ΝΤΟΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΕΡΩΣ ΜΕΤ' ΕΜΠΟΔΙΩΝ. Μυθιστόρημα ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

Transcript

1

2 ΝΤΟΡΑ ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΟΥ ΕΡΩΣ ΜΕΤ' ΕΜΠΟΔΙΩΝ Μυθιστόρημα ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ

3 Copyright Ντόρα Γιαννακοπούλου Εκδόσεις Καστανιώτη Α.Ε., Αθήνα 2009 Έτος 1ης έκδοσης: 2004 Aπαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή του παρόντος έργου στο σύνολό του ή τμημάτων του με οποιονδήποτε τρόπο, καθώς και η μετάφραση ή διασκευή του ή εκμετάλλευσή του με οποιονδήποτε τρόπο αναπαραγωγής έργου λόγου ή τέχνης, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν. 2121/1993 και της Διεθνούς Σύμβασης Βέρνης-Παρισιού, που κυρώθηκε με το ν. 100/1975. Επίσης απαγορεύεται η αναπαραγωγή της στοιχειοθεσίας, σελιδοποίησης, εξωφύλλου και γενικότερα της όλης αισθητικής εμφάνισης του βιβλίου, με φωτοτυπικές, ηλεκτρονικές ή οποιεσδήποτε άλλες μεθόδους, σύμφωνα με το άρθρο 51 του ν. 2121/1993. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ Α.Ε. Ζαλόγγου 11, Αθήνα T: F: ISBN

4 ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ Η παρακολούθηση Το διαζύγιο Η μοιραία συνάντηση ΠΛΗΣΙΑΖΕ στο σπίτι του έχοντας αυτό το περίεργο συναίσθημα ότι κάποιος τον παρακολουθούσε. Γύρισε το κεφάλι του αλλά δεν είδε κανέναν. Έκανε μερικά βήματα ακόμα, έφτασε στην πόρτα της πολυκατοικίας, έβαλε το κλειδί ν ανοίξει και φευγαλέα έπιασε τη σκιά στη γωνία. Άφησε το κλειδί στην πόρτα κι έτρεξε. Τίποτα. Κανείς. «Μα τι στο καλό, παραφρόνησα; Κι όμως... δεν μπορεί να κάνω λάθος... τόσο λάθος...» Ανέβηκε στον τέταρτο, μπήκε στο διαμέρισμά του κι αμέσως χτύπησε το κινητό του. Ο Περικλής είδε το νούμερο στην οθόνη κι απάντησε. Ήταν η κόρη του. «Κάτια, τέτοια ώρα; Γιατί;» «Μπαμπά, είσαι καλά;» «Μια χαρά... η μαμά σου;» «Κοιμάται... νομίζω... έλα από δω...» «Κάτια... Κατιούλα μου, γιατί;» «Καληνύχτα...» «Μην κλείνεις...» «Είσαι σίγουρος για...» «Είμαι». «Η μαμά είναι;»

5 6/168 «Ρώτησέ την... μια στιγμή...» Ο Περικλής είδε να φέγγει η χαραμάδα της εξώπορτας απ το φως του μικρού χολ της πολυκατοικίας κι αμέσως άκουσε το θόρυβο του ασανσέρ. Έτρεξε, άνοιξε την πόρτα, αλλά το ασανσέρ ήδη κατέβαινε. Τώρα πια δεν είχε καμία αμφιβολία. Τόσες μέρες; Δεν μπορεί, κάτι συνέβαινε. Στον όροφο δεν υπήρχε άλλο διαμέρισμα. Άρα κάποιος ήρθε κι έφυγε αμέσως. Γιατί δε χτύπησε; Πώς μπήκε στην πολυκατοικία; «Έλα μπαμπά...» άκουσε τη φωνή της κόρης του. «Ναι». «Τι συμβαίνει;» «Τίποτα... κάποιος... τίποτα...» «Μπαμπά, έλα από δω...» «Κάτια, μη με στενοχωρείς...» «Καλά... γεια...» είπε κάπως θυμωμένη κι έκλεισε το τηλέφωνο. Πρωί πρωί τηλεφώνησε στη γυναίκα του, που την άλλη βδομάδα θα γινόταν και επίσημα «πρώην». «Μαριάννα, η μικρή δε λέει να το χωνέψει. Τι θα κάνουμε;» «Τίποτα. Με τον καιρό θα συνηθίσει...» «Μα η Κάτια...» «Κακομαθημένη, αυτό είναι... Να γίνεται πάντα το δικό της...»

6 7/168 «Είσαι άδικη». «Κι εσύ ενδοτικός». «Μα δεν...» «Πρέπει να φύγω, έχω δικαστήριο... Καλή σου μέρα...» Ο Περικλής κράτησε για λίγο το ακουστικό σκεπτικός, ύστερα ήπιε μια γουλιά καφέ, φόρεσε το σακάκι του και βγήκε στους δρόμους. Την Εύα θα τη συναντούσε το μεσημέρι αργά. Τέτοια ώρα θα κοιμόταν ακόμα. Πέρασαν κιόλας αρκετές βδομάδες απ όταν την πρωτοσυνάντησε στον «Απόλλωνα». Είχε καθίσει ακριβώς πίσω της. Πρόσεξε πως ήταν εντελώς χωμένη στο κάθισμα και μερικές φορές έστριβε το κεφάλι της πότε δεξιά πότε αριστερά. Για μια στιγμή, που γύρισε προς τα πίσω, είδε καθαρά το πρόσωπό της. Την κοίταξε επίμονα. Εκείνη απέφυγε το βλέμμα του. Δεν ήταν καμιά απ αυ τές τις πολύ όμορφες κοπέλες ψηλή, ξανθιά, δίμετρη, με πράσινα μάτια και σαρκώδη χείλη όχι, είχε ένα νόστιμο μουτράκι, καστανά σγουρά μακριά μαλλιά όχι πολύ μακριά, στο ύψος των ώμων μάτια μάλλον μελιά προς το σκούρο και στόμα κανονικό χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο. Εκείνο που του έκανε εντύπωση ήταν το βλέμμα της. Αυτό το ανήσυχο βλέμμα τον έκανε να την προσέξει τόσο. Ο Περικλής μετακινήθηκε στο διπλανό κάθισμα για να την παρατηρεί καλύτερα. Από κείνη τη στιγμή χάζεψε. Δεν μπορού σε να τραβήξει τα μάτια του από πάνω της. Παράτησε την ταινία και κοιτούσε το κορίτσι. Πρώτη φορά, εδώ και πολλά χρόνια, αισθανόταν έτσι. Πώς έτσι δηλαδή; Ούτε κι ο ίδιος μπορούσε ν απαντήσει. Πριν τελειώσει το έργο μια σαχλαμάρα ήταν την είδε να σηκώνεται με προφύλαξη και να βγαίνει. Ο Περικλής σαν υπνωτισμένος την ακολούθησε. Βγήκαν στη Σταδίου, έστριψαν στην Παπαρρηγοπούλου για το γκαράζ. Τώρα μπορούσε να την παρατηρεί ολόκληρη. Μετρίου αναστήματος, με ψηλά όμως πόδια που διαγράφονταν μέσ απ το στενό τζιν παντελόνι, αλλ εκείνο που

