The Hellenic Society Prometheas. Newsletter September 2015

Transcript

1 The Hellenic Society Prometheas Τη γλώσσα μου έδωσαν Ελληνική Το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Ομήρου. Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου. Οδυσσέας Ελύτης Newsletter September 2015 Prometheas Events None due to the summer season Websites of the month The Greek Warrior/How a radical finance minister took on Europe - and failed: Greece s Debt Due: What Greece Owes When: Την αλήθεια και ας πονάει: Τα capital controls θέλουν τον Ελληνα τους: Το μυστικό όπλο του Ελληνισμού: _901_b_ html?utm_hp_ref=greece Εμμανουήλ Αντωναράκης: Ο ερευνητής ογκολογίας που διαπρέπει στο Johns Hopkins: Daphne's (Martin) blog: nostosofthemind.wordpress.com

2 Ελλάδα, η χώρα του παραδόξου: SOS εκπέμπει το Ιδρυμα Χατζηκώνστα: Τουρισμός όλο τον χρόνο με το σχέδιο «Δώδεκα»: Greece s agony: A call to entrepreneurial action: Maloney and Greek-American Financial and Business Leaders call for U.S. actions to boost Greece s ailing economy: Plagues and pests in Spain and Italy are opening markets for Greek olive oil: Ενα νέο μυκηναϊκό ανάκτορο κι ένα Ιερό του Απόλλωνα ανακαλύφθηκαν στην Λακωνία: Ancient Greek palace unearthed near Sparta dates back to 17th century BC: Books and Music "Power and Pathos/Bronze sculpture of the Hellenistic world" by Jens M. Daehner and Kenneth Lapatin "The Greek canon and its mutations" by Salvatore Settis «1900/ Ταξίδι - άθλος 215 ναυτικών του Μιαούλης (στην Αμερική)» των Στέφανου Μίλεση και Παναγιώτη Τριπόντικα: (

3 News Articles "The euro's toughest tests will come when recession grips part or all of the eurozone. Europe lacks the economic synchronization of a single country. As a result, a recession will affect various countries differently, requiring distinct and sometimes conflicting policy responses. What's good for Germany may not be good for Greece" Stratfor, January 4, 2002 (3 days after the euro was introduced in the EU). Η πραγματικότητα...με " ταπεινότητα και σεμνότητα" Καθώς το ελληνικό δράμα βαίνει προς άλλη μια κρίσιμη και τραγική καμπή, ας αφιερώσουμε λίγες στιγμές για να συγχαρούμε τους εαυτούς μας. Μπράβο μας. Μας αξίζουν συγχαρητήρια. Οι Σαμαράδες και οι Παπανδρέου και οι Καραμανλήδες τα έκαναν όπως τα έκαναν, και οι Τσίπρες βάζουν το μικροσκοπικό καταστροφικό τους κερασάκι στη σάπια μας τούρτα τώρα, αλλά η δικιά μας η συνεισφορά στην καταστροφή της χώρας δεν πρέπει να παραγνωρίζεται, ή να ξεπετιέται με απλοϊκές αφοριστικές ατάκες παλαίμαχων πολιτικών με λερωμένη τη φωλιά τους. Το κατόρθωμα του ελληνικού λαού δεν πρέπει να υποτιμάται έτσι εύκολα. Στο βιβλίο του Λαϊκισμός και Κρίση Στην Ελλάδα ο καθηγητής συγκριτικής πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Τάκης Παππάς περιγράφει γλαφυρά την ιστορία της ελληνικής λαϊκιστικής δημοκρατίας όπως την αποκαλεί, από τη μεταπολίτευση και μετά, και ειδικά από το 1981 και την έλευση του λατρεμένου ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Είναι μια εξιστόρηση χρήσιμη, επειδή στην αφήγηση της κρίσης ο ρόλος του απλού πολίτη αυτής της χώρας, του κάθε αγνού Έλληνα φορολογούμενου ξεχωριστά, δεν αναδεικνύεται επαρκώς. Στο βιβλίο του ο Παππάς διορθώνει αυτή την ιστορική αδικία εξηγεί γλαφυρά το μηχανισμό με τον οποίο οι Έλληνες πολίτες ήταν ισάξιοι συνέταιροι του φτηνού λαϊκιστικού πολιτικού προσωπικού της μεταπολίτευσης, αν όχι τα πραγματικά αφεντικά της υπόθεσης. Κατά τη διάρκεια της λαϊκιστικής κυριαρχίας, γράφει ο Παππάς, οι πολίτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία εξέλεγαν και κατόπιν φρόντιζαν να διατηρούν στην εξουσία μια πολιτική ηγεσία που υποσχόταν να τους ανταμείψει ατομικά και εις βάρος του κράτους. Και ακόμα: Οι ψηφοφόροι έμαθαν να βλέπουν το κράτος ως τρόπαιο προς κατάκτηση, καθώς επίσης και να επιδιώκουν την ασφάλεια κρατικών προνομίων μέσω κομματικών κυρίως διασυνδέσεων, παρά τις περιπέτειες της αγοράς και του ανταγωνισμού. ( ) Οι πολιτικοί, από την άλλη πλευρά, έμαθαν ότι δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα από τις μεταρρυθμίσεις, αφού οι εκλογείς θα τους τιμωρούσαν γι αυτό στην κάλπη. Και τελικά: Εντολείς και εντολοδόχοι ενεπλάκησαν σε ένα υψηλού επιπέδου παίγνιο συντονισμού με κοινό σκοπό την εκμετάλλευση του κράτους, αλλά με κάθε μία ομάδα να επιδιώκει τα δικά της

