πολλές αναμετρήσεις! Μέσα στο ζήτημα της απεργίας Η μάχη που δε δόθηκε και οι μάχες που θα δοθούν!

Transcript

1 δεκαπενθήμερη εφημερίδα του Κ.Ο. του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (μαρξιστικού-λενινιστικού) Σάββατο 25 Μάη 2013 χρόνος 31ος φ Οι εκπαιδευτικοί και όλος ο λαός χρωστάμε στο σύστημα πολλές αναμετρήσεις! Η νέα συμφωνία της ΕΓΣΣΕ Κατάκτηση ή αποδοχή της βαρβαρότητας; σελ. 7 Χαλκιδική Με νύχια και με «δόντια» ο αγώνας συνεχίζεται! Την Κυριακή 12 Μάη, γιορτή της μητέρας, πενήντα περίπου γυναίκες από την Ιερισσό, τα Νέα Ρόδα, το Γομάτι και την Μεγάλη Παναγία, σχεδόν όλες μητέρες, ανέβηκαν στον Κάκκαβο. Χιλιόμετρα πριν το σημείο ανοιχτής εξόρυξης, συνάντησαν δυο διμοιρίες ΜΑΤ (σε μπλε και πράσινο) που τις εμπόδισαν να προχωρήσουν παραπέρα. σελ. 21 Επίσκεψη Ερντογάν στις ΗΠΑ Διαφωνίες πάνω σε «κοινές θέσεις» Μέσα στο ζήτημα της απεργίας των εκπαιδευτικών που δεν έγινε, της αναμέτρησης που απειλήθηκε αλλά δεν ξεκίνησε, υπάρχουν πολλά και διάφορα. Το πραξικόπημα των κυρίαρχων δυνάμεων και η πίκρα του κόσμου. Συνδικαλιστικά κόλπα και τερτίπια, λεονταρισμοί μαζί με εκκλήσεις, Η μάχη που δε δόθηκε και οι μάχες που θα δοθούν! Να πετάξουμε τα βαρίδια Να αναμετρηθούμε με τον αντίπαλο κατασκευές, φόβοι, ξόρκια. Από την εβδομάδα πριν το Πάσχα ως τη Μεγάλη Τετάρτη της 15/5, ένα πλήθος χειρισμών, μικρο πολογισμών, απειλών και θεωριών ξετυλίγονται στον αντίποδα ενός μαζικού ΟΧΙ, μιας αγωνιστικής ελπίδας που άρχισε να βγαίνει στην επιφάνεια και να αναζητά θέση και έκφραση στο ταξικό πολιτικό πεδίο. Βουβά σε όλο το πρώτο διάστημα, εκκωφαντικά και άγρια για τα μέτρα των καιρών- στις γενικές συνελεύσεις στις 14/5. Είναι όλα αυτά σημάδια των καιρών, μηνύματα των αναμετρήσεων που χρωστάμε και θα έρθουν. συνέχεια στη σελ. 2 σελ. 16 Ενέργεια Ξεπούλημα του πλούτου της χώρας εμπλοκή στη γεωπολιτική σύγκρουση Οι λεονταρισμοί από ελληνικής πλευράς που υποτίθεται αγνοούν τις ΗΠΑ και δηλώνουν πως η ΕΠΑ θα δοθεί σ αυτούς που θα πληρώσουν τα περισσότερα δεν κρύβουν την αγωνία ολόκληρου του πολιτικού προσωπικού. Για άλλη μια φορά ουσιαστικά νίπτουν τας χείρας τους και παραπέμπουν το ζήτημα στην κρίση εποπτικών αρχών της Ε.Ε. σελ. 19 Ο Γρηγόρης Λαμπράκης εμπνέει τους σημερινούς αγωνιστές 50 χρόνια από τη δολοφονία του σελ. 23 σελ

2 2 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 25 Μάη 2013 Οι εκπαιδευτικοί και όλος ο λαός χρωστάμε στο σύστημα Συνέχεια από τη σελ.1 πολλές αναμετρήσεις! Ωστόσο, από όλα αυτά τα στιγμιότυπα, τις κρίσεις και τις εκτιμήσεις για πτυχές και πλευρές των γεγονότων και των στάσεων των δυνάμεων, τρία είναι τα βασικά πολιτικά ζητήματα που είναι ανάγκη να κρατήσουμε και να αναδείξουμε ως παρακαταθήκες και βασικά συμπεράσματα, όχι μόνο για τους εκπαιδευτικούς. Αλλά συνολικά για το λαό και τη νεολαία, για την υπόθεση του κινήματος, της αντίστασης και της πάλης. Μέσα σ αυτά τα τρία ζητήματα βρίσκονται και τα επιχειρήματα που δείχνουν και εξηγούν γιατί το ζήτημα της απεργίας των εκπαιδευτικών δεν ήταν «ζήτημα των εκπαιδευτικών», παρ όλο που αναμφίβολα ο αγώνας που χρειαζόταν και μπορούσε να γίνει αυτούς θα είχε σαν κορμό. Αλλά ήταν και είναι- ζήτημα ευρύτερης σημασίας, που αφορά με πολλούς τρόπους όλο το λαό και συνολικά το λαϊκό κίνημα. Ας δούμε λοιπόν τα τρία αυτά ζητήματα. 1. Κεντρική αντιπαράθεση Η θέση του συστήματος Η γραμμή του συστήματος και της κυβέρνησής του ήταν από την πρώτη στιγμή ξεκάθαρη. Οι κάθε είδους μηχανισμοί του και όλες οι δυνάμεις του απέναντι στο ενδεχόμενο του αγώνα διακήρυξαν σε όλους τους τόνους, με κάθε δυνατή συκοφαντία και λάσπη, αλλά και έμπρακτα (επιστράτευση), πως ο αγώνας δεν είναι επιτρεπτός! Χρησιμοποιήθηκε στο έπακρο το πρόσχημα των εξετάσεων, η αντιδραστικότητα συναγωνίστηκε τη γελοιότητα (απειλούνταν, λέει, η «ψυχική υγεία» των παιδιών από την πραγματοποίηση της απεργίας) καθώς το μαύρο μέτωπο συνασπιζόταν για να απαγορεύσει και να καταστείλει τον ξεσηκωμό. Οι λόγοι αυτού του αντιδραστικού συναγερμού βρίσκονται στο περιεχόμενο που αντικειμενικά είχε ο αγώνας και ταυτόχρονα στη φάση και την κατάσταση που βρίσκεται το ίδιο το σύστημα πολιτικά απέναντι στο λαό. Το περιεχόμενο του αγώνα αφορούσε και αφορά ανεξάρτητα από το πώς ονοματίζεται συνδικαλιστικά από τις διάφορες δυνάμεις- δύο κεφαλαιώδη ζητήματα της επίθεσης τους συστήματος: τις εργασιακές σχέσεις και το ζήτημα των κοινωνικών αλλά και δημοκρατικών δικαιωμάτων του λαού, όπως αυτά εκφράζονται στη διεκδίκηση για δημόσιο και δωρεάν σχολείο. Η αντίσταση στην πολιτική της γενικευμένης ελαστικοποίησης-εξαθλίωσης των εργαζομένων και στον κοινωνικό μεσαίωνα, και μάλιστα σε πανελλαδική κλίμακα και με όρους εμπλοκής σημαντικών λαϊκών τμημάτων, ήταν και είναι για το σύστημα αιτία άγριου ταξικού πολέμου! Ακόμη περισσότερο που μια τέτοια αντίσταση ήταν και είναι ενδεχόμενο να τροφοδοτήσει και να πυροδοτήσει κύματα ξεσηκωμού στη νεολαία ενάντια στην πολιτική των ταξικών φραγμών στην εκπαίδευση, ενάντια στη πολιτική κατάργησης των ελευθεριών σε σχολεία και ΑΕΙ-ΤΕΙ. Αυτοί ήταν οι κίνδυνοι με τους οποίους το ξεδίπλωμα του αγώνα απειλούσε την πολιτική του συστήματος σε μια κατάσταση που ο λαός βρίσκεται απέναντί του εξαθλιωμένος και άνεργος. Σε μια κατάσταση που η πολιτική-κυβερνητική σταθερότητα κρέμεται στις κλωστές των κυβερνητικών κατασκευών περί «ανάπτυξης από το 2014», ενώ πίσω από τη βιτρίνα οξύνονται τα αδιέξοδα διαχείρισης της επίθεσης, η κρίση και οι ανταγωνισμοί. Το σύστημα λοιπόν έδειξε και ήταν αποφασισμένο να αναμετρηθεί γιατί είχε επίγνωση της αξίας, της σημασίας, των προβλημάτων που θα του έβαζε αυτός ο αγώνας. Στην ίδια βάση, δεν είχε ούτε την επιλογή «να δώσει κάτι» στις δικές του συνδικαλιστικές ηγεσίες ώστε ο αγώνας να μπλοκαριστεί «ομαλά» και όχι με καταστολή και πραξικόπημα. Αυτή ήταν και είναι η πολιτική θέση του συστήματος και τελικά πάνω απ όλα για την υπεράσπιση του ταξικού συσχετισμού που ως σήμερα έχει διαμορφώσει σε βάρος του λαού. Αλλά και, ακόμη περισσότερο, για την επιδείνωση αυτού του συσχετισμού. 2. Οι εκπαιδευτικοί και οι όροι τους Απέναντι σε αυτή τη θέση του συστήματος βρέθηκαν και τέθηκαν οι εκπαιδευτικοί. Που τόσα χρόνια (όπως και όλος ο λαός, σύμφωνα με την αγαπημένη θεωρία της υποταγμένης Αριστεράς, των αναρχικών, των αυτόνομων, κ.ο.κ.) «σιωπούσαν» και «δεν καταλάβαιναν». Στην πραγματικότητα αντιμετώπιζαν την καθίζηση που τους επέβαλλε η φερόμενη ως «συνδικαλιστική τους ηγεσία», αλλά όχι μόνο αυτή. Εδώ και πολλά χρόνια έχουν γεμίσει τα σχολεία με τις θεωρίες της συνδιαχείρισης, της συνδιοίκησης, με προτάσεις και μοντέλα για «άλλα σχολεία», με οτιδήποτε θολώνει, διαστρέφει, διαγράφει την ανάγκη της μαζικής πάλης και αντιπαράθεσης με το σύστημα. Και τα τελευταία χρόνια που η κατάσταση προχώρησε στο απροχώρητο, αντί να παραμεριστούν, ενισχύθηκαν οι θεωρίες του «εναλλακτικού», του «προειδοποιητικού», του «άλλου αγώνα». Δηλαδή του μη αγώνα. Όλα αυτά άνωθεν. Από τα επιτελεία της Αριστεράς ήρθαν στο στόμα των εκπαιδευτικών. Όμως, σε αυτή τη συγκυρία με τη νέα κλιμάκωση της επίθεσης που τόσα και τόσα έχει ήδη συσσωρεύσει, έγινε η απροσδόκητη για πολλούς έκρηξη. Παρ όλο που τα σχολεία ήταν κλειστά και άρα δεν υπήρχε δυνατότητα ζύμωσης και προετοιμασίας, οι καθηγητές και καθηγήτριες που βρέθηκαν για δύο εβδομάδες απέναντι στα τηλεοπτικά διαγγέλματα της επιστράτευσης και τις θλιβερές πιρουέτες και προκαταβολικές αναδιπλώσεις της συνδικαλιστικής ηγεσίας κατάφεραν μέσα σε δύο μέρες (13-14/5) να πουν ένα μεγάλο και μαζικό ΟΧΙ. Στην επίθεση και στην επιστράτευση. Και ένα πολύ μαζικό ΝΑΙ. Στην απεργία και στον αγώνα. Πάλι όμως «δεν καταλάβαιναν»! Πάλι δεν είχαν το νου να μετρήσουν σωστά «τους όρους και τις προϋποθέσεις» που απαιτούνταν για να παλέψουν. Ίσως πραγματικά να μην είχαν καταλάβει: Πως οι εισηγούμενες την απεργία δυνάμεις της ΟΛΜΕ δεν είχαν και δεν έχουν καταλάβει (και ούτε θέλουν να καταλάβουν) πως η απεργία δεν είναι κόλπο! Πως η κυβέρνηση και το σύστημα δεν θα καμφθεί έστω σε πλευρές της πολιτικής του με «διακηρύξεις αγώνα», αλλά με πραγματικό αγώνα. Πως οι εισηγούμενες την απεργία δυνάμεις της ΟΛΜΕ στην «καλύτερη» περίπτωση ήθελαν την έγκριση του συστήματος (μέσω ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ) για να κάνουν έναν αγώνα που έβαζε σοβαρά και σημαντικά προβλήματα στο σύστημα! Μπορούσε όμως να γίνει αυτός ο αγώνας; Η ερώτηση που μπορεί να τίθεται και καλοπροαίρετα από πολλούς- πήρε την πρώτη της θετική απάντηση από τα μεγέθη και τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων της 14/5. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτές έγιναν με ιδιαίτερα αρνητικούς γενικούς και ειδικούς όρους και όμως ξεπέρασαν κάθε αγωνιστική προσδοκία. Αυτό δείχνει ένα βάθος οργής, αποφασιστικότητα, δύναμη που υπήρχε και υπάρχει στους εκπαιδευτικούς. Αυτή ήταν και είναι και η βασική προϋπόθεση για να ξεκινήσει ο αγώνας, σε αυτή θα στηριζόταν και η τροφοδότησή του απέναντι στην αγριότητα που αναμφίβολα θα αντιμετώπιζε από το σύστημα. Δίπλα σε αυτήν την προϋπόθεση πρέπει να μπει και η παράμετρος του λαού και της στάσης που θα διαμόρφωνε απέναντι σε έναν ξεσηκωμό των εκπαιδευτικών. Στο ζήτημα αυτό είναι και πάλι η πολιτική θέση απαξίωσης του λαού που έχουν μια σειρά δυνάμεις που καθορίζει και παράγει την «εκτίμησή» τους ότι δεν θα πλαισίωνε τον ξεσηκωμό. Είναι οι ίδιες που μετράνε το σύστημα ως «παντοδύναμο», ικανό να διατάσσει ολόκληρη την κοινωνία με τα τηλεοπτικά και άλλα διαγγέλματά του. Το σύστημα ήταν και είναι αποφασισμένο, αλλά όχι παντοδύναμο! Και τελικά η μάζα των εκπαιδευτικών οπωσδήποτε ένα σημαντικό τμήμα της- διαισθανόταν και αντιλαμβανόταν αυτό που οι συνδικαλιστικές και άλλες ηγεσίες ούτε που θα ήθελαν να το σκεφτούν: Στις δοσμένες συνθήκες ο αγώνας θα έχει κόστος, θυσίες και ρίσκο. Δεν υπάρχει όμως άλλος τρόπος να σηκώσουμε κεφάλι, να αλλάξουμε το συσχετισμό, να ανοίξουμε το δρόμο της πάλης και του κινήματος. 3. Η χρεοκοπία γραμμών και σχεδίων Η ακατάπαυστη επίθεση και οι αγωνιστικές διαθέσεις των μαζών έβαλαν και στην περίπτωση των εκπαιδευτικών- το ζήτημα της ταξικής πάλης και της συγκρότησης του κινήματος με τους όρους της πραγματικότητας! Έχει ιδιαίτερη σημασία το ότι το ζήτημα τέθηκε στο συγκεκριμένο κλάδο και στο χώρο της εκπαίδευσης για δύο τουλάχιστον λόγους: Λόγω της μαζικότητας και της πανελλαδικής διάρθρωσής του σε σωματεία. Γιατί τόσο ο κλάδος των εκπαιδευτικών όσο και γενικά οι εκπαιδευτικοί χώροι αποτελούν «προνομιακό πεδίο» για τις κάθε είδους δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά. Αναδεικνύεται λοιπόν ένα κρίσιμο ερώτημα: Πόσο συμβατά αποδείχτηκαν τα σχέδια και οι γραμμές των δυνάμεων που αναφέρονται στην Αριστερά και στο κίνημα με τους όρους που η πραγματικότητα έθεσε στο ζήτημα αυτού του αγώνα; Πόσο αυτά τα σχέδια και οι πολιτικές γραμμές-αντιλήψεις που κυριαρχούν στις δυνάμεις της Αριστεράς είχαν και έχουν στο λογαριασμό τη στήριξηανάδειξη και το ξεδίπλωμα των αγωνιστικών διαθέσεων των μαζών στον παρόντα ταξικό συσχετισμό; Και πόσο θεωρούν ότι αυτός ακριβώς είναι και ο βασικός και αδιαπραγμάτευτος όρος για να μετατοπιστεί ο σημερινός συσχετισμός, για να ανοίξει ο δρόμος τους λαού; Τα ερωτήματα αυτά απαντήθηκαν με πολύ συγκεκριμένο τρόπο στο ζήτημα του αγώνα των εκπαιδευτικών. Η γραμμή πλεύσης του ΣΥΡΙΖΑ προς την κυβέρνηση «κοινωνικής σωτηρίας» περιλαμβάνει τη συνεννόηση με τον ιμπεριαλισμό, το κεφάλαιο στη χώρα, συστημικές ÂÓÈÛ ÛÙ ÙËÓ Î ÔÛË Î ÔÛË Ετήσια Συνδρομή: Εσωτερικού 45 Εξωτερικού 65 π Δƒ : IBAN: GR BIC: ETHNGRAA ÐñïëåôáñéáêÞ Óçìáßá Êùä Î fiûâè Δ Δø Δ πχø, ÛÙÈÎ ÌË ÎÂÚ ÔÛÎÔappleÈÎ ÂÙ ÈÚ È ı ÓÂÙ È applefi ÓÙ ÎÙÈÎ appleèùúôapple Î fiùë : Ú. ˆÓÛÙ ÓÙfiappleÔ ÏÔ Àapple ı ÓÔ ÓÙ ÍË : μ. Ì Ú Ú : ÌÌ. ªappleÂÓ ÎË 43, ı Ó, ΔËÏ.: Fax: simea@kkeml.gr ÂÛ/Ó ÎË, ÁÓ Ù 126 ΔËÏ.: (2310) cpgmlthe@the.forthnet.gr

3 Σάββατο 25 Μάη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 3 Á ðïøç πολιτικές δυνάμεις. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να περιλαμβάνει τη στήριξη και τον ξεσηκωμό των από κάτω. Μπορεί να χρειάζεται «ψήφο πολιτικής διαμαρτυρίας» -και στις γενικές συνελεύσεις των εκπαιδευτικών- αλλά για κανένα λόγο δεν αντέχει ψήφο που εννοεί και θέλει αγώνα. Γιατί αυτόν τον αγώνα δεν τον ανέχεται το σύστημα στο οποίο έχει ήδη, αλλά διεκδικεί ακόμη πιο επίσημη θέση και ρόλο. Η γραμμή της λαϊκής συμμαχίας του ΚΚΕ αποκήρυξε από την πρώτη στιγμή το ενδεχόμενο να υπάρξει αυτός ο αγώνας. Διαμόρφωσε ως ΠΑΜΕ πρόταση και τακτική όχι για να κάνει αντιπολίτευση στην πλειοψηφία της ΟΛΜΕ, αλλά κυρίως για να οχυρωθεί, για να μην μπλέξει με την αγωνιστική διάθεση του κόσμου. Αυτό υπηρετούσε το εύρημα της «48ωρης σφυγμομέτρησης» που πρότεινε εν μέσω επιστράτευσης! Την ίδια οχύρωση ενίσχυσαν οι καταγγελίες για «απεργία χωρίς συμμαχίες, χωρίς σχέδιο, χωρίς προοπτική», που στρέφονταν ενάντια στην αγωνιστική διάθεση του κόσμου. Αλήθεια, γιατί δεν είναι «σχέδιο» η ανατροπή της κυβερνητικής επίθεσης που απολύει εκπαιδευτικούς και δεν είναι «προοπτική» ο ίδιος αγώνας μαζικά και μέσα στη φωτιά του να αλλάξει συνειδήσεις και συσχετισμούς; Από ποιον και τι εγγυήσεις θέλει η ηγεσία του ΚΚΕ για να στηρίξει έναν τέτοιον αγώνα; Πού και πώς συγκροτείται κινηματικά και πολιτικά η συμπόρευση και η σύνδεση λαϊκών στρωμάτων, αν όχι στον αγώνα που εκφράζει δικαιώματα και συμφέροντα της λαϊκής πλειοψηφίας; Ανάλογα ζητήματα μπορούν να τεθούν για τις δυνάμεις που έχουν έτοιμα τα «μεταβατικά προγράμματα», που «διαγράφουν το χρέος» και «εθνικοποιούν» τα πάντα, αλλά βρέθηκαν με αυταπάτες και μάταιες ελπίδες στήριξης από τις καθεστωτικές δυνάμεις και χωρίς ενιαία και κεντρική θέση υπεράσπισης σπασίματος της επιστράτευσης. Ας αναρωτηθούν όσοι ακόμη από το πολιτικό δυναμικό των Παρεμβάσεων θέλουν να σκέφτονται έξω από το δόγμα των «κυβερνητικών λύσεων». Ποιοι είναι σήμερα οι όροι του κινήματος και ποια ζητήματα χρειάζεται να αντιμετωπίσει; Πρόγραμμα αντιστάσεων και αγώνων Αυτά τα τρία βασικά και αλληλένδετα ζητήματα θεωρούμε ότι αναδείχθηκαν από την αναμέτρηση που δεν έγινε, αλλά που ωστόσο έδειξε ένα ρήγμα όχι μόνο ανάμεσα στους πάνω και στους κάτω αλλά και ανάμεσα στους εργαζόμενους και αυτούς που υποτίθεται ότι- τους εκπροσωπούν ή, ακόμα περισσότερο, έχουν αναλάβει την ευθύνη της οργάνωσης και της καθοδήγησης της πάλης τους σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο. Είναι και αυτό λοιπόν στο λογαριασμό και η ζωή επίμονα το βάζει και το ξαναβάζει! Ο λαός και η νεολαία δεν έχουν «έτοιμα» και συγκροτημένα τα συλλογικά τους όργανα και δυνάμεις συνδικαλιστικές και πολιτικέςπου χρειάζονται στην πάλη τους με το σύστημα. Θα τα κατακτήσουν, θα τα διαμορφώσουν, θα τα αναδείξουν. Με τη μαζική τους πάλη και μέσα από τους αγώνες τους για ψωμί, δουλειά, ελευθερία, ανεξαρτησία. Δεν γίνεται αλλιώς, τα όργανα και οι δυνάμεις της ταξικής πάλης μέσα σε αυτήν συγκροτούνται και σφυρηλατούνται. Γι αυτό οι εκπαιδευτικοί και όλος ο λαός πρέπει να επιμείνουν ακόμα πιο πολύ, απαιτώντας, παλεύοντας, διαμορφώνοντας στην πράξη «προγράμματα» μαζικών αντιστάσεων και αγώνων! Με την αιτιολογία ότι, δήθεν, δεν υπήρχαν οι όροι και οι προϋποθέσεις, η πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ και οι εκπρόσωποι των ΔΑΚΕ- ΠΑΣΚΕ-ΣΥΝΕΚ ανέστειλαν την απεργία των καθηγητών με πραξικοπηματικό τρόπο. Με το ίδιο σκεπτικό, το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ είχαν σταθεί ενάντιοι στην απεργία διαρκείας των καθηγητών ενώ η ΚΝΕ ευχόταν στους μαθητές της Γ Λυκείου «καλή επιτυχία» στις εξετάσεις. Στην κρίσιμη συνεδρίαση των προέδρων των ΕΛΜΕ, οι εκπρόσωποι των Παρεμβάσεων δεν επέλεξαν μία ξεκάθαρη στάση υπεράσπισης της απεργίας κόντρα στην επιστράτευση αλλά μία στάση που μπέρδευε και δημιουργούσε θολούρα. Για τους νεκροθάφτες της απεργιακής κινητοποίησης ΔΑΚΕ- ΠΑΣΚΕ ΣΥΝΕΚ δεν είχε σημασία η μαζικότερη, εδώ και χρόνια, προσέλευση των εργαζόμενων στις γενικές συνελεύσεις σε όλη την χώρα. Δεν μέτρησαν τα αποτελέσματα των ψηφοφοριών μέσα στις γενικές συνελεύσεις, όπου τα ποσοστά υπερψήφισης της απεργίας ήταν συντριπτικά υπέρ. Πήραν μία πολιτική απόφαση, με βάση την γενικότερη πολιτική τους στάση, να βάλουν φρένο στην αναμέτρηση του κλάδου με την βάρβαρη και αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης ΕΕ ΔΝΤ, φορτώνοντας με μία ακόμα σοβαρή, υποχώρηση, το εργατικό λαϊκό κίνημα. Για τους εκπροσώπους του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ), αυτό αποτελεί μία «εκ φύσεως» στάση ενώ στην «λέσχη» των υπεύθυνων πολιτικών συνδικαλιστικών δυνάμεων, προστέθηκαν και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ με «εκκωφαντικό» τρόπο. Έτσι, οι αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων των εργαζομένων, στις οποίες όλοι ορκίζονται για απεργιακή κινητοποίηση, έμειναν χωρίς συνέχεια, σκορπώντας πίκρα, απογοήτευση αλλά και αγανάκτηση σε πολύ κόσμο του κλάδου. Αυτό το κενό της πραγματικής πολιτικής συνδικαλιστικής έκφρασης των διαθέσεων των εργαζόμενων «παρακολουθεί» το σύνολο των εργατικών λαϊκών κινητοποιήσεων εδώ και πολλά χρόνια αλλά σήμερα γίνεται ακόμα μεγαλύτερο, με βάση την ολοκληρωτική επίθεση της κυβέρνησης και όλων των δυνάμεων του συστήματος απέναντι στους όρους δουλειάς και ζωής του εργαζόμενου λαού. Το μεγένθυνε η μαζικότητα του κλάδου στον οποίο «προέκυψε» το ζήτημα, με την φασιστικού τύπου επιστράτευση των εργαζόμενων. Ο συνδικαλισμός της υποταγής και του ξεπουλήματος, ο δούρειος ίππος της αστικής τάξης μέσα στο εργατικό κίνημα, έχει ακόμα το επάνω χέρι και προσφέρει απλόχερα τις υπηρεσίες του, όταν οι περιστάσεις και κυρίως το σύστημα, το απαιτούν. Από την άλλη μεριά, οι αγωνιστικές διαθέσεις των εργαζόμενων δεν μπορούν να υποταχθούν στους πολιτικούςσυνδικαλιστικούς συσχετισμούς και να ακυρώσουν μία γραμμή πάλης και διεκδίκησης απέναντι στην καταστροφή των ζωών τους. Μέσα στο εργατικό λαϊκό κίνημα, το ζήτημα της πολιτικής κατεύθυνσης παίρνει κεντρικό χαρακτήρα. Τίθεται ανάμεσα στις δυνάμεις που κινούνται στην γραμμή της αναμέτρησης, της πάλης και της διεκδίκησης ενάντια στην κυβέρνηση, την κεφαλαιοκρατική αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές και τις δυνάμεις που κινούνται στην γραμμή της συνδιαλλαγής και της υποταγής. Η κλιμάκωση και η ένταση της επίθεσης των δυνάμεων του συστήματος γεννούν αντιστάσεις και αγώνες, δημιουργούν όρους και προϋποθέσεις που καθορίζονται όμως τόσο από τους συσχετισμούς του λαού απέναντι στο σύστημα όσο και από τους εσωτερικούς συσχετισμούς του κινήματος. Όροι και προϋποθέσεις Η σημερινή φάση της αντιπαράθεσης των εργαζόμενων με την κυβέρνηση και την βάρβαρη αντιλαϊκή της πολιτική είναι κρίσιμη και θα καθορίσει το πολιτικό και κοινωνικό έδαφος των νέων συσχετισμών για το επόμενο διάστημα. Στην βάση αυτή, από την μεριά των λαϊκών δυνάμεων, παίρνει αναγκαστικό χαρακτήρα η οικοδόμηση μαζικών όρων κινήματος, που αποτελούν σημαντική προϋπόθεση για την νικηφόρα έκβαση των αγώνων. Αυτό σημαίνει ότι την υπόθεση του αγώνα, τους στόχους και όλη την εξέλιξή του, την παίρνουν στα χέρια τους τα πραγματικά υποκείμενα, αυτοί που μπαίνουν στον αγώνα με όλα τα ρίσκα και τις θυσίες που πρέπει να θεωρούνται δεδομένα σε μία αναμέτρηση. Και σήμερα δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, σε κανένα εργαζόμενο, ότι η αναμέτρηση με τις δυνάμεις του συστήματος, κυβέρνηση-κράτος-εργοδοσία μπορεί να γίνει εκ του ασφαλούς. Σε αυτή την φάση της αναμέτρησης δεν υπάρχουν «ασφαλείς αγώνες». Η ασφάλειά τους εξαρτάται από την πολιτική κατεύθυνση, την οργανωτική συγκρότηση πάνω σε αυτή την κατεύθυνση, το εύρος του μετώπου πάλης, την διάρκεια και την αγωνιστική αλληλεγγύη ανάμεσα στα μαχόμενα τμήματα του εργαζόμενου λαού. Στους αγώνες πάμε για να νικήσουμε. Και για αυτό πρέπει να εξασφαλίσουμε τους μαζικότερους όρους. Αλλά εδώ τίθεται το ερώτημα, ποιος αποφασίζει ότι αυτοί οι όροι έχουν εξασφαλιστεί; Σίγουρα αυτοί που τους αφορά άμεσα. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να εξασφαλιστούν μαζικές διαδικασίες άμεσης συμμετοχής των εργαζόμενων για την λήψη αποφάσεων, αποτινάσσοντας όλες τις αντιλήψεις και πρακτικές ανάθεσης στους «ειδικούς», που έχουν επιβληθεί στο κίνημα από τον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό και την ρεφορμιστική πολιτική. Ταυτόχρονα, πρέπει να ειπωθεί ότι οι ίδιοι οι αγώνες διαμορφώνουν τους δικούς τους όρους και τις προϋποθέσεις για την έκβασή τους. Αποτελούν το πεδίο όπου ο εργαζόμενος λαός συνειδητοποιεί την δύναμή του και στηρίζεται σε αυτή. Οι αγώνες διαλύουν τις αυταπάτες για τον χαρακτήρα της κυβέρνησης και του συστήματος, αναδεικνύουν τους συμμάχους αλλά ξεσκεπάζουν και τους ψεύτικους φίλους. Η συνειδητή προσπάθεια που γίνεται από τις ρεφορμιστικές δυνάμεις της αριστεράς, με την επίκληση των όρων και προϋποθέσεων που λείπουν για το ξεδίπλωμα αγώνων αντίστασης και διεκδίκησης, δεν αφορά μόνο την αποφυγή της αναμέτρησης με την κυβέρνηση και το σύστημα αλλά και την αποφυγή της αποκάλυψης των πραγματικών τους ορίων. Είτε επικαλούνται ότι οι εργαζόμενοι σε έναν κλάδο, μία επιχείρηση, ένα εργοστάσιο δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους στην αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, το κράτος και την εργοδοσία. Είτε ότι το κάθε ζήτημα αποτελεί μέρος της συνολικής πολιτικής της κυβέρνησης και του συστήματος και σαν τέτοιο «πρέπει» να αντιμετωπιστεί. Έτσι, αυτές οι σωστές, από γενική άποψη, εκτιμήσεις δεν εντάσσονται σε ένα σχέδιο οικοδόμησης μαζικών και πολιτικών όρων κινήματος αλλά χρησιμοποιούνται, για να βάλουν εμπόδια στην εκδήλωση και την ανάπτυξη πραγματικού κινήματος αντίστασης και διεκδίκησης. Η αλλαγή των συσχετισμών μέσα στην αριστερά, με την ενίσχυση του πολιτικού ρεύματος της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, αποτελεί και αυτό κεντρικό πολιτικό ζήτημα για την συνολική ανατροπή των συσχετισμών στην αντιπαράθεση του εργαζόμενου λαού με το σύστημα. Για την διαμόρφωση των όρων και των προϋποθέσεων της εργατικής-λαϊκής χειραφέτησης και απελευθέρωσης.