7 8/168 τον είχε μαγνητίσει απ την πρώτη στιγμή δηλαδή πριν από λίγο ήταν το ανήσυχο βλέμμα, αυτή η μυστηριώδης ματιά που τον έκανε να ακολουθεί τα βήματά της. Έφτασαν στο γκαράζ. Μπήκε στο διθέσιο αυτοκίνητό της, ένα μαύρο κάμπριο Πεζώ, αλλά δεν έπαιρνε μπροστά. Ο Περικλής ήταν παρκαρισμένος παραδίπλα. Ξεκινώντας, την είδε που προσπαθούσε με τη μίζα και σταμάτησε. «Τι πάθατε;» Η κοπέλα δεν απάντησε. «Συγνώμη...» είπε συνεσταλμένα κι έβαλε μπρος να φύγει. Εκείνη τον κοίταξε. «Εμένα με συγχωρείτε...» Ο Περικλής κατέβηκε απ το αυτοκίνητό του κρύβοντας την ταραχή του. «Να δοκιμάσω;» «Παρακαλώ...» είπε και βγήκε έξω. Ο Περικλής έκανε δυο-τρεις αποτυχημένες προσπάθειες. «Δυστυχώς χρειάζεται συνεργείο... Έχω ένα φίλο μηχανικό, να σας δώσω το τηλέφωνό του...» και συμπλήρωσε διστακτικά: «Να σας πάω κάπου, αν θέλετε...». «Μην ενοχλείστε, θα πάρω ταξί». Έβγαλε γρήγορα γρήγορα μια κάρτα απ τη μέσα τσέπη του σακακιού του, έγραψε το τηλέφωνο του φίλου του μηχανικού και της

8 9/168 την έδωσε. Πάντως, έστω και μπερδεύοντας τα χέρια του, κατάφερε να της δώσει το δεξί. «Χάρηκα πολύ...» είπε συνεπαρμένος κι έφυγε. Δεν ήξερε να πει με βεβαιότητα τι ήταν αυτό που τον μάγεψε. Γιατί τον μάγεψε, αυτό πια ήταν σίγουρο. Ένα βλέμμα όμως είναι αρκετό να δημιουργήσει σε κάποιον τόση αναστάτωση; Όταν μάλιστα αυτό το βλέμμα δεν έπεσε ούτε για μια στιγμή πάνω του; Ε, λοιπόν φαίνεται πως είναι. Διότι ο Περικλής προσπάθησε να ξεχάσει αυτή τη συνάντηση. Να ξεχάσει; Είμαστε σοβαροί; Αυτός το μόνο που σκεφτόταν συνεχώς, μα συνεχώς, ήταν αυτή η μοιραία συνάντηση. Μοιραία; Ναι, ναι, μοιραία, πολύ μοιραία μάλιστα. Το άλλο βράδυ ξαναπήγε στο σινεμά, με την κρυφή ελπίδα μήπως ήταν κι εκείνη εκεί. Έψαξε όλη την αίθουσα, τίποτα. Ο φίλος του οστρατής τον μυρίστηκε. «Τι συμβαίνει μ εσένα;» «Τίποτα». «Πώς τίποτα... εσύ είσαι αλαλιασμένος». «Σιγά, ψυχολόγε...» «Καλά...» Τη μεθεπόμενη, λίγο πριν φύγει απ το γραφείο του Στρατή, και χωρίς ακόμα να του έχει κάνει ουδεμία νύξη, χτύπησε το κινητό του. Ήταν εκείνη. Ο Περικλής τα χασε, παρ όλο που είχε ένα προαίσθημα αυτές τις δυο μέρες ότι θα την ξανασυναντούσε. Ο φίλος του ο μηχανικός είχε φτιάξει το αυτοκίνητό της και τον πήρε να τον ευχαριστήσει.

9 10/168 «Παρακαλώ, δεν έκανα τίποτα», ψέλλισε ο Περικλής ενώ τον έκοψε κρύος ιδρώτας. Τον ρώτησε αν ήθελε να πήγαιναν κανένα βράδυ σινεμά. «Σήμερα;» τη ρώτησε απότομα. «Σήμερα;» «Αν δεν έχετε αντίρρηση...» θερμοπαρακάλεσε. «Εντάξει», είπε κοφτά εκείνη. «Στον Απόλλωνα μέσα». Το «μέσα» το τόνισε ιδιαιτέρως. «Μέσα...», επανέλαβε ο Περικλής, «και σας ευχαριστώ πολύ...». Ο Στρατής είχε στηθεί απέναντί του κατάπληκτος, έβλεπε κι άκουγε όλο αυτό το «δόσιμο» του φίλου του σ ένα πρόσωπο, περί του οποίου, για κάποιον άγνωστο λόγο, δεν του είχε μιλήσει ως τώρα. Ο Στρατής εκτός από κατάπληκτος ήταν κι εκνευρισμένος. «Δε μου λες, δικέ μου, γιατί μου κρύβεσαι;» Ο Περικλής δεν κρατιόταν πια. «Μυστικός έρωτας». «Μήπως ξαφνικός έρωτας; Γιατί μέχρι προχτές...» «Το προχτές ξέχασέ το... Το σήμερα έχει σημασία, Στρατή μου... Κι αυτό το σήμερα είναι υπέροχο...» «Ρε, τρελάθηκες;» «Ένα υπέροχο πλάσμα... μα τόσο υπέροχο...»

