and I have no reason to lie

Transcript

1

2 ΦΩΤΟ: ΠΟΛΥΣ ΠΕΣΛΙΚΑΣ and I have no reason to lie Στην OmikronGallery εγκαινιάζεται στις 22 Ιανουαρίου, η ατομική έκθεση της Ελίνας Ιωάννου με τον αινιγματικό τίτλο «39.2 m2 and I have no reason to lie». ώδεκα μεγάλων διαστάσεων σχέδια σε άσπρο μαύρο αναπαριστούν εσωτερικούς χώρους και εσωκλείουν στην επιφάνειά τους την υπόσχεση μιας ιστορίας. Πρόκειται για μια αφήγηση η οποία υποβόσκει στο φόντο αυτού του χωρικού κολάζ και εξελίσσεται, όπως αφήνεται να εννοηθεί, αλλά ποτέ δεν δηλώνεται, στα δωμάτια ενός σπιτιού -στην τραπεζαρία, στο μπάνιο, στη σκάλα, στο σαλόνι- με πρωταγωνιστές καθημερινά αντικείμενα. Ο αριθμός τριάντα εννέα και δύο είναι το σύνολο των τετραγωνικών μέτρων αυτής της «άχρονης συνύπαρξης» αντικειμένων, χώρου και στιγμών, η οποία συγκροτεί τελικά, όπως σημειώνει η εικαστικός, μια αφηρημένη πραγματικότητα. Τα εγκαίνια θα πραγματοποιηθούν την Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010, στις 8.00 μ.μ. Η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου. OmikronGallery (Βασιλέως Παύλου 2, 1096, Λευκωσία, τηλ ), ΩΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Καθημερινά και , Σάββατο, ΥΓ. 02

3 03 ΥΓ.

4 ΥΓ. 04

5 05 ΥΓ.

6 ΦΩΤΟ: ΠΟΛΥΣ ΠΕΣΛΙΚΑΣ

7 editorial ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΞΕΝΟΥ Στο κομοδίνο μου το τελευταίο βιβλίο της Σώτης. Έτσι κοιμάμαι τα τελευταία βράδια. Τρεις τέσσε- ρις σελίδες και πάω μαζί της πότε στη Νεπράσκα, πότε στο Ιλινόις και άλλοτε στο Παρίσι. ιαβάζω ένα σωρό ονόματα συγγραφέων που διάβασε, κά- ποιους τους ξέρω, τους περισσότερους όχι, λίστες ολόκληρες με βιβλία που, η ίδια το λέει συχνά, πως της έσωσαν τη ζωή. Καταβρόχθιζε για χρό- νια ολόκληρες βιβλιοθήκες - Pώσους, Γάλλους, Aγγλοσάξωνες, Λατινοαμερικάνους, Aμερικάνους λογοτέχνες - δεν ξέρω πώς τα κατάφερνε, δεν ξέρω ειλικρινά πώς είναι να διαβάζεις τόσο πολύ για τη ζωή και να τη ζεις ταυτόχρονα, ταξιδεύο- ντας με σαράβαλα στους αυτοκινητόδρομους της Αμερικής ή ξυπνώντας σε τυχαία μοτέλ δίπλα από βενζινάδικα, παρατηρώντας ουρανούς, υπόγειους και φανερούς. Ειλικρινά δεν ξέρω. Ίσως φταίει που δεν ήμουν ποτέ σε κάτι αφοσιωμένη τόσο πολύ ή κι αν ήμουν δεν ήταν για πολύ. εν ξέρω, δηλαδή, αν εκείνη η περιέργεια που με κινητοποιούσε κάθε φορά, ήταν για να με πάει στο βάθος μιας ιστορίας ή ενός γεγονότος ή μιας εποχής ή στο βυθό της. Μα αυτή ήταν η πραγματικότητά μου για χρόνια. Και τώρα, να μαι, εδώ, κάποια βράδια λίγο μετά το 2010 να διαβάζω το «Χρόνος Πάλι» (βιογραφία της Σώτης Τριανταφύλλου). Και να χω το ίδιο κομο- δίνο όπως τότε, το ξύλινο, εκείνο που πήρα από το σπίτι της μαμάς μου, με τις σκαλιστές πόρτες και τα σιδερένια πόμολα, ένα κομοδίνο που ποτέ δεν διερωτήθηκα αν θα ταν στις επιλογές μου να το αγοράσω. Το βρήκα ή με βρήκε και χρόνια τώρα απάνω του ξάπλωναν όσα βιβλία μου έκαναν συ- ντροφιά τα βράδια. Ο Χρόνος Πάλι Η Σώτη λέει πως ο χρόνος σε χαλά μόνο αν είσαι τυρί. Γελώ με την ατάκα της, μ αρέσει δεν είμαι τυρί, γι αυτό μ αρέσει αν και κάποτε, έτσι όπως γυρνώ πίσω άθελά μου, μέσα από τη δική της ζωή κρυφοκοιτάζω και τη δική μου, πρέπει τελικά να είχα υπάρξει και τυρί. Ο χρόνος κάποτε με χα- λούσε. Είτε γιατί περνούσε όταν δεν ήθελα, είτε γιατί δεν περνούσε όταν ήθελα, είτε φοβόμουν πως θα περάσει χωρίς να το καταλάβω, είτε γιατί φοβό- μουν πως θα περάσει χωρίς να με καταλάβω. εν ήταν η σχέση μας εντάξει. Μάλλον γιατί κάτι περί- μενα να συμβεί και δεν συνέβαινε ή κάτι συνέβαινε που δεν ήταν εκείνο που περίμενα. Αλλά συνήθως περίμενα. Σε αναμονή. Όπως όταν είσαι στα αερο- δρόμια και περιμένεις να αλλάξεις πτήση. Εκείνος ο χρόνος δεν μετρά, προσπαθείς να τον σκοτώσεις, σου φαίνεται αχρείαστος, πηγαινοέρχεσαι στα μα- γαζιά και πίνεις καφέδες άσκοπα, κάπως έτσι είναι η αναμονή. Μα όχι όμως και η ζωή Τη Σώτη τη γνώρισα και εννοώ όχι την ίδια αλλά σαν συγγραφέα, πολλά χρόνια πριν. Ήταν με ένα μικρό βιβλιαράκι, το πρώτο της, εκείνη δεν το θέλει πια- μακάρι, λέει, να μην το βρείτε στα βιβλιο- πωλεία και να το διαβάσετε, εγώ όμως το φυλάω στη βιβλιοθήκη μου και νιώθω πως θα τρομάξω αν το χάσω. Γιατί όταν το διάβαζα, ένιωθα πως διαβάζω τον εαυτό μου, τόσο όσο ποτέ δεν θα κατάφερ- να ίσως να τον περιγράψω. Και μου χρειάζεται σαν σημείο αναφοράς, για να ξέρω πόσα μέτρα έχω διανύσει, χωρίς όμως πια να τα λογαριάζω σαν εξισώ- σεις. Ήταν, λοιπόν, εκείνη η εποχή, όπου έτρεχα πίσω από πληγές, που τα όνειρά μου είχαν πάντα πυρετό, που ευχόμουν να περιπλανιέμαι αλλά δεν πήγαινα πουθενά, που ήθελα να ζω τυχοδιωκτικά αλλά δεν ζούσα και έμενα εδώ να φτιάχνω, για ό,τι δεν συνέβαινε ή δεν το προκαλούσα να συμβεί, φα- νταστικές συνομιλίες και φανταστικούς κόσμους στο μυαλό μου, κάποια από αυτά τα έγραφα και κάποια απλά τα ξέγραφα, μα όπως και να είχε, δεν έβρισκα ησυχία. Αυτή ήταν η δική μου Αλφαμπετ σίτι με τα γράμματα του αλφαβήτου να με οδηγούν μόνο σε λέξεις που μοιάζαν με κρυψώνες, με διά- φανες μεβράνες, νόμιζα πως με προστατεύανε, δεν ήξερα από τι, μα προφανώς χρειαζόμουν μια προ- στασία. Όπως νόμιζα επίσης πως δεν θα κουραστώ να τρέχω πίσω από εντάσεις και απορίες και ρωγ- μές του νου, αλλά ευτυχώς κουράστηκα και έτσι με βρήκε κάποια στιγμή ο χρόνος πάλι. εν ξέρω πώς θα τελειώσει η Σώτη το βιβλίο της, αν αισθάνθηκε τελικά καλά μες στη ζωή της ή όχι, εκείνο που ξέρω είναι πως χαίρομαι γιατί μαζί της και μαζί με άλλα και άλλους, πέρασα από υπόγειους ουρανούς. Και έτσι κατάλαβα πως δεν υπάρ- χουν. Και να μαι τώρα εδώ, να ξαπλώνω πλάι στο ίδιο κομοδίνο που δεν θέλω πια να αλλάξω, θέλω μάλιστα να του ξεσκονίζω τα πόμολα και να του γυαλίζω τη σιδεριά, θέλω να του φέρω για παρέα και ένα ωραίο φωτιστικό και ίσως και ένα μικρό παράξενο κουτί για τα φυλαχτά μου. Να μαι λοι- πόν εδώ, να υγ μιλώ στο χρόνο πάλι και επιτέλους να συμφωνώ μαζί του πως όλα όσα έγιναν έπρεπε να συμβούν. Και μ αυτή, μόνο μ αυτή τη βεβαιότητα, με βρίσκει το Και ο χρόνος πάλι 07 ΥΓ.

