ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ «ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΟΛΕΩΝ ΚΑΙ ΚΤΙΡΙΩΝ» ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΟ ΕΤΟΣ

Transcript

1 ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ «ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΟΛΕΩΝ ΚΑΙ ΚΤΙΡΙΩΝ» ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΟ ΕΤΟΣ Οινοχώρι - Χάρτης Google earth ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΣΠ60 «ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΟΛΕΩΝ ΚΑΙ ΑΝΟΙΧΤΩΝ ΧΩΡΩΝ» 1η ΕΡΓΑΣΙΑ Συντονιστής: Νίκος Καλογήρου Επιμέλεια της 1 ης ΓΕ: Δημήτρης Λουκόπουλος

2 1. Εισαγωγή Το Οινοχώρι (Κάνιανη) είναι ένα μικρό ορεινό χωριό στο Νομό Φωκίδας. Βρίσκεται σε υψόμετρο 870 μέτρων, στις νοτιοδυτικές πλαγιές του όρους Οίτη που καταλήγουν στις πηγές του Βοιωτικού Κηφισού και σε απόσταση 12 χιλιομέτρων από τη Γραβιά. Σύμφωνα με την απογραφή πληθυσμού της ΕΣΥΕ το 2001, αριθμεί 115 κατοίκους, αλλά κατά τη διάρκεια του χειμώνα οι μόνιμοι κάτοικοι δεν ξεπερνούν τους 25. Κοντά στη σημερινή θέση του Οινοχωρίου υπήρχε οικισμός από την αρχαιότητα. Στο Δυτικό μέρος του χωριού και σε απόσταση 200 μ. από τον οικισμό υπάρχουν ερείπια πελασγικών τειχών οχυρωμένης πόλης, της αρχαίας Δρυόπης, πρωτεύουσας των Δρυόπων, που αποκαλύφθηκαν σε πρόσφατη ανασκαφή της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας Δελφών (1). Η μελέτη της αλληλεπίδρασης του οικισμού με το φυσικό του περιβάλλον παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, κυρίως επειδή οι λόγοι για τους οποίους ο οικισμός αναπτύχθηκε και ήκμασε κατά το παρελθόν σχετίζονται άμεσα με το περιβάλλον αυτό. Το Οινοχώρι συνδέθηκε με τα δίκτυα υποδομής (ύδρευση, αποχέτευση, φωτισμός, τηλεπικοινωνίες) μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο, αφού ο πληθυσμός του χωριού είχε μειωθεί σημαντικά για οικονομικούς λόγους. Για τους σκοπούς της παρούσας εργασίας, πραγματοποιήθηκε επίσκεψη στο χωριό στις 4/12/2011, ενώ παράλληλα δημιουργήθηκε σχέδιο ερωτηματολογίου με ερωτήσεις σχετικά με την αλληλεπίδραση του φυσικού περιβάλλοντος και των κοινωνικοοικονομικών εξελίξεων στην ανάπτυξη του οικισμού. Οι ερωτήσεις αυτές απαντήθηκαν είτε με επί τόπου παρατήρηση είτε με συνεντεύξεις με μόνιμους ή περιοδικούς κατοίκους του χωριού, ενώ πραγματοποιήθηκε και φωτογράφηση. Επίσης, σημαντικά στοιχεία αντλήθηκαν από το βιβλίο του κ. Σπ. Πολίτη «Ιστορία του Οινοχωρίου» (1). 