ιατάξεις: άρθρα 4 [παρ. 1] Ν 2239/1994, 124 [παρ. 1] Ν 4072/2012 (/journals/3/volumes /298/issues/1366/lemmas/ )

Transcript

1 1 of 6 Πρόεδρος: Α. Χορευτάκη Εισηγητής: Μ. Κοισινονού ικηγόροι: Ξ. Χαρδαλιά, Κ. Καρόγιαννης ΕΜΠΟΡΙΚΟ ΣΗΜΑ. Κίνδυνος συγχύσεως. Προσβολή φήμης. Λεκτικά σήματα που περιέχουν κοινότυπες ή περιγραφικές ενδείξεις. Ο κίνδυνος συγχύσεως εκτιμάται με βάση τη συνολική εντύπωση. εν λαμβάνονται υπόψιν τα περιγραφικά, κοινότυπα ή στερούμενα διακριτικής ικανότητας στοιχεία που υπάρχουν από κοινού στις εκατέρωθεν συγκρινόμενες ενδείξεις. εν συντρέχει κίνδυνος συγχύσεως μεταξύ της προγενέστερης ένδειξης «GOOD» και της μεταγενέστερης «GOOD FOOD, GOOD LIFE». Για τη θεμελίωση φήμης απαιτείται απόδειξη ότι τα επίμαχα προϊόντα απολαμβάνουν ιδιαίτερα καλής φήμης στη συνείδηση του κοινού ή ότι κατέχουν υψηλό μερίδιο αγοράς. ιατάξεις: άρθρα 4 [παρ. 1] Ν 2239/1994, 124 [παρ. 1] Ν 4072/2012 (/journals/3/volumes /298/issues/1366/lemmas/ ) [...] 4. Επειδή, με το Ν 2783/2000 (ΦΕΚ Α' κυρώθηκε το Πρωτόκολλο σχετικό με τη Συμφωνία της Μαδρίτης που αφορά τη διεθνή καταχώριση σημάτων, το οποίο υιοθετήθηκε στη Μαδρίτη στις και υπεγράφη και από την Ελλάδα. Κατ εξουσιοδότηση του άρθρου δεύτερου του ανωτέρω νόμο εκδόθηκε η Κ4-3077/ απόφαση του τέως Υπουργού Ανάπτυξης με τίτλοι «Εφαρμογή του Πρωτοκόλλου σχετικά με τη Συμφωνία της Μαδρίτης που αφορά στη ιεθνή καταχώρηση σημάτων που κυρώθηκε με το Ν 2783/2000» (ΦΕΚ Β' 31), στο άρθρο 9 της οποίας ορίζεται ότι: «Για την παροχή ή μη προστασίας διεθνούς σήματος στην ελληνική επικράτεια αρμόδια να αποφασίσει είναι η ιοικητική Επιτροπή Σημάτων, εφαρμόζοντας αναλόγως τις οικείες διατάξεις του Νόμου. Μία διεθνής καταχώρηση με την οποία ζητείται προστασία διεθνούς σήματος εντός της ελληνικής επικράτειας, δικαιούται προστασίας εάν πληρούνται οι προϋποθέσεις παροχής προστασίας σύμφωνα με το Νόμο». Σύμφωνα δε με τα οριζόμενα στο άρθρο 2 της ίδιας απόφασης ως «Νόμος» νοείται ο Ν 2239/1994 «Περί σημάτων». Εξάλλου, με τον τελευταίο, αυτό νόμο (2239/1994) ενσωματώθηκε στην ελληνική έννομη τάξη η Οδηγία 89/104/EOΚ «Πρώτη Οδηγία του Συμβουλίου της 21ης εκεμβρίου 1988, για την προσέγγιση των Νομοθεσιών των Κρατών Μελών περί Σημάτων». Στο άρθρο 4 του νόμου αυτού ορίζεται ότι: «1. Σημείο δεν γίνεται δεκτό για καταχώριση: α) εάν ταυτίζεται με προγενέστερο σήμα και τα προϊόντα ή οι υπηρεσίες, για τα οποία το σήμα έχει δηλωθεί, ταυτίζονται με εκείνα για τα οποία προστατεύεται το προγενέστερο σήμα, β) εάν, λόγω της ταυτότητας με το προγενέστερο σήμα και της ομοιότητας των προϊόντων ή υπηρεσιών ή της ομοιότητας με το προγενέστερο σήμα και

2 2 of 6 της ταυτότητας των προϊόντων ή υπηρεσιών ή της ομοιότητας με το προγενέστερο σήμα και της ομοιότητας των προϊόντων η υπηρεσιών, υπάρχει κίνδυνος σύγχυσης του κοινού, ο οποίος περιλαμβάνει και τον κίνδυνο συσχέτισής του με το προγενέστερο σήμα, γ) [...] 2. Ως «προγενέστερα σήματα» κατά τον παρόντα νόμο νοούνται: α) τα σήματα, συμπεριλαμβανομένων των κοινοτικών, τα οποία έχουν καταχωρηθεί πριν την ημερομηνία καταθέσεως της δηλώσεως του σήματος, αφού ληφθούν υπόψη τα τυχόν δικαιώματα προτεραιότητας αυτών που προβλήθηκαν, β) [...] γ) [...] δ) [...] 3. [...] 4. [...]». Εξάλλου στην παρ. 2 του άρθρου 3 του ίδιου ως άνω νόμου ορίζεται ότι: «2. εν καταχωρούνται επίσης ως σήματα: 1. [...] 2. α) [...] β) τα σημεία των οποίων η κατάθεση αντίκειται στην καλή πίστη ή έγινε κακόπιστα». 5. Επειδή, από τις ανωτέρω διατάξεις συνάγεται ότι σημείο δεν καταχωρείται ως σήμα, μεταξύ άλλων, και όταν, λόγω της ταυτότητας ή της ομοιότητάς του με προγενέστερο σήμα και της ταυτότητας ή ομοιότητας των προϊόντων ή υπηρεσιών που αυτά διακρίνουν, είναι δυνατόν να προκαλέσει στον κοινό καταναλωτή σύγχυση σχετικά με την προέλευση των προϊόντων ή υπηρεσιών από ορισμένη επιχείρηση. Εξάλλου, ταυτότητα σημείου με προγενέστερο σήμα συνιστά η πιστή ή κατά τα κύρια μέρη αντιγραφή αυτού ενώ, ομοιότητα αποτελεί η ιδιαίτερη προσέγγιση του σημείου προς άλλο σήμα η οποία προκύπτει από τη συνολική οπτική και ηχητική εντύπωση που προκαλεί (το σημείο) και ανεξάρτητα από τις άλλες ομοιότητες και διαφορές. Ομοιότητα μεταξύ προϊόντων και υπηρεσιών υπάρχει όταν τα προϊόντα αυτά ή οι υπηρεσίες προορίζονται για σκοπούς ή χρήσεις παρεμφερείς και απευθύνονται στον ίδιο κύκλο καταναλωτών (πρβλ. ΣτΕ 3358/2008 7μ., 3640/2005 7μ., 1150/2004, 393/2003, 914/2001 κ.ά.), ενώ κίνδυνος σύγχυσης του κοινού, κατά την έννοια του ίδιου άρθρου, είναι ο κίνδυνος να πιστέψει το κοινό ότι τα επίμαχα προϊόντα ή οι επίμαχες υπηρεσίες προέρχονται από την ίδια επιχείρηση (κίνδυνος σύγχυσης εν στενή εννοία) ή, ενδεχομένως, από οικονομικά συνδεόμενες μεταξύ τους επιχειρήσεις (κίνδυνος σύγχυσης εν ευρεία εννοία ή κίνδυνος συσχέτισης) [βλ. τις αποφάσεις του ικαστηρίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων ( ΕΚ) και ήδη ικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης ( ΕΕ) της 12ης Ιουνίου 2007, C-334/05 Ρ, Γραφείο Εναρμονίσεως στο πλαίσιο της Εσωτερικής Αγοράς (ΓΕΕΑ) κατά Shaker di L. Laudato & C. Sas., σκέψη 33, της 20ής Σεπτεμβρίου 2007, C-193/06 Ρ, Nestl6 κατά ΓΕΕΑ, σκέψη 32, της 29ης Σεπτεμβρίου 1998, C-39/97. Canon, σκέψη 29, της 22ας Ιουνίου 1999, C-342/97, Lloyd Schuhfabrik Meyer, σκέψη 17, της 6ης Οκτωβρίου 2005 και C-120/04, Medion, σκέψη 26]. Η ύπαρξη του κινδύνου αυτού πρέπει να εκτιμάται σφαιρικά, λαμβανομένων υπόψη όλων των παραγόντων που ασκούν επιρροή στη συγκεκριμένη περίπτωση (βλ. αποφάσεις του ΕΕ της 11ης Νοεμβρίου 1997, C-251/95, SABEL, σκέψη 22, Lloyd Schuhfabrik Meyer, σκέψη 18, Medion, σκέψη 27, ΓΕΕΑ κατά Shaker di L. Laudato & C. Sas., σκέψη 34, Nestle κατά ΓΕΕΑ, σκέψη 33), όπως είναι, ειδικότερα, ο βαθμός ομοιότητας μεταξύ των σημάτων και μεταξύ των δηλουμένων προϊόντων ή υπηρεσιών, το εύρος της φήμης και η ένταση του, εγγενούς ή αποκτηθέντος με τη χρήση, διακριτικού χαρακτήρα του προγενεστέρου σήματος (βλ. απόφαση του ΕΕ της 24ης Μαρτίου 2011, C-552/09 Ρ, Ferrero SpA κατά ΓΕΕΑ, σκέψη 64), κρίσιμη δε είναι η συνολική εντύπωση που προκαλούν τα εν λόγω σήματα ενόψει της οπτικής, φωνητικής ή εννοιολογικής ομοιότητάς τους. Συγκεκριμένα, από το γράμμα του άρθρου 4 παρ. 1 περ. β' του Ν 2239/1994 προκύπτει ότι

3 3 of 6 καθοριστικό ρόλο για τη συνολική εκτίμηση του κινδύνου σύγχυσης παίζει ο τρόπος με τον οποίο ο μέσος καταναλωτής των οικείων προϊόντων ή υπηρεσιών προσλαμβάνει τα σήματα, αυτός δε προσλαμβάνει, συνήθως, ένα σήμα ως όλον και δεν επιδίδεται σε εξέταση των διαφόρων λεπτομερειών του (βλ., μεταξύ άλλων, αποφάσεις του ΕΕ SABEL, σκέψη 23, και Lloyd Schuhfabrik Meyer, σκέψη 25, της 28ης Απριλίου 2004, C-3/03 Ρ, Matratzen Concord GmbH κατά ΓΕΕΑ, σκέψη 29). Περαιτέρω, ο κίνδυνος σύγχυσης είναι τόσο μεγαλύτερος όσο πιο σημαντικός αποδεικνύεται ο διακριτικός χαρακτήρας του προγενέστερου σήματος (βλ. απόφαση του ΕΕ SABEL, σκέψη 24), ώστε, τελικά, τα σήματα με ισχυρό διακριτικό χαρακτήρα, είτε από την ίδια τους τη φύση είτε λόγω του ότι είναι γνωστά στην αγορά, να απολαμβάνουν μεγαλύτερης προστασίας απ' ό,τι εκείνα των οποίων ο διακριτικός χαρακτήρας είναι ασθενέστερος (βλ. απόφαση του ΕΕ της 29ης Σεπτεμβρίου 1998, C-39/97, Canon, σκέψη 18). Συνεπώς, μπορεί να υπάρξει κίνδυνος σύγχυσης, παρά το μικρό βαθμό ομοιότητας μεταξύ των σημάτων, στην περίπτωση που η ομοιότητα των προσδιοριζόμενων προϊόντων ή υπηρεσιών είναι μεγάλη, ο δε διακριτικός χαρακτήρας του προγενέστερου σήματος είναι ισχυρός (βλ. απόφαση του ΕΕ Lloyd Schuhfabrik Meyer, σκέψη 21). Προκειμένου, δε, να διαπιστωθεί ο διακριτικός χαρακτήρας ενός σήματος και, κατά συνέπεια, να εκτιμηθεί αν αυτό έχει αυξημένο διακριτικό χαρακτήρα, το δικαστήριο πρέπει να εκτιμήσει σφαιρικά την ικανότητα, μεγαλύτερη ή μικρότερη, του σήματος να εξατομικεύει τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες για τα οποία καταχωρήθηκε ως προερχόμενα από συγκεκριμένη επιχείρηση και, επομένως, να διακρίνει τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες από τα αντίστοιχα άλλων επιχειρήσεων (βλ. απόφαση του ΕΕ Lloyd Schuhfabrik Meyer, σκέψεις 22-23, απόφαση της 4ης Μαΐου 1999, C-108/97 και C-109/97, Windsurfing Chiemsee, σκέψεις 49 και 51) (βλ. ΣτΕ 2943/2013 (/journals/3/volumes/298/issues/1366/lemmas/ )). Εξάλλου, σε αντίθεση με την έννοια της