8 ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΟΤΣΗΣ ΚΑΙ ΣΤΑΣΣ ΠΑΡΑΣΚΟΣ ΣΤΗΝ OPUS 39 ΑΠΟ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ. info ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΣΚΟΡ Η Τα πρώτα χαρακτικά παιδιών (από 6 ώς 12 χρόνων) που παρακολούθησαν μαθήματα στο Εκπαιδευτικό Kέντρο Παιδιών,, παρουσιάζει το ημοτικό Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας, Συνεργασία: Ιδρυμα Πιερίδη. Με στοιχεία εικαστικής έκφρασης, ευαισθησία, φαντασία και εφευρε- τικότητα τα παιδιά παρουσιάζουν διάφορα έργα τα οποία παρακολούθησαν στα 15 μαθήματα της σειράς Πρώτα Βή- ματα στη Χαρακτική στο Εκπαιδευτικό Κέντρο Παιδιών. Ώρες λειτουργίας: Τρίτη Σάββατο και Κυριακή Η έκθεση διαρκέσει μέχρι τις 17 Ιανουαρίου. Τηλ Μέχρι τα μέσα Μαρτίου μπορείτε να επισκεφθείτε τη μεγάλη έκθεση «Γιάννης Τσαρούχης »,, αν βρεθείτε στην Αθήνα, στο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς. Η αναδρομική αυτή έκθεση που πραγματοποιεί- ται με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 100 χρόνων από τη γέννηση του καλλιτέχνη, έχει σκοπό να παρουσιάσει μια πλήρη εικόνα του πλούσιου ζωγραφικού του έργου (πίνακες, εικονογραφήσεις βιβλίων κ.ά.), καθώς και την καθοριστική συμβολή του στο νεοελληνικό θέατρο (μα- κέτες σκηνικών, κοστουμιών κ.ά.), αναδεικνύοντας το πολύπτυχο έργο του καλλιτέχνη. Το αφιέρωμα διοργανώνουν το Μουσείο Μπενάκη, το Ίδρυμα Γιάννη Τσαρούχη και το Πολιτιστικό Ίδρυμα της Τραπέζης Κύπρου. Την έκθεση επιμελείται η Νίκη Γρυπάρη και έχει σχεδιά- σει η Λίλη Πεζανού. Περιλαμβάνει περίπου 670 έργα, τα οποία ανήκουν σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές της Ελλάδας και του εξωτερικού. ΥΓ. 08

