ΣYΛΛOΓH KYKNOI. Kάπου ν ανήκεις

Transcript

1

2 ΣYΛΛOΓH KYKNOI Kάπου ν ανήκεις

3 Ο Φίλιππος Μανδηλαράς γεννήθηκε το 1965 στην Αθήνα. Έχει γράψει πολλά βιβλία για παιδιά µεγάλα και µικρά, ένα µυθιστ ρηµα φαντασίας (Νίκη, ή αυτ που φαίνεται κι αυτ που είναι) και µια συλλογή διηγηµάτων για νέους (Τα Μπαναν ψαρα). Προσπαθεί να µην ανήκει.

4 ΦIΛIΠΠOΣ MAN HΛAPAΣ Kάπου ν ανήκεις x ΣYΛΛOΓH KYKNOI

5 Θέση υπογραφής δικαιο χου δικαιωµάτων πνευµατικής ιδιοκτησίας, εφ σον αυτή προβλέπεται απ τη σ µβαση Tο παρ ν έργο πνευµατικής ιδιοκτησίας προστατε εται κατά τις διατάξεις της ελληνικής νο- µοθεσίας (N. 2121/1993 πως έχει τροποποιηθεί και ισχ ει σήµερα) και τις διεθνείς συµβάσεις περί πνευµατικής ιδιοκτησίας. Aπαγορε εται απολ τως άνευ γραπτής αδείας του εκδ τη η κατά οποιονδήποτε τρ πο ή µέσο (ηλεκτρονικ, µηχανικ ή άλλο) αντιγραφή, φωτοανατ πωση και εν γένει αναπαραγωγή, εκµίσθωση ή δανεισµ ς, µετάφραση, διασκευή, αναµετάδοση στο κοιν σε οποιαδήποτε µορφή και η εν γένει εκµετάλλευση του συν λου ή µέρους του έργου. Eκδ σεις Πατάκη Σ γχρονη λογοτεχνία για παιδιά και για νέους Συλλογή K κνοι 78 Φίλιππος Mανδηλαράς, Kάπου ν ανήκεις Eικαστικ εξωφ λλου Γιάννης Tραγάκης Σχεδιασµ ς εξωφ λλου σειράς polka dot design ιορθώσεις Aντωνία Γουναροπο λου DTP Παναγιώτης Kαπένης Φιλµ µοντάζ Mαρία Ποινιο -Pένεση Copyright για το εξώφυλλο Σ. Πατάκης AEE E (Eκδ σεις Πατάκη), 2010 Copyright Σ. Πατάκης AEE E (Eκδ σεις Πατάκη) και Φίλιππος Mανδηλαράς, 2009 Πρώτη έκδοση απ τις Eκδ σεις Πατάκη, Aθήνα, Φεβρουάριος 2010 KET 6761 KEΠ 7/10 ISBN ΠANAΓH TΣAΛ APH (ΠPΩHN ΠEIPAIΩΣ) 38, AΘHNA THΛ.: , , ΦAΞ: KENTPIKH IAΘEΣH: EMM. MΠENAKH 16, AΘHNA, THΛ.: YΠOK/MA: N. MONAΣTHPIOY 122, ΘEΣ/NIKH, THΛ.: , , ΦAΞ: Web site: info@ patakis.gr, sales@ patakis.gr

6 ΦΙΛΙΚΗ ΣΥΜΒΟΥΛΗ: ΦΙΛΕ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ, AΝ ΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙΣ ΤΗΝ ΟΠΑ ΙΚΗ ΣΟΥ ΦΑΝΕΛΑ, ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΑΛΛΟ.

7

8 OΤΙ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ να µετακοµίσουµε, και µάλιστα στην Αθήνα, το ήξερα. Ο πατέρας µου είχε µια πολ καλή πρ ταση για δουλειά και ήξερα τι τη συζητο σε πολ σοβαρά, αρκεί να τα έβρισκε στα οικονοµικά. τι απ την καινο ρια χρονιά θα άλλαζα σχολείο, επίσης το ήξερα έτσι κι αλλιώς, λοι σοι πάνε γυµνάσιο αλλάζουν σχολείο. τι θα µετακοµίζαµε, µως, στη φωλιά του λ κου κι τι θα πήγαινα γυµνάσιο σ ένα σχολείο που λα θα έµοιαζαν εχθρικά απέναντί µου, δεν το περίµενα. Και γι αυτ αντέδρασα. Μ νο που, µερικές φορές, σο και να αντιδράς, τα πράγµατα έχουν πάρει την πορεία τους κι εσένα δε σου µένει παρά να τα παρακολουθείς. πως ταν σου στείλουν το πέναλτι στη δεξιά γωνία κι εσ έχεις πέσει στην αριστερή. Τι κάνεις τ τε; Απλώς µετράς ένα γκολ σε βάρος σου και περιµένεις να πατσίσεις. Θα ναι ένα λάθος του σέντερ φορ; Θα ναι καµιά εµπνευσµένη έξοδ ς σου; Θα ναι ένα οφσάιντ που λανθασµένα υποδεικν ει ο διαιτητής υπέρ της οµάδας σου; Πάντως θα πατσίσεις. Γι αυτ να είσαι σίγουρος! Μερικές φορές σκέφτοµαι τι η ζωή είναι σαν την µπάλα λο γυρίζει.τη µία θα χάσεις, την άλλη θα κερδίσεις. ε 9

9 γίνεται να χάνεις πάντα. Ειδικά ταν σου αρέσει αυτ που κάνεις. «ÂÓ ÍÂÚ fiùè ÛÔ Ú ÛÂÈ ÙfiÛÔ appleôï ÙÔ appleô fiûê ÈÚÔ»  apple. «Â ÛÔ Ê ÓÂÙ È...» ÔÎÎ ÓÈÛÂ. ÚÂÏ ÈÓfiÌÔ Ó Ó ÛÂ Ï appleˆ ÙÛÈ, Ì ÓÔ. «Ó È apple ÏÈ ÈÛÙÔÚ». «ÌÔ ÙËÓ appleâè ;» ΈÛ ÙËÓ ÎÔ ÎÔ Ï Î È appleïëû Û ÙÔ ÎÂÊ ÏÈ ÛÔ ÛÙÔ ÈÎfi ÌÔ. «Û ÙËÓ appleˆ» ÌÔ appleâ ÛÈÁ Ó. «Û ÙËÓ appleˆ applefi ÙËÓ Ú».. Με λένε Γιάννη Χαραλαµπίδη, είµαι δεκαπέντε χρονών και ως τα δώδεκα ζο σα στη Γρηγορίου Λαµπράκη, στην Άνω Το µπα, απέναντι απ το γήπεδο του ΠΑΟΚ. Ο νον ς µου µε βάφτισε στην Αγία Βαρβάρα, εκεί που, πως λέει, οι παπάδες κάνουν δέηση τις Κυριακές «υπέρ επιτυχο ς έκβασης του ποδοσφαιρικο αγώνος της οµάδος µας».τα πρώτα µου γενέθλια τα έκανα στη Θ ρα 4, στον αγώνα ΠΑΟΚ- Άρσεναλ (1-0 αλλά δε θυµάµαι τίποτα, γιατί ποιος θυµάται τα πρώτα του γενέθλια;), παρέα πάλι µε τον νον µου και τον γιο του, τον ηµήτρη, που είναι τώρα εικοσάρης και τρελαµένος παοκτζής. Έχω και φωτογραφίες απ κει. Θα σ τις δείξω µια µέρα θα τρελαθείς στα γέλια. 10

