36431/2009 ΜΠΡ ΘΕΣΣΑΛ ( )

Transcript

1 36431/2009 ΜΠΡ ΘΕΣΣΑΛ ( ) (Α ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΝΟΜΟΣ) Αναγνώριση δεδικασμένου από αλλοδαπή απόφαση. Απόφαση διαζυγίου. Ελληνοσοβιετική Σύμβαση δικαστικής συνδρομής. Η εν λόγω Σύμβαση εισάγει μία ρήτρα αυτόματης αναγνώρισης των αποφάσεων που αφορούν την προσωπική κατάσταση, οι οποίες αναπτύσσουν αυτοδίκαια στην ημεδαπή έννομη τάξη την ενέργεια τους, σε αντιδιαστολή με την αναγνώριση αποφάσεων περιουσιακής φύσης, η οποία γίνεται με την διαδικασία του αρθ. 27. Για την αναγνώριση της απόφασης προσωπικής κατάστασης, είτε γίνεται αυτόματα, είτε δια της δικαστικής οδού, πρέπει να πληρούνται οι προϋποθέσεις του αρ. 24 της Ελληνοσοβιετικής Σύμβασης. Αρμόδιο Δικαστήριο της εκτέλεσης. Οι διατάξεις διεθνών Συμβάσεων υπερισχύουν από τις αντίστοιχες διατάξεις του εθνικού εσωτερικού δικαίου, μόνο όταν είναι ευνοϊκότερες για την αναγνώριση. Προϋποθέσεις για την αναγνώριση αλλοδαπού δεδικασμένου. Η αλλοδαπή απόφαση, με την οποία λύνεται ο γάμος των συζύγων, ο ένας από τους οποίους ή και οι δύο είναι Έλληνες, πρέπει να καταστεί αμετάκλητη κατά το δίκαιο του τόπου έκδοσης της, για να μπορεί να αναπτύξει και κατά το ελληνικό δίκαιο έννομες συνέπειες. Η διάταξη αρ. 28 αρ. 2 της Ελληνοσοβιετικής Σύμβασης, που απαιτεί η νόμιμη κλήτευση του ερημοδικασθέντος διαδίκου να αποδεικνύεται από σχετικό πιστοποιητικό, δεν εμποδίζει την απόδειξη της επίμαχης κλήτευσης βάσει υπεύθυνης δήλωσης του αιτούντος. Λόγοι. Η απόφαση αυτή εισήχθη στη ΝΟΜΟΣ με επιμέλεια της κας Αικατερίνης Γιαννακάρα, δικηγόρου Θεσσαλονίκης. ΑΠΟΦΑΣΗ 36431/2009 (αριθμός κατάθεσης κλήσης 12499/2009) ΤΟ ΜΟΝΟΜΕΛΕΣ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΕΚΟΥΣΙΑΣ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑΣ ΣΥΓΚΡΟΤΗΘΗΚΕ από τον Δικαστή Νικόλαο Κασμερίδη, Πάρεδρο, ο οποίος ορίσθηκε από τον Πρόεδρο του Τριμελούς Συμβουλίου Διεύθυνσης του Πρωτοδικείου, και από τη Γραμματέα Σοφία Κωνσταντινίδου. ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕ δημόσια στο ακροατήριό του στις 25 Σεπτεμβρίου 2009, για να δικάσει τη με αριθμό κατάθεσης 12499/ αίτηση - κλήση, με αντικείμενο την αναγνώριση δεδικασμένου αλλοδαπής απόφασης. ΑΙΤΩΝ - ΚΑΛΩΝ:... του..., κάτοικος Θεσσαλονίκης, που παραστάθηκε διά της πληρεξούσιας δικηγόρου του Αικατερίνης Γιαννακάρα (A.M. 9308), που διορίστηκε με την υπ` αρ /2008 απόφαση του Δικαστηρίου τούτου, προκειμένου να εκπροσωπήσει τον αιτούντα στη δίκη αυτή, σύμφωνα με το ν. 3226/2004 «Περί Παροχής Νομικής Βοήθειας», και η οποία κατέθεσε προτάσεις. Κατά τη συζήτηση της υπόθεσης, η πληρεξούσια δικηγόρος του αιτούντος ζήτησε να γίνουν δεκτά όσα αναφέρονται στα πρακτικά δημόσιας συνεδρίασης του Δικαστηρίου τούτου και στις έγγραφες προτάσεις της. ΑΦΟΥ ΜΕΛΕΤΗΣΕ ΤΗ ΔΙΚΟΓΡΑΦΙΑ ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ Παραδεκτά και νόμιμα φέρεται προς περαιτέρω συζήτηση, με την υπ` αρ / κλήση του αιτούντος και μετά την έκδοση της υπ` αρ. 3652/2009 μη οριστικής απόφασης του Δικαστηρίου τούτου, η με αριθμό κατάθεσης 43528/ αίτησή του, με την οποία αυτός ζητά να αναγνωριστεί ότι έχει αποκτήσει και στην Ελληνική Επικράτεια την ισχύ του δεδικασμένου η από απόφαση του Δικαστηρίου της πόλης Αρμαβίρ της περιοχής Κρασνοντάρ της Ρωσικής Ομοσπονδίας, δυνάμει της οποίας λύθηκε ο μεταξύ αυτού και της... του... γάμος. Η προαναφερόμενη απόφαση, αφού έκρινε ότι η εν λόγω αίτηση παραδεκτά και αρμοδίως, καθ` ύλην και κατά τόπον, εισάγεται προς συζήτηση ενώπιον αυτού του Δικαστηρίου, κατά την προκειμένη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας (αρθ. 905 και 740επ. ΚΠολΔ), και είναι νόμιμη, στηριζόμενη στις διατάξεις των αρθ. 23επ. της Ελληνοσοβιετικής σύμβασης «περί δικαστικής αρωγής σε αστικές και ποινικές υποθέσεις», 323 και 905 ΚΠολΔ, στη συνέχεια διέταξε την επανάληψη της συζήτησης της υπόθεσης, κατ` αρθ. 254 ΚΠολΔ, προκειμένου να προσκομισθεί πιστοποιητικό, επίσημα μεταφρασμένο στην ελληνική 1

