Η έννοια του αρχετύπου. Ο όρος αρχέτυπο σηµαίνει αρχικός τύπος, ό,τι δηλαδή θα χρησιµεύσει ως υπόδειγµα, πρότυπο, µοντέλο.

Transcript

1 ΤΟ ΑΡΧΕΤΥΠΟ ΤΟΥ ΡΑΚΟΥ µε τον Ιωάννη Ψάρρα Η έννοια του αρχετύπου Ο όρος αρχέτυπο σηµαίνει αρχικός τύπος, ό,τι δηλαδή θα χρησιµεύσει ως υπόδειγµα, πρότυπο, µοντέλο. Τα αρχέτυπα µας καθοδηγούν σε ορισµένες βασικές συµπεριφορές όντας αντιπρόσωποι, ως προς τα πιο χαρακτηριστικά τους στοιχεία, εικόνων, ιδεών, εµπειριών και συναισθηµάτων. Στα αρχέτυπα µελετητές διαφόρων σχολών βρίσκουν τα θεµέλια πολλών εκδηλώσεων του ανθρώπου, όπως των µύθων, της λογοτεχνίας, της τέχνης, των συµβολισµών και όλων των βασικών συλλήψεων της επιστήµης. Αρχέτυπα. Εικόνες αρχέγονες, που χρονικά περίπου συµπίπτουν µε την εµφάνιση του πρώτου ανθρώπου. Εκφράζουν µορφές συµπεριφοράς, ίδιες περίπου σε όλους, ανεξάρτητα χώρου και χρόνου. 1

2 Σε µια συζήτηση σχετικά µε την έννοια των αρχετύπων, η Πλατωνική έννοια της ιδέας, µια αρχέγονη προδιάθεση που διαµορφώνει και επηρεάζει τις σκέψεις, βρίσκεται να είναι µια πρώιµη διατύπωση της υπόθεσης των αρχετύπων. ΤΟ ΑΡΧΕΤΥΠΟ ΤΟΥ ΡΑΚΟΥ ΡΑΚΟΣ: { < αρχ. ράκων, πιθανότατα από το δρακείν του ρήµατος δέρκοµαι ( = βλέπω καθαρά, παρατηρώ ) }. Ανθρωποφάγο µυθικό τέρας, µε µορφή ερπετού τεραστίων διαστάσεων, µε φτερά νυκτερίδας, αγκαθωτή ουρά, που βγάζει φλόγες από το στόµα. Συµβολικά οι ράκοντες σαν θηρία είναι αυτόχθονοι κύριοι του εδάφους, ενάντια στους οποίους οφείλουν να πολεµήσουν οι ήρωες και οι δηµιουργοί για κυριαρχία ή κατάκτηση µιας χώρας. Είναι επίσης φύλακες των θυσαυρών και των πυλών της εσωτερικής γνώσης. Ο αγώνας µε τον ράκοντα συµβολίζει τις δυσκολίες που υπάρχουν για να νικήσει κανείς και να κερδίσει τους θυσαυρούς της εσωτερικής γνώσης. Το σκότωµα του ράκου είναι η σύγκρουση ανάµεσα στο φως και το σκοτάδι, ο σφαγιασµός των καταστροφικών δυνάµεων του κακού, ή ο άνθρωπος που υπερνικά τη δική του σκοτεινή φύση και πετυχαίνει την κυριαρχία. Η διάσωση της παρθένου από το ράκοντα είναι η απελευθέρωση των αγνών δυνάµεων µετά την εξόντωση των κακών. Ο ράκοντας είναι συχνά ο αντίπαλος του θνήσκοντος θεού. Μυθολογία Οι ράκοι στις Μυθολογίες των Λαών Στην αρχαιότερη γνωστή σε µας µορφή των ράκων, εµφανίζεται η συµφωνία των λαών να τους σχετίζουν µε τη Μητέρα Γη και τον Πατέρα Ουρανό. Με αυτήν τους την ιδιότητα είχαν την δύναµη όχι µόνο της δηµιουργίας και προστασίας, αλλά και της καταστροφής. Τα πρώτα τους χαρακτηριστικά υπήρξαν από τη µια οι θηλυκοί επίγειοι ράκοι που φύλαγαν τους θησαυρούς της γης, δηµιουργούσαν τους σεισµούς, εξουσίαζαν τη θάλασσα, προστάτευαν τους ευσεβείς ανθρώπους (όπου τους αποκάλυπταν και τους θησαυρούς) αλλά και κατέστρεφαν τους ασεβείς. Από την άλλη, ήταν