Από την άμπωτη στην παλίρροια και πάλι πίσω

Transcript

1 Από την άμπωτη στην παλίρροια και πάλι πίσω 3 συζητήσεις για τον απεργιακό αγώνα των εργαζομένων στα πανεπιστήμια και ορισμένες κριτικές σημειώσεις για την προοπτική των ταξικών αγώνων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση

2 Το βιβλίο «Από την άμπωτη στην παλίρροια και πάλι πίσω - 3 συζητήσεις για τον απεργιακό αγώνα των εργαζομένων στα πανεπιστήμια και ορισμένες κριτικές σημειώσεις για την προοπτική των ταξικών αγώνων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση» εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 2015 σε αντίτυπα από τους: Εργαζόμενοι ΕΚΠΑ, Αυτόνομο Σχήμα Πολιτικών Μηχανικών ΑΠΘ, Αυτόνομο Σχήμα Φυσικομαθηματικού (ΦΜΣ) ΕΚΠΑ, Αυτόνομο Σχήμα Σχολής Καλλιτεχνικών Σπουδών (ΣΚΣ) ΤΕΙ Αθήνας, Αυτόνομο Σχήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Πανεπιστημίου Πατρών. Η χρήση του είναι ελεύθερη για τους σκοπούς του ανταγωνιστικού κινήματος, ακόμη και χωρίς την ένδειξη της προέλευσής του. Οι φωτογραφίες που χρησιμοποιήθηκαν προέρχονται κυρίως από προσωπικά αρχεία. Αναδεικνύουν συχνά τα όρια και τις αδυναμίες της απεργίας σε κάθε πόλη ως προς τη μορφή και το περιεχόμενό της. Για επικοινωνία σχετικά με τη διάθεση του βιβλίου και όχι μόνο: unistrike@espiv.net, blog:

3 Περιεχόμενα Πρόλογος 5 Χρονολόγιο της απεργίας στο ΕΚΠΑ 11 Εισηγήσεις εργαζομένων ΕΚΠΑ 19 Εκδήλωση Αθήνας Αφίσα 37 Εισηγήσεις αυτόνομων & ελευθεριακών σχημάτων 38 Εκδήλωση Θεσσαλονίκης Εκδήλωση Πάτρας Αφίσα 55 Εισήγηση αυτόνομων σχημάτων ΑΠΘ 56 Συζήτηση της εκδήλωσης 63 Αφίσα 89 Εισήγηση αυτόνομου σχήματος 90 Συζήτηση της εκδήλωσης 97 Επίμετρο 119 Παράρτημα 127

4

5 Πρόλογος Η προηγούμενη πανεπιστημιακή περίοδος σημαδεύτηκε, κυρίως, από την απεργία των διοικητικών υπαλλήλων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ και από τις προεκτάσεις της. «Χάνουν το εξάμηνο οι φοιτητές;», «πόσοι εργαζόμενοι χρειάζονται στο ίδρυμα;», «πόση είναι η οικονομική ζημιά των ερευνητικών προγραμμάτων;». Για όσους όμως επιλέγουν, ακόμα, να διαβάζουν την ιστορία μέσα από την πάλη των τάξεων οι προεκτάσεις ήταν διαφορετικές. «Κατάφερε να συνδεθεί ο αγώνας των διοικητικών με τους φοιτητές;», «τι όρια συνάντησαν οι αγωνιζόμενοι;», «αμφισβητήθηκε ο κυρίαρχος ρόλος του πανεπιστημίου στην καπιταλιστική κοινωνία;». Σε αυτές τις τελευταίες ερωτήσεις, αλλά και σε ζητήματα που τέθηκαν όσον αφορά τη μορφή και το περιεχόμενο του αγώνα, προσπάθησαν να απαντήσουν μια σειρά εκδηλώσεων και συζητήσεων που έλαβαν χώρα σε διάφορες πόλεις όλο το προηγούμενο διάστημα. Αποτέλεσμα όλων αυτών, το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας που εκδόθηκε από εμάς. Ποιοι είμαστε εμείς; Είμαστε φοιτητές απειλούμενοι με διαγραφή και εργαζόμενοι σε διαθεσιμότητα, αιώνιοι καταληψίες και αμετανόητοι απεργοί, εχθροί των εκπαιδευτικών (και όχι μόνο) νόμων και της καθημερινής μιζέριας, αλληλέγγυοι σε κάθε αγώνα που προσπαθεί να αμφισβητήσει την κυριαρχία του κεφαλαίου πάνω στις ζωές μας. Είμαστε ζωντανό κομμάτι των κινημάτων, των συγκρούσεων και των αρνήσεων, της ταξικής πάλης με μία λέξη, που πραγματώνεται όλα αυτά τα χρόνια εντός των αμφιθεάτρων, των εργαστηρίων και των γραφείων ενάντια στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Θεωρούμε αυτονόητη την παρέμβαση και τη συμμετοχή μας στα κινήματα λόγω της κοινωνικής μας θέσης και από εκεί και πέρα αναζητούμε τους συμμάχους μας, όχι μόνο σε αυτούς με τους οποίους έχουμε κοντινές ιδεολογικές θέσεις, αλλά σε αυτούς που θεωρούμε ότι έχουμε κοινά ταξικά συμφέροντα. Έχοντας, από καιρό, αντιληφθεί ότι η γραφειοκρατία των συνδικαλιστικών ηγεσιών και η λογική της ανάθεσης σε κάποιους ειδικούς κι αντιπροσώπους μόνο πίσω μας πάει και εγκλωβίζει τον αγώνα μας, επιζητούμε τη δημιουργία αυτοοργανωμένων δομών (συντονιστικές επιτροπές κατάληψης, απεργιακές επιτροπές) κατά τη διάρκεια του αγώνα, έτσι ώστε οι μορφές και τα περιεχόμενα που αυτός παράγει να είναι κάθε στιγμή κτήμα των ίδιων των αγωνιζόμενων. Η παρέμβασή μας όμως δεν τελειώνει ούτε αρχίζει με το κίνημα και τους αγώνες αλλά συνεχίζεται καθημερινά μέσα από τις επιτροπές αγώνα εργαζομένων-φοιτητών και τα αυτόνομα σχήματα, για την υπεράσπιση και διεύρυνση των ταξικών μας συμφερόντων. Μέσα από αυτές τις συνελεύσεις αγώνα και τις συντροφικές μας σχέσεις προσπαθούμε να συμβάλλουμε στην ενίσχυση των αντιστάσεων ενάντια στις πολιτικές του κεφαλαίου, την επιλογή του συλλογικού δρόμου απέναντι στην εξατομίκευση, την αμφισβήτηση του ρόλου του πανεπιστημίου και της γνώσης που παράγει. Όλα αυτά είναι μια διαρκής κίνηση για την ανασύσταση της κουλτούρας αγώνα και την ανασυγκρότηση του αγωνιζόμενου ταξικού υποκειμένου. Οι συγγραφείς γνωριστήκαμε σε μεγάλο βαθμό μέσα από τα κινήματα εντός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τις συζητήσεις και την από κοινού οργάνωση των εκδηλώσεων. Η αγωνία μας για τους αγώνες και την έκβασή τους αποτέλεσε και αποτελεί ένα από τα κοινά μας σημεία, όπως και η ανάγκη για την άμεση - 5 -

6 Πρόλογος ανταλλαγή των σκεπτικών και των πρακτικών τους. Θεωρούμε επιτακτική την αυτοκριτική και τον απολογισμό του αγώνα στον οποίο συμμετείχαμε για την προοπτική της επέκτασής του, την προώθηση της αυτοοργάνωσης, το ξεπέρασμα της λογικής της ανάθεσης και των διαχωρισμών και την ενίσχυση του ταξικού περιεχομένου του αγώνα. Γι αυτούς τους λόγους, προχωρήσαμε στην οργάνωση των εκδηλώσεων και την έκδοση του βιβλίου, σε μια προσπάθεια να αναλύσουμε μια σειρά από ζητήματα κομβικής σημασίας και αδιέξοδα που συναντούν οι ταξικοί αγώνες που πραγματώνονται στην Ελλάδα της καπιταλιστικής κρίσης: Ο ρόλος του συνδικαλισμού ως μορφής οργάνωσης του αγώνα, οι πελατειακές σχέσεις και η λογική της ανάθεσης. Οι μορφές αυτοοργάνωσης των εργαζομένων μέσα και ενάντια στον συνδικαλισμό και τα όρια τους. Ο εγκλωβισμός των αγώνων στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας και το πρακτικό ξεπέρασμα των ορίων της. Η σχέση των αγώνων των εργαζόμενων στις κοινωνικές υπηρεσίες (υγεία, παιδεία) με τους «χρήστες» των υπηρεσιών. Οι αδυναμίες της σύνδεσης του αγώνα των εργαζομένων με αυτόν των φοιτητών και η απαθής ή εχθρική στάση από μερίδα φοιτητών. Η έλλειψη κριτικής για το «δημόσιο» πανεπιστήμιο και για το λόγο της αριστεράς περί κοινωνικών αγαθών. Η ιδιωτικοποίηση-επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου και η μετακύλιση του κόστους φοίτησης. Το ιδεολόγημα της «ακαδημαϊκής κοινότητας» και των υποτιθέμενων κοινών συμφερόντων. Το άνοιγμα των πανεπιστημιακών χώρων και της υλικής τους υποδομής στα αγωνιζόμενα κομμάτια. Η διαχείριση της απεργίας από τα αστικά μέσα και ο ιδεολογικός/πληροφοριακός πόλεμος εναντίον της. Ο κατάλογος των ζητημάτων που άνοιξε ο αγώνας στα πανεπιστήμια μπορεί να συνεχιστεί και να αναπτυχθεί για πολλές σελίδες ακόμα. Για εμάς, η κυκλοφορία των αγώνων αποτελεί διακύβευμα, τόσο για το ζήτημα της κινηματικής μνήμης και αυτοκριτικής όσο και για την ενίσχυση του κινηματικού διαλόγου πάνω στους αγώνες και την ανάδειξή τους στη δημόσια σφαίρα. Η αυτοκριτική μας επιτρέπει, τώρα που έχει περάσει κάποιο χρονικό διάστημα από τις κινητοποιήσεις, να παρατηρήσουμε τις κινήσεις, τις στρατηγικές μας και τα αποτελέσματά τους. Να δούμε ξανά τις επιλογές, τις ελλείψεις, τα λάθη, τα όρια μας και να αποτελέσουν οδηγό στα σταυροδρόμια των επόμενων αγώνων-λαβύρινθων. Επιδιώκουμε να συνεισφέρουμε στον κινηματικό διάλογο, που έχει ανοίξει, πάνω στις εμπειρίες των αγώνων - 6 -