10 «Ï, Â Ó È ÙÚÂÏfi Ô ÓÔÓfi ÛÔ ; Ò ÂÎ ÌËÓÒÓ ÛÂ apple - ÁÂ ÛÙÔ Á appleâ Ô;» Ã ÌÔÁ Ï ÛÂ. «ÂÓ Â Ó È ÙÚÂÏfi Ô ÓÔÓfi ÌÔ apple ÔÎÙ Â Ó È!» ταν ήµουνα πέντε, ο νον ς µου µε πήρε µαζί του στη Νέα Φιλαδέλφεια, στον τελικ του κυπέλλου µε τον Ολυµπιακ. Εκεί θυµάµαι τι είχα φοβηθεί πάρα πολ (για να καταλάβεις, είχα φάει και τα πρώτα µου δακρυγ να κι είχα µάθει και το κ λπο µε το µαντίλι και το λεµ νι) αλλά ήµουνα δίπλα στον νον µου και στους φίλους του που µε είχαν στα πα πα γιατί έφερνα, λέει, γο ρι στην οµάδα, κι ένιωθα κάπως ασφαλής. Φυσικά δεν είχα δει τίποτα απ το µατς, αλλά θυµάµαι τι είχαµε κερδίσει 4-2 κι τι στο τέλος ο νον ς µου µε είχε πάρει µε τους φίλους του και µε πετο σαν ψηλά απ τη χαρά τους, µέχρι που ήρθε ένας µατατζής και τους είπε κάτι που µάλλον είχε να κάνει µε µένα κι αυτοί µε άφησαν κάτω κι άρχισαν να του τραγουδάνε διάφορα. Κι απ κει έχω φωτογραφίες. Είµαι ντυµένος στα ασπρ µαυρα και ίσα που διακρίνοµαι πίσω απ ένα σ ννεφο δακρυγ νων. «ÓÙÂ ÚÔÓÒÓ ÛÂ apple ÁÂ Ì Û ÛÙ ÎÚ ÁfiÓ!; OÈ ÁÔÓÂ ÛÔ ÙÔ ÍÂÚ Ó;» χι, δεν το ήξεραν. Ο νον ς µου τους είχε παραµυθιάσει τι θα µε πήγαινε εκδροµή στην Αθήνα και µε είχε ορκίσει να µην πω τίποτα στον πατέρα µου γιατί «είναι κρυφογα ρος». Εγώ, φυσικά, είχα κρατήσει το στ µα µου κλειστ. Άσχετα αν τη ευτέρα το είχε µάθει λο το νηπιαγωγείο κι 11

11 η διευθ ντρια συγκέντρωσε λα τα τµήµατα στη µεγάλη αίθουσα και µε έβαλε να τους πω πώς πέρασα. Μετά, µας έβαλε να ζωγραφίσουµε τον τελικ. Εγώ ζωγράφισα ένα µεγάλο γκρίζο σ ννεφο κι αποκάτω το κ πελλο. Κάτω κάτω έγραψα ΠΑΟΚ ΟΛΕ. «ÍÂÚÂ Ó ÁÚ ÊÂÈ applefi ÙÔ ÓËappleÈ ÁˆÁ Ô;» «Ô fióôì ÌÔ Î È O. Ô O Ù Ó Î ÈÓÔ ÚÈ Ï - ÍË...» ÙÔÛ ÚÎ ÛÌfi. ο χρ νια µετά, ταν ήµουνα εφτά, είδα τον ΠΑΟΚ να κερδίζει 1-0 τους αρειανο ς στην Το µπα και να σηκώνει κι άλλο κ πελλο.τ τε ήταν που είχα πάει στην Αριστοτέλους µε τον ηµήτρη και τον νον µου και γ ρισα σπίτι στις τρεις το πρωί δίχως φωνή απ τους πανηγυρισµο ς αλλά και πολ τροµαγµένος απ τις φωτιές στη Νίκης και στον Λευκ Π ργο. «ÚÂÈ ÙÔ appleúˆ ;» Û ÚÒÙËÛ apple Ú ÍÂÓÂÌ ÓË. «ª, ÛÔ Ó ÂÊÙ ÚÔÓÒÓ... È ÔÈ ÈÎÔ ÛÔ ÙÈ Â apple ÓÂ;» Οι δικοί µου µε περίµεναν µπροστά στην τηλε ραση που έδειχνε τα επεισ δια. ταν µπήκαµε σπίτι µε τον νον µου, η µαµά µε πήρε αγκαλιά και µε ρώτησε αν είµαι καλά. Ο µπαµπάς αγριοκοίταξε τον νον και του είπε κάτι για το κινητ του κι τι δεν ήθελε να µιλήσει εκείνη την ώρα αλλά θα τα έλεγαν την επ µενη µέρα. Μετά, ταν µείναµε µ νοι, µε έστρωσαν κι οι δυο στον καναπέ και µου είπαν τι θα έπρε- 12

12 πε να τελειώνει αυτή η ιστορία µε τον ΠΑΟΚ και τον νον µου γιατί είχαν αρχίσει να ανησυχο ν, κι τι ελπίζαν πως, ταν θα µεγάλωνα, θα έβρισκα άλλα ενδιαφέροντα, πιο δη- µιουργικά απ το να υποστηρίζω µια οµάδα, σο καλή κι αν είναι αυτή. «ÂÓ Â Ó ÎÈ ÈÎÔ, Â Ò appleô Ù Ï ÌÂ...» «ıfiïô!» Εννοείται πως τ τε είχα θυµώσει πολ και τους είχα πει τι ο ΠΑΟΚ δεν είναι µια οµάδα αλλά η µ νη οµάδα, κι τι δε θα πάψω ποτέ να τον υποστηρίζω γιατί ένας παοκτζής πα ει να είναι παοκτζής µ νο ταν πεθάνει. Ο πατέρας µου (που ήµουνα σίγουρος πια πως ήταν κρυφογα ρος γιατί το διάστηµα εκείνο είχα γνωρίσει πολλο ς φίλους του που ήταν ολυµπιακοί) κο νησε το κεφάλι σαν να µου έλεγε «Λυπά- µαι για σένα» και µε έστειλε για πνο.την επ µενη µέρα πήρε τηλέφωνο τον νον µου και γίναν µαλλιά κουβάρια. Εγώ ήµουνα στο δωµάτι µου αλλά είχα µισανοίξει την π ρτα και τον άκουγα πεντακάθαρα. «ε θα µου τον κάνεις χουλιγκανάκι τον Γιάννη» του είχε πει. «Καλή η πλάκα µε τον ΠΑΟΚ, αλλά µέχρι ένα σηµείο. Τέρµα το γήπεδο µαζί του καταλαβαίνεις τι σου λέω;» εν ξέρω τι του απαντο σε ο νον ς µου και τι είπαν στο τέλος, αλλά ταν έκλεισαν το τηλέφωνο, ο µπαµπάς ήταν κατακ κκινος και απ φευγε να µε κοιτάξει (κάτι που δεν ήταν ποτέ καλ σηµάδι). Μετά είπε στη µαµά: «Πρέπει να κουβεντιάσουµε, Ασπασία. εν παίρνεις την κοπέλα τηλέφωνο να έρθει να προσέξει τον Γιάννη για δυο τρεις ωρίτσες;». 13

