Τ.Ε.Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ ΣΧΟΛΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΜΗΜΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΜΟΝΑΔΩΝ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΠΤΥΧΙΑΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ

Transcript

1 Τ.Ε.Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ ΣΧΟΛΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΜΗΜΑ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΜΟΝΑΔΩΝ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΙΑΣ ΠΤΥΧΙΑΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ΘΕΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΕΛΛΑΔΑΣ-ΚΥΠΡΟΥ ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΕΠΟΠΤΕΥΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ: ΜΑΥΡΙΔΟΓΛΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑ, ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2010 ΣΔΟ(ΔΜΥΠ) Π.1013

2 1 ΠΡΟΛΟΓΟΣ Το βασικό θέμα που απασχολεί τον σύγχρονο άνθρωπο και τη σύγχρονη κοινωνία γενικότερα είναι η μελέτη του θεσμού της κοινωνικής ασφάλισης, όπως αυτός αναπτύχθηκε διαχρονικά στην προσπάθεια κάλυψης συγκεκριμένων αναγκών για κάθε χώρα καθώς και στην εξέλιξη αυτού με ότι αυτό συνεπάγεται για τη δομή και τη λειτουργία του. Ο θεσμός της κοινωνικής ασφάλισης, που αποτελεί έναν από τους βασικούς τομείς δράσης του κοινωνικού Κράτους- Πρόνοιας, επηρεάζεται σε όλες τις χώρες από οικονομικές, δημογραφικές, κοινωνικές και άλλου είδους παραμέτρους που καθιστούν προβληματική τη λειτουργία του και άρα δημιουργούν μια ανησυχία για το μέλλον των παροχών του εκάστοτε συστήματος προκειμένου αυτό να καλύπτει τις βασικές κοινωνικές ανάγκες. Συγκεκριμένα οι κοινές προκλήσεις που αφορούν στο μέλλον των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης, όπως η δημογραφική εξέλιξη, η βιωσιμότητα των χρηματοδοτικών πόρων, η εκπλήρωση των κοινωνικών στόχων παράλληλα με την απαιτούμενη οικονομική ανάπτυξη, αποτέλεσαν τις βασικές προβληματικές για τη μελέτη του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Ξεκινώντας από τις βασικές αρχές που έχει υιοθετήσει η Ε.Ε. για το μέλλον των συνταξιοδοτικών συστημάτων (παροχή ασφαλούς εισοδήματος, οικονομική βιωσιμότητα, εκσυγχρονισμός) έγινε προσπάθεια μελέτης των βασικών αρχών που διέπουν τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες της Νότιας Ευρώπης και στη Κύπρο. Πιστεύω ότι η εργασία αυτή απευθύνεται σε ένα ευρύ κοινό και θα ικανοποιήσει τον αναγνώστη και θα τον εισάγει στον χώρο της κοινωνικής ασφάλισης. Κλείνοντας τον σύντομο αυτό πρόλογο θα ήθελα να ευχαριστήσω όλους όσους με βοήθησαν για την διεκπεραίωση της πτυχιακής μου εργασίας, και ιδιαίτερα τον καθηγητή μου κ. Μαυρίδογλου, για την πολύτιμη βοήθεια του.

3 2, ΤΜΗΜΑ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ 5 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΝΟΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ Η δομή των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης και ι X *^ ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ Βασικά χαρακτηριστικά των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα και στις λοιπές χώρες της Νότιας Ευρώπης Οι μεταρρυθμιστικές προσπάθειες στις χώρες αυτές Η οικονομία της υγείας. Συγκριτική ανάλυση των συστημάτων υγείας 10 αναπτυγμένων χωρών Οι σύγχρονες τάσεις στην κοινωνική ασφάλιση και η σημασία της εκπαίδευσης Διοικούντων και Ασφαλισμένων Ευρωπαϊκή Κάρτα Ασφάλισης Υγείας... 72

4 3 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ Η εξέλιξη των συστημάτων κοινωνικής Ασφάλισης στην Κύπρο Χάρτης Δικαιωμάτων Πολίτη - Λευκωσία Στατιστικά στοιχεία για τις Υπηρεσίες Κοινωνικών Ασφαλίσεων Σύμβαση κοινωνικής Ασφάλειας μεταξύ Κύπρου και Ελλάδας ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ - ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ Γενικά συμπεράσματα - Προτάσεις ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ 205

5 4 ΕΙΣΑΓΩΓΗ Η παρούσα πτυχιακή εργασία με θέμα «Η κοινωνική Ασφάλιση στην Ελλάδα (σύγκριση με Κύπρο)» αποτελείται από τέσσερα κεφάλαια: Το πρώτο κεφάλαιο αναφέρεται στην Κοινωνική Ασφάλιση. Αρχικά γίνεται ορισμός και ανάλυση της έννοιας, 7ΐαρουσιάζονται τα βασικά χαρακτηριστικά της καθώς και οι λόγοι δημιουργίας της. Στη συνέχεια γίνεται αναφορά στη δομή των μοντέλων κοινωνικής ασφάλισης και σύγκριση αυτών και έπειτα αναλύονται τα ασφαλιστικά συστήματα, το Διανεμητικό και το Ιδιωτικό. Ακολουθεί σύγκριση της Κοινωνικής και Ιδιωτικής Ασφάλισης. Το δεύτερο κεφάλαιο ασχολείται με την Κοινωνική Ασφάλιση στην Ελλάδα καθώς και σε άλλες χώρες της Νότιας Ευρώπης. Αναφέρεται στα βασικά χαρακτηριστικά των συστημάτων κοινωνικής τους ασφάλισης, τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες που γίνονται σε αυτές και αναλύει συγκριτικά την οικονομία της υγείας τους. Επιπλέον το κεφάλαιο αυτό παρουσιάζει τις σύγχρονες τάσεις στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης καθώς και τον σημαντικό ρόλο της εκπαίδευσης στον τομέα αυτό. Τονίζει ακόμα το πόσο αναγκαία είναι η Ευρωπαϊκή Κάρτα Ασφάλισης υγείας και ποια είναι τα πλεονεκτήματα της χρήσης της. Το τρίτο κεφάλαιο αφορά την κοινωνική ασφάλιση στην Κύπρο. Ξεκινά με τα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης και της εξέλιξης τους στον χρόνο και συνεχίζει με την παρουσίαση του χάρτη δικαιωμάτων του πολίτη όπως έχει διαμορφωθεί και ισχύει στην Κύπρο του Στην συνέχεια παρουσιάζονται κάποια στατιστικά στοιχεία που σχετίζονται με τα σχέδια που εφαρμόζουν οι Κυπριακές υπηρεσίες κοινωνικών ασφαλίσεων και το κεφάλαιο 3 με την σύμβαση κοινωνικής ασφάλισης μεταξύ Κύπρου και Ελλάδας. Τέλος στο τέταρτο και τελευταίο κεφάλαιο της εργασίας, αφού έχει ολοκληρωθεί η έρευνα σχετικά με το θέμα παρουσιάζονται με σύντομο τρόπο τα συμπεράσματα τα οποία απορρέουν από ολόκληρη την εργασία.

6 5 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΝΟΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ 1.1. Ορισμός και ανάλυση των βασικών εννοιών Αντικείμενο της κοινωνικής πολιτικής είναι η βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των ατόμων μιας κοινωνίας. Η δομή και ο χαρακτήρας του συστήματος κοινωνικής προστασίας εξαρτάται από διάφορους παράγοντες, που αφορούν τόσο στην οικονομική ανάπτυξη της κοινωνίας, όσο και στη σύνθεση του πληθυσμού και τη διαμόρφωση των σχέσεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Για την επίτευξη του στόχου της κοινωνικής προστασίας η κάθε πολιτεία λαμβάνει μέτρα για την κοινωνική ασφάλεια των μελών της. Η έννοια της κοινωνικής ασφάλειας υποδιαιρείται σε 3 επιμέρους έννοιες-χώρους κοινωνικής προστασίας: την κοινωνική ασφάλιση, την υγεία και την κοινωνική πρόνοια. Η κοινωνική ασφάλεια, συγκεκριμένα, αφορά στα προληπτικά ή κατασταλτικά μέτρα κοινωνικής προστασίας, τα οποία παίρνει μια κοινωνία για την άρση ή τη μείωση των δυσμενών συνεπειών από ορισμένους κινδύνους. Με τη λέξη κίνδυνος αναφερόμαστε σε ένα γεγονός μελλοντικό και αβέβαιο που έρχεται ανεξάρτητα από τη θέληση του ατόμου και προκαλεί ζημιές η δημιουργεί ανάγκες σε ένα άτομο. Παράλληλα με τους γνήσιους κινδύνους υπάρχουν και άλλες καταστάσεις που χαρακτηρίζονται ως βάρη για το άτομο π.χ τα οικογενειακά βάρη. Οι κίνδυνοι πού απειλούν το άτομο είναι πολλοί και μπορούν να ταξινομηθούν σε διάφορες κατηγορίες: > Φυσικοί κίνδυνοι, που αφορούν στην εκδήλωση φυσικών φαινομένων > φυσιολογικοί κίνδυνοι, που σχετίζονται με την ανθρώπινη φύση > Οικογενειακοί κίνδυνοι > Επαγγελματικοί κίνδυνοι