2 γλώσσα, του Δικαστηρίου της πόλης Αρμαβίρ της περιοχής Κρασνοντάρ, από το οποίο να προκύπτει ότι η παραπάνω υπό αναγνώριση απόφαση του έχει καταστεί αμετάκλητη καθώς και πιστοποιητικό, ομοίως επίσημα μεταφρασμένο στην ελληνική γλώσσα, από την αρμόδια αρχή ή υπηρεσία της Ρωσίας, που να βεβαιώνει ότι στη δίκη, στην οποία αφορά η ως άνω απόφαση, η σύζυγος του αιτούντος, που ήταν διάδικος, είχε κληθεί νομότυπα και εμπρόθεσμα και, στην περίπτωση που δεν είχε την ικανότητα να παρίσταται, ότι εκπροσωπήθηκε νόμιμα. Η Ελληνοσοβιετική σύμβαση «περί δικαστικής αρωγής σε αστικές και ποινικές υποθέσεις», που υπογράφηκε στις και κυρώθηκε από τη χώρα μας με το ν. 1242/1982 (ΦΕΚ Α` 44), εξακολουθεί να ισχύει στις σχέσεις μας με τη Ρωσική Ομοσπονδία, αφού δεν καταγγέλθηκε ούτε από την τελευταία μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ (ΑΠ 416/2008 και 293/2004 ΤΝΠ Νόμος). Εξάλλου, το αρθ. 1 της Υ.Α.Φ. 0544/4/ΑΣ890/Μ.4487, που ενέκρινε το Ελληνορωσικό Πρωτόκολλο της (ΦΕΚ Α` 4/ ), προβλέπει ότι εξακολουθούν να ισχύουν μεταξύ των δύο χωρών όλες οι αναφερόμενες στο Παράρτημα Ι, που το συνοδεύει (Πρωτόκολλο), συμβάσεις, μεταξύ των οποίων και η Σύμβαση δικαστικής αρωγής του 1981, δεδομένου ότι αυτή αναφέρεται στο ανωτέρω Παράρτημα με τον αύξοντα αριθμό 7. Ειδικότερα, στα αρθ. 23 και 24 της εν λόγω Σύμβασης ορίζεται ότι απόφαση των δικαιοδοτικών οργάνων του ενός από τα συμβαλλόμενα μέρη αναγνωρίζεται στο έδαφος του άλλου μέρους, εφόσον: α) έχει αποκτήσει ισχύ δεδικασμένου κατά το δίκαιο της Πολιτείας, όπου εκδόθηκε, β) ο διάδικος που ερημοδίκησε είχε κληθεί εμπρόθεσμα και με τον προσήκοντα τρόπο κατά το δίκαιο της χώρας προέλευσης της απόφασης, γ) για την ίδια υπόθεση μεταξύ των ίδιων διαδίκων δεν έχει εκδοθεί προηγούμενη απόφαση με ισχύ δεδικασμένου στην Πολιτεία, όπου ζητείται η αναγνώριση ή δεν έχει εγερθεί άλλη αγωγή με το ίδιο αντικείμενο μεταξύ των ίδιων διαδίκων στα δικαστήρια της Πολιτείας, στην οποία ζητείται η αναγνώριση και δ) η υπόθεση δεν υπαγόταν στην αποκλειστική διεθνή δικαιοδοσία των δικαστηρίων της Πολιτείας, όπου επιδιώκεται η αναγνώριση της απόφασης. Στο δε αρθ. 26 παρ. 1 της Σύμβασης ορίζεται ότι οι αναφερόμενες στο αρθ. 23 αποφάσεις, που αφορούν υποθέσεις μη περιουσιακής φύσης, αναγνωρίζονται στο έδαφος των δύο συμβαλλόμενων μερών χωρίς συμπληρωματική έρευνα, ενώ στο αρθ. 27 αυτής ότι η διαδικασία περιβολής του εκτελεστηρίου τύπου στις αποφάσεις περιουσιακής υφής ανατίθεται στα αρμόδια Δικαστήρια του κράτους, στο οποίο προσκομίζεται προς εκτέλεση η απόφαση. Από τις τελευταίες διατάξεις προκύπτει με σαφήνεια ότι η εν λόγω Σύμβαση εισάγει μία ρήτρα αυτόματης αναγνώρισης των αποφάσεων που αφορούν την προσωπική κατάσταση (μη περιουσιακής φύσης), οι οποίες αναπτύσσουν αυτοδίκαια στην ημεδαπή έννομη τάξη την ενέργεια τους, χωρίς ο ενδιαφερόμενος να οφείλει να προσφύγει ενώπιον Δικαστηρίου, για να ζητήσει την αναγνώριση τους, σε αντιδιαστολή με την αναγνώριση αποφάσεων περιουσιακής φύσης, η οποία δεν γίνεται αυτόματα, αλλά με την διαδικασία του αρθ. 27. Η διαδικασία, πάντως, αυτή γίνεται παγίως δεκτό ότι μπορεί να εφαρμοστεί και σε περίπτωση κινδύνου αμφισβήτησης της αλλοδαπής απόφασης προσωπικής κατάστασης από τις αρχές του κράτους, στο οποίο προσκομίζεται προς αναγνώριση (ΜΠΘεσ 60/2005 Αρμ , ΜΠΘεσ 32684/2002 Αρμ ). Σε κάθε περίπτωση, για την αναγνώριση της απόφασης προσωπικής κατάστασης, είτε γίνεται αυτόματα, είτε δια της δικαστικής οδού, πρέπει να πληρούνται οι προϋποθέσεις του αρθ. 24 της Ελληνοσοβιετικής Σύμβασης, καθόσον οι ρήτρες αυτόματης αναγνώρισης δεν αφορούν τις προϋποθέσεις, αλλά μόνο τη διαδικασία αναγνώρισης (πρβλ. ΕφΑθ 7359/2005 ΕλλΔνη , ΕφΘεσ 2367/1998 ΕλλΔνη ), και να προσκομίζονται τα έγγραφα, που αναφέρονται στο αρθ. 28 της Σύμβασης. Τέλος, κατά το αρθ. 27 της τελευταίας, αρμόδιο Δικαστήριο της εκτέλεσης και, σύμφωνα με τα προαναφερθέντα, και της αναγνώρισης, είναι εκείνο που προβλέπουν οι εσωτερικές δικονομικές διατάξεις του συμβαλλόμενου μέρους, δηλαδή, στη χώρα μας, το Δικαστήριο, που ορίζεται στο αρθ. 905 ΚΠολΔ. Η ανωτέρω δε Σύμβαση, λόγω της διεθνούς συμβατικής προέλευσης της, αναπτύσσει στην ελληνική έννομη τάξη αυξημένη τυπική ισχύ με βάση το αρθ. 28 παρ. 1 του Συντάγματος, κατισχύοντας κάθε αντίθετης διάταξης νόμου καθώς και των διατάξεων του εσωτερικού δικονομικού δικαίου, που αφορούν την αναγνώριση και εκτέλεση αλλοδαπής απόφασης, δηλαδή των αρθ. 323 και 905 ΚΠολΔ, τα οποία, άλλωστε, επιφυλάσσονται ρητά υπέρ των διεθνών συνθηκών (πρβλ. αρθ. 2 ΕισΝΚΠολΔ). Ωστόσο, γίνεται δεκτό ότι εάν οι διατάξεις μίας διμερούς Σύμβασης, οι οποίες υπερισχύουν, κατά τα προεκτεθέντα, των ρυθμίσεων του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, εισάγουν, κατά περίπτωση, αυστηρότερες προϋποθέσεις για την αναγνώριση μίας αλλοδαπής δικαστικής απόφασης, τότε, ο προσδιορισμός της εφαρμοστέας ρύθμισης θα 2

