ΥΓ. SPECIAL EDITION. νέοι κύπριοι καλλιτέχνες young cypriot artists

Transcript

1 notes ΥΓ. SPECIAL EDITION to self νέοι κύπριοι καλλιτέχνες young cypriot artists

2 ΑΠΟΨΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΜΟΥΖΟΥΡΟΥ

3

4 ΑΠΟΨΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑ Η ΑΠΟΨΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΤΟΥΝΤΙΟ ΤΗΣ ΕΒΕΛΥΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

5 editorial ΤΗΣ ΕΛΕΝΑ ΠΑΡΠΑ / BY ELENA PARPA Τους τελευταίους μήνες, δουλεύοντας με τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση «Notes to Self», θυμήθηκα κάτι που συνήθως ξεχνάμε. Οι νέοι καλλιτέχνες ρισκάρουν. Μπορεί στη διαδικασία κάτι να στραβώνει, κάτι ν αποτυγ- χάνει, να τροποποιούν την πορεία τους και ν αλλάζουν γνώμη, οι καλύτεροι όμως απ αυτούς δεν φοβούνται να δοκιμάσουν. Κυνηγούν μια ιδέα, έστω και ακατέργαστη. Απ τη στιγμή που δεν περιορίζονται από εμπορικές υποχρεώσεις, διεκδικούν το δικαίωμα να πειραματίζονται και να τολμούν. «Ν αποτύχουν ξανά, ν αποτύχουν καλύτερα». Κι εδώ μπορεί κανείς να εντοπίσει τη γοη- τεία που κρύβει η δουλειά ενός νέου καλλιτέχνη στη διάθεση για ρίσκο. Αυτό συνοψίζει μια απ τις προθέσεις της έκθεσης. Να μας υπενθυμίσει το δι- καίωμα στο πείραμα, ανοίγοντας συγχρόνως ένα παράθυρο στον τρόπο που σκέφτεται μια νέα γενιά δημιουργών, μεταξύ της ηλικίας των 25 και 30. Ποια ζητήματα τους απασχολούν; Τι τους ιντριγκάρει; Τι μέσα χρησιμοποιούν και γιατί; Πώς κατανοούν την τέχνη; Ως μέσο έκφρασης συναισθημάτων και προσω- πικών βιωμάτων ή ως πράξη με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις; Γεννημένοι τη δεκαετία του 80, οι καλλιτέχνες αυτοί ανήκουν σε μια γενιά που πολλοί προσπάθησαν να κατηγοριοποιήσουν. Μερικοί την αποκάλεσαν Generation Y, άλλοι «the i-generation». Το σίγουρο είναι ότι μοιράζονται χαρακτηριστικά που τους ενώνουν. Μεγαλώνουν κατ αρχήν σε μια εποχή ραγδαί- ων τεχνολογικών εξελίξεων. Το internet και η ψηφιακή εικόνα είναι μέρος της καθημερινότητάς τους, έχουν την απρόσκοπτη πληροφόρηση στην άκρη των δακτύλων τους και μετατρέπουν τη δικτύωση μέσα από πλατφόρμες όπως το facebook και το twitter σε τρόπο ζωής. Αν γυρίσει κανείς το νόμισμα, θα πρέ- πει να μιλήσει για μια εποχή που κυριαρχείται απ το φαινόμενο του «μεγάλου αδελφού», την παραβίαση προσωπικών δεδομένων, την ασυνείδητη περιβαλλο- ντική καταστροφή, απ τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» και τις αιματηρές διενέξεις ανά την υφήλιο. Θα πρέπει επίσης να λάβει υπόψη ότι αυτή η γενιά χρειάζεται τώρα να ωριμάσει στη σκιά της πρόσφατης κρίσης για να αποκτήσει μια επιπλέον ταμπέλα, αυτήν της γενιάς των 700 ευρώ. Σε τοπικό επίπεδο, προ- στίθεται ακόμα μια πρόκληση. Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην έκθεση είναι παιδιά της εποχής της μετάβασης από τα δύσκολα χρόνια της εισβολής σε μια περίοδο οικονομικής ευδαιμονίας. Είναι επίσης παιδιά μιας κοινωνίας που ορίζεται απ τον καταναλωτισμό, την εσωστρέφεια που προκαλείται απ την αυστηρή οριοθέτησή της εντός των συνόρων ενός νησιού και φυσικά απ την περιπλοκότητα του «κυπριακού προβλήματος» και τη σχέση της με τους Τουρ- κοκύπριους, οι οποίοι συγκροτούν στη συλλογική συνείδηση το «άλλο». Με αυτό το κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο σαν φόντο, οι καλλιτέχνες αυτοί πει- ραματίζονται, εξερευνούν, δημιουργούν και μοιράζονται ομοιότητες όσο και διαφορές. Μερικοί στα πρώτα στάδια της καριέρας τους, άλλοι με ατομικές εκ- θέσεις ήδη στο βιογραφικό τους, ζουν και εργάζονται στην πλειονότητά τους στο εξωτερικό, συνήθως στις πόλεις όπου έχουν σπουδάσει Λονδίνο, Αθήνα, Αμβούργο, Κολωνία, Ρίτσμοντ (Βιρτζίνια). Στη δουλειά τους μπορεί κανείς να διακρίνει τη μετατόπιση από τα παραδοσιακά εικαστικά μέσα και τη στροφή τους στο βίντεο, τον ήχο και την ψηφιακά επεξεργασμένη εικόνα παράδειγμα τα ψηφιακά κολάζ της Έβελυν Αναστασίου και του Peter Eramian ή τα βίντεο του Αλέξανδρου Πισσούριου και της Μαριάννας Χριστοφίδου. Την ίδια στιγμή όμως που εφαρμόζουν την τελευταία λέξη της τεχνολογίας, γοητεύονται από παλιές τεχνικές - όπως η μεταξοτυπία (Έβελυν Αναστασίου), η εμφάνιση ασπρόμαυ- ρων φωτογραφιών και το σχέδιο (Φίλιππος Βασιλειάδης) - κι από φθαρμένα ή ευτελή υλικά, τα οποία είτε μεταποιούν σε ποιητικά αντικείμενα (Μαρία Πιθαρά) είτε εντάσσουν σε «αφηγηματικά περιβάλλοντα» (Faysal Mroueh σε συνερ- γασία με τους Andrew Bever και James Fuller). Ενδιαφέρον επίσης έχει το ότι οι περισσότεροι απ αυτούς χρησιμοποιούν το γραπτό λόγο στα έργα τους, είτε ως αφηγηματικό μέσο, όπως ο Στέλιος Καλλινίκου, είτε ως υποστήριξη θεωρητική της πρακτικής τους. Από θεματογραφικής άποψης, ξεχωρίζει η ενασχόληση με το σώμα, η εξερεύνηση της ταυτότητας και της σεξουαλικότητας (Λεόντιος Του- μπουρής), ο προβληματισμός με εναλλακτικούς τρόπους επιβίωσης (Γιώργος Ιωάννου), με ζητήματα όπως η καταστροφή (Ορέστης Λάμπρου) και η αισθητικοποίηση της, ενώ η Πράσινη Γραμμή και η έννοια του διαχωρισμού και της συ- νεργασίας είναι θέματα για αυτούς προς εξερεύνηση (Μαριάννα Χριστοφίδου, Ελένη Μούζουρου). Όταν πριν έξι μήνες ξεκινήσαμε με τον Πόλυ Πεσλίκα να ψάχνουμε τι θα είχε ενδιαφέρον να παρουσιαστεί σε έκθεση, καταλήξαμε στο σκεπτικό μιας ομαδι- κής που εκτός απ την ανάδειξη των εικαστικών αναζητήσεων μιας νέας γενιάς καλλιτεχνών, θα διεκδικούσε το χαρακτήρα ενός πειράματος, τολμώντας να πα- ρουσιάσει δουλειές και ιδέες σε εξέλιξη. Από εδώ προκύπτει και ο τίτλος, «Notes to Self». Από πρόθεση, δηλαδή, να τονιστεί επιπλέον το ίδιον ενός καλλιτέχνη που στο ξεκίνημα τής εικαστικής του πορείας, βρίσκεται στο στάδιο των σημει- ώσεων και της διερεύνησης ιδεών, υποκύπτοντας στη γοητεία του ρίσκου. During the last few months, as I was working with the artists involved in the exhibition Notes to Self, I was reminded of something that is usually forgotten. Young artists are daring. There may be something that goes wrong in the process, or something that fails, and they may have to alter their direction and change their mind, but the best of them aren t afraid to go out on a limb. With nothing to lose, they pursue their concept, even if it s hazy. Unfettered by commercial concerns, they claim the right to experiment and to take risks. To fail again, to fail better. And this predilection for boundary-pushing is exactly what is so appealing in the work of a new artist. One of the main intentions, therefore, of this exhibition under the title Notes to self, is to remind us that experimentation is a prerogative, and to give us a glimpse into the mind-set of a new generation of artists, aged between 25 and 30. What concerns them? What intrigues them? Which materials do they use, and why? How do they comprehend art? Is it, for them, a means of communicating feelings and personal experiences, or does it have far-reaching socio-political implications? Born in the 80s, these artists belong to a generation that many have tried to label. Some have called it Generation Y, others named it «the i-generation». Undoubtedly, there are some shared characteristics between them. They grew up in an era of staggering technological advances. The internet and digital images are part and parcel of their daily routine, they are used to having instant information at their fingertips, and they transform networking through platforms such as Facebook and Twitter into a way of life. On the flip side, this is an age dominated by the Big Brother phenomenon, violation of personal data, reckless environmental damage, the war on terror and countless bloody clashes around the world. One must also take into account the fact that this generation was raised in a time of plenty, and must now mature in the shadow of the financial crisis, taking on yet another label the 700 generation. On a local level, another challenge awaits. The artists participating in this exhibition grew up in a transitional time when the hardships following the invasion were replaced by economic prosperity. They also belong to a society defined by consumerism, by the introversion brought on by the geographical constraints of island life, and naturally by the complexities of the Cyprus problem and their interaction with Turkish Cypriots, collectively considered to be the others. Against this socio-political framework, the artists in the exhibition experiment, explore, create and share their similarities as well as their differences. Some are just starting out, others have already had their first solo shows, while in their majority they live and work abroad, usually in the same cities where they studied London, Athens, Hamburg, Cologne, Richmond (Virginia). With very few exceptions, their work represents a shift from the traditional artistic means of expression towards media like video, audio and digitally worked images for example the digital collages by Evelin Anastasiou and Peter Eramian, or the videos of Alexandros Pissourios and Marianna Christofides. They combine the latest technologies with an interest in age-old techniques, such as silkscreening, or using black and white photographic film and drawings (Philippos Vassiliades), and they are enthralled by used and discarded materials which can be transformed into objects of value (Maria Pithara) or utilised in narrative spaces (Faysal Mroueh in collaboration with Andrew Bever and James Fuller). It is also quite interesting to note that most of them use the written word in their works, either as a narrative tool, like Stelios Kallinikou, or as theoretical support of their practice. Regarding subject matter, there is a focus on the physical form, the exploration of identity and sexuality (Leontios Toumpouris), concerns about alternative methods of survival (Giorgos Ioannou), issues such as destruction (Orestis Lambrou) and the beautification of it, while the Green Line and the concepts of partition and cohesion are topics to be investigated (Marianna Christofides, Eleni Mouzourou). Our journey began six months ago, when together with Polis Peslikas, we were searching for interesting material for an exhibition and we arrived at the idea for a collective effort that would showcase the artistic quests of a new generation of artists, while simultaneously taking on an experimental flavour, daring to present developing concepts and work in progress. This is how we arrived at the title Notes to Self, with an intention to highlight the artist at the start of his career, making notes and exploring ideas, yielding to the appeal of risk.

