Λάκης Φουρουκλάς. Το Στιλέτο ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

Transcript

1 1

2 Λάκης Φουρουκλάς Το Στιλέτο ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ 2

3 Σχεδιασμός εξωφύλλου: Λ.Φ. Ηλεκτρονική έκδοση (ebook) Μάιος

4 1 Στριφογυρίζει στο κρεβάτι. Δεν μπορεί να κοιμηθεί. Πάλι. Εδώ και χρόνια το ίδιο πρόβλημα από τότε που μπήκε στο Σώμα δηλαδή. Το αστυνομικό. Τα δοκίμασε όλα. Τσάι βασιλικό, βότανα Withana Somnifera, βαλεριάνα, βάλιουμ, αλλά τίποτα. Σκέφτεσαι πολύ, του είπε ο γιατρός και τον φόρτωσε με ζάναξ. Αυτά βοηθάνε, αλλά όχι πολύ. Με μισό χαπάκι κοιμάται μισού ανθρώπου ύπνο, αλλά και πάλι ξυπνάει. Με το παραμικρό. Ακούει την ανάσα της γυναίκας του ανάλαφρη δίπλα του. Στρέφεται προς το μέρος της, αλλά μόλις που τη διακρίνει στο κρεβάτι. Θέλει να την αγγίξει μα δεν το κάνει για να μην την ξυπνήσει. Κοιτάει το ταβάνι. Δεν το βλέπει. Διάβολε, σκέφτεται, κουράστηκα. Κουράστηκε. Ο λίγος ύπνος, οι πολλές ώρες της δουλειάς, η αδυναμία του να γαληνέψει. Πάντα είναι ανήσυχος. Λες και ο κόσμος θα σταματήσει να γυρίζει χωρίς αυτόν. Το τηλέφωνο χτυπάει -ο κακός μπελάς, όπως το αποκαλεί η γυναίκα του- και βιάζεται να το απαντήσει. Απ το τμήμα καλούν. «Ποιος;» «Φάγανε τον ψηλό» Κατεβάζει το ακουστικό. Ο ψηλός. Ο Κωνσταντίνου. Ποτέ του δεν τον συμπάθησε, αλλά δε χάρηκε που πέθανε κιόλας. Ανάβει το πορτατίφ κι η γυναίκα του πάει να ανακαθίσει στο κρεβάτι, αλλά ξαπλώνει ξανά. Κάτι μοιάζει να μουρμουρίζει. Της χαϊδεύει τα κοντά κυματιστά καστανά της μαλλιά και της λέει να κοιμηθεί. Αυτός πρέπει να φύγει. Του απαντάει κάτι ακατάληπτο. Τη βλέπει και χαμογελά. Η Γεωργία. Με τα χρονάκια της και τα παχάκια της και την αμίλητη περηφάνια για την οικογένειά της. Όταν την παντρεύτηκε ήτανε μια μορφονιά. Και τώρα όμορφη είναι, αλλά διαφορετικά. Στα πενήντα της μοιάζει να βγάζει ακόμη μια παιδικότητα. Ενθουσιάζεται εύκολα, γελάει πολύ, κλαίει κάθε τόσο δίχως λόγο. Τουλάχιστον δίχως λόγο που να μπορεί ο ίδιος να καταλάβει. Δακρύζει για τις επιτυχίες των παιδιών τους στα θρανία, παρακολουθώντας σαπουνόπερες και σαχλά σώου, πολλές φορές για τον πόνο των άλλων. Μεγάλη ψυχή με σχεδόν μόνιμα βρεγμένους τους καφέ καθρέφτες-μάτια της. Παραμένει για λίγο ακίνητος να την παρατηρεί, ασυναίσθητα χαμογελά και σηκώνεται απ το κρεβάτι. Πηγαίνει στο μπάνιο. Κοιτάει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Χρειάζεται επειγόντως ξύρισμα μα δε βαριέσαι. Έτσι κι αλλιώς κανείς δεν του λέει τίποτα. Είναι παλιοσειράς. Τον σέβονται οι παλαιότεροι κι οι συνομήλικοί του, τον περιφρονούν οι περισσότεροι απ τους νεώτερους, αλλά αυτό δεν τον πειράζει, αφού τους περιφρονεί κι ο ίδιος. «Α, ρε Πέτρο», λέει στο είδωλό του στον καθρέφτη, «πότε θα τα παρατήσεις επιτέλους;» Πότε; Αυτό τον ρωτάει κι η γυναίκα του συχνά κι απάντηση δεν παίρνει, μόνο της χαμογελά. Να τα παρατήσεις ή να πάρεις προαγωγή, του λέει εκείνη. Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλει να τα παρατήσει, αλλά ούτε να προαχθεί τον ενδιαφέρει, κι ας περνάει αμείλικτα ο χρόνος. Στα πενήντα πέντε του πια, δεν μπορεί να προσφέρει και πολλά, αλλά πάντα προσφέρει ουσιαστικά. Πηγαίνει εκεί όπου δεν μπορούνε να πάνε οι άλλοι, έχει μάτια και αυτιά παντού και το μισογερασμένο του μυαλό εξακολουθεί να τρέχει με χίλια. Οι άλλοι ψάχνουν, αυτός βρίσκει. Γι αυτό κι έχει το ακαταλόγιστο. Γι αυτό τον ανέχονται ακόμη. Α, ρε Πέτρο! Πέτρος Ιωάννου, αυτό είναι το όνομά του, οι πολλοί τον ξέρουν απλά σαν χοντρό, αλλά κάποιοι για πλάκα τον αποκαλούν Κρυφό. Και γι αυτά που κάνει, αλλά και γιατί κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον τρόπο που σκέφτεται. 4

5 Πέτρος Κρυφός, σαν όνομα συγγραφέα ακούγεται αυτό, σκέφτεται και χαμογελά. Πλένει το πρόσωπό του. Η τριών ημερών γενειάδα, τα κοντά γκρίζα μαλλιά του και οι ρυτίδες στα μάγουλα του χαρακώνουν τις παλάμες. Δείχνει μεγαλύτερος από την ηλικία του, αλλά το πρασινωπό του βλέμμα μοιάζει να ξεχειλίζει από νεανική ορμή. Επιστρέφει με βήματα βαριά προς την κρεβατοκάμαρα. Ανοίγει αθόρυβα τη ντουλάπα. Ως συνήθως δεν του παίρνει και πολλή ώρα να ντυθεί. Αρπάζει ό,τι βρει μπροστά του και το φοράει. Ένα τζιν παντελόνι κι ένα ριγωτό κοντό πουκάμισο είναι σήμερα η στολή του. Αν μη τι άλλο τονίζουν τα πάχη του. Η κανονική του στολή δεν έχει ιδέα που βρίσκεται πια. Κάπου θα την καταχώνιασε η Γεωργία, που έτσι κι αλλιώς την απεχθανόταν. Ήταν περήφανη για τον άντρα της τον αστυνομικό, αλλά δεν ήθελε να βλέπουν οι γειτόνισσες τον μπάτσο να μπαίνει στο σπίτι της. Παράξενη γυναίκα. Την ημέρα που της είπε ότι δε θα χρειαζόταν να φορέσει τα ρούχα της δουλειάς ξανά μόνο που δεν πέταξε απ τη χαρά της. Σα να έφυγε από πάνω τους το στίγμα. Βγαίνει έξω. Μόλις που γλυκοχαράζει. Πέντε σχεδόν το πρωί μιας μέρας στις αρχές του Ιούνη, που δεν προβλέπεται ιδιαίτερα ζεστή. Κάποια πουλιά που βρήκαν καταφύγιο στο προάστιο της Λευκωσίας όπου ζει, τη Λακατάμια, τον καλημερίζουν. Προσπαθεί να τα διακρίνει στα δέντρα, αλλά δεν μπορεί. Αλλά και να τα έβλεπε τι θα καταλάβαινε; Αφού δεν μπορεί να τα ονοματίσει. Πάντα το ίδιο πρόβλημα, με όλα τα πράγματα και όλους τους ανθρώπους. Πες του ονόματα δέκα πουλιών, δέκα δέντρων, δέκα λουλουδιών, δέκα ανθρώπων και θα τα ξεχάσει αμέσως. Πες του ένα μυστικό ή κάποια λεπτομέρεια απ τη ζωή σου και θα τα θυμάται για πάντα. Επιλεκτική μνήμη, λέει, θυμάται μόνο τα σημαντικά. Διασχίζει την αυλή. Ανοίγει την καγκελόπορτα και μπαίνει στο λευκό του σκαραβαίο. Το πρώτο του αμάξι. Δεν τον πρόδωσε ποτέ, κι αυτός με τη σειρά του δε λέει να το παρατήσει με τίποτα. Έχουν αναπτύξει μια σχέση ζωής. Βάζει το κλειδί στη μίζα, το γυρίζει και παίρνει μπρος με την πρώτη. Τώρα είναι η ώρα της αναμονής μέχρι να ζεσταθεί η μηχανή. Ένα λευκό φορτηγάκι περνά με ταχύτητα από δίπλα του. Βρίζει τον οδηγό μέσα από τα δόντια του. Είναι κατοικημένη περιοχή μαλάκα, του φωνάζει άηχα. Ευτυχώς, σκέφτεται, που δε δούλεψα ποτέ στην τροχαία, αφού αν το έκανε πολύ πιθανόν να έχανε γρήγορα τη δουλειά του ή να κατέληγε και στη φυλακή. Το μόνο πράγμα που τον εκνευρίζει, εκτός από τους πολιτικούς και τους παπάδες φυσικά, είναι ο τρόπος που οδηγούν οι κύπριοι στο δρόμο. Παντελώς αδιάφοροι για τους άλλους, αγνοώντας συστηματικά τα σήματα της τροχαίας, μεθυσμένοι. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τον συγκράτησε με το ζόρι η γυναίκα του ή με τη βία οι συνάδελφοί του από το να κατέβει απ τ αμάξι και να πλακώσει κάποιον στο ξύλο. Ευτυχώς αυτή την ώρα δεν έχει κίνηση προς το κέντρο. Τα λιγοστά αμάξια που συναντάει στο δρόμο έρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση. Επαγγελματίες που μόλις σχόλασαν ή και που μόλις αρχίζουν δουλειά έξω απ την πόλη. Κάποιοι ξενύχτηδες επίσης. Ποιος να τον έφαγε και γιατί; αναρωτιέται καθώς είναι ακινητοποιημένος σε ένα σταυροδρόμι σχεδόν έρημο, στα φώτα Γαβριηλίδη, κοντά στο κέντρο της πόλης, όπου έφτασε σ ελάχιστα λεπτά. Δεν του φαίνονταν από κείνους τους τύπους που δημιουργεί εχθρούς ο Κωνσταντίνου. Αλλά, από την άλλη, ποιος ξέρει τι μυστικά έκρυβε. Συνήθως τους μπάτσους τους τρώνε τα τσιράκια των αφεντικών του υπόκοσμου. Γι αυτό τον κάλεσαν μάλλον. Το φανάρι γίνεται πράσινο. Βάζει μπρος, προχωράει λίγα μέτρα και σταματάει και πάλι στο επόμενο κόκκινο, στη Θεμιστοκλή 5

