Γεράσιμος Μηνάς. Τώρα Ξέρω ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΠΟ ΠΟΙΗΣΗ

Transcript

1 1

2 2

3 3 Γεράσιμος Μηνάς Τώρα Ξέρω ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΠΟ ΠΟΙΗΣΗ

4 4

5 Διάθεση Βιβλίο δεύτερο Ο θυμός, ξεσκίζει τον αέρα. Που να βρεις έναν έξυπνο άνθρωπο που να μην ακούει, μόνο, όσα δεν θίγουν το προβληματικό μέρος, του εαυτού του. Σαν τατουάζ, που ως λογική Κατακρίνεις. Η υποκρισία της άποψης, για τον εαυτό μας. Της κακίας, Που πρέπει να βγει, Σαν περισσευούμενα υλικά, που θα πεταχτούν, σύντομα; Ο θυμός επανορθώνει, για τον αλεσμένο χρόνο. Μουσικές και συνήθειες, Κατακρεουργημένα αυτιά Παραλαβή ανακατεμένη. Η υπόθεση στον ανακριτή: Τα συνοροφυλάκια τους. Οι δικηγόροι και οι τακτικές Αντεπίθεσης Δήθεν προς εξυγίανση. Αφού, Ακόμη κι οι λέξεις, έχουν φαγωθεί από τη φθορά. Της ένστασης του πολέμου. Του θυμού, που πρέπει να βγει Ως άποψη, Μες από το σπίτι, όπου, μόνο τοίχους, Διακρίνεις. Απειλές διαχέονται, στον αέρα. Βόμβες δηλώσεων, Εκρηκτικές, Με μελλοντολογική, λογική. Επειδή, ηρεμεί, Μόνο αν, επιβάλλεται. Ενόσω, γύρω, όλοι ακμάζουν Μες την αφθονία, δήθεν για καλό κοινωνιολογικά Της αρτιότητας τους. όλο ο θυμός, ξύνει, τα ακροδάχτυλα του. Σε λείους τοίχους, Με λεία χαρτιά υγείας, στο ντουλάπι. (θυμάται τη μυρουδιά, τη γεύση, του κρέατος. Είτε αυτό βρίσκεται στα σουβλάκια. Στον όρο επιθυμία. Στην τετελεσμένη αποχή) Με το θυμό, ολοένα να δυναμώνει. Επειδή, Πρέπει να βγει. Σαν πατέρας, Που αρνείται τον ήχο του κλάματος, του μωρού, Οργανώνοντας, τακτικές βίαιες Να ξεφύγει από το υπέρβαρο. Θα ρθουν, Να του πουν: βρίσκεσαι, σε παραλήρημα. Μιμήσου, τα παγκοσμιοποιημένα, κοινωνιολογικά, Προγράμματα, 5

6 του μυαλού μας. και μόνο. Ανίκανοι να αντιδράσουν Απέναντι στα δωδεκάωρα Ημερομίσθια, Που ο προσαρμοσμένος Πρωθυπουργός, θέλει, να είναι, επταήμερα, Καθορίζοντας ο εργοδότης: Πότε θα πας, σινεμά. Πότε θα βγεις ραντεβού. Πότε θα ξεκουραστείς. Πότε θα αθληθεί και το πνεύμα σου. Υπάρχουν, πολλοί, μαλάκες, γύρω μας (Σε σοκάρει, η τακτική, που κι εσύ, Χρησιμοποιείς;) Τόσο ανδροπρεπής, Τόσο θηλυκιά, Με ανοιχτά τα πόδια, Και βρώμικο εφηβαίο...κατά τ άλλα, προστατευμένα, Τα γεννητικά, όργανα. Το ξέρεις, πως είμαι ικανός Να πραγματοποιήσω, Τις απειλές μου. Να πληροί, την αρτιότητα της συνοχής, Των διαδεχόμενων, φράσεων μου. Με την ίδια, αλάνθαστη, λογική, Που ο Άγιος Βασίλης Αποφασίζει, Αν θα πάρεις δώρο, ή όχι. όλα άρτια. όλα οργανωμένα. Κριτής και δικηγόρος. Εφέτης και κοινωνικός, Λειτουργός. Με πρόθεση, πρόθυμη, Σαν λείο στήθος. Σαν ικανή ανταπόκριση. Να επιβεβαιωθεί: Η άμυνα, ο θυμός της λογικής Της αποδοχής της προβληματικής ωριμότητας, της έννοιας: άνθρωπος. Ω, θυμέ, Προγραμματισμένε και ανώριμε, Ποιος είναι ο στόχος σου; (Σαν απολυμαντικό, καυτό, τρεχούμενο νερό, στις παλάμες, Που επιμένουν, Παρά τον πόνο). Το στόμα σας, βρωμάει, Από την πηγή, σταθερότητας σας. Αξιοπρεπείς και τσεπωμένοι. Νεοέλληνες μαχητές, Ενός αναξιοπρεπούς, Λεξιλογίου. σαν πολυχρησιμοποιημένες Ωτασπίδες. Μα είναι αδύνατο, Να καταχερίσω, τον ανώτατο, υπεύθυνο, Της επιχείρησης, που διοικεί, τη ζωή μου, * 6

7 7 Βρίσκοντας αγάπη, στη θέα, ενός χαριτωμένου μωρού, Από το ζωικό βασίλειο. Που όλο θες, να χαϊδεύεις, όσο κι αν λες, Η επιθυμία σου, να αρπάξεις, Τα κληρονομικά, δικαιώματα, μερίδια. Όλο θα λιγουρεύεσαι. Να είσαι άνετη. να αποκτά, νόημα, η ψυχιατρική σας ανάλυση, και μόνο. Παντογνώστες, όλο να σε ηρεμεί, η φύση τους. Μες την αφθονία, Των μη προβλημάτων σου...όπου τους αποδέχεσαι, όλους, που καβαλάτε, Γεννητικά όργανα, σε αφθονία, επί πάντων. πού λειτουργεί το ένστικτο μου, και γιατί χιονίζει, Μόνο σε ορισμένα σημεία; Στην αιχμαλωσία, Αρνείσαι να ζευγαρώσεις, Με τα κοινά θέλω, και τα οφέλη,..μιας ήσυχης ζωής, θεωρώντας φυσιολογικό, Την κατάργηση μιας αργίας. Απ το θυμό, ίσως. Μα δεν καταργείται, Το βλέπω! Αφθονία και άνεση. Παχυλοί μισθοί: παγίωση της νεότητας. Εγώ, Δεν θα χαμηλώσω, τους τόνους. Ακόμη κι αν δεν θα μπορώ, να κινήσω τα μέλη μου. Κατ επιταγή Αλάνθαστων. Εγώ, θα ανακαλύψω, το στόχο του θυμού μου Ο οποίος φυσιολογικά, Χρησιμοποιεί τους εχθρούς μου, Για να τρέφεται, Το πρωί που βγήκα, είχε ήλιο, Η φαιά ουσία ενός άσπρου φεγγαριού, Στον γαλανό ουρανό, Πόσο ήθελα, να μείνω έξω. Να παρατηρήσω, όσο αντέχω το κρύο. Μες το οποίο, ο εργάτης, φροντίζει μια γούβα, φρέσκο τσιμέντο, Έτοιμος, για οικοδομική εργασία. Παρομοίως όπως, χτίζονται, εν τω μεταξύ, καταστάσεις και συναισθήματα,