7 Πρόλογος μικρών και μεγάλων. Να αναγνωρίσουμε τις δυναμικές και τις αδυναμίες τους, να αντιληφθούμε τα όρια και τα αδιέξοδά τους, να κριτικάρουμε τις μορφές και τα περιεχόμενά τους και να αναζητήσουμε νέα, προσαρμοσμένα στη συγκυρία. Ανάλογες εμπειρίες και καταστάσεις, ανάλογα προβλήματα και αδιέξοδα έχει βιώσει ένα σύνολο ανθρώπων που έχουν συμμετάσχει σε αγώνες ενάντια στην εκπαιδευτική, και όχι μόνο, αναδιάρθρωση. Η εμπειρία αυτή όμως δεν μεταδίδεται κινηματικά, με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνουμε τα ίδια λάθη και να συναντάμε τα ίδια αδιέξοδα. Ενώ υπάρχει ένα εμφανές νήμα που συνδέει τους αγώνες της τάξης μας όλα αυτά τα χρόνια, δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο που να συνδέει τις πιο ανταγωνιστικές και κριτικές τάσεις αυτών. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι μία προλεταριακή/κινηματική δημόσια σφαίρα για τους αγώνες μας που θα ενισχύει την ανάδειξη των ανταγωνιστικών περιεχομένων, των εμπειριών και των πρακτικών τους και τη συλλογική αξιοποίηση των συμπερασμάτων τους προς όφελος της καθημερινής μάχης που διεξάγει η τάξη μας απέναντι στο κεφάλαιο. Με βάση αυτή τη λογική, της κυκλοφορίας του αγώνα που συμμετείχαμε, πραγματοποιήσαμε την ίδια εκδήλωση στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα, αναζητώντας και τα διαφορετικά χαρακτηριστικά της απεργίας σε κάθε πόλη. Δυστυχώς, η ιδέα για την έκδοση του βιβλίου προέκυψε μετά την ολοκλήρωση της εκδήλωσης της Αθήνας, οπότε η συζήτηση που εξελίχθηκε εκεί δεν ηχογραφήθηκε όπως συνέβη στις άλλες δύο περιπτώσεις και δεν εμπεριέχεται. Περιλαμβάνονται όμως οι αφίσες των εκδηλώσεων, οι εισηγήσεις των εργαζόμενων, των σχημάτων και οι κουβέντες που αναπτύχθηκαν στο τέλος των εκδηλώσεων της Θεσσαλονίκης και της Πάτρας, προσπαθώντας να μην παραφράσουμε τα λεγόμενα κάποιου ή κάποιας. Πέρα από αυτά, η έκδοση αυτή περιλαμβάνει ένα επιγραμματικό χρονολόγιο του αγώνα και των σημαντικότερων στιγμών του, εμπλουτισμένο με φωτογραφίες, καθώς και ένα επίμετρο που περιγράφει την κατάσταση αυτή τη στιγμή στο πανεπιστήμιο. Και ενώ οι αγώνες μας παραμένουν στην αφάνεια και δεν κυκλοφορούνται σε μια προλεταριακή/κινηματική δημόσια σφαίρα, η κρίση και η αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αποτελεί κεντρικό θέμα συζήτησης στην καπιταλιστική δημόσια σφαίρα. Αυτό αποδεικνύουν οι νόμοι και οι συνεχιζόμενες μεταρρυθμίσεις που έχουν ψηφιστεί και προσπαθούν να εφαρμοστούν τα τελευταία τριάντα χρόνια (από το ν. 815/78 έως το νόμο Διαμαντοπούλου-Αρβανιτόπουλου), προκειμένου να ξεπεραστεί η διαρκής κρίση στην εκπαίδευση με άλλα λόγια, από τη μια μεριά, να αντιμετωπιστεί η χρόνια απειθαρχία των φοιτητών, οι αυξημένες προσδοκίες για κοινωνική άνοδο και οι αγώνες τους και, από την άλλη μεριά, να αποκατασταθεί η σύνδεση του πανεπιστημίου με τις ανάγκες της καπιταλιστικής συσσώρευσης και να προχωρήσει η μετακύλιση του κόστους εκπαίδευσης στους ίδιους τους φοιτητές. Για να πραγματοποιηθεί αυτό, προωθείται, μεταξύ άλλων, η σταδιακή ιδιωτικοποίηση κομματιών των πανεπιστημίων, η επέκταση των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων μέσα σε αυτά και η λειτουργία τους με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Φυσικά, η ιδιωτικοποίηση και η επιχειρηματικοποίηση δεν μπορεί να είναι ποτέ καθολική αφού είναι αδύνατο να αναλάβει το ιδιωτικό κεφάλαιο εξ ολοκλήρου τη δημόσια εκπαίδευση τόσο εξαιτίας του κεντρικού της ρόλου στη νομιμοποίηση των καπιταλιστικών σχέσεων και την αναπαραγωγή, την πειθάρχηση, τη διαίρεση και την κατανομή της εργασι

8 Πρόλογος ακής δύναμης σε σχέση με τις ανάγκες του συνολικού κοινωνικού κεφαλαίου όσο και γιατί η επένδυση που απαιτείται θα καθιστούσε μια τέτοια επιχείρηση εντελώς ασύμφορη. Η ήδη μειωμένη πάνω από το μισό κρατική χρηματοδότηση των ιδρυμάτων συνδέεται με την αξιολόγηση της παραγωγικότητας, της συμμετοχής των τμημάτων που ανήκουν σε αυτά σε ανταγωνιστικά ερευνητικά προγράμματα, τον αριθμό των ενεργών φοιτητών τους. Είναι ξεκάθαρη, πλέον, η προώθηση της αυτοχρηματοδότησης και της λειτουργίας των ιδρυμάτων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια αποδοτικότητας και κόστους. Τα μη «αποδοτικά» πανεπιστήμια καλούνται να αναλάβουν τα ίδια το κόστος των δραστηριοτήτων τους, προσανατολίζοντας τις σπουδές και την έρευνα προς τα ιδιωτικά συμφέροντα προκειμένου να προσελκύσουν επενδυτές, επιβάλλοντας δίδακτρα όπως ήδη συμβαίνει σε πολλά μεταπτυχιακά προγράμματα, μειώνοντας τα έξοδα για τη φοιτητική μέριμνα ή αναπτύσσοντας επιχειρηματικές ενέργειες και δημιουργώντας πηγές άμεσου κέρδους μέσω της άμισθης ή χαμηλόμισθης εργασίας των προπτυχιακών ή μεταπτυχιακών φοιτητών. Βέβαια, είναι αδύνατη η πλήρης απόσυρση του κράτους για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω. Σε αντίθετη περίπτωση, τα ιδρύματα θα συγχωνεύονται ή θα καταργούνται, όπως συνέβη σε πολλές σχολές και τμήματα με την εφαρμογή του Σχεδίου Αθηνά. Η αδυναμία του κρατικού προϋπολογισμού να καλύψει τις υποχρεώσεις του απέναντι στο εργατικό δυναμικό των ΑΕΙ ΤΕΙ και οι επιταγές των μνημονίων για διαθεσιμότητες και απολύσεις, οδηγούν στη μείωση του αριθμού των μόνιμα εργαζομένων και στην αντικατάσταση αυτού του αριθμού από εργολαβίες, όπως ήδη συμβαίνει σε αρκετούς τομείς (φύλαξη, σίτιση, καθαριότητα) αλλά και σε ορισμένες διοικητικές λειτουργίες. Επεκτείνονται, έτσι, οι επισφαλείς σχέσεις εργασίας στο εσωτερικό των ιδρυμάτων και το μισθολογικό κόστος των εργολαβικών υπαλλήλων καλούνται να το καλύψουν τα ίδια, ωθώντας τα στην αναζήτηση εσόδων μέσω διδάκτρων και χορηγιών. Η μετακύλιση του κόστους εκπαίδευσης στους ίδιους τους φοιτητές και η μείωση του κοινωνικού μισθού, που συνεχίζεται υπόγεια τα τελευταία χρόνια, φαντάζει ιδανική λύση για την εξοικονόμηση πόρων. Φοιτητικές λέσχες και εστίες, που τη λειτουργία τους έχουν αναλάβει ιδιώτες εργολάβοι, λειτουργούν με αυστηρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια ή αντίτιμο, η δωρεάν παροχή συγγραμμάτων έχει περιοριστεί αισθητά, τα αναλώσιμα πληρώνονται από την τσέπη μας όπως και τα εισιτήρια για τη μεταφορά μας από και προς τις σχολές. Η πειθάρχηση και η αποκατάσταση του ελέγχου στο εσωτερικό των ιδρυμάτων αποτελεί κεντρικό σημείο της αναδιάρθρωσης. Η εντατικοποίηση του προγράμματος σπουδών και της εργασίας μας, οι διαγραφές και οι απολύσεις, οι πολεοδομικές περιφράξεις και η αστυνόμευση αποτελούν κάποια από τα μέτρα που στοχεύουν στη μετατροπή των χώρων των ιδρυμάτων σε αποστειρωμένα πεδία, που προορίζονται για καθαρά ακαδημαϊκούς σκοπούς καταστέλλοντας οποιαδήποτε δραστηριότητα δεν εναρμονίζεται με αυτούς και περιορίζοντας οποιαδήποτε αγωνιστική διάθεση. Τελικός στόχος, η δημιουργία ενός ευέλικτου, εξειδικευμένου, υποτιμημένου εργατικού δυναμικού και η επιβολή ενός αυταρχικότερου μοντέλου διοίκησης και μιας πιο πειθαρχημένης και εντατικοποιημένης καθημερινότητας. Το πανεπιστήμιο πρέπει να ξανακερδίσει κάποια από την παλιά του αίγλη και να εναρμονιστεί με τις καινούριες απαιτήσεις του κεφαλαίου για να συνεχίσει να επιτελεί το βασικό του ρόλο στην καπιταλιστική κοινωνία, που δεν είναι άλλος από - 8 -

9 Πρόλογος την αναπαραγωγή, την κατανομή και την πειθάρχηση της εργατικής δύναμης που πρέπει να εισαχθεί στη διαδικασία αξιοποίησης. Επιπλέον, η αναπαραγωγή του διαχωρισμού ανάμεσα στη χειρωνακτική και τη διανοητική εργασία και η ισχυροποίηση της δεύτερης, βασικό εργαλείο για την καπιταλιστική παραγωγή και τη διαίρεση της εργατικής τάξης, πραγματοποιείται από το εκπαιδευτικό σύστημα. Αποτελεί, συν τοις άλλοις, και έναν από τους σημαντικότερους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους για την παραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας, οξύνοντας τους διαχωρισμούς και προωθώντας τον ανταγωνισμό ανάμεσα στο προλεταριάτο. Είναι σημαντική η συμβολή του πανεπιστημίου στην αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων και του κόσμου του κεφαλαίου, γι αυτό ιδιαίτερη σημασία έχουν και οι αγώνες που αναπτύσσονται στο εσωτερικό του για την άρνηση αυτού του κόσμου και την οικοδόμηση ενός άλλου, κόντρα στη ρητορεία που θεωρεί τους συγκεκριμένους αγώνες υποδεέστερους, τους φοιτητές και τους εργαζόμενους απλά μικροαστούς ή υποστηρικτές των υπόλοιπων «σημαντικών» αγώνων και το περιεχόμενό τους ρεφορμιστικό και συντεχνιακό. Θυμίζουμε ότι η ριζοσπαστικοποίηση των μορφών και των περιεχομένων των αγώνων και η αυτονομία τους από τις αλλοτριωτικές μεσολαβήσεις (κόμματα, συνδικάτα, κρατικούς θεσμούς) ως προς τον αυτοκαθορισμό των αναγκών, των στόχων και των συμφερόντων τους, είναι μια καθημερινή μάχη που δίνεται μέσα και ενάντια στις διαδικασίες και τα συντονιστικά του αγώνα. Η εύκολη κριτική, έξω από τους αγώνες και τις σχέσεις τους, ως δικαιολογία της απουσίας μας οφείλει να μας προβληματίζει και όχι να μας καθησυχάζει. Όποιος αναρωτιέται γιατί δεν ξεπερνιούνται οι καπιταλιστικοί διαχωρισμοί και δεν συνδέονται οι αγώνες, ας προσπαθήσει να αναδείξει τη συνολική επίθεση του κεφαλαίου σε όλους μας και να ενώσει τις δυνάμεις του με τους εκάστοτε κινητοποιημένους προκειμένου οι αγώνες να συναντηθούν. Οι αποστάσεις μεταξύ των αγωνιζόμενων που συχνά δημιουργούνται από τις διαφορετικές θέσεις που αυτοί έχουν εντός της διαδικασίας αναπαραγωγής του κεφαλαίου μπορούν και πρέπει να ξεπεραστούν μέσα από την εμβάθυνση στους υλικούς όρους μέσα στους οποίους ζούμε και παράγουμε, την κριτική των παγιωμένων ρόλων και ταυτοτήτων, ώστε να εντοπίσουμε τα σημεία στα οποία μπορούν οι αγώνες μας να συναντηθούν και να συνενωθούν στη βάση των κοινών αναγκών μας που το κεφάλαιο δεν μπορεί ποτέ να ικανοποιήσει επαρκώς εντάσσοντάς τες στη διαδικασία αξιοποίησής του. Δυστυχώς μέχρι στιγμής, αυτές οι κοινές ανάγκες και τα σημεία επαφής ούτε διερευνούνται επαρκώς ούτε αναδεικνύονται μέσα στους επιμέρους αγώνες που γίνονται. Δεν θεωρούμε τους αγώνες εντός της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μεγαλύτερης ή μικρότερης αξίας από άλλους, απλά το πανεπιστήμιο, πέραν της σημασίας του ρόλου του, συνεπώς και του μπλοκαρίσματός του, είναι ένας χώρος με ιδιομορφίες για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Αποτελεί ένα ευρύ πεδίο συνάντησης διάφορων προλεταριακών υποκειμένων και των αρνήσεών τους. Εντός των ιδρυμάτων καθημερινά δουλεύουν, σπουδάζουν, κινούνται κομμάτια της εργατικής τάξης (προπτυχιακοί και μεταπτυχιακοί φοιτητές, εργαζόμενοι στις διοικητικές υπηρεσίες, εργολαβικοί, εργαστηριακό προσωπικό, εργαζόμενοι σε ερευνητικά), που βρίσκονται τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά όσον αφορά τις σχέσεις, που μία πιθανή σύνδεση και κατανόηση των κοινών τους συμφερόντων είναι ικανή να συγκροτήσει μια πραγματική κοινότητα αγώνα με τρομερές ικανότητες και προοπτικές. Το άνοιγ

10 Πρόλογος μα και η αξιοποίηση των υλικών υποδομών που προσφέρουν απλόχερα οι πανεπιστημιακοί χώροι συνολικά από το κίνημα εμπλουτίζει τις δυνατότητες όλων μας και ενισχύει τις προσπάθειες σύνδεσης και επικοινωνίας διαφορετικών αγωνιζόμενων κομματιών. Στο πανεπιστήμιο, και στην εκπαίδευση γενικότερα, είναι που παράγονται ευνοϊκές συνθήκες τόσο για τη νομιμοποίηση και διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος όσο και για την καταστροφή του. Σήμερα που οι ζωντανές στιγμές των φοιτητικών κινημάτων και των αγώνων του παρελθόντος έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν και η αναπόλησή τους αφήνει μόνο μια πικρή γεύση είναι η ώρα να αποδείξουμε ότι τίποτα δεν τελείωσε πραγματικά. Τώρα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι η κρίση είναι μια μακρινή περιπέτεια, η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση της καπιταλιστικής σχέσης η λύση και εμείς απλά κομπάρσοι, είναι η ώρα να ξαναδούμε τα λάθη και τις ελλείψεις μας, να πιάσουμε ξανά το νήμα που συνδέει τους αγώνες μας και να αντιληφθούμε ότι ο μόνος ρόλος που μας ταιριάζει είναι αυτός του πρωταγωνιστή στη ροή της ιστορίας. Η έκδοση που κρατάτε στα χέρια σας δεν διεκδικεί κανένα ίχνος αντικειμενικότητας, ούτε προσφέρει έτοιμες λύσεις και τρόπους διεξαγωγής των αγώνων, αυτή είναι δουλειά άλλων «ειδικών επιτροπών». Αυτό που προσφέρει είναι οι ανταγωνιστικές σχέσεις και πράξεις των αγωνιζόμενων υποκειμένων. Ελπίζουμε η παρούσα έκδοση να συμβάλλει ακριβώς σ αυτό, στη μετάδοση των ανταγωνιστικών μορφών και περιεχομένων και στην ανάδειξη νέων, ικανών να ανταποκριθούν στην απαιτητική συγκυρία των καιρών μας. Νοέμβρης 2014 Εργαζόμενοι ΕΚΠΑ Αυτόνομο Σχήμα Πολιτικών Μηχανικών ΑΠΘ Αυτόνομο Σχήμα Φυσικομαθηματικού (ΦΜΣ) ΕΚΠΑ Αυτόνομο Σχήμα Σχολής Καλλιτεχνικών Σπουδών (ΣΚΣ) ΤΕΙ Αθήνας Αυτόνομο Σχήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Πανεπιστημίου Πάτρας

11 Χρονολόγιο της απεργίας των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ

12 Χρονολόγιο Αύγουστος 2013 Τον Αύγουστο του 2013 ξεκίνησαν οι διαρροές στα ΜΜΕ για τη διαθεσιμότητα στα ΑΕΙ. 14/8/2013: Το ΥΠΑΙΘ στέλνει έγγραφο στα ΑΕΙ-ΤΕΙ ότι πρέπει να προβούν σε αξιολόγηση των δομών και των υπηρεσιών τους μέχρι τέλη Αυγούστου. Τέλη Αυγούστου: Το ΕΚΠΑ στέλνει τα στοιχεία στο ΥΠΑΙΘ, σύμφωνα με τα οποία υπάρχει έλλειμμα διοικητικού προσωπικού κατά 650 περίπου άτομα. Το ΥΠΑΙΘ επιλέγει 8 ΑΕΙ (ΕΚΠΑ, ΕΜΠ, ΑΠΘ, Ιωαννίνων, Πάτρας, Θεσσαλίας, Κρήτης, ΟΠΑ) και συγκεκριμένες κατηγορίες/κλάδους για να εφαρμόσει το μέτρο των διαθεσιμοτήτων. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα αφενός να αποτραπεί η συσπείρωση όλων των ΑΕΙ (εφόσον μόνο σε 8 εφαρμόζεται το μέτρο της διαθεσιμότητας), αφετέρου να διαχωριστούν από την αρχή οι εργαζόμενοι στα 8 ΑΕΙ ανάμεσα σε αυτούς που τους «πιάνει» η διαθεσιμότητα και σε αυτούς που εξαιρέθηκαν από το μέτρο. Σεπτέμβριος /9/2013: Λόγω της πίεσης των εργαζομένων, η Σύγκλητος του ΕΚΠΑ παίρνει απόφαση αναστολής της λειτουργίας του ιδρύματος για μία εβδομάδα. Ωστόσο, λίγες μέρες μετά, η αναστολή λειτουργίας μετατρέπεται σε «συμβολική» λόγω πιέσεων που δέχεται ο Πρύτανης. Την ίδια στιγμή, ο εργοδοτικός μηχανισμός δια στόματος του αρχηγού του, που είναι παράλληλα και Γενικός Διευθυντής Προσωπικού του ΕΚΠΑ, διαδίδει ότι τα ΑΕΙ θα εξαιρεθούν από τη διαθεσιμότητα, καλλιεργώντας για άλλη μια φορά τον εφησυχασμό και τις ψεύτικες προσδοκίες στους εργαζόμενους. Μαζική συνέλευση διοικητικών στο ΕΚΠΑ

13 ΧρόΝόλόγιό 10/9/2013: Ξεκινά η απεργία διαρκείας στο ΕΚΠΑ. Η απεργία είναι περιφρουρούμενη και εκφράζεται με το γενικό, καθολικό κλείσιμο όλων των κτιρίων του ΕΚΠΑ. Ταυτόχρονα, συγκροτείται η Απεργιακή Επιτροπή, ένα ανοικτό όργανο στο οποίο μπορούν να συμμετάσχουν όλοι οι εργαζόμενοι. Ο ρόλος της Απεργιακής Επιτροπής είναι να σχεδιάσει, να οργανώσει, και να συντονίσει την πρακτική διάσταση των δράσεων που αποφασίζονται στις Γενικές Συνελεύσεις. Στο πλαίσιο των απεργιακών κινητοποιήσεων αρχίζουν να οργανώνονται παρεμβάσεις στις Γενικές Συνελεύσεις των φοιτητών, εκδηλώσεις υποδοχής των πρωτοετών καθώς και σειρά κοινών εκδηλώσεων και δράσεων στήριξης του αγώνα. όκτώβριος /10/2013: Εκδίδεται η Κοινή Υπουργική Απόφαση για τη θέση σε διαθεσιμότητα διοικητικών υπαλλήλων σε 8 ΑΕΙ της χώρας. Το ΥΠΑΙΘ ζητά από τις Δ/νσεις Δ/κού να στείλουν επικαιροποιημένα στοιχεία των διοικητικών υπαλλήλων ώστε να προβεί στη μοριοδότησή τους. Το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι το μόνο που ανταποκρίνεται άμεσα και στέλνει τα στοιχεία. Στα δύο μεγάλα ιδρύματα (ΕΚ- ΠΑ-ΕΜΠ) συνεχίζεται η απεργία διαρκείας και οι Δ/νσεις Δ/κού παραμένουν κλειστές. 16/10/2013: Ο Υπουργός Παιδείας προωθεί στη Βουλή αλλαγή στον Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα, θεσπίζοντας την υποχρέωση της «απογραφής» ως πρόσθετο υπηρεσιακό καθήκον, η παράλειψη του οποίου συνιστά πειθαρχικό παράπτωμα, το οποίο οδηγεί σε αυτοδίκαιη αργία. Οι εργαζόμενοι του ΕΚΠΑ συγκεντρώνονται για να αρνηθούν συλλογικά την ατομική απογραφή

14 Χρονολόγιο 18/10/2013: Σε μαζική συνέλευση του Συλλόγου των διοικητικών, αποφασίζεται ομόφωνα να μην υποβληθούν στοιχεία αυτο-απογραφής και αντ αυτού να υποβάλλουν όλοι οι εργαζόμενοι Υπεύθυνη Δήλωση μη απογραφής. 21/10/2013: Συλλέγονται στο γραφείο της Απεργιακής Επιτροπής 620 υπεύθυνες δηλώσεις μη απογραφής, οι οποίες διαβιβάζονται στο ΥΠΑΙΘ. Ο εργοδοτικός μηχανισμός καλλιεργεί ψευδαισθήσεις ότι δήθεν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα καταψηφίσουν την τροπολογία στη Βουλή. 22/10/2013: Τελικά η τροπολογία ψηφίζεται από την πλειοψηφία των βουλευτών και παράλληλα το ΥΠΑΙΘ δίνει παράταση για απογραφή στην ηλεκτρονική πλατφόρμα μέχρι το μεσημέρι της επόμενης ημέρας. 23/10/2013: Έχει προγραμματιστεί Γενική Συνέλευση του Συλλόγου. Ενώ ο κύριος όγκος των εργαζόμενων κατευθύνεται στην αίθουσα όπου θα λάβει χώρα η Γενική Συνέλευση, φτάνει η είδηση ότι ο Γεν. Γραμματέας του Συλλόγου, Δ. Σακκάτος, εμφανίστηκε σε πρωινή εκπομπή στη Δημόσια Τηλεόραση δηλώνοντας ότι ο ίδιος δεν μπορεί να σπρώξει τους εργαζόμενους στην «παρανομία», ως εκ τούτου ο ίδιος θα απογραφεί. Παράλληλα, αρχίζει να δίνεται μαζικά «γραμμή» από την πλειοψηφία του Δ.Σ. και τον ευρύτερο μηχανισμό του στους εργαζόμενους να βιαστούν να απογραφούν ώστε να προλάβουν την προθεσμία (το μεσημέρι της ίδιας ημέρας). Στη Γ.Σ. παρίσταται μόνο η Πρόεδρος και ο Οργ. Γραμματέας του Συλλόγου, οι οποίοι, εντελώς ανίκανοι να επηρεάσουν τους εργαζόμενους, δηλώνουν ότι ο Σύλλογος δεν μπορεί πλέον να κάνει τίποτα παρά μόνο να αναλάβει την κάλυψη των δικαστικών εξόδων και πως είναι πλέον ατομικό θέμα-επιλογή του καθενός εάν θα απογραφεί. Υπό το καθεστώς πλήρους σύγχυσης και πανικού, το μεγαλύτερο μέρος των διοικητικών υπαλλήλων μπαίνει στην ηλεκτρονική πλατφόρμα και απογράφεται. Μόνο 129 συνάδελφοι δεν υποκύπτουν στις πιέσεις και στον φόβο και επιλέγουν να μην απογραφούν. Αργότερα την ίδια ημέρα το σώμα της Γενικής Συνέλευσης καθαιρεί τον Γενικό Γραμματέα του Διοικητικού Συμβουλίου, Δ. Σακκάτο. Η διαδικασία της ατομικής απογραφής αποτέλεσε ένα πολύ κομβικό σημείο στην απεργία, γιατί στην ουσία τότε επήλθε η διάσπαση του Συλλόγου και ξεκίνησε άλλος ένας καταστροφικός διαχωρισμός μεταξύ των εργαζόμενων, εκείνων δηλαδή που πλέον είχαν απογραφεί και εκείνων που δεν απογράφηκαν. Από το σημείο αυτό και ύστερα, η συλλογικότητα που με τόσο κόπο είχε χτιστεί τους προηγούμενους μήνες έσπασε, το σώμα των απεργών διασπάστηκε και οι επιπτώσεις στην ψυχολογία των απεργών ήταν ανεπανόρθωτες, καθώς κυριαρχούσε πλέον μέσα τους και ανάμεσά τους ένα βαθύ αίσθημα προδοσίας. Νοέμβριος /11/2013: Επέμβαση των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ 21/11/2013: Δημοσιοποιούνται από το ΑΣΕΠ οι προσωρινοί πίνακες κατάταξης. Παράλληλα, ο Υπουργός Παιδείας καλεί σε προσχηματικό διάλογο τα ΑΕΙ, αφού έχει ήδη προβεί στην ολοκλήρωση της διαθεσιμότητας. Ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού αποφασίζει ότι δεν θα προσέλθει σε διάλογο με τον Υπουργό εάν δεν

15 Χρονολόγιο αποσυρθεί η ΚΥΑ. 26/11/2013: Η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου αποφασίζει με οριακή πλειοψηφία τη σύσταση κλιμακίου από μέλη του Δ.Σ. προκειμένου να συναντηθεί με τον Πρύτανη και στη συνέχεια να μεταβούν μαζί στο ΥΠΑΙΘ για να αποσαφηνίσουν τα σημεία της πρότασης. Από τη συνάντηση με το ΥΠΑΙΘ αποκλείονται τόσο μέλη του Δ.Σ. που δεν ανήκουν στην πλειοψηφούσα παράταξη όσο και μέλη της Απεργιακής Επιτροπής. Τελικά η συνάντηση γίνεται «εν κρυπτώ» μεταξύ εκπροσώπων του υπουργείου και του προεδρείου του Δ.Σ., του οποίου ο Γεν. Γραμματέας είχε κηρυχθεί έκπτωτος. 28/11/2013: Παρουσιάζονται στη Γενική Συνέλευση τα αποτελέσματα της συνάντησης με το ΥΠΑΙΘ, τα οποία δεν συνοδεύονται από καμία εγγύηση ως προς την υλοποίησή τους. Πέρα από αυτό, ανακοινώνεται από το Προεδρείο του Δ.Σ. ότι στην πρόταση του ΥΠΑΙΘ συμπεριλαμβάνεται η υπαγωγή σε καθεστώς διαθεσιμότητας των 129 «μη απογραφέντων» διοικητικών υπαλλήλων, προκειμένου να «γλιτώσουν» ισάριθμοι υπάλληλοι που περιέχονταν στους πίνακες μοριοδότησης. Ξεσηκώνεται θύελλα αντιδράσεων από μεγάλο μέρος των εργαζομένων, οι οποίοι αντιλαμβάνονται την παγίδα και την υπονομευτική τακτική του προεδρείου του Δ.Σ. Στην ίδια Γενική Συνέλευση, αποφασίζεται η σύσταση 12μελούς κλιμακίου, αποτελούμενο από εκπροσώπους όλων των πληττόμενων κατηγοριών, προκειμένου αυτό να προχωρήσει σε συνάντηση με το ΥΠΑΙΘ. Η Απεργιακή Επιτροπή σύρεται κι αυτή στις «διαπραγματεύσεις» Το υπουργείο βομβαρδίζει τον Σύλλογο με επαναλαμβανόμενες αγωγές, προκειμένου να κριθεί η απεργία παράνομη και καταχρηστική, ενώ δεν λείπει και το σενάριο της επιστράτευσης. Τελικά οι απεργίες κρίνονται μόνο παράνομες και όχι καταχρηστικές. Παράλληλα καλλιεργείται έντονη φημολογία από τα ΜΜΕ για επέμβαση της αστυνομίας προκειμένου να σπάσει τον κλοιό των περιφρουρήσεων στις πύλες. Τα μέλη της Συγκλήτου σε έναν «παροξυσμό αντίστασης» θέτουν στη διάθεση του Πρύτανη τις παραιτήσεις τους. Την ίδια εποχή, το Συμβούλιο Ιδρύματος προβαίνει με ανακοίνωσή του σε μια σειρά προκλητικών και συκοφαντικών δηλώσε

16 Χρονολόγιο ων κατά των εργαζομένων και της Απεργιακής Επιτροπής. Η Γενική Συνέλευση των εργαζομένων απαντά δυναμικά με Ομόφωνο Ψήφισμα κατά του περιεχομένου της ανακοίνωσης. Δεκέμβριος /12/2013: Συνάντηση δωδεκαμελούς αντιπροσωπείας απεργών ΕΚΠΑ με τον Αρβανιτόπουλο. Οι απεργοί σύρονται στη «διαπραγμάτευση», αφού προετοίμασαν το έδαφος οι συνδικαλιστές του ΕΜΠ και ο μηχανισμός του ΕΚΠΑ. 3/12/2013: Ο Πρύτανης του ΕΚΠΑ Θ. Πελεγρίνης παραπέμπεται από τον Υπουργό Παιδείας στο πειθαρχικό συμβούλιο για μη άσκηση των καθηκόντων του. 4/12/2013: Πραγματοποιείται συνάντηση της Ομοσπονδίας και εκπροσώπων των πρωτοβάθμιων συλλόγων από τα 8 ΑΕΙ με τον υπουργό. Ο υπουργός συνεχίζει να δεσμεύεται (μόνο προφορικά) ότι δεν θα υπάρξουν απολύσεις. Σε αυτό το κλίμα το ΠΑΜΕ αποφασίζει να σταματήσει την απεργία στο ΕΜΠ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να διαλυθεί το μέτωπο του αγώνα που στην ουσία εκφραζόταν από τα δύο ιδρύματα, ΕΚΠΑ και ΕΜΠ. 8/12/2013: Στο Κεντρικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας Διοικητικού Προσωπικού Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, το ΠΑΜΕ σε συνεργασία με άλλες δυνάμεις αποφασίζει να σταματήσει την απεργία. 10/12/2013: Η Σύγκλητος αποφασίζει την έναρξη του εξαμήνου στις 16/12/ /12/2013: Γίνεται πρόταση μομφής κατά του Δ.Σ. του Συλλόγου, η οποία υπερψηφίζεται. Ακολουθεί μυστική ψηφοφορία σύμφωνα με την οποία ανακαλείται το Δ.Σ. και προκηρύσσονται εκλογές για την ανάδειξη νέου Δ.Σ. 12/12/2013: Το καθαιρεμένο προεδρείο του Δ.Σ. στέλνει ανακοίνωση λήξεως της απεργίας ενώ στη Γενική Συνέλευση της 9/12/13 είχε αποφασιστεί η συνέχιση των απεργιακών κινητοποιήσεων από τους εργαζόμενους. Παράλληλα, με στόχο να σπάσει την απεργία, διαδίδει ψευδείς πληροφορίες ότι το 70% του προσωπικού έχει επιστρέψει στην εργασία του και ότι η απεργία συνεχίζεται από μειοψηφίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 15/12/2013: Οι απεργοί έρχονται αντιμέτωποι με σχεδόν μηδενικά εκκαθαριστικά. Η χρονική στιγμή καθώς και ο τιμωρητικός τρόπος που επιλέγει η διοίκηση να περικόψει τη μισθοδοσία (προχωρώντας σε ολική περικοπή έναντι τμηματικής), κάθε άλλο παρά τυχαία είναι. 16/12/2013: Καλείται από τον Σύλλογο Διοικητικού Προσωπικού του ΕΚΠΑ συγκέντρωση έξω από τη ΓΑΔΑ, η οποία, κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας, καλεί σε προανακριτική εξέταση μέλη του Προεδρείου της Γ.Σ. της 02/12/13, ζητώντας να τους κοινοποιηθούν τα πρακτικά της συνέλευσης καθώς και τα πλήρη στοιχεία ταυτότητας των μελών της Απεργιακής Επιτροπής. Η ποινικοποίηση του αγώνα είναι πλέον ξεκάθαρη. 20/12/2013: Διενεργούνται εκλογές για την ανάδειξη νέου Δ.Σ

17 Χρονολόγιο Η σωματική και ψυχολογική κόπωση των απεργών, η οικονομική εξάντληση, η συνεχής υπονόμευση του αγώνα από το καθαιρεμένο Δ.Σ., ο συνεχής πόλεμος των ΜΜΕ, η πίεση της διοίκησης να ξεκινήσει το εξάμηνο και να επιστρέψουν οι διαθέσιμοι στην εργασία τους προκειμένου να υλοποιηθεί η «συμφωνία» με το ΥΠΑΙΘ καθώς και η πλήρης αδράνεια αν όχι υπονόμευση εκ μέρους της Ομοσπονδίας και της ΑΔΕΔΥ, φέρνει το τέλος της απεργίας. 23/12/2013: Τελευταία ημέρα της απεργίας διαρκείας για τον Σύλλογο Διοικητικού Προσωπικού του ΕΚΠΑ. Την ίδια ημέρα συγκροτείται σε σώμα το νέο Δ.Σ

18

19 Εισηγήσεις εργαζομένων ΕΚΠΑ στις εκδηλώσεις [Επιλέξαμε οι εισηγήσεις των εργαζομένων να παρουσιαστούν σε μία τελική εκδοχή τους, παρά τις μικρές διαφορές τους σε κάθε πόλη] Εργαζόμενη μέλος της απεργιακής επιτροπής ΕΚΠΑ - 1: Συνάδελφοι, Συναγωνιστές, Θέλουμε καταρχάς να σας ευχαριστήσουμε για την πρόσκλησή σας σε αυτή την εκδήλωση και για τη φιλοξενία σας. Ξεκινώντας, θα κάνουμε μία σύντομη παρουσίαση του «χρονικού» της πολύμηνης αυτής απεργίας, που ξεκίνησε στις αρχές Σεπτέμβρη του 2013 και έληξε λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Στόχος αυτού του «χρονικού» δεν είναι μια απλή ιστορική αναδρομή σε γεγονότα του παρελθόντος, αλλά να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τα πιο σημαντικά γεγονότα που σηματοδότησαν τις μετέπειτα εξελίξεις, οδήγησαν στην ανάδειξη σημαντικών πολιτικών ζητημάτων στη διάρκεια της απεργίας και πώς όλα αυτά οδήγησαν στην κατάσταση που επικρατεί σήμερα στο ίδρυμα. Καταρχάς, η συρρίκνωση του προσωπικού στα ΑΕΙ είχε ξεκινήσει σχεδόν ένα χρόνο πριν (2012) με την εφεδρεία, την προσυνταξιοδοτική διαθεσιμότητα και το πρώτο κύμα της διαθεσιμότητας (π.χ. στο ΤΕΙ Αθήνας, Παν/μιο Πειραιά). Την ίδια εποχή καταργούνται οι κενές οργανικές θέσεις στο ΕΚΠΑ (περίπου 250). Οι επιτροπές αγώνα, που είχαν συσταθεί στο ΕΚΠΑ και λειτουργούσαν εκφράζοντας το «αγωνιστικό μπλοκ» των εργαζομένων, είχαν αρχίσει να κρούουν «τον κώδωνα του κινδύνου» στους εργαζόμενους, θέτοντας ξεκάθαρα στις Γενικές Συνελεύσεις ότι οι απολύσεις ήταν «προ των πυλών» και για το ΕΚΠΑ. Σε αυτό πάντα έβρισκε αντίποδα ο εφησυχασμός που καλλιεργούνταν από την πλειοψηφούσα παράταξη στο Δ.Σ., η οποία πρόσκειται στο ΠΑΣΟΚ και η οποία στην πραγματικότητα ταυτίζεται με τη διοίκηση του Ειδικού Λογαριασμού Κονδυλίων Έρευνας και συνολικότερα των διοικητικών υπηρεσιών του πανεπιστημίου. Με αυτό τον τρόπο έχει αναπτυχθεί εδώ και χρόνια ένας πελατειακός-εργοδοτικός μηχανισμός μέσα στο ίδρυμα, που διατηρεί ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων υπό καθεστώς σκληρής πελατειακής εξάρτησης. Ιούλιος 2013 Στη Γ.Σ. που έγινε τον Ιούλιο του 2013, παρουσιάστηκε οργανόγραμμα από το προεδρείο του Δ.Σ. σύμφωνα με το οποίο το διοικητικό προσωπικό του ΕΚΠΑ έπρεπε να αυξηθεί από 1300 σε 1900 εργαζόμενους βάσει των αναγκών του ιδρύματος. Παράλληλα, στην ίδια Γ.Σ., η πλειοψηφία του Δ.Σ. καλλιέργησε ψεύτικες ελπίδες στους εργαζόμενους ότι θα διεκδικήσει την καταβολή του καθιερωμένου ετήσιου επιδόματος των 500 ευρώ. Φυσικά, το επίδομα δεν δόθηκε ποτέ στους εργαζόμενους. Αυτά τα δύο γεγονότα είναι σημαντικά προκειμένου να κατανοήσουμε τον τρόπο που λειτουργούσε η πλειοψηφία του Δ.Σ. μέσα στον Σύλλογο. Δηλαδή από τη μία προωθούσε τον περίφημο «Οργανισμό» (που συνδέεται με την υλοποίηση του Ν που πάντα αποτελούσε αγκάθι για την τριτοβάθμια εκπαίδευση) και από την