6 Δέρβη. Σκέφτεται τον νεκρό συνάδελφό του, σχεδόν χωρίς συναίσθημα. Αποστασιοποιείται. Πράσινο. Ξεκινάει. Κόκκινο και πάλι. Γωνία Θεμιστοκλή Δέρβη και Ευαγόρου. Υπάρχει περισσότερη κίνηση εδώ. Πρωινοί διανομείς, θαμώνες των καμπαρέ και της πλατείας, πελάτες νυχτερινών κέντρων που έπρεπε να κλείσουν πριν από μια-μιάμιση ώρα. Τα κόκκινα φανάρια τον κατατρέχουν, δίχως να τον καταπιέζουν, μέχρι που φτάνει στην Πύλη Πάφου. Καθώς οι άλλοι του χαρίζουν νυσταγμένες καλημέρες, αυτός σε πλήρη διαύγεια κατευθύνεται προς το γραφείο του διευθυντή. Το τμήμα, απομεινάρι της βρετανικής αποικιοκρατίας, μοιάζει σαν παραφωνία στον κόσμο του σήμερα. Συρτάρια και γραφεία στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο, χαρτολόι, μούχλα, μια επιμελής εγκατάλειψη. Σταματάει μπροστά από τη μηχανή του καφέ, ρίχνει τον οβολό του και παίρνει αντί αυτού ένα μικρό χάρτινο ποτήρι με κάτι που θυμίζει νεσκαφέ. Για την ώρα του κάνει. Αργότερα θα πάει στο καφενείο για τον μερακλίδικό του πολύ αργότερα μάλλον. Ανοίγει την πόρτα του διευθυντή και μπαίνει μέσα χωρίς να χτυπήσει πρώτα. «Καλώστον χοντρό». Κάθεται σε μια μαύρη δερμάτινη καρέκλα, που είδε καλύτερες ημέρες, απέναντί του. Με γκρίζα μαλλιά, ψηλός και λεπτός και με μάτια διαπεραστικά, ο μάστορας διαθέτει μια επιβλητική παρουσία. Πάντα τα πήγαιναν καλά οι δυο τους. Μιλούσαν στα ίσια και δεν άφηναν περιθώρια για παρεξηγήσεις. Δεν ήταν μάλιστα λίγες οι φορές που ο Σωτηρίου τον κάλυψε και τον στήριξε σε κάποιες από τις ανορθόδοξες έρευνές του. Ρίχνει ένα βιαστικό βλέμμα στους άλλους: στην μικρή, την Ντίνα, στα είκοσι εφτά της, με μαύρα ίσια μαλλιά κομμένα στο ύψος του ώμου, προς το ψηλό, και με μελιά μάτια ωραία γυναίκα, τον Κακογιάννη, όνομα και πράμα, χοντρό, ψηλό, φαλακρό, με διπλοσάγονο και δυο μικρά γαλάζια μάτια που μοιάζουν να κρύβονται ανάμεσα στα μάγουλα και το μέτωπό του, και τον οποίο παρά τα είκοσι χρόνια γνωριμίας του στάθηκε αδύνατο ποτέ να συμπαθήσει, και τον Αργυρίου, ένα σαραντάχρονο μικροκαμωμένο ρεμάλι, με ψιλοκουρεμένα καστανά μαλλιά κι ένα βλέμμα σκοτεινό κι αξεδιάλυτο, υπολογιστικό και θυμωμένο την ίδια ώρα. «Ακούω». «Τον βρήκε η γυναίκα του νεκρό στο σαλόνι του σπιτιού τους στις τέσσερις το πρωί. Είχε ένα χτύπημα στο κεφάλι -μάλλον από κηροπήγιο- και καρφωμένο στο στήθος ένα στιλέτο μ ένα σημείωμα. Η βάρδια του είχε τελειώσει τα μεσάνυχτα, οπότε» «Τι έλεγε;» «Το σημείωμα; Ανίκανος!» Ανίκανος. Το στριφογυρνάει στο μυαλό του. Η γυναίκα του αποκλείεται να το έκανε την αθωώνει αμέσως. Κι ο διευθυντής συμπληρώνει τη σκέψη του. «Δεν νομίζω να τον σκότωσε αυτή. Ήταν σε σοκ, δεν παρίστανε τη σοκαρισμένη. Πρέπει να βρούμε τις απαντήσεις όσο πιο σύντομα μπορούμε, γιατί όπου να σαι θ αρχίσουν να χτυπάνε τα τηλέφωνα και» «Θα πάμε στο σπίτι του με την Ντίνα». Δεν του άρεσε να έχει συνέταιρο, αλλά πάντα τις υποθέσεις ανθρωποκτονίας τις διερευνούσαν δυο-δυο ή τρεις-τρεις μαζί. Περισσότερα μάτια, περισσότερα μυαλά, όλο και κάτι θα ανακάλυπταν. Εξάλλου η Ντίνα του άρεσε. Δούλεψαν κι άλλες υποθέσεις μαζί και κρυφά τη θαύμαζε. Ήταν νέα, ξύπνια, κι έμοιαζε να νοιάζεται γι αυτό που κάνει. Αυτή ήταν που τον έπεισε να πάρει κινητό τηλέφωνο -ήταν ο 6

7 τελευταίος που το έκανε, και με κάποια χρόνια καθυστέρηση- αυτή ξεφορτωνόταν τα έγγραφα που μαζεύονταν κάθε τόσο στοίβες στο γραφείο του, αυτή ήταν που τον έβαζε σε τάξη. Αν έβρισκε και κάνα γκόμενο; σκέφτονταν εκείνος κάθε τόσο και χαμογελούσε, αλλά τώρα τελευταία δεν έβρισκε. Τους τρόμαζε τους άντρες. Όμορφη, ξύπνια και αστυνομικός. Φοβερός συνδυασμός. Συνήνεσε ο Σωτηρίου. «Αργυρίου. Κακογιάννη. Ξεθάψτε τις τελευταίες του υποθέσεις μήπως και βρείτε κάτι εκεί. Και κάντε μια προσπάθεια να ανακαλύψετε τι έκανε από την ώρα που σχόλασε, μέχρι που βρέθηκε νεκρός στο σπίτι». «Τα σαΐνια μας;» ρώτησε ο Ιωάννου σαΐνια, έτσι αποκαλούσε τους κύπριους συλλέκτες στοιχείων από χώρους εγκλημάτων. CSI s της κακιάς ώρα τους χαρακτήριζαν κάποιοι άλλοι, αλλά αυτός τους σεβόταν. Όσο και να μην καταλάβαινε τα περισσότερα απ αυτά που έκαναν, πολλές φορές αυτοί ήταν που έκλειναν τις υποθέσεις. Κάπου κάπου έπιανε τον εαυτό του να τους λυπάται. Πάνε χαμένοι εδώ μέσα, σκεφτόταν. «Είναι ήδη εκεί. Ίσως και να τελειώσουν μέχρι να φτάσετε, αν και δεν το νομίζω. Βλέπετε» «Ναι. Ξέρω» Στράφηκε προς την Ντίνα. «Πάμε;» Δεν ήπιε ούτε μια γουλιά από το νερουλιαστό καφέ του. Όταν βγήκαν έξω είχε ξημερώσει πια για τα καλά. Και μάλλον έπεσε έξω. Η μέρα τώρα προμηνυόταν ζεστή. Η γυναίκα, λες και μάντεψε τη σκέψη του τού είπε: «Πάμε με το δικό μου αυτοκίνητο. Δεν έχω καμία διάθεση να ψηθώ μέσα στη σαρακάκα σου στο δρόμο της επιστροφής». Συμφώνησε σιωπηλά. Το αμάξι της ήταν ένα μικρό Χόντα, διακριτικά γκρίζο, αγορασμένο δεύτερο χέρι από την Ιαπωνία. Κάθισε αβίαστα στη θέση του συνοδηγού κι άνοιξε το παραθύρι. Ήτανε πολύ νωρίς ακόμη για κλιματισμό και δεν ήταν πολλά τα πράγματα που του άρεσαν τόσο όσο η πρωινή δροσιά. «Θέλω καφέ», της είπε προτού προλάβουν καν να βγουν από την πύλη, έτσι μόλις που πρόλαβε να στρίψει δεξιά με προορισμό την Πλατεία Σολωμού. Εκεί όπου βρισκόταν το αγαπημένο του καφενεδάκι. Είχε ήδη μαζευτεί κόσμος εκεί. Ξένοι εργάτες, κάποιοι ηλικιωμένοι, λίγοι μαθητές. Το περίπτερο στη γωνία άλλαζε τους πελάτες της νύχτας μ αυτούς της μέρας. «Δεν έχουμε χρόνο για κυπριακό. Θα σου πάρω ένα φραπέ και θα φύγουμε αμέσως. Μείνε εδώ», τον πρόσταξε και βιάστηκε να κατεβεί. Δεν έφερε αντίρρηση. Χαμογέλασε. Σαν παιδί της τον είχε και σαν πατέρα της, τον ήξερε τόσο καλά. Γι αυτό και δεν τον ρώτησε άλλωστε για τη δοσολογία. Μαύρο με ολίγη. Ο γιατρός του είπε να κόψει εντελώς τη ζάχαρη, αλλά όσο κι αν προσπαθεί δεν το μπορεί. Τη μείωσε ωστόσο, από τα δύο κουταλάκια στο μισό. Πώς να δουλέψει το μυαλό χωρίς ζάχαρη; Πώς; Και τον καφέ τον μείωσε. Κάποτε έπινε εφτά οκτώ την ημέρα. Τώρα ένα φραπέ κι ένας κυπριακός του φτάνει. Γερνάει. Ακούει την πόρτα ν ανοίγει ξαφνικά και βγαίνει απ τις σκέψεις του. Δυο πλαστικά ποτήρια προσγειώνονται στα χέρια του. Βάζει το δικό της στην υποδοχή, κάτω από το ραδιόφωνο, και φέρνει το δικό του στα χείλη. Εκείνη δε θα πιει γουλιά μέχρι να φτάσουνε στον προορισμό τους, αφού δεν επιβάλλει τους νόμους μοναχά, αλλά τους εφαρμόζει. 7

