ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Κ. ΓΑΝΙ ΗΣ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ

Transcript

1

2 ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ Κ. ΓΑΝΙ ΗΣ ΚΕΙΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ

3 Copyright 2010 Αθανάσιος Γανίδης 2 ebooks4greeks.gr

4 Το βιβλίο αυτό θα ήθελα να το αφιερώσω στην µούσα µου, την γυναίκα της ζωής µου, στα παιδιά µου αλλά και στους γονείς µου που µε έκαναν τον άνθρωπο που είµαι 3

5 Περιεχόµενα σελίδα ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ 4 Οι απαραίτητες συστάσεις 6 Μέρος Ι 8 Αθήνα 2009 µ.χ. 9 Κύπρος, το µαρτυρικό νησί της Αφροδίτης 10 ωδωναία ρυς 11 Το τραγούδι του άγνωστου πολεµιστή 12 Ορατότης µηδέν 13 Απόγευµα θλιµµένο 14 Μια φούχτα χώµα 15 Χρόνια περασµένα 16 Αιµορραγώ 17 Κείµενα και αισθήµατα 18 Μόνος 19 Άνθρωποι στο πλήθος 20 Θλίψη 21 Μέσα στη φτώχεια 22 Πρόγονοι 23 Κυκεώνας 24 Κρυφακούγοντας έναν όρκο 25 ήλος Το ιερό νησί των ανέµων 26 Νυχτερινές σκέψεις 27 Μοναξιά 28 Νοσταλγία 29 Παιδιά χωρίς πατρίδες 30 Φύση 31 Μέρος ΙΙ 32 Σκαλισµένη πέτρα 33 Χωρισµός 34 Χωρισµός ΙΙ 35 Χωρισµός ΙΙΙ 36 Σχεδίασµα 37 Κληρονοµιά 38 12:00:00 39 Φύγε να χαρείς 41 Νυχτερινές σκέψεις ΙΙ 42 Αλίµονο 43 Ναυαγός 44 4

6 Αγάπη 45 Ελπίδα 46 Ερωτική εξοµολόγηση 47 Θα τα γνωρίζω 48 Μια νύχτα 49 Ευχούλα 50 Ο Άγγελος και ο Έρωτας 51 Το παραµύθι 52 Οπτασία 53 Το πανηγύρι 54 Συγνώµη 55 Χριστίνα 56 Χίλιες και µια νύχτες 57 Σ αγαπώ 58 Beware 59 Μέρος ΙΙΙ 60 Άδης Ι 61 Άδης ΙΙ 62 Το τριαντάφυλλο του θανάτου 63 Ο Ήλιος της ζωής 64 Ναγκασάκι 65 Χιροσίµα 66 Γη των καταραµένων 67 Ηµερολόγιο ενός µελλοθάνατου 68 Φωτογραφία 69 Επίγραµµα 70 Της ζωής αναφορά 71 Ο ήχος της σιωπής 72 5

7 Οι απαραίτητες συστάσεις Ονοµάζοµαι Γανίδης Αθανάσιος και έχω γεννηθεί στην Ξάνθη το Σπούδασα Τεχνολόγος Πολιτικός Μηχανικός στις Σέρρες και ζω µόνιµα στην Ξάνθη όπου και εργάζοµαι σαν ελεύθερος επαγγελµατίας στην ειδικότητά µου. Είµαι παντρεµένος και έχω δύο παιδιά. Μιλάω άριστα την Αγγλική γλώσσα και ασχολούµαι µε την ποίηση αλλά και την πεζογραφία από την εφηβεία µου όµως µόλις το 2008 έκανα τις πρώτες προσπάθειες σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισµούς. Ποιήµατά µου έχουν δηµοσιευτεί σε διάφορες ανθολογίες, περιοδικά και σε ιστοσελίδες στο διαδίκτυο. Στα χέρια σας κρατάτε την πρώτη µου ποιητική συλλογή µε τίτλο << Κείµενα και Εικόνες >>. ηµοσιεύσεις / Συµµετοχές σε συλλογές ; Οι ποιητές και ο έρωτας γιορτάζουν την Άνοιξη 2ος << Ποιητικός ιαγωνισµός Θεσσαλονίκης >>. Υδρόγειος 2008 Ποιητική ανθολογία 2009 Κι εγώ θα σ' αγαπάω κάθε µέρα. Εµπειρία Εκδοτική 2008 Ποιητική ανθολογία 2010 Κι εγώ θα σ' αγαπάω κάθε µέρα. Εµπειρία Εκδοτική 2009 Ποίηση και ζωγραφική. Υδρόγειος 2009 Τριµηνιαίο περιοδικό << Κελαινώ >> - Τεύχος Ανθολόγιο Ποιητικού ιαγωνισµού µε Θέµα την πέτρα. ήµος Χορτιάτη 2010 ιακρίσεις σε ποιητικούς διαγωνισµούς : 2 ο Βραβείο Ετήσιου ιαγωνισµού του Κελαινώ ο Βραβείο 2 ου ιεθνή ιαγωνισµού διηγήµατος Ελληνικού Πνευµατικού Οµίλου Κυπρίων Ελλάδος ο Βραβείο 4 ου ιαγωνισµού ποίησης Βόλου ο Βραβείο 4 ου ιαγωνισµού ποίησης και στίχου Βόλου 2009 Έπαινος Λογοτεχνικού ιαγωνισµού 2009 του Ελληνο-Αυστραλιανού Πολιτιστικού Συνδέσµου Μελβούρνης Έπαινος 9ου Πανελλήνιου Φεστιβάλ Ποιήσεως Θεσσαλονίκης της Ένωσης Συγγραφέων Λογοτεχνών Ευρώπης

8 Τιµητική διάκριση 1ου ιαγωνισµού Ποίησης του συλλόγου << Οι φίλοι των Επτανήσων >> 2009 Τιµητική διάκριση 2ου Πανελλήνιου ιαγωνισµού Ποίησης του ήµου Χορτιάτη 2008 Τιµητική ιάκριση Ετήσιου ιαγωνισµού του Κελαινώ 2008 Τιµητικός Έπαινος ιαγωνισµού Ποίησης Πολιτιστικής Κοινότητας Νέων Κοµοτηνής 2008 Τιµητικό ίπλωµα Πανελλήνιου ιαγωνισµού Θεσσαλονίκης 2008 Τιµητικό ίπλωµα Πανελλήνιου Λογοτεχνικού ιαγωνισµού ηµοτικού Πνευµατικού Κέντρου Λέρου