3 πρέπει να γίνει τελολογικά, δηλαδή, υπό το πρίσμα της διευκόλυνσης, η οποία επιδιώκεται με τις διεθνείς συμβάσεις, και όχι της δυσχέρανσης της αναγνώρισης αλλοδαπών δικαστικών αποφάσεων. Κατά συνέπεια, θα πρέπει να γίνει δεκτό ότι οι διατάξεις διεθνών Συμβάσεων υπερισχύουν από τις αντίστοιχες διατάξεις του εθνικού εσωτερικού δικαίου, μόνο όταν είναι ευνοϊκότερες για την αναγνώριση, διαφορετικά ατονούν και αφήνουν το προβάδισμα στις ευνοϊκότερες ρυθμίσεις του εσωτερικού δικαίου, με αποτέλεσμα αν σε μία Σύμβαση περιέχονται όροι εν μέρει ευνοϊκότεροι και εν μέρει δυσμενέστεροι από εκείνους του αρθ. 323, τότε να εφαρμόζονται οι ευνοϊκοί από τη σύμβαση και το αρθ. 323 όροι (ΜΠΡοδ 806/2005 ΤΝΠ Νόμος, Βαθρακοκοίλη, ΚΠολΔ, εκδ. 1994, υπ` αρθ. 323, αρ. 4 και υπ` αρθ. 780, αρ. 8, Κουσούλη σε Κεραμέα / Κονδύλη / Νίκα, ΕρμΚΠολΔ, τ.!, εκδ. 2000, υπ` αρθ. 323, αρ. 10, Γεωργιάδη, Εκτέλεσις και αναγνώρισις αλλοδαπών αποφάσεων, Αρμ , Φραγκίστα, Πνευματική ακύρωσις και λύσις του γάμου, Δ 5.449, Γέσιου - Φαλτσή, Η αναγνώριση και εκτέλεση γερμανικών αποφάσεων στην Ελλάδα, Δ , η οποία, όμως, υποστηρίζει ότι στην ανωτέρω περίπτωση εφαρμόζεται όχι μόνο η ευνοϊκότερη ρύθμιση του εσωτερικού δικαίου, αλλά το τελευταίο στο σύνολό του). Περαιτέρω, σύμφωνα με τις διατάξεις των αρθ. 323 και 905 παρ. 1, 3 και 4 ΚΠολΔ, απόφαση αλλοδαπού πολιτικού Δικαστηρίου, που αφορά την προσωπική κατάσταση, όπως είναι και αυτή, που απαγγέλλει το διαζύγιο (ΑΠ 1666/2006 ΤΝΠ Νόμος, ΕφΑθ 7359/2005 ό.π., ΕφΑθ 7130/2003 ΕλλΔνη , Εφθεσ 2367/1998 ό.π), ισχύει και αποτελεί δεδικασμένο στην Ελλάδα, εφόσον: α) αποτελεί δεδικασμένο κατά το δίκαιο του τόπου, όπου εκδόθηκε, β) η υπόθεση, κατά τις διατάξεις του ελληνικού δικαίου, υπαγόταν στην δικαιοδοσία των Δικαστηρίων του κράτους, στο οποίο ανήκει το Δικαστήριο, που εξέδωσε την απόφαση, όταν δηλ. ο Έλληνας Δικαστής, υπεισερχόμενος υποθετικά στη θέση του αλλοδαπού Δικαστή, θα είχε δικαιοδοσία για την υπόθεση με βάση τις διατάξεις του ελληνικού δικαίου (ΑΠ 1255/2006 ΤΝΠ Νόμος, ΑΠ 193/1983 ΕΕΝ , ΕφΘεσ 3836/1996 Αρμ , ΕφΑθ 4149/1991 ΝοΒ ), γ) ο διάδικος, που νικήθηκε, δεν στερήθηκε του δικαιώματος της υπεράσπισης και, γενικά, της συμμετοχής του στη δίκη, εκτός αν η στέρηση έγινε σύμφωνα με διάταξη, που ίσχυε για τους πολίτες του κράτους, στο οποίο ανήκει το Δικαστήριο, που εξέδωσε την απόφαση (ΕφΑθ 10601/1995 ΕλλΔνη ), δ) δεν είναι αντίθετη με απόφαση ελληνικού Δικαστηρίου, που εκδόθηκε στην ίδια υπόθεση και αποτελεί δεδικασμένο για τους διαδίκους, μεταξύ των οποίων εκδόθηκε η απόφαση του αλλοδαπού Δικαστηρίου και ε) δεν είναι αντίθετη προς τα χρηστά ήθη και τη δημόσια τάξη. Το αλλοδαπό δίκαιο του τόπου έκδοσης της απόφασης είναι αυτό που θα προσδιορίσει τη δικονομική ωριμότητα της απόφασης, δηλ. αν αυτή αποτελεί δεδικασμένο ή και αμετάκλητο όπου απαιτείται (ΑΠ 1314/1994 ΕλλΔνη , ΕφΑθ 3918/1989 ΑρχΝ , Μαριδάκη, Η εκτέλεση αλλοδαπών αποφάσεων, εκδ. 1970, σελ. 63). Όταν, όμως, για να επέλθει το διαπλαστικό αποτέλεσμα ορισμένων αποφάσεων ελληνικών Δικαστηρίων, απαιτείται, κατά το ελληνικό δίκαιο, βαθμός δικονομικής ωριμότητας ανώτερος της τελεσιδικίας, ήτοι αμετάκλητο, τότε, για να αναγνωρισθεί το δεδικασμένο παρόμοιας αλλοδαπής απόφασης από τα ελληνικά Δικαστήρια, θα πρέπει αυτές να έχουν αποκτήσει ήδη τον βαθμό τούτο της δικονομικής ωριμότητας. Αυτό συναντάται συνηθέστερα στις αλλοδαπές αποφάσεις διαζυγίου, όταν η λύση του γάμου επέρχεται, σύμφωνα με το δίκαιο του τόπου έκδοσής τους, από την τελεσιδικία τους, πράγμα, όμως, που αντιβαίνει στην ημεδαπή δημόσια τάξη, η οποία εκφράζεται στη συγκεκριμένη περίπτωση με τη διάταξη του αρθ ΑΚ, κατά την οποία το διαζύγιο απαγγέλλεται με αμετάκλητη δικαστική απόφαση. Έτσι, η αλλοδαπή απόφαση, με την οποία λύνεται ο γάμος των συζύγων, ο ένας από τους οποίους ή και οι δύο είναι Έλληνες, πρέπει να καταστεί αμετάκλητη κατά το δίκαιο του τόπου έκδοσης της, για να μπορεί να αναπτύξει και κατά το ελληνικό δίκαιο την έννομη συνέπεια της λύσης του γάμου (ΜΠΑΘ 4045/2006 ΤΝΠ Νόμος, ΜΠΘ 402/1989 Αρμ , Μπρίνια, Αναγκαστική εκτέλεση, εκδ. 1979, αρθ. 905 ΚΠολΔ, παρ. 44, σελ. 118, Γεωργιάδη, ό.π., Αρμ ). Από την εκτίμηση της ένορκης κατάθεσης της μάρτυρα, που εξετάστηκε νόμιμα στο ακροατήριο, η οποία περιέχεται στα ταυτάριθμα με την παρούσα πρακτικά δημόσιας συνεδρίασης του Δικαστηρίου τούτου και από το σύνολο των εγγράφων, που ο αιτών νόμιμα προσκομίζει, αποδείχθηκαν, κατά την κρίση του παρόντος Δικαστηρίου, τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά: Στις στο Κουμπάτι της περιοχής Τσάλκα της πρώην Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Γεωργίας, ο αιτών και η... του... συνήλθαν σε νόμιμο (πολιτικό), πρώτο και για τους δύο, γάμο (βλ. την υπ` αρ. 176/Ε21/2008 ληξιαρχική πράξη γάμου του Ειδικού Ληξιαρχείου Αθηνών). Στη συνέχεια, όμως, και μετά από αγωγή του αιτούντος, ο γάμος αυτός λύθηκε δυνάμει της από 3

