντησαν πυρήνες από ισχυρές οικογένειες ή ελληνικές κοινότητες. Τέτοιοι πυρήνες διέλαμψαν στην Κρήτη, την Ιωνία, τη Θράκη, την Καππαδοκία, τα νησιά, τους εύπορους μικρασιατικούς χώρους μέχρι ακόμη και τα ευρωπαϊκά κέντρα. Οι ελληνικές αποικίες της Ρωσίας διέθεταν το κοινωνικό πλαίσιο και τα τοπολογικά πλεονεκτήματα για να διαδραματίσουν την έδρα και το κέντρο χρηματοδότησης των οργανωμένων επαναστατικών επιχειρήσεων. Συγκέντρωναν οικονομικά ισχυρές και πνευματικά ανθηρές ελληνικές κοινότητες. Διακρίνεται η συμβολή τους στο κίνημα της Φιλικής Εταιρίας που γαλουχήθηκε στον ρωσικό Πόντο και υπήρξε θεμέλιο και πρωτοστάτης του μεθοδευμένου Αγώνα. Ειδικά η Οδησσός κατοικούνταν κατά 80% από Πόντιους Μικρασιάτες τον καιρό εκείνο. Σημαντικές εκπρόσωποι της ποντιακής συμμετοχής υπήρξαν οι οικογένειες των Υψηλαντών και των Μουρούζηδων, που έδωσαν τα πάντα στον Αγώνα. Αλλά, η σύσταση του πληθυσμού των ελληνικών κοινοτήτων περιλάμβανε και σημαντικό αριθμό οικονομικών μεταναστών ή φυγάδων από τις υποβαθμισμένες οικονομικά νοτιοανατολικές περιοχές της Λυκαονίας, Καππαδοκίας. Λιγοστά ονόματα αγωνιστών διασώθηκαν, κι αυτά δια της προφορικής Παραδόσεως. Εξίσου δύσκολο είναι να εντοπιστεί από ποιά μέρη της Ανατολίας προέρχονταν οι Μικρασιάτες αγωνιστές, διότι οι μαρτυρίες τους αναφέρουν γενικά ως «προερχόμενους από τη Μικρά Ασία». Το 1814 ιδρύεται η Φιλική Εταιρεία στην Οδησσό. Εύποροι ομογενείς χρηματοδοτούν πρόθυμα. Ο Αλέξανδρος Υψηλάντης συγκροτεί τον Ιερό Λόχο, αποτελούμενο από 500 σπουδαστές μεταξύ των οποίων πολλοί Πόντιοι και Θράκες Έλληνες[*]. Αναλαμβάνοντας τη Γενική Αρχηγεία της Φιλικής Εταιρείας ο Αλέξανδρος Υψηλάντης υψώνει τη σημαία της Επανάστασης στο Ιάσιο της Μολδοβλαχίας στις 24 Φεβρουαρίου, εκδίδοντας προκήρυξη της Επανάστασης με τον τίτλο «Μάχου υπέρ πίστεως και πατρίδος», μία προκήρυξη μεγάλου συμβολικού και ουσιαστικού περιεχομένου. Γράφει λαμπρές σελίδες πατριωτικής δράσης. Ο αδελφός του, Δημήτριος, συνεχίζει επάξια την οικογενειακή πατριωτική παράδοση μέχρι την τελευταία μάχη της Επανάστασης, στην Πέτρα. Θράκες συμμετείχαν στο Επαναστατικό σώμα του μυημένου στη Φιλική Εταιρία Εμμανουήλ Παπά στη Μακεδονία-Χαλκιδική και στο επαναστατικό σώμα του Καρατάσου. Ο Επίσκοπος Μαρώνειας Κωνστάντιος ηγήθηκε σώματος επαναστατών από τη Μαρώνεια. Στη Μονή Εσφιγμένου στο Άγιο Όρος (Μάρτης 1821), μετά τη Θεία Λειτουργία ευλογεί τον Εμμανουήλ Παπά που κηρύττει την Επανάσταση στη Μακεδονία. Γνωστή επίσης είναι η προσφορά του, μυημένου στην Φιλική Εταιρεία, καπετάν Αντώνη Βισβίζη και της συζύγου του Δόμνας από την Αίνο της Ανατολικής Θράκης. Από τους κορυφαίους εμπνευστές της ελληνικής πολιτικής αναγέννησης, ο Αδαμάντιος Κοραής, ήταν Σμυρνιός. Το κίνημα της Φιλικής Εταιρείας είχε βρει γόνιμο έδαφος στην Ιωνία. Οι παραθαλάσσιες ελληνικές πόλεις της Μ. Ασίας έδιναν σημαντική βοήθεια στους επαναστάτες, προκαλώντας την οργή των Οθωμανών. Δεν είναι τυχαίο ότι, στην επαναστατημένη Ελλάδα του 1821, και ιδιαίτερα στον Μοριά, κατέβηκαν πολλοί εθελοντές για να πολεμήσουν και το έπραξαν με ξεχωριστή γενναιότητα. Όλοι αυτοί οι «Ελληνορθόδοξοι» Ρωμηοί διακήρυτταν την ελληνική τους συνείδηση, παρόλο που τα οθωμανικά-και κατόπιν τα τουρκικά καθεστώτατους επιφύλασσαν δυσμενείς συνέπειες για την επιλογή τους αυτή. Γι αυτό, είχαν ανάγκη να εισχωρήσουν στον Αγώνα ώστε να διεκδικήσουν τις ελευθερίες τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, για να κατανοηθεί αυτή η ανάγκη των Μικρασιατών, αποτελεί η Ιωνία. Η Ιωνία υπήρξε χώρος μεγάλης οικονομικής και πνευματικής ανάπτυξης των Ελλήνων. Η Σμύρνη αποτελούσε το δεύτερο εθνικό κέντρο μετά την Κωνσταντινούπολη. Τα σχολεία της, όπως και τα σχολεία και το τυπογραφείο των Κυδωνιών (Αϊβαλί), υπήρξαν εστίες με μεγάλη πνευματική ακτινοβολία. Με αφορμή την ανατίναξη κάποιου οθωμανικού πλοίου από μπουρλοτιέρηδες στο λιμάνι της Ερεσσού, δόθηκε εντολή για την καταστροφή του Αϊβαλιού και τη σφαγή των Ελλήνων κατοίκων του. Ο Δημήτρης Φωτιάδης περιγράφει συγκλονιστικά την καταστροφή της ιωνικής πόλης και τη σφαγή(ιούνιος 1821) που άφησε μεγάλες πληγές στις μνήμες των θυμάτων[*]. Οι διωγμοί εις βάρος Ελλήνων, μετά το Αϊβαλί, συνεχίστηκαν ως τον Δεκέμβριο στη Σμύρνη και στο Κουσάντασι. Μεγάλος αριθμός των κατοίκων αναγκάζεται να εγκαταλείπει την Ιωνία και να καταφεύγει στην Ελλάδα. Μέχρι και το 1834 καταφεύγουν στον Πειραιά πρόσφυγες από τη Χίο και την Ιωνία. Αντιλαμβάνεται κανείς το καμίνι της κοινωνικής ανάδρασης που ακολούθησε. Το 1826 ο Σμυρνιός Ιωάννης Καρόγλου συγκροτεί στην Πελοπόννησο την «Ιώνιο Φάλαγγα» με σκοπό «...να κατασταθώσιν ούτω χρησιμώτεροι εις τον υπέρ της ελευθερίας ιερού ελληνικού αγώνα». Με τη Φάλαγγα, Ίωνες Μικρασιάτες συμμετέχουν συγκροτημένα στην Επανάσταση. Εκστρατεύουν στη νότια Πελοπόννησο αντιμέτωποι του Ιμπραήμ, πολεμούν στις μάχες του χωριού Μεχμέταγά και του Μπασαρά, στις μάχες της Αττικής, της Δόμβραινας, της Αράχοβας, του Διστόμου και της Ακρόπολης των Αθηνών. Όταν το ιωνικό αυτό στρατιωτικό σώμα διαλύθηκε το 1827, οι περισσότεροι από τους άντρες του εντάχθηκαν αργότερα στις στρατιωτικές ομάδες που οργάνωσε ο Καποδίστριας. Δεν είναι τυχαίο δηλαδή, ούτε περιορίζεται γεωγραφικά στον Εύξεινο Πόντο, αυτό το ελληνόψυχο ιδεολογικό υπόβαθρο. Η υποτέλεια στην οποία υποχρεώθηκε να ζήσει ο βυζαντινός κόσμος μετά την υποταγή στους μογγολικής καταγωγής Οθωμανούς, η βία και οι θρησκευτικές διακρίσεις -με τους περιορισμούς της λατρευτικής ζωής, τα μειωμένα πολιτικά προνόμια και τη βαριά φορολογία εις βάρος των Χριστιανών-, ήταν σημαντικοί λόγοι που το στοιχείο των Ελλήνων κράτησε την εθνική συνείδηση και άντεξε, έτσι, την παρακμή. Αποσιωπώντας τη συμβολή των Μικρασιατών Ελλήνων στον απελευθερωτικό αγώνα του 1821, ουσιαστικά αποσιωπάται η συλλογική συνείδηση των Ελλήνων εξαιτίας της οποίας η συμβολή τους όχι μόνον εκδηλώθηκε στον απελευθερωτικό Αγώνα αλλά και αναδείχθηκε οργανωτικά πρωταγωνιστική για την έκβασή του. Μαζί της, αποσιωπάται η συμβολή όλου του κόσμου που πλαισίωσε με συμπάθεια, με αίσθημα δικαιοσύνης και με αλληλεγγύη και στήριξε με διάφορους τρόπους τον Ελληνισμό που άκμασε έξω από τα ελλαδικά σύνορα. Πηγή Αντίβαρο (Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ). Σήκωσα τον σταυρό Μου Σήκωσα τον σταυρό Μου και βάδιζα στους δρόμους του Γολγοθά. Πάνω στις πέτρες και τα αγκάθια, ξυπόλυτος περπατούσα. Τα πτερωτά του ουρανού έψαλλαν τον ερχομό της άνοιξης, και οι άνθρωποι δάκρυσαν στην πρώτη στάλα της ζωής. Ήταν το αίμα μου που έτρεχε, που πότιζε τις ψυχές των αθώων, και έθετε τα θεμέλια για τους πονεμένους της ζωής. Τους είπα πως υπάρχω στον αιώνα! πως είμαι ένα κομμάτι τού είναι τους. Δεν κατάλαβαν, κι άφησαν το Αίμα μου να ποτίσει τα άγρια της φύσης και τα ήμερα έγιναν άγρια, και τα άγρια ένας όχλος στο δρόμο που λέγεται κοινωνία. Κάπου στο δρόμο της σιωπής, εκεί που βάδιζα σηκώνοντας το σταυρό του Μαρτυρίου μου, άνοιξαν τα ουράνια! και το Φώς το άυλο φώτισε το δάκρυ της ψυχής, που έγινε ευωδία ιλαρότητος και ύμνος αναστάσιμης Ώρας στο δρόμο για την Αιωνιότητα. 18 Απριλίου 2011 Γιάννης Π. Δαλάπας Άγιε μου Γεώργιε Με ξύπνησαν πρωΐ-πρωΐ, δεν ξέρω αν ήτανε πουλιά δεν είδα, μόνο άκουσα μα είχαν θεία γλυκειά λαλιά. Και σκέφτηκα νάρθω να σε δω, τα γιορτινά μου έβαλα λίγη γαλήνη να χαρώ μέσα στα δικά σου πέλαγα. Ήρθα στ αλήθεια και σιγάλιασα μέσα κει στα άδυτά σου την καρδιά μου, δε άνοιξα να κορεσθεί με τ άγια νάματά σου. Και άκουσα πάλι τη θεία γλυκειά σου λαλιά με της ψυχής τ αυτιά μου μα δεν ήταν πουλιών λαλιά αλλά λίκνισμα Αγγέλων σου στα βύθια της καρδιά ς μου. Νίκος Β. Γεωργανάς Θέλετε να οδηγείτε σύμφωνα με τους νόμους οδικής κυκλοφορίας; Ενας και μοναδικός δάσκαλος οδήγησης Μιχάλης Σωτηράκος Πείρα και ευσυνειδησία Τηλ: (847)

8 8 Ελληνική Φωνή, Μάϊος 2011 Ενοχή... Της Φωτεινής Σκανδαλή, Εκπαιδευτικού Ένα από τα πιο μάταια συναισθήματα που μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος στην ζωή του είναι το συναίσθημα της ενοχής. Να ξοδεύουμε δηλαδή τις τωρινές μας στιγμές ακινητοποιούμενοι, εξαιτίας μιας συμπεριφοράς στο παρελθόν. Στην διάρκεια της ζωής μας, πολλοί πέσαμε θύματα μιας συνωμοσίας ενοχής που σκοπό είχε να μας μετατρέψει σε μηχανές ενοχής. Αυτή η μηχανή λειτουργεί ως εξής : κάποιος στέλνει το μήνυμα με την πρόθεση να μας υπενθυμίσει ότι γίναμε κακοί για κάτι που είπαμε ή δεν είπαμε, που νιώσαμε ή δεν νιώσαμε, που κάναμε ή δεν κάναμε. Εμείς αντιδράμε νιώθοντας άσχημα στην τωρινή μας στιγμή. Για ποιο λόγο αποδεχόμαστε τα μηνύματα ενοχής που μας φόρτωσαν όλα αυτά τα χρόνια; Επειδή ίσως στον πολιτισμό μας, θεωρείται ως «κακό» το να μην νιώθουμε ενοχές! Η ενοχή είναι μια ανώφελη συμπεριφορά και αποτελεί την μέγιστη σπατάλη συναισθηματικής ενέργειας. Γιατί; Διότι, εξ ορισμού, νιώθουμε ακινητοποιημένοι στο παρόν για κάτι που έχει ήδη πραγματοποιηθεί, και καμία, μα καμία απολύτως ενοχή δεν πρόκειται να αλλάξει τα γεγονότα. Υπάρχουν δύο τρόποι με τους οποίους η ενοχή γίνεται μέρος της συναισθηματικής μας δομής : 1) Η ενοχή ως κατάλοιπο: είναι το είδος της ενοχής που κουβαλάμε από την παιδική μας ηλικία. Πολλοί παράγοντες δημιουργούν ενοχές σε ένα παιδί και καθώς είναι αποτελεσματικοί στα παιδιά, οι άνθρωποι εξακολουθούν να τους κουβαλούν και ως ενήλικες. Ας θυμηθούμε για παράδειγμα κάποιες φράσεις που όλοι ακούσαμε ως παιδιά: «ο μπαμπάς δεν θα σε αγαπάει αν το ξανακάνεις αυτό» ή «θα έπρεπε να ντρέπεσαι για τον εαυτό σου.» 2) Η αυτοεπιβαλλόμενη ενοχή : είναι ο πιο προβληματικός τομέας όπου το άτομο ακινητοποιείται από όσα προσφάτως έχει κάνει, για παράδειγμα η ενοχή που επιβάλλουμε στον εαυτό μας όταν ένας κανόνας ή ηθικός κώδικας παραβιάζεται. Ως αποτέλεσμα έχουμε την μομφή και το μίσος προς τον εαυτό μας ή την συναισθηματική εξάντληση στην τωρινή στιγμή. Έχουμε την δυνατότητα να προσκολληθούμε στην ενοχή μας θρηνολογώντας για το κακό φέρσιμό μας, νιώθοντας ενοχή ως το τέλος της ζωής μας, χωρίς αυτή η ενοχή να μπορεί να διορθώσει στο ελάχιστο την προηγούμενη συμπεριφορά μας. Ουσιαστικά, αυτό που δηλώνει η ενοχή είναι μια απόπειρα να αλλάξουμε τα γεγονότα, μια ευχή να μην ήταν έτσι τα πράγματα. Αλλά τα γεγονότα συνέβησαν και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να το αλλάξουμε αυτό. Μπορούμε όμως να αρχίσουμε να αλλάζουμε στάση απέναντι σε όσα νιώθουμε ενοχή. Η κουλτούρα μας χαρακτηρίζεται από ισχυρές τάσεις πουριτανισμού, οι οποίες μεταδίδουν μηνύματα όπως: «Αν ευχαριστήθηκα πρέπει να νιώθω ενοχή». Ίσως έχουμε διδαχθεί ότι δεν πρέπει να προσφέρουμε απολαύσεις στον εαυτό μας, ενώ τα καταπιεστικά μηνύματα είναι πανταχού παρόντα και έτσι η ενοχή για την απόλαυση είναι καθαρά αυτοεπιβαλλόμενη. Η εμμονή σε μια συμπεριφορά αυτοεπιβαλλόμενης ενοχής είναι μια νεύρωση που μπορούμε να ξεπεράσουμε. Η ενοχή δεν βοηθάει σε τίποτα. Όχι μόνο μας κρατάει ακινητοποιημένους, αλλά ουσιαστικά αυξάνει τις πιθανότητες να επαναλάβουμε την ανεπιθύμητη συμπεριφορά. Όταν επιλέγουμε την ενοχή αυτό που ουσιαστικά κάνουμε είναι : Να αποφεύγουμε να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας στο παρόν Να πιστεύουμε πως αν αισθανθούμε αρκετά ένοχοι, τελικά θα αθωωθούμε για την απρεπή συμπεριφορά μας Να επιστρέφουμε στην ασφάλεια της παιδικής μας ηλικίας Να μεταθέτουμε την ευθύνη της συμπεριφοράς μας στους άλλους Να κερδίζουμε τον οίκτο των άλλων Να μην αγαπάμε καθόλου τον εαυτό μας Όχι και τόσο ώριμη συμπεριφορά για ενήλικες. Τι λέτε; ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ Διαμέρισμα 53 τ.