13 Η µαµά πήρε την κοπέλα τηλέφωνο και µετά θυµάµαι τι είχε έρθει στο δωµάτι µου και µε είχε πάρει αγκαλιά δίχως να µιλάει, ενώ ο µπαµπάς ακουγ ταν απ το σαλ νι να ξεφυλλίζει την εφηµερίδα. Κανένας δε µιλο σε. ταν ήρθε η κοπέλα, φ γανε οι δυο τους και γ ρισαν ταν έπαιζε στην τηλε ραση αθλητικά. Ο µπαµπάς δεν ήταν πια κ κκινος ο τε απ φευγε να µε κοιτάξει. Κάθισαν κι οι δυο απέναντί µου, στον καναπέ, κι ο µπαµπάς µο είπε: «λα καλά, Γιάννη µου. Μ νο που δε θα ξαναδείς τον νον σου για ένα διάστηµα». «È ÂÓ ÙÔÓ Í Ó Â Â ;» Θυµάµαι τι εκείνη την ώρα δε µε ένοιαξε καθ λου που δε θα ξανάβλεπα τον νον µου «για ένα διάστηµα» γιατί φοβ µουνα πως θα µε έβαζαν πολ µεγάλη τιµωρία, οπ τε αυτ ήταν το λιγ τερο που θα µπορο σα να πάθω. Κι έπειτα, δεν ήθελα να βλέπω στενοχωρηµένο τον πατέρα µου, γιατί µου ερχ ταν να βάλω τα κλάµατα. Κάπου καταλάβαινα τι είχε δίκιο. 14  ÎÔ Ù Í Ì ÛappleÈÛÙ. «Ï ıâè ÙÔ Ï ÙÒÚ ;... Ù Ï ÈÓ fiùè   ÎÈÔ;» «ÂÓ Í Úˆ. ª ÏÏÔÓ ÊÔ fiìô Ó Ù ÎÚ». «È ı ÏÂÈ Ó appleâè fiùè Â Â Î Ù Ï ÂÈ appleˆ ÙÔ Ó appleëá - ÓÂÈ ÛÙÔ Á appleâ Ô Ù Ó ÎÚ Ô;» «Ÿ È ÙÔ Á appleâ Ô, ÏÏ ÔÈ ÊˆÙÈ, Ù Ûapple ÛÌ Ó Ì Á È, ÔÈ ÚÈÛÈ...» «Ù Ó ÎÈ Ô ÓÔÓfi ÛÔ Ì Û Û Ù ;» «ÓÔÓÈÎ!»

14 «øú Ô ÓÔÓfi...» «Â Ï ٠appleôù». Τελικά, έκανα έξι µήνες να ξαναδώ τον νον µου αλλά µιλο σα µαζί του στο τηλέφωνο κάθε ευτέρα για να σχολιάσουµε τα µατς του ΠΑΟΚ και την απ δοση της οµάδας, κι αυτ πάντοτε ταν έλειπε ο µπαµπάς εννοείται, γιατί δεν ήθελα να ξέρει τι µιλάω µαζί του. Παρ λα αυτά, δε σταµάτησα να παρακολουθώ τους εντ ς έδρας αγώνες του ΠΑΟΚ απ το µπαλκ νι του σπιτιο µας. Μπορεί να µην έβλεπες τι γιν ταν στον αγωνιστικ χώρο, αλλά την ατµ σφαιρα στο γήπεδο τη ζο σες, ήθελες δεν ήθελες. Οι φωνές απ µια χα- µένη ευκαιρία, οι πανηγυρισµοί για ένα γκολ ή οι αποδοκι- µασίες για µια απ φαση του διαιτητή που δεν άρεσε, έφταναν ως το δωµάτιο της µαµάς και του µπαµπά που έβλεπε στον ακάλυπτο, στο πίσω µέρος της πολυκατοικίας. Ακ µα, µως, κι αν λείπαµε κάποιο Σαββατοκ ριακο απ το σπίτι και δεν είχε τηλε ραση εκεί που βρισκ µασταν (ή είχε και δε µε άφηναν να την ανοίξω), εγώ ενηµερων - µουνα για τον αγώνα του ΠΑΟΚ στο σχολείο που, έτσι κι αλλιώς, οι ευτέρες ήταν αφιερωµένες στον σχολιασµ του αγώνα της προηγο µενης µέρας. «È ÛËÌ ÓÂÈ fiùè ÔÈ Â Ù ÚÂ Ù Ó ÊÈÂÚˆÌ Ó ÛÙÔÓ Û ÔÏÈ - ÛÌfi ÙÔ ÁÒÓ ÙË appleúôëáô ÌÂÓË Ì Ú ;» à ÌÔÁ Ï ÛÂ Î È apple Ú Û ÙÔ ÚÈ ÛÔ apple Óˆ applefi ÙÔ ÒÌÔ ÌÔ. Ó Ú ÁËÛ. «ˆÛÙ. Ô Ó Í ÚÂÈ ;» ÌÔ appleâ. Στο σχολείο µας λοι κι ταν λέω λοι, εννοώ ακ µα κι οι 15

15 δασκάλες, ο γυµναστής και η διευθ ντρια ήταν ΠΑΟΚ. Στις µπασκέτες µας, ας πο µε, ήταν ζωγραφισµένο το σήµα του ΠΑΟΚ. Οι µπάλες µας έγραφαν λες ΠΑΟΚ και οι περισσ τεροι απ µας πηγαίναµε σχολείο µε φανέλες του ΠΑΟΚ. Εγώ τ τε (µαζί µε το ενενήντα τοις εκατ των αγοριών) φορο σα τη φανέλα του Σαλπιγγίδη που ήταν αρχηγ ς µας, άσχετα αν µετά πουλήθηκε στους πράσινους. Ùfi ÙÔ ÙÂÏÂ Ù Ô Ì ÙÔÓ Ú ËÁfi Û ÂÓ ÙÔ Î Ù Ï ÎÚÈ- Ò, ÏÏ ÂÓ Â Â Î È ÌÂÁ ÏË ÛËÌ Û. ËÌ Û Â Â ÙÔ ÚÈ ÛÔ ÛÙÔÓ ÒÌÔ ÌÔ ÎÈ Ùfi ÙÔ ÓÂapple ÛıËÙÔ ÁÁÈÁÌ ÙˆÓ ÎÚÔ Ù ÏÒÓ ÛÔ ÛÙÔ ÌappleÚ ÙÛÔ ÌÔ. «ËÏ ÂÓ Â ÙÂ Ô ÙÂ Ó Ó appleô Ó appleôûùëú ÂÈ ÏÏË ÔÌ ;» Û ÚÒÙËÛ ÁÈ ÍÂÎ ÚʈÌ. «ÁÔ ÎÔ Ïfi, Â;...» Ναι, λοι ήταν ΠΑΟΚ, εκτ ς απ τον Παρουσιάδη που πήγαινε στη 3 κι ήταν αρειαν ς. Αλλά αυτ ς έφυγε στη µέση της χρονιάς.το να είσαι ΠΑΟΚ ήταν κάτι αυτον ητο για µας κάτι σαν να λέµε είσαι χριστιαν ς, δηλαδή κι αν δεν ήσουν, τ τε κακοπερνο σες, πως ο Παρουσιάδης που σηκώθηκε και πήγε σχολείο στου Χαριλάου, µε τους δικο ς του, και ησυχάσαµε, γιατί εµείς, στο σχολείο µας, δε θέλαµε αρειανο ς που ήταν οι χειρ τεροι εχθροί µας, σχεδ ν σο και οι ολυµπιακοί. 16 ªÂ appleè Û Ó ٠Á ÏÈ. «Ô Ó ÍÂÚÂ, Â;»  ÓÈˆÛ Ó ÙÛÈÙÒÓÂÈ. ªÂ ÎÔ Ù Í ÁÈ ÌÂÚÈÎ Â ÙÂ-

