Ο Ερηµίτης Των Αθηνών

Transcript

1 Κωνσταντίνος Αναστασιάδης Ο Ερηµίτης Των Αθηνών Μέρος 1 ον Επιχείρηση Γκοφρέτα Περίοδος: Τετάρτη 1 Μαΐου 2008 έως Παρασκευή 14 Μαΐου 2010

2 Κωνσταντίνος Αναστασιάδης Ο Ερηµίτης Των Αθηνών Μέρος 1 ον Επιχείρηση Γκοφρέτα Περίοδος: Τετάρτη 1 Μαΐου 2008 έως Παρασκευή 14 Μαΐου

3 Κάθε οµοιότητα του βιβλίου µε πραγµατικά πρόσωπα κι επιχειρήσεις είναι καθαρά συµπτωµατική Κατηγορία: Είδος: Τίτλος: Μέρος: Μυθιστόρηµα 85% Κοινωνικό 10% Πολιτική 5% Μεταφυσική Ο Ερηµίτης Των Αθηνών 1 ον Επιχείρηση Γκοφρέτα Αναφέρεται στην περίοδο: Τετάρτη 1 Μαΐου 2008 έως Παρασκευή 14 Μαΐου 2010 Συγγραφέας: ISBN: Τρόπος ηµοσίευσης: Κων/νος Αναστασιάδης Περιττό Σε ηλεκτρονική µορφή (PDF) ωρεάν ιάθεση Ηµεροµηνία 1 ης ηµοσίευσης: Απρίλιος 2012 Ηµεροµηνία Τελευταίας ηµοσίευσης: - Σηµειώσεις: Το πρωτότυπο (τετράδιο και στυλό) γράφηκε την περίοδο: εκέµβριος 2009 Σεπτέµβριος 2010 εν έχει περάσει από επιµέλεια, οπότε ελπίζω να φανείτε επιεικής στα διάφορα λαθάκια. Πνευµατικά ικαιώµατα Η ελεύθερη διακίνηση ιδεών αποτελεί ύψιστο αγαθό. Και το βιβλίο αυτά σέβεται τα ύψιστα αγαθά. Οπότε, αντιγράψτε το ελεύθερα µε εκτυπωτή, µε υπολογιστή, µε φωτοτυπικό, µε φωτογραφική µηχανή, µε φτερό χήνας, µε ό,τι γουστάρετε. Μπορείτε επίσης να χρησιµοποιήσετε αποσπάσµατα σε δικά σας κείµενα, αρκεί να έχετε την ευγενή καλοσύνη ν αναφέρετε από πού προέρχονται. Αλλά και να µην την έχετε, δεν πειράζει καλή καρδιά. Ένα µόνο πράγµα απαγορεύεται να το χρησιµοποιήσετε για να βγάλετε λεφτά. Εντάξει, να χουµε και λίγο φιλότιµο. 3

4 Πίνακας Περιεχοµένων Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο Κεφάλαιο ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ Παράρτηµα 1 - Εθνικός Κήπος Παράρτηµα 2 - Μέλη Συντεχνίας Παράρτηµα 3 - Café Περιπαικτικότης Παράρτηµα 4 - Παζλ του Έρωτα Παράρτηµα 5 - Έπαυλη Μερκούτιου Παχυφονιά

5 5

6 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Λένε ότι στις χιονισµένες πλαγιές των Ιµαλάϊων, µέσα σε σκοτεινές υγρές σπηλιές, ζούνε ερηµίτες (Βουδιστές κυρίως) που περνούν ολόκληρη τη ζωή τους σε διαλογισµό. εν κατεβαίνουν ποτέ απ τα βουνά τους και τρέφονται µε τα λιγοστά τρόφιµα που αφήνουν έξω απ τις σπηλιές τους µοναχοί από κοντινούς ναούς, καθώς κι οι κάτοικοι των γύρω χωριών. Όταν µιλάµε για κοντινούς ναούς και γύρω χωριά, δεν εννοούµε εκατό, διακόσια µέτρα εκεί γύρω, αλλά αρκετές εκατοντάδες µέτρα χαµηλότερα. Όποιος επιθυµεί να ζήσει συγκλονιστικές ορειβατικές εµπειρίες, αλλά δε θέλει να ενταχθεί στο πρόγραµµα κάποιου ορειβατικού συλλόγου, µπορεί κάλλιστα να ταξιδέψει µέχρι εκεί, σε κάποιο απ αυτά τα ορεινά χωριά, και να ρωτήσει τους κατοίκους: «Έχετε κάναν ερηµίτη να ταΐσω;» Αν και το πιθανότερο είναι να γλιστρήσει στ απόκρηµνα βράχια, ή να τον πλακώσει καµιά ανάγωγη χιονοστιβάδα, κι αντί να ταΐσει ερηµίτες, να καταλήξει ο ίδιος µεζεδάκι των περιπλανώµενων γυπών. Χώρια που µπορεί να εµφανιστεί µπροστά σου το θρυλικό Γέτι των Ιµαλάϊων. Και η προοπτική να σε φάει σαν µπιφτέκι, ενώ παρακολουθεί στην τηλεόραση της σπηλιάς του το ποδοσφαιρικό πρωτάθληµα του Θιβέτ, δεν ακούγεται κι ιδιαίτερα συναρπαστική. εν έχει διαπιστωθεί βέβαια πως το θρυλικό Γέτι υπάρχει πραγµατικά ούτε πως είναι οπαδός της κρεατοφαγικής διατροφής. Αλλά ακόµα και χορτοφάγο να είναι, µόνο και µόνο που θα δεις ξαφνικά µπροστά σου ένα λευκό µαλλιαρό τέρας ύψους τριών µέτρων, να ουρλιάζει «Μουάρρρργκ!» µέσα στα µούτρα σου, µε όλη την κακοσµία που συνοδεύει ένα στόµα άπλυτο επί αιώνες (το οποίο έχει τόση σχέση µε την οδοντόπαστα όση κι η σελήνη µε τους βοτανικούς κήπους), είναι αρκετό για να σε κάνει να λιποθυµήσεις. Κι όποιος λιποθυµά στις χιονισµένες κορφές των Ιµαλάϊων, αργά ή γρήγορα, συµµετέχει στο φεστιβάλ των γυπών. Στην Αθήνα, ευτυχώς, όσοι Αθηναίοι άφηναν φαγητό έξω απ τη σπηλιά του δικού τους Ερηµίτη, δε διέτρεχαν παρόµοιους κινδύνους. Ούτε ορειβασία έπρεπε να κάνουν ούτε χιόνια ν αντιµετωπίσουν ούτε κατολισθήσεις. Ούτε γύπες είχαν να φοβηθούν ούτε Γέτι µε θανατηφόρα κακοσµία. Λίγες βροχούλες µόνο τον χειµώνα, τις οποίες ούτως ή άλλως θα έτρωγαν στη µάπα, προκειµένου να πάνε στις δουλειές τους. Για καλή τους τύχη, ο Ερηµίτης των Αθηνών δεν είχε τη σπηλιά του σε κάποια 6

7 απόµερη, απόµακρη κι απόκρηµνη περιοχή, αλλά µέσα στο κέντρο της πόλης. Και συγκεκριµένα, στον Εθνικό Κήπο. Λογικά, κάθε Αθηναίος πρέπει να έχει επισκεφτεί τον Εθνικό Κήπο, έστω µια φορά στη ζωή του. Το αντίθετο θα ήταν τόσο παράξενο, όσο κι ένας ογδοντάχρονος που δεν είχε ποτέ του πονοκέφαλο. Για όλο τον υπόλοιπο κόσµο, τον εκτός Αθηνών, θα πρέπει να δοθούν ορισµένες πληροφορίες. (Προσοχή! Ακολουθούν αριθµοί και πληροφοριακά στοιχεία. Όσοι είναι αλλεργικοί στους αριθµούς και τα πληροφοριακά στοιχεία, παρακαλούνται να πηδήξουν στην επόµενη παράγραφο.) Ο Εθνικός Κήπος είναι ένα µεγάλο πάρκο, εκατόν πενήντα τεσσάρων στρεµµάτων, δίπλα ακριβώς στο κτήριο της βουλής. Περιέχει εφτά χιλιάδες δέντρα, από εκατόν σαράντα διαφορετικές ποικιλίες, πολλά απ τα οποία είναι εξαιρετικά σπάνια. ιαθέτει ακόµα λίµνες (µε γνωστότερη την κεντρική λίµνη µε τη γέφυρα, τα νησάκια και τις πάπιες), πέργκολες, σιντριβάνια, παιδική χαρά (τεσσεράµισι στρεµµάτων), παιδική βιβλιοθήκη (µε έξι χιλιάδες βιβλία κι αίθουσα ανάγνωσης), βοτανικό µουσείο κι ένα µικρό ζωολογικό κήπο µε γίδια, παγώνια και φραγκόκοτες. Κι είναι ανοιχτός απ την ανατολή µέχρι τη δύση του ηλίου. Για τους Αθηναίους, ο Εθνικός Κήπος είναι κάτι παραπάνω από πάρκο. Είναι ένα πράσινο λαµπερό στολίδι, ένας πράσινος πνεύµονας οξυγόνου, σε µία γκρίζα µουντή θάλασσα από τσιµέντο, αυτοκίνητα, καυσαέριο και κεραίες. Ακόµα κι αν τον έχεις επισκεφτεί δεκάδες φορές, όλο και κάποιο νέο αξιοθέατο θα συναντήσεις στην επόµενη στροφή. Τα φιδογυριστά µονοπάτια του σε προκαλούν να τον εξερευνήσεις, οδηγώντας κάθε φορά τα βήµατά σου σε µία νέα τοποθεσία. Κι εκεί που νοµίζεις ότι χάθηκες κι αρχίζεις ν αναρωτιέσαι: «Πού στην ευχή βρίσκοµαι τώρα;» εµφανίζεται ξαφνικά µπροστά σου ένα σιντριβάνι, µία πέργκολα, µια λιµνούλα, ένα κιόσκι, κάτι ενδιαφέρον τέλος πάντων, και συνεχίζεις απτόητος την εξερεύνησή σου µε διάθεση ανανεωµένη. Θα µπορούσε να πει κανείς ότι ο Εθνικός Κήπος είναι το ακριβώς αντίθετο από ένα λαβύρινθο. Ο λαβύρινθος είναι ένα σαδιστικό πάρκο που σε βασανίζει στα δαιδαλώδη µονοπάτια του, µε απώτερο σκοπό είτε να χαθείς, είτε να ταλαιπωρηθείς προκειµένου ν απολαύσεις το κρυµµένο σαν µαργαριτάρι αξιοθέατό του. Ο Εθνικός Κήπος, αντιθέτως, δε θέλει να σε ταλαιπωρήσει. Τα δικά του δαιδαλώδη µονοπάτια προσφέρουν απλόχερα ένα πλήθος αξιοθέατων δίχως ποτέ να αισθάνεσαι πραγµατικά χαµένος. Ο λαβύρινθος είναι ένα τσιφούτης παππούς, που κρύβει το σεντούκι µε τις λίρες σε υγρές εσοχές από σαπισµένα δοκάρια, ενώ ο Εθνικός Κήπος είναι ένας παππούς καλόκαρδος και φιλόξενος, που τρατάρει ουζοµεζέδες όσους περνούν έξω από την πόρτα του σπιτιού του. Αν οι κήποι και τα πάρκα µετενσαρκώνονταν στις επόµενες ζωές τους σε ανθρώπους, οι µεν λαβύρινθοι θα επέλεγαν καριέρα επιστάτη σε φυτεία µε σκλάβους, ο δε Εθνικός Κήπος θα γινόταν ένας από τους µεγαλύτερους ταχυδακτυλουργούς στον πλανήτη και θα παρουσίαζε τις παραστάσεις του δωρεάν σε κεντρικές πλατείες και δηµόσια πάρκα. Κάτω από αυτό το πρίσµα, δεν είναι εντελώς παράλογο που ο Ερηµίτης των Αθηνών επέλεξε τον Εθνικό Κήπο για την αποµόνωσή 7