7 6 Στην περίπτωση που η επανόρθωση ή η πρόληψη αυτών των κινδύνων αποτελεί ευθύνη του κοινωνικού συνόλου, μιλάμε για κοινωνικούς κινδύνους. Τα μέσα που διαθέτει το άτομο για την αντιμετώπιση των κοινωνικών κινδύνων είναι η αποταμίευση, η ιδιωτική ασφάλιση και η φιλανθρωπία. Η κοινωνική ασφάλιση έχει περιορισμένο πεδίο εφαρμογής εφόσον αποβλέπει στην προστασία ορισμένων ομάδων του πληθυσμού από συγκεκριμένους κινδύνους. Πρόκειται για ένα είδος συμβολαίου μεταξύ εργαζομένων και μη εργαζομένων, που λειτουργεί ως σύστημα διαχρονικής κατανομής του εισοδήματος μεταξύ των διαφόρων γενεών, μέσω της πολιτικής διαδικασίας από το μηχανισμό της αγοράς Βέβαια μεταξύ της ατομική πρόνοιας και της κρατικής παρέμβασης για την αντιμετώπιση των κοινωνικών αναγκών παρεμβάλλεται και η συλλογική ιδιωτική πρωτοβουλία, η οποία στηρίζεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία και έχει ομαδικό χαρακτήρα. Ο αρχικός στόχος της κοινωνικής προστασίας ήταν η κάλυψη των ατόμων από κινδύνους που αφορούσαν την ασθένεια, το ατύχημα και το γήρας. Με την μορφή λοιπόν του Κράτους πρόνοιας δημιουργήθηκε η κοινωνική προστασία ως θεσμός για την κάλυψη των ατόμων από τους προαναφερόμενους κινδύνους. Βέβαια η κοινωνική προστασία στην αρχή δεν ήταν κρατική μέριμνα αλλά έπαιρνε διάφορες μορφές όπως αυτή της φιλανθρωπίας, της πρόνοιας και της ιδιωτικής ασφάλισης. Η βιομηχανική επανάσταση αποτελεί ορόσημο για τη δημιουργία του Κράτους -Πρόνοιας. Το γεγονός ότι τα περισσότερα άτομα κατά την περίοδο αυτή δεν είχαν κανένα περιουσιακό στοιχείο εκτός από τη εργασία τους, σήμαινε ότι σε περιπτώσεις ασθενειών, ατυχημάτων,ανεργίας ήταν απροστάτευτα και εξαρτιόταν από την οικογένεια ή τη φιλανθρωπία. Το παραπάνω γεγονός οδήγησε και στην ανάγκη δημιουργίας μιας πολιτικής που θα προστάτευε αυτά τα άτομα.

8 7 Το Κράτος-Πρόνοιας εμφανίζεται ιστορικά μετά τη Βιομηχανική Επανάσταση, όταν οι οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες είχαν οδηγήσει πολλά άτομα σε κινδύνους ασθένειας, ατυχήματος ή και ανεργίας. Οι παραπάνω συνθήκες οδήγησαν ουσιαστικά στην ανάγκη διαμόρφωσης ενεργούς κοινωνικής πολιτικής για την προστασία και την ευημερία των πολιτών. Η έννοια της κοινωνικής ασφάλειας, με τους τρεις επιμέρους χώρους που περιλαμβάνει (κοινωνική ασφάλιση, υγεία, πρόνοια),αρχίζει να αποτελεί χώρο δράσης του ίδιου του Κράτους. Με την πάροδο του χρόνου και με γνώμονα τις εκάστοτε ανάγκες διαμορφώθηκαν συγκεκριμένα μοντέλα κοινωνικής προστασίας (Μοντέλο Bismark, Μοντέλο Beveridge) Η δομή των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης και συγκριτική ανάλυση τους Α. Μοντέλο Bismark Στη Γερμανία υπήρχαν κοινωνικές συγκρούσεις, διεκδικήσεις μισθών και το αίτημα κάλυψης κατά αυτών των κινδύνων. Ο Bismark αναγγέλλει επαναστάσεις και κοινωνικές συγκρούσεις, μιλώντας για ένα θεσμικό πλαίσιο κοινωνικών ασφαλίσεων. Με Νόμο διαμορφώνει το ποσοστό της εργοδοτικής και της εργατικής συνεισφοράς Η κάλυψη γίνεται με επιλεκτικότητα, δηλαδή ανά επαγγελματικές οργανώσεις. Ο Bismark πείθει, λοιπόν, τους επαγγελματίες να συμμετάσχουν και έτσι εξασφαλίζει την αναγκαία προσφορά για την κάλυψη, ώστε να αποφευχθούν οι κοινωνικές συγκρούσεις Στο μοντέλο Bismark η κάλυψη γίνεται ανά επαγγελματική οργάνωση, η χρηματοδότηση είναι διμερής (εργαζόμενοι και εργοδότες) και η οργάνωση γίνεται ανά επαγγελματική κατηγορία.

9 8 Β. Μοντέλο BEVERIDGE Εφαρμόζει το σύστημα της κοινωνικής φροντίδας. Η προσπάθεια του ήταν να συνδέσει την οικογένεια με το εργατικό δυναμικό της χώρας και να εισάγει μια γενική προστασία για τους πολίτες.ο ίδιος επηρεάστηκε από τις διαπιστώσεις τη μελέτης του Rowntree για τη φτώχεια και πίστευε ότι τα προληπτικά κοινωνικά μέτρα θα πρέπει να εισαχθούν για να ανακουφίσουν από τη φτώχεια σε διάφορες στιγμές της ζωής του ατόμου. Φαντάστηκε ότι η κοινωνική βοήθεια θα έπαιζε το ρόλο προστασίας και το Κράτος θα εξασφάλιζε παροχές ενάντια σε γίγαντες (της ασθένειας, της τεμπελιάς, της άγνοιας,της περιπλάνησης και της έλλειψης θέλησης) Το θεσμικό πλαίσιο αυτού είναι ο κρατικός παρεμβατισμός,που αποδεικνύεται μέσα από διάφορους Νόμους της εποχής,όπως το 1940 new employment act (σχέσεις εργαζομένων εργοδοτών), το 1948 National health system (σύστημα υγείας). Το νέο σύστημα που προτείνει BEVERIDGE διαφέρει σημαντικά από τα προηγούμενα. Στο μοντέλο Beveridge η κάλυψη γίνεται με βάση την αρχή της καθολικότητας (κανένας ανασφάλιστος), η χρηματοδότηση γίνεται από το Κράτος και η οργάνωση είναι υπό κρατικό έλεγχο. Κάνοντας μια συγκριτική ανάλυση των 2 μοντέλων διαπιστώνουμε τα εξής: ΜΟΝΤΕΛΟ BEVERIDGE > Κατευθυντήρια γραμμή :Η προτεραιότητα στην εξασφάλιση της εργασίας και του δικαιώματος σε αυτή. > Ειδικός στόχος: Η εγγύηση ενός εθνικού ελάχιστου κοινωνικού επιπέδου διαβίωσης > Διοίκηση και υλοποίηση : Από το Κράτος ή τους εργαζόμενους. > Κάλυψη παροχών : Σε όλους τους πολίτες

10 9 > Χρηματοδότηση : Μέσω προοδευτικής φορολογίας και εισφορών > Μοντέλο διαχείρισης : Αναδιανεμητικό σε ότι αφορά τη βασική εθνικά σύνταξη και κεφαλαιοποιητικό τη συμπληρωματική ΜΟΝΤΕΛΟ BISMARK > Κατευθυντήρια γραμμή : Η κοινωνική ασφάλιση ως αυτόνομη αρχή > Ειδικός στόχος: Η διατήρηση της κοινωνικής θέσης και του επιπέδου εισοδήματος > Διοίκηση και υλοποίηση : Από τους κοινωνικούς συνομιλητές (εργαζόμενους και εργοδότες) > Κάλυψη παροχών: Μόνο στους εργαζομένους (επιλεξιμότητα) > Επίπεδο παροχών : Σχετιζόμενο με το ύψος του εισοδήματος > Χρηματοδότηση : Μέσω των εισφορών των εργαζομένων και των εργοδοτών > Μοντέλο διαχείρισης: Κυρίως κεφαλαιοποιητικά με αναδιανεμητικά όμως στοιχεία Τα ασφαλιστικά συστήματα Οι σύγχρονες κοινωνίες έχουν αναπτύξει το θεσμό των κοινωνικών ασφαλίσεων για την κάλυψη των πολιτών τους από τους σύγχρονους κινδύνους. Πηγή αβεβαιότητας για τα άτομα είναι η αποχώρηση από τη εργασία, λόγω ατυχήματος ή λόγω γήρατος, τις συνέπειες των οποίων καλείται να αντιμετωπίσει ένα σωστά δομημένο ασφαλιστικό σύστημα. Προκειμένου να γίνει αυτό το ασφαλιστικό σύστημα πρέπει να πληροί κάποιες προϋποθέσεις σωστής οργάνωσης.

