ΑΓΙΟΙ IΣI ΔΩ POI ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2012 ΕΤΟΣ Η - ΤΕΥ ΧΟΣ 124

Transcript

1 ΑΓΙΟΙ IΣI ΔΩ POI ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2012 ΕΤΟΣ Η - ΤΕΥ ΧΟΣ 124 Μη νιαίο Πε ριο δι κό του Ι ε ρού Να ού Αγί ων Ισι δώ ρων Λυ κα βητ τού. Διεύ θυν ση: I. N. Αγ. Ισι δώ ρων Λυ κα βητ τού T.Θ / ΑΘΗ ΝΑ Τη λέ φω νο Ι ε ρού Να ού: Τη λέ φω νο & Φαξ: ai si dor@ote net.gr TA ΠΕ ΡΙΕ ΧΟ ΜΕ ΝΑ ΑΡ ΘΡΑ TOY ΤΕΥ ΧΟΥΣ: A/A ΤΙ ΤΛΟΣ ΘΕ ΜΑ ΤΟΣ... ΣΕ ΛΙ ΔΑ 1ο Αφρισμένα κύματα κοσμικής ματαιότητας ο Η Παναγία του Αυγούστου ο Παναγία η Γιάτρισσα o Το Πανάγιο σκήνωμα της Θεοτόκου τι απέγινε; o Λόγος εις την Μεταμόρφωση του Σωτήρος ο Όραση, μάτια, βλέμμα o Περί υγείας και ευεξίας Νηστίσιμες συνταγές o Ιατρικό θέμα-βουητά o Τα νέα από τη ζωή του προσκυνήματός μας ο Πρόγραμμα ιερών ακολουθιών μηνός Αυγούστου o Διηγήσεις από το Γεροντικό...26 Ει κό να εξω φύλ λου: Παναγία η Ιεροσολυμίτισα Γεθσημανή Ιεροσόλυμα Διευ θυ ντής Πε ριο δι κού: πα τήρ Δη μή τριος Λου πα σά κης. Επι μέ λεια Έκ δο σης & Αρ χι συ ντα ξία: πατήρ Χα ρά λα μπος Βαρ βα γιάν νης ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ Αρ χι μαν δρί της Ιγνά τιος Χα τζη νι κο λά ου [Θε ο λό γος τέ ως Λυ κειάρ χης] Κων/νος Αρ. Δημητρακόπουλος: Δάσκαλος Ιωάννης Μάγκος [Εκπαιδευτικός Τεχνολόγος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός] Μαρία Παπαχρίστου Παθολόγος - Ενταντικολόγος Νι κό λα ος Συλ λι γαρ δά κης [Ι α τρός Χει ρουρ γός Ω.P.Λ] Σο φία Αντω νιά δου [Κα θη γή τρια Φι λό λο γος] Ξαν θή Σπυ ροπού λου [Φι λό λο γος] Θε ο δώ ρα Κάπου [Ει δι κευό με νη Πα θο λό γος] Πό λυ Βαρ τζιώ τη - Γα λε νια νού [Διαι το λό γος] Φαίη Σμυρναίου Φοιτήτρια Πάντειου Παν/μίου Αρ χείο-φω το γρα φι κό υλι κό: Ι ε ρός Να ός - 3 -

2 ΑΦΡΙΣΜΕΝΑ ΚΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑΣ δόξα του κόσμου, που δημιουργείται από τους επαίνους των ανθρώπων «Η μοιάζει με βράχο της θαλάσσης (ύφαλο), που τον σκεπάζουν τα νερά και δεν φαίνεται. Ο ναυτικός περνά πάνω από το βράχο, ανύποπτος, συγκρούεται με τον βράχο, ανοίγεται τρύπα στον πλοίο, γεμίζει αμέσως νερά και πνίγεται. Έτσι και η κενοδοξία δεν σταματά να γεμίζει τον κενόδοξο με τα πικρά και αφρισμένα κύματα της κοσμικής ματαιότητας, μέχρις ότου τον καταστρέψει». (Άγιος Ισαάκ ο Σύρος) Παρά τα όποια δυσάρεστα που συμβαίνουν κοντά ή μακρυά μας, με πολλή ανησυχία παρατηρούμε ότι, αντί η ματαιοδοξία να υποχωρεί, ή έστω να μένει στη χειρότερη περίπτωση στάσιμη, δυστυχώς αυξάνεται. Ένα δαιμονικό φαινόμενο, που δεν παρατηρείται μόνο στους «άπιστους», αλλά και σ εμάς τους «χριστιανούς» (!), κληρικούς και λαϊκούς. Μεγάλο το σκάνδαλο, μεγάλη η ζημιά στον αληθινό και χριστοκεντρικό χριστιανισμό. Τα «αφρισμένα κύματα της κοσμικής ματαιότητας» όπως τα αναφέραμε στην αρχή παρμένα από τον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο, αυξήθηκαν δυστυχώς στον καιρό μας με όλες τις δυσάρεστες συνέπειες, έντονα έκδηλες. Γι αυτό έχουμε μια παρακμή κατά ουσίαν και κατά ποιότητα του χριστιανισμού. Καλά ή κακά, ο κόσμος σήμερα ξύπνησε και κατά πλειοψηφία, όσο και να μην είναι απόλυτη, απεχθάνεται και σκανδαλίζεται από την κοσμική ματαιότητα και μάλιστα ημών των κληρικών. Η εντολή του Χριστού να είμεθα ταπεινοί και ότι «όστις ουν ταπεινώσει εαυτόν... ούτος εστίν ο μείζων εν τη βασιλεία των ουρανών» (Ματθ.18,4) και την συμβουλή του αποστόλου Παύλου «μη γνώμεθα κενόδοξοι» (Γαλατ.5,26) και «μηδέν κατά εριθείαν και κενοδοξίαν αλλά τη ταπεινοφροσύνη» (Φιλιππ.2,3), δυστυχώς μας αφήνει αδιάφορους, κι αυτό που προέχει είναι η τυφλή υπακοή μας στην κενοδοξία! Πρέπει να φαντάζομαι! Πρέπει να «υπερέχουμε» στην κοσμικότητα και σε ότι φαντάζει! Για ταπείνωση. Για μίμηση του πτωχεύσαντος Χριστού (Β Κορινθ.8,9), ούτε λόγος να γίνεται. Στην ομιλία του, Κυριακή των Αγίων Πατέρων της Δ Οικουμενικής Συνόδου, ο γνωστότατος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός, που περιέχεται στο βιβλίο του «φως εκ φωτός», σελ.82-83, θα αναφερθεί σ αυτά που γράφουμε πολύ αληθινά και με αξιέπαινη παρρησία. Αυτήν την αλάνθαστη μαρτυρία του την μεταφέρω ως έχει: «μέσα στην σημερινή - 4 -

