With Athens & Thessaloniki tourist map! #21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2010 ISSN

Transcript

1 ΤΟ SCREW ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΟΜΟΦΟΒΙΚΟΥΣ ΠΑΠΑΔΕΣ ΚΑΙ ΑΤΟΜΑ ΚΑΤΩ ΤΩΝ 18 With Athens & Thessaloniki tourist map! ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΝΙΚΟΣ ΓΙΑΒΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΣΤΕΛΙΟΣ AHUDUDU, ACCEPT ΚΥΠΡΟΥ ΝΕΚΡΗ ΕΥΡΩΠΗ ΟΜΟΦΟΒΙΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ TO QUEER OR NOT TO QUEER LESBIAN REALITY TV SCREAM OF LOVE ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΡΙΑ ΧΑΡΗΣ INSTICT ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ ΑΘΑΝΑΤΟΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ ΚΑΜΕΝΗ ΠΟΥΣΤΑΡΑ BEAR Ο ΠΙΣΩΓΛΕΝΤΗΣ THE MUSIC CHRONICLES ΜΟΥΒΙΟΛΑ ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΜΗΝΑ ΜΠΙΜΠΕΛΟΓΑΤΑ #21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2010 ISSN

2 Πουστριτόριαλ Ακόμα ένα καλοκαίρι πέρασε. To Screw μπαίνει αισίως στην τρίτη περίοδο κυκλοφορίας του και πιστεύω ότι τα καλύτερα είναι μπροστά. Ήταν καλοκαίρι του 2008 όταν ο Άρης Ματσιούλας, ο Γιώργος Τσιτιρίδης και ο Νίκος Θεοδώρου μού πρότειναν να συνεργαστούμε για να εκδώσουμε ένα καινούριο γκέι περιοδικό. Φυσικά αποδέχτηκα την πρόταση χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήταν άλλωστε κάτι που πάντα ήθελα και ονειρευόμουν να κάνω. Δέχτηκα να αναλάβω το οικονομικό ρίσκο και την επιμέλεια της έκδοσης. Τρία χρόνια μετά πιστεύω ότι Του Ανδρέα Ιωαννίδη οι επιλογές μας δικαιώθηκαν. Αυτό φαίνεται από την πορεία του περιοδικό στον χρόνο και την θερμή ανταπόκριση των αναγνωστών. Πολλές αλλαγές και εκπλήξεις σας επιφυλάσσουμε στο νέο τεύχος. Οι συνεργάτες μας αυξάνονται και ο άνεμος της ανανέωσης είναι εμφανής από αυτό το τεύχος. Ειρήνη Πετροπούλου, Νίκος Γιαβρόπουλος, Γιώργος Στριφτάρης, είναι μόνο μερικοί από τους νέους μας συνεργάτες. Το Screw απέκτησε δική του ιστοσελίδα Στην φωτογραφία ο Αντώνης Βαής απασφάλιση με γενναιότητα εγρήγορση στη ροή των παλμών να θυμίζει πως είναι ξανά ζωντανά όλα για αρχή και μετά βλέπεις πάλι και μετά ο χειμώνας και μετά εσύ μόνο φαντάζεσαι αλλά δεν ξέρεις και θες κι έχεις ζωή ξανά και τρέχεις να προλάβεις και μετά βροχή τα χρώματα παραληρούν υγρός παίρνεις μια μεγάλη ανάσα κι ακούς λέξεις του Αντώνη «Αβάσταχτη που είναι τούτη η λευτεριά μου. Φταίνε τα σύννεφα και που δεν έχω στάση. Γυμνά παντού αγόρια. Δυάρια στην Κολιάτσου και στενά μπλουτζίν» και παύεις να μιλάς για λίγο ήσυχος. στην οποία μπορείτε να βρείτε αρχείο με όλα τα τεύχη και να σχολιάσετε τα άρθρα των συνεργατών μας. Αναμένουμε με ενδιαφέρον τις παρατηρήσεις σας. Η καινούρια οικονομική περίοδος ξεκινάει με τους χειρότερους οιωνούς κι οφείλουμε να παραμείνουμε ψύχραιμοι. Η κρίση θα ίσως βοηθήσει την χώρα να κάνει κουμάντο στα του οίκου της. Το ΔΝΤ και το μνημόνιο μάλλον είναι αναγκαία για να μπει τάξη στην αταξία του ελληνικού δημοσίου. Καλύτερα να πληρώσουμε τώρα τα σπασμένα, γιατί αργότερα θα είναι περισσότερα και δεν θα υπάρχουν τα χρονικά περιθώρια για τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις. Τέλος θα ήθελα να ανακοινώσω ότι μετά από τέσσερα χρόνια παρουσίας στην Οργανωτική Επιτροπή του Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Athens Pride αποχωρώ έχοντας συνεισφέρει στο να γίνει το Pride ο πιο επιτυχημένος γκέι θεσμός στη χώρα. Σκοπός της παραίτησης μου, είναι ο ανανέωση της επιτροπής και ο εμπλουτισμός της με νέα άτομα και καινούριες ιδέες. Εύχομαι καλή επιτυχία σε όσους και όσες θα αναλάβουν για το 2011 το δύσκολο έργο και θα ήθελα να γνωρίζουν εκ των προτέρων πως θα είμαι πάντα δίπλα τους. Καλή σεζόν να έχουμε. Στην φωτογραφία ο Μιχάλης Κουτσής λέει κοίτα είναι μία έκφραση γέλα είναι μία έκφραση δείξε είναι μία έκφραση μία έκφραση μια εικόνα μια εικόνα μία εκφραση η γύμνια έχει εικόνα η εικόνα είναι γυμνή τ αγόρι βλέπει τ αγόρι χαμογελά τ αγόρι κλείνει το μάτι τ αγόρια βλέπουν τ αγόρια χαμογελούν δεν κλείνουν μάτι το σώμα που λαμβάνει το σώμα που απολαμβάνει το σώμα λέει πολλά κι όταν κρύβει λέει κοίτα είναι μια έκφραση Κείμενο & φωτογραφίες: Γιώργος Στριφτάρης Μηνιαία εφημερίδα ενάντια στην ομοιομορφία ISSN Ιδιοκτησία REZIRZ ENTERPRISES LIMITED Λεωφ. Λάρνακος 99, 1046, Λευκωσία, Κύπρος Κιν: Αντιπροσωπεία Ελλάδας Βλαχοπούλου 2, Αθήνα Τηλ: Φαξ: Κιν: Εκδότης Ανδρέας Ιωαννίδης Διευθύνεται από συντακτική επιτροπή Α. Μπατσιούλας, Γ. Τσιτιρίδης Αρχισυντάκτης Άρης Μπατσιούλας Νομικός Συμβουλος Θεσσαλονίκης Στέλιος Μαυρίδης Στο τεύχος αυτό συνεργάστηκαν Γιώργος Τσιτιρίδης, Άρης Μπατσιούλας, Ανδρέας Ιωαννίδης, Ειρήνη Πετροπούλου, Λύο Καλοβυρνάς, Τέλλος Φίλης, Μπιμπελόγατα η Θεσσαλονικιά, Μπιμπελόγατα η Χαμουτζού, Xaris Instict, Γιώργος Στριφτάρης, Αντώνης Παπάζογλου, Αναστασία, Βαγγέλης Καμαναντζής, art-em-is-free. blogspot.com, Νίκος Γιαβρόπουλος, Paulo Daniel, Άκης Δίγκολης, Δημήτρης Αποστολόπουλος, Leviathan, Satto Sana Lamakis, BlackyWoof, Παναγιώτης Ευαγγελίδης, Στράτος Μπακάλης Επικοινωνία Υπεύθυνος marketing Γιώργος Τσιτιρίδης Μας τιμούν με τη φιλοξενία τους στη Θεσσαλονίκη Stretto Καρόλου Ντηλ 18 Prezzante Λ. Βύρωνος 5, Διαγώνιος Γαζία Καρόλου Ντηλ 22 Βιβλιοπωλείο Ιανός Αριστοτέλους 7 Βιβλιοπωλείο Πρωτοπορία Λ. Νίκης 3 Bigaroon Παύλου Μελά 14 Κινηματογράφος «Ολύμπιον» Αριστοτέλους 10 Seven Gallery Αλ. Σβώλου 45 BarMe Αγίου Μηνά 3 Enola Βαλαωρίτου 19, 2ος όροφος AZA Αλ. Σβώλου 6 Don t tell mamma Στ. Καλλάρη 9 Allos Mondo Στ. Καλάρη 6 Ζουρνάλ Παπασωτηρίου Τσιμισκή 87 Spirto Π. Μελά & Ζεύξιδος Residents Στρ. Καλάρη 4 Bluevision Αφροδίτης 6, Βαρδάρης Πυξίδα Πατριάρχου Ιωακείμ 2 Μπαρμπουνάκης Το Κατώι του βιβλίου Αριστοτέλους 6 Ψιλικology Ζεύξιδος 4 I m coming out Στ. Γονατά 5 με Πλατεία Ιπποδρομίου Videorama DVD Gay Club Οδυσσέως 13, Πλατεία Βαρδάρη Kama Sutra Εθνικής Αμύνης 35 Bel Ami Ανδρέου Γεωργίου 4 Your sex shop Καραολή Δημητρίου 37 T bar Αλ. Σβώλου 24 Paul.M Παύλου Μελά Queens Βαλαωρίτου 17 Splash sauna Αφροδίτης 23 G point Αλ. Σβώλου 24 XTC radio Σινέ Λαϊκόν Μοναστηρίου 2 Star Sex Shop Αισώπου 18 Αθήνα Sodade Τριπτολέμου 10 Kazarma Κωνσταντινουπόλεως 84 Moe Κελαιού 1-5 S-cape Army Academy Ιερά Οδός & Μεγ. Αλεξάνδρου 139 Freedom Copy Shop Στάϊκου 1-3 και Σκουφά 75 Del Sol Βουτάδων 44 Fou Κελαιού 8 Ταξίδι Ζαγρέως 23 Blue Train Κωνσταντινουπόλεως 84 Noiz Κωνσταντινουπόλεως 70 Μυροβόλος Γιατράκου 12 Alexander Sauna Μεγ. Αλεξάνδρου 134 Στέκι μεταναστών Τσαμαδού 13 Flex Sauna Gym Πολυκλείτου 6 Lamda Reloaded Λεμπέση 15 Big Bar Φαλαισίας 12 & Ιερά Οδός Hair Clinic Πατησίων 67 & Ιουλιανού FC_UK Κελεού 3 My Bar Κακουργιοδικείου 6 Κούκλες Ζαν Μορέας 32 & Συγγρού Πολύχρωμο Λεμπέση 12 TRAP Κορυτσάς 15 (κάθετη Κωνσταντινουπόλεως 123) El Cielo Κωνσταντινουπόλεως 84 Micraasia Κωνσταντινουπόλεως 70 Booze Cooperativa Κολοκοτρώνη 57 Ήρα Baths Ζήνωνος 4 Αθηναϊκόν Κρατίνου 11 Silver Star Κλεισθένους 4 Test Me Πιπίνου 64 Sammi s Φυλής 34 Το περιβόλι της Οικολογίας Ανδρέα Μεταξά Fantastico Αριστοτέλους 37 Λουκουμαδούπολη Κωνσταντινουπόλεως 68 Almaz Τριπτολέμου 12 Fantaseed Τριπτολέμου 8 Holly Bar Κωνσταντινουπόλεως 70 1ος όροφος EROXXX Σταδίου 61 Bearcode Κωνσταντινουπόλεως 8 Hot Celebrities Λ. Συγγρού Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο Θεμιστοκλέους 37 The Breeder Περδίκα 6 Λαΐς Ιερά Οδός 48 & Μεγ. Αλεξάνδρου Different Ιερά οδός 49 Ξενοδοχείο Αττική Τσιμισκή 37 & Χαρίλαου Τρικούπη Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας Χαλκοκονδύλη 25 Φεμινιστικό Στέκι Ερεσού 12 Βεστιάριο Σάμπα Κοδριγκτώνος 33 Starlite Φαλήρου 76, Κουκάκι GSpot Ικαριέων 24 Λάρισα και Βόλος Emanuell sex shop Φαρμακίδου 3, Λάρισα Erotic Boutique 3 χλμ. Λαρίσης - Βόλου, Λάρισα T-Bar Μανδηλαρά 18 & Παπαναστασίου Φαρσάλων 3-5, Λάρισα Ιάσονος 23 & Σεφέλ, Βόλος Κοζάνη T-Bar Ολυμπίου Γεωργάκη 3 Πάτρα Wok Υψηλών Αλωνίων 6 Πολύεδρο Κανακάρη 147 Κύπρος Club Secrets Αρτέμιδος 67 Λάρνακα Alalum Λουτρών 1, Λεμεσός Cafe Π Κυτίου Κυπριανού 27, Παλαιά Λεμεσός Escape from Yourself Λεωφ. Μακαρίου 81, Λεμεσός T-Bar Ε.Κ. City Plaza Λ. Μακαρίου 28, Λευκωσία T-Bar Εμπορικό Κέντρο The Mall of Cyprus Shacollas Emporium Park, Λευκωσία NGO Κέντρο υποστήριξης (Support Center) Εζεκία Παπαϊωάννου 27, Λευκωσία Καλά καθούμενα Nικοκλέους 21, Στοά Εκκλησίας Παναγίας Φανερωμένης Λευκωσία Different Αγίας Νάπας 6-7 Πάφος Κρήτη Eros Bar Εμμ. Τσαγκαράκη, Μάλια Pig s Love Shop Κριάρη 40, Χανιά Θράκη SoHo City Boutique Cafe Λ. Δημοκρατίας , Αλεξανδρούπολη Erotic Shop Μανδαλίδου 15, 2ος όροφος, Διδυμότειχο Ιωάννινα T-Bar Γρ. Σακκά 17 Σκιάθος DeFacto bar Οδός Γρηγορίου Ε Ρόδος Berlin Ορφανίδου 47 Θες το μαγαζί σου να γίνει σημείο διανομής του περιοδικού; Επικοινώνησε μαζί μας στο info@queer.gr ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική, ή κατά παράφραση, ή διασκευή απόδοση του περιεχομένου του παρόντος εντύπου με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του εκδότη, σύμφωνα με τον νόμο 2121/1993. Τα κείμενα των συνεργατών εκφράζουν προσωπικές απόψεις.