8 8 γύρω σου. Η ανάγκη να εγκαταλείψεις το δωμάτιο, όταν οι άλλοι τσακώνονται. Έπειτα, τα χείλη, ενώθηκαν ξανά. Με παρέα, γύρω από το τραπέζι. Σαν ταινία, που δεν κοιτάς το ρολόϊ Λυπάσαι, Αρνείσαι, Συγχρόνως, Τον πόνο. Που επιθυμούν, Να γίνει, δικός σου; Σου έχω πει, Πως σ αγαπώ; Μάτια, φωτάκια. Χείλη, πέταλα λουλουδιού. Σάρκα με δικαιώματα. Επειδή τα μάτια, είναι φυσιολογικά, ανθρώπινα. Και τα γέρικα χέρια, οι στιγμές που ζούμε, όσο είμαστε μαζί. Έπειτα, άφησα το φως να πέσει, Σαν ώριμο φρούτο. όπως οι στιγμές που αγαπούμε. Δίχως φως, στο δωμάτιο. Με τα λαμπάκια, στο δέντρο, Να φαντάζουν κεριά, Κι όλο περίμενα, Εμάς του δυό, Μες το μισοσκόταδο, που αγαπούσε το ώριμο φρούτο. * Τι θα ζεστάνει, Τούτο το κρύο βράδυ, πέρα από το πνεύμα των Χριστουγέννων. όπου απορείς, γιατί αγαπά κανείς. Και ποιες είναι, οι σημαντικές στιγμές, της ζωής σου. πι οποίες, μοιράζονται. Σαν μελομακάρονα Σαν σοκολάτα Σαν παράδοση, * Τούτο το δάκρυ σου, Το ανθρώπινο, Σταλαγματιά δροσερή, Πουλόβερ που μυρίζει, πλυμένο. Ζεστό, καθαρό σπίτι, που μπορεί, να περιμένει, Κόσμο. Τα πτώματα, θα ηχήσουν από βήματα. Χρόνια πολλά και γλυκά χαμόγελα. Συγκίνηση και ανθρώπινη διάθεση. όσες στιγμές, περιγράψαμε, στο χαρτί, που απερίγραπτα,

9 Συγκινηθήκαμε, θα γίνουν δικό μας, απόκτημα; Πετώντας στον γκρεμό, τα κομμάτια της χωματερής μας. Σαν λευκός πύργος, σκαλισμένος, με το νου μας. Όπως οι φράσεις, που δεν έχουν νόημα, Μα δηλώνουν αμηχανία, Και ομορφιά. Και αγάπη. Αν σταθείς τυχερός, Και δεν μείνεις, απλά, με τη σελίδα του περιοδικού, στο χέρι, Από το βλέμμα του φύλου, που σε ελκύει. Είναι η βιοποικιλία της κοινωνίας, που τα σύνθεσε όλα, Με το θόρυβο της. (να σου προκαλεί, Υστερία) Εντείνοντας την κούραση που δεν ξεκουράζεται. * θόρυβος από παντού. Συνεχής θόρυβος. Εντατικός. Αυξανόμενος. Τα παυσίπονα, δεν αρκούν. Άγχος. Πίεση. Ασφυχτικά ωράρια Άγχος. Καταπίεση συναισθημάτων. Ελευθερίας. Σκόρπια λόγια. χωρίς συνοχή. Αμήχανος φόβος Πονεμένος μεταβολισμός. ο φόβος της αρρώστιας. Η επιλεγμένη ενημέρωση προς πώληση, με εύκολο πλούτο. Η υπομονή που κουράστηκε, ν αναζητεί ησυχία (όπου, πολυτελή, ζώα, ελεύθερα, όπου δεν δέχονται να τα ελέγχεις, Ανεγκέφαλα και ανελεύθερα, Φύλα διαφορετικά, δυστυχώς κυρίαρχα, Επιμένουν στην πολυτέλεια της αποφυγής του θορύβου. Τόσο ώριμες φύσεις. Τόσο κυρίαρχες. Τόσο βρώμικες και αντιπαθείς, Σαν λεκάνης, στόμιο). Εγώ, δεν χαμηλώνω τους τόνους. Έχω πολλούς υποστηριχτές. Τα παιδιά, που φτύνουν τους γονείς, Πετώντας τους στο δρόμο. Τα πολυτελή ζώα, με τους παχυλούς μισθούς, που καγχάζουν: απροβλημάτιστα. Με την άποψη, μες από το σπίτι, Να φουντώνει σαν πονόδοντος Πόνος που δεν εξαντλείται * 9

10 10

11 11 Μεταβολισμός κορεσμένος. Χημικά και D.N.A σε αλληλοπόλεμο, Δίχως ενημέρωση για τις συνέπειες. Ο εσωτερικός βίοςκόσμος. Οι εξωτερικές επαφές. Τα νύχια και τα δάχτυλα που επιμηκύνονται και σε ξεσκίζουν, όπου κι αν βρίσκεσαι, Έτσι όπως έχουμε καταντήσει, Ν αποδεχόμαστε την μαγεία, Ως κάτι φανταστικό, Για να συμβεί αληθινά. Αποδεχόμαστε, Την εννοιολογική σημασία της λέξης: φιλία,