9 Μέρος Ι γενικά διάσπαρτα 8

10 Αθήνα 2009 µ.χ. 2 ο Βραβείο Ετήσιου ιαγωνισµού του Κελαινώ 2009 Αθήνα, πανώρια πόλη της Αθηνάς Παλλάδας αιώνιο σύµβολο, φωτεινό, ολάκερης Ελλάδας κοιτίδα πρώτη εσύ, της δηµοκρατίας, του ανθρωπισµού, του πολιτισµού, όλων των τεχνών µα και αυτής ακόµα της ελευθερίας. Στους δρόµους τους καινούς σου µόνος περιπλανιέµαι Από κάπου µακριά ο ήχος µιας διαδήλωσης ξέπνοος στην αρχή κι ύστερα όλο και πιο δυνατά ( Να δεις που πλησιάζει κατά δω ). Φασαρία, βοή και µια σειρήνα κάπου πιο κοντά, ίσως από κάποιο περιπολικό, ουρλιάζει. Ο κόσµος γύρω µου µια µερµηγκιά πάει κι έρχεται βιαστικός µε πρόσωπα γκρίζα και µάτια κενά. Λευκοί, µαύροι, κίτρινοι, κόκκινοι άνθρωποι κάθε φυλής όπου γης και πατρίς κι ο ουρανός σου θολός, η βροχή σου οξύ πληµµυρίζει τα πάντα, τα πνίγει, τα πάντα τα καίει. Από µακριά ατενίζω την Ακρόπολη. Πόσο αταίριαστη πλέον αλήθεια φαντάζει στο κέντρο µιας γερασµένης µητρόπολης στολίδι αλλοτινό λατρεµένων θεών που πέθαναν ποιος ξέρει πόσο χρόνια πριν ένα κάδρο φουτουριστικό της νέας εποχής σηµάδι των καιρών κι αυτό. Χαµένος σε σύµπαν τεσσάρων διαστάσεων σε χωροχρόνο άγνωστο να διασχίζω απεγνωσµένα σκοτεινές ατραπούς σηµαδεµένες από πρόσωπα αρχαίας τραγωδίας ψάχνω να βρω της γης το δαχτυλίδι που έχασα πριν ποτέ µου να µπορέσω αυτό να κατακτήσω. 9

11 Κύπρος, το µαρτυρικό νησί της Αφροδίτης Ο αέρας σφυρίζει αµέριµνα µέσα στα όρθια κουφάρια σκιές που σαλεύουν αθόρυβα σε µια έρηµη πόλη ξεχασµένη η απουσία του χρόνου έντονα οδυνηρή από τους αφρούς του κύµατος νοµίζω κάπου εδώ πετάχτηκε η πανώρια Αφροδίτη µα κι ο Αττίλας µε ορµή, να λίγο πιο πέρα, πότισε το χώµα µε αίµα, αίµα που κάλυψε όλο τον ιδρώτα, τους κόπους, τους αγώνες, όνειρα αθώων, όνειρα παιδιών. Στο χάρτη µια πληγή που ακόµα αιµορραγεί - θεέ µου πόσο ακόµα - υποφέρεις χρόνια τώρα, χρόνια που γίνονται αιώνες, αιώνες σκοτεινοί. Σκόρπιες εικόνες πετάνε στο µυαλό, αιχµάλωτοι να εκτελούνται εν ψυχρώ - αγνοούµενους τους βαφτίζουν έτσι απλά για να ξεµπερδεύουν µε θέµατα ενοχλητικά στάβλοι µέσα σε εκκλησιές και τυλιγµένη εσύ σε δυο σάβανα να θυµάσαι τα πάντα και να κλαις. εν είσαι µόνη, ίσως και να το ξέρεις θαρρώ κουράγιο κάνε µόνο και να θυµάσαι πως ποτέ µα ποτέ δεν ξεχνώ. 10

12 ωδωναία ρυς << Τον δ ες ωδώνην φάτο βήµεναι όφρα θεοιο εκ δρυός υψικόµοιο ιός βουλήν επακούση >> Στα σκοτεινά του χρόνου βάθη χρόνια πριν, αµέτρητα ο ωδωναίος ο ίας, ο Πελασγικός θεός ανθρώπων µα και θεών κυρίαρχος µοναδικός µέσα από την ρυ την ιερή για των θνητών τις επικλήσεις χρησµούς απαντούσε µε φωνή µυστική. Το απαλό το θρόισµα των φύλλων, το τρίξιµο του κορµού το ξαφνικό σηµάδια θεϊκά που πλειάδες και τόµουροι ερµήνευαν µε σεβασµό. Πέρασαν στρατοί, βάρβαροι λαοί, πολεµικοί. Φωτιά, σίδερο και θάνατος. Σκόρπια ερείπια, θλιβερά αποµεινάρια και θρύλοι πολλοί τίποτε άλλο δε µένει πια σε τούτη την γη την ιερή. Τα δέντρα τώρα δε µιλούν και οι θεοί χαθήκαν κι αυτοί. Κανένας πια δεν έρχεται το µέλλον να µάθει χρησµός να του δοθεί. << εκλέλοιπε το εν ωδώνη µαντείον >>> 11

13 Το τραγούδι του άγνωστου πολεµιστή ( Ένα τραγούδι για την Πίνδο ) Ελεύθερος Ατένισες ψηλά, πέταξες ψηλά µε την σειρά σου αϊτός σε απάτητα ληµέρια χωριά σκαρφαλωµένα σε πλαγιές κι εσύ από ψηλά να τα αγναντεύεις, να τα ζηλεύεις, να τα ποθείς µια ζέστη, µια κρύο χιόνια, βροχές κι οι εποχές η µια πίσω από την άλλη εναλλασσόµενες σκιές µέσα σε µια ξεχασµένη ιστορία γενναίων που πολέµησαν για τα υψηλά ιδανικά κι άλλων µαζί ξανά και ξανά. Η ιστορία του Κάιν και του Άβελ, η ιστορία της σκλαβιάς, το έπος του 40 κι η λεβεντιά της κλεφτουριάς. Έφυγες για κάπου ψηλά το ξέρω κι ας µη σε βλέπω µας βλέπεις όµως τέλεια εσύ κάπου µέσα µου είναι σαν να το ξέρω Κι ύστερα να είναι σαν να ακούω το τραγούδι σου ένα σιγανό γάργαρο ρυθµό να δυναµώνει να πάλλεται µέσα στην καρδιά θαρρείς να ζωντανεύει µπροστά στα µάτια µου ένα τραγούδι για τα µέρη που αγάπησες για τα µέρη όπου άφησες τα νιάτα σου - το αίµα όταν έβραζε στις φλέβες - και ηρωικά τα απαρνήθηκες, ένα τραγούδι σιγανό απαλό νανούρισµα ή µήπως µοιρολόγι για όσα έχασες για ότι δεν είχες ένα τραγούδι για τα αγέρωχα αυτά βουνά ένα τραγούδι για την Πίνδο. 12