οι αρσενικοί ράκοι που κυβερνούσαν τον καιρό, δηµιουργούσαν τους κεραυνούς και τις αστραπές µε την ανάσα τους και τις βροντές µε τις κραυγές τους, εξουσίαζαν τον ήλιο και το φεγγάρι και, όταν ήθελαν να δείξουν τη µέγιστη δυσαρέσκειά τους, απαγόρευαν στον ήλιο να λάµψει (εκλείψεις). Βοηθούσαν τους ευσεβείς να ευηµερήσουν µε το να προκαλούν βροχή πάνω από τα σπαρτά τους και κατέστρεφαν τους ασεβείς µε το να πληµµυρίζουν τα χωράφια τους, ή ακόµα χειρότερα, καίγοντάς τα. Αργότερα, ο κάθε λαός λάτρεψε τους ράκους µε διαφορετικό τρόπο: Στην Αίγυπτο έλαβαν την απόκρυφη µορφή των Θεών Σετ και Όσιρι. Στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη, λατρεύτηκαν ως προστάτες και δάσκαλοι του ανθρώπου µε διάφορα χαρακτηριστικά, άλλοι ως καλόβουλοι, άλλοι όχι (ειδικά η Κέλτικη µυθολογία τους τιµά ιδιαίτερα). Κατά τον Μεσαίωνα όµως, οι ράκοι έλαβαν καθαρά εχθρικό χαρακτήρα απέναντι στον άνθρωπο και τον Θεό, κι έτσι οι δοξασίες ξεχείλισαν από µάχες ιπποτών µε ράκους (εδώ πιστεύω είναι φανερός ο παραλληλισµός της µάχης της νέας θρησκείας να κυριαρχήσει έναντι της παλαιάς). Μερικές ιστορίες Αγίων που νίκησαν ράκο επιβιώνουν µέχρι σήµερα (θυµηθείτε τον Άγιο Γεώργιο). Στη µεσογειακή Ευρώπη (για την Ελλάδα κυρίως στη Μακεδονία) εµφανίζονται ως 2

3 φύλακες θησαυρών και πυλών σε Θεϊκούς κόσµους. Στην Ελλάδα, συναντάµε τους ράκους ως σύµµαχους των Τιτάνων έναντι των Ολύµπιων και ξανασυναντάµε αργότερα έναν ράκο στον ενδέκατο άθλο του Ηρακλή καθώς και στον µύθο του Ιάσονα (ο φύλακας του χρυσόµαλλου δέρατος). Σε κάποιες άλλες µεµονωµένες φυλές, πιστεύονταν ότι οι νεκροί ιερείς µεταµορφώνονταν σε ράκους και συνέχιζαν το έργο τους µε αυτήν τη µορφή. Στους ανατολικούς λαούς της Ασίας δηµιουργήθηκε ένα πολυάριθµο δρακονικό πάνθεο. Εκεί εµφανίζονται ράκοι κυριολεκτικά για τα πάντα. Εκεί επίσης εµφανίζεται για πρώτη φορά η πάλη µεταξύ καλού και κακού, µε τον µαύρο (ή κόκκινο) και λευκό ράκο, που αντιπροσωπεύουν όµως ταυτόχρονα µια πρωτόγονη έκφραση του Ταοϊστικού Γινγκ-Γιανγκ. ΟΙ ΡΑΚΟΙ ΣΕ ΥΣΗ-ΑΝΑΤΟΛΗ Στα µάτια των αφηγητών και των παραµυθάδων της δύσης, ο δράκος είναι η ίδια ενσάρκωση του κακού και του χάους. Στα µάτια της εκκλησίας ο δαίµονας ή το τέρας που νικάει ο Άγιος Γεώργιος. Στον µεσαίωνα αλλά και αργότερα στα χρόνια της αναγέννησης, ήταν πολύ δηµοφιλείς οι ιστορίες µε γενναίους ιππότες που αντιµετώπιζαν πελώριους δράκους που είτε τους νικούσαν είτε θυσιάζονταν για να τον πάρουν µαζί τους, µε απώτερο σκοπό να σώσουν την όµορφη δεσποσύνη, την περιοχή, ή και ολόκληρο το βασίλειο ανάλογα µε την περίσταση. Η δυτική µυθολογία σπάνια είχε χώρο για δράκοντες µε καλές προθέσεις ή µε νοηµοσύνη. εν ήταν κάτι παραπάνω από ένα αποτρόπαιο δε, εντυπωσιακό