4 αποκλειστικά συμφέροντα -οι μεν εντολείς την απομύζηση κρατικών πόρων, οι δε εντολοδόχοι τη διατήρηση της εξουσίας. Το ότι ο λαός ήταν πάντα ενεργητικός εταίρος στο παιχνίδι του πολιτικού λαϊκισμού, και όχι απλά ακόλουθος λαϊκιστών πολιτικάντηδων, αποδεικνύεται από τη συμπεριφορά του απέναντι στους λίγους πολιτικούς που πάλεψαν να περάσουν μεταρρυθμίσεις και να εκσυγχρονίσουν το κράτος: Μόλις έρχονταν εκλογές, τους μαύριζε. Έχουν υπάρξει σοβαροί πολιτικοί στην Ελλάδα, και έχουν προσπαθήσει να αλλάξουν πράγματα, να υλοποιήσουν μεταρρυθμίσεις, να εκσυγχρονίσουν τις δομές του κράτους, να ισχυροποιήσουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και να φτιάξουν θύλακες αξιοκρατίας και αξιοπιστίας στο δημόσιο χώρο. Κάθε φορά οι Έλληνες ψηφοφόροι τους τιμωρούσαν και το πολιτικό σύστημα τους εξοστράκιζε. Δεν ταίριαζαν. Δεν κόλλαγαν. Ήταν εξαιρέσεις, έβγαζαν μάτι και, μοιραία, ήταν πολύ λίγοι. Για κάθε Σάκη Πεπονή, Αλέκο Παπαδόπουλο και Σταύρο Μπένο υπήρξαν χίλιοι Τζουμάκες, Κουρουμπλήδες και Παυλόπουλοι που τα έλεγαν καλύτερα, τα υπόσχονταν φανταχτερότερα και τα προσέφεραν πιο γενναιόδωρα. Ο λαός μας πάντα αυτούς επέλεγε. Και βέβαια η ψήφος δεν ήταν το μόνο μέσο πολιτικής έκφρασής του. Αν ήταν, θα μπορούσε κανείς να υποστηρίξει το χιλιοφορεμένο επιχείρημα ότι οι πολιτικοί φταίνε πρώτοι, ότι η κότα έκανε το αυγό και όχι το αντίστροφο. Αλλά όχι. Ο λαός μας είχε κι άλλα μέσα επιβολής της βούλησής του, κι αυτά τα χρησιμοποίησε πάρα πολύ εντατικά. Μόλις κατάλαβε ότι το κράτος είναι διαθέσιμο προς πλιάτσικο και πως οι θεσμοί είναι κουρέλια, ο λαός μας δεν έκατσε να περιμένει τις εκλογές, ούτε περίμενε το λαϊκισμό του πολιτικού προσωπικού για να ακολουθήσει. Βγήκε στους δρόμους. Τη δεκαετία του 80 έλαβαν χώρα στην Ελλάδα απεργίες, δηλαδή σχεδόν δύο κάθε εργάσιμη ημέρα. Για δέκα χρόνια. 7,3 εκατομμύρια Έλληνες έλαβαν μέρος σ αυτές τις απεργίες, και σχεδόν από 92 εκατομμύρια εργατοώρες χάθηκαν εξαιτίας τους. Όπως επισημαίνει ο Παππάς στο βιβλίο του, αυτές οι απεργίες δεν ήταν αμυντικές. Τη δεκαετία του 80 ο λαός δεν υπερασπιζόταν κεκτημένα δικαιώματα. Αυτό το κύμα διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων, που σήμερα έχει περάσει ελαφρώς στη λήθη, ήταν η εκρηκτική διαδικασία που κατοχύρωσε τα κεκτημένα δικαιώματα που απολαμβάνουν μέχρι σήμερα μικρές ή μεγάλες ομάδες του πληθυσμού, από τους εργαζόμενους στις ΔΕΚΟ και το υπόλοιπο Δημόσιο, μέχρι τους συνταξιούχους των ευγενών ταμείων και τους εργαζόμενους στα 130 κλειστά επαγγέλματα της χώρας. Τότε κατοχυρώθηκαν οι κατακτήσεις κάθε υποομάδας που ζητούσε ένα κομμάτι του κράτους για τον εαυτό της. Την επόμενες τρεις δεκαετίες οι απεργίες ελαττώθηκαν, και πλέον ήταν αμυντικές: Η κάθε υποομάδα πλέον διαδήλωνε κατά των μεταρρυθμίσεων που την αφορούσαν, οπότε όλες μαζί διαδήλωναν εναντίον όλων των μεταρρυθμίσεων. Τη δεκαετία του 90, ας πούμε, έγιναν πέντε φορές λιγότερες απεργίες από ό,τι στη δεκαετία του 80. Τα κεκτημένα είχαν κατοχυρωθεί, και οι πολίτες πλέον έπαιζαν άμυνα. Η συναλλαγή λαού και κράτους είχε θεσμοθετηθεί, και η γκρίνια εμφανιζόταν μόνο