8 του αφού η εξερεύνηση της πνευµατικής µας φύσης αποτελεί το σπουδαιότερο ίσως ταχυδακτυλουργικό. Η σπηλιά του Εθνικού Κήπου στην οποία αποµονώθηκε ο Ερηµίτης, ήταν µικρή και µακρουλή σαν το µάτι του Πολύφηµου ένα πράµα, µετά την επέµβαση του Οδυσσέα, που το έκανε καλοκαιρινό σαν θερινό κινηµατογράφο. «Σχήµα σπηλαίου: Ωοειδές», θα διαπίστωνε το αστυνοµικό όργανο, έτσι κι οι σπηλιές ήταν υποχρεωµένες απ το νόµο να έχουν δελτίο ταυτότητας. Ανοίχτηκε σ έναν τεχνητό βράχο φτιαγµένο από µεγάλες τετράγωνες πέτρες, πολλές απ τις οποίες έχουν κιτρινίσει από τα χρόνια σαν οδοντοστοιχία ηλικιωµένου καπνιστή. Απέναντι από τη σπηλιά βρισκόταν η µεγαλύτερη πέργκολα του Εθνικού Κήπου (µε σιντριβάνι, παγκάκια, αναρριχώµενα φυτά και δάπεδο φτιαγµένο από στρογγυλά βότσαλα). Τη σπηλιά έφραζε ένας χαµηλός φράχτης από κούτσουρα. Το εσωτερικό της ήταν σχεδόν άδειο, µε εξαίρεση λίγες πέτρες και κάποια χαµηλά φυτά. Καµιά φορά τα Χριστούγεννα, τη στόλιζαν µε αγιοβασίληδες και χιονάνθρωπους και τα πιτσιρίκια µαζεύονταν µπροστά της για µια φωτογραφία όπως τα µυρµήγκια γύρω από το µέλι προτού βέβαια εγκατασταθεί ο Ερηµίτης µέσα της για τα καλά. «Μα καλά, στη σπηλιά του Εθνικού Κήπου βρήκε να µονάσει ο Ερηµίτης των Αθηνών;» Αυτό θ αναρωτιόταν κάθε λογικός άνθρωπος, σαν τροχονόµος που βλέπει τα πεζοδρόµια γεµάτα ποδηλάτες. Και θα είχε απόλυτο δίκιο για την καχυποψία του, τη στιγµή που οι ερηµίτες συνήθως επιλέγουν απόµακρες, απόµερες, ίσως κι απόκρηµνες περιοχές προκειµένου να µονάσουν. Κοινώς, σε µέρη όπου δεν υπάρχει ψυχή ζώσα εκεί γύρω. ιαφορετικά, αν µόναζαν σε πάρκα, πλατείες κι εθνικούς κήπους, δεν θ αποκαλούνταν ερηµίτες, αλλά εθνοκηπίτες ή σπηλαιοµαϊντανοί κάτι σαν τους τηλεµαϊντανούς δηλαδή, που εµφανίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα για να ενσταλάξουν πολύτιµα µιλιγκράµς σοφίας στο αποβλακωµένο τηλεοπτικό κοινό, αλλά σε σπηλιά αντί για τηλεοπτικό στούντιο. Αλλά ο Ερηµίτης των Αθηνών κι απλά Ερηµίτης για τους Αθηναίους, αφού η πόλη δε διέθετε άλλον ερηµίτη ώστε να τους ξεχωρίζει είχε λόγο που µετακόµισε στη µίζερη σπηλιά του Εθνικού Κήπου για να διαλογιστεί, αντί, πχ, στον Παρνασσό, ή στο Πισοδέρι, όπου θα του πρόσφεραν κρουασάν, σοκολάτα και τιραµισού οι φιλότιµοι σκιέρ από τα χιονοδροµικά κέντρα. Όπως υπήρχε και λόγος που, χειµώνακαλοκαίρι, φορούσε µαύρο µακρύ παντελόνι και λευκό βαµβακερό πουκάµισο, αντί να επιλέξει ένα ένδυµα περισσότερο ταιριαστό για ερηµίτες ένα µαύρο ράσο, για παράδειγµα, ή έναν κίτρινο-πορτοκαλί χιτώνα και, γενικά, µια στολή που όποιος την έβλεπε θ αναφωνούσε: «Ναι, αναγνωρίζω το γεγονός αυτός ο άνθρωπος είναι όντως ερηµίτης». Ο λόγος ήταν απλός. Ο Αστέριος Φιξ το πραγµατικό του όνοµα προτού εγκαταλείψει τα εγκόσµια πριν από δύο χρόνια για να µονάσει στη σπηλιά, εργαζόταν 8

9 σερβιτόρος σε καφετέρια απέναντι ακριβώς από τον Εθνικό Κήπο. Ήταν ένας άντρας σαράντα δύο ετών, ένα κι ογδόντα ύψος, µε σώµα ποδοσφαιριστή. Στα νιάτα του είχε µαύρα πυκνά µαλλιά, τα οποία χτένιζε προς τα πίσω σαν τους παρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων. Και παρότι παρέµεναν ακόµα µαύρα (εν έτη 2010), είχαν µακρύνει αισθητά όπως στους καλλιτέχνες της ροκ, κι είχαν αραιώσει αρκετά σαν πληθυσµός κυκλαδίτικου νησιού στα µέσα του χειµώνα. Το ανοιξιάτικο εκείνο πρωινό, την 1 η Μαΐου του 2008, που πήρε την ξαφνική απόφαση ν αποσυρθεί απ τον επαγγελµατικό στίβο µετά από είκοσι συναπτά έτη ως σερβιτόρος, προκειµένου να διερευνήσει την πνευµατική του καταγωγή, είχε πάει στην εργασία του κανονικά. Ποιος σερβιτόρος εξάλλου είναι τόσο τρελός ώστε να µη εργαστεί πρωτοµαγιά, µε τη µισή Ελλάδα να ξαµολιέται στις καφετέριες και τα εστιατόρια για να γιορτάσει την εργατική αργία; Μπορεί να τους βγαίνει η πίστη στη δουλειά, αλλά οι τσέπες τους γίνονται µπαλόνια απ τα φιλοδωρήµατα. Τη στιγµή της µεγάλης απόφασης, ο Αστέριος Φιξ είχε στο δίσκο του ένα φλιτζάνι καπουτσίνο κι ένα ποτήρι κρύο νερό. Πήγε στο τραπεζάκι του πελάτη και, αφού τον σερβίρισε, σήκωσε το βλέµµα του απέναντι, στον Εθνικό Κήπο και, επί δύο ολόκληρα λεπτά, το είχε καρφωµένο εκεί. Οι πελάτες από τα γύρω τραπεζάκια τον είδαν να στέκεται ακίνητος σαν στήλη άλατος και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ήθελαν να τον ρωτήσουν αν ήταν καλά, αλλά φοβόντουσαν και να τον ενοχλήσουν, µήπως έκανε καµιά απότοµη κίνηση και τους κοπανούσε µε το δίσκο. Ο Αστέριος Φιξ συνήλθε από µόνος του. Αλλά αντί ν ασχοληθεί µε τον πελάτη, παράτησε το δίσκο στο τραπεζάκι και διέσχισε τη λεωφόρο Αµαλίας. Μπήκε στον Εθνικό Κήπο και, µόλις έφτασε µπροστά από τη σπηλιά, χώθηκε στο εσωτερικό της και κάθισε σταυροπόδι. Στη συνέχεια, έβγαλε το µαύρο παπιγιόν. Το ξετύλιξε και το έδεσε γύρω από τα µάτια σαν κορδέλα, για να µην ενοχλείται από το φως και τα διερχόµενα πλήθη. Τέλος, ακούµπησε τις παλάµες του στα γόνατα, έγειρε και το κεφάλι του ελαφρά µια ιδέα προς τα κάτω, κι έµεινε ακίνητος σαν τσιµεντένια πολυθρόνα. Η µόνη κίνηση που παρατήρησαν οι περαστικοί µια ώρα αργότερα, ήταν ένα απαλό χαµόγελο σαν της Τζιοκόντα αλλά και τόσο δυνατό, που αν ήταν γροθιά, θ ανήκε στον Μπρους Λι και τόσο απίστευτα γλυκό, που έτσι και το βλεπε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, αντί να πιάσει τα πινέλα του, θ αναχωρούσε την ίδια κιόλας στιγµή για το Θιβέτ ή την Ινδία µπορεί και για το Άγιο Όρος. Όπως ήταν φυσικό, σύντοµα µαζεύτηκε πολύ κόσµος έξω απ τη σπηλιά, πιστεύοντας ότι ήταν ζογκλέρ, που σύντοµα θα ξεκινούσε κόλπα. Για παράδειγµα, ότι θα έδενε το κορµί του κόµπο, ή ότι θ άρχιζε να αιωρείται σαν µπαλόνι φουσκωµένο µε ήλιο, ή ότι θα γέµιζε τη σπηλιά µε καρφιά για να ξαπλώσει πάνω σαν φακίρης, ή ότι θα σκέπαζε την είσοδο της σπηλιάς µε µια κουρτίνα για να εξαφανιστεί (ή να εξαφανίσει τα τοιχώµατα της σπηλιάς και να εµφανίσει στη θέση τους µια εξωτική παραλία µε χρυσαφένια αµµουδιά, γαλαζοπράσινα νερά και φοινικόδεντρα νάνους). Τίποτα απ αυτά δε συνέβη. υστυχώς, ο Ερηµίτης δεν τους έκανε το χατίρι δεν τους έδωσε τη µαγεία που λαχταρούσαν. Παρέµεινε στη θέση του πετρωµένος, λες κι είχε 9