14 Ορατότης µηδέν 3 ο Βραβείο 4 ου ιαγωνισµού ποίησης και στίχου Βόλου 2009 Σαλπάρω µακριά πάνω σε άγρια κύµατα θυµού µε παντιέρα αγέρωχη το αδιαπραγµάτευτο εγώ µου. Πόρτες ανοίγουν και κλείνουν µπροστά µου έλξατε, ωθήσατε, σύρατε και προπαντός η αίθουσα κλιµατίζεται και πάω όλο µπροστά µε ορµή, µε χαρακτηριστική σιγουριά. Κόσµος µπαινοβγαίνει κινείται γρήγορα, βιαστικά η παρουσία µου κανέναν δεν ενοχλεί µε τροµάζουν µόνο, τα σύννεφα που αφήνουν ηχώ στο µονοπάτι πίσω µου και µ ακολουθούν ακούραστα συνεχώς πιστά σκυλιά, ορκισµένοι εχθροί του αφέντη τους για πάντα εκεί πολύ ψηλά για να τα διώξω και ν αφήσουν επιτέλους να µπει το φως στη σκηνή. Κι εγώ σαλπάρω, σαλπάρω στο σκοτάδι, τα κύµατα σκίζω στα δυο χωρίς αστέρια να φέγγουν, χωρίς σκοπό ορατό. 13

15 Απόγευµα θλιµµένο Το απόγευµα το θλιµµένο αυτό της ζωής µου δεν λέει να τελειώσει. Τριγυρνώ µέσα σε µιαν άηχη οδύνη σ έναν άνισο, αδιάκοπο αγώνα µε τον χρόνο χωρίς ελπίδα καµιά. Τα πάντα χάνονται γύρω µου άλλα σιγά, άλλα γρήγορα πάω να τα αγγίξω, να νοιώσω ότι ζω µα σκόνη γίνονται ευθύς εξαφανίζονται για πάντα από µπρος µου και δε θυµάµαι πια αν τα είδα πράγµατι ή όνειρο ήταν και ξύπνησα απλώς έχοντας την θύµησή τους. 14

16 Μια φούχτα χώµα ( στην προσφυγιά ) Σε χαλεπούς καιρούς, γέννηµα θρέµµα µιας γης αλαργινής, ξέθωρης πια στα µάτια, µα τόσο κοντινής στις θύµισες του νου και στης καρδιάς το χτυποκάρδι Αχ, και µια φούχτα χώµα ας πρόκανα ν αδράξω, ένα και µόνο κόκκο σκόνης από όλες τις ζωές που πίσω έµειναν σαν µια ανάµνηση αχνή. Λίγα σκόρπια πονεµένα λόγια χαµένα κι αυτά σε χρόνο παρελθοντικό Αχ, και µια φούχτα χώµα ας πρόκανα ν αδράξω µε δάχτυλα σφιχτά µέχρι να µατώσουν µην και ξεφύγει η ζωή µας σιγά σιγά κι αθόρυβα µέσα από δαύτα Και τι µ αυτό ; Η ζωή θαρρείς πως έµεινε εκεί, σταµατηµένη, συντετριµµένη, ένας απρόσωπος θεατής, ξέπνοος, κρυµµένος στις σκιές ενός θεάτρου πανάρχαιου, που εγκαταλειµµένο πια εδώ και αιώνες ξέµεινε να παίζει όλο το ίδιο έργο σε επανάληψη, ξανά και ξανά, και πάλι από την αρχή Σ αυτήν την παραζάλη, τον παραλογισµό, πόσο µικρός στ αλήθεια φαντάζει ο κόσµος όλος! Και από την άλλη, πόσο µεγάλος ο πόνος του καθενός. Παράδοξο κι αυτό των ηµερών µας και των καιρών των σκοτεινών Αχ, και µια φούχτα χώµα ας πρόκανα ν αδράξω... 15

17 Χρόνια περασµένα Τα χρόνια που πέρασαν αποδηµητικά πουλιά που πέταξαν µακριά χάθηκαν ένα ένα µε την σειρά σ ένα µακρινό ορίζοντα χωρίς ελπίδα γυρισµού. Το καλοκαίρι δεν θα ξαναρθεί εδώ, ποτέ ξανά. Οι µυρωδιές της άνοιξης θα µείνουν γλυκιά ανάµνηση του νου της ψυχής ο κρυφός θησαυρός και µόνο η κρύα όψη του χειµώνα που φτάνει όλο και πιο κοντά αργά, αργά, βασανιστικά γεµίζει τώρα πια το οπτικό πεδίο της κουρασµένης ύπαρξης µου. 16

18 Αιµορραγώ Αιµορραγώ, να κοίτα να δεις! Χαµένος µέσα σε κήπο µυστικό πλήθος κοµµένες ορτανσίες γύρω µου φλογισµένοι πόθοι να διαστρεβλώνουν την εικονική µου πραγµατικότητα. Οι λέξεις ακούγονται τροµακτικές επαναλαµβάνονται µε βόµβο µέχρι που χάνουν το όποιο νόηµα τους. Εγερτήριο στις 7. Επιστροφή στις 7. Καταστροφή στις 7. Μα για στάσου! Ούτε που χάραξε κι η µέρα σαν µας άδραξε και πάει. εν θέλω να µάθω τίποτα πια, δεν έχω το κουράγιο. Αιµορραγώ, να κοίτα να δεις! Και γύρω µου θαµµένα µυστικά θησαυροί που χρόνια ψάχνω και δε βρίσκω κι ο χρόνος που ξεγλιστρά, σαν κλέφτης, µέσα από τις χαραµάδες Έχεις τίποτα να πεις ; Αφουγκράζοµαι µε µια κρυµµένη αγωνία φουρτούνα χτυπάει στα εσώψυχα µου µε ορµή.. Ο ήχος της σιωπής οξύς, διαπεραστικός µαχαίρι αµφίστοµο πληγώνει θανάσιµα χωρίς αναστολές, χωρίς αποστολές Απρόσωπα κι απλά Φαίνεται τόσο φυσικό Φαίνεται τόσο σωστό Αιµορραγώ, κοίτα να δεις 17

19 Κείµενα και αισθήµατα Θέλω να γράψω δυο στροφές για το σήµερα, το αύριο, το χθες µα γρήγορα το µετανιώνω βουλιάζω, βαλτώνω. Αν µπορούσα να πω, αν µπορούσα να δείξω αισθήµατα και σκέψεις κείµενα και εικόνες να γίνουν Τι θα θελα να κάνω, τι θα θελα να πω. Μακάρι να µπορούσα Κάθοµαι εδώ µονάχος, ανήµπορος οτιδήποτε να πω περνάνε όλα από µπροστά µου τρισδιάστατο φιλµ θαρρείς κι εγώ ηθοποιός να πρωταγωνιστώ σε έργο αυτοβιογραφικό. 18