10 11/168 Ο Στρατής έβλεπε το φίλο του να καίγεται. «Μήπως να μου πεις τουλάχιστον από πού ξεφύτρωσε το υπέροχο;» «Για κάνε ένα σενάριο...» «Παντρεύεσαι αύριο;» «Όχι κι αύριο...» «Μεθαύριο ίσως;» «Μμμ...» «Ρε, είσαι σοβαρός;» «Δικηγόρος και σοβαρός;» «Α, γεια σου... Τώρα είσαι σωστός...» «Στρατή, ας αφήσουμε τ αστεία...» «Κι ας πιάσουμε τα σοβαρά, λοιπόν λέγε... ποια; πού; πώς; πότε;» Αυτός ήταν ο Στρατής, γρήγορος και μεθοδικός για τους άλλους, για τον εαυτό του όμως ας κρατήσουμε ένα ερωτηματικό. Δίδυμο αχτύπητο ΠΕΡΙΚΛΗΣ-ΣΤΡΑΤΗΣ, δίδυμο αχτύπητο. Η γνωριμία τους χρονολογείται απ τα μαθητικά τους χρόνια στο Παγκράτι. Ο Στρατής ένα συνεσταλμένο και μελαγχολικό παιδί πήγε στην τάξη της έκτης δημοτικού και τον έβαλαν να καθίσει στο ίδιο θρανίο με τον Περικλή. Το πλησίασμά τους στην αρχή ήταν δύσκολο, γιατί ο μικρός ο

11 12/168 Στρατής δηλαδή είχε περάσει μια τραγωδία. Ένα χρόνο πριν είχε πεθάνει ξαφνικά η μαμά του και το παιδί έπαθε κατάθλιψη. Και βέβαια είχε εγκαταλείψει το σχολείο. Ανέλαβε τότε μια κοπέλα να το βοηθήσει να βγει απ αυτή την κατάσταση. Καπάτσα όμως η κοπέλα, αφού τα κατάφερε με το μικρό Στρατή, τα κατάφερε και με τον μεγάλο τον πατέρα του δηλαδή που τον παντρεύτηκε ύστερα από δυο χρόνια. Σε λίγο καιρό ο Στρατής κι ο Περικλής έγιναν αχώριστοι, γιατί ο Περικλής, υπομονετικός καθώς ήταν, βοήθησε πολύ το φίλο του να ξεπεράσει την απώλεια της μάνας του και τη μελαγχολία. Έμεναν στην ίδια γειτονιά και τους έδεσε και ο κοινός τόπος καταγωγής τους η λατρεμένη Μυτιλήνη. Όλα τα καλοκαίρια τα περνούσαν εκεί. Κοντά κοντά, ο ένας στ Ακλειδιού, ο άλλος στη Βαριά. Γιαγιάδες, θειάδες, ξαδέρφια, τους περίμεναν με ανοιχτές αγκαλιές. Έτσι πέρασαν τα χρόνια κι όταν ο Στρατής τέλειωσε με τις σπουδές του, ο πατέρας του θέλησε να επιστρέψουν στη Μυτιλήνη. Δεν του άρεσε πια η Αθήνα και συμφώνησε κι η γυναίκα του η μητριά του Στρατή καθότι Μυτιληνιά κι αυτή. Εκείνη όμως που πήγε να πεθάνει για το φευγιό ήταν η κόρη της μητριάς. Βέβαια, βέβαια, αυτό ξεχάσαμε να το πούμε. Η μητριά είχε μια κόρη, πριν παντρευτεί τον πατέρα του Στρατή, μικρότερη από κείνον. Αυτή λοιπόν η κόρη, που είχε μεγαλώσει επίσης, εργαζόταν σαν ιδιαιτέρα, αλλά δεν της πολυάρεσε, και τελικά τα παράτησε. Όμως τώρα σήκωσε παντιέρα και δεν ήθελε τη Μυτιλήνη. Η μάνα της όμως ανένδοτη. «Θα ρθεις και θα πεις κι ένα τραγούδι. Τι θα κάνεις εδώ; Η δουλειά δε σ αρέσει, δεν έχεις κανένα λόγο να μείνεις, μέχρι να παντρευτείς θα είσαι μαζί μας. Τελεία και παύλα». «Ο Στρατής γιατί;» ρώτησε με θράσος η μικρή στα δεκαεννιά της χρόνια.

12 13/168 «Ο Στρατής είναι άντρας και μεγάλος». Εκεί τέλειωσε η συζήτηση και το κορίτσι Μυρσινούλα το έλεγαν αναγκάστηκε κι έφυγε με τη μάνα της και τον πατριό της. Δυο πράγματα θυμόταν ο Περικλής. Την άρνηση της μικρής να φύγει και τη στενοχώρια του φίλου του όταν εκείνη έφυγε. Τον ρώτησε θυμόταν αλλ ο Στρατής απάντησε με αοριστολογίες. Εκείνο πάντως που δεν μπορούσε να κατανοήσει ο Περικλής τότε ήταν η αμηχανία του Στρατή με τις γυναίκες. Τα πρώτα χρόνια μάλιστα του πέρασε απ το μυαλό η υποψία μήπως ήταν ομοφυλόφιλος. Δεν είχε όμως πού να το στηρίξει. Ποτέ δεν έδωσε αφορμή για κάτι τέτοιο, ούτε και ποτέ έδειξε να ενδιαφέρεται γι αγόρια. «Τότε τι στο διάτανο συμβαίνει;» αναρωτιόταν ο Περικλής. Εκεί δε που τρελαινόταν, ήταν οι ξαφνικές απουσίες του, όπου ουδείς ήξερε πού βρισκόταν. Μια επίσκεψη όμως του πατέρα του στην Αθήνα ύστερα από δυο χρόνια, για ιατρικούς λόγους, μαζί βεβαίως με τη γυναίκα του και την κόρη της, τα ξεκαθάρισε όλα. Ο Περικλής είχε πάει να τους επισκεφθεί. Μπήκε ξαφ νικά στην κουζίνα και είδε το Στρατή να φιλά την κόρη της μητριάς του με τέτοιο πάθος που ζαλίστηκε. Τους έκλεισε την πόρτα κι έφυγε προφασιζόμενος ένα ραντεβού που τάχα μου είχε ξεχάσει. Μέρες έκανε να μιλήσει στο φίλο του. Ο Στρατής του τηλεφωνούσε, αλλ αυτός του έ κλεινε το τηλέφωνο. Έτσι, ύστερα από μέρες, αναγκάστηκε να πάει να τον συναντήσει στο δικαστήριο. Ο Περικλής ήταν τότε ασκούμενος. Μόλις τον είδε, έκανε στροφή να φύγει. Ο Στρατής τον άρπαξε απ το μπράτσο. «Δεν καταλαβαίνεις γιατί;» Ο Περικλής ξέσπασε. «Το μόνο που καταλαβαίνω είναι ότι δεν είσαι φίλος, γιατί αν ήσουν δε θα κρυβόσουν από μένα».

