12/09. υγ. να μ'αγαπάς

Transcript

1 12/09 υγ. να μ'αγαπάς

2 στιγμές Κείμενα - φώτο: Μάριος Ταραμίδης ΥΓ. 02

3 H όψη σου ανακάτεψε τη ρουτινιασμένη ηρεμία. Σε γνώρισα κατάψυχα γι αυτό η αναστάτωση που ήρθε το γήινο και ταίριαξε στο ουράνιο. Ζήτησα να σε ξεπλύνω από πάνω μου, να επιστρέψω στη δική μου γνώριμη ηρεμία. ύσκολο. εν καθαρίζει το κρασί απ το ρούχο παρά μόνο με κρασί. 03 ΥΓ.

4 Ξανά μόνος! Με αφημένα προσωπεία και το νου στην καρδιά Άλλη μια νύχτα, ένα παραμύθι, μια παρεκτροπή Και ο αγώνας! Να κρατηθείς, κόντρα στη βαρύτητα. Με φουσκωμένο αστράγαλο, και το αίμα που παχύρρευστα συμπιέζεται για λίγο οξυγόνο κάτω από το πετσί. Είναι κανείς εδώ; ΥΓ. 04

5 05 ΥΓ.

6

7 editorial ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΞΕΝΟΥ Έτσι στο ξαφνικό μου ρθε. Όπως καθόμουνα στον καναπέ και έβλεπα κάτι διαφημίσεις στην τηλεόραση που είχαν για φόντο τη Νέα Υόρκη. Είδα ξανά εκείνα τα γυάλινα κτίρια, τα τεράστια, και μετά εκείνες τις γυρτές τις σκάλες τις σιδερένιες που έχουν στα σπί- τια, πόσο μ αρέσανε εκείνες οι σκάλες την πρώτη φορά που πήγα, πιο πολύ - θυμάμαι - μ αρέσανε και από τα μουσεία και από τα πολυκαταστήματα. Εκεί- νες και τα γυάλινα κτίρια. Σήκωνα το κεφάλι, τέντωνα το λαιμό μου και κοιτούσα προς τα πάνω να δω ποιο σύννεφο θα χτύπαγε άραγε στην ταράτσα του ουρανο- ξύστη γιατί ήμουν σίγουρη πως κάτι τέτοιο συμβαίνει εκεί. Α ναι, και το πάρκο. Ναι, κι αυτό το χαιρόμουνα. Έτσι που περπατούσα για ώρες και χάζευα τον κόσμο να κάνει διάφορα, από παράξενα μέχρι και καθημε- ρινά. Έτσι που λες. Στα τόσα δευτερόλεπτα τα είδα όλα αυτά και ύστερα είδα και άλλα που δεν ήταν στην οθόνη, μα τα πρόβαλλε το μυαλό μου, μπαμ-μπαμ οι εικόνες, σαν τρέιλερ μιας εποχής που πάει, τέλειωσε και κάτι τώρα θέλησε, έτσι στο ανυποψίαστο, να μου τη θυμίσει. Την πρώτη φορά που πήγα Νέα Υόρκη, έμενα στο μο- νάρι ενός κολλητού, κάπου στο East Village, που χε ένα φωταγωγό, ο οποίος έριχνε υπέροχο φως ειδικά τα πρωινά. Στον πίσω δρόμο ήταν ένα μπαράκι, εκεί μερικές φορές πήγαινε ο Γούντι Άλεν και έπαιζε σαξό- φωνο - έτσι μου χε πει ο κολλητός μου - μα εγώ δεν τον πέτυχα ποτέ τις μέρες που ήμουν εκεί, αλλά δεν με πείραζε γιατί τον φανταζόμουν να παίζει όλα τα βράδια που πηγαίναμε και καθόμασταν και πίναμε για ώρες και συζητούσαμε εκείνα που πιθανόν ο Γούντι Άλεν να τα έκανε ταινία αν μας άκουγε. Ο φίλος μου αυτός τώρα έχει ένα παιδί, δεν είχα ιδέα πως ήταν σε σχέση σοβαρή, πήρα μόνο ένα με τη φωτογρα- φία ενός βρέφους, απ εκείνα που τα στέλνει σε όλους τους φίλους, δηλαδή είχε πολλά ονόματα στη διεύ- θυνση, μα υποθέτω ότι είναι μεγάλη χαρά για να τη μοιραστείς μόνο με έναν. Και αυτός ο φίλος ήταν πά- ντα τού να μοιράζομαι, δεν ήταν ποτέ ωστόσο τού να γίνει πατέρας. Το φοβόταν. «Έχω άραγε τόση αγάπη για να δώσω;», με ρωτούσε κάποιες νύχτες που γυρ- νούσαμε πίσω με το πορτοκαλί μετρό. «Έχεις, έχεις», του λεγα και το εννοούσα. Έτσι που λες. Τη δεύτερη φορά που πήγα στη Νέα Υόρκη, έμενα πιο πάνω, στο upper west side, δεν θυμάμαι τις οδούς, θυ- μάμαι μόνο ότι ανέβαινα πολλά σκαλιά, το διαμέρισμα ήταν στον πέμπτο, δεν είχε ασανσέρ, είχε μόνο εκεί- νες τις γυρτές τις σκάλες που λέγαμε πριν. Ήταν πολύ μικρό, όσο που χωρούσαμε και οι δύο μας, μάλλον θα ταν κι αυτό από τα σημάδια πως δεν χωρούσε ο ένας στη ζωή του άλλου, μα μας πήρε καιρό και ένα-δύο ακόμα ταξίδια για να το αποφασίσουμε. Τα βράδια πηγαίναμε σινεμά, σε εκείνα με τις πολλές αίθουσες, δεν είχα πάει ξανά σε κινηματογράφο με πολλές αί- θουσες, εκεί είδαμε τον Άγγλο Ασθενή και ύστερα βγήκαμε στη Μάντισον και ήταν τότε που του είπα πως δεν πάει άλλο, πως μόνο φόβο και αγωνία και ένα πνίξιμο μοιραζόμασταν πια κι αυτό δεν είναι ακριβώς αγάπη, κάτι άλλο πρέπει να ναι αλλά όχι αγάπη, πιο πιθανόν να ταν η έλλειψή της, όχι ότι δεν αγαπιόμα- σταν, αλλά δεν αγαπούσαμε μάλλον αρκετά τον εαυτό μας. Στενοχωρήθηκε, μα ήταν η πρώτη φορά, μετά από μήνες που ήμασταν μαζί, που έγινε πιο γλυκός και πιο τρυφερός, πιο ανάλαφρος, μου υποσχέθηκε, μάλιστα, πως την επομένη θα γυρνούσαμε στους δρό- μους να χαζέψουμε τα χριστουγεννιάτικα στολίδια και να πάμε στο παγοδρόμιο στο Ροκφέλερ σέντερ. εν θυμάμαι αν τα κάναμε όλα αυτά, το μόνο που θυμάμαι ήταν πως την ώρα που ξεμπερδέψαμε με όλα εκείνα τα «αλλά» που για καιρό κολλούσαμε σαν βδέλλες στα σ αγαπώ μας (σ αγαπώ αλλά σε σκέφτομαι αλλά θέλω να μαστε μαζί αλλά ) και έμεινε το σ αγαπώ, έτσι σκέτο-νέτο, τότε ήταν που το χαρίσαμε σαν δώρο ο ένας στον άλλο και όχι σαν χρέος ή σαν αντίτιμο. Την τρίτη φορά που πήγα Νέα Υόρκη, έμενα σε ξενοδοχείο. Σε ένα μεγάλο δωμάτιο που είχε βαριές βε- λούδινες κουρτίνες και σκαλιστά κομοδίνα δίπλα στο κρεβάτι. Έτσι βαρύ τον ένιωθα και τον ύπνο μου τότε. εν ξέρω, μα ήταν μια εποχή περίεργη. Που όλο και περίμενα πως κάτι θα συμβεί, κάτι έξω από μένα, το οποίο θα μου χάριζε εκείνη την απρόσμενη χαρά και ύστερα θα ήμουν τόσο χαρούμενη που θα μπορούσα να αγαπώ τους ανθρώπους μου χωρίς να τους ζητάω τα ρέστα που τους αγαπώ και χωρίς να τους περνάω κάθε τόσο από κρισάρες ότι δεν είναι δήθεν αντάξιοι της αγάπης μου και χωρίς να περιμένω αποδείξεις, λες και ήταν το «σ αγαπώ» συναλλαγή και χωρίς να θέλω να αλλάξει κανείς και να γίνει όπως τον φαντάστηκα μόνο και μόνο επειδή τον αγαπούσα. Μα τίποτα δεν συνέβαινε, γιατί έτσι γίνεται, ποτέ δεν συμβαίνει κάτι τόσο μεγάλο ώστε να σου χει έτοιμες λύσεις, ειδικά άμα αυτές έχουν να κάνουν με τα «σ αγαπώ» που δεν μοίρασες ή που δεν μπόρεσες να διακρίνεις πως σου ρθανε για μοίρασμα. Σε εκείνο το τρίτο ταξίδι, δεν έμεινα πολλές μέρες, δεν άντεξα, ήθελα να γυρίσω, γύρισα και από τότε έχω να ξαναπάω. Ίσως να φταίει και η Λένα που πριν από τη συνέντευ- ξη μου θύμισε τον πρώτο μου έρωτα, γιατί ήταν λέει κολλητός της, κοίτα να δεις σύμπτωση και με ρωτού- σε αν μένει ακόμα στη Νέα Υορκη. Ίσως να φταίει και που τις τελευταίες μέρες, με αφορμή μια παράσταση και ένα βιβλίο και μια κουβέντα με μια κολλητή, γυρόφερνε το θέμα για όσα ακόμα μας κάνουν να φο- βόμαστε να κάνουμε το «σ αγαπώ» καθημερινότητά μας. εν ξέρω υγ τι έγινε, αν ήταν όλα αυτά ή τίποτα από όλα αυτά, μα έτσι ξαφνικά μου ρθε. Πως είναι καιρός να κάνω μια βόλτα από τη Νέα Υόρκη, τώρα που θα ναι στολισμένη. Τώρα που έμαθα πως το «σ αγαπώ» έτσι σκέτο-νέτο πρέπει να το μοιράζεσαι. Γιατί όλα τ άλλα, τα «αλλά», δεν έχουν να κάνουν με την αγάπη. 07 ΥΓ.