20 Εισηγήσεις εργαζομένων ΕΚΠΑ στις εκδηλώσεις άλλη «μοίραζε ανύπαρκτες επιταγές», προκειμένου αφενός να «βολέψει» το πελατειακό του δίκτυο και αφετέρου να διατηρήσει τη σχέση εξάρτησης που είχε καλλιεργήσει τόσα χρόνια. Την ίδια εποχή, «αστυνομικές δυνάμεις» επενέβησαν στο Κεντρικό Κτήριο του ΕΚΠΑ προχωρώντας σε συλλήψεις φοιτητών που είχαν συγκεντρωθεί μαζί με εργαζόμενους και διδάσκοντες έξω από τον χώρο που συνεδρίαζε το Συμβούλιο Ιδρύματος, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για την υποβάθμιση των σπουδών και την επιδείνωση των συνθηκών εργασίας. Αύγουστος 2013 Στα μέσα Αυγούστου άρχισαν να κυκλοφορούν στα ΜΜΕ οι διαρροές για την εφαρμογή του μέτρου της διαθεσιμότητας στα ΑΕΙ. Συγκεκριμένα, στις 14/8/2013 εστάλη έγγραφο από το ΥΠΑΙΘ στο ΕΚΠΑ σύμφωνα με το οποίο τα ΑΕΙ-ΤΕΙ έπρεπε να προβούν σε αξιολόγηση των δομών και των υπηρεσιών τους μέχρι τέλη Αυγούστου, με προτεραιότητα στις διοικητικές-οικονομικές υπηρεσίες. Το ΥΠΑΙΘ πρότεινε τη χρήση συγκεκριμένων ποσοτικών και ποιοτικών δεικτών προκειμένου να υπολογιστούν οι ανάγκες σε διοικητικό προσωπικό. Πράγματι, το ΕΚΠΑ προχώρησε στην αξιολόγηση των δομών του και από τα στοιχεία που έστειλε στο ΥΠΑΙΘ στα τέλη Αυγούστου προέκυψε ότι υπάρχει έλλειμμα διοικητικού προσωπικού κατά 650 περίπου άτομα. Τελικά, από την αξιολόγηση που έστειλαν όλα τα ΑΕΙ, το ΥΠΑΙΘ επέλεξε 8 ΑΕΙ στα οποία θεώρησε ότι υπήρχε πλεονάζον προσωπικό, το οποίο έπρεπε να τεθεί σε διαθεσιμότητα. Για αυτόν τον υπολογισμό χρησιμοποίησε έναν αυθαίρετα προκατασκευασμένο αλγόριθμο σύμφωνα με τον οποίο αντιστοιχεί 1 διοικ. υπάλληλος/100 μέλη ΔΕΠ. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή την αναλογία για το ΥΠΑΙΘ, από το ΕΚΠΑ έπρεπε να απομακρυνθούν 498 εργαζόμενοι. Σε αυτό το σημείο είναι σημαντικό να υπογραμμίσουμε ότι από την αρχή που μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο υλοποίησης των απολύσεων στα ΑΕΙ υπήρξε τακτική από το ΥΠΑΙΘ να «διαχωρίσει» τους εργαζόμενους, διαιρώντας τους σε κατηγορίες/κλάδους που εμπίπτουν στη διαθεσιμότητα και σε κατηγορίες/κλάδους που εξαιρούνται από το καθεστώς της διαθεσιμότητας. Αυτό αποτέλεσε έναν ανασταλτικό παράγοντα συσπείρωσης όλων των συλλόγων εργαζομένων μέσα στο ΕΚΠΑ, εφόσον δεν ένιωθαν όλοι να «απειλούνται» τα συμφέροντά τους, με πιο απογοητευτικό τον κλάδο των μελών ΔΕΠ, οι οποίοι όχι μόνο δεν συμμετείχαν παρά σε πολύ μικρό ποσοστό στις απεργιακές κινητοποιήσεις αλλά συχνά τις υπονόμευαν κιόλας. Επίσης, το γεγονός ότι το ΥΠΑΙΘ επέλεξε 8 συγκεκριμένα ΑΕΙ οδήγησε σε περαιτέρω κανιβαλισμό μεταξύ των ιδρυμάτων, με πρωτοστάτη την πλειοψηφία του Δ.Σ. του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του ΕΚΠΑ που δεν έχανε ευκαιρία να ρίχνει βέλη εναντίον συγκεκριμένων ιδρυμάτων, π.χ. Παν/μιο Πειραιά και Πάντειο Παν/μιο, καλλιεργώντας μια φημολογία που βασιζόταν στη λογική ότι στα συγκεκριμένα ιδρύματα δεν προέκυψαν διαθεσιμότητες γιατί είναι στην εκλογική περιφέρεια του Υπουργού Παιδείας, ο οποίος είναι ταυτόχρονα μέλος ΔΕΠ στο Πάντειο Παν/μιο, όπως αντίστοιχα είναι μέλος ΔΕΠ στο Παν/μιο Πειραιά ο γενικός γραμματέας του ΥΠΑΙΘ

21 Εισηγήσεις εργαζομένων ΕΚΠΑ στις εκδηλώσεις Σεπτέμβριος 2013 Η πρώτη απεργία προκηρύχθηκε στις 29/8/13, η απεργία διαρκείας όμως στην ουσία ξεκίνησε στις 10/9/13. Αυτό που διαφοροποίησε τη συγκεκριμένη απεργία ήταν πως: α) ήταν η πρώτη απεργία διαρκείας, β) ήταν περιφρουρούμενη και εκφραζόταν με το γενικό, καθολικό κλείσιμο όλων των κτιρίων του ΕΚΠΑ, με αποτέλεσμα να επέλθει, πέρα από την αναστολή των διοικητικών λειτουργιών, σχεδόν πλήρης αναστολή των εκπαιδευτικών και ερευνητικών δραστηριοτήτων μέσα στο ίδρυμα. Επίσης, πολύ σημαντικό γεγονός αποτέλεσε η συγκρότηση της Απεργιακής Επιτροπής από την αρχή της απεργίας, η οποία ήταν ένα ανοικτό όργανο στο οποίο μπορούσαν να συμμετάσχουν όλοι οι εργαζόμενοι. Ο ρόλος της Απεργιακής Επιτροπής ήταν να σχεδιάσει, να οργανώσει, και να συντονίσει την πρακτική διάσταση των δράσεων που αποφασίζονταν στις Γενικές Συνελεύσεις. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε πως υπήρξε αρκετά καλή συνεργασία και συντονισμός μεταξύ της Απεργιακής Επιτροπής και ενός μέρους των αριστερών φοιτητικών παρατάξεων καθώς και αυτόνομων σχημάτων. Στο πλαίσιο των απεργιακών κινητοποιήσεων οργανώνονταν παρεμβάσεις στις Γ.Σ. των φοιτητών, εκδηλώσεις υποδοχής των πρωτοετών καθώς και σειρά κοινών εκδηλώσεων και δράσεων στήριξης του αγώνα. Λόγω της πίεσης των εργαζομένων, η Σύγκλητος που έγινε τη Δευτέρα 9/9 πήρε απόφαση αναστολής της λειτουργίας του ιδρύματος για μία εβδομάδα. Ωστόσο, όταν ο Πρύτανης άρχισε να δέχεται πιέσεις, μετέτρεψε την αναστολή λειτουργίας σε «συμβολική». Την ίδια στιγμή, ο εργοδοτικός μηχανισμός δια στόματος του αρχηγού του, που είναι παράλληλα και Γενικός Διευθυντής Προσωπικού του ΕΚΠΑ, διέδιδε ότι τα ΑΕΙ θα εξαιρεθούν από τη διαθεσιμότητα, καλλιεργώντας για άλλη μια φορά τον εφησυχασμό και τις ψεύτικες προσδοκίες στους εργαζόμενους. Οκτώβριος 2013 Στις 15/10/2014 εκδόθηκε η Κοινή Υπουργική Απόφαση για τη θέση σε διαθεσιμότητα 1349 διοικητικών υπαλλήλων σε 8 ΑΕΙ της χώρας. Το ΥΠΑΙΘ ζήτησε από τις Δ/νσεις Δ/κού να στείλουν επικαιροποιημένα στοιχεία των διοικητικών υπαλλήλων ώστε να προβεί στη μοριοδότησή τους. Το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών ήταν το μόνο που ανταποκρίθηκε άμεσα και απέστειλε τα σχετικά στοιχεία. Στα δύο μεγάλα ιδρύματα (ΕΚΠΑ-ΕΜΠ) συνεχιζόταν η απεργία διαρκείας και οι Δ/νσεις Δ/κού παρέμεναν κλειστές. Επειδή το ΥΠΑΙΘ έβλεπε ότι δεν μπορούσε να πάρει τα στοιχεία που χρειαζόταν προκειμένου να προβεί στη μοριοδότηση των υπαλλήλων, ο Υπουργός Παιδείας προώθησε στη Βουλή αλλαγή στον Δημοσιοϋπαλληλικό Κώδικα, θεσπίζοντας την υποχρέωση της «απογραφής» ως πρόσθετο υπηρεσιακό καθήκον, η παράλειψη του οποίου συνιστά πειθαρχικό παράπτωμα το οποίο οδηγεί σε αυτοδίκαιη αργία. Στη Γ.Σ. της 18/10/2014, αποφασίζεται ομόφωνα να μην υποβληθούν στοιχεία στην ειδική ηλεκτρονική πλατφόρμα που είχε δημιουργήσει το ΥΠΑΙΘ για την αυτο-απογραφή και αντ αυτού να υποβάλλουν όλοι οι εργαζόμενοι Υπεύθυνη Δήλωση μη απογραφής. Συλλέχθηκαν 620 υπεύθυνες δηλώσεις, οι οποίες διαβιβάστηκαν στο ΥΠΑΙΘ. Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσουμε τον βρώμικο ρόλο του εργοδοτικού μηχανισμού, ο οποίος καλλιέργησε ψευδαισθήσεις ότι δήθεν οι