13 14/168 Ο Στρατής έπεσε στα πόδια του, να τον παρακαλάει να τον συγχωρήσει. «Έχεις δίκιο... είμαι μαλάκας... αλλ η Μυρσινούλα με όρκισε... δεν ήθελε να το ξέρει κανείς...» Ο Περικλής, μόλις άκουσε το ζαχαρένιο τρόπο που πρόφερε ο φίλος του τ όνομα της μικρής του αγαπημένης, μαλάκωσε. «Ώστε αυτό ήταν το μυστικό... η Μυρσινούλα... Πόσον καιρό γίνεται αυτό;» «Από πάντα...» «Εννοείς;» «Από δεκαοχτώ...» «Από δεκαοχτώ; Μα η Μυρσινούλα τότε ήταν μωρό...» «Δεκατεσσάρων...» «Δε σε πιστεύω... και τόσα χρόνια... όταν εξαφανιζόσουν;» «Μαζί της...» «Και πού βαδίζετε;» «Θέλουν να την παντρέψουν... κι η μάνα της κι ο πατέρας μου...» «Κι αυτή;» «Σε αδιέξοδο... Της πρότεινα να παντρευτούμε, αλλά λέει ότι η μάνα της θα πέθαινε αν συνέβαινε κάτι τέτοιο...»

14 15/168 Η συνέχεια ήταν αναμενόμενη. Πέρασαν τα χρόνια, η Μυρσινούλα είδε κι απόειδε, παντρεύτηκε πριν από δέκα χρόνια κάποιον που δεν τον αγάπησε ποτέ τουλάχιστον έτσι έλεγε έκανε και δυο παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι που φωνάζουν το Στρατή «θείο». Ο δε Στρατής έμεινε για καιρό μοιρολογώντας την κακιά τους τύχη, ύστερα το ριξε στα «πιπίνια» που τον έ βρισκαν γλυκούλη και αγαπησιάρη γιατί ωραίος δεν ήταν κι έτσι περνούσε ο καιρός... Όταν η κατάσταση με κάποια σοβάρευε κι ετίθετο θέμα γάμου, ο Στρατής την «έκανε» με ελαφρά πηδηματάκια. Γιατί τα θυμήθηκε όλα αυτά ο Περικλής πρωινιάτικα; Είκοσι πέντε χρονών ήταν τότε και τώρα σαράντα έξι. Σαράντα έξι; «Ρε, πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια...» σκέφτηκε και μπήκε βιαστικά στη δικαστική αίθουσα, αλλά και πάλι δεν την κέρδισε τη δίκη. Τελευταία όλο έχανε. Ο χασοδίκης. Δύσκολη υπόθεση πάντως. Τέλειωσε πολύ αργά. Με λυμένη τη γραβάτα του, σχεδόν παραπατούσε απ την κούραση. Πριν φτάσει στο αυτοκίνητό του, κάποιος βιαστικός ένα γομάρι, να πούμε καλύτερα τον προσπέρασε και τον έριξε κάτω. Δε σταμάτη σε να του ζητήσει συγνώμη. Δε γύρισε καν να τον κοιτάξει. Συνέχισε το δρόμο του, σαν να μην έγινε τίποτα. Ο Περικλής, προσπαθώντας να σηκωθεί και τινάζοντας το παντελόνι του, φώναξε, «Ε... συ...», και τότε το σκέφτηκε. «Όχι, δεν ήταν τυχαίο... όχι, αυτά τα πράγματα δεν είναι τυχαία...» Χτύπησε το κινητό του. Είδε το νούμερο κι έλαμψε το πρόσωπό του. Η Εύα τον ρωτούσε τι ώρα θα έφτανε στο σπίτι του. «Να βάλω φτερά να φτάσω τώρα, αγάπη μου...» «Όχι... θα καθυστερήσω λίγο, γι αυτό σε παίρνω, καρδούλα μου...» Κι ύστερα από ένα μικρό γελάκι, απ αυτά που λάτρευε ο Περικλής, είπε. «Έτσι που πάμε αυτό το τηλέφωνο σε λίγο θα στάζει μέλι». «Μακάρι, αγάπη μου... μην αργήσεις... Θα περάσω λίγο απ το Στρατή και μετά θα σε περιμένω σπίτι». Ο Περικλής δεν είχε πει τίποτα στην Εύα γι αυτά που του συνέβαιναν ή τέλος πάντων που νόμιζε ότι του συνέβαιναν. Δεν ήθελε

15 16/168 με τίποτα να την ανησυχήσει. Μπήκε στο αυτοκίνητό του κι έφυγε κατευθείαν για το γραφείο του φίλου του. Αδιέξοδο ΠΛΑΤΕΙΑ Μαβίλη. Παλιά πολυκατοικία, δεύτερος όροφος, μεγάλη χρυσή ταμπέλα, «Ντετέκτιβ Στρατής Αποστολέλης». Για δικηγόρος πήγαινε κι ο Στρατής, αλλά του προέκυψε ντετέκτιβ σαν πιο συναρπαστικό επάγγελμα και κάθε τρεις και λίγο βρισκόταν στα παράθυρα της τηλεόρασης για τη διαλεύκανση κάποιας σκο τεινής ιστορίας. Εκτός από φίλοι, συνεργάζονταν πολλές φορές και για διάφορες υποθέσεις. Του Στρατή δεν του άρεσαν τα όσα του εξιστόρησε ο φίλος του. Έπρεπε να του βάλει κάποιον δίπλα του να τον παρακολουθεί, όμως ο Περικλής ούτε που να το συζητήσει. Έψαξαν κι οι δυο να βρουν τι μπορούσε να συμβαίνει. Κάποιος που καταδίκασε πρόσφατα; Κάποιος που βγήκε απ τη φυλακή; Όλα ήταν πιθανά. Ο Στρατής αποφάσισε να βάλει έναν δικό του να τον παρακολουθεί διαρκώς, χωρίς φυσικά να το πει στον ίδιο. Ύστερα από τρεις μέρες βρέθηκε μπροστά σε μια κατάσταση όπου δεν έβρισκε άκρη. Αυτός που παρακολουθούσε τον Περικλή έδινε λογαριασμό σ ένα μούτρο που, απ ό,τι έμαθε απ την αστυνομία, ήταν μπλεγμένος με ναρκωτικά και γυναίκες. Και τι ήθελε αυτός από τον Περικλή; Έψαξε περισσότερο. Σε κάποια τελευταία δίκη που ήταν κατηγορούμενος είχε βγει λάδι και αντίδικος δεν ήταν ο Περικλής. Τότε; Αδιέξοδο. Τρελά ερωτευμένος Η ΕΥΑ τον περίμενε στο σπίτι του. Απ την πρώτη βδομάδα της γνωριμίας τους την παρακαλούσε να μείνουν μαζί, αλλά εκείνη, έστω και αργά, σηκωνόταν τα βράδια κι έφευγε. Ο Περικλής ήταν περίλυπος, γιατί δεν την αγαπούσε απλώς, τη λάτρευε ήταν η σωστή