10 ρωτήσει τη Μέδουσα: «Καλέ πώς χτενίζεστε µε τόσα φιδάκια στο κεφάλι;» Σαν αποτέλεσµα, το κοινό του άρχισε ν αποµακρύνεται µετά από λίγο απογοητευµένο. Κάποια στιγµή, πέρασε από τη σπηλιά κι ο φύλακας του Εθνικού Κήπου ένας ασπροµάλλης κοντοκουρεµένος παππούς που περπατούσε σαν τον κάβουρα, ο οποίος του βαλε τις φωνές, για να τον αναγκάσει να φύγει από κει µέσα. Είχε υποθέσει ότι ο Αστέριος ήταν απεργός πείνας που είχε σκοπό να κατσικωθεί στη σπηλιά µέχρις ότου ικανοποιηθούν τα αιτήµατά του. Κι αυτό ήταν πρόβληµα για τον µπάρµπα Λάµπρο (έτσι λεγόταν ο φύλακας), διότι, µε τη δύση του ηλίου, θα πρεπε να κλειδώσει τις πύλες του πάρκου. Αλλά όσο δυνατά κι αν φώναζε, ο Ερηµίτης συνέχιζε να επιδίδεται ατάραχος στη µακάρια απραξία του, δείχνοντας ξεκάθαρα στον φύλακα ότι τον είχε γειωµένο µε Ταϊλάνδη. Εκνευρισµένος ο µπάρµπα Λάµπρος µε το θρασύτατο γραψαρχιδισµό του Ερηµίτη, τον σκούντησε στον ώµο φωνάζοντας: «εν ακούς εσύ που σου µιλάω;» Κι από τότε, δεν τον ξανασκούντησε. Ήταν σαν να σκουντούσε πέτρα σαν να σκουντούσε την ίδια τη σπηλιά αντί το περιεχόµενό της. Βρέθηκε πάντως σε µεγάλο δίλληµα για το τι θα πρεπε να κάνει. Να ειδοποιήσει την αστυνοµία να µαζέψει τον τρελό, ή να ενηµερώσει τον δήµαρχο για το γεγονός; Ίσως έφταιγε το ότι ήταν καλός άνθρωπος, ίσως έφταιγε κι ένα υποβόσκον δέος στη θέα του Ερηµίτη, κι αποφάσισε τελικά να µην µπλέξει την αστυνοµία στην υπόθεση αυτή. Μισή ώρα αργότερα, ο δήµαρχος έφθασε στον Εθνικό Κήπο, πιστεύοντας κι αυτός (όπως κι ο µπάρµπα Λάµπρος) πως επρόκειτο για απεργό πείνας. εν είδε όµως κάποιο πλακάτ ή πανό µε τους λόγους της απεργίας. Έβλεπε µόνον έναν άντρα να κάθεται ακίνητος, πετρωµένος, σαν ξερόβραχος σε λίµνη. Στη θέα του, ένιωσε ένα ασυνείδητο δέος, λες κι ένα µυστηριώδες, µεταφυσικό φαινόµενο αναπτυσσόταν σιγά-σιγά απέναντί του, µπροστά στα ίδια του τα µάτια. Λες κι ο Ερηµίτης δεν ήταν άνθρωπος αλλά εξωγήινο αυγό, που, ώρα µε την ώρα, εµφάνιζε µια νέα ρωγµή στο τσόφλι και µε τους επιστήµονες δίπλα του ν αγωνιούν, αν αυτό που θα βγαινε από µέσα θα ήταν κάτι το ειρηνικό κι αγνό, ή κάτι µακάβριο και φρικαλέο που θα τους έκανε όλους µια χαψιά. Μην ξέροντας ο δήµαρχος πώς ν αντιµετωπίσει το γεγονός, τον άφησε στην ησυχία του δίνοντας παράλληλα εντολή στον µπάρµπα Λάµπρο και στους υπόλοιπους εργαζόµενους στο πάρκο, να τον ειδοποιήσουν αµέσως στο κινητό του έτσι κι ο Ερηµίτης παρουσίαζε κάποια ασυνήθιστη δραστηριότητα. Έτσι περνούσε τις ηµέρες του ο Αστέριος Φιξ ο Ερηµίτης των Αθηνών τα δύο τελευταία χρόνια. Κανένας περαστικός δεν τον είδε ποτέ να σηκώνεται απ τη σπηλιά. Ούτε καν να κουνιέται. Ούτε στη σύζυγό του τη Φιλίππα δεν µπήκε στον κόπο να µιλήσει. Να της πει µια κουβέντα έστω ένα «γεια». Η δύστυχη κοπέλα προσπαθούσε απεγνωσµένα να του ανοίξει συζήτηση όποτε πήγαινε στη σπηλιά (είτε για να του πάει φαγητό, είτε απλά για τον δει), αλλά αυτός καθόταν το ίδιο ακίνητος, το ίδιο αµίλητος και χαµένος στον ιδιωτικό του κόσµο, όπως και τις υπόλοιπες ώρες της ηµέρας. 10

