Παρά τα διατυμπανιζόμενα

Transcript

1 15ήμερη Επαναστατική Εφημερίδα / Φύλλο 582 / Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014 / Τιμή: 1,50 Προς το 14ο Συνέδριο του ΕΕΚ Για μια επαναστατική προοπτική Εισήγηση της K.E. στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της του ΕΕΚ σελ Κυκλοφορεί κάθε δεύτερο Σάββατο Eπαναστατική απάντηση Aλληλεγγύη στους ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ της κρατικής καταστολής Όλοι στα δικαστήρια, τη ευτέρα 3 Nοεμβρίου 2014, ώρα 9 π.μ., στο Tριμελές Πλημμελειοδικείο (δικαστήρια Eυελπίδων, κτήριο 7). ικάζεται ο σ. Νίκος Κρύνσκι, ο άνθρωπος που στις 6 εκέμβρη 2009 φώναξε στον αστυνομικό που τραυμάτισε βαριά την σ. Αγγελική Κουτσουμπού: «πού πας, σκότωσες άνθρωπο». Συνελήφθη, χτυπήθηκε βάρβαρα και τώρα δικάζεται. στην κρίση του σήποντος καπιταλισμού Παρά τα διατυμπανιζόμενα για «έξοδο από τα μνημόνια» και για το «τέλος της κρίσης», κανένα φως στον ορίζοντα δεν υπάρχει που να προοιωνίζει το τέλος της καπιταλιστικής κρίσης. Αντί της εξόδου από το μνημόνιο αυτό που γνωρίζουμε είναι μια μεγάλη έξοδος κεφαλαίων από την Ελλάδα και βούλιαγμα της οικονομικής δραστηριότητας. Η απεγνωσμένη προσπάθεια του Σαμαρά να «δείξει έργο» διακηρύσσοντας την έξοδο από το μνημόνιο απλώς κόστισε ένα καινούργιο καταβύθισμα στην οικονομία. Και τα περιβόητα stress test των τραπεζών δεν δείχνουν το ξεπέρασμα της κρίσης. Οι τράπεζες όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την Ευρώπη εξακολουθούν να έχουν «σκελετούς» εκατοντάδων εκατομμυρίων μη εξυπηρετούμενων δανείων στα στα ενεργητικά τους. Και η κατάστασή τους επιδεινώνεται από τη συνεχιζόμενη και διαιωνιζόμενη τελμάτωση της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας οικονομίας. Το ζόμπι της υπερχρέωσης, που πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις ιδίως στα 30 χρόνια νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, στέκεται απειλητικό πάνω από τις πρωτεύουσες του διεθνούς καπιταλισμού. Η κρίση δεν μπορεί να προκύψει από τους υπεύθυνους της κρίσης, το εκφυλισμένο πολιτικό προσωπικό και τους οικονομικούς τεχνοκράτες τους. Το σύστημα της κρίσης δεν μπορεί να δώσει λύσεις γιατί βρίσκεται σε θανάσιμη, ιστορική, δομική κρίση και παρακμή. Παράγωγα αυτής της ιστορικής παρακμής είναι τα φαινόμενα του κρατικού αυταρχισμού με την εγκαθίδρυση ενός εφιαλτικού καθεστώτος «έκτακτης ανάγκης» που μετατρέπει την αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία σε σκιάχτρο. Η συμπληρωματική τους πλευρά είναι η φασιστική βαρβαρότητα που εξαπλώνεται στην Ευρώπη, ο αχαλίνωτος ρατσισμός, αλλά και τα φονταμενταλιστικά κινήματα που εκθρέφει η ιμπεριαλιστική πολιτική -και χρηματοδότηση- στη Μέση Ανατολή. Σε μια κατάσταση μαζικής ανεργίας, ταπεινωτικής φτώχειας, απάνθρωπων πολέμων και αγριανθρωπικού φασισμού, το δίλημμα της Ρόζας Λούξεμπουργκ «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» δεν είναι σχήμα λόγου. Απαιτεί άμεση θεωρητική και πρακτική απάντηση. Απαιτείται η κοινωνία, η εργατική τάξη και οι εκμεταλλευόμενοι, να αναζητήσουν την έξοδο από το καθεστώς της κρίσης. Χρειάζεται η αναζήτηση μιας επαναστατικής διεξόδου. Μια πολιτική διαχείρησης της κρίσης του συστήματος, με αναμάσημα των ξεπερασμένων κεϋνσιανών συνταγών, δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα προβλήματα. Αντίθετα, απειλεί να μετατρέψει την κρίση του καπιταλισμού σε κρίση της αριστεράς και του εργατικού κινήματος, χειρότερη από την κρίση που προκάλεσαν οι καταρρεύσεις του λεγόμενου υπαρκτού ανύπαρκτου σοσιαλισμού, ανοίγοντας το δρόμο στα τέρατα του ναζισμού Συνέχεια στη σελίδα 16 Την Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014, ώρα 9 π.μ., στο Mονομελές Πλημμελειοδικείο (δικαστήρια Eυελπίδων, κτήριο 13, αίθ. 2), δικάζεται για «εξ αμελείας τροχαίο» ο αστυνομικός της ομάδας EΛTA που τραυμάτισε βαριά την σ. Aγγελική Kουτσουμπού. Η συγκάλυψη της εγκληματικής αστυνομικής επίθεσης δεν πρέπει να περάσει! Σ αυτό το φύλλο Ο «γόρδιος δεσμός» του ιδιωτικού χρέους προς τα Ταμεία σελ. 3 Η δίκη του Δελτά για την «τροχαία παράσυρση της σ. Αγγελικής Κουτσουμπού σελ. 4 Δίκες συντρόφων Ένα «εξ αμελείας τροχαίο», ένα βαρύ πλημμέλημα και δυο κακουργήματα! σελ. 5

2 Από τη Δευτέρα 20/10 μέχρι την Πέμπτη 23/10/14, η Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) στο κέντρο της πόλης βρισκόταν υπό κατάληψη από συλλόγους φοιτητών και διοικητικών υπαλλήλων του Πανεπιστημίου. Η κατάληψη προέκυψε αυθόρμητα κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης ενάντια στο λοκ άουτ που επέβαλε, στις 16/10, ο νέος πρύτανης και υπάλληλος της τροϊκανής κυβέρνησης, Θεόδωρος Φορτσάκης. Η απόφαση για τη συγκέντρωση αυτή πάρθηκε ύστερα από συνέλευση που καλέστηκε από το σύλλογο των υπαλλήλων του ΕΚΠΑ στις 17/10 στο ΕΚΑ και όπου συμμετείχαν σωματεία του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα καθώς και οι φοιτητικοί σύλλογοι. Υπενθυμίζουμε ότι την προηγούμενη μόλις εβδομάδα οι φοιτητικοί σύλλογοι δέχτηκαν την επίθεση των ΜΑΤ καθώς προσπαθούσαν να πραγματοποιήσουν συμβολική κατάληψη στο χώρο της Πρυτανείας ενάντια στις διαγραφές των αιώνιων φοιτητών και του οργανισμού που προωθεί η κυβέρνηση. Αυτή η κατάληψη ήρθε τη στιγμή που ένας πρώτος κύκλος γενικών συνελεύσεων στις Σχολές κλείνει. Με το τέλος της εξεταστικής περιόδου του Σεπτέμβρη ένα μεγάλο κομμάτι φοιτητικών συλλόγων πραγματοποίησε συνελεύσεις και υπερψήφισε αγωνιστικές κινητοποιήσεις. Επικεφάλης των πλαισίων αυτών ήταν η ΕΑΑΚ, η οποία ωστόσο προτείνοντας μονοήμερες ή διήμερες καταλήψεις και κάποιες συγκεντρώσεις, απέτυχε να δώσει κινηματική προοπτική στους συλλόγους. Η Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας (ΟΕΝ), που συμμετέχει στα σχήματα της ΕΑΑΚ, πρότεινε εξ αρχής ένα πλαίσιο με βασικά σημεία του Δεκαπενθήμερο όργανο της Κ.Ε. του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος (ΕΕΚ - Τροτσκιστές) Κυκλοφορεί στα κεντρικά περίπτερα και στα βιβλιοπωλεία σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Εκδίδεται από την Ε.Μ.Ε. - ΝΕΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ Αστική μη κερδοσκοπική εταιρία Αρχισυντάκτης Θ. Κουτσουμπός σελίδα 2 σάββατο 1 Noεμβρίου 2014 Η κατάληψη της Πρυτανείας του ΕΚΠΑ Σελιδοποίηση - Μοντάζ Βιβλιοτεχνία Ο.Ε. Ζωοδόχου Πηγής 52Α, Εξάρχεια Τηλ vivliotexnia@hotmail.com Eκτύπωση ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. Ιερά Οδός 81, Αθήνα Διεύθυνση Εφημερίδας Καποδιστρίου 38, Αθήνα Τηλ.-Fax: Ετήσια συνδρομή-ενίσχυση Εσωτερικού: 45 Ευρώπη: 60 Υπόλ. Χώρες: 75 Τσεκ-εμβάσματα στη διεύθυνση: «Νέα Προοπτική» Θ. Κουτσουμπός Καποδιστρίου Αθήνα την κατάληψη διαρκείας ενάντια στις διαγραφές και την κυβέρνηση και τη μετατροπή των Σχολών σε κέντρα αγώνα ολόκληρης της φοιτητικής, μαθητικής, εργαζόμενης και άνεργης νεολαίας. Η κατάληψη της Πρυτανείας έγινε αμέσως ένα από τα βασικότερα θέματα όλων των αστικών ΜΜΕ καθώς επίσης και της ατζέντας της κυβέρνησης. Σε αντίθεση με την άμεση και βίαιη καταστολή της παραμικρής φοιτητικής κινητοποίησης την προηγούμενη εβδομάδα (βλ. Νέα Προοπτική φ. 581, σελ. 16) φάνηκε, παρά τις εξαγγελίες της ίδιας αλλά και του Φορτσάκη, η πολιτική αδυναμία της να διαχειριστεί την κατάληψη. Η παραμικρή σπίθα μπορεί να δημιουργήσει μια έκρηξη που θα την ανατρέψει, γεγονός που φάνηκε στη γενική συνέλευση της Φιλοσοφικής Σχολής όπου, μετά από το βίαιο άνοιγμά της από αντιδραστικούς καθηγητές και φοιτητές, το πλαίσιο της ΕΑΑΚ υπερψηφίστηκε ξανά με 250 ψήφους (120 παραπάνω από την προηγούμενη φορά). Την Πέμπτη 23/10 πραγματοποιήθηκε στο χώρο της κατηλειμμένης Πρυτανείας συνέλευση φοιτητών, διοικητικών του Πανεπιστημίου, συνδικαλιστών και εργαζόμενων από διάφορους ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΜΠΑΡΕΣ ΠΟΥ ΦΡΑΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ Τ ην Κυριακή 19/10/2014 πραγματοποιήθηκε, στο Στεφανοβίκειο, εκδήλωση-συζήτηση, με τον τίτλο τέσσερα χρόνια αγώνες ενάντια στα διόδια. Αρκετοί κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής πλαισίωσαν τη προσπάθεια αγωνιστών κατά των διοδίων να ενημερώσουν τόσο για τα όσα έχουν συμβεί έως τώρα σχετικά με τα διόδια που φράζουν τους δρόμους και για όλες τις μπάρες που φράζουν τη ζωή μας. Με κύριους ομιλητές τον Αντρέα Ξηρομερίτη μέλος της Λαϊκής Συνέλευσης γειτονιάς Αγ. Νεκταρίου, τον Γιάννη Χατζηγιάννη μέλος του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος και με τη σημαντική συμβολή νομικού του κινήματος, η συζήτηση αποτέλεσε μια διεξοδική ανάλυση των αιτίων που οδήγησαν στη κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας σήμερα. Η εκδήλωση ξεκίνησε με μια σύντομη αναφορά στις δίκες κατά δεκάδων αγωνιστών του κινήματος και την προσπάθεια ποινικοποίησης των κινητοποιήσεων από το 2009, με αφορμή την υπογραφή συμβάσεων παραχώρησης των εθνικών δρόμων στο ιδιωτικό κεφάλαιο, καθώς και τη στάση που κρατούν έως και σήμερα οι εισαγγελικές αρχές. Το ζήτημα των διοδίων παραμένει ανοικτό και ο αγώνας εναντίον τους συνεχίζεται. Όχι μόνο γιατί μπάρες φράζουν τη ζωή μας αλλά γιατί οι μπάρες των διοδίων αφαιρούν ζωές ολοένα και περισσότερων ανθρώπων, όπως δυστυχώς έγινε κατανοητό το περασμένο καλοκαίρι με τον χαμό τριών νέων ανθρώπων από τη περιοχή μας. Όλη η συζήτηση βρίσκεται βιντεοσκοπημένη εδώ: com/watch?v=zjx9h0aphro και εδώ: watch?v=8a9h3kp-lu0 Η επόμενη μέρα συνάντησής μας είναι η 31/10/2014, στα δικαστήρια Λάρισας. Να απαιτήσουμε από τον αρμόδιο εισαγγελέα να μπούνε όλες οι σχετικές δίκες στο αρχείο. Αγωνιστές κατά των διοδίων Βόλος, 23/10/2014 ΓΙΝΕ ΣΥΝ ΡΟΜΗΤΗΣ στην επαναστατική μαρξιστική εφημερίδα που παλεύει: χώρους, όπου αντιπαρατέθηκαν δύο γραμμές. Από τη μια μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος από την πρώτη στιγμή επιθυμούσε το τέλος της κατάληψης, και η μουδιασμένη ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρότειναν την ηρωική έξοδο από το χώρο σα νικητές και να μεταφερθεί στους φοιτητικούς συλλόγους με το μήνυμα ότι σπάσαμε τον τσαμπουκά του Φορτσάκη. Αυτό που φυσικά ακολούθησε την επόμενη μέρα ήταν οι πέντε μηνύσεις από την εισαγγελική αρχή κατά διοικητικών υπαλληλών του ΕΚΠΑ. Το ΚΚΕ και η ΚΝΕ να πούμε ότι έμεινε αμέτοχο καθ όλη τη διάρκεια του αγώνα, υποστηρίζοντας στις συνελεύσεις πλαίσια για την κινητοποίηση που οργανώνει το ΠΑΜΕ την 1 η Νοεμβρίου. Σε αντίθεση με τα παραπάνω, η γραμμή της ΟΕΝ και του ΕΕΚ τόνισε τα εξής σημεία: 1) συνέχιση της κατάληψης και μετατροπή της κατειλημμένης Πρυτανείας σε κέντρο αγώνα στη βάση των αποφάσεων των φοιτητικών συλλόγων που υπήρχαν μέχρι εκείνη τη στιγμή, καθώς και οργάνωση εξώστρεφων δράσεων σε εργατικούς χώρους, σχολεία και τον ΟΑΕΔ, 2) πάλη για καταλήψεις διαρκείας στις ερχόμενες συνελεύσεις των φοιτητικών συλλόγων, 3) κάλεσμα σε σωματεία, εργατικά και δημοτικά σχήματα και σχήματα γειτονιάς να έρθουν στην Πρυτανεία και 4) καθημερινές συνελεύσεις όλων των παραπάνω στη λογική ενός κέντρου αγώνα για την οργάνωση κοινών δράσεων και μιας Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας ενάντια στις διαγραφές, τις απολύσεις και την κυβέρνηση. Η εξέλιξη αυτού του κινήματος και ο επαναστατικός προσανατολισμός του έχει πέσει στις πλάτες της ΟΕΝ, η οποία οργανώνει στις 23/11/14 την τέταρτη Συνδιάσκεψή της για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. ΗΑ / ΝΑΛ ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα ενάντια στον εθνικισμό, το ρατσισμό, το φασισμό, τον πόλεμο για το σοσιαλισμό και την εξουσία των εργατικών σουμβουλίων για την οργάνωση του επαναστατικού διεθνιστικού κόμματος της εργατικής τάξης για την επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς Άλλη μία ακόμα ρύθμιση ψήφισε η βουλή την περασμένη εβδομάδα για την εξόφληση των ληξιπροθέσμων οφειλών προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Βασικά «πλεονεκτήματα» σε σχέση με εκείνη που θεσπίστηκε τον Ιούλιο του 2013 («Νέα Αρχή») είναι ότι: περιλαμβάνει όσους χρωστάνε κάτω από ευρώ προβλέπει εκπτώσεις στις προσαυξήσεις δίνει δυνατότητα για περισσότερες δόσεις. Τα πέντε άλυτα βασικά προβλήματα των ληξιπροθέσμων οφειλών Ωστόσο: 1. Αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα το πρώτο βασικό πρόβλημα πίσω από τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το ΙΚΑ, τον ΟΑΕΕ, τον ΟΓΑ και τον ΕΤΑΑ (γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί): τον τεράστιο όγκο του χρέους προς τα ασφαλιστικά ταμεία που συσσωρεύτηκε κυρίως κατά την τελευταία εξαετία. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του Κέντρου Είσπραξης Ανεξόφλητων Οφειλών προς τα ταμεία (ΚΕΑΟ), το ιδιωτικό χρέος προς τα ταμεία το οποίο ανήκει σε εργοδότες ή αυταπασχολούμενους σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014 σελίδα 3 Ο «γόρδιος δεσμός» του ιδιωτικού χρέους ΠΡΟΣ ΤΑ ΤΑΜΕΙΑ με οφειλές άνω των ευρώ ανέρχεται πλέον σε 11,3 δις ευρώ. Αντίθετα το 2009 ανερχόταν μόλις 6,4 δις ευρλώ. Αν σ αυτό το χρέος προστεθεί και εκείνο όσων χρωστάνε κάτω από ευρώ, τότε το συνολικό ιδιωτικό χρέος προς τα ασφαλιστικά ταμεία ανέρχεται στο αστρονομικό ύψος των 19 δις ευρώ. Το ποσό αυτό είναι 1 ½ φορά μεγαλύτερο από τα έσοδα από τα έσοδα των ταμείων από ασφαλιστικές εισφορές κάθε χρόνο. Αυτό λέγεται με μία λέξη «καθεστώς χρεοκοπίας». 2. Το δεύτερο βασικό πρόβλημα με το ιδιωτικό χρέος προς τα ΣΥΝΔΙΑΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΟΕΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΣΤΑ ΑΕΙ-ΤΕΙ Κυριακή 23 Νοέμβρη 2014, Αθήνα Η Οργάνωση Επαναστατικής Νεολαίας διοργανώνει την 4η θεματική συνδιάσκεψή της για την κρίση στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, την Κυριακή 23 Νοεμβρίου Όπως αναφέρει το προσχέδιο Προοπτικών και θέσεων, το οποίο δημοσιοποιήθηκε από το Συμβούλιο Δράσης της ΟΕΝ και είναι προσβάσιμο στο eek.gr και το konservokouti-oen.blogspot.com, αφορμή (της Συνδιάσκεψης) είναι η νέα επίθεση που έχει ξεκινήσει η καταρρέουσα κυβέρνηση ενάντια στην σπουδάζουσα νεολαία και τα ΑΕΙ -ΤΕΙ γίνονται για άλλη μία φορά το επίκεντρο των αδιεξόδων ολόκληρης της νέας γενιάς. Η αναμέτρηση που ήδη έχει ξεκινήσει ανάμεσα στο φοιτητικό κίνημα και την κυβέρνηση με σημείο αναφοράς τη σύγκρουση γύρω από την Πρυτανεία του ΕΚΠΑ και την προσπάθεια του ολίγιστου δοτού Πρύτανη Φορτσάκη να πειθαρχήσει το φοιτητικό κίνημα, φωτίζει σαν τροχειοδεικτική βολή την σύγκρουση η οποία προετοιμάζεται. Ο επαναστατικός μαρξιστικός πολιτικός και θεωρητικός επανεξοπλισμός του φοιτητικού κινήματος είναι το πιο επείγον καθήκον για τη νίκη των αγώνων της σπουδάζουσας νεολαίας και για αυτόν τον επανεξοπλισμό θα παλέψει η ΟΕΝ. Το προσχέδιο επισημαίνει χαρακτηριστικά στο κλείσιμο του: όλες οι μνήμες από τους αγώνες της νεολαίας, δεμένες με το πανεπιστήμιο βρίσκονται μπροστά μας φωτίζοντας το δρόμο που οφείλουμε να χαράξουμε. Ο δρόμος της ασυμφιλίωτης επαναστατικής πάλης είναι ο μόνος δρόμος για ολόκληρη τη νεολαία ενάντια στο σύστημα που την καταδικάζει σε καθολικό κοινωνικό αδιέξοδο. Νίκος Τζιρής ασφαλιστικά ταμεία είναι πως οι τέσσερις στους δέκα οφειλέτες δεν ασκούν καμία οικονομική δραστηριότητα που σημαίνει πρακτικά πως δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να πληρώσουν τα χρέη τους, παρά μόνο με την περιουσία τους (αν έχουν). 3. Το τρίτο πρόβλημα είναι πως συνήθως στις χρεοκοπημένες επιχειρήσεις προτεραιότητα για κατάσχεση έχει το κράτος (για εξόφληση φόρων) και οι ασφαλισμένοι εργαζόμενοι (για καταβολή απλήρωτων μισθών) και έπειτα τα ασφαλιστικά ταμεία. Μ άλλα λόγια, τα ασφαλιστικά ταμεία από μία διαδικασία κατασχέσεων θα λάβουν ό,τι περισσέψει. 4. Το τέταρτο πρόβλημα είναι πως τα ποσά που θα εισπράξουν από τις κατασχέσεις θα είναι κατά πολύ μικρότερα από εκείνα που χρωστάει ο οφειλέτης, στις σημερινές συνθήκες μαζικής υποτίμησης κάθε περιουσιακού στοιχείου και απαιτούν μηχανισμούς που κάθε άλλο διαθέτουν τα ασφαλιστικά ταμεία (πχ το προσωπικό του ΙΚΑ μειώθηκε κατά 50%) 5. Το πέμπτο και βασικότερο πρόβλημα είναι πως σε καμία πε- Πυρήνα της εκδήλωσης αποτέλεσε το κομβικό ζήτημα του χρέους τόσο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, που συνδέεται άρρηκτα με το ζήτημα της εξουσίας. Για να γίνει κατανοητό, το χρέος, ως έννοια, τοποθετήθηκε από τον εισηγητή Γ. Αγγέλη στις διαστάσεις της παγκόσμιας οικονομίας και κρίσης. Βρίσκεται πλάι πλάι στις έννοιες της ύφεσης και του αποπληθωρισμού. Κάθε οικονομικό μέτρο - τακτική διαχείρισής τους (δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων, χρηματοδότηση ανάπτυξης με έξοδο στις αγορές, μνημόνια) που εφαρμόστηκε μέσα στα όρια της αστικής δημοκρατικής νομιμότητας, από κυβερνήσεις και τράπεζες, από το 2008 μέχρι σήμερα και από τις ΗΠΑ και την ΕΕ μέχρι την Ιαπωνία, απέτυχε πλήρως, οδηγώντας την εργατική τάξη σε κοινωνικό αποκλεισμό, απόγνωση και εξόντωση, γιατί η οικονομία δεν έχει από που να χρηματοδοτηθεί, αφού δεν υπάρχουν σήμερα κεφάλαια για επένδυση στην παραγωγή. Τα τελευταία όπλα στα οποία καταφεύγει το χρεοκοπημένο καπιταλιστικό σύστημα και το προσωπικό του είναι ο πόλεμος και ο φασισμός ρίπτωση ο ελληνικός καπιταλισμός δεν δείχνει σημάδια βιώσιμης ανάκαμψης, η οποία θα μπορούσε να δημιουργήσει μαζικά νέες θέσεις εργασίας, έστω και φθηνότερες σε σχέση με πριν αυξάνοντας έτσι τα έσοδα από τις τακτικές, τρέχουσες ασφαλιστικές εισφορές. Το φετινό επίπεδό τους βρίσκεται 35% κάτω από εκείνο του Με βάση τις προβολές του Μεσοπροθέσμου Προγράμματος Δημοσιονομικής Πολιτικής το επίπεδο αυτό ελάχιστα θα μεταβληθεί προς τα πάνω στο τέλος της επόμενης πενταετίας Την ίδια στιγμή, το κράτος θα απαγορεύεται να βάλει το παραμικρό σεντς για να καλύψει την «τρύπα» που αφήνει πίσω της η κατάρρευση των ασφαλιστικών εισφορών που έφερε η καπιταλιστική χρεοκοπία στην Ελλάδα. Κάτι τέτοιο θα έθεσε εν αμφιβόλω τη βιωσιμότητα του πρωτογενούς πλεονάσματος που «πέτυχε» η χώρα μιας και υψηλότερες δημόσιες δαπάνες αφορούν το ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό- και μαζί τη βιωσιμότητα του υπέρογκου δημοσίου χρέους Συνεπώς καμία «λύση» δεν μπορεί να υπάρξει για το ελληνικό δημόσιο χρέος, χωρίς μια λύση για το χρεοκοπημένο ελληνικό δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα και αντίστροφα. Δ.Κ. Εκδήλωση της Λαϊκής Συνέλευσης Γειτονιάς Αγ.Νεκταρίου Διαγραφή του χρέους με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ουκρανία, όπου το όνειρο επανάκτησης των αγορών έληξε με την επιβολή ενός εφιάλτη. Η επιβαλλόμενη αντεπανάσταση όμως έρχεται αντιμέτωπη με την οργάνωση και απάντηση της εργατικής τάξης με επανάσταση. Οι ερωτήσεις και η συζήτηση που ακολούθησε έβαλαν στο επίκεντρο όλους τους παρευρισκόμενους, εργαζόμενους, άνεργους, συνταξιούχους ως υποκείμενα της ίδιας μας της ιστορίας και όχι ως αντικείμενα εκμετάλλευσης. Το ερώτημα, ποιος και πώς διαπραγματεύεται το χρέος, ανατράπηκε και αντικαταστάθηκε με το ερώτημα, βιωσιμότητα του χρέους ή βιωσιμότητα του καπιταλιστικού συστήματος και τελικά με το ποιος κυβερνάει και ποιος έχει την εξουσία. Το χρέος δεν είναι βιώσιμο ούτε διαπραγματεύσιμο, αλλά διαγράφεται από τους ίδιους τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, το σύνολο της εργατικής τάξης. /2610.html