μ. μαζί με αυτοκίνητο SUZUKI VITARA 2001 με αμερικανικές πινακίδες Μεγάλο μπαλκόνι με θέα τη θάλασσα. Εκατό (100) μ. από την παραλία. Ακτή Νηρέως - Αλιβέρι Εύβοιας. Τιμή $ 130 χιλ. Δολλάρια Για πληροφορίες: (1773) Δέκα χρόνια φυλακή γιατί σκότωσε ληστή στο συνεργό του ληστή 3 μήνες με αναστολή Με μια πρωτοφανή για τα δικαστικά χρονικά απόφασή του το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Πύργου καταδίκασε 77χρονο για τον θάνατο ληστή σε κάθειρξη 10 ετών και 1 έτους για παράνομη οπλοφορία, ενώ για τον δεύτερο ληστή αποφάνθηκε και φυσικά αρκέστηκε το αξιοσέβαστο δικαστικό σώμα... στην καταδίκη με τρεις μήνες φυλάκιση με αναστολή για απλή συνεργεία στην ληστεία! Πιο συγκεκριμένα ο 77χρονος από το Διακοφτό Ηλείας βρέθηκε αντιμέτωπος με δύο ληστές οι οποίοι είχαν εισβάλει στο σπίτι του αρπάζοντας 1050 ευρώ. Ο 77χρονος όμως τους αντιλήφθηκε και στην πάλη που ακολούθησε και αμυνόμενος υπέρ της ζωής του καθώς ο ένας ληστής τον είχε πιάσει από το λαιμό και πριν τον αφήσουν οι λιγοστές δυνάμεις του επιτέθηκε στον έναν εκ των δυο τραυματίζοντάς τον με μαχαίρι στον μηρό. Το τραύμα αποδείχτηκε θανάσιμο και ο ληστής κατέληξε λίγες ώρες μετά και ο συνεργός του συνελήφθη. Να σημειωθεί, ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που η αυτοάμυνα εξισώνεται πλήρως με την αυτοδικία, χωρίς κανένα απολύτως ελαφρυντικό Προφανώς με την συγκεκριμένη απόφαση το δικαστήριο συνιστά στους πολίτες την πλήρη συμμόρφωση με τις εντολές των απανταχού ληστών, παθητική στάση ακόμη και αν απειλείται η ζωή τους, και τέλος εθελοντική προσφορά όλων των τιμαλφών αντικειμένων τους και χωρίς χρονοτριβές. Και φυσικά αυτό πιθανότατα έπραξε και ο 75χρονος στην κοινότητα Πύργου Ορχομενού Βοιωτίας όταν τέσσερις αλλοδαποί εισέβαλλαν στην οικία του δολοφόνησαν τον ίδιο και τραυμάτισαν τη γυναίκα και το γιο του. Κατά την απόφαση του δικαστηρίου αυτή πρέπει και να είναι η ιδανική στάση που πρέπει να τηρούν οι πολίτες όταν πέφτουν θύματα ομηρίας και ληστείας. Είναι φορές που η θεά Θέμιδα εκτός από τύφλωση φαίνεται να υποφέρει και από εγκεφαλική ανεπάρκεια Πηγή: Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

9 Ελληνική Φωνή, Μάϊος ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ - ΗΘΗ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΜΑΣ «Το άδειασμα του χώρου των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών» Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΑΗΔΟΝΗΣ Για τη 97η επέτειο του Αυτονομιακού Αγώνα, μίλησα για τις διαχρονικές προσπάθειες των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών για τα δίκαιά τους. έκανα μια εκτενή ανασκόπηση των γεγονότων, ειδικά αυτών που έχουν σχέση με το Βορειοηπειρωτικό καυτηριάζοντας με ξεκάθαρες κουβέντες τα έκτροπα. Δημοσιεύω ένα από τα πολλά θέματα, που αναφέρθηκαν: Ποια θα είναι η τύχη των Ελλήνων Βορειοηπειρωτών; Μήπως μεθοδεύεται το άδειασμα της Βορείου Ηπείρου από τους Έλληνες κατοίκους της, όπως το είχε επισημάνει ήδη από τις αρχές του 1991 ο αγωνιστής Μητροπολίτης ΣΕΒΑ- ΣΤΙΑΝΟΣ; Τότε, όλοι ήσαν ανυποψίαστοι, και κάτι τέτοιο έμοιαζε σαν ουτοπία. Έτσι, κανείς σχεδόν δεν επρόσεξε και δεν έλαβε υπόψη τις επισημάνσεις και τους φόβους του συνετού και προβλεπτικού ιεράρχη. Τα χρόνια, όμως που κύλησαν και οι ραγδαίες εξελίξεις που σημειώθηκαν, εν τω μεταξύ, και συνεχίζουν να σημειώνονται, δικαίωσαν τον αγωνιστή Μητροπολίτη, που ανεχώρησε πριν από μερικά χρόνια για την αιωνιότητα με την πικρία ότι η Ελληνική Πολιτεία δεν επέδειξε για την Βόρειο Ήπειρο το ενδιαφέρον, που επέβαλαν οι κρίσιμοι καιροί. Και τώρα; Τι πρέπει να γίνει για να μη χαθεί αυτό το πολύπαθο κομμάτι του Ελληνισμού; Μα είναι φανερό: Να μη σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για να διαφωτίζουμε τον λαό μας, αλλά και τους αρμοδίους του πολιτικού κόσμου, που δείχνουν μια απαράδεκτη απάθεια και αδιαφορία, λες και στη Βόρειο Ήπειρο κατοικούν αλλογενείς λαοί και όχι Έλληνες, οι οποίοι έ χ ο υ ν με μας την ίδια θ ρ η - σ κ ε ί α, το ίδιο α ί μ α, τα ίδια ήθη και έ θ ι μ α, την ίδια γλώσσα. Οι Βορειοηπειρώτες είναι «σαρξ εκ της σαρκός μας και οστούν εκ των οστέων μας». Η ιστορία και η πείρα διδάσκουν, ότι τα εθνικά θέματα όταν δεν τα έχουμε σε πρώτη προτεραιότητα, αργά ή γρήγορα χάνονται. Ή περιπλέκονται, κατά τρόπο που δημιουργούν αδιέξοδο. Παράδειγμα: Το Κυπριακό και το Μακεδονικό. Αφήσαμε τους Ελληνοκυπρίους για χρόνια να «τρώγονται» μεταξύ τους, με το γελοίο σύνθημα: «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαραστέκεται». Κι ήλθε, ύστερα, ο «Αττίλας», η διχοτόμηση, οι καταστροφές, οι νεκροί, οι εγκλωβισμένοι, οι αγνοούμενοι Αφήσαμε, εξάλλου, του παθιασμένους από τον μεγαλοϊδεατισμό τους ανθρώπους των Σκοπίων να «αλωνίζουν» κυριολεκτικά όλο τον κόσμο. Κι εμείς, σφυρίζοντας αδιάφορα, λέγαμε σ όλους τους τόνους ότι το θέμα αυτό είναι «ανύπαρκτο» για την Ελλάδα. Και τώρα; τώρα βρισκόμαστε σε αδιέξοδο και προσπαθούμε να μαζέψουμε τα ασυμμάζευτα!... Κάτι ανάλογο έχουμε πάθει και με το Βορειοηπειρωτικό. Αδιαφορία και ωχαδερφισμός. Φωνάζαμε και διαδηλώναμε, πριν από λίγα μόλις χρόνια, για την Νικαράγουα, την Χιλή και άλλες ελάχιστα γνωστές χώρες σε μακρινές περιοχές του πλανήτη μας, ενώ για την δική μας Βόρειο Ήπειρο, πλήρης αδιαφορία. Αλλά τα γεγονότα που εκτυλίσσονται ήδη στα Βαλκάνια καλούν σε συναγερμό, σε αφύπνιση, σε δράση. Γιατί, αν χαθεί το Βορειοηπειρωτικό εξαιτίας μας, σε τίποτε δεν θα ωφελούν οι εκ των υστέρων όψιμες θρηνωδίες μας και διαμαρτυρίες μας.

10 10 Ελληνική Φωνή, Μάϊος 2011 Ελληνικές Υπηρεσίες ΓΕΝΙΚΟ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ Γεν. Πρόξενος κ. Αναστάσιος Πέτροβας 650 N. ST. Clair St. Chicago IL (312) Fax (312) ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΣΙΚΑΓΟΥ Μητροπολίτης κ. κ. Ιάκωβος Επίσκοπος Μωκησσού κ.κ. Δημήτριος 40 E. Burton PL. Chicago IL (312) Fax (312) ΓΡΑΦΕΙΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ 151 N. Michigan Av.#903 Chιcαgo IL (312) Fax (312) Ελληνικές Ορθόδοξες Εκκλησίες ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ π. Νικόλαος Νικοκάβουρας, Ι. Προϊστάμενος π. Συμεών Τζόνσον 1017 N. La Sale Dr. Chicago IL (312) ΑΓΙΟΙ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ & ΕΛΕΝΗ π. Νικόλαος Ιωνάς, Ι. Προϊστάμενος π. Βύρων Παπανικολάου S. Roberts Rd, Palos Hills IL (708) ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ π. Γεώργιος Καλούδης, Ι. Προϊστάμενος π. Σωτήριος Μαλαμής 6041 W. Diversey St. Chicago IL (773) ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ-ELMHURST π. Ανδρέας Γεωργανάς, Ι. Προϊστάμενος π. Παναγιώτης Μαλαμής 893 Church Rd, Elmhurst IL (630) Fax: (630) Τυπογραφεία COSMOS PRESS Ντίνα Κωνσταντοπούλου-Ρες 2235 W. Devon Ave. Chicago IL (773) Fax (773) Ανταλλακτικά Αυτ/των EVRIS AUTOMOTIVE INC. Ευρυπίδης Γώγος N. Harlem Ave. Chicago IL (773) Fax (773) Ελληνικοί Οργανισμοί ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΙΔΡΥΜΑ ΥΠΟΤΡΟΦΙΩΝ Χρήστος Τομαράς, Πρόεδρος 360 N. Michigan #710 *Chicago IL (312) Fax (312) ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ-ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΟ Ελένη Μπούση, Πρόεδρος 220 N. First St. Wheeling IL (847) Fax (847) ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ-«Η ΕΝΩΣΗ» Δημήτριος Ν. Γεωργακόπουλος Πρόεδρος 801 W. Adas St. Suite 207 Chicago IL (312) ΣΤΕΓΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ Γιάννης Γουλάρας, Πρόεδρος 8350 N. Lincoln Ave. Skokie IL (847) Εστιατόρια HUB S GYROS Αντώνιος Θανούκος 3727 W. Dempster Ave. Skokie IL (847) PARTHENON Οικ. Χρήστου Λιάκουρα S. Halsted St. Chicago IL (312) Σχολεία-Ελληνικά ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ «ΑΘΗΝΑ» Νηπιαγωγείο-Δημοτικό-Γυμνάσιο-Λύκειο Δημήτριος Γεωργακόπουλος 8535 N. Georgiana, Morton Grove, IL (847) Fax (847) athenaschools@hotmail.com ΑΚΑΔΗΜΙΑ «Ο ΠΛΑΤΩΝ» Ημερήσιο Ελληνοαμερικανικό Σχολείο Μαρία Κοριτσάρη, Διευθύντρια 8535 N. Georgiana, Morton Grove, IL (847) Fax (847) mail@platoacademy.org Ταξιδιωτικά Γραφεία HOMER TOURS & TRAVEL Κική Πετρίδη-Πέτρος Πετρίδης 9034 N. Milwaukee Ave. Niles IL (847) Fax (847) Catering Φαγητά κατά παραγγελία TIFFANY EVENT CATERING Μύρων Παπαδάκης 3014 W. Irving Park Rd. Chicago IL (773) Fax (733) info@tiffanyeventcatering.com Αρτοποιεία- Ζαχαροπλαστεία ZORBAS PASTRY SHOP Χρήστος Παναγιωτόπουλος 3111 N. Central Ave. Chicago IL (773) Fax (773) Ασφαλιστικά Γραφεία HALEAS & DEHCO Δημήτριος Ι. Χαλέας 3940 W. Touhy Ave. Lincolnwood IL (847) Fax (847) ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΦΩΤΙΑΔΗ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΤΟΜΩΝ (4) - ΠΟΛΥΤΕΛΗΣ ΒΙΒΛΙΟΔΕΣΙΑ ΣΕ ΤΙΜΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ $ 350 ΔΟΛΛΑΡΙΑ ΤΗΛΕΦΩΝΗΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΤΗΣ ΣΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟΥ (1708)