3

4 4 ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΡΙΑ Γράφει κάθε μήνα η Ειρήνη Πετροπούλου Το κάρφωμα πάει στους πολιτικούς που δρουν επικίνδυνα σε ότι αφορά τα ΛΟΑΤ δικαιώματα και, επειδή δεν τα έχουν βρει με τη σεξουαλικότητα τους και φοβούνται ν ανοιχτούν μήπως και χάσουν μερικά κουκιά δαγκωτά, θα έλεγα ότι δεν τους πέφτει λόγος ν αποφασίζουν για τη δική μας ζωή και τις δικές μας ανάγκες. Σε αντίθεση με άλλους πολιτικούς που, σεβόμενοι τη ΛΟΑΤ μερίδα των ψηφοφόρων τους, λειτουργούν ως η φωνή της λογικής μέσα στο κόμμα τους. Μπορεί να μην συμφωνώ με τις πολιτικές θέσεις ορισμένων εξ αυτών, αλλά οφείλω να τους βγάλω το καπέλο που με σέβονται. Συνάμα αμφισβητώ τη λογική κάποιων άλλων που προσποιούνται ότι δεν υπάρχουμε ή ότι είμαστε προϊόν ενός καπιταλιστικού lifestyle. Κάτι άλλο που μου προκαλεί εντύπωση είναι ότι το μεγαλύτερο μέρος του σώματος των ψηφοφόρων δηλώνει πάρα πολύ εύκολα την αντίθεση του σε κάθε ρατσισμό και τάσσεται υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έτσι γενικά και αόριστα και στο φλου αλλά όταν έλθει η ώρα της κάλπης, δείχνει σε πόσο κάλπικη δημοκρατία πιστεύει αφού στην ουσία υποστηρίζει παρατάξεις με ομοφοβικό ή ρατσιστικό λόγο. Μεγάλη κουβέντα ανοίγω, θα μου πείτε τώρα, μα δεν γίνεται αλλιώς. Έχω μπουχτίσει να βλέπω φιλόπονους ανθρωπιστές, χωρίς ίχνος ανθρωπιάς κατά βάθος, να πιπιλάνε σαν καραμέλα τα δικαιώματα και τις ελευθερίες. Στο επίμαχο, δε, θέμα αυτό των ΛΟΑΤ να δηλώνουν ότι υπάρχουν γκέι και Πόσο κοστίζει μια ντουλάπα;! Κυκλοφορούν ανάμεσα μας, μοιράζουν αφειδώς χαμόγελα και όταν πρόκειται να μας υποστηρίξουν ποιούν μεγαλοπρεπώς τις νήσσες! λεσβίες στο φιλικό τους περιβάλλον(!), αλλά αναρωτιέμαι αν τους έχουν ρωτήσει πόσο ευχαριστημένοι και ευχαριστημένες είναι από το καθεστώς που επικρατεί και που αγνοεί παντελώς τον παράγοντα «άνθρωπος» στην όποια θεσμοθέτηση πέρα από αυτόν τον ρημάδι 3304 που υποτίθεται ότι λύνει τις διακρίσεις στον χώρο εργασίας (αν τις λύνει)! Δυστυχώς, η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου αντιδρά σα να του κάθεται το κόκαλο στο λαιμό όταν έρχεται αντιμέτωπος με ΛΟΑΤ δικαιώματα, αναγνώριση, συνταγματικά κατοχυρωμένη ισότητα και παροχές. Κάποιες φορές, πάνω στη ρήση του λόγου, λέει ένα διστακτικό «ΝΑΙ» σε όλα αυτά για να μην θεωρηθεί ντεμοντέ, αλλά στη πράξη άλλα μας λεν τα μάτια τους και άλλα ξεστομίζουν. Η ουσία είναι ότι με μερικά φιλελεύθερα (δήθεν) λογάκια δεν κερδίζονται ψήφοι και τα ΛΟΑΤ δικαιώματα θέλουν τσαγανό για να υποστηριχτούν. Και αυτό, δυστυχώς, δεν μας βρίσκεται πρόχειρο σε κάποιο μηχάνημα ΑΤΜ. Οι ντουλάπες της πολιτικής κάνουν κακό γιατί απολαμβάνουν προνόμια χωρίς να τους καίγεται καρφάκι για τη ζωή μας. Με ένα outing δεν λύνεται το πρόβλημα, ιδιαίτερα όταν εύκολα θα μεταφραστεί σε κακεντρέχεια. Χρειάζεται κάτι πιο βαθύ: να καταλάβουν οι λεσβίες και οι γκέι πολιτικοί ότι έχουν πλειστάκις υποστηριχτεί από εμάς για τον Α ή Β λόγο. Ας φανούν συνεπείς απέναντι μας. Δεν είμαστε ΑΤΜ να μοιράζουμε ψήφους ούτε και το επιθυμούμε! Γκάφα ολκής! Ξινό βγήκε το λογοπαίγνιο που προσπάθησε να κάνει η αγγλίδα ηθοποιός Έμα Θόμπσον σε μεταμεσονύχτια εκπομπή αμερικάνικου καναλιού. «Λιθοβολούν και εκεί τους γκέι; Θαυμάσια!», απάντησε όταν ο παρουσιαστής Γκρεγκ Φέργκιουσον παρομοίασε κάποιο τουριστικό θέρετρο της Καλιφόρνια με την Νήσο του Γουίτ. Αποτέλεσμα να ξεσηκώσει τη μήνη των κατοίκων του νησιού που ζήτησαν, μέσω εκπροσώπου του δημοτικού συμβουλίου, από την ηθοποιό να επανορθώσει. Η ευαισθητοποιημένη σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και προστασίας του περιβάλλοντος ηθοποιός απέστειλε επιστολή στα μέλη του δημοτικού συμβουλίου ζητώντας ταπεινά συγνώμη για το ολίσθημα του λόγου της. Το θέμα είναι ότι στάθηκε αδύνατον να μπαλώσει τα ασυμμάζευτα εφόσον αποδείχτηκε κακή μαθήτρια σε γεωγραφία και ιστορία. Η Νήσος του Γουίτ ουδεμία σχέση έχει με τα καμώματα των κατοίκων κάποιου άλλου νησιού, της Νήσου του Μαν, που κάποτε έβγαζαν τον Ξένιο Δία από μέσα τους προπηλακίζοντας και πυροβολώντας όποιον ιρλανδό ή σκωτσέζο τολμούσε να πατήσει το ποδάρι του στη γη τους. Για τους δε γκέι είχαν άλλου είδους μεταχείριση: τον λιθοβολισμό! Μπορεί η ομοφυλοφιλία να έχει αποποινικοποιηθεί από το 1992, αλλά η τοπική αυτοδιοίκηση δεν χάνει ευκαιρία να κάνει τα στραβά μάτια στο σύμφωνο συμβίωσης, που ισχύει από το 2005 σε ολόκληρη την αγγλική επικράτεια, κάνοντας στα ομόφυλα ζευγάρια τον βίο αβίωτο!

5 ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΤΡΙΑ 5 Σύμφωνο συμβίωσης στα πεταχτά Τη στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος των χωρών-μελών της ΕΕ έχει πει το «ναι» στο σύμφωνο συμβίωσης αναγνωρίζοντας και θεσμοθετώντας μια υπαρκτή ανάγκη των ομόφυλων ζευγαριών, Τη στιγμή που ο ίδιος θεσμός υποστηρίζεται από το 63,9% των ελληνίδων και ελλήνων, Η χώρα μας έρχεται καταϊδρωμένη και ασθμαίνουσα προ των ευθυνών της και υπόσχεται ότι θα διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος. Αυτό μας δείχνουν οι πρόσφατες δηλώσεις του Υπουργού Δικαιοσύνης κ Χ. Καστανίδη στο ραδιοφωνικό σταθμό ΒΗΜΑ FM 99,5 όπου αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στην συνεργασία της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής με την Γενική Γραμματεία Ισότητας ώστε να κατατεθούν οι ανάλογες προτάσεις. Ως εδώ καλά, αλλά Μια απλή εφαρμογή του ήδη ισχύοντος νόμου δεν πρόκειται να μας λύσει κανένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην αναγνώριση και κατοχύρωση της σχέσης μας. Γιατί; Γιατί δεν προσφέρει καμία ασφαλιστική κάλυψη Γιατί δεν καλύπτει ως προς τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα για να μην πούμε τι καλύπτει (που δεν καλύπτει) ως προς τα εργασιακά και φορολογικά. Γιατί ακόμα και ως προς τα κληρονομικά δικαιώματα, καλυπτόμαστε μόνο κατά το 1/6 των περιουσιακών στοιχείων αν υπάρχουν συγγενείς Α βαθμού και ως προς το 1/3 αν υπάρχουν συγγενείς άλλου βαθμού. Τελικά γιατί έγινε αυτό το καράκουλο σύμφωνο; Μα, για να ρίξουμε στάχτη στα μάτια των κοινοτικών μας εταίρων. Ελλάς το ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΣΟΥ! Την αντίθεση τους στους γάμους ομοφύλων εξέφρασαν δύο υψηλόβαθμα στελέχη του Βατικανού κατά την διάρκεια της επίσκεψης τους στην πόλη του Μεξικού. «Οι σχέσεις ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου είναι σαν τον ντεκαφεϊνέ καφέ. Δεν σε ξυπνάει με τίποτα!», δήλωσαν. Άσκησαν, μάλιστα, κριτική κατά του νόμου που ισχύει με το αιτιολογικό ότι οι σχέσεις αυτές είναι κατά της φύσης και βλάπτουν ανεπανόρθωτα τον ψυχισμό των παιδιών! Τα νεύρα μου! Προδομένη και βαθύτατα τραυματισμένη ψυχικά δηλώνει η σύζυγος του άγγλου συντηρητικού βουλευτή Κρίσπιν Μπλαντ μετά την αποκάλυψη από τον ίδιο ότι είναι γκέι. Τον στήριζε επί 20 συναπτά χρόνια και αυτός την έκανε με άλλον! Όσο για τον κύριο Μπλαντ, να θυμηθούμε ότι κάποιες άλλες, περασμένες εποχές καταψήφιζε κάθε νομοσχέδιο που αφορούσε ΛΟΑΤ θέματα Στο σπίτι του κρεμασμένου Συγγνώμη ζήτησε η Microsoft από χρήστη των υπηρεσιών Xbox Live γιατί απενεργοποίησε τον λογαριασμό του επειδή ζούσε στην πόλη Fort Gay (των ΗΠΑ)! Η λέξη «gay» σύμφωνα με την πολιτική δεοντολογίας της εταιρίας, η οποία έχει κατηγορηθεί αρκετές φορές για διακριτική συμπεριφορά απέναντι στις λεσβίες και τους γκέι χρήστες των υπηρεσιών της, θεωρείται προσβλητική. Πυροσβεστική ήταν παρέμβαση του υπεύθυνου πολιτικής και δεοντολογίας ώστε το θέμα να μην πάρει διαστάσεις. Lady Gaga, MTV Music Awards Είναι φωνάρα, τα τραγούδια της σπάνε ταμεία, τα βιντεοκλίπ δρέπουν βραβεία και η ίδια εμφανίστηκε στην πρόσφατη απονομή των Μουσικών Βραβείων MTV με πρώην στρατιώτες που απολύθηκαν από τις Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού. Για την Πρέσβειρα των ΛΟΑΤ δικαιωμάτων Lady GaGa ο λόγος που το νέο της άλμπουμ «Born This Way», έχει πολλά να μας πει. Η ίδια ακόμα περισσότερα! ΗΠΑ 1 ΗΠΑ 2 ΝΗΣΙΑ ΦΑΡΟΕ ΡΩΣΙΑ Η Κριστίν Ο Ντόνελλ, μέλος της Γερουσίας των ΗΠΑ και πολύ πουριτανής σε ότι αφορά το σεξ, έγινε αιτία για την μεγαλύτερη διαδήλωση στην ιστορία του Ντέλαγουερ μετά τις πρόσφατες δηλώσεις της να απαγορευτεί δια νόμου ο αυνανισμός! Οι διαδηλωτές, ο αριθμός των οποίων έφτασε μερικά εκατομμύρια, θεωρούν ότι ο αυνανισμός είναι αναφαίρετο συνταγματικό τους δικαίωμα. Το πάνε οι αμερικάνοι το πράγμα! Δικαστήριο της πολιτείας του Τέξας αποφάσισε ότι τα ομόφυλα ζευγάρια που έχουν παντρευτεί η συμφωνοσυμφωνηθεί σε άλλη χώρα ή πολιτεία των ΗΠΑ δεν μπορούν να πάρουν διαζύγιο στο Τέξας. Ως γνωστόν δεν αναγνωρίζεται ο γάμος ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου στη συγκεκριμένη πολιτεία και ως εκ τούτου είναι αδύνατον να επικυρωθεί κάποιο διαζύγιο Πόρτα έφαγε η Πρωθυπουργός της Ισλανδίας Γιαχάνα Σιγκουραρντοτίρ από συντηρητικό μέλος του Κοινοβουλίου κατά την διάρκεια της επίσκεψης της στις Νήσους Φαρόε γιατί η «θρησκεία του δεν επιτρέπει να συντρώγει παρέα με δύο λεσβίες»! Την Πρωθυπουργό συνόδευε η σύζυγος της Τζονίνα Λεονσντοτίρ. Την απαγωγή του ακτιβιστή και διοργανωτή του Moscow Pride, Nikolai Alekseev, οργάνωσαν οι μυστικές υπηρεσίες της Ρωσίας με σκοπό να τον τρομοκρατήσουν και να αποσύρει τις καταγγελίες για καταπάτηση των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤ στη Ρωσία. Παρόλο που οι συνθήκες της διήμερης κράτησης του δεν ήταν καθόλου ιδανικές, ο ίδιος δηλώνει ανυποχώρητος στον αγώνα του.