4 απόφασης του Δικαστηρίου της πόλης Αρμαβίρ της περιοχής Κρασνοντάρ της Ρωσικής Ομοσπονδίας (βλ. το νομίμως επικυρωμένο απόσπασμα της εν λόγω απόφασης, που προσκομίζεται από τον αιτούντα, με τη συνημμένη σ` αυτό μετάφραση από την γεωργιανή / ρωσική στην ελληνική γλώσσα). Η απόφαση αυτή έχει ήδη καταστεί αμετάκλητη, όπως ερμηνεύεται από το Δικαστήριο η από βεβαίωση, που συνοδεύει το σχετικό απόσπασμα της, κατά την οποία: «η απόφαση τέθηκε σε νόμιμη ισχύ και εκδόθηκε για καταχώριση του διαζυγίου στο Ληξιαρχείο», οπότε και απέκτησε ισχύ δεδικασμένου κατά το ρωσικό δίκαιο (αρθ. 24 αρ. 1 και 28 αρ. 1 της ως άνω Σύμβασης, ad hoc ΜΠΘεσ 37859/2008 αδημ. στο νομικό τύπο), διότι, κατά τη συνήθη διοικητική πρακτική, μόνο οι απρόσβλητες με ένδικα μέσα αποφάσεις καταχωρούνται στα ληξιαρχικά βιβλία (πρβλ. ΑΠ 1314/1994 ό.π., ΕφΘεσ 2367/1998 ό.π.), προκειμένου να διαφυλάσσεται η ακρίβεια και η ορθότητα των περιλαμβανομένων σ` αυτά στοιχείων. Παρέλκει, επομένως, η προσκόμιση από τον αιτούντα σχετικού πιστοποιητικού, που να βεβαιώνει το αμετάκλητο της ως άνω υπό αναγνώριση απόφασης, όπως διέταξε η προαναφερόμενη υπ` αρ. 3652/2009 απόφαση αυτού του Δικαστηρίου. Εξάλλου, το αλλοδαπό Δικαστήριο, που εξέδωσε την εν λόγω απόφαση, είχε δικαιοδοσία να δικάσει την παραπάνω υπόθεση διαζυγίου, αφού η τελευταία, σύμφωνα με τις διατάξεις του ελληνικού δικαίου (αρθ. 3 παρ. 1 και 612 παρ. 1 ΚΠολΔ), υπαγόταν στη δικαιοδοσία των Δικαστηρίων της πρώην ΕΣΣΔ (που μέλη της ήταν τόσο η Ρωσία, όσο και η Γεωργία), λόγω της γεωργιανής ιθαγένειας της (πρώην) συζύγου του αιτούντος (βλ. την προαναφερόμενη ληξιαρχική πράξη γάμου). Αλλά και πέραν τούτου, αφενός μεν η κατ` αρθ. 612 παρ. 1 ΚΠολΔ διεθνής δικαιοδοσία των ημεδαπών Δικαστηρίων δεν είναι αποκλειστική ((ΕφΑθ 7130/2003 ό.π., ΕφΑθ 10601/1995 ό.π., Ποδηματά σε Κεραμέα / Κονδύλη / Νίκα, ΕρμΚΠολΔ, τ. II, εκδ. 2000, υπ` αρθ. 612, αρ. 6), αφετέρου δε ούτε η Ελληνοσοβιετική Σύμβαση δεν προβλέπει για παρόμοιες υποθέσεις διαζυγίου την αποκλειστική αρμοδιότητα των ελληνικών Δικαστηρίων (αρθ. 24 αρ. 4 αυτής). Περαιτέρω, πρέπει να σημειωθεί ότι από το μεταφρασμένο κείμενο του αποσπάσματος της παραπάνω απόφασης δεν προκύπτει αν η τελευταία εκδόθηκε αντιμωλία ή ερήμην της εναγομένης στη δίκη εκείνη (και τότε ακόμη συζύγου του αιτούντος),... ούτε αν αυτή είχε κληθεί νόμιμα για να παραστεί σε αυτήν. Για το λόγο αυτό και το Δικαστήριο τούτο, με την ανωτέρω υπ` αρ. 3652/2009 μη οριστική απόφαση του, διέταξε την επανάληψη της συζήτησης της υπόθεσης, προκειμένου να προσκομιστεί σχετικό πιστοποιητικό, όπως απαιτεί το αρθ. 28 αρ. 2 της ως άνω Ελληνοσοβιετικής Σύμβασης. Ωστόσο, από την ένορκη κατάθεση της μάρτυρα αποδείχθηκε ότι τέτοιο πιστοποιητικό δεν μπορεί να προσκομιστεί, καθώς έχουν παρέλθει πενήντα και πλέον έτη από την έκδοση της υπό αναγνώριση απόφασης και έχουν καταστραφεί τα σχετικά αρχεία του εκδόσαντος αυτήν Δικαστηρίου. Εν όψει της αδυναμίας αυτής, το Δικαστήριο, για την απόδειξη της νόμιμης και εμπρόθεσμης κλήτευσης της ως άνω (πρώην) συζύγου του αιτούντος, αρκείται στην από υπεύθυνη δήλωση αυτού (θεωρημένη νομοτύπως και αρμοδίως για το γνήσιο της υπογραφής του τελευταίου), που την βεβαιώνει, η οποία (δήλωση) παραδεκτά λαμβάνεται υπόψη από το Δικαστήριο, καθώς από το συνδυασμό των διατάξεων των αρθ. 744 και 759 παρ. 3 ΚΠολΔ συνάγεται ότι στην εκούσια δικαιοδοσία ισχύει το σύστημα της ελεύθερης απόδειξης και το Δικαστήριο για τη δικανική του πεποίθηση δύναται να λαμβάνει υπόψη του κάθε πρόσφορο αποδεικτικό στοιχείο, ακόμη και άκυρα, ανυπόστατα και μη πληρούντα τους όρους του νόμου αποδεικτικά μέσα, καθώς και αποδεικτικά μέσα εκτός του καταλόγου του αρθ. 339 ΚΠολΔ, χωρίς να δεσμεύεται από τους αποδεικτικούς τύπους της αυστηρής απόδειξης (ΑΠ 131/2009, ΑΠ 2228/2007 ΤΝΠ Νόμος, ΑΠ 1260/2002 ΝοΒ , ΑΠ 1452/1999 ΕλλΔνη , ΑΠ 289/1999 ΕλλΔνη ). Εξάλλου, η διάταξη αρθ. 28 αρ. 2 της Ελληνοσοβιετικής Σύμβασης, που απαιτεί η νόμιμη κλήτευση του ερημοδικασθέντος διαδίκου να αποδεικνύεται από σχετικό πιστοποιητικό, εν προκειμένω δεν εμποδίζει την απόδειξη της επίμαχης κλήτευσης βάσει της παραπάνω υπεύθυνης δήλωσης του αιτούντος, καθώς, στην ξεταζόμενη περίπτωση, παραμερίζεται, ως εισάγουσα αυστηρότερη ρύθμιση, από την αντίστοιχη -αν και εν μέρει διαφοροποιημένη (ΕφΑθ 2163/2003 ΕλλΔνη , ΕφΘεσ 3299/2000 Αρμ )- ευνοϊκότερη, πάντως, διάταξη του εσωτερικού δικαίου, ήτοι τη διάταξη του αρθ. 323 αρ. 3 ΚΠολΔ, που δεν θέτει περιορισμούς στον τρόπο απόδειξης της νόμιμης κλήτευσης του εναγομένου στη δίκη, επί της οποίας εκδόθηκε η κάθε φορά υπό αναγνώριση απόφαση, αλλά, αντίθετα, επιτρέπει να αποδειχθεί αυτή με κάθε αποδεικτικό μέσο (πρβλ. ΑΠ 1314/1994 ό.π., ΜΠΘεσ 23516/2009 αδημ. στο νομικό τύπο). Η δε απόδειξη της συνεπάγεται πως ο εναγόμενος δεν στερήθηκε το δικαίωμα της υπεράσπισης και, γενικά, της συμμετοχής στη δίκη, επί της οποίας εκδόθηκε η υπό αναγνώριση απόφαση (ΕφΘεσ 139/2001 Αρμ , ΕφΑθ 9640/1990 4

