πατέρας του Πάτρικ, πως πάντα, τον άφηνε στη γέφυρα

Transcript

1 Ο Φιλαράκος µεγάλωσε γρήγορα. εν ήταν πια ένα χαριτωµένο αδέξιο κουταβάκι, αλλά ένα πλάσµα µε ασυνήθιστη οµορφιά, χάρη και δ ναµη, που το γνώριζαν και το αγαπο σαν λοι στο πάρκο. Μέσα σ ένα χρ νο είχαν βρει το µικρ σπίτι που έψαχναν, µε ένα µαντρωµένο κήπο στο πίσω µέρος. Ήταν πιο κοντά στο πάρκο, αλλά λίγο πιο µακριά απ το σχολείο. εν είχε µως σηµασία. Ο πατέρας του Πάτρικ, πως πάντα, τον άφηνε στη γέφυρα του ποταµο, κι αυτ ς έπαιρνε το ίδιο µονοπάτι που περνο σε δίπλα απ το εργοστάσιο µε τη γλυκ ξινη µυρωδιά, ανέβαινε τα σκαλιά και έβγαινε στο δρ µο που περίµενε ο ερβέναγας µε την ταµπέλα του σαν τεράστιο γλειφιτζο ρι. Απ τ τε που ο κ ριος Μπουτς είχε πει εκείνο το ψε- µατάκι πως τον είχε δήθεν βοηθήσει να βγει απ το ποτάµι, ο Πάτρικ έκανε,τι µπορο σε για να τον αποφε γει. Αλλά έπρεπε κάθε µέρα να διασχίζει το δρ µο και, ταν το έκανε, ο κ ριος Μπουτς πάντα τον περίµενε µε κάποιο κρ ο αστείο για το συµβάν. «εν είχε σκυλιά σή- µερα στο ποτάµι, Πάτρικ;» ή «εν είχαµε σήµερα πρωιν µπανάκι, Πάτρικ;» Και κάθε φορά τον περνο σε απέναντι γελώντας τρανταχτά. Στο σχολείο ακ µα µιλο σαν για τη Μεγάλη ιάσωση των Κουταβιών. λοι είχαν γράψει εκθέσεις γι αυτή και είχαν φτιάξει ζωγραφιές. Οι ζωγραφιές ακ µη κρέ- µονταν στον τοίχο στον µπροστιν διάδροµο, µαζί µε λα τα αθλητικά κ πελλα και τις σχολικές φωτογραφίες, καθώς και ένα απ κοµµα απ την πρώτη σελίδα µιας τοπικής εφηµερίδας, υπογραµµισµένο και σε µεγέθυνση για 33

2 να µπορο ν λοι να το διαβάζουν. «Βουτιά του Πάτρικ για κουτάβια» ήταν ο τίτλος του άρθρου, και απ πάνω υπήρχε µια φωτογραφία του Πάτρικ, µε το Φιλαράκο στην αγκαλιά, τον κ ριο Μπουτς και την κυρία Μπράιτγουελ πλάι του, και µια ντουζίνα παιδιά τριγ ρω τους, λοι να χαµογελάνε στη µηχανή εκτ ς απ τον Τζίµµυ Ρίνγκτον, ο οποίος δε γρ λιζε βέβαια, αλλά πάντως δεν ήταν χαµογελαστ ς. Η λάµψη της αίγλης περιέβαλλε τον Πάτρικ λη αυτή τη χρονιά, πράγµα βέβαια που απολάµβανε. Κανένας πια δεν τον φώναζε άχρηστο. Κανένας δεν τον κορ ιδευε. Έτσι, αυτή την εποχή µερικές φορές ανυποµονο σε να πάει σχολείο. Το µικρ γκρέιχαουντ είχε αλλάξει εντελώς τη ζωή του, και στο σχολείο και στο σπίτι. Ο Φιλαράκος βρισκ ταν κάθε απ γευµα µαζί µε τη µητέρα του έξω απ το σχολείο και τον περίµενε. Έτσι, λοι τον κανάκευαν και τον χαϊδολογο σαν. Ίσως γι αυτ δεν ξεχάστηκε ο θρ λος της Μεγάλης ιάσωσης των Κουταβιών µιας και ο Φιλαράκος βρισκ ταν εκεί κάθε µέρα για να τους τον θυµίζει. Ακ µα και οι δάσκαλοι φαίνονταν να τον αγαπάνε. Ιδιαίτερα η κυρία Μπράιτγουελ έκανε σαν παιδί ταν τον έβλεπε, και του Πάτρικ του άρεσε πολ αυτ τον έκανε να αισθάνεται πολ ξεχωριστ ς. Αυτ που δεν του άρεσε τ σο πολ ήταν που ο ερβέναγας τώρα διέδιδε τι είχε πηδήξει και ο ίδιος στο ποτάµι για να βοηθήσει να σωθεί ο Φιλαράκος. Ακ µα χειρ τερα, προσπαθο σε να πείσει τη µητέρα του Πάτρικ να τον βάλει να τρέξει στις κυνοδροµίες, αφο ήταν τ σο καλ γκρέιχαουντ, που ήταν κρίµα να το έχουν µ - 34