8 2 Γούστο που σου έχει η γυναίκα, σκέφτεται, καθώς μπαίνουν στο διαμέρισμα του Κωνσταντίνου, που βρίσκεται στον τέταρτο όροφο μιας πολυκατοικίας στο Στρόβολο. Όλα εκεί μέσα είναι λουλουδάτα. Λουλουδάτες κουρτίνες, λουλουδάτοι καναπέδες, λουλουδάτες πολυθρόνες και λουλούδια στα βάζα. Μια τηλεόραση σαράντα ιντσών, τραπεζάκι γυάλινο, μια βιβλιοθήκη-τροπαιοθήκη αφού φιλοξενεί περισσότερα κύπελλα από αγώνες μπιλιάρδου παρά βιβλία. Στους τοίχους πίνακεςτοπία μαζικής παραγωγής και τρεις φωτογραφίες: μία από το γάμο τους, μια δεύτερη από κάποιο ταξίδι μάλλον, και η τρίτη από την εποχή που ήταν πιο νέοι, ίσως τότε που πρωτογνωρίστηκαν. Εκείνη κάθεται στον καναπέ και μυξοκλαίει. Δεν του φαίνεται και πολύ λυπημένη. Αν ήταν δε θα φτιαχνόταν πρωί-πρωί για να υποδεχτεί τους μπάτσους. Ελαφρά βαμμένη, με άγρια πλην καλουπωμένα μαύρα σγουρά μαλλιά, ψηλή και λίγο γεμάτη, ντυμένη στην τρίχα, σχεδόν στα σαράντα της, μοιάζει έτοιμη για να κατακτήσει τον κόσμο, παρά για να θρηνήσει τον άντρα της. Πηγαίνει και κάθεται δίπλα της. Εκείνη δεν αντιδρά. Φαίνεται απορροφημένη στο μέσα της. Σα να ποζάρει, σκέφτεται εκείνος. Η Ντίνα κάθεται σε μια πολυθρόνα απέναντί της και της δίνει τα συλλυπητήριά της. Και μπαίνει αμέσως στο ψητό. Δεν υπάρχει χρόνος. Όσο νωρίτερα ξεμπερδέψουν με τα βασικά τόσο το καλύτερο για όλους. Συμφωνεί κι εκείνη. Κι αρχίζει ν απαντάει για μια ακόμη φορά στις ερωτήσεις της γυναίκας μηχανικά. Όπως πριν. Όταν μιλούσε με τον Παναγίδη, τον καλύτερο φίλο και συνάδελφο του άντρα της, ο οποίος ήταν ο πρώτος που έφτασε στη σκηνή. Ξύπνησε στις τέσσερις το πρωί και είδε ότι ο άντρας της δεν είχε ακόμη επιστρέψει, κάτι που δεν την παραξένεψε αφού οι βάρδιες του, όπως της είπε, ήταν ακανόνιστες. Σηκώθηκε για να πάει στο μπάνιο. Πρόσεξε το φως αναμμένο στο σαλόνι και κατευθύνθηκε προς τα εκεί. Τον είδε ξαπλωμένο στην είσοδο του διαμερίσματος με καρφωμένο το στιλέτο στο στήθος, αλλά δεν αιμορραγούσε πολύ. Έτρεξε κοντά του, έπεσε στα γόνατα και τον αγκάλιασε. Προσπάθησε να δει αν ήταν ακόμη ζωντανός, αλλά δεν μπορούσε να νιώσει το σφυγμό, αλλά ούτε και να ακούσει την αναπνοή του. Σηκώθηκε. Τηλεφώνησε στην αστυνομία. «Η πόρτα ήταν ανοικτή;» «Τι;» Την ξάφνιασε η ερώτηση. Σα να την έβγαλε με το ζόρι από ένα πηγάδι. «Η πόρτα» «Ναι, ανοικτή. Δεν το σκέφτηκα» «Δεν πειράζει. Έτσι κι αλλιώς αν υπάρχουν αποτυπώματα θα τα βρούμε», την καθησυχάζει η Ντίνα, καθώς οι άνθρωποι της σήμανσης πηγαινοέρχονται σ ολόκληρο το σπίτι. Το πτώμα του άντρα είναι στη μέση σχεδόν του σαλονιού, καλυμμένο με ένα σεντόνι. Ο ιατροδικαστής έχει μάλλον τελειώσει την προκαταρκτική του έρευνα και τώρα περιμένει τη μεταφορά για τα περαιτέρω. Δεν υπάρχει λόγος να το δουν, αφού θα αναστατώσουν περισσότερο τη χήρα αν το κάνουν. Οι φωτογραφίες και οι συνάδελφοί τους θα τους δώσουν όλα τα στοιχεία που χρειάζονται. Ωστόσο πρέπει να ρίξουν μια ματιά και στα υπόλοιπα δωμάτια. Αυτό επιβάλλουν οι γραπτοί και άγραφοι κανόνες. Ο Ιωάννου σηκώνεται και κατευθύνεται προς τα ενδότερα. Τα υπνοδωμάτια είναι ακριβώς όπως τα περιμένει: λουλουδιστά αντίγραφα του 8

9 σαλονιού. Το διπλό κρεβάτι άστρωτο. Ένα πορτατίφ που παραμένει μάλλον αναμμένο από τις τέσσερις το πρωί. Τα στόρια κλειστά. Δυο ζευγάρια παντόφλες, αντρικές και γυναικείες στο πάτωμα. Ένα περιοδικό στο κομοδίνο, μια φωτογραφία του ζευγαριού και τα συνήθη γυναικεία αξεσουάρ. Παίρνει τη φωτογραφία στα χέρια του. Από το γάμο τους. Όχι πολλά χρόνια πριν. Ο Κωνσταντίνου δεν άλλαξε και πολύ από τότε -εκτός από το ότι τώρα είναι πτώμα δηλαδή- ακόμη έχει τα ίδια μαύρα πυκνά μαλλιά, το ίδιο μέτριο ανάστημα και την κοιλιά της μπίρας, όπως την αποκαλούσε. Τα μάτια του καφέ, συνήθως φωτεινά. Κλείνει τα μάτια και αναβιώνει τη μορφή του μέσα του. Τ ανοίγει κι αφήνει τη φωτογραφία στο κομοδίνο και ρίχνει μια περαστική ματιά στις φωτογραφίες-αντίγραφα στους στοίχους. Πηγαίνει στο άλλο υπνοδωμάτιο. Ένα μονό κρεβάτι, στρωμένο μάλλον από καιρό. Οι τοίχοι άδειοι. Το μικρό κομοδίνο το ίδιο. Μάλλον δεν έχουν παιδιά. Κατευθύνεται στην κουζίνα. Είναι πεντακάθαρη. Όλα λαμποκοπάνε. Μάλλον κάποιος θα τους κάνει τις δουλειές του σπιτιού αφού η λεγάμενη δεν του γέμισε και πολύ το μάτι για νοικοκυρά. Στο μπάνιο. Μια απ τα ίδια. Ετοιμάζεται να το αφήσει κι αυτό έπειτα από μια σύντομη ματιά, αλλά κάτι του αποσπάει την προσοχή. Ο κάλαθος με τα άπλυτα στη γωνία. Λες να μην το σκέφτηκαν; αναρωτιέται. Είτε το σκέφτηκαν είτε όχι πρέπει να το κοιτάξει το θέμα. Βγάζει ένα ζευγάρι δερμάτινα γάντια απ την τσέπη του και τα φοράει. Πλησιάζει και τον ανοίγει. Μπίνγκο. Το ματωμένο νυχτικό της κυρίας Κωνσταντίνου. Το σηκώνει προσεκτικά με τα ακροδάχτυλα αν και το αίμα έχει στεγνώσει εδώ και ώρα. Κατευθύνεται προς το σαλόνι και το παραδίδει σ ένα από τα παιδιά της σήμανσης. Βγάζει τα γάντια και πηγαίνει και κάθεται και πάλι αμίλητος δίπλα στη χήρα, την οποία εξακολουθεί να ανακρίνει η Ντίνα. «Ξέρετε αν είχε κάποιους εχθρούς;» «Ποιος μπάτσος δεν έχει εχθρούς; Ποιοι είναι, ή μάλλον ήταν, δεν έχω ιδέα» «Έτυχε ποτέ να πάρετε τηλεφωνήματα σε ακατάλληλη ώρα; Νιώσατε κάποιον να σας ακολουθεί; Είχατε μία έστω υποψία ότι κάτι παράξενο μπορούσε να συμβαίνει;» «Όχι. Έτσι κι αλλιώς όποιος τον ήθελε τον έπαιρνε στο κινητό, ενώ κι εμένα ποτέ δε με ενόχλησε κανείς. Όχι πως ήμασταν κι οι πιο δημοφιλείς κάτοικοι στο κτήριο, αλλά όχι, δε θα έλεγα ότι είχαμε ή έχουμε εχθρούς». «Ο άντρας σας ψες σχόλασε τα μεσάνυχτα και» «Τα μεσάνυχτα;» Μοιάζει να τα έχει χαμένα τώρα. Σα να είχε έτοιμες μέσα της όλες τις απαντήσεις, και τούτη δω ήρθε από το πουθενά για να την αναστατώσει. «Και πού πήγε; Γιατί δεν ήρθε σπίτι;» «Αυτό ακριβώς προσπαθούμε ν ανακαλύψουμε κι εμείς. Υπάρχει πιθανότητα» «Να με απατούσε; Όχι! Το αποκλείω. Τον ξέρω πολύ καλά. Ίσως να τα έπινε κάθε τόσο, πού και πού να γινόταν βίαιος, αλλά να με απατήσει όχι, αυτό δε θα μπορούσε να το κάνει ποτέ». «Μας λέτε ότι σας χτυπούσε;» «Μα αυτό δεν είναι καν μυστικό. Ρωτήστε τον Παναγίδη και θα σας πει. Λίγο με χτυπούσε. Περισσότερο μού έβαζε τις φωνές και με έβριζε. Δεν έχω τίποτα να κρύψω». «Και συνεχίσατε να ζείτε μαζί του» «Αυτόν ήξερα, αυτόν εμπιστευόμουνα. Εξάλλου γνώρισα πολλούς άντρες πριν απ αυτόν. Όλοι τα ίδια σκατά ήταν». «Αντιλαμβάνεστε ότι μ αυτά που λέτε στρέφετε τις υποψίες πάνω σας;» 9