11 Στις αρχές, η Φιλίππα καθόταν µε τις ώρες µπροστά από τη σπηλιά, είτε πριν, είτε µετά τη βάρδια της στην καφετέρια. Συνήθως έφερνε µαζί της κι ένα σκαµπό για να µην κουράζεται. Του τραγουδούσε, τον ενηµέρωνε για τα τρέχοντα κουτσοµπολιά, και του µετέφερε όσα ανέκδοτα τύχαινε ν ακούσει απ τους πελάτες. Συχνά, έβαζε τα κλάµατα, εκλιπαρώντας τον να πει µια κουβέντα. Αλλά αυτός ούτε τότε έδειχνε να την ακούει. Βασικά, τίποτα δεν ήταν ικανό να κάνει τον Ερηµίτη να µιλήσει, ή έστω να κουνηθεί από τη θέση του έστω κι ένα εκατοστό. Ούτε οι φωνές, τα γέλια και τα επιφωνήµατα των δεκάδων περαστικών που συνωστίζονταν έξω απ τη σπηλιά λες κι ήταν γορίλας σε κλουβί ούτε τα σπόρια που πετούσαν στο πρόσωπό του κάποια ανάγωγα παιδιά για να χαζέψουν την αντίδρασή του ούτε τα φλας των φωτογραφικών µηχανών που τον πυροβολούσαν µε µεγαλύτερη µανία κι από επίδειξη µόδας Γάλλου σχεδιαστή. Μια βδοµάδα µετά, πέταξε στα σκουπίδια και την κορδέλα-παπιγιόν, αλλά ποτέ δεν τον είδε κανείς ν ανοίγει τα µάτια του έστω για µια στιγµή. Τα είχε µονίµως σφραγισµένα σαν θησαυροφυλάκια τραπέζης. Η αλήθεια είναι πως, όταν έκλειναν οι πύλες του Εθνικού Κήπου, έβγαινε από τη σπηλιά για µία ώρα, προκειµένου να πλυθεί, να κάνει µια βόλτα, αλλά και για να φάει ό,τι του χαν αφήσει οι συνάδελφοί του. Αλλά αυτό, πολύ λίγοι άνθρωποι το γνώριζαν. Ανάµεσα σ αυτούς κι ο µπάρµπα Λάµπρος. Πλήθος δηµοσιογράφων είχε επισκεφτεί την καφετέρια όπου εργαζόταν παλιά αναζητώντας πληροφορίες. Κάποιοι συνάδελφοί του ισχυρίστηκαν ότι ο Αστέριος Φιξ ήταν πολύ καλός άνθρωπος, πάντοτε συνεπής στα καθήκοντά του, ότι ποτέ δεν είχε δηµιουργήσει προβλήµατα, κι ότι η απόφασή του να χωθεί στη σπηλιά τούς είχε αφήσει άφωνους. Κάποιοι άλλοι ισχυρίστηκαν ότι για την απόφασή του να χωθεί στην σπηλιά έφταιγε το φλιτζάνι µε τον καπουτσίνο που µετέφερε εκείνη τη στιγµή, επειδή του είχε θυµίσει το συγκεκριµένο τάγµα µοναχών. Αλλά όσοι ισχυρίστηκαν αυτό, πιθανότατα ανήκαν στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν ελέγχουν ποτέ τις ηµεροµηνίες λήξης των ψυχοφαρµάκων τους. Κάποιοι άλλοι ισχυρίστηκαν πως είχε µετανιώσει για το γάµο του (ένα χρόνο πριν) µε τη συνάδελφό του Φιλίππα, και γι αυτό το έσκασε σαν λαγός ή τουλάχιστον, αυτό θα ισχυρίζονταν αν δεν είχαν ρεπό εκείνη την ηµέρα. Κι επειδή, τέσσερις συναδέλφους είχε όλους κι όλους ο Αστέριος Φιξ προτού γίνει ερηµίτης, η αντιστοίχησή τους µε τις παραπάνω δηλώσεις είναι η εξής: Ο Καίσαρας Ακριβός ήταν αυτός που είχε µείνει άφωνος, θεωρώντας τον Αστέριο πολύ καλό παιδί για κάτι τέτοιο. Ο Καίσαρας Ακριβός ήταν ο ιδιοκτήτης της καφετέριας. Κι ίσως, ο περισσότερο λογικός απ τους υπόλοιπους εργαζόµενους εκεί. Γι αυτό κι εξελίχθηκε σε ιδιοκτήτη σύµφωνα µε τη δική του άποψη ενώ οι υπόλοιποι είχαν παραµείνει λαντζιέρηδες και σερβιτόροι. εν το έλεγε υποτιµητικά για να τους σνοµπάρει, αλλά µε θλίψη καρδιάς και µεταξύ µας, καλώς ή κακώς, είχε δίκιο. Εξάλλου, το ότι είχε γεµίσει το µαγαζί του µε δεκάδες πίνακες ζωγραφικής και 11

12 παζλ, δεν τον καθιστούσε λοξό, αλλά καλλιτέχνη και χοµπίστα. Κάπου έπρεπε να τους κρεµάσει όλους αυτούς τους πίνακες που ζωγράφιζε και συναρµολογούσε κατά καιρούς, αφού το διαµέρισµά του είχε ξεχειλίσει πια σαν υπέδαφος νεκροταφείου γεµάτο σκουλήκια. Ο ηµοσθένης Αλλού ήταν αυτός που µίλησε για καπουτσίνους µοναχούς. Ήταν ένας εξαιρετικά παχύς άντρας, απ αυτούς που δίνουν άλλοθι κι αξία στην λιποαναρρόφηση παρότι ο ίδιος δεν είχε εντάξει ποτέ στα σχέδιά του την εν λόγω τεχνική. Κι ο Καίσαρας Ακριβός ήταν λίγο παχύς, αλλά µ έναν αρµονικό, αρρενωπό τρόπο, που, σε συνδυασµό µε το παχύ αυτοκρατορικό του µουστάκι, τον έκανε να µοιάζει µε παροπλισµένο καµάκι των 80s. Αλλά το πάχος του ηµοσθένη Αλλού ήταν το κάτι άλλο. Αν το ανθρώπινο σώµα µπορούσε να φτιαχτεί κι από άλλο υλικό εκτός από κρέας, ο ηµοσθένης Αλλού θα ήταν φτιαγµένος από φρουί-ζελέ. Ήταν ο ανέκαθεν παχύς άντρας. Αυτός που εµπνέει τους stand-up κωµικούς να σκαρώνουν αστεία τύπου: «Ο λαντζιέρης ήταν τόσο παχύς, που». Ήταν αυτός που βίωνε σαν παιδί τ ανελέητα πειράγµατα των συµµαθητών του, σαν έφηβος το ρεκόρ Γκίνες στις αισθηµατικές απογοητεύσεις, σαν φαντάρος το καθηµερινό χώσιµο στις χειρότερες αγγαρείες και, σαν τριανταοχτάρης ενήλικας, την ολοκληρωτική απενοχοποίηση της πίτσας, της κόκα κόλας και του παγωτού. Σαν µεσήλικας, θα βίωνε στο µέλλον κι ένα πλήθος εµπειριών ιατρικής φύσης (πχ, της χοληστερίνης, των τριγλυκεριδίων, των φραγµένων αρτηριών, των λίθων στη χολή, κλπ), αναθέτοντας µπόλικη δουλειά σ ένα εξίσου µεγάλο πλήθος ιατρών διαφόρων ειδικοτήτων. Ένα ήταν σίγουρο πέρα από το φαγητό, ο ηµοσθένης Αλλού τιµούσε και το επίθετό του. Η οπτική γωνία υπό την οποία εξέταζε κάθε θέµα, έµοιαζε να χει κατασκευαστεί σε κάποιο µακρινό πλανήτη ενός αγνώστου γαλαξία, όπου ακόµα κι ο κάπτεν Κερκ µε το πλήρωµα του Εντερπράιζ θα δίσταζε να ταξιδέψει. Ο Ναπολέων Σκατός ήταν αυτός που είχε µιλήσει για προβληµατικό γάµο (ή µάλλον, θα µιλούσε, αν δεν είχε ρεπό εκείνη την ηµέρα). Η αλήθεια είναι πως, αν δεν είχε ενδιαφερθεί πρώτος ο Αστέριος Φιξ για τη Φιλίππα, ο Ναπολέων Σκατός ποτέ δε θα έλεγε ένα τόσο αισχρό ψέµα. Στην πραγµατικότητα, δεκάρα δε θα δινε γι αυτήν. ιότι ο Ναπολέων Σκατός επιθυµούσε διακαώς µόνον όσα ανήκαν ήδη στους άλλους αλλά κι όσα επιθυµούσαν οι άλλοι κι είχαν µεγαλύτερη πιθανότητα να τ αποκτήσουν από τον ίδιο. Θα µπορούσε να πει κανείς ότι ο Ναπολέων Σκατός δεν ήταν άνθρωπος, αλλά µηχανή παραγωγής παθών κι επιθυµιών. Αν γυριζόταν ποτέ ταινία για τη ζωή του, θα είχε τίτλο: «Ο άνθρωπος που ζήλευε πολύ». Ή απλά: «Ο ζηλόφθονος». Ήταν ένας άνθρωπος µέσου αναστήµατος και µέσης σωµατικής διάπλασης, µε µαύρα µαλλιά και σκουρόχρωµη επιδερµίδα. Πολλοί πίστευαν ότι υπεύθυνη για τη σκουρόχρωµη επιδερµίδα του ήταν η απύθµενη ζηλοφθονία ούτε τα χρωµοσώµατα ούτε ο καυτός ήλιος που τον έλουζε στο χωριό του από µικρό. Η δική του επιδερµίδα εξάλλου, δεν είχε την οµοιόµορφη σοκολατί απόχρωση ενός ανθρώπου ηλιοκαµένου, αλλά ένα αρρωστηµένο καφετί, µε διάσπαρτους, ελαφρώς σκουρότερους λεκέδες, λες κι η µητέρα του δεν τον είχε γεννήσει από την µήτρα, αλλά από γειτονική οπή. 12