12 Μα αδυνατούμε στην πρακτική της Σημασία. Και ύπαρξη. Έχουμε όμως, μέσα μας, διαρκώς, αυτή την ανησυχία, Πως οι ίδιοι, φταίμε, Που δεν επικοινωνούμε, Με πρόσωπα, πραγματικά, Που γνωρίζουμε ότι μας εκτιμούν Όπως κι οι ίδιοι, εκείνα, Παρόλο που δεν τους το λέμε. Σαφώς.. Από θέση ισχύος! όλα όσα δεν σε κάνουν ν ανησυχείς, Επειδή αγνοείς Το εργαστήρι τους. Που μόνο η θύμηση του πρωινού φλέρτ, Σε καθοδηγεί, να ξεχάσεις. Το εγκωμιαστικό, αμήχανο, Φλέρτ, Που σε προσελκύει, να ξεχάσεις. Να ονειρευτείς και να ορθοποδήσεις. Σαν κρύο νερό, στο πονοκεφαλιασμένο, πρόσωπο σου. Το ρυτιδιασμένο. Με μαύρους κύκλους, Δίχως φωτάκια. Δίχως δέντρο. Δίχως στιγμές. Σαν όχι στημένο καλά Θεατρικό. Αν θεωρείς ανοργάνωτο, κάτι που σε εκπλήσσει. Σαφώς επειδή, η έκπληξη, Είναι στοιχείο Του αιφνιδιασμού. όπου τα πάντα, Αποκαλύπτονται ή μερικώς, Συγκαλύπτονται. Περί της βίας της συμφιλίωσης. Μα στο θεατρικό πάλκο, του σπιτιού, όπου ο χρόνος καταναλώνεται, και σε ομιλίες, Εκτός από τις συνηθισμένες λειτουργίες όπου η ακοή Ενεργοποιεί (Μήπως είμαι, ο μονόφθαλμος, που αυθαδιάζει;) που δεν υπολογίζει την κούραση των άλλων. Μήπως η δική Δεν ομοιάζει με των άλλων. Κι είναι η ακοή του φύλου που μας λείπει, Η ελπίδα. Το λουλούδι της αισιοδοξίας που δεν βλέπει το ουράνιο τόξο. Μα ξυπνά. Κοιμάται. Τρέφεται. Σε ξεκούραση, ονειρεύεται. Αγαπάς τη φύση μου; Θα αγαπήσεις το γερμένο μου κορμό; Ναι, αγάπη μου, Είναι νωρίς, Για να μιλήσουμε ο ένας στον άλλο. Συ, το γόνιμο έδαφος, που παράγει ζωή. 12

13 ο ίδιος, Ένα απροσδιόριστο παρόν, Που συμφιλιώνει, Μόνο, Ένα μολύβι. Κάνει κρύο. Δεν παρέλαβα, άλλη, Τροφή. Απογοήτευση. Φυλλάδιο ζωής: Στα ψαροχώρια θ αναζητηθεί, ξανά, το βαθύ, μπλέ, της θάλασσας. Θα ξαναδώ Το καθημερινό πρόσωπο της γειτονιάς Τόσο σκληρό, Όσο η μονότονη θέα, του περιπτερά, Απέναντι του. γιατί άραγε, χρειάζεται, Να χωρίζεις, εσένα, από το σύνολο, Προκειμένου, Να μην σε τραβήξει, ποτέ, η κινούμενη άμμος. Της κοινωνικής απογοήτευσης. Όπου αποφεύγεις να σηκώσεις Το ακουστικό. Μήπως ξεφύγεις από το να δώσεις Αναφορά. Μακάρι. Μακάρι. Μην περιμένεις να μιλήσω, για κάτι, που δεν υφίσταται (όπως τα ούφο: παραίσθηση και μόνο, υπό την επήρεια, σίγουρα, όχι, του καλού). Η ομιλία, Θα εμπεριέχει, Στέρηση. οι φράσεις, θα στερούνται από κάτι. Μόνο η φτώχεια, Αποτελεί, ανεξάντλητη πηγή για να μιλήσεις. κυρίως χρηματική. (τώρα που γράφω, κάποιος μένει στο δρόμο, Σε μια συνοικία από άθλιους Που ανάβουν φωτιές, για να ζεσταθούν. Και εγώ κάθομαι εδώ, Μιλώντας για κάτι που δεν μου έτυχε, Ακόμα). Θα με επισκιάσει ο Κύριος. Θα με ηρεμήσει. Αυτή η ανεξάντλητη πηγή της φτώχειας. Όσο κι αν αγαπάς, το στομάχι, Δεν χορταίνει, μόνο, Με υποσχέσεις: Θα περάσει κι αυτό. θα ξεχαστεί. (Εκτός απ την αιώνια, Τιμωρία) Την μισή αλήθεια που οι ίδιοι, βαπτίζουμε, ως Ψέματα. Μην ξεβολευτούμε, Από το βάρος της συνείδησης. που μας διοικεί, Χειρότερα, από την επταήμερη Δουλεία. είναι τόσο καταθλιπτικά, εκεί έξω. Η ανάγκη της πραγματικότητας. Η θέα της, κυρίως. * 13

14 14 Το κρύο που κατεβαίνει. Που ούτε τα φώτα, του νέον, Που προσελκύουν τους σημερινούς νέους, Δεν φροντίζουν την ανεπάρκεια των νεαρών ηλικιών. Θα αναζητήσω την αγάπη της γυναίκας. ο τρόπος που μ ακουμπάει. Η αφθονία της δικής μας, ανθρώπινης, συνύπαρξης. Πρέπει, μάτια μου, Να στενοχωρούν τα παιδιά τους, οι γονείς, Ενημερώνοντας τα, Τι τραβάει ο μπαμπάς, από τον εργοδότη του που ο κάθε γονιός που δουλεύει, εξαναγκαστικά, δεκάωρα και δωδεκάωρα. Επειδή τα παιδιά, Μπορούν, εσάς τους κουστουμάτους, Να σας κάνουν, άνετα, Ρεζίλι. Από στόμα σε στόμα. Από τα κατώγεια, προς τα ανώγεια. Με χρυσαφιά ταπετσαρία, όπου η υγρασία δεν πιάνει. Όπου ο σεισμός αντιδρά, Κι εκείνος. Επειδή, Μόνο οι ωρομίσθιοι, Συγκινούνται: Απ το χαμόγελο του κύριου Ιγνάτιου. Από τους πίνακες Φυλακισμένων. Χάνοντας από την μνήμη μας, τη φυσιογνωμία της γεωγραφίας μας, Που μαθαίναμε στο Δημοτικό σχολείο. Που δεν μας δείχνανε, κτίρια και πλατάνια (για να καταλάβουμε ότι είναι δική μας η Πατρίδα) Γεφύρια και πανέμορφες λίμνες. Χωριά με χαρακτήρα και ιδιαίτερους ανέμους. Που η φαντασία μας, Συνοδεύει, Με περιόδους διακοπών και παιδικής ξεγνοιασιάς. Για όσους δεν έχουν την πολυτέλεια Μιας υγιούς, με ειλικρίνεια, Σχέσης. Σε μια κοινωνία, όπου απορείς: Τι κάνει ο άλλος, για να ζήσει. Έστω κι αν αυτοεξεφτελίζεται, Καταντώντας ο γελωτοποιός, Όπου κι αν ανήκει, Ο καθένας. Σε ένα πολιτισμό, Όπου η αγάπη, Εξαρτάται, Από το πάχος της δεσμίδας Του μισθού. Τούτο, Συμβαίνει, παντού. Πέρα από το δικαίωμα της κατοικίας. Μιας υποτιθέμενης ασφάλειας. Σε μια κοινωνία, Όπου, μόνο, οι δυστυχισμένοι, Καταφεύγουν στον Θεό, Μήπως, Εκείνος, Βοηθήσει, Πάντοτε αποδεδειγμένακάπως. έχουμε καταντήσει, να θεωρείται Όταν ένας απλός άνθρωπος, Ζητά, βοήθεια, Να χαρακτηρίζεται ως αιρετικός. Δίχως κοινωνική δύναμη.