3 νο για κατοικίδιο. Έλεγε σε λους πως ο σκ λος αυτ ς ήταν γεννηµένος για πρωταθλητής. Αυτ βέβαια πρ σθετε λάµψη στο θρ λο, και ήταν ένας θρ λος που άλλαζε. Στην αρχή, ο αστέρας του θρ λου ήταν ο Πάτρικ, τώρα µως ήταν ο Φιλαράκος. Τον Πάτρικ δεν τον πείραζε καθ λου αυτ.το αντίθετο. Γι αυτ ν έτσι κι αλλιώς το αστέρι ήταν πάντα ο Φιλαράκος. Κάθε φορά που ο Πάτρικ έβγαινε απ την π ρτα του σχολείου και τον έβλεπε να τον περιµένει, φο σκωνε απ περηφάνια. Ιστορίες ακο γονταν στο σχολείο τις διέδιδε κυρίως ο κ ριος Μπουτς πως είχαν δει το Φιλαράκο να τρέχει στο πάρκο και τι κανένας δεν είχε ξαναδεί σκ λο να τρέχει τ σο γρήγορα. λοι ήξεραν πως ο Πάτρικ και ο Φιλαράκος είχαν γίνει αχώριστοι, και πως ο Πάτρικ δε χρειαζ ταν πια να τον κρατάει µε λουρί, ο τε να του φοράει φί- µωτρο, αφο στο δρ µο ο σκ λος περπατο σε ακριβώς δίπλα στο αφεντικ του, µε το κεφάλι του κολληµένο στο π δι του. Πιστ ς και αφοσιωµένος σαν φ λακας, ο Φιλαράκος γιν ταν προστατευτικ ς και άγριος στη στιγµή, αν αισθαν ταν πως οποιοσδήποτε, άνθρωπος ή σκ λος, απειλο σε τον Πάτρικ.Τα ήρεµα µάτια του άστραφταν, οι τρίχες στη ράχη του ορθώνονταν, και κάθε µυς στο κορ- µί του άξαφνα έσφιγγε και τεντων ταν, έτοιµος να τιναχτεί σαν ελατήριο. Αλλά δε χρειαζ ταν παρά µια λέξη ή µια µατιά του Πάτρικ για να ηρεµήσει αµέσως. Πέρναγαν τ σον καιρ µαζί, που τώρα πια φαιν ταν ο ένας να καταλαβαίνει τον άλλον απ ένστικτο, κι έτσι στο πάρκο ο Πάτρικ δε χρειαζ ταν ποτέ να σφυρίζει ή να φωνάζει το Φιλαράκο. Ερχ ταν πάντα µ νος του. 35