3 σελίδα 4 σάββατο 1 Noεμβρίου 2014 σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014 σελίδα 5 H δίκη του ΔEΛTA για την «τροχαία παράσυρση» της Aγγελικής Kουτσουμπού Την Τετάρτη 22 Οκτωβρίου, στο Γ Μονομελές Πρωτοδικείο, ολοκληρώθηκε η δεύτερη ημέρα εκδίκασης της πολύκροτης όπως εξελίχθηκε- δίκης, για τον τραυματισμό της σ. Αγγελικής Κουτσουμπού από τον αστυφύλακα της Ομάδας ΔΕΛΤΑ Θεμ. Ποιμενίδη. Η παρ oλίγον δολοφονία, έλαβε χώρα κατά την διάρκεια της αστυνομικής επίθεσης στο μπλοκ του ΕΕΚ, που συμμετείχε στην διαδήλωση τιμής και αγώνα της 6/12/2009, στον ένα χρόνο από την δολοφονία του Αλ. Γρηγορόπουλου και την Δεκεμβριανή εξέγερση του Η δίκη, που εκδικάζεται ως τροχαία παράβαση του υποτίθεται «αμελούς» Ποιμενίδη, ξεκίνησε στις 13/10 με την εξέταση των κλητευμένων μαρτύρων, της βαριά τραυματισθείσας Αγγ. Κουτσουμπού, του γιατρού κι επίσης τραυματία Δημήτρη Γεωργίου, καθώς και του Θόδωρου Κουτσουμπού, στελέχους του ΕΕΚ και συζύγου της παθούσας, όπως επίσης και φωτογράφου του πολύτιμου υλικού που αποθανατίζει τα συμβάντα στην Πλατεία Συντάγματος, στις 6/12/2009. Η 2 η ημέρα, ξεκίνησε με την κατάθεση, από πλευράς πολιτικής αγωγής, των δεκάδων ψηφισμάτων αλληλεγγύης προς την Αγγελική Κουτσουμπού. Σαν συμπλήρωμα της συγκέντρωσης έξω από τα δικαστήρια και του πλήθους των αλληλέγγυων που γέμισαν ασφυκτικά την αίθουσα, η αλληλεγγύη από όλα τα στρώματα της εργατικής τάξης και του κινήματος, αποτυπώθηκε και στο «χαρτί», με κοινή απαίτηση «να δικαστούν οι φυσικοί & ηθικοί αυτουργοί του βαρύτατου τραυματισμού της Αγγελικής Κουτσουμπού». Με μια φωνή, εργατικά σωματεία και οργανώσεις, φοιτητικοί σύλλογοι, κάθε λογής όργανα και συλλογικότητες εργαζόμενων, ανέργων, νεολαίας, από την ΑΔΕΔΥ και μαζικά συνδικάτα, μέχρι αυτο-οργανωμένα στέκια, δημοτικά σχήματα και παρατάξεις, απαίτησαν δικαιοσύνη. Χρειάστηκε να φτάσουμε στο τέλος του ωραρίου, για να ολοκληρωθεί η εξέταση του πλήθους των μαρτύρων κατηγορίας, οι οποίοι ανήκαν σε όλο το φάσμα της Αριστεράς, των χώρων δουλειάς, της διανόησης και του πνεύματος, της ιστορίας του κινήματος και του αντιδικτατορικού αγώνα, καθώς και αυτόπτες μάρτυρες, συλληφθέντες και 2η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΚΟΛΑΦΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΕΜΠΑΙΓΜΟ Σκηνή από την τροχαίο παράσυρση... τραυματίες της ημέρας, μέλη και στελέχη του ΕΕΚ. Συγκεκριμένα ήταν, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Νάντια Βαλαβάνη και Θοδωρής Δρίτσας, ο αγωνιστής Γιάννης Σερίφης, ο μουσικός Διονύσης Τσακνής, ο παλαίμαχος κομμουνιστής διανοούμενος Ευτύχης Μπιτσάκης, η καθηγήτρια Πανεπιστημίου Πέπη Ρηγοπούλου, ο δημοτικός σύμβουλος Αθήνας Πέτρος Κωνσταντίνου, το μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας της ΑΔΕΔΥ Παύλος Αντωνόπουλος, η περιφερειακή σύμβουλος Αττικής Δέσποινα Κουτσούμπα, η «φωνή του Πολυτεχνείου» Δημήτρης Παπαχρήστος, η γιατρός Όλγα Κοσμοπούλου, ο περιφερειακός σύμβουλος Δυτικής Ελλάδας Δημήτρης Δεσύλλας, η αγωνίστρια του φεμινιστικού κινήματος Σίση Βωβού, ο γ.γ. του ΕΕΚ Σάββας Μιχαήλ, η ψυχίατρος Κατερίνα Μάτσα, ο δημοτικός σύμβουλος Δάφνης- Υμηττού Γιώργος Μητροβγένης, ο δημοσιογράφος Γιάννης Αγγέλης, ο συνδικαλιστής αγωνιστής Κυριάκος Μουτίδης, καθώς κι οι αυτόπτες μάρτυρες Γιάννης Δαραμούσκας, Απόστολος Σορολοπίδης, Νίκος Κρύνσκι. Η όλη διαδικασία απαίτησε «γερά στομάχια» από τους ανυποψίαστους, για να «χωνέψουν» την κτηνωδία της αστυνομικής βίας και της χυδαιότητας των οργάνων «προστασίας του πολίτη», όπως περιγράφτηκε με σοκαριστική λεπτομέρεια από τις μαρτυρίες. Ένας προς ένας οι μάρτυρες, που στη συντριπτική πλειοψηφία συμμετείχαν στην πορεία της 6/12/2009, αποδόμησαν την εκδοχή του «τροχαίου» συμβάντος, ότι δήθεν ο οδηγός, στην εκτέλεση του καθήκοντος, πηγαίνοντας προς την συμβολή των οδών Όθωνος και Φιλελλήνων, δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει κατάλληλους ελιγμούς και παρέσυρε την Aγγελική με τον δεξί του αγγώνα. Oι σκηνές φρίκης ξαναζωντάνεψαν από τις μαρτυρικές καταθέσεις που αποδείκνυαν ότι δεν επρόκειτο περί τυχαίου ούτε τροχαίου περιστατικού. «Ήταν μια σκοπούμενη επίθεση» κατέθεσαν οι μάρτυρες. «Οι μηχανές ΔΕΛΤΑ σχημάτισαν ένα ημικύκλιο μπροστά από το μπλοκ του ΕΕΚ, και δύο τουλάχιστον από αυτές έφυγαν με ταχύτητα χιλιομέτρων ευθεία καταπάνω μας, εισβάλλοντας μέσα στο μπλοκ», περιγράφει την στιγμή τραυματισμού της Α. Κουτσουμπού, ο Σάββας Μιχαήλ. Η υποτιθέμενη «φροντίδα» του Ποιμενίδη και του συνεπιβάτη του δίκυκλου Ζαφειράκη, στο «κατά λάθος» θύμα τους, κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος. «Μόλις ο οδηγός της μηχανής που χτύπησε την Αγγελική Κουτσουμπού, σηκώθηκε, έτρεξε να φύγει όπως ένα μικρό παιδί που κάνει ζαβολιά», επεσήμανε ο Νίκος Κρύνσκι. «Τον συγκράτησα για να μην φύγει, ώσπου ήρθαν άλλοι αστυνομικοί χτυπώντας και βρίζοντας. Μόλις τον άφησα, ο Ποιμενίδης εξαφανίστηκε στιγμιαία.». Ποινικές ευθύνες απορρέουν, ωστόσο, και θα πρέπει να διερευνηθούν, και για τον συνεπιβάτη Ζαφειράκη, που κατά την πρώτη ημέρα της δίκης, εμφανίστηκε λίαν ερειστικός προς την πλευρά των θυμάτων. «Είδα τον συνοδηγό να σηκώνεται και να χτυπάει με το γκλοπ στο κεφάλι την πεσμένη Αγγελική, που ήδη αιμορραγούσε κι είχε χάσει τις αισθήσεις της», θυμάται ο Γιάννης Δαραμούσκας, ο οποίος αποκόμισε από το σκηνικό του «τροχαίου» ένα σπασμένο χέρι, από έτερο «αφηρημένο» αστυνομικό, επειδή δεν άφηνε το πανό του κόμματος. Μάλλον θεωρήθηκε πως το πανό εμπόδιζε την ομαλή κυκλοφορία των οχημάτων Ακόμα πιο ανατριχιαστικές κι επιβαρυντικές για τους αστυνομικούς που διεξήγαγαν πογκρόμ κατά όσων προσπάθησαν να προστατεύσουν την τραυματισμένη Αγγελική, είναι και οι μαρτυρίες για τη σοβαρότητα της κατάστασής της. «Είχε την όψη νεκρού ανθρώπου», κατέθεσε μεταξύ άλλων η Κατερίνα Μάτσα, καθώς κι ο Γιώργος Μητροβγένης που διαδέχτηκε τον γιατρό Δ. Γεωργίου στο προσκεφάλι της Αγγελικής, όταν του τελευταίου του συνέτριψαν το δεξί χέρι επειδή «τόλμησε» να ζητήσει ασθενοφόρο. «Η Αγγελική δεν αντιδρούσε ότι κι αν κάναμε, ενώ αίμα ανέβλυζε από το αυτί της», κατέθεσε ο Γ. Μητροβγένης. Από όλους τους μάρτυρες, αυτόπτες και μη, κατατέθηκε πως η συγκεκριμένη επίθεση ήταν πρωτοφανής για τα δεδομένα της εποχής. Δεν ήταν απλά η πρώτη πράξη βίας της νεοσύστατης ομάδας ΔΕΛΤΑ, αλλά κι η αφετηρία ενός νέου κύκλου καταστολής, στην προσπάθεια του αστικού κράτους να αναδιοργανωθεί, μετά το σοκ της εξέγερσης του 2008 κι ενώ ήδη βούλιαζε στην χρεοκοπία. Η επιτακτική ανάγκη να δώσει το κράτος μια απάντηση, στέλνοντας ένα μήνυμα προς το κίνημα, πως δεν θα δεχτεί άλλους Δεκέμβρηδες, εμφανίζεται καθαρά στις συνομιλίες του υπ. Προστασίας του Πολίτη Χρυσοχοΐδη, με τον Αμερικάνο πρέσβη Σπέκχαρντ, όπου τον καθησυχάζει πως υπάρχει επιτελικό σχέδιο για την διαδήλωση της 6/12/2009. Το επιτελικό σχέδιο του Χρυσοχοΐδη βρήκε την εφαρμογή του στο κεφάλι και στο σώμα της Αγγελικής Κουτσουμπού, που ποτέ δεν επανήλθαν πλήρως στη πρότερή τους κατάσταση, καθώς τα προβλήματα υγείας συνεχίζονται ως σήμερα. Η σοβαρότητα της κατάστασής της, επιβεβαιώθηκε και από την γιατρό Όλγα Κοσμοπούλου, από τον Σ. Μιχαήλ που την ακολούθησε με το ασθενοφόρο από το σημείο του τραυματισμού, αλλά και από άλλους γιατρούς που βρίσκονταν ανάμεσα στους μάρτυρες. Οι παραπάνω αναφερόμενες διαρροές των wikileaks, που απασχόλησαν αρκετές καταθέσεις μαρτύρων της δίκης, θέτουν επί τάπητος το ζήτημα της ηθικής αυτουργίας του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, κι όλων όσων έδωσαν εντολή για την καταστολή της 6/12/2009, χωρίς αυτό να σβήνει την ατομική ευθύνη του Θεμιστοκλή Ποιμενίδη, που «από θαύμα» δεν σκότωσε άνθρωπο. Μαζί με την εξ επιτάσεως επανάληψη του αιτήματος των συνηγόρων πολιτικής αγωγής για να κριθεί αναρμόδιο το δικαστήριο και να δικαστεί η υπόθεση από ανώτερο δικαστήριο, βρίσκεται και η απαίτηση να καθίσουν στο σκαμνί δίπλα στον Ποιμενίδη, όλοι όσοι έμμεσα ή άμεσα εμπλέκονται στην παρ ολίγο δολοφονία της Αγγελικής Κουτσουμπού, όλοι οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί. Οι καταθέσεις, η μία μετά την άλλη, και παρά τους «περιορισμούς» της δικαστικής έδρας, μετέτρεψαν την διαδικασία σε έναν πραγματικό δικαστικό κόλαφο. Κόλαφο για το κράτος και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του, που δένουν αρμονικά την αστυνομική βία κατά των αγωνιστών με τα τεχνάσματα των εισαγγελικών/δικαστικών αρχών, επιβάλλοντας καθεστώς ατιμωρησίας για τους θύτες και τρομοκρατίας για τα θύματα. Κόλαφο, πιο ειδικά, για τον ρόλο της περιώνυμης ομάδας ΔΕΛΤΑ, ως αντιεξεγερτικού εργαλείου ενός κράτους σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης, που άντλησε τα μαθήματα από τα παθήματα του Δεκεμβρίου του Αλλά επίσης, κόλαφο, για τους εμπνευστές της κυνικής φαρσοκωμωδίας που θέλει μια απόπειρα ανθρωποκτονίας να δικάζεται ως τροχαία παράβαση, επιχειρώντας έτσι να δημιουργήσει επικίνδυνα «προηγούμενα», ως βάση για την αποχαλίνωση της κρατικής βαρβαρότητας, απαραίτητο όρο για την αντιμετώπιση των εργατικών μαχών που έρχονται, ενάντια σε ένα σύστημα που σαπίζει, από τα οικονομικά θεμέλιά του ως τις ανώτατες θεσμικές του σφαίρες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως η κατάσταση, όπως και η δεινότητα της θέσης που βρίσκεται το ίδιο το χρεοκοπημένο κράτος, βρίσκονται σε πολύ πιο προχωρημένο και εκρηκτικό σημείο από εκείνο του 2009, που προκάλεσε τον σοβαρότατο τραυματισμό της Αγγελικής Κουτσουμπού. Με την απαίτηση η τρίτη και τελευταία ημέρα της δίκης, η ημέρα των αγορεύσεων, να ολοκληρωθεί με την παραπομπή της υπόθεσης σε ανώτερο δικαστήριο και την αναβάθμιση των κατηγοριών σε κακουργηματικό επίπεδο, συμμετέχουμε ξανά μαζικά στα δικαστήρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων, κτήριο 13, αίθουσα 2, στις 4 Νοέμβρη 2014, ώρα 9 π.μ. Κ. Αποστολόπουλος Στον απόηχο των γεγονότων της 6ης εκέμβρη 2009 στην Πλατεία Συντάγματος Eίναι δυνατόν ένα «εξ αμελείας τροχαίο» να έχει «παράπλευρες συνέπειες» ένα σοβαρό πλημμέλημα και δυο κακουργήματα; Αποδεικνύεται πως είναι, όταν το τροχαίο το διαπράττει ένας αστυνομικός της ομάδας ΔEΛTA που ρίχνεται με τη μηχανή (μαζί με άλλους συναδέλφους του) για να διαλύσει μια μαζική διαδήλωση. Ήταν στη διαδήλωση της 6ης Δεκεμβρίου 2009, ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Aλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την Δεκεμβριανή εξέγερση, όταν ο Xρυσοχοΐδης και η κυβέρνηση του γνωστού G.A.P. κατηγορώντας τους προκατόχους τους για ανεπάρκεια στην αντιμετώπιση της εξέγερσης του 2008, αποφάσισαν να αναβαθμίσουν την κατασταλτική δράση των αστυνομικών δυνάμεων. Γιατί πίσω από τα «λεφτά υπάρχουν» (για να κερδηθούν οι εκλογές) υπήρχε η απόφαση αναβάθμισης του κατασταλτικού μηχανισμού για να μπορέσουν να επιβληθούν τα αντιλαϊκά μνημόνια της χρεοκοπίας του ελληνικού καπιταλισμού. Tο κράτος έκτακτης ανάγκης έπρεπε στις νέες συνθήκες της εξέγερσης να ανασυνταχθεί Ένα μέρος της ανασύνταξης, που τη βλέπουμε τόσο στην αντιμετώπιση των διαδηλώσεων όσο και στο δικαστικό επίπεδο και στις φυλακές, ήταν η χρήση της ομάδας ΔEΛTA στην καταστολή μαζικών διαδηλώσεων. Tο εναρκτήριο «χτύπημα» έγινε εκείνη την Kυριακή της 6ης Δεκεμβρίου 2009 Από την επίθεση της αστυνομίας στην Πλατεία Συντάγματος, στο μπλοκ του EEK, η Aγγελική Kουτσουμπού παρ ολίγον να χάσει τη ζωής της από το χτύπημα της μοτοσυκλέτας του αστυνομικού Θεμιστοκλή Ποιμενίδη και τα χτυπήματα των γκλοπς. Ύστερα από σχεδόν 5 χρόνια η υπόθεση εκδικάζεται ως τροχαίο στο Γ Mονομελές Πλημμελειοδικείο Aθήνας. Tην Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014 στο Mονομελές Πλημμελειοδικείο (δικαστήρια Eυελπίδων, κτήριο 13, αίθ. 2), τρίτη ημέρα της δικαστικής διαδικασίας, αναμένεται να απολογηθεί ο κατηγορούμενος, να κάνει προτάσεις ο εισαγγελέας, να αγορεύσουν οι συνήγοροι και ο πρόεδρος να αποφασίσει (Πρέπει επίσης να αποφασίσει επί της προτάσεως της πολιτικής αγωγής για αναρμοδιότητα του δικαστηρίου του να δικάσει την υπόθεση και να την παραπέμψει σε ανώτερο δικαστήριο ως βαριά σκοπούμενη σωματική βλάβη). Στο μεταξύ, η σοδειά από δίκες, που κληροδότησε εκείνο το «τροχαίο» (ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Πεταλωτής είχε προλα- Ένα «εξ αμελείας τροχαίο» ένα βαρύ πλημμέλημα και δυο κακουργήματα βει να βγάλει το πόρισμά του από το απόγευμα της ίδιας ημέρας, λίγες ώρες πριν στείλουν και την τροχαία να κάνει μετρήσεις για το πλάτος και το μήκος του δρόμου) είναι ικανοποιητική. Ένα πλημμέλημα και δυο κακουργήματα δικάζονται μέσα στο μήνα Nοέμβριο ευτέρα 3 Noεμβρίου 2014 ικάζεται ο Nίκος Kρύνσκι Την Δευτέρα 3 Nοεμβρίου 2014, μια ημέρα πριν εκδοθεί η απόφαση του δικαστηρίου για τον βαρύτατο τραυματισμό της Aγγελικής Kουτσουμπού από αστυνομικό της ομάδας ΔEΛTA, ο σύντροφος Nίκος Kρύνσκι, δάσκαλος, σύρεται στα δικαστήρια με βαριές κατηγορίες. Συμμετείχε, και αυτός, στην πορεία της 6ης Δεκέμβρη 2009, στον ένα χρόνο από τη δολοφονία του μικρού Aλέξη Γρηγορόπουλου και την Δεκεμβριανή εξέγερση. Ήταν αυτόπτης μάρτυρας της βίαιης επίθεσης της ομάδας ΔEΛTA κατά του μπλοκ του EEK. Όταν ο αστυνομικός Ποιμενίδης πέρασε πάνω από το σώμα της Aγγελικής με τη μηχανή του, ο Nίκος Kρύνσκι προσπάθησε να τον εμποδίσει να διαφύγει λέγοντάς του: «που πας, σκότωσες άνθρωπο». Xάρη σε συντρόφους όπως ο Nίκος Kρύνσκι γνωρίζουμε το όνομα του αστυνομικού που παρ ολίγο να σκοτώσει την Aγγελική Kουτσουμπού. Αυτός είναι ο λόγος που μια Αγαπητοί σύντροφοι του ΕΕΚ, Αγαπητή συντρόφισσα Αγγελική Κουτσουμπού Εξοργιστήκαμε όταν μάθαμε ότι το ελληνικό κράτος αποφάσισε να χαρακτηρίσει το αδίκημα που διέπραξε ο αστυνομικός, που παρ ολίγο να σκοτώσει τη συντρόφισσα Αγγελική κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης της 6 ης εκεμβρίου 2009, ως τροχαίο ατύχημα! Θα μείνει στα χρονικά της αστυνομικής καταστολής ως μία από αυτές τις περιπτώσεις που φτάνουν στα όρια του παραλογισμού. Ακόμα και σε μια χώρα όπως η Τουρκία, όπου αστυνομική βαρβαρότητα είναι τεράστια, είναι δύσκολο να βρεθεί μια ανάλογη περίπτωση κυνισμού! Έχουμε περιπτώσεις βέβαια στις οποίες δόθηκαν ελαφρύτερες ποινές σε αστυνομικούς που διέπραξαν φόνο εκ προθέσεως και μερικές φορές εκ προμελέτης για καλή συμπεριφορά στο δικαστήριο, αλλά το να φανταστεί κανείς ότι μια επίθεση με μοτοσικλέτα σε ένα μπλοκ διαδηλωτών μπορεί να μετρήσει ως κουστωδία αστυνομικών τον χτύπησαν με τα γκλοπς στο κεφάλι, τον έρριξαν στο έδαφος ματωμένο και συνέχισαν να τον κτυπούν. Στη ΓAΔA που τον μετέφεραν αρνούνταν να του παράσχουν νοσοκομειακή περίθαλψη για πάνω από 10 ώρες, αν και το κεφάλι του ήταν ανοιγμένο από τα κτυπήματα. Mετά, η προσαγωγή μετατράπηκε σε σύλληψη και παραπομπή σε δίκη. Kατηγορείται για «απόπειρα σωματικής βλάβης κατά συρροή, οπλοφορία, οπλοχρησία, διατάραξη κοινής ειρήνης», κ.λπ. Όπως και άλλοι σύντροφοι παραπέμπεται για να δικαστεί μόνος. Aκριβώς για να μη φανεί πως επρόκειτο για μια οργανωμένη επίθεση στη διαδήλωση και συγκεκριμένα στο μπλοκ του EEK. Προς δόξαν της δικαιοσύνης, ο δάσκαλος Nίκος Kρύνσκι δικάζεται στο Tριμελές Πλημμελειοδικείο (Δικαστήρια Eυελπίδων, κτήριο 7) με τις προαναφερόμενες κατηγορίες. Ο αστυνομικός που παρ ολίγον να στερήσει τη ζωή στην Aγγελική Kουτσουμπού και που της έχει αφήσει ανεξίτηλα σημάδια στο σώμα, δικάζεται σε Mονομελές Πλημελειοδικείο και μάλιστα για «εξ αμελείας τροχαίο». Για «κακούργημα» ο Kυριάκος Mουτίδης Λίγες μέρες αργότερα, στις 18 Nοεμβρίου, δικάζεται στο Β Τριμελές Εφετείο Αθήνας (Λουκάρεως και Αλεξάνδρας, 4ος όροφος) με κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος, με τον λεγόμενο «κουκουλονόμο», ο σ. Kυριάκος Mουτίδης, στέλεχος του EEK και μέλος του σωματείου βάσης εργαζομένων οδηγών δικύκλου, του γνωστού ΣBEOΔ. Tο «κακούργημα» του σ. Kυριάκου εί- ΟΥΤΕ ΣΤΗΝ TΟΥΡΚΙΑ ΤΕΤΟΙΟΣ ΚΥΝΙΣΜΟΣ τροχαίο ατύχημα, πραγματικά δεν περιγράφεται με λόγια. Καταδικάζουμε τους δημιουργούς αυτού του τραγελαφικού σεναρίου. Ευχόμαστε στη συντρόφισσα Αγγελική το καλύτερο στην υγεία της και μια μακρά ζωή γεμάτη επαναστατική θέρμη και δράση. Eκφράζουμε στο ΕΕΚ και σε όλους τους συντρόφους αισθήματα αλληλεγγύης, από ένα κόμμα του οποίου οι αγωνιστές μπορούν να περηφανεύονται ότι είναι ειδήμονες στην αστυνομική βαρβαρότητα και τη δικαστική συγκάλυψη των εγκλημάτων του κράτους. Θα θέλαμε επίσης να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στο σύντροφο Σάββα Μιχαήλ-Μάτσα, για την επίθεση που δέχτηκε απλά επειδή είναι Εβραίος. Ζήτω η Επανάσταση! Ζήτω η 4 η ιεθνής! 29 Οκτωβρίου 2014 Η Κεντρική Επιτροπή του DIP (Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα) ναι ότι υπεράσπισε το μπλοκ του EEK από την βάρβαρη επίθεση και επέμεινε στο δικαίωμα της διαδήλωσης - σε μια νόμιμη και μαζική διαδήλωση λαού και νεολαίας. Συνελήφθη και χτυπήθηκε από τους μαινόμενους αστυνομικούς της ΔEΛTA και παραπέμφθηκε να δικαστεί. Δικάζεται μόνος, για να μη φανεί ότι πρόκειται για συνολική επίθεση στο μπλοκ του EEK. Kαι ο Nίκος Kοντόπουλος Στις 24 Nοεμβρίου, επίσης, δικάζεται για την ίδια υπόθεση ο σ. Nίκος Kοντόπουλος, με τις ίδιες βαριές κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα επίσης στο Τριμελές Εφετείο Αθήνας (Λουκάρεως και Αλεξάνδρας, 4ος όροφος). Tο κακούργημα του; Συμμετείχε και αυτός στην πορεία Aλλά αυτή δεν ήταν μια συνηθισμένη πορεία. Δεν είναι πολλές οι πορείες για τις οποίες συζητάνε τί μέτρα θα πάρουνε, ένας υπουργός Δημόσιας Tάξης (μόλις είχε μετονομαστεί σε Προ.Πο.), με τον αμερικανό πρεσβευτή. Ήταν η πορεία μνήμης και αγώνα, ένα ακριβώς χρόνο από τη δολοφονία του Aλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την εξέγερση του Δεκέμβρη. O πολύς Xρυσοχοΐδης, ο υπουργός που δεν διάβαζε τα μνημόνια που υπέγραφε, είχε αποφασίσει να την χτυπήσει, αναβαθμίζοντας την κατασταλτική δράση των μηχανισμών, καθώς έκριναν πως η δράση της αστυνομίας στην εξέγερση του 2008 δεν ήταν επαρκής. [Aργότερα από τις διαρροές των Wikileaks μάθαμε ότι ο κ. Xρυσοχοΐδης είχε συζητήσει με τον πρεσβευτή των HΠA κ. Σπέκχαρτ για τη νέα κατασταλτική στρατηγική που περιλάμβανε τη χρήση μηχανών (ομάδα ΔEΛTA) κατά πλήθους, και άλλες «αντιτρομοκρατικές» τρομοκρατικές δράσεις του αστυνομικού μηχανισμού. Ήταν η προεργασία για να επιβάλλουν τα μέτρα της κρίσης -την οποία γνώριζαν κι ας ισχυρίζονταν ότι «λεφτά υπάρχουν»-, και τα μνημόνια εξαθλίωσης του λαού]. Πέντε χρόνια μετά, οι Iαβέρηδες του κράτους δεν ξεχνάνε. Oύτε κι εμείς! Aλληλεγγύη στους συντρόφους συντρόφους Nίκο Kρύνσκι, Kυριάκο Mουτίδη και Nίκο Kοντόπουλο Nα αθωωθούν διωκόμενοι αγωνιστές. Nα παύσουν οι διώξεις. Να αθωωθεί ο Θάνος Ζαμπέτης, ήδη καταδικασμένος με 7μηνη φυλάκιση. Nα καταργηθεί ο κουκουλονόμος. Nα δικαστούν οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί της δολοφονικής επίθεσης κατά της Aγγελικής Kουτσουμπού.