8 info ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΣΚΟΡ Η ΜΕΛΙΝΑ ΚΟΥΤΑ, 9/12, ΙΑΤΟΠΟΣ Το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης ΙΑΤΟΠΟΣ παρουσιάζει τη νέα εικαστι- κή πρόταση της Μελίτας Κούτα με γενικό τίτλο «I LAND». Πρόκειται για την τρίτη ατομική έκθεση της Κούτα, στην οποία παρουσιάζεται η χαρτογράφηση ενός απίθανου τόπου. Η καλλιτέχνις παρουσιάζει σειρά σχεδίων, μελάνι σε χαρτί, όπου αμυδρές, αμέτρητες γραμμές, δεξι- οτεχνικά υφασμένες, απλώνουν τις πλέξεις τους σε διάφορους τόνους, θυμίζοντας μνήμες ανύπαρκτων τόπων. Η παραδοξότητα αυτή του «τόπου» εμφανίζεται επίσης στα γλυπτά που περιλαμβάνονται στην έκθε- ση. Ανθρωπόμορφες φιγούρες σε φυσικό μέγεθος, μυθολογικοί κάτοικοι υποθετικών χωρών, τέμνονται από επιφάνειες, διαπερνώνται από κενά ή παγιδεύονται σε επιπλοκατασκευές. Στην έκθεση σχέδια και γλυπτά συναντώνται για να δείξουν πως, ανάμεσα στο χώρο, το σώμα και τις γεωγραφικές περιοχές, τα σύνορα δεν είναι αδιαπέραστα. Εγκαίνια: Τετάρτη 9 εκεμβρίου, ιάρκεια μέχρι 15 Ιανουαρίου Στις 18 εκεμβρίου, ο Pascal Caron εμφανίζεται σε μια παράσταση κίνη- σης/χορού στο χώρο του Κέντρου Σύγχρονης Τέχνης ιάτοπος στις Η παράσταση θα συμβιώσει με τα έργα της Κούτα και θα αναπτυχθεί μέσα από ερεθίσματα που δημιουργούνται από τη δομή της ενότητας I LAND. Τηλ.: υο εκθέσεις οργανώνει αυτό το μήνα η ιταλική πρεσβεία στην Κύ- προ στο πλαίσιο του ιταλικού μήνα. Η μία με τίτλο Cipro Italia A/R Architectura Arte Design έχει στόχο την προώθηση των πολιτιστικών σχέσεων και την αναζήτηση των πολιτιστικών δεσμών ανάμεσα σε Ιτα- λία και Κύπρο και παρουσιάζει τη συμβολή των Κυπρίων αρχιτεκτόνων που σπούδασαν στην Ιταλία στην αρχιτεκτονική ανάπτυξη και τα αρχιτεκτονικά δρώμενα του τόπου. Το πρώτο μέρος της έκθεσης είναι αφιε- ρωμένο στον Νεοπτόλεμο Μιχαηλίδη και στους αδελφούς του Ρένο και Μιχαήλ Μιχαηλίδη. Εκτός των δημιουργών αυτών στην έκθεση παρουσιάζεται η δουλειά πολλών άλλων αρχιτεκτόνων που είχαν σαν αφετη- ρία τους την Ιταλία. Η δεύτερη έκθεση θα πείσει το κοινό πως ο σχεδιασμός και η ποίηση για τους Ιταλούς έχουν ιδιαίτερη σχέση. Τίτλος της «Progetto Invisibile». Και οι δυο εκθέσεις πραγματοποιούνται στην Παλιά Αγορά της Παλουριώ- τισσας μεταξύ 27 Νοεμβρίου και 30 εκεμβρίου, με τη στήριξη του Ομίλου Φιλελεύθερος. Το πρώτο ιεθνές Φεστιβάλ Σύγχρονης Μουσικής Λεμεσού ακούει στο όνομα ΑΒΑΤΟΝ και πραγματοποιείται στις 12 και 13 εκεμβρί- ου, στον Τεχνοχώρο της ΕΘΑΛ. Υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση της Annita Tomasevich, το φεστιβάλ περιλαμβάνει διαλέξεις, εργαστήρια και συναυλίες, με σκοπό την κατανόηση της κλασικής μουσικής του 20ού και 21ου αιώνα παρουσιάζοντας στο κοινό τις ποικίλες φάσεις που χαρακτηρίζουν τη μουσική του 21ου αιώνα. Προσκεκλημένοι του φε- στιβάλ θα είναι διακεκριμένοι μουσικοί, εγχώριοι και μη. Ανάμεσά τους η Miriam Butler, o Sorin Alexandru Horlea, ο Γεώργιος Γεωργίου και οι συνθέτες Jasna Velickovic και Β. Νικολάου. Το φεστιβάλ και τα δυο βράδια θα ξεκινά στις και θα τελειώνει στις Τηλ Online booking: Το Blob Creative Space είναι ένας καινούριος χώρος που δεν είναι ούτε γκαλερί αλλά ούτε ακριβώς κατάστημα. Αποτελείται από εκθεσιακό χώρο, design shop και στούντιο και βρίσκεται στο 2ο όροφο του Cityplaza στο κέντρο της λεωφόρου Μακαρίου στη Λευκωσία. Οι δημιουργοί του είναι οι Αλέξης Μιχαηλίδης και ημήτρης Σωτηρίου, που στόχο έχουν να προσφέρουν τόσο σε ανερχόμενους όσο και σε έμπειρους καλλιτέ- χνες τη δυνατότητα να αναδείξουν τη δουλειά τους. Εκτός των άλλων το blob αποτελεί και το «σπίτι» των δύο δημιουργών του, μιας και περι- λαμβάνει το στούντιό τους, γι αυτό κι οι πόρτες του έχουν ήδη ανοίξει με μια δική τους έκθεση. Ένα έργο του Άκη ήμου που δεν μοιάζει με κανένα απ τα προηγούμε- νά του, το «Απόψε Tρώμε στης Ιοκάστης»,, είναι μια τρελή κωμωδία με σουρεαλιστικό χιούμορ, μια ευρηματική κοινωνική σάτιρα-παρωδία για ΥΓ. 08