6 ΕΒΕΛΥΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ EVELIN ANASTASIOU Τι είναι αυτό που κάνει έναν έφηβο ή έναν ορκισμένο φαν να ταυτίζεται με ένα συγκρότημα; Ποιο είναι ακριβώς το σημείο σύνδεσης των χιλιάδων θεατών που συνωστίζονται στην αρένα μιας συναυλίας ή στο γήπεδο ενός φε- στιβάλ; Η τελευταία δουλειά της Έβελυν Αναστασίου με τίτλο Our Band Could be Your Life,, 2010 περιστρέφεται γύρω από αυτά τα ερωτήματα. Πρόκειται για μια σειρά φωτογραφιών και μεταξοτυπιών σε εξέλιξη με θέμα την ποπ κουλτούρα, την ψυχολογία των φαν και τις στρατη- γικές που εφαρμόζονται απ τα μίντια στην προσέλκυση θεατών στις συναυλίες. Οι πηγές της ποικίλλουν. Φτιάχνει κολάζ με αποκόμματα από περιοδικά, κατεβάζει εικόνες απ το Ίντερνετ, τις οποίες επεξεργάζεται ψηφια- κά για να τις τυπώσει στη συνέχεια με την παραδοσιακή μέθοδο της μεταξοτυπίας. Οι φωτογραφίες που τραβά η ίδια όταν ταξιδεύει σε φεστιβάλ, όπως το περιβόητο Les vieilles charrues στο Carhaix της Γαλλίας, αποκαλύπτουν έναν κόσμο στον οποίο είναι συμμέτοχος και παρατη- ρητής μαζί. Ο φακός της εστιάζει σε αυτά που περνούν απαρατήρητα, εκτός σκηνής, πίσω από τα φώτα. Απαθανατίζει θεατές σε στιγμές έκστασης, με μάτια κλειστά, χέ- ρια σε ανάταση, σώματα προταγμένα, έτοιμα να ριχτούν στη μάχη. Αναζητεί το νόημα στα τετριμμένα σλόγκαν τους, στο χιπ lifestyle που υποστηρίζουν και προσπαθεί να διεισδύσει στην κουλτούρα ενός πλήθους που ψάχνει, έστω και προσωρινά, ένα διαφορετικό τρόπο ζωής στο γρατσούνισμα μιας κιθάρας και στο ρυθμικό χτύπημα των ντραμς. Το ενδιαφέρον είναι ότι το επιδιώκει με τη συναισθηματική ασφάλεια που της προσφέρει η απόστα- ση του παρατηρητή-φωτογράφου, αλλά και με την ορμή και τη δέσμευση ενός φαν που θέλει να ζήσει τα πράγμα- τα από πρώτο χέρι. Στους πίνακές της, η πρόθεση είναι η ίδια. Απομονώνο- ντας στοιχεία και χαρακτηριστικά της εικονογραφίας με την οποία η ποπ κουλτούρα φτιάχνει τα σύμβολά της, καλύπτει τη λευκή επιφάνεια του καμβά με πολύχρω- μα φωσφορίζοντα σλόγκαν. Ονομάζει τη σειρά Sneakers Breakdown εμπνευσμένη από το μουσικό όρο «break down», ο οποίος αναφέρεται στο μουσικό διάλειμμα που προηγείται της κλιμάκωσης σ ένα τραγούδι. Η Ανα- στασίου έχεις την εντύπωση ότι αισθάνεται καλύτερα σ αυτό ακριβώς το ενδιάμεσο στάδιο, μεταξύ παύσης κι ενός εκκωφαντικού κρεσέντο, καθώς η δουλειά της συγκροτείται απ τα «ιερά απομεινάρια» - όπως θα μπορού- σε να αποκαλέσει κανείς τις φωτογραφίες των φαν ή τις μεταξοτυπίες των set list για παράδειγμα, με τραγούδια που παίχτηκαν ή πρόκειται να ακουστούν σε μια συναυ- λία - μιας λαμπερής κουλτούρας με εμμονή στη νεότητα, τη φυγή και φυσικά στο έντονο μπιτ. Η Έβελυν Αναστασίου σπούδασε στο École Supérieure des Beaux Arts de Montpellier, στη Γαλλία. Το 2009 εκπροσώπη- σε την Κύπρο στην Μπιενάλε Νέων ημιουργών Ευρώπης και Μεσογείου που διοργανώθηκε στα Σκόπια, όπου απέσπασε το Resartis Award. Το 2010 παρουσίασε την πρώτη της ατομική έκθεση με τίτλο «Our Band Could Be Your Life» στο Frans Masereel Centre, στην πόλη Kasterlee, στο Βέλγιο. What causes a teenager, or a fan to identify with a music band? What exactly is the connection between thousands of people packed together at a concert, or in a festival arena? Evelin Anastasiou s lastest work, en- titled Our Band Could Be Your Life,, 2010 concerns itself with these very questions. It is comprised of a series of photographs and prints on the subject of pop culture, fan psychology and the methods employed by media to attract audiences to concerts. The source material is varied and the artist creates collages with magazine cuttings and digitally worked images from the internet which are then printed with the traditional method of silk screening. She also uses photographs she takes at festivals, such as the Les vieilles charrues in Carhaix, France, and these reveal a world where the artist is both a participant and an observer. She focuses her lens on those unseen moments, off stage, behind the lights. She snaps members of the audience in thrall, with eyes closed, hands raised, bodies tensed, ready to enter the fray. She seeks the meaning behind their slogans, the hip lifestyle they support, and she tries to infiltrate the culture of a crowd striving, even fleetingly, to find a different existence in the scratching of a guitar and the rhythmic pounding of drums. She attempts to do this using the emotional distance granted by her capacity as observer-photographer, but also tapping into the spirit and devotion of a fan who wants to experience things first-hand. In her paintings, the intention is the same. Isolating elements and characteristics found in illustrations through which pop culture creates its symbols, she cov- ers the blank canvas with glowing, colourful slogans. She calls the series Sneakers Breakdown as a nod to the musical term break down which refers to the musi- cal break before the climax of a song. Anastasiou gives the impression that she is most comfortable herself in this intermediate stage, between pause and deafening crescendo. Her work is composed of fan photographs, or silk screens of set lists from concerts, that could be described as holy relics of a bright culture, obsessed with youth, escape, and of course, a strong beat. Evelin Anastasiou studied at the École Supérieure des Beaux Arts de Montpellier in France. In 2009 she represented Cyprus at the Biennale of Young Artists from Eu- rope and the Mediterranean in Skopje, where she received the Resartis Award. In 2010 she presented her first solo exhibition entitled Our Band Could Be Your Life at the Frans Masereel Centre, in Kasterlee, Belgium. ΕΒΕΛΥΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ, ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΙΡΑ OUR BAND COULD BE YOUR LIFE, 2010, 12X17CM Η ΚΑΘΕΜΙΑ/ EVELIN ANASTASIOU, FROM THE SERIES OUR BAND COULD BE YOUR LIFE, Χ17 CM EACH