µεν ζώο. Υπάρχει όµως και αντίλογος. Στις χώρες τιη ανατολής και κυρίως στην Κίνα ο δράκος έχει τελείως διαφορετική υπόσταση. Ο κινέζικος δράκοντας συµβολίζει τη δύναµη και τη χάρη, το θάρρος και την ανδρεία, τον ηρωισµό και την υποµονή, την ευγένεια και τη θεότητα. Στην ουσία πρόκειται για µια ενεργητική αποφασιστική και ευφυή δύναµη που αντιπροσωπεύει όσα ακριβώς δεν υπάρχουν στην εικόνα του δράκου της δύσης: την οµορφιά, τη σοφία και την καλοσύνη. Για τους κατοίκους της ανατολής οι δράκοντες µοιάζουν και λατρεύονται ως άγγελοι σε σηµείο να υπάρχουν πάρα πολλά ιερά αφιερωµένα σε αυτούς. Κάποια από τα ιερά αυτά, ο ναός του µαύρου δράκου και το περίφηµο νησί του ναού στην Ιαπωνία, υπήρξαν τόποι προσκυνήµατος και διατηρούνται ακόµα και στις µέρες µας σαν αξιοθαύµαστα µνηµεία του πολιτισµού της ανατολής. Ο ράκος στην ανατολή είναι αυτός που εµπεριέχει όλες τις ανώτερες ποιότητες, ενώ στη ύση όλες τις χαµαιρπείς. Έχουµε τον δυϊσµό, τη δυαρχία του καλού και του κακού πολιτισµικά. υϊσµός δυαδισµός: Φιλοσοφική τάση που παραδέχεται ως βάση της δηµιουργίας δύο αρχές, όπως είναι η ύλη και ο πνεύµα, η νόηση και η βούληση, το ιδεατό και το πραγµατικό, η πράξη και το δίκαιο, ο λόγος και η πίστη. Επίσης υποστηρίζει πως η υπόσταση του ανθρώπου έχει δύο ουσίες, την υλική και την πνευµατική. Ο Γάλλος φιλόσοφος Καρτέσιος θεωρούσε ότι θεµέλιο του όντος είναι οι δύο παραπάνω ουσίες, που είναι ανεξάρτητες µεταξύ τους. Οι δογµατικές αρχές πολλών θρησκειών θεµελιώνονται από το καλό και το κακό, το φως και το σκότος, το πνεύµα και την ύλη. 3

4 Ο ράκος στις εσωτερικές διδασκαλίες είναι αυτός που διαφυλάττει την εσωτερική γνώση, αυτός που στέκεται µπροστά στην Πύλη, στο κατώφλι, και δεν επιτρέπει στους αµύητους να µπουν. Θεωρείται και ονοµάζεται ράκων της Σοφίας. Είναι αυτός που στέκεται στο κατώφλι ανάµεσα γης και ουρανού. ΤΟ ΚΑΤΩΦΛΙ Το κατώφλι είναι το φράγµα, η διαχωριστική γραµµή, το σύνορο που χωρίζει τους δύο κόσµους και, ταυτόχρονα, ο παράδοξος τόπος όπου οι δύο κόσµοι συναντώνται. Εκεί όπου µπορεί να ολοκληρωθεί η µετάβαση από το κοσµικό στο ιερό σύµπαν. Mircea Eliade ΤΟ ΙΕΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΒΕΒΗΛΟ Στέκεται. «Έχοντας διαπεράσει τα πάντα µε ένα τµήµα του εαυτού µου παραµένω». Αν µπορούσαµε να δώσουµε έναν ορισµό για το Αρχέτυπο του ράκου θα λέγαµε ότι είναι το σύνολο των λεγοµένων θετικών και των λεγοµένων αρνητικών ποιοτήτων ενός ανθρώπου. Ο ράκων εµπεριέχει και τα δύο και κατακρατεί αυτή τη Σοφία εντός του. Ότι το Αρχέτυπο του ράκου είναι το πρότυπο που θα πρέπει κάποια στιγµή να ταυτισθούµε, αποδεχόµενοι την πλήρη αντιπαράθεση του συνόλου των ( + ) και ( ) ποιοτήτων µας και την ταυτόχρονη ανάδυσή τους