9 THE BLOB CREATIVE SPACE «PROGETTO INVISIBILE», 27/11-30/12, ΠΑΛΙΑ ΑΓΟΡΑ ΠΑΛΛΟΥΡΙΩΤΙΣΣΑΣ 09 ΥΓ.

10 info ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΣΚΟΡ Η «ΠΡΟ ΟΣΙΑ», 4-13/12 τα «οικογενειακά» σίριαλ. Πρωταγωνίστρια μια γυναίκα στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, η οποία αδυνατεί να καταλάβει πόσο γρήγορα αλλάζει ο κόσμος (αλλά και πόσο ίδια παραμένουν τα αισθήματα). Στη σκηνο- θεσία και τον πρωταγωνιστικό ρόλο η έσποινα Μπεμπεδέλη. Μαζί της οι Στέλιος Καυκαρίδης, Μαριάννα Καυκαρίδου, Βασίλης Μιχαήλ, Νίκος Νικολαΐδης, Φώτης Αποστολίδης και Ξένια Μιχαήλ. Σκηνικά: Χάρης Καυκαρίδης. Στη Μικρή Σκηνή του Σατιρικού Θεάτρου στο Νέο Πολιτι- στικό Κέντρο Βλαδίμηρος Καυκαρίδης στην Αγλαντζιά. Ο Μιχάλης Χατζηγιάννης ανεβαίνει στη σκηνή του Red για να ερμηνεύσει τραγούδια από το τελευταίο του album «7», τις μεγάλες επιτυ- χίες του, αλλά και κάποιες διασκευές-έκπληξη που θα αποζημιώσουν πλήρως όσους βρεθούν ανάμεσα στο κοινό. Εμφανίζεται στις 6, 7, 9, 13, 14, 16/12. Ώρα έναρξης: Τηλ: Ο Carl Palmer βρίσκεται για 40 χρόνια στη μουσική σκηνή θεωρούμε- νος από πολλούς ως ο ντράμερ όλων των εποχών. Ο Palmer συνεχίζει μέχρι σήμερα να παίζει με εκπληκτική ταχύτητα και φανταστική τέχνη, παραμένοντας στην πρώτη γραμμή των ντράμερ της σύγχρονης ροκ. Μόλις ολοκλήρωσε μια μεγάλη περιοδεία στην Αμερική με τους Asia, ενώ βρίσκεται συνέχεια σε περιοδεία με το δικό του συγκρότημα (Paul Bielatowicz και Stuart Clayton ) με το οποίο θα εμφανιστεί στη συναυλία του στο Θέατρο Ριάλτο για ένα και μόνο βράδυ. Σάββατο 12 εκεμβρίου, Τηλ (ηλεκτρονικά εισιτήρια: Υλικά που έχει χρησιμοποιήσει στον κινηματογράφο και στο θέατρο ως σκηνογράφος και ενδυματολόγος ή τα συλλέγει γιατί έχει πάθος με τα παλιά αντικείμενα ή και υλικά τα οποία έπαψαν πια να έχουν χρηστική ή αισθητική αξία, τα επιλέγει ως υλικά και για την πρώτη ατομική της έκθεση. Κομμάτια από ύφασμα, κλωστές ή σύρματα πλαστικά ή παλιές πλακέτες ηλεκτρονικής, πέτρες ή χαλίκια συνθέτουν στα έργα της Σόσε Εσκιτζιάν Νικολαΐδη ένα είδος καινούριας γεωγραφίας και είναι έτοιμα να δεχτούν τα πήλινα γλυπτά της που προκαλούν το θεατή με την πα- ραστατικότητά τους. Από τις 9 εκεμβρίου στην GALLERY OPUS 39. ιάρκεια έως 9 Ιανουαρίου Τα υλικά που χρησιμοποιεί η καλλιτέχνις θα «φτιάξουν» ήχους και μου- σική με την παρουσία των Tat-Tnabar στα εγκαίνια της έκθεσης, στις Άλλο ένα γνωστό και βραβευμένο έργο, αυτή τη φορά με την υπογραφή του νομπελίστα Χάρλοντ Πίντερ, ανεβάζει η Αlpha Square. Πρόκειται για μια ιστορία εμπνευσμένη από προσωπική εμπειρία του ίδιου του συγγραφέα, αλλά και απ τα πιο σημαντικά έργα του. Η «Προδοσία» (Betrayal) είναι ένα υπόδειγμα του πιντερικού έργου, με λιτό διάλογο, κρυμμένα συναισθήματα, καλυμμένα κίνητρα, απάτη και αυταπάτη. Μια γυναίκα, ο σύζυγός της, ο εραστής της και η κίνηση των τριών μέσα στο χρόνο Το έργο σκηνοθετεί ο Εύης Γαβριηλίδης ενώ σκηνικά και κοστούμια φιλοτεχνεί ο Άντης Παρτζίλης. Πρωταγωνιστούν οι Αλεξία Παρασκευά, Ανδρέας Αραούζος και Πολ Στιούαρτ εκεμβρίου 2009, καθημερινά, Αίθουσα Μελίνα Μερκούρη, Λευκωσία. Κρατήσεις: , 8 & 9 Ιανουαρίου 2010, Θέατρο Ένα, Λεμε- σός. Κρατήσεις: Η Σώτη Τριανταφύλλου παρουσιάζει το καινούριο της βιβλίο «Ο Χρόνος Πάλι» (εκδόσεις Πατάκη) στο νέο Βιβλιοπωλείο Κυριάκου Fullpage στη Λευκωσία. Το βιβλίο είναι ένα παιχνίδι αυτοβιογραφίας: η συγγραφέας περιηγείται στη ζωή της, η μυθοπλασία συγχέεται με την πραγματικότητα, όσα συνέβησαν συγχέονται με όσα θα μπορούσαν να έχουν συμβεί και με όσα θα ήταν ωραίο να συμβούν. Στις σελίδες του «Ο Xρόνος Πάλι» που μπορούν να διαβαστούν σε τυχαία σειρά οι στιγμές ξεδιπλώνονται σαν χάρτης - τα λογοτεχνικά τοπία είναι τοπία της ψυχής. Στα περιθώρια σημειώνονται παρατηρήσεις και ερωτηματι- κά για την ποίηση, την πολιτική, τη φιλία, την αγάπη, την απώλεια, για την αρρώστια και το θάνατο, για το πώς μπορείς να μεταμορφώσεις την απελπισία στην πιο ακλόνητη ελπίδα. Η Σώτη Τριανταφύλλου γεννήθηκε στην Αθήνα το Μέχρι τον Οκτώβριο του 2009 έζησε τις ζωές που εξιστορεί σ αυτό το βιβλίο. Πέμπτη 10 εκεμβρίου, ΥΓ. 10