4 4 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 25 Μάη 2013 Εκπαιδευτικός Στέφανος Γκουλιώνης: Σε «αυτοδίκαιη αργία»! Αυτό αποφάσισε ο υφυπουργός Παιδείας, Παπαθεοδώρου, για το δάσκαλο αυτό βάσει του νόμου 4093/12, λόγω υποτιθέμενου αδικήματος που τέλεσε εκτός υπηρεσίας. Το «αδίκημα» ήταν η συμμετοχή του σε διαμαρτυρία κατά την παρέλαση της 25ης Μάρτη 2012 στη Λάρισα. Το γεγονός ότι ο δάσκαλος αυτός, στο 1ο Ειδικό Δημοτικό Σχολείο, για παιδιά με αυτισμό, συνελήφθη απ τις δυνάμεις καταστολής στην παραπάνω διαμαρτυρία και καταδικάστηκε πρωτόδικα -άδικα και αβάσιμα- για «αντίσταση κατά της αρχής» απ το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Λάρισας (εκκρεμεί η δίκη στο Εφετείο, τον προσεχή Οκτώβρη) τον καθιστά σύμφωνα με την καθεστωτική φρασεολογία «επίορκο δημόσιο υπάλληλο». Ο Γκουλιώνης θα παραμείνει σε αργία, με μείωση των αποδοχών του στο ¼ των σημερινών, μέχρι την παραπομπή του στο Πειθαρχικό Συμβούλιο Περιφερειακής Διεύθυνσης Εκπαίδευσης με την κατηγορία της «ανάρμοστης για υπάλληλο συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας». Άλλο ένα κραυγαλέο κρούσμα, μετά την υπόθεση του Πέτρου Καπετανόπουλου, σχετικά με το πώς χρησιμοποιείται η λεγόμενη «παύση των επίορκων» στο Δημόσιο, στην υπηρεσία της ολόπλευρης ποινικοποίησης της πολιτικής, κοινωνικής και συνδικαλιστικής δράσης που ενοχλεί το σύστημα και την κυβέρνηση. Υπογραφές συμπαράστασης συλλέγονται ήδη μέσω διαδικτύου, ενώ απαραίτητο είναι ν αναπτυχθεί μαζικό κίνημα υπεράσπισής του. Κυριάκος Μουτίδης: Υπερασπίστηκε τη διαδήλωση, σέρνεται στα δικαστήρια Το Δεκέμβρη του 2009, μετά από επίθεση των δυνάμεων καταστολής στη διαδήλωση για την πρώτη επέτειο της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου, δέχεται επίθεση μεταξύ άλλων και το μπλοκ του Ε.Ε.Κ. (Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος) στο Σύνταγμα. Οι αστυνομικοί της Ομάδας «ΔΕΛΤΑ» μάλιστα ρίχνουν στο οδόστρωμα και ξυλοκοπούν την Αγγελική Κουτσουμπού, αγωνίστρια του αντιδικτατορικού αγώνα, την οποία τραυματίζουν σοβαρά στο κεφάλι (η τότε κυβέρνηση Παπανδρέου το παρουσίασε σαν ατύχημα), αφήνουν μισοπαράλυτο το χέρι του γιατρού Δημήτρη Γεωργίου, που προσπάθησε να βοηθήσει την Κουτσουμπού, και προχωρούν σε συλλήψεις διαδηλωτών του μπλοκ, τους οποίους παραπέμπουν σε δίκες, «έναν έναν», στις οποίες δύο αθωώθηκαν, ενώ ο οικοδόμος Θάνος Ζαμπέτης καταδικάστηκε πρωτόδικα σε 7 μήνες φυλάκιση. Ο Κυριάκος Μουτίδης, μέλος του Σωματείου βάσης των εργαζόμενων στις ταχυμεταφορές, παραπέμφθηκε κι αυτός με τον «κουκουλονόμο» (κακούργημα), και μετά από äçìïêñáôéêü äéêáéþìáôá 15χρονος Αφγανός το νέο θύμα ρατσιστικής επίθεσης Η υποκρισία του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου και η δυνατότητα εφαρμογής της λεγόμενης «θεωρίας των άκρων» Το ρατσισμό και το νεοναζισμό υποτίθεται πως έρχεται ν αντιμετωπίσει από καθεστωτική σκοπιά το λεγόμενο «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο, που επρόκειτο να κατατεθεί προς ψήφιση στη Βουλή, πριν μπει στη δίνη των ενδο-κυβερνητικών τριβών, και μετατεθεί για τον Αύγουστο, πιθανότατα τροποποιημένο. Μετά τις αντιδράσεις από πλευράς Ν.Δ., που φαίνεται να εστιάζει στην αντίδραση εκκλησιαστικών κύκλων, αλλά που οι βαθύτεροι λόγοι πιθανά βρίσκονται στην αποφυγή δημιουργίας προβλημάτων σ ένα ενδεχόμενο ένταξης εφεδρειών που προέρχονται από φασιστικά μορφώματα στο μελλοντικό κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό διαχείρισης, παραπέμφθηκε στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή η οποία ενέκρινε τη «συνταγματικότητά» του, αλλά «πάγωσε» η κατάθεσή του. Το νομοσχέδιο με τίτλο «Για την καταπολέμηση εκδηλώσεων ρατσισμού και ξενοφοβίας», που εισηγήθηκε ο υπουργός Δικαιοσύνης της τρικομματικής, Ρουπακιώτης (ΔΗΜ.ΑΡ.), έχει τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος βλέπει σ αυτό «θετικά» και «προοδευτικά» στοιχεία. Είναι όμως έτσι; Καταρχήν, μιλώντας στη ΝΕΤ, ο Ρουπακιώτης παρουσίασε το νομοσχέδιο ως ένα πλαίσιο που δεν «φωτογραφίζει κανέναν και δεν στρέφεται εναντίον κανενός» (!!!) και που απλώς «θέτει κάποια όρια». Λες κι ο ρατσισμός κι η ρατσιστική βία προκύπτουν απ το πουθενά και αποτελούν κάτι το «άχρωμο». Και δεν έχουν αιτίες γέννησης και «φορείς» άσκησής τους. Και δεν εννοούμε μόνο τη Χρυσή Αυγή και παρόμοια μορφώματα. Γίνεται, βέβαια, στη συνέχεια πιο σαφής, αναφέροντας πως «ο εισαγγελέας θα έχει το λόγο γι' αυτούς που παραβιάζουν το νόμο, το σύνταγμα και τις διεθνείς συμβάσεις και τα δικαστήρια στη συνέχεια θα κρίνουν τις πράξεις τους». Ένα «νόμο, σύνταγμα και διεθνείς συμβάσεις», βέβαια, που τα διαμορφώνουν και τα καθορίζουν το εκάστοτε πολιτικό προσωπικό της ντόπιας αστικής τάξης και τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της σε ΗΠΑ και Ε.Ε. Υποτίθεται πως το εν λόγω νομοσχέδιο ποινικοποιεί την «πρόκληση ή την παρότρυνση σε βιαιοπραγίες κατά προσώπου ή ομάδας, που προσδιορίζονται με βάση τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνική καταγωγή, το φύλο ή το γενετήσιο προσανατολισμό», σύμφωνα μάλιστα με το πνεύμα που εισάγουν ανάλογα νομοθετήματα των ιμπεριαλιστών της Ε.Ε. Όταν, όμως, είναι η ίδια η επίσημη πολιτική του συστήματος στη χώρα και των κυβερνήσεών του που χαρακτηρίζονται απ τη φασιστικοποίηση, την καρατόμηση δημοκρατικών δικαιωμάτων και την ένταση και αναβάθμιση της κρατικής βίας και τρομοκρατίας απέναντι σε Έλληνες και μετανάστες, όταν στήνονται «στρατόπεδα συγκέντρωσης» τύπου Αμυγδαλέζας, όταν στα φραουλοχώραφα (κι όχι μόνο!) κυριαρχεί η μεσαιωνικού τύπου αιματηρή εκμετάλλευση και εργοδοτική βία, όταν τα ΜΑΤ, οι Ομάδες «ΔΙΑΣ» και «ΔΕΛΤΑ», οι λιμενικοί και άλλα κατασταλτικά σώματα πρωτοστατούν σε άσκηση βίας απέναντι σε μετανάστες κι Έλληνες, όταν η ίδια η επίσημη πολιτική επιδιώκει τη διάσπαση της εργατικής τάξης σε «Έλληνες και ξένους», συγκαλύπτοντας τους πραγματικούς υπαίτιους των δεινών του λαού, όταν είναι αυτή η πολιτική και η κρίση του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που γεννούν και τα ρατσιστικά και νεοναζιστικά μορφώματα τύπου Χρυσής Αυγής, τόσο στη χώρα μας,όσο και παγκόσμια, τότε, πόσο υποκριτική και ψεύτικη ακούγεται η υποτιθέμενη στόχευση του νομοσχεδίου; Η αντιμετώπιση του φασισμού, του ρατσισμού και του νεοναζισμού δεν μπορεί να γίνει με νόμους και διατάγματα που θεσπίζουν οι διαχειριστές ενός συστήματος που τα γεννά, από τις δυνάμεις του «συνταγματικού τόξου» που, σύμφωνα με τον Ρουπακιώτη, πρέπει να συστρατευθούν κατά του ρατσισμού και του νεοναζισμού. Αλλά από μαζικούς και μαχητικούς αγώνες του λαού, της εργατικής τάξης και της νεολαίας, που θα τους φράξουν το δρόμο. Στη στόχευση όμως των διαχειριστών και των μηχανισμών του συστήματος βρίσκονται οι λαοί, η εργατική τάξη, το εργατο-λαϊκό κίνημα, το αριστερό, επαναστατικό και κομμουνιστικό κίνημα. Κι εδώ μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιηθεί και το δήθεν προοδευτικό «αντιρατσιστικό νομοσχέδιο». Όταν ποινικοποιείται ο «δημόσιος εγκωμιασμός, άρνηση ή η εκμηδένιση εγκλημάτων» που έχουν «αναγνωριστεί με αμετάκλητη απόφαση ελληνικών ή διεθνών δικαστηρίων», για παράδειγμα. Τη στιγμή που έχει ήδη ψηφιστεί (Απρίλης του 2009) απ το Ευρωκοινοβούλιο απόφαση που εξομοιώνει τον «κομμουνισμό με το ναζισμό», που η πτωματολογία για τα «εγκλήματα» του Στάλιν, του Μάο και του κομμουνιστικού κινήματος είχε κι έχει την τιμητική της στην παγκόσμια ιμπεριαλιστική προπαγάνδα. Τη στιγμή που όποιος δεν είναι αρεστός στους ιμπεριαλιστές μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί «εγκληματίας» και «δολοφόνος». Τη στιγμή που η αστική ταξική δικαιοσύνη στη χώρα μας μπορεί να χαρακτηρίσει «ποινικά κολάσιμες» έως και «εγκληματικές» πράξεις αντίστασης και αγώνα του λαού, τη στιγμή που η λεγόμενη «θεωρία των άκρων» αποτελεί εδώ και καιρό ένα απ τα οπλοστάσια του συστήματος, χαρακτηρίζοντας ως «άκρο» τόσο την Αριστερά και συγκροτήσεις της, αλλά και τον ίδιο το λαό όταν οι πρακτικές του ξεφεύγουν απ τα όρια της αστικής νομιμότητας. Σ όλες αυτές τις περιπτώσεις δεν ποινικοποιείται μόνο η πράξη, αλλά και ο «εγκωμιασμός» και η προτροπή! Δεν είναι λοιπόν τόσο αθώο το «αντιρατσιστικό» νομοσχέδιο (όπως επισημάνθηκε στην τοποθέτηση και του ΚΚΕ), ούτε έπιασε ξαφνικά πρεμούρα την αστική τάξη και τη διαχείρισή της για το θέμα της αντιμετώπισης του ρατσισμού και του νεοναζισμού. Κι αυτό ισχύει ανεξάρτητα απ την έκβαση που θα έχει τελικά ή προώθησή του ή όχι. Εκβαση η οποία σαφώς και δεν θα διαταράξει τη συνοχή της τρικομματικής και το «έργο» το οποίο έχει αναλάβει να επιτελέσει, ενάντια στο λαό. συνεχείς αναβολές η δίκη του ορίστηκε για τις 21/5, στο Β Τριμελές Εφετείο. Φασιστική πρόκληση στο Στέκι της Χαραυγής στη Δάφνη Ξημερώματα της Δευτέρας 13/5, ομάδα φασιστών έβαψε με φασιστικά σύμβολα και ύβρεις του τύπου «Κουφάλες Αριστεροί», την πρόσοψη του Στεκιού της Χαραυγής στη Δάφνη, χώρο που χρησιμοποιεί η Πρωτοβουλία για Αριστερή Αντιιμπεριαλιστική Συνεργασία Υμηττού Δάφνης Νοτίων Προαστίων. Λίγη ώρα πριν, είχε πραγματοποιηθεί επίθεση στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ Δάφνης Υμηττού, όταν «άγνωστοι» έσπασαν τα τζάμια τους και πέταξαν μέσα βόμβες μολότοφ. Δεν είναι η πρώτη φορά που φασιστικές ομάδες «αγνώστων» επιτίθενται σε στέκια και γραφεία πολιτικών οργανώσεων, νεολαίας, εργατικών σωματείων και συλλογικοτήτων προκειμένου να δημιουργήσουν κλίμα τρομοκράτησης. Τέτοιες θρασύδειλες ενέργειες, ωστόσο, περισσότερο εξοργίζουν παρά τρομοκρατούν τους αγωνιστές, ενώ φανερώνουν και την πραγματική στόχευση τέτοιων εφεδρειών του συστήματος. Καταγγελία για την επίθεση εξέδωσε και η Π.Α.Α.Σ. Υμηττού Δάφνης - Νοτίων Προαστίων. MAT δέρνουν και συλλαμβάνουν γυναίκες στη Χαλκιδική Την Κυριακή 12 Μάη, 60 γυναίκες που πραγματοποιούσαν διαδήλωση στο όρος Κάκαβος, προς τις εγκαταστάσεις της εταιρίας «Ελληνικός Χρυσός», εμποδίστηκαν από διμοιρίες των ΜΑΤ να συνεχίσουν την πορεία τους. Οι γυναίκες απαιτούσαν να τους επιτραπεί να συνεχίσουν, ενώ ένα αστυνομικό τζιπ τούς ζήτησε ν ανοίξουν για να περάσει. Το γεγονός ότι μια απ τις γυναίκες είπε στον αξιωματικό του τζιπ "αφού δεν μας αφήνετε να περάσουμε, εμείς γιατί να σας αφήσουμε;" αποτέλεσε αιτία σύλληψης. Η προσπάθεια των άλλων γυναικών να την υπερασπίσουν έμπρακτα προκάλεσε την επίθεση των ΜΑΤ και τον άγριο ξυλοδαρμό των γυναικών. Μία γυναίκα, μάλιστα, την άρπαξαν από ένα μαντίλι που φορούσε και την έσερναν, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά στον αυχένα. Τρεις γυναίκες προσήχθησαν, για να συλληφθούν στη συνέχεια και να παραπεμφθούν σε δίκη για «εξύβριση, αντίσταση και απείθεια» (η πρώτη) και «προσπάθεια απελευθέρωσης κρατουμένου» (οι δύο άλλες). Η δίκη τους, που ορίστηκε για τις 22/5 στο Αυτόφωρο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Πολυγύρου, θα συνεχιστεί στις 27/5. Μ αυτό τον τρόπο αντιμετωπίζουν οι δυνάμεις καταστολείς και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι τον «εχθρό λαό» -άνδρες, γυναίκες και παιδιά- όταν πρόκειται να υπερασπίσουν τα συμφέροντα των ντόπιων και ξένων αφεντικών τους.

5 Σάββατο 25 Μάη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 5 «Άγνωστοι» χαράκωσαν στο πρόσωπο 15χρονο Αφγανό Τη Δευτέρα του Πάσχα, 6 Μάη, έξι άτομα που φόραγαν μαύρες μπλούζες πλησίασαν έναν 15χρονο Αφγανό στην Πλατεία Αττικής και του ζήτησαν τα νόμιμα έγγραφα παραμονής του στη χώρα. Στη συνέχεια, τον χτύπησαν και του χαράκωσαν το πρόσωπο μ ένα σπασμένο μπουκάλι μπίρας. Τη ρατσιστική επίθεση κατήγγειλαν οι «Γιατροί του κόσμου», που περιέθαλψαν τον έφηβο μετανάστη, αφού πήγε στο νοσοκομείο και το περιστατικό δεν καταγράφηκε Για την επίθεση διεξάγεται έρευνα με εντολή του Αρχηγείου της ΕΛ.ΑΣ., ενώ ο έφηβος φιλοξενείται σε ξενώνα, μέχρι να ταξιδέψει στην Ελβετία, όπου έχει μεταβεί η οικογένειά του. Καμία ηλικιακή ή άλλη αναστολή, όσον αφορά τους στόχους τους, δεν χαρακτηρίζει τα φασιστοειδή που ασκούν κάθε είδους βία, ποτισμένα απ το ρατσιστικό δηλητήριο που χύνει το ίδιο το εκμεταλλευτικό σύστημα και η πολιτική του. Την επικείμενη απέλαση δύο μεταναστών εργατών της Νέας Μανωλάδας του Μοντζορούλ Ισλάμ και του Τζαχαγκίρ Χουσεΐν, που μαχαιρώθηκαν στις 9/5 από επιστάτες που τους έστησαν ενέδρα, επειδή διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα τους στα φραουλοχώραφα, κατήγγειλε με ανακοίνωσή της η Κ.Ε.Ε.Ρ.Φ.Α. Το γεγονός πως οι επιστάτες ήταν Μπανγκλαντεσιανοί - πλην όμως τσιράκια των αφεντικών χρησιμοποιείται για να παρουσιαστούν η επίθεση και τα μαχαιρώματα ως «διαμάχη ομοεθνών»! Όχι στη συγκάλυψη της νέας δολοφονικής επίθεσης! Να μην απελαθούν οι μετανάστες εργάτες! Τη μη έκδοση του πολιτικού πρόσφυγα Χουσεΐν Τζακίλ στο φασιστικό καθεστώς της Τουρκίας αποφάσισε το δικαστήριο στο οποίο σύρθηκε, στις 21/5. Ο Τζακίλ ζει στη χώρα μας 12 χρόνια και δραστηριοποιείται στο κίνημα αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν. Είχε συλληφθεί στις 6/4 στην Αθήνα, στο πλαίσιο της τρομοκρατικής επιχείρησης που έχει εξαπολύσει η τρικομματική κυβέρνηση και τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά, μέσω της Ιντερπόλ, ενάντια στους τούρκους και κούρδους πολιτικούς πρόσφυγες που ζουν στη χώρα μας. Η μη έκδοσή του αποτελεί μια επιτυχία του κινήματος αλληλεγγύης που εκφράστηκε και πέτυχε τη μη έκδοση της αγωνίστριας Φαντίκ Αντιμάν και των αγωνιστών Ζεκί Γκορμπούζ και Μπουλέντ Κομέρτ (δες και προηγούμενο φύλλο «Π.Σ.»). Ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί για την απελευθέρωση και τη μη έκδοση και της αγωνίστριας Γκιονούλ Γιλμάζ (Εμινέ). Για το λεγόμενο «αντισυνταγματικό τόξο» Ιδιαίτερα έντονα ακούγεται το τελευταίο διάστημα, μετά και την επιστράτευση των καθηγητών απ την κυβέρνηση, ο χαρακτηρισμός των κομμάτων της τρικομματικής (Ν.Δ. ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΔΗΜ.ΑΡ.) αλλά και της Χρυσής Αυγής ως «αντισυνταγματικό τόξο». Και στιγματίζεται ως τέτοιο σε αντιπαραβολή με το «συνταγματικό τόξο» που επικαλούνται οι κυβερνητικοί εταίροι. Ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά κι άλλοι πολιτικοί χώροι που αναφέρονται στην Αριστερά έχουν υιοθετήσει αυτό το χαρακτηρισμό ή άλλους, της ίδιας λογικής, όπως για παράδειγμα όταν αναφέρονται στο «κατοχυρωμένο συνταγματικά δικαίωμα της απεργίας», στην «εκτροπή απ τη συνταγματική νομιμότητα», στο «αντισυνταγματικό μέτρο της επιστράτευσης», σπέρνοντας έτσι νέες αυταπάτες στο λαό. Αλήθεια, το πρόβλημα με την επιστράτευση είναι πως είναι «αντισυνταγματική» ή ότι αποτελεί φασιστικό μέτρο ενάντια στους εργαζόμενους; Το δικαίωμα στην απεργία το υπερασπίζουμε επειδή είναι «συνταγματικά κατοχυρωμένο» ή επειδή Κριτική σ ένα λαθεμένο σύνθημα «Όταν κοιμάσαι στη δημοκρατία τους ξυπνάς στη δικτατορία τους!» αποτελεί ανάγκη για την πάλη της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων; Το πρόβλημα με τη Χρυσή Αυγή εστιάζεται στο ότι είναι «αντισυνταγματική» ή στο ότι είναι φασιστική; Ποιος είναι αλήθεια ο ρόλος του αστικού συντάγματος, του πολιτικού «μας» συστήματος; Αποτελεί μήπως αυτός ο «ανώτατος νόμος» τον εγγυητή της δημοκρατίας και των ελευθεριών για το λαό; Έπαψαν άραγε τόσο το σύνταγμα όσο και η κοινοβουλευτική δημοκρατία να έχουν ταξικό και αντιλαϊκό χαρακτήρα; Το γεγονός ότι το σύνταγμα του 75 σηματοδότησε το πέρασμα απ τη φασιστική χούντα στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία μπορεί να οδηγήσει σε συμπεράσματα πως το σημερινό πολίτευμα και το σύνταγμά του αποτελούν εγγύηση δημοκρατίας, που κινδυνεύει μόνο από μια νέα «εκτροπή»; Όταν ζούμε σε μια φάση όπου, χωρίς «εκτροπή» και χωρίς χούντα, η επίσημη αστική πολιτική φασιστικοποιείται με γοργούς ρυθμούς, τα τελευταία 2-3 χρόνια. Και που επιβάλλεται, με ΜΑΤ, κατασταλτικές δυνάμεις, απαγορεύσεις συγκεντρώσεων κι απεργιών, συλλήψεις, διώξεις, επιστρατεύσεις, στοχοποίηση της Αριστεράς και του λαού. Μήπως άραγε απέναντι σ αυτό το πλαίσιο ο λαός κι η Αριστερά, αντί ν αναπτύξουν και να οργανώσουν μαζικούς αγώνες κι αντιστάσεις, πρέπει να υπερασπιστούν το σύνταγμα και τη «συνταγματική νομιμότητα»; Είναι διαφορετικό πράγμα να καταγγέλλεις και ν αντιπαλεύεις το βάθεμα της αντιδραστικότητας που εκφράζουν οι «συνταγματικές αναθεωρήσεις» απ το να υπερασπίζεσαι το ισχύον σύνταγμα (ή, ακόμα χειρότερα, να αντιπροτείνεις κι ένα άλλο!) το οποίο αποτελεί έκφραση του αστικού πολιτικού συστήματος, ακόμα κι αν το παραβιάζουν οι ίδιοι που το επικαλούνται, όπως κάνουν βέβαια και με μια σειρά νόμους. Το δικαίωμα στην απεργία, το δικαίωμα στη διαδήλωση, στην έκφραση και τη διακίνηση των ιδεών, στις ελευθερίες αποτελούν μορφές λαϊκής πάλης τις οποίες πρέπει να υπερασπιστεί ο λαός σαν τέτοιες, σαν ανάγκες του, κι όχι απ τη σκοπιά του καθαγιασμού ενός υποτιθέμενου «υπεράνω» και «για όλους» κανόνα του αστικού εποικοδομήματος. Ηπαραπάνω φράση αποτέλεσε το κεντρικό σύνθημα της Κίνηση για τις Ελευθερίες και τα Δημοκρατικά Δικαιώματα της Εποχής μας (ΚΕΔΔΕ) στην αντιφασιστική συγκέντρωση-συναυλία-διαδήλωση που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα την 21/4, με αφορμή τα 46 χρόνια από την αμερικανοστήριχτη χούντα των συνταγματαρχών. Η κριτική μας απέναντι στον πυρήνα της λογικής που παράγει τέτοια συνθηματολογία θα μπορούσε να αναδείξει πολλά στοιχεία. Είναι, άλλωστε, αναγκαίο να ανοίξει αυτή καθαυτή η συζήτηση στους κόλπους της Αριστεράς. Η συζήτηση δηλαδή που θα καταλήγει σε τεκμηριωμένες εκτιμήσεις για την περίοδο που διανύουμε, τη φάση και τις επιδιώξεις του συστήματος και των δυνάμεών του, βάζοντας, από την άλλη, αντίστοιχα καθήκοντα συμμαχιών και πάλης για το λαϊκό-εργατικό κίνημα. Εδώ θα σταθούμε, συνοπτικά, σε τρία βασικά ζητήματα που αναδεικνύονται μέσα από το παραπάνω σύνθημα και θεωρούμε ότι το καθιστούν τουλάχιστον άστοχο. 1. Αποτελεί συνέχεια των συνθημάτων «Κάτω η χούντα κυβέρνησης-εε-δντ» και «η χούντα δεν τελείωσε το 73». Κεντρικά συνθήματα δυνάμεων της Αριστεράς, που έχουν τεθεί εδώ και τρία χρόνια στο κίνημα διαμορφώνοντας λαϊκές συνειδήσεις για την περίοδο που διανύουμε και τη φάση του συστήματος. Συνθήματα που ταυτίζουν τη χούντα και τη δικτατορία με την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία που ως τέτοια προσαρμόζεται από τη μεριά του συστήματος ανάλογα με τις ανάγκες του. Συνθήματα που παρουσιάζουν μια στρεβλή αντίληψη για την ίδια την αστική δημοκρατία και τα όριά της. Που δεν βλέπουν τα δημοκρατικά δικαιώματα ως προϊόν της ταξικής πάλης, ως κατακτήσεις του λαού και της εργατικής τάξης στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Συνθήματα που γεννήθηκαν από τη μήτρα των κοινοβουλευτικών αυταπατών, της ανάπτυξης του καπιταλισμού και των παραγωγικών δυνάμεων που ενσωματώνει στο DNA του τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες, τουλάχιστον για τις χώρες της Δύσης. Συνθήματα που προσκρούουν στην αντίφαση ότι η «χούντα» που επικαλούνται θα «πέσει» μέσα από εκλογές που η ίδια θα προκηρύξει ή που εξαντλούνται να καταδεικνύουν ως κύριο μέτωπο τη Χρυσή Αυγή. Συνθήματα που παρουσιάζουν τουλάχιστον αμηχανία, από όσους τα θέτουν, μπροστά στον παροξυσμό της ταξικής επίθεσης που εξαπολύουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού, μπροστά στο «κράτος έκτακτης ανάγκης», στο «νόμος και τάξη», στον ψαλιδισμένο κοινοβουλευτισμό που κινείται στα όρια των συνταγματικών εκτροπών, στη «δημοκρατία» που συρρικνώνεται. Συνολικά στη φασιστικοποίηση της δημόσιας ζωής από τη μεριά του συστήματος που αποτελεί το αναγκαίο συμπληρωματικό εργαλείο για να επιβληθεί και να εμπεδωθεί στις λαϊκές-εργατικές μάζες η βαρβαρότητα. 2. Είναι ανιστόρητο, αφού μας λέει ότι οι δικτατορίες επιβάλλονται όταν οι λαοί κοιμούνται. Η ιστορία επιβεβαιώνει το αντίθετο και με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο. Οι δικτατορίες επιβλήθηκαν όταν οι λαοί οργανώθηκαν, αντιστάθηκαν, διεκδίκησαν, ξεσηκώθηκαν, εξεγέρθηκαν. Όταν οι λαϊκοί εργατικοί αγώνες νικούσαν, όταν αμφισβήτησαν την αστική κυριαρχία, όταν ο λαϊκός παράγοντας ήρθε με ορμή στο προσκήνιο. Μπροστά στον «κομμουνιστικό κίνδυνο» το καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό σύστημα απέβαλε το βαρίδι του «δημοκρατικού» του προσωπείου και ανέδειξε είτε με πραξικοπήματα είτε με τον κοινοβουλευτικό μανδύα τον πιο σάπιο διαχειριστή του, τον φασισμό και τον ναζισμό. Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε αναλυτικά σε κάθε περίπτωση. Ας σταθούμε μόνο στην δική μας περίπτωση μέσα από την προκήρυξη της ΠΑΑΣ που παρέμβηκε στην ίδια κινητοποίηση. «Χουντικοί αξιωματικοί του στρατού κατέλαβαν πραξικοπηματικά την εξουσία εφαρμόζοντας το νατοϊκό σχέδιο έκτακτης ανάγκης Προμηθεύς που προέβλεπε ανάληψη της εξουσίας από το στρατό με σκοπό την εξουδετέρωση κομμουνιστικής εξέγερσης! Έτσι, μέσω του νέου καθεστώτος ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός επιχειρούσε τον ασφυκτικότερο, πολιτικοστρατιωτικό έλεγχο της χώρας, το ξένο κεφάλαιο επιθυμούσε επενδυτικές ευκαιρίες και η ντόπια άρχουσα τάξη ήλπιζε στο τσάκισμα της «αναρχίας» και της «οχλοκρατίας», όπως η χούντα χαρακτήριζε τη μεγάλη άνοδο των λαϊκών διεκδικήσεων της περιόδου ». 3. Αναπαράγει τη μικροαστική, απολίτικη αντίληψη ότι ο λαός κοιμάται. Αντίληψη που αναπαράγεται ακόμα και από τα ακροδεξιά μορφώματα με το «ξυπνήστε ρεεε». Υποτιμά το λαό και, ως αφ υψηλού παρατηρητής και μέντορας, τού κάνει υποδείξεις χρεώνοντάς του την ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση. Αναπαράγει τη γνωστή, επί δεκαετίες, έκφραση του ρεφορμισμού «ο κόσμος είναι βολεμένος, είναι στον καναπέ του» που μετεξελίχτηκε στο «ο κόσμος δεν τραβάει» για να μορφοποιηθεί μπροστά στην ενδεχόμενη απεργία των εκπαιδευτικών «δεν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις». Αναπαράγει την αντίληψη της Αριστεράς που υποτάχτηκε, που ενσωματώθηκε, που συνεχίζει να κινείται στα όρια της αστικής νομιμότητας, αποβάλλοντας τις καθοριστικές ευθύνες για την ήττα και τη διάλυση του κινήματος. Μιας Αριστεράς που συνεχίζει να κυριεύεται από την ανεμπιστοσύνη στις δυνάμεις του λαού, που συνεχίζει να του κουνάει το δάκτυλο, να τον κατηγορεί ότι δεν καταλαβαίνει. Η εμπιστοσύνη στο λαό και στις δυνάμεις του αποτελεί αναγκαία συνθήκη για κάθε δύναμη και συλλογικότητα που αναφέρεται στην Αριστερά, για μια ανατρεπτική πολιτική και κατεύθυνση την οποία θα υλοποιήσουν οι ίδιες οι λαϊκές μάζες. Με αυτήν την έννοια, και στο πλαίσιο της ΚΕΔΔΕ θα πρέπει να εκλείψουν οι λογικές που αναπαράγουν «ειδικούς» και «ανάθεση» και να συμβάλουμε ώστε η ΚΕΔΔΕ να αποτελέσει ένα κινηματικό εργαλείο δράσης για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

6 6 Προλεταριακή Σημαία ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Σάββατο 25 Μάη 2013 Απεργία στην HELLENIK STEEL στη Θεσσαλονίκη Με 24ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες μέχρι την Παρασκευή, απαντούν οι εργαζόμενοι της HELLENIK STEEL (χαλυβουργείο) στην Θεσσαλονίκη, στην πρόταση της εργοδοσίας για μείωση κατά 22% των μισθών τους. Έχουν ήδη προηγούμενη μείωση μισθών, από τις αρχές του 2013, με την εκ περιτροπής εργασία που εφαρμόζεται μετά την διαθεσιμότητα, απώλεια 3 έως 5 ημερομισθίων το μήνα, που σημαίνει περίπου 20% μείωση στον μισθό. Το εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης είναι μια από τις 51 θυγατρικές του Ιταλικού ομίλου Riva. Η μητρική εταιρεία προχώρησε σε απολύσεις στο εργοστάσιο στον Τάραντα και στα εργοστάσια της Γένοβα και της Λυγουρίας, αναγγέλοντας ταυτόχρονα την διακοπή λειτουργίας των θυγατρικών στην Ιταλία και το εξωτερικό. Αφορμή αποτέλεσε η κατάσχεση πρώτης ύλης (χάλυβα), που προοριζόταν για τα εργοστάσια Θεσσαλονίκης, Τυνησίας και Λυγουρίας, λόγω καταδίκης της ILVA GROUP στον Τάραντα για μόλυνση περιβάλλοντος. Με τους εκβιασμούς των απολύσεων στο 4% του προσωπικού, αξιοποιώντας το νομικό οπλοστάσιο των μνημονίων, με την επιχειρηματολογία για μείωση ζήτησης προϊόντων χάλυβα λόγω της κρίσης, φτάνουν στη σημερινή κατάσταση. Μάλιστα, το σωματείο ποτέ δεν έβλεπε τους εργαζόμενους- μέλη του, ως δύναμη που μπορούσε να αντισταθεί και να αγωνιστεί για το δικαίωμα στην δουλειά και τον μισθό. Χαρακτηριστικά, ο πρόεδρος του σωματείου τον Δεκέμβρη του 2012, όταν συμφωνούσε στην διαθεσιμότητα, δήλωνε: Μας είπαν ότι ο όμιλος σκέφτεται να κλείσει τα εργοστάσια που δεν είναι κερδοφόρα, ενώ στην απόφασή του θα μετρήσει και η συμπεριφορά των εργαζομένων. Τον περασμένο Δεκέμβρη τέθηκαν σε διαθεσιμότητα οι 250 εργαζόμενοι μέχρι τα μέσα του Γενάρη. Η επόμενη κίνηση της εργοδοσίας ήταν η επιβολή της εκ περιτροπής εργασίας. Στο εργοστάσιο δουλεύουν 258 άτομα, από τα οποία τα 235 ανήκουν στο σωματείο και στο εργατοτεχνικό προσωπικό. Αναλυτικά οι νέες απαιτήσεις της εργοδοσίας είναι: Κατάργηση του ασφαλιστικού προγράμματος, αποταμιευτικού και ιατροφαρμακευτικού, που πρωτοδημιουργήθηκε με την ίδρυση του εργοστασίου, το Κατάργηση τoυ bonus που δίνεται στους υπαλλήλους που έχουν κλείσει την 20ετία και ισοδυναμεί με ένα μισθό το χρόνο. Κατάργηση των δωρο- κουπονιών που χορηγούνται στους εργαζόμενους Χριστούγεννα και Πάσχα. Μείωση του οικογενειακού επιδόματος κατά 50% (στο 100% φτάνει στα 136 ευρώ/μισθό). Κατάργηση του επιδόματος βάρδιας, 5% στο μισθό, που επίσης χορηγείται από τη δημιουργία του εργοστασίου. Σημαντικό, επίσης, είναι ότι, τα τελευταία χρόνια, το προσωπικό μειώθηκε από 420 που ήταν το 2009 σε 258 εργαζόμενους, ενώ τότε,ταυτόχρονα με τις απολύσεις, μοίραζε στα διευθυντικά της στελέχη ευρώ ως μπόνους. Οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε κινητοποιήσεις από την περασμένη βδομάδα, με στάσεις εργασίας και με απόφαση Γενικής Συνέλευσης σε επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες μέχρι την Παρασκευή 24 Μάη, που θα ξανακάνουν συνέλευση. Η εργοδοσία, από τη μεριά της, έστειλε εξώδικο στο σωματείο, γιατί δεν επιτρέπει την είσοδο στα διευθυντικά στελέχη και δηλώνει ότι επιφυλάσσεται για τα νόμιμα δικαιώματά της. Έχει σημασία να συνεχιστεί η απεργία και να στηριχτεί. Οι εργαζόμενοι έχουν δει τα αποτελέσματα των συνδιαλλαγών του σωματείου χωρίς την κινητοποίηση, τα αποτελέσματα της καλής συμπεριφοράς. Είναι η ώρα να αποφασίσουν οι ίδιοι για την ζωή τους, να δώσουν τον δικό τους δύσκολο αγώνα. Εκατοντάδες εργαζόμενοι, όμηροι των ανταγωνισμών: Οι εξελίξεις στα ναυπηγεία Σκαραμαγκά & Ελευσίνας Μετά από μήνες κινητοποιήσεων για τους εργαζόμενους των δύο ναυπηγείων, οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών κινήθηκαν σε φαινομενικά αντίθετες κατεθύνσεις: τα Ναυπηγεία Ελευσίνας ξαναλειτουργούν με απολύσεις, μετά από 2 χρόνια "προσωρινού λουκέτου", ενώ, για τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, παραμένει το καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας μια μέρα τη βδομάδα (κι αυτή, απλήρωτη για πάνω από 1 χρόνο), με το μέλλον κυριολεκτικά στον αέρα. Στην ουσία, πρόκειται για επεισόδια μιας μεγάλης ιστορίας κερδών, εκβιασμών, σκανδάλων και ανταγωνισμών, με μόνιμους κερδισμένους το ιμπεριαλιστικό αλλά και το ντόπιο κεφάλαιο και μόνιμα χαμένους τους εργαζόμενους των ναυπηγείων και ολόκληρο τον ελληνικό λαό. Τα δύο ναυπηγεία είχαν παρόμοια πορεία από την ίδρυσή τους: ξεκίνησαν ιδιωτικά αλλά με τη στήριξη του κράτους και των εξοπλιστικών προγραμμάτων του Πολεμικού Ναυτικού (δηλαδή πάνω στις πλάτες του λαού), κρατικοποιήθηκαν, όταν χρειάστηκε να "διασωθούν" και ξανα-ιδιωτικοποιήθηκαν με όρους ουσιαστικά χαρίσματος. Διασφαλισμένη αγορά δισεκατομμυρίων με κρατικές παραγγελίες, κρατικά δάνεια, επιχορηγήσεις και διάλυση των εργασιακών σχέσεων ήταν η "προίκα" που έδινε κάθε φορά το κράτος στους Έλληνες και ξένους κεφαλαιοκράτες. Αυτοί, με τη σειρά τους, εκμεταλλεύονταν διπλά τους εργαζόμενους, τόσο με το ξεζούμισμα της δουλειάς τους, με ολοένα χειρότερους όρους, όσο και χρησιμοποιώντας τους ως μέσο εκβιασμού, για τη διασφάλιση της κερδοφορίας και τη βελτίωση της θέσης τους στα πλαίσια του ανταγωνισμού τους. Στην περίπτωση της Ελευσίνας, τα ναυπηγεία "πουλήθηκαν" αρχικά το 1992 στον εφοπλιστή Περατικό και στη συνέχεια -το στον πρώην στρατιωτικό Ταβουλάρη, που παραμένει ιδιοκτήτης μέχρι σήμερα. Η διάλυση των εργατικών κατακτήσεων ξεκίνησε με την απόλυση των εργαζομένων το 1997 και την επιδοτούμενη επαναπρόσληψη μόλις 750 από αυτούς. Συνέχισε με "εθελούσιες", εργολαβοποίηση, εντατικοποίηση που προκάλεσε σειρά εργατικών ατυχημάτων, τακτικές απολύσεις και τιμωρία της συνδικαλιστικής δράσης, συλλογικές συμβάσεις με χειρότερους όρους κά., μέχρι την υπαγωγή στο άρθρο 99 το 2011 και τη μη πληρωμή δεδουλευμένων για περισσότερο από ένα χρόνο. Όλο αυτό το διάστημα, και ειδικά με την απειλή της χρεωκοπίας από το 2011, ο Ταβουλάρης χρησιμοποίησε τους εργαζόμενους, για να πιέζει πότε για μεγαλύτερο μερίδιο της πίτας και πότε για καλύτερους όρους σε σχέση με τον κύριο ανταγωνιστή, τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, τόσο για λογαριασμό δικό του όσο και των γαλλικών και αγγλικών εταιρειών από τις οποίες στηρίζεται. Η πρόσφατη τροποποίηση της σύμβασης που εγκρίθηκε με παράτυπες διαδικασίες άρον-άρον από τη Βουλή (με στήριξη των ΑΝ.ΕΛ. και "παρών" του ΚΚΕ, "ώστε να πληρωθούν οι εργαζόμενοι") του εξασφάλισε ζεστό κρατικό χρήμα (αυτό που κατά τα άλλα είναι "παγωμένο" και "ανύπαρκτο"). Επιπλέον, η επίσκεψη του υπουργού Εθνικής Άμυνας Π. Παναγιωτόπουλου, με τις δηλώσεις του περί "ανταγωνιστικής πλέον Ελλάδας", έδωσε το έναυσμα για απολύσεις και "αποχωρήσεις" δεκάδων εργαζομένων, ξεκινώντας από αυτούς που βρέθηκαν σε επίσχεση εργασίας από τις αρχές του χρόνου, οπότε και άρχισε η απεργία. Η περίπτωση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά είναι πιο περίπλοκη, καθώς είναι τα μεγαλύτερα στην Ελλάδα και από τα μεγαλύτερα στην Ανατολική Μεσόγειο. Η ΕΤΒΑ, παράλληλα με τη μεταβίβασή της στην τράπεζα Πειραιώς, τα "πούλησε" το 2002 στις γερμανικές HDW και Ferrostaal με "δώρο" παραγγελία μερικών δισεκατομμυρίων για ναυπήγηση και εκσυγχρονισμό υποβρυχίων. Δυο χρόνια μετά, οι φήμες για αναστροφή της πώλησης, με αποζημίωση των Γερμανών, τους έφερε συμβόλαια για μεγάλο τμήμα του εξοπλιστικού προγράμματος του Π.Ν. καθώς και κατασκευή πλήθους βαγονιών για τον ΟΣΕ. Η, σε κεντρικό επίπεδο, εξαγορά των εταιρειών από τον επίσης γερμανικό όμιλο ThyssenKrupp, το 2005, ενισχύει τη σημασία των ναυπηγείων για το γερμανικό κεφάλαιο, που εκφράζεται με την επίσκεψη του Γερμανού πρέσβη στις εγκαταστάσεις, και ταυτόχρονα μπλέκει τα ναυπηγεία στον ενδο-ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό του γερμανικού και του γαλλικού ναυπηγικού κεφαλαίου με αντικείμενο την προμήθεια 6 φρεγατών αξίας 2,5 δισ. Παράλληλα, το τμήμα της κατασκευής βαγονιών διαχωρίζεται σε θυγατρική εταιρεία και το δηλωμένο σχέδιο μείωσης προσωπικού, παρά τις αντίθετες "δεσμεύσεις για διατήρηση των θέσεων εργασίας" από τη σύμβαση πώλησης, προχωράει με εθελούσιες και συνταξιοδοτήσεις, στην αρχή, και απολύσεις αργότερα. Το 2007, ανοίγει με παρέμβαση της Ε.Ε. το ζήτημα του "αθέμιτου" ανταγωνισμού, με "παράνομες κρατικές επιχορηγήσεις" που πρέπει να επιστραφούν στο ελληνικό κράτος, με αντίστοιχη αποζημίωση της ThyssenKrupp, αφού οι "παράνομες" κρατικές επιχορηγήσεις αφορούσαν τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, πριν τα αποκτήσει η ίδια! Από το 2009, ξεκινάει νέος γύρος εκβιασμών υπό την απειλή κλεισίματος για την παραλαβή του γνωστού υποβρυχίου (που έγερνε) το οποίο είχε κατασκευαστεί στο Κίελο της Γερμανίας, σε άλλο ναυπηγείο της Thyssen- Krupp, την αποπληρωμή ποσών για τα υποβρύχια που δεν είχαν παραδοθεί και την ανάθεση της προμήθειας των φρεγατών, που διεκδικούσαν και τα Ναυπηγεία Ελευσίνας με τη συμμετοχή της γαλλικής DCNS. Από την άλλη, η γερμανική εταιρία ανακοινώνει παραγγελία υποβρυχίων από το τουρκικό Π.Ν. ενώ αφήνει τους εργαζόμενους στον τομέα τροχαίου υλικού απλήρωτους για μήνες. Τελικά, αποφασίζει να πουλήσει τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, παρόλο που είχαν διπλασιάσει τα κέρδη τους το 2009, στην αραβική Abu Dhabi MAR, ενώ, εν τω μεταξύ, η Ε.Ε. έχει επιβάλει απαγόρευση μη πολεμικής δραστηριότητας για τα ναυπηγεία για τα επόμενα 15 χρόνια. Η πώληση ολοκληρώνεται στα τέλη του 2010, μετά από πολλούς μήνες διαπραγματεύσεων της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ με τις δυο πλευρές, και φυσικά συνοδεύεται πάλι από νέες παραγγελίες υποβρυχίων, κρατικό δάνειο 20 εκ. και διάλυση των εργασιακών σχέσεων. Ο Λιβανέζος, πρόεδρος της αραβικής εταιρείας, δεσμεύεται για "μαρκοχρόνια παρουσία". Μόλις ένα χρόνο μετά, με βάση το "πάγωμα" των εξοπλιστικών προγραμμάτων, επιβάλλει τον Απρίλιο του 2012 εκ περιτροπής εργασία μιας μέρας τη βδομάδα και αφήνει τους εργαζόμενους απλήρωτους μέχρι και σήμερα. Η πρόσφατη δήλωση του Αλμούνια για εκκαθάριση της επιχείρησης, αν δεν μπορεί να επιστρέψει τις κρατικές ενισχύσεις, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για το μέλλον των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Η πρόσφατη ιστορία των δύο ναυπηγείων δείχνει καθαρά την άνεση με την οποία το κεφάλαιο "παίζει" με τις ζωές εκατοντάδων εργαζομένων, προκειμένου να διασφαλίσει και να επεκτείνει τα κέρδη του. Τα μέσα που χρησιμοποιεί σ' αυτή τη διαδικασία ξεφεύγουν από το στενό οικονομικό πεδίο και επεκτείνονται στο πολιτικό και το γεωστρατηγικό, ανάλογα με τους δεδομένους συσχετισμούς που έχει -ή εκτιμάει ότι έχει- σε καθένα από αυτά τα πεδία ο κάθε ανταγωνιστής αλλά και σύμφωνα με τους σχεδιασμούς του ή τη συγκυρία. Όταν πχ. οι Γερμανοί αποφάσισαν να πουλήσουν, το 2010, τα ναυπηγεία, δεν είχαν ζημιές αλλά κέρδη και μάλιστα αυξημένα. Τα πούλησαν, όμως, στη βάση του γενικότερου σχεδιασμού τους και διασφαλίζοντας μέσω Ε.Ε. τους αυριανούς χειρότερους όρους για τον αγοραστή, που είναι ταυτόχρονα και ανταγωνιστής. Στην ίδια φάση, ο Βενιζέλος δήλωνε ότι η λειτουργία των ναυπηγείων Σκαραμαγκά είναι διασφαλισμένη για τα επόμενα 9 χρόνια! Οι εργαζόμενοι, όμως, οι μόνοι υπεύθυνοι για τα κέρδη των εκάστοτε αφεντικών, έχασαν κατακτήσεις, απολύθηκαν ή βρέθηκαν να δουλεύουν 4 μέρες το μήνα και μάλιστα απλήρωτοι. Μόνο όταν βγήκαν στο δρόμο, ακούστηκε η φωνή τους και ανάγκασαν την κυβέρνηση να βγάλει τη μάσκα του "εγγυητή των θέσεων εργασίας", στέλνοντας τα ΜΑΤ και τους εισαγγελείς στις κινητοποιήσεις τους. Μόνο ο μαζικός αγώνας στα χέρια των εργατών, χωρίς υποχωρήσεις στο δικαίωμα στη δουλειά με αξιοπρεπείς όρους και στο δικαίωμα στη ζωή, σε συντονισμό και κοινή δράση με τους υπόλοιπους εργαζόμενους μπορεί να δώσει προοπτική. Χωρίς αυταπάτες για "καλούς" ιδιοκτήτες που θα μοιραστούν τα κέρδη, τους με τους εργαζόμενους. Χωρίς αυταπάτες για υπουργούς και κυβερνήσεις που θα "κάνουν πράξη τις δεσμεύσεις τους", θα "διασφαλίσουν τις θέσεις εργασίας" και θα δώσουν λύση στα προβλήματα επιβίωσης σε ένα απροσδιόριστο μέλλον.