6 6 ΑΛΗΘΙΝΗ ΖΩΗ ΧΡΟΝΟ ΜΗΧ ΑΝΗ Ας δώσουμε χρόνο στους ανθρώπους να μας γοητεύσουν ή να μας απογοητεύσουν πριν τους ονομάσουμε φίλους ή εραστές ή απλά αδιάφορους... Η ζωή μας μαθαίνει τόσα πράγματα που αν καθόμασταν σπίτι ίσως δε θα είχαμε ανακαλύψει ποτέ. Αυτό που χρειάζεται να αποφεύγουμε είναι να βιαζόμαστε να πάρουμε θέση απέναντι σε ανθρώπους και πράγματα. Βρεθήκαμε δεν έχει σημασία πώς. Μιλήσαμε, γνωριστήκαμε ίσως και να φλερτάραμε χωρίς να μας προκύψει. Καταλήξαμε στο να κάνουμε παρέα. Να βγαίνουμε, να μπαίνουμε, να τα λέμε, να τα πίνουμε. Να αρχίζουμε να γινόμαστε κάτι σα φίλοι. Να μοιραζόμαστε στιγμές, να μοιραζόμαστε το χώρο, να αγαπάμε πράγματα, να σχολιάζουμε, να ζούμε. Ξαφνικά ή μάλλον όχι και τόσο ξαφνικά, συμβαίνει να μπαίνει κάτι ανάμεσα μας. Εκεί αμέσως σκοντάφτουμε. Πέφτουμε. Χάνουμε το μέτρο και τελικώς σκεφτόμαστε.., μήπως τελικά απλά έτυχε να κάνουμε παρέα; Μήπως δεν είμαστε τόσο φίλοι όσο θέλουμε να δείχνουμε; Γράφει κάθε μήνα Φίλος, σίγουρα, δεν είναι αυτός που δοκιμάζει τις o Χάρης Instict αντοχές του άλλου. Φίλος είναι αυτός που αφήνει χώρο στην καρδιά του και για τα δικά σου συναισθήματα. Φίλος είναι αυτός που θα σου πει καλημέρα, ακόμα κι όταν χθες γνωρίζει ότι έκανες τη μεγαλύτερη μαλακία μετά βέβαια θα στα χώσει κανονικά... φίλος είναι αυτός που τρέχει προς τα εσένα επειδή καταλαβαίνει πότε τον έχεις ανάγκη. Φίλος είναι αυτός που μοιράζεται την αλήθεια του μαζί σου, όπως ακριβώς αυτή συμβαίνει. Αν κρύβεις κάτι, αν δεν τα μολογάς, αν δεν φανερώσεις ποιος πραγματικά είσαι τότε πώς ζητάς από τον άλλο να ναι δίπλα σου. Ας κάνουμε λοιπόν καλύτερο κουμάντο του εαυτού μας, προτού χαθούν όλοι γύρω μας. Ας μην εξαντλούμε την ευφυΐα μας στο ποιος θα πει τη μεγαλύτερη κακία. Ώριμους δε μας κάνουν όσα λέμε αλλά κυρίως όσα διαχειριζόμαστε σωστά μέσα μας, χωρίς να τα κοινοποιούμε. Μήπως είναι ώρα να βγάλουμε και την καλή gay πλευρά της ζωής μας; Δε θέλει τόσο κόπο. Θέμα συνήθειας είναι. Αγόρια.., μη γαμάμε την παρέα, γιατί στην τελική μπορεί και να μην είναι όλα ένα γαμήσι! n Ο Χάρης ήταν στο εξώφυλλο του τεύχους 20. Επίσης μας βοήθησε στη διανομή. Παιδί για σπίτι! 25 νύχτες στη σειρά. Ahududu, Θεσσαλονίκη. του Αντώνη Παπάζογλου Γνώρισα τον Στέλιο την πρώτη φορά που πήγα στο Ahududu, Τσικνοπέμπτη του Εγώ πρωτοετής στη Θεσσαλονίκη, εκείνος ντυμένος με αστραφτερή τουαλέτα. Από το μακιγιάζ δεν μπορούσα να καταλάβω πόσο είναι, ή αν είναι ωραίος, ούτε γιατί η φήμη του μαγαζιού του με είχε βρει στην άλλη άκρη της χώρας. Μια σταλιά μαγαζί ήταν, σ ένα κωλόστενο, λίγο παρακμιακό και με μουσική που θαρρείς ότι έβγαινε από κασετόφωνο. Οπότε ποιος ξέρει γιατί ξαναπήγα... Ίσως γιατί δεν υπήρε άλλο gay bar τότε, ίσως για να δω πως είναι τελοσπάντων αυτός ο Στέλιος χωρίς μακιγιάζ και περούκα, ίσως γιατί ήμουν 19 και τίποτα δεν είχε πολλή σημασία. Την επόμενη φορά λοιπόν, ο Στέλιος είχε βγάλει την τουαλέτα και μπόρεσα να δω πως είναι. Δε μου γέμισε και πολύ το μάτι, αλλά για κάποιο λόγο εκείνος με συμπάθησε και άρχισε να με ποτίζει σφηνάκια ο σάτυρος, εμένα που ήμουν μικρό και άβγαλτο. Ακολούθησαν γνωριμίες, άντρες, γυναίκες, gay και straight, το Ahu δεν έκανε διαχωρισμούς. Μέχρι το καλοκαίρι είχα γνωρίσει ένα σωρό κόσμο, είχα ξεθαρρέψει και χόρευα έξαλλα, δώστου ο Στέλιος σφηνάκια και κάθε φορά φεύγαμε ξημερώματα. Κατά Σεπτέμβρη μεριά είχα πλέον και αυτοκίνητο, οπότε εκείνο το μήνα πήγα 25 νύχτες στη σειρά... Καμένος τελείως θα πεις. Τότε όμως το Ahu ήταν ακόμα το κέντρο του κόσμου. Όλα τα αγόρια Θεσσαλονίκης και περιχώρων πέρναγαν απο κει. Και όλοι εκείνοι που σουλάτσαραν κάθε βράδυ στην Καλαχάρι και στο ζαρντέν, πάντα στο Ahu κατέληγαν, ή από κει ξεκινούσαν. Και κάθε νύχτα ήταν πάρτι. Χορός, αγόρια, μεθυστικά αρώματα, ματιές, καρδιοχτύπια, φάσεις στις τουαλέτες και άφθονο αλκοόλ. Ο Στέλιος κέρναγε αβέρτα τους πάντες, έσπαγε σφηνάκια και ποτήρια σα να μην υπάρχει αύριο και έδινε παλμό στο πάρτι του. Όταν ο Στέλιος είχε κέφια φεύγαμε ξημερώματα, πατώντας πάνω σε σωρούς από σπασμένα γυαλιά, αλλά ευτυχισμένοι. Και τα μάτια του έλαμπαν. Όταν καμιά φορά είχε τις μαύρες του, γινόταν γκολ και τα σπαγε ακόμα χειρότερα. Αλλά μετά έσβυναν τα φώτα, καθόταν στα σκοτεινά σε μια γωνιά του μπαρ και τραγουδούσε ένα πικραμένο τραγούδι, με μια φωνή σχεδόν αστεία, που όμως σου έσφιγγε την καρδιά. Όταν το Ahududu απέκτησε ανταγωνισμό, οι πιο πιστοί του φίλοι δεν το εγκατέλειψαν. Το μαγαζάκι του τρόμου, όπως το έλεγε ο Στέλιος, πότε πήγαινε καλά και πότε όχι, αλλά εμείς εκεί. Όταν γνώρισα το αγόρι με το οποίο θα περνούσα τα επόμενα 8 χρόνια της ζωής μου, ο Στέλιος ήταν ο πρώτος που έμαθε πόσο πολύ μου άρεσε. Εκεί γιορτάσαμε τα γενέθλια του, εκεί έκλαψα όταν ήρθε το καλοκαίρι και θα έπρεπε να το περάσουμε χώρια, εκεί γυρνούσαμε το χειμώνα, με τσούρμο στρεϊτοπαρέα για ποτάκι «στου Στέλιου». Κάπως έτσι το Ahu είχε γίνει στου Στέλιου. Γιατί δεν ήταν τίποτα χωρίς τον Στέλιο. Γιατί κι εμείς δεν περνούσαμε καλά όταν ο Στέλιος δεν ήταν εκεί. Και όταν μετά από χρόνια το Ahu έκλεισε, ένιωσα πως έπρεπε τώρα να μεγαλώσω -και δεν ήθελα. Και τα μάτια του Στέλιου δεν έλαμψαν ξανά ποτέ το ίδιο.. n

7 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ 7 πως η επιλογή του σημείου ήταν πολύ μελετημένη. Υπάρχουν άλλοι που λένε «σιγά, τυχαία το άνοιξε, έτυχε να είναι ανάμεσα σε δυο πάρκα». Τελικά ποια είναι η αλήθεια; Ήταν τυχαίο εντελώς. Καταρχάς το είχα ανοίξει μαζί με έναν φίλο, συνεταίρο, ο οποίος αποχώρισε, στον ενάμισι μήνα, όταν είδε ότι αρχίζουν οι οικονομικές δυσκολίες. Δεν ψάχναμε για συγκεκριμένο σημείο, βρέθηκε σε μια αγγελία, πήγαμε, το είδαμε, μας άρεσε και το κλείσαμε. Και μετά αμοληθήκαμε και τρέχαμε να βρούμε λεφτά γιατί δεν είχαμε ούτε ένα χιλιάρικο! Όλα έγιναν με δανεικά. Γ: Έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον το γεγονός ότι έγινε ένας χώρος όπου μαζευόντουσαν όλοι οι gay γιατί είχε από πάνω το πάρκο, και από κάτω το πάρκο της παραλίας, και ήταν η μόνη διαφυγή της εποχής, δεν υπήρχε κάτι άλλο. Αυτό εκ των υστέρων διαπιστώθηκε, ότι ήταν «προνομιακό». Είχα πολλούς πελάτες, αλλά ακόμη και άτομα από το προσωπικό, που όταν είχε πάρα πολύ κόσμο, και χωρίς εγώ να το καταλάβω και να τους πάρω χαμπάρι, εξαφανίζονταν, πήγαιναν στο πάρκο, κάνανε ό,τι κάνανε, και ξαναγύριζαν. ΦΡΑΟΥΛΑ ΛΙΚΕΡ Συνέντευξη Γιώργος Τσιτιρίδης και Αναστασία Ο Στέλιος του Ahududu, ο θρύλος της διασκέδασης στην Θεσσαλονίκη μιλάει αποκλειστικά στο Screw. Το ραντεβού κλείστηκε μέσω της Αναστασίας και βρισκόμασταν και οι δύο απέναντι του έτοιμοι να του κάνουμε ερωτήσεις. Με το Στέλιο περάσαμε κάποτε πολλές ώρες μαζί. Στο Ahududu, στο σπίτι του, στα μπουζούκια, σε εστιατόρια και σε καφέ. Περίμενα ότι θα του έχει μείνει πολλή πίκρα και κακία αλλά εντούτοις εντυπωσιάστηκα που άρχισε να μου μιλάει με νοσταλγία, καλοσύνη, με μια αυτογνωσία για το χτες και μια ισχυρή θέληση να κάνει την ζωή του πιο όμορφη στο σήμερα. Γιώργος: Πως αποφάσισες, καταρχήν, να ανοίξεις ένα κέντρο διασκέδασης; Στέλιος: Δεν αποφάσισα να ανοίξω μαγαζί, αποφάσισα να κάνω ένα πάρτυ και επειδή ήταν μικρό το σπίτι μου έπρεπε να βρω έναν άλλο χώρο για να το κάνω, δεν ήταν δηλαδή μια καθαρά επαγγελματική απόφαση, ήταν μια απόφαση πολύ ενθουσιώδης. Γ: Αλλά που έγινε πολύ συγκεκριμένη μετά, είχε μια συγκεκριμένη λογική ότι θα ήταν και gay το μαγαζί... Αυτό ήταν δεδομένο από την αρχή. Το ζήτημα είναι ότι στην αρχή ήμουν τόσο ενθουσιασμένος, που είχα την αίσθηση ότι θα κάνω ένα πάρτυ και ότι θα το κάνω με τους φίλους μου. Πάνω στον ένα, ενάμισι μήνα, είδα ότι δεν είναι έτσι... (γελάει)! Ότι πρέπει να πέσουν ενοίκια, ότι πρέπει να πληρώνω το Τ.Ε.Β.Ε., πρέπει να πληρώνω ρεύματα, από κει και μετά άρχισα να αισθάνομαι, επιχειρηματίας, ας το πούμε. Γ: Πριν τι έκανες; Πριν το Ahududu, δούλεψα ως ελαιοχρωματιστής, ως ερευνητής αγοράς, και ως υφαντής. Γ: Είναι ευκαιρία με αυτή τη συνέντευξη να ξεδιαλύνουμε, κάποια πράγματα που συζητιούνται, αν είναι αλήθεια ή όχι. Ένα από αυτά είναι ότι υπάρχουν κάποιοι που λένε Αναστασία: Η πρώτη ερώτηση που θα σου έκανα είναι πως σου ήρθε η ιδέα για το όνομα, τι σημαίνει «Ahududu»; Το όνομα, βασικά δεν ήταν δική μου έμπνευση. Ήταν η πρόταση μιας φίλης μου, της Λιάνας, η οποία είχε ένα μπουκάλι από Τούρκικο λικέρ, που το βρήκε στην κάβα της γιαγιάς της, το οποίο ήταν 28 χρόνων και λεγόταν «Αhududu». Ήταν η πρώτη πρόταση που μου έγινε για όνομα. Και μετά καθίσαμε τρεις-τέσσερις φίλοι, δυο-τρία μερόνυχτα, συνεχόμενα, για να αποφασίσουμε το όνομα! Ανοίγαμε καταλόγους, ξένους, πιάσαμε όλα τα αρχαιοελληνικά, δηλαδή το τι ονόματα κατέβηκαν στο τραπέζι δεν μπορείς να φανταστείς. Λέγαμε ό,τι μπορείς να φανταστείς επί τρεις ημέρες. Τελικά δεν άντεξα, είπα, «παιδιά, τελείωσε, θα το πούμε Ahududu όπως είπε η Λιάνα στην αρχή». «Ahududu» σημαίνει φράουλα, φραμπουάζ για την ακρίβεια, σμέουρο είναι μια ποικιλία φράουλας. Υπάρχει επίσης δρόμος που λέγεται «Ahududu», στην Κωνσταντινούπολη: «Αχουντουντού σοκάκ»! Έχω και φωτογραφία Στο τέλος, λίγο πριν κλείσω, με βρήκε μια κυρία, η οικογένεια της οποίας έκανε την παραγωγή αυτού του λικέρ στην Τουρκία, και μετά το μετέφερε στην Αθήνα. Ήρθε και με βρήκε για να συνεργαστούμε αλλά ήταν αργά πλέον. Γ: Πότε άνοιξε το μαγαζί για πρώτη φορά και πόσα χρόνια έμεινε ανοιχτό; Ήταν Πέμπτη, 24 Φεβρουαρίου 1994 όταν άνοιξε, και τη δεύτερη μέρα της λειτουργίας κάηκε ο πίνακας του ηλεκτρικού (γελάει)! Έκλεισε το Ήταν δηλαδή έντεκα χρόνια και κάτι. Γ: πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Τι πιστεύεις ότι ήταν αυτό που το έκανε όχι μόνο ξεχωριστό, αλλά και αξεπέραστο, ακόμη και σήμερα; Δεν είναι περίεργο, ότι έχουν στο μεταξύ γίνει τόσα καινούρια μαγαζιά, αλλά ακόμη η σύγκριση γίνεται με το Ahududu; Πάντα, από την αρχή, το Ahududu δεν λειτουργούσε με γνώμονα την επιχειρηματικότητα. Δεν με ενδιέφερε πόσα χρήματα θα βγάλω, ή πόσα χρήματα θα χάσω, ή πόσα ποτήρια θα σπάσω. Αυτό που κυρίως με ενδιέφερε ήταν να περνάμε όλοι καλά. Δηλαδή αν πήγαινε η ώρα 2.30 και 3.00, και έβλεπα τον κόσμο να μην χορεύει, κινούσα γη και