7

8 ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΗΣ PHILIPPOS VASSILIADES Οι εικονογραφήσεις και τα σχέδια του Φίλιππου Βα- σιλειάδη εξελίσσονται οργανικά. εν ξέρει ποτέ πώς θα είναι το αποτέλεσμα κι ούτε βασίζεται σε προσχέδια. Τα δουλεύει διαισθητικά. Κυρίως με μαύρο με- λάνι και σπανιότερα με χρώμα, ξεκινά με μια ιδέα και την αφήνει ν απλωθεί στο χαρτί όπως ένα φυτό, που σταδιακά βγάζει ρίζες, κλαδιά, φύλλα. Τις αποφάσεις του, δηλαδή, τις παίρνει στην πορεία και η διαδικα- σία, εξαιρετικά χρονοβόρα και απαιτητική, μοιάζει με άσκηση συγκέντρωσης και πειθαρχίας. Όσο για το αποτέλεσμα, δεν λειτουργεί αναπαραστατικά. Τα σχέδιά του μας υπενθυμίζουν αυτά που μπορεί να σκαρ- φιστεί και να γεννήσει το ανθρώπινο μυαλό, τα οποία μεταφέρονται στο χαρτί με εντυπωσιακή επιδεξιότητα και λεπτομέρεια. Προτείνουν μια φανταστική κο- σμολογία, όπου συνωστίζονται μηχανές, δένδρα, ζώα, νεκροκεφαλές, περίεργοι χαρακτήρες μιας σύγχρονης μυθολογίας. Στο τρίπτυχο Two Thirds, 2010 πρωτα- γωνιστεί ένα απειλητικό εργοστάσιο με όλους τους μηχανισμούς του σε έκθεση, ένας λεπτομερέστατος λαβύρινθος με τροχούς, σωλήνες, μοχλούς, τροχαλίες, ο οποίος έρχεται σε διάλογο με ένα άψυχο δέ- ντρο και φυσικά με την ανθρώπινη φιγούρα, η οποία επαναλαμβάνεται στο άπειρο. Ο Βασιλειάδης βλέπει τον εαυτό του περισσότερο ως γραφίστα. Ξεκίνησε να σχεδιάζει το 2005 μέσα σ ένα μικρό σημειωματάριο, στο οποίο τέσταρε μελάνια, εξέλισσε ιδέες, πράγματα που είχε στο μυαλό του. Το σημειωματάριο αυτό είναι σήμερα ένα πρότζεκτ σε εξέλιξη, στο οποίο, όπως έχει παρατηρήσει, προσπαθεί να μετατρέψει τα αρνητικά ερεθίσματα που εισπράττει σε θετικές και όμορφες εικονογραφήσεις. Ο Φίλιππος Βασιλειάδης σπούδασε Graphic & Advertising Design (BA) στο Frederick University και στο Camberwell College of Arts, London Institute. Επιστρέφοντας στην Κύπρο το 2006 εντάχθηκε στην ομάδα της διαφημιστικής εταιρίας Delema/McCann Erickson όπου εργάστηκε για δύο χρόνια. Από το ήταν μέλος του δημιουρ- γικού τμήματος της Partners /Y&R. Σήμερα εργάζεται ως freelance graphic designer. The illustrations and drawings by Philippos Vassili- ades grow like a living organism. The artist creates his work without a vision of the final outcome, and without reliance on preliminary sketches. He works intuitively, usually in black ink, and occasionally with colour, planting a seed on the paper and allowing it to flourish, taking root, sprouting branches and leaves. This means that he reacts to the work as it progress- es, in a time-consuming process that demands focus and discipline. The result is not representational. His drawings remind us, instead, of the creativity of the human mind, brought to life with impressive mastery and detail. They present a fictional cosmos, brimming with machines, trees, animals, skulls, an odd collection of characters in a contemporary fable. The triptych Two Thirds,, 2010 features a menacing factory where all the machinery is on display with a meticulously detailed maze of wheels, pipes, levers and pulleys, complimented with two other draw- ings depicting an inanimate tree and human figures infinitely reproduced. Vassiliades sees himself more as a graphic artist. He began drawing in 2005, using a small notebook to test inks and develop ideas and concepts. This is currently a project which he con- tinues to develop, absorbing negative stimuli, as he says, and transforming them into beautiful, positive illustrations. Philippos Vassiliades studied Graphic & Advertising Design (BA) at Frederick University and at Camber- well College of Arts, London Institute. Returning to Cyprus in 2006 he was part of the advertising team at Delema/McCann Erickson for two years. From 2008 to 2009 he was in the creative department of Partners /Y&R. Today he works as a freelance graphic designer. ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΗΣ, TWO THIRDS, 2010 ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΙΠΤΥΧΟ, ΜΕΛΑΝΙ ΣΕ ΞΥΛΟ, 60X80 CM ΤΟ ΚΑΘΕΝΑ / PHILIPPOS VASILIADIS, TWO THIRDS, 2010 DETAIL FROM THE TRIPTYCH, INK ON WOOD, 60X80 CM EACH