3 περικοπή συμπυκνώνεται ολόκληρη η αποστολή της στρατευόμενης Εκκλησίας, σαν συνόλου των πιστών, στον κόσμο. Το πρόβλημα όμως παρουσιάζεται στην πραγματοποίηση αυτής της αποστολής. Πως θα μείνει ο Χριστιανός και η Εκκλησία φως και άλας του κόσμου. Το ίδιο το Ευαγγέλιο ερωτά:«εάν το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται;» αν το αλάτι χάσει την αλιστική του δύναμη, τι θα του την ξαναδώσει; Αν ο Χριστιανικός κόσμος χάσει την δύναμή του να συγκρατεί και να νοστιμίζει, αν δηλ παύσεινα παίρνει τα δώρα αυτά από την πηγή τους, τον Χριστό τι τον χρειάζεται ο κόσμος; θα πεταχθεί σαν άχρηστος και θα πατηθεί, συμπληρώνει το Ευαγγέλιο. Μια Εκκλησία, που συμμαχεί με τον κόσμο του πονηρού, χάνει την αλιστική της δύναμη και πέρα από το όνομα δεν της μένει τίποτα κοινό με του Χριστού την Εκκλησία. Είναι καιρός να διερωτηθούμε. Μήπως κάτι τέτοιο συμβαίνει με όλους μας, όταν συντασσώμεθα με τις δαιμονικές δυνάμεις του κόσμου και εργαζόμαστε όχι για το Χριστό, αλλά για εκείνες; Έστω και αν τούτο γίνεται χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Θα συμφωνήσουμε όμως όλοι πως δεν διακονείται ο Χριστός, όταν διακονούμε «τον άρχοντα του κόσμου τούτου». Το ίδιο ισχύει και για την φωτιστική δύναμη της Εκκλησίας. Για να μείνει φως, πρέπει να μείνει απρόσβλητη από το σκοτάδι του κόσμου. Όσο προχωρεί η εκκοσμίκευσή της, όσο περισσότερο σκοτάδι μπαίνει στους κόλπους της, τόσο προχωρεί νερό στα ύφαλα του σκάφους της, με όλες τις αναπόφευκτες συνέπειες. Η εκκοσμίκευση δεν μπορεί ποτέ να φέρει την επέκταση και αύξηση της Εκκλησίας. Ο κόσμος δεν κερδίζεται με την εκκοσμίκευση, αντίθετα η εκκλησία όταν «εκκοσμικεύεται» χάνει την ταυτότητά της. Για να διατηρήσει η Εκκλησία την ουσία της, πρέπει να μείνει φως και άλας, όπως ο Χριστός την θέλησε, και όπως εκείνη την ίδρυσε στον κόσμο. Έτσι όμως καταλήγουμε σε μια σπουδαία διαπίστωση. Με αυτό τον τρόπο εξηγείται η μικρή ακτινοβολία της εκκλησίας μας σήμερα. Δεν ακτινοβολεί εκείνη, γιατί χάσαμε το φως μας εμείς οι χριστιανοί. Δεν αλλάζει την όψη του κόσμου εκείνη, γιατί χάσαμε το φως μας εμείς οι χριστιανοί. Δεν αλλάζει την όψη του κόσμου εκείνη, γιατί εμείς μείναμε στυφοί και ανάλατοι. Το έργο τηε εκκλησίας βέβαια συνεχίζεται, και το αγιαστικό και το σωστικό. Ότι γίνεται όμως, γίνεται, γιατί η Χάρις του Θεού δεν μας εγκατέλειψε (λ.χ. Τα μυστήρια). Αν ο Χριστός όμως δεν φαίνεται στην κοινωνία, να διδάσκει, να φωτίζει, να θαυματουργεί, είναι γιατί εμείς διώξαμε τον Χριστόν από μέσα μας. Και η μεν (επιστήμη) Εκκλησία όλα και γίνεται περισσότερη κοσμική στη δομή και στην οργάνωσή της, εμείς δε σαν άτομα όλο και περισσότερο συμμαχούμε και συσχηματιζόμεθα με τον κόσμο. Να γιατί σήμερα ίσως πολύ περισσότερο έχουμε ανάγκη να μιλούμε για τους Αγίους Πατέρας, που υπήρξαν και υπάρχουν σε κάθε εποχή το φως του κόσμου και το άλας της γης». Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Θ. Χατζηνικολάου Ιεροκήρυξ. Θεολόγος τ. Λυκειάρχης

4 Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ Α ύγουστος. Ένας μήνας για τον οποίο έχει τόσα πολλά κανείς να πει, μα δε μπορεί να μην αναφερθεί στην μεγάλη γιορτή της Παναγίας Μητέρας μας. Έτσι ας δούμε κάποια επιλεγμένα αποσπάσματα από το βιβλίο «Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας» (έκδοση της Ιεράς Μονής Παρακλήτου), κι ας την παρακαλέσουμε να πρεσβεύει για τη σωτηρία μας. Η Θεοτόκος Μαρία, η πρώτη μεταξύ των αγίων, ήταν το πρόσωπο το «προκατηγγελμένον υπ των Προφητών» και «εκλελεγμένον εκ πασών των γενεών», για να συνεργήσει στο μυστήριο της ενσαρκώσεως του Θεού Λόγου Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, άγγελος Κυρίου αποστέλλεται προς την Παρθένο και τής ευαγγελίζεται τη σύλληψη του Υιού του Θεού. Εκείνη ταπεινά και υπάκουα δέχεται την υψίστη τιμή. Με καμία άλλη αρετή η Θεοτόκος δεν είλκυσε τόσο τη συγκατάβαση του Θεού, όσο με την ταπείνωση. Αυτός που ταπεινώθηκε μέχρι θανάτου σταυρικού, πράγματι τέτοια ταπεινή μητέρα χρειαζόταν. Την άκρα ταπεινοφροσύνη της Θεοτόκου συναγωνίζεται η καθαριότητά της. O άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αναφέρει ότι η Παναγία υπερέβαλλε ακόμη και τους αγγέλους στην καθαρότητα. Στον Ευαγγελισμό η Θεοτόκος απαλλάσσεται, με την επέλευση του Α- γίου Πνεύματος, κι απ αυτόν τον κοινό ρύπο της ανθρωπότητας, το προπατορικό αμάρτημα. Έτσι αξιώνεται να γίνει θείο κατοικητήριο και να διακονήσει στο υπερφυσικό μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Θεού Λόγου. Το μυστήριο αυτό συντελείται χωρίς να φθείρει την καθαρότητα της Παρθένου, διότι η Θεοτόκος συνέλαβε, εκυοφόρησε και γέννησε τον Κύριο ασπόρως και αφθόρως. Έτσι διατηρήθηκε παρθένος προ, κατά και μετά τη γέννηση του Κυρίου, και έμεινε Αειπάρθενος. Ολόκληρη η ζωή της Παναγίας ήταν μία διαρκής θεία δοξολογία. Αλλά και η μακαρία κοίμησή της ήταν ένα αντάξιο επισφράγισμα της ζωής της. Τρεις ημέρες μετά τον ενταφιασμό της από τους Αγίους Αποστόλους «μετέστη προς την ζωήν», δηλαδή το Θεοδόχο σώμα της μεταφέρθηκε στον ουρανό, όπου είχε προπορευθεί η αγία ψυχή της, και όπου τώρα απολαμβάνει την εσχατολογική αφθαρσία της αιωνιότητας. Μετά τη θεία μετάσταση η Θεοτόκος συμβασιλεύει με τον Υιό της στους ουρανούς. Από την τιμητική αυτή θέση συμπαρίσταται δυναμικά στο ανθρώπινο γένος. H θαυματουργική της χάρη, εκδηλώνεται στους ανθρώπους με πολλούς τρόπους. Έτσι η Παναγία εμφανίζεται σαν υπέρμαχος στρατηγός στους πολέμους, άμισθος ιατρός στις αρρώστιες, «ταχεία - 6 -