5 όταν κάτι πήγαινε να την πειράξει. Όποτε εμφανίζονταν πολιτικές δυνάμεις που προσπαθούσαν να περάσουν μεταρρυθμίσεις (μέρος της βραχύβιας κυβέρνησης Μητσοτάκη, μέρος του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ) ο λαός τις έκοβε, τις απέρριπτε, τις αποδοκίμαζε και τις σταματούσε, είτε με διαδηλώσεις και πολιτική πίεση, είτε στις κάλπες. Αυτό ήταν το μοντέλο: Απεργίες κι εκλογές. Έτσι κάνει κουμάντο ο λαός μας εδώ και 40 χρόνια. Το ίδιο κάνει και τώρα, στο τελευταίο κύμα μεταρρυθμιστικών προσπαθειών, το καταναγκαστικό, που προέκυψε από τη χρεοκοπία της χώρας. Στις εκλογές οι Έλληνες επέλεξαν πάλι λαϊκιστές που υπόσχονται φύκια με πετραχήλια και λαγούς με μεταξωτές κορδέλες. Από το 2008 μέχρι το 2011, δε, στις τέσσερις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου που χτυπήθηκαν από την κρίση, έγιναν συνολικά 24 γενικές απεργίες. Μία έγινε στην Ισπανία. Δύο στην Πορτογαλία. Πέντε στην πιο ανήσυχη Ιταλία. Και στην Ελλάδα; Στην Ελλάδα έγιναν δεκαέξι. Και τι συνέπειες έχουν σχεδόν τέσσερις δεκαετίες λαϊκιστικής δημοκρατίας στον πολιτικό πολιτισμό ενός λαού; Όχι καλές. Πολίτες γαλουχημένοι στην εγωιστική, καιροσκοπική προσέγγιση της πολιτικής δεν είναι καλά προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν κρίσεις. Γράφει ο Παππάς: Αντίθετα με ό,τι συνέβη σε άλλες κοινωνίες χτυπημένες από την κρίση, καμιά νέα σημαντική μορφή αλληλεγγύης και συμμετοχής δεν ξεπήδησε μέσα από την ελληνική κοινωνία ( ). Απεναντίας, το μερίδιο των πολιτών που ανέφεραν πως βοήθησαν άλλους ή πρόσφεραν εθελοντικά το χρόνο τους μειώθηκε στα χρόνια της κρίσης κατά τέσσερις και τρεις ποσοστιαίες μονάδες αντίστοιχα. Συμπερασματικά, στα χρόνια της δανεικής ευμάρειας ο καθένας προσπαθούσε να αρπάξει μόνος του ό,τι μπορούσε εις βάρος όλων των άλλων. Απ ό,τι φαίνεται, και την κατάρρευση θα την αντιμετωπίσουμε με τον ίδιο τρόπο. Ο καθένας μόνος του, εναντίον όλων. Θ.Γεωργακοπουλος "Κ"