11 ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ, 10/12 ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΤΖΗΓΙΑΝΝΗΣ, RED 2. «CIPRO ITALIA A/R ARCHITECTURA ARTE DESIGN», 27/11-30/12, ΠΑΛΙΑ ΑΓΟΡΑ ΠΑΛΛΟΥΡΙΩΤΙΣΣΑΣ 11 ΥΓ.

12 ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΑΡΠΑ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΑΜΙΚΑ ΣΕ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ πες ποιητή τι κάνεις Ο Σάββας Χριστοδουλίδης αποκτά και δεύτερη ιδιότητα, αυτήν του επιμελητή και ετοιμάζει μια έκθεση με τέσσερις κορυφαίους Κύπριους δημιουργούς, τον Άγγελο Μακρίδη, τον Βαλεντίνο Χαραλάμπους, τον Κωνσταντίνο Γιαννικούρη και τον Μιχάλη Μιχαηλίδη. Υπάρχει ένα ποίημα του Ρίλκε από το 1922 στο οποίο ο ποιητής θέτει στον εαυ- τό του και κατ επέκταση σε κάθε δημιουργό - θεμελιώδη ερωτήματα γύρω από τη φύση της δημιουργίας, αλλά και της ύπαρξης γενικότερα μ έναν τρόπο μάλιστα που δηλώνει αγωνία και συναισθηματική φόρτιση. «Μα το άσκημο, το θανάσιμο, εδώ/πώς το δέχεσαι, πώς το υποφέρεις;/μα το ανώνυμο, Ανώνυμε, αχ αυτό, πώς το φωνάζεις όμως;» Και η απάντηση που ακούγεται σε κάθε ερώ- τηση, σχεδόν σαν αντίλαλος, είναι πάντα η ίδια. Ο ποιητής δεν έχει άλλο τρόπο να αντιμετωπίσει τα πράγματα, απ το να τραγουδά: «Μα πώς το δίκιο σου είναι αληθινό, μ όποια μορφή και μ όποιο ρούχο; -Τραγουδώ. / Κ η γαλήνη κ η βία, τότε πώς σε γνωρίζουν όπως τ άστρο κ η θύελλα; -Γιατί τραγουδώ.» Είναι μια πράξη, η οποία αν και επαναλαμβάνεται, δηλώνει κάθε φορά και μια διαφορετική στάση απέναντι στα πράγματα. Ενώ ακούγεται σαν μια σταθερή, αμετακί- νητη απόκριση, στην ουσία επιδέχεται και προσκαλεί διαφορετικές ερμηνείες. Αυτό το «τραγούδι» του ποιητή μπορεί να σημαίνει δημιουργώ, εκφράζω το βαθύτερο, ακούω την ίδια μου τη φωνή. Περνάμε ώρα με τον Σάββα Χριστοδου- λίδη να σκεφτόμαστε ποιες άλλες έννοιες κουβαλά η πράξη «τραγουδώ» στις γραμμές του Ρίλκε. Ο εικαστικός επέλεξε το ποίημα για να συνδέσει τη δουλειά τεσσάρων κορυφαίων Κύπριων καλλιτεχνών, του Άγγελου Μακρίδη, του Βαλεντίνου Χαραλάμπους, του Κωνσταντίνου Γιαννικούρη και του Μιχάλη Μιχαηλί- δη, τους οποίους παρουσιάζει αυτό το διάστημα με την ιδιότητα του επιμελητή στην γκαλερί Αργώ. Είναι μια έκθεση στημένη με το μάτι ενός καλλιτέχνη που εστιάζει σε συγκεκριμένες στιγμές και έργα άλλων καλλιτεχνών. Αυτό έγινε επειδή ήθελε, όπως μου εξηγεί, να δει πώς ένας εικαστικός χειρίζεται, μπορεί