4 Στο σπίτι αλλά και στο σχολείο, λοι έβλεπαν π σο χαρο µενος ήταν ο Πάτρικ απ την ηµέρα της Μεγάλης ιάσωσης των Κουταβιών. «Λιγ τερο αγχωµένος, λιγ τερο απ µακρος, πιο ανοιχτ ς, µε µεγαλ τερη αυτοπεποίθηση» έγραψε η κυρία Μπράιτγουελ στον έλεγχ του. Και ήταν αλήθεια. Ο Πάτρικ γελο σε περισσ τερο αυτ τον καιρ, έκανε πιο πολλές παρέες. Σε λες τις εκθέσεις που έγραφε στο σχολείο, µε κάποιον τρ πο κατάφερνε να µπλέξει ένα σκ λο, συνήθως γκρέιχαουντ. Αλλά τον κ ριο Μπάτεργουορθ δεν τον ένοιαζε. Ο Πάτρικ τώρα έγραφε σελίδες ολ κληρες αντί για µια δυο προχειρογραµµένες παραγράφους. Στις περισσ τερες ζωγραφιές που έκανε, κάπου θα έβρισκες ένα γκρέιχαουντ. Και οι τοίχοι στο δωµάτι του ήταν γεµάτοι ζωγραφιές και φωτογραφίες του Φιλαράκου. Ο Πάτρικ ξ δευε λο τον ελε θερο χρ νο του και λο το χαρτζιλίκι του γι αυτ ν. ποτε πήγαινε στα µαγαζιά, του έφερνε στο σπίτι λιχουδιές και µπισκ τα. Γυάλιζε την ταµπελίτσα µε το νοµά του και τον βο ρτσιζε κάθε απ γευµα µέχρι που µερικές φορές το βο ρτσιζε και τα δ ντια για να µη µυρίζει η αναπνοή του! Πρ σεχε το φαγητ του Φιλαράκου να είναι πως ακριβώς του άρεσε, αλλά ποτέ δεν καθ ταν να τον βλέπει να τρώει ο Φιλαράκος προτιµο σε να τρώει µ νος του. Έτσι του έδινε ένα χάδι και τον άφηνε στην ησυχία του. Κανέναν δεν πείραζε που ο Πάτρικ δεν είχε άλλο πράγµα στο µυαλ του εκτ ς απ αυτ ν, γιατί ήταν φανερ πως ήταν χαρο µενος. Είχαν λοι βολευτεί στο καινο ριο τους σπίτι, εκτ ς 36

5 απ το Φιλαράκο που δε χωρο σε πια στο καλάθι του είχαν υπολογίσει λάθος το π σο µεγαλ σωµος και ψηλ ς θα γιν ταν. Αλλά δε χρειάστηκε να αγοράσουν άλλο, γιατί τώρα πια είχε κάνει κατάληψη στον καναπέ. «Σκ λο-καµηλοπάρδαλη» τον έλεγε ο πατέρας του Πάτρικ. Τη µητέρα του δεν την ένοιαζε και πολ, γιατί ήταν καθαρ ς. εν άφηνε τρίχες και δε λέρωνε το σπίτι µε χώ- µατα απ τον κήπο ή το πάρκο. Μερικές φορές έκρυβε κ καλα κάτω απ τα µαξιλάρια του καναπέ, αλλά συνήθως τα έβρισκε ο Πάτρικ και τα πέταγε, πριν τα ανακαλ ψει η µητέρα του. Ο Φιλαράκος απολάµβανε να χουζουρε ει λη µέρα στον καναπέ περιµένοντας να φέρουν τον Πάτρικ απ το σχολείο, περιµένοντας µε ανυποµονησία την καθηµερινή του β λτα στο πάρκο. Περπατο σαν µαζί µέχρι το αγαπηµένο τους παγκάκι, στο ψηλ τερο σηµείο του πάρκου. Απ κει ο Πάτρικ µπορο σε να βλέπει το Φιλαράκο να τρέχει, που και να πήγαινε. Μ λις έβρισκε το ρυθµ του, αυτ ς ο «σκ λος-καµηλοπάρδαλη» µεταµορφων ταν σε «σκ λο-τσιτάχ», και ο κ σµος στεκ ταν και τον χάζευε καθώς περνο σε απ µπροστά του και εξαφανιζ ταν σαν αστραπή. Πο και πο κάποια σκυλιά προσπαθο σαν να τρέξουν µαζί του, να τον φτάσουν, αλλά κανένα δεν είχε ο τε την ταχ τητα ο τε την αντοχή για να τον παραβγεί για πολ. Ήταν πιο γρήγορος και πιο έξυπνος απ λα. Είχε την ευελιξία της γαζέλας και το διασκελισµ της αντιλ πης. Και ο Πάτρικ πάντα τον περίµενε να γυρίσει στο παγκάκι. Κάθε φορά που ο Πάτρικ τον παρατηρο σε να τρέ- 37