16 17/168 λέξη. Την ήθελε κοντά του όλες τις ώρες αν ήταν δυνατόν, ακόμα και στο δικαστήριο. Του άρεσε να τη βλέπει από μακριά να τον παρακολουθεί. Ώρες ώρες αισθανόταν να τον μαγνητίζει η παρουσία της κι όταν κάρφωνε τα υπέροχα μάτια της πάνω του έχανε τα λόγια του. Αυτό έγινε μια-δυο φορές και για να μην τον μυριστούν εκεί μέσα και τον πάρουν στο μεζέ και στο ξεφώνημα, την παρα κάλεσε να μην ξαναπάει στο δικαστήριο. Μη γίνει τώρα κι ο περίγελος του δικαστικού σώματος. Την πίεζε όμως πολύ να συγκατοικήσουν. Η Εύα αρνιόταν. Δικοί της οι λόγοι της άρνησης, αλλ ένας απ αυτούς ήταν μια δυσάρεστη συνάντηση που είχε με την κόρη του Περικλή. Η Κάτια πριν από δυόμισι βδομάδες χτύπησε το κουδούνι, σίγουρη ότι θ άνοιγε ο πατέρας της κι αντ αυτού έπεσε πάνω στην Εύα. Ταρά χτηκε. Δεν το περίμενε. Την έπιασε πανικός. Τι ήθελε αυτή στο σπίτι του και γιατί δεν την είχε ενημερώσει; Να ξέρει, να είναι προετοιμασμένη. Και ποιο ήταν αυτό το τσόκαρο; Καλά τώρα, όποια γυναίκα και να ήταν, τσόκαρο θα την έβλεπε η Κάτια. Τέλος πάντων πού το βρήκε αυτό το τσόκαρο ο πατέρας της; Της μίλησε πολύ άσχημα. Από πού ξεφύτρωσε; Και ν αφήσει ήσυχο τον πατέρα της και να μην την ξαναδεί στο σπίτι του. Της τα φώναξε κατάμουτρα κι έφυγε συγχυσμένη. Η Εύα δε μίλησε, ούτε είπε στον Περικλή για τη συνάντηση με την κόρη του. Εκείνος όμως τα έμαθε όλα απ την Κάτια. Ήταν τόσο έξαλλη που τρόμαξε. Προσπάθησε να την ηρεμήσει, να της μιλήσει λογικά. Τίποτα δεν άκου γε. «Το τσόκαρο» και «το τσόκαρο» επαναλάμβανε έξω φρενών, ώσπου ο Περικλής αγανάκτησε. «Για να σου πω, πρόσεξε πώς μιλάς... στον πατέρα σου μιλάς... απαιτώ να σέβεσαι τις επιλογές μου...» «Απαιτείς;»

17 18/168 «Ναι, απαιτώ, γιατί αν πω σε παρακαλώ, δε θα το κάνεις... απαιτώ λοιπόν...» «Η μαμά το ξέρει;» «Τι σχέση έχει η μάνα σου... Κηδεμόνας μου είναι; Πρέπει να της δίνω λογαριασμό;» «Άφησες τη μαμά γι αυτό το τσόκαρο;» Ο Περικλής δεν μπόρεσε να κρατηθεί άλλο. Της άστραψε ένα χαστούκι που ήταν όλο δικό της. Η Κάτια τον κοίταξε άγρια, έφυγε κι έκτοτε εξαφανίστηκε. Ούτε τον ξανασυνάντησε ούτε του ξανατηλεφώνησε. Ο Περικλής πάλι, ήταν πολύ θυμωμένος. Στην αρχή δεν ήθελε ν ακούσει κουβέντα για κείνη. Η πρώην γυναίκα του ανησύχησε. Προσπάθησε να τους ηρεμήσει και τους δυο, αλλά έμοιαζαν τόσο πολύ τ αγύριστα κεφάλια τους, που κανένας δεν υποχωρούσε. Η Εύα τρωγόταν να ξαναδεί ο Περικλής την κόρη του. Καταλάβαινε από εφηβεία, καθώς επίσης και τη μανιακή αγάπη που είχε η Κάτια στον πατέρα της. Ο Περικλής τη λάτρεψε ακόμα πιο πολύ γι αυτή της τη στάση. «Αυτό το κορίτσι θα με τρελάνει», είπε στο Στρατή αργότερα ο Περικλής. «Η Κάτια να τη βρίζει κι αυτή να με παρακαλά να τα βρω μαζί της... μα είναι υπέροχη... τέτοιο θείο πλάσμα ποτέ δε φανταζόμουνα ότι θα συναντούσα... Δε μιλάς;» «Τι να πω σ αυτόν τον καταιγισμό ερωτικού παροξυσμού;» «Τι λες, ρε μαλάκα; Πού τον είδες τον καταιγισμό;» «Και καταιγισμό βλέπω και παροξυσμό... Όλα τα βλέπει ο Στρατής, αλλά εσύ δε θέλεις να παραδεχτείς τα αυτονόητα».

18 19/168 «Και ποια είναι τα αυτονόητα, κύριε Αποστολέλη;» «Πεθαίνεις γι αυτή, κυρ δικηγόρε...» «Κοίτα ποιος μιλάει.. εσύ κόντεψες να περάσεις μια ζωή περιμένοντας τη Μυρσινούλα... σαν δε ντρέπεσαι...» «Γιατί να ντραπώ; Το αρνήθηκα ποτέ;» «Γιατί εγώ το αρνήθηκα; Όχι, πες... το αρνήθηκα;» Ο Περικλής πήγε προς το παράθυρο. Κοίταξε έξω, τη μικρή πλατεία. Το σιντριβάνι σε πλήρη δράση, οι νεολαίοι αραγμένοι στις καρέκλες, ακόμα και στα παρτεράκια. Κορίτσια με τις κοντές φουστίτσες και τον αφαλό έξω, σαν την κόρη του, αγόρια με σκισμένα τα τζιν στα γόνατα και τα συνήθη μπλοκαρίσματα των αυτοκινήτων στη Βασιλίσσης Σοφίας και τη Σούτσου. Μια μικρούλα διέσχιζε την πλατεία φορώντας λαχανί φουστίτσα, λαχανί καλσόν και λαχανί μπουφανάκι. «Το κοριτσάκι έχει ντυθεί γκαζόν», όπως θα έλεγε κι η Κάτια. Ο Περικλής θυμήθηκε τη μέρα αλήθεια πώς του ρθε; που κάποιοι οργισμένοι γκρέμισαν το άγαλμα της Βουγιουκλάκη γιατί δεν της έμοιαζε. «Καλά έκαναν», σκέφτηκε. «Μία και μοναδική ήταν η Αλίκη». Θυμήθηκε την ταινία Το ξύλο βγήκε απ τον παράδεισο με το χαστούκι του Παπαμιχαήλ και τις κόκκινες, πράσινες και κίτρινες πεταλούδες, «και κίτρινες βεβαίως βεβαίως» να επιβεβαιώνει ο υπέροχος γυμνασιάρχης Τσαγανέας, της μαθητρίας του τα λεγόμενα, «Παπασταύρου βεβαίως βεβαίως». «Ναι...» είπε ξεκάρφωτα ο Περικλής. «Τι ναι;» «Ναι, έχεις δίκιο, Στρατή μου».