13 Ο Ναπολέων Σκατός ήταν το ίδιο φιλόδοξος (αν όχι περισσότερο) µε τον συνονόµατό του Γάλλο αυτοκράτορα, δίχως όµως να διαθέτει ούτε ένα χιλιοστό απ τις ηγετικές ικανότητες εκείνου. Ήταν σαν αυτοκίνητο-σακαράκα πέντε κυβικών, που κατασκεύασε Αφρικανός µηχανολόγος στη φάρµα του για να περνάει η ώρα, και το οποίο ονόµασε Πόρσε εντελώς συµπτωµατικά, επειδή έτσι έλεγαν και την αγαπηµένη του κατσίκα. Με τη διαφορά, ότι το ίδιο το αυτοκίνητο-σακαράκα δεν πίστευε στις συµπτώσεις, αλλά θεωρούσε τον εαυτό του ισάξιο µε µια πραγµατική Πόρσε κι είχε την απαίτηση να έχουν την ίδια άποψη και όλοι οι οδηγοί στον πλανήτη. Βασικά, ο Ναπολέων Σκατός δεν ήταν χαζός. εν τον έλεγες βέβαια κι ιδιοφυία, αλλά του έκοβε αρκετά. Θα µπορούσε να χε κάνει πολλά πράγµατα στη ζωή του αν προσπαθούσε γι αυτά. Το πρόβληµά του ήταν πως δεν του έµενε χρόνος. Κατανάλωνε το µεγαλύτερο µέρος της ζωής του στο να φαντασιώνεται τα µεγαλεία που πίστευε ότι δικαιούταν καθώς και τις δολοπλοκίες που θα πρεπε να εφαρµόσει αν είχε την ευκαιρία προκειµένου να τ αρπάξει απ όσους τα κατείχαν ήδη. εν ήταν παράξενο εποµένως το ότι η τριανταπεντάρα κοκκινοµάλλα Φιλίππα (µε τις θαµνοειδείς µπούκλες που θα ζήλευε κάθε ακούρευτος ράστα) αντιπαθούσε τον Ναπολέοντα Σκατό κι αντιµετώπιζε µε παγερή αδιαφορία τη συκοφαντική δυσφήµηση του γάµου της. Η Φιλίππα ήταν µια αδύνατη κοπέλα µε ανοιχτόχρωµη επιδερµίδα, γύρω στο ένα κι εβδοµήντα ύψος. Όποτε εµφανιζόταν στην παραλία µε µπικίνι, έµοιαζε από µακριά µε όρθιο πιρούνι που χε καρφωµένη στην κορυφή του µια στρογγυλή και ξεθωριασµένη µύτη κλόουν. Πρέπει να σηµειωθεί πως τα µαλλιά της Φιλίππας δεν είχαν το κόκκινο χρώµα της φωτιάς, αλλά µια ξασπροκόκκινη σκουροκαροτί απόχρωση, ανάµεσα στο κόκκινο και το πορτοκαλί. Η λεπτοκαµωµένη της διάπλαση πάντως, αποτελούσε τρανή απόδειξη για το πόσο σικέ ήταν ο πόθος του Ναπολέοντα γι αυτήν, αφού ο Ναπολέων Σκατός γούσταρε σωµατώδης γυναίκες µε τεράστιους πισινούς, τους οποίους λάτρευε ν ανοιγοκλείνει σαν συµπληγάδες πέτρες και να χώνει τη µύτη του βαθιά στ ανήλια βάθη τους, σε µια προσπάθεια (συνειδητή, υποσυνείδητη ποιος ξέρει;) να εξερευνήσει το γενεαλογικό του δέντρο. Όµορφη τη Φιλίππα δεν µπορούσες να την πεις, αλλά είχε έναν ιδιαίτερο τύπο που την έκανε ιδιαίτερα συµπαθητική. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου της θύµιζαν καλοσυνάτη ποντικίνα µε τη µικρή µυτούλα ελαφρώς ανασηκωµένη, λες και µύριζε συνεχώς τον αέρα για ν ανακαλύψει το κρυµµένο τυρί. Ο Αστέριος λάτρευε να πιέζει τη µύτη της απαλά, λες και πατούσε το κουµπί ανελκυστήρα. Όπως επίσης λάτρευε να τεντώνει µια µπούκλα απ τα µαλλιά της κι ύστερα, να την αφήνει ελεύθερη, να χοροπηδά σαν ελατήριο. Η Φιλίππα ήταν εύθυµη γυναίκα, ευγενική, γενναιόδωρη και καλοσυνάτη, που πίστευε στην αγάπη, στον έρωτα, στην ανιδιοτέλεια, στις νεράιδες, στους µονόκερους και στα ξωτικά. Αν και στην περίπτωση των µονόκερων, φοβόταν πως τελικά, ήταν πράγµατι µυθικά όντα όπως πίστευε κι ο περισσότερος κόσµος. Της άρεσε να φοράει παντελόνια τζιν διαφόρων χρωµάτων (µε κάποια προτίµηση στο πορτοκαλί και το κανελί), τα οποία συνδύαζε µε πολύχρωµα µακό µπλουζάκια και αθλητικά παπούτσια (κατά προτίµηση εµπριµέ). 13

14 Η Φιλίππα ονειρευόταν έναν κόσµο όπου µέσο συναλλαγής δε θα ήταν το χρήµα, αλλά το µέλι. Συγκεκριµένα, είχε επινοήσει τα µελονοµίσµατα, τα οποία διακρίνονταν σε µελοκέρµατα και µελοχάρτια, όλα φτιαγµένα από αγνό θυµαρίσιο µέλι (κι εµπλουτισµένα µε πλήθος βιταµινών, αντιοξειδωτικών, µετάλλων και ω3 λιπαρών οξέων). Τα µελοκέρµατα ήταν µικρά και στρογγυλά σαν τσίγκινα καπάκια µπουκαλιών, ενώ τα µελοχάρτια ήταν λεπτά σαν τσιγαρόχαρτα, αντιστοιχούσαν σε δέκα µελοκέρµατα το καθένα κι έµοιαζαν µε Φλωρεντίνες. Τα µελονοµίσµατα θα τα χρησιµοποιούσε ο κόσµος είτε για τις συναλλαγές του (για ν αγοράσει ή να πουλήσει αγαθά), ή, απλώς, για να τα φάει. Ένα µελοχάρτι ήταν τόσο ισχυρό φαΐ, που σε κρατούσε χορτάτο ολόκληρη την ηµέρα. Για τη Φιλίππα, ένας αξιοπρεπής βασικός µισθός θα έπρεπε ν αντιστοιχεί σε 150 τουλάχιστον µελοχάρτια. Αρκετά για να τραφεί µια οικογένεια µε δύο έφηβα παιδιά και να τους µένουν και 30 µελοχάρτια για τις συναλλαγές τους. Στο φανταστικό κόσµο της Φιλίππας εξάλλου δεν υπήρχε αγαθό ακριβότερο από 30 µελοχάρτια. Τόσο θα κόστιζε, για παράδειγµα, ένα καλό ψυγείο 30 ηµέρες φαγητού. Γενικά, η Φιλίππα ονειρευόταν έναν κόσµο όπου οι τιµές όλων των αγαθών παραµένουν σταθερές. Ούτε αυξάνονται ούτε µειώνονται. Γενικά, δεν επηρεάζονται από τη ζήτηση και την προσφορά, µε τον ίδιο ακριβώς τρόπο που δεν επηρεάζεται από τη ζήτηση και την προσφορά η ανάγκη του οργανισµού για τροφή. Ασχέτως αν κάποιος είναι πλούσιος ή φτωχός, ασχέτως αν είναι λαίµαργος ή λιτοδίαιτος, ο οργανισµός του ένα µελοχάρτι χρειάζεται για να συντηρηθεί (ή δέκα µελοκέρµατα). Όπως τα µωρά δηλαδή ασχέτως πόσο βιάζεται η έγκυος γυναίκα να τα ξεγεννήσει, ασχέτως πόσο ανησυχεί ο σύζυγός της για τη µετέπειτα ζωή του ως πατέρας, το µωρό, πάλι στους εννέα µήνες θα γεννηθεί. ε θα τους κάνει το χατίρι ούτε να γεννηθεί ταχύτερα ούτε να παρατείνει την παραµονή του στη µήτρα. Ασχέτως δηλαδή απ τις επιθυµίες των ανθρώπων, η φύση ακολουθεί τους δικούς της νόµους και τους δικούς της ρυθµούς. Γι αυτό κι η Φιλίππα ήθελε να βρει ένα οικονοµικό σύστηµα το οποίο να βασίζεται στην ίδια τη φύση κι όχι στις επιθυµίες των ανθρώπων. Όπου η νοµισµατική µονάδα δε θα ήταν πλέον το ίδιο το νόµισµα, αλλά η αναγκαία ποσότητα διατροφής. Σαν αποτέλεσµα, στον κόσµο της Φιλίππας δε θα υπήρχαν αυξήσεις µισθών, αφού δε θα υπήρχαν κι ανατιµήσεις. Εποµένως, δε θα υπήρχε λόγος για διαδηλώσεις, απεργίες, συλλογικές συµβάσεις και κερδοσκοπικά παιχνίδια. Κι οι άνθρωποι δε θα έχαναν το χρόνο τους µε το χρήµα, αλλά θα τον επένδυαν στις ανθρώπινες σχέσεις. Α, ούτε κι αυτοκίνητα θα υπήρχαν ούτε πλοία ούτε τρένα ούτε αεροπλάνα, αφού στον κόσµο της Φιλίππας όλοι οι άνθρωποι θα είχαν φτερά και θα µπορούσαν να πετάνε. Ασχέτως αν η θεωρία της Φιλίππας ήταν σωστή ή λανθασµένη, δεν είναι του παρόντος ν αναλυθεί. Η ιδέα πάντως για τα µελονοµίσµατα την είχε επηρεάσει τόσο πολύ, πού, όταν τέλειωσε το λύκειο, πήρε µαθήµατα µελισσοκοµίας. Μάλιστα, τα τελευταία δεκαεπτά χρόνια που εργαζόταν ως σερβιτόρα, έκανε οικονοµίες ώστε ν αγοράσει κάποτε ένα οικόπεδο µε πολύ θυµάρι και να στήσει τα δικά της µελίσσια. 14