8 8 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ουρανό, δηλαδή έκανα ό,τι μου κατέβαινε έπρεπε οπωσδήποτε ο κόσμος να χορέψει. Για μένα ήταν αυτό δεδομένο. Είχαμε δηλαδή την αίσθηση ότι κάνουμε ένα πάρτυ, όχι ότι ήταν δουλειά. Δεν με ένοιαζε αν θα με έκλεβαν οι υπάλληλοι, το θεωρούσα δεδομένο. Έχω πιάσει και δυο-τρεις που με κλέβανε. Τέλος πάντων, τότε ήταν και ο κόσμος διαφορετικός. Γενικότερα στα μαγαζιά, ο κόσμος διασκέδαζε, και εκτός gay χώρου. Γ: Δεν ήταν εν μέρει και συγκυρία; Για κάποιες περιόδους το Αhududu ήταν το μοναδικό gay μαγαζί δεν υπήρχε άλλο στην πόλη. Άρα ήταν το σημείο συνάντησης όλου του κόσμου. Δεν υπήρχε το internet, για παράδειγμα, κάτι που έπαιξε σημαντικό ρόλο. Αυτό το λέω γιατί αναγκαστικά, αν κάποιος ήθελε να ψαχτεί δεν υπήρχε άλλος χώρος μόνο τα πάρκα και το Ahududu. Τώρα, λόγω της ευκολίας του ίντερνετ, ο gay δεν είναι αναγκασμένος να το κάνει. Γιατί να ρισκάρει όλο αυτό το κομμάτι; Πιάνω και τον εαυτό μου να το κάνω κι εγώ. Το ίντερνετ έκανε σίγουρα τους ανθρώπους πιο απομακρυσμένους. Δεν συμβαίνει μόνο στον gay χώρο αυτό, συμβαίνει παντού. Γ: Μέσα από το Facebook π.χ. Και όλες τις γνωριμίες που γίνονται μέσα από εκεί. Πολύς κόσμος πια στην εποχή μας το συνδυάζει και σκέφτεται και το οικονομικό μέρος του πράγματος. «Θα μου βγει πολύ φθηνότερα το να μπω στο ίντερνετ και να ψάξω για γνωριμίες και να βρω ευκαιριακό σεξ από το να πάω σε ένα μπαρ, να πιω, να διασκεδάσω, να ξοδέψω». Για μας το ζητούμενο δεν ήταν απαραίτητα να γίνει αυτό, δηλαδή μιλούσαμε, γελούσαμε, κάναμε χαβαλέ, κάναμε φίλους, και αν προέκυπτε και σεξ, προέκυπτε. Νομίζω πως η πρώτη έγνοια και δική μου, και των ανθρώπων που έρχονταν, ήταν να περάσουν καλά και να επικοινωνήσουν με τον κόσμο. Αυτό που γίνεται σήμερα, και το τονίζω, γίνεται παντού, και σε όλα τα μαγαζιά, όχι μόνο σε γκέι μαγαζιά, είναι, βλέπεις μια παρέα, και μένουν με την παρέα τους μόνο. Εμείς μιλούσαμε με άγνωστους, τριγυρίζαμε, λέγαμε σαχλαμάρες, τώρα βλέπεις, όλοι είναι με την παρέα τους και είναι πολύ διστακτικοί στο να γνωρίσουν καινούριο κόσμο, καινούριους ανθρώπους για παρέα, για χαβαλέ, όχι απαραίτητα για σχέση. Γ: Βοήθησες οικονομικά κάποια περιοδικά, όπως τον «Πόθο», για παράδειγμα, όπου είχες κάθε μήνα μεγάλη διαφημιστική καταχώριση. Για να έχουμε σήμερα το Screw προϋπήρξαν άλλα περιοδικά, όπως ήταν επίσης η Βιταμίνη, κλπ. Γίνονταν πάρτυ στο μαγαζί από διάφορες οργανώσεις κτλ. Ναι και από γυναικείες ομάδες, και με την «Κατίνα» και συγκεντρώσεις που γίνονταν και όλα αυτά. Γ: Εκείνη ήταν η εποχή της επανάστασης και σήμερα έχουμε κάποια πράγματα δεδομένα. Πως βλέπεις την εξέλιξη; Θετικά. Το μόνο που δεν μου αρέσει είναι ότι ο κόσμος δεν είναι τόσο επικοινωνιακός πια. Αλλά σίγουρα είναι πολύ πιο συνειδητοποιημένος, εκφράζεται πολύ πιο ελεύθερα, όσον αφορά την ομοφυλοφιλία, κάνει πολύ πιο «υγιείς» σχέσεις, σεξουαλικές. Εγώ δηλαδή έπεσα στο μεταίχμιο της εποχής που από τη μια υπήρχαν οι «αδερφές» και από την άλλη οι «straight». Το ότι πια η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου δηλώνει ότι είναι gay για Info Συνταγή για κοκτέιλ με Ahududu Λικέρ Σμέουρο (Ahududu): παρασκευάζεται από τα υπέροχα μυρωδάτα σμέουρα που μεγαλώνουν στις πλαγιές του Βοσπόρου. Κατάλληλο για χρήση σε κοκτέιλ. Cocktail Coquette 4,0 cl Λικέρ Σμέουρο (φραμπουάζ) 12, cl Λευκό κρασί Προσθέστε το Λικέρ Σμέουρο στο ποτήρι του κρασιού και γεμίστε το με παγωμένο λευκό κρασί. Έχετε ένα εύκολο στην προετοιμασία του και νοστιμότατο κοκτέιλ. μένα είναι πολύ σημαντικό. Γ: Πρέπει να είσαι γνώστης πάρα πολλών μυστικών, με 11 χρόνια μαγαζί, φαντάζομαι ότι έχεις δει ;! Μπορώ να κλείσω πάρα πολλά σπίτια! Γ: Και έχεις κάνει πάρα πολλά πράγματα. Θα ήθελα να σε ρωτήσω πάνω σε κάτι που πάντα με εντυπωσίαζε, γιατί εμείς έχουμε βρεθεί μαζί και στο σπίτι σου Εμείς κοντέψαμε και συγγενείς να βγούμε Γ: Και βγήκαμε στο τέλος. Τώρα τα νήματα από το πλεχτό που κάνω είναι από τον πατέρα της μαμάς σου Γ: Αυτό που μου κάνει πάρα πολύ μεγάλη εντύπωση, και θα ήθελα να το σχολιάσεις, είναι ότι ήσουν ένας άνθρωπος που λόγω της θέσης σου ήσουν για πάρα πολλά χρόνια στο επίκεντρο. Ήσουν ο Στέλιος που όλοι ήθελαν να πάνε μαζί στο θέατρο, να πιούνε καφέ, να πάνε ένα ταξίδι, θυμάμαι, και δεν είναι κακό να το πούμε, ότι δεν φοβόσουν να ξοδέψεις, για τους φίλους σου, θυμάμαι κάτι απίστευτα τραπέζια, που καθόμασταν 20 άτομα και τρώγαμε, και πίναμε, κλπ. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι το διαχειριζόσουν αρκετά καλά. Και ακόμη και όταν τα φώτα σβήσανε, είχες μια πολύ καλή συμπεριφορά. Δεν έβγαλες κακίες και τέτοια. Πες μας λίγα πράγματα για το πριν και το μετά ήσουν δηλαδή κάτω από τα φώτα, και μετά αυτά τα φώτα σβήσανε. Αυτό ήταν μια παγίδα, στην οποία έπεσα. Κάποια στιγμή δηλαδή μπαλατζάρισα από αυτό το πράγμα. Ήταν, σαν να είσαι, για παράδειγμα, ένας πρωτοεμφανιζόμενος ηθοποιός, ο οποίος βγαίνει μια χρονιά σε ένα σήριαλ, κάνει μια πολύ μεγάλη επιτυχία, και την επόμενη χρονιά, εξαφανίζεται για πάντα. Κάπως, ένα τέτοιο είδους συναίσθημα, είναι. Αλλά από την άλλη τελικά υπερισχύει η λογική και ήταν κάτι που το ήξερα και από την αρχή. Αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι θα γινόμουν το επίκεντρο της προσοχής λόγω της θέσης μου στο μαγαζί. Αυτό δεν το περίμενα. Δηλαδή θυμάμαι ότι πήγαινα σε μαγαζιά να ψωνίσω, και μου κάναν έκπτωση γιατί ήμουν ο Στέλιος που είχε το Ahududu. Πάντως από την αρχή ήταν για μένα δεδομένο, και το περίμενα, ότι κάποια στιγμή θα κλείσει, το μαγαζί, δεν υπήρχε περίπτωση να κρατήσει αυτό το πράγμα για μια ολόκληρη ζωή. Δηλαδή ήξερα ότι ένα ορισμένο διάστημα θα διαρκέσει αυτό. Θα ήταν πέντε χρόνια, δέκα χρόνια ήξερα ότι κάποια στιγμή θα κλείσει. Γ: Ήταν παραπάνω απ ό,τι περίμενες; Ναι, ήταν παραπάνω. Αρκετά παραπάνω απ ό,τι περίμενα. Στο μόνο, σε αυτό το οποίο δικαιώθηκα, ήταν, ότι είχα πει απ την αρχή, όταν το άνοιξα, πως θέλω, όταν θα κλείσει, ο κόσμος να το θυμάται έτσι με λαχτάρα και επιθυμία. Και αυτό έγινε. Τώρα, όσον αφορά τα γλέντια, που λες, αυτά όντως γινόντουσαν πολλές φορές. Αλλά γινόντουσαν πάνω στο κέφι. Θυμάμαι, π.χ. ένα βράδυ, είχαμε κάνει ταμείο δραχμές, και ήταν καθημερινή. Και εγώ εντυπωσιάστηκα, γιατί καθημερινές γενικά δεν είχε πολύ κόσμο. Εντυπωσιάστηκα και χάρηκα τόσο πολύ που είχε δουλειά το μαγαζί, που στο κλείσιμο, όταν είχαν μείνει 20 άτομα, τους είπα, πάμε έτσι όπως είμαστε στα σκυλάδικα να τα φάμε! Και σηκωθήκαμε, δεν ήρθαν όλοι, ήρθαν καμιά δεκαριά άτομα, και πήγαμε στα σκυλάδικα στο Βαρδάρη και