13 ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΑΚΡΙ ΗΣ, ΜΥΚΗΝΑΪΚΗ ΜΑΣΚΑ, 2009 ΑΚΟΥΑΡΕΛΑ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΙΑΝΙΚΟΥΡΗ ΑΠΟ ΤΟ 1998 να προβάλει και να υποστηρίξει ένα έργο τέχνης άλλου δημιουργού. «Μιλάμε για ένα χειρισμό διαφορετικό από αυτόν ενός ιστορικού τέχνης ή επιμελητή. Ένας ει- καστικός κάνει εντελώς άλλη ανάγνωση του έργου, όπως και τοποθέτηση. Κι αυτό επειδή η παιδεία είναι άλλη. Ο ίδιος έχει περάσει από τη διαδικασία σύλληψης και διεκπεραίωσης μιας ιδέας, οπότε μιλάμε για μια διαφορετική θεώρηση των πραγμά- των. Προσωπικά το κάνω καθαρά από αγάπη κι εκτίμηση για το έργο τέχνης». Οι καλλιτέχνες που επέλεξε έχουν μια αδιαμφισβήτητη πορεία στα εικαστικά πράγ- ματα και στην έκθεση υπάρχουν κι άλλα στοιχεία που λειτουργούν σαν συνδετικός κρίκος. Η ηλικία - πρόκειται για καλλιτέχνες γύρω στα 70 - αλλά κι ο ξενιτεμός σαν κοινό βίωμα. Και οι τέσσερις έζησαν ή συνεχίζουν να ζουν στο εξωτερικό, εμποτί- ζοντας τη δουλειά τους με στοιχεία πολιτισμού άλλων χωρών. Ο Γιαννικούρης κι ο Μιχαηλίδης δεν εγκατέλειψαν ποτέ τη χώρα που τους φιλοξενεί εδώ και χρόνια τη Γαλλία και την Αγγλία αντίστοιχα - ενώ ο Χαραλάμπους έζησε για τριάντα χρό- νια στο Ιράκ κι ο Μακρίδης (σαφώς λιγότερα) στην Αθήνα. Πέραν όμως απ αυτή την εμπειρία που μοιράζονται, ο επιμελητής εντοπίζει ακόμα μια κοινή συνιστώσα, τη θρησκευτική σχεδόν προσήλωση στο αντικείμενό τους. «Ανήκουν σε μια γενιά η οποία καλλιέργησε μια σταθερή και πολύ καθαρή προσήλωση στο αντικείμενό της. Χωρίς να υστερούν σε πειραματισμό, χωρίς να θεωρείται η ανάγνωσή τους ή η θέση τους απέναντι στα πράγματα περιοριστική, ήταν και εξακολουθούν να είναι πολύ συγκεκριμένοι στη μορφοπλαστική γλώσσα την οποία πλάθουν». Είναι γι αυτό που το έργο τους δεν μπορεί να τύχει καμίας αμφισβήτησης, εξηγεί ο Χριστοδουλίδης. «εν μπορούμε σε αυτούς τους καλλιτέχνες να εντοπίσουμε σημεία αμφισβήτησης, ενδοιασμούς, πράγματα τα οποία είναι άλυτα ως προς την πλαστικότητα. εν είναι μόνο η ηλικία που τους βοηθά στην αποκρυστάλλωση της ιδέας και του έργου τέ- χνης. Είναι και θέμα γενιάς και νοοτροπίας. Αυτοί οι άνθρωποι καλλιέργησαν μια υπευθυνότητα απέναντι στο λειτούργημα που λέγεται τέχνη, την οποία υπηρέτη- σαν με μεγάλο σεβασμό και ακρίβεια». Του ζητώ να κάνουμε μια σύγκριση μεταξύ αυτών των καλλιτεχνών και της νέας γενιάς δημιουργών. Σε ποια σημεία εντοπίζει διαφορές; Σε τι διαφέρει το χτες με το σήμερα; «Τότε ήταν λιγότερος ο αριθμός καλ- λιτεχνών, επομένως αυτό που έκανε ο κάθε δημιουργός είχε μεγαλύτερο εκτόπισμα. Σήμερα είναι πιο πολυφωνικά τα πράγματα. Η τέχνη είναι πιο σύνθετη, αγγίζει περισσότερους τομείς. εν μιλάμε μόνο για Καλές Τέχνες πια». Υπήρχε όμως μεγα- λύτερη αφοσίωση στο όνομα της Τέχνης; Πιστεύει ότι και οι καλλιτέχνες σήμερα αγαπούν αυτό που κάνουν, απλώς η αγάπη τους δεν καρποφορεί. Επιπλέον ο χώρος των εικαστικών περνάει, όπως λέει, δύσκολες μέρες. Τα πράγματα οπισθοδρομούν κυρίως επειδή δεν υπάρχουν σωστοί εκθεσιακοί χώροι. Αυτό το συμπέρασμα οδηγεί τη συζήτηση στις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στο χώρο της τέχνης. Για τον εικαστικό, η έκθεση που ετοίμασε λειτουργεί και σαν απάντηση στο «ξεπούλημα», των έργων τέχνης. «Εν όψει της κρίσης, οι καλλιτέχνες νιώθουν ξαφνικά αυτή την πίεση να ξεπουλήσουν τα έργα τους. Σ αυτή τη διαδικασία τους βάζουν οι γκαλερί- στες. Και είναι μια απάντηση αυτή η έκθεση στα παζαράκια, στα ξεπουλήματα των έργων και στα μικρά φτηνά έργα». Info: Η έκθεση ανοίγει στην γκαλερί Αργώ το Σάββατο 12 εκεμβρίου και θα διαρκέσει μέχρι τις 7 Ιανουαρίου. 13 ΥΓ.

14 ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ ΠΑΡΠΑ ΦΩΤΟ: ΧΡΗΣΟΣ ΘΕΟ ΩΡΙ ΗΣ η συνενοχή Ο Νεόφυτος Ταλιώτης, σκηνοθέτης της παράστασης Festen, σε ένα δικό του υστερόγραφο... Έχω νιώσει απίστευτα ένοχος μέσα από αυτό το έργο. Κατά συρροήν ένοχος. Για όλα όσα δεν έχουμε τελικά την παλικαριά και το τσαγανό να πούμε την αλήθεια. Μιλώ για τη σιωπή γύρω από πολλά πράγματα που συμβαίνουν γυρω μας. Έχω την αίσθηση ότι ζούμε σε μια κοινωνία στην οποία μάθαμε με έναν περίεργο τρό- πο να σωπαίνουμε, να μην αντιδρούμε, να μην ονοματίζουμε καταστάσεις. Φοβόμαστε πως η οποιαδήποτε δύναμη να αρθρώσουμε λόγο, θα έχει αντίκτυπο πάνω στην ίδιά μας τη ζωή, σε σχέση με την οικονομική μας δυνατότητα, ικανό- τητα και κοινωνική θέση. Αυτή ορίζει τη ζωή μας και τις σχέσεις μας. Ακόμα και ο έρωτας έχει φτάσει σε ένα σημείο που να μοιάζει με οικονομική συνδιαλλαγή. Πορευόμαστε με ανοχή και σιωπή. Μεγαλώνουμε σε ένα ψέμα, σε μια κοινω- νία που έχει υιοθετήσει τον ηθικό λήθαργο σαν γενικό τρόπο συμπεριφοράς και ζωής. Αν σκεφτούμε ο καθένας μας σε πόσα πράγματα γινόμαστε συνένοχοι με τη σιωπή μας, θα τρομάξουμε Γι αυτό και με συγκλόνισε το Festen. Γιατί πρόκειται για ένα έργο, που έχει σαν κύριό του θέμα την ανατροπή της συνενοχής. Info: Σάββατο & Κυριακή, ημοτικό Θέατρο Λατσιών