11 10 Ανταπόκριση μότητα: Αναφέρεται στην ικανότητα του συστήματος να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ασφαλισμένων και στο ότι πρέπει να είναι ορθολογικά δομημένο για να ανταποκριθεί στις μελλοντικές προκλήσεις. Προσπελασιμότητα: Αφορά στις κατηγορίες ατόμων που προστατεύονται. Το ζήτημα των ανασφάλιστων καθώς και των ατόμων που καλύπτονται μερικώς προκύπτει, δημιουργώντας την ανάγκη σχεδιασμού σε μακροχρόνια βάση. Βιωσιμότητα : Αυτή εξαρτάται από την ορθολογική αξιοποίηση των πόρων της εισπρακτικής περιόδου, ώστε να μπορεί να αποδίδει στις όποιες μελλοντικές υποχρεώσεις. Τρία είναι τα ασφαλιστικά μοντέλα που έχουν αναπτυχθεί στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης: α) το διανεμητικό σύστημα (αλληλεγγύη των γενεών) β) κεφαλαιοποιητικό σύστημα (αξιοποίηση της περιουσίας των ταμείων και της επένδυσης των εσόδων, ώστε να υπάρξει απόδοση και γ)ιδιωτικός τομέας Α) Το διανεμητικό σύστημα Το διανεμητικό σύστημα( pay-as-you-go) αναφέρεται αποκλειστικά σε συντάξεις και διανέμει από τη μια γενιά στην άλλη, χωρίς απαραίτητα να διορθώνει τις ανισότητες σε μια κοινωνία. Το αναδιανεμητικό σύστημα( redistribution) αναδιανέμει πόρους γενικά μέσα σε μια γενιά, με στόχο τη μείωση των ανισοτήτων. Ένα διανεμητικό σύστημα μπορεί να είναι αναδιανεμητικό εάν στηρίζει περισσότερο τις χαμηλές συντάξεις. Στο αναδιανεμητικό σύστημα οι κύριες πηγές εσόδων είναι οι ακόλουθες: Ι.Οι εργατικές εισφορές εργοδοτικές εισφορές( συχνά μετακυλίονται με τη μορφή με την μορφή έμμεσων φόρων στους καταναλωτές, μέσω των υπηρεσιών και των προϊόντων) 3.Η κρατική συνεισφορά( πρόκειται για τους φόρους που προέρχονται από τη γενική και προοδευτική φορολογία ανάλογα με τη φοροδοτική ικανότητα του κάθε ατόμου.) Βέβαια όσον αφορά την τρίτη πηγή, δηλαδή τη χρηματοδότηση από τον προϋπολογισμό, αυτή εξαρτάται από την ένταση του προβλήματος και τις πολιτικές συνθήκες. Για παράδειγμα μετά τον Β Παγκόσμιο πόλεμο, όταν δεν υπήρχε Κράτος Πρόνοιας και τα εργατικά χέρια ήταν πολλά, δεν υπήρχε ανάγκη οι πόροι αυτής της

12 11 γενιάς (από τη φορολογία) να ενισχύσουν την προηγούμενη (συνταξιούχοι) με αποτέλεσμα οι εισφορές εκείνης της περιόδου να γίνουν αναπτυξιακά δάνεια. Στην πορεία και εντός του αναδιανεμητικού συστήματος αρκούσαν 4 ασφαλισμένοι να πληρώνουν εισφορές (με μέσο μισθό και εισφορές για κύρια και επικουρική σύνταξη στο 30%), για να ζει με οικονομική αυτάρκεια ένας συνταξιούχος, να καλύπτονται οι διοικητικές δαπάνες των ταμείων και να δημιουργηθεί ένα αποθεματικό το οποίο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε περιόδους αναγκών. Σήμερα όμως η σχέση συνταξιούχων: εργαζομένων έχει μειωθεί με αποτέλεσμα τα αποθεματικά των ταμείων να επαρκούν μόνο για μερικά χρόνια για την κάλυψη των ελλειμμάτων. Τα περισσότερα δημόσια ασφαλιστικά συστήματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση,εκτός της Σουηδίας, έχουν διανεμητικό χαρακτήρα Ο προϋπολογισμός δίνεται από την σχέση: συνεισφορές* εισόδημα* ποσοστό συνεισφοράς= συνταξιούχοι * συντάξεις όπου το πρώτο σκέλος είναι τα έσοδα και το δεύτερο οι δαπάνες. Ποσοστό συνεισφοράς =συνταξιούχοι \συνδρομητές * παροχές\ εισοδήματα. Σε αυτό το σύστημα βασικός είναι ο ρόλος της αναλογίας ασφαλισμένοι συνταξιούχοι. Οι κύριες προκλήσεις αυτού του συστήματος αφορούν στο γεγονός ότι α) θα υπάρξει μια μείωση της αναλογίας ασφαλισμένων και συνταξιούχων στο μέλλον, λόγω της γήρανσης του πληθυσμού με αποτέλεσμα οι συνταξιούχοι να είναι περισσότεροι από τους εργαζόμενους και έτσι τα έσοδα να μην καλύπτουν τα έξοδα, β) Η αύξηση της ανεργίας θα μειώσει τα έσοδα των ταμείων. Ένα από τα χαρακτηριστικά των αναδιανεμητικών συστημάτων είναι ότι ο υποχρεωτικός χαρακτήρας τους διευκολύνει την πραγματοποίηση στόχων της κοινωνικής αλληλεγγύης. Επίσης η δομή τους διευκολύνει την τιμαριθμική αναπροσαρμογή των συντάξεων. Βασικό χαρακτηριστικό του αναδιανεμητικού συστήματος είναι ότι οι συντάξεις κάθε έτους χρηματοδοτούνται από την παραγωγή του ίδιου έτους, δηλαδή το σημαντικό στοιχείο είναι ότι δεν υπάρχει χρονική μετατόπιση της υποχρέωσης χρηματοδότησης της σύνταξης. Πολύ συχνά η επιχειρηματολογία κατά του διανεμητικού συστήματος είναι ότι αποτελεί οιονεί φορολογία και έτσι συμβάλλει σε στρεβλώσεις στην οικονομία. Επίσης θεωρείται ως αποτελεσματικό σύστημα σε οικονομικούς όρους αν ο ρυθμός αύξησης των

13 12 συνολικών αποδοχών υπερβαίνει την οριακή αποδοτικότητα του κεφαλαίου ή το επιτόκιο της αγοράς. Σε περιόδους κρίσης, λοιπόν, δημιουργούνται ελλείμματα με αποτέλεσμα να περικόπτονται οι παροχές και να προσφεύγουν στο δανεισμό. Ένα ακόμα βασικό μειονέκτημα είναι ότι μειώνεται το κίνητρο για εργασία. Αυτό εξαρτάται από το εάν υπάρχει σύνδεση του ύψους της εισφοράς και της προσδοκώμενης σύνταξης για κάθε γενιά. Αν η σύνδεση είναι μεγάλη ( μεγάλος βαθμός ανταποδοτικότητας) τότε δεν υπάρχει μεγάλη επίδραση. Αντίθετα σε ένα πλήρως διανεμητικό σύστημα η ανταποδοτικότητα είναι μικρή ( η ατομική σύνταξη είναι ανεξάρτητη των εισφορών) με αποτέλεσμα να υπάρχει ενίσχυση του κινήτρου για απομάκρυνση από την εργασία. Β) Το κεφαλαιοποιητικό σύστημα Βασίζεται στην εξής λογική: ένα άτομο καταβάλλει ετησίως το ποσό C και με δεδομένο το επιτόκιο I συγκεντρώνει μετά από 40 χρόνια εργασίας ένα ποσό F, το οποίο μπορεί να εισπράξει με τη μορφή της εφάπαξ αμοιβής ή με τη μορφή χρονικών προσόδων. Οι προσδιοριστικοί παράγοντες αυτού είναι ο πληθωρισμός και το επιτόκιο. Τα έσοδα από τις εισφορές δημιουργούν ένα κεφάλαιο το οποίο στη συνέχεια επενδύεται,έτσι ώστε το ταμείο να μπορεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, όταν κληθεί να πραγματοποιήσει τις ανάλογες παροχές. Η κεντρική λογική αυτού στηρίζεται στο εξής: η παρούσα αξία των υποχρεώσεων του ασφαλιστικού φορέα ^παρούσα αξία των περιουσιακών του στοιχείων. Βασικό πλεονέκτημα του είναι ότι προσαρμόζεται εύκολα στις δημογραφικές αλλαγές. Όμως το αδύναμο σημείο του είναι η αδυναμία εξυπηρέτησης του στόχου κάλυψης έναντι ενός ενδεχόμενου κινδύνου καθώς και το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της εργασίας του το άτομο μπορεί να μην μεριμνά για τη δημιουργία αποταμιεύσεων. Άρα το ύψος των εισοδημάτων αποτελεί συνάρτηση της ικανότητας των ατόμων να αποταμιεύουν κατά τη διάρκεια του εργάσιμου βίου τους.

14 13 Γ) Το ιδιωτικό σύστημα Η φιλοσοφία του συστήματος βασίζεται στην ατομική κάλυψη των κινδύνων με το ανάλογο ασφάλιστρο. Η ανάλυση βέβαια των κινδύνων διαμορφώνει και το ανάλογο ύψος του ασφάλιστρου. Ουσιαστικό πλεονέκτημα τους είναι ότι επιτυγχάνουν υψηλότερες αποδόσεις στα υπό διαχείριση κεφάλαια τους. Όμως οι τοποθετήσεις στην κεφαλαιαγορά εμπεριέχουν και μεγαλύτερο κίνδυνο Κοινωνική Ασφάλιση και Ιδιωτική Ασφάλιση Η κοινωνική ασφάλιση είναι ένα σύστημα εισφορών που επιβάλλονται στις αμοιβές των εργαζομένων αλλά και μεταβιβαστικών πληρωμών με βάση τις αμοιβές των δικαιούχων. Σε σχέση με την ιδιωτική ασφάλιση υπάρχουν σημαντικές διαφορές: Στην ιδιωτική ασφάλιση το ασφάλιστρο που πληρώνει ο δικαιούχος αφορά στα μελλοντικά οφέλη αυτού και της οικογένειας του. Αντίθετα στην κοινωνική ασφάλιση οι ετήσιες εισφορές των ασφαλισμένων καθορίζονται σε τέτοιο επίπεδο ώστε να επαρκούν για την καταβολή των παροχών στους δικαιούχους της συγκεκριμένης χρονιάς. Οι εισφορές στην κοινωνική ασφάλιση δεν επενδύονται σε τοκοφόρους λογαριασμούς, ούτε σε παραγωγικές χρήσεις π.χ μετοχές. Άρα η κοινωνική ασφάλιση δεν είναι υποχρεωμένη να συσσωρεύσει αποθεματικά για να αντεπεξέλθει στις μελλοντικές της ανάγκες. Στην κοινωνική ασφάλιση μια σειρά από παράγοντες καθορίζουν την σωστή λειτουργία του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης. Για παράδειγμα με την οικονομική ανάπτυξη και την αύξηση του πληθυσμού η φορολογική βάση θα αυξηθεί εφόσον το κατά κεφαλήν εισόδημα της επόμενης γενιάς θα είναι μεγαλύτερο και το εργατικό δυναμικό περισσότερο. Άρα οι εισφορές των εργαζομένων της παρούσας γενιάς θα είναι μεγαλύτερες σε σχέση με τις εισφορές των αντίστοιχων της προηγούμενης περιόδου.