5 ΕλλΔνη , ΕφΑθ 14501/1988 ΕλλΔνη ). Επιπλέον, η ως άνω απόφαση διαζυγίου αφενός μεν δεν έρχεται σε σύγκρουση με την ημεδαπή δημόσια τάξη και τα χρηστά εν γένει ήθη της ελληνικής κοινωνίας, αφετέρου δε δεν αντίκειται σε οριστική ή τελεσίδικη απόφαση ημεδαπού Δικαστηρίου (του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης), που εκδόθηκε για την ίδια υπόθεση, καθώς από το έτος 1986 μέχρι και την ημέρα της συζήτησης της κρινόμενης αίτησης δεν είχε κατατεθεί στο τελευταίο (Πρωτοδικείο Θεσσαλονίκης) αγωγή περί λύσης ή ακύρωσης του γάμου των ως άνω (πρώην) συζύγων έναντι αλλήλων (βλ. το υπ` αρ / πιστοποιητικό του γραμματέα αυτού, κατά το οποίο για το πριν το έτος 1986 χρονικό διάστημα δεν μπορεί να χορηγηθεί σχετική βεβαίωση, καθώς έχουν καταστραφεί τα αντίστοιχα αρχεία αγωγών - αρθ. 24 αρ. 3 της ως άνω Σύμβασης). Κατ` ακολουθίαν των ανωτέρω και αφού πληρούνται όλες οι προϋποθέσεις, που τίθενται τόσο από την προαναφερόμενη Ελληνοσοβιετική Σύμβαση, όσο και από το αρθ. 323 (κατά την εφαρμοστέα ως άνω ευνοϊκότερη διάταξη του) σε συνδυασμό με το 905 ΚΠολΔ, για την αναγνώριση του δεδικασμένου, που απορρέει από την προμνησθείσα αλλοδαπή απόφαση, πρέπει η κρινόμενη αίτηση να γίνει δεκτή, ως βάσιμη και κατ` ουσίαν, όπως ειδικότερα ορίζεται στο διατακτικό. ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΔΕΧΕΤΑΙ την αίτηση. ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕΙ ότι υφίσταται δεδικασμένο και στην Ελληνική Επικράτεια, που απορρέει από την από απόφαση του Δικαστηρίου της πόλης Αρμαβίρ της περιοχής Κρασνοντάρ της Ρωσικής Ομοσπονδίας, δυνάμει της οποίας λύθηκε ο μεταξύ του αιτούντος,...του..., και της... του... νόμιμος (πολιτικός) γάμος, που τελέστηκε στις στο Κουμπάτι της περιοχής Τσάλκα της Γεωργίας. ΚΡΙΘΗΚΕ, αποφασίσθηκε και δημοσιεύθηκε στη Θεσσαλονίκη, σε έκτακτη δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριο του στις 18 Νοεμβρίου Ο ΔΙΚΑΣΤΗΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ Ν.Σ /1998 ΜΠΡ ΘΕΣΣΑΛ (275227) 5

6 ΑΡΜ/1999 (235) Ιδιωτικό διεθνές δίκαιο. Λύση γάμου με απόφαση αλλοδαπού ληξιάρχου. Η απόφαση αυτή συνιστά διοικητική πράξη και υπάγεται στη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας κατά το άρθρο 780 του ΚΠολΔ. Αναγνώριση αλλοδαπής απόφασης. Προϋποθέσεις. Αίτηση αναγνώρισης της διοικητικής πράξης που αφορά στη συναινετική λύση του γάμου. Συνιστά υπόθεση που κατά το ελληνικό δίκαιο υπάγεται στη διαδικασία της εκουσίας δικαιοδοσίας. Εφαρμοστέο δίκαιο. Δεκτή η αίτηση. ΜονΠρΘεσ 29785/1998 Δικαστής: Κωνσταντίνος Κουτσογεώργος. Δικηγόρος: Κ. Σιδερής. Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 323 και 780 ΚΠολΔ συνάγεται ότι στο πεδίο των υποθέσεων που υπάγονται στη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας καθιερώνονται από το εσωτερικό δικονομικό δίκαιο ειδικές ρυθμίσεις, οι οποίες καθορίζουν κατά τρόπο εξαντλητικό και αποκλειστικό τις προϋποθέσεις της αυτοδίκαιης επέκτασης της ισχύος στην εσωτερική έννομη τάξη των αποφάσεων που εκδόθηκαν από αλλοδαπό δικαιοδοτικό όργανο. Εφόσον δε το ρυθμιστικό πεδίο της διάταξης του άρθρου 780 ΚΠολΔ οριοθετείται από το είδος της διαδικασίας που εφαρμόζεται στην υπόθεση επί της οποίας έκρινε το αλλοδαπό δικαστήριο, το ζήτημα του είδους της διαδικασίας δεν συνδέεται με την ισχύ της αναγνωριζόμενης αλλοδαπής απόφασης, αλλά αποτελεί στοιχείο του πραγματικού της εφαρμοστέας δικονομικής διατάξεως του εσωτερικού δικαίου και επομένως συνιστά δικονομικό ζήτημα που κρίνεται με βάση το Ελληνικό δίκαιο (βλ. σχετ. ΕΠ 1111/1989 ΝοΒ , Κεραμέως, Αναγνώριση αλλοδαπών αποφάσεων της εκούσιας δικαιοδοσίας, ΕλλΔνη , Δεληγιάννη, Οικογενειακό δίκαιο II, σελ. 341, Κρίσπη-Νικολετοπούλου, Αναγνώρισις δεδικασμένου εξ αποφάσεως αλλοδαπού δικαστηρίου αφορώσης εις την προσωπικήν κατάστασιν, ΝοΒ , Μεταλληνού, Η αναγνώρισις αλλοδαπών αποφάσεων εκούσιας δικαιοδοσίας, Δ 9.189, Μπρίνια, Αναγκαστική εκτέλεσις Ι, έκδ. 1978, σελ. 122 υπό III, Βρέλλη, Ιδιωτικό διεθνές δίκαιο, σελ. 210, Α. Γραμματικάκη-Αλεξίου / Ζ. Παπασιώπη- Πασιά/ Ε. Βασιλακάκης, Ιδιωτικό διεθνές δίκαιο, σελ. 345, Ζ. Παπασιώπη-Πασιά, Το εφαρμοστέο δίκαιο επί διαζυγίου στις Ελληνικές και διεθνείς συγκρούσεις νόμων, σελ. 233, πρβλ. Τσικρικά, Η αναγνώριση αλλοδαπών αποφάσεων της εκούσιας δικαιοδοσίας κατά το αυτόνομο ημεδαπό και διεθνές