19 20/168 «Για ποιο απ όλα;» «Για την Εύα». «Α, γεια σου... Λοιπόν;» «Πρώτη φορά...» Ο Στρατής τον διέκοψε. «Ε, όχι και πρώτη φορά, τρελαμένος ήσουνα και με την πρώην... κόλλησα κι εγώ από σένα, τη Μαριάννα θέλω να πω». «Δεν είναι το ίδιο». «Ποια η διαφορά;» «Με τρελαίνει μήπως τη χάσω...» «Σιγά μην τη χάσεις...» Ο Περικλής συνέχισε σαν να μην άκουσε. «Μη φύγει ξαφνικά έτσι όπως ήρθε». «Πώς ήρθε δηλαδή;» «Απ το πουθενά». «Απ την Πολωνία ήρθε, αν το ξέχασες». «Δεν ξέρω τίποτα γι αυτήν...» «Την αγαπάς, ρε; Πες μου την αγαπάς;»

20 21/168 «Εσύ τι λες;» «Μη μου απαντάς με ερώτηση». «Άντε παράτα με, Στρατή... αφού δεν καταλαβαίνεις τα αυτονόητα... φεύγω...» Πήγε προς την πόρτα και γύρισε απότομα. «Στρατή...» «Ναι...» «Την αγαπάω». «Επιτέλους το είπες». «Όχι». «Τι πάλι;» «Δεν την αγαπάω... τη λατρεύω». Ο Στρατής άνοιξε τις παλάμες και των δυο χεριών του. «Στα μούτρα σου...» είπε ο Περικλής κι έκλεισε πίσω του την πόρτα με θόρυβο. Την άλλη μέρα, όπως είχε υποσχεθεί στην πρώην, αλλά προπαντός στην Εύα, πήγε να συναντήσει την κόρη του. Την περίμενε έξω απ το Κολέγιο. Μόλις τον είδε η Κάτια, έπεσε στην αγκαλιά του κι έκλαιγαν κι οι δυο, ενώ γύρω τους οι τελειόφοιτοι συμμαθητές της άρχισαν την καζούρα. Σκούπισαν τα δάκρυα και κατηφόρισαν αγκαλιασμένοι. Η απαγωγή Η ΕΥΑ περπατούσε με προφύλαξη. Πήγαινε στο διαμέρισμα του Περικλή όπως κάθε βράδυ. Είχε περάσει το «Μπαλτάζαρ» στην Τσόχα κι έστριβε τη γωνία κοντά στο παλιό βυζαντινό εκ κλησάκι των

21 22/168 Αγίων Πάντων. Ένα τζιπ το γνώριζε πολύ καλά η Εύα της έφραξε το δρόμο. Έκανε αμέσως στροφή να τρέξει, αλλά ένας μπράβος κι αυτόν τον γνώριζε πολύ καλά η Εύα στάθηκε μπροστά της. Της έδειξε τ αμάξι. «Θα μπεις ή θα σε μπάσω με το ζόρι;» Κοίταξε γύρω της μην τυχόν κι ερχόταν ο Περικλής. Ήξερε ότι δεν είχε άλλη λύση. Ο μπράβος την έσπρωξε μαλακά, άνοιξε την πόρτα του τζιπ κι η Εύα ανέβηκε το ψηλό σκαλοπάτι. Ο «μεγάλος» στο πίσω κάθισμα την κοίταξε όλο γλύκα και πολύ μαλακά άρχισε το μονόλογο. «Μου είπες να σ αφήσω ήσυχη... μου είπες θα σκεφτείς... μου είπες θα ξαναγύριζες... κι εσύ; Τι έκανες, μωρό μου; Ποιος είν αυτός; Λάθος ερώτηση. Ξέρω. Τον αγαπάς; Πες μου, μωρό μου, τον αγαπάς; Εμένα δε με σκέφτηκες; Ότι θα πληγωθώ... ότι θα πεθάνω να σε βλέπω μ άλλον; Απάντησέ μου, μωρό μου... Έτσι μου πλήρωσες την εμπιστοσύνη που σου έδειξα; Πέταξες τον έρωτά μου στα σκουπίδια; Το γαμημένο έρωτα που έχω για σένα τον ξεφτίλισες!... Κι εγώ; Τι κάνω εγώ, μανάρι μου; Τρελαίνομαι... σ αγαπώ και τρελαίνομαι. Σε περιμένω να γυρίσεις μόνη σου αλλά δε γυρίζεις. Γι αυτό σε γυρίζω εγώ... γιατί μ όσες γαμημένες πουτάνες και να πάω, εσένα θέλω... και δεν πρόκειται να ξαναφύγεις, γιατί εγώ δε θα σ αφήσω, μανάρι μου... Δε θα σε χαρίσω σ αυτόν το γαμημένο, κατάλαβες;» Σταμάτησε απότομα το παραλήρημα. Η Εύα το μόνο που σκεφτόταν ήταν ο Περικλής. Κοτρόνα στο κεφάλι του θα του ρχόταν. Αλλά δυστυχώς δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Μ ένα μαφιόζο, και μάλιστα ερωτευμένο, πώς να τα βγάλει πέρα. Γύρισε ωστόσο, τον κοίταξε και είπε. «Δε σε φοβάμαι. Μπορείς να με φυλακίσεις στο μέγαρό σου, αλλά εμένα δε θα μ έχεις ποτέ».

22 23/168 Ο μαφιόζος δεν μπόρεσε καν να κουνήσει τα βλέφαρά του. Αν εκείνη τη στιγμή έστυβες τα μάτια του, αίμα θα έσταζαν.