15 14 ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ 2.1. Βασικά χαρακτηριστικά των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα και στις λοιπές χώρες της Νότιας Ευρώπης. Στις χώρες της Νότιας Ευρώπης διαμορφώνεται ένα διαφορετικό μοντέλο κοινωνικής πρόνοιας που έχει στοιχεία και από το μοντέλο Bismark και από το μοντέλο Beveridge. Το μοντέλο αυτό στηρίζεται ουσιαστικά στον ενισχυμένο ρόλο της οικογένειας. Ειδικότερα στα μέσα του 1970 και στις αρχές του 1980 οι χώρες της Νότιας Ευρώπης, πολύ αργότερα χρονικά από αντίστοιχες χώρες της Βόρειας Ευρώπης, έθεσαν σε εφαρμογή μια κοινωνική Νομοθεσία και παρουσίασαν πολιτικές στον τομέα των συντάξεων, της ανεργίας και της ψυχιατρικής φροντίδας. Αλλά και οι μεταρρυθμίσεις των συστημάτων κοινωνικής προστασίας καθυστερούν και χρονικά συμπίπτουν με την ένταξη των χωρών στην Κοινότητα. Σε σχέση με την οργάνωση των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης στην Ευρώπη παρατηρούμε την ύπαρξη τριών βασικών πυλώνων. Ο πρώτος αφορά στην ύπαρξη ενός δημόσιου σχεδίου, όπου η κοινωνική ασφάλιση είναι υποχρεωτική και καλύπτει το σύνολο του πληθυσμού. Ο δεύτερος πυλώνας αφορά στην επαγγελματική ασφάλιση μέσω χρηματοδοτούμενων σχεδίων και ο τρίτος σε ανεξάρτητα σχέδια (ιδιωτική ασφάλιση). Όσον αφορά τον πρώτο πυλώνα εννιά Κράτη (Δανία, Ισπανία, Γαλλία, Ιρλανδία, Ολλανδία, Πορτογαλία, Φιλανδία, Σουηδία και Αγγλία) προσφέρουν καθολική κάλυψη μέσα από το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Σε όλες αυτές τις χώρες (εκτός από την Ολλανδία και τη Γαλλία) το καθεστώς είναι means-tested. Όλα

16 15 τα κράτη, εκτός από την Ολλανδία προσφέρουν συνταξιοδοτικά συστήματα ανάλογα με την εργασία. Όλα αυτά είναι υποχρεωτικά για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, το δημόσιο τομέα και τουλάχιστον για κάποιους αυτοαπασχολούμενους. Το καθεστώς για τον ιδιωτικό τομέα και για τους αυτοαπασχολούμενους είναι σχεδόν το ίδιο, όσον αφορά το καθεστώς χρηματοδότησης. Συνήθως έχουν αναδιανεμητικά συστήματα συχνά παράλληλα με κρατική χρηματοδότηση, π.χ. στο Βέλγιο, Γερμανία,Ελλάδα,Ισπανία, Γαλλία,Ιταλία, Λουξεμβούργο, Αυστρία και Πορτογαλία.).Σε δυο Κράτη (Φιλανδία και Σουηδία) το σύστημα στον ιδιωτικό τομέα είναι σχεδόν πλήρως χρηματοδοτούμενο ενώ στη Δανία είναι τελείως κρατικά χρηματοδοτούμενο. Το σχέδιο συνταξιοδότησης στο δημόσιο τομέα παρουσιάζει έντονες διαφοροποιήσεις στον τομέα της χρηματοδότησης. Σε τέσσερα Κράτη (Βέλγιο, Δανία, Γερμανία και Ελλάδα) το σύστημα για τους δημοσίους υπαλλήλους είναι πλήρως χρηματοδοτούμενο από τον κρατικό προϋπολογισμό, ενώ στην Αγγλία και την Ιρλανδία το σχέδιο για τον ιδιωτικό τομέα είναι πλήρως αναδιανεμητικού χαρακτήρα. Στη Φιλανδία το χρηματοδοτικό σύστημα είναι μερικώς χρηματοδοτούμενο ενώ στη Σουηδία έχουμε το συνδυασμό και των τριών συστημάτων. Όλες οι άλλες χώρες χαρακτηρίζονται από ένα σύστημα που είναι μερικώς αναδιανεμητικό και μερικώς κρατικά χρηματοδοτούμενο. To second pillar είναι σπάνια υποχρεωτικό είτε για τον ιδιωτικό είτε για τον δημόσιο τομέα για τα Κράτη. Υπάρχουν βέβαια κάποιες εξαιρέσεις. Στις κάτω χώρες το Second pillar είναι υποχρεωτικό για τον δημόσιο τομέα και κυρίως για τον ιδιωτικό τομέα. Το σχέδιο είναι υποχρεωτικό μόνο για τον ιδιωτικό τομέα στην Γαλλία, και την Δανία ( όπου είναι υποχρεωτικό για τους ανεξάρτητους και προέρχεται από συμφωνία μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών). To second pillar είναι υποχρεωτικό για τους μισθωτούς και τους ημερομίσθιους στον δημόσιο τομέα στη Γερμανία. Στις χώρες της Νότιας Ευρώπης η ασφάλιση είναι υποχρεωτική στον πρώτο πυλώνα και υπάρχει χρηματοδότηση και από το Κράτος. Επίσης στο δεύτερο πυλώνα ο χαρακτήρας δεν είναι υποχρεωτικός και ο τρίτος είναι ελάχιστα αναπτυγμένος.

17 16 Ι.Το ελληνικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης Τα κύρια χαρακτηριστικά του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης της Ελλάδας είναι η πολυπλοκότητα και ο πολυκερματισμός των υπηρεσιών. Πρόκειται για ένα μικτό σύστημα, με στοιχεία και από τα δύο κλασικά συστήματα προστασίας Beveridge και Bismark. Το σύστημα είναι ευάλωτο σε διακυμάνσεις με αποτέλεσμα να δημιουργούνται πολλά ελλείμματα. Έχουν γίνει διάφορες προσπάθειες για την αντιμετώπιση του προβλήματος των ελλειμμάτων, χωρία όμως ιδιαίτερη επιτυχία Αρχικά στην Ελλάδα το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης έμοιαζε με το γερμανικό σύστημα(σύστημα Bismark).To πρώτο ασφαλιστικό ταμείο που δημιουργείται είναι του ΝΑΤ. Ακολουθεί η δημιουργία του ΙΚΑ (1934) και του ΟΓΑ(1961). Ειδικότερα το 1861 ιδρύεται και το ασφαλιστικό ταμείο των δημοσίων υπαλλήλων καθώς και το ασφαλιστικό ταμείο για όσους εργάζονται στα μεταλλεία. Τα περισσότερα ταμεία που δημιουργούνται τα επόμενα χρόνια αφορούν στην κάλυψη των ατόμων από εργατικά ατυχήματα, ασθένεια, και γηρατειά. Την περίοδο οι κύριες χρηματοδοτικές πηγές των ταμείων ήταν οι εισφορές των εργαζομένων και των εργοδοτών. Το 1934 δημιουργείται το ΙΚΑ που καλύπτει το 1\3 του πληθυσμού και το 1961 ο ΟΓΑ. Η κρίση του 1973 δημιούργησε και στην Ελλάδα οικονομικά προβλήματα ίδια με αυτά των άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής ένωσης, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί η ανάγκης άσκησης ολοκληρωμένης κοινωνικής πολιτικής. Το 1980 υπάρχουν περίπου 10530φορείς, με μεγαλύτερους το ΙΚΑ, το ΤΕΒΕ, το ΟΓΑ, το ΤΑΕ, το Ταμείο του ΟΤΕ και των τραπεζών κ.α. Η επικουρική ασφάλιση εμφανίζεται το 1861 με την ίδρυση των μετοχικών ταμείων στρατού και Ναυτικού και του Μετοχικού Ταμείου Πολιτικών Υπαλλήλων. Το 1925 δημιουργούνται και επιμελητήρια.η επικουρική σύνταξη καλύπτει τα κενά της κύριας ασφάλισης και προσφέρει παροχές σε ελεύθερους επαγγελματίες και μισθωτούς. Κύριο χαρακτηριστικό είναι ότι αφορά σε ειδικούς κλάδους ασφάλισης και παρέχει συγκεκριμένες συντάξεις αναπηρίας και θανάτου. Με Νόμους το 1999 έγιναν αλλαγές στη δομή των ασφαλιστικών οργανισμών,καθώς πολλοί καταργήθηκαν και άλλοι συγχωνεύτηκαν.

