2014 Εκδόσεις Ωκεανός

Transcript

1

2

3 Τ Ο Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι Ο Χ Ε Ι Ρ Ο Κ Ρ Ο Τ Η Μ Α

4 Σειρά: Ελληνική Πεζογραφία Συγγραφέας: Κυριάκος Κουζούµης Σελιδοποίηση: Αλίκη Τριανταφυλλίδου Επιµέλεια: Ανθή Μπίσσα Προσαρµογή εξωφύλλου: Έλενα Ματθαίου Απαγορεύεται η αναδηµοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, µερική ή περιληπτική, ή η απόδοση κατά παράφραση ή διασκευή του περιεχοµένου του βιβλίου µε οποιονδήποτε τρόπο, µηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογράφησης ή άλλο, χωρίς προηγούµενη γραπτή άδεια του εκδότη. Νόµος 2121/1993 και κανόνες του ιεθνούς ικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα Κυριάκος Κουζούµης & ΕΚ ΟΣΕΙΣ ΩΚΕΑΝΟΣ Σόλωνος 136, , Αθήνα Τηλ.: Φαξ: ISBN

5 Κ Υ Ρ Ι Α Κ Ο Σ Κ Ο Υ Ζ Ο Υ Μ Η Σ Τ Ο Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι Ο Χ Ε Ι Ρ Ο Κ Ρ Ο Τ Η Μ Α

6

7 ΑΦΙΕΡΩΜEΝΟ ΣΤΗ ΡΩΞAΝΗ

8

9 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ Πρόλογος ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Ο Κύβος Ερρίφθη ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 «Μην Μπλέξεις Ποτέ Μ Αυτά» ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 «Έτσι Φεύγεις; Χωρίς Ένα Αντίο;» ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 «Εσύ Και Εγώ» ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5 «Μικρός Που Είναι Ο Κόσμος» ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6 «Ο Επόμενος» ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7 «Μήπως Σ Ενοχλεί Το Φως;» ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8 Επιθυμίες Και Όνειρα ΚΕΦΑΛΑΙΟ 9 «Έπαιξα Κι Έχασα» ΚΕΦΑΛΑΙΟ 10 Η Αποφοίτηση ΚΕΦΑΛΑΙΟ 11 Ακραία Και Αρρωστημένη Χημεία ΚΕΦΑΛΑΙΟ 12 «Κύριε Πρίγκιπα, Αυτή Είμαι» ΚΕΦΑΛΑΙΟ 13 «Να Ζήσετε!» ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14 Σχιζοφρενική Σχέση ΚΕΦΑΛΑΙΟ 15 «Τιμή Είναι Να Σου Μιλούν Στον Ενικό» ΚΕΦΑΛΑΙΟ 16 Δώρο Θεού ΚΕΦΑΛΑΙΟ 17 «Σε Ρωτάω, Γιατί;» ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18 «Πέντε Μηδέν» ΚΕΦΑΛΑΙΟ 19 «Σε Ικετεύω, Μη Φύγεις!» ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20 Αντιγόνη Μήδεια

10 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21 Ηθικός Αυτουργός ΚΕΦΑΛΑΙΟ 22 «Λατρεύω Τα Λάφυρά Μου» ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23 «Είμαι Και Εγώ Ένα Άγαλμα» ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24 Ο Ασκός Του Αιόλου ΚΕΦΑΛΑΙΟ 25 «Γιατί Αυτό Θέλει Ο Κόσμος» ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26 Χαμαιλέοντας Ψυχής ΚΕΦΑΛΑΙΟ 27 «Η Μάνα Της Μελάνης» ΚΕΦΑΛΑΙΟ 28 Το Στολίδι Του Αργοσαρωνικού ΚΕΦΑΛΑΙΟ 29 «Σαν Μια Άλλη Μέδουσα» ΚΕΦΑΛΑΙΟ 30 Μίμησις Πράξεως ΚΕΦΑΛΑΙΟ 31 Η Συνέντευξη Ευχαριστίες

11 ΠΡΟΛΟΓΟΣ = Σε μια ιδιωτική κλινική της Κηφισιάς μια γυναίκα παλεύει σκληρά με την αποσύνθεση. Στον ουρανό χαράζει η πρώτη του Δεκέμβρη και ένα λευκό σεντόνι απλώνεται σ όλη την Αθήνα. Η ασθενής δεν περιμένει κανέναν. Ξαφνικά όμως, η πόρτα του δωματίου ανοίγει και μια νεαρή κοπέλα κάνει ένα βήμα μπροστά. Αντικρίζει την ασθενή και στο φρικιαστικό θέαμα ανατριχιάζει. Επόμενο βήμα. Στέκεται αμήχανη απέναντί της και σφίγγει τις γροθιές της. Τελευταίο βήμα. Αποφασισμένη αρπάζει τη ρομφαία του λόγου και κάθεται πλάι της. Έχει τόσα να της πει και θα της τα πει. Όλα! Έχει όμως και τόσα να τη ρωτήσει Λίγο πριν πέσει η αυλαία η ασθενής θα επιθυμήσει τη συγχώρηση, ενώ η επισκέπτρια τη δικαίωση. Για ποιά θα ηχήσει το χειροκρότημα; ~ 11 ~