16 ÚfiÏÂappleÙ ˆ Ó ÌÈÏ Î È ÌÂÙ ÎÔ ÓËÛ ÙÔ ÎÂÊ ÏÈ. fiûô ı ıâï Ó Í Úˆ ÙÈ ÛÎÂÊÙfiÛÔ Ó! Αυτά γίνονταν ταν ήµουν Γ ηµοτικο. Πο να ήξερα τ τε τι κάποια µέρα θα βρισκ µουν στη θέση του Παρουσιάδη και θα έπρεπε να επιβιώσω δίχως να έχω την εναλλακτική λ ση να σηκωθώ να φ γω, πως έκανε αυτ ς. Ξαναγυρνάω, δηλαδή, σ αυτ που σου λεγα προηγου- µένως: Αν δεν µπορείς να αντιδράσεις, κοιτάς την µπάλα να µπαίνει στα δίχτυα σου και περιµένεις να πατσίσεις. Μπάλα είναι και γυρίζει... Ú ÙÔ ÚÈ applefi ÙÔÓ ÒÌÔ ÌÔ ÎÈ ÙÚÈ Â ÙÔÓ Î Úapplefi ÛÔ Û Ó Ó appleôóô ÛÂ. ŒÓ appleïô Ô Ìapple ΠÔÏfiʈÙÔ ÛÙÔ ÏÈÌ ÓÈ ÏÏ ÁÚ - ÁÔÚ ıëîâ applefi ÙÔ ÔappleÙÈÎfi Ì appleâ Ô. «appleè Û ÛÙËÓ ÏÏË ÌÂÚÈ» ÛÎ ÊÙËÎ. «ÛÔ appleˆ ÙÒÚ ÁÈ ÙÔ appleò ÍÂÎ ÓËÛ Ó apple ˆ Ìapple Ï»  appleâ. «ÓÙ ÂÈ ;» Ï Û Î È ÛÔ Î Ó ÓfiËÌ Ó Û Ó ÛÂÈ. «Ì ÎÚ Ù, ÌfiÓÔ. ªË Ê ÁÂÈ ÌfiÓÔ ÛÔ...» ªÂ ÎÚ ÙËÛÂ.. Μπορεί να έβλεπα µπάλα ( ποτε µπορο σα, δηλαδή, γιατί έχω την υποψία τι ο πατέρας µου, µετά το επεισ διο µε τον νον µου, σταµάτησε να βλέπει αθλητικές εκποµπές στην τηλε ραση για να µου δώσει το «καλ» παράδειγµα), µπορεί να ήξερα λες τις εντεκάδες του ΠΑΟΚ απ την εποχή 17

17 που πρωτοέπαιξε ο Κο δας µέχρι τ τε, µπορεί, ακ µα, να ήξερα απέξω κι ανακατωτά λους τους κανονισµο ς του ποδοσφαίρου (ακ µα και π τε έπρεπε να αφήνει πλεονέκτηµα ο διαιτητής), αλλά στο παιχνίδι ήµουνα σκέτη καταστροφή και το ήξερα απ πολ µικρ ς. Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί δε στενοχωρι µουν κι λας που οι συµµαθητές µου µε είχαν κάνει πέρα και µε έβαζαν να παίζω άµυνα (στη θέση που παίζαν λοι οι αποτυχηµένοι, δηλαδή), φροντίζοντας, ταυτ χρονα, να µη µου πολυδίνουν την µπάλα γιατί το πιθαν τερο ήταν τι θα µπερδευ - µουνα και θα την έχανα ή τι θα την έστελνα στα περιστέρια αντί στον Αποστ λη, ας πο µε, που ήταν φίλος µου και το καλ τερο εννιάρι που είχε βγάλει η Θεσσαλονίκη µετά τον Σαλπιγγίδη. Έτσι, ταν πια ήµουνα ηµοτικο, είχα σταµατήσει σχεδ ν να παίζω µπάλα και µε έβαζαν να κάνω τον διαιτητή. Έτσι κι αλλιώς, τους κανονισµο ς τους ήξερα απέξω κι ανακατωτά. Νοµίζω, πάντως, τι ήµουνα πολ καλ ς διαιτητής γιατί λοι µε άκουγαν και κανείς δεν αµφισβητο σε τις αποφάσεις µου. Τώρα µως που το σκέφτοµαι, µπορεί και να φοβ ντουσαν µήπως µου έρθει η έµπνευση να παίξω, κι είµαι σίγουρος πως κανένας µα κανένας δε µε ήθελε στην οµάδα του. 18 «Ï, Î È appleò...» Ù Ï Â ÙÈ ıâï Ó Û ڈ٠ۈ Î È Ì ÛÙ Ì ÙË- ÛÂ. «ÛÔ appleˆ... ÛÔ appleˆ...» µè fiûô Ó. µè fiûô Ó appleú ÁÌ ÙÈÎ Ó Ù appleâè.

18 Τ τε ήταν που του ήρθε του κυρίου Τάκη, του γυµναστή µας, να µας πάει µια µέρα στο γήπεδο της Μαλακοπής και να µας βάλει να παίξουµε λοι µαζί ποδ σφαιρο για να µας µάθει τους καν νες (λες και δεν τους ξέραµε). Κι ταν λέω «λοι µαζί», εννοώ και τα κορίτσια που, πως λα τα αγ ρια πιστε αµε τ τε, την µπάλα την είχαν µ νο για τα µήλα ή, άντε, για να παίζουν και β λεϊ. ªÔ ÚıÂ Ó ÛÂ ÙÛÈÌapple Ûˆ ÂÎÂ ÓË ÙËÓ ÒÚ, Ó ÛÔ appleˆ Î ÙÈ apple Ù Ù ÎÔÚÈÙÛ ÛÙÈÎ ÙÔ ÛÙÈÏ «TÔ appleèûùâ ÂÈ ÎfiÌ ;» Î ÙÈ ÏÏÔ, ÏÏ ÛÔ Ó ÙfiÛÔ appleôúúôêëì ÓÔ apple Ùfi appleô ÏÂ- ÁÂ, appleô ÂÓ ÙfiÏÌËÛ. ÂÓ ÍÂÚ, ÎÈfiÏ, appleò ı ÙÔ apple - ÚÂÈ... Ο κ ριος Τάκης ρισε αρχηγο ς των δ ο οµάδων τον Αποστ λη και τον Θάνο, που ήταν φίλοι και έπαιζαν µαζί στην οµάδα της γειτονιάς, που τη λέγαµε «Αετ ς» απ το «ικέφαλος Αετ ς». Ο Αποστ λης ήταν εννιάρι (αυτ σου το χω πει) κι ο Θάνος εφτάρι σαν τον Ζαγοράκη, που τον είχε θε του και ήθελε να του µοιάσει, άσχετα αν εκείνη την εποχή δεν είχε σχέση µε τον ΠΑΟΚ. Ù Ï fiùè ı ÌÔ ÏÂÁÂ È ÊÔÚ appleô Â ı Î Ù Ï ÈÓ ÎÚÈ Ò (fiappleˆ Ùfi ÌÂ ÙÔÓ ÁÔÚ ÎË appleô ÂÓ Â Â Û ÛË ÌÂ ÙÔÓ AOK) ÏÏ ÛÎ ÊÙËÎ appleˆ Â ı Â Â ÓfiËÌ Ó ÛÂ È ÎfiappleÙˆ Î ıâ ÙfiÛÔ ÁÈ ÂÍËÁ ÛÂÈ. ÍÂÚÂ fiùè ÌÔ Ó Û ÂÙË applefi Ìapple Ï ÎÈ Ó Ù Ó Î ÙÈ ÛËÌ ÓÙÈÎfi, ı ÌÔ ÙÔ ÏÂÁÂ. Â ÂÌappleÈÛÙÂ fiìô Ó, È ÓÓË, ÎÈ ÛÂ ÍÂÚ ÙfiÛÔ Ï ÁÔ! Αυτοί άρχισαν να παίρνουν παίκτες, µε πρώτο τον Απο- 19