10 «Δεν τον σκότωσα. Και όσο κι αν προσπαθήσετε να αποδείξετε ότι το έκανα δε θα τα καταφέρετε. Απλά λέω την αλήθεια». Σκύβει για λίγο σκεφτική το κεφάλι η Ντίνα, το ξανασηκώνει, κοιτάει τον Ιωάννου. Εκείνος της λέει με τα μάτια ότι τελείωσαν εκεί. Σηκώνονται ταυτόχρονα, προσφέρουν και πάλι τα συλλυπητήριά τους και κατευθύνονται προς την έξοδο. Ο κόσμος στο σαλόνι έχει αρχίσει σιγά σιγά να αραιώνει. Κατεβαίνουν τα ίδια σκαλιά που είχαν ανέβει πριν αμίλητοι, καθώς ο ανελκυστήρας έχει τεθεί εκτός λειτουργίας για αναζήτηση δαχτυλικών αποτυπωμάτων ή άλλων στοιχείων. Καθώς βγαίνουν έξω αντικρίζουν τους συνήθεις αργόσχολους, που είναι περίεργοι να μάθουν τι συμβαίνει ώστε να το μεταδώσουν πάρα κάτω. Έτσι ίσως αποκτήσουν και χρώμα οι μόνιμα γκρίζες ζωές τους. «Κάτι μού βρωμάει σ αυτή την υπόθεση, αλλά την πιστεύω. Είμαι σίγουρη πώς δεν τον σκότωσε», λέει η Ντίνα. «Στιλέτο» «Ναι, ξέρω, έγκλημα πάθους, αλλά και πάλι. Πόσο καλά τον ήξερες;» «Αρκετά για να τον αποφεύγω. Με ξέρεις. Προτιμώ να μη συναναστρέφομαι αυτούς που δε συμπαθώ από την πρώτη ματιά. Ένστικτο ίσως». «Ναι. Ούτε κι εγώ τον συμπαθούσα. Τα μάτια του έμοιαζαν πάντα να με κοροϊδεύουν. Με υποτιμούσε ίσως, δεν ξέρω. Τέλος πάντων. Τι κάνουμε τώρα;» «Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε; Πίσω στο τμήμα. Οι φωτογραφίες θα έχουν ήδη εμφανιστεί στον κομπιουτερά. Θα τους ρίξουμε μια ματιά και θα μιλήσουμε και με τον Παναγίδη. Κάτι μού λέει ότι αυτός γνωρίζει περισσότερα απ όλους γι αυτή την υπόθεση. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι ενώ δε δούλευε βρέθηκε πρώτος στη σκηνή». Ενιάμιση το πρωί και ο ήλιος ήδη καίει. Ευτυχώς που πήγαν εκεί με το αμάξι της Ντίνας τελικά, αφού χρειάζονταν τον κλιματισμό. Ο θερμοστάτης στο ένα. Ισορροπία. Δεν κάνει να μπαίνεις από το φούρνο στο ψυγείο και μετά στο φούρνο ξανά. Άκρως ανθυγιεινό. Ευτυχώς η κίνηση είναι αραιή. Σ ολόκληρη τη διαδρομή δεν ανταλλάζουν λέξη. Πηγαίνουν κατευθείαν στο γραφείο του διευθυντή. Είναι όλοι εκεί. Ο Παναγίδης, ο Αργυρίου, ο Κακογιάννης, ο ιατροδικαστής Αντωνίου και το αφεντικό. «Καλώστον χοντρό!» Είναι η δεύτερη φορά που τον υποδέχονται μ αυτό τον τρόπο σήμερα, αλλά δεν τον πειράζει. Εξάλλου, είναι χοντρός. Την Ντίνα δεν την υποδέχεται κανείς. Παριστάνουν πως δεν την βλέπουν. Εκείνες οι άνωθεν οδηγίες που δόθηκαν πριν από χρόνια για εισαγωγή περισσότερων γυναικών στο αστυνομικό σώμα μάλλον δεν τους καλάρεσαν. Μονάχα ο Ιωάννου δεν έχει πρόβλημα. Ίσως βάλουν επιτέλους αυτές τα πράγματα σε μία τάξη, σκέφτηκε όταν το πρωτάκουσε, αλλά τώρα πια δεν είναι και τόσο αισιόδοξος. Η Ντίνα είναι μόνο μία. Στέκονται όλοι γύρω από το γραφείο και περιμένουν το αφεντικό να δώσει την έναρξη γι αυτή την άτυπη συνεδρίαση. Εκείνος κοιτάει για λίγη ώρα σκεφτικός τα χαρτιά που έχει μπροστά του, κάποιες σημειώσεις, το φάκελο του μακαρίτη, τις φωτογραφίες από τον τόπο του εγκλήματος. Σηκώνει το βλέμμα και τους κοιτάει λες με τη σειρά και ξαφνικά αποφασίζει. «Σωτήρη» Ο ιατροδικαστής. Στα πενήντα κάτι του, όχι πολύ ψηλός, λεπτός πολύ και λίγο καμπούρης, με αραιά γκρίζα μαλλιά, ο Αντωνίου μοιάζει λίγο σαν 10

11 απολίθωμα. Λες και η συχνή επαφή του με τους νεκρούς ράγισε κάτι μέσα του, του πάγωσε το πράσινο βλέμμα. «Σύμφωνα με την προκαταρκτική μου έρευνα ο θάνατος προήλθε από την πληγή στο στήθος. Υποθέτω ότι κάποιος τον χτύπησε αιφνιδιαστικά από πίσω ρίχνοντάς τον στο έδαφος και μετά του έδωσε το μοιραίο χτύπημα με το στιλέτο. Στην αρχή υποθέσαμε ότι η πληγή στο κεφάλι προήλθε μετά από χτύπημα με το κηροπήγιο που βρήκαμε στο πάτωμα, αλλά όλα τώρα δείχνουν ότι μάλλον το όπλο του εγκλήματος ήταν μία σωλήνα» «Ή ίσως κάποιο κλειδί για τα μπουλόνια τα αυτοκινήτου», συμπλήρωσε σκεφτικά ο Ιωάννου. «Ακριβώς». «Αργυρίου; Κακογιάννη;» «Δε μάθαμε τίποτα ακόμη για το πού τριγυρνούσε ψες. Κι οι φάκελοι των υποθέσεων που εξέταζε ήταν μάλλον αδιάφοροι», πήρε την πρωτοβουλία ο Κακογιάννης. «Δε θα έλεγα ότι πνιγόταν στη δουλειά», συμπλήρωσε μ ένα μικρό γελάκι. «Κάτι που να ξεχωρίζει;» «Όχι κατά τη δική μου άποψη, αλλά αν θέλετε» «Ναι. Άσε τους εδώ. Θέλω να τους ρίξω μια ματιά. Χοντρέ» «Εύσωμος είναι κύριε διευθυντά», επενέβη ο Παναγίδης που είχε μια λανθάνουσα αίσθηση του χιούμορ. Δε γέλασε κανείς. Ο Ιωάννου δεν μπήκε καν στον κόπο να του ρίξει μία ματιά. «Τίποτα συγκεκριμένο ακόμη. Βρήκαμε το ματωμένο νυχτικό της κυρίας Κωνσταντίνου. Το σπίτι, μ εξαίρεση το σαλόνι, λαμποκοπούσε από καθαριότητα. Τη χήρα την ανέκρινε η Ντίνα, αλλά δε νομίζω να έριξαν και πολλή φως στην υπόθεση οι απαντήσεις της. Δεν ήταν λυπημένη στ αλήθεια, αλλά ούτε και ένοχη φαίνεται. Για κάποιο λόγο όμως σα να προσπαθούσε να τραβήξει τις υποψίες πάνω της. Σα να μας έλεγε να το ψάξουμε περισσότερο το θέμα» Έστρεψε το βλέμμα προς τον Παναγίδη. «Κώστα, μας είπε ότι ήσουνα ο πρώτος που έφτασε εκεί; Πώς έγινε αυτό; Αφού δε δούλευες εκείνη την ώρα» «Εκείνη με πήρε τηλέφωνο», απάντησε κοφτά εκείνος ρίχνοντάς του μια οργισμένη ματιά. «Είμαστε σχεδόν γείτονες και έτσι δε μού πήρε και πολύ να πάω εκεί. Εξάλλου ήμουνα ξύπνιος όταν» «Στις τέσσερις το πρωί;» «Πού το πας, χοντρέ;» «Πού λες να το πάω;» Απόλυτα ήρεμος τον καρφώνει με το βλέμμα. Ένας ακόμη απ τους συναδέλφους του που δε συμπαθεί, ή μάλλον αντιπαθεί. Από τα νέα καμάρια του σώματος. Ψηλός, γεροδεμένος, κουρεμένος με τη ψιλή, ένας στρατιωτικός με τη λάθος στολή. Τα ασυνήθιστα μικρά μαύρα του μάτια τον αντικρίζουν με μίσος, αλλά αυτός δε δίνει μία. Σιγά να μην τον τρόμαζε το αλάνι. Τον ξέρει εξάλλου. Ξέρει το είδος του. Μπήκε στο σώμα μόνο και μόνο για τη δύναμη που του έδινε η στολή, κι όχι για να βοηθήσει. Ένας αλήτης υπό την προστασία του νόμου. «Πού ήσουνα ψες;» επιμένει αυτός. «Αυτό δε σε αφορά», απαντάει μέσα από τα δόντια. Αν δεν ήταν οι άλλοι εκεί θα του ριχνόταν του χοντρομπαλά, θα του έσπαγε τα μούτρα, αλλά τώρα αυτό δεν το 11