9 Τακτικός επισκέπτης της Κύπρου ο Χρή- στος Θηβαίος ερμηνεύει ξανά με την κλασικά ιδιαίτερη εκφραστικότητά του, έχοντας μαζί μια εξαιρετική μπάντα, τις καλύτερες στιγμές της δισκογραφίας του κι επιλογές από αγαπημένα του τραγού- δια. Στο Θέατρο Ριάλτο, την Κυριακή 24 Ια- νουαρίου. Τηλ νεαροί μουσικοί ερμηνεύουν και χορεύουν, δημιουργώντας μια εντυπωσιακή ατμόσφαιρα γεμάτη χιούμορ και θέα- μα. Αυτοί είναι οι Noise Ensemble σε μια καταπληκτική παράσταση που «έντυσε» μουσικά ο δημιουργός τους και πολύ γνωστός Ethan Lewis Maltby. Tετάρτη 27 Ιανουαρίου, Θέατρο Ριάλτο. Στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Φεστιβάλ Λεμεσού Ο Στέλιος Βότσης και ο Σταςς Παράσκος συνδέονται φιλικά από τα μαθητικά τους χρόνια. Η τέχνη τους εκ πρώτης όψεως πήρε δύο αντίθετες κατευθύνσεις. Ο Βότσης χρησιμοποιεί εικαστική γλώσσα γε- ωμετρικής ακρίβειας, ενώ ο Παράσκος τη γλώσσα οργανικών σχημάτων και αμφιλε- γόμενων εικονικών χώρων. Παρόλες τις διαφορές υπάρχει ένας γόνιμος διανοη- τικός διάλογος μεταξύ τους. Έργα τους θα παρουσιάσουν στην γκαλερί Opus 39 από τις 11 μέχρι τις 30 Ιανουαρίου. Ώρες λειτουργίας: ευτέρα 5-8μ.μ. / Τρίτη-Παρασκευή & 5-8μ.μ. / Σάββατο NOISE ENSEMBLE, 27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ, ΡΙΑΛΤΟ «Μ αρέσει να στολίζομαι» είναι ο τίτ- λος όχι μόνο της έκθεσης αλλά και από το ομότιτλο έργο της Νίκης Καναγκίνη, μιας απ τις πιο σημαντικές παρουσίες της αβάν γκαρντ τέχνης στην Ελλάδα που έφυγε από τη ζωή την άνοιξη του Η έκθεση, ένα homage στην ίδια, παρουσιά- ζεται στο Σπίτι της Κύπρου στην Αθήνα μαζί με έργα 19 γνωστών καλλιτεχνών. Ο στολισμός ως καθημερινότητα και ως τελετουργία συμπίπτει με έννοιες καταναλωτικές και κοινωνιολογικές και θέ- τει ερωτήματα ως προς το ίδιο το έργο τέχνης. Στην έκθεση συμμετέχουν οι καλλιτέχνες: ημήτρης Αντωνίτσης, Ευ- γενία Αποστόλου, Αντώνης Βολανάκης, Σταμάτης Ζέρβας, Πόλυ Κοκκινιά, Άννη Κωστοπούλου, Μαρία Λοϊζίδου, Μάρω Μιχαλακάκου, ημήτρης Μπάμπου- λης, Μαργαρίτα Μυρογιάννη, ημήτρης Ντοκατζής, Άγγελος Παπαδημητρίου, Ιωάννα Ράλλη, Πάνος Φαμέλης, Λίνα Φανουράκη, Σωκράτης Φατούρος, Νίκος Χαραλαμπίδης, Γιούλα Χατζηγεωργίου, Αντωνάκης Χριστοδούλου. Την επιμέλεια της έκθεσης έχει η Μαρία Μαραγκού και την οργανωτική υποστή- ριξη η Mαρία Παναγίδου artproductions. ιαρκεί μέχρι τις 16 Ιανουαρίου. 09 ΥΓ. Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΗΒΑΙΟΣ, 24/1, ΣΤΟ ΡΙΑΛΤΟ

10 info ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΣΚΟΡ Η «Μ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΣΤΟΛΙΖΟΜΑΙ», ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, ΑΘΗΝΑ «ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΑΣ XΑΡΑΚΤΙΚΑ», ΗΜΟΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΕΧΝΩΝ, ΜΕΧΡΙ 17 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ ΥΓ. 10

11 Ο MIRCEA CORNISTEANU, ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΤΟΥ «ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ, ΦΙΛΟΙ» «ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ », ΜΟΥΣΕΙΟ ΜΠΕΝΑΚΗ, ΑΘΗΝΑ, ΜΕΧΡΙ 13 ΜΑΡΤΙΟΥ. Πέντε άτομα παγιδευμένα σε ένα δωμάτιο έχουν ως σημείο αναφοράς ένα πιστόλι. Καθώς το πιστόλι αλλάζει χέρια, οι κωμικοτραγικές ανατροπές και κα- ταστάσεις που πραγματοποιούνται, παρασύρουν το θεατή στη σκιαγράφηση της κοινωνικής θέσης του καθενός, στα όνειρα και στις ψευδαισθήσεις τους, στις ανάγκες και στις αντιδράσεις του καθενός όταν η εξουσία μεταφέρεται στα χέρια του Το «Πού είναι το όπλο, φίλοι;»,, του Gabor Görgey ανεβαίνει από τη Νέα Σκηνή του ΘΟΚ από τις 8 του μήνα, σε σκηνοθε- σία Mircea Cornisteanu (καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Marin Sorescu Κραϊόβας). Το έργο με χιούμορ και καυστικό σαρκασμό διαπραγματεύεται τη διαφθορά της εξουσίας ανεξαρτήτως πολιτικού συστήματος. Ο Ούγγρος συγγραφέας επισύρει την προ- σοχή στους κινδύνους που ενυπάρχουν στη δύναμη της εξουσίας, καθώς και στις μεταμορφώσεις που πα- ρουσιάζονται τόσο σ αυτούς που έχουν την εξουσία όσο και στους μόνιμα καταπιεσμένους. Ηθοποιοί: Θανάσης ρακόπουλος, Σταύρος Λούρας, Ανδρέας Τσουρής, Νικόλας Στυλιανού, Θεόδωρος Μι- χαηλίδης. Παραστάσεις κάθε Παρασκευή και Σάββατο. Τηλ Η Μπλανς Ντιμπουά, η διάσημη ηρωίδα του Τένεσι Ουίλιαμς και του «Λεωφορείου ο Πόθος»,, πατά το σα- νίδι στη σκηνή του Ένα. Μια γυναίκα που επιμένει να ονειρεύεται ένα διαφορετικό κόσμο και να ζει με τις αναμνήσεις της, κυριευόμενη από αυταπάτες, αλλά και η σχέση της με τον Στάνλεϊ, σύζυγο της αδελφής της, την οδηγούν σ ένα μοιραίο τέλος. Σκηνοθεσία: Αντρέας Χριστοδουλίδης. Ερμηνεύουν Έρρικα Μπε- γέτη, Μαργαρίτα Ζαχαρίου, Σωτήρης Μεστάνας. Μέχρι: Κυριακή, 28 Φεβρουαρίου. Ώρα έναρξης: Τηλ «ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ Ο ΠΟΘΟΣ», ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΝΑ. 11 ΥΓ.