19 στ λη που νίκησε στα βήµατα. ταν τελείωσαν µε τα αγ ρια που ήξεραν µπάλα, και προκειµένου να µην πάρει κορίτσι στην οµάδα του, ο Αποστ λης διάλεξε εµένα. «Θα παίξεις τέρµα» µου είπε κι εγώ συµφώνησα. Την εποχή εκείνη πίστευα πως το να παίζεις τερµατοφ λακας ήταν µια δι λου τιµητική θέση πολ χειρ τερη, µάλιστα, απ το να παίζεις αµυντικ ς. Για να καταλάβεις, ταν παίζαµε µπάλα στη γειτονιά, κανείς δεν καθ ταν στο τέρµα και πάντα έβαζαν τους πιο άχρηστους (αλλά καλ τερους απ µένα που έκανα τον διαιτητή) να παίζουν µπακ τερµα. Έτσι, τους περι ριζαν στην άµυνα για να µην τους έρθει καµιά έµπνευση και χαλάσουν το παιχνίδι. Κι ταν πάλι παίζαµε κανέναν αγώνα µε οµάδα απ άλλη γειτονιά, κανείς δεν ήθελε να καθίσει στο τέρµα και πάντα το έριχναν στον κλήρο. Αλλά και πάλι, ποιος γιν ταν τερµατοφ λακας, µάλλον διακοσµητικ ς ήταν γιατί ποτέ δε θυµάµαι κάποιον να γλίτωσε κάποιο γκολ ή να έκανε καµιά απ κρουση της προκοπής. Ξαναγυρνάω µως στο παιχνίδι εκείνο µε τα κορίτσια, για να σου πω τι, τελικά, στην οµάδα του Αποστ λη έπαιξαν πέντε κορίτσια, ενώ στην οµάδα του Θάνου έξι. Φυσικά, ο τερµατοφ λακας της οµάδας του Θάνου ήταν κορίτσι, και µάλιστα η Ναταλία, που δεν ήξερε καλά ελληνικά γιατί µ λις είχε έρθει απ τη Μολδαβία. ÚÈÛ Î È Û ÎÔ Ù Í apple Ú ÍÂÓÂÌ ÓË. ªappleÔÚ ÎÈ ÁÚÈÂÌ ÓË. È ÂÓÓÔÔ Û ; Ô Î Ù Ï Â Î È È ÛÙËÎÂ Ó ÌÔ ÂÍËÁ ÛÂÈ. ªÈÏÔ Û ÁÚ ÁÔÚ Ó Ì appleúôï ÂÈ. 20

20 χι, χι! εν είναι αυτ που νοµίζεις. Η Ναταλία ήταν µια χαρά κορίτσι. Έµενε στο ισ γειο της πολυκατοικίας µας και λίγο καιρ µετά γίναµε και φίλοι. ε σου το λέω γιατί είχα κάτι µαζί της. Σ το λέω για να καταλάβεις σε τι εκτίµηση είχαµε λοι (κι εγώ µαζί) τους τερµατοφ λακες... ªÔ ÚÂÛ appleô È ÛÙËÎÂ Ó Ì appleúôï ÂÈ. Ô ÛÊÈÍ ÙÔ ÚÈ Î È ÌÔÁ Ï Û. «ŒÏ... Ó ÈÛÂ!» Τέλος πάντων, στον αγώνα εκείνο νικήσαµε 2-0 µε δ ο γκολ του Αποστ λη. Εγώ έκανα πέντε αποκρο σεις (που σηµαίνει έσωσα πέντε σίγουρα γκολ) και έξι εξ δους (δηλαδή έπιασα την µπάλα πριν φτάσει σε κάποιον αντίπαλο παίκτη που ήταν σε θέση για να βάλει γκολ) και ταν τελειώσαµε και ηρε- µήσαµε απ τους πανηγυρισµο ς, είπε ο κ ριος Τάκης: «Συγχαρητήρια στην οµάδα του Αποστ λη για τη νίκη και σε λους σας γιατί παίξατε πολ καλά, δίχως αντιαθλητικές ενέργειες και χτυπήµατα πίσω απ την πλάτη. Και τώρα, θέλω να µου πει ο καθένας σας ποιος ήταν, κατά τη γνώ- µη του, ο καλ τερος παίκτης στο γήπεδο». Τα κορίτσια ψήφισαν την Κατερίνα που, πράγµατι, είχε παίξει σαν αγ ρι, δηλαδή καλά αλλά χι και σαν τον Αποστ λη ή τον Θάνο που ήταν αγ ρια και ήξεραν και µπάλα. Τα αγ ρια της οµάδας του Θάνου ψήφισαν τον Θάνο που ήταν ο αρχηγ ς τους και είχε χάσει και τις ευκαιρίες για γκολ (τα σουτ που είχα αποκρο σει εγώ, δηλαδή, εκτ ς απ ένα που ήταν του Τάσου) και τα αγ ρια της οµάδας µας ψήφισαν τον Αποστ λη, που είχε βάλει και τα γκολ.αυτ ν ψήφισα κι εγώ. 21

21 Τέλος πάντων, επειδή τα κορίτσια ήταν πιο πολλά (δηλαδή έντεκα), έβγαλαν την Κατερίνα καλ τερη µε δέκα ψήφους. Μετά ήρθε ο Αποστ λης (που πήρε και την ψήφο της Κατερίνας) µε εφτά ψήφους, και τελευταίος ο Θάνος µε πέντε ψήφους. Εννοείται τι ο Θάνος και ο Αποστ λης ψήφισαν ο ένας τον άλλον γιατί ήταν οι καλ τεροι φίλοι και ποτέ, µα ποτέ, δεν πρ κειται να ψήφιζαν κανέναν άλλο για καλ τερο. «ÏÏËÏÂÁÁ Ë Ù ÎÔÚ ÙÛÈ, Â;» ªÂ ÎÔ Ù Í ÈÂÚ ÓËÙÈÎ, Û Ó Ó appleúôûapple ıô ÛÂ Ó Î - Ù Ï ÂÈ ÙÈ ÎÚÈ Ò ıâï Ó appleˆ. Î ÊÙÔÌ È fiùè Â Â Î Ù Ï ÂÈ appleôï Î Ï, ÏÏ ıâïâ ÚfiÓÔ ÁÈ Ó ÙÔ ÂappleÂÍÂÚÁ ÛÙÂ. Ùfi Î Ó apple ÓÙ. ŒÙÛÈ ÂÓ Â Ó È; ªÂ Ì Ó, ÙÔ Ï È- ÛÙÔÓ... «È, ÂÈ ÎÈÔ»  appleâ. «ÚÔÌÂÚ ÏÏËÏÂÁÁ Ë! ÔÙ Â ı Ì Ì È ÂÌÂ, Ù ÁfiÚÈ, Ó ÙÔ Î Ó Ì Ùfi. ÓÙ ˆÚÈ- ÛÌ ÓÔÈ ÛÙ Ô Ì ÛÙ Ó, appleúôûîôïïëì ÓÔÈ ÛÙÔÓ appleèô Ó - Ùfi...» ταν τελείωσε η ψηφοφορία, τα κορίτσια ξέσπασαν σε τσιρίδες και αγκάλιαζαν την Κατερίνα, ενώ εµείς λέγαµε πως ήταν αδικία γιατί τα κορίτσια δεν ξέρουν µπάλα και δε γίνεται να βγαίνει καλ τερος ποδοσφαιριστής του αγώνα κάποιος που δεν ξέρει να παίζει µπάλα µ νο και µ νο επειδή τα κορίτσια είναι πιο πολλά (που δεν ήταν, κι λας). Ο κ ριος Τάκης µας άφησε λίγο να φωνάζουµε και µετά σφ ριξε και ησυχάσαµε. 22