6 χει, αισθαν ταν ένα ρίγος να διαπερνάει το κορµί του. Και ταν ο Φιλαράκος ερχ ταν σαν βολίδα κοντά του, ένα κ µα περηφάνιας και άγριας χαράς τον πληµµ ριζε, και µια κραυγή θριάµβου ανέβαινε στα χείλη του, που πολ συχνά άφηνε να του ξεφ γει. Ο Φιλαράκος στεκ ταν για να πάρει µια ανάσα, κολλώντας επάνω του και χώνοντας τη µουσο δα του στα χέρια του για ασφάλεια και γαλήνη. Αλλά αργά ή γρήγορα θα έβλεπε κάποιο κοντοπ δαρο τεριέ να περνάει τρέχοντας, ή κανένα κοράκι να προσγειώνεται εκεί κοντά, ή την ουρά κάποιου σκίουρου να κουνιέται στο χορτάρι, και τ τε θα έφευγε πάλι σαν π ραυλος. Ο Πάτρικ ήξερε πως του άρεσε να τα παίρνει στο κυνήγι, αλλά µ νο σαν παιχνίδι. Ποτέ δε χρησιµοποίησε τα µεγάλα δ ντια του για να σκοτώσει. Είχε τα δ ντια του µ νο για να χαµογελάει, αλλά τα κοράκια και οι σκίουροι πο να το ξέρουν; Κάνα δυο φορές είχε ανέβει στο πάρκο και ο κ ριος Μπουτς για να δει το Φιλαράκο να τρέχει.τον έβγαζε µάλιστα και φωτογραφίες, και του Πάτρικ δεν του άρεσε καθ λου αυτ. Θεωρο σε τι ο ερβέναγας έπρεπε πρώτα να τον ρωτήσει, αλλά δεν το έκανε. Στο πάρκο έρχονταν µερικές φορές και κάποιοι φίλοι του Πάτρικ απ το σχολείο, µεταξ τους και ο Τζίµµυ Ρίνγκτον, για να παίξουν ποδ σφαιρο. Αλλά ταν άρχιζε ο Φιλαράκος τον καλπασµ, σταµάταγαν αµέσως το παιχνίδι και στέκονταν και τον χάζευαν µε το στ µα ανοιχτ. πως και ο Πάτρικ, κοιτο σαν µε κοµµένη την ανάσα απ θαυµασµ το Φιλαράκο να πετάει πραγµατικά πάνω απ το έδαφος. Ήταν δυνατ ς, ήταν πανέµορφος, ήταν καταπληκτικ ς. 38

7 µως την ηµέρα που συνέβη ο Φιλαράκος πρέπει να ήταν τ τε δεκαοχτώ περίπου µηνών οι δυο τους ήταν σχεδ ν µ νοι στο πάρκο. Κι αυτ γιατί, ταν έφτασαν εκεί, ήταν πιο αργά απ,τι συνήθως, κ ντευε να βραδιάσει. Η µητέρα του Πάτρικ τον είχε βάλει να τελειώσει πρώτα λα του τα µαθήµατα. Έτσι ο Πάτρικ δεν ήταν στα κέφια του, και σο ανέβαιναν προς το λ φο έλεγε τα παράπονά του στο Φιλαράκο. µως η διάθεσή του έφτιαξε ταν είδε πως είχαν έρθει τα χελιδ νια και φτερο γιζαν χαρο µενα πάνω απ το χορτάρι. Τρελαιν ταν να τα βλέπει, και ήξερε πως ο Φιλαράκος τρελαιν ταν να τα κυνηγάει. Έτσι παραξενε τηκε που αντί ο Φιλαράκος να αρχίσει το κυνήγι στεκ ταν πλάι του κοιτώντας τον στα µάτια και γλείφοντας νευρικά το µουσο δι του. «Τρέξε, Φιλαράκο» είπε ο Πάτρικ. «Τι έπαθες;τρέχα! Πιάσ τα! Κυνήγα τα!» Αλλά ο Φιλαράκος δεν έκανε βήµα. Ένα σιγαν γρ λισµα έβγαινε απ το στ µα του, πράγµα ασυνήθιστο γι αυτ ν.τα αυτιά του ήταν τραβηγµένα πίσω και το κορµί του έτρεµε ολ κληρο. «Εντάξει, εντάξει» του είπε ο Πάτρικ χαϊδε οντάς τον για να ηρεµήσει. «Είναι λίγο πιο σκοτεινά, αυτ είναι λο. Μη φοβάσαι. Έχει ένα σωρ µυρωδιές να ακολουθήσεις. Τρέχα». Έσκυψε και τον φίλησε απαλά στο κεφάλι. «Πίστεψέ µε, τίποτα δεν είναι. Θα είσαι µια χαρά. Φ γε! Τρέξε!» Ο Φιλαράκος τον κοίταξε άλλη µια φορά για να πάρει κουράγιο. Εκείνη τη στιγµή ένα χελιδ νι πέρασε ξυστά πάνω απ τα κεφάλια τους και έκανε βουτιά πάνω 39