7 Σάββατο 25 Μάη 2013 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 7 ΝΕΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ Κατάκτηση ή αποδοχή της βαρβαρότητας; Στις 14 Μάη 2013 υπογράφτηκε τελικά η νέα ΕΓΣΣΕ από τη διοίκηση της ΓΣΕΕ και τις εργοδοτικές οργανώσεις ΓΣΕ- ΒΕΕ, ΕΣΕΕ, ΣΕΤΕ. Στη συλλογική σύμβαση δεν υπάρχει η υπογραφή του ΣΕΒ που έκανε λόγο για «παρωδία» και για «κρέας που έγινε ψάρι». Η σύμβαση είναι ετήσια και ισχύει από 1/1/013 μέχρι 31/12/2013 και είναι στην ευχέρεια των μελών να επεκταθεί για ένα χρόνο ακόμη. Με σχετικά χαμηλούς τόνους, χωρίς τους συνηθισμένους πανηγυρισμούς, η διοίκηση της ΓΣΕΕ ανακοίνωσε τη συμφωνία που επιτεύχθηκε. Για σύμβαση που κρατάει ζωντανό το θεσμό των συλλογικών συμβάσεων έκανε λόγο ο Παναγόπουλος, ενώ ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ, ακόμη πιο «εκδηλωτικός», δήλωσε ότι οι κοινωνικοί εταίροι, πλην ΣΕΒ, κατάφεραν να μετατρέψουν τη σημερινή μέρα (14/05) από «μέρα ντροπής σε μέρα νίκης του κοινωνικού διαλόγου». Βέβαια, το πόσα και ποια δικαιώματα της εργατικής τάξης διασφαλίζονται μέσα από την υπογραφή αυτής της σύμβασης τα είχε εκ των προτέρων ανακοινώσει η ξεπουληματική συνδικαλιστική ηγεσία. Στο δελτίο Τύπου της ΓΣΕΕ (13/05/2013) μιλούν για διαπραγμάτευση «..που θα διασφαλίζει τα θεσμικά δικαιώματα και όσα δεν κατήργησαν Κυβέρνηση και τρόικα με τις αντεργατικές μνημονιακές πολιτικές τους». Έτσι, λοιπόν, το πλαίσιο της συμφωνίας κινήθηκε στα επίπεδα που ορίζει ο νόμος 4093/2012 που μειώνει το κατώτερο μισθό κατά 22% και 32% για τους νέους «τυχερούς» εργαζόμενους. Αυτό που επίσης ισχυρίζεται η διοίκηση της ομοσπονδίας ότι διασφαλίζεται μέσα από τη νέα συμφωνία είναι το επίδομα γάμου. Ωστόσο, και εδώ ο ΣΕΒ δίνει «γραμμή», δηλώνοντας ότι οι βιομήχανοι-μέλη του θα συνεχίζουν να δίνουν προσωρινά το επίδομα γάμου, αλλά μόνο για όσους ήδη το λαμβάνουν. Θρασύτατος και ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ, Β.Κορκίδης, που δήλωσε ικανοποιημένος και μας διαβεβαιώνει ότι «από αύριο δεν θα υπάρξουν νέες μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα», λες και οι εργαζόμενοι δεν βιώνουν την πραγματικότητα! Έτσι, λοιπόν, μας προέκυψε όλοι να φαίνονται ικανοποιημένοι απ αυτήν τη συμφωνία. Εκτός βέβαια από το ΣΕΒ που απαιτεί παραπέρα μείωση του μισθολογικού κόστους, απαλλαγή από ασφαλιστικές εισφορές, προγράμματα απασχόλησης (δηλαδή δωρεάν εργασία), συγκρότηση «κοινού μετώπου των δυνάμεων της εργασίας» για μια «ανταγωνιστική Ελλάδα». Κατά τα άλλα, «ούτε γάτα ούτε ζημιά» που λέει και η λαϊκή παροιμία. Οι εργαζόμενοι πρέπει να αισθάνονται ικανοποιημένοι, κατά τον Παναγόπουλο, που ο θεσμός των συλλογικών συμβάσεων έμεινε ζωντανός και θα πρέπει να «βολευτούν» με τα 586 και τα 511 ευρώ μικτά που η κυβέρνηση αποφάσισε. Αυτή η στάση της διοίκησης της ΓΣΕΕ δεν μπορεί να αποτελεί έκπληξη για κανένα εργαζόμενο. Το έγκλημα που έχει διαπράξει σε βάρος των συμφερόντων της εργατικής τάξης δεν είναι στιγμιαίο, αλλά διαρκές. Χρόνια τώρα αποτελεί στήριγμα της αντεργατικής πολιτικής, συνετός συνομιλητής του κεφαλαίου και υπονομευτής κάθε αγωνιστικής διεκδίκησης των εργαζομένων. Η πλειοψηφία της διοίκησης της συνομοσπονδίας, αλλά και η μειοψηφία, ευθύνονται για τη διάλυση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, για την ιδεολογική και πολιτική αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης. Η άποψη που έχει υιοθετήσει χρόνια τώρα η ΓΣΕΕ είναι ότι οι εργαζόμενοι πρέπει να συμβάλουν στη στήριξη και στην ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, να βοηθήσουν θυσιάζοντας δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων στην «υπέρβαση της οικονομικής κρίσης και στην αναμόρφωση της χώρας». Η ουσιαστική και τυπική (δια νόμου) κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων ήρθε σαν αποτέλεσμα της διάλυσης του εργατικού κινήματος και της δυνατότητας που απέκτησε, με βάση αυτό, η εργοδοσία να εξαπολύσει τη βάρβαρη αντεργατική επίθεση που ζουν στο πετσί τους οι εργαζόμενοι στη χώρα μας. Με το ξέσπασμα της κρίσης του καπιταλιστικού-ιμπεριαλιστικού συστήματος σ όλο τον πλανήτη, αυτή η επίθεση σήμερα κλιμακώνεται, παίρνει νέες διαστάσεις. Η λεηλασία των μισθών και η ισοπέδωση των εργατικών δικαιωμάτων δεν έχει ορίζοντα τέλους. Η υπονόμευση των συλλογικών συμβάσεων σαν μια διαδικασία που η εργατική τάξη μέσα από μαζικούς αγώνες διαπραγματεύεται με ποιους όρους και πόσο θα πουλήσει την εργατική της δύναμη, είναι υπόθεση πολλών χρόνων. Η λεγόμενη ΑΤΑ (αυτόματη τιμαριθμική αναπροσαρμογή) λειτούργησε σ αυτήν τη λογική. Οι δίχρονες συμφωνίες μέσα σε κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης με την υπογραφή και των ρεφορμιστών ήταν ενταγμένες στην ίδια λογική. Όλες οι συμβάσεις που υπογράφτηκαν τις τελευταίες δεκαετίες ήταν συμβάσεις με αυξήσεις ψίχουλα για τους εργαζόμενους, ακόμη και αυτές οι κλαδικές που την ευθύνη υπογραφής τους την είχε το ΠΑΜΕ. Οι ίδιοι οι εργατοπατέρες είναι αυτοί που από κοινού με το ΣΕΒ πριν από περίπου 5 χρόνια εγκαινίασαν το «Βήμα διαλόγου» και το παρουσίαζαν σαν κατάκτηση της εργατικής τάξης. Είναι οι ίδιοι οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ που σήμερα πρωτοστατούν, ως οι μεγαλύτεροι εργοδότες, στα προγράμματα κοινής ωφελείας (ΚΟΧ) νοικιάζοντας εργαζόμενους με ευέλικτες σχέσεις εργασίας και υπονομεύοντας τις συλλογικές συμβάσεις. Αναμφισβήτητα, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων αποτελεί ένα μεγάλο πλήγμα για την εργατική τάξη. Αποτελούσαν ανέκαθεν στόχο του κεφαλαίου. Σήμερα διαφαίνεται ξεκάθαρα ότι ολόκληρη η χώρα μετατρέπεται γρήγορα σε μια Ειδική Οικονομική Ζώνη και δεν είναι τυχαίο το ότι ο ΣΕΒ αρνήθηκε να την υπογράψει. Αυτό δίνει γραμμή και στους υπόλοιπους εργοδότες για το τι θα πράξουν στο επόμενο διάστημα. Το ότι οι υπόλοιπες εργοδοτικές οργανώσεις υπέγραψαν (για δικούς τους λόγους και προφανώς θέλοντας να βάλουν κάποιους όρους στον ανταγωνισμό τους με το ΣΕΒ), δεν σημαίνει ότι τις δεσμεύει για το τι θα κάνουν αύριο. Αυτό είναι ένα στοιχείο που θα πρέπει να αναδειχτεί στους εργαζόμενους. Ότι, δηλαδή, η υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων και η διεκδίκηση τους, κόντρα στη λογική των ατομικών συμβάσεων της ζούγκλας, κόντρα στη πολιτική των εργατοπατέρων είναι ζήτημα καθαρά της εργατικής τάξης και του οργανωμένου ταξικού κινήματος. Είναι αγώνας συλλογικός, είναι αγώνας ζωής που θα δώσει τη δυνατότητα στο κόσμο της δουλειάς και του μόχθου να σταθεί μπροστά στον ταξικό του αντίπαλο όχι με σκυμμένο κεφάλι, αλλά με απαίτηση των δικαιωμάτων του στη ζωή. Γιατί αυτός είναι ο παραγωγός ολόκληρου του πλούτου. Αποκλεισμός του ΣΕΦΚ από το 28ο συνέδριο του ΕΚΑ Στο προηγούμενο 27ο συνέδριο, η ουσιαστική απραξία και ανυπαρξία του ΕΚΑ όλο το προηγούμενο διάστημα εκφράστηκε με μια διαδικασία-τραγική παρωδία, όπου το πολύ άτομα βρίσκονταν στην αίθουσα του συνεδρίου, όταν οι εκλεγμένοι σύνεδροι του μεγαλύτερου εργατικού κέντρου της χώρας ήταν περίπου 1.880! Η απουσία από το 27ο συνέδριο των κυρίαρχων παρατάξεων του ΕΚΑ, ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, ήταν το αποτέλεσμα της χαώδους απόστασης ανάμεσα σε αυτές και στην αναγκαιότητα οι εργαζόμενοι να συσπειρωθούν ενάντια στα βάρβαρα μέτρα κυβέρνησης-εε-δντ. Από τότε μέχρι σήμερα, ο ρόλος του ΕΚΑ δεν διαφοροποιήθηκε. Δεν πήρε την παραμικρή αγωνιστική πρωτοβουλία. Αρκέστηκε στο να στέλνει αντιπροσώπους και να εκδίδει ψηφίσματα. Οι κυρίαρχες παρατάξεις στο ΕΚΑ δεν συνέβαλλαν το παραμικρό στην οργάνωση αγώνων και απεργιακών κινητοποιήσεων. Το μεγαλύτερο εργατικό κέντρο της χώρας δεν συντόνισε τα σωματεία που ανήκουν στη δύναμή του. Ούτε προώθησε τη συγκρότηση σωματείων στους χώρους δουλειάς που δεν καλύπτονται συνδικαλιστικά. Όλα δείχνουν πως και το 28ο συνέδριο θα είναι άλλη μια σκηνή στην τραγωδία της κυριαρχίας του κυβερνητικού συνδικαλισμού, της γραμμής της συναίνεσης και της υποταγής. Στο συνέδριό αυτό, το πιο ενδιαφέρον θα είναι η διαμόρφωση των συσχετισμών στα πλαίσια των συνδικαλιστών των κυριάρχων παρατάξεων, μετά τη διαφοροποίηση συνδικαλιστών της ΠΑΣΚΕ που συγκράτησαν την παράταξη ΕΜΕΙΣ αλλά και λόγω αντιθέσεων στα πλαίσια της ΔΑΚΕ. Θύμα της διαμόρφωσης των νέων συσχετισμών για τη νέα διοίκηση του ΕΚΑ, ήταν και ο ΣΕΦΚ. Την Τετάρτη 22 Μάη, συνεδρίασε το ΔΣ του ΕΚΑ για την νομιμοποίηση των σωματείων για το συνέδριο. Εκεί πάρθηκε η κατάπτυστη απόφαση να μην νομιμοποιήσουν τον ΣΕΦΚ, με την άθλια δικαιολογία της μη τέλεσης εκλογών κατά παράβαση του καταστατικού. Στους εργατοπατέρες είχαν εκτεθεί εγγράφως και προφορικά οι λόγοι που δεν έγιναν εκλογές στον ΣΕΦΚ. Πριν την ημερομηνία των τακτικών εκλογών του σωματείου, το ΔΣ του ΣΕΦΚ δέχτηκε καταγγελία ότι στο διαδίκτυο υπάρχει η ιστοσελίδα Σε αυτή, είναι αναρτημένα, από την 1η Δεκέμβρη του 2011, τα πρακτικά αρχαιρεσιών του ΣΕΦΚ 4,5,6 Νοέμβρη 2011, τα οποία «πιστοποιούνται» και με σχετική εικόνα επικυρωμένων αντιγράφων με στρογγυλή σφραγίδα που αναγράφει «Ελληνική Δημοκρατία Πρωτοδικείο Αθηνών», αριθμό φακέλου 713 και αναφερόμενη πηγή- Πρωτοδικείο Αθηνών. Στην ιστοσελίδα αναρτήθηκαν: μητρώο μελών (με ένδειξη ποιος ψήφισε, ποιος δεν ψήφισε), κατάσταση ψηφισάντων, ψηφοδέλτια με τους υποψηφίους, ενώ, με τη συμπλήρωση, στις μηχανές αναζήτησης, του ονόματος του εργαζομένου που αναζητά εργασία ή εργάζεται, δινόταν η δυνατότητα διαπίστωσης, αν έχει ψηφίσει στον ΣΕΦΚ ή αν είναι στα ψηφοδέλτια του σωματείου. Επίσης, η ιστοσελίδα στοχοποίησε τα μέλη της διοίκησης με διεύθυνση κατοικίας, αριθμούς τηλεφώνου και φωτογραφίες, οι οποίες αναρτώνταν με υπερσύνδεση που προσδιορίζει την πολιτική τους δράση αλλά και τις προσωπικές τους σχέσεις. Στόχος του σωματείου, από την πρώτη στιγμή, ήταν η διασφάλιση των μελών του. Προχώρησε σε όλες τις ενέργειες και πέτυχε να κατέβουν από το διαδίκτυο όλα όσα συνιστούν στοχοποίηση και τρομοκράτηση των συναδέλφων. Ταυτόχρονα, και επειδή η διαδικασία αυτή ήταν χρονοβόρα, πήρε την πολιτική απόφαση να αναβάλλει τις εκλογές. Οι εργατοπατέρες του ΕΚΑ δεν συγκινήθηκαν ιδιαίτερα και επιπρόσθετα, δεν τους αρκούσε ούτε το τυπικό, ότι ο ΣΕΦΚ όρισε προσωρινή διοίκηση. Ο χειρισμός έγινε ως εξής: Η πρόεδρος του ΕΚΑ "εισηγήθηκε" να νομιμοποιήσει συνέδρους για τον ΣΕΦΚ, σε αντίθεση με άλλα δύο σωματεία που δεν έκαναν εκλογές, κατά παράβαση του καταστατικού τους, εξαιτίας της τρομοκρατικής επίθεσης που έχει δεχτεί. Δεν μίλησε καμιά άλλη παράταξη, παρά μόνο το ΠΑΜΕ, που κατέληξε στο ότι, αφού θα απορριφθούν τα άλλα σωματεία, τότε δεν μπορεί να γίνει εξαίρεση ούτε για τον ΣΕΦΚ. Μετά την άρνηση του ΠΑΜΕ, η Σαλουφάκου (πρόεδρος του ΕΚΑ) έσπευσε, στη βάση έλλειψης ομοφωνίας, να απορρίψει το αίτημα του ΣΕΦΚ. Έτσι, δεν υπάρχει νομιμοποίηση. Ο ΣΕΦΚ πήρε απόφαση το Σάββατο 25/5, την ημέρα έναρξης του συνεδρίου, να γίνει παρέμβαση, για να αρθεί η απόφαση του ΔΣ του ΕΚΑ. Σωματεία, αγωνιστές και εργαζόμενοι καλούνται, λοιπόν, να ενισχύσουν.

8 8 Προλεταριακή Σημαία ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Σάββατο 25 Μάη 2013 Για ένα αίτημα εργαζομένων... ενάντια σε άλλους εργαζομένους Το ότι είμαστε σε καιρούς κρίσης είναι γνωστό. Το ότι οι αγώνες των εργαζομένων δεν έχουν οδηγήσει στα επιθυμητά αποτελέσματα, επίσης γνωστό. Το ότι η κυβερνητική πολιτική δύσκολα ανατρέπεται με επιμέρους αγώνες, επίσης γνωστό. Αυτά δεν αποτελούν, ωστόσο, λόγο, για να παραιτείται κανείς από τη πάλη και να αναζητά τρόπο να φορτώσει τα βάρη της κυβερνητικής πολιτικής σε άλλους, που βρίσκονται στην ίδια ή παρόμοια θέση. Και εξηγούμαστε: Ο λόγος για το σωματείο του ΑΤΤΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ, όπου, πριν από καιρό, βρισκόταν δίκαια, για να μην παρεξηγούμαστεσε κινητοποιήσεις, με αφορμή την υπερπληρότητα που παρουσιάζει, όταν εφημερεύει (και όχι μόνο), καθώς και τις εξοντωτικές συνθήκες υπό τις οποίες εργάζεται το προσωπικό, προκειμένου να ανταποκριθεί. Η απάντηση του σωματείου σ αυτή την κατάσταση περιγράφεται από το αίτημα που φιγουράρισε πρώτο-πρώτο στις διεκδικήσεις του: -Συνεφημέρευση του ΑΤΤΙΚΟΥ με άλλο ή άλλα, μικρότερα νοσοκομεία ( attikon.blogspot.gr/). Το αίτημα αυτό, βέβαια, συνοδεύεται και με άλλα, τα οποία μιλούν για προσλήψεις προσωπικού και γενικότερα, βρίσκονται στον αντίποδα της κυβερνητικής πολιτικής. Ποιος ο λόγος, λοιπόν, να συνοδεύονται Κλαδική ΣΣΕ ΟΤΟΕ: Μαθήματα συνδικαλιστικής επιβίωσης στον καιρό των μνημονίων Οι πρόσφατες εξελίξεις στο μέτωπο των εκπαιδευτικών επισκίασαν κάποια άλλα παράλληλα γεγονότα σε εργασιακά μέτωπα, η εξέλιξη των οποίων πέρασε στα ψιλά. Τέτοια περίπτωση ήταν η διαπραγμάτευση για την υπογραφή κλαδικής ΣΣΕ μεταξύ ΟΤΟΕ και Τραπεζών, η οποία εξελισσόταν δύο και πλέον μήνες και είχε ευτυχή κατάληξη για την εργοδοσία και την κυβέρνηση, με την τελική συμφωνία και υπογραφή στις 15 Μαΐου, ακριβώς στη λήξη της μετενέργειας. Η διαπραγμάτευση που κορυφωνόταν, χρονικά, ταυτόχρονα με το θρίλερ της επικείμενης απεργίας των εκπαιδευτικών, με τη γνωστή κατάληξη, απέδειξε με άλλον τρόπο μια σειρά από ζητήματα. Ανέδειξε δηλαδή το ρόλο των σημερινών συνδικαλιστικών ηγεσιών, την τεράστια ευθύνη για την ανυπαρξία κινήματος και τις συνακόλουθες ήττες και τα αδιέξοδα που παράγει η πολιτική αυτή, σε μία διαφορετική αλλά συμπληρωματική με των εκπαιδευτικών εκδοχή. Στη μία εκδοχή, είχαμε τη ηγεσία της ΟΛΜΕ που πόνταρε σε λάθος άλογα μερίδα της λόγω πεποίθησης και μερίδα της λόγω αυταπάτης- θεωρώντας δεδομένο ότι «ο κόσμος δεν τραβάει» και επιχείρησε να έχει και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Επεδίωξε, με άλλα λόγια, τόσο να επιδείξει ανέξοδα αγωνιστικότητα προς τη βάση όσο και να τα βολέψει με την κυβέρνηση. Οπότε, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, εκτέθηκε ανεπανόρθωτα, δίνοντας επιπλέον μια νίκη στην κυβέρνηση. Στην άλλη εκδοχή, είχαμε την ηγεσία της ΟΤΟΕ, που επί δύο μήνες εξάντλησε στις ανακοινώσεις της ό,τι αγωνιστικές κορώνες διέθετε, ξιφουλκώντας στον αέρα ενάντια στις αρπακτικές διαθέσεις των τραπεζιτών, ενώ, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων, όλο αυτό το διάστημα, έκανε το παν -ακόμα και συνεννοήσεις εν κρυπτώ με τους εργοδότες- για να βρεθεί λύση, χωρίς να εμπλακούν οι ενοχλητικοί τραπεζοϋπάλληλοι στην υπόθεση. Και το κατάφεραν! Χωρίς την παραμικρή κινητοποίηση του κλάδου, κινούμενοι αποκλειστικά σε διαδικασίες κορυφής και παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, κρατώντας τους εργαζόμενους τελείως έξω από τη διαπραγμάτευση, κατέληξαν να υπογράψουν ένα κείμενο που αποτυπώνει μια ιστορική ήττα του κλάδου. Άλλωστε, για πρώτη φορά, γίνονται δεκτές και συνομολογούνται οριζόντιες μειώσεις μισθών, οριστική κατάργηση ενός ιστορικά κατοχυρωμένου -και γι αυτό εμβληματικού- ετήσιου επιδόματος, ίσου με έναν επιπλέον μισθό και αύξηση του ωραρίου στις διοικήσεις σε 7 πμ- 7μμ (!), με απολύτως ελαστικό τρόπο. Πρόκειται για αποδοχή, στο σύνολό τους, των απαιτήσεων των τραπεζιτών που επί δίμηνο -από την εκπνοή της προηγούμενης κλαδικής το Φεβρουάριο- απαιτούσαν συντεταγμένα και απολύτως στοχευμένα αυτές ακριβώς τις υποχωρήσεις. Και όλα αυτά απλώς ήρθαν να προστεθούν στις μειώσεις και τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων που είχαν ήδη υποστεί οι τραπεζοϋπάλληλοι σε όλες σχεδόν τις τράπεζες. Είτε μέσα από επιχειρησιακές συμβάσεις ήττας και υποταγής, που έσπευσαν από πέρυσι να υπογράψουν τα σωματεία τους, είτε μέσω της διάλυσης ή του ξεπουλήματος των τραπεζών, όπως στην περίπτωση της ΑΤΕ και του ΤΤ. Στη θριαμβευτική ανακοίνωση της για την υπογραφή της εν λόγω κλαδικής, η ηγεσία της ΟΤΟΕ -αφού περιέγραφε την εργασιακή ζούγκλα και την εργοδοτική ασυδοσία- κατέληγε να εμφανίσει περίπου σαν κατόρθωμα το γεγονός και μόνο, ότι υπήρξε συμφωνία για κλαδική σύμβαση, προβάλλοντας το γνωστό επιχείρημα του μικρότερου κακού: μπορεί να δεχτήκαμε συντριπτική ήττα, αλλά σώθηκε ο θεσμός! Και, βεβαίως, προσθέτουμε εμείς, διαφυλάχθηκε η εργασιακή ειρήνη, τώρα που οι τραπεζίτες θέλουν την ησυχία τους, για να προχωρήσουν στις ανακεφαλαιοποιήσεις, τις εξαγορές, συγχωνεύσεις κλπ. Θα μπορούσε να πει κανείς, ότι καλύτερο σύμμαχο σ αυτή την τα υπόλοιπα αιτήματα από αυτό; Δεν γίνεται εύκολα φανερό -εκτός αν δε λέγεται, γιατί υπονοείται- ότι υπάρχει κάποιου είδους ιεράρχηση στα αιτήματα, ότι δηλαδή άμεσα διεκδικούν συνεφημέρευση (γι αυτό και ιεραρχείται πρώτο-πρώτο) και, κάπου στο μέλλον, διεκδικούν προσλήψεις μονίμου προσωπικό; Ετσι κι αλλιώς, οι τελευταίες καθυστερούν Παραβλέπεται, βέβαια, ότι και τα άλλα νοσοκομεία, όταν εφημερεύουν και μάλιστα με την ίδια συχνότητα (1 εφημερία κάθε τέσσερις ημέρες), αντιμετωπίζουν ζόρια, ανάλογα με αυτά που περιγράφει το σωματείο του Αττικού. Κανένα σωματείο, όμως, και σωστά, δεν διανοήθηκε να διαμορφώσει τέτοιο αίτημα που οδηγεί σε υπερεντατικοποίηση συναδέλφους άλλων νοσοκομείων, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα προκλητικά αδιέξοδα της κυβερνητικής πολιτικής στην υγεία. Θα ήταν ενδιαφέρον, επίσης, να ανοίξει η συζήτηση για το ποιο νοσοκομείο θα μπορούσε να ήταν αυτό που θα συνεφημέρευε, για να αρχίσουν να αναζητούνται οι «δείκτες παραγωγικότητας» που θα έδιναν την απάντηση! Ούτε αποτελεί δικαιολογία, ότι ενδεχομένως να εννοούν το κοντινό τους νοσοκομείο Δυτικής Aττικής, που τελευταία, λόγω αποψίλωσής του, δεν εφημερεύει. Ας το κατονόμαζαν τότε ανοικτά, για να μην δημιουργούνται παρεξηγήσεις. Εκτός, αν δεν το κάνουν, γιατί πρέπει να κρατηθεί ανοιχτή η πόρτα των μετακινήσεων εργαζομένων του νοσοκομείου Δυτικής Αττικής προς το Αττικό! Τι να υποθέσουμε; Δεν κρίνουμε συνολικά τους εργαζομένους και την πάλη τους. Είναι σαφές, ότι, λόγω του πολυετούς παγώματος των προσλήψεων, αλλά και του κύματος φυγής από το δημόσιο, λόγω συνταξιοδοτήσεων, η υποστελέχωση των νοσοκομείων είναι γεγονός, με τραγικές επιπτώσεις τόσο στο προσωπικό όσο και στους ασθενείς. Το ότι ένα νοσοκομείο αντιδρά είναι θετικό. Ας μην υιοθετούνται εμμέσως, όμως, κυβερνητικά επιχειρήματα, ότι δήθεν κάποιοι άλλοι (πάντα!) δεν δουλεύουν ή δεν δουλεύουν αρκετά. Αυτό είναι το κύριο επιχείρημα της κυβέρνησης, με στόχο να περάσουν οι συγχωνεύσεις! Με αυτόν τον τρόπο, το μόνο που δεν επιτυγχάνεται είναι η στράτευση ενάντια στην κυβέρνηση που, κατά τα άλλα, πρέπει να πέσει, σύμφωνα με τις «εξωκοινοβουλευτικές» δυνάμεις που πλειοψηφούν στη διοίκηση του σωματείου. Η συστράτευση είναι κρίσιμο ζήτημα σήμερα, γιατί είναι σαφής η κυβερνητική τακτική του σαλαμιού, που απομονώνει έναν κλάδο, οικοδομεί τείχη ολόγυρά του, τον επιδίωξη δεν θα μπορούσαν να βρουν από τη συνδικαλιστική ηγεσία που κράτησε επιμελώς και επιτυχώς τους εργαζόμενους εντελώς έξω από το παιχνίδι και την κατάσταση, απολύτως προστατευμένη από την απειλή κινητοποιήσεων. Υπήρξαν μάλιστα περιπτώσεις, όπως αυτή του σωματείου της Εθνικής, που την περίοδο που κρινόταν η τύχη τραπεζοϋπαλλήλων, αυτοί, αντί να ενημερώνουν συναδέλφους, να καλούν συνελεύσεις, να οργανώνουν κινητοποιήσεις, ασχολούνταν αποκλειστικά και με περισσό ζήλο (πανστρατιά για τη σωτηρία της Εθνικής, αντιγράφουμε από δική τους ανακοίνωση) για την επιτυχή ΑΜΚ (αύξηση μετοχικού κεφαλαίου) της Τράπεζας. Κοινώς, εργάζονταν για τον εργοδότη! Για την διατύπωση δε για προστασία των θέσεων εργασίας που ενσωματώθηκε στο κείμενο της σύμβασης, για την οποία πολύ επαίρονται να προβάλλουν επίσης σαν νίκη και κατοχύρωση, μια απλή ματιά αρκεί να μας προσγειώσει: διατυπώνεται, και από τα δύο μέρη, η ευχή για τη διατήρηση των θέσεων εργασίας, χωρίς καμιά απολύτως δέσμευση από πλευράς τραπεζιτών- όπως είναι λογικό και αναμενόμενο άλλωστε! Στην περίπτωση των εκπαιδευτικών, μετά και την επιστράτευση, η μάχη χάθηκε, παρότι έδειξε να εμπνέει και να αγκαλιάζεται ως προοπτική από τη βάση. Ανακόπηκε, επειδή, με τη δυναμική της, προκάλεσε τρόμο στην ηγεσία του κλάδου. Έτσι, και στην περίπτωση των τραπεζοϋπαλλήλων, η μάχη χάθηκε, γιατί απλά ποτέ δεν δόθηκε, καθώς την απέφυγε λυσσασμένα η ηγεσία αυτού του κλάδου. Δύο εκδοχές ενός μοντέλου συνδικαλιστικής ηγεσίας που μόνο βαρίδι πλέον αποτελεί για το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα. Δύο εκδοχές, που βοούν για την αναγκαιότητα να πάρουν οι εργαζόμενοι στα χέρια τους την υπόθεση της πάλης για τη ζωή τους. Και σ' αυτό το θέμα οι τραπεζοϋπάλληλοι έχουν πολλά να πουν... τσακίζει και προχωράει στον επόμενο στόχο. Μήπως αυτό δεν γίνεται με τα νοσοκομεία που σήμερα συγχωνεύονται; Δεν έχει διδάξει, άραγε, η εμπειρία του νοσοκομείου Πατησίων, το κλείσιμό του οποίου μεθοδεύεται, παρόλο που, ένα διάστημα πριν, ευελπιστούσε ότι θα γλιτώσει τις συγχωνεύσεις και υιοθετούσε αιτήματα ξεχωριστής και ιδιαίτερης αντιμετώπισής του από την κυβέρνηση, όπως ακριβώς επιδιώκει τώρα και το Αττικό; Κατανοούν, ότι τέτοιου είδους αιτήματα εμποδίζουν τα υπόλοιπα σωματεία να συντονιστούν μαζί τους, διότι, αν το κάνουν, κινδυνεύουν να βρεθούν εκτεθειμένοι απέναντι στους ίδιους τους εργαζομένους τους. Είναι δύσκολος ο δρόμος που καλείται ένα σωματείο να βαδίσει, ειδικά όταν αποδεσμεύεται μαζικά κόσμος που είχε συνηθίσει με τη γνωστή τακτική της «χωρίς πολύ κόπο» και εύκολης, άμεσης «λύσης» των όποιων ζητημάτων προέκυπταν, χωρίς αγώνες ή έστω με απλές διαμαρτυρίες και που συνεχίζει να νομίζει, ότι μπορεί να ξαναπαιχτεί το ίδιο έργο, αρκεί να αλλάξει φορείς και παρατάξεις. Είναι αλήθεια, ότι οι εποχές έχουν αλλάξει και απαιτούνται πολλά περισσότερα. Αργά ή γρήγορα, αυτό γίνεται κατανοητό και τα σωματεία οφείλουν να κρατούν χαρακτήρα, παρά τις ποικιλώνυμες πιέσεις! Φθιώτιδα: Εκλογές στο Συνδικάτο Οικοδόμων Εκλογές έγιναν το Σαββατοκύριακο 18 και 19 Μάη στο Συνδικάτο Εργατοτεχνιτών Οικοδόμων & Συναφών Επαγγελμάτων Νομού Φθιώτιδας. Στις εκλογές, συμμετείχε για πρώτη φορά και ο συνδυασμός Αγωνιστική Ταξική Κίνηση Οικοδόμων. Έβγαλε προκήρυξη που δημοσιεύθηκε στις τοπικές εφημερίδες και μοιράστηκε σε στέκια οικοδόμων. Επίσης, η προκήρυξη κυκλοφόρησε και στα αλβανικά. Εκτός από τα πολλά και οξυμένα προβλήματα του κλάδου (ανεργία, ένσημα, δωρόσημο, συντάξεις, χειμερινό επίδομα κλπ), στην προκήρυξη γίνεται αναφορά και στις άλλες παρατάξεις και στους αναγκαίους διαχωρισμούς που πρέπει να γίνουν, για να ανοίξει ένας άλλος δρόμος στο εργατικό και οικοδομικό κίνημα, και καταλήγει: «( ) Πρέπει να βάλουμε τέλος σ αυτή την κατάσταση. Οι οικοδόμοι μπορούμε και πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας το σωματείο. Να το κάνουμε ξανά ένα μαζικό και ζωντανό σωματείο. Να τερματίσουμε τη διάσπαση. Να φέρουμε τους μετανάστες συναδέλφους στο συνδικάτο, γιατί κοινά είναι τα προβλήματα και ενωμένοι θα τα παλέψουμε. Να δημιουργήσουμε επιτροπές ανέργων που θα διεκδικούν συλλογικά το δικαίωμά τους στη ζωή κόντρα στη φοροληστεία του συστήματος. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να μπούμε μαζικά στους αγώνες, μαζί με όλους τους εργαζόμενους και τη νεολαία της χώρας. Για να ανατρέψουμε τη βάρβαρη πολιτική της φτώχειας, της πείνας και της ανεργίας. Για να μπορέσουμε να υπερασπίσουμε τη ζωή μας. ( )» Τα αποτελέσματα, ψήφοι (έδρες ΔΣ) είναι: Πανοικοδομική Ενότητα (ΠΑΜΕ): 174 (4) Οικοδομική Συνεργασία (ΠΑΣΚΕ): 169 (4) και Αγωνιστική Ταξική Κίνηση Οικοδόμων: 46 (1)