22 «Εσείς, κ ριε, ποιος λέτε τι ήταν ο καλ τερος;» ρώτησε ο Αποστ λης, που έβραζε απ τον θυµ του για την αδικία. Ο κ ριος Τάκης χαµογέλασε. «Εσείς εδώ δεν ψηφίσατε τον καλ τερο παίκτη, αλλά τον πιο δηµοφιλή» είπε. «Κι ο πιο δηµοφιλής δεν είναι απαραίτητα κι ο καλ τερος». Έπεσε σιωπή. «Η Κατερίνα έπαιξε πολ καλά και οµαδικά, κι έδειξε τι ξέρει µπάλα. Ο Θάνος έτρεξε πολ, προσπάθησε, ίδρωσε, αλλά τις περισσ τερες φορές ξεχνο σε τι παίζει οµαδικ παιχνίδι κι ήθελε να τα κάνει λα µ νος του. Αυτ µπορεί και να στοίχισε στην οµάδα του τη νίκη...» λοι γυρίσαµε και κοιτάξαµε τον Θάνο, που είχε κατεβάσει τα µάτια και κοιτο σε το χ ρτο. «Το ίδιο, περίπου, έκανε κι ο Αποστ λης» συνέχισε ο κ ριος Τάκης «µ νο που στάθηκε τυχερ ς κι εκµεταλλε τηκε τη µία φορά το λάθος της έσποινας στην άµυνα, και την άλλη την πάσα της Κατερίνας...» Τώρα λοι είχαµε στρέψει το βλέµµα µας στον Αποστ λη, που καθ ταν δίπλα στον Θάνο και κοιτο σε τον γυµναστή µας µε γουρλωµένα µάτια και ανοιχτ το στ µα, σαν να είχε µ λις ακο σει την καταδίκη του. «Αν ήταν, λοιπ ν, να διαλέξω έναν απ τους τρεις» συνέχισε ο κ ριος Τάκης «θα διάλεγα την Κατερίνα». Τα κορίτσια ξέσπασαν πάλι σε τσιρίδες αλλά ο κ ριος Τάκης δεν τις άφησε να συνεχίσουν. «εν ήταν, µως, η Κατερίνα η καλ τερη στο γήπεδο». λα τα αγ ρια ανασάναµε. «Και ποιος ήταν;» ρώτησα εγώ µε αγωνία. «Θέλεις να πεις τι δεν ξέρεις, Γιάννη;» 23

23 Εγώ τον κοίταξα απορηµένος.το ίδιο κι λοι οι υπ λοιποι. «χι» απάντησα. «Ποιος ήταν, κ ριε;» ρώτησε η Κατερίνα. «Ο Γιάννης!» «Ποιος Γιάννης;» ρώτησε µε αληθινή απορία ο Θάνος. «Αυτ ς ο Γιάννης» είπε ο κ ριος Τάκης και µε έδειξε. «Έχετε κι άλλον;» «Εγώ;» είπα σαν να είχα κάνει κάτι κακ. Τα παιδιά γέλασαν. λα. Και τα κορίτσια. «Γιατί γελάτε;» ρώτησε µε πολ σοβαρ φος ο κ ριος Τάκης. «Σας φαίνεται παράξενο που ένας τερµατοφ λακας είναι ο καλ τερος παίκτης του αγώνα;» «Μα, κ ριε, ο Γιάννης δεν ξέρει µπάλα» πετάχτηκε ο Αποστ λης. «Αλήθεια;» είπε µάλλον ειρωνικά ο κ ριος Τάκης κι ο Αποστ λης κατάπιε τη γλώσσα του. «Κι εγώ σου λέω τι ξέρει µπάλα καλ τερα απ οποιονδήποτε άλλον εδώ πέρα!» Tώρα κατάπια τη γλώσσα µου εγώ. «Σε πληροφορώ, λοιπ ν, τι ο Γιάννης έχει δ ο πράγ- µατα που δεν έχει κανείς σας: οµαδικ τητα και διορατικ τητα. Βλέπει τι γίνεται παντο στο γήπεδο, προβλέπει τις κινήσεις των αντιπάλων αλλά και των συµπαικτών του, και καταλαβαίνει ποιος έχει σκοπ να σουτάρει και π τε, µε αποτέλεσµα να είναι πάντοτε σωστά τοποθετηµένος κάτω απ το δοκάρι.τα τρία απ τα τέσσερα σουτ του Θάνου δεν ήταν καθ λου ε κολα για τον τερµατοφ λακα, αλλά ο Γιάννης πρ βλεψε πολ σωστά πο θα πάνε και ήταν εκεί 24

24 για να τα πιάσει. Αυτ ς είναι ο σωστ ς παίκτης αυτ ς που βλέπει την επ µενη κίνηση του αντιπάλου αλλά και του συ- µπαίκτη του, και βρίσκεται εκεί που πρέπει!» ταν τελείωσε ο κ ριος Τάκης έγινε απ λυτη ησυχία και, µετά, ευτυχώς για µένα, κ ρναρε ο οδηγ ς του πο λµαν και αµέσως κάναµε σειρές για να φ γουµε. Στο λεωφορείο κάθισα µ νος σε µια θέση στη µέση. εν είχα ρεξη για κουβέντες. Αυτά που είχε πει ο κ ριος Τάκης µου άρεσαν, αλλά ήταν πολ ξαφνικά και χρειαζ - µουνα χρ νο για να τα χωνέψω. Και µετά, δε µου άρεσε να ξεχωρίζω. Ο τε προς το καλ ο τε προς το κακ. Προτι- µο σα να βρίσκοµαι στη µέση, ανάµεσα στους πολλο ς, ή στην άκρη, µακριά απ λους κάτι σαν α ρατος, ας πο µε. Ùfi ÙÔ ÙÂÏÂ Ù Ô ÌÂ apple Ú Í ÓÂ Â: «Ï ıâè ÏÂ ÙÒÚ ;» ªÔ È Â Â ÙÔ ÌappleÚ ÙÛÔ Î È ÁÓÂ Â Î Ù Ê ÙÈÎ. «ÂÈ...» Πίσω µου είχαν καθίσει ο Αποστ λης µε τον Θάνο.Αµίλητοι. ταν µπήκαµε στη Λαµπράκη, ο Αποστ λης έσκυψε µπροστά και µου είπε: «Θα παίξεις τέρµα το Σάββατο; εν έχουµε τερµατοφ λακα, ξέρεις, και παίζουµε µε τη Βραζιλία...» Εγώ ήξερα, φυσικά, τι δεν είχαν τερµατοφ λακα, πως ήξερα κι τι η «Βραζιλία», που έλεγε ο Αποστ λης, ήταν τα παιδιά του Άγιου Θεράποντα που έπαιζαν την καλ τερη µπάλα στη Θεσσαλονίκη κι οι µισοί απ αυτο ς έπαιζαν και στα παιδικά του ΠΑΟΚ. 25