12

13 ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΑΡΠΑ ΦΩΤΟ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΗΝΑ ασκήσεις συμμετρίας Η ζωγραφική της Χουρίκ Τοροσιάν βρίσκει τη συνέχειά της στην ατομική έκθεση που παρουσιάζει στην γκαλερί Αργώ. Η Χουρίκ έχει εφτά χρόνια να κάνει ατομική έκθεση. Συμμετείχε κατά καιρούς σε αρκετές ομαδικές, αλλά ώς εκεί. Πολύ συνει- δητά, από την προηγούμενη σόλο έκθεσή της, «Cast Aside», δεν επιδίωξε ολοκληρωμένη παρουσίαση της δουλειάς της. Κι αυτό για διάφορους λόγους. Κυρίως επειδή δεν ήξερε πώς να δώσει συνέχεια σε αυτό που έκανε, πώς να πάρει ένα βήμα παραπέρα τη ζωγραφική της. ιότι υπάρχει η στιγμή στην πορεία ενός καλλιτέ- χνη που τη σιγουριά διαδέχεται η ώριμη αμφισβήτηση αυτού που κάνει, την οποία μπορεί εκ πρώτης να την πεις αντι-παραγωγική και αναχαιτιστική, αλλά στην πορεία αντιλαμβάνεσαι πως είναι απολύτως απαραίτητη. Είναι απαραίτητη επειδή μέσω της τοποθετεί τον εαυτό του σε μια διαδικασία επανεξέτασης και επαναξι- ολόγησης, η οποία τελικά αποδεικνύεται εξαιρετικά ωφέλιμη και ιδιαίτερα γόνιμη. Είναι αυτό που δεν σου λένε στις Σχολές Καλών Τεχνών -ότι άλλο να κάνεις τέχνη στα είκοσι κι άλλο στα τριάντα και στα σαράντα. Χρειάζονται αρκετές δόσεις κουράγιου και στο μεσοδιάστημα -όχι πως αυτό είναι απόλυτο- να περάσεις από στιγμές ενδοσκόπησης. Σε μια τέτοια φάση σκέφτομαι πως βρέθηκε κι η Χουρίκ και το αποτέλεσμα αυτής της «επτάχρονης πε- ρισυλλογής» είναι η έκθεση που παρουσιάζει τώρα στην γκαλερί Αργώ με τίτλο «Χρώμα και Συμμετρία». Πρόκειται για ένα είδος ζωγραφικής σε καμβά και χαρτί, το οποίο είναι την ίδια στιγμή -όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό- παραστατικό και αφαιρετι- κό. Υπάρχουν, από τη μια, αυτά τα λεπτοδουλεμένα πορτρέτα, φτιαγμένα από στρώσεις χρωμάτων και μπογιάς με μια παλέτα έντονη, που δεν φοβάται το χρώμα, τα οποία η Χουρίκ εμπνέεται από παλιές οικογενειακές ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Σε ένα απ αυτά η γιαγιά της ποζάρει με μια μακριά τουαλέτα, σ ένα άλλο η μητέρα της χαμογελά στο φακό. Είναι τεκμήρια αυτά μιας άλλης εποχής, τα οποία η ζωγράφος μοιάζει να θέλει να περισώσει απ το χρόνο, τη φθορά και τη λήθη. Ο τρόπος όμως που τα μεταφέ- ρει στον καμβά, με έντονα περιγράμματα, δυνατά χρώματα χωρίς διαβαθμίσεις στους τόνους και χωρίς την εντύπωση του βάθους στη σύνθεση, τα μετατρέπει σε μοτίβα, σε γραμμικά, διακοσμητι- κά στοιχεία. Κι αυτό είναι ένα ενδιαφέρον παιχνίδι που γίνεται σε σχέση με το άλλο κομμάτι της δουλειάς της, τους αφηρημένους καμβάδες οι οποίοι έχουν σαν αφετηρία τα περίτεχνα μεταλλικά κιγκλιδώματα που στόλιζαν κάποτε τα παλιά σπίτια της Λευκω- σίας. Όλοι έχουμε εικόνες από πόρτες και παράθυρα, τα οποία κοσμούνταν με πολλή μαστοριά και φροντίδα μ αυτή την ιδιαίτερη τεχνική μεταλλουργίας με πουλιά, φυλλώματα, γεωμετρι- κά σχήματα κ.ο.κ. Αυτά τη Χουρίκ την συγκινούν. Της αγγίζουν τις ίδιες χορδές που της αγγίζουν κι οι παλιές φωτογραφίες και μπαίνει σ ακόμα ένα ταξίδι νοσταλγίας. Σταματά έξω από σπίτια και με χαρτί και μολύβι κοπιάρει τα σχήματα, τα οποία επεξερ- γάζεται αργότερα στο στούντιό της, μεταφράζοντάς τα σε μοτίβα για να τα εντάξει σ αυτές τις υπέροχες γεωμετρικές συνθέσεις. Συνθέσεις που μοιάζουν με ασκήσεις συμμετρίας. Στο διαμέρισμά της, όπου μετέτρεψε προσωρινά το σαλόνι σε αυ- τοσχέδιο στούντιο, ένας από τους πίνακές της είναι απλωμένος στο τραπέζι. Βλέποντας τη διαδικασία σύνθεσής του, δεν μπο- ρείς παρά να εντυπωσιαστείς από το πόσα στάδια χρειάζονται όλα αυτά τα στρώματα χρώματος και σχεδίου μέχρι να ολοκλη- ρωθούν. Γι αυτό σκέφτομαι πως ο τρόπος που είναι δουλεμένοι αυτοί οι πίνακες, αποκαλύπτει τι τύπος ζωγράφου είναι η Χου- ρίκ. εν είναι απ αυτούς που μπορείς να εντοπίσεις μια ζωντανή σύνδεση μεταξύ χειρονομίας, αποτυπώματος και εικόνας, κατά την παράδοση του Πικάσο ή του Πόλοκ, για παράδειγμα, αλλά είναι από τους ζωγράφους για τους οποίους το αποτέλεσμα προκύπτει μέσα από μια μακριά, χρονοβόρα διαδικασία σύνθεσης διά- φορων, ετερόκλητων πολλές φορές, στοιχείων. Ίσως γι αυτό να χρειάστηκε η δουλειά της τόσο χρόνο να βρει τη συνέχειά της. INFO: Η έκθεση της Χουρίκ Τοροσιάν «Χρώμα και Συμμετρία» εγκαινιάζεται στις 31 Ιανουαρίου και θα διαρκέσει μέχρι τα τέλη του μήνα. Για περισσότερες πληροφορίες στο τηλ ΥΓ.