9 Σάββατο 25 Μάη 2013 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ Προλεταριακή Σημαία 9 Εργατική σύσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ) Προχωράμε μπροστά! Πραγματοποιήθηκε με επιτυχία το Σαββατοκύριακο Μάη η εργατική σύσκεψη του ΚΚΕ(μ-λ). Στη σύσκεψη συμμετείχαν σ. εργαζόμενοι από επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, από τους ΟΤΑ, τις ΔΕΚΟ, οικοδόμοι, από τον δημόσιο τομέα, υπουργεία, από την περίθαλψη, εκπαιδευτικοί και άνεργοι. Αντιπροσωπευτική ήταν και η συμμετοχή σ. από περιοχές της χώρας: Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κρήτη, Ήπειρο, Στ. Ελλάδα, Θράκη, Πάτρα και Θεσσαλία. Με φόντο την άγρια επίθεση του καπιταλιστικού ιμπεριαλιστικού συστήματος, την κατάσταση στους εργασιακούς χώρους και την αναγκαιότητα οργανωμένης παρέμβασης, αναπτύχθηκε μία πλούσια και ενδιαφέρουσα συζήτηση. Στο επίκεντρο της κουβέντας μπήκαν οι αγωνίες των εργαζομένων που βλέπουν τις κατακτήσεις να ισοπεδώνονται και τα δικαιώματα τους να αμφισβητούνται, οι καθημερινοί εκβιασμοί και η εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, το χτύπημα των συνδικαλιστικών ελευθεριών, τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν οι εκατοντάδες χιλιάδες ανέργων. Ανταλλάξαμε απόψεις για την εμπλοκή μας στις πολλαπλές αντιστάσεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες, που εκδηλώνονται σε χώρους δουλειάς, χωρίς την παραμικρή στήριξη (ή ακόμα και την υπονόμευση από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες), το μερτικό μας στην αναζήτηση της συλλογικής δράσης και στη συζήτηση που έχει με έντονο τρόπο ανοίξει γύρω από την κατάσταση και την προοπτική του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Υπήρξαν πολλές και αξιόλογες τοποθετήσεις, που δεν μπορούν να καταγραφούν σ αυτό το σημείωμα, αλλά χρειάζεται να τύχουν μελέτης και αξιοποίησης. Αναγκαστικά αναφερόμαστε μόνο σε μερικές απ αυτές. Χαρακτηριστική ήταν η παρέμβαση σ. νέων εργαζόμενων, που αναφέρθηκαν στις «νέες» μορφές σύγχρονης δουλείας (πεντάμηνα προγράμματα κοινωφελούς εργασίας ΚΟΧ, περιστασιακή εργασία, ανασφάλιστη εργασία κλπ) και στην ανάγκη να συγκροτηθούν εργαλεία παρέμβασης στο χώρο των νέων ανέργων-εργαζόμενων. Η εμπειρία από την παρέμβαση στην απεργία των χαλυβουργών και των εργολαβικών του ΑΠΘ ανέδειξε την ανάγκη της ταξικής αλληλεγγύης και της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος. Ταυτόχρονα, μας βάζει, με επιτακτικό τρόπο, ότι πρέπει να αναζητούμε την μόνιμη, σταθερή παρουσία στους χώρους που ξεσπούν οι εργατικοί αγώνες και αναδεικνύεται η απαίτηση των καιρών «να συγκροτηθεί η εργατική τάξη σαν τάξη για τον εαυτό της». Η δουλειά σε μεγάλες επιχειρήσεις οφείλει να πατάει σε πολύ καλή ανάλυση του χώρου και προετοιμασία των αιτημάτων στόχων πάλης για την παρέμβαση του ταξικού εργατικού κινήματος. Η παρουσίαση τέτοιων περιπτώσεων αποτέλεσε σημαντική στιγμή για τη σύσκεψη. Η αναφορά στις κινητοποιήσεις των εργαζόμενων των ΟΤΑ (φθινόπωρο 2012), η αποτίμηση τους (υπήρξε ιδιαίτερο κείμενο) και οι εμπειρίες μας, βοήθησαν στην κατανόηση του χαρακτήρα των εργατικών αγώνων στην εποχή των μνημονίων. Ο σημαντικός ρόλος της μάχης για συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ο αγώνας για να αποτραπούν οι απολύσεις στο δημόσιο, οι μετανάστες, η οργάνωση των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, η αντιπαράθεση με το ρεφορμισμό και με λαθεμένες λογικές και αιτήματα, ήταν ζητήματα που τέθηκαν στη σύσκεψη. Ο προβληματισμός που κατατέθηκε για «το κίνημα των ανέργων», τους στόχους, τον προσανατολισμό του και τις δομές του, αντανακλά την ανάγκη να δώσουμε τη μάχη με ταξικούς όρους κι όχι φιλανθρωπίας ή διαχείρισης της φτώχειας. Η χρονική συγκυρία που γινόταν η σύσκεψη συνέπεσε με την απεργία των καθηγητών και την επιστράτευση που κήρυξε η κυβέρνηση. Ιδιαίτερη, λοιπόν, ήταν η στιγμή που ανακοινώθηκε η απόφαση των σ. του εκπαιδευτικού χώρου να παλέψουν για την επιτυχία της απεργίας των καθηγητών ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης να διαλύσει το Δημόσιο Δωρεάν Σχολείο και να προτείνουν το σπάσιμο της επιστράτευσης με μαζικούς όρους και με οριζόντιο συντονισμό των ΕΛΜΕ, που θα το αποφάσιζαν. Όλοι καταλαβαίναμε τις δυσκολίες αλλά ταυτόχρονα όλοι συνειδητοποιούσαμε ότι ο δρόμος της αναμέτρησης και της σύγκρουσης είναι μονόδρομος και πρέπει να τον διαβούμε χωρίς ταλαντεύσεις και μισόλογα. Οι εξελίξεις των επόμενων ημερών επιβεβαίωσαν την πολιτική κατεύθυνση που επιλέξαμε. Όπως γράφαμε και πριν την σύσκεψη, «έχουμε πλήρη επίγνωση ότι όλα αυτά τα ζητήματα δεν μπορούν να απαντηθούν, στο σύνολό τους, μέσα σε μια διήμερη διαδικασία. Πολλά από αυτά θα απαντηθούν μέσα στην ίδια την εξέλιξη της ταξικής πάλης. Ωστόσο, είναι κρίσιμο να τεθούν πιο στέρεα οι βάσεις της εργατικής δουλειάς μας την επόμενη περίοδο, οι στόχοι και οι κατευθύνσεις που πρέπει να αναδείξουμε. Να δημιουργηθούν καλύτεροι όροι για την οργάνωσή μας, ώστε να μπορεί να παρέμβει πιο αποφασιστικά και αποτελεσματικά στα μέτωπα που ξανοίγονται. Να συμβάλουμε συντεταγμένα στην ανάδειξη μετώπων και εστιών αντίστασης. Να αξιοποιήσουμε καλύτερα τα «εργαλεία» που διαθέτουμε, τα μετωπικά σχήματα στα οποία συμμετέχουμε». Αυτές οι εκτιμήσεις επιβεβαιώθηκαν στη σύσκεψη και αποτελούν τον δικό μας δρόμο, για να οργανώσουμε την παρέμβαση μας, με πλήρη συναίσθηση των συνθηκών της περιόδου και με εμπιστοσύνη στις αστείρευτες δυνάμεις της εργατικής τάξης και του λαού μας. ΙΚΑΡΙΑ : Συλλαλητήριο στο Υπουργείο Υγείας στις 7 Ιούνη Με συλλαλητήριο στην Αθήνα στις 7 Ιούνη κορυφώνεται ένας κύκλος κινητοποιήσεων της Επιτροπής Αγώνα για την Υγεία στα νησιά μας που ξεκίνησε στα τέλη Μάρτη. Τότε πλέον διαφάνηκε ότι το Υπουργείο Υγείας δεν προχωρούσε στη νομοθετική ρύθμιση της απόφασης που πήρε στις 18 Φλεβάρη το αρμόδιο Συμβούλιο (ΚΕΣΥΠΕ) για άρση της συγχώνευσης του Νοσοκομείου Ικαρίας με το Νοσοκομείο Σάμου. Μ' αυτή την απόφαση είχε λήξει ο προηγούμενος κύκλος -στα πλαίσια του οποίου προέκυψε και η τωρινή Επιτροπή Αγώνα- που απαρχή είχε την οριστικοποίηση μετά την Πρωτοχρονιά της συγχώνευσης στα πλαίσια της μνημονιακών δεσμεύσεων για περιορισμό των νοσοκομείων της χώρας κατά το 1/3 περίπου. Ήδη συμπληρώνονται 8 μήνες εντατικής κινητοποίησης γι' αυτό το θέμα, αν και ειδικά το πρώτο διάστημα, όπως έχουμε ξαναγράψει, αφέθηκε να σηκώσει το βάρος μόνος του ο Σύλλογος Εργαζομένων στο νοσοκομείο, που είχε ξεκινήσει την ενημέρωση εδώ και 2 χρόνια, δεχόμενος μάλιστα πυρά τόσο απ' την πλειοψηφία του Δήμου Ικαρίας όσο κι απ' τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ. Το τελευταίο με βιτρίνα το Εργατικό Κέντρο και τους γνωστούς φορείς-σφραγίδες στους οποίους μεταλλάσσεται έχει αποδυθεί σε μια ολοκληρωτικά διασπαστική κι υπονομευτική προσπάθεια. Στην ιδρυτική σύσκεψη της Επιτροπής στις 22/01 παρέστη για να δηλώσει εξ αρχής την άρνησή του να συμμετέχει γιατί "έχει από καιρό διαμορφωμένο δικό του πλαίσιο και πρόγραμμα δράσης απ' το οποίο δεν κάνει ούτε βήμα πίσω". Διαστρεβλώνει την πραγματικότητα και χρησιμοποιεί διάφορες προφάσεις όπως την συμμετοχή του Δήμου "που στήριξε τον Καλλικράτη κι όλες τις αντιδραστικές επιλογές" πράγμα βέβαια που δεν το ενόχλησε όταν έβγαζε ομόφωνη απόφαση στο Δημοτικό Συμβούλιο για την κατάργηση της ΔΟΥ και συγκροτήθηκε κοινή επιτροπή κατάληψης. Στην πραγματικότητα αρνείται να δεχτεί ότι δεν ελέγχει την κινητοποίηση για ένα θέμα που είχε συνηθίσει να έχει το πάνω χέρι και να το αξιοποιεί αναλόγως στους (εκλογικούς κυρίως) σχεδιασμούς του. Έφτασε στο σημείο σε ενημερωτική εκδήλωση σε χωριό να βάλει τσιλιαδόρους έξω απ' το καφενείο για να αποθαρρύνουν τον κόσμο να μπει! Ένα ζήτημα πραγματικά επιβίωσης, στο οποίο κάθε αριστερή δύναμη πρέπει να πρωτοστατήσει και να βοηθήσει τον κόσμο να βγει και να παλέψει, το έχει μετατρέψει σε άσκηση για να "μετρήσει το μπόι του". Η ύπαρξη και η δράση αυτής της Επιτροπής έχει κάποια στοιχεία πρωτόγνωρα σε σχέση με ανάλογες παλιότερες προσπάθειες. Έχουν γίνει 4 συγκεντρώσεις στο νησί (η 1 παράλληλα και στην Αθήνα) με συμμετοχή εκατοντάδων ανθρώπων σε κάθε μία απ αυτές. Έγινε "απόβαση" 70 κατοίκων και διήμερη κατάληψη στα γραφεία της ενιαίας Διοίκησης των νοσοκομείων στη Σάμο πριν το Πάσχα. Συνεχίζεται ένα εντατικό πρόγραμμα επισκέψεων-ενημερώσεων στην περιοχή. Στις ανοιχτές συνεδριάσεις της έχουν φτάσει να παίρνουν μέρος μέχρι και πάνω από 70 άτομα. Οργανώθηκε ταμείο για να ενισχύσει όσους επιθυμούν να ταξιδέψουν στην Αθήνα στις 7 Ιούνη αλλά δυσκολεύονται να καλύψουν το κόστος. Απ' τα πιο αξιοσημείωτα στοιχεία όμως είναι ότι συνεχίζεται με επιμονή και διάρκεια ο αγώνας ενάντια σε ψηφισμένη διάταξη κάτι που δυστυχώς δεν το'χει πετύχει γενικότερα το κίνημα με τα μέτρα που μας περνούν. Αυτό, πέρα απ' το ότι το ζήτημα της Υγείας "καίει" τον κόσμο, είναι αποτέλεσμα της ανοιχτής λογικής και των δημοκρατικών πρακτικών λειτουργίας και δράσης της Επιτροπής, γιατί συγκροτήθηκε ως εργαλείο έκφρασης των αναγκών και των διαθέσεων του κόσμου που έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει άμεσα στη λήψη των αποφάσεων και στην υλοποίησή τους. Όλα αυτά δεν είναι χωρίς αποτέλεσμα, όπως φοβούνται πολλοί. Π.χ. μπορεί το ζήτημα αιχμής της αυτονόμησης του νοσοκομείου να μην έχει επιτευχθεί ακόμη όμως με την απόφαση του ΚΕΣΥΠΕ έχει ήδη πάει ένα βήμα μπροστά από άλλες περιοχές. Για πρώτη φορά εγκρίθηκαν 7 θέσεις γιατρών και 3 λοιπού προσωπικού (επικουρικών βέβαια αφού οι μόνιμες προσλήψεις έχουν ουσιαστικά απαγορευτεί). Η ροή κονδυλίων, ειδικά μετά την κατάληψη στη Σάμο, είναι ικανοποιητική. Μπορεί η λειτουργία των μονάδων σε κάποιους τομείς να κρέμεται από "κλωστές" και ειδικά στην περιφέρεια να Από παλαιότερη κινητοποίηση του Νοσοκομείου Ικαρίας υπάρχει σοβαρότατο ζήτημα κυρίως κάλυψης με αγροτικούς όμως το σύστημα δεν εμφανίζει ακόμα τα σημάδια διάλυσης που παρατηρούνται αλλού. Έχει γίνει αρκετά κατανοητό ότι αυτός ο αγώνας δεν θα ναι εύκολος και σύντομος. Όσο όμως κερδίζεται το στοίχημα της συμμετοχής του κόσμου τόσο η ελπίδα μένει ζωντανή και μεγαλώνει. Σημείωση: Αυτή είναι η δεύτερη μετά την κινητοποίηση της 30ης Νοέμβρη τοπική πρωτοβουλία που μετατρέπεται σε πανελλαδική απεργία. Απόδειξη ότι αν υπάρχει διάθεση και συμμετοχή, ακόμα κι όταν νομίζουμε ότι είμαστε λίγοι ή πολύ μακριά, μπορούν να δημιουργηθούν κεντρικά γεγονότα κι εξελίξεις.

10 10 Προλεταριακή Σημαία ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ Σάββατο 25 Μάη 2013 ανταποκρίσεις από τις ΕΛΜΕ...ανταποκρίσεις από τις ΕΛΜΕ...α ΕΛΜΕ Πειραιά Πάνω από 400 καθηγητές ψήφισαν στην τελική ψηφοφορία, στη συνέλευση της ΕΛΜΕ Πειραιά, ενώ υπολογίζεται ότι πέρασαν από αυτή πάνω από 600. Στη συνεδρίαση της Ενότητας Αντίστασης Ανατροπής (σχήμα συνεργασίας των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών και των Παρεμβάσεων) που είχε γίνει την προηγούμενη μέρα, είχε συμφωνηθεί ότι στη συνέλευση πρέπει να τεθεί ανοιχτά και χωρίς περιστροφές το ζήτημα του σπασίματος της επιστράτευσης. Έτσι και έγινε. Τέθηκε η ανάγκη ανεβάσματος της αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση καθώς και η ανάγκη να σταματήσει κάποιος τη βιομηχανία επιστρατεύσεων. Έγινε αντιπαράθεση σε ενδεχόμενα συμβολικών κινήσεων, αν αυτά ήταν το άλλοθι για υποχώρηση τη μέρα της απεργίας και κλήθηκαν οι συνάδελφοι να πάρουν στα χέρια τους μια απεργία που η ηγεσία δε την ήθελε. Η πρόταση πέρασε με περίπου 60% και με μεγαλύτερο ποσοστό (τη στήριξε και το ΠΑΜΕ), πέρασε η διευκρινιστική προσθήκη ότι πραγματοποιούμε την απεργία σπάζοντας την επιστράτευση και ότι συγκροτείται απεργιακή επιτροπή. Εξηγήθηκε στη συνέλευση ότι κανονικά δε χρειαζόταν καμία προσθήκη, καθώς ψήφιση της απεργίας σημαίνει και πραγματοποίησή της, αλλά πως η προσθήκη θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε πιθανούς περίεργους αντιαπεργιακούς χειρισμούς στη συνέλευση προέδρων (όπως και έγινε). Μετά τη συνέλευση, ακολούθησε πορεία στο κέντρο του Πειραιά με συνθήματα: Η επιστράτευση δε θα περάσει, του λαού η πάλη θα τη σπάσει Κόντρα σε επιστράτευση και τρομοκρατία, όλοι μαζί στην απεργία Ναυτεργάτες, Μετρό, καθηγητές, παρά την επιστράτευση θα βγούμε νικητές ΕΛΜΕ Ελευσίνας Την Τρίτη 14/5, η αίθουσα της συνέλευσης δεν θύμιζε κατά κανένα τρόπο περασμένες Γενικές Συνελεύσεις. Οι συνάδελφοι κατέκλυσαν την αίθουσα. Οι περισσότεροι από αυτούς κρατούσαν το χαρτί της επιστράτευσης και έρχονταν στη συνέλευση, για να δηλώσουν τη θέληση τους να απεργήσουν αλλά και να ακούσουν τις παρατάξεις να τοποθετούνται για το τι θα γίνει την Παρασκευή που ξεκινά η μεγάλη απεργία. Οι διεργασίες είχαν αρχίσει ήδη έξω από την αίθουσα. Συζητιόταν η θέση των Αγωνιστικών Κινήσεων για μαζική άρνηση της επιστράτευσης. Τα μέλη τους εξηγούσαν και ανέλυαν, γιατί πρέπει να ψηφιστεί μια τέτοια πρόταση. Οι συνάδελφοι προβληματίζονταν και ήταν σε αναμονή, «Να ακούσουμε τι θα πουν κι άλλοι!». Οι τοποθετήσεις των Παρεμβάσεων, που έχουν την πλειοψηφία στο Δ.Σ.(4 έδρες), ήταν κάθε άλλο παρά κατατοπιστικές: κάθε μέλος και μια διαφορετική τοποθέτηση. Από το «δεν μας παίρνει να κάνουμε απεργία», μέχρι και το «να κατεβάσουμε όλους τους κλάδους να κάνουν απεργία για μας, για να μη μπορούν να γίνουν εξετάσεις.» Εμείς, με σαφήνεια, τοποθετούμασταν υπέρ της απεργίας, όπως προτάθηκε από την ΟΛΜΕ, με την προσθήκη μαζικής άρνησης της επιστράτευσης, καταθέτοντας τα χαρτιά επίταξης στην ΕΛΜΕ, για να κατατεθούν στην ολομέλεια προέδρων, και την Πέμπτη, νέα συγκέντρωση συνέλευση για την παραπέρα δράση ενώ την Παρασκευή, απεργία έξω από τα εξεταστικά κέντρα. Ψηφίστηκε, με συντριπτική πλειοψηφία, η πρόταση της ΟΛΜΕ για την απεργία, πλην 8 ψήφων του ΠΑΜΕ, που κατέβασε πρόταση για 48ωρη. Στην προσθήκη που προτείναμε, ο πρόεδρος κατέβασε αντιπρόταση για πέρασμα σε απεργία υπό προϋποθέσεις: Με μαζικούς κοινωνικούς όρους (α. Μεγάλη συμμετοχή του κλάδου, β. Απεργιακή κινητοποίηση και συμπαράταξη μεγάλων ομοσπονδιών του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα την Παρασκευή 17/5/2013 στα εξεταστικά κέντρα) επιδιώκουμε την ανατροπή της επιστράτευσης. Δυστυχώς, η προσθήκη των παρεμβάσεων υπερψηφίστηκε κι η συνέλευση έληξε, με την απορία των συναδέλφων να παραμένει. Με τις εξελίξεις στην ολομέλεια προέδρων, ο πρόεδρος στήριξε παραπέρα την πρόταση του για προϋποθέσεις και ψήφισε λευκό, δηλαδή, ουσιαστικά αναστολή της απεργίας. Μια μέρα μετά την αναστολή, μαζεύτηκαν στα γραφεία της ΕΛΜΕ 60 άτομα, γεμάτα αγανάκτηση, και ζήτησαν απαντήσεις, που για άλλη μια φορά δεν δόθηκαν. Εξέφρασαν την επιθυμία να στηρίξουν την πρόταση των Αγωνιστικών Κινήσεων για κινητοποίηση-διαμαρτυρία έξω από ένα εξεταστικό κέντρο και νέα γενική συνέλευση. Το ΔΣ της ΕΛΜΕ συμφώνησε μπροστά στους συναδέλφους, για να μην την υλοποιήσει στη συνέχεια. ΕΛΜΕ Λέσβου Ηγενική συνέλευση (Τρίτη 14/5/2013) της ΕΛΜΕ Λέσβου, ήταν μαζική αλλά αναντίστοιχη του ποσοτικού μεγέθους του σωματείου (800 περίπου τα εγγεγραμμένα μέλη, 150 οι ψηφίσαντες). Συνέπεσε με τις εκλογές του σωματείου, γι αυτό και εκτός από το κρίσιμο διακύβευμα της απεργίας και της επίταξης, είχε και εκλογοαπολογιστικό χαρακτήρα. Η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ αρκέστηκαν σε τοποθετήσεις επί της προσωπικής διαδρομής του κάθε αιρετού και όχι στο πολιτικό διακύβευμα της συνέλευσης. Για πρώτη φορά, κατέβηκαν από κοινού σ ένα ενιαίο σχήμα στις εκλογές, ενδεικτικό της πολιτικής πίεσης που δέχονται. Οι προτάσεις που «κατέβηκαν» στη συνέλευση ήταν συνολικά τρεις: η πρώτη της ΟΛΜΕ, που στήριξαν πολιτικά οι ΣΥΝΕΚ και οι Παρεμβάσεις, του ΠΑΜΕ και του ΑΚΕΤΕΕ (ανεξάρτητοι δεξιοί). Οι τελευταίοι πρότειναν να μην γίνει καμία απεργία στις εξετάσεις. Το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας ήταν: 73 ψήφοι υπέρ της πρότασης της ΟΛΜΕ, 40 για το πλαίσιο της «Ανεξάρτητης Κίνησης Εκπαιδευτικών Τεχνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης» (ΑΚΕ- ΤΕΕ) Λέσβου, 20 στήριξαν την πρόταση της ΕΣΑΚ-ΔΕΕ (ΠΑΜΕ) και τέλος, 15 ψήφισαν λευκό. ΕΛΜΕ Ικαρίας-Φούρνων Από τις πρώτες συνελεύσεις, την Δευτέρα , ήταν αυτή της ΕΛΜΕ Ικαρίας-Φούρνων, που ήταν μάλιστα ιδιαίτερα μαζική (ενδεικτικά, κάποια στιγμή ξεπέρασε τα 60 άτομα, όταν στις τελευταίες εκλογές ψήφισαν 77). Πολλά από τα μέλη προσήλθαν με το χαρτί της επιστράτευσης στο χέρι. Ακούστηκαν πολλές γνώμες και απορίες με κυρίαρχο το ερώτημα το πώς απαντιέται η επιστράτευση. Τελικά, και παρ όλη την απουσία ξεκάθαρης απάντησης σ' αυτό το ζήτημα, το αποτέλεσμα ήταν συντριπτικά υπέρ της πρότασης της ΟΛΜΕ για απεργία (45-7). Ούτε απ' τους κλασσικούς ψηφοφόρους του, δεν στηρίχτηκε η πρόταση του ΠΑΜΕ, το οποίο, αν και δήλωνε ότι θα συμμετάσχει σε όποια απεργία αποφασιστεί, εστίαζε στα προβλήματα, τις συνέπειες και τις προσωπικές περιπέτειες που ακολούθησαν παλιότερες κινητοποιήσεις. Δηλαδή, εμμέσως πλην σαφώς, έστελνε το μήνυμα κατά της απεργίας. Παρεμβάσεις στήριξης έγιναν από εκπροσώπους των εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας και των εργαζομένων στο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκη Μία μάχη χάθηκε, ο πόλεμος είναι μπροστά μας Αν και η αύξηση του ωραρίου των εκπαιδευτικών (με ό, τι αυτό συνεπάγεται για την απώλεια θέσεων εργασίας) και οι υποχρεωτικές μεταθέσεις ήταν ένα προαναγγελθέν έγκλημα, η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου και του ΠΔ που τα επικύρωναν προκάλεσαν έντονο αναβρασμό στον εκπαιδευτικό κόσμο. Είχε προηγηθεί σε αντίστοιχη κατεύθυνση το «κούρεμα» των οργανικών θέσεων στην πρωτοβάθμια. Και φυσικά, όλοι σχολίαζαν την επιλογή του χρόνου ψήφισης των μέτρων, την Κυριακή των Βαΐων και λίγες μόλις μέρες πριν την έναρξη των πανελληνίων. Παρά τις προσπάθειες των Αγωνιστικών Κινήσεων, δεν υπήρξε καμιά συνάντηση- συζήτηση εκπαιδευτικών σε επίπεδο Θεσσαλονίκης, τουλάχιστον των δυνάμεων εκείνων που αναφέρονται στον κόσμο της εργασίας και στο κίνημα, καθ όλο το διάστημα των διακοπών, μέχρι το Σάββατο του Θωμά. Είχε προηγηθεί η πρόταση της ΟΛΜΕ για απεργία και η άμεση απάντηση της κυβέρνησης με προληπτική επιστράτευση. Το Σάββατο 11 Μάη, πραγματοποιήθηκε διελμική συνάντηση στην οποία συμμετείχαν εκπρόσωποι των Παρεμβάσεων, των ΣΥΝΕΚ, του ΠΑΜΕ, της Αντεπίθεσης των εκπαιδευτικών και των Αγωνιστικών Κινήσεων. Στις διάφορες τοποθετήσεις που ακούστηκαν, υπήρχαν ποικίλοι προβληματισμοί, έκφραση αδυναμίας σε σχέση με το μέγεθος της αναμέτρησης που διαφαινόταν ότι έρχεται. Αδυναμία η οποία, ωστόσο, περιοριζόταν αποκλειστικά στην αντανάκλαση που θα είχε στο κόσμο της εκπαίδευσης η επιβολή της επιστράτευσης. Από την άποψη αυτή, η «αλληλεγγύη» από άλλες Ενώσεις (δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες) αναγόταν σε βασικό κριτήριο της παραπέρα πορείας. Ακόμα και διαφοροποιήσεις που αφορούσαν στοιχεία τακτικής πάνω στα ζητήματα: αλληλεγγύη επιστράτευση αρνητικό κλίμα σε εκπαιδευτικούς! Οι Αγωνιστικές Κινήσεις, με επίμονο και αποφασιστικό τρόπο, επιδίωκαν να εκμαιεύσουν κάποια κατ αρχήν συμφωνία και δέσμευση για το πώς θα μπορούσε να δρομολογηθεί μια κοινή στάση για το σπάσιμο της επιστράτευσης και την υλοποίηση της απεργίας. Αυτό δεν έγινε δυνατό και η συνάντηση έληξε άδοξα. Πρώτο αποφασιστικό βαρόμετρο, ενδεικτικό των διαθέσεων του κόσμου της εκπαίδευσης, αποτέλεσε το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο το απόγευμα της Δευτέρας. Πάνω από με κόσμος διαδήλωνε για ώρες στου δρόμους της Θεσσαλονίκης, φωνάζοντας συνθήματα για την υπεράσπιση του δωρεάν σχολείου, για τον κοινό αγώνα μαθητών- φοιτητώνεκπαιδευτικών, για δωρεάν εκπαίδευση, συνθήματα κατά της επιστράτευσης και της προσπάθειας τρομοκράτησης. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών και ΑΕΙ- ΤΕΙ έκαναν έντονη την παρουσία τους με δικό τους μπλοκ και μαχητικά και δυναμικά συνθήματα. Ακολούθησαν οι μαζικότατες γενικές συνελεύσεις την επόμενη μέρα, σε ποσοστά πολύ υψηλότερα από το 30% των ψηφισάντων (που κάποιοι «ανεγκέφαλοι» είχαν βάλει ως όριο). Ζωηρές συζητήσεις, έντονος προβληματισμός αλλά και αγωνιστικό πνεύμα. Και φυσικά το απεργιακό πρόγραμμα υπερψηφίστηκε στις τέσσερις από τις πέντε ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης, ενώ στην Α ΕΛΜΕ ψηφίστηκε 24ωρη απεργία μόνο για τις 17 του Μάη. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών παρέμβηκαν στις συνελεύσεις των Α, Δ, Ε ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης. Έθεσαν με αποφασιστικό τρόπο την ανάγκη να πραγματοποιηθεί η απεργία και να σπάσει μαζικά, στην πράξη η επιστράτευση. Να παρθούν όλα τα αναγκαία πολιτικά και οργανωτικά μέτρα. Να βγουν απεργιακές επιτροπές. Και να υλοποιηθεί ο οριζόντιος συντονισμός όλων όσες ΕΛΜΕ κινούνται σ αυτήν την κατεύθυνση. Η πρότασή τους αυτή βρήκε θετική απήχηση ανάμεσα στους συναδέλφους και υπερψηφίστηκε στη Δ και στην Ε ΕΛΜΕ. Αντίστοιχη ήταν και η ανταπόκριση των συναδέλφων στα σχολεία που κινήθηκαν οι Αγωνιστικές Κινήσεις Δευτέρα και Τρίτη. Την Τετάρτη το απόγευμα παίχτηκε το θέατρο του παραλόγου. Πραγματοποιήθηκε το απόγευμα, στο θέατρο κήπου, κεντρική εκδήλωση των ΕΛΜΕ, για να ανοιχτεί το θέμα της εκπαίδευσης στην κοινωνία, στους υπόλοιπους εργαζόμενους. Και ζούσαμε το εξής οξύμωρο: από τη μια, να φτάνουν ψηφίσματα αλληλεγγύης και να γίνονται αγωνιστικές μαχητικές τοποθετήσεις από εκπροσώπους πρωτοβάθμιων σωματείων, φορέων, πρωτοβουλιών γειτονιάς, συνδικαλιστικών σχημάτων και παρατάξεων. Και από την άλλη, στους διαδρόμους και στις γωνίες να διαρρέει ήδη και να συζητιέται το ξεπούλημα που δρομολογούσε, την ίδια ώρα, το ΔΣ της ΟΛΜΕ. Την επόμενη μέρα, στα σχολεία κυριαρχούσε απογοήτευση και πίκρα. Οι συνάδελφοι αισθάνονται ότι, για άλλη μια φορά, ξεπουλήθηκαν, ότι έχουν υποστεί άλλη μια ήττα. Διαψεύστηκαν οι προσδοκίες τους. Και είναι αλήθεια, ότι τη μάχη αυτή την χάσαμε. Ωστόσο, ο πόλεμος συνεχίζεται. Η επιστράτευση συνεχίζεται και προσπαθεί να δημιουργήσει κλίμα τρομοκράτησης και στρατιωτικοποίησης στα σχολεία. Παράλληλα, το θέμα των απολύσεων παραμένει ανοιχτό και αναμένουμε εξελίξεις το επόμενο διάστημα. Οι συνάδελφοι πρέπει να βρουν τη δύναμη να ξεπεράσουν αισθήματα ήττας και απογοήτευσης και να ξαναβγουν στο δρόμο της συλλογικής και οργανωμένης πάλης. Η εμπειρία της μάχης αυτής είναι πολύτιμη. Κατέρρευσαν ψευδαισθήσεις για το ρόλο «αριστερών» δυνάμεων, για το ρόλο των «αριστερών» ΔΣ. Κατέρρευσαν λογικές που στοιχίζονται πίσω από αποφάσεις ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ, ΟΛΜΕ. Άρχισαν να σωρεύονται όροι και να μπολιάζονται τα μυαλά των εργαζομένων με τη λογική της αναμέτρησης. Άρχισε να μπαίνει, με πιο επιτακτικό και υλικό τρόπο, η ανάγκη ο αγώνας να περάσει στα χέρια των καθηγητών. Αυτά εξάλλου ήταν και τα συνθήματα που κυριάρχησαν στο συλλαλητήριο την Πέμπτη το απόγευμα: «Ο αγώνας στα χέρια των εκπαιδευτικών, όχι στο ξεπούλημα των κυβερνητικών», «Συνδικάτα πάλης των εκπαιδευτικών, όχι παραρτήματα των κυβερνητικών».