11 Ελληνική Φωνή, Μάϊος Αναζητώντας τον τάφο του Αλέξανδρου Συνέχεια από το προηγούμενο Συμβάλλοντας περαιτέρω στη σύγχυση το 1850, ο Σκυλίτζης, Έλληνας διερμηνέας στο ρωσικό προξενείο της Αλεξάνδρειας, υποστήριξε όταν μπήκε με την κρύπτη του τζαμιού Nabi Danial καθώς ξεναγούσε κάποιους ευρωπαίους ταξιδιώτες. Υποστήριξε ότι είδε μέσα από την τρύπα μιας ξύλινης πόρτας ένα σώμα με το κεφάλι ακουμπισμένο ελαφρά σε ένα κρύσταλλο φέρετρο. Ανέφερε ότι πάνω στο κεφάλι υπήρχε ένα χρυσό διάδημα και ότι γύρω από το φέρετρο, υπήρχαν διάσπαρτοι παπύροι χειρόγραφα και βιβλία. Ωστόσο, έγινε αμέσως προφανές ότι ο Σκυλίτζης είχε διαβάσει τα έργα του Δίου Κάσσιου και σκαρφίστηκε με το μυαλό του όλη την ιστορία, καθώς οι παπύροι και τα βιβλία δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα στο υγρό κλίμα της Αλεξάνδρειας. Το 1865,ο Κεντίβ Ισμαήλ (Khedive Ismail), ζήτησε από τον Μαχμούτ μπέη ελ Φαλάκι (Mahmoud bey el Falaki) να σχεδιάσει ένα χάρτη της αρχαίας πόλης, τον οποίο ολοκλήρωσε το Ο χάρτης του Ελ Φαλάκι και η εμπειρία του μέσα στο τζαμί του Ναμπί Ντανιάλ, προώθησαν τη θεωρία ότι ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου βρισκόταν στο κέντρο της πόλης, όχι μακριά από το τζαμί. O Μαχμούτ Μπέη ελ Φαλάκι, γνωστός Αιγύπτιος αστρονόμος και μηχανικός, επισκέφθηκε την κρύπτη κάτω από το τζαμί δέκα περίπου χρόνια μετά τον Σκυλίτζη, και ανέφερε ότι μπήκε σε μια μεγάλη αίθουσα με θολωτή οροφή χτισμένη στο πρώτο επίπεδο της αρχαίας πόλης. Από αυτή την πλακόστρωτη αίθουσα εκτείνονταν διάδρομοι προς τέσσερις διαφορετικές κατευθύνσεις. Ανέφερε ότι, Λόγω του μήκους τους και της κακής τους κατάστασης δεν μπορούσα να τους ερευνήσω εξ ολοκλήρου. Η πλούσια ποιότητα των λίθων που είχαν χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή επιβεβαίωσε την πεποίθησή μου ότι αυτά τα υπόγεια περάσματα πρέπει να οδηγούσαν στον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου». Ο Ελ Φαλάκι όμως δεν ήταν αρχαιολόγος και ως εκ τούτου οι ανώτεροι του δεν του επέτρεψαν να συνεχίσει τις έρευνες. Ωστόσο διάφορες τρελλές ιστορίες συνέχισαν να λέγονται για την κρύπτη αυτή για πολλά χρόνια στο μέλλον. Η εξερεύνηση συνεχίστηκε μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα. Γνωρίζουμε ότι ο Σλήμαν περίμενε αρκετό χρόνο για την επίσημη άδεια ανασκαφής για τον τάφο, γύρω από το τζαμί του Nabi Danial και το 1893, ο Ιωαννίδης σε έκθεση του αναφέρει την ανακάλυψη ενός νεκροταφείου των τελευταίων Πτολεμαίων, ενώ έψαχνε για τον τάφο του Αλεξάνδρου. Στη συνέχεια, το 1874, ο Νερούτσος γράφει για την εύρεση μεγάλων γρανιτένιων και μαρμάρινων στηλών, κατά την ανασκαφή των θεμελίων δύο σπιτιών για τον Κατάτουι Μπέη (Kattaoui Bey) μπροστά από το τζαμί του Nabi Danial. Ο Botti επιβεβαιώνει τα ευρήματα και επίσης αναφέρεται σε μια παλαιοχριστιανική εκκλησία κοντά στο Kom el Dikka, που αποκαλούνταν η Εκκλησία του Αλεξάνδρου. Σε αυτό το σημείο, είναι φρόνιμο να σημειώσουμε ότι οι αιγυπτιακές αρχές ήταν εντελώς απρόθυμες να επιτρέψουν πολλες ανασκαφές στην περιοχή του τζαμιού Nabi Danial, όχι μόνο γιατί αποτελούσε τόπο προσκυνήματος αλλά και χώρο ταφής των μέλων της κυβερνώσας οικογένειας. Στην Αίγυπτο αλλά και αλλού, οι κυβερνήσεις είναι απρόθυμες να επιτρέψουν ατελείωτες ανασκαφές που θα μπορούσαν να βλάψουν σημαντικά μνημεία. Ωστόσο, το 1953, μετά την κατάρρευση της μοναρχίας, η κυβέρνηση έγινε λιγότερο αυστηρή σε τέτοια θέματα. Έτσι, το 1960, οι Πολωνοί είχαν τη δυνατότητα να διεξάγουν την πρώτη συστηματική ανασκαφή στο χώρο της Kom el Dikka κοντά στο τζαμί Nabi Danial. Η αναζήτηση για τον τάφο του Αλεξάνδρου οδήγησε την πολωνική εκστρατεία στην ανακάλυψη του ρωμαϊκού αμφιθεάτρου, τα απομεινάρια ενός ρωμαϊκού λουτρού, δεξαμενές και μια ρωμαϊκή κατοικία. Ανακάλυψαν επίσης ένα μικρό γλυπτό σε μάρμαρο της κεφαλής του Αλεξάνδρου, πιθανόν του 2ου αιώνα μ.χ.. Δυστυχώς, όμως, το Σώμα του, δεν εμφανίστηκε. Μαρμάρινο πορτραίτο του Αλέξανδρου από την Αλεξάνδρεια. Βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο. Ωστόσο, σημαντικές ερευνητικές εργασίες διεξήχθησαν κατά το πρώτο μισό του 20ου αιώνα από τον Ιταλό αρχαιολόγο, Achille Adriani, ο οποίος ήταν επικεφαλής του Ελληνο-ρωμαϊκού Μουσείου της Αλεξάνδρειας. Θα μπορούσε άνετα να είχε ξετυλίξει το μυστήριο του τάφου του Αλεξάνδρου, αν δεν είχε πεθάνει το 1982, πριν δημοσιεύσει τα ευρήματά του. Ο πρώην φοιτητής του και καθηγητής Bonacasa, πέρασε τα επόμενα 20 χρόνια ανακατασκευάζοντας τις σημειώσεις και τις διαλέξεις του Adriani, καταλήγοντας τελικά ότι ο τάφος βρίσκεται πράγματι στην Αλεξάνδρεια. Ο Adriani πρότεινε ότι η θέση του Σώματος βρισκόταν στο βορειοανατολικό τμήμα της αρχαίας πόλης, που στην πραγματικότητα βρίσκεται πολύ πιο κοντά στη Βασιλική συνοικία. Ξεκίνησε την ανασκαφή σε ένα λατινικό νεκροταφείο όπου, το 1964, αποκάλυψε τα αξιόλογα ερείπια ενός αρχαίου θαλαμωτού τάφου από αλάβαστρο, που προφανώς πίστευε ότι ανήκε στον Αλέξανδρο. Ωστόσο, το 1964, ο el Fakharani, καθηγητής ελληνορωμαϊκής αρχαιολογίας στο Τμήμα Τεχνών στο Πανεπιστήμιο της Αλεξάνδρειας δημοσίευσε τις δικές του απόψεις σχετικά με την τοποθεσία του τάφου, αποκλείοντας την Μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου επικράτησε τόση ταραχή και αστάθεια μεταξύ των Στρατηγών που επί επτά ημέρες άφησαν το σώμα του Βασιλέως αθεράπευτο (χωρίς ουσιαστική φροντίδα). Ωστόσο μετά την πρώτη αποκατάσταση τους οι Στρατηγοί έδωσαν εντολή σε Αιγυπτίους και Χαλδαίους να παραλάβουν το σώμα του νεκρού Βασιλέως δια να το ταριχεύσουν. [...] Το σώμα του βασιλιά βρισκόταν ξαπλωμένο στο φέρετρο για έξι ημέρες ενώ η προσοχή όλων είχε στραφεί από την κηδεία στο σχηματισμό κυβέρνησης... όταν οι φίλοι του Αλεξάνδρου βρήκαν τελικά χρόνο να ασχοληθούν με το πτώμα του, οι άνδρες που εισήλθαν στην σκηνή είδαν ότι αυτό δεν βρισκόταν σε αποσύνθεση και ότι δεν υπήρχε καν ο παραμικρός αποχρωματισμός [...] Πλούταρχος Ευθύς αμέσως άρχισε η κατασκευή μίας περίτεχνης επικήδειας χρυσής άρμαμάξης με την οποίαν θα γινόταν η μεταφορά του σώματος. Η κατασκευή αυτού του κινητού επικήδειου μνημείου είναι απόδειξη των εκτεταμένων πρακτικών γνώσεων των αρχαίων περί μηχανικής. Η άμαξα είχε κατά τους πιθανότατους υπολογισμούς 30 πόδια μήκος και 9 πλάτος, ο δε μικρός ναός που αυτή έφερε εις την κορυφή της είχε ύψος 27 περίπου πόδια. [...] Μετά την εντολή να φροντίσουν το σώμα σε παραδοσιακό τους τρόπο, οι Αιγύπτιοι και οι Χαλδαίοι, δεν τολμούσαν να τον αγγίξουν στην αρχή καθώς φαινόταν να είναι ζωντανός. Στη συνέχεια, προσευχόμενοι να είναι νόμιμο στα μάτια των θεών και των ανθρώπων το να αγγίξει άνθρωπος ένα θεό, καθάρισαν το σώμα. Γέμισαν με αρώματα μια χρυσή σαρκοφάγος, και στο κεφάλι του Αλεξάνδρου τοποθετήθηκαν τα διακριτικά του βαθμού του [...] Πλούταρχος Η οδός από την οποία θα περνούσε η άμαξα οδηγούσε από τη Βαβυλώνα στην Αλεξάνδρεια διά τής Δαμασκού και ήταν μεγαλύτερη των τριακοσίων πενήντα λευγών, μεγάλο πλήθος εργατών παρακολουθούσαν αυτήν για να επισκευάζουν τις ενδεχόμενες ζημίες ενώ άλλοι προπορευόντουσαν ώστε να ισοπεδώνουν τις ανωμαλίες του εδάφους. Η νεκρική άμαξα ήταν έργο του Ιερωνύμου και θεωρείτο δικαίως ως ένα εκ των αριστουργημάτων της αρχαίας μηχανικής, μηχανικό έργο αντάξιο των Δημητρίου Πολιορκητή, Διοκλήδη Αβδιρήτη, του Ιέρωνος του Συρακουσίου κ.ά. [...] Το σώμα του Αλεξάνδρου μεταφέρθηκε στην Μέμφιδα από τον Πτολεμαίο, του οποίου η ισχύς είχε πέσει στην Αίγυπτο, και μεταφέρθηκε από εκεί λίγα χρόνια αργότερα στην Αλεξάνδρεια, όπου εξακολουθεί να καταβάλλεται κάθε ένδειξη σεβασμού στη μνήμη του και το όνομά του [...] Πλούταρχος Μετά το πέρας κατασκευής της, που διήρκησε δύο έτη, άρχισε η μεταφορά του νεκρού Αλέξανδρου προς την Δαμασκό. Κατά τη διάρκεια της μακράς πορείας μεγάλο πλήθος συνέρρεε από όλα τα σημεία του ορίζοντα για να προσκυνήσει τον μεγάλο Βασιλέα, στο μεταξύ ο Πτολεμαίος μετέβη από την Αίγυπτο στην Συρία όπου παρέλαβε το σώμα για να το μετακομίσει στην Αίγυπτο. Ο Στράβων προσδιορίζει την μετακομιδή του λειψάνου, την εποχή της κατάβασης του Αριδαίου στη Μακεδονία αμέσως μετά τον θάνατο του Περδίκκα. «Στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου εναποτέθηκε σε ολόχρυση πύελο στο καλούμενο Σήμα. Αργότερα τη πύελο σύλησε ο Κόκκης και Παρείσακτος επικληθείς Πτολεμαίος ο οποίος όμως εξέπεσε αμέσως, ώστε όπως γράφει ο Στράβων ανόνυτα αυτώ τα σύλα γένεσθαι». Αργότερα μία νέα κρυστάλλινη πύελος αντικατέστησε την αρχαία χρυσή που εντός αυτής είδε και θαύμασε με άπειρο σεβασμό ο Ιούλιος Καίσαρας το σώμα του Αλεξάνδρου, που από τα παιδικά του χρόνια θαύμαζε ως Ήρωα. Και οαύγουστος όταν έφτασε στην Αίγυπτο θέλησε να προσκυνήσει το λείψανο του μεγάλου άνδρα στο κεφάλι του οποίου εναπόθεσε χρυσό στεφάνι και κάλυψε όλο το σώμα του Ήρωα με άνθη. Ο Κάσσιος αναφέρει, ότι ο αυτοκράτωρ Σεβήρος (το 306 μ.χ.), λαβών βιβλία μυστηριώδη από πολλούς ναούς πανταχόθεν, διέταξε να τα εναποθέσουν εντός του τάφου, απαγορεύσας του λοιπού τις επισκέψεις στον τάφο όπου ευρισκόταν το σώμα του Αλεξάνδρου. Από εκείνη την εποχή και ύστερα αγνοείται η τύχη του μνήματος και του σώματος του μεγάλου Βασιλέως. Όμως παρά τα αντιθέτως φρονούμενα, ο Μέγας Αλέξανδρος διαιωνίζεται μέχρι και σήμερα ως αγαθή και ηρωϊκή μοναδική μορφή σε όλη την ανθρωπότητα. Οι λαοί τής Ανατολής και της Δύσης αποθέωσαν τον μεγάλο άνδρα. Στην Ινδία ο Ανδρόκοττος ή Σανδράκοττος απένειμε στον Αλέξανδρο θείες τιμές. Στη Ρώμη υπήρχαν βωμοί και τεμένη αφιερωμένα στον Αλέξανδρο εντός και αυτών ακόμη των αυτοκρατορικών οίκων. Είκοσι τρεις αιώνες μετά τον θάνατο του, το άστρο του Αλέξανδρου συνεχίζει να φωτοβολεί, η μνήμη του ανεξίτηλη και αμετάβλητη, χαραγμένη στη συνείδηση όλων των ανθρώπων πέρα από τις όποιες θρησκευτικές αντιλήψεις. Όπως λέει ο Λέων ο Αφρικανός (* Γεννήθηκε με το όνομα Χασάν ιμπν Μοχάμετ αλ Ουαζάν στη Γρανάδα. Στη Ρώμη έγινε ο γεωγράφος Ιωάννης-Λέων των Μεδίκων, γνωστός ως Λέων ο Αφρικανός): οι Μωαμεθανοί τον 16ο αιώνα έδειχναν κάποια ερείπια αρχαίου κτιρίου στα οποία υποτίθεται βρισκόταν ο τάφος του Αλεξάνδρου και τα θεωρούσαν ως τόπο ιερό και άγιο προσκυνήσεως. Macedonia Hellenic Land.Eu

12 12 Ελληνική Φωνή, Μάϊος 2011 Πανομογενειακη παρελαση 2011 Halsted Street

13 Ελληνική Φωνή, Μάϊος Πανομογενειακη παρελαση 2011 Halsted Street

14 14 Ελληνική Φωνή, Μάϊος ΜΑΪΟΥ Η ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ αμαχητί 1204: Η Πόλη έπεσε στους σταυροφόρους σχεδόν Στην Αγία Σοφία στην Κωνσταντινούπολη, επάνω στον γυναικωνίτη, κάτω από ένα παράθυρο που σήμερα βλέπει προς το Μπλε Τζαμί και κάποτε έβλεπε προς τον Ιππόδρομο, βρίσκεται στο μαρμάρινο πάτωμα, ένας τάφος. Αν δεν ξέρεις που είναι μπορεί και να τον πατήσεις. Δεν ξεχωρίζει εύκολα. Είναι ένα απλό τετράγωνο 80Χ80 εκατοστών. Επάνω του είναι χαραγμένη μια νεκροκεφαλή και από κάτω της τα εξής: HENRICUS DANDOLO 41ος Δόγης της Γαληνότατης Αυτοκρατορίας της Βενετίας-21 Ιουνίου Ο τάφος του 41ου Δόγη της Βενετίας είναι κενός από το 1261, όταν η Βασιλεύουσα έπεσε πάλι στα χέρια των Ορθοδόξων. Το πλήθος δεν ξέχασε τον άνθρωπο που ήταν υπεύθυνος για την μεγαλύτερη ληστρική επιδρομή, στην ιστορία του κόσμου,για τη χειρότερη λεηλασία που υπήρξε ποτέ σε κατάληψη εξ εφόδου μιας πόλης και εισέβαλε στον ναό της Αγίας Σοφίας. Μαινόμενος και αφηνιασμένος ο κόσμος από τα όσα είχε υποστεί από το 1204 μέχρι το 1261, ανέβηκε στον γυναικωνίτη, έσπασε τον τάφο πήρε τα κόκαλα τα έκαψε και τα διασκόρπισε βρίζοντας και φωνάζοντας κατάρες, στον Βόσπορο. Το μίσος (δίκαιο σε πολλές περιπτώσεις) των ανθρώπων της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας για τους ομόθρησκους τους Δυτικούς Λατίνους και Φράγκους, θα παραμείνει άσβεστο για εκατοντάδες χρόνια και όταν κάποια στιγμή θα καταλαγιάσει, τη θέση του θα πάρει η άρνηση και η αμφιβολία για τις προθέσεις της Δύσης. Πολλοί μελετητές ιστορικοί πιστεύουν ότι η λεηλασία που υπέστη η Κωνσταντινούπολη από τους Οθωμανούς το 1453, ωχριά μπροστά στη λεηλασία που οι (ξαναλέμε) ομόθρησκοι χριστιανοί σταυροφόροι, έκαναν το Οι Οθωμανοί σε πολλές περιπτώσεις σεβάστηκαν και τις ζωές των ανθρώπων και τις εκκλησιές και τα κτίρια. Οι Οθωμανοί δεν έβαλαν ποτέ πόρνες να γδυθούν, να χορέψουν και να κάνουν έρωτα ομαδικά με στρατιώτες πάνω στην Αγία τράπεζα