5 σκέπη και βοήθεια» σε κάθε ανάγκη. Στα θαύματα αυτά η Θεοτόκος έρχεται σε άμεση επαφή με τους ανθρώπους και τα προβλήματά τους. H ζωντανή όμως αυτή παρουσία της Θεοτόκου τόσο στην ατομική όσο και την κοινή ζωή των χριστιανών, για να γίνει αντιληπτή και αποδεκτή, προϋποθέτει και εξίσου ζωντανή πίστη. Ας δούμε όμως και κάποια από αυτά Ένα χιώτικο καράβι, ταξιδεύοντας, συνάντησε μεγάλη θαλασσοταραχή. O καπετάνιος, μπροστά στον κίνδυνο, φώναξε με τη θερμή νησιώτικη πίστη του:- Παναγιά μου Νιαμονίτισσα, σώσε μας! Και σου τάζω μία λαμπάδα τόσο ψηλή, όσο το κατάρτι του πλοίου! Δεν πρόλαβε να τελειώσει τον λόγο του, και βλέπει πάνω στην αφρισμένη θάλασσα την ίδια τη Θεοτόκο, να κρατά στο χέρι ένα ξύλο κι ένα σκοινί. Ύστερα βυθίστηκε στο κύμα. Αμέσως η τρικυμία κόπασε και το πλοίο προσορμίστηκε σώο στο λιμάνι. Εκεί, με μεγάλη τους έκπληξη, ανακάλυψαν στα ύφαλα του μία τρύπα. H τρύπα αυτή ήταν φραγμένη μ ένα κομμάτι ξύλο κι ένα κομμάτι σκοινί...το θαύμα της Παναγίας ήταν ολοφάνερο. Αμέσως ξεκίνησαν όλο το πλήρωμα γεμάτοι ευγνωμοσύνη για τη Νέα Μονή. Προσκύνησαν τη θαυματουργή εικόνα, πρόσφεραν το τάμα τους, μία πελώρια λαμπάδα, κι άφησαν στον εξωνάρθηκα το σωτήριο ξύλο και το σκοινί, τα οποία σώζονται εκεί μέχρι σήμερα. Τα πρώτα παιδιά που απέκτησε η Ευτυχία Αλεξάνδρου ήταν αγόρια, αλλά δεν επέζησαν. Κατόπιν έφερνε στη ζωή μόνο κορίτσια. Το 1939 μετοίκησε οικογενειακώς στο Χαρτούμ του Σουδάν. Εκεί έμεινε πάλι έγκυος, αλλά στενοχωρημένη από τις προηγούμενες εμπειρίες της αποφάσισε να κάνει έκτρωση. Το ίδιο βράδυ βλέπει στον ύπνο της ένα συγκλονιστικό όνειρο: Ήταν Μεγάλη Παρασκευή, κι ετοιμαζόταν να μπει στον ορθόδοξο ναό της Ευαγγελίστριας του Χαρτούμ. Τη στιγμή εκείνη ο ιερέας, ντυμένος τ άμφια του και κρατώντας το ιερό Ευαγγέλιο, της είπε: - Είσαι αμαρτωλή! Αμέσως η Ευτυχία γονάτισε συγκινημένη και ζήτησε συγνώμη. Τότε ο ιερέας την οδήγησε στο εσωτερικό του ναού, εκεί όπου ήταν ο επιτάφιος, και της είπε: - Εγώ δεν είμαι άξιος για να σε συγχωρήσω. Από δω να ζητήσεις συγνώμη. Γυρίζει η γυναίκα και βλέπει κοντά στον επιτάφιο την εικόνα της Παναγίας να θρηνεί. Από τα θεία μάτια της έτρεχαν αληθινά δάκρυα. Κάποια στιγμή γυρίζει προς την Ευτυχία και της λέει: - Κοίταξε! Είχα ένα και το έχασα. Πρόσεξε μη χάσεις κι εσύ αυτό που κρατάς μέσα σου. Ύστερα ο ιερέας έβγαλε από πάνω του ένα μεγάλο σταυρό, τον πέρασε στον λαιμό της και της είπε: - Πρόσεξε μη χάσεις τον σταυρό που φοράς. Όταν ξύπνησε, έφερε με κάθε λεπτομέρεια στη μνήμη της το όνειρο. Πείστηκε μ αυτό πως έπρεπε με κάθε θυσία να κρατήσει το παιδί της. Σε πέντε μήνες γέννησε ένα αγοράκι. Με κατάπληξη είδε αποτυπωμένο στο στέρνο του το σημείο του Τιμίου Σταυρού. Έταξε τότε στην Παναγία να φέρει το μικρό και να το βαφτί

6 σει στην Τήνο. Δυστυχώς μεσολάβησε ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και αναγκάστηκε να το βαφτίσει στο Χαρτούμ. Δεν παρέλειψε όμως να το ονομάσει Ευάγγελο. Μεγαλώνοντας το παιδί έμαθε από τη μητέρα του την ιστορία της γεννήσεώς του και ρίζωσε μέσα του η επιθυμία να προσκυνήσει τη Μεγαλόχαρη. Κάποια χρονιά, στο πανηγύρι της Παναγίας, ήρθε και ο μικρός Ευάγγελος στην Τήνο, προσκυνητής μαζί με τη μητέρα του. Ήθελε μάλιστα να παραμείνει όλη τη νύχτα στον ναό, γιατί επιθυμούσε και πίστευε πως θα έβλεπε την Παναγία. Ο μεγάλος εσπερινός είχε προχωρήσει και ο δεσπότης κήρυττε κάτω από τον κεντρικό πολυέλαιο. Ξαφνικά βλέπει ο Ευάγγελος από τον γυναικωνίτη, όπου βρισκόταν, ένα δυνατό φως που έλαμπε σαν τον ήλιο κι έπαιρνε κάποτε μία κόκκινη απόχρωση. Συγχρόνως βλέπει να πλησιάζει μία ωραία νέα γυναίκα. Είχε παράστημα ηγεμονικό, φορούσε φωτοστέφανο, και με υψωμένο το δεξί της χέρι ευλογούσε τα πλήθη. Με πολλούς τρόπους η Παναγία επεμβαίνει θαυματουργικά και θεραπεύει, ενθαρρύνει, ικανοποιεί ανάγκες, σώζει από κινδύνους, δίνει λύσεις σε προβλήματα και αδιέξοδα. Άλλοτε πάλι καθοδηγεί για την εύρεση ιερών της εικόνων και άλλοτε ευαγγελίζεται ευεργεσίες ή προμηνύει συμφορές. Με ανάλογο τρόπο στιγματίζει την αταξία και ασέβεια βραβεύει την αρετή. Τέλος, οδηγεί στη μετάνοια, μεταστρέφει και τιμωρεί παραδειγματικά τους βλάσφημους. Επιμέλεια κειμένου Κωνσταντίνος Δημητρακόπουλος Δάσκαλος Ο Επιτάφιος της Παναγίας στους Αγίους Ισιδώρους - 8 -