15 Δίχως ευγνωμοσύνη, σύμφωνα με τον Θεό που πιστεύουν, εκείνοι. Της δύναμης: Με ότι κι αν συνεπάγεται. (Εσύ ξέρεις, τι εννοώ, άνθρωπε). Δημιουργώντας, εμείς, οι υπόλοιποι, ωρομίσθιοι, όχι αναγκαστικά, σε ωράριο, Μα και μέσα στο σπίτι: Είτε είσαι μητέρα, Είτε απλή νοικοκυρά. Είτε συνταξιούχος. Είτε κάποιος που γράφει, θυμώνοντας ή αγαπώντας, Παράγοντας, τα γραπτά του, Ενέργεια θετική, Μόνο προς τον δημιουργό. Μόνο ο δημιουργός, ωφελείται, από τα γραπτά του. Αυτή είναι Η μόνη αλήθεια. (Άλλο, αν είναι ένα τάλαντο, Έτσι, Για να σκέφτονται, ορισμένοι: Κάτι έχω κι εγώ να περνάει η ώρα) Με λιγότερο πόνο. ο χρόνος, Με λιγότερα βάρη. Επειδή, ακουμπάς στο γραπτό, Την αφέλεια σου, Με ότι συμβαίνει, ολόγυρα, Που υποστηρίζεις: «καταγράφω». Ε και; Αυτό σου δίνει το δικαίωμα, Να καυχιέσαι: «είμαι λογοτέχνης» άντρας ή γυναίκα. Είμαι κάτι ξεχωριστό. Τα λέω αλλιώς, εγώ. Κάτι από πνεύμα, παράδοσης. Μια ξεχασμένη αίσθηση της αλήθειας, που σου φωνάζω, τώρα, 15

16 16

17 17 ΕΓΩ, Μα εσύ στοχεύεις στα βραβεία, Ότι κι αν συνεπάγεται, ΑΥΤΟ. (έχει κολλήσει το μυαλό σου, που θυμώνεις, κι αδιαφορείς, συγχρόνως!! Που βρέθηκε κάποιος, Να σου τρίξει τα δόντια. Μα έχει κολλήσει αυτή η γλοιώδη μορφή μες το κεφάλι σου. Για κούνα το λίγο. Αισθάνεσαι τίποτα; Μπα!! Έχεις γίνει φυτό του πόθου Της δημοσιότητας. Είσαι για τα πανηγύρια).

18 Κυριολεκτικά, στενοχωριέμαι, όταν βλέπω συναντώ, Πρόσωπα, Που φτιάχνουν μάρμαρα, Από γραπτό λόγο. * Λες και η δική τους παραγωγή, Θα παραμείνει φωτεινή και καθαρή, Έως τη συντέλεια του χρόνου, Που έχει ο καθένας μας, Προτού κλείσει τα μάτια. Επειδή είναι γνωστό, σους συνειδητά, ανθρώπους, Πως δεν λαβαίνεις την απάντηση, Σε ένα σοβαρά εσωτερικό δίλημμα, Όταν εσύ το επιθυμείς. Παρά μόνο, Όταν κοντεύει να λήξει, Η χρησιμότητα του ερωτήματος. Κάποιος Που είναι χωμένος στα κοσμικά, Από εαυτού: Κωφεύει, Προς μία γνώμη, Η οποία έρχεται, Για να ωφελήσει, Παρά να επιβραβεύσει. Επί του παρόντος: Λογοτέχνες και ποιητές. (αληθινούς εννοείται. Όχι γράφουμε στιχάκια παιδικά, κι αποκαλούμαστε, ποιητές) Με ζωγραφικά ταλέντα Και φυσιολατρικές αναζητήσεις. Λες και η φύση Είναι δυνατόν, ποτέ, Να σηκώσει κεφάλι, Αρχινώντας να καγχάζει: «Δες τι ωραία που είμαι. Πως στέκομαι. Πότε μεγαλώνω. Τι βιοποικιλία, τρέφω, Μέσα μου. Ώ, Πως φουσκώνει το στήθος μου, Που ολοένα παράγει. ολοένα τρέφει, Περιγράφοντας, την εποχή του». Κώφευε. Υψώσου. Σου έχω ένα όσκαρ Αδιαφορίας, Για σένα. Ω, δημιουργέ, ταπεινέ, Λογοτέχνη, Του οποίου, φτιάχνει, η διάθεση, Με τα αριστουργήματα του. Τόσο ταπεινά, Τόσο εκ θεϊκής πρόνοιας, Παραγόμενα. Τόσο κοινωνικά Τόσο μακριά, Από πραγματικούς θορύβους. (για κούνα το κεφάλι σου) Ώ, Ανεξάρτητη μάνα, Με την πλούσια και λογική.. Κόρη. Που σε χρησιμοποιεί, Ως φιλιπινέζα, Έτσι ελεύθερη, όπως είσαι, Και ανεξάρτητη. Εμπαθής, ανεξάρτητη, Μάνα!!!!!!!! Ώ, θυμέ, * * 18

19 γνώριμε. Που ξεσκίζεις, ψυχές, Και καθίκιαανθρώπους εκ των οποίων, εξαρτάσαι. Ώ, θυμέ. Ξέσχισε τους με το γραπτό σου λόγο. Ξέσχισε τους, Ολοσχερώς. Ξέσχισε τους, ολόσωμα. Ελεύθερος όπως είσαι. Χαμογελάω. Πάντοτε στο τέλος, Έρχεται. (Στο τέλος, θα μας πουν: Πως αυτό το ζευγάρι, Που βάζουν, Ευρώ, κάθε μήνα, στο σπίτι τους, Πως κακοπερνάνε! 19 Ελεύθεροι, Εκ των οποίων, ο πλούτος, Τους βοήθησε, Να εκδώσουν, Ας γελάσω. Στα φωτάκια, πια, δεν δίνω σημασία. * Την ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΑ τους. Ώ, ποιητές: Φανφάρα Κι είν το μυαλό σας, πιο πηχτό, Οξύ και άχρηστο μάγμα. Κι είν η σταθερότητα σας, Άρπαγας Για τι, αισθάνεσαι, Ευγνωμοσύνη; Τα χουμε πει, αυτά. Ναι; παρά μόνο, όταν σκοτεινιάζει. κι ο θυμός, Μένει μόνος του. Μες τη φλόγα, που εξομαλύνεται, Με τον αέρα, ανάμεσα στα κτίρια Έτσι κρύος, όπως είναι. Ώ, Φανφάρα: Ποιητές/Λογοτέχνες. Η ξινίλα, *