12

13 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 ΟΚΥ Β Ο Σ Ε Ρ Ρ Ι Φ Θ Η = Είχε μόλις χαράξει, μα ο ήλιος δεν είχε βγει ακόμη στον ουρανό.τα πυκνά σύννεφα τον έκρυβαν καλά και το μουντό γκρίζο χρώμα είχε απλωθεί σ ολόκληρη την Αθήνα. Το ξυπνητήρι ήχησε δυνατά μέσα στην κρεβατοκάμαρά της. Από τότε που ήταν παιδί απεχθανόταν το πρωινό ξύπνημα, κι όμως, εκείνην την ημέρα καρτερούσε να ακούσει τον ήχο του. Καρτερούσε να χαράξει. εν είχε κοιμηθεί καλά. Ολόκληρη τη νύχτα στριφογυρνούσε στο κρεβάτι της και πολύ συχνά βαριανάσαινε. Σκούπιζε το μέτωπό της από τον κρύο ιδρώτα και άλλαζε πλευρό, έπειτα πάλι το ίδιο και ένας ξερόβηχας από το πολύ κάπνισμα της προηγούμενης ημέρας της διασπούσε τη σωματική ηρεμία. Κοιτούσε συνεχώς το ρολόι της και ένιωθε τον χρόνο σαν να είχε παγώσει, σαν να μην κυλούσε. Για εκείνη, ο δείκτης των λεπτών έδειχνε να διασχίζει τα νούμερα τόσο βασανιστικά, τόσο βίαια. Ώσπου τελικά χάραξε! Χάραξε η πρώτη του εκέμβρη! Ο άλλοτε ενοχλητικός ήχος απ το ξυπνητήρι την έκανε να τρομάξει. Ήταν ο ήχος που θα σήμαινε την έναρξη του δικού της αγώνα. Ήταν ο ήχος που θα την έφερνε αντιμέτωπη με την πιο βαθιά επι- ~ 13 ~

14 Κ Υ Ρ Ι Α Κ Ο Σ Κ Ο Υ Ζ Ο Υ Μ Η Σ θυμία της και θα τη σύστηνε σε μια νέα και πρωτόγνωρη δοκιμασία. Αν και αδημονούσε να χαράξει, σαν μπήκαν από το παντζούρι της κρεβατοκάμαρας τα χρώματα του σκούρου μπλε και του γκρι παραδέχτηκε, στον ίδιο τον εαυτό της, πως φοβόταν. Αν και αδημονούσε να έρθει εκείνη η μέρα, σαν είδε τη νέα ημερομηνία στο ηλεκτρονικό ημερολόγιο του κομοδίνου της, παραδέχτηκε, στον ίδιο τον εαυτό της, πως φοβόταν. Με δειλές κινήσεις έσυρε το σώμα της από το κρεβάτι και έφτασε μέχρι την πόρτα του υπνοδωματίου της. εν είχε φορέσει ούτε καν τις παντόφλες της. Αν ήταν ακόμη παιδί και περπατούσε ξυπόλυτη, όλο και κάποια παρατήρηση θα είχε να ακούσει από τον πατέρα της. Βγήκε στον διάδρομο του διαμερίσματός της και με φειδωλά βήματα έφτασε μέχρι το μπάνιο. Άναψε το φως και κλείδωσε την πόρτα πίσω της. Στάθηκε ακίνητη και κοίταξε το είδωλό της στον καθρέφτη. Κάρφωνε για ώρα με το βλέμμα της το πρόσωπό της και δεν έβγαζε λαλιά. Έπειτα, με μια απότομη κίνηση άνοιξε τη βρύση και ένιωσε στις παλάμες των χεριών της το κρύο νερό. Έσκυψε πάνω από τον νιπτήρα και με βία έβρεξε το πρόσωπό της. Ασταμάτητα το έβρεχε για να ξυπνήσει. Κι όμως, βαθιά μέσα της άλλος ήταν ο σκοπός της. Ήθελε να συνειδητοποιήσει πως είχε έρθει πια εκείνη η μέρα που τόσο πολύ περίμενε. Έβρεχε το πρόσωπό της για ώρα τα μάτια της είχαν κοκκινίσει, τα χείλη της είχαν φουσκώσει και τα καστανά μαλλιά της έμοιαζαν με τούφες σιταριού σπαρμένες στο χωράφι του κρανίου της. Σήκωσε το κεφάλι της και ξανακοίταξε το είδωλό της στον καθρέ- ~ 14 ~