15

16 Lexotanil χαμένη λεωφόρος ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΤΡΙΛΛΙ Η ζάναξ: δεν σχολιάζουμε ποτέ επιδόσεις ανταγωνιστών. Να μας συμπαθάτε. Ζαπάτα: 1. το όνομά του ενέπνευσε επίγονους επαναστάτες οι οποίοι το οικειοποιή- θηκαν, γεγονός που οδήγησε κάποιους να πιστεύουν ότι οι σαντινίστας είχαν πάρει 1 το όνομά τους από τον Κάρλος Σαντάνα, 2 2. μουστάκι α λά Ζαπάτα, το μουστάκι που, αφού επεκταθεί όσο μπορεί οριζοντίως, παίρνει την κατιούσα και οδεύει προς το πιγούνι, σχηματίζοντας ένα Π γύρω απ το στόμα. Είχε την τιμητική του στους γκέι κύκλους του τέλους των σέβεντις (βοη- θούντος και του τύπου με τα πέτσινα από τους Village People). Εσχάτως επανέκαμψε και κοσμεί (και) στρέιτ φάτσες (βοηθούσης και της φυλής των hipsters), με ανεξα- κρίβωτες, μέχρι στιγμής, συνέπειες. Τέτοια μουστάκια μπορείτε να απολαύσετε ιδίοις όμμασιν σε οποιοδήποτε εγχώριο φεστιβάλ φέρει τον επιθετικό (no shit) προσδι- ορισμό «εναλλακτικό», αλλά και πέριξ της εκκλησίας της Φανερωμένης στη Λευκω- σία, στο κάμπινγκ της Πόλης Χρυσοχούς, στην παραλία «Σειρήνα» στον Πρωταρά, στο αεροδρόμιο Λάρνακας (αίθουσα αναχωρήσεων) και στη Λεμεσό στον ζωολογι- κό κήπο. ζάπινγκ: επιστημονική μέθοδος επαλή- θευσης του - πάλαι ποτέ, αναπόδεικτου και φαταλιστικού - ρηθέντος, «ενός κακού μύρια έπονται». ζάρι: έτσι αποκαλούν οι ημεδαποί κυνηγοί τον σκύλο ράτσας πόιντερ, (μεταξύ τους, όχι τον σκύλο). ζαρκάδι: 1. συμπαθέστατο ζώο, κατά τη γνώμη μας και κατά τη γνώμη πολλών πο- λιτισμένων βορειοευρωπαίων συμπολιτών μας, νοστιμότατο, 2. ν ακολουθής στο τρέξι- μο το πιο γοργό ζαρκάδι/ να το προφτάνης/ να το κυττάς κατάματα, Ηλίας Λάγιος, Φεβρου- άριος ζαρντινιέρα: εν δυνάμει φετιχιστικό σύμ- βολο με το οποίο οποιοσδήποτε Κύπριος φοιτητής στη Θεσσαλονίκη ενδέχεται, ει- δικά άμα πιεστεί προς τούτο, να αναπτύξει ιδιαίτερα στενές σχέσεις. ζαρτιέρα: 1. δεν θυμάμαι, πάει τόσος και- 3 ρός που έχω να δω, 2. «[ ] ζυγώνω τόσο ώστε να μπορώ να μυρίσω το ταλκ στο λαιμό της, αλλά και να εκτιμήσω καλύτερα τις ελα- στικές περιπλοκές στις ζαρτιέρες όπου από στιγμή σε στιγμή θα αγκιστρωθούν οι κάλ- τσες»,, έτσι μίλησε ο Αλεξάντερ Πόρτνοϊ, ενθυμούμενος τον 4ετή εαυτό του (και χμ, τη μητέρα του σε νεαρή ηλικία), αναδει- κνύοντας ένα απ τα πολλά συμπτώματα 4 του ομώνυμου συνδρόμου. ζάσταβα: 1. (τυφέκιο) το πλέον απτό εν- θύμιο από τη συμμετοχή μας στο κίνημα των Αδεσμεύτων - ίσως και το πλέον αβλα- βές, 2. (όχημα) η μοναδική επιλογή για τον Κύπριο της δεκαετίας του 80 που ήθελε εξάπαντος να μπει μέσα σε κάτι γιουγκο- σλάβικο. ζατρίκιο: 1. το σκάκι, για αυτούς που δεν λένε «πάλη» αλλά «παγκράτιο», 2. οι απόψεις, ως προς την καταγωγή του, διί- στανται, αφού κάποιοι εισηγούνται πως παιζόταν στο Βυζάντιο ενώ κάποιοι άλ- λοι επιμένουν πως ήταν ήδη γνωστό κατά τους αρχαίους ελληνικούς χρόνους. Αμ- φότεροι, πάντως, φαίνεται να συμφωνούν πως υπήρξε ο φαλλοκράτης πρόγονος του σκακιού μιας και έδινε μεγαλύτερη ευχέ- ρεια κίνησης στον βασιλιά απ αυτή την ευνουχισμένη που γνωρίζουμε σήμερα, 3. πολλοί άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών εμπνεύστηκαν απ το σκάκι. Από τον Τσβάιχ ως τον Μπέργκμαν κι απ τον 5 Ναμπόκοφ ως τον Μπαμπασάκη. Είναι όμως ο ημέτερος Σάββας Παύλου που, με αφορμή την ήττα του Γκάρι Κασπάροφ από τον υπολογιστή της IBM το 1997, προέβλεψε το τέλος του ζατρικίου ως παι- γνίου με μη προεξοφλημένο αποτέλεσμα. Εξ αντανακλάσεως, έπλεξε εγκώμιο στο πάντοτε αμφίρροπο, ζαριού ένεκα, τάβλι, αποτίνοντας - προφανώς - φόρο τιμής στη σχετική ηρακλείτεια σύλληψη. ζαχαροπλάστης: σύμφωνα με τον παλαιό συνάδελφο Γκυστάβ Φλωμπέρ και Το Λεξι- κό των Κοινών Τόπων του, στην πόλη Ρουέν, 6 κοντά στο χωριό όπου έζησε το μεγαλύτε- ρο μέρος της ενήλικης ζωής του μέχρι και το θάνατό του, όλοι οι κάτοικοι είναι ζα- χαροπλάστες. Όπως αντιλαμβάνεσθε, δεν κατέστη δυνατό να επιβεβαιώσουμε την πιο πάνω πληροφορία. Υπενθυμίζουμε, πάντως, πως πρόκειται για τον ίδιο πληρο- φοριοδότη που στην Μαντάμ Μποβαρί μας ενημερώνει μία τουλάχιστον φορά πως η Έμμα έχει καφέ μάτια και κάμποσες άλλες πως το χρώμα τους είναι μαύρο. (συνεχίζεται) 1. υστυχώς, δεν πήραν το όνομά τους ούτε από τον Σαντίνο Κορλεόνε αλλά από κάποιον Αγκούστο Σαντίνο, παλαιό επαναστάτη στην Νικαράγουα, εξίσου αντιαμερικανό, υποθέτουμε, με τον Μάριο Πούζο. 2. Υπεύθυνος για τον όρο καθίσταται, σύμφωνα με τους μελετητές, ο Μάρλον Μπράντο ο οποίος το έφερε στην ταινία «Βίβα Ζαπάτα», υποδυόμενος τον, όντως μυστακοφόρο, Αιμιλιάνο. Εμείς, πάντως, απ όλα τα μουστάκια που εξέθρεψε, κατά καιρούς, ο Γαλλοαμερικάνος, προτιμάμε, για λόγους καθαρά αισθητικούς κι όχι επειδή μας έγινε καμιά πρόταση που δεν μπορούμε να αρνηθούμε, αυτό του Βίτο. 3. Ανεξαρτήτως (ή, μήπως, εξαιτίας;) τούτου, δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ: Γιατί αυτή η λέξη να υπάρχει και σε ενικό αριθμό; εν είναι σαν λέμε «χειροπέδα»; 4. Άλλα συμπτώματα: επιτυχείς απόπειρες σεξουαλικής συνεύρεσης με (κατά σειρά εμφανίσεως), ένα μήλο, ένα μπουκάλι, ένα συκώτι (που έμελλε, βεβαίως βεβαίως, να αποτελέσει το βραδινό της οικογένειας), μία κάλτσα και ένα γάντι του μπέιζμπολ. Επίσης, η ακαταμάχητη ανάγκη να κατεβάζει το φερμουάρ και να τον πετάει έξω άπαξ και επέβαινε σε ασφυκτικά γεμάτο λεωφορείο. Τέτοια, φίλες και φίλοι, έγραφε ο Φίλιπ Ροθ το 1967, ετών 34, προτού παρασοβαρέψει και μου θέλει και το Νόμπελ 5. Για τον οποίο, όπως μας πληροφορεί κάποιος σχολαστικότατος Νεοϋορκέζος, ο Τόμας Μαν ήταν, «ένας κομπογιαννίτης», ο Ντ. Χ. Λόρενς, «η απόλυτη μετριότητα», ο Έζρα Πάουντ, «εντελώς δήθεν» αλλά ο συμπατριώτης του Φίοντορ Ντοστογιέφσκι απλώς, «ποταπός, αποκρουστικός, αρρωστημένος και τριτοκλασάτος». 6. Στο πατρικό του. Μαζί με τη μαμά του. Από τα 26 του μέχρι τα 58. Με τη μαμά του. Ο Φλωμπέρ.