12 μπορεί. Αργότερα, στο γυμναστήριο, θα ρίξει καμπόσες γροθιές στο σάκο και θα κατευνάσει την οργή του. «Ήταν ο Κωνσταντίνου μαζί σου;» «Όχι». «Ξέρεις που ήτανε;» «Πέτρο, κόφτο», επεμβαίνει πριν ανάψουν περισσότερο τα αίματα ο διευθυντής. «Μια τελευταία ερώτηση και θα το βουλώσω: Πού πηγαίνει συνήθως όταν βγαίνει τα βράδια;» «Στην Παγίδα». Στην Παγίδα. Επιτέλους. Ένα στοιχείο. Τους ξέρει όλους εκεί. Και τον ξέρουν. Και αν και είναι μπάτσος αποφεύγουν να του πουν ψέματα. Τις αλήθειες που δεν κρύβονται απλά δεν τις λένε. «Θα πάω εκεί απόψε, κύριε διευθυντά. Ξέρω τον ιδιοκτήτη. Μάλλον αυτή την ώρα θα είναι στα χωράφια του στην Κακοπετριά, αλλά πάντα στο τέλος της ημέρας επιστρέφει πίσω. Την Ντίνα δε θα τη χρειαστώ, έτσι αν δεν έχετε εσείς να της αναθέσετε κάποια αποστολή, θα της έλεγα να ψάξει λίγο το ποιόν της κυρίας Κωνσταντίνου. Σας είπα ότι δεν τη θεωρώ ένοχη, αλλά είμαι σίγουρος ότι κάτι μας κρύβει. Σα να περίμενε να συμβεί αυτό που έγινε. Έμοιαζε έτοιμη από καιρό». «Εντάξει. Ντίνα, κάνε ό,τι σου λέει. Σωτήρη, μόλις τελειώσεις με τη νεκροψία θέλω να με ενημερώσεις. Εσείς», στράφηκε προς τους άλλους τρεις, «βγάλτε αντίγραφα και συνεχίστε να ψάχνετε τους φακέλους των υποθέσεών του, ίσως μας ξέφυγε κάτι. Μού επέβαλαν να δώσω μία συνέντευξη τύπου το μεσημέρι, αλλά έγνοια σας, δε θα πω τίποτα το συγκεκριμένο. Εκτός κι αν προκύψει κάτι συνταρακτικό θα τα πούμε και πάλι εδώ αύριο στις εφτά το πρωί. Οι υπόλοιπες συνεννοήσεις μπορούν να γίνουν τηλεφωνικώς. Σύμφωνοι;» Συναίνεσαν όλοι αμίλητοι και άρχισαν να του αδειάζουν τη γωνία. Βυθίστηκε στις σκέψεις του. 12

13 3 Κάθεται στη βεράντα του σπιτιού του και κοιτάει τις φωτογραφίες από τον τόπο του εγκλήματος. Πήρε αντίγραφα προτού φύγει από το τμήμα. Ακούει τη γυναίκα του να πηγαινοέρχεται στην κουζίνα ετοιμάζοντας το φαγητό και μιλώντας στο τηλέφωνο. Εκείνου δεν του μιλά. Τον έχει μάθει τόσα χρόνια τώρα. Όταν τον βλέπει σ αυτή την κατάσταση τον αφήνει πάντα στην ησυχία του μέχρι την ώρα του γεύματος ή του δείπνου ανάλογα. Η ζέστη δεν είναι και άσχημη. Ο ήλιος χτυπάει την αντίθετη πλευρά του σπιτιού κι ένα αεράκι απαλό που φυσάει κάθε τόσο της κλέβει κάτι από τη ορμή της. Κάτι δεν του αρέσει. Στημένο του μοιάζει το σκηνικό στις φωτογραφίες, σαν από αστυνομική σειρά ή κάποια ταινία. Δεν είναι έγκλημα πάθους αλλά τελετουργική εκτέλεση, σκέφτεται. Τον αιφνιδίασαν καθώς άνοιγε την πόρτα και τον χτύπησαν στο κεφάλι. Και μετά αντί να τον αποτελειώσουν αμέσως, τον έσυραν μέσα στο διαμέρισμα, γύρισαν το κορμί του ώστε να κοιτάει προς τα πάνω και του κάρφωσαν το στιλέτο μαζί με το σημείωμα στο στήθος. Κι η γυναίκα του δεν άκουσε τίποτα; Αλλά, τώρα που το σκέφτεται, είδε πεταμένες πάνω στο κρεβάτι δύο ωτοασπίδες, από εκείνες που χρησιμοποιεί κι η Γεωργία για να μην ξυπνά κάθε φορά που του τηλεφωνούν μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα. Όλα δείχνουν πώς επρόκειτο για ένα καλά προμελετημένο έγκλημα. Δεν πιστεύει ότι οι άνθρωποι της σήμανσης θα βρουν πολλά στοιχεία. Εντάξει, το τέλειο έγκλημα δεν υπάρχει, αλλά μερικές φορές και τα όχι και τόσο τέλεια δεν είναι εύκολο να διαλευκανθούν. Νιώθει κάποιον να στέκεται από πίσω του. Κρύβει βιαστικά τις φωτογραφίες. Η Μαργαρίτα, η μεγάλη του κόρη. Η μικρή θα είναι ακόμη στο σχολείο. «Εκτέλεση;» Στα εικοσιπέντε της χρόνια η Μαργαρίτα είναι μια πανέμορφη νέα γυναίκα. Κάθε φορά που τη βλέπει σκέφτεται: ευτυχώς που δεν πήρε από μένα. Έχει την ομορφιά της μάνας της, αλλά και κάτι ακόμη. Κάτι που δεν μπορεί να προσδιορίσει. Καστανά ολόισια μακριά μαλλιά, ξεβαμμένα πράσινα μάτια, συμμετρικό κορμί, ούτε κοντή, ούτε ψηλή. Φοράει ένα πολύχρωμο φουστάνι, από εκείνα που της αρέσουν και που αρέσουν και σε κείνον, αφού κάθε φορά που τη βλέπει με τέτοια ρούχα συνοδεία με το τεράστιο φωτεινό χαμόγελό της απλά ξεχνιέται. «Έτσι φαίνεται». Δε θέλει να της κρύψει την αλήθεια, αλλά θα το προτιμούσε αν δεν έβλεπε τις φωτογραφίες. Όχι πώς δεν τις έχει συνηθίσει πια -στην τηλεόραση και το σινεμά βλέπει πολύ χειρότερα- αλλά να, δε θέλει να της δείχνει ο ίδιος προσωπικά τις εικόνες της βίας. Κάνει το διδακτορικό της τώρα η κοπέλα, κλινική ψυχολόγος, και του είπε ότι αν της δινόταν η ευκαιρία θ ακολουθούσε τ αχνάρια του. Την πίστεψε. Εξάλλου πάντα τη συνάρπαζαν τα εγκλήματα, ή μάλλον οι εγκληματίες και δεν ήταν λίγες οι φορές που τον βοήθησε να βγάλει άκρη σε κάποια υπόθεση. Κάθεται δίπλα του και παίρνει το φάκελο στα χέρια της. Τον ανοίγει κι αρχίζει να μελετά μία μία τις φωτογραφίες. Κι αυτός μελετά εκείνη. Την παρατηρεί και προσπαθεί να κρύψει το χαμόγελό του. Θυμάται τις διακοπές που έκαναν μαζί λίγους μήνες πριν όταν κατάρρευσε από την αϋπνία και την υπερκόπωση και τον ανάγκασαν με το έτσι θέλω να πάρει αναρρωτική άδεια. Ήταν Φλεβάρης, η βροχή έπεφτε εδώ και μέρες ασταμάτητα και θα τον έπιανε η κατάθλιψη αν δεν του πρότεινε εκείνη ένα ταξίδι. Έτσι από τη μια μέρα στην άλλη οι δυο τους βρέθηκαν στην Ταϊλάνδη. Οι δυο τους αφού η Ελευθερία, η μικρή, είχε σχολείο κι έτσι αναγκαστικά κι η μάνα της έμεινε 13