15 Η Φιλίππα ισχυριζόταν πως ο µοναδικός λόγος για τον οποίο ο Αστέριος Φιξ παράτησε την καριέρα του στη σερβιτορική προκειµένου να ερηµιτεύσει, ήταν οι απίστευτα φριχτοί εφιάλτες που τον ταλαιπωρούσαν τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Η Φιλίππα µπορεί να ήταν ευαίσθητη σαν τα φτερά πεταλούδας και ροµαντική σαν κυκλαδίτικο ηλιοβασίλεµα, µπορεί ν αλλοίωνε καµιά φορά τις λέξεις ώστε να τις προσαρµόσει στις προτάσεις της (όπως π.χ. η λέξη «σερβιτορική»), µπορεί να πίστευε ότι αρκετοί απ τους περαστικούς στο δρόµο ενδεχοµένως να ήταν καµουφλαρισµένα ξωτικά που είχαν χάσει το δρόµο της επιστροφής τους στο νεραϊδοβασίλειο, αλλά σε θέµατα καθηµερινότητας, ήταν πρακτική και συνετή σαν άβακας Κινέζου λογιστή. Γι αυτό κι η άποψή της σχετικά µε τους εφιάλτες του Αστέριου Φιξ ως αιτία για τον µοναχικό βίο πιθανότατα να είχε κάποια βάση. Μπορεί ο Αστέριος κι η Φιλίππα να έζησαν µαζί µονάχα ένα από τα τρία έτη του έγγαµου βίου τους (τα υπόλοιπα δύο τα πέρασε χωµένος στη σπηλιά), αλλά µέσα σ αυτό το έτος, της είχε εξιστορήσει τα πάντα για τη ζωή του µε τόσο απόλυτη ειλικρίνεια, που αν ήταν συνδεδεµένος µε ανιχνευτή ψεύδους, το µηχάνηµα θα τύπωνε µια ευθεία γραµµή σαν καρδιογράφηµα νεκρού και, στη συνέχεια, θ αυτοκτονούσε από βαρεµάρα. Ο Αστέριος Φιξ ήταν ένα τυπικό αρσενικό. Απ αυτά που παράγονται µαζικά σ εργοστάσιο παραγωγής αρσενικών βάση συγκεκριµένων κλασικών προδιαγραφών. Του άρεσε να παρακολουθεί ποδοσφαιρικούς αγώνες στην τηλεόραση µε τους φίλους του καταναλώνονται πίτσες, µπύρες, σουβλάκια (και, γενικά, οτιδήποτε µπορούσε να κάνει τους φανατικούς οπαδούς της υγιεινής διατροφής να ξεράσουν από αηδία), να πηγαίνει στο γήπεδο όπου ούρλιαζε εκστασιασµένος όποτε η οµάδα του έκανε τ αντίπαλα δίχτυα κεφαλοτύρι, να συµπληρώνει δελτία προπό αναλύοντας παράλληλα τα προγνωστικά των αγώνων µε τους υπόλοιπους πελάτες του προποτζίδικου. Προτού πάει µάλιστα στον στρατό, έπαιζε κι ο ίδιος µπάλα, γεγονός στο οποίο όφειλε και τη σουλουπωµένη του σωµατική διάπλαση. Επίσης, του άρεζε να παίζει µε τις ώρες ηλεκτρονικά παιχνίδια, δολοφονώντας εξωγήινους εισβολείς και µοχθηρά τέρατα. Ιδιαίτερα τρελαινόταν να φωνάζει «Game Over!» όποτε έχανε την παρτίδα, µε τη φωνή του παραποιηµένη µιµούµενος τον Ντόναλντ Ντακ. Και φυσικά, του άρεζαν οι γυναίκες. Να φλερτάρει ασύστολα και να περνά καλά, δίχως δεσµεύσεις και σχέδια για το µέλλον. Είχε κάποιες επιπόλαιες σχέσεις κατά καιρούς (πολύ προτού γνωρίσει τη Φιλίππα), οι οποίες τέλειωσαν άδοξα και το ίδιο επιπόλαια όπως είχαν αρχίσει. Έτσι ήταν ο Αστέριος Φιξ προτού πλακώσουν οι εφιάλτες (σε ηλικία είκοσι εφτά ετών), έτσι ήταν και µετά. Απλώς µετά, χρόνο µε το χρόνο, η ανεµελιά έχανε σιγάσιγά το νόηµά της, και τις ευχάριστες καθηµερινές στιγµές ακολουθούσαν νύχτες γεµάτες τρόµο. Ο Αστέριος Φιξ δε σπούδασε σε καµιά σχολή. (Το επισηµαίνουµε, διότι τώρα µε την οικονοµική κρίση, οι µισοί σερβιτόροι έχουν πτυχίο ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύµατος. Κάποιοι δε, έχουν κάνει και µεταπτυχιακά.) Μόλις τέλειωσε το Λύκειο, πήγε κατευθείαν στρατό. Σε ηλικία είκοσι ετών, ξεκίνησε να εργάζεται σερβιτόρος σε διάφορες καφετέριες και µπαρ, δίχως να καταφέρει να στεριώσει σε κάποιο από αυτά. 15

16 Στην καφετέρια του Καίσαρα Ακριβού πήγε δύο χρόνια µετά στα είκοσι δύο. Στην ουσία, µαζί το στήσανε το µαγαζί. Οι εφιάλτες ξεκίνησαν πέντε χρόνια µετά την πρόσληψή του στην καφετέρια του Καίσαρα Ακριβού. Κάθε νύχτα, ορµούσαν στον ύπνο του µε µανία, λες κι ήταν ζωντανοί. Λες κι ήταν νυχτερίδες που τον παραµόνευαν στα σκοτεινά σοκάκια του ονειρόκοσµου για να τον γραπώσουν. Λες κι ο Φαραώ της Παλαιάς ιαθήκης τού παρέδιδε κάθε βράδυ στον ύπνο του τις δέκα πληγές, για χάρη του αιγυπτιακού λαού. Λες και τους εκκόλαπτε στο µυαλό του κάποιος διεστραµµένος σκηνοθέτης ταινιών τρόµου, ώστε ν αντλεί ιδέες για τις φρικώδης ταινίες του. Τώρα, κατά πόσον ο Αστέριος Φιξ είχε καταφέρει να τους νικήσει τα τελευταία δύο χρόνια ως Ερηµίτης χωµένος µέσα στη σπηλιά, αυτό ήταν µια απορία που ούτε η Φιλίππα ούτε κανείς άλλος µπορούσε ν απαντήσει. Όπως αναφέρθηκε νωρίτερα, φαγητό στον Ερηµίτη πήγαιναν οι συνάδελφοί του. Το µενού ήταν στάνταρ. ύο τοστ µε διπλό τυρί (ο Αστέριος λάτρευε τα τοστ και, παρότι έτρωγε κρέας µε µανία σαρκοβόρου, αυτά τα ήθελε µόνο µε τυρί, δίχως ζαµπόν ή άλλο κρεατινό), πατάτες τηγανητές, αχνιστό καφέ φίλτρου µε ζάχαρη και γάλα, καθώς κι ένα µικρό µπουκάλι µε νερό. Φαγητό του άφηναν επίσης κι αρκετοί απ τους περαστικούς. Συνήθως, του άφηναν γκοφρέτες, κρουασάν, σοκολάτες και σουσαµένια κουλούρια. Αλλά αυτά, τ άρπαζαν αµέσως κάποιοι άστεγοι και πεινασµένοι µετανάστες, που παραφυλούσαν στα απέναντι παγκάκια. Συγκεκριµένα, µόλις άδειαζε η περιοχή από περαστικούς, πήγαιναν τσούκου-τσούκου στη σπηλιά και µάζευαν τις προσφορές τους. Αρχικά, δίνονταν άγριες µάχες µεταξύ τους για το ποιος θ αρπάξει πρώτος τη λεία. ύο µάλιστα είχαν µαχαιρωθεί στις σύντοµες συµπλοκές τους ευτυχώς, δίχως να χάσει τη ζωή του κανείς. Τελικά, οργανώθηκαν σε συµµορία σε τοπική µαφία του Εθνικού Κήπου. Στο εξής, αντί να µαζεύεται ολόκληρο µπουλούκι γύρω από τη σπηλιά σαν λαίµαργα περιστέρια σε κεντρική πλατεία, όριζαν βάρδιες των τεσσάρων ατόµων που µάζευαν τα τρόφιµα και τα πήγαιναν στο ληµέρι για τη µοιρασιά. Είχαν θεσπίσει κι ειδικότητες, ώστε κάθε συµµορίτης να γνωρίζει το πόστο του και τα καθήκοντά του. Κι αλλοίµονο στον ξέµπαρκο που πήγαινε ν αρπάξει γκοφρέτα από τη σπηλιά, δίχως ν ανήκει στη συµµορία. Θα τον έκλαιγαν τα δέντρα, οι πάπιες, τα φυτά κι όλα τα ζωντανά του Εθνικού Κήπου. Σκληρή µοίρα περίµενε και τα κανονικά µέλη που, αντί να παραδώσουν τα τρόφιµα στο ληµέρι, τα έτρωγαν µοναχοί τους. Γι αυτό και φρόντιζαν ν αλλάζουν τους συνδυασµούς των ατόµων κάθε βάρδιας, ώστε να µην δηµιουργούνται µεταξύ τους κλίκες. Το να µπει στη συµµορία ένα νέο µέλος ήταν το ίδιο δύσκολο, µε το να τραβήξει βίντεο ένας νεαρός ρεπόρτερ τις συγκεντρώσεις υψηλόβαθµων µασόνων. Το φαί εξάλλου ήταν λίγο, κι αυτοί, µέσα σε µια βδοµάδα, είχαν φτάσει τα δώδεκα άτοµα (εξ ου και οι τρεις βάρδιες των τεσσάρων ατόµων που είχαν οριστεί). 16