20 Καλύτερα, Να βγάζεις τον πόνο σου και τον θυμόστο χαρτί, Παρά, να μην μπορείς, Να τον φιλτράρεις, Στην πραγματικότητα. Σε μια κοινωνία, όπου η τηλεόραση, Επιθυμεί τους αργόσχολους, Με τα προσωπικά τους, προβλήματα. (Αυτό μου φέρνει κάτι, σε λαϊκισμό. Ά, είδες που πήρα την απάντηση μου Στο εσωτερικό ερώτημα;) Και μάλιστα, Τους πληρώνει: Με Ευρώ! Κατά μέσο όρο. (ανά εκπομπή), Και μου χρειάζονται, αυτά Τα χρήματα. Ώ, τι επενδύσεις, που έχω να κάνω: Θα αγοράσω μια γυναίκα, Μέχρι τις πρώτες ημέρες, Του νέου χρόνου. (θα μου φάει, τα 2/5, του πακέτου). Εν τω μεταξύ, Κάτι άλλα ψιλολόγια, Για το computer. Hardware, παιχνίδια ένα, δυο. Κάλτσες. Ρούχα για το σπίτι. Δύο τρία μάλλινα για έξω. Εσώρουχα. (παπούτσια έχω ένα σωρό Και μάλιστα, Όχι κινέζικα). Προφυλαχτικά ένα σωρό εννοείται. Τι άλλο; Μερικές αγαπημένες ταινίες σε DVD, Κι ένα μικρούλικο κομπόδεμα, Για εισιτήρια. Μάντεψε, για ποιο λόγο. Έλα, τώρα δα. Νόμιζα ότι είσαι έξυπνος, Με τόση πείρα, Πειθαρχημένη, Να βγαίνει από τα ρουθούνια, Σαν εμετός! Έλα, τώρα δα. Καλά, καλά. Θα σου πω. Τα εισιτήρια τα θέλω, Για να ψάξω για δουλειά. Είμαι ικανός.. Να γίνω, Τόσο καταθλιπτικά, Λογικός. Παρομοίως, όπως ένας άνεργος, Ανησυχεί, Μήπως πεθάνει, Χωρίς να έχει επιχειρήσει, Συνουσία. Ή να έχει παρακολουθήσει, στο θέατρο, Τους προσωπικούς του, μόχθους. Ή να έχει αναγνωρίσει, τη φυσιογνωμία, της γυναίκας. Μες από την ανθρώπινη της, Προσωπικότητα. Η οποία ανησυχεί, Μήπως δεν την αγκαλιάσει, κανείς, Έ, αγάπη μου; Γλυκιά, και μοναδική μου, 20

21 αγάπη. Μες τη νεανική σου, υφή μείνε για πάντα, Νέα. Με δικά της δικαιώματα; Μη με κουράζεις, Με θεωρίες. Μη περιμένεις Ν αναδειχτεί η θηλυκότητα, Μέσα από μια κινηματογραφική, ταινία. όσο γυμνό, κι αν περιέχει. (Τίποτα πιο φυσιολογικό! από αυτό). οι διαφορετικές απόψεις. Η επιμονή και η ανέχεια. των ανθρώπινων σκέψεων. θα σε δω στο παρκάκι, όπου ανθίζουν, τέτοια εποχή, Τα στολίδια των Χριστουγέννων: Τα χρυσά παπιγιόν. Τα ανάποδα αχλάδια. οι τάρανδοι, οι μπάλες, Τα μουσικά όργανα. Μερικά στρατιωτάκια μια αδύναμη φάτνη. Προσφορά μιας μεγάλης εταιρείας, που χορηγεί το δικαίωμα Να ονειρεύεσαι. (Μην περιμένεις δώρα, φέτος). Στο είπα, Να μην εξιδανικεύεις. Επειδή, σαφώς, Είμαι, Άνθρωπος. θα είμαι εκεί. Φλερτάροντας, ακόμη και από το τηλέφωνο. Εξιδανικεύοντας, Αυτό που δεν έχει. Παραμονή, Χριστουγέννων, Θ ανοίξω το πρωί, ξανά, την τηλεόραση (όπως την κλείνω κάθε φορά, * με ένα γυναικείο πρόσωπο, για φυλαχτό στον ύπνο μου). Θα γευτώ το στήθος της παρουσιάστριας, Με τις φλέβες τους σε κοινή θέα θα ψάξω στο TELETEXT, το σημερινό πρόγραμμα: Στο STAR channel, Παραμονή Χριστουγέννων, Ξημερώματα, Θα δούμε μια σατανική ταινία, από τις αγαπημένες του καναλιού: Αντίχριστος, ο άρχοντας του σκότους. (και άλλη μία, παρόμοια, πακέτο, για ψυχική ανάταση). Θα συνεχίσω το Ζάπινγκ:..η παίκτρια της 24άωρης,..αναπαράστασης, της ζωής Είναι καλεσμένη.. Στο κανάλι που αγαπάει, Τον ΤΖΟΓΟ και τους ιπποδρομιάκηδες. 21

22 22

23 23 Οι παρουσιαστές, Αγνοούν, Πως κάτω από τα γυναικεία ρούχα Και το..γυναικείο παρουσιαστικό, Μυρίζουν τα αντρικά, γεννητικά, όργανα. Θα φτιάξω ένα τσάι, Να θεραπεύσω Τις αντιστάσεις μου. * Είμαι ένα κινούμενο σχέδιο, Όμως εγώ,