9 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ 9 τα φάγαμε όλα! Περάσαμε, βέβαια, σούπερ! Γ: Εχει μείνει κόσμος από τότε; Αφού σβήσαν τα φώτα; Σχετικά πολύ λίγος. Αλλά το θεωρώ και πολύ λογικό γιατί οι άνθρωποι που γνώρισα εκεί δεν ήταν όλοι φίλοι μου. Μείνανε καλοί φίλοι από κει στη ζωή μου, και μείνανε και καλοί γνωστοί, άνθρωποι δηλαδή που θα τους συναντήσω τυχαία, και θα χαρούν, και θα χαρώ να τους δω, και θα πούμε και δυο κουβέντες. Βέβαια υπάρχουν και άνθρωποι, δεν το κρύβω, που αν τους δω σε άλλα μαγαζιά θα κάνω ότι δεν τους είδα γιατί μου είναι αντιπαθείς. Α: Ανοίξαμε ένα θέμα πριν το οποίο δεν το σχολιάσαμε επαρκώς. Για το προσωπικό του Ahududu. Να μιλήσουμε για τους ανθρώπους εκείνους που τους επέλεξες εσύ, που ήταν σημαντικοί για το μαγαζί και για τον κόσμο Γ: Και να μας κάνεις κι ένα σχόλιο, γιατί κι εγώ ήθελα να σε ρωτήσω για το προσωπικό του Ahududu, υπάρχουν άνθρωποι που τώρα είναι γνωστοί και έχουν κάνει και καριέρες ξεκινώντας την από το Ahu. Κοίταξε, γενικά δεν είχα προβλήματα με τα παιδιά. Δηλαδή όσα παιδιά περάσανε από το Ahu προσπαθούσαν, δούλευαν, συμμετείχαν, δεν έχω παράπονο. Δεν μάλωσα ποτέ με κανέναν. Μάλωσα με όλους τους dj! Εκεί γινόντουσαν καυγάδες. Θεωρώ ότι σε όλα τα μαγαζιά οι dj είναι το πιο δύσκολο είδος προσωπικού. Γιατί θεωρούν ότι αυτοί είναι που χειρίζονται τον κόσμο, και το κέφι του, και το ένα, και το άλλο, και δεν ακούνε τίποτα, απ αυτά που τους λέει το αφεντικό τους. Δηλαδή τους λες ότι «εγώ στο μαγαζί μου θέλω να παίξω αυτά» και εκείνοι λένε: «όχι δεν θα παίξω αυτό, θα παίξω αυτό που θέλω εγώ». Αλλά γενικότερα δεν έχω παράπονο. Γ: Πάντως οι dj σου γίνανε μεγάλα ονόματα μετά. Ο Δημήτρης, ο Αντώνης. Ο Δημήτρης ήταν ήδη ένας πολύ καλός dj όταν άρχισε να δουλεύει στο Ahu. Δεν αναγνωρίστηκε μέσα από το Ahu, ήδη είχε μια μεγάλη προϋπηρεσία. Αυτός που πρωτοδούλεψε ως dj στο Ahu για πρώτη φορά και γενικότερα, ήταν ο Αντώνης. Ο οποίος μετά εξελίχθηκε πάρα πολύ. Θυμάμαι ότι το πρώτο μαγαζί στο οποίο δούλεψε και είχε συγκεκριμένες ημέρες την εβδομάδα που έπαιζε ως μόνιμο προσωπικό, ήταν το Ahu. Θυμάμαι δηλαδή ότι αμέσως πριν από το Ahu είχε ζητήσει δουλειά στο «Μπάχαλο» και δεν τον πήρανε. Να σου πω την αλήθεια, εγώ ποτέ δεν ήξερα από μουσική και δεν ασχολιόμουν. Ήταν το μοναδικό κομμάτι της δουλειάς που δεν έκανα ποτέ. Προσπάθησα δηλαδή κάποιες φορές να παίξω, να μάθω να παίζω μουσική, είναι πολύ εγωιστικό αυτό που θα πω, αλλά δεν ήθελα να κάθομαι πίσω από την κονσόλα και οι άλλοι να διασκεδάζουν και εγώ να κάθομαι απλά και να βάζω μουσική. Μου κακοφαινόταν. Γ: Το να δουλεύεις στο Ahu εκείνη την εποχή σου προσέδιδε και πολύ μεγάλο status. Δηλαδή οι πορτιέρηδες ήταν οι πιο περιζήτητοι γκόμενοι, οι dj και οι σερβιτόροι το ίδιο, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα, και αυτό το θυμάμαι, ότι αντικειμενικά ήταν και οι πιο όμορφοι. Υπήρχαν δηλαδή κάποιοι, που κέρδιζαν πόντους, μόνο και μόνο επειδή δουλεύανε. Αυτό δεν συνέβαινε μόνο στο Ahududu, αυτό συνέβαινε και συμβαίνει και σε πάρα πολλά μαγαζιά. Γ: Ξέρουμε τι έχει απογίνει η Κουκουζέλ; Εχω να την δω από τότε τους άλλους τους βλέπουμε και ξέρουμε λίγο-πολύ τι έχουνε γίνει. Η Κουκουζέλ ήταν από τα αστέρια του Ahududu. Σπούδασε κοινωνικός λειτουργός στο Λονδίνο και τώρα ζει στο Brighton. Αν και δεν βλεπόμαστε έχουμε μια πολύ καλή σχέση. Μια φορά είχε έρθει στο Ahu και πήγε στην κουζίνα και έγραψε «Η Στέλλα είναι η μαμά μου» και έμεινε εκεί γραμμένο μέχρι να κλείσει το Ahu. Γ: Ήσουν και ο πρώτος που έφερε χορευτές από το εξωτερικό για να κάνουν show. Ναι, σ αυτό είχα την πρωτιά όντως. Όταν ήρθε ο πρώτος στρίπερ, ο κόσμος έπαθε ένα Διονυσιασμό! Ναι, είχε πάρα πολύ γέλιο. Εκστασιάστηκαν όλοι. Θυμάμαι με είχαν πάρει στα χέρια, όπως κάνουν τους ροκ σταρ, που το κοινό τους περπατάει στα χέρια, και με πήγαν από την μια άκρη του μαγαζιού στην άλλη. Τέτοιο show ούτε καν στην Αθήνα δεν είχε. Γ (πονηρά): Και ήσουν τυχερός γιατί τους φιλοξενούσες κιόλας. Ναι, αλλά δεν το εκμεταλλεύτηκα ποτέ. (Δεν πειράζει, γευόταν ο Νικολάκης ό,τι προλάβαινε.) Γ: Να πούμε ότι τότε το Ahu ήταν μια μορφή καταφυγίου για όλους μας. Γι αυτόν που ήθελε να ντυθεί γυναίκα, να βάλει ένα πιο προκλητικό μπλουζάκι η να κάνει αλλιώς το μαλλί, να βάλει σκουλαρίκι. Ακούγεται περίεργο γιατί τώρα είναι όλα αυτά δεδομένα αλλά τότε δεν ήταν. Ναι, ερχόταν και αλλάζανε για παράδειγμα μπλουζάκια στο μαγαζί. Ή έμπαιναν στις τουαλέτες και έκαναν κάποιο μακιγιάζ. Τύχαινε πολλές φορές να ρθουνε παιδιά από τα πάρκα, όπου τους είχανε επιτεθεί. Πολλές φορές τρέχανε και μπαίνανε στο Ahududu για να σωθούνε. Α: Θέλεις να μας διηγηθείς κάποιο περιστατικό που να είχε κάποια σχέση με την Αστυνομία, π.χ. ή κάτι παρόμοιο που να αφορά τα δύσκολα της νύχτας; Ένα θα σας πω μόνο, ότι κάποια στιγμή σκότωσαν έναν φίλο μου στο Πάρκο του «Μακεδονία Παλάς». Και ψάχνοντας, η Αστυνομία βρέθηκε και σε μενα. Και με πήραν για να τον αναγνωρίσω. Και ξαφνικά βρέθηκα και ύποπτος για φόνο! Γιατί αυτό το παιδί είχε υπάρξει και για ένα πολύ μικρό χρονικό διάστημα στο παρελθόν εραστής μου. Αυτό ήταν το πιο σοκαριστικό που μου συνέβη σε σχέση με την Αστυνομία. Τώρα όλα τα υπόλοιπα που συνέβαιναν είναι πράγματα που συμβαίνουν παντού σε όλα τα μαγαζιά. Δηλαδή οι καταγγελίες, οι παραβιάσεις ωραρίου, τα ντεσιμπέλ, οι έλεγχοι, το ΣΔΟΕ, δεν συνέβαιναν μόνο σε μενα. Απλά εγώ τα πρώτα χρόνια το αντιμετώπιζα πολύ δύσκολα αυτό, επειδή δεν είχα καμία προηγούμενη εμπειρία ως μαγαζάτορας, θεωρούσα ότι αυτό γίνεται μόνο στο δικό μου μαγαζί. Μετά συνειδητοποίησα ότι δεν γίνεται μόνο στο δικό μου μαγαζί, ότι γίνεται παντού. Ότι κι άλλους κουβαλάνε στο αυτόφωρο, ας πούμε, ότι και μέσα στα μαγαζιά των άλλων μπαίνουν και τους γράφουν επειδή δεν είχαν τον κατάλογο στο τραπεζάκι. Στην αρχή έπεφτα του θανατά. Α: Λύθηκε ποτέ αυτή η ιστορία; Με το φόνο; Όχι. Δυο ασφαλίτες, μετά από αυτό, έρχονταν για κανένα τρίμηνο-τετράμηνο στο μαγαζί, με πολιτικά βέβαια, εγώ τους ήξερα. Ερχόντουσαν μήπως βρουν κάτι, μήπως έχω μάθει εγώ κάτι, αλλά απ ό,τι ξέρω δεν διαλευκάνθηκε ποτέ ο

10 DELIVERY... ΜΕ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΤΗΤΑ ΖΗΤΗΣΤΕ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΟΓΟ ΜΑΣ 10 ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ φόνος. Από τον τρόπο που μου είπαν ότι βρέθηκε το σώμα του, στη στάση όπου ήταν, προέκυψε ότι τον σκότωσε κάποιος που ήταν ομοφοβικός, κάποιος που ενώ έχει την επιθυμία να κάνει σεξ με έναν άντρα, μετά τον χτυπά και τον σκοτώνει, γιατί δεν τα έχει καλά με τον εαυτό του, και δεν μπορεί να αποδεχθεί αυτό που είναι. Μετά το σεξ τον χτύπησε, και αφού έπεσε, τον ξαναχτύπησε, τον κλώτσησε, και πέθανε γιατί έπεσε ανάσκελα και πνίγηκε από το αίμα του. Υπάρχουν πολλές τέτοιες ιστορίες, όχι με δικούς μου φίλους. Ένα παιδί το βρήκανε νεκρό στα Κάστρα και επίσης ποτέ δεν βρήκανε ποιος το έκανε. Γ: Και πολλά πάρτυ γίνονταν τότε. Πολύς κόσμος αναδείχθηκε μέσα από αυτά. Η Kelly για παράδειγμα. Γ: Έγινε και μια απόπειρα για θέατρο. Με μεγάλη αποτυχία (γέλια)! Γ: Ήσουν ανοιχτός σε τέτοια πράγματα. Nαι, ήθελα να κάνω πράγματα που θα με απασχολούν και την ημέρα, γιατί ζούσα μόνο νύχτα, εκ των πραγμάτων, και ήθελα να έχω ένα κίνητρο, για να βγαίνω και την ημέρα, για να συναντώ ανθρώπους και την ημέρα, για να τους δω και μέσα από μια άλλη ματιά, και από μια άλλη πλευρά, όχι μόνο σαν θαμώνες του μαγαζιού. Έτσι γνώρισα πολύ κόσμο, και πήρα κι εγώ μέρος σε κάποια πράγματα, σε ταινίες, σε θεατρικά, στην τηλεόραση. Δεν θεωρώ πάντως ότι ήταν λίκνο το Ahududu. Απλά έτυχε όλα αυτά να συμβαίνουν. Υπήρχε φυσικά από την πλευρά μου η διάθεση να γίνονται πράγματα που να είναι και λίγο πιο ποιοτικά. Γ: Και μετά ήρθε το τέλος. Ακούσαμε πολλές παράξενες ιστορίες. Ότι ο κόσμος πήγε να το φωτογραφήσει, να πάρει πέτρες από τους τοίχους. Ισχύουν όλα αυτά; Αυτά τα άκουσα κι εγώ. Ότι ήρθε κόσμος να το φωτογραφίσει, το είδα. Κι εγώ έβγαλα κάποιες φωτογραφίες, από τα γενέθλια του μαγαζιού. Εκ των υστέρων άκουσα ότι πήγανε και προσπαθούσαν να πάρουν κάποια κομμάτια από τον τοίχο του μαγαζιού. Και λέω, εντάξει, βρε παιδιά, ήμαρτον, δεν είναι και το Τείχος του Βερολίνου! Εντάξει, θα μου πεις, για κάποιους ανθρώπους Γ: Είχαν συνδυάσει την νιότη τους με το μαγαζί. Α: Ήταν δικαιολογημένο κάποιος να θέλει να πάρει σουβενίρ Ήταν και τέτοιο το μαγαζί που άλλαζε διακόσμηση τρεις την ώρα. Γ: Εσύ έκανες την διακόσμηση, έτσι; Εγώ, με την βοήθεια κάποιων φίλων μου. Επαγγελματία διακοσμητή δεν έβαλα ποτέ. Γ: Είχες τις μαργαρίτες, και μετά εκείνα τα ΗΟΜΟ Αυτά τα είχε κάνει ο Θέμης. Μετά σε μια άλλη διακόσμηση με είχε βοηθήσει ο φίλος μου ο Γιάννης, που είχαμε κάνει κάτι ψαράκια, φωσφοριζέ. Μετά, όταν κάναμε τις καρδιές, με είχε βοηθήσει ο Νικολάκης και μια φίλη που είχε περιοδικά με design μαγαζιών. Ανοίξαμε τα περιοδικά, και ψάχναμε, και αποφασίζαμε...πολλές κατασκευές τις έκανα μόνος μου. Γ: Θα άλλαζες κάτι, αν μπορούσε να το αλλάξεις, από εκείνη την εποχή; Θεωρώ ότι αυτό που έγινε, ήταν αυτό που έπρεπε να ζήσω για εκείνη την εποχή. Αν τώρα προσπαθούσα να έκανα ένα μαγαζί, σίγουρα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Γ: Θα το ξαναέκανες, αλήθεια; Θα έκανες ένα μαγαζί; Νομίζω πως όχι. Αν δεν έχω την δυνατότητα να κάνω κάτι έτσι όπως πραγματικά το θέλω, όχι. Αν και τα χρήματα είναι ένα δέλεαρ Γ: Θα το ονόμαζες Ahududu, αν έκανες ένα μαγαζί τώρα; Όχι, δεν θα το ονόμαζα Ahududu. Τώρα το Ahududu σαν Ahududu ήταν αυτό που ήταν και τέλειωσε, πάει. Α: Ο λόγος που έκλεισε ήταν ότι ήθελες να κάνεις μια δουλειά στην ημέρα, όχι πια στη νύχτα; Ουσιαστικά ο λόγος που έκλεισε ήταν ότι δεν είχε πια δουλειά. Η αλήθεια ήταν ότι κι εγώ το είχα παραμελήσει τα τελευταία δυο χρόνια, ήθελα πια να δουλέψω πρωί. Ήθελα να αποφύγω τα ποτά, γιατί είχα φτάσει σε απίστευτα πια σημεία αλκοολισμού. Γι αυτό άνοιξα φυσικά και το μαγαζί με τα ρούχα. Αλλά στην πραγματικότητα ο λόγος ήταν ότι δεν πήγαινε πια το μαγαζί. Όταν έφτανε δηλαδή Σάββατο και έκανες ταμείο 200 ευρώ, που δεν φτάνανε ούτε για να πληρώσεις το προσωπικό σου... Ε, μια, δυο, τρεις, δεν γινόταν άλλο. Και δεν είχα πια καβάτζα χρήματα για να στηρίξω το μαγαζί. Εντάξει, έκανε τον κύκλο του. Και τον τελευταίο χειμώνα, ό,τι κι αν προσπάθησα να κάνω για να το ανεβάσω όλα πήγαιναν ανάποδα. Δηλαδή, όλα! Ε, και κάποια στιγμή είπα, Στέλιο, δεν έχει πια νόημα αυτό που κάνεις, δηλαδή είναι σαν να παλεύεις μόνος σου με ανεμόμυλους. Γ: Τι έχει τώρα στο ίδιο μαγαζί; «Πρότυπο Ιατρείο Ζώων». Ακούγεται ειρωνικό ίσως! Γ: Τι κρατάς από τότε; Από εκείνη την εποχή; Τι σου μένει; Πάρα πολλά. Δεν μπορώ να σου πω ένα. Πάρα πολλά συναισθήματα, πάρα πολλή γνώση ανθρώπων και καταστάσεων, χειρισμών, πάρα πολύ μεγάλη εμπειρία. Γ: Πίκρα έχεις καθόλου; Όχι. Πίκρα δεν έχω καθόλου. Πραγματικά δηλαδή. Γ: Αυτό είναι καλό. Περίμενα ότι όταν θα κάναμε την κουβέντα θα το μιζέριαζες πιο πολύ... Τώρα πως είσαι; Τώρα είμαι καλά...! Γ: Οπότε είσαι σε μια καλή φάση της ζωής σου. Ναι, είμαι σε μια καλή φάση της ζωής μου, δηλαδή. Τώρα αισθάνομαι καλά, κάνω συνέχεια πράγματα που μου αρέσουν αν έβρισκα και μια δουλειά για να κάνω ένα σταθερό εισόδημα, νομίζω θα ήμουν πάρα πολύ καλά. n ΙΣΟΓΕΙΟ & ΠΑΤΑΡΙ 200 m 2 ΕΣΩΡΟΥΧΑ ΑΝΔΡΙΚΑ ΚΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΥΠΟΓΕΙΟ 100 m 2 (ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΕΙΣΟΔΟΣ) ΕΡΩΤΙΚΑ ΑΞΕΣΟΥΑΡ Το sex shop με την καλύτερη εξυπηρέτηση και τις καλύτερες τιμές Φαρµακίδου 3 (πλ. Εβραίων), Λάρισα T&F: , KIN: Ε ΤΕ ΠΑ 09:00 14:30, 17:30 21:30 ΤΡ ΠE 09:00 14:30, 18:30 21:30 ΣΑ 09:00 14:30