2. Περιγραφή Οικισμού -Σημερινή Κατάσταση 2α. Φυσικό περιβάλλον Το χωριό είναι χτισμένο σε απάνεμη και ηλιόλουστη τοποθεσία, σε πλαγιά της Οίτης με νοτιοδυτικό προσανατολισμό και ήπιες κλίσεις, με θέα τις οροσειρές της Γκιώνας, του Παρνασσού και του Καλλίδρομου. Οι κλιματολογικές συνθήκες παρουσιάζουν όλα τα χαρακτηριστικά των ορεινών περιοχών της κεντρικής Ελλάδας, με σαφή διάκριση των δύο εποχών, θερινή ή ξηρή και χειμερινή ή υγρή. Οι «χωμάτινοι» λόφοι γύρω από το χωριό, είναι κατάφυτοι από δρυς, κέδρα, έλατα, βελανιδιές και σπάρτα. Διαφορετικές απόψεις του Οινοχωρίου (google maps, Panoramio). Διακρίνονται οι ήπιες κλίσεις του εδάφους και δείγμα της χλωρίδας της περιοχής Τα επιφανειακά νερά είναι άφθονα. Υπάρχουν δύο πηγές με πλατάνια, ο «Κεφαλόβρυσος» και η «Κατέρω», γύρω από τις οποίες έχουν αναπτυχθεί οι συνοικίες «Ανω Μαχαλάς» και «Κάτω Μαχαλάς», αντίστοιχα, καθώς και πολλές ρεματιές. Τα περισσότερα σπίτια του χωριού υδρεύονται από την πηγή "Κεφαλόβρυσος". Συμπληρωματικά, τα σπίτια που βρίσκονται σε μεγαλύτερο υψόμετρο από την πηγή αυτή, υδρεύονται από την πηγή "Παλιοκρανιά". 1 / 8

3 Φωτογραφίες της πηγής «Κατέρω», 4/12/2011 Τα εδάφη είναι κυρίως χωμάτινα, αλλά υπάρχουν και περιοχές με ασβεστολιθικά κυρίως πετρώματα γύρω από το χωριό (στις περιοχές Αη-Λιά, Αη-Θανάση και αλλού). Είναι προφανές ότι η απάνεμη και προσήλια τοποθεσία, καθώς και τα άφθονα νερά της περιοχής είναι παράγοντες που συνετέλεσαν καθοριστικά στην ανάπτυξη οικισμού στη θέση αυτή ήδη από την αρχαιότητα, αρχαία Δρυόπη,(1, 2), ενώ οι ίδιες συνθήκες ευνοούν την ανάπτυξη αμπελιών, που αποτέλεσαν κύρια πλουτοπαραγωγική πηγή του χωριού κατά την πρόσφατη ιστορία του (προπολεμική περίοδος). Στην κεντρική πλατεία του χωριού βρίσκεται η Εκκλησία της Αγ.Αικατερίνης (βασιλική, κτίσμα του 1897) και το πολιτιστικό κέντρο, που λειτουργεί στο κτίριο του παλιού σχολείου. Το κτίριο του σχολείου χτίστηκε από τους κατοίκους κατά τον Β παγκόσμιο πόλεμο σε αντικατάσταση του παλιού, που κάηκε από τους Γερμανούς. Ιερός Ναός Αγ. Αικατερίνης, κτίσμα 1897, κεντρική πλατεία. Το καμπαναριό είναι μεταγενέστερη προσθήκη. Κοινοτικό κατάστημα-πνευματικό κέντρο Οινοχωρίου, επίσης στην κεντρική πλατεία. Η κεντρική περιοχή του χωριού είναι εντυπωσιακά αραιοκατοικημένη, πιθανόν επειδή μεγάλες εκτάσεις στο κέντρο του χωριού αποτελούν εκκλησιαστική περιουσία, ενώ υπάρχουν δύο διακριτές γειτονιές, ο Άνω Μαχαλάς (προς τα βόρεια) και ο Κάτω Μαχαλάς (προς τα νοτιοανατολικά). Δίπλα στην πλατεία, προς τα ανατολικά, υπάρχει το κτίριο του ξενώνα και προς τα βόρεια, γήπεδο μπάσκετ και παιδική χαρά. Από τον Ανω Μαχαλά προς το κέντρο του χωριού (προς τα νοτιοδυτικά). Αριστερά το κτίριο του Ξενώνα, στο κέντρο η Αγία Αικατερίνη, στο βάθος η Γκιώνα. Σήμερα οι κάτοικοι ασχολούνται με την καλλιέργεια των κηπευτικών. Τα αμπέλια παραμένουν ακαλλιέργητα λόγω έλλειψης ανθρώπινου δυναμικού. Μέχρι πρότινος υπήρχαν ελάχιστοι κτηνοτρόφοι. 2 / 8