20 Μόνος Τιµητικός Έπαινος ιαγωνισµού Ποίησης Πολιτιστικής Κοινότητας Νέων Κοµοτηνής 2008 Είναι φορές που ο χρόνος σταµατά, παγώνει κι όλα γυρίζουν ένα γύρο σε χορό ζωηρό σε µια πίστα αδειανή ήχοι και χρώµατα µαζί µια βουή συνεχή γοργά εναλλασσόµενες εικόνες κι ο κόσµος λες κι αλλάζει. Ξένος µέσα σε ξένους δίχως λόγο, χωρίς φωνή που µπορεί ν ακουστεί έρηµος στο πλήθος µόνος εσύ Κι ύστερα ευθύς κύµα παλίρροιας ορµητικό σε παρασύρει, σε στροβιλίζει, σε πετά µακριά κι εσύ αφήνεσαι και χάνεσαι ξανά και ξανά µέσα στο χρόνο σε τόπους γνώριµους ανάµεσα σε φίλους ξεχασµένους µέσα σε εχθρούς που θέλεις ν αποφύγεις µόνος εσύ 19

21 Άνθρωποι στο πλήθος Ένα κερί που φοβισµένα τρεµοπαίζει σε κάθε του ανέµου αδύναµη πνοή. Μια ζωή που τρεµοσβήνει µονάχη σε ένα κόσµο εχθρικό µε του θανάτου την αµείλικτη την απειλή. Μια ανάµνηση που ξεθωριάζει σιγά σιγά µέσα στο νου βαθιά µέσα στην ψυχή από το πέρασµα αυτό του χρόνου το παγερό. Ένα τελευταίο όνειρο που µια θύµηση αφήνει γλυκιά µα συνάµα φευγαλέα και θολή και λησµονιέται ευθύς αµέσως για παντοτινά. Κόσµος ψεύτικος, είδωλα ξεπεσµένα πρόσωπα χαρούµενα, πρόσωπα θλιµµένα άνθρωποι µέσα στο πλήθος ανώνυµοι, άγνωστοι, υπαρκτοί κι όµως πόσο ανύπαρκτοι 20

22 Θλίψη Τα χείλη η λύπη καίει το δάκρυ τα µάγουλα χαράζει βαριά η µαύρη η καρδιά µε θλίψη κτυπά. Καµιά ελπίδα, δείγµα αισιοδοξίας, τίποτα. Άλλοι οι στόχοι και τα όνειρα, άλλες οι πράξεις. Ζωή φρικτή, δίχως σκοπό κατάντησε να είναι. Άµοιρη καρδιά στα χείλη της αβύσσου, όσο κι αν σε τραβάει, κοντά µην πας µην τύχει και στα πιο βαθιά, πέφτοντας, τα βάραθρα βρεθείς. 21

23 Μέσα στη φτώχεια Τιµητική ιάκριση Ετήσιου ιαγωνισµού του Κελαινώ 2008 Μια τρώγλη έχει για σπίτι. Λίγα ψίχουλα για δείπνο. Κρεβάτι της το υγρό πάτωµα. Έρηµη, χωρίς φίλους, δίχως εχθρούς, άγνωστη µέσα σ άγνωστους. Κι όµως! Κάποτε είχε φίλους, ( φίλους καρδιακούς ) είχε λεφτά, είχε οικογένεια. Τώρα σαν όνειρο φαντάζουν όλα αυτά στα µάτια της. Μόνο µια ξέθωρη φωτογραφία, ενθύµιο της παλιάς καλής εποχής, κάτω από το προσκεφάλι της, µάρτυρας της ζωής της, ο µόνος που της έχει αποµείνει. 22

24 Πρόγονοι Πού είναι ο Σωκράτης τη συµβουλή του να πάρω να βγω από το τέλµα της συνείδησης που όλο βουλιάζω µέσα του. Πού είναι ο Περικλής του κόσµου τον επικήδειο να εκφωνήσει. Οι πρόγονοί µας, αυτοί χρειάζονται. Πού είναι ο άµωνας Την φιλία του να κερδίσω. Μάταια ψάχνω, Φυλαγµένοι καλά από τον Κέρβερο δεν µπορούν να βοηθήσουν. Πρέπει ολοµόναχος το δρόµο µου να βρω, Χωρίς κανένα Μεγαλέξανδρο το δεσµό τον γόρδιο να λύσει. Μόνος, δίχως τη βοήθεια κανενός Ηρακλή τους βράχους, απ το δρόµο µου, να πάρει. 23

25 Κυκεώνας Μέρες και νύχτες τώρα, κολυµπώ σ αυτό το πέπλο της σιωπής και προσπαθώ, προσπαθώ να µείνω µέλος της ζωής η φαντασία µου ασφυκτιά, στενάζει πρέπει να δω αυτή η πορεία που µε βγάζει να βρω κάπου να σταθώ ανάσα για να πάρω να ξαποστάσω να ηρεµήσω και ύστερα, τι άλλο πάλι θα συνεχίσω 24

26 Κρυφακούγοντας έναν όρκο Στης θάλασσας το µπλε το σκούρο και στ ουρανού το µπλε το ανοιχτό δυο άνθρωποι ορκίζονται µια µέρα µ όρκο βαρύ σαν ένα φυλαχτό Έλα και συ, έλα ν ακούσεις ψιθυριστά µιλούν οι δυο έλα και συ, έλα ν ακούσεις κι αµέσως φύγε από δω φύγε και τρέξε µακριά µας µακριά απ αυτή τη συµφορά άστη σ εµάς και στα παιδιά µας µα δώσε παντού αναφορά. 25

27 ήλος Το ιερό νησί των ανέµων Βράχος πανάρχαιος, ιερός στα βαθυγάλανα νερά καταµεσής στου Αιγαίου πελάγου την αγκάλη γενέτειρα του Απόλλωνα αιώνια χώρα του φωτός που παιχνιδίζει ανέµελα πάνω στο κύµα το αφρισµένο πάνω στις σκόρπιες πέτρες στα µάρµαρα τα σµιλεµένα, τα λευκά. Αιώνια χώρα των ανέµων που τον τρελό χορό τους στήνουν µέσα σε πόλη ξεχασµένη πια Μόνο οι σκιές στοιχειώνουν τώρα τα ερείπια που έχουν µείνει κι οι αθάνατοι, ακοίµητοι φρουροί τα πέτρινα λιοντάρια να ατενίζουν το πέλαγο συνέχεια εχθρούς µη δουν, επιδροµείς κουρσάρους από µιαν άλλη χαµένη εποχή 26