23 ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ Η εξαφάνιση της Εύας Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ είδε το τζιπ να φεύγει. Τα σκοτεινά τζάμια έκρυβαν καλά την Εύα απ τα μάτια του. Πού να φανταζόταν ότι εκείνη τη στιγμή παιζόταν η πιο δραματική στιγμή της ζωής του. Όχι, ας μην τα παραλέμε, γιατί η πιο δρα ματική στιγμή του παίχτηκε πολλά χρόνια πριν, όταν, νεαρός, φλογερός επαναστάτης ήταν έτοιμος να θυσιάσει και τη ζωή του. Ευτυχώς όπως θα δούμε παρακάτω κατάφεραν τότε και τον γλίτωσαν. Τώρα όμως ποιος θα τον γλιτώσει από τούτη τη μαχαιριά που μόλις τώρα άρχισε να μπήγεται στην πλάτη του; Ανέβηκε στο σπίτι. Νόμιζε ότι η Εύα θα είχε φτάσει πρώτη. «Αγάπη μου», φώναξε μόλις έβαλε το κλειδί στην πόρτα. «Δεν άργησα... Τα φτερά μου να τα παρκάρω έξω;» Καμία απάντηση. Μια μικρή απογοήτευση αλλά εντάξει. Έβγαλε τα ρούχα του και μπήκε στο μπάνιο, να ρίξει λίγο νερό πάνω του να φύγει η κούραση. Σκουπίστηκε, ξυρίστηκε κι ακόμα η Εύα να φανεί. Την πήρε στο κινητό. Κλειστό. Ντύθηκε, ξαναπήρε, τίποτα. Άνοιξε την τηλεόραση. Άκουγε χωρίς να ενδιαφέρεται. Χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Στρατής. «Εκεί είστε; Δε θα βγείτε;... Τι συμβαίνει;» «Τίποτα... να, άργησε η Εύα». «Δηλαδή;» «Είμ εδώ καμιά ώρα και δεν έχει έρθει... ούτε απαντά». «Καλά, κάτι θα της έτυχε...»

24 25/168 «Και το κινητό;» «Θα το ξέχασε κλειστό ή έμεινε από μπαταρία...» «Αν η γιαγιά μου είχε καρούλια...» «Έρχομαι από κει, μη σε πιάνει πανικός...» Ο Στρατής έμενε στην πλατεία Έλενας, πολύ κοντά με τον Περικλή. Απ τις μεγάλες βεράντες του, πνιγμένες στα λουλούδια, έβλεπε τον κήπο της κατοικίας του Αμερικανού πρέσβη. Παρακολουθούσε όλες του τις κινήσεις. Τις δεξιώσεις, τις αφίξεις επισήμων, τους μπράβους, τα κέτερινγκ, την απαγόρευση της κυκλοφορίας σ όλο το τετράγωνο, την άγρυπνη επιτήρηση της κατοικίας. Άκουγε τον απόηχο από τις φωνές των διαδηλώσεων στην Αμερικανική πρεσβεία, τους διαδηλωτές που έφταναν ως εκεί όταν διαλύονταν. Αυτά όμως τα παρακολουθούσε καλύτερα απ τα παράθυρα του γραφείου του, στην πλατεία Μαβίλη. Εκεί καθόταν κυριολεκτικά πάνω στα γεγονότα. Ο Στρατής έσβησε τα φώτα του διαμερίσματος κι έφυγε. Μόλις βγήκε έξω άναψε τσιγάρο. Πέρασε την πλατεία Έλενας, περπάτησε τη Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου και πριν μπει στην πολυκατοικία, το έσβησε. Ο Περικλής όχι μόνο δεν κάπνιζε, αλλά τον έπιανε και κάτι σαν βήχας. Χτύπησε το κουδούνι, ο Περικλής του ά νοιξε, μπήκε στην είσοδο της πολυκατοικίας αλλά το ασανσέρ δε δούλευε. «Ωχ, πώς ανεβαίνεις τώρα τέσσερις ορόφους». Ο φίλος του τον περίμενε στην πόρτα. Απ το δεύτερο όροφο μάλιστα, άρχισε να του μιλά. «Μα πριν από μια ώρα που ανέβηκα δούλευε...» «Ε, τώρα δε δουλεύει, τι να κάνουμε;» είπε ο Στρατής αγκομαχώντας κι ανεβαίνοντας στον τέταρτο. Ύστερα από λίγο, όταν η αναπνοή του ήρθε στους κανονικούς της ρυθμούς, άρχισε τις ερωτήσεις με σκοπό βέβαια να τον καθησυχάσει. «Πέρη, μήπως δεν κατάλαβες καλά;»

25 26/168 Ο Στρατής τον έλεγε, Πέρη, όταν τον έπιανε συγκίνηση και τρυφερότητα, και τώρα έβλεπε ότι ο φίλος του βρισκόταν σε άθλια κατάσταση. Ο Περικλής δεν έπιασε τον τρυφερό τόνο του Στρατή. «Δηλαδή είμαι μαλάκας;... Αυτό θες να πεις, Στρατή; Ένας μαλάκας που δεν καταλαβαίνω, αν η Εύα μου είπε ότι θά ρθει, όπως άλλωστε κάνει κάθε βράδυ;» «Ωραία, σταματώ τις ερωτήσεις. Πες μου εσύ τι νομίζεις;» «Δεν ξέρω... Το μόνο που ξέρω είναι ότι περνάει η ώρα, η Εύα δεν εμφανίζεται και το τηλέφωνο είναι απενεργοποιημένο». Πέρασε άλλη μία ώρα, ο Στρατής άνοιξε το ψυγείο να πάρει μια μπίρα, ο Περικλής πηγαινοερχόταν σαν αγρίμι στο μακρόστενο σαλόνι. Χτύπησε το τηλέφωνο. Το άρπαξε. Ήταν η κόρη του. Αυτό το κορίτσι τηλεφωνά τις πιο ακατάλληλες ώρες. «Μπαμπά, είσαι καλά;» «Γιατί ρωτάς;» «Γιατί σ ακούω κάπως...» «Εσύ τέτοια ώρα πού βρίσκεσαι;» «Στο Μπαλτάζαρ με φίλους... δίπλα σου... νά ρθω;» «Όχι». «Γιατί; Είν εκεί η...» «Όχι, δεν είναι».