4 Απόσπασμα Χάρτη περιοχής Οινοχωρίου (Πηγή:2) Διακρίνεται το Οινοχώρι στο κέντρο, και τα γειτονικά χωριά Αποστολιάς, Καστέλια, Γραβιά, στα ανατολικά, Παύλιανη (Ν.Φθιώτιδας), Σκλήθρο, Οίτη στα βόρεια, Καλοσκοπή, Πανουριάς, στα δυτικά. 3. Χαρακτηριστικοί Τύποι Κατοικιών Τα σπίτια στο Οινοχώρι είναι πέτρινα, τα περισσότερα διώροφα, με στέγη από κεραμίδια. Όλα έχουν αυλές, τα περισσότερα με λαχανόκηπους και λουλούδια. Σε σχέση με τη διαμόρφωση της κάτοψης, τα περισσότερα είναι επιμήκη και μερικά σε κάτοψη σχήματος γάμα, μάλλον λόγω μεταγενέστερων επεκτάσεων. Στις επόμενες παραγράφους, οι τύποι των κατοικιών διακρίνονται ανάλογα με τη χρονική περίοδο κατασκευής. 3α. Περίοδος ώς το Β παγκόσμιο πόλεμο Μετά την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό και μέχρι το 1860, η Κάνιανη όπως λεγόταν τότε το χωριό, αριθμούσε 900 κατοίκους, περιλαμβανομένης και της σημερινής Κάτω Κάνιανης. Από το 1860, δημιουργήθηκε η Κάτω Κάνιανη, σε χαμηλότερο υψόμετρο, πιο κοντά στις καλλιεργούμενες περιοχές και διακρίθηκε από την Άνω Κάνιανη (1). Η μετονομασία σε Οινοχώρι έγινε το 1927, λόγω του κρασιού εκλεκτής ποιότητας που παρήγαγε το χωριό σε μεγάλη ποσότητα, με το οποίο προμήθευε και όλα τα άλλα ορεινά χωριά της περιοχής. Εκτός από τα αμπέλια, οι κάτοικοι του χωριού, γεωργοί και κτηνοτρόφοι ως επί το πλείστον, καλλιεργούσαν και παρήγαγαν οι ίδιοι ή προμηθεύονταν από τη φύση όλα τα απαραίτητα προς το ζην σιτηρά, (κυρίως σιτάρι και καλαμπόκι, αλλά και βρώμη και σίκαλη για τα ζώα), λαχανικά (άγρια χόρτα, φασόλια, κρεμμύδια, πατάτες), και φρούτα (κυρίως κεράσια, καρύδια, μήλα) που το πλεόνασμά τους είτε πουλούσαν είτε το αντάλλασσαν με λάδι και ελιές από την Άμφισσα. Το χωριό ήταν εντελώς απομονωμένο, αφού οι μόνοι τρόποι για να φθάσει κανείς ώς τους κοντινότερους σιδηροδρομικούς σταθμούς του Μπράλου ή του Ελευθεροχωρίου, ήταν η μετακίνηση πεζή ή στην καλύτερη περίπτωση με μουλάρια ή άλογα. Δίκτυα υποδομής (ύδρευση, αποχέτευση, ηλεκτροδότηση, τηλεπικοινωνίες) δεν υπήρχαν. Όλα τα σπίτια είχαν τζάκι για τη θέρμανση. Για το φωτισμό είχαν λάμπες με λάδι και φυτίλι. Σε εξωτερικούς πέτρινους ξυλόφουρνους έψηναν το ψωμί και τις