15 Τ Ο Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι Ο Χ Ε Ι Ρ Ο Κ Ρ Ο Τ Η Μ Α φτη. Στήριξε το βάρος του σώματός της στις άκρες του νιπτήρα και βύθισε το βλέμμα της στο γυαλί Προσπάθησε να βρει κάτι για να πει στον εαυτό της. Αναζητούσε μια φράση, έστω μία λέξη για να του απευθύνει. Τίποτε! Σιωπή! Γύρισε την πλάτη της και ξεκλείδωσε την πόρτα. Λίγο όμως, πριν βγει από το μπάνιο, ξανακοίταξε τον καθρέφτη και τότε βρήκε λαλιά! «εν φοβάμαι! Τώρα πια, δεν φοβάμαι! Τώρα, ξέρω τί θέλω!» Έκλεισε πίσω της την πόρτα και ξαναβρέθηκε στον διάδρομο. Κατευθύνθηκε στην κουζίνα και σαν πέρασε το κατώφλι της, πήγε κατευθείαν στη γωνία πλάι στο παράθυρο της βεράντας. Αντίκρισε έξω τη μουντάδα του ουρανού και χάιδεψε τα φύλλα από το φυτό της γλάστρας. Πέρασε το χέρι της πίσω απ τα μαλλιά της και το βλέμμα της πάγωσε σαν βρέθηκε αντιμέτωπο με το αναμμένο καντήλι. Γύρω του εικόνες από φιγούρες της Ορθοδοξίας και στη μέση η φλόγα του φιτιλιού να καίει ήρεμα. Έπιασε στα χέρια της την εικόνα του Αγίου Γερασίμου του Ιορδανίτου και, αφού τη χάιδεψε, την έσφιξε στην αγκαλιά της. Έπειτα την έφερε απέναντι από τα μάτια της και σαν φλας άναψαν μέσα στα σκοτάδια του μυαλού της δυο λόγια Σήμεραθαγίνει! Αςείσαιστοπλευρόμου Σεχρειάζομαι! Ας γίνεις Εσύ το λιοντάρι που θα προστατεύει εμένα σ αυτό μου το τόλμημα. Ας είσαι Εσύ ο δικός μου φύλακας σ αυτή τη δοκιμασία που τόσα χρόνια περίμενα. Ας είσαι πλάι μου. Αν έχω την προστασία Σου, δεν έχω να φοβηθώ τίποτε! Καλημέρα Απίθωσε την εικόνα στη θέση της και, αφού άφησε έναν ακόμη αναστεναγμό να δραπετεύσει από το στόμα της, πήγε κατευ- ~ 15 ~

16 Κ Υ Ρ Ι Α Κ Ο Σ Κ Ο Υ Ζ Ο Υ Μ Η Σ θείαν στην κρεβατοκάμαρά της. Είχε ζητήσει από τονάγιο Γεράσιμο να γίνει το δικό της λιοντάρι, διότι η εν λόγω αγία φιγούρα απεικονίζεται πάντα μ ένα λιοντάρι να κάθεται δίπλα στα πόδια της και να την προστατεύει. Άνοιξε την ντουλάπα της, έβγαλε από μέσα ένα τζιν πανταλόνι και ένα λευκό πουκάμισο και από τα κάτω ράφια πήρε τις μαύρες μπότες της. Μέσα σε λίγα λεπτά ήταν ντυμένη. Πέρασε στους ώμους το δερμάτινο παλτό της και γύρω απ τον λαιμό τύλιξε το κασκόλ της. Άρπαξε τα κλειδιά του αυτοκινήτου της και μέσα στην τσάντα της έβαλε την ατζέντα της. Ήταν σίγουρη πως στη σελίδα εκείνης της ημερομηνίας είχε αναγράψει τη διεύθυνση, στην οποία ποθούσε να πάει αν και αυτή η διεύθυνση έλαμπε σαν ηλιαχτίδα μέσα στη μνήμη της. Έκλεισε πίσω της την πόρτα του σπιτιού και με ψηλά το κεφάλι κατέβηκε τα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας. Μπήκε στη θέση του οδηγού και μονομιάς έγειρε το κλειδί στη μίζα. Προορισμός της η ανταμοιβή της χρόνιας υπομονής της. Προορισμός της η εφαρμογή της φράσης «ο κύβος ερρίφθη». Προορισμός της η Κηφισιά! ~ 16 ~

17 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 «ΜΗN Μ Π Λ Ε Ξ Ε Ι Σ Π Ο Τ Ε Μ ΑΥ ΤΑ» = Το καλοκαίρι είχε μόλις εκπνεύσει, μα στις πρώτες ημέρες του Σεπτεμβρίου η θερμοκρασία δεν είχε να ζηλέψει και πολλά απ αυτήν του Αυγούστου. Στην έπαυλη του Αλεξάνδρου όλο το προσωπικό ήταν επί ποδός. Όλοι είχαν δώσει τα μέγιστα των δυνατοτήτων τους για να είναι τα πάντα στην εντέλεια, καθώς μια ακόμη δεξίωση της οικογένειας θα δινόταν στον κήπο για τους εκλεκτούς μα και αναρίθμητους φίλους. Το υπηρετικό προσωπικό ετοίμαζε από μέρες το σπίτι. Δεν είχαν αφήσει ούτε μια γωνία που να μην έλαμπε από καθαριότητα. Τίποτε δεν είχε αφεθεί στην τύχη του. Όλοι κινούνταν βάσει οδηγιών που έπαιρναν από την οικοδέσποινα, την Ασπασία Αλεξάνδρου. Η ίδια, με απίστευτη και κάποιες φορές ενοχλητική σχολαστικότητα, έλεγχε τα πάντα. Ήθελε και εκείνη με τη σειρά της τη νύχτα της δεξίωσης η έπαυλη να λάμπει αφήνοντας άφωνους όλους όσοι θα περνούσαν το αρχοντικό κατώφλι της. ~ 17 ~