8 απ το γρασίδι σαν να πείραζε το Φιλαράκο, σαν να τον κορ ιδευε. Ο Φιλαράκος δε δίστασε καθ λου. Ρίχτηκε πίσω απ το χελιδ νι, πηγαίνοντας λο και πιο γρήγορα µε κάθε διασκελισµ, µε το λαιµ του τεντωµένο, ακολουθώντας κάθε στροφή και κ λπο του πουλιο. «Είσαι τ σο µορφος» ψιθ ρισε µαγεµένος ο Πάτρικ. Μετά το φώναξε δυνατά για να το ακο σει λος ο κ σµος. «Είσαι τ σο µορφος! Ο πιο µορφος του κ σµου!» Παρακολο θησε το Φιλαράκο να κατεβαίνει τρέχοντας το λ φο και µετά να εξαφανίζεται ανάµεσα στα δέντρα. Ήταν ο δρ µος που έπαιρνε συνήθως, η αγαπη- µένη του διαδροµή. Θα έκανε το γ ρο της λίµνης κάνοντας τις πάπιες να σκορπιστο ν και τροµάζοντας τις χήνες, και µετά, τρέχοντας ανάµεσα απ τα δέντρα, θα ανέβαινε καλπάζοντας το λ φο και θα γ ριζε στον Πάτρικ. Λίγα λεπτά αργ τερα, ο Φιλαράκος δεν είχε ακ µα επιστρέψει. Αυτ ήταν λιγάκι ασυνήθιστο, αλλά ο Πάτρικ δεν ανησ χησε. Ίσως ο Φιλαράκος να είχε µπερδευτεί µέσα στο σκοτάδι που έπεφτε, σκέφτηκε. Έτσι του σφ ριξε και τον φώναξε. Αλλά τα λεπτά περνο σαν κι αυτ ς δεν ερχ ταν, και ο Πάτρικ κατάλαβε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Στο µυαλ του ξεπήδησαν οι χειρ τεροι φ βοι του. Ο Φιλαράκος περιπλανι ταν χαµένος στους δρ µους.τον είχε χτυπήσει αυτοκίνητο, τον είχαν κλέψει, είχε πνιγεί, τον είχε κατασπαράξει άλλος σκ λος, τον είχαν δηλητηριάσει. σο δυνατά κι αν φώναζε ο Πάτρικ, σο κι αν σφ ριζε, σκ λος δε φαιν ταν πουθενά στο µισοσκ ταδο. εν άκουγε κανένα γάβγισµα, παρά µ νο το µακριν βουητ απ την κίνηση. 40