28 Νυχτερινές σκέψεις Η βροχή πέφτει µε δύναµη. Η σελήνη χλωµή, µόλις που φαίνεται. Τα άστρα σβηστά. Κάθοµαι στο κεφαλόσκαλο µιας µεταλλικής πόρτας, σε κάποιο σπίτι. Βρεγµένος ως το κόκαλο, Ακούω, σκέφτοµαι Ρίγος διαπερνά το σώµα µου. Ένα φως πλησιάζει. Το τρύπιο υπόστεγο αφήνει άφθονες στάλες να πέφτουν στα µαλλιά µου. 27

29 Μοναξιά Σε µια πολύβουη πόλη άφησα σκόρπια τα χνάρια µου θαµπά χνώτα σε παγωµένο αέρα να αιωρούνται µοναχικά πετώντας προς το άπειρο. Σε µια οµήγυρη χαράς πρόσωπα τυχαία, ξενικά χαµόγελα µε νόηµα, ψίθυροι σιγανοί νεύµατα συγκατάβασης δροσιστικά ποτά για όλους µουσική απροσδιόριστα εκνευριστική και ζάλη Έφυγα κι από κει σκυφτός µε τα χέρια βαθιά χωµένα στις δυο µου τσέπες σαν κλέφτης, αθόρυβα. Σε ένα δωµάτιο σκοτεινό φιγούρα που µόλις διακρίνεται είµαι Εγώ και µέσα σ ένα φτηνό καθρέφτη αντικριστά είναι η καρικατούρα µου που µου χαµογελά. 28

30 Νοσταλγία Σαν τα τραγούδια τα ωραία που έρχονται µέσα από εποχές παλιές και µακρινές δάκρυα έφερε στα µάτια η παρουσία σου εχτές. Το βράδυ φάντασµα πλανιέσαι µέσα στις σκιές τις σκοτεινές ανάµεσα στα δέντρα, πάνω στους τοίχους, µέσα στους κήπους, και ίσως και µέσα στις καρδιές. Τι είσαι θα θελα πολύ να ξέρω και να σε διώξω δε µπορώ µόνο που ξέρω θα υποφέρω όσο αναπνέω και για όσο ακόµα ζω. 29

31 Παιδιά χωρίς πατρίδες Παιδιά χωρίς πατρίδες, παιδιά χωρίς ελπίδες, παιδιά που δε µπορούν αγάπη για να βρουν. Παιδιά χωρίς γονείς, παιδιά κάθε φυλής. Παιδιά σε χώρες µακρινές χαµένα µέσα σε φάµπρικες, ανήλιαγες και υγρές, παιδιά σε χώρες πιο κοντά µε δάκρυα στα µάτια, πνιγµένα σ αναφιλητά. Βασανίζονται, πονούν, υποφέρουν και πεινούν. Στην δίνη κάποιου πολέµου παρασυρµένα, σε χέρια άγριων δουλεµπόρων φυλακισµένα, στα χέρια κάποιων ανθρωπόµορφων τεράτων, αρρωστηµένων εραστών αθόρυβα κάποια αγγελούδια ξεψυχούνε µατωµένα. Αυτά τα µάτια τα θλιµµένα πως µας κοιτάνε τα καηµένα σαν βοήθεια µας ζητούν. Έχουν τα χέρια απλωµένα βρώµικα και πληγιασµένα και µε το βλέµµα τους ρωτούν σε τι άραγε να φταίξαν και τόσα πρέπει να υποστούν. Παιδιά χωρίς πατρίδες, παιδιά χωρίς ελπίδες, παιδιά που δε µπορούν αγάπη για να βρουν. Παιδιά χωρίς γονείς, παιδιά κάθε φυλής. Μικρά παιδάκια µα και µεγάλα ψυχούλες που ψάχνουν για θαλπωρή και ίσως λίγο από το µερτικό τους µέσα σε τούτη τη ζωή. Αυτό είναι το µόνο όνειρό τους και είναι σαν χρέος µας σ αυτή τη γη. 30

32 Φύση, µικρή λεξούλα, σε τέσσερα γράµµατα ο κόσµος όλος 31

33 Μέρος ΙΙ για τον έρωτα 32

34 Σκαλισµένη πέτρα Τιµητική διάκριση 2ου Πανελλήνιου ιαγωνισµού Ποίησης του ήµου Χορτιάτη 2008 Κάτω από το επίµονο βλέµµα του ήλιου µίλια µακριά από πολλά υποσχόµενες σκιές βράχια που υψώνονται βλοσυρά αγέρωχα φτάνουν θαρρείς τον ουρανό και από δέντρα, νερό, ή ένα αεράκι έστω θολό από την στροβιλιζόµενη άµµο και την σκόνη, τίποτα. - Να προσέχεις τις οφθαλµαπάτες, µου πε ο καµηλιέρης, και από τις πέτρες από κάτω κανένα φίδι µπας και πεταχτεί, να χεις το νου. Μα ποιος απαντέχει, σαλεύει το νου γκρίζο τοπίο και πέτρες τριγύρω όαση στην µέση µιας ερήµου ξεχασµένης που καραβάνια πολύχρωµα και φωνές πιστικών διασχίζανε σε µια ρουτίνα αλλοτινών εποχών. Έσκυψα πήρα µια πέτρα και την πέταξα µακριά, όχι τίποτα άλλο αλλά έτσι για να της αλλάξω θέση έτσι για να διώξω ένα λανθάνοντα εκνευρισµό. Σκούπισα τον ιδρώτα µου µε ένα λευκό, κεντηµένο µαντήλι και - διάολε πότε θα φύγουµε από δω - άδειασα δυο τελευταίες καυτές σταγόνες νερού στα χείλια µου. Σκάλισα σε µια πέτρα τα αρχικά µας τα πρόσθεσα µαζί µα το αποτέλεσµα δεν πρόλαβα να βρω ( ίσως και να µην το ξερα ) Love For Ever ; Αναρωτήθηκα. Φεύγουµε, φώναξε ο καµηλιέρης και ευθύς αµέσως σηκώθηκα κι εγώ. Σιωπηλά περάσαµε µέσα από τα βράχια κι άφησα πίσω µου ότι είχα αρχίσει έτσι όπως έκανα και σε µας κι όµως να δεις θα ξαναπάω ίσως και µε τον ίδιο οδηγό κι αυτή τη φορά θα σκαλίσω το σωστό αρκεί µόνο την ίδια πέτρα, την πέτρα µας να βρω Αλλά πάλι τώρα που το σκέφτοµαι ( κανείς µας δεν µπορεί να ξέρει ) µπορεί να προτιµήσω τις φοινικιές σε κάποια όαση χαµένη από τον κόσµο σε χρόνο άγνωστο, κάπου στο χθες. 33