πίτες. Τα παλαιότερα σπίτια του χωριού ήταν διώροφα, με μακρόστενη κάτοψη ή κάτοψη σε σχήμα γάμα, με νότιο (προσήλιο) προσανατολισμό. Η κατοικία ήταν στον πρώτο όροφο, ενώ το ισόγειο (κατώι) χρησίμευε για αποθήκευση προμηθειών (σιτηρά, πατάτες, λάδι, κρασί) και ως στάβλος για τα ζώα, κυρίως κατσίκια, 1-2 μουλάρια και το γουρούνι, που έσφαζαν τα Χριστούγεννα. Από το ισόγειο μια απλή ξύλινη σκάλα οδηγούσε στην καταπακτή «γκλαβανή» στον πρώτο όροφο. Τα υλικά κατασκευής ήταν η πέτρα, που προμηθεύονταν είτε από τις περιοχές του Αη-Λιά και του Αη-Θανάση και το ξύλο (δρυς, έλατο), από τα δάση της περιοχής. Οι στέγες ήταν από κεραμίδια, δίριχτες ή τετράριχτες. Στο χωριό λειτουργούσαν τρία κεραμιδαριά, καθώς και ασβεστοκάμινοι, που τροφοδοτούνταν νυχθημερόν με ξύλα. 3 / 8

5 Σπίτι του 1900, χτισμένο από Ηπειρώτες μάστορες, (όπως όλα τα σπίτια του χωριού εκείνη την εποχή). Οι εξωτερικοί πέτρινοι τοίχοι, είναι πάχους 80 εκατοστών, ενώ υπάρχουν λεπτά ξύλινα οριζόντια δοκάρια. Νότια-νοτιοδυτική όψη (αριστερά). Κύρια είσοδος. Διακρίνεται το ξύλινο μπαλκόνι (χαγιάτι) και η ξύλινη σκάλα. Δυτική όψη (δεξιά). Διακρίνονται τα μικρά μακρόστενα παράθυρα με τα ξύλινα παντζούρια, Πάνω από τα παράθυρα υπάρχει πέτρινο τόξο και διακοσμητικά σχέδια με κεραμίδια. Διακρίνεται επίσης μικρό ισόγειο πέτρινο κτίσμα στην προέκταση του σπιτιού. Πρόκειται για την «τραπεζονιά», όπου φύλαγαν τα σταφύλια μετά τον τρύγο, τα πατούσαν και έβραζε ο μούστος για να γίνει κρασί, το «κοκκινέλι» που προμηθεύονταν από το Οινοχώρι τα ορεινά χωριά της Φωκίδας. Βόρεια Οψη. Η τετράριχτη στέγη είναι από κεραμίδια που παράγονταν σε κεραμιδαριά στο χωριό. Αριστερά διακρίνεται η καμινάδα του τζακιού και δεξιά η τραπεζονιά. Στο κατώι δεν υπάρχουν καθόλου παράθυρα.. Η ξύλινη κατασκευή, που βρίσκεται σε μια γωνιά του κήπου, κοντά στο σπίτι, ήταν η «τουαλέτα» της εποχής. Χαρακτηριστικό είναι ότι δεν υπήρχε πρόβλημα διαχείρισης απορριμμάτων, αφού τα υπολείμματα των τροφών όταν υπήρχαν χρησίμευαν ως τροφή για τα ζώα. 4 / 8

6 Τυπική κάτοψη πρώτου ορόφου. Θέρμανση (τζάκι) υπήρχε μόνο σε ένα δωμάτιο. Κατώι. Η τυπική κάτοψη ήταν είτε ενιαίος χώρος στηριγμένος σε ξύλινες κολώνες είτε χωρισμένος σε δύο με εσωτερικό τοίχο και πόρτα, όπως στη φωτογραφία. Στον εσωτερικό χώρο φυλάσσονταν τα ζώα. 3β. Μεταπολεμική περίοδος (1953-σήμερα) Η κοινότητα Οινοχωρίου συστάθηκε το Μετά τον πόλεμο, πολλοί κάτοικοι του χωριού, κυρίως νέοι, αναγκάστηκαν να μετοικήσουν προς Λαμία, Αθήνα και άλλα αστικά κέντρα για αναζήτηση καλύτερης τύχης