9

10 ΠΗΤΕΡ ΕΡΑΜΙΑΝ PETER ERAMIAN εν μπορεί να μιλήσει κανείς για τη δουλειά του Peter Eramian χωρίς να λάβει υπόψη και μια σημαντική συνιστώσα που συμπληρώνει το εικαστικό του προφίλ. Παράλληλα με την έρευνά του στο πώς παράγεται, διανέμεται και κατανοείται μια εικόνα, έχει αναπτύξει μια υποσχόμενη θεωρητική δραστηριότητα με εφαλτήριο το Shoppinghour (τίτλος που προκύπτει από παράφραση του ονόματος του Γερμανού φιλόσοφου Arthur Schopenhauer), ένα τετραμηνιαίο περιοδικό, που συν-εκδίδει με φίλους ομοϊδεάτες σε συνεργασία με καλλιτέχνες, ακαδημαϊκούς και συγγραφείς. Στη δουλειά, λοιπόν, του Eramian ο γραπτός λόγος κατέχει την ίδια σημαντική θέση με την εικόνα σ ένα είδος εικαστικής δραστηριότητας που στέκεται κριτικά απένα- ντι στην κοινωνία. O καλλιτέχνης, ο οποίος ξεκινά αυτό το διάστημα διδακτορική έρευνα στην πολιτική φιλοσοφία, αναρωτιέται μέσα από τα κείμενα, τα βίντεο και τα ψηφιακά κολάζ που φτιάχνει, για το πώς μπορεί σήμερα η τέχνη να είναι πράξη πολιτική. Ενδιαφέρεται να εξετάσει πώς μπορούμε σε μια εποχή ιδεολογικής και οικονομικής κατάρρευσης να οραματιζόμαστε μια κοινωνία καλύτερη. Ο ίδιος καλ- λιεργεί την ελπίδα της αλλαγής, βάζοντας κάτω απ το μικροσκόπιό του τον τρόπο που τα ΜΜΕ, η διαφήμιση, ο κινηματογράφος, καθοδηγούν τον τρόπο σκέψης μας. Τα θέματα που τον ενδιαφέρουν είναι τα «μεγάλα» η ευτυχία, η καταστροφή, το «τέ- λος του κόσμου», αλλά κι αυτό που ο Martin Jay αποκάλεσε οcularcentrism στο βιβλίο του Downcast Eyes αναλύοντας την κυριαρχία της όρασης στη δυτική κουλτούρα. Ο Eramian στην έρευνά του αποσπά ευρέως γνωστές ή δημοφιλείς εικόνες από την αρχική πηγή τους κι εξετάζει την πιθανότητα να προτείνει νέες ερμηνείες και αφη- γήσεις, επιστρατεύοντας το στοιχείο της ανατροπής και της ειρωνείας. Παράδειγμα το Little House Goes Boom, 2010, μια σειρά από ψηφιακά επεξεργασμένες εικόνες με προέλευση το Ίντερνετ στις οποίες συνδυάζει το βομβαρδισμένο νεοϋρκέζικο τοπίο της 11ης Σεπτεμβρίου με σκηνές και χαρακτήρες από το Little House on the Prairie. Ο ειδυλλιακός κόσμος της οικογένειας των Ίνγκλς και μιας Αμερικής, όπου το όνειρο ακόμα ελπίζει, έρχεται να συναντήσει το δυσοίωνο παρόν μιας εποχής που προ- χωρεί στα ερείπια της τρομοκρατίας και του πολέμου που κηρύχθηκε εναντίον της με τις όποιες ανθρωπιστικές και κοινωνικές συνέπειες εκατόμβες νεκρών σε Ιράκ και Αφγανιστάν, ανελευθερία του λόγου, παραβίαση προσωπικών δεδομένων. Εδώ, ο Eramian επιστρατεύει τη μέθοδο της οικειοποίησης της εικόνας (appropriation) ως ακόμα ένα εικαστικό μέσο (όπως η γλυπτική ή η ζωγραφική), το οποίο του δίνει όμως το πλεονέκτημα της ανατροπής. Επιλέγοντας εικόνες και τοποθετώντας τες σε νέο θεματικό πλαίσιο (context), δεν παραμένει στην απλή διάσταση τής καταγραφής τους, αλλά ανατρέπει το νόημά τους, επιζητώντας νέους συμβολισμούς και αφηγη- ματικούς συνειρμούς. Την ίδια τακτική ακολουθεί και στο βίντεό του Fantasia, 2009 από το Disaster Series.. Ξεκινώντας με μια σκηνή απ την ομώνυμη κλασική ταινία του Walt Disney, η οποία κόπηκε απ το πρωτότυπο και την οποία ανακάλυψε τυχαία στο ιαδίκτυο ο Eramian έλκεται (και ειδικεύεται) από τέτοιου είδους ιντερνετικές «ανασκαφές» - προχωρεί φτιάχνοντας ένα πλούσιο μοντάζ με σκηνές από ταινίες με θέμα την καταστροφή. Το ενδιαφέρον είναι ότι εστιάζει την επιλογή του σε σκηνές λίγο πριν το μεγάλο συμβάν, αναδεικνύοντας την ένταση στα πρόσωπα, το έκπλη- κτο βλέμμα, το ξάφνιασμα, το σοκ. «Το κινηματογραφικό βλέμμα, ένα συνονθύλευμα δέους, σύγχυσης, ενθουσιασμού και φόβου, αντικατοπτρίζεται καλύτερα τη στιγμή πριν την επέλαση της καταστροφής», γράφει ο καλλιτέχνης. «Tο υποκείμενο αφή- νεται σε μια κατάσταση σακατεμένης ηρεμίας, να βιώνει συνεχώς τη στιγμή εκείνη της παράλυσης που προηγείται της πανωλεθρίας, φορώντας πανιά και αισθητικο- ποιώντας την καταστροφή του κόσμου ως διασκέδαση». Το Fantasia μέσα απ τα επαμαλαμβανόμενα κάδρα με πρόσωπα σε έκσταση, «θεοποιεί» τη στιγμή αυτή της παύσης πριν τον χαμό, ιντριγκάροντας τη φαντασία του θεατή για τα όσα έπονται στις σκηνές που ο καλλιτέχνης στρατηγικά επέλεξε να αφήσει έξω. Ο Peter Eramian σπούδασε στο Goldsmiths College London. Το 2009 ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Birkbeck στο Τμήμα Φιλοσοφίας. Συμμετείχε σε ομαδικές εκθέ- σεις και φεστιβάλ, όπως στο Human Emotion Project (Geneva/Toijala), και στο Signal and Noise Media Art Festival (Vancouver). Στο παρόν στάδιο, βρίσκεται στη διαδικασία ολο- κλήρωσης της εξαμηνιαίας παραμονής του στη Fabrica (Ιταλία) κι ετοιμάζεται να ξεκινήσει τη διδακτορική του έρευνα στην πολιτική φιλοσοφία. Συνεχίζει να συν-εκδίδει το περιοδικό Shoppinghour και να γράφει για το Naked Punch. / It is not possible to talk about the work of Peter Eramian without taking into account an important element that complements his profile as an artist. Paral- lel to his research into how an image is produced, distributed and understood, he has developed a promising theoretical activity as the co-editor of Shopping- hour, a quarterly publication, which he authors along with like-minded artists, scholars and writers. In Eramian s work, therefore, the written word holds the same importance as the image in an artistic endeavour that seeks to stand criti- cally against society. The artist, who is about to embark on a doctoral research in political philosophy, poses the question through his texts, videos and digital collages of how art today can be conceived as a political act. His interest lies in examining how, in an era of ideological and financial collapse, we can en- vision a better society. He himself nurtures the hope of change, by examining the way that media, advertising and movies guide our thinking. He focuses on big issues, such as happiness, destruction, the end of the world, but also on what Martin Jay termed ocularcentrism in his book Downcast Eyes,, analysing the dominance of vision in western culture. In his research, Eramian extracts widely known or popular images from their initial source, and examines the possibility of putting forward new interpretations and narratives, through subversion and irony. For example, Little House Goes Boom, 2010 is a series of digitally-worked images from the internet, combining the site of the 9/11 bombings in New York, with scenes and characters from Little House on the Prairie.. The idyllic world of the Ingalls family at a time when the American dream was still alive, is brought into contrast with the present era where society is struggling amidst the wreckage of terrorism and the war declared against it, the human and social consequences of the devastation in Iraq and Afghanistan, the curtailment of free speech and the violation of personal data. In this work, Eramian uses the method of image appropriation as yet another visual means (such as sculpture or painting) with the added advantage of being malleable. Selecting images and placing them in a new context permits him to go beyond a simple recording of them, and makes it possible to give them new meaning, seeking fresh symbolism and associations. Another example of this method can be seen in his video Fantasia, 2009 from the Disaster Series.. Beginning with a scene from Disney s classic film with the same name, which had been deleted from the original movie and found by chance on the internet Eramian is interested in «excavating» treasures on the net the video continues by building up a montage of scenes from disaster movies. He specifically selected scenes occurring just before the main event, exhibiting the rising tension on people s faces, the surprised looks, the shock. «The cinematic gaze, a concoction of awe, confusion, excitement and fear, is reflected best in the moment before disaster strikes», writes the artist. «The subject is left in a state of incapacitated tranquillity, constantly experiencing that paralysing moment be- fore disaster strikes, wearing diapers and conceiving the world s catastrophes as entertainment.» Through repeated frames of faces in ecstasy, Fantasia «deifies» in this way the moment before catastrophe, stimulating the viewers imagination and allowing them to visualise the scenes the artist intentionally chose to leave out. Peter Eramian studied at Goldsmiths College London. In 2009 he completed his post-graduate studies at Birkbeck s Philosophy Department. He participated in collective exhibitions and festivals such as the Human Emotion Project (Geneva/Toi- jala) and the Signal and Noise Media Art Festival (Vancouver). He is currently in the process of completing his six-month residence at Fabrica (Italy) and is preparing to begin his doctoral research in political philosophy. He continues to co-edit Shop- pinghour magazine and to write for Naked Punch. / ΠΗΤΕΡ ΕΡΑΜΙΑΝ, ΚΑΡΕ ΑΠΟ ΤΟ FANTASIA (DISASTER SERIES), 2009, ΒΙΝΤΕΟ, SD, 4:3, 5'45'', COLOUR, STEREO / PETER ERAMIAN, STILL FROM FANTASIA (DISASTER SERIES), 2009, VIDEO, SD, 4:3, 5'45'', COLOUR, STEREO ΠΗΤΕΡ ΕΡΑΜΙΑΝ, ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΙΡΑ LITTLE HOUSE GOES BOOM, 2010 / PETER ERAMIAN, FROM THE SERIES LITTLE HOUSE GOES BOOM, 2010