9 Ο Πάτρικ άρχισε να κατεβαίνει τρέχοντας το σκοτειν λ φο, ακολουθώντας την πιθανή διαδροµή του Φιλαράκου, ανάµεσα στα δέντρα, γ ρω απ τη λίµνη, και µετά πάλι πάνω στο λ φο προς το παγκάκι, σταµατώντας εδώ κι εκεί για να τον φωνάξει, να αφουγκραστεί, να ψάξει. εν µπορο σε πια να του σφυρίζει, καθώς τα δάκρυα τον έπνιγαν. εν έβλεπε ψυχή στο πάρκο, δεν υπήρχε κανένας σκ λος, µ νο οι σκοτεινές σιλουέτες απ τις πάπιες και τις χήνες που κολυµπο σαν στα µα ρα νερά της λιµνο λας. Ο Πάτρικ συνειδητοποίησε τ τε πως χρειαζ ταν βοήθεια. Έτρεξε σπίτι του σο πιο γρήγορα µπορο σε. Η µητέρα του και ο πατέρας του πήγαν στο πάρκο αµέσως. Ολ κληρη τη ν χτα έψαχναν και οι τρεις λη την περιοχή µε φακο ς, φωνάζοντας και ξαναφωνάζοντας, µέχρι που κατάλαβαν πως ήταν µάταιο να συνεχίσουν. Είχε πια ξηµερώσει ταν γ ρισαν στο σπίτι τους, λοι µε την κρυφή ελπίδα πως ίσως ο Φιλαράκος να είχε βρει µ νος του το δρ µο για το σπίτι. Τίποτα. Ο Πάτρικ κάθισε στο πλατ σκαλο κρατώντας το κεφάλι µε τα χέρια του, ενώ ο πατέρας του τηλεφωνο σε στην αστυνοµία. Του ζήτησαν µια περιγραφή του Φιλαράκου και είπαν πως θα είχαν τα µάτια τους ανοιχτά. Αν τον έβρισκαν, θα τηλεφωνο σαν. εν τηλεφώνησαν. Έψαξαν το πάρκο και µε το φως της ηµέρας, αλλά το µ νο που κατάφεραν ήταν να νιώσει ο Πάτρικ ακ µα χειρ τερα. Τα σκυλιά λων των άλλων βρίσκονταν εκεί, χοροπηδο σαν χαρο µενα τριγ ρω, έτρεχαν στο γρασίδι, κυνηγο σαν κλαδιά, µπάλες και φρίσµπι. Ο Πάτρικ το 41

10 είπε σε λους, τους ρώτησε λους. Κανένας δεν είχε δει το Φιλαράκο. Σαν να είχε εξαφανιστεί απ προσώπου γης. 42 * * * Φυλακισµένος και φιµωµένος στην καρ τσα εν ς βαν, είχα πολ χρ νο για να σκεφτώ λα σα µου συνέβησαν εκείνο το απ γευµα στο πάρκο, το π σο χαζά και απερίσκεπτα φέρθηκα και άφησα να µε πιάσουν. Και µετά ακολο θησαν κι άλλες πολλές κατασκ τεινες ώρες, και είχα κι άλλο χρ νο για να σκεφτώ π σο χαρο µενη ήταν η ζωή µου πριν µε κλέψουν και µε πάρουν µακριά απ λους και λα σα αγαπο σα. Οι αναµνήσεις έρχονταν και ξανάρχονταν στο κεφάλι µου σαν επαναλαµβαν µενος εφιάλτης απ που λαχταρο σα να βγω, αλλά δεν µπορο σα. Ήµουν εγκλωβισµένος σ αυτ τον εφιάλτη, και µου φαιν ταν αδ νατον να ξεφ γω. Μέσα στο βαν επικρατο σε απ λυτο σκοτάδι. εν είχα ιδέα αν ήταν ηµέρα ή ν χτα, δεν είχα ιδέα πο µε πήγαιναν, µ νο πως ήµουν φυλακισµένος και κάθε ώρα που περνο σε µε οδηγο σαν λο και πιο µακριά απ το σπίτι και τον Πάτρικ. Προσπάθησα να κλάψω, να γαβγίσω, προσπάθησα να γρατζουνίσω την π ρτα. Τώρα είχα κουλουριαστεί σε µια γωνιά, περίλυπος, απελπισµένος και εξαντληµένος, µε το βαν να κλυδωνίζεται και να τρίζει ολ γυρά µου. Έκλεισα τα µάτια µου και προσπάθησα να βρεθώ στο σπίτι µου, να ξεχάσω τον τρ µο που περνο σα. Προσπάθησα να πείσω τον εαυτ µου πως