18 Κ Υ Ρ Ι Α Κ Ο Σ Κ Ο Υ Ζ Ο Υ Μ Η Σ Στις κρεβατοκάμαρες του πρώτου ορόφου τα παιδιά της οικογένειας ετοιμάζονταν για να παρευρεθούν στην οικογενειακή γιορτή. Ήταν κάτι συνηθισμένο γι αυτά, μια και από τότε που θυμούνταν τους εαυτούς τους, το σπίτι τους είχε συχνά κόσμο για γεύμα ή για δείπνο, με σκοπό την ανακοίνωση κάποιας επαγγελματικής επιτυχίας του πατέρα τους. Το μάτι τους είχε πια χορτάσει από κρυστάλλινα και πορσελάνινα διακοσμητικά πάνω στα πελώρια τραπέζια, είχε γεμίσει από ανέσεις και ενδείξεις πολυτέλειας, είχε πια συνηθίσει στη χλιδή και στην πλουσιοπάροχη ζωή. Κι όμως, εκείνην την ημέρα κανένας από τους γυιούς της οικογένειας δεν επιθυμούσε να κατεβεί στον κήπο. Σαν όλα τα παιδιά έτσι κι αυτά ήθελαν περισσότερο να μείνουν στα δωμάτιά τους και να παίξουν, να ακούσουν μουσική ή να κάνουν οτιδήποτε θα τους ευχαριστούσε. Κάποιοι άλλοι στη θέση τους θα λαχταρούσαν να βιώσουν την πολυτέλεια εκείνης της βραδιάς, μα αυτά τα παιδιά είχαν πια βαρεθεί να παριστάνουν τον ρόλο μιας μαριονέτας, που απλώς συμπλήρωνε στα μάτια τρίτων το άρτιο προφίλ μιας δήθεν ευτυχισμένης οικογένειας. Αν και επιχείρησαν να προβάλουν αντίσταση και να μείνουν στα δωμάτιά τους, ο λόγος τους δεν βρήκε καμμιά ανταπόκριση στο άγριο και επιβλητικό βλέμμα του πατέρα τους. Αναγκάστηκαν λοιπόν, να φορέσουν τα καλά τους και να σταθούν πλάι στους γονείς τους. Την παρουσία τους μπορούσαν να την επιτάξουν, μα ~ 18 ~

19 Τ Ο Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι Ο Χ Ε Ι Ρ Ο Κ Ρ Ο Τ Η Μ Α το μυαλό τους και την ψυχή τους κανένας δεν θα ήταν ποτέ ικανός να ελέγξει. Έτσι, για μια ακόμη φορά τα παιδιά της Ασπασίας και του Νέστορα φόρεσαν τα προσωπεία τους και ξεκίνησαν να ετοιμάζονται. Η Ασπασία είχε μόλις τελειώσει με τον τελευταίο έλεγχο των λεπτομερειών. Ήταν φανατική οπαδός του ρητού «η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά» και έτσι είχε φροντίσει εκείνη η δεξίωση να είναι πολύ διαφορετική απ όλες τις άλλες. Σε λίγες ώρες όμως, όντως θα ερχόταν αντιμέτωπη με εκείνη τη διαφορετικότητα. Μια διαφορετικότητα που θα τη στοίχειωνε για όλη την υπόλοιπη ζωή της, που θα σημάδευε τα νιάτα της και θα αμαύρωνε ολόκληρο το μέλλον της. Και όμως, εκείνη η μέρα θα ήταν μονάχα η έναρξη μιας ζωής γεμάτης βάσανα και ταλαιπωρίες. Εκείνη η μέρα θα ήταν μονάχα το βήμα για έναν άλλον «Γολγοθά» που θα τον ανέβαινε μόνη της Στην καρδιά του κήπου τα τραπέζια με τα κοφτά τραπεζομάντιλα και τα αναμμένα κεριά στο κέντρο ήταν τοποθετημένα περιμετρικά, ενώ τα καθίσματα που κρύβονταν από πίσω τους ήταν ντυμένα με μεταξωτά καλύμματα. Πλάι τους κυριαρχούσε η πισίνα με τον δίχρωμο φωτισμό στο εσωτερικό της και με λουλούδια διάσπαρτα πάνω στην ήρεμη υδάτινη επιφάνειά της. Πιο πέρα, δέσποζε ένα τεράστιο τραπέζι που είχε επάνω του αναρίθμητα μπουκάλια με ποτά και τον σερβιτόρο να στέκεται από πίσω, έτοιμος να υποδεχτεί τους καλεσμένους. Τέλος, ακριβώς απέναντι από την πισίνα υπήρχε ο πελώριος και άκρως εντυπωσια- ~ 19 ~

20 Κ Υ Ρ Ι Α Κ Ο Σ Κ Ο Υ Ζ Ο Υ Μ Η Σ κός μπουφές με γεύσεις που ο ανθρώπινος νους με δυσκολία θα συνελάμβανε. Η ευωδία των δίσκων είχε κατακλύσει την ατμόσφαιρα, ενώ η απαλή τζαζ μουσική συμπλήρωνε την τελειότητα της στιγμής. Αφού επέβλεψε τα πάντα, η Ασπασία μπήκε στο σαλόνι του σπιτιού και ανέβηκε τη σκάλα φτάνοντας στον πρώτο όροφο. Σαν βρέθηκε έξω από την κρεβατοκάμαρά της άκουσε τον Νέστορα να τσακώνεται με τον πρωτότοκο γυιό τους, τον Γιώργο. «Δεν θέλω να κατέβω» επαναλάμβανε ο Γιώργος. «Η θέση σου είναι πλάι στον πατέρα σου. Το κατάλαβες;» Απάντηση δεν πήρε ο Νέστορας. «Σε ρώτησα κάτι! Το κατάλαβες;» «Εσύ γιατί ποτέ δεν καταλαβαίνεις εμένα; Σου λέω ότι δεν θέλω να κατέβω» «Σε λίγη ώρα να είσαι έτοιμος! Το καλό που σου θέλω! Δεν θα γίνω εγώ ρεζίλι, επειδή εσύ θες να κάνεις σήμερα την επανάστασή σου. Σύμφωνοι;» «Σύμφωνοι!» ξεδίπλωσε δειλά ο Γιώργος και συμπλήρωσε: «Μα έχε στον νου σου, πως την επανάστασή μου την έχω ήδη κάνει». Κατέβασε το κεφάλι του και βγήκε έξω. Ξαφνικά αντίκρισε τη μητέρα του και με το ίδιο θιγμένο ύφος έβαλε μπρος για το δωμάτιό του. Αν και τα βλέφαρα του Νέστορα πλησίασαν τα μάτια του, δεν ήταν ακόμη σε θέση να αντιληφθεί τί εννοούσε ο γυιός του. Δεν ήταν ακόμη σε θέση να συλλάβει νοηματικά τα κρυμμένα μηνύματα στα λόγια του πρώτου του παιδιού. ~ 20 ~