6 Ο Άγνωστος Καποδίστριας Πόσο θα πίστευες αν σου έλεγε κάποιος ότι τον 19ο αιώνα υπήρξε κάποιος που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα (Έλληνας) που: Πήρε τρία διδακτορικά διπλώματα στην Ιταλία - Έφτιαξε το Σύνταγμα της τότε Επτανησιακής Πολιτείας (και έγινε κυβερνήτης της σε ηλικία 26 χρονών!) - Έφτιαξε το επιτυχημένο Ελβετικό Σύνταγμα (που ισχύει μέχρι σήμερα) - Έσωσε από διαμελισμό και από πτώχευση την ηττημένη το 1815 Γαλλία. - Έγινε Υπουργός Εξωτερικών (1816) της μεγαλύτερης (τότε) Ευρωπαϊκής δύναμης (της Ρωσίας) - Έσωσε την Ελληνική επανάσταση. Ομολογώ ότι κατά καιρούς άκουγα για κάποιον Καποδίστρια με τόσα απίθανα κατορθώματα που μου φαινόντουσαν το λιγότερο, υπερβολές! Τέτοια κατορθώματα είμαστε συνηθισμένοι μόνο στα μυθικά χρονιά. Ποιός να ήταν αυτός ο Έλληνας του 19ου αιώνα που, τουλάχιστον σε πολιτικούς άθλους, φάνηκε αντάξιος του Ηρακλή; Είναι όλα αυτά αλήθεια; Το όνομα του: Ιωάννης Καποδίστριας. Στη αποκαλυπτική του ομιλία ο κ. Κορνιλάκης παρουσιάζει τον «Άγιο της