22 Εισηγήσεις εργαζομένων ΕΚΠΑ στις εκδηλώσεις βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα καταψήφιζαν την τροπολογία που άλλαζε τον πειθαρχικό κώδικα των δημοσίων υπαλλήλων. Το βράδυ της 22/10/2014, η τροπολογία τελικά ψηφίστηκε. Παράλληλα, το ΥΠΑΙΘ έδωσε παράταση για απογραφή στην ηλεκτρονική πλατφόρμα μέχρι το μεσημέρι της επόμενης ημέρας, βάζοντας κανονικά το μαχαίρι στο λαιμό στους εργαζόμενους και θέτοντάς τους αντιμέτωπους με ένα μεγάλο δίλλημα. Οι σκηνές που ζήσαμε το πρωί της επόμενης ημέρας, όπου μπαίνοντας στο προαύλιο του κεντρικού κτιρίου αντικρίσαμε συναδέλφους μας να κλαίνε, να είναι στα πρόθυρα κρίσης και να επικρατεί ένα κλίμα πλήρους σύγχυσης, απόγνωσης, απογοήτευσης και πανικού ανάμεσα στους εργαζόμενους, θα μείνουν χαραγμένες στη μνήμη μας για πολλά χρόνια. Ενώ ο κύριος όγκος των εργαζόμενων κατευθυνόταν στην αίθουσα όπου θα λάμβανε χώρα η Γ.Σ., πληροφορηθήκαμε ότι ο Γεν. Γραμματέας του Συλλόγου Δ. Σακκάτος εμφανίστηκε σε πρωινή εκπομπή στη Δημόσια Τηλεόραση, όπου ανέφερε ότι εφόσον ψηφίστηκε η σχετική τροπολογία στη Βουλή, ο ίδιος δεν μπορεί να σπρώξει τους εργαζόμενους στην «παρανομία», ως εκ τούτου ο ίδιος θα απογραφεί. Παράλληλα, άρχισε να δίνεται μαζικά «γραμμή» από την πλειοψηφία του Δ.Σ. και τον ευρύτερο μηχανισμό του στους εργαζόμενους, να βιαστούν να απογραφούν ώστε να προλάβουν την προθεσμία (το μεσημέρι της ίδιας ημέρας). Στη Γ.Σ. παρέστη μόνο η Πρόεδρος και ο Οργ. Γραμματέας του Συλλόγου, οι οποίοι τελώντας υπό πλήρες καθεστώς σύγχυσης και πανικού, εντελώς ανίκανοι να συσπειρώσουν τους εργαζόμενους, δήλωσαν ότι ο Σύλλογος δεν μπορεί πλέον να κάνει τίποτα παρά μόνο να αναλάβει την κάλυψη των δικαστικών εξόδων και πως είναι πλέον ατομικό θέμα-επιλογή του καθενός εάν θα απογραφεί. Το αποτέλεσμα ήταν ότι εκτός από 129 αποφασισμένους συναδέλφους, οι περισσότεροι υπέκυψαν στις πιέσεις και στον φόβο και απογράφηκαν. Η διαδικασία της ατομικής απογραφής αποτέλεσε ένα πολύ κομβικό σημείο στην απεργία, γιατί στην ουσία τότε επήλθε η διάσπαση του Συλλόγου και ξεκίνησε άλλος ένας καταστροφικός διαχωρισμός μεταξύ των εργαζόμενων, εκείνων δηλαδή που πλέον είχαν απογραφεί και εκείνων που δεν απογράφηκαν. Από το σημείο αυτό και ύστερα, η συλλογικότητα που με τόσο κόπο είχε χτιστεί τους προηγούμενους μήνες έσπασε, το σώμα των απεργών διασπάστηκε και οι επιπτώσεις στην ψυχολογία των απεργών ήταν ανεπανόρθωτες, καθώς κυριαρχούσε πλέον μέσα τους και ανάμεσά τους ένα βαθύ αίσθημα προδοσίας. Αργότερα την ίδια ημέρα το σώμα της Γενικής Συνέλευσης καθαίρεσε τον Γενικό Γραμματέα του Δ.Σ., Δ. Σακκάτο, πράγμα που αυτός ποτέ δεν αναγνώρισε. Νοέμβριος 2013 Στις 21/11/2013 δημοσιοποιήθηκαν από το ΑΣΕΠ οι προσωρινοί πίνακες κατάταξης. Παράλληλα, ο Υπουργός Παιδείας καλεί σε προσχηματικό διάλογο τα ΑΕΙ, αφού έχει ήδη προβεί στην ολοκλήρωση της διαθεσιμότητας. Ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού αποφασίζει ότι δεν θα προσέλθει σε διάλογο με τον υπουργό εάν δεν αποσυρθεί η ΚΥΑ. Στην επόμενη Γ.Σ. του Συλλόγου, αποφασίζεται η σύσταση κλιμακίου από μέλη του Δ.Σ. προκειμένου να συναντηθεί με τον Πρύτανη και στη συνέχεια να μεταβούν μαζί στο ΥΠΑΙΘ για να αποσαφηνίσουν τα σημεία της πρότασης. Από τη συνάντηση με το ΥΠΑΙΘ αποκλείονται τόσο μέλη του Δ.Σ. που δεν ανή

23 Εισηγήσεις εργαζομένων ΕΚΠΑ στις εκδηλώσεις κουν στην πλειοψηφούσα παράταξη όσο και μέλη της Απεργιακής Επιτροπής. Τελικά η συνάντηση γίνεται «εν κρυπτώ» μεταξύ εκπροσώπων του υπουργείου και του προεδρείου του Δ.Σ., του οποίου ο Γεν. Γραμματέας είχε κηρυχθεί έκπτωτος. Στην επόμενη Γ.Σ. το προεδρείο παρουσίασε στους εργαζόμενους τα αποτελέσματα της συνάντησης με το ΥΠΑΙΘ, τα οποία πέρα από το ότι δεν συνοδεύονταν από καμία εγγύηση ως προς την υλοποίησή τους, περιείχαν κι άλλο ένα «σκοτεινό» σημείο, το οποίο ήταν η υπαγωγή σε καθεστώς διαθεσιμότητας των 129 «μη απογραφέντων» διοικητικών υπαλλήλων, προκειμένου να «γλιτώσουν» ισάριθμοι υπάλληλοι που περιέχονταν στους πίνακες μοριοδότησης. Αυτό ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων από μεγάλο μέρος των εργαζομένων, οι οποίοι αντιλήφθηκαν την παγίδα και την υπονομευτική τακτική του προεδρείου του Δ.Σ. Στη συνέχεια, αποφασίστηκε από τη Γ.Σ. η σύσταση 12μελούς κλιμακίου, αποτελούμενο από εκπροσώπους όλων των πληττόμενων κατηγοριών των εργαζομένων, το οποίο θα προχωρούσε σε συνάντηση με εκπροσώπους του ΥΠΑΙΘ προκειμένου να εξετάσουν την «πρόταση» με όρους διαφάνειας και να αποσαφηνίσουν τα κενά. Παράλληλα, το υπουργείο προχωρά σε επαναλαμβανόμενες αγωγές κατά του Συλλόγου ώστε να κριθεί η απεργία παράνομη και καταχρηστική, «φλερτάροντας» και με το σενάριο της επιστράτευσης. Τελικά οι απεργίες κρίνονται μόνο παράνομες και όχι καταχρηστικές. Παράλληλα καλλιεργείται έντονη φημολογία από τα ΜΜΕ για επέμβαση της αστυνομίας προκειμένου να σπάσει τον κλοιό των περιφρουρήσεων στις πύλες. Τα μέλη της Συγκλήτου σε έναν «παροξυσμό αντίστασης» θέτουν στη διάθεση του Πρύτανη τις παραιτήσεις τους. Την ίδια εποχή, το Συμβούλιο Ιδρύματος προβαίνει με ανακοίνωσή του σε μια σειρά προκλητικών και συκοφαντικών δηλώσεων κατά του διοικητικού προσωπικού και της Απεργιακής Επιτροπής. Η Γενική Συνέλευση της 11/11/2013 απαντά δυναμικά με Ομόφωνο Ψήφισμα κατά του περιεχομένου της ανακοίνωσης. Η επίθεση της κυβέρνησης στον κόσμο της εργασίας κορυφώνεται με την επέμβαση των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ την 7 η Νοεμβρίου Περιφρούρηση της απεργίας στην πύλη του ΕΚΠΑ