11 Σάββατο 25 Μάη 2013 ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ Προλεταριακή Σημαία 11 νταποκρίσεις από τις ΕΛΜΕ...ανταποκρίσεις από τις ΕΛΜΕ... ΕΛΜΕ Χανίων Πάνω από 600 καθηγητές συμμετείχαν στη γενική συνέλευση της ΕΛΜΕ Χανίων την Τρίτη 14 Μάη. Είναι αλήθεια ότι αυτή η συμμετοχή και η μαζική υπερψήφιση της πρότασης για απεργία (ΟΛΜΕ) αλλά και της προσθήκης (Αγ. Κινήσεων Εκπαιδευτικών) για το μαζικό σπάσιμο της επιστράτευσης, με συμμετοχή στην απεργία, πυροδοτήθηκε από την επιβολή του διώρου και του ΠΔ για τις μεταθέσεις. Εξέφρασε, όμως, και τη βουβή, ως τότε, αγωνία και θυμό για την πραγματικότητα που βιώνουν οι καθηγητές και το μη μέλλον που τους προδιαγράφουν. Αυτή η συλλογική αισιοδοξία και διάθεση για αγώνα που καταγράφηκαν την Τρίτη, μετατράπηκαν σε οργή απογοήτευση και θυμό, όταν έγινε γνωστό το πραξικόπημα στη συνέλευση των προέδρων. Την Πέμπτη το βράδυ, στην Πλ. της Δημοτικής Αγοράς, που είχε καλεστεί συλλαλητήριο, ήταν έκδηλα όλα αυτά τα συναισθήματα. Τα «πηγαδάκια» ζωηρά και οι συζητήσεις έντονες, συνεχίστηκαν μάλιστα στην αυλή του 1ου ΕΠΑΛ, μετά από την πορεία. Η αγωνία των εκπροσώπων του ΣΥ- ΡΙΖΑ να αναιρεθεί η απεργία φάνηκε στη σύσκεψη των σωματείων την Τετάρτη 15 Μάη, στο εργατικό κέντρο. Ο εκπρόσωπος της παράταξης του στους ΟΤΑ προσπαθούσε να πείσει ότι «δεν έχουμε πείσει την κοινωνία για απεργία στις εξετάσεις» και στέλεχος του μας «ενημέρωνε» συνεχώς για την άρνηση της ΑΔΕΔΥ για στήριξη της απεργίας. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών, στη γενική συνέλευση, ξεκαθάρισαν τη θέση τους, ότι όταν ψηφίζουμε απεργία, αυτό συνεπάγεται και την υλοποίηση της. Εναγώνια ήταν η προσπάθεια των εκπροσώπων της Αγωνιστικής Συνεργασίας να τοποθετηθούν υπέρ της απεργίας, αλλά χωρίς να ξεκαθαρίσουν τι θα ΕΛΜΕ Σάμου ΗΓ.Σ. της 14/5 είχε προγραμματιστεί αρκετά πριν τις διακοπές του Πάσχα, με αντικείμενο τις εκλογές για το 16ο συνέδριο της ΟΛΜΕ. Αλλά προφανώς, και με βάση τις γνωστές εξελίξεις, το ζήτημα που αποκλειστικά την απασχόλησε, ήταν το ερώτημα του αγώνα ενάντια στην κλιμάκωση της αντιδραστικής επίθεσης και κόντρα στην κυβερνητική απόφαση για επιστράτευση. Γι αυτό το θέμα πλημμυρίστηκε από κόσμο, οι συμμετέχοντες ήταν πάνω από 200, περισσότεροι δηλαδή από ότι οι ψηφίσαντες στις εκλογές του Νοέμβρη. Ενώ στο αμφιθέατρο, και τις τρεις περίπου ώρες που διήρκεσε η διαδικασία, βρίσκονταν σταθερά 150. Στις πολλές τοποθετήσεις των συναδέλφων, ήταν κυρίαρχο το αγωνιστικό κλίμα και η υπεράσπιση της ανάγκης για απεργιακό αγώνα μέσα στις εξετάσεις. Με μεγάλη πλειοψηφία, η ΓΣ αποφάσισε σε ξεχωριστή ψηφοφορία την «μαζική και έμπρακτη άρνηση της επιστράτευσης» αλλά στην ψηφοφορία των προτάσ ε ω ν επικράτησε η πρόταση για «απεργία μετά τις πανελλαδικές» που τεχνηέντως υποστηρίχθηκε από τη ΔΑΚΕ. Παρόλα αυτά, η Συνέλευση αποφάσισε, κάνουμε σε σχέση με την επιστράτευση. Στις κατ ιδίαν συζητήσεις, έλεγαν ότι «η απόφαση για απεργία θα είναι ένα πολιτικό μήνυμα και αφού έχουμε επιστρατευτεί δεν μπορούμε να μην απεργήσουμε», αλλά δεν το έθεσαν στη συνέλευση. Οι ομιλητές της Πρωτοβουλίας Παρέμβασης, τοποθετούμενοι υπέρ της απεργίας, ανέφεραν από την «πτώση της κυβέρνησης την Παρασκευή» μέχρι την «απαίτηση για παραίτηση του υπουργού Παδείας». Το ΠΑΜΕ υπερασπίστηκε τη θέση για τις «μη ώριμες συνθήκες». Παρόλο που το ΔΣ της ΕΛΜΕ Χανίων αποτελείται από Αγ. Συνεργασία 3 έδρες, Πρωτοβουλία Παρέμβαση 2 έδρες, ΠΑΜΕ 1 έδρα και ΠΑΣΚΕ 1 έδρα, όλο το προηγούμενο διάστημα, καθόλου δεν κινήθηκε στην κατεύθυνση της προετοιμασίας για τους αγώνες που έπρεπε να γίνουν, αφού η κύρια γραμμή πλεύσης του ήταν η προβολή του εθελοντισμού των εκπαιδευτικών και η στήριξη σεμιναρίων επιμόρφωσης. Χαρακτηριστική η τοποθέτηση του προέδρου της ΕΛΜΕ σε τοπικό κανάλι, την Πέμπτη 16 /05, όπου περίσσευε η συκοφάντηση των καθηγητών, η ο εθελοντισμός και τα προγράμματα φιλανθρωπίας, στη θέση της υπεράσπισης των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών. Η Γενική Συνέλευση που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 22 Μάη είχε μικρή μαζικότητα (70 άτομα) και κατέγραψε την απογοήτευση και το σκεπτικισμό για το τι κάνουμε από εδώ και πέρα. Τη συνέλευση απασχόλησε και η επικείμενη δίκη (28 Ιούνη) συναδέλφου, επειδή συμμετείχε σε συλλαλητήριο την 28 Οκτώβρη 2011 και αποφασίστηκε, εκτός των άλλων, και συγκέντρωση έξω από τα δικαστήρια, με στάση εργασίας. επίσης, με μεγάλη πλειοψηφία να στηριχτεί στη Συνέλευση των Προέδρων η πρόταση για απεργία στις εξετάσεις, αν αυτή είναι η επικρατέστερη. Η πρόταση του ΠΑΜΕ, και σε αυτή τη ΓΣ, περιορίστηκε σε μια ισχνή μειοψηφία (13 ψήφοι). Χωρίς λοιπόν να λείπουν οι αντιφάσεις, που οφείλονται στους γενικότερους αλλά και σε τοπικούς- ειδικούς όρους, και στην ΕΛΜΕ Σάμου, εκδηλώθηκε μια αγωνιστική έκρηξη των εκπαιδευτικών, που αναζητά συνέχεια κόντρα στο πραξικόπημα της συνδικαλιστικής «ηγεσίας» και με το στόχο της μαζικής αναμέτρησης με την πολιτική του συστήματος και της κυβέρνησης του. Ακολουθούν τα αποτελέσματα των εκλογών για το 16ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, όπου παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά σε τοπικό ψηφοδέλτιο και οι δυνάμεις του ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ). Οι Αγωνιστικές Κινήσεις συμμετέχουν στην Δημοκρατική Συσπείρωση ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ Για ΔΣ ΕΔΡΕΣ ΨΗΦΙΣΑΝ ΑΚΥΡΑ/ΛΕΥΚΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΔΑΚΕ ΕΣΑΚ-ΔΕΕ Δημοκρατικοί ΣΥΝΕΚ ΕΛΜΕ Καρδίτσας Μέρες συλλογικής στάσης και αγώνα θαυμάσιες μέρες Τέτοιες ήταν αυτές που έζησαν οι εκπαιδευτικοί της Καρδίτσας το διήμερο14-15/5, με την απερίγραπτη Γενική Συνέλευση στο 1ο ΓΕΛ, τη μαχητική πορεία που ακολούθησε, και το μαζικότατο συλλαλητήριο της επόμενης μέρας. Στα πρόσωπά τους, αποτυπωνόταν ο ενθουσιασμός, καθώς διαπίστωναν ότι ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΟΙ, ΕΧΟΥΜΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ. Βέβαια, η αρνητική εξέλιξη των πραγμάτων τούς πίκρανε, τούς απογοήτευσε. Όμως, είναι σίγουρο ότι η επίθεση θα ξανασπρώξει τον κόσμο να γεμίσει ξανά προαύλια σχολείων και τους δρόμους της πόλης. Όπως αναφέρεται και στην ανακοίνωση της ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ: «Η εικόνα της Γενικής Συνέλευσης στο 1ο ΓΕΛ δεν μπορεί να σβήσει. Η μαχητικότητα των συναδέλφων δεν μπορεί να παραγραφεί. Αποτελεί παρακαταθήκη για το αύριο. Και αυτό το αύριο, το δικό μας, των παιδιών μας, των μαθητών μας, «απαγορεύει», έχει κηρύξει «παράνομη» την ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία, την υποταγή. Μας έχει επιδώσει ΦΥΛΛΑ ΠΟΡΕΙΑΣ, ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ, ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ.» ΕΛΜΕ Ηρακλείου Πρωτόγνωρη ήταν η συμμετοχή των καθηγητών στη Γ.Σ της ΕΛΜΕ Ηρακλείου, την Τρίτη 14/5. Το αμφιθέατρο ασφυκτικά γεμάτο ενώ ο περισσότερος κόσμος βρισκόταν στην αυλή του 3ου Λυκείου. Τη Δευτέρα και την Τρίτη, γυρίσαμε αρκετά σχολεία και διαπιστώσαμε την οργή, την αγανάκτηση και τον προβληματισμό των εκπαιδευτικών απέναντι στα μέτρα της κυβέρνησης και την επιστράτευση. Ένας προβληματισμός που είχε να κάνει με το τι κάνουμε και πώς προχωρούμε στην υλοποίηση της απεργίας. Και στη Γ.Σ πήραν όλοι θέση. Η ΔΑΚΕ και η ΠΑΣΚ τάχθηκαν με την απεργία αλλά χωρίς να απεργήσουν. Το ίδιο και κάποια στελέχη της Εκπαιδευτικής Προοπτικής. Κάποια άλλα μέλη της Προοπτικής διαμόρφωσαν την πρόταση «όχι στη απεργία, άλλες μορφές κινητοποιήσεων». Το ΠΑΜΕ, όχι μόνο ήταν ενάντια στην απεργία, αλλά τρομοκρατούσε και τον κόσμο για τις συνέπειες που θα έχει το «ναι» στην πρόταση της ΟΛΜΕ. Τα στελέχη του αφιέρωσαν αρκετό χρόνο στις τοποθετήσεις τους, για να εξηγήσουν το μέγεθος της «ατομικής ευθύνης», όπως έλεγαν, που αναλάμβανε κάθε εκπαιδευτικός. Σε αυτές τις συνθήκες, οι Αγωνιστικές Κινήσεις ανέδειξαν την αναγκαιότητα υλοποίησης της απεργίας, με σπάσιμο της επιστράτευσης. Μαζί με την Αγωνιστική Παρέμβαση, έκαναν πρόταση για σπάσιμο της επιστράτευσης με μαζικούς όρους. Όμως, δεν καταφέραμε να αλλάξουμε το κλίμα που διαμόρφωσαν στην γενική συνέλευση οι άλλες πολιτικές δυνάμεις και τελικά, με λίγους ψήφους διαφορά, πέρασε η πρόταση «Όχι στη απεργία». ΕΛΜΕ Βόλου Με πρωτόγνωρη μαζικότητα πραγματοποιήθηκε η συνέλευση της ΕΛΜΕ Μαγνησίας στις 14/5, εκφράζοντας την αποφασιστικότητα των εκπαιδευτικών να αγωνιστούν ενάντια στα μέτρα της τρικομματικής κυβέρνησης. Μια αποφασιστικότητα που εκφράστηκε με υπερψήφιση της απεργίας, παρ όλη την εκστρατεία τρομοκράτησης, με το φασιστικό μέτρο της επιστράτευσης ήδη να εφαρμόζεται. Η Π.Α.Α.Σ Βόλου παρευρέθηκε στη συνέλευση αυτή, μοιράζοντας προκήρυξη που έβαζε το ζήτημα της άρνησης της επιστράτευσης, τόνιζε το δίκαιο του αγώνα των εκπαιδευτικών και καλούσε όλο τον λαό να κάνει δική του υπόθεση αυτό τον αγώνα. Βέβαια, δεν έλειψαν και τοποθετήσεις από συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ που έβαζαν το ζήτημα της κλιμάκωσης του αγώνα από Σεπτέμβρη (!). Σε καμιά περίπτωση, όμως, η πλειοψηφία των καθηγητών που συμμετείχε στη συνέλευση δεν περίμενε το τόσο ξεκάθαρο ξεπούλημα των αποφάσεων αγώνα των Γ.Σ στη συνεδρίαση των προέδρων ΕΛΜΕ στις 16/5. Παρά τα ανωτέρω, το συλλαλητήριο που είχε καλεστεί για το απόγευμα της Πέμπτης ήταν σχετικά μαζικό, με τη συμμετοχή περίπου 300 ατόμων. Η οργή κι αγανάκτηση για τη στάση των εργατοπατέρων της ΟΛΜΕ εκφράστηκαν έντονα με συνθήματα. Η ίδια αγανάκτηση εκφράστηκε και στη συνέλευση που ακολούθησε στο εργατικό κέντρο, με ερωτήσεις προς τον πρόεδρο της ΕΛΜΕ για τη στάση του. Εξηγήσεις απαιτήθηκαν κι από τους υπόλοιπους συνδικαλιστές και υπήρξε αντιπαράθεση τόσο με τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του ΠΑΜΕ. Από εκπαιδευτικούς τέθηκε ακόμα, μέσα στην συνέλευση, το θέμα συγκρότησης ανοικτής επιτροπής αγώνα που δεν θα αφήνει την τύχη των κινητοποιήσεων στα χέρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Κόντρα στη συντονισμένη ενέργεια των κυβερνητικών παρατάξεων ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ και των αριστερών δεκανικιών τους ΣΥΝΕΚ, ΠΑΜΕ, για να ισοπεδώσουν τις αγωνιστικές διαθέσεις ενός ολόκληρου κλάδου που βλέπει τα θεμελιώδη δικαιώματά του να ξεριζώνονται, οι εκπαιδευτικοί δε θα σκύψουν το κεφάλι. Αντιλαμβάνονται ότι μόνο αν ο αγώνας περάσει στα χέρια τους, θα μπορέσει να συνεχιστεί και να περιφρουρηθεί. Αρχίζοντας με καλέσματα επιτροπών αγώνα που θα θέτουν τα ζητήματα τα οποία αφορούν όλη την κοινωνία. Συνέχεια στη σελ.14

12 12 Προλεταριακή Σημαία ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ Σάββατο 11 Μάη 2013 ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ Προλεταριακή Σημαία 13 Ηπίκρα και η στενοχώρια που άφησαν το φιάσκο της πρόσφατης απεργίας που δεν έγινε και ο εξευτελισμός των εννοιών «απόφαση σωματείο δέσμευση» από τη συνδικαλιστική ηγεσία του κλάδου πρέπει να ξεπεραστούν γρήγορα. Μαθαίνοντας και από τις αρνητικές εμπειρίες μας, είμαστε όλοι υποχρεωμένοι να αντλήσουμε συμπεράσματα και να προχωρήσουμε. Γιατί οι αναμετρήσεις που έχουν ανοίξει είναι αναμετρήσεις ιστορικής εμβέλειας, είναι αναμετρήσεις ζωής. Και γιατί ο αντίπαλος δεν πρόκειται να μας αφήσει ήσυχους. Σύντομα, θα μας ξανατεθούν ακόμα πιο πιεστικές προκλήσεις, σύντομα θα έρθουμε αντιμέτωποι με ακόμα πιο σαρωτική επίθεση. Και πρέπει να είμαστε σε καλύτερη θέση. Πιο ώριμοι, πιο καθαροί, πιο αποφασισμένοι. Το υπόβαθρο Ξαφνικά, χιλιάδες εκπαιδευτικοί γεμίσαμε τις γενικές συνελεύσεις. Σπρωγμένοι από την πολύχρονη επίθεση στα δικαιώματά μας. Θυμωμένοι για τις απολύσεις συναδέλφων μας. Με την ανάγκη να υπερασπίσουμε τη ζωή μας και την αξιοπρέπειά μας. Κουρασμένοι από την πολύχρονη σιγή. Αλλά με επιφυλάξεις για το πού ακριβώς μας καλεί η συνδικαλιστική ηγεσία. Εξοργισμένοι με τις προσβολές των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης. Αγανακτισμένοι με το φασισμό της επιστράτευσης. Εχοντας την ελπίδα ότι θα δοθεί κεντρική πολιτική μάχη με την κυβέρνηση και την πολιτική του συστήματος. Το «δίωρο» (βάση των αυριανών απολύσεων) και οι υποχρεωτικές μεταθέσεις ήταν οι καταλύτες που ανέδειξαν όλες τις πλευρές τις επίθεσης. Τις μέρες αυτές συμπυκνώθηκαν όλα τα παραπάνω γεγονότα. Εκφράστηκαν μέσω των μαζικών συνελεύσεων όλα τα παραπάνω συναισθήματα. Η σημασία της αναμέτρησης Έχουν περάσει τρία χρόνια ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού. Κυβερνήσεις αλλάζουν και δίνει η μία στην άλλη τη σκυτάλη της κλιμάκωσης της βαρβαρότητας σε όλη την κοινωνία αλλά και στην εκπαίδευση. Το πολυνομοσχέδιο πριν το Πάσχα και οι απολύσεις συναδέλφων μας («μα αυτοί είναι αναπληρωτές!» έσκουζαν τα καθάρματα των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης) αποτέλεσαν τις σταγόνες που ξεχείλισαν το ποτήρι. Η ΟΛΜΕ (με την πολιτική πλάτη στον τοίχο) έκανε το αυτονόητο, για να μην κατηγορηθεί για ανοιχτό ξεπούλημα. Πρότεινε απεργία νομίζοντας ότι η κήρυξή της θα είναι αρκετή, για να «δώσει» κάτι λίγο η κυβέρνηση και να πανηγυρίζει η ΟΛΜΕ, ότι με το συνετό συνδικαλισμό που κάνει, πετυχαίνει μετριασμό της επίθεσης. Όμως, οι εποχές έχουν αλλάξει. Το σύστημα δεν έχει ανάγκη ούτε τους δικούς του «πράκτορες» μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Στην πολυαναμενόμενη συνάντηση της ΟΛΜΕ με τον Αρβανιτόπουλο, έγινε φανερό ότι η κυβέρνηση προχωράει ακάθεκτη Τη λύση πια τη δίνει «ο στρατός». Μια λύση που περίμενε με αγωνία η ηγεσία της ΟΛΜΕ, για να βγει (έτσι νόμιζε) από τη δύσκολη θέση. Η επιστράτευση του κλάδου κεντρικοποίησε πια την αντιπαράθεση. Ο Σαμαράς δήλωσε: «ή εγώ ή αυτοί». Η κυβέρνηση στέλνει μήνυμα στην κοινωνία, ότι όποιος σηκώνει κεφάλι θα επιστρατεύεται. Ότι θα μπει στο γύψο σταδιακά όσο κομμάτι της κοινωνίας απαιτείται, δηλαδή όσο κομμάτι της κοινωνίας αντιστέκεται. Καθένας κατάλαβε ότι αν περάσει η επιστράτευση, τότε η επόμενη επιστράτευση θα είναι ακόμα ευκολότερη. Και ότι, τους επόμενους μήνες, θα ακολουθήσει ομοβροντία νέων μέτρων ενάντια στους εκπαιδευτικούς. Αν η επιστράτευση έσπαγε, τότε η κυβέρνηση και το σύστημα θα μετρούσαν μια τεράστια ήττα «στην έδρα τους»: στην καρδιά της αστικής νομιμότητας. Οι εξελίξεις, πια, θα ήταν ραγδαίες Τα γεγονότα της τελευταίας βδομάδας Αφού ανακοινώθηκε η επιστράτευση, η ΟΛΜΕ κάλεσε τα ΔΣ των ΕΛΜΕ της Αττικής. Η συντριπτική πλειοψηφία των τοποθετήσεων (συνδικαλιστικά στελέχη των ΣΥΝΕΚ και των Παρεμβάσεων) γίνονταν σαν μην υπήρχε επιστράτευση. Οι ανοησίες για την κυβέρνηση «που παραπαίει» έρχονταν σε πλήρη αντίθεση με την ασάφεια των τοποθετήσεων γύρω από το ΚΕΦΑΛΑΙΩΔΕΣ ζήτημα που υπήρχε: καλείται ο κλάδος να σπάσει την επιστράτευση, ναι ή όχι; Στις συνελεύσεις της Τρίτης, οι συνάδελφοι προσέρχονται μαζικά. Με οργή, με αμηχανία και ερωτηματικά για το σε τι καλούνται, αλλά ταυτόχρονα με προσπάθεια να καταλάβουν τους προσανατολισμούς των παρατάξεων και με ελπίδα ότι θα βρουν πλάτες να ξεδιπλώσουν τον αγώνα. Σε κάποιες συνελεύσεις, αποφασίζεται με σαφήνεια ότι υπερψήφιση της απεργίας σημαίνει και πραγματοποίησή της, σπάζοντας την επιστράτευση. Και οργανώνονται απεργιακές επιτροπές και συγκεντρώσεις σε εξεταστικά κέντρα. Στις περισσότερες, συνεχίζεται η ασάφεια γύρω από το σπάσιμο της επιστράτευσης. Και σε κάποιες άλλες, δηλώνεται από τις συνδικαλιστικές «κεφαλές» ότι η ψήφιση της απεργίας είναι συμβολική. Προηγήθηκε η προδοτική δήλωση του προέδρου της ΟΛΜΕ ότι «δεν θα πρέπει να δώσουμε στην κυβέρνηση την ευκαιρία να βρουν τους πρώτους που θέλουν να απολύσουν - στις ψηφοφορίες των ΕΛΜΕ, να πουν οι συνάδελφοι "δίκιο έχουμε, αλλά ας κάνουμε ένα βήμα πίσω"». Οι εργατοπατέρες έχουν βάλει τις βάσεις για το πραξικόπημα που θα ολοκληρωνόταν την επόμενη μέρα στη συνέλευση προέδρων. Εκεί, γίνεται φανερό, ότι μετά τις ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ (που ποτέ δεν μπήκαν), αποχωρούν και οι ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ). Ο ΣΥΡΙΖΑ της βάσης και των κινημάτων παίρνει την αναμενόμενη «γραμμή»: ο χαρακτήρας της σύγκρουσης είναι έξω από τα όρια του κόμματος αυτού. Από κει και πέρα, όλα ήταν ζήτημα επιλογής χειρισμών, για να αλλοιωθούν οι αποφάσεις των συνελεύσεων. Το ΔΣ της ΟΛΜΕ έθεσε πλάι στο ερώτημα ψήφισης της απεργίας το παρανο κό ερώτημα «αν πληρούνται οι όροι και οι προϋποθέσεις, για να γίνει»! Η ψηφοφορία έγινε δύο: η πρώτη, αν ψηφίζεται η απεργία, και η δεύτερη, αν απεργούμε! Ενώ οι συνελεύσεις είχαν γίνει μια μέρα πριν και κανένα νέο δεδομένο δεν υπήρχε. Είναι πραγματικά ευφάνταστοι οι εργατοπατέρες 78 ΕΛΜΕ ΝΑΙ στην απεργία, αλλά μόνο 18 ΕΛΜΕ ΝΑΙ στο «απεργούμε» Τα λευκά (57 ΕΛΜΕ!) μετρήθηκαν υπέρ της απεργοσπασίας μαζί με τα 9 «δεν απεργούμε»! Μαθήματα απλής αριθμητικής των ΔΑΚΕ ΠΑΣΚ ΣΥΝΕΚ: «Πώς οι 9 στις 85 ΕΛΜΕ αποτελούν πλειοψηφία» Όλα τα παραπάνω δεν ήταν μια συνομωσία, ένα σκέτο πραξικόπημα. Όλο το θέατρο που εκτυλίχτηκε εκείνη τη νύχτα ήταν η «διαδικαστική» έκφραση της πολιτικής «αδυναμίας» της αριστεράς να σηκώσει το βάρος του απεργιακού αγώνα (δηλαδή της επιλογής της να μην το κάνει), όπως θα δούμε παρακάτω Μπορούσε να δοθεί η μάχη; Καταρχήν, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι έχει ο οποιοσδήποτε το δικαίωμα να έχει την εκτίμηση ότι μια μάχη μπορεί ή δεν μπορεί να δοθεί. Ας πάμε, λοιπόν, στην ουσία: Οι καθηγητές είμαστε ένας ενιαίος κλάδος με εργαζόμενους από τους μεγαλύτερος κλάδους στην ελληνική κοινωνία. Είμαστε σε καθημερινή επαφή με το λαό, μέσω των παιδιών του, έχουμε δηλαδή, άμεσες διαύλους επικοινωνίας. Διαθέτουμε (με τα όποια προβλήματα) συνδικαλιστική δομή και γενικές συνελεύσεις. Στον κλάδο, υπάρχει σχετικά μεγάλη παρέμβαση δυνάμεων της αριστεράς (διάφορων εκδοχών). Έχουμε επαγγελματική γειτνίαση τόσο με τους συναδέλφους δασκάλους όσο και δυνατότητα κοινών αγώνων με τη φοιτητική νεολαία. Αυτός ο κλάδος εργαζομένων είναι μπροστά σε άμεσες απολύσεις (α! ξεχάσαμε, αυτοί είναι αναπληρωτές) και πολλές ακόμα στο βραχύ μέλλον. Αυτός ο κλάδος εργαζομένων ΕΠΙΣΤΡΑ- ΤΕΥΤΗΚΕ. Ε, αν, σ αυτό το σημείο, δεν μπορούσε να δοθεί η μάχη, έχουμε πραγματικό ερώτημα προς ΟΛΕΣ ΕΚΕΙΝΕΣ τις παρατάξεις της Αριστεράς, οι οποίες έσπερναν την ηττοπάθεια και την αμφιβολία: Πότε και πού ακριβώς φαντασιώνονται ότι θα «υπάρχουν οι όροι και οι προ ποθέσεις»; Στο φεγγάρι, μετά την παγκόσμια επανάσταση; Η στάση μας Με βάση τα παραπάνω, θεωρήσαμε ΕΥΝΟΗΤΟ, ότι όταν ένα σωματείο είναι μπροστά σε τέτοιας κλίμακας επίθεση ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙ (όποιος έχει αντίθετη άποψη δεν είναι μακριά από το χαρακτηρισμό της ταξικής προδοσίας). Με βάση τα παραπάνω είχαμε την καθαρή εκτίμηση ότι έπρεπε να προχωρήσουμε στην απεργία σπάζοντας την επιστράτευση. Παρά το γεγονός ότι ήμασταν σίγουροι ότι ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ θα ήταν ενάντια στην αμφισβήτηση της αστικής νομιμότητας, χρησιμοποιώντας την πρόφαση ότι «δεν υπάρχουν οι όροι». Παρά το γεγονός ότι ήμασταν σίγουροι ότι ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και λοιποί συγγενείς ΔΕ ΘΑ ΕΚΑΝΑΝ τίποτα που να υποδηλώνει υποστήριξή μας για προφανείς σε κάθε πολιτικοποιημένο άνθρωπο λόγους. Στην προκήρυξη που κυκλοφορήσαμε στις 10 Μάη αναφέραμε: «Θα τα παρατήσουμε έτσι εύκολα; Θα κάνουμε τη χάρη στην κυβέρνηση, στο σύστημα και στα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης; Θα θεωρείται ακόμα πιο δεδομένο ότι κάποιος έχει δικαίωμα να απεργήσει μόνο όταν δεν απεργεί; Θα αφήσουμε τη φιλοκυβερνητική ηγεσία της ΟΛΜΕ να ανασάνει με ανακούφιση, επειδή δε θα χρειαστεί να κάνει μια απεργία που δεν ήθελε;» Ως αριστερή παράταξη, ξέροντας τους καθαρούς εχθρούς και τους ψεύτικους φίλους του κινήματος, θεωρήσαμε ότι αυτό που πρέπει να γίνει είναι να απευθυνθούμε στην μόνη πραγματική δύναμη: στις λα κές δυνάμεις στη βάση του κλάδου. Στη σύσκεψη των ΔΣ, δηλώσαμε ότι θα πρέπει να είναι καθαρή η κατεύθυνση ότι σπάμε την επιστράτευση. Ότι είμαστε αντίθετοι σε μεγάλα λόγια για φύλλα επιστράτευσης κουρελόχαρτα, αν τελικά την Παρασκευή πάμε για δουλειά. Στις συνελεύσεις δηλώσαμε το ίδιο. Είπαμε, επίσης, ότι δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στους χειρισμούς των εργατοπατέρων στη συνέλευση προέδρων και, για να ελαχιστοποιήσουμε τα ενδεχόμενα χειρισμών, προτείναμε προσθήκη που ήταν σαφής και κατηγορηματική ως προς το σπάσιμο της επιστράτευσης. Οι μαζικές συνελεύσεις δικαίωσαν την εμπιστοσύνη μας στους συναδέλφους. Και στο λαό. Που, παρά το σκύλιασμα των ΜΜΕ, περίμενε ότι ο αγώνας μας θα αποτελούσε αναφορά. Οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί θα ήταν ο πυρήνας του αγώνα. Ούτε οι ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ, ούτε η ΟΛΜΕ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το ΚΚΕ. Ολες αυτές οι «πλάτες» ήταν εκτός. Όπως πάντα, όταν τα πράγματα ζορίζουν. Οι παρατάξεις και το μεγάλο πρόβλημα της Αριστεράς Για τις κυβερνητικές παρατάξεις ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ: Ο ρόλος τους είναι καθαρός πια σε όλους τους εργαζόμενους. Είναι ρόλος ανοιχτά δεμένος με την όξυνση της ταξικής επίθεσης, με την κλιμάκωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αποτελούσαν για χρόνια τους διαμεσολαβητές ανάμεσα στις κυβερνήσεις και τους εργαζομένους, με στόχο τον αφοπλισμό του κλάδου και την παράδοσή του στα δικά τους παζάρια. Ένας ρόλος που, ακόμα πιο πολύ σήμερα, είναι δεμένος με την απόλυτη παράδοση των εργαζομένων στη βορά της επίθεσης. Ο ρόλος αυτός σήμερα ανατινάσσεται, καθώς ο αντίπαλος δεν παζαρεύει αλλά «παίρνει κεφάλια». Δε χρειάζεται παραπάνω συζήτηση για αυτούς. Το πρόβλημα που αναδείχτηκε, όμως, σε όλη του την έκταση είναι το πρόβλημα της Αριστεράς: Για το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ: Αν το ΠΑΜΕ έμενε σε μια εκτίμηση ενάντια στην απεργία στις εξετάσεις, θα ήταν ζήτημα απλώς πολιτικής διαφωνίας αντιπαράθεσης. Όμως, το ΠΑΜΕ ξεπέρασε κατά πολύ αυτό το όριο. Κεντρικό στέλεχος του ΚΚΕ βγήκε στα κανάλια και, υπό τα σχόλια επιδοκιμασίας από δημοσιογράφους παπαγάλους του συστήματος, έκανε την απίστευτη καθεστωτική δήλωση: «δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι εξετάσεις οι πανελλαδικές σαν μέσο εκβιασμού της κυβέρνησης». Μάλιστα! Η απεργία εκβιάζει την κυβέρνηση. Τι διαφορετικό λέει, άραγε, το σύστημα; Σαν κερασάκι ήρθε και η πρότασή του στην ΑΔΕΔΥ για απεργία στις 14/5 (μία μέρα πριν την επιστράτευση η συνολική του πρόταση ήταν απεργία 14, 16, 17 αλλά δεν την έβαλε πακέτο), μέσω της οποίας η ΑΔΕΔΥ έστειλε μήνυμα στους εκπαιδευτικούς να μη σπάσουν την επιστράτευση. Εχουμε δύο ερωτήματα προς το ΠΑΜΕ: ΠΡΩΤΟ: Σε ένα οποιοδήποτε κλάδο εργαζομένων, αν η εργοδοσία απολύσει (όπως έγινε στην εκπαίδευση) το 15% των εργαζομένων και περάσει σε επίθεση τέτοιας έκτασης, ΠΡΕΠΕΙ ή ΟΧΙ να υπάρχει απάντηση από το σωματείο; ΔΕΥΤΕΡΟ: Έπρεπε ή όχι να προχωρήσουμε στην αποφασισμένη απεργία με σπάσιμο της επιστράτευσης, με δεδομένο ότι και η δική του τελική πρόταση μιλούσε για απεργία στις 17; Όλη η παρέμβαση του ΠΑΜΕ ήταν συντηρητική, αντικινηματική και ψηφοθηρική. Δεν ήθελε κανέναν αγώνα και η πρόταση της 48ωρης που μετακόμιζε, έγινε υπό πίεση. Στη συνέλευση προέδρων, δεν υποστήριξε τις αποφάσεις των συνελεύσεων (λευκά στην επίμαχη ψηφοφορία από συνελεύσεις που είχε κερδίσει!) αλλά ήλπιζε στην κατάληξη που είχαμε. Και τώρα «αγανακτεί» που ΔΑΚΕ ΠΑΣΚ ΣΥΝΕΚ και τμήμα των Παρεμβάσεων προσχώρησαν στη γραμμή του για μη πραγματοποίηση απεργίας. Αποτελεί καθαρή υποκρισία με «ταξικό» περιτύλιγμα. Για το ΣΥΡΙΖΑ/ΣΥΝΕΚ: Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί ένα μνηστήρα της διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης. Ηταν δεδομένο ότι τα λουριά θα τραβιόντουσαν κεντρικά καθώς μετά την επιστράτευση η σύγκρουση αφορούσε την υποταγή στα ιερά της αστικής νομιμότητας. Ο Τσίπρας το έκανε καθαρό με απανωτές δηλώσεις του. Αν όμως οι ΣΥΝΕΚ έχουν μια ευθύνη για τον πολιτικό χαρακτήρα των απόψεών τους, οι ευθύνες τους για τους άθλιους χειρισμούς στη συνέλευση προέδρων είναι πολλαπλές. Με απόλυτη έλλειψη σεβασμού στους χιλιάδες εκπαιδευτικούς που συμμετείχαν στις συνελεύσεις, υπέκλεψαν όπου μπόρεσαν εξουσιοδοτήσεις λευκής επιταγής από τις συνελεύσεις, έσπειραν όπου μπόρεσαν το νεολογισμό της συμβολικής απεργίας που δε γίνεται, έκαναν ό,τι μπόρεσαν, για να ανοίξουν το δρόμο στις αθλιότητες της συνέλευσης προέδρων. Ο «σοσιαλισμός με δημοκρατία» έγινε απεργοσπασία και υποταγή με καπέλο. Τα λευκά των ΣΥΝΕΚ «κούμπωσαν» στις παραπάνω μεθοδεύσεις. Οι συνδικαλιστές των ΣΥΝΕΚ αποτελούν τους πρωτομάστορες του νεολογισμού ότι η ψήφιση μιας απεργίας δε συνεπάγεται πραγματοποίησή της. Και είναι οι πρώτοι υπεύθυνοι για το φιάσκο της συνέλευσης προέδρων. Εχουμε Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών Η μάχη που δε δόθηκε και οι μάχες που θα δοθούν! Να πετάξουμε τα βαρίδια να αναμετρηθούμε με τον αντίπαλο και σε αυτούς δυο στοιχειώδεις ερωτήσεις: Πώς ακριβώς θα πείσουν τους συναδέλφους στην επόμενη «απεργιακή» πρόταση της ΟΛΜΕ ότι τους καλούν για απεργία; Πόσες διευκρινιστικές ερωτήσεις πρέπει να κάνουν στον κλάδο; Για τις Παρεμβάσεις: Οι Παρεμβάσεις δεν ήταν ασφαλώς η «συνδικαλιστική μηχανή της απεργίας», όπως διαβάσαμε κάπου (γιατί δεν αρκεί η σωστή πρωτοβουλία να περάσει από την ΟΛΜΕ μια απεργιακή πρόταση, για να γίνει κάποιος η απεργιακή μηχανή). Δυστυχώς, δεν υπήρχε συνδικαλιστική μηχανή. Δεν ήταν καθόλου ενιαίες και καθόλου αποφασισμένες σχετικά με το ενδεχόμενο μιας σύγκρουσης τέτοιας έκτασης και χαρακτήρα. Δεν έθεσαν (ως συνισταμένη) και δεν πάλεψαν το σπάσιμο της επιστράτευσης. Αυτή ήταν η κύρια πλευρά τους (με εξαιρέσεις βέβαια). Στην πλειοψηφία τους, απέφυγαν να ξεκαθαρίσουν ότι οι συνελεύσεις αποφασίζουν ΑΠΕΡΓΙΑ κόντρα στην επιστράτευση. Με μπόλικες αυταπάτες για το πόσο θα ακολουθήσουν ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ-ΣΥΡΙΖΑ. Με μικρή εμπιστοσύνη στις ίδιες τις δυνάμεις του κόσμου, έδωσαν πολύ βάρος στις μάταιες ελπίδες για τις εξωτερικές βοήθειες του «ιππικού» των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ και λοιπών. Η κατάσταση αυτή καταγράφηκε και με έξι λευκά δικών τους προέδρων στην επίμαχη ψηφοφορία. Πού πήγαν τα μεγάλα λόγια των προηγούμενων ημερών; Η εκπρόσωπος των Παρεμβάσεων στο ΔΣ της ΟΛΜΕ προσπάθησε παλικαρίσια στην αρένα των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης να υπερασπιστεί την απεργία. Εκτέθηκε με ατυχείς χειρισμούς και με απανωτές προτάσεις αποκλιμάκωσης τη μέρα της συνέλευσης προέδρων, έχοντας την αυταπάτη ότι θα περισώσει κάτι και ότι θα συγκρατήσει τη φυγή των ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ. Έψαξε στήριξη σε αυτούς, ζήτησε δηλώσεις του Τσίπρα. Όλα αυτά χωρίς κανέναν πολιτικό λόγο. Το μόνο που έπρεπε ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ να κάνουν οι Παρεμβάσεις εκείνη την ώρα ήταν να καταγγείλουν τη διαδικασία και να καλέσουν σε μια διπλανή αίθουσα τις ΕΛΜΕ που ψήφισαν την πραγματοποίηση της απεργίας, για να εξεταστούν οι δυνατότητες συνέχισης της υπόθεσης από αυτές, και αν όχι, να δημοσιοποιηθεί μια κοινή δήλωση καταγγελία. Με μια φράση, θα λέγαμε ότι δεν κατανοούμε τι ακριβώς δένει αυτό το δίκτυο που λέγεται Παρεμβάσεις. Συνολικά, η Αριστερά απέδειξε για μια ακόμα φορά πόσο απέχει από το να πιστεύει τα μεγάλα λόγια που λέει. Πού πήγαν οι «πλάτες» των χιλιάδων ψήφων και των εκατοντάδων εδρών. Πού πήγαν οι ανυπακοές, τα ταξικά σωματεία και οι «συντονισμοί πρωτοβάθμιων σωματείων»; Όσο οι διάφορες εκδοχές της αριστεράς δεν αναμετρηθούν πρώτα και πρώτα με τον εαυτό τους, τις δικές τους αδράνειες, τις δικές τους εικονικές πραγματικότητες τόσο θα μεγαλώνει ο κύκλος της οδύνης που θα πρέπει να καλύψουμε για να επιτύχουμε τα πρώτα σοβαρά ρήγματα στο αντιδραστικό μέτωπο που μας διαλύει τις ζωές. Να πετάξουμε τα βαρίδια! Μπροστά! Να συγκρουστούμε! Να νικήσουμε! Είναι δεδομένο ότι καταρχήν πρέπει να γίνουν τρία άμεσα στοιχειώδη πράγματα. 1. Να γίνουν άμεσα γενικές συνελεύσεις. 2. Να καθαιρεθούν και να διαγραφούν όσοι πρόεδροι καταπάτησαν τις αποφάσεις συνελεύσεων. 3. Να οργανωθεί συλλογική δράση ενάντια στην ιδιότυπη «στρατιωτικοποίηση» (παρουσιολόγια, αυθαιρεσίες κλπ) Από κει και πέρα, μπροστά στα διλήμματα που βρεθήκαμε, θα ξαναβρεθούμε. Και πρέπει να έχουμε κάτι καθαρό. Οι συλλογικοί αγώνες των εργαζομένων, για να διεκδικήσουμε τα στοιχειώδη δικαιώματα ζωής: Θα βρεθούν στην δύσκολη αλλά αναγκαία θέση να συγκρουστούν με την καρδιά της αντιλα κής πολιτικής. Κάθε επιμέρους σύγκρουση (ιδιαίτερα σε τομείς, όπως η εκπαίδευση) εύκολα θα κεντρικοποιείται. Θα βρεθούν στην δύσκολη αλλά αναγκαία θέση να συγκρουστούν με την αστική νομιμότητα. Θα βρεθούν στη δύσκολη αλλά αναγκαία θέση να κάνουν πλατιά συνείδηση και πλατιά πράξη τη φράση «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη, του εργαζόμενου, του αγώνα». Θα βρεθούν στη δύσκολη αλλά αναγκαία θέση να συγκρουστούν με τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης και την προπαγάνδα του συστήματος. Θα βρεθούν στη δύσκολη αλλά αναγκαία θέση να έρθουν σε σύγκρουση με τη συνδικαλιστική νομιμότητα και τους εργατοπατέρες. Σε σύγκρουση με το συνδικαλισμό της συνδιοίκησης, του παραγοντισμού, του συμβιβασμού, της κομπίνας, των καπέλων και των εικονικών μαχών. Ταυτόχρονα, είμαστε υποχρεωμένοι να ανοίξουμε το ζήτημα όσων καταστατικών αλλαγών χρειάζονται στη λειτουργία των σωματείων μας, τόσο για να διασφαλιστεί η δημοκρατία, όσο και για μην μπαίνουν τόσοι όροι ενάντια στο ενδεχόμενο ψήφισης μιας απεργίας. Η αναμέτρηση με τον αντίπαλο προ ποθέτει και αναμέτρηση με τους εαυτούς μας ως κίνημα. Συναδέλφισσες, συνάδελφοι Η δυσκολία να αναπτυχθούν συμμαχίες (και λόγω περιόδου) δεν μπορούσαν να αποτελέσουν το άλλοθι να μη δοθεί η μάχη, καθώς ο αντίπαλος επιτέθηκε ολομέτωπα. Όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα, έχουμε το χρόνο να δουλέψουμε, για να χτίσουμε τις συμμαχίες αυτές, καταρχήν στους εκπαιδευτικούς χώρους. Η επίθεση θα οξυνθεί θεαματικά, μια εξέλιξη που ήταν σίγουρη αλλά ενισχύεται περισσότερο μετά τη μη πραγματοποίηση της απεργίας. Δεν έχουμε άλλο δρόμο από την αντίσταση και τον αγώνα. Δεν έχουμε άλλο δρόμο από την πίστη στις δικές μας δυνάμεις κόντρα σε φανερούς εχθρούς και ψεύτικους φίλους. Απαλλαγμένοι από τα πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά βαρίδια, που μας οδηγούν στην καθήλωση και την ήττα. Αγώνας για ζωή με δικαιώματα στη δουλειά και στις σπουδές Αγώνας για ελευθερίες - Κάτω η επιστράτευση Με ένα πραγματικό κίνημα, να οικοδομήσουμε τα δικά μας εργαλεία αγώνα να ξανακατακτήσουμε τα σωματεία μας