14 notes on a scandal ΤΗΣ ΙΩΑΝΝΑΣ ΧΡΙΣΤΟ ΟΥΛΟΥ mise en Place Είναι περίεργο αυτό που συμβαίνει με μας τους αν- θρώπους. Άμα το δεις πιο χαλαρά, ο καθένας από μας είναι ένα μυαλό και χιλιάδες σκέψεις, που πε- ριφέρεται στο χώρο με ρούχα, κόμμωση στα μαλλιά και δυο-τρία props ανά χείρας. Το βρίσκω αστείο το σενάριο και μ αυτή τη διασκεδαστική εικόνα ψυχαγωγώ τον εαυτό μου κάθε φορά που κάθομαι μόνη, περιμένοντας ακόμα έναν ντυμένο άνθρωπο να ρθει να κάτσει στο τραπέζι. Μ αρέσει να βλέ- πω ανθρώπους να περπατούν κι αν είναι φιγούρες γνωστές, να παρατηρώ το πώς αλλάζει το βάδισμά τους κατά καιρούς. Κάνω και τσεκ απ στον εαυτό μου, προσπαθώ να απομακρυνθώ και να με δω απ έξω και άλλα κουφά. Μια φορά που το μοιράστηκα με κάποιον το παιχνίδι μου, είπε πως ωραίο ακού- γεται αλλά πρέπει να χω έγνοια τους ανθρώπους με τα άσπρα, μην έρθουν καμιά φορά προς το μέ- ρος μου. Γέλασα από συνήθεια και γύρισα απ την άλλη. Όποιος είναι να κοπιάσει, ας κοπιάσει. Αλλά στις σχέσεις, ό,τι είναι να κάνεις, καν το, αλλά μη στερήσεις απ τον άλλο το παιχνίδι της φαντασίας. Τότε τη σκότωσες τη σχέση και κανείς δεν πιστεύει στην ανάσταση στις εποχές που ζούμε. Όσο κι αν ο κόσμος το μουρμουρά πως βαριέται τη ρουτίνα, τόσο περισσότερο φαίνεται και αποδεικνύεται πως δεν μπορεί να του την ενοχλήσεις. Κι εγώ χαζή νιώ- θω κάθε φορά που μου συμβαίνει αυτό. Νιώθω πως στερούμαι δεκτικότητας για ό,τι καινούριο. Προ- σπαθώ να μην το κάνω συχνά. Μ αρέσει πολύ η έκφραση «mise en place». Πάει να πει πως βάζεις τα πράγματα στη θέση τους. Μ αρέσει γιατί δεν εννοεί τίποτα συγκεκριμένο και πως η θέση των πραγμάτων μπορεί να είναι οπουδήποτε. Ο καθένας μπο- ρεί να την οικειοποιηθεί, την έκφραση αυτή, όπως γουστάρει. Άλλες φορές τη σκέφτομαι ως αποστα- σιοποίηση. Αποστασιοποιείσαι απ τα πράγματα, τα πράγματα σε ξεχνούν, τα ξεχνάς κι αυτό δεν είναι πάντα κακό. Η λήθη δηλαδή. Άλλες φορές μπορεί να σημαίνει ανασυγκρότηση. Σκύβεις και μαζεύεις από κάτω ό,τι απέμεινε και το ξανακολλάς. Αυτό δεν αποτελεί εγγύηση ότι δεν θα ξανασπάσει αλλά λες, δεν γαμιέται. Άλλες αναδίπλωση, να το φτιά- ξεις διαφορετικά δηλαδή, ίσως να το εξετάσεις κι απ την άλλη πλευρά. Mise en place μπορεί να ση- μαίνει και ανατοποθέτηση. Εκεί που όλοι νομίζουν και σε διαβεβαιώνουν πως όλα είναι στη θέση τους, εσύ τρώγεσαι με τα ρούχα σου. Είναι ανεξήγητη και ακατανίκητη- η επιθυμία σου να τους βρεις καλύ- τερο φως, καλύτερο χώρο, να τα βάλεις πιο κοντά στον αέρα έτσι ώστε να αναπνέουν καλύτερα. Έτσι το βλέπω. Όσο για το παιχνίδι μου, μ αρέσει που μ αρέσει. Να σκέφτομαι πως η μούρη και το σώμα σου δεν σημαίνουν τίποτα. Κι αν σου ακούγεται πα- ράδοξο, έχω την τόσο κλισέ και χαριτωμένη ατάκα της καλής μας Αθηνάς, πως «Στον παράδεισο θα εί- ναι πληκτικά». Όντως. Οπόταν, εκμεταλλεύομαι το δικαίωμα να σε κοιτώ από μακριά και αν εσύ έχεις τη δύναμη, μη με στείλεις εκεί. Στον παράδεισο. ΥΓ. 14

15

16 ΑΠΟΨΗ ΑΠΟ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΟΥΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΥΓ. 16