11

12 ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ GIORGOS IOANNOU Ο Γιώργος Ιωάννου είναι από τους φωτογράφους που έλκονται από το δρόμο. Αναζητεί τη θεματογραφία του σ αυτά που προ- σπερνάμε με βιασύνη στην καθημερινότητά μας. Αν και ανήκει όμως σε μια γενιά η οποία καταγράφει την πραγματικότητα και τα περίεργα γύρω μας με την αισθητική του snapshot, χωρίς να πολυδίνει σημασία στο σωστό φωτισμό και τα χρώματα, αυτός διαφοροποιείται, φωτογραφίζοντας τα θέματά του με τεχνική μαεστρία. Στη σειρά Evelyn, 2008 εισχωρεί στο ιδιωτικό σύμπαν μιας γυναίκας που γνώρισε τυχαία στο Ρότερνταμ και φωτο- γραφίζει το σπίτι της, το οποίο έκανε κατάληψη τα τελευταία είκοσι χρόνια. Οι εσωτερικές του λήψεις με το μυστηριώδη χα- μηλό φωτισμό προσδίδουν στον ήδη φορτισμένο χώρο με τη βαριά διακόσμηση μια μυστηριώδη ατμόσφαιρα. Λειτουργούν δε σαν αναμνηστικά πορτρέτα ενός σπιτιού, το οποίο σύντομα θα κατεδαφιζόταν από τους ιδιοκτήτες. Το ενδιαφέρον είναι ότι οι φωτογραφίες αυτές μοιάζουν οικείες. Αυτό ενδεχομένως να οφείλεται στην τρυφερή ματιά του Ιωάννου, ο οποίος δεν αρκείται στην απρόσωπη καταγραφή του θέματός του, αλλά επιδιώκει τη συναισθηματική σύνδεση με την ιδιοκτήτρια. Τη γνω- ρίζει καλύτερα, δημιουργούν φιλική σχέση, θέλει να μάθει για τα πλάνα της μετά την έξωση κι αυτή με τη σειρά της του ζητά να φωτογραφίσει το σπίτι αφότου θα μετακόμιζε, γυμνό, χωρίς τα αντικείμενα και την πληθωρική της παρουσία. Γι αυτό και οι φωτογραφίες του κατά μία έννοια λειτουργούν την ίδια στιγμή και σαν πορτρέτα δικά της. Επίσης αυτή η αίσθηση της οι- κειότητας που αποπνέουν ενδεχομένως να οφείλεται και στην προϋπάρχουσα δική μας εξοικείωση με παλιά, εγκαταλειμμένα σπίτια, ιδιαίτερα κατά μήκος της Πράσινης Γραμμής. Κι αυτό αποκαλύπτει μια ενδιαφέρουσα λειτουργία της ανθρώπινης εμπειρίας, η οποία δεν περιορίζεται από σύνορα. Μπορούμε να συνδεθούμε με το σπίτι που μένει έρημο και τον άνθρωπο που το αποχωρίζεται, ανεξάρτητα από γεωγραφικές συντεταγμένες και παραβλέποντας τους λόγους, είτε αυτοί συνοψίζονται σε νομικές διαδικασίες, είτε σε πόλεμο. Η επιδίωξη να αποποιεί- ται τη συναισθηματική ασφάλεια που του προσφέρει ο φακός και να έχει προσωπική επαφή με αυτά που φωτογραφίζει είναι κάτι που χαρακτηρίζει γενικότερα τη δουλειά του. Σε μια άλλη σειρά, υπακούοντας πάλι στους κανόνες του τυχαίου, γνωρίζει τον Turi, έναν πρώην Ιταλό ακτιβιστή, ο οποίος επιλέγει να ζήσει άστεγος σαν ένα είδος διαμαρτυρίας απέναντι στο καπιτα- λιστικό σύστημα. Ο Ιωάννου φωτογραφίζει στιγμές απ τη ζωή του και το αποτέλεσμα, όπως και στην προηγούμενη δουλειά του, αποθεώνει το περίεργο, το εξωφρενικά διαφορετικό. Την ίδια στιγμή όμως στέκει σαν κριτική απέναντι στις κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες που μας επιβάλλουν συγκεκριμένους τρόπους ζωής, λειτουργώντας εμπρηστικά σε σχέση μ αυτά που επιλέγουμε να παρατηρούμε στην καθημερινότητά μας. Ο Γιώργος Ιωάννου σπούδασε Art and Visual Culture στο Bristol και στο Willem de Kooning Academie στο Ρότερνταμ. Έχει δουλέψει για το θέατρο και τον κινηματογράφο κι έχει συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στην Κύπρο και στο εξωτερικό, όπως στο «Rainzonances 3» στο ημοτικό Κέντρο Τεχνών, στην «Post Bach Fuge» στην γκα- λερί Πάνθεον και στην «The Show» στην Spike Island Gallery στο Bristol. Giorgos Ioannou is one of those photographers drawn to the road. His quest for subjects leads him to that which is overlooked in our daily rush. Even though he belongs to the snapshot generation, where weird and wonderful reality can be recorded without much attention to lighting and colour, Ioannou sets himself apart employing a masterful technique. In his series entitled Evelyn,, 2008 he explores the private world of a woman he met by chance in Rotterdam, by photo- graphing the house she s been squatting in for 20 years. His dimly lit interior shots add mystique to the heavily decorated, already suffocating atmosphere of the space, and they act as souvenir portraits of a house about to be demolished by its owners. Intriguingly, these photo- graphs seem familiar, possibly due to Ioannou s gentle tackling of the subject, not content with an impersonal record, seeking instead an emotional connection to the inhabitant. They get to know each other, and form a friendly relationship. He enquires about her plans af- ter eviction, and she asks him to photograph the house after she has moved, when it will be bare, without her possessions and exuberant presence. In this respect, his photographs also function as portraits of the inhabit- ant herself. The sense of familiarity they exude can also be attributed perhaps to our own pre-existing famil- iarity with old, deserted houses along the Green Line. This reveals an interesting function of human interac- tion which crosses boundaries, enabling us to feel a connection both with the neglected house and with the person who leaves it, regardless of geographical loca- tion and underlying reasons, whether to do with legal procedures or war. Ioannou s tendency to reject the emotional distance granted by his photographic lens and to come into personal contact with his subjects is quite characteristic of his work in general. In another series, also obeying the rules of chance, he meets Turi, an Italian former activist, who chooses to live on the streets in protest against the capitalist system. Ioannou captures moments from his life, and in the spirit of his previous work, applauds the unusual, and the outra- geously different. His work, however, also serves as a critique of the social and economic conditions which impose certain lifestyles upon us, and challenges what we choose to observe in our daily life. Giorgos Ioannou studied Art and Visual Culture in Bristol and at the Willem de Kooning Academie in Rot- terdam. He has worked in theatre and in film, and has participated in group exhibitions in Cyprus and abroad, including Rainzonances 3 at the Municipal Arts Centre Nicosia, Post Bach Fuge at the Pantheon Gallery, and The Show at Bristol s Spike Island Gallery. ΓΙΩΡΓΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ, ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΙΡΑ EVELYN, 2008, C-PRINT, 30X45 CM / GIORGOS IOANNOU, FROM THE SERIES EVELYN, 2008, C-PRINT, 30X45 CM

13

14 ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ STELIOS KALLINIKOU Τι ιστορίες μπορεί να κρύβει ένα σπίτι; Πώς χωράει άραγε η εμπειρία της ζωής πίσω από ένα παράθυρο; Και δεν είναι περίεργο το πόσο λίγο ξέρουμε τον δί- πλα μας που κατοικεί μόνο ένα μπαλκόνι μακριά; Η φωτογραφική σειρά του Στέλιου Καλλινίκου Αλληγο- ρία του Φωτός ξεκίνησε από την ανάγκη του να αφου- γκραστεί τις ζωές, τις ελπίδες, τους φόβους και τα όνειρα των κατοίκων στις πολυκατοικίες απέναντι απ τη δική του. Μετατρέπει το μπαλκόνι του σε ιδιωτικό παρατηρητήριο, απ όπου αργά το βράδυ περιεργάζε- ται και φωτογραφίζει τους απέναντι. Σαν άλλος James Stewart στο Rear Window,, έλκεται απ τις ζωές των άλλων, από το φως των παραθύρων τους μέσα στη νύ- χτα. Τοποθετεί το μάτι του στην κλειδαρότρυπα αλλά το κάνει χωρίς να ρισκάρει, ακριβώς όπως κι ο ήρωας του Χίτσκοκ, ακουμπώντας πάνω στην ασφάλεια που του δίνει ο φακός της μηχανής του. Σε αντίθεση όμως με το χιτσκοκικό δράμα, στο οικιστικό τετράγωνο της γειτονιάς του στη Θεσσαλονίκη δεν δολοφονείται κανείς. Οι φωτογραφίες του δεν είναι παρά μια απλή παράθεση φωτεινών παραθύρων, και το αποτέλεσμα μια άσκηση της φαντασίας του. ιότι τίποτα δεν προ- κύπτει στην πραγματικότητα. Όλα συμβαίνουν στο μυαλό του εμπνευστή τους. Οι ίντριγκες, τα πάθη, οι έντονοι διάλογοι, οι δραματικές εξάρσεις, τα μικρά «εγκλήματα» της καθημερινότητας. Τα σημειώνει σαν στιχάκια στο τετράδιό του και τα βάζει πότε να συ- μπληρώνουν και πότε να κατευθύνουν την αφήγηση της κάθε φωτογραφίας. Όπως υποστηρίζει ο Roland Barthes στο άρθρο του Ρητορική της εικόνας,, μια φωτο- γραφία δεν έχει στην πραγματικότητα ένα καθαρό και συγκεκριμένο μήνυμα, είναι πολύσημη. Με τα σύντο- μα κείμενά του ο Καλλινίκου κατευθύνει την ερμηνεία των εικόνων του, με την ελπίδα αυτό να μη λειτουρ- γεί καταπιεστικά, αλλά ως ενθάρρυνση για το θεατή να προσθέσει με τη σειρά του τις δικές του εκδοχές στην ιστορία. Την ίδια ώρα όμως που χρησιμοποιεί την εικόνα ως αφηγηματικό εργαλείο, αναγνωρίζει την ιδιότητά της ως μέσο καταγραφής. Σε μια πρόσφατη σει- ρά του, καθοδηγούμενος από το ενδιαφέρον του γύρω από τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που επιτρέπουν τη συντήρηση εθνικών εκδηλώσεων, φωτογραφίζει τη μαθητική παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Η προσοχή του κατευθύνεται σ αυτά που περνάνε απαρατήρητα - στη γλώσσα του σώματος, σε εκφράσεις και χειρονο- μίες, σκηνοθετημένες ή μη, σε σύμβολα εξουσίας - με πρόθεση να θέσει ερωτήματα γύρω από το τι σημαί- νει εθνική γιορτή, πώς κατανοείται από την πολιτική, στρατιωτική και θρησκευτική εξουσία και πώς από τον κόσμο Ο Στέλιος Καλλινίκου σπούδασε Ιστορία Αρχαιολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη και φωτο- γραφία στο IIEK E.S.P. Έχει παρουσιάσει δουλειά του σε ομαδικές εκθέσεις και επιλεγμένες εκδόσεις. What stories can be hidden in a house? How does the experience of a life fit behind a window? And isn t it strange how little we know about our neighbours just a balcony away? Stelios Kallinikou s photographic series Allegory of Light was born out of his curiosity to tap into the lives, hopes, fears and dreams of the residents in the buildings opposite his own. He converts his bal- cony into a private observatory, where late at night he watches and photographs the neighbours across the street. In a way reminiscent of James Stewart in Rear Window,, he is drawn to the lives of others, through the light streaming from their windows at night. He peeps through the keyhole, but exactly like the Hitchcock hero he uses his camera lens as a safety buffer. Unlike the film, however, no murders take place in the pho- tographer s residential neighbourhood in Thessaloniki. His photos, a series of lit windows at night, and the sto- ries he narrates are figments of his imagination. All are in the mind of the imaginer: The intrigues, the passions, the intense discussions, the dramatic peaks, the small everyday crimes, which he jots down in his notebook, and used in order to complement or guide the narra- tive of each photograph. As Roland Barthes maintains in his essay Rhetoric of the Image,, a photograph does not contain a clear and specific message, having diverse meanings. Kallinikou directs the interpretation of his images with brief accompanying texts, hoping that this will not overwhelm the viewers but instead encourage them to add their own versions of the story. He is aware that while images are used as a narrative tool, they are also a method of capturing events. In a recent series, his interest in the socio-political factors upholding the tra- dition of nationalistic parades drove him to photograph the student parade of 25th March. His attention was focussed on the details which often go unnoticed such as body language, expressions and gestures whether spontaneous or directed and symbols of power, with the intention to spark questions around the meaning of national holidays in a contemporary world. Stelios Kallinikou studied History and Archaeology at Aristoteleio University in Thessaloniki, and Photography at IIEK E.S.P. He has presented his work at group exhibi- tions and in selected publications. ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ, ΑΠΟ ΤΗ ΣΕΙΡΑ ΑΛΛΗΓΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ, 2010, 60X46 CM Η ΚΑΘΕΜΙΑ / STELIOS KALLINIKOU, FROM THE SERIES MYTHS OF LIGHT, 2010, C-PRINT, 60X46 CM EACH