13 14 ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ Προλεταριακή Σημαία Σάββατο 25 Μάη 2013 ανταποκρίσεις από τις ΕΛΜΕ...ανταποκρίσεις από τις ΕΛΜΕ...ανταποκρίσεις από τις ΕΛΜΕ... Συνέχεια από τη σελ.11 ΕΛΜΕ Β Πέλλας Στη συνέλευση της Β Πέλλας, οι κυβερνητικές παρατάξεις ΔΑΚΕ, ΑΣΑΠΕ (μεταμόρφωση της ΠΑΣΚ) βγήκαν ανοιχτά, υπονομεύοντας την προοπτική της απεργίας. Δήλωναν την πρόθεσή τους να ψηφίσουν την απεργία αλλά φυσικά να μην την υλοποιήσουν, αφού οι εκπαιδευτικοί έχουν επιστρατευτεί. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με αντίστοιχη στάση του σχήματος της ΑΣΚ (κοινό σχήμα ΣΥΡΙΖΑ- ΠΑΡΕΜΒΑ- ΣΕΩΝ), που ουσιαστικά δεν υπεράσπισε παρά χλιαρά την εισήγηση της ΟΛΜΕ, είχε ως αποτέλεσμα να χαθεί η συνέλευση και να μην παρθεί απόφαση για απεργία. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις βγήκαν από την αρχή καθαρά με τη γραμμή της απεργίας και του σπασίματος στην πράξη της επιστράτευσης, κερδίζοντας την εύνοια αρκετών συναδέλφων. ΕΛΜΕ Κιλκίς Ησυνέλευση ήταν σχετικά άμαζη, αποτέλεσμα της υποτίμησης και υπονόμευσής της από τις κυρίαρχες παρατάξεις και εκείνη των ΣΥΝΕΚ, που έδωσαν το κύριο βάρος στην εκλογοαπολογιστική συνέλευση για το συνέδριο της ΟΛΜΕ της Πέμπτης 16 Μάη. Οι Αγωνιστικές Κινήσεις, και εδώ, έδωσαν τη μάχη της απεργίας και του ουσιαστικού σπασίματος της επιστράτευσης. Η απεργία υπερψηφίστηκε, στην συνέλευση ωστόσο των προέδρων την Τετάρτη 15 Μάη, ο πρόεδρος της ΕΛΜΕ ψήφισε λευκό. Την επόμενη μέρα, στη συνέλευση, οι Αγωνιστικές Κινήσεις με κάποιους συναδέλφους, κατέθεσαν πρόταση μομφής κατά του προέδρου για τη λαθροχειρία του σε βάρος της απόφασης της ΓΣ, ωστόσο, με συνδικαλιστικά τερτίπια, οι κυρίαρχες παρατάξεις κατόρθωσαν, αν και η πρόταση υπερψηφίστηκε, να μην καταγραφεί. ΕΛΜΕ Πιερίας Παρά την μεγάλη συμμετοχή -500 άτομα- η λογική του ΔΣ της ΕΛΜΕ, στο οποίο συμμετέχουν και οι Παρεμβάσεις σε κοινό σχήμα με τις ΣΥΝΕΚ (ΑΑΚ: Αυτόνομη Αγωνιστική Κίνηση), ήταν να «τελειώνουμε γρήγορα» με 3λεπτες τοποθετήσεις! Στην πρόταση των Αγωνιστικών Κινήσεων για σπάσιμο της επιστράτευσης μέσω της απεργίας, δεν απάντησαν. Δεν έθεσαν καμιά πρόταση για την οργανωτική, πολιτική προετοιμασία της σύγκρουσης. Στην πίεση του κόσμου, που έθετε το ερώτημα «πώς πάμε την Παρασκευή το πρωί», ο Συμεωνίδης, εκ μέρους των ΣΥΝΕΚ, πρότεινε να «υπογράψουν όσοι ψηφίσουν υπέρ της απεργίας, για να δεσμευθούν» και συλλαλητήριο την Παρασκευή το απόγευμα! Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών παρέμβηκαν με τοποθετήσεις τους και στη συνέλευση της Χαλκιδικής, όπου επίσης το κοινό σχήμα παρεμβάσεων ΣΥΝΕΚ μιλούσε για ψήφιση της απεργίας αλλά όχι για σπάσιμο της επιστράτευσης στην πράξη. Παρέμβαση είχαν και στη συνέλευση της Δράμας, όπου η αδιόριστη- μέλος των Αγωνιστικών Κινήσεων που μίλησε, κέρδισε τους συναδέλφους με την πολιτική και δυναμική της τοποθέτηση. Για τη στάση του ΠΑΜΕ στο ζήτημα των απεργιών Εδώ και ένα χρονικό διάστημα, η ηγεσία του ΠΑΜΕ (και κατ' επέκταση του ΚΚΕ) έχει υιοθετήσει μια συγκεκριμένη πολιτική στάση πάνω στα ζητήματα που προκύπτουν από την πραγματοποίηση απεργιακών κινητοποιήσεων. Ιδιαίτερα σε απεργίες που έχουν το στοιχείο της διάρκειας, και κατά βάση στον δημόσιο ή ευρύτερο δημόσιο τομέα, στους τομείς παροχής κοινωνικών υπηρεσιών, όπως συνήθως ονομάζονται. Τομείς που υποτίθεται ότι υπάρχουν, για να εξυπηρετούν το λεγόμενο κοινωνικό σύνολο. Το γεγονός ότι οι απεργίες αυτού του τύπου (π.χ. σε νοσοκομεία, σχολεία, δήμους κ.α.) έχουν επίπτωση όχι μόνο στο προφίλ της κυβέρνησης και στη λειτουργία σημαντικών τομέων του κράτους και του συστήματος αλλά και στους εξυπηρετούμενους από αυτούς (ασθενείς, μαθητές, δημότες κλπ.), έχει οδηγήσει το ΠΑΜΕ σε μια θέση που λέει χονδρικά ότι «δεν πρέπει να θίγονται κομμάτια του λαού από την πραγματοποίηση απεργιών σ' αυτούς τους χώρους». Με τη θέση του αυτή, το ΠΑΜΕ ανάγει μια δευτερεύουσα αντίθεση (αν υποθέσουμε ότι υπάρχει) σε κύρια, υπονομεύοντας, στην ουσία, την αγωνιστική απάντηση των εργαζομένων σ' αυτούς τους χώρους. Ταυτόχρονα, απαξιώνει την πραγματική κύρια αντίθεση μεταξύ εργοδοσίας (κρατικής στη συγκεκριμένη περίπτωση) και εργαζομένων του χώρου, ενώ τοποθετεί το λαό σε θέση αντίθεσης με τους εργαζόμενους που αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους. Η μορφοποίηση αυτής της στάσης σε πρακτικό επίπεδο παίρνει τη θέση «ανοιχτό νοσοκομείο, σχολείο, δήμος κλπ.», και μάλιστα τις μέρες που εξαγγέλλονται και πραγματοποιούνται απεργίες. Πώς μπορεί, όμως, να είναι ανοιχτή η όποια δημόσια υπηρεσία στο κοινό, με άλλα λόγια, πρακτικά να λειτουργεί κανονικά αλλά οι εργαζόμενοι ν' απεργούν, δηλαδή να μην εργάζονται; Και πόσο απέχει αυτή η θέση από τα κλασσικά πλέον επιχειρήματα δυνάμεων του συστήματος που επικαλούνται το απρόσωπο κοινωνικό σύνολο, καλλιεργώντας εσκεμμένα συνθήκες κοινωνικού αυτοματισμού; Μήπως δεν είναι επίσημη γραμμή του ΓΣΕΕ συστήματος το «διαίρει και βασίλευε» ή η προσπάθεια να στραφεί η μια κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη, για να συκοφαντηθούν και εν τέλει να σπάσουν οι αγώνες; Οι εργαζόμενοι, όταν απεργούν, υπερασπίζονται και διεκδικούν το δίκιο τους και αυτό δεν έχει να κάνει με το ποιοι θίγονται από τον αγώνα τους. Είναι άλλα ζητήματα η σφυρηλάτηση δεσμών εργατικής αλληλεγγύης, η δημιουργία κοινωνικών συμμαχιών, μετώπων κλπ, που πρέπει να επιδιώκονται, ως προαπαιτούμενα για την επιτυχία αυτής της πάλης. Και- για να δώσουμε ένα παράδειγμα επίκαιροπώς μεταφράζεται η θέση αυτή του ΠΑΜΕ στην αναγκαιότητα να κατέβουν ρολά σ' όλο το Δημόσιο, για να μην απολυθεί κανείς εργαζόμενος; Είναι βέβαιο ότι, στη βάση αυτής της λογικής του, δεν θα καλοβλέπει έναν τέτοιο αγώνα. Αλλά και παραπέρα, τι πιθανότητες νίκης έχει ένας αγώνας που δεν μπλοκάρει τη λειτουργία του συγκεκριμένου τομέα; Καμιά απολύτως. Οι απεργίες δεν γίνονται, για να ακούγονται αλλά για να δημιουργούν πραγματικούς όρους πίεσης στην εργοδοσία, να την υποχρεώνουν σε αναδίπλωση και υποχώρηση. Διαφορετικά, τι είδους αγώνες είναι αυτοί που τα πάντα λειτουργούν ρολόι; Είναι σίγουρο ότι πίσω από τέτοιου είδους τοποθετήσεις σαν αυτές του ΠΑΜΕ, βρίσκεται η άποψη για τον χαρακτήρα του κράτους και συνολικά του δημόσιου τομέα. Πόσο μπορείς να πας ολοκληρωτικά εναντίον ενός μηχανισμού που ευελπιστείς να εκδημοκρατήσεις και να τον μετατρέψεις σε δικό σου ; Η απάντηση του ΠΑΜΕ και του πολιτικού του φορέα είναι γνωστή εδώ και χρόνια. Οι εργαζόμενοι, πάντως, στην ανάπτυξη της πάλης τους δεν δείχνουν να συγκινούνται από αυτές τις απόψεις και καλά κάνουν. Ακριβώς, γιατί δεν διαλέγουν εργοδότη (Δημόσιο ή ιδιώτη). Και κυρίως, γιατί πρέπει να υπερασπιστούν τα ταξικά τους συμφέροντα. Και όσες ντρίπλες κι αν μπαίνουν από δεξιά και απ' αριστερά, μόνο πρόσκαιρα αποτελέσματα μπορούν να παράγουν. Σ.Π. Στήριξη της αντεργατικής κυβερνητικής πολιτικής πρόκειται να στηρίξουμε μια απεργία που θα θέσει σε κίνδυνο τις πανελλαδικές εξετάσεις. Πρέπει να καταλάβουμε όλοι, ότι κανένας κλάδος εργαζομένων Δεν δεν δικαιούται να δημιουργεί πρόβλημα σε άλλες κοινωνικές ομάδες απεργώντας. Εμείς θα στηρίξουμε πλήρως το δικαίωμα των μαθητών στις εξετάσεις, ειδικά των παιδιών εργαζομένων και ανέργων. Διαβάζοντας τα παραπάνω επιχειρήματα, ξέρουμε ότι τέτοια και διάφορα άλλα ακούστηκαν από επίσημα κυβερνητικά στελέχη και εκπροσώπους της τρικομματικής κυβέρνησης, μέσω των αστικών ΜΜΕ. Μιας κυβέρνησης, που ως γνήσιος πολιτικός εκφραστής του συστήματος, εφαρμόζει την πιο βάρβαρη, αντεργατική πολιτική. Για κάποιους, μπορεί να είναι παράξενο, αλλά αυτά τα επιχειρήματα χρησιμοποιήθηκαν και από στελέχη της ΓΣΕΕ, η οποία είχε μια ξεκάθαρη στάση απέναντι στους εκπαιδευτικούς που αποφάσισαν να απεργήσουν, για να υπερασπιστούν το δικαίωμα στη δουλειά και το ωράριο εργασίας, τα αυτονόητα δηλαδή. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ δε δίστασε να συκοφαντήσει μια απεργία, ακόμα και μετά το φασιστικό μέτρο της επιστράτευσης ολόκληρου κλάδου, που φρόντισε να κάνει η κυβέρνηση στην ιδέα και μόνο της απεργίας, πριν καν αυτή αποφασιστεί! Αυτή η στάση δείχνει ότι οι ξεπουλημένες ηγεσίες της ΓΣΕΕ, ανοιχτά και απροκάλυπτα πλέον, στηρίζουν την πολιτική κυβέρνησης και τρόικας και δεν διστάζουν να συκοφαντήσουν, να υπονομεύσουν, ακόμα και να καταγγείλουν απεργιακές κινητοποιήσεις. Σε πλήρη ευθυγράμμιση με την κυβέρνηση, προπαγάνδισαν απόψεις και θέσεις που έβγαιναν ανοιχτά εναντίον των εκπαιδευτικών, χρησιμοποιώντας μάλιστα διάφορες δικαιολογίες, όπως περί δικαιωμάτων των μαθητών, ειδικά των φτωχών οικογενειών, στις εξετάσεις και με στόχο να δημιουργήσουν αρνητικό κλίμα απέναντι στους εκπαιδευτικούς και την απεργία που ερχόταν. Προώθησαν με έναν τρόπο τον κοινωνικό αυτοματισμό, δηλαδή τη σύγκρουση μερίδας εργαζομένων και της κοινωνίας με τους απεργούς. Αυτό εμάς δεν μας παραξενεύει και τόσο, όσο αφορά τον ρόλο των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ. Η πολιτική της ΓΣΕΕ είναι μια πολιτική που εφαρμόζουν μια σειρά ηγεσίες που προωθούν τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό εδώ και χρόνια. Είναι αυτοί που μετέτρεψαν τη ΓΣΕΕ από τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο των εργαζόμενων σε μηχανισμό στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής και τροχοπέδη στην ανάπτυξη εργατικών αγώνων. Αυτό πλέον είναι ξεκάθαρο σε κάθε εργαζόμενο και άνεργο, όταν την ώρα και τη στιγμή που πετσοκόβουν και καταργούν όλες τις κατακτήσεις, που εκτινάσσεται η ανεργία και καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις, η ΓΣΕΕ δεν καλεί στην παραμικρή κινητοποίηση, σφυρίζοντας αδιάφορα. Δεν είναι τυχαία η στάση της απέναντι σε μια απεργία που δεν είναι και τόσο συνηθισμένη, αλλά μια απόφαση που πάρθηκε από μαζικές γενικές συνελεύσεις ενώ οι εκπαιδευτικοί είχαν ήδη επιστρατευτεί. Είναι μια απόφαση που έδινε πολιτικό χαρακτήρα, και μάλιστα έντονα συγκρουσιακό, αφού οι εκπαιδευτικοί είχαν κατανοήσει ότι άμεσα θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με την αστική δικαιοσύνη, τις δυνάμεις καταστολής, την απόλυση. Το ερώτημα που γεννάται εδώ είναι το εξής: Μπορεί αυτή η ίδια ηγεσία που προωθεί τον εργοδοτικό-κυβερνητικό συνδικαλισμό να οργανώσει από τα πάνω, δηλαδή, την εργατική τάξη και τους εργαζομένους, να δώσει στο κίνημα ταξική κατεύθυνση; ΟΧΙ! Οι μόνοι που μπορούν να το κάνουν αυτό είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και η εργατική τάξη, αυτοί είναι που θα ενωθούνοργανωθούν-παλέψουν, με βάση τις δικές τους ανάγκες. Μεσα από τη μαζική συλλογική οργάνωση και πάλη, θα θέσουν τις βάσεις ανασυγκρότησης-ανασύστασης του εργατικού κινήματος, έχοντας πάντα εμπιστοσύνη στις εργαζόμενες μάζες, συμβάλλοντας στην πολιτικοποίησή τους, φτιάχνοντας ένα εργατικό κίνημα, ικανό να κοντράρει την πολιτική του συστήματος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης. Βάζοντας στην άκρη τέτοιου είδους συνδικαλιστικές ηγεσίες και αναδεικνύοντας νέες, συνεπείς και αταλάντευτες. Τον τελευταίο καιρό, όλο και φαίνεται πιο ξεκάθαρα η διάθεση της εργατικής τάξης και των εργαζομένων να κινηθούν στην κατεύθυνση της αντίστασης και της διεκδίκησης, με στόχο την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής και... έπεται συνέχεια.

14 Σάββατο 25 Μάη 2013 ΝΕΟΛΑΙΑ Προλεταριακή Σημαία 15 Οι Αγωνιστικές Κινήσεις ΑΕΙ-ΤΕΙ στο πλευρό των εκπαιδευτικών Από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσης από τη μεριά της κυβέρνησης για επιστράτευση των εκπαιδευτικών, οι Αγωνιστικές Κινήσεις ανέδειξαν την αναγκαιότητα οικοδόμησης κοινού πανεκπαιδευτικού μετώπου αλληλεγγύης στον αγώνα τους. Στη σημερινή φάση της γενικευμένης επίθεσης του συστήματος στα δικαιώματα του λαού, ο μόνος τρόπος απάντησης είναι η δημιουργία κατάλληλων συσχετισμών στην όξυνση της ταξικής πάλης. Για να μπορέσει αυτό να επιτευχθεί, τίθεται ολοένα και πιο επιτακτικά η οργάνωση της εργατικής τάξης και του λαού απέναντι στον κοινό εχθρό. Οι φοιτητές και τα υπόλοιπα κομμάτια της νεολαίας, ως οι μελλοντικοί εργαζόμενοι, είναι αυτοί που θα αντιμετωπίσουν τον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα και ταυτόχρονα είναι αυτοί που θα κληθούν να οικοδομήσουν τους κατάλληλους όρους αντίστασης. Ειδικότερα σε μία χώρα, όπου όσο θα βαθαίνει η εξάρτηση, τόσο η επίθεση σε βάρος των εργαζομένων θα εντείνεται. Αυτό ακριβώς προσπάθησαν οι Αγωνιστικές Κινήσεις να ανοίξουν στις σχολές: Ότι δηλαδή οι φοιτητές θα πρέπει να σταθούν στο πλευρό των εκπαιδευτικών, παλεύοντας ταυτόχρονα για τα δικά τους ζητήματα. Ότι η νίκη του ενός είναι νίκη όλων. Ότι μονάχα αν ενωθούν οι διάφορες εστίες αντίστασης, θα οικοδομηθεί, στο προχώρημα της ταξικής πάλης, το Μέτωπο Αντίστασης στην επίθεση που βιώνουμε. Σε αυτή την κατεύθυνση και με γρήγορα αντανακλαστικά (δεδομένου των διακοπών του Πάσχα), οι Αγωνιστικές Κινήσεις, όπου παρεμβαίνουν, έθεσαν το ζήτημα για Έκτακτες Γενικές Συνελεύσεις σε όλες τις σχολές. Αυτό το οποίο φάνηκε, όμως, δεν ήταν η απροθυμία των φοιτητών για αγώνα, αλλά η αδυναμία της Αριστεράς να δώσει την κατεύθυνση του αγώνα. Αν και έγιναν προσπάθειες από τις Αγωνιστικές Κινήσεις για Γενικές Συνελεύσεις και για Κοινή Δράση μεταξύ όσων αναφέρονται στο κίνημα, φάνηκε ότι μόνο οι Αγωνιστικές Κινήσεις έβαζαν αυτή την κατεύθυνση. Σε γενικές γραμμές, η στάση των δυνάμεων ήταν αντίστοιχη με αυτή που κράτησαν οι κομματικοί φορείς τους στις συνελεύσεις των εκπαιδευτικών, τηρουμένων των αναλογιών και των ιδιαιτεροτήτων. Από τη μια, οι κυβερνητικές δυνάμεις έκλειναν τα μάτια και τα αφτιά μπροστά σε όσα συνέβαιναν και από την άλλη, οι δυνάμεις της Αριστεράς αναδείκνυαν το ότι δεν υπάρχουν οι όροι και οι προϋποθέσεις για ανάπτυξη κινήματος. Αυτό φάνηκε ξεκάθαρα τόσο από τις προτάσεις που κατατέθηκαν στα Διοικητικά Συμβούλια, όσο και από τα μαζέματα υπογραφών και καλέσματα για Γενικές Συνελεύσεις, τα οποία υπονομεύτηκαν. Αποτέλεσμα ήταν να μη διεξαχθούν Γενικές Συνελεύσεις στη συντριπτική πλειοψηφία των σχολών και σε όσες έγιναν, υπό την πίεση των Αγωνιστικών Κινήσεων, δεν υπήρχε απαρτία. Χαρακτηριστικό ήταν ότι η μοναδική στήριξη από μεριάς φοιτητών στον αγώνα των εκπαιδευτικών, ήταν απλές αποφάσεις Διοικητικών Συμβουλίων αλληλεγγύης (που λειτουργούσαν ως περιφερόμενο χαρτί σε κάποιες ΕΛΜΕ) και ένα πανό με την υπογραφή ΦΣ Αθήνας, κάτω από το ΤΙΤΑΝΙΑ, που διεξαγόταν το μάζεμα των προέδρων των ΕΛΜΕ. Φάνηκε, για άλλη μια φορά, η απροθυμία και αδυναμία της Αριστεράς να δώσει απαντήσεις στα πραγματικά προβλήματα που τίθενται, τόσο σε επίπεδο λόγου όσο και πράξης. Ξανά το φοιτητικό κίνημα δεν μπόρεσε να βρεθεί στο πλευρό του αγωνιζόμενου λαού. Ο μόνος και βασικός παράγοντας που έλειπε από τα πανεπιστήμια για την έκβαση της απεργίας, ήταν η διάθεση και η μαζικότητα των εκπαιδευτικών στις Συνελεύσεις τους και στα σχολεία. Ενδεχόμενα, τα μηνύματα που ερχόντουσαν από τις σχολές και η στάση των δυνάμεων, να προϊδέαζαν, από τη μία, για την απροθυμία της Αριστεράς, στο σύνολό της, να συγκρουστεί με την κυβέρνηση και, από την άλλη, για το επερχόμενο ξεπούλημα της απεργίας. Η στάση των Αγωνιστικών Κινήσεων ήταν αυτή που άρμοζε στον οποιονδήποτε θέλει να αναφέρεται, έστω και στοιχειωδώς, στην Αριστερά και το κίνημα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο! Αναδείχτηκε, παρόλα αυτά, στους φοιτητές, ποιοι είναι αυτοί που πραγματικά θέλουν να δημιουργήσουν αγώνα και να συνδέσουν την πάλη των φοιτητών στο πλευρό του λαού και ποιοι όχι. Αυτό φάνηκε και στο μάζεμα των προέδρων, όπου οι Αγωνιστικές Κινήσεις δεν κουβάλησαν ένα πανό για αυτοπροβολή, αλλά ήταν μέσα στην αίθουσα που γινόταν η συνεδρίαση και φώναζαν συνθήματα, μαζί με τους εκπαιδευτικούς, ενάντια στην κοροϊδία που εξελισσόταν. Η επίθεση που δέχτηκαν οι εκπαιδευτικοί και η στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών, είναι μόνο ένα παράδειγμα της φάσης που διανύουμε, αλλά και των καθηκόντων που απαιτούνται. Σε αυτή τη νέα φάση, που αποκαλύπτεται το πραγματικό πρόσωπο της αστικής δημοκρατίας, η βαναυσότητα του συστήματος και οι αδυναμίες του υπάρχοντος συνδικαλισμού, απαιτούν απαντήσεις. Τέτοιου είδους απαντήσεις πρέπει να δώσει μία κομμουνιστική οργάνωση, όπως η δική μας, και στη σπουδάζουσα νεολαία. Τη στιγμή που οικοδομείται μέρα με τη μέρα το πανεπιστήμιο του Μνημονίου, οι φοιτητές πρέπει να αναπτύξουν την πάλη τους με αποφασιστικούς, μαχητικούς και ξεκάθαρους στόχους ευθείας σύγκρουσης με τη βάρβαρη πολιτική και σύνδεση του αγώνα τους με το λαό. Οι απαιτήσεις πολλές, οι αδυναμίες περισσότερες και οι δυνατότητες σίγουρες! Η Μαθητική Αντίσταση για την απεργία των εκπαιδευτικών καλά καλά καταλήξει η πρόταση για απεργία των εκπαιδευτικών, ξεκίνησε η λάσπη και η «Πριν συκοφαντία εναντίον τους Πριν καλά καλά ξεκινήσει η απεργία, άρχισαν να δακτυλογραφούνται οι επιστρατεύσεις τους Πριν από όλα, εμφάνισαν εμάς, τους μαθητές τους, ως τους μεγαλύτερους αντιπάλους τους σ αυτόν τον αγώνα, ως τα θύματα των κινητοποιήσεων ΟΧΙ! Τα μόνα θύματα είναι τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών και των μαθητών, το δημόσιο σχολείο για όλα τα παιδιά! Απέναντι σ αυτό παλεύουν οι εκπαιδευτικοί μας και σ αυτόν τον αγώνα ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥΣ!» Με αυτόν τον τρόπο ξεκινούσε η ανακοίνωση της Μαθητικής Αντίστασης που κυκλοφόρησε στις 11 Μάη σχετικά με την απεργία των εκπαιδευτικών (ολόκληρο το κείμενο, στο blog της Μαθητικής Αντίστασης, στο σύνδεσμο: blogspot.gr/2013/05/blog-post_11.html). Αυτό που επιχείρησε να θέσει η Μαθητική Αντίσταση σε αυτή την ανακοίνωση, αλλά και σε όλη την παρέμβασή της κατά το διάστημα που βρισκόταν στην επικαιρότητα το θέμα της απεργίας των εκπαιδευτικών, είναι το βασικό ζήτημα που αναδείχτηκε για τους μαθητές. Το γεγονός, δηλαδή, ότι αποτέλεσαν τον πολιορκητικό κριό του συστήματος στην υπόθεση ενεργοποίησης του λεγόμενου «κοινωνικού αυτοματισμού». Σύσσωμος ο μαθητικός πληθυσμός παρουσιάστηκε ως θύμα της απεργίας που... σκέφτηκαν να κάνουν οι εκπαιδευτικοί κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών εξετάσεων. Φανερά επιλεγμένοι και δασκαλεμένοι πιτσιρικάδες παρέλασαν στα τηλεοπτικά παράθυρα και φιγουράρισαν σε πρωτοσέλιδα αστικών εφημερίδων. Και η προσέγγιση του όλου ζητήματος, από ασύστολα ψευδής έως εντελώς παραπλανητική. Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε από μια περίπου αστική προσέγγιση των πανελλαδικών εξετάσεων, την οποία φαίνεται πως το σύστημα «ξέχασε» εκείνες τις μέρες. Εκείνη, δηλαδή, που προσπαθεί να δώσει κουράγιο στους εξεταζόμενους μαθητές με επιχειρήματα του τύπου «δεν είναι η μητέρα των μαχών», «για όλους έχει ο θεός» και άλλα αντίστοιχα. Γιατί πράγματι αυτή τη φορά παρουσιάστηκαν οι πανελλαδικές ως μητέρα των μαχών για τη μαθητική νεολαία, η οποία μάλιστα δεν έπρεπε να χάσει ούτε κατά ένα λεπτό της ώρας το ραντεβού της στις 17 του Μάη. Τα άλλα ραντεβού, εκείνα των μαθητών με τα βιβλία τους και τους εκπαιδευτικούς τους στην αρχή κάθε χρονιάς, εκείνα με το λεωφορείο που θα τους μεταφέρει από και προς το σχολείο, εκείνα με τη θέρμανση κατά τους χειμερινούς μήνες μπορούν φυσικά να αναβάλλονται επ αόριστο χωρίς να «ανοίγει μύτη» και χωρίς να απολογείται κανείς... Στην παρέμβασή της η Μαθητική Αντίσταση κατέδειξε τους λόγους για τους οποίους ήταν τόσο κρίσιμο για το σύστημα να φέρει τους μαθητές απέναντι στους αγωνιζόμενους εκπαιδευτικούς. Ήταν το ισχυρότερο χαρτί τους στην προσπάθεια να ξεσηκώσουν θύελλα αντιδράσεων από το σύνολο της κοινωνίας ενάντια στην απεργία. Άλλωστε, η μέθοδος αυτή έχει παλαιότερους διδάξαντες. Θυμόμαστε πολύ καλά τους «αγανακτισμένους γονείς» έξω από τις μαθητικές καταλήψεις. Μια τέτοια προσπάθεια στηρίζεται στο γνωστό «διαίρει και βασίλευε» και φυσικά αποκρύπτει την πραγματικότητα των κοινών στόχων πάλης μαθητών και εκπαιδευτικών. Γιατί είναι κοινός ο στόχος της υπεράσπισης της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης για όλους. Είναι κοινός ο αγώνας για την υπεράσπιση του δικαιώματος όλων των παιδιών να πηγαίνουν στο σχολείο, να το τελειώνουν και αυτό το σχολείο να έχει εκπαιδευτικούς, βιβλία και ανθρώπινες συνθήκες. Όλα εκείνα τα στοιχειώδη, δηλαδή, από τα οποία το ίδιο το κράτος έχει απαλλάξει τον εαυτό του όλο το τελευταίο διάστημα. Αλλά είναι επίσης κοινός ο αγώνας της υπεράσπισης των εργασιακών δικαιωμάτων των εκπαιδευτικών και η πάλη ενάντια στις απολύσεις και τους μισθούς πείνας, γιατί είναι αγώνας υπεράσπισης των δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων, όλων των οικογενειών, όλου του λαού. Αυτή η συζήτηση φυσικά απουσίασε από τα μέσα. Αυτή που ενώνει τους μαθητές με τους καθηγητές τους και μαζί τους όλη την κοινωνία ενάντια στην ισοπέδωση κάθε στοιχειώδους δικαιώματος, ενάντια στην καταρράκωση κάθε ελπίδας για το μέλλον. Αυτά τα ζητήματα έθεσε η Μαθητική Αντίσταση στα σχολεία όπου παρεμβαίνει. Κατέδειξε τους πραγματικούς θύτες και τα πραγματικά θύματα, που δεν είναι άλλοι από το σύστημα και τα δικαιώματα λαού και νεολαίας αντίστοιχα. Στο πλαίσιο της παρέμβασής της, η Μαθητική Αντίσταση στην Αθήνα διοργάνωσε εκδήλωση-συζήτηση με εκπαιδευτικούς στις 15 Μάη. Από τους εκπαιδευτικούς περιγράφηκε η κατάσταση στο επίπεδο των εργασιακών δικαιωμάτων καθώς και τα πραγματικά αιτήματα του αγώνα τους. Οι μαθητές που συμμετείχαν στη συζήτηση έδειξαν μεγάλο ενδιαφέρον και βοηθήθηκαν ιδιαίτερα από μια κουβέντα με καθηγητές έξω από τη σχολική τάξη που να αφορά τις κοινές τους αναφορές και διεκδικήσεις. Η μάχη αυτή θα έχει σίγουρα συνέχεια! Η επίθεση θα συνεχιστεί και θα είναι ανελέητη απέναντι στο δημόσιο και δωρεάν σχολείο. Σ αυτούς τους νέους αγώνες που θα έρθουν, οι μαθητές θα ξαναβρεθούν στο πλευρό των εκπαιδευτικών τους, στο πλευρό του λαού.