από την ιστορική µνήµη της ύπαρξης -αυτών των µνηµονικών ιχνών πάσης εµπειρίας - στην επιφάνεια της συνείδησης, µιας συνείδησης εξασκηµένης από τα χρόνια να βλέπει ξεκάθαρα, µιας συνείδησης που παρατηρεί τις αντιµαχόµενες δυνάµεις, που διακρίνει, που ξεχωρίζει, που επιλέγει, που κατευθύνει την έκβαση της µάχης προς την τελική απελευθέρωση, µε µια Σοφία που δεν εµπεριέχει χρόνο, στην πλήρη ενότητα των αντιθέτων, σε µια σχέση συνάφειας, ειρήνης, δυναµικής σιγής, δηµιουργικότητας και άµεσης δράσης. Επιπλέον ότι είναι ένα γινγκ - γιάνγκ, ότι είναι ούτε άρνηση, ούτε θέση, ούτε πνεύµα ούτε ύλη, ένα σηµείο δίχως φόβο, ούτε θλίψη, ούτε χαρά, ένας ενδιάµεσος δίχως ενδιάµεσους, ότι είναι το Αρχέτυπο της Σιωπής των δυνάµεων της Ύλης και των ενεργειών της Ψυχής, είναι ο τόπος όπου ου-τόπος, το σηµείο της Εποπτείας, η Πύλη, η Πορτάρα της Νάξου που δεν ξέρεις ποια είναι η είσοδος και ποια η έξοδος, το σηµείο του τέλους των διχασµών. Ο ράκων είναι ταυτόχρονα η Ύπαρξη µέσα στο Γίγνεσθαι [ µε την πολυπλοκότητα] και η Ύπαρξη µέσα στο ΕΙΝΑΙ [ µε την απλότητα]. Ο ράκων εντός του φέρει, είναι µία ( η) Γέφυρα που ενώνει δύο κόσµους, τους οποίους όµως δε θεωρεί αντίθετους, αλλά σε συνάφεια, συνεργατικούς και σε σύνθεση. 4

5 Ο ράκων συνοµιλεί, σχετίζεται και µε τους δύο κόσµους, πιστοποιώντας την ύπαρξή τους, διερµηνεύοντας -αν θέλετε- τις επιθυµίες και τις βουλήσεις ενός εκάστου. Ο ράκων είναι δηµιουργός, δηµιουργός µίας και µόνης τέχνης: ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟΥ ΖΗΝ. Εξωτερικά φαίνεται και έτσι είναι ότι διεξάγεται η µάχη όλων των µαχών. Το εγώ το βιώνει όλο αυτό σαν µία καταστροφή, όλες οι επενδύσεις του, όλες οι αυταπάτες του, οι πλάνες του το εγκαταλείπουν, ό,τι το έθρεψε µέχρι τώρα πεθαίνει. Εναγωνίως ζητάει ειρήνη, ησυχία, ασυνειδήτως δε θέλει να εισέλθει µέσω της Πύλης. Ο ράκος είναι όµως ο φύλακας αυτής της Πύλης, αυτού του ενεργειακού πεδίου µε το πολύ υψηλό βολτάζ, που ακριβώς λόγω αυτού δεν µπορεί κανείς να εισέλθει δίχως την απαιτούµενη προεργασία, που συνίσταται στην ενσυνείδητη επιστηµονική, επιµελή και επί µακρόν µετουσιωτική, µεταστοιχειωτική, και µεταµορφωτική διαδικασία, του σώµατος, του συναισθήµατος και του νου, ως απαραίτητη προϋπόθεση σωφροσύνης και σεβασµού στους Κοσµικούς Νόµους. Η µε βίαιο τρόπο, πρόσκαιρη ή και αφελής [µυστικιστική] προσέγγιση του Αρχετύπου του ράκου, αυτής της ενέργειας του Πυρός, δίχως την ανωτέρω σοβαρή προσέγγιση και προετοιµασία, οδηγεί µε µαθηµατική ακρίβεια σε σοβαρά προβλήµατα σωµατικά, ψυχολογικά και νοητικά,που ουδεµία σχέση έχουν µε την προσωπική αγένεια: ότι µε πρόσεξε ο θεός, ή το βλακώδες : όσο υποφέρω τόσο και πλησιάζω στη λύτρωσή µου. Οι υπερβολικά ισχυρές και