24 Υπήρξα παιδί, Δεν φύτρωσα: ώριμος. Χάρηκα, Μέχρι την εφηβεία μου. Άλλο αν δεν με πήγαν σε πορνείο, στα δεκαέξι μου. Τόσο κρέας, στο χαζοκούτι. Τι να διαλέξω, Πως θα τις αγοράσω, όλες αυτές! Τόσο καταθλιπτικά, Που είναι, Εκεί έξω. Να μην υπήρχε, Ένα τηλεμάρκετινγκ: Αγοράς γυναικών, Αφού οι ίδιες, Τα θέλουν κι αυτές. Έτσι όπως τις κατάντησαν Τα πολυκαταστήματα. Οι ορμόνες, μες το νου, Που τις έχουν μετατρέψει, Σε αφύσικο ον, Που δεν επιδέχεται, Σύνεση. Αφού, Δεν αγαπούν, αληθινά, Την οικογένεια. Τόσο καταθλιπτικά, Που είναι εκεί έξω. Που ο παγωμένος αέρας, Τολμά ν αναζητεί, χαραμάδες, στα παράθυρα της κατοικίας μου. Άρα δεν ευγνωμονείς, για τίποτα, στην ζωή σου. Ίσως όταν γεράσω, Και αποφασίσω να συνετιστώ, Λόγω του φόβου του θανάτου, Αποζητώντας τα Θεία, όπως παρουσιάστηκαν, στον καθένα. Που υποτίθεται, Πως Λύνουν, τα προβλήματα, Μοναξιάς. Οι μοναχικοί, Χριστούγεννα, Δεν επιθυμούν το χιόνι, Γιατί δεν υφίσταται, Κανένας ζωντανός οργανισμός, πλάι, Να τσιρίξει από χαρά. Το χρήμα δίνει, μόνο, λύση, Στον βίο σου. Μην ψάχνεις λύση, Στην θεωρία. Ούτε σε κάθε είδους, γραπτό. Παρά μόνο στα φωτεινά σου, μάτια. Αρκεί να είναι καθαρά (πως θα συμβεί αυτό;) Αν ψάξεις για έναν σωτήρα, Να σε θεραπεύσει. Μιας και οι γονείς, Φάνηκαν ανίκανοι, Για κάτι τέτοιο. Μιας και δεν είχα, ποτέ τους, Μια φυσιολογική, ερωτική, Ζωή. Διεκδικώντας το βραβείο, Της πρόνοιας του Κράτους, που ακόμη και τότε, Κατεύθυνε το κληρονομικό του μικρόβιο Τις τσέπες Και το μυαλό, Των ανθρώπων. Ας πάψουμε, πλέον, Να ωραιοποιούμε, Εποχές. Λες και στον προηγούμενο, αιώνα, Οι εργοδότες, Αγαπούσαν τους υπαλλήλους τους. 24

25 Η νοθεία παντού Δεν προήγαγε, καταστάσεις. Λες και τον προηγούμενο αιώνα, Δεν ήθελες να γίνεις, Πλούσιος. Αρκεί να πατούσες Σε οποιονδήποτε. Λες και τότε, η παράνοια του πολέμου, Στηριζόταν σε αποδεκτά μέσα, Επίλυσης, των..διαφορών: Αυτά πέστα, Στους αποτεφρωμένους Στο σημείο που πατούσαν, Κατοίκους, των: Ναγκασάκι και Χιροσίμα. Πες τα στα θύματα Του ολοκαυτώματος. Πες τα, στα θύματα του μαμωνά, Που πεθαίνουν, Ενόσω εσύ, Οργανώνεις διακοπές, Σε ξενοδοχείο τεσσάρων αστέρων. Έχασες φαίνεται, την ιστορία και το χαμόγελο, του κυρίου Ιγνάτιου, Με όποια λύση, δόθηκε. προσωρινά, Πάντοτε. κανείς άνθρωπος, Δεν γίνεται, 100% Ευτυχισμένος. ΑΚΟΥΣ; Απροβλημάτιστο ανθρωπάκι. όχι πια, Άποψη μες από το σπίτι. Μα επιβεβαιωμένη, κατάσταση. Μόνο όποιος έχει αγάπη, Μέσα του, Ζει γλυκανάλατα. Η νύχτα, θα πλησιάσει, ξανά. Κάποιοι, θα σκεφτούν, Να φέρουν, νωρίτερα, Το τέλος του κόσμου. Με προκατασκευασμένο, το ναό του Σολομώντος, Αν είμαι τόσο ανόητος, Να πιστέψω στο προφίλ, ενός ανθρώπου, Που θέλει απλά, Να πουλήσει βιβλία. * Όλα τα κανάλια, Αγαπάνε, τα κινούμενα σχέδια. (Επειδή τα πληρώνεις, με SMS). Όμως, κανένας τους, Δεν ενδιαφέρεται για Home Entertainment. Η τεχνολογία, Δεν τους αφορά. Όπως δεν αφορά, Έναν επιχειρηματία, η ευρηματικότητα των ιδεών Οι οποίες προσεγγίζουν, Στις ανάγκες Του καταναλωτικού κοινού: Μια μέση οδός, εισόδων. Νέες υπηρεσίες, πρωτότυπες. Πιο κοντά στην ιδέα: σπίτι. Πάνε, Κόλλησαν κι αυτών, Τα μυαλά. Είναι τόσο παγωμένα, Εκεί έξω. ΕΚΕΙ έξω. Εδώ έχω καλοριφέρ. Τόση ηρεμία. Ένα περιθωριοποιημένο, πνεύμα, Συγχώρεσης. * 25

26 * Κοιτάω τα λαμπάκια στο δέντρο. Που βάφουν τον τοίχο, Κόκκινο, πράσινο, Φωτεινό κίτρινο. Παρακολουθώ μέσα μου, Πως όλο, κάτι, μου λείπει: Η ύλη. Σαφώς επειδή, Με ύλη, Πληρώνεις, Μια στεγνή από συναισθήματα, Διαπαιδαγώγηση. Μα τώρα που το σκέπτομαι, Στέκεται, Σαν κρύο περιβάλλον, Εργασίας. Που ότι είχε να πληρώσει, Το πλήρωσε, Τώρα που βρίσκομαι Στη σύνταξη. Θ αναζητήσω το εικονικό περιβάλλον Του κόσμου των υπολογιστών. Επειδή μόνο εκεί, Βρίσκω αναπαμό. Όπως τα στερνοπούλια, Που μετά το πέρας, Της βίαιης πίστας, Αναζητούν, Πραγματικούς στόχους! Κάδους με σκουπίδια. Γκαζάκια σε αμάξια. Σφαίρες σε αστυνομικούς. Προς όποιον Μας ενοχλεί. Έχω δει, ζευγάρι, Να διαλύει τον γάμο του Χάρη στην ενασχόληση του συζύγου, Με το PC. Τότε ακόμη, που μεσουρανούσε, Η δισκέτα. Μεταφέροντας ένα μεγάλο αρχείο, κόβοντας το σε μικρότερα κομμάτια, Με την διαδικασία του backup. Καίρια η σημασία του χρόνου. Της περιόδου των γιορτών. Της διαφοράς, από τραπέζι σε τραπέζι: «Εμείς θα έχουμε τα Χριστούγεννα, Φουαγκρά, κέικ, τσουρέκια. Χριστόψωμο. Γαλοπούλα αφράτη και παχιά. Γλυκά ένα σωρό. Ψωμιά. Τυριά κάθε είδους. Ντοματοσαλάτες. Κρασιά. Μπισκότα. Χαμός θα γίνει. Δώρα ένα σωρό. Σοκολάτες. Χαμός θα γίνει». Αγάπη. Ξέχασα να σου αναφέρω, Πως δεν έχουν, όλοι, Πτυχίο στην Αγάπη. Βέβαια. Είναι αρκετά ώριμοι, τι στάση ζωής κι αυτή Ώστε ν αγαπάνε, Διαρκώς. Ώ, πανεπιστήμια της αγάπης. Με συρματοπλέγματα, Εμπρός. Τόσο πονηρά, Τόσο αόρατα. Τόσο φωτεινά Και..προσπελάσιμα. Ώ, άνθρωποι μικροί, Που δεν μας ακολουθείτε. * 26