25 «Και ποιος θα κάνει τον διαιτητή;» ρώτησα, γιατί ο διαιτητής ήµουνα συνήθως εγώ. «εν ξέρω» απάντησε ο Αποστ λης. «Θα πο µε στον µπαµπά µου... Ή στον κ ριο Τάκη...Τι λες;» «εν ξέρω» ψιθ ρισα, χι γιατί ήθελα να κάνω τον δ σκολο, αλλά γιατί πραγµατικά δεν ήξερα αν ήθελα ή αν προτιµο σα να κάνω τον διαιτητή, που ήταν πιο ε κολο για µένα και δε θα µε έβαζε σε περιπέτειες πως αν έτρωγα κανένα γκολ και µετά µε κατηγορο σαν λοι γιατί θα χάναµε εξαιτίας µου. «Καλά» είπε ο Αποστ λης. «Σκέψου το». Την ίδια στιγµή έσκυψε κι ο Θάνος και είπε: «Σε παρακαλώ, ρε Γιάννη. Αφο δεν έχουµε τερµατοφ λακα κι εσ είσαι καλ ς... Έτσι τουλάχιστον λέει ο κ ριος Τάκης...» «Καλά» είπα εγώ, που δεν είχα λ γο να κάνω άλλο τον δ σκολο αφο είχε συµφωνήσει κι ο Θάνος µε τον Αποστ λη. «Αλλά να πο µε στον κ ριο Τάκη να κάνει τον διαιτητή. Μ νο έτσι θα παίξω». Ήθελα, τουλάχιστον, να έχω έναν σ µµαχο σε περίπτωση που κάτι δεν πήγαινε καλά. «ŒÍ appleóô»  apple ÁÂÏÒÓÙ. «ÙÔÈ ÂÈÒ Ë ÂappleÈ ˆÛË» ÌÔ apple ÓÙËÛ appleôï ÛÔ Ú. «ÂÓ Í ÚÂÈ ÙÈ Ô ÁÎÏ Â Ó È Ë Ìapple Ï, Óı. ŒÓ Ï ıô Ó Î - ÓÂÈ, apple ÊÙÔ Ó Ó ÛÂ Ê Ó ˆÓÙ Ófi. Ù Ò, ÂÁÒ ÙÔ Â Î - Ù Ï ÂÈ appleôï ÓˆÚ...» Ο κ ριος Τάκης δέχτηκε να κάνει τον διαιτητή, αλλά τίποτα δεν πήγε καλά στον αγώνα του Σαββάτου για την οµάδα 26

26 µας. Ο Αποστ λης ποτέ δεν είχε πουλήσει τ σο πολλές φορές την µπάλα, ο Θάνος ποτέ δεν είχε κάνει τ σες ατοµικές ενέργειες,κι λη η γραµµή του κέντρου ήταν να την κλαις. ε µιλάω για την άµυνα, γιατί εκεί η κατάσταση ήταν, πως πάντα, για γέλια, καθώς ο καθένας έκανε του κεφαλιο του. Έτσι, έφαγα ένα γκολ απ τον Τάσο, σε µια προσπάθειά του να µου γυρίσει την µπάλα ταν τον στρίµωξε ένας της Βραζιλίας, ένα απ τον Γιώργο, ταν µπήκε στη µέση για να αποκρο σει ένα κ ρνερ που το είχα σίγουρο και κάρφωσε την µπάλα στα δίχτυα µας, κι ένα απ πέναλτι που έκανε ο Τάσος σε µια φάση που και πάλι την είχα σίγουρη, αλλά ο Τάσος ενέργησε σαν να µην υπήρχε κανένας κάτω απ τα δοκάρια. Τέλος πάντων, χάσαµε 4-0, εγώ έπιασα άπειρα σουτ αλλά ήµουνα πολ στενοχωρηµένος γιατί, πως και να χει, η τεσσάρα ήταν τεσσάρα.το παράξενο είναι τι κανείς δε µου είπε κουβέντα για τα γκολ που έφαγα κι λοι τα έβαλαν µε τον Τάσο που τα είχε κάνει κουλουβάχατα στην άµυνα, µε τον Θάνο, που είχε προτιµήσει να τελειώσει µ νος του τρεις τέσσερις φάσεις παρά να πασάρει στον Αποστ λη ή στον Κώστα που ήταν ξεµαρκάριστοι κι άνετα θα έβαζαν γκολ, και µε τον Αποστ λη που έπαιζε «σαν γέρος». Γενικά, η ατµ σφαιρα ήταν χάλια µετά το µατς και, σαν να µην έφτανε αυτ, είχαµε και τους Βραζιλιάνους πάνω απ το κεφάλι µας να µας κοροϊδε ουν τι δεν ξέραµε µπάλα κι τι καλ τερα να πηγαίναµε να παίξουµε µήλα µε τα κορίτσια παρά να λέµε τι είµαστε οµάδα. «Αν δεν είχατε τέτοιο τερµατοφ λακα» είπε ένας «δέκα θα τρώγατε». 27

27 «ŒÏ, Ú ıëú Ô...» ÛÔ apple ÌÈÛÔ ÛÙ ÌÈÛÔÛÔ Ú. «ŒÙÛÈ Â - apple ÓÂ;» «È; æ Ì Ù ı ÛÔ appleˆ;» «È ÔÈ ÏÏÔÈ ÂÓ ÛÎ Û Ó applefi ÙË ÏÈ ÙÔ ;» à ÌÔÁ Ï ÛÂ. ÚfiÛÂÍ fiùè Ù Ì ÙÈ ÛÔ ÁÂÏÔ Û Ó. «Ô appleè ÛÂ...» «Úˆ Áˆ; ŒÙÛÈ ÂÓ Â Ó È apple ÓÙ ;» «Ó ıˆ...» Ο Αποστ λης κι ο Θάνος γ ρισαν και µου έριξαν ένα βλέµ- µα που δεν κατάλαβα αν ήταν ζήλιας ή θαυµασµο. Εγώ χαµήλωσα τα µάτια γιατί δεν ήθελα να προκαλέσω. Καθ λου, µάλιστα. Ήµουνα, µως, πολ ικανοποιηµένος. εν είναι κι ε κολο να έχεις την αποδοχή του αντιπάλου σου... «Â ÛÔ Î Ó Ó Ê Û Ú, ËÏ...» «Ÿ È ÎfiÌ... ÎfiÌ ÌÔ Ó ÛÙÈ Ú. º Û Ú Î ÓÂÈ fiù Ó appleâèïâ Û È». ˆÛÙ.. Απ κείνη τη µέρα σταµάτησα να κάνω τον διαιτητή και έγινα βασικ ς τερµατοφ λακας στον Αετ αλλά και στην οµάδα του σχολείου. Μη νοµίζεις, πάντως, τι πήρα τη θέση κάποιου άλλου απλά ήµουνα ο µ νος που ήθελε να παίξει τερµατοφ λακας και δεν το έκανε αγγαρεία. Κάπου εκεί, λοιπ ν, κατάλαβα τι δεν είναι καθ λου, 28

28 µα καθ λου υποτιµητικ να παίζεις τερµατοφ λακας. Είναι µια στάση ζωής. «Ù ÛË ˆ ;... ŒÏ, ÚÂ È ÓÓË...» ªÔ Ê ÓËΠfiùè Ù apple Ú ÏÂÁÂ. ŸÙÈ appleúôûapple ıô ÛÂ Ó ÈÙÈÔÏÔÁ ÛÂÈ ÙËÓ ÂappleÈÏÔÁ ÛÔ. ıô ÌÔ. «ÕÎÔ Î È ı Î Ù Ï ÂÈ»  appleâ Î È Û Ó ÈÛÂ. Î ıâ- ÎÙÔ. Ένας καλ ς τερµατοφ λακας είναι αυτ ς που ήθελα πάντα να είµαι α ρατος. εν τραβάει τα βλέµµατα, πως ένας επιθετικ ς σαν τον Αποστ λη ή ένας οργανωτής του παιχνιδιο σαν τον Θάνο, αλλά κάθεται στην άκρη, κάτω απ τα δοκάρια του, και παρακολουθεί. Παρακολουθεί και περιµένει. Μπορεί να περιµένει ένα λεπτ, µπορεί σαράντα, µπορεί και ενενήντα. Απλώς περιµένει και ξέρει τι πρέπει να είναι έτοιµος να δράσει. «Ó Á Ù, ËÏ...» ŒÁÓÂ Â Î Ù Ê ÙÈÎ. «Ó Á Ù». Τ τε ήταν που άρχισα να παρακολουθώ τους τερµατοφ λακες λων των οµάδων απ τον Φερνάντες και τον Τοχο ρογλου που ήταν δικοί µας τ τε, µέχρι τον Νικοπολίδη και τον Χαλκιά, τον Μπουφ ν και τον Κασίγιας. Και ξέρεις τι διαπίστωσα; τι λοι ήταν α ρατοι στο γήπεδο αν δε χρειαζ ταν να δράσουν. ταν µως έφτανε εκείνη η ώρα, τ τε έπαυαν να είναι α ρατοι και γίνονταν τεράστιοι, σκέ- 29