ενσωµατωµένες αρνητικές συναισθηµατικές και νοητικές δυνάµεις, που για αιώνες εξέθρεψε, ανέπτυξε και ενηληκίωσε εντός του ο άνθρωπος, σε µια προσπάθεια να καταλάβει, να νοιώσει και να βιώσει τον κόσµο, συγκρούονται κατά µέτωπο µε τις θετικές ποιότητες που επίσης ενοικούν µέσα σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, ως αναπόσπαστο στοιχείο της και βασική υπενθύµιση της ουσιαστικής της καταγωγής. Για αυτά τα γεγονότα κάθε ον οφείλει να είναι ενήµερο, τόσο αφ εαυτού του όσο και από τον σύµβουλο-ψυχοθεραπευτή του. εν είναι να παίζει κανείς µ αυτά τα πράγµατα. Τα µεγάλα ζεύγη των αντιθέτων, το αρσενικό και το θηλυκό στοιχείο, η ύλη και το πνεύµα συγκρούονται. Σε κάθε συνεδρία, αυτά είναι ο κοινός παρανοµαστής των οποιονδήποτε λεχθέντων από την πλευρά του θεραπευόµενου. Εδώ ο Θεραπευτής οφείλει να δώσει τη µέγιστη δυνατή βοήθεια, αλλά, σε αυτή την πιο σηµαντική µάχη στην ιστορία της προσωπικότητας, καλείται, έτσι είναι ο Νόµος,να την περάσει κανείς µόνος, µε απολύτως δική του ευθύνη για την έκβαση, αυτός κι ο ράκος του! Ο φόβος είναι τεράστιος, από τα βάθη του είναι αναδύεται ο αρχέγονος φόβος, ο φόβος του θανάτου, βιώνεται όντας εν ζωή, είναι σα να σου πεθαίνουν όλα τα παιδιά σου που ανέθρεψες µε τόση επιµέλεια, σε µια νύχτα µέσα. Είναι όµως ο θάνατος της διάσπασης, της χωριστικότητας, και της συνήθειάς της που πρέπει -οικειοθελώς- να εγκαταληφθεί - και η τεράστια θλίψη, το πένθος του αποχωρισµού και ο τρόµος µπροστά στην επερχόµενη µε µεγάλη σφοδρότητα απειλή της ένωσης. Αυτό όλο είναι το δυτικό πρότυπο και έτσι βιώνεται, είναι η εξωτερική θεώρηση ενός εσωτερικού συµβάντος κατά τα πολιτισµικά πρότυπα της δύσης. 5

6 Εσωτερικά όµως ο ράκος Πολεµιστής, ειρηνικός πολεµιστής, δεν θεωρεί ότι διεξάγεται καµία µάχη, αλλά καταφάσκοντας και µε ένα µειδίαµα ίσως, θεωρεί ως διαλεκτικούς συνοµιλητές τους αντιπάλους, ουσιαστικά γι αυτόν οι δύο πλευρές είναι ένα, δεν υπάρχει πόλεµος, ούτε διαφορά, ούτε και αποµόνωση, όχι δύο αλλά µία, µία καρδιά που στηρίζεται στο κέντρο, που κάνοντας ένα βήµα µπρος, οδηγείται στην ενότητα και στη σύνθεση. Είναι η ανατολική θεώρηση του γεγονότος. Το Αρχέτυπο του ράκου είναι η ΑΤΡΑΥΜΑΤΙΣΤΗ ΠΕΡΙΟΧΗ του καθενός µας, είναι η πλήρης συµφιλίωση εντός µας του πατέρα µας και της µάνας µας, του νου µας και του συναισθήµατός µας. Είµαστε εµείς που µετά από χρόνια δοκιµασίας στεκόµαστε στο κατώφλι ατενίζοντας την Πύλη, ράκοι και ράκαινες, µε τη δύναµη της Σοφίας της διαδροµής µας, αποδεχόµενοι πλήρως και καταφάσκοντες στα καλά και στα άσχηµα, αφού πρώτα τα έχουµε δει, τα έχουµε αναλύσει, είµαστε εµείς όλα αυτά τα πάντα εντός µας, ποτέ πια ξένοι µε µας, τίποτε το άγνωστο, το εχθρικό, το ανοίκειο, πια, σε