7 ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΓΙΑΤΡΙΣΣΑ Παράκλησιν εν ταις θλίψεσιν οίδα και των νόσων ιατρόν σε γινώσκω και παντελή συντριμμόν του θανάτου και ποταμόν της ζωής ανεξάντλητον και πάντων των εν συμφοραίς ταχινήν και οξείαν αντίληψιν. Υ περαγία Θεοτόκος έχει καθιερωθεί στη συνείδηση των ορθοδόξων ως μεσίτρια, που ενώνει τον ουρανό με τη γη. Μετά τη θεία μετάσταση της βρίσκεται δίπλα στον Υιό της στους ουρανούς. Από την τιμητική αυτή θέση συμπαρίσταται δυναμικά στους ανθρώπους και δέεται συνεχώς υπέρ αυτών. Η ιαματική της χάρη είναι ξεχωριστή, επιτελεί θαυμαστές ιάσεις σε όλους όσους την επικαλούνται με πίστη και δικαίως θεωρείται η γιάτρισσα των χριστιανών. Η αγάπη της αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους ακόμη και τους αλλοθρήσκους που καταφεύγουν στη χάρη της, και επιτελεί και σε αυτούς πλήθος θαυμάτων. Πολλές είναι οι θαυματουργές εικόνες της Παναγίας μας, μέσω των οποίων εκδηλώνεται η ιαματική της χάρη. Μεταξύ αυτών σημαντική θέση έχουν οι εικόνες της Παναγίας της γιάτρισσας. Ονομάστηκαν έτσι από τους χριστιανούς λόγω των πολλών ιάσεων που επιτελούνται από αυτές. Εδώ θα αναφερθούμε σε δύο από αυτές, στην εικόνα της Παναγίας της γιάτρισσας στη Μάνη και στην Παναγία τη γιάτρισσα στο Λουτράκι. Ιερά Μονή Παναγίας της Γιάτρισσας στη Μάνη Το μοναστήρι της Παναγίας της γιάτρισσας βρίσκεται στην κορυφογραμμή του Ταϋγέτου σε υψόμετρο 1000μ. Ανεκτίμητος θησαυρός της μονής είναι η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, η οποία συνδέεται με πλήθος θαυματουργικών ιάσεων. Η εικόνα είναι παλαιά, μικρή σε μέγεθος, 51x35 εκατοστά, αγιογραφημένη σε σκληρό ξύλο καστανιάς και εικονίζει την γέννηση της Θεοτόκου. Έχει επενδυθεί με ασήμι κατά το έτος 1863, από κάποιον πιστό με το όνομα Ηλίας Παναγουλάκος. Σύμφωνα με τα ιστορικά δεδομένα της μονής, ο Ηλίας Παναγουλάκος αρρώστησε από την τρομερή για την εποχή εκείνη ασθένεια της φυματίωσης. Επισκέφτηκε γιατρούς στην Αθήνα, οι οποίοι του συνέστησαν να μεταβεί στην Ελβετία, που τότε διέθετε ονομαστά σανατόρια και τους καλλίτερους φυματιολόγους γιατρούς. Εκείνος όμως, γεμάτος πίστη στην Παναγία τη γιάτρισσα, ανέβηκε στο μοναστήρι της και έμεινε εκεί αρκετό χρόνο προσευχόμενος και παρακαλώντας την Παναγία να του χαρίσει την υγεία του. Οι ημέρες περνούσαν με την συντροφιά της Παναγίας. Πρωί και βράδυ έψελνε την παράκληση μπροστά στην αγία εικόνα της και μελετούσε την Αγία Γραφή. Παράλληλα συμμετείχε στα μυστήρια της Εκκλησίας μας και τρεφόταν συχνά με το Πανάγιο Σώμα και το Τίμιο Αίμα του Κυρίου. Όταν - 9 -

8 τον έπιαναν οι τρομερές θέρμες και ανέβαινε ο πυρετός, προσέτρεχε γεμάτος πίστη στην εικόνα της Παναγίας και κραύγαζε: «Παράκλησιν εν ταις θλίψεσιν οίδα, και των νόσων ιατρόν σε γινώσκω και πάντων των εν συμφοραίς, ταχινήν και οξείαν αντίληψιν». Και η Παναγία άκουσε τις προσευχές και τις δεήσεις του πιστού δούλου της και του χάρισε την υγεία του. Μετά την θεραπεία του ο Παναγουλάκος ξαναπήγε στους γιατρούς στην Αθήνα. Εκείνοι, ικανοποιημένοι από την πορεία της ασθένειας, τον βεβαίωσαν ότι είναι πλέον τελείως υγιής και απέδωσαν την θεραπεία στην μετάβασή του στην Ελβετία. Εκείνος, τότε, τους αποκάλυψε ότι δεν πήγε στην Ελβετία αλλά στην Παναγία τη γιάτρισσα και ότι η θεραπεία του οφείλεται στην θαυματουργική δύναμή της. Γεμάτος ευγνωμοσύνη επέστρεψε στην Παναγία, πήρε την αγία εικόνα της και την πήγε στα Κύθηρα, όπου την επένδυσε με καθαρό ασήμι σε ένδειξη ευγνωμοσύνης. Είναι πολλά τα θαύματα που αποδίδονται στην Παναγία. Τότε μάστιζε τους ανθρώπους η φυματίωση και η ελονοσία. Η Παναγία η γιάτρισσα ήταν το κέντρο της ελπίδας και της ενίσχυσης των ασθενών και των συγγενών τους, οι οποίοι προσέτρεχαν σε αυτήν, την παρακαλούσαν με δύναμη και εκείνη τους χάριζε την πολυπόθητη υγεία. Παναγία η γιάτρισσα Λουτρακίου Η εκκλησία της Παναγίας της Γιάτρισσας βρίσκεται στο κέντρο της πόλης του Λουτρακίου και είναι αφιερωμένη στο Γενέθλιο της Θεοτόκου. Ο Ναός είναι τρίκλιτη βασιλική με οκτάπλευρο τρούλο και θεμελιώθηκε το Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της γιάτρισσας ήρθε από τα Ιεροσόλυμα το 1928 και παριστά την Παναγία σε νεαρή ηλικία, να κρατά το Θείο Βρέφος. Ονομάστηκε έτσι λόγω των πολλών θαυμάτων που έχει κάνει σε ασθενείς, που προστρέχουν στη χάρη της. Η εικόνα ήλθε στο Λουτράκι ως εξής: Μια γυναίκα, που ονομαζόταν Μαρία, ερχόταν κάθε χρόνο στα ιαματικά λουτρά του Λουτρακίου και έμενε στο σπίτι της Μαρίας Σώκου, με την οποία συνδέθηκε φιλικά. Η γυναίκα αυτή πήγε κάποτε να προσκυνήσει τα Πανάγια προσκυνήματα στους Αγίους Τόπους και αγόρασε μια εικόνα της Παναγίας. Ο πωλητής, της είπε να την δώσει σε ευσεβείς ανθρώπους, γιατί η εικόνα είναι θαυματουργή. Να την ευλαβούνται, να της ανάβουν το καντήλι της καθημερινά και να την λιβανίζουν. Η γυναίκα παρέδωσε την εικόνα στην Μαρία Σώκου το έτος Η εικόνα έκανε πολλά θαύματα σε ασθενείς στο Λουτράκι και γι αυτό την ονόμασαν γιάτρισσα. Με την πάροδο του χρόνου η ευλάβεια των κατοίκων μεγάλωνε και αποφάσισαν να κτίσουν ναό προς τιμήν της. Έτσι κτίστηκε ο ναός της Παναγίας της γιάτρισσας με την βοήθεια του τότε μητροπολίτη Κορινθίας Δαμασκηνού και από τότε ο ναός αυτός αποτελεί τόπο προσκυνήματος. Μαρία Εφορακοπούλου-Παπαχρήστου Παθολόγος - Ενταντικολόγος