18 17 Τα βασικά Υπουργεία που συμμετέχουν στο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης στην Ελλάδα είναι: Το Υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας Το Υπουργείο Οικονομικών Το Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας, Το Υπουργείο Γεωργίας Η Βουλή των Ελλήνων Υπηρεσίες Ασφάλισης και Ταμεία αλληλοβοήθειας. Πλέον όμως ο χαρακτήρας του συστήματος είναι μικτός, καθώς παρουσιάζει στοιχεία και από τα δυο μοντέλα κοινωνικής ασφάλισης. Μέσω του συστήματος προσφέρονται συντάξεις γήρατος, αναπηρίας και επιζώντων. Οι συντάξεις καθορίζονται με βάση το μισθό και τα χρόνια ασφάλισης και η αναπροσαρμογή τους γίνεται συνήθως με βάση την εξέλιξη του μισθού των δημοσίων υπαλλήλων. Όσον αφορά τη χρηματοδότηση αυτή είναι τριμερής (εργαζόμενοι, εργοδότες και Κράτος). Μέσα από μελέτες έχει παρατηρηθεί ότι οι βασικές αδυναμίες του ελληνικού συστήματος κοινωνικής ασφάλισης εστιάζονται α)στην ύπαρξη ελλειμμάτων, λόγω κακής διαχείρισης β) στον πολυκερματισμό του που εκφράζεται μέσω του εύρους των συντάξεων και του πολυεπίπεδου των παροχών γ) στην ελαστικότητα απόκτησης σύνταξης και δ) στην αδυναμία ελέγχου του ακριβούς αριθμού συνταξιούχων. 2. Το ισπανικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης Όσον αφορά την Ισπανία το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης είναι αναδιανεμητικού χαρακτήρα, υποχρεωτικό για όλους τους εργαζόμενους και βασίζεται σε συνεισφορές. Το

19 18 κρατικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης βασίζεται σε δυο σχέδια: α) το βασικό σχέδιο κοινωνικής βοήθειας,που είναι μη αναδιανεμητικού χαρακτήρα και αφορά σε άτομα άνω των 65 ετών, που δε μπορούν να εργασθούν ή υποφέρουν από χρόνιες ασθένειες β)το υποχρεωτικό σχέδιο αναδιανεμητικού χαρακτήρα που καλύπτει τους εργαζομένους στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και τους αυτοαπασχολούμενους. Τα επικουρικά ταμεία έχουν προαιρετικό χαρακτήρα και παίρνουν τη μορφή αλληλοβοηθητικών ταμείων. Αυτά είναι συμπληρωματικά των βασικών ταμείων αν και δεν τα υποκαθιστούν. Το Ισπανικό σύστημα τονίζει τον προαιρετικό χαρακτήρα τους. Αν και ποικίλλουν έχουν αναπτυχθεί με 2 διαφορετικά μοντέλα α)αλληλοβοηθητικά ταμεία και β) Ταμεία συντάξεων και επιχορηγήσεων. Σε αυτές τις περιπτώσεις ίσως λάβουν τις ακόλουθες μορφές: Επαγγελματικά σχέδια, που δημιουργούνται στο πλαίσιο επιχείρησης,μεταξύ των εργαζομένων και της εταιρείας. Σχέδια βοηθητικά, που σχεδιάζονται από ομάδες ατόμων πάνω στη βάση συνεισφορών. Ανεξάρτητα σχέδια. Στην Ισπανία το Κράτος προσφέρει κίνητρα για τη δημιουργία επικουρικών ταμείων. Τα ποσά που πληρώνουν οι εργοδότες προέρχονται από τους φόρους. Ομοίως οι εργαζόμενοι πληρώνουν ποσά που προέρχονται από φόρους επί της βάσης υπολογισμού του εισοδήματος τους. Όσον αφορά την αναπροσαρμογή των συντάξεων αυτή γίνεται με βάση το δείκτη τιμών καταναλωτή. Σύμφωνα με μελέτες οι βασικές αδυναμίες του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης στην Ισπανία αφορούν: α) στην αύξηση του αριθμού των συντάξεων, λόγω της πρόωρης συνταξιοδότησης πολλών αγροτών και της αύξησης του αριθμού των ατόμων άνω των 65 ετών καθώς και β)στην αδυναμία ελέγχου του μη αναδιανεμητικού συστήματος.

20 19 3. Το πορτογαλικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης Στην Πορτογαλία οκτώ είναι οι βασικοί κανόνες που στηρίζεται ο Νόμος για την κοινωνική ασφάλιση: καθολικότητα, ισότητα, αποτελεσματικότητα, αποκέντρωση, δικαιοσύνη, επικουρικότητα και συμμετοχή. Και το σύστημα αυτό είναι αναδιανεμητικού χαρακτήρα. Παράλληλα με το γενικό σχέδιο υπάρχουν και επικουρικά σχέδια μη υποχρεωτικού χαρακτήρα, ιδιωτικά σχέδια που προωθούνται μέσω φοροαπαλλαγών και ένα σχέδιο άνευ συνεισφοράς που καλύπτει τα άτομα άνω των 65 σε κατάσταση οικονομικής ανάγκης. Στο γενικό σχέδιο κοινωνικής ασφάλισης και στο εθελοντικό σχέδιο κοινωνικής ασφάλισης η χρηματοδότηση βασίζεται στον κανόνα της αναδιανομής. Στο μη αναδιανεμητικό σύστημα η χρηματοδότηση βασίζεται στον κανόνα της κοινωνικής αλληλεγγύης μέσω της φορολογίας. Το γενικό σχέδιο της κοινωνικής ασφάλισης χρηματοδοτείται από συνεισφορές των εργοδοτών και των εργαζομένων μέσω της μορφής των γενικών συνεισφορών των 34,75%, 11% από το οποίο έρχεται από τους εργαζόμενους και 23.75% από εργοδότες. Αυτό το γενικό ποσοστό συνεισφορών καλύπτει τη χρηματοδότηση όλων των παροχών,ιδίως των συντάξεων. Η χρηματοδότηση του γενικού σχεδίου για την κοινωνική ασφάλιση των ανεξάρτητων εργατών δημιουργήθηκε από τους ίδιους. Το επίπεδο των συνεισφορών ποικίλλει από 25.4% μέχρι και 32% και αφορά παροχές από υποχρεωτικά ή εθελοντικά σχέδια. Το ποσό των συνεισφορών προκύπτει από την προσαρμογή αυτών σε ένα καθορισμένο ποσό παροχών που επιλέγεται από εργαζόμενους από 11 επίπεδα σταθμισμένα στο υψηλότερο βαθμό στον ελάχιστο εθνικό μισθό. Το επίπεδο των συνεισφορών στο γενικό σχέδιο των μισθωτών δεν έχει υποστεί σημαντική αλλαγή τα τελευταία χρόνια. Όμως ο Νόμος 34-Β\94 της καθιέρωσε μια μείωση του 0.75%στο ποσοστό γενικής συνεισφοράς για εργαζόμενους, με στόχο να μειωθούν οι επιπτώσεις του βάρους της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων. Για τους ανεξάρτητους εργαζόμενους, η τωρινή εφαρμογή της χρηματοδότησης εφαρμόστηκε από ένα Νόμο στις , που εφαρμόστηκε το 1994.Τα ποσοστά

21 20 συνεισφορών διαμορφώθηκαν ανάλογα με το πραγματικό κόστος των παροχών. Σύμφωνα με το προηγούμενο σχέδιο τα ποσοστά συνεισφοράς ήταν 8%, 12% και 15%, ανάλογα με το είδος συνεισφοράς. Τώρα αυτά τα ποσοστά έχουν αυξηθεί μέχρι τα τωρινά επίπεδα. Το εθελοντικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης χρηματοδοτείται από την πληρωμή μίας συνεισφοράς του 16% του ποσού που επιλέγεται από μία σειρά ποσών από το ασφαλισμένο άτομο. Το ελάχιστο επίπεδο αφορά σε ένα ελάχιστο εθνικό μισθό υπό τις βασικές αρχές του σχεδίου: αναπηρία, γηρατειά και επιβίωση. Το χρηματοδοτικό σχέδιο είχε τεθεί σε εφαρμογή στις και δεν είχε αλλάξει πριν αυτήν την ημερομηνία. Το σχέδιο χωρίς συνεισφορές χρηματοδοτείται από κρατικές εισφορές. Σχετικά με τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης ο Νόμος ορίζει ότι το ποσό της σύνταξης υπολογίζεται σύμφωνα με τη γενική μέθοδο υπολογισμού, που δεν μπορεί να είναι λιγότερο από 30% της αναφερόμενης διόρθωσης που λαμβάνεται υπόψη στον υπολογισμό, όχι όμως περισσότερο από 805 των αποζημιώσεων. Τα ασφαλισμένα άτομα μπορούν να αποχωρίσουν χωρίς να συνταξιοδοτηθούν πλήρως, αν έχουν συμπληρώσει μια περίοδο συνεισφοράς 40 χρόνων. Η βασική διαμόρφωση των συντάξεων του 2% που περιλαμβάνεται στον κανόνα υπολογισμού των συντάξεων, έχει τεθεί σε εφαρμογή από την πριν αυτό ήταν 2.2%, και οδηγούσε τη σύνταξη σε ένα πλήρες ποσοστό, όταν τα άτομα είχαν συμπληρώσει μια περίοδο συνεισφοράς 36.5 χρόνων. Αυτή η αλλαγή είχε ως στόχο την προσαρμογή του συστήματος στην αύξηση του ορίου ηλικίας με μια περίοδο συνεισφοράς 40 χρόνων για να επιτύχουν ένα πλήρες ποσοστό σύνταξης που είναι πιο κατάλληλη και σε μεγάλη σχέση με ότι συμβαίνει σε όλες σχεδόν της χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Σχετικά με την ηλικία συνταξιοδότησης από είναι τα 65 χρόνια για άνδρες και γυναίκες.η εξίσωση στα όρια ηλικίας υιοθετήθηκε με Νόμο στις 25 Σεπτεμβρίου του 1993.Πρίν τα όρια συνταξιοδότησης ήταν 62 για γυναίκες και 65 για άνδρες. Ο Νόμος του 1999 παρουσίαζε μια ευελιξία σχετικά με την ηλικία, όσον αφορά το δικαίωμα συνταξιοδότησης πριν και μετά την ηλικία των 65 χρόνων, όπως για