35 Χωρισµός 3 ο Βραβείο 4 ου ιαγωνισµού ποίησης Βόλου 2009 Θύελλα λυσσοµανά µέσα στα βάθη της άµοιρης καρδιάς µου µε παρασύρει µακριά σ ενός οργισµένου ανέµου τα φτερά µακριά, πολύ µακριά απ την θλιµµένη αυτή µατιά σου. Κοντά σου πια ποτέ δε θα βρεθώ. Γεια σου και σένα γι απάντηση αφήνω την ηχώ, στο πληγωµένο σου οριστικό αντίο, να επαναλαµβάνεται στο άπειρο ξεψυχώντας σιγά σιγά µέσα σε µια χούφτα εύκολα δάκρυα κι όλο αποµακρύνοµαι, χάνοµαι και δε σε βλέπω πια η εικόνα σου µικραίνει, θολώνει, κουκίδα πάνω στο χάρτη της ψυχής µου έµεινε κι αυτή λίγο θέλει και θα σβήσει για πάντα οριστικά. 34

36 Χωρισµός ΙΙ Με πυροβόλησες εξ επαφής µε ψυχραιµία παγερή και ζήτησες ευθύς αµέσως τη συγνώµη µου. Παράδεισου και κόλασης γωνία εγώ να κοντοστέκοµαι, αναποφάσιστος ποιος δρόµος τάχα να µε αναµένει, ποιος δρόµος είναι αυτός που πρέπει να διαβώ ; Εσύ πεισµατικά να περιµένεις έστω και ένα ψίθυρο από τα χείλη που κάποτε έλεγες πως αγαπάς µια δήλωση, έστω και τυπική για να αισθανθείς ίσως λιγάκι πιο καλά µια άφεση αµαρτιών δίχως να νοιάζεσαι πραγµατικά αν η ψυχή µου σου την δίνει ή λόγια του αέρα είναι έτσι κάτι για να πω και γω να γίνω συµπρωταγωνιστής σου έχοντας β ρόλο στο έργο που διάλεξες µόνο εσύ για µας να παίξουµε σε µια σκηνή θεάτρου άδειου από θεατές χωρίς πρόβα καµιά τελείως αυθόρµητα, φυσικά. Θέλω κι εγώ απάντηση να δώσω πριν αποµακρυνθώ µα µόνο µια συµπαγής σιωπή µας περιβάλλει και είναι αυτή µια τελευταία υπενθύµιση πως δεν έµεινε κάτι άλλο πια από τους δυο µας να ειπωθεί. 35

37 Χωρισµός ΙΙI Κρατούσα στα δυο µου χέρια όλα τα ανούσια διλήµµατά σου τα κράτησα τόσο σφιχτά ώσπου τα χέρια µου µατώσανε και πλήγιασαν. Τα κράτησα σφιχτά για όσο το ήθελες εσύ να γίνει έτσι κι έπειτα Κι έπειτα τ άφησα ελεύθερα και πέταξαν ψηλά σαν τα πουλιά σε ένα µολυβένιο ουρανό ψηλά και µακριά από µένα κι έφυγες κι εσύ µαζί ήσυχα, αθόρυβα χωρίς τυµπανοκρουσίες πήρες άλλο δρόµο να διαβείς. Τώρα είναι όλα πιο ήσυχα πια αδιάφορα για µένα όµως και καλύτερα όπως λέω εγώ κρυφά σε µένα κι άραγε αφού είναι έτσι γιατί αυτή η απουσία σου αγκάθι στην καρδιά µου έχει γίνει ; 36

38 Σχεδίασµα Λίγο πριν ή λίγο πιο µετά µια µοναδική στιγµή κι όλα είναι διαφορετικά. Ξύπνησα κάθιδρος µέσα στον εφιάλτη σου κι εσύ να χαµογελάς µε νόηµα κρύβοντας το µίσος σε µιαν αγάπη περισσή ελαφρώς προσποιητά, αδιάφορα σχεδόν, κρυµµένη κάπου µέσα στις σκιές του νου να τριγυρνάς δεσµοφύλακας αυστηρός µιας απατηλής πραγµατικότητας. Μαζεύω όλο το κουράγιο της ύπαρξης µου µε πείσµα. Όνειρο βλέπω και θέλω να ξυπνήσω µια µέρα ακόµα πρέπει να σε αναζητήσω. 37

39 Κληρονοµιά Τιµητική διάκριση 1ου ιαγωνισµού Ποίησης του συλλόγου << Οι φίλοι των Επτανήσων >> 2009 Ρωγµή στον χρόνο πάω να γίνω και να χαθώ κι όταν εσύ θα µε κοιτάς µε µάτια ξένα σε έρωτες θα παραδίνοµαι ανώνυµους και θλιβερούς. Ίσως να είµαι τυχερός και κάποια στιγµή µοναδική κάπου εκεί να καταφέρω και να κρυφτώ, ν αφήσω πίσω µου µια άδεια µέρα, ένα τασάκι αποτσίγαρα γεµάτο και στάχτη από παλιές φωτογραφίες σηµαντικές. Κληρονοµιά θα είναι αυτά για σένα ενθύµια ηρωικά της εποχής που ήρωες δε ζούσαν µόνο σε παραµύθια κι αγάπη υπήρχε αληθής. 38

40 12:00:00 Έπαινος 9ου Πανελλήνιου Φεστιβάλ Ποιήσεως Θεσσαλονίκης της Ένωσης Συγγραφέων Λογοτεχνών Ευρώπης 2009 ( Χτύπος πρώτος ) Σιωπή ( Χτύπος δεύτερος ) Σε κοιτάζω µε κάποια εµµονή µε καµουφλαρισµένη κακία ίσως και λίγο ανυπόµονος. ε µ αρέσει αυτή η σιωπή ( Χτύπος τρίτος ) Σηκώνεις τα µάτια µε κοιτάς τώρα κι εσύ στο βλέµµα σου το απόλυτο κενό. Τι βλέπεις άραγε θα θελα να ξέρω ( Χτύπος τέταρτος ) Κι εµείς εκεί. Ακόµα ακούνητοι, αµίλητοι, αντικριστά, ξόανα αρχαία, θεών φιγούρες ξεχασµένων. ( Χτύπος πέµπτος ) Και νοµίζω ο χρόνος διαστέλλεται σαν τα παιδικά µπαλόνια που πουλάν πλανόδιοι µε βροντερές φωνές στα πανηγύρια, γεµίζει τα πάντα γύρω µας φοβάµαι θα µας καταπιεί. ( Χτύπος έκτος ) Οι θόρυβοι της πόλης ασταµάτητοι ξεπηδούν από παντού και πουθενά θυµίζοντάς µας πως δε τρέχει τίποτα πως η ζωή συνεχίζεται έτσι απλά, εντελώς αόριστα, σχεδόν οδυνηρά. 39