9 ΤΟ ΠΑΝΑΓΙΟ ΣΚΗΝΩΜΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ; Η μακαρία Κοίμηση της Θεοτόκου, έγινε το 47 μ.χ. σε ηλικία 59 ετών ή σε ηλικία 70 περίπου ετών, δηλαδή 24 χρόνια μετά την Ανάληψη του Κυρίου. Όπως ο Αρχάγγελος Γαβριήλ τη διακόνησε καθ όλα τα προηγούμενα χρόνια, έτσι, και τότε, της έφερε το μήνυμα ότι σε τρεις ημέρες ο Υιός της πρόκειται να παραλάβει την πάναγνη ψυχή της. Μετά το θείο μήνυμα, η Κυρία Θεοτόκος, ανέβηκε στο Όρος των Ελαιών, όπου προσευχήθηκε προς τον Υιό και Θεό της. Κατόπιν κοινοποίησε στην Εκκλησία το αναμενόμενο γεγονός και άρχισε τις σχετικές προετοιμασίες. Την ημέρα της Κοιμήσεώς της η Χάρη του Κυρίου, υπό μορφή νεφέλης, μετέφερε τους Αποστόλους, που βρίσκονταν μακριά, στην οικία του Ευαγγελιστού Ιωάννου, στη Γεσθημανή, προκειμένου να λάβουν την ευλογία της και να ζήσουν την μακαρία Κοίμησή της. Ο Απόστολος Παύλος, ο Απόστολος Τιμόθεος, ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, καθώς και άλλοι Άγιοι και Αγίες, ήσαν επίσης παρόντες. Η Παναγία παρηγορούσε και συμβούλευε τους Αποστόλους και προσευχόταν για την σωτηρία του σύμπαντος κόσμου, έως και το πρωΐ, οπότε ο ίδιος ο Υιός της παρέλαβε το πνεύμα της. Τότε, «το θεοδόχον αυτής σώμα, μετά αγγελικής και αποστολικής υμνωδίας εκκομισθέν και κηδευθέν, εν σορώ τη εν Γεσθημανή κατετέθη», παρόλο που οι Ιουδαίοι παρεμπόδιζαν την αγία τελετή. Αναφέρεται δε ότι κάποιος Ιουδαίος, ο Ιεφονίας, προσπάθησε να ανακόψει τον ενταφιασμό της, με αποτέλεσμα να αποκοπούν τα χέρια του από αόρατη δύναμη. Ευτυχώς δε, ο Ιεφονίας μετανόησε και αμέσως θεραπεύτηκε. Παρόμοια τύχη είχαν όσοι προσέγγιζαν με ασέβεια την Παναγία τυφλώνονταν, αλλά όταν μετανοούσαν ξαναέβρισκαν το φως τους. Οι Άγιοι Απόστολοι ενταφίασαν, τελικά, το πανάγιο σκήνωμα της Θεοτόκου και παρέμειναν εκεί για τρεις μέρες, ενώ «η των αγγέλων χοροστασία και υμνωδία διέμεινεν άπαυστος». «Μετά δε την τρίτην ημέραν της αγγελικής υμνωδίας παυσαμένης, παρόντες οι απόστολοι, ενός αυτοίς απολειφθέντος και μετά την τρίτην ελθόντος και το θεοδόχον σώμα προσκυνήσαι βουληθέντος, ήνοιξαν την σορόν. Και το μεν σώμα αυτής το πανύμνητον ουδαμώς ευρείν ηδυνήθησαν, μόνα δε αυτής τα εντάφια κείμενα ευρόντες και της εξ αυτών αφάτου ευωδίας εμφορηθέντες», αναφέρει ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός στο Εγκώμιόν του εις την πάνσεπτη Κοίμηση της Θεομήτορος

10 Ο Απόστολος που απουσίαζε ανήμερα της Κοιμήσεως ήταν, κατά την Παράδοση, ο Θωμάς. Έτσι, την τρίτη ημέρα από την Κοίμησή της Θεοτόκου, κατά την οποία η Παναγία έμελλε να μεταστεί σωματικώς προς τον Υιό της, ο Απόστολος Θωμάς μεταφέρθηκε από τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος στη Γεθσημανή, όπου είδε την Θεοτόκο να αναλαμβάνεται στους ουρανούς. Τότε, η Παναγία τού παρέδωσε την Αγία Ζώνη της, η οποία φυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου. Επιμέλεια Μάγκος Ιωάννης Πηγή: Ο Θεομητορικός Τάφος Γεθσημανή

11 ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ Η μεγάλη γιορτή της Μεταμορφώσεως του Κυρίου μας δίνει την αφορμή να θυμηθούμε τα λόγια του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: «Ου πιστεύεις ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί εστι; τα ρήματα α εγώ λαλώ υμίν, απ εμαυτού ου λαλώ. ο δε πατήρ ο εν εμοί μένων αυτός ποιεί τα έργα. Πιστεύετέ μοι ότι εγώ εν τω πατρί και ο πατήρ εν εμοί. ει δε μη, διά τα έργα αυτά πιστεύετέ μοι» (Ιωάν. 14, 10-11). Μεγάλα και αμέτρητα ήταν τα θαύματα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού: με ένα μόνο λόγο του ανέστησε την κόρη του Ιαείρου, του αρχισυναγώγου, τον γιο της χήρας της Ναΐν, ακόμα και τον Λάζαρο, ο οποίος ήταν στον τάφο τέσσερις ολόκληρες ημέρες. Με ένα λόγο του μόνο επιτίμησε τους ανέμους και τα κύματα της λίμνης Γεννησαρέτ και έγινε απόλυτη γαλήνη. Με πέντε ψωμιά και δύο ψάρια χόρτασε πέντε χιλιάδες ανθρώπους, χωρίς γυναίκες και παιδιά, και με τέσσερα ψωμιά τέσσερις χιλιάδες. Ας θυμηθούμε πως κάθε μέρα θεράπευε τους ασθενείς, γιατρεύοντας κάθε είδους ασθένεια, έδιωχνε τα πονηρά πνεύματα από τους δαιμονιζομένους. Πως ξαναέδινε την όραση στους τυφλούς και την ακοή στους κουφούς με ένα μόνο άγγιγμά του. Δεν φτάνουν αυτά; Όλα αυτά όμως δεν ήταν αρκετά για τους ανθρώπους οι οποίοι τον ζήλευαν, για τους ανθρώπους για τους οποίους ο μέγας προφήτης Ησαΐας είπε: «Ακοή ακούσετε και ου συνήτε, και βλέποντες βλέψετε και ου μη ίδητε. επαχύνθη γαρ η καρδία του λαού τούτου, και τοις ωσί βαρέως ήκουσαν, και τους οφθαλμούς αυτών εκάμμυσαν, μήποτε ίδωσι τοις οφθαλμοίς και τοις ωσίν ακούσωσι και τη καρδία συνώσι και επιστρέψωσι, και ιάσομαι αυτούς» (Ματθ. 13, 14-15). Σε όλα αυτά, τα οποία όμως δεν ήταν αρκετά για τους βαρήκοους ανθρώπους και με τα συσκοτισμένα μάτια, πρόσθεσε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός το μέγα θαύμα της Μεταμορφώσεώς Του στο όρος Θαβώρ. Σ αυτόν, που έλαμψε με ένα εκθαμβωτικό θείο φως, εμφανίστηκαν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης, ο Μωυσής και ο Ηλίας και προσκύνησαν τον δημιουργό του νόμου. Με φόβο και τρόμο έβλεπαν το θαυμαστό αυτό θέαμα οι εκλεκτοί απόστολοι Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης. Και μετά από τη νεφέλη, που τους σκέπασε,