22 21 εργαζόμενους τουλάχιστον 55 χρονών που είχαν συμπληρώσει μια περίοδο αναμονής 15 χρόνων και με μια περίοδο 30 χρόνων καταγεγραμμένης συνεισφοράς. Τέλος η αναπροσαρμογή των συντάξεων γίνεται με βάση το γενικό επίπεδο τιμών και για την απόκτηση πλήρους σύνταξης απαιτούνται 40 χρόνια συνεισφορών. Και στο σύστημα αυτό ο κατακερματισμός αποτελεί το βασικό μειονέκτημα για τη σωστή λειτουργία του. 4. Το ιταλικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης Η πετρελαϊκή κρίση του 1973 χειροτέρεψε απότομα την μακροοικονομική κατάσταση και οι δαπάνες για κοινωνικά προγράμματα ξαφνικά αυξήθηκαν, δημιουργώντας αυξανόμενα οικονομικά ελλείμματα. Στην Ιταλία το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης άλλαξε: μια αυξανόμενη τάση αύξησης των βασικών συντάξεων παρατηρήθηκε και παράλληλα υπήρξε μια σταδιακή μείωση στις άλλες κοινωνικές δαπάνες, ιδίως σε αυτές που αφορούσαν την οικογένεια και τους ανέργους. Βέβαια οι κοινωνικές δαπάνες της Ιταλίας ως % του ΑΕΠ είναι χαμηλότερες στην χώρα αυτή σε σχέση με τον μέσο όρο της Ε.Ε. Ειδικότερα στη διάρκεια μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο, στις βιομηχανικές πόλεις,και κυρίως της ΕΕ, δημιουργήθηκαν πολύπλοκα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης. Στόχος αυτών ήταν να προστατεύσουν από τους οικονομικούς κινδύνους που σχετίζονται με την οικονομική και κοινωνική ζωή π.χ αναπηρία, ανεργία και να δημιουργηθούν οι συνθήκες κοινωνικής συνοχής και πρόνοιας (ίσες ευκαιρίες, ελάχιστο εισόδημα) Το κύριο χαρακτηριστικό είναι η μικρή αναλογία των ηλικιωμένων ( άνω των 65 ) και των εργαζομένων, στοιχείο που αποτελεί το δείκτη δημογραφικής εξάρτησης Τα βασικά στοιχεία της οικονομίας αφορούν: α)στην αυξανόμενη απασχόληση β) στην αυξανόμενη συμμετοχή στην παραγωγική διαδικασία γ)στην ανεργία τριβής μεταξύ 4 και 5 % και δ) στα μέτρια ποσοστά πληθωρισμού Συγκεκριμένα τα οφέλη από τις βασικές συντάξεις υπό το υποχρεωτικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης αυξήθηκε ως ποσοστό του ΑΕΠ. Αυτό μείωσε σημαντικά το εύρος τω μέτρων για να ενισχυθεί η πρόωρη αποχώρηση από την εργασία. Στην Ιταλία

23 22 σχεδόν το 5 % των εργοδοτών συνεισφέρουν στην συμπληρωματική σύνταξη. Οι δαπάνες για την υγεία,ιδίως για την νοσοκομειακή φροντίδα και τα φάρμακα, αυξήθηκε ως ποσοστό του ΑΕΠ, ενώ οι δαπάνες για τα κοινωνικά προγράμματα μειώθηκαν. Εκείνο που διαφοροποιεί την Ιταλία από τις άλλες χώρες είναι τα είδη των κινδύνων που καλύπτονται από το σύστημα.. Οι μετρήσεις της EUROSTAT έδειξαν ότι το 1995 οι γενικές κοινωνικές δαπάνες στην Ιταλία ισούταν με το 23.5% του ΑΕΠ, σε σχέση με το 27.2% της ΕΕ, τα ο 29 % της Εαλλίας και το 28.2 % της Εερμανίας. Το μερίδιο της δαπάνης για την τρίτη ηλικία και τους επιζώντες είναι μεγαλύτερο από το ποσοστό σε άλλες χώρες ενώ για την υγεία συμβαδίζει με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Στην Ιταλία υπάρχουν ασφαλιστικοί οργανισμοί για το δημόσιο τομέα και τους αυτοαπασχολούμενους ενώ για τον ιδιωτικό τομέα λειτουργεί ένα σύστημα υποχρεωτικού χαρακτήρα που καλύπτει το γενικό σχέδιο και ειδικά σχέδια για τα ανάλογα επαγγέλματα. Η ελάχιστη περίοδος συνεισφορών είναι τα πέντε χρόνια και για την απόκτηση πλήρους σύνταξης απαιτούνται σαράντα χρόνια συνεισφορών. Ο Ferrera αναφερόμενος σε αδυναμίες του ιταλικού συστήματος κοινωνικής ασφάλισης επισημαίνει: α) τις ιδιαίτερα υψηλές παροχές σε συγκεκριμένες κατηγορίες ατόμων, όπως στους ανέργους και το χαμηλό ποσοστό προστασίας π.χ. σε άτομα που δικαιούνται ελάχιστη σύνταξη και β)τη δυσαναλογία παροχών για συντάξεις και παροχών για την προστασία της οικογένειας Οι μεταρρυθμιστικές προσπάθειες στις χώρες αυτές 1.Ελλάδα Στην Ελλάδα έχουμε σημαντικές μεταρρυθμιστικές προσπάθειες του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης τα έτη 1990,1992,1996 και 2002.Οι μεταρρυθμίσεις του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης των ετών επέφεραν τις εξής αλλαγές:

24 23 ο Αύξηση του ποσοστού συνεισφοράς στον ιδιωτικό τομέα από 5,8% σε 20%.Για τους δημοσίους υπαλλήλους έχουμε αύξηση των συνεισφορών στα ίδια επίπεδα με αυτά του ιδιωτικού τομέα. ο Τέθηκε ένα όριο για τους εργαζομένους ως προς την αξία των συντάξεων ανά άτομο. ο Η αναπροσαρμογή των συντάξεων θα γίνονταν με βάση τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. ο Υιοθετήθηκε ένα ελάχιστο όριο στην περίοδο συνεισφοράς των δημοσίων υπαλλήλων. Ενοποιήθηκαν τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα των εργαζομένων στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα για όσους εργάζονταν μετά την ο Αυξήθηκε η ηλικία συνταξιοδότησης και η περίοδος συνεισφοράς από 13,5 σε 15 έτη. Ο Νέος Νόμος του 2002 για το ασφαλιστικό στην Ελλάδα επέφερε τις εξής σημαντικές αλλαγές: Υιοθετήθηκαν ειδικές ρυθμίσεις για μητέρες που ασφαλίζονται στο ΙΚΑ ώστε να μπορούν να διακόπτουν την εργασία τους π.χ για 1 χρόνο με ένα παιδί χωρίς να χάνουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές. Επανήλθε ο τρόπος υπολογισμού των συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων με τα τριακοστά πέμπτα. Μειώθηκε για τους εργοδότες η εισφορά για τα ασφαλιστικά ταμεία που οικειοθελώς θα ενταχθούν στο Ενιαίο ταμείο Ασφάλισης Μισθωτών. Υπάρχει ειδική ρύθμιση για ασφαλιστική κάλυψη από το ΙΚΑ για όσους δεν συμπληρώνουν 4500 ένσημα. Για να δοθεί σύνταξη με το νέο σύστημα απαιτούνται τουλάχιστον 4500 ένσημα

25 24 Για όσους συνταξιοδοτηθούν μετά την ο υπολογισμός της σύνταξης θα γίνεται με βάση τις αποδοχές της καλύτερης πενταετίας των 10 τελευταίων χρόνων. Γίνεται ευνοϊκότερη η συνταξιοδότηση των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων. 2. Ιταλία Όσον αφορά το ιταλικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης αυτό υπέστη διαδοχικά 3 αλλαγές: το 1992, το 1995 και το Δυο είναι οι βασικοί λόγοι που οδήγησαν στις μεταρρυθμίσεις: α) Η μεγάλη αύξηση μεταξύ 1980 και 1992 στο % του ΑΕΠ για τη χρηματοδότηση των συντάξεων και β) Η ανάγκη εξισορρόπησης των δημογραφικών αλλαγών. Με τη μεταρρύθμιση του 1992 έχουμε τις εξής αλλαγές: Αυστηρή τήρηση των ελάχιστων απαιτήσεων για συνταξιοδότηση. Μείωση της αναπροσαρμογής των συντάξεων με βάση τα πραγματικά εισοδήματα Αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 55 στα 60 για τις γυναίκες και από τα 60 στα 65 για τους άνδρες Αύξηση στα ποσοστά συνεισφοράς Αύξηση στις ελάχιστες απαιτούμενες συνεισφορές για την απόκτηση παροχών από 10 σε 20 χρόνια 3. Πορτογαλία Στην Πορτογαλία παρατηρούμε μια σαφή τάση για αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, καθώς από τα 62 έτη που ήταν την περίοδο φτάνει τα 65 το