21 Τ Ο Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι Ο Χ Ε Ι Ρ Ο Κ Ρ Ο Τ Η Μ Α Μα πολύ σύντομα θα ερχόταν και αυτός αντιμέτωπος με τη λάμψη της αλήθειας. Μιας αλήθειας που θα του γκρέμιζε πολλά όνειρα ή για την ακρίβεια θα του τα μετέτρεπε σε πύρινους εφιάλτες Η Ασπασία μπήκε μέσα και έκλεισε πίσω της την πόρτα. «Τί έγινε;» ρώτησε. «Φρόντισε να του βάλεις μυαλό, γιατί θα χάσω καμμιά μέρα τον έλεγχο και θα φάει το χαστούκι που δεν έφαγε όταν ήταν μικρός». «Ηρέμησε! Είναι ακόμη παιδί, μόλις δεκαοκτώ χρονών» «Είναι άνδρας πια! Σε λίγο τελειώνει το σχολείο και έπειτα οφείλει να σταθεί στο ύψος των απαιτήσεων των επιχειρήσεών μου. Είναι ο διάδοχός μου. Πώς θα του εμπιστευτώ μεθαύριο τη θέση μου; Μου λες; Πώς;» «Είναι ανάγκη να ανοίξουμε αυτήν την κουβέντα τώρα;» «Εσύ τους έχεις κακομάθει! Όλους εσύ Με τον τρόπο που τους μεγαλώνεις. Αν κάτι πάει στραβά, να ξέρεις ότι εσύ θα είσαι η υπεύθυνη». «Ούτε τους έκανα ούτε τους μεγαλώνω μόνη μου. Αλλά μάλλον σωστά τα λες. Μπορεί να μην τους έκανα μόνη μου, αλλά ναι, μόνη μου τους μεγαλώνω Εσύ συνέχεια λείπεις». «Δουλεύω ασταμάτητα για να μη σας λείψει τίποτε! Αν δεν ήμουν εγώ, τότε όλος αυτός ο τρόπος ζωής που κάνετε θα σας ήταν άγνωστος» ~ 21 ~

22 Κ Υ Ρ Ι Α Κ Ο Σ Κ Ο Υ Ζ Ο Υ Μ Η Σ «Γνώριμη όμως, η ερμηνεία της οικογένειας. Αναρωτιέμαι, αν εσύ ξέρεις τί σημαίνει αυτή η λέξη, τί κρύβει αυτή η λέξη, τί απαιτήσεις έχει» «Τα μαθήματα ηθικής στους γυιούς σου. Όχι σε μένα! Το κατάλαβες; Όχι σε μένα!» Συνέχισε να φωνάζει. «Όπως επιθυμείς, αφέντη...» του έγνεψε ειρωνικά. «Πήγαινε να δεις αν είναι και οι άλλοι έτοιμοι και σε λίγο να είστε όλοι στο σαλόνι. Οι πρώτοι καλεσμένοι όπου να ναι θα ρθουν και απαιτώ να μη δώσουμε κανένα δικαίωμα για σχόλια. Κανένα!» Ήταν κάθετος στην απάντησή του. «Θα πάω, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε! Κάποια στιγμή οφείλεις να βρεις χρόνο και για εμάς. Εσύ το κατάλαβες;» του ανταπέδωσε. Η Ασπασία κατέβασε το κεφάλι της και βγήκε πάλι στον διάδρομο. Μόλις έκλεισε πίσω της την πόρτα ένας αναστεναγμός δραπέτευσε από το στόμα της. Ο Νέστορας έχοντας μείνει μόνος του, έσφιξε τις γροθιές του και πήρε βαθιές ανάσες στην προσπάθειά του να κατευνάσει την οργή που ένιωθε, μια και του είχαν αντιμιλήσει αρχικά ο πρωτότοκος γυιός του και εν συνεχεία η σύζυγός του. Ο Γιώργος ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας. Ήταν ο μεγάλος, αν βέβαια θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς μεγάλο ένα δεκαοκτάχρονο αγόρι. Κι όμως, στα μάτια όλων, ο Γιώργος ήταν ο μεγάλος και, όπως συνηθίζεται, θα ήταν αυτός που θα αναλάμβανε το τιμόνι των επιχειρήσεων «Αλεξάνδρου» λίγα χρόνια αργότερα. ~ 22 ~