15 16 Προλεταριακή Σημαία ΔΙΕΘΝΗ Σάββατο 25 Μάη 2013 ΠΡΟΒΟΛΕΣ Γερμανική Διεθνής Α ν και στην Ελλάδα η είδηση της ταφής της λεγόμενης Σοσιαλιστικής ιεθνούς, συνδυάστηκε με την προεδρία Παπανδρέου, προξενώντας θυμηδία και ειρωνικά σχόλια, στο εξωτερικό, η χοντροκομμένη κίνηση της ηγεσίας του γερμανικού SPD δημιούργησε προβληματισμό και επιφυλάξεις. Παίρνοντας την σκυτάλη από τα χέρια του Μπερσάνι του Ιταλικού ημοκρατικού κόμματος, ο Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, συνδύασε την επέτειο των 150 χρόνων από την ίδρυση του γερμανικού σοσιαλ-δημοκρατικού κόμματος με την επίσημη ίδρυση μιας νέας διεθνούς ομάδας κομμάτων, κυρίως ευρωπαϊκών, τα οποία συμμετείχαν μέχρι πρότινος (και από ηγετικές θέσεις) στην Σοσιαλιστική ιεθνή. Η δημιουργία της «Προοδευτικής Συμμαχίας» στην Λειψία είχε όλα τα χαρακτηριστικά μιας φιέστας, για να γίνει πιο ιστορικός ο γιορτασμός, αλλά κρύβει και ορισμένους σημαντικούς πολιτικούς σκοπούς και σχεδιασμούς. Ο πρώτος και πιο σημαντικός είναι η επανακατάκτηση της ηγεμονίας μιας ομάδας βόρειοευρωπαϊκών σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων, η οποία είχε κλονιστεί στα πλαίσια της Σοσιαλιστικής ιεθνούς. Κυρίαρχο ρόλο σε αυτό το μπλοκ θα παίξουν οι Γερμανοί και φρόντισαν να το κάνουν καθαρό από την αρχή. Με αυτόν τον τρόπο, θέλουν να έχουν διαύλους επιρροής στα ευρωπαϊκά κόμματα αλλά όχι μόνο σε αυτά. Η ανερχόμενη, πολιτικά και οικονομικά, Γερμανία θέλει να δημιουργήσει διεθνή φόρα επιρροής και παρέμβασης. Ταυτόχρονα, οι ιδρυτές της Συμμαχίας πετυχαίνουν να απαλλαγούν ακόμα και από τον τίτλο «σοσιαλιστική», αξιοποιώντας το υποτιθέμενα καινούριο για μια επιχείρηση αποπροσανατολισμού και χειραγώγησης- στον βαθμό που επιτρέπουν οι συνθήκες- με στόχο τους εργαζόμενους και τις λαϊκές μάζες. Ο Γκάμπριελ μίλησε υποκριτικά για τον 21ο αιώνα της δημοκρατικής, κοινωνικής και περιβαλλοντικής προόδου, για τον οποίο θα αγωνιστεί η Συμμαχία, κατηγόρησε τις αγορές και έδωσε υποσχέσεις για τον ρόλο της Πρωτοβουλίας διεθνώς. Πέτυχε να μαζέψει περίπου εβδομήντα κόμματα, μικρά και μεγάλα, υποδέχθηκε με φιλοφρονήσεις και όρκους πίστης στον γαλλογερμανικό άξονα τον Γάλλο πρόεδρο Ολάντ και προβλήθηκε δεόντως από τα γερμανικά και ευρωπαϊκά ΜΜΕ, εν μέσω της άτυπης προεκλογικής περιόδου. Θλιβεροί κομπάρσοι, για να πετύχει η φιέστα, μια σειρά αρχηγοί τάχα σοσιαλιστικών κομμάτων του ευρωπαϊκού νότου, μεταξύ αυτών και ο Βενιζέλος του γνωστού ΠΑΣΟΚ. Επίσκεψη Ερντογάν στις ΗΠΑ Διαφωνίες πάνω σε «κοινές θέσεις» Με συνοδεία 6 Υπουργών, δεκάδων επιχειρηματιών και δημοσιογράφων, ο Ερντογάν πραγματοποίησε, στις 16 του Μάη, τη 14η κατά σειρά επίσκεψη του, στις ΗΠΑ. Αυτή η συνάντηση κορυφής ήταν επιδιωκόμενη και από τις δύο πλευρές, εδώ και μήνες. Όπως επισημαίνεται πάντως, τόσο ο χρόνος όσο και η «ατζέντα» των συνομιλιών ήταν αποκλειστική επιλογή των ΗΠΑ, άσχετα αν σύμφωνα με πολιτικούς αναλυτές ο Ερντογάν πήγε στην Ουάσιγκτον με σοβαρές «απαιτήσεις» αλλά και «διαφωνίες», τόσο για την αιματηρή σύρραξη στη Συρία, όσο και σε άλλα ζητήματα της Μέσης Ανατολής. Ο Ομπάμα και ο Ερντογάν εμφανίστηκαν, μπροστά στις κάμερες και τους δημοσιογράφους, με «καλά λόγια» και «κοινές θέσεις» για τους γενικότερους στόχους και την κατάσταση που θα πρέπει να διαμορφωθεί στην περιοχή της Μ. Ανατολής. Αυτό, όμως, δεν στάθηκε αρκετό στο να καλύψει και την «ουσιαστική διάσταση» σε ότι αφορά τους τρόπους χειρισμού της σημερινής κατάστασης. Για παράδειγμα, «κοινή θέση» υπάρχει μόνο στο ότι πρέπει να απομακρυνθεί ο Μπασάρ αλ Άσαντ από την εξουσία. Ωστόσο, οι δύο πλευρές διαφωνούν στον τρόπο που θα γίνει αυτό. Επίσης, ένα από τα διάφορα «αγκάθια» στις μεταξύ τους σχέσεις ανέκυψε το τελευταίο διάστημα, με το θέμα της επίσκεψης Ερντογάν στη Γάζα. Παρά τις αμερικανικές παραινέσεις πιέσεις, ο Τούρκος πρωθυπουργός ξεκαθάρισε πως θα μεταβεί τον Ιούνιο στη Γάζα, λέγοντας ότι είναι θέμα status να πραγματοποιήσει το ταξίδι που έχει εξαγγείλει. Μάλιστα, ο Ερντογάν τράβηξε το σχοινί, λέγοντας, από το βήμα του ινστιτούτου Brookings, πως θα επισκεφθεί «τα αδέρφια του της Χαμάς», αναγκάζοντας το State Department, μέσω του εκπροσώπου του, να απαντήσει στο θέμα αυτό, λέγοντας πως ισχύει η δήλωση του υπουργού Εξωτερικών, Τζον Κέρι, πως «η Χαμάς είναι τρομοκρατική οργάνωση». Από την άλλη, τα ΜΜΕ, στην Τουρκία, αναφέρουν πως ο Λευκός Οίκος δεν ζήτησε από τον Τούρκο Πρωθυπουργό να ακυρώσει το ταξίδι του στη Γάζα, αλλά να επισκεφτεί και τη Ραμάλα. Από γενική άποψη, λοιπόν, η επίσκεψη αυτή του Ερντογάν και τα όσα συζητήθηκαν, πίσω από κλειστές πόρτες, μεταξύ Ομπάμα και Ερντογάν, για έξι ώρες, σηματοδοτούν την αγωνιώδη τοποθέτηση της Τουρκίας πάνω σε κρίσιμα ζητήματα τα οποία αφορούν τόσο τη διασυνοριακή αστάθεια με τη Συρία όσο και την ευρύτερη περιοχή του «Κουρδιστάν». Η φύση και ο χαρακτήρας αυτής της πρόκλησης, σχετικά με την ανασφάλεια που αντιμετωπίζει η Τουρκία, υπογραμμίστηκε δραματικά από τις πρόσφατες επιθέσεις στην τουρκική πόλη Reyhanli, στα σύνορα με τη Συρία, που στοίχισε δεκάδες ζωές. Η Συρία φαίνεται να ήταν το πιο πιεστικό θέμα της διμερούς ατζέντας στις συζητήσεις Ομπάμα Ερντογάν. Και αυτό, γιατί οι εξελίξεις εκεί συνδέονται με μια σειρά μακροπρόθεσμα ζητήματα, γύρω από το μέλλον των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων των ΗΠΑ στην περιοχή, τα οποία, με τη σειρά τους, θα επηρεάσουν και τις αμερικανο - τουρκικές σχέσεις, όχι κατ ανάγκη σε ευθεία αναλογία με τα συμφέροντα της Τουρκίας. Το ζήτημα της Συρίας, καθώς φαίνεται, δεν αντιμετωπίζεται, για τις ΗΠΑ, ως ένα ζήτημα διαχείρισης κρίσεων βραχυπρόθεσμα, αλλά, μάλλον, ως ένα μακροπρόθεσμο πρόβλημα στο οποίο εμπλέκονται και άλλοι ισχυροί παίκτες (ιμπεριαλιστές). Γι αυτό, άλλωστε, προβάλλει ως πολύ ρεαλιστική η πιθανότητα, η χώρα αυτή να παραμείνει για μακρύ διάστημα σε μια κατάσταση πολιτικού και στρατιωτικού χάους. Κατά συνέπεια, και παρά τη φραστική σύγκλιση των προέδρων Ομπάμα και Ερντογάν, σχετικά με το βασικό σημείο της ανατροπής του συριακού καθεστώτος, αναδείχθηκε πως τα επόμενα βήματα, στη μετά Άσαντ εποχή, είναι ακόμα πιο σημαντικά και κρίσιμα και η σύγκλιση καθόλου εύκολη! Άρα τι μπορεί να ήθελε η Τουρκία από αυτή την επίσκεψη; Το κύριο αίτημα της Τουρκίας (όπως διαμορφώθηκε από τα γεγονότα) ήταν και παραμένει, να αναληφθούν συγκεκριμένες δράσεις, με αμερικανική πρωτοβουλία, για την πτώση του καθεστώτος Άσαντ, που θα μπορούσαν να ξεκινήσουν από την επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων και τον στρατιωτικό εξοπλισμό των ανταρτών και να φτάσουν μέχρι και τη στρατιωτική επέμβαση στη χώρα. Το μήνυμα που επεδίωξε να περάσει ο Ερντογάν είναι ότι, τόσο η Τουρκία όσο και διάφορα αραβικά καθεστώτα, είναι έτοιμοι για ανάληψη δράσης στη Συρία: «Δεν υπάρχει ανάγκη να αποστείλουν οι ΗΠΑ στρατό στην περιοχή. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι την υποστήριξη για τον εφοδιασμό της αντιπολίτευσης με όπλα και την δημιουργία μιας ζώνης απαγόρευσης πτήσεων», φέρεται να διαμήνυσε ο Ερντογάν στον Αμερικάνο πρόεδρο, σύμφωνα με τον τουρκικό τύπο. Στο άλλο μεγάλο ζήτημα που φέρεται ότι βρισκόταν στην ατζέντα του Ερντογάν το κυπριακό δεν φαίνεται να υπήρξε καμιά σύγκλιση για το άμεσο μέλλον. Ο Ομπάμα επέλεξε να μην κάνει καμία αναφορά στο Κυπριακό, στην κοινή συνέντευξη Τύπου που έδωσε με τον Τούρκο πρωθυπουργό (παρότι ο Ερντογάν έθιξε το θέμα) και εκτιμάται ότι παραπέμπεται σε άλλη φάση, παρ ότι το τελευταίο διάστημα παρατηρείται μια έντονη κινητικότητα γύρω από το ζήτημα. Το ότι η Τουρκία εκτιμάται ως σημαντικός παράγοντας, από τους Αμερικάνους, στην ευρύτερη περιοχή, για μια σειρά από λόγους, είναι προφανές. Δεν είναι μόνο η κρίσιμη γεωστρατηγική της θέση και τα πολιτικό/στρατιωτικά μεγέθη που αντιπροσωπεύει. Είναι το γεγονός ότι, για τους Αμερικανούς, μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό εργαλείο προώθησης των σχεδίων τους, με την επιρ-

16 Σάββατο 25 Μάη 2013 ΔΙΕΘΝΗ Προλεταριακή Σημαία 17 ροή που μπορεί να ασκήσει στις χώρες της ευρύτερης περιοχής, αξιοποιώντας διάφορους δεσμούς. Αναπόφευκτα, οι διμερείς αμερικανοτουρκικές σχέσεις, και η εμβάθυνση του χαρακτήρα τους, δίνουν μια ασφάλεια στους σχεδιασμούς της Ουάσιγκτον, στην περιοχή και όχι μόνο. Ωστόσο, παρότι συμμερίζονται τις τουρκικές ανησυχίες, ότι είναι υπαρκτός ο κίνδυνος η σύγκρουση στη Συρία να διαχυθεί και να αποσταθεροποιήσει τις γειτονικές χώρες (ιδιαίτερα μετά την πολύνεκρη βομβιστική επίθεση στο Reyhanli της Τουρκίας), δείχνουν να μη θέλουν με κανέναν τρόπο να συρθούν σε μια άμεση στρατιωτική εμπλοκή, η οποία έχει πολύ αυξημένες απαιτήσεις από τις ανάλογες προηγούμενες. Οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, στη φάση αυτή, με δεδομένη την απόφασή τους να αποσύρουν στρατιωτικές δυνάμεις από την ευρύτερη περιοχή της Κεντρικής Ασίας και της Μέσης Ανατολής και να δώσουν έμφαση σε θερμά μέτωπα που αντιμετωπίζουν σε άλλες πλευρές του πλανήτη, ζητούν από την Τουρκία να παίξει έναν εξισορροπητικό ρόλο στην περιοχή, σε συνεργασία όχι μόνο με άλλα αραβικά καθεστώτα αλλά και με το Ισραήλ. Εκτιμάται, ωστόσο, πως όσο δεδομένος είναι ο ρόλος του Ισραήλ για τα αμερικανικά συμφέροντα, άλλο τόσο, και περισσότερο ίσως, αυτός ο ρόλος ανταγωνίζεται τις γενικότερες επιδιώξεις της Τουρκίας για ένα δικό της αυξημένο ρόλο στη περιοχή. Κωδικοποιώντας κάπως τα αιτήματα των αμερικανών θα λέγαμε ότι: Ζήτησαν την υποστήριξη της Τουρκίας στην πρωτοβουλία για μια κοινά συμφωνημένη, απ' όλους τους εμπλεκόμενους, «λύση της συριακής κρίσης». Ο Αμερικάνος πρόεδρος απαίτησε ανοικτά τη συμβολή του Ερντογάν, για να πειστούν οι αντιπολιτευόμενες δυνάμεις να συμμετάσχουν σε αυτές τις συνομιλίες. Ζήτησαν, επιπλέον, από τον Τούρκο πρωθυπουργό να αναβάλει επ' αόριστον την επίσκεψή του στη Γάζα και να επιταχύνει την εξομάλυνση των σχέσεών του με το Ισραήλ, προχωρώντας στην ανταλλαγή πρεσβευτών (την οποία, όπως λέγεται, ο Πρόεδρος Ομπάμα επιθυμούσε να ανακοινώσει στην κοινή συνέντευξη Τύπου των δύο ηγετών). Ζήτησαν, τέλος, η Άγκυρα να ισορροπήσει τη σχέση της με τους Κούρδους του Βόρειου Ιράκ και τη Βαγδάτη, καθώς η εμπλοκή της τουρκικής πλευράς στη διαμάχη της κουρδικής διοίκησης του Β. Ιράκ με την κεντρική κυβέρνηση για την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων του Βορείου Ιράκ, ανοίγει νέα κανάλια έντασης. Η συνάντηση Ομπάμα Ερντογάν, όπως φαίνεται, δεν έδωσε απάντηση στα πραγματικά διλήμματα. Στο πώς, δηλαδή, το συριακό καθεστώς μπορεί να πέσει από τα μέσα και, αν όχι, πώς μεθοδεύεται η απ έξω επέμβαση. Σε ό,τι αφορά το ζήτημα της επέμβασης, είδαμε το τελευταίο διάστημα να εμφανίζονται διάφορα σενάρια. Επικρατέστερο, αυτό της χρήσης χημικών όπλων από το καθεστώς Άσαντ, το οποίο μάλιστα χαρακτηρίστηκε «κόκκινη γραμμή» από τον Ομπάμα. Φαίνεται, ωστόσο, πως έπαιξε, και ίσως παίξει και στο μέλλον, ένα ακόμη πιο εφιαλτικό σενάριο! Η «ένταση» Συρίας-Τουρκίας να προκαλέσει μια ξεκάθαρη επίκληση του άρθρου 5 έκτακτης ανάγκης για το ΝΑΤΟ, που αναφέρεται στη «συλλογική αυτοάμυνα». Αλλά αυτό θα σήμαινε, πως ανατρέπονται άρδην τα μέχρι στιγμής δεδομένα που αφορούν το πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού στη περιοχή αυτή και στην οποία η Ρωσία παραμένει ένας σημαντικός παίκτης. Χ.Β Αθέατος Κόσμος Είναι η μεγαλύτερη και η πιο σκληρή απεργία πείνας κρατούμενων στα στρατόπεδαφυλακές στην αμερικάνικη βάση του Γκουαντάναμο στα ένδεκα χρόνια από τότε που λειτούργησε αυτό το ανθρώπινο κολαστήριο. Εκατό ημέρες συμπλήρωσε στις 17 του Μάη αυτή η πρωτοφανής και πεισματική αντίσταση μέχρις εσχάτων, και γι αυτό έγιναν πολλές κινητοποιήσεις αλληλεγγύης στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη και σε αρκετά αραβικά κράτη. Περίσσεψε η οργή και διατρανώθηκε η απαίτηση να κλείσει το ανθρώπινο κολαστήριο και να ελευθερωθούν οι κρατούμενοι. Αν και οι αμερικάνικες κρατικές αρχές αρνούνται να δώσουν αναλυτικές πληροφορίες γι αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στα στρατόπεδα κράτησης, είναι γνωστό πως η μεγάλη πλειοψηφία των κρατούμενων, περίπου 130 από τους 166 έχουν προσχωρήσει στον αγώνα, χρησιμοποιώντας το έσχατο μέσο διεκδίκησης της ελευθερίας τους. Η απεργία ξεκίνησε στις 6 του Φλεβάρη με αφορμή πράξεις που θεωρήθηκαν σαν βεβήλωση του κορανίου από τους δεσμοφύλακες. Αυτή είναι η επίσημη εκδοχή των Αμερικανών. Στην πραγματικότητα ήταν το ξεκίνημα ενός ύστατου αγώνα αυτών των ανθρώπων που σαπίζουν για πολλά χρόνια στο κάτεργο, δίχως να έχουν κάνει τίποτε και χωρίς να τους έχει αποδοθεί έστω μια κατηγορία. Πίστεψαν στις υποσχέσεις του Ομπάμα, διαψεύστηκαν και αποφάσισαν να αγωνιστούν μέχρι τέλους. Παρά τις συνεχείς προσπάθειες να σπάσει η αντίσταση και να διακοπεί η απεργία, οι κρατούμενοι άντεξαν στην πίεση και την ψυχολογική και σωματική βία. Οι περισσότεροι μπήκαν στην απομόνωση, ρίχτηκαν σε σκοτεινά μικρά κελιά και τους αφαιρέθηκαν τα λιγοστά προσωπικά αντικείμενα για τιμωρία. Σε μια τουλάχιστον γνωστή περίπτωση, μέσα στον Απρίλη, αντέδρασαν και συγκρούστηκαν με τους δεσμοφύλακες χρησιμοποιώντας σκουπόξυλα και αυτοσχέδια Γκουαντάναμο Η δύναμη της ανθρώπινης αντίστασης ΙΑΒΑΣΤΕ ένα χρονικό της απεργίας και ένα άρθρο του Ιντιπέντεντ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΤΕ την αγγλική σελίδα αλληλεγγύης στους κρατούμενους ρόπαλα. Όταν διαπίστωσαν πως η απεργία γίνεται πιο πεισματική, οι αμερικανικές αρχές, μπροστά στον κίνδυνο να αρχίσουν να πεθαίνουν, διέταξαν με εσωτερική οδηγία τη διεύθυνση των στρατοπέδων να ξεκινήσει την αναγκαστική σίτιση. Για αυτόν τον λόγο έστειλαν στη βάση ομάδα από σαράντα νοσοκόμες και γιατρούς που ανέλαβαν μαζί με τους δεσμοφύλακες στρατιώτες να ταΐζουν με το ζόρι τους απεργούς. Η μέθοδος που χρησιμοποιούν και περιγράφτηκε αναλυτικά από δικηγόρους των κρατουμένων αποτελεί ένα πολύ σκληρό βασανιστήριο που επαναλαμβάνεται τουλάχιστον δυο φορές την ημέρα. Ο κρατούμενος δένεται από τα χέρια και τα πόδια με λουριά σε μια καρέκλα ή σε κρεβάτι για να παραμένει ακίνητος κατά τη διάρκεια της αναγκαστικής σίτισης και του δίνεται μέσα από ένα πλαστικό σωλήνα υγρή τροφή από την μύτη ή το στόμα. Αυτό μπορεί να κρατήσει από σαράντα πέντε λεπτά έως και δύο ώρες, προξενεί δυνατούς πόνους στο στομάχι, εμετούς, συχνές αιμορραγίες από τη μύτη και σπασμούς. Στην υπέρ-δεκαετή λειτουργία τους, στα στρατόπεδα στο Γκουαντάναμο φυλακίστηκαν επίσημα 779 πολίτες διάφορων κρατών και εθνικοτήτων, κυρίως όμως Άραβες και σχεδόν όλοι μουσουλμάνοι. Από αυτούς περίπου 600 απελευθερώθηκαν ύστερα από χρόνια δίχως να τους αποδοθούν κατηγορίες, να δικαστούν ή να αποζημιωθούν. Επίσημα πάντα, πάνω από 20 έχασαν την ζωή τους, 6 αυτοκτονώντας, και οι υπόλοιποι από τις κακουχίες ή τη βία των δεσμοφυλάκων και των ανακριτών. Ο πιο ηλικιωμένος κρατούμενος ήταν 89 ετών και ο μικρότερος μόλις 15! Υπολογίζεται πως ο αμερικάνικος προϋπολογισμός βαρύνεται κάθε χρόνο με 139 εκατομμύρια δολάρια, για να λειτουργεί αυτό το σύγχρονο Νταχάου. Ο σκοπός που άνοιξε, λειτούργησε και κυρίως διαφημίστηκε το Γκουαντάναμο από την κυβέρνηση Μπους είναι αρκετά προφανής. Αποτέλεσε ένα φόβητρο, ειδικά για τα αντικατοχικά και τα αντιαμερικανικά κινήματα αντίστασης στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ αλλά και ευρύτερα στον αραβικό κόσμο Η κυβέρνηση Ομπάμα εκφράζοντας την άποψη πως η χρησιμότητα του Γκουαντάναμο άρχισε να μειώνεται και να αυξάνεται δυσανάλογα το πολιτικό κόστος και τα εμπόδια που δημιουργούσε για τον επανασχεδιασμό της αραβικής πολιτικής, υποσχέθηκε πως θα το κλείσει. εν το έκανε γιατί συνάντησε την αντίδραση του Κογκρέσου και με τον καιρό θεώρησε πως το ζήτημα μπορεί να ξεχαστεί. Η απεργία όμως επανέφερε το πρόβλημα στην επικαιρότητα. Ο αμερικάνος πρόεδρος απαντώντας στη διεθνή κατακραυγή στις ημέρες που η απεργία των κρατούμενων συμπλήρωνε τις εκατό ημέρες, επανέλαβε την δέσμευσή του για το κλείσιμο της φυλακής. Οι κρατούμενοι όμως δεν έχουν περιθώρια και υπομονή να περιμένουν. Συνεχίζουν την απεργία και μερικοί από αυτούς ήδη έχουν μπει στον δρόμο που δεν έχει γυρισμό. Αποδείχνοντας για μια ακόμη φορά πως η αντίσταση του ανθρώπου και στις πιο σκληρές συνθήκες δεν σταματά. Τον «Αθέατο Κόσμο» γράφει ο ημήτρης Παυλίδης

17 18 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 25 Μάη 2013 Τέλος στο Grexit, τώρα Greecovery! Δηλαδή επάνοδος (...στις αγορές εννοείται) Του ΗΜΗΤΡΗ ΜΑΝΟΥ Π ρόσφατα, οικονομική εφημερίδα έγραψε πως σχεδόν όλος ο πλανήτης συζητά μια ελληνική επάνοδο στις αγορές που θα δώσει το λάκτισμα για μια νέα κερδοφόρα εξόρμηση των παγκόσμιων κεφαλαίων. Πέρα από το γεγονός πως αναζητούνται λόγοι και αιτίες νέας χρηματιστηριακής εκτίναξης (δες παράπλευρα στον «Οικονοκόσμο»), το ελληνικό δημόσιο χρέος βρίσκεται πάλι στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Είχαν προηγηθεί Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία που «απέσπασαν» κεφάλαια με χαμηλά επιτόκια ομολόγων από τις διεθνείς χρηματαγορές. Πολύ πρόσφατα, μεγάλες επιχειρήσεις της χώρας (ΟΤΕ, Τιτάν, Ελληνικά Πετρέλαια, Frigoglass κ.λπ.) κατάφεραν και δανείστηκαν από τις διεθνείς αγορές με υψηλά, όχι όμως απαγορευτικά επιτόκια. Και αυτή η εξέλιξη βέβαια εντάσσεται στο μεγάλο κύμα της πλημμύρας ρευστότητας που έχει προκληθεί από την Αμερική και την Ιαπωνία («Οικονοκόσμος»), δεν είναι ξεκομμένη Πληροφορίες λένε πως σύμβουλοι και εκπρόσωποι μεγάλων οίκων και κερδοσκοπικών επενδυτικών σχημάτων παροτρύνουν την κυβέρνηση να «δοκιμάσει» την τύχη της και να εκδώσει (ακόμα και πριν από το 2014) σειρά ομολόγων. Βέβαια η κυβέρνηση ως υπεύθυνη ομάδα είναι πολύ προσεκτική. Θα λέγαμε αρκετά επιφυλακτική απέναντι σε αυτό το άνοιγμα που προέρχεται από όλους αυτούς που πριν από τρία χρόνια εξώθησαν τα πράγματα εκεί που τα εξώθησαν (φυσικά με την πρόθυμη «εσωτερική» συνδρομή). «Ποιοτικές» επενδύσεις Οι κυβερνητικοί και οι φιλοκυβερνητικοί συντεταγμένοι υποστηρίζουν το έχουμε ξαναγράψει- πως αυτές οι κινήσεις δεν έχουν μόνο πρόσκαιρο κερδοσκοπικό χαρακτήρα αλλά συνδέονται με μονιμότερα και ευρύτερα επενδυτικά σχέδια τώρα που «ομαλοποιείται η αγορά» και διαλύονται όλες οι «στρεβλώσεις» (εργασιακά δικαιώματα, σταθερές σχέσεις εργασίας, μισθοί κ.λπ.) και φυσικά επιταχύνονται οι αποκρατικοποιήσεις. Η αλήθεια βέβαια είναι πως με τα δύο PSI κάθε άλλο παρά χαμένοι βγήκαν οι διεθνείς κερδοσκόποι, παρά το «κούρεμα». Το αμερικάνικο fund που ακούει στο όνομα Third Point, επιβεβαιώνοντας ίσως το όνομά του παρά κάτι, τριπλασίασε τα κέρδη του μέσα από αυτή τη διαδικασία. Τα ελληνικά ομόλογα από το τέλος του περυσινού καλοκαιριού έχουν γίνει ανάρπαστα και ελάχιστα πια κυκλοφορούν στις παγκόσμιες αγορές. Τα αγόρασαν σε χαμηλή τιμή και τώρα η αξία τους, η πραγματική τους δηλαδή απόδοση κατά τη ρευστοποίηση, έχει πολλαπλασιαστεί αντίστροφα με τα επιτόκιά τους που πέφτουν. Τα αγοράζει κανείς φτηνά και τα πουλάει ακριβά. Πού όμως να τα βρει; Το ελληνικό δημόσιο χρέος Κατ επέκταση των κουρεμάτων, των μέτρων της ΕΚΤ και της αυξημένης ζήτησης για ελληνικά ομόλογα, το ίδιο το ελληνικό δημόσιο χρέος έχει υποστεί μια μετάλλαξη. εν είναι πια ένα χρέος ιδιωτών κατόχων ομολόγων αλλά ένα διακρατικό (εντός της ΕΕ) χρέος. Σε αυτή τη βάση χρησιμοποιείται ως πεδίο πειραματισμού μιας νέου τύπου πιστωτικής ρευστότητας που επιδιώκουν οι νομισματικές αρχές της ευρωζώνης και η ΕΚΤ να καθιερώσουν, ειδικά μετά τις εξελίξεις που «έτρεξαν» με την κυπριακή λύση. Βάση της νέας αυτής γραμμής είναι ο απόλυτος διαχωρισμός ανάμεσα στο δημόσιο και τον ιδιωτικό δανεισμό και του ελκυόμενου «ζητήματος των τραπεζών» βεβαίως, βεβαίως. Οι τράπεζες και τα ταμεία θα αποδεσμευτούν από τα όποια κουρέματα αποφασιστούν σε διακρατικό επίπεδο, που πλέον δεν θα αφορούν την αξία των ομολόγων αλλά τα επιτόκια δανεισμού, το χρόνο αποπληρωμής (πολλοί, όπως το εν λόγω αμερικάνικο fund, δεν παίρνουν όρκο ότι δεν θα κουρευτούν στο τέλος αυτά καθαυτά τα κεφάλαια του χρέους, μετά τις γερμανικές εκλογές). Οι τράπεζες θα εξαναγκαστούν να τιτλοποιήσουν τα δάνεια που τους οφείλουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και οι ίδιες να αντλήσουν ρευστότητα κατά περίπτωση ή κατά χώρα, ανάλογα με το πόσο θα προχωρήσει το πρόγραμμα τιτλοποίησης ήδη υπαρχόντων δανείων! Μια ανακύκλωση δηλαδή του ιδιωτικού χρέους χωρίς να υπάρχει ανάγκη παρέμβασης της ΕΚΤ. Όσο για τις τράπεζες, στο βαθμό που αντιμετωπίσουν προβλήματα υπάρχει ήδη προηγούμενο. Εδώ βέβαια εκδηλώνονται πολλές αντιθέσεις. Αυτό πάνω απ όλα αποτελεί οικονομική έκφραση του παραλογισμού και της παράκρουσης που βιώνουμε ως χώρα και λαός. Το ελληνικό covery Υπάρχει περίπτωση η χώρα, έστω ως εξαρτημένη καπιταλιστική υπόσταση, να ωφεληθεί από μια τέτοια διαδικασία που επιβεβαιώνει δυστυχώς πανηγυρικά τη θέση για «άντληση πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω και από τα μέσα προς τα έξω»; Κατ αρχάς, όπως γράφτηκε και στο περιοδικό του «Βήματος» την Κυριακή 11/5, τα κόκκινα δάνεια των ελληνικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων που επιπλέον δοκιμάζονται έντονα από την κυπριακή περιπέτεια- αποτελούν το 40% των κόκκινων δανείων. Ένα μικρό κομμάτι αυτής της υπερχρέωσης μπορεί να τιτλοποιηθεί και αυτό απαιτεί ένα επιπρόσθετο κόστος. Όμως, και να περπατήσει η παροχή ρευστότητας, αυτή θα διοχετευτεί σε φορολογικές υποχρεώσεις και χαράτσια που ήδη πνίγουν τις επιχειρήσεις αυτές. Απομένει το μεγάλο κεφάλαιο. Εκεί όμως δεν αρκεί ο εύκολος δανεισμός. Πρόσφατα το Αλουμίνιον του κρατικοδίαιτου Μυτιληναίου βάρεσε καμπανάκι, η Βιοχάλκο εξέπεμψε παρόμοια σήματα. Το τι θα κάνει το ξένο μεγάλο κεφάλαιο (ποιο από τα ξένα κεφάλαια ποιας ιμπεριαλιστικής χώρας;) σχετίζεται με τον γεωπολιτικό ανταγωνισμό όπως τελευταία συμβαίνει με το αέριο και τα δίκτυα. Οι εξαγορές των αποκρατικοποιημένων επιχειρήσεων έχει επίσης ξαναγραφτεί- δεν σημαίνει σώνει και καλά μονιμότερη εγκατάσταση παραγωγικών επενδυτικών σχεδίων. Οι κατατμήσεις, τα επιμέρους ξεπουλήματα, ο διαχωρισμός κομματιών βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη τέτοιων «εξορμήσεων» από τους άρπαγες του ιδιωτικού και δημόσιου πλούτου εξαρτημένων χωρών που βρίσκονται μάλιστα σε διαδικασία υποβάθμισης. Επάνοδος λοιπόν; Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, άμεση προσφυγή στις χρηματαγορές δεν φαίνεται στον ορίζοντα, αλλά και όταν επισυμβεί θα είναι μάλλον αποτέλεσμα δραστικότερων αποφάσεων για το έτσι ή αλλιώς μη βιώσιμο ελληνικό χρέος. Και φυσικά θα συνοδευτεί με νέα μνημόνια ή μετα μεσοπρόθεσμα. Όπως επίσης γράφτηκε σε οικονομική εφημερίδα, το ελληνικό δημόσιο χρέος και η αναδιοργάνωσή του υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν δύο αντιφατικά πράγματα: από τη μια το βιώσιμο πρόγραμμα αντιμετώπισης του χρέους και από την άλλη το μη βιώσιμο του ίδιου του χρέους! Ο άνθρωπος της Gazprom ξανά στην Αθήνα Μ ια μέρα μετά την επιστροφή του Αντ. Σαμαρά και του κυβερνητικού επιτελείου από το Μπακού του Αζερμπα τζάν, έφτασε για τρίτη φορά μέσα σε λίγους μήνες στην Αθήνα ο Αλεξέι Μίλερ, εκπρόσωπος της Gazprom και του στενού περιβάλλοντος του Πούτιν. Πέρα από το παζάρι για τους όρους συμμετοχής στο διαγωνισμό για τη ΔΕΠΑ, που ξανααναβλήθηκε για 29 Μάη, ο Αλεξέι Μίλερ στη συνάντησή του με τον Σαμαρά θέλησε να μάθει τι διαμείφθηκε μεταξύ Σαμαρά και Αλίγιεφ στο Μπακού δυο μέρες πριν. Εν τω μεταξύ, τόσο ο ρώσος πρόξενος στη Θεσσαλονίκη όσο και με κάθε άλλο τρόπο οι Ρώσοι που ήδη πλημμυρίζουν με τουρισμό τις ελληνικές παραλίες και δίνουν ελπίδες στο ξεπεσμένο real estate δηλώνουν πως η πώληση της ΔΕΠΑ θα κρίνει το μέλλον των ρώσικων επενδύσεων στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, το ύψος του τιμήματος της ΔΕΠΑ θα είναι καθοριστικό για τις επόμενες αποκρατικοποιήσεις (ΕΛ.ΠΕ., ΔΕΗ κ.λπ.). Όμως, όσο το ρώσικο ρούβλι είναι πολύτιμο για την υπάρχουσα ζοφερή κατάσταση της κατεστραμμένης ελληνικής οικονομίας άλλο τόσο οι γεωπολιτικοί εκβιασμοί των ΗΠΑ αποτελούν πάντα θανάσιμη απειλή για μια αστική τάξη που εξαρτάται και ανήκει στη Δύση. Οι λεονταρισμοί από ελληνικής πλευράς που υποτίθεται αγνοούν τις ΗΠΑ και δηλώνουν πως η ΔΕΠΑ θα δοθεί σ αυτούς που θα πληρώσουν τα περισσότερα δεν κρύβουν την αγωνία ολόκληρου του πολιτικού προσωπικού. Για άλλη μια φορά ουσιαστικά νίπτουν τας χείρας τους και παραπέμπουν το ζήτημα στην κρίση εποπτικών αρχών της Ε.Ε. Κανείς δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να ξέρει τι στάση θα κρατήσουν οι εποπτικοί μηχανισμοί της Ε.Ε. που θα επικυρώσουν ή όχι το διαγωνισμό, εκτός ίσως από τους ρώσους ενδιαφερόμενους και τις ΗΠΑ. Έχουμε την άποψη πως κάθε άλλο η Ε.Ε. θα λειτουργήσει απλά τεχνοκρατικά στο ζήτημα του διαγωνισμού. Ενδέχεται δε η επιλογή της να είναι ιδιαίτερα κρίσιμη μιας και η απόκτηση της ΔΕΠΑ από τη Ρωσία τής ξαναδίνει τη δυνατότητα να παίξει το ενεργειακό της παιχνίδι, αξιοποιώντας τον ελλαδικό χώρο λίγα χρόνια μετά το ναυάγιο των λαμπρών σχέσεων και σχεδιασμών για τεράστιους αγωγούς με τον Καραμανλή. Το δίκτυο της ΔΕΠΑ οι σταθμοί LPG στη Ρεβυθούσα και οι νέοι σχεδιαζόμενοι στη Θράκη μπορούν να αξιοποιηθούν άμεσα από τη Ρωσία τόσο στο ρευστό και θερμό ενεργειακό σκάκι της Νοτιοανατολικής Μεσογείου έως βορειότερα στα Βαλκάνια και προς την Ευρώπη. Οι Ρώσοι με δεδομένες τις δυσκολίες σε Κύπρο-Συρία και ευρύτερα, αλλά με φόντα ενεργειακά και γεωπολιτικά που δεν τους επιτρέπουν να το βάλουν κάτω, θα έδιναν πολλά στην ελληνική αστική τάξη. Ταυτόχρονα,