17

18 ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΣΚΟΡ Η ΦΩΤΟ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΗΝΑ ΜΑΓ ΑΛΕΝΑ ΖΗΡΑ ερωτικές μεταμορφώσεις Τη μεταμόρφωση στον έρωτα μέσα από έξι κείμενα του Οβίδιου διασκεύασε και σκηνοθετεί η Μαγδαλένα Ζήρα. Τον θαυμάζει τον Οβίδιο. Μου το λέει με το χαίρω πολύ και βιάζεται να εξηγήσει πως οι «Μεταμορφώσεις» είναι σπουδαίο έπος, το οποίο έχει επηρεάσει πολύ την τέχνη της Αναγέννησης «Ας μη μας ξενίζει ο Λατίνος ποιητής, οι μύθοι του είναι πολύ γνωστοί σε μας». Η πρότασή της να σκηνοθετήσει Οβίδιο, σε κείμενα μάλιστα που η ίδια διασκεύ- ασε -επιλέγοντας 6 απ τους 250 μύθους - δεν ήταν καθόλου τυχαία. Αρχικά έχει μια τρέλα με τα κείμενά του. Τα βρίσκει πρωτοποριακά, ανατρεπτικά, σύγχρονα. Απ την άλλη οι σπουδές της στη φιλολογία (το πρώτο της πτυχίο δηλαδή πριν ασχοληθεί με τη σκηνοθεσία) της έχουν παραχωρήσει το δικαίωμα να έχει ιδιαί- τερη αδυναμία στο αρχαίο δράμα γενικότερα Με αφετηρία το έπος αυτό λοιπόν η Ζήρα έφτιαξε ένα έργο για τον έρωτα, διαλέ- γοντας ιστορίες στις οποίες ο χωρισμός φέρνει πόνο, τόσο που για να τον αντέξει κανείς, οδηγείται στην υπέρβαση, στο μεταφυσικό, στη μεταμόρφωση. Ο Οβίδι- ος μιλά για «σώματα που άλλαξαν τη μορφή τους και γίναν άλλα σώματα». Γιατί «τίποτα δεν τελειώνει. Όλα μεταμορφώνονται σε κάτι άλλο». Η νεαρή σκηνοθέτις στη δεύτερη συνεργασία της με τον ΘΟΚ (μετά την περσινή «Τρύπα του Κουνελιού») μεταφέρει την παράσταση στη σκηνή με γλώσσα και αισθητική σύγχρονη, ενώ αποδίδει τις «Μεταμορφώσεις» με τρυφερότητα, χιούμορ και αμεσότητα. Όπως και στο πρωτότυπο κείμενο, ο κόσμος της «Μεταμόρ- φωσης» είναι γεμάτος εναλλαγές ανάμεσα στο τραγικό, το ειρωνικό, το κωμικό και το ρομαντικό. «Είναι ένας αληθινός κόσμος. Μέσα απ αυτόν ο καθένας από μας ίσως αναγνωρίσει ένα κομμάτι του εαυτού του». Πώς έχεις προσεγγίσει το έργο, έτσι ώστε να παρουσιαστεί σε πειραματική μορφή; Ο πρώτος πειραματισμός έγκειται στο γεγονός πως δεν υπάρχει δοσμένο κείμε- νο, το δημιούργησα βασισμένη στο ρωμαϊκό έπος «Μεταμορφώσεις». Πρόκειται για το έργο το οποίο έχει επηρεάσει όσο κανένα άλλο την τέχνη της Αναγέν- νησης, την τέχνη της ύσης γενικότερα, τη λογοτεχνία - πιο συγκεκριμένα τον Σαίξπηρ - την ποίηση, τη ζωγραφική. Το έργο λοιπόν το έχουμε προσεγγίσει διαφορετικά, λόγω του ότι παρουσιάζεται σε πειραματική σκηνή, δουλεύοντας πολύ το σώμα και την κίνηση. Και τη μορφή των ιστοριών; Τις ιστορίες δεν τις αλλάζουμε, δίνουμε βάση σ αυτές τις ίδιες. εν είχα πρόθε- ση να γίνει το έργο δυσνόητο, ούτε να αποδομηθεί ο μύθος. Θέλουμε οι ιστορίες αυτές να έχουν ευρεία απήχηση. Θα ζωντανέψουν μέσα από την αφήγηση και την αναπαράσταση, από μια ομάδα ηθοποιών που υποδύονται περισσότερους από ένα ρόλο. Τις διαφορετικές ιστορίες των μύθων αυτών ενώνει ο πρωταγωνι- στής της μίας, που γίνεται αφηγητής για την επόμενη. Ήταν δική σου πρόταση οι «Μεταμορφώσεις». Για ποιο λόγο τις επέλεξες; Μ αρέσει πολύ η σκέψη και η φιλοσοφία του Οβίδιου. Ήταν πολύ πιο μπροστά απ την εποχή του. Ριζοσπαστικός θα έλεγα. Στο σύμπαν του Οβίδιου δεν επέρ- χεται θεία δίκη. εν υπάρχει ισορροπία. Πιστεύει πολύ περισσότερο στην ιδέα του χάους, αφού μέσα από τους μύθους του η ανταμοιβή και η τιμωρία είναι δυσανάλογη με τις πράξεις των ηρώων του. Μ αυτό τον τρόπο ο Οβίδιος έκανε τη δική του κριτική σε θεό και εξουσία, γι αυτό και εξάλλου εξορίστηκε απ τον αυτοκράτορα Οκταβιανό Αύγουστο. Αντιεξουσιαστής και πολύ ανατρεπτικός, κατάφερε να δώσει σε ιστορίες της ελληνικής μυθολογίας μια πιο ανθρωποκε- ντρική και ψυχολογική στροφή. Τι αφήνει εκτός από πόνο τελικά ο έρωτας στη διασκευή σου; Την ελπίδα. Οι μύθοι προέρχονται από τη λαϊκή σοφία της ανθρωπότητας και συμβολίζουν τη γνώση που έχει αποκτηθεί μέσα στα χρόνια. Όλοι θα βρούμε ένα κομμάτι του εαυτού μας μέσα απ την εξιστόρηση των μύθων του Ορφέα και της Ευρυδίκης, της Αλκυόνης και του Κύηκα, της Ηχούς και του Νάρκισσου, του Κέφαλου και της Πρόκριδας, του Φιλήμονα και της Βαυκίδας. Γιατί τους μύθους τους κουβαλάμε Info: Τακτικές παραστάσεις στο Θέατρο Αγοράς Αγίου Ανδρέα, κάθε τρίτη & Τετάρτη, στις 20.30, τηλ ΥΓ. 18