17 Το ενδιαφέρον ήταν πως άρπαζαν µόνο τα φαγητά των περαστικών. Ποτέ δεν έπαιρναν τα φαγητά που άφηναν στον Ερηµίτη οι συνάδελφοί του. Αυτά ήταν σε νάιλον σακούλα µε τη φίρµα της καφετέριας και τα θεωρούσαν ιερά σαν εικονίσµατα εκκλησίας. Η αλήθεια είναι ότι προτού ακόµα οργανωθούν σε συµµορία, τρεις απ αυτούς είχαν φάει από σακούλα της καφετέριας και, επί δύο συνεχόµενες ηµέρες, βασανίζονταν από φριχτούς πόνους στο στοµάχι και την κοιλιά. Από τότε, κανείς δεν άγγιξε ξανά σακούλα της καφετέριας. Άλλοι επειδή τις θεωρούσαν καταραµένες κι άλλοι επειδή πίστευαν πως οι σακούλες αυτές είχαν οριστεί από τη φύση για την επιβίωση του Ερηµίτη. Η φύση καθορίζει το είδος της τροφής που αντιστοιχεί σε κάθε ζωντανό οργανισµό, καθώς και την ποσότητα που µπορεί (κι επιτρέπεται) να καταναλωθεί απ τον καθένα, ώστε να διατηρείται η ισορροπία. Γι αυτό κι είναι απόλυτα λογικό, όποιος διαταράσσει την ισορροπία της φύσης, αργά ή γρήγορα, να καταστραφεί. Ίσως γι αυτό τα ζώα δεν υποφέρουν από τριγλυκερίδια, ζάχαρο και χοληστερίνη. (Παρεµπιπτόντως, η φύση λάτρευε την ιδέα της Φιλίππας σχετικά µε τα µελονοµίσµατα. Σε βαθµό που, έτσι κι υπήρχε κοινωνία να τα εφαρµόσει, θα έπειθε µε τη σειρά της κάποιες µέλισσες να φτιάχνουν τις κηρύθρες στρογγυλές. Έτσι, τα µελίσσια, εκτός από προµηθευτές µελιού, θα παιζαν και ρόλο νοµισµατοκοπείου.) Άλλοι συµµορίτες, πάλι, σε µια προσπάθεια να εκλογικεύσουν την αναστολή τους αυτή, δίχως να εµπλακούν σε µεταφυσικές ερµηνείες, θεώρησαν πως άφηναν σκόπιµα τα φαγητά αυτά. Από µόνοι τους. Για να έχει ο Ερηµίτης κάτι να φάει. ιαφορετικά, αν πέθαινε από την πείνα, θα έχαναν κι αυτοί το δικό τους φαί. Όρισαν τον κανόνα λοιπόν ότι φαγητό σε σακούλα της καφετέριας δεν έπρεπε σε καµιά περίπτωση να αγγιχθεί, ακόµα κι αν οι επισκέπτες δεν είχαν αφήσει απ το πρωί ούτε καραµέλα. Και για να επισηµοποιήσουν την απόφασή τους, βάφτισαν τα τρόφιµα αυτά: κόστος παραγωγής της επιχείρησής τους. Οι συνάδελφοι του Αστέριου Φιξ δεν είχαν ιδέα ούτε για τη συµφωνία των συµµοριτών ούτε για τους τρεις δηλητηριασµένους. Αποφάσισαν όµως κάποια στιγµή να πηγαίνουν στον Ερηµίτη το φαί λίγη ώρα προτού κλείσουν οι πύλες. Έτσι, και πιο ασφαλές θα ήταν, αλλά και σχετικά ζεστό όταν θα πήγαινε να το φάει. Μετά τη δύση του ηλίου, δύο µόνον άτοµα παρέµεναν εντός του Εθνικού Κήπου. Ο µπάρµπα Λάµπρος και (τα τελευταία δύο χρόνια) ο Ερηµίτης. Ο µπάρµπα Λάµπρος ζούσε σ ένα µικρό κοµψό σπιτάκι χωµένο στα δέντρα όπως αυτά των παραµυθιών στα οποία καταλήγουν οι ήρωες µετά από πολύωρη κι εξαντλητική περιπλάνηση σε κάποιο µαγεµένο δάσος. Ήταν βαµµένο καναρινί, είχε σκούρα πορτοκαλί κουφώµατα και κόκκινα ζωηρά κεραµίδια, λες κι ήταν χτισµένο από στερεοποιηµένες φλόγες. Ο µπάρµπα Λάµπρος είχε κι ένα καρό πουκάµισο µε τα ίδια ακριβώς χρώµατα, όπως και µία µάλλινη καρό κουβέρτα. Γενικά, του άρεζαν τα καρό, γι αυτό κι ήταν µονίµως ντυµένος µε κάποιο καρό πουκάµισο. Καθώς κι ένα φθαρµένο τζιν παντελόνι, το οποίο ήταν τόσο παλιό, που φήµες ήθελαν να το είχε 17

18 δωρίσει στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη κάποιος Αµερικανός τουρίστας από το Φαρ Ουέστ, για τη νίκη του στην επανάσταση του Ο µπάρµπα Λάµπρος είχε συµπαθήσει τον Ερηµίτη. Κι ο ίδιος εξάλλου, τόσα χρόνια αποµονωµένος στον Εθνικό Κήπο, ένα είδος ερηµίτη ήταν. Χώρια που δεν είχε παιδιά (ούτε κι είχε παντρευτεί ποτέ) και, κατά κάποιο τρόπο, τον έβλεπε σαν γιό του. Όταν έµαθε µάλιστα πως η Φιλίππα δεν ήταν απλή συνάδελφος του Ερηµίτη, αλλά σύζυγός του, ένιωσε τη βαθιά επιθυµία να την βοηθήσει. Την ενηµέρωσε λοιπόν πως ο Ερηµίτης έβγαινε κάθε βράδυ απ τη σπηλιά, λίγο µετά το κλείσιµο των πυλών. Τεντωνόταν λίγο να ξεµουδιάσει και, αµέσως µετά, έτρωγε το φαγητό της καφετέριας τα τρόφιµα των περαστικών εξάλλου τα είχαν ξαφρίσει οι συµµορίτες. Ύστερα, βουτούσε στη λιµνούλα του Εθνικού Κήπου να πλυθεί στην κεντρική µε το γεφυράκι και τις πάπιες. Όταν έβγαινε από τη λίµνη, ξαναντυνόταν και χανόταν στα µονοπάτια του πάρκου για µία βόλτα. Τέλος, επέστρεφε στη σπηλιά και βυθιζόταν ξανά σε διαλογισµό µέχρι το επόµενο βράδυ. Οι δραστηριότητες αυτές διαρκούσαν πάντοτε µία ώρα ακριβώς. Τις υπόλοιπες είκοσι τρεις ώρες, τις περνούσε σε βαθύ διαλογισµό. Η Φιλίππα είχε παρακαλέσει τον µπάρµπα Λάµπρο να της επιτρέψει να µείνει στον Εθνικό Κήπο και µετά το κλείσιµο των πυλών. Ήταν σίγουρη πως, δίχως άλλο κόσµο τριγύρω να παρακολουθεί, ο Αστέριος θα της µιλούσε. Ο µπάρµπα Λάµπρος συµφώνησε, παρότι ήταν παράνοµο. εν ήξερε αν το έκανε για τον Ερηµίτη ή για τη Φιλίππα, επειδή λυπόταν να τη βλέπει να ξεροσταλιάζει µάταια έξω απ τη σπηλιά για µία του κουβέντα. Την άφησε ένα βράδυ (και συγκεκριµένα, στις 15 Μαΐου 2008) να παραµείνει στον Εθνικό Κήπο, να κάνει την προσπάθειά της. υστυχώς, η Φιλίππα δεν κατάφερε το παραµικρό. Το σχέδιό της στέφθηκε µε ολοκληρωτική αποτυχία. Όχι µόνο δεν της µίλησε ο Αστέριος αλλά ούτε τα µάτια του δεν άνοιξε. Ούτε στην αρχή, που στεκόταν δίπλα του περιµένοντάς τον να σηκωθεί για φαγητό, αλλά ούτε κι αργότερα, όταν κρύφτηκε µέσα στα δέντρα για να τον ξεγελάσει. Μόνον όταν η Φιλίππα έφυγε από το πάρκο λίγο πριν τα µεσάνυχτα να προλάβει το λεωφορείο κι ο µπάρµπα Λάµπρος ξανακλείδωσε την πύλη, ο Ερηµίτης σηκώθηκε απ τη σπηλιά. Εκείνο βράδυ, λίγο πριν φύγει από τον Εθνικό Κήπο απογοητευµένη, µε την καρδιά κοµµάτια, η Φιλίππα άφησε στον Αστέριο µια µεγάλη κόκκινη πετσέτα για να σκουπίζεται όποτε έβγαινε από τη λίµνη. Καθώς και λίγα καθαρά ρούχα µέσα σ ένα σακβουαγιάζ για να χει ν αλλάζει. Ο Ερηµίτης κράτησε την πετσέτα, αλλά τα ρούχα (µαζί µε το σακβουαγιάζ) κατέληξαν το επόµενο πρωινό στα χέρια των συµµοριτών. Τότε ήταν που έπεσαν τα µαχαιρώµατα κι αποφάσισαν τελικά να οργανωθούν αντί να τσακώνονται µεταξύ τους. Παρεµπιπτόντως, οι δύο µαχαιρωµένοι κατέληξαν στο νοσοκοµείο και δεν έγιναν ποτέ µέλη της συµµορίας. Όταν η Φιλίππα τον επισκέφτηκε την επόµενη ηµέρα, εντόπισε στη σπηλιά µόνο την κόκκινη πετσέτα κι όχι το σακβουαγιάζ. Θύµωσε και λυπήθηκε ταυτόχρονα. Κι αµέσως κατάλαβε ότι ο σύζυγός της δεν ήθελε πια να φοράει άλλου είδους ρούχα. Γι αυτό, το ίδιο κιόλας βράδυ, του έφερε µια δεύτερη στολή µαύρο παντελόνι, 18