15

16 ΟΡΕΣΤΗΣ ΛΑΜΠΡΟΥ ORESTIS LAMBROU Στα χέρια του Ορέστη Λάμπρου η μηχανή δεν είναι απλώς μια αναπαραγωγική συσκευή. Οι φωτογραφίες του ναι μεν λειτουργούν ως καταγρα- φή κυρίως του αρχιτεκτονικού τοπίου που μας περιβάλλει θέμα που επανέρχεται συχνά στη δουλειά του - εντούτοις σε ένα δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, εντοπίζει κανείς πως μέσα απ την επιλογή της θεματογραφίας και της οπτικής του επιδιώκει να αποκαλύψει νοήματα και κα- ταστάσεις που μέσα στην καθημερινότητά μας περνούν απαρατήρητα. Αποδέχεται, δηλαδή, τις ιδεολογικές προεκτάσεις μιας φωτογραφίας και τη δύναμή της να δημιουργήσει στο θεατή ερωτήματα και συνειρμούς, πάντα φυσικά μέσα απ τη διακριτική παρέμβαση της δικής του οπτικής. Η δουλειά του δεν έχει, για παράδειγμα, την ανωνυμία των περιβόητων ασπρόμαυρων φωτογραφιών με κτίρια των Becher απ τη δεκαετία του 70. Συγγενεύει περισσότερο με φωτογράφους όπως η Taryn Simon, η οποία αν και εκ πρώτης στη σειρά της An American Index of the Hidden and Unfamiliar, 2007 φαίνεται να προτείνει μια αρχειακή καταγραφή των άβατων της σύγχρονης κοινωνίας όπως επιστημονικά κέντρα και κυβερ- νητικά κτίρια - ουσιαστικά αποκαλύπτει τις διεργασίες της ανθρώπινης συμπεριφοράς πίσω απ την ασφάλεια μιας εξασφαλισμένα κλειστής πόρ- τας. Ανάλογη είναι και η τακτική του Λάμπρου. Το ότι αποφασίζει λόγου χάρη να φωτογραφίσει το εγκαταλειμμένο και για τους πολλούς μη προ- σβάσιμο, αεροδρόμιο Λευκωσίας ή το εσωτερικό ενός σπιτιού, λίγο πριν κατεδαφιστεί, αποτελεί θέση αλλά και παρότρυνση για το θεατή να δει τα πράγματα διαφορετικά. Μια απ τις φωτογραφίες του αεροδρομίου, δεί- χνει την ερειπωμένη αίθουσα αναμονής με τις σπασμένες καρέκλες και τα άδεια καταστήματα αδασμολόγητων ειδών. Από την οπτική γωνία του Λάμπρου, το αεροδρόμιο μοιάζει με απομεινάρι της δεκαετίας της εισβο- λής, του οποίου η εγκατάλειψη εξασκεί μια περίεργη γοητεία στο θεατή που δύσκολα μπορεί να αντισταθεί στον πειρασμό να το παραλληλίσει με το Κυπριακό «ακατάστατο», χαοτικό, εγκλωβισμένο στα όσα επιβάλλει το πέρασμα του χρόνου. Σε μια άλλη φωτογραφία, από την αίθουσα θεώ- ρησης των διαβατηρίων, μια μισοσκισμένη διαφημιστική πινακίδα γράφει YES, θυμίζοντας τη φορτισμένη ατμόσφαιρα με τα «ΟΧΙ» και τα «ΝΑΙ» την περίοδο του δημοψηφίσματος για το Σχέδιο Ανάν. Η σειρά του Λά- μπρου με το αεροδρόμιο, όπως και οι φωτογραφίες του από κτίρια προς κατεδάφιση, αλλά και αυτές με κτίρια του Κύπριου αρχιτέκτονα Νεοπτό- λεμου Μιχαηλίδη, φωτίζουν επιπλέον κάτι από την ανθρώπινη διάσταση στα οικοδομήματα μιας αρχιτεκτονικής του παρελθόντος που πρέπει να διατηρηθεί. Κι ο φωτογράφος μοιάζει ν αποδέχεται αυτή τους τη διάστα- ση να συντηρούν στο ερειπωμένο τους κέλυφος την εμπειρία της ζωής, το πέρασμα του χρόνου, λειτουργώντας ως τόποι προβολής αναμνήσεων και βιωμάτων. Ο Λάμπρου επίσης αναγνωρίζει τη δύναμη της εικόνας και της τέχνης γενικότερα - να δημιουργεί μηνύματα και να προτείνει σχέσεις που ενθαρρύνουν το θεατή να αμφισβητήσει τις συντηρητικές προθέσεις της σημερινής ηγεμονίας, είτε μιλάμε για κερδοσκόπους developers είτε για πολιτικούς χωρίς όραμα. Κι αυτό είναι κάτι που επιδιώκει με διακριτι- κές παραινέσεις, χωρίς να κυριαρχεί στα θέματά του και ξεφεύγοντας απ την παγίδα να μιλά εκ μέρους τους χωρίς να τ αφήσει ν ακουστούν. Ο Ορέστης Λάμπρου είναι κινηματογραφιστής και φωτογράφος, ο οποίος ζει μεταξύ Λονδίνου και Λευκωσίας. Είναι απόφοιτος του University College for the Creative Arts του Surrey, όπως και του Goldsmiths University. Έχει ενδιαφέρου- σες συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις, ενώ πρόσφατα παρουσίασε την ατομική του έκθεση στην γκαλερί Apotheke με φωτογραφίες από τη σειρά Untitled (NIC), Η δουλειά του με φωτογραφίες κτιρίων του Νεοπτόλεμου Μιχαηλίδη πα- ρουσιάστηκαν το 2010 στο υπό ανακαίνιση Μέγαρο ημητρίου στη Λευκωσία. In the hands of Orestis Lambrou, the camera is not just a reproduc- tive tool. His photographs are often concerned with recording the environment that surrounds us, especially in an architectural con- text, but upon further analysis one finds that the choices he makes in subject matter aim to reveal meanings and situations in our daily lives that otherwise go unnoticed. In this way, he embraces the ideological function of photography, and its power to encourage viewers to question and seek associations, guided discreetly by his own perspective. His work is devoid, for instance, of the anonymity prevalent in the notorious black and white photographs of buildings by Becher in the 70s. It is related more to the work of photog- raphers like Taryn Simon, whose series An American Index of the Hidden and Unfamiliar, 2007 seems at first to comprise an archival register of modern society s inaccessible locations such as scientif- ic laboratories or government facilities - but essentially reveals the workings of human behaviour when behind the safety of a closed door. Lambrou uses a similar tactic, in the way he decides to photo- graph buildings that are essentially out of bound. Bringing to light the derelict Nicosia airport, or the interior of a house just before it is demolished, his work takes a social and political stance which urges the viewers to look at things differently. One of the airport pho- tos shows the deserted waiting lounge with broken chairs, and the empty duty-free shops. From Lambrou s perspective, the airport is a relic from the era of the invasion, and its neglected state is eerily mesmerizing, as the viewers cannot help but make the connection to the Cyprus problem similarly messy, chaotic and time-ravaged. In another photograph of the passport inspection room, we can see a half-torn sign writing YES, bringing back bitter memories of the YES - NO campaigns during the referendum on the Annan Plan. Lambrou s work on the airport series, along with his photographs of buildings to be demolished and buildings by Cypriot architect Neoptolemos Michaelides, also attempt to illuminate the human dimension of architectural structures of the past that demand pres- ervation. The photographer seems to accept that buildings do hold within their hollow shells memories, experiences, the essence of life. Lambrou also recognises a photograph s capacity and art s in general- to create messages and to suggest associations which en- courage the viewer to resist the conservative intentions of today s elite, whether land developers or politicians with no vision. And this is something he pursues with subtlety, never dominating his issues, instead allowing to his subjects to speak for themselves. Orestis Lambrou is a cinematographer and photographer, who lives and works between London and Nicosia. He graduated from Surrey University College for the Creative Arts, and Goldsmiths University. He has taken part in group exhibitions, while recently he presented his solo show at Apotheke Gallery, using photographs from the series Untitled (NIC), His photographs of buildings by Neoptolemos Michaelides were presented at the Megaro Demetriou in Nicosia in ΟΡΕΣΤΗΣ ΛΑΜΠΡΟΥ, UNTITLED (NIC), 2009, C-PRINT, ΚΑ ΡΩΜΕΝΟ, SINGLE EDITION, 103X75X3,5 CM. EΥΓΕΝΙΚΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ: APOTHEKE / ORESTIS LAMBROU, UNTITLED (NIC), 2009, C-PRINT, FRAMED, SINGLE EDITION, 103X75X3,5 CM. COURTESY: APOTHEKE ΚΑΤΩ: ΛΗΨΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΚΤΙΡΙΟΥ ΣΤΟ ΛΟΝ ΙΝΟ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΚΑΤΕ ΑΦΙΣΤΕΙ. ΟΥΛΕΙΑ ΣΕ ΕΞΕΛΙΞΗ / BELOW: SHOT FROM THE INTERIOR OF A LONDON APPARTMENT BEFORE IT IS DEMOLISHED. WORK IN PROGRESS

17

18 ΕΛΕΝΗ ΜΟΥΖΟΥΡΟΥ ELENI MOUZOUROU Σε ελεύθερη μετάφραση, τo Die ganze Welt und ihre Ausschnitte Ι, 2009 σημαίνει «όλος ο κόσμος και τα μέρη του». Είναι μια φράση δανεισμένη απ το βιβλίο «Η εξουσία του χάρτη» της Ute Schneider και συνοψίζει αρκετά εύγλωττα ένα από τα βασικά ζητήματα που επιδιώκει να θίξει το εν εξελίξει πρότζεκτ της Μούζουρου την πεποίθηση ότι η προσέγγιση του συνόλου πραγματοποιείται μέσα από την εξερεύνηση του επιμέρους. Η ιδέα ξεκίνησε με την έρευνα της εικαστικού στο σχέδιο και συγκεκριμένα στη γραμμή ως χειρονομία στο χώρο και το χρόνο και πώς αυτή μπορεί να αποκτήσει συμβολική αξία σ ένα χάρτη για παράδειγμα, μια γραμμή μπορεί να σημαίνει ένα ποτάμι, ένα σύνορο ή ένα δρόμο. Κατανοώντας το σχέδιο περισσότερο ως διαδικασία καταγραφής παρά ως αναπαράσταση, η Μούζουρου ξεκίνησε να μελετά τις τακτικές που ακο- λουθεί ένας χαρτογράφος στη μεταφορά ενός τοπίου στο χαρτί, παίζοντας με τις κλίμακες για να καταλήξει σε μια εικόνα πλήρως ελεγχόμενη, που χωράει στα χέρια και γίνεται αντιληπτή μόνο όταν την κοιτάς από ψηλά. Τι θα γινόταν όμως εάν κάποιος αντέστρεφε τη διαδικασία; Εάν αντέστρεφε τους κανόνες κλίμακας της χαρτογράφησης για την παραγωγή εικόνας, χρησιμοποιώντας εντούτοις παρόμοιες αναπαραστατικές συμβάσεις; Πώς θα μπορούσε να απο- τυπωθεί μια εικόνα της οποίας τα χαρακτηριστικά να γίνονται αντιληπτά την ίδια στιγμή από μακριά και από κοντά; Η εικαστικός οδηγήθηκε στην παλάμη, το πρώτο μέσο του ανθρώπου στη μέτρηση του κόσμου. Μέχρι στιγμής, το έργο αποτελείται από εννέα υπερμεγέθεις ασπρόμαυρες offset εκτυπώσεις- φωτογραφίες αποτυπωμάτων με τις οποίες η καλλιτέχνις έχει φτιάξει ένα διαφορετικό άτλαντα. Εάν θεωρήσουμε ως δεδομένο την πεποίθηση ότι οι γραμμές της παλάμης μαρτυρούν κάτι από το πεπρωμένο μας, τότε αυτές οι εκτυπώσεις ερμηνεύονται ως ο προσωπικός χάρτης του καθενός στη ζωή, τον οποίο η Μούζουρου προέβλεψε να φυλάξει για όσους έδωσαν τη συγκατάθε- σή τους να συμμετέχουν σε ειδικό φάκελο. Με την εσκεμμένη όμως αλλαγή της κλίμακας συμβαίνει και κάτι άλλο. Το μέγεθος της κάθε εικόνας ξεπερνά την κλίμακα του ανθρωπίνου σώματος. Τα αποτυπώματα αυτά μοιάζουν με δορυφορικές εικόνες της γης ιδωμένης από ψηλά. Κάθε γραμμή θα μπορούσε να είναι ένας ποταμός ή ένας δρόμος, κάθε ασπριδερό σχήμα, μια πεδιάδα ή μια έρημος. Είναι λες και ισχύει πως μέσα στην παλάμη μας χωράει πράγματι όλος ο κόσμος. Η δράση Τeilnehmen,, 2009 πραγματεύεται κάτι διαφορετικό. Έχει να κάνει με την ιδέα ότι η διατύπωση ενός προβλήματος - ανεξαρτήτου φύσεως - και η προσπάθεια κατανόησης και κατ επέκταση αντιμετώπισής του δεν προϋπο- θέτει ένα και μοναδικό αποτέλεσμα αλλά ανεξάντλητες παραλλαγές λύσεων, που καθορίζονται από τις εκάστοτε συνθήκες υπό τις οποίες αναπτύσσεται η διαδικασία εύρεσής τους. Αφετηρία για τη συγκεκριμένη έρευνα της εικαστικού αποτέλεσε μια σειρά από ασπρόμαυρες καρικατούρες, οι οποίες διακω- μωδούν τις διαμάχες στη διεκδίκηση γης μετά από πολέμους. Ακολουθώντας το συμμετοχικό χαρακτήρα του συνόλου της δουλειάς της, η Μούζουρου ζητά από μια ετερόκλητη ομάδα, διαφορετική κάθε φορά, να μοιράσει ένα κέικ ακανόνιστου σχήματος έχοντας στη διάθεσή της μια επιλογή από εργαλεία (γεωμετρικά όργανα, μαχαίρια, κλωστή κτλ) στην επιφάνεια ενός τραπε- ζιού, στρωμένο με τετραγωνισμένο χαρτί. Στο επίκεντρο του έργου βρίσκεται η συνεργασία κανένας άλλος κανόνας δεν προκαθορίζεται, ενώ η εξέλιξη της δράσης στη μοιρασμένη πόλη της Λευκωσίας, όπου το «περουσιακό» αποτελεί ένα από τα δυσκολότερα ζητήματα στις διαδικασίες επίλυσης του Κυπρι- ακού, αποκτά ιδιαίτερα συμβολικές διαστάσεις. Η Ελένη Μούζουρου ζει και εργάζεται στο Βερολίνο. Αφού ολοκλήρωσε τις σπου- δές της το 2005 στο École Nationale des Beaux Arts της Λυών, συνέχισε με τη μεταπτυχιακή της έρευνα στο Hochschule für Bildende Künste στο Αμβούργο. Συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις όπως στην Enovos Prize for Young Art στην Gallery Schlassgoart στο Λουξεμβούργο (2010), στο Festival Junger Talente με την περφόρμανς Walking Exercises -σε συνεργασία με τη Μαριαλένα Μαρού- δα- στο Οffenbach am Main (2010), στην Anonymous Drawings Nr. 10 στο Künstraum Kreuzberg/Bethanien στο Βερολίνο (2009) και στην Displacement στο Künstlerhaus Vorwerkstift στο Αμβούργο (2009). Loosely translated Die ganze Welt und ihre Ausschnitte Ι, 2009 means «all the world and its parts». It s a phrase borrowed from a book by Ute Schneider and eloquently summarises one of the basic elements which Mouzourou aims to portray in her projects; the belief that the whole can be approached by exploring the sum of its parts. The idea began with her research in drawing and more specifically with the line as a mark in place and time and how that can acquire symbolic meaning on a map for example a line can mean a river, a border or a road. Understanding drawing more as a process of recording as opposed to representation, Mouzourou began studying the practices that a cartographer undertakes when transferring a place onto a map, shifting the scale to get to a completely controlled overviewable image. What would happen, how- ever, if someone reversed the process? What if the rules of scale were reversed to produce an image using similar practices? How can an image be printed whose characteristics are perceived both from far away and upclose? The artist was drawn to the palm, the first human means in measuring the world. Until now, the work is consisted of nine enormous black and white offset prints which the artist has used to create an alternative atlas. If we take into account that the lines on our palms are often read to tell our destinies, then the prints can be seen as personal maps for those who gave their consent to take part in the project. With the deliberate change in scale something else occurs as well. The size of each image sur- passes the size of the human body. These prints resemble satellite images of Earth taken from above. Each line could be a river, a road, each white shape a plane or desert. It is as if we really do have the whole world in the palm of our hands. Τeilnehmen,, 2009 begins from a different point of departure. It takes under consideration the belief that a problem does not call so much for a solution but for a creative act. The starting point for this project was a series of black and white caricatures which parody the clashes caused when people try to claim land after a war. Following the need to actively involve the viewers in her work, Mouzourou asks different groups of people to divide an irregular shaped cake into equal sized portions using different tools (knives, string, triangles etc) laid out on a table with squared paper. Apart from a call for collaboration, no other rules are set by the artist and her proposed action takes up a highly charged symbolic mean- ing, as it unravels in the divided capital of Nicosia, where land and property is one of the major issues of the Cyprus problem. Eleni Mouzourou works in Berlin. After finishing her studies in 2005 at the École Nationale des Beaux Arts in Lyon, she went on to com- plete her Masters at Hochschule für Bildende Künste in Hamburg. She took part in group exhibitions, such as the «Enovos Prize for Young Art» at Gallery Schlassgoart in Luxemburg (2010), the «Festi- val Junger Talente» with her performance titled «Walking Exercises» in collaboration with Marialena Marouda - at Οffenbach am Main (2010), in «Anonymous Drawings Nr. 10» at the Künstraum Kreuzberg/Bethanien in Berlin (2009), and in Displacement at Künstler- haus Vorwerk Stift in Hamburg (2009). ΕΛΕΝΗ ΜΟΥΖΟΥΡΟΥ, ΑΠΟΨΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ DIE GANZE WELT UND IHRE AUSCHNITTE, 2009, ΣΕΙΡΑ ΑΠΟ ΕΝΝΕΑ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΕΣ OFF-SET ΕΚΤΥΠΩΣΕΙΣ, 148 X 170 CM Η ΚΑΘΕΜΙΑ. ELENI MOUZOUROU, FROM THE INSTALLATION DIE GANZE WELT UND IHRE AUSCHNITTE, 2009, A SERIES OF NINE BLACK AND WHITE OFFSET PRINTS, 148X170 CM EACH ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΥ/ PHOTO FROM THE ARTIST S ARCHIVE.