17 ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΑΡΠΑ ένα βήμα πριν την Τate Ναι, είναι αλήθεια. Η Χάρις Επαμεινώνδα το Μάιο έχει ατομική έκθεση στην Tate Modern! «Έτσι απλά μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο για να με ρωτήσουν εάν θα με ενδιέφερε να κάνω έκθεση στη Level 2 Gallery στην Tate Modern στο Λονδίνο!» Η Χάρις είναι ενθου- σιασμένη το ίδιο κι εγώ. Ανταλλάζουμε ηλεκτρονικά μηνύματα και μου περιγράφει πώς νιώθει. «Ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα αυτή η πρόταση. Συγκυριακά, εκείνες τις μέρες ήμουν Λονδίνο για το Frieze Art Fair. Συμμετείχα με μια ατομική παρουσίαση σε συνεργασία με τη Rodeo Gallery στο «Frame», ένα καινούριο τμήμα της φουάρ. Κι έτσι μου πρότειναν να περάσω να δω το χώρο και να συναντήσω τις δυο επιμελήτριες που με προσκαλούσαν, την Kyla McDonald και την Kathy Noble». Είναι αρχές εκεμβρίου κι έχει άγχος. Υπερτερεί όμως ο ενθουσιασμός. Το βλέπει σαν μια συναρπαστική ευκαιρία να πάρει τα πράγματα ένα βήμα παραπέρα. Στο μυαλό της άρχισε να δουλεύει ήδη τη μορφή που θέλει να πάρει η έκθεση. Σκέφτεται να εξελίξει το σκεπτικό που υπογράμμιζε την ατομική της την περασμένη άνοιξη στο Μάλμο και να παρουσιάσει μια τρισδιάστατη εγκατάσταση με εικόνες, αντικείμενα και φιλμ, εν- δεχομένως χωρίζοντας το χώρο σε μικρότερα δωμάτια. Την ενδιαφέρει να μεταφέρει στο θεατή την εντύπωση του ταξιδιού τόσο σε νοητικό όσο και σε σωματικό επίπεδο. «Ίσως κι αυτήν την αίσθηση του εκτοπισμού, αλλά και της ακινησίας», συμπληρώνει. «Θα ήθελα να δημιουργήσω μια δουλειά που να μεταφέρει στον κόσμο την ανάγκη να επιβραδύνει, να κάνει μια παύση και να σκεφτεί». Αυτή την ανάγκη μου φάνηκε πως ήθελε να δημιουργήσει και στη βιντεοεγκατάστα- ση που παρουσίασε το καλοκαίρι στην Μπιενάλε της Αθήνας. Έτυχε να τη δω λίγες μέρες πριν κλείσει η έκθεση, με ελάχιστο κόσμο και απόλυτη σιωπή. Σε μια σκοτεινή αίθουσα παρακολουθούσες από διάφορα μόνιτορ την εικόνα ενός χεριού ν αγγίζει και να γυρίζει τις σελίδες ενός βιβλίου. Το μόνο που άκουγες ήταν ένας σταθερός ήχος, αυτός του φυλλομετρήματος, σαν θρόισμα στο υποσυνείδητό σου, που μεταμόρφωνε το δωμάτιο σε εναλλακτικό χώρο διαλογισμού και ύπνωσης. Σχεδόν όλη η δουλειά της Χάρις απαιτεί αυτή την επιβράδυνση κι αυτό τον νοητικό κόπο από μέρους του θεατή. Χρειάζεται να της δώσεις χρόνο για να κατανοήσεις αυτή τη συνεχή διαπραγμάτευ- ση αρχειακού υλικού, είτε πρόκειται για τα κολάζ της είτε για το The Infinite Library, το on-going project της με τον Daniel Gustav Cramer, είτε για τις εγκαταστάσεις της με αντικείμενα και εικόνες. Πάντως από τη συμμετοχή της στην Μπιενάλε Βενετίας πριν δυο χρόνια μέχρι σήμερα, ο τρόπος που χειρίζεται τις ιδέες που απασχολούσαν από πάντα τη δουλειά της ιδέες που σχετίζονται με τη μεθοδολογία της έρευνας, της συγκέντρωσης αρχειακού υλικού και με την επανατοποθέτηση έναντι της Ιστορίας- μοιάζει να έχει φτάσει σε νέα στάδια ωριμότητας. Κι αυτό με τη χαρακτηριστική λε- πταίσθητη προσέγγισή της, χωρίς περιττολογίες ή αχρείαστες προσθήκες. Σ αυτό το σημείο τη βρίσκει η πρόταση από την Tate. εν είναι εύκολο πάντως αυτό που πέτυχε η Χάρις. Την αναγνώριση απ το συγκεκριμένο μουσείο, που δεν χρειάζεται συστάσεις, και μάλιστα μόνη της. Αυτό είναι το εντυπωσιακό στην περίπτωσή της. Μόνη της, αθόρυβα, χωρίς τη διαμεσολάβηση τρίτων, μόνο με τη δύναμη, την ποιότητα και τη συ- νέπεια της δουλειάς της και διαχειριζόμενη σωστά τις ευκαιρίες που της δόθηκαν. εν πρέπει να υπάρχει, πάντως, περίπτωση άλλου Κύπριου εικαστικού που να κατάφερε σε αυτή την ηλικία να ξεχωρίσει σε τέτοιο βαθμό. Να βρεθεί, δηλαδή, από μια χώρα με στοιχειώδεις πολιτιστικές υποδομές, στην καρδιά της παγκόσμιας εικαστικής σκηνής. ιότι αυτό είναι η Tate Modern και μάλιστα η Level 2 Gallery, όπου παρουσιάζονται cutting edge καλλιτέχνες. Στη συνομιλία μας τη ρωτώ πώς εισπράττει η ίδια αυτή την πρόταση. «Τη βλέπω σαν πρόκληση να εξελίξω αυτό που κάνω», είναι η απάντησή της, την οποία συμπληρώνει λίγο μετά με μια δήλωση αυτοκριτικής: «Κατ ακρίβειαν, αυτό που μ έκανε στο τέλος της μέρας να συνειδητοποιήσω αυτή η πρόταση, ήταν τη σημασία του να συνεχίσω να εμπιστεύομαι τη δουλειά, να ακολουθώ τα άγνωστα μο- νοπάτια στα οποία συνήθως χάνομαι και να είμαι ανοιχτή σε καινούριες δυνατότητες, αναπτύσσοντας την ίδια ώρα ένα προσωπικό λεξιλόγιο που με βοηθά να εκφράσω όλα όσα βιώνω στον κόσμο». INFO: Τα εγκαίνια της έκθεσης της Χάρις Επαμεινώνδα στη Level 2 Gallery στην Tate Modern προγραμματίζονται για τις 20 Μαΐου. 17 ΥΓ.