19

20 «έχω Θέμα» beyond ΤΟΥ ΑΝ ΡΕΑ ΑΡΑΟΥΖΟΥ Όταν πρωτογνώρισα το Wallpaper* είχα πάθει μια εμμονή. Κι όπως με κάθε εμμονή της προκοπής δεν μπορούσα να δεχθώ οτιδήποτε λιγότερο από overdose. Κι όπως με κάθε overdose (της προκοπής) θυμήθηκα τους «αρχαίους» (τι εύκολη προσφυγή: «οι αρχαίοι», «τα αρχαία» ): Παν μέτρον άριστον. Μελετώντας κάθε τεύχος κάθε μήνα κατάντησα αντί να εμπνέομαι απ την ύλη και το design του περιοδικού, απλά να αδιαφορώ παγερά (έκφραση αγαπη- μένη και κλεμμένη). Η έμπνευση είναι μεν ενέσιμη, όχι όμως προγραμματισμένη. Πρέπει να είναι αιφ- νιδιαστική. Τα τελευταία χρόνια παίρνω Wallpaper* δυο φορές το χρόνο περίπου (έμαθα χθες ότι στην ίδια συχνό- τητα συντηρείται το botox). Οκτώβριος 2009: Guest editors: Karl Lagerfeld + Philippe Starck. Τόσο το βά- ρος όσο και η βαρύτητα του τεύχους αυτού τρυπούν κάθε παρκέ διαρκείας. Μόλις είχα περάσει το κα- τάστημα του Lagerfeld στο αεροδρόμιο της Βιένης, όπου προς έκπληξή μου δεν συγκινήθηκα. Είχα μεγάλες προσδοκίες, φαίνεται. Απ το διπλανό βιβλιο- πωλείο όμως, πήρα το λεγάμενο τεύχος. Αυτό που θα ακολουθούσε, ήταν μια μεγαλειώδης ανατροπή της απομυθοποίησης. Η απομυθοποίηση ανατρά- πηκε. Μεγαλειωδώς. Η φαντασμαγορικά ισχυρή πλατφόρμα που προσφέ- ρει αυτό το δημοσίευμα, είναι κάτι αξιοζήλευτο, ίσως αξιέπαινο πρώτα. Έχοντας δημιουργήσει πιστούς ακόλουθους στην αύρα, το ύφος, την άποψη, την σχολή, ίσως και τη γενεά ακόμα που πίνει νερό στο όνομα Wallpaper*, έχει μια ευχέρεια να σπάζει το κα- λούπι του κάθε τόσο, να αναιρεί τη συνταγή του και να σου προσφέρει πείραμα, το οποίο οι αναγνώστες θα γευτούν με την ίδια, ίσως και περισσότερη δίψα. (Οπως είπε ένας φίλος συγγραφέας-εστιάτορας, το πειραματικό θέατρο είναι μόνο γι αυτούς που έχουν ήδη «κατακτήσει» την κλασική μορφή θεάτρου. Ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι ) Τι γίνεται όταν επάνω στην ισχυρή πλατφόρμα ρίξεις μια ισχυρή πλατφόρμα; Πολύ απλά ο συντονισμός (που λέγαμε στο προηγούμενο) που θα μεγιστοποι- ήσει το κύμα! Πες στον Lagerfeld και τον Starck ότι έχουν από είκοσι σελίδες. Μπάτε σκύλοι αλέστε. Ό,τι θέλετε, κάνετε. Ποιος αναγνώστης, ποιος πα- ρακολουθητής του globalised μοντερνισμού δεν επιθυμεί να απορροφήσει τις πιο τυχαίες, άτακτες, μικρές, θηριώδεις σκέψεις δύο ανδρών που έχουν την ισχύ να καθορίσουν, να μεταλλάξουν ακόμα, την αισθητική μας; (δεν είναι τόσο σοβαρό το θέμα. Ίσως εφήμερο και όμως εκρηκτικό!). Ο Starck, με μεγαλοφυή μετριοφροσύνη, πάσαρε την πλατφόρμα σε άτομα που ο ίδιος θεωρεί διάνοιες και οφείλουν να ακουστούν, για μια άλλη προσέγγιση στην κοσμοθεωρία προσπαθώντας έτσι (όπως λέει το Wallpaper*) να κάνει την εξυπνάδα σέξι. Θα λεγα ότι το καταφέρνει (ο άτιμος!) ανυψώνοντας, φυσι- κά, ταυτόχρονα και τη δική του διάνοια, αφού σπάει κάθε προσδοκία για το τι θα δούμε στο editorial του. (Θα μου πείτε ποιος ακόλουθος του Starck θα πει βαριέμαι την κοσμοθεωρία που Αυτός υποβάλλει στην ουσία όμως οι επιλογές και προσεγγίσεις που έκανε, έγιναν με την ίδια μαεστρία που θα έβαζε Αυτός για να σχεδιάσει ένα σταχτοδοχείο/remote- control που φορτίζει και το i-phone ) Έκει όμως που υποκλίθηκα, είναι στον «Kaiser Karl». Είναι ο άνθρωπος που δημιούργησε το σύνδρομο «Λάζαρος» στο χώρο της μόδας, αφού πρώτος ανέ- στησε το κολοσσιαίο όνομα Chanel τη δεκαετία του 80 και ακολούθησαν διάφοροι έκτοτε με μια σειρά αναστήλωσης ψόφιων brands. Εκτός από σχεδια- στής τριών κορυφαίων οίκων, διευθύνει εκδοτικό οίκο και βιβλιοπωλείο, είναι φωτογράφος, DJ και τώρα χαρίζει τη φωνή του στον κακό ήρωα σε μια γαλλική ταινία κινουμένων σχεδίων. Είναι δικτάτο- ρας: αποφασίζει και διατάζει. Και τα αποτελέσματα των διαταγών του είναι, ίσως κατά έναν ανησυχητικό τρόπο, υπέροχα. Επέλεξε χώρους, αντικείμενα, άτομα και βρήκε νέα μούσα (γίνεται «μούσος»;) να απαθανατίσει για το Wallpaper*. Η υπεροχή όμως βρίσκεται στην αιτιολογία του, τα σχόλια του, τη διάθεσή του. Όπως εξή- γησε ο Robert Pirsig στο Zen and the Art of Motorcycle Maintenance, αν θες να ζωγραφίσεις έναν τέλειο πίνακα, δεν έχεις παρά να γίνεις τέλειος, να πάρεις έναν καμβά και να ζωγραφίσεις επάνω του Η New York Times columnist Alice Rawsthorn γρά- φει με ασύλληπτη ψυχαγωγικότητα στο Wallpaper* για τη συνάντησή της με τον guest editor αυτού του τεύχους. εν ξέρω ποια κουβέντα του να πρωτομοι- ραστώ. Και αραδιάζω: ρίχνει τους Γάλλους που δεν του συγχώρεσαν ποτέ το ότι είναι Γερμανός, «φτύ- νει» τη λέξη bourgeois με περιφρονητικό μορφασμό σαπουνόπερας, υπάρχει μαυροφορεμένος βοηθός (εκτός του μαυροφορεμένου συνεργείου φωτογρά- φησης) ο οποίος φέρει ασημένιο δίσκο με Pepsi Max ανά πάσαν στιγμήν, ενώ αποκαλεί τη Zaha Hadid «διάνοια αλλά πρέπει να είναι φρικτή αν δουλεύεις γι αυτήν». Ντυμένος με τη skinny black Lagerfeld στολή (κυρίως Dior Homme με S&M γάντια Chanel και καρ- φίτσα από διαμάντια και μαργαριτάρια), λέει στην Alice «Μη με κοιτάς έτσι όπως είμαι σήμερα» (Μα πώς θα ήταν οποιαδήποτε άλλη μέρα, διερωτάται η δημοσιογράφος ). Αυτό που σκότωσε τη συζήτηση σήμερα, στηρίζει, είναι η απαγόρευση του καπνίσμα- τος, τα κινητά τηλέφωνα και ο κόσμος που πλανάται ότι είναι politically correct. Για τον εαυτό του: «Είμαι βρικόλακας ανοιχτός σε όλα, προσκολλημένος σε τίποτα». Εξηγεί τις επιλογές και προτιμήσεις του με διακο- σμητικούς χαρακτηρισμούς όπως «beyond genius», «beyond divine», «beyond super-modern» Ο άν- θρωπος είναι beyond. Έχει πάει beyond. Και στέλνει και κάποιους από μας beyond. Πιστεύω όμως ότι πι- στεύει στο παν μέτρον άριστον. Το πιστεύω αυτό ΥΓ. 20