12 ακούστηκε η φωνή του Θεού: «Ούτος εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός, εν ω ευδόκησα. αυτού ακούετε» (Ματθ. 17, 5). Οι άγιοι απόστολοι κήρυξαν σ όλο τον κόσμο, ότι ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είναι «αληθώς, του Πατρός το απαύγασμα». Ο κόσμος ολόκληρος, όταν το άκουσε, θα έπρεπε να γονατίσει μπροστά στον Κύριο Ιησού Χριστό και να προσκυνήσει τον Αληθινό Υιό του Θεού. Θα έπρεπε η εμφάνιση στο Θαβώρ των δύο πιο μεγάλων προφητών της Παλαιάς Διαθήκης και η προσκύνηση του Κυρίου Ιησού Χριστού κατά την μεταμόρφωσή του, να κλείσει για πάντα τα βδελυρά χείλη των γραμματέων και των φαρισαίων, οι οποίοι μισούσαν τον Κύριο Ιησού και τον θεωρούσαν παραβάτη του νόμου του Μωυσή. Αλλά και μέχρι σήμερα δεν πιστεύουν οι Εβραίοι ότι Αυτός είναι ο Μεσσίας. Όχι μόνο οι Εβραίοι δεν τον πιστεύουν, αλλά και για πολλούς χριστιανούς όλο και περισσότερο θαμπώνει το θείο φως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Ακόμα μικρότερο γίνεται το μικρό ποίμνιο του Χριστού για το οποίο το θείο φως του Χριστού λάμπει με την ίδια δύναμη με την οποίαν έλαμψε στους αποστόλους Πέτρο, Ιάκωβο και Ιωάννη τότε στο όρος Θαβώρ. Όμως να μην απελπιζόμαστε, επειδή ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός είπε: «Μη φοβού το μικρόν ποίμνιον. ότι ευδόκησεν ο πατήρ υμών δούναι υμίν την βασιλείαν» (Λκ. 12, 32). Η απιστία μεταξύ των λαών έλαβε ανησυχητικές διαστάσεις και το φως του Χριστού επισκιάστηκε από το σκοτεινό νέφος της αθεΐας. Σήμερα πιο συχνά από ποτέ ενθυμούμαστε το φοβερό λόγο του Χριστού: «Πλην ο Υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γης;» (Λκ. 18, 8). Να μην απελπιζόμαστε όμως, επειδή Εκείνος, λέγοντας για τα σημεία της Δευτέρας Παρουσίας του, είπε: «Αρχομένων δε τούτων γίνεσθαι ανακύψατε και επάρατε τας κεφάλας υμών, διότι εγγίζει η απολύτρωσις υμών» (Λκ. 21, 28). Να είναι, λοιπόν, η ζωή σας τέτοια ώστε την φοβερή ημέρα της Κρίσεως να μπορέσουμε να σηκώσουμε το κεφάλι μας και όχι να το σκύψουμε βαθειά απελπισμένοι. Αμήν. Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας

13 ΟΡΑΣΗ, ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΒΛΕΜΜΑ όρασή μας είναι η πιο πολύτιμη από τις πέντε αισθήσεις μας. Μ Η αυτήν, στην ουσία αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας, τον λεγόμενο εξωτερικό χώρο και μάλιστα την τρισδιάστατη μορφή του. Περίπου το 30% του ανθρώπινου εγκεφάλου ασχολείται με την επεξεργασία και ερμηνεία των ερεθισμάτων της όρασης, της οποίας όργανο είναι τα μάτια και αντικείμενο αντίληψης το φως. Κι ενώ η επιστήμη μελετά επί αιώνες τη λειτουργία της όρασης, εμείς απολαμβάνουμε τα προτερήματά της: προσελκυόμαστε από την όψη ρούχων, φαγητών, αυτοκινήτων, τοπίων, ανθρώπων και ενδιαφερόμαστε για αυτά, ακόμη κι αν τελικά διαπιστώσουμε πως δεν ήταν ό,τι περιμέναμε και τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά τους δεν μας ήταν αρεστά ή δεν ικανοποιούσαν τις ανάγκες μας. Ωστόσο, η εσφαλμένη εκτίμηση δεν είναι ευθύνη της ίδιας της όρασης, αλλά δική μας, αφού συχνά κοιτάζουμε κάτι, χωρίς στην πραγματικότητα να το βλέπουμε, δηλαδή το εξωτερικό ερέθισμα γίνεται αντιληπτό, αλλά αυτό που μας προσδίδει πέρα από τα εξωτερικά του στοιχεία δεν καταφέρνει να γίνει κτήμα μας είτε πρόκειται για έννοια είτε για μήνυμα. Κι εκεί ενεργοποιείται η λεγόμενη ματιά μας, που δεν είναι απλώς το πού πέφτει το βλέμμα μας, αλλά και η άποψή μας για κάτι, η οπτική μας γωνία, ο τρόπος σκέψης μας, ο τρόπος αντίληψης αντιδράσεων και επιχειρημάτων των άλλων. Εξάλλου, η ματιά μας με την στενή της έννοια μπορεί να είναι απείρως ομιλητική: μια ματιά μας μπορεί να παραπλανήσει, να ξελογιάσει, να μαγνητίσει, να τιμωρήσει, να διώξει, να αγκαλιάσει, να συγκινήσει, να αποθαρρύνει, να συνετίσει, να φοβίσει. Πόσες φορές δεν μας συντάραξε μια ματιά; Πόσες φορές δεν προσπαθήσαμε να «διαβάσουμε» τα μάτια κάποιου, για να τον πλησιάσουμε; Η ανθρώπινη επαφή βασίστηκε και βασίζεται στην προσέγγιση, στην ερμηνεία των μηνυμάτων που εκπέμπουν οι άλλοι και με βάση τα οποία προσπαθούμε να ανοίξουμε την είσοδο του προσωπικού τους κόσμου, για να βρούμε μια θέση σ αυτόν ή να βοηθήσουμε στην επίλυση προσωπικών προβλημάτων. Η όραση τελικά είναι η μόνη αίσθηση που ξεπερνά τα όριά της και γίνεται μονοπάτι στην πορεία προς την ψυχή, προς το πραγματικό εγώ. Ως εκ τούτου, δεν είναι τυχαία η θέση που είχε η όραση στις φιλοσοφικές θεωρίες ακόμα και στις περί μαγείας ιστορίες των απανταχού λαών. Κι αν οι παραπάνω σκέψεις παραπέμπουν αποκλειστικά στους ανθρώπους και την κοινωνία τους, μάλλον είναι καιρός να θυμηθούμε πόσο μας έχει σκλαβώσει το βλέμμα ενός εγκαταλελειμμένου σκύλου, που

14 μας πλησίασε για να νιώσει πως βρήκε παρέα και στοργή, μιας γατούλας που ήρθε νιαουρίζοντας κοντά μας και στη δική μας γλυκιά ματιά απάντησε με ένα λάγνο ανοιγοκλείσιμο των ματιών για να δηλώσει την αποδοχή της, της δικής μας γάτας που ανταποκρίθηκε στο κλάμα μας με ένα βαθύ βλέμμα κολλημένο στα δικά μας θλιμμένα μάτια προς ένδειξη συμπαράστασης, ενός αλόγου που χαϊδέψαμε απαλά, ενός γαϊδάρου που του προσφέραμε καρπουζόφλουδες ενώ ήταν αφημένος στον καυτό καλοκαιρινό ήλιο, μιας μικρής αλεπούς που παγιδεύτηκε και την βοηθήσαμε, αλλά κι ενός αρνιού ή ενός μοσχαριού, που πλησιάσαμε και αγγίξαμε κι εκείνο μας κοίταξε ήρεμα και αθώα. Έμεινε για το τέλος το βάρος που έχει δοθεί στο βλέμμα από την τέχνη, ακόμα και από την εκκλησιαστική. Το βάθος της ματιάς είναι το κλειδί της επιτυχίας ενός πορτραίτου, αλλά και πολύ ουσιαστικό για την αποδοχή από τους πιστούς μιας εικόνας. Παρόλο που φυσικά δεν λατρεύουμε την ίδια την εικόνα, βάλσαμο αποτελεί στην ψυχή μας - ειδικά αν είναι πονεμένη - εκείνη η ματιά της Παρθένου ή του Κυρίου που μας διαπερνά και μας ανακουφίζει, μας τονώνει, μας προσφέρει τη θαλπωρή και την αγάπη που μας λείπει. Αλήθεια, πόσο πολύτιμη είναι η όραση; Πόση ευλογία έχουν όσοι μπορούν να βλέπουν κι όχι απλώς να κοιτάζουν; Ας μην βιαστούμε να θεωρήσουμε πως μιλάμε μόνο για τους αρτιμελείς, γιατί πολύ συχνά εκείνοι που αξιοποιούν και εκτιμούν απόλυτα την όρασή τους είναι ακριβώς εκείνοι που θεωρητικά δεν βλέπουν, αλλά στην ουσία είναι κατά πολύ ικανότεροι από τους υπόλοιπους στο να βλέπουν την ουσία των πραγμάτων, των σχέσεων, του κόσμου, του Θεού Ας μάθουμε να βλέπουμε γύρω μας! Ίσως αυτό να αλλάξει τον τρόπο που μας αγγίζει η ζωή και η καθημερινότητα με τα θετικά και τα αρνητικά της. Σοφία Αντωνιάδου Καθηγήτρια Φιλόλογος