18 ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΣΚΟΡ Η talk softly, make noise Με 19 προσωπογραφίες παιδιών κάτω απ τον τίτλο «Talk Softly, Make Noise» ο Φίλιππος Θεοδωρίδης κάνει την επίσημη πρώτη στην εικαστική σκηνή. Σήμερα αγόρασε φολκ του 60. Κι έναν Μπίλι Τζόελ. Ήταν το τελευταίο πράμα που έκανε πριν βρεθεί στο σπίτι περιμένοντας το τηλεφώνημά μου. Τον ακούω να μιλά με ενθουσιασμό μικρού παιδιού για τη σημερινή μικρή συγκομιδή του, που μαζί με πολλές άλλες τείνει να μετατραπεί σε μια μεγάλη συλλογή δίσκων βινυλίου. Αγαπά τη μουσική παλαιότερων εποχών κι ακούει παραδοσιακά κομμάτια αμερικανικής, αγγλικής, μεξι- κάνικης μουσικής, άγνωστα τα περισσότερα στο ευρύ κοινό. Μιλάμε για τις μουσικές που ακούμε, του συστήνω ένα καλό site στο internet, βρί- σκει ενδιαφέρουσα τη διαδικασία αγοράς μέσα απ το ιαδίκτυο, αλλά όχι Ούτε με την τεχνολογία τα πάει καλά. Προτιμά να χάνεται στα δισκάδικα της Ιπποκράτους, στο Μοναστηράκι κι οπουδήποτε αλλού αναβιώνει τέλος πάντων η τρέλα του βινυλίου στην Αθήνα. «Είναι μιας άλλης εποχής η μουσική που ακούω, ξεπερασμένη. Ίσως γι αυτό μου ταιριάζει το βινύλιο». Ευτυχώς αυτό δεν ισχύει στη ζωγραφική του. «Τα έργα μου θέλω είναι να ναι σύγχρονα, στον καιρό τους». Ζει στην Αθήνα ο Φίλιππος από δική του επιλογή. Αγαπά τη ζωή σ αυτή την πόλη, τους φίλους, τα βιβλιοπωλεία, τη μουσική, τα δισκάδικα. εν είναι η ίδια η Αθήνα πηγή έμπνευσης, είναι ο τρόπος ζωής που σου επι- βάλλει. «Έχει κάτι που σε ζορίζει η Αθήνα και την ίδια στιγμή σου δίνει τεράστια χαρά. Είναι ένας ζωντανός οργανισμός». Ένα χρόνο σχεδόν μετά την αποφοίτησή του, λοιπόν, απ τη Σχολή Κα- λών Τεχνών ετοιμάζεται για τις συστάσεις με το κοινό της Κύπρου. Στη δεύτερή του ατομική. Γιατί στην Αθήνα έκανε ήδη την επίσημη πρώτη στην εικαστική σκηνή τον περασμένο Μάρτη. Παρουσιάζει λοιπόν 19 προσωπογραφίες παιδιών κάτω απ τον τίτλο «Talk Softly, Make Noise» στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης ιάτοπος το Φεβράρη. «Προσπάθησα», λέει, «να θυμηθώ τα παιδικά μου χρόνια». Αφορμή; Ο αδελφός του, φοιτητής παιδοψυχολογίας, και μια μελέτη που έκανε στο νηπιαγωγείο όπου πήγαιναν οι ίδιοι. Για τις ανάγκες της μελέτης φωτογράφισε πολλά παιδιά. Αυτές οι εικόνες του κέντρισαν το ενδιαφέρον. Κι όσο περισσό- τερο χρώμα έβαζε στον καμβά, άλλο τόσο έψαχνε. Ήθελε να μάθει πέρα απ τις γνωστές θεωρίες του Φρόιντ, ποιες άλλες διεργασίες πραγματο- ποιούνται στην εξελικτική πορεία της ηλικίας αυτής. Μου διαβάζει μια πρόταση που του αρέσει πολύ. Είναι ο ορισμός του Καμί: παιδική ηλικία είναι η κολλητική ουσία που επικάθεται στην ψυχή Μου εξηγεί πως στα έργα του τα παιδιά, δεν τα θελε χαριτωμένα. Γι αυτό και προσπάθησε να υπερβάλει με το χρώμα για να προβάλει τη σκληρότητά τους. Μου τονίζει επίσης πως χωρίς χρώμα είναι αδύνατο να δουλέψει, αλλά και πως αυτή η δουλειά σηματοδοτεί για τον ίδιο πολλά. «Νιώθω πως αυτή η έκθεση είναι το σημαντικότερο πράγμα που έκα- να μέχρι σήμερα. Τον τελευταίο χρόνο λέω πως έγινα καλός ζωγράφος μέσα από τη διαδικασία ολοκλήρωσης αυτών των 19 έργων. Όταν άρχισα να ζωγραφίζω, ήμουν συγκρατημένος. Στην πορεία αφέθηκα, άρχισα να χαλάω, να ξαναφτιάχνω, να προχωρώ Ξέρεις, η ζωγραφική είναι πολύ κοντά στη ζωή. Χρειάζεται αυτοπεποίθηση για να τολμήσεις». Για τον Φίλιππο, η αυτοπεποίθηση είναι ο κανόνας που διέπει την τέχνη του. Και η αυτογνωσία επίσης. «Να ξέρεις γιατί κάνεις το κάθε έργο σου. Να δημιουργείς με υπομονή, χωρίς επιπολαιότητα, χωρίς ανυπομονη- σία Για μένα η ζωγραφική είναι ίαση». Όταν τον ρωτώ για τα επόμενά του σχέδια, μου απαντά με τον ίδιο εν- θουσιασμό που μου μιλούσε για τη μουσική που αγοράζει «Θέλω η ζωή μου να ναι γεμάτη από ζωγραφική. Θέλω να ξανακάνω προσωπο- γραφίες αλλά να αποφύγω τα παιδιά. Να ναι με φίλους και συγγενείς. Επηρεάζομαι πολύ από το περιβάλλον και την καθημερινότητά μου και θα ήθελα να ζωγραφίσω δικούς μου ανθρώπους με μια τεχνοτροπία δι- αφορετική. Να ναι σαν ακουαρέλα. Να έχουν χρώμα αεράτο. Να φεύγει η ψυχή τους». Info: Η έκθεση εγκαινιάζεται στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης ιάτοπος αρχές Φεβρουαρίου ΥΓ. 18

19 19 ΥΓ.