24 Εισηγήσεις εργαζομένων ΕΚΠΑ στις εκδηλώσεις Δεκέμβριος 2013 Πραγματοποιούνται δύο συναντήσεις με εκπροσώπους του ΥΠΑΙΘ. Μία της αντιπροσωπείας των εργαζομένων-απεργών και μία της Ομοσπονδίας του Διοικ. Προσωπικού. Ο υπουργός συνεχίζει να δεσμεύεται (προφορικά πάντα) ότι δεν θα υπάρξουν απολύσεις. Σε αυτό το κλίμα το ΠΑΜΕ αποφασίζει να σταματήσει την απεργία στο ΕΜΠ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να αποδυναμωθεί σε μεγάλο βαθμό το μέτωπο του αγώνα, που στην ουσία εκφραζόταν από τα δύο ιδρύματα δηλ. ΕΚΠΑ και ΕΜΠ. Ταυτόχρονα το ΠΑΜΕ σε συνεργασία με άλλες δυνάμεις σταματάει την απεργία της Ομοσπονδίας, με απόφαση του Κ.Σ. στις για «προσωρινή» αναστολή των κινητοποιήσεων, αφήνοντας κυριολεκτικά ξεκρέμαστο το ΕΚΠΑ. Παράλληλα, με στόχο να σπάσει την απεργία, το καθαιρεμένο προεδρείο του Δ.Σ. διαδίδει ψευδείς πληροφορίες ότι το 70% του προσωπικού έχει επιστρέψει στην εργασία του και ότι η απεργία συνεχίζεται από μειοψηφίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μάλιστα φθάνοντας στο σημείο να στείλει ανακοίνωση λήξεως της απεργίας στις 12/12/13 ενώ στη Γ.Σ. της 9/12/13 είχε αποφασιστεί η συνέχιση των απεργιακών κινητοποιήσεων. Ένα ακόμη γεγονός που άσκησε πίεση στους απεργούς ήταν η απόφαση της Συγκλήτου για έναρξη του εξαμήνου στις 16/12/2013. Στη συνέχεια, οι απεργοί έρχονται αντιμέτωποι με σχεδόν μηδενικά εκκαθαριστικά. Η χρονική στιγμή καθώς και ο τιμωρητικός τρόπος που επέλεξε η διοίκηση να περικόψει τη μισθοδοσία (προχωρώντας σε ολική περικοπή έναντι τμηματικής) κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν. Η ΓΑΔΑ ζητά με εισαγγελική παρέμβαση τα πρακτικά Γενικών Συνελεύσεων και ονόματα μελών της Απεργιακής Επιτροπής. Η ποινικοποίηση του αγώνα είναι πλέον ξεκάθαρη. Ακόμη και ο Πρύτανης του ΕΚΠΑ παραπέμπεται στο πειθαρχικό συμβούλιο για μη άσκηση των καθηκόντων του. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, η απεργία των διοικητικών υπαλλήλων συνεχίζεται. Η σωματική και ψυχολογική κόπωση των απεργών, η οικονομική εξάντληση, η συνεχής υπονόμευση του αγώνα από το καθαιρεμένο Δ.Σ., ο συνεχής πόλεμος των ΜΜΕ, η πίεση της διοίκησης να ξεκινήσει το εξάμηνο και να επιστρέψουν οι διαθέσιμοι στην εργασία τους προκειμένου να υλοποιηθεί η «συμφωνία» με το ΥΠΑΙΘ καθώς και η πλήρης αναλγησία της Ομοσπονδίας και της ΑΔΕΔΥ, έφερε το τέλος της απεργίας. Στις 11/12/13 τίθεται πρόταση μομφής κατά του Δ.Σ. του Συλλόγου η οποία υπερψηφίστηκε. Ακολούθησε μυστική ψηφοφορία σύμφωνα με την οποία ανακλήθηκε το Δ.Σ. και προκηρύχθηκαν εκλογές στις 20/12/13 για την ανάδειξη νέου Δ.Σ. Στις 23/12/13, που ήταν η τελευταία ημέρα απεργίας για τον Σύλλογο Διοικητικού Προσωπικού του ΕΚΠΑ, συγκροτήθηκε σε σώμα το νέο Δ.Σ. Εργαζόμενος μέλος της απεργιακής επιτροπής ΕΚΠΑ - 2: Έχουν περάσει ήδη τρεις μήνες από τη λήξη του απεργιακού αγώνα στα πανεπιστήμια ενάντια στο μέτρο της διαθεσιμότητας. Η καταγραφή της εμπειρίας των αγωνιζόμενων υποκειμένων, ο απολογισμός και η αυτοκριτική είναι απαραίτητη μετά από κάθε κινητοποίηση ώστε να αντληθούν εκείνα τα διδάγματα που θα επιτρέψουν τη συνέχιση του αγώνα με καλύτερους όρους αλλά και θα αποτελέσουν παρακαταθήκη συνολικότερα για το ταξικό ανταγωνιστικό κίνημα, πόσω μάλλον μετά από μια απερ

25 Εισηγήσεις εργαζομένων ΕΚΠΑ στις εκδηλώσεις γία πρωτόγνωρης διάρκειας, μαχητικότητας και χαρακτηριστικών όπως αυτή στα πανεπιστήμια, κατά κύριο λόγο φυσικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πολυτεχνείο. Όπως φαίνεται αυτή τη στιγμή, η απεργία στα πανεπιστήμια δεν έχει οδηγήσει το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου σε συγκεκριμένες παραχωρήσεις, πέρα από κάποιες θολές «υποσχέσεις» για την επαναπρόσληψη ενός αριθμού εργαζομένων που είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα πραγματοποιηθούν. Η σημασία μιας απεργίας όμως δεν μπορεί να εκτιμηθεί μόνο από τα συγκεκριμένα αποτελέσματά της, π.χ. από το αν κατάφερε να μειώσει τον αριθμό των απολύσεων, αλλά και από τα ζητήματα που τέθηκαν όσον αφορά τη μορφή και το περιεχόμενο του αγώνα. Πράγματι, τέθηκαν ζητήματα κεφαλαιώδους σημασίας για την ανάπτυξη των ταξικών αγώνων στην Ελλάδα της καπιταλιστικής κρίσης και της διαχείρισής της μέσω της ακραίας απαξίωσης της εργασιακής δύναμης: Το πρώτο και ενδεχομένως σημαντικότερο ζήτημα που αναδείχτηκε είναι ο ρόλος και το περιεχόμενο του συνδικαλισμού ως μορφής οργάνωσης του αγώνα. Στο Πανεπιστήμιο Αθηνών όπως και αλλού ο ρόλος της διοίκησης του συλλόγου ήταν καθαρά υπονομευτικός. Από την αρχή έθεταν τον συντεχνιακό στόχο της εξαίρεσης του ΕΚΠΑ και καλλιεργούσαν τον κοινωνικό αυτοματισμό με ψεύδη περί αδιαφανούς εξαίρεσης εργαζομένων άλλων πανεπιστημίων. Αργότερα προσπάθησαν να «πουλήσουν προστασία» στην πελατεία τους όταν παραβιάζοντας τη σχετική απόφαση της Γ.Σ. παρότρυναν την τελευταία στιγμή τους συναδέλφους να συμμετάσχουν στην ατομική απογραφή για να αδειάσουν το πιο αγωνιστικό κομμάτι που το αρνήθηκε και να αποδυναμώσουν την απεργία ανεπανόρθωτα. Όταν η κυβέρνηση έδωσε κάποιες εντελώς θολές και έωλες υποσχέσεις έσπευσαν να τις αποδεχτούν τιθέμενοι ανοιχτά ενάντια στις αποφάσεις της Γ.Σ. για συνέχιση της απεργίας. Αναδείχτηκε επομένως ξεκάθαρα ότι ο συνδικαλισμός αποτελεί φυτώριο της συντεχνιακής λογικής, των διαιρέσεων ανάμεσα στους εργαζόμενους, των πελατειακών σχέσεων και του παραγοντισμού. Από την άλλη μεριά όμως δόθηκε και μια απάντηση στο πως μπορούν να ξεπεραστούν τα όρια και τα εμπόδια που θέτει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Και η απάντηση αυτή δεν είναι άλλη από την αυτο-οργάνωση των εργαζόμενων που στο Πανεπιστήμιο Αθηνών πήρε τη μορφή της ανοιχτής Απεργιακής Επιτροπής που κατάφερε να σπάσει την ισχύ της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας μέσα στις Γενικές Συνελεύσεις. Βάση για τη δημιουργία της Απεργιακής Επιτροπής, η οποία έπαιξε κεντρικό ρόλο στην οργάνωση της απεργίας, την επικοινωνία μεταξύ των απεργών και το άνοιγμα προς τα έξω, ήταν η εμπειρία των επιτροπών αγώνα εργαζομένων-φοιτητών που είχαν συγκροτηθεί τα 2 προηγούμενα χρόνια. Παρόλα αυτά η λογική της ανάθεσης δεν ξεπεράστηκε ούτε στην Απεργιακή Επιτροπή παρά τον ανοιχτό της χαρακτήρα. Μια μειοψηφία εργαζομένων συμμετείχε πιο ενεργά στις απεργιακές δράσεις και ακόμα λιγότεροι στις διαδικασίες συζήτησης της Απεργιακής Επιτροπής ενώ ο