συμβατικό δίκαιο, Δ και 693). Περαιτέρω, επειδή οι αποφάσεις που εκδίδονται επί υποθέσεων εκούσιας δικαιοδοσίας στερούνται εκτελεστότητας και κατά κανόνα δεν παράγουν ουσιαστικό δεδικασμένο, ως ισχύς των αποφάσεων αυτών, η οποία κατά την προαναφερόμενη ειδική διάταξη αναγνωρίζονται αυτοδίκαια στην ημεδαπή έννομη τάξη, νοείται κυρίως η διαπλαστική ή διαπιστωτική ενέργεια που οι αποφάσεις αυτές αναπτύσσουν, η οποία διαμέσου των ρυθμίσεων του ουσιαστικού δικαίου διαμορφώνει ή κατοχυρώνει την υπόσταση ή το περιεχόμενο ορισμένης έννομης σχέσης ή κατάστασης (βλ. σχετ. Μητσόπουλου, Η έννοια της εκούσιας δικαιοδοσίας. Μελέται γενικής θεωρίας του δικαίου και αστικού δικονομικού δικαίου, έκδ. 1983, σελ. 552, Κουτσουράδη, Θέματα προσωπικής καταστάσεως φυσικών προσώπων, σε Πρακτικά 20ού συνεδρίου της Ένωσης Ελλήνων Δίκονομολόγων, σελ. 112 επ., Μπέη, ΠολΔικ. 17 εκούσια δικαιοδοσία, σελ. 34 και 448, Τσικρικά, ό.π., σελ. 599). Ενόψει της ειδικότερης αυτής λειτουργίας των αποφάσεων που κρίνουν επί υποθέσεων εκούσιας δικαιοδοσίας, η ισχύς των εννόμων συνεπειών τους στην ημεδαπή έννομη τάξη κατ` αρχάς εξαρτάται, σύμφωνα με το άρθρο 780 στοιχ. 1 ΚΠολΔ, από τη δυνατότητα επίκλησης στην Ελλάδα των εννόμων συνεπειών που προβλέπονται από τους κανόνες του ουσιαστικού δικαίου που υποδεικνύονται ως εφαρμοστέοι στη συγκεκριμένη έννομη σχέση από το Ελληνικό ιδιωτικό διεθνές δίκαιο. Συνακόλουθα, στις περιπτώσεις που, σύμφωνα με τους κανόνες του δικαίου αυτού, η κατάλυση υφιστάμενης έννομης σχέσης που αφορά στην προσωπική κατάσταση προϋποθέτει την έκδοση διαπλαστικής πράξης ύστερα από δήλωση της συναίνεσης των μερών ενώπιον του αρμοδίου διοικητικού οργάνου, η διαπλαστική ενέργεια της πράξεως αυτής αναγνωρίζεται αυτοδικαίως στην Ελλάδα, με την επιφύλαξη ότι η θεμελιούμενη στην αναγνώριση αυτή επίκληση των εννόμων συνεπειών της ανωτέρω πράξεως δεν θίγει τη δημόσια τάξη ή τα χρηστά ήθη (βλ. σχετ. ΜονΠρΑθ 1801/1983 Ελλ Δνη , ΜονΠρΘεσ 6839/1994 Αρμ ΜΘ` 508, ΜονΠρΘεσ 11319/1994 Αρμ ΜΘ` 60, Γνωμοδότηση Νομικού Συμβουλίου του Κράτους υπ` αριθμ. 285/ , Ευρυγένη, Ιδιωτικόν Διεθνές Δίκαιον, πανεπιστημιακαί παραδόσεις, σελ. 156, Ζωή Παπασιώπη-Πασιά, ό.π., σελ. 231 επ., Βρέλλη, ό.π., σελ. 186). Εξάλλου, η ρύθμιση που περιέχεται στη διάταξη του άρθρου 905 παρ. 4 ΚΠολΔ καθιερώθηκε για να αντιμετωπισθούν οι δυσχέρειες που ανακύπτουν στις περιπτώσεις που οι Ελληνικές αρχές καλούνται να διαπιστώσουν ότι 6

7 συντρέχουν οι προϋποθέσεις αυτοδίκαιης αναγνώρσης στην ημεδαπή μιας απόφασης αλλοδαπού δικαστηρίου η οποία αναφέρεται στην προσωπική κατάσταση, προκειμένου να υλοποιήσουν τις έννομες συνέπειες που συνδέονται με μια τέτοια απόφαση (βλ. σχετ. Χ. Φραγκίστα, Πνευματική ακύρωσις και λύσις του γάμου, Δ επ., Χ. Φραγκίστα/Π.Γέσιου-Φαλτσή, Αναγκαστική εκτέλεση Ι, σελ. 99, Βρέλλη, ό.π., σελ. 183, Ζ. Παπασιώπη-Πασιά, ό.π., σελ. 215, Γνμδ.ΕισΑΠ 1/1985 ΝοΒ ). Οπως προκύπτει από τη γραμματική διατύπωση της διατάξεως, είναι δυνατή η αναγνώριση όλων των αποφάσεων που αφορούν στην προσωπική κατάσταση, ανεξαρτήτως του είδους της διαδικασίας κατά την οποία εκδόθηκαν. Επομένως, ενόψει και του προαναφερόμενου σκοπού της, η διαδικασία του άρθρου 905 παρ. 4 ΚΠολΔ εφαρμόζεται σε συνδυασμό με τη διάταξη του άρθρου 780 ΚΠολΔ και στις περιπτώσεις που είναι αναγκαία η δικαστική αναγνώριση αλλοδαπής απόφασης που εκδόθηκε σε υπόθεση προσωπικής κατάστασης, η οποία κατά το Ελληνικό δίκαιο υπάγεται στη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας (βλ. σχετ. Κρίσπη-Νικολετοπούλου, ό.α., σημ. 16, σελ. 7, Τσικρικά, ό.α., σελ και ειδικώς για το συναινετικό διαζύγιο Ζωή Παπασιώπη-Πασιά, ό.π., σελ. 231 επ., Δεληγιάννη, ό.π., σελ. 341, Κουνουγέρη- Μανωλεδάκη, Οικογενειακό δίκαιο Ιγ, έκδ. 1993, σελ ). Στην προκείμενη υπόθεση, η αιτούσα επιδιώκει να αναγνωρισθεί ότι έχει αποκτήσει και στη δική μας Επικράτεια την ισχύ δεδικασμένου το με στοιχεία Ι- ΤΗ και αριθμό / πιστοποιητικό διαζυγίου του Ληξιάρχου του Δήμου Τιφλίδας, που ανήκει στη Δημοκρατία της Γεωργίας της πρώην ΕΣΣΔ, με το οποίο λύθηκε ο γάμος της με τον Μ.