41 ( Χτύπος έβδοµος ) Χαµογελάς, όχι,όχι γελάς µάλλον υστερικά. ( Χτύπος όγδοος ) Αρχίζω να τροµάζω, τρελάθηκες θαρρώ. Είσαι µπροστά µου ολοφάνερα απούσα, χαµένη σε σκέψεις σκοτεινές. ( Χτύπος ένατος ) - Τίποτα δεν ( Χτύπος δέκατος ) µε σταµατά, φεύγω! Μου λες ξερά, απότοµα. - Αντίο! ( Χτύπος ενδέκατος ) Περνάς από µπροστά µου βιαστικά λες και πηγαίνεις αργοπορηµένη στη δουλειά. ( Χτύπος δωδέκατος ) Κλείνει η πόρτα πίσω σου εντελώς αθόρυβα και είναι σα να µην βρέθηκες ποτέ εδώ Μια γκρίζα ζώνη τα πάντα στο δωµάτιο λουσµένη σε λυκόφως θαλερό µια σιωπή που µέσα της βουλιάζουν υπόκωφα µόνο οι τακτικοί χτύποι του ρολογιού µονάχα αυτοί και τίποτε άλλο πια 40

42 Φύγε να χαρείς Έπαινος Λογοτεχνικού ιαγωνισµού 2009 του Ελληνο-Αυστραλιανού Πολιτιστικού Συνδέσµου Μελβούρνης Φύγε να χαρείς µια οφθαλµαπάτη είσαι που µε πλάνεψε το νου και την καρδιά µου κάποτε άλωσε. Φύγε να χαρείς αερικό είσαι εσύ που ξεθωριάζει µέσα σε σκιές ονειρικές και σε σοκάκια σκοτεινά. Φύγε να χαρείς ένα τίποτα είσαι, τα πάντα µέχρι χθες και τώρα αφήνεσαι και χάνεσαι παρασυρµένη σε µια παλίρροια ρουτίνας σ απέραντα πελάγη ανεξερεύνητα του νου πνίγεσαι σε χρόνους άλλους, διάφορους καθολικά ανένταχτους στην ιστορία της ζωής µας. Φύγε να χαρείς Μια φωτογραφία ξεφτισµένη, ένα τραγούδι παλιό, ένα γράµµα κιτρινισµένο, ένα ποίηµα ξεχασµένο, ένας κήπος χορταριασµένος, και το φθινόπωρο εδώ Φύλλα τριγύρω ξεραµένα και τα κλαδιά γυµνά, αποστεωµένα, υψωµένα κι αυτά στον ουρανό βουβοί ικέτες θρηνωδίας µιας αγάπης χαµένης για µια ζωή την ζωή που δε θα ζήσουµε µαζί. Φύγε να χαρείς σφαλίζω τα µάτια, µε πείσµα σε διώχνω όχι εσένα την ίδια µα µια εικόνα σου που µου γελά. Φύγε να χαρείς κι άσε µε µόνο, έστω για λίγο, για µια στιγµή µια ανάσα θα πάρω κι ας έρθεις ευθύς ξανά. Φύγε να χαρείς κανείς δεν µένει πια εδώ κι αγάπη δεν πρόκειται εδώ να ξαναβρείς. Φύγε να χαρείς 41

43 Νυχτερινές σκέψεις ΙΙ Πάλι ήπια, µέθυσα όµως εσένα δεν είδα πουθενά µωρό µου κι ο πόνος είν αβάσταχτος µε τρώει σαν σαράκι. Αύριο ίσως, µπορεί όµως και όχι Τι να πω ; Τι να σκεφτώ ; Μόνο εσύ µπορείς να γιατρέψεις τον πόνο που µε καίει. Αλλιώς τι πίκρα, τι µιζέρια η λησµονιά, ο θάνατος. 42

44 Αλίµονο Γαλάζια µάτια, φιδιού θαρρείς, σαν σε καρφώσουν, µη δώσεις σηµασία. Αυτή η λάγνα µατιά τους τους άπειρους καυτούς σου πόθους θ αναστήσει. Και τότε αλίµονο Αλίµονο γιατί µιας οπτασίας την σκιά θα κυνηγάς για πάντα και πίκρες θα γευτείς πολλές γιατί δε θα ναι µπορετό αυτή ποτέ να φτάσεις. Αλίµονο σ όσους, στη λάγνα αυτή µατιά, της καρδιάς τους τις πόρτες αφύλαχτες αφήσαν. Αλίµονο σε µένα που τα χείλη µου δε δρόσισα, στης λήθης το γλυκό ποτήρι. 43

45 Ναυαγός Στα µάτια σου δυο θάλασσες απέραντου γαλάζιου και άνεµοι δροσιάς, νοτιάδες µε αλµύρα θαλασσοπούλια που τρυγούν τα πλούσια νερά τους και ένας ήλιος χαµογελαστός που όλη τη γη φωτίζει. Μα κι η ζεστή αγκάλη σου απάνεµο λιµάνι, ήσυχο καταφύγιο π αντίκρισα εµπρός µου θαλασσοχτυπηµένο ναυαγό σαν µ έριξε το κύµα. Κάποτε µε λέγανε Οδυσσέα και είσαι η Ιθάκη µου θαρρώ Γι αυτό και άλλο τίποτε στον κόσµο δε θέλω, δεν ποθώ παρά σ αυτήν την αµµουδιά να γίνω ένα µε την φύση και να µε λένε τώρα ναυαγό. 44

46 Αγάπη Μια θλιµµένη κοπέλα, πέρα, µακριά. Άραγε τι την πονάει, τι την τυραννά ; Βάλσαµο για τις πληγές της ποθώ να γίνω, µα κάτι µεσ τα µάτια της µακριά µου λέει να µείνω. Και γω πονώ, µατώνει η καρδιά µου και δε µπορώ να την αφήσω να φύγει µακριά µου. Μια οπτασία, ένα όνειρο κοιµάται χαµογελαστό, ο ήλιος µε θαµπώνει Θεέ µου, πως πονώ! Πάθος του έρωτα και της αγάπης ζάλισε το κορίτσι µου, µπες στα όνειρά της. Κάνε την καρδούλα της για µένα να χτυπά και τίποτα πια ποτέ, να µην την τυραννά. 45