19 λευκό πουκάµισο και µαύρες κάλτσες µέσα σε νάιλον σακούλα της καφετέριας. Καθώς και λευκά εσώρουχα αλλά αυτά δεν αποτελούσαν µέρος της στολής. Αυτά τα ρούχα τα κράτησε ο Αστέριος και τα χρησιµοποίησε. Στο εξής, όποιος του έφερνε φαγητό, του άφηνε και µία καθαρή στολή παίρνοντας µαζί την άπλυτη, την οποία φρόντιζε η Φιλίππα να την πλύνει. Μετά την ήττα που έφαγε η Φιλίππα εκείνο το βράδυ (το βράδυ της κόκκινης πετσέτας), δεν ξανακάθισε στη σπηλιά µε τις ώρες. Περνούσε απλώς µια-δυο φορές την ηµέρα να βεβαιωθεί ότι ο Αστέριος ήταν καλά και, µετά, έφευγε. Κι αν ήταν βραδινή, πήγαινε ένα τέταρτο πριν κλείσουν οι πύλες, να του αφήσει φαγητό και την καθαρή στολή. Την επόµενη ηµέρα (στις 16 Μαΐου 2008), ο µπάρµπα Λάµπρος ένιωσε την ανεξήγητη παρόρµηση ν αγοράσει λαχείο, στο οποίο κέρδισε πέντε χιλιάδες ευρώ. Μπορεί να ήταν σύµπτωση, µπορεί κι η ανταµοιβή του για την εξυπηρέτηση που είχε προσφέρει στη Φιλίππα ποιος ξέρει. Στο εξής πάντως, όποτε περνούσε µπροστά από τη σπηλιά, κοιτούσε τον Ερηµίτη τόσο τρυφερά, όσο κι ο τζογαδόρος τον κουλοχέρη στον οποίο είχε πετύχει στα νιάτα του τζακπότ. Για ιστορικούς λόγους, θα πρέπει ν αναφερθεί πως ο µπάρµπα Λάµπρος δεν είχε ξαναγοράσει ποτέ στη ζωή του λαχείο ούτε είχε παίξει ποτέ λόττο, ξυστό, προπό, ή κάτι το συναφές ούτε κι είχε ενδιαφερθεί ποτέ του για λεφτά. Όσο για τα πέντε χιλιάδες ευρώ, όσο κι αν ακούγεται χαζό, τα µοιράστηκε µε τους υπόλοιπους υπαλλήλους του Εθνικού Κήπου. Λίγες ηµέρες µετά (το Σάββατο 20 Μαΐου 2008), ένας Αφγανός συµµορίτης υπέκυψε στον πειρασµό κι έκανε µια µεγάλη ανοησία. Πήγε ν αρπάξει την κόκκινη πετσέτα του Ερηµίτη, παρόλο που η συµµορία την είχε εντάξει στη λίστα µε τ απαγορευµένα αντικείµενα. Αµέσως µόλις την άγγιξε, ένιωσε φριχτούς πόνους σ ολόκληρο το χέρι, από τα δάχτυλα µέχρι και τον ώµο. Την ίδια κιόλας στιγµή, πέταξε την πετσέτα κάτω, αλλά οι πόνοι συνέχισαν το ίδιο δυνατοί για ένα τέταρτο της ώρας. Όταν τελικά οι πόνοι πέρασαν, διαπίστωσε ότι η παλάµη του είχε γίνει κατακόκκινη σαν αίµα. Κάποιοι συµµορίτες του καναν πλάκα, λέγοντάς του πως ήταν τυχερός αν η πετσέτα δεν ήταν κόκκινη, αλλά εµπριµέ, πουά, ή φιστικί, η παλάµη του θα έµοιαζε µε κουρτινάκι µπάνιου. Στο εξής, κανένας συµµορίτης δεν αγνόησε τον κανόνα και δεν προσπάθησε ν αρπάξει κάτι από τη λίστα των απαγορευµένων. Λίγους µήνες αργότερα, όταν άρχισε να πιάνει ψύχρα, ο µπάρµπα Λάµπρος σκέπασε τον Ερηµίτη µε µία µάλλινη καρό κουβέρτα (αυτή µε τις κίτρινες, κόκκινες και πορτοκαλί ρίγες). Ο Ερηµίτης δεν την έβγαλε από πάνω του όλο τον χειµώνα, παρά µόνο όταν έσκασαν µύτη οι επόµενες ανοιξιάτικες ηµέρες. Κατά καιρούς, η Φιλίππα τού πήγαινε κι άλλα αντικείµενα, όπως σαπούνι, χτένα, οδοντόπαστα, οδοντόβουρτσα, ψαλίδι, ξυριστικά (βλέποντας τα γένια του και 19

20 τα µαλλιά του να µεγαλώνουν), ένα ραδιοφωνάκι µε ακουστικά, καθώς κι ένα τεύχος απ το περιοδικό υγείας και αρµονικής ζωής, στο οποίο ήταν συνδροµήτρια η ίδια. Το ειρωνικό στην υπόθεση ήταν ότι η Φιλίππα πίστευε πως η γιόγκα, ο διαλογισµός κι η υγιεινή διατροφή αποτελούσαν θεµελιώδη συστατικά της αρµονικής ζωής (παρότι η ίδια ούτε χορτοφάγος ήταν ούτε είχε εξασκηθεί ποτέ σ αυτά). Ο Αστέριος αντιθέτως, τα αποκαλούσε χάσιµο χρόνου. Κι ενώ τότε, του έδινε πού και πού να διαβάσει κάνα άρθρο µπας και ξεστραβωνόταν, ο λόγος που του άφησε το περιοδικό τώρα, ήταν µπας και θυµόταν τις απόψεις του για το χάσιµο χρόνου κι επέστρεφε σπίτι. Όλα αυτά τα αντικείµενα πάντως, κατέληξαν στα χέρια των συµµοριτών. Αρχικά, η Φιλίππα µισούσε τη συµµορία που άρπαζε οτιδήποτε άφηνε στο σύζυγό της. Τους θεωρούσε παράσιτα της κοινωνίας που τρέφονταν όπως οι ψείρες µε το ξένο αίµα. Αν ήταν κάποιος άλλος στη θέση του Ερηµίτη αντί για τον σύζυγό της, ενδεχοµένως να ήταν περισσότερο µετριοπαθής και να εύρισκε τους κλέφτες χαριτωµένους κάτι σαν σκανδαλιάρικα ξωτικά του δάσους που έκλεβαν µπανάνες, κεφτεδάκια και ντολµαδάκια γιαλατζί από καλάθια εκδροµέων. Ήταν ο Αστέριος όµως ο άνθρωπος που αγαπούσε. Γι αυτό κι είχε ζητήσει από τον µπάρµπα Λάµπρο να φωνάξει την αστυνοµία να τους συλλάβει. Ο µπάρµπα Λάµπρος της εξήγησε πως ευχαρίστως θα φώναζε την αστυνοµία, αρκεί να ήταν σίγουρος ότι δεν θα έπιαναν και τον Ερηµίτη (εξαιτίας του οποίου γινόταν όλη αυτή η φασαρία). Ούτε κι ο Ερηµίτης εξάλλου καθόταν νόµιµα εκεί ούτε η σπηλιά ήταν ιδιοκτησία του για να θεωρούνται παράνοµοι όσοι άρπαζαν τις γκοφρέτες απ το εσωτερικό της. Όταν µε τον καιρό, η θλίψη, η απογοήτευση κι ο θυµός της Φιλίππας άρχισαν να καταλαγιάζουν, όταν οι αργαλειοί της ψυχοσύνθεσής της άρχισαν να υφαίνουν ξανά τ αραχνοΰφαντα παστέλ πέπλα της ευαισθησίας (τα οποία είχαν καεί στη φωτιά της οργής ), η οπτική της γωνία άρχισε ν αλλάζει. Άρχισε να βλέπει τους συµµορίτες σαν εκείνα τα πουλιά που τρυπώνουν ατρόµητα στο στόµα των κροκοδείλων και καθαρίζουν τα δόντια τους από τις κολληµένες τροφές. Που παίζουν δηλαδή το ρόλο οδοντόβουρτσας και που, για ένα µυστήριο λόγο, οι κροκόδειλοι έχουν αντίληψη των υγειονοµικών τους καθηκόντων και τ αφήνουν να πασπατεύουν τις οδοντοστοιχίες τους ανενόχλητα, αντί να τα κάνουν κολατσιό. Η Φιλίππα υπέθεσε ότι αντίστοιχος ήταν κι ο ρόλος της συγκεκριµένης συµµορίας καθάριζε τον Ερηµίτη των Αθηνών από περιττές τροφές και άχρηστα αντικείµενα. Τον απάλλασσε απ οτιδήποτε περιττό µπορούσε να κολλήσει στο µυαλό του σαν στρείδι στα πλευρά ναυαγισµένου πλοίου, τραβώντας τον κάτω στη θλιβερή ανθρώπινη πραγµατικότητα, διαταράσσοντας έτσι την ασκητική του ζωή. Φοβόταν µήπως κι η ίδια ήταν άχρηστη για τη ζωή του πλέον και γι αυτό ο Αστέριος απέφευγε να της µιλήσει. Ίσως ο Ερηµίτης ήταν σαν τους µονόκερους, τους οποίους κανείς δεν µπορεί να δει αν δεν το επιθυµούν κι οι ίδιοι. Αναρωτιόταν µήπως οι µονόκεροι δεν ήταν µυθικά όντα τελικά. Μήπως η ψυχή κάποιου µονόκερου είχε τρυπώσει στο σώµα του συζύγου της και γι αυτό κρατούσε µονίµως τα µάτια του κλειστά. ιότι, µπορεί όλος ο κόσµος να έβλεπε το σώµα του να κάθεται ακίνητο στη σπηλιά, αλλά κανείς δεν είχε δικαίωµα να δει το µυθικό πλάσµα που κατοικούσε 20