14 πίσω μαζί της. Ήταν οι καλύτερες διακοπές που έκανε ποτέ. Ξεκίνησαν από το νότο, τα νησιά. Πήγαν για πέντε μέρες στο Σαμούι και στο Φαγκάν για τα μπάνια τους και μετά συνέχισαν στην ενδοχώρα. Στη Χατ Ιάι, με το έντονο μουσουλμανικό στοιχείο, στο Κράμπι, που θυμίζει νησί κι ας μην είναι, στο Καντσιαναμπούρι με τη διάσημη γέφυρα του Ποταμού Κβάι και το ναό των τίγρεων. Ξαπόστασαν για τρεις μέρες στην Μπανγκόκ, την οποία βρήκαν χαοτική και άναρχη, αλλά και με τις χάρες της, και επισκέφθηκαν την αρχαία πόλη Αγιουτάγια με τα αμέτρητα αγάλματα του Βούδα. Μετά κίνησαν για το βορρά. Επισκέφθηκαν την πόλη Κον Κεν, την οποία βρήκαν μάλλον βαρετή, προτού συνεχίσουν για το Πιτσανουλόκ, όπου τα βράδια τα κουνούπια έκαναν πάρτι. Στη Σουκοτάι έριξαν μία ακόμη θαυμαστική ματιά στον αρχαίο βουδιστικό πολιτισμό και μετά έβαλαν πλώρη για την πόλη που θα αποδεικνυόταν το λιμάνι τους: την Τσιανγκ Μάι. Ενώ η προηγούμενη τους διαδρομή θύμιζε αγώνα δρόμου εκεί κόλλησαν για μια βδομάδα. Κάτι έχει αυτή η πόλη, έλεγε ο Ιωάννου, κάτι έχει που δεν μπορώ να το εξηγήσω και με κρατάει εδώ. Η Μαργαρίτα συμφωνούσε μαζί του. Έτσι ξόδεψαν τις μέρες τους τριγυρνώντας από ναό σε ναό, κάνοντας ράφτινγκ στο ποτάμι -τώρα στα γεράματα, σκεφτόταν εκείνοςπηγαίνοντας βόλτες με τους ελέφαντες και τρώγοντας του κόσμου τα παράξενα φαγιά ακόμη και μεταξοσκώληκες, που κάπου θύμιζαν φασόλια. Τις νύχτες έκοβαν βόλτες στα μπαράκια και έτσι για πλάκα κάθονταν χώρια αρχικά και παρίσταναν ότι δεν ήξερε ο ένας τον άλλο. Διάφοροι την πλησίαζαν και της την έπεφταν και σαν περνούσε λίγο η ώρα πλησίαζε κι αυτός και συστηνόταν σαν μπαμπάς της κι άπου φύγει φύγει οι επίδοξοι εραστές. Κι εκείνοι έσκαγαν στα γέλια. Οι διακοπές εκείνες «Τι σκέφτεσαι και χαμογελάς;» «Το ταξίδι». «Τους γκόμενους;» «Κι εκείνους. Ναι». Του χαρίζει ένα χαμόγελο και επιστρέφει στις φωτογραφίες. Κι εκείνος στις σκέψεις του. Δεν μπορεί να βγάλει άκρη μ αυτό το κορίτσι, μ αυτή τη γυναίκα μάλλον. Σκέφτεται και ενεργεί πάντα λογικά και με σύνεση, είναι όσο πάει ξύπνια, αλλά στην ερωτική της ζωή τα κάνει πάντα θάλασσα. Ερωτεύεται κατά συρροή, πληγώνεται κατ εξακολούθηση. Κι εδώ και ένα χρόνο δεν έχει κάνει έρωτα με κανένα. Τού το λέει και την πιστεύει. Επιμένει ότι κανείς δεν την καταλαβαίνει. Ούτε καν οι φίλοι της. Ειδικά αυτοί. Για κάποιο λόγο πιστεύουν ότι τους ανήκει, και αν τύχει και δεν είναι εκεί όταν τη χρειαστούν αρχίζουν τις μπηχτές. Κάθε φορά που γνωρίζει κάποιον άλλο άνθρωπο της λένε ότι τους παρατά για χάρη του. Κι αυτή τους ανέχεται. Γιατί; Της είπε πολλές φορές ότι η υπερβολική καλοσύνη κάνει κακό στην υγεία, αλλά δε θέλει να τον ακούσει. Είμαι αυτή που είμαι, του λέει. «Βλέπεις αυτό που βλέπω κι εγώ». Τον βγάζει από τις σκέψεις του. «Υποθέτω ναι». «Έγκλημα πάθους προσχεδιασμένο;» «Ακριβώς. Αλλά είναι τόσο προφανές που δε μου γεμίζει το μάτι. Ίσως και να κάνω λάθος». «Η γυναίκα του;» «Όχι. Αλλά είμαι σίγουρος ότι κρύβει κάτι». «Το δολοφόνο ίσως» «Δεν ξέρω, αλλά δεν το αποκλείω κιόλας». 14

15 «Κάποιος εραστής ίσως;» «Το σκέφτηκα. Έχω τις υποψίες μου» «Αλλά δύσκολα θα βγάλεις άκρη». «Το φαγητό είναι έτοιμο», τους διακόπτει η φωνή της Γεωργίας. Το ξέρουν και οι δυο πολύ καλά ότι τα λόγια της δεν αποτελούν ενημέρωση αλλά διαταγή, έτσι σηκώνονται αμέσως και ανταλλάζοντας ένα συνωμοτικό χαμόγελο κατευθύνονται προς την κουζίνα. Από σύμπτωση λες την ίδια ώρα ανοίγει η εξώπορτα και μπαίνει μέσα η Ελευθερία. Στα δεκαέξι της αυτή, ήταν το δεύτερο παιδί που -μετά από κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες- δεν προσπάθησαν ποτέ να αποκτήσουν. Ήταν η αγαπημένη της μητέρας της, όπως η Μαργαρίτα ήταν η δική του αγαπημένη. Δεν έμοιαζαν πολύ οι δύο αδελφές. Κοντοκουρεμένη η μικρή, ψηλή, λίγο γεματούλα, αλλά με μάτια μεγάλα, αμύγδαλα εκφραστικά. Δε θα γίνει ποτέ κακός μπελάς, είναι σίγουρος γι αυτό, αν και τα νεύρα της πολλές φορές την παρασύρουν. Κάθονται όλοι μαζί στο τραπέζι και αρχίζουν να τρώνε ανταλλάζοντας ταυτόχρονα τα νέα τους. Όλοι, μ εξαίρεση εκείνον. Ποτέ δε μιλάει για τη δουλειά αν δεν τον ρωτήσουν, αλλά ακόμη και τότε το κάνει αόριστα. Σα να προσπαθεί να τις προστατεύσει από την κακία αυτού του κόσμου. Μετά το γεύμα ξαπλώνει λίγο για να κοιμηθεί, αλλά δεν μπορεί να κλείσει μάτι. Η σκέψη του επιστρέφει ξανά και ξανά στις φωτογραφίες, στο σπίτι όπου έγινε το φονικό, στον Παναγίδη. Το ένστικτό του τού λέει ότι ο τελευταίος έχει παίξει ή πρόκειται να παίξει ένα σημαντικό ρόλο σ αυτή την υπόθεση. Αυτός και η γυναίκα του Κωνσταντίνου; αναρωτιέται. Είναι άραγε εραστές; Αν ναι, τότε δεν μπορεί να τον εμπιστευτεί. Ευτυχώς που καπάρωσε την Ντίνα και έτσι δε θα χρειαστεί να συνεργαστεί στενά μαζί του. Στριφογυρνά για λίγα ακόμη λεπτά στο κρεβάτι μα δεν μπορεί να ησυχάσει. Σηκώνεται. Ντύνεται. Παίρνει τα κλειδιά του αυτοκινήτου και δανείζεται το κινητό της γυναίκας του καθώς, ως συνήθως, ξέχασε να φορτίσει το δικό του. Δεν το έχει και καιρό άλλωστε ένα μόλις χρόνο. Πρέπει να είναι το τελευταίο μέλος του αστυνομικού σώματος που απόκτησε κινητό τηλέφωνο, παγκοσμίως. Κι αυτό επειδή του το επέβαλαν. «Πάω για καφέ», λέει στη Γεωργία καθώς βγαίνει έξω από την πόρτα της κουζίνας. «Πού;» Τον ρωτά όχι τόσο επειδή θέλει να ξέρει όσο από περιέργεια, αφού είναι σίγουρη ότι η απάντησή του δε θα είναι η αναμενόμενη. «Στην Κακοπετριά». Για την υπόθεση λοιπόν! Ευτυχώς που στάθμευσε τον σκαραβαίο κάτω από την κληματαριά, αφού αν τον άφηνε στον ήλιο θα γινόταν ψητός. Εντάξει, οι ζέστες δεν έσφιξαν πολύ ακόμη αλλά η αραιή σκόνη στην ατμόσφαιρα δυσκολεύει κάπως τα πράγματα. Είναι δυόμιση το απόγευμα, μέρα Τετάρτη, κι ευτυχώς οι κυβερνητικοί δουλεύουν σήμερα, γιατί αν είναι ένα πράγμα που μισεί στην πόλη είναι η κίνηση. Το είπαμε αυτό δεν το είπαμε; Χαράζοντας πορεία για το Τρόοδος δε θα βρει παρά τρία φανάρια μπροστά του κι αυτά κίτρινα προς το κόκκινο. Ο σκαραβαίος δε μασάει και σύντομα βρίσκεται στον αυτοκινητόδρομο. Τα αυτοκίνητα και προς τη μία και προς την άλλη κατεύθυνση λιγοστά. Λίγο πριν την έξοδο προς Κοκκινοτριμιθιά γίνονται οδικά έργα, αλλά δε χρειάζεται να μειώσει και πολύ ταχύτητα. Φτιάχνουν για μια ακόμη φορά το οδόστρωμα. Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια. Σταματά στο Ακάκι για να γεμίσει το ρεζερβουάρ με αμόλυβδη 95 και ακινητοποιείται για λίγα λεπτά στον Αστρομερίτη, 15