4 σελίδα 6 σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014 σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014 σελίδα 7 Πάνω από 45 ημέρες συνεχίζεται η πολιορκία της ηρωικής πόλης-σύμβολο Κομπανί. Εδώ και ενάμιση μήνα, οι γυναίκες και άνδρες του Κουρδικού λαού μάχονται σθεναρά με το όπλο στο χέρι ενάντια στον σκοταδιστικό, αντιδραστικό εφιάλτη που ακούει στο όνομα Ισλαμικό Χαλιφάτο. Ήδη, έχουν πληρώσει βαρύ φόρο αίματος για την ηρωική τους στάση: πάνω από 300 υπολογίζονται οι Κούρδοι μαχητές, κυρίως των Μονάδων Προστασίας του Λαού (YPG), της ένοπλης πτέρυγας του Kόμματος ημοκρατικής Ένωσης (PYD), αλλά και του PKK, που έχουν πέσει νεκροί από τους τζιχαντιστές στα περίχωρα ή στους δρόμους των συνοικιών της πόλης, όπου η μάχη διεξάγεται πόρτα-πόρτα. Συχνά, οι αιχμάλωτοι ή και τα πτώματα των νεκρών Κούρδων, αποκεφαλίζονται και σκυλεύονται από τους φονταμενταλιστές του ISIL. Ιδιαίτερη «περιποίηση» επιφυλάσσουν στις γυναίκες, οι οποίες προτιμούν να αυτοκτονήσουν, παρά να πέσουν στα χέρια τους. Αλλά η ηρωική αντίσταση δεν είναι μάταιη, παρά την υπεροπλία που έχουν οι τζιχαντιστές, ενισχυμένοι ακόμη και με αντιαεροπορικά όπλα, που έχουν αποσπάσει κυρίως από την κατάρρευση του Ιρακινού και του Συριακού στρατού. Σε 481 υπολογίζονται οι νεκροί Ισλαμιστές στις μάχες του Κομπανί, όπως καταγράφει το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων ικαιωμάτων, χωρίς να περιλαμβάνονται οι νεκροί από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς. Αν και το ISIL είχε καταφέρει να εισέλθει σχεδόν εξ αρχής μέσα στις ανατολικές συνοικίες του Κομπανί, καταλαμβάνοντας κάποιες από αυτές, γεγονός είναι πως στη συνέχεια τα βρήκε περισσότερο «σκούρα» απ ότι ίσως περίμενε. Ιδιαίτερα κατά τις τελευταίες δύο εβδομάδες, κατά περιπτώσεις απωθήθηκε μακριά από τις θέσεις που είχε καταλάβει στο εσωτερικό, προς τα περίχωρα της πόλης. Λεπτές ισορροπίες, φυσικά, που αλλάζουν μέρα με τη μέρα, κάνοντας αδύνατες τις προβλέψεις για την έκβαση του αγώνα. Ο ρόλος του Ιμπεριαλισμού στη σύγκρουση Αλλά και οι αιτίες και οι προεκτάσεις αυτής της σύγκρουσης, εκτείνονται πολύ ευρύτερα από τα στενά όρια της μικρής αυτής πόλης στα σύνορα Τουρκίας-Συρίας. Τα σημερινά γεγονότα είναι αποτέλεσμα της αποτυχίας της επέμβασης των Ιμπεριαλιστών ΚΟΜΠΑΝΙ ΕΝΑΜΙΣΗ ΜΗΝΑΣ ΗΡΩΙΚΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ Αντέχουν οι μαχητές του πολιορκημένου Κομπανί στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, της κατάρρευσης όλων των στρατηγικών τους σχεδίων για τον έλεγχο και την ασφαλή εκμετάλλευσή της. Το ISIL, όμως, δεν είναι απλά ένα ακούσιο γέννημα του χάους που δημιούργησε ο Ιμπεριαλισμός στην περιοχή. Ο Ισλαμικός φονταμενταλισμός τράφηκε απευθείας από το χέρι του Ιμπεριαλισμού, και σε προηγούμενες περιόδους, αλλά και με μια ιδιαίτερη έμφαση τα τελευταία χρόνια, ως αντεπαναστατική παρέμβαση ενάντια στο κύμα της Αραβικής Επανάστασης. Ο εκούσιος δάκτυλος του ISIL, δημιούργημα των Ιμπεριαλιστών και των συμμάχων τους, όπως των εμίρηδων της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, ενισχύθηκε τόσο που κατέστη ανεξέλεγκτος, εφαρμόζοντας πλέον τα δικά του σχέδια. Τώρα, οι βομβαρδισμοί Αμερικανών, Βρετανών και άλλων «συμμάχων» κατά των θέσεων των τζιχαντιστών, είναι και επιχειρησιακά αναποτελεσματικοί, αλλά κυρίως, αντιδραστικοί και επικίνδυνοι, για την πορεία των πραγμάτων στη περιοχή. Όπου αναλαμβάνει «δράση» ο Ιμπεριαλισμός, τα τελικά θύματα είναι πάντοτε οι λαοί. Βασικό μέλημα των «συμμάχων» δεν είναι η ασφάλεια του Κουρδικού πληθυσμού, αλλά η επιβολή της Ιμπεριαλιστικής «τάξης» στην περιοχή, καθώς και η αρπαγή των πετρελαιοπηγών που έχουν βάλει στο χέρι για λογαριασμό τους οι τζιχαντιστές, αποκομίζοντας καθημερινά κέρδη ύψους εκατομμυρίων δολαρίων. Ο ρόλος της Τουρκίας Xιλιάδες οι Κούρδοι πρόσφυγες. Όμως, αυτός που παραμένει πρωταγωνιστής της ιστορίας συγκεντρώνοντας τη διεθνή κατακραυγή, είναι η Τουρκία των Ερντογάν-Νταβούτογλου, και ο βρώμικος ρόλος τους για την απομόνωση των πολιορκημένων του Κομπανί και την διευκόλυνση του έργου των τζιχαντιστών. Ενώ ακόμα και αξιωματούχοι του Κατάρ βρισκόμενοι στη Μεγ. Βρετανία και κάτω από την πίεση της κοινής γνώμης, αναγκάστηκαν να αρνηθούν την στήριξή τους στο ΙSIL, η Τουρκική πολιτική παραμένει αντικειμενικά, όσο και κεκαλυμμένα, υπέρ του Χαλιφάτου. Όχι απλά η κυβέρνηση Νταβούτογλου, νίπτει τας χείρας της, αλλά προκλητικά συνεχίζει να χαρακτηρίζει «τρομοκράτες» τους πολιορκημένους, αρνούμενη κάθε βοήθεια, με πρόσχημα πως και οι Αμερικάνοι και οι σύμμαχοί τους που τους πιέζουν να αναλάβουν δράση, έχουν αποκλείσει το ενδεχόμενο χερσαίας επέμβασης κι από τους ίδιους. Με τεράστια καθυστέρηση, αποδέχτηκε να αφήσει τη διέλευση προς το Κομπανί 1300 μαχητών της «μετριοπαθούς» σουνιτικής αντιπολίτευσης, του εκλεκτού του Ιμπεριαλισμού ενάντια στον Άσαντ, «Ελεύθερου Συριακού Στρατού», καθώς και 2000 μαχητών Πεσμεργκά από το βόρειο Ιράκ. Στον πυρήνα της εγκληματικής αυτής πολιτικής, βρίσκεται η αγωνιώδης προσπάθεια του «σουλτάνου» Ερντογάν, να ελέγξει το Κουρδικό ζήτημα, για το οποίο συνιστά αγκάθι στα πλευρά της η αυτόνομη Κουρδική περιοχή της Ροζάβα, μέρος της οποίας συνιστά το Κομπανί, «κακό» παράδειγμα για τους Κούρδους της Τουρκίας. Αν και τυπικά, η σύγκρουση δεν βρίσκεται στο εσωτερικό της Τουρκίας, γεγονός είναι όμως, πως έχει πυροδοτήσει στο έπακρο την εσωτερική κρίση στο καθεστώς Ερντογάν. Πέρα από το εξεγερσιακό κύμα που προκάλεσε με τον ξεσηκωμό Κούρδων και Αριστεράς στις Τουρκικές πόλεις -φέρνοντας στο νου του Ερντογάν μνήμες από Γκεζί Παρκ- έχει γίνει κάτι παραπάνω από ορατή η αδυναμία του Ερντογάν να διατηρήσει τις ισορροπίες ανάμεσα σε «προσωπικές» πολιτικές φιλοδοξίες, από την μια, και συμμαχικές «υποχρεώσεις» από την άλλη. Αποτέλεσμα, η επιδείνωση των σχέσεων με τις ΗΠΑ, με μπαράζ αρνητικών δηλώσεων του Τούρκου Προέδρου και της Αμερικάνικης πλευράς. Ένα βούλιαγμα της αξιοπιστίας της Τουρκικής κυβέρνησης στις διεθνείς της σχέσεις με τους ιστορικούς της συμμάχους, δεν μπορεί παρά να συνεπάγεται μια ραγδαία επιδείνωση της αστάθειας της ήδη ασταθούς κυβέρνησης, σε σχέση με τους εσωτερικούς της εχθρούς στην αντίπαλη «κοσμική» μερίδα της Τουρκικής αστικής τάξης. Σε μια περίοδο όμως, που και οι τελευταίοι βρίσκονται αποδιοργανωμένοι και «στριμωγμένοι στη γωνία», μετά τα ισχυρά πλήγματα που τους έχει καταφέρει ο «σουλτάνος». Μια ακόμη πιο δυσοίωνη περίοδος εγκαινιάζεται για τη γείτονα, με μια καθεστωτική κρίση να αγκαλιάζει την αστική της τάξη και το κράτος της. Όχι τυχαία, η εξαγωγή της εσωτερικής κρίσης, έχει ως αποτέλεσμα τα πολύ επικίνδυνα «παιχνίδια» στα θαλάσσια περίχωρα της Κύπρου, με το Τουρκικό ερευνητικό πλοίο Μπαρμπαρός να παραβιάζει την Κυπριακή ΑΟΖ, στα θαλάσσια οικόπεδα που έχει μπει ήδη «το νερό στο αυλάκι» για την εξόρυξη υδρογονανθράκων, με την συνεργασία Ισραήλ, Ευρωπαϊκών κρατών κλπ. Είναι η καπιταλιστική παρακμή και χάος, που κάνουν πιο πιθανό από ποτέ ένα θερμό επεισόδιο στην περιοχή μας. Είναι ιστορικό στοίχημα για όλους τους λαούς της περιοχής, μεταξύ αυτών και του δικού μας, να αντιληφθούν τους κινδύνους που τους απειλούν. Μόνο με το ξεπέταγμα και του τελευταίου ίχνους Ιμπεριαλιστικής παρουσίας στη περιοχή, καθώς και το τσάκισμα όλων των αστικών κυβερνήσεων και των κρατών τους και την συντριβή των αντιδραστικών μορφωμάτων τύπου ISIL, με τις μεθόδους και τις δυνάμεις της Παγκόσμιας Σοσιαλιστικής Επανάστασης, μπορούν να ελπίζουν οι λαοί σε μια καλύτερη ζωή και ειρήνη στη περιοχή. Κανείς Ομπάμα, κανείς Ερντογάν, δεν θα σώσει ούτε τους ήρωες του Κομπανί, ούτε τους ίδιους τους λαούς τους. Παρά μόνο η διεθνής επαναστατική πάλη της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεσμένων. Κ. Αποστολόπουλος Προς το 14ο Συνέδριο του ΕΕΚ Για μια επαναστατική προοπτική 1 Εισήγηση της Κεντρικής Επιτροπής στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της 1-2 Νοεμβρίου 2014 για την προετοιμασία του 14ου Συνεδρίου του ΕΕΚ Βρισκόμαστε στο Τέλος του τέλους της Ιστορίας, ζούμε την κατάρρευση όλων των μύθων που φτιάχτηκαν μετά τις καταρρεύσεις του υπαρκτού σοσιαλισμού το , μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου πριν ένα τέταρτο του αιώνα και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Ο μύθος της τελικής και οριστικής νίκης της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης βούλιαξε μαζί με την Λήμαν Μπράδερς το 2008 και την χωρίς προηγούμενο παγκόσμια κρίση που συνεχίζεται και επιδεινώνεται χωρίς ορατή διέξοδο. Ο μύθος της ολοκλήρωσης της καπιταλιστικής παλινόρθωσης και ενσωμάτωσης του πρώην σοβιετικού χώρου στον παγκόσμιο καπιταλισμό, την οικονομία της αγοράς και την φιλελεύθερη δημοκρατία τινάχτηκε στον αέρα με την έκρηξη της Ουκρανίας, αλλά και την κρίση της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων. Οι υποτιθέμενοι νικητές του Ψυχρού Πολέμου βλέπουν να τον διαδέχεται μια χαοτική μετά-μεταψυχροπολεμική περίοδος υβριδικών πολέμων και επικίνδυνων εντάσεων μεταξύ της Ρωσίας και της Νατοϊκής Δύσης. Ο μύθος του θριάμβου της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας αποσυντίθεται μέσα σε ένα εφιαλτικό, διαρκές καθεστώς έκτακτης ανάγκης στις Μητροπόλεις για να ελεγχθεί η ογκούμενη κοινωνική-λαϊκή αναταραχή αλλά και την άνοδο της άκρας δεξιάς και του φασισμού, από την Γαλλία υπό την σκιά της Μαρίν Λεπέν ως το Κίεβο των οπαδών του Μπαντέρα και του ναζιστικού Δεξιού Τομέα, κι από τον Σκανδιναβικό Βορρά στην κεντροευρωπαϊκή Ουγγαρία του Γιόμπικ και την ελληνική Χρυσή Αυγή, στον ευρωπαϊκό Νότο. Ο μύθος μιας ιμπεριαλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης από τον Ατλαντικό μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας (τουλάχιστον) που θα διεκδικούσε την ηγεμονία στον μεταψυχροπολεμικό κόσμο κατέληξε στην απειλή διάλυσης και της ευρωζώνης και της ίδιας της ΕΕ. Ο μύθος ενός μονοπολικού κόσμου με τον Αμερικανό πλανητάρχη στην Ουάσιγκτον να επιβάλει τον δικό του Νόμο και την Τάξη με τον διαρκή πόλεμο κατά της τρομοκρατίας χάθηκε ανάμεσα στα υψίπεδα του Αφγανιστάν, τους βάλτους της Μεσοποταμίας και τις ερήμους της Μέσης Ανατολής, ενώ τον θλιβερό ψευτοπλανητάρχη τον κυνηγάει τώρα σε Ιράκ και Συρία το Ισλαμικό Χαλιφάτο, το τέρας του Φρανκενστάιν που έφτιαξε ο ίδιος και οι Πρόθυμοι Σύμμαχοί του. Μέσα στην καταλυτική αυτή ιστορική διάψευση της μυθολογίας του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού, πώς μπορεί να αντέξει κι ο μύθος των μύθων, το τέλος των επαναστάσεων και του κομμουνισμού ; 2 Η αναγκαιότητα και την προοπτική της επαναστατικής διεξόδου γεννιούνται από το ίδιο το αξεπέραστο αδιέξοδο στο οποίο έχει περιπέσει ο παρακμασμένος παγκόσμιος καπιταλισμός. Το φάσμα ενός νέου μαύρου Οκτωβρίου, του μήνα που συνδέθηκε ιστορικά με παγκόσμια χρηματιστηριακά κραχ, έσπειρε ξανά τον πανικό, στα μέσα Οκτωβρίου 2014, με την ταυτόχρονη διεθνή κατάρρευση των τιμών των μετοχών, των ομολόγων και του πετρελαίου. Ήταν ταυτόχρονα ετυμηγορία για την χρεοκοπία όλων των μέχρι τώρα προσπαθειών να δοθεί διέξοδος στην τρέχουσα παγκόσμια καπιταλιστική κρίση εφτά χρόνια τώρα, και προαναγγελία για νέα θύελλα. Η διαιωνιζόμενη τελμάτωση ( secular stagnation ) της παγκόσμιας οικονομίας, με κέντρο την Αμερική, η επιδείνωση της κρίσης στην ευρωζώνη και την ΕΕ, μαζί και οι υφεσιακές τάσεις στην Γερμανία, η αποτυχία των μέτρων Abenomics στην Ιαπωνία, η επιβράδυνση της οικονομίας της Κίνας που μέχρι πρότινος ανακηρυσσόταν σε εργοτάξιο του κόσμου και διεκδικητή της παγκόσμιας ηγεμονίας στον 21ο αιώνα, συνθέτουν το ζοφερό πανόραμα. Οι τεράστιες ποσότητες ρευστότητας που διοχετεύτηκαν από τις κεντρικές τράπεζες σε Αμερική, Ευρώπη και Ασία δεν κατάφεραν να βγάλουν την παγκόσμια οικονομία από την παρατεταμένη επιβράδυνση και ύφεση, αντίθετα διόγκωσαν ακόμα περισσότερο το παγκόσμιο χρέος και παρήγαγαν νέες επικίνδυνες φούσκες στον παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό τομέα. Η αλληλεπίδραση της διεθνούς οικονομικής κάμψης και της κρίσης υπερχρέωσης επιδεινώνεται παραπέρα με τον αλληλοτροφοδοτούμενο φαύλο κύκλο της ύφεσης και του αποπληθωρισμού και δημιουργεί τον πιο δηλητηριώδη συνδυασμό, σύμφωνα με την πρόσφατη Αναφορά της Γενεύης για το Διεθνές Κέντρο Νομισματικών και Τραπεζικών Μελετών (25 Σεπτεμβρίου 2014). Ο τερματισμός της ποσοτικής χαλάρωσης, της μαζικής διοχέτευσης ρευστότητας με την αγορά αμερικανικών κρατικών χρεωγράφων από την κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, έχοντας εξαντλήσει τον όποιον ρόλο της στην Αμερική και στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, εισάγει έναν νέο παράγοντα κρίσης διεθνώς, στην ΕΕ και το Νότο, προπαντός στις λεγόμενες ανερχόμενες αγορές των BRICS. Το επίκεντρο της παγκόσμιας κρίσης βρίσκεται πάντα στην ευρωζώνη και την ΕΕ συμπαρασύροντας στην ύφεση τώρα, μαζί με την περιφέρεια, τον σκληρό πυρήνα της, όχι μόνο την Ιταλία και την Γαλλία, αλλά και την ίδια τη Γερμανία, την υποτιθέμενη μέχρι πριν από λίγο ατμομηχανή της Ευρώπης. Η επανάπαυση που είχε προκαλέσει στις αγορές η παρέμβαση Ντράγκι και της ΕΚΤ το 2012, ότι θα κάνουν τα πάντα για να σώσουν την Ευρωζώνη, όταν απειλούνταν με άμεση διάλυση, αποδείχτηκε εφήμερη. Τα μέτρα που ανήγγειλαν τώρα ο Ντράγκι και η ΕΚΤ, τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβριο 2014, αντιμετωπίζονται, αυτήν την φορά, με βαθύτατο σκεπτικισμό κι ανησυχία ότι είναι κάτι πολύ λίγο και πολύ αργά. Ο εφιάλτης των καπιταλιστών επιστρέφει καταστροφικότερος. Σε τελευταία ανάλυση, η τριαντάχρονη χρηματοπιστωτική καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, με τομή την ενδόρρηξη του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος το 2007/08, μετατράπηκε από διέξοδος στην κρίση υπερσυσσώρευσης σε καταστροφικό αδιέξοδο, από ευλογία για το κεφάλαιο σε κατάρα και Νέμεση στην Ύβρη του. Δημιούργησε τους όρους όπου καμιά χώρα δεν μπορεί πια να ξεφύγει από την παγκόσμια κρίση και πρώτα-πρώτα η ίδια η Αμερική, το κέντρο του παγκόσμιου καπιταλισμού. Εξάλλου, αυτό είναι το μήνυμα κι από την χρηματιστηριακή αναστάτωση του Οκτωβρίου 2014: παρ όλες τις διακηρύξεις ότι η Αμερική δεν παρουσιάζει την ύφεση των άλλων χωρών του κόσμου, τελικά είναι σήμερα ακόμα πιο στενά εξαρτημένη από την παγκοσμιοποιημένη οικονομία, αδυνατεί να γίνει η ατμομηχανή που θα την βγάλει από την κρίση, κι αντίθετα, βουλιάζει μαζί της. Γενικότερα, το μήνυμα λέει ότι δεν υπάρχει μοχλός ικανός να κατορθώσει το έργο της διάσωσης από την διαιωνιζόμενη τελμάτωση. Ο ρόλος των κεντρικών τραπεζών με τις ενέσεις ρευστότητας για την τόνωση της οικονομίας ή και με την ποσοτική χαλάρωση έφτασε στα όριά του. Οι ελπίδες, μετά το 2008, ότι η Κίνα και οι BRICS που έδειχναν να αντέχουν στην διεθνή ύφεση θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε παγκόσμια ανάκαμψη, αποδείχτηκαν φρούδες. Η Κίνα, παρά τα πακέτα τόνωσης, αντιμετωπίζει επιδεινούμενη επιβράδυνση της οικονομίας, νέες επικίνδυνες φούσκες στην αγορά ακινήτων, κρίση υπερεπένδυσης και υπερχρέωσης της τοπικής αυτοδιοίκησης, των τραπεζών, των επιχειρήσεων. Όσον αφορά τις αναδυόμενες αγορές συνολικά, η παγκόσμια ύφεση ρίχνει τις τιμές των πρώτων υλών που εξάγουν, ενώ η ποσοτική χαλάρωση των προηγούμενων χρόνων στις HΠΑ προκάλεσε μια πλημμυρίδα κερδοσκοπικών κεφαλαίων προς το Νότο, εκτινάσσοντας ταυτόχρονα το χρέος των χωρών του, κι αυξάνοντάς το κατά 2 τρισεκατομμύρια δολάρια μετά το Τώρα η πλημμύρα μετατρέπεται σε άμπωτη και σε φυγή κεφαλαίων από το Νότο σε άλλες προσοδοφόρες τοποθετήσεις στον Βορρά. Όπως προειδοποίησε η BIS, η τράπεζα των τραπεζών με έδρα την Βασιλεία, η ογκούμενη κρίση στις αναδυόμενες αγορές αποτελεί μεγαλύτερη απειλή από εκείνη που συνόδευσε το ασιατικό κραχ του 1997, λόγω της τεράστιας αύξησης που έχει εντωμεταξύ συντελεστεί στις οικονομίες αυτών των χωρών και την βαθύτερη ακόμα ενσωμάτωση κι αλληλοσύνδεση με το παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό σύστημα. 3 Το έλλειμμα στρατηγικής διεξόδου από την καπιταλιστική κρίση, μετά την χρεωκοπία τόσο του κεϋνσιανισμού όσο και του νεοφιλελευθερισμού ή και του όποιου μίγματός τους, τροφοδοτεί από την μια καθεστωτικές κρίσεις της μιας ή της άλλης μορφής στο εσωτερικό κάθε χώρας, κι από την άλλη, οξύτατες γεωπολιτικές κρίσεις. Οι αντιστάσεις και η οργή των λαϊκών μαζών ενάντια στην τραγωδία της ανεργίας και τα μέτρα κοινωνικού κανιβαλισμού που ευφημιστικά λέγονται μέτρα λιτότητας γεννούν πολιτική αποσταθεροποίηση και φυγόκεντρες τάσεις όχι απλώς στις χώρες-μέλη της ΕΕ αλλά και στο εσωτερικό της καθεμιάς: στην Βρετανία και την Ισπανία πυροδοτούν την ορμητική άνοδο του σκωτσέζικου και καταλανικού εθνικισμού, στη Γαλλία προκαλούν την επιθανάτια αγωνία της 5ης Δημοκρατίας, στην Ελλάδα την κατάρρευση του δικομματικού πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης κ.λπ. Συνέχεια στη σελίδα 8