7 πολιτικής», την σπουδαία βιογραφία του σε όλη την Ευρώπη, τα επιτεύγματά του, τις θυσίες του για την Ελλάδα μέχρι και την ύστατη θυσία του να προσφέρει την ίδια του τη ζωή για την ενότητα της πατρίδας μας. Ιωάννης Καποδίστριας: Γενετικές Ρίζες: από Κέρκυρα (πατέρας) και Κύπρο (μητέρα) Σπουδές: Ιατρική, Νομική και Φιλοσοφία (Ιταλία) Ιονική Επτανησιακή Πολιτεία: Δημιουργός του Συντάγματος της και Κυβερνήτης (σε ηλικία 26 χρονών) Δημιουργός του Ελβετικού πολιτειακού συστήματος: Στην Ελβετία (όταν υπάλληλος στην Ρωσική πρεσβεία) ανέλαβε και έφτιαξε ένα νέο πολιτειακό ομοσπονδιακό σύστημα που ένωσε με επιτυχία τα διάφορα καντόνια. Έφτιαξε το Ελβετικό Σύνταγμα πάνω στις αρχές της άμεσης Αρχαιο - Ελληνικής Δημοκρατίας (η χρησιμοποίηση δημοψηφισμάτων για αποδοχή των Νόμων). Θεωρείται ακόμη ο «πρώτος επίτιμος πολίτης της Ελβετίας». Ελληνική νεολαία: Με δικά του λεφτά σπούδαζε 300 Ελληνοπούλα στην Ευρώπη (Ο ένας από τους δυο δολοφόνους του είχε σπουδάσει με τα λεφτά του.) Σώζει την Γαλλία το 1815: Μετά το Βατερλώ, επηρέασε τον Τσάρο για να μην διαμελισθεί η Γαλλία (σαν ηττημένη χώρα) και οι πολεμικές αποζημιώσεις μειώθηκαν κατά 99%! (με το επιχείρημα ότι «ο λαός της δεν ευθυνόταν») Υπ. Εξωτερικών της Ρωσίας: Το 1816 ο Ρώσσος Τσάρος του ζήτησε (λόγω ικανότητας και προσωπικότητας) να γίνει Υπ. Εξωτερικών της Ρωσίας! Ο Καποδίστριας δέχτηκε, αλλά επειδή ήθελε να μείνει Έλληνας με διακαή Ελληνική πιστότητα, είπε στον Τσάρο «Μεγαλειότατε δέχομαι, με τον όρο να μην γίνω υπήκοος αλλά να είμαι υπάλληλός σας». Ελληνική επανάσταση: Το 1821 παραιτήθηκε από την Ρωσική κυβέρνηση και πήγε στην Ελβετία ( ). Έδωσε τα πάντα για την Πατρίδα. Η επανάσταση δεν θα πετύχαινε χωρίς τη συμβολή του Καποδίστρια. Έδωσε πολιτική μάχη με Ευρωπαίους δικτάτορες φιλικά προσκείμενους με την Οθωμανική Αυτοκρατορία (π.χ. Μέττερνιχ). Ξεσήκωσε το φιλελληνικό κίνημα στην Ευρώπη. Έστελνε λεφτά, οπλισμό και τόνους παξιμάδι στην Ελλάδα. Το 1827, στην συνεδρίαση της Τριζίνας, ο Κολοκοτρώνης προτείνει τον Καποδίστρια σαν τον «Ηγέτη του Έθνους». Οργάνωσε το Πολεμικό ναυτικό και γενικά τη ναυτιλία (οικονομικό θέμα) Ήθελε να κάνει τους Έλληνες νοικοκυραίους: Να δώσει γη και δάνεια. Ακολούθησε το δρόμο της θυσίας για το Έθνος. Δεν δέχτηκε αμοιβή σαν Κυβερνήτης: «Όταν βεβαιωθώ ότι ουδέν Ελληνόπουλο πεινά, τότε ίσως θα δεχτώ έναν οβολό».

8 Έβαλε υποθήκη τα χτήματα του στην Κέρκυρα σε Έλληνα εφοπλιστή προκειμένου να φέρει δυο καραβιές τροφή για τον πεινασμένο λαό. Το 1831 δολοφονήθηκε από «ελληνικά» χέρια στα σκαλοπάτια του Αγίου Σπυρίδωνα (Κυπριακής καταγωγής Άγιος) στο Ναύπλιο. Ο Κολοκοτρώνης τον ονόμασε «Πατέρα του Έθνους». (Από τότε δεν έχουμε καθορίσει στον Κυβερνήτη Καποδίστρια αυτήν την τιμή). Ο Κανάρης σε γράμμα του μίλησε για Πατροκτονία. Ο Καποδίστριας ήταν μια οικουμενική προσωπικότητα. Ακόμη τον τιμούν στη Ρωσία, στη Γαλλία, στην Ελβετία, στη Σλοβενία. Στην Ελλάδα μάλλον τον αγνοούμε. «Ει o Θεός μεθ' ημών, ουδείς καθ' ημών» Ι. Καποδίστριας «Στις δύσκολες στιγμές οι μόνοι μας σύμμαχοι είναι οι πρόγονοί μας» Source: