Ο Φορτηγατζής. Χωρίον: Εξοχή Κλινική: Η Γαλήνη

Transcript

1 Ο Φορτηγατζής Χωρίον: Εξοχή Κλινική: Η Γαλήνη Εγώ, που λες, αδερφάκι, όχι πως είμαι κανένας έκφυλος τύπος, αλλά, να, πώς να το κάνουμε, το ζουμερό μ αρέσει. Ταξιδεύω όλη τη νύχτα καθισμένος πάνω στο μαξιλάρι, ο κώλος μου που, λέει ο λόγος, κάλους έβγαλε. Κρατώ το τιμόνι έτσι πλατιά θαρρείς κι αγκαλιάζω απ τα μεριά μια παχουλή γυναίκα κι η φαντασία μου δουλεύει. Ε, ό,τι και να πεις, τις ώρες που εγώ δουλεύω, οι άλλοι άνθρωποι κοιμούνται. Χαϊδολογούν την γυναίκα τους, αγκαλιάζουν το μαξιλάρι, αδιάφορο. Έχουν φάει σε τραπέζι, έχουν νυστάξει μπρος στην τηλεόραση και όσο προχωράει η νύχτα, αυτοί βαρούν του ύπνου. Όμως εγώ κι άμα νυστάξω, πρέπει να συνεχίσω. Το καράβι φορτώνει αξημέρωτα κι άμα δε φτάσει το εμπόρευμα, θα χουμε συνέπειες. Καθυστερήσεις, διατυπώσεις, αποκοπές και δε συμμαζεύεται. Και χωρίς πληρωμή!.. Το γραμμάτιο δουλεύει. Τέλος του μήνα καμπανάκι. Οι Τράπεζες. Τι ξέρουν οι Τράπεζες απ τον καημό της τσέπης σου! Άσε τη γκρίνια της γυναίκας. «Δε σου τα λεγα εγώ; Παράτα τα. Έχει τόσες δουλειές να κάνεις. Τι τη θέλεις τέτοια δουλειά. Στους δρόμους όλη νύχτα.» Και δώσ του γκρίνια και ρελαντί. «Τρία παιδιά, πώς να τα βγάλω πέρα; Αν πάθει κάτι το ένα; Πού να τρέχω μες στη νύχτα, που δεν έχω αυτοκίνητο; Σε ποιον να αφήσω τα άλλα δύο, άμα χρειαστεί πρώτες βοήθειες; Και τα παιδιά σε ζητούν. Έρχεσαι τη μέρα και το ρίχνεις στον ύπνο. Κι ούτε να παίξουν δεν μπορούν. Άμα κάνουν λίγη φασαρία σαν παιδιά, μόνο η μαγκούρα τους λείπει... κι εγώ τι μπορώ πια να κάνω; Πόσες φορές να τα παίρνω και να τρέχω στα πάρκα και στις υπεραγορές. Με τρία παιδιά κολλημένα πάνω μου. Και τα ψώνια και τα τρεχάματα... Και πόσες νύχτες μοναχή... κάναμε τα παιδιά και τέλειωσε; Καμιά χαρά για μας; Τώρα μόνο να τα μεγαλώνουμε;» Και δώσ του και πάρε... υπονοούμενα για το κρεβάτι. Σάμπως εγώ δηλαδή; Την παίζω σαν οδηγώ; Είναι και ανεξέλεγκτη, η καταραμένη. Σαν ακούς μια βαριά πενιά, για παράδειγμα, πετιέται πάνω σαν το χορευτή που μερακλώνει και κάνει δική του την πίστα κι άντε να τη συμμαζέψεις. Ή να πούμε, είναι νύχτα. Ησυχία. Κίνηση λίγη. Χαλαρώνεις στο τιμόνι και σου ρχεται μια οπτασία στο μυαλό!.. μια δίμετρη που είδες στο δρόμο. Ένα ζευγάρι να φιλιέται στα σκοτεινά. Μυαλό είναι αυτό. Όπου θέλει πάει. Δεν έχει κουμπί να το πατήσεις σαν την τηλεόραση... Μην τα μελετάς. Σκληρή η νύχτα κι ας λένε...

2 2 Αχ, αδερφέ μου. Ας όψεται η ανάγκη. Αγαπήσαμε τη γυναίκα... θέλαμε και παιδιά. Νιάτα, βλέπεις. Πού να πάει ο νους σου στα δύσκολα. Άντρας εγώ, θα θρέψω τη γυναίκα μου! Παιδιά; Και βέβαια παιδιά! Έχει πιο μεγάλη ευτυχία από δαύτην; Τα θέλαμε. Τα κάναμε. Τα χαρήκαμε τρία χρόνια. Ύστερα... οι υποχρεώσεις μεγάλωσαν. Το σπίτι δε μας χωρούσε. Μεγαλύτερο διαμέρισμα. Μεγαλύτερο νοίκι. Περισσότερα λεφτά. Πού να τα βγάλεις πέρα με το μεροκάματο της μέρας. Η νύχτα έχει λεφτά. Έχει και ρίσκο. Χωρίς θυσία δε γίνεται! Κι έρχεται και ο φόβος μη σου πάρει άλλος τη δουλειά. Και τι δουλειά να κάνεις, αδερφέ μου, την σήμερον, που όλα είναι φωτιά; Προσφορές σου λεν, και σου τα παίρνουν τριπλάσια. Ως και το νερό πρέπει να το αγοράσεις. Τα στόματα στο σπίτι πρέπει να ταϊστούν. Γυναίκα, παιδιά να ντυθούν. Να πάνε σχολείο, φροντιστήριο, ξένες γλώσσες. Άντε ν αγοραστεί και κανένα επιπλάκι, σπιτικό ανοίξαμε, δε γίνεται να μαστε σαν τους γύφτους! Τι θα πουν οι συγγενείς κι οι γείτονες. Γυναίκα πήραμε. Τι διάολο; Δεν είμαστε άξιοι να τη ζήσουμε; Νισάφι, να πούμε! Αντράκια είμαστε; Είναι κι οι φιλενάδες της... να ρθουν για καφέ και να μην έχουμε ένα σερβίτσιο, ένα βελούδινο καναπέ να καθίσουν, τίποτε μπιμπελό, κανένα μπισκοτάκι να τις ευχαριστήσουμε... Μια ζωή είναι αυτή, να μη ζήσουμε κι εμείς σαν όλους τους ανθρώπους! Κι άμα χάσεις αυτή τη δουλειά, τι άλλο να κάνεις; Δούλεψα σε χασάπικο, λίγα τα λεφτά. Στα τρένα που μου προτείνανε, έπρεπε πάλι να ταξιδεύω. Και άντε στην αρχή έχει ενδιαφέρον, βλέπεις τοπία, αλλάζεις τόπους, θωρείς ανθρώπους και ξεχνιέσαι, να πούμε. Κάποτε βρίσκεις και κανένα κουτσόφτερο και τη βολεύεις στα μουλωχτά. Ντράγκα, ντρούγκου το τρένο κι εσύ στον ίδιο χαβά... Αλλά, βρε αδερφέ, λεφτά μετρημένα, και τι να πρωτοκάνεις μ αυτά; Χώρια που μας βγήκε κι αυτό το έιντς! Έχουμε ένα κορμί να το δώσουμε στη μαρμάγκα; Δούλεψα και ταξιτζής. Καλή δουλειά, δε λέω, μα τώρα παραγέμισε η πιάτσα. Είναι και τα πειρατικά... τα γιώτα χι όλο και πληθαίνουν... O καθένας, βλέπεις, θέλει να χει τον τροχό του. Έχει όμως και δυσκολίες η δουλειά. Ιδιοτροπίες, απαιτήσεις. Φωνές άμα λάχει και επίθεση. Ύστερα, είναι και το άλλο. Μες στο ταξί σου παίρνεις κάθε καρυδιάς καρύδι. Θέλεις ν ακούσεις λίγη μουσική, να διασκεδάσεις την πλήξη σου, δώδεκα ώρες στο τιμόνι. «Κλείσε αυτά τα μάγκικα», σου λέει ο άλλος Γιατί, ρε κύριος; Την ώρα της δουλειάς μου, γούστο μου κι αφεντιά μου! Εγώ σου είπα τι είδος μουσική ν αγαπάς; Αλλά πελάτης είναι, δε γίνεται

3 3 να αντιμιλήσεις! Το μουλώνεις και κλείνεις το κασετόφωνο. Κι άμα είσαι πάνω στο μεράκι... άσ τα να πάνε. Τουλάχιστον τώρα ακούω ό,τι λαχταρώ. Κι άμα λάχει, πατώ και μια γκαρίδα... (Τραγουδά μερακλωμένα) Αχ, βρε κοινωνία άτιμη... Αυτός ανέβηκε, κατεβαίνει, αλλά σου την έχει σπάσει, να πούμε, γιατί πλήρωσε, λέει, και συ... δε θέλεις πια ν ακούσεις μουσική. Ανεβαίνει η κυρία με το σκυλάκι της. Καλά είναι τα ζώα, δε λέω, μα εκείνα στον κόσμο τους κι εμείς στο δικό μας. Όχι να μου το χαϊδολογά μπροστά μου και να μου ρχεται να της πω «έλα, κυρά μου, χάιδεψε εμένα, να μην πηγαίνουν χαμένα τα χάδια!» Κι αν θέλεις φιλιά, κι αυτά στο τζάμπα, να πούμε. Όχι να μου φιλάς το σκύλο! Και να σε ζαλίζουν τα αρώματα της κυρίας και να μην μπορείς ν ανοίξεις το παράθυρο, μην πειραχτεί η λεπτή της υγεία κι αρχίσει να φτερνίζεται. Δε λέω, κάποτε υπάρχουν και τα ευχάριστα. Καμιά παρέα φοιτητές, που παν να το γλεντήσουν. Άνθρωποι μοναχικοί, που αρχίζουν να σε ρωτούν και ενδιαφέρονται πώς είναι η ζωή στο τιμόνι και πώς τα φέρνεις βόλτα. Και όσο τους λες, τόσο η ατμόσφαιρα ζεσταίνεται κι αρχίζουν να σε βλέπουν σαν άνθρωπο και όχι σαν ένα ρομπότ που το διατάζεις και σε υπηρετεί. Όμως, η κούρσα τελειώνει και είναι απίθανο να τους ξαναδείς. Και να τύχει να ξαναδείς κάποιον, δε θα ναι το ίδιο. Ήταν η μοίρα της στιγμής που σας έφερε κοντά. Την άλλη φορά δε θα σε θυμάται ή δε θα χει πια την ίδια όρεξη για κουβέντα. Ίσως ούτε κι εσύ. Άσ τα να παν. Άλλοι πάλι μπαίνουν μες στο ταξί όλο άγχος. «Αχ γρήγορα, αχ δε θα προλάβω!» Ενώ έχουν ήδη αργήσει. Και όσο η κυκλοφορία φρακάρει, τόσο φρικάρουν αυτοί. Τα βάζουν μαζί σου. «Κάνε πιο γρήγορα!» Μα, πώς κυρά μου; Να βγάλω φτερά, να γίνω αερόπλανο και να πετάξω πάνω απ τα αυτοκίνητα; Να γίνω μοτοσικλέτα και να προσπεράσω;» Φανερά ή κρυφά σε θεωρούν ένοχο που θ αργήσουν, ενώ άργησαν οι ίδιοι να ξεκινήσουν. Κι εσύ μαζεύεσαι σαν τον δαρμένο σκύλο και σιωπάς. Πόσα ν ανεχτείς όλη τη μέρα, για να βγάλεις λεφτά που γίνονται όλο και λιγότερα; Κοντολογίς βράσε ρύζι. Τουλάχιστον εδώ, αφέντης και κύριος! Φορτηγάκι στην πένα, με τα χαϊμαλιά και τα κομπολόγια του, με τα σταυρουδάκια, τις εικονίτσες, τα «μη τρέχεις μπαμπά» και όλα τα σχετικά πως να το κάνουμε η ζωή μου άλλαξε. Βάζω τις κασέτες μου, όποιαν κι όποτε θέλω. Το φουλάρω στη διαπασών, άμα το θελήσω, σεκοντάρω κι εγώ... «Άντε σαν πεθάνω, τι θα πούνε, πέθανε κάποιο παιδί...» Μεράκι είναι αυτό, πρέπει να βγει. Δε γίνεται να πλαντάζει. Αν πλαντάξει εκείνο, θα πλαντάξουμε κι εμείς.

4 4 Φουμέρνω το τσιγαράκι μου, και δεν έχει να σκεφτώ μήπως ενοχλώ την ευαίσθητη μύτη των μη καπνιστών που δεν ξέρουν, οι ηλίθιοι, ότι αυτές οι μικρές απολαύσεις είναι η ζωή. Τρώω το φαγάκι μου με την μπιρούλα μου το καλοκαίρι, την «ξανθιά» μου τον χειμώνα τι τα θες, είναι καλή παρεούλα ένα μπουκάλι ρετσίνα στο τραπέζι σου. Διαλέγω ό,τι φαΐ μου αρέσει... για τα λεφτά μη ρωτάς, αδελφέ μου δουλεύουμε, να τρώμε. Αν το στερηθούμε κι αυτό, η ζωή σκοτεινιάζει. Ύστερα πάω παρακάτω, σταματάω το φορτηγό σε μια καλή γωνιά, προτιμώ τα μικρά δασάκια ή την ακρογιαλιά και τα δυο έχουν την ίδια μαγεία, τους ίδιους μυστήριους ήχους κι αμολώ ένα κάτουρο ψηλά και μακριά και νιώθω την ίδια χαρά, όπως τότε που ήμασταν παιδιά και ξεπερνιόμασταν ποιος θα το πάει μακρύτερα, να φανεί πιο άντρας. Κρυφογελώ και χαίρομαι την αθώα μου αυτή παρανομία και ανακουφισμένος, καμπαρτίζοντας, ρίχνω βλέμματα στον ουρανό: «Κι αν με κοιτάζεις, τι με νοιάζει; Δεν έκανα τίποτα κακό!» Στο χοντρό μου όμως... α, όλα κι όλα! Είμαι πιο απαιτητικός. Θέλω ακροθαλασσιά και φεγγαράδα. Κι άμα το φεγγάρι παίζει στα σύννεφα, έ τότε είναι σωστή ρομαντζάδα. Το κάνεις με την ησυχία σου και χαίρεσαι το κρυφτούλι του φεγγαριού. Ανακουφίζεσαι κι αναδύεσαι, αδερφέ μου, στα σύννεφα. Καλή δουλίτσα, καλή! Χώρια που έχουμε και τα τυχερά μας. Καμιά τουριστριούλα, καμιά φοιτητριούλα, κανένα κοριτσόπουλο που ξέμεινε από λεφτά Κάνουμε την κρούση μας έχουμε δα τον τρόπο μας μια πονηρή ματιά, κανένα κομπλιμέντο, ένα άγγιγμα του χεριού, τάχα τάχα φιλικό, τάχα τάχα αθώο, και η υπόθεση ξετυλίγεται, να πούμε, σαν αρχαίος πάπυρος. Ξέρεις τώρα εσύ... Αν η κοπέλα τα σηκώνει, προχωρείς, αν όχι συμμαζεύεσαι. Κάποτε μερικές σ ανάβουν κι άμα το πράμα φτάσει στο ψητό, κάνουν και πως θυμώνουν. Έτσι λοιπόν μάθαμε πια στο δρόμο, μας έμαθε κι αυτός, μας ξεπροβάλλει εκπλήξεις, θηλυκά τρυφερά στο πιάτο, να βολευόμαστε κι εμείς τα παραπονεμένα της ζωής, που πριν μόνο βλέπαμε και ν αγγίξουμε δεν τολμούσαμε, μην πα και μπλέξουμε. Μας τα σερβίρει, που λες η ζωή, σα γαλοπούλα χριστουγεννιάτικη, ξεροψημένη. Να, όπως εκείνη την Εγγλέζα τις προάλλες. Τώρα, Εγγλέζα ήτανε, Ολλανδέζα ήτανε... Έπεσε πάνω μου, αδερφάκι μου, έπεσε πάνω μου κι ούτε ρωτούσε. Έφαγε, ξεκοκάλισε, μάδησε κι άμα χόρτασε καλά, έγειρε πίσω και ξάπλωσε κοιτάζοντας μπαϊλντισμένα τον ουρανό σα να λεγε: «Τώρα πάρε με. Να, τώρα πάρε με». «Θα σηκωθείς;» της λέω. Τίποτα εκείνη. Βρε, αμάν, δουλειά που πάθαμε! «Θα σηκωθείς να πάμε;» της δείχνω με τα χέρια. Κλείνει τα

5 5 μάτια εκείνη ευτυχισμένη. «Βρε, τι γίνεται εδώ; Μπιάφρα;» της λέω, «πείνα έπεσε;» Χαμογελά εκείνη. Ε, άμα της δώσω ένα φιλί, ίσως ζωντανέψει, σκέφτομαι. Σκύβω να τη φιλήσω και με αρπάζει, ρε πούστη μου, από το λαιμό και με φυλακώνει μες στα σκέλια της, για πότε άναψα και μου την έδωσε ξανά και της την έμπηξα, έτσι σκληρά και βαρβάτα!.. κι εκείνη να σκούζει και να γκαρίζει αχ, αδερφέ μου, μουγκρητό!.. δεν τα ξεχνάς έτσι εύκολα αυτά και την αρπάζω έτσι όπως ήταν, που λες, με κατεβασμένο το βρακί και τη βάζω πάνω στο φορτηγό και ξεκινάω τρέμοντας και κάνω το σταυρό μου, μεγάλο και βαθύ, και κάμνω τις προσευχές μου μέσα μου, «μη μας κάψεις, Θεέ μου. Κάνε να φτάσω στον προορισμό μου». Γιατί τα χέρια μου τρέμανε και οι δυνάμεις μου φευγάτες. Έμεινε εκείνη ξεβράκωτη, μέχρι που μπήκαμε στην πόλη. Αμάν κωλομέρι λαξευτό, αγόρι μου! Δε σου λέω τίποτα. Το εμπόρευμα ξεφορτώθηκε. Εκείνη χάθηκε στην πόλη. Ας την να πάει, σκέφτηκα και ας μ έτσουζε λιγάκι. Γιατί τέτοιο κελεπούρι, αδερφέ μου, δε θέλεις να το χάσεις έτσι εύκολα. Αλλά, «αν είναι καμιά νυμφομανής και κολληθεί σα βδέλλα πάνω μου;», σκέφτηκα. Οικογένεια έχουμε και οι δυνάμεις μας... ε, ο άνθρωπος δεν είναι βράχος κι ο βράχος σπάζει απ τα πολλά τα κύματα. Καλό το μαλλί, αλλά όχι και να σου ρουφά το αίμα! Ξεκουράστηκα λίγο έξω απ την πόλη, στο μαγαζί του Αρχιμήδη κανείς δεν ξέρει αν είναι το πραγματικό του όνομα ή αν του το βγάλαν έτσι, γιατί κάμνει χημείες. Κρατά μια ζυγαριά και ζυγίζει τα μεταλλεύματα, να σου πει αν είναι καθαρά ή νοθευμένα. Έχει κι ένα μηχάνημα, που δείχνει αν υπάρχει θησαυρός θαμμένος, να πας να τον ξεθάψεις, να γίνεις πλούσιος. Αλλά μη μιλήσεις, αδερφέ μου, μη μιλήσεις. Όλη νύχτα που θα σκάβεις, λέξη δεν πρέπει να πεις. Γιατί έτσι και ξεστομίσεις «δίψασα, κουράστηκα ή δεν έχει τίποτα, πόση ώρα να σκάβουμε», πάει ο θησαυρός, έγινε κομμάτια. Αν πάλι δεις κάτι και πεις «πωπώ, αδερφέ μου, γίναμε πλούσιοι», ο θησαυρός γίνεται κάρβουνο. Την ίδια στιγμή! Έχεις χάσει την ευκαιρία της ζωής σου. Δεν ήταν τις προάλλες που ήθελε να μου πουλήσει ένα χάρτη, αρχαίο, τρακόσων χρόνων, λέει, να πάω να ξεθάψω αρχαία, λέει, κάπου ανάμεσα Δράμα και σύνορα με Βουλγαρία, σ ένα βουνό; «Τι να παιδεύεσαι», μου λέει, «όλη νύχτα στο τιμόνι! Μερικές νύχτες να πας εκεί, την έκανες την καλή». Αλλά εμένα δε με τουμπάρουν κάτι τέτοια. Κι αν πάω στο μαγαζί του, είναι για τον καλό μεζέ, παστρικά πράματα. Η κυρά Βαρβάρα, απατεώνισσα κι εκείνη σαν τον άντρα της, αλλά χρυσοχέρα και καλή μαγείρισσα. Να φας από το χέρι της κουνέλι στιφάδο να μην αφήσεις κόκκαλο. Μέλι τα κρεμμύδια...

6 6 Πέρασα και σήμερα όπως πάντα. Έφαγα, ήπια την μπιρίτσα μου. Ξάπλωσα και λίγο κάτω απ τα δέντρα της αυλής, καλοκαιράκι, τα τζιτζίκια κουντούρντιζαν. Παλαβωμένα να φωνάζουν, θαρρείς και σκίζονταν ποιο να πρωτοπεί τον «πόνο» του στο ταίρι του. Δεν είναι μόνο για τους ανθρώπους αυτά. Άσ τα να χαρούν και κείνα. Ρίχνουν και καμιά κουτσουλιά κατάμουτρα... αλλά ψιλοπράματα. Ούτε που το παίρνεις είδηση. Σαν ψιλή ψιχάλα το κατακαλόκαιρο. Δε βαριέσαι, τώρα νυστάζω, είναι μαυλιστικό το μεσημέρι και τα τζιτζίκια σε ζαλίζουν πιο πολύ. Έχω μια ώρίτσα στη διάθεσή μου, είναι γλυκιά η ζωή. Αχ, άτιμε Θεέ, την έκανες έτσι ελκυστική, για να μας βασανίζεις πιο πολύ. Ναι, κυρά Βαρβάρα, αποκοιμήθηκα (πώς να μην; Με τόσο μανίκι που τράβηξα...) Ώρα να πηγαίνω, το φορτηγό πύρωσε στον ήλιο, το εμπόρευμα περιμένει τη μεταφορά του. Η Εγγλέζα έφυγε. Την είχα ξαπλώσει λίγο πριν εκεί στ ανοιχτά!.. Τι αχόρταγος που είναι ο άνθρωπος, τα σκέλια μου πονούν, αλλά τη θέλουν ακόμη. Τώρα που χαλάρωσα, να την είχα ξανά, αχ, σκωταριά μου, μπριζόλα μου, να σε τραγανίσω ξανά. Αδερφέ μου, η πείνα μας, που, όσο την ταΐζουμε, θεριεύει! Διπλός καφές, διπλό τσιγάρο για τα διπλά μεράκια, τους διπλούς καημούς, κι έφυγα. Ο δρόμος ξανά ατέλειωτος μπροστά μου. Τώρα δε θέλω ομιλίες, δε θέλω μουσική, με φτάνει να πιπιλώ τα φιλιά της πάνω στα χείλια μου. Και η γυναίκα, δε λέω, καλή... αλλά, ρε πούστη μου, πού συγκρίνεται με τούτο δω το σημερινό! Είχε ένα στόμα, η σκρόφα!.. Αχ και να ξεφύτρωνε έτσι απροσδόκητα πάλι! Το φορτηγό βαδίζει μόνο του κι εγώ το ακολουθώ. Είμαι μέσα του, αλλά δεν είμαι εγώ που το οδηγώ. Κάποιοι μηχανισμοί καλά στημένοι μες στο κεφάλι μου. Εμένα ο νους μου είναι ακόμα στο ψητό. Στο τραγανό εκείνο κορμί κι ας ήταν κάτασπρο. Ασπροβάλτα, ξεμούδιασμα πλάι στη θάλασσα. Να την είχα εκεί, πλάι στο κύμα... μπρος στα μάτια όλων εκείνων των ταξιδευτών, που κατεβαίνουν απ τα λεωφορεία, να το κάμνουμε, λέει, και να μην πιστεύουν στα μάτια τους. Σκέφτομαι και τη γυναίκα μου, δε λέω! Θα έτρωγε καλά απόψε, αν ήταν τυχερό της. Αλλά, ρε μάγκα μου, άλλο το ξένο, αλλιώς γλυκό. Νυχτώνει. Όταν ο θόρυβος απ τα περαστικά αυτοκίνητα σβήνει, ένα νυχτοπούλι ακούγεται. Είναι ακόμη νωρίς. Δεν έχει ακόμη σκοτεινιάσει ολότελα. Μ αρέσει να οδηγώ αυτή την ώρα, ιδιαίτερα με κατεύθυνση προς τη δύση. Κι όταν ο δρόμος περνάει πλάι στη θάλασσα. Αυτό το

7 7 μαργιόλικο φως... ούτε φως ούτε σκοτάδι, θαρρείς και σε μεταφέρει κάπου αλλού, κάπου μακριά. Μακριά απ τις έγνοιες, μακριά από την καθημερινότητα. Κι η θάλασσα... παίρνει εκείνο το χρώμα το πορτοκαλλί... να την αλείψεις στο ψωμί σου σα θρεψίνι. Κατεβαίνουμε προς Πειραιά. Έχουμε ακόμα δυο στάσεις. Αλλά προς το ξημέρωμα, όταν ο ουρανός βαραίνει, πριν το ασπρογάλιασμα, βαραίνουν και τα μάτια. Η ανάσα πήζει. Το στήθος αλλάζει ρυθμό, γίνεται πιο αργό. Κοιμάσαι με μάτια ανοιχτά. Σαν να βαδίζεις κατευθείαν στο θάνατο. Σαν να σε έχει πιάσει η κατηφόρα. Αυτόματος πιλότος για το επέκεινα. Πού το άκουσα αυτό; Το έλεγε ο δάσκαλος. «Τι θα πει, κυρ - δάσκαλε, επέκεινα;» Παράξενη λέξη. Κάπως μου ρχότανε. Σαν χαλίκι στεγνό μέσα στο στόμα μου. «Επέκεινα θα πει... πέρα απ τη ζωή!» Το λεγε και καμάρωνε. Με μια νοσταλγία, θαρρείς και το είχε γευτεί. Θαρρείς και είχε βρεθεί εκεί. «Γιατί, κυρ - δάσκαλε, έχει πέρα απ τη ζωή;» «Και βέβαια έχει!» Το λεγε και το πιπιλούσε σαν κομμάτι ζαχαρίτσα μέσα στο στόμα του. Κι έτσι μάθαμε πως έχει και πέρα απ τη ζωή. Τώρα βέβαια εγώ δεν τα πολυπιστεύω κάτι τέτοια, αλλά πού θες να ξέρω; Τραβάς λοιπόν για το «επέκεινα» και δε σε νοιάζει. Δε σε νοιάζει, αν έρθει η άλλη μέρα και δε σε βρει. Ο ήλιος θα ξημερώνει έτσι κι αλλιώς. Εμένα χρειάζεται για να φωτίσει; Κι η νύχτα... θα πάψει να είναι έτσι βασανιστική. Περιμένεις το ξημέρωμα, για να νιώσεις καλύτερα με το φως του ήλιου, αλλά είναι φορές, αδερφάκι μου, που έχει μια πίκρα το ξημέρωμα, πιο πικρή κι από την πίκρα του τσιγάρου στο στόμα σου. Πιο πολύ όμως δε σε νοιάζει, όταν φτάσεις στο «χωρίον Εξοχή», «κλινική η Γαλήνη». Έτσι γράφει η ταμπέλα του λεωφορείου, που περιμένει υπομονετικά κάτω από τον πλάτανο. (Ποιος θα το ανεβεί για να φύγει, ποιος για να πάει σ εκείνη την κόλαση;) Καλμαριστικά ονόματα για καταστάσεις τόσο σκληρές! Τους βλέπω με τις ριγέ τους πιτζάμες μέσα απ τα σίδερα. Σαλταρισμένοι. Φευγάτοι. Θέλει πολύ ο άνθρωπος, να πάει απ την άλλη μεριά; Αλλά εμείς, γιατί αντιστεκόμαστε; Γιατί τώρα εγώ, να πούμε, αρπάζομαι απ το τιμόνι, αγκαλιά, σφιχτά, σαν ν αγκαλιάζω τους γοφούς της μάνας μου; Ζητώ να σωθώ απ τις ριγέ πιτζάμες; Έλα, ρε φίλε! Δεν είναι ακριβώς έτσι. Η κλινική είναι προοδευτική. Οι γιατροί δημοκράτες. Αν εκείνοι δε θέλουν, φορούν τα ρούχα τους τα κανονικά κι ούτε παντόφλες. Και τα σίδερα... δεν είναι σαν της φυλακής. Είναι μια τεράστια καγκελόπορτα, που μένει ανοιχτή, όταν είναι ώρα επισκέψεων. Η αυλή είναι μεγάλη, ένα περιβόλι για την ακρίβεια, και οι άρρωστοι περιφέρονται ανάμεσα στα δέντρα. Έχει και παγκάκια. Κι ένα

8 8 σιντριβάνι στη μέση. Δέντρα και λουλούδια. Ησυχία. Παράδεισος, θα έλεγες. Αλλά τι με κάνει να πιστεύω ότι δεν είναι ελεύθεροι; Αυτοί που φορούν τα ρούχα τους μπορούν να το σκάσουν οποιαδήποτε στιγμή. Και παπούτσια φορούν... Το λεωφορείο περιμένει λίγο πιο κάτω και φεύγει κάθε μισή ώρα. Η Θεσσαλονίκη δεν είναι παρά είκοσι λεπτά. Αλλά να το σκάσουν από πού, θα μου πεις. Απ την ίδια τη ζωή; Αχ, η μεγάλη πολιτεία, κι αυτή μια γυναίκα μαγική. Όταν ανάβει τα φώτα της και τη βλέπω από ψηλά!... Πόσες φορές ευχήθηκα να μ εύρει ο θάνατος καθώς κατηφορίζω, θαρρείς, προς την ευτυχία. Όλα είναι αυτή η πόλη: η μάνα μου, η γυναίκα μου, η αδερφή, ο φίλος μου, η μοναξιά μου κι η αγρύπνια μου. Αλλά η μοναξιά εδώ γίνεται ένα γλυκό βάσανο, όπως ένα μακρινό φως, που θέλεις να το φτάσεις μες στη νύχτα. Βαδίζω προς εσένα, γλυκιά, αγαπημένη, μητρική πολιτεία. Τότε ήταν που την είδα. Λίγο πιο κάτω από τη στάση. Τα θέλει, σκέφτηκα, κάτι γυρεύει. Μονάχο κορίτσι, γιατί δεν περιμένει το λεωφορείο; Εμείς τώρα μαθημένοι από αυτά γιατί να κάνει ωτοστόπ μες στη νύχτα, μες στην ερημιά; Ψυχή δεν περνά, μόνο φορτηγά και λεωφορεία και μερικά γιώτα χι. Θα μου τη φάνε, σκέφτηκα. Αν περάσει κάνα ιδιωτικό, μου την έφαγε. Πού να προτιμήσει τη φορτήγα μπρος στην κουρσάρα. Έχει και μερικούς, κάμνουν επίτηδες βόλτες, για να εξυπηρετούν τα θηλυκά. Για τις δικές τους ανάγκες. Και πληρώνουν καλά. Όχι πάντα απευθείας!.. Τις πάνε σε καφετέριες, ακόμη και σε ξενυχτάδικα, άμα λάχει και το τραβά το κορμί της κοπέλας. Σταμάτησα. Οι προβολείς τη φώτισαν. Και τότε την είδα καλά. Αμάν, αδερφέ μου, κομμάτι που σου στέλνει η μοίρα σου! Θα είναι η τελευταία μου. Τέτοια ευτυχία, τη μια πάνω στην άλλη, δεν πρόκειται να την ξαναγευτώ ποτέ. Ωχ, αμάν, πασά μου, τι κορμί είναι αυτό! Μινάκι, μια πιθαμή πάνω απ το γόνατο, όσο για να σε γαργαλά για τα περαιτέρω, να πούμε. Εκεί ακριβώς που αρχίζεις να μυρίζεσαι το μπουτάκι. Και το μαλλί! Κομμένο αλά γκαρσόν, περασμένο πίσω από τ αυτί. Σακάκι μπουφάν μαύρο, φούστα μπλουτζίν, τα χέρια στις τσέπες! Ύφος πλάνο, ονειροπόλο. Δε φαινόταν να με προσέχει ή να νοιάζεται ποιος θα την πάρει. Άνοιξα την πόρτα. «Είσαι για την πόλη;» της πέταξα. Ναι, μου έγνεψε και πιάστηκε απ το χερούλι. Άνοιξε μεγάλη δρασκελιά (το σκαλί ψηλό, η φούστα της κοντή, το πόδι πάνω από το γόνατο βαρβάτο) και βρέθηκε στο κάθισμα δίπλα μου. Έκλεισε την πόρτα, μαζεύτηκε πάνω της, κάρφωσε το βλέμμα μπροστά και περίμενε. Παράξενο πράμα. Δε

9 9 φέρονται έτσι όταν κάνουν ωτοστόπ. Χαμογελούν, τσακίζονται, τέλος πάντων θέλουν να φανούν ευχάριστες, μια και τις εξυπηρετείς. «Άκουσε κοριτσάκι, δεν είμαι στη δούλεψή σου», μου ήρθε να της πω, «και δε θέλω μούτρα ξινισμένα». Μια συντροφιά ήθελα, να σκοτώσουμε λίγο την ώρα. Αλλά, άσ τηνα, σκέφτηκα. Πολλές κάμνουν κάπως έτσι στην αρχή και μετά ξεθαρρεύουν. Σου κάμνουν τα νάζια τους, καμώνονται τις Παναγίες, αλλά άμα δεν τους βάλεις χέρι, αρχίζουν εκείνες. Μα τούτη δω, αδερφέ μου, δε νοιάζεται, δε νοιάζεται, κοιτάζει ίσια μπροστά. Κι ο δρόμος είναι λίγος. Είκοσι λεπτά. Σε είκοσι λεπτά φτάνουμε και σε πιο λίγα μας προλαβαίνουν τα φώτα της πόλης. Αν φύγουμε από την εξοχή, μες στην πόλη δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Κι εγώ έχω όρεξη να τα πω απόψε, να πω κουβέντες γλυκιές, ξεσηκωτικές. Μου λεγε και η Εγγλέζα, μα δεν καταλάβαινα. Της έλεγα κι εγώ, αλλά άλλο να ξέρεις πως ο άλλος σε καταλαβαίνει, να πούμε, επικοινωνείς που λένε. Αλλιώς το φχαριστιέσαι να το λες και να του μπαίνει του άλλου το ματσούκι σου. Τι είναι το γα...ργάλημα χωρίς λόγια γλυκά! Εδώ άλλοι παίρνουν στο τηλέφωνο άγνωστες και τους τα λένε και χύ..., ρε αδερφέ μου, χύ... και δεν τους αδικώ. Πόσο μάλλον τώρα, να χεις τέτοια μπούτια μια πιθαμή τόπο και να ξέρεις ότι μπορείς να την μπήξεις ανάμεσά και να λες «τι σου κάνω μανάρι μου;» «Με γαααα...», να λέει και να λιώνει. «Πες μου το ακόμα μια φορά, γλύκα μου». «Με γα, γα, γα...αχ!» και να παραδίνεται. «Πες μου, πασά μου, τι θέλεις να σου κάνω», να της λες. «Ό,τι μου κάνεις, και πιο δυνατά!» Και να γεμίζει το στόμα της σάλιο, σα να την έχει και να την πιπιλά γλυκά. Κι εσύ να τη φιλάς για να πάρεις πίσω τη γλύκα, να τη μοιραστείς και να τη διπλασιάσεις, να την πολλαπλασιάσεις και να χαθείς στην έκρηξη της εκσπερμάτωσης. Οργίλε Θεέ, δεν έδειξες πιο όμορφο πράμα στον κόσμο από το γα...αααα! Σίγουρα η κοπέλα θα ένιωθε τις καύλες μου. Είναι προκλητικά μουγκή. Ελαττώνω ταχύτητα. Απλώνω το χέρι. Ας είσαι καλά, ρε μάνα, εκεί στον τάφο αναπαυμένη που βρίσκεσαι, μου δωσες πλατιά παλάμη να χουφτώνω χορταστικά όλο αυτό το παχύ μπούτι, το αφράτο κωλομέρι. Κι εσύ πατέρα, μ έκανες αρκετά μπερμπάντη, να φχαριστιέμαι, ό,τι μου στέλνει ο Θεός. Αλλά αυτή, αδερφέ μου, δε συγκινείται. Η παλάμη μου ψάχνει κι εκείνη δεν αντιδρά. Έχει ζαρώσει μόνο λίγο πιο κοντά στην πόρτα. Σφίγγει τα πόδια, σφίγγει τα χέρια και βουβαίνει παράξενα. Της πιάνω τα χέρια. Κρατά ένα δίφραγκο.

10 10 «Τι ναι αυτό;» Δεν απαντά. «Αυτά είναι τα λεφτά που έχεις;» Το βλέμμα της καρφωμένο ίσια μπροστά. Τα μάτια της γεμίζουν. Αρχίζουν να τρέχουν. «Κορίτσι μου, κοπέλα μου! Δεν είχες λεφτά να κατέβεις στην πόλη; Τι σε έφερε εδώ; Έχεις κανένανε στην κλινική;» Σταματώ το αυτοκίνητο. «Άκουσε, κοπέλα μου, αν ήσουν εσύ» Σταματώ. Ξαναδοκιμάζω. «Αν ήσουν εσύ, δε θα το πω πουθενά. Αν θέλεις βοήθεια, πες μου να σε βοηθήσω. Μίλησέ μου, κοριτσάκι» Και σκύβω να τη φιλήσω. Βάζει το χέρι της να προστατευτεί. «Άφησέ το να γίνει τρυφερά», της λέω, και ξεσπάει σε κλάματα. Κάτι κλάματα, Θεέ μου, σάμπως μανιασμένα ποτάμια να σπάσαν τα φράγματα, που κρατούσαν πριν τα νερά τους μαντρωμένα. Σαν δεκάδες θηρία του τσίρκου να σπάσαν τα κλουβιά τους, γιατί τα άφησαν ατάιστα και παγιδευμένα. Τα χάνω. Τι πρέπει να κάνω; Μένω και την κοιτώ. Μόλις καλμάρει κάπως το κλάμα, ανοίγει την πόρτα. Την αρπάζω. Κλείνω την πόρτα, την ασφαλίζω. Πιάνω την κοπέλα απ τα μπράτσα. «Πες μου, κοπέλα μου, πού θέλεις να πας και θα σε πάω. Δε θέλω να σου κάνω κακό.» «Θα κατέβω στη στάση.» Επιτέλους άκουσα τη φωνή της. Βάζω μπρος και ξεκινώ. Σιγοκλαίει, αλλά έχει αρκετά καλμάρει. Απλώνω το χέρι και την αγγίζω. «Με συγχωρείς, δεν ήθελα να σου κάνω κακό. Νόμιζα ότι το ήθελες. Έχω κι εγώ παιδιά. Τρία. Να πάρε λεφτά. Πάρε να πας στο σπίτι σου.» Ανοίγει την πόρτα. Για πότε σταμάτησα! Πηδά. Είναι κιόλας κάτω. Αρχίζει να τρέχει. Τη φτάνω. «Πάρε λεφτά να πας στο σπίτι σου!», της φωνάζω. Εκείνη τρέχει. Τι να κάνω; Αν κατέβω, θα φοβηθεί πιο πολύ. Κλείνω την πόρτα και προχωρώ. Η πολιτεία με περιμένει. Φώτα, πολλά φώτα. Όταν φτάσω, όλα θα είναι μες στο φως. Πίσω μου σκοτάδι. Θα χρειαστεί να περπατήσει χιλιόμετρα, ώσπου να φτάσει στην πόλη. Όταν εγώ θα χω φτάσει στην άλλη άκρη της, εκείνη θα είναι ακόμη στην πρώτη στάση που θα συναντήσει ή θα έχει μόλις ανεβεί και θα κρατά το χερούλι του λεωφορείου. Αν βρει θέση να καθίσει, θα κοιτά τον κόσμο

11 11 έξω αδιάφορα. Κι εμένα το δρομολόγιό μου δε θα ναι πια το ίδιο κι αυτό το κατοστάρικο στην τσέπη, θα μου καίει την καρδιά.