της μεγαλύτερης εκκλησίας του κόσμου. Οι Λατίνοι και οι Φράγκοι τα έκαναν όλα. Κατέσφαξαν αθώους νέους γέρους μικρά παιδιά, βίασαν γυναίκες, σύλησαν νεκροταφεία, έβαλαν πόρνες πάνω στην Αγία Τράπεζα της Αγίας Σοφίας, έβαλαν τα άλογα τους μέσα σε εκκλησιές και τις έκαναν στάβλους, άρπαξαν ιερά κειμήλια, έμπαιναν στα σπίτια δολοφονούσαν τον κόσμο και έκλεβαν τα χρυσαφικά. Ένας στρατός ισχυρός, πάνοπλος, διψασμένος για αίμα σάρκα και χρυσάφι. Ένας στρατός που η λέξη ιπποσύνη και ιππότης ήταν μόνο για τους τύπους. Οκτακόσια χρόνια μετά, το 2001, ο Πάπας Ιωάννης Παύλος ο Β! στη συνάντηση του στην Αθήνα, με τον τότε Αρχιεπίσκοπο τον Μακαριστό Χριστόδουλο, εξέφρασε τη λύπη του για τις ωμότητες των Σταυροφόρων το 1204, οι οποίοι «εστράφησαν εναντίον των εν Χριστώ αδελφών μας». Το 2004 ο Πάπας ζήτησε πάλι ταπεινά συγγνώμη, από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στη συνάντηση τους στο Βατικανό. Οι ωμότητες, οι κλεψιές, οι βιασμοί, οι δολοφονίες, και η για 57 χρόνια διακυβέρνηση και διοίκηση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους γονάτισε και ισοπέδωσε ανεπανόρθωτα την Πόλη των πόλεων. Ποτέ δεν κατάφερε να ορθοποδήσει και να ακμάσει όπως πριν. Από το 1204 και μετά το Βυζάντιο καταστράφηκε οικονομικά και πληθυσμιακά συρρικνώθηκε. Το εμπόριο και οι πρώτες ύλες πέρασαν στα χέρια των Δυτικών, ενώ έχανε τη μία μετά την άλλη τις επαρχίες του που έπεφταν πια στα χέρια των Σελτζούκων και των Οθωμανών. Περίπου 200 χρόνια αργότερα θα προβάλει την ύστατη ηρωική αλλά και άνιση αντίσταση και θα καταληφθεί για πάντα το Αυτά έγιναν από την πλευρά των Φράγκων. Οι ίδιοι οι Βυζαντινοί τι έκαναν για να αποτρέψουν τους σταυροφόρους; Ουσιαστικά τίποτε. Το αντίθετο. Τους ενθάρρυναν να έρθουν και να στρατοπεδεύσουν έξω από τη Βασιλεύουσα και ο ανταγωνισμός για την εξουσία και τον θρόνο ανάμεσα σε δύο διεκδικητές της δυναστείας των Αγγέλων, τον Αλέξιο Άγγελο και τον θείο του που ανέτρεψε τον πατέρα του Ισαάκιο Β, τον Αλέξιο Γ Άγγελο, ήταν καθοριστικός. Και όταν τα πράγματα ξεπέρασαν τα όρια και άρχισαν να μιλάνε τα όπλα, οι πανοπλίες, τα βέλη και τα σπαθιά, οι Βυζαντινοί δεν κράτησαν τις θέσεις τους στα θεοδοσιανά άπαρτα τείχη αλλά υποχώρησαν τρέχοντας. Έμεναν μόνο οι μισθοφόροι Βίκινγκς και Ρως, η επίλεκτη αυτοκρατορική φρουρά, οι πανύψηλοι Βάραγκοι με τα τεράστια τσεκούρια τους να κατεβάζουν τους πάνοπλους σταυροφόρους μέχρι που και αυτοί ηττήθηκαν και από τα θαλάσσια τείχη η Πόλη έπεσε. Η τέταρτη σταυροφορία ξεκίνησε το 1198, όταν ο Πάπας Ιννοκέντιος ο Γ, άρχισε να συγκεντρώνει στρατό για την εκ νέου απελευθέρωση των Αγίων τόπων από τους μουσουλμάνους. Στην αρχή συνάντησε τη γενική αδιαφορία των εστεμμένων της Ευρώπης, που είχαν τα δικά τους προβλήματα να επιλύσουν. Τον επόμενο χρόνο, κάποιοι ευγενείς, κυρίως από τα εδάφη της σημερινής Γαλλίας, πείσθηκαν να συγκροτήσουν ένα εκστρατευτικό σώμα, με επικεφαλής τον Κόμη Τιμπό της Καμπανίας. Ο Τιμπό πέθανε τον επόμενο χρόνο και αρχηγός της Δ Σταυροφορίας ανακηρύχθηκε ο κόμης Βονιφάτιος ο Μομφερατικός. Το σχέδιο προέβλεπε τη συγκέντρωση των Σταυροφόρων στη Βενετία και από εκεί με μισθωμένα πλοία από τους βένετους θαλασσοκράτορες, θα κατευθύνονταν στην Αίγυπτο, όπου θα άρχιζαν τις στρατιωτικές επιχειρήσεις, με σκοπό την κατάληψη της Ιερουσαλήμ. Τη δύναμη των Σταυροφόρων συγκροτούσαν άνδρες και άλογα. Βρισκόμαστε στο Οι Βενετοί σκληροί διαπραγματευτές και αδυσώπητοι έμποροι, ζήτησαν αργυρά μάρκα, τα μισά εδάφη που θα κατακτούσαν οι Σταυροφόροι και προθεσμία ενός έτους για τις ετοιμασίες της φιλόδοξης εκστρατείας. Το 1201 το μεγαλύτερο μέρος των Σταυροφόρων έφθασε στη Βενετία. Όμως, οι ηγέτες τους δεν τήρησαν τη συμφωνία και μόλις και μετά βίας συγκέντρωσαν αργυρά μάρκα. Οι Βενετοί εξοργίσθηκαν και τους φυλάκισαν στο νησάκι Λίντο, έως ότου αποφασίσουν για την τύχη τους. Η τύχη της Σταυροφορίας κρεμόταν σε μια κλωστή. Ο υπέργηρος και τυφλός Δόγης Ερρίκος Δάνδολος αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την περίσταση και να χρησιμοποιήσει τους Σταυροφόρους για τους δικούς του σκοπούς. Στη Βασιλική του Αγίου Μάρκου, όπου έγινε η επίσημη τελετή υποδοχής τους, ο Δόγης πρότεινε στους αρχηγούς των σταυροφόρων να επιτεθούν πρώτα στο λιμάνι της Ζάρας στη Δαλματία (σημερινή Κροατία), προκειμένου να ξεπληρώσουν τα χρέη τους. Η Ζάρα, που προμήθευε με ξυλεία τον στόλο του δόγη, είχε αποσκιρτήσει από τη Βενετία και βρισκόταν υπό την προστασία του βασιλιά των Ούγγρων Έμερικ. Οι κάτοικοί της ήταν χριστιανοί και μάλιστα καθολικοί. Ο Πάπας Ινοκέντιος, απείλησε με αφορισμό όσους σταυροφόρους στραφούν εναντίον χριστιανών. Τη σχετική επιστολή του όμως, φρόντισαν να την κρατήσουν μυστική οι επικεφαλής της εκστρατείας. Η επιχείρηση τελικά πραγματοποιήθηκε. Η πόλη της Ζάρας καταλήφθηκε, ύστερα από σύντομη πολιορκία και ο Πάπας Ινοκέντιος Γ πραγματοποίησε την απειλή του. Η λεηλασία ήταν απίστευτη και ήταν προάγγελος του τι θα ακολουθούσε... Και από εδώ η ιστορία γυρνάει την πλάτη της στην Πόλη. Ο αρχηγός των Σταυροφόρων Βονιφάτιος ο Μομφερατικός δεν πήρε μέρος στην εκστρατεία κατά της Ζάρα, φοβούμενος ίσως τις παπικές κυρώσεις. Πήγε λοιπόν να επισκεφθεί τον εξάδελφό του Φίλιππο της Σουηβίας, ο οποίος φιλοξενούσε τον συγγενή του βυζαντινό πρίγκηπα Αλέξιο Άγγελο, γιο του ανατραπέντος αυτοκράτορα Ισαάκιου Β Άγγελου. Ο Αλέξιος Άγγελος ζήτησε βοήθεια από τον Βονιφάτιο για να ανατρέψει τον θείο του αυτοκράτορα Αλέξιο Γ Άγγελο και να επαναφέρει στον θρόνο τον τυφλό πατέρα του. Στα ανταλλάγματα που προσέφερε ήταν ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, στρατιωτικές δυνάμεις για την ενίσχυση της εκστρατείας των Σταυροφόρων στην Αίγυπτο και την υποταγή της Εκκλησίας της Κωνσταντινούπολης στον Πάπα.!!! Ο Βονιφάτιος άλλο που δεν ήθελε και τελικά μαζί με τον Αλέξιο πήγαν στην Κέρκυρα όπου είχαν στρατοπεδεύσει οι δυνάμεις των σταυροφόρων μετά τη Ζάρα και αφού ανέλυσε στους άλλους αρχηγούς τις προτάσεις του νεαρού Αλέξιου, ξεκίνησαν οι γαλέρες του Θανάτου για την Κωνσταντινούπολη. Ο Δόγης σε μια σκοτεινή γωνιά της σκηνής που γινόταν το πολεμικό συμβούλιο, έτριβε από χαρά και ικανοποίηση τα χέρια του. Η Βενετία θα επέκτεινε το εμπόριο της στην Ανατολή και θα τσάκιζε μια και καλή του υπερόπτες Βυζαντινούς. Ο στόλος των Ενετών και Σταυροφόρων έφθασε προ των τειχών της Κωνσταντινούπολης στις 23 Ιουνίου του Οι νεοφερμένοι έμειναν κατάπληκτοι από όσα έβλεπαν τα μάτια τους: «Δεν μπορούσαν να φαντασθούν ότι υπήρχε στον κόσμο τόσο οχυρή πόλη. Είδαν τα υψηλά τείχη, τους ισχυρούς πύργους, τα θαυμαστά παλάτια, τις μεγάλες εκκλησίες, που ήταν τόσες πολλές ώστε κανείς δεν θα το πίστευε αν δεν τις έβλεπε με τα μάτια του. Το μήκος της, το πλάτος της, έδειχναν πως ήταν βασιλεύουσα». Με τα λόγια αυτά περιγράφει τις πρώτες του εντυπώσεις ο ιστορικός και εκ των ηγετών της Σταυροφορίας Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος. Αρχικός τους στόχος ήταν να αποκαταστήσουν στον θρόνο τον Ισαάκιο Β Άγγελο. Οι κάτοικοι της Πόλης τους υποδέχθηκαν εχθρικά, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις του Αλέξιου Άγγελου. Στις 17 Ιουλίου οι Σταυροφόροι αποβιβάσθηκαν στη στεριά και επιτέθηκαν από τη νοτιοανατολική πλευρά της Πόλης. Έβαλαν μία μεγάλη φωτιά, που προκάλεσε μεγάλες καταστροφές στην Πόλη. Οι κάτοικοι στράφηκαν κατά του αυτοκράτορα Αλέξιου Γ Άγγελου, ο οποίος έφυγε την ίδια νύχτα από την Πόλη. Ο Ισαάκιος Β Άγγελος αφέθηκε ελεύθερος και αποκαταστάθηκε στο θρόνο του. Την 1η Αυγούστου ο γιος του Αλέξιος Άγγελος αναγορεύθηκε σε αυτοκράτο- Στο προστώο του ναού του Αγίου Μάρκου, βρίσκονται τα τέσσερα χαλκόχρυσα άλογα που ο Μέγας Κωνσταντίνος έφερε στην Κωνσταντινούπολη και το 1204 τα έκλεψαν οι Βενετοί. ρα, ως Αλέξιος Δ Άγγελος. Το Βυζάντιο βρισκόταν και πάλι σε κατάσταση εμφυλίου πολέμου, αφού υπήρχαν δύο νόμιμοι αυτοκράτορες (Αλέξιος Γ Άγγελος και Αλέξιος Δ Άγγελος). Ο νέος ηγεμόνας βρήκε τα ταμεία άδεια και γρήγορα συνειδητοποίησε ότι δεν θα μπορούσε να ικανοποιήσει τις δεσμεύσεις του προς τους Σταυροφόρους. Διέταξε τότε να καταστραφούν εικόνες και αντικείμενα λατρείας, μόνο και μόνο για να πάρει τον χρυσό και τον άργυρο που περιείχαν. Ο λαός εξαγριώθηκε και θεώρησε ιεροσυλία την απόφαση αυτή του αυτοκράτορα. Ο αυλικός Αλέξιος Δούκας, γνωστός και ως Μούρτζουφλος, εξαιτίας των πυκνών φρυδιών του, εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση. Τον ανέτρεψε και τον στραγγάλισε. Ο Αλέξιος Δούκας ανέβηκε στο θρόνο ως Αλέξιος Ε. Ο πρώην αυτοκράτορας Ισαάκιος Β Άγγελος πέθανε ύστερα από λίγο, από φυσικά αίτια. Όταν οι σταυροφόροι κατάλαβαν ότι τα ταμεία ήταν άδεια και δεν επρόκειτο να πληρωθούν, άφρισαν. Στις 8 Απριλίου του 1204 επιτέθηκαν στην Κωνσταντινούπολη για μια ακόμη φορά, προκειμένου να τιμωρήσουν τον δολοφόνο του Αλέξιου Δ Άγγελου. Ο Αλέξιος Ε αντέταξε ισχυρή άμυνα, με σύμμαχο τον άσχημο καιρό. Οι επιτιθέμενοι το θεώρησαν θεϊκό σημάδι και θέλησαν να λύσουν την πολιορκία. Οι καθολικοί κληρικοί που τους συνόδευαν κατόρθωσαν να τους πείσουν να παραμείνουν και να καταλάβουν την Πόλη, με τα επιχειρήματα ότι οι Βυζαντινοί είναι προδότες και δολοφόνοι επειδή σκότωσαν τον σεβαστό Αλέξιο Δ και ότι είναι χειρότεροι από τους Εβραίους. Ο Πάπας Ινοκέντιος Γ, για μια ακόμη φορά, είχε διαμηνύσει στους Σταυροφόρους να μην επιτεθούν και να μην σκοτώσουν ούτε ένα χριστιανό, αλλά και πάλι η σχετική επιστολή του απεκρύβη από τους παπικούς απεσταλμένους. Στις 12 Απριλίου1204, οι Σταυροφόροι πραγματοποίησαν την τελική τους έφοδο κατά της Κωνσταντινούπολης, βοηθούμενοι και από τον καλό καιρό. Ο αυτοκράτορας Αλέξιος Ε Μούρτζουφλος την είχε εγκαταλείψει κι έτσι την κατέλαβαν με σχετική ευκολία, παρά την αντίσταση της αυτοκρατορικής φρουράς, που την αποτελούσαν οι σκανδιναβοί Βάραγγοι. Για τρεις μέρες οι «Στρατιώτες του Χριστού» επιδόθηκαν σε παντός είδους βανδαλισμούς και φρικαλεότητες. Δεν δίστασαν να βεβηλώσουν ακόμη και ιερούς χώρους, ανεβάζοντας στον πατριαρχικό θρόνο μία πόρνη, σύμφωνα με τον ιστορικό Νικήτα Χωνιάτη. Όταν ο Πάπας έμαθε για τις βδελυρές πράξεις των Σταυροφόρων εξέφρασε την ντροπή και τον αποτροπιασμό του... Και κοιτώντας στο σήμερα, αναρωτιόμαστε: Μήπως η ιστορία επαναλαμβάνεται;

15 Ελληνική Φωνή, Μάϊος Xωρίς προϋπαρξη έθνους, επανάσταση δεν γίνεται του Σαράντου Καργάκου Η Ομογένεια στις ΗΠΑ, έχει τώρα την δική της φωνή $55 Ενημέρωση, ειδήσεις, αποκαλύψεις, σχόλια, ιστορία-πολιτισμός, διάλογος, σάτιρα, ψυχαγωγία... Εμφαση στον απόδημο Ελληνισμό Ελληνικός ραδιοφωνικός σταθμός. 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα ΤΑΚΗΣ Ν. ΣΑΡΑΝΤΟΣ ΛΟΓΙΣΤΗΣ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΛΟΓΙΣΤΙΚΑ ACCOUNTING & INCOME TAX SERVICES OVER 27 YEARS OF EXPERIENCE NK FINANCIAL SERVICES 3924 W. Devon Ave. #202 Lincolnwood, IL Tel: (847) Fax: (847) TNS59@aol.com 55 Ένα «ΕΑΜΙΚΟ» τραγούδι, αναφερόμενο στην «έρμη πατρίδα», έλεγε το περίφημο: «Βαριά θλιμμένη προδομένη, από δειλούς προδότες γιους σου». Η Ελλάς, στα 190 χρόνια που υφίσταται ως κράτος, προδόθηκε και πληγώθηκε πολλές φορές. Όχι μόνο από φίλους και συμμάχους, αλλά και από τα ίδια τα παιδιά της. Δυστυχώς, ο Εφιαλτισμός και ο Νενεκισμός (από τον προσκυνημένο στον Ιμπραήμ, Νενέκο) είναι μέσα στα γονίδια μας. Ομοίως κι ο ταγματασφαλιτισμός. ΚΑΠΟΙΟΙ ιστορικοί -προγενέστεροι εμού- ονόμασαν την Επανάσταση του 1821 «προδομένη Επανάσταση». Αλλά η Επανάσταση -παρά την ύπαρξη και τότε πολλών προδοτών- προδίδεται στον παρόντα καιρό. Αρχικά ασημαντοποιήθηκε η διδασκαλία της στα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Ακολούθως ήλθε η σκύλευση και σήμερα καταφθάνει η γελοιοποίηση. Δεν θα μιλήσω για ασέβεια. Διότι «οι κατ ουρανόν πτύοντες τα εαυτών πρόσωπα πτύουσι». ΣΕ ΛΙΓΟ θα μας πουν ότι δεν υπήρξε καν Επανάσταση ήταν ένα απλό «ανεμογκάστρι». Γιατί απλούστατα δεν υπήρχε έθνος που να την κάνει. Κι ότι αυτοί που ονομάστηκαν Ελληνες ήταν ένα «φύραμα» ανθρώπων που έλαβε την ονομασία αυτή από «νονούς» του εξωτερικού. Συνεπώς, αυτό που μορφοποιήθηκε σε κράτος την 1η Ιανουαρίου 1822 με το Σύνταγμα της Επιδαύρου ήταν «βαφτιστικός» του ευρωπαϊκού φιλελληνισμού, δηλαδή καρπός μιας υπέρμετρης λατρείας προς την αρχαία Ελλάδα. Έχει, άλλωστε, λεχθεί ότι η Επανάσταση μας ήταν ένα είδος «θυγατρικής εταιρίας» της Γαλλικής Επαναστάσεως. ΔΕΝ θα αμφισβητήσω τις ξενικές επιρροές. Αλλά, αν δεν υπήρχε η ενθαδική μαγιά, δεν θα γινόταν ποτέ ο επαναστατικός άρτος. Ακούγεται συχνά ότι οι τότε επαναστατημένοι έμαθαν τη λέξη Έλλην - Έλληνες μετά. Δηλαδή, πρώτα έγιναν κράτος και μετά Έλληνες. Όταν η σοφιστική υποκαθιστά την επιστήμη, μπορείς να αποδείξεις οτιδήποτε. Για παράδειγμα, μπορείς να αποδείξεις -και μάλιστα βάσει μαρτυριών- ότι ο Γκέμπελς δεν αυτοκτόνησε, αλλά ότι ζει και αυτός μας οδηγεί. ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ σοβαροί. Χωρίς την προΰπαρξη έθνους, καμιά Επανάσταση δεν θα γινόταν. Για να επαναστατήσεις πρέπει να υπάρχεις ως σύνολο με βαθιές καταβολές αυτοσυνειδησίας. Από το τίποτε δεν παράγεται τίποτε. Παράδειγμα, η παρούσα πολιτική και πνευματική μας ανυπαρξία. Ο αρχαίος φιλόσοφος Ξενοφάνης έχει δια τυπώσει μια αρχή που είναι κανόνας στη Φυσική και την ανθρώπινη ζωή: «Ουδ αν το μη ον ποιήσαι τι ούτε υπό του μη όντος γένοιτ αν τι». Τη φράση αυτή διεθνοποίησε ο Ρωμαίος σατιρικός ποιητής του Α μ.χ. αιώνος Πέρσιος, με τη δική του απόδοση: «Ex nixilo nihil» (Εκ του μηδενός παράγεται μηδέν). Πώς, λοιπόν, αν η εθνική υπόσταση του επαναστατημένου λαού ήταν μηδενική, θα μπορούσε να προκύψει εθνικό κράτος; Το γεγονός ότι στον παρόντα καιρό επιδέξια μηδενικά επιπλέουν και κυριαρχούν είναι ίσως το μόνο ισχυρό αντεπιχείρημα. ΩΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ απέκτησα την ικανότητα να βλέπω όχι το παρελθόν αλλ ίσως καλύτερα το παρόν και το μέλλον. Αυτή την πολιτική της εθνοκτονίας την είχα καταγγείλει συχνά με τα άρθρα μου στον Ελεύθερο Τύπο σε παλαιότερη εποχή. Θα μπορούσα σήμερα τα λεγόμενα για το 1821 να τα θεωρήσω αποκυήματα νοσηρής φαντασίας ή τεχνουργήματα μιας ηροστράτειας (από αυτόν που έκαψε το ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο για να δοξασθεί τ όνομά του) δοξομανίας ή λοξομανίας. Όχι, πρόκειται για μια ευρύτερη συνωμοσία, που σκοπεί στην υπονόμευση των πνευματικών και ηθικών θεμελίων του ελληνικού λαού. Πρόκειται για μια πολιτική που «πλασάρισε» ο μισέλληνας Άγγλος πολιτικός λόρδος Λοντόντερι διαρκούντος του Αγώνος: «Η Ελλάς πρέπει να καταστεί όσο γίνεται λιγότερο επικίνδυνη, ο δε λαός της να γίνει μικρόψυχος, όπως τα έθνη του Ινδοστάν». Προφανώς, για να είναι ευκολοκυβέρνητος. Ο ΛΑΟΣ όμως αυτός δεν έγινε ευκολοκυβέρνητος παρά τα 400 και πλέον χρόνια δουλείας. Τη μαρτυρία για τον πόθο του προς εθνική αποκατάσταση από τα πρώτα χρόνια της δουλείας παρέχει ο Τούρκος ιστορικός Αχμέτ Δζεβδέτ μπέης με τα ακόλουθα: «Η προς επανάστασιν ροπή των Ελλήνων είναι υπόθεσις παλαιά. Όταν ο σουλτάνος Μωάμεθ Β ο Πορθητής εκυρίευσε την Πάλιν, ήτο φυσικόν ότι εις τας καρδίας των ηττηθέντων και υποταγέντων Ελλήνων έμεινεν ο προς επανάκτησιν της ανεξαρτησίας και της κρατικής εξουσίας πόθος». ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΤΕΣ ισχύει το αρχαίο λεχθέν: «Πενθείν ου χρη Νέμεσις γαρ».

16 16 Ελληνική Φωνή, Μάϊος 2011 Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ως Στρατιωτική Προσωπικότητα του 1821 ( ) Του *Ιωάννη Δ. Κακουδάκη, Αντιστράτηγου ε.α. ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ Όντως, οι Τούρκοι κατά τη δωδεκαήμερη πολιορκία του φρουρίου του Άργους εξάντλησαν τα αποθέματα τών τροφίμων, χωρίς να έχουν δυνατότητα ανεφοδιασμού, γιατί όλα τα σιτηρά της αργολικής πεδιάδας είχαν καεί από τους Έλληνες. Ο Δράμαλης συνειδητοποιώντας τη δύσκολη θέση που βρισκόταν, αποφάσισε να επιστρέψει στην Κόρινθο για να αναδιατάξει τον καταπονημένο στρατό του. Ο Κολοκοτρώνης αντιλήφθηκε το σχέδιό του και κατέλαβε τις διαβάσεις που οδηγούσαν από το Άργος προς στην Κόρινθο. «Έπιασε» τα στενά των Δερβενακίων μαζί με τους Υψηλάντη, Παπαφλέσσα και Νικηταρά, όπου και δόθηκε η ομώνυμη νικηφόρα μάχη, Ιουλίου Για να παραπλανήσει τους Τούρκους και να τους εκτρέψει στο στενό του Αγίου Σώστη, χώρος εύκολης καταστροφής, ο ίδιος λέει: «έβαλα τις σημαίες, τα φέσια, τις κάπες κα τα ζώα εις μία ράχη,δια να νομίσουν ότι εκεί είναι πολλοί στρατιώτες και να κάμουν κάτω με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να αποφύγουν την κατεύθυνση εκείνη και να ακολουθήσουν τη χαράδρα, «χαράδρα του θανάτου», όπως την ονόμασαν, εκεί όπου είχε τάξει τους άνδρες του, με αποτέλεσμα οι Τούρκοι να υποστούν μεγάλες απώλειες. Οι τουρκικές απώλειες ανήλθαν στις , ενώ οι ελληνικές ήταν ασήμαντες, Δυστυχώς, όμως, μεταξύ των νεκρών ήταν και οι τρεις ανιψιοί σωματοφύλακες του Κολοκοτρώνη. Μετά τη μάχη αυτήν, ο Κολοκοτρώνης ανακηρύχτηκε από τη Γερουσία Αρχιστράτηγος της Πελοποννήσου. Kατά την Β Εθνοσυνέλευση το Μάρτιο του 1823, στο Άστρος, όπου εκδηλώθηκαν οι πρώτες αντιθέσεις ανάμεσα στους πολιτικούς και στρατιωτικούς, με αποτέλεσμα να καταργηθεί η Γερουσία και ο βαθμός του Αρχιστρατήγου. Ακολούθησε μια εμφύλια διαμάχη με οδυνηρές συνέπειες μεταξύ των οποίων και η άνανδρη δολοφονία του πρωτότοκου γιου του, Πάνου. Τον Ιανουάριο του 1825 έγινε η σύλληψη και η φυλάκιση του Κολοκοτρώνη, για 4 μήνες, στη Μονή του Προφήτη Ηλία της Ύδρας. Με την αποβίβαση του Ιμπραήμ στη Μεθώνη, Φεβ. 1825, και τον επαπειλούμενο κίνδυνο, η κυβέρνηση Κουντουριώτη αποφυλάκισε τον Κολοκοτρώνη (17 Μαΐου 1825), τον διόρισε και πάλι Αρχιστράτηγο του Μοριά και του ανέθεσε την αντιμετώπιση της νέας μεγάλης απειλής. Αποβιβαζόμενος στο Ναύπλιο φώναξε με τη βροντερή φωνή του: «Πριν βγω στη στεριά έριξα στη θάλασσα όλα τα περασμένα. Κάνετε και σεις το ίδιο και βοηθήστε να διώξουμε τον καινούργιο εχθρό από τον τόπο μας». Ο μεγάλος άνδρας, μέσα σε μια εμφυλιοπολεμική περίοδο, ελαυνόμενος από αμνησικακία και μεγαλοψυχία, συγχώρησε εχθρούς και αντιπάλους, ακόμη και εκείνους που ευθύνονταν για το θάνατο τού γιου του Πάνου. Ρίχτηκε στον αγώνα με τη συγκέντρωση αγωνιστών, με ανταρτοπόλεμο, με γενικό πόλεμο φθοράς, διατηρώντας άσβεστη τη φλόγα της Επανάστασης. Το σύνθημα του Κολοκοτρώνη, «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»- αφορούσε αυτούς που δήλωναν υποταγή και προσκυνούσαν τις δελεαστικές προτάσεις και απειλές του Ιμπραήμ, - έδωσε πνοή και δύναμη στην «ετοιμοθάνατη Επανάσταση». Η αδιάλλακτη στάση του Ιμπραήμ να συμμορφωθεί προς τις υποδείξεις των Μεγάλων Δυνάμεων, οδήγησε στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου (8 Οκτωβρίου 1827) όπου καταστράφηκε ολοσχερώς ο Τουρκοαιγυπτιακός Στόλος με 89 πλοία από τον Ευρωπαϊκό με 27 πλοία. Στη συνέχεια το Γαλλικό Εκστρατευτικό Σώμα με τον Στρατηγό Νικόλαο- Ιωσήφ Μαιζόν (Έδ. Κόδριγκτον, Λάυονς) πίεσε τον Ιμπραήμ, και τα υπολείμματα των δυνάμεών του, να εγκαταλείψουν το Μοριά (19 Σεπ.1828) και έτσι έκλεισε κι άλλη μια κρίσιμη φάση της Επανάστασης. Η παρουσία του Κολοκοτρώνη ήταν δυναμική σ όλα τα δρώμενα! Έτσι, η πολιτική του οξυδέρκεια και διορατικότητα συνέβαλαν καθοριστικά στην εκλογή του Ιωάννη Καποδίστρια ως πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδος,όταν στην Εθνική Συνέλευση της Τροιζήνος (Απρίλιο 1827), με πειστικότητα υποστήριξε: «Ημείς άλλον Έλληνα αξιώτερον από τον Καποδίστρια δεν έχομε και η γνώμη του επικράτησε. Με την έλευση του Καποδίστρια στις 8 Ιανουαρίου 1828, στο Ναύπλιο, ο Κολοκοτρώνης τάχθηκε ένθερμα υπέρ της πολιτικής του και στάθηκε ο πιστότερος συνεργάτης και ο πολυτιμότερος σύμβουλός του. Λυπήθηκε αφάνταστα για τη δολοφονία του. Επίσης πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την εκλογή του Όθωνα. Ο Όθωνας με την αγγλική φρεγάτα «Μαδαγασκάρη» έφθασε στο λιμάνι του Ναυπλίου στις 30 Ιανουαρίου 1833 και αποβιβάστηκε στις 6 Φεβ Από την πρώτη στιγμή ο Κολοκοτρώνης έγινε πάλι στόχος συκοφαντιών και ραδιουργιών εκ μέρους των πολιτικών του αντιπάλων με προεξέχοντα τον Πρωθυπουργό Ιωάννη Κωλέττη. Αντιμετωπίστηκε με ψυχρότητα και από τους Βαυαρούς, οι οποίοι δεν μπορούσαν να του συγχωρήσουν τη φιλοκαποδιστριακή του τοποθέτηση Εξυφάνθηκαν εναντίον του κατηγορίες για μυστικές συνεδριάσεις με άλλους οπλαρχηγούς, για αναφορές προς τον Τσάρο, για συνωμοσίες εναντίον του ανήλικου τότε Βασιλιά Όθωνα και της Κυβέρνησης, που κατέληξαν τελικά να κατηγορηθεί για εσχάτη προδοσία και να συλληφθεί στις 6 Σεπτεμβρίου 1832 μαζί με τον Δ. Πλαπούτα, το γιο του Γενναίο,τον Τζαβέλα, τον Νικηταρά και άλλους στρατιωτικούς. Όταν ο λαός φώναζε ότι θα τον σκοτώσουν άδικα,ογέρος του Μοριά απάντησε: «Καλύτερα άδικα να με σκοτώσουν, παρά δίκαια». Παρόλη τη γενναία στάση και την άρνηση της υπογραφής των δύο εξαίρετων δικαστών Αναστάσιου Πολυζωίδη και Γεώργιου Τερτσέτη (σύμβολα της δικαιοσύνης,οι οποίοι αρνήθηκαν να υπογράψουν την απόφαση της καταδίκης), ο Κολοκοτρώνης καταδικάστηκε μαζί με τον Πλαπούτα σε θάνατο και φυλακίστηκε στο Παλαμήδι σε ηλικία 63 ετών (26 Μαΐου1834). Λίγο αργότερα η ποινή μετατράπηκε σε 20ετή κάθειρξη μετά από παρέμβαση του Όθωνα. Και στις 27 Μαΐου 1835 μετά την ενηλικίωση του Όθωνα (20 Μαΐου1835), έλαβε χάρη και αποφυλακίστηκε, εξουθενωμένος, ταπεινωμένος και σχεδόν τυφλός από τις άθλιες συνθήκες της φυλακής. Δυστυχώς,και κατά τη διάρκεια του Αγώνα και μετά,υπήρξαν μεγάλες διαφωνίες, προδοσίες,διωγμοί, διχόνοιες, ρήξεις, αντιπαλότητες, εμφυλιοπολεμικές συγκρούσεις, ταραχές, αρχομανίες,και δολοφονίες. Ωστόσο, κατά τον σοφό Γέρο, «ο Θεός είχε βάλει την υπογραφή του, για την απελευθέρωση τής Ελλάδος, και δεν την πήρε πίσω». Μετά το 1835, ο Γέρος του Μοριά έζησε στην Αθήνα, όπου ευτύχησε να γνωρίσει τη γενική αναγνώριση, την εκτίμηση και την αποθέωση για την προσφορά του στην Επανάσταση. Προήχθη σε Στρατηγό, διορίστηκε Σύμβουλος της Επικρατείας, και ορίσθηκε μέλος της Επιτροπής για την ανέγερση του Πανεπιστημίου Αθηνών και σύμβουλος του Όθωνα. Ο εμπνευσμένος λόγος του Κολοκοτρώνη, στις 13 Νοεμβρίου 1838 προς τους φοιτητές του Πανεπιστημίου, στην Πνύκα, αποτελεί την πολιτκή και πνευματική του διαθήκη προς τη νεολαία. Μεταξύ των άλλων είπε: «...