Κ. του Γ., κατόπιν συμφωνίας των συζύγων. Η αίτηση αρμοδίως και παραδεκτώς εισάγεται για να συζητηθεί ενώπιον αυτού του Δικαστηρίου, στην περιφέρεια του οποίου βρίσκεται η κατοικία της αιτούσας και δικάζεται κατά τη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας (άρθρα 739 επ., 905 παρ. 1 και 4 ΚΠολΔ). Είναι δε νόμιμη, στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 905 παρ. 4 και 780 ΚΠολΔ, κατά τα εκτεθέντα στη μείζονα σκέψη της παρούσας απόφασης, δεδομένου ότι η προαναφερόμενη διοικητική πράξη αφορά στη συναινετική λύση του γάμου και επομένως συνιστά υπόθεση η οποία κατά το Ελληνικό δίκαιο υπάγεται στη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας. Πρέπει, επομένως, να εξεταστεί περαιτέρω ως προς την ουσιαστική της βασιμότητα. Από το με στοιχεία Ι-ΤΗ και αριθμό / πιστοποιητικό διαζυγίου του Ληξιάρχου του Δήμου Τιφλίδας, που ανήκει στη Δημοκρατία της Γεωργίας της πρώην ΕΣΣΔ, το οποίο προσκομίζεται σε νόμιμο αντίγραφο μαζί με την επίσημη μετάφραση του και από τα λοιπά έγγραφα αποδεικνύεται ότι ο γάμος της αιτούσας με τον Μ.Κ. του Γ., λύθηκε κατόπιν συμφωνίας των συζύγων με απόφαση που εξέδωσε ο προαναφερόμενος Ληξίαρχος, η οποία καταχωρίσθηκε στα βιβλία της Υπηρεσίας Καταχωρήσεων Πράξεων Αστικής Κατάστασης του παραπάνω Δήμου. Ο ανωτέρω τρόπος λύσεως του γάμου είναι σύμφωνος με το δίκαιο της πρώην ΕΣΣΔ, το οποίο είναι κατά τη διάταξη του άρθρου 16 ΑΚ εφαρμοστέο στην προκείμενη περίπτωση, εφόσον πρόκειται για πρόσωπα που, κατά το χρόνο λύσεως του γάμου, διέμεναν στον τόπο εκδόσεως της αποφάσεως με την οποία λύθηκε ο γάμος. Εξάλλου, η λύση του γάμου με τον τρόπο αυτό δεν αντίκειται στην ημεδαπή δημόσια τάξη ή τα χρηστά ήθη, διότι και στο Ελληνικό δίκαιο, με τη διάταξη του άρθρου 1441 ΑΚ, καθιερώνεται παρόμοια διαδικασία λύσεως του γάμου με τη συναίνεση των συζύγων (βλ. Βρέλλη, ό.π. 185). Περαιτέρω, όπως προκύπτει από το υπ` αριθμ..../ πιστοποιητικό του Γραμματέα του Δικαστηρίου αυτού, δεν έχει εκδοθεί απόφαση του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης σχετική με την κρινόμενη υπόθεση, δηλαδή τη λύση του γάμου των προαναφερομένων συζύγων. Επομένως, εφόσον δεν υφίσταται λόγος ο οποίος να αποκλείει την αναγνώριση ως έχουσας ισχύ δεδικασμένου της προαναφερόμενης πράξης της αλλοδαπής διοικητικής αρχής, θα πρέπει η υπό κρίση αίτηση να γίνει δεκτή ως βάσιμη και κατ` ουσίαν. 7

8 6839/1994 ΜΠΡ ΘΕΣΣΑΛ ( 92336) ΑΡΜ/1995 (508) Αναγνώριση δεδικασμένου πράξεως αλλοδαπής διοικητικής αρχής με την οποία επέρχεται συναινετική λύση του γάμου. Αναλογική εφαρμογή των διατάξεων περί αναγνωρίσεως δεδικασμένου αλλοδαπής αποφάσεως. Προϋποθέσεις. Αρμοδιότητα της αρχής για την έκδοση τέτοιων πράξεων και εφαρμογή διατάξεων που δεν αντίκειται στην ημεδαπή δημόσια τάξη. Πράξη ληξιάρχου της πρώην ΕΣΣΔ. ΜονΠρΘεσ 6839/1994 (εκ.δ.) Δικαστής : Γεώργιος Μίντσης. Δικηγόρος: Π. Γκάγκου. Στην περίπτωση κατά την οποία το διαζύγιο διέπεται, βάσει του κανόνα ιδιωτικού Διεθνούς Δικαίου του άρθρου 16 ΑΚ, από αλλοδαπό δίκαιο και κατά το δίκαιο αυτό μπορεί να επέλθει λύση του γάμου με πράξη άλλης πολιτειακής αρχής - πλην της δικαστικής -τότε η κατ` εφαρμογή του ενλόγω δικαίου επελθούσα σε αλλοδαπή Πολιτεία λύση του γάμου με πράξη διοικητικής ή άλλης πολιτειακής αρχής (πλην της δικαστικής) ισχύει στην Ελλάδα, εφόσον η πράξη αυτή είναι έγκυρη στο κράτος όπου εκδόθηκε και δεν προσκρούει στα χρηστά ήθη ή τη δημόσια τάξη, κατά την έννοια του άρθρου 33 ΑΚ (πρβλ. Μαριδάκη, Ιδιωτικό Διεθνές Δίκαιο, Β`, σελ , Μπεντερμάχερ - Γερούση, Το διαζύγιο και ο χωρισμός από τραπέζης και κοίτης κατά το Ιδιωτικό Διεθνές Δίκαιο, σελ. 33, σημ. 14, Βρέλλη, Ιδιωτικό Διεθνές Δίκαιο, σελ. 186). Περαιτέρω, κατά το άρθρο 905 παρ. 4, οι διατάξεις περί κήρυξης της εκτελεστότητας αλλοδαπών τίτλων εφαρμόζονται και για την αναγνώριση δεδικασμένου από απόφαση αλλοδαπού Δικαστηρίου, πο υαφορά τη νπροσωπική κατάσταση. Αν και κατά τη γραμματική διατύπωση απαιτείται απόφαση αλλοδαπού Δικαστηρίου, τελεολογικώς ερμηνευόμενη η διάταξη αυτή έχει εφαρμογή σε κάθε πράξη αρμοδίου οργάνου αλλοδαπής Πολιτείας, που κατά το εκεί ισχύον Δίκαιο ρυθμίζει θέματα αναφερόμενα στην προσωπική κατάσταση, τα οποία στην Ελλάδα ρυθμίζονται αποκλειστικώς με δικαστική απόφαση (πρβλ. ΜονΠρΑθ 1801/1983 ΕλλΔνη , με τις εκεί παραπομπές στη θεωρία και τη νομολογία, ΜονΠρΘεσ 40/1993 αδημοσίευτη, Γνωμοδότηση Νομικού Συμβουλίου του Κράτους υπ` αριθ. 285/ ). Στην προκείμενη περίπτωση η αιτούσα ζητεί να αναγνωρισθεί ότι έχει αποκτήσει και στη δική μας Επικράτεια την ισχύ του δεδικασμένου το πιστοποιητικό λύσεως γάμου της Υπηρεσίας Καταχωρήσεως Πράξεων Αστικής Καταστάσεως του Δήμου Γκουλρίψ της πόλης Σωχούμ, που ανήκει στην επαρχία Αμπχαζία της τέως Ενώσεως Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, δυνάμει του οποίου λύθηκε ο μεταξύ αυτής και του συζύγου της γάμος. Η αίτηση παραδεκτά εισάγεται για να συζητηθεί ενώπιον αυτού του Δικαστηρίου, στην περιφέρεια του οποίου βρίσκεται η κατοικία της αιτούσας και δικάζεται κατά τη διαδικασία της εκούσιας δικαιοδοσίας (άρθρα 740 έως 781 του ΚΠολΔ). Είναι δε νόμιμη, στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 905 και 323 του ΚΠολΔ, κατά τα εκτεθέντα στη μείζονα σκέψη της παρούσας απόφασης. Πρέπει, επομένως, να εξεταστεί περαιτέρω, για να κριθεί αν είναι βάσιμη και ως προς την ουσιαστική της άποψη. Από το με στοιχεία.../ πιστοποιητικό λύσεως γάμου του Ληξιάρχου του Δήμου Γκουλρίψ της πόλης Σωχούμ, που ανήκει στην Επαρχία Αμπχαζίας της τέως Ενώσεως Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών, το πρωτότυπο του οποίου και σε επίσημη μετάφραση στην ελληνική, καθώς και από τα άλλα έγγραφα, που νόμιμα προσκομίζει η αιτούσα, αποδεικνύεται ότι λύθηκε ο γάμος της αιτούσας και του συζύγου της Σ.