47 Ελπίδα Τιµητικό ίπλωµα Πανελλήνιου ιαγωνισµού Θεσσαλονίκης 2008 Μέσ από τα µάτια σου, µέσα την αγκαλιά σου έµαθα τον κόσµο, έµαθα ν αγαπώ. Έµαθα να αφουγκράζοµαι τους χτύπους της καρδιάς σου και σαν κλέφτης, µπήκα αθόρυβα, κρυφά, στα όνειρά σου. Στης καρδιάς σου τον άτακτο παλµό έµαθα, µάτια µου κι εγώ πώς να πονώ. Τον πόνο που έχεις ένοιωσα, είδα τα όνειρά σου, ξύπνησα από τους εφιάλτες σου, ένοιωσα την χαρά σου. Σ αγάπησα πριν να σε δω, σ αγάπησα που σ είδα και τώρα ακόµα πιο πολύ Οι νύχτες µας κι οι µέρες µας ήταν σαν καταιγίδα που άφησε ξωπίσω της µόνο χαρά κι ελπίδα. Ένα ηλιοβασίλεµα και δυο ψυχές πιασµένες χέρι, χέρι και δυο καρδούλες να χτυπούν µαζί σ ότι η µοίρα θα τις φέρει. Όταν η λύπη σε χτυπά κι οι σκέψεις σε ταράζουν κοίτα στο παραθύρι σου έναν σταυρό, που φαίνεται, ψηλά στον ουρανό και βάλε µε στην σκέψη σου, θυµήσου, σ αγαπώ 46

48 Ερωτική εξοµολόγηση Αν κάτι δε το αισθανθείς δε θα το καταλάβεις. Κοίτα µες τα µάτια µου, άκου την καρδιά µου. Αλήθεια ότι σου γραψα αλήθεια κι ότι λέω. Αλήθεια είναι ότι πονώ, αλήθεια κι ότι κλαίω. Σε βλέπω µες τον ύπνο µου, σε βλέπω στα όνειρά µου. Με µια ελπίδα µόνο ζω πότε θα ρθείς κοντά µου. 47

49 Θα τα γνωρίζω Κοίταξα µεσ τα µάτια σου και είδα την ψυχή σου κοίταξες µεσ τα µάτια µου και είδες τη ζωή µου. Τόσα πολλά να µας χωρίζουν τόσα πολλά να µας ενώνουν Εσύ εκεί κι εγώ εδώ τόσο κοντά µα και συνάµα τόσο µα τόσο µακριά! Ξέρω πως δε θα σε ξαναδώ ποτέ όπως παλιά µε τα µαλλιά λιτά ανέµελη, χαρούµενη, φρέσκια και λαµπερή να µου µιλάς, να µε κοιτάς και γω να χάνοµαι στο δροσερό κελάρυσµα της γελαστής φωνής σου Σαν θα σε ξαναδώ Τα µάτια σου, δυο κάρβουνα θαρρείς θα λάµψουν κακία θα ναι γεµάτα και οργή και δε θα µε γνωρίζουν. Θα τα γνωρίζω όµως εγώ µεσ τα τραγούδια που θ ακούω µεσ τα βιβλία που διαβάζω θα τα γνωρίζω µέσα στον ξάστερο καλοκαιριάτικο ουρανό µέσα στα χείλη που φιλάω θα τα γνωρίζω µέσα στα πρόσωπα που γύρω συναντάω µέσα στα όνειρα που βλέπω και πάλι ξενυχτάω θα τα γνωρίζω 48

50 Μια νύχτα Άλλη µια µέρα έφυγε, πέταξε µακριά. Τα δυο σου µάτια, απόµακρα, γυαλιστερά. Μεθυσµένη χορεύεις, χαµογελάς δεξιά, αριστερά κοιτάς µιλάς µε όλους, όλους τους αγαπάς. Σε µια γωνία εγώ Στα µαύρα ρούχα µου πενθώ. Μαύρη απελπισιά, στεναχώρια µιζέρια να σε βλέπω µιζέρια να µη σ έχω. Κι όµως, παράξενο, Σε λίγο φεύγεις µακριά µ αφήνεις µόνο κι ίσως δε σε δω, ποτέ ξανά 49

51 Ευχούλα Χαρές και λύπες γίνονται ένα στων µατιών σου τις γκρίζες ανταύγειες στων χειλιών σου το κόκκινο Μάτια µου Να µασταν ένα οι δυο µαζί στα ουράνια πετώντας, στον παράδεισο Οι δυο µαζί 50

52 Ο Άγγελος και ο Έρωτας Στο ξύλινο περβάζι ήταν εκεί ακουµπισµένη, χαµογελαστή. Τα µάτια της δυο άστρα λαµπερά τα χείλη της γλυκά σαν το κρασί. Άγγελος, θαρρείς, που χάνοντας το δρόµο του στης γης τις νύχτες χάθηκε και έφερε µαζί Παράδεισο και κόλαση. Πόνος βαθύς, πόνος βουβός µα πάλι πιο πολύ χαρά, ανείπωτη, των ονείρων το φως. Άγγελε, πέτα µακριά, πέτα ψηλά µε τα φτερά του ο Έρωτας ακολουθά. Πέτα µακριά, πέτα ψηλά και πίσω µην κοιτάξεις. Κάπου εκεί στη λησµονιά, στη λήθη, στου Ουρανού την µαύρη τη στολή θα σµίξουµε µαζί, παντοτινά. Πόνος βαθύς, πόνος βουβός µα πάλι πιο πολύ χαρά, ανείπωτη, των ονείρων το φως 51

53 Το παραµύθι Αστραφτερό ζαφείρι της νιότης και της καρδιάς γοργοί ρυθµοί τους πόθους των ονείρων οδηγείτε και την ηχώ της µοναξιάς. Ζάλη γλυκιά, ερωτική, αιθέρια ο πόθος και στο µυαλό εικόνες µαγικές παραµυθιού. Ο πρίγκιπας στο άσπρο άτι κι η κόρη, η άσπιλη αυτή, µε τα χρυσά, πανέµορφα, µακριά µαλλιά. Ο ήλιος λάµπει στα ουράνια, σ έναν γαλάζιο ουρανό και ένα ανάλαφρο αεράκι χαϊδεύει τα κορµιά τα δυο. Αγκαλιασµένοι οι δυο τους χαθήκαν πέρα στον ορίζοντα καβάλα στ άλογό τους. Κανένας δεν τους άκουσε κι ούτε ξανά τους είδε. Μια ιστορία έµεινε που λέγεται τις νύχτες γεµίζοντας µε προσµονή κι ελπίδα τα όνειρά µας. Αλήθεια, ψέµατα, σωστό ή λάθος, κανένας δεν µπορεί να πει όµως πάλι, ίσως κάπου να υπάρχει η αγάπη, η παντοτινή. 52