φήμης στο πλαίσιο των σημάτων φήμης, η συνεκτίμηση της φήμης και του διακριτικού χαρακτήρα ενός σήματος είναι σημαντική για τη συνολική εκτίμηση του κινδύνου σύγχυσης, στο πλαίσιο του άρθρου 4 του Ν 2239/1994 (πρβλ. Ferrero SρΑ κατά (ΓΕΕΑ, σκέψεις 48, 49). Περαιτέρω, η κατάθεση σήματος που ομοιάζει σημαντικά με προκατατεθέν σήμα άλλης επιχείρησης, αν και όχι σε βαθμό ώστε να αποτελεί παραποίηση ή απομίμηση αυτού, μπορεί να αντίκειται στην καλή πίστη κατά την έννοια του άρθρου 3 παρ. 2 περ. β' του N 2239/1994, αν συντρέχουν και άλλες ειδικές περιστάσεις ή συνθήκες, όπως στην περίπτωση κατά την οποία με τό προκατατεθέν σήμα διακρίνονται προϊόντα που απολαμβάνουν ιδιαίτερα καλής φήμης στο καταναλωτικό κοινό (πρβλ. ΣτΕ 4307/2012, 726/2005, 1150/2004, 2812/1998 κ.ά.). Η αντίθεση στην καλή πίστη κρίνεται αντικειμενικά και δεν ασκούν επιρροή οι λόγοι για τους οποίους ο καταθέτης προέβη στην κατάθεση του σήματος (βλ. ΣτΕ 1753/1998). Όμως, το απαράδεκτο της κατάθεσης τέτοιου σήματος δε συντρέχει στην περίπτωση κατά την οποία δεν υφίσταται η κατά νόμο απαιτούμενη σημαντική ομοιότητα, η οποία αποτελεί προϋπόθεση για τον περαιτέρω έλεγχο της, τυχόν, αντίθεσης της κατάθεσης του νεότερου σήματος, στην καλή πίστη (βλ. ΣτΕ 4307/2012, 1180/2010 7μ., 1294, 1030/2009, 573/2008, 3001/2007 7μ., 3084/2006). Οι

4 4 of 6 παραπάνω ρυθμίσεις των προπαρατεθεισών διατάξεων εκκινούν από την «αρχή της χρονικής προτεραιότητας» μεταξύ συγκρουόμενων σημάτων, η οποία αποτελεί «ένα από τα θεμέλια του δικαίου των σημάτων» (βλ. απόφαση του ΕΕ της 16ης Νοεμβρίου 2004 C-245/2002, Anheuser-Busch Inc. κατά Budejovicky Budvar, σκ. 98), υπό την έννοια ότι προγενέστερο, και, συνεπώς, προστατευόμενο, είναι το σήμα, το οποίο κατατέθηκε πρώτο. Επομένως, ο δικαιούχος κατατεθέντος σήματος δύναται να καταθέτει στη συνέχεια περισσότερα σήματα με παραλλαγές τούτου, o δε δικαιούχος μεταγενέστερου σήματος δικαιούται να αντιτίθεται μόνον όταν κάποιο απ' αυτά παρουσιάζει χαρακτηριστική πμοιότητα με το δικό του (βλ. ΣτΕ 577/2011 (/journals /3/volumes/298/issues/1366/lemmas/ )). [...] 7. Επειδή, ήδη, με την κρινόμενη προσφυγή, όπως αυτή αναπτύσσεται με το από υπόμνημά τους, οι προσφεύγουσες εταιρίες ζητούν την ακύρωση της ως άνω προσβαλλόμενης απόφασης της ΕΣ, προβάλλοντας ότι το σήμα «GOOD FOOD, GOOD LIFE» αποτελεί σαφή παραποίηση και απομίμηση του προγενέστερου σήματός τους «GOOD», το οποίο μάλιστα χρησιμοποιείται προς διάκριση προϊόντων τα οποία ανήκουν σχεδόν στις ίδιες κλάσεις με τα προϊόντα της παρεμβαίνουσας. Επιπλέον, προβάλλουν ότι η κατάθεση του σήματος «GOOD FOOD, GOOD LIFE» αντίκειται στην καλή πίστη, διότι έχει ως σκοπό την εκμετάλλευση της φήμης του σήματός τους, το οποίο κυκλοφορεί ευρέως στην αγορά και, έχει αποκτήσει αναγνωρισιμότητα. [...] 8. Επειδή, το ικαστήριο λαμβάνει υπόψη τα εξής: Τόσο στο σήμα των προσφευγουσών εταιριών όσο και στο σήμα της παρεμβαίνουσας εταιρίας υπάρχει η λέξη «good». Ωστόσο, ενώ το πρώτο σήμα είναι μονολεκτικό και απστελείται μόνο από τη λέξη αυτή («GOOD») το δεύτερο αποτελείται από τέσσερις λέξεις («GOOD FOOD, GOOD LIFE»), οι οποίες σχηματίζουν μία φράση με αυτοτελές νοηματικό περιεχόμενο, κατανοητό, στο μέσο Έλληνα καταναλωτή (good food good life = καλή διατροφή καλή ζωή). Στη φράση αυτή, η λέξη «good», ως επιθετικός προσδιορισμός, προσδιορίζει τις λέξεις «food» και «life», ενώ η επανάληψή της προσδίδει έμφαση στο νόημα της φράσης. Συνεπώς, από τη συνολική θεώρηση του εν λόγω σήματος προκύπτει όπ η προσοχή του μέσου καταναλωτή προσελκύεται από τη φράση αυτή ως σύνολο και από το νόημά της, και όχι μεμονωμένα από τη λέξη «good». Ενόψει των ανωτέρω, και παρότι μεταξύ των δύο σημάτων, τα οποία διακρίνουν παρόμοια προϊόντα (των κλάσεων 5, 9, 16, 32), υπάρχει μία μικρή προσέγγιση, λόγω της κοινής χρήσης της λέξης «good», ωστόσο, μεταξύ τους δεν υφίσταται ταυτότητα, ούτε έντονη οπτική και ηχητική ομοιότητα, αλλά επαρκής εννοιολογική διαφοροποίησή η οποία αποκλείει καταρχάς τον τον κίνδυνο σύγχυσης του καταναλωτικού κοινού. Επιπλέον, η λέξη «good» δε διατηρεί αυτοτελή διακριτική δύναμη στο πλαίσιο του νεώτερου σύνθετου σήματος «GOOD FOOD, GOOD LIFE», τόσο λόγω της ετυμολογίας της και της ευρείας χρήσης της στις συναλλαγές όσο και λόγω του ασθενούς διακριτικού χαρακτήρα του προκατατεθέντος σήματος των προσφευγουσών εταιριών. Ειδικότερα, η λέξη «good» αποδίδει, κατά την κοινή πείρα, ορισμένη έννοια» γνωστή στον, Έλληνα καταναλωτή (good = καλός). Πρόκειται, δηλαδή, για όρο του βασικού λεξιλογίου της αγγλικής γλώσσας, η οποία είναι ευρέως διαδεδομένη διεθνώς και ευρέως διδασκόμενη στην Ελλάδα.

5 5 of 6 Εξάλλου, παρότι η λέξη «good» έχει καταχωρισθεί ως σήμα των προσφευγουσών εταιριών, ωστόσο, αυτή δεν έχει αποκτήσει, κατά την κρίση του ικαστηρίου, ισχυρό διακριτικό χαρακτήρα, ικανό να εξατομικεύσει τα προϊόντα, τα οποία διακρίνει, ως προερχόμενα από την επιχείρηση των προσφευγουσών εταιριών. Και ναι μεν οι τελευταίες προσκομίζουν στοιχεία, προκειμένου να θεμελιώσουν την αναγνωρισιμότητα των εν λόγω προϊόντων τους, ωστόσο, από τα στοιχεία αυτά δεν προκύπτει ότι τα προϊόντα αυτά απολαμβάνουν ιδιαίτερα καλής φήμης στο καταναλωτικό κοινό ή ότι καταλαμβάνουν ικανό μερίδιο στην αγορά. Ως εκ τούτου, είναι απορριπτέα όσα προβάλλονται με την κρινόμενη προσφυγή ότι, λόγω της αυξημένης διακριτικής δύναμης του σήματος «GOOD», δεν είναι θεμιτή η χρήση της λέξης «good» στο σήμα της παρεμβαίνουσας εταιρίας. Επίσης, απορριπτέος είναι και ο ισχυρισμός των προσφευγουσών εταιριών περί αντίθεσης της καταχώρισης του σήματός «GOOD FOOD, GOQD LIFE» στην καλή πίστη. Και τούτο διότι, λόγω των προεκτεθεισών διαφορών μεταξύ των δύο σημάτων, ως προς τη συνολική εντύπωση που προκαλούν, δεν υφίσταται, κατά την κρίση του ικαστηρίου, η απαιτούμενη σημαντική ομοιότητα, η οποία αποτελεί, κατά τα ανωτέρω (βλ. σκέψη 5 της παρούσας) προϋπόθεση για τον περαιτέρω έλεγχο της τυχόν αντίθεσης του ως άνω σήματος προς την καλή πίστη. [...] (Αποφύγη την προσφυγή.) Παρατηρήσεις Κατά πάγιο νομολογιακό κανόνα, για την εκτίμηση της συνδρομής κινδύνου συγχύσεως δεν λαμβάνονται υπόψιν στοιχεία κοινότυπα, περιγραφικά, ή στερούμενα διακριτικής ικανότητας που τυχόν υπάρχουν στις εκατέρωθεν συγκρινόμενες ενδείξεις (ΣτΕ 5441/1995 (/journals/3/volumes /298/issues/1366/lemmas/ ) ΕΕ 1996,599 με παρατηρήσεις Χρ. Χρυσάνθη, όπου και παραπομπές στη νομολογία). Έτσι έχει π.χ. κριθεί από τη νομολογία ότι δεν συντρέχει κίνδυνος συγχύσεως μεταξύ των ενδείξεων FA.CA.DORO και MECAD OR (ΣτΕ 5441/1995 (/journals /3/volumes/298/issues/1366/lemmas/ )), JOHNY και JOHN BARRY, JOHN BULL, JOHN COTTON (ΣτΕ 3243/1+90), DIET BEER και DIET RITE (ΣτΕ 4321/1983) κ.λπ., όλες παραπεμπόμενες ως άνω). Στο πλαίσιο του ίδιου νομολογιακού κανόνα, νεότερες αποφάσεις έκριναν ότι δεν συντρέχει κίνδυνος συγχύσεως μεταξύ των ενδείξεων «1 και απεικόνιση» και «1 αλεύρι σκληρό - Μύλοι Αγίου Γεωργίου» (ΣτΕ 3647/2005), ULTRAFLOW και ULTRALON ( ΕφΑθ 3829/2002), ΧΛΩΡΙΝΗ, ΧΛΩΡΙΝΗ KLINEX και HARPIC CLORIN ( ΕφΑθ 2625/01), EUROPEAN UNIVERSITY CENTER FOR MANAGEMENT STUDIES και EUROPEAN UNIVERSITY INSTITUTE, EUROPEAN UNIVERSITY PRESS ( ΠρΑθ 2683/2013). Ενίοτε η προγενέστερη ένδειξη απαρτίζεται αποκλειστικά από κοινότυπες και ευρέως χρησιμοποιούμενες στις συναλλαγές ενδείξεις, οι οποίες δεν έπρεπε εξ αρχής να καταχωρηθούν ως σήματα. Ο πιο πάνω νομολογιακός κανόνας εφαρμόζεται και σε αυτές τις περιπτώσεις. Στις περιπτώσεις αυτές θα είναι εξαιρετικά δύσκολη η θεμελίωση της συνδρομής κινδύνου συγχύσεως, αν η όποια τυχόν μεταγενέστερη ένδειξη διαφοροποιείται επαρκώς κατά τη συνολική της εντύπωση. Με άλλα λόγια, ο καταθέτης που αποφασίζει να καταθέσει ως σήμα ένδειξη

6 6 of 6 κοινότυπη, χωρίς πρόσθετα διακριτικά στοιχεία, διατρέχει τον κίνδυνο, ακόμα και αν η ένδειξη αυτή καταχωρηθεί ως σήμα στο μητρώο, να μην απολαμβάνει τον ίδιο βαθμό νομικής προστασίας, όπως μια πρωτότυπη ένδειξη. Πολύ περισσότερο που υπό το νέο Ν 4072/2012 (/journals/3/volumes/298/issues/1366/lemmas/ ), όπως ισχύει, η τριτανακοπή είναι πλέον απρόθεσμη, και συνεπώς, τέτοια κοινότυπα σήματα μπορούν να προσβληθούν με αίτηση διαγραφής οποτεδήποτε, όσα χρόνια και αν περάσουν από την καταχώρησή τους στο μητρώο. Χρήστος Χρυσάνθης, Επίκουρος Kαθηγητής Σχόλια / Παρατηρήσεις Αποστολή