Σ. με απόφαση του προαναφερομένου Ληξιάρχου, που καταχωρήθηκε στα βιβλία της Υπηρεσίας Καταχωρήσεως Πράξεων Αστικής Καταστάσεως του παραπάνω αλλοδαπού Δήμου, δεδομένου ότι κατά το Δίκαιο της τότε Σοβιετικής Ενωσης η Υπηρεσία αυτή είχε την εξουσία να επιλύει διαφορές με αντικείμενο τη λύση του γάμου, όταν οι σύζυγοι συμφωνούν για το διαζύγιο, όπως συνέβη στην προκείμενη περίπτωση, ότι η απόφαση του αρμόδιου Ληξιάρχου (.../ ) νόμιμα εκδόθηκε στην τέως Σοβιετική Ενωση, εφόσον πρόκειται περί προσώπων που διέμεναν εκεί, ότι για την έκδοση της απόφαση λήφθηκαν υπόψη διατάξεις αντίστοιχες με αυτές του Ελληνικού Αστικού Κώδικα (άρθρο 1441 περί συναινετικού διαζυγίου) και, τέλος, ότι το περιεχόμενο της απόφασης αυτής δεν αντίκειται στα χρηστά ήθη ή τη δημοσία τάξη. Εξάλλου, όπως προκύπτει από το υπ` αριθ. 5365/1994 πιστοποιητικό του Γραμματέα αυτού του Δικαστηρίου, δεν έχει εδκοθεί απόφαση του Πρωτοδικείου Θεσσαλονίκης σχετική με την κρινόμενη υπόθεση, δηλαδή τη λύση του γάμου των προαναφερομένων συζύγων. Κατά συνέπεια, ενόψει του ότι δεν υφίσταται λόγος, ο οποίος να αποκλείει την αναγνώριση ως έχουσας ισχύ δεδικασμένου της προμνημονευόμενης απόφασης της αλλοδαπής διοικητικής αρχής, αφού η απόφαση αυτή δεν έρχεται σε σύγκρουση προς την ημεδαπή δημόσια τάξη και τα χρηστά εν γένει ήθη της Ελληνικής κοινωνίας, πρέπει η υπό κρίση αίτηση να γίνει δεκτή ως βάσιμη και κατ` ουσίαν. 8

9 Από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 323 και 905 παρ. 1, 3 και 4 του ΚΠολΔ προκύπτει ότι η απόφαση αλλοδαπού δικαστηρίου που αφορά την προσωπική κατάσταση ισχύει και αποτελεί δεδικασμένο στην Ελλάδα εφόσον α) αποτελεί δεδικασμένο κατά το δίκαιο του τόπου που εκδόθηκε, β) η υπόθεση κατά τις διατάξεις του ελληνικού δικαίου υπαγόταν στη δικαιοδοσία των δικαστηρίων του κράτους, στο οποίο ανήκει το δικαστήριο που εξέδωσε την απόφαση, γ) ο διάδικος που νικήθηκε δεν στερήθηκε το δικαίωμα της υπεράσπισης και γενικά της συμμετοχής στη δίκη, εκτός εάν η στέρηση έγινε σύμφωνα με διάταξη που ίσχυε για τους πολίτες του κράτους, στο οποίο ανήκει το δικαστήριο που εξέδωσε την απόφαση, δ) δεν είναι αντίθετη προς απόφαση ελληνικού δικαστηρίου που εκδόθηκε για την ίδια υπόθεση και αποτελεί δεδικασμένο για τους διαδίκους, μεταξύ των οποίων εκδόθηκε η απόφαση του αλλοδαπού δικαστηρίου και ε) δεν είναι αντίθετη προς τα χρηστά ήθη και την ημεδαπή δημόσια τάξη (ΕφΘεσ. 2367/1998, ΕλλΔνη ). Όταν όμως για να επέλθει το διαπλαστικό αποτέλεσμα ορισμένων αποφάσεων Ελληνικών Δικαστηρίων, απαιτείται κατά το ελληνικό δίκαιο βαθμός δικονομικής ωριμότητας ανώτερος της τελεσιδικίας, τότε για να αναγνωριστεί το δεδικασμένο παρόμοιας αλλοδαπής απόφασης από τα Ελληνικά Δικαστήρια, πρέπει αυτές να έχουν αποκτήσει ήδη το βαθμό τούτο της δικονομικής ωριμότητας, αλλιώς απορρίπτονται. Αυτό συναντάται συνηθέστερα στις αλλοδαπές αποφάσεις διαζυγίου, όταν η λύση του γάμου επέρχεται, σύμφωνα με το δίκαιο του τόπου εκδόσεώς τους, από της τελεσιδικίας τους, πράγμα όμως που αντιβαίνει στην ημεδαπή δημόσια τάξη, η οποία εκφράζεται στη συγκεκριμένη περίπτωση με τη διάταξη του άρθρου 1438 ΑΚ, κατά την οποία το διαζύγιο απαγγέλλεται με αμετάκλητη δικαστική απόφαση. Έτσι η αλλοδαπή απόφαση, με την οποία λύνεται ο γάμος των συζύγων, ο ένας από τους οποίους ή και οι δύο είναι Έλληνες, πρέπει να καταστεί αμετάκλητη κατά το δίκαιο του τόπου εκδόσεώς της, για να μπορεί να αναπτύξει και κατά το ελληνικό δίκαιο την έννομη συνέπεια της λύσης του γάμου (ΜΠρΘεσ 402/1989 Αρμ , Αστ. Γεωργιάδη «Εκτέλεση και αναγνώριση αλλοδαπών αποφάσεων», Αρμ ). Σύμφωνα με τη διάταξη του άρθρου 254 παρ.1 ΚΠολΔ «Το Δικαστήριο μπορεί να διατάξει την επανάληψη της συζήτησης στο ακροατήριο η οποία έχει κηρυχθεί περαιωμένη, όταν κατά τη μελέτη της υπόθεσης ή τη διάσκεψη παρουσιάζονται κενά ή αμφίβολα σημεία που χρειάζονται συμπλήρωση ή επεξήγηση». Δυνατότητα επανάληψης της συζήτησης υπάρχει επίσης και στην εκουσία δικαιοδοσία (ΕφΘεσ 1024/1980 Αρμ ). 9