20 Lexotanil χαμένη λεωφόρος ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΡΙΛΛΙ Η ζει: ξέρετε ποιος, ξέρετε για ποιους. Αλλά δεν 1 ξέρετε που. ζεν: 1.. προσπάθησε μια φορά να μου εξηγήσει η Ξένου αλλά δεν είμαι βέβαιος τι κατάλαβα. Αν και είμαι σχεδόν σίγουρος πως πρόκειται για κάτι ανατολίτικο, σαν τα νούντολς ή το ναργιλέ, δεν έχω ακόμα καταφέρει να το πα- ραγγείλω σε εστιατόριο ή απ το ίντερνετ, 2. ζεν πρεμιέ, ε, αυτό είναι εύκολο. Το τελευταίο μοντέλο ζεν που κυκλοφορεί. ζενίθ: το σημείο που συνειδητοποιείς ότι 2 έφτασες μόνο όταν δεν είσαι πια εκεί. ζέπελιν: 1. όπως μας πληροφορούν οι χαλκέντεροι συνάδελφοι που συνέγραψαν το χρήσι- μο, αν και κάπως άχαρο, 20th Century Words, η λέξη έκανε την εμφάνισή της στον τύπο το Την ίδια, δηλαδή, χρονιά που ο κόμης Φερδινάνδος Φον Ζέπελιν, έπειτα από 25ετή έρευνα, πραγματοποιούσε την παρθενική πτήση του περίεργου κατασκευάσματός του. Αυτό θα πει δημοσιογραφικά ρεφλέξ, κυρίες μου του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ, 2. υπάρχει μια συνομοταξία ανθρώπων (ας ονομάσουμε αυτούς τους ανθρώπους dazed and confused, και στους οποίους, όπως είναι ίσως φανερό, ανήκουμε) η οποία για πολλά χρόνια δεν μπορούσε να αναγνωρίσει τη λέξη αν δεν προη- γούνταν αυτής το μυστηριώδες μονοσύλλαβο Λεντ. Πρόκειται για την ίδια συνομοταξία που πρώτα άκουσε τι εστί Κασμίρ και μετά το έψα- ξε στο χάρτη. ζηνοβία: ένα από τα δέκα κορυφαία ναυάγια του κόσμου και βρίσκεται στην Κύπρο, στο βυθό της. Τα υπόλοιπα εννιά περιφέρονται στην ξηρά της. ζίου-ζίτσου: παμπάλαια Ιαπωνική πολεμική τέχνη όπου η εξουδετέρωση του αντιπάλου επιτυγχάνεται χειρωνακτικώς. Στον δυτικό επιχειρηματικό κόσμο η λέξη μεταφράστηκε ως «hand-shake». ζουρλομανδύας: αρχικά ήταν άσπρο, ολόσωμο ένδυμα που έδενε στην πλάτη. Τώρα πια κυ- κλοφορεί σε πολλά χρώματα και σχέδια όπως μπορείτε να διαπιστώσετε ξεφυλλίζοντας τις κοσμικές σελίδες των lifestyle εντύπων. ζώο: 1. ο Αριστοτέλης έγραψε εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις για τα ζώα, τη ευγενή χορηγία Φιλίππου του Μακεδόνα. Όπως ξέρουμε, ο Αριστοτέλης είναι ο μεγαλύτερος φιλόσοφος όλων των εποχών και ό,τι πίστευε ήταν λίρα 3 εκατό. Στο Περί τα Ζώα Ιστοριών διατρανώνει, «ακίνητον δε το ους άνθρωπος έχει μόνος των εχόντων τούτο το μόριον» (Βιβλίο Α, 492a, 24). Έκτοτε, επιτρέπεται αυτόν που μπορεί και κουνάει τα αυτιά του να τον αποκαλού- με «ζώον», 2. περί ζώου, η δεύτερη πιο άτυχη στιγμή 4 του Ηλία Λάγιου. Εντούτοις, εδώ διασώζεται μία από τις πλέον νόστιμες αφιερώ- σεις στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας, «Στην κυρία Μαρία Ευσταθιάδου το περί ζώου δικαίως αφιερούται». Και μια λακωνικότατη πλην σπαρακτική αυτοπροσωπογραφία, «ένας κάποιος Ηλίας Λάγιος παραπαίοντας,/ να προ- σγράφεται στα παροπλισμένα σκοτάδια,/ Θεέ μου, κάνε, όπως μην υπήρξ[ε] ποτέ», 3. ξυπνάς μέσα μου το ζώο, (αλλά αυτό το ζώο αποκλείεται να είναι ο κόκορας) του Αρκά 5, 4. η φάρμα των ζώων, παιδαριώδης αλληγορία του Τζορτζ Όρ- γουελ περιέχουσα, εντούτοις, υποδόρια και, επομένως, ισχυρότατα μηνύματα υπέρ της κα- τανάλωσης χοιρινού κρέατος, 5. το μάντρωμα των ζώων, ωραίο μυθιστόρημα του unassuming Μάγκνους Μίλς, η σπουδαιότητα του οποίου επισημάνθηκε κατά κόρον και μετ επιτάσε- ως από τον Άρη Μπερλή (για μερικούς αυτό αρκεί). Κατά τη γνώμη μας, πάντως, ο βαθμός απόλαυσής του ενδέχεται να εξαρτηθεί και από το πως διάκειται ο αναγνώστης προς τη (κατ εμάς, κατασυκοφαντημένη) φυλή των χε- βιμεταλάδων, 6. τα γελαστά ζώα, ελαυνόμενος από το αριστοτελικό, «και το μόνον γελών των ζώων άνθρωπο» ο Κωστής Παπαγιώργης αναστοχάζεται, με το γνωστό του τρόπο 6, τα περί του γέλωτος και, κατ επέκτασιν, τα περί του ανθρώπου, 7. «[ ] ένας άνθρωπος ένοχος για αγριότητα ή, ακόμα χειρότερα, για παχυλή αδιαφορία απέναντι στο μαρτύριο στο οποίο υποβάλλονται τα ζώα είναι και πιο ικανός από κάποιον άλλο να βασανίσει τους συνανθρώ- πους του. Έχει, για να το πούμε έτσι, πάρει το κολάι», απρόσμενη(;) επιστολή ημερομηνίας , προς τη Μπριζίτ Μπαρντό γνωστή ζωόφιλο και χορτοφάγο από τη Μαργκερίτ Γιουρσενάρ όχι γνωστή ζωόφιλο ή χορτοφάγο. ζωολογικός κήπος: μέρος όπου παρέχεται η ευκαιρία σε όλων των ειδών τα ζώα να παρατη- ρήσουν τον ενός είδους άνθρωπο. (συνεχίζεται) ΥΓ Στις Μπαχάμες. Σ ένα τριάρι με τον Έλβις και, αν πιστέψουμε τον Ανδρέα Πογιατζή, τον Φρανσουά Μιτεράν. 2. Εκτός, όπως μας επισή- μανε φίλος που διατηρεί το ακριβό προνόμιο να διαβάζει τη στήλη πριν πάει στο τυπογραφείο, αν είσαι ο Μάικλ Ντάγκλας. Πράγματι, το 1975, μετά την παραλαβή του Όσκαρ καλύτερης ταινίας για τη Φωλιά του κούκου, ο συμπαραγωγός και μέλλων Mr. Jones, μπροστά σε ανοιχτά μικρό- φωνα στο πρες ρουμ, προέβλεψε, it s all downhill from here. 3. Ομοίως και η πεποίθησή του, που διατηρήθηκε ακλόνητη μέχρι τέλους, πως οι γυναίκες έχουν λιγότερα δόντια απ τους άντρες. Πεποίθηση καταφανώς αληθής, όπως μπορεί να επιβεβαιώσει οιοσδήποτε έχει μπει σε οιανδήποτε παμπ του Νιούκασλ. 4. Η πρώτη, ως γνωστόν, έλαβε χώρα την 5η Οκτωβρίου 2005 σ ένα μπαλκόνι επί της οδού Βεΐκου αριθ- μός 10 στο Κουκάκι. Την ίδια στιγμή, πολλά μίλια δυτικότερα, στην Κέρκυρα, ο φίλος του ποιητή Ευγένιος Αρανίτσης έκλεινε, ανυποψίαστος, τα πενήντα του χρόνια. 5. Ο Αρκάς πρέπει να είναι (μαζί με τον Πίντσον και τον Σάλιντζερ) ο λιγότερο φωτογενής δημιουργός στον κόσμο. εν έχω δει ποτέ τη φάτσα του. Ούτε και ξέρω κανένα που να έχει 6. Και τώρα ένα μικρό δείγμα από τον μη γνωστό του τρόπο: «Ο επαγγελματίας γελωτοποιός - καθώς και ο παραδοσιακός αστείος της παρέας - ουδέποτε είναι άτομα ευτυχισμένα. Κάτι βασικό τους λείπει, κάποιο σακατιλίκι κουβαλάνε. Μπορούμε να φανταστούμε έναν κωμικό καλλονό, Απόλλωνα στην εμφάνιση; Η φυσική προίκα ποτέ δεν προκαλεί γέλια. Για τον ίδιο λόγο δεν υπάρχουν κωμικές ομορφογυναίκες». Εξαιρούνται, προφανώς, ο Ζαχαρίας και η Ρούλα.