5 σελίδα 8 σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014 σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014 σελίδα 9 Συνέχεια από τη σελίδα 7 Η άνοδος της άκρας Δεξιάς, του ρατσισμού, των αντιδραστικών λαϊκισμών και των φασιστικών/ ναζιστικών σχηματισμών φανερώνει την κρίση της αστικής πολιτικής εξουσίας, την εγκατάσταση μόνιμου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, την προετοιμασία προληπτικής αντεπανάστασης ενάντια στον εσωτερικό εχθρό και τους ξένους, την προσπάθεια δημαγωγικής χειραγώγησης της κοινωνικής εκμετάλλευσης και του κενού που αφήνει η πολιτική των κομμάτων της Αριστεράς, η έλλειψη μιας πραγματικά επαναστατικής μαρξιστικής ηγεσίας ριζωμένης μέσα στις μάζες των εργατών και των απόκληρων. Το επαναστατικό δυναμικό, όμως, των προλεταριακών και νεόπτωχων μαζών κάθε άλλο παρά έχει συντριβεί. Οι αποφασιστικές ιστορικές αναμετρήσεις για το Ποιος ποιον θα νικήσει βρίσκονται μπροστά κι όχι πίσω μας, στην Ελλάδα, την Ευρώπη και διεθνώς. Όλο το σύστημα των διεθνών σχέσεων, όπως φαι- 4 νόταν να διαμορφώνεται μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, έχει χάσει τα ερείσματα που του είχε δώσει η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και καταρρέει μαζί με όλες τις βεβαιότητες της μεταψυχροπολεμικής περιόδου. Η οικονομική, κοινωνική και πολιτική κατάρρευση της Ουκρανίας, η ιμπεριαλιστική επέμβαση της ΕΕ και των ΗΠΑ, η εργατική εξέγερση και σύρραξη στο Ντονμπάς, η αλληλένδετη με τα ουκρανικά γεγονότα σύγκρουση Ρωσίας και Δύσης αλλά και η γενικότερη εκρηκτική κατάσταση στην Ανατολική Ευρώπη και τα Βαλκάνια (Βοσνία, Βουλγαρία, Ρουμανία) δείχνουν ότι κάθε άλλο παρά έχει ολοκληρωθεί και παγιωθεί η ενσωμάτωση του πρώην σοβιετικού χώρου στον παγκόσμιο καπιταλισμό. Η παγκόσμια κρίση όξυνε κι έφερε στο σημείο έκρηξης την σοβούσα κρίση της μετάβασης αυτών των κοινωνικών σχηματισμών, αποκαλύπτοντας την αποτυχία των τοπικών γραφειοκρατικών ελίτ στην σύνδεσή τους με το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο να παλινορθώσουν ένα βιώσιμο καπιταλισμό που να αναπαράγεται πάνω στην δική του βάση. Η πρόγνωση του Τρότσκυ ότι η καπιταλιστική παλινόρθωση στην εποχή της ιμπεριαλιστικής παρακμής είναι δυνατή μόνο με την μορφή της αποικιοποίησης του σοβιετικού χώρου από την ιμπεριαλιστική Δύση, κάτω από ένα φασιστικό ή μισοφασιστικό καθεστώς επιβεβαιώνεται δραματικά σήμερα στην Ουκρανία. Βασισμένο στο κεκτημένο της 2ης Ευρωμεσογειακής Συνδιάσκεψης της Αθήνας τον Μάρτιο 2014, το ΕΕΚ στάθηκε εξαρχής και συνεχίζει να παρεμβαίνει ενεργά στο πλευρό των μαχητών της Ανατολικής και Νότιας Ουκρανίας ενάντια στο δοτό από τους ιμπεριαλιστές καθεστώς των ολιγαρχών και ναζιστών του Κιέβου, με την προοπτική μιας ανεξάρτητης σοσιαλιστικής Ουκρανίας των εργατικών Συμβουλίων, για την αναγέννηση μιας νέας, χωρίς γραφειοκράτες Ένωσης Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών, στα πλαίσια των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης. Η άλλη μεγάλη και σε εξέλιξη 5 γεωπολιτική κρίση των ημερών μας ξετυλίγεται στις πόρτες της Ελλάδας, στη Μέση Ανατολή, στη Συρία και το Ιράκ, με την προέλαση, από τον Ιούνιο 2014, του Νταές, σύμφωνα με τα αρχικά του στα αραβικά, του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λεβάντε. Το φονταμενταλιστικό αυτό τέρας του Φρανκενστάιν, δημιούργημα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, της Τουρκίας, της Σαουδικής Αραβίας και των πετρομοναρχιών του Κόλπου που φαίνεται να έχει ξεφύγει από τον έλεγχό τους, είναι το αποτέλεσμα, από την μια, της αποτυχίας του ιμπεριαλιστικού πολέμου κατά της τρομοκρατίας, ειδικότερα των δύο Πολέμων του Κόλπου για την ανατροπή του μπααθικού καθεστώτος στο Ιράκ, κι από την άλλη, της αντεπανάστασης για τον έλεγχο και συντριβή των κοινωνικών επαναστάσεων που πήραν το όνομα της Αραβικής Άνοιξης, ειδικότερα με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις σε Λιβύη και Συρία και την εκμετάλλευση διαφόρων, συχνά αντίπαλων, μερίδων των ισλαμιστών από HΠΑ, ΕΕ, Κατάρ και Σαουδική Αραβία (η οποία στήριξε και το αντεπαναστατικό στρατιωτικό πραξικόπημα του αλ Σίσι στην Αίγυπτο με πρόσχημα την ανατροπή της αυταρχικής κυβέρνησης των Αδελφών Μουσουλμάνων, εχθρών του Οίκου του Σαούντ). Η σύγκρουση ιμπεριαλισμού- Ισλαμικού κράτους (Νταές) είναι αντιδραστική κι από τις δυο πλευρές και πρέπει να μετατραπεί σε επανάσταση ενάντια στον ιμπεριαλισμό κι ενάντια στην σκοταδιστική οπισθοδρόμηση. Το ΕΕΚ τάσσεται ενάντια σε κάθε είδους ιμπεριαλιστική επέμβαση στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένης και της συμμετοχής της Ελλάδας του Σαμαρά και του Βενιζέλου που εμπλέκει τον ελληνικό λαό σε καταστροφικές περιπέτειες, όπως το δείχνει ήδη η είσοδος της Τουρκίας στην ΑΟΖ της Κύπρου. Την ίδια στιγμή, το σκοταδιστικό Νταές σαν όργανο που ο ίδιος ο ιμπεριαλισμός έχει σφυρηλατήσει διασπά και σφαγιάζει, προς όφελός του, τις λαϊκές μάζες της περιοχής, στη βάση Προς το 14ο Συνέδριο του ΕΕΚ Για μια επαναστατική προοπτική αυθαίρετων θρησκευτικών και εθνοτικών διαχωρισμών. Στο στόχαστρό του, μαζί με άλλους πληθυσμούς της περιοχής, έχει μπει, λόγω της ηρωικής του αντίστασης, ο λαός και το απελευθερωτικό κίνημα των Κούρδων, προπαντός το προσκείμενο στο PKK PYD κι η αυτόνομη κουρδική Ροχάβα στη Συρία. Το μαχόμενο επαναστατικό Κομπανί έγινε ήδη αθάνατο σύμβολο ηρωισμού κι αυτοθυσίας, μια Κουρδική Κομμούνα, ενεργητικός παράγοντας λαϊκής ριζοσπαστικοποίησης και δημιουργίας επαναστατικών καταστάσεων σε ολόκληρη την περιοχή, με προμήνυμα τις εξεγερσιακές συγκρούσεις που ξέσπασαν μέσα στην Τουρκία. Τα τεχνητά σύνορα που χάραξαν οι ιμπεριαλιστικές συμφωνίες Σάικς-Πικό στη διάρκεια του Πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου καταρρέουν ή αμφισβητούνται. Το ίδιο το σιωνιστικό Ισραήλ του Νετανιάχου, του Μπένετ και του Λίμπερμαν, την επαύριο του νέου βάρβαρου πολέμου κατά του παλαιστινιακού λαού στη λωρίδαστρατόπεδο της Γάζας, βυθίζεται σε πολιτική, οικονομική και ηθική κρίση, τροφοδοτώντας ταυτόχρονα και την άνοδο του αντισημιτισμού διεθνώς, ιδιαίτερα στην Ευρώπη. Καμιά βαρβαρότητα των ιμπεριαλιστών και των τοποτηρητών τους δεν μπορεί μεσοπρόθεσμα πολύ λιγότερο μακροπρόθεσμα, να επιβάλλει το νόμο της υποταγής και την τάξη των καταπιεστών πάνω στους καταπιεσμένους, τις μάζες των απόκληρων, των εργατών, των φτωχών αγροτών, των ανέργων, ιδιαίτερα της νεολαίας της περιοχής που γκρέμισαν τις δικτατορίες του Μπεν Αλί και του Μουμπάρακ. Οι κοινωνικές επαναστάσεις που ξεκίνησαν το 2011 δεν είπαν ακόμα την τελευταία τους λέξη. Χρέος κάθε επαναστάτη όπου γης είναι να σταθεί στο πλευρό τους μέχρι την τελική νίκη, την δικαίωση των διεκδικήσεών τους για δικαιοσύνη κι ανεξαρτησία, για γη κι ελευθερία, μαζί και για ανεξάρτητο Κουρδιστάν κι ελεύθερη Παλαιστίνη, μέσα σε μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία των ελεύθερων κι ισότιμων λαών της Μέσης Ανατολής. Η οικονομικά χρεοκοπημένη Ελλάδα των κοινωνικών 6 ερειπίων των μνημονιακών χρόνων βρίσκεται στο σταυροδρόμι των μεγάλων γεωπολιτικών κρίσεων και μπροστά σε νέες αναταράξεις με την επιδείνωση της κρίσης σε Ευρωζώνη, ΕΕ και διεθνώς. Όποιος κυβερνά ή πρόκειται να κυβερνήσει θα πρέπει να νοιώθει ρίγη στην σκέψη των προβλημάτων που ορθώνονται προειδοποιεί, σωστά, η φιλοκυβερνητική Καθημερινή (19 Οκτωβρίου 2014). Το χρέος της χώρας φτάνει το 174% του ΑΕΠ, είναι προφανώς μη βιώσιμο. Οι ισχυρισμοί περί του αντιθέτου που προβάλλουν οι θλιβεροί κυβερνώντες του success story τους γελοιοποιούν ανεπανόρθωτα. Μετά το καταστροφικό για τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων και όχι μόνο κούρεμα του 2012, το 85% του χρέους βρίσκεται εκτός αγορών καθώς το κατέχουν δημόσιοι φορείς του εξωτερικού, κεντρικές τράπεζες και κυβερνήσεις που δεν θέλουν, βέβαια, να το σβήσουν, με όλες τις οικονομικές και πολιτικές συνέπειες. Οι λεονταρισμοί της κυβέρνησης για διακοπή της δανειοδότησης από το ΔΝΤ κι έξοδο από το μνημόνιο και προς τις αγορές, εκτίναξαν το επιτόκιο του 10ετούς ομολόγου από 5,47 % τον Σεπτέμβριο σχεδόν στα 10% στην κρίση του Οκτωβρίου προκαλώντας και κραχ στο Χρηματιστήριο της Αθήνας. Με την αδιάκοπη επιβολή κι επιτήρηση δρακόντειων όρων από τους διεθνείς τοκογλύφους, την οικονομία συντρίμμια και την γενικευμένη ανθρωπιστική κρίση με τα 2 εκατομμύρια ανέργους και τα σχεδόν 3 εκατομμύρια ανασφάλιστους, χωρίς Υγεία και Παιδεία, η κατάσταση γίνεται κοινωνικά εκρηκτική και πολιτικά μη διαχειρίσιμη μέσα στα πλαίσια του αστικού συστήματος. Μπορεί οι παλλαϊκές κινητοποιήσεις του που δίνανε προεπαναστατικό χαρακτήρα στην κατάσταση να έχουν υποχωρήσει με πρωταρχική ευθύνη των ενσωματωμένων στο κράτος πολιτικών και συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών, των αδιέξοδων 24ωρων Γενικών Απεργιών, της εχθρότητας των εργατοπατέρων απέναντι στην αναγκαία όσο ποτέ Γενική Πολιτική Απεργία διαρκείας για την ανατροπή της κυβέρνησης και των Μνημονίων. Μπορεί οι κοινωνικοί αγώνες να γίνανε διάσπαρτοι κι ασύνδετοι μεταξύ τους αλλά ο κοινωνικός δυναμισμός δεν έχει εξαντληθεί, όπως το δείχνουν εμβληματικοί αγώνες (π.χ. η πάλη των απολυμένων καθαριστριών, των διοικητικών υπαλλήλων στα ΑΕΙ, στην ΕΡΤ, στις Σκουριές κ.λπ.) κι η συνεχιζόμενη αποσύνθεση των μνημονιακών κομμάτων που συγκυβερνούν. Η κρίση πολιτικής εξουσίας παραμένει και οξύνεται. Η φθαρμένη συγκυβέρνηση δεν αντέχει πια να κρατάει τα κυβερνητικά ηνία με λαοκτόνα μέτρα, φτηνούς θεατρινισμούς στην Αμφίπολη, χοντρά ψέμματα, ωμή κρατική βία, τρομολαγνεία και φυλακές τύπου Γ. Η πτώση της, όχι μόνον η δημοσκοπική κι ούτε απλώς εκλογική, είναι ζήτημα χρόνου, ενός οικονομικού ατυχήματος, μιας εσωτερικής κατάρρευσης ή μιας απροσδόκητης λαϊκής εξέγερσης. Η ίδια η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα και οι καπιταλιστικές ελίτ της ΕΕ και των ΗΠΑ διερευνούν διάφορα σενάρια, με πιο πιθανό την ποδηγέτηση κι ενσωμάτωση στις πολιτικές ανάγκες τους μιας αστικής αριστερής κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μετατοπίζεται διαρκώς δεξιότερα, από την εκλογική εκτίναξη σε Αξιωματική Αντιπολίτευση το 2012 στις μετριοπαθέστατες προγραμματικές θέσεις του Τσίπρα στην ΔΕΘ το 2014 και τις συνεχείς δηλώσεις νομιμοφροσύνης και συμβιβασμού με ΕΕ, ΝΑΤΟ και επιχειρηματίες. Η λυδία λίθος της δεξιάς πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ είναι η στάση του απέναντι στο χρέος και το κράτος. Ούτε η συγκυβέρνηση της Δεξιάς με το δεξιό υπόλειμμα βενιζελικού ΠΑΣΟΚ και τις παρακρατικές ομάδες των φασιστών, ούτε η αριστερή Αξιωματική Αντιπολίτευση μπορούν να δώσουν πολιτική διέξοδο στην κρίση κάτω από το συντριπτικό βάρος της καπιταλιστικής χρεοκοπίας και πρώταπρώτα του μη βιώσιμου και μη διαπραγματεύσιμου χρέους. Εδώ βρίσκεται η υλική βάση της κρίσης πολιτικής εξουσίας. Η σαμαρική έξοδος από τα μνημόνια είναι μια απάτη κι η διαπραγμάτευση για την διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι φενάκη. Η μόνη διέξοδος είναι η διαγραφή όλου του χρέους σε ρήξη με τους διεθνείς τοκογλύφους, την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ, πράγμα που με την σειρά του απαιτεί την εθνικοποίηση των τραπεζών χωρίς αποζημίωση και κάτω από εργατικό έλεγχο (μέτρο που ρητά απέρριψε η πρόσφατη σύνοδος της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ) και ριζικές τομές στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας που μόνο μια εργατική κυβέρνηση κι η εργατική εξουσία μπορεί να πετύχει στηριγμένη στην κινητοποίηση και αυτοοργάνωση των εργατικών και λαϊκών μαζών. Η αναγκαία ρήξη με την ιμπεριαλιστική ΕΕ κι η έξοδος από την φυλακή της απαιτεί όχι την αντιδραστική ουτοπία μιας εθνικιστικής απομόνωσης και περιχαράκωσης της κατεστραμμένης χώρας μας αλλά το διεθνιστικό της άνοιγμα στους άλλους λαούς και καταπιεσμένους της περιοχής, την κοινή πάλη μαζί τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τις αστικές τάξεις για την σοσιαλιστική ενοποίηση από τα κάτω στην περιοχή, τα Βαλκάνια και την Ευρώπη. Η πάλη για την σωτηρία του λαού είναι πάλη για την αυτοργάνωσή του ενάντια στους τυράννους του, στη δουλειά στην γειτονιά, στον τόπο σπουδής, παντού πάλη για να πάρει η εργατική τάξη την εξουσία με κοινωνική επανάσταση. Δεν υπάρχουν ειρηνικοί. εθνικοί δημοκρατικοί-κοινοβουλευτικοί δρόμοι προς τον σοσιαλισμό όπως ισχυρίζονται οι ρεφορμιστές και οι κεντριστές δορυφόροι τους. Η κρίση της πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου, ο κλονισμός της αστικής κυριαρχίας την ωθεί στο να δυναμώνει διαρκώς, να ανασυντάσσει, να εκσυγχρονίζει, να εκπαιδεύει πρακτικά από τώρα στην αντιμετώπιση εξεγερμένου πλήθους όλους τους μηχανισμούς καταστολής του κράτους. Με πρόσχημα την πάταξη της τρομοκρατίας και των οχλοκρατικών εκδηλώσεων το κράτος θωρακίζεται κι εξοπλίζεται με κάθε τρόπο για την αναμέτρηση. Ήδη, ακόμα και ενόψει μιας εκλογικής ήττας της Δεξιάς, προωθεί σε όλες τις θέσειςκλειδιά της εξουσίας,σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, τους στυλοβάτες μιας αντεπίθεσης. Δεν φοβάται την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά την αδυναμία της να ελέγξει τις λαϊκές προσδοκίες που έχουν καλλιεργηθεί και προπαντός τις οξύτατες λαϊκές ανάγκες. Χειραφέτηση από την εξαθλίωση που σπέρνει τον κεφάλαιο δεν υπάρχει χωρίς να συντριβούν οι κρατικοί και παρακρατικοί μηχανισμοί της αστικής κυριαρχίας για να αναδιοργανωθεί η οικονομία, σε νέες κοινωνικές σοσιαλιστικές βάσεις.. Η έξοδος από την κρίση δεν απαιτεί μόνο την έξοδο από τα μνημόνια. Είτε θα είναι έξοδος από το καπιταλιστικό σύστημα και την ιμπεριαλιστική επικυριαρχία είτε δεν θα υπάρξει. Το πιθανότερο είναι να υπάρξουν πρόωρες εκλογές με 7 αφορμή την μη εκλογή Προέδρου τον Φεβρουάριο Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει το προβάδισμα καθώς ο λαός έχει απηυδήσει από την συγκυβέρνηση και χωρίς μεγάλες προσδοκίες αποζητά μια σωτήρια ανάσα ανακούφισης από την τωρινή ασφυξία. Είναι απαράδεκτη οποιαδήποτε αφ υψηλού αντιμετώπιση και πολιτικός σνομπισμός τάχατες από τα αριστερά, απέναντι σ αυτήν την λαϊκή ανάγκη, μια στείρα καταγγελία, σεχταριστική ρητορεία, ισοπέδωση των διαφορών Δεξιάς και ΣΥΡΙΖΑ, κι ανυπόφορη αυταρέσκεια, όπως κάνει η σταλινική ηγεσία του ΚΚΕ. Τον δρόμο αυτόν, που καθόλου δεν ενοχλεί την κυρίαρχη τάξη και δίνει άλλοθι στην Κουμουνδούρου, ακολουθούν και δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ενώ άλλοι τομείς της φλερτάρουν ανοιχτά ή συγκαλυμμένα με τον ΣΥΡΙΖΑ, υπερασπιζόμενοι τις θετικές δυνατότητες μιας αριστερής κυβέρνησης και των αδιέξοδων δημοκρατικών δρόμων προς τον σοσιαλισμό στο όνομα του Γκράμσι ή και μιας στρεβλής υπεριστορικής ανάγνωσης των Θέσεων για το Ενιαίο Μέτωπο και την εργατική κυβέρνηση των Συνεδρίων της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Ο αριστερός σεχταρισμός, όπως έδειξε ο Τρότσκυ, δεν είναι παρά το κουλουριασμένο ελατήριο του δεξιού οπορτουνισμού που δεν έχει ακόμα ξετυλιχτεί. Εξάλλου, κάποιοι κεντριστές δεν έχουν να αντιπαραθέσουν στο ΣΥΡΙΖΑ τίποτα άλλο παρά την μετωπική συμπόρευση μερικών ομάδων με έντονα χαρακτηριστικά αριστερού εθνικισμού τύπου Σχεδίου Β ή ΕΠΑΜ. Άλλοι βλέπουν σαν μοναδικό μέλλον για την επαναστατική αριστερά, ενόψει εκλογικής επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ, την λειτουργία της σαν αριστερού λόμπι πίεσης πάνω στον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του. Το ΕΕΚ, στην πορεία προς το 14ο Συνέδριό του, πρέπει να ετοιμαστεί επειγόντως, πολιτικά και οργανωτικά, για τις επερχόμενες μεγάλες αναμετρήσεις και αλλαγές, ξεπερνώντας αδυναμίες, αγκυλώσεις και συγχύσεις. Πρέπει να βρισκόμαστε, σε διαρκή επαφή και διάλογο με τις μάζες, οι οποίες κάνουν τις δικές τους εμπειρίες με την στροφή τους προς τα αριστερά και που τώρα εκφράζεται με στροφή στον ΣΥΡΙΖΑ. Κάθε προσαρμογή, όμως, στην πολιτική του τελευταίου, κάθε εγκατάλειψη της πάλης για την πολιτική ανεξαρτησία της εργατικής τάξης και της οικοδόμησης ανεξάρτητης επαναστατικής πρωτοπόρας διεθνιστικής κομμουνιστικής οργάνωσης θα ήταν ολέθρια. Θα ενισχύαμε κι εμείς την απειλή μιας νέας Βάρκιζας ή μιας νέας Χιλής του Αλιέντε. Το σύνθημα του Δεκέμβρη παραμένει η πολεμική κραυγή του ΕΕΚ: Βάρκιζα τέλος! Μπροστά μας δεν έχουμε απλώς μια εναλλαγή στην κυβέρνηση ή στην διαχείριση της κλυδωνιζόμενης αστικής εξουσίας ούτε βέβαια μια επανάληψη της αλλαγής του ΠΑΣΟΚ, καθώς οι ιστορικές συνθήκες της Μεταπολίτευσης και οι κοινωνικές βάσεις που στήριξαν το τελευταίο έχουν εκλείψει. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των επόμενων εκλογών, όποιες κι αν είναι άλλες εξελίξεις που μπορούν αιφνιδιαστικά να παρουσιαστούν, πρέπει να ετοιμαστούν η εργατική τάξη, οι καταπιεσμένοι, οι πρωτοπόρες επαναστατικές δυνάμεις για κρίσιμες μάχες που ξεπερνούν ό,τι γνωρίσαμε μέχρι τώρα, κι όπου θα μπαίνει ξανά και ξανά το ζήτημα της ταξικής πολιτικής εξουσίας: ποια κοινωνική δύναμη, με ποιο πρόγραμμα, με ποια οργάνωση, με ποια προοπτική πάλης στην χώρα και διεθνώς, μπορεί να βγάλει την κοινωνία από την κατάρρευση στην βαρβαρότητα; Το ΕΕΚ πρέπει να παρέμβει σε όλους τους αγώνες με το δικό του ανεξάρτητο πρόγραμμα, με την δικιά του οργάνωση, χωρίς αυτοαναφορικότητες, με πνεύμα και μεθόδους Ενιαίου Μετώπου με όλες τις οργανώσεις της Αριστεράς, του εργατικού και λαϊκού κινήματος, πρώτα-πρώτα με τις δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς μαζί και με τις μαχόμενες αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες. Η πρώτη διαχωριστική γραμμή που αναγνωρίζουμε είναι το οδόφραγμα που χωρίζει καταπιεστές και καταπιεσμένους κι όχι τα ιδεολογικά σινικά τείχη ανάμεσα σε όσους μάχονται ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και το Κράτος που την περιφρουρεί. Οι επαναστάτες τροτσκιστές πρέπει να εκπαιδευτούν οι ίδιοι εκπαιδεύοντας την εμπροσθοφυλακή των εξεγερμένων. Μαθαίνοντας μέσα στις μάζες και από τις μαχόμενες μάζες, μαζί μ αυτές, όχι, όμως, στην ουρά των αυταπατών τους, σαν βαρίδι τελικά του κινήματος. Να δράσουν μαθαίνοντας με αδογμάτιστη μαρξιστική θεωρία, μέθοδο και πολιτική φαντασία πώς οι ίδιες οι μάζες μαθαίνουν και ασκούν την τέχνη της κατάληψης της εξουσίας και το έργο της αυτοχειραφέτησής τους. Δεν συνθηκολογούμε, ποτέ 8 ούτε εγκαταλείπουμε στιγμή την ακλόνητη πίστη μας στην ανάγκη, το επαναστατικό πρόγραμμα και το δρόμο της Τέταρτης Διεθνούς που ίδρυσε ο Τρότσκυ και οι μπολσεβίκοι σύντροφοί του στις πιο ζοφερές ώρες του 20ου αιώνα. Στόχος και ανάγκη της Νέας Διεθνούς δεν ήταν απλώς ο αντισταλινισμός: ήταν και παραμένει το καθήκον να κάνουμε την παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση που άρχισε το 1917 διαρκή και νικηφόρα, μέχρι την καθολική ανθρώπινη χειραφέτηση. Η διαφορά μας, η διαφορά του τροτσκισμού από τον σταλινισμό, τους επιγόνους του και κάθε γραφειοκρατία, όπως έγραφε ο ίδιος ο Τρότσκυ, δεν βασίζεται αποκλειστικά σε μιαν αντίθεση στην αντίληψη των αντικειμενικών σκοπών των κομμάτων μα σε μιαν αντίθεση στη γενική αντίληψη της υλικής και πνευματικής ζωής της ανθρωπότητας (Λογοτεχνία και Επανάσταση). Παλεύουμε για να ξεπεραστεί το χάσμα υλικής και πνευματικής ζωής που επέβαλε η ταξική κοινωνία, παλεύουμε για μια νέα, ελεύθερη Ζωή σε ένα νέο απελευθερωμένο αταξικό κι ανεξουσίαστο κόσμο, στον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό, τον κόσμο που έρχεται!

6 σελίδα 10 σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014 σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014 σελίδα 11 Την εβδομάδα που πέρασε ψηφίστηκε κατά πλειοψηφία ο προϋπολογισμός της Περιφέρειας Αττικής, για το Υπερψήφισαν οι παρατάξεις Δύναμη Ζωής (ΣΥΡΙΖΑ), Μόνο με έργο (Σγουρός-ΠΑΣΟΚ) και Ανατροπή στην Αττική (Πέτρος Μαντούβαλος) και Ανάσα για την Οικολογία (Αντώνης Γάκης). Η εκτίμηση του προϋπολογισμού που κατέθεσε η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ στην Περιφέρεια έχει προφανή πολιτική σημασία. Είναι η πρώτη παρουσίαση στοιχείων ενός πολιτικού και οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, σε μια περιφέρεια με ιδιαίτερο βάρος. Σε μια περιφέρεια τοπικό κράτος, που όλα τα κοινωνικά προβλήματα που υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα, εδώ συμπυκνώνονται με οξύ τρόπο, σε μια περιοχή με έντονες ταξικές αντιθέσεις. Ταυτόχρονα έχει ιδιαίτερη σημασία να δούμε ποια είναι η κριτική που έγινε σε αυτόν τον προϋπολογισμό, και τελικά να θέσουμε τα κριτήρια που πιστεύουμε πως θα πρέπει να αντιμετωπιστεί. Η ίδια η Ρένα Δούρου τον προλόγισε ως ένα προϋπολογισμό «ενδεικτικό του δικού μας προσανατολισμού, της ανάπτυξης δηλαδή με κοινωνικό πρόσημο και περιβαλλοντική εγρήγορση, μέσα σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Επιλέξαμε να δράσουμε πολιτικά υπεύθυνα, οικονομικά αξιόπιστα, κοινωνικά ευαίσθητα.» Ενώ ο Αντιπεριφερειάρχης Οικονομικών Χρήστος Καραμάνος, υπενθύμισε με νόημα πως «προωθούμε την υλοποίηση της ατζέντας των κινημάτων για το περιβάλλον, με τον Υμηττό, το Άλσος Φιλαδέλφειας σαν πρώτα βήματα». Στην πραγματικότητα ο προϋπολογισμός που ψηφίστηκε: 1) Είναι ισοσκελισμένος, χωρίς να εμφανίζει ελλείμματα, πιστός στο Παρατηρητήριο Οικονομικής Αυτοτέλειας, ο οποίος θα ελέγχει και θα αξιολογεί την ορθή εκτέλεση του προϋπολογισμού δήμων και περιφερειών. Τέτοιον προϋπολογισμό είχε διαμορφώσει πέρυσι και η παράταξη Σγουρού, ο οποίος όπως ομολόγησαν στελέχη της Δύναμης Ζωής, είναι κατά 90% όμοιος με αυτόν που παρουσίασαν φέτος. Η διαμόρφωση ισοσκελισμένου προϋπολογισμού, έχει μεγάλη σημασία, γιατί είναι η πρώτη έμπρακτη αποδοχή, από τη μεριά της νέας ηγεσίας της Περιφέρειας Αττικής, του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος , που ισχύει για την Προϋπολογισμός Περιφέρειας Αττικής Σαν σε κύτταρο ο μελλοντικός οργανισμός; λεγόμενη Τοπική Αυτοδιοίκηση από την 1 η Σεπτεμβρίου (ο οποίος θέτει ως βασική προϋπόθεση χρηματοδότησης τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς). Είναι αποδοχή του «αυτοδιοικητικού μνημονίου». Άρα συνολικά των μνημονίων. 2) Με την χρηματοδότηση με 2 εκατ. ευρώ για την ολοκλήρωση του ΧΥΤΑ Γραμματικού, συμμετοχής ιδιωτών, υλοποιεί έναν από τους όρους του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, για τη Σύμπραξη Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα σε τομείς όπως η διαχείριση απορριμμάτων, ο ηλεκτροφωτισμός, η φύλαξη σχολείων κ.τ.λ. Δηλαδή έχουμε να δούμε πολλά ακόμα. 3) Γυρίζει την πλάτη στα κινήματα για το χώρο και το περιβάλλον, με τη χρηματοδότηση του σχεδίου Μελισσανίδη για τη Νέα Φιλαδέλφεια, όπου ο Αντιπεριφερειάρχης Καραμέρος δηλώνει χαρακτηριστικά πως «θα σεβαστούμε τις τοπικές κοινωνίες, δε θα τα χαλάσουμε για δυο-τρία στρέμματα παραπάνω». Ταυτόχρονα δίνονται τα 7 εκατ. ευρώ για να δημιουργηθούν πολυτελείς θέσεις VIP στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όταν ακόμα και το Ελεγκτικό Συνέδριο έχει γνωμοδοτήσει αρνητικά. 4) Δηλώνει πως εξαπλασιάζει τις κοινωνικές δαπάνες, κυρίως μέσα από κονδύλια ΕΣΠΑ χωρίς να υπάρχει η αντίστοιχη μνημονιακή νομολογία που να επιτρέπει κάτι τέτοιο. Υποσχέσεις στον αέρα δηλαδή, αν λάβουμε υπόψη μας, πως για όλα τα βασικά ζητήματα, η Δύναμη Ζωής δήλωσε πως τα χρήματα για όλες τις διευκολύνσεις του κεφαλαίου, ήταν δεσμευμένα. Μάλλον η Περιφέρεια ως αρχή έχει συνέχεια Η υπόσχεση της νέας ηγεσίας της Περιφέρειας, πως σε τρεις μήνες θα έρθει νέος αναθεωρημένος προϋπολογισμός, συμπίπτει χρονικά, με την επικείμενη όξυνση των εξελίξεων στο πολιτικό σύστημα, με αφορμή την εκλογή προέδρου δημοκρατίας. Και από αυτήν την άποψη παραπέμπει στις κεντρικές πολιτικές εξελίξεις. Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ ΚΑΙ Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ Οι κριτικές των αντιπολιτευόμενων παρατάξεων, προφανώς πλην Σγουρού, που κατηγόρησε τη Δούρου για ψέματα προς τους ψηφοφόρους, εμφανίζοντας το δικό του ορθό προϋπολογισμό, και ιδίως της αριστεράς, εντοπίζουν αρκετές από τις σημαντικές αρνητικές πλευρές του προϋπολογισμού, τον οποίο και καταψήφισαν. Υποδεικνύουν την ταύτιση με τα μεγάλα εργολαβικά συμφέροντα, την συμπόρευση με τα κριτήρια και τις πολιτικές της Ε.Ε. κ.τ.λ. Εξαίρεση εδώ αποτελεί ο συνδυασμός Αττική-Συμμέτοχοι στο αύριο (ΑΝ. ΕΛ.), ο οποίος ψήφισε λευκό στον προϋπολογισμό, «δίνοντας αρκετά περιθώρια κατανόησης ως προς το γεγονός ότι αναλάβατε μόλις τώρα και είχατε λιγοστά και στενά χρονικά περιθώρια για να μας παρουσιάσετε κάτι το εντελώς διαφορετικό». Για άλλη μια φορά, η λεγόμενη Τοπική Αυτοδιοίκηση αποτελεί φυτώριο κεντρικών κυβερνητικών συνεργασιών. Γεννιούνται όμως κάποια ερωτήματα που θέλουμε συντροφικά να θέσουμε: Πως μπορεί να ανοίξει μια άλλη προοπτική για την πάλη, όταν η Λαϊκή Συσπείρωση, καλεί για άλλη μια φορά «να βγάλει ο λαός τα συμπεράσματά του από τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας διοίκησης της περιφέρειας, να πάρει ο ίδιος την κατάσταση στα χέρια του, χωρίς να περιμένει τίποτα από παλιούς και νέους σωτήρες», αλλά και χωρίς μια ξεκάθαρη αντιπαραθετική πολιτική γραμμή με σχέδιο και ενιαιομετωπική λογική μάχης, θα συμπληρώναμε; Ή όταν η Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αττική (ΑΝΤΑΡΣΥΑ), παρόλες τις αρκετές σωστές επισημάνσεις τις οποίες κάνει, δηλώνει προς το τέλος της τοποθέτησής της πως «Περιμέναμε (!) να παρουσιαστεί μια συνολική λογική για το ποια είναι η πολιτική της Περιφέρειας και πώς απαντάει σε βασικές κοινωνικές ανάγκες (φτώχεια, ανεργία, ανάγκες σίτισης, κοινωνικό κράτος, περιβάλλον και ποιότητα ζωής». Η Περιφέρεια Αττικής είναι ένα από τα μεγαλύτερα τοπικά κράτη. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί να είναι μετερίζι ανεξάρτητης εργατικής και κοινωνικής πολιτικής, ανεξάρτητα από το συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων, με βάση το ποιος ηγείται. Τέτοιες τοποθετήσεις, είναι φανερό, πως μπορούν εύκολα να μετατρέπονται, ανεξάρτητα από προθέσεις, σε λογικές πίεσης προς την διοίκηση της Περιφέρειας, το ΣΥΡΙΖΑ, συσκοτίζοντας τα ζητήματα στις συνειδήσεις της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, και ευρύτερα των εκμεταλλευόμενων στρωμάτων. Είναι μια σαφής έκφραση της αδυναμίας εκτίμησης της συστημικής παρακμής που ζούμε, και η οποία υποτίθεται πως θα μπορούσε να παλευτεί από την γωνιά της Περιφέρειας Αττικής. Κανένα πρόγραμμα, καμιά πάλη ενάντια στους «αυτοδιοικητικούς» προϋπολογισμούς ειδικά, στη συνολική πολιτική των τοπικών κρατών γενικότερα, του ίδιου του κράτους κυρίως, δε μπορεί να είναι ολοκληρωμένο αν δεν εμφανίζει ταυτόχρονα την ανάγκη για την ανατροπή της κυβέρνησης, για την προετοιμασία της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας. Αν δεν καταδεικνύει πως δεν υπάρχει επιστροφή σε λογικές προτάσεων πάνω στο υπάρχον σύστημα, το οποίο με την κρίση και την παρακμή του όχι μόνο απειλεί όλους μας, αλλά σε πολιτικό επίπεδο συντρίβει τις όποιες αυταπάτες διαφορετικής πολιτικής μέσα από αυτούς τους θεσμούς. Αυτού του είδους τα όργανα, για τους επαναστάτες είναι βήματα, έστω και μικρά, για την πιο πλέρια καταγγελία της πολιτικής του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του, για την κατάδειξη της οικονομικής και πολιτικής χρεωκοπίας αυτού του συστήματος, είναι μια ακόμα σκοπιά για κάλεσμα αυτοοργάνωσης της τάξης, για την οργάνωση της δικής της εξουσίας. Μια τοποθέτηση στο περιφερειακό συμβούλιο ενδεικτικά θα έπρεπε να περιλαμβάνει τα εξής, όπως τα παρουσίασε άλλωστε το Ε.Ε.Κ. και μέσα από την αρθρογραφία του, στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του περασμένου Μαΐου: 1) Άρνηση εφαρμογής όλων των μνημονιακών νόμων και του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος. Καταψήφιση του Προϋπολογισμού. 2) Στάση πληρωμών σε δάνεια των δήμων και των περιφερειών προς τοκογλύφους και κεφάλαιο. Κανένα σπίτι να μη χαθεί, κανένας ανεξάρτητα από εθνικότητα να μη χάσει ρεύμα, νερό κ.τ.λ. 3) Πλατύ κάλεσμα για δημιουργία ελέγχου των τιμών σε δήμους και περιφέρεις, συγκροτημένες από συνδικάτα, συλλογικότητες γειτονιών, πρωτοβουλίες εργαζομένων και ανέργων. 4) Απαλλοτρίωση εγκαταλελειμμένων κτιρίων για τη στέγαση περιφερειακών κοινωνικών υπηρεσιών. 5) Εργατικό έλεγχο στις υπηρεσίες της Περιφέρειας, με ενεργοποίηση συνοικιακών συμβουλίων, λαϊκών συνελεύσεων σε κάθε δήμο και περιφέρεια με εκλεγμένους και ανακλητούς αντιπροσώπους. 6) Καμιά απόλυση, διαθεσιμότητα, κινητικότητα στους υπαλλήλους δήμων και Περιφέρειας. Λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους με αύξηση των αποδοχών. Νίκος Πελεκούδας RATIO ΑΗ εικόνα του κοινοβουλίου μας πάντα ήταν ανιαρή, πράγμα που δεν σημαίνει ήπια. Ανέκαθεν, ελάχιστη έξαψη προσέφερε. Κενόλογες αψιμαχίες, φανταχτερά ευφυολογήματα και κωμικές υπερβολές κατέκλυζαν την σοβαροφανή αίθουσά του. Εσχάτως, όμως, η νυσταλέα εικόνα του μεταλλάχθηκε σε κάτι ευτελές. Ο υπουργός των εξωτερικών και πρόεδρος του αξιοχλεύαστου φαντάσματος του παsok Ε. Βενιζέλος, αναφερόμενος στους εσωκομματικούς «αντιπάλους» του, που τον αποδοκίμασαν δια βοής, μένοντας αταλάντευτα πιστός στα προσωπικά και στα παραταξιακά του πολιτισμικά πρότυπα, τους αποκάλεσε «τσογλάνια», χαρακτήρισε την πολιτική συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ «τσαμπουκαλίδικη» τονίζοντας πως «έχουν σκυλιάσει» μπροστά στην επιτυχία της συγκυβέρνησης! Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Άδωνις ΓεωργιΑΔΗΣ θεώρησε το ενδεχόμενο νάρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση ως κάτι ταυτόσημο με το «οι παλαβοί στην εξουσία» ενώ η κυβερνητική εκπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη κακίζει το «σορολόπ» του ΣΥ- ΡΙΖΑ και εκφράζει τον φόβο της πως «αν ο Τσίπρας κάνει παλικαριές, θα κλείσουν τα ΑΤΜ» Όποιος αντιμετωπίζει την πιο πάνω αξιοθρήνητη, ευτελή εικόνα της πολιτικής μας ζωής ως sui generis περίπτωση των συγκεκριμένων πολιτικών μας, σφάλλει. Είναι κάτι ευρύτερο και, προεχόντως, βαθύτερο και ουσιαστικότερο. ET ORATIO ΒΗ έννοια επενεργεί επί της έκφρασης, η γλώσσα έχει ως υπόβαθρο την σκέψη, η μορφή και το περιεχόμενο της σκέψης μας, αντανακλάται στην γλώσσα μας και ανταποκρίνεται στην μορφή και στο περιεχόμενο της ζωής μας (παράβαλε Μiguel de UNAMUNO, Το τραγικό αίσθημα της ζωής, εκδόσεις PRINTA σελ. 184, 316 και 373, ως και Χάννα Άρεντ, Η ανθρώπινη κατάσταση (VITA ACTIVA) εκδόσεις γνώση, σελ. 44 και 43 όπου και η διατύπωση της κικερώνειας έκφρασης «ratio et oratio»). Ας ξαναθυμηθούμε τον Γκεόργκι Βαλεντίνοβιτς Πλεχάνωφ που επέμενε πως «μια μηλιά μόνο μήλα μπορεί να κάνει όχι αχλάδια. Στην τελευταία περίπτωση θ αποδεικνυότανε αχλαδιά κι όχι μηλιά». Αποδεχόμενοι τον εγγενή κίνδυνο της πιο πάνω οργανικής μεταφοράς μας, διευκρινίζουμε ότι οι προαναφερθέντες πολιτικοί εκπρόσωποι του κυβερνητικού «Μαύρου Μετώπου» ομιλούν, (τρόπος του λέγειν), σε αντιστοίχιση με την μορφή και το περιεχόμενο της σκέψης τους, την οποία και εκφράζουν η σκέψη τους ανταποκρίνεται στην μορφή και στο περιεχόμενο της ζωής τους, έτσι όπως η τελευταία οριοθετείται απ τις τωρινές πολιτικές και κοινωνικές συγκυρίες και απ τα πολιτικά προτάγματά τους. Είναι οι πλέον κατάλληλοι για να εκπροσωπήσουν το «Μαύρο Μέτωπο» υπό την έννοια ότι βρίσκονται σε πλήρη αντιστοίχιση με την σκέψη και την πολιτική πρακτική των μορφωμάτων που εκπροσωπούν. Αν δεν υπήρχαν, τότε θα τους επινοούσαν. Θάτανε ανεδαφικό, παράλογο ίσως, το να αναμένεις απ τους προοαναφερθέντες να εκφράσουν συγκροτημένο, έστω συντηρητικό, λόγο, πολλώ δε μάλλον, να εκφράσουν σκέψεις που απαιτούν εννοιολογική φροντίδα και ακρίβεια σε υποφερτά, έστω, ελληνικά, την στιγμή που η πολιτική τους συμπεριφορά -και τα ταξικά τους συμφέροντα, πάνω στα οποία εδράζεται αυτή- εγκαθιδρύει την έσχατη λεηλασία του ελληνικού λαού που οδηγεί στην γενικευμένη εξαθλίωση και στην αποσύνθεση της ανθρώπινης προσωπικότητας. (παράβαλε, Ράσελ Τζάκομπι, Το τέλος της ουτοπίας, εκδόσεις Τροπή, σελ. 92). Θάτανε εξωπραγματικό να αναμένουμε απ αυτούς σωστή χρήση των λέξεων για τον απλούστατο λόγο πως η σωστή χρήση των λέξεων δεν είναι μόνο ζήτημα γραμματικής λογικής αλλά και ιστορικής προοπτικής και η δική τους προοπτική είναι ο εξανδραποδισμός της εργαζόμενης ελληνικής κοινωνίας. Γι αυτόν τον λόγο στα χείλη τους οι λέξεις δεν χρησιμεύουν για να αποκαλύπτουν πραγματικότητες αλλά για να επικαλύπτουν τις ανομολόγητες προθέσεις τους! Μ αυτό το δεδομένο υπ όψιν, μπορούμε να αξιολογήσουμε με πληρότητα την συρίζουσα και σπηλαιώδη φωνή του ΓεωργιΑΔΗ, την σπογγώδη και αφρίζουσα ομιλία της Βούλτεψη και την προσαρμοσμένη σε κομπρεσέρ γλώσσα του Ε. Βενιζέλου. ΓΚαι η κοινοβουλευτική μας Αριστερά, πώς αντιμετωπίζει αυτόν τον πολιτικό βόρβορο; Ας θυμηθούμε το παλιό ρωμαϊκό γνωμικό: Quod licet Iovi non licet bovi. (Ό,τι επιτρέπεται στον Δία, δεν επιτρέπεται σ ένα βόδι). Όμως, προσοχή! Διαβάζεται και αντίστροφα: Quod licet bovi non licet Iovi. (Ό,τι επιτρέπεται σ ένα βόδι, δεν επιτρέπεται στο Δία). (βλ. Χάννα Άρεντ, Άνθρωποι σε ζοφερούς καιρούς, εκδόσεις ΝΗΣΙΔΕΣ, σελ Πρόκειται για δοκίμια αφιερωμένα στην Ρόζα Λούξεμπουργκ, στον Βάλτερ Μπένγιαμιν και στον Μπέρτολτ Μπρεχτ). Σ ένα βόδι (Μαύρο Μέτωπο) «επιτρέπονται» πάμπολλα όχι όμως και στον Δία (Αριστερά)! Η μείζων πτέρυγα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς (ΣΥΡΙ- ΖΑ), αφού έσπευσε, προ πολλού, να εγκαταλείψει «το όπλο που της πλήγωνε τα χέρια» (η έκφραση ανήκει στον (Σκέψη και Ομιλία) Gustave Glotz), δηλαδή το κοφτερό αναλυτικό εργαλείο του «ταξικού αγώνα» και της ταξικής θεώρησης της κοινωνίας, το αντικατέστησε με το ολέθριο και πλαδαρό επινόημα της κοινοβουλευτικής ανάθεσης. Αντί να μπολιάσει την μαζική απόγνωση με το εκρηκτικό μπόλι της ελπίδας, σέρνεται στους μαιάνδρους του απωθητικού κοινοβουλευτικού «μύλου των συμβιβασμών» (κατά την αξεπέραστη έκφραση του Γερμανοεβραίου σοσιαλιστή, με ελευθεριακή έμπνευση, συγγραφέα Arthur Holitscher βλ. Michael Löwy, FRANTZ KAFKA, Ανυπότακτος ονειροπόλος, εκδόσεις ΚΑΤΑΡΤΙ, σελ. 50), αντί να δώσει πνοή στους καθημαγμένους εργαζόμενους και στους εξαθλιωμένους άνεργους, αντί να τους προσφέρει έμπνευση με την συγκρουσιακή πολιτική συμπεριφορά της, επικαλείται την απογοήτευσή τους και το ότι «δεν βγαίνουν στους δρόμους» ως άλλοθι της δικής της συστημικής ενσωμάτωσης. Για ποιόν λόγο «να βγουν στους δρόμους»; Για να αντικαταστήσουν το φρικτό παρόν με ένα μέλλον à la ΣΥΡΙΖΑ που στην καλύτερη περίπτωση θα αποτελεί μια ελαφρώς βελτιωμένη εκδοχή του παρόντος; Παγιδευμένη (η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ) στο ατσάλινο δόκανο των θλιβερών παραχωρήσεών της προς την αστική τάξη (Ναι στην ΕΕ, στην ΟΝΕ και στο ΝΑΤΟ, όχι στις μονομερείς ενέργειες) επιμένει να ορίζει την ελληνική (και ευρωπαϊκή) κοινωνία, με όρους αποδεκτούς από την ίδια την κυρίαρχη τάξη της. Έτσι θα χαρίσει μορφή σ ότι δεν έχει; Μήπως βοηθήσει σ αυτό η αγιαστούρα του Πάπα; Αφημένοι χωρίς επαναστατική γονιμοποιητική βοήθεια, θάναι πάρα πολλοί οι άνθρωποι που θα γλιστρήσουν μ ένα στεναγμό ανακούφισης, στις «χαρές και στις ευκολίες» της τηλεοπτικής μαγείας που χειρίζονται επιδέξια οι μαστρωποί της κοινής γνώμης. Και η ελάσσων πτέρυγα (ΚΚΕ) της κοινοβουλευτικής μας Αριστεράς; Η κλειστή ηγετική της ομάδα αντιμετωπίζει τον φρικαλέο ζουρλομανδύα της στυγνής ταξικής εκμετάλλευσης με στενόμυαλη πολιτική αυταρέσκεια και κενοδοξία. Θεωρεί την πληττόμενη από μύριες δυστυχίες λαϊκή μάζα ως αντικείμενο επιδεκτικό κομματικής χειραγώγησης και υποκατάστασης. Την περιβάλλει με μια «συγκροτημένη δυσπιστία», της αρνείται τον αυθορμητισμό, εκτός εάν είναι προσχεδιασμένος υπέρ αυτής. Στα χείλη της συνταρακτικές ιδέες και νοητικές συλλήψεις, φαντάζουν ξεδοντιασμένες έννοιες που σερβίρονται μ ένα όχι νέο αλλά ξαναγυαλισμένο λεξιλόγιο. Έτσι, σφάλλει ακόμη κι όταν έχει δίκιο. Πρωταρχικός της στόχος δεν είναι το «Μαύρο Μέτωπο» αλλά η υπόλοιπη Αριστερά και καταφέρεται κατ αυτής μ ένα ρηχό πείσμα, σταθερά αλλά τυφλά σαν ανθρώπινος τροχιόδρομος, μέχρι του σημείου να δέχεται τα ενθουσιαστικά (χλευαστικά;) χειροκροτήματα της αντίδρασης. {Δεν αντέχουμε στον πειρασμό να κάνουμε τον ακόλουθο παραλληλισμό: Κατά τον A.J Butler «Είναι παλιά ιστορία των χριστιανών που θυσιάζουν πατρίδα, φυλή και θρησκεία, προκειμένου να θριαμβεύσουν εναντίον μιας αντίπαλης αίρεσης χριστιανών». Ας μη λησμονούμε και την φράση που ο ιστορικός Δούκας αποδίδει σε επιφανή προσωπικότητα του Βυζαντίου, τις παραμονές της Άλωσης: «κρειττότερόν έστιν ειδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν»}. Αναφέρονται στο παρελθόν τους μόνον εγκωμιαστικά θαρρείς κι αποτελεί, όχι αντικείμενο επιστημονικής έρευνας, αλλά αγιογραφικής έξαρσης. Ταυτόχρονα, με την αγιογραφική επίκληση του παρελθόντος, επιζητούν να ακυρώσουν την δέουσα κριτική του παρόντος. Το μέλλον που ομιχλωδώς ευαγγελίζονται ομοιάζει στο απωθητικό καθεστώς του αλήστου μνήμης Τσαουσέσκου. Ένα τέτοιο κόμμα δεν πρόκειται να γίνει ποτέ «το τσεκούρι που θα σπάσει μέσα μας την θάλασσα του πάγου». Η πολιτική συμπεριφορά του, αν παραμείνει αναλλοίωτη, δεν θα παρίσταται ως exodus για τον χειμαζόμενο λαό, αλλά ως exitus τούτου! Σημείωση: «Μαύρο» Μέτωπο Η κονκάρδα της Μαρίας Αντουαννέτας, της ακραία αντιδραστικής τελευταίας βασίλισσας πριν την Μεγ. Γαλ. Επανάσταση, ήταν μαύρου χρώματος. Έκτοτε, ο χαρακτηρισμός «μαύρος» καθιερώθηκε διεθνώς ως δηλωτικός της πολιτικά και κοινωνικά ακραίας αντίδρασης! 25 Χ 2014 Πέτρος Πέτκας BOΛΟΣ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙ Ο ΣΤΕΦΟΠΟΥΛΟΣ Ο Πέπε Γκρίλο ξεκίνησε τη πολιτική του καριέρα με μια απίστευτη δημαγωγία εναντίον του σάπιου ιταλικού πολιτικού συστήματος. Για να αντιληφθεί κανείς το ρόλο του, αρκούσε να κοιτάξει τις θέσεις του για τους μετανάστες και την άποψή του για το εργατικό κίνημα. Οι Γκρίλο της περιοχής μας πήγαν πιο μακριά. Το πρόσφατο περιστατικό της νέας δημοτικής αρχής, με τον δημοτικό σύμβουλο Χρήστο Στεφόπουλο να χειροδικεί εναντίον του ταμία του δήμου Βόλου είναι το αποτέλεσμα των επισκέψεων Μπέου σε όλους τους χώρους εργασίας και των διαρκών απειλών του εναντίον όλων. Εδώ και μήνες καταφέρεται, με ύφος μονάρχη του Μονακό, εναντίον όλων όσων δεν του γεμίζουν το μάτι με χαρακτηρισμούς όπως «κοπρίτες», «διχασμένες προσωπικότητες», «είσαστε για κλωτσιές». Τα αποτελέσματα αυτής της τακτικής, είναι η παραγωγή και προαγωγή του κοινωνικού κανιβαλισμού στην πόλη και οι τραμπουκισμοί από δημοτικούς του εναντίον όλων των εργαζομένων ανεξαιρέτως. Στο στόχαστρο μπήκαν και οι συνδικαλιστές των ΟΤΑ. Άλλωστε γιατί να υπάρχουν συνδικάτα αφού L Etat, c est moi; Πιθανόν να τους διαφεύγει της προσοχής ότι «εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε». Ο Μπέος που προεκλογικά είχε δηλώσει, από ραδιοφώνου, ότι δεν έγινε και τίποτα που στο ψηφοδέλτιό του στις δημοτικές εκλογές είχε ως υποψήφιους μέλη της χρυσής αυγής (ενώ την ίδια στιγμή δήλωνε υπέρμαχος της δημοκρατίας) έλαβε ήδη τα εύσημα από τους εθνικιστές της περιοχής μας μετά την άρνησή του να υπογράψει ψήφισμα ενόψει της επετείου δολοφονίας του Π. Φύσσα στις 18 Σεπτεμβρίου. Η ανάλογη δήλωσή του ότι η παράταξή του δεν θα υπογράψει ποτέ ψήφισμα για τη γενική πολιτική κατάσταση αλλά μόνο για όσα αφορούν την πόλη δείχνει ακριβώς με ποιον τρόπο αναρριχήθηκε στη διοίκηση αυτής της πόλης. Δεν πρέπει να αναζητά κανείς στη νέα δημοτική αρχή έναν ορθολογικό πυρήνα σκέψης. Η ιδεολογία του πολιτικού ανορθολογισμού είναι το προοίμιο της εισόδου της στην άκρα δεξιά και μετά ίσως ακόμα πιο μακριά. Στο δήμο Βόλου, όσοι διοίκησαν δεκαετίες μας άφησαν μια ανοικτή πληγή. Ο Μπέος ανέλαβε να την μετατρέψει σε γάγγραινα κι αυτό είναι κάτι που δεν θα το επιτρέψουμε. Το ΕΕΚ καλούσε στο Β γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών να μαυριστεί ο Μπέος κι η φουσκωτή παρέα του. Χωρίς να ξεχνάμε τις βαθιές πολιτικές μας διαφορές με άλλα κόμματα της αριστεράς, δεν τηρήσαμε την πολιτική των ίσων αποστάσεων γνωρίζοντας εξ αρχής το τίμημα για τη πόλη μας και κυρίως για τους εργαζόμενους. Μάλιστα είχαμε εξηγήσει σε πολλούς γιατί η πολιτική Μπέου οδηγούσε αναγκαστικά, και σε σύντομο χρονικό διάστημα, σε μια μετωπική σύγκρουση με τους εργαζόμενους. Σε αυτό δεν διαψευστήκαμε. Στηρίζουμε την απεργιακή κινητοποίηση του σωματείου ΟΤΑ για τη Τρίτη 21/10 και καλούμε όλους τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα να απαντήσουμε με 24ωρη πανβολιώτικη απεργία διαμαρτυρίας, με συγκέντρωση στο δημαρχείο Μόνο η δράση της εργατικής τάξης μπορεί να βάλει φρένο στους ακροδεξιούς και τους φασίστες. Τα γεγονότα της Ουκρανίας είναι το φωτεινότερο παράδειγμα δύναμης ενός λαού που δεν σκοπεύει να χαρίσει την ύπαρξή του σε ολιγάρχες και τυχοδιώκτες. Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ - τροτσκιστές) Βόλος, 20/10/2014

7 σελίδα 12 σάββατο 1 Noεμβρίου 2014 σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014 σελίδα 13 Η UEFA και η FIFA προσπαθούν να μας πείσουν ότι το ποδόσφαιρο δεν έχει καμιά σχέση με την πολιτική. Μάταια όμως. Ήδη, από την δεκαετία του 30 και μετά, το ποδόσφαιρο, το πιο δημοφιλές άθλημα, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την πολιτική. Η ίδια η Ιστορία του παγκοσμίου Κυπέλου (Mundial) αποδεικνύει πόσο στενά συνδεμένο είναι το ποδόσφαιρο. Θα κέρδιζε ποτέ η Ιταλία το τρόπαιο το 1934 ή το 1938 αν δεν ήταν στην εξουσία ο Μουσολίνι; Μήπως θα κέρδιζε ποτέ η Δυτική Γερμανία το τρόπαιο αν δεν είχαν αναβολικά και δεν είχαν και τα παπούτσια για πρώτη φορά στην Ιστορία με καρφιά εναντίον των Ούγγρων του Πούσκας! Και έτσι η Adidas θα γίνει μια για πάντα εθνική υπερηφάνια για τους Γερμανούς. Η, η Αργεντινή το 78 όταν ο μεγάλος Ιπτάμενος Ολλανδός Γιόχαν Κρόιφ δεν κατέβηκε στην διοργάνωση. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε τις πολιτικές προεκτάσεις της νίκης των Αργεντινών κατά των Άγγλων στα ημιτελικά του 1986 στο Μεξικό με το περίφημο χέρι του Θεού (είχε προηγηθεί η Ιστορία με τα νησιά Φόκλαντ). Η νίκη εναντίον των Άγγλων ήταν πρωταρχικός στόχος ενώ η κατάκτηση του Mundial δευτερεύων είχε δηλώσει διεθνής Αργεντινός. Οπότε, μάταια η UEFA και η FIFA προσπαθούν Στις 10 Ιουνίου 2013, η τρικομματική κυβέρνηση (ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ) επέβαλε τον ξαφνικό θάνατο της ΕΡΤ και όλων των ραδιοφωνικών σταθμών. Η κατάφωρη φίμωση είχε σκοπό τη διασφάλιση των συμφερόντων των ιδιωτών μεγαλοκαναλαρχών στη Ραδιοφωνία και τη Τηλεόραση, μιας βιομηχανίας κατασκευής υπηκόων με ειδίκευση στη συνειδητή παραπλάνηση του λαού που υποφέρει. Παράλληλα είχε το πρόσθετο σκοπό να παρουσιάσει τα «επιτεύγματα» της συγκυβέρνησης, την «αποφασιστηκότητα» προς τους δανειστές και το χρηματιστικό κεφάλαιο. Τα αποτελέσματα ήταν ακριβώς αντίθετα. Η συγκυβέρνηση κουρελιάστηκε, η ΔΗΜΑΡ εξαφανίστηκε, το κραταιό ΠΑΣΟΚ μπήκε στο μουσείο της ιστορίας και η ΝΔ ψάχνει τη Νέα Ελλάδα. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ βρέ- να μας πείσουν ότι το ποδόσφαιρο είναι απολιτίκ!! Το ποδόσφαιρο χρησιμοποιείται για την προώθηση πολιτικών σκοπιμοτήτων μιας και έχει ευρεία απήχηση. Πριν συμβούν τα πρόσφατα επεισόδια στο Βελιγράδι, είχαμε και στο Βουκουρέστι, στον αντίστοιχο αγώνα Ρουμανίας-Ουγγαρίας, χειρότερα επεισόδια. Aς έλθουμε όμως στα επεισόδια στο Bελιγράδι. Για να γίνει αντιληπτό τί προκάλεσε τα επεισόδια πρέπει να λάβει κανείς υπ όψι ότι: Πρώτον, η Εθνική ομάδα της Αλβανίας αποτελείται κατά 70% από Κοσοβάρους Αλβανόφωνους. Οι πιο φανατικοί της υποστηρικές είναι Κοσοβάροι και Σκοπιανοί Αλβανόφωνοι που την ακολουθούν σε κάθε γωνιά όπου και αν παίζει. Το γήπεδο στα Τίρανα έχει 80% Κοσοβάρους και Σκοπιανούς Αλβανόφωνους όπου έρχονται αυτοκινοπομπή την μέρα του αγώνα και οι ντόποιοι Αλβανοί είναι ελάχιστοι. Δεν έχουν και μεγάλη αδυναμία στην Εθνική ομάδα. Οι Σερβία-Αλβανία ένας απολιτίκ ποδοσφαιρικός αγώνας θηκαν στη πρώτη γραμμή για να μην πέσει κι άλλο μαύρο στη ζωή μας ενώ συγχρόνως στάθηκαν όχι μόνο φύλακες του πολύτιμου αρχείου του σταθμού αλλά και θεματοφύλακες της ιστορίας και λειτουργίας του. Συνεχίζουν με διαδικασίες αυτοδιαχείρισης να κρατούν το ραδιόφωνο ανοιχτό στην τοπική κοινωνία κι έτσι η ΕΡΑ Βόλου αντί να κλείσει, άνοιξε τα μικρόφωνά της στην αγωνιζόμενη κοινωνία.μετά από δεκάξι μήνες εργατικού αγώνα, οι εργαζόμενοι στην ΕΡΑ Βόλου έχουν πετύχει: Να αντισταθούν στο μαύρο και τη σιγή, καταλαμβάνοντας τα μικρόφωνα και συνεχίζοντας την απρόσκοπτη λειτουργία του σταθμού λειτουργώντας ως αυτοδιαχειριζόμενο ραδιόφωνο, αναπτύσσοντας μια πολύπλευρη αυτοοργανωμένη δραστηριότητα χωρίς την διοικητική ιεραρχία Κοσοβάροι έχουν μάλιστα προτεραιότητα στα εισιτήρια. Η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Σερβίας δεν επέτρεψε να βρεθεί στο γήπεδο κανένας Αλβανός φίλαθλος. Σύμφωνα με τον κανονισμό της UEFA, η φιλουξενούμενη ομάδα δικαιούται το 20% των εισιτηρίων. Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο της Παρτιζάν εκρηκτική. Στο γήπεδο υπήρχαν πολλοί Σέρβοι εθνικιστές. Από το πρώτο λεπτό οι Σέρβοι εθνικιστές άρχισαν βρισιές που ελέγαν κατά την διάρκεια του πολέμου του Κοσυφοπεδίου. Και φτάνουμε στο περιβόητο 41 του αγώνα όπου ένα drom κυματίζει την σημαία της Μεγάλης Αλβανίας. Τα υπόλοιπα γνωστά. Αρχικά για το drom συνελήφθη ο αδελφός του Αλβανού πρωθυπουργού. Έπειτα, κατά την αποχώρηση των ποδοσφαιριστών έλεγξαν όλες τις αποσκευές τους. Το drom το σήκωσε Σκοπιανός Αλβανόφωνος. Το εθνικιστικό μείγμα υπήρχε και μάλιστα άφθονο ώστε αυτός ο απολιτικ ποδοσφαιρικός αγώνας να μετατραπεί BOΛΟΣ ΔΕΚΑΕΞΙ ΜΗΝΕΣ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΡΤ ΑΦΕΤΗΡΙΑ ΝΕΩΝ ΑΓΩΝΩΝ Να αποδείξουν πως είναι σε θέση να διαχειριστούν την δουλειά τους, όσο πολύπλοκη και να είναι, λειτουργώντας αμεσοδημοκρατικά, έχοντας στο κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του, προβάλλοντας έτσι εικόνα από το μέλλον Να λειτουργούν ως ανεξάρτητο ραδιόφωνο μακριά από τη λογική της κατασκευής υπηκόων ή πειθήνιων οργάνων του χρεωκοπημένου συστήματος Να παράγουν ανεξάρτητη και αντικειμενική ενημέρωση με ίσους όρους μετάδοσης πληροφοριών και ειδήσεων, ανοίγοντας τα μικρόφωνα στην κοινωνία Συζητήσεις, ρεπορτάζ, πολιτικές αναλύσεις κ.α. τροφοδότησαν και συνεχίζουν να τροφοδοτούν το διψασμένο για αλήθεια κοινό Να εξασφαλίσουν κάτω από τις σημερινές συνθήκες λειτουργίας ποιοτικής στάθμης πρόγραμμα σύμφωνα με την κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας, προάγοντας τον πολιτισμό και την πολιτιστική ανάπτυξη Να περιθωριοποιήσουν όσους ευαγγελίζονται την επιστροφή της κοινωνίας στις μαύρες εποχές του ρατσισμού, εθνικισμού και φασισμού. Αντίθετα από ό,τι πίστευαν πολλοί, η ΕΡΤ και η ΕΡΑ Βόλου είναι ακόμα εδώ, παρά την απροθυμία του κυβερνητικού συνδικαλισμού να στηρίξει έμπρακτα τους αγώνες των εργαζομένων, αποδεικνύοντας ότι σε κάθε κρίσιμη ιστορική εποχή η αυτενέργεια, η εφευρετικότητα και η αυτοοργάνωση όσων αγωνίζονται παραμένει ζωντανή εικόνα από το μέλλον και αποτελεί τον πυροκροτητή της συνολικής ανατροπής. Αποτελεί σε πεδίο μάχης. Φανταστείτε μόνο τι θα γινόταν αν έπαιζαν τώρα Ρωσία-Ουκρανία μέσα στο Κίεβο ή Κύπρος-Τουρκία στη Λευκωσία. Ένας ποδοσφαιρικός αγώνας ισοδυναμεί με πραγματική μάχη. Η ιστορία έχει άπειρα παραδείγματα τέτοιων μαχών. Μάταια Πλατινί και Μπλάτερ φωνάζουν, αφήστε την πολιτική έξω από το ποδόσφαιρο!!!. Μα το ποδόσφαιρο αποτελεί το καλύτερο μέσο για προπαγάνδυση όσο κανένα άλλο άθλημα. Ο εθνικισμός στα βαλκάνια ξανά στο προσκήνιο! Αρκούσαν μόνο δυο ποδοσφαιρικοί αγώνες για να το διαπιστώσουμε. Τα σύνορα των Βαλκανίων έχουν χαραχτεί με χάρακα. Κανένα Βαλκανικό έθνος κράτος δεν έχει καταφέρει να ολοκληρώσει την εθνική του ολοκλήρωση. Ένα ενδιαφέρον βιβλίο είναι του Λέων Τρότσκυ Βαλκάνια και Βαλκανικοί Πόλεμοι. O Tρότσκυ τότε είχε έλθει στα Bαλκάνια ως δημοσιογράφος. Αν και γράφτηκε πριν 100 χρόνια το βιβλίο παραμένει επίκαιρο. Έλληνες, Βούλγαροι, Σέρβοι απέτυχαν. Η κρίση πυροβοτεί νέο κύμα εθνικισμού στα βαλκάνια. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που έχουμε αύξηση των εθνικιστικών κομμάτων σε εκλογές. Τα Βαλκάνια αποτελούν σαν πολιτικό και οικονομικό μέγεθος ίσο με την Ισπανία. Καθένας μόνος του, είναι απλό πιόνι. Ο δρόμος των βαλκανικών λαών δεν είναι να ακολουθήσουν τις εθνικιστικές κορώνες. Η συνύπαρξη και η αδελφοποίηση είναι ο μόνος δρόμος κάτω από μια και μόνο ΣΗΜΑΙΑ, των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Βαλκανίων. M.Σ. Tελικά, η UEFA έκρινε υπεύθυνη την Aλβανία, για τα επεισόδια στο Bελιγράδι. H Σερβία χαρακτηρίζεται νικήτρια και κερδίζει 0-3. Όμως, όμως, χρειάζονται ισορροπίες. Έτσι, από τη Σερβία αφαιρούνται τρεις βαθμοί και τιμωρείται με δυο αγώνες κεκλεισμένων των θυρών, λόγω του ότι ήταν υπότροπη σε παλαιότερο αγώνα. Oι ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες των δυο χωρών θα πρέπει να πληρώσουν στην UEFA και πρόστιμο ευρώ η καθεμιά. Όλα κατά το δίκαιο και τη δικαιοσύνη.] τον σπόρο της κοινωνίας του αύριο. Το ΕΕΚ έχει από την πρώτη στιγμή δηλώσει την αμέριστη συμπαράστασή του στους εργαζόμενους της ΕΡΑ Βόλου και συμμετείχε και στις δυο συσκέψεις που έγιναν με πρωτοβουλία των εργαζομένων που ζητούν τη στήριξη του εργατικού κινήματος και των οργανώσεών του για να συνεχίσουν τον αγώνα τους. Οι νέες καταστάσεις απαιτούν νέες μορφές οργάνωσης και όχι επιστροφή σε πεπαλαιωμένα οργανωτικά σχήματα. Το ΕΕΚ πρότεινε εκείνες τις αναγκαίες μορφές οργάνωσης που επιτρέπουν τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση των μαχόμενων δυνάμεων της περιοχής μας. Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα (ΕΕΚ - τροτσκιστές) ΚΟ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ 18/10/2014 Πολύ θυμίαμα προσφέρεται εσχάτως στη μνήμη του Nίκου Zαχαριάδη. Από διάφορες πλευρές. Και δεν αναφερόμαστε στον γιό του Σήφη, που ανθρώπινο είναι να θέλει να αποκαταστήσει τη μνήμη του πατέρα του. Aναφερόμαστε στους πολιτικούς απογόνους και επιγόνους εκείνων που ενώ τον στείλαν εξορία στη Σιβηρία μιλάνε για το θέμα ως ουδέτεροι παρατηρητές. Δεν θάπρεπε πέραν των θερμών λόγων για τον παλιό γραμματέα του KKE να είναι πιο αυτοκριτικοί για τους εαυτούς τους ή τους πολιτικούς πατέρες τους, αυτούς που τον αναγκάσανε να αυτοκτονήσει; Aκόμη δεν θάπρεπε να είναι πιο κριτικοί στις θεωρίες και πρακτικές του σταλινισμού που υλοποίησε στην Eλλάδα ο Nίκος Zαχαριάδης με τόσο τραγικά αποτελέσματα για το εργατικό και λαϊκό κίνημα; Σε κάθε περίπτωση, το ζητούμενο είναι να ανοίξουν τα συρτάρια της ιστορίας, και της πικρής ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος, για να υπάρξει κάθαρση από πρακτικές και αντιλήψεις του παρελθόντος που τόσο κόστισαν στο εργατικό κι επαναστατικό κίνημα και κυρίως το απαξίωσαν στις συνειδήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων Nομίζουμε πως τα λιβανίσματα στον Nίκο Zαχαριάδη δεν έχουν να κάνουν με την αναγκαία αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, όσο με παρούσες, πιεστικές πολιτικές ανάγκες του σήμερα. Aν λογουχάρη ο Aλέξης Tσίπρας «θυμήθηκε» -φανταζόμαστε κάποιοι σοφοί του «θύμισαν»- τις αποφάσεις περί Λαϊκών Mετώπων του 7ου συνεδρίου της Kομιντέρν, σαφώς αυτό συνδέεται με τις πολιτικές ανάγκες του τώρα. Tα «λαϊκά μέτωπα» ταξικής συνεργασίας, η συμπόρευση με την αστική τάξη και στις πλέον δυσφημισμένες εκδοχές της, πέρα από τις μεθόδους εξόντωσης των πολιτικών αντιπάλων μέσα και έξω από το κόμμα, είναι ζητήματα που τα βλέπουμε να κτίζονται βήμα βήμα. Kαι για να κτιστούν χρειάζεται η μονομερής και επιλεκτική χρήση της ιστορίας. Aλλά, ως γνωστόν, με τις μισοαλήθειες συντίθενται τα χειρότερα ψεύδη. Mε την ελπίδα να αναπτυχθεί μια ευρύτερη συζήτηση για τα «καυτά» ζητήματος της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος αναδημοσιεύουμε από την εφημερίδα Aυγή το κείμενο του Kλέαρχου Tσαουσίδη. Θόδωρος Kουτσουμπός Του ΚΛΕΑΡΧΟΥ ΤΣΑΟΥΣΙΔΗ (αναδημοσιεύεται από την εφημερίδα "Aυγή", ) Ανθρώπινο είναι να απαιτήσει κανείς από τους νέους αγιογράφους του Νίκου Ζαχαριάδη να είναι σεμνότεροι όταν μιλούν ή «Λίγο σεβασμό στα θύματα του Ζαχαριάδη» 21/10/14: ο αναρχικός κομμουνιστής Πολύκαρπος Γεωργιάδης συλλαμβάνεται στο αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος ενώ ετοιμάζεται να ταξιδέψει στις Βρυξέλλες με σκοπό να παραστεί σε εκδήλωση της «Διεθνούς Κόκκινης Βοήθειας». Αφήνεται ελεύθερος την επομένη ενώ καταδικάζεται από το αυτόφωρο μονομελές σε έξι μήνες φυλάκιση με αναστολή. Αιτία σύλληψης: παραβίαση περιοριστικών όρων διαμονής (!) γράφουν για διώξεις, παρακολουθήσεις (!), εκτοπίσεις Μπόλικα δημοσιεύματα και εκπομπές για τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη, με αφορμή την έκδοση δύο τόμων των απάντων του και την εκδήλωση που έγινε στον τελευταίο τόπο εξορίας του, το Σουργκούτ, εκεί που αυτοκτόνησε. Εξαρχής ξεκαθαρίζω ότι όλα τα λεγόμενα από μέλη της οικογένειάς του -και εν προκειμένω από τον γιο του Ιωσήφ- τα σέβομαι απόλυτα. Αυτά είναι ανθρώπινα. Όμως, ανθρώπινο είναι να απαιτήσει κανείς από τους νέους αγιογράφους του Νίκου Ζαχαριάδη να είναι σεμνότεροι όταν μιλούν ή γράφουν για διώξεις, παρακολουθήσεις (!), εκτοπίσεις σε βάρος του. Δηλαδή μεθοδεύσεις κοινές στο ΚΚΕ καθ όλη τη διάρκεια της διοίκησης Ζαχαριάδη και επιγόνων, μεθοδεύσεις χυδαίες και αντιδημοκρατικές, που οδήγησαν στελέχη στην οδύνη, την αυτοκτονία ή και την εκτέλεση με την κατηγορία του πράκτορα του εχθρού, διαδικασίες που ο Ζαχαριάδης και οι άνθρωποι του επέβαλαν στο κόμμα σε όλα τα επίπεδα. Θυμίζω απλώς τη βαθυστόχαστη ανάλυση του Ζαχαριάδη, λίγες μέρες αφότου είχε γυρίσει στην Ελλάδα, στις 12 Ιουνίου 1945, όπως την κατέγραψε ο «Ριζοσπάστης» για τον αρχικαπετάνιο Άρη: «Ο σ. Ζαχαριάδης μας ανακοίνωσε ότι η Κ.Ε. του ΚΚΕ, αφού συζήτησε πάνω σε εκθέσεις που ήλθαν από διάφορες κομματικές οργανώσεις, αποφάσισε να καταγγείλει ανοιχτά την ύποπτη και τυχοδιωκτική δράση του Άρη Βελουχιώτη ή Θανάση Κλάρα ή Μιζέρια». Χωρίς σχόλια. Συνυπεύθυνοι Δεν πρόκειται να σχολιάσω ούτε ΠΙΣΩ ΓΟΡΙΛΛΕΣ! τη δολοφονία του Κώστα Καραγιώργη, την ηθική εκτέλεση του Πλουμπίδη, τις αγριότητες στο Μπούλκες και στην Τασκένδη. Ούτε τη συμπεριφορά σε βάρος του αρχιστράτηγου του Δημοκρατικού Στρατού Μάρκου Βαφειάδη (αυτόν ποιος τον είχε εξορίσει στη Σιβηρία;), του πρωθυπουργού του βουνού Μήτσου Παρτσαλίδη. Όλα τα μέλη των Κεντρικών Επιτροπών και των Πολιτικών Γραφείων είχαν την ίδια ευθύνη με τον Ζαχαριάδη. Έτσι έστρωσαν, έτσι κοιμήθηκαν όλοι. Και ο ίδιος ο Ζαχαριάδης. Θα αναφερθώ όμως, κι όσο μπορώ με ονόματα, στους αγωνιστές της Αριστεράς που δεν συμμετείχαν στο ΚΚΕ ή που, όντας μέλη του, δεν είχαν διανοηθεί ακόμη σε ποια εγκληματική διαδικασία είχαν εμπλακεί στα πρώτα χρόνια της εμπέδωσης του σταλινισμού. Το 1931, χρονιά που ο Ζαχαριάδης διορίζεται καθοδηγητής του ΚΚΕ (γενικός γραμματέας έγινε το 1934), διαφεύγουν με πλοίο στην ΕΣΣΔ οκτώ υψηλά κομματικά στελέχη που δραπέτευσαν από τις Φυλακές Συγγρού. Ανάμεσά τους τα παλιά μέλη του 23/10/14: η αναρχική Στέλλα Αντωνίου συλλαμβάνεται στη Δημητσάνα (ταυτόχρονα προσάγεται και μια άλλη συντρόφισσα που τη συνοδεύει). Κατά τη διάρκεια μάλιστα της σύλληψής της γίνεται απόπειρα βίαιης λήψης DNA με επιπτώσεις στην υγεία της (οφθαλμική αιμορραγία, κακώσεις σε διάφορα σημεία). Αφήνεται ελεύθερη την επομένη ενώ η δίκη της αναβάλλεται για 6/11. Αιτία σύλληψης: παραβίαση περιοριστικών όρων διαμονής (!) Είχε συλληφθεί για τον ίδιο λόγο στη Θεσσαλονίκη τον περασμένο Ιούλιο και στη δίκη αθωώθηκε. Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Μετά την ψήφιση, το προηγούμενο καλοκαίρι, του κατάπτυστου Νομοσχεδίου για τη θεσμοθέτηση φυλακών Τύπου Γ, επιχειρείται τώρα από την πλευρά των διωκτικών μηχανισμών η μετατροπή συγκεκριμένων επιβληθέντων σε κατηγορούμενους για «εγκληματική» (βλ. ανατρεπτική) δράση περιοριστικών όρων σε ουσιαστικά κατ οίκον περιορισμό. Το κράτος δεν σταματά να δείχνει το εκδικητικό του πρόσωπο όπως φάνηκε πρόσφατα και στις περιπτώσεις του αναρχικού Αντώνη Σταμπούλου (παρά την εισαγγελική παραγγελία για μεταγωγή του στις φυλακές Κορυδαλλού μεταφέρεται στις φυλακές Λάρισας), του πάσχοντος από χρόνιες παθήσεις και με ποσοστό αναπηρίας 93% Σάββα Ξηρού (το δικαστήριο απορρίπτει την αίτησή του για κατ οίκον νοσηλεία) και του Νίκου Μαζιώτη, μέλους του Επαναστατικού Αγώνα (μεταφέρεται στις φυλακές Διαβατών, παρεμποδίζεται τηλεφωνική παρέμβασή του σε εκδήλωση). Η δημοκρατία των αφεντικών δεν επιδιώκει πλέον να κρύψει τίποτα, ακριβώς επειδή δεν μπορεί να υποσχεθεί τίποτα. Εξέλειπε το καρότο. Παραμένει μόνο το μαστίγιο για όσους/ες τόλμησαν, τολμούν ή θα τολμήσουν να σταθούν λόγω είτε έργω απέναντί της. Μιλάμε για τον αναδυόμενο δημοκρατικό ολοκληρωτισμό. Το παιχνίδι δεν θα μπορούσε να είναι πιο καθαρό. Η στάση όσων επικαλούνται την ελευθερία και τους αγώνες για την κατάκτησή της δεν μπορεί παρά να είναι το ίδιο ξεκάθαρη. Πρωτοβουλία Αντίστασης και Αλληλεγγύης Πολιτικού Γραφείου Ανδρόνικος Χαϊτάς και Κώστας Ευτυχιάδης, που συλλαμβάνονται την περίοδο των σταλινικών εκκαθαρίσεων ( ) και εκτελούνται. Το ίδιο κι ο Μάρκος Μαρκοβίτης. Εξαφανίζεται κι ο Μπεζεντάκος που τραγουδάμε ακόμη τη δραπέτευσή του. Εκτελούνται ο παλιός γενικός γραμματέας της ΟΚΝΕ Γιώργος Κολοζώφ, ο Αλέξης Πηλιώτης, μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Το 1938 εκτελείται κι ο δάσκαλος Γιάννης Ιορδανίδης, σύζυγος της συγγραφέα Άννας Ιορδανίδου. Ακολουθούν Πόντιοι κομμουνιστές και Έλληνες της Διεθνούς Ταξιαρχίας. Μήπως θα μάθουμε ποτέ πόσοι και ποιοι; Και ήρθε η ανάταση του ελληνικού λαού στην κατοχή, χάρη στον Άρη Βελουχιώτη (τον... Μιζέρια) και τα στελέχη που πίστεψαν στην ενότητα του λαϊκού κινήματος. Η συμμορία που πήρε στα χέρια της το ΚΚΕ τους βαφτίζει κι αυτούς χαφιέδες: ο πράκτορας Σιάντος, οι χαφιέδες της Προσωρινής Επιτροπής, οι εχθροί του λαού... Όλοι σχεδόν οι καπετάνιοι. Έτσι οδηγήθηκε στην αυτοκτονία ο κόκκινος συνταγματάρχης Ευριπίδης Μπακιρτζής, ο ελευθερωτής της Θεσσαλονίκης. Αρχειομαρξιστές & τροτσκιστές Στο δεύτερο αντάρτικο έχουμε εκτελέσεις μόνιμων αξιωματικών που είχαν περάσει στον Δημοκρατικό Στρατό, όπως οι Γεωργιάδης και Γιαννούλης, και στελεχών που αντιδρούσαν στη μεγαλομανία του Ζαχαριάδη. Συνεχίζω με τους αρχειομαρξιστές / κομμουνιστές του Αγρινίου, αρκετοί από τους οποίους ήταν αντάρτες του ΕΛΑΣ: από τον Απρίλη ώς τον Αύγουστο του 44, οι σταλινικοί εκτέλεσαν τον επικεφαλής τους Πάνο Αναστασίου και τους Αρμογένη, Νίκο Ζαχαριάδη (!), Ζησιμόπουλο, Γιάννη, Μήτσο και Θεμελή Θεμελή, Καλογεράκη, Μήτσο, Νίκο, Γιάννη, Τριαντάφυλλο και Λευτέρη Καπετανάκη, Κωνσταντίνου, Θόδωρο και Κώστα Λαδά, Γιάννη Μάγειρα, Κώστα Μπαϊρακτάρη, Ξανθόπουλο, Παγώνη, Θωμά Παπαδόπουλο, Ράπτη, Αλέκο και Γιώργο Ντούβα. Ο φόρος των τροτσκιστών / κομμουνιστών ήταν πολύ μεγαλύτερος. Ο ίδιος ο Μπαρτζώτας, από τα πρωτοπαλίκαρα του Ζαχαριάδη, επαίρεται ότι εξοντώθηκαν περισσότεροι από 300 τον Οκτώβρη του 44 και στη διάρκεια των Δεκεμβριανών. Κάποια ονόματα τροτσκιστών που εκτελέστηκαν κυρίως από την ΟΠΛΑ: Δ. Βουρζούκης, Σταύρος Βερούχης, Θ. Δημητριάδης, Μήτσος Μελιάδης, Σ. Στεφάνου, Σ. Στεργίου, Σ. Πηλίτσης, Κοσμάς Χαριτωνίδης, Σταής (Καρβούνης), Κώστας Μάγγος, Νίκος Αραβαντινός, Ν. Βενετσάνος... Αυτοί δεν γύρεψαν αγιογραφίες. Μια συγγνώμη;

8 σελίδα 14 σάββατο 1 Noεμβρίου 2014 σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014 σελίδα 15 Κάθε βελανίδι μπορεί να σκέπτεται ότι θα γίνει βελανιδιά Η επαναστατική διαδικασία είναι μια ενιαία πορεία, μια πορεία με καμπές και υφέσεις, με πισωγυρίσματα, με νίκες και ήττες. Με αυτή την έννοια δεν είναι, ποτέ δεν ήταν μια γραμμική διαδικασία, με γνωστούς ενδιάμεσους σταθμούς και γνωστό τερματικό σταθμό. Δεν υπάρχει γη της επαγγελίας, αν και πολλές φορές θα καταστεί αναγκαίο, σε αυτή την μακρά ιστορική πορεία να πέσουν τα τείχη της Ιεριχούς, ξανά και ξανά... Η εναγώνια αναζήτηση αλχημιστή, με ειδίκευση στην κατασκευή επαναστάσεων, μια συγκεκριμένη στιγμή, ύστερα από μια συγκεκριμένη αλληλουχία πολιτικών και οικονομικών προϋποθέσεων, δεν είναι παρά ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή στην άβυσσο της μεταφυσικής. Η ιδεαλιστική θεώρηση, που κατανοεί την Ιστορία, ως απρόσωπη άυλη Ιδέα, όπου οι ζωντανοί άνθρωποι, δεν είναι παρά άβουλα υποχείρια ενός ουράνιου σχεδίου που βαίνει ασθμαίνοντας προς την τελική του πραγμάτωση, οδηγεί στην κατανόηση της επαναστατικής διαδικασίας των κοινωνιών ως μια σκυταλοδρομία όπου το προηγούμενο ιστορικό στάδιο παραδίδει το φορτίο του στο επόμενο, σε μια διαρκή, γαλήνια εξελικτική πορεία. Η παραδοξότητα ενός τόσο κραυγαλέα ορθόδοξου συλλογισμού, καταλήγει σε μια στωική αναμονή του τελικού Συμβάντος, που θα επέλθει έτσι και αλλιώς. Μια αντίληψη και μια θεώρηση της ιστορίας που με εξαιρετικό τρόπο ειρωνεύεται ο Γκράμσι στα Τετράδια της φυλακής γράφοντας χαρακτηριστικά : Θα μπορούσαμε να θέσουμε το ερώτημα ως εξής : κάθε βελανίδι μπορεί να σκέπτεται ότι θα γίνει βελανιδιά. Αν τα βελανίδια είχαν ιδεολογία, θα ήταν ακριβώς η ιδεολογία που θα τα ωθούσε να αισθάνονται γκαστρωμένα και έτοιμα να γεννήσουν βελανιδιές. Στην πραγματικότητα όμως τα 999 στα 1000 βελανίδια χρησιμεύουν ως τροφή για τα γουρούνια συμβάλλοντας, το πολύ πολύ, στην παραγωγή σαλαμιών και μορταδέλας. Στης ανατολής τα μέρη Στης ανατολής τα μέρη μια φορά κι έναν καιρό απ της κόλασης τα βάθη βγήκε τέρας τρομερό ετρομάξαν οι αρχόντοι μην τους πάρει τη σοδειά και του πρόσφεραν προσφάι νέους γέρους και παιδιά άντρες, γέροι αυτοκτονήσαν και τρελάθηκαν οι νιοι μα δε δίνανε δεκάρα της πατρίδας οι νονοί γι αυτό χύθηκαν στους δρόμους και στην κεντρική πλατεία (έμοιαζε η σύναξή τους με του δήμου εκκλησία) αυθορμήτως κινηθήκαν νά βγουνε για παγανιά και βρεθήκαν να ορμάνε στου θηρίου τη μονιά. Εκεί τους την πέσαν οι φρουροί της σαν τα άγρια σκυλιά κι απ την άλλη συναντήσαν τα ατσάλινα παιδιά, που είχαν βάλει να φυλάνε της σπηλιάς την εμπατή και φαινόντουσαν να βγήκαν απ την ίδια τη σχολή, πρόθυμοι να υπηρετήσουν του θηρίου τη βουλή. Κι οι σοφοί ιεροφάντες που χουν λόγο θεϊκό και είν η έγνοια τους μονάχα για ο δόλιο το λαό τους γυρίσανε στα σπίτια μη γενεί κάνα κακό φοβηθήκαν τα οφίτσια που χουνε από καιρό μην τα χάσουν και ξεμείνουν έρημοι στο χαλασμό. Σαν σωστοί επαναστάτες δίδασκαν από παλιά ότι με τη νομιμότη κι όχι την αποκοτιά ούτε ξίφος και μαχαίρι θα καρπίσει η ελιά και χωρίς να σπάσει τζάμι θα κερδίσουν λευτεριά. Έτσι αφού τους κλείσαν μέσα κόβοντάς τους τα φτερά τους τη λένε κι από πάνω πως δε βγάζουνε μιλιά και ζητούν να τους εκλέξουν για να διώξουνε αυτοί απ τον τόπο το θηρίο που θα πιάσουν απ τ αυτί. Χρόνια το ίδιο παραμύθι που το ξέρουνε καλά μα μη βρίσκουν και τα κάνουν τι δεν έχουμε μυαλά; Καληνύχτα Κεμάλ τούτος ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ; Αρχές Οκτώβρη 2014 Με αυτόν τον λιτό, και ευφυή τρόπο ο Γκράμσι γελοιοποιεί τον χυδαίο, ιδεαλιστικά πρωτόγονο, εξελικτικισμό που πολλές φορές και από πολλούς αδαείς αποδίδεται στον Μαρξ και στον μαρξισμό. Στην σκέψη του Μαρξ, η ανθρώπινη ιστορία ποτέ δεν ήταν ένα γαλήνιο ποτάμι, αλλά μια φουρτουνιασμένη θάλασσα, όπου ο επαναστατικός μετασχηματισμός των κοινωνιών ποτέ δεν αφορούσε με την ίδια ένταση, τον ίδιο τρόπο, όλα τα πολιτικά, οικονομικά, πολιτισμικά και ιδεολογικά στοιχεία που σε κάθε φάση τις συγκροτούν. Ακριβώς για αυτό δεν πρόκειται να υπάρξει ποτέ απόλυτη χρονική -με την έννοια του ιστορικού χρόνου-σύμπτωση τω αντικειμενικών κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών που μπορούν δυνάμει να ανοίξουν μια επαναστατική περίοδο, και του επαναστατικού υποκειμένου που τάχα -σαν έτοιμο από καιρόαναμένει να αδράξει την ιστορική στιγμή. Δεν υπάρχουν βεβαιότητες για τους επαναστάτες. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές νίκης, δοσμένες ως κοινωνική δωρεά απαντήσεις, στην απόπειρα έκφρασης της επαναστατικής στρατηγικής. Για τους επαναστάτες υπάρχουν μόνο αναγκαιότητες. Κυρίαρχα υπάρχει μια αναγκαιότητα, αυτής της κατανόησης της κομμουνιστικής στρατηγικής ως παρόν σε εκκρεμότητα, που μόνο από τα σπλάχνα αυτού είναι ιστορικά δυνατόν να εκβάλλει το κομμουνιστικό μέλλον. Δεν υφίσταται καμία βεβαιότητα ότι η εργατική τάξη τελικά θα επιτελέσει τον σκοπό της. Δεν υφίσταται καμία βεβαιότητα ότι ένα συνεχές οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής εξαθλίωσης της εργατικής τάξης οδηγεί στην απελευθέρωση της ίδιας και ολόκληρης της κοινωνίας από τον καπιταλισμό. Χωρίς επαναστατική στρατηγική, παρούσα σε κάθε βήμα, σε κάθε αγώνα του κόσμου της εργασίας, οι όποιες βεβαιότητες καταρρέουν στα άδεια κεφάλια των οιωνοσκόπων της επερχόμενης επανάστασης. Η ίδια η επαναστατική πράξη στην πολιτική, στην οικονομία, στον πολιτισμό, στην ιδεολογία, είναι που δημιουργεί τους όρους της επανάστασης, γκρεμίζοντας την καπιταλιστική εξουσία από τον θώκο της αιωνιότητας, όχι ως φυσικό αποτέλεσμα της σήψης της, αλλά ως βίαιη απόρροια ενός επαναστατικού υποκειμένου που μετατρέπει σε κάθε του δρασκελιά την επαναστατική περίοδο, σε επαναστατική κατάσταση και την τελευταία σε ολοκληρωτική επικράτηση. Η φτωχή διαλεκτική που κατανοεί με συμμετρική γραμμικότητα την διαλεκτική όσμωση αντικειμενικών συνθηκών και επαναστατικού υποκειμένου, αδυνατεί να εγκολπώσει την καθοριστική ικανότητα του υποκειμένου να επιδράσει στο μείγμα των αντικειμενικών συνθηκών καθιστώντας το εκρηκτικό, όπλο στην διάθεση του υποκειμένου που οδηγείται και οδηγεί μια ολόκληρη κοινωνία στην τελική σύγκρουση. Ο αιώνας που περπατάμε είναι ο αιώνας των επαναστάσεων. Είναι ο αιώνας του κομμουνισμού ως τέλους της προϊστορίας και ως απαρχή της ανθρώπινης ιστορίας. Αρκεί οι κομμουνιστές να αφήσουν τα θυμιατά, να αποκαθηλώσουν τα κονίσματα και να αρχινήσουν την επαναστατική αφήγηση, πράττοντας κομμουνισμό. Αλλιώτικα τα βελανίδια δεν θα γίνουν ποτέ βελανιδιές... Χρήστος Μιάμης Η κατασκευή το 2007 ζει με ενέσεις αστρονομικών ποσών δημόσιου χρήματος. Παρ όλα αυτά στριφογυρίζει στον αέρα. Στην καλύτερη περίπτωση αναπαράγεται διαλύοντας με μανία ό,τι έχει μείνει από τις κοινωνικές κατακτήσεις των δύο τελευταίων αιώνων» Έτσι αρχίζει το εξαιρετικό βιβλίο του Μαουρίτσιο Λατσαράτο, Ιταλού φιλόσοφου, κοινωνιολόγου και ακτιβιστή, με δράση στο κίνημα της «Εργατικής αυτονομίας» στη δεκαετία του 70, που ζει μόνιμα στο Παρίσι. Το βιβλίο χωρίζεται βασικά σε τρία μέρη: Στο πρώτο μέρος αναλύεται η κατασκευή του χρέους, ως θεμέλιο του κοινωνικού, στο δεύτερο παρουσιάζεται η γενεαλογία του χρέους και η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου και στο τρίτο αναλύεται η κυριαρχία του χρέους στο νεοφιλελευθερισμό. Στο βιβλίο τεκμηριώνεται η αδυναμία του καπιταλισμού να βγει από την κρίση του. Η κρίση του χρέους, λέει ο Lazzarato στην εισαγωγή του βιβλίου, δεν είναι μια κερδοσκοπική τρέλα, αλλά η απόπειρα να κρατηθεί στη ζωή ένας ήδη άρρωστος καπιταλισμός. Η λιτότητα, οι θυσίες, η κατασκευή της υποκειμενικής μορφής του οφειλέτη δεν είναι μια κακή στιγμή που θα περάσει για να έρθει μια «νέα ανάπτυξη», είναι αντίθετα, τεχνικές εξουσίας. Μέσα στην οικονομία του χρέους διαλύεται η νέα οικονομία, η κοινωνία της πληροφορίας, η κοινωνία της γνώσης. Ο Lazzarato επιχειρεί να αναλύσει τη σχέση πιστωτή οφειλέτη με τη βοήθεια του Αντί - Οιδίποδα των Ντελέζ και Γκουαταρί, της Γενεαλογίας της Ηθικής του Νίτσε, και της θεωρίας του Μαρξ για το χρήμα. Κάνει δύο υποθέσεις, ότι στη βάση της κοινωνικής σχέσης βρίσκεται όχι η ισότητα της ανταλλαγής αλλά η ασυμμετρία της χρέωσης πίστωσης και ότι το χρέος είναι μια οικονομική σχέση αξεδιάλυτη από την παραγωγή του υποκειμένου οφειλέτη και της «ηθικής» του. Η οικονομία του χρέους συμπληρώνει την εργασία με μια «εργασία επί του εαυτού», έτσι ώστε οικονομία και «ήθος» να λειτουργούν αλληλένδετα. Οι κλασσικές έννοιες της εργασίας, του κοινωνικού και του πολιτικού διαπερνώνται από το χρέος και επαναπροσδιορίζονται Βιβλιοπαρουσίαση Maurizio Lazzarato «Η κατασκευή του χρεωμένου ανθρώπου» Εκδ. Αλεξάνδρεια, 2014 από είκοσι χρόνια μετά την «οριστική νίκη επί του κομμουνισμού» και «Λιγότερο δεκαπέντε χρόνια μετά το «τέλος της Ιστορίας» ο καπιταλισμός βρίσκεται σε αδιέξοδο. Από κατά πολύ από αυτό. Στη σημερινή εποχή, μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης, ακόμα και στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων γίνεται συνεχής αναφορά στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Τι είναι, όμως, αυτό στην πραγματικότητα; Δεν είναι απλοί κερδοσκόποι, αλλά οι πραγματικοί ιδιοκτήτες του κεφαλαίου, ενώ οι «βιομηχανικοί καπιταλιστές», οι επιχειρηματίες που ρισκάρουν τα δικά τους κεφάλαια καταντούν απλοί «υπάλληλοι» («μισθωτοί» ή αμειβόμενοι με μετοχές) της χρηματοπιστωτικής αξιοποίησης. Όταν ανάγουμε το χρηματοπιστωτικό σύστημα στον κερδοσκοπικό και μόνο ρόλο του παραγνωρίζουμε τον πολιτικό του ρόλο ως εκπροσώπου του «κοινωνικού κεφαλαίου» όπως λέει ο Μάρξ. Παραγνωρίζουμε επίσης τη λειτουργία που ασκεί ως «συλλογικός καπιταλιστής», όπως λέει ο Λένιν, μέσω τεχνικών διακυβέρνησης επί της κοινωνίας στο σύνολό της. Παραγνωρίζουμε τέλος την ικανότητά του να παράγει κέρδη. Για παράδειγμα, στις ΗΠΑ, τα συνολικά κέρδη που έβγαλε ο χρηματοπιστωτικός τομέας, οι ασφάλειες και τα ακίνητα, στη δεκαετία του 1990, ξεπέρασαν τα κέρδη του βιομηχανικού τομέα. Εξάλλου, είναι αδύνατο να διαχωριστεί ο χρηματοπιστωτικός τομέας από την παραγωγή, αφού αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι κάθε τομέα δραστηριότητας. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας, η βιομηχανία και οι υπηρεσίες δουλεύουν συμβιωτικά. Από αυτή την άποψη, το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν είναι μια υπερβολή, δεν εκφράζει την απληστία της ανθρώπινης φύσης, αλλά μια σχέση εξουσίας μεταξύ πιστωτών και οφειλετών. Η κατασκευή των χρεών αποτελεί τον πυρήνα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Το παράδειγμα της Ελλάδας, στο οποίο αναφέρεται συχνά ο συγγραφέας είναι χαρακτηριστικό. Το πάγωμα των μισθών και των συντάξεων, οι δραστικές περικοπές των κοινωνικών δαπανών, η εξατομίκευση της κοινωνικής πολιτικής, οι ιδιωτικοποιήσεις των υπηρεσιών του κράτους πρόνοιας, η υπερφορολόγηση των μικρομεσαίων στρωμάτων, του χρεωμένου ανθρώπου οι νομισματικές πολιτικές συγκλίνουν στη δημιουργία τεράστιων χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών και λειτουργούν ως θεμέλια της οικονομίας του χρέους. «Το χρέος ελκύει μια δική του «ηθική», διαφορετική και συνάμα συμπληρωματική προς την ηθικής της εργασίας. Στο ζεύγος «προσπάθεια ανταμοιβή» της ιδεολογίας της εργασίας προστίθεται η ηθική της υπόσχεσης (να τιμά κανείς το χρέος του) και της ενοχής (επειδή το απέκτησε). Όπως μας θυμίζει ο Νίτσε η έννοια του Schuld (ενοχή, φταίξιμο, αμάρτημα), θεμελιώδης στην ηθική, ανάγεται στην πολύ υλική έννοια των Schulden (χρέη). Η «ηθική» του χρέους οδηγεί σε μια ηθικοποίηση του άνεργου, του «υποστηριζόμενου», του χρήστη του κράτους πρόνοιας, αλλά συγχρόνως και ολόκληρων λαών. Η εκστρατεία του γερμανικού τύπου ενάντια στους παρασιτικούς και ανεπρόκοπους Έλληνες μαρτυρεί τη βία της ενοχής που εκκρίνει η οικονομία του χρέους» (σ. 55). Το χρέος, λοιπόν, είναι μια καθολική σχέση εξουσίας, συμπεριλαμβάνοντας τους πάντες, ακόμα και τους πολύ φτωχούς, που πληρώνουν τόκους σε πιστωτές, μέσω της αποπληρωμής του δημόσιου χρέους. Οι οικονομολόγοι λένε ότι κάθε νέο μωρό στη Γαλλία γεννιέται με ευρώ χρέος στην πλάτη του, το χρέος των προηγούμενων γενιών. Διαβάζοντας μαρξιστικά τον «αντί-οιδίποδα» ο Λατσαράτο τονίζει ότι η παραγωγή της υποκειμενικότητας, των τρόπων ύπαρξης των ανθρώπων, ανήκει στην οικονομική βάση και όχι στο εποικοδόμημα, ένα εμπόρευμα που υπεισέρχεται στην παραγωγή όλων των άλλων εμπορευμάτων. Το χρέος, λοιπόν, μορφοποιεί την υποκειμενικότητα, κατασκευάζει έναν άνθρωπο «ικανό να τιμά τα χρέη του». Έτσι, το χρέος όχι μόνο ιδιοποιείται τον παρόντα χρόνο απασχόλησης των μισθωτών και γενικά του πληθυσμού, αλλά προαγοράζει επίσης τον μη χρονολογικό χρόνο, το μέλλον καθενός και το μέλλον της κοινωνίας. Γιατί το χρέος υποθηκεύοντας το μέλλον εξουδετερώνει τις δυνατότητες και τις δυνητικές αλλαγές κατεύθυνσης που εμπεριέχονται στο παρόν. Πνίγει την ελπίδα και την εμπιστοσύνη σ αυτό που ακόμα δεν υπάρχει αλλά μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα από την πράξη, με τον όρο βέβαια ότι αυτή η πράξη δεν θα υπαγορεύεται από το χρέος και την ανάγκη της εξόφλησής του. Όπως λέει χαρακτηριστικά ο Λατσαράτο «η οικονομία του χρέους χαρακτηρίζεται από μια διπλή διεύρυνση της εκμετάλλευσης της υποκειμενικότητας: εκτατική (καθώς δεν αφορά μόνο τη βιομηχανική απασχόληση ή την απασχόληση στις υπηρεσίες αλλά κάθε δραστηριότητα και κατάσταση) και εντατική (καθώς αφορά τη σχέση με τον εαυτό, υπό τη μορφή του «επιχειρηματία του εαυτού του», ταυτόχρονα υπεύθυνου για το κεφάλαιό «του» και υπαίτιου για την κακή του διαχείριση, υπόδειγμα της οποίας είναι ο «άνεργος»). (σ.74) Ο καπιταλισμός, λοιπόν, λειτουργεί συναρθρώνοντας την «οικονομία» (και την επικοινωνία, την κατανάλωση, το κράτος πρόνοιας κ.λπ.) με την παραγωγή υποκειμενικότητας από διαφορετικές απόψεις. Ο συγγραφέας αναφέρεται ιδιαίτερα στο βιβλίο του Μάρξ «πίστωση και τράπεζα» του 1844 καθώς και στον τρίτο τόμο του «Κεφαλαίου». Στο τελευταίο κεφάλαιο μιλά για την κυριαρχία του χρέους στο νεοφιλελευθερισμό, όπου «ο άνθρωπος δεν είναι πια ο έγκλειστος άνθρωπος των πειθαρχικών κοινωνιών, αλλά ο χρεωμένος άνθρωπος των κοινωνιών του ελέγχου», όπως λέει ο Ντελέζ. Με πολύ παραστατικό τρόπο περιγράφεται η αναδιαμόρφωση της πειθαρχικής και βιοπολιτικής εξουσίας από το χρέος. Η κρίση που ζούμε σήμερα, δεν είναι μόνο μια χρηματοπιστωτική κρίση αλλά και μια αποτυχία της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας στην κοινωνία. Αυτό που χρεοκοπεί δεν είναι η «κερδοσκοπία», η υποτιθέμενη αποσύνδεση του χρηματοπιστωτικού τομέα από την πραγματική οικονομία, αλλά η αξίωση ότι θα πλουτίσει όλος ο κόσμος χωρίς να θιχτεί το καθεστώς της ατομικής ιδιοκτησίας. Αυτό που γκρεμίζεται είναι το πολιτικό σχέδιο να μετατραπούν οι άπαντες σε «ανθρώπινο κεφάλαιο» και σε «επιχειρηματίες του εαυτού τους» λέει πολύ εύστοχα ο Λατσαράτο. Η οικονομία του χρέους έχει άκρως πολιτικούς στόχους: να εξουδετερώσει τις συλλογικές συμπεριφορές (αμοιβαία ασφάλιση, αλληλεγγύη, συνεργασία, δικαιώματα για όλους) και τη μνήμη των αγώνων και των συλλογικών δράσεων και οργανώσεων των «μισθωτών» και των «προλετάριων». Είναι φανερό ότι η ανάπτυξη με όχημα την πίστωση, που προβάλλεται με έμφαση από τα ΜΜΕ, έχει σαν στόχο βασικά να ξορκίσει την ταξική σύγκρουση. Όμως αυτή η πολιτική του νεοφιλελευθερισμού έχει αποτύχει. Και τα βουνά των χρεών που συσσωρεύονται για να σωθούν οι τράπεζες και το σύστημα θα τα πληρώσουν οι φτωχοί. Στην Αμερική του Μπους αλλά και του Ομπάμα η μείωση των φόρων των πλουσίων, που αντιπροσωπεύουν το 5% του πληθυσμού (αυτοί που κερδίζουν πάνω από δολάρια το χρόνο) έφτασε τα 315 δισεκατομμύρια δολάρια σε δύο χρόνια, τη στιγμή που ένας στους πέντε αμερικάνους είναι άνεργος ή υποαπασχολούμενος, ένα στα οκτώ στεγαστικά δάνεια οδηγείται σε πλειστηριασμό, ένας στους οκτώ αμερικάνους ζει με κουπόνια σίτισης, ενώ κάθε μήνα, πάνω από οικογένειες κηρύσσουν πτώχευση. Με το νεοφιλελευθερισμό η σχέση πιστωτή οφειλέτη αναπροσδιορίζει τη βιοπολιτική εξουσία. Το κράτος πρόνοιας δεν αρκείται να παρεμβαίνει στη «βιολογία» του πληθυσμού, δηλαδή στη γέννηση, στο θάνατο, την ασθένεια, τον κίνδυνο. Απαιτεί, επίσης, και μια «ηθικοπολιτική εργασία επί του εαυτού», δηλαδή μια εξατομίκευση που εμπεριέχει ευθύνη, ενοχή, υποκρισία, δυσπιστία, και διέπεται από τη λογική του χρέους. Κατά τον Νίτσε, όπως αναφέρει ο συγγραφέας, η βασική αποστολή του χρέους έγκειται στην κατασκευή ενός υποκειμένου και της συνείδησής του, ενός εαυτού που πιστεύει στην ατομικότητά του και γίνεται «επιχειρηματίας του εαυτού» του και εγγυητής των πράξεών του και του τρόπου ζωής του. Οι τεχνικές που χρησιμοποιούνται στον ατομικό έλεγχο από το κράτος και τα ιδρύματά του, αγγίζοντας τα μύχια της προσωπικότητας, ό,τι πιο υποκειμενικό υπάρχει, ωθούν το υποκείμενο δικαιούχο να διερωτηθεί για τη ζωή του, τα σχέδιά του και την εγκυρότητά τους προσανατολίζοντας έτσι τη συμπεριφορά του. Στα ταμεία ανεργίας, όπου συρρέουν τα εκατομμύρια των ανέργων, οι νόμοι που ισχύουν είναι οι νόμοι της απασχόλησης και του ανταγωνισμού. Η απασχόληση όμως έχει περισσότερο το χαρακτήρα της απασχολησιμότητας και λιγότερο της εργασίας. Με αυτή την έννοια το να γίνεσαι «ανθρώπινο κεφάλαιο» και το «να είσαι επιχειρηματίας του εαυτού σου» είναι οι νέες νόρμες της απασχολησιμότητας. Ανάμεσα στο κράτος πρόνοιας και τους χρήστες κοινωνικών υπηρεσιών αναπτύσσεται μια σχέση κυνισμού και δυσπιστίας. Το κράτος πρόνοιας με τις υπηρεσίες του αντιμετωπίζει τους χρήστες αυτών των υπηρεσιών, ιδιαίτερα του φτωχούς, τους άνεργους, τους επισφαλείς, σα να είναι απατεώνες που θέλουν να το εξαπατήσουν και να πάρουν επιδόματα και υπηρεσίες που δεν δικαιούνται. Παλαιότερα, στην εποχή του κεϋνσιανισμού, το κράτος πρόνοιας λειτουργούσε ταυτόχρονα ως όργανο ελέγχου της ζωής των χρηστών και ως ρεφορμιστικό μέσο αναδιανομής του εισοδήματος και πρόσβασης σε ένα πλήθος υπηρεσιών και δικαιωμάτων. Σήμερα, η ρεφορμιστική αυτή οδός έχει κλείσει, μόνο ο έλεγχος απομένει, διαμέσου της πολιτικής του χρέους. Από όργανο ενός ρεφορμισμού του κεφαλαίου το κράτος πρόνοιας γίνεται μέσο εγκατάστασης αυταρχικών καθεστώτων. Σ αυτές τις συνθήκες, λοιπόν, ένα νέο Νιού Ντήλ είναι απλούστατα αδύνατο. Ο αγώνας ενάντια στην οικονομία του χρέους και κυρίως ενάντια στην «ηθική» της ενοχής που διασπείρει, μιας ηθικής του φόβου, απαιτεί νέες μορφές αλληλεγγύης και συνεργασίας και προπαντός την επανεκκίνηση της ταξικής πάλης στη βάση της διαγραφής του χρέους και της εξόδου από την ηθική της ενοχής και του φόβου. Η χρηματοπιστωτική καταστροφή είναι ακόμα σε εξέλιξη, αφού το χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν μπορεί να ρυθμιστεί. Η ρύθμισή του θα σήμαινε το τέλος του νεοφιλελευθερισμού. Και καταλήγει το πολύ ενδιαφέρον αυτό βιβλίο: Πρέπει να αγωνιστούμε λοιπόν για τη διαγραφή του χρέους, το οποίο δεν είναι ένα οικονομικό πρόβλημα, αλλά ένας μηχανισμός της εξουσίας που όχι μόνο μας φτωχοποιεί αλλά μας οδηγεί και στην καταστροφή. Κατερίνα Μάτσα Εβίβα! Μια πρωτότυπη θεατρική performance «Θεατρική παράσταση «ΕΒΙΒΑ!» στο τρένο στο Ρουφ. Πάνω στο ημερολόγιο-λεύκωμα μιας γυναίκας της εποχής της κατοχής. Κάθε Τρίτη και Τετάρτη στις από 21 Οκτώβρη ως 10 εκέμβρη. ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ: Οι πέντε πρώτοι που θα τηλεφωνήσουν στο κερδίζουν μία διπλή πρόσκληση για την παράσταση!!»

9 H Στέλλα Aντωνίου συνελήφθη για παραβίαση των περιοριστικών όρων που της έχουν επιβληθεί. Όμως αυτό αφορά στη διαμονή. Δεν της έχει επιβληθεί κατ οίκον περιορισμός ούτε απαγόρευση εξόδου από την Aττική Συνελήφθη στη Δημητσάνα, στο σπίτι φίλης της. Oι σκηνές. με αστυνομικούς του οικείου A.T και της αντιτρομοκρατικής είναι εφιαλτικές. Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος πρέπει να αναρωτηθεί σε ποια χώρα βρισκόμαστε και που κάποιοι μας πάνε «Η σύλληψη έγινε από δέκα περίπου άντρες της αντιτρομοκρατικής που φορούσαν κουκούλες, οι οποίοι μας μετέφεραν εμένα και τη φίλη και συντρόφισσα Μαρία Οικονόμου στο τμήμα της Δημητσάνας. Εκεί από την πρώτη στιγμή ενημέρωσα για το πρόβλημα υγείας μου και τους μπάτσους του τμήματος και της αντιτρομοκρατικής. Μετά από οχτώ ώρες περίπου στο τμήμα της Δημητσάνας μου ζητάνε να δώσω dna και αποτυπώματα κάτι το οποίο αρνούμαι να κάνω. Τότε μου ανακοινώνεται από τους μπάτσους του τμήματος ότι έχουν εισαγγελική εντολή να μου το πάρουν με τη βία. Μετά από δέκα λεπτά περίπου ορμάνε στο γραφείο που με είχαν πέντε μπάτσοι, τρεις του τοπικού τμήματος και δύο της αντιτρομοκρατικής, οι οποίοι φορούσαν χειρουργικά γάντια Σάββατο 1 Nοεμβρίου 2014 Tηλ. - Fax / eek@ath.forthnet.gr Kωδικός 3768 Το ΕΕΚ στο Internet στη διεύθυνση: Σκηνές αστυνομικής βαρβαρότητας σε βάρος της Στέλλας Aντωνίου και χειρουργικές μάσκες. Εγώ ήμουν καθισμένη σε ένα διθέσιο καναπέ κρατώντας σφιχτά κλειστό το στόμα μου. Τότε ορμάνε πάνω μου και με ακινητοποιούν κρατώντας μου τα χέρια και τα πόδια μου. Ένας μπάτσος κρατούσε τα δύο πόδια μου κλειστά και ακινητοποιημένα και οι άλλοι δύο τα χέρια μου, ένας για κάθε χέρι. Ο τέταρτος πίεζε με όλη του τη δύναμη δεξιά και αριστερά τη γνάθο μου για να καταφέρει να ανοίξει το στόμα μου, ενώ ταυτόχρονα μου έκλεινε τη μύτη, προκαλώντας μου ασφυξία. Με έπιανε από το λαιμό και με πίεζε ενώ δίνοντας μάχη για να μην ανοίξω το στόμα μου ξεριζώνοντας μαλλιά από το κεφάλι μου. Την πρώτη φορά σταμάτησαν γιατί καθώς δεν είχα σκοπό να ανοίξω το στόμα μου ούτε και όταν μου έκλειναν τη μύτη, έφτασα στο σημείο να είμαι ένα βήμα πριν να χάσω τις αισθήσεις μου. Εκεί φώναξε ένας πίσω, πίσω, σταματάμε να ηρεμήσει και απομακρύνθηκαν απότομα όλοι μαζί. Μετά την πρώτη προσπάθεια πέρασε ένα τέταρτο και ήρθαν ξανά πιο αποφασισμένοι και περισσότεροι. Έξι τη δεύτερη φορά έγινε η ίδια δουλειά. Τη δεύτερη φορά σταμάτησαν γιατί ένας από αυτούς λίγο πριν κοντέψω για δεύτερη φορά να χάσω τις αισθήσεις μου φώναξε δεν γίνεται έτσι, δεν γίνεται έτσι, πίσω, πίσω». Το κείμενο καταλήγει: Ένας από τους στόχους τους είναι να πάω κρατούμενη στην απόφαση του δικαστηρίου μου που τελειώνει σε λίγες μέρες. Σε ένα δικαστήριο που ο εισαγγελέας πρότεινε να καταδικαστώ με ποινικά βαρύτατες κατηγορίες βάση του dna μου που βρέθηκε πάνω σε ένα όπλο. Το παράδοξο όμως δεν είναι ότι θέλουν το dna μου και ότι δόθηκε μάχη για να μου το πάρουν. Το παράδοξο είναι ότι έχουν σκοπό να με καταδικάσουν εξαιτίας του dna μου που έχει βρεθεί πάνω σε όπλο, χωρίς να μου το έχουν πάρει ποτέ. Από μεριάς μου δεν συνεργάζομαι. Ξέρω ότι αν ξαναθελήσουν μπορούν με χειρότερους όρους να μου το πάρουν. Άλλωστε μου το είπαν ξεκάθαρα: Γυναίκα είσαι, μπορούμε να σου κάνουμε χειρότερα πράγματα. Μην μας αναγκάσεις, δώσε το dna σου. Όπως επίσης μου είπαν ότι θα μπορούσαν να μου έχουν ρίξει και μπουνιές. Εδώ είμαι. Ας έρθουν. ΚΑΜΙΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ Στέλλα Αντωνίου 30/10/2014 Εκλογές - Παρωδία στην Ουκρανία Συνέχεια από τη σελίδα 1 Αποχή που ξεπερνάει το 52%, κατακερματισμός των ολιγαρχικών δυνάμεων και άνοδος ψήφων των φασιστικών συμμοριών είναι τα κύρια σημεία των κοινοβουλευτικών εκλογών της 26 Οκτώβρη στην Ουκρανία. Ένα μήνα πριν τον ένα χρόνο από το ξέσπασμα των συγκρούσεων στην Ουκρανία και η ιμπεριαλιστική Δύση χαιρετίζει στο πρόσωπο των «νικητών» των τελευταίων κοινοβουλευτικών εκλογών τη νίκη της δημοκρατίας. Μιας δημοκρατίας του πολέμου, διεφθαρμένης και απαξιωμένης από τον ίδιο το λαό, ανίκανης να δώσει λύση στα προβλήματα της ίδιας της ολιγαρχικής αστικής ελίτ για την οποία υπάρχει. Το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι προεδροκεντρικό δίνοντας δευτερεύοντα ρόλο στην Κυβέρνηση και το κοινοβούλιο. Αυτό όμως που προκύπτει πλέον είναι ότι ούτε ο Πρόεδρος, ούτε η διαφαινόμενη σύνθεση του κοινοβουλίου μπορούν να διατηρήσουν μια βιώσιμη αστική δημοκρατική λειτουργία, παράγοντας παραλυτικά φαινόμενα και εκτρωματικά αποτελέσματα. Σε μια χώρα που βρίσκεται υπό έναν εξελισσόμενο εμφύλιο ταξικό πόλεμο, με την εκεχειρία της 5 ης Σεπτέμβρη να μην ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, οι κοινοβουλευτικές εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν ουσιαστικά τον συσχετισμό δυνάμεων. Η απαξίωση ωστόσο των εκπροσώπων του διεθνούς κεφαλαίου, της μερίδας της ολιγαρχίας που κατέλαβε πραξικοπηματικά την εξουσία μετά τις κινητοποιήσεις Μαϊντάν του περασμένου χρόνου, έχει απλωθεί σε όλη τη χώρα. Η αποχή βρίσκεται στο 52%. Στην πραγματικότητα είναι πολύ παραπάνω γιατί σε αυτό το ποσοστό δεν υπολογίζονται οι περίπου 5 εκατομμύρια κατοίκων των Λαϊκών Δημοκρατιών και της Κριμαίας που έχουν και επίσημα, πέραν της ντε φάκτο άρνησής τους να ψηφίσουν μη νομιμοποιώντας τους σφαγείς τους, αποκλειστεί από τις εκλογές. Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι όλοι εμφανίζονται νικητές, ενώ στην πραγματικότητα είναι όλοι περισσότερο αδύναμοι από πριν: το «Μπλοκ Ποροσένκο» του πρόσφατα εκλεγέντος Ποροσένκο (25 Μάη) ηττάται από το «Λαϊκό Μέτωπο» του Γιάτσενουκ, το οποίο όμως έρχεται δεύτερο σε έδρες στο κοινοβούλιο! Ούτε όμως το πρώτο, ούτε το δεύτερο, ούτε από κοινού είναι σε θέση να σχηματίσουν κυβερνητική πλειοψηφία, αναζητώντας έτσι τη συμμαχία με το τρίτο κατά σειρά κόμμα, τη λεγόμενη «Συμμαχία Αυτοβοήθειας» Κερδισμένοι εμφανίζονται οι φασίστες, που αθροιστικά (Σβαμπόντα, Δεξιός Τομέας, άλλοι) παίρνουν λίγο περισσότερο από 1 εκατομμύριο ψήφους. Παρά το γεγονός ότι τα ποσοστά τους σε πανεθνικό επίπεδο είναι πολύ κάτω του 5% ωστόσο, έχουν δικαίωμα εκπροσώπησης στην «Βέρκχοβνα Ράντα» - Βουλή, λόγω εκλογής τους σε ελάχιστες περιφέρειες. Την ίδια στιγμή, για πρώτη φορά μετά το 1991, το ΚΚ Ουκρανίας μένει εκτός κοινοβουλίου, παρά την άνοδό του σε ψήφους συγκριτικά με τις προεδρικές εκλογές του Μάη. Η Ουκρανία είναι σε μια νέα φάση της ταξικής αναμέτρησης. Οι εξελίξεις καθορίζονται από την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Σε αυτό το πλαίσιο γίνονται και οι εκλογές στις αρχές των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονμπάς, την Κυριακή 2 Νοέμβρη. Παράλληλα οι πολεμικές προετοιμασίες των Νατοϊκών κρατών της Ανατολικής Ευρώπης, με προεξάρχουσα την Πολωνία η οποία ενισχύει την στρατιωτική της παρουσία στα σύνορα με την Ουκρανία, συνεχίζονται. Ε.Α. Eπαναστατική απάντηση στην κρίση του σήποντος καπιταλισμού Η αναγκαιότητα και η προοπτική μιας επαναστατικής διεξόδου από το σηπόμενο και παρακμασμένο καπιταλιστικό σύστημα, είναι το ζήτημα που απασχολεί το Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα, που από το Σάββατο 1 Νοέμβρη ανοίγει τις διαδικασίες για το 14ο συνέδριό του. Διαβάστε την εισήγηση της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΕΚ για το 14ο συνέδριό του στις σελ Πάρτε μέρος στον προσυνεδριακό διάλογο και τις δραστηριότητες για την οικοδόμηση της επαναστατικής μαρξιστικής διεθνιστικής οργάνωσης, που θα μάχεται με μύες και μυαλό για την έξοδο από το παρακμασμένο σύστημα ταξικής σκλαβιάς. Για μια κοινωνία που αξία της δεν θα είναι ο νόμος της αξίας, το χρήμα και το εμπόρευμα, αλλά η ελεύθερη ανθρώπινη δραστηριότητα και Ζωή σε έναν νέο απελευθερωμένο αταξικό κι ανεξουσίαστο κόσμο, στον πανανθρώπινο ελευθεριακό κομμουνισμό.