Η προκοπή και η μάθησή σας να μην γίνει σκεπάρνι μόνο δια το άτομό σας, αλλά να κοιτάζει το καλό της Κοινότητος, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το δικό σας...εις εσάς μένει να ισάσετε και να στολίσετε τον τόπο, οπού ημείς ελευθερώσαμε». Στις 4 Φεβρουαρίου 1843, «ο μέγας ανήρ ετελεύτησε» στο σπίτι του, ευρισκόμενο στη διασταύρωση των σημερινών οδών Κολοκοτρώνη και Λέκκα στην Αθήνα. Και «ετελεύτησεν», από εγκεφαλική συμφόρηση, σε ηλικία 73 ετών. Είχε προηγηθεί ο μεγαλοπρεπέστατος γάμος τού γιου του, Κολίνου όπου ο Κολοκοτρώνης ένιωσε την κορυφαία αποθέωση της εκτίμησης και το μεγαλείο της δόξας. Τάφηκε στο Α Νεκροταφείο Αθηνών με τιμές Αντιστρατήγου ε. ε. Τα οστά του αργότερα, διακομίσθηκαν στη Τρίπολη και από τις 25 Σεπτεμβρίου 1993, βρίσκονται σε ειδική κρύπτη στη βάση του ανδριάντα του «Γέρου» στην Πλατεία Άρεως της Τρίπολης, που είχε στηθεί στις 26 Σεπ Έτσι, έφιππος και επιβλητικός, όπως είναι, θα αγναντεύει αιώνια τα βουνά και τις χαράδρες, που είχε χιλιοπερπατήσει. Αυτός ήταν ο Θοδωράκης, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο Κλέφτης, ο Ζωέμπορος, ο Φιλικός, ο Οπλαρχηγός, ο Γέρος του Μοριά, ο Ιεραπόστολος της Επανάστασης, ο Στρατηγός, ο Αρχιστράτηγος της Πελοποννήσου, ο Νέστορας του Συντάγματος της Τροιζήνος, ο Αντιπρόεδρος του Εκτελεστικού, ο Σύμβουλος της Επικρατείας της Ελλάδας, η Κορυφαία Μορφή τού Εικοσιένα! Αξίζει αιώνιας τιμής και απέραντου θαυμασμού! Παραμένει ΑΘΑΝΑΤΟΣ! *Επίτιμος Α Υπαρχηγός ΓΕΣ, Πρώην Διευθυντής της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού του ΓΕΣ και Πρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής Στρατιωτικής Ιστορίας του ΓΕΕΘΑ. PIECH Decorating Inc. Commercial Painting Residential Painting Building Maintenance Bill Mataragas Phone: Fax: Mobile: ΧΡΗΣΤΟΣ Η. ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΣΤΟΝ ΑΡΕΙΟ ΠΑΓΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ Master οf Laws Διεθνές και Ευρωπαϊκό Δίκαιο Λεωφ. Αλεξάνδρας 105, Αθήνα, Τ.Κ Τηλ Τηλεομοιοτυπία Κινητό: bm-bioxoi@otenet.gr

17 Ελληνική Φωνή, Μάϊος Ευαγόρας Παλληκαρίδης Του Δημήτρη Νατσιού Ο εθνικός ήρωας Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Τότε που ο ελληνισμός γεννούσε ακόμα ήρωες και όχι Νεοκύπριους μειοδότες και τσιφτετέλληνες απατεώνες Μαρτίου του 1957, Κύπρος, Λευκωσία. Ο 19χρονος μαθητής του Ελληνικού Γυμνασίου Πάφου, Ευαγόρας Παλληκαρίδης οδηγείται από τους Άγγλους δήμιους, στην αγχόνη. Παρά τις απεγνωσμένες εκκλήσεις για απονομή χάριτος, η αγγλοβασίλισσα Ελισάβετ και το δολοφονικό όργανό της στην Κύπρο, ο Κυβερνήτης Χάρτινγκ, αρνούνται πεισμόνως. Ο εθνομάρτυρας ανεβαίνει γαλήνιος τα σκαλοπάτια της θυσίας και της δόξας. Το εικονοστάσι του Γένους, το Συναξάρι της πατρίδας λαμπρύνεται μ έναν ακόμη ήρωα. Στις ο Ευαγόρας άφηνε τα μαθητικά θρανία και ανέβαινε «κλέφτης στα βουνά» προσχωρούσε στην θρυλική Ε.Ο.Κ.Α. Γράφει ο πατέρας του Μιλτιάδης Παλληκαρίδης: «Φεύγοντας από το σπίτι ο Ευαγόρας, κατά τις 4 μ.μ. επέρασεν από το Ελληνικό Γυμνάσιο Πάφου, και αφήνει επί της έδρας το εγερτήριο σάλπισμά του. Και γράφει προς τους συμμαθητές του, και γράφει προς τους φίλους, γράφει σε κάθε τίμιο μαθητή, γράφει σε κάθε Κύπριο: «Παλιοί συμμαθηταί: Αυτή την ώρα κάποιος λείπει ανάμεσά σας κάποιος που φεύγει αναζητώντας λίγον ελεύθερο αέρα κάποιος που μπορεί να μην το ξαναδείτε, παρά μόνο νεκρό. Μην κλάψετε στον τάφο του. Δεν κάνει να τον κλαίτε. Λίγα λουλούδια του Μαγιού σκορπάτε του στον τάφο. Του φτάνει αυτό μονάχα». Και στη συνέχεια γράφει στον μαυροπίνακα ο ήρωας ποιητής τον «Θούριο» του: «Θα πάρω μιαν ανηφοριά, θα πάρω μονοπάτια, να βρω τα σκαλοπάτια, που παν στη λευτεριά». Το ποίημα αποτελούμενο από 8 στροφές τελειώνει με την εξής προφητική για την ζωή του: «- Κόρη πανώρια θα της πω, άνοιξε τα φτερά σου και πάρε με κοντά σου, μονάχα αυτό ζητώ». (Από το βιβλίο: «Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο έφηβος ποιητής και ηρωομάρτυρας», Π. Στυλιανού, Λευκωσία 1986). Σήμερα το μνήμα του, κενό γιατί οι Άγγλοι έκαιγαν με ασβέστη τα λείψανα των αγωνιστών, βρίσκεται στα «Φυλακισμένα Μνήματα» της Λευκωσίας, μαζί με τους άλλους αντρειωμένους που ο θάνατός τους, θάνατος δε λογιέται. Οι Άγγλοι κατακτητές εξαφάνιζαν τα ιερά κόκαλα των αγωνιστών του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., διότι αγνοούν ως γνήσια δυτικά περικαθάρματα, ότι η μνήμη δεν αλυσοδένεται. Η μνήμη είναι το πιο ισχυρό αμυντήριο ενός έθνους. Κι αν σήμερα κάποιοι τσαρλατάνοι της ιστοριογραφίας παλεύουν να την εξαλείψουν ματαιοπονούν. Έγραφε ο Σεφέρης τον Οκτώβρη του 1954 στην αδελφή του Ιωάννα από την Κύπρο για τους Κύπριους: «Ένας πιστός λαός, πεισματάρικα και ήπια σταθερός. Για σκέψου πόσοι και πόσοι πέρασαν από πάνω τους. Σταυροφόροι, Βενετσιάνοι, Τούρκοι, Εγγλέζοι 900 χρόνια. Είναι αφάνταστο πόσοι πιστοί στον εαυτό τους έμειναν και πόσο ασήμαντα ξέβαψαν οι διάφοροι αφεντάδες πάνω τους». Και τώρα γράφουν στους τοίχους των χωριών τους: «Θέλωμεν την Ελλάδα μας κι ας τρώγωμεν πέτρες». (Ν. Ορφανίδη, «Η πολιτική διάσταση της ποίησης του Γ. Σεφέρη», εκδ. «ΑΣΤΗΡ», σελ. 171). Πώς άλλαξαν τα πράγματα; Σήμερα «τρώγωμεν» την Ελλάδα, χωρίς το «μας» και τις πέτρες τις «θέλομεν» για να τις εκσφενδονίζουν, οι μπουχτισμένοι από καλοπέραση και τεμπελιά γόνοι των βορείων προαστίων, κατά των εχθρών του λαού: των καταστηματαρχών που οδεύουν σε λουκέτο. Να αναπνεύσουμε λίγο από τον αέρα που φτέρωνε τον Ευαγόρα, τον Αυξεντίου, τον Μάτση. «Θέλει μελτέμι γερό, γεννημένο στην Τήνο, που να ρθει με την ευχή της Παναγίας και να καθαρίσει τον τόπο απ όλων των λογιών της Τουρκιάς και της γηραιάς Ευρώπης τ απομεινάρια». (Ελύτης) Στο άκουσμα του θανάτου του Ευαγόρα Παλληκαρίδη ο Δωδεκανήσιος Φώτης Βαρέλης έγραψε ένα εξαίσιο ποίημα, το οποίο ο ραδιοσταθμός της Λευκωσίας το μετέδωσε τότε ως δημοτικό κυπριακό τραγούδι. Το παραθέτω: «Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας. Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ άκουσε κανένας. Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης τους δεμένος, οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν, η νια που τον ορμήνευε δεν είχε νυχτοπούλι. Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα. Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα. Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο, ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης, και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει. Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας. Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η Τρίτη που διαβάζει, μπαίνει κι η Πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα. - Παρόντες όλοι; - Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει. - Παρόντες, λέει ο δάσκαλος και με φωνή που τρέμει: - Σήκω Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία. Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι, αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει να πέσουν μ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη. - Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος, στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης, συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι, και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία. Τα πε κι απλώθηκε σιωπή πα σα κλαμένα νιάτα, που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία, έξω απ εκείνο τ αδειανό, παντοτινά γεμάτο». Αυτό το αριστούργημα περιεχόταν στο παλιό - προ του βιβλίο Γλώσσας της Στ Δημοτικού, στο γ τεύχος. Δεν άρεσε στα κνώδαλα του πολυπολιτισμού. Τους φάνηκε προφανώς «εθνικιστικό». Για ηρωισμούς θα μιλάμε τώρα στους μαθητές. Ο ηρωισμός είναι μια «παρωχημένη στάσις ζωής». Αίματα και κόκκαλα, θα δημιουργήσουν ψυχολογικά προβλήματα στα παιδιά, δεν θα κοιμούνται, θα βλέπουν εφιάλτες. Ενώ «οι συνταγές μαγειρικής», «οι οδηγίες χρήσης καφετιέρας», «η Σόνια, η γάτα που έγινε ήρωας» ανταποκρίνονται πλήρως στην υψηλή αποστολή της διά βίου.βλακείας. Να βγαίνει ο Παλληκαρίδης από τα βιβλία και να μπαίνει στη θέση του συνταγή για μακαρόνια με κιμά. Αχ, δυστυχισμένη πατρίδα «εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τ άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια». Και πώς να μη θυμηθείς και πάλι τα λόγια του Σεφέρη που εξεικονίζουν αριστοτεχνικά αυτό που βιώνουμε σήμερα. «Όσο προχωρεί ο καιρός και τα γεγονότα, ζω ολοένα με το εντονότερο συναίσθημα πως δεν είμαστε στην Ελλάδα, πως αυτό το κατασκεύασμα που τόσο σπουδαίοι και ποικίλοι απεικονίζουν καθημερινά, δεν είναι ο τόπος μας, αλλά ένας εφιάλτης με ελάχιστα φωτεινά διαλείμματα, γεμάτα με μια πολύ βαριά νοσταλγία. Να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, τίποτε δεν είναι πιο πικρό». Στις κρίσιμες ώρες που περνάμε, όσοι Έλληνες, πρέπει να βροντοφωνάξουμε: «Σήκω Ευαγόρα, σήκω Γρηγόρη, σήκω Παύλε, σήκω Μάρκο, σήκω Διάκο, να μας πείτε ελληνική ιστορία». Skokie Festival of Cultures back for 21st year! (Skokie, Ill. April 13, 2011): More than 35,000 people are expected to visit the 21st Annual Skokie Festival of Cultures on May 21 and 22, where they will savor exotic tastes, listen to the traditional sounds of ethnic music, and experience the dozens of cultures, languages and traditions that make up the Skokie community. Not only will visitors to the festival experience more than 35 cultural booths, said the Festival Planning Committee s Chairperson Michelle Tuft, but they will also enjoy two days of ethnic folk music and dance, a wide range of food, unique arts and crafts, international children s games, and a merchandise marketplace. Skokie s unique cultural journey launches at Oakton Park in Skokie and will kick off when visitors receive their free Passport to the World, the official guide to all festival happenings. The passport will include a schedule of hourly ethnic performances, educational information, and a festival map, which will help attendees make their way through the 19-acre park full of attractions. The festival will offer something for the younger set, too, with a children s area featuring hands-on exhibits and a place for children to learn and create. In addition, the festival will feature an International Games demonstration area and a variety of ethnic food vendors. The more than 35 cultures represented at the Festival will range from Czech to Laotian, Korean to Swedish and Belizean to Luxembourgian. Oakton Park is located at the corner of Oakton Street and Skokie Boulevard in Skokie, at 4701 Oakton St. The festival will begin at 11 a.m. both Saturday and Sunday, ending at 7 p.m. A free shuttle will be available to deliver attendees to the Festival grounds from Oakton Community College at 7701 Lincoln Ave., from 9 a.m. to 7:30 p.m., on both days. The 21st Annual Skokie Festival of Cultures is sponsored by the Illinois Arts Council, RCN, NorthShore University HealthSystem Skokie Hospital, Rotary Club of Skokie Valley, Kiwanis Club of Skokie Valley, the Skokie Park District, the Village of Skokie, and the Skokie Public Library. For more information about the festival, call the Skokie Park District, (847) or visit the official Skokie Festival of Cultures Web site at Contact: Michelle Tuft at (847) , ext. 2181