23 Τ Ο Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι Ο Χ Ε Ι Ρ Ο Κ Ρ Ο Τ Η Μ Α Ο Νέστορας, από τότε που γεννήθηκε ο Γιώργος, βιαζόταν να τον δει να μεγαλώνει και να ενηλικιώνεται, για να τον μυήσει αμέσως στα μυστικά της δουλειάς και να έχει ήσυχο το κεφάλι του πως κάποια μέρα θα αφήσει στο πόδι του έναν άξιο συνεχιστή του ονόματος που με τόσο κόπο είχε φτιάξει. Αν και κατά βάθος, ο Γιώργος ήταν το καμάρι του Νέστορα, εκείνος σπανίως του το έδειχνε. Αντιθέτως, ασκούσε επάνω του έναν πολύ σκληρό τρόπο διαπαιδαγώγησης. Πίστευε πως μόνο έτσι θα του μετάγγιζε τα απαραίτητα ψυχολογικά αντισώματα για να αντεπεξέλθει αργότερα στον σκληροτράχηλο κόσμο των επιχειρήσεων. Είχε την πεποίθηση πως αν του θανάτωνε από μικρή ηλικία κάθε ίχνος ευαισθησίας, θα του σκιαγραφούσε με επιτυχία το προφίλ ενός αμείλικτου διπλωμάτη, άξιου για να αυξήσει ακόμη περισσότερο τα οικονομικά κέρδη της εταιρείας μέσω σπουδαίων και τρανών συμμαχιών. Ο δεύτερος γυιός της οικογένειας ήταν ο Νικόλας. Ήταν μόλις δεκαέξι ετών και στο εφηβικό πρόσωπό του έφερε πολύ έντονα σημάδια αγνότητας και καθαρότητας. Τα μάτια του ήταν καστανά και πολύ μεγάλα. Εξέπεμπαν τη γαλήνη και την ηρεμία που πολλοί θα ήθελαν να είχαν. Θα μπορούσαν κάλλιστα να χαρακτηριστούν ως καθρέφτης της καλοκάγαθης ψυχής του. Αγόρι χαμηλών τόνων, φιλήσυχο και στο σχολείο του ήταν αναμφισβήτητα ο καλύτερος μαθητής της τάξης του. Για τον Νικόλα, ο Νέστορας δεν είχε τόσο μεγαλεπήβολα σχέδια. Παρ όλα αυτά, δεν θα τον άφηνε έξω από το πλαίσιο της επιχείρησης. Σκό- ~ 23 ~

24 Κ Υ Ρ Ι Α Κ Ο Σ Κ Ο Υ Ζ Ο Υ Μ Η Σ πευε, όταν με το καλό και αυτός ολοκλήρωνε το σχολείο του, να τον σπουδάσει Νομική και έπειτα όλο το νομικό πλαίσιο της εταιρείας θα φώλιαζε κάπου μέσα στο χαρτοφυλάκιο του γραφείου του. Ο τρίτος γυιός στη σειρά ήταν ο Κωνσταντίνος. Αν και ήταν μόλις δεκατεσσάρων ετών, είχε κάνει αισθητή την πρόωρη διαμόρφωση του χαρακτήρα του και για την ακρίβεια, την πρόωρη διαμόρφωση του ανδρικού χαρακτήρα του. Ο Κωνσταντίνος ήταν ένα ατίθασο παιδί που σκόπευε συνέχεια να κάνει σκανταλιές και έπειτα να ρίχνει τα βάρη από τις παιδικές πράξεις του σ άλλους, μα κυρίως στα αδέλφια του. Ήταν μελαχρινός με μαύρα μάτια και ωραίο σώμα, μια και ο κόσμος του αθλητισμού τον είχε από νωρίς κερδίσει. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο πιο όμορφος γυιός και δεν ήταν λίγοι αυτοί που σχολίαζαν πως ο Κωνσταντίνος θα έκαιγε πολλές γυναικείες καρδιές στο μέλλον. Η επιθυμία του να γνωρίσει καλύτερα το σώμα του και κυρίως τα απόκρυφα σημεία αυτού βγήκε πολύ νωρίς στην επιφάνεια. Δεν ήταν λίγες οι φορές που απομονωνόταν στο υπνοδωμάτιό του κρατώντας στα χέρια του ένα πορνό περιοδικό και επιδιδόταν σε αυνανισμό. Σε αντίθεση με τον Γιώργο και τον Νικόλα, ο Κωνσταντίνος βιαζόταν να μεγαλώσει μόνο και μόνο για να πλαγιάζει με διάφορα θηλυκά και να μοιράζεται μαζί τους τα ερωτικά σχέδιά του. Για τον τρίτο γυιό, η οικονομική επιφάνεια της οικογένειας θα λειτουργούσε μονάχα ως ένα όπλο στα χέρια του για να εντυπωσιάζει τις ~ 24 ~