16 όπου φτιάχνουν το αποχετευτικό και αναγκαστικά η κίνηση διεκπεραιώνεται από μία μόλις λωρίδα κυκλοφορίας. Πάει κι αυτός ο μπελάς. Εκτός κι αν πέσει πάνω σε κανένα φορτηγό από δω και πέρα δε θα συναντήσει εμπόδια. Ένα αεράκι ανεπίκαιρα δροσιστικό έρχεται να του τονώσει τις αισθήσεις από τον κόλπο της Μόρφου, που μόλις και διακρίνεται πίσω από τη σχεδόν μόνιμη πια υγρασία. Φτάνει στην Κακοπετριά στις τρεισήμισι. Αφήνει το καμάρι του στο χώρο στάθμευσης πάνω από την παλιά κωμόπολη και κατηφορίζει με τα πόδια τους πετρόκτιστους δρόμους. Ερημιά. Κάτοικοι κι επισκέπτες θ απολαμβάνουν τη σιέστα τους. Μονάχα η συνηθισμένη γριά, η κυρά-ανδρονίκη με τ όνομα, κάθεται δίπλα απ το μαγαζάκι της και πλέκει κάτι. Τη χαιρετά. Της λέει ότι ψάχνει τον Χριστάκη. Στα χωράφια, απαντάει και του δείχνει από πού να πάει. Λίγο πιο κάτω και στα αριστερά είναι κάποια σκαλιά που οδηγούν στο ποτάμι. Πέρα από το ποτάμι θα τον βρει. Είναι θεία του Χριστάκη η κυρά-ανδρονική και την ξέρει κι αυτή από παλιά, αφού εκείνος κατάγεται απ το διπλανό χωριό, τη Γαλάτα. Εκεί γεννήθηκε, εκεί μεγάλωσε. Την ευχαριστεί και καθώς απομακρύνεται της λέει ότι θ αγοράσει κάτι απ τα καλούδια της στην επιστροφή. Κάποιο γλυκό του κουταλιού ίσως, που ο ίδιος δεν μπορεί να φάει αλλά αρέσει πολύ στη Γεωργία, ή μάλλον σουτζιούκο, που αρέσκεται κάθε τόσο ν απολαμβάνει με το ποτό. Παρά το ότι μπήκε ήδη το καλοκαίρι τα νερά του ποταμού Κλαρίου κατεβαίνουν ακόμη ορμητικά, αφού έβρεξε πολύ φέτος. Κάθεται λίγο στις όχθες του, για να καθαρίσει λες ακούγοντας το βίαιο ήχο των νερών τις σκέψεις του. Τον γαληνεύει η φύση. Και του θυμίζει τα παλιά. Τότε που ήταν μικρό παιδί και οι μόνες διασκεδάσεις που υπήρχαν ήταν τα παιχνίδια στο δρόμο και τα καλοκαιριά, το κολύμπι στο ποτάμι και οι προβολές στα θερινά σινεμά της Κακοπετριάς, αυτά που έχουν πια ξεψυχήσει. Από παιδί αστυνομικός ήθελε να γίνει. Ίσως για να προστατεύσει τη μάνα του που έμεινε από νωρίς χήρα, θύμα του μικροπολέμου με τους εγγλέζους. Δεν τον θυμάται καθόλου τον πατέρα του. Προσπαθεί να αναπλάσει μέσα του τη μορφή του με οδηγό λίγες φωτογραφίες, αλλά δεν τα καταφέρνει. Το πρόσωπό του είναι πάντα θολό και του ξεφεύγει. Αντίθετα τη μάνα του τη θυμάται πολύ καλά, αφού πέθανε μόλις πέρυσι. Ευγενική, καρτερική γυναίκα. Γέρασε όμορφα και μάλλον θα ζούσε για χρόνια πολλά ακόμη, αν της έκανε τη χάρη η καρδιά. Αλλά τη γέλασε. Και πέθανε μόνη και έρημη στο κρεβάτι. Τη βρήκε μια γειτόνισσα που ανησύχησε όταν δεν εμφανίστηκε στο καθιερωμένο τους απογευματινό ραντεβού για καφέ. Όταν την έχασε, κι αφού δεν είχε άλλα αδέλφια, σκέφτηκε να πουλήσει το σπίτι, μα δεν το έκανε. Τον έπεισαν οι γυναίκες της ζωής του: είναι το σπίτι σου, τού είπαν κι εκεί έκλεισε η κουβέντα. Μα ποιος θα το φροντίζει; αναρωτιόταν. Φοβότανε ότι θα το άφηναν να ερημώσει, αλλά δεν έγινε αυτό. Το επισκέπτονταν κάθε τόσο τα σαββατοκύριακα, η Μαργαρίτα πήγαινε όταν είχε πολλά να διαβάσει ή για να σκεφτεί λέει, ακόμη κι η Γεωργία που πριν δεν πατούσε το πόδι της εκεί τώρα περνούσε συχνά για να φροντίζει τον κήπο. Όλα καλά, λοιπόν. «Σκεφτικό σε βλέπω μάστορα» Δε σηκώνει το κεφάλι. Δε γυρνά προς το μέρος που ακούστηκε η φωνή. Θα την αναγνώριζε οπουδήποτε. «Έλα ρε Χρήστο. Κάτσε» «Για τον Κωνσταντίνου ήρθες;» τον ρωτά καθώς κάθεται δίπλα του κατάχαμα. «Ναι». 16

17 «Το άκουσα στο ραδιόφωνο το πρωί» Για λίγη ώρα δε μιλούν. Απλά βλέπουν και ακούουν το ποτάμι να κυλά. Κάποια κοράκια κρώζουν από πάνω τους αναζητώντας ψοφίμια. Τον συμπαθεί τον Χριστάκη ο Ιωάννου. Άνθρωπος της νύχτας αλλά όχι ακριβώς. Καλόκαρδος και γενναιόδωρος όσο πάει, έχει πολλούς φίλους. Κάποιοι απ αυτούς μάλλον τον φοβούνται, αλλά αυτό οφείλεται περισσότερο στην εμφάνιση και τα λόγια του παρά στις πράξεις του. Ψηλός, δυνατός, με μπράτσα που έφτιαξε δουλεύοντας τη γη και όχι σε κάποιο γυμναστήριο, με μάτια καστανά διαπεραστικά και σχεδόν ξανθά μαλλιά, οικονομημένος στις κουβέντες του, αποτελεί για τους περισσότερους έναν άνθρωπο μυστήριο. Όχι για κείνον όμως. «Μήπως τον είδες ψες;» «Ναι. Όταν πέρασα από το μαγαζί ήταν εκεί, αλλά δεν ξέρω πόσο κάθισε. Μισή ώρα έμεινα μόνο. Έφυγα πριν τις δύο». «Είχε παρέα;» «Συνήθως έχει, αλλά όχι ψες, τουλάχιστον όσο ήμουν εκεί. Τον είδα μερικές φορές με τον Παναγίδη και κάποιους άλλους μπάτσους. Τα δωρεάν ποτά, βλέπεις» Άρχισε να γελά, αλλά ο Ιωάννου δεν είχε καμία διάθεση να τον συνοδεύσει. Είχε αρχίσει σιγά σιγά να μπαίνει σ εκείνη τη φάση που η Μαργαρίτα αποκαλούσε ψύχωση. Μέχρι να βγάλει άκρη με την υπόθεση όλα στη ζωή του θα περνούσαν σε δεύτερη μοίρα. Ο Χριστάκης μετά από λίγο σταμάτησε να γελά και έμεινε για λίγο να παρατηρεί τον όχι και πολύ στενό του φίλο. «Θα περάσω από κει το βράδυ. Ο Νίκος;» «Ναι. Αυτός σίγουρα θα ξέρει να σου πει περισσότερα. Θέλεις να του μιλήσω;» «Καλύτερα όχι. Δε θέλω να προετοιμάσει τις απαντήσεις του. Όχι πώς πιστεύω ότι έχει κάτι να κρύψει, αλλά πολλές φορές οι άνθρωποι γίνονται χωρίς λόγο και για τα λάθος άτομα προστατευτικοί». «Ναι, ξέρω. Καλά, δε θα αναφέρω τίποτα. Καλύτερα όμως να πας νωρίς γιατί όταν πλακώσει ο κόσμος θ αρχίσουν οι συζητήσεις και ξέρεις τι γίνεται» «Πώς τα πάει η δουλειά;» «Καλά. Όπως πάντα. Τους πελάτες μου δεν τους επηρεάζει η κρίση. Χάσαμε λίγους από τους περιστασιακούς όμως. Ίσως να έγιναν λίγο επιφυλακτικοί» «Η κρίση κρίση κι οι τιμές τιμές όμως. Τους σφάζετε όλους με το γάντι και κανείς δεν διαμαρτύρεται. Εντάξει, εσύ δεν είσαι σαν τους άλλους, κερνάς και κάνα ποτό, αλλά οι περισσότεροι» «Δίκιο έχεις. Τώρα μας μείωσαν το ΦΠΑ αλλά και πάλι οι τιμές δε θα πέσουν. Δεν είμαστε γερμανοί εμείς. Εδώ δε διαμαρτύρονται για το ψωμί, το γάλα και τα λαχανικά, λες να διαμαρτυρηθούν για τα ποτά;» «Τέτοιοι που είμαστε» «Έχεις ώρα ή βιάζεσαι να επιστρέψεις στην πόλη;» «Μέχρι απόψε είμαι ελεύθερος». «Είσαι για μια βόλτα μέχρι το Κοιλάνι;» «Στο οινοποιείο;» «Ναι. Θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς. Και στο δρόμο της επιστροφής θα μπορούσαμε να σταματήσουμε για κάνα μεζέ στου Αγγελή». «Άντε, πάμε». Μόλις ανέβηκαν στο χωριό ο Ιωάννου άκουσε το τηλέφωνο να χτυπά. 17

18 «Ποιος;» «Η Ντίνα». «Έλα. Τι έγινε;» «Σε έπαιρνα εδώ και ώρα τηλέφωνο, αλλά δε χτυπούσε. Μου έδωσε η κυρία Γεωργία αυτό το νούμερο». «Ήμουνα κάτω, στο ποτάμι, μάλλον δε θα έπιανε σήμα. Τι θες;» «Με κάλεσε ο διευθυντής στο γραφείο του νωρίς το απόγευμα και μού είπε ότι αποφάσισε να αναθέσει σε μας σχεδόν αποκλειστικά την έρευνα. Του άλλους, με εξαίρεση τον Παναγίδη, τους τοποθέτησε στα μετόπισθεν. Μάλλον σαν προσωπικό υποστήριξης». «Κάτι μυρίστηκε η γριά-αλεπού. Ξαπόστειλε τους άλλους και μας άφησε να δουλεύουμε μ αυτόν που έπρεπε να αποκλείσει πρώτον. Έχουμε άλλα νέα;» «Όχι. Ο θάνατος του Κωνσταντίνου προήλθε από τη μαχαιριά στο στήθος, όπως περιμέναμε δηλαδή, αλλά από κει και πέρα τίποτα. Είδες τις φωτογραφίες;» «Σκηνοθετημένο το σκηνικό». «Κι εγώ αυτό σκέφτηκα. Άρχισα να μαζεύω στοιχεία για τη γυναίκα του Κωνσταντίνου, αλλά μέχρι αυτή τη στιγμή δεν βρήκα κάτι αξιοπρόσεκτο. Να φτιάξω πίνακα;» «Ναι. Κάτι μου λέει ότι θα τον χρειαστούμε. Τα λέμε απόψε. Αν θες μπορούμε να περάσουμε μαζί από την Παγίδα και να πιούμε ένα ποτάκι κερασμένο από τα χεράκια των συντροφισσών από την Ουκρανία» «Να μου λείπει». «Τι γλυκό προτιμάς να σου φέρω όταν επιστρέψω;» «Γλυκά έχω πολλά φτιάχνει η θεία μου. Θα μείνεις στην Κακοπετριά ή θα πας κι αλλού;» «Στο Κοιλάνι». «Α, ωραία. Μπορείς να μου φέρεις ζιβανία για τον γέρο μου; Δεν του αρέσουν οι εμφιαλωμένες και όλο γκρινιάζει». «Όβερ». Συνήθιζε να κλείνει τις συνομιλίες του μ αυτό τον τρόπο. Από τη μια είχε πλάκα, ενώ απ την άλλη όσο κι αν το προσπαθούσε δεν μπορούσε να χαιρετήσει ή να αποχαιρετήσει κάποιον από το τηλέφωνο. Όσες φορές το επιχείρησε ένιωθε λες και έκανε χειραψία στον αέρα. Φεύγοντας πέρασαν από το μαγαζάκι της κυράς-ανδρονίκης, που έτσι κι αλλιώς ήταν το δρόμο τους, κι αγόρασε σουτζιούκο και γλυκό καρυδάκι. Το χωριό έμοιαζε σιγά σιγά να ξυπνά απ το μεσημβρινό του λήθαργο. Αντίκρισαν τουρίστες με τις φωτογραφικές τους μηχανές, παιδιά που τάραζαν τον κόσμο με τις φωνές τους στα στενά δρομάκια, οικογένειες που έβγαιναν για την απογευματινή τους βόλτα. Μπήκαν στην Μπέμπα του Χριστάκη και ξεκίνησαν. 18