19

20 ANDREW BEVER, JAMES FULLER, FAYSAL MROUEH Οι ιστορίες που αφηγείται η εικαστική ομάδα των Andrew Bever, James Fuller και Faysal Mroueh δεν εξελίσσονται μόνο στο χαρτί, όπως θα συνέβαινε στην περίπτωση ενός συμβατικού μυθιστορήματος, αλλά δραπετεύουν απ τη λευκή σελίδα και αναπτύσ- σονται στα αρχιτεκτονικά περιβάλλοντα που κατασκευάζουν. Στη δουλειά τους, ο χώρος λειτουργεί ως βασικό στοιχείο στην εξέλιξη της πλοκής. Είναι ο τόπος ο οποίος καλείται να «στεγά- σει» την εμπειρία της ιστορίας τους. Για αυτούς, άλλωστε, ένα μυθιστόρημα, όπως κι ένας χώρος, είναι μια κατασκευή. Μέσα στις λαβυρινθώδεις διαδρομές που φτιάχνουν, πλάθουν ατμό- σφαιρες και η αφήγηση συμβαίνει με βοηθήματα αντικείμενα που μπορεί να κρατήσει και να περιεργαστεί κανείς, με φωτογραφίες, ειδικές κατασκευές, ακουστικό υλικό και γραπτά κείμε- να. Το αποτέλεσμα δημιουργεί την αίσθηση ενός τρισδιάστατου μυθιστορήματος, μιας χωρικής αφήγησης, όπου οι χαρακτήρες και το περιβάλλον τους παίρνουν σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια του θεατή, ο οποίος καλείται μέσα από μια περιπέτεια αναγνώρισης να περιπλανηθεί στο μύθο. Η εγκατάσταση με τίτ- λο The Missing Show,, 2010 αποτελεί το δεύτερο από μια σειρά «αφηγηματικών χώρων», όπως ονομάζουν τις κατασκευές τους, η οποία βρίσκεται σε εξέλιξη και μορφοποιείται ανάλογα με το αστικό τοπίο στο οποίο καλούνται οι καλλιτέχνες να ανταποκρι- θούν κάθε φορά. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, επηρεασμένοι από τη Λευκωσία και τ αντικείμενα που βρίσκουν τυχαία στους δρόμους, φτιάχνουν το δωμάτιο-κατοικία ενός μυστηριώδους περφόρμερ. Εν τη απουσία του, οι θεατές καλούνται να εισβά- λουν στο ιδιωτικό του καταφύγιο για να αφουγκραστούν τις σκέψεις και να παρακολουθήσουν κομμάτια της μυστηριώδους ζωής του. Οδηγός και μοναδικό τους βοήθημα σε αυτή την πε- ριήγηση, οι περιγραφές δυο άλλων χαρακτήρων, οι οποίοι έχουν ήδη βιώσει την ανοίκεια εμπειρία της «εισβολής» στον ιδιωτικό χώρο ενός ανθρώπου και αφηγούνται τις εντυπώσεις τους. Οι πρωταγωνιστές αγνοούν ωστόσο πως μέσα απ τη διαδικασία ανάκλησης των βιωμάτων τους, διαστρεβλώνουν την αλήθεια. Πού βρίσκεται, λοιπόν, η ουσία της ιστορίας; Το ενδιαφέρον εί- ναι ότι οι καλλιτέχνες επιδιώκουν την ανάπτυξη της διήγησής τους σε πολλαπλά στρώματα με κρυφές πλοκές, πληροφορίες, σημεία κορύφωσης και δευτερεύουσες αναπτύξεις, προσφέρο- ντας στο θεατή τη δυνατότητα να εξέλθει της κατασκευής τους με διαφορετικές ερμηνείες στα μπαγκάζια του. Ο Faysal Mroueh είναι Λιβανέζος καλλιτέχνης, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κύπρο. Αφότου ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Westminister, συνεργάζεται τα τελευταία δύο χρό- νια με τους καλλιτέχνες Andrew Bever και James Fuller. Οι τρεις τους έχουν συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις στο Λονδίνο, όπου ζουν και εργάζονται. The stories narrated by the artistic team of Andrew Bever, James Fuller and Faysal Mroueh are not only developed on paper, as would be the case in a con- ventional novel, but instead they leap from the page into the architectural environments they construct. In their work, the space itself is a major contributor to the plot, as it is called upon to host the experience of their story. For them, a novel is a construction, in the same way as a space is. They produce labyrin- thine pathways through which atmospheric moods are created, and the narrative unfolds with the help of objects that can be held and experienced, such as photographs, special installations, audio and written text. The result could be seen as a three-dimensional novel, a spatial narrative where the characters and their environment come to life before the very eyes of the viewers, who are themselves invited to step into the fable. The installation entitled The Missing Show, 2010 is the second in a series of narrative spaces in progress. It is transformed according to the demands of the physical location the artists inhabit in each instance. In this case, inspired by Nicosia and the objects they collect randomly from the streets, they create the living quarters of a mysterious performer. In his absence, the viewers are invited to invade his private realm, to eavesdrop on his thoughts and to watch sections of his intriguing life, guided only by the descriptions of two other characters. Having already experienced the indecency of invading a per- son s private space, they speak of their impressions. The leading characters are unaware however, of the fact that in the process of recalling their experiences, they are distorting the truth. So, where does the essence of the story lie? Interestingly, the artists are trying to unfold their tale on multiple levels, with hid- den plots, scattered information, well-planned peak points and secondary developments, giving the view- ers the opportunity to depart from the installation taking away their own interpretations. Faysal Mroueh is a Lebanese artist born and raised in Cyprus. Having completed his studies at Westminster University, he has collaborated with artists Andrew Bever and James Fuller over the last two years, taking part in group exhibitions in London where they live and work. ANDREW BEVER, JAMES FULLER, FAYSAL MROUEH, 1095 [TRANSMISSION], 2010, ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ SHOREDITCH TOWNHALL BASEMENT, ΛΟΝ ΙΝΟ. ANDREW BEVER, JAMES FULLER, FAYSAL MROUEH, 1095 [TRANSMISSION], 2010, INSTALLATION AT THE SHOREDITCH TOWNHALL BASEMENT, LONDON.