25 Τ Ο Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι Ο Χ Ε Ι Ρ Ο Κ Ρ Ο Τ Η Μ Α γυναίκες και να τις κερδίζει. Ήταν σίγουρα γνήσιος απόγονος του Νέστορα Τέλος, ο Βενιαμίν της οικογένειας ήταν ο Πάρης. Είχε και αυτός με τα υπόλοιπα αδέλφια του δύο χρόνια διαφορά. Ήταν δώδεκα χρονών και ήταν ίσως ο πιο ξεχωριστός, μια και στο παιδικό μυαλουδάκι του φώλιαζαν όνειρα καλλιτεχνικής φύσης. Ήταν μελαχρινός με καταγάλανα μάτια και αδύνατα καλλίγραμμα δάχτυλα. Ο Πάρις αναζητούσε συνέχεια τρόπους για να εκφράσει τα πλούσια συναισθήματά του και να επικοινωνήσει με τους άλλους. Βαθιά μέσα του ένιωθε μόνος και αυτό γιατί κανένα μέλος της οικογένειας δεν ασχολούνταν ιδιαίτερα μαζί του, με εξαίρεση τον Νικόλα. Συνήθιζε να μένει με τις ώρες μέσα στο υπνοδωμάτιό του και να χτίζει πύργους με τουβλάκια, να παίζει με τα στρατιωτάκια, που του είχε αγοράσει ο πατέρας του και, όταν ήταν σίγουρος πως όλοι κοιμούνταν, άρπαζε από το τελευταίο συρτάρι του γραφείου του το μπλοκ ζωγραφικής και τους μαρκαδόρους του και βυθιζόταν με ευχαρίστηση στον πυθμένα των χρωμάτων. Λάτρευε να σχεδιάζει ανθρώπους, σπίτια, ζώα. Εικόνες απλές, καθημερινές, απόλυτα οικείες στο παιδικό βλέμμα του. Και όμως, ήταν ακόμη πολύ μικρός για να αντιληφθεί πού θα τον οδηγούσε αυτή η καλλιτεχνική του τάση. Ο Πάρις μιλούσε ελάχιστα και αυτό γιατί ήταν ο μόνος που έτρεμε τόσο πολύ τον Νέστορα και την όποια αντίδρασή του. Αν και ποτέ του δεν ήθελε να υπακούει στις πατρικές εντολές, πάντα κατέβαζε το κεφάλι και μόνο μια φράση ~ 25 ~

26 Κ Υ Ρ Ι Α Κ Ο Σ Κ Ο Υ Ζ Ο Υ Μ Η Σ ξεδιπλωνόταν από τα χείλη του: «Ναι πατέρα». Η αγαπημένη του ζωγραφιά ήταν καλά κρυμμένη μέσα στην κρεβατοκάμαρά του. Απεικόνιζε έναν νεαρό που βάδιζε σ ένα ανηφορικό βραχώδες μονοπάτι και κατευθυνόταν προς το φως του ήλιου. Φορούσε απλά ρούχα και από τα χέρια του κρεμόταν μια σχολική τσάντα. Προμηνύματα που ακόμη δεν τους έδινε καμμία σημασία. Απολύτως καμμία! Η Ασπασία μπήκε στο δωμάτιο του Νικόλα και τον είδε να κουμπώνει το γιλέκο του. «Θες βοήθεια;» «Όχι μητέρα. Σε λίγα λεπτά είμαι έτοιμος» «Νικόλα» Δίστασε να ολοκληρώσει τη σκέψη της. «Ναι μητέρα» Την κάρφωσε με το φωτεινό βλέμμα του. «Τίποτε! Θα σε δω κάτω» Έκλεισε την πόρτα και πήγε δυο δωμάτια πιο πέρα. Στου Κωνσταντίνου. «Πώς είσαι Κωστάκη μου;» τον ρώτησε χαμογελαστή. Ο Κωνσταντίνος σηκώθηκε απότομα από το κρεβάτι, όπου χάζευε ένα περιοδικό με αυτοκίνητα και της απάντησε με έντονο ύφος. «Δεν είμαι ο Κωστάκης. Κωνσταντίνος είναι το όνομά μου». «Χμ! Για μένα θα είσαι πάντα ο Κωστάκης μου». Δεν άφησε να χαθεί το χαμόγελό της. «Είμαι για όλους ο Κωνσταντίνος. Τί θες στο δωμάτιό μου;» «Να δω αν είσαι έτοιμος και να σε βοηθήσω αν θες κάτι». ~ 26 ~

27 Τ Ο Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι Ο Χ Ε Ι Ρ Ο Κ Ρ Ο Τ Η Μ Α «Δεν θέλω τίποτε! Μπορώ να τα κάνω όλα και μόνος μου» «Μη βιάζεσαι αγόρι μου. Μη βιάζεσαι! Θα έρθει η ώρα που θα τα κάνεις όλα μόνος σου Μα ακόμη είναι νωρίς». «Αν δεν θέλεις κάτι άλλο, μπορείς να πηγαίνεις» Ξαναξάπλωσε στο κρεβάτι του και πήρε πάλι στα χέρια του το περιοδικό. «Θες να μου πεις τί βλέπεις;» «Αυτοκίνητα! Δεν ξέρω ποιό να διαλέξω. Μόλις ενηλικιωθώ θα ζητήσω από τον πατέρα να μου πάρει αμέσως αυτοκίνητο. Ανυπομονώ να κρατήσω στα χέρια μου το τιμόνι και να βγω βόλτα». «Κάθε πράγμα στον καιρό του Κώστα» Σβήστηκε το χαμόγελό της. «Είπα, πως αν δεν με θες κάτι άλλο, μπορείς να πηγαίνεις» της είπε χωρίς να την κοιτάει. Η Ασπασία βγήκε και πήγε κατευθείαν στο δωμάτιο του Πάρη. «Τί κάνει ο μικρός μου;» Ο Πάρης είχε μόλις κουμπώσει το λευκό πουκάμισό του και χτένιζε τα μαλλιά του. «Ετοιμάζομαι» «Θέλεις κάτι;» «Ναι! Να μην κατεβώ! Προτιμώ να μείνω εδώ πέρα και να διαβάσω Αύριο γράφω διαγώνισμα στην ιστορία και θέλω να γράψω άριστα» ~ 27 ~