26 Επίσης παρατηρούμε μια αλλαγή το 1994 στην απαιτούμενη περίοδο συνεισφορών που από 10 χρόνια γίνεται 15 ενώ το 1996 εφαρμόζεται μια Νομοθεσία για την ιδιωτική ασφάλιση. Ο Νόμος του 2000 τόνιζε ότι οι συντάξεις θα παραμείνουν δημόσιες και θα στηρίζονται στα εισοδήματα που έχουν αποκτηθεί τα τελευταία 40 χρόνια. Με Νόμο το 2002 προωθούνται τα ιδιωτικά σχέδια καθώς οι εργαζόμενοι που θα ξεπερνούν 12 φορές τον ελάχιστο μηνιαίο μισθό θα μπορούν να επιλέξουν τη συμμετοχή τους σε ένα ιδιωτικό σύστημα 4. Ισπανία Στην Ισπανία η βασική αλλαγή του συστήματος γίνεται το 1985, μέσω της λήψης μέτρων για τον εξορθολογισμό του συστήματος. Τα πρώτα μέτρα αφορούν σε αυστηρούς όρους για την απόκτηση σύνταξης και σε περαιτέρω περικοπές. Ο κίνδυνος οικονομικής κατάρρευσης του συστήματος την περίοδο οδήγησε στη μερική αποδοχή από τους Ισπανούς ενός είδους ιδιωτικοποίησης του συστήματος, έχοντας ως πρότυπο τη Χιλή. Σημαντική μεταρρύθμιση γίνεται το 1997, που αποτελεί και ολοκλήρωση με Νόμο της Σύμβασης Τολέδο με βασικές κατευθύνσεις: Τη διάκριση των διαφορετικών πηγών χρηματοδότησης. Συγκεκριμένα οι αναδιανεμητικές συντάξεις χρηματοδοτούνται από συνεισφορές των εργαζομένων και των εργοδοτών ενώ οι μη αναδιανεμητικού χαρακτήρα από το Κράτος. Αλλαγές στο % αναπλήρωσης που για τα 15 χρόνια φθάνει στο 50% της βάσης υπολογισμού. Αυτό αυξάνεται 3% για κάθε επιπλέον έτος συνεισφοράς μεταξύ 15 και 25 ετών και μόνο 2 % μεταξύ 26 και 36 ετών. Στα 35 χρόνια η βάση υπολογισμού είναι το 100%. Δημιουργία του αποθεματικού Ταμείου το 2000 Τάση αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης

27 26 Α.Τ.Α. των συντάξεων ανάλογα με τον πληθωρισμό Περιορισμός της εισφοροδιαφυγής Το κεντρικό σημείο των κοινωνικοασφαλιστικών παρεμβάσεων στην Ισπανία ήταν η αύξηση της συμμετοχής του Κράτους στη χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης και η μείωση της συμμετοχής των εργατών και των εργοδοτών σε τέτοιο βαθμό που σε μια 15ετία το ποσοστό συμμετοχής του Κράτους αυξήθηκε από 9,5% σε 35% και οι συνεισφορές μειώθηκαν από 90% σε 65%.Αυτό στόχευε στη μείωση του βαθμού εξάρτησης της κοινωνικής ασφάλισης από εισφορές που ήταν εκτεθειμένες στην εισφοροδιαφυγή. Παράλληλα έγινε προσπάθεια περιορισμού του αριθμού των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων Η οικονομία της υγείας. Συγκριτική ανάλυση των συστημάτων υγείας 10 αναπτυγμένων χωρών. Συγκριτική ανάλυση row συστημάτων υγείας δέκα αναπτυγμένων χωρών η οποία πραγματοποιήθηκε από το κέντρο Μελετών Υπηρεσιών Υγείας, Εργαστήριο Υγιεινής και Επιδημιολογίας, Ιατρική Σχολή, Πανεπιστήμιο Αθηνών. Στην παρούσα μελέτη πραγματοποιείται συγκριτική ανάλυση των συστημάτων υγείας δέκα αναπτυγμένων χωρών. Πιο συγκεκριμένα, εξετάζονται και συγκρίνονται δείκτες δαπανών υγείας και δείκτες χρηματοδότη-σης των υπηρεσιών υγείας, δείκτες νοσοκομειακής επάρκειας και λειτουργίας, δείκτες επάρκειας ανθρώπινων πόρων, καθώς και η δομή και η λειτουργία της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας (ΠΦΥ), στη Γαλλία, Γερμανία, Ελλάδα, ΗΠΑ, Ισπανία, Ιταλία, Καναδά, Μεγάλη Βρετανία, Ολλανδία, Σουηδία. Από τη συγκριτική ανάλυση διαπιστώνεται, πρώτα απ' όλα, η σταδιακή εγκατάλειψη των παραδοσιακών μοντέλων οργάνωσης και η υιοθέτηση νέων μικτών μοντέλων με περιφερειακή δομή διοίκησης. Επί-σης, διαπιστώνεται αύξηση των δαπανών υγείας, ιδιαίτερα των ιδιωτικών, όπου σε ορισμένες χώρες, όπως τις ΗΠΑ και την Ελλάδα, αντιστοιχούν σε υψηλό

28 27 ποσοστό επί του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος (ΑΕΠ) (7,2% και 3,9%, αντίστοιχα). Σε όλες τις χώρες, η πλειοψηφία των νοσοκομείων είναι δημόσια ή μη κερδοσκοπικά ιδρύματα. Οι δείκτες επάρκειας κλινών παρουσιάζουν σημαντικές διακυμάνσεις (από 10,8/1000 κατοίκους στην Ολλανδία μέχρι 3,6/1000 κατοίκους στη Σουηδία), κυρίως λόγω των διαφορών σε κλίνες για χρόνιους ασθενείς. Οι κρεβατοημέρες κυμαίνονται από 1,1 σε Ισπανία και ΗΠΑ μέχρι 3,6 σε Ολλανδία. Στις περισσότερες χώρες επικρατεί το σύστημα προοπτικών σφαιρικών προϋπολογισμών για την πληρωμή των νοσοκομείων. Στον τομέα της ΠΦΥ, σε έξι χώρες κυριαρχεί ο θεσμός του γενικού γιατρού, που είναι δημόσιοι υπάλληλοι ή συμβεβλημένοι ιδιώτες γιατροί. Σε τέσσερις από τις χώρες αυτές λειτουργεί και ο θεσμός των κέντρων υγείας, που μαζί με τους γενικούς γιατρούς ασκούν, στις περισσότερες περιπτώσεις, έλεγχο της κατανάλωσης ιατρικών υπηρεσιών. Σε ότι αφορά τους ανθρώπινους πόρους, παρατηρείται υπερεπάρκεια γιατρών στις χώρες της Ν. Ευρώπης, ενώ ελλείψεις παρουσιάζουν οι περισσότερες από τις άλλες χώρες. Το αντίθετο φαινόμενο παρατηρείται για το νοσηλευτικό προσωπικό. Τα συστήματα υγείας στις χώρες της Ευρώπης δέχονται τα τελευταία χρόνια σημαντικές πιέσεις για αλλαγή. Πρώτα απ' όλα, η γήρανση του Ευρωπαϊκού πληθυσμού με την παρατεινόμενη μέση διάρκεια ζωής και η αλλαγή του νοσολογικού προτύπου με την αύξηση της συχνότητας των χρόνιων εκφυλιστικών νοσημάτων επηρεάζουν άμεσα τη μορφή των συστημάτων υγείας. Επί-σης, η ανάπτυξη νέων διαγνωστικών θεραπευτικών τεχνολογιών, καθώς και της πληροφορικής, σε συνδυασμό με τις αυξανόμενες προσδοκίες και απαιτήσεις των πολιτών, λειτουργούν καταλυτικά στην αύξηση της ζήτησης και των δαπανών για την υγεία σε ένα όμως περιβάλλον περιορισμένων κοινωνικών πόρων. Ως απάντηση στα νέα αυτά δεδομένα, τα συστήματα υγείας των περισσοτέρων ευρωπαϊκών χωρών έχουν προχωρήσει τα τελευταία χρόνια σε σημαντικές αλλαγές, οι οποίες μπορούν να ταξινομηθούν σε 4 μεγάλες κατηγορίες: στη διαμόρφωση νέων σχέσεων κράτους και αγοράς, στην ανάπτυξη αποκεντρωμένων μορφών διοίκησης, στην ενδυνάμωση της εξουσίας και των επιλογών των ασθενών, στην αναβάθμιση της δημόσιας υγείας και των έξωνοσοκομειακών υπηρεσιών περίθαλψης. Βέβαια, σε κάθε χώρα, οι αλλαγές που συντελούνται και οι συγκεκριμένες απαντήσεις που δίνονται στα προ-βλήματα και τα αιτήματα των καιρών διαφέρουν, γιατί κάθε σύστημα υγείας διαμορφώνεται σε