19 4 Είχε πια πέσει η νύχτα όταν επέστρεψε στη Λευκωσία. Πήγε κατευθείαν στο σπίτι για να επιστρέψει το κινητό στη γυναίκα του, αλλά και για να πάρει το δικό του. Βρήκε την Ντίνα να τον περιμένει εκεί, κάτι που δεν τον εξέπληξε. Τίποτα δεν τον εξέπληττε πια. Ούτε ακόμη και η Μαργαρίτα, η οποία πού και πού του έλεγε σοκαριστικές ιστορίες για να εισπράξει τη μη αντίδρασή του, ή στην καλύτερη περίπτωση ένα χαμόγελο. «Πρέπει να μιλήσουμε», του είπε κοφτά. «Πάμε στο γραφείο μου». Βγήκαν έξω και κάθισαν κάτω από την κληματαριά όπου ήταν ήδη τοποθετημένο ένα πλαστικό άσπρο τραπέζι και τέσσερις καρέκλες. Προτού προλάβουν να πουν κουβέντα κατέφθασε η Γεωργία με τις λεμονάδες που δεν ζήτησαν. Χαμογέλασαν ο ένας στον άλλο και την ευχαρίστησαν καθώς έκανε επαναστροφή και έφευγε. Ευλογημένη γυναίκα. Τυχερός είμαι τελικά, σκέφτηκε ο Ιωάννου. «Μίλα. Σίγουρα κάτι σημαντικό έχεις να μου πεις για να έρθεις εδώ. Κάτι που δε θα μπορούσες να μου πεις στο γραφείο» «Ο Παναγίδης και η γυναίκα του Κωνσταντίνου» «Το περίμενα». «Αποφάσισα από περιέργεια, με ξέρεις τώρα, να ψάξω το γραφείο του μακαρίτη και βρήκα καταχωνιασμένες στο βάθος ενός συρταριού φωτογραφίες τους» «Ώστε το ήξερε. Ενδιαφέρον. Τίποτ άλλο;» «Ίσως. Δεν είμαι σίγουρη ακόμη. Δεν μπορώ να σου πω αν δεν έχω στοιχεία». «Να μη μου πεις. Ξέρει ο διευθυντής για τα πιτσουνάκια μας;» «Αν ναι, δεν το άκουσε από μένα». «Ωραία. Προς το παρόν θα είναι το μυστικό μας. Αν μάθει γι αυτούς ο Σωτηρίου θα αντιδράσει αυθόρμητα και θα τα τινάξει όλα στον αέρα. Πήγαινε σπίτι τώρα. Ήταν μεγάλη μέρα. Πρέπει να ξεκουραστείς. Αύριο πρωί πρωί το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνεις είναι να ξεσκονίσεις όλους τους φακέλους των υποθέσεων που ανέλαβε ο Κωνσταντίνου, όσο ασήμαντες κι αν φαντάζουν. Το ξέρω ότι αυτή τη στιγμή υποψιαζόμαστε κάποιο συγκεκριμένο άτομο, αλλά τίποτα δεν είναι σίγουρο». «Μάλιστα αφεντικό», απαντά μ ένα σχεδόν ειρωνικό χαμόγελο. «Αλλά είναι πολύ νωρίς για να πάω να κλειστώ στο σπιτάκι μου. Λέω να μείνω εδώ και κάνω παρέα στην Μαργαρίτα. Επιτρέπεις;» «Επιτρέπω». Κατεβάζει μονορούφι τη λεμονάδα της και μπαίνει στο σπίτι. Σχεδόν ταυτόχρονα εμφανίζεται στην πόρτα της κουζίνας η Γεωργία. «Θα ξαναβγείς;» «Ναι, αλλά όχι για πολύ». «Ελπίζω να μην ξέχασες για αύριο» Αύριο; Τι να είναι αύριο; Ω, στην ευχή, τα γενέθλια της Ελευθερίας. Τα ξέχασε. «Φυσικά και δεν ξέχασα». «Καλά». Κοφτή η απάντησή της, αφού κατάλαβε το ψέμα του, αλλά δίχως ίχνος επίκρισης. Τον έχει πια συνηθίσει. 19

20 Δέκα και κάτι το βράδυ και στην Παγίδα -όνομα και πράμα- που βρίσκεται στο κέντρο της Λευκωσίας υπάρχουν πεντέξι πελάτες. Περισσότερα είναι τα κορίτσια από τις πρώην ανατολικές χώρες που τους εξυπηρετούν. Είναι πολύ νωρίς ακόμη. Μόλις μπαίνει μέσα πηγαίνει κατευθείαν στο μπαρ. Ο Νίκος παρακολουθεί ένα ματς στην τηλεόραση. Πενηντάρης, κοντόχοντρος, παρατημένος απ τη γυναίκα και τα παιδιά του, ένας από τους χαμένους της ζωής, τον οποίο όμως δεν άκουσε ποτέ να παραπονιέται. Τον διακόπτει. «Σε θέλω», του λέει. «Εγώ όμως δε σε θέλω», του απαντάει. «Είσαι χοντρός και άσχημος». Πάντα το ίδιο τροπάρι. «Ερωτήσεις;» «Ναι. Για τον Κωνσταντίνου. Τα έμαθες υποθέτω» «Καθώς ερχόμουνα στη δουλειά. Τι θες να μάθεις;» «Ξέρω ήδη ότι ήταν εδώ ψες. Θέλω να μου πεις, αν θυμάσαι, μέχρι ποια ώρα κάθισε, αν συνάντησε κάποιον, ποια ήταν η συμπεριφορά του κτλ. Ξέρεις, τα συνηθισμένα» «Λοιπόν, πρέπει να ήρθε γύρω στις δώδεκα-δωδεκάμισι. Κάθισε στην άκρη της μπάρας, εκεί που κάθεσαι κι εσύ συνήθως και παρατηρείς τους πελάτες. Παρήγγειλε μπίρα. Κάποια στιγμή τον είδα να συνομιλεί με δύο τύπους, που μάλλον ήταν μπάτσοι, αφού έχω διαταγή από το αφεντικό να μην τους χρεώνω. Αυτοί δεν έμειναν για πολύ, αλλά εκείνος είμαι σίγουρος ότι ήταν εδώ τουλάχιστον μέχρι τις τρεις-τρεισήμισι. Πίνει με σύστημα, όπως κι εσύ, μια μπίρα κάθε τρία τέταρτα της ώρας, και είμαι σίγουρος ότι ήπιε τέσσερις. Όσο για τη συμπεριφορά του δεν ξέρω τι να σου πω: μού φάνηκε κάπως αφηρημένος ή σκεφτικός ή κάτι. Σα να ήταν μα δεν ήταν εδώ». «Είσαι αστέρι, Νίκο». «Όχι το δικό σου πάντως». «Βάλε μια ξανθιά στη ζωή μου και επιστρέφω. Πάω έξω να μιλήσω με τον μπράβο σας». Ο μπράβος. Μούσκουλα νοικιασμένα από εταιρεία. Όχι και πολύ ψηλός, φτιαγμένος λες από μπετόν, με ανέκφραστο πρόσωπο και χέρια σπάτουλες, και με φωτεινά μαύρα μάτια. Η δουλειά του δεν είναι το να επιτρέπει σε κάποιους να μπουν μέσα ή να αποτρέπει κάποιους άλλους, αλλά το να παίζει τον ειρηνοποιό, να διαλύει τους καυγάδες. Τα πράγματα άρχισαν να αγριεύουν τον τελευταίο καιρό με τους ανθρώπους της νύχτας, αλλά εδώ ωστόσο ακόμη παραμένουν τα ίδια, αλλά για πόσο; Ήδη ακούγονται φήμες από παντού ότι κάποιοι τριγυρνούν από δω κι από κει και προσφέρουν με το έτσι θέλω προστασία. Κύπρο μου πώς κατάντησες! Δεν τον ξέρει, έτσι τσάτρα-πάτρα καταφέρνει να βρει το τηλέφωνο του Χριστάκη στο κινητό του και τον καλεί. «Ο πορτάρης είναι ο ίδιος με χθες;» «Μάλλον ναι. Ο Άρης;» «Είσαι ο Άρης;» τον ρωτά. «Ναι», απαντά, σχεδόν μέσα από τα δόντια του. «Μίλα». Του δίνει το κινητό. Εκείνος το παίρνει, ακούει, το κλείνει, του το επιστρέφει. «Τι θες να μάθεις;» «Ξέρεις τον Κωνσταντίνου;» 20