28 Κ Υ Ρ Ι Α Κ Ο Σ Κ Ο Υ Ζ Ο Υ Μ Η Σ «Χμ! Άριστα θα γράψεις. Άλλωστε η ιστορία είναι το αγαπημένο σου μάθημα». «Νομίζεις! Δεν έχω διαβάσει καλά. Με όλη αυτή τη φασαρία για την προετοιμασία δεν πρόλαβα. Γίνεται να μην κατέβω;» «Πάρη μου, ο μπαμπάς θα στενοχωρηθεί. Δεν γίνεται να μην είμαστε όλοι στο πλευρό του. Σήμερα θα ανακοινώσει στον κόσμο μια μεγάλη επιτυχία που σημείωσε στη δουλειά του. Θέλουμε να είστε κοντά μας, πλάι στη χαρά μας. Άλλωστε ο μπαμπάς δουλεύει για εσάς. Δεν είσαι ευτυχής για εκείνον;» «Θα ήμουν περισσότερο ευτυχής αν πού και πού έπαιζε μαζί μου. Ποτέ του δεν ασχολείται με μένα. Είναι όλο με τον Γιώργο και τώρα τελευταία και με τον Κωνσταντίνο. Αυτοί είναι οι αγαπημένοι του γυιοί. Εμένα γιατί με κάνατε;» «Τί είναι αυτά που λες παιδί μου;» Τα βλέφαρά της πλησίασαν στα μάτια της. «Απορώ γιατί με κάνατε; Με θέλατε;» «Φυσικά και σε θέλαμε Μα τί είναι αυτά που λες;» «Εσύ ίσως! Ο πατέρας όμως, ούτε που θα θυμάται τί τάξη πηγαίνω. Στο σχολείο με ρωτάνε καμμιά φορά τί κάνει ο μπαμπάς μου και δεν έχω άλλη απάντηση να τους δώσω από το ότι δουλεύει ή ότι λείπει ταξίδι για δουλειές. Ενώ τα άλλα παιδιά μιλούν συνέχεια για τους μπαμπάδες τους. Μου λένε ότι τα πηγαίνουν στο πάρκο, ότι παίζουν μαζί τους, ότι καμμιά φορά διαβάζουν και μαζί τους τα μαθήματα του σχολείου. Εγώ;» ~ 28 ~

29 Τ Ο Τ Ε Λ Ε Υ Τ Α Ι Ο Χ Ε Ι Ρ Ο Κ Ρ Ο Τ Η Μ Α Η Ασπασία τον πλησίασε, γονάτισε μπροστά του και του χάιδεψε το μάγουλο. «Πάρη μου, μη νιώθεις άσχημα. Εσύ είσαι ικανός και γι αυτό μπορείς και διαβάζεις μόνος σου. Άλλωστε, αν έχεις κάποια απορία, εγώ δεν είμαι συνέχεια εδώ; Και όσο για το πάρκο, σου υπόσχομαι το Σάββατο που μας έρχεται να σε πάω και να παίξεις με τις ώρες. Όσες ώρες θέλεις Έτσι; Δεν θέλω να μου στενοχωριέσαι» Τον αγκάλιασε και σαν έκρυψε το πρόσωπό της στην παιδική ωμοπλάτη, τα ερμητικά κλειστά της μάτια έθαψαν τα δάκρυά τους, αν και λαχταρούσαν να τα αφήσουν ελεύθερα. Λίγο αργότερα σαν προσπάθησε να μπει στο δωμάτιο του Γιώργου, άκουσε από μέσα τη φωνή του να της λέει πως σε λίγο θα κατεβεί και αυτός στο σαλόνι και πως ήθελε να μείνει για λίγα λεπτά μόνος του. Η Ασπασία οπλίστηκε με θάρρος και βγήκε στον κήπο. Μ ένα βλέμμα της σήμανε σε μια υπηρέτρια να της φέρει ένα ποτήρι αλκοόλ. Ο Νέστορας από την πλευρά του ξεπρόβαλε στη σκάλα αφήνοντας το βλέμμα του να πλανηθεί στον χώρο. Αφού διαπίστωσε την τελειότητα της διακόσμησης και της καθαριότητας πλησίασε την Ασπασία και με προσβλητικό ύφος της μίλησε σιωπηλά. «Αν διανοηθείς να μου χαλάσεις απόψε τη βραδιά, θα σε κάνω να το μετανιώσεις» «Χρόνια τώρα μετανιώνω για την επιλογή μου» του απάντησε, αφού ήπιε τη δεύτερη γουλιά της. «Σου υπενθυμίζω καλή μου, πως όταν ήμασταν νεότε- ~ 29 ~

30 Κ Υ Ρ Ι Α Κ Ο Σ Κ Ο Υ Ζ Ο Υ Μ Η Σ ροι, εσύ απείλησες τον πατέρα σου πως αν δεν σε άφηνε να με παντρευτείς θα αυτοκτονούσες» «Έχεις δίκιο! Αδαής και άπειρη, να διαπιστώσω τη σοφία του, σαν μου έλεγε πως κάποια μέρα θα το μετανιώσω». «Βούλωσέ το, το καλό που σου θέλω». Φόρεσε ένα ειρωνικό χαμόγελο σαν ολοκλήρωσε τη φράση του. Η Ασπασία ήπιε μια ακόμη γουλιά αδειάζοντας έτσι το ποτήρι της. P Σ υ ν ε χ ί ζ ε τ α ι... ~ 30 ~

31