11 ήµουν στον καναπέ παρέα µε τον Πάτρικ, πως τίποτα απ αυτά δεν είχε συµβεί. Αλλά τ τε ξεκινο σε και πάλι ο εφιάλτης, και ξαναζο σα αυτά που είχαν συµβεί ξανά και ξανά. Ο Πάτρικ είχε τελειώσει τα µαθήµατά του. Πλησίασε τον καναπέ και µε χάιδεψε εκεί που µου άρεσε πιο πολ, κάτω απ το στήθος µου, στο σηµείο που για κάποιο λ γο έκανε ένα απ τα πίσω π δια µου να κλοτσάει ανεξέλεγκτα απ µ νο του. Ο Πάτρικ γέλασε. Νοµίζω τι άρεσε και σ αυτ ν σο άρεσε και σ εµένα. Μετά µου φ ρεσε το παλτουδάκι µου, και απ τη ζέστη του σπιτιο βρεθήκαµε στο δρ µο. Aρχίσαµε να ανεβαίνουµε το λ φο τρέχοντας χαλαρά, και περάσαµε τη σιδερ πορτα του πάρκου. Αυτή ήταν η στιγµή που λαχταρο σα κάθε µέρα, να βρίσκοµαι εδώ πέρα µε τον Πάτρικ. Σ ντοµα θα άρχιζα να τρέχω, να τρέχω, αλλά δε θα ξεκινο σα αν πρώτα δε µου έλεγε τη λέξη. Έπρεπε πρώτα ο Πάτρικ να πει τις λέξεις. «Πήγαινε, αγ ρι µου» ψιθ ριζε. «Τρέξε! Τρέξε! Τρέξε!» Στην πραγ- µατικ τητα, δε χρειαζ ταν να µου το πει. Απλά περίµενα να το κάνει. ταν τρέχω, τρέχω για τη χαρά του κυνηγιο, για να νιώθω τα π δια µου σαν ελατήρια και τη δ ναµη να µε κατακλ ζει, να νιώθω τον άνεµο, να τρο- µάζω τα κοράκια, να αφήνω πίσω µου τα άλλα σκυλιά. Αλλά έτρεχα και για τον Πάτρικ, γιατί ήξερα πως µε έβλεπε, και σο πιο γρήγορα έτρεχα τ σο πιο πολ του άρεσε, και σο πιο πολ άρεσε σε αυτ ν τ σο περισσ τερο άρεσε και σ εµένα. Μ λις έβγαινα απ τα δέντρα και έπαιρνα την ανηφ ρα προς το µέρος του, έβαζα τα 43

12 δυνατά µου για να τον εντυπωσιάσω, κάνοντας λο και µεγαλ τερα άλµατα, γιατί ένιωθα την περηφάνια του για µένα, αλλά και την αγάπη του ταν έφτανα και άρχιζε να µε χαϊδε ει και να µε φιλάει στο λαιµ. Αυτή ήταν η καλ τερη στιγµή, ταν και οι δυο πληµµυρίζαµε απ χαρά και ευτυχία. µως, αυτ το απ γευµα, δεν ήθελα να τρέξω. Ακ - µα κι ταν µου είπε τις λέξεις, δεν ήθελα να φ γω. Στο τέλος, άρχισα να τρέχω µ νο επειδή µου το ζήτησε ο Πάτρικ. εν ήταν µονάχα το σκοτάδι που µε ανησυχο σε, αν και πάντα ένιωθα νευρικ τητα στα σκοτεινά. Ήταν µια αίσθηση, µια ανησυχία βαθιά µέσα µου πως κάποιος κίνδυνος παραµ νευε µέσα στο πάρκο, πως θα ήταν καλ τερα να µείνω µε τον Πάτρικ. Ίσως επειδή δεν υπήρχαν άλλα σκυλιά τριγ ρω, δεν ξέρω. Αναρωτήθηκα γιατί. Σκέφτηκα µάλιστα πως δε θα είχε πλάκα χωρίς µερικά σκυλιά για να παραβγο µε. Μπορο σα να κυνηγήσω τα χελιδ νια, µου άρεσε πολ, αλλά δεν ήταν το ίδιο. εν κάναµε παρέα. Έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν τα κέρδιζα. Για να πω την αλήθεια, ο τε καν τα πλησίαζα, αλλά αυτ δε µε αποθάρρυνε και πάντα προσπαθο σα. Τέλος πάντων, απ τη στιγµή που ξεκίνησα το τρέξι- µο τα ξέχασα λα αυτά, λες οι ανησυχίες µου έσβησαν. Αποµακρ νθηκα απ τον Πάτρικ τρέχοντας, κατέβηκα το λ φο και κατευθ νθηκα προς τη λίµνη. Εκεί, δίπλα σ ένα άσπρο βαν, στέκονταν δυο άντρες, και τον έναν τον αναγνώρισα αµέσως. Πραγµατικά, δεν ένιωσα καµία έκπληξη βλέποντας τον κ ριο Μπουτς. Ερχ ταν συχνά στο πάρκο και µε παρακολουθο σε. Τώρα τελευταία τον εί- 44