29 παζαν το τέρµα τους µε χέρια και µε π δια κι λη η οµάδα κρεµ ταν απ αυτο ς. Και µετά πάλι α ρατοι. Παράξενη η δουλειά του τερµατοφ λακα. Πολ µοναχική. Απ την ανυπαρξία στο επίκεντρο της προσοχής και µετά πάλι στην ανυπαρξία... ÎÔ ÌappleËÛ ÙÔ ÎÂÊ ÏÈ ÛÔ ÛÙËÓ appleï ÙË ÙÔ apple ÁÎ ÎÈÔ ÎÈ ÊÂ- Ú ÙÔ ÂÍ ÛÔ ÚÈ apple Ûˆ applefi ÙÔ ÎÂÊ ÏÈ. ÔÏ fiìôúêô. «È;» ÚÒÙËÛ fiù Ó appleúfiûâíâ fiùè Û ÎÔÈÙ ˆ. «Â ÎÔÈÙ ˆ...» ÂÓ ÓÙ Ú ÛÂ, ÏÏ Î Ù Ï fiùè ÛÔ ÚÂÛÂ. ŒÙÛÈ ÂÓ Â Ó È; Φυσικά, δεν έµεινα στο ταλέντο που έλεγε ο γυµναστής µας τι είχα ως τερµατοφ λακας, αλλά χρειάστηκε να κάνω άπειρες ώρες προπ νησης, χρειάστηκε να δεχτώ άπειρα πέναλτι στα δίχτυα µου µέχρι να αρχίσω να καταλαβαίνω τις προθέσεις του παίκτη που το εκτελο σε και χρειάστηκε να δω άπειρες ώρες βίντεο µε αγώνες που έπαιζαν σηµαντικοί τερµατοφ λακες, παρατηρώντας προσεκτικά κάθε τους κίνηση κάτω απ τα δοκάρια, ακ µα και σε στιγµές που δεν παιζ ταν η µπάλα στην εστία τους. 30 «µ ÚÂÙfi». «Ÿ È ÁÈ Ì Ó. ÊÔÛȈı». «ˆÚˆıÂ, ıâ Ó appleâè...» «Â ÙÔ ÎÈ ÙÛÈ. ıâï Ó Â Ì È Î Ïfi». «O Î Ï ÙÂÚÔ...» «ÂÓ ÙÔ ÏÂapple ÙÛÈ».

30 ªÔ ÚÂÛÂ appleô appleâú ÛappleÈ fiûô Ó ÙË ı ÛË ÛÔ. È Ó ıâ Ó Í ÚÂÈ, Âapple ÙË Â Û Ù ÏÂÁ fiï Ù. È Ó ÛÂ ÙÛÈÁÎÏ - Ûˆ! Τελικά, κατέληξα τι ο τερµατοφ λακας που µου ταίριαζε πιο πολ ήταν ένας Το ρκος που λεγ ταν Ρουστο κι έπαιζε τ τε στην Εθνική Τουρκίας και στην Μπεσίκτας. «Τι είναι αυτή η φανέλα, Γιάννη;» µε ρώτησε ο Αποστ λης την πρώτη µέρα που φ ρεσα τη φανέλα του Ρουστο στο γήπεδο και για την οποία ο µπαµπάς µου (που, παραδ ξως, είχε πάρει µε πολ καλ µάτι τη µεταστροφή µου απ ποδοσφαιρ φιλο σε ποδοσφαιριστή) είχε βάλει λυτο ς και δεµένους για να µου φέρουν απ την Κωνσταντινο πολη. «Του καλ τερου τερµατοφ λακα του κ σµου» απάντησα και του έδειξα το νοµα στην πλάτη. «Το ρκος;» µου έκανε αποδοκιµαστικά ο Αποστ λης βλέποντας το σήµα της Μπεσίκτας. «Αν δεις τι πιάνει ο Το ρκος, δε θα πιστε εις στα µάτια σου». «Θες να πεις τι είναι καλ τερος απ τον Μπουφ ν και τον Κασίγιας; Αποκλείεται!» «Ο Ρουστο είναι σαν κι εµάς, Αποστ λη» είπα. «Έχει τρέλα!» «Παοκτζής, δηλαδή;» «Εντελώς! Αν τον δεις πώς βγαίνει στις εξ δους, θα καταλάβεις... Βάφει κι λας το πρ σωπ του για να τροµάζει τους αντιπάλους. Έναν τέτοιο χρειαζ µαστε στην οµάδα!» Ο Αποστ λης µε κοίταξε σκεφτικ ς και µετά είπε: «Καλά. είξε µου κανένα βίντεο καµιά µέρα που θα έρθω σπίτι σου και θα σου πω». 31

31 ταν είδε το βίντεο ο Αποστ λης ενθουσιάστηκε και µετά το έδειξε και στους άλλους κι έτσι, σιγά σιγά, µου έµεινε το παρατσο κλι «Ρουστο». 32 «Ï... Â Ó appleâè fiùè ÛÂ ÊˆÓ Ó ƒô ÛÙÔ ;» «Ô ÚfiÓÈ». ŒÛÎ Û ÛÙ Á ÏÈ. ªÂ ÎÔÈÙÔ ÛÂ Ì ÓÔ. ª ÏÏÔÓ ÛÎÂÊÙfiÛÔ Ó appleˆ Û ÎÔÚÔ Â ˆ. ÂÓ Í Úˆ ÙÈ ÛÎÂÊÙfiÛÔ Ó. «ÂÓ ÙÔ appleèûùâ ˆ!... ƒô ÛÙÔ... apple ı ÓÔ!» ÏÂÁ Î È Í Ó - ÏÂÁ. ªÔ Â Ê Ó appleôï ÛÙÂ Ô appleô ÛÂ ÊˆÓ Ó ƒô - ÛÙÔ. «ÔÓ Í ÚÂÈ ;» Ì ÚÒÙËÛÂ. «Ô Ó ÙÔÓ Í Úˆ;» «ŒÏÂÁ...» Ó ÛËÎÒıËÎ Î È Á ÚÈÛ ÔÏfiÎÏËÚË appleúô ÙË ÌÂÚÈ ÛÔ : «Ô Ó ÙÔÓ Í Úˆ ÂÁÒ ÙÔÓ ƒô ÛÙÔ, ÚÂ È ÓÓË; ÊÔ Â - Ì È Û ÂÙË!» ªÂÙ ÁÂÈÚ ÎÈ ÎÔ ÌappleËÛ ÙÔ ÎÂÊ ÏÈ ÌÔ ÛÙ applefi È ÛÔ.  ÓÈˆÛ Ó ÛÊ ÁÁÂÛ È. «ƒô ÛÙÔ...»  apple Í Ó appleúôûapple ıòóù Ó ÙÔ ˆÓ ˆ. «Û È ÙÚÔÌÂÚfi, ÚÂ È ÓÓË». ÎˆÛ ÙÔ ÚÈ Î È ÛÔ Ô appleëí ÙË Ì ÙË. «fiúè appleô ÁÂÏ ˆ ÏÏ ÌÔ Ê ÓÂÙ È appleôï ÛÙ Ô. Ú - ÍÔ ÙÔ! Ó È appleôï ÛÙÂ Ô fióôì».  ÓÈˆÛ Ó Ï ÚÒÓÂÈ. «ÒÚ appleô ÙÔ ÏÂ...»  appleâ ÁÂÏÒÓÙ. ÁÎÚ ÙËÌ Ó,  - Ó È Ë Ï ıâè.