11 Παραλαβές - Παραδόσεις εώς τις 10 το βράδυ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Εγνατία 35 Τηλ , ΑΘΗΝΑ Χαλκοκονδύλη 32 (Ομόνοια) Τηλ Καθημερίνα: 8:00-22:00, Σάββατο: 9:00-15:00

12 12 ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ Γράφει κάθε μήνα ο Λύο Καλοβυρνάς Οι ισορροπίες που καλείται να διατηρήσει ένας εκπαιδευτικός στο σημερινό σχολείο είναι λεπτές. Ειδικά αν ταυτόχρονα είναι γκέι. Και ειδικά αν νοιάζεται για τις διακρίσεις που παρατηρεί στο σχολικό περιβάλλον. Η νεοσύστατη Ομάδα κατά της ομοφοβίας στην εκπαίδευση έχει πολλά θέματα να επεξεργαστεί, να συζητήσει και στη συνέχεια να αντιμετωπίσει. Ήδη μέσα στους πρώτους μήνες της λειτουργίας της επισημαίνει διάφορους προβληματικούς τομείς της σχολικής καθημερινότητας που χρήζουν παρέμβασης. Τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και σε κοινωνικό και θεσμικό. Παρακάτω αποτυπώνονται σκέψεις, ιδέες και προβληματισμοί που συνθέτουν αυτή τη συζήτηση. Κι αν δεν προτείνονται ακόμη λύσεις, είναι επειδή η Ομάδα γνωρίζει ότι δεν υπάρχουν απλές λύσεις σε προβλήματα που πολλοί εξακολουθούν να επιμένουν ότι είναι «ανύπαρκτα». Ομοφοβικές συμπεριφορές συναδέλφων Το ένα επίπεδο αφορά τις ομοφοβικές συμπεριφορές των συναδέλφων εκπαιδευτικών. Μπορούμε άραγε να παρέμβουμε σε συζητήσεις με άλλους εκπαιδευτικούς κατά τη διάρκεια του διαλείμματος όταν διατυπώνονται ομοφοβικές συζητήσεις ή ανέκδοτα; Πώς μπορεί να εμπλακεί ή όχι και η δική μας σεξουαλικότητα σε αυτή τη συζήτηση; Ομοφοβική συμπεριφορά μαθητών προς εκπαιδευτικούς Το τρίτο επίπεδο αφορά την ομοφοβική συμπεριφορά των μαθητών προς τους εκπαιδευτικούς. Μιλήσαμε για τη «βία» που μπορεί να ασκηθεί σε έναν ομοφυλόφιλο εκπαιδευτικό από μαθητές. Επίσης αναφερθήκαμε στις ερωτήσεις των μαθητών για την προσωπική ζωή του εκπαιδευτικού και στην ορατότητα της ομοφυλοφιλίας του εκπαιδευτικού μέσα από το ντύσιμο κ.τ.λ. Εδώ αναφέραμε και διάφορες «στρατηγικές» που μπορεί να «χρησιμοποιεί» ο ομοφυλόφιλος εκπαιδευτικός για να (μην) αποκαλύψει τη σεξουαλικότητά του. Το coming out των εκπαιδευτικών στο σχολείο Η ορατή ή αόρατη σεξουαλικότητα του εκπαιδευτικού στο σχολείο είναι ένα θέμα που απασχολεί τους εκπαιδευτικούς, καθώς αγγίζει θέματα όπως η θέση της εκπαιδευτικού μέσα στην τάξη αλλά και απέναντι στις συναδέλφους της, αλλά και η δυνατότητα παρέμβασης σε θέματα διακρίσεων. Η ομάδα εκπαιδευτικών έθεσε πολλούς προβληματισμούς, που χρειάζονται περεταίρω επεξεργασία: Τα παιδιά νομίζουν ότι όλοι οι εκπαιδευτικοί είναι «κανονικοί». «Δε θέλω να θεωρείται δεδομένο ότι είμαι εμάς τους εκπαιδευτικούς μια επιθυμία σε καταστολή.» «Το coming out μου είναι πιο δύσκολο όταν έχω στενή σχέση με τα παιδιά. Η αποστασιοποίηση θα βοηθούσε. Πιθανώς φοβάμαι την απόρριψη από τα παιδιά.» «Αισθάνομαι ότι πλέον δεν είναι δεδομένο ότι όλοι είναι στρέιτ.» «Ο φόβος που έχουμε για τους γονείς είναι ο μεγαλύτερος.» «Εγώ έχω ένσταση σε σχέση με το ερώτημα αν έχουμε ευθύνη να δώσουμε εμείς το θετικό πρότυπο στους μαθητές μας. Δεn μου αρέσει να γίνει πατερναλισμός.» «Αισθανόμαστε ενοχές που δεν το κάνουμε, απέναντι στους μαθητές μας;» «Το πιο σημαντικό που τώρα μόλις έχω αρχίσει να αναγνωρίζω, είναι ότι ακόμα δεν δίνω το δικαίωμα στον εαυτό μου να επιθυμήσει ένα σχολείο ανοιχτό σε τέτοια θέματα κυρίως για εμάς τους εκπαιδευτικούς. Θεωρώ ότι πρέπει να παλέψω για να μην κακοποιούνται οι διαφορετικοί μαθητές, αλλά δεν θεωρώ ότι έχω το δικαίωμα να υπάρχω και να εκφράζομαι κι εγώ ελεύθερα.» ΟΜΟΦΟΒΙΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ: Η ΠΛΕΥΡΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Είναι πρόκληση να είσαι εκπαιδευτικός. Πόσο μάλλον αν ταυτόχρονα είσαι και γκέι. Ομοφοβικές συμπεριφορές μεταξύ μαθητών Το δεύτερο επίπεδο αφορά τις ομοφοβικές συμπεριφορές μεταξύ μαθητών. Αναφέραμε εμπειρίες ομοφοβικών σχέσεων μεταξύ των μαθητών. Δώσαμε το παράδειγμα ενός απομονωμένου μαθητή που τον κοροϊδεύουν όλοι. Επίσης αναφέραμε και παραδείγματα σχέσεων προστασίας ανάμεσα στους μαθητές προς τον ομοφυλόφιλο συμμαθητή τους. Ποιος είναι ο δικός μας ρόλος ως εκπαιδευτικών; Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε χωρίς να κάνουμε περισσότερη ζημιά; straight.» «Εγώ προσπαθώ να δείχνω ότι δεν είμαι πολύ κανονική.» «Δε θα άντεχα στα είκοσί μου να μάθω ότι κάποιος δάσκαλός μου ήταν ομοφυλόφιλος, θα είχα πολύ έντονα συναισθήματα οργής επειδή με άφησε ακάλυπτο. Γιατί δε μου είπε ότι είναι. Γιατί με άφησε να αισθάνομαι μόνος μου.» «Έχουμε ζήσει κι εμείς πολύ την απομόνωση και τώρα δεν έχουμε τα εργαλεία και τον τρόπο να προστατέψουμε επαρκώς τα παιδιά που κακοποιούνται.» «Είμαι πολύ επιφυλακτική στο coming out. Θέλω να μπερδεύω τους άλλους. Δεν θέλω να παγιώνω το δίπολο straight-gay. Δεν θέλω ταμπέλες.» «Το να μην κρυβόμαστε στο σχολείο είναι για «Νομίζω ότι οι περισσότεροι από εμάς έχουν πλέον συνηθίσει σε αυτή την κατάσταση και δεν θέλουν να ξεβολευτούν.» «Θεωρούμε ακόμα, ότι η έκφραση της διαφορετικής σεξουαλικότητας επηρεάζει ή μπερδεύει τα παιδιά.» «Είναι φοβία ή φόβος υπαρκτός; (Ότι αν κάνουμε coming out στο σχολείο θα καταστραφούμε)» «Από δική μου εμπειρία, το όλο θέμα είναι κυρίως μια μεγάλη φοβία. Πραγματικό και ουσιαστικό κίνδυνο δεν διατρέχουμε, αν εννοείται είμαστε σωστοί στην εργασία μας και στις συναδελφικές μας σχέσεις.» «Και φοβία να είναι το σεβόμαστε.» n

13

14 14 ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΙΑ Αθάνατος Λεβέντης είναι ο Άρης Μπατσιούλας «Δεν έχουμε παρά μόνο την ελευθερία μας. Δεν έχουμε τίποτα άλλο να σας δώσουμε παρά μόνο την ελευθερία σας. Έχουμε νόμο την αρχή της αλληλοβοήθειας των ανθρώπων. Έχουμε κυβέρνηση την ελεύθερη ένωση. Δεν έχουμε κράτη, έθνη, προέδρους, πρωθυπουργούς, αρχηγούς, στρατηγούς, αφεντικά, τραπεζίτες, φεουδάρχες, μεροκαματιάρηδες, ελεημοσύνη, αστυνομία, στρατιώτες, πολέμους. Ούτε έχουμε τίποτα σε περίσσευμα. Δεν κατέχουμε, μοιραζόμαστε. Δεν ευημερούμε. Κανένας από μας δεν είναι πλούσιος. Κανένας μας δεν είναι παντοδύναμος. [...] Αν θέλετε να στραφείτε στο μέλλον, τότε πρέπει να σας πω ότι πρέπει να βαδίσετε μπροστά με άδεια χέρια. Πρέπει να προχωρήσετε μόνοι, γυμνοί, σαν παιδί που έρχεται στον κόσμο, που μπαίνει στο μέλλον του, χωρίς παρελθόν, χωρίς να κατέχει τίποτα, που η ζωή του εξαρτάται εξ ολοκλήρου απ τους άλλους. Δεν μπορείτε να πάρετε ό,τι δεν έχετε δώσει, και είστε εσείς που πρέπει να δοθείτε. Δεν μπορείτε να αγοράσετε την Επανάσταση. Δεν μπορείτε να κάνετε την Επανάσταση. Μπορείτε μόνο να είστε η Επανάσταση. Είτε η επανάσταση θα είναι στο πνεύμα σας είτε πουθενά». Ursula Le Guinn, «The Dispossesed» Μόλις διάβασα τη «Νεκρή Ευρώπη» του Χρήστου Τσιόλκα. Λοιπόν και γαμώ τα βιβλία. Πάνω που νόμιζα ότι η τελειότητα (ή το τελείωμα, όπως το πάρεις) για μια αδερφή είναι να μετακομίσει στο Σόνεμπεργκ του Βερολίνου, με το ίδιο χτένισμα, τα ίδια ρούχα και τα ίδια βίτσια με άλλους δέκα χιλιάδες αδερφές, ο κ. Τσιόλκας μου θύμισε ότι τα πράγματα είναι way πιο περίπλοκα από αυτό. Με άλλα λόγια, πολύ πιο ενδιαφέροντα, αρκεί να ξέρεις πού να ψάξεις. Άσε που άμα έχεις το κατάλληλο disposition σε βρίσκουν αυτά. Δεν μπορείς να ξεφύγεις άμα το έχεις το μικρόβιο στο αίμα σου. Διαβάζοντας το λοιπόν το βιβλίο κοίτα να δεις τι θυμήθηκα! Ήμουνα ΝΕΚΡΗ ΕΥΡΩΠΗ του Αθάνατου Λεβέντη Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο. πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια, και βάλε, στο στέκι του Βιολογικού και ήταν Σεπτέμβρης. Δηλαδή πέφταν τα φύλλα. Αυτό το λέω γιατί οι «Ναυτία» που θα παίζανε εκείνο το βράδυ ήταν στημένοι κάτω από το μεγάλο δέντρο και όταν σηκώθηκε αεράκι, άρχισαν να ξεκολλάνε και να πετάνε δεκάδες και δεκάδες φύλλα και πέφτανε σαν χιόνι παφ παφ και ήταν και γαμώ. Ήμουν λοιπόν κι εγώ εκεί, σε μια κατάσταση καθόλου καλή δηλαδή μια από τα ίδια, παρέα με ένα πρεζόνι που την είχε ακούσει και κοιμόταν στο χώμα και ένα κοπρόσκυλο που το είχα πάρει αγκαλιά και πίναμε μαζί ρετσίνες. Οι «Ναυτία» έφευγαν για τουρνέ στην Ευρώπη και πολύ ευγενικά κάνανε εκείνη τη συναυλία για να μας αποχαιρετήσουν και να τους Ο πατέρας μου άρχισε να ρωτάει δεξιά κι αριστερά. Δεν του πήρε και πολύ να μάθει τα κουτσομπολιά. ( ) Πόσο συχνά βλέπεις τον σινιόρ Μπρούνο Παρλοβέκιο; Θυμάμαι ότι του ζήτησα τσιγάρο. Σου αρέσει το σεξ μαζί του ή το κάνεις για λεφτά; Δεν θυμάμαι τι του απάντησα. Είσαι αδερφή; Ναι. Σ αυτό απάντησα σίγουρα ναι. Θυμάμαι ότι τότε άναψε τσιγάρο, αγκάλιασε το τιμόνι και κοίταξε έξω τη θάλασσα. Μην το κάνεις ποτέ για τα λεφτά, εντάξει; Μου το υπόσχεσαι; Νομίζω πως κατένευσα. Άμα σου βγει το όνομα ότι ψωνίζεσαι, χάθηκες; Κατάλαβες; Νομίζω ότι κατένευσα ξανά. Σε ζηλεύω, Ισαάκ. Μακάρι να μου χάριζε κι εμένα ο Θεός την αγάπη για τον πούτσο αντί να με καταδίκαζε στην επιθυμία για μουνί. Σε ζηλεύω. Ελευθερία. Να μην έχεις να σκέφτεσαι οικογένεια. Μπορείς να κάνεις τα πάντα να το θυμάσαι αυτό, μπορείς να κάνεις ό,τι γουστάρεις. Και μ έκανε σκνίπα στο μεθύσι εκείνο το βράδυ.