18 Σάββατο 25 Μάη 2013 ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 19 ΕΝΕΡΓΕΙΑ Ξεπούλημα του πλούτου της χώρας Eμπλοκή στη γεωπολιτική σύγκρουση με δεδομένες ήδη εμπορικές σχέσεις στα 6 δισ. η ελληνική αστική τάξη τρέμει πλέον και το θυμό της Ρωσίας που λίγο μόνο εκφράστηκε κατά τη φυλάκιση του Εφραίμ. Πολύ περισσότερο όμως το πολιτικό προσωπικό και συνολικά η αστική τάξη τρέμει την οργή των ΗΠΑ που χρόνια τώρα είναι σαφής στις απαιτήσεις τους. Η ελληνική διπλωματία αποτυγχάνει για δεύτερη φορά να κανονίσει ταξίδι του έλληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ γιατί, λέει, ο Ομπάμα είναι απασχολημένος Την ίδια ώρα ο Ερντογάν επιτυγχάνει βαρύνουσα συνάντηση για το Συριακό και άλλα βαριά θέματα. Και αυτό την ώρα που κρίσιμα ζητήματα που αφορούν και τα ενεργειακά έχουν τεθεί τόσο στο Κυπριακό όσο και στο ζήτημα της ελληνικής ΑΟΖ. Όχι, δεν υπονοούμε ότι οι ΗΠΑ τα βρήκαν με την Τουρκία σε βάρος της Ελλάδας. Άλλωστε το κουβάρι στην περιοχή είναι μπλεγμένο και οι κινήσεις στη σκακιέρα διαδέχονται συνεχώς η μια την άλλη χωρίς να λείπουν και σημαντικές ανατροπές. ύσκολοι καιροί για πρίγκιπες Θα βόλευε την ελληνική αστική τάξη να δώσει τη ΔΕΣΦΑ στην αζέρικη Socar και να ικανοποιήσει τις ΗΠΑ και ταυτόχρονα να δώσει τη ΔΕΠΑ στους Ρώσους για να προχωρήσουν σημαντικές μπίζνες. Όμως είναι ερώτημα αν αυτό καλύπτει έστω κάπως τις ΗΠΑ, και από την άλλη τη ΔΕΣΦΑ τη θέλει και η ρώσικη Sintez. Όπως σωστά γράφτηκε, γύρω από τα ζητήματα των αγωγών και της ενέργειας παίζονται κρίσιμα γεωπολιτικά ζητήματα και ο καθένας παίρνει θέση. Ειδικά στη φάση που βρίσκεται σήμερα η ελληνική αστική τάξη, κάθε άλλο παρά της είναι εύκολο να κρατά ισορροπίες σ έναν τόσο άγριο ανταγωνισμό. Ο Σαμαράς θα ήθελε οι Αζέροι και οι ΗΠΑ να επιλέξουν τον TAP και όχι τον Nabuco που παρακάμπτει την Ελλάδα, θα ήθελε και το νταλαβέρι με τη Ρωσία, θα ήθελε και ευρωπα κή ΑΟΖ. Κάθε ομοιότητα με την περίπτωση της Κύπρου είναι εντελώς συμπτωματική. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ τελείως ρεαλιστικά υπερθεματίζει υπέρ του TAP σε διακομματική συνάντηση, επαναλαμβάνοντας τις φιλοαμερικανικές του αβρότητες. Το ζόρι φυσικά και οι κρίσιμες επιλογές είναι γι αυτούς που κυβερνάνε, που το παίζουν μάλιστα -τρομάρα τους- άνετοι και ωραίοι επειδή εισπράττουν στη συγκυρία την πολιτική στήριξη των ιμπεριαλιστών. Την εισπράττουν όμως στη βάση ενός πολύ εύθραυστου συμβολαίου που σύντομα θα κριθεί και θα ξανακριθεί στον ανταγωνισμό που κάθε άλλο παρά καταλαγιάζει στην περιοχή. Η κυβέρνηση, ελέω ψευτοαριστεράς, τα πάει περίφημα στην αντιλα κή επίθεση. Στο ξεπούλημα του πλούτου της χώρας επίσης πολλά υπόσχεται στο ιμπεριαλιστικό αλλά και στο ντόπιο κεφάλαιο. Όμως στα ενεργειακά, τόσο σε σχέση με τις ΑΟΖ (που ουσιαστικά τις ξέχασε μετά τον πρόσφατο ενθουσιασμό) όσο και σε σχέση με τη ΔΕΠΑ και ΔΕΣΦΑ και τον αγωγό TAP, κυριολεκτικά παίζει ρώσικη ρουλέτα. Όλοι ξέρουν ότι οι πλάτες των Ευρωπαίων (Γερμανών) αδυνατούν να αντιρροπήσουν χωρίς περιπλοκές από γεωπολιτική άποψη τις ΗΠΑ. Από την άλλη, όμως, οι υπερατλαντικοί σύμμαχοι τα θέλουν όλα και δεν δίνουν και πεντάρα Πράγματι, δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες Στις δηλώσεις του μετά τη σύντομη (τετράωρη) ευρωπα κή σύνοδο της περασμένης Τετάρτης ο Σαμαράς έμπλεξε τα αιτήματά του για αξιοποίηση των ενεργειακών κοιτασμάτων ουσιαστικά με το Κυπριακό. Και αυτό το λέμε γνωρίζοντας πως ελληνική και κυπριακή ΑΟΖ και κυπριακά κοιτάσματα μπλέκονται πλέον με τη νεκρανάσταση του σχεδίου Ανάν και με κρίσιμες και επικίνδυνες εξελίξεις στο Κυπριακό. Το πολιτικό προσωπικό της χώρας στο στρίμωγμά του είναι ικανό τόσο για τυχοδιωκτικές κινήσεις όσο και να ξεπουλήσει πολύ περισσότερα και από το φυσικό πλούτο της χώρας. Οι εξελίξεις τρέχουν και αν πάσα στιγμή πλέον μπορεί να συμπυκνωθούν δραματικά. Και η ΕΗ στο σφυρί Αν οι ΔΕΠΑ-ΔΕΣΦΑ, οι αγωγοί και οι ΑΟΖ εμπλέκουν τη χώρα επικίνδυνα με βάση μάλιστα ενδεχόμενους τυχοδιωκτισμούς λόγω αδιεξόδου της αστικής τάξης, στο επίπεδο του ξεπουλήματος του πλούτου της χώρας συνολικά τα πράγματα επίσης γίνονται άσχημα για τη ζωή του λαού και υποθηκεύουν το μέλλον του. Για ενεργειακή υποτέλεια της χώρας μίλησε πριν από λίγες βδομάδες η Κομισιόν με περισσή υποκρισία, όταν την ίδια στιγμή πίεζε την κυβέρνηση προς τη γρήγορη απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας μέσω ξεπουλήματος της ΔΕΗ. Ήδη κατατέθηκε το σχέδιο ξεπουλήματος της ΔΕΗ από την κυβέρνηση σαν όρος για την εκταμίευση της επόμενης δόσης από την Τρόικα. Οι τρεις φάσεις ιδιωτικοποίησης που ξεκινά άμεσα με στόχο να ολοκληρωθεί σε δυο χρόνια θα εποπτεύονται και θα ελέγχονται ασφυκτικά από την Τρόικα. Στόχος είναι το Δημόσιο να έχει καταστατική μειοψηφία σε κάθε κομμάτι τής πρώην ΔΕΗ. Μέχρι το 2014 προβλέπεται πλήρης ιδιωτικοποίηση του διανομέα του συστήματος διανομής (ΑΔΜΗΕ) που διαχειρίζεται το δίκτυο υψηλής τάσης και τη διασύνδεση με άλλες χώρες, με στόχο στο Δημόσιο να μείνει μόνο το 34% της καταστατικής μειοψηφίας. Σε δεύτερη φάση προβλέπεται πώληση «πακέτων» μονάδων ηλεκτροπαραγωγής (υδροηλεκτρικών, φυσικού αερίου, λιγνιτικών) καθώς και άδειες εκμετάλλευσης λιγνίτη που αντιστοιχούν στο 1/3 της δυναμικότητας της ΔΕΗ. Εντός του μήνα θα προταθούν μονάδες στην ευρωπα κή Επιτροπή, για ν αποφασιστεί το πακέτο τον Ιούνη, να γίνει ενιαία εταιρεία και να ξεπουληθεί το πρώτο τρίμηνο του Τέλος, θα πουληθεί το 17% της εναπομένουσας ΔΕΗ το πρώτο τρίμηνο του Να λοιπόν το μνημόνιο και η κρίση ως ευκαιρία και για το ξεπούλημα χωρίς χρονοτριβές τής πιο ισχυρής δημόσιας επιχείρησης, ξεπούλημα στο ιμπεριαλιστικό κυρίως κεφάλαιο που μεθοδεύεται χρόνια τώρα. Πρόκληση για την ευρωπα κή Επιτροπή οι λιγνιτικές μονάδες και τα κοιτάσματα λιγνίτη που όσο τις έχει το Δημόσιο κρίνονται ρυπογόνες, όμως αντικειμενικά αποτελούν φιλέτο για τα ενεργοβόρα ευρωπα κά μονοπώλια. Μοιάζουν ανέκδοτο πια αυτά τα περί ενεργειακού κόμβου της χώρας. Όταν στο πλαίσιο της αποσοβιετοποίησης, πέρα από ρήμαγμα εργατο-λα κών δικαιωμάτων, θεωρείται αδιανόητο μια εξαρτημένη χώρα να διαθέτει δημόσια επιχείρηση ηλεκτρισμού και σημαντικά ενεργειακή αυτάρκεια. Μέχρι στιγμής οι αντιδράσεις της ΓΕΝΟΠ είναι υποτονικές λόγω ομηρίας του κρατικοδίαιτου συνδικαλισμού του Φωτόπουλου. Όμως οι εξελίξεις είναι σοβαρές, με δεδομένες δραματικές επιπτώσεις τόσο για τους εργαζόμενους στη ΔΕΗ όσο και στους λα κούς καταναλωτές. Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για την κινέζικη απογείωση και την κοσμογονία του TAP που ίσως έρθει και κατά την κατασκευή του, αν τελικά έρθει και αν φτιαχτούν οι σωλήνες στην Ελλάδα, θα φέρει ως θέσεις εργασίας για ένα ως δύο χρόνια. Οι μόνιμες θέσεις κατά τη λειτουργία του υποτιθέμενου αγωγού θα είναι 500 ως 1.000! Μιλάει λοιπόν η κυβέρνηση για άλλη μια φορά για κοσμογονία αγωγών που περιπλέκονται με το ξεπούλημα των ΔΕΠΑ- ΔΕΣΦΑ και την ίδια ώρα μετά από χρόνια μεθοδεύσεων βγάζει στο σφυρί τη ΔΕΗ, το λιγνίτη και τις μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης ΑΠΕ από τις οποίες χρόνια τώρα αποκλείστηκε η ΔΕΗ χάριν των καρχαριών του κεφαλαίου. Το Μητσοτακέικο, που αντιμετώπιζε σαν φέουδο τη ΔΕΗ και όλο το Δημόσιο για δεκαετίες, όπως και όλο το πολιτικό προσωπικό της ρεμούλας του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης του λαού μιλάνε τώρα για παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, για διεθνή ρόλο και άλλες υποκρισίες. Δίνουν κυριολεκτικά τη χώρα και τον πλούτο της εκμεταλλευόμενοι το προσωρινό σοκ του λαού από την ανελέητη αντιλα κή επίθεση και κυρίως την αδυναμία του μαζικού λα κού κινήματος. Το ηλεκτρικό ακριβαίνει συνεχώς για τον κόσμο της δουλειάς και άνεργοι και χιλιάδες φτωχές οικογένειες οδηγούνται σε μια ζωή 50 χρόνια πίσω χωρίς ηλεκτρικό. Αυτή η κατάσταση πρόκειται να επιδεινωθεί δραματικά αν δεν βρουν λα κή αντίσταση στα σχέδιά τους. Ο γειτονικός βουλγάρικος λαός και άλλοι βαλκανικοί λαοί που τα προηγούμενα χρόνια λεηλατήθηκε ο πλούτος των χωρών τους έχει να μας διδάξει και ως προς το τι μας περιμένει και για την προοπτική της αντίστασης και της διεκδίκησης βασικών δικαιωμάτων. Παρά τη φτώχεια, από την 1η Ιούλη απελευθερώνεται το τιμολόγιο του ηλεκτρικού και δεν θ αργήσει ο λογαριασμός να ισοδυναμεί με ένα μηνιάτικο μισθό. Ο λυκο-καβγάς στο χώρο της ενέργειας είναι άγριος, μα, όπως και να εξελιχθεί, ο πλούτος της χώρας βγαίνει στο σφυρί και ο εργαζόμενος λαός θα έχει σοβαρές συνέπειες. Η διατύπωση αιτημάτων για φτηνή ενέργεια και δωρεάν τιμολόγια για ανέργους και φτωχούς εργαζόμενους καθώς και η εναντίωση στο ξεπούλημα του πλούτου της χώρας πρέπει να δέσουν με τις υπόλοιπες διεκδικήσεις του λαού για την υπεράσπιση της ζωής του και για την ανατροπή της αντιλα κής επίθεσης. Ταυτόχρονα η πάλη ενάντια στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση από κάθε λογής προστάτες είναι όρος για την ανασυγκρότηση μη ενσωματώσιμου μαζικού λα κού κινήματος για την υπεράσπιση της ζωής και του δίκιου του κόσμου της δουλειάς και για το άνοιγμα της δικής του προοπτικής!

19 20 Προλεταριακή Σημαία ΠΟΛΙΤΙΚΗ Σάββατο 25 Μάη 2013 (ΜΗ) Κυβερνητικές Οργανώσεις: Ποιος ο ρόλος τους και τι κάνουμε εμείς; Η ιστορία των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων δεν είναι καθόλου νέα, ξεκινά από τις αρχές του 20ου αιώνα. Από τότε, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, όχι ωστόσο ο κύριος ρόλος ύπαρξης τους. Όσο ο καπιταλισμός περνούσε τις εκάστοτε οικονομικές κρίσεις του, οι οποίες άφηναν στο πέρασμά τους φτώχεια, πολέμους και αίμα, η αστική τάξη, μπροστά στο φόβο της συνεχούς ανόδου του εργατικού κινήματος, έπρεπε να δημιουργήσει ένα αντίβαρο ευαισθητοποίησης για τα προβλήματα που δημιουργούσε η ίδια. Κάθε φορά που ο λαός στέναζε από τη βαρβαρότητα τις κεφαλαιοκρατίας, λάμβαναν δράση τέτοιου είδους οργανώσεις, ώστε να φτιασιδώσουν, με την εναλλακτική της -εντός συστήματος- Κοινωνίας των Πολιτών, το ιδεολογικό περίβλημα του καπιταλισμού που σαπίζει. Ακολουθώντας, λοιπόν, το κεφαλαιοκρατικό σύστημα στην κατρακύλα του, οι περισσότερες, από φιλανθρωπικές οργανώσεις ή ακτιβιστικές ομάδες μικροαστών και αστών διανοούμενων, έφτασαν με τα χρόνια να γίνουν ξεκάθαρα όργανα πολιτικής προπαγάνδας. Δεν είναι άγνωστες οι ιστορίες του Παρατηρητηρίου των Συμφωνιών του Ελσίνκι, που τάσσονταν ξεκάθαρα κατά των Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών για τα ανθρώπινα δικαιώματα ή της στάσης των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, όπου ο ιδρυτής τους Μπερνάρ Κουσνέρ ανταμείφθηκε με το Υπουργικό αξίωμα, τόσο από τους Σοσιαλιστές της Γαλλίας όσο και από τον Σαρκοζί. Σαφώς, όμως, υπήρξαν και τέτοιου τύπου οργανώσεις με ριζοσπαστικούς στόχους και προοδευτικά αιτήματα, πράγμα που καθόλου δεν αναιρεί το Ας έρθουμε όμως στο εμείς, ως εργατική τάξη. Αυτή τη στιγμή, στη χώρα μας, οι ΜΚΟ κάνουν άλλη μια βρώμικη δουλειά για το κεφάλαιο που είναι πολύ πιο εύκολο να φανεί στο λαό. χαρακτήρα τους, μιας και οι αστοί χρειάζονται περισσότερο τους τίμιους, ώστε να δικαιολογούν την ύπαρξη των διαφόρων μηχανισμών χειραγώγησης τους, κρατικών ή μη. Βλέποντας, όμως, από πού χρηματοδοτούνται αυτές οι εταιρείες, μπορεί εύκολα να αντιληφθεί κανείς το κατά πόσο βρίσκονται έξω από τα πλαίσια του συστήματος, όταν οι μόνοι πόροι τους είναι είτε από τα κρατικά ταμεία ή από διαφόρους ευαισθητοποιημένους καπιταλιστές που, αφού ξεζούμισαν πρώτα τους εργαζόμενούς τους, ένιωσαν τύψεις και αποφάσισαν να γίνουν φιλάνθρωποι. Εύλογα, λοιπόν, θα αναρωτιέστε, πώς, για παράδειγμα, η Ε.Ε., που ευθύνεται για το ότι το επίπεδο ζωής μας έχει πέσει στο ναδίρ, ενδιαφέρεται για την κοινωνική οικονομία και χρηματοδοτεί τη δράση διαφόρων τέτοιων εταιρειών, ώστε να μας ελαφρύνουν λίγο από την κρίση. Εκτός λοιπόν από τις μεγάλες Μη Κυβερνητικές, μονοπώλια που γνωρίζαμε τόσα χρόνια και, λίγο πολύ, ξέραμε οι περισσότεροι ότι πρόκειται για ξέπλυμα χρήματος, μηχανισμούς ιδεολογικής χειραγώγησης ή για απλά «μαγαζιά» που πουλούν φιλανθρωπία, παρουσιάστηκαν ως νέο ρεύμα, μαζί με τις προηγούμενες, μια πληθώρα τέτοιων οργανώσεων made in Greece(;), από το πουθενά. Αυτή η εμφάνιση συνδυάστηκε, όλως τυχαίως, με την υπογραφή των Μνημονίων και συνοδεύτηκε από συνεταιριλίκια με τον κρατικό μηχανισμό και από μια τεράστια προπαγάνδα για την «άλλη» αλληλεγγύη, όχι την εργατική, αλλά της Coca Cola που διαφήμιζε τη βοήθεια στο γείτονα χωρίς να ζητάς αντάλλαγμα, μέχρι και τις reality τηλεοπτικές εκπομπές που παρουσιάζουν τον ήρωα τις διπλανής πόρτας. Φυσικά οι εργάτες δε μασούν από κάτι τέτοια κηρύγματα φιλανθρωπίας, μιας και τα ζουν τα ανθρωπιστικά τους αισθήματα κάθε μέρα στο πετσί τους. Το όλο προκάλυμμα αυτών των εταιρειών έχει στηθεί μόνο και μόνο ως εναλλακτική για τμήματα των μικροαστών και των αστών που είτε χάνουν λόγω της κρίσης τα προνόμια τους ή δεν αντέχουν συναισθηματικά τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού και υπάρχει η περίπτωση να ταχθούν εναντίον του, στο πλευρό της εργατικής τάξης. Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που πολλές τέτοιες οργανώσεις εμφανίζονται σαν υπερασπιστές των μεταναστών, των μειονοτήτων και των φτωχών γενικότερα, ζητήματα τα οποία μόνο η Αριστερά άγγιζε. Εμείς, λοιπόν, εννοώντας τον καθένα που εναντιώνεται σε αυτό που ζούμε γύρω μας, τις πολιτικές του ιμπεριαλισμού γενικότερα, ακόμα και αν δεν τις κατονομάζει ως τέτοιες. Οπότε, όσον αφορά τον κάθε αριστερό, αγωνιστή ή απλά ευαισθητοποιημένο άνθρωπο, σαφώς και για το σύστημα είναι καλύτερο το να τον έχει μέσα στα πλαίσια του, να βολοδέρνει μακριά από την ταξική πάλη και την εργατική αλληλεγγύη, δηλαδή μακριά από την πραγματική λύση των προβλημάτων. Ας έρθουμε όμως στο εμείς, ως εργατική τάξη. Αυτή τη στιγμή, στη χώρα μας, οι ΜΚΟ κάνουν άλλη μια βρώμικη δουλειά για το κεφάλαιο που είναι πολύ πιο εύκολο να φανεί στο λαό. Δημιουργήθηκαν ως κακοποιημένα ευρωπα κά πρότυπα, από τη μία, για να φτιάξουν το ανθρωπιστικό προφίλ των Ευρωπαίων «φίλων» μας και να λειτουργήσουν ως παυσίπονο για την όλο και αυξανόμενη ανεργία αλλά κυρίως να λειτουργήσουν ως εργολάβοι της χρεωμένης Τοπικής Αυτοδιοίκησης και να καθιερώσουν σχέσεις εργασίας-λουκούμι για τα εκάστοτε αφεντικά. Κάπως έτσι, με τις χειρότερες συνθήκες, χωρίς συντάξιμα ένσημα, χωρίς πληρωμένες άδειες, με μηδαμινά μέτρα προστασίας και με την αμφιβολία του αν και πότε θα πληρωθείς, τα Προγράμματα Κοινωφελούς εργασίας μέσω ΜΚΟ φαντάζουν η μοναδική λύση για κάθε άνεργο στη σημερινή Ελλάδα. Μήπως, έτσι, καταργούνται και οι οποιεσδήποτε απαιτήσεις, μιας και κάθε άνεργος στην αναζήτηση εργασίας του θα έχει στο νου του ότι κάτι τέτοιο θα είναι η επόμενη επιλογή του; Επιπλέον, στήθηκε τόσο μελετημένα όλο αυτό το θέμα, ώστε να μην ξέρουν για ποιον δουλεύουν, σε ποιο σωματείο πρέπει να γραφτούν και να μην προλαβαίνουν να γνωριστούν ούτε καν μεταξύ τους, ώστε να οργανωθούν, καθώς είναι σε διαφορετικές ΜΚΟ, σε διαφορετικούς τομείς της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και μόνο για 5 μήνες! Μα έχουν γνώση οι φύλακες. Ήδη, σε πολλές πόλεις της χώρας, οι εργαζόμενοι στα Προγράμματα αυτά οργανώνονται, αντιδρούν στις καθυστερήσεις πληρωμών, στα λειψά μέτρα ασφαλείας. Απαιτούν από τις Περιφέρειες και τους Δήμους μόνιμη και σταθερή δουλειά, το 5% που δίνουν στις δουλεμπορικές εταιρείες. Συγκροτούν Επιτροπές, Συνελεύσεις, Σωματεία και ένα είναι σίγουρο. Το σκλαβοπάζαρο που έστησαν ΜΚΟ και κράτος γυρνάει μπούμερανγκ και γίνεται το μέσο οργάνωσης των ανέργων για την αξιοπρέπεια. Πώς γίνεται κάποιος ζητιάνος; Τ ρίτη 16 Απριλίου, ήμος Ελευσίνας, Κέντρο ιαλογής και Ανακύκλωσης Υλικών, ένα όχημα τσουλάει και πατά τα πόδια ενός εργάτη, ο οποίος δεν ξέρει καλά καλά ποιος είναι το αφεντικό του και παθαίνει πολλαπλά κατάγματα στο αριστερό πόδι ενώ φέρει κακώσεις στο δεξί. Πατέρας 5 ανήλικων παιδιών, μακροχρόνια άνεργος, ο ίδιος και η γυναίκα του μπήκαν στο πρόγραμμα «Κοινωφελούς» Εργασίας της Περιφέρειας Αττικής μέσω της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας Αντίρροπον, με τη ελπίδα να ταΐσουν τα παιδιά τους. Το ατύχημα συνέβη ενώ ήταν απλήρωτος μετά από 2 μήνες δουλειάς με τις χειρότερες συνθήκες, χωρίς συντάξιμα ένσημα, χωρίς πληρωμένες άδειες και με μηδαμινά μέτρα προστασίας, μέσα στα σκουπίδια. Η γυναίκα του, επίσης απλήρωτη, από το προηγούμενο «Κοινωφελές» πρόγραμμα που εργαζόταν. Την ίδια μέρα, τους επισκέπτονται στο σπίτι τους ο ιδρυτής της Αντίρροπον και ο ήμαρχος Ελευσίνας, για να τον παρακαλέσουν να μη δηλώσει εργατικό ατύχημα αλλά ότι τον πάτησε αμάξι στο δρόμο εκτός δουλειάς! Πάλι καλά που υπήρχε και ένα σωματείο στο ήμο να τον ενημερώσει ότι αν κάνει κάτι τέτοιο, δεν δικαιούται ούτε χρήματα για τον καιρό που δε θα μπορούσε να δουλέψει, ούτε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ούτε αποζημίωση, σε περίπτωση που του αφήσει κάποιο πρόβλημα υγείας. Μα, καλά, ποιοι άνθρωποι μπορεί να τα ανέχονται όλα αυτά, θα αναρωτιέστε; Μόνο οι σύγχρονοι σκλάβοι των (Μη) Κυβερνητικών Οργανώσεων. Έχει και συνέχεια όμως Τοπική Αυτοδιοίκηση και Αντίρροπον εγγυώνται, τότε, ότι θα φροντίσουν να τον βοηθήσουν να κάνει Πάσχα αυτός και η οικογένεια του. Αφού πηγαινοέρχεται από το ήμο Ελευσίνας στο ήμο Μάνδρας, για να μάθει από ποιο Κοινωνικό Παντοπωλείο δικαιούται τρόφιμα, λόγω του ότι είχε στο δεύτερο την εντοπιότητά του, καταφέρνει να πάρει κάποια πακέτα μακαρόνια! Σήμερα, 3 μήνες μετά, και ενώ το «κοινωφελές» πρόγραμμα συνεχίζεται, δεν έχει πληρωθεί ούτε ο ίδιος, ούτε η γυναίκα του, ούτε κάποιος από τους συναδέλφους του. Όταν τον συνάντησα χτες με τις πατερίτσες στην Παραλία Ελευσίνας να ζητά ελεημοσύνη, ένας αξιοπρεπέστατος άνθρωπος μαζί με την 13χρονη κόρη του, για να μπει ένα πιάτο φαί στο σπίτι, σάστισα. Όταν μου είπε, ότι λόγω μη ανάρρωσης του δεύτερου ποδιού του πριν το Πάσχα, δεν μπορούσε να κάνει το ίδιο, ώστε να κάνουν Ανάσταση, θύμωσα ακόμα περισσότερο. Μετά κατάλαβα να πώς γίνεται κάποιος ζητιάνος! Είδα σε αυτόν τον άνθρωπο το μέλλον το δικό μου και πολλών άλλων αν δεν κάνουμε κάτι σύντομα. Από τους διάφορους «φιλάνθρωπους», μόνο εξευτελισμό της αξιοπρέπειας μας έχουμε να περιμένουμε. Έτσι μας θέλουν, μας οδηγούν στη ζητιανιά, για να μας κάνουν τους καλούς αργότερα, πετώντας μας ένα κομμάτι ψωμί από αυτά που ήδη δικαιούμαστε. Το πιο κυνικό της υπόθεσης είναι ότι αυτή η οικογένεια ανήκει στην ομάδα των Ρομά, για τους οποίους υποτίθεται η συγκεκριμένη ΜΚΟ θεωρείται και Εθνικός Παρατηρητής από το Συμβούλιο της Ευρώπης για τα δικαιώματά τους! Π..

20 Σάββατο 25 Μάη 2013 ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ «κοινωφελούς» ΕΡΓΑΣΙΑΣ (... τα γνωστά ΚΟΧ) ΠΟΛΙΤΙΚΗ Προλεταριακή Σημαία 21 Με νύχια και με «δόντια» Ο αγώνας συνεχίζεται! Με οργάνωση και αγώνα απαντούν οι εργαζόμενοι Μ ε άμεσες αγωνιστικές κινητοποιήσεις απάντησαν οι εργαζόμενοι στη Δυτ. Αττική του Προγράμματος «Κοινωφελούς» εργασίας της Α.μ.Κ.Ε. ΑΝΤΙΡΡΟΠΟΝ με την Περιφέρεια, για την καθυστέρηση πληρωμών και την προσπάθεια συγκάλυψης εργατικού ατυχήματος πολύτεκνου συναδέλφου. Την Πέμπτη 16/5, πραγματοποίησαν παράσταση διαμαρτυρίας στο Δημαρχείο Ελευσίνας και την αντιπεριφέρεια, με παρουσία και της Ταξικής Πορείας. Ο Δήμαρχος Ελευσίνας και στέλεχος της Δημ. Αρ., κ. Τσουκαλάς, είχε το θράσος να αποποιηθεί των ευθυνών του, αν και οι εργαζόμενοι απασχολούνταν και στο Δήμο ενώ έχει και οικονομικές εκκρεμότητες με τους ωφελούμενους από το προηγούμενο πρόγραμμα του «Κέντρου Μέριμνας και Παιδιού». Η Περιφέρεια, με τη σειρά της, για τις πληρωμές πετάει το μπαλάκι στην Αντίρροπον και το αντίστροφο. Γι αυτό και οι εργαζόμενοι ανανέωσαν το ραντεβού τους για την Παρασκευή 24/5 στην αντιπεριφέρεια και κάνουν ανοιχτό κάλεσμα για συντονισμό με τους συναδέλφους τους στα υπόλοιπα προγράμματα «Κοινωφελούς», την ερχόμενη Τετάρτη 29/5 στις 10:00 στην Πλατεία Κουμουνδούρου και σε άμεση παρέμβαση στο Υπ. Εργασίας. Τ ην Κυριακή 12 Μάη, γιορτή της μητέρας, πενήντα περίπου γυναίκες από την Ιερισσό, τα Νέα Ρόδα, το Γομάτι και την Μεγάλη Παναγία, σχεδόν όλες μητέρες, ανέβηκαν στον Κάκκαβο. Χιλιόμετρα πριν το σημείο ανοιχτής εξόρυξης, συνάντησαν δυο διμοιρίες ΜΑΤ (σε μπλε και πράσινο) που τις εμπόδισαν να προχωρήσουν παραπέρα. Μετά τις διαμαρτυρίες που δεν τις άφηναν να περπατήσουν σε δασικό δρόμο, σταμάτησαν και κάθισαν στο σημείο εκείνο, κάποιες στο πλάι και οι υπόλοιπες στη μέση του δρόμου. Όταν οι επικεφαλής συνειδητοποίησαν πως δεν επρόκειτο να γίνει κανένα επεισόδιο από τις 50 γυναίκες- κι επειδή όπως αποδείχτηκε χρειάζονταν να επιδείξουν αποτέλεσμα (συλλήψεις)- δυο αυτοκίνητα της αστυνομίας όρμισαν κυριολεκτικά πάνω τους, για να τις προκαλέσουν. Έτσι, άρπαξαν 4 γυναίκες αλλά συνέλαβαν τις 3, γιατί η μια από αυτές δάγκωσε τον ΜΑΤατζή που την έπιασε και ξέφυγε. Δεν πήγε μακριά, βέβαια, γιατί ήταν μέσα στην καρδιά του δάσους κι αν ήθελαν να την πιάσουν, μπορούσαν. Μετά από αυτό το εξευτελιστικό γεγονός, όμως, δεν το τόλμησαν. Όσο γινόταν αυτό, οι άνδρες των ΜΑΤ επιτέθηκαν στις υπόλοιπες που προσπαθούσαν να υπερασπιστούν τις 3 γυναίκες, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό δυο ατόμων. Στο νοσοκομείο του Πολυγύρου, βρέθηκαν η τραυματισμένη στον αυχένα αγωνίστρια από την Ιερισσό και ο αστυνομικός που έφερε την «δαγκωματιά». Η γυναίκα, με σοβαρά προβλήματα -φοράει μέχρι και σήμερα κολάρο στο λαιμό- και ο αστυνομικός, για να περιποιηθεί το «τραύμα» του, με οξυζενέ και betadine. Οι σκηνές που εκτυλίχθηκαν εκεί, με την συμπαράσταση του προσωπικού, των ασθενών και επισκεπτών του νοσοκομείου προς την αγωνίστρια ήταν πραγματικά συγκινητικές. Ταυτόχρονα, από την άλλη πλευρά του βουνού, δίνονταν για ώρες μάχη ανάμεσα στους κατοίκους και στις δυνάμεις καταστολής, που τους εμπόδιζαν με ρίψεις χημικών να πλησιάσουν στο σημείο που γίνεται η αποψίλωση του δάσους. Οι κάτοικοι της περιοχής διδάσκονται με σκληρό τρόπο πως αυτός ο αγώνας πρέπει να ανοίξει ακόμη περισσότερο και να συσπειρώσει όλο και περισσότερες δυνάμεις. Ότι πρέπει να συντονιστεί και με άλλους αντίστοιχους αγώνες. Ότι οι ίδιοι πρέπει να ξεσκαρτάρουν τους ψεύτικους φίλους που υπονομεύουν τον αγώνα και προσπαθούν να τον υποβαθμίσουν και να αντιμετωπίσουν αμείλικτα τους εχθρούς τους. Το πιο βασικό όμως είναι ότι μας διδάσκουν πως οι λα κοί άνθρωποι αξιοποιούν την εμπειρία που αποκτούν στη διαδρομή του αγώνα, για να τον κάνουν πιο αποτελεσματικό. Η κυβέρνηση, συνεχίζοντας την επίθεση στο λαό, συμμορφούμενη στις επιταγές των τοκογλύφων και των ιμπεριαλιστών της τρόικας, μαγειρεύει να χαρατσώσει και τα χωράφια, προκειμένου να εισπράξει 800 εκ. περίπου, για να μειώσει τάχα το πρωτογενές έλλειμμα. Η αγροτιά, από την έναρξη της κρίσης και της ύφεσης, έχει δεχτεί την επίθεση του συστήματος στο βιοτικό της επίπεδο, το ίδιο όπως η εργατική τάξη και τα μεσοστρώματα. Η φορομπηχτική πολιτική στο πετρέλαιο, στο ρεύμα, στο ΦΠΑ, στα χαράτσια κλπ αύξησε ακόμα περισσότερο τις τιμές στα γεωργικά μέσα και καλλιεργητικά εφόδια. Αυτό, σε συνδυασμό με τις χαμηλές τιμές των αγροτικών προϊόντων, μείωσε παραπέρα το αγροτικό εισόδημα. Η δε εξαφάνιση της πίστωσης για το μεγαλύτερο αριθμό αγροτών, δημιουργεί τραγικές καταστάσεις και πολλά χωράφια Χαρατσοεπιδρομή και στα χωράφια μένουν ακαλλιέργητα. Μάλιστα, η κυβέρνηση της εσωτερικής τρόικας έφτασε στο έσχατο σημείο αναλγησίας και ξετσιπωσιάς να «κουρέψει» και τις πενιχρές αγροτικές συντάξεις. Τώρα μαγειρεύει και το χαράτσωμα των χωραφιών. Και επειδή δεν έχει τάχα περιουσιολόγιο, ούτε εικόνα για τις αξίες των ακινήτων, ο εκλεκτός των διεθνών τοκογλύφων, Στουρνάρας, μεταχειρίζεται την τελευταία λέξη της «μεγαλοφυούς» αστικής οικονομίας: «Από 65 χιλ. στρέμματα πρέπει να πάρω τα 800 εκ., άρα πρέπει να εισπράξω κατά μέσο όρο 12 το στρέμμα.» Τέτοιους «μεγαλοφυείς» συνδυασμούς και τέτοια μαγειρέματα επινοούν οι οικονομικοί εγκέφαλοι του συστήματος, προκειμένου να πετύχουν το περιβόητο πρωτογενές πλεόνασμα, για να το εισπράξουν οι τοκογλύφοι, που, με τη σειρά τους, θα αναβαθμίσουν τη δανειοληπτική ικανότητα της χώρας, ώστε να συνεχίσουν να αρμέγουν τον πλούτο που παράγει ο λαός με τον ιδρώτα και το αίμα του. Το αντιφατικό στην όλη υπόθεση είναι ότι, από τη μια, επιδοτούν την αγροτική παραγωγή, που σημαίνει ότι, χωρίς την επιδότηση και με τις σημερινές τιμές, δεν θα υπήρχε παραγωγή των επιδοτούμενων προϊόντων, δηλαδή πρώτων υλών για τη βιομηχανία, όπως το βαμβάκι, και βασικών τροφίμων, όπως τα δημητριακά, γιατί η καλλιέργειά τους θα ήταν ασύμφορη, και από την άλλη, μαγειρεύουν το χαράτσωμα των χωραφιών. Αν τελικά περάσει αυτό το χαράτσι στα χωράφια, θα εξαφανιστεί το όποιο πενιχρό εισόδημα όσης φτωχής αγροτιάς παρέμεινε και παλεύει ακόμα με τα χώματα για την επιβίωση. υναμώνει το ξεκλήρισμα της φτωχής και μεσαίας αγροτιάς που οδηγείται στην ανεργία και στην εξαθλίωση. Οι αγρότες εξαναγκάζονται στο ξεπούλημα των χωραφιών τους, ώστε να συγκεντρωθεί η αγροτική γη στα χέρια μεγάλων εταιρειών και σύγχρονων νεοτσιφλικάδων. Γι αυτό, η εξέλιξη αυτή είναι δυνατόν και πρέπει να αποτραπεί. Και θα αποτραπεί, αν η αγροτιά πάρει στα δικά της χέρια την υπόθεση και, μαζί με την εργατική τάξη και τα άλλα τμήματα του λαού, συγκροτήσουν μέτωπο αντίστασης, για να φρενάρουν την επίθεση και να ανατρέψουν την αντιλαϊκή πολιτική. Αυτό το καθήκον βγάζει η ζωή για τους αγωνιστές και τις συλλογικότητες που αναφέρονται στην αριστερά. Να δράσουν από κοινού. Να συμβάλλουν στην πολιτικοποίηση των αγώνων. Να αποκαλύψουν τους ψεύτικους φίλους του λαού. Να γκρεμίσουν τις αυταπάτες των εύκολων και ανώδυνων εκλογικών «λύσεων». Να συμβάλλουν στη συγκρότηση του μετώπου αντίστασης, με στόχο την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.