26 27/168 «Τότε έρχομαι». Πριν της απαντήσει έκλεισε το κινητό της και σε λίγο χτυπούσε το κουδούνι. Ανέβηκε κι αυτή αγκομαχώντας. «Θείε Στρατή, κι εσύ εδώ;» έτσι τον έλεγε από μικρή το Στρατή. «Κι εγώ, Κατιούλα μου». Αγκαλιάστηκαν, φιλήθηκαν, ύστερα φίλησε τον πατέρα της. «Μπαμπούλη μου, τι έχεις;» Μόλις άκουγε ο Περικλής την κόρη του να τον φωνάζει «μπαμπούλη» παρέδιδε τα όπλα. Έτσι όπως καθόταν στον καναπέ την πήρε στα γόνατά του λες και ήταν μικρό κορίτσι. Η Κάτια περίμενε μια απάντηση και την απάντηση αυτή ο πατέρας της δεν ήταν σε θέση να της τη δώσει, γι αυτό ανέλαβε ο Στρατής. «Τίποτα, μωρό μου... η Εύα τον έστησε... και ξέρεις, έχει τσαντιστεί...» «Μπα μπα μπα... η Εύα μάς κάνει κορδελάκια; Άντε τώρα, μην τα πάρω...» «Ποια θα πάρεις, παιδί μου;» «Μπαμπά, πότε θα μάθεις επιτέλους και τη δική μας γλώσσα;» «Γλώσσα είν αυτή, παιδί μου;» «Τριζάτη...» «Γλώσσα τριζάτη... τι θ ακούσω ακόμα...»

27 28/168 Ο Περικλής δεν άντεχε άλλο, ήθελε να μείνει μόνος. Ο Στρατής το κατάλαβε. Σηκώθηκε. «Πάμε Κατιούλα, ν αφήσουμε το ράκος ν αναπαυθεί; Να σε πάω σπίτι;» «Όχι, θα γυρίσω στα παιδιά δίπλα και θα φύγω μαζί τους». «Τα παιδιά τα ξέρω;» ρώτησε ο πατέρας της. «Τα ξέρεις, μπαμπούλη, δεν αλλάζω εύκολα παρέες...» Ύστερα αγκάλιασε και φίλησε τον πατέρα της. «Από στιγμή σε στιγμή θά ρθει», είπε ο Στρατής χωρίς να το πολυπιστεύει. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά η κόρη του φώναξε. «Μη φοβάσαι, μπαμπά... σ αγαπάει...» «Κι εσύ πού το ξέρεις;» «Μου το είπε...» «Γύρνα πίσω, Κάτια...» είπε με λαχτάρα ο Περικλής απ την κορφή της σκάλας. «Δεν μπορώ...» του απάντησε ναζιάρικα, ενώ έφταναν πια στον πρώτο όροφο με το Στρατή. Η Κάτια ήξερε

28 29/168 ΠΡΑΓΜΑΤΙ η Κάτια το ήξερε. Πράγματι της το είχε πει η Εύα. Ένα βράδυ πριν από τέσσερις μέρες, πέρασε να δει τον Περικλή και της άνοιξε η Εύα. «Ο πατέρας μου;» «Έλα μέσα». «Είν εδώ;» «Όχι». «Καλά, φεύγω». «Σε παρακαλώ, θέλω να σου μιλήσω». Η μικρή δίστασε, αλλ η Εύα την έπιασε απ το χέρι και την τράβηξε μέσα. «Σε παρακαλώ». Η Κάτια κοίταξε το διαμέρισμα σαν να τό βλεπε πρώτη φορά. Το άλλοτε γυμνό και συνηθισμένο καθιστικό τής φάνηκε τόσο αλλαγμένο. Το είχε βέβαια προσέξει απ την προηγούμενη φορά που είχε επισκεφτεί τον πατέρα της. Πήγε μάλιστα να το σχολιάσει ειρωνικά, αλλ εκείνος δεν της το επέτρεψε. Οι αλλαγές που είχε κάνει η Εύα αυτό όφειλε να το παραδεχτεί έδειχναν το καλό της γούστο. Άσπρα καλύμματα, ωραία ραμμένα και εφαρμοσμένα στους δυο καναπέδες και στις πολυθρόνες, λουλούδια σε κρυστάλλινα βάζα, γεμάτα με πολύχρωμες ζέρμπερες, υπέροχα λίλιουμ και φρέσκα τριαντάφυλλα, δυο πανύψηλα μπέντζαμιν στις γλάστρες και δυο καινούργια αποκτήματα στους τοίχους. Η Κάτια σχολίασε τους πίνακες κι ο Περικλής της εξήγησε ότι δεν έδωσε τα λεφτά που αξίζουν, γιατί τ αγόρασε μέσω μιας κοινής τους φίλης σε

29 30/168 πολύ καλή τιμή. Όταν χώρισε ο Περικλής με τη Μαριάννα κι εδώ πρέπει να το πούμε, ότι η μάνα της προκάλεσε το χωρισμό, εξαιτίας μιας σχέσης που δημιούργησε και την ανακάλυψε ο Περικλής, αλλά τώρα ας μην το θυμηθούμε αυτό νοίκιασε το εν λόγω διαμέρισμα, πρώτον για να είναι κοντά στο φίλο του το Στρατή και δεύτερον για να μη μένει κοντά στην πρώην και στο σπίτι τους που ήταν φάτσα στην Ακρόπολη. Του λειπε βέβαια πολύ η θέα του Παρθενώνα που, όποτε είχε καιρό, χάζευε με τις ώρες αυτό το θαύμα που είχαν δημιουργήσει οι αρχαίοι πρόγονοι. Όταν έφυγε ο πατέρας της απ το σπίτι, την Κάτια δεν τη χωρούσε ο τόπος. Τίποτα δεν της άρεσε. Ούτε το Ηρώδειο ούτε η Ακρόπολη ούτε τα ταβερνάκια ούτε τα πέριξ ούτε τα παραπέριξ. Της έλειπε εκείνος κι ήταν σε συνεχή γκρίνια με τη μάνα της. Πού την έχανες πού την έβρισκες στον πατέρα της έτρεχε και στο καινούργιο του διαμέρισμα. Τώρα τελευταία μάλιστα που ερχόταν τακτικότατα με τους φίλους της στο «Μπαλτάζαρ» παιδιά πλουσίων οικογενειών βεβαίως, που με την άνεση του χρήμα τος μπορούσαν να πηγαίνουν στα καλύτερα στέκια έβρισκε την ευκαιρία να τον επισκέπτεται συχνότερα. Με την Εύα φρόντιζε να μην έχει πολλά πολλά. Είχε σταματήσει να τη βρίζει και κατά κάποιο τρόπο είχε συμβιβαστεί με τη σχέση τους. Ας επανέλθουμε όμως στη συνάντησή τους. Η Εύα άρχισε να μιλά κάπως διστακτικά αλλά αποφασισμένη. «Ήθελα καιρό να μιλήσουμε, αλλά ήσουν τόσο αρνητική μαζί μου». Η Κάτια την κοιτούσε και διαπίστωνε ότι είχε ένα «κάτι» αυτή η κοπέλα. «Γι αυτό την πάτησε ο πατέρας μου...» σκεφτόταν. Η Εύα συνέχισε.