15 αποχαιρετήσουμε. Όποτε πήγα κι εγώ γιατί την έβρισκα με τα τραγούδια τους γενικά και με τους στίχους από το «Νεκρό Συναίσθημα» ειδικά που το έβαζα κάθε βράδυ κοιμηθώ για εφτά μήνες στη σειρά. Εννοείται ότι άλλα λέγανε αυτοί κι άλλα καταλάβαινα εγώ, αλλά άμα είσαι καλλιτέχνης και βγει το έργο σου στον κόσμο τότε δεν σου ανήκει πια και αυτό έπαθαν κι αυτοί με μένα. Επρόκειτο περί παρεξηγήσεως. Το νεκρό συναίσθημα, ή αλλιώς «bluntness of affect» που λένε κι οι ψυχίατροι, είναι θεμελιώδες στην προσωπικότητά μου δηλαδή μου είναι σχεδόν αδύνατον να νιώσω κάτι για έναν άνθρωπο οπότε ήταν πολύ λογικό που παρακολουθούσα τη συναυλία παρέα με ένα σκύλο. Επίσης ήταν ο λόγος που ήμουν η μεγαλύτερη πουτάνα της Θεσσαλονίκης (θέλω να πιστεύω) μπας και την άκουγα με το σεξ αλλά μπα. Στο άλλο του βιβλίο, το «Loaded» που έγινε και ταινία (το «Head On» με τον μάναρο Alex Dimitriades), ο ήρωας λέει κι αυτός «Πιστεύεις ότι είμαι πουτάνα; Λοιπόν είμαι η μεγαλύτερη πουτάνα!» ή κάτι τέτοιο δεν θυμάμαι. That makes two of us, λοιπόν. [Οι Αμερικάνοι] Πιστεύουν ακόμα ότι είναι οι Εβραίοι της ερήμου. Ο περιούσιος λαός. Όπως και οι Εβραίοι. Δεν είναι, όμως. Δεν είναι στερημένοι, είναι σκλάβοι. Αν μου επιτρέπεις ένα νιτσεϊκό λογοπαίγνιο, είναι υπεράνθρωποι που σκέφτονται ακόμα ως σκλάβοι. Και γι αυτό είναι επικίνδυνοι. Τους μισούσα. Τους μισούσα ολοκληρωτικά, παθιασμένα. Ήταν χαρά για μένα να βιώνω τέτοιο μίσος. Νομίζω ότι με απέτρεψε από την τρέλα. Μισούσα τους πάντες και τα πάντα, αλλά μπορούσα όλο αυτό το μίσος να το εστιάσω σ ένα πράγμα, σ αυτή τη μία λέξη: Εβραίος. Για το εξώφυλλο του LP «Ευρωπαϊκή Αναγέννηση» των «Ναυτία», η ταλαντούχα Μαρία Ηλέκτρα (ψάξτε το «Χαμένο Φάσμα») είχε ζωγραφίσει μια γριά ξαπλωμένη σε ένα χειρουργικό κρεβάτι να ξεγεννά ένα τέρας υπό την επίβλεψη των γιατρών. Η γριά ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι γιατροί ήταν, ας πούμε, η Μέρκελ κι ο Σαρκοζί της εποχής. Τώρα μπορώ να πω ότι η εικονογράφηση ήταν προφητική και όσο πιο γρήγορα το καταλάβει κι η αστική τάξη που βλέπει σήμερα τη νωχελική μακαριότητά της και την ίδια την ύπαρξή της να καταρρέει ραγδαία τόσο το καλύτερο για όλους μας. Λοιπόν στο βιβλίο, που είναι πρώτα και πάνω από όλα πολιτικό, έχουμε ένα Αυστραλό φωτογράφο με ορισμένα υπαρξιακά ζητήματα που έρχεται σε μια ήπειρο που έχει το ίδιο πρόβλημα. Είναι μια άσκηση πάνω στη δύναμη του μίσους. Μίσος προς και από πεποιθήσεις, προσωπικές, φυλετικές, συλλογικές, ό,τι θες, που απορρίπτει. Και μια προσπάθεια συμφιλίωσης ορισμένες από αυτές. Όλα αυτά συμβαίνουν στο ταξίδι του στην Ευρώπη (τώρα έχω φτάσει εκεί που μετά το Άμστερνταμ και το Παρίσι φτάνει στην Αγγλία). Για παράδειγμα, ένας χαρακτήρας λέει για τους Δίδυμους Πύργους «επιτέλους!» και είναι μια τέτοιας έντασης ενέργεια που διατρέχει όλους τους χαρακτήρες του βιβλίου που θα την χαρακτήριζα μεταφυσική, ακόμα και υπερφυσική. Τα τηλεφωνήματα στον σύντροφό του πίσω στην Αυστραλία είναι τα μοναδικά ιντερλούδια μιας κάποιας ηρεμίας μέσα στη θύελλα των συναισθημάτων. Όμως τα συναισθήματα κι οι πεποιθήσεις μας είναι δυνατότερα από εμάς και χέστηκαν για το τι πιστεύουμε γι αυτά. Όταν οι «Ναυτία» τραγουδούσαν μέσα στη φθινοπωρινή παρακμή «Δεν υπάρχει έλεος σ αυτόν τον εφιάλτη / Γιατί, γιατί να υποφέρω τόσο;» έκλαιγα αγκαλιά με τον σκυλάκο. Νομίζω ότι κι ο ήρωας έχει ανάγκη να κλάψει εν μέσω των φαντασμάτων που στοιχειώνουν την Ευρώπη μπας και ανακουφιστεί λιγάκι. Μένουν λίγες ακόμα σελίδες, ακόμα ελπίζω σε happy end στο βιβλίο τουλάχιστον. Γιατί όσον αφορά την ίδια την εκλεπτυσμένη Ευρώπη, του πολιτισμού, της κοινωνικής ευαισθησίας, της οικονομικής ευμάρειας, της καλλιέργειας όλων όσων του έταζε και εξυμνούσε ο πατέρας του, έλληνας μετανάστης στην Αυστραλία το τέλος έχει μάλλον έρθει. n

16 16 ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΙΑ Η πρώτη φορά που συνάντησα τον Γιώργο Τσιτιρίδη, συνεργάτη μου σε αυτό το περιοδικό, ήταν πριν από δέκα περίπου χρόνια, όταν αυτός ήταν ένα αγοράκι με σκουλαρίκι στο αυτί κι εγώ ένα οργισμένος 25άρης με σκουλαρίκι στη μύτη. Ήταν αργά το βράδυ και βρισκόμασταν στον θεοσκότεινο δρόμο προς Περαία, καθ οδόν για τα στούντιο του «Ωμέγα TV», ενός προφητικού καναλιού τέταρτης εθνικής της Θεσσαλονίκης. Με άλλα λόγια βρεθήκαμε στα στούντιο του παππού του «Τηλε-βόα», δέκα χρόνια πριν γίνει το cult κανάλι του «Παρά Πέντε». Φιλοδοξώντας να ανεβάσει την ισχνή τηλεθέαση του «Ωμέγα TV» από 0,01% τουλάχιστον στο 0,05% μια αποφασισμένη και με πείσμα δημοσιογράφος κάλεσε για τοκ σόου μερικές «επιφανείς» πουστάρες της Θεσσαλονίκης, μεταξύ των οποίων και η μετριότητά μου. Το όνομα της παρουσιάστριας ήταν Κατερίνα Λάσπα (ναι, αυτή η Κατερίνα Λάσπα). Εντελώς περιληπτικά να σας πω ότι η παρουσιάστρια, τιμώντας το επίθετό της, έθεσε μερικά πολύ σοβαρά ερωτήματα όπως ποιος από εμάς είναι παθητικός και ποιος ενεργητικός. Δέκα χρόνια μετά, στη χρυσή επέτειο εκείνης της εκπομπής, και δυο χρόνια μετά τη δημόσιο σχολιασμό της Τατιάνας Στεφανίδου ότι «αναγούλιασε» με το φιλί στο «Brokeback Mountain», με τρώει ο κώλος μου να γράψω λίγες λέξεις. Η δημιουργία του νεολογισμού «ομοφυλόφιλος» το 19ο αιώνα, ήταν η απαρχή της ψευδο- «επιστημονικής» μετάλλαξης μιας πράξης (σεξ μεταξύ ανδρών) σε παθολογία μιας μερίδας ανθρώπων. Ναι, και πριν τους «ομοφυλόφιλους» υπήρχαν άντρες που κάνανε σεξ μεταξύ τους και συχνά τιμωρούταν γι αυτό. Τιμωρούταν, όμως, για την TO QUEER, OR NOT TO QUEER? Του Αθάνατου Λεβέντη, στη μνήμη του Ντέηβηντ Τέρνερ «Η αντίσταση δεν είναι μια απλή άρνηση, είναι μια δημιουργική διαδικασία» Μισέλ Φουκώ πράξη τους. Ο καινοφανής «ομοφυλόφιλος», όμως, δεν είναι απλά μια ενέργεια αλλά ένα ξεχωριστό «είδος» ανθρώπου, μία ταυτότητα, με χαρακτηριστικά και υπόσταση μετρήσιμα, αξιολογήσιμα, κατατάξιμα και αναγνωρίσιμα. Οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι έπεσαν στη φάκα, και μαχητικές γκέι προσωπικότητες όπως ο Γερμανός Μάγκνους Χίρσφινλντ τη δεκαετία του 30, «βοήθησαν» στην εντατικοποίηση του διαχωρισμού που έφτασε πια να μιλά για το «Τρίτο Φύλο». Ο ομοφυλόφιλος χαρακτήρας βρέθηκε σε θέση παρατήρησης, εξέτασης και σχολιασμού τρίτων για αυτόν χωρίς ο ίδιος να έχει δικαίωμα να ομιλεί ή, όταν ομιλεί, να υιοθετεί με αντεστραμμένο πρόσημο τον μη-ομοφυλόφιλο λόγο. Ο φαντασιακός «ομοφυλόφιλος» υπήρξε (και δυστυχώς, εν μέρει, είναι ακόμα) ένα αφόρητα αντιφατικό ον, όχι μια φυσική πραγματικότητα αλλά μια φαντασιακή προβολή. Ο «ομοφυλόφιλος» είναι μια δίχως νόημα κατασκευή που η λειτουργία της είναι να συνοψίζει και να υπογραμμίζει με αρνητικό πρόσημο το πολιτισμικό νόημα της ετεροφυλοφιλίας, ενσωματώνοντας οτιδήποτε «άλλο» και «διαφορετικό» από αυτή. Με άλλα λόγια ο «ομοφυλόφιλος» είναι μια ταυτότητα δίχως ουσία, εντούτοις πάρα πολύ χρήσιμη. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, οι γκέι έχουν εγκλωβίσει τον εαυτό τους σε αυτή την ταυτότητα χωρίς νόημα. Μια ταυτότητα που, στο ακτιβιστικό της κομμάτι, δεν ποθεί να βγει από τη θέση στην οποία έχει ταξινομηθεί, να διαρρήξει τα όρια που της έχουν υποδείξει αλλά να αποδείξει (σε αυτούς που προφανώς μετράει ο λόγος τους, κατάλαβες ποιους) ότι είναι εξίσου έγκυρη. Η ωσμωτικά πολλά υποσχόμενη ρήση των αντρών, των πραγματικών αντρών, ότι «πούστης δεν είναι αυτός που το έκανε, αλλά αυτός που του άρεσε», έχει αντικατασταθεί την ερώτηση που ακούς παντού: «είναι» ή «δεν είναι γκέι»; Η δίχως νόημα γκέι ταυτότητα γεννοβολάει πλέον με ρυθμούς πυροβόλου πράγματα που είναι

17 ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΙΑ 17

18 18 ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΙΑ «γκέι». Και δεν υπάρχει έλλειψη από αυτά. (Άμα πας στο εξωτερικό μπορείς να πάρεις μια γεύση των μελλούμενων). Όπως λέει ο αγαπημένος μου Mark Simpson, «Τώρα έχουμε γκέι μπαρ, γκέι ιερείς, γκέι τηλεόραση, γκέι ποδόσφαιρο, γκέι ραδιόφωνο, γκέι επιδημίες, γκέι εγκεφάλους, γκέι μπίρες, γκέι λάιφστάιλ, γκέι serial killers, γκέι βίντεο, γκέι ψυχολόγους, γκέι βουλευτές, γκέι περιοδικά, γκέι υδραυλικούς, γκέι αστέρες της ποπ, γκέι διακοπές, γκέι θεατρικά έργα, γκέι νεολαία, γκέι διαφημίσεις, γκέι μυθιστορήματα, γκέι κλαμπ, γκέι προφυλακτικά, γκέι σπουδές, γκέι στρατιώτες, γκέι επαγγελματίες, γκέι περιοχές, γκέι μπουτίκ, γκέι σημαίες, γκέι χτενίσματα, γκέι πόλεις, γκέι χρήμα και, φυσικά, τον γκέι τύπο όπου όλα αυτά τα γκέι πράγματα, και πολλά άλλα επίσης, παρουσιάζονται, συνεντευξιάζονται, προωθούνται και καταγράφονται ενθουσιωδώς». Τα έχει πάρει ο Mark στο κρανίο, υπερβολικά, αλλά καταλαβαίνετε την κεντρική ιδέα. Ο David Turner, εκ των συντελεστών του «Κράξιμο», μου είχε πει ότι το επαναστατικότερο πράγμα που μπορεί να κάνει μια αδερφή σήμερα είναι να παντρευτεί [άτομο του αντίθετου φύλου]. Δεν θα συμφωνήσω μαζί του, αλλά παρατηρώ ότι όσο πιο ορατό γίνεται το γκέι, τόσο περισσότεροι γίνονται οι άνθρωποι που το εγκαταλείπουν. Υπάρχει μια μετακίνηση της θέσης του «ομοφυλόφιλου» από αυτή του αντικειμένου σε αυτή του υποκειμένου που υπόσχεται μια νέα σεξουαλική «ταυτότητα» σε όσους γαμιούνται ή ερωτεύονται με άτομα του ίδιου φύλου, μια ταυτότητα που χαρακτηρίζεται από έλλειψη ορισμού του περιεχομένου της. Αυτή η πραγματικά δίχως περιεχόμενο ταυτότητα εκμεταλλεύεται τον χώρο που εκκενώνει ο αντιφατικός «ομοφυλόφιλος» για να πάρει μια θέση που ορίζεται απολύτως σχετικά, από την απόσταση και τη διαφορά της από το «καθεστώς». Η σεξουαλική ταυτότητα μπορεί να συνταχθεί τώρα όχι με ουσιοκρατικούς όρους αλλά με όρους αντιπαράθεσης, όχι με το «τι» είναι, αλλά με το «πού» είναι και το «πώς» είναι. Όσοι συνειδητά καταλαμβάνουν μια τέτοια περιθωριακή θέση/αντί-θεση με καθαρά συγκρουσιακό χαρακτήρα, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι γκέι αλλά queer. n Info Από την Πέμπτη 16 Σεπτέμβρη και κάθε δεύτερη Πέμπτη συναντιόμαστε από τις και μετά στο Στέκι Μεταναστών, κρατάμε το μπαρ και συζητάμε πράττοντας/ πράττουμε συζητώντας για το φύλο, το σεξουαλικό προσανατολισμό και την επιθυμία. Με σεξουαλιστική διάθεση και αντισεξιστικά προτάγματα, με τα φύλα όλων των φυλών σε μια προσπάθεια να εξωτερικεύσουμε τις ποιήσεις μας. Ενδεικτικά, μας αρέσουν οι λεσβίες μαμάδες, τα μάνγκο, η ανησυχία, οι αρρενωπές και οι γυναικωτοί, η θάλασσα, ο Φουκώ, οι ηλικιωμένοι γυμνιστές, η Λένα Πλάτωνος, η τεμπελιά με καλό αποτέλεσμα, οι γυμνοί και οι γυμνές, η αμπελοφιλοσοφία, η μπίρα, οι γλυκομίλητοι άνθρωποι, το παγωτό κάστανο και οι σκηνές για δύο. Όλοι/ες είναι ευπρόσδεκτοι/ες να έλθουν, αρκεί να αναρωτιούνται για τις βεβαιότητές τους, όπως προσπαθούμε να κάνουμε κι εμείς. Πού Στέκι Μεταναστών, Τσαμαδού 13, Αθήνα Πότε Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου και κάθε δεύτερη Πέμπτη Ώρες Κρατάμε το μπάρ από τις 20:30 Η μασέλα ακριβείας / διαμελίζει κάτι σημαντικό από εμάς Λένα Πλάτωνος