15 ΠΕΡΙ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΕΥΕΞΙΑΣ Νηστίσιμες συνταγές ΟΜΠΙΖΕΛΙΑ (αρακάς) ΜΕ ΣΟΓΙΑ ΥΛΙΚΑ 1 κιλό μπιζέλια (αρακάς) 1 κουτί σόγια σε κομμάτια (175 γραμμάρια) 3 φλυτζάνια τσαγιού νερό (ζεστό), για το μούσκεμα της σόγιας 1 φλυτζάνι του τσαγιού παρθένο ελαιόλαδο 1 φλυτζάνι του τσαγιού χυμό από ώριμη ντομάτα 1 φλυτζάνι του τσαγιού νερό 1 ματσάκι φρέσκα κρεμμυδάκια 1 ματσάκι ψιλοκομμένο άνιθο 1 μέτριο κρεμμύδι (τριμμένο) 1 κουταλάκι του γλυκού αλάτι ΕΚΤΕΛΕΣΗ Μουσκεύουμε την σόγια σε ζεστό και αλατισμένο νερό και μετά την στραγγίζουμε. Σωτάρουμε το κρεμμύδι, προσθέτουμε χυμό ντομάτας, και την σόγια, και τα αφίνουμε να σιγοβράσουν. Αφου προσθέσουμε τα μπιζέλια με τον άνιθο, και τα φρέσκα κρεμμυδάκια, αφίνουμε το φαί να σιγοβράσει. Εάν χρειαστεί, προσθέτουμε λίγο νερό. ΜΥΔΙΑ ΑΧΝΙΣΤΑ (για 4 άτομα ) ΥΛΙΚΑ 3 κιλά μύδια, με το κέλυφος 1 ποτήρι λευκό κρασί 2 κρεμμυδάκια στιφάδου 15 γραμμάρια φυτικό βούτυρο μαιντανό πιπέρι ΕΚΤΕΛΕΣΗ Αφου πλύνουμε καλά,και βουρτσίσουμε τα μύδια,τα βάζουμε σε μια κατσαρόλα με ένα κύβο βούτυρο, τα ψιλοκομμένα κρεμμυδάκια και το λευκό κρασί ( προεραιτικό). Τα σκεπάζουμε και τα αφίνουμε σε δυνατή φωτιά μέχρι να ανοίξουν. Ανακατεύουμε 2-3 φορές, όση ώρα ψήνονται. Μόλις ανοίξουν τα μύδια, τα βγά

16 ζουμε από την κατσαρόλα και κρατάμε τον ζωμό τους. Τα τοποθετούμε σε μια βαθειά πιατέλα και τα διατηρούμε ζεστά. Περνάμε τον ζωμό από το σουρωτήρι, όπου έχουμε στρώσει απορροφητικό χαρτί κουζίνας, και τα ξαναβάζουμε στην φωτιά. Αφήνουμε να πάρει μία βράση, ρίχνουμεπιπέρι και περιχύνουμε τα μύδια. Σερβίρουμε αφού πασπαλίσουμε με ψιλοκομμένο μαιντανό. Εάν θέλουμε πιο πλούσια γεύση, προσθέτουμε την τελευταία στιγμή λίγη φυτική κρέμα γάλακτος στο ζωμό που βράζει και μετά ανακατεύουμε καλά. KEIK ME KAΡOTO KAI MHΛO ΥΛΙΚΑ 2,5 φλυτζάνια αλεύρι που φουσκώνει μόνο του 1,5 φλυτζάνι του καφέ κονιάκ 1 φλυτζάνι χοντροκομμένα μήλα 1 φλυτζάνι ψιλοτριμμένο καρότο 1 φλυτζάνι ψιλοτριμμένα καρύδια 1 φλυτζάνι ζάχαρη 3/4 φλυτζάνι λάδι χυμό 1/2 λεμονιού ξύσμα 2 πορτοκαλιών 1 κουταλ.γλ. σόδα ΕΚΤΕΛΕΣΗ Διαλύουμε την σόδα στον χυμό λεμονιού, και την ρίχνουμε σε μια λεκάνη όπου έχουμε ρίξει όλα τα υπόλοιπα υλικά. Ανακατεύουμε καλά και βάζουμε το μείγμα σε λαδομένη φόρμα, που έχουμε πασπαλίσει με ζάχαρη. Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, για 1 ώρα στους 200ο περίπου βαθμούς. ΚΑΛΗ ΠΑΝΑΓΙΑ Πόλυ Βαρτζιώτη - Γαλενιανού Διαιτολόγος Φερρών 22, Πλ.Βικτωρίας, Αθήνα Τηλ , Κιν m.galenianos1000@tellas.gr Μιχάλης Γ. Γαλενιανός Ασφάλεις Ζωής, Υγείας, Σύνταξης Αυτοκινήτων, Πυρός, Αμοιβαία Κεφάλαια Κιν Τηλ m.g.galenianos@gmail.com

17 ΙΑΤΡΙΚΟ ΘΕΜΑ ΒΟΥΗΤΑ (ΕΜΒΟΕΣ ΩΤΩΝ) Ως εμβοές (βουητά) χαρακτηρίζεται η αίσθηση ακουστών ήχων στο αυτί ή στην κεφαλή που στην πραγματικότητα δεν έχουν προέλευση από το περιβάλλον. Αντικειμενικές θεωρούνται οι εμβοές όταν οι ήχοι αυτοί μπορούν να γίνουν αισθητοί και να εκτιμηθούν από τον εξεταστή με τη βοήθεια ορισμένων τεχνικών, ενώ υποκειμενικές εμβοές είναι ήχοι ακουστοί μόνο από τον ασθενή, Σύμφωνα με μια μελέτη του British National Study of Hearing, το 35-45% του πληθυσμού αναφέρει κάποια εμπειρία εμβοών, στο 15% οι εμβοές διάρκεσαν πάνω από 5 λεπτά, ενώ το 8% του πληθυσμού αναφέρει εμβοές που προκαλούν προβλήματα στον ύπνο. Τέλος, το 0.5% αναφέρει εμβοές που δημιουργούν σοβαρή διαταραχή στη φυσιολογική ζωή των ατόμων. Σήμερα θεωρείται ότι 40 εκατομμύρια Α- μερικανοί πάσχουν σε κάποιο βαθμό από εμβοές και 10 εκατομμύρια από σοβαρού βαθμού εμβοές. Η εμφάνιση των εμβοών έχει άμεση σχέση με την ηλικία, με την αύξηση αυτής αυξάνεται σημαντικά και η συχνότητα των εμβοών. Η έκθεση σε θόρυβο σχετίζεται επίσης άμεσα με τα βουητά: η χρόνια βαρηκοΐα από θόρυβο και ο ακουστικός τραυματισμός θεωρούνται οι συχνότερες παθήσεις που συνοδεύονται από εμβοές. Η κλινική σημασία των εμβοών: 1. Μπορεί να αποτελούν τον πρώιμο δείκτη κάποιας σημαντικής παθολογίας, όπως το ακουστικό νευρίνωμα, 2. Συχνά είναι το πρώτο σύμπτωμα μιας διαταραχής του ακουστικού συστήματος που ο ασθενής δεν έχει ακόμα αντιληφθεί, 3. Οι εμβοές μπορούν να αποτελέσουν το προειδοποιητικό σύμπτωμα μιας αρχόμενης διαταραχής του ακουστικού συστήματος που μπορεί να προληφθεί, όπως είναι η έκθεση σε χρόνιο θόρυβο στο επαγγελματικό περιβάλλον ή στη διασκέδαση ή ακόμη και από τη χρήση ακουστικών 4. Οι εμβοές είναι ένα σύμπτωμα που μπορεί να προκαλέσει μεγάλη ανησυχία και διαταραχή στη φυσιολογική ζωή του ασθενή