27 Εμάς, που αγαπούμε τη ζωή. Τι κοινωνικά όντα που είμαστε! Πως ζούμε, την κάθε στιγμή, χάρη στα Ευρώ. Πως χαιρόμαστε και μακροημερεύουμε χάρη στα Ευρώ. Ώ, άνθρωποι, μικροί, του μόχθου. Σας αγαπάμε τόσο. Με μια έγνοια πλατιά και απλόχερη. Ώ, Ανθρωπάκια του τίποτα. Πως σας καταλαβαίνουμε. Μες τη διαρκή ζεστασιά μας. Ως και τα αυτιά μας, Χαμογελούν. Άλλο αν δεν έχουμε Χριστό Σωτήρα, καθόλου, μέσα μας. ΤΙ ΟΜΟΡΦΗ Που είναι η ΖΩΗ. Ζ Ω Η Ω λα λα. Τι κρίμα, Να μην προλάβω, Να πεθάνω, μωρό. Να μην καταλαβαίνω, ποτέ, Ποιος απ όλους, Θέλει να με σώσει: Α) Ο Πούστης Μπούς, Και οι όμοιοι του, Οι οποίοι θέλουν Να με σώσουν από τους τρομοκράτες, Που οι ίδιοι, Δημιούργησαν. Επειδή δεν έτυχε, Να έχουν αντίπαλο να πολεμήσουν Κάπου πρέπει να πουλήσουν, σε πετσοκομμένη έκδοσηοι Αμερικάνοι, τα όπλα τους. Β) οι δικοί μου. και οι όμοιοι τους, Που θέλουν να μ απελευθερώσουν: Από τις ορμές μου. Από τις αλήθειες μου. 3) Παντού σωτήρες. ΠΑΝΤΟΥ. Ελευθερώστε με: Απ το ότι είμαι ενήλικας. Ελευθερώστε με: Από τις ορμές μου. Από το σώμα μου. Τα ταλέντα ή τάλαντα. Από το δικαίωμα Να πεθάνω τα γεράματα. Με αγάπη. Εδώ. Τώρα. Πάντοτε. Θυμάσαι; Η ελπίδα, δάκρυσε, Μόνο που έτρεχε αίμα, Κι όχι, νερό. Με απούλητες αποθήκες, Γεμάτες, πακετάκια, αξιοπρέπειας, Στοργής και προσοχής. * 27

28 28

29 29 Παραμονή Χριστουγέννων Στο είπα να μην περιμένεις, Δώρα, Φέτος. Τα λεφτά, πάνε, μόνο, στα λεφτά: Σε είδα με την μεγάλη, σακούλα, Που έφευγες, το πρωί, Παλιοπουτάνα:

30 Τρέξε να χορτάσεις την πείνα των πλουσίων, Που μέσα στον Δεκέμβρη, Βγάζουν Ευρώ. Κι ούτε, δίνουν, χρήματα, καθόλου, Στην εξαδέλφη τους. Που δεν είχε χρήματα, Ούτε για πετρέλαιο. Και η οποία τουρτούριζε. Η ίδια και η οικογένεια της. Οικογένειες μεταναστών Μέσα σε τρώγλες. Οικογένειες με εφτά παιδιά, Χωρίς δουλειά. Χωρίς πίστη. όχι, εγώ δεν ρίχνω τους τόνους. Μ αρέσει να δημιουργώ, Προβλήματα. Να ξεσκίζει τον αέρα, ο θυμός, Σήμερα, το πρωί, Που κανένα παιδί, Δεν στάθηκε στην πόρτα, για τα κάλαντα. Σήμερα το πρωί, που τα λαμπάκια στο δέντρο, Φαντάζουν νεκρά, Σαν την Πίστη μου. Ή σαν τους νεκρούς, που θάβουν, Τους δικούς τους νεκρούς, Έτσι απλά και ψυχρά. όπως η φουσκωμένη τσάντα, που απομακρυνόταν. Τα νεύρα μου, φουσκώνουν, Φουσκώνουν ΦΟΥΣΚΩΝΟΥΝ! ΦΟΥΣΚΩΝΟΥΝ Εξουθενωτικά. Τι να πρωτοξεσκίσω, που δεν χρειάζονται χρήματα, Για να τα αντικαταστήσω; Ή που δεν θα με βάλουν, Φυλακή. Βλέπεις, Αυτό, σημαίνει, Αληθινή διάθεση. Όχι υποκρισία, Όχι: Ούχ! Πώς να προστατευτώ, Κι εγώ, μαζί με τους άλλους, Υποκριτές, Που μιμείται, ο ένας τον άλλο, Με την ψεύτικη μάσκα: Να μην δείξουμε, Ότι έχουμε Προβλήματα. Να μην προδοθούμε. Μην μας περιθωριοποιήσουν. Μήπως αυτοεξεφτελιστούμε. Βολεμένοι στην ανία μας. Ώ, ημερολόγιο της ημέρας. Κρύψε τον εαυτό σου. Μακριά απ τους σοφούς Του πανεπιστημίου και των λεσχών Σκεψολόγων, με βούλα. Ανάθεμα για ζωή. Επιστρέφοντας ξανά, στην μελετημένη κίνηση: Να φύγω από αυτή τη χώρα, Που δεν μου έμαθε, Ν αγαπώ την ζωή, Ή τους γύρω λαούς. Ή τον εαυτό μου. Ή μία δική μου σύντροφογυναίκα. Ή τις στολισμένες πλατείες, Που δεν θα επισκεφτώ. Επειδή δεν θέλω Να αλλάξω. * 30