σχέση µε µας και τον κόσµο-πλέον. Εν τέλει και εν κατακλείδι: ανθ ηµών, η αγάπη Ο ράκος της Σοφίας, είναι και ο ράκων της Αγάπης. Κάνει ένα βήµα πίσω και µε µια µικρή υπόκλιση µας επιτρέπει να εισέλθουµε στο σκοπό και στο σχέδιο της ζωής µας. Η Πύλη παραµένει πίσω µας. Το Αρχέτυπο του ράκου έκανε το καλύτερο που µπορούσε σε όλες τις εποχές. εν µας άφησε να µπούµε απροετοίµαστοι, δε µας επέτρεψε να εισέλθουµε σε περιοχές µε υψηλές τάσεις, σοφά και αγαπητικά µας καθοδήγησε, ήταν αυτός που στις επιµονές µας και στις αλαζονείες στεκόταν εµπόδιο, σε αυτές όλες τις δυσανασχετήσεις, στο : δεν πάνε καλά τα πράγµατα, τις όποιες δυσκολίες µας, τα ζόρια µας. Όταν κανείς προσεγγίζει το Αρχέτυπο του ράκου, το πρότυπο αυτό, όταν αντιληφθεί και βιώσει ότι ο ράκος ήταν από πάντοτε αυτός ο ίδιος, τότε και µόνον τότε, συνειδητοποιεί ότι τίποτε δεν πήγε χαµένο, κανένας χρόνος, καµιά προσπάθεια, καµία κατάθλιψη, καµία διπολική διαταραχή, κανένας φόβος. Τότε και µόνον τότε η Ζωή µε Ζ κεφαλαίο επανέρχεται εντός του και αποκωδικοποιεί εξαίφνης τα µυστήρια του κόσµου. Τότε και µόνον τότε µπορούν να του εµπιστευθούν την ιερά τέχνη της θεραπείας. Ο Θεραπευτής, µέσα στη θεραπευτική σχέση, µέσα στη συνεδρία είναι ένας ράκος, είναι το συµβολικό Αρχέτυπο του ράκου, είναι το συµβολικό Πρόσωπο που στέκει στο κατώφλι, άγριος και τρυφερός, τιµωρός και γενναιόδωρος, αυτάρκης και σε έλλειψη, µε απόλυτη αγάπη για την προσωπικότητα του θεραπευόµενου, µε απόλυτο σεβασµό, εµπεριέχει άφοβα, απτόητα, άτρωτα εντός του, όλες τις αντιφάσεις, τις αµφιθυµίες, τις αµφιταλαντεύσεις, όλες τις µεταβιβάσεις, είναι αυτός που θα κάνει χώρο, δίχως να εκχωρεί, που µαζί µε τον θεραπευόµενο θα σµιλεύσουν το µάρµαρο, µε αγόγγιστη εργασία προς τη δηµιουργία του αγάλµατος της ύπαρξης και την τελική της ελευθερία που την ονοµάζουµε ίαση. 6

7 Ο ράκων-θεραπευτής έχει ένα στόχο, ένα σκοπό, τον οποίο γνωρίζει από τη δική του ζωή και µε τη γνώση που µετετράπη µε τον καιρό σε σοφία και η σοφία αυτή σε αγάπη για όλα τα όντα, αυτός ο σκοπός είναι ένας και µοναδικός να απαντήσει στο ερώτηµα αίτηµα του εκάστοτε θεραπευόµενού του, που δεν είναι τίποτε άλλο από τη σχέση. Αυτή είναι και η αγωνία του ράκου µέσα στα χρόνια. Η ΣΧΕΣΗ. Γιατί ποιά νοµίζετε ότι είναι η ανάγκη των όντων; Τα πάντα είναι σχέση. Ένα διαρκές, εις το διηνεκές, αθάνατο σχετίζεσθαι. και οι έρµοι νοµίζαµε ότι είµαστε θνητοί! Ο ράκος είναι η σχέση που δεν κάναµε, είτε µε µας, είτε µε τον ( Κ )κόσµο. Ο ράκων θεραπευτής δηµιουργώντας σταδιακά σχέση µε τον θεραπευόµενο θα του µάθει τη σχέση, θα του δείξει να µη φοβάται τον δικό του ράκο, τις δικές του αντιµαχόµενες δυνάµεις, θα του διδάξει τη µεταµορφωτική τέχνη της σχέσης των αντιθέτων, θα