18 18 Ελληνική Φωνή, Μάϊος 2011 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟ ΦΙΛΟΛΟΓΟ ΚΑΙ ΛΟΓΟΤΕΧΝΗ ΓΙΑΝΝΗ TZANH «Η γνήσια τέχνη δεν παράγεται κατά παραγγελίαν, είναι αποτέλεσμα έμπνευσης και δημιουργικής πνοής» Επιμέλεια: Βάσω Β. Παππά Στις 28 Δεκεμβρίου 2010, σε πανηγυρική τελετή στην Αθήνα, απονεμήθηκαν τα Βραβεία της Ακαδημίας Αθηνών για το Ανάμεσα στους βραβευμένους ήταν και ο Θεσσαλονικιός φιλόλογος και λογοτέχνης Γιάννης Τζανής για το βιβλίο του Η λογοτεχνική δημιουργία της Βόρειας Ελλάδας, ». Ο Γιάννης Τζανής έχει δημοσιεύσει 10 επιστημονικά βιβλία (σχετικά με την ιστορία και τη λογοτεχνία), 12 ποιητικές συλλογές, 6 πεζογραφικά έργα (διηγήματα, μυθιστορήματα), 7 ανθολόγια Μαθητικής Ποίησης (με τον Πέτρο Μπέσπαρη), πολλά άρθρα, μελέτες, εισηγήσεις, κριτικές και λογοτεχνικά κείμενα σε περιοδικά, σε πρακτικά συνεδρίων και σε εφημερίδες. Δίδαξε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ, στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και υπηρέτησε ως στέλεχος στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (Διευθυντής σχολείων, Προϊστάμενος Γραφείων και Διεύθυνσης, Σχολικός Σύμβουλος, Προϊστάμενος Επιστημονικής Παιδαγωγικής Καθοδήγησης και Αναπληρωτής Περιφερειακού Διευθυντή Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας). B.Π. Κύριε Τζανή πρόσφατα βραβευτήκατε από την Ακαδημία Αθηνών για το βιβλίο σας «Η Λογοτεχνική δημιουργία της Βόρειας Ελλάδας ». Ένα χρήσιμο βοήθημα για τους μελετητές της λογοτεχνίας και της τοπικής ιστορίας. Μιλήστε μας τόσο για το πόνημά σας αυτό όσο και για τα συναισθήματά σας κατά την ημέρα της βράβευσης. Αρχικά, κυρία Παππά, θέλω να σας ευχαριστήσω για τη συνέντευξη που μου παίρνετε με την ευκαιρία της βράβευσής μου από την Ακαδημία Αθηνών. Ευχαριστώ πολύ και την εφημερίδα που θα τη δημοσιεύσει. Μου δίνετε την ευκαιρία να επικοινωνήσω με τους αδελφούς μας στην Αμερική, ένα πολύ ζωντανό κομμάτι του ελληνισμού. Προκαταβολικά να σας πω ότι το βιβλίο που βραβεύτηκε, Γιάννη Τζανή Πέτρου Μπέσπαρη, Η λογοτεχνική δημιουργία της Βόρειας Ελλάδας , περιλαμβάνει στα λήμματά του και δημιουργούς που ζουν στο εξωτερικό (Ευρώπη, Αμερική, Αυστραλία Ασία, Αφρική) αλλά κατάγονται, γεννήθηκαν ή έζησαν στη Βόρεια Ελλάδα. Το βιβλίο αυτό, που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Μπίμπης στη σειρά «Μικρή Φιλολογική» το 2007, είναι ένας ογκώδης τόμος 712 σελίδων, αποτέλεσμα συστηματικής και κοπιαστικής έρευνας 10 περίπου ετών, που επιχειρεί να καταγράψει όλους τους δημιουργούς της Βόρειας Ελλάδας που δημοσίευσαν στα 132 αυτά χρόνια έστω και ένα λογοτεχνικό βιβλίο ή είχαν κάποια σημαντική παρουσία στη λογοτεχνία ως συγγραφείς, συστηματικοί μελετητές της, εκδότες ή διευθυντές λογοτεχνικών ή φιλολογικών περιοδικών, κριτικοί της λογοτεχνίας. Περιλαμβάνει περίπου 2300 λήμματα, κατ αλφαβητική σειρά, με βιογραφικά, πλήρη εργογραφία και υπόμνημα με παραπομπές σε βιβλιογραφία για κάθε περιλαμβανόμενο δημιουργό. Με το πλήθος των δημιουργών, των βιβλίων και των δραστηριοτήτων που εντόπισε η έρευνα και καταγράφονται στα λήμματα και στη βιβλιογραφία, παρουσιάζεται και τεκμηριώνεται η ευαισθησία, η ποιότητα και ο πνευματικός δυναμισμός του Μακεδονικού ελληνισμού, καθώς και η ισχυρή παρουσία και η προσφορά της βορειοελλαδικής κοινωνίας στον πολιτισμό και στα ελληνικά γράμματα. Όλες οι καταγραφές στον τόμο στηρίζονται σε βιβλιογραφία 28 σελίδων (βιογραφικά λεξικά, γραμματολογικά έργα, εγκυκλοπαίδειες, πρακτικά συνεδρίων, τα λογοτεχνικά και φιλολογικά περιοδικά της Β. Ελλάδας αφιερώματα για τη λογοτεχνία της Β.Ε., ανθολογίες, ομαδικές εκδόσεις, κριτικογραφίες, λευκώματα, ιστοσελίδες, δίσκους, καταλόγους εκδοτών, καταλόγους εκθέσεων, εκδόσεις νομαρχιακών - δημοτικών αρχών, βιβλία που αναφερόμενα σε πολλούς συγγραφείς) που προτάσσεται στο βιβλίο, το οποίο έχει στο τέλος αλφαβητικούς πίνακες κατά Νομό. Είναι ένα πολύ χρήσιμο βοήθημα για τους μελετητές της λογοτεχνίας και της τοπικής ιστορίας, φανερώνει τις τάσεις της κοινωνίας και αναδεικνύει τη λογοτεχνία ως βασικό πολιτιστικό αγαθό και ως υπέρτατη πνευματική λειτουργία και προσφορά. Είναι ακόμη χρήσιμο για τις τοπικές αρχές, τους εκπαιδευτικούς, τους λογοτέχνες και όσους αγαπούν τη λογοτεχνία. Σύμφωνα με το σχετικό Πρακτικό της Ακαδημίας «Το βραβείο του Οργανισμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης Θεσσαλονίκη 1997, με χρηματικό έπαθλο 6.000, απονέμεται εις τους κυρίους Γιάννη Τζανή και Πέτρο Μπέσπαρη για το βιβλίο τους «Η λογοτεχνική δημιουργία της Βόρειας Ελλάδας, ». Το έργο αποτελεί συστηματική βιβλιογραφική καταγραφή των λογίων που κατάγονται από τη Βόρεια Ελλάδα ή ζουν και δρουν εκεί και συμπληρώνεται με τα βιογραφικά και εργογραφικά στοιχεία των λογοτεχνών, χρησιμώτατα όταν πρόκειται για πρόσωπα τα οποία δεν αποθησαυρίζονται σε λεξικά ή σε έργα συνθετικά και για την γνώση της δράσης και του έργου τους απαιτείται μακρά πρωτογενής έρευνα.» Σχετικά με τα συναισθήματά μου κατά την ημέρα της βράβευσης θα σας πω τα κοινότυπα ότι ένιωσα πολύ μεγάλη συγκίνηση, χαρά και περηφάνια: Ένα παιδί φτωχών αγροτών, προσφύγων από τη Μικρά Ασία, που έκανε κάθε χειρωνακτική εργασία στη γενέτειρά του Γερακαρού και κατόπιν στη Θεσσαλονίκη, για να βοηθήσει την οικογένειά του και να σπουδάσει, στα εξήντα επτά του έπαιρνε Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Ένιωσα ικανοποίηση και ευγνωμοσύνη που ο κορυφαίος πνευματικός φορέας της πατρίδας μου με τη βράβευση του βιβλίου μας αυτού αναγνώριζε τα σαράντα περίπου χρόνια προσφοράς στα γράμματα, στον πολιτισμό και στην παιδεία μας (έχω δημοσιεύσει περισσότερα από τριάντα βιβλία, επιστημονικά και λογοτεχνικά και ο συνεργάτης μου Πέτρος Μπέσπαρης επίσης αρκετά). Διαισθάνθηκα την περηφάνια της οικογένειάς μου, που ήταν όλη παρούσα στη βράβευση, και ένιωσα αυτό που λέμε πραγματική ευτυχία. Ευχαριστώ το Θεό και τους θεσμούς της πατρίδας για την ύψιστη αυτή τιμή, γιατί είναι πάρα πολλοί το ίδιο άξιοι, κι ακόμη περισσότερο, που δεν έχουν την τύχη να βραβευτούν. Β.Π. Παλαιότερα, σε μια ραδιοφωνική εκπομπή, ο Μιχάλης Κακογιάννης είχε πει ότι δεν υποστηρίζει θεσμούς βράβευσης, με το σκεπτικό ότι η Τέχνη δεν έχει σχέση με τον ανταγωνισμό. Εσείς τι θα του λέγατε μετά από τη βράβευσή σας από την Ακαδημία Αθηνών; Κατ αρχήν δε διαφωνώ με το σκεπτικό του Μιχάλη Κακογιάννη ότι «η Τέχνη δεν έχει σχέση με τον ανταγωνισμό», αφού η γνήσια τέχνη δεν παράγεται κατά παραγγελίαν ή με ποικίλες σκοπιμότητες αλλά είναι αποτέλεσμα έμπνευσης και δημιουργικής πνοής. Όμως η Ακαδημία Αθηνών στη λογοτεχνία επιβραβεύει εκ των υστέρων έργα που γράφτηκαν σε ανύποπτο χρόνο με γνήσια έμπνευση, στην επιστήμη συγκεκριμένα έργα, που γράφτηκαν μετά από επίπονες, μακροχρόνιες, συστηματικές έρευνες και αποτελούν προσφορά στον πολιτισμό και στον κοινωνικό τομέα πράξεις αυθόρμητης προσφοράς στο συνάνθρωπο. Δεν βρίσκω αντίφαση ανάμεσα στο σκεπτικό του Κακογιάννη και στο θεσμό των βραβείων της Ακαδημίας. Δεν το λέω τώρα που βραβεύτηκα. Μετέχω σε αρκετές κριτικές επιτροπές διαγωνισμών. Η βράβευση είναι μια πράξη αναγνώρισης και ενίσχυσης του ταλέντου, της υπομονής, της διάθεσης και του ζήλου για δημιουργία και προσφορά, γιατί όλοι ξέρουμε πως η δημιουργία, μετά την έμπνευση, θέλει πολύ κόπο, επιμονή και ανάλωση ψυχής. Ας θυμηθούμε τη φράση του Θουκυδίδη (Ιστορ ) «άθλα γαρ οις κείται αρετής μέγιστα, τοις δε και άνδρες άριστοι πολιτεύουσιν» (όπου θεσμοθετούνται σημαντικά βραβεία για την αρετή, εκεί ζουν και άριστοι πολίτες). Εξάλλου οι Δραματικοί και άλλοι πνευματικοί Αγώνες στην αρχαιότητα προώθησαν πολύ τη δημιουργία και τον πολιτισμό. Ο Κακογιάννης έχει δίκιο όταν υπάρχουν θεσμοί που βραβεύουν έργα τέχνης (αναφερόμαστε κυρίως στην τέχνη) που έγιναν κατά παραγγελίαν, με ειδικά κριτήρια, συνθήκες σκοπιμότητες και διαδικασίες. Αυτά αλλοιώνουν τη γνησιότητα, την αυθορμησία, την έμπνευση στη λειτουργία και την παραγωγή της τέχνης. Έχουμε κατασκευαστές αντί δημιουργούς. Β.Π. Λέγεται ότι η φιλοδοξία με την καλή έννοια είναι κινητήριος μοχλός, όπως και η επιθυμία. Συμφωνείτε; Όλοι οι άνθρωποι ενδόμυχα έχουν την ανάγκη της αυτοβεβαίωσης και της αναγνώρισης των πράξεων και των δημιουργημάτων τους από τους άλλους. Σε κάποιους βέβαια εξελίσσεται σε τάση να ξεχωρίσουν από το πλήθος και ν αποκτήσουν φήμη και δόξα. Όταν είναι ευγενική η φιλοδοξία, συνδυάζεται με την ειλικρινή διάθεση είναι πράγματι κινητήριος μοχλός για δημιουργία και προσφορά. Εκτός από την αναγνώριση αποδέχονται ευχάριστα και επιδιώκουν και τις τιμές. Έχουμε την αρχαία λέξη «φιλοτιμία» (αγάπη για τις τιμές) που στη σύγχρονη Ελλάδα απέκτησε μια ευρύτερη πολύ θετική σημασία και εξελίχτηκε σε υπέροχο εθνικό χαρακτηριστικό. Κάποτε, όμως, η φιλοδοξία αποκτά ανεξέλεγκτες διαστάσεις, έχει στόχο τη στείρα προβολή, καταργεί κάθε φραγμό και γίνεται ένα τρομερά επικίνδυνα κίνητρο. Ο καλλιτέχνης και γενικά ο πνευματικός άνθρωπος πρέπει να έχει ευγενικές φιλοδοξίες, αλλά να τις συνδυάζει με τη σεμνότητα (όχι τη σεμνοτυφία και την υποκριτική, τάχατες, αδιαφορία για τη γνώμη των άλλων και την αναγνώριση), την αθόρυβη κάποτε, υπομονετική γνήσια και ουσιαστική δημιουργία και προσφορά. Η ευγενική φιλοδοξία μπορεί να είναι κίνητρο αλλά αποτελεί και κίνδυνο για την αυθεντικότητα της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Β.Π. Τι θα μπορούσε να σημαίνει για σάς, η ρηξικέλευθη Φοκνερική ρήση: «(ο καλλιτέχνης) είναι πέρα για πέρα αμοραλιστής, με την έννοια ότι θα ληστέψει, θα δανειστεί, θα εκλιπαρήσει ή θα κλέψει από τον οποιονδήποτε για να κάνει τη δουλειά του. Η μοναδική ευθύνη του είναι απέναντι στην τέχνη του». Προσπαθώ να δώσω την ερμηνεία ότι ο πραγματικός καλλιτέχνης οφείλει παθολογική αγάπη, αφοσίωση και υπευθυνότητα στην τέχνη του και στη δημιουργία, που, οπωσδήποτε, κατά την προσωπική μου προέκταση, υπηρετούν τον άνθρωπο και τον πολιτισμό (όχι μόνο την τέχνη και τον καλλιτέχνη). Με μια τέτοια ερμηνεία συμφωνώ. Κάτι ανάλογο με τη συμβολική λαϊκή φράση: «Για την τέχνη θα γίνω ακόμη και φονιάς». Θέλω να θεωρήσω συμβολικές (ποιητική αδεία) τις αναφορές σε βιαιότητες και απορρίπτω και ως απλή αναφορά τη λέξη «αμοραλιστής». Φανταστείτε αυτό που θέλει ο Φόκνερ για τον καλλιτέχνη να το θέλει, με πραγματική και όχι συμβολική σημασία, ο επιστήμονας, ο τεχνολόγος, ο στρατιωτικός, ο πολιτικός... Δε συμφωνώ με το δόγμα «Η τέχνη για την τέχνη» ούτε με την άποψη «ο καλλιτέχνης τυφλό και αδίσταχτο όργανο της τέχνης». Η έννοια του ωραίου βγαίνει μέσα από τον άνθρωπο και η τέχνη υπάρχει επειδή υπάρχουν οι άνθρωποι για να τους αγγίσει. Όλα έχουν τα όριά τους. Όριο της τέχνης είναι ο άνθρωπος. Η τέχνη και η αίσθηση του ωραίου αποτελούν ήθος για τον άνθρωπο και τον καλλιεργούν. Δεν είναι σωστό, λοιπόν, η τέχνη να υπηρετείται με αμοραλιστικές αρχές, διαθέσεις και πρακτικές. Β.Π. «Όλα τα περί την Τέχνη είναι ένα κόσκινο με αρκετά μεγάλες τρυπούλες, απ όπου περνάνε και τα μάταια, τα τόσο αναγκαία», έχει πει η ποιήτρια και ακαδημαϊκός Κική Δημουλά. Συμφωνείτε; Συμφωνώ απόλυτα. Η τέχνη είναι μια πλευρά της ζωής. Είναι η ίδια η ζωή και τα σχετικά μ αυτήν έχουν διαστάσεις ανθρώπινες. Το κόσκινο αφήνει πάντοτε περιθώρια για όλα τα ανθρώπινα: Ανάγκες, ματαιότητες, λάθη, αδυναμίες, προσωπικές επιθυμίες και προτιμήσεις. Μαζί με τα ωραία και τα υψηλά περ-