29 28 συγκεκριμένο ιστορικό, κοινωνικό, οικονομικό και πολιτισμικό πλαίσιο. Για το λόγο αυτόν, κρίθηκε σκόπιμο στην παρούσα μελέτη να γίνει συγκριτική ανάλυση των συστημάτων υγείας δέκα αναπτυγμένων χωρών, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ελλάδας, των ΗΠΑ, της Ισπανίας, της Ιταλίας, του Καναδά, της Μεγάλης Βρετανίας, της Ολλανδίας και της Σουηδίας, οι οποίες καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα διαφορετικών προσεγγίσεων. 1. Γ αλλία Γενικά. Το σύστημα υγείας στη Γαλλία αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα του μοντέλου Bismark, που στηρίζεται στη χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης, με ισχυρό όμως τον κεντρικό κυβερνητικό έλεγχο. Οι δαπάνες υγείας στη Γαλλία το 2000 αντιστοιχούσαν στο 9,5% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος (ΑΕΠ) (6,2% δημόσιες δαπάνες και 3,3% ιδιωτικές). Οι δαπάνες αυτές καταβάλλονται κατά 76% από υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση, ενώ το υπόλοιπο 24% καταβάλλεται κυρίως από την ιδιωτική ασφάλιση. Η κοινωνική ασφάλιση, η οποία χαρακτηρίζεται από τις υψηλότερες συνεισφορές εργοδοσίας-εργαζομένων στην Ευρώπη, με ποσοστό 19%,3 καλύπτει, ανάλογα με την περίπτωση, από % των υγειονομικών δαπανών. Το γεγονός αυτό έχει οδηγήσει τα τελευταία χρόνια σε σημαντική ανάπτυξη της ιδιωτικής ασφάλισης. Νοσοκοιιεία. Το 64,7% των γαλλικών νοσοκομείων ανήκουν στο δημόσιο, το 15,3% στον κερδοσκοπικό ιδιωτικό τομέα και το 20% σε ιδιωτικούς, μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς.4 Τα δημόσια γαλλικά νοσοκομεία υπήρξαν από παράδοση δυσκίνητοι γραφειοκρατικοί οργανισμοί, γεγονός που οδήγησε το 1996 στη δημιουργία αποκεντρωμένων περιφερειακών νοσοκομειακών οργανισμών, με μεγαλύτερη διοικητική και διαχειριστική αυτονομία. Το 2000, αντιστοιχούσαν 8,2 νοσοκομειακές κλίνες ανά 1000 κατοίκους (4,1 για οξέα περιστατικά).5 Η μέση διάρκεια νοσηλείας για οξέα περιστατικά το 1997 ήταν 5,6 ημέρες και οι κρεβατοημέρες ανά κάτοικο 2,5. Τα δημόσια νοσοκομεία αμείβονται με προοπτικούς σφαιρικούς προϋπολογισμούς με βάση το ποσοστό χρηματοδότησής τους από την κοινωνική ασφάλιση. Κάθε ταμείο

30 29 κοινωνικής ασφάλισης πληρώνει κατόπιν διαπραγματεύσεων, ανάλογα με τις ασθενοημέρες νοσηλείας των ασφαλισμένων του κατά την αμέσως προηγούμενη ετήσια χρήση. Οι σφαιρικοί προϋπολογισμοί καλύπτουν το 90% της νοσοκομειακής χρηματοδότησης, ενώ το υπόλοιπο 10% προέρχεται από ιδιωτικές πληρωμές. Πρωτοβάθαια φροντίδα υγείας. Η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας (ΠΦΥ) στη Γαλλία παρέχεται κυρίως από ιδιώτες γιατρούς. Κάθε ασφαλισμένος επιλέγει ελεύθερα το γενικό του γιατρό, ενώ παράλληλα του παρέχεται η δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης σε ειδικευμένους γιατρούς. Ανθρώπινοι πόροι. Το 1998 υπήρχαν περίπου 3 γιατροί και 5,9 νοσηλευτές ανά 1000 κατοίκους.6 Οι νοσοκομειακοί γιατροί στο δημόσιο τομέα διορίζονται από το Υπουργείο Υγείας. Πα τον έλεγχο των ιδιωτών γιατρών στην ΠΦΥ, που αμείβονται κατά πράξη, έχουν καθιερωθεί ιατρικά πρωτόκολλα, ενώ προβλέπονται ποινές για απρόκλητη ζήτηση (υπερκατανάλωση). Γενικότερα, ο τομέας του ποιοτικού ελέγχου και της διαπίστευσης στη Γαλλία έχει αναβαθμιστεί τα τελευταία χρόνια με τη δημιουργία ενός ειδικού φορέα (Agence Nationale d' Accreditation et d' Evaluation en Sante). 2. Γερμανία Γ ενικά. Η Γερμανία αποτελεί το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα του μοντέλου Bismark, το οποίο πρωτοϊδρύθηκε στη Γερμανία επί εποχής Bismark στα τέλη του 19ου αιώνα. Οι δαπάνες υγείας στη Γερμανία, που αντιστοιχούσαν το 2000 στο 10,6% του ΑΕΠ (7% δημόσιες και 3,6% ιδιωτικές), καταβάλλονται κατά 56% από την κοινωνική ασφάλιση, κατά 19% από τη γενική φορολογία, ενώ το υπόλοιπο 24,5% αφορά ιδιωτικές δαπάνες.3 Η κοινωνική ασφάλιση παρέχεται από 453 ταμεία υγείας, που καλύπτουν περίπου 72 εκατομμύρια ασφαλισμένους και 52 ιδιωτικούς ασφαλιστικούς φορείς με 7,1 εκατομμύρια πλήρως ασφαλισμένους.7 Οι μισοί περίπου ασφαλισμένοι στα ταμεία υγείας (κυρίως οι υψηλόμισθοι) έχουν ελευθερία επιλογής ταμείου, ενώ το 40% αυτών μπορούν να επιλέξουν ιδιωτική ασφάλιση.

31 30 Νοσοκομεία. To 2000 λειτουργούσαν στη Γερμανία γενικά νοσοκομεία (753 δημόσια, 832 ιδιωτικά μη κερδοσκοπικά και 429 ιδιωτικά) και αντιστοιχούσαν 9,1 κλίνες ανά 1000 κατοίκους (6,9 για οξέα περιστατικά).5 Το 1997, η μέση διάρκεια νοσηλείας για οξέα περιστατικά ήταν 10,8 ημέρες και οι κρεβατοημέρες ανά κάτοικο 2,6.s Οι αρχές των 16 κρατιδίων, που διαχειρίζονται τους επιμέρους φορολογικούς προϋπολογισμούς, έχουν την ευθύνη επενδύσεων κεφαλαίου στα δημόσια και ιδιωτικά νοσοκομεία. Ακόμα, η χρηματοδότηση των λειτουργικών δαπανών των νοσοκομείων προ-έρχεται από τα ταμεία υγείας και τις ιδιωτικές πληρωμές και καθορίζεται με 6άση συμφωνηθέν νοσήλιο στο πλαίσιο σφαιρικών προοπτικών προϋπολογισμών.9 Η εισαγωγή στα νοσοκομεία γίνεται ύστερα από παραπομπή γενικού ή ειδικού γιατρού, ενώ πρόσφατα καταβάλλεται προσπάθεια οι γενικοί γιατροί να αναλάβουν τη γενικότερη ευθύνη ελέγχου της κατανάλωσης (gatekeeping). Πρωτοβάθιιια φροντίδα υγείας. Η ΠΦΥ παρέχεται κυρίως από ιδιώτες γιατρούς, το 75% των οποίων έχει δικό του ιατρείο (solo practice) και το 25% συστεγάζεται με άλλους γιατρούς (group practice). To 5% των ιδιωτών γιατρών έχουν δικαίωμα να περιθάλπουν τους ασθενείς τους σε νοσοκομείο.7 Κάθε ασφαλισμένος επιλέγει ελεύθερα το γενικό γιατρό από τη λίστα των συμ6ε6λημένων με το ταμείο του, ενώ του παρέχεται δυνατότητα ελεύθερης πρόσβασης και στους συμόεόλημένους γιατρούς ειδικοτήτων. Ανθρώπινοι πόροι. Το 2000 υπήρχαν 3,6 γιατροί ανά 1000 κατοίκους. Τα τελευταία χρόνια παρατηρούνται σοβαρές ελλείψεις ιατρικού προσωπικού, κυρίως στα νοσοκομεία, όπου οι γιατροί αμείβονται με μισθό. 10 Μόνο οι επικεφαλής νοσοκομειακών τμημάτων έχουν το δικαίωμα επιπρόσθετων αμοιβών από ιδιωτικούς ασθενείς. Σε ότι αφορά το νοσηλευτικό προσωπικό, το 1997 υπήρχαν 9,5 νοσηλεύτριες ανά 1000 κατοίκους. Στην ΠΦΥ οι γιατροί αμείβονται κατά πράξη, με τιμές που καθορίζονται ύστερα από διαπραγματεύσεις των ταμείων υγείας με τα τοπικά σωματεία των γιατρών κάθε χρόνο. Ο τρόπος αυτός αμοιβής των γιατρών ελέγχεται μέσω σφαιρικών προϋπολογισμών για όλους τους γιατρούς κάθε τοπικής ένωσης, με ένα σύστημα 6αθμών για 2500 ιατρικές πράξεις, σύμφωνα με το οποίο μειώνεται η τιμή ανά 6αθμό σε υπέρβαση της κατανάλωσης.