31 Να προσαρμοστώ, στον καταθλιπτικό σας κόσμο. Έτσι σκατά, όπως τον κάνατε. οι μαλάκες του ΣΕΒ. Οι πουλημένοι του ραδιοτηλεοπτικού. Οι προδότες πολιτικοί. Οι ανίδεοι δάσκαλοι. Οι ομοφυλόφιλοι παπάδες. Ανησυχία παντού: Να προλάβω: Να μαζέψω νωρίς, τα απαραίτητα ένσημα. Να προλάβω: να παντρευτώ, Επειδή βαρέθηκα τα δικά μου, νερόβραστα φαγητά. Να προλάβω να φάω κάτι, Προτού βγουν όλα, σάπια Και μολυσμένα. Να προλάβω ν αναπνεύσω, Προτού μας πνίξει ο πόλεμος. Να προλάβω ν αποζητήσω, Πολλές γκόμενες, Με διαφορετικές περιφέρειες. Να προλάβουν οι γυναίκες Την πρόωρη εμμηνόπαυση Με βότοξ και διάφορα..μεγέθη Αντρών. Να προλάβω να υποκριθώ, Προτού μάθουν Πως είμαι κι εγώ, άνθρωπος. Ένα τίποτα, δηλαδή. Να προλάβω ως παιδί, Να μιμηθώ τους μεγάλους: Στο χορό, στα χαζοτράγουδα, Της μιας νύχτας. Στο βάψιμο. Στο ντύσιμο. Στην περηφάνια. Στο ρατσισμό. Στη γύμνια. Στις εκτρώσεις. Στον αφανισμό: Του εαυτού. Η συνείδηση, θα πλησιάσει. η δική τους. Θα με συγκρίνουν με τον ήρωα του παραμυθιού, Που τον επισκέφτηκαν, Τρία πνεύματα. Δείχνοντας, Πως, μπορείς, * Να καταλήξεις. Μετά, φυσιολογικά, Θα ξαναδώ μια χριστιανική ταινία, Συνείδησης. Ίσως μου κόψουν, Ρεύμα. Νερό. Λεφτά. Καλοριφέρ. Προσοχή. Έλεος. ύστερα, ο παγωμένος αέρας, Θα τρυπώσει, κανονικά, από τις χαραμάδες. Ως μαντείο των Δελφών, Κάθε λέξη και φράση, Τούτου του γραπτού, Προϊόν ενός ανόητου ανθρώπου, με κρυμμένες αρχές, Στην τσέπη του παντελονιού, Όχι μέσα στο εσώρουχο. Σαφώς επειδή, Σήμερα, κατανοείς, Μόνο την αηδία ενός βρωμόστομου. Παντού και γύρω μας. Αλεσμένα μυαλά, και σήψη, Ως εκεί, 31

32 Που φτάνει το μάτι. Άποψη, μες από το κοινό κάλυμμα Της καλλιγράφου ψυχής, που οι περισσότεροι, τοποθετούν, στο άκρο του κρεβατιού τους. Κενό. το σκοινί 32 Και εκτός Χριστουγέννων Το σπίτι, θα υποδεχθεί τα μέλη του, Αγάπη και προσοχή από ενδιαφέρον. Γεροντότερα και νεαρότερα μέλη, σε αλληλοαποδοχή. Ένας αέρας υγείας και ηρεμίας Θα κατευνάσει τα άγρια πάθη της εξάρτησης. Της μιμητικής, που σε οδηγεί, κάπου αλλού, Απ όπου ανήκεις: Στο αγνό. Στο μη σύντομο. Στο νόημα της ζωής θα σηκωθείς, με γνώση, του τι κάνεις, Και τι, η εργασία, σου προσφέρει, Αληθινά. Θα σκεφτείς: όλα, Μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο: του υποφέρω την γενική αηδία, Ως κάτι που έμελλε να οδηγηθεί η ανθρωπότητα, Τόσο απελευθερωμένη, όπως τη θεώρησαν. Οι διαφημιστές, Και οι οραματιστές του άσπλαχνου Κράτους. Κάπου εδώ, η διάθεση μου, τελειώνει. Αρκετά τεντώθηκε, Μετά τις διαφημίσεις, με τα γλυκανάλατα, προεόρτια, Μηνύματα, Επανέρχονται οι άνθρωποι, στις ανάγκες, τούτων των εορτών, Και πως, μπορούν, Να ενωθούν ξανά, Με πρόσωπα, Ήδη με τους ίδιους, Τσακωμένοι. Κάτι, μας πιάνει, Τούτες τις ημέρες. Μια αυτολύπηση, οι μοναχικοί, Μια λύπηση προς εμένα, οι λογικοί. *

33 Είναι αδύνατον όμως, να ξεκολλήσεις, τους ανθρώπους, Από τα δαιμονικά ακούσματα, Ετούτου του Πολιτισμού, του οποίου, αγνοούν παντελώς, την αξία. Από τη μια, οι μπουζουκόφιλοι, με ανατολικές επιρροές. Οι σημερινοί έφηβοι, Με την κακοποιημένη πόπ. Μες τη πίεση, Να είναι, πάντοτε, στη μόδα. Απ την άλλη, η πραγματική ανάγκη Να δεθείς, με θεατρικές παραστάσεις, Οι οποίες καλλιεργούν, Ανθρωπιά, Και κατανόησηαλήθεια, Του τι βλέπουμε στο δρόμο, Πως το αντιμετωπίζουμε. Πως μας δοκιμάζει, Να αντέχουμε Τον βιασμό των υπολοίπων. Πάντοτε εξιδανίκευα, αυτό που δεν είχα. αποκλειστικά. * Δεν είχα πείρα σε τίποτα, στη ζωή. Οπότε, Τι να συζητήσεις με έναν χωρίς πείρα, άνθρωπο; Τον κάνεις στην άκρη Επειδή εμείς εδώ Τα πασπαλίζουμε όλα, με το σιρόπι του Sex. Τι να μας πείς κι εσύ, από τον κενό, βίο σου. Και τι ποιήματα, αλήθεια, Γράφεις, Δίχως πείρα, στη ζωή! Τι βίωσες εσύ (Άποψη, μες από το σπίτι). Δώστου μια κλωτσιά, Να πάει να δοκιμάσει, Περιφέρειες και σχήματα, Και μετά, Θα είσαι κι εσύ, Δημοφιλής, άνθρωπε, δίχως πείρα. Αυτοί, χωρίς Χριστό. Να ναι καλά, το χαζοκούτι, που σπανίως με προκαλεί να ξεκαρδίζομαι. Να ναι καλά, ο εικονικός κόσμος των PC games. Οι σοκολάτες στα περίπτερα. ο ήλιος. Τα λαμπάκια. Η μουσική δίχως κραυγές, και γυμνούς αφαλούς. «θα τα θυμάσαι, κάποτε, όλα αυτά, και θα γελάς». Εγώ γελάω από τώρα, * 33 Επειδή δεν με δεχτήκανε, ποτέ, στις φιλίες τους, οι δικοί μου Εγώ, δίχως πείρα,