19 Ελληνική Φωνή, Μάϊος νάνε και τα μάταια, τα τόσο ανθρώπινα. Αυτό είναι χαρακτηριστικό της αυθεντικής λειτουργίας. Τα τέλεια, τα απόλυτα άψογα θυμίζουν στημένα σκηνικά και προκατασκευασμένες λειτουργίες. Γνήσιο είναι το ανθρώπινο. Όπως πιο ωραίο είναι το χειροποίητο απέναντι στο απόλυτα στιλιζαρισμένο βιομηχανικό. Κατά την άποψή μου αυτό ισχύει και στη δημιουργία και στη λειτουργία και στη συμπεριφορά. Β.Π. Υπήρξατε εκπαιδευτικός με έντονη εκπαιδευτική δράση. Στην πολύχρονη επαφή σας με τα νέα παιδιά, υποθέτουμε ότι θα είδατε στα μάτια σας ότι, αν και δεν έχουν υποφέρει ποτέ, δεν ορίζουν τη ζωή τους, δεν ξέρουν γιατί ζουν. Μήπως, τελικά, οι δυσκολίες της ζωής είναι αυτές που βοηθούν να αποκαλυφθεί το μεγαλείο που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος; Είναι πράγματι γεγονός αναμφισβήτητο πως οι προσωπικές εμπειρίες, οι δυσκολίες και ο αγώνας για την επιβίωση, την προσωπική επιτυχία, την καταξίωση είναι αυτά που, όπως πολύ σοφά λέει ο λαός «ψήνουν» τον άνθρωπο και του καλλιεργούν ικανότητες να αντιμετωπίζει τη ζωή. Στην εποχή μας οι νέοι, παρόλες τις πολλές ελευθερίες και τις εξόδους τους, βαδίζουν το πιο πολύ επί χάρτου και δεν έχουν γνώση της πραγματικής ζωής. Οι γονείς δεν εμπλέκουν τα παιδιά στις πιθανές δυσκολίες της οικογένειας, δεν τα μυούν στα μυστικά της σκληρής πραγματικότητας, για να μην τα πληγώσουν, η εκπαιδευτική διαδικασία είναι κατά βάση θεωρητική και ο νέος δεν περνά στα προβλήματα της κοινωνίας, ούτε αντιμετωπίζει δυσκολίες στην εκπαίδευσή του, όπως παλιότερα που έρχονταν απ τα χωριά και έμεναν μόνοι τους και δε μαθαίνει στη πράξη να πιστεύει πάνω απ όλα στη αξία της ζωής. Τα προβλήματα έρχονται πολύ αργότερα, είναι πολύ έντονα με απογοητεύσεις κι αδιέξοδα, που συχνά οδηγούν πολλούς νέους σε λύσεις φοβερές: Έχουν αυξηθεί πολύ οι αυτοκτονίες, μεγάλος αριθμός οδηγείται στα ναρκωτικά και σε επικίνδυνους δρόμους και η εγκληματικότητα έγινε μάστιγα. Οι δυσκολίες πράγματι είναι αυτές που αποκαλύπτουν το εσωτερικό μεγαλείο, την αγωνιστικότητα και την αντοχή ή διευρύνουν τα κενά και σφραγίζουν μοιραία για μερικούς τα αδιέξοδα. Εγώ πάντως σε γενικές γραμμές έχω εμπιστοσύνη στους νέους. Ως μέλος κριτικής επιτροπής σε μαθητικούς ποιητικούς διαγωνισμούς, διάβασα πολλές φορές τις αγωνίες τους και είδα τα αδιέξοδά τους, μα και την αγάπη τους για τον άνθρωπο και τα προβλήματά του, μέσα στους αυθόρμητους στίχους τους. Παρά την αυξανόμενη ρύπανση του εξωτερικού κόσμου, οι νέοι έχουν ακόμη και γνησιότητα και ποιότητα. Β.Π. Τη στιγμή που οι σημερινές σχέ- Προμηθευτείτε το αξιόλογο βιβλίο στα ελληνικά του Αιδ. π. Δημητρίου Τριανταφύλλη «Ήμαρτον Θεέ μου» Μια συλλογή άρθρων, κηρυγμάτων ομιλιών για κάθε Ελληνική Οικογένεια Σε απλή γλώσσα για να καταλαβαίνει ο αναγνώστης τα νοήματά του Ζητήστε το να σας σταλεί ταχυδρομικώς Rev. Fr. Demetrios N. Triantafeles 1002 Moki Ln. Mt. Prospect IL Τηλέφωνο: (847) σεις είναι εφήμερες, βασισμένες στην προχειρότητα, εσείς έχετε να επιδείξετε μια κοινή εδώ και αρκετά χρόνια πορεία με τη σύντροφό σας. Λένε ότι, για να πετύχει ένας γάμος, χρειάζεται να κρατάς τα μάτια σου ανοιχτά πριν και μισόκλειστα μετά. Είναι όντως έτσι; Εσείς τι διείδατε σε κείνη; Είναι γεγονός πως με τη σύζυγό μου, τη φιλόλογο Μαρία Αγοραστού, έχουμε 35 χρόνια αρμονικής και αδιατάρακτης συζυγικής ζωής και περισσότερα από σαράντα τρυφερό συναισθηματικό δεσμό. Είναι μια αγάπη που η ρίζα της όλο και βαθαίνει και την τρέφει ο καθημερινός αγώνας μας για τη σφιχτοδεμένη οικογένειά μας, που τώρα διευρύνεται, σε μια ανοδική πορεία με πολλές αγωνίες, αλλά και πολύ δυνατές χαρές. Είναι μια πραγματική αγάπη που στηρίζεται στην έλξη που ακόμη ασκούν οι προσωπικότητές μας, στον αλληλοσεβασμό και στην ειλικρίνεια, στα κοινά ενδιαφέροντα. Είναι πολύ σπουδαίο να έχεις κάποιους να τους νοιάζεσαι και κάποιους να σε νοιάζονται και να νιώθουν περήφανοι για σένα. Στην ερώτησή σας απαντώ πως εμείς έχουμε πάντοτε τα μάτια μας ανοιχτά, για να μπαίνει το φως και να φωτίζει όλα τα τριχοειδή αγγεία της ψυχής μας, να κυκλοφορεί μέσα μας, σαν σε συγκοινωνούντα δοχεία, αυτό το κοινό, δικό μας φως. Την ευτυχία εμείς ποτέ δεν την απαιτήσαμε. Πάντα την προσφέρουμε. Αυτό είναι το μυστικό: είναι πραγματικά ευτυχισμένος αυτός που την προσφέρει. Η επιτυχία μου στο συγγραφικό έργο και στη σταδιοδρομία μου οφείλεται σε σημαντικό βαθμό και στη σύζυγο και στην οικογένειά μου για το ήρεμο κλίμα που μου εξασφαλίζει, τις εμπνεύσεις, τη βοήθεια, τις καίριες και ουσιαστικές παρατηρήσεις. Της έχω αφιερώσει βιβλία μου, της έγραψα πολλά ποιήματα και, επειδή δε μου αρέσουν τα κομμένα λουλούδια και τα λαμπερά κοσμήματα, της έχω πάντα ένα κομμάτι απ την ψυχή μου έτοιμο να το προσφέρω. Νιώθω πως η ηλικία δεν ισοπεδώνει τα αισθήματα. Β.Π. Αν διαπιστώνατε ότι κάποιος, που αγοράζει ένα βιβλίο σας, δεν το κάνει από αγάπη για το βιβλίο, αλλά για να δημιουργήσει στους άλλους μια ψευδή για το ποιόν του εντύπωση, ποια θα ήταν τα συναισθήματά σας; Θέλω πράγματι, όπως όλοι εξάλλου οι συγγραφείς, τα βιβλία μου να αγοράζονται, επειδή είναι χρήσιμα και έχουν κάτι να τους προσφέρουν: συγκίνηση, γνώσεις, καλλιέργεια. Υπάρχουν και περιπτώσεις που αγοράζονται για άλλους λόγους. Πιστεύω πως είναι λίγες. Αν γίνεται κάποιες φορές για να με ευχαριστήσουν ή να με τιμήσουν το εκτιμώ. Κάποιοι αγαπούν και εκτιμούν τα πρόσωπα, αλλά δεν έχουν σχέση με τα βιβλία. Εγώ πάντως νιώθω πολλή μεγάλη χαρά, όταν προσφέρω βιβλία μου, κυρίως λογοτεχνικά, ακόμη και εκεί που ξέρω ότι δύσκολα θα διαβαστούν. Το βιβλίο είναι το πιο ωραίο δώρο. Β.Π. Τι είναι αυτό που σας φοβίζει στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα; Αυτό που με φοβίζει πιο πολύ ως πραγματικό, άμεσο και επείγον πρόβλημα, είναι η ανεργία και ιδιαίτερα των νέων. Αυτά που με φοβίζουν όμως ακόμη πιο πολύ είναι η πραγματική κρίση των αξιών, η προτίμηση της ποσότητας από την ποιότητα, της γυαλάδας και της λάμψης, απέναντι στην ουσία, της υπολογιστικής λογικής απέναντι στα αισθήματα, της επιφάνειας και προχειρότητας αντί του βάθους σε όλα (στις προσπάθειες, στις σχέσεις, στην επικοινωνία, στις γνώσεις, στην καλλιέργεια, στα αισθήματα). Είναι κάποια που διορθώνονται και κάποια που μας απορυθμίζουν ως κοινωνία. Δε φοβάμαι τις αλλαγές. Τις επιδιώκω πάντα. Με τρομάζει η αλλοτρίωση. Είμαι αισιόδοξος, γιατί βλέπω πως η φιλοτιμία και η ευαισθησία αντέχουν ακόμη. Β.Π. Στις αρχές του περασμένου αιώνα, ο Γάλλος συγγραφέας Ζιλ Ρενάρ έγραψε στο Ημερολόγιό του: «Όποιος λέει δεν ασχολούμαι με την πολιτική, είναι σαν να λέει: Δεν ασχολούμαι με τη ζωή». Τι έχετε να πείτε για την οικονομική κατάσταση που βιώνουμε ως χώρα και τι για τους πολιτικούς μας, που την οδήγησαν εδώ που είμαστε σήμερα; Είναι πράγματι αλήθεια αυτό που έγραψε ο Ζιλ Ρενάρ. Η πολιτική είναι η ζωή και η τρέχουσα καθημερινότητα. Όλα σχεδόν είναι πολιτική. Στην Αθηναϊκή Δημοκρατία του Περικλή, πριν 2500 χρόνια, αυτόν που δεν μετείχε στον πολιτική τον θεωρούσαν όχι αδιάφορο, αλλά άχρηστο. Βέβαια η τέχνη, η επιστήμη, ο πολιτισμός δεν έχουν χρώμα ούτε παράταξη, ανήκουν μόνο στην κοινωνία κι αυτήν υπηρετούν, αλλά οι ασχολούμενοι μ αυτά είναι πολίτες και ως εκ τούτου δικαιούνται και υποχρεούνται, πολύ περισσότερο ακόμη ως πνευματικοί άνθρωποι, να αγωνίζονται μέσα στην κοινωνία. Είναι γεγονός ότι στις μέρες μας βιώνουμε μια πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση αλλά παράλληλα και μια οξυμμένη κρίση θεσμών, αξιών, διαφθοράς, οραμάτων, προσανατολισμού, ενημέρωσης και επικοινωνίας. Είναι προβλήματα που δημιουργήθηκαν βαθμιαία και τα έχει επιτείνει επικίνδυνα μια διεθνής και ευρωπαϊκή οικονομική κρίση, ένας ακήρυχτος πόλεμος μεγάλων, απρόσωπων και ύπουλων συμφερόντων. Οι πολιτικοί, βέβαια, ως οι υπεύθυνοι ταγοί, έχουν μέγιστο μέρος της ευθύνης για πράξεις και παραλείψεις, χωρίς να είναι μόνο αυτοί, όπως φαίνεται από τις χιλιάδες καθημερινές αποκαλύψεις. Ο λαός μας όμως, που έχει περάσει πολύ μεγάλες δυσκολίες και συμφορές, όπως ξέρουμε εμείς οι παλιότεροι κι όπως μας το δείχνει η ιστορία, οφείλει να κρατήσει την ψυχραιμία, το κουράγιο και τη δύναμή του. Στις δημοκρατίες ο λαός είναι κυρίαρχος και δίνει τις λύσεις. Θα μου επιτρέψετε να κλείσω τη συνέντευξή μου με ένα απόσπασμα (τους τελευταίους στίχους) από ένα ποίημά μου πρόσφατο, απ αυτά που στέλνω κάθε χρόνο σε οικείους και φίλους αντί για ευχετήρια πρωτοχρονιάτικη κάρτα: Καμία τράπεζα, με τις ωραίες δωρικές κολόνες, -δάνειο κι αυτές απ την αρχαία αίγλη μας- Κανένας οίκος και καμία αγορά Δεν θα μπορέσουν ν αναστρέψουν το πλατύ της ιστορίας μας ποτάμι Με τις φωτεινές κηλίδες από αίμα και φιλότιμο, Κανένας δεν μπορεί να μας στερήσει το ζεστό, αφράτο όνειρο, Που κρύβουμε στο φούρνο της καρδιάς. Σ αυτή τη χώρα ο ήλιος ανατέλλει πάντα ολόκληρος, Χορταστικό καρβέλι για τις προσευχές, Και το φεγγάρι φέτα φωτεινή, ανάστροφη, Βαρκούλα για να ταξιδεύουν οι ερωτευμένοι, οι ρομαντικοί και οι ευαίσθητοι Στον έβδομο ουρανό της ευτυχίας Από τις εκδόσεις ΠΕΛΑΣΓΟΣ, κυκλοφόρισε το νέο βιβλίο του Δρ. Ιωάννη Μπουγά με τίτλο: «ΜΑΤΩΜΕΝΕΣ ΜΝΗΜΕΣ » Κόκκινη Τρομοκρατία, Κατοχικός Ἐμφύλιος, Κόκκινη Ἀπελευθέρωση, Λευκή Τρομοκρατία στή Νοτιοδυτική Πελοπόννησο (Γαργαλιάνοι - Καλαμάτα - Μελιγαλάς - Πύλος - Πύργος) Το βιβλίο έχει 530 σελίδες, και περιγράφει τα σημαντικά γιά την εθνική ζωή γεγονότα της Νοτιοδυτικής Πελοποννήσου, που ακολούθησαν την αποχώρηση των Γερμανών, όπως δεν πιστεύω ότι έχει γίνει από κανέναν μέχρι σήμερα. Η βιβλιογραφία καλύπτει 62 βιβλία, και στο βιβλίο υπάρχουν 519 υποσημειώσεις. Για την αγορά και την αποστολή του βιβλίου επικοινωνήστε: IOANNIS BOUGAS 4331 BEACONSFIELD MONTREAL, QUEBEC, H4A2H5 (514) ioannis.bougas@sympatico.ca

20