13 χα δει µερικές φορές κοντά στη λίµνη, µαζί µε έναν άλλον άντρα. Με παρακολουθο σαν µε κιάλια, πως έκανε πο και πο και ο πατέρας του Πάτρικ. Τώρα ήταν πάλι εκεί και οι δ ο, και αυτή τη φορά, πως κάνα δυο φορές στο παρελθ ν, ο κ ριος Μπουτς µο σφ ριξε. Πήγα κοντά του γιατί µου άρεσε. Μου άρεσε γιατί πάντα µου έδινε µπισκ το, και στα µπισκ τα δεν µπορώ ποτέ να αντισταθώ. ε µου είχε κάνει ποτέ κακ. ταν τον πλησίασα, µε χάιδεψε στο κεφάλι και περίµενα το µπισκ το. Μου έδωσε ένα, αλλά καθώς το έτρωγα ξαφνικά µε άρπαξε απ το κολάρο και µε κράτησε ακίνητο. Σκέφτηκα πως ήταν παράξενο, γιατί δεν το είχε ξανακάνει ποτέ, και έγινε ακ µα πιο παράξενο ταν το κεφάλι µου άρχισε να γυρίζει και τα π δια µου λ γισαν. Και χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα ξαπλωµένος κάτω, και ο κ ριος Μπουτς µε κρατο σε ακ µα σφιχτά, λες και θα µπορο σα κουνηθώ. Η δ ναµή µου µε είχε εγκαταλείψει. «Μην ανησυχείς» έλεγε ο κ ριος Μπουτς. «Έµεινε ξερ ς. Ο τε µ γα δεν µπορεί να πειράξει». «εν του έβαλες πολ φάρµακο, ε;» ρώτησε η άλλη φωνή. «χι βέβαια» είπε ο κ ριος Μπουτς. «Είµαι σίγουρος γι αυτά που κάνω, δεν το ξέρεις; Θα δεις, σε µια δυο ώρες θα είναι περδίκι». «Το καλ που σου θέλω» είπε ο άλλος. «Εγώ πάντως θα την κοπανήσω, πριν αυτ το βροµ παιδο αρχίσει να τον ψάχνει εδώ κάτω». Μετά άρχισε να µου ξεκουµπώνει το κολάρο. «Άκου, καλ τερα να το εξαφανίσεις αυ- 45

14 τ» είπε. «Nα το πετάξεις στη λίµνη. ε νοµίζω πως θα χρειαστώ το τηλέφων του, ε; Ο τε το νοµά του». «Τι θα γίνει µε τα λεφτά µου;» ρώτησε ο κ ριος Μπουτς. «Η συµφωνία ήταν πεντακ σιες λίρες». Άρχισαν να καβγαδίζουν για το ποσ. «Τετρακ σιες, ο τε δεκάρα παραπάνω». Ο κ ριος Μπουτς έβαλε τις φωνές. «Τώρα µε κλέβεις! Αυτ είναι κλεψιά!» «Έχει πλάκα να το λες εσ αυτ, ερβέναγα» είπε ο άλλος. «Ένας κλέφτης σκυλιών». Τσακώνονταν ακ µα ση ώρα µο φορο σαν ένα φί- µωτρο, σφιχτά, τ σο σφιχτά που πονο σα. Άκουσα τον κ ριο Μπουτς να φε γει νευριασµένος, µε βρισιές και κατάρες. Μετά, µε πέταξαν στην κλειστή καρ τσα εν ς βαν και η π ρτα έκλεισε. Νοµίζω πως για αρκετή ώρα ξυπνο σα και κοιµ µουν, πριν ξυπνήσω για τα καλά, πριν καταλάβω πως ο εφιάλτης αυτ ς δεν ήταν νειρο, πως λα συνέβαιναν στ αλήθεια, πως δε βρισκ µουν στο σπίτι, στον καναπέ µε τον Πάτρικ. εν ήταν µ νο το κρ ο και το σκοτάδι γ ρω µου που µε τρ µαζαν, που µε έκαναν να τρέµω και να κλαίω κουλουριασµένος. Ήταν ο φ βος για το άγνωστο που µε τροµοκρατο σε. Πο µε πήγαιναν; Γιατί το είχαν κάνει αυτ ;Τι ήθελαν να µου κάνουν; Θα ξανάβλεπα ποτέ τον Πάτρικ; 46