18 Αιτιολογία εμβοών Λόγο της δυσκολίας κατανόησης των ανατομικών όρων θα αναφέρω επιγραμματικά τις πιθανές εντοπίσεις όπως: Βλάβες του 1. έξω ακουστικού πόρου, 2. του τυμπανικού υμένα, 3. του μέσου ωτός, 4. του κοχλία, 5. οπισθοκοχλιακές ή και 6. μη ωτολογικές όπως, μυόκλονος των μυών της υπερώας (ουρανίσκος) ή του μέσου ωτός, διαταραχές της κροταφογναθικής άρθρωσης και της σύγκλεισης των σιαγόνων, ανοικτή ευσταχιανή σάλπιγγα, υπέρταση, αρτηριοφλεβώδεις επικοινωνίες (συγγενείς ή επίκτητες), αγγειακά νεοπλάσματα αγγειακές διαταραχές, κλπ. Συλλιγαρδάκης Νικόλαος Χειρουργός Ωτορινολαρυγγολόγος Ανεβαίνοντας στους Αγίους Ισιδώρους

19 ΤΑ ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ ΜΑΣ Την Κυριακή 1 Ιουλίου η Θεία Λειτουργία επιτελέστηκε στο Ιερό Σπήλαιο του Αγίου μάρτυρος Αριστείδου του Αθηναίου και φιλοσόφου. Ο λόγος ήταν για να τιμηθεί ο Αριστείδης Περιστέρης, στο 40ήμερο μνημόσυνό του. Με την παρουσία της οικογενείας του, συγγενών, φίλων αλλά και πλήθους πιστών η Θεία λειτουργία πραγματοποιήθηκε υπαίθρια, όπου το σπήλαιο ήταν το Ιερό Βήμα με την Αγία Τράπεζα και την Αγία Πρόθεση, ενώ οι πιστοί συμμετείχαν εμφανώς συγκινημένοι, αναλογιζόμενοι το πως γίνοταν τα πρώτα χριστιανικά χρόνια μυστικά οι Θείες Λειτουργίες κάτω από την απειλή και τον φόβο των διωγμών σε σπήλαια και σε άλλα κρυφά σημεία. Ευχόμαστε για μία ακόμα φορά να είναι αιωνία η μνήμη του αείμνηστου Αριστείδη Περιστέρη, ζωγράφου αλλά και αναμορφωτή του ιερού σπηλαίου του Αγίου Αριστείδη και ανθρώπου που εργάστηκε με αγάπη και ζήλο για την διάδοση του ονόματος και του βίου του Αγίου. Η οικογένειά του να τον ενθυμείτε ως ένα άνθρωπο του πνεύματος και της τέχνης με οράματα αγνά και αισθήματα λεπτά και είμαστε βέβαιοι ότι το πνεύμα του πολλές φορές θα επισκέπτεται το ιερό αυτό σπήλαιο το οποίο τόσο αγάπησε και φρόντισε. Την Δευτέρα 2 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε μία χαρούμενη εκδήλωση στον προαύλιο χώρο των Αγίων Ισιδώρων από δύο μικρές κορασίδες το ναού μας την Ειρήνη-Νίκη Λουπασάκη και την Βελισαρία Φλούδα. Αφορμή στάθηκε η λήξη της σχολικής χρονιάς ενώ το πρόγραμμα περιελάμβανε μία σειρά από χορούς όπου οι δύο μικρές μας κόρες ξεδίπλωσαν όλο τους το ταλέντο αλλά και μας έδειξαν τους καρπούς των κόπων τους αφού τα τελευταία χρόνια παρακολουθούν εντατικά μαθήματα χορού σε μία καταξιωμένη σχολή. Κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης προσφέρθηκαν εδέσματα και χυμοί, ενώ δόθηκε από όλους νέο ραντεβού για μία αντίστοιχη εκδήλωση μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, στις αρχές Σεπτεμβρίου έπ ευκαιρία της ενάρξεως του νέου σχολικού έτους. Ας έχουν υγεία και καλή πρόοδο στη ζωή τους οι δύο μικρές μας φίλες

20 Την Πέμπτη 12 Ιουλίου η Αγία μας Εκκλησία εόρτασε την Παναγία την Τριχερούσα αλλά και την μνήμη της Αγίας Βερονίκης της αιμορροούσης. Η αγία Βερονίκη, έζησε και έδρασε για την χριστιανική πίστη στην πόλη Πανεάδα. Αξιώθηκε μάλιστα να συναντήσει τον ίδιο τον Χριστό,ο οποίος την θεράπευσε από την βασανιστική αιμορραγία πού είχε. Για να τιμήσει και να ευχαριστήσει λοιπόν τον Κύριο, έκανε έναν ανδριάντα του Χριστού για να τον τιμούν και να προσκυνούν οι πιστοί. Μετά έγινε μέλος της πρώτης Εκκλησίας του Χριστού και απεβίωσε σε βαθιά γεράματα. Έπ ευκαιρία της εορτής ευχόμαστε στην Βερόνικα Τσακαλίδου [φοιτήτρια Νοσηλευτικής] η οποία διακονεί επί πολλά χρόνια στον ιερό μας ναό χρόνια πολλά, ευλογημένα, και ο Κύριος να της χαρίζει πλούσια τα αγαθά Του. Τη Τετάρτη 18 Ιουλίου η Εκκλησία εόρτασε τη μνήμη του Αγίου Μάρτυρος Αιμιλιανού, ο ναός του οποίου βρίσκεται στο λόφο Σκουζέ στην Αθήνα. Εκεί πριν 13 χρόνια, έλαβε χώρα η χειροτονία του εφημερίου μας, πατρός Δημητρίου από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο κυρό Χριστόδουλο. Οι επίτροποι του Ναού μας, το Φιλόπτωχο, η Νεότητα, οι συντάκτες και οι αρθρογράφοι του περιοδικού, μαζί με τους συνεργάτες, του επεύχονται ο Θεός που τον αξίωσε να Τον υπηρετήσει ενώπιον της Αγίας Τραπέζης, να τον ενδυναμώνει, να τον στηρίζει και να του χαρίζει έτη πολλά και ευλογημένα, αφιερωμένα στο ύψιστο λειτούργημα της Ιερωσύνης. Την Παρασκευή 20 Ιουλίου, η Εκκλησία μας τιμά την εορτή του Άγιου Προφήτου Ηλιού του Θεσβίτου. Καρδιακές ευχές και ευλογημένα χρόνια για την ονομαστική του εορτή απευθύνουμε στον πατέρα Ηλία Αντωνόπουλο, αδελφικό και επιστήθιο φίλο του εφημερίου μας πατρός Δημητρίου, που διακονεί στον Ιερό Ναό Αγίου Βασιλείου του Δήμου Αγίου Δημητρίου. Επιμέλεια Νικόλαος Καββαθάς