τον περάσει απέναντι από το φόβο της σχέσης, το φόβο της αγάπης, το φόβο της ίασης, το φόβο της ελευθερίας, και καθ όλη τη διάρκεια της δικής τους σχέσης µέσω των συνεδριών,δίπλα, πάντα ανάµεσα στους δύο θα παίζει το πρελούδιο της ίασης, κάθε φορά διαφορετικό, δηµιουργικό, που πάντα θα περιέχει ένα στοιχείο έκπληξης και που πάντα θα εκδιπλώνονται ανεξερεύνητες και ανεκδήλωτες ποιότητες και η µέγιστη στιγµή του αναπροσανατολισµού, µε την ανάληψη της ευθύνης του θεραπευόµενου ως προς την ύπαρξή του και την επανάκτηση του δικού του Λόγου. Ο ράκος, το Αρχέτυπο του ράκου είναι ο χαµένος ΛΟΓΟΣ του καθενός µας. Η χαµένη σχέση του λόγου της ύπαρξής µας. Ο ράκος, το αρχέτυπο του ράκου, επιτέλεσε το έργο του. Η αποδοχή, η κατάφαση εκ µέρους του ατόµου και στα δύο εµπόλεµα -εµπόλεµα φαινοµενικά, φαντασιακά- αλλά όχι στην ουσία µέρη, επέτρεψαν να φανεί η Πύλη και η είσοδος στη Ζωή. Αυτό που µας φόβισε πιο πολύ, αυτό που µας τροµοκράτησε, που µας πάγωσε,αυτό το µήλο [ Ενικός ] της Παλαιάς ιαθήκης, ένα και µοναδικό, το µέγα αυτό σύµβολο της χωριστικότητας και της διάσπασης, το µήλο της ερηµιάς, το φάγαµε όλο και φτύνοντας τα κουκούτσια, οδεύουµε σαν τον Ηρακλή στις Εσπερίδες και αφού νικάµε το δράκο της θλίψης και της οδύνης,παίρνουµε τα µήλα [ Πληθυντικός ] των Εσπερίδων,µας δωρίζονται, τα µήλα των σχέσεων, της χαράς και της επίτευξης, των κοινών πλέον σχέσεων, απαλλάσσοντάς µας τελεσιδίκως από τον αρχέγονο φόβο της σχέσης. Γιατί τίποτε άλλο δεν υπάρχει στους Κόσµους πάρεξ η αµεσότητα ενός βλέµµατος, ενός αγγίγµατος, ενός λόγου, δίχως κανέναν ενδιάµεσο, κανέναν µεσίτη. Τα όντα µέσα στον κόσµο εάν θέλουν και εάν επιθυµούν να µη ζήσουν ξανά και ποτέ την εγκόσµια αγωνία, οφείλουν να σχετισθούν άµεσα το ένα µε το άλλο. εν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από τη σχέση, τη σχέση των όντων. Εντός του Κόσµου υπάρχει µόνον το ΣΧΕΤΙΖΕΣΘΑΙ ΤΩΝ ΟΝΤΩΝ. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ. 7

8 ( ιάλεξη του Ιωάννη Ψάρρα, στη ιηµερίδα της Ελληνικής Εταιρείας Συµβουλευτικής το Σάββατο , πρωί µε και το απόγευµα ) ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ Ο Ιωάννης Ψάρρας γεννήθηκε το 1955 στην Νέα Κούταλη της Λήµνου. Ίδρυσε το 1995 το Χώρο Πολιτισµού και Έρευνας ΣΥΝΘΕΣΙΣ ( >όρα ΨΥΧΟΕΝΕΡΓΓΕΙΑΚΗ ) και το 1997 τη συµβουλευτική µέθοδο της ΨΥΧΟΕΝΕΡΓΕΙΑΚΗΣ Προσέγγισης στην Πραγµατεία επί των Επτά Ακτίνων. Είναι εισηγητής σεµιναρίων της Ψυχοενεργειακής και επόπτης. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές: Σώµατα 1983, Γηγενές Πυρ 2000, Επιτύµβια Χάϊ Κου 2011 και το δοκίµιο: Το Ιερό στην ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη. Ζει στο Χαλάνδρι. BLOG: ioannispsarras.blogspot.com 8