19

20 20 ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΒΕΝΤΙΑ Η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι απλά εγώ, αλλά εγώ / αυτοί / εμείς, ήταν πριν από καμιά ντουζίνα χρόνια στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στο Μεγάλο Μήλο. Θα αναρωτιέσαι, και με το δίκιο σου δεν σε κατηγορώ τι δουλειά είχα εγώ στη Νέα Υόρκη, αφού τα λεφτά που βγάζω φτάνουν για ένα πενθήμερο σε φτηνό ξενοδοχείο στη Χαλκιδική το καλοκαίρι κι όχι για υπερατλαντικά ταξίδια. Αυτά τα εξηγώ με κάθε λεπτομέρεια παρακάτω. Φορούσα, θυμάμαι, μια σεμνή, μαύρη midi φούστα με δαντελένιο τελείωμα κι έναν πέτσινο στηθόδεσμο που κολάκευε τον κόρφο μου. Τα μαύρα γυαλιά μύγα δυσκόλευαν τον προσανατολισμό μου στο φωτισμένο από κεριά ημίφως, αλλά μια γριά μαύρη τραβεστί, που τώρα έχει πεθάνει, μου δίδαξε πως if you gotta do it, girl, you gotta do it with style. Τα χέρια μου έσταζαν κόκκινη μπογιά, το βλέμμα μου σάρωνε κάθε μέτρο του άντρου σου, ψάχνοντας να βρει εσένα / αυτόν / εσάς, κρυμμένο πίσω από τις σκιές των αγαλμάτων, ζαρωμένο δίπλα σε χρωματιστές λιμνούλες φωτός από τα βιτρώ του ταβανιού, στριμωγμένο ανάμεσα σε εικονίσματα. Και τότε, να!, σε είδα! Στεκόσουν μεγαλοπρεπής, σε πλήρη εξάρτυση, μπροστά στην Ωραία Πύλη θυμιατίζοντας το χώρο. Με κοιτούσες απορημένος καθώς άνοιγα το δρόμο μου σχίζοντας το κοπάδι από μαυροφορεμένες γριές που ήταν το ποίμνιό σου τη μέρα εκείνη. Με μια τέλεια χορογραφημένη κίνηση, σαν να ήμασταν εραστές που έχουν μέρες να βρεθούν, σε πλησίασα, σήκωσα ψηλά τα αιματοβαμμένα χέρια μου και πριν καλά καλά το καταλάβεις τα ακούμπησα στο σιχαμένο μέτωπό σου που έζεχνε ιδρώτα. Άφησες το θυμιατό να πέσει από τα χέρια σου, πετρωμένος λες κι είχες δει τη Γοργώ τη Μέδουσα. Άφησα έναν δυνατό λαρυγγισμό, εν μέρει λόγω αηδίας για τη βρόμα του θυμιάματος που κατέτρωγε, πυρωμένο ακόμα, την παχιά μοκέτα στο πάτωμα. «Hoc est signum corpus meum! Hoc est signum sangre meum!», έσκουξα όσο πιο δυνατά μπορούσα πιέζοντας τις παλάμες μου πάνω στα μάτια σου, πασαλείβοντάς σε με αίμα. Το αίμα μου / το αίμα τους / το αίμα μας Πριν προλάβεις να ψελλίσεις «βοήθεια» είχα εξαφανιστεί, υποχωρώντας αστραπιαία στο ημίφως του ναού, σαν φάντασμα. Η σκοτεινή οπτασία που ήμουν εγώ, ξεχύθηκε στο skyline της Νέας Υόρκης κι από κει, σαν ερτζιανή εκπομπή, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, πάνω από τον μπλαβί Ατλαντικό. Χιλιάδες μάτια σε κάθε ήπειρο, μάτια αποστεωμένων σωμάτων, μάτια που έσβηναν ανάμεσα σε φαιές σαρκώδεις κηλίδες Καπόζι, μάτια τρελών με dementia, τα μάτια μου / τα μάτια τους / τα μάτια μας, σου λέω, έλαμψαν φευγαλέα στο σκοτάδι n SCREAM OF LOVE Του Αθάνατου Λεβέντη ΟΚ, δεν πεθαίνεις από AIDS πια (μάλλον). Και το ακόρεστο μίσος των 80 s κοντεύει να ξεχαστεί. Τρεις μέρες στη ζωή της Diamanda Galas, για εκείνους που έζησαν το μίσος. Και μετά δεν έζησαν άλλο. Θυμάμαι αμυδρά την τελευταία φορά που με είχαν πάει στην εκκλησία η μαμά κι ο μπαμπάς ήταν Μεγάλη Εβδομάδα και είχαν κατεβάσει το ξύλινο ομοίωμα του πτώματος από το σταυρό και μαυροντυμένες γυναίκες έκλαιγαν γοερά μπροστά σε σωρούς από φρεσκοκομμένα λουλούδια που γέμιζαν τον ημιφωτισμένο χώρο με τη μυρωδιά τους και ένας παπάς θυμιάτιζε με πείσμα στον αέρα λες και τον ενοχλούσε η γλυκερή οσμή από τα ετοιμοθάνατα άνθη. Φίλησα πειθήνια το ξύλο του ομοιώματος του αποθανόντος, έκλεψα μια γυαλιστερή μαργαρίτα και βγήκα σχεδόν τρέχοντας από τα σκοτεινά έγκατα της εκκλησίας. Μου ερχόταν να κλάψω, όχι απαραίτητα για τον νεαρό άντρα με μούσι που κείτονταν στον επιτάφιο, αλλά γιατί όλοι οι υπόλοιποι έδειχναν να είναι κι εκείνοι έτοιμοι να κλάψουν. Έπειτα μεγάλωσα και δεν πήγαινα πια εκκλησία και έμεινα με την απορία γιατί τόσο κλάμα αφού ο νεκρός τυπάς που στο μεταξύ είχα μάθει ποιος ήταν θα ξανασηκώνονταν σε τρεις μέρες και όλα θα ήταν όπως πριν. Ήταν αρχές της δεκαετίας του 80 και άλλα πράγματα απασχολούσαν το κοριτσίστικο μυαλό μου, πολύ πιο γήινα από κάποιον που μας έσπαγε τα νεύρα κάθε άνοιξη με τον θάνατο και την αναπόφευκτη ανάστασή του αμέσως μετά. Για το λόγο αυτό παραξενεύτηκα διπλά όταν μου τηλεφώνησε η Dahlia και μου ζήτησε να τη συνοδεύσω στην εκκλησία. Ζήτησα εξηγήσεις κι ο λόγος με τρόμαξε τόσο πολύ που έμεινα μαρμαρωμένη με το ακουστικό στο χέρι: ο Steven μόλις είχε πεθάνει από μια σπάνια μορφή πνευμονίας κι έπρεπε να παραβρεθούμε στο ξόδι. Βρέθηκα το ίδιο απόγευμα να έχω καρφώσει το βλέμμα μου στο λευκό πόδι του Steven περιμένοντάς τον να σηκωθεί, να μας χαμογελάσει πονηρά και να μας πει ζαβολιάρικα «σας την έφερα!» Αλλά ο Steven παρέμενε ωχρός και ακίνητος σε όλη τη διάρκεια των μουγκανητών του παπά, κι έπειτα έκλεισαν το φέρετρο και πήγαμε όλοι στο νεκροταφείο όπου κατεβάσαμε τον Steven σε μια τρύπα και ρίξαμε χώματα όλοι από λίγο και μετά ο νεκροθάφτης έκανε την πραγματική δουλειά και τότε είπα από μέσα μου «αυτό ήταν, δεν θα ξαναδώ τον Steven ποτέ πια» και ήμουν πάλι έτοιμη να κλάψω σαν τις γυναίκες του επιτάφιου. Τους επόμενους μήνες ξαναπήγα πολλές φορές στην εκκλησία, για τον Patrick (που ήταν ο φίλος του Steven), τον Jo, τον Matthew και τον George. Παρατηρούσα με μίσος τον παπά που κρατούσε αποστάσεις από τις σωρούς σαν να μπορούσαν να του κάνουν κακό, άκουγα τα ανούσια λογύδριά του για τη νόσο των ομοφυλόφιλων, την αμαρτία και την τελική κρίση, τον άκουγα δηλαδή, άλλα λόγια, να βρίζει και να φτύνει στον τάφο των αγαπημένων φίλων μου. Γύρισα μόνη στο σπίτι, μπήκα δίχως να ανάψω τα φώτα και έμεινα ακίνητη μέσα στο σκοτάδι και τη σιωπή για καμιά ώρα. Οι χαμένοι φίλοι μού μιλούσαν. Υπακούοντας στις εντολές των νεκρών, έκατσα στο πιάνο και ξεκίνησα να γράφω μια Λειτουργία. Τη Λειτουργία της Επιδημίας. n Όσο καιρό ήμουν παιδούλα, ο μπαμπάς με άφηνε να παίζω στο πιάνο μα ποτέ δεν με άφηνε να τραγουδώ. Το τραγούδι ήταν κατώτερο είδος τέχνης, φτιαγμένο για τις θεατρίνες και τις πουτάνες. Έτσι έμαθα να κατέχω την τέχνη των άσπρων και μαύρων πλήκτρων, έμαθα να βγάζω από την ξύλινη κάσα του πιάνου γλυκές μελωδίες, γοερές κραυγές, απειλητικά κρεσέντα, στακάτες κορώνες. Μα κάτι πάντα έλειπε, κάτι δεν πήγαινε καλά, κάτι δεν ήταν εντελώς σωστό. Έπρεπε να περάσει ο καιρός κι όταν μεγάλωσα πια κι ο μπαμπάς δεν ήταν εκεί να ελέγχει, άφησα τα πρώτα μουγκρητά να βγουν από το στόμα μου. Ιδού! «I commend myself to a death of no importance», βόγκηξα, κι από τότε τίποτα δεν θα ήταν το ίδιο. Στο δρόμο που κατοικώ, σε μια άσημη συνοικία της Νέας Υόρκης, τα παιδιά τρέχουν φοβισμένα να βγουν από το διάβα μου και καθώς σφίγγω τα μοβ νύχια μου ακούω ψιθύρους, τρομαγμένα μουρμουρητά «να τη έρχεται, έρχεται η Μάγισσα». Μα εγώ αγαπώ τη ζωή, αγαπώ τη ζωή τόσο που μόνο τραγουδώντας το θάνατο και την εκδίκηση μπορώ να αναπνεύσω ελεύθερα. Αγάπησα τους φίλους που έφυγαν, αγάπησα τους φίλους των φίλων που έφυγαν και πάνω απ όλα αγάπησα τον αδελφό μου που σάλπαρε κι εκείνος για το δίχως επιστροφή ταξίδι. «Ας μη μιλάμε για απόγνωση», λοιπόν. Ας μη μιλάμε για οίκτο ο οίκτος είναι για τους αδύναμους. Ας μη μιλάμε για συγχώρεση η συγχώρεση είναι κατασκεύασμα εκείνων που έχουν και κατέχουν για να τρομοκρατούν τον κόσμο. Αν οι πράξεις μου είναι αρρωστημένες, τότε είμαι η Αρρώστια. Αν τα λόγια μου είναι πρόστυχα, τότε είμαι η Μεγάλη Πόρνη. Αν η μουσική μου είναι σατανική, τότε είμαι ο Αντίχριστος. Όχι κάποιος φλώρος Αντίχριστος μεταλλοειδών συγκροτημάτων που σφάζουν κοτόπουλα και κάνουν τατού με πεντάλφες. Είμαι ο Εωσφόρος ο ίδιος, ο ηρωικός παραβάτης, ο φέρων το φως, παρίας, περιθωριακός, μάρτυρας. Για κάθε παπά που σκυλιάζει και σκούζει από τον άμβωνα, για κάθε δεξιό καθίκι που ζει τις οικογενειακές αξίες στα προάστια, για κάθε ιερέα που αγωνιά πάνω από το νεκροκρέβατο «Μετανοείς; Μετανοείς;» εγώ σκούζω σε δέκα παραμορφωμένα μικρόφωνα με όλη τη δύναμη της φωνής μου: «Give me sodomy, or give me death!» n