και απασχόλησης. Οι εναπομείναντες ασχολήθηκαν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Χαρακτηριστικά περιγράφει την κατάσταση στο βιβλίο του ο Σπ. Πολίτης (1), απόσπασμα από το οποίο παρατίθεται στη συνέχεια. «Στα μεγάλα κέντρα της βιομηχανικής παραγωγής δημιουργήθηκαν πολλές θέσεις προσοδοφόρων και ανετωτέρων εργασιών εν συγκρίσει με τις γεωργικές, τις κτηνοτροφικές και τις άλλες εργασίες των ορεινών περιοχών. Αυτές οι νέες προϋποθέσεις και οι συνθήκες της ζωής, με την ποιότητα της οποίας δεν μπορούσε να συγκριθεί η ζωή των γεωργών και των κτηνοτρόφων κλπ ικανοποιούσαν τις φιλοδοξίες και τους προγραμματισμούς νεοτέρων κατοίκων των ορεινών περιοχών της χώρας και του χωριού μας βέβαια. Και έτσι άρχισε η μετακίνηση αυτών που επιζητούσαν, ύστερα και από τις κακουχίες των πολέμων, ένα καλύτερο μέλλον και το εύρισκαν.» (1, σελ. 200) Παράλληλα έγιναν σημαντικά έργα υποδομής, που περιλαμβάνουν την εγκατάσταση δικτύου ύδρευσης-άρδευσης, (1963), οδικά έργα σύνδεσης του Οινοχωρίου με τα γειτονικά χωριά Σκλήθρο και Καλοσκοπή, καθώς και την ηλεκτροδότηση του χωριού (1967). Σημειώνεται ότι οι οδοί προς Σκλήθρο Καλοσκοπή ασφαλτοστρώθηκαν μετά το Το 1997 η Κοινότητα Οινοχωρίου εντάχθηκε στο δήμο Γραβιάς με το Πρόγραμμα Καποδίστριας και πρόσφατα με το Πρόγραμμα Καλλικράτης εντάχθηκε στο δήμο Δελφών. Πολλά (ίσως τα περισσότερα) σπίτια του χωριού κάηκαν από τους Γερμανούς στις 17 Αυγούστου Τα σπίτια αυτά ξαναχτίστηκαν από τους ίδιους τους κατοίκους, με τα διαθέσιμα τοπικά υλικά. Σπίτι μεταπολεμικής περιόδου σε διατομή σχήματος γάμα, στον Ανω Μαχαλά. Οι τοίχοι είναι πέτρινοι. Το παλιό ξύλινο μπαλκόνι και τα παλαιού τύπου ξύλινα παντζούρια έχουν αντικατασταθεί. 5 / 8

7 Σήμερα με την ανακαίνιση των παλιών σπιτιών και το χτίσιμο νέων, το χωριό άλλαξε όψη. Εχουν χτιστεί περίπου 20 εξοχικές κατοικίες που οι ιδιοκτήτες τους είναι «εποχικοί» κάτοικοι του χωριού. Παραδοσιακό σπίτι, αναπαλαιωμένο, Κάτω Μαχαλάς, 4/12/2011 Τουριστική κατοικία, χτισμένη με πέτρα και ξύλο, Κάτω Μαχαλάς, 4/12/2011 Παλιός πέτρινος ξυλόφουρνος, ξύλινο φτυάρι, σκάφη και πινακωτή, 4/12/2011 Παλιός αργαλειός, 4/12/ / 8

8 4. Προοπτικές Ανάπτυξης του Οικισμού - Συμπεράσματα Το Οινοχώρι βρίσκεται μέσα στην Ελεγχόμενη Κυνηγετική Περιοχή Παρνασσίδας και είναι κέντρο διερχομένων κυνηγών, ορειβατών και περιηγητών προς τη Γκιώνα και τα Βαρδούσια. Επίσης, όπως προαναφέρθηκε, στο χωριό λειτουργεί (από το 2006) κοινοτικός ξενώνας που παρέχει στέγη και εστίαση στους επισκέπτες, ο οποίος έχει συμβάλλει κατά το μέτρο στην επιδιωκόμενη ανάπτυξη του ορεινού τουρισμού στην περιοχή, σε συνδυασμό και με την λειτουργούσα κάθε χρόνο Ελεγχόμενη Κυνηγετική Περιοχή. Η περιοχή του Οινοχωρίου έχει πολλές φυσικές ομορφιές και βρίσκεται σε απόσταση μικρότερη από 2,5 ώρες από την Αθήνα. Έχει, λοιπόν, τις προϋποθέσεις για τουριστική ανάπτυξη, όπως έχει φανεί τα τελευταία χρόνια, τόσο από το ενδιαφέρον πολλών επισκεπτών να χτίσουν εξοχική κατοικία στο χωριό, όσο και από την τουριστική ανάπτυξη που έχει σημειωθεί σε γειτονικά χωριά, όπως η Παύλιανη. Βέβαια, πρέπει να σημειωθεί ότι μέχρι πρότινος το χωριό ανήκε διοικητικά στο δήμο Γραβιάς. Πρόσφατα, στα πλαίσια του προγράμματος διοικητικής ενοποίησης περιοχών «Καλλικράτης», εντάχθηκε στον ευρύτερο δήμο Δελφών. Εκ πρώτης όψεως η εξέλιξη αυτή, δεδομένης και της κακής οικονομικής συγκυρίας, δεν θεωρείται ευνοϊκή για ένα χωριό λίγων κατοίκων, με την έννοια ότι οι λιγοστοί πλέον πόροι του δήμου εκτιμάται ότι θα διατίθενται κατά προτεραιότητα για τις ανάγκες πολυπληθέστερων περιοχών. Το «Ψηλό Κοτρώνι», (4/12/2011) στην είσοδο του χωριού, ύψους 100 μέτρων, κατάλληλο για αναβάσεις και αναρριχήσεις. Άποψη προς τα δυτικά. Στο βάθος ο δρόμος από Καστέλια Από τον Άνω Μαχαλά, προς τα νοτιοανατολικά (4/12/2011). Το φυσικό ανάγλυφο έχει αλλοιωθεί λόγω της εξόρυξης βωξίτη. Επίσης, η παρούσα δυσμενής οικονομική συγκυρία στη χώρα, που προβλέπεται να δυσκολέψει τις συνθήκες ζωής στις πόλεις, ενδέχεται να δημιουργήσει ένα κύμα επιστροφής προς την ελληνική ύπαιθρο, σε βαθμό που σήμερα δεν είναι εύκολο να εκτιμηθεί. Το Οινοχώρι, όπως πολλά από τα απομονωμένα για μεγάλο χρονικό διάστημα χωριά της ορεινής Φωκίδας, είχε την «τύχη» να αργήσει να «αναπτυχθεί», διατηρώντας στο ακέραιο τη φυσική του ομορφιά, με την εξαίρεση των γειτονικών λόφων προς τα νοτιοανατολικά, οι οποίοι δεν έχουν αποκατασταθεί. Για το Οινοχώρι και τα γειτονικά του ορεινά χωριά, η όποια επιθυμητή τουριστική ανάπτυξη θα πρέπει να γίνει με σεβασμό στο περιβάλλον και με έλεγχο των χρήσεων γης που θα εγκατασταθούν στην περιοχή. 7 / 8

9 5. Βιβλιογραφία-Αναφορές 1. Πολίτης Σπυρίδων Αρ., «Ιστορία του Οινοχωρίου», Εκδοση Δήμου Γραβιάς, Περιηγητικός και Πεζοπορικός Χάρτης «Γκιώνα-Οίτη-Βαρδούσια», Κλ. 1:50000, Εκδόσεις «Ανάβαση», Αποστολόπουλος Ιωάννης, «Θυμάμαι», ανέκδοτο ποίημα για το Οινοχώρι, πιθανόν του Ιστοσελίδα 6. Ευχαριστίες - Συνεντεύξεις Αποστολόπουλος Μάκης Αποστολοπούλου Αμαλία Κανιανίτης Γεώργιος Κασβής Γιάννης Καρβούνη Γεωργία